หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[luvli]

อยากน่ารักเหมือนนู๋ฮิ้นท์จัง มีแต่คนมารุมจีบ

[o-ter01]

อ๊ากกกกกก

กกกกกกกกกกก

กกกกกกกกกกกกกก

รอ><

[Fairy_94]

รอเค้าบอกรักกัน


^^

คนเขียนสู้ๆ ***

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น้ำท่วม นานสองนานเข้ามาอ่านอีกที ยังไม่มาต่ออีกอะ คิดถึงมากมาย

[JA(e)jung]

เข้ามารอด้วยความคิดถึง
ฮิ้นจ๋า...ฮิ้นอยู่ไหน...น้ำท่วมบ้านหรือยังลูก
ฮัทก็อย่ามัวแต่เข้าใจผิดนะ...ช่วยฮิ้นวิดน้ำก่อน
อิอิ (ตามกระแสนิดนึง...หุหุ)

[kakashiget]

  ยังไม่มาต่ออีกหรอ       พี่อิ๊คกี้ เลย เชอะ

[dxxppos]

กำลัง รอ นะค๊าบบบ

ไม่ว่านานเท่าไหร่

ก็จะรอครับ คงไม่ต้องถึงชาติหน้านะค๊าบ อิอิ ล้อเล่น

[lunalu01]

คนเเต่งหายยยย อยากอ่านเเล้ววว

[topphy]

 หายไปนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาซักที
   

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

คิดถึงฮัทและฮิ้นจังน้องอิ๊กกี้

[eiky]

B16

ถึงตอนนี้ผมรู้สึกมึนชาไปหมดจนต้องเลี่ยงมายืนพิงข้างๆกำแพงตึกนั้น   มันบอกไม่ถูกจริงๆรู้แค่ว่าผมไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว  จากนั้นผมก็เดินมาเรียกแท๊กซี่เพื่อกลับไปบ้านลุงวัฒน์ 

         " อ้อ... มาแล้วเหรอลูก  อ้าว... แล้วเป็นอะไรล่ะ  ทำหน้าเหมือนไม่สบายเลย  หือ..." ลุงวัฒน์เอ่ยถามผมอย่างเป็นห่วง  ผมก็ส่ายหัวยิ้มแค่มุมปาก

         " มึนๆหัวน่ะครับลุง  เดี๋ยวผมขอไปนอนพักหน่อยละกัน"  ผมแก้ตัวไปยังงั้นๆแล้วเดินขึ้นห้องไป  มันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า   แต่พอมาอยู่คนเดียวผมก็รู้สึกฟุ้งซ่านอีก  เฮ้อ.... มันคิดซ้ำๆอยู่แต่เรื่องเดิมจนจะทนไม่ไหวแล้ว

         แต่ก็จะทำไงได้ล่ะ  คงผิดที่เราเอง.....   กว่าจะรู้ตัวก็ต้องเสียมันไปซะแล้ว  จะโทษใครได้ล่ะนอกจากตัวเราเอง........ 

         -

         -

         วันรุ่งขึ้นผมก็บอกลุงวัฒน์ไปว่าพรุ่งนี้คงต้องขอกลับบ้านก่อนเพราะเพื่อนมันโทรมาเรื่องขอให้ผมไปซ้อมดนตรีตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป   ก็อ้างไปงั้นๆล่ะครับงานนี้   ขอแค่ให้ได้กลับบ้านผมก่อน  ขอไปตั้งหลักซะหน่อยเหอะเผื่อจะคิดอะไรดีๆได้

         ลุงเค้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ   มาส่งผมที่ท่ารถเป็นอย่างดีผมก็นั่งรถกลับไปบ้าน   พ่อผมก็แปลกใจว่าทำไมกลับมาก่อนก็อ้างเรื่องเดิมไปอ่ะครับ   แต่ตอนนี้ผมบอกตรงๆนะว่าอยากมีใครสักคนที่คุยปรึกษาเรื่องนี้ได้  ซึ่งก็คงไม่มีใครแล้วนอกจากไอ้วิน

         " เฮ่ย... นี่มึงบอกกูว่ามึงกำลังอกหักเหรอวะ  อะไรของมึงเนี่ย"  ไอ้วินมันทำหน้างงอย่างมาก

         " ก็เออดิ..."

         " อ้าว... หมายความว่าคนที่มึงชอบ.... เออ... แล้วตกลงคนที่มึงชอบน่ะมันใคร  บอกกูมาซะที  ไอ่ห่า...จนป่านนี้แล้วกูยังไม่ได้รู้ซะที  อุบไว้อยู่ได้... บอกมาเร็ว"  มันเริ่มคาดคั้น   ผมก็คิดแล้วล่ะ  ว่ายังไงก็ต้องบอกมันเพราะสัญญากะมันแล้วนี่

         " เออ... คนที่กูชอบก็ไอ้ฮิ้นท์ไง"

         " เฮ้ย.....ย  เชรี้ย....ย  จริงอ่ะ"  มันตะโกนขึ้นมาทันที 
   
         " เออ.... แล้วมึงจะตะโกนเพื่อ...." 

         " แมร่ง.... ช๊อคเลยว่ะ  กูก็ไม่นึก... ว่ามึงจะ....  หึๆ รสนิยมเดียวกะกูแล้ว  ฮ่าๆๆ"  เวร... เสือกหัวเราะซะงั้น  ไอ้นี่

         " หึ... คิดงั้นเหรอวะ  แต่เสียใจด้วยว่ะ  เพราะตอนนี้กูแห้วแดรกซะแล้ว  ฮิ้นท์มันคงชอบคนอื่นไปแล้วว่ะ"

         " ห๊ะ... ยังไงวะ"  มันชะงัก  ผมก็เล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ฟัง  ตอนที่ผมเห็นฮิ้นท์มันอยู่กับไอ้เด็กคนนั้น

         " อ้าว... แล้วมึงก็เลยกลับบ้านมาทันที  กลับมานอนเลียแผลใจเนี่ยนะ" 

         " เออ... "

         " แล้วมึงก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปถามมันให้แน่ใจว่านั่นใช่แฟนมันมั๊ยเนี่ยนะ"

         " ก็มึงคิดว่าตอนนั้นกูจะอยู่ในอารมณ์ที่จะเข้าไปถามมันมั๊ยล่ะ  แล้วถ้าถามจะให้กูถามมันว่าไง  เฮ้ย... ฮิ้นท์นี่ผัวนายเหรอวะ  เออ... หล่อดีนะ  ยินดีที่ได้รู้จัก  ยังงี้เหรอ...."  ผมประชดมันไปยังงั้น  ก็เซ็งๆอ่ะครับที่มันถามย้ำผมมา

         " เว้ย...ย มึงนี่  ก็ไม่ได้หมายความว่างั้น   แต่มึงอ่ะมั่นใจได้ไงว่านั่นมันจะเป็นแฟนกันจริงๆ  อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่มึงเห็นก็ได้นะเว้ย"  มันพูดเหมือนพยายามเตือนสติผม

         " ก็กูเห็นมันจูบไอ้ฮิ้นท์กะตานี่หว่า  แล้วจะให้คิดว่าไงล่ะวะ"  พูดถึงตรงนี้ผมก็ชักโมโหอีกแล้วดิ

         " เหอะ... เพราะงั้นมึงก็เลยคิดว่ามันเป็นแฟน  ก็โอเค.... แต่การที่มึงออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ได้เข้าไปถามมันให้รู้เรื่องอ่ะ  มึงปิดโอกาสของมึงเองไปรึเปล่า... ไอ้ห่านั่นมันเป็นคนไปจูบไอ้ฮิ้นท์นี่   ไม่ได้หมายความว่าไอ้ฮิ้นท์มันจะต้องมีใจด้วยซะหน่อย  เพราะถ้าไอ้ฮิ้นท์มันเป็นคนจูบเองก็ว่าไปอย่าง  จริงมั๊ย..."   

         " อืม... มึงคิดงั้นเหรอวะ"  ผมหันไปถามมัน  ใจตอนนั้นผมลังเลทันที  หรืออาจจะจริงอย่างที่มันว่า

         " ก็เออดิ  กูว่าเรื่องยังเงี้ยเราไม่มีทางรู้หรอกว่ะ  ที่เราเห็นๆกับตาบางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นเสมอไปหรอก  แต่ตัวมึงเองตะหากที่ต้องเคลียร์ทุกอย่างให้รู้ด้วยตัวมึงเอง  ถามมันไปเลยวะจะกลัวอะไร  นั่นจะใช่แฟนมันมั๊ยไม่มีใครรู้  แต่มึงต้องรู้จากปากมันเองว่ะ  นั่นแหละที่มึงต้องทำ"  มันว่าแล้วก็ตบไหล่ผมเบาๆทีนึง

         " จริงของมึงว่ะ วิน  กูมันก็งี่เง่าเองจริงๆด้วย  กูน่าจะเข้าไปถามมันให้รู้เรื่องมากกว่า  ไม่ใช่วิ่งหนีมาแบบนี้"

         " อืม... ก็นั่นแหละ  กูก็เข้าใจดี  อารมณ์นั้นเป็นใครๆก็คงช๊อครับไม่ได้กันทั้งนั้นล่ะ  แต่พอลองมาคิดดูมึงก็คงเห็นแล้วนะว่าของแบบนี้มึงต้องคุยกัน  ต้องได้ยินจากปากมันเองไม่ใช่มาตีความเอาจากการกระทำอ่ะ"

         " เออ... ขอบใจว่ะ  กูเข้าใจแล้ว  งั้นกูจะคุยกะมันเอง"

         " หึๆ  ดีแล้วว่ะ  มึงคุยกะมันซะ  ต่อให้นั่นเป็นแฟนมันจริงก็ช่างปะไร  อย่างน้อยมึงก็จะได้เคลียร์ใจตัวเองไง  ไม่ต้องมาค้างคารึมารู้ทีหลังว่าเข้าใจผิดๆไปเอง  มันเสียดายโอกาสว่ะ"  ไอ้วินสรุปจบให้ผมฟังได้กระจ่างดีมาก   ผมก็ยิ้มให้มันเพราะโล่งใจ  เอาล่ะ... เดี๋ยวผมต้องลองคุยกะมัน  ต้องได้ยินจากปากมันเองว่านั่นจะใช่แฟนมันมั๊ย

         แล้วผมจะบอกมันไปเลยดีมั๊ยนะว่าผมชอบมัน  คิดถึงตรงนี้แล้วผมก็กลุ้มใจอีก  โลกนี้มันไม่ได้มีแค่ผมกับมันนี่นะ  ไหนจะพ่อกับอาผมและใครต่อใคร  ถึงพ่อกะอาผมจะรับได้แล้วคนอื่นๆล่ะ  พ่อกะอาผมจะเอาหน้าไว้ไหนได้วะ  เฮ้อ... แล้วนี่ผมจะทำยังไง

         -

         -

         ทีแรกผมก็กะว่าจะโทรเข้าไปคุยกะมันเลย  แต่รู้สึกว่าเรื่องนี้อยากคุยกับมันตัวๆมากกว่า   งั้นผมรอมันกลับมาละกัน  นี่อีกไม่นานมันก็คงกลับมาแล้ว  ผมจะรอมันอยู่ที่นี่แหละ

         เหลืออีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมแล้วครับ  ผมลองโทรไปหาฮิ้นท์มันก็บอกว่ากลับมาแล้วนะ  เท่านั้นล่ะครับ  ผมรีบบุกไปหามันถึงบ้านทันที

         " มีอะไรรึเปล่าเนี่ย  มาหาถึงที่เลยอ่ะ"  มันเริ่มถามผมก่อน   แต่นี่... พอผมได้มองหน้ามันเต็มๆตอนนี้แล้วผมตะลึงไปเหมือนกันอ่ะ  เพราะหน้ามันตอนนี้เนียนใสยิ่งกว่าเดิมมากๆ 

         " ก็ไม่มีอะไรหรอก   เราคิดถึงนาย.... "  เหอๆ.... ดันเสือกเผลอพูดไปซะตรงใจตัวเองเป๊ะเลยว่ะ   มันก็ทำหน้าตกตะลึงจังงัง

         " ฮะๆ  ทำไมทำหน้างั้น นี่เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันก็คิดถึงอ่ะ  แปลกเหรอ...."  ผมแกล้งแก้ตัวไป

         " เอ่อ... ก็ไม่ได้แปลกหรอก  แต่ว่าฮัทคิดถึงเราจริงๆเหรอ"   มันพูดไปยิ้มไปแถมหน้าเริ่มแดงๆ  นี่มัน... อายอยู่เหรอวะ 

         " อืม... ก็คิดถึงไง  เราไม่ได้เจอกันนานเหมือนกัน  นายยิ่งดูเปลี่ยนไปอ่ะ  หน้าดีเนียนขาวขึ้นอีกตั้งเยอะเลย  สวย... เอ้ย... ดูดีอ่ะ"   พูดผิดพูดถูกเลยแฮะ  ผมนี่...  ดันไปชมมันสวยซะงั้น 

         " อ๊ะ... จริงเหรอ  ก็เราไปรักษาหน้ามานิดหน่อยที่กรุงเทพฯน่ะ" 

         " เหรอ... อืม... มิน่าล่ะ  ยิ่งดูดีขึ้นอีกนะเนี่ย"  ผมชมไปอีก  มันก็ยิ้มทำท่าอายๆ

         " แหม... ไม่ต้องมาแกล้งชมเราหรอกน่า... เราก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่หรอก"

         " เนี่ยนะ  ไม่ต่างจากเดิม  โห... นี่น่ะมันต่างกันเป็นคนละคนเลยนะ   เอ้อ... ใช่  นี่เรามีเรื่องอยากถามอะไรนายหน่อยอ่ะ"  ผมเอ่ยถามมันเพราะตอนนี้อยากรู้เต็มที

         " หือ... มีไรเหรอ" 

         " คือ.... "  ผมเสือกพูดไม่ออกเว้ยเฮ้ย  ไม่รู้ว่าถ้าถามมันไปยังงี้มันจะว่าไงวะ  กลัวคำตอบของมันซะงั้น

         " .......... "  มันจ้องหน้าผมเขม็งแล้ว  คงอยากรู้เต็มที่ล่ะตอนนี้

         " เออ.... คือว่า  เราอยากถามนายว่าตอนนี้นายมีแฟนหรือคบกะใครอยู่รึเปล่าน่ะ"   หลุดออกไปจนได้  มันทำตาโตทันทีเลยครับ

         " เอ๊ะ... ทำไมอยู่ๆฮัทก็มาถามเราอ่ะ  เรื่องเนี้ย..."

         " ฮ่าๆๆ ไม่มีอะไร  เผื่อว่าถ้ายังไม่มีเราจะได้ช่วยหาให้ไง"  ผมแกล้งแถไปยังงั้น  ไม่รู้จะอ้างอะไร  มันก็ยิ้มๆ

         " แหม... ไม่ต้องหรอก  เราก็มีคนที่ชอบแล้ว" 

         " หา... มีคนที่ชอบแล้ว"  ชะงักเลยดิกู  อะไรเนี่ย...
         
         " อ๊ะ... ก็... ไม่ใช่ๆ คือเราหมายถึงว่าเราน่ะมีคนในสเป๊คที่ชอบนะ  ไม่ใช่ว่าไปชอบใครอยู่หรอก"  มันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ผมก็โล่งอกไปนิดนึง  ใจหายเลยนะนั่นน่ะ  นึกว่ามันชอบคนอื่นไปแล้วจริงๆ

         " อ๋อ... เราก็นึกว่านายไปชอบใครอยู่  งั้นบอกได้มั๊ยอ่ะ  ว่าสเป๊คนายชอบแบบไหน"

         " เอ่อ... ถามเรายังงี้เราอายอ่ะ  ไม่เอาแล้ว... คุยเรื่องอื่นดีกว่า"  มันก้มหน้าหนีไปเลยครับ  ผมก็หัวเราะ

         " ฮะๆ เออ... งั้นวันนี้ว่างๆนายสอนเราสเก๊ตซ์รูปหน่อยละกัน"  ผมขอให้มันสอนมันก็ตกลง   ตลอดบ่ายนั้นผมก็เลยได้นั่งสเก๊ตซ์รูปกะมันไปจนถึงเย็น

         มาคิดๆดูแล้วผมว่าผมคงอยู่กะมันไปอย่างนี้แหละ  คงยังไม่บอกว่าชอบมันตอนนี้จะดีกว่าเพราะถ้าเราคบกันแล้วผมจะไปบอกพ่อกะอาผมยังไงล่ะ  เพราะงั้นก็คบกันเป็นเพื่อนยังงี้ไปก่อนดีกว่า  ยังไงซะเราก็ยังแค่เด็กม.5แค่นั้นจะรีบไปไหนล่ะ  ยังพอมีเวลาอีกเยอะหรอกมั๊ง

         -

         -

         รร.เราเปิดเทอมไปหลายอาทิตย์แล้ว  เร็วๆนี้ก็จะมีกีฬาสีล่ะ  ปีนี้เห็นเค้าว่างานใหญ่ด้วยสิครับเพราะมันต้องจัดขบวนพาเหรดออกไปเดินข้างนอกรร. แล้วก็ยังมีคอนเสิร์ตในรร.อีก  หน้าที่ผมทั้งนั้น  ส่วนแหวนก็เตรียมตัวเต็มที่จะเป็นดรัมเมเยอร์  ท่าทางคุณเธอมั่นใจมากซะ  ว่าต้องได้เป็นแน่ๆ

         " โห... นี่กะว่าจะไม่มีใครมาชิงตำแหน่งไปเลยว่างั้น"  ไอ้ป่านแซวแหวน  เดี๋ยวก็โดนจนได้อ่ะมึง

         " แน่นอน  ใครจะอาจหาญมาลงชิงตำแหน่งนี้กะชั้นได้  ชั้นน่ะเหมาะที่สุดแล้วย่ะ"

         " อ่ะเหรอคร้าบ  คุณแววมณี... แต่เห็นเค้าว่าปีนี้อ่ะเด็กใหม่ๆหน้าใสเยอะแยะนะ  แล้วปีนี้เค้าก็ว่าอาจจะมีให้ดรัมเมเยอร์เป็นผู้ชายบ้าง  จะได้เปลี่ยนบรรยากาศอ่ะ"

         " โอ๊ย... ชั้นไม่สนหรอกย่ะ  ยังไงๆชั้นก็ต้องได้เป็นไม้หนึ่ง   นอกนั้นใครจะยังไงก็ช่าง..."  แหวนบอกแล้วเชิดใส่อีกตะหาก  อะไรจะมั่นใจขนาดนั้นนะ

         " เฮ้ย... แล้วเค้าจะให้มีดรัมเมเยอร์ผู้ชายจริงเหรอวะ  ไอ้ป่าน"  ผมหันไปถามไอ้ป่าน

         " เออ... อ.นพแกว่างั้นนะ  เห็นว่าปีนี้เค้าจะจัดร่วมกะงานโอทอปของตำบลไปเลยว่ะ  เลยอยากให้มีอะไรใหม่ๆ  แล้วทุกสีก็ต้องจัดขบวนแห่ด้วยอ่ะ"

         " เฮ่ย... ยังงี้มันก็งานช้างเลยดิวะ  ท่าจะสนุกเว้ยยังงี้ต้องแจม  ฮ่าๆๆ"  ไอ้วินพูดขึ้นมาบ้าง 

         " เออว่ะ  แต่วันนั้นเราต้องขึ้นคอนเสิร์ตกันด้วยนี่  แล้วกูก็ต้องเตะบอล  โห... มึงเอ๊ย... แทบจะแยกร่างเลยอ่ะ"  ผมบ่นอุบ  จะไหวมั๊ยวะเนี่ย  ทำไมงานที่ต้องทำมันเยอะยังงี้

         " เอาน่ามึง... งานนี้มึงอ่ะเกิดแน่ๆจากที่เกิดอยู่แล้ว  ถ้าสาวๆได้รู้ว่าพี่ฮัทสุดเท่นอกจากจะหล่อแล้วยังเสียงทองอีกด้วย  ทีนี้ล่ะมึงเอ๊ย...."  ไอ้ป่านพูดไปยิ้มไปแล้วเข้ามากอดคอผม

         " เฮ้อ... มึงก็เห็นเป็นของสนุกทุกทีสิน่ะ  คนมากรี๊ดมากๆกูก็ปวดหัวนะเว้ย"  ผมบ่นกะมันแต่มันก็หัวเราะ

         " ฮ่าๆ  ฝึกไว้ให้ชินซะมึง  เพราะหลังจากนี้จะมีแต่คนมากรี๊ดมึงแน่นอน  เพื่อน..."  ไอ้วินเสือกเสริมขึ้นมาอีกคน  เฮ้อ... แค่คิดผมก็เหนื่อยแล้วว่ะ

         ปีนี้ผมได้อยู่สีฟ้ากะไอ้วินพอดีเราก็คงต้องลงเตะบอลให้สี  พี่อาร์ทที่เป็นประธานสีเราเค้าก็อยากให้ผมลงแข่งไอ้โน่นไอ้นี่อีกแต่ผมไม่เอาอ่ะ  ไม่ไหวหรอก  นี่ต้องขึ้นคอนเสิร์ตอีกนะเนี่ย

         " เฮ้ยๆ  มึงดูโน่น... ไอ้ฮิ้นท์นี่หว่า  เฮ้ย มันก็อยู่สีฟ้าเหมือนกันว่ะ มึง"  ไอ้วินเรียกให้ผมมองไอ้ฮิ้นท์หน้าห้องซ้อมเชียร์

         " เออว่ะ... ก็ดี... อยู่สีเดียวกัน... "  ผมบอกไอ้วินเสียงเนือยๆ  ไอ้ดีใจก็ดีใจอยู่นะที่มันอยู่สีเดียวกะผม  แต่อีกใจก็ไม่อยากจะไปอะไรกะมันมากอ่ะครับ  อยากเบรคๆใจตัวเองไว้ซะมั่งน่ะ  แค่นี้ก็รักมันขนาดนี้แล้ว

         " อะไรวะมึง  แค่ดีเหรอ  มันโคตรเจ๋งตะหากเว้ย... มึงจะได้.... ฮ่าๆๆ"  ไอ้วินหัวเราะชอบใจ

         " เออๆ ก็นั่นแหละ  แต่ที่จริงกูก็ตั้งใจแล้วว่ะ  ว่ากูคงยังไม่บอกมันหรอก  เรื่องกูชอบมันน่ะ"

         " อ้าว... ทำไมล่ะวะ"

         " มันก็หลายเหตุผลว่ะ  มึงอย่าลืมว่ากูกะมันเป็นอะไร  จะมาคบกันยังงั้นได้ไงเล่า  พ่อกะอากูรู้เค้าจะว่าไง  จริงมั๊ยล่ะ  ถึงเค้ารับได้แต่คนอื่นๆล่ะ  เค้าจะว่ายังไง  ที่จริงกูก็ไม่อยากจะแคร์หรอกนะ  แต่โลกนี้มันไม่ได้เป็นของกูคนเดียวนี่หว่า  จะทำไงได้อ่ะ"

         " อืม... ก็จริงว่ะ  แล้วมึงจะทำไงล่ะ  ก็มองๆมันต่อไปยังเงี้ยเหรอ"  ไอ้วินพูดเสียงอ่อยๆ  มันก็คงอ่อนใจไปกะผมด้วย

         " ก็คงงั้น  จะรีบร้อนไปไหนนักล่ะวะเราอายุเท่าไหร่กันเอง  กูว่าเรายังมีเวลาอีกนาน  ถึงตอนนั้นแล้วอะไรๆมันอาจจะพอมีหนทางมากกว่านี้ก็ได้นะ"  ผมสรุปบอกไอ้วินมันก็ทำหน้าประมาณว่าเข้าใจแล้ว

         ก็เนี่ยครับ  ผมคิดยังงี้แหละ  ถึงตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ก็ไม่เป็นไร  แต่สักวันผมเชื่อนะว่าผมจะต้องได้คบกะมันจริงๆและผมจะรอวันนั้น

         -

         -

         ยิ่งใกล้วันกีฬาสีผมก็ต้องซ้อมมากขึ้นทั้งเตะบอลทั้งร้องเพลงกะวงไอ้ป่าน  ก็เล่นเอาเหนื่อยอยู่แต่ทำไงได้  รับปากพวกรุ่นพี่วงไอ้ป่านเค้าไปแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด

         " หา... ตกลงนี่อาจารย์เค้าจะให้นายลงคัดตัวเป็นดรัมเมเยอร์ด้วยเหรอฮิ้นท์"  ผมถามฮิ้นท์มันอย่างตกใจหลังจากที่มันเล่าให้ฟังว่าอาจารย์นพเค้าจะให้มันลงคัดตัวเป็นดรัมเมเยอร์

         " อือ... เนี่ย  เราก็เลยต้องมาซ้อมกะพวกรุ่นพี่เค้าอ่ะ" ฮิ้นท์มันอธิบาย  มิน่าผมถึงเห็นมันไปอยู่กะพวกรุ่นพี่ที่เค้าคุมเรื่องขบวนพาเหรด

         " เออ... ก็ดีนะ  แหวนเค้าก็อยากเป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งอ่ะ  เป็นความฝันเค้าเลยนะ  เราเห็นแหวนมานานตั้งแต่เด็กๆเราก็รู้ล่ะว่าเค้าหวังกะตำแหน่งนี้เอามากๆ  หวังมาตลอดชีวิตเลยนะนั่น"

         " เอ๋... หวังขนาดนั้นเลยเหรอ  แล้วนี่ถ้าเค้าไม่ได้ตำแหน่งล่ะ"

         " อืม... เค้าก็คงเสียใจมากน่ะนะ  เราก็ไม่อยากให้เป็นงั้นเลย   น่าสงสารเค้านะ  ชีวิตเค้าน่ะเราเห็นเค้าหวังอยู่แค่ไม่กี่เรื่องหรอก  ก็มีเรื่องนี้เรื่องนึงล่ะเพราะเป็นความฝันสุดยอดของเค้าเลย"  ผมบอกฮินท์มันไปแต่ตอนนี้มันกลับทำหน้ายังกับคิดหนักอะไรอยู่

         " เอ่อ... ถ้าเป็นงั้นเราว่าเค้าก็คงพยายามจนได้ตำแหน่งล่ะน่า  นะ..."  ฮิ้นท์มันหันมายิ้ม  ก็จริงของมัน  คนอย่างแหวนถ้าลองตั้งใจทำอะไรแล้วก็คงต้องฝ่าฟันทำให้สำเร็จจนได้นั่นแหละ  ผมรู้ดี  แต่ใจนึงก็อดห่วงไม่ได้นะ  หวังมากก็ผิดหวังมากไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเสียใจยังงั้นเลยครับ

         แต่ยังไงตอนนี้ผมก็เห็นแหวนขยันซ้อมการโยนรับคฑากับพวกรุ่นพี่อย่างหนัก   พยายามมากขนาดนี้ก็คงไม่พลาดหรอกมั๊ง  หวังว่านะ......

         -

         -

         พอวันคัดตัวดรัมเมเยอร์มาถึงแหวนก็ชวนผมยิกๆให้ไปดูไปเชียร์ด้วย  ก็เห็นมีเด็กใหม่สี่ห้าคนแล้วก็ไอ้ฮิ้นท์มันมาร่วมคัดตัวแค่นั้นเอง  อาจารย์นพแกก็ให้ลองเดินดูเฉยๆยังไม่ต้องมีวงโยฯไปก่อนแล้วก็ให้ลองโยนรับคฑาดู  แหวนก็ทำได้ดีเพอเฟคมากไม่มีพลาดสักนิดแถมท่าสวยอ่ะ

         " โอ้โหเฮะ... ขั้นเทพเลยนะเนี่ย  แหวนนี่มันโคตรเจ๋งว่ะ"  ไอ้ป่านออกปากชมทันที

         " ก็สมกะที่ซ้อมมาตั้งเยอะ  นี่ยังไม่นับรวมไอ้ที่ซ้อมๆมาตั้งแต่ยังเด็กๆนะเว้ยมึง"  ผมเอ่ยถึงตอนเด็กๆที่นึกทีไรก็ยังขำ  จากเด็กผู้หญิงที่ฝันอยากเป็นดรัมเมเยอร์อย่างมากจนวันๆเอาแต่ฝึกโยนคฑาไม้รวกจนไปค้างบนหลังคาบ้านไม่รู้เท่าไหร่   แต่ในที่สุดพอวันนี้เด็กคนนั้นก็ได้กลายเป็นว่าที่ดรัมเมเยอร์ไปแล้วจริงๆ

         แล้วไอ้ฮิ้นท์มันล่ะ  ผมไม่รู้นะว่าที่มันมาลงคัดตัวดรัมเมเยอร์ด้วยนี่เพราะมันอยากเป็นดรัมเมเยอร์จริงๆรึเปล่าเพราะผมเองไม่เคยเห็นมันพูดถึงว่ามันอยากเป็น  แต่ก็คิดว่าฮิ้นท์มันคงไม่หวังสูงขนาดว่าต้องได้เป็นไม้หนึ่งอย่างแหวนหรอกมั๊ง

         พอจบจากคิวเด็กใหม่สี่ห้าคนก็ถึงตาฮิ้นท์มันเป็นคนสุดท้ายครับ   มันหันมามองทางผมนิดนึง  ผมเลยยิ้มให้มันจากนั้นก็เริ่มเดินแล้วก็โยนรับคฑา   ผมว่าฮิ้นท์มันท่าทางสง่าดีนะเวลาเดิน  แล้วก็ดูมีท่าทางที่มั่นใจดีมาก   แต่สิ่งที่ทำเอาผมช๊อคไปเลยก็คือ  ตอนมันโยนคฑาไปนั่นมันดันรับพลาดซะนี่

         " เฮ่ย... อะไรวะ  โธ่... พลาดได้ไงว้า  ไอ้ฮิ้นท์"  ไอ้วินบ่นออกมาซะก่อนที่ผมจะพูดอะไร  ก็มัวแต่ช๊อคอ่ะครับ  ผมว่ามันไม่น่าจะพลาดเลยนะก็เห็นๆอยู่ว่ามันน่าจะรับได้

         " เออ... ก็นั่นดิ  เห็นๆอยู่นะว่ามันน่าจะรับได้อยู่แล้วนี่หว่า  ดูยังกะตั้งใจปล่อยให้ไม้หล่นไปงั้นแหละ"  ไอ้วินวิจารณ์ออกมาเพราะมันคงคิดเหมือนผม

         ตอนนี้ฮิ้นท์มันก็เลยต้องเดินไปหยิบคฑาแล้วเดินออกมาข้างสนามเลยครับ   ท่าทางมันคงเสียใจน่าดูตอนนี้ยัยวิวยัยแจงก็ช่วยกันปลอบใจมันอยู่

To be Continued   

[eiky]

      " กูไปดูมันหน่อยดีกว่า"  ผมเอ่ยขึ้นแล้วเดินไปหาฮิ้นท์มัน  ไอ้วินไอ้ป่านก็เดินตามมา

         " นายทำได้ดีแล้วล่ะ  แค่พลาดไปนิดเดียวเอง  ไม่เป็นไรนะ  อย่าคิดมาก"  ผมพูดแล้วก็จับที่ไหล่มันเบาๆ  มันก็เงยหน้ายิ้มให้ผม

         " อือ... ขอบใจนะ   เราคงตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ"  มันว่าแล้วก็ก้มหน้าหลบสายตาผม  แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆกับท่าทีของมัน  ยังกะว่ามันมีอะไรในใจยังงั้นแหละ

         " เฮ้ยแต่... นายก็เจ๋งดีว่ะฮิ้นท์  เดินได้เท่ดีมากอ่ะ"  ไอ้วินเอ่ยปากชมอีกคน

         " โอ๊ย... ถึงจะเดินดีสง่ายังไงก็ยังสู้แม่ตัวเก็งคนนั้นไม่ได้หรอกจ้า  นั่นน่ะ  เดินมาโน่นละ"  อยู่ๆยัยวิวก็บ่นขึ้นมาพลางมองตรงไปยังแหวนที่กำลังเดินมาหาพวกผม

         " ทำอะไรอยู่ล่ะ ฮัท  ไปกันเหอะมัวไปสนใจอะไรกะคนพวกนี้อยู่ได้"

         " แหมๆ คุณขา... คนพวกนี้น่ะ  คนพวกไหนกันยะ"  ยัยแจงเริ่มโต้ตอบทันทีทันใดเลยครับ 

         " เฮอะ  จากพวกไหนล่ะ  ก็อีพวกไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวแล้วยังไม่เจียมจะมาทาบรัศมีแข่งกะชั้นน่ะสิ๊ แล้วเป็นไงล่ะ หึๆๆ"  แหวนก็ดันไปเยาะเย้ยเค้าอีกว่ะ  จริงๆเล้ย....

         " นี่... ทำมาพูดดี  นี่ถ้าฮิ้นท์มัน... อุ้บ..." ยัยวิวตวาดแหวนอยู่ดีๆ ฮิ้นท์มันก็เอามือมาปิดปากซะงั้น  อะไรของมันหว่า...

         " พอแล้วมึง  ไม่ต้องพูดละ  คนเค้าชนะแล้วก็พูดได้  ช่างเหอะว่ะ  เราไปกันดีกว่า"   ฮิ้นท์มันตัดบทไปดื้อๆแล้วก็เดินหนีไปจากตรงนั้นเลย   ไม่เหมือนทุกทีที่ต้องมีปะทะคารมกัน  แปลกแฮะ

         " เอ๊ะ  เดี๋ยวสิ... จะรีบไปไหนล่า  แหม.... แพ้ย่อยยับจนหมดเรียวหมดแรงไม่เถียงชั้นสักคำเลยเรอะ"  แหวนยังไม่เลิกรา  ตะโกนไล่หลังพวกนั้นไปอีก 

         " พอแล้วน่ะ  แหวน  ทำไมต้องไปทับถมเค้ายังงั้นล่ะ  ไม่เข้าท่าเลย"

         " เอ๊ะ  ฮัท  นี่เข้าข้างมันอีกแล้วเหรอ...."

         " ก็เราเคยบอกแล้วนี่ว่าเราไม่ชอบที่แหวนทำยังงี้   คนดีๆเค้าไม่ทำหรอกนะ  มีแต่นางร้ายในละครอ่ะ"

         " ฮ่าๆ  จริงว่ะ  ยังงี้มันเรยาชัดๆอ่ะ  เนอะๆ"  ไอ้ป่านเอาอีกแล้วครับ  หาเรื่องอีกแล้ว  มันหันไปเนอะๆกะไอ้วินอีกตามเคย

         " แก... ไอ้ป่าน  ว่าชั้นเหรอ  นี่..."  แหวนหันไปลงมือกะไอ้ป่านทันทีแต่มันก็รู้ทันพริ้วหลบวิ่งหนีไปแล้ว  เฮ้อ... ยังงี้ทุกที

         ผมชั่งใจอยู่ว่าจะตามไปหาฮิ้นท์มันดีมั๊ย  แต่คิดว่าเวลายังงี้มันอาจจะอยากอยู่คนเดียวมากกว่ามั๊ง  รึไม่ก็คงอยากอยู่กับยัยวิวยัยแจงมากกว่า   งั้นก็คงต้องปล่อยมันไปก่อน   แต่ยอมรับนะว่าผมก็เห็นห่วงมันมาก

         เย็นวันนั้นผมก็ทนไม่ไหวว่าจะโทรไปคุยกับฮิ้นท์มันแต่ก็... ไม่เอาดีกว่าว่ะ  ไปหามันถึงที่เลยดีกว่า

         ผมขับฟีโน่ผมมาถึงบ้านมันละครับ  พอขึ้นไปแม่มันบอกว่าฮิ้นท์นั่งอยู่ที่ศาลาท่าน้ำผมก็เดินตามไป  ก็เห็นมันนั่งอยู่กับไอ้ทัก  ดูท่าทางมันไม่ได้เศร้าอะไรแล้วเพราะเห็นมันเล่นกะไอ้ทักอยู่

         " อ้าวฮัท... มาได้ไง"  ฮิ้นท์มันหันมาเห็นผมมันก็ร้องทัก 

         " ไม่มีไร  พอดีเราผ่านมาทางนี้  เอ้อ... ว่างอยู่ป่าวล่ะ ไม่ว่างไม่เป็นไรนะ"

         " เอ้อ... ว่าสิ  ว่าง.... "  มันรีบตอบทันทีโดยไม่คิดตามเคยอ่ะนะ 

         " แหมๆ  รีบว่างเชียวนะมึง... แล้วตะกี๊ว่าจะไปบ้านกูไม่ใช่เหรอะ"  ไอ้ทักมันแย้งขึ้นมา

         " พูดมากน่ะมึง  บ้านมึงอ่ะแค่นี้จะไปเมื่อไหร่ก็ได้"  ฮิ้นท์มันหันไปโวยไอ้ทัก

         " ฮะๆๆ เออ... ไม่เป็นไรหรอกฮิ้นท์  เดี๋ยวเรากลับก่อนดีกว่า  แค่อยากลองแวะมาเฉยๆน่ะไม่มีอะไรหรอก   ไปล่ะนะ"  ผมบอกลามันแล้วเดินออกมา  มันก็จะเดินมาส่งที่รถ  ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เป็นบ้าอะไรว่ะ  อยากนั่งอยู่กะมันก่อนนะนั่นน่ะ  แต่พอเห็นมันอยู่กะไอ้ทักแล้วก็เหมือนไม่อยากเข้าไปแทรก  แถมยังจะปากหนักไม่ยอมบอกว่าเป็นห่วงมันถึงแวะมาดูอีก 

         เฮ้อ.... แต่ถึงจะบอกมันยังงั้นก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่ดี   เอาเป็นว่าเห็นมันสบายใจดีแล้วก็โอเคล่ะ

         -

         -

         อีกสองวันก็จะถึงวันกีฬาสีล่ะครับ  แต่วันนี้พอผมซ้อมบอลเสร็จก็เห็นพี่อาร์ทเค้ามาหาผมถึงที่สนาม  ผมก็งงๆเพราะเค้าเจาะจงมาหาผมโดยเฉพาะ

         " ฮัท... ไอ้โก้มันรถล้มอ่ะต้องเข้าเฝือกเลย  ตอนนี้ก็เดินไม่ได้ต้องใช้ไม้ค้ำ  สีเราเลยไม่มีตัวพระที่จะนั่งราชรถในขบวนแห่อ่ะ  ฮัทช่วยมาเป็นตัวพระให้สีเราหน่อยได้มั๊ย"

         " หา.... ผมเนี่ยนะพี่  โห... แค่นี้หน้าที่ผมก็ล้นละครับ  จะแยกร่างไปยังไงอ่ะ"  ผมบ่นทันที

         " ก็พี่หาใครไม่ได้แล้วอ่ะ   คนหน้าตาดีๆเหมาะๆของสีเราก็มีแต่ฮัทคนเดียวเลย  นอกนั้นมันก็หน้าปลาจวดกันหมดพี่ไม่เอาหรอก   เดี๋ยวไม่ได้รางวัลชนะเลิศอ่ะ  นะๆ  ฮัท  ช่วยพี่หน่อยเหอะ  ขบวนแห่มันแค่ช่วงเช้านิดเดียวเอง  บอลเราก็เตะบ่ายๆโน่นไม่ใช่เหรอ"  พี่อาร์ทบอกเหตุผลที่.... ไม่ไหวจะปฏิเสธเลยว่ะ  เค้าอุตส่าห์มาอ้อนวอนซะยังงี้แล้ว

         " ก็.... โอเคๆ  ก็ได้ครับพี่  แค่นั่งบนรถอย่างเดียวใช่ป่ะ  ผมไม่ต้องทำอย่างอื่นนะ" 

         " เออ.... ขอบใจมากน้อง  ฮ่าๆๆ  แค่แต่งตัวไปนั่งอย่างเดียว  แถมโบกมือให้สาวๆ  แค่นั้นจบ  ง่ายๆ สบายๆ ไม่ต้องออกแรงเลย  โอเคนะ"  พี่อาร์ทอธิบายต่อแล้วก็ขอตัวกลับไป  งานงอกอีกแล้วเว้ยเรา  เฮ้อ... แล้วจะไหวมั๊ยวะ  วิ่งรอกกันจ้าละหวั่นแหง.........

         ว่าแต่ว่า.... เราเป็นตัวพระแล้วใครจะเป็นตัวนางวะ  ชักอยากรู้แฮะ...........

         วันรุ่งขึ้นพี่อาร์ทก็ให้ผมไปลองชุดที่จะใส่ในขบวน  เป็นชุดไทยดูจักรๆวงศ์ๆล่ะครับ  ผมต้องนุ่งโจงกระเบน  ไม่ใส่เสื้อแต่มีสร้อยสังวาลย์ประดับห้อยสะพายสองข้าง   แล้วก็มีสวมมงกุฎเป็นมวยผมเล็กๆ  จะดูเหมือนกุมารทองไปมั๊ยวะกู  ฮ่าๆๆ

         " โอ้โฮ.... เจ๋งโคตร  เพื่อนกู.... ยังกะพระอภัยมณีมาเอง  ฮ่าๆๆ "  ไอ้ห่าวินแซวผมแล้วหันไปหัวเราะกะไอ้ป่าน

         " เออว่ะ... ถ้ามีปี่อ่ะใช่เลย  แต่มึงดูเท่จริงว่ะ  กูไม่ได้มุข  เท่จริงๆ  ยังงี้อ่ะหญิงกรี๊ดเทคะแนนให้เราแน่ๆ"  ไอ้ป่านออกความเห็น  ผมก็คิดตาม   อีกแล้วเหรอวะ  ทำอะไรก็จะไม่พ้นหญิงกรี๊ดเนี่ยนะ  เฮ้อ...

         " เออ... ขอบใจนะที่ไม่บอกว่ากูเหมือนกูมารทอง  แต่เฮ้ย... นี่กูยังไม่รู้เลยนะว่าเค้าจะให้ใครมานั่งคู่กูอ่ะ"  ผมว่าแล้วก็มองไปรอบๆ   แต่แล้วก็ต้องตะลึงไปหน่อยนึงเพราะเห็นฮิ้นท์มันเดินเข้ามากับพี่ที่เค้ารับผิดชอบเรื่องชุดและขบวนแห่ที่ชื่อเจ๊ลิเดีย เหอๆ  กล้าตั้งเนอะ

         พอฮิ้นท์มันเห็นผมในชุดไทยมันก็ยิ้มพลางเดินตามเจ๊ลิเดีย  ผมก็เห็นเจ๊เค้ากำลังหยิบชุดไทยอีกชุดออกมาละครับ  ชุดนั้นมันก็ชุดไทยของผู้หญิงนี่หว่า  หรือว่า......
      
         " เฮ้ย... นายมาทำไรที่นี่อ่ะ"  ผมรีบเดินไปถามมันอ่ะครับ  อยากรู้เต็มแก่อ่ะ

         " ก็มาลองชุดไง"  มันว่าพลางยิ้มแป้นให้ผม  ตาผมก็มองจ้องไปที่ชุดในมือเจ๊ลิเดียชุดนั้น

         " แล้วมันชุดอะไรอ่ะที่จะลองเนี่ย"

         " แหม... น้องฮัทขา..... ก็ชุดตัวนางไงคะ  ตัวนางที่ต้องนั่งบนรถในขบวนกะน้องฮัทไง"  เจ๊ลิเดียหันมาตอบผม  นี่มัน.... อะไรกันวะเนี่ย  ตกลงผมได้นั่งบนรถขบวนคู่กะฮิ้นท์มันเหรอวะเนี่ย

         " อ้าว... แค่นี้ทำหน้าตกตะลึงจังงังไปเลย  โฮะๆ  ปี้นี้เราอยากสร้างกระแสค่า  เลยให้น้องฮิ้นท์มาเป็นตัวนาง  รับรองคนดูต้องตกตะลึงกันสุดๆ  ดีไม่ดีขบวนของสีเราจะได้ชนะเลิศไปเลย  ดีมั๊ยคะคุณน้อง"  เจ๊ลิเดียหันไปหัวเราะกับไอ้ฮิ้นท์แล้วแปะมือกันหนึ่งที  เฮ้อ.... สร้างกระแสเนี่ยนะ

         " หรือว่านายรังเกียจไม่อยากขึ้นนั่งบนรถขบวนกะเราอ่ะ"  อยู่ๆฮิ้นท์มันก็ถามผมแล้วก็มองหน้าผมรอคำตอบ

         " เฮ่ย... บ้าดิ  ทำไมคิดยังงั้น  เราแค่งงอ่ะ  ไม่ได้รังเกียจนายหรอกน่ะ"

         " อืม... ก็เราเห็นนายทำหน้าแบบรับไม่ได้ยังไงไม่รู้น่ะ  เลยนึกว่าไม่อยากนั่งแห่คู่กะเรา" 

         " อยากดิวะ.... เอ้ย.... เอ่อ... มะ... หมายถึงว่าเราก็อยากร่วมขบวนแห่ด้วยกันแหละ  งานใหญ่ๆยังงี้  เผื่อจะดังกะเค้ามั่ง  ฮะๆๆ"  ผมต้องแกล้งหัวเราะทำเนียนๆไปอ่ะ  เมื่อกี๊เกือบหลุดปากไปว่าอยากนั่งกะมันมากแล้วไง  ไม่ได้ๆ  เดี๋ยวมันรู้ไต๋ผมหมด

         จากนั้นฮิ้นท์มันก็ไปลองชุดกะเจ๊เค้า   ผมก็นั่งรอดูอยู่อยากรู้ว่ามันแต่งชุดแล้วจะเป็นไงมั่ง  ก็ผ่านไปเกือบสิบนาทีได้

         " อ้าว... มึงไปไหนมาวะ  ไอ้วิน"  ผมร้องทักไอ้วินที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

         " เฮ้ย... มีใครไม่รู้แมร่งเสือกทำซุ้มประตูประดับของงานหน้ารร.ไฟไหม้ว่ะ  สงสัยเพราะมันจุดตะเกียงที่จะประดับซุ้มเตรียมงานพรุ่งนี้มั๊งแล้วปัดล้ม   น้ำมันในตะเกียงเลยหกไปรดซุ้มอ่ะ"

         " เหรอวะ  แล้วไหม้มากป่าว"  ผมก็พลอยตื่นเต้นไปกะมัน

         " ก็เยอะอ่ะ  ต้องเอาที่ดับเพลิงไปฉีด  อ่ะ.... เฮ้ย.... "  ไอ้วินเล่าไปอยู่มันก็ตะลึงอ้าปากค้างแล้วชี้มือเลยหลังผมไปจนผมต้องหันมองไปตามมัน

         ภาพที่ผมเห็นตอนนี้........  ไม่อยากจะเชื่อว่ะ  ฮิ้นท์มันอยู่ในชุดไทยชุดนั้นซึ่งพอเห็นเต็มๆแบบนี้เลยได้รู้ว่ามันเป็นชุดเกาะอกกับผ้านุ่งไหมยาวสีออกน้ำเงิน  และที่อลังการมากคือส่วนที่สวมหัวอ่ะครับ  อืม... รู้สึกว่านี่มันจะเป็นชุดของที่เค้าใส่ในระบำลพบุรีนี่หว่า  เครื่องประดับหัวใหญ่ๆประดับขนนกยังงี้อ่ะ

         แต่ที่รู้ๆนะ  ตอนนี้ผมตะลึงกับมันมาก   มันสวย... สวยยิ่งกว่าผู้หญิงจริงๆซะอีกครับ  หน้าตามันหมดจดดูสวยและสง่าไปกับชุดๆนี้ยังกะเป็นเจ้าหญิงโบราณของเมืองลพบุรีมาเองยังไงยังงั้น

         " วุ้ย.. แหม.... พวกผู้ชายตกตะลึงกันใหญ่แล้วค่า  น้องฮิ้นท์  แสดงว่าพวกเราทำสำเร็จ  โฮะๆๆ "  เอาอีกละครับ  เจ๊ลิเดียหันไปหัวเราะแล้วแปะมือกะไอ้ฮิ้นท์มันอีกคงสะใจมากที่ทำเอาผมกะไอ้วินตะลึงตาค้างซะขนาดนี้

         " โห.... ไม่อยากเชื่อเลยว่ะ  นี่ฮิ้นท์จริงๆเหรอวะ  โคตรสวยอ่ะ"  ไอ้วินรีบเข้าไปดูไอ้ฮิ้นท์มันใกล้ๆแล้วก็หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ๆให้ผม

         " เออว่ะ... นาย... สวยจริงๆนะ  เหมือนผู้หญิงจนดูไม่ออกเลยเนี่ย"  ผมพูดได้แค่นั้นเพราะต้องยอมรับว่ายังไม่หายตะลึง

         " แหม... ขนาดนั้นเลยเหรอ  งั้นเราก็คงเหมาะที่จะได้นั่งคู่กับเจ้าผู้ครองนครอย่างฮัทแล้วดิ"  ฮิ้นท์มันแกล้งยิ้มแซวผม 

         " ฮะๆ  ตอนนี้เราตะหากที่จะไม่คู่ควรกะนายนะ  สวยสง่ามีราศีเกินอ่ะ"

         " โฮะๆ ค่า... แหม... พี่ล่ะดีใจ๊ดีใจที่เลือกคนไม่ผิด  เจ้าเมืองก็หล่อเท่  เจ้านางก็สวยสง่า  วุ้ย..... อย่างนี้ต้องชนะเลิศแน่ๆค่า  โฮะๆๆ"  เจ๊ลิเดียหัวเราะชอบใจใหญ่คงสมใจเค้าแล้ว  ผมก็ได้แต่หันไปมองหน้าฮิ้นท์มันพลางนึกไปว่า   นี่ขนาดมันแค่ใส่ชุดอย่างเดียวนะ   แล้วถ้าพรุ่งนี้มันแต่งหน้าแบบฟูลออปชั่นด้วย  มันจะสวยขนาดไหนวะเนี่ย........................

         -

         -

         และแล้วความคิดที่อยากจะเห็นฮิ้นท์มันตอนแต่งตัวเต็มที่ก็ทำเอาผมแทบนอนไม่หลับ  มันตื่นเต้นอยากเห็นจนแทบทนไม่ไหว  กว่าผมจะหลับได้ก็ดึกมากโน่น  ตื่นมาตอนเช้าก็ต้องรีบไปรร.อีก

         " เร็ว  ฮัท  เดี๋ยวสายแล้วไปแต่งตัวไม่ทันนะ"  แหวนมายืนรอผมที่รถอยู่แล้ว   ผมก็ขึ้นขี่แล้วสตาร์ทรถออกไปทันที

         " เนี่ย.... ไม่น่าเลย  ตอนนี้เราอยากนั่งรถคู่กะฮัทในขบวนมากกว่าอ่ะ  แย่จัง.... ไม่รู้นี่น่าว่าฮัทจะได้ร่วมขบวน  แถมยังได้เป็นพ่อเมืองลพบุรีตัวเอกด้วยอ่ะ"  แหวนบ่นกับผม 

         " อ้าว... แล้วไม่อยากเป็นดรัมเมเยอร์แล้วเหรอไง  ฝันมาตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ..."

         " ก็อยากอยู่.... แต่ไปๆมาๆเราอยากนั่งรถคู่กะฮัทมากกว่านี่  ไม่ใช่ให้คนอื่นมันมานั่งแทนยังงี้"

         " บ้าดิ... คิดอะไรยังงั้น  เป็นดรัมเมเยอร์ไปก็ดีแล้วอ่ะ  ความฝันจะได้เป็นจริงซะทีไง  อุตส่าห์รอมาตั้งนาน"

         " ก็รู้แหละ... แต่ถ้าเรารู้ก่อนว่าจะเป็นยังงี้นะ  ยกตำแหน่งให้คนอื่นมันไปซะก็ได้อ่ะ  ยังไงๆได้นั่งบนรถขบวนแห่คู่กันอ่ะดีกว่าเป็นไหนๆ  เฮ้อ...."  แหวนบ่นแล้วก็ถอนใจยาว  ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยเฉยๆไปก่อนจนถึงรร.

         " เอาล่ะ  ยังไงซะวันนี้มันก็เป็นวันสำคัญอ่ะนะแหวน  ไอ้สิ่งที่แหวนอยากทำมาตลอดตอนนี้ก็ได้ทำแล้ว  ขอให้ทำให้ดีที่สุดละกัน  ให้สมกะที่ใฝ่ฝันมาตั้งนาน  โอเคนะ"

         " อืม... เราขอบใจมากนะฮัท  เราจะตั้งใจทำให้ดีที่สุดเลย"  แหวนยิ้มให้ผมคงเพราะเริ่มคิดได้มั๊ง  จากนั้นก็แยกตัวไปแต่งตัวแต่งหน้าที่ชมรม

           ส่วนตัวผมเองตอนนี้ตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆแล้วอ่ะเนี่ย  อยากเห็นฮิ้นท์มันเร็วๆเลยรีบเดินเข้าไปห้องชมรม    เห็นทุกคนก็กำลังวิ่งวุ่นกันอยู่  เจ๊ลิเดียเค้าก็คอยคุมความเรียบร้อยของเสื้อผ้า หน้า ผมของผู้ที่ต้องร่วมขบวน 

         ตอนนี้ผมหันไปหันมามองหาไอ้ฮิ้นท์มันอยู่แต่ก็ไม่เห็นแฮะ  ไม่รู้ว่ามันแต่งตัวอยู่ห้องไหนแน่   โว้ย.... อยากเห็นจังว่ะ

         " อ้าว... มาพอดีเลยท่านพ่อเมืองของชั้น  เดี๋ยวมาแต่งหน้ากันก่อนเลยค่ะ  น้องฮัทขา..."  เจ๊ลิเดียเห็นผมปั๊บก็ปรี่เข้ามาจูงมือผมไปนั่งโต๊ะแต่งหน้าทันที

         " เอ่อ... แล้ว... เอ้อ... แล้วเดี๋ยวผมต้องเตรียมตัวอะไรอีกป่ะครับเจ๊"  ผมกำลังจะถามถึงไอ้ฮิ้นท์มันอยู่แล้วเชียวว่ามันอยู่ไหน  ดีนะที่ยั้งไว้ทันไม่ถามไป   ไม่งั้นเดี๋ยวได้เป็นเรื่องอ่ะ

         " อ๋อ... ก็ไม่มีแล้วค่ะ  แค่เตรียมทำหน้าหล่อๆ วางท่าให้เท่ๆ  แค่นั้นพอค่ะ  คุณน้อง"   เจ๊ลิเดียบอกแล้วเอามือหยิกแก้มหยอกผมเบาๆทีนึง

         " โอเคครับ... แค่นั่งเฉยๆกะฮิ้นท์มันใช่ป่ะ  เอ่อ.... แล้ว... ตอนนี้ฮิ้นท์มันแต่งตัวจะเสร็จยังล่ะครับ"  อดไม่ได้อ่ะครับ  ขอถามซะหน่อยละกัน  คงเนียนพอไม่น่าสงสัยล่ะน่า  เหอๆ

         " อ๋อ... ใกล้เสร็จแล้วค่า  รับรองว่าออกมาเริ่ดตรึงตาตรึงใจผู้ชมขบวนแห่ทุกคนแน่นอน  ฝีมือเจ้ซะอย่างค่า...."  เจ๊ลิเดียสรุปอย่างมั่นใจ   ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้ผมอยากเห็นฮิ้นท์มันหนักเข้าไปอีก 

         จากนั้นเจ๊ลิเดียก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกห้องนึงแล้วหายเงียบไปสักพัก   ผมก็นั่งกระวนกระวายอยู่ตรงนั้นคนเดียว  ทำไมเราเป็นเอามากยังงี้วะเนี่ย  รู้อยู่แล้วว่าถ้ามันแต่งตัวเรียบร้อยก็ต้องสวยแน่ๆ  แต่ทำไม... เฮ้อ... บ้าไปแระกู  พอดีกว่า...

         ผมดึงความสนใจตัวเองกลับมาด้วยการหันไปคุยกะพวกเพื่อนๆที่มันก็ต้องเตรียมตัวร่วมขบวน   งานแห่คราวนี้เป็นงานค่อนข้างใหญ่เลยล่ะครับ  ขบวนของสีเราก็จัดเป็นประมาณว่าราชรถของเจ้าครองนครลพบุรีโบราณ  ก็มีผมเป็นเจ้าเมืองแล้วก็มีเพื่อนคนอื่นๆแต่งตัวเป็นข้าราชบริพารเดินร่วมขบวนไปอะไรยังงั้นล่ะครับ   ส่วนขบวนของสีอื่นก็คงแนวๆนี้ล่ะมั้ง  ผมว่า...

         " เฮ้ย... ว่าไงวะ  ท่านพ่อเมือง  ฮ่าๆ พวกกูตามมาให้กำลังใจว่ะ"  ไอ้ป่านไอ้วินอยู่ๆมันก็โผล่เข้ามาในห้องแต่งตัวครับ

         " เออ... ขอบใจ  แล้วแหวนล่ะวะเป็นไง"

         " ก็กำลังแต่งตัวอยู่อ่ะ  คงสักพักมั๊ง"  ไอ้วินบอกแล้วก็นั่งลงข้างๆผมกับไอ้ป่าน

         เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นพอมองดูก็เห็นเป็นเบอร์ไอ้โด่งครับ  เลยรีบรับ

         " เฮ้ย... เดี๋ยวกูจะแวะไปรร.มึงนะ  อยากไปดูขบวนแห่ด้วยคนว่ะ"

         " มึงจะมาเหรอ... เออๆ  ก็ดี... หึๆ  แล้วนี่จริงๆอยากมาดูขบวนแห่รึว่าอยากมาดูดรัมเมเยอร์กันแน่วะ"  ผมแกล้งแซวมัน

         " ไอ่ห่านี่  ทำมารู้ทันกู  เออๆ  งั้นเดี๋ยวเจอกันเว้ย"  พูดจบมันก็วางสายไป   ผมก็นึกสนุกขึ้นมาว่า   นี่ถ้าไอ้โด่งได้เห็นตอนแหวนมันแต่งหน้าสวยฟูลออปชั่นมันจะทำหน้ายังไงวะ  อยากเห็นว่ะ

         " เอาล่ะค่าทุกๆคน  เจ๊ขอนำเสนอ.... แอ่น  แอน แอ๊น.....น  มเหสีของพ่อเมืองลพบุรีค่า......"  เจ๊ลิเดียเดินนำออกมาจากห้องแต่งตัว  ตามด้วยไอ้ฮิ้นท์ครับ  ซึ่งตอนนี้มัน..... โอ้ว... พระเจ้า.....

         นี่มัน..... ใช่ไอ้ฮิ้นท์แน่เหรอวะ   ไม่อยากเชื่อ  บร้ะเจ้าจ๊อดจริงๆอ่ะ.........

Written by Eiky's Friend......

ขอโทษที่ให้รอนานไปหน่อยนะคร้าบ พอดีติดน้ำท่าวม แว้กก มะช่าย พอดีเพื่อนที่เขียนบ้านเขาเกือบท่วม มัวแต่ลุ้นน้องน้ำอยู่เลยไม่ส่งมาซะทีเนะ.....เดี๋ยวของผมจะปั่นให้เร็วๆนะคร้าบ

***ขอบคุณที่อดทนรอกันนะครับ ที่รักทุกท่าน อิอิ

จุ๊บๆๆ

[stormphoenix]

บวกหนึ่งให้สวยๆแบบฮิ้นท์ครับ

[HISY]

แหม่ ตอนนี้เหมือนฮัทจะหลงฮิ้นท์แบบเต็มรูปแบบเลยอ่ะ

[stupidchild]

เริ่ดจริงค่ะ สวยซะที อิแหวนจะได้เงียบ ขอให้นางไปโป๊ะแตกในงาน ฮิ้นท์จะได้สวยกระชากคนเดียว

ตอนต่อไปอย่านานนะคะ คิดถึงฮัท

[Wordslinger]

ตื่นเต้น! น้องฮิ้นท์ของเจ้! รับรองว่าต้องสวยมากๆ แน่ๆ เลยค่ะ 

[kakashiget]

    สวยแล้วฮิ้นเอ้ยๆ    o13มาต่อไวๆนะคับ

[bytoey]

ตอนต่อไปมาไวๆนะคะพี่อิก น้องรอ่านอยู่

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

รออ่านมานานมากๆเลย กว่าจะได้อ่าน แต่คุ้มค่ากับการรอคอย ลืมเรื่องน้องน้ำไปชั่วขณะ
ชอบมากๆๆฮัทเอ๋ย บอกรักเขาเสียก่อน ๆที่ใครเขาจะมางาบเอาไป ฮิ้นน่ารักขนาดนี้แล้ว
อย่าปล่อยไว้นาน เดี๋ยวจะเสียใจนะจ๊ะ
ปล.น้องน้ำบุกถึงทุกที่ไม่ว่ายากดีมีจน แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่หายไปจากคนไทยคือ "น้ำใจ"

[choijiin]

แหม่
 
ฮัทนี่มันยึกยักอยู่นั่นแหละ
ทำตัวเป็นมาริโอ้ไปได้
เดี๋ยวโดนคนอื่นแย่งฮิ้นไปแล้วจะรู้สึก
 

[ujen]

  รอจ้า

 

[Fairy_94]

รอ...เมื่อไรเขาจะรู้ใจกันสักที TT
เป็นอะไรที่เรื่อยๆมากกกก...คนอ่านแอบลุ้นมากนะคะเนี่ยยยยย

ฮัทค่ะ สู้ๆนะ

[Still_14OC]

แม่เจ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงๆๆๆๆๆ อิ๊กกี้ และเพื่อน นึกว่า ไหล ไปกับน้ำแล้ว

[A-J.seiya*]

ยังเคืองใจเรื่องไอ้เด็กเมืองกรุง
ชิส์ ,, มาทำให้ น้องฮัทชั้นขุ่นใจ มันน่านัก!!!
น้องฮิ้นท์  งามแล้วสินะ
ดีใจด้วยยยยยยยยยยยย  บอกรักกันซักทีสิ
><

[Chinnosuke]

แล้วบ้านพี่อิ๊กเก้ละท่วมหรือยัง เป็นยังไงบ้างน้ออ

[CarToonMiZa]

+1ให้จ้าาา

[Rhythm]

ฮิ้นนนนนน

รออ่านนะคะ

[๐DeAchieS๐]

+1 ให้เล้ยยยยยย

เปนกะลังใจให้ครับผม

 

[moonoi_sert]

 ::ได้นั่งรถคู่กันเป็นพ่อเมืองกับแม่เมืองแล้ว น่าอิจฉา ลุ้นให้คู่นี้สารภาพรักกันไวๆ อิอิแต่ก็อดสงสารืกไม่ได้ 

[Pigstar]

ฮิ้นท์ตั้งใจทำไม่คทาตกใช่ม๊าย ย

แต่ไม่เป็นไร เพราะก็ได้นั่งขบวนแห่กะฮัท

ดีกว่าเป็นดรัมเยอะเลย