หัวข้อ: กรุ่นกลิ่นรวงข้าว ตอน ๑๙ ตอนอวสาน(๘ เม.ย. ๒๕๕๕)

[chae]

จากหวงน้องเพราะรับปากย่ามา
กลายเป็นหวงน้องเพราะน้องอยู่กับคนอื่น
แหมๆความรักนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

[MiSS-U]

วู้ๆ  แอบมองมานานนี่เอง

ยอมรับความรู้สึกตัวเองเร็วๆนะจะได้เดินหน้าจีบ

+1และเป็ด

[- คราส -]

รอว่าเมื่อไร เขาฝากดูแล จะกลายเป็น อยากดูแล
 
ปล. โนน่ารักขึ้นแฮะ

[roseen]

 

[POPEA]

พี่เมฆเฝ้ามองโนมาตั้งนานแหน่ะ ~
 

[samsoon@doll]

แอบมองอยู่เรื่อยๆเลยเนอะ กล้าๆหน่อยซี่ ทำดีด้วยเยอะๆเดี๋ยวน้องโนก็หลงเองแหละ อิอิ

[CarToonMiZa]

แอบมองอยู่อย่างนี้แล้ว
เมื่อไหร่จะหวานกันล่ะเนี่ย
+1ให้จ๊า

[Cherry Red]

มีความหลังฝังใจมากกว่าที่คิด แต่คนที่หมายปอง มองมานานก็อยู่ตรงหน้าแล้ว พี่เมฆอย่าให้เสียโอกาสนะ

[TanyaPuech]

   มีความหลังฝังใจไม่น้อย


พี่เมฆจีบเลยยยยยยย

[naja-kitase]

เฮ้ย ชอบอ่ะ
กำลังอยากอ่านเรื่องแนวบ้านทุ่งอยู่เลย
เหมือนสวรรค์สั่งหันเหลือบมาเห็นเรื่องนี้พอดี << เวอร์เน๊อะ

โนเปลี่ยนได้เร็วนะเนี่ย ตอนมาถึงยังไม่ถูกชะตากับพี่เมฆอยู่เลย
ก็อย่างว่าคนเค้าเป็นคู่กันนี่นา ฮ่าๆๆ

ชอบเรื่องนี้อ่ะ ปลูกฝังสิ่งดีๆของไทยไว้ด้วย
เจ๋งๆๆ
มาอัพเรื่อยๆนะ ติดตามอยู่
ปล.ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า เราไปตามอ่านเรื่องไหน เรื่องนั้นมักไม่ค่อยอัพ
อย่าเป็นแบบนั้นเลยน้าาาาาาา ชอบเรื่องนี้จริงๆ

[zombi]

เดินไปเรื่อยๆ สงบดี
แต่บางครั้งสะดุดความหวานบ้างก็ดีนะ^^

[silverspoon]

เข้ามาสมัครติดตามด้วยคนค่า

อ่านแล้วเย็นจิตดีจริง 

[ThyRist]

อร้าย น่ารัก ><

[ลำนำบุหลันครวญ]

ตอนที่ ๕
บนที่นาของอโณขาในยามสาย เกษตรกรมือใหม่และมือฉมังอย่างเมฆินทร์กำลังหว่านเมล็ดพันธ์ข้าวลงบนผืนดินที่ทำการผันน้ำเข้ามาในระดับพอเหมาะ
“กี่วันมันถึงจะงอกเนี่ยครับ”
“สักอาทิตย์หนึ่งน่ะ”
“นานเหมือนกันนะ  “
“แหม ปลูกข้าวก็ต้องใจเย็นๆ”
“รู้แล้วน่า” ชายหนุ่มยิ้มพลางหว่านเมล็ดพันธุ์ต่อไป
แดดอ่อนๆยามสายทอเป็นประกาย เมฆินทร์ลอบมองและยิ้มให้กับภาพชาวนามือใหม่ที่ดูสนุกสนานกับการหว่านเมล็ด ที่มีพิ้นหลังเป็นทิวไผ่กับท้องฟ้าสีครามอ่อน .... ที่ช่างงดงามนักในสายตาของเขา
.
.
.
“เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” อโณชาใช้ผ้าขนหนูสีขาวที่พาดอยู่ที่ไหล่มาซับเหงื่อที่ผุดอยู่บนหน้าผากขาวและไรผมของตน ก่อนจะหลบมานั่งพักในกระท่อมที่เมฆินทร์ปลูกให้ใหม่
“นี่แหละความทุกข์ยากของชาวนา คนเฒ่าคนแก่ถึงสั่งนักสั่งหนาว่าอย่ากินข้าวเหลือ เพราะกว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ดน่ะมันยากเย็นแข็ญใจ”
“คร้าบบ คุณพ่อ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวล้อเลียน “ขอบคุณนะครับที่ช่วย ... พี่เมฆเนี่ยดูแลผมอย่างกับเป็นพี่ชายแท้ๆแน่ะ”
เมฆินทร์ยิ้มให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะพูดต่อ “ย่าของโนเค้ารักโนมากนะ”
“... ก็คงงั้นแหละมั้งครับ”
“โนรู้มั้ย .... ว่ายายหลวยแกพูดถึงโนบ่อยๆ ยิ่งช่วงก่อนที่แกจะเสียน่ะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“อืม... ก่อนตายแกก็คงอยากเห็นหน้าหลานชายคนเดียวของแก”
อโณชาสีหน้าสลดลงเล็กน้อย “ผมดูเหมือน...หลานอกตัญญูเลยเนาะ แถมยังหวังมรดกของแกอีก”
ชายหนุ่มบ้านนายิ้มพร้อมกับเอื้อมมือไปหาคนข้างหน้า ปลายนิ้วกร้านค่อยๆใกล้แก้มเนียนของคนตรงหน้าก่อนที่จะหยุดลงและเลื่อนไปลูบหัวชายเจ้าของแก้มขาวแทน
“ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีสิ พี่ว่านะ การที่ย่าเขาให้โนกลับมาทำนาที่นี่ นั่นก็เพราะท่านรักโน ...และอยากให้โนกลับมาอยู่กับท่านที่นี่นะ”
“ครับพี่เมฆ”
“...แล้วเราล่ะ รักที่นี่ อยากอยู่ที่นี่หรือเปล่า” เมฆินทร์ถามพร้อมกับจ้องลึกลงไปในแววตาของอีกคน
“เอ่อ... มันก็พูดยากนะครับ ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก ...แต่ผมก็ชินกับชีวิตที่กรุงเทพมากกว่า ...แล้วก็...” อโณชาเบือนหน้าหนีพร้อมกับเหม่อมองออกไปท้ายทุ่ง
ชายหนุ่มทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบจนได้ยินเสียงลมทุ่งชัดเจน ความอึกอัดเข้ามาแทนที่ระหว่างทั้งคู่ .... อีกเหตุผลหนึ่งที่อโณชายอมตัดสินใจมาที่นี่ คือการพักใจจากคนที่เคยคิดว่ารัก และยังคงหลงเหลือความเศร้าเจือไว้บางๆในใจ ในขณะที่ไอ้หนุ่มบ้านนาที่กำลังพยายามอ่านแววตาคู่นั้น ... สิ่งที่เขาเดาน่าจะไม่ผิดนัก
“แล้ว...โนมีแฟนหรือยัง”
อโณชาหันมายิ้มช้าๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิม “ใช้คำว่าเคยมีแล้วกันครับ”
ชายหนุ่มบ้านนาถอนหายใจช้าๆ ใจอยากถามนักว่า “ไอ้บ้านั่นมันทิ้งไปใช่มั้ย” หากแต่ทำได้แค่เก็บไว้ในใจเท่านั้น
“ทำไมถึงเลิกกันซะละ”
“ก็พูดยากครับ แต่จะว่าไปก็เหมือนสัจธรรม No Money, No Honey”
“ถ้ารักกันด้วยเงิน มันก็ไม่ใช่ความรักแล้วล่ะ”
หนุ่มกรุงเทพเหลียวหลังมายิ้มให้ ก่อนจะหันมาพูดต่อ “ก็จริง ... แต่ชีวิตมันต้องมีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา”
“ดูโนรักมัน ...เอ่อ เค้ามากเลยนะ”
“ก็...พอสมควรแหละครับ แต่ทำยังไงได้ล่ะ เค้าไม่ได้รักเราแล้ว”
“....พี่เชื่อว่า จะต้องมีคนดีๆรอโนอยู่แน่ๆ”
“ขอบคุณนะครับ” อโณชายิ้มช้าๆ พร้อมกับลุกขึ้น “ไปกันเถอะครับ ได้เวลามื้อเที่ยงแล้ว”
หนุ่มกรุงเทพเดินนำหน้าไป เมฆินทร์มองตามแผ่นหลังนั้นพร้อมกับให้สัญญากับตัวเองท่ามกลางแดดจ้าจากดวงตะวันยามเที่ยง
“จากนี้ไปพี่จะดูแลเราเอง โน”
.
.
.
การหว่านเมล็ดข้าวในยามบ่ายเริ่มขึ้นอีกครั้งหลังจากที่สองหนุ่มเติมพลังด้วยข้าวหอมมะลิไปคนละจาน
“เหลืออีกนิดนึง เอาให้เสร็จวันนี้เลยไหวมั้ยพี่”
“อื้อหือ ...กำลังพูดกับใครอยู่ไม่รู้หรือโน”
“ดีเลย” ชายหนุ่มฉีกยิ้ม ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานต่อ
 
อุณหภูมิในยามบ่ายระอุขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับแดดที่เหมือนจะจ้าขึ้นทุกทีจนชายหนุ่มต้องใช้หมวกปีกกว้างมากันไว้ อโณชาเริ่มรู้สึกเหนื่อยๆเหมือนจะเป็นลมแทนรู้สึกสนุกเมื่อเปลวแดดค่อยๆร้อนขึ้นเรื่อยๆ
“พักก่อนมั้ย”
“ไม่อ่ะครับ อีกอึดใจเดียวก็น่าจะเสร็จแล้วมั้ง”
“โอเค อึดใจพระพุทธ สู้ๆ”

หลังจากที่กัดฟันอดทนต่อมาเรื่อยๆ แสงแดดก็ค่อยๆอ่อนลงเมื่อเวลาดำเนินไปถึงบ่ายสามโมงครึ่ง พร้อมกับเมล็ดพันธ์ที่เตรียมไว้ก็ใกล้จะหว่านหมด แต่ทว่า...กำลังของชาวนาอย่างอโณชาอาจจะมาถึงขีดจำกัดแล้ว
“โน!!!” เมฆินทร์อุทาน เมื่อเห็นเจ้าของที่นาหนุ่มโงนเงนๆ และค่อยๆทรุดลงกลางผืนนาที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ
“ไปพักก่อนโน เราไม่ไหวแล้ว”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แค่หน้ามืดนิดหน่อย” อโณชาตอบเสียงอ่อยและยิ้มบางๆ พร้อมกับใช้หลังมือที่เปื้อนดินปาดหน้าผากตัวเอง ในขณะที่อีกคนสีหน้าจริงจังเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
“อย่าดื้อสิ!” ชายหนุ่มออกคำสั่ง พร้อมกับอุ้มร่างเปรอะดินของอโณชาเข้าร่มในกระท่อม
อโณชาหลุบตาต่ำเมื่อถูกพาเข้ามาในกระท่อม ชายหนุ่มพาร่างของเขานอนบนพื้นที่ทำจากไม้ไผ่พร้อมกับใช้ผ้าขาวม้าที่เคียนเอวอยู่เช็ดหน้าเปื้อนดินของอโณชาเบาๆ
“....ขอบคุณนะครับพี่เมฆ”
“อื้ม” ชายหนุ่มยิ้ม
“พี่เมฆ...”
“หืม?”
“ทำไมถึง ...ทำดีกับผมขนาดนี้ล่ะ”
“เอ่อ...” เมฆินทร์ถอนหายใจ ก่อนจะพูดต่อ “เรารู้ใช่มั้ย ว่าย่าเราเค้าเป็นคนส่งเสียพี่ให้ไปเรียนในกรุงเทพ แล้วก็...หลายๆอย่าง”
“ครับ พอรู้มาบ้าง”
“นั่นแหละ แล้วก็อย่างที่พี่บอก ย่าของโนน่ะ รักโนมาก ท่านแทบจะพูดถึงโนทุกครั้งทุกเวลา และท่านก็ฝากให้พี่ดูแลโนให้ดี ถ้าโนกลับมาที่นี่อีกครั้ง ...”
เมฆินทร์ยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับลูบผมของคนที่นอนอยู่อย่างทนุถนอม “และพี่ก็รักและเคารพท่านมาก พี่เลยต้องทำหน้าที่นี้อย่างดีที่สุดให้สมกับที่ท่านเอ็นดูพี่”
คำบอกเล่าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ออกมาจากใจขอเมฆินทร์ทำให้อโณชายิ้มอย่างเป็นสุข หลานยายหลวยจับมือที่ลูบผมของตนไว้พร้อมกับบีบมือนั้นเบาๆ
“ขอบคุณนะครับพี่ชาย สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ลุงวันเคยเล่าให้ผมฟังว่า พี่เคยเล่นกับผมสมัยเด็กๆ ถึงผมจะจำไม่ค่อยได้ แต่ผมว่า พี่เมฆต้องเป็นพี่ชายที่ใจดีมากๆแน่เลย ....ผมรักพี่เมฆนะ”
“อื้ม...” ชายหนุ่มยิ้ม “นอนพักซะที่นี่แหละ เดี๋ยวพี่ทำต่อเอง แป๊บเดียวก็เสร็จ”
.
.
.
ยามค่ำที่บ้านผู้ใหญ่ เมฆินทร์นั่งอมยิ้มอยู่ข้างควายแฉะเหมือนทุกวันพลางนั่งลูบมือตัวเองช้าๆด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับตัวนัก ภาพหน้าขาวๆเปื้อนดินของลูกชายนางฉลวย กับมือนิ่มที่จับมือเขาไว้ทำให้ชายหนุ่มเหมือนจะ....อยากชมและสัมผัสเสียทุกวัน
“อีแฉะ แกรู้หรือเปล่า ว่ามือเจ้าโนมัน...นุ่มดีนะ” เมฆินทร์พูดพลางลูบมือตัวเองไม่หยุด
“แงะ!!!! “ ควายแฉะหันมาพร้อมกับร้องเสียงดังเหมือนน้อยใจที่ผู้เป็นนายไม่ลูบหัวมันเล่นเหมือนเคย พลางใช้หัวดันตัวเจ้านายเบาๆ
“อะไรของแกฮะอีแฉะ ข้าก็แค่ชมหนุ่มให้แกฟัง”
เจ้าของนังแฉะพูดกับสัตว์เลี้ยงคู่ใจเป็นคุ้งเป็นแคว ก่อนจะเอนหลังพิงมัน เพื่อตัดบทสนทนากับควายเสีย “ผมจะดูแลหลานของคุณย่าให้ดีที่สุดเลยครับ”
.
.
.
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เมล็ดพันธ์ที่เริ่มหว่านไว้ก็ค่อยๆเติบโตเขียวขจีเต็มทุ่ง อโณชายิ้มกว้างอย่างพอใจก่อนจะหันมาหาอีกคนข้างๆ
“ขอบคุณอีกทีนะครับ พี่เมฆ”
“จะรีบขอบคุณไปไหน ยังไม่ได้เกี่ยวเลย”
“ก็แหม ไม่มีคนเริ่มมันก็ไม่มีวันนี้หรอกน่า”
“ป่ะ ...งั้นเริ่มกันเลยมั้ย”
“อื้ม”
ชายหนุ่มสองคนมองตากันอีกครั้ง  ก่อนจะเริ่มการ “ถอนกล้า” ซึ่งก็คือการนำต้นกล้าของข้าวที่หว่านไว้มามัดรวมกัน เพื่อนำไปดำอย่างเป็นระเบียบอีกครั้ง ข้าวที่โตจะได้ไม่แย่งอาหารกันและโตสม่ำเสมอทุกต้น
อโณชาสวมบูทลุยนาพลางถอนกล้าตามที่เมฆินทร์สอนอย่างชำนาญ จนผู้เป็นอาจารย์แอบอมยิ้ม .... ให้กับทุ่งนาและแสงแดดยามสาย
“เก่งนะเนี่ยเราสอนทีเดียวก็ทำได้ละ”
“แหะๆ ก็อาจารย์เค้าสอนดีนี่นา ครับ”
“หล่อด้วย”
“โหย ไม่ค่อยเลยว่ะ”
เสียงหัวเราะเคล้ากลิ่นดินอ่อนๆจากท้องทุ่งทำให้ออกซิเจนไหลเวียนเข้าสู่ปอดได้ดี มิตรภาพที่บ้านเดิมบางดำเนินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางไอดินกับกล้าข้าวเขียงขจีเต็มทุ่ง ....เหมือนกล้าข้าวที่ค่อยๆเจริญเติบโตขึ้น ทุกวัน ...ทุกวัน 
มัดกล้าถูกมัดรวมกันไว้เพื่อรอการปักดำอีกครั้งในวันถัดไป ชายหนุ่มทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มๆ เมฆินทร์ใช้ผ้าขาวม้าซับเหงื่อที่เปรอะข้างแก้มของอีกคนอย่างทะนุถนอมเมื่องานทั้งหมดเสร็จลง สายลมยามเย็นโชยมาเบาๆพักพาดอกหญ้าและควันไฟท้ายทุ่งให้โชยพลิ้วเป็นสัญญาณการหมดไปอีกหนึ่งวันของชีวิตเล็กๆที่บ้านเดิมบางแห่งนี้
“ไปกินข้าวที่บ้านผมนะพี่เมฆ”
“อื้มเอาสิ...ห้ามกินเหลือด้วยนะ รู้แล้สนี่ว่าข้าวแต่ละเม็ดมันได้มายากขนาดไหน”
“คร้าบบ รู้แล้วคร้าบ”
ควายแฉะก้าวย่างอย่างเชื่องช้าเคียงคู่กับจักรยานเก่าๆบนถนนลูกรังยามสายัณห์ .... รอยกีบเท้าของอีแฉะทิ้งรอยทางจางๆไว้บนถนนที่มันเดินจากมาในขณะที่พระอาทิตย์ค่อยๆคล้อยต่ำลบเหลี่ยมมุมที่ทิวไผ่ หมดลงไปอีกหนึ่งวันพร้อมกับรอยยิ้มกับมิตรภาพเล็กๆที่กำลังก่อตัว .... เหมือนควายตัวดีของเมฆินทร์จะอารมณ์ดีกว่าทุกวันเพราะมันส่งเสียงร้องเป็นระยะราวกับกำลังร้องเพลงอย่างครึ้มใจในเวลานี้

.... ดอกบัวบานงามสะพรั่งอยู่กลางบึง
หมู่ภมรภู่ผึ้งบินสลอน
เขียดครางออดไล่กอดบนใบบอน
ตะวันจรจมหายที่ปลายนา

ขี่อีแฉะแสนสบายควายตัวเก่ง
แล้วร้องเพลงคลายทุกข์สุขหนักหนา
ยินเสียงกลองย่ำค่ำแว่วดังมา
ที่ชายป่าเห็นควันไฟจุดไล่ยุง

แอบมานั่งเอนกายชายตลื่ง
เพลงเพราะพริ้งแว่วหวานจากชานทุ่ง
เสียงไอ้หนุ่มบ้านไร่หรือบ้านกรุง
ร้องลูกทุ่งจีบสาวเคล้าบังอร

สายลมโรยโชยแก้มแกมรังแก
เหงาแท้แท้ลมรังแกไม่หยุดหย่อน 
สายลมเอ๋ยคืนนี้ข้าขอวอน
หอบเอาเจ้าเนื้ออ่อนมาอิงที.... (คำกลอนจากบทเพลง “เพลงรักบ้านทุ่ง”)

http://www.youtube.com/v/8s10s9mZbPk&rel=1

ได้ลงแล้วครับ แหะๆ

ขอบคุณที่ยังติดตามกันเรื่อยๆ

(และเรื่องก็ดำเนินเรื่อยๆเช่นกัน) 

 

[- คราส -]

ชอบเนื้อเพลง
 

[wdaisuw]

ชอบบรรยาการหวานๆแบบนี้จังเลยค่ะ
เรื่อยๆก็จริงๆ แต่มันดูอบอุ่นดี

[yayee2]

ชอบกลอนจัง ได้บรรยากาศท้องทุ่งแบบใสซื่อปนหวานๆดี
เมฆน่ะเทใจให้โนไปจนหมดแล้ว แต่โนรู้สึกกับเมฆแบบพี่น้องเอง
ก็ภาวนาให้รักของโนที่มีต่อเมฆ ค่อยๆพัฒนาเปลี่ยนแปลงไปเป็นแบบคนรักในเร็ววันด้วย
อิฉันอยากเห็นคนเขารักกัน มันชื่นใจผู้อ่านดีน่ะ อิ อิ

[OtaruZ]

อ่านเรื่องนี้ชอบมากอ่ะคับ อยากให้แต่งจน จบแล้วรวมเล่ม เลยนะ  อิอิ ชอบๆๆ  ถ้ารวมเล่มจิงรออุดหนุนเลย

[naja-kitase]

แอบกระเทาะเปลือกไข่รีบนเบาๆ


เนื้อเพลงบ้านทุ่งดีแท้
เมื่อไหร่โนจะมองพี่เมฆเป็นอย่างอื่นซักที
แต่ก็อย่างว่าแหละนะ ก็พี่เมฆยังแสดงออกเป็นพี่ชายที่แสนดีอยู่เลยนี่นา
อยากให้ลองออกอาการหึงๆหวงดูบ้างก็ดีนะ อิิอิ

[mamui2000]

บอกได้คำเดียวว่า "ชอบ" ครับ

เบื่อชีวิตชาวกรุงแล้วเหมือนกัน อยากกลับบ้านไปทำไร่นาสวนผสม

เศรษฐกิจพอเพียง แต่ขอมี iPhone ไว้ข้างกายเหมือนเดิม 

[MiSS-U]

 

หวานๆ กลิ่นดินกลิ่นโคลน  ขอให้หนุ่มบ้านนาชนะใจหนุ่มกรุงที่มาทำนา

+1และเป็ด

[samsoon@doll]

รักแบบพี่ชาย มะไหร่จะรักแบบสามีหละจ๊ะหนู๋โน

[LalaBam]

 
วู้ว เมื่อไหร่เค้าจะรักกันหนอ

[chae]

หวานเหอะตอนนี้
No Honey ที่ไหนคนข้างๆตัวน่ะ เขาอยากเป็นใจจะขาด
ทำไมไม่เหลียวมองเขาบ้าง

[p_phai]

 

[Cherry Red]

มิตรภาพที่พัฒนาแบบค่อยเป็น ค่อยไป เหมือนกับปลูกข้าว
ตอนนี้เพิ่งจะเพาะกล้า พร้อม ๆ กับบ่มเพาะความรู้สึกดี ๆ เดี๋ยวก็ช่วยกันปักดำ ใช้เวลาดูแลเอาใจใส่ร่วมกันทุกวัน ๆ 
คาดว่าจะได้เก็บเกี่ยว "ข้าว" พร้อมเก็บเกี่ยว "รัก" ไปด้วยกันเลย ... 

[bluebird]

นี่แสดงว่าตอนอยู่กรุงเทพฯ เมฆก็คอยตามดูน้องตลอดเลยซินะ
น่ารักจริง  >.< โนก็คบกะแฟนเก่าอยู่นานเหมือนกันนะนี่
แต่ดีใจที่โนเริ่มจะเอ็นจอยกับชีวิตกลางทุ่งนาแล้ว
เมื่อไหร่โนจะเริ่มรู้สึก sth wrong กะพี่เมฆล่ะเนี่ย ลุ้นๆๆ

[CarToonMiZa]

หวานเบาเบา
+1จ๊า

[thisispom]

เรื่อยๆ แต่อบอุ่นจัง

[zombi]

พี่เมฆ รู้สึกว่าจะหลงหลานยายหลวยจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วนะ
ระวังอีแฉะน้อยใจนะ ^^