หัวข้อ: [ กลรัก ... เปื้อนสี ] แล้วนะครับ !!!!

[NumPing]

โอ๊ย ฮา ประโยคของน้ำมนต์น่ารักมาก

โป้สมหวังแล้วนะแก ทำตัวดี ๆ ล่ะ จะได้รักกับน้ำมนต์ไปนาน ๆ

[fahsai]

“ปีปีโป้ ป่ะป่ะปีปีโป้  :p”   
นายปีโป้คงไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว 



 

[maxiez2p]

ถ้าอายุเป็นเพียงแค่ตัวเลข  เพศมันก็เป็นแค่ตัวอักษร

เอ๋อ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมานึกไม่ออก

[Still_14OC]

ป๊าดดด ติโธ๊ะ   ไม่ใช่ยน้ำมนต์ คิดไม่ได้นะเออ   เป็นไง จี๊ดเลย มั้ย ปีโป้จ๋า   

[Crossley]

น้ำม้นนนนนน จะน่ารักไปไหนลูก
เจอตอนบอกอยากดูหนังนี่ก็ดาเมจแล้วนะ
เจอคำสุดท้ายที่นอนตายเลย 

[ao16]

น้ำมนต์นี่แอบเกรียนป่าว 

[เฉาก๊วย]

  ถอนหายใจแรงๆ ให้โอ๊ต เพราะรักมานาน เพราะตัดใจไม่ได้ และเพราะขาดสติ ก็เลยต้องกลายเป็นแบบนี้
คงต้องทำใจยอมรับความจริง และกล้าที่จะขอโทษ เพื่อให้ความรู้สึกดีๆ ของเพื่อนกลับคืนมา

จุดประทัดให้คู่นายโป้กับน้ำมนต์ ในที่สุดก็แฮบปี้กันซักที ลุ้นมานานมากกกกกกก  ดีใจด้วยยยยย   

[changnoy]

ไม่ได้เม้นนาน แต่แอบอ่านตลอด หุหุ

[♠DekDoy♠]

  ฮาน้ำมานต์ ส่วนเรื่องโอ๊ตไว้เมนท์ดราม่าต่อตอนหน้า ตอนนี้อยากหวาน

[malula]

จะหวานกันไปไหน อ่านแล้วก็เขิน แต่แก้มไม่แดงเหมือนน้ำมนต์นี่สิ

[goonglovenut]

 :laugh:สะใจอ่ะ น้ำมนต์โคตรน่ารักเลย คิดได้ไง คำที่เขียนใส่เฝือกน่ะ
คำคมดีเนอะ ถ้าอายุเป็นเพียงตัวเลข เพศเป็นแค่ตัวอักษร อืม ถูกต้อง

[no.fourth]

น้ำมนต์น่ารักอ่ะ

ปีปีโป้ ป่ะป่ะปีโป้ 

[patee]

อ่านทันแล้วจ๊ะ..... เหนื่อย

น่ารักมากๆเลย พี่โป้กับน้องน้ำมนต์

โอ๊ต....น่ากลัวนะ 

[lungkhao]

ตอนที่ 32  เขินต่อเนื่อง เรื่องยังไม่ถึงไหน



ภาพของเต้นท์ที่วางเรียงรายในสนามบาสของวิทยาลัย ซุ้มกิจกรรมต่างๆตามแต่ละสาขาตั้งอยู่เรียงราย ผลงานศิลปะของนักศึกษาแต่ละคนถูกจัดวางอย่างเข้าที่เข้ารอย นักศึกษาเจ้าของผลงานประจำตามจุดแสดงผลงานของตัวเอง คอยผู้คนที่สนใจ และคณะกรรมการ ตลอดจนครูอาจารย์เจ้าของวิชาเข้ามาดูและให้คะแนน


ใช่แล้วครับ วันนี้เป็นวันงานวิชาการของวิทยาลัยผม วันที่ผมและเพื่อนๆในสาขาต้องขนผลงานทั้งเทอม ตลอดจนโปรเจคที่ทำต่างๆมานำเสนอต่ออาจารย์และผู้สนใจที่จะเข้ามาชม มาถ่ายรูป และมาซักถามผลงานของแต่ละคนกัน ปีหนึ่งอย่างพวกผมนำเสนอผลงานจิตรกรรม ปีสองจะเป็นประติมากรรม ส่วนปีสาม จะออกแนวสถาปัตยกรรมขนาดเล็ก ผลงานต่างๆถูกจัดไว้ในแต่ละส่วนของวิทยาลัย งานมีสองวันครับ คือวันนี้และวันพรุ่งนี้ วันนี้ก็จะมีพิธีเปิดเล็กน้อย และก็ผู้บริหารก็จะเดินมาชมผลงาน ช่วงบ่ายๆก็จะมีนักเรียนโรงเรียนละแวกใกล้เคียง


“ฮัลโหล” ผมรับโทรศัพท์จากเบอร์ที่โทรเข้าหาผมบ่อยสุดในช่วงนี้

“ทำอะไรอยู่ ได้นอนหรือยัง” อีกคนถามผม เพราะรู้ว่าผมเตรียมจัดซุ้มเกือบทั้งคืนที่ผ่านมา

“ไปแอบงีบมาพักนึงแล้ว” ผมบอกนายปีโป้ ที่จริงนายปีโป้ก็มาเฝ้าผมทั้งคืน ก่อนที่ผมจะไล่ให้ไปนอน เพราะวันนี้จะมีสอบในช่วงเช้า

“เดี๋ยวกูสอบเสร็จแล้วจะไปหานะ”

“อืม”

“คิดถึงนะ”

“เว่อร์ไปละ เพิ่งจะห่างกันไม่กี่ชั่วโมง” อยู่ๆก็เริ่มรู้สึกว่าร้อนหน้าครับ ทั้งที่เช้าๆแบบนี้แดดก็ไม่ได้มากมายอะไร

“ก็กูไม่อยากจะห่างมึงสักนาทีนี่หน่า บอกกูหน่อยสิว่าคิดถึงกูมั๊ย”

“ไม่เอา ไม่บอก”  ผมพูดพร้อมกับรีบเดินออกมานอกเต้นท์แสดงงาน สงสัยอยู่ที่อับไป เลยรู้สึกร้อน

“มึงไม่บอก กูทำข้อสอบไม่ได้แน่ๆ” ดูครับ ข้ออ้างเค้า

“บอกเร็วๆ กูจะเข้าห้องสอบแล้ว” ยังเร่งอีก

“อืม ตั้งใจทำข้อสอบนะ” ผมบอก

“แค่นี้ ?”

“ถ้าอยากได้มากกว่านี้ก็ตั้งใจทำข้อสอบ แล้วจะบอกเมื่อสอบเสร็จ” ผมตั้งเงื่อนไขไป

“จริงนะมึง ถ้าโกงกู กูจับปล้ำกลางงานแน่ แค่นี้นะครับบบบ” ไม่รู้ว่าจะเป็นคำขู่ หรือจะหวานใส่กันแน่ ผมชักจะปรับอารมณ์กับคนนี้ไม่ถูกแล้วสิ




“น้ำมนต์ อยู่นี่เอง ชั้นตามหาตั้งนาน” เสียงช้างน้อยเรียกผมครับ

“มีไรเหรอ ช้างน้อย” ผมหันไปถาม

“จะเข้าพิธีเปิดแล้ว เข้าห้องประชุมกันเถอะ” ช้างน้อยบอก

“อืม ไปสิ” ผมเดินตามช้างน้อยไป



ช่วงพิธีเปิดนักศึกษาทุกคนจะต้องเข้าไปทำพิธีที่ห้องประชุมของวิทยาลัยครับ ลำดับการก็เป็นไปตามลำดับการทั่วไป มีการกล่าวจากประธานเล็กน้อย พอเสร็จลำดับพิธีสำคัญ พวกเราก็ทยอยกันมาคอยตามจุดต่างๆของตัวเอง เพื่อรอการเดินชมของคณะผู้อำนวยการ และแขกอาวุโสต่างๆ


ผมกับเพื่อนๆอยู่ใกล้กันครับ ซึ่งระดับชั้นของพวกผมจะเป็นระดับชั้นแรกที่ถูกเข้าชม อาจารย์ที่สอนพวกผมก็จะถือกระดาษรอให้คะแนน คะแนนพวกนี้จะใช้เป็นคะแนนสอบปลายภาคไปเลยครับ จึงดูมีความสำคัญกับพวกเราทุกคน


กว่าจะผ่านช่วงชั้นของเราไป ก็ปาไปจะสิบโมงแล้วครับ ไม่มีใครรู้หรอกครับ ว่าใครได้อะไรเท่าไหร่ แต่ทุกคนรู้สึกเหมือนกันคือโล่งครับ 


“เฮ้ออออ เสร็จสักที หวางไป ได้แรงอก” เสียงช้างน้อยดังมา เมื่อคณะอาจารย์เดินผ่านไป

“เดี๋ยวนี้หัดพูดสำเนียงใต้นะช้างน้อย” หญิงแอบแซว

“อุ๊ยตาย ชั้นพูดอะไรออกไป” ช้างน้อยทำท่าเขินอายเล็กน้อยที่โดนหญิงจับได้

“เค้าพยายามฝึกให้เนียนนะหญิง” ผมขอเหน็บบ้าง

“แหมนังน้ำมนต์ เดี๋ยวนี้ปากดีนะยะ ใช่ซี้ มีแฟนเป็นนักเลงนี่ ใครจะไปกล้าต่อปากต่อคำ” เธอจีบปากจีบคอด่าผม แถมสายตายังจ้องจิกให้ผมแทบพรุนไปทั้งตัว  เรียกรอยยิ้มให้คนที่อยู่รอบได้เกือบทุกคน


“น้ำมนต์ยิ้มแย้มแบบนี้แล้วน่ารักดีเนอะ” เพื่อนผู้ชายในสาขาคนนึงพูดขึ้น

“เออ ใช่วะ ปกติไม่ค่อยเห็นยิ้มแย้ม ร่าเริงแบบนี้เลย” อีกคนพูดเสริม

“ก็จะไม่ให้ยิ้มแย้มได้ไงละคะ คนเค้ากำลังอินเลิฟ” ช้างน้อยไม่รอช้ารีบแถลงไข

“พูดไปนั่นช้างน้อย” ผมรีบขัดช้างน้อย

“เอ๊ย ดูตอนนี้สิ ตอนเขินยิ่งน่ารักวะ นี่ขนาดเราเป็นผู้ชายยังหลงเลยนะเนี่ย พวกผู้หญิงละ” เพื่อนคนแรกพูดขึ้นอีก ก่อนจะเรียกให้เพื่อนผู้หญิงคนอื่นมาดูด้วย ตอนนี้ผมเลยเหมือนกำลังถูกรุมมองจากทุกคน แต่ก็เป็นพวกเพื่อนๆในสาขาของผมนั่นแหละครับ คงเป็นครั้งแรกๆมั้งครับ ที่ผมได้ยิ้มแย้มให้กับคนเหล่านี้ 

   บางทีผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ผ่านมาผมเป็นคนยังไง เย็นชา เฉยๆ หรือว่าหยิ่ง จนบรรดาเพื่อนๆผมไม่ค่อยกล้าที่เข้ามาคุยด้วย แต่วันนี้หลายๆอย่างมันคงจะเปลี่ยนไปแล้ว

“จริงด้วยเธอ น้ำมนต์ตอนเขินนี่น่ารักดีนะ ชั้นเห็นแล้วใจจะละลาย” กลุ่มเพื่อนผู้หญิงกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น ผมหันไปมองแล้วยิ้มให้

“อ๊ายยยยยยยยยยย ยิ้มแบบนี้ เอาหัวใจชั้นไปดีกว่าน้ำมนต์”  ผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้นอย่างขำขัน เรียกเสียงหัวเราะดังมาเรื่อยๆ

“ว้าย ตายแล้วพ่อเทพบุตรดุดณเดช คูกิมิยะ เจ้าของหัวใจนายน้ำมนต์เดินมานั่นแล้ว”  เสียงของช้างน้อยพร้อมกับสายตาที่มองไปข้างหน้า พลันทำให้สายตาทุกคู่ที่มองยังผม มองตามสายตานั้นไป


ภาพของผู้ชายที่ถือดอกกุหลาบหลายสีในช่อใหญ่ที่ห่อด้วยกระดาษสีน้ำตาลและมัดด้วยเชือกป่าน เดินมาพร้อมกับท่าทีเคอะเขิน ขาก้าวแล้วหยุดเหมือนไม่ค่อยกล้า ช่อดอกไม้ที่ถือเหมือนกับคนไม่เคยจับ รอยยิ้มที่มองมาทางผม ก่อนจะหันมองกลุ่มเพื่อนๆผมที่ยืนล้อมอยู่ แล้วท่าทางที่เหมือนจะเดินกลับนั้นอีก อะไรของเขาละนั้น


“พี่ปีโป้ขา เดินมาเถอะค่ะ  หนูลุ้นจนเยี่ยวเหนียวหมดแล้ว” เสียงช้างน้อยตะโกนไปให้คนที่ทำท่าลังเลได้ยิน ก่อนที่อีกคนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเดินมาอีกครั้ง


ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ภาพตรงหน้า ผู้ชายที่เคยไว้หนวดเครารุงรัง วันนี้หน้าใสเกลี้ยงอย่างกับเด็กน้อยประถม ผมเผ้าที่ไม่เคยเข้าที่วันนี้ผ่านการเซ็ตและจัดทรงมา เสื้อผ้าที่ไม่เคยถูกระเบียบ วันนี้แต่งครบชุดทุกระเบียดนิ้ว ผ้าเรียบกรีบแทบบาดหากคนเดินชน เดินผ่านกลุ่มเพื่อนผมเข้ามาอย่างสง่างาม ปานแบรดพริทเดินเข้างานรางวัลออสการ์


เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม สายตาที่เขินอายอย่างกับเด็กอนุบาลที่เต้นงานโรงเรียนครั้งแรก ส่วนผมตอนนี้หน้าร้อนแทบระเบิด ถ้าเป็นกาต้มน้ำคงมีไอควันเล็กๆออกมาตามรูขุมขน มือของอีกคนยกขึ้นเกาหัวขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ผมหลบตาออกไปมองเพื่อนๆที่ยืนยิ้ม ยืนลุ้น ยืนมองอย่างอึ้งกับสิ่งทีเห็น ก่อนจะได้ยินประโยคขัดกับการพรรณนาข้างบน


“อ่ะ กูให้” ประโยคสั้นๆสามพยางค์ พร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่หลายสียื่นมาให้ผม

“รีบรับสิ กูเขินนะ”  นายปีโป้เร่งเร้าผม พร้อมมือที่ยื่นดอกไม้ให้พยายามเขย่าให้ผมรับ ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นเกาหัวจนผมที่เซ็ตมาจะไม่เป็นทรงแล้ว

“ขอบใจนะ” ผมเอื้อมมือไปรับ ก่อนที่จะเอามาดมๆดู ทำไมมันช่างเยอะแยะหลายสีแบบนี้ละเนี่ย ผมมองมันอย่างสงสัย

“ก็กูไม่รู้ว่ามึงชอบสีอะไร เลยบอกให้เค้าเอามาให้ทุกสีเลย” คนที่ยืนตรงหน้าบอกผม

“แล้วเอามาให้ทำไม” ผมถาม

“ก็แสดงความยินดีไง ช้างน้อยบอกมา” นายปีโป้พูดพร้อมกับหันไปมองหน้าช้างน้อย

“อ้าว ตลาดวายแล้วค่ะ ประจำซุ้มของใครของมันเลยค่ะ หมดฉากหวานๆแล้ว ทำหน้าที่ของตัวเองไปค่ะ เรื่องชาวบ้านจบแล้ว” เสียงของช้างน้อยดังขึ้นมาบอกเพื่อนๆ เมื่อสายตาผมหันไปจ้องมอง


“ตลอดเลยสินะ รายนี้” ผมพูดออกมาเบาๆ อย่างกับไม่ได้ถือสาอะไร มองดูช้างน้อย หญิง ยืนจับกลุ่มพูดคุยกับเพื่อนๆผมในสาขาอยู่ในมุมหนึ่งไม่ไกลจากผมนัก


“ชอบมั๊ย ?” นายปีโป้ถาม

“อืม ชอบ” ผมตอบพร้อมกับก้มมองดอกกุหลาบหลายสีนั้นอีกครั้ง

“หมายถึงกูนะ ไม่ใช่ดอกกุหลาบ” อีกคนบอกมาพร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น ผมเงยหน้ามองพร้อมส่ายหัวให้เล็กน้อยกับความเจ้าเล่ห์ของคนที่พูด




“โกนหนวดด้วยเหรอ” ผมถามขึ้น

“อืม คนบางคนบอกว่าไว้หนวดแล้วหน้าเหมือนโจร” คนบางคนนั้นคงหมายถึงผม

“แบบนี้ก็ไม่ต่างกันมากหรอก” ผมบอก

“มึงนี่นะ กูอุตส่าห์เอาใจแล้วนะ ไม่ชมกูหน่อยละ ว่าหล่อกว่าเดิมมั๊ย” นายปีโป้พูดพร้อมกับยื่นหน้ามาหาผม ให้ผมสังเกตหน้าของเขาให้ชัดๆ


หน้าของคนตรงหน้า ไม่ต่างอะไรกับหน้าเด็กนัก ผิวที่ใส เกือบไร้ริ้วรอย มีร่องรอยสิวเล็กน้อย ปากที่ผมชมพู คิ้วที่เข้มเสริมให้ใบหน้าดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น แววตาที่ใสและข้างในมีใบหน้าของผมอยู่ รอยยิ้มที่ยิ้มไม่เต็มที่เหมือนกั๊ก หรือไม่ก็เขิน

“ว่าไงละ กูหล่อกว่าเดิมมั๊ย”

“อืม” ผมตอบไปสั้นๆ อีกคนถอยหน้าห่างออกไป แต่ยังไม่วายยิ้มกว้างเต็มหน้า เริ่มผุดสีผิวแดงๆขึ้นเล็กน้อย



พวกเราสองคนนั่งเงียบกันอยู่แบบนั้นอยู่พักใหญ่  ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าเงียบทำไม ก็นั่งอมยิ้มกันจนกล้ามเนื้อที่หน้าเกร็งไปหมด



“ทำข้อสอบได้มั๊ย” ผมถามทั้งที่ยังก้มหน้ามองเท้าตัวเองอยู่

“ก็ทำได้บ้าง” อีกคนตอบมาในท่าทางเดียวกับผม

“เอ๊ยยย มึงบอกว่าถ้าทำข้อสอบได้ มึงจะบอกอะไรกู” ก่อนจะเงยหน้า พูดเสียงดัง เพราะนึกอะไรบางอย่างได้

“บอกอะไร ?”

“มึงอย่ามาเนียน พูดมาเลย กูจำได้ อย่ามาทำเนียน พูดมาๆ” นายปีโป้ถามกลับมาด้วยท่าทีร้อนรน

“ไม่มีไร เราลืมไปแล้ว”

“ตลอดเลยมึง จำไว้เลยนะ”  คนตัวโตทำท่างอนนี่ ดูไม่ได้เลยนะครับผมว่า

“อ่าๆ บอกก็ได้” ผมบอก อีกคนหูผึ่ง หันหน้ามายิ้มๆเตรียมฟัง



“วันนี้ .. “

“น้ำมนต์ !!!!!!!!!!!!!!!!”  ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร เสียงช้างน้อยที่แหลมปรี๊ดดด พุ่งมาจนผมตกใจ อีกคนสะบัดหัวอย่างหงุดหงิด

“มีอะไรช้างน้อย” ผมตะโกนไปถาม

“มีคนมาหา น่ารักด้วย” ช้างน้อยบอกเรื่องรอง ก่อนจะบอกเรื่องหลัก

“ไปที่ซุ้มกันเถอะ” ผมบอกนายปีโป้

“ใครกันนะ มาขัดจังหวะสารภาพรักกู  หึหึ”  เสียงคนข้างหลังเดินบ่นมาเป็นระยะ




“สวัสดีครับพี่น้ำมนต์”  เสียงของเด็กสองคนดังมาตรงหน้า

“อ้าว เป้นัท ไม่ต้องสวัสดีหรอก เรารุ่นเดียวกัน” ผมบอก พร้อมกับทักเด็กสองคน ที่เพิ่งเคยเจอกันเมื่อไม่นานมานี้

“ดีพี่โป้” เป้ตะโกนทักนายปีโป้

“มาทำไมกันตอนนี้ หือ ?” คนข้างหลังถาม

“ก็โรงเรียนพามาตอนนี้ จะให้ผมมาตอนไหนได้ละ” เป้ตอบ

“มันขัดจังหวะกู” นายปีโป้กระซิบบอก

“อืม ก็ดี ผมชอบ”

“ไอ้เป้ มึงกวนตีนกูแบบนี้ ไปไหว้ครูรอกูเลยไป กูจะจัดมวยให้”

“พอกันทั้งสองคนเลย  ว่าแต่เป้ นัท มีอะไรถึงเรียกหาเรา” ผมห้ามไอ้สองตัวแสบ ก่อนจะหันมาคุยกับนัท ที่ยืนยิ้มอยู่

“เปล่าครับ พอดีว่าครูให้มาดูงาน แล้วนัทเห็นซุ้มนี้น่าจะเป็นซุ้มพี่น้ำมนต์ เลยให้พี่คนนั้นเรียกให้อ่ะครับ” นัทตอบมา

“บอกแล้วไง ไม่ต้องเรียกเราว่าพี่หรอก” ผมบอกนัทอีกที

“ไม่ได้หรอกครับ แฟนพี่ปีโป้ ก็เหมือนเป็นพี่พวกเรา ใช่มั้ยเฮียโป้” น้องนัทตะโกนถาม

“ดีมากน้องนัท น่ารักแบบนี้ น่าจะมีแฟนใหม่นะพี่ว่า”

“เอ๊ย พี่โป้ พูดงี้ได้ไง”

“ทำไมจะพูดไม่ได้”

“ถ้าไอ้นัทมีแฟนใหม่ ผมจะจีบพี่น้ำมนต์”

“มึงก็ลองดูสิ  ถ้าไม่อยากถูกกูบดกระดูก”

“นี่นาย ไปนั่งรอเงียบๆข้างหลังก่อนเลยไป เราจะแนะนำผลงานน้อง” ผมคิดว่าถ้านายปีโป้อยู่ด้วย คงไมได้แนะนำผลงานแน่ๆ เลยบอกนายปีโป้ไป

“นี่มึงไล่กูเหรอ ?” อีกคนถามมาหน้าตาเลิกลัก

“เปล่า แค่บอกว่าให้ไปนั่งรอ”

“เออ ก็ได้ กูเห็นแก่น้ำมนต์นะไอ้เป้” นายปีโป้ยังไม่วายพูดขู่อีก ผมยิ้มให้กับความดิบเถื่อนนั้น ที่นับวันก็เริ่มชินกับมันแล้ว



เมื่อนายปีโป้หลบมุมไป ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามรูปแบบของมัน กลุ่มเด็กนักเรียนของเป้นัท กรูเข้ามาถามที่มาที่ไปของผลงานของผมและเพื่อนๆ บ้างถามเทคนิค บ้างถามแรงบัลดาลใจ บ้างก็ถามเกี่ยวกับระยะเวลา มีเด็กๆไม่น้อยที่ขอผมถ่ายรูปด้วย  ผมก็ยิ้มยินดี แม้อันที่จริงผมก็ไม่ค่อยสู้กล้องเท่าไหร่นัก พอเด็กๆเห็นว่าถ่ายรูปกับผมได้ หลังๆผมเลยยืนให้เด็กๆเข้ามาถ่ายรูป มากกว่าจะได้พูดเกี่ยวกับผลงานศิลปะของตัวเอง  และเมื่อเยอะขึ้น ผมก็เริ่มมองหาตัวช่วย  หันไปเจอสายตาของนายปีโป้ที่เหมือนกับกำลังจ้องมองมาที่ผมพักใหญ่แล้ว สีหน้าไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นคนดียวกับตอนที่มา ดูหงุดหงิด เหมือนกับไปกินรังผึ้ง รังแตนที่ไหนมา ผมฉีกยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนพยักหน้าให้มาช่วยหน่อย


“หลีก หลีกให้หมด” เสียงของนายปีโป้ดังมาเบาๆ ก่อนแหวกกลุ่มน้องๆมัธยมที่เข้ามาจะขอถ่ายรูปกับผม

“อุ๊ยเธอ พี่คนนี้ก็น่ารักอ่ะ พี่คะ หนูขอถ่ายรูปหน่อยได้มั๊ย” น้องมัธยมคนนึงพูดขึ้นเมื่อเห็นนายปีโป้

“ว้าย น่ารักจริงด้วย” น้องคนอื่นๆเลยกรูกันตามไปทางนายปีโป้แทนผม ผมเลยรอดพ้นจากกลุ่มน้องๆนั้น ปล่อยให้นายปีโป้เป็นเหยื่อรายต่อไป


“นี่ แกจะให้พี่ปีโป้เผชิญกับชะนีเด็กตามลำพังเรอะ” ช้างน้อยถามผม

“อืม ปล่อยเขาไปเถอะ เราเหนื่อยละ”

“เด็กพวกนี้นี่นะ แทนที่จะสนใจผลงาน กลับมาสนใจผู้ชาย ชั้นละรับไม่ได้ ว่าแล้ว ชั้นก็ขอเก็บรูปคู่พี่ปีโป้สักรูปดีกว่า วันนี้มาซะหล่อเชียว แอร๊ยยย” ช้างน้อยบ่นๆไปคนเดียว ก่อนจะหยิบไอโพนขึ้นมาเดินแกวกฝูงชนเข้าไปหานายปีโป้






“สวยทุกรูปเลยนะครับ รูปของน้องน้ำมนต์นี่” เสียงผู้ชายคุ้นหูดังอยู่ข้างหลังผม

“อ้าว พี่เดช  ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ พี่ชมเกินไปแล้ว” ผมหันไปดู

“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะครับ” พี่เดชพูด

“อ่าครับ พอดีช่วงนี้ ..”

“มีแฟนแล้ว” ผมยังไม่ทันได้หาเหตุผลมาพูด พี่เดชก็พูดขัดขึ้น

“เออ ใช่ น้ำมนต์มีแฟนแล้ว” และยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร มือใหญ่ของชายร่างสูงก็เดินมาโอบบ่าผมไว้

“มึงนี่หวงจริง อะไรจริงนะ กูไม่ทำอะไรผิดเป็นครั้งที่สองหรอก ถึงกูจะชอบก็ตามเถอะ” พี่เดชพูดกับนายปีโป้

“ใครมันจะไปรู้  กูพลาดเพราะความไว้ใจมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้กูรักจริง กูไม่มีวันพลาดให้ใครแน่”

“กูคงไม่มีวันได้ความไว้วางใจจากมึงแล้วสินะ”

“ความไว้วางใจมันก็เหมือนแก้ว ถ้าพลาดทำตกไปครั้งหนึ่ง รอยร้าวก็เกิด ให้กลับมาเป็นแก้วที่สวยงามแบบเดิมคงยากวะเพื่อน” นายปีโป้บอกเพื่อนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่มันดูเป็นรอยยิ้มที่อาบด้วยยาพิษ

“ยังไงซะ สักวันกูจะทำให้มึงเห็น ว่าแก้วใบที่ร้าว มันก็ยังใส่น้ำดื่มได้ มันคงดีกว่าแก้วที่วางอยู่ข้างมึง บางใบแค่ไว้ประดับ บางใบก็ไว้ทำร้ายตัวมึงเอง” พี่เดชพูดอะไรให้ผมรู้สึกงงเล็กน้อย

“พี่กลับก่อนนะน้องน้ำมนต์” ก่อนที่จะหันมาบอกลาผม ผมยิ้มให้แกเล็กน้อย ผมหันมองสีหน้าของนายปีโป้ ที่อยากจะเข้าใจความรู้สึก แก้วใบไหนกันที่พี่เดชพูดถึง แก้วใบไหนกันที่วางไว้แค่ประดับ ใบไหนกันที่มีแต่อันตรายกับตัว


“มีอะไรรึเปล่า” ผมพูดบอกอีกคนที่ยืนมองพี่เดชขับรถออกไป


“ไม่มีอะไรหรอก” คำพูดนี้ เชื่อแล้วว่ามันเป็นคำโกหกที่จับติด

“อืม ไม่มีไรก็ดีแล้ว ยิ้มๆสิ เด็กๆจะได้ขอถ่ายรูป” ผมไม่อยากจะซักไซ้อะไรมาก ถ้าอีกคนยังไม่พร้อมบอก ก็ไม่อยากจะไปเท้าความ

“ไม่เอาแล้ว กูอึดอัด เขินกล้องด้วย” นายปีโป้ตอบมาแบบยิ้มๆ

“พี่คะ ขอถ่ายรูปพี่สองคนคู่กันหน่อยได้มั๊ยคะ” ยังไม่ทันขาดคำ ก็มีน้องนักเรียนมาขอถ่ายรูปอีกแล้ว

“ได้สิครับ ถ่ายพี่คู่คนนี้ใช่มั๊ย” นายปีโป้ที่บอกว่าเขินกล้อง ตอนนี้หายเขินซะงั้น

“หนึ่ง สอง ซั่ม” เสียงของน้องผู้หญิงที่นับจังหวะ ก่อนกดชัตเตอร์เก็บภาพของพวกเราสองคน




นั่นคงเป็นรูปคู่รูปแรกของผมกับนายปีโป้ รูปที่นายปีโป้ยืนชิดแนบกายผม แขนใหญ่ๆนั้นโอบกอดผมไว้หลวมๆที่เอว  มืออีกข้างเอื้อมมาจับมือผมไว้ รอยยิ้มของเราเพิ่มขึ้นตามจังหวะนับ แม้ว่าเสียงชัตเตอร์จะดังผ่านไปแล้ว แต่มือที่โอบหลังและที่จับไว้ยังคงที่ ไม่ได้รับการปลดปล่อยแต่อย่างใด


“ปล่อยได้แล้ว” ผมบอก

“ไม่ปล่อย จนกว่าจะบอกว่าจะบอกอะไรกู”

“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์”

“ใครกันแน่ที่เจ้าเล่ห์  บอกมา ไม่งั้นกูจูบตรงนี้แน่”  นายปีโป้พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาหาผม

“แล้วเมื่อเช้าถามว่าอะไรละ” ผมก้มหน้าเล็กน้อย แล้วถามไป

“ถามว่าชอบกูมั๊ย” นายปีโป้บอก

“ไม่ได้ถามแบบนี้นี่”

“เป็นคำถามดอกเบี้ย เนื่องจากมึงบอกกูช้า”

“เจ้าเล่ห์มากไปละ”

“ชอบมั๊ย ?” อีกคนถามย้ำ

“ชอบสิ”  ผมตอบไป อีกคนยิ้มออกมาเห็นฟันเกือบครบ 32 ซี่ หน้าที่ไร้หนวดเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย







“ดอกไม้นะ ไม่ใช่คน”


 

[เฉาก๊วย]

55555555+  โดนน้ำมนต์เอาคืนซะงั้น 

เอ่อ..ไอ้คุณเดชพูดอะไรทิ้งไว้แบบนั้นคะ กลับมาเฉลยด่วนนนนนน 

[♠DekDoy♠]

แอร๊ยยยยยหวานเวอร์

[Still_14OC]

นายเดช รู้ อะไร ดีๆ เด็ดๆ มาเล่าแจ้ง แถลงข่าววงใน ให้คนอ่านบ้างซิ

[no.fourth]

 

[sam3sam]

หวานเว่ออออ

แต่ไอ้พี่เดชมันรู้เรื่องอะไรหว่า
แล้วเรื่องนั้นมันเกี่ยวกับไอ้พี่โอ๊ตด้วยมั้ย

[CarToonMiZa]

 

[♥a2k♥]

โอ๊ยน้ำมนต์น่ารักมากกก
มีลางว่าปีโป้จะซวยเพราะเพื่อนชอบกล

[yayee2]

หวานกันไปกับลุคใหม่ของนายปีโป้
ที่เดชพูดแก้วเป็นพิษน่ะหมายถึงโอ๊ตเหรอ

[ranyoo]

น่าร๊ากกกกกก   

[gookgik]

ปีโป้นิวลุกส์ น้ำมนต์ก็น่ารัก  เล่นเอาเขินกันไป

พี่เดชเหมือนจะรู้อะไรดีๆ เลย แต่เดาว่าต้องมีแก้วอยู่ 1 ใบที่หมายถึงโอ๊ตแน่ๆ  เฮ้อ จะออกอาการรักแรง แค้นแรงป่าวนิ


 

[silent_loner]

พอเป็นแฟนแล้วหวานซะ  

[patee]

 

[Akamei]

น่ารัก ก  กเกิ๊น นน
ปีโป้เปลี่ยนไปนะ
กร๊าก ก ก ก ก  ก

[Crossley]

เริ่ดแล้วค่ะ อ่านไปทุบขาทุบแขนตัวเองไป 
แต่มาสะดุดตรงอีพี่เดชเนี่ย จะสื่ออะไรไม่ทราบยะ

[changnoy]

คนสงสัยแต่อิพี่เดช คนเขียนมาชี้แจงแถลงไขด่วนนนนน

[LalaBam]

เอาน้าเดช? ไปเก็บด่วน