หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[luckyzaaa]

มารอลุ้น....อยากรู้สถานะความสัมพันธ์หลังเสียตัว   

ู^
^
^
ใช่ๆ อยากรู้ว่าฝิ่นมันจะทำไงต่อ มาต่อเถอะค่าะ พลีสสสสสส 

[shoi_toei]

 

ในที่สุดก้อนะ แต่แอบสงสารแก้วด้วย

ฝิ่นรู้ตัวไว ๆ เน้อออ

รออยู่ ๆ ค่ะ

[ladyzakura]

ชิ! ไอ้ฝิ่น อย่าหลงแก้วบ้างแล้วก๊านนนน!!!!

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๒๗



อ้อมกอดที่อุ่นใจ... 

เขาเคยคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้รับจากใครอีกแล้ว

ความรู้สึกปลอดภัย  สุขใจ  ทำให้หัวใจมีกำลังเคลื่อนไหว  สิ่งเหล่านี้  เขาเคยได้รับจากพงษ์ 

แต่หลายครั้ง  เขาเจ็บตรงนี้  ณ เวลานี้  เขาต้องการอ้อมแขนแข็งแกร่งเดี๋ยวนี้  หากแต่การปลอบโยนของพงษ์มักจะมาในช่วงเวลาคล้อยหลังเสมอ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการ  แต่เขาหายเจ็บแล้วต่างหาก 

ตามจริง  เจ็บตรงนี้ก็ต้องใส่แผลที่นี่  ไม่ใช่รอให้ถึงบ้านก่อนทุกครั้งไป  ซึ่งพงษ์ทำแบบนั้นประจำ

และการที่ติดต่อมันไม่ได้อย่างตอนนี้  มันก็จะมีสิ่งที่เหนือความคาดหมายมาให้เขาได้เช่นกัน...กูรอมึงนะ


ความคล้ายที่แตกต่างกับคนๆนี้  คนที่ทำให้เขาเจ็บทั้งตัวทั้งใจตั้งแต่แรกเห็น  คนที่มองเห็นเขาจริงๆอีกคน

แม้ในสายตาคู่นี้  เขาจะยืนอยู่ในสถานะที่แตกต่างจากพงษ์มองมาอยู่มากก็ตาม

คนที่ดูอันตรายไม่น่าเข้าใกล้  แต่กลับเป็นอันตรายที่เขาต้องการเดินเข้าหา 

ฝิ่นสามารถทำร้ายเขาได้ทุกที่  และสามารถปกป้องเขาได้ในเวลาเดียวกัน

ทั้งตอนที่เขาต้องการ  และไม่ต้องการ  มันเป็นให้เขาได้เสมอ


เพียงเพราะต่างฝ่ายต่างต้องการสิ่งแลกเปลี่ยน...งั้นเหรอ 

ก็ใช่นะ!


...แต่สำหรับเขา  ถ้าใจไม่ปรารถนาก็คงทำอย่างนี้ไม่ได้หรอก 

...แก้วได้คำตอบแล้ว 

...ความรักไม่เห็นมีอะไรยิ่งใหญ่เท่ากับการรู้ใจตัวเองเลย

แม้สถานะของพงษ์กับฝิ่นจะต่างกัน  แต่ความรู้สึกของเขาที่ได้อยู่กับสองคนนี้  ...ไม่ต่างกันเลย



“จะไปเข้าห้องน้ำ”  แก้วเอ่ยปากบอกคนที่นอนทับอยู่  ทั้งที่เสียงหายใจก็เต้นเบาเป็นปกติแล้ว  แต่ฝิ่นยังไม่ยอมลุกออกจากตัวเขาเลยจนเขาต้องพูดบอกเพราะเขารับสภาพตัวเองแบบนี้ไม่ได้  มันเลอะเทอะเกินไปถึงฝิ่นมันจะเช็ดให้เขาแล้วก็เถอะ 

ฝิ่นกลิ้งตัวไปนอนหมอนใบข้างๆไม่ได้ดูขัดเคืองอะไร 

ฟู่ววว   แก้วรู้สึกโล่งอก  ความอึดอัดกดดันต่างๆนาๆที่เก็บไว้มานาน  เวลานี้เขารู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายขึ้นแฮะ  ...เขาตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ 

“โอ๊ะ”  แต่แค่เพียงยันตัวลุกนั่งมันก็รู้สึกจี๊ดที่ก้นจนต้องนั่งนิ่งๆไว้ก่อน  ...ทั้งที่คิดว่าสบายตัวสบายใจแล้วเชียว 
แก้วกัดฟันก่อนจะกลั้นใจลุกอีกครั้ง  เขาหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาคาดเอวพลางดึงผ้าขึ้นห่มตัวฝิ่นกันอุจาด  ทั้งที่ฝิ่นเองลืมตาขึ้นมามองเขาแล้ว  ...แต่แค่มองเฉยๆไม่ได้มีท่าทีอะไร  และไม่ยอมจับผ้าขึ้นห่มเองซะด้วย...  แก้วเก็บของที่ซื้อมาไปวางไว้โต๊ะหัวเตียง  เก็บซากถุงยางที่ใช้แล้วแต่มันแค่ถอดทิ้งไว้เอาไปทิ้งลงถังขยะ  แล้วจึงถือเสื้อกับกางเกงเดินเข้าห้องน้ำ

แก้วอาบน้ำ  ทำความสะอาดตัวอีกครั้งก่อนจะมาสำรวจตัวเองที่หน้ากระจก  ซอกคอมีรอยจ้ำแดงสองจุด  เนินอกเป็นจ้ำพร้อมรอยฟันกัด เฮ้อ...  ไปจนทั่วหน้าท้อง

ถ้ารอยพวกนี้บอกแทนความพึงพอใจของมึงได้ก็ดีสินะ 

แก้วออกจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่  และกลิ่นบุหรี่ที่เพิ่งได้กลิ่นจากห้องนี้เป็นครั้งแรก

ฝิ่นนอนเหยียดตัวยาว  ไม่ได้ต่างจากตอนที่เขาเข้าห้องน้ำเลย  ที่เพิ่มมามีเพียงมือขวาคีบบุหรี่วางตรงแท่นเขี่ยบุหรี่พอดิบพอดีเท่านั้นเอง 

สูบบุหรี่ทำไม?   

ทั้งที่นอกจากเครื่องปรับอากาศแล้ว  ในห้องนี้ไม่มีอะไรช่วยระบายอากาศได้เลย

“มานอนสิ  ยืนบื้ออยู่ได้”  คำสั่งที่ไม่แม้แต่มองหน้า  หรือว่า...จะไม่พอใจเรื่องเมื่อครู่  แต่ฝิ่นมันเป็นคนทำเองมันไม่ได้เสียเปรียบตรงไหนด้วยซ้ำยังมีอะไรให้มันไม่พอใจอีกเหรอ

แก้วล้มตัวลงนอนข้างๆฝิ่นอย่างไม่สบายใจเหมือนเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้นัก

ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้มันเพราะเขากำลังครุ่นคิดอยู่...ทั้งที่ฝิ่นเองก็ต้องการเหมือนกันไม่ใช่เหรอ  ถึงเขาจะยัดเยียดให้มันก่อนก็เถอะ  แล้วอะไรทำให้มันต้องมาสูบบุหรี่ในห้องนอนด้วย

“นี่มึงไม่พอใจอะไรกูรึเปล่าวะ”

“เห?”  อะไรกัน  เขาต้องถามคำนี้กับมันต่างหาก  “อูยส์”  ฝิ่นจับไหล่ให้เขาพลิกตัวนอนหงายจนต้องร้องออกมาเพราะเจ็บก้น  แล้วจับเขาพลิกอีกทีให้หันไปเผชิญหน้ากับมันที่นอนตะแคงย่นคิ้วอยู่

“บอกมาสิ  มึงคิดอะไรก็พูดออกมา  กูต้องการรู้ทุกเรื่องที่มึงคิด”

“..........”  อืม...  ฝิ่นหันไปวางบุหรี่ก่อนหันกลับมาจับไหล่เล่นจ้องตากันต่อ  “...มึงต่างหากไม่พอใจอะไรกูอีกเหรอ”  แก้วเอ่ยปากบอกและถามกลับไปในคำเดียว  พลางเม้มริมฝีปากแล้วมองหน้าฝิ่นเพื่อรอฟังคำตอบ

“เหอะ  มึงรักกูแล้วนี่  มีอะไรที่กูจะไม่พอใจด้วยเหรอ”  มันลุกนั่งเอามือลูบหน้าตัวเองก่อนสองแขนจะท้าวยันไว้ข้างหลัง

รอยมีดฟันจำนวนนับไม่ถ้วนปาดเฉียงซ้อนทับกันไปมาเต็มทั่วแผ่นหลังให้เขาได้มอง...ถึงจะไม่เป็นแผลแต่มันก็ยังคงเป็นร่องรอย

“นอนเถอะ  พรุ่งนี้เดี๋ยวมึงทำงานกับพ่อกูไม่ไหว”  นี่มัน...

ฝิ่นบอกแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ

“สบายมาก  ไม่ต้องห่วง”  แก้วรีบตอบอย่างไม่ลังเล  แอบใจชื้นขึ้นมาเล็กๆหลังจากแป้วไปเมื่อกี้นี้

“ใคร?...ใครห่วงมึง”  ไอ้ฝิ่นขึ้นเสียงสูงแล้วหันมามองหน้าเขาที่เปื้อนยิ้มอยู่ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวเขา

ยิ้มน้อยๆของแก้วต้องรีบหุบแทบไม่ทันเมื่อมันตอบมาอย่างนี้

...ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง 

...นอกจากการกระทำของมึงที่ตอบสนองความตั้งใจของกูแล้ว  ...ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงจากเดิมเลย

เอาเถอะ  ในเมื่อคิดจะรักไอ้ฝิ่นแล้ว  เขาก็ควรจะยอมรับสิ่งที่มันเป็นให้ได้  ถูกต้องไหม?

เรื่องทำให้เขาเจ็บซ้ำๆนี่ต้องมันเลย  อย่างว่าแหละนะ  แค่ความรักมันจะลบล้างอะไรได้ยังไง  แม้เขาจะให้มันได้  แต่เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่ดี

ไม่ต่างจากแผ่นหลังของมัน  แม้จะไม่เกิดบาดแผล  แต่ก็เห็นความเป็นมาจากร่องรอย

ใช่  เขาตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้  แต่จะทำยังไงให้การตัดสินใจของเขามันสำเร็จ?

...จะทำยังไงให้ร่องรอยเหล่านั้นจางหายไปได้นะ?


.


.


.


“อย่างนี้ นี่  นี้ อ๊ะ ทำ”  พ่อฝิ่นถอดฝาครอบรถยนต์ล้อหน้าออก  ฉับๆ  แล้วยื่นไขควงปากแบนอีกอันจากมือโจ้ที่ยืนอยู่ข้างๆเพราะเมื่อกี้มันทำงานนี้อยู่  ยื่นส่งให้เขา

แก้วเอาไขควงแงะๆเข้าไปในฝาครอบล้อหลังบ้าง  เหมือนพ่อมันทำให้ดูเป็นตัวอย่างเมื่อกี้  ก่อนจะใช้ไขควงประแจหมุนน็อตต่อเหมือนที่พ่อมันกำลังทำให้ดูอีก

“อูยส์”  ที่พ่อมันทำดูง่ายจัง  พ่อฝิ่นหมุนๆประแจไม่กี่ทีน็อตก็หลุดแล้ว  แต่ทำไมพอทำเองต้องออกแรงด้วยวะ  “ฮึ๊บๆ”  ยิ่งออกแรงมันก็เจ็บไปยันก้น

เวรกรรมของไอ้แก้ว...

“โนT มันอ่อนขนาดนี้เลยเหรอวะ ถอดล้อรถยังทำไม่ได้เลย  ตายๆๆ”  พ่อฝิ่นพูดทำเอาเขาหน้าเสีย  ก็ถ้าเมื่อคืนไม่ไปทำอะไรมาเขาก็ทำอย่างที่พ่อมันทำให้ดูได้อยู่แล้วล่ะน่า

“ผมเรียนต่อแผงวงจรมา”  แต่ไม่วายแก้ต่างให้ตัวเอง

“นี่  ไอ้โนT  มึงจะเรียนอะไรมาไม่สำคัญหรอกนะ  บางคนเรียนจบมาทำงานไม่ตรงสายก็เยอะแยะ  สู้เราทำอะไรได้นอกเหนือจากในตำราสอน  ไม่เจ๋งกว่าเหรอวะ  ทำเป็นทุกอย่าง ก็อยู่ได้ทุกที่  ไม่อดตายด้วย”  แก้วไม่ค่อยยอมรับในสิ่งที่พ่อฝิ่นพูดนัก  แต่ก็เถียงไม่ออกอีก  จึงก้มหน้าอย่าเคืองๆหันมาใส่อารมณ์กับการหมุนน็อตที่ล้อแทน  “เวร  งอนกูเปล่าเนี่ย”  แก้วไม่สนใจกับคำพูดต่อท้ายนั่นหรอก  จนกระทั่งพ่อฝิ่นเดินไปดูรถคันอื่นแล้วโจ้เดินมาสอนงานแทน

เขาทั้งใช้มือ ใช้เท้าในการหมุน  กว่าน็อตจะหลุดได้แต่ละตัวเล่นเอาเหงื่อตก  ทั้งที่เมื่อเช้าอากาศเย็นสบายอยู่แท้ๆ  พอมาทำงานกลางแจ้งไหงร้อนจัดขนาดนี้วะ

“หน้าซีดนะมึง” 

“..................”  แก้วหน้าบึ้งเหล่ตามองโจ้เล็กน้อยที่มันถอดเสร็จไปแล้วสามล้อแต่กำลังยืนท้าวเอวก้มมองตนอยู่  แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร  พลางตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่ตัวอย่างเต็มที่

นี่ขนาดไอ้ฝิ่นไปเรียนไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย  ยังอุตส่าห์ฝากพ่อฝากน้องมันทับถมเขาแทนได้อีก 

แก้วมองไปยังใต้ท้องรถอีกคันที่พี่ไม้นอนวุ่นอยู่ใต้ท้องรถคันนั้น  ...ไม่คิดจะออกมาเกทับเขาอีกคนเหรอ

เขาฮึดอีกครั้งก่อนที่พี่ไม้จะลุกมาอีกคน  แก้วออกแรงหมุนน็อตตัวสุดท้ายพลางลุกยืนกะจะใช้เท้าช่วยเหยียบอีก  แต่กลับรู้สึกเย็นวูบที่ใบหน้า  ดีที่โจ้เดินมาจับตัวไว้ทัน


แก้วต้องยืนเฉยๆสักพักถึงค่อยรู้สึกดีขึ้น  ...เกือบเป็นลมไปแล้ว 


“ขอบใจ”

“หนักล่ะสิ”  แก้วมองหน้าโจ้อย่างเหวอๆ  รอยที่คอเขาก็เอาพลาสเตอร์ปิดแล้วและไอ้ฝิ่นคงไม่ได้บอกคนอื่นหรอกน่า  ...หรือว่ามันจะบอก  เขารู้สึกหน้าชาขึ้นมาทันใดเมื่อโจ้พูดคำปริศนาขึ้นมา

“...อะไร?”

“โจ้รับรถหน่อยเว้ย”  เสียงพ่อฝิ่นตะโกนมาจากทางหน้าร้าน

“ครับ”  โจ้ตะโกนตอบรับ  ก่อนยักคิ้วให้เขาทีนึง  “...มึงออกแรงหมุนหนักไปล่ะสิ  อ่อนอย่างที่พ่อว่าไม่ผิดเลย”  แล้วมันก็เลี่ยงไปรับรถจากลูกค้า

ฟู่ว...แก้วถอนหายใจอย่างโล่งอก  ถึงจะเป็นสิ่งที่เขาจงใจทำแต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่ละอายสักหน่อย  นี่ยังรู้สึกผิดต่อพ่อกับแม่มันอยู่เลย   

โจ้เดินออกไปแล้ว  แก้วจึงหันมาง่วนกับน็อตตัวสุดท้าย  เขาเสียบประแจเข้ากับน็อตแต่พี่ไม้แทรกมาช่วยหมุนแทน

“ถ้าอะไรที่มันไม่ใช่  มึงก็ไม่จำเป็นต้องทำ  มันเสียเวลาเปล่าๆ”  นั่นไง  มาอีกคนจนได้  แถมสวนทางกับที่พ่อไอ้ฝิ่นว่าเขาซะด้วย

แก้วถอยออกจากตัวรถเพื่อไม่ให้เกะกะพี่ไม้

“แต่การได้ลองทำถึงจะสำเร็จหรือไม่  มันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรไม่ใช่เหรอ”   เขาพูดค้าน 

เขาไม่ได้หวังจะเป็นได้ทุกอย่างเหมือนที่พ่อฝิ่นพูดหรอก  แค่เป็นได้อย่างละนิดละหน่อยก็พอแล้ว

“รู้ว่าทำไม่ได้จะทำไปทำไมกัน”

“แล้ว...จะรู้ได้ไงว่าทำไม่ได้ล่ะพี่  ถ้ายังไม่ได้ทำน่ะ”  อย่างที่เขาไม่ได้รู้สึกดีตอนเริ่มถอดน็อต  แต่ก็ถอดมาได้ตั้งสามตัวแหนะ  อดภูมิใจเล็กๆไม่ได้

“เหอะ”  พี่ไม้ต่อด้วยการเปลี่ยนล้อรถเองทั้งหมดคนเดียวใช้เวลาเพียงไม่นานก็เสร็จ  ...เฮ้ย ง่ายจัง

“ของอย่างนี้แค่มองก็รู้แล้วว่าเกินความสามารถเรารึเปล่า  ไม่ต้องลงแรงให้เหนื่อย  ให้เสียเวลาหรอก  นอกจากพวกหลอกตัวเองที่อวดดีดันทุรันจะทำ”  ใบหน้ามุ่งมั่นจดจ่ออยู่แต่กับงานตรงหน้า  แต่ปากยังทักท้วงเขาได้ทั้งที่เหมือนไม่สนใจฟังสิ่งที่เขาพูดเลยด้วยซ้ำ

“...แต่ก็ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวเขาหรอก”  แก้วยืดคอเถียง  รู้สึกว่าโดนพี่ไม้หลอกด่าเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับรถไปแล้ว

“บางทีเจ้าตัวมันก็โง่เกินจะรับรู้อะไร  คิดเอาเอง  มั่นใจไปเอง  ตกม้าตายกูจะขำให้”  เหอะ  เขาไม่อยากจะพูดกับพี่ไม้เลย  แต่ละคำอย่างกับจะสะกดจิตให้คนฟังคล้อยตามความคิดตนให้ได้

แก้วเห็นพี่ไม้เหยียบที่ยกล้อเพื่อวางรถลง  จึงเข้าไปช่วยเหยียบอีกตัวด้วยหน้าที่เง้างอ 

“ผมว่าพี่น่าจะบวชต่อไปเรื่อยๆ  อนาคตคงบรรลุแน่ๆ”  เมื่อพูดจบแก้วก็ชักอยากจะเอาหน้ามุดเข้าไปใต้ท้องรถเมื่อพี่ไม้มองมาอย่างดุๆ

ทีว่าคนอื่นน่ะว่าได้  ทีเขาพูดอะไรนิดหน่อยจ้องจะบีบคอกันท่าเดียว

ไอ้พวกอาชีวะx  มันสืบทอดสายเลือดกันมาของแท้เลย

“สิ่งที่ตั้งใจมันไม่ได้เป็นอย่างที่ใจเราต้องการไปทุกอย่างหรอกนะ  การกระทำก็คือการกระทำ  หัวใจก็คือหัวใจ  ข้อต่อรองของพวกมึงมันโคตรเลว”

พี่ไม้คงจะรู้ทุกเรื่องสินะถึงได้พูดดักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แก้วยืนนิ่งก่อนจะพูดออกไปอย่างมั่นใจ  ...นิดๆ

“แล้วถ้าผมทำได้แล้วล่ะ”  แต่พี่ไม้ไม่ได้รู้ทุกเรื่องจริงหรอก  ทุกวันนี้เขาแน่ใจว่าเขาใกล้ชิดไอ้ฝิ่นมากกว่าทั้งพี่ไม้ทั้งโจ้  ใครจะไปรู้ดีมากกว่าคนที่ลงมือเองและใครจะให้คำตอบเขาได้มากกว่าไอ้ฝิ่น 

“ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอก  ไม่เชื่อมึงถามไอ้ฝิ่นดูสิ”

แก้วหันกลับหลังตามที่พี่ไม้พยักพเยิดหน้า  ฝิ่นมันยืนอยู่แล้ว  ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาไม่รู้  และไม่อยากรู้ไปมากกว่า...

“กูรักมึงแล้วนะ  เรื่องที่เคยตกลงกันไว้ ...ว่ายังไง?” 

แรงผลักดันเพื่อให้ลบรอยในใจของมันและพวก  คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว ...เขาอยากจะรู้

เขาต้องการคำตอบ  ไม่ใช่สายตาตัดพ้อก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น  ...ทำเหมือนเขาเป็นคนผิดที่เอ่ยถามประโยคเมื่อครู่ออกไป








...........................................
กรี๊ดดดดดดดดดด  (เก็บกด!) 

ค้างกันใช่ไหม  ค้างอีกแล้วใช่ไหมล่ะ  //โดนตื๊บ  กะว่าจะเอาภู+โซ่ มาแทรกในตอนถัดไป  คงไม่อยากอ่าน กันแล้วใช่ไหม?  //โดนตื๊บอีกรอบ แอร๊ยยย

ตอนหน้า (เมื่อไหน?)  ไม่รู้จะได้ก่อนวันศุกร์รึเปล่านะ  (อย่าต้องรอจิ  เค้ากดดัน Y^Yแงๆ  คนอ่านง่ะ )  เพราะวันศุกร์ซีซั่นก็ต้องไปต่างจังหวัดแล้ว  และ  อดีตเด็กช่างฮีกลับมาแย่งโน๊ตบุ๊คเราพรุ่งนี้แล้ว (มาทำม๊ายยย) เพราะงั้นไปปั่นแบบเสี่ยงไวรัสที่ทำงานต่อ    แผ่เมตตาให้ทุกวัน  มันไม่เห็นใจงานฉันเลยY^Y 

แบบว่า  แปลกใจที่คนอ่านบอกว่ามันดราม่ามากนะ  เพราะที่ห้อยท้ายว่าดราม่า  ซีซั่นกลับไม่รู้สึกว่านิยายที่ตัวเองเขียนมันเข้าข่ายเลยนะ  อันนี้รู้สึกจริงๆเลย  ส่วนเหตุผลที่ห้อยก็รู้ตั้งแต่ตอนต้นๆเรื่องแล้วเนอะ

อืม ...หรือจิตใจฉันมันด้านชาไปแล้ว  ไม่นะ  Y^Y  ปีหน้าเอาพี่ไม้มาลงจะไม่โคตรดราม่าเลยเหรอ

//โดนตื๊บอีกรอบ  หมั่นไส้ตัวเองมันเนียนโฆษณาชวนเชื่อตลอด   

ปล.วันนี้ปิดบัญชีเดือน พฤศจิกายน เสร็จแล้ว  เย้ๆ

ปล.๒  ติได้นะคะ  อย่าชมอย่างเดียว  นังคนเขียนมันชมตัวเองได้  แต่ติตัวเองไม่เป็น  จัดเต็มได้จ้า  ^^

ปล.๓  ตกลงว่า ยังไม่มีภูรักแอนด์พี่โซ่นะคะ  เอาตอนต่อไปให้จบก่อน  (ก่อนที่คนเขียนจะจบชีวิตด้วยน้ำมือคนอ่าน)  เช๊อะะะ
 
ขอบคุณทุกคนอ่าน  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์  ขอบคุณทุกบวกบวก  ขอบคุณทุกบวกเป็ดนะคะ  ^^  กอดๆ จุ๊บ

สองทุ่มเดี๋ยวมาตอบคอมเม้นท์จ้า  เก็บกด อ๊ากกกกก!!  เน็ตก็เน่า  //ทึ้งหัวตัวเองโขกแป้นพิมพ์

ตอบคอมเม้นท์หน้า ๔๒ นะคะ

[Bowbonk]

โอ๊ยยยยยยยย


ฝิ่นจะเอาไงเนี่ยยยยยยยยยยย

[TanyaPuech]

   ค้างงงง

อยากได้ตอนธรรมดาก่อนอ่า

[IIMisssoMII]

อ่านะ ฝิ่นคิดไงเนี่ยยย
หวง?

[maru]

แก้วถามฝิ่นออกไปแบบนั้นเหมือนตอกย้ำว่าที่แก้วบอกรักฝิ่น เป็นเพราะต้องการจะช่วยพงษ์ ถึงจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะที่ว่าต้องการช่วยพงษ์ แต่แก้วก็รักฝิ่นจริง ๆ ไม่ใช่หรอ ฝิ่นจะรู้สึกไม่ดีก็ไม่แปลกหรอก เพราะเหมือนว่าฝิ่นก็เริ่มรู้สึกดี ๆ กับแก้วเหมือนกันนะ

[jilantern]

อร๊ายยยยยยย
ฝิ่นจะว่าไงเนี่ย !?
 

[OoniceoO]

เร็วๆๆงับเร็วๆ
มาต่อเร็วๆเลย
เอาหนุกๆ มันๆ ซึ้งๆ55+  สู้ๆ

[jitsupa apple]

 

[ladyzakura]

เมิงก็ถามอะไรเนี่ยแก้ว 

พี่ไม้ชอบแก้วรึป่าว สงสัย?

[LalaBam]

3 คำง่ายๆ

ค้าง ได้ อีก


ปล. เอา 2 คนนี้ให้เคลียร์ก่อนได้ไหม ไม่มีอารมณ์อ่านคู่อื่น

[หลงไหลในม่านหมอก]

^

^

^

ชอบคชาอะ  ตามใจแฟนคลับคชาเลยละกัน  (โยงตลอด อิอิ)

  ค้างงงง

อยากได้ตอนธรรมดาก่อนอ่า

...ตามใจคนอ่านนะ  แน่ใจเหรอว่าจะไม่ค้างอีก  //แอร๊ยยย โดนโบก

ยังไงก็ได้ค่ะ  เพราะยังไม่ได้ต่อสักประโยคทั้งตอนหลัก ตอนแทรกเลย 

งั้นเอาตอนหลักให้ได้ก่อน  ตอนแทรกไปหลังปีใหม่เลยแล้วกัน  ตามนั้นเนอะ

...บ่งบอกว่าคนเขียนมีจุดยืนมาก ฮ่าๆๆๆ

[kazhiki]

จริงๆก็อยากอ่านอีกคู่นะ แต่คู่นี้ยังคาราคาซังอยู่เลย
เหมือนจะพัฒนาความสัมพันธ์แต่ก็เหมือนไม่ เห้ออออออ 

ขอบคุณมากน้า สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ 

[Pa'veaw]

ค้างอ่ะ

อยากอ่านต่อๆๆๆๆ


 

[malula]

สงสัยแก้วจะผิดหวังแล้วแหละ อิฝิ่นมันไม่เปลี่ยนง่าย ๆ หรอก

[qwank8]

เอายังไงก็ว่ามา อย่าปล่อยให้คนอื่นเขาทรมาณ

[sam3sam]

พี่ไม้

[lovemongjang]

แอบค้างงอ่ะ

เมื่อไหร่อีตาพงษ์จะกลับมาซักที

คิดว่าอีกหน่อยต้องเกิดเรื่องกับแก้วเป็นแน่แท้

ปล.ปูเสื่อรอคู่พี่โซ่อิๆๆ

[p.spring]

เหมือนฝิ่นจะเริ่มชอบแก้วแล้วใช่ป่ะ
ฝิ่น รีบรักแก้วเร็วนะ ก่อนจะมีคนมาคาบไป

[♠DekDoy♠]

ตำพูดพี่ไม้นี่สะอึกจริงๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อร๊ากกก..........ค้างมากมาย แล้วมันจะเปงไงต่อละเนี่ย!!

รีบๆเอามาต่อน้า อย่าให้แก้วต้องเจ็บอีกเลย สงสารT^T

รอ รอ น้อค๊าฟฟ

[หลงไหลในม่านหมอก]

ไล่บวกตอนที่แล้วครบก็มาตอบบางเม้นท์ได้ละ
ด้วยสังขารของคนเขียนแล้ว  ทำได้เท่านี้  แต่ทุกคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนอย่างมากเท่ากันนะ^^ //ซบพุงคนอ่าน  กร๊ากกก  (เรื่องประจบขอให้บอกนังซีซั่น)
ก่อนอื่น  (เวิ่นอีกละ)  ขอซับน้ำตาก่อน  (ตอมาก)  ปลื้มจิตอย่างแรงที่มีคนอ่านและคนเม้นท์ให้  ตอนอ่านนิยายคนอื่นใฝ่ฝันเหลือเกินว่าอยากอ่านคอมเม้นท์ที่เป็นนิยายของเราจัง
และแล้ว  มีให้อ่านมาสามเดือนแล้วโว้ย  กรี๊ดๆๆ

อย่าเพิ่งแบนตัวเองงงงง 

อ่านแล้วเศร้า ไม่ได้มีทำร้ายร่างกาย หรือแต่งไม่ดีนะ แต่รู้สึกเศร้าอ่ะ T^T สงสารน้องแก้ว ไปหลงรักมันเข้าจริงๆแล้ว
ถึงจะเติมให้ตอนยาวขึ้นแต่ก็ยังค้างๆคาๆ อยากรู้อาฟเตอร์~~~!!! ><"
เหมือนฝิ่นจะรู้ตัวเองว่าเริ่มหวั่นไหว ถ้าพยายามฝืนความรู้สึกตัวเองคราวนี้มาม่าบวมอืดแน่เลย

ขอบคุณค่ะ 

ปอลิง พอดีเข้ามาอ่านอีกรอบ 555 หื่น~ (มะช่ายยยย) รู้สึกเหมือนแก้วคิดว่าการมีเซ็กส์เป็นการบอกรักฝิ่น เป็นวิธีบอกรักที่ฝิ่นจะสามารถรับรู้ได้ แก้วก็เลยยอมฝิ่น โดยที่มันไม่ได้เกิดมาจากความรักจริงๆ มันเหมือนยังเป็นความรู้สึกว่าแก้วจะช่วยพงษ์อ่ะเลยทำแบบนี้ T^T หลังจากนี้แก้วจะต่อรองกับฝิ่นว่าให้เลิกแค้นพงษ์รึเปล่านะ? รอตอนใหม่ค่ะ ^^

...อั่ยยะ!! ตรง ปอ. เอ้ย ปล.มันช่างโดนใจจริง
บางทีอาจจะรู้สึกทั้งสองอย่างควบคู่กันไปก็ได้  ซึ่งน้ำหนักส่วนไหนมากกว่า  แก้วก็ยังตอบไม่ได้  ส่วนหนึ่งที่แก้วคิดว่าตัวเองรักฝิ่นเข้าแล้ว  ก็เพราะว่าตัวฝิ่นเองยื่นข้อเสนอมาให้แก้วทำตาม  และแก้วจะชอบย้ำตรงคำว่าตั้งใจๆ  ซึ่งคนอ่านก็สามารถตีความได้สองทาง ตามนั้นจ้า^^
แสดงว่าชินกับแนวการเขียนของเราอีกคนแล้วสิ ฮ่าๆ  กำกวมๆแต่คำตอบมันก็อยู่ในเนื้อเรื่องนั่นแหละไม่ได้หายไปไหนไกลเลย
จะบอกว่า  แก้วทำอะไรได้มากกว่าที่คนอ่าน(และคนเขียน) คิด

เป็น NC ที่สมกับความเป็นฝิ่นและแก้วจริงๆ 

ฝิ่นมันก็ช่างเอาแต่ใจ อยากแกล้งอยากให้แก้วทำอะไรมันก็สั่งๆๆๆๆ  มันท้าทายเพื่อลองใจ...แมร่ง  เอี้ยอิ๊บอ๋าย 
ปากแมร่งก็ร้าย คำก็ด่าสองคำก็ประชดประชัน อ่านแล้วโคตรสงสารแก้วที่กำลังจะมีสามีเป็นพ่อค้าปากตลาด
ส่วนแก้วก็นะ เขาให้ทำอะไรก็ทำ มันไม่มีกั๊กไม่มีไว้ตัวอะไรทั้งนั้นแล้ว ยอมไอ้คุณฝิ่นไปซะทุกอย่างแบบนี้  เฮ้อ...
ซึ่งมันก็เป็นนิสัยแก้วจริงๆ อะแหละ ตอนเด็กพี่ลูกขวัญบอกให้ทำอะไรมันก็ทำ เพื่อให้พี่ลูกขวัญรักมันเอ็นดูมัน
ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่เสียศักดิ์ศรีในสายตาคนอื่นแค่ไหน สำหรับแก้วมันไม่คิดมาก และมองข้ามสายตาดูแคลนของคนตรงหน้าได้อย่างง่ายๆ
แก้วมันคิดอะไรง่ายดี คิดอะไรไม่ซับซ้อน สมละที่ไอ้คุณฝิ่นมันจะหมั่นไส้ตลอดเวลา 

จริงๆ สองคนนี้มันรู้ใจตัวเองทั้งคู่แหละว่าใจกำลังจะหวั่นไหว
ซึ่งแก้วอาจจะยอมรับความรู้สึกกับตัวเองมากกว่าฝิ่น แต่ก็ไม่รู้ว่ายอมรับแบบไหนเหมือนกัน
แบบที่ยอมรับว่ารักจริงๆ หรือว่ายอมรับเพราะคิดว่าต้องรักฝิ่นเพื่อพงษ์...ก็คงต้องเดาใจคนเขียนต่อไปอะนะ
ส่วนไอ้คุณฝิ่น มันรู้นะว่าแก้วพยายามจะทำความดีไถ่โทษ แต่มันก็บอกตัวเองอยู่ตลอดว่าจะไม่ให้อะไรมาเปลี่ยนความคิดมันเด็ดขาด

ถึงตอนนี้คงต้องรอดูว่าเมื่อถึงคราวที่ต้องทำตามแผน ฝิ่นมันจะกล้าทำกับแก้วอีกมั้ย และแก้วมันจะเลือกใครระหว่างฝิ่นและพงษ์
(รู้แต่ว่าถ้าฝิ่นมันใจแข็ง งานนี้ก็เจ็บทั้งคู่อะนะ แก้วมันยังดีที่มีพงษ์ แต่แกไม่มีใครนะไอ้ฝิ่น  โหโหโห  ชั้นจะรอดูวันที่แกอึ้งอะเว้ยเฮ้ยไอ้คุณพระเอก  )

...ขอคารวะ(คะ) เลยคนนี้  ฮ่าๆๆ  ฝิ่นเอ้ย  คนเขียนล่ะสงสารแกจริงๆคนอ่านแต่ละคน  รอวันแกดับทั้งนั้นY^Y
ส่วนรูปปากแก้วเค้าหาได้แล้วนะ  แต่อยู่ที่ออฟฟิซ  ไว้วันไหนอัพจากที่โน่นจะแปะย้อนหลังนะ  จุ๊บๆ 

เราว่าที่แก้วทำไม่ได้เพราะอยากให้พงษ์พ้นผิด
แต่ที่ทำเพราะรักฝิ่นเข้าแล้วหรือเปล่า
ตั้งแต่แ้ก้วมาอยู่กลับฝิ่นก็ดูเปลี่ยนไปนะ
เพราะความรักหรือเปล่า หึหึ

ส่วนฝิ่นบางทีไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร
แต่เพราะทิฐิในตัวมันสูงเกิน
เลยไม่ได้แสดงออกมาว่ารู้สึกยังไงกับแก้ว
คล้ายๆว่าพยายามกดความรู้สึกบางอย่างไม่อยากยอมรับ

เราาชอบตอนที่ฝิ่นบังคับให้แก้วมองหน้านะ
เหมือนประมานว่าในสายตาของมึงต้องมีกูคนเดียว
มึงเป็นของกูคนเดียว อร๊ายยยยยย
บุคลิคพี่ฝิ่นเป็นประเภทโรแมนติกหลบใน
โรแมนติกเถื่อน ชอบจังเลย

เอ็นซึโฮกมากค่ะ มันเถื่อนได้ใจดี เอิ๊กส์ๆๆ
รอตนอต่อไปอยู่คร้าาาา 

...  กร๊ากกก  โรแมนติกหลบใน  คนอ่านก็ยังจับได้นะ  ฮ่าๆๆ  ด้วยนิสัยของฝิ่นด้วยล่ะ  ไอ้ที่ชอบสั่งๆ  มันสั่งได้ทุกเวลาแหละค่ะ  มันคิดว่ามันเหนือกว่าคนอื่น  จึงออกมาแบบจะหวานก็ไม่หวาน  เลยหวานแบบดิบๆดาษๆไป

รอตอนต่อไป
ทำไมแก้วรักฝิ่นไวจังอ่ะ แล้วฝิ่นล่ะ ????

...สิ่งที่จะทำให้แก้วรักฝิ่นไวคำตอบซ่อนอยู่ในตอนที่แก้วกับขวัญเจอกันในห้องทำงานพ่อแล้วค่ะ
ส่วนฝิ่นรักแก้วรึเปล่า  ...อืม  อืม  อืมมม (สักที!)  ฝิ่นค่อนข้างชัดเจนนะ  เป็นคนที่ชัดเจนในชีวิตมาก  แต่...

อ่านทันแล้วค่ะ เย้ เย้

ปกติเป็นคนชอบนิยายสนุกๆ ค่ะ ไม่ค่อยชอบแบบดราม่าซักเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้เป็นข้อยกเว้น เพราะเป็นดราม่าที่สนุกมากกกก ลุ้นมากกกกกก

อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนปัจจุบันเลย สำนวนดีค่ะ อ่านเพลินกันเลยทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งจะแต่งเป็นเรื่องแรก

แถมยังได้รู้ข้อมูลเชิงลึกของเด็กช่างอีกด้วย  เป็นข้อมูลที่น่าตกใจปนทึ่งกันเลยทีเดียว

ว่าแต่ เมื่อไหร่จะมาต่อตอนต่อไปสักทีล่ะค้า    

...  ขอบคุณค่ะ^^  ดราม่ามันต้องไม่สนุกสิ  ฮ่าๆๆ 
ที่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องแรกที่แต่งค่ะ  ก่อนหน้านี้เคยแต่งแล้ว แนวแฟนตาซี  ลงในนี้ประมาณสี่ตอนได้  รู้สึกว่ามันไกลตัว  เกินความสามารถเราเกินไปแล้วเราจะเขียนออกมาให้คนอ่านอินได้ยังไงในเมื่อตัวคนเขียนยังไม่เชื่อเลย  จึงแจ้งพี่โมดุลบไปนานแล้วค่ะ  เก็บไว้ก็รกบอร์ด เรื่องนี้เรียกว่าเรื่องแรกที่ลงแล้วต่อมาได้ขนาดนี้คงจะถูกกว่า  เป็นเพราะมีคนอ่าน  มีคนเม้นท์  มีบอกแสดงตัวว่าเออ อ่านอยู่นะ  เท่านี้ก็เขียนต่อได้แล้วค่ะ  สำหรับมือใหม่หัดเขียนเนี่ย  มันช่วยได้จริงๆ  แล้วก็  ก่อนหน้านี้เคยเขียนพล็อตเรื่องของภู+โซ่  และอีกสองเรื่องด้วยนะ(อวดๆ) เรื่องละไม่กี่ตอนก็เถอะ   แต่หายไปกับไวรัสละ Y^Y  อ้อมกอดเด็กช่างเป็นเรื่องที่คิดขึ้นมาตอนไปงานศพเป้งในเรื่อง  จึงตัดสินใจเขียน  และโพสหลังจากนั้นไม่นาน  วัดความพยายาม ความอดทนของตัวเองไปด้วย  เพราะเป็นคนทำอะไรขึ้นอยู่กับอารมณ์ล้วนๆ  และด้อยปัญญาเรื่องภาษามากด้วย  หลายคำหลายประโยคต้องค้นในกูเกิ้ลว่าเรียงคำถูกไหม  เป็นถึงขนาดนั้น  ซึ่งเบื่อตัวเองมาก  ถ้าไม่มีคนอ่านก็คงเลิกเขียนเรื่องนี้ไปนานแล้วเหมือนกัน   
ขอบคุณทุกคนนะคะ^^

ฝิ่นยังไม่รักแก้วหรอก จนกว่าแก้วจะหนีฝิ่นไป แล้วฝิ่นตามหาแก้ว แล้วแก้วใจอ่อน. อยากให้แก้วต่างหากที่ได้ฝิ่นแล้วทิ้งไปหาพงษ์มันคงพลิกน่าดู ขอโทษแฟนคลับฝิ่นด้วยนะ อิอิ แต่เราเชียร์พงษ์

...คงไม่นิยายขนาดนั้นมั้ง  อ้าว นี่มันนิยาย ฮ่าๆๆๆ  เรื่องอื่นเขาหนีกันแล้ว  แก้วยังจะหนีตามเขาอีกเหรอ  คนอ่านเบื่อแย่เลยนะถ้างั้นน่ะ

•♀NoM!_KunG♀•   //เขียนเช็คยี่สิบบาทเข้าบัญชี  ดันให้จริงดันให้จัง ฮ่าๆๆ

กอดทุกคนจ้า^^

[LEksUp]

แก้ว สุ้ๆ

 

[เฉาก๊วย]

ก่อนอื่น ขอบอกว่าคนเขียนช่างหาเรื่องมาให้คนอ่านได้ปวดกบาลเหลือเกิ๊นนนนน 

แล้วจะเอายังไงล่ะทีนี้ ทั้งไอ้คุณฝิ่น ไอ้แก้ว และคุณพี่ไม้  แกจะเอายังไงกันต่อไปค้า  เฮ้อ...   

ขอด่า เอ๊ยยย ขอเม้นท์อิคุณฝิ่นก่อน งานเข้าแกแล้วล่ะฝิ่นเอ๊ย ชอบเขาไปแล้วล่ะสิ
อย่ามาปากแข็งอีกต่อไปเลย เพราะจากลีลาที่แกฟัดกับแก้วมาอะ มันบอกว่าแกแคร์ไอ้แก้วสุดๆ
เพราะแกจะสักแต่มุดๆ ทำให้มันเสร็จๆ และเสร็จแล้วก็ต่างคนต่างนอน มันก็ได้...แต่แกไม่ทำ
แม้จะไม่อ่อนโยนทะนุถนอมนัก แต่แกก็เข้าใจและพยายามให้ครั้งแรกของไอ้แก้วมันรู้สึกดีเท่าที่แกจะทำได้
พอรบเสร็จ แกก็ยังมีแก่ใจดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้  ซึ่งหากเป็นคนที่ไม่แคร์กัน มันจะทำให้มั้ย
ฉะนั้น...แกมันคงมีใจให้ไอ้แก้วไปแล้วล่ะไอ้คุณฝิ่น 555   
แล้วงัยต่อล่ะทีนี้ พอเริ่มชอบเขาขึ้นมา อยู่ๆ แกก็จะมาเล่นบทพระเอกขี้ใจน้อยหลังจากมีใจให้เขาแล้วนี่นะ
แกอย่าลืมนะว่าตอนแกสั่งให้ไอ้แก้วมันรักอะ แกมันก็ยื่นข้อเสนอเขาตรงๆ แบบที่ไอ้แก้วมันถามแกกลับมาตรงๆ ครั้งนี้เช่นกัน
แฟร์ๆ หน่อยสิวะฝิ่น
ตอนยื่นข้อเสนอบ้าๆ แกยังทำได้หน้าตาเฉย  สั่งให้รักนี่นะ....แมร่ง
และพอเขาบอกว่ากรูรักมึงแล้วนะ มึงทำตามที่ตกลงไว้ด้วย...ทีนี้ล่ะก็ ทำเป็นงอนขึ้นมาเชียว
ไอ้ปากแข็งขี้ใจน้อยเอ๊ย 
และคอยดูนะ เดี๋ยวแกก็จะมาเหวี่ยงทำร้ายจิตใจแก้วผสมปนเปกับความน้อยใจและพิษรักแรงหวงแรงเป็นดับเบิ้ลทริปเปิ้ลเข้าไปอีก
ไอ้แก้วไม่ช้ำในคราวนี้ ก็ไม่ใช่ไอ้ฝิ่นแล้วล่ะ....(ขอบอกว่าคนอ่านโคตรเซ็งพระเอกเรื่องนี้จริงๆ)   

มาถึงไอ้แก้ว...ซึ่งโคตรจะเป็นนายเอกที่ซื่อบื้อแต่น่ารักซะจริงๆ (เหรออออ)
เพราะไม่ว่าอะไรก็ดูเหมือนคุณน้องแก้วต้องเรียนรู้อารมณ์ของคนแปลกหน้าไปซะหมด
คุณน้องไม่มีความมั่นใจ และคุณน้องก็ไม่มีเซ้นส์อะไรในการเดาความคิดหรือการกระทำของคนอื่นเลย
ในหัวคุณน้องมีแต่คำว่า..ทำไม, อะไร อยู่ตลอดเวลา...ทำไมมันทำหน้าแบบนั้น ทำไมมันพูดแบบนี้ ทำไมมันเงียบ..ทำไม..ทำไม..ทำไม
เฮ้อ...เป็นแก้วนี่ช่างน่าสงสารจริงๆ  เพราะคุณน้องเหมือนพยายามเข้มแข็ง พยายามสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง และพยายามต่อสู้โดยคิดว่าตัวเองอยู่เพียงลำพัง
การกระทำครั้งนี้ของแก้วที่ถามฝิ่นออกไปเช่นนั้นก็ไม่น่าแปลกใจหรอก  มันก็แค่พยายามเดินหน้าในสิ่งที่มันตัดสินใจไปแล้วเท่านั้น
เป็นสิ่งที่คนเราพยายามจะทำให้ความคิดของตัวเองไม่เป๋ ไม่เสียศูนย์เท่านั้นเอง
แต่เชื่อเถอะว่า ไม่ว่าผลของการถามออกไปเช่นนั้นจะเป็นอย่างไร ฝิ่นจะโกรธจะเคืองแค่ไหน ไอ้แก้วมันก็สามารถทำให้ฝิ่นหายโกรธได้ด้วยท่าทางและคำพูดแบบซื่อๆ เหวอๆ ของมันนั่นแหละ
และถึงไอ้คุณฝิ่นมันจะทำอะไรแก้ว แก้วมันก็ไม่แคร์หรอก ยังคิดอยู่ว่าจะมีบทให้แก้วร้องไห้น้อยใจไอ้ฝิ่นบ้างมั้ย เพราะดูเหมือนแก้วจะโกรธฝิ่นไม่ขึ้นจริงๆ
(...คนเขียนมาแยบๆ แล้วว่าแก้วทำอะไรได้มากกว่าที่คนอ่านคิด...อืมมมม  ว่าแล้วเชียว  คิดอยู่เหมือนกันว่าหลายๆ เรื่องแก้วมันก็ช่างทำไปได้นะ มันคิดอะไรของมันเนี่ย  )
หน่ายกับนายเอกเรื่องนี้เช่นกัน 

ส่วนพี่ไม้..พี่ก็เป็นคนที่พยายามจะเตือนสติน้องๆ เหมือนเดิม ก็คงเพราะเล็งเห็นความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอะสินะ  ก็พี่เป็นคนที่รู้นิสัยรู้ใจไอ้คุณฝิ่นที่สุดนี่นา
แต่พี่อาจจะลืมไปอย่างว่า พี่อาจจะยังไม่รู้ใจน้องตัวเองยามที่มันมีความรักก็ได้
รอดูต่อไปนะพี่นะ ว่าคุณน้องชายของพี่น่ะมันจะจัดการหัวใจมันเองอย่างไร
ว่าแต่...ขอสงสารพี่ล่วงหน้าก่อนเลย  ได้ข่าวว่าคนเขียนจะจัดพี่หนักหลังปีใหม่...ดูแลตัวเองดีๆ นะพี่นะ   



// ถึงคนเขียน  เค้าขอคู่หลักก่อนเลย แม้จะปลื้มพี่โซ่มากกว่าพระเอกแค่ไหนก็ตาม  มันเหมือนกินข้าวไม่อิ่มขรี้ไม่สุดอะคนเขียน เห็นใจกันหน่อยน้า   

[SoN]

^^

[โจ๊กกุ้ง]

ฝิ่นมันต้องน้อยใจละไปลงกะแก้วอีกแน่เลย ต่างคนต่างคิดไปเองทั้งสองคน เหอๆ แต่ก็อยากอ่านโซ่-ภูอยู่เหมือนกันน้า
ตามใจคนแต่งจ้า

[GUNPLAPLASTIC]

ค้าง งงงงงงงงงงงงงงงงง 
เเต่มาต่อให้ก็ดีใจนะค่ะ อิอิ
ต่อไวๆน่อ รอ รอ รอ รอ เเละรอ เเละเเล้ว อีตาพงษ์ก็หายสาบสูญ 

[silent_loner]

คู่นี้ไม่ค่อยคืบหน้าเลยจริงๆ