มาแล้วๆ แต่ไม่รู้จะถูกใจกับเปล่า
ถ้าไงลองอ่านกันนะ สนุกๆ น่ารักๆๆ
ตอนพิเศษ การแก้แค้นเล็กๆ........(........)?
5 ปีให้หลัง..(เล่นซะผ่านมาเป็นปีๆๆ)
“ภูมิ สองมีออกหน่วย เคลื่อนที่สงสัยไม่ได้กลับแล้ว...” ผมโทรบอกภูมิ
ต้องนี้ผมเรียนจบแล้วอยู่ในช่วงมือใหม่หัดขับ...ผมขอมาลงงานที่ต่างจังหวัด
ส่วนภูมิจบก่อนหน้าผม 1 ปี และเริ่มที่จะเข้ามาดูแลกิจการตามที่ตนได้คิดไว้
ภูมิให้ผมทำตามใจตัวเองด้วยการเรียนแพทย์และรักษาคน...แม้ตอนแรกที่ผมบอกว่าจะลงต่างจังหวัด
เราก็มีทะเลาะกันบ้างเพราะภูมิไม่ยอม..แต่ด้วยความช่วยเหลือของแม่ๆ ทำให้ผมได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ
ตั้งแต่วันที่อุ้มบอกว่าอยากเป็นหมอ เพื่อจะรักษาคนไข้ที่อยู่ในพื้นที่กันดาร ทำให้ผมเริ่มที่จะมีความคิดเช่นนั้นเหมือนกัน
แม้ผมคิดว่ามันเป็นงานที่ลำบากแต่ผมก็สามารถช่วยคนเหล่านี้ได้....
แต่ข้อแม้ของภูมิก็มีเช่นกัน คือต้องกลับมาบ้านทุกอาทิตย์ ซึ่งผมก็รับปากว่าจะทำเช่นกัน
แม้ว่าผมกับภูมิอยู่ห่างกันหลายร้อยกิโล แต่โทรศัพท์และข้อความมักถูกส่งมาเสมอจนผมคิดว่าเขาอยู่แถวๆๆนี้แน่นๆ
ผมจะนั่งเครื่องบินกลับเข้ากรุงเทพฯ และนั่งเครื่องบินกลับมาทำงาน...ซึ่งเงินค่าโดยสารภูมิเป็นคนจ่าย..(ก็บ้านผมเงินน้อยกว่า
นี้)...
“อ้าว...แล้วที่นัดกันไว้อ่ะ...” เสียงภูมิที่พูดทางโทรศัพท์
“เลื่อนก่อนได้ไหม...เดี๋ยวหมดทริปนี้ก็จะกลับ...” ผมบอกเหตุผลที่ไม่สามารถกลับได้.
ที่จริงผมพึ่งเริ่มมาทำงานที่เชียงรายได้ 3 เดือนเองครับ ดังนั้นเลยยังมีอะไรที่ไม่เข้าที่เข้าทางอยู่บ้าง
แต่ผมชอบอากาศที่เย็นสบายของจังหวัดนี้ และยังมีอากาศที่บริสุทธิ์อยู่เลย....เรียกว่าห่างไกลกับกรุงเทพในทุกๆ เรื่อง
ไม่มีเสียตอบกลับจากปลายสาย ก่อนที่จะตัดสายทิ้ง...
ผมก็เข้าใจอยู่นะครับว่า เขารักของเขา.... แต่ผมก็ต้องทำงานเหมือนกัน....
ที่จริงผมเคยคิดนะว่าอนาคตของเราสองคนคงไม่แน่ไม่นอน..อาจมีวันต้องเลิกรากันไป
เพราะเราสองคนไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก....แต่ยิ่งเราอยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน มันกับยิ่งผูกพันเรา 2 คน
ผมวางโทรศัพท์ และกลับมาทำงานตามเดิมมีคนมากมายที่รอการรักษา แม้เขาจะไม่มีเงินสักบาท
แต่สายตาของเขาฝากความหวังไว้กับพวกเรามากๆ จนบางครั้งถ้าผมวินิฉัยโรคผิดคงรู้สึกไม่ดีอย่างยิ่ง
“สองๆ เดี๋ยวเลิกแล้วเราจะพักที่นี่คืนนี้ แล้วพรุ่งนี้เช้าถึงจะกลับเข้าตัวเมือง” เสียงอุ้มเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมหาลัยด้วยกัน
“อือ.....เขาว่ากว่าจะตรวจเสร็จหมดก็เย็นแล้ว...” ผมบอกออกไป
ผมกับอุ้มเราจบแพทย์ศาสตร์ เอกอายุรกรรม เป็นด่านแรกในการวินิฉัยโรคและส่งต่อให้กับแพทย์เฉพาะทางต่อไป
ผมเริ่มตั้งสติสมาธิอีกครั้งกับงานที่อยู่ตรงหน้า กว่าจะเสร็จก็เกือบเย็นอย่างที่คิดไว้
ผู้ใหญ่บ้านจัดที่ไว้ให้พวกเราในบ้านของผู้ใหญ่เอง.. ซึ่งมีห้องสำหรับไว้รับรองแขกที่มาเยี่ยมหรือมาทำงานในหมู่บ้าน
ผมและพวกผู้ชายถูกจัดให้นอนรวมกัน และผู้หญิงก็ถูกจัดไว้อีกห้อง วันนี้คณะแพทย์เคลื่อนที่ที่มาด้วยกัน
มีทั้งหมด 8 ชีวิต แบ่งออกเป็น หญิง 4 ชาย 4
พวกเราทานอาหารเย็นและอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน เพราะเวลาเย็นของที่นี้จะมืดเร็ว และชาวบ้านที่นี้ แค่ 2 ทุ่มก็ปิดไฟหมด
แล้ว แต่พวกเขาก็ตื่นแต่เช้า เพื่อทำงานเช่นกัน
ผมเดินออกมานอนห้อง มานั่งอยู่หน้าบ้านเพื่อโทรหาใครบ้างคน
“ภูมิ....ตอนนี้เราพักอยู่ที่หมู่บ้าน คงจะถึงตัวเมือง บ่ายๆ และคงกลับเข้ากรุงเทพวันมะรืน”
“ไม่ต้องมาแล้ว อยู่นั้นไปเลย...” เสียงของเราจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่ความเอาแต่ใจและหัวดื้อก็ยังมีอยู่
“ภูมิ นี่นายงอนหรอ...สองก็รีบแล้วนะ..”
“สอง นายยังรีบไม่พอ...จะนอนแล้ว แค่นี้นะ..”
“ภูมิ...ภูมิ..” เสียงที่ผมเรียกออกไปแต่โดนตัดสายก่อน
“สองมานั่งทำไรตรงนี้ ไม่หนาวหรอ..” เสียงอุ้มเพื่อนรัก
“อือ..ก็ภูมิไม่ยอมคุยนะ...” ผมบอกไป
“แล้วเรื่องอะไร นายภูมินี้ชักเอาใหญ่เลยนะ เห็นสองตามใจเข้าหน่อยทำเป็น..”
“เอาน่า สองก็ผิดจริงนั้นแหละ..ก็พรุ่งนี้วันเกิดภูมินี้..”
“แค่วันเกิด..ทำมาเป็นงอน..สองอยู่นี้ช่วยคนนะ ไม่ได้มาเล่น..” เสียงอุ้มที่ชักจะเริ่มมีอารมณ์
“น่า....เดี๋ยวสองไปขอโทษภูมิเอง...แล้วนี้อุ้มไม่นอนหรอ..” ผมถามเพื่อนที่เดินออกมาจากอีกห้องหนึ่ง
อยู่ๆ แก้มก็แดงออกมา ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์เข้า.... ผมแอบมองชื่อที่ถูกเมมไว้ในโทรศัพท์ของอุ้ม
(พี่ภพ...) “อุ้ม รับดิ เดี๋ยวพี่ก็รอหรอก..” หน้าอุ้มยิ่งแดงเข้าไปใหญ่..เพราะผมเห็นชื่อที่โชว์อยู่
ก่อนที่เธอจะเดินหนีผมไป...และรับโทรศัพท์พี่ภพ.....อันที่จริงผมก็ยังงงอยู่ว่าพี่ภพกับอุ้มจะมารักกันได้ไง
แต่ผมก็ดีใจเพราะทั้งคู่เป็นคนที่ผมรัก และลงเอ๋ยด้วยความรักเช่นกัน
ตอนนี้ผมกับอุ้มเรามีปัญหาเดี๋ยวกันคือ คนรักอยู่ห่างไกล และว่าของอุ้มดีหน่อยเพราะพี่ภพจะเป็นคนมาหาเอง..
พี่ภพเป็นคนเหนือ ดังนั้นเรื่องการเดินทางจึงสบายสำหรับเขา...ทำให้อุ้มไม่ต้องเหนื่อยเดินทางกลับ..
ผมพาตัวเองเดินกลับเข้าห้อง...เพื่อพักผ่อน....เพราะพรุ่งนี้คงเป็นวันที่เหนื่อยแล้ว แค่เดินทางกลับ
แต่หนทางที่คดเคี้ยวและระยะเวลาในการเดินทางซึ่งยาวนานเป็นหลายชั่วโมง...ตอนผมมาครั้งแรก ผมก็อ้วกตั้งหลายรอบ
เพราะผมเป็นมือใหม่เรื่องการเดินทาง....แต่สบายอุ้มเขาแหละ
เพราะช่วงที่เป็นนักศึกษาเธอจะแว่บมาเป็นอาสาช่วยพี่ๆเขา
พวกเราทุกคนเดินทางมาถึงตัวเมือง ก็บ่าย 3 โมงแล้ว ครั้งจะให้ผมตีตั๋วไปเลยก็ไม่ไหว เพราะความเหนื่อย
ผมเลยตัดสินใจว่าจะนอนพัก....และค่อยขึ้นเครื่องเข้ากรุงเทพช่วงดึกๆ เพื่อให้ไปถึงบ้าน...
ซึ่งคงเป็นเวลาที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว.... ทั้งวันไม่มีเสียงโทรศัพท์ดัง หรือแม้แต่ข้อความก็ไม่มีเช่นกัน
ส่วนผมก็ส่งไปว่าตอนนี้ถึงไหนทำอะไรบ้าง...แค่นั้น
ผมไขกุญแจเดินเข้าห้องที่เช่าไว้...เป็นอพาทเม้นท์ของคนทำงานซะเป็นส่วนมาก...มีห้องเรียงหลายอยู่ในชั้นๆ หนึ่งเป็นสิบห้อง
อพาทเม้นท์นี้มีทั้งหมด 5 ชั้น และผมก็อยู่ชั้นที่ 4 ซึ่งถ้ามองออกไปข้างนอกก็จะเห็นทิวทัศน์ของตัวเมืองและภูเขาได้
อากาศที่เย็นเกือบตลอดปีทำให้ไม่จำเป็นต้องปิดแอร์เลยก็ว่าจะ...แต่ช่วงบ่ายของหน้าร้อนก็ถือว่าร้อนจัดทีเดียว
ตอนนี้ผมทั้งเหนื่อย ทั้งล้า....จนไม่อยากทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
แต่ผมก็ส่งข้อความไปว่า ’มาถึงห้องเรียบร้อยปลอดภัยดี’ ช่วงแรกที่ผมมาอยู่ก็ไม่ได้คิดว่าจะส่ง เพราะปกติผมจะอยู่กับภูมิตลอด
เลยไม่ต้องส่งข้อความให้ยุ่งยาก
แต่พอผมมาอยู่ที่นี้ตอนแรกก็ไม่ได้ส่ง ก็โดนว่า แล้วภูมิก็บ่นเหมือนคนแก่
ผมเลยตัดสินใจส่งข้อความบอกไปว่าทำอะไร อยู่ที่ไหน...
ผมว่านับวันภูมิยิ่งเวอร์...ทำเหมือนผมเป็นลูกซะมากกว่าคนรักซะอีก..จนบางครั้งแม่ๆ ก็ระอาในตัวภูมิ..
ผมหลับไปนาน จนเริ่มหนาวนั้นแหละถึงได้รู้ว่ามืดแล้ว....ผมลุกขึ้นเพื่อจะเตรียมตัวออกไปสนามบินแล้วซื้อตั๋วเข้ากรุงเทพ
ตืด ตืด เสียงข้อความซึ่งคงมีภูมิคนเดี๋ยวที่ส่งมา ผมเปิดมันทันทีเพราะความเคยชิน
“นายเอาใครไว้ในห้อง...” ขอความที่ถูกส่งมาทำให้ผมตกใจ...
...เห่ย....อะไรว่ะ ใครที่ไหน สายตาผมมองทันทีที่อ่านข้อความ แต่ในห้องก็ไม่มีใคร...
ผมเริ่มกดโทรศัพท์ที่ใส่ร้ายผม ...แต่ปลายสายไม่ยอมรับ
ผมเลยต้องส่งข้อความไปแทน “นายบ้าเปล่า มีที่ไหน มาดูเลย.” ข้อความถูกส่งไป
และมีข้อมีความของภูมิส่งกลับมาอีก.. “อย่าท้า..” ผมอ่าน
อยู่ก็มีเสียงเคาะประตูดังจากหน้าห้อง.... ผมเดินไปเปิดเพราะคิดว่าเป็นอุ้ม
“เห้ย..... “ มีบางอย่างกระโดดมาที่หน้าผม ทำให้ผมตกใจจนปล่อยมือจากลูกบิดประตู
“เจ้านาย...” มันเลียและดิ้นอยู่ที่อุ้มมือผม..จนตอนนี้หน้าผมเปียกเพราะน้ำลายมันหมดแล้ว
“แกมาได้ไง..” ผมถามขึ้นพร้อมกับมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“มึงเอามันมาอยู่ในห้องจริงๆด้วย..”
“อะไร ใคร มีที่ไหน...” ผมยิ่งตกใจใหญ่ เพราะคนต้องหน้ายังยืนยันว่ามีคนอยู่ในห้อง
“เดี๋ยวนี้มึงกล้ามีชูหรอ..” รอยยิ้มเหี้ยมๆ ปรากฏขึ้น
“นายเข้ามาดูเลย มีที่ไหน..” ผมพยายามยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย
ก่อนที่มันจะชี้มาที่เจ้านาย......ที่ยังเลียหน้า เลียคอผมอยู่...
“ภูมิ นายนี้กล้าเล่นนะ....อะไรเนี้ย หึงแม้กระทั่งเจ้านาย...” ตอนนี้ผมรู้แหละว่ามันพูดถึงใคร
ก่อนที่ผมจะส่งสายตายั่วให้ภูมิ แต่กับจุ๊บที่ปากของเจ้านายแทน
“สอง มึงนี้นะ....กูล้อเล่น เลิกเหอะ..” ก่อนที่มันจะอุ้มเจ้านายกลับมาไว้กับตัวเอง
“เจ้านายมันเหงานะ ตอนแรกไม่คิดว่าจะพามาหรอก แต่สงสาร..” ภูมิเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปล่อยเจ้านายลงเดินวิ่งในห้อง
ของผม...
“ภูมิ สุขสันต์วันเกิดนะ..” ผมโอบคอภูมิก่อนที่เราจะประทับรอยจูบให้แก่กันและกัน
ผมกลับมานั่งบนเตียงซึ่งแทนโต๊ะรับแขกก็ว่าได้.... “นายมาได้ไง แล้วงานที่บริษัทแหละ”
“อ้อ..เดี๋ยวกับไปเคลีย์ นิดหน่อยเอง..”
“แล้วจะเอาไง นี้มารับกลับ หรือว่าจะให้อยู่ที่นี้..” ผมถามออกไป ที่จริงภูมิก็เคยมาดูห้องตอนที่ผมมาที่นี้ใหม่ๆ
“ทั้งสองอย่าง ไว้ค่อยกลับพรุ่งนี้..” เสียงภูมิที่บอกออกมา
“นั้นวันนี้ตามใจ..อยากไปไหนจะพาเที่ยว...” ผมบอกพร้อมกับเตรียมอุ้มเจ้านาย
พวกเราเดินทางออกจากอพาทเมนท์ของผมและขับรถผมไปยังร้านอาหารที่ผมคิดว่าเจ๋งสุด สำหรับอาหารเย็นของเรา
เสื้อตัวหนาถูกใส่ทับ เพราะอากาศตอนกลางคืนนี่เย็นเลยทีเดียว ผมต้องอุ้มเจ้านายไว้เพราะมันคงหนาวไม่แพ้กัน
“ภูมิ เป็นไงบ้างถูกปากเปล่า..” ภูมินั่งมองหน้าผมซะจนผมต้องถามเลย เพราะกลัวว่าจะกินไม่ได้
“สอง ไม่เห็นมึงตั้งนาย สวยขึ้นเปล่าเนี้ย”
“บ้า มาชมอะไรตอนนี้ รีบๆ กินเลย” ผมบ่นกลับไป
“เห่ย...จริงๆ นะ ไม่เห็นแค่แป๊ปเดียว.....”
“เลิกพูดได้แล้ว เดี๋ยวจะอ๊วกซะก่อน มันเลี่ยนมากภูมิ.” ผมเขินเลยต้องเปลี่ยนเรื่อง
อาหารมือนั้น เหมือนภูมิมันจะไปโดนของแน่นๆ เพราะทุกคำที่พูดเหมือนจะเกี้ยวผม
ทั้งที่ผมกับภูมิก็เห็นกันหมดไส้หมดพุ่งแล้ว
“น้องๆ แฟนใครว่ะ...น่าจับกดอ่ะ..” อยู่มันก็พูดขึ้น
จนคนในร้านต่างหันมามอง ผมเป็นตาเดียวกัน เพราะมันพูดซะเสียงดังเหมือนจะบอกว่าผมเป็นเด็กมันว่างั้น
ผมเลยต้องรีบจ่ายค่าอาหารก่อนที่จะลากมันออกมาจากร้าน...
“นายบ้าอะไรเนี้ย...” ผมพูดฉุนเพราะอายมากกว่า
“อ้าว ไหนวันนี้ตามใจไง...พูดแค่นี้ทำงอน”
“สอง จูบหน่อยดิ อยากอ่ะ.”
“นายจะบ้าหรอ กลางถนนเนี้ยนะ..”
“อือ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดแล้วกัน..”
ผมหันซ้ายมองขวา เพื่อมองคนรอบๆ ดีนะที่ตอนนี้คนไม่ค่อยมี ก่อนที่ผมจะเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบ เพราะมันไม่ยอมก้มมานั้น
แหละ ผมเลยต้องจับบ่าไอตัวแสบ ก่อนเขย่งจูบ ซึ่งมันก็ตอบรับเป็นอย่างดี ก่อนที่มือมันจะโอบไปที่หลังผม
“พอแล้ว อายเขา” ผมดันตัวเองออกมาเพราะมันเริ่มจะเลยเถิดแล้ว
ผมก้มลงไปว่าเจ้านาย “เจ้านายแกไปวางยาอะไรภูมิ...” ก่อนที่จะก้มลงจุ๊บที่หัวเจ้านาย ซึ่งมันก็ตอบกลับด้วยการเลียที่ปาก
ผม.... ผมลูบหัวเจ้านายเบาๆ
“อุ้ยให้ เดี๋ยวเดินไม่ถนัด” ภูมิแย้งเจ้านายไปอุ้มก่อนที่เราจะเดินที่ถนนคนเดินที่ตัวเมืองเชียงราย
มีของขายมากมาย รวมทั้งภาพวาด
“สองมานี้ก่อน..” ดูภูมิจะสนใจภาพวาด
ก่อนที่พวกเราจะตัดสินใจให้เจ้าของร้านนั่งสเก็ตพวกเรา 2 คน และเจ้านายอีก 1 ตัว
พวกเราใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะได้ภาพนั้นพร้อมทั้งใส่กรอบ เราฝากเจ้าของร้านก่อนจะเดินไปที่อื่น
พวกเราหยุดอยู่ร้านหนึ่งที่น่าสนใจมาก เพราะชาวต่างชาติชอบมาใช้บริการ คือการนวดฝ่าเท้า
(ผมไม่เคยหรอกนะ).....แต่เพราะภูมิดันอยากลอง พวกเราเลยลองกัน
เสียงร้องเบาๆ ของเราทั้งสอง เพราะแรงบีบที่หนักหน่วง จนบางครั้งผมต้องชักขาหนี หรือไม่ก็บอกให้พี่เขานวดให้เบาขึ้น
แต่พอนวดเสร็จสักพัก ความรู้สึกแตกต่างกับตอนนวดมากเพราะรู้สึกสบายขา และดูขาจะเบาขึ้นด้วย
พวกเราตัดสินใจกลับห้องผม เพราะเริ่มดึกแล้ว เราแวะเอารูปและขับรถกลับ
“สอง คืนนี้ขอนะ...” ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ที่จริงผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธหรอก
ผมพยักหน้ารับ เป็นเหมือนการให้คำตอบ
พวกเรากลับมาถึงห้องและอาบน้ำเป็นที่เรียบร้อยก่อนที่จะเข้านอน
“สองมานี้....” เสียงภูมิเรียกพร้อมทั้งตบลงบนที่นอน
ผมเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียก......ก่อนที่ผมจะก้มลงจูบ พวกเราใช้เวลาในการแลกเปลี่ยนรสชาติของกันและกัน
ก่อนที่เสื้อผมจะถูกแกะออก
โห่ง โห่ง ผมตกใจจนต้องหันไปมองเจ้านายที่เห่าอยู่ปลายเตียง ก่อนที่มันจะกระโดดขึ้นเตียงมาซะงั้น
“เจ้านาย แกลงไปก่อน แกนี้ไม่รู้เวลาจริงๆ” เสียงภูมิที่บ่นออกมา ก่อนที่จะเริ่มไซร้ที่ต้นคอผม
แต่ดูเหมือนเจ้านายจะไม่ยอมหยุดเห่า....
“ภูมิ พอก่อน เดี๋ยวข้างห้องว่าเอา..” ผมบอกออกไปเพราะเสียงเจ้านายที่เห่าไม่ยอมหยุด
ผมเลยอุ้มเจ้านายไว้ นั้นจึงทำให้เจ้านายหยุดเห่าได้...
มันมักจะเห่าเวลาที่รู้สึกว่าผมโดนทำร้าย เหมือนจะปกป้อง...
“เจ้านาย......สองไม่ได้โดนทำร้ายหรอกนะ..” ผมอธิบายให้ฟัง แต่รู้ว่าเจ้านายคงไม่เข้าใจ
เวลาเราจะมีอะไรกัน ผมจะพาเจ้านายไปนอนห้องผมของผม หรือไม่ ก็ย้ายภูมิมาอยู่ห้องผมแทน
“แกนี้มันหมาหวงก้างจริงนะ..” เสียงหงุดหงิดของภูมิที่บ่น
“ฉันไม่น่าพาแกมาเลยจริงๆ...” ยังไม่เลิกบ่นอีกแนะ
“ภูมิ..ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ เดี๋ยวกับบ้านใหญ่จะตอบแทนอย่างดี...” ก่อนที่ผมจะพาเจ้านายนอนข้างๆ ซึ่งผมใช้แขนแทนหมอนให้เจ้า
นายหนุน
สายตาภูมิที่นอนตะแคงมองผม และเจ้านายสลับกัน
“สอง ถ้ามึงมีชูเป็นหมา ก็จะฆ่าทั้งคู่เลย...” ผมรู้ว่าภูมิมันพูดเล่น แต่ไม่คิดว่ามันจะคิดได้
“ภูมิเลอะเทอะแหละ นอนๆๆ “ ผมบอกเขา
“จะนอนได้ไง ก็มันตั้งอยู่” ผมมองลงไปตามนิ้วที่มันชี้
ผมขยับเข้าไปหาภูมิที่มีเจ้านายนอนขวางอยู่
พร้อมทั้งจูบภูมิและพร้อมกระซิบว่า “วันนี้ก็ช่วยตัวเองไปก่อนนะ “ พร้อมสายตาผมมองไปทางห้องน้ำ
และยิ้มแบบยั่วๆ (ตอนนี้รอยยิ้มผมเป็นแบบนี้ไปแล้วทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจนะ)
“ให้มันได้อย่างงี้ดิว่ะ...” ก่อนที่ภูมิจะตีที่หัวเจ้านาย 1 ตี จนเจ้านายต้องหันไปมองภูมิ
“แก ต่อไปอย่างหวังจะได้มาเลย...” โห่ง โห่ง เสียงเจ้านายที่ตอบกลับเหมือนจะบอกอะไรบางอย่างที่พวกเราไม่รู้
คำคืนนี้พวกเรานอนโดยมีเจ้านายคั่นกลาง และเจ้านายซุกอยู่ที่อกของผม และผมก็ไปซุกอกของภูมิอีกที
โพลล์
หัวข้อ: Re: **เมื่อความกลัวมาเยือน * ตอนพิเศษ สอง กด ภูมิ จบแล้วจร้า 15/12/54 p.14 (อ่าน 114940 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก