ผมนั่งรถมากับพี่ยิ้มและไอ้ฮักจนกระทั่งมาถึงบ้านของไอ้ฮัก เอ่อ... ข้างๆ นั่น บ้านผมเองแหละ อย่าดูเลยครับ! มันไม่มีอะไรน่าดูหรอก ก็แค่บ้าน... อืม! ก็แค่บ้านหลังเล็กๆ ไม่สวยหรอก ผมอยู่แล้วอึดอัดจะตาย อยู่เข้าไปได้ยังไงก็ไม่รู้ พี่ยิ้มแบกกระเป๋าให้กับน้องชาย ผมดูๆ ไปแล้วพี่แกก็ยังเหมือนเดิมเลยว่ะ เห่อน้องอย่างกับอะไรดี มันแบกกระเป๋าเองก็ไม่ได้ทำให้สึกหรอหรอก แต่ก็อย่างว่านั้นแหละ พี่แกเห่อน้อง!
“เดี๋ยวพี่ไปส่งพรีสต์ก่อน ฮักก็ไปอาบน้ำแล้วนอนผ่อนซะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก” พี่ยิ้มเอ่ยอย่างใจดีพร้อมกับดันไอ้ฮอยฮักเข้าบ้าน ไอ้บ้านั่นก็ไม่ยอมไปสักที อะไรของมึงวะ? มองกูอยู่นั่นแหละ กูมีอะไรแปลกหรือไง?
“ไปส่งไหนเหรอพี่ยิ้ม?”
“ก็หมู่บ้าน... ไง ฮักไม่รู้เหรอว่าเพื่อนอยู่ไหน?”
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ บ้านมันอยู่นี่ไงล่ะ ให้มันนอนบ้านตัวเองนั่นแหละ”
เหี้ยฮัก! มึงกำลังจะฆ่ากูน่ะเฟ้ย อย่า! ไม่เอา!! กูไม่อยากเจอกับพ่อ กูขี้เกียจฟังคำสรรเสริญเยินยอ กูฟังมาเยอะแล้ว! แถมยังมีพี่นัน พี่สาวจอมโหดด้วย อย่าฆ่ากูทางอ้อมเลย แล้วนี่ไม่รู้ว่าพี่เซนต์จะอยู่ด้วยหรือเปล่า ถ้าอยู่ล่ะก็กูวอดวายแน่ๆ! แต่ผมก็คิดถึงแม่เหมือนกัน ซิกๆ แม่น่ะเอาแต่ไปฮันนีมูนกับพ่อคงไม่สนใจผมหรอก โคตรเศร้า มีพ่อแม่ไม่เหมือนชาวบ้านเขา!
“พรีสต์จะไปเจอคุณลุงหน่อยไหม พี่เห็นกลับมาเมื่อวาน เอาของฝากจากเหนือมาเพียบเลย”
“ไม่ครับ ผมมีงานจะต้องรีบไปปั่นส่งพรุ่งนี้”
“งานอะไรวะ?” ไอ้ฮอยฮักหันมาถาม ผมว่าน่ะไอ้เวรนี่ต้องรู้อยู่แล้วล่ะว่ามันไม่มีงานบ้าบออะไรนั้น แต่คุณมึงก็ยังจะมาถามทำเหี้ยอะไรครับไอ้คุณฮัก! พี่ยิ้มหันมามองผม พี่คนนี้ก็ซื่อขนาด! ก็ยังว่าล่ะ น้องน่ะเป็นจอมซาตานต่างกับพี่ที่โคตรเทวดา! ทำไมพี่ยิ้มไม่เกิดทีหลังไอ้ฮักน่ะ จะได้มาเป็นเพื่อนผมแทนไอ้คนนิสัยไม่ดีคนนี้!
“เอ่อ... ก็งานอาจารย์สั่งอาทิตย์ที่มึงลาไง”
“อ้าว แสดงว่าฮักก็ต้องทำส่งพรุ่งนี้น่ะสิ”
“ก็มั้งครับ” ผมยิ้มแห้งๆ รับไปเมื่อพี่ยิ้มเข้าใจไปแบบนั้น เป็นพี่ชายที่คิดถึงน้องชายตลอดเวลาจริงๆ ทำหน้าทำตาเป็นห่วงไอ้ฮักสุดๆ พี่ยิ้มอย่าไปห่วงไอ้บ้านี่เลย ต่อให้เหลือแค่สองชั่วโมงก่อนส่งงาน มันก็ทำส่งทัน! เหี้ยนี่เทพจะตาย!
“ฮักเพิ่งกลับมาต้องนอนพักก่อน งานค่อยขออาจารย์ส่งทีหลังดีไหม?” พี่ยิ้มนิสัยดีมากครับ เป็นห่วงเป็นใยน้องชายจากใจมาก แต่ถ้าคนอื่นล่ะก็อย่าหวังจะได้เศษเสี้ยวความใจดีนี้เลย พี่แกมีให้น้องชายสุดที่รักคนเดียว ยกเว้นลูกเมียพี่แกน่ะนะ โชคดีหน่อยที่ผมเป็นเพื่อนไอ้ฮัก พลอยได้รับความใจดีไปด้วย
“ไม่ดีหรอกครับ อาจารย์ไม่ค่อยผ่อนผันให้เท่าไร เดี๋ยวผมไปทำกับพรีสต์เลยก็ได้ จะได้ให้มันช่วยทำด้วย”
“ไม่เหนื่อยหรือไงฮัก?”
“เดี๋ยวทำเสร็จผมก็นอนแล้วล่ะ”
“จะเอาอย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ”
“โอเค เดี๋ยวพี่จะไปจัดกระเป๋าให้ล่ะกัน”
เอ่อ... ทำไมพี่น้องคู่นี้ถึงไม่หันมาถามความคิดเห็นของกูเลยสักคำ กูจะให้ไปด้วยไหมมม!!? แล้วบ้านนั้นน่ะมันใช่บ้านกูซะที่ไหน!? ผมมองสองพี่น้อง(ที่ผมเปลี่ยนใจให้เป็นพี่น้องซาตานแล้ว)ด้วยสายตาลำบากใจ พี่ยิ้มรีบจัดแจงกระเป๋าให้น้องชาย ผมที่พยายามจะคัดค้านถูกไอ้ฮอยฮักดึงความสนใจของพี่ยิ้มไปทุกที โอ๊ยหนอ! ไม่มีโอกาสจะได้เอ่ยคัดค้าน
“วันนี้กูเครียดมาเยอะ ผัวมึงตายแน่” ไอ้ฮักกระซิบให้ผมได้ยินคนเดียว น้ำเสียงเหี้ยมสุดๆ ผมชะงักตัว อะไรนะ!? มันจะไปแกล้งไอ้โซโล่งั้นเหรอ!? เฮ้ย!!! ไอ้บ้าฮัก ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ ทำไม!!!?
ทำไมไม่ชวนกู!!!?
“อะไรนะ มึงจะแกล้งมันจริงอะ?”
“เออ”
“มันไปทำอะไรให้มึงวะ?”
“ฮึ ใครให้มันเสือกเป็นเพื่อนกับไอ้เหี้ยนั่นเองล่ะ” ไอ้ฮอยฮักกอดอกทำเสียงแปลกๆ
อะไร? ไอ้เหี้ยนั่นคือใคร? เพื่อนไอ้โซโล่? ไอ้.... เหี้ยวินเซอร์!? อ้าวเฮ้ย! จริงสิ ไอ้บ้าฮอยฮัก(แว่นจืด)มันชอบไอ้วินเซอร์ งั้นไอ้ฮักที่เป็นคนเดียวกันก็ชอบไอ้วินเซอร์ด้วย!? อะไรเนี่ย!? นี่มันยิ่งไม่น่าเชื่อกันไปใหญ่ ไอ้ฮักชอบไอ้วินเซอร์คนนั้น!? ผมเริ่มสับสนแล้วล่ะ ทำไมต้องแกล้งไอ้โซโล่ด้วยล่ะ ทำไมไม่ไปแกล้งไอ้วินเซอร์นู้น ผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดสงสัยสุดขั้วหัวใจ
“ทำไมคุณมึงไม่ไปแกล้งไอ้เหี้ยนั่นล่ะโว้ย”
“...กูแกล้งมันไม่ลง แค่เห็นหน้ามันกูก็ทำอะไรไม่ถูก... รู้สึกว่าไม่อยากแกล้งมันสักนิด เฮ้อ~ กูน่ะโคตรจะรักมันเลยว่ะ”
ผมมองหน้าเพื่อนที่มันพูดแบบนั้นออกมาแต่หน้ามันสิ นิ่งเกิ๊น! ไอ้ฮักไอ้ไร้จิตสำนึกคนนี้น่ะเหรอ!? ไม่อยากจะแกล้งคน ปกติมันน่ะเห็นเรื่องอะไรที่สนุกก็จัดหนักตลอดไม่เคยเว้น คิดดูสิเพื่อนสนิทอย่างผมมันก็ยังไม่เว้น
“เสร็จแล้ว ไป่ พี่ไปส่ง” พี่ยิ้มเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มสมชื่อ ในมือถือกระเป๋ามาให้กับไอ้ฮัก ไอ้น้องชายตัวดีคว้ากระเป๋ามาสะพายบ่าแล้วโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอกครับพี่ยิ้ม เดี๋ยวผมไปเองได้ พี่ก็ไปหาลูกหาเมียได้แล้ว ปล่อยให้ลูกเมียนอนเหงาอยู่ได้ ผมโตพอจะดูแลตัวเองได้แล้วน่า ไม่ต้องห่วงหรอก”
“เอางั้นเหรอ?” พี่ยิ้มมองไอ้ฮอยฮักอย่างลังเลใจ
“เอาอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวผมไปเอง พรุ่งนี้เช้าจะได้ขับกลับคฤหาสน์เปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียนเลย”
พอไอ้ฮักมันว่าอย่างนั้น พี่ยิ้มแกก็ไม่ขัดอะไร เมื่อกี้ผมเห็นพี่เป๊ปซี่ภรรยาของพี่ยิ้มโผล่มาแวบๆ ด้วย แหม! ตอนงานแต่งของพี่ยิ้มผมก็มานะ ตอนนั้นพี่ยิ้มโคตรหล่อ พี่เป๊ปซี่ก็สวย ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ! ลูกคนแรกของพี่ยิ้มเป็นผู้ชาย น่ารักสุดๆ เลยแหละ แหะๆ! ผมน่ะชอบเด็ก ก็มันน่ารักนี่น่า!
และแล้วพวกเราก็ออกเดินทางโดยคุณฮอยฮักให้เกียรติเป็นโซเฟอร์ในครั้งนี้ ขอบพระคุณมาก เป็นครั้งแรกที่มีดาราหล่อขนาดนี้เป็นคนขับ ปล่อยให้ผมเป็นตุ๊กตาหน้ารถสบายกายสุดๆ ระหว่างนั่งไปในรถ ไอ้ฮอยฮักก็บอกให้ผมเรียกมันว่าพี่ เพราะในวงการบังเทิงน่ะมันใช้อายุปลอม และต้องเรียกชื่อมันว่าเลิฟด้วย อะไรวะ? ยุ่งยากจริงๆ ว่ะ!
“ตกลงมึงจะแกล้งไอ้โซโล่มันยังไง?”
“ทำไม? เป็นห่วงผัวเหรอมึง?”
ดูมันย้อนถามสิครับ โคตรน่าเกลียด! ผมก็สวนมันไปดอกหนึ่ง
“ก็ดีกว่าไม่มีผัวให้ห่วงเหมือนใครบางคนล่ะนะ”
“...ไอ้พรีสต์ ถ้ากูหักพวงมาลัยตอนนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น” ไอ้ฮอยฮักถามผมด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“กูขอโทษ”
มึงอย่าหักพวงมาลัยน่ะโว้ย ไม่งั้นเสาข้างทางต้นนี้จะกลายเป็นที่สิงสถิตใหม่ของกูแน่! มองหน้านิ่งๆ ของมันแล้วผมกลัวมันจะหักพวงมาลัยจริงๆ งานนี้ศพไม่สวยมาแล้วใครจะรับผิดชอบ! ตลอดทางผมตั้งหน้าตั้งตาเฝ้ามองมันอย่างใจจดใจจ่อ กลัวมันจะหักเลี้ยวพุ่งไปข้างทางน่ะสิ
“ว่าแต่มึงจะแกล้งอะไรมันวะ”
“คนมีความรักมักจะแดดิ้นเพราะความอิจฉา”
ตอบมาเป็นปริศนาปรัชญาบ้าบอให้กูคิดอีกต่างหาก ห้วย! ทำไมมึงไม่ตอบมาให้มันตรงๆ เลยวะ ยิ่งโง่ๆ อยู่! ผมพยายามใช้มันสมอง(ที่พอจะมี)ครุ่นคิด คนมีความรัก? เอ่อ... รัก กูจะเขินทำซากอะไรวะเนี่ย!? อิจฉางั้นเหรอ? ผมมองหน้าไอ้ฮอยฮักแล้วก้มมองตัวเอง
หมายถึงกูกับมึง... เอ่อ... แม่งสยองว่ะ!
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก มึงคิดว่ากูอยากจะอะไรกับมึงหรือไง หึ ผัวมึงจะขี้หึงขนาดไหนกันนะ?” ไอ้ฮอยฮักมันพูดขึ้นหน้าน่ะนิ่งมากแต่ตานี่สิระยิบระยับสนุกสนานเต็มที่ หึงงั้นเหรอ? อะไรกันผู้ชายมันจะหึงผู้ชายด้วยกันเหรอวะ? พูดไปแล้วผมก็ชักอยากจะเห็นเหมือนกันแหะ ไอ้โซโล่หึง อีกล่ะ กูจะเขินทำซากอะไร!? จะว่าไปทำไมไอ้ฮอยฮักมันตั้งอกตั้งใจจะมาแกล้งไอ้โซโล่ขนาดนั้นวะ? ผมหรี่ตามองคนขับแล้วก็เอ่ยโพล่งขึ้น
“หรือมึงอิจฉาพวกกูว่ะ”
เอี๊ยดดดด!!!
“เฮ้ยๆๆ!!! กูขอโทษ”
เวร! เสือกปากหมาไปว่ามัน ลืมไปเลยว่ามันเป็นผู้กุมโชคชะตาชีวิตน้อยๆ ของผมอยู่ ผมจับอกของตัวเองที่เต้นถี่ยิบ แม่ง เมื่อกี้นี้กูเกือบหัวใจวาย! ไอ้ฮักขับเลี้ยวเข้าหมู่บ้านจัดสรรแล่นไปสักพักก็มาจอดที่หน้าบ้านของไอ้โซโล่อย่างแม่นยำ โฮ! แค่บอกทางคร่าวๆ มันก็มาถูก สมกับเป็นเทพฮอยฮัก!
พวกผมลงมาจากรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน บ้านไอ้โซโล่มีรถจอดอยู่อีกสองคัน ใครมาวะ? ผมมองไอ้ฮักเล็กน้อยแล้วเดินนำมันเข้าบ้านไป เฮ้อ~ ไอ้บ้าโซโล่มันจะเป็นยังไงบ้างวะ? มันจะเหวี่ยงผมไหมเนี่ย พอผมมองกลับไปหาไอ้ฮักอีกครั้ง เวร! ไอ้บ้านี่ก็เก๊กหล่อซะ แค่ธรรมดาๆ มึงก็เจิดจรัสแล้วนะ ไม่ต้องตั้งอกตั้งใจเปล่งออร่าเรืองรองขนาดนั้นก็ได้!
เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังไปทั่วบ้าน ยิ่งเดินเข้าไปยิ่งได้ยินเสียงคนพูดกันชัดเจน อะไรวะ? ใครมาตอนนี้? พอผมเดินเข้าไปในบ้านเท่านั่นแหละ ก็เห็นกลุ่มคนกำลังนั่งซดเหล้ากันอย่างเมามัน ผมแอบตกใจนิดหน่อย ไม่รู้ใครเป็นใคร มีคนมาเยอะแยะเชียวล่ะครับ! แล้วไอ้โซโล่ล่ะวะ? ผมมองหาไอ้โซโล่แล้วไปเจอมันที่ไปนั่งปลีกวิเวกอยู่คนเดียวมืดๆ อะไรของมันฟะ ทำแบบนั้นแล้วมันเท่งั้นเหรอ?
“โซโล่~! เมียมึงกลับมาแล้วโว้ยยย~” ไอ้ชินแหกปากร้องตะโกนข้ามวงเหล้าไปบอกไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั้นค่อยๆ หันหน้ามา ผมแอบตกใจผงะเล็กน้อย แน่ใจนะว่านั่นคือไอ้โซโล่ ไม่ใช่ฆาตรกรใจโหดที่ไหนน่ะ!? มันลุกจากเก้าอี้เดินมาหาผมอย่างช้าๆ ทำไมจังหวะการเดินมันยะเยือกไปซะทุกก้าวแบบนั้นวะ!?
“...ใคร?”
“ห๊ะ?”
ไอ้โซโล่หยุดเดิน กอดอกวางมาดขรึม มันพยักหน้าไปด้านหลังพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นแทบจะไปรวมกันกระจุกอยู่กลางหน้าผากแน่ะ ผมหันไปมอง เออว่ะ เกือบลืมว่าไอ้ฮอยฮักมันก็มาด้วย ไอ้บ้านั่นเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังผมแล้วพยักหน้าเนือยๆ ให้ผมแนะนำตัวมัน
“เอ่อ... พี่ของกูเอง ชื่อเลิฟ เขาจะมาขอพักด้วยสักคืนน่ะ”
“ไม่!” ไอ้โซโล่ปฏิเสธแทบจะทันที เสียงแม่งดังฉิบหายจนคนอื่นๆ ที่กำลังก๊งเหล้าหันมามองเป็นตาเดียว ผมหัวหดเลยอะ มันกลับไปโหมดน่ากลัวแบบที่เคยเจอกันครั้งแรก ผมไปไม่เป็นเลย แง้! มึงจะเสียงดังทำไม!?
“งั้นไม่เป็นไรครับ โรงแรมก็คงจะเปิดอยู่ล่ะมั้งพรีสต์ พี่ไปเช่าโรงแรมก็ได้” ไอ้ฮอยฮักเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงมันเหมือนคนเกรงอกเกรงใจเป็นอย่างมาก มันกลับกลายเป็นคนน่าสงสารไปทันทีทันใด โคตรตีบทแตกเหอะมึง! มันเอื้อมมือมาแตะไหล่ผมมองด้วยสายตา... เอ่อ... นี่ถ้าไม่ใช่ไอ้ฮักล่ะก็ ผมจะคิดว่ามันพิศวาสผมมากๆ เลยล่ะ แล้วกูจะหน้าแดงทำไมวะ!?
“จะดีเหรอครับพี่เลิฟ เดี๋ยวก็เป็นข่าวหรอก” ผมหันไปจับมือไอ้ฮอยฮักตอบแล้วพูดไปแบบอายๆ น่านนนน!!! กูก็ตีบทแตกเหมือนกันแหละวะ! ผมไม่เห็นหน้าไอ้โซโล่ว่าเป็นยังไง แต่เสียงของมันนี่สิน่ากลัวชิบ
“พรีสต์! มานี่!!”
เรียกกูอย่างกับหมาแบบนั้น กูไม่ไปหรอก ผมทำเป็นไม่ได้ยินไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั่นคงจะไม่มาฉุดกระชากลากถูผมไปหรอกนะ แหม... เดี๋ยวกูจะให้ไอ้ฮักมันจัดการมึง หึ! กูมีเพื่อนเป็นตัวแบล็กอัพให้ กูไม่ยอมมึงง่ายๆ หรอก!
“จะมาดีๆ หรือให้ลากคอมา!”
โหดอ่า ลากคอเลยเหรอวะ!? ก่อนที่ไอ้โซโล่มันจะมาลากคอผมไปจริงๆ ไอ้ชินก็เดินเข้ากับใครไม่รู้คนหนึ่งแต่จำได้ว่ามันเคยอยู่กับไอ้โซโล่เมื่อตอนที่ไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะของผม ท่าทางเป็นคนที่สุภาพมีการศึกษาดีแท้ ทั้งสองเข้าห้ามไอ้โซโล่ที่ทำหน้าเหมือนกินยาพิษเข้าไปเป็นสิบๆ ขวด
“ใจเย็นสิวะไอ้โซโล่”
“ไม่ใจเย็นแล้วโว้ย!! เมียแม่งพาชู้มาถึงบ้านแบบนี้”
ชู้!!!? ผมเบิกตากว้าง อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ดูหน้าไอ้โซโล่สิ แหม~ โกรธมากเลยสินะนั้นน่ะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ะ ไอ้ห่าเนี่ยไม่ใช่ขี้หึงธรรมดา โคตรขี้หึงแถมยังจินตนาการไปไกลลิบ! ไอ้ฮอยฮักแอบกระตุกมุมปากยิกๆ ผมรู้ว่ามันอยากจะหัวเราะเต็มแก่แล้ว
“เฮ้ย ไม่ใช่ครับ! พูดแบบนี้พรีสต์เสียหายนะครับ ผมเป็นแค่พี่ เราเป็นเพื่อนที่รู้จักกัน ‘ดี’ เท่านั้นครับ ไม่ใช่ชู้” ไอ้ฮอยฮักโบกมือปฏิเสธ แก้ตัวซะดิบดี เป็นห่วงใยผม แล้วมึงจะเน้นคำว่า ‘รู้จักกันดี’ ทำไมวะ? ไอ้โซโล่ถลึงตาใส่ไอ้ฮอยฮัก มึงรู้จักอะไรดีงั้นเหรอฮัก? พูดชวนเข้าใจผิด และดูเหมือนไอ้คุณชายมันจะเข้าใจผิดจริงๆ
“ถ้าคุณต้องการห้องพักล่ะก็ผมจะให้ค้างที่คอนโดผมล่ะกัน” ไอ้หัวขาว เอ่อ… เหี้ยวินเซอร์มันอยู่ด้วยเหรอวะ? แล้วมันไปอยู่ไหนมาไม่ทราบ ผมเพิ่งเห็น เอ๊ะ หรือผมไม่สังเกตเองวะ? ช่างเถอะก็มันไม่สำคัญนี่หว่า! ไอ้ฮอยฮักหันไปมองไอ้วินเซอร์นิ่งเชียว เฮ้ยๆ! อย่ามาตกใจอะไรแถวนี้นะโว้ย เรียกสติกลับมาด่วนไอ้เพื่อนเลิฟ!
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ ผมอยากจะอยู่กับพรีสต์มากกว่า” ไอ้ฮอยฮักเรียกสติมาได้ รีบเชิดหน้าเหลือบด้วยหางตาไปมองไอ้วินเซอร์ โอ้~! ท่าทางแบบนี้มันดูเหมือนหยิ่งเอาม๊ากมาก แถมยังเหมือนดูถูกดูแคลนอีกแน่ะ ไอ้วินเซอร์เงียบกริบ
“เลิกยุ่งกับเมียกูได้แล้ว! ปล่อยเมียกู!”
ระหว่างที่พวกเรากำลังจมปลักกับหลุมอากาศ ไอ้ห่าโซโล่มันก็สะบัดเพื่อนมันแล้วเข้ามาจับแขนของผม แต่โดนไอ้ฮอยฮักใส่สันมือเข้าไป เอาแล้วไง เทพคาราเต้นะโว้ยยืนอยู่ตรงนี้น่ะ! ไอ้โซโล่ชะงัก มองไอ้ฮอยฮักแทบจะแยกเขี้ยวใส่
“อย่ารุนแรงเลยครับ...” ไอ้ฮอยฮักเข้ามาขวางผมไว้ไม่ให้ไอ้โซโล่เข้ามา เออ! ดีว่ะ มาเป็นไม้กันหมาให้กูที! หมาตัวนี้มันยิ่งบ้าๆ อยู่! แล้วพวกเพื่อนๆ ของไอ้โซโล่ก็มาจับรวบตัวมัน แยกออกไปสงบสติอารมณ์ ผมแอบมองไปเล็กน้อย กูเล่นแรงไปหรือเปล่าวะ? แต่ก็ไม่น่าจะพูดแบบนั้นกับกูนี่น่า! พูดดีๆ กับกูก็ได้ เดี๋ยวกูเดินไปหามึงเลย
“ผัวมึงบ้าดีนะ”
ไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะหลักฐานมันก็ฟ้องแบบตัวเป็นๆ!
“ก็มาดูกันว่ามันจะจริงจังกับมึงขนาดไหนกัน ผู้ชายกับผู้ชายน่ะมันต่างจากผู้ชายกับผู้หญิง ผู้หญิงยังมีลูกเป็นตัวผูกมัดได้ แต่ผู้ชายไม่มีอะไรเลยนอกจากการผูกพันกันทางใจ ก็ต้องมาดูแหละนะว่าผัวมึงจะผ่านเกณฑ์กูก่อนจะไปเจอด่านโหดกว่านี้ได้หรือเปล่า”
ไอ้ฮอยฮักตบไหล่ผมเบาๆ อย่างให้กำลังใจ ผมมองมันอย่างซาบซึ้งแวบเดียว แวบเดียวจริงๆ ครับ! เพราะหน้ามันส่อความสะใจส่วนตัวมากกว่าจะเป็นห่วงผม! แต่ที่มันพูดมาก็เป็นความจริง ผู้ชายมันท้องมีลูกเป็นห่วงคล้องใจไม่ได้ มีแต่ความรักความผูกพันเท่านั้นเอง แล้วไอ้ของแบบนี้มันจะมียาวนานแค่ไหนกัน?
“กูอยากเห็นตอนที่พ่อกะเฮียมึงรู้เรื่องนี้จริงๆ ว่ะ! ลูกชายคนสุดท้องมีผัวเป็นตัวเป็นตน!”
“กูก็อยากให้พี่มึงรู้เหมือนกันว่ามึงน่ะอยากมีผัวเป็นตัวเป็นตน!” ผมเชิดหน้าตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ฮอยฮักยืนนิ่งเงียบไม่เถียงกลับสักคำ
ฮึ! มึงแรงมากูแรงกลับ!TBC.อยากร้องตะโกน ย่ะฮู้~!!!!!! งานเสร็จแล้วโว้ยยยยย 
แต่วันจันทร์สอบ... พี่น้องงงงง!! มันช่างหฤโหดเสียจริงๆ!! 
เทอมนี้มาเร็วเคลมเร็วไปเร็วแล้วเกรดของข้าน้อยจะเป็นเยี่ยงไร!?
ไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะแซด~! ไม่อยากจะเว้าใดๆ ทั้งสิ้น หึ!
ตอนนี้ยาวไปหน่อย แกล้งโซโล่ยังไม่เท่าไรเลย 
แกล้งโซโล่ต่อตอนหน้าดีกว่า~ ตอนต่อไปเลิฟซีนของฮักกะพรีสต์ ฮ่าๆ
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1524490 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก