ตอนที่ 19 โซโล่งานงอก (ครึ่งแรก)“โซ... ไม่เอา... อื้อ”บอกให้ปล่อยมันก็เล่นปล่อยผมลงแล้วเข้ามานัวเนียต่อ ไอ้บ้า! กูไม่ได้บอกให้ปล่อยแบบนี้ กูหมายถึงหยุดทำต่อเฟ้ย แค่นี้ก็เหนื่อยพอแล้ว พรุ่งนี้จะไม่ไปชนคณะหรือไงวะ!? ผมพยายามปัด แต่ให้ตายเถอะ ไอ้หื่นนี่มันถูกจุดแล้วดับไม่เป็นซะด้วย
มันกับผมนัวเนียกันจนมาถึงขอบเตียง ปากก็บอกว่าอย่าๆ แต่การกระทำของผมมันไม่บ่งบอกให้หยุดเลย เหนื่อยใจกะตัวเองจริงๆ ดันเคลิ้มไปกับไอ้คุณชายไม่รู้จักพอแบบนี้ ไอ้โซโล่ก้มลงมาจูบริมฝีปากของผมอีกครั้ง ครั้งนี้ผมก็ตอบรับไปอย่างไม่เกี่ยงงอน เอาเถอะ ได้ทำแล้วก็ทำให้มันถึงที่สุด
เรายืนแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นสากๆ พัวพันในโพรงปากของผม กวาดตวัดไปทั่วราวกับต้องการสำรวจทุกซอกทุกมุมที่มีอยู่ เสียงของจังหวะตวัดดูดรัดของการจุมพิตที่แสนร้อนเร้าดังท่ามกลางความเงียบงันของเวลากลางคืน ผมค่อยๆ แลบลิ้นออกมา ไอ้โซโล่ดูดปลายลิ้นแล้วกลับมาหยอกลิ้นภายในโพลงปาก
ระหว่างที่เรายืนแลกสัมผัสทางริมฝีปาก มือทั้งสองข้างของเราสองคนก็ลูบไล้กายของกันและกัน ผิวชื้นเหงื่อและจังหวะหัวใจที่เต้นอยู่ข้างในอก ไอ้โซโล่จับผมเอนตัวลงบนเตียงอย่างช้าๆ พร้อมกับขึ้นมาคร่อมร่างของผมไว้โดยที่เรายังไม่แยกริมฝีปากออกจากกัน ไอ้โซโล่จูบอ้อยอิ่งค่อยๆ ผละจากแล้วไปซุกไซ้ซอกคอ จูบเม้มและขบใบหูของผมเบาๆ ผมครางเสียงแผ่ว มือที่โอบกอดร่างหนาลูบไล้ตามรอยสันหลังลึก
ไอ้โซโล่จูบไล้ไปทั่วผิวของผมอย่างช้าๆ แล้วไปหยุดที่ตรงยอดอกของผม มันใช้ลิ้นร้อนๆ ปัดผ่าน เลียพร้อมกับดูดเบาๆ มืออีกข้างก็เขี่ยปุ่มเล็กๆ สีชมพูเข้ม ขยี้เบาๆ ผมรู้สึกเสียวจนขบริมฝีปากกลั้นอารมณ์ที่กำลังก่อตัวเพิ่มพูนขึ้น ไอ้โซโล่ใช้ลิ้นลากยาวลงต่ำ วนมาหยอกเย้ายอดอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมหายใจแรงเมื่อถูกกระตุ้นแล้วกระตุ้นอีก ริมฝีปากร้อนชื้นตวัดเลียไม่รู้เบื่อ ผมรู้สึกถึงบางอย่างเข้ามาสัมผัสที่ปากทางนุ่มด้านหลัง มันแข็งและร้อน ไม่ทันได้รู้ตัวเจ้าสิ่งนั้นก็ดันตัวเข้ามาในร่างของผม ผมจับไหล่ของไอ้โซโล่ไว้แน่น รู้สึกถึงความคับตึงจากส่วนที่เชื่อมต่อกัน
“โซ...” ผมเอ่ยแผ่วเบาอย่างไม่แน่ใจ ไอ้โซโล่คุกเข่า ยกขาทั้งสองข้างของผมขึ้น แยกออกกว้าง ค่อยๆ ขยับสะโพกของตัวเองเนิบๆ มือของผมคว้าหมอนข้างหัวมากอดเอาไว้ จังหวะการสอดใส่เริ่มเพิ่มมากขึ้นจนผมเสียวสะท้านทั่วแผ่นหลัง กดหมอนเข้ากับหน้าร้องอู้อี้ หมอนโดนหยิบออกไป ไอ้โซโล่โน้มตัวลงมาหาผมเพื่อจูบนวดเฟ้นริมฝีปาก
แรงกระแทกทำให้ตัวของผมสั่นกระเพื่อมเป็นจังหวะ ผมจับผ้าปูที่นอนเด้งตัวรับจังหวะกระแทกพร้อมกับเม้มช่องแคบที่ร้อนรุ่มจากการเสียดสีเข้าออก เสียงครางต่ำดังจากไอ้โซโล่ มันผละริมฝีปากครางเสียงแผ่ว ผมยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายครางกระสันเสียวซ่านเกร็งตัว
ผมยกตัวขึ้นดันไอ้โซโล่ลุกจากตัวขึ้นไปนั่งบนตัวของมันแทน ผมกอดรัดไหล่กว้างที่มีมัดกล้ามแน่นไปทุกสัดส่วนขยับตัวขึ้นลงอย่างระมัดระวัง มือของมันจับสะโพกของผมไว้แล้วช่วยพยุงตัวผมเข้าจังหวะ
“โซ... โซ... ดีไหม ...อา ...”
ผมควบคุมจังหวะเงยหน้าร้องครางอย่างอดกลั้นไม่ได้ การคุมจังหวะเองมันดีกว่าเพราะรู้จุดที่ชอบ เมื่อตัวเองมีความสุขผมย่อมไม่ลืมที่จะเฟื้อแผ่ให้กับคนข้างล่างด้วยการตอดรัดอีกฝ่ายเป็นพักๆ ผมก้มหน้ามองอีกฝ่ายที่กำลังจับจ้องผมพร้อมกับกัดริมฝีปาก ใบหน้าหล่อหลาแสดงอารมณ์เสียวซ่าน ส่งเสียงครวญครางราวจะขาดใจ มันไม่ตอบแต่กลับกระแทกสวนแรงขึ้นกว่าเดิม
ผมครางไม่เป็นภาษา เมื่อถูกร่างแกร่งสวนกระแทกตอกเข้ามาแบบไม่ยั้ง ลมหายใจอุ่นๆ รดหน้าอกทำเอาอารมณ์ของผมแตกกระเซิง ได้แต่ร้องอย่างสุขสม ขยับตัวเร่งจังหวะถี่จนจะถึงฝั่งรำไร ไอ้โซโล่กอดร่างของผมเอาไว้แล้วกระซิบข้างหูด้วยเสียงกระเส่า
“พรีสต์ครับ ไปพร้อมกันนะ...”
ผมขยับควบขึ้นลงอย่างเมามัน ร้องครางลั่นเมื่อถึงจุดสุดยอดพร้อมๆ กับเสียงครางต่ำที่กระหึ่มดังขึ้นจากไอ้โซโล่ น้ำขาวขุ่นของผมพ่นรดหน้าท้องที่เขม่งเป็นก้อนมัดกล้ามที่กระตุกเกร็ง สักพักผมก็ทิ้งตัวลงซบร่างของอีกฝ่ายอย่างไร้เรี่ยวแรงเมื่อผ่านความสุขสุดยอดมา
ไอ้โซโล่กอดผมเอาไว้แน่น ใช้มือใหญ่อุ่นนั้นลูบหัวของผมอย่างนุ่มนวล ผมหลับตาซึมซับความอ่อนโยนของอีกฝ่ายเงียบๆ กอดไว้แน่น ไม่เอ่ยคำใดๆ เสียงการจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันฟู่ฟองภายในอกของผม มันเต้นรัวเสียงดัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่เคยถูกผมเกลียดมากมายอันดับหนึ่งนั้น…
กลายมาเป็นคนที่ผม...
ผม...
....เฮ้อ~
“เมียใครวะ โคตรจะร้อนแรง หึๆ”
“ไอ้ห่า!” ผมรีบผละจากมันทันที สะดุ้งตัวโหยงเมื่อไปขยับจุดที่ยังเชื่อมต่อกัน ไอ้โซโล่มันหัวเราะขำ จับหน้าผมที่มันเริ่มจะงอขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหนูที่ไม่หนูตามชื่อค่อยๆ ถอนตัวออกจากช่องนุ่มด้านหลังไปอย่างช้าๆ ไอ้โซโล่มองผมนิ่ง
อย่าไปมองตามันเด็ดขาด!!!
แม่ง จะละห้อยแค่ไหนก็ไม่อย่าไปยอมมันเด็ดขาด!
ไม่งั้นกูไม่ได้นอนแน่!!!
“เหี้ย! มึงรีบๆ ออกไปสิวะ อ้อยอิ่งอยู่นั้นแหละ!”
รีบๆ ออกไป! ไม่งั้นกูสังหรณ์ใจว่าจะต้องเสร็จมึงอีกรอบแน่ๆ ไอ้โซโล่มันก็ถอนตัวออกไป มันลงไปถอดถุงยางเก็บทำความสะอาด ผมน่ะไว้ใจมันเรื่องความสะอาด ก็นะ มันน่ะคุณชายจะตาย ความสะอาดปลอดภัยมาอันดับหนึ่ง เพราะฉะนั้นผมถึงได้ปล่อยตัวปล่อยอารมณ์ไปกับมันอย่างไม่กังวลใดๆ ผมค่อยๆ เคลื่อนตัวลงจากเตียง พยายามเดินหนีบขาเข้าไปในห้องน้ำ
“พรีสต์~”
เหมือนจะได้ยินเสียงหลอนๆ จากด้านหลัง!!! มันเรียกกูซะหวานจนสยองเลยวะ อย่าหันไปมองมันเด็ดขาดไม่งั้น... ไม่งั้นคืนนี้แม่งเอาทั้งคืนแหง! ก็มันน่ะแข็งแรงจะตาย ที่ออกกำลังกายทุกวันมันได้ผลทำให้การเป็นซุปเปอร์โซโล่อย่างนี้ใช่ไหมเนี่ย!? ผมกลืนน้ำลายเดินเข้าห้องน้ำ แต่ดันเผลอไปมองไอ้หมาตัวใหญ่นั่งมองตาละห้อยตามมา ทำหน้าอย่างกับหมาหิวนมแบบนั้นมัน...
“เมียจ๋า ผัวคนนี้ขออีกทีน่า~” มันทำหน้าหงิกๆ ยกนิ้วขึ้นขออย่างน่าสงสาร ผมคิ้วกระตุก
แม่ง!!!
กระชากประตูปิดเสียงดังโครมทันที ท่าทางก็น่าขนลุกอยู่แล้ว แล้วยังจะมาพูดสยองขวัญอีก ผมยืนเม้มริมฝีปากที่หน้าประตูห้องน้ำแล้วถอนหายใจเฮือก เหลือบไปมองอ่างน้ำขนาดใหญ่แล้วค่อยๆ เปิดประตูห้องน้ำออก
“ก็ว่าแล้วว่าเมียกูต้องแรด”
“ไอ้บ้า!!! มึงออกไปเลย!!!”
ไอ้บ้าโซโล่โผล่พรวดเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันเข้ามากอดผมไว้แน่นพร้อมกับหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ไอ้บ้าเอ๊ย!!! ใครแรดไม่ทราบ!!? กูแค่สมเพชเวทนาที่มึงทำหน้าอย่างกับหมาถูกทิ้งไว้ข้างทางเท่านั้นแหละ! ผมพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่ง ปล่อยกูสิวะ!
“มากอดกูทำไม กูมันแรด!”
“ก็แรดแบบนี้กูชอบอะ”
“...ไอ้บ้า!”
หมดคำพูดจะด่าไอ้ด้านนี้จริงๆ!
และแล้วผมกับไอ้โซโล่ก็โดดชนคณะ แหงล่ะ! ไอ้บ้าพลังนั้นเล่นต่อเป็นชุด ผมแทบทรุด! ต่อไปผมจะเขียนใบลาหยุดทำการสักอาทิตย์ดีกว่าไหม? รู้สึกว่าร่างกายมันชักจะไม่ไหว กูไม่ได้ถึกเหมือนมึงนะโว้ยไอ้เหี้ยโซโล่! ผมตื่นขึ้นมาก็บ่ายแล้วล่ะครับ ไม่มีอะไรทำ ก็นอนตีพุงอยู่บนเตียงนอนนี่แหละ ไอ้โซโล่ลุกไปออกกำลังกายตั้งแต่เช้าแล้ว ทำนั้นทำนี้ตามกิจวัตรประจำวันของมัน ไม่มีเปลี่ยนแปลงสักอย่าง ไอ้บ้านี่มันถึกจริงๆ ว่ะ ผมกระดิกเท้าดูทีวีในห้องสบาย แถมยังขนขนมเข้ามากินยิ่งกว่าเจ้าของบ้านอีก
ผมนั่งดูละครที่เข้ามาฉายใหม่ จำได้ว่าเรื่องนี้มันเล่นตอนปิดเทอมนู้น เป็นละครที่ดังมากตอนนี้ก็ยังดังอยู่ และที่สำคัญที่ผมดูเรื่องนี้เพราะ...
ไอ้ฮักนั่นแหละ!
เป็นละครเรื่องแรกที่มันได้แสดง ไอ้ฮักเพื่อนผมที่เป็นนายแบบไงครับ เดี๋ยวนี้มันกลายเป็นดาราเต็มตัว มีคิวงานยาวเหยียด ทำให้ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยหรือเจอหน้ากันเลย ปกติก็จะมีชวนไปเที่ยวนั่งดื่มที่บาร์บ้าง ดูหนังฟังเพลงอะไรบ้าง
มันทำอะไรอยู่วะ? หรือว่ากำลังยุ่งกับการทำงาน เป็นเพื่อนสนิทกันตรงไหน ไม่เคยโทรหากูเลย รู้ว่าทำงานหนักแต่โทรมาคุยแป๊บหนึ่งก็ยังดี แต่นี่อะไรไม่เคยโทรมาเลยสักครั้ง จะว่าไปแล้วผมลองโทรไปหามันสักหน่อยดีกว่า ผมขยับไปหยิบมือถือค้นหาชื่อของเจ้าฮักแล้วโทรทันที รอสักพักก็มีคนมารับสาย
[ฮัลโหล สวัสดีครับ]
"ฮัก ว่างปะวะ?"
[ฮักไม่อยู่ครับ]
ไม่อยู่? แล้วใครมันรับสายแทนวะ? ผมขมวดคิ้วแล้วถามออกไป
"อ๊ะ งั้นเหรอครับ? แล้วนี่ใครครับ?"
[พี่ชายของฮักครับ]
อ้อ! พี่ยิ้มนั่นเอง ผมนึกว่าใครซะอีก บ้านผมกับบ้านไอ้ฮักอยู่ข้างๆ กัน แถวนั้นมีผมกับไอ้ฮักอายุใกล้ๆ กันทำให้ได้เล่นมาด้วยกันตลอดตั้งแต่เด็ก ครอบครัวเราสนิทสนมกันมากด้วย ผมยังจำได้ว่าพ่อแม่ของไอ้ฮักเป็นดาราดังมาก พ่อของไอ้ฮักน่ะหล่อสุดๆ หน้านิ่งแบบไอ้ฮักเป๊ะ! ผมสงสัยว่ามันจะเป็นพันธุกรรมถ่ายทอดจากพ่อมาสู่ไอ้ฮักแหงๆ ไอ้หน้าตายไร้อารมณ์เนี่ย
"พี่ยิ้ม นี่พรีสต์เองนะ!"
[อ้าว พรีสต์เองเหรอ?]
"ครับ แล้วฮักไปไหนเหรอครับ?"
[ไม่รู้หรอกเหรอ ฮักไปถ่ายแบบที่เมืองนอกน่ะ ไหนฮักบอกว่าฝากพรีสต์ลาเรียนให้ไง ฮักไม่ได้บอกไว้เหรอว่าลาไปทำไม]
ผมขมวดคิ้วมุ่นทันที หา? ผมกับไอ้ฮักไม่ได้คุยกันมาสองเดือนแล้วนะ จะเอาเวลาไหนไปบอกกัน ยิ่งลาเรียนให้เนี่ยยิ่งเป็นไปไม่ได้! ผมกับมันไม่ได้เรียนที่เดียวกันสักหน่อย แล้วมันจะมาบอกให้ผมลาให้มันทำไมฟะ? งงน่ะเนี่ย!
"ก็ไม่ได้บอกนี่ครับ เราไม่ได้เจอกันสองเดือนแล้ว"
[หา? พรีสต์มึนหรือพี่เบลอกันเนี่ย ก็ฮักกับพรีสต์เรียนที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ?]
หา!? ไอ้ฮักมันเรียนที่เดียวกันกับผม? บ้าน่า!!! มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ? ถ้าอย่างนั้นผมกับมันก็ต้องเจอกันสิ แต่นี่ไม่ได้เจอกันมาสองเดือนกว่าได้ อะไรวะ? ยิ่งพูดก็ยิ่งงงมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
[พรีสต์ไม่ได้เรียนมอ...หรอกเหรอ? ก็คณะถาปัตย์ไง น้องพี่เจ้าฮอยฮักมันก็สาขาเดียวกันนี่]
กูเรียนอยู่มอนั่นแหละ! แต่ว่าไอ้ฮักมันก็เรียนที่เดียวกันงั้นเหรอ!? คณะสถาปัตย์ซะด้วย มันจะเป็นไปได้ยังไงวะ เฮ้ย!!! เดี๋ยวก่อน!!! อะไรนะ?
ฮอยฮัก...?
“ไอ้ฮัก ชื่อเต็มๆ ว่าฮอยฮักเหรอครับ? ไม่ใช่ฮักกี้เหรอ?”
[ชื่อฮอยฮักมาตั้งแต่เกิดแล้ว พี่ก็ชื่อฮอยยิ้มไง จะเรียกฮอยเหมือนกันก็ไม่ได้เลยเรียกว่ายิ้มกะฮัก ทำไมเหรอ?]
อ้าว! เหรอวะ? กูเข้าใจผิดว่าเป็นฮักกี้มาตลอดเลย มันชื่อว่า... ฮอยฮักงั้นเหรอ!!? ผมรีบประมวลภาพเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่เจอมาตลอด เดี๋ยวนะ... เวร!!! ไอ้ฮอยฮัก? ไอ้จืดๆ นั้นน่ะเหรอคือไอ้ฮักที่โดดเด่นมาตั้งแต่เกิด เฮ้ย! นี่มันเรื่องห่าเหวอะไรวะ!? ผมช็อกจนพูดอะไรไม่ออก มาได้สติเมื่อได้ยินเสียงพี่ยิ้มเรียก
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ถ้าฮักกลับก็บอกให้โทรกลับหาพรีสต์ด้วย”
[อ้อ พี่กำลังจะไปรับฮักที่สนามบินนี่แหละ พรีสต์จะไปด้วยไหมล่ะ?]
“ครับ!!! ไปครับ!!! มารับผมที่หน้าหน้าหมู่บ้าน... ขอบคุณครับ!”
ฮอยยยย ฮักกกก ไอ้ฮอยฮักกกก!!!
เหี้ยยยยฮักกกกก มึงงงง เจอกูแน่!!!
ผมวางสายไปอย่างรวดเร็วแล้วลุกขึ้นจากเตียงมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตัวออกไปจากห้องอย่างติดเทอร์โบ ไอ้ฮัก ไอ้บ้า ไอ้... ไอ้!!! อ๊ากกกก!!! กูจะไปซัดมึงให้ตายไปข้างงงง ไอ้ฮัก มึงบังอาจมาก!!! บังอาจมาหลอกกูได้!!! แล้วนั่นอะไรวะ!? ทำไมต้องปลอมตัวเป็นไอ้จืดด้วย!!! อ๊ากกก ไอ้ฮักกกก!!!
มากกว่าความโกรธคือ...
สมเพชตัวเอง ทำไมกูโง่อย่างนี้วะ!? จำเพื่อนตัวเองไม่ได้แล้วยังไม่เอ๊ะใจที่เบอร์ของไอ้ฮักกับไอ้ฮอยฮักมันไม่โชว์เบอร์ทุกที โชว์แต่หมายเลขมาทั้งๆ ที่มันเม้นชื่อเอาไว้แล้ว ก็มือถือมันสับสนไม่รู้จะขึ้นชื่อไหน!!! ไอ้ฮอยฮักกกกก!!! ผมเพิ่งเข้าใจวันนี้ว่าทำไมไอ้ฮอยฮักมันถึงมองผมแปลกๆ ตลอด
ที่แท้มันกำลังขำความโง่ของกูแน่ๆ!!!
โครม!!!
ผมวิ่งลงมาลงบันไดเสียงดังทำเอาไอ้โซโล่ที่กำลังนอนกลางวันสะดุ้งตื่น รีบลุกขึ้นเดินมาหาผมอย่างตกใจ ถอยไป! กูจะไปจัดการไอ้หน้าตายยยย!!! มันหลอกกูหน้าตายเลยเฮ้ย!!!
“มีอะไร? ใครตาย?”
“เรื่องมันยาว กูไม่อยากเล่า!”
อาจจะมีคนตาย อันนี้กูไม่รู้!!! ต้องไปเห็นหน้ามันก่อน ดูสิว่ามันจะทำหน้ายังไง!? ไอ้โซโล่เข้ามาจับแขนดึงผมเอาไว้
“จะไปไหน? ไปกับใคร?”
มันยิงคำถามมาอย่างรวดเร็ว ผมโบกมือไปมา ตอนนี้กูไม่มีเวลาตอบมึง เดี๋ยวกูกลับมาตอบ! แล้วทำไมมันต้องทำเสียงเข้มแบบนั้นด้วยวะ? กูไม่ได้ไปหาชู้หรอกน่า เดี๋ยวถ้าไปกูจะไปแบบไม่ให้มึงรู้ตัวเลย โอเคไหม?
“จะกลับมาตอนไหน?”
“ไม่รู้”
“ให้ไปส่งไหม?”
“ไม่ต้อง!”
“ให้ไปรับไหม?”
“ไม่ต้องงงงง!! กูไปเองได้ โอเค? ถามมากจริง”
“ก็กูเป็นห่วงมึง เดี๋ยวปั้ด...” ไอ้บ้าโซโล่มันพูดด้วยใบหน้าจริงจังแล้วยกมือขึ้น ผมรีบยกมือขึ้นมาเป็นการ์ดกันไว้อย่างอัตโนมัติ แต่ก็ไม่มีอะไรใดๆ เกิดขึ้น นอกจากมือขนาดใหญ่นั้นลูบหัวของผมเบาๆ นึกว่าจะโดนตีแล้วซะอีก พอทำหน้าเคลิ้มหน่อย ไอ้บ้าโซโล่มันก็ผลักหัวผมออกทันที
“รีบไปรีบกลับ”
“เออ!” ผมเดินออกมาใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน ไอ้โซโล่ก็เดินกอดอกมายืนส่ง บ๊ะ! แค่กูไปข้างนอกทำอย่างกับว่ากูไปออกสนามรบต่างแดน! หลังจากใส่รองเท้าเสร็จผมก็หันหน้าไปมองมัน
“เดี๋ยวกูรีบไปรีบกลับ จะได้ไม่ต้องคิดถึงกูนาน!”
“ไอ้หมาบ้าเอ๊ย มึงจะไปไหนก็ไปเลย!” ไอ้หมาใหญ่มันก็หน้าแดงแล้วโบกมือไล่ผม กูพูดความจริงก็อาย! หึ ผมแลบลิ้นใส่มันแล้ววิ่งออกจากบ้านไปทันที ก่อนจะออกไปก็กลับไปมองหน้าบ้าน นั่นไง ไอ้บ้านั่นมันกะจะมองส่งกันไปจนลับตาแหงๆ! ผมเปิดประตูหน้าบ้านแล้วเดินออกไปหน้าหมู่บ้านเพื่อรอพี่ยิ้มมารับ
ไอ้ฮักนะไอ้ฮัก!!!
เจอกูแน่!TBC.ไม่อยากจะบอกว่าวันนี้เป็นวันซวยของคนแต่ง 
ไม่รู้อะไรหรอก ตั้งแต่เมื่อคืนแหละ คอมพ์แม่งโดนไวรัสแดก!!
เครื่องค้างเม้าท์สะดุดทำอะไรไม่ได้ อยากจะกรีดร้อง!!!
คุณกูแต่งไปเกือบครึ่งแล้ว แล้วแม่งก็ต้องมานั่งแต่งใหม่ 
พอตอนเช้าเอาโน้ตบุ๊คลูกรักไปส่งร้านลงวินโดว์ใหม่ ไฟเสือกดับ!! 
เอาเข้าไป!! ได้ลูกรักกลับมาตอนสี่โมงเย็น แล้วแม่งบัดซบ เน็ตเล่นไม่ได้~~!!! 
เหอะๆ จนกระทั่ง ณ บัด now ก็แต่งเสร็จครึ่งหนึ่งพอดี 
เฮ้อ~ ได้ลงให้คนอ่านที่รอคนแต่งรอจนเหงือกแห้งผิวเหี่ยวไปแล้วมั้ง 
ขอโทษน่า....ที่มาต่อช้านะ (งานก็ยังรอโบกมือไหวๆ ให้ไปทำ เฮ้อ)
ตอนนี้ Nc มันไร้อารมณ์ไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ สงสัยไม่ได้แต่งตอนง่วง ฮ่าๆ
ตอนต่อไปเนี่ย...ฮอยฮักเจอกับขบวนการตามจับเมียไปมีชู้ของโซโล่~
แหม ฮอยฮักพอเห็นความสนุกอยู่ตรงหน้ารีบคว้าทันที โซโล่แทบกระอักเลือด!
ไว้เจอกันตอนหน้าโซโล่งานงอกของจริง... ฮอยฮักจะแกล้งอะไรโซโล่บ้าง!!
ปล.พรีตส์มันก็ไม่ได้ช่วยผัวมันเล๊ย ดันไปช่วยฮอยแกล้งอีกแน่ะ ได้ทีเอาใหญ่! 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1527651 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก