B17
ภาพที่เห็นตอนนี้เป็นไปดังที่คาด ฮิ้นท์มันดูช่าง.... โคตะระสวยสง่าไร้ที่ติจริงๆยิ่งทำให้รู้สึกหลงใหลความสวยของมันหนักเข้าไปอีกจนผมแทบไม่อยากละสายตาไปจากมัน
เฮ้ย... เดี๋ยวนะ... ไอ้ที่ผมชอบมันมากเพราะว่ามันสวยเหรอนี่ สรุปว่าผมเริ่มชอบมันยังงี้ตั้งแต่มันสวยดูดีแบบนี้งั้นเหรอ....
" แหม.... ตะลึงตาค้างกันไปหมดเลยนะค้า.... หนุ่มๆ เห็นฝีมือเจ้รึยัง... ไปกันค่ะหนูฮิ้นท์ ไปขึ้นรถกันดีกว่า ท่านพ่อเมืองด้วยค่า...." เจ๊ลิเดียบอกฮิ้นท์มันแล้วก็หันมาเรียกผม พวกเราเดินตามกันออกไปขึ้นรถขบวนซึ่งระหว่างทางตอนนี้มีใครต่อใครมายืนดูกันเต็มไปหมดจนผมเห็นว่าฮิ้นท์มันเริ่มดูประหม่าๆเหมือนไม่มั่นใจ
" เป็นไรไปอ่ะ... ทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะ" ผมหันไปลองถามมันดู
" ก็.... เราอายนี่นา คนมารุมดูเรายังงี้เพราะว่าเราดูตลกรึเปล่าก็ไม่รู้" มันว่าแล้วทำหน้ามุ่ยๆ ผมก็หัวเราะมัน
" หึๆ ไม่หรอกน่า ยังงี้ตลกก็บ้าแล้ว นายน่ะดูสวยสง่ายังกะเจ้าหญิงจริงๆเลยนะ" ผมชมมันแต่แล้วก็เขินๆซะเองแกล้งหันไปมองทางอื่นก่อนละกันเว้ย อายมันแฮะ... แต่นี่เราเผลอชมมันสวยได้เต็มปากเต็มคำจนแทบลืมว่ามันเป็นผู้ชายนะเนี่ย แล้วมันจะว่าอะไรผมมั๊ยนะไปชมเหมือนมันเป็นผู้หญิงยังงี้
" จริงนะ เราไม่ได้ดูตลกจริงนะ" ฮิ้นท์มันยังทำท่าทางลังเลอยู่แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ถือสาอะไรกับที่ผมพูด
" จริงดิ... ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ ใครๆเค้าก็ชื่นชมนายทั้งนั้นล่ะ เชื่อเหอะ ไม่งั้นป่านนี้มันคงโห่ฮาไล่แล้วอ่ะ"
" อ่ะเหรอ... อืม... ก็โอเค งั้นค่อยยังชั่ว....." มันเริ่มยิ้มออก ผมก็นึกขำ ตกลงไอ้ที่มันประหม่านี่เพราะมันคิดว่าใครๆเค้าเห็นมันตลกเหรอ ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยว่าใครๆเค้าก็ตื่นตะลึงชื่นชมความสวยตัวเองกันทั้งนั้น ใครเค้าจะมาเห็นว่าตลกล่ะ
โดยเฉพาะผมเองที่ก็เริ่มมีประหม่าขึ้นมาเหมือนกันเพราะว่าตอนนี้ผมมานั่งเคียงคู่กะมันบนรถแล้ว ยิ่งรู้สึกว่าตื่นเต้นขึ้นมาซะงั้น พวกเพื่อนๆเราที่เหลือเค้าก็แต่งตัวไทยๆแบบว่าเป็นพวกข้าราชบริพารของพ่อเมืองอ่ะครับ ก็มีมานั่งบนรถเป็นนางสนมอีกสามคน ที่เหลือก็เดินไปกับขบวนซึ่งทำให้ขบวนสีเราดูยิ่งใหญ่อลังการเข้าไปอีก
พอรถเราเราเคลื่อนขบวนออกจากรร.ไปก็มีผู้คนเยอะแยะที่ยืนรอดูกันอยู่สองข้างทาง ฮิ้นท์มันก็เลยยิ้มโบกมือให้เค้าไปด้วย ยังงี้มันนางสาวไทยเลยนี่หว่า
" หือ.... ทำไมมองเราแล้วยิ้มแปลกๆอ่ะ"
" เปล่าๆ ไม่มีอะไร คนมารอดูขบวนเราเยอะดีเนอะ" ผมแกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่น
" อืม... น่าตื่นเต้นอ่ะ เราชักสนุกแล้วดิ ทีแรกก็ไม่ค่อยอยากมาหรอก รุ่นพี่เค้าไปขอร้องเราน่ะ เกรงใจไม่อยากปฏิเสธเค้า"
" เราก็เหมือนกัน ไม่อยากปฏิเสธเค้าเหมือนกันแหละกลัวเค้าจะหาว่าเราเรื่องมาก" ผมอธิบายไปใจก็แอบคิดนิดๆนะว่า ความจริงคือที่มันรับหน้าที่นี้เพราะว่ามันอยากมานั่งข้างๆผมบนรถนี่ด้วยกัน ถ้าเป็นงั้นผมจะแฮบปี้มากๆ
" ก็ถ้าให้เลือกระหว่างเป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งกับมานั่งบนรถนี้นายจะเลือกอะไรล่ะ" ก็ตัดสินใจแกล้งลองถามมันไป มันก็รีบหันมามองหน้าผม
" แหม... ก็อาจจะเลือกเป็นดรัมเมเยอร์นะ มันได้นำขบวนไง.... ก็น่าจะดีนะ " เฮ้อ.... เซ็งเลยว่ะ ผิดหวังจนได้เรา
" วู้ว....ว ไอ้ฮัท วู้ว...ว" เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นพอดี พอหันไปดูเห็นไอ้โด่งยืนอยู่ข้างทางโบกมือมาให้ผม
แล้วในมือมันก็มีกล้องด้วย สงสัยนี่มันคงถ่ายรูปแหวนไว้เพียบแน่เลย ท่าทางมันอารมณ์ดีซะขนาดนี้อ่ะ แต่ก็ดีแล้ว ดูมันมีความสุขมากขึ้นมากไม่ดูเครียดๆอย่างเมื่อก่อนแล้ว เพราะความรักสินะ
แล้วตัวเราเองล่ะวะ เฮ้อ... มีความรักแต่ก็... ดูจะเป็นไปไม่ได้ซะแล้วนี่
" ทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะ ยิ้มหน่อยสิท่านพ่อเมือง ชาวบ้านเค้าโบกมือให้แน่ะ" ฮิ้นท์มันแกล้งแซวผมแล้วมองไปยังชาวบ้านที่เค้ามายืนดูขบวน หึ... ทีงี้ทำมาเป็นแซว
ตลอดทางที่ขบวนผ่านไปก็บรรยากาศคึกคักตลอดเต็มไปด้วยผู้คนที่มาเที่ยวงานของที่อำเภอ ก็ดีเหมือนกันที่เค้าจัดงานรร.เราไปพร้อมๆกะงานประจำปีของอำเภอยังงี้เพราะมันกลายเป็นงานใหญ่งานช้างไปเลย นึกๆไปก็น่าภูมิใจอยู่นะที่ผมมีโอกาสได้นั่งเด่นเป็นสง่าบนรถขบวนยังงี้ เออ... จริงด้วย งั้นไอ้คนที่รถล้มแล้วผมได้มานั่งบนรถขบวนนี่แทนมัน ป่านนี้มันคงเสียดายแย่แล้วดิพลาดโอกาสดีๆยังงี้เพราะความซวยของมันเอง
ขบวนแห่ทั้งหมดของรร.เรานี่ก็มีรถอยู่สี่คันครับของแต่ละสีคือ สีแดง สีเขียว สีฟ้าแล้วก็สีเหลือง ตอนนี้ที่แล่นอยู่หน้าผมเป็นรถของสีแดง เลยออกไปก็มองเห็นวงโยธวาทิตรร.เราที่มีแหวนเป็นดรัมเมเยอร์กับรุ่นน้องอีกสองคนนำขบวนอยู่ ท่าทางแหวนก็ดูจะมั่นใจดีอ่ะนะสำหรับวันนี้ ก็รอมาซะแทบตลอดชีวิตเลยนี่ ฝันเป็นจริงซะทีนะ
ฮิ้นท์มันก็ยังคงยิ้มพิมพ์ใจโบกมือกับผู้คนไปเรื่อยราวกับนางสาวไทยอยู่ตลอด เห็นผู้คนข้างล่างเค้าก็โบกมือกลับมาทุกคนโดยเฉพาะหนุ่มๆอ่ะนะ ผมยังคิดๆอยู่ว่ามันจะมีใครรู้มั่งมั๊ยวะเนี่ยว่าฮิ้นท์มันไม่ใช่ผู้หญิงอ่ะ แต่สงสัยถ้าเค้ารู้คงมีอึ้งกันแน่ๆ.... ฮ่าๆๆ
-
-
กว่ารถขบวนจะแล่นไปรอบเมืองกลับมาเข้ารร.เราก็ปาไปเกือบสองชั่วโมงได้ครับ ตอนนี้ผมเริ่มเมื่อยมากเพราะมัวแต่นั่งเก๊กมาดพ่อเมืองลพบุรีตลอดเวลา ส่วนฮิ้นท์มันยังดูชิลล์ๆได้อยู่ก็ไม่รู้ทำไม
" นี่นายไม่เมื่อยมั่งเหรอวะ เราอ่ะโคตรเมื่อยเลย" ผมหันไปถามมันซึ่งกำลังโบกมือส่งยิ้มอยู่ ทำไมมันอึดจังวะ
" หือ... ทำไมอ่ะ ฮัทเมื่อยเหรอ"
" เออดิ... แล้วทำไมนายไม่เมื่อยหน้าเมื่อยมือมั่งวะเนี่ย ยิ้มโบกมือไม่หยุดมาสองชั่วโมงแล้วนะ"
" เอ๋... เหรอ อือ... สงสัยเราจะเพลินไปน่ะเลยไม่รู้สึกอะไรเลย" มันว่าหน้าระรื่น
ที่จริงก็ไม่อยากบอกหรอกว่าตลอดทางนั่นผมก็แอบนึกจินตนาการไปนะ ว่าผมได้เป็นพ่อเมืองและมีมันเป็นมเหสีจริงๆ ฮ่าๆๆ ก็เพราะมันสวยมากจริงๆอ่ะ จนแทบอดใจไว้ไม่ได้ เลยทำเป็นแอบนั่งชิดกะมันแทบจะเอามือไปโอบเอวมันแล้ว เอวมันตอนนี้ก็คอดสะโอดสะองน่ากอดซะ.... แต่... ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเป็นเรื่อง เหอๆ
จนกระทั่งขบวนแห่เข้าประจำที่รอบสนามกีฬาเรียบร้อยท่านประธานในงานคือนายอำเภอกับผอ.ของเราก็ทำพิธีเปิดงานจากนั้นก็มีกล่าวอะไรกันไปเรื่อย
และแล้วก็มาถึงเวลาสำคัญจนได้เพราะเค้าจะมอบรางวัลให้รถที่ถูกใจคณะกรรมการมากที่สุดซึ่งนี่ก็เป็นรางวัลแรกของงานล่ะครับ ผมกับฮิ้นท์ลงมานั่งรอลุ้นอยู่ข้างล่างแทนเพราะผมเริ่มทนเมื่อยไม่ไหวอ่ะ ร้อนด้วย
" เอาล่ะครับ รางวัลแรกเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับสามนะครับ สีที่ชนะได้แก่....." พิธีกรในงานประกาศพร้อมกับเสียงรัวกลอง
" ได้แก่.... สีเหลืองครับ" จบคำก็มีเสียงเฮจากสีเหลืองแล้วก็มีส่งตัวแทนออกมารับรางวัลกันไป และพอรางวัลรองอันดับสองสีที่ได้คือสีเขียวแฮะ ไอ้ผมก็ลุ้นโคตรๆอ่ะ เพราะต่อไปมันรางวัลสุดท้ายละที่เค้าจะประกาศ
" เอาล่ะครับ ต่อไปเราจะประกาศรางวัลสำคัญที่สุดกันแล้ว สีที่จะได้รับรางวัลชนะเลิศได้แก่..... " เอาล่ะเว้ย.... ลุ้นกันให้สุดๆอ่ะทีนี้ พี่อาร์ทประธานสีเราถึงกับยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เลยนะ ส่วนเจ๊ลิเดียแกก็อยู่ไม่สุขเลยนั่นท่าทางจะลุ้นกว่าใคร
แต่ที่ทำเอาผมเหวอๆไปนิดนึงคือไอ้ฮิ้นท์ตอนนี้มันกำลังมากอดแขนผมแล้วก็ก้มหน้าเหมือนภาวนาไปด้วย ท่าทางมันก็ลุ้นมากเหมือนกันซึ่งผมว่ามันก็คงเผลอตัวไปแหละ ถึงมากอดแขนผมยังงี้
และผมน่ะเต็มใจมาก... อยากให้มันกอดอย่างนี้นานๆด้วยซ้ำ หึๆๆ
" สีที่ชนะได้แก่... สี.... สีอะไรดีครับ.... " อ้าว... เวร ไหงหันมาถามผู้ชมซะงั้นล่ะวะ ยิ่งลุ้นๆอยู่ ประกาศๆซะทีเว้ย จากนั้นก็มีเสียงฮือฮาของผู้คนอื้ออึงขึ้นมาหน่อยนึง
" ครับ... งั้นผมขอประกาศว่า สีที่ได้รับรางวัลชนะเลิศได้แก่ สีฟ้า ครับ ขอเชิญตัวแทนขึ้นมารับรางวัลกันเลย และสีที่ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งก็คือสีแดงนั่นเอง ขอเชิญพร้อมกันบนเวทีเลยครับ" สิ้นคำประกาศปั๊บเสียงกรี๊ดกันสนั่นดังขึ้นรอบตัวผมทันที หลักๆเลยก็คือเสียงเจ๊ลิเดียแน่ๆ ส่วนฮิ้นท์มันก็กระโดดกอดผมเลยครับผมก็กอดมันแล้วเหวี่ยงตัวหมุนไปรอบๆเพราะดีใจมากยังกะในหนังเลยล่ะ
ทีนี้พอสติเริ่มกลับมามันก็มองหน้าผมอ่ะ ผมก็มองหน้ามันเหมือนกันความเขินก็บังเกิดดิทีนี้...........
" เอ่อ... โทษที เราดีใจไปหน่อย" มันเอ่ยขึ้นก่อนผมก็ยิ้มให้มัน ท่าทางมันเขินซะหน้าแดงเลยนั่น
" ฮัท ฮิ้นท์ ไปเร็ว ขึ้นเวทีไปรับรางวัลกะพี่เลย เค้าจะได้ถ่ายรูป" พี่อาร์ทเดินยิ้มเข้ามาบอกผมกับฮิ้นท์ เจ๊ลิเดียแกก็ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ
" โฮะๆ งานนี้เกิดแน่นอนค่า หนูฮิ้นท์ ในที่สุดสีเราก็ชนะจนได้ค่า... แพ้มาตลอดตั้งหลายปีแล้วนะเนี่ย เจ้ดูคนไม่ผิดจริงๆ" เจ๊ลิเดียบอกแล้วก็มากอดกะไอ้ฮิ้นท์
จนเราเดินออกมาขึ้นเวทีด้วยกันเพื่อรับรางวัลพร้อมกะพี่อาร์ท ก็มีเสียงเฮจากกองเชียร์สีฟ้าตลอด ท่านนายอำเภอแกเป็นคนขึ้นมามอบรางวัลเองเลยครับแล้วก็มีถ่ายรูปกัน
" แหม... มเหสีพ่อเมืองลพบุรีปีนี้นี่สวยเป็นพิเศษเลยนะ สมกะที่ได้รางวัลจริงๆ ชื่ออะไรล่ะจ๊ะหนู" นายอำเภอท่านถามแล้วก็ลูบหัวฮิ้นท์มัน
" เอ่อ... ผมชื่อธรรปกรณ์ครับ" ฮิ้นท์มันยิ้มตอบกลับไปทันทีโดยไม่คิดอะไร ซึ่งทำเอาผมกะคนแถวนั้นฮาทันทีเพราะนายอำเภอท่านตาเหลือกไปเลย
" เอ้ย... นี่หนูไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอเนี่ย ตายๆ ลุงก็นึกว่าผู้หญิงซะอีก แหม... สวยซะขนาดนี้" นายอำเภอท่านงงแล้วก็เริ่มหัวเราะ คราวนี้ฮิ้นท์มันเลยทำหน้าเหวอๆ เขินๆซะเอง จากนั้นเราก็ถ่ายรูปกันไปครับ มีรูปคู่ผมกะมันเยอะอยู่ซึ่งผมคิดไว้แล้วว่าเดี๋ยวจะขอเก็บไว้ให้ครบทุกรูปเลย
" โชคดีจังเลยเนอะฮัท สีเราชนะจนได้อ่ะ" ฮิ้นท์มันหันมาบอกผม ท่าทางมันดูดีใจมาก
" อร๊ายยย...ย มึง.... ชนะเลิศคร่า......า" เสียงกรี๊ดกร๊าดของยัยวิวกะแจงดังมาแต่ไกลแล้วทั้งสามคนนั้นก็กอดกันกลม
" ยินดีด้วยนะฮัท แหม... ยืนคู่กันยังงี้แล้วดูสมกันจังเลยอ่ะ เนอะ..." ยังแจงหันมามองผมกะฮิ้นท์
" ใช่ๆ เหมาะสมกันอย่างที่สุดถึงที่สุดคร่า....า" ยัยวิวเออออไปด้วย
" นี่... พวกมึง พูดอะไรเลอะเทอะ ไปกันได้แล้ว กูจะไปเปลี่ยนชุดละ" ฮิ้นท์มันปรามวิว
" เอ๊ะ... อีนี่... จะรีบเปลี่ยนไปไหน ไปถ่ายรูปกันก่อนเลย เอาสักร้อยสองร้อยรูปพอ ไปเร็ว..."
" อีบ้า... มึงจะเอาไปถมที่เหรอตั้งร้อยรูป" ฮิ้นท์มันโวยทันที
" แหม.... โอกาสพิเศษๆยังงี้ไม่ได้มีทุกวันนะ ไปเร็ว... ฮัทด้วย มาเร็วๆ" วิวบอกแล้วก็จูงมือฮิ้นท์กับแจงออกไปยืนกันตรงสวนหย่อม ผมก็เดินตามไปยืนด้วยสองคนนั้นก็ผลัดกันมาถ่ายรูปด้วยกัน สักแป๊บไอ้ป่านไอ้วินแล้วก็แหวนกับไอ้โด่งก็เดินมาสมทบกับพวกเรา ไอ้โด่งมันก็เตรียมกล้องมาถ่ายอยู่แล้วผมก็ชวนมันให้มาถ่ายรวมกันซะทีเดียว
" ขอโทษ... ชั้นจะถ่ายกะฮัท ใครไม่เกี่ยวช่วยหลบไปให้ไกลๆด้วย" อยู่ๆแหวนก็... เฮ้อ... เอาละไง เริ่มอีกแล้วสิเนี่ย สงคราม...
" ว้าย... แหม พวกเราก็ไม่ได้อยากถ่ายกับเธออยู่แล้ว.... เรื่องอะไรจะมาถ่ายรวมกับ.... ฮึ... แค่ดรัมเมเยอร์ที่ไม่มีบทบาทอะไรเลย สู้นางงามรถบุปผชาติรางวัลชนะเลิศอย่างเราก็ไม่ได้เนอะ เนี่ย... โชคดีนะฮิ้นท์ ที่มึงไม่ต้องไปเดินท่อมๆเป็นดรัมเมเยอร์อ่ะ นั่งสวยๆ เริ่ดๆ บนรถสบายๆเหงื่อยังไม่ทันตก แต่ได้รางวัลที่หนึ่ง โฮะๆๆ เกิดสุดๆเลยคร่า.....า งานนี้" ยัยแจงยัยวิวนี่มันก็จริงๆเล้ย ต่อปากต่อคำกันไม่มีถอยอ่ะ สรุปว่าพอกันว่ะ
" เชอะ... กะอีแค่ได้รางวัลแค่นี้ทำมาคุย ไอ้ที่ได้น่ะ เพราะฮัทเค้าหรอกย่ะ"
" อุ๊ยเหรอ... ต๊าย... ชั้นไม่รู้เลยนะเนี่ย แต่เอ... ชั้นว่านะ ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะใครแต่ชั้นว่ามันก็ยังดีกว่าคนบางคนที่เหนื่อย แต่ไม่ได้อะไรเลยนะงานเนี้ย โฮะๆๆ"
" อี.... " แหวนขึ้นเสียงปรี๊ดขึ้นมาทันที ผมก็ต้องยกมือเบรคทันทีเหมือนกัน
" เอาล่ะๆ โอเค... งานนี้ไม่มีใครได้ใครเสียหรอกนะ ทุกคนได้ทำหน้าที่สำคัญพอๆกันนั่นแหละ โอเคนะ ว่าแล้วก็ถ่ายรูปกันต่อเหอะ เราอยากไปเปลี่ยนชุดแล้วว่ะ ชุดนี้มันคันๆแฮะ" ผมต้องเป็นฝ่ายห้ามทัพซะเอง ไม่งั้นคงได้มีตบตีกันอีกแน่ ไอ้ป่านไอ้วินก็ส่ายหน้าอย่างระอาๆ ก็มีแต่ไอ้โด่งที่ไม่รู้เรื่องอะไรกะเค้าเลยยังทำหน้างงอยู่
" สงสัยใช่มั๊ยมึง เดี๋ยวพอทำอะไรๆเสร็จแล้วกูเล่าให้ฟังเอง" ผมหันไปตบบ่าไอ้โด่งมันเบาๆก่อนที่มันจะอ้าปากถาม มันเลยทำหน้าเหวอๆ เห็นแล้วก็ขำมัน ตอนนี้มันคงได้แต่งงว่าทำไมแหวนถึงดูยังกับไปโกรธแค้นกะพวกฮิ้นท์มันมาเป็นสิบๆปียังงี้
จากนั้นก็เก๊กถ่ายรูปกันไปอีกเยอะอยู่ครับ ผมตั้งใจแล้วว่ายังไงก็จะเก็บรูปทุกรูปที่ถ่ายได้ในวันนี้ไว้เลย เป็นความทรงจำดีๆที่ผมมีกับฮิ้นท์มัน แน่นอนว่าผมต้องเลือกบางรูปไปใส่ในไดอารี่ผมอยู่แล้วล่ะ
" โอย... ไม่ไหวแล้ว กูไปเปลี่ยนชุดกันก่อนนะ พวกมึงไปกินข้าวรอที่โรงอาหารเลย จะเที่ยงละ ไปกันฮิ้นท์..." ผมบอกไอ้วินแล้วชวนฮิ้นท์มันกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัวของสีฟ้า พอเข้าไปถึงก็เจอพี่อาร์ทกับเจ๊ลิเดียรออยู่ ยิ้มแป้นกันออกหน้าออกตามาก
" ฮ่าๆๆ มาแล้ว.... พระเอกนางเอกของเราวันนี้ เดี๋ยวค่ำนี้พี่เชิญเราสองคนด้วยนะ พวกพี่จะพาไปฉลองกันที่ร้านหมูกระทะ ห้ามปฎิเสธนา" พี่อาร์ทเอ่ยชวนผมกับฮิ้นท์ เอาอีกละ คำเชิญชวนที่ไม่อาจปฏิเสธตามเคย โดนบ่อยจังเลยว่ะ ช่วงนี้
" โอเคพี่... " ก็ต้องตอบรับไปก่อน จากนั้นผมก็ไปเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงนักเรียนกับเสื้อของสีเราแล้วตามไปสมทบพวกเพื่อนๆที่โรงอาหาร หิวโคตรๆล่ะครับเลยฟาดก๋วยเตี๋ยวไปซะสองชาม
" เฮ้ย... มึงหิวขนาดนี้เลยเหรอวะ" ไอ้โด่งถามผมแล้วหัวเราะ
" เออเด่ะ... เมื่อกี๊อยู่บนรถนั่นก็ร้อนฉิบหาย ดีว่ามีร่มไม่งั้นคงแย่... เออเฮ้ย... เดี๋ยวกูคงต้องไปแล้วว่ะ ไอ้วินด้วย ทีมสีเราเค้าต้องประชุมเตรียมแข่งบ่ายนี้ว่ะ ไปเว้ย ไอ้วิน..."
" อุ๊ย... ดีๆ งั้นเดี๋ยวพวกเราก็จะตามไปเชียร์ด้วยนะ" ยัยแจงเอ่ยขึ้นท่าทางตื่นเต้น ฮิ้นท์มันก็เหมือนกันซึ่งผมก็หวังแหละว่าอยากให้มันไปเชียร์ผม ไม่งั้นคงไม่ค่อยมีกำลังใจ หึๆ
" เออ... งั้นเดี๋ยวพวกกูตามไปเชียร์เว้ย แล้วพอแข่งเสร็จมึงก็มาห้องชมรมกูเลยนะเว้ย" ไอ้ป่านบอกผมทิ้งท้ายว่าให้ผมไปหามันที่ห้องชมรมดนตรีหลังแข่งเสร็จ เฮ้อ... งานผมเยอะจริงๆว่ะวันนี้ เพราะเย็นนี้มีคอนเสิร์ตปิดงานกีฬาอีก ก็ต้องขึ้นร้องเพลงให้วงไอ้ป่านมันนั่นล่ะครับ
""""" To Be Continued""""
หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52 (อ่าน 337459 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก