บทที่ ๑๓
ร่างกายอบอุ่นที่เขากอดกระชับได้พอดีมือราวกับสร้างมาเพื่อเขา ริมฝีปากบางที่ตอบรับรสจูบแสนหวานที่เขามอบให้ ความร้อนรุ่มที่ก่อเกิดขึ้นภายในทุกครั้งที่ได้กลิ่นกายหอมละมุน และทุกครั้งที่ได้สัมผัสผิวเนียนละเอียดหรือแม้แต่เส้นผมนิ่มเหมือนขนแมว ...ความรู้สึกเปี่ยมล้นเมื่อได้สบมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยที่มักจะมองเขาอย่างขอความรัก.. ความรู้สึกสุขเมื่อได้ครอบครองร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ทุกสิ่งทุกอย่าง มลายหายไปในพริบตา... เหลือเพียงความว่างเปล่า...
...เมื่อเผชิญหน้ากับความจริง....
กล้าหาญรวบงานในมือใส่ซอง มองนาฬิกาข้อมือ... ก่อนมองลงไปยังตัวบ้านที่มักจะมีเด็กหนุ่มนั่งอยู่... ภายในใจรู้สึกไหววูบ เมื่อไม่เห็นร่างเล็กที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟาตามปกติ... เพียงแค่เด็กคนนั้นไม่อยู่แค่วันเดียว เขายังเป็นได้ถึงขนาดนี้เลย...
ชายหนุ่มชักจะเข้าใจความรู้สึกของเมย์ตอนที่ตกหลุมรักเขา... และพยายามทุกหนทางที่จะได้อยู่ใกล้ๆ... ถึงแม้ต้องแต่งงานกับก้องภพทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ชายของเขาเป็นเกย์ก็ยอม...
กล้าหาญพ่นลมหายใจออกเบาๆ เมื่อส่งต้นฉบับทันกำหนด.. เขาเหลือบมองออฟฟิศที่ยังคงวุ่นวายเหมือนทุกครั้งที่ใกล้จะตีพิมพ์..
ชายหนุ่มเดินไปยังโต๊ะทำงานตัวเก่าของตนพบว่ามันกลายเป็นที่เก็บเอกสารเสียแล้ว.. ดวงตาคมอดเหลือบมองที่นั่งตรงข้ามที่มีหญิงสาวไม่คุ้นหน้านั่งอยู่ไม่ได้... ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นที่นั่งของ 'หยก' มาก่อน...
เขายังจำเสียงหัวเราะของเธอได้... ในตอนนั้นเขาเข้าบริษัทแทบจะทุกวันเพื่อมาเจอหน้าเธอ....แล้วสุดท้าย.. ทุกอย่างก็กลายเป็นอดีต....
"ว่าไงรูปหล่อ ช่วงนี้ไม่โผล่หน้ามาเลยนะ" เสียงใสทักทายจากสาวใหญ่ร่างท้วม เดินอุ้ยอ้ายถือกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นเข้ามาทักทายเขาอย่างเป็นมิตร
"ผมไม่ค่อยว่างน่ะครับ" ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ..สบมองดวงตาหยีภายใต้กรอบแว่นหนาจนเธอหน้าแดงอายม้วน..
"ไม่ว่างหรือไปหลีสาวที่ไหนวะไอ้กล้า!" เสียงเพื่อนร่วมงานส่งเสียงแซว เขาหัวเราะขำ.. เดินไปทักทายเพื่อนเก่า
"เป็นไงบ้าง ?" ชายหนุ่มทักหยิบดินสอกดสายการ์ตูนสีหวานของเพื่อนขึ้นมาควงเล่น.. ไอ้บ้านี่ก็ยังชอบการ์ตูนอะไรหวานแหววไม่เปลี่ยน..
"ชิลๆ ..มึงอ่ะไม่โผล่หัวมาเลย นึกว่าตกเขาตายในหน้าที่ที่ไหนแล้วซะอีก" เพื่อนของเขาบอก คว้าดินสอกดสุดหวงเก็บไว้ที่เดิม เพราะกลัวเขาควงพลาดตกลงไปโหม่งกับพื้นโลก...
"เหมือนจะห่วง..." แต่ไม่ได้ห่วง...
"แล้วเมย์เป็นไงบ้าง ?" เมย์เป็นรุ่นน้องที่เคยทำงานในบริษัทนี้เช่นเดียวกัน... เรื่องของพวกเขาคงถูกพวกผู้หญิงนำไปเล่าเสียสนุกปากจนเมย์ทนอยู่ไม่ไหว เป็นคนลาออกไปเอง... และนั่นเป็นชนวนให้สิ่งที่เขาสร้างไว้พังครืนลงมา...
"ก็สบายดี..." กล้าหาญตอบเบาๆ ...เขาหวังว่าเธอคงจะสบายดี...
"เออ! ไอ้หยกกลับมาแล้วนะเว้ย"
"..งั้นเหรอ ?" เสียงทุ้มตอบราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ทั้งๆ ที่คำบอกของเพื่อนทำให้ภายในใจของเขารู้สึกวูบไหว... เธอกลับมาแล้วแต่ไม่ติดต่อมาหาเขาเลย... ไหนบอกว่าจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเก่าไง....
"คืนนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับมัน มึงไปด้วยมั้ย ?" ชายหนุ่มเอ่ยชวนอดีตคนรักเก่าของเพื่อนหวั่นๆ...
"....ไปสิ" แต่คำตอบรับกลับทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่
ปรีย์ย่ำเท้าเดินอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ด้วยความขุ่นข้อง.. จะอะไรเสียอีกล่ะ!! เพื่อนสุดที่รักของเขาน่ะสิ!! เด็กหนุ่มแทบจะล้มตัวลงกุมขมับ.. ใครให้นัดไอ้อาร์ตกับไอ้เชนมาพร้อมกันวะเนี่ย!!? ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ที่เกมส์เซ็นเตอร์ เล่นกันเป็นกลุ่มใหญ่... หน้าจอแค่นิดเดียว แย่งกันเล่นเป็นสิบๆ คน....
"...เฮ้ย! ไอ้ปรีย์! มึงช่วยกันไอ้เชนออกไปห่างๆ เพื่อนมึงหน่อยได้ป่าววะ ?" อาร์ตเดินเลียบมาใกล้เขากระซิบบอกเขาเสียงเว้าวอน
"หืม ?" ปรีย์เลิกคิ้วให้เพื่อนเขากวนๆ
"กูจะแอบไปเดินกับไอ้แฟรงค์ มึงอ่ะไปกันไอ้เชนเอาไว้เลย"
"อื้มมม~" เด็กหนุ่มกอดอก ยกมือขึ้นเกลี่ยริมฝีปากบางของตนยิ้มๆ..
"ข้าวเที่ยงอาทิตย์นึง.." ปรีย์คลี่ยิ้ม.. ความจริงขออีกซักนิด เขาก็ยินดีจะเปิดทางให้อยู่แล้ว...
"โอเค.." เด็กหนุ่มตอบตกลง ..เขารู้ว่าอาร์ตทำเป็นแกล้งลืมความลับของเขาและใช้เรื่องอื่นมาต่อรองแทน อาร์ตเก่งเรื่องการสังเกตพฤติกรรมคนอื่น และคงไม่อยากให้เขารู้สึกกดดัน ....ความจริงแล้วไอ้หมอนี่ก็น่ารัก และเหมาะกับเพื่อนเขาเหมือนกันนะ... เด็กหนุ่มเดินไปหาเพื่อนซี้ เอ่ยบอกเบาๆ
"แป๊บนึง เดี๋ยวมา.." แฟรงค์ผงกศีรษะ เชิงตอบรับ พุ่งความสนใจกับตู้เกมส์ตรงหน้าต่อ ปรีย์มองหาเป้าหมาย ก่อนเดินไปประกบ
"เชนเราอยากเข้าห้องน้ำ" ปรีย์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบริสุทธิ์ใจ..
"เอ๋ ?" เด็กหนุ่มมองเพื่อนเขางงๆ ...พวกเขาสองคนไม่ได้สนิทกันถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกัน.. แต่ทำไมจู่ๆ....
"ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ"
"เอ่อ.. อืม.." เชนพยักหน้าอย่าเสียมิได้ เดินนำเพื่อนเขาไป
"ถ้ากลับมาไม่เจอ ..พวกกูไปร้องเพลงนะ" เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนบอกดังกลบเสียงเกมส์ที่กระหึ่มอยู่ในโซนนั้น..
"เออ" ปรีย์ตอบรับ ยักคิ้วให้อาร์ต...
เด็กหนุ่มเดินอย่างเชื่องช้า ทำภารกิจหลายนาที และออกมาล้างมืออย่างอ้อยอิง...นานขนาดนี้แล้วพวกมันสองคนยังไม่หนีไปเที่ยวกันก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว...
"ปรีย์กำลังคิดจะทำอะไร ?" เชนเอ่ยถามเสียงขุ่น กอดอกพิงผนังมองเขาล้างมือซ้ำแล้วซ้ำอีก...
"ทำไมเหรอ ?" เด็กหนุ่มหันกลับไปถามอย่างไม่เข้าเจ้า สลัดมือเบาๆ ก่อนยื่นไปหาเครื่องเป่า...
"กำลังกันเราออกจากแฟรงค์เหรอ ?" เพื่อนของเขาถามตรงประเด็น...
"ไม่นี่.." ทั้ง ๆ ที่ปากเขาบอกอย่างนั้นแต่รอยยิ้มกวนราวกับจะเป็นเครื่องยืนยันว่า 'ตรงเผง'
"หรือว่านายได้ยินเรื่องนั้นจากแฟรงค์ ?"
"เรื่องอะไรกัน ?" ปรีย์เลิกคิ้วถามกลับ
"..." เชนนิ่งเงียบ เหมือนว่าเขาจะเริ่มอารมณ์เสีย... ปรีย์ไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายที่แสนสุภาพเรียบร้อยอารมณ์ขุ่นขนาดนี้มาก่อน...
"ไม่เอาหน่า อย่าซีเรียสดิ.. ไปกันเถอะ" เด็กหนุ่มเอ่ยชวนยิ้มหวานหวังให้เพื่อนเขาใจเย็นลง... แต่ดูเหมือนเชนคงจะไม่อยากญาติดีกับเขาเสียแล้วล่ะ...
เพื่อนของเขานำลิ่วไปยังตู้เพลงขนาดใหญ่ที่เรียงราย.. หยุดยืนยังห้องที่อัดกันจนล้นออกมาข้างนอก โดยมีเขาเดินตามไปเรื่อยๆ ผิวปากสบายใจ...
"แล้วอาร์ตกับแฟรงค์ล่ะ ?" เชนส่งเสียงถามอย่างหัวเสีย ตวัดสายตาคมกลับมามองเขา..
"ไม่รู้ดิ เดี๋ยวพวกมันก็มามั้ง" เพื่อนคนหนึ่งตะโกนตอบท่ามกลางเสียงเพลงกระหึ่ม และพากันร้องเพลงตาม โยกตัวอย่างเมามัน... ปรีย์ฮัมเพลงตามเบาๆ... เพื่อนของเขาจะไปเดินเที่ยวอยู่ที่ไหนกันน้า~...
เสียงเพลงชวนโยกตัวดังกระหึ่ม ชายหนุ่มมองน้ำสีอำพันในแก้วกระทบแสงไฟหลากหลายสี...กล้าหาญยิ้มทักทายเพื่อนเก่าที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี จนมาหยุดยืนต่อหน้าหญิงสาวเจ้าของงานเลี้ยง..เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างมั่นใจในตนเอง ทรงผมซอยสั้นทันสมัยรับกับรูปหน้าเรียวสวย จมูกโด่งที่ผ่านการศัลยกรรมทำให้เครื่องหน้ายิ่งดูเหมาะเจาะจนหญิงสาวหลายๆ คนพากันอิจฉา...
"ไม่เจอกันนานนะ" หยกเผยอยิ้มกว้าง.. เป็นฝ่ายทักทายเขาก่อน...
"..อืม" ชายหนุ่มตอบรับในลำคอ ไม่แน่ใจว่าเธอจะได้ยินหรือไม่...
เธอดูอวบอิ่มขึ้นกว่าเมื่อหลายปีก่อน ยังคงยิ้มสวยทั้งปากและดวงตาเช่นเดิม อีกทั้งยังเป็นฝ่ายพูดคุยซักถามมากขึ้น...
"เป็นยังไงบ้าง มีคนใหม่รึยัง ?" คำถามแรกทำให้ชายหนุ่มคิ้วขมวดแทบจะทันที
"คุณควรจะถามตัวเองมากกว่า.." ชายหนุ่มสบตาตอบอย่างไม่ลดละ.. ทำให้คู่สนทนาเบือนสายตาหนีเอ่ยขมุบขมิบ
"..นายนิสัยแย่เหมือนเดิมเลยนะ" หญิงสาวเบ้ปาก หยิบแก้วเหล้ากรอกปากอิ่มอย่างคุ้ยเคย..
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้... คุณตกลงคบกับผมเพราะคิดว่าผมเป็นคนยังไง ?" ชายหนุ่มกระซิบถามเสียงต่ำ เธอเหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนกระซิบตอบ
"..ฉันก็คิดว่าคุณจะเป็นคนรักเดียวใจเดียวเสียอีก"
"หยก.. ผมคิดว่าพูดเรื่องนี้มาหลายรอบแล้วนะ" คำพูดของเธอทำให้เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจ... เธอยังคิดว่าเขามีอะไรกับเมย์อยู่...
"เอาน่าๆ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ลืมๆ มันไปบ้างเถอะ.. ชนๆๆ" ชายหนุ่มรีบห้ามทัพเมื่อเพื่อนของเขาชักจะอารมณ์ไม่ดีกันทั้งคู่..
ทั้งสองคนเป็นคนชอบเอาชนะ... พวกเขากัดกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ...แต่ไม่รู้ทำไมถึงกลายเป็นคนรักกันได้....กล้าหาญถอนหายใจ เบนสายตาหนีไปยังกลุ่มคนที่อยู่ชั้นล่าง ....ชายหนุ่มชะงัก.. กวาดตามองกลุ่มเด็กวัยรุ่นอีกครั้ง ....นั่นมันปรีย์นี่... อายุไม่ถึงแล้วเข้ามาในนี้ได้ยังไง ?...
ชายหนุ่มเพ่งสายตามองอย่างกรุ่นโกรธ... เด็กหนุ่มบอกว่าจะไปค้างบ้านเพื่อน.. แล้วทำไมถึงมาโผล่ที่สถานบันเทิงในเวลากลางดึกเช่นนี้..?
เด็กหนุ่มจิบแอลกอฮอล์ในแก้วทีละนิด.. ประสบการณ์จากการดื่มกับเพื่อน ๆ ของกล้าหาญครั้งที่แล้วทำให้เขาไม่กล้ายกซดอีก...
เพื่อนของเขาลากกันออกไปยืนเบียดเนื้อ บางคนก็มีผู้หญิงเต้นคู่ เด็กหนุ่มหัวเราะและลุกขึ้นโยกกายตามจังหวะเบาๆ.. ถ้าเขาไม่ได้แอลกอฮอล์ช่วยก็คงไม่กล้าลุกขึ้นออกลีลากับเพื่อนๆ เหมือนกัน
เวลาไม่นานเด็กหนุ่มก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า เมื่อกลับมาที่โต๊ะก็ไม่เจอไอ้ตัวเล็ก... เขาไม่รู้ว่าเพื่อนซี้ของเขาหายไปไหน... กวาดสายตาหารูปร่างที่คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเขาบนฟลอร์....แต่ก็ไม่เจอ.... สงสัยแฟรงค์คงจะตัวเล็กเกินจนมองหายาก...
พลันดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบกับดวงตาคมคู่นั้น ...ราวกับจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆกล้าหาญ!! ...ทำไมเขาถึงซวยแบบนี้!!
"พี่กล้า!" เด็กหนุ่มพยายามตะโกนเรียกท่ามกลางเสียงอึกทึก ...เห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มไวๆ.. เขามั่นใจว่ากล้าหาญมองเห็นเขา... ปรีย์เดินเบียดเสียดกับผู้คน พยายามมองหาร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่ม
ปรีย์หาไม่พบ... หรือว่าเขาจะเมาจนตาฝาด....
เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เขารู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ... แต่เมื่อมาถึงเสียงทะเลาะกันหน้าห้องน้ำทำให้เขาชะงัก... หนึ่งในนั้นคือเสียงทุ้มที่เขาได้ยินแทบจะทุกวัน...
กล้าหาญกำลังทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่ง... และดูเหมือนเธอจะร้องไห้... ปรีย์หูอื้อตาลายไปหมด เมื่อเห็นชายหนุ่มโอบกอดผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขน.... หากแต่มันยังไม่จบเพียงเท่านั้น...
... เมื่อชายหนุ่มประกบจูบหญิงสาวบอบบางในอ้อมแขนอย่างดูดดื่ม... ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ....เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อ...
....ใคร ??... อะไร ??....
ในใจของเขารู้สึกปวดร้าวไปหมด อยากละสายตาหนี แต่ก็ทำไม่ได้.... จวบจนทั้งคู่ผละออกจากกัน... ผู้หญิงคนนั้นก็เดินจากไป ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
กล้าหาญถอนหายใจ และเดินเข้าไปในห้องน้ำ.. ปรีย์มองไม่เห็นสีหน้าของชายหนุ่ม... เขาไม่รู้เลยว่ากล้าหาญรู้สึกอย่างไร...
ร่างสูงใหญ่รองสายน้ำเย็นจากก๊อกลูบล้างใบหน้าเบาๆ... เธอไม่น่ามาหาเรื่องตอนที่เขากำลังอารมณ์ไม่ดี...ชายหนุ่มทุบกำปั้นลงบนอ่างเบาๆ... มองเงาสะท้อนในกระจกก็เห็นเด็กหนุ่มที่เป็นสาเหตุทำให้เขาอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้...
"พี่กล้า... พี่กล้า...." เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกอย่างหวาดหวั่น รีบสาวเท้าเดินตามเมื่อเห็นเขาจะเดินหนี...
"พี่โกรธผมเหรอ ?" ร่างเล็กเอ่ยถาม แต่เขาทำเป็นมองไม่เห็น... ไม่อยากได้ยินเสียง
"พี่..." นิ้วมือหยาบคว้าแขนเขาเอาไว้.. ชายหนุ่มสะบัดหนีแทบจะทันที... เขาไม่ชอบใจเลยที่ปรีย์ยอมให้ใครแตะเนื้อต้องตัวง่ายๆ... โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ไม่รู้จักหน้าค่าตาที่ยืนเบียดเสียดและสัมผัสลูบไล้ตามร่างเด็กคนนี้....
"ทำไมฉันต้องโกรธเธอ ?" กล้าหาญเอ่ยถามเสียงเรียบ สรรพนามที่ใช้ห่างเหินจนปรีย์รู้สึกเสียใจ... เขาไม่น่าแตะต้องชายหนุ่มโดยไม่ขออนุญาตก่อน...
"ผม.. ผมขอโทษ..." เด็กหนุ่มละล่ำละลักบอก ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเห็นใจอีกฝ่าย...
"...พี่ไม่ได้โกรธ" เขาเอ่ยบอกเบาๆ
"แต่.. แต่พี่กล้า..." กล้าหาญมีท่าทีราวกับรังเกียจเขา...
"เราอายุไม่ถึง เข้ามาได้ยังไง ?" ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง.. ความขุ่นข้องทำให้เขาลืมสังเกตว่าเด็กหนุ่มกังวลคนละเรื่องกับที่เขาคิด...
"เพื่อนผมพาเข้ามา.." ปรีย์ตอบเบาๆ...
"ผมไม่เคยเที่ยวมาก่อน.. ก็เลย..." ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ เขาไม่มีทางได้ออกมาเถลไถลแบบนี้แน่...
"ถ้าอยากมาก็รอให้โตกว่านี้ก่อน.. ถ้าตำรวจตรวจขึ้นมาจะทำยังไง ?" ชายหนุ่มเอื้อมมือลูบศีรษะทุยเบาๆ
"ขอโทษ... ขอโทษครับ..." ปรีย์รีบเอ่ยขอโทษ ..เด็กหนุ่มรู้สึกผิดได้แต่ก้มหน้ามองพื้น.. เมื่อกล้าหาญเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจ...
"เอาล่ะ.. แล้วคืนนี้ห้ามดื่มเหมือนคราวก่อนนะอีกเข้าใจมั้ย ?" ...เขาคงจะห้ามอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้...
"ครับ.." เด็กหนุ่มรีบรับคำ
"พี่ไปแล้ว.."
"เดี๋ยว! ..เดี๋ยวครับพี่กล้า..." ปรีย์รีบเอ่ยเรียก... ชายหนุ่มเลิกคิ้วหันมามองเขาเชิงคำถาม...
"คือ.... ไม่มีอะไรหรอกครับ..." กล้าหาญถอนหายใจเบาๆ อีกครั้งและเดินออกห่างไป... ในใจของเด็กหนุ่มรู้สึกหนักอึ้ง... เขาอยากถามชายหนุ่มว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร... แต่ก็รู้ว่ามันไม่ควรถาม.... เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่เด็กอย่างเขาไม่ควรก้าวก่าย....
แต่เขาก็ไม่อยากให้กล้าหาญอยู่ใกล้และทำตัวสนิทสนมเกินกว่าเพื่อนกับคนอื่น... นี่เขาเป็นอะไร ? ปรีย์คิดไม่ตก.. บางทีเขาอาจกำลังเริ่มเมา...
ความรัก มักจะเลือกคนที่พยายามปฏิเสธมัน......................................................... ทูบีคอนตินิว
:m15:น้องปรีย์ กลับมาแล้ว ขออภัยที่หายหัวหายหางกันไปนาน จนน้องหยดผู้แต่งไปแงะ ๆ สนิมให้กลับมาลงต่อเสียที คิคิ เค้าผิดไปแย้ววว
ท้อแท้กะชีวิตน้องปรีย์จริง ๆ อดทนกันต่อไป เพราะน้องกำลังจะเริ่มรู้หัวใจตัวเอง ที่มันมาจากหัวใจ มิใช่จากรสเสน่หาแล้วน่ะเออ อย่าเครียด ๆ ท่องไว้น่ะจ๊ะ มิตรรักแฟนคลับน้องปรีย์ อย่าลืมน้องปรีย์น่ะค่ะ แล้วพบกันค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
