หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[tawan]

หวานกันตลอดดดดด

น่ารักจริงๆๆๆๆ

 

[naiyana]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นดี
กับความรักของทั้งสอง
เป็นกำลังใจให้นะคะ คิดถึงๆๆๆ
เข้ามารอนะคะ

[jonathan2624]

ตอนพิเศษ

สวัสดี FC ทุกคนครับ สุขสันต์วันแสนศุกร์(สุข) เพราะสัปดาห์นี้ มีวันหยุดต่อเนื่องตั้ง 3 วันเลยนะครับ วางแผนอย่างไรกันบ้าง ผมกับเจ้าตัวขาวก็มีแผนรองรับแล้วละครับ
           
            ระหว่างที่นั่งพิมพ์อยู่นี่ ตัวขาวนั่งตาใสแวววับอยู่หน้าจอทีวี เพราะอะไรนะหรือครับ ละครโปรดที่เจ้าตัวเค้าชอบ ดึงดูดอยู่หน้าจอทีวีนั่นแหละ แถมก่อนละครมาก็พูดเชิงบังคับว่าให้ไปอัพกระทู้แทนก่อน เพราะเรื่องเล่าตอนปัจจุบันยังเขียนไม่เสร็จ ผมจะอิดออดก็ไม่กล้า ตัวขาวทำหน้าดุๆ ใส่ บอกแล้วไม่ได้เกลียมัว แค่เกรงใจเท่านั้นเอ้งงงงง....งั้นเริ่มเผาตัวขาวกันดีกว่านะครับ

           ตั้งแต่วันจันทร์ จนถึงวันศุกร์ ผมกับตัวขาวก็ยุ่งกับงานมากๆ เลยครับ ทั้งเรื่องโรงงานที่ถูกน้ำท่วม คนงาน ลูกจ้าง แถมพวกงานสาขาต่างจังหวัดอีก บางวันกลับมา ตัวขาวก็นอนก่อนแล้ว บางวันถ้าตัวขาวกลับดึกผมก็นอนก่อน ไม่ค่อยได้มีเวลากุ๊กกิ๊กกันเลยครับ...เศร้าาาาา จนกระทั่งวันนี้ตอนเที่ยง

"ติ๊ดดดดดดดด...ครับที่รัก" ผมกดรับสายตัวขาวในช่วงเที่ยงของวัน
"เป๊บค้าบบบเลิกงานยังอะ"
"หือ..นี่เที่ยงเองนะครับ..จะเลิกงานได้ยังไงละ"
"โหยยยย...ใครเค้าทำงานเต็มวันกันละเป๊บ..อาทิตย์นี้หยุดต่อเนื่องสามวัน..คนเค้าเดินทางกลับต่างจังหวัดหมดแล้ว..เชยจริงๆ ลุ้ง" ตัวขาวแขวะผมซะงั้นอะ
"อ้าวหรือครับ..เป๊บทำงานจนลืมวันไปแล้ว...งั้นขอเคลียร์งานอีกหน่อยจะรีบเลิกนะครับ"
"แหะๆๆ..แซวเล่นนะเป๊บ..จริงๆ โจ้จะถามว่าเย็นนี้อยากทานอะไร เดี๋ยวทำให้กินค้าบ"
"จริงหรือครับ..ไม่ได้กินฝีมือที่รักนานแล้ว...ตามใจที่รักเลยครับ เป๊บทานได้หมดครับ"
"งั้นเย็นนี้เจอกันนะค้าบเป๊บ..เดี๋ยวโจ้ไปตลาดก่อนนะคับ"
"ครับ" เจ้าตัวขาววางสายไป ผมก็นั่งอมยิ้มมีความสุข นานๆ ตัวขาวเค้าจะว่างทำกับข้าวนี่ครับ อารมณ์ดีจน....

"บอส..อารมณ์ดีเรื่องอะไรคะ..ยิ้มแป้นเชียว" เปิ้ลเลขาผมแซวซะงั้น
"ไม่ีอะไรหรอกเปิ้ล...แล้วนี่ไม่กลับต่างจังหวัดหรือ"
"กลับคะบอส...แต่รอเลิกงานแล้วค่อยกลับคะ"
"อืมมม...เปิ้ลไปแจ้งคำสั่งด่วนเป็นการภายใน ใครเคลียร์งานเสร็จกลับบ้านได้โดยไม่ต้องตอกบัตร ผมอนุญาต"
"จริงหรือคะบอส..." เลขผมทำหน้าแปลกใจซะงั้น สงสัยมึนที่นานๆ ผมจะใจดี ฮ่าๆๆ
"เดี๋ยวเปลี่ยนใจนะ ไปแจ้งคำสั่งได้แล้ว"
"คะๆๆ" เลขาผมรีบแจ้นออกไปยังกะถูกหวยซะงั้น

               ผมเคลียร์งานเสร็จก็เป็นเวลาบ่ายสามแล้วละครับ เดินออกมาจากห้องทำงาน พนักงานส่วนใหญ่ก็กำลังจะกลับ ผมเลยสั่งเปิ้ลแจ้งยามดูแลบริษัทให้ดี
               
               การจราจรติดขัดพอสมควรเลยละครับ สงสัยคนส่วนใหญ่เลิกงานเร็วเตรียมตัวจะกลับต่างจังหวัด ไปเยี่ยมพ่อแม่ญาติพี่น้องและก็เที่ยว พี่ปริมก็โทรมาหาผมเรื่องวันอาทิตย์ที่จะพาครอบครัวใหญ่ของเราไปเที่ยวกัน ผมก็โอเคตามนั้นครับ

                ใช้เวลาสักพักผมกลับมาถึงคอนโด โทรไปหาเจ้าตัวขาว
"ค้าบเป๊บ"
"ที่รักอยู่บนห้องหรือยังครับ"
"ค้าบๆๆ..เป๊บไขกุญแจเข้ามาเลยนะค้าบ"
"ครับๆ"
 
                  ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง ได้กลิ่นหอมฉุยเตะจมูก รีบเดินไปยังห้องครัวทันที เห็นหลังเจ้าตัวขาวกำลังดุ๊กดิ๊กทำกับข้าวอยู่ครับ ผมรู้สึกดีจัง..ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ปีๆ ถ้าตัวขาวเค้าว่าง ก็จะดูแลผมแบบนี้เสมอครับ...รักจังจุ๊บๆ

                 ผมเดินเบาๆ ย่องๆ ไปด้านหลังเจ้าตัวขาว พร้อมกอดจากด้านหลัง ปล้นหอมแก้ม ปล้นจูบ ไปตามประสา

"ทำอะไรให้เป๊บกินครับ" ผมถามไปปล้นหอมแก้มไป
"แหะๆ..ก็มีแกงจืดเต้าหู้หมูสับ....ผัดกระเพราปลาหมึก....ผัดคะน้าน้ำมันหอย...แล้วก็ปลากระพงทอดน้ำปลาค้าบ" ตัวขาวเงยหน้ามาจุ๊บแก้มผมทีนึง พร้อมบอกเมนูยาวรวด
"น่ากินจังเลยครับ...หอมด้วยยยย" ผมพูดไปยังปล้นหอมแก้มไป
"น่ากินเนี่ย..กับข้าวหรือคนทำ" ตัวขาวถาม
"กับข้าวครับ..ส่วนคนทำคืนนี้โดนกินแน่นอน" ผมตอบพร้อมส่งสายตาหื่นๆ ไป
"โป๊กกกก...ทะลึ่งง...ไปนั่งรอห้องรับแขกเลย เสร็จเดี๋ยวเรียกคับ" ตัวขาวเอาทัพพีมาเขกหน้าผากผมซะงั้น ไปรอตรงนู้นก็ได้

               ผมเปลี่ยนชุดลำลองสบายๆ นั่งห้องรับแขกดูทีวีไปเรื่อยๆ กับข้าวเสร็จประมาณหกโมงเย็นครับ
"เป๊บบบบบ...ทานข้าวค้าบบบบ"
"คร้าบบบบบ" ผมเดินไปตามเสียงเรียกอย่างว่าง่าย หิวแล้วนี่น่า แหะๆ

               ข้าวสวยร้อนๆ หอมกรุ่น กับข้าวทั้งสี่อย่างน่ากินมากๆ ฝีมือตัวขาวนี่ถอดแบบคุณแม่กับป้าจันทร์มาจริงๆ เลยนะ
"อะเป๊บ..ตักให้" ตัวขาวตักปลาทอดมาให้ผมครับ
"อะ..ที่รักตักให้" ผมตักกระเพราปลาหมึกให้ตัวขาว
"ที่รัก..อร่อยมากๆ ฝีมือไม่ตกเลยนะครับ"
"อะ..แน่นอนค้าบบบ..บอกแล้วว่าน่ารักแบบมีศักยภาพ" ตัวขาวยิ้มแก้มปริ
"ข้าวสวยหอมและฟูมากๆ เลยที่รัก..ดูแปลกกว่าทุกครั้งเลยนะครับ" ผมสงสัยเพราะมันหอมและฟูจริงๆ
"อ๋อ..โจ้ทำตามสูตรแม่นะ..แม่ว่าใส่นมสดกับมะนาวนิดนึง ข้าวจะหอมและฟูอะคับ"
"อ๋อ..หอมอร่อยจริงๆ ด้วย" ผมทึ่งกับตัวขาวนะ ใครจะรู้ละครับว่าหุงข้าวนี่ยังมีเคล็ดลับ นึกว่ากดสวิทช์แล้วเสร็จนี่ครับ

                เราสองคนก็ทานข้าวไปเรื่อยๆ ผมก็ชวนคุยเรื่องแผนที่จะพาครอบครัวใหญ่ของเราไปเที่ยวกัน ตัวขาวก็เห็นด้วยครับ หลังจากทานข้าวเสร็จ ตัวขาวก็รีบๆ เก็บจานไปล้าง
"เป๊บ..ลงไปดูร้านล่างคอนโด เอาเสื้อผ้าที่รีด เอาขยะไปทิ้ง และซื้อน้ำเต้าหู้มาด้วยนะ"
"คร้าบบบบ" ทำตามอย่างว่าง่าย อย่าได้ขัดใจเชียวครับ แหะๆ

                ผมลงไปตามที่ตัวขาวสั่ง กลับขึ้นมา จานล้างเสร็จเรียบร้อย ผมเอาน้ำเต้าหู้ไปแช่ตู้เย็น มองหาตัวขาวก็ได้ยินเสียงอาบน้ำตั้งแต่หัวค่ำ รู้สึกแปลกใจจังทำไมอาบน้ำเร็ว นั่งคิดไปสักพัก ตัวขาวเดินเปลือยออกมาจากห้องน้ำ โชว์หุ่นขาวๆ ผมละกลืนน้ำลาย (ไม่ได้กุ๊กกิ๊กหลายวันนี่น่า)

"นี่ไม่ต้องมองแบบหื่นๆ เลยนะ ที่โจ้อาบน้ำเร็วเพราะละครจะมาแล้ว" ตัวขาวรู้ทันแขวะผมอีก
"อ๋อ...จริงด้วยครับ" ผมยิ้มแกนไป ไปเรียนวิชาอ่านใจมาป่าวเนี่ย เกือบอดใจลากไปปล้ำไม่ไหว ฮ่าๆๆ

                สองทุ่มนิดๆ ละครโปรดเจ้าตัวขาวมาแล้วครับ ผมก็กลายเป็นก้อนหิน เลิกสนใจผมทันที ตัวขาวดูละครไป ผมก็มานั่งพิมพ์เผาไป ได้ยินเสียงตัวขาวกริ๊ดมาเป็นระยะๆ หล่อง่า หน้าใสง่า ว้ายๆๆ หล่อมากกก ฉากห้องน้ำก็กริ๊ด ณ เดช เปลือยแล้ว ว๊าก อ๊าก ไปตามประสา ผมละเบื่อจริงๆ ครับ หันไปดู ณ เดช เออ หล่อวะ คนห่าอะไรเนี่ย หล่อเทพ พอเข้าโฆษณา

"คลั่งไคล้อยู่ได้ เป๊บว่าไม่เห็นจะหล่อ เป๊บหล่อกว่าอีก"
"แอะ...ลุงแก่แล้ววววว...อยู่ส่วนคนแก่ไปเล้ยยยย" ตัวขาวแขวะว่าผมแก่ เดี๋ยวคืนนี้จะโดนมิใช่น้อย
"ไม่แก่ๆ..หล่อ เซ็กซี่ และมีอะไรดีๆ กว่า ณ เดช อีก..หรือที่รักว่าไม่จริง" ผมพูดทำสายตาสยิวๆ ไป ตัวขาวนั่งหน้าแดง ฮ่าๆๆๆ แกล้งสำเร็จครับ

              ละครกลับมาอีกรอบ ผมก็หันมาพิมพ์เผาตัวขาวต่อ ส่วนเจ้าตัวเค้าก็กริ๊ดกร๊าดกับละครต่อไป จนได้ยินเสียงบ่นว่า พระเอกชั่ว ข่มขืนนางเอกแล้วไม่ยอมรับ โกหก หล่อแล้วชั่ว บ่นยังกะหมีกินผึ้งไปแล้วครับ

              พอเข้าฉากที่พระเอกขอพี่สาวนางเอกแต่งงาน ก็บอกว่า เลวอีก ทำร้ายนางเอก ชั่ว เลว แต่หล่อง่า...หลายอารมณ์มากๆ ผมตามไม่ทันตัวขาวจริงๆ เลยครับ ฮ่าๆๆ

              จนกระทั่งละครจบ ตัวขาวก็บ่นว่าน้อย เสียดาย น่าจะมีเยอะๆ บ่นไปก็เดินต๊อกแต๊กๆ ไปห้องครัว ทานน้ำเต้าหู้ของโปรดเค้าก่อนนอนละครับ สักแป๊บก็เดินมาสวมกอดผม (รีบเปลี่ยนหน้าจอเกือบไม่ทัน ถ้ารู้ว่าผมเผาถึงไหนโดนตีแน่ครับ)

"เป๊บทำอะไรค้าบ"
"อ่านข่าวนะครับที่รัก"
"อ่อค้าบ...งั้นโจ้ไปนอนก่อนนะ..ฝันดีค้าบบบบ" จุ๊บแก้มผมเสร็จก็รีบเิดินไปห้องนอนทันที

              ผมละมองตามรู้อีกละว่า จะรีบๆ หลับเพื่อไม่ให้ผมกุ๊งกิ้ง แบบนี้ยอมไม่ได้ รีบปิดคอม แล้วตามไปดีกว่าาาา ฮ่าๆๆ

              งั้นผมขออนุญาตไปนอนทำกุ๊งกิ๊งก่อนนะครับ   ฝันดีครับทุกคน

เป๊บ : มานี่เจ้าตัวดี...เป๊บจะทำกุ๊งกิ๊งงงงงงงง

โจ้ :  ว๊ากกกก...เป๊บ....ทำไมต้องทำสามชามง่าาาาาาา 

[bbyuqin]

กุ๊งกิ๊งรสแซบ เสิร์ฟก่อนอน สามชามจะอิ่มเหรอ 

บวก , บวก จ้า

[Sabaijai]

 
 :z1:ได้กินกุ้งกิ้งสามชามหรือเปล่า อร่อยล่ะซิ   

[naiyana]

โจ้คะตั้งแต่ละครเรื่องนี้มา ลืมแฟนคลับไปเลยนะ
ไม่มาทักทายกันเลย น้อยใจนะเนี๊ย
แต่ก็เห็นด้วยอย่างมากเลยที่พระเอกหล่อมากๆๆ
แต่คิดว่าน่าจะน้อยกว่าเป๊บอยู่แล้วละ

[atommic]

เห็นด้วยที่เป็ปบอกว่ามีดีกว่า ณ เดช นะ 

[pinkky_kiku]

นั่นสิคะ ปล่อยเป๊บ เป็นคนเล่าแทนหลายรอบแล้วนะ
เราก็คิดถึงโจ้บ้างอะไรบ้างอ๊ะ แต่ยังไงก็รักทั้งคู่นะ
อย่าเพิ่งน้อยใจ อิอิ ณเดชก็ทำเพื่อนเราบ้าไปแล้ว
เหมือนกัน เพราะฉะนั้น พอจะเข้าใจค่ะ อิอิ

[หมูกระต่าย]

พี่โจ้มาเล่าเองบ้างก็ดีนะพี่

แบบว่าคิดถึงบ้างไรบ้างอ่ะ

[anukul]

น่ารักอะ

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบ Fc ที่น่ารักทุกคนค้าบบ ขอโทษมากๆ ที่ห่างหายไปนาน เพราะยุ่งกับเรื่องงานหลังน้ำท่วมนี่แหละคับ แต่ก็ส่งเป๊บมาลงตอนพิเศษแทน คงพอแก้ขัดได้น้าาา

ตอบตอนพิเศษ 2

malula : 

pinkky_kiku : แอะ..รุกไม่ไหวอะค้าบบ ของเค้าแรงจริงๆ 

Sabaijai : แอะ มันน่ารักเองค้าบบบ 

bud-sob : แอะ อย่าอิจฉาเลยน้า มามะจุ๊บๆ ทีนึง

POPEA : ฮ่าๆๆๆ ทั้งคืนเลยละค้าบบ

 tawan : ตอนพิเศษจะมาบ่อยๆ เพื่อแก้ขัดค้าบบบ 

anukul : ไม่ขึ้นหรอกค้าบบบ อวยพรขอให้เจอคนดีๆ สาธุๆ 

kingkakingka : ใช่ค้าบบบ ไม่ยอมก็หื่นใส่จนต้องยอม 

ao16 : 

ตอบตอนพิเศษ 3

bud-sob : ขอบคุณค้าบบบบ

ปาย : ขอบคุณค้าบบ ขออวยพรให้เจอค้าบบ 

anukul : 

Sabaijai : 

 naiyana : ขอบคุณค้าบบบบ

atommic : ฮ่าๆๆ จริงหรือคับบ ติดเรื่องนี้มากๆ เลยอะ ส่วนเป๊บเค้าน่ารักทุกวันอยู่แล้วคับบบ 

tawan : ใช่้ค้าบบบ หื่นตลอดเลยอะ

aofaof : ใช่ค้าบบบ ขู่แล้วทำตามก็ยังจับกดอะ 

POPEA : เต็มๆ เลยค้าบบบ 

ChiOln : ฮ่าๆๆ เลขสามกันแล้วคับบบ แต่หน้ายัง 18 น้า คิคิ 

bbyuqin : ฮ่าๆๆ ณ เดช หล่อจริงๆอะคับบบ อยากจับกินสดเลยง่าาา ว๊ากกก เขินนน 

หมูกระต่าย : ใช่ค้าบบบ เอาสองคนเลย โป๊บก็หล่ออะ อิอิ

 8X : ทันค้าบพี่ ไปเร่งกัปตันให้รีบบินๆ ฮ่าๆๆ ถึงคอนโดก็ทันพอดีค้าบบบ

ตอบตอนพิเศษ 4

malula : ฮ่าๆๆ แอะ ว่าแต่จะเอาส่วนไหนไปโคลนนิ่งง่า 

Sabaijai : อ่านประโยคนี้แล้ว น้ำตาซึมด้วยค้าบบบ รักเป๊บน้าจุ๊บๆ 

naiyana : 

หมูกระต่าย : ฮ่าๆๆ ขอบคุณค้าบบบ

POPEA : ขอบคุณค้าบบบ ฮอทๆๆ แฮ่ๆๆ 

atommic : อยากได้เอาไปโคลนนิ่งเลยค้าบบ แต่หื่นนี่รับไม่ไหวแน่ง่า ฮ่าๆๆๆ

dantonykung : ขอบคุณค้าบบบบ

bbyuqin : ใช่ค้าบบบ หวานมาก อยากกิน ณ เดชชชชช คิคิ

bud-sob : ขอบคุณค้าบบบบ

anukul : แอะ ให้ยืมสองวันค้าบบบ ฮ่าๆๆๆ   

tawan : ขอบคุณค้าบบบบ

naiyana : ขอบคุณค้าบบบ จุ๊บๆๆ

ตอบตอนพิเศษ 5

bbyuqin : ฮ่าๆๆๆ ขำกับสำนวนกุ๊งกิ๊งเป๊บอะครับ สามชามอิ่มหนักกกกค้าบบบ 

Sabaijai : เขินนนนนนนน 

naiyana : ขอโทษที่หายไปนานค้าบบบ กลับมาทักทายแล้วละน้าาา อิอิ ณ เดช หล่อเหมือนเป๊บตอนที่เจอกันครั้งแรกอะคับบบ แต่ตอนนั้นเป๊บมีน้ำมีเนื้อมากกว่า เขินอะ 

atommic : อะไรดีกว่าง่าาาา 

pinkky_kiku : กลับมาแล้วค้าบบบ อิอิ

หมูกระต่าย : คร้าบบบ จุ๊บๆๆ กอดๆๆ

anukul : ขอบคุณค้าบบบบ 

[Mekaming]

อ่านไปเขินไปอุปสรรคชีวิตสุดยอดจริงๆ 

[8X]

หวานกันจริงจริ๊งคู่นี้ มาต่อเร็วๆ น๊ารออยู่

[ao16]

 

[POPEA]

งดอัพชั่วคราวหรอ ?
ยังไงก็รอมาต่อนะ
 

[Sabaijai]

งดอัพชั่วคราว....แค่ไหนน้า 
 

[yeyong]

น่าจะยุ่งหลังน้ำท่วม
รอได้ค่ะ

[pinkky_kiku]

อย่างดนานนะ เค้าคิดถึงอ๊ะๆๆ นี่เข้ามาดูทุกวันเลยว่าอัพรึเปล่า นะๆๆๆ

[jonathan2624]

สวัสดีคร้าบบทุกคน ขอโทษที่หายไปนานนะครับ พอดีเกิดเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย ทั้งเรื่องงานหลังน้ำท่วมแล้วก็เรื่องส่วนตัวครับ บวกกับไม่สบายเป็นหูอักเสบ ต้องไปนอนให้หมอเจาะหู ทรมานมากมายครับ แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว อาจจะอัพช้าบ้าง แต่ก็จะพยายามมาบ่อยๆ นะครับ


Chapter34 คนแปลกหน้าที่ร้อนแรง อานุภาพของปลาหมึก
   หลังจากงานเลี้ยงที่บ้านเป๊บเสร็จสิ้นไปไม่นาน ก็เข้าสู่ช่วงของการเปิดภาคเรียนที่ 2 แล้วละครับ สำหรับเทอมนี้การเรียนค่อนข้างยากกว่าเดิม เนื่องจากนักศึกษาแต่ละคนรวมถึงผมกับเป๊บจะต้องเลือกสาขาวิชาเอก แปลง่ายๆ ก็คือ สาขาที่เชี่ยวชาญนะแหละครับ
“เป๊บคับ...เป๊บจะเลือกเรียนสาขาอะไรอะ” ผมถามเป๊บขึ้นมาระหว่างที่นั่งเจ้าสีหมอกของเป๊บไปมหาวิทยาลัย
“เป๊บยังไม่ได้ตัดสินใจเลยครับ..แล้วที่รักละจะเลือกสาขาอะไร”
“เหมือนกันเลยเป๊บ งั้นเดี๋ยวเอาไว้กลางๆ เทอมค่อยดูสถานการณ์อีกทีละกันนะคับ” ผมตอบเป๊บไปเพราะไม่รู้จริงๆ
“ครับ...” เป๊บหันมายิ้มหล่อๆ ให้ทีนึง แล้วหันไปมองถนนเบื้องหน้าครับ
   เราสองคนใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงมหาวิทยาลัย ขึ้นไปจอดรถชั้นเดิม เดินไปล๊อบบี้ตึกเรียน ก็เจอเพื่อนๆ นั่งจับกลุ่มเม้าๆ กันครับ
“รากกกกกกก....ทางนี้ๆ วู้ววววว” ฉัตรตะโกนเรียกพร้อมกวักมือ
“มากันนานยัง” ผมเอ่ยถามเพื่อนๆ ไปครับ
“สักครึ่งชั่วโมงค่าคุณขา” ทรายตอบยิ้มกว้าง
   ไม่ทันจะเอ่ยถามอะไรต่อ ก็มีเพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันเดินเข้ามาทักทายผมเต็มเลยครับ
“เฮ้ยโจ้..ช่วงปิดเทอมได้ข่าวว่าเจออุบัติเหตุหนักหรือวะ” อ๊อดถามขึ้นมาครับ
“เออวะ...เต็มๆ เลย แต่ก็รอดมาได้แหละ” ผมตอบยิ้มๆ ไป
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นละโจ้” ขวัญถามต่ออีก
   ผมก็เล่าสรุปคร่าวๆ ให้ฟัง ว่ามันเกิดขึ้น ยังไง อย่างไร แต่ก็ไม่ได้เล่าพาดพิงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างสองครอบครัวรวมถึงเรื่องคุณยายครับ เพราะผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องให้ใครรู้เรื่องส่วนตัว
“สุดยอดวะเมิง...อึดโคตร นี่ถ้ากรูโดนบ้างน่าจะตายคาที่” เอกแซวขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ได้เป็นอย่างดีครับ
   หลังจากทักทายกันเสร็จเรียบร้อย ผม เป๊บ และเพื่อนๆ ทั้งหมดก็เดินขึ้นห้อง 901 เพื่อเรียนวิชาแรกของเทอมนี้ นั่นก็คือ วิชา Modern Organization Theory ระหว่างนั่ง Lecture ผมเครียดพอสมควร เนื่องจากอาจารย์สอนเป็นภาษาอังกฤษพร้อมสั่งงานเยอะ แถมเนื้อหาวิชาก็ยากด้วยอะครับ หันไปมองเป๊บก็หน้าขมวดคิ้วไม่แพ้กันเลยนะเนี่ย
   เลิกเรียนเสร็จปุ๊บ ผม เป๊บ และแก้งค์เพื่อนๆ ก็ลงไปทานข้าวที่ห้องอาหารอาคารจอดรถ เพราะในช่วงบ่ายนัดกันหาข้อมูลรายงานที่ห้องสมุดครับ
   ทานข้าวเสร็จก็เดินกลับมาที่ตึกเรียน เดินขึ้นชั้นสองไปห้องสมุด จังหวะเดียวกับที่ เป๊บและเบิดลืมบัตรนักศึกษาไว้ในรถ ผม ฉัตร โอ๊ต ทราย เลยรอทั้งสองคนที่หน้าห้องสมุดครับ
“สวัสดีครับ คนน่ารัก ไม่ทราบว่าชื่ออะไรครับ” ผมได้ยินเสียงทักทาย แต่ไม่ได้สนใจมากนักครับ เพราะนึกว่าคงทักฉัตรหรือทรายมากกว่า
“ชื่อฉัตรคะ ชื่อทรายคะ” ผมหันไปดูก็เห็นฉัตรกับทรายตอบแบบยิ้มกว้าง
“อ๋อ...ครับ แต่จริงๆ อยากรู้จักชื่อคนนี้มากกว่า” หนุ่มนิรนามคนนั้นก็ชี้นิ้วมาที่ผมซึ่งยืนทำหน้าประหลาดใจอยู่
“เอ่อ หมายถึงผมหรือครับ” ผมเอามือชี้นิ้วตัวเอง ทำหน้างงๆ ใส่
“ใช่ครับ...ผมชื่อ เจส คณะ HRD ไม่ทราบว่า ชื่ออะไร เรียนคณะไหนครับ” ชายหนุ่มที่ชื่อเจสแนะนำตัวเสร็จสรรพ ยิ้มหล่อถามผม
   เจส หนุ่มรูปหล่อจาก HRD (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์) จัดได้ว่าหน้าตาหล่อมากเลยละครับ ขาวๆ ตี๋ๆ แต่ตาไม่ตี่นะ ดวงตาสีดำขลับ สูงประมาณ 180 หุ่นดี ดูดี (แต่หล่อน้อยกว่าเป๊บ...แบร่ๆๆ ฮิฮิ) และที่สำคัญไว้ผมยาวประมาณกลางหลัง และย้อมสีน้ำตาลปลายเส้นผมอะครับ( คงพอนึกภาพออกนะครับ) ในเวลาต่อมาผมกับเพื่อนๆ เลยเรียก เจสว่า กระรอก (เพราะทรงผมย้อมสีเหมือนหางกระรอกอะ ฮ่าๆๆๆ)
“อ๋อ..เอ่อ..ชื่อโจ้ ครับ MBA ครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักคนน่ารักนะครับ โจ้” ส่งสายตาหวานเชื่อม มะเลื่อมๆ มาตลอด ออกตัวแรงจริง”
“ขอเบอร์ได้มั้ยครับ จะได้โทรไปคุย”
“เอ่อ...คือ....” ผมอึกอักไม่กล้าให้ครับ
“ต้ายยยยยตายยยยย...คงไม่ได้หรอกค่าคุณขา...สามีเค้าหวงค่า” ทรายแหกปากขึ้นมา เจสชักสีหน้าเล็กน้อย
“มีแฟนแล้วหรือครับ...ว้าเสียดายจัง” เจสตอบยิ้มๆ
“แต่คงไม่เป็นไรมั้งครับ...โทรไปคุยกับโจ้ไม่ได้คุยกับแฟนโจ้นี่น่า...ตกลงเบอร์อะไรหรือครับ” เจสยังตื้อพร้อมกดมือถือทำท่าจะบันทึกเบอร์ผมจริงๆ นะแหละ
“ไม่สะดวกมั้งครับ...เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงสามนาที..ผมไม่ให้ครับ” ผมตอบไปตรงๆ ทรายกับฉัตรทำหน้าตาแบบสะใจนิดๆ
“งั้นไม่เป็นไรครับ...เอาไว้ค่อยคุยกันที่มหาลัยก็ได้..ขอตัวนะครับ” เจสอึ้งเล็กน้อย..แต่ก็เดินหลีกไปครับ
   ผมละงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คือ ไม่ค่อยชินกับการที่มีใครออกตัวแรงขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากครับ
“อีห่านี่..เมิงไปแขวะมันทำไม ดูซิอีโจ้อดมีผัวน้อยเลย” ฉัตรจิกทรายครับ
“ก็หมั่นไส้มันนี่หว่า...คนสวยๆ แบบเมิงกะกรูเนี่ยยืนเด่นเป็นสง่ายิ่งกว่าเทพีเสรีภาพ มันเสือกไปถามอีโจ้ กรูเลยแขวะมัน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ผม ฉัตร โอ๊ต ฮาครืน
“แล้วอีนี่ก็ดันเกิดมาสดใส่น่ารัก ทำให้กรูหมองหมด มานี่อีโจ้ ขอกรูจับตบ” ทรายหันมาจิกผมพร้อมแกล้งทำท่าจะตบ ผมก็วิ่งหนีไป ขำไป รอบๆ หน้าทางเข้าห้องสมุดครับ
   เป๊บกับเบิดมาถึงพวกเราก็เข้าไปในห้องสมุดเพื่อค้นข้อมูลในการทำรายงาน ค้นข้อมูลไปเรื่อยๆ เป๊บก็มาแกล้งด้วยการ ปล้นหอมแก้ม ปล้นกอด ปล้นจูบ(ตอนเพื่อนๆ เผลอ)  ป้วนเปี้ยนรอบๆ ตัวผมนี่ละครับ ผมก็รำคาญทุบเป๊บไปหลายทีเหมือนกัน แต่ไม่สำนึกนะครับ ยังมาป้วนเปี้ยนเหมือนเดิม
   กว่างานจะเสร็จก็ปาเข้าไปห้าโมงเย็น เดินลงมาจากห้องสมุดฉัตรก็ชวนพวกเราไปทานข้าวกันนะครับ
“เฮ้ย..ก่อนกลับบ้านไปแดกข้าวกันก่อนมะ” ฉัตรถามขึ้นมา
“เออดี..แดกแก้เครียด กินที่ไหนวะฉัตร” เบิดถามกลับ
“เออที่ไหนดี” ฉัตรทำท่าครุ่นคิด
“สนใจไปกินร้านเม้งปูดองมั้ย เคยไปกินอร่อยดีนะ ปากซอยเสรีไทย 27” โอ๊ตแนะนำครับ
“ดีมากเพื่อนเลิฟฟฟฟฟ เราไปถล่มกันที่ร้านนั้น สมแล้วที่เมิงเป็นผัวทราย ดีมากๆ” เบิดแซว จนพวกเราโห่หิ้ววว แซวกัน ทรายทุบเบิดหลายทีเลยละครับ สงสัยเพราะเขินหน้าแดง
   เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการเดินทาง พวกเราเอารถไปสองคันครับ ผมไปกับเป๊บ ส่วนสี่คนนั้นไปรถฉัตร การจราจรหน้ามหาวิทยาลัยในช่วงเย็น ติดหนักพอสมควรเลยละครับ กว่าจะ U tern กลับรถได้ใช้เวลาร่วมๆ ครึ่งชั่วโมง ไปถึงร้านประมาณทุ่มกว่าครับ
“รับอะไรดีครับ” คุณลุงเจ้าของร้านถามยิ้มแย้ม บริการดีครับ ฮิฮิ
“เอายำปูดอง ผักบุ้งไฟแดง ปลาหมึกผัดไข่เค็ม ผัดกระเพรา ผัดพริก เป็ดตุ๋น ต้มยำกุ้ง ฯลฯ” โอ๊ตสั่งยาวรวด (เม้งปูดอง เป็นร้านขาประจำผมกับเป๊บครับ ปัจจุบันนี้ถ้าว่างก็ยังแวะไปหม่ำๆ เลยจำเมนูได้ขึ้นใจเลยละครับ)
“โห อีโอ๊ต เมิงสั่งมาแก้บนเจ้าที่เจ้าทางหรือไงวะ” ฉัตรแขวะ
“สั่งให้ทรายด้วยไง” โอ๊ตตอบยิ้มๆ ฮิ้วววววว พวกเราแซวตามเคย
“โอ๊ตเมิงสั่งให้ทรายขนาดนี้ แล้วเจ๊แกกลายร่างเป็นถัง เมิงจะหนาววว” เบิดจิก
“ต้ายยยยตายยอีเบิดดด ระดับชั้นไม่มีทางยะ สวยตลอดกาลลลล”
“ฮ่าๆๆๆๆ” ขำกันทั้งโต๊ะครับ
   ร้านนี้ทำกับข้าวเร็วมากครับ คนเยอะก็ทำเร็วนะ ผัดโครมๆๆๆ ไม่นานนักทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร ผมกับเป๊บผลัดกันตักให้ ท่ามกลางเสียงค่อนขอดของเพื่อนๆ ฮิฮิ ของเด็ดที่ผมกับเป๊บ ชอบมากคือ ปลาหมึกผัดไข่เค็ม ลองไปทานนะครับ เด็ดจริงๆ
“กรูมีเรื่องอยากถามอะ” ผมเอ่ยขึ้นมา เพื่อนๆมองมาที่ผมเป็นตาเดียวกัน เพราะปกติผมไม่ค่อยสงสัยอะไรครับ
“เรื่องไรดอก” ฉัตรถามผม
“กรูอยากรู้ว่า โอ๊ตกับทราย ตกลง จึ๋งๆๆๆ( ผมทำมือประมาณว่าเป็นแฟนกันหรือยังประมาณนี้อะครับ)
“อ๋อ...คือโจ้เค้าอยากรู้ว่าทรายกับโอ๊ตสะบึ้มกันหรือยัง” เป๊บถามแทนผมซะงั้น โดนผมทุบไปหลายปึ๊ก ทะลึ่งงงง
“ฮ่าๆๆๆๆ...เอ้าอีทรายตอบ” ฉัตรหันไปถามทราย
   โอ๊ตกับทรายมองหน้ากันด้วยอาการเขินๆ
“ก็....คบกันอยู่นะแหละเมิง” โอ๊ตตอบแบบเขินๆ ครับ เวลาโอ๊ตเขินนี่น่ารักดีเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆ
“ตอบไม่ตรงประเด็นเลยอีโอ๊ต อีโจ้มันสงสัยว่า ขย่มกันหรือยัง” ฉัตรย้ำ
“อีห่านี่..เมิงไม่เอากล้องไปตั้งที่คอนโดกรูเลยละ อีแหก” ทรายแขวะฉัตรครับ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ฮากันทั้งโต๊ะ
   คุยกันแค่นี้ผมก็รู้คำตอบแล้วละครับ ไม่ถามเซ้าซี้อะไรต่อไปอีก ก็ลงมือกินต่อ คุยกันไปเรื่อยๆ จนอาหารหมด คิดเงินเรียบร้อย ก็แยกกันหน้าร้าน ผมกลับบ้านกับเป๊บ ส่วนฉัตรไปส่งเพื่อนๆ ที่อาคารจอดรถในมหาวิทยาลัยครับ
“ที่รักร้านนี้อร่อยเนอะ วันหลังเรามาทานกันอีกนะครับ” เป๊บชวนผมคุยระหว่างนั่งสีหมอกกลับบ้าน
“ใช่อะเป๊บ..ชอบปลาหมึกผัดไข่เค็มอะ”
“เหมือนกันเลยที่รัก..นี่เป๊บกินไปเยอะต้องแย่แน่ๆ เลยอะ”
“หือ..อะไรแย่อะเป๊บ” ผมตกใจนิดๆ หันไปมองเป๊บ
“กินปลาหมึกมาก ทำให้กระตุ้นอารมณ์เพศไง คืนนี้ต้องแย่แน่ๆ เลยอะ” เป๊บหันมาทำสายตาหื่นๆ ใส่
“พลั๊กๆๆ” ผมทุบต้นแขนเป๊บครับ
“โอ๊ยยยย...ที่รักเป๊บเจ็บนะ กำลังขับรถถ้าคว่ำทำไงเนี่ย” ทำมาตอบเสียงจริงจัง แต่หน้าตานี่น่าทุบอีกสักสองที ทะลึ่งนัก

   ไม่นานนักเจ้าสีหมอกก็พาเราสองคนมาถึงบ้านเป๊บครับ ด้วยความเหนื่อยล้ากับการเรียนตลอดทั้งวัน ผมกับเป๊บก็เดินขึ้นห้องเพื่อพักผ่อนทันที เข้าห้องปุ๊บก็เปลี่ยนผ้าอาบน้ำ กำลังจะเข้าห้องน้ำ เป๊บก็แทรกตัวเข้ามา
“ว๊ากกก..อะไรอะเป๊บ จะอาบน้ำ..ชิ่วๆๆ” ผมโวยวายพร้อมไล่เป๊บออกไป

   เป๊บไม่ตอบอะไรเลยครับ นอกจากเอาปากประกบจูบผม เคลิ้มตาม 1 รอบใหญ่เต็มๆ หลังจากเสร็จกิจกรรมเข้าจังหวะ ก็มานอนกอดกันบนเตียงละครับ
“ฟอดดด....รักโจ้นะครับ” เป๊บหอมแก้มพร้อมบอกรักผม
“ค้าบบบ...” ผมไม่ตอบอะไรมากเพราะเพลียจริงๆ
“เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะที่รัก พักผ่อนๆ ครับ”
“ก็รู้ทั้งรู้ว่าเหนื่อยมาทั้งวัน ยังจะทำแบบนั้นอีก” ผมบ่นๆ
“ก็ปลาหมึกออกฤทธิ์นี่น่า...ฮ่าๆๆ” นั่นไปโทษปลาหมึกอีก
“ออกฤทธิ์กะเป๊บคนเดียวนะแหละคนอื่นเค้ากินกันไม่เห็นจะเป็นอะไร”
“แล้วโจ้รู้ได้ยังไงว่าไม่มีอะไรครับ...ป่านนี้โอ๊ตกับทรายมันอาจจะ....”เป๊บพูดพร้อมทำหน้าหื่นๆ
“มีตาทิพย์หรือไงถึงได้รู้ขนาดนั้นอะ..หื่นได้ตลอด..ชิ...นอนดีกว่า..ฝันดีเป๊บ..จุ๊บ”
“ฝันดีครับที่รัก...จุ๊บบบบ”
   
เป๊บ : หลับสบายตลอดคืน เพราะปลาหมึกกกกกกก 
โจ้ : เฮ้ออออออออ 


ต่อตอนหน้าครับบบบ

[pinkky_kiku]

เป๊บน่าจะสงสารโจ้บ้างน๊าาา เด๋วช้ำในหมด ตลอดๆอ๊าาา ได้กำไรทุกทีเรยเน๊อะ
แต่ว่าเด๋วเป๊บรู้เรื่องผู้ชายมาจีบโจ้จะไม่แย่หรอนี่ ยิ่งขี้หึงตลอดๆอยู่อ๊ะะะ
คิดถึงนะค๊าา มาต่ออีกน๊าเราจะรอจ้า 

[yeyong]

ถ้าคนไม่มีคู่ กินแล้วมิต้องตะกายฝาแกรกๆๆ เหรอจ้ะ

[หมูกระต่าย]

ซวยแล้วกินหมึกไป2ตัว พี่โจ้ช่วยด้วย

[POPEA]

ปลาหมึก... กระตุ้นอารมณ์ทางเพศหรอเนี่ย55.
 

[Sabaijai]

ปลาหมึกกลายเป็นเครื่องมือของเป๊บไปแล้ว

[malula]

เค้าก็กินปลาหมึกตลอดไม่เห็นมีผลอะไรเลย เป๊บมั่วแล้ว

[anukul]

อยากกินปลาหมึกบ้างจัง

[anukul]

รออยู่นะครับ  เป็นกำลังใจให้นะครับ  อย่าทิ้งเราไปนะครับ

[anukul]

รออยู่นะครับ หรือว่าใจร้ายทิ้งเราไปแล้ว อืมมมมๆไม่ยอมนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะคราบบบบบบบบบบ

[jonathan2624]

สวัสดีครับทุกท่าน ขอโทษมากๆ ครับที่หายไปนาน เนื่องจากต้องจัดการงานทั้งหมดหลังน้ำท่วมครับ รวมถึงเรื่องเครียดหลายๆ เรื่อง เลยไม่ค่อยได้เข้ามาอัพ สำหรับตอนนี้ใช้เวลาเขียนนานมากครับเพราะต้องไปดูไดอารี่แถมพอจะเริ่มเขียนก็เหนื่อยบ้าง นอนบ้าง ไม่ว่างบ้าง สะสมไปมาจนจบตอนเลยนำมาลง หวังว่ายังคงเป็นกำลังใจและไม่ทิ้งกันไปนะครับ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ดูแลสุขภาพด้วยคร้าบบบบ 

pinkky_kiku : นั่นซิคับ เป๊บไม่ถนอมเล้ยยยย จัดหนักตลอด ส่วนเรื่องหึงมีแน่นอนครับ อิอิ

yeyong : ฮ่าๆๆๆ ตะกายฝาเลยหรือครับพี่ อันนี้ไม่ทราบจริงๆ คร้าบบบ

หมูกระต่าย : โห สองตัว...สองรอบ...คืนนั้นเป๊บกินไป....โอยยยหลายรอบบบ แว๊กๆๆ

POPEA : ฮ่าๆๆ คงจะกระตุ้นเฉพาะเป๊บละค้าบ คนอื่นกินกันไม่เห็นเป็นไร

Sabaijai : นั่นซิค้าบบ อ้างตลอดอะ

malula : ออกฤทธิ์เฉพาะเป๊บคนเดียวเลยอะค้าบบบบ

anukul : ฮ่าๆๆ กินหลายๆ ตัวเลยค้าบบบ มาแล้วค้าบไม่ทิ้งไปไหน ขอบคุณมากค้าบบที่ติดตามสม่ำเสมออออ

ขอบคุณคร้าบบบบ 


Chapter 35 อัมพวา

   เปิดเทอมได้สักระยะ ผมกับเป๊บก็วุ่นวายกับการเรียนมากครับ เนื่องด้วยเป็นวิชาที่ยากพอสมควร บางครั้งต้องอ่านหนังสือ Text ที่เป็นภาษาอังกฤษ พวกหนังสือ Text เป๊บอ่านได้สบายมาก ก็แน่นอนนี่น่า เป็นลูกครึ่งภาษามันก็ต้องดีกว่าผมอยู่แล้วอะ ฉัตรมันก็คล่อง ทรายมันก็พอไปได้ ส่วนเบิดมึนพอๆ กับผม ดังนั้นเวลาเข้ากลุ่มติวกันทีไร ก็ต้องนั่งฟังพวกเก่งๆ ทุกทีไป
“เออนั่นแหละ..ถ้าการบริหารงานภายในองค์การเหมือนกับองค์การที่ไม่มีชีวิต แสดงว่ามันไม่มีปฏิสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อม..เข้าใจปะ” ฉัตรมันอธิบายขึ้นมา
“อ้าวแล้วถ้ามันไม่สัมพันธ์กับสภาพแวดล้อม มันจะบริหารงานกันยังไงวะ” โอ๊ตถาม
“มันก็บริหารงานไม่ได้ไงเมิง คือก็ต้องยอมรับตามสภาพไป ออกแนวๆ ระบบราชการไงที่ทำงานเช้าชามเย็นชาม ไม่ได้สนใจแม่งว่าโลกจะเปลี่ยนยังไง” ฉัตรร่ายยาว
“อ้าวแล้วไอ้สภาพแวดล้อมมันมีอะไรมั่งอะ” ผมสงสัยก็ถามขึ้นมาบ้าง
“เท่าที่ดูจาก Text มันมี Political Economic Social and Technology เป๊บว่าถ้าให้จำง่าย เราก็เอาตัวย่อของคำเต็มแต่ละตัวและท่องไปว่า PEST Model Analysis จะจำง่ายกว่า” โห ผมละอึ้ง เป๊บเก่งอะ
“เจ๋งมากไอ้เป๊บ เก่งวะเมิง กรูได้แนวเขียนละ PEST Model โว้ย” เบิดจดยิกๆ เลยครับ
   เหนื่อยนะเนี่ยการเรียนที่เข้มข้น แต่ผมก็ตั้งใจและยอมรับครับ หลังจากติวหนังสือเสร็จ พวกเราทั้ง 6 คนก็วางแผนหาข้าวเย็นกินกัน
“พอๆ ติวแค่นี้เหอะ กรูหิวละ หาไรแดกดีกว่า” ฉัตรแหกปากขึ้นมาครับ
“แดกไรอีหีบ” ทรายถาม
“ไม่รู้วะ...แดกไรดี...เบิดเมิงว่าไง”
“นานๆ ทีไปฟูจิมะ”
“ดีๆๆ อยากกินพิซซ่าญี่ปุ่น” ผมทำท่าแลบลิ้นออกมา น้ำลายไหลอะ
“ฮ่าๆๆๆ ดูอีโจ้มันทำหน้า...น่ารักซะ..ใช่มั้ยวะเป๊บ” ฉัตรแซว
“นี่แหละที่กรูรักโจ้ไง” เป๊บหันมาสบตาหวานๆ อะฮ่า ผมเขินเหมือนเดิม
“พอๆๆ อย่าหวานมาก กรูจะอ๊วกกกก” ฉัตรแซว
“ฮ่าๆๆๆๆ” เพื่อนๆ ขำกันครืนเลยครับ
   ซิ่งรถขึ้นทางยกระดับหน้ามหาวิทยาลัย เลี้ยวซ้ายเข้าเดอะมอลล์บางกะปิ หลังจากจอดรถเสร็จสรรพ ผมกับเป๊บก็เดินไปร้านฟูจิ ส่วนเพื่อนๆ อีก 4 คน โทรมาบอกว่าเข้าไปรอแล้วครับ
   สั่งอาหารไปเยอะมาก ผมก็จำไม่ได้ว่ามีอะไรบ้าง แต่ของโปรดที่พลาดไม่ได้คือ ข้าวหน้าหมูทอด กับ พิซซ่าญี่ปุ่น นั่งกินไปคุยเล่นไป มือถือก็ดังขึ้นครับ
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ทักไปเพราะเบอร์ไม่คุ้นเอาซะเลย
“จำได้มั้ยครับว่าใคร” ปลายสายถามมา
“เอ่อ...ใครอะครับ..ไม่คุ้นเสียง..จำไม่ได้ครับ” ผมละงง ใครหว่า
“ว้า..น่าน้อยใจจัง..จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร..ว่าแต่อย่ากินเยอะนะ เดี๋ยวอ้วนแล้วจะไม่น่ารัก”
“หา....รู้ได้ไงว่ากำลังกินอะ”
“ฮ่าๆๆ..ลองลุกขึ้นแล้วหันมาทางขวาซิ”
   ผมลุกขึ้นตามที่บอกแล้วหันไปทางขวา ก็พบกับ เจส กำลังยืนโบกมืออยู่
“มีอะไรหรือเมิง” ฉัตรถาม
“ปะ...เปล่า...เหมือนเห็นคนรู้จักเดินผ่านหน้าร้าน เลยลุกขึ้นดู” ผมตอบปฏิเสธพัลวันเลยครับ กลัวเป๊บรู้...เพราะถ้ารู้ผมจะเจ็บตัวอีกอะ
“เออๆ งั้นแดกต่อเหอะ”
   ระหว่างกินข้าวก็เฮฮากันไปเรื่อยครับ สำหรับผมเองในใจก็ฮาไม่ค่อยออกเท่าไหร่ ตกใจที่ เจส มันเล่นทำแบบนี้ อีกอย่างตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระไม่เล่าเป๊บ แล้วนี่ถ้าเป๊บรู้ทีหลังจะทำยังไงเนี่ย
“เออช่วงสัปดาห์สุดท้ายของปลายเดือนก่อนหยุดปีใหม่ กรูได้ยินเจ้าหน้าที่เค้าเปรยๆ กันว่า มหาลัยจะหยุดวะ” ฉัตรพูดขึ้นมา
“เฮ้ยจริงหรือวะเมิง..แบบนั้นก็แรดได้เต็มที่ละซิ” ทรายทำหน้าตาร่าเริง
“เค้าว่ากันอย่างนั้นนะ...ถ้าปิดจริงพวกเราไปเที่ยวที่ไหนดีวะ..เอาไม่ไกลเพราะช่วงปีใหม่กรูจะไปหาพ่อที่เมกา” พ่อฉัตรทำธุรกิจที่อเมริกาครับ
“อืม.....ไม่ไกลหรือ...วันก่อนกรูดูทีวี..ตลาดอัมพวาน่าสนนะ” เบิดเสนอความคิดเห็นครับ
“เออดีวะ...เห็นโจ้เคยบ่นๆ ว่าอยากไป..กรูว่าน่าสนไปที่นั่นเหอะ...ใช่มั้ยที่รัก” เป๊บเห็นด้วยพร้อมกับหันมาพยักหน้ากับผมครับ
“ได้หมดอะเป๊บ...ตามใจเพื่อนๆ ค้าบ” ผมยิ้มตอบไป
“โอเค แผนคร่าวๆ ก็ไปอัมพวาโลด” ฉัตรสรุปความเรียบร้อย
   
   หลังจากวันนั้นที่วางแผนกัน ผมก็ตั้งหน้าตั้งตารอครับ เพราะไปกับเพื่อนๆ มันสนุกนี่น่า จนกระทั่งถึงวันเดินทาง เป๊บขับรถมาหาผมที่บ้าน รอฉัตรเอารถตู้มารับครับ
“เป๊บ โจ้ มาทานข้าวเช้าก่อนลูก” เสียงคุณแม่ร้องเรียกให้เราสองคนไปทานข้าวเช้าครับ
“คร้าบ...คร้าบบบ”
   ระหว่างที่นั่งทานอาหารเช้าและนั่งคุยไปเรื่อยๆ
“แล้วนี่เราสองคนจะไปกันกี่วันกี่คืนละ” พ่อผมเอ่ยถามขึ้นมาครับ ผมหันไปมองหน้าเป๊บ เพราะก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปพักกี่คืน
“ฉัตรบอกผมว่าจองที่พักไว้คืนเดียวครับ เพราะวันมะรืนช่วงใกล้ปีใหม่ฉัตรต้องไปหาพ่อที่ต่างประเทศครับ” เป๊บตอบยาวรวด
“ดีแล้วลูก ยังไงดูแลโจ้ด้วยละกันนะ ตกน้ำตกท่าไปจะลำบาก ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย” พ่อผมแซวยิ้มๆ อะไรกันเนี่ย พ่อตา ลูกเขย เข้ากันได้ดีจริง เชอะๆ
“อะไรเนี่ยพ่อ..โจ้ไม่ใช่เด็กแล้วน้า ดูแลตัวเองได้แหละ” ผมตอบแกมงอนๆ ไป
“จริงหรือลูก เมื่อก่อนแม่พาเราไปจ่ายตลาด เรายังเดินไปชนถาดปลาทูของแม่ค้าหล่นเต็มไปหมด” แม่ผมแฉซ้ำ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังลั่นเลย จะใครนะหรือครับบบ ก็เป๊บตัวดีกับเจ้าจิมน้องชายตัวแสบนะแหละ ว๊ากกกกก แม่นะแม่
   เฮฮากันได้สักพักฉัตรก็มากดแตรที่หน้าบ้านแล้วละครับ ประตูรถตู้เปิดออก เจ๊แกก็ออกมายืนเฉิดฉาย
“สวัสดีคะคุณพ่อคุณแม่...สบายดีนะคะ” ฉัตรยกมือไหว้ยิ้มทักทายพ่อกับแม่ครับ
“สวัสดีจ๊ะ...แล้วนี่ไปกันกี่คน” พ่อกับแม่รับไหว้พร้อมถาม
“หกคนคะแม่ มี ฉัตร โจ้ เป๊บ ทราย โอ๊ต เบิด..คะ”
“จ๊ะๆ ยังไงฝากดูแลโจ้ด้วยนะลูก พ่อกับแม่เป็นห่วง”
“สบายมากคะ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉัตรจัดการควบคุมเอง”
“เพื่อป้องกันไม่ให้พี่โจ้เดินไปชนกาละมังด้วยนะพี่ฉัตร” เจ้าจิมพูดแทรกขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เป๊บกับจิมขำดังลั่นอีกแล้วง่า พ่อแม่ก็ขำคิกคัก อะไรกันเนี่ยยย มีแต่ฉัตรที่ยิ้มๆ ทำหน้าสงสัยในมุขของจิมว่าคืออะไร
“พอเลยอะทั้งสองคน..เดี๋ยวตีตายยยย” ผมทำหน้าดุๆ ใส่ เขินชะมัด
   ร่ำลาเสร็จเรียบร้อย ผมกับเป๊บก็ขึ้นรถตู้เดินทางไปอัมพวาครับ
“อ้าวแล้วอีกสามคนละเมิง” ผมเอ่ยถามขึ้นมา
“เออ...โอ๊ตขับรถไปกับทรายเจอกันที่รีสอร์ท ส่วนเบิดคอยหน้าเอ็มโพเรี่ยม เดี๋ยวแวะไปรับมัน”
“โหยยย...ร้ายกาจอะเมิง แอบไปกันสองคน”
“ที่รักก็...เค้าก็อยากจะสวีทบ้าง...เป๊บก็อยากไปกับที่รักสองคนเลย จะได้มีกิจกรรมระหว่างขับรถ” เอาอีกละ ทำสายตาหื่นๆ วิ้งๆ มาอีก
“อ้าวไอ้เป๊บ..ถ้าเมิงไปกะเมียเมิงเนี่ย...แล้วกรูละ” ฉัตรโพล่งขึ้นมา
“เมิงก็ไปกับไอ้เบิดไง”
“โอ้ยยยย...ไปกะไอ้เบิดกรูนอนล้วงอยู่บ้านดีกว่า”
“ฮ่าๆๆๆ” ผมกับเป๊บขำฉัตรครับ
“เออ...ค้างคาใจเรื่องนึง..ตะกี้ที่น้องเมิงพูดว่าเดินชนกาละมัง คืออะไรวะ” ฉัตรหันมาถาม เอาละซิ ดันสงสัยในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“อ๋อ.....(เล่าๆๆ)” เป๊บจัดการเล่าเต็มที่
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฉัตรหัวเราะดังมาก
“โอ้ยยยยฮาวะ....แล้วแม่ค้าเค้าเอาเรื่องปะวะ” นั่นยังถามต่ออีก
“ก็แม่กรูจ่ายเงินให้หลายบาทเหมือนกัน” ผมตอบไปตามความจริง สองคนนั้นยังฮาต่อ ชิ งอน
   เดินทางมาสักพักรถตู้จอดเทียบหน้าห้างดิเอ็มโพเรี่ยม เห็นเบิดยืนรออยู่แล้วครับ
“เร็วเนอะเมิง...รอจนหำยานแล้ว” ขึ้นรถปุ๊บเบิดบ่นทันที
“เมิงก็แหกตาดูการจราจรในกรุงเทพ ติดจะตายห่า กว่าจะมาหาเมิงได้เนี่ย บุญแล้ว” ฉัตรแหกปากกลับ
“เมิงก็ชนมันเลยซิวะ”
“เร้ออออออ.....”
“ฮ่าๆๆๆ” เบิดขำ
“เออเมิง โอ๊ตกับทรายถึงกลางทางแล้ว เมิงจะให้มันเข้ารีสอร์ทก่อนปะ” หมดเสียงหัวเราะเบิดถามฉัตร
“ได้ๆ เมิงโทรบอกมันให้เข้ารีสอร์ท แล้วรอไปเดินตลาดตอนเย็นทีเดียว”
“เออ”
   หลังจากฝ่าการจราจรบนถนนเส้นสุขุมวิท ผมก็ขับไปไม่ถูกหรอกครับ แต่เท่าที่พอจำได้รถตู้มุ่งไปเส้นทาง อ. ดำเนินสะดวก ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย นอนซบไหล่เป๊บหลับไปตลอดทาง สักพักก็มาถึงรีสอร์ทที่พักแล้วละครับ
   ในค่ำคืนแรกของอัมพวา กลุ่มพวกเราเลือกพัก บ้านแสนสุข รีสอร์ท (ตอนนี้ยังมีอยู่มั้ยหว่า ชื่อนี้และครับไม่ผิด ถ้าจำผิดขออภัยครับ) เป็นรีสอร์ทติดกับริมแม่น้ำ อยู่เยื้องๆ กับตลาดน้ำอัมพวาครับ นั่งเรือไปนิดเดียวก็ถึงตลาดแล้ว หรือจะเลือกเดินก็ได้ เท่าที่ดูแอบไกลเหมือนกัน
   ฉัตรจองไว้สามห้องครับ ฉัตรทราย โอ๊ตเบิด และก็ผมกับเป๊บ การตกแต่งของห้องก็สวยดี ประกอบไปด้วยไม้ซะส่วนใหญ่ ร่มรื่นเย็นสบายครับ ได้กุญแจห้องหัก ผมก็กระโดดล้มตัวลงบนเตียงนอน
“เตียงนิ่มจังงงง....สบาย.....” ผมนอนคว่ำเอาหน้าซุกหมอน เตียงนิ่มสบายตัวดีครับ
“ฮ่าๆๆ ที่รักนี่เวลาไปนอนนอกสถานที่ ชอบทำแบบนี้ทุกครั้งเลยนะ เด็กน้อยๆๆ” เป๊บแซว
“แอะ...อะไรอะ มาว่าเด็กน้อย..โตแล้วตะหาก..” ผมหันหน้ามาต่อว่าเป๊บ แลบลิ้นใส่ทีนึง
“โตแล้วจริงอะ..ไหนขอสำรวจความเป็นผู้ใหญ่หน่อย” พูดจบเป๊บก็นอนทับ เอาจมูกไซร้ไปมา จนจั๊กกะจี้
“ว๊ากกกก...ฮ่าๆๆๆ...เป๊บๆๆ..พอแล้ว....” ผมดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา เพราะจั๊กกะเดี๋ยมครับ
   ผมหัวเราะจนเหนื่อยหอบ เป๊บก็นอนกอดผมไปเรื่อยๆ จนเผลอแอบงีบไปนิดนึง กระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู
“เฮ้ยๆๆๆ..ตื่นได้แล้ว ไปเดินตลาดน้ำกัน”
   ผมกับเป๊บรู้สึกตัวอีกทีก็เวลาช่วงเย็นมากๆ แสงอาทิตย์สีแดงจะลับขอบฟ้าแล้วครับ ไม่นานนักพวกเราทั้งหมดก็มาถึงตลาดน้ำ คนมาเที่ยวเยอะพอสมควร จนเป๊บต้องคอยอยู่ด้านหลัง กลัวผมพลัดหลง ทำยังกะเราเป็นเด็ก เชอะ
“ไปนั่งร้านนั้น...เดี๋ยวพวกกรูแยกย้ายไปซื้อของแดก...เมิงนั่งเฝ้าโต๊ะไว้นะอีโจ้” ฉัตรสั่ง
“ได้ๆ”
“ที่รักอยากทานอะไรครับ” เป๊บถาม
“หอยทอดก็ได้ค้าบ เดินผ่านมาตะกี้น่าอร่อย”
“เดี๋ยวเป๊บซื้อมาให้นะ” เป๊บตอบรับแล้วก็รีบเดินไปกับเพื่อนๆ ครับ
   เหลือผมนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว...เกิดความรู้สึกเป็นเป้าสายตามากๆ เลยครับ ทำไมคนทั้งร้านแอบๆ มองมาที่ผมเนี่ย ไม่รู้จะทำตัวยังไงก็ได้แต่ยิ้มแก้เขินไป
“น้องคะๆ มาคนเดียวหรือ” มีเสียงผู้หญิงมาทัก ผมหันไปยิ้ม
“มากับเพื่อนๆ ครับ”
“อ้าวผู้ชายหรือคะ...พี่นึกว่าผู้หญิง...” เจ้าของเสียงที่ทักทายทำหน้าประหลาดใจ พร้อมหันไปทำปากขมุบขมิบว่าผู้ชาย ผมละงง
“เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามเพราะสงสัย
“อ๋อ..เปล่าคะ เพื่อนพี่เค้านึกว่าน้องเป็นทอม เลยส่งพี่มาขอเบอร์”
“ฮะๆๆ ผู้ชายคร้าบ ไม่ใช่ทอมอะ” ผมหัวเราะแก้เขินไป
   เจ้าของเสียงก็เดินกลับไปที่โต๊ะ พร้อมเสียงเฮฮาไม่ได้ศัพท์จากโต๊ะนั้นครับ นั่งคอยไปไม่กี่นาที ของกินเยอะมากมาย ก็ตั้งอยู่บนโต๊ะพวกเราแล้วครับ
“ที่รัก..อะ..หอยทอดครับ” เป๊บจัดแจงแกะกล่องหอยทอดมาให้อย่างดี
“โห เยอะแยะเลยอะ มีอะไรกินอีกมั่ง” ผมถาม
“ปลาหมึกย่าง กุ้งเผา ลูกชิ้นทอด ข้าวผัด ผัดไทย ขนม เยอะแยะ เต็มที่เลยค่าคุณขา แอนด์เครื่องดื่มสมุนไพรอีกหลายแก้วคร่า” ทรายแนะนำเสร็จสรรพ
   ด้วยความหิวพวกเราก็เลยจัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้า ผมป้อนเป๊บบ้าง เป๊บป้อนผมบ้าง ฉัตรแย่งผมกินบ้าง เบิดแย่งเป๊บบ้าง สนุกดีครับ หันไปดูโอ๊ตกับทรายก็นั่งป้อนกันบ้าง พวกเราก็แซวๆกัน
“แล้วหลังจากกินเสร็จจะไปไหนกันต่อวะ...มีอะไรนำเสนอมั่ง” โอ๊ตถามขึ้นมาครับ
“นั่งเรือดูหิ่งห้อย ไฮไล้ท์ของอัมพวาเลยละเมิง...โอปะ” ฉัตรนำเสนอ
   ไม่ต้องมีคำตอบด้วยเสียงหรอกครับ ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันเลย
   ทานอาหารกองใหญ่บนโต๊ะเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็เดินย้อนมาบริเวณตลาดน้ำ ที่มีสะพานข้ามอะครับ(จำชื่อสะพานไม่ได้) เพื่อที่จะเหมาเรือไปดูหิ่งห้อยกัน เนื่องจากคนเยอะมากทำให้ต้องรอหลายคิวกันเลยทีเดียว
“สนใจจะเช่าเรือไปดูหิ่งห้อยนะคะ..คิดราคายังไงหรือคะ” ฉัตรถามคนขายตั๋วครับ
“ถ้าเป็นเรือปกติ 700 บาทคะ ถ้าเรือลำใหญ่ขึ้นมาอีกนิด 1,200 บาทคะ”
“แบบไหนดีกว่าคะ”
“เรือลำใหญ่จะไม่ค่อยโคลงมากคะ ออกแนวๆ มั่นใจ ถ้านั่งกันหลายคน ส่วนธรรมดาก็อาจจะพอดีจำนวนคน”
“อืม..ลำใหญ่ดีกว่าคะ” ฉัตรเลือกลำใหญ่ครับเหตุผลเพราะ
“เอาลำใหญ่แหละ เดี๋ยวอีโจ้แม่มตกน้ำตายห่าไป พ่อแม่มันยิงกรูตาย” นั่นคือเหตุผลของฉัตร
“ใช่ๆๆ ยิ่งหน้าตาน่ารัก บอบบาง อรชร อ้นแอ้น แบบนี้หายากมากค่า” ทรายซ้ำ
“นั่นดิ เผลอๆ เป๊บมันฆ่าฉัตรไปอีกคน โทษฐานฆาตกรรมเมียมันอีก” โอ๊ตเสริม
“กร๊ากกกก ฮ่าๆๆๆ” เบิดขำ
   เอ่อ.....เพื่อนแต่ละคน....เฮ้ออออออ
   ประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงคิวของพวกเราแล้วละครับ
“คิวต่อไปคุณฉัตรคะ”
“คะๆๆ ปะพวกเมิงลงเรือ” พวกเราก็เดินลงไปตามขั้นบันไดท่าเรือครับ บอกตรงๆ นะ ผมกลัว คือ ว่ายน้ำไม่แข็ง (ออกแนวว่ายไม่เป็นซะด้วยซ้ำ ฮือๆๆ) ถ้าตกน้ำไปคงตายจริงๆ นะแหละ
“ที่รักค่อยๆ ก้าว จับมือเป๊บไว้นะ” ผมทำตามที่เป๊บบอก
   ลงเรือเสร็จเรียบร้อย ด้านหน้าสุดฉัตรนั่ง ตามด้วยเบิด ผมกับเป๊บนั่งแถวเดียวกัน ปิดท้ายด้วยทรายกับโอ๊ตครับ
   ลุงที่เป็นนายท้ายเรือเร่งเครื่องไปตามลำน้ำ ผ่านบ้านคนท้องถิ่นสองฝากฝั่งที่คราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวมากมาย ผมนั่งมองวิวสองข้างทางไปเรื่อยๆ พร้อมกับสายลมที่ปะทะร่างกาย
“เป๊บๆ มีร้านโปสการ์ดด้วยอะ เดี๋ยวไปเดินดูกันนะ”
“ได้ครับ..ก่อนกลับรีสอร์ทเป๊บพาไป”
“เป๊บๆ ร้านขนมไทย”
“เป๊บๆ ร้านน้ำชาโบราณ”
“เป๊บๆ ร้านไอติมโบราณ”
“โอ้ยยยย..อีห่านี่.. จะพูดอีกกี่รอบ เดี๋ยวกรูพาเดินเองงงงง” ฉัตรหันมาด่าผมอะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮากันทั้งลำ เชอะ
   นั่งเรือออกมาไกลพอสมควร คุณลุงท้ายเรือก็บอกกับพวกเราว่า จะผ่านบริเวณหิ่งห้อยแล้วครับ ผมกับเป๊บก็ตื่นตาตื่นใจกัน
   เสียงเครื่องยนต์ของเรือเบาลงพร้อมกับเรือแล่นช้าๆ
“ด้านขวามือครับๆ” ลุงนายท้ายเรือบอกพร้อมชี้นิ้ว พวกเรามองตาม แต่หิ่งห้อยก็ไม่ได้มากมาย เห็นแค่แสงนิดหน่อยเองครับ
“ไหนวะ...หิ่งห้อยหายไปไหนหมดเนี่ย เฮ้ยยยย...ออกมาเซะ..หิ่งห้อยยย...เจ้าหญิงมาแล้ววววว” ฉัตรแหกปากเรียกหิ่งห้อยขึ้นมา
“สงสัยมันกลัวเมิงไง เจ้าแม่มาหนีหมด” เบิดแซว
“อ้าวอีนี่..เดี๋ยวตบร่วงลงน้ำ” ฉัตรด่ากลับ
“เห็นมั้ยลุง..เจ้าแม่จริงด้วย” เบิดตะโกนส่งมุขไปที่ลุงคนขับเรือ
“ฮ่าๆๆๆๆ” เรียกเสียงหัวเราะจากลุงแกเลยละครับ
“งั้นเดี๋ยวผมพาไปอีกที่ละกันน่าจะมีมากกว่านี้” ลุงแกพูดเสร็จก็เร่งเครื่องทันทีครับ
   ตลอดการเดินทางไปอีกที่นึงตามที่ลุงแกบอกก็มีเรือเหมาลำอื่นๆ ของนักท่องเที่ยวสวนมาเป็นระยะ พวกเราก็โบกมือ ทักทาย ตามธรรมเนียมปฏิบัติ เสียงเครื่องยนต์เริ่มเบาลงเรือแล่นช้าๆ
“เดี๋ยวจะผ่านคลองผีหลอก ตรงนั้นหิ่งห้อยเยอะ” ลุงบอก
“หา...ชื่ออะไรนะลุง” เบิดแหกปากถามลุง
“คลองผีหลอก”
“ว้ายยยย...ลุง น่ากลัวอะ” สีหน้าฉัตรบอกว่ากลัวจริงๆ
   ส่วนผมนะหรือครับ ไม่ได้กลัวซักกะหน่อย แต่ขยับตัวไปแนบกับเป๊บเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆๆๆ
“ทำไมถึงเรียกว่าคลองผีหลอกละลุง” ทรายถาม
“อ๋อ...สมัยก่อนยังไม่เจริญ พลบค่ำชาวบ้านพายเรือผ่านแถวนี้ ก็จะเห็นผีมาอาบน้ำตามท่าน้ำบ้าง ว่ายน้ำบ้าง ห้อยหัวตามกิ่งไม้บ้าง หัวโกร๋นไปตามๆ กัน” ลุงเล่าจบ พวกเราเงียบกริบ ลุงเห็นท่าไม่ดีก็เล่าต่อว่า
“สมัยนี้คงไม่มีแล้วละ ความเจริญมันเข้ามา ผีเผอหนีหมด เหลือแต่หิ่งห้อยนี่แหละ”
   พวกเราก็เงียบกริบ แต่ผ่อนคลายบ้าง ผมหันไปมองเป๊บ เป๊บทำหน้ากลั้นขำ ยิ้มๆ แอบบิดเอวไปทีนึง
“โอ๊ยยย..อะไรอะที่รัก” เป๊บร้องเบาๆ
“อมยิ้มอะไร..ห๊ะ..”
“ก็อมยิ้มขำที่ที่รักกลัวผีไง..กอดเป๊บซะแน่นเลย”
“ก็มันกลัวอะ..ผิดมั้ยเนี่ย...เชอะ” แอบงอน
“โอ๋ๆๆ..ล้อเล่นนะ จุ๊บๆๆ” เป๊บเข้ามาอ้อนจุ๊บนั่นจุ๊บนี่
“นี่ๆๆๆ...กลางแม่น้ำ..เมิงจะโชว์พระแม่คงคาหรือไงอีปลวก” ฉัตรด่า
“ฮ่าๆๆๆ” ได้ใจโอ๊ตกับทรายที่นั่งสังเกตการณ์หลังผมเนี่ย ทั้งขึ้นทั้งล่อง ซวยเจงๆ
   ตรงคลองผีหลอกนี่ได้เจอหิ่งห้อยจำนวนมากตามที่ลุงแกบอกจริงๆ ครับ อากาศเย็นๆ แสงหิ่งห้อยระยิบระยับ โรแมนติคมากๆ
“สวยเนอะเมิง” ฉัตรเปรยขึ้นมา
“อื้อ” ผมไม่ตอบอะไรมาก นั่งดูหิ่งห้อยกับเป๊บสองคนครับ หันไปมองด้านหลัง คู่นั้นอารมณ์เดียวกัน ฮิฮิ
   สาแก่ใจกันแล้ว ลุงก็เร่งเครื่องกลับไปที่ท่าเรือ เพื่อให้ทันกับแผนที่พวกเราเตรียมไว้ นั่นก็คือ การเดินริมสองฝั่งคลอง
   เรือมาถึงท่าเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ยกมือไหว้ขอบคุณลุง ลุงแกน่ารักนะครับ เป็นมิตรกับพวกเรามากๆ ต่างจากคนในเมืองหลวงที่แก่งแย่งชิงดีกัน
   พวกเราก็เริ่มเดินตามกันไปเรื่อยของสองฝั่งคลอง นักท่องเที่ยวเริ่มบางตาแล้วครับ
“พวกเมิงๆ ถ้าหากันไม่เจอหรือหลง กลับไปคอยกันที่สะพานนะ” ฉัตรนัดแนะ
“โอเคๆๆ” พวกเรารับคำกัน
“เป๊บๆ แวะร้านไอติม” ผมชวนเป๊บแวะร้านไอติมโบราณ ผมทานวนิลา เป๊บเค้าชอบช๊อกโกเล็ต ยืนกินกันสองคนแลกกันกินบ้างคนละคำสองคำ รู้สึกตัวอีกที คนแถวนั้นหันมามองแล้วยิ้มๆๆ ว๊ากกก เขิน เดินหนีรวดดดด
“เป๊บๆแวะร้านโปสการ์ด” ผมเดินดูโปสการ์ดสวยๆ ซื้อกลับไปหลายใบ เอาไว้สะสมคร้าบ
“เป๊บๆ แวะร้านน้ำชาโบราณ” ผมสั่งโอวัลตินเย็น เป๊บเค้าชอบนมแดงเย็นครับ

“โจ้เป๊บว่าของอร่อยๆ เพียบเลยนะ”
“โจ้ก็ว่างั้นอะ...ชอบหมดเลย” ผมตอบยิ้มๆ
“กินกันหลายอย่างแล้ว โจ้ยังไม่อิ่มหรือ”
“นิดนึงน่าเป๊บ ใช่ว่าจะมาทุกวัน เดี๋ยวลองเดินอีกนิดเผื่อเจอของอร่อยอีก”
“ฮ่าๆๆ ครับๆๆ แล้วแต่เป๊บตามใจหมด แต่ระวังอ้วนนะ”
“อะไรอะ...ถ้าอ้วนแล้วยังรักปะละ” ผมย้อนถาม
“ให้ที่รักไปหมดทั้งสี่ห้องหัวใจ...เป๊บรักใครไม่ได้อีกแล้ว” เป๊บยิ้มกว้าง แทบละลายเลยกรู เฮ้อออ
“ที่รัก..เลอะแล้ว” เป๊บเอาทิชชู่มาซับที่ปาก
“กินเหมือนเด็กน้อยจริงๆ เล้ย” เป๊บแซว
“โหยยยย ใครเด็ก ตัวเองแหละเด็ก เชอะ” ผมตอบแบบงอนๆ
“ฮ่าๆๆ...กินเลอะเทอะจริง...โอเคๆๆ ไม่เด็กคร้าบ”
“ที่รักเดินกันต่อเถอะ...เดี๋ยวเพื่อนๆ จะรอนาน”
“คร้าบ”
   จ่ายเงินค่าเครื่องดื่มก็เดินกันต่อครับ ไปเจอร้านของย้อนยุค ที่มันขายขนมตอนเด็กๆ อะครับ ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ผมละยืนเลือกกับเป๊บพร้อมกับภาพในวัยเด็กที่ย้อนคืนมา ตอนเด็กๆ ไปซื้อกินบ่อย
   ออกจากร้านนั้นมาก็เดินดูมาเรื่อยๆ จนไปเจอกับคุณยายขายขนมโบราณ เลยแวะเข้าไปดู ป้ายเขียนว่า ขนมแป้งจี่โบราณ
“ขนมแป้งจี่มั้ยหลาน”
“ 6 ชิ้นครับยาย” เป๊บสั่งไปแค่ 6 ชิ้น เพราะกลัวกินกันไม่หมดครับ
“ยายใกล้จะกลับบ้านแล้ว แถมให้หมดนี่เลยละกันนะ หลานจะได้กินกับแฟนหรือเอาไปเผื่อคนอื่นๆ ด้วย” ในถาดที่เหลือขนมแป้งจี่ประมาณสิบชิ้นนี่ละครับ (จำไม่ค่อยได้แล้ว แหะๆ)
“ขอบคุณครับยาย” เป๊บขอบคุณยาย
“แล้วนี่หลานมาจากจังหวัดไหนละ” ยายแกชวนคุยครับ
“กรุงเทพนี่แหละครับ มาเที่ยวกับเพื่อนๆ ทั้งกลุ่มด้วยครับ”
“อ๋อ..ใกล้ๆ นี่เอง เมื่อก่อนยายก็อยู่บางลำภูนะหลาน ขายขนมที่นั่นหลายปี แต่มันแออัด หลังๆ เด็กรุ่นใหม่ก็ไม่ค่อยกินกันเท่าไหร่ ยายก็เลยย้ายกลับมาอัมพวานี่แหละ”
“อ่อ ครับ ยายเป็นคนที่นี่หรือครับ” เป๊บเริ่มคุยกะยายออกรสชาติ
“จ๊ะ..เกิดที่นี่แหละ แต่ก่อนแถวนี้อยู่กันสบายๆ ตามประสาบ้านนอก..........(เล่ายาว)” สีหน้าและแววตาของยายแกดูมีความสุขที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวในอดีต ผมกับเป๊บยืนคุยกะคุณยาย ส่วนผมก็ฟังไปพลางเอาขนมเข้าปากไป อร่อยชะมัด
“แล้วยายอยู่กับใครครับ” เป๊บถามต่อ
“คนเดียวจ๊ะหลาน ลูกของยายเค้าไปทำงานในกรุงเทพฯ สักครึ่งเดือนก็กลับมาเยี่ยมบ้าง ส่วนหลานของยายก็แยกย้ายไปเรียนในกรุงเทพฯ เดือนนึงก็มาบ้าง”
“ยายไม่เหงาหรือครับ”
“มีบ้างแหละหลาน แต่ยังดีที่เค้ากลับมา คนรุ่นๆ เท่ายายบางคน ลูกหลานหายไปเลยก็มี”
   ผมฟังคุณยายเล่า รู้สึกสงสารจังครับ สภาพสังคมที่เปลี่ยนแปลง ทำให้คนสูงอายุต้องห่างไกลลูกหลาน
“ถ้าหลานทั้งสองยังมีปู่ย่าตายายกัน ก็อย่าทิ้งแกนะหลานนะ ดูแลแกบ้าง ความรู้สึกแกก็เหมือนๆ ยายนี่แหละ” ผมกับเป๊บพยักหน้ารับ
“หลานชายคนโตนี่หล่อเอาการเหมือนกันนะ” ยายชมเป๊บ เจ้าตัวยิ้มหน้าบานแล้วโน่น
“หลานโชคดีนะที่ได้เมียสวยน่ารัก...แล้วนี่มีลูกกันหรือยังละหลาน” ยายถามเป๊บ เป๊บทำหน้าไม่ถูก
“แค๊กๆๆๆ..แอ๊กๆๆๆ” ผมตกใจจนสำลักขนมครับ
“อุ้ย..น้ำๆ กินแก้สำลักนะหลาน” ยายแกส่งน้ำให้ผมครับ
“ผมผู้ชายครับยาย” ดื่มน้ำจนหายสำลักก็รีบแก้ตัวพัลวัน
“อุ้ย..จริงหรือหลาน...ยายนึกว่าผู้หญิง หน้าตาจิ้มลิ้ม น่ารัก”
“ผู้ชายนี่แหละคร้าบบบยาย” ผมตอบย้ำเพื่อความมั่นใจ
“เสียดายนะหลาน นี่ถ้าหนูเป็นผู้หญิง ออกเรือนกับ หลานชายคนนี้ ลูกคงออกมาหล่อ สวย น่าดูชม”
“แหะๆๆ” ตอบอะไรไม่ถูกครับ ได้แต่ยิ้มๆ
   คุยกับคุณยายได้สักพักก็กล่าวคำลา ยกมือไหว้คุณยาย คุณยายท่านอวยพรให้ผมกับเป๊บมีความสุขความเจริญ อิ่มใจมากๆ ครับ นี่แหละน้า วิถีชีวิตของคนดั้งเดิม ที่มีจิตใจบริสุทธิ์
   ผมกับเป๊บรีบเดินมาที่สะพาน เนื่องจากเวลาก็ดึกแล้วครับ เพื่อนมารอครบพอดี
“ไปไหนมาอีสองห่า...รอแทบรากงอก กรูนึกว่าไปได้เสียกันที่คลองผีหลอก” ฉัตรใส่ทันที
“อีบ้า...เดินเที่ยวโว้ย แล้วใครจะไปทำแบบนั้นที่คลองนั่น หดหมด” ผมแหกกลับ
“ฮ่าๆๆๆๆ...เออๆ ปะรีบกลับเหอะ อาบน้ำนอนดีกว่า” ฉัตรชวน
   กลับมาถึงรีสอร์ทก็แยกย้ายกันไปห้องของแต่ละคนกันครับ ถึงห้อง ผมก็ผลัดเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ ส่วนเป๊บก็ผลัดเสื้อผ้าด้วย ด้วยความชินแต่ยังมีเขินๆ บ้าง เพราะเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่นุ่งผ้าเช็ดตัว แหะๆ ผมกับเป๊บอาบน้ำพร้อมกันครับ ผลัดกันสระผม ถูหลัง ถูตัว ผมละธรรมดา แต่เป๊บนี่ผงาดได้ตลอด ชิ
   อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ลองเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ เป๊บก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ ชวนผมคุย
“โจ้ว่ามั้ยคุณยายแกคงเหงามาก”
“นั่นซิเป๊บ..โจ้ว่าเราสองคนวัยคงเท่าๆ หลานยาย แกเลยชวนคุย”
“เป๊บก็คิดงั้นครับ แต่ก็นะ..ชีวิตคนเราวิถีมันต่างกัน อย่างมากเราคงส่งกำลังใจให้แก”
“ใช่ค้าบบบบบ”
“แต่เป๊บขำตรงที่”
“ตรงที่....” ผมทำหันไปมองเป๊บ
“ก็แกนึกว่าโจ้เป็นผู้หญิงนะซิ...”
“แอะ..ฮ่าๆๆ นั่นซิเป๊บ โจ้แปลกใจมากๆ”
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกที่รัก..ใครที่ไม่คุ้นเคยมองที่รักผ่านๆ เค้าก็คิดว่าผู้หญิงทั้งนั้นแหละ ออกจะน่ารักขนาดนั้น...เป๊บเลือกไม่ผิดจริงๆ ..หวงด้วยเข้าใจป่าว”
“คร้าบบบเข้าใจคร้าบบบบ...เป๊บก็หล่อน้า....”จุ๊บๆ หน้าท้องเป๊บสองที
“นอนกันเถอะเป๊บ...ง่วงแล้วง่า”
“เดี๋ยวซิ..ยังนอนไม่ได้”
“หือ...ทำไมอะ” ผมทำหน้างงใส่
“ต้องทำตามที่ยายบอกก่อน” เป๊บทำสายตาเจ้าเล่ห์
“หือ..ทำอะไรอะ...” คืองงครับ ยายแกสั่งอะไรอะ
“ทำลูกกกกกกกกกงายยยยยยยยยยยยยยยยย.....”
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกก......เด๋วววววววววววววววว”
   ยังไม่ทันจะห้ามอะไรเลยครับ.....เต็มๆ จัดหนัก.....สองรอบ....เฮ้ออออออออ


เป๊บ : ทำลูกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
โจ้ : มันจะท้องได้ยังงายยยยยยยยยยยย 

[naiyana]

ดีใจจังโจ้กับเป๊บมาแล้ว 
ยังไม่ได้อ่านเลย ขอไปอ่านก่อนนะคะ