มันต่อจากตอนที่แล้ว ตั้งชื่อตอนเอาหน้าเข้าไว้ 
“เป็นไง? ไอ้พงษ์ก็ไม่ได้ ตัวล่อก็ส่งคืนทุกอย่างเป็นศูนย์”
“เอาไว้ก่อนได้ไหมกูไม่สะดวกคุยเรื่องนี้”
“ก็พี่ เออ หลวงพี่ไม่ใช่เหรอบอกให้ทำอย่างนี้!” ฝิ่นกระแทกน้ำเสียงรุนแรงใส่รุ่นพี่ซึ่งตอนนี้อยู่ในผ้าเหลือง แล้วเดินดุ่มนำหน้าไปทางสระน้ำที่อยู่ท้ายวัด
“อย่าตะโกนภายในวัดฝิ่น ที่นี่เป็นที่สงบ เรื่องภายนอกก็ส่วนภายนอก ที่นี่กูอยู่ในผ้าเหลือง กูตั้งใจจะปฏิบัติธรรมเพื่อไอ้เป้ง มึงไม่ควรมาชักจูงกูไปทางกิเลสตอนนี้” หลวงพี่ไม้เดินตามช้าๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงโทนเดียวไร้คีย์ชวนให้น่าหงุดหงิด
“พี่...หลวงพี่จะบวชถึงเมื่อไหร่” เขาลดน้ำเสียงลงแต่ด้วยความไม่พอใจมันก็ยังฟังดูกระด้างอยู่ดี
“จนกว่าจะเปิดเทอม”
“แล้วหลวงพี่จะให้ทำยังไงต่อ” หลวงพี่ไม้เงียบไปครู่หนึ่งสายตาทอดมองไปยังสระน้ำที่อยู่เบื้องหน้า
“กูไม่เคยรู้สึกเสียใจอะไรมากเท่านี้เลย ทุกครั้งต้องจบเรื่องให้ได้ภายในไม่กี่วัน แต่ครั้งนี้ มันใกล้ตัวเราเกินไป ใกล้จนรู้สึกว่าเราสูญเสียมากไปไหม เราเอาคืนไปเพื่ออะไร คนที่ตายก็ตายไปไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลย...บางทีเราควรหันกลับมาคิดได้แล้วว่าเราได้อะไรบ้างไหมจากสิ่งที่กำลังจะทำ”
“เหอะ นี่หลวงพี่คิดอย่างนี้ได้ยังไง ไอ้เป้งคงดีใจตายห่าที่ทำให้คนบนที่สูงอย่างพี่คิดได้” ฝิ่นประชดประชัน
“กูไม่อยากเสียเป้งไปโดยเปล่าประโยชน์ บางทีการตายของมันอาจเป็นการดึงกูกลับสู่จุดเริ่มต้นก็ได้ ฝิ่น...อำนาจ มันไม่ได้สำคัญอะไรเลยนะ ถ้าต้องแลกมาด้วยชีวิตคนแล้วยิ่งคนๆนั้นเป็นคนของเราด้วย มันไม่คุ้มกันเลย”
“แล้วไอ้เป้งผิดตรงไหนถึงต้องทำมันขนาดนี้ด้วย”
“ถ้ามึงยังคิดเองไม่เป็นแบบนี้ ไอ้เป้งคงไม่ใช่คนสุดท้ายที่ตาย ฝิ่นมึงก็รู้ยิ่งสูงยิ่งหนาว มึงมองย้อนกลับไปสิว่าเราเสียรุ่นน้องไปเท่าไหร่แล้วกว่าจะแข็งแกร่งได้อย่างนี้ มึงเจ็บปวดไหม มึงทุกข์ใจรึเปล่า ให้มันจบเถอะนะ”
หลวงพี่ไม้ค่อยๆก้าวย่างไปทางกุฏิ ด้วยความสงบ ดูสุขุม นิ่งจนแปลกตา
“อ้อ อีกอย่าง อย่าไปโกรธ อย่าไปแค้นอะไรเพื่อนมันเลย มันก็แค่เด็กรักเพื่อนเหมือนพวกเรานั่นแหละ” หลวงพี่เอ่ยประโยคส่งท้ายด้วยรู้นิสัยเขาดี ทิ้งให้ฝิ่นยกเท้าฟาดเตะกอหญ้าที่อยู่ใกล้ๆด้วยความโมโห
“ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ไอ้เป้งตายฟรีแน่!” ฝิ่นตะโกนลั่นตามหลังหลวงพี่ไป
.
.
.
คนข้างนอกบอกว่าพวกเขาเป็นอันธพาล คนข้างนอกบอกว่าพวกเขาเกิดมาเพื่อสร้างความเสื่อมเสียให้สถาบัน ฉุดความตกต่ำให้ประเทศ
คนข้างนอกมองว่าพวกเขาเอาดีแต่เรื่องชกต่อย นั่นก็ไม่เถียงเพราะมันเป็นเรื่องจริง
แต่คนข้างนอกไม่เคยรับรู้เลยว่า เขาก็มีหัวใจเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ
ทุกครั้งที่วิ่งเข้าชน ก็มาจากความรักและศักดิ์ศรีทั้งนั้น รักในสถาบัน รักในพวกพ้องผองเพื่อน ไม่ได้ทำไปเพราะคิดว่าเท่ ไม่ได้ต้องการเหรียญเชิดชูความเป็นวีรบุรุษจากใคร
แต่เขาคิดว่าลูกผู้ชายมันต้องอย่างนี้ โลกสร้างให้ผู้ชายมีพละกำลัง โลกสร้างให้เป็นเพศที่แข็งแกร่ง
และการอยู่เหนือผู้คนมันเป็นความท้าทายที่น่าทะยานขึ้นไปให้สูงที่สุด
ไม่เคยต้องการให้ใครสูญเสีย แต่หลายครั้งมันก็เลี่ยงไม่ได้
ทุกครั้งที่มีใครตาย มันเหมือนเขาได้ทอดทิ้งเพื่อนไปอย่างไม่ใยดี
มันรู้สึกผิดเจ็บปวดทุกครั้ง เพราะอย่างนั้นถึงต้องเรียกศักดิ์ศรีเพื่อนคืนมา
แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยจะเท่าครั้งนี้
คนที่เริ่มก้าวพร้อมกัน คนที่มีฝันร่วมกันทุกเวลา มันเร็วไป เร็วไปจริงๆ
เขาเพิ่งจะขึ้นเป็นใหญ่ในสายได้เพียงไม่กี่เดือน เป้งยังชื่นชมมันไม่พอใจด้วยซ้ำ กลับมาด่วนจากไปเสียแล้ว
เขาคิดอย่างหลวงพี่ไม่ได้หรอกนะ มันทำให้การตายของไอ้เป้งไร้ความหมายเกินไป
เขายอมรับไม่ได้จริงๆ เพื่อนใคร ใครก็รัก คนที่ฆ่าเพื่อนเขาเท่ากับมันเป็นศัตรู
และเพื่อนของศัตรูก็คือศัตรู
“พี่จะเอาไงต่อ” เด็กในสายส่งคำถามที่เขาได้ถามหลวงพี่ไปแล้วมาให้
“ยังไม่ได้คิด” ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ในใจกลับไม่ได้เย็นลงเลยสักนิด มีแต่เพิ่มความร้อนรุ่มกระวนกระวายเพิ่มโทสะให้เขายิ่งกว่าเดิม
“ผมว่าเล่นมันเลยดีกว่า” รุ่นน้องเสนอความคิดเมื่อเห็นประธานสายยังไม่ทำอะไร นับวันก็จะยิ่งเป็นการปล่อยเวลาให้ยืดเยื้อเปล่าๆ
“อันนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว”
“พี่จะเอาเมื่อไหร่ก็สั่งมาเลย งานนี้เราเป็นต่ออยู่แล้ว พวก๙T มันไม่ยุ่งชัวร์” อันนั้นเขารู้ดี ถึงให้โอกาสไอ้ดิวไง เรื่องนี้ใครทำก็ต้องรับผิดชอบ แต่เมื่อคนผิดมันหนีความรับผิดชอบนั้นไป เรื่องก็ต้องกลายเป็นเรื่องของสถาบันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เมื่อไหร่เหรอ...” ใจเขาอยากบุกเข้าไปยิงหัวมันกลางสนามบินตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่ก็คงโจ่งแจ้งเกินไป ได้แต่แอบตามดูความเคลื่อนไหวของไอ้คนชั่วช้าที่กำลังร่ำลาเพื่อนมันอย่างโหยหาอาวรณ์กันซะเหลือเกิน
เพราะมัน ไอ้แก้ว...ถ้ามันไม่เสือกเข้ามายุ่งป่านนี้เขาคงพาไอ้พงษ์ไปลงนรกได้แล้ว
กูควรจัดการกับมึงยังไงดี...
.....................
เอ่อ เพิ่งลงก็รีบรอเลยอะ รีบไปไหนกันหรือ? แงๆ โดนแกล้ง
ว่าจะยังไม่ลงแล้วนะ แต่เดี๋ยวคุณเฉาก๊วยจะหัวแตก นี่ไม่รักไม่ลงนะเนี่ย (เหรอ? ฮ่าๆ) (เหมือนคนเขียนไม่สำนึกเลยอะ )
ตอนหน้าอีกเมื่อไหร่ไม่รู้ค่ะ รีบปั่นรอน้ำมาเยือน ต่อไปจะเอามายาวๆกว่านี้ แล้วอย่าบ่นว่ายาวไปขี้เกียจอ่านล่ะ (ทำให้ได้แล้วค่อยมาพูด!) แง๊...
ยิ่งเขียนไปพล็อตใหม่ยิ่งเข้ามาจากที่จดไว้ต้องขีดทิ้งแล้วทิ้งอีก โอยๆสติจงกลับมา
ยาวหน่อยนะคะ หมายถึงทอล์คอะค่ะ ยาวหน่อย //หลบทรีน 
สองตอนนี้ไม่ใช่ตอนพิเศษนะคะ แต่อยากเอามาลงให้เห็นมุมของอีกฝั่งบ้าง
ใครเป็นพระเอกคงไม่ต้องเดาแล้วเนอะ (ตกลงใครอะ ช่วยได้ยัง อิอิ)
เจ้สอง งง ตอนที่ ๒ ง่ะ อ่านนิยายหนูไปจนจบสิคะเจ้จะได้ไม่งง ฮ่าๆ (เนียนอีกละ) จริงๆตั้งใจลงตอนที่ ๓ ให้เป็นคำตอบของตอนที่ ๒ น่ะค่ะ (งงกว่าเดิมไหมเนี่ย)
ไม่แปลกใจเลยค่ะที่มีหลายคนงงๆ อยู่ นั่นเป็นเพราะซีซั่นตั้งใจปกปิดบางสิ่งบางอย่างเอาไว้(ปิดลึกไปไหมแก!) ถ้าเขียนออกมาหมดก็ไม่สนุกสิเนอะ^^ ถ้าทำให้คนอ่านไม่มีคำว่าเพราะอะไร ทำไม คนเขียนก็คงจะต่อนิยายไม่ได้อะค่ะ
หวังว่าคงค่อยๆเฉลยเผยออกมาทีละนิด(มั้ง)
แต่ทุกตอนมีคนจับทางได้ตลอดเลยนะ ใครเอ่ย?^^
สั้นY^Y...อ๊ากกก เค้าก็พิมพ์ไว้ยาวพรืดๆประมาณสี่ถึงห้าหน้าแล้วนะตัวเอง (มีตอนปัจจุบันนี่แหละสั้นจู๋เลย) พอจัดหน้ากระดาษให้อ่านง่ายขึ้นมันก็หกถึงเจ็ดหน้าแล้วด้วย ยังสั้นอีกเหรอ (ยังมันยังไม่สำนึก!)
เกรงว่าเขียนเยอะกว่านี้มันจะมีแต่น้ำอะ คนเขียนพยายามลดความเวิ่นเว้อของตัวเองออกจากนิยายอยู่
ไม่อยากให้มันยาวแต่อ่านแล้วไม่มีอะไรเลย (พูดเหมือนนิยายแกเคยมีอะไรงั้นแหละ...)
พยายามเขียนให้มันเต็มอยู่อะ ไม่อยากให้อ่านแล้วไม่เข้าใจแต่ต้องการให้เกิดความสงสัย แต่ก็เหมือนเดิมติเข้ามาเยอะๆค่ะจะได้รู้ตัวแล้วจะแก้ไขในตอนต่อๆไป
อืม...ถ้าจะตอบว่านิยายเรื่องนี้แรงไหม คือ คนเขียนตอบไม่ได้จริงๆค่ะ เพราะอยู่ในฐานะคนข้างในที่มองจากข้างนอกด้วย ทั้งยังมีจิตใจที่หยาบกร้านอีก ยังไงขอคำตอบจากคนอ่านด้วยน่ะเจ้า (แต่เค้ายังไม่ได้พาไอ้ฝิ่นยกพวกไปเทคโนTเลยนะ ถ้าแรงเค้าจะได้ตัดออกไปเลยT^T)
ซีซั่นรักในความเป็นสถาบันอาชีวะมากค่ะ แต่ไม่เคยสนับสนุนให้เด็กฆ่าฟันกันนะ เพราะซีซั่นรักในส่วนความเป็นมิตรภาพ เขียนๆไปก็คงจะทำร้ายคนกลุ่มนี้ได้ไม่มาก ทุกๆตอนพยายามใส่แง่มุม สิ่งที่เขาคิด ไม่ว่าสิ่งนั้นตัวละครจะคิดยังไง ผิดหรือถูกซึ่งจะเน้นให้ออกมาเป็นตัวของเด็กอาชีวะให้มากที่สุด (คนอ่านด่าได้ตามสบาย)
คนกว่าจะเป็นคนได้ มันต้องผ่านการหล่อหลอมจากอะไรหลายสิ่งหลายอย่าง
ไม่ว่าเด็กๆในเรื่องจะใช้เหตุผลที่ถูกต้อง(ของมัน) หรือเป็นเหตุผลที่ต้องถูก คนเขียนเชื่อว่ามันก็มาจากความรู้สึกด้วยกันทั้งนั้น
อย่าลืมว่าตอนนี้คุณอ่านเพียงมุมหนึ่งเท่านั้น
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะคะ เป็นกำลังใจให้อย่างดีเลยค่ะ ยิ่งได้อ่านคอมเม้นท์แล้วชื่นใจทุกครั้งสิน่า^^ ชอบที่คุณรู้สึกไปกับเนื้อเรื่องชอบที่คุณเปิดเผยคำถามที่คาใจออกมา ชอบที่คุณบอกว่าเราเขียนสั้น-*- แต่คุณก็ยังอ่านนิยายเราและเป็นกำลังใจให้เราเสมอ ขอบคุณมากค่ะ //กอดแข้งกอดขาคนอ่าน จุ๊บๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
