หัวข้อ: Lost Butterfly ผีเสื้อเริงรัก โดย หยดน้ำผึ้ง ตอนพิเศษ 2 [20.08.56]

[kyoya11]

จิ้มก่อน
แล้วแปะ
*****************
ขอให้มีความสุขบ้างเหอะ อยากเห็นตอนมีความสุขเยอะๆ
ถ้าอยู่ใกล้ๆจะกอดให้ความอบอุ่นเสียหน่อย
 

[ต่ายน้อย]

โอ๊ย เมื่อวานอ่านก็เม้นไม่ได้ 
มาเม้นวันนี้ซะเรย  คุณกล้าหาญนี่ท่าทางจะเป็นพระเอกป่าวครับ

โอม~ไม่ม่า  ไม่ม่า  ไม่ม่า  สาธุ ขอให้ไม่มาม่ามาก (รึเปล่าว่ะ)

รักคนแต่ง แอนด์ คนโพส มาก ๆ ครับผม

[blanchard]

 
ขอพ่อกล้าเป็นคนดีซักคนเถ๊อะ     

[Mio]

แจกสามพยางค์......

ดรา ม่า ชัวร์   

[boworange]

 . ม่าม่ารสหมูสับ
มาต่อบ่อยๆนะคะ

[akazu]

บทที่ ๔

    ก้องภพเซ็นเอกสาร ฮัมเพลงอารมณ์ดี.. เย็นนี้เขาตั้งใจจะไปหาปรีย์ที่บ้านของกล้าหาญ ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา.. จวนจะห้าโมงแล้ว.. ป่านนี้เด็กหนุ่มคงจะถึงบ้านแล้วละมั้ง..

    ก้องภพรวบแฟ้มเอกสารเก็บไว้ข้างโต๊ะ และเดินออกจากห้องทำงาน ..เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเล่นเกมส์ ..ที่ตื่นเต้นและท้าทาย

    ชายหนุ่มเคยรู้สึกแบบนี้ตอนที่เขาอายุสิบสี่ และมีรักครั้งแรกกับสาวรุ่นพี่.. ตอนนั้นเขายังสับสน ว่าอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริง จนเมื่อได้สัมผัสนั่นแหละ จึงรู้ตัวว่าเขาชอบผู้ชายมากกว่า...

    แต่ใบหน้าที่เบิกบานก็ต้องเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง เมื่อรู้ว่าปรีย์ยังไม่กลับบ้าน.. เขานั่งรอ จวนจะทุ่มแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววเด็กหนุ่ม.. มือถือเขาก็ไม่พก..หรือว่าจะกลับไปบ้านนั้นอีก..

    เมื่อชายหนุ่มนึกได้ดังนั้นก็รีบออกจากบ้าน แต่หากต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อไร้วี่แววของคนที่ตามหา..ก้องภพรู้สึกกระวนกระวาย ขับรถวนไปวนมา.. แต่ก็ไม่เจอเลย.. จึงตัดสินใจกลับไปรอที่บ้านน้องชาย..
 
    ปรีย์เพิ่งเลิกงาน และกลับมาบ้านอย่างที่ทำเป็นปกติ.. แต่พอเจอกับความว่างเปล่าก็นึกได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว... เด็กหนุ่มเดินสำรวจรอบบ้าน.. ทุกๆ แห่งเต็มไปด้วยความทรงจำของเขากับยายตั้งแต่เด็ก..

    ในวัยเด็ก เพื่อนๆ ที่มีอะไรใหม่ๆ มักจะนำมาเล่าโอ้อวด.. ถึงเขาจะอยากมีเหมือนเพื่อนๆ บ้าง แต่ก็ต้องเก็บไว้เงียบๆ.. จนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว เอ่ยปากขอ.. ‘ยายจ๋า.. หนูอยากเลี้ยงหมา’

    ‘วะ! เงินจะกินข้าวยังไม่มีเลย เลี้ยงหมูเลี้ยงหมาอะไร ?!’ ถึงยายจะพูดแบบนั้น แต่สุดท้ายก็เก็บลูกแมวมาให้เขาเลี้ยง บอกว่าแมวเลี้ยงง่ายกว่าหมา.. เลี้ยงได้ไม่ถึงปีมันก็ถูกรถชนตาย.. เขาก็เลยไม่อยากเลี้ยงอะไรอีก...

    ปรีย์เปิดตู้เก็บที่นอน.. นวมที่ใช้เป็นเบาะรองนอนบางจนแทบจะขาด บ่งบอกถึงอายุใช้งาน.. เขาหยิบหมอนของยายขึ้นมากอด กลิ่นของยายที่กำลังจะจางหาย ทำให้เขาคิดถึงจนน้ำตาไหล..

    “ปรีย์!” ก้องภพตรงรี่เข้ามาหาเด็กหนุ่ม ..ชายหนุ่มนึกดีใจที่ตนวกกลับมาอีกครั้งและเห็นไฟในบ้านเปิดอยู่..

    “ทำไมไม่กลับบ้าน ?!” ชายหนุ่มถามอย่างหงุดหงิด คว้าแขนเด็กหนุ่มให้หันมาหาเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้านวล

    “เป็นอะไร ?.. คิดถึงยายเหรอ ?” ก้องภพปรับน้ำเสียงให้นุ่มลง เอ่ยถามอย่างห่วงใย เอื้อมมือเช็ดคราบน้ำตาให้เด็กหนุ่ม แต่ยิ่งเช็ดน้ำตากลับยิ่งไหล ปรีย์สะอื้นจนตัวโยน.. ความอ่อนโยนของก้องภพทำให้เขายิ่งอ่อนแอ

    ชายหนุ่มโอบกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน.. ฉวยโอกาสซุกไซร้ซอกคอของเด็กหนุ่ม.. ช่วงเวลาแบบนี้แหละ ที่เด็กคนนี้จะไม่ขัดขืนเขา..

    ก้องภพพรมจูบไปทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อของเด็กหนุ่ม สูดดมกลิ่นกายหอมละมุนที่เขาเริ่มคุ้นชินจนเต็มปอด นิ้วเรียวปาดคราบน้ำตาออกจากแก้มนิ่มแผ่วเบา

    “ไม่เป็นไรนะ... พี่จะอยู่ข้างปรีย์เอง...” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ดวงใจดวงน้อยของเด็กหนุ่มอ่อนยวบยาบ ยอมให้ก้องภพสัมผัสตนตามแต่ใจต้องการ...
 
    “ว้าว! ปรีย์! เสื้อใหม่เหรอ ?” แฟรงค์ทักทายเพื่อนซี้อย่างตื่นเต้น มองสำรวจเครื่องแต่งกายขาวสะอาดทำให้เด็กหนุ่มที่สวมใส่ดูสะอาดสะอ้านขึ้นเยอะ

    “อะ..อืม...” ปรีย์พยักหน้าเบาๆ.. ทั้งๆ ที่เขาพยายามปฏิเสธ แต่ก้องภพก็ไม่ยอม ซื้อนู่นซื้อนี่ให้เขาเต็มไปหมด.. และมาหาบ่อยจนกล้าหาญเอ่ยปากให้มาได้เฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์..   เด็กหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจ.. เขารู้สึกราวกับตัวเองเป็นหนี้บุญคุณก้องภพจนท่วมหัว..

    “ผู้ปกครองของปรีย์นี่ใจดีจัง” แฟรงค์ยิ้มบอก.. ผู้ปกครองที่เด็กหนุ่มพูดถึงก็คือก้องภพ.. ทั้งคู่ได้พบและรู้จักกันในวันเผาของยายเขา...

    “เขาใจดีเกินไปน่ะสิ..” ปรีย์พึมพำเบาๆ... ความใจดีของก้องภพเหมือนพันธนาการ ตีตรวนแน่นหนาจนเขาดิ้นไม่หลุด ..เขารู้สึกราวกับเป็นผีเสื้อที่กำลังติดกับใยแมงมุม.. แม้จะพยายามดิ้นรนซักเท่าไร เส้นใยที่เหนียวและหนากลับดึงรั้งปีกของเขาไว้ ได้แต่รอเวลาที่เจ้าของรังรับรู้ถึงการเคลื่อนไหว และคืบคลานเข้ามากัดกินเขาอย่างช้าๆ....
 
    งานพิเศษที่เขาเคยทำก็ลาออกหมดแล้ว เพราะก้องภพบอกให้ทุ่มเวลากับการเรียน และกล้าหาญก็เห็นด้วย ..แต่จะให้เขาสมัครเรียนพิเศษวันเสาร์อาทิตย์เขาก็ไม่กล้าเอ่ยขอ เพราะมันต้องใช้เงิน..

    ปรีย์ถอนหายใจเบื่อๆ.. ตอนนี้เขาว่างเสียยิ่งกว่าว่าง ตกเย็นก็ขึ้นมาทำเวรในห้องทุกวันเพราะไม่ต้องรีบไปทำงานพิเศษ และวันนี้เขาก็ขึ้นมาทำเวรเป็นปกติ..

    “เอ้ย!” ปรีย์ร้องอย่างตกใจเมื่อมีแขนมาล็อกคอเขาจากด้านหลังและลากเข้าไปหลบในห้องเรียนที่ไม่มีใครอยู่...

    “ชี่ส์…” ปรีย์หันไปมองเด็กหนุ่มที่ลากเขามาอย่างตกใจระคนสงสัย

    “อ...อาร์ต...” ..อาร์ตไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขาหลายวันแล้ว.. เขาคิดว่าเด็กหนุ่มคงจะเบื่อและตีห่างออกไปเอง ...แต่พอเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของอาร์ตแล้วก็ทำให้ต้องเอ่ยถาม

    “มีอะไรเหรอ ?” ปรีย์ถามเบาๆ มองดูเพื่อนของเขากระวนกระวาย ก่อนจะสบตาแล้วเอ่ยคำพูดที่เขาไม่เข้าใจ..

    “กูนึกว่ามึงจะมีศักดิ์ศรีมากกว่านี้”

    “หา ?” ปรีย์ส่งเสียงงงๆ ยกมือขึ้นเกาศีรษะ.. บางทีที่อาร์ตชอบแกล้งเขา คงเพราะคุยกันไม่รู้เรื่อง...

    อาร์ตอ้ำอึ้ง อ้าปากแล้วก็หุบลงอยู่หลายรอบ จนสุดท้ายก็มีเสียงออกมา ..

        “วันนั้นในห้องน้ำ.. กู...” คำพูดของเด็กหนุ่มขาดหาย.. ปรีย์เบิกตาโพลง... เขาไม่ชอบเข้าห้องน้ำโรงเรียนเพราะมันมีกลิ่นฉุน.. แต่พูดถึงห้องน้ำที่เขาเข้าครั้งล่าสุดแล้วล่ะก็...

    “ยะ.. อย่าบอกใครนะ..” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงสั่น.. เขาไม่นึกว่าจะมีคนรู้... อาร์ตเม้มริมฝีปาก.. ความจริงเขาเพียงแค่อยากรู้อยากเห็น.. ก็เลยแอบรอดูหน้าคนที่กล้าเข้ามาทำเรื่องแบบนั้นในห้องน้ำสาธารณะ.. แต่ไม่นึกว่าจะเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเขา...

    “อาร์ต.. ขอร้องล่ะ..”

    “นายจะแกล้งฉันยังไงก็ได้.. แต่เรื่องนั้น...” อาร์ตเบือนหน้าหนี เหยียดยิ้มมุมปาก.. เขาคิดและวิเคราะห์มาหลายวันแล้วว่าเรื่องนี้จะทำให้เขาสามารถออกคำสั่งกับปรีย์ได้...

    “กูไม่บอกใครหรอก...สัญญา...” คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้ปรีย์รู้สึกโล่งอก.. แต่ประโยคถัดมาทำให้เขาหน้าซีดเผือด...

    “แต่.. มึงต้องช่วยกู..” ช่วย ?.... ช่วยอะไร ???
 
    “พี่กล้า..” ปรีย์เรียกชายหนุ่มอย่างกล้าๆ กลัวๆ ขณะรับประทานอาหารเย็น... กล้าหาญหันมามองเขานิ่ง รอฟังคำพูดต่อไป..

    “คือ.. ผมอยากไปเข้าค่าย..”

    “ค่าย ?”

    “ของโรงเรียนน่ะฮะ....” เด็กหนุ่มรีบละล่ำละลักบอก..

    “งั้นเหรอ ? ที่ไหนล่ะ ?” ปรีย์เอ่ยชื่อศูนย์วิทยาศาสตร์ในต่างจังหวัดแห่งหนึ่งออกไป..

    “ ๓ วัน ๒ คืน... ได้รึเปล่าครับ..... ?” เด็กหนุ่มรอฟังคำตอบ.. ฝ่ามือที่กำแน่นของเขารู้สึกเปียกชื้นอีกแล้ว...

    “ได้สิ... อยากทำอะไรก็บอกนะ..” กล้าหาญตอบ ยิ้มบางๆ ให้เขา.. ปรีย์เผยยิ้มกว้าง... เขาช่วยอาร์ตได้ลุล่วงไปขั้นนึงแล้ว...พอเขาบอกเรื่องที่จะไปค่ายกับแฟรงค์ แน่นอนว่าเพื่อนซี้ของเขาก็ยินดีจะตามไปด้วย...

    แต่วันเข้าค่ายจริง อาร์ตกลับขอแลกห้องกับเขา.. ตอนนั้นแหละปรีย์ถึงได้เข้าใจว่าเป้าหมายของอาร์ตก็คือเพื่อนของเขา...   แล้วเขาก็เป็นคนจับเพื่อนใส่พานถวายให้อาร์ตเสียด้วย...
...............................................ทูบีคอนตินิว
 o7รอบตัวน้อง จะมีคนดีบ้างไหมเนี่ย คิดหาผลประโยชน์จากน้องตลอด โดยเฉพาะไอ้ก้อง ชริ รันทดมันเ้ข้าไป ชีวิตเนี้ย..

[kyoya11]

ทำไมรอบข้างถึงมีแต่คนแบบนี้ล่ะ
จ้องแต่จะหาผลประโยชน์
รันทดแท้ชีวิตหนู

[ต่ายน้อย]

ตอนอ่านจบ หลุดปากออกมาเลยว่า เหี้-ย ตกใจอ่ะ
แบบว่ามันพลิก คิดว่าอารต์มันชอบปรีย์ซะอีก
สงสารทั้งปรีย์และแฟรง์ ล่วงหน้าเลยครับ
รักคนโพส หลงคนแต่ง

[suck_love]

อะไรชีวิตปรีย์จะรันทดขนาดนี้น่าสงสารจัง 
พอบอกว่ามันมาม่าเราก็ไม่อยากจะอ่านเพราะช่วงนี้อิ่มมาม่าเหลือเกิน แต่เพราะเนื้อเรื่องน่าสนใจทำให้เรารู้สึกไม่อยากจะปล่อยนิยายเรื่องดี ๆ นี้ไป เพราะถ้าเราไม่อ่านต้องรู้สึกเสียดายแน่ ๆ แต่แอบทำใจไม่ได้ 

ปล  ขอบคุณจากใจค่ะ ทั้งคนอ่านและคนโพส 

[iforgive]

คือ  อยากอ่านนะ   แต่ใจไม่แข็งแรงพอ  แอบอ่านเมนท์แล้วก็กลัวค้างด้วย  แง่ม ๆ ๆ
จะกลับมาอ่านหลังจากจบแล้วนะ  อย่าว่ากัน

[Still_14OC]

มากินมาม่า จนอิ่มอืด และอวบอ้วน

[Mio]

สามคำให้ตอนนี้

ท่า ไม่ ดี 

[NY_JK]

แล้วแฟรงค์จะรอดจากอาร์ตไหมเนี่ย น่าสงสารปรีย์

[blanchard]

ชายหนุ่มโอบกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน.. ฉวยโอกาสซุกไซร้ซอกคอของเด็กหนุ่ม.. ช่วงเวลาแบบนี้แหละ ที่เด็กคนนี้จะไม่ขัดขืนเขา..

ฮึ่ย... อีก้อง อีจัญไร เด็กเค้าคิดถึงยาย ยังทำเชี่ย ๆ กับเค้าอีก!
อยากจะประจานความเลวมันให้ก้องไปทั้งสามภพนัก  อ่านแล้ว 'รมณ์เสีย!       


ส่วนเชี่ยอาร์ต ไอ้เราก็นึกว่ามันจะแอบชอบน้องปรีย์ ที่ไหนได้ ดันคิดจะทำอัปรีย์กับหนูแฟรงค์

นี่ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ ไม่ใช่ว่าตาแฟรงค์จะโกรธน้องปรีย์ จนถึงกับเลิกคบกันเลยรึเปล่า

เวรและกรรมจริง ๆ เลยหนูปรีย์เอ้ย     

[iforgive]

เอาล่ะ  ภูมิคุ้มกันพอใช้ได้แล้วจะกลับมาอ่านต่อละ
คือมีความรู้สึกว่าคนแต่งคนนี้จะแต่งนิยายที่ให้อารมณ์ร่วมเหมือนกับว่า  นี่คือเรื่องจริงน่ะ
เวลาอ่านแล้ว  มันบีบ ๆ หน่วง ๆ หัวใจยังงัยก็ไม่รู้
อยากให้เรื่องนี้จบแบบมีความสุข  ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเป็นไปได้ยาก

[♠♥♦♣]

ทำเวรทำกรรมอะไรไว้น้อ ชีวิตนี้จะเจอคนดีๆ บ้างมั้ย
ทุกคนไม่มีใครหวังดีกับปรีย์อย่างจริงใจบ้างเลยเหรอไง
ตอนแรกคิดว่าอาร์ตจะเป็นคนดีแค่ขี้แกล้ง ถึงมันจะไม่ได้เลวร้ายแต่ก็ไม่ได้ดีเลยนะเนี่ย
ถ้าปรีย์ยอมอาร์ตเท่ากับขายเพื่อนเลยนะ แฟรงค์ไม่ได้มีท่าทีจะชอบอาร์ตเลย จะเสียเพื่อนคนเดียวไปก็งานนี้แหละ
ครอบครัวพี่ก้องพี่กล้าก็ประหลาด ดูผิดบิดเบี้ยวกันไปหมด
อ่านแล้วไม่ได้เศร้าจนร้องห่มร้องไห้แต่มันบีบๆ เครียดดดดดดดดดดด
ปล. บวกๆ

[akazu]

บทที่ ๕

    “ทำไมปรีย์ถึงยอมแลกห้องกับมัน!” แฟรงค์เอ่ยถามเพื่อนอย่างหงุดหงิด.. แทนที่เขาจะได้มาเที่ยวเล่นให้สนุกกลับมาพบไอ้ตัวกวนนั่นนอนรออยู่ในห้อง.. เขาก็เอะใจแล้วว่าทำไมปรีย์ถึงเดินนำแล้วก็หายไปคนละทาง

    “ไม่เป็นไรหรอก ห่างกันแค่ตอนนอนเอง...” ปรีย์เลี่ยงไม่ตอบคำถาม เหลือบมองเพื่อนสนิทอย่างกระอักกระอ่วน.. เขาคิดอยู่แล้วว่าแฟรงค์จะไม่พอใจ.. แล้วเจ้าตัวก็ไม่พอใจจริงๆ

    “แต่กูไม่ชอบหน้ามันโว๊ย!” ร่างเล็กตะโกนอย่างอัดอั้น..

    “มึงอย่าทำอะไรไม่บอกกูอีกนะ ไม่งั้นกูเคืองจริงๆ ด้วย!!” โวยวายกับเขาแล้วก็บ่นบุ่ยๆ ไปตลอดกิจกรรมที่ค่ายจัดไว้ให้... แฟรงค์เป็นเด็กผู้ชายที่บริสุทธิ์และมองโลกในแง่ดีจนมองเป้าหมายของอาร์ตไม่ออก.. หากแต่นั่นก็เป็นข้อดีของเพื่อนเขา...
 
    ตกเย็นเด็กหนุ่มก็ยิ้มร่า เมื่อเขาขอแลกห้องกับคนอื่นได้สำเร็จ.. หันไปแลบลิ้นปลิ้นตาให้อาร์ต..ส่วนอาร์ตก็แผ่รังสีอำมหิตมาให้เขา..

    "ได้อยู่ห้องเดียวกับไอ้เชนเว้ย! โชคดีชะมัดที่ไอ้เอกใจดี" เด็กหนุ่มยิ้มบอกโยนกุญแจอวด

    "ดีจัง.." ปรีย์บอกยิ้มบาง.. ดีที่เพื่อนเขาเอาตัวรอดเก่ง และดีที่ได้อยู่ห้องเดียวกับเชน..

    "มาดีจงดีจังอะไร! กูก็อุตส่าห์นึกว่าจะได้เที่ยวสนุกๆ มึงอ่ะทำเสียฤกษ์หมด" แฟรงค์บ่น.. เด็กหนุ่มเผยอยิ้ม.. ตบไหล่เพื่อนเชิงขอโทษ แล้วก็กอดแน่นๆ อย่างที่ทำประจำ.. แล้วเพื่อนของเขาก็กลับมายิ้มและหัวเราะให้เขา ไม่บ่นเป็นหมีกินผึ้งอีก...ตกดึกก็มีกิจกรรมดูดาว อาร์ตแอบลากเขาไปคุยกันในที่ลับตา

    "ทำไมมึงไม่ช่วยกูหน่อยวะ !?" เด็กหนุ่มส่งเสียงกระซิบกระซาบไม่พอใจ

    "เราช่วยเต็มความสามารถแล้วนะ.." ปรีย์เผยอยิ้ม เวลาอาร์ตเป็นแบบนี้ก็ตลกดี.. เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

    "โว๊ย!" เด็กหนุ่มยกมือทั้งสองข้างกุมศีรษะอย่างจนปัญญา..

    "นายแอบชอบไอ้แฟรงค์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?" คำถามของปรีย์ทำให้คนที่ถูกถามค้างนิ่ง..

    "ที่แกล้งเรามาตลอดนี่ เพราะหึงงั้นเหรอ ?" เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ ถามอย่างเป็นต่อ.. หากแต่เพื่อนของเขาไม่ตอบ ส่งน้ำเสียงไม่พอใจกลับ

    "เกี่ยวอะไรกับมึงวะ ?.. คราวนี้ได้อยู่ห้องเดียวกับไอ้เชน แย่แน่ๆ" ท้ายประโยคเด็กหนุ่มพึมพำ

    "แย่ยังไง ?" ปรีย์ถามอย่างฉงน

    "มึงดูไม่ออกรึไง ไอเชนก็จ้องไอ้แฟรงค์อยู่"

    "อะไรนะ ?"

    "กูบอกว่าไอ้เชนมันก็จ้องจะงาบไอ้แฟรงค์อยู่ กูสังเกตมานานแล้ว" อาร์ตขบเขี้ยว.. เขาจำได้ดีถึงสายตาไร้มิตรที่มักจะส่งมาให้

    "เชนน่ะนะ ?" เขาถามซ้ำอย่างไม่แน่ใจ.. เพื่อนของเขาเสน่ห์แรงใช่ย่อย...

    "เออ! มึงจงไปแลกห้องกับแฟรงค์เดี๋ยวนี้เลย"

    "แลกไปแลกมา เดี๋ยวมันก็สงสัยน่ะสิ" ปรีย์หัวเราะในลำคอ ....ถ้าให้เขาเลือกระหว่างเชนกับอาร์ต... เขาขอสนับสนุนเชนดีกว่า... น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ เหมือนคนอกหัก หากแต่รู้สึกสนุกที่ได้ทำให้อาร์ตร้องโวยวายแบบนี้...

    "โอ๊ย! กลุ้มโว้ย!!" เด็กหนุ่มกลุ้มจนลืมไปว่าเขากำลังกุมความลับของปรีย์อยู่.. และหากเอ่ยปากแค่คำเดียว เพื่อนของเขาก็พร้อมที่จะทำให้...
 
    วันถัดมาเขาจึงเริ่มสังเกต ...แล้วก็จริงอย่างที่อาร์ตบอก.. เขาเพิ่งจะรู้สึกว่าเชนมักจะมองแฟรงค์บ่อยๆ หากแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย...

    "หวาวววว ตัวอะไรอ่ะ พิลึกชะมัด" แฟรงค์เอ่ยมองสัตว์น้ำจืดขนาดเล็กที่จับขึ้นมาได้.. ตอนนี้เขาอยู่ข้างลำธารใสแจ๋ว.. กิจกรรมที่ต้องช้อนกระชอนลงไปในน้ำเพื่อดูว่ามีตัวอะไรอยู่บ้าง และบันทึกข้อมูล

    "เจอแล้ว.." เชนบอก ยื่นหนังสือที่มีรายละเอียดของสัตว์น้ำจืดให้แฟรงค์.. ร่างเล็กยิ้มร่าใช้ช้อนตักดูอย่างสนอกสนใจ

    "ไอ้ปรีย์มึงโยนหินดิวะ!" เพื่อนคนหนึ่งของเขาตะโกนบอก

    ปรีย์หัวเราะและโยนหินลงไปบนผิวน้ำ.. มันกระแทกและลอยขึ้นมา ๒ - ๓ ครั้ง ก่อนจะจมหายไป...

    "ทำไมกูทำไม่ได้วะเนี่ย!" เสียงเพื่อนบางคนบ่นและพยายามให้เขาสอนวิธีโยนให้หินกระโดดขึ้นมาบ้าง..ดูท่าทางคนที่สนใจจะศึกษากิจกรรมนี้คงมีเพียงไม่กี่คน และนอกนั้นเล่นกันหมด....เด็กหนุ่มนึกสนุก วิ่งไปยกร่างเล็กๆ นั้นและโยนลงน้ำ

    "อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!" แฟรงค์หวีดเสียงร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ตัวลอยหวือตกลงไปในแม่น้ำ

    "ไอ้ปรีย์~~~~~~~~~~~~~~~!!!!" เด็กหนุ่มโวยวายสาดน้ำใส่เพื่อน ปรีย์หัวเราะเริงร่า ..ยิ้มกวนๆ ให้เพื่อน ..

    ร่างเล็กวิ่งขึ้นฝั่งกอดรัดเพื่อนหวังให้เปียกเท่าๆ กัน แต่ปรีย์รู้สึกว่ามีรังสีอำมหิตแผ่ให้เขา จึงแกล้งกอดคืน ...เสื้อสีขาวของเพื่อนเขาบางเปียกแนบเนื้อยังดีที่ใส่กางเกมวอร์ม... เขาเริ่มรู้สึกสนุกและอยากรู้ว่าใครจะได้ใจเพื่อนเขาไปกัน...
 
    วันถัดมาแฟรงค์ก็เหม่อ แถมหน้าแดงบ่อยๆ

    "เป็นไข้รึเปล่า ?" ปรีย์เอ่ยถาม เอื้อมมือแตะหน้าผากเพื่อนเบาๆ

    "เปล่า...." แฟรงค์ปฏิเสธ ปัดมือของเพื่อนออก ดูดนมช็อคโกแลตในกล่องจนหมด ..ได้ยินเสียงแต่ดูดอากาศและกัดหลอดเล่น

    "นั่งด้วยคนสิ" เชนยิ้มทักทาย นั่งลงข้างๆ เพื่อนเขา ...ส่งสายตามองอย่างไม่เป็นมิตรนัก.. ส่วนเพื่อนเขาก็ก้มหน้างุดๆ ปรีย์จึงได้ข้อสรุปในใจว่าเชนรุกเร็วกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก... แบบนี้อาร์ตจะไล่ตามทันมั้ยเนี่ย..?

    แล้วจู่ๆ ไอ้คนที่เขานึกถึงก็มานั่งข้างๆ ..แฟรงค์ตาขวางใส่อาร์ตแทบจะทันที...เด็กหนุ่มฮัมเพลงเบาๆ ...การมาเข้าค่ายแบบนี้เป็นอะไรที่ไม่เลวเหมือนกัน...
 
    ผ่านไปหลายอาทิตย์เข้าสู่ช่วงปิดเทอมหน้าที่เร่งปฏิกิริยา หาคู่ให้เพื่อนมีอันต้องหยุดพักไว้ก่อน..   ปรีย์เริ่มคุ้นกับการอยู่บ้านเดียวกับกล้าหาญแล้ว.. ปกติชายหนุ่มมักจะนั่งเงียบๆ อยู่บนชั้นลอย ..กล้าหาญทำงานเกี่ยวกับหนังสือ มีทั้งแปลและเขียนคอลัมน์ลงในนิตยสารฉบับหนึ่ง.. หนังสือในบ้านเขาจึงมีเยอะพอที่จะเปิดเป็นห้องสมุดขนาดย่อมๆ ได้ และเขามักจะต้องไปดูสถานที่ท่องเที่ยวเพื่อศึกษาข้อมูลมาเขียนลงในนิตยสารบ่อยๆ..

    "พี่กล้าจะไปอีกแล้วเหรอ ?" ปรีย์ถามเสียงหงอย.. มองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่กับกล้องราคาหลายหมื่นที่มักจะต้องติดไปกับชายหนุ่มเสมอ ...เขาคิดอยากจะแปลงร่างเป็นสิ่งของเหล่านั้นติดตามเจ้าของไป ...ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวซักเท่าไหร่..

    "อืม.." กล้าหาญตอบในลำคอ ไม่หันกลับมามอง..

    "ไปกี่วันเหรอครับ ?"

    "๒ - ๓ วันมั้ง.. ไม่แน่ใจ" ...ชายหนุ่มเหลือบมองดวงตาใสแจ๋วที่มองตามหลังเขา.. จึงเอ่ยถาม..

    "เหงาเหรอ ?"

    "ปะ.. เปล่าหรอกครับ" ปรีย์น้ำท่วมปาก.. ทุกครั้งที่กล้าหาญไม่อยู่ ก้องภพก็มักจะมาหาเขา.. ปรีย์รู้สึกอึดอัดเมื่อก้องภพจ้องจะหาเศษหาเลยกับเขา และระยะหลังชายหนุ่มรุกเร้าเขาหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ..

    "งั้นพี่ไปนะ.." ชายหนุ่มเอ่ยลา

    "...." เด็กหนุ่มนั่งมองร่างสูงที่เดินออกไป ไม่เหลียวกลับมามอง...

    "อยากไปด้วยกันมั้ย ?" ...คำเอ่ยชวนของกล้าหาญราวกับรู้ใจเขา.. เด็กหนุ่มพยักหน้ายิ้มกว้างแทบจะทันที.. แต่ก็ต้องขมวดคิ้วแล้วเปลี่ยนเป็นส่ายหน้า

    "ไม่ต้องเกรงใจ อยากไปก็ไปสิ...ฉันไม่ห้ามเธอหรอก"

    "แต่..." กล้าหาญพ่นลมหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่าย

    "อย่ากังวล เรื่องค่าใช้จ่ายได้มั้ย ? เธอเรียนจบแล้วค่อยคืนก็ได้ เร็วเข้า"

    "..ฮุๆ" ปรีย์หัวเราะเบาๆ อย่างลิงโลด เขารู้สึกมีความสุข เมื่อได้อยู่ใกล้ๆ กับกล้าหาญ.. เพราะกล้าหาญรู้ว่าเขาต้องการอะไร...
 
    ชายหนุ่มพาเขามาตั้งแค้มป์ดูดาว บนภูเขา มีคนมาที่นี่ไม่เยอะ อากาศค่อนข้างเย็น...ตกดึกเด็กหนุ่มได้ยินเสียง.. เหมือนคนร้องไห้... แว่บแรกเขาคิดว่านึกไปเอง...

    "พี่กล้า..." เด็กหนุ่มส่งเสียงเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เหลือบมองคราบน้ำตาบนใบหน้าหล่อเหลานั้น...

    "....ร้องไห้เหรอ ?" ไม่มีเสียงตอบกลับ.. ปรีย์ลังเลใจ.. เขาหลับแล้วละเมอ หรือว่าแกล้งหลับกัน ?....

    "...." นิ้วมือของเด็กหนุ่ม เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของกล้าหาญแผ่วเบา ..ถึงแม้นิ้วมือของเขาจะหยาบกร้านแต่กลับนิ่มนวลราวกับปุยขนนก

    ..เด็กหนุ่มมีท่าทีลังเล ก่อนตัดสินใจกอดเอวกล้าหาญเต็มวงแขน.. ยายมักจะทำแบบนี้เวลาที่เขาร้องไห้.. เขาไม่อยากให้ชายหนุ่มเสียใจ...   กล้าหาญอบอุ่นเหมือนพี่.. เหมือนพ่อ.. เหมือนเพื่อน...เขารู้สึกมีความสุข เมื่อได้อยู่ใกล้ๆ กับกล้าหาญ.. จึงอยากให้กล้าหาญมีความสุข เมื่ออยู่ใกล้ๆ เขาด้วย....

    เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงและจมเข้าสู่ห้วงนิทรา... ก่อนที่ชายหนุ่มผู้ถูกสวมกอดจะลืมตาขึ้นมองเด็กผู้ชายตรงหน้า... นึกขอบคุณที่อ้อมแขนเล็กๆ นี้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

    ความทรงจำที่เขามีร่วมกับอดีตคนรักค่อยๆ ถูกลบเลือนไปตามกาลเวลา.. เขาหวังว่าซักวันเขาคงได้พบความรักครั้งใหม่.. และคราวนี้เขาจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี ..ไม่ให้ถูกทำลายได้อีก.. เหมือนอย่างครั้งที่ผ่านมา...
 
    ก้องภพอารมณ์เสียเมื่อรู้ว่ากล้าหาญพาปรีย์ไปเที่ยวด้วย จึงสั่งห้ามไม่ให้น้องชายพาไปอีก ...และวันนี้เขาเข้ามาในบ้านด้วยความแปลกใจ.. เมื่อไม่มีคนออกมาเปิดประตูบ้านให้อย่างปกติ.. แต่ก็ยิ้มเมื่อพบเด็กหนุ่มนอนหลับอยู่บนโซฟาห้องรับแขก มีหนังสือเล่มหนาเปิดวางอยู่บนอกที่ขยับไหวเบาๆ

    ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วบนใบหน้านั้น.. เขาแปลกใจตัวเองทั้งๆ ที่ตอนพบหน้ากันครั้งแรกก็ไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนี้หากแต่ยิ่งรู้จักเขากลับยิ่งชอบและอยากได้มาอยู่ในอ้อมแขน

    ก้องภพมองเสื้อยืดใหญ่โคร่งที่เก่าและเปื่อย เปิดร่นจนเผยให้เห็นผิวเนื้อนวลเนียนที่โผล่พ้นเนื้อผ้าออกมา เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนเอื้อมมือสัมผัสผิวกายของเด็กหนุ่มใต้เสื้อนั้น หยอกเย้าและกระตุ้นจุดที่ไวต่อสัมผัส ..ยิ่งได้ยินเสียงครางในลำคอ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าร่างตัวเองร้อนดั่งถูกแผดเผา..

    โน้มกายลงบดจูบริมฝีปากบางนั้น กอบกุมมือเล็กเอาไว้ เด็กหนุ่มครางแผ่วและตอบรับเขาด้วยความเคลิบเคลิ้ม จนก้องภพรู้สึกว่าเขาเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่อยู่..

    ปรีย์ครางเครือ พยายามขยับหนี ..เมื่อสัมผัสอ่อนโยนที่เขารู้สึกในฝัน รุกเร้าหนักจนลืมตาตื่น หากเมื่อปฏิเสธ ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว...
......................................................ทูบีคอนตินิว
 :monkeysad:วันนี้มาเกือบเข้าวันใหม่เลยง่ะ เหนื่อยมากมาย ประชุมยาว หกชม.ครึ่ง ถึงบ้านปุ๊บ รีบมาลงปั๊บ กลัวแฟนคลับน้องปรีย์รอ รึเปล่า กร๊ากกกกกก ไม่ขำ ตอนนี้ ไอ้ก้องมันก็ยังเลวได้เหมือนเดิม และคงเลวได้อีก อัพเลเวลไปเรื่อย ๆ เป็นกำลังใจให้น้องปรีย์กันด้วยน่ะค่ะ
พีเอสซึ.ขอบคุณสำหรับ +ค่ะ เช่นเคย ทุกครั้งในการอัพ ก็จะขยันแจกเป็ด แจกบวก ทุกคนที่ผ่านมาทักทายน้องปรีย์เช่นกัน แล้วพบกันน่ะค่ะ มาช่วยกันลุ้นไปกับน้องปรีย์ด้วย (พี่กล้าหาญดีเนอะ)

[kyoya11]

ไอ้ก้อง ไอ้เลว!!
กล้าทำน้องปรีย์ได้ยังไง 
น้อยปรีย์น่าสงสาร ชีวิตรันทดจริงๆ
มีใครจริงใจกับปรีย์บ้างมั้ย
จัดมาสักคนก็ยังดี

[Mio]

สามคำ ณ จุด นี้

ปรีย์ เสร็จ แน่   

[momo9476]

อ่านเรื่องนี้ทีไร จุกอก มือเกร็ง แค้น

[Still_14OC]

พี่กล้าไปไหน อย่าเปิดดอกาศให้น้องกับพี่ก้องซิ

[ต่ายน้อย]

เหี้-ยก้องเอ๊ย เลวสุดๆ
พี่กล้ารีบกลับบ้านได้ไหม
สงสารปรีย์
อิอารต์อกหักแน่

[PEENAT1972]

จิ้มเอาไว้ก่อนแล้วจะมาอ่าน

[blanchard]

      น้องแฟรงค์รอดตัวไป

เจ้าอาร์ตดีกว่าที่คิด (รึเปล่า?) แล้วพ่อเชนเนี่ยจะแอ๊บร้ายมั๊ย...  ชั้นระแวงอ่ะ!


ส่วนอีก้อง  ก็...     

[tuek]

ต้อนรับเรื่องใหม่
เพิ่งเข้ามาอ่าน เศร้าสุดๆ สงสารปรีย์มากๆ
+ 1 นะคะ

[Satang_P]

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลย 

ดราม่าและน่าติดตาม   รอตอนต่อไปนะคับ 

[iforgive]

ไม่มีอะไรจะกล่าว  เฮ้อ

[♠♥♦♣]

เมย์เด เมย์เด
พี่กล้าอยู่ไหน กลับบ้านด่วน
สงสารปรีย์ ไอ้พี่ก้องบ้า อย่าทำนะยะ
ส่วนเรื่องแฟร้งค์ ดีใจที่แฟร้งค์เป็นคนดี ดูบริสุทธิ์สวยงามเนาะ
จริงๆ ปรีย์ก็บริสุทธิ์ไม่ต่างกันนะ แต่ซวยที่เกิดมาจน
ดีใจที่ปรีย์ไม่เสียใจเรื่องเชน แล้วก็ดีใจที่อาร์ตดูเป็นเด็กดีกว่าที่เราคิด
ปล. บวกหนึ่งแถมเป็ดพะโล้ตัวนึง อิอิ

[kisz]

เอ๊าาา เรื่องนี้ใครจะเป็นพระเอกเนี่ยะ แอบเชียร์พี่กล้าหาญนะ อิอิ

[milkshake✰]

พี่กล้ากลับมาเร็วๆ เถอะนะ
น้องจะเสร็จพี่ก้องอยู่แล้ว TTTT