28.
“ น้ำ น้ำ น้ำ?” ฟอร์เรียกเมื่อเห็นเปลือกตาบางกำลังขยับ น้ำค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วจับจ้องใบหน้าที่มองเห็น เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนความฝันก่อนที่จิตสำนึกจะบอกว่านี่คือความจริง
“ คุณ ฟอร์
?!”
“ ใช่ฉันเอง” ฟอร์ยังคงกุมมือน้ำไว้ ก่อนที่ใบหน้าตัวเองไปแนบไว้ ฟอร์โล่งอกที่น้ำตื่นสักที
“ คุณฟอร์?” น้ำกลอกดวงตาไปรอบๆ ที่นี่ห้องของคุณเหนือ หรือห้องที่เขาอยู่ตอนนี้ แล้วคุณฟอร์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!
“ กัส บอกว่าน้ำเป็นลม ฉันเป็นห่วงมากหรือไม่” ฟอร์บอก น้ำนึกได้แล้วว่าเขากำลังคุยกับคุณกัสที่พยายามยัดเหยียดให้เขายอมรับว่ารู้สึกยังไงกับคุณฟอร์ ก่อนที่ทุกอย่างจะวูบมืดแล้วเขาก็ไม่รับรู้อะไรจนกระทั่งลืมตาตื่นบนเตียงนี้
“…..” น้ำมองฟอร์ที่ยังมีท่าทีที่เป็นห่วงเขาชัดเจน
“ นมบอกว่าน้ำไม่ค่อยกินข้าว นี่คงเป็นสาเหตุทำให้น้ำเป็นลม” ฟอร์ว่า น้ำยังคงจ้องมองใบหน้าฟอร์และอยากมองเช่นนี้ตลอดไป มือที่คุณฟอร์กุมไว้ มันอุ่นและทำให้ร่างกายผ่อนคลาย
“ครับ” น้ำตอบ ไม่คิดที่จะบอกเหตุผลที่แท้จริง
“ ทำไมน้ำ เกิดอะไรขึ้นมีเรื่องอะไรไม่สบายใจถึงไม่ยอมกินข้าว?” ฟอร์ถามด้วยความกังวล เขาไม่สนในสิ่งที่กัสบอกว่าน้ำรักเขาหรือไม่ เขาแค่มีความหวังดีกับน้ำก็พอ ไม่ว่าน้ำจะรู้สึกยังไงกับเขาก็ตาม
“ น้ำไม่ค่อยหิวเท่านั้นแหละครับ” น้ำว่าลุกขึ้น เขาจะทำตัวอ่อนแอให้ฟอร์เป็นกังวลไม่ได้
“ น้ำ ผอมไปนะ”
“ หรอครับ? น้ำรู้สึกตัวเองปกติดีนะครับ” น้ำว่ายิ้มเจือจางบนใบหน้าขาวซีด
“ น้ำ เหนือไม่ได้ทำอะไรให้น้ำลำบากใจใช่ไหม?” ฟอร์ถาม
“ ครับ??”
“ ไม่รู้สิ ฉันแค่เป็นห่วง” ฟอร์ว่าก่อนจะมองโดยรอบ
“ ไม่ครับ คุณเหนือดีกับน้ำมากกว่าเมื่อก่อนซะอีกนะครับ” น้ำว่ากล่ำกลืนความจริงไว้ในอก ก่อนที่จะดึงมือตัวเองออกมาจากมืออีกฝ่าย
“ งั้นหรอ…”
“ครับ คุณฟอร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
“……………………………………….”
“ ถ้าน้ำมีความสุขฉันก็….ดีใจ” ที่เหลือก็แค่ฉันคนเดียว ที่จะทำใจให้ได้
“ ครับ”
“ เมื่อน้ำไม่เป็นไร ฉันก็สมควรจะกลับสักที” ฟอร์ว่าลุกขึ้น แต่น้ำจับมือฟอร์ด้วยความเผลอตัว และฟอร์หยุดนิ่งในทันที
ฟอร์มองน้ำรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เป็นแรงดึงดูดมหาศาลให้เขาเข้าไปกอดน้ำไว้แน่น
“…!?.”
“ น้ำ มีอะไรจะบอกฉันไหม?” ฟอร์คาดหวัง คาดหวังว่าจะมีคำพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้ที่เป็นอยู่ตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
บอกฉัน บอกฉัน ไม่ว่าอะไรจะรับฟัง
“…..”
ในขณะเดียวกัน เมื่อเหนือมาถึงบ้านก็ตรงขึ้นไปหาน้ำ ชายหนุ่มตรงดิ่งมาจากมหาลัยทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากกระหล่ำว่าน้ำเป็นลม มาทั้งที่กำลังจะเข้าเรียนในตอนบ่าย
เหนือเปิดประตูเข้าไปในห้อง ฟอร์และน้ำหันมามองในทันที
“….!?” น้ำตรงใจที่เห็นเหนือ ลืมแม้กระทั่งผลักฟอร์ที่กำลังกอดเขาอยู่ให้ถอยออกไป
“…………………………….” เหนือยืนตะลึงมองฟอร์กับน้ำที่กอดกันกลม ก่อนที่ความเกี้ยวกาจในความปวดร้าวจะกระชากให้เหนือรับรู้สิ่งที่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
“ เหนือ…?”
“ ฟอร์!?” เหนือแทบกระโจนเข้าไปฟอร์และน้ำ ก่อนที่จะดึงฟอร์ให้ลุกขึ้นมา และชกฟอร์ด้วยแรงที่หมดที่มี
ผวั่ก!?“ คุณฟอร์!?” น้ำร้องด้วยความตกใจ ฟอร์ล้มกลิ้งไปกับพื้น น้ำลุกจากเตียงถลาจะไปพยุงฟอร์แต่เหนือกระชากแขนเอาไว้แล้วรวดเร็วเกินกว่าน้ำจะรู้ตัว เหนือก็ชกน้ำจนล้มลงกับเตียงอีกคน
เหนือรู้สึกเหมือนเลือดในกายกำลังร้อนจนเดือดปุดๆ ภาพบาดตาที่เห็นทำให้มวลท้องปั่นป่วน หัวเหมือนโดนค้อนเหล็กร้อนทุบให้ปวดร้าว ใจเจ็บจิ๊ดราวกับโดนมีดเฉือน
ต่อหน้าต่อตา!?
“ สารเลวทั้งคู่!?” เหนือตวาด หัวใจที่ราวกับโดนเฉือนกำลังโดนเหลิงสุม
อยากจะฆ่าให้ตายทั้งคู่
“ คุณเหนือ…..
ไม่ใช่นะครับ!?” น้ำร้องบอก มือข้างหนึ่งกุมแก้มที่บวมช้ำ ภายในโพรงปากได้กลิ่นเลือด
“ แล้วมันอะไร ตามมากกมากอดกันถึงที่นี่ ละอายกันบ้างไหม!?” เหนือว่า ฟอร์พยุงตัวลุกขึ้นปิดปากเงียบ
“ ฟอร์นายออกไปจากบ้านเรา!?” เหนือตะโกนไล่ตัวสั่น ไม่สามารถระงับโทสะเอาไว้ได้
“ เหนือ!?”
“ ออกไป! ก่อนที่จะเรียกตำรวจมาโยนนายออกไป!!”
“ คุณเหนือ!?”“ ถ้ายังมีความอะอายที่กล้าทรยศเพื่อน ก็ไสออกไป!”
“ คุณเหนือกำลังเข้าใจผิดนะครับ!?” น้ำพยายามอธิบาย
“ เข้าใจอะไรผิด!?”เหนือตวาดเสียงกร้าว
“ แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่นายคิด นายจะว่ายังไง!?” ฟอร์ว่า เหนือจับจ้องฟอร์สายตาดุดัน
“ คุณฟอร์พูดอะไรครับ!?” น้ำไม่เข้าใจว่าฟอร์กำลังพูดอะไร อย่าทำให้อะไรมันแย่กว่านี้
“ ………………………………..”
“ ถ้าเรากับน้ำเป็นอย่างที่คิด นายจะปล่อยน้ำไปไหม?”
“ คุณฟอร์!?”
“ ………………………………..”
“ ถ้าเรากับน้ำรักกัน นายจะปล่อยน้ำไปไหม?” ฟอร์ว่าสบตาเหนือราวท้าทายในคำพูด เป็นน้ำที่ตกตลึงในสิ่งที่ฟอร์พูด น้ำรีบลุกขึ้นแล้วดันตัวฟอร์ให้กลับไปก่อน
“ คุณฟอร์กลับไปเถอะครับ!?” น้ำว่าแต่ฟอร์ไม่ขยับเขยื้อนสายตายังคงมองเหนือไม่แม้กระพริบตา
“ คุณฟอร์กลับไปเถอะครับ น้ำขอร้อง” น้ำว่าน้ำตาล้นทะลัก
“ ………………………….ถ้าเรากับน้ำรักกัน นายจะปล่อยน้ำไปไหม?” ฟอร์ถามย้ำเมื่อเหนือเอาแต่เงียบ
“ คุณฟอร์หยุดพูดสักทีเถอะครับ น้ำไม่ได้รัก ไม่ได้รัก ….เมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าคุณฟอร์กอดปลอบน้ำ!?”
“ ฉันรักน้ำ!?” ฟอร์บอกกอดน้ำที่กำลังผลักตนเองให้ออกไปจากห้อง
“…..” น้ำตกตลึง ไม่ได้ยินเสียงสิ่งใดนอกจากเสียงหัวใจของตนเองที่เต้นแรง
“ ฉัน รัก น้ำ” ฟอร์บอก เหนือยืนนิ่งมองฟอร์ที่กอดน้ำไว้เหนือรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนเกิน เกินไปจริงๆ!
“ คุณฟอร์?.......... !?” คุณฟอร์บอกว่ารักน้ำหรือครับ? จริงหรือครับ??
“ น้ำ!” เหนือตะโกน น้ำสะดุ้งก่อนที่ผลักฟอร์ออกไป
“ คุณฟอร์ปล่อยครับ!? ปล่อยน้ำ!?” น้ำดิ้นรนเมื่อฟอร์ไม่ยอมปล่อย
“ คุณฟอร์อย่าทำแบบนี้!?” น้ำเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฟอร์ถึงได้บอกว่ารักเขา หรือต้องการจะช่วยเขา!? แต่แบบนี้มีแต่จะหาเรื่องใส่ตัว
“ น้ำ น้ำ ฉันระ…” เหนือไม่รอช้ากระชากน้ำหลุดมากจากวงแขนของฟอร์
“ น้ำ!?” ฟอร์ว่า รู้สึกราวกับโดนกระชากหัวใจ
“ พูดพอหรือยัง?” เหนือว่าไร้ร่องรอยอารมณ์แห่งโทสะเมื่อครู่
“ เหนือทำไมนายไม่ให้น้ำได้พูด ปล่อยน้ำไปเถอะ” ฟอร์ว่า
“…..” คุณฟอร์
คุณฟอร์ ทำไมถึงทำเพื่อน้ำขนาดนี้
“ คุณฟอร์พอเถอะครับ น้ำรู้ว่าคุณฟอร์หวังดีกับน้ำ แต่อย่าทำแบบนี้ อย่าพูดแบบนี้ คำว่ารักมันศักดิ์สิทธิ์เกินกว่าจะเอามาพูดพร่ำเพรื่อ”
“ น้ำฉันรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ”
“…..” น้ำส่ายหน้า “ คุณฟอร์ทำเกินไปแล้วครับ น้ำไม่มีอะไรให้คุณฟอร์ต้องกังวล น้ำอยู่ที่นี่ด้วยของน้ำเอง”
“ ฟอร์นายได้ยินชัดแล้วใช่ไหม? เพราะฉะนั้นเลิกมายุ่งกับพวกเราสักที!?”
“ น้ำพูดจริงๆใช่ไหม? ออกมากจากใจน้ำจริงๆใช่ไหม?” ฟอร์ถามไม่อยากจะเชื่อ แล้วเมื่อกี้น้ำดึงมือเขารั้งเขาไว้เพื่ออะไร
“ ครับ” น้ำบอกพยักหน้า น้ำตาที่ไหลอาบลงมาไม่ได้รับการสนใจในตอนนี้ น้ำตานี้ไม่ได้มาจากความเสียใจแต่มาจากความยินดีที่คุณฟอร์ทำเพื่อเขาขนาดนี้ คำว่ารัก ไม่ว่าจะเพราะอะไร แต่มันทำให้เขามีความสุขเป็นการได้รับอย่างเหลือล้น
“ น้ำรัก………………คุณ………………….เหนือ”“ …………………………..” ฟอร์แทบทรงตัวยืนอยู่อยู่ไม่ได้ เมื่อได้ยิน พลังในร่างกายได้ถูกสูบหายไปเหมือนคำพูดน้ำที่เลือนหายไปในอากาศ
“ คุณฟอร์ไม่ต้องเป็นห่วงน้ำแล้วนะครับ” น้ำบอก ไม่ต้องการให้ฟอร์มาข้องเกี่ยวกับตัวเขาไปมากกว่านี้ เพราะถึงยังไงเขาก็เลือกที่จะตอบแทนบุญคุณ มากกว่าเลือกความรัก ไม่ว่าเขาจะต้องทุกข์ทรมานหรือเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
“ ………………………………..”
“
น้ำ ฉัน…”
“ พอเถอะครับ คุณฟอร์ไม่เข้าใจหรือครับว่าคุณฟอร์ไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องน้ำกับคุณเหนืออีกแล้ว คุณฟอร์เป็นคนนอก น้ำไม่ได้รู้สึกอย่างที่คุณฟอร์พูดสักนิด!?”
“ น้ำ…” ฟอร์ไม่มีแรงที่เอ่ยคำใดได้มากกว่านี้ ทุกอย่างมันหนักเกินกว่าจะฉุดมันขึ้นมาได้
“ อย่ามายุ่งกับน้ำอีก น้ำพอแล้วกับความสงสารของคุณฟอร์! เรื่องของน้ำ น้ำไม่อยากให้คุณฟอร์เข้ามายุ่งได้ยินไหมครับ!?” น้ำไม่ต้องการให้ฟอร์มายุ่งเกี่ยวกับตนอีกต่อไป ไม่ใช่เพราะเกลียด ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะรัก ไม่อยากให้คนที่รักต้องมาลำบากกับเรื่องของตัวเอง เขารู้ว่าคุณฟอร์นั้นจิตใจดี ย่อมจะสงสารเขาอยู่แล้ว แม้จะบอกว่าไม่เป็นไรแต่คุณฟอร์ก็คงไม่วางใจ เขามีแต่ทำให้คุณฟอร์เกลียด เกลียดเขาไปเลย จะได้ไม่ต้องมาเห็นใจเขาอีก เขาทรมานพอแล้วจะให้คุณฟอร์มาเจ็บอีกได้อย่างไร อย่างน้อยก็อยากเห็นคนที่รักมีความสุขอยู่อย่างงั้น
“ ………….”
“ ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ ผมไม่ต้องการ!? … ผมไม่ต้องการ” น้ำว่าทั้งที่พยายามกลั้นน้ำตาแต่มันยิ่งล้นทะลักราวทำนบแตก
“ น้ำ……………” ฟอร์ว่ายิ่งกว่าฟ้าผ่าลงกลางหัวใจ ภายในอกมันแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี ทั้งความหวังพังทลายไร้เศษซาก เขาคิดไปได้ว่าน้ำชอบเขา ไปเชื่อปักใจแบบนั้น เชื่อความรู้สึกของตัวเองมันไม่พอหรอก เพราะคนอื่นเราจะไปรู้ใจเขาได้อย่างไร ในเมื่อก็จะรู้ใจตัวเองก็สายไปแล้ว
“ ถ้าน้ำ ต้องการแบบนั้น ฉันก็จะไป….” ฟอร์ว่าก่อนที่หันไปมองเหนือ
“ นายรับรู้แล้วว่าน้ำคิดยังไงเลิกระแวงน้ำกับฉันเถอะ ฉันคิดเพ้อไปเองแต่น้ำไม่ได้รู้สึก น้ำรักนาย ถนอมน้ำเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”
“ เรารู้ว่าต้องทำอะไร” เหนือว่า ทั้งที่น้ำก็บอกว่ารักเขา แต่ทำไมเขาไม่ดีใจเลย เขายิ่งทรมานเหมือนโดนรัดด้วยเชือกรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“ ….” น้ำทรุดตัวนั่งกับพื้นเมื่อฟอร์เดินออกไป
คุณฟอร์ครับ น้ำผิดเองที่ดึงเข้ามาเกี่ยว เป็นเพราะน้ำแพ้ใจตัวเองที่ไม่ยอมตัดใจจากคุณฟอร์ เมื่อไม่ตัดใจก็มีความหวัง แอบคิดว่าสักวันหนึ่งอาจมีวันที่คุณฟอร์รักน้ำ และเรารักกัน
ความจริงน้ำควรจะทำให้มันเด็ดขาดไปตั้งแรก ว่าน้ำเลือกอะไร
ขอโทษนะครับ ที่บังอาจรักคุณฟอร์ ตอนนี้คุณฟอร์คงเกลียดน้ำไปแล้ว แต่น้ำไม่เสียใจเลยสักนิด ไม่เสียใจ
“ อึ้ก ฮือๆ” น้ำไม่เสียใจ ที่ได้ทำอะไรเพื่อคุณฟอร์บ้าง ตลอดมาน้ำเป็นฝ่ายรับจากคุรฟอร์มาตลอด น้ำได้ทำเพื่อคุณฟอร์บ้างแล้ว
“ ฮือๆ”
“ จะร้องทำไม ไหนว่าไม่รัก ไม่รัก แล้วที่ร้องเพราะอะไร!?” เหนือว่า สับสนเจ็บปวด
“ ฮือๆ ………..” น้ำส่ายหน้าปฎิเสธ ยิ่งกลั้นยิ่งสะอื้นร่างกายไม่เป็นอย่างที่คิด
“ แกรักฟอร์!?”
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่!?”“ พิสูจน์” เหนือว่า
“ คุณเหนือจะให้น้ำพิสูจน์อะไรอีก แค่นี้ยังไม่พอหรือครับ!?”
“ ไม่พอ….” เหนือว่า จะให้เขาเชื่อว่ารักเขาได้ยังไง ในเมื่อร้องไห้จะเป็นจะตายขนาดนี้ แต่ทำไม !?
ทำไมยังบอกว่ามีใจ แต่สีหน้า การกระทำ ทุกอย่างมันไม่ใช่
“……คุณเหนือจะต้องให้น้ำทำอะไรถึงจะพอใจ!?”
“……………………………….” เหนือยังนุกถึงคำพูดของฟอร์ถาม
‘ถ้าเรากับน้ำรักกัน นายจะปล่อยน้ำไปไหม?’
ตอนนี้ฟอร์บอกมาแล้วว่ารักน้ำ แล้วน้ำล่ะ ………….???!!! ที่เห็นอยู่ตอนนี้คือ
“ แกรักฟอร์ใช่ไหม?” เหนืออีกครั้งแต่น้ำเสียงราบเรียบ
“ ไม่ครับ น้ำไม่ได้รักคุณฟอร์” น้ำตอบคำเดิม เหนือรู้สึกโล่งใจ เพราะหากว่าน้ำตอบว่ารักฟอร์เขาก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง
“……………………………….”
“ คุณเหนือ เชื่อน้ำนะครับ น้ำไม่เคยคิด อะไร อะไรกับคุณฟอร์เลย” น้ำอยากให้เหนือเชื่อ เชื่อใจเขา..
---------------------
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 429630 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก