หัวข้อ: Lost Butterfly ผีเสื้อเริงรัก โดย หยดน้ำผึ้ง ตอนพิเศษ 2 [20.08.56]

[akazu]

บทที่ ๖

ร่างกำยำมีหยดน้ำเกาะพราวนุ่งผ้าขนหนู ขมวดคิ้วเดินออกจากห้องน้ำ แขนของเขามีสีคล้ำกว่าปกติจากการโดนแดด ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงร้อง มองดูสายที่โทรเข้ามาขัดเวลาอาบน้ำของเขาแล้วคลี่ยิ้ม

    "สวัสดีครับแม่" เขาเอ่ยทักทายปลายสายอารมณ์ดี พลางเช็ดเส้นผมที่เปียกชุ่ม.. กล้าหาญไม่ได้ไปพบแม่หลายสัปดาห์แล้ว..

    "สวัสดี.. เป็นยังไงบ้างเรา ?" เสียงอ่อนโยนของดารัตน์ถามไถ่ลูกชาย

    "ก็ดีครับ เรื่อยๆ" กล้าหาญเอ่ยตอบ ชวนคุยจนกระทั่งเธอลากกลับมาเข้าเรื่อง

    "...ตาก้องรับเด็กมาเลี้ยงใช่มั้ยพ่อกล้า ?"

    "เมย์โทรมาบ่นกับแม่ทุกวันเลยว่าช่วงนี้พ่อก้องไม่ค่อยกลับบ้าน" เสียงปลายสายฟังดูไม่สบายใจ..

    "พี่ก้องแค่ทำงานน่ะครับ เมย์ก็กังวลเกินไป" กล้าหาญตอบ.. นานๆ ครั้งพี่ชายของเขาถึงจะมาค้างบ้านนี้.. แต่ถ้าจะให้เดา ก้องภพน่าจะไปที่อื่นมากกว่า... เพราะที่นี่มีเขาคอยขัดคอ..

    "เขาเป็นเด็กน่ารักนะครับ ถ้าคุณแม่เจอ คุณแม่ต้องชอบแน่ๆ" ชายหนุ่มเอ่ยถึงเด็กที่ก้องภพนำมาฝากไว้กับตน.. คลี่ยิ้มเมื่อนึกถึงอ้อมแขนเล็กที่โอบกอดราวกับจะเป็นฝ่ายปกป้องเขา..

    "ได้ยินพ่อกล้าพูดแบบนี้แม่ก็เบาใจ ..แล้วทำไมไม่รับเป็นลูกบุญธรรมเสียให้เรียบร้อย.."

    "น้องเขาอายุห่างไม่ถึง ๑๕ ปีน่ะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถึงกฎหมายการรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรมที่เด็กจะต้องมีอายุห่างจากผู้รับเลี้ยงเกิน ๑๕ ปี..

    "งั้นก็ให้แม่รับเอง แล้วเด็กคนนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ ?"

    "เอ.. ผมไม่เคยถามนะครับรู้สึกจะนามสกุลวิริยะสิทธิ์ละมั้ง ไม่แน่ใจนะครับ" ชายหนุ่มบอก พยายามนึกถึงนามสกุลที่เห็นในใบเกรดที่เด็กหนุ่มนำมาอวด..

    "...งั้นเหรอ ? แล้วไปคุยกันเสียให้เรียบร้อยนะ แม่จะได้รับน้องเป็นลูกบุญธรรม ถ้าจะให้ดีก็ให้น้องย้ายมาอยู่กับแม่เลยดีกว่า ยัยเมย์จะได้ไม่ต้องระแวงไปเสียหมด..." ดารัตน์รู้สึกสะดุดใจ หากแต่ไม่เอ่ยอะไร.. เป็นฝ่ายอาสารับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง..

    "ไม่เป็นไรหรอกครับแม่.. ผมดูแลให้ได้ พี่ก้องเขาไม่กล้าทำอะไรมากหรอกครับ" กล้าหาญบอก.. หากแต่ชายหนุ่มคิดผิด...

    "เอาปลาย่างไว้ใกล้แมว ระวังเถอะจะหาว่าแม่ไม่เตือน" เธอกล่าวเตือนลูกชาย และพูดคุยกันเรื่องอื่นต่อ..

    กล้าหาญวางสายด้วยอารมณ์แจ่มใส และแต่งกายเดินลงมาตามทางเดิน.. เขาได้ยินเสียงแปลกๆ..เสียงครางแผ่วดังลอดออกมาให้ได้ยิน ชายหนุ่มรู้สึกฉงน เดินไปยังชั้นลอย.. เสียงครางอืออานั้นยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น

    เมื่อมองไปยังห้องรับแขกก็พบกับสาเหตุ.. ร่างของก้องภพดูใหญ่โตเมื่อเทียบกับวัยรุ่นอย่างปรีย์ ร่างเล็กของเด็กหนุ่มสั่นคลอนตามแรงกระแทก ริมฝีปากบางเผยอหอบหายใจหนัก ราวกับหายใจไม่ทัน ใบหน้าเปื้อนน้ำตา เรียวขาเปลือยของเด็กหนุ่มโอบรัดสะโพกสอบของก้องภพเข้าหาตัว

    ชายหนุ่มรู้สึกมึนงง.. แทบไม่เชื่อสายตา.. พี่ชายของเขาทำแบบนี้กับเด็กอายุสิบหก.. ทั้งๆ ที่อยากจะเดินหนีแต่ขาของเขากลับก้าวไม่ออก มองดูทุกการกระทำที่ก้องภพทำกับเด็กหนุ่ม ..กล้าหาญรู้สึกถึงเหงื่อเย็นไหลซึมบนใบหน้า เมื่อเห็นแววตาของปรีย์จับจ้องมาที่เขา ..เขาไม่รู้ว่าปรีย์มองเห็นเขาหรือไม่.. แต่ดวงตาสีเข้มนั้นพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา ราวกับจะขอร้องให้เขาช่วยหยุดสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่

    "ปรีย์ ...โอว..." ก้องภพครางสุขสม.. ไม่เพียงแค่ทางร่างกาย แต่จิตใจของเขาก็สุขจนล้นปรี่.. ชายหนุ่มรู้สึกว่าปรีย์ต่างกับเด็กคนอื่นๆ ที่เขาเปิดบริสุทธิ์ เด็กคนนี้ราวกับผลไม้ต้องห้ามที่มีกลิ่นหอมรัญจวน และน่าลิ้มลอง.. จนไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ..วันที่เขาได้ครอบครองปรีย์

    หนั่นเนื้อของเขาผลุบหายเข้าสู่ร่างกายของเด็กหนุ่ม กลุ่มไหมหนานุ่มเบียดเสียดกับช่องทางร้อนและบวมแดง ปรีย์หอบหายใจถี่ รู้สึกอึดอัดคับแน่น.. ร่างกายตึงเหมือนจะฉีกออก ทั้งเจ็บปวดและสุขสม ใจหนึ่งก็ปฏิเสธหากอีกใจหนึ่งกลับอยากให้ดำเนินต่อ ร่างกายของเขาขยับสอดประสานกับชายหนุ่มเป็นจังหวะตามสัญชาตญาณ

    "ดีรึเปล่า ?.. ดีมั้ยปรีย์ ?" ปรีย์พยักหน้าเร็วๆ จิกเล็บลงบนแขนของก้องภพ..

    "อ๊ะ.. อ๊า!" ร่างเล็กๆ นั้นแอ่นสะท้านกรีดเสียงร้อง เมื่อก้องภพดันเข่าทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มแนบอกและโถมกายเข้าหา มือเล็กพยายามดันหน้าท้องของชายหนุ่มหวังช่วยลดแรงกระแทกและความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น

    เสียงกระทบเนื้อดังถี่กระชั้น... เร็วขึ้น... แรงขึ้น.. และสิ้นสุดลง... ร่างของทั้งคู่เกร็งกระตุก ในหัวของเด็กหนุ่มขาวโพลน ว่างเปล่า.. คิดอะไรไม่ออก.. ลืมแม้กระทั่งกล้าหาญที่ยังอยู่ในบ้าน.. ความรู้สึกอุ่นในช่องท้องทำให้เด็กหนุ่มลืมตาโพลง

    "พ..พี่ก้อง!.." เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงดิ้นขลุกขลัก เมื่อก้องภพล็อกตัวเขาไว้แน่นหนา รีดเร้นทุกหยาดหยดเข้าสู่ร่างกายเขา

    "ไม่เป็นไรน่า.. ครั้งแรกไม่ใช่เหรอ ?" ก้องภพกระซิบเสียงแหบพร่า จูบซับเหงื่อบนใบหน้าแดงของเด็กหนุ่ม

    "อย่าให้ใครทำแบบนี้กับเรานะ.." ก้องภพกระซิบบอก บดเบียดร่างกายเข้าหาจนปรีย์เผลอร้อง ..ชายหนุ่มมองรอยจูบบนลำคอเล็ก และเหยียดยิ้ม.. รอยสีกุหลาบเหล่านี้ราวกับจะประกาศต่อคนอื่นๆ ว่าเขาได้เป็นเจ้าของร่างเล็กนี้แล้ว

    ทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วจนเด็กหนุ่มตั้งรับไม่ทัน... เขาจำไม่ได้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่... เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตนเองอยู่ในสภาพเกือบเปลือย ..พยายามขัดขืนเท่าไหร่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งตัณหาของชายหนุ่มตรงหน้าได้ จนท้ายที่สุดเขาก็ถูกดึงเข้าสู่บ่วงราคะไปด้วย...

    ปรีย์รู้สึกเงอะงะ ครางแผ่วเมื่อก้องภพถอนกายออก.. เด็กหนุ่มรู้สึกโล่งๆ เอื้อมมือหยิบทิชชู่เช็ดคราบของเหลวขุ่นผสมเลือดที่ไหลย้อนออกมาตามระหว่างขาของตน..

    แล้วเขาก็รู้สึกอยากร้องไห้ เมื่อคราบไคลจากกิจกรรมนั้นเลอะเต็มโซฟาไปหมด.. มันมีกลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ เขากลัวกล้าหาญรู้...

    เด็กหนุ่มรีบสวมกางเกงและใช้เสื้อของเขาเช็ดช้าๆ...น้ำตาเอ่อล้นจนหยดลงบนเบาะ ...รู้สึกผิด เสียใจที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้.. เหลือบมองชั้นลอยว่ามีใครอยู่หรือไม่ แต่ก็ไม่เห็นใครอีกคน ....

        หากแต่ก้องภพไม่ได้สนใจ..เขาเริ่มติดใจในรสสวาท เอื้อมมือแตะไหล่เปลือยเปล่าของเด็กหนุ่ม ปรีย์ชะงักและขยับหนี.. ก้องภพมองเขาด้วยความไม่พอใจ..
 
    เด็กหนุ่มรู้สึกผิด.. ก้องภพเป็นผู้มีพระคุณของเขา ..จึงเอื้อมมือแตะฝ่ามือของก้องภพเบาๆ หวังจะขอโทษ ..ทำให้ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม... เอื้อมมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้านวลแผ่วเบา...ก้องภพตระกองกอดร่างเล็กอย่างรักใคร่ เมื่อเด็กหนุ่มไม่ปฏิเสธเขา ...

        "สัญญานะว่าจะเป็นของพี่คนเดียว.." ปรีย์สบตาคมของชายหนุ่มผู้ครอบครองร่างกายของตนนิ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ ก้องภพเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ... ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ตกเป็นของเขา... แต่เพียงผู้เดียว.......ความใจดีของก้องภพเหมือนพันธนาการ ตีตรวนแน่นหนาจนเขาดิ้นไม่หลุด
 
    กล้าหาญเม้มริมฝีปาก.. ภาพของปรีย์ตอนตกเป็นของพี่ชายเขายังติดอยู่ในหัว.. ใบหน้าแดงชื้นเหงื่อ ริมฝีปากบางสีแดงช้ำเผยอหอบหายใจ ดวงตาสีเข้มเอ่อน้ำใส.. เขาไม่นึกมาก่อนว่าเด็กผู้ชายจะทำหน้ายั่วยวนได้ถึงขนาดนั้น..ก้องภพอาจมองเห็นอะไรในตัวของเด็กหนุ่ม ที่คนอื่นๆ มองไม่เห็น..

    ชายหนุ่มพยายามข่มความคิดนี้ออกจากหัว เขานั่งแปลงานมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่รู้เรื่องเลย... ก้องภพพาปรีย์ออกไปข้างนอก.. เขาสบตาพี่ชายก็รู้แล้วว่าพี่เขาต้องการอะไร

    จนค่ำๆ ก้องภพก็พาปรีย์มาส่ง.. เด็กหนุ่มเพียงไหว้เขาแล้วเดินขึ้นบนบ้าน แทบจะไม่มองหน้า.. เขากังวลว่าปรีย์มองเห็นเขายืนดูทุกการกระทำที่ก้องภพทำกับเด็กหนุ่ม และเสียใจที่เขาไม่ช่วยห้ามพี่ชายในห้องรับแขก... หากแต่มันเป็นอดีตไปแล้ว.... แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...

    "พี่ก้อง.. แม่บอกว่าแม่จะรับปรีย์เป็นลูกบุญธรรม" กล้าหาญบอก ..ก้องภพยิ้มระรื่น และพยักหน้า หากแต่ประโยคถัดมาทำให้เขาเลิกคิ้ว

    ".....วันนี้ผมรู้นะ ว่าพี่ทำอะไรในบ้าน"

    "แล้วจะทำไม จะห้ามพี่รึไง ?" ก้องภพถามกลั้วหัวเราะ.. แต่กล้าหาญไม่หัวเราะด้วย

    "ถ้าพี่ทำแบบนั้นอีก ผมจะส่งปรีย์ไปให้แม่เลี้ยง" คำตอบของน้องชายทำให้เขาคิ้วขมวด..

    "ผมจะไม่ทิ้งปรีย์ไว้ที่บ้านอีกแล้ว.. ขนาดผมอยู่ในบ้านพี่ยังทำได้ถึงขนาดนี้เลย" กล้าหาญเปรยเหมือนจะบ่น.. แต่ก้องภพรู้ว่าน้องชายเขากำลังห้ามไม่ให้เขาทำอะไรแบบนั้นอีก.. คงเป็นเพราะยิ่งห้ามนี่แหละ เขาถึงได้รู้สึกว่าเด็กคนนั้นยิ่งน่าลิ้มลอง.. และรสชาติดีเสียด้วย...

    "ก็เด็กมันยั่วก่อน..." ก้องภพปัดความผิดไปให้เด็กหนุ่ม..

    "พี่ก็เลยสนองมันหรือไง ? ..พี่เป็นผู้ใหญ่นะ" คำพูดของกล้าหาญทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจ และเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

    "กล้า พี่ทำอะไรลงไป พี่รู้.. ไม่ต้องมาสอน" ก้องภพเอ่ยจบจึงหมุนตัวออกจากบ้าน.. ทิ้งให้กล้าหาญมองตามหลังด้วยความรู้สึกหลากหลาย...
 
    ปรีย์นอนกอดหมอนของยายแน่น... เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ความปวดหนึบบริเวณที่ถูกล่วงเกิน และภายในช่องท้องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าวันนี้เขาตกเป็นของก้องภพหลายต่อหลายครั้ง เด็กหนุ่มรู้สึกไม่คุ้นเคย กับรสชาติแปลกใหม่ที่ได้รับ ร้อนไปหมดไม่ว่าจะถูกสัมผัสตรงไหน..

    "ยายจ๋าทำยังไงดี..?" เด็กหนุ่มเอ่ยถามกับความว่างเปล่า ซุกจมูกลงสูดกลิ่นของยายที่ติดอยู่บนใบหมอนเก่านั้น..ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงซ่านเมื่อนึกถึงคำที่ถูกสอนให้เอื้อนเอ่ย...

    "ผม...รัก....พี่ก้อง..." เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความสับสน...

    มีคนเคยบอกไว้ว่า เมื่อเราทำอะไรผิดไปแล้วครั้งหนึ่ง ก็มักจะมีครั้งต่อๆ ไปตามมา...ถึงแม้ในครั้งแรกที่ทำจะรู้สึกผิดมากมายเพียงใด หากเมื่อมีครั้งต่อไปตามมา ความรู้สึกเหล่านั้นก็จะเบาบางลง.. และหมดไปในที่สุด...
...............................................ทูบีคอนตินิว
 :z3:ขอโทษในความล่าช้า เมื่อคืนพยายามแล้ว แต่ไม่รู้เป็นไรลงไม่ได้เลยง่ะ อ่านตอนนี้แล้ว ขอ :z6:ไอ้ก้องหน่อยเหอะ มึงเลวเข้าเส้นเลือดจริง ๆ ความอยากตัณหามีเต็มสมอง ยิ่งอ่านยิ่งเกลียด ยิ่งแค้น น้องปรีย์ โดนล่อลวงด้วยคำพูด สงสารพี่กล้าง่ะ ทำไงดี อยากให้พี่กล้าช่วยปกป้องน้องปรีย์มากกว่านี้อ่ะเนอะ แล้วมาดูกันว่า พี่กล้าจะทำอะไรได้บ้าง
พีเอสซึ.ขอบคุณทุกกำลังใจของแฟนคลับน้องปรีย์อีกครั้งน่ะค่ะ ภูมิใจแทนคุณหยดจริง ๆ เป็น nc ที่อ่านแล้วเครียด เสียใจ ไร้ซึ่งความรื่นรมย์เลย

[♠♥♦♣]

เห็นชื่อตอนแล้วเข้ามากรีดร้องก่อน
อะไรไม่เหลือแล้ว
************************
ตอนอ่านที่เกริ่นไว้ว่าเรื่องมันรันทดก็ทำใจไว้แล้วนะว่าปรีย์ไม่รอด
แต่มันก็ยังแอบหวังลึกๆ ว่าจะรอดอ่ะ
ไอ้เชี่ยก้อง พ่อมึงตาย(ขออภัยที่หยาบคาย ทนไม่ไหวอ่ะ)
มันยังมีหน้าบอกว่าเด็กมันยั่วก่อนอีก ไอ้ๆๆๆ ไม่รู้จะด่าอะไร
อ่านตอนที่ปรีย์ พูดว่ารักพี่ก้อง แล้วเจ็บอ่ะ
ไอ้บ้านั่นก็คิดได้สอนเด็กให้พูดว่ารักตัวเอง

[iforgive]

เด็กหนุ่มตัวคนเดียวไม่มีที่พึ่งที่ไหนอีกแล้วอย่างปรีย์  ไม่มีอะไรไปต่อกรกับคนมากเล่ห์อย่างก้องภพได้หรอก
ชั่วโมงบินมันต่างกันมาก  ความไร้เดียงสา  มุมมองการใช้ชีวิตแบบแบน ๆ ตื้น ๆ ตามวัยของปรีย์
จะล่อหลอกให้ปรีย์ต้องตกเป็นเหยื่อของก้องภพไปอีกนานแสนนานทีเดียว
ก้องภพเลวมากที่อาศัยความได้เปรียบหลาย ๆ อย่างมาบีบบังคับปรีย์แบบนี้
ทำกับปรีย์เพราะเรื่องกาม ๆ อย่างเดียว  ไม่ได้รู้สึกดี ๆ อะไรด้วยเลย
สงสารปรีย์มาก ๆ

[kyoya11]

ไอ้กอ้ง ไอ้คนฉวยโอกาส
กับเด็กก็ไม่เว้น
สงสารหนูปรีย์จับใจ

[milkshake✰]

ก้อง ฉวยโอกาสตอนน้องหมดที่พึ่งเรอะ
เดี๋ยวแม่โบก T T'
สงสารน้องปรีย์อ่ะ
พี่กล้าช่วยน้องด้วยยย

[akazu]

บทที่ ๗

    หลังจากวันนั้นปรีย์ก็จับไข้ นอนซมอยู่หลายวัน ...ส่วนก้องภพก็มาหาเขาแทบจะทุกวัน.. คอยดูแลประคบประหงมเอาใจจนเด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัด ...อีกทั้งยังแสดงตนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างเปิดเผย ไม่เกรงใจสายตาน้องชายที่มองเขม็ง... ปรีย์ได้แต่อึกอักจะปฏิเสธก็ไม่ได้จะตอบรับก็ใช่ที..

    “ปรีย์อยากไปทะเลมั้ย ?” กล้าหาญเอ่ยชวนจากชั้นลอย หลังจากเพื่อนของเขาโทรมานัดให้ไปรวมตัว กลุ่มเพื่อนเก่ากันที่แหล่งท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง.. ใจจริงแล้ว เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเด็กคนนี้ให้อยู่บ้านคนเดียว....

    “พี่กล้าจะไปอีกแล้วเหรอครับ ?” ปรีย์ถามเสียงไม่สู้ดี.. มองกล้าหาญตาละห้อย...

    “อืม.. เพื่อนพี่ชวนไปเลี้ยงน่ะ”

    “กี่วันเหรอครับ ?”

    “อาทิตย์นึงมั้ง ไปรึเปล่า ?”

    “...เอ่อ...” คำเอ่ยชวนทำให้เด็กหนุ่มลังเลใจ.. ก้องภพห้ามไม่ให้เขาไปเที่ยวกับกล้าหาญ จะได้มีเวลาอยู่ร่วมกัน.. แต่เวลาอยู่ด้วยกันทีไร.. ขาไม่เคยก้าวพ้นลงจากเตียงเลยซักที...

    “ไม่ต้องสนพี่ก้องหรอก ถามตัวเองดูว่าอยากไปรึเปล่า ?”

    “แต่ว่าเพื่อนพี่กล้า...” ปรีย์ยังคงลังเลใจ... เขาไม่รู้จักใครเลยซักคน ถ้าติดสอยห้อยตามไปด้วยแล้ว ดูจะเป็นส่วนเกินเสียเปล่าๆ

    “เพื่อนพี่ไม่ดุหรอก ว่าไง ?” กล้าหาญเอ่ยถามอีกครับ..

    “...ครับ..” เด็กหนุ่มสูดหายใจเต็มปอดก่อน พยักหน้า เผยยิ้มกว้าง... เขากำลังจะได้ไปเที่ยวทะเล....
 
    กล้าหาญพาเขามาบ้านพักริมทะเลหลังใหญ่ ใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมง มาถึงก็ตกเย็นพอดี ...เสียงหัวเราะเฮฮาดังอยู่ในบ้าน     ปรีย์มองสำรวจเพื่อนของกล้าหาญ.. มีราวๆ เกือบสิบคน ..ผู้หญิงมีเพียง ๒ – ๓ คน

    “น้องมึงเหรอวะ ?” เสียงทุ้มของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถามกล้าหาญ ..ใบหน้าคมเข้มนั้นจับจ้องมาที่ปรีย์จนเด็กหนุ่มรู้สึกกลัว ขยับตัวยืนหลบหลังร่างสูง

    “เออ..” เขาพยักหน้าตอบ มองกริยาของเด็กหนุ่มแล้วแอบยิ้ม..

    “กูนึกว่าลูก หน้าคล้ายซะ” ผู้ชายท่าทางกวนๆ บอกแล้วหัวเราะเฮฮา.. กล้าหาญกับปรีย์มองหน้ากัน พวกเขาไม่เคยสังเกตมาก่อน ..เด็กหนุ่มหัวเราะแหะเบา ๆ ให้เขา.. ชายหนุ่มจึงอมยิ้มนิด ๆ ตอบ

    “เฮ้ย.. เคยได้ยินว่าเนื้อคู่มักจะหน้าตาคล้ายๆ กันว่ะ” ..แวบหนึ่งความคิดที่ว่าถ้าเป็นจริงเช่นนั้นก็ดี ผุดขึ้นมาในหัวของเด็กหนุ่ม หากแต่เพียงชั่วเสี้ยววินาทีจริง ๆ เมื่อเจอประโยคถัดไป...

    “แล้วมึงกับไอ้หยก...”

    “กูเอาของไปเก็บก่อน...” กล้าหาญเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาตัดบท หิ้วกระเป๋าเดินนำร่างเล็กๆ ขึ้นไปยังชั้นบน.. ปรีย์มองวงสนทนาที่ตกอยู่ในความเงียบ... และมองแผ่นหลังกว้างที่เดินนำโดยไม่หันกลับมามองเขา...

    หยก ?... แฟนของพี่กล้า ?? ทั้งๆ ที่ไม่ได้เคยรู้จัก หรือเกี่ยวข้องอะไรกัน หากแต่ทำไมเด็กหนุ่มจึงรู้สึกไม่ชอบ และไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีกก็ไม่รู้...
 
   “ง่วงรึยัง ?” ปรีย์ส่ายศีรษะ.. มองดูกระเป๋าของคนอื่นที่วางอยู่ก่อนหน้าแล้ว.. ห้องนี้คงนอนกันซักสี่คน...

    “อาบน้ำแล้วลงไปหาอะไรกินข้างล่างนะ พี่ลงไปรอ” กล้าหาญบอก จัดสัมภาระเข้าที่

    “ครับ..” เด็กหนุ่มรับคำ หยิบของใช้กับผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ... นึกอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงไม่เคยได้ยินกล้าหาญพูดถึงเธอเลย และไม่เคยเห็นเธอมาที่บ้านด้วย....

    ปรีย์ออกมาจากห้องน้ำอีกทีชายหนุ่มก็หายไปแล้ว.. แต่กลับมีผู้ชายอีกคนหนึ่งกำลังรื้อกระเป๋าอยู่ ...ชายหนุ่มตาดุๆ ที่มองจนเขากลัวนั่นเอง.. ปรีย์สะดุ้งเมื่อเขาหันมาสบตากับเด็กหนุ่ม.. ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้...

    “ชื่ออะไรน่ะเรา ?” ชายหนุ่มฉีกยิ้มเห็นฟันขาวเรียงสวย

    “ป...ปรีย์ครับ..” เด็กหนุ่มตอบเบาๆ ด้วยความประหม่า.. เวลาผู้ชายคนนี้ยิ้มดูมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ...

    “อายุเท่าไหร่เนี่ย ?”

    “...จะ ๑๗ แล้วครับ” เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำตอบก็เงียบไปพักหนึ่ง ปรีย์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยถาม...

    “พี่ชื่ออะไรเหรอครับ ?” ชายหนุ่มละสายตาจากรอยคิสมาร์คบนลำคอเล็กนั้น ก่อนเอ่ยตอบเบาๆ

    “วินด์….” ...เด็กหนุ่มคลี่ยิ้ม.. เพื่อนของกล้าหาญไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เขาคิด....

    ปรีย์ลงไปทำความรู้จักกับพวกรุ่นพี่อย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนออกจากบ้านพักเดินเลียบชายฝั่งยามค่ำคืน..    ลมเย็นพัดผ่านร่างโปร่ง ..นึกเสียดายที่ไม่มีโอกาสมาสถานที่เช่นนี้กับคนในครอบครัว... เขานึกถึงคำพูดของยาย ที่เคยบอกไว้ว่าแม่ชอบทะเล แต่ไม่เคยมีโอกาสได้มาเหยียบบนผืนทรายขาวสะอาด ไม่มีโอกาสได้มาฟังเสียงคลื่นลมแรง.. เขาเลยตั้งใจจะเก็บเม็ดทรายและน้ำทะเลไปฝาก.. พลันนึกถึงที่เก็บกระดูกของแม่ ที่หล่อขึ้นจากปูน และเขียนชื่อไว้ลวก ๆ ว่า ปัญชิกา วิริยะสิทธิ์ ถ้าหากเขาโตขึ้นและมีเงินล่ะก็ สิ่งแรกที่จะทำคือย้ายกระดูกของแม่ไปอยู่ในสถูปที่วิจิตรงดงามไม่แพ้คนอื่นๆ... นี่คงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำเพื่อตอบแทนท่านได้...

    เด็กหนุ่มทิ้งตัวนั่งบนผืนทรายละเอียดนุ่ม มองดูทะเลที่ดำมืดไกลสุดลูกหูลูกตา... ถ้าหากว่าในตอนนี้มีคนกำลังลอยคออยู่กลางทะเล จะหาทางกลับขึ้นฝั่งเจอมั้ยนะ ?...คนๆ นั้นจะมีความรู้สึกเหมือนกับเขาในเวลานี้หรือเปล่า ?...

    “ออกมาทำอะไรตรงนี้ ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว

    “พ.. พี่กล้า ตกใจหมดเลย!” ปรีย์ทำหน้าตาตื่น.. กวาดตามองหาเจ้าของเสียง ....อยู่คนเดียวในที่มืดๆ แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงทักทายมันน่ากลัวน้อยเสียเมื่อไหร่

    ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ .. ปรีย์อมลมแก้มป่อง แก้มทั้งสองข้างร้อนผะผ่าว ...รู้สึกอายผสมกับเสียหน้านิดๆ

    “ออกมาทำอะไร ?.. นี่มันก็ดึกแล้วนะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

    “พี่กล้านั่นแหละ ออกมาทำอะไร ?”

    “เดี๋ยวนี้กล้าย้อนแล้วเหรอเรา ?” กล้าหาญเลิกคิ้ว มองคนนั่งข้าง

    ปรีย์จึงรีบเอ่ยแก้ตัว “ผมเปล่าย้อนซักหน่อย...”

    “ก็แบบนี้นั่นแหละที่เรียกว่าย้อน” พอถูกย้ำเข้าอีกครั้งเด็กหนุ่มจึงหุบปากฉับ นั่งกอดเข่าตัวเองเงียบๆ

    “คิดอะไรอยู่ ?” กล้าหาญเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ทำลายความเงียบที่กินเวลานานจนเกินไป

    “พี่ก็ลองทายสิ” ปรีย์เอ่ยตอบโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา เขี่ยทรายละเอียดจนมันเป็นหลุมเล็กๆ

    “..เรื่องพี่ก้องรึเปล่า ?” อาการนิ่งเงียบของเด็กหนุ่มทำให้เขารู้ว่าตนทายถูกเผง... ทั้งคู่จึงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง...

    “พี่คิดว่าผมกำลังทำถูกไหม ?” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเขาเบาๆ แต่สายตายังคงจับจ้องทะเลอันเวิ้งว้าง...

    “...ไม่ถูก...” คำตอบของกล้าหาญทำให้เด็กหนุ่มเกร็งตัว

    “แต่ก็ไม่ได้ผิด” จบประโยค ปรีย์ก็หันมาสบตาเขา และเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ...

    “มีด้วยเหรอฮะ อะไรแบบนั้น ?..”

    “มีสิ.. ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้นั่นแหละ... มันไม่ได้มีผิดหรือถูกมาตั้งแต่แรก... แต่คนเราใส่ความคิดเข้าไปกำหนดมันเองต่างหาก ว่าสิ่งนี้มันไม่ดี มันผิดนะ...”

    ปรีย์หน้าเบ้.. ก่อนแอบพึมพำเบาๆ “เหมือนคุยกับคนแก่เลย..”

    “..ปากคอเราะร้ายนะเราน่ะ” เด็กหนุ่มสะดุ้ง ไม่คิดว่าคนข้างๆ จะได้ยิน จึงยิ้มประจบ

    “ผมไม่ได้ตั้งใจ... พี่กล้าไม่โกรธผมนะ” ทำท่าทางออดอ้อนจนชายหนุ่มเผลอหัวเราะ ยกมือขึ้นขยี้ศีรษะทุยเบาๆ

    ปรีย์ขยับเข้าใกล้หวังมองรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหล่อเหลาได้อย่างชัดเจนขึ้น.. มันช่างดูเหมาะกับชายหนุ่มเสียยิ่งกว่าใบหน้าเรียบตึงที่เขามักจะทำเป็นประจำเสียอีก....

    กล้าหาญหยุดหัวเราะ.. ในใจไหววูบเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลเข้มจ้องเป๋งมาหาเขาในระยะใกล้..

    “กลับไปนอนกันเถอะ” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น ..รีบเอ่ยตัดบทก่อนที่เขาจะรู้สึกถูกดึงดูดด้วยดวงตาแสนสวยคู่นั้น....

    ปรีย์มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความงงงัน ...ความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นภายในใจเด็กหนุ่มค่อยๆ ตกตะกอน และก่อตัวเป็นรูปร่างชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ..โดยที่เด็กหนุ่มไม่ทันได้รู้ตัว....
 
    วันถัดมาปรีย์ก็ตื่นไปเล่นน้ำทะเลแต่เช้า พร้อมกับพี่ๆ ผู้หญิง    กล้าหาญเหลือบมองสายโทรเข้าของก้องภพ.. พี่ชายของเขาโทรมาโวยวายตั้งแต่เมื่อคืน และบอกว่าจะมารับปรีย์กลับ แต่เขาไม่บอกหรอกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน...

    เกือบจะเที่ยงแล้ว ..เด็กหนุ่มยังเล่นไม่รู้จักเหนื่อยจนพวกรุ่นพี่ขึ้นทะเลยอมแพ้กันเป็นแถบๆ

    “น้องปรีย์ มากินข้าว!!” เวิลป้องปากตะโกนเรียกน้องของเพื่อนเธอจากริมหาด

    เด็กหนุ่มหัวเราะและลากห่วงยางเช่าที่ดูเหมือนจะเป็นยางรถยนต์ขนาดใหญ่มากกว่าขึ้นมาพร้อมกัน

    “โอ๊ย!” ปรีย์ร้องออกมาเบา ๆ ความเจ็บแปลบแล่นวาบขึ้นมาจากฝ่าเท้า ..เมื่อก้มมองผืนทรายที่เดินผ่าน ก็พบว่าเต็มไปด้วยรอยเลือด...

    “พ..พี่กล้า!!” เด็กหนุ่มตะโกนเรียกกล้าหาญดังลั่น ...ชายหนุ่มกุลีกุจอวิ่งมาหาปรีย์ด้วยความตกใจ

    “โดนอะไร ?” กล้าหาญถามอย่างตกใจ ประคองเด็กหนุ่มนั่งลงบนห่วงยางอันใหญ่..ฝ่าเท้าเล็กๆ ของปรีย์มีเศษแก้วฝังลึก เมื่อเขาหยิบมันออกเด็กหนุ่มก็ร้องลั่น

    “อ๊ะ.. โอ๊ย!” แวบหนึ่งเขานึกถึงตอนที่ปรีย์ร้องและทำสีหน้าเช่นนี้.. วันนั้น.. ในห้องรับแขก..กับพี่ชายเขา...

    “ล้างแผลก่อนดีกว่า.. เจ็บมากรึเปล่า ?” กล้าหาญปัดความคิดฟุ้งซ่าน พยุงร่างเล็กยืนขึ้น

    “แสบ..” ปรีย์ตอบเสียงสั่น.. เขารู้สึกว่าเลือดตัวเองออกเยอะจนน่ากลัว

    “เลือดออกเยอะเลย เดินไหวมั้ย ?” กล้าหาญถามด้วยความเป็นห่วง โอบประคองร่างเล็กๆ ไว้ ...ผิวกายอุ่นของเด็กหนุ่มเบียดแนบชิดกับผิวเนื้อของเขาบ้าเอ๊ย! มาคิดฟุ้งซ่านอะไรตอนนี้...

    กล้าหาญภาวนาให้ถึงบ้านพักไวๆ ...ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ...โชคดีที่มีเพื่อนๆ มาช่วยกันพยุงเด็กหนุ่มไปเสียก่อน...
ปัดความคิดแปลกๆ ออกจากสมอง.. คงเป็นเพราะเขาเห็นภาพก้องภพคลอเคลียกับเด็กคนนี้บ่อยเกินไป..
 
    “ซ่าส์นัก เป็นไงล่ะไอ้หนู!” เสียงเพื่อนของเขาตะโกนแซวเด็กหนุ่มที่นั่งซึมเป็นหมาหงอยเมื่อได้แผลใหม่มา..   ปรีย์เบ้ปาก ส่งค้อนให้อาคม เพื่อนของเขาที่มักจะใช้ปากแกว่งหาเสี้ยน...

    กล้าหาญหัวเราะเบาๆ.. เด็กหนุ่มเข้ากับคนอื่นๆ ได้เร็วจนเขาแปลกใจ.. เขาไม่รู้ว่าปรีย์เป็นเด็กเฮฮา คุยเก่ง.. คงเพราะอยู่กับผู้ชายเงียบๆ อย่างเขา เด็กหนุ่มเลยต้องเงียบตามละมั้ง...?

    “กุ้งตัวนี้ผมให้พี่เวิลสุดสวยนะคร้าบ~ อ้าม~~!” ปรีย์ยักคิ้วให้อาคม ป้อนกุ้งที่เขาแกะให้แฟนสาวของชายหนุ่มรุ่นพี่..   เวิลหัวเราะ และอ้าปากงับกุ้งแอบดูดนิ้วมือเล็กนั้นเบาๆ อาคมชี้หน้าเด็กหนุ่มทำท่าฮึดฮัด.. เพื่อนๆ พากันโห่ สมน้ำหน้าใส่..

    “เอ็งเคยกินเหล้าป่าววะ ไอ้ปรีย์”

    “ไม่ล่ะครับ...” เด็กหนุ่มบอกยิ้มๆ แอบเหลือบตามามองกล้าหาญเกรงๆ...

    “อย่างงี้ต้องลองๆ”

    “เฮ้ย! มันยังเด็กอยู่” ชายหนุ่มรีบเอ่ยขัดเพื่อน

    “เด็กเดิกอะไร ตอนมึงอยู่ม.3 ก็กินเหล้าแทนน้ำเปล่าแล้ว!” กล้าหาญนิ่งเมื่อเพื่อนของเขาสวนกลับ..

    “เอ้าชน!” ....

    กล้าหาญโอบร่างอ่อนปวกเปียกของเด็กหนุ่มกลับเข้าบ้านพัก..ชายหนุ่มยิ้มมองใบหน้าแดงก่ำสะลึมสะลืออย่างหมั่นเขี้ยว

    “คออ่อนแล้วยังกินอีก..” กล้าหาญพึมพำเบาๆ ทิ้งร่างเล็กนั้นนอนแผ่ลงบนเตียงนุ่ม

    คิดจะลงไปนั่งดื่มกับเพื่อนต่อ แต่ก็อดหันกลับมามองเด็กผู้ชายที่นอนอยู่ไม่ได้... ฝ่ามืออุ่นของชายหนุ่มสัมผัสแก้มร้อนอย่างเบามือ.. ดวงตาสีน้ำตาลเข้มปรือขึ้นมองเขาหวานเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ และส่งยิ้มหวานให้ กล้าหาญหัวเราะเบาๆ ..สบสายตาฉ่ำหวานนั้น... ราวกับมีแรงดึงดูดให้เขาเข้าไปค้นหา...

    ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลง ท้าวแขนข้างศีรษะทุย ...ประกบริมฝีปากสีชมพูบางนั้นแผ่วเบา.. เนิบนาบ.. ก่อนจะสอดลิ้นเข้าสำรวจโพรงปากเล็กกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ ปรีย์ครางในลำคอ โอบแขนรอบลำคอหนา.. จูบตอบเขาอย่างเร่าร้อน

    ชายหนุ่มหอบหายใจหนัก มือหนาควานสัมผัสผิวเนื้ออุ่นใต้สาบเสื้อ

    “พ..พี่ก้อง...” กล้าหาญชะงัก มองใบหน้าแดงก่ำของเด็กหนุ่ม ...ก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียง.. ฝ่ามือหนายกขึ้นกุมหน้าผาก    ....นี่เขาเป็นอะไร ??

    เขากำลังมีอารมณ์กับเด็กผู้ชาย.. และเด็กคนนั้นเป็นของพี่ชายเขา...
.................................................................ทูีบีคอนตินิว
ไม่มีอะไรจะกล่าว นอกจากขอบคุณแฟนคลับที่ยังติดตามความเคลื่อนไหวของน้องปรีย์เสมอมา เกือบจะมีความสุขละตอนนี้ เกลียดไอ้ก้อง :m31:ขนาดมันไม่ออก ยังอยากกระตืบมันเลย พี่กล้าคนดี น่าสงสารตอนน้องละเมอเป็นชื่อไอ้ก้องเนี่ยล่ะ

[iforgive]

ปรีย์ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้แแล้วว่าให้พูด "รักพี่ก้อง"  เรียกว่าพูดเพราะความเคยชิน
ตอนนี้กล้าหาญหวั่นไหวซะแล้ว  เฮ้ออ

[JipPy]

โอ้ย อ่านแล้วเกิดอาการปวดตับ กระทันหัน

[kyoya11]

หนูปรีย์คงกำลังสับสน
ไอ้ก้องนั่นอย่าไปรักมันเลย
 :m31:รักพ่อกล้าดีกว่า 

[blanchard]

รอวันอีก้องหมดบุญ...    กรรมจะได้ตามทันมันไว ๆ     


พี่กล้าต้องช่วยน้องให้ได้นะ  พิสูจน์รักจากสวรรค์ไปเลย ยังไงฟ้าก็ส่งน้องมาให้คู่เราอยู่แล้ว (เพราะหน้าคล้ายกัน)

ยังไง 'คน' อย่างกล้า ก็ประเสิรฐกว่า 'ไอ้ตัวที่ชิงหมามาเกิดเป็นวรนุช' อย่างอีก้องนรก

[ต่ายน้อย]

เห็นด้วยกะคุณiforgiveเหมือนปรีย์โดนกรอกหูด้วยอ่ะ
พี่กล้าสู้ ๆ เชียร์ขาดใจครับ

[Mio]

นี่ถ้าปรีย์ตคกเป็นของกล้าอีกคนนี่ชีวิตจะ....    ดรา  ม่า  แน่   

[boworange]

   เพิ่งตามมาอ่านหลังจากว่างเว้นไปหลายวัน....ง่า..อีตาพี่ก้องนี่เหมือนจะดีนะ...รึเปล่า...

  มาต่อบ่อยๆนะคะ....

[Satang_P]

โอ้วววววว เริ่มดราม่านิดๆ 

[sang som]

รู้สึกเหมือนว่าเราจะเชียร์พี่ก้องอยู่คนเดียวนะเนี่ย อิอิ(เราชอบคนเลว เอิ๊กๆ)

[fullmoonny]

สงสารน้องปรีย์มากมาย T^T
พี่กล้าเขาดีกว่าพี่ก้องเยอะนะหนู

[♠♥♦♣]

อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข (ถ้าตัดไอ้ชื่อเสนียดๆ ย่อหน้าท้ายๆ ออกไปอ่ะนะคะ)
รู้สึกว่าปรีย์ได้ใช้ชีวิตสมวัย เห็นปรีย์ร่าเริงแล้วเราก็ยิ้มตามไปด้วย
ขนาดเจ็บตัวเลือดออกก็ยังยิ้มได้^^
แหม่ เรื่องนี้น่าจะมีตัวละครแค่ที่มีอยู่ในตอนนี้ก็พอเนาะ
บวกๆ เป็นกำลังใจ

[silverphoenix]

มีแววจะได้กินมาม่าชามโต  555

อย่าโหดร้ายกับน้องปรีย์มากนักเล้ยยย

+1 ให้อย่างเต็มใจจ้ะ

[akazu]

บทที่ ๘

        เสียงสาดซัดของคลื่นทะเลกระทบฝั่งดังขึ้นเป็นระยะ ลมร้อนพัดตีใบหน้าจนเส้นผมยาวๆ ของบางคนยุ่งไม่เป็นทรง ปรีย์ตื่นขึ้นมาด้วยความเวียนศีรษะ.. และพบว่าการออกมานั่งสูดอากาศข้างนอกสามารถทำให้รู้สึกดีขึ้นได้...แต่เมื่อเห็นคนกำลังวิ่งเล่นริมชายหาดอย่างสนุกสนาน ก็ทำได้เพียงนั่งมองคนเหล่านั้นอย่างเหงาหงอย เมื่อไม่สามารถเล่นน้ำทะเลสนุกสนานอย่างคนอื่นๆ ได้...

    เมื่อคืนเขาฝัน.. ฝันว่าได้รับจูบแสนอ่อนโยนจากพี่ก้อง... เด็กหนุ่มยิ้มให้กับตัวเอง เลื่อนมือหยาบมาสัมผัสริมฝีปากอย่างแผ่วเบา..

    "นั่งทำอะไร ?" เสียงทุ้มเอ่ยถามเด็กหนุ่ม ปรีย์หันไปมองคนที่เอ่ยทัก วินด์หาววอดใหญ่ เส้นผมยุ่งไม่เป็นทรง ล้วงมือเกาหน้าท้องแกรกๆ.. ดูเหมือนว่าเขาคงจะเพิ่งตื่น...

    "เพิ่งตื่นเหรอครับ ?" ปรีย์ยิ้มถาม มองเพื่อนของกล้าหาญขยี้ตามองกลับมาหาเขา

    "...ไปซื้อของกับพี่มั้ย ?" วินด์เอ่ยถาม เหลือบมองเข้าไปในบ้าน.. ไม่มีใครตื่นเลยซักคน เมื่อคืนดูเหมือนพวกเขาจะดื่มหนักไปหน่อย...

    "ไปครับ" เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ รีบวิ่งกะโผลกกะเผลกเข้าไปหยิบกระเป๋าสตางค์ในบ้าน
 
    ร้านขายของเรียงรายเต็มสองข้างทาง นักเดินทางเดินกันขวักไขว่ บางคนทำผมทรงแปลกๆ หรือแต่งตัวแหวกแนวจนปรีย์มองตามจนเหลียวหลัง วินด์หยุดยืนที่ร้านขายของที่ระลึกแห่งหนึ่ง.. ปรีย์มองโปสการ์ดอย่างสนใจ.. เขาน่าจะซื้ออะไรกลับไปฝากพี่ก้องบ้าง...

    แต่เสียงร้องเล็กๆ แหลมๆ ทำให้เด็กหนุ่มหยุดนิ่ง มองหาแหล่งกำเนิดเสียงเหล่านั้น...   เดินวนไปวนมาหลายรอบ ก็เจอเข้ากับกองไม้เล็กๆ กองหนึ่ง.. และเสียงมันดังออกมาจากในนี้...

    เด็กหนุ่มมองรังนกอย่างสงสัย ในนั้นมีลูกนกตัวเล็กยิ่งกว่านิ้วของเขาเสียอีก... ขนยังไม่ขึ้น ตาก็ยังไม่เปิดเลยด้วยซ้ำ.. มันพากันส่งเสียงร้องจิ๊บๆ ราวกับจะร้องเรียกความสนใจให้เขาเข้าไปดู..

    "แม่มันคงทิ้งรังไปน่ะ" วินด์บอกลอยๆ ยิ้มมองเด็กหนุ่มที่ดูสนอกสนใจสิ่งมีชีวิตเล็กๆ เหล่านั้นเสียมากมาย

    "ปล่อยไว้ไม่กี่วันก็คงตาย.." ชายหนุ่มพูดเตือนกลายๆ .. แต่ก็ไม่สามารถห้ามความคิดของปรีย์ได้...

    "เอาไปเลี้ยงได้มั้ยครับ ?" นั่นปะไร.. ว่าแล้วไหมล่ะ...

    "ทำไมล่ะ ? เดี๋ยวมันก็ตายนะ" เขายิ้มถาม.. เด็กหนุ่มมองอย่างลังเล ก่อนตัดสินใจถือรังไม้เล็กๆ นั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอม

    "...แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอครับ ?" คำบอกของเด็กหนุ่มทำให้เขานิ่ง...

    "ตามใจสิ.." วินด์บอกลูบศีรษะทุยเบาๆ.. ถ้าเขาเจอเด็กคนนี้เร็วกว่านี้.. อะไรๆ ในชีวิตของเขามันคงไม่เป็นแบบนี้..

    วินด์รับโทรศัพท์และซื้ออาหารตามที่เพื่อนสั่งแถวๆ นั้น เดินดูของกับเด็กหนุ่มอีกซักพัก เมื่อย้อนกลับมาบ้านพักอีกครั้ง เด็กหนุ่มก็ชะงักนิ่ง เมื่อเห็นรถสี บรอนด์เงินคุ้นตา...

    "ปรีย์!" เด็กหนุ่มมองก้องภพงงๆ เขาไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มจะมาหาเขาถึงที่นี่

    "หายไปไหนมา พี่อุตส่าห์มารับ" ชายหนุ่มเอ่ยถาม ยิ้มแก้มปริเมื่อกล้าหาญโทรบอกให้เขามารับเด็กหนุ่มตั้งแต่เมื่อกลางดึก

    "ผม.. ผมไปซื้อข้าวกับพี่วินด์ครับ" ปรีย์บอกเสียงเบา ทำไมก้องภพถึงอยู่ที่นี่ ? ..เด็กหนุ่มเหลือบตามองกล้าหาญ... และชายหนุ่มหลบสายตาเขา....

    "อะไรน่ะ ?" ก้องภพถามอย่างสงสัย ..มองรังนกในเมื่อของเด็กหนุ่ม

    "ลูกนกน่ะฮะ.."

    "..กลับบ้านกันเถอะ"

    "...ครับ" ปรีย์รับคำเบาๆ เดินกะโผลกกะเผลกกลับเข้าไปเก็บของในบ้านพักโดยไม่หันมามองกล้าหาญอีก...

    ใครกันที่บอกให้เขาทำตามสิ่งที่อยากจะทำ ?......แล้วจู่ๆ ก็ทิ้งเขาเสียกลางทาง....
 
    เด็กหนุ่มฮัมเพลงเบาๆ มองลูกนกตัวเล็กๆ ด้วยความเพลินเพลิน.. ถึงมันจะดูขี้เหร่แต่ก็น่ารักจนเขาอมยิ้ม พลางคิดในหัวว่ามันจะกินอะไรได้บ้างนะ ?...

    "อารมณ์ดีนักหรือไง อยู่กับไอ้กล้าน่ะ.." ก้องภพเอ่ยออกมาอย่างเสียมิได้.. เขากำลังหงุดหงิดกับเสียงร้องจิ๊บๆ ไม่หยุดของลูกนกตัวเล็กๆ เหล่านั้น และไม่ค่อยเห็นปรีย์อารมณ์ดีแบบนี้ซักเท่าไหร่.. เด็กหนุ่มตกใจและรีบแก้ตัวผลันวัน

    "ม..ไม่ใช่นะครับ! ทำไมพี่ก้องพูดอย่างนั้นล่ะ ?" ก้องภพไม่ตอบ มองตรงไปยังถนนข้างหน้า.. อาการมึนตึงของก้องภพทำให้เด็กหนุ่มกระอักกระอ่วน... จึงรีบกล่าวเอาใจ

    "ผม..ขอโทษครับพี่ก้อง... ถ้าผมไปไหน ผมจะขออนุญาตจากพี่ก่อน.."

    "พี่ไม่โกรธผมนะครับ.." ก้องภพเริ่มยิ้มออก ยกมือซ้ายโอบเด็กหนุ่มเข้ามากอด และสูดดมกลิ่นทะเลบนเส้นผมนุ่ม
 
    "เอารังนกนั่นไว้ข้างล่าง!" ก้องภพออกคำสั่งเมื่อเห็นปรีย์ไม่ยอมละมือจากรังไม้เล็กๆ และมีท่าทีว่าจะเอาไปไว้บนห้องเสียด้วย

    เด็กหนุ่มยิ้มแหยๆ วางรังนกไว้บนโต๊ะห้องรับแขก ทอดสายตามองอย่างอาลัยอาวรณ์ และหิ้วกระเป๋าเดินกระโผลกกระเผลกขึ้นไปบนห้องของตนโดยไม่รู้ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้สัมผัสกับพวกมัน ก้องภพเดินตามเด็กหนุ่มไปติดๆ และโอบร่างเล็กๆ นั้นจากด้านหลัง

    "พี่ก้องครับ ลูกนก..." เด็กหนุ่มพยายามขัดขืน.. เขาอยากให้อาหารเจ้านกน้อยพวกนั้นมากกว่า.. มันดูตัวเล็กแคระแกร็นจนน่าใจหาย

    "ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่คิดถึงปรีย์จะแย่อยู่แล้ว" ก้องภพกระซิบบอก เล็มเลียลำคอเล็กอย่างหิวกระหาย.. เขาคิดถึงกลิ่นกายและเนื้อหนังของเด็กคนนี้ใจจะขาด..

    ชายหนุ่มไม่เคยหลงใครขนาดนี้มาก่อน มือหนาของเขาสัมผัสและบีบเค้นร่างเล็กในอ้อมแขน ถอดเสื้อผ้าที่ปิดบังผิวเนื้อนวลออก.. ชายหนุ่มมองสีผิวที่คล้ำขึ้นของเด็กหนุ่มอย่างหลงใหล ..และหึงหวง

    "คราวหน้า.. พี่จะพาเธอไปอาบแดดเอง.." ก้องภพบอกเสียงแหบพร่า เริ่มบรรเลงบทเพลงแห่งรักที่จะเติมเต็มความสุขให้กับร่างบาง
 
   เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นอีกครั้งในตอนเช้า.. แย่ล่ะสิ! เขาเผลอหลับไปเหรอเนี่ย!!...ก้องภพกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหลังจากเต็มอิ่มกับร่างกายเขา เด็กหนุ่มกระวีกระวาดหยิบบ็อกเซอร์ขึ้นมาใส่แล้วเดินตุปัดตุเป๋ลงไปยังห้องรับแขก...

    มีเพียงความเงียบเชียบ... เด็กหนุ่มค่อยๆ เคลื่อนไปหารังนกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ....ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองลูกนกที่สิ้นลมหายใจเงียบๆ ...ตัวมันแข็งเย็นและนิ่ง ไม่พากันส่งเสียงร้องระงมอีกแล้ว...

    ทำไมเขาถึงโง่อย่างนี้นะ... ทั้งๆ ที่ไม่คิดจะเลี้ยงอะไรแล้วเชียว... เขาอุตส่าห์ทำใจไว้แล้วว่ามันต้องตาย.. แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้....

    เด็กหนุ่มค่อยๆ ถือรังของมันออกมาหน้าบ้าน ขุดดินด้วยมือเปล่าจนเลอะเทอะสกปรกไปหมด เขาไม่ได้สนใจว่ามือหยาบๆ ของตนเองจะเป็นเช่นไร ..ก่อนฝังกลบทั้งรังเอาไว้..

    ปรีย์นั่งมองดินส่วนที่ตนเองฝังรังนกเอาไว้เงียบๆ จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่... ถึงแม้แดดจะร้อน แต่เขากลับไม่รู้สึกร้อนเลยซักนิดเดียว...

    ก้องภพตกใจเมื่อเห็นสภาพของเด็กหนุ่มในวันถัดมา...

    "ทำไมสกปรกแบบนี้ ?" ชายหนุ่มถามอย่างหงุดหงิด ทั้งๆ ที่วันนี้เขาคิดจะพาปรีย์ไปเที่ยว แต่กลับมาเจอเด็กหนุ่มนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้าน

    "ไปอาบน้ำเลยปรีย์"

    "...........ครับ..." เด็กหนุ่มตอบรับคำเบาๆ.. ดวงตาแดงก่ำ.. และเดินกลับเข้าไปในบ้าน...สายโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์แปลกที่เด็กหนุ่มไม่เคยรู้จัก... เขาตัดสินใจโทรกลับไปหาเบอร์นั้น...

    "ว่าไง ลูกนกเป็นยังไงบ้าง ?" ..เสียงทุ้มปลายสายถามอย่างอารมณ์ดี... มีเสียงอากาศปะทะปนมาเบาๆ.. บ่งบอกว่าที่นั่นอากาศดีเพียงไหน...

    ปรีย์นิ่ง.. รู้สึกว่าขอบตาตัวเองร้อนผ่าว จนท้ายที่สุดน้ำตาก็เอ่อไหล...

    "...ฮึก...มัน..มันตายหมด...แล้วล่ะครับ..." เด็กหนุ่มสะอึกสะอื้นตอบปลายสายเบาๆ....

    สุดท้ายก็เหลือเขาเพียงคนเดียว.....
.......................................................................ทูบีคอนตินิว
อ๊ากกกกกกกกกกกกก :m31:มึงจะให้กูเกลียดมึงไปถึงไหนไอ้ก้อง ใจน้องปรีย์สลายอีกแล้ว พี่กล้า ทำไมไม่ออกโรงปกป้องบ้างล่ะ เงียบทำไม จิตตก น้ำตาไหล สุขใจตอนเดียว รันทดอีกแล้ววว สงสารตอนน้องฝังศพนกด้วยมือเปล่า แล้วนั่งอยู่ที่นั่น จนไม่รู้ว่ามันผ่านไปกี่ ชม. แอ่ะ เศร้าว่ะ  :beat:เกลียดมัน สุดท้าย ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้น้องปรีย์เสมอมา ช่วยกันลุ้นไปกับชีวิตน้องปรีย์กันน่ะค่ะ

[ต่ายน้อย]

จิ้มก่อน

********
ก้องก็ยังคงคอนเซปเหี้ยเห็นแก่ตัวได้ใจเหมือนเดิม
ปรีย์เอ๊ย เลิกคิดว่ารักไอ้ก้องได้แล้ว หงุดหงิดจริงๆ
พี่กล้าก็ช่วยทำอะไรหน่อยเถอะคร๊าาาบ

หวังว่าตอนจบน้องปรีย์จะไม่ตายนะ

รักคนแต่ง  หลงคนโพส

[kyoya11]

ไม่ชอบหน้าไอ้ก้องเลยจริงๆ
หนูปรีย์ร้องไห้อีกแล้ว

[boworange]

ก่อนอื่นต้องลงโทษอีตาก้องและไอ้พี่กล้าด้วยการ  จัดหนักเต็มๆ

สงสารปรีย์อ่ะ 

เชียร์อีพี่วินดีกว่าท่าทางจะเป็นคนดีนะ 

สุดท้ายมาต่อบ่อยๆนะคะ.....ค้างอ่ะ

[silverphoenix]

มาม่าเบาๆ  T^T

ชาติที่แล้วไปทำอะไรมาหรอหนูปรีย์  ชาตินี้ถึงต้องช้ำใจอย่างเน้!!!

[JipPy]

โอ้ย เศร้า อ่ะ

[iforgive]

ก้องภพ = เควี่ยมาก ๆ

[kny]

ปวดใจ

[pronpailin]

  กรี๊ดดด อ่ะค่ะ
+1 เรื่องนี้
+1 คนแต่ง
แต่ว่า อีพี่ก้องนี้มัน :z6:เมื่อไหร่จะปล่อยน้องปรีย์ อ่ะ แล้วเมื่อไหร่ พี่กล้าจะยอมรับว่า ชอบน้องปรีย์ รู้บ้างม่าย
ว่ามีอีก 1 บุรุษ กำลังจะเดินเข้ามา เดี๋ยว ก็ มคปด อ้ะ 

[tuek]

ไม่ชอบก้องเลย
อยากให้ปรีย์เจอคนดีๆ

[Mio]

สามคำให้ก้อง ณ จุดนี้>>> ต้อง การ ไร 

[timvasabi]

อ่านแล้วปวดตับ บีบใจ ลุ้นจนคิ้วจะผูกกันแล้ว
สงสารนายเอกที่สุดของที่สุด นิสัยดีนะ ทำไมๆไปเจอนายก้องด้วย
น่าจะไปเจอคุณกล้ามากกว่าเนาะ เฮ้อ~ คนดีมักเป็นแบบนี้เปล่าเนี่ย
ขอพรให้นายเอกเราเจอคนที่รักจริง อยู่อย่ามีความสุด้วยเหอะ น้าๆๆๆคนเขียนที่น่ารักที่สุด ฮิฮิ^^