หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน โดย aoikyosuke

[Simply Blue]

มาต่อเรื่องของเรากันดีกว่า  กำลังสนุก

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

น้ำฝนเริ่มมีรู้ตัวเองแล้วว่ามีใจให้คุณปู และเริ่มหาทางเข้าใกล้มากขึ้นด้วยวิธีต่างๆนานา มาลุ้นน้ำฝนกันหน่อยดีกว่า

ไอ้ปูเดินจากไปแล้ว พร้อมกับทิ้งให้น้ำฝนนอนกุมท้องร้องโอดโอยอยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ อาการจุกเสียดยังคงอยู่ แต่จู่ ๆ ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มระเรื่อขึ้นมา

“เจ้บเจ็บ.....แบบนี้ทั้งเจ็บทั้งจุกเลย........”

หนุ่มร่างสูงใหญ่หันกลับไปมองคนที่ทั้งวิ่งทั้งเดินนั้นอีกครั้ง ด้วยความไม่เข้าใจ

แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มระรื่น

แปลกแฮะ...

ก็ผู้ชายเหมือนกันนะ....ดูยังไงก็เห็นคุณปูเป็นผู้ชาย แรงก็เยอะขนาดนี้ หมัดก็หนัก ต่อยทีแทบทรุด
แถมนิสัยด้วยแล้วล่ะก็...ไม่ต้องพูดถึงเลย....ปากนี่ด่าได้ตลอดทุกเรื่อง

ข้อดีมีบ้างมั้ยเนี่ย

แต่สองสามวันมานี้......ดูยังไง ก็รู้สึกว่าคุณปูน่ารักดีนะน่ารักแบบแปลก ๆ ขึ้นทุกวัน

แปลกดี.....น่ารักได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคปู- ฝน ตอน คนทำขนม

เขาเป็นคนยังไงกันนะคุณปู......

ปากเขาก็ร้ายกาจ ชอบด่า เจอทีไรก็ด่าทุกที

ตบหัวบ้างล่ะ หาเรื่องชกต่อยบ้างล่ะ

ช่วงนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีแผลเหมือนทุก ๆ วัน ตีกันไม่เจ็บบ้างเหรอ แปลกดีนะ ทำไมถึงชอบใช้กำลังขนาดนั้น อย่างคุณปูจะอ่อนโยนเป็นหรือเปล่านะ

ใบเสร็จรับเงินในกระเป๋าถูกกางออกอีกครั้ง พร้อมกับที่ น้ำฝนนั่งคิด

ขายจริง ๆ เหรอ แลกกับเงิน เอาเงินมาจ่ายค่าเทอมให้น้องงั้นเหรอ

เมื่อช่วงบ่ายไปที่โรงเรียนของเด็กคนนี้มา แล้วก็ได้เจอเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เธอเรียนอยู่ชั้นประถม
ดวงตาแป๋วแหวว แต่หน้าคล้าย ๆ กันกับคุณปู เลยขออนุญาตคุณครูประจำชั้นคุยกับเธอด้วยหน่อย

บอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของคุณปู แล้วก็เลยแอบถามว่าอยู่ที่บ้านคุณปูเป็นยังไงบ้าง

น้องกุ้งเธอบอกว่า คุณปูทำกับข้าวอร่อย

ซักผ้าเก่งที่สุด

แล้วก็ใจดี......

เวลาร้องไห้ก็กอด.....

พอถามว่า แล้วทำไมเขาถึงหน้าตาเละเทะอย่างนั้นทุกวัน น้องกุ้งบอกว่า เพราะพี่ชายต้องไปชกมวยที่ค่ายมวย
บางครั้ง ก็ไข้ขึ้นหลายวัน แต่ก็ยังไป แต่จะเป็นอย่างนี้ก็ช่วงที่โดนให้ออกจากงาน ถึงต้องไป

เธอเล่าแล้วก็ร้องไห้

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ร้องไห้ และบอกว่า พี่ชายต้องดูแลพี่ของหนูด้วยนะ

แค่ได้ฟัง ...... สงสารเธอจนบอกไม่ถูก

ถามถึงพ่อกับแม่ เธอบอกว่า แม่ไปอยู่สวรรค์แล้ว แล้วเธอก็ก้มหน้าร้องไห้

แถมซ้ำยังเล่าให้ฟังว่า ตอนนี้พี่ชายไม่ต้องไปชกมวยแล้ว เพราะว่าตอนนี้ได้งานทำ สิ้นเดือนนี้พี่ชายยังจะซื้อตุ๊กตาตัวที่อยากได้ที่หน้าปากซอยให้อีก

ฟังแล้ว บอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าที่ฟังมันจริงหรือเปล่า

คนอย่างคุณปู ที่เคยทะเลาะต่อยตี.....ปากจัด หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว เป็นคนอย่างนั้นเหรอ

พนันบอลน่ะ เล่นจริงหรือเปล่า

แล้วที่ว่าไปโต๊ะสนุ๊กบ่อย ๆ ล่ะ

ตอนเย็นที่เจอกัน ตอนกำลังรีบเดิน นั่นน่ะไปไหนกันแน่......

แล้วเรื่องที่ว่า....ขาย....ตัว..ล่ะ....เรื่องนั้น....น่ะ ขอให้ไม่ใช่เรื่องจริงเถอะ

แค่คิดว่าคุณปูต้องไปมีอะไรกับใคร ก็รู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหวขึ้นมา

ในบ่ายวันนั้น ก่อนกลับน้ำฝนก็เลยสั่งไอศกรีมมาเลี้ยงเด็ก ๆ ในชั้นของน้องกุ้ง แล้วก็ลากลับ

กลับมาแล้วก็พบว่าตัวเอง นั่งมองใบเสร็จรับเงินที่คุณปูเขาทำหล่นไว้ครั้งก่อน

ก่อนที่น้ำฝนจะลุกพรวดพราดขึ้น และใส่รองเท้า ถือร่มเดินออกไปจากห้อง เดินลิ่ว ๆ ไปที่ป้ายรถเมล์
ที่มักจะเจอกับไอ้ปูอันธพาลบ่อย ๆ

นั่งรอตั้งแต่ช่วงบ่าย......

จนเย็นก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ

แปลกแฮะ คุณปูนะคุณปู เวลาอยากเจอไม่มาให้เจอ แต่เวลาที่ไม่อยากจะเจอล่ะก็.....เจอกันบ่อยเหลือเกิน
น้ำฝน นั่งหัวเราะ และหมุนร่มในมือไปมาหลายรอบ ชะเง้อคอรอให้คนปากจัดนั่นกลับมาซะที

แต่ก็ไม่มีวี่แวว

สุดท้ายจึงหยิบใบเสร็จรับเงินค่าเช่าห้องมานั่งดู

บอกเลขที่ห้องด้วยนี่ งั้น ถ้ารอแล้วไม่เจอ ก็ต้องไปหาด้วยตัวเอง

ใบหน้าคมอมยิ้มเมื่อนึกถึงท่าทางร้าย ๆ นั้น

น้องกุ้ง....เธอคงชอบขนมหวานอร่อย ๆ งั้น ไปซื้อขนมที่ร้านเค้กดีกว่า....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พนักงานที่กำลังยกถาดขนมออกมาจัดที่หน้าร้าน ทำให้ น้ำฝน ต้องเดินเลี่ยงไปอีกทาง มองอยู่นานว่าจะซื้ออะไรดี ก็ปรากฏว่า....ได้เป็นขนมปังใส่ไส้กับ เอแคร์มาหนึ่งกล่อง เลือกไปเรื่อย ๆ ก็ดูเหมือนว่าขนมในถาดจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

“เฮ้ยปู......ยกถาดขนมอันใหม่ออกมาดิ......ในเตาอบอ่ะ”

เสียงเจ้าของร้าน เป็นชายร่างท้วม พร้อมกับที่ภรรยาที่กำลังตั้งท้องนั่งอยู่ที่เครื่องคิดเงิน หันมาส่งยิ้มให้กับน้ำฝนที่หันไปมองตามเสียง

ถาดขนมถาดใหม่ถูกยกออกมาแล้ว.........พร้อมกับที่ใครคนหนึ่งในชุดเสื้อชอร์ปสีเทา สวมผ้ากันเปื้อน และมีหมวกคลุมผมเรียบร้อย เดินหน้ามัน ถือถาดขนมออกมาจัดให้เข้าที่

“คุณปูไม่ใช่เหรอ........แล้วทำไมถึง......”

น้ำฝนยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น พร้อมกับที่สายตาไปประสานกับคนที่ยืนจัดขนมอยู่ห่าง ๆ

“เฮ้ยยยยยยยยยยย”

ไอ้ปู อันธพาลร้องเสียงหลง แทบจะยกถาดขึ้นปิดหน้าด้วยความอาย

ตายห่าแล้ว

แบบนี้มันจะรู้มั้ยว่ากูเลือกเรียน เอกวิชาคหกรรม......

“อ้าวเพื่อนปูเหรอ......” เจ้าของร้านเอ่ยถามและก็ส่งยิ้มให้ เล่นเอาไอ้ปูแทบจะมุดหน้าลงใต้โต๊ะด้วยความอาย

“ไม่รู้....ผมไม่รู้จักกับมัน”

เสียงของคนที่เอาถาดปิดหน้า...ทำให้น้ำฝนต้องรีบเดินเข้าไปดูให้ชัด ๆ

“รู้จักครับ...........เพื่อนผมเอง.....คุณปู....มาทำอะไรที่นี่ครับ”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามและพยายามดึงถาดที่ปิดบังใบหน้าของไอ้ปูออก แต่ก็โดนดึงถาดกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น

“ตอนนี้โรงเรียนส่งปูมาฝึกงาน..........แต่ต่อไปปูจะเป็นพ่อครัวเอกน่ะ........อนาคตปูจะเปิดร้านเบเกอรี่เป็นของตัวเองใช่มั้ย”

หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะแคชเชียร์เอ่ยแซว....ทำให้ไอ้ปู แทบไม่มีหน้าอยู่ต่อ ลากให้น้ำฝนออกมายืนคุยกันที่หน้าร้าน

“พี่ครับ....เดี๋ยวผมขอตัวแป๊บนะครับ”

ไอ้ปู ตะโกนบอกเจ้าของร้าน และไปยืนเท้าสะเอวมองหน้าของไอ้ตัวซวยที่ยืนหัวเราะไม่ยอมหยุด

“รู้ว่าคุณปูเรียนช่าง.....แต่ไม่รู้ว่าเป็นช่างทำขนม....ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

น้ำฝนกลั้นเสียงหัวเราะแทบไม่อยู่ และมองสภาพของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ผ้าสีขาวผูกปมเป็นสามเหลี่ยม คาดผมเอาไว้ และชุดที่ใส่ก็มีผ้ากันเปื้อนสีขาว สวมทับอีกชั้น
ดูดี ๆ ก็เข้าทีอยู่เหมือนกันนะนี่ ดูน่ารักดีไปอีกแบบ

“หัวเราะห่าอะไร....เดี๋ยวกูยันให้หลังหักเลย....เงียบเลยนะไอ้สัตว์นี่”

และแล้วไอ้ปูที่เหลือบซ้ายและขวาและพบว่าไม่มีใครมองอยู่ ก็เหวี่ยงหมัดเข้าท้องของน้ำฝนแบบเต็ม ๆ ไปหนึ่งครั้ง แต่ยังดีที่ฝ่ามือแกร่งนั้นรับได้

“เจ็บครับ....คราวก่อนยังจุกอยู่เลย....เห็นผมเป็นกระท้อนไปได้ยิ่งทุบก็ยิ่งหวานเหรอครับ....ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

น้ำฝนยืนหัวเราะแล้วหัวเราะอีกอย่างไม่อาจหยุดได้

พร้อมกับที่ไอ้ปูถือโอกาสยกมือขึ้นตบหัวของน้ำฝนไปหนึ่งครั้ง และเดินเข้าไปหลังร้านด้วยความโมโห

โดยมีน้ำฝนเดินตามเข้าไปเลือกขนมหลายอย่าง เลือกไปขำไป แล้วก็เหลือบมองคนที่วิ่งไปวิ่งมา บางครั้งก็นวดแป้ง และบางครั้งก็กำลังบีบครีมแต่งหน้าเค้กอยู่

หนุ่มร่างสูงใหญ่ ยืนยิ้มไปเลือกขนมไป

และเห็นว่า ไอ้ปูอันธพาล ยืนชี้หน้าอยู่ในส่วนของครัวด้านหลัง

น้ำฝนหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเลือกขนม และจ่ายเงิน เมื่อขนมถูกแพ็คใส่กล่องเรียบร้อย

ก่อนจะหิ้วถุงขนมเดินออกจากร้าน
และหันกลับไปมองที่ร้านนั้นอีกครั้ง

ก่อนจะลอบยิ้มและบ่นกับตัวเองเสียงเบา เมื่อนึกถึงคนหมัดหนัก เท้าหนัก ปากจัด
ทำตัวเหมือนอันธพาล คนที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ในร้านขนม

................................น่ารักชะมัด............................

...............................คนอะไรน่ารักจริง ๆ.....................

TBC….

อิอิ คุณปูทำขนมอร่อยขนาดนี้ แล้วตัวคนทำอร่อยขนาดไหนกันน๊า....... 55555

[AcOustic_Guitar]

โอ๊ย ปูกะฝน น่ารักโครต อิอิ 

[acht]

 

น่าร๊ากกกกกที่สุด

[mumumama]

 :m21:หน้าไม่ให้ แต่ใจรัก(ทำขนม) เหรอคร้าบ คุณปู 

[detective Q]

แว๊กกกกกกกกก
แบบนี้ก็มี
ไม่เคยรู้นะเนี่ยว่า
ช่างกลเค้ามีคหกรรม
แว๊กกกกกกกกก
อืม
อยากรู้จริงๆว่าใครรุกใครรับเนี่ย

[My name M]

 ..ผมว่าน่าจะอร่อยน่ะครับ

ผมเฝ้าเรื่องนี้อยู่น่ะครับ

เพราะชอบมากครับ

อ่านแล้วสนุกมากมาย ได้อะไรหลายอย่าง

ชอบมากกกกกกกกกกกกก

[*~Kisa~*]

ทำขนมเก่ง 

น่ารัก 

[My name M]

 

มาเป็นกำลังใจให้ครับ  แล้วมารอด้วย

บอกแล้วว่าชอบเรื่องนี้

[graydragon]

แล้วฝนก็เข้าใจปูซะที 

[three]

เอาล่ะสิ

[niph]

 
เกินความคาดหมายแฮะ

[Turn_righT]

   หม่ำปูเลย...ดูซิว่าหวานกว่าขนมอ๊ะป่าว 

น่าร้ากกกกก...มากมาย  คู่นี้เขารักกันแบบรุนแรงเนอะ

เป็นกำลังใจให้คนโพสด้วยจ้า....

[Simply Blue]

เหอ เหอ ตอนที่แล้วเริ่มมีปิ๊งๆๆๆ กันแล้ว นิดหนึ่ง จะไปอย่างง้ยกันเน๊อคู่นี้ 
ความรักที่เพิ่งเริ่มขึ้น จะมีอุปสรรคอะไรให้ฝ่าฝันกันอีก  มาช่วยกันลุ้นหน่อยนะ

ความเดิมตอนที่แล้ว

ก่อนจะหิ้วถุงขนมเดินออกจากร้าน
และหันกลับไปมองที่ร้านนั้นอีกครั้ง

ก่อนจะลอบยิ้มและบ่นกับตัวเองเสียงเบา เมื่อนึกถึงคนหมัดหนัก เท้าหนัก ปากจัด
ทำตัวเหมือนอันธพาล คนที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ในร้านขนม

................................น่ารักชะมัด............................

...............................คนอะไรน่ารักจริง ๆ.....................


ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู – ฝน ตอน คำสั่งของครอบครัว

น้ำฝนเดินหิ้วถุงขนมกลับบ้าน และนั่งกินบราวนี่ที่ซื้อมาซะเอง ตอนแรกจะเอาขนมไปฝากน้องกุ้ง แต่เล่นมีพี่ชายทำขนมแบบนี้ ขืนเอาไปฝากจะกลายเป็นว่าเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนกันพอดี อยากรู้จริง ๆ เลยนี่ก็ฝือมือของคุณปูด้วยเหรือเปล่า

อร่อยมากเลย

คุณปู.....

นึกถึงตอนที่เห็นครั้งแรกในร้านขนมแล้วก็ตกใจ ทำไมถึงได้ ทำอะไรแบบนั้นได้ มันดูไม่เข้ากันเลยสักนิด
ที่ผู้ชายตัวโต ๆ มานวดแป้งทำขนมแบบนั้น

แต่ว่า ผ้ากันเปื้อนสีขาว

กับหมวกคลุมผม

ทำไมถึงได้เข้ากันขนาดนั้น

น้ำฝนนั่งกินไปหัวเราะไป และนึกไปถึงเรื่องวันก่อน ๆ รู้อย่างนี้จูบไปซะก็ดีตอนนั้น ไม่น่าปล่อยเลย
ถ้ารู้ว่าทั้งหอมทั้งหวานขนาดนี้ คงไม่ปล่อยหรอก.....

ขนมในถุงถูกส่งเข้าปาก เวลาเคี้ยวคนกินก็นึกถึงใบหน้าของคนทำ

คุณปูชอบเก็กหน้าโหด แล้วก็ทำเสียงโวยวาย

ตอนนั้นไม่ชอบ แล้วก็รำคาญ

แต่ตอนนี้ดูยังไง ก็หนีคำว่าน่ารักไม่พ้นเลยจริง ๆ
น้ำฝนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

................กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่น่ะ...........

เกลียดคุณปูไม่ใช่เหรอ

แล้วยัง.........

ถุงขนมในมือ ถูกน้ำฝน นำไปหย่อนลงในถังขยะไม่กล้ากินต่อ........

เสียงโทรศัพท์ภายในห้อง ทำให้ต้องรีบไปรับสาย

“น้ำฝน......เดือนหน้าหมั้นเลยแล้วกันนะ.....เดี๋ยวเรียนจบแล้วก็จะได้แต่งงานเลย”

“ครับพ่อ”

เสียงทุ้ม ๆ ตอบกลับไป ก่อนจะวางสาย และเดินกลับไปที่ถังขยะอีกครั้ง

หยิบถุงขนมขึ้นมาจ้องมอง ด้วยความสับสน
................ชีวิตที่ต้องเดินตามที่ทางบ้านเลือกให้ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะขัดแย้งด้วย เพราะพี่ชาย ที่ริอาจขัดขืนพ่อกับแม่.....สุดท้ายก็ไปไหนไม่รอด....กลับมาอยู่ใต้อาณัติของพ่อกับแม่เหมือนเดิม

ที่ขอมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตามลำพังแบบนี้

ก็คงใช้ได้แค่ช่วงที่ยังเรียนไม่จบนี้เท่านั้น

ถ้าเรียนจบแล้วก็ต้องไปสืบทอดกิจการที่บ้าน

ที่สำคัญ...........คำสั่งเด็ดขาดก็คือ....ห้ามรักหรือชอบใคร.....ถ้าคน ๆ นั้น ไม่ใช่คนที่พ่อกับแม่เลือกให้
ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นอย่างพี่ชาย

ถุงขนมถูกเปิดออกพร้อมกับที่น้ำฝน ลงไปนั่งอยู่บนพื้นพรม

ก่อนจะนึกไปถึงใบหน้าของคนที่ช่างเอะอะโวยวายด่า
แถมยังชอบท้าตีท้าต่อยคนนั้น

“ไม่ใช่ว่าผม....จะชอบคุณปูหรอกนะ.....ผมก็แค่คิดว่า....คุณปูถึงลำบากแต่ก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง.....”

หนุ่มร่างสูงใหญ่บ่นเสียงเบา ก่อนจะเดินมาทอดกายลงนอนที่โซฟา

และยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก

รอยยิ้มในวันฝนตกยังอยู่ในความทรงจำ
พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วก็เริ่มกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

อยากเห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง
แต่ก็อยากลืม

จะทำยังไงถึงจะลืมภาพนั้นได้สักที

TBC…..
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน สิ่งที่อยากทำ

"น้ำฝนวันศุกร์กลับมากินข้าวที่บ้านด้วยนะลูก..."

เสียงที่กรอกมาตามสายโทรศัพท์ ทำให้น้ำฝน ต้องจำใจตอบรับ

"ครับคุณแม่..ผมทราบแล้วครับ"

ไม่ว่าครอบครัวจะพูดอะไรจะสั่งอะไรน้ำฝนก็ต้องทำตามห้ามขัดขืน ให้หันซ้ายต้องหันซ้าย ให้หันขวา ต้องหันขวา
ครั้งหนึ่ง พี่ฟ้า เคยไม่ทำตามคำสั่งของพ่อกับแม่ และก็ถูกกดดันจนในสุด ก็ต้องกลับมาอยู่กับครอบครัว
กลับมาเป็นตุ๊กตาให้พ่อแม่จับหันซ้ายหันขวาอีกครั้ง ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกับน้ำฝนตอนนี้เลย

เรียนเทควันโด้ เพราะคุณพ่อต้องการให้เรียน

เรียนหนังสือให้เก่ง ต้องเรียนให้ดีที่สุด เพราะเป็นคำสั่ง

อนาคตไม่เคยต้องคิดอะไร เพราะมีคนคิดให้หมดแล้ว
จำได้ว่าสมัยเด็ก ๆ เคยแอบอ่านหนังสือการ์ตูน และพ่อแม่จับได้ จึงไม่ให้แตะอีก
อยากเล่นเกมส์เหมือนคนอื่น ๆ เขา ก็ทำไม่ได้ เพราะพ่อกับแม่บอกว่า ทำให้สายตาเสีย และไม่ก่อให้เกิดประโยชน์

โตขึ้นมา ถึงได้ติดเกมส์ออนไลน์ เล่นขนาดหนักจนไม่มีแฟน
ซึ่งมันก็ไม่สำคัญหรอก เพราะพ่อกับแม่ก็หาไว้ให้แล้วไม่ต้องไปเสียเวลาหาให้เปลืองเวลาเล่นเกมส์เลยสักนิด

คำขอที่อยากได้ คือขออิสระ ก่อนที่จะต้องกลับไปอยู่ภายใต้คำสั่งของพ่อกับแม่
และได้รับอนุญาต แค่ 1 ปีเท่านั้น

ที่จะสามารถทำอะไรตามที่ใจอยากจะทำได้ หลังจากเรียนจบ ก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อกับแม่เลือกให้

ครั้งหนึ่งน้ำฝนเคยคิดว่า ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องคิด ไม่ต้องตัดสินใจอะไรเลย เพราะจะมีคนคิดและตัดสินใจให้แล้วหมดทุกอย่าง

ไม่มีสิ่งที่อยากได้

ไม่มีสิ่งที่อยากจะเป็น

ไม่มีสิ่งที่อยากจะทำ

เพราะอนาคตถูกวางไว้ให้หมดแล้ว แม้กระทั่งผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูก ก็ถูกกำหนดไว้ ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
คนคนนั้นก็คือคนที่จะมาเกื้อหนุนกิจการของครอบครัวหลังจากแต่งงานกัน

แขนที่ก่ายอยู่ที่หน้าผาก ค่อยลดลงและหนุ่มร่างสูงใหญ่ ค่อยหยัดกายลุกขึ้นนั่ง

ขนมในกล่อง..........

ที่คุณปูเป็นคนทำ...

.ดีจังเลยนะ คนที่มีอิสระอย่างนั้น
ถึงเหนื่อย ถึงลำบาก
ก็ยังรู้ว่า ต้องทำอะไรต่อไป
ไม่เหมือนน้ำฝน ที่ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งที่ครอบครัวเห็นสมควรให้ต้องทำตามอยู่เสมอ



ท้องฟ้าข้างนอกมืดครึ้ม....สายฝนกำลังจะพัดโหมกระหน่ำ

หนุ่มร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน และเดินไปรูดม่านหน้าต่างให้ปิดลง

ไม่อยากเจอฝน....

ชื่อน้ำฝน

แต่เขาก็เกลียดฝนเหมือนกัน......เวลาที่ฝนตก.....เหมือนหายใจไม่ออก

สายฝนที่พัดโหมกระหน่ำ...ยิ่งทำให้ทุกข์ทรมานใจ

เพราะเป็นวันที่ เจ้าแมวตัวเล็กที่เก็บมาเลี้ยงเอาไว้เป็นเพื่อน ถูกนำออกไปปล่อย

พ่อกับแม่ไม่ให้เลี้ยง....เพราะไม่มีประโยชน์

แม้จะอ้างเหตุผลอะไรสารพัด ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงได้แต่เดินกลับเข้าห้อง
และแอบร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ เพราะความเสียใจ

สิ่งที่รัก จะถูกกำหนดไว้เสมอ

ต้องรักพ่อกับแม่.......ต้องรักสิ่งที่พ่อกับแม่เลือกให้

ห้ามทำอะไรที่เหนือกว่านั้น

แล้วถ้าเกิดว่าวันหนึ่ง..........หลงรักในสิ่งที่ครอบครัวไม่ได้เป็นผู้เลือกให้

ก็จะเหมือนกับพี่ฟ้า.....ที่เคยพยายามจะหนี

สุดท้ายก็ต้องกลับมาเป็นตุ๊กตาให้พ่อกับแม่เหมือนเดิม

ขนมในกล่องสีสันน่ากิน.........ขนมที่คุณปูเป็นคนทำ
น้ำฝนทอดสายตามองขนมในกล่องนิ่งอยู่อย่างนั้น
ปล่อยความคิดให้ไหลไปเรื่อย ๆ
จากนี้ไปเหลือเวลาอีกแค่ 8 เดือน.....

อยากจะอยู่กับสิ่งที่รัก....

อยากจะรู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร

อยากจะทำในสิ่งที่ชีวิตนี้ไม่เคยทำ

ถึงกลัว.....แต่ก็จะลองทำ

เพราะมันเป็นโอกาสแรกและโอกาสสุดท้ายที่จะได้อิสระ

น้ำฝนผุดลุกขึ้นยืน และเดินไปเปิดม่านดูก็ยังเห็นสายฝนที่ยิ่งตกหนักมากขึ้น พร้อมกับที่ท้องฟ้าส่งเสียงคำรามลั่น

ฟ้าข้างนอกยังมืดครึ้ม...

แต่ช่างมัน....อยากจะครึ้ม ฝนอยากจะตกเท่าไหร่ก็ช่างมัน

ร่มขนาดใหญ่ในลิ้นชักถูกหยิบขึ้นมา

และน้ำฝนก็ก้าวเดินออกจากห้องด้วยความรีบเร่ง.................

อยากไปหาคุณปู....

กลัวคุณปูจะเดินตากฝน.........

ไม่อยากให้หนาว

ไม่อยากให้ตัวเปียก

จะไปรับคุณปู

อยากไปหา

อยากเจอหน้าเหลือเกิน

TBC.....

เอาเข้าแล้วงั้ย อุปสรรคอันยิ่งใหญ่นี้จะผ่านมันไปอย่างงั้ยน๊า 
บุญคุณที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดู กับหัวใจ จะเลือกทางไหน ไม่ว่าทางไหน ก็ต้องเสียอีกทาง แล้วฝนจะทำอย่างไร
เวลาอีก 8 เดือนที่เหลือจะทำอย่างไร กับหัวใจ  มาช่วยกันลุ้นต่อน๊า

[My name M]

 

นั้นดิครับจะเลือกทางไหน....ระวางสิ่งที่เรียกว่าบุญคุณกับสิ่งที่เรียกว่าหัวใจ

เป็นกำลังใจให้มาลงต่อน่ะครับ

เพราะชอบเรื่องนี้จริง ๆ ครับ

น้ำฝนจะเลือกอะไรอ่ะครับ.....

[~ScAreD:SAcreD~]

น่าปวดหัวแทนน้ำฝนซะจริงๆ โดนบังคับไปซะทุกอย่าง

รออ่านตอนต่อไปนะครับ 

[DeShiWa]

 

แบบนี้น้ำฝนก็สบายแต่กายอะดิครับ

แต่ใจอะไม่สบายไม่อิสระเลยนะครับคุณน้ำฝน

แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ ลุ้นๆๆ

น้ำฝนเริ่มจะชอบปูละ แล้วปูละเริ่มชอบยัง

แต่ปุยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลยนิครับ

เหอๆๆ ปูน่ารักครับทำเพื่อน้องได้ขนาดนี้

มีพี่ชายแบบนี้คงปลื้มตายเลย

 

[graydragon]

พ่อแม่บางทีก็บังคับจนเกินไปนะ ไม่สนความรู้สึกของลูกเลย 

[My name M]

 


มารอคร้าบบบบ ผม

[mu_off]

 

ทำมายชีวิตคุงฝนช่างเศร้าเยี่ยงนี้ T^T

อ่านแล้วปวดใจ..งุงิๆ... 

ความรักกับเวลาอีก 8 เดือน.. 

เฮ้อออออออออ....

[Turn_righT]

เออนะ...เอากับเขาสิ  น้ำฝนน่าสงสาร  เพิ่งจะรู้ว่าชอบปูก็เจอทางตันซะแล้ว 

แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย...ถ้าจะเข้าหาปูตอนนี้  แล้วหลังจากแปดเดือนล่ะ

โอย...หนักใจแทน  ลุ้นมาตั้งนาน...ทำไมเป็นแบบนี้.....

[three]

คลุมถุงชนถึงจะเป็นนิยายก็เถอะมันยังเหลืออีกเหรอครับผม
8เดือนเท่านั้นรีบทำในสิ่งที่หัวใจเรียกร้องเถอะครับผม

[Simply Blue]

ความเดิมตอนที่แล้ว

น้ำฝนเหลือเวลาอีก 8 เดือนเท่านั้นก่อนจะเรียนจบและต้องกลับบ้านไปแต่งงานกับคนที่ทางบ้านหาไว้ให้ เค้าจะทำอย่างไรกับหัวใจตัวเองและปูคนที่รัก.... มาติดตามกันต่อเลย

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู - ฝน ตอน เพื่อน

และแล้วกูก็เปียกฝนอีก...ไอ้พวกห่าขโมยร่มกู....อย่าให้กูรู้นะว่าใคร ไม่เอาไว้แน่ แม่ง....

ตกหาพ่อมันเหรอวะฝนห่า........

ไอ้ปูอันธพาล เดินด่าฝนที่ตกหนักเหมือนเช่นทุกวัน.....หลังจากฝึกงานเสร็จ ตอนเย็นก็ต้องไปทำงานเป็นเด็กเสริฟที่ร้านอาหารต่อ
แต่ฝนมันตกก็เลยเซ็ง ไปไหนลำบาก น้ำแม่งก็ท่วงซอยอีก

กูละเบื่อ

เดินลุยน้ำแม่งทั้งวัน เสี่ยวแดกเลยกู

อยู่ดี ๆ ฝนก็หยุดตก

ไม่ใช่ว่ามันหยุดตกนะ มันก็ยังตกอยู่ แต่ว่า...........

"ขอโทษนะครับมารับช้า....ตอนแรกผมคิดว่าจะขับรถมาดีกว่า แต่ว่าไม่มีที่จอด..คิดว่าคุณปูต้องเดินมาแน่เลย..."

ไอ้เหี้ยน้ำฝน....มันประสาทหรือไงวะ มาเดินกางร่มให้กูเฉยเลย เป็นเหี้ยแม่งอะไรของมันแต่วันวะ

"อย่ามองอย่างนั้นสิครับ.....ผมก็แค่ผ่านมา....อีกอย่างคุณปูก็ไม่ค่อยสบายอยู่นี่ครับ...ถ้าเปียกอีกก็คงแย่"

คำอธิบายเรียบเรื่อย ทำให้ไอ้ปูยิ่งงงหนัก ทุกทีมันวิ่งหนีกู วันนี้มันดันมายืนรับกูเฉยเลย เป็นเหี้ยอะไรของแม่งวะ
ไอ้ปู อันธพาล หันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างของไอ้ยักษ์ตัวโต ที่มีรอยยิ้มจุดอยู่ที่มุมปาก

"เป็นเหี้ยอะไร....เมาเหรอ...โดนกูเสยไม่กี่ทีถึงกับเมาเลยเหรอมึง..ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ไอ้ปูหัวเราะร่า ก่อนจะตบหัวคนที่ตัวสูงกว่าไปหนึ่งครั้ง ด้วยความสะใจ

"โอ้ย...มันเจ็บนะครับ...ทำไมชอบทำแบบนี้ล่ะครับ....ถ้าเป็นคนอื่นเขาโดนทำแบบนี้เขาจะต้องโกรธนะครับ...."

น้ำฝนหันมาเอ็ดคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ และก็ได้รับคำตอบเป็นการยักคิ้วให้หนึ่งครั้ง และยกมือขึ้นเตรียมที่จะโบกอีกสักครั้ง
แต่พอเห็นว่าไอ้น้ำฝนมันทำหน้าหงิกใส่แล้วก็ยกมือขึ้นจับหัวของตัวเองไว้
ก็เลยเปลี่ยนไปต่อยแขนมันแทน

หมัดหนัก ๆ กระแทกเข้าที่ไหล่ของน้ำฝนเต็ม ๆ และร่างนั้นก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวโหล่ และเมื่อมือ
ไม่ได้อยู่ที่ศรีษะแล้ว ก็ทำให้ไอ้ปู กลับมาตบหัวได้อีกครั้ง เสียงดังสนั่น

เล่นเอาน้ำฝนถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"ไอ้โง่...เจ็บทำไมไม่สู้วะ...ปล่อยให้ตบหัวเล่นอยู่ได้...โง่หรือเปล่าวะ"

ไม่อยากจะบอกว่า เพราะคนทำเป็นคุณปูหรอก ถึงได้ยอม แล้วก็ไม่เคยมีใครมาทำอย่างนี้ด้วยสักนิด
ก็โดนคุณปูแกล้งอยู่คนเดียวประจำแหละ ไม่อยากทำอะไรกลับ คราวก่อนแค่จับแขนไปนิดเดียว
คุณปูก็โกรธซะแล้ว แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ

"น้ำฝน...มึงไม่โกรธมั่งเหรอ...ที่กูชอบทำนิสัยเหี้ย ๆ ใส่มึงอ่ะ...ไม่รู้ดิ..กูไม่เคยเห็นมึงทำเหมือนโกรธสักที"

ไอ้ปูไม่เคยถามสักครั้งว่าอีกฝ่ายคิดยังไง แต่ครั้งนี้กลับถาม และค่อยเดินอย่างช้า ๆ ไปเรื่อย ๆ
ไม่ต้องกลัวเปียกฝน เพราะมีคนกางร่มให้

แบบนี้มันก็แปลกดี

หลังคำถาม ไม่ได้รับคำตอบกลับมาจนไอ้ปูต้องหันหน้าไปมองคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ
หน้าของไอ้ฝนทำไมมันเป็นอย่างนั้นวะ ทำหน้าเศร้าขึ้นมาเฉย ๆ

"คุณปูครับ.....อีก 8 เดือน ถัดจากนี้....เป็นเพื่อนกันได้มั้ยครับ....เป็นแค่ 8 เดือนก็ได้...แล้วคุณปูจะซ้อมผมทุกวันก็ได้
ขอแค่ให้ผมได้มากางร่มให้คุณปูแบบนี้ในวันฝนตกก็พอ....ผมจะรบกวนคุณปูมากเกินไปหรือเปล่าครับ"

น้ำฝนหันหน้ามาถามไอ้ปู....และก็ได้เห็นใบหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่า กำลัง............งง

"มึงบ้าป่าว....ลูกคนรวยทำไมไม่ไปเป็นเพื่อนกับลูกคนรวยวะ"

คนสองคนหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ และหันมามองหน้ากันแบบชัด ๆ เป็นครั้งแรก

"ผม....เป็นอย่างที่ผมเป็นได้แค่ 8 เดือน....ถัดจากนี้ไป....ชีวิตของผมจะไม่ใช่ของผมคนเดียวอีกต่อไป....ก็...เรื่องของที่บ้านนะครับ เพราะฉะนั้น.....ผมจะต้องจ่ายเงินให้เท่าไหร่ครับ....ผมแค่อยากมีเพื่อน.....8 เดือน.....แค่นั้นเองครับ.....ได้มั้ยครับ"

น้ำเสียงที่หงอยเหงา พร้อมกับที่คนพูดก้มมองที่มือของตัวเอง และเงยหน้าขึ้นมองร่ม....กลัวว่าฝนจะหยดกระเท็นใส่คนตรงหน้า

"มึงโง่เหรอ....เพื่อนเขาไม่ต้องมีเงินมาแลกหรอก....ควายจริง ๆ เลยมึง....กูไม่สนหรอกว่ามึงจะไปตายที่ไหนอีก 8 เดือนน่ะ
เพราะกูไม่เข้าใจเรื่องของคนรวย....แต่ถ้ามีคนมากางร่มให้กู...ก็ดี..กูจะได้สบายกะเขามั่ง...แต่ถ้ากูเปียกเพราะมึงล่ะก็....มึงตายแน่ไอ้ฝน"

เสียงที่ตอบกลับมาพร้อมกับที่ นิ้วชี้ของไอ้ปู จิ้มลงที่กลางหน้าผากของน้ำฝนและทำหน้าตากวน ๆ ใส่ แค่นี้ก็ทำให้น้ำฝนยิ้มได้แล้ว

เม็ดฝนยังหล่นลงจากท้องฟ้าไม่ขาดสาย....พร้อมกับที่น้ำฝนเดินตัวลีบ และพยายามเอาร่มไปกางให้ไอ้ปู เพราะกลัวว่าจะทำให้เปียก

ไอ้ปู ไม่สนใจหรอกว่า น้ำฝนจะคิดยังไง....เท่าที่รู้ก็คือ...ดี...มีคนมารอรับ มากางร่มให้ มันก็ดี ดีกว่ากางร่มเอง
และถ้าวันไหน หงุดหงิดมา จะได้ต่อยไอ้น้ำฝนเล่นแก้เซ็ง

แต่สำหรับน้ำฝนแล้ว.....มันคือการเริ่มต้นที่ดีที่สุดในชีวิต...แม้จะรู้ผลลัพธ์ของตอนจบ...แต่ก็ดีใจ...อย่างน้อยก็ได้ทำ...
อย่างน้อยก็ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ.....จากนี้ไป...จะเก็บความทรงจำทั้งหมดนี้ไว้....ตลอดชีวิต...และจะไม่มีวันลืมเลือน แม้แต่วินาทีเดียว

TBC....

[fc_uk]

โอ้โห......ไอ้ฝนสุดยอดดดดด.....

เอา..เอา อีก ตอนนนนนน.. 

[AcOustic_Guitar]

  ขอให้ปูกะน้ำฝนสมหวังทีเถอะ ขอบคุณนะคับ รอตอนต่อไป อิอิ

[Lucifer]

เฮ้ออออ ไม่รู้เหตุ แต่รู้ผล 

[mu_off]

ตอนนี้เหมือนจะโรแมนติกนะคับ.. 

เดินเคียงข้างกันไปท่ามกลางสายฝน.. 

มาต่อไวๆนะค้าบผม..ลุ้นอ่า 

[My name M]

โพสที่ 300 ของผม


ขอมอบให้เรื่องนี้ครับ

อยากบอกว่าสนุกจริง ๆ ครับ

ผมเศร้ามากครับบบบ

 

[Turn_righT]

คุณปูใจร้าย...ตบหัวน้ำฝนสองทีแน่ะ 

คอยดูเถอะจะโดนหม่ำ  คราวนี้เจ็บกว่าถูกตบหัวแน่ 555+ 

ถึงจะพยายามขำยังไง...มันก็ยังเศร้าใจอยู่ดี   

 

[detective Q]

แว๊กกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมพ่อแม่บังคับจัง
ขนาดนั้นก็เกินไปนะ

[DeShiWa]

 

อ่าครับนายปูใจร้ายอะ

ทำอย่างนั้นกับน้ำฝนได้ไงครับ

สงสารอะ