หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[loverken]

 
มิสยู.....Miss You

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :เฮ้อ:รออ่านนานแล้ว เมื่อไหร่นะ ฮัทฮิ้นจะมา

[eiky]

B18
         ตอนนี้ผมกับมันนอนอยู่ด้วยกันบนเตียง  มีมันทับอยู่บนตัวผมท่ามกลางความมืด  ย้อนเหตุการณ์กลับไปเมื่อกี๊ผมกำลังยืนอยู่หน้าเตียงตอนที่มันหันไปปิดไฟแต่พอมันปิดห้องก็มืดจนมองไม่เห็นอะไรและเป็นมันที่เดินมาชนผมจังๆจนล้มไปกับเตียงด้วยกัน

         ตั้งแต่รู้จักมันมาผมไม่เคยแนบชิดมันซะขนาดนี้  เสียงหัวใจผมกับมันที่เต้นอยู่ติดๆกันนั้นดังจนได้ยินชัด  ลมหายใจมันที่รดอยู่กับอกผมนั่นก็อีก  เสียที่ว่ามันมืดมองไม่เห็นอะไรไปเนี่ยดิ  ผมอยากเห็นหน้ามันชัดๆนะว่ามันทำหน้ายังไงอยู่

         อารมณ์นี้มัน... เฮ้อ... ช่างล่อแหลมจริงๆว่ะ  บางอย่างในตัวผมก็เสือกเริ่มจะควบคุมไม่ได้ซะแล้วอีก  เวรเอ้ย... มึงจะมายืนตรงเคารพธงชาติอะไรตอนนี้วะ

         " มองไม่เห็นเหรอ... " เอ่ยถามมันไปยังงั้นล่ะครับ ก็มืดซะยังงี้จะมองเห็นได้ไง  ถามได้โง่มากว่ะเรา  ว่าแล้วก็แกล้งเบี่ยงสะโพกตัวเองตะแคงข้างไปซะก่อน  ไม่งั้น... เหอะๆ ฮิ้นท์มันต้องอึ้งแน่ๆหาว่าผมพกอะไรมาด้วย

         " อืม.... มองไม่เห็น  นอนเถอะ" มันก็ตอบกลับมาซะซื่อและสั้นได้อีก  เฮ้อ...

         ขณะที่มันกำลังจะผละออกจากผมนั่นไอ้ผมก็เสียดายว่ะ  ยังอยากจะแนบชิดอยู่กะมันยังงั้น  ถ้าเป็นไปได้ก็ขอจะกอดมันอยู่ทั้งคืนเลยล่ะ

         " เอ่อ... ขอกอดหน่อยได้มั๊ยฮิ้นท์"  พูดออกไปจนได้เรา  ถึงจะกล้ากลัวๆก็เหอะแต่ชั่วโมงนี้ผมต้องใจกล้าว่ะ  ไม่งั้นคงเสียโอกาสดีๆแบบนี้ไปแน่  และผมอาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วก็ได้

         เสียงมันเงียบไปเลย  ผมเห็นแค่เงามันหันมาเหมือนว่าคงจะมองหน้าผมอยู่  ฉิบหายล่ะเรา  หรือว่ามันไม่พอใจวะ....

         " เอ่อ.... " ผมกำลังจะอ้าปากบอกมันไปว่า  ไม่เห็นไรๆ  นอนเหอะ  แต่ที่ไหนได้  มันกลับสวมกอดผมเข้ามาทั้งตัวเต็มๆเลยอ่ะ

         " เอ้อ... ฮิ้นท์"  พูดไปแค่นั้นผมก็ค่อยๆล้มตัวนอนลงไปกะมัน  รู้สึกดีใจนะที่มันกอดผมแบบนี้ แต่... เฮ้อ... แย่ล่ะดิ  ไอ้น้องชายผมอ่ะมันดันออกฤทธิ์อีกแล้ว  มึงจะมาหื่นทำไมตอนนี้วะ

         " อืม... นอนเหอะนะ  ฮิ้นท์"  ต้องเปลี่ยนมากอดมันไว้หลวมๆแทนแล้วดันช่วงล่างของตัวเองออกห่างจากมันก่อนครับ   ไม่งั้นผมคงได้ซวยโดนมันด่าแน่ๆว่าหื่นกาม

         " เฮ้อ... วันนี้พวกเราเหนื่อยกันน่าดูเลยเนอะ  แต่เราก็ดีใจจังที่ได้ทำอะไรๆแล้วมันสำเร็จออกมาดีได้แบบนี้น่ะ"  ฮิ้นท์มันเอ่ยเรื่องวันนี้ขึ้นมา  ผมก็พยายามมองหน้ามันอยู่ในความมืดนั้น   คิดว่ามันคงยิ้มอยู่

         " เราก็โคตรดีใจอ่ะตอนที่ชนะประกวดช่วงเช้า  แล้วก็ยังชนะบอลตอนบ่ายอีก  คอนเสิร์ตก็ผ่านไปได้ด้วยดี  โชคดีชะมัดเลย" 

         " นั่นน่ะ  ตอนแข่งบอลเราก็ลุ้นฮัทแทบแย่  ตอนชนะอ่ะเราดีใจมากเลยนะ  รีบวิ่งลงไปในสนามเลย  แล้วตอนคอนเสิร์ตฮัทก็ร้องดีมากเลยอ่ะ  ไม่รู้มาก่อนเลยว่าฮัทร้องเพลงดียังงี้"

         " อย่าชมเลย  เราเขินว่ะ  ฮะๆๆ ก็แค่ลองร้องดูอ่ะ  ทุกทีร้องแต่คาราโอเกะไง  พวกวงไอ้ป่านเค้าเห็นว่าโอเคก็เลยบังคับให้ร้องให้ซะงั้น"

         " อ่ะเหรอ... แต่ก็ร้องเพราะมากจริงๆนะ  โดยเฉพาะเพลงนั้นน่ะ  เพลงอะไรนะ  อ้อ... เพลงอยากรู้แต่ไม่อยากถามน่ะ"  สะดุ้งทันทีเลยว่ะ  ผมคิดทันทีเลยนะว่ามันรู้สึกได้รึเปล่าที่ผมจงใจร้องเพลงนี้เพื่อบอกมัน  หรือว่ามันจะรู้วะ

         " อ๋อ... เพลงนั้น  ทำไมอ่ะ  นายชอบเหรอ.... " 

         " ก็... เอ่อ.... ก็ชอบนะ  มันมีความหมายดีอ่ะ  อืม.... "  มันตอบผมแล้วก็นิ่งเงียบไปนิดนึงเหมือนลังเลอะไรยังงั้น

         " ทำไมเหรอ... " ผมลองถามมันอีกที  แต่ใจก็กลัวเหมือนกันนะ  กลัวว่ามันจะถามผมว่าผมจงใจบอกอะไรมันผ่านเพลงนั้นรึเปล่า

         " เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอก  งั้นนอนกันเหอะ  เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"  มันตัดบทไปเฉยๆผมก็รอดไป   แต่หลังจากนี้อ่ะดิ...

         ผมกอดมันอยู่ยังงี้  หน้าใกล้กับหน้ามันแค่เอื้อมนี่เอง  แม้จะมืดๆไม่ค่อยเห็นอะไรแต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ดีมาก   อบอุ่นทั้งตัวและหัวใจ   ทำให้คิดไปว่าถ้าขอพรอะไรได้สักอย่างผมคงขอให้ได้นอนกอดอยู่กับมันแบบนี้ทุกคืนตลอดไป  และคงจะไม่ขออะไรอีกแล้วล่ะ  แค่นี้ก็พอ...

         -

         -

         ค่ำคืนที่โคตรจะเสี่ยงและล่อแหลมผ่านไปจนได้  เช้าวันใหม่ผมรู้สึกตัวขึ้นมาก็เห็นว่าเกือบๆจะสิบโมงอยู่แล้ว   นึกถึงเมื่อคืนนี้แล้วก็โล่งอก  รอดไปได้หวุดหวิดเพราะเกือบจะห้ามใจตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว   ดีว่าผมคงเหนื่อยมากจริงๆจนเผลอหลับไปก่อน   ไม่งั้น.... จะเป็นไงว้า  คงได้กลายเป็นลูกเขยบ้านนี้สิกู  หึๆ

         เสียงเดินปึงปังจากข้างนอกดังขึ้นมาพร้อมกับประตูห้องที่เปิดผางออก   คนที่พรวดพราดเดินเข้ามาก่อนคือไอ้ทักท่าทางมันงุ่นง่านไม่พอใจตามมาด้วยไอ้ฮิ้นท์

         " นี่  มึง.....  ไอ้ฮิ้นท์... นี่มึงกะมัน..... "  มันชี้มือมาที่ผมซึ่งได้แต่นั่งทำหน้างงๆอยู่บนเตียง   แล้วก็หันไปพูดกับไอ้ฮิ้นท์  แต่ฮิ้นท์มันก็เดินเข้ามาขวางหน้ามันไว้

         " ทำไม  กูทำไม..... ฮัทก็แค่มานอนค้างกะกูแค่นั้นแล้วมึงจะทำไม  ไม่ต้องมาพูดมากเลยนะ  เอ้อ... ฮัท  ไม่ต้องสนใจนะ  ไปอาบน้ำเหอะ  แล้วเดี๋ยวออกมากินข้าวกัน"

         " ไม่ต้องสนใจเหรอ  หา... มึงเห็นกูเป็นอะไร  กูบอกมึงแล้วใช่มั๊ย  ว่า.... อุ๊บ... "  ไอ้ทักมันกำลังจะโวยอะไรขึ้นมาอีกแต่ฮิ้นท์มันก็รีบเอามือไปปิดปากแล้วจัดการลากตัวมันออกไปจากห้อง

         " ไม่ต้องสนใจนะฮัท  มันบ้าน่ะ  เดี๋ยวอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวนะ"  มันยื่นหน้ามาบอกผมที่ประตูก่อนจะลงไป   ผมก็โคตรจะงงว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นอีก   ไอ้ทักมันเป็นอะไรของมัน

         อาบน้ำจนเสร็จผมก็ลงไปที่ครัวเห็นแม่ฮิ้นท์มันกำลังเก็บกวาดเศษผักบนโต๊ะอยู่เค้าก็ยิ้มให้ผม  แต่ยังไม่เห็นฮิ้นท์มันเลย

         " มาลูก... หิวมั๊ย  มากินข้าวมา"  แม่มันเรียกผมกินข้าวแล้วก็เปิดฝาชีให้ผม  กับข้าวน่ากินทั้งนั้น

         " แล้วฮิ้นท์อ่ะครับแม่  พ่อด้วย"

         " ฮิ้นท์มันเดินลงไปกับเจ้าทักแน่ะลูก  พ่อเค้าก็เข้าสวนไปแล้วจ้ะ  แม่กำลังจะตามไป  งั้นเรากินไปก่อนนะลูก  เดี๋ยวฮิ้นท์มันคงมา"  แม่มันบอกเสร็จก็เดินลงจากบ้านไป   ผมก็นั่งกินคนเดียวไปสักแป๊บฮิ้นท์มันก็เดินขึ้นบ้านมา   ท่าทางเหมือนหอบๆ เหนื่อยๆ

         " ไปไหนมาอ่ะ... ทำไมดูหอบๆ"

         " ป่าวๆ เรากลับมาจากในสวนน่ะ  ไม่มีไร"  มันรีบปฏิเสธทันที

         " อืม... แล้วไอ้ทักอ่ะ..." 

         " ไล่มันกลับบ้านไปแล้วล่ะ  มันบ้าน่ะ  อย่าไปสนใจเลย  กินข้าวดีกว่า  แกงจืดฟักกับตำลึงอร่อยนะ  ลองชิมดู"  มันว่าไปพลางรีบตักแกงจืดใส่จานผม   ไม่อยากจะคิดหรอกนะว่ามันจะกลบเกลื่อน  แต่ไม่งั้นจะให้คิดว่าไงล่ะ

         ก็เอาเหอะ  มันไม่อยากบอกก็อย่าไปซักมันเลย  คงไม่มีอะไรมากหรอกมั๊ง.......

         " เดี๋ยวเราขี่ไปส่งนายที่รร.นะ"  มันเสนอหลังจากที่เก็บกวาดล้างจานแล้วลงมาที่รถ

         " ไม่เป็นไร  เดี๋ยวเราขี่แล้วนายซ้อนนะ"  สุภาพบุรุษหน่อยว่ะ  เมื่อคืนผมก็ซ้อนท้ายมันมาทีนึงแล้ว  ไม่ได้ๆ  เดี๋ยวเสียเชิง

         " อืม... ก็ได้"  มันยิ้มตกลงท่าทางดีใจแปลกๆ  ผมก็ขี่ไปจนถึงรร.   ตอนนั้นมันจะเที่ยงแล้วล่ะ  ก็เดินเข้าไปหาลุงยามที่ป้อมซึ่งเค้าก็ดูแลรถผมให้เป็นอย่างดีไม่มีสึกหรอ

         " ขี่กลับดีๆนะ  เอ้อ... แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้วันอาทิตย์นายจะไปไหนมั๊ย"  ผมหันไปถามมัน

         " ก็ยังไม่แน่ใจ   ทำไมเหรอ"

         " คือเราว่าจะให้นายช่วยสอนดรอว์อิ้งต่ออ่ะ  ว่างมั๊ยล่ะ" 

         " อืม  ได้สิ  จะมาหาเราที่บ้านเหรอ"

         " อือ... สักบ่ายๆละกัน  ดีมั๊ย"

         " ได้... งั้นเราจะรอนะ  ไปล่ะ"  มันยิ้มร่าแล้วโบกมือลาผมก่อนจะขับรถออกไป   ผมก็สตาร์ทรถขับกลับมาบ้านทันที   

         พอเข้าไปในบ้านก็เจอกับพวกลุงอินครับมานั่งคุยกะพ่ออยู่  พอเห็นผมพ่อก็เรียกผมเข้าไปนั่ง  ผมก็ไหว้พวกลุงๆแล้วเข้าไปนั่งกับพ่อ

         " วันนี้ลุงมีข่าวดีจะมาบอกเอ็งว่ะ  โค้ชที่สโมสรลุงเค้าไปดูเอ็งแข่งวันนั้นด้วย   เค้าว่าเอ็งเฉียบดีมากเลยสนใจ   ตอนนี้ก็คุยกันว่าจะติดต่อทางรร.xxx ไว้ให้เอ็งไปเรียนต่อม.6 ปีหน้านี้เลย  เจ๋งมั๊ยวะ"  ลุงอินเอ่ยถึงโควต้านักกีฬาจากรร.ชื่อดังแห่งนึงในกรุงเทพฯ   เหอะ... ผมเนี่ยนะ  นี่จะให้ผมย้ายไปเรียนที่โน่นเลยเหรอ     พอหันไปมองหน้าพ่อผมเค้าก็ยิ้มๆ  แล้วหัวเราะ

         " โอย... พี่  ผมก็บอกแล้วว่าฮัทมันอาจจะไม่เอาด้วย  พอดีมันเปลี่ยนแผนอะไรไปนิดหน่อยน่ะ   ไอ้ผมก็ตามใจลูกมันแหละ  ไม่อยากไปบังคับมันแล้ว  พ่อก็แล้วแต่เอ็งนะ  ฮัท  ลองไปคิดดูก่อนก็ได้  นี่มันก็เป็นโอกาสดี  ถ้าพลาดคงน่าเสียดาย"  พ่อพูดยังงี้ดูเผินๆเหมือนกับว่าจะไม่มีอะไร  แต่จริงๆผมฟังแล้วรู้สึกเลยว่าพ่อกำลังยั่วให้ผมคว้าโอกาสนี้ไว้มากกว่า

         " เอ่อ... ก็  เดี๋ยวผมขอลองคิดดูก่อนละกันนะครับ  เพราะจริงๆอีกปีเดียวผมก็จบจากนี่แล้ว  ไม่อยากทิ้งไปกลางคันเลยอ่ะ"

         " บ๊ะ... เอ็งนี่  ย้ายไปอยู่โน่นล่ะมีแต่รุ่งกับรุ่งนะเว้ย  ทางรร.เค้าซัพพอร์ตเราเต็มที่  แล้วพอเรียนจบก็มีโควต้าของมหา'ลัยมารอรับเอ็งทันทีอีกตะหาก  อย่าปฏิเสธเลยน่า  มันน่าเสียดายนะเว้ย"  เอาละครับ  ผู้ใหญ่เค้ายื่นข้อเสนองามๆขนาดนี้มาจะปฏิเสธยังไงล่ะวะ

         " ก็... ขอผมลองทบทวนดูอีกทีละกันครับลุง  มันสองจิตสองใจอ่ะครับตอนนี้  ขอโทษจริงๆนะครับ  โอกาสแบบนี้ไม่มีใครอยากทิ้งไปหรอก  แต่ถ้าให้ผมให้คำตอบทันทีผมคงไม่มั่นใจจริงๆ"

         " เออๆ  ไม่เป็นไรลูก  ลุงไม่บังคับใจเอ็งหรอกว่ะ  ลองเอาไปคิดดูก่อนก็ได้  แล้วค่อยให้คำตอบลุง  นะ... "  ลุงอินสรุปแล้วตบบ่าผมเบาๆ  ผมก็เลยขอตัวกลับขึ้นห้องไปก่อน

         ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพลางคิดถึงข้อเสนอเมื่อกี๊  มันก็ดีอยู่หรอกนะ  รร.นั้นมันสุดยอดมากเรื่องสนับสนุนกีฬาซึ่งไม่ว่าใครก็อยากเข้าไปเรียนที่นี่ทั้งนั้น  ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงโคตรดีใจถ้าได้ไปเรียนที่นี่  แต่ตอนนี้...  ทำไมผมไม่ดีใจเลยวะ  ผมเสียดายอะไรเหรอ...

         ใช่ดิ... ถ้าผมไปผมคงแทบไม่ได้เจอกับฮิ้นท์มันอีกแล้ว  เราต้องทิ้งทุกอย่างเอาไว้ที่นี่  ไม่ว่าจะเพื่อนๆเรา  รร.เราก็คงกลายเป็นแค่ความหลังแค่นั้น

         แต่ถ้าจะคิดไปยังไงความรักของผมกับมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนี่นะ  ดูๆว่าทุกอย่างมันคงจะจบลงแค่นั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่   ไม่ดิ  มันยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำเพราะนี่ผมคงแค่คิดของผมไปเองคนเดียว  รักมันอยู่ข้างเดียวยังงี้โดยที่มันไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย  อาจจะเป็นยังงั้นก็ได้....

         แล้วนี่ผมจะทำยังไงต่อไปดีวะ  ก็เบื่อนะที่อะไรๆมันไม่ชัดเจนอยู่ยังงี้หรือว่ามันผิดที่ผมเองที่ยังไม่กล้าบอกมัน  ถ้างั้นคงถึงเวลาที่ผมต้องเดินเข้าไปบอกมันเองซะแล้วมั๊ง   ทุกอย่างมันจะได้เคลียร์ซะที

         ถ้างั้นก็พรุ่งนี้เลย   ผมตัดสินใจแล้ว  มันถึงเวลาแล้วจริงๆ  หวังว่ามันจะมีใจให้ผมบ้างนะ  เพราะที่ผ่านๆมาผมก็แอบคิดบ้างเหมือนกันล่ะ ว่ามันน่าจะพอมีใจกับผมอยู่  จากสายตาที่มันมองผม  จากการกระทำทุกๆอย่างที่มันทำ

         " ฮัทๆ  ลงมาหน่อยลูก  เพื่อนมาหาแน่ะ"  เสียงอาวดีตะโกนเรียกจนผมสะดุ้ง    เพื่อนมาเหรอ....  ใครวะ

         ผมรีบวิ่งลงมาทันที  พอออกไปหน้าบ้านก็เจอไอ้ทักครับ  มันมากับไอ้วิทย์เพื่อนผมอีกคน

         " เฮ่ย... มาได้ไงวะมึง" 

         " เออ... กูไปหาไอ้วิทย์มันให้มันบอกทางมาบ้านมึงอ่ะ"  ไอ้ทักมันตอบ  ผมก็งง

         " อ้าว... แล้วทำไมต้องไปถามไอ้วิทย์ล่ะวะ  ฮิ้นท์มันก็รู้ทางมาบ้านกูเหมือนกันนี่หว่า"

         " เออน่ะ... อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย  กูมีเรื่องต้องคุยกะมึงว่ะ  ขอเวลาแป๊บ"  มันบอกแล้วก็ให้ผมพาไปนั่งเงียบๆกันอยู่ข้างบ้าน 

         " มีไรวะ..."

         " กูต้องคุยกะมึงเรื่องไอ้ฮิ้นท์มัน"

         " ไอ้ฮิ้นท์เหรอ... "  งงหนักเลยผม  ทีนี้ 

         " กูถามมึงจริงๆล่ะนะ  บอกกูมาตามตรงอย่าโกหกกู  โอเคมั๊ย"

         " อะไรของมึงวะ  ทำตัวเป็นศาลเลยนะมึง"  ผมว่ามันแล้วก็นึกขำ  ไอ้นี่อะไรของมันวะ

         " เออ... ตอบกูมาตามตรงก็ละกัน  มึงน่ะ  ชอบไอ้ฮิ้นท์มันอยู่ใช่มั๊ย"  สิ้นคำถามมันก็เหมือนกับฟ้าผ่าลงมากลางกระหม่อมผมทันที 

         " ตอบกูมาตามตรงนะมึง  ว่ามึงคิดยังไงกับมัน  อย่าโกหกกู...."  แมร่งยังขู่ผมอีกอ่ะ  ผมก็อึกอักไม่รู้จะบอกมันยังไง

         " กู...."

         " มึงพูดไม่ออกยังงี้ก็แสดงว่าใช่.... มึงชอบมันใช่มั๊ยล่ะ"

         " เออ... กูยอมรับ  กูชอบมันจริงๆ  ชอบมากขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้กูแน่ใจตัวเองแล้วล่ะ   แล้วมึงจะมาถามกูทำไมวะ  หรือมึงไม่พอใจอะไรกู   ที่กูไปชอบมัน"

         " หึ... กูก็ว่าแล้ว  กูมองมึงไม่ผิดจริงๆ  แต่กูอยากถามมึงหน่อย   มึงรักมันตอนไหนและเพราะอะไรวะ  ตอบกูหน่อยได้มั๊ย"

         อีกแล้ว.... คำถามมันทำให้ผมอึ้งอีกแล้ว  ผมพูดไม่ออกเลยจริงๆ  จนปัญญาจะตอบคำถามมันเพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน   ผมรักมันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ   แล้วผมรักมันเพราะอะไรกันแน่   นั่นสิ... เพราะอะไรกันล่ะ

         " กู.... ก็  ไม่รู้ดิว่ะ  กูก็ไม่รู้ตัวหรอก  รู้ตัวอีกทีก็รักมันไปซะแล้ว   หลังๆมานี่กูกะมันได้คุยได้เจอกันมากกูเลยผูกพันกะมันว่ะ   แต่กูมั่นใจนะว่ากูชอบมันจริงๆไม่ใช่แค่เพราะอารมณ์พาไปนะเว้ย"

         " แค่นั้นเหรอวะ  หึๆ  แค่นั้นเหรอ....  แล้วมึงรู้มั๊ย  ว่ากูชอบมันมานานเท่าไหร่แล้ว"  เอาอีกแล้วครับ  แต่ละคำที่ออกจากปากมันนี่ทำเอาผมอึ้งได้ทุกที     

         " หา... นี่มึงก็... มึงก็ชอบมันเหรอวะ"

         " เออ.... กูอ่ะชอบมันมานานมากแล้ว  ก็ตั้งแต่เด็กๆนั่นแหละ  ถึงตอนนั้นมันจะอ้วนจะดำจะหน้าปรุหน้าสิวยังไงกูก็รักมันว่ะ   ชีวิตกูมีแต่มันมาตลอดนะเว้ย  มึงรู้มั๊ย  แล้วมึงล่ะวะ  มึงรักมันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  รักมันตั้งแต่ที่มันดูสวยดูดีขึ้นใช่มั๊ยล่ะ"   คราวนี้มันถามแล้วจ้องตาผมเขม็งเลย  ผมก็ได้แต่สบตามันกลับแต่ตอนนั้นยอมรับนะว่าใจมันฝ่อไปเลย   ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังแพ้มัน  แพ้มันแบบทุกประตูไม่มีทางชนะได้เลย

         " กู.... " 

         " หึ... ใช่มั๊ยล่ะ  ถ้ามันไม่ได้ดูดีแบบนี้  ถ้ามันยังอ้วนดำอยู่อย่างเดิมมึงก็คงไม่คิดจะมองมันใช่มั๊ยล่ะ  กูพูดถูกมั๊ย"

         ยิ่งมันพูดมาผมยิ่งเถียงมันไม่ออกจริงๆ  ใจผมมันเหมือนหล่นหายไปไหนแล้วไม่รู้   ที่ผ่านๆมานี่ผมแค่รักมันเพราะมันสวยดูดีแล้วแค่นั้นเองเหรอ   จริงสินะ  เมื่อก่อนผมไม่เคยสนใจมันเลยจริงๆ  เดินสวนกันกี่ครั้งผมก็ยังไม่เคยชายตามองมันด้วยซ้ำเพราะมันก็แค่เด็กธรรมดาทั่วไปไม่มีจุดเด่นอะไรให้ต้องมองต้องใส่ใจเลย

         " เออ... มึงพูดถูกแล้ว  กูเองไม่เคยมองมันตั้งแต่แรกจริงๆ  กูคงเริ่มรักมันเพราะมันเริ่มดูดีมีเสน่ห์ขึ้นมาช่วงหลังๆนี่เองแหละ   กูยอมรับว่ะ"

         " ก็เพราะงั้นกูถึงอยากบอกมึงนะ  ที่มึงรักมันน่ะกูว่าคงไม่เท่าที่กูรักมันหรอกว่ะ  เห็นๆกันยังงี้แล้วมึงคงเข้าใจนะ  งั้นกูขอล่ะว่ะ มึงช่วยหลีกทางให้กูเหอะ  สำหรับกูแล้วกูขาดมันไม่ได้จริงๆเพราะมันกลายเป็นส่วนนึงของชีวิตกูไปแล้วว่ะ   แต่สำหรับมึงนอกจากมันก็ยังมีคนอื่นอีกตั้งมากมายนี่หว่า   ใครๆเค้าก็รุมชอบแต่มึงกันทั้งนั้น  กูขอมึงแค่นี้แหละมึงให้กูได้มั๊ยวะ"   มันยื่นคำขาดมาแล้วครับ   ก็เหมือนอย่างที่ผมคิดไว้ว่ามันต้องขอผมแบบนี้แน่

         ใจผมตอนนี้มันหายไปไหนๆแล้วก็ไม่รู้   ผมอยากจะบอกมัน... ไม่ดิ... อยากจะด่ามันเลยดีกว่าว่ามันเอาอะไรมาตัดสินความรักของผมว่าน้อยกว่ามัน   แต่พอนึกดูก็จริงของมันอยู่เหมือนกัน  ความรักของผมอาจจะสู้ความรักของมันไม่ได้จริงอย่างที่มันพูด  และที่สำคัญถึงผมจะรักฮิ้นท์มันมากแล้วไงล่ะ   ผมสนองตอบความรักอะไรให้มันได้บ้างล่ะ  ในเมื่อตัวผมเองก็รู้ดีอยู่ว่าสังคมคงไม่ยอมรับ  แล้วเราจะยังฝืนรักกันไปอีกเหรอ  พ่อกับอาผมจะว่ายังไงล่ะ  ถ้าเค้ารับไม่ได้ขึ้นมา

         จะดีกว่ามั๊ย  ถ้าผมหลีกทางออกมาเองแล้วเปิดโอกาสให้ไอ้ทักมัน  อย่างน้อยๆมันก็รักไอ้ฮิ้นท์มากกว่าผมอยู่แล้วนี่  บางทีถ้าผมปล่อยให้มันได้รักกันอะไรๆมันอาจจะดีก็ได้  ฮิ้นท์มันก็จะได้ไม่ต้องมารักคนที่ยังไม่มั่นคงอย่างผม

         แค่ที่ผมรู้สึกผิดว่าผมรักมันแค่เพราะมันสวยดูดีนี่ก็แย่เต็มทีแล้ว  ใช่ดิ... ความรักของผมมันแพ้ความรักของไอ้ทักจริงๆ  เพราะถ้าตอนนี้ฮิ้นท์มันไม่ได้ดูดีอย่างนี้ผมก็คงยังไม่คิดจะมองมันหรอก

         ก็สมควรแล้วล่ะ  สมควรแล้วที่ผมต้องยอมรับความจริง  สรุปว่าผมก็คงแค่หลงเสน่ห์มันเฉยๆสินะ   ไม่เหมือนไอ้ทักมันที่มันรักของมันมาตลอดชีวิตมันแล้ว  กูยอมแพ้ว่ะทัก  ความรักของมึงมันสูงส่งจริงๆ

         " เออ... กูยอมแล้วว่ะ  กู... อืม.... กูคงผิดเองที่คงแค่หลงเสน่ห์มันมั๊ง   ไม่ได้รักมันจริงๆเหมือนอย่างมึง   กูเข้าใจแล้ว"  ผมตอบมันไปเสียงสั่นๆ  รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้จริงๆ   เหมือนความเจ็บปวดมันเริ่มกระจายออกมาจากข้างในออกมาเรื่อยๆจนจะล้นออกมาอยู่แล้วจนผมต้องหันหน้าหนีมันพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมา

         " หา... มึงยอมแล้วใช่มั๊ย... มึงเข้าใจกูแล้วใช่มั๊ย"  มันเขย่าไหล่ผมอีกท่าทางดีใจมาก  ผมเลยต้องรีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วแกล้งยิ้ม

         " เออ... กูเข้าใจแล้ว  ต่อไปมึงก็... รักมันให้มากละกันว่ะ  กูก็คงไม่มีอะไรต้องห่วง"  ผมบีบไหล่มันเบาๆทีนึงมันก็จ้องหน้าผม

         " แล้วมึง.... "

         " เออ... กูไม่เป็นไรว่ะ  ไม่ต้องห่วง  คงแค่รู้สึกช๊อคอ่ะที่มึงมาบอกกูปุบปับ  แต่ไม่เป็นไรหรอกว่ะ  ไม่ต้องห่วงกูนะ  งั้นกูขอตัวก่อนว่ะ  ทำรายงานค้างไว้อยู่  บายเว้ย  เจอกันวันจันทร์"   ผมพูดตัดบทมันไปทันที   รู้สึกแค่ว่าไม่อยากอยู่ตรงนั้น  ไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว 

         ผมหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไปอย่างล่องลอยเหมือนไม่มีวิญญาณ   เปิดประตูเข้าห้องไปแล้วก็ยังยืนพิงประตูอยู่พลางคิดถึงเรื่องเมื่อกี๊   ว่านี่ผมจะทำยังไงต่อไปดี

         ฉับพลันนั้นน้ำตามันก็ไหลลงมาเอง   ไหลเป็นสายจนผมรู้สึกว่ายืนไม่ไหวต้องทรุดตัวลงไปนั่งพิงประตูอยู่อย่างนั้น   ความคิดมากมายหลั่งไหลไปมาอยู่ในหัวผม   ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมัน  ถึงแม้ว่าผมเองรักมันตรงที่มันสวยดูดีแต่ยังไงซะผมก็รักมันเข้าแล้วจริงๆ

         หลังจากนี้ไปผมก็ต้องยอมรับให้ได้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วในเมื่อมีคนที่เหมาะสมกับมันมากกว่าผม  ไอ้อย่างผมจะทำอะไรได้นอกจากแอบๆคบกับมันไปวันๆไม่มีคุณค่าไม่มีความหมายอะไร  ไปบอกใครก็ไม่ได้ว่าเราคบกันเพราะต้องมาห่วงเรื่องหน้าตาพ่อกับอา  อย่างงั้นมันคงไม่เรียกว่ารักหรอก  ฮิ้นท์มันคงไม่มีความสุขแน่ๆถ้าผมทำยังงั้น

         เพราะงั้นผมคงต้องดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีอีกคนที่รักมันมากกว่าผมซะอีกที่จะรักมันตลอดไป   ส่วนผมก็คงจบทุกอย่างแค่นี้และต่อไปก็พยายามทำใจกลับมาเป็นแค่เพื่อนกันให้ได้  ซึ่งก็ยังไม่รู้เลยว่าผมจะทำใจได้มั๊ย   ผมจะทนเห็นมันกับไอ้ทักได้รึเปล่า 

         " เอ่อ... ฮิ้นท์เหรอ... นี่เราเองนะ"  ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหามัน  ตั้งใจว่าจะเลิกนัดมันวันพรุ่งนี้ 

         " คือ... พรุ่งนี้น่ะ  โทษที... เราติดธุระแล้วอ่ะคงยังไปไม่ได้   งั้นเอาไว้ก่อนละกันนะ"

         " อ๋อ... ไม่เป็นไรๆ  ไว้วันหลังก็ได้ถ้าไม่สะดวก"  มันก็ตอบมาแบบนี้ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้ววางสายไป   ก็ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้วล่ะกลัวว่าจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้   ยังไม่พร้อมจริงๆถ้าต้องไปเจอมันตอนนี้

         ผมนั่งลงที่โต๊ะพลางหยิบไดอารี่รูปถ่ายของผมกับมันขึ้นมาแล้วเปิดดู  มีหน้าหลังๆที่ยังไม่ได้ใส่รูปของฮิ้นท์มันทั้งที่ตั้งใจว่าเดี๋ยววันจันทร์ผมจะไปเอารูปที่ถ่ายตอนวันงานกีฬาสีกับมันเอามาใส่ไว้ในนี้   แต่ก็คิดว่าคงไม่มีประโยชน์อีกแล้วเพราะอะไรๆมันกลายเป็นแบบนี้แล้วนี่

         งั้นผมก็จะขอเก็บมันไว้ในลิ้นชักนี้ตลอดไป  ไดอารี่ที่แทนความรักความผูกพันของผมกับมันแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว  ผมคงไม่มีความจำเป็นต้องหยิบมันมาใช้อีก   ก็คงเก็บไว้เฉยๆเป็นความหลังยังงี้ตลอดไปนั่นแหละ

         เมื่อลิ้นชักปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงมาเองอีกครั้งผมก็ได้แต่ถอนใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้   ได้แต่คิดว่าเอาเหอะ   ผมต้องผ่านมันไปให้ได้   จบไปแบบนี้ก็ดีแล้ว  ผมเจ็บแค่คนเดียวพอไม่ต้องมีใครมาเจ็บกับผมหรอก   แต่ถ้าผมยังจะฝืนรักมันต่อไปก็คงต้องมีใครเจ็บอีกแน่   ไม่อยากให้เป็นยังงั้นเลย   เพราะงั้นผมคงทำถูกแล้วที่ตัดสินใจแบบนี้

         แล้วจากนี้ไปผมจะไม่มีน้ำตากับเรื่องนี้อีกแล้ว   ผมจะทำใจให้ได้  แค่คิดว่าฮิ้นท์มันจะมีความสุขกับไอ้ทักที่รักมันจริงๆผมก็พอใจแล้ว  ผมมั่นใจนะว่าสองคนนั้นคงจะไปกันได้ดีเพราะรู้ใจกันขนาดนั้น   ที่เหลือก็คือผมต้องทำใจยอมรับให้ได้แค่นั้นเอง  และหวังว่าสักวันผมคงทำได้จริงๆ..........

To Be Continued

[eiky]

         พอถึงเช้าวันจันทร์เข้าจริงๆผมก็แทบจะไม่อยากไปรร.เลย   มันรู้สึกกลัวไปหมด  กลัวการเผชิญหน้ากับสองคนนั้น  และที่สำคัญผมกลัวใจตัวเองนี่ล่ะ ถ้าต้องทนเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกันผมจะทำใจได้มั๊ย

         " เป็นไรล่ะลูกวันนี้   ทำไมหน้าตาหมองๆจัง  หือ... ไม่สบายรึเปล่า"  อาวดีเดินมาจับหน้าผากผมเบาๆ

         " เปล่าครับ  ผมไม่ได้เป็นไรหรอก  งั้นไปก่อนนะครับ"  ผมบอกแล้วก็ไหว้อาวดีมาขึ้นรถแล้วไปเรียกแหวน  จากนั้นก็ขี่ไปรร.

         ไปถึงก็เห็นคนเค้าไปมุงดูกันที่บอร์ดตรงโรงอาหารคิดว่าคงเอารูปถ่ายวันงานมาติดแล้วมั๊ง   ผมเลยลองเดินไปดูก็เห็นว่ามีรูปถ่ายผมกับฮิ้นท์มันอยู่เยอะเลย    สาวๆตรงนั้นก็หันมาฮือฮากับผมกันใหญ่เพราะมีรูปผมเยอะมากทั้งรูปบนรถขบวน  ตอนเตะบอลและตอนขึ้นคอนเสิร์ต

         และพอดูจากบรรยากาศก็เห็นๆเลยว่าผู้คนเค้าฮือฮาผมกับไอ้ฮิ้นท์มากๆ  หลายคนบอกว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากที่สุดเพราะดูดีทั้งคู่  บางคนก็มากรี๊ดกร๊าดกันอยู่ตรงนั้น

         " อ้าว... ฮัท  ดีเลย... มาดูรูปกันเร็ว  นี่ๆ  ว๊าย....ย  แก  รูปแกเยอะมาก  ฮิ้นท์  รูปคู่กะฮัททั้งนั้นเลย"  ยัยแจงทักผมก่อน  พอหันไปก็เห็นอยู่กันครบทีม  ส่วนไอ้ทักก็มองหน้าผมเหมือนทวงสัญญานิดนึง  ก่อนจะหันไปดูรูปที่บอร์ด

         " เอ้อ... เดี๋ยวเรามานะ  ไปห้องน้ำหน่อย"  ผมเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าไอ้ทักมันนิดนึง   มันก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร

         จากนั้นผมก็เดินไปทางห้องน้ำแล้วก็เดินเลี่ยงไปทางหลังตึกไปนั่งอยู่หลังชมรมบาสกะว่าให้เข้าแถวก่อนค่อยออกไป  ตอนนี้อยากอยู่คนเดียวไม่อยากเจอใครเลย  โดยเฉพาะ... เฮ้อ... โดยเฉพาะใครก็คงไม่ต้องบอกนะครับ

         ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ผมจะทำใจได้และไม่รู้ว่าผมจะทำใจได้มั๊ย   ก็หวังแค่คงมีวันนั้นละกันนะ  ที่ผมจะทำใจรับว่าไอ้ทักกับฮิ้นท์มันเหมาะสมกันมากกว่าผม  แม้จะไม่ใช่เร็วๆนี้ก็เหอะ

         สักพักออดก็ดังผมเดินออกไปเข้าแถวซึ่งระหว่างทางก็ต้องเดินผ่านแถวที่เป็นห้องฮิ้นท์มัน   ผมฝืนยิ้มให้มันไปงั้นๆไม่อยากให้มันรู้สึกว่าผิดปกติ  แต่นั่นคงจะเป็นยิ้มที่โคตรจะฝืนเลยมั๊งผมว่า

         -

         -
   
         เป็นอันว่าวันนั้นทั้งวันผมก็พยายามหลบหน้ามันทั้งวันนั่นแหละ   แต่ถ้าเจอกันผมก็ยิ้มให้แล้วก็พยายามเลี่ยงๆไป   หวังว่ามันคงไม่ผิดสังเกตอะไรเพราะผมไม่น่าจะส่อพิรุธอะไรนะ  จนกระทั่งตอนเย็นลงไปซ้อมบอลที่สนามกับไอ้วินนั่นแหละ  มันเลยถามผม

         " เฮ้ย... ถามจริง   มึงมีไรป่าววะ  กูเห็นวันนี้มึงเหม่อๆไม่ค่อยพูดค่อยจาทั้งวันเลย  มีไรก็บอกกันดิวะ"

         " ป่าวเว้ย... ไม่มีอะไร  กูมึนๆหัวมั๊ง  ยังไงไม่รู้เดี๋ยวอาจจะกลับก่อนว่ะ"  ก็อ้างๆไปก่อน  เพราะไม่อยากบอกใครหรอกครับเรื่องนี้   ผมรู้ดีว่าถ้ารู้ถึงหูใครก็คงไม่เป็นผลดี  ไอ้ทักมันก็คงไม่อยากให้ผมบอกใครเหมือนกัน

         " อ้าว... ไม่สบายเหรอวะ  งั้นมึงก็กลับไปก่อนเหอะ  ไปนอนพักซะพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน  ไปๆ"  มันไล่ผมกลับทันทีผมก็ได้โอกาส   โดดซ้อมมันวันนึงละกันว่ะ   ก็ขับรถกลับไปจนถึงบ้านแต่ดูเหมือนจะยิ่งแย่เพราะกลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไรอีกผมเลยขับรถไปที่ร้านอุปกรณ์กล้องแถวตลาดกะว่าจะไปดูของสักพักให้หายเครียด

         " เฮ้ย... เนี่ย  เค้าใกล้จะประกาศผลแล้วนะ  งานประกวดภาพถ่ายที่เอ็งส่งไปน่ะ"  เฮียแกหันมาบอกผม

         " เหรอครับ... วันไหนอ่ะ"

         " เดือนหน้าเนี่ยแหละหลังปีใหม่ไป  น่าลุ้นว่ะ  เผื่อเอ็งจะได้สักรางวัล  เอ้อ... เค้าให้ไปรับรางวัลที่กรุงเทพนี่  แล้วก็โชว์ผลงานที่โน่นด้วย  ที่พารากอนน่ะ"

         " โธ่... ให้มันได้รางวัลก่อนเหอะครับเฮีย  อย่างผมคงไม่ได้หรอก  เค้ามีแต่มืออาชีพกันทั้งนั้นอ่ะ"

         " วะ  ไอ้นี่  เชื่อสายตาเฮียเหอะน่ะ  เฮียมองไว้ไม่ผิดหรอกรูปนั้นของเอ็งอ่ะ  รับรองได้รางวัลอะไรสักรางวัลแน่ๆ  คอยดูก็ละกัน"  เฮียแกยังคงมั่นใจ 

         ทำไมเค้ามั่นใจซะขนาดนี้ผมก็ไม่รู้   ยังกับว่าเฮียเป็นกรรมการตัดสินงานนี้งั้นแหละ  แต่ก็ขอให้เป็นงั้นจริงๆละกัน  รางวัลใครมันก็อยากได้กันทั้งนั้นล่ะ..........

         -

         -

         ผ่านไปเกือบอาทิตย์แล้วที่ผมต้องเลี่ยงการเผชิญหน้ากับฮิ้นท์มัน  ที่จริงผมลองๆคิดดูแล้วว่าผมจะต้องมาทำยังงี้ไปทำไม   ก็แค่คุยกะมันตามปกติในฐานะเพื่อนคนนึง  แต่ผมเองดิที่ทำใจไม่ได้ซะเองถึงต้องห่างมันออกมายังงี้ก่อน  จะได้เตรียมใจไว้เลยล่วงหน้าเพราะสักวันผมก็คงต้องแยกไปตามทางของผมซะที

         " ฮัท... เดี๋ยวก่อน"  เสียงฮิ้นท์มันเรียกผมตอนผมเดินออกมาจากห้องชมรมบอล  ผมเพิ่งซ้อมบอลเสร็จก็ปาไปเกือบทุ่มแล้วล่ะ   นี่มันอุตส่าห์มารอผมอยู่นี่จนป่านนี้เลยเหรอ

         " เอ้อ.... ทำไมยังไม่กลับล่ะฮิ้นท์  มีไรเหรอ" 

         " ก็ไม่มีอะไรหรอก   เราต่างหากต้องถามนายว่ามีอะไรรึเปล่า  ทำไมเดี๋ยวนี้เหมือนนายหลบหน้าเราเลย  โทรไปก็ไม่รับสายอ่ะ"   มันรีบถามผมทันที

         " เฮ่ย... ทำไมคิดงั้น  เราจะไปหลบหน้านายทำไมล่ะ"

         " แล้วทำไมโทรไปไม่รับเลยล่ะ"

         " อ๋อ... โทรศัพท์มันเสียอยู่น่ะ  เอาไปซ่อมแล้วยังไม่ได้ไปเอาเลย"  แก้ตัวไปก่อน  ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไร   ที่จริงผมปิดเครื่องไว้เลยตะหากไม่อยากรับสายใครเลย   ไม่อยากคุยไม่อยากอะไรทั้งนั้น  อยากอยู่มันเงียบๆแค่คนเดียวเนี่ย

         " เหรอ... เอ่อ... งั้นโทษทีนะ  เรานึกว่าฮัทมีอะไรไม่พอใจเราซะอีก"  มันว่าเสียงอ่อยๆแต่ผมเบนหน้าไปทางอื่นซะ  ไม่อยากเห็นสีหน้ามันตอนนี้เลยจริงๆ 

         " ไม่หรอกน่า  คิดมาก... เราจะไปทำงั้นทำไม  ไปเหอะๆ  กลับบ้านกัน"  ผมออกปากชวนมันกลับบ้านซะเลย  ไม่อยากคุยยาวกับมันอีก  ใจผมมันไม่ไหวจริงๆว่ะ  เห็นท่าทางมันยังงี้แล้วผมโคตรปวดใจจริงๆ  เป็นเพราะผมแท้ๆที่ทำให้มันต้องไม่สบายใจยังงี้

         " อ้าว... เฮ้ย.. มายืนอยู่นี่เอง  มึงลืมนาฬิกากะโทรศัพท์มึงไว้ตรงหน้ากระจกห้องน้ำอ่ะ  อะไรของมึงวะ... แค่นี้ลืมได้ไง"  ไอ้วินดิครับ  ไอ้ผู้หวังดีหยิบนาฬิกาข้อมือกะโทรศัพท์ที่ผมวางลืมไว้ในห้องน้ำมาคืนให้  แล้วมันก็เดินกลับเข้าไปห้องชมรมเลยไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น

         ผมรู้ตัวทันทีเลยว่าความซวยมันมาเยือนผมให้แล้ว  เมื่อหันไปมองหน้าฮิ้นท์ที่มันมองผมอยู่ด้วยสายตาที่ผิดหวังและเสียใจมากจนผมอยากจะตายไปซะตรงนั้น   ไอ้วินเอ๊ย  มึงไม่น่าหวังดีกับกูผิดเวลาเลยจริงๆ

         " อะไรกันน่ะฮัท... ไหนบอกว่าเอาโทรศัพท์ไปซ่อมอยู่ไม่ใช่เหรอ   แล้วนี่อะไรล่ะ"   ผมได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว   ฮิ้นท์มันรู้จนได้ว่าผมโกหกมัน

         " เอ่อ... เรา.... "

         " ทำไมล่ะ ฮัท... ทำไมล่ะ.... "  มันยังทวงถามผมด้วยสายตาที่ตัดพ้อต่อว่าและเริ่มมีน้ำตาคลอออกมา   ผมได้แต่อึ้งและมันเจ็บปวดจริงๆที่ต้องเห็นฮิ้นท์มันเสียใจเพราะผมยังงี้

         " เรา.... เราขอโทษนะที่ต้องโกหกนาย  คือว่าเรา.... "

         " พอแล้ว... ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ  เราเข้าใจ  ถ้านายไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเราถึงขนาดต้องมาสร้างเรื่องอะไรยังงี้ก็เอาเหอะ   ต่อไปเราจะไม่รบกวนอะไรนายอีกแล้วก็ได้"  มันพูดจบก็หันหลังวิ่งออกไปทันที   

         " เฮ้ย... เดี๋ยว  อย่าเพิ่งไป  ฮิ้นท์..."  ผมรีบวิ่งตามไปจนทันแล้วจับแขนมันไว้   มันก็พยายามกระชากกลับ

         " ปล่อย... เราจะกลับบ้าน" 

         " ก็เดี๋ยวสิ  ฟังเราก่อน... "

         " จะให้เราฟังอะไรอีก  ฮัทจะมาโกหกอะไรเราอีก"

         " ไม่ใช่ยังงั้น  เราแค่จะบอกว่าเราไม่ได้รังเกียจอะไรนายนะ  แค่ว่าช่วงนี้เรามีเรื่องไม่สบายใจไม่อยากยุ่งอะไรกับใครมากก็เท่านั้นเอง"

         " ก็ถ้ายังงั้นทำไมไม่บอกเราตรงๆล่ะ  บอกเราว่าไม่อยากให้ใครรบกวนก็ได้  เราจะได้ไม่ต้องรู้สึกแย่ๆยังงี้อ่ะ"  มันเริ่มสะอื้นต่อว่าผม  แล้วก็พยายามดึงมือผมออกจนผมต้องยอมปล่อย

         " ก็ถ้าบอกตรงๆเรากลัวนายไม่สบายใจนี่นา  เราคิดว่าปัญหาของเรา  เราก็อยากแก้ไปเองไม่อยากไปรบกวนคนอื่นอ่ะ" 

         " อ้อ... ใช่สินะ  คนอื่น ... อย่างเรามันก็เป็นแค่คนอื่นสำหรับฮัทใช่มั๊ย"   เจอคำนี้เข้าไปผมจุกจริงๆ   คำพูดที่ผมพยายามจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นให้มันเข้าใจผม   แต่มันดันกลายเป็นยิ่งแย่เข้าไปอีก

         " โธ่เว้ย.... เราไม่ได้หมายความว่ายังงั้น   เฮ้อ.... ทำไมนายต้องคิดมากขนาดนี้วะ  เรื่องมันไม่มีอะไรเลยนะ"  ผมเผลอใส่อารมณ์ออกมาเพราะมันอึดอัดเต็มที   

         " ใช่สิ... เรามันคิดมาก  ถ้างั้นก็ช่างเราเถอะ  เราจะกลับบ้านละ" 

         " โธ่เอ๊ย.... ทำไมนายไม่เข้าใจเราว้า  มันไม่มีอะไรซะหน่อยอ่ะ"

         " พอเถอะ  ไม่ต้องพูดแล้ว  เราก็เข้าใจแล้วไง  ต่อไปเราก็จะไม่ไปรบกวนนายแล้วกันโชคดีนะ"   มันพูดจบปั๊บก็วิ่งไปเลย   ทิ้งให้ผมยืนปวดหัวตึ้บอยู่ตรงนั้น

         ได้แต่คิดว่าถึงตอนนี้พูดอะไรไปมันก็คงเท่านั้นมันคงไม่รับฟังอะไรผมอีกแน่    ผิดที่ผมเองแหละที่ไปโกหกให้มันจับได้  จากนี้จะทำไงต่อผมก็ยังไม่รู้เลย

         และที่แน่ๆตอนนี้ผมเจ็บจริงๆ  เจ็บที่ผมเป็นคนทำให้มันร้องไห้  ทำให้มันผิดหวังในตัวผมซึ่งนั่นมันก็ทำให้ผมได้รู้แล้วว่าอย่างน้อยๆมันก็พอจะมีใจกับผมบ้างเหมือนกันนะ  ไม่งั้นมันคงไม่เสียใจขนาดนี้

         แล้วนี่ป่านนี้มันจะเป็นไงกันนะ  ว่าแล้วผมก็รีบขับรถตามมันไปแต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะ  ได้แต่ขับไปเรื่อยๆจนถึงบ้านมัน

         " อ้าว... ฮัท... ว่าไงลูก  หือ... มาหาฮิ้นท์มันเหรอลูก  มันเพิ่งวิ่งขึ้นบ้านไปนี่เอง  ไปสิลูก  ขึ้นไปบนบ้านก่อน"  แม่มันครับ  ยืนอยู่หน้าบ้านทักผม   ผมก็มองตามขึ้นไปบนบ้าน  สบายใจขึ้นนิดนึงที่อย่างน้อยมันขับรถกลับมาบ้านมันแล้วอย่างปลอดภัย

         " เอ่อ.... ไม่เป็นไรครับแม่  ผมไม่ได้มีธุระอะไรหรอก  แค่อยากตามมาดูว่ามันกลับมาถึงบ้านโอเคแล้ว  ก็แค่นั้นครับ  งั้นผมขอตัวกลับก่อนละกันนะครับ"  ผมว่าแล้วก็ยกมือไหว้แม่มัน

         " เอ้า... ยังไงกันล่ะ ลูก  มาถึงแล้วก็ขึ้นบ้านก่อนสิจ๊ะ  มากินข้าวปลากันก่อนเหอะ  มาเร้ว"  แม่มันยังกวักมือเรียกผมอยู่อีก

         " ไม่เป็นไรครับแม่  ผมต้องรีบกลับจริงๆ  งั้นลาเลยนะครับ"  ผมปฏิเสธแล้วยกมือไหว้แม่มันอีกทีก่อนจะกลับมาที่รถแล้วขับออกไป

         ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึงได้ซวยขนาดนี้นะ  ไม่น่าพลาดให้มันจับโกหกได้เลยจริงๆ  ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกที่มันต้องเสียใจมากเพราะผมแท้ๆ   นี่ป่านนี้มันคงต้องร้องไห้อยู่แน่ๆ  เฮ้อ....

         " วันนี้กลับค่ำจังเลยนะลูก  กินอะไรมารึยัง หือ... "  กลับมาถึงบ้านอาวดีก็ถามผมอย่างเป็นห่วงอีก   ผมก็ยิ้มแห้งๆให้เค้าทีนึง

         " แล้วทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะครับ  หือ... เป็นอะไรไป"  อาวดียังซักผมต่อ  คงเดาอาการผมออกว่าแย่มาก

         " เอ่อ... ก็... ไม่มีอะไรหรอกครับอา  เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะ"

         " เดี๋ยวสิลูก  ไม่กินข้าวก่อนเหรอ"  อาวดียังคะยั้นคะยอผมเลยบอกว่าเดี๋ยวขอไปอาบน้ำก่อนละกัน  พออาบเสร็จผมก็ลงมากินข้าวเพราะบอกตรงๆว่าหิวมากๆอยู่เหมือนกัน  ถ้าไม่กินก็คงไม่ไหว

         " เราน่ะต้องมีอะไรแน่ๆ  ไหนลองบอกอามาสิครับ  อย่าให้อาเป็นห่วงเลยนะ" 

         " เอ่อ... คือว่า.... "  จะบอกยังไงดีล่ะวะเนี่ย  จะบอกว่าอกหักเพราะรักผู้ชายเหรอ  เฮ้อ...

         แล้วอาวดีแกก็ยังซักผมต่ออีกจนผมไม่รู้จะทำไงต้องเล่าให้เค้าฟังจนได้   ตั้งแต่เรื่องที่ผมชอบฮิ้นท์มันจนถึงว่าผมคงต้องหลีกทางให้ไอ้ทัก   ก็แปลกดีที่ผมกลับกล้าและเต็มใจที่จะเล่าให้อาเค้าฟังโดยไม่รู้สึกกลัวว่าอาวดีจะรับไม่ได้ถ้ารู้ว่าผมรักไอ้ฮิ้นท์   ส่วนอาวดีเองก็ตั้งใจฟังผมอย่างดี  ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือรับผมไม่ได้สักนิด

         " แล้วอาไม่โกรธผมเหรอครับ  ที่ผม... เอ่อ... ผมคงกลายเป็นเกย์ไปแล้วน่ะ"  ผมถามอาเสียงอ่อยๆ

         " อืม... อาไม่โกรธเราหรอกครับ  ดีใจซะอีกนะที่อย่างน้อยเราก็ยังเห็นแก่หน้าพ่อกับอาไม่ไปคบกันเปิดเผยให้คนอื่นเอาไปนินทาน่ะ  ที่จริงอาก็ยอมรับล่ะว่ารู้สึกไม่ดีเลย   ไม่อยากให้ฮัทกลายเป็นแบบนี้นะลูก  แต่ถ้าฮัทเลือกแล้วและเป็นความสุขของเราก็ทำไปเถอะลูก    อาเชื่อนะว่าความรักน่ะมันไม่มีถูกผิดหรอก  ถึงจะเป็นรักในเพศเดียวกันก็เถอะ   แค่ว่าสังคมเค้าไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง"  อาวดีสรุปยาวทำให้ผมยิ้มได้ทันที   คิดไม่ผิดจริงๆที่ผมเล่าให้เค้าฟัง

         " แต่ผมก็คงคบกับมันแบบนั้นอย่างเปิดเผยไม่ได้หรอกครับ  พ่อกับอาจะเอาหน้าไว้ไหนล่ะ  ถ้ามีลูกมีหลานเป็นเกย์แบบนี้น่ะ"

         " อันนั้นน่ะมันก็ใช่อยู่ล่ะลูก  ยิ่งพ่อเค้าน่ะมีหน้ามีตาในสังคมกับคนในละแวกบ้านเราอยู่  ถ้าใครรู้ก็คงได้เอาไปนินทาแน่  แต่เรารู้อะไรมั๊ย  ระหว่างหน้าตาในสังคมกับความสุขของเราน่ะ  อาคงเลือกความสุขของเรามากกว่านะ  คิดว่าพ่อเราเค้าก็คงคิดยังงี้เหมือนกันแหละ"   ได้ฟังอาพูดยังงี้แล้วผมอึ้งไปเลย   จ้องหน้าแกนิ่งนิดนึงแล้วก็กอดเค้าอย่างสบายใจ

         " ขอบคุณครับอา  ผมขอบคุณจริงๆที่เข้าใจผม"

         " แต่อาอยากถามเราจริงๆนะว่า  เรารักเค้ามากแค่ไหนเหรอ  แน่ใจตัวเองแล้วหรือยัง  เคยลองมาคิดเรื่องนี้ดูบ้างรึเปล่าล่ะ  หือ...
" อาวดีถามผมอีกครั้ง  ผมนิ่งคิดนิดนึงว่าผมรักมันสักแค่ไหนกัน  และพอนึกถึงตอนที่ติดฝนในป่านั้นผมถึงเข้าใจ

         " ผมอาจไม่แน่ใจนักหรอกครับอาเพราะผมไม่เคยรักใครแบบนี้  แต่ถ้านับอย่างตอนที่ไปติดฝนอยู่ที่เขื่อนตอนนั้น ผมคิดนะว่าถ้าฮิ้นท์มันเป็นอะไรไปผมคงอยู่ไม่ได้แน่  แล้วตอนที่มันตกน้ำนั่นผมก็โดดลงไปช่วยมันอย่างไม่ต้องคิด  หวังแค่ว่าให้มันรอดส่วนผมจะเป็นไงก็ช่างเหอะ  ถ้าคิดแบบนี้แล้วถือว่าเป็นความรัก   ผมว่าผมก็คงรักมันจริงๆแล้วล่ะครับ"

         " จ้ะ... อาพอเข้าใจ  ดีแล้วล่ะลูก  แสดงว่าเราน่ะรักและผูกพันกับเค้ามากพอที่จะเรียกว่ารักได้แล้ว  จริงอยู่ที่ว่าเราเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ถ้าเรารักกันจริงๆอย่างนี้อาก็เข้าใจจ้ะ   แล้วต่อไปถ้าเราอยากคบกันเปิดเผยมันก็แล้วแต่เรานะ  ฮัทก็ลองไปคิดดูแล้วกันลูก  ถึงแม้จริงๆแล้วอาก็ไม่อยากให้เราสองคนคบกันแบบนี้แต่ถ้ามันเป็นความสุขของฮัทน่ะ  ก็ไม่เป็นไรหรอกลูก" 

         " ครับอา... ผมเข้าใจดี  เรื่องนี้ผมคงทำให้มันประเจิดประเจ้อเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาไม่ได้อยู่แล้วครับ   เราจะพยายามวางตัวให้ดี  ไม่ให้มันดูน่าเกลียดในสายตาใครๆนะครับ  ผมเชื่อว่าเราต้องทำได้ครับ" 

         " อืม... จ้ะ  อาน่ะรักเรามากนะลูก  ไม่ว่ายังไงอาก็ต้องเห็นแก่เราไว้ก่อน  แล้วเรื่องแบบนี้น่ะมันก็ละเอียดอ่อนแต่สุดท้ายมันก็อยู่ที่ตัวเราเอง   เราต้องเป็นคนเลือกว่าจะตัดสินใจยังไง  และก็ต้องยอมรับผลของการตัดสินใจอันนั้นอย่างกล้าหาญ  เข้าใจมั๊ยครับ"  อาวดีว่าพลางเอามือลูบหัวผมเบาๆ   ผมยิ่งรู้สึกสบายใจขึ้นมาก  ดีใจที่ผมมีอาที่แสนดีอย่างนี้  เข้าใจผมในทุกๆอย่างและรักผมเหมือนกับแม่ของผมจริงๆ

         ถ้างั้นเรื่องฮิ้นท์มันผมคงต้องลองทบทวนให้ดีอีกที   ผมคิดถูกแน่รึเปล่าที่จะหลีกทางให้ไอ้ทักมัน  เพราะความจริงคนกลางอย่างไอ้ฮิ้นท์มันจะต้องเป็นคนเลือกเองตะหากว่ามันจะเลือกใคร    ต่อให้ไอ้ทักรักมันมาก่อนผมหรือว่ารักโดยไม่สนใจรูปกายแต่มันก็คงไม่มีความหมายนี่นา  ถ้าไอ้ฮิ้นท์ไม่ได้รักมัน
         
         งั้นจากพรุ่งนี้ไปผมจะลองดูแล้วกันว่า  ฮิ้นท์มันจะมีทีท่ากับไอ้ทักรึเปล่า   ถ้าเห็นว่ามันสองคนจะรักกันจริงๆผมเองจะยินดีหลีกทางให้   แต่ถ้าไม่ผมจะถือว่าผมยังมีสิทธิ์ที่จะรักไอ้ฮิ้นท์มันได้  เอาตามนี้แหละ............

         -

         -

         พรุ่งนี้จะเป็นวันคริสต์มาสแล้วครับ   ผอ.รร.ผมเค้าก็นับถือศาสนาคริสต์ซะด้วยเลยจัดให้มีกิจกรรมในรร.   มีประดับต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ไว้ที่หน้าหอประชุม  แล้วก็จะมีให้แต่ละห้องส่งการแสดงมาแสดงบนเวทีกับจับฉลากของขวัญเล่นเกมกันไป    คงได้สนุกกันล่ะทีนี้

         แต่สำหรับผมแล้วสุดจะกร่อยเพราะตั้งแต่วันนั้นฮิ้นท์มันก็หลบหน้าผมเหมือนกัน  เป็นความรู้สึกแย่ๆที่ผมต้องเจอเพราะไม่สบายใจที่เห็นมันเป็นยังงี้   มันคงโกรธผมมาก   

         เรื่องไอ้ทักมาคุยกับผมนี่ผมยังไม่กล้าบอกใครหรอกเพราะผมเข้าใจดีว่าถ้าใครสักคนรู้มันก็อาจจะรู้ไปถึงไอ้ฮิ้นท์จนได้  ซึ่งคงไม่ดีแน่แม้ว่าผมจะไม่ได้รับปากไอ้ทักไว้ว่าจะไม่บอกใครก็เหอะ   แต่ผมคงต้องลองคุยกับไอ้ทักมันเรื่องนี้อีกที  เพราะถ้าจะให้แฟร์จริงก็ต้องให้ฮิ้นท์มันเป็นคนเลือกเองเท่านั้น  ว่ามันจะเลือกใคร

         " เอ้าๆ  มาซ้อมกันต่อจ้า  เดี๋ยวพรุ่งนี้เล่นจริงแล้ว   จำคิวกันให้ได้นะ"  เสียงเพื่อนผมที่เป็นผู้กำกับการแสดงร้องเรียกให้ทุกคนไปซ้อมคิวการแสดง  พอดีห้องเราต้องแสดงบนเวทีด้วยครับเลยตกลงกันว่าจะทำเป็นละครเพลงที่เป็นเพลงคริสต์มาสนี่ล่ะ  ประมาณว่าจำลองฉากมาจากละครบรอดเวย์กันเลย  กำกับการแสดงโดยกระเทยห้องผมเอง  เฮ้อ... เลยล่อซะอลังการงานสร้าง

         แล้วพวกนั้นก็พร้อมใจกันให้ผมเป็นตัวเอกคู่กะแหวน  เรื่องราวก็คือคู่รักสารภาพรักกันในคืนวันคริสต์มาส  บรรยากาศแสนสุดโรแมนติคโดยให้ผมร้องเพลงจีบแหวนประมาณนั้นอ่ะ  นอกนั้นก็เป็นตัวประกอบคอยเต้นอยู่รอบๆ  บอกแล้วว่าอลังการแบบบรอดเวย์มาเองจริงๆ

         พอวันรุ่งขึ้นผมก็เตรียมตัวแต่งชุดเรียบร้อยซึ่งขอบอกว่าร้อนมาก  ชุดมันเป็นยังกะโค้ทหนาๆกับผ้าพันคอมาเลยครับ  พวกมันบอกว่าเพื่อความสมจริง  ลงทุนกันจังว่ะ

         ผมไม่รู้ว่าห้องฮิ้นท์มันได้แสดงอะไรเพราะลองไปเลียบๆเคียงๆดูพวกนั้นก็หนีผมนะ  สงสัยยัยวิวแจงก็คงพลายโกรธผมไปด้วย  แย่ว่ะ  งั้นผมต้องพยายามเคลียร์เรื่องนี้โดยเร็วซะแล้ว

         หลังจากที่เตรียมตัวกับเสื้อผ้าหน้าผมพร้อมเรียบร้อยเราก็รอคิวจะขึ้นแสดงกันอยู่  ผมไม่กังวลอะไรเลยเพราะแค่ขึ้นไปร้องเพลงกับมีแอคติ้งนิดหน่อยตามคิวที่กำหนดมาแค่นั้นไม่ได้ยากอะไร

         พอถึงคิวเราฝ่ายเวทีก็เริ่มเปิดดนตรีประกอบครับ  แหวนเดินขึ้นมาจากเวทีฝั่งตรงข้ามผมร้องเพลงท่อนนำขึ้นก่อน  จากนั้นก็เป็นคิวผมเดินร้องเพลงออกไปบ้างเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดกันถล่มทลายจนผมงง   นี่คนกรี๊ดผมกันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

         ร้องๆไปสายตาผมก็จับไปยังฮิ้นท์ที่มันนั่งดูอยู่ข้างล่างกับพวกวิวแจงและไอ้ทัก  ฮิ้นท์มันมองผมนิดนึงแล้วก็เสมองไปทางอื่นเหมือนไม่อยากเห็นผมเลย   ทำเอาใจผมหล่นไปเหมือนกันจนเกือบร้องเพลงผิด  ดีว่าดึงสติกลับมาทันไม่งั้นล่ะซวย

         แต่ตอนนั้นผมแอบคิดว่า  ถ้าผมร้องผิดจนคนอื่นโห่แล้วมันหันมาหัวเราะผม  หายโกรธผมล่ะก็  ผมยินดีเลย  ให้ขายขี้หน้าคนทั้งรร.ก็เอา  แค่ให้มันหายโกรธผมก็พอ

         ร้องไปแอ๊คติ้งไปจนใกล้จะจบก็จะเป็นคิวที่ผมกะแหวนเข้ามายืนด้วยกันแล้วประสานมือเอียงหน้ามาเกือบชิดกันแล้วหันไปทางคนดูเหมือนกับว่าอิงแอบแนบชิดกันเป็นการจบเพลง   แต่พอถึงคิวเข้าจริงกลับไม่เป็นยังงั้นครับ   อยู่ๆแหวนก็ดันเอียงหน้ามาใกล้ผมมากแล้วก็จูบแก้มผมเฉยเลย   คนดูยิ่งโห่ฮากันสนั่นทันทีในขณะที่ผมก็ได้แต่ยืนอึ้งจ้องมองแหวนอยู่ยังงั้น

         ฮิ้นท์มันเห็นยังงั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วออกไปจากตรงนั้นเลยทันทีพร้อมๆกับพวกวิวแจงที่หันมามองผมอย่างแค้นๆ    นี่มันอะไรกันอีกว้า  ผมจะซวยไปถึงไหนวะ..............

[moobarpalang]

 
อ่านตอนนี้แล้วเกลียดทักมากๆอะ
โคตรเกลียดเลยมาขอความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ได้ไง
ตัวเองไม่สมหวังแล้วยังพาคนอื่นไปเจ็บด้วยอีก

[bytoey]

มาม่าอะพี่อิ๊ค ไม่นะ

[Fairy_94]

เฮ้อ....พยายามเข้าใจตัวละครนะคะ

คนเขียนสู้ๆ

[Still_14OC]

เจ้าฮัท ลังเลจนได้เรื่องเลย  ทำหนูฮิ้นท์น้ำตาตกจนได้ จะโกรธฮัทดีมั้ยเนี่ย

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 ::ร้องไห้แบบไม่อายใคร ฮัทจ๋าบอกไปเหอะว่าคิดอะไรกับฮิ้น
ฮิ้นจ๋ารู้ไหมว่าพี่ปวดใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ

[choijiin]

ไอ้ทัก!!!!!!
 
ซื้อหวยไม่เคยถูกเล้ย
ว่าแล้วว่ามันต้องทำแบบนี้
ระวังตัวให้ดีนะแก
 
ฮัทนี่ก็ซื่อบื้อ
หงุดหงิดดดดดดดดดดดดดด
 

[Wordslinger]

 

โธ่ ทักของเจ้, ทำไมต้องมาหาฮัทและทำเรื่องผิดพลาดอย่างนั้นลงไปด้วย. นี่เจ้มองน้องทักของเจ้ผิดไปอย่างนั้นหรือ?

ส่วนฮัท, ถ้าเกิดว่านายจะเป็นคนลังเลขนาดนี้ ก็อย่ามารักน้องฮิ้นท์เลยจะดีกว่า.

ขอบคุณคุณอิ๊กกี้และสหายมากนะคะสำหรับตอนนี้. 

[malula]

ฮัทยังไม่ได้สู้ก็จะยอมแพ้ง่าย ๆ ชีวิตนี้จะได้อะไรดังใจล่ะ ถ้ามัวแต่ถอย
ทักก็ลุยอย่างเดียวไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ
อันที่จริงชอบทิว แต่ไม่มีบทซะแล้ว ชอบนักเลงอย่างทักด้วย
ฮัทก็พยายามเข้า อุปสรรคเยอะเหลือเกิน

[Pigstar]

 

[TanyaPuech]

   อืดเต็มที่

ฮัทตัดออกจากการเป็นพระเอกเถอะ  เบื่อความคิดมากอ่ะ  โง่ๆ

ทักก็เข้าใจอารมณ์ทักนะ

ถ้าฮัทมันจะลังเลขนาดนี้ก็ปล่อยฮิ้นไปเถอะ

เรื่องนี้แววมาม่าเต้มที่ขึ้นเรื่อยๆ

[bebe]

อยากให้ทักเป็นพระเอกก

[murasakisama]

มาม่าแถมอืดดดดดดดดเต็มชาม

[tamako]

โอ๊ย  หมดคำบรรยาย
ไม่รู้ว่าฮัทซวยหรือว่า  ฮินท์น่าสงสารแล้วงานนี้

[ToffeE_PrincE]

เริ่มตุตุ

[Rhythm]

ทัก เเกนี่ช่าง..
ฮัท เเกโลเลอ่ะ
เเหวน เเกไปจูบเเก้มฮัททำไม
ฮิ้น ดีเเล้ว งอนไปก่อน

[4559]

บอกได้คำเดียว

ไม่ได้ดั่งใจอั๊วะเลยซักคน

[-~iK@iZ_KunG~-]

มาเชียร์ฮัทกับฮิ้นท์
ทักหลบไปเลย ฮ่าๆๆ
แต่ตอนนี้สงสารฮิ้นท์อ่ะ T^T

[khunstar]

อร้ายยยยยยยยยยยย

ตอนไหนจะหมดเสี้ยนหนามเนี่ยยยยยยย

สงสารฮัทกะฮิ้นท์

[Pippin_Fujoshi]

ทำไมตอนนี้เกลียดอิทัก = =
แง่งงง ...มันแฟร์ที่ไหน ขอให้คนอื่นเขามาหลีกทางให้แบบนี้!!

ส่วนฮัทฮิ้นท์ ...สู้ต่อไปทาเคชิ(?)

[PPink]

9อนนี้ ขอบอกสั้นๆ

เกลียดทัก รักฮิ้นท์ เซ็งฮัท  - -

[A-J.seiya*]

ซวยจริงอะไรจริง
แล้วยังไงเนี่ย
ทักอ่ะ คิดว่าทำใจได้แล้ว
ทำแบบนี้ไม่แมนเลยว่ะ
แต่ก็นะ เรื่องความรัก ยังไงก็ให้กันไม่ได้
รอดู ฮิ้นท์ต่อไปดีกว่าาาาา

[memmory_far]

งานเข้าาาาาาา!

[น้ำชา เย็นๆ]

ทัก ชั้นอุตสาห์เชียร์เทอนะ แต่ทำไมเทอเป็นคนแบบเน้ แอร๊ยส์

[JA(e)jung]

เริ่มที่จะลังเลอีกและ
ชักจะเลือกเชียร์ไม่ถูกแล้วนะเนี่ยยยยยย
 

[loverken]

 
ซวยจริงจังเลยครับพี่น้อง

[นิรนาม]

งานเข้าแล้วมัยละพี่ฮัท