26
3 วันต่อมา
เหนือหัวเสียเมื่อนักสืบที่จ้างสืบเรื่องน้ำไม่มีคืบหน้า ถึงจะให้สะกดรอยตามฟอร์ก็ไม่มีอะไรที่น่าสงสัย จะเป็นไปได้ไงในเมื่อฟอร์เป็นคนพาน้ำไปแต่ฟอร์ไม่เคยไปหาน้ำเลยสักครั้ง แล้วน้ำไปอยู่ที่ไหน?!
“ นี่พวกคุณทำงานกันยังไง!?” เหนือว่า จ้องหน้าคนสำนักงานนักสืบ
“ เป็นไปได้ยังไงที่ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย!?”
“ คุณเหนือใจเย็นๆก่อนครับ พวกผมทำงานกันเต็มที่แล้ว เป็นไปได้ว่าตอนนี้คุณน้ำเก็บตัวไม่ได้ออกไปไหน” คุณเหนือวัยกลางบอก
“แต่นั่นเป็นหน้าที่พวกคุณ!” “ ครับ แต่ผู้ชายที่คุณตามก็ไม่มีพิรุธว่าจะติดต่อกับคุณน้ำเลย จึงเป็นไปได้ว่า อาจจะมีใครอื่นอีก ผมอยากให้คุณเหนือคิด ว่าเห็นควรจะให้ตรวจสอบหรือสะกดรอยใครอีก”
“…………….” คนอื่น
นอกจากฟอร์ !?
“ เอารูปที่พวกคุณถ่ายทั้งหมดมาให้ผมดูอีกทีสิ!” เหนือว่าก่อนจะดูรูปที่ได้จากการสะกดรอยตามฟอร์ ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ฟอร์ไปเรียนแล้วก็กลับบ้าน จะมีบ้างที่ออกไปข้างนอก
แต่เดี่ยวก่อน
นี่ใคร?
“…………….” นี่น่าจะชื่อ กัส
ใน 3 วัน ฟอร์เจอกันถึง 2 ครั้งไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ฟอร์ไม่ได้สนิทกับฟอร์ถึงขณะถึงไปกินข้าวกัน 2 คน เขาไม่ยักรู้ว่า 2 คนสนิทกันขนาดนี้
“ คนนี้…?” เหนือว่าชี้รูปกัน
“ ครับ นักศึกษาคนนี้ ชื่อ กัส….”
“ คุณสะกดรอยผู้ชายคนนี้ให้ผมด้วย” เหนือว่าจ้องรูปในมือไม่วางตา
“……………….”
น้ำบอกได้ว่า 3 วันที่เขามาอยู่ที่เรียกไม่ได้ว่ามีความสุข แต่ก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ต้องคอยระวังเกี่ยวกับคุณเหนือ
ก็อก ก็อกน้ำหันไป มองนาฬิกา เพิ่ง บ่าย 2 โมง แต่วันนี้คุณกัสมีเรียนถึง 4 โมงเย็น
หรือว่าจะเป็นคุณเหนือ !?
“…!?...” ไม่มีทางคุณเหนือไม่มีทางรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ แต่ใจมันสั่น
ถ้าเป็นคุณเหนือจริงๆละ
ก็อก ก็อกเสียงเคาะประตูทำให้น้ำสะดุ้ง ก่อนที่จะได้ยินเสียงไขประตูและประตูเปิดออก
“……………………” น้ำเดินถอยหลัง ไม่กล้าเดาว่าใครที่เปิดประตูเข้ามา
“ น้ำ? ไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูเหรอ?” กัสเปิดประตูเข้ามาถาม มองน้ำที่ยืนหน้าซืด สีหน้าตื่นจ้องหน้าเขา
“ หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ?” กัสถามเอามือลูบหน้าไม่มา คิดว่าหน้าตัวเองมีอะไรผิดปกติ
“ ปะเปล่าครับ ไม่คิดว่าคุณกัสจะกลับเร็ว” น้ำบอก กัสคิ้วขมวดคิดในสิ่งที่น้ำพูด
“ คงนึกว่าฉันเป็นเหนือใช่ไหม?” กัสเดินเข้ามาวางถุงเบเกอรีบนโต๊ะ ก่อนที่จะบิดขี้เกียจซ้ายขวา
“ ครับ” น้ำตอบพยักหน้าเขาคิดว่าเป็นคุณเหนือจริงๆ
“ เป็นเหนือแล้วจะทำไม ทำหน้าเหมือนเห็นผีไปได้” กัสว่าไม่ได้รับรู้ถึงความกลัวของอีกฝ่าย เพราะไม่รู้ความจริงทั้งหมดว่าน้ำโดนทำอะไรมาบ้างและตั้งแต่เมื่อไร
“ ครับ”
“ เออนี่ขนม ฟอร์ฝากให้เอามาให้ เห็นบอกพรุ่งนี้จะซื้อขนมชั้นมาให้ วันนี้ให้กินเค้กไปก่อน” กัสบอก น้ำรีบมาดูถุงเบเกอรียิ้มหน้าบาน
“ คุณกัสครับ น้ำขอยืมโทรศัพท์โทรขอบคุณคุณฟอร์ได้ไหมครับ?” น้ำว่าราเริงเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ
“ เอาสิ” กัสว่ายื่นโทรัพท์ให้น้ำ แล้วเดินหลบออกมาไม่อยากที่จะเดินคำแสลงหู
เหนือใช้ชีวิตตามปกติที่เคยเป็น ชายหนุ่มคิดเสมอว่าน้ำไม่ได้มีอิทธิพลกับเขามากขนาดที่เขาจะต้องกระวนกระวายตามหาน้ำเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนครั้งแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ไม่จำเป็นเลย แต่สิ่งหนึ่งที่เขาปฎิเสธไม่ได้คือ เขาคิดถึงน้ำ
แม้เขาเขาจะนั่งอยู่เฉยๆ แต่ใจเขากลับไม่สงบ เอาแต่คิดเรื่องน้ำ ว่าตอนนี้น้ำอยู่ที่ไหน?อยู่กับฟอร์หรือเปล่า? และอยู่กันยังไง…นั่นทำให้เขาวิตก เขารับรู้ว่าฟอร์ชอบน้ำ และน้ำเองก็ดูเหมือนว่าจะชื่นชมฟอร์อยู่ไม่น้อย นั่นยิ่งทำให้เขาวิตก
มันต้องไม่เป็นแบบนั้น!?
น้ำ มันเป็นของของเขา มันไม่กล้าหรอกแต่ใจก็หวั่นเกรงอยู่ตลอดไม่งั้นมีหรือจะกล้าออกไปกับฟอร์
“……………..” เหนือพลิกตัวไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้
เขารู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับน้ำ ไอ้ความรู้สึกนี้ไม่รู้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่เขาต้านทานมันไม่ได้เลย
เขาต้องการน้ำ
เขาอยากจะกอดน้ำไว้ในวงแขนนี้ แต่อีกคนรึเวลาโดนกอดทำเหมือนจะเป็นจะตาย เวลาอยู่กับเขาก็ทำหน้ายังกะแบกโลกไม่ทั้งโลก ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด
เขาบอกตัวเองว่าไม่ต้องไปสนใจ กะอีแค่คนคนเดียว เขาจะเลือกที่ดีกว่านี้เท่าไรก็ได้ แต่สุดท้ายแล้วใจมันก็นึกถึงน้ำ แค่น้ำคนเดียวเท่านั้น
ถามตัวเองหลายครั้งว่าทำไมต้องเป็นน้ำ เป็นคนอื่นไม่ได้หรือไง?
“……………….”
จะใครก็ได้ แต่ความรู้สึกที่อยู่กับน้ำนั้นแตกต่างจากคนอื่น …
ตลอดมาสำหรับเขานั้น น้ำก็เหมือนของในบ้านที่เขาจะหยิบใช้เมื่อไรก็ได้ และจะให้ทำอะไรก็ได้เช่นกัน เพราะเขาคือเจ้าของบ้าน แต่น้ำคือ คนอาศัยที่ต้องสำนึกในบุญคุณ เมื่อยังเด็กเขาถามคุณแม่ว่าทำไมน้ำถึงไม่มีคุณพ่อคุณแม่ ไม่มีคุณป้า แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ คำตอบที่ได้รับทำให้เขาคิดว่าเขาโชคดีเหลือเกินที่มีพร้อมทุกอย่างในขณะที่น้ำไม่มีอะไรเลย ยิ่งโตขึ้นเขายิ่งเห็นความแตกต่างระหว่างน้ำกับเขา เมื่อยังเด็กเขารู้สึกมีสนุกเมื่อได้ใช้น้ำทำโน่นทำนี่ เพราะมันทำให้เขารู้สึกเหนือกว่าน้ำ ที่เป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ บางครั้งแม้เขาสงสารน้ำ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
ไม่รู้เมื่อไรที่เขาจะมองหาน้ำ ไม่รู้เมื่อไรที่เขาชอบให้น้ำอยู่ใกล้ และต้องการให้น้ำเอาใจใส่เขา ให้ความสำคัญกับเขามากกว่าใครๆ เขามักจะหงุดหงิด อารมณ์เสียที่น้ำมักจะเอาอกเอาใจฟอร์ และยิ้มระรื่นกับฟอร์ แตกต่างจากที่อยู่กับเขา แต่เขาก็มีวิธีแก้ นั่นคือต้นเหตุอยู่ตรงไหนก็ไปลงที่ตรงนั้นแหละ ในเมื่อน้ำเป็นต้นเหตุก็เอาไปลงกับน้ำ นั่นทำให้เขารู้สึกดี เมื่อคิดได้ว่าน้ำมันก็เป็นเด็กกำพร้าที่อาศัยบ้านเขาอยู่วันยังค่ำ ยังเป็นไอ้น้ำที่ต้องเชื่อฟังเขาโดยไม่โต้ตอบ ซึ่งมันสิ่งที่ควรจะเป็น
“…………………….”
แต่แล้วฟอร์กลับบอกว่าชอบน้ำ ทั้งที่ไม่น่าเป็นไปได้
เขาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ทั้งที่ไม่เชื่อว่าฟอร์ชอบน้ำจริงๆ แต่มันทำให้เขารู้ใจตัวเอง หัวใจยัดเหยียดความรู้สึกนี้…ให้เขา
“…………………….น้ำ….”
สำนักงานนักสืบโทรหาเหนือในตอน 8 โมงเพื่อรายงายความคืบหน้าที่เหนือให้สะกดรอยตามกัส และให้สืบย้อนหลังตามที่เหนือบอก
ฟอร์มาหากัสมาที่นี่ในวันที่ฟอร์พาน้ำออกมาจากบ้านจริงๆ เป็นอย่างที่เขาคิด ไม่นึกเลยว่าลองให้ดูกล้องวงจรปิดที่คอนโดกัสในวันนั้นแล้วจะเจอจริงๆ สุดท้ายติดสินบนแม่บ้าทำสะอาด บอกว่าตอนนี้กัสอยู่กับเพื่อนอีกคน และเป็นคนคนเดียวกันกับคนที่อยู่ในรูปที่ให้ดู
“…………..” ที่แท้นายก็ให้น้ำมาอยู่กัส คงคิดว่าฉลาดแล้วสินะที่ใช้คนที่เราไม่คิดจะสงสัย แล้วยังให้น้ำเก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหนอีก แต่นายลืมไปว่า เราไม่ใช่คนโง่
เช้าวันต่อมาเหนือมาที่คอนโดกัส และรอจนกัสออกไปแล้ว ก่อนที่จะห้องกัสที่เขาได้หมายเลขห้องมาเรียบร้อย
“ …………………”
ก๊อก ก็อก เหนือเคาะประตูแล้วยืนรอให้ใครสักคนมาเปิดประตู ขณะเดียวกัน น้ำกำลังเก็บจานที่เพิ่งทานข้าวเช้าเสร็จมารวมไว้ในซิงค์ เพื่อจะล้าง
“….คุณกัส ลืมของเหรอ?” น้ำคิดว่าเป็นกัสที่เพิ่งออกมาย้อนกลับเข้ามา เด็กหนุ่มจึงเดินไปเปิดประตูโดยไม่ลังเล
“….คุณ ก….” เมื่อเปิดประตูออก น้ำมองเห็นเหนือ เด็กหนุ่มมือเย็นเฉียบยืนนิ่ง
คุณเหนือ!?
“ ……………..” เหนือยักยิ้ม เดินผ่านน้ำเข้ามาในห้อง
“ ห้องกัสนี่ก็น่าอยู่ดีเหมือนนี่” เหนือว่ามองไปรอบๆไม่ได้จับจ้องที่ใดเป็นเวลานาน ก่อนที่จะหมุนตัวกลับมามองน้ำ
ในที่สุดก็เจอตัวสักที ในที่สุดก็เจอ…
“ คุณเหนือ!?” น้ำว่าไม่เต็มเสียง ยังเปิดห้องทิ้งไว้
“ สนุกนักใช่ไหม? ที่ให้คนอื่นตามหาไปซะทั่ว หรืออยากรู้สึกว่าตัวเองสำคัญ” เหนือว่า
“ คุณเหนือ
น้ำ…”
“ หนีออกมาตอนที่ฉันไม่อยู่ และยังออกมากับฟอร์ ได้กันหรือยังละ!?”
“ คุณเหนือ น้ำกับคุณฟอร์ไม่ได้มีอะไรกัน อย่าว่าอะไรคุณฟอร์เลยครับที่คุณฟอร์พาน้ำมาที่นี่เพราะคุณฟอร์เห็นว่าคุณเหนือ………..คุณเหนือจะพาน้ำกลับไปก็ได้”
“ ทำไมไม่พูดไปเลยละว่า เพราะฟอร์เห็นว่าฉันทำร้ายแก เลยพาแกออกเพราะช่วยแก พระเอกเนอะส่วนฉันมันก็ตัวร้าย” จะปกป้องฟอร์ไปถึงไหน? เห็นๆกันอยู่ว่าฟอร์เป็นคนผิดที่พาคนของฉันไป
“ ไม่ใช่อย่างงั้นครับ ไม่ใช่
!?...”
“ ยังไงแกก็ไม่เคยมองว่าฉันดีอยู่แล้ว จะยังไงก็ช่างเถอะฉันไม่สน แต่ฉันขอถามหน่อยเถอะใครเป็นคนสัญญาว่าจะอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะไม่ต้องการ และใครบอกว่าการอยู่กับฉันมันคือหน้าที่ แล้วทำไมถึงหนีมาแบบนี้!?” ฉันมันตัวคนเดียว เชื่อใจใครไม่ได้ทั้งนั้น
“ น้ำไม่ได้หนีนะครับ ยังไงน้ำก็จะกลับไปอยู่แล้ว”
“ อย่ามาโกหกดีกว่าน้ำ
!?”
“ จริงๆครับ น้ำจะกลับไปกับคุณเหนือตอนนี้เลยก็ได้”
“ เหรอ ไม่ใช่แกจะทำให้ฉันเป็นไอ้ตัวร้ายมาพาแกกลับไปหรือไง!?”
“ แล้วคุณเหนือจะให้น้ำทำยังไง!?”
“ แกออกมาเองแก็ต้องกลับไปเอง คนอื่นจะได้ไม่ว่าฉันบังคับขู่เข็นแกอีก แกจะต้องกลับไปด้วยตัวเอง…
ไม่ใช่เพราะฉันไปทำอะไร”
“……………”
“ หรืออยากให้ฟอร์เห็นใจ จนเพื่อนต้องมาผิดกัน แค่นี้ยังวุ่นวายไม่พอใช่ไหม?”
“ ไม่ใช่ครับไม่ใช่” น้ำปฎิเสธส่ายหน้า เขาไม่ได้อยากนำความวุ่นวายมาให้ใครเลยโดยเฉพาะคุณฟอร์ ไม่เคยคิดเลย
“ ไม่ใช่ก็ดี วันนี้บอกกัสว่าแกจะกลับบ้าน และรู้ใช่ไหมต้องพูดว่าอะไร?”
“………………….” น้ำนิ่งหดหู่ รู้ว่าตัวเองต้องพูดว่าอะไร แม้จะไม่อยากพูด
“ เข้าใจไหม?!” เหนือดึงแขนน้ำเข้ามาหาตัว เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น
“ ………………..ครับ”
“ หรือถ้าแกคิดจะหนีไปไหนก็ได้ แต่ยังไงฉันก็ตามตัวแกกลับมา!” เหนือว่า ก่อนที่เดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มจะพาตัวน้ำกลับไปด้วยก็ย่อมได้ แต่เขาไม่ทำแบบนั้นเพราะหากว่าเขาพาน้ำกลับไป เรื่องมันก็ไม่จบ ฟอร์ก็คงตามมาหาน้ำที่บ้านอีก แต่ถ้าน้ำเป็นคนกลับมาบ้านโดยที่เหมือนว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ฟอร์จะได้รับรู้ว่านี่เป็นความต้องการของน้ำเอง เขาไม่ได้บังคับ คนที่เข้ามายุ่งต่างหากที่ ‘เสือก’ เข้ามาเอง แม้จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
“………………..” น้ำเข่าอ่อนนั่งลง ความรู้สึกมันแน่นไปหมดเหมือนไม่มีทางออก เป็นความจริงที่เขาสัญญาไว้กับคุณแม่ว่าจะไปไหน เป็นความจริงอีกเช่นกันที่เขาก็บอกคุณเหนือแบบนั้น
เขาจะเป็นคนอกตัญญูไม่ได้ คุณแม่ชุบเลี้ยงเขามาสิบกว่าปี แลวยังดีกับเขามาก ทำให้เขารู้สึกถึงความรักและความอบอุ่นของแม่ที่โหยหา ชีวิตนี้ให้ไปแล้ว….
น้ำนั่งนิ่งมองออกไปนอกระเบียบตั้งแต่บ่ายจนกระทั่งกัสกลับมา
“ โห้ ห้องสะอาดซะ” กัสว่าเมื่อเข้ามาในห้อง เขาจำได้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันที่พนักงานทำความสะอาดของคอนโดจะมาทำ เพราะฉะนั้นคนที่ทำก็คือน้ำ แม้ว่าน้ำจะช่วยทำความสะอาดทุกวันอยู่แล้วแต่วันนี้สะอาดเป็นพิเศษ เพราะแม้แต่ผ้าปูโต๊ะกินข้าวยังเปลี่ยนใหม่ ไม่รู้ไปหาเจอได้ยังไง
“ คุณกัสครับ?” กัสหันหน้ามาแบบขอไปที เพราะกำลังวางข้าวของบนโต๊ะ
“ หืม?”
“ คือ น้ำจะกลับบ้านนะครับ” น้ำว่ายืนขึ้น กัสถอนหายใจก่อนที่พูดขึ้น
“ น้ำเราคุยเรื่องนี้กันแล้วไม่ใช่เหรอ? มีอะไรอีกละ?”
“ ครับน้ำรู้ แต่น้ำเกรงใจคุณกัส แล้ว…”
“ ไม่ต้องเกรงใจ ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไร ดีซะอีกมีคนทำความสะอาดห้องให้ทุกวัน” กัสพูดแทรกน้ำขึ้นมาอีก
“ แต่ยังไงน้ำก็อยากกลับบ้าน”
“ น้ำ!” กัสเสียงแข็ง
“ นะครับ น้ำอยากกลับบ้านจริงๆ…..น้ำคิดถึงบ้าน” น้ำว่า
“ ………………”
“ น้ำคิดถึงทุกคนที่บ้าน …น้ำคิดถึงคุณเหนือ…………”
“ ทั้งที่เหนือทำร้ายน้ำแบบนั้นน่ะนะ”
“ครับ น้ำ…..รักคุณเหนือ” น้ำว่าหลบสายตา
“ ก็เลย อยากกลับไป”
“ครับ” น้ำพยักหน้าอีกครั้ง กัสเดินเข้าไปไม่รี่รอ
“ น้ำ…………….. ถามจริงๆเถอะน้ำรักเหนือจริงๆใช่ไหม?”
“ครับ” มันไม่สำคัญหรอกครับว่าน้ำรักใคร เพราะยังไงน้ำก็ต้องกลับไปอยู่ดี
“ แล้วรู้สึกยังไงกับฟอร์?” กัสถาม น้ำตาเบิกกว้างตกใจกัสยิ่งมั่นใจว่าน้ำชอบฟอร์
“ คุณกัสถามทำไมครับ?”
“ เพราะฉันได้ยินน้ำละเมอบอกรักฟอร์!” ตาของน้ำยิ่งเบิกกว้างกว่าเดิมก่อนที่หันหน้าหนีไปทาง
“ น้ำแค่ละเมอ ไม่รู้หรอกครับว่าพูดอะไรไปบ้าง” น้ำบอกกำมือแน่น เขารู้สึกราวกับว่าโดนคุณกัสมองทะลุผ่านไปถึงความรู้สึกนึกคิด
“ ไม่ใช่เพราะเป็นความลึกๆที่ปกปิดไว้ในตอนที่มีสติเรอะ?”
“ ไม่ใช่ครับ น้ำ …
น้ำ…..น้ำไม่ได้รักคุณฟอร์ น้ำรักคุณ…เหนือ คุณกัสอย่าพูดแบบนี้เลยครับ” น้ำว่าถอยห่างจากกัส
“ น้ำ…”
“ ……………………..นะครับคุณกัส ให้น้ำกลับบ้านเถอะ” น้ำว่า กัสคิดว่าคราวนี้เขาไม่อาจรั้งน้ำไว้ได้นอกจากใช้กำลัง แต่เขาไม่อยากทำเช่นนั้น คนเราจะบังคับกันไปได้นานแค่ไหนกัน
“ จะกลับก็กลับ แต่รอเจอฟอร์ก่อนได้ไหม อย่างน้อยคนที่พาน้ำมาก็คือฟอร์”
“ก็ได้ครับ” น้ำว่า เขาเองก็อยากเจอคุณฟอร์เหมือนกัน เขาจะได้บอกความตั้งใจจริงที่คิดไว้ให้คุณฟอร์ได้รับรู้ต่อไปคุณฟอร์จะได้ไม่ต้องสนใจอะไรเขามากมายอีก แม้ว่านั่นจะเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึกที่แท้จริงก็ตาม
กัสโทรหาฟอร์ เล่าเรื่องน้ำจะกลับบ้านและให้ฟอร์มาที่คอนโด ฟอร์ขอคุยกับน้ำไม่ต้องการมาที่นี่เพราะไม่อยากให้รู้เหนือรู้ที่อยู่ของน้ำ แต่น้ำปฎิเสธที่จะคุยทางโทรศัพท์ ฟอร์จึงรู้ว่าน้ำตั้งใจจะไม่อยู่แล้วจริงๆ เขารีบมาที่คอนโดกัสทันที
เมื่อฟอร์มา กัสก็ทำทีออกไปหาอะไรกินข้างนอกปล่อยให้ฟอร์กับน้ำอยู่ด้วยกันตามลำพัง
“ น้ำ ทำไม?! เกิดอะไรขึ้นมาฉันสิ?” ฟอร์ถาม ไม่ต้องการให้น้ำกลับไปหาเหนือ
“ น้ำอยากกลับบ้านและน้ำก็เกรงใจคุณกัสมาก”
“ เอางี้น้ำไปอยู่บ้านฉันก่อนก็ได้” ฟอร์ว่า
“ อย่าเลยครับ น้ำไม่อยากให้คุณฟอร์และครอบครัวเดือดร้อนไปมากกว่านี้” น้ำว่าไม่ยอมสบสายตากับฟอร์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ ไม่เดือดร้อยเลยน้ำ ทุกคนอยากช่วยน้ำทั้งนั้น” ฟอร์ว่า ใจเสียที่น้ำจะกลับไปหาเหนือ
“ น้ำไม่มีอะไรให้ช่วยหรอกครับ น้ำอยู่กับคุณนม คุณเหนือก็มีความสุขดี ..นะครับคุณฟอร์น้ำอยากกลับบ้านจริงๆ คุณฟอร์อย่ารั้งน้ำไว้เลย ที่แล้วๆมาน้ำขอบคุณคุณฟอร์มากจริงๆ แต่ยังไงน้ำก็อยากกลับไป”
“ เพราะเหนือเหรอ?” ฟอร์ถาม
“
ก็……..ด้วยครับ คนรักกันก็อยากอยู่ด้วยกัน” คำตอบน้ำแทงใจฟอร์จนเจ้าตัวสูดหายใจเข้าสึกเต็มปอด
“ ไม่ว่าน้ำจะโดนทำอะไร ก็ไม่โกรธเหนือเลยเหรอ?” ฟอร์ถามจ้องหน้าน้ำแม้อีกคนจะไม่ยอมสบตาด้วย
“ ครับ” น้ำว่าพยักหน้า คำตอบน้ำทำให้ฟอร์รู้ว่าน้ำรักเหนือมาก แม้เขาอยากจะเอาตัวไปแซงก็ยากเหลือเกิน
“ ไม่ทำให้รักเหนือน้อยลงเลยเหรอ?”
“ ไม่ครับ” น้ำส่ายหน้า เขาอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน
“ ฉันมันคงเป็นแค่คนอื่น….”
“ ไม่ครับ
ไม่ใช่!” น้ำว่าจับมือฟอร์ไว้แน่น
“………………………………” แม้จะยังแปลกใจแต่ฟอร์ก็กุมมือน้ำเอาไว้
“ สำหรับน้ำคุณฟอร์ไม่เคยเป็นคนอื่น ….คุณฟอร์เป็นคนสำคัญในชีวิตน้ำมากกว่าที่คุณฟอร์คิด คุณฟอร์เหมือนแสงตะวันที่ทำให้ชีวิตน้ำอบอุ่น คุณฟอร์..ทำให้…………….ขอบคุณนะครับ” น้ำหยุดก่อนที่ตัวเองจะพูดล้ำเส้นไปมากกว่านี้
“………………………………” ฟอร์ดึงแขนน้ำเข้าหาตัวช้าๆก่อนที่กอดน้ำไว้ในที่สุด เขาไม่อาจจะบอกว่ารักน้ำได้ เพราะน้ำรักเหนือ น้ำเป็นแฟนเหนือ หากว่าเขาพูดออกไป เขาก็เป็นคนทรยศเหนือเหมือนที่โดนสบประมาทเอาไว้
น้ำเผลอกอดตอบด้วยความถวิลหาก่อนที่รู้สึกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง น้ำรีบผลักฟอร์ออกไปแต่ฟอร์กลับยิ่งกอดน้ำแนบแน่น
“ คุณฟอร์ปล่อยน้ำเถอะครับ!?”
“ น้ำ เคยคิดจะรักฉันบ้างไหม?” ฟอร์ถามทั้งที่รู้ว่าไม่ควร น้ำถึงกลับหัวเต้นเต้นระรัวเมื่อได้ยิน
ผมรักคุณฟอร์ตั้งนานแล้วครับ คุณฟอร์อย่าถามแบบนี้ อย่ากอดน้ำแบบนี้เพราะมันทำให้น้ำมีความสุข เหมือนว่าคุณฟอร์ชอบน้ำ
“ คุณฟอร์ปล่อยเถอะครับ ปล่อยครับ!?” อย่าทำแบบนี้เลยครับ เพราะน้ำคิด
น้ำคิดนะครับ
น้ำคิดว่า คุณฟอร์อาจจะชอบน้ำ
เพราะว่าน้ำรักคุณฟอร์ แค่คุณฟอร์ทำอะไรให้นิดหน่อยน้ำก็คิดเข้าข้าตัวเองแล้ว รู้ไหมครับ
“ อย่าทำแบบนี้เลยครับ !?”
“
น้ำ ฉัน…” ริมฝีปากฟอร์สั่น
“ คุณฟอร์ปล่อยน้ำเถอะครับ ทำแบบนี้ผิดต่อคุณเหนือนะครับ” น้ำว่า สติทำให้ฟอร์ยอมคลายอ้อมแขนจนน้ำถอยออกมา
“ น้ำกลับนะครับ” น้ำว่าหันหลังให้ฟอร์ น้ำตาเอ่อล้นคลอพร้อมที่จะไหลอาบลงมาทุกเมื่อ
“ ไม่ต้องไปส่งน้ำนะครับ น้ำไม่อยากให้คุณเหนือเข้าใจผิด” น้ำว่าวิ่งออกไป ฟอร์คิดจะตามไปแต่คิดได้ว่าเขาไม่ควรถลำใจไปมากกว่านี้ เมื่อกี้เขาก็เกือบจะบอกรักน้ำไปแล้ว
“…………………………….”
น้ำวิ่งพ้นประตูออกมา น้ำตาก็ไหลทะลักเต็มหน้าเหมือนกับว่า น้ำตาได้ไหลเผื่อแผ่ไปให้อีกคน
“ อึ้ก ฮือ” น้ำกลั้นเสียงสะอื้นจนตัวสั่นเทิ้ม ร่างกายยังเหลือไออุ่นจากอ้อมแขนเมื่อกี้ แต่ยิ่งก้าวเดินไออุ่นนั้นก็ค่อยๆแผ่วหายไปจนโอบกอดตัวเองให้ก้าวต่อไปได้
กัสที่หลบดูรอเหตุการณ์ มองน้ำแล้วหดหู่ก่อนที่จะกลับไปหาฟอร์
“ ฟอร์?”
“ ทำไมกัส ทำไมต้องเป็นน้ำ ทำไมเป็นน้ำ?” ฟอร์เจ็บปวดสาหัสยิ่งกว่าสาหัส ไม่เคยคิดไม่เคยเข้าใจการไปรักคนที่ไม่ควรรักไปรักคนที่ห้ามรัก แม้จะรักแค่ไหนก็พูดออกไป แม้ว่าความปรารถนาดีก็แสดงออกได้ไม่เท่าใจคิด
“ ทำไมนายต้องรักน้ำ หรือทำไมน้ำต้องเป็นแฟนเหนือ …”
“……………….”
*****************
ขออภัยที่หายไปหลายๆวัน
มีกิจ อันต้องทำให้สำเร็จ
ซึ่งก็ยังไม่ลุลวงไปได้
วันจันทร์ลุยต่ออีก 
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 374792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก