<<< Love's Situation >>>
<<< Second Situation >>>
<<< Before going to bed >>>< โซโล่ x พรีสต์ >"มันดึกแล้วนะ มึงไม่นอนหรือไงวะ?"
พรีสต์เดินออกมาจากห้องนอน เมื่อพบว่าสามี
ที่สมควรจะนอนหลับนอนอยู่ข้างๆ ไม่อยู่
เขาเดินลงบันไดมาพบร่างสูงที่นั่งอยู่
บนโซฟาของห้องนั่งเล่นกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
โซโล่เงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า
ด้วยอาการสะลึมสะลือ กึ่งหลับกึ่งตื่น
"อ่านยังไม่จบ"
เขาตอบไปเช่นนั้นแล้วกลับมาสนใจหนังสือเช่นเดิม
พรีสต์มองคุณสามีสุดที่รักแล้วหน้าบึ้ง
หนังสือ!!?
นี่ถ้าหนังสือมันเป็นคน เขาจะคิดว่ามันเป็นชู้น่ะเนี่ย!!!?
"ไม่นอนเหรอวะ พรุ่งนี้มึงต้องเข้าบริษัทนะ"
"นอน ถ้ามึงง่วงก็ไปนอนก่อนเถอะ"
"..."
พรีสต์ชวนอีกฝ่ายอีกครั้งแต่ก็ยังได้รับคำตอบเช่นเดิม
เออ!! กูไปนอนก่อนก็ได้วะ!! ชิ!! ที่มาตามน่ะไม่ได้อะไรหรอกนะ!
ก็แค่ขาดหมอนข้างเท่านั้นแหละ! ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ เหอะ เจ้าบ้า!!!
"...เหลืออีกนิดเดียวก็จบแล้ว"
โซโล่ผละจากหนังสือมาเอ่ย
กับคนดื้อที่ยังยืนทำหน้าหิวนอนอยู่เบื้องหน้า
"..."
พรีสต์ถอนหายใจแล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ของคุณสามีหนุ่ม
แล้วเขาก็ทิ้งศีรษะลงบนตักของอีกฝ่ายแล้วหลับตาหลับไป
"เฮ้ย..."คุณสามีกำลังจะอ้าปากเอ่ยให้อีกฝ่ายลุกออกไปนอนดีๆ บนเตียง
แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับพริ้มอยู่บนตักของตัวเองแล้วมันก็พูดไม่ออก
คุณสามีถอนหายใจเล็กน้อยแล้วใช้นิ้วมือปัดผมที่ปกใบหน้าขาวออก
ก่อนจะกลับมาอ่านหนังสือในมืออีกครั้ง เขาอ่านไปเหลือบมองคนที่นอนบนตักไป
มานอนให้เสียสมาธิดีแท้!!!
ในที่สุดด้วยความพยายามข่มจิตไว้อย่างสุดความสามารถ
โซโล่ก็อ่านหนังสือจบ(แบบไม่รู้เรื่องเลยสักนิ๊ด) เขาวางหนังสือไว้บนโต๊ะ
แล้วก้มหน้ามองเมียตัวเองที่นอนหลับปุ๋ยบนหน้าขาของเขา
ขากูชาไปหม๊ด! แต่เสือกบ่นไม่ได้!!
เป็นคนอื่นกูจะเบิ้ดกะโหลกให้ แต่นี่มันเมีย....
ชาก็ยอมนั้นแหละ!!!!
เขาเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อปลุกแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ตื่นง่ายๆ
ฝ่ายคุณสามีก็ต้องปลุกอยู่นั้นแหละ กว่าที่คนขี้เซาจะตื่นขึ้นมาก็นานพอสมควร
พรีสต์ลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าหล่ออยู่ใกล้ตัวเองอย่างแปลกใจ
"ไปนอนดีๆ ที่ห้อง ไป่"
"อือ..."ตอบได้แค่นั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง
เมื่อยตัวเล็กน้อยเพราะโซฟาถึงจะยาวแต่ก็ไม่ได้ยาวพอดีตัว
พรีสต์ปรือตามองคุณสามีแล้วจับมือของคุณสามีเอาไว้แน่น
แล้วบ่นอะไรพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"ไปนอนด้วยกัน"
"ครับๆ เฮ้อ~ ถ้าวันไหนกูไปประชุมงานต่างจังหวัดมึงจะทำอย่างไงวะ?"
คนเป็นสามีกะพริบตาปริบๆ แล้วแย้มยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว
ก็จะไม่ให้ยิ้มได้ไง ตอนนี้เมียกำลังอ้อนเขาอยู่น่ะเนี่ย นานๆ จะมีที!!
เขาลุกขึ้นแล้วดึงมืออีกคนให้ลุกขึ้นตาม คุณสามีบ่นอย่างไม่จริงจัง
คนที่หลับตากอดแขนของคุณสามีก็เอ่ยงึมงำเบาๆ
"ก็จะไปด้วยไง"
"เดินดีๆ เดี๋ยวก็ล้มหรอก"
คุณภรรยาผมทองตอบกลับมาแบบนั้น คุณสามีแทบจะยิ้มแก้มปริ
แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะเทคแคร์ให้คนที่ไม่ยอมลืมตาเดินขึ้นบันไดไปด้วยดี
"โซ อุ้มหน่อย"
"ตัวไม่ใช่เบาๆ"
พรีสต์หันมากอดคุณสามีเอาไว้แล้วส่งเสียงออดอ้อน
เสียจนคนที่ทำท่าปฏิเสธต้องถอนหายใจ
ทำไมมาน่ารักตอนง่วงโว้ยยยยยยยย!!!
ปกติไม่เห็นแบบนี้!!
คนเป็นสามีก็ต้องยอมอุ้มอีกฝ่ายเดินขึ้นห้องไป เหนื่อยหรือหนักแค่ไหนก็ต้องทน!
พอมาถึงเตียงนอนเขาก็วางร่างบางไว้บนเตียงพร้อมกับเลิกผ้าห่มขึ้นมาบังไว้
แล้วไม่ลืมจะโน้มตัวลงมาแตะริมฝีปากสีระเรื่อที่บ่นอะไรไม่รู้เรื่องงึมงำกับตัวเอง
"..."พรีสต์ที่กึ่งหลับกึ่งตื่นก็ปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกน้ำหนักอีกฝ่ายขึ้นมาบนเตียง
แล้วนอนลงข้างๆ พร้อมกับเข้ามาดึงตัวเขาไปกอดเอาไว้แนบอกแล้วกระซิบข้างหูแผ่วเบา
"ราตรีสวัสดิ์ครับคนดี"
ถ้าเป็นยามปกติมึงก็ไม่พูดแบบนี้เหมือนกันนั้นแหละ!!!
< บู๊ลิ้ม x สตางค์ >ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ
ร่างสูงยืนกดข้อความมือถืออยู่สักพัก
แล้วเขาก็เหลือบมองนาฬิกาข้างๆ หน้าจอ
เมื่อพิมพ์ข้อความเสร็จเขาก็ส่งข้อความออกไปทันที
ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ
คนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าจอทีวีหันไปมองมือถือของตัวเอง
เขาคว้ามาโดยที่ตายังมองหน้าจอทีวีที่ฉายละครรอบดึกพิเศษ
เหมือนพักโฆษณา สตางค์ก็กดเปิดข้อความอ่าน
เก็บดวงดาวไว้ใต้หมอน
ฝากสายลมอ่อนช่วยพาฝัน
ฝากหอมแก้มด้วยแสงจันทร์
ฝากกระซิบสั้นๆ ว่าหลับฝันดี
"..."
จะมีใครเน่าได้แบบนี้ นอกจากไอ้เน่านั้น!!
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมา
ถึงมันจะมีไม่กี่บรรทัดและอ่านแค่ไหนมันก็เหมือนเดิม
แต่เขาก็อยากจะอ่านหลายๆ รอบแบบนี้
สตางค์ลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัวเมื่อไปดื่มน้ำ
แต่แล้วเขาก็สะดุดกับเงาดำๆ อยู่หน้าบ้าน
เฮ้ย! โจรเปล่าวะ!?
สตางค์จ้องเขม็งที่เงานั้นแล้วเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
ไอ้โจรคนนั้นกำลังกดมือถืออย่างเมามันส์
แต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวใส่หมวกปิดหน้าปิดตา
สตางค์ดื่มน้ำอย่างรวดเร็วแล้วเขาก็เดินมาฉวยมือถือของตัวเอง
มาพิมพ์ข้อความแล้วเดินออกมาจากบ้านทางด้านหลัง
อ้อมมาอยู่ข้างๆ บ้านแล้วค่อยๆ เดินมาที่หน้าบาน
เขากดส่งข้อความไปแล้วไม่นานบุคคลลึกลับก็ได้รับข้อความ
เขาเปิดอ่านอย่างกระตือรือร้น
มีโจรโรคจิตยืนอยู่หน้าบ้านกู!
ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร!?
เพราะมันไม่ได้บอกกู ว่าต้องการอะไรวะ?
ร่างสูงที่อ่านข้อความนั้นจบเขาก็หันตัวมาทันที
เขาเห็นคนตัวเล็กยืนยักคิ้วให้อย่างล้อเลียนแล้วยิ้มรับทันที
"โจรมาปล้นใจไง"
สมกับเป็นไอ้เน่า เน่าซะ!!!!!!
บู๊ลิ้มถอดหมวกออกมาแล้วยิ้มเขินเล็กน้อย
อุตส่าห์ว่าจะส่งข้อความฝันดีเฉยๆ เท่านั้นแหละ
แต่จู่ๆ ขามันก็พามาถึงที่บ้านของอีกฝ่ายเฉยเลย!
"ยังไม่นอนอีกเหรอวะบูด?"
"รอมึงอยู่ล่ะมั้ง?"คนที่เรียกว่าบูดทำหน้าบูดสมชื่อ
"เหรอ? สงสัยเราจะใจตรงกันนะ"
"ตกลงมึงมาทำไมเนี่ย?"
"พาร่างมาหาหัวใจ หึๆ"
"เน่า!"
"เอ่อ เน่าก็เน่า"
"กูจะกลับล่ะ มึงก็รีบเข้านอนจะได้โตไวๆ"
"เหี้ย! อายุปูนนี้แล้วมันหยุดโตแล้วโว้ย!"
"กูลืมไปว่ามึงหยุดโตนานแล้ว!"
บู๊ลิ้มหัวเราะขำกับอาการหน้าแดงหน้าดำของอีกฝ่าย
เขาโบกมือลาเมื่อจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองที่จอดแอบๆ ไว้
"ก่อนกลับโจรคนนี้ขอปล้นจูบหน่อยล่ะกัน"
บู๊ลิ้มยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วก้มตัวฉวยจุ๊บที่ริมฝีปากของคนตัวเล็ก
แล้วรีบจรลีหายไปกับความมืด ทิ้งให้คนที่จะโดนปล้นยืนค้างกับที่
ไอ้โจรโรคจิต!
"ฝันดีนะคะบูดน้อย~!"โจรปล้นจูบขับรถผ่านมาโบกมือให้กับคนตัวเล็ก
พร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าที่เห็นอยู่เป็นประจำ
"...เน่า"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าตัวกลับยิ้มกว้างแล้วเดินเข้าบ้านไป
< วินเซอร์ x ฮอยฮัก >ร่างโปร่งนั่งทอดสายตาไปมองเบื้องล่างที่มีสีสันของแสงไฟสวยแปลกตา
เมืองนิวยอร์กประเทศอเมริกาในยามค่ำคืนไม่เคยหลับใหลเช่นทุกๆ วัน
ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองไปที่ท้องฟ้าที่ไร้ซึ่งดวงดาว
อาจจะเป็นเพราะมีแสงไฟอยู่มากมายทำให้แสงดาวนั้นไม่อาจจะสู้แสงนีออนได้
แต่ยังมีดวงจันทร์หนึ่งเดียวที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางฟากฟ้า
เขามองดวงจันทร์สีเหลืองนวลนั้นนิ่ง
"ฮัก พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า เข้านอนได้แล้ว"
ฮอยฮักหันไปมองผู้จัดการที่เป็นดั่งพี่ชายอีกคนแล้วพยักหน้ารับ
"ครับ"
"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ"
"..."ฮอยฮักพยักหน้าแล้วเบือนสายตาไปจับจ้องข้างนอกอีกครั้ง
เสียงประตูปิดตัวลงเหลือแต่ความเงียบไว้ในห้อง
เขามาทำงานที่นี้เป็นเดือนแล้ว เขาเริ่มจะคุ้นเคยกับชีวิตของชาวนิวยอร์ก
บางเล็กน้อยแต่ถ้าให้เลือกล่ะก็ เขาขออยู่เมืองไทยจะดีกว่าเยอะ!
ดวงตาเรียวมองโทรศัพท์ที่อยู่ใกล้หัวเตียงนิ่ง เขานั่งรออยู่นาน
แต่เสียงโทรศัพท์ที่จะดังขึ้นในเวลาสี่ทุ่มตรงของทุกๆ วันกลับ
ไร้วี่แววจนเลยมาถึงเวลาใกล้เที่ยงคืน ก็รู้ว่าอีกฝ่ายยุ่งมาก
แต่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือนๆ แบบนี้ แค่โทรคุยแป๊บเดียวก็ได้
กริ๊งงงงงงง!!! กริ๊งงงงงงงง!!!
ฮอยฮักหันกลับไปมองโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงไปทั่วห้อง
เขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปฉวยหูโทรศัพท์นั้นมาแนบหู
แกรก...
"วินเซอร์?"เขากรอกเสียงลงไปอย่างไม่แน่ใจหรอก
พร้อมกับเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เขาโทรมาล่ะ?
[ ไง ขอโทษทีที่โทรมาช้า งานยุ่งมากน่ะ ]
เสียงเข้มและทุ้มต่ำดังลอดออกมาทำให้ฮอยฮักคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย
เวลาที่นั่งรอเป็นสองชั่วโมงกว่านั้นเขาไม่สนใจมันเลยสักนิด
[ อย่าบอกนะว่านั่งรอตั้งแต่สี่ทุ่มน่ะ ]
"เปล่า"
[ ตอบแบบนี้แสดงว่านั่งรอแหงเลย
เฮ้อ~ ก็บอกไปแล้วว่าถ้าโทรช้าเกินสี่ทุ่ม
ให้นอนไปเลย ไม่ต้องรอ ไม่เคยฟังกันเลยนะฮัก ]
"กำลังจะนอนแล้วล่ะ"
[ หึ จะนอนแล้วเหรอ? ]
"คุยได้แป๊บนึ่ง"
ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่เขาก็เต็มใจที่จะคุยกับอีกฝ่าย ข้ามคืนล่ะนะ!
[ ที่นิวยอร์กท้องฟ้าเป็นอย่างไงบ้าง? ]
"ก็เหมือนที่อื่นๆ นั้นแหละ"
[ นายตอบทีไรไม่โรแมนซ์ทุกที ให้ตายเถอะ ]
ฮอยฮักยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย
คืนนี้เขาก็หลับได้โดยไม่คาใจอะไรแล้วล่ะ
เขาคุยกับวินเซอร์ไปเรื่อย
ทางนั้นก็พูดถึงเรื่องที่เมืองไทยให้เขาฟัง
พอฟังเรื่องที่ไทยเมื่อไร เขาก็อยากจะกลับมันซะเดี๋ยวนั้น
คิดถึงเฟ้ย!!!! อยากจะเจอจะแย่ หนึ่งเดือนเนี่ยมันนานเกินไปแล้ว!!!!
[ ฮัก คิดถึงฉันไหม? ]
"..."
[ ... ]
"ลิ้ง? ดาร์ลิ้ง?"ฮอยฮักกรอกเสียงลงไปแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
เขายืนคิดอยู่ตั้งนานแล้ววางหูโทรศัพท์ไว้ที่แป้นของมัน เขาเหลือบสายตา
ไปมองดวงจันทร์บนท้องฟ้านอกห้องอีกครั้งแล้วเหม่อลอยอยู่นาน
"ฮัก คิดถึงฉันไหม?"
"อื้อ"
"ถ้าคิดถึงก็หันมาทางนี้"
"...ดาร์ลิ้ง?"ฮอยฮักกะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองทางเสียงเข้มแสบเป็นเอกลักษณ์นั้น
ร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับอ้าแขนกว้าง ฮอยฮักมองอีกฝ่ายนิ่งเงียบแล้วค่อยๆ
เดินเข้าไปหา เหมือนความฝัน! ที่อีกฝ่ายมายืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่อยู่ไทยหรอกเหรอ?
หรือว่าเขากำลังฝันอยู่? หนุ่มหน้านิ่งคิดวุ่นวายในสมองแต่เขาก็เดินเข้ามาใกล้ร่างสูง
แล้วค่อยๆ ซบตัวเข้ากับร่างอุ่นนั้น แขนแกร่งโอบรอบเอวคอดเอาไว้แล้วซุกใบหน้าเขากับซอกคอเรียว
"หนึ่งเดือนเต็มๆ! อา!!! จะบ้าตายวะ!"คนร่างสูงครางออกมาอย่างขัดใจสุดๆ
เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของคนรักชัดๆ เต็มตา ตั้งหนึ่งเดือนที่ไม่ได้เจอกัน!
"ฮัก...คิดถึง"
"..."ฮอยฮักยิ้มรับทันที
"เอ่อ...ว่าแต่...จะนอนแล้วจริงๆ น่ะ?"หลังจากที่จ้องตาสื่อใจไปเรียบร้อย
วินเซอร์ก็มองตาอีกฝ่ายถามออกไปด้วยท่าทางกวนๆ ฮอยฮักนิ่งเช่นเคย
"ก็ต้องนอนอยู่แล้ว..."
วินเซอร์มองหน้าคนรักอย่างตัดพ้อ เขาอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาหา
แล้วพอเจอกันก็จะนอนเลยเนี่ยนะ!? ก่อนที่เขาจะโวยวาย
อีกฝ่ายหันหน้าหนีแล้วเอ่ยเสียงเบา ใบหน้านิ่งๆ นั้นกลับแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"จะนอนหลังจากที่นายพอใจ โอเคไหม?"
"..."วินเซอร์ยิ้มกว้างกับอาการเขินของอีกฝ่าย
น่าร้ากกกก~! ไม่เสียแรงที่ถ่อมาถึงนิวยอร์ก!!!!
กูไม่เสียดายค่าเครื่องบินแล้ว!!!!
<<< End >>>
แต่งตอนง่วงสุดขีด ก็เลยมึนๆ ขอโทษด้วย~
เพราะฉะนั้นก็ขอตัวโบกมือลาชั่วคราว~!
ปล.รีเควสตัวอื่นๆ ก็ขอยกยอดไปครั้งต่อไปนะจ้ะ~
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1524281 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก