หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[taroo]

ทำไมเด็กช่างโหดจิงๆๆๆเลย มาต่อไวๆๆๆนะคับ

[Pa'veaw]

มาอย่างโหด

 

[talentcs]

ฝิ่น เท่ มาก T*T

[Still_14OC]

จะเครียดไปใย อย่างน้อย คนอ่านนี่ ก็หนึ่งในหลายๆคน ที่ชอบ แบบเลวๆ อ่ะนะ

[Crossley]

อืมมม อยากเห็นไอ้ฝิ่นมันรักแก้วเร็วๆจังโว้ย!!
แก้วจะได้แก้แค้น หึหึ... (แต่เรื่องแนวนี่นายเอกมักจะชอบคนเลว )

[matame]

รอๆอยากเห็นตอนขาดไม่ได้

[roseen]

โดนซะมั่งจะได้รู้ความรู้สึกของคนอื่นเขา

ว่าเป็นคนโดนกระทำบ้างมันจะรู้สึกว่าเจ็บและสูญเสียมันเป็นอย่างไร

รักและห่วงมันไม่ผิด

แต่ใครๆก็รักชีวิตของตัวเองกันทั้งนั้น ใช่มั้ยแก้ว

[TeuyHom]

แรงอ่ะ  ฮือๆๆๆ

รอตอนต่อไปนะจ้า  อิอิ

[Ipatza]

เอ่อ
เข้ามาติดกับนิยายเรื่องนี้
ดราม่าเล้กๆ สะละ -*-
เรื่องราวมันสับซ้อน จะเป้นไงต่อไปเนี้ย
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ
สงสารแก้วไม่ีรุ้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีก

[LalaBam]

ไอ้บ้าฝิ่น แกมาจากนรกขุมไหนเนี่ย

[the_pupae]

ฝิ่นเป็นพระเอกเหรอเนี่ยน่า :z6:เป็นที่สุด

[puppyluv]

กดบวกปล่อยเป็ดให้แก้ว
น้องเข้มแข็งกว่าที่คิด
แบบนี้ล่ะถึงจะเอาฝิ่นอยู่
ป้ายไฟเชียร์ฝิ่น (แต่มันโหดเอาการว่ะ)

[nongrak]

สงสัยคงอ่านต่อไม่ไหว ไม่ค่อยชอบอ่านแนวนี้เท่าไหร่
แต่ชอบชื่อเรื่องนะ เพียงแต่ไม่ชอบเรื่องที่ไม่พอใจก็จะคอยกระทืบคน

ขอบคุณค่ะ

[SoN]

^^

[malula]

อิหนูฝิ่นเกะกะระรานเกินไปแล้ว

[เฉาก๊วย]

กร๊ากกกกกกก  เข้ามาขำคนเขียน 
คนเขียนคงเห็นว่ามีคนอ่านที่ไม่ชอบดราม่าหลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้
ก็เลยเขียนเตือนท้ายชื่อเรื่องว่า (Drama Story) ซะงั้น

จัดเป็นคนเขียนที่แคร์คนอ่านมิใช่น้อย เหอๆๆๆ

(เราก็หวั่นๆ เหมือนกันนะเนี่ย กลัวจะมีใครตายอีกอะสิ รู้สึกกลิ่นไม่ค่อยดีเลย  เฮ้ออออ  )

[ลู่เคอOlive♥]

ฝิ่นแกมันเชี่ย!!!!!!
ไม่ไหว แก้วอดทนนะ
จะมาม่าถ้วยใหญ่ก็ได้ แต่ตอนจบขอแฮปปี้นะคนเขียน

[MM.Dog]

เห็นชีวิตจริงในนิยายนะคะ

๑ ฝิ่นทำตัวเป็นพระเอกได้แย่มากในสายตาคนอ่าน  แต่ในชีวิตจริงก็คงประมาณนี้  แถมตอนที่คุยกับแม่ก็น่ารักเชียว
แสดงให้เห็นว่ามุมหนึ่งนอกบ้านอยู่ในมิติของลูกพี่  แต่ในบ้านก็เป็นเด็กน้อยน่ารักของพ่อแม่เท่านั้น

๒ ตอนหนึ่งที่แก้วคิดถึงพี่ดิว (ชื่อไม่ผิดใช่ไหม) ว่าในโรงเรียนใหญ่โตแค่ไหนแต่เมื่ออยู่ข้างนอกก็คือคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
นี่แสดงให้เห็นอีกเหมือนกันว่าคนเรามีหลายบทบาท  ต่อให้เก่งมากในเรื่องหนึ่ง  แต่อีกเรื่องหนึ่งอาจเป็นแค่เด็กอนุบาลก็ได้

๓ การกระทำระหว่างแก้วกับพงษ์  และฝิ่นกับแก้ว เป็นการแสดงมุมมองของผู้ถูกกระทำและผู้กระทำได้ชัดเจน
แก้วช่วยพงษ์เพราะเป็นเพื่อน  ทั้งๆ ที่พงษ์ฆ่าคนอื่นตาย (แถมกฎหมายก็ทำอะไรไม่ได้)  ส่วนฝิ่นพยายามแก้แค้นพงษ์
โดยการจับแก้วมาเพื่อแก้แค้นแทนเพื่อน  ทั้งนี้ทั้งนั้น ความจริงก็เพื่อสนองตอบความรู้สึกของตัวเอง 

ต้องถือว่ามีวิธีการเขียนที่แตกต่างจากนิยายหลายเรื่องที่เคยอ่าน  ช่วงแรกๆ อ่านแล้วงง  แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ  สงสัยจะชิน

[qwank8]

คนอย่างมึงใครเขาจะทนอยู่ด้วยได้นานวะ - -

[eternally]

  ฝิ่นโหดอ่ะ  ใจร้าย ทำไมต้องไปกระทืบเพื่อนแก้วด้วย

เรื่องกำลังลุ้นมากๆ  เข้าไปในผับแล้วจะทำอะไรอีกเนี่ย อ๊ากกกกก

[TanyaPuech]

   เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษชั้นไย

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๗


นี่หรือที่ต้องการให้รับรู้
นี่หรือที่ต้องการให้สัมผัส
ความเจ็บปวดจากข้างในที่เห็นเพื่อนถูกทำร้าย  แต่ช่วยอะไรไม่ได้  นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่มันต้องการสั่งสอนเขา

ท่ามกลางแสง สี เสียง  ที่ใครๆมองว่ามันคือความบันเทิง  โซฟาสีน้ำตาลแดงตัวยาวชิดติดผนัง  แก้วถูกจัดให้นั่งในสุดซึ่งมีโจ้นั่งประกบข้างด้วยใบหน้ายังคงมีร่องรอยจากการชกต่อยให้เห็น  ไม่รู้แสนเพื่อนเขาจะเป็นยังไงบ้าง

แก้วนั่งมองคนตรงข้ามเงียบ  สองมือกำแน่นไว้บนตัก  เขาไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยินคำพูดจาดูถูกถากถางจากกลุ่มคนร่วมโต๊ะและโต๊ะข้างๆซึ่งคือนักเรียนสถาบันคู่อริทั้งสิ้น  เขาไม่เคยชอบการใช้กำลัง  เขาเกลียดความแค้น  เกลียดโทสะ  แต่นั่นเขาก็สามารถใช้ชีวิตอยู่กับมันได้ 
เพราะความเจ็บปวดจากบาดแผลตามร่างกาย  ทายา  พักผ่อน  ไม่นานก็หาย  หากแต่เขาหลีกหนีที่จะเรียนรู้การถูกกระทำแบบกระทบชิ่งจิตใจมาโดยตลอด  เขาจึงไม่รู้วิธีการรักษา  ไม่รู้ว่าต้องกำจัดความกระวนกระวายในใจออกไปได้ยังไง 

 “ทำไม? มองหน้า  ไม่พอใจว่างั้น หึ”  ฝิ่นยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบทั้งเย้ยหยันแก้วด้วยความพึงพอใจ  แก้วไม่ตอบแต่กุมมือตัวเองไว้แน่น   

เพราะเขา...ทำให้แสนต้องโดนทำร้าย  เพราะความขี้ขลาดของเขาที่กลัวว่าพงษ์จะตกอยู่ในอันตรายจึงทำทุกวิธีให้เพื่อนรอด  ใช่...ไอ้พงษ์รอดแล้ว  แต่เขาไม่เคยนึกถึงผลที่จะตามมาว่ามันอาจกระทบชิ่งไปที่คนอื่นได้เหมือนกัน

“เงียบ  ไม่พูด  มึงคิดอะไรอยู่”  ฝิ่นถาม

“เปล่า”  ตอบพร้อมตวัดสายตามองไปทางอื่น

“ไอ้โจ้”  ฝิ่นพยักหน้าเชิงบอกโจ้รินเบียร์ให้แก้ว    “แดกๆไป กูไม่ได้ใจดีเลี้ยงศัตรูบ่อยหรอกนะ” 

แต่แก้วยังนิ่งเงียบ  ไม่ไหวติงใดๆ  เพราะเบื่อทั้งคนทั้งบรรยากาศรอบข้างเสียเหลือเกิน  มันดูวุ่นวาย  รกหูรกตาไปหมด
นั่นกลับสร้างความไม่พอใจให้กับคนอย่างฝิ่น

“มึงจะงัดข้อกับกูเหรอ อยากลองดีรึไง?”  ฝิ่นวางแก้วเครื่องดื่มของตัวเองกระแทกโต๊ะเสียงดัง  เด็กในสายที่ร่วมโต๊ะอีกห้าคนต่างพากันเงียบและหันมอง

“ให้แดกดีๆไม่ชอบใช่ไหม!”  มันโน้มตัวจากฝั่งตรงข้ามมาบีบปากเขา  อีกมือจับแก้วเบียร์ที่โจ้เพิ่งรินยกขึ้นกรอกปากแก้วท่ามกลางความสนุกสนานของกลุ่มคนร่วมโต๊ะที่เริ่มส่งเสียงเฮด้วยความชอบใจ  แก้วจับมือนั้นหมายห้ามและให้ปล่อยเพราะเริ่มสำลัก  แต่ก็สู้แรงไม่ไหว  เมื่อมันพอใจก็หยุดไปเอง  แต่หลังจากแถมด้วยเครื่องดื่มอีกแก้วราดตั้งแต่หัวเขาลงมา

แก้วยกมือลูบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ออกจากใบหน้าซึ่งยังข่มให้เรียบนิ่ง   เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งที่รู้สึกเจ็บตามกระพุ้งแก้ม  ทั้งก็เปียกไปยันเสื้อ

มันอยากทำอะไร  ก็ทำไปเถอะ 

“พอใจแล้วใช่ไหม”  ขอแค่มาลงที่เขาพอ  แก้วเอ่ยปากถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

“มึงแม่งกวนอารมณ์กูฉิบหาย  มึงทำให้กูอยากเล่นพี่มึงซะตอนนี้เลยรู้ไว้ซะ  เหี้ยเอ้ย”  แก้วชะงักกึก  แทนที่มันจะพอใจแล้วเลิกบ้า  กลับยิ่งเพิ่มความบ้าให้มันอีกเหรอนี่

“ขอ...ขอไปเข้าห้องน้ำนะ”  เอ่ยคำขออนุญาตเพื่อหวังหลบอารมณ์ที่กำลังปะทุเดือด  เผื่อฝิ่นจะหายหงุดหงิดบ้าง

“มึงรีบไปไกลๆตีนกูเลย  ก่อนที่กูจะหมดความอดทน”  นี่มันใช้ความอดทนอยู่เหรอ  เฮ้อ 

เด็กสาย๕xสามคนที่นั่งฝั่งแก้วลุกขึ้นหลีกทางให้เขาเดินออกจากโต๊ะพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความสมน้ำหน้าอยู่รอบข้าง
หนึ่งในนั้นถูกสั่งให้เดินตามเขาไป

.

“เมื่อกี้ไอ้ดิวมันจะลุกมาอยู่แล้วพี่”  โจ้เทเบียร์ให้ลูกพี่  พร้อมรายงานความเคลื่อนไหวของโต๊ะอีกฝั่งซึ่งอยู่ห่างกันคนละมุม

“หึ  มันนี่โง่ของแท้เลยว่ะ  เก็บอารมณ์ไม่เป็นซะด้วย”  ไอ้แก้วไม่ใช่เด็กในสายธรรมดาจริงๆสินะ  เขาจิบเบียร์เพียงเบาๆ  คิดย้ำความรู้สึกของตัวเอง

“มันลุกเดินไปทางห้องน้ำแล้วพี่”  โจ้บอกเมื่อเหลือบสายตาไปทางโต๊ะคู่อริอีกครั้ง

“อืม  อีกเดี๋ยวก่อน”


.


แก้วฝ่าฝูงคนที่แออัดจนไปถึงห้องน้ำ  คนที่ตามมาก็ยังตามติดอยู่ไม่ห่าง  เขาเดินตรงไปล้างหน้าล้างผมที่อ่าง  แล้วหันไปดึงทิชชู่ซับตามคอตามเสื้อ  เหวี่ยงสายตาไปทางคนที่ยืนประกบ

“จะเฝ้ายันหน้าโถฉี่เลยไหม?”  คนนั้นยักไหล่ไม่ใส่ใจคำพูดของแก้ว  ทั้งยังเดินผิวปากไปยืนรูดซิปกางเกงฉี่โถข้างๆก่อนเขาอีก  แก้วส่ายหน้าเปลี่ยนใจเข้าไปทำธุระในห้องน้ำดีกว่า


ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แก้ว”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แก้ว  อยู่ห้องไหน”

เสียงเคาะประตู  เสียงคุ้นๆตะโกนเรียกชื่อเขาที่หน้าห้องน้ำ  แก้วเปิดประตูออกมาพร้อมๆกับแขกของร้านคนอื่น

“พี่ดิว”  และเด็กสาย๓T สิบกว่าคน  แก้วหันไปหาคนที่ตามมาจากโต๊ะก็เห็นมันกองอยู่ที่พื้นเปียกใกล้โถฉี่นั่น   
อีกแล้วเหรอ...

“เป็นไงบ้าง มันเอาแก้วไปไว้ที่ไหน พี่เป็นห่วงแทบแย่”  พี่ดิวลูบหน้าลูบผม  จับแขนรุ่นน้องสำรวจหาร่องรอยการถูกทำร้าย

“พี่ดิวพี่  ผมไม่เป็นไร”  ถึงยังเคืองพี่อยู่บ้าง  แต่ก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใย 

“แต่พี่เห็นที่มันทำเมื่อกี้  ไอ้เหี้ยฝิ่น  กูเอาคืนแน่” 

“พี่...”  สายตาแข็งกร้าวของพี่ดิวทำให้แก้วหวั่นใจ  นี่คือสิ่งที่เขากลัว...กูเอาคืนแน่...เอาคืนทั้งที่ไม่ได้เป็นคนโดนเอง  เอาคืนทั้งที่ยังไม่ได้รับฟังอะไรทั้งนั้น 

“พี่รู้แก้วไม่เชื่อพี่อีกแล้ว  แต่ให้แก้วรู้ไว้ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อแก้วทั้งนั้น  ใครที่มันทำแก้ว  พี่ยอมไม่ได้หรอกนะ”  ประธานปีสามบอกน้ำเสียงจริงจัง

“หมายความว่าไง?”

“พี่ต้องยอมทำเป็นให้ความร่วมมือพวกมัน  เพราะถ้ามันรู้ที่อยู่ไอ้พงษ์  มันเก็บแน่  พี่ถึงต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อทำให้พวกนั้นไว้ใจ  พี่ต้องการรู้ความเคลื่อนไหวทั้งจากไอ้พงษ์ทั้งจากพวกมัน  เกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยทัน  แต่ไอ้พงษ์ก็ดันออกมาซะก่อน  ...ก็ดีแล้วล่ะที่มันไปอยู่นอกได้” 

อย่างนั้นเหรอ  พี่ดิวอยู่ข้างพวกเขาตลอด  ลดศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อคอยช่วยเหลือเขากับพงษ์ 
แต่เขาสิ  วางแผนให้ที่ซ่อนพงษ์ดิบดีแต่กลับเป็นสาเหตุให้ทุกอย่างมันพัง 
ถ้าจะมีใครสักคนที่น่าสมเพช  คงเหลือเขาเพียงคนเดียวสินะ

“ผม...”  คำขอโทษมันพูดยากจริงๆ ถึงตอนนี้รู้สึกอยากขอโทษพี่  แต่ก็ทำไม่ได้...ถ้าพูดออกไปก็เท่ากับเขาเป็นคนผิดน่ะสิ

“พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกเราก่อน  ไปกันเถอะ  พี่จะไปส่ง”  พี่ดิวจูงแขนเขาไม่สนใจสายตาคนอื่นๆที่มองอยู่

“เดี๋ยวพี่”  แต่ถ้าเขาไปกับพี่  อะไรจะเกิดขึ้นล่ะ  เท่ากับหนีเลยนะ  ถ้าทำอย่างนั้นไอ้ป่าเถื่อนนั่นคงอาละวาดแน่  แล้วใครจะเป็นคนโดนลูกหลงจากการกระทำของเขาอีก 

พี่ดิวหยุดเดินหันกลับมามองหน้าเขาด้วยความข้องใจ

“ไง?  จะไปไหนกันเหรอ”  ฝิ่นคาบบุหรี่เดินเข้ามาพร้อมลูกน้องมันกลุ่มใหญ่  คนใช้ห้องน้ำคนอื่นๆคงเห็นท่าไม่ดีจึงพากันรีบออกไปอย่างไว

“ไอ้ฝิ่น  มึงจะเอาไง?”  พี่ดิวดันแก้วให้อยู่ข้างหลัง   เจ้าตัวเดินไปประจันหน้ากับฝิ่น

ฝิ่นคีบบุหรี่ส่งให้โจ้  แล้วพ่นควันใส่หน้าดิว

“กูจะเอามัน”  ดิวชะงัก  กำหมัดแน่น

“มึงว่าไงนะ”

“หื๊อ?  ไม่ได้ยินเหรอ”  ฝิ่นเลิกคิ้วเหมือนสงสัย  แสร้งถอนหายใจ  “เอาล่ะฟังชัดๆนะกูบอกว่า  กู -จะ–เอา-มัน”  ทั้งสายตา  ทั้งนิ้วที่ชี้มายังแก้วบ่งบอกจุดประสงค์ของมันอย่างชัดเจน

ดิวผลักหน้าอกฝิ่นด้วยความโกรธแล้วปรี่เข้ากระชากคอเสื้อแต่ถูกโจ้ผลักกลับออกมาทันควัน
ดิวมองฝิ่นเขม็ง
ฝิ่นล้วงกระเป๋ากางเกงสองข้าง  มองดิวอย่างไม่ร้อนไม่หนาว
ชายวัยรุ่นทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันพร้อมเอาเรื่อง
 
เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว  แก้วครุ่นคิดหาทางออกเฉพาะหน้า  ยื่นมือไปดึงแขนเสื้อพี่ดิว

“อย่ามีเรื่องกันเลยนะพี่”  เพราะคงพูดอย่างนี้กับอีกคนไม่ได้  แก้วจึงเอ่ยปากบอกรุ่นพี่ของเขา

“แก้ว”  ดิวไม่ยอม  “ถ้ามันไม่จบ  พี่ก็คงจบไม่ได้เหมือนกัน”  พี่ดิวส่งตัวเขาไปให้เด็กในสายดูแล  ทุกอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด  ต่างฝ่ายต่างวิ่งเข้าใส่กัน  บ้างก็ไล่กันออกไประรานยังแขกคนอื่นที่กำลังสนุกกันอยู่ในร้าน  พี่ดิวอยู่ไหน  แก้วมองหาไม่เห็น  แล้วไอ้ฝิ่นล่ะ  แก้วก็หาไม่เจอ  ทั้งยังโดนเพื่อนในสายดึงตัวพาถอยห่างจากเหตุการณ์เรื่อยๆ  ผู้คนแตกตื่นพลุกพล่าน  ขวดเหล้าขวดเบียร์   ปลิวว่อนไปมาทั่วร้าน  แก้วพลัดหลุดจากการควบคุมของเพื่อนร่วมสาย  วิ่งหาที่หลบแต่ชนเข้ากับแขกในร้านจนตัวเขาถลาล้มไป

“โอ๊ย!”  ข้อมือซ้ายที่ใช้ช่วยยันตัวขณะล้มเมื่อครู่รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา 

ปัง!  ปี๊ดดด  ตำรวจ!  คืออย่างแรกที่เขานึกถึง  ถ้าตำรวจมาต้องวิ่ง  แต่ตอนนี้  แก้วไม่รู้ว่าต้องวิ่งไปทางไหน  แล้วเขาไม่ได้ทำอะไรผิด  ต้องวิ่งด้วยรึเปล่า 
เสียงปืนและเสียงนกหวีดดังขึ้นยิ่งทำให้ความชุลมุนเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัวเมื่อต่างคนต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด แก้วกัดฟันกุมข้อมือตัวเองเก้ๆกังๆอยู่กับที่  ก็ถูกกระชากแขนข้างที่เจ็บข้อมือเข้า

“โอ๊ย!”  โจ้ไม่ทันได้สนใจเสียงร้องของเขา  พาออกตัววิ่งไปทางหลังร้านแล้ววิ่งข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้ามซึ่งเห็นรถยนต์คันที่พาแก้วมาสตาร์ทรออยู่แล้ว

“แยกกันเลยนะพี่”  โจ้เปิดประตูข้างคนขับบอกลูกพี่อย่างร้อนรนแล้วดันตัวแก้วเข้าไปข้างใน  ปิดประตูได้  รถก็เคลื่อนออกด้วยความเร็วทันที

“อูยย  ฟู่วๆ” 

“เป็นไร?”  ฝิ่นถามเมื่อเห็นเขาพยุงข้อมือขึ้นเป่าแล้วนวดเบาๆ

“เปล่า”  ขยับนั่งตัวตรง  วางมือไว้บนตักอย่างเป็นปกติ  เรื่องอะไรจะให้มันรู้ว่าเขากำลังเจ็บ  ในเมื่อความเจ็บของเขาทำให้มันพอใจแต่ไม่ยอมหยุด  เขาก็จะไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใดให้มันดู  แล้วดูซิว่ามันจะตามจองล้างจองผลาญเอาอะไรกับเขาได้อีก

เอี๊ยดดด  ฝิ่นเหวี่ยงรถเข้าจอดข้างทาง  ด้วยสัญชาติญาณแก้วที่ยังไม่ได้คาดเบลท์ยกมือซ้ายขึ้นแตะคอนโซลรถอย่างอัตโนมัติ

“โอ๊ย!”

ฝิ่นหันมองเขาด้วยหางตา
“หึ”  แล้วเอื้อมมือไปจับข้อมือซ้ายของแก้วขึ้นมา 

“อ๊ะ”  แก้วรีบกัดเม้มริมฝีปากกันเสียงเล็ดรอดออกมาทั้งน้ำตาไม่รักดีเริ่มรื้นขอบตาด้วยจากแรงบีบและบิดของคนป่าเถื่อน  แล้วมันค่อยดึงข้อมือแก้วทีเดียวดังกึ๊ก  “อ๊า”  เขาร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

“หายรึยัง”  เอ่ยถามเสียงห้วน  แต่ไร้คำตอบ  ทำอย่างนี้จะหายได้ยังไงมีแต่เพิ่มความเจ็บเท่านั้นล่ะ  เขาตอบในใจ

แก้วจับข้อมือตัวเองที่ขยับได้แล้วแต่ยังรู้สึกไม่มีแรงพอหยิบจับอะไรได้คืนมา  มันรู้สึกดีกว่าเมื่อกี้จริงๆด้วย 

“ทีหลังอย่าอวดดีกับกู  ถ้ามึงอยากเจ็บ  มึงต้องเจ็บด้วยมือกูเท่านั้น  จำไว้”

แก้วเงยหน้าบึ้งๆมองคนพูด  สูดลมหายใจเข้าช้าๆเพื่อระงับอารมณ์  ดึงสายเบลท์มาคาดหันหน้าออกไปนอกกระจกแล้วลูบมือตัวเองต่อด้วยความหงุดหงิดที่ดูเหมือนว่าตัวเขาเองทำอะไรก็ผิดไปซะทุกอย่าง

ขนาดข้อมือซ้นยังผิด  เฮ้อ

ทำดีก็แล้ว  ทุรนทุรายยันเฉยชาก็แล้ว  ยังไม่มีทางไหนที่ดูว่าเขาจะเอาชนะไอ้ฝิ่นได้เลย

ความพอใจของมันขีดเส้นไว้ที่ระดับไหนนะ  เขายังคงมองไม่เห็นเช่นเคย




……………………………….
ไม่ค้างนะคะ  ไม่ค้างงง  เอาหัวจุ่มน้ำเน่าเถียงเลย นี่มาตามแนวทางการเขียนนิยายเป๊ะๆ เปิด ปู ปิด ชัดเจน!  (เหรอ?) //ยืดอกแฟ่บๆแสดงความมั่นใจ
//ปาดเหงื่อหลังจากพยายามปลูกต้นรักให้ทั้งคู่  พร้อมก่ออิฐกำบังตัว  เตรียมรับคำคอมเม้นท์
คนเขียนไม่เครียดนะคะ  เพราะเขียนไปก็ทั้งด่าทั้งจิกไอ้ฝิ่นอยู่ตลอด  เกือบหลุดบุคลิกเจ้าแก้วประจำ  เขียนๆไปก็เหมือนได้ระบายอารมณ์ประมาณนั้นน่ะนะ 
แต่ไม่อยากเห็นคนอ่านเครียดเลย(แต่แกเขียนแนวนี้เนี่ยนะ!)  มันเป็นแค่นิยายที่หยิบยกเอาความขัดแย้งของคนที่ชอบใช้กำลังมาปรุงแต่ง  ซึ่งเอาตามตรงคนเขียนเพิ่งเอาออกมาได้แค่ 0.5 หน่วยรูขุมขนจากตัวไอ้ฝิ่นเองค่ะ  อ่านเอาสนุก(มีด้วยเหรอ?)  อย่าไปคิดอะไรมากมาย  ทุกตัวละครย่อมมีบทสรุปจากสิ่งที่ได้กระทำอยู่แล้วล่ะค่ะ

คนอ่านจะอ่านต่อหรือเลิกติดตามไปเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ  ซีซั่นน้อมรับในส่วนนี้

แต่ตัวคนเขียนเมื่อเลือกที่จะนำเสนอมาแล้ว ก็ต้องสู้ๆต่อไปค่ะ^^  (ขอกอดหน่อย>w<)

ไม่ว่าจะมีคอมเม้นท์ติงหรือให้กำลังใจ  ซีซั่นอ่านและทบทวนทุกข้อความอย่างดี  ต้องขอขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาคอมเม้นท์ให้มากเลย  กอดๆ  ถ้าใครไม่ถนัดเม้นมาเป็นจุดไข่ปลาซีซั่นก็กระดี๊กระด๊าแล้วค่ะ ฮ่าๆๆ มันรู้สึกดีจริงๆนะ

ปล.คุณเฉาก๊วยแซวT^T  เค้ากลัวคนอ่านคลิกเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง(ที่คนเขียนมันบ้าพลังให้ความหมายซะลึกลับอะไรขนาดนั้น!)  ไม่อ่านไม่ว่ากันค่ะ  เข้าใจดี  แต่ไม่อยากให้เสียความรู้สึกอะ  เลยรีบไปขึ้นไว้หัวซะเลย ฮ่าๆๆๆ (สายไปแล้ว กร๊ากกก)
...ไม่มีใครตายอีกหรอกค่ะ  ฝิ่นแค้นก็จริงแต่มีอย่างหนึ่งที่น่าคิดคือ  ทำไมฝิ่นไม่ฆ่าแก้ว  ไม่ฆ่าพี่ดิว  ทั้งที่จะทำก็ทำได้เลย  อันนี้สปอยส์อีกละ (สปอยส์ไรของแกวะคะ  เขียนยังไม่จบเลย==”)  แต่อาจจัดหนักหลวงพี่ไม้ของคนอ่านสักเล็กน้อย ข้อหาสีกาในโอวาทแซวดีเหลือเกิน หึหึ

 ปล.๒  คราวที่แล้วกด quast จนแทบคลาน  ดึงสายอ็อกซิเจนมาครอบหัวแทบไม่ทัน  ไม่เอาแล้วนะ  ไม่ตอบอย่างนั้นอีกแล้ว  ตอบรวมๆอย่างนี้ดีกว่า  โปรดเห็นใจคนชรา  วิ๊งๆ*-* 

ปล.๓  บอกตอนจบเลยนะเนี่ย  ไม่ต้องล้งต้องลุ้นกันละ 
ก่อนเขียนเรื่องนี้  ซีซั่นถามอดีตเด็กช่างที่บ้านว่า   เป็นไปได้ไหมถ้าเด็กช่างต่างสถาบันมันจะเอากันได้ เอ้ย รักกันได้ 
ฮีตอบว่า เป็นไปไม่ได้  ยิ่งสถาบันคู่อริยิ่งไม่ได้เลย 
ไอ้เราก็คิดในใจคุณโม้ใช่ไหม?  ฉันไม่เชื่อคุณหรอก  พลันถามออกไปอีกครั้งด้วยแววตาเป็นประกายเปี่ยมไปด้วยความหวัง  แอบชอบกันก็ได้  ประมาณนี้ได้เปล่า 
ฮีบอกว่า  ลดหย่อนเหลือเป็นไปได้ยากก็ได้อะ  …แหงะ
นั่นคือที่มาว่า  ...งั้นฉันทำให้มันรักกันเองก็ได้!  ไม่ง้อความเห็นจากคุณหรอก ชิชิ

ปล.ส่งท้าย  (จะทอล์คเยอะไปไหนที่บ้านไม่มีคนพูดด้วยรึไง?)  ...คนอ่านคิดว่าแก้วเป็นคนยังไงคะ  อยากรู้จริงๆว่าซีซั่นสื่อให้เห็นได้รึเปล่า  ตอบไม่ตอบก็ได้ค่ะอันนี้  (แล้วจะถามทำม๊ายยย  วิบัติได้อีกเพื่อความเพลีย ฮ่าๆๆ)
เค้า+ ทุกคนแทนคำขอบคุณ  แล้วบวกเป็ดเม้นท์ไหนหมายความว่าขอบคุณเพิ่มเติมนะคะ 

จุ๊บๆ จบละ^^(คนอ่านบอก : ไปสักทีเถอะเม้าท์เยอะกว่านิยายแล้ว โฮ Y^Y)

[TanyaPuech]

   กูจะเอามัน   ก็เอาสักทีสิพ่อฝิ่น   

หื่นจิงชั้นนนนนนนนนนน

[malula]

เอาเลยค่ะ สนับสนุนให้คู่อริรักกัน สังคมจะได้ปรองดอง ฮิ้วววววว

[Crossley]

พี่ดิวคงหงุดหงิดน่าดู เจอตัวแล้วแต่เอาืคืนไปไม่ไ่ด้ 
 :z6:ฝิ่น

[Papoonn]

เชียร์ฝิ่น  (เราเปล่าโรคจิตน่ะ ><)
แต่เค้าว่าคนทุกคนก็ต้องมีเหตุผลในการกระทำของทุก ๆ อย่าง  ???
ฮ่าๆๆๆๆๆ   พิมพ์แล้วก็งงตัวเอง 
แต่เชียร์ฝิ่น  555555555555  ชอบอ่ะ
หาได้ที่ไหนเลวขนาดนี้ ชั่วขนาดนี้  (ตกลงชมหรือเชียร์ฟร้ะ)
มาต่อไวไวน้ะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[Karn12]

ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน  แต่บอกได้เลยว่าเป็นนิยายอีกเรื่องหนึ่งที่ประทับใจมาก

[Bowbonk]

ฝิ่นจ๋าาาาาา


แก้วน่าสงสารออก   ไม่สงสารบ้างเลยเหรอ


เมิงจะโหดร้ายมากไปมั๊ยจร๊ะ


เด๋วสั่งเก้บซะนี่

[Still_14OC]

จะรอวันที่ ซีซัน ทำให้ สองคนนี้ รักกันจนได้

[matame]

เริ่มหวงการบาดเจ็บของแก ต่อไปคงหวงทั้งตัวใช่ไหม กริ๊วๆๆ