ตอนที่ 2
: PlaiFah :
ผมยื่นเท้าสะกิดๆไอ้บ้าที่ทำตัวไม่สมอายุไปสองสามทีปรากฏว่าแน่นิ่งไปเป็นที่เรียบร้อย จะตายคาห้องผมมั้ยเนี่ย สุดท้ายเลยตัดสินใจไปพลิกตัวไอ้เตี้ยขึ้นมา
“อื้อหือ มิน่า เลือดแม่งเต็มหน้าอย่างกับไปแดกไก่มาเลยว่ะ” ผมจิ้มๆจมูกเชิดๆสองสามทีมั่นใจว่าไม่หักก็โล่งใจละ เดี๋ยวแม่งเก็บค่าทำจมูกขึ้นมาล่ะเครียดเลย แต่คงต้องจัดการสภาพนองเลือดนี่ก่อนล่ะนะ
ผมช้อนตัวไอ้เตี้ยอีกครั้งหลังจากวันที่มันเมาเหมือนหมานั่นแหละ ผู้ชายซะเปล่าตัวบางเบาพอๆกับผู้หญิงเลย เอามันไปวางที่เตียงก่อนแล้วกัน อืม .. ผ้าชุบหน้าเช็ดจมูกซะหน่อยคงโอเคขึ้น หลังจากจัดการไอ้แสบเรียบร้อยผมก็ต้องมาเช็ดคราบเลือดมันอีก ห้องก็ห้องตู เตียงก็เตียงตู คนเช็ดยังต้องเป็นตูอีก กูไปทำกรรมอะไรกับไอ้ขี้เมาขี้เหวี่ยงนี่กันวะน่ะ วันก่อนยังชวนไปกินข้าวดีๆ วันนี้มันชี้หน้าด่า สงสัยวันหน้ามันฆ่าปาดคอ !
นั่งมองไอ้คนสลบไปมาก็จะสามทุ่มแล้วต้องรีบไปทำงานแล้ว แต่จะปล่อยไว้คนเดียวก็เป็นห่วง เฮ้อควรทำยังไงดี จะเอาไปด้วยก็ไม่รู้จะพาไปยังไง รถก็ไม่มี หรือจะขับรถไอ้เตี้ยนี่ไปด้วยดีนะ ? เอาตามนั้นแล้วกันดีกว่าปล่อยไว้คนเดียวเดี๋ยวเป็นไรขึ้นมา แล้วทำไมจะต้องเป็นห่วงด้วยเนี่ย
สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวค้นๆตัวไอ้เตี้ยแต่ก็ไม่เจอกุญแจรถ สุดท้ายเลยต้องอุ้มไปขึ้นแทกซี่ด้วยกัน ทั้งๆที่ปกติผมจะไปรถไฟฟ้าแล้วค่อยนั่งมอไซต์ไปต่อเพราะมันไวกว่าแท้ๆ จนมาถึงผับพี่ฟรองค์ผมก็ต้องอุ้มคนที่สลบไม่ฟื้นสักทีไปอ้อมเข้าทางด้านหลังแทน เดี๋ยวกลายเป็นจุดเด่นเกินไป
“เฮ้ยไรวะน่ะปลาย” นึกว่าใครที่แท้ก็พี่โชที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ด้านหลัง
“หัวฟาดพื้นแล้วสลบไปน่ะพี่เลยต้องเอามาด้วย” พี่โชเลิกคิ้ว งงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เออๆ ออๆ แล้วก็หันไปสูบบุหรี่ต่อ ผมก็ต้องแบกเข้าไปห้องพักในผับได้ในที่สุด
“อะไรของแกวะปลายพาใครมาเนี่ย เฮ้ยคนที่เมาวันก่อนปะเนี่ย” พี่น้ำเงยหน้าจากกองหนังสือนิติศาสตร์จริงๆพี่แกทำงานเป็นทนายแต่ดันมาหารายได้พิเศษเป็นนักดนตรี
“อือ พอดีล้มหัวฟาดพื้น ผมไม่กล้าให้อยู่คนเดียวเลยอุ้มมาด้วย”
“เออๆ ให้นอนบนโซฟานั่นเลยไป เดี๋ยวได้เวลาแล้วนะไอ้ปลิวจะจัดเพลงเสร็จแล้ว”
“โอเคๆ” ผมวางร่างไอ้เตี้ยพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ๆที่น่าจะเป็นพวกกระเป๋ากล้องเพราะมันมียี่ห้อเขียนไว้เด่นหรามากไว้ข้างๆ หยิบเบสตัวเองขึ้นมาเชคสายรอเวลา
“อ่าวเตรียมตัวๆ อ่าวใครละนั่น”
“เด็กไอ้ปลายไงฟรองค์”
“พี่โชไม่ใช่แล้ว คนที่เมาวันก่อนครับพี่ฟรองค์ ล้มหัวฟาดพื้นเลยอุ้มมาด้วย”
“เออๆ ไว้ค่อยว่ากัน ไปเตรียมตัวได้แล้ว จะหมดคิวไอ้ปลิวแล้ว”
เราสามคนเดินกันไปที่เวทีประจำที่เล่นดนตรีสองวันต่อสัปดาห์ที่ผับนี้ เตรียมเสร็จเรียบร้อยพี่ปลิวก็ส่งสัญญาณมาให้จากนั้นก็มันส์กันไปทั้งคืน
: Peunsai :
“อื้ออออออ ฮ้าวววว โอยยย ทำไมเจ็บๆจมูก” ใครแม่งมาแอบลอบทำร้ายตูชัวร์ เจ็บชิหายเลยอ่ะ เอาจมูกข้าคืนมา ไม่ใช่ละ -_- จำได้ว่าหัวฟาดลงไปเอง เพราะไอ้งี่เง่านั่นเสือกหลบ ! แม่งเอ้ยกูเลยเจ็บตัวเลยไง เอ๋ ? ว่าแต่อยู่ไหนวะเนี่ย ทำไมเจอไอ้งี่เง่าทีไรมีอันได้เทเลพอตย้ายที่ไปนั่นไปนี่ทุกทีเลยวะ อ่าวมีหนังสือกฏหมายวางอยู่บนโต๊ะเล่มทั่วโลกด้วย ใครมันอ่านวะขยันเกินไปละ บุหรี่ก็มีไฟแช็คก็มี เสื้อก็มีเยอะแยะไปหมดห้องผู้ชายชัวร์ แต่แม่งมันที่ไหนวะ เออกูก็โง่เนอะออกไปดูก็จบ !
ผมย้ายตูดออกมาจากห้องนั้นได้สำเร็จ แต่พอออกมาได้ก็ปรากฏว่ารู้ทันทีว่าตัวเองอยู่ผับแน่นอน พ่อแก้วแม่แก้วเล่นประโคมเซอราวด์จนหูจะแตกแบบนี้ ไอ้ห้องนี่มันห้องเก็บเสียงชัวร์ๆ ผมเดินต่อไปเรื่อยๆก็ปรากฏว่ามาโผล่ข้างๆบาร์เหล้าที่มีบาร์เทนเดอร์ชงเหล้าเสิร์ฟกันอย่างเมามันส์ ตรงหน้าปรากฏว่ามันคือฟลอร์ ! ที่ผมแสนจะคุ้นเคยเป็นอย่างดี ชัดละ ผับที่ไอ้งี่เง่าทำงานชัวร์ๆ นั่นไงจริงด้วย แม่งแหกปากร้องเพลงอยู่บนเวที
“หาเหล้ากระแทกปากดีกว่าอุตส่าห์มาทักที เปรี้ยวปากเลยวุ้ย” ผมเดินไปนั่งบนเก้าอี้สูงๆหน้าบาร์สั่งเหล้ายี่ห้อโปรดมาจิบ อื้อหือ แค่จิบเบาๆยังรู้สึกดีขนาดนี้ รสชาติดีๆแบบนี้ทรายชอบ
“เตี้ย ๆ”
“อือออ อย่ามาสะกิดนะ เอิ๊กกก ขออีกแก้วววคร้าบบบบ” ผมปัดๆมือใครก็ไม่รู้ออกไป วู้ คนจะดื่มยุ่งไรเนี่ย
“เตี้ยเมาแล้วพอเหอะ ผับปิดแล้วด้วย”
“อย่า มา ยุ่งง นา เอิ๊กกกกก เอามาอีกแก้วเด๊ะ”
“อย่าดื้อได้มั้ย”
“อะไรจะหาเรื่องหรอ นึกว่ากลัวเอ๊อะ ฝานปายเถอะ เดี๋ยวเจอดีเลยไอ้น้องเอ้ยยย เอิ๊ก” ไอ้งี่เง่ามันกลายร่างเป็นมีห้าหกร่าง แล้วอันไหนอ่ะตัวจริงๆ ต่อยแม่งทั้งหมดนั่นแหละ
“เอาหมัดเพ่ไปกินปายยยย เฮ้ยยย” ผมต่อยเข้าไปตรงกลางเต็มๆปรากฏว่าวืดเอียงตัวล้มอีกรอบ คราวนี้รีบปิดจมูกตัวเองก่อนเป็นอันดับแรกทันทีจากประสบการณ์ที่ผ่านมา และแล้วหน้าผากผมก็กระแทกพื้นลงไปอีกครั้ง โอยยเจ็บชิบหาย
“เมาแล้วยังจะซ่า ลุกขึ้นมากลับบ้านได้แล้วไป” มันใช้ตีนสะกิดๆผมแล้วก็เดินหนีไปซะงั้น แม่งงง ตามปกติเห็นคนจะล้มมันต้องช่วยพยุงเด้ ไอ้นี้แม่งแล้งน้ำใจ ! สาธุขอให้เมียไม่สวย เมียไม่รัก ถึงเมียรักก็นอกใจ ถุ้ยๆ !
“อูยยย โนแล้วหัวกู แม่งงงงง” ยกมือลูกคลำหัวตัวเองป้อยๆก็เป็นอันจบพิธีบวมแน่ๆหมดหล่อไปหลายวัน คอยดูนะจะไม่ออกจากห้องแม่งสามวันสามคืนเลยเหอะ
“ยังจะนั่งอยู่อีกกลับบ้านได้แล้ว เอ้าของ” เฮ้ย ! มันเล่นโยนกระเป๋ากล้องสุดแสนสำคัญของผม ผมรีบรับทันที เฮือกก กล้องลูกพ่อเอ็งเกือบตายแล้วไงลูก ทำไมวันนี้แม่งมีแต่คนมาโยนกล้องผมวะ
“ไอ้เลวเอ้ย ไอ้งี่เง่า ไอ้เตี้ย !” คำด่าของผมทำมันอึ้ง ! อันน่ะแทงใจดำล่ะสิ
“คำสุดท้ายนั่นด่าตัวเองหรือเปล่า ไอ้เตี้ย !”
“จ๊ากกกกก” มันอุตส่าห์ก้มตัวลงมาเพื่อดีดหน้าผากผม ! หนอยๆ ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้นิสัยไม่ดี แง่งแง่แง่งงงงงงงง แล้วผมก็หลับไปในขณะที่อยู่บนแทกซี่กับมันนั่นแหละ หลังจากหัวเอียงกระแทกขอบกระจกไปหลายล้านรอบจนมันคงทนไม่ไหวเอนหัวผมมาหนุนตักมันในที่สุด
“ไอ้ประสาทเอ้ย” นั่นแหละสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน มันคงไม่ได้ด่าผมช้ะ ?
“ตื่นๆ” เสียงนิ่งๆพร้อมการสะกิดๆตัวผม ใครมาปลุกกูตอนนี้แวร๊ กูจะนอน จะนอนอ่ะจะนอน
“รำคาญ ไป๊ๆ ชิ่วๆ” ผมยกมือโบกไล่ๆไป มุดหน้าซุกหมอนตัวเองต่อ ง่อมแง่ม ทำไมวันนี้เจ้าหมอนมันมีกลิ่นแปลกๆไม่เหมือนกลิ่นแชมพูผมเลยว๊า
“จะตื่นไม่ตื่น” น่ะมีดุ ! คิดหรอว่าจะกลัว ฝันไปเหอะ
“ไม่ จะนอน ออกไปเลยไป”
“หึ ไม่ตื่นใช่มั้ย ได้ !”
“อะไร เฮ้ยยยยย” ผมโดนไอ้คนมาปลุกนี่แหละอุ้มขึ้นมา เฮ้ยนี่มันไอ้งี่เง่านี่กว่า
“อะไรปล่อยนะ เข้ามาห้องกูได้ไงวะ ไอ้เด็กงี่เง่า ปล่อยว้อยยย”
“หึ ช่วยแหกตาดูด้วยนะว่าห้องใคร” ผมมองไปรอบๆเออว่ะไม่ใช่ห้องตูนี่หว่า ห้องตูไม่มีเปียโนไฟฟ้า จ๊ากกก แล้วมันจะอุ้มผมไปไหนเนี่ย
“ห้ามโยนนะเว่ย โยนกูเคืองจริงๆนะ”
“ตอนนี้ก็เคืองแล้วเหมือนกัน” กำเฮ้ยได้ไง ห้ามเคืองกูดิ
“เคืองไรมึง ปล่อยกูเลยนะ ปล่อยยยยย”
“กำลังจะพาไปปล่อยนี่ไง”
ตู้ม ! ชัดเจน ! มันปล่อยผมลงในอ่างอาบน้ำที่อุณภูมิแม่งเย็นสาสสส
“ตื่นแล้วใช่มั้ยคราวนี้”
“อะ … ไอ้เด็กเหิ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ดูมันขนาดชี้หน้าด่ายังลอยหน้าลอย
ตายิ้มมุมปากกวนประสาทอีก มากไปแล้ว มากไปแล้ววว
“ตื่นแล้วก็ออกไป กลับห้องตัวเองไปได้แล้วไป จะไปเรียนแล้วไม่ได้เมาไร้สาระไปวันๆแบบผู้ใหญ่เตี้ยๆแถวนี้” ตรงคำว่าเตี้ยมึงจะเน้นเยอะไปมั้ย ! กูแค่สูงน้อยกว่ามารตรฐานชายไทยนิดเดียวไอ้สัส ไอ้สัส ! เอาไปอีกที ไอ้สัส !
“กูเข้าห้องไม่ได้อยู่ห้องมึงก่อนไม่ได้หรอ”
“เรื่องของคุณ แต่ผมไม่ให้อยู่ ออกไปเร็วๆจะไปเรียน สายแล้ว”
“ไม่เอาจะอยู่ๆ จะเกาะอยู่ตรงนี้นี่แหละ” ผมเกาะขอบอ่างแน่นเสมือนเป็นที่พึ่งสุดท้าย เอาสิมึงจะทำไมกูยึดอ่างมึงแล้ว
“มารยาทมีมั่งมั้ยเนี่ย ตอนเรียนมหาลัยเค้าไม่ได้สอนมาหรอ ออกไปเลยไป” มันด่าถึงสถาบันผมอ้ะ ! ไอ้คนปากเสียเอ้ยยยย
“แล้วมหาลัยมึงมีสอนวิชานี้ปะล่ะ”
“ไม่มี แต่บังเอิญผมมีมารยาทและความเกรงใจอยู่ในตัวอยู่แล้ว” จี้ดครับจี้ด ห่ากูอยากอยู่ตายแหละมือก็เจ็บ หัวก็ปวด
“เออกูไม่มี กูจะไม่ไปไหนอยู่ในห้องมึงนี่แหละ”
“ขอประทานโทษนะคุณเพื่อนบ้าน แต่ผมไม่ให้อยู่ครับไสหัวออกไปเลยไป” มันกระชากผมทีเดียวผมหลุดออกจากอ่างมันได้เลยอ่ะ ทั้งร้องทั้งดิ้นมันก็ไม่ปล่อยจับผมโยนออกมาหน้าห้องกดล็อคประตูเรียบร้อยโรงเรียนจีน
“ไอ้สาสสส ออกมาเคลียร์เลยนะ มึงออกมาเคลียร์กับกูเลยยยยย” ผมทั้งตะโกนทั้งโวยวายกระโดดถีบประตูมัน แต่คราวนี้แม่งไม่เปิดประตูแล้วไง โอ้ยยย กระเป๋าตัง กล้อง มือถือก็อยู่ข้างในห้องมันแน่ๆ ทำไมไม่เปิดวะ ไอ้สาสสส เปิดดดดดดดดดดดด
“เลิกบ้าได้ยัง” คราวนี้มันเปิดแล้วแต่ออกมาในชุดนักศึกษาพร้อมกับหนังสือสองสามเล่ม
“กูจะอยู่ห้องมึง ย๊ากกกก” นี่แหละข้อดีของคนตัวเล็กผมมุดลอดใต้แขนมันเข้ามาได้ในที่สุด ใส่เกีร์ยหมาวิ่งเข้าห้องนอนมันแถมล็อคให้ด้วยอ่ะ !
“เฮ้ย ออกมา ออกมาสิวะ ออกมา !!” คราวนี้กลายเป็นมันที่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายแทน ก๊ากก สมน้ำหน้า นอนดีกว่า บู่ววววว
“โธ่เว่ย ไอ้เตี้ยมหาภัย !” เสียงมันด่าผมดังลอดเข้ามาตามด้วยเสียงย่ำเท้าปึงปังออกไป ผมรีบเขยิบโผล่หัวออกไปสอดส่อง มันไปเรียนแล้วแหง วะฮะฮ่า ได้นอนแล้วกู หมอนจ๋าทรายมาแล้ว
-----------------------
แฮ่ ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
