หัวข้อ: [เรื่องเบาๆ]Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : จบ P22 6/07/2554(รุ่นพ่อ?vsรุ่นลูก?)

[dukdikdukdik]

+1 นะค่า ยาวจุใจและได้ใจมาก ๆ ค่า น้องนพนี้ท่าจะมีออร่าดึงดูคนอายุเยอะกว่านะอิอิ
รอตอนต่อไปนะค่า

[fOnfOn :D]

น่ารักตั้งแต่เด็กจนโตเลยนะ 

[butterfly_bee]

เปี๊ยกน่ารักจริงๆ
โดนครูพิสุทธิ์จีบแล้วใช่มั้ยเนี่ย
อยากอ่านตอนเจอกับคุณไพฑูรย์เหมือนกัน
แต่อ่านไดอารี่ของนพระหว่างนี้ก่อนที่จะเจอคุณไพฑรย์ก็สนุกน่ารักดี
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเจ้าเปี๊ยก น่ารักจริงๆ มาเป็นน้องชายเราเถอะพ่อเปี๊ยก 

[RanJeri]

ดีใจที่จะได้เจอคุณไพ แต่ก็อยากอ่านไปเรื่อยๆ ดูโลภจริงๆ
ขอบคุณคนแต่งมากค่า

[Cc-kun]

ตานพน่ารัสุดๆหึๆๆ
ชอบไอเดียเรื่องรุปที่วาดสามคนจังค่ะ
น่าสนุกดี

[jamesnaka]

ชอบครูพิสุทธิ์จังค่ะ  แฟนคนต่อไปของน้องนพขอเป็นคนนี้นะคะ 

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่ 6 ค่ะ

[kun]

 

ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ รักคนแต่งแทนแระ อิอิ

[LadyOneStar]

นพน่ารักได้อีก กำลังจะโตแล้ว
อิอิ
อยากรู้ว่าตอนเจอคุนไพจะเป็นอย่างไง
^_^

[jamesnaka]

อ๊ากกกก  รอตอนต่อไปจนจะลงแดงตายอยู่แล้ววววว 

[juon]

แวบมาแปะรูปค่ะ พอดีไม่สบาย..เขียนไปเขียนมาออกทะเลเลยทิ้งไว้ก่อนค่ะ^^"

อันนี้เป็นรูปจากดินสอEEค่ะ พอดีได้แรงบันดาลใจให้ไปคุ้ยมา หลังจากไปสอยอิลลัสมาเล่มหนึ่ง แต่ไม่ได้วาดนานง่อย <<ปกติก็ง่อย...



คุณไพฑูรย์ กร๊าสสสส หล่อนะคะ(วาดเองชมเองได้อีก= ="")



คุณนพ...เอ่อ... หน้าตาคู่นี้มันสลับฝ่ายกันสินะคะ!!!!

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

[SuSaya]

ภาพสุดยอดมาก...แล้วไม่มีภาพครูต้ากับครูพิสุทธิ์หรอคะ?
อยากรู้ว่าสเปคนายนพจะต่างกันมากแค่ไหน

[golove2]

ขอให้หายป่วยเร็ว ๆ จ้า


รูปสวยมากเลย


 

[ทิวลิปสีส้ม]

คุณไพฑูรย์ อ๊ากส์!!! หล่อค่ะ หล่อโฮกฮาก!!! นพโดนเบียดตกขอบไปเลย
ภาพสวยมากค่ะ ขอให้หายป่วยเร็วๆ นะคะ

[butterfly_bee]

แอร๊ยยย คุณไพฑูรย์หล่อมากกก
ดูหล่อแบบลึกลับๆนะ
เห็นแล้วนึกถึงพวกมาเฟีย แวมไพร์เลย
ภาพนี้หล่อนำหน้าเปี๊ยกจริงๆด้วย 555

ปล.พักผ่อนเยอะๆนะ ขอให้หายไวๆนะจ๊ะ 

[Piaanie]

ชอบรูปมากค่ะ ยังไงก็ขอให้หายไวๆน๊า 

[Cc-kun]

คุณไพฑูณงามมมมมซะ

[yeyong]

คุณไพฑูรย์ เมะชัดๆ
เฮ้อ! แต่ก็เสร็จนพไปแล้ว  น้องนพก็ดูสดใส ร่าเริง เป็นเคะได้เลย
แต่ก็ไม่ได้อยากให้เขาสลับกันหรอกนะคะ

[dukdikdukdik]

หน้าตาสลับฝ่ายกันจริง ๆ ด้วย กร้ากกกก

[nongrak]

ชอบรูปคุณไพฑูรย์ดูเท่ห์ คุณนพดูน่ารัก มันกลับกันเนอะ

ขอให้หายป่วยไวๆนะค่ะ
 

[kun]

นายเอกหล่อมากอ่ะ

[RanJeri]

คุณไพดูแมน เท่จัง ส่วนนพก็หน้าหวานดูขี้เล่น   
ดูสลับกันดี แต่วาดสวยมากค่า

ขอให้หายป่วยไวไวค่า

[yayee2]

โอ้วว..เนี่ยเหรอคะง่อย..วาดได้สุดยอดซะ
 หึ หึ จากภาพเนี่ย คุณไพฑูรย์น่าจะเป็นตรงกันข้ามกับในเรื่องจริงๆแหละค่ะ
ส่วนนายนพก็หน้าหวานจริงๆ
ฝาก   มาให้ค่ะหายไวๆนะคะ

[MimicClub]

ดูดีทั้งคู่เลย  +ให้เลยจ้า

[kazhiki]

น่ารักมากเลยยย โตเป็นหนุ่ม จนคุณครูมาจีบแล้วนะ
ขอบคุณมากค่ะ 

[Whatever it is]

รูปน่ารักมากๆ อิๆ

[akiko]

ไม่ค่อยได้มาเม้นท์แต่ก้อตามอ่านน๊า อย่าน้อยใจ
ยังไงเค้าก้อเป็นแฟนคลับนพ

ปล.รูปสวยมาก ชอบลายเส้น ปกติจะเ้ห็นวาดแนวนพ แต่คราวนี้แนวของคุณไพฑูรย์มันต่างออกไปสวยดีชอบจังโดยเฉพาะสายตาของคุณไพฑูรย์ต์ััมัุนสื่ออารมณ์ได้ีดีมากๆ เห็นภาพเลยว่าทุกคนต้องกลัวผู้ชายคนนี้ ยกเว้นนพคนละักันที่มองเห็นความน่ารักของคุณไพฑูรย์ (อยากจะบอกว่ามีคนรู้จักชื่อไพฑูรย์ด้วยแต่นิสัยคนละแบบกับคุณไพฑูรย์เลยแบบออกแนวผู้ใหญ่ใจดี พออ่านนึกถึงคนรู้จักก็จักกะจี้ดี)
 

[juon]

** ลงตอนนี้แล้วอาจจะหายไปสักพักนะคะ พอดีกลับต่างจังหวัด ไม่สบายดีขึ้นแล้วค่ะ(น่าจะหายแล้วล่ะ) ขอบคุณทุกท่านมากๆ นะคะ^^

บันทึกของนายนพรัตน์ (ช่วงที่5)
   17 พฤษภาคม 254x
   ผมอยู่ม.5 แล้ว เปิดเทอมมาไม่กี่วันอาจารย์สั่งให้ไปเขียนรายงานเกี่ยวกับกิจกรรมในช่วงวันหยุด สงกรานต์ปีนี้ผมกับพี่นพไปพัทยากันมาล่ะ กลับมาตัวดำปี๋ทั้งคู่เลย พอไปทำงานที่ร้านทั้งเอ้ทั้งพี่ผู้จัดการก็ทักว่าผมทำตัวเป็นฝรั่งหรือไง ไปอาบแดดมาจนผิวเกรียมเชียว แหม.. ก็ผมไม่อยากทาครีมกันแดดนี่นา รายงานคราวนี้ผมเลยเขียนถึงเรื่องไปเล่นสงกรานต์กับพี่ชายนี่แหละ
   อาจารย์เริ่มพูดกันถึงเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เห็นว่ารุ่นผมเขาจะเปลี่ยนระบบ ดูวุ่นวายจริงๆ นะ ก่อนหน้านี้พี่นพก็มาถามอยู่เหมือนกันว่าผมคิดไว้แล้วรึเปล่าว่าจะสอบคณะอะไร มหาวิทยาลัยไหน ผมยังไม่ได้คิดเลยล่ะ หลักลอยจริงผม
   เอ้ลงวิชาเลือกของครูพิสุทธิ์ต่อ ผมเลยตามมันไป เพราะขี้เกียจคิดแล้วว่าจะเลือกวิชาอะไร อีกอย่าง เทอมก่อนผมก็ได้สี่ พี่นพบอกว่าทำเกรดดีๆ จะได้เข้ามหาวิทยาลัยได้ง่ายๆ แล้ววิชาครูพิสุทธิ์ก็ไม่ได้ไม่ดีอะไร สนุกด้วยซ้ำ เสียแต่ครูแปลกไปหน่อย แต่ผมว่าผมเริ่มรับความแปลกของครูได้แล้วล่ะ
   วันนี้ครูให้เราวาดรูปตัวเอง แต่แน่นอนว่ารูปที่ครูให้วาดไม่เคยธรรมดาสักที ได้วาดรูปตัวเองในแบบที่อยากให้เป็น เอากับครูสิ ผมไม่รู้ว่ารูปที่ครูให้วาดกับรายงานภาษาไทยอะไรยากกว่า แต่ครูดุน้อยกว่าครูภาษาไทยแน่นอน อันนี้ผมยืนยัน
   ผมเลยวาดรูปตัวเองสูงโย่ง ยืนเคาะลูกบาสฯ ครูเห็นงานแล้วขำหึๆ อีกแล้ว อย่าว่าแต่ครู เอ้กับเชษฐ์เห็นยังขำก๊าก บอกว่าผมยังสูงไม่พออีกเหรอ ไม่พอนะ ผมยังอยากสูงอีก แหม ไม่เคยตัวเปี๊ยกไม่เข้าใจความรู้สึกผมหรอก ผมสูงร้อยแปดสิบแล้วล่ะ แต่ยังอยากสูงอีกนะ ครูมองๆ ผมด้วยตาง่วงๆ แล้วบอกว่า ถ้าผมสูงจนชนขอบประตูเมื่อไหร่ ครูจะให้ผมไปเรียนของครูคนอื่น ผมบอกว่าได้เลย ถ้าผมสูงขนาดนั้นเมื่อไหร่ผมจะรีบถอนวิชาครูทันที ครูยิ้มที่มุมปากอีกแล้ว ผมรู้แล้วล่ะว่าครูไม่ได้ขี้โกรธ ครูแค่ขี้แกล้งเท่านั้นเอง
-------------------------------------------------------
   4 มิถุนายน 254x
   เรียนไม่ยากเท่าไหร่ แต่การบ้านเริ่มยากและเยอะขึ้นเป็นเงาตามตัว ผมสงสัยจริงๆ ว่าคนที่เรียนพิเศษเอาเวลาที่ไหนทำการบ้านกัน ช่วงนี้ผมถามข้อมูลทำรายงานบางเรื่องกับพวกพี่นัทล่ะ พวกพี่เขาก็ดี๊ดี พยายามช่วยผมทำรายงาน ผมเลยได้รู้เพิ่มอีกว่า จริงๆ แล้วพี่เขาแต่ละคนทำงานไม่ค่อยตรงกับสาขาที่เรียนมาเท่าไหร่เลยล่ะ อย่างพี่นัท จบวิทยาศาสตร์มายังไปทำงานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เลย พี่นพหนักกว่าอีก จบวิศวะเคมีมา ดันทำงานเกี่ยวกับการบริหารทรัพยากรบุคคล คราวนี้เวลาพี่นพถามว่าจะเรียนอะไร ผมเริ่มเป็นเด็กไม่ดีแล้ว บอกพี่นพว่าค่อยคิดแล้วกัน เพราะเรียนไปเดี๋ยวก็ออกมาทำงานอีกแบบอยู่ดี พี่นพเลยเอ็ดผมว่าเลือกให้มันดีๆ ก่อน จบแล้วค่อยว่ากันอีกที จะรู้ได้ไงว่าจบออกมาแล้วจะทำงานไม่ตรงสาย ผมเลยยกตัวอย่างพี่ๆ นี่แหละ พี่นพก็บอกว่า อย่างนั้นก็เลือกเรียนที่ชอบก็แล้วกัน พี่นพเล่าด้วยนะว่าวันก่อนไปสัมมนา มีวิทยากรคนหนึ่ง จบวิศวะเหมือนกัน ยังมาทำงานแบบที่พี่นพทำเลย ทำได้ดีด้วย แต่ไม่ได้หมายความว่าถ้าผมเรียนวิศวะแล้วต้องมาทำงานแบบเดียวกับพี่นพนะ ผมล่ะงงจริงๆ ว่าพี่นพจะเอายังไงกันแน่ แต่เอาล่ะ ผมจะเลือกที่ผมอยากเรียนก็แล้วกัน ปัญหาคือตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าอยากจะเรียนอะไร
--------------------------------------------------
   30 มิถุนายน 254x
   วันนี้ผมเจอครูพิสุทธิ์ยืนเกาะกำแพงห้องน้ำอีกแล้วล่ะ พอครูเห็นผมเดินมาก็เรียกให้เข้าไปช่วยพยุงที ครูก็ชอบเข้าห้องน้ำตรงนี้จริงๆ รู้อยู่แล้วว่าไม่ค่อยมีใครเดินผ่าน นี่ถ้าผมไม่เดินผ่านมาครูจะกลับห้องยังไงนะ พอไปถึงห้องผมเลยถามครูว่าปกติถ้าครูหน้ามืดแล้วไม่มีใครมาช่วยครูจะทำยังไง ครูก็บอกว่าเกาะกำแพงไว้แบบนั้นแหละ ค่อยยังชั่วแล้วค่อยเดิน ถ้าหนักมากๆ ก็เกาะๆ กำแพงแล้วเดินมาเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถึงเอง ผมเลยถามว่าทำไมครูไม่ไปเข้าห้องน้ำที่มันคนเยอะกว่านี้ จะได้มีคนช่วย ครูบอกว่าอายคนน่ะ เข้าทีไรหน้ามืดทุกที ผมว่านะ ครูเกาะกำแพงมาน่าอายกว่าอีก แค่คิดก็ขำแล้ว ครูนี่แปลกจริงๆ นอกจากนิสัยจะแปลกแล้วยังดื้อแบบแปลกๆ อีกด้วย
   ครูเริ่มตัวซีดอีกแล้วล่ะ ผมเลยถามว่าปกติครูรักษาโรคนี้ยังไง ครูเลยบอกว่าถ่ายเลือดเอา เดือนละครั้ง มีญาติกับเพื่อนมาช่วยถ่ายให้ ครูบอกว่าที่อยู่ได้มาถึงทุกวันนี้ก็เลือดคนอื่นทั้งนั้นแหละ ผมนึกสงสารครูขึ้นมาเลยนะ พอเข้าใจแล้วว่าทำไมครูถึงยิ้มไม่ค่อยออก มีชีวิตด้วยการถ่ายเลือดกับคนอื่นทุกเดือนนี่มันดูทรมานจริงๆ
-----------------------------------------------------
   8 กรกฎาคม 254x
   ผมทำผ้าเช็ดหน้าที่ครูต้าให้หาย บ้าที่สุดเลย ไม่รู้ผมไปทำหล่นตอนไหน เอ้ช่วยผมเดินหาตั้งแต่เย็นจนฟ้ามืด ก็ยังหาไม่เจอ จนพี่นพมารออยู่ได้พักหนึ่ง ผมเลยยอมเลิก พี่นพกับเอ้บอกว่าช่างมันเถอะ สงสัยใครจะเก็บไปทิ้งแล้วมั้ง แต่ผมน่ะโมโหตัวเองสุดๆ เลยล่ะ ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวที่ครูต้าให้ผมแท้ๆ ของอย่างเดียวที่ครูทำให้ผมกับมือแท้ๆ ผมทำไมถึงรักษาไว้ไม่ได้นะ
-------------------------------------------------------
   16 สิงหาคม 254x
   ตอนช่วงสอบผมมัวแต่อารมณ์เสียเรื่องผ้าเช็ดหน้า คะแนนกลางภาคร่วงกราว วันเกิดปีนี้ผมเลยกร่อยๆ มาสำนึกได้เหมือนกันว่าผมตีโพยตีพายอีกแล้ว นี่ถ้าครูต้ารู้ว่าแค่ผมทำผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวหายแล้วเป็นขนาดนี้ ครูคงเสียใจ แต่ที่แน่ๆ พี่นพเสียใจล่ะ ผมนี่งี่เง่าจริงๆ เลย ผมสัญญากับพี่นพว่าปลายเทอมนี้ผมจะทำคะแนนให้ดีชดเชยกับคะแนนสอบกลางภาคที่ผมเสียไป ปีนี้ผมไม่ให้พี่นพเลี้ยงวันเกิดแล้วล่ะ ผมทำงานกวาดบ้านเก็บบ้านให้พี่นพแทน ชดเชยที่ทำพี่นพเสียใจ เดี๋ยวปีหน้าพอถึงวันเกิดผม ผมจะพาพี่นพไปเลี้ยงบ้าง เพราะพี่นพดูแลผมมานานแล้ว วันเกิดผมผมจะตอบแทนพี่นพบ้าง
-----------------------------------------------------
   22 สิงหาคม 254x
   ครูพิสุทธิ์สั่งงานปลายภาคอีกแล้ว คราวนี้ครูให้เราไปทำสมุดภาพว่าด้วยชีวิตของตัวเองในเทอมนี้มาคนละเล่ม ไม่จำกัดหน้า ให้งานกลับไปทำที่บ้านด้วยล่ะ เป็นครั้งแรกเลยนะที่ครูสั่งงานแล้วให้ส่งคาบอื่น ผมเห็นครูเอากระจกมาตั้งไว้ในห้องพักบานหนึ่ง เหมือนครูจะหันมาทำงานเพ้นต์บนกระจก สงสัยครูจะทำนิทรรศการอีกแล้วแน่เลย
-------------------------------------------------------
   29 สิงหาคม 254x
   เราสามคนเอาสมุดภาพมาส่งครู ขนาดต่างกันไปด้วยนะ เพราะครูไม่ได้กำหนดไซต์มา เอ้ทำมาไซต์เกือบเอสี่ มันร่างภาพตัวเองนั่งหลับตอนเรียน แล้วไปตื่นเอาตอนทำงานดีเจ ผมว่าอาจารย์วิชาอื่นมาเห็นต้องด่ามันแน่ ส่วนเชษฐ์เล็กหน่อย ประมาณเอห้า มันวาดรูปตัวเองผสมกับตัดภาพมาแปะ อธิบายการท่องหนังสือสอบของมันว่าทรมาทรกรรมอย่างไรบ้าง ส่วนผม เล็กสุด ไซต์เท่าฝ่ามือได้ ผมแอบโกงด้วยการไปปรึกษาพี่ๆ มาล่ะ พี่แมวที่เรียนจบภาพยนตร์มาบอกให้ผมลองทำฟลิบบุ๊ก แบบที่กรีดดูแล้วจะเป็นภาพการ์ตูนขยับได้ ผมวาดรูปตัวเองเป็นคนก้างปลาที่ทำผ้าเช็ดหน้าหล่นหายแล้วกระโดดลงหลุม เอ้เอาไปดูแล้วบอกว่าตรงประเด็นมาก ส่วนเชษฐ์ที่ยังไม่รู้เรื่องพอเอ้เล่าให้ฟังก็เห็นด้วยทันที
   ครูพิสุทธิ์รับงานแล้วถามแรงบันดาลใจอีกเช่นเคย พอถึงคิวผม ครูก็มองง่วงๆ แล้วถามว่ารูปที่ครูให้ทำหายหรือยัง ผมเลยบอกว่ายัง เก็บไว้อย่างดี ผมกลัวครูแช่ง ครูยิ้มนิดๆ เหมือนเดิม ส่วนเอ้กับเชษฐ์ออกมาก็ถามผมใหญ่ ว่าครูเคยวาดรูปให้ผมด้วยเหรอ ผมก็บอกว่าใช่ สองคนบอกว่าผมโชคดีจัง ครูไม่ค่อยให้รูปวาดใครนะ ครูคงถูกชะตาผมล่ะมั้ง เอ้บอกว่าเก็บให้ดีนะ เผื่อขายได้ แต่ผมไม่คิดจะขายหรอกนะ ผมว่าครูก็ไม่อยากให้ผมขายเหมือนกันแหละ อีกอย่าง รูปหนึ่งในนั้นก็เป็นรูปหน้าผมด้วย ใครมันจะไปอยากซื้อล่ะ
-------------------------------------------------------
   14 กันยายน 254x
   ผมมาโรงเรียนช่วงปิดเทอม มาช่วยครูกาญ ครูสอนวิชาสังคมที่สนิทกันตรวจข้อสอบน้องม.4 ครูถามว่าผมคิดแล้วยังว่าจะสอบเข้าที่ไหน คณะอะไร ผมบอกว่ายังเลย ครูเลยบอกว่าแปลก เด็กเรียนดีอย่างผมน่าจะมีคณะที่เลือกในใจแล้ว อืม คะแนนสอบปลายภาคของผมดีจริงนั่นแหละเทอมนี้ เพราะผมทุ่มเต็มที่ ชดเชยที่เสียไปช่วงกลางภาค พี่นพเลยยิ้มออกสักที บอกว่าผมตั้งใจทำอะไรก็ทำได้อยู่แล้ว
   ครูเลยถามต่อว่าทำไมไม่เลือกเรียนหมอ ผมก็บอกว่าผมไม่อยากไปนั่งตรวจคนไข้ เห็นที่โรงพยาบาลแล้วไม่น่าทำเลย คนเยอะแยะไปนั่งรอหมอหน้าง้ำหน้างอ ครูก็ขำ แล้วถามว่าวิศวะล่ะ ผมว่าดูๆ อยู่ แต่ยังไม่รู้ว่าจะเรียนสาขาอะไร ครูถามว่าผมชอบเรียนวิชาอะไรบ้าง ผมก็นั่งนึก นึกอยู่ตั้งนาน เลยบอกครูว่าวิชาศิลปะ ครูทำหน้างง บอกว่าไม่รู้มาก่อนเลยว่าผมวาดรูปเก่ง ลองไปเรียนด้านนิเทศศิลป์อะไรแนวนี้ดีมั้ย ผมรีบแก้ทันที บอกว่าผมไม่ได้วาดรูปเก่งนะ คือผมไม่ได้ชอบวาดรูป แต่ที่ชอบเรียนวิชาศิลปะเพราะครูพิสุทธิ์แกตลกดี ครูถึงได้ร้องอ๋อ แล้วบอกว่าครูพิสุทธิ์เป็นคนแปลกๆ แต่แกก็ใจดีนะ เวลาแกจะไปโรงพยาบาลหรือไปไหนทีก็มาถามว่าใครจะเอาอะไรบ้าง น่าสงสารเหมือนกันที่แกป่วยเรื้อรังแบบนั้น ผมเลยถามว่าครูพิสุทธิ์ทำงานที่นี่นานหรือยัง ครูก็บอกว่าสักสี่ห้าปีแล้ว เพราะพี่สาวแม่ครู ก็คือป้านั่นแหละ เคยเป็นผอ.ที่นี่ ก็เลยให้หลานเข้ามาทำงาน เพราะเห็นว่าชอบวาดภาพ แล้วก็ไม่ค่อยสบาย ไม่อยากให้ไปทำงานที่ไกลๆ ผมนึกสงสารครูขึ้นมาอีกแล้ว ชีวิตครูคงต้องลำบากมากแน่ๆ เลย
พอช่วยงานครูกาญเสร็จ ผมเลยเดินไปที่ห้องศิลปะ เผื่อว่าครูอยู่ แล้วหน้ามืดอีก จะได้มีคนช่วย แต่ห้องปิด ผมก็ตลกจริง ปิดเทอมแบบนี้ครูจะมาโรงเรียนทำไมนะ ผมหันหลังกลับแล้วล่ะ แล้วก็เห็นครูเดินเกาะกำแพงมา หน้าครูซีดอีกแล้ว พอเห็นผมครูก็ทำหน้าอึ้งๆ แล้วถามว่ามาทำไม ผมบอกว่ามาช่วยครูอีกคนตรวจข้อสอบเด็กม.4 ครูเลยบอกว่าแล้วมาแถวนี้ทำไม ผมเลยบอกว่าผมแวะมา เผื่อครูหน้ามืดอีก ครูมองหน้าผมอยู่พักแล้วยิ้มตรงมุมปาก ผมเลยถามว่าจะให้ช่วยมั้ย ครูบอกว่าถ้าไม่ช่วยก็กลับบ้านไป ผมเลยไปพยุงครู หันรีหันขวางอยู่พักหนึ่งเพราะห้องพักครูปิด ครูเลยชี้ไปตรงลานน้ำตก แล้วบอกผมว่าไปตรงนั้น ผมเพิ่งเห็นว่าครูยกกระจกมาวางเอาไว้ มีเก้าอี้กับโต๊ะวางอยู่ บนโต๊ะมีขวดสีเต็มเลย กระจกก็เพ้นต์ไปได้เยอะแล้ว
ผมพาครูมานั่งที่เก้าอี้แล้วถามว่าครูยกทั้งหมดนี่ออกมาเองคนเดียวเหรอ ครูก็พยักหน้า บอกว่าครูแค่หน้ามืดง่าย ไม่ถึงขนาดทำอะไรไม่ได้ แต่ผมว่าอาการครูน่ะน่าเป็นห่วงจนไม่ควรปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้วล่ะ ครูถามว่าผมรีบรึเปล่า ผมบอกเปล่า เพราะวันนี้นั่งรถเมล์มา บอกพี่นพแล้วว่าจะมาช่วยครูตรวจข้อสอบ ไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมง เดี๋ยวจะกลับเอง ครูพิสุทธิ์เลยบอกว่างั้นนั่งเป็นเพื่อนครูเขียนภาพหน่อย เดี๋ยวเลี้ยงขนม ผมบอกว่าไม่เป็นไร ผมนั่งเป็นเพื่อนครูก็ได้ ไม่ต้องเลี้ยงขนมผมหรอก ครูยิ้มที่มุมปาก แล้วก็หันไปวาดรูปต่อ
ผมเพิ่งเห็นว่าผมครูยาวมาก ยาวจนจะถึงกลางหลังแล้วมั้ง แต่เสียพอสมควรเลยล่ะ ก็ครูเลือดไม่ค่อยดีนี่นา ผมว่าครูน่าจะตัดผมออกนะ เผื่อเลือดมันจะได้ไปเลี้ยงส่วนอื่นบ้าง แต่ผมไม่กล้าพูดตอนครูวาดรูป เลยเงียบไว้ก่อน
เวลาครูวาดรูปครูยืนนะ มือที่ถือพู่กันนิ่งมาก ผมเห็นครูวาดไปแล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ ท่าทางครูจะมีความสุขกับการวาดรูป วันนี้แดดแรงพอสมควรเลยล่ะ ดีหน่อยที่สวนตรงนี้กว้าง แล้วก็ไม่มีตึกบัง เลยมีลมโกรก ผมล่ะกลัวครูเป็นลมจริงๆ มาทำงานกลางแจ้งแบบนี้ ถึงครูจะไม่ได้ยืนตากแดดก็เถอะ ก็เลยเอาสมุดที่หยิบติดมาขึ้นมาช่วยพัดให้ครู ครูหันมายิ้มๆ แล้วก็กลับไปวาดรูปต่อ
ครูใช้สีหลายแบบนะ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องสีเท่าไหร่ เพิ่งมาเรียนรู้กับครูนี่แหละ แต่จำได้บ้างไม่ได้บ้าง บอกผิดบอกถูกไม่รู้เหมือนกัน เหมือนครูจะใช้สีเพ้นต์กระจก สีอคลิลิค แล้วก็สีสเปรย์ด้วยล่ะ
เขียนถึงบ่ายสองครูก็หยุดพัก ผมเห็นว่าครูเขียนรูปป่า แต่ไม่ค่อยตรงกับสวนน้ำตกเทียมตรงหน้าเท่าไหร่ เลยถามว่าครูเอาแบบจากที่ไหน ครูเลยชี้ที่หัวแล้วบอกว่าในนี้ ผมถามต่อว่าแล้วครูมานั่งตรงนี้ทำไม ถ้าจินตนาการเอาวาดในห้องก็ได้ ครูบอกว่ากลางแจ้งมันได้บรรยากาศมากกว่า ให้อารมณ์ใกล้เคียงกว่า ครูนี่อารมณ์สุนทรีย์แต่ไม่ได้ดูร่างกายตัวเองเลยนะเนี่ย
จากนั้นผมเลยถามว่าทำไมครูไม่เขียนรูปอยู่ที่บ้าน ลำบากมาเขียนที่โรงเรียนทำไม ครูก็บอกว่าน้ำตกเทียมที่นี่ใหญ่ดี สวยก็กว้าง บ้านครูมีสวนเหมือนกัน แต่ไม่กว้างขนาดที่โรงเรียน ครูไม่เคยเห็นป่าเห็นน้ำตกจริงๆ เลยต้องอาศัยของพวกนี้ ไม่ก็ดูหนังสือเอา
 ผมอึ้งเลยนะ เลยถามว่าครูไม่เคยไปเที่ยวน้ำตกหรือ ครูสั่นหัว บอกว่าครูไปไม่ไหว เกิดมาครูก็เป็นแบบนี้แล้ว รอดมาได้ก็บุญ จริงของครูนั่นแหละ ผมเห็นอาการครูแล้วยังอดเป็นห่วงไม่ได้เลย ครูดูเหมือนจะอยู่ได้ไม่พ้นวันด้วยซ้ำ
ครูเขียนรูปบนกระจกเสร็จสักช่วงสี่โมงได้ พอเขียนเสร็จครูก็ให้ผมดู ให้ผมไปยืนดูเลยนะ แล้วถามว่า รู้สึกยังไงบ้าง ผมมองแล้วรู้สึกแปลกดี ครูเขียนรูปสวยนะ เขียนต้นไม้ เถาวัลย์ ผมเห็นหนอนผีเสื้ออยู่บนใบไม้ของครูด้วยล่ะ แล้วก็เห็นเขาตัวเองสะท้อนอยู่ระหว่างเถาไม้ ผมเลยบอกครูว่าเหมือนเห็นตัวผมอีกคนอยู่ในอีกโลกหนึ่งเลย ครูหัวเราะหึๆ แล้วเก็บกระป๋องสีใส่กล่อง พับโต๊ะ พับเก้าอี้ แล้วก็เดินไปเปิดประตูห้องพักครู ผมเลยอาสาจะยกกระจกเข้าไปให้ ครูบอกไม่ต้อง เดี๋ยวครูยกเอง หล่นแตกจะได้ไม่โกรธกัน โหย..ดูครูคิดสิ ผมเลยช่วยครูยกเก้าอี้ยกโต๊ะเข้าไปเก็บ จากนั้นก็มายืนลุ้นครูว่าจะยกกระจกเข้าไปเก็บได้รึเปล่า ท่ายกครูหวาดเสียวสุดๆ แต่สุดท้ายครูก็เอาเข้าไปเก็บจนได้นะ เออ ผมเชื่อแล้วล่ะว่าครูยกของทั้งหมดออกมาเอง
ครูยืนหอบอยู่พักหนึ่ง ผมว่าครูดื้อสุดๆ เลยบอกว่าจริงๆ ให้ผมช่วยก็ได้ ผมไม่ทำหล่นแตกหรอก ครูจะได้ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ สงสัยครูจะเห็นว่าผมลุ้นตัวโก่ง เลยยิ้มที่มุมปากอีก แล้วชวนผมไปกินข้าว ผมได้นั่งรถเบนซ์รุ่นเก่าที่ดูใหม่ของครูอีกแล้วล่ะ ครูเปลี่ยนใบเตยแล้ว แต่ขับรถเร็วเหมือนเดิม ผมเลยบอกครูว่าช้าๆ หน่อยก็ได้ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าว
เราแวะร้านอาหารไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ รถเบนซ์เก่าดูเข้ากับครูแบบแปลกๆ นะ แต่ผมว่าถ้าครูสบายดี ครูถีบจักรยานน่าจะเหมาะกว่านี้
ผมถามครูระหว่างกินข้าวว่าปกติครูไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดเลยเหรอ ครูบอกว่าใช่ ครูรำคาญคนอื่น ผมว่าอันตรายนะ ครูเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นมาพ่อแม่ครูคงเสียใจแย่ ครูก็พยักหน้านะ บอกว่าพ่อกับแม่ครูก็บ่นเหมือนกัน บอกว่าครูน่าจะแต่งงานหาคนมาดูแล เออ ผมรีบเห็นด้วยเลยล่ะ บอกว่าครูสุขภาพแย่ขนาดนี้ควรจะมีคนดูแลแล้ว ครูเลยย้อนว่าสุขภาพตัวเองแย่คนเดียว ต้องหาคนมาร่วมทุกข์คอยดูแลเพื่ออะไร ผมก็อึ้งไปหน่อยหนึ่งนะ สุดท้ายเลยบอกครูว่า คนที่รักครูเขาเต็มใจจะดูแลครูแหละ ครูควรจะหาคนที่รักมาดูแลนะ
ครูมองผม ยิ้มที่มุมปากหน่อยหนึ่ง และก้มลงกินข้าว ผมเลยไม่กล้าพูดอะไรอีก เรากินข้าวเสร็จก็กลับมาที่รถ ครูปิดประตูรถแล้วจู่ๆ ก็พูดกับผมว่า ปีหน้าครูจะต้องแต่งงานแล้ว เจ้าสาวเป็นคนรู้จักที่พ่อแม่หาไว้ให้ตั้งแต่เด็กๆ รู้แล้วว่าครูเป็นโรคแบบนี้ และก็เต็มใจจะดูแลครูด้วย ผมเลยบอกครูว่าก็ดีแล้วนี่ มีคนดีๆ แบบนี้ครูควรจะรีบแต่งตั้งแต่ปีนี้เลย
ครูมองผม แล้วพูดเรียบๆ ว่าครูไม่ชอบผู้หญิง หน้าครูดูง่วงๆ เหมือนเดิมนั่นแหละ ผมอึ้งนะ นิ่งไปพักใหญ่เลยล่ะ ไม่รู้จะตอบครูว่าไงดี ผมสงสารครูนะ สงสารผู้หญิงคนนั้นด้วย ถ้าสามีเป็นเกย์แล้วจะรู้สึกยังไงนะ สุดท้ายผมเลยถามออกไปว่าแล้วพ่อแม่ครูกับผู้หญิงรู้เรื่องนี้รึเปล่า ครูบอกว่ารู้ ผมอึ้งไปอีก ครูเห็นผมเงียบเลยหันมายิ้มแล้วบอกว่าสงสัยใช่ไหมว่าทำไมถึงยังจะให้แต่งงานกัน ผมก็พยักหน้า ครูเลยอธิบายว่ามันเป็นเหตุผลของผู้ใหญ่ ครูเป็นลูกชายคนเดียว ต้องมีลูกสืบสกุลต่อ ต่อให้ครูไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงสุดท้ายก็ยังใช้วิธีผสมเทียมได้
แล้วครูก็ยิ้มที่มุมปาก ทุกอย่างที่ครูพูดเหมือนจะลงตัวหมดแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าครูน่าสงสาร สงสารหัวใจของครูน่ะ
ผมเลยถามครูว่า ตอนนี้ครูมีคนที่ชอบแล้วหรือยัง ครูไม่ตอบผมอีกแล้ว ยิ้มอย่างเดียว ผมเลยบอกครูว่า ถ้าครูยังไม่คิดจะแต่งงานตอนนี้ อนุญาตให้ผมดูแลครูไปก่อนนะ แค่ที่โรงเรียนก็ได้ ผมเห็นครูดื้อแบบนี้แล้วผมเป็นห่วง ครูอึ้งไปหน่อยหนึ่ง แล้วยกมือเคาะหัวผมเบาๆ บอกว่าผมพูดอะไรไม่รู้จักคิดเลย ผมเถียงครูเลยล่ะ ว่าผมคิดแล้วนะเลยพูด อย่างน้อยผมก็คิดว่าครูควรจะมีใครคอยดูแล ผมนี่แหละจะอาสาเอง
ครูมองผม ยิ้ม แล้วถอนหายใจ บอกว่าผมนี่ร้ายจัง ผมงงอีกล่ะ จำได้ว่าครูต้าก็เคยพูดกับผมแบบนี้ ผมว่าผมไม่ได้ทำอะไรร้ายเลยนะ จากนั้นครูเลยพูดต่อว่า ปีหน้าครูก็จะแต่งงานแล้ว มีเวลาหนึ่งปีผมยังอยากดูแลครูหรือ ผมพยักหน้า บอกว่าปีหน้าผมก็จะจบม.6แล้วเหมือนกัน ปีเดียวผมก็จะทำ
ครูเลยถามต่อว่า ทำไมผมถึงอยากดูแลครูนัก ผมเงียบไปพักหนึ่งนะ แบบว่ากลัวครูด่าถ้าผมพูดออกไปน่ะ แต่คิดๆ แล้วครูคงไม่ว่าผมหรอก ถึงว่าผมคงไม่เสียใจเท่าไหร่ ผมไม่ได้หวังอะไรนี่ ผมเลยบอกว่า สงสัยผมจะชอบครูเพราะรูปที่ครูวาดให้ผมน่ะ
ครูเงียบไปอีกพัก แล้วยิ้มออกมา บอกว่าครูยังวาดไว้อีกหลายรูป หน้าผมร้อนเลยล่ะ ไม่รู้สิ ตอนครูต้าผมก็บอกว่าผมชอบนะ แต่กับครูพิสุทธิ์ ดูเหมือนคำว่าชอบที่ผมบอกความรู้สึกมันจะกลายไปเป็นอีกแบบแล้วน่ะ อาจจะเพราะผมโตแล้วก็ได้ เริ่มรู้ว่าความรักบางทีก็ไม่ได้สิ่งที่คว้าเอามาเป็นของตัวเองได้ตลอดล่ะมั้ง ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่อยากจะห้ามความรู้สึกตัวเองหรอกนะ
สักพักครูก็สตาร์ทรถ ผมมองหน้าครู ครูผอมมาก ซีดด้วย ปกติครูจะไม่ค่อยแสดงสีหน้าอะไร แต่ตอนนี้ผมเห็นครูยิ้ม ยิ้มที่มุมปากอย่างเคยนั่นแหละ ผมเลยยิ้มออกมาด้วย
   ผมรู้ว่าเวลาของเรามีจำกัด แต่ผมจะทำให้ดีที่สุด เพราะมันเป็นความพอใจของผม
-------------------------------------------
   20 ตุลาคม 254x
   วันนี้เอ้เอาเพลงที่แต่งมาให้ฟัง มีแต่เสียงกีตาร์นะ ยังขาดคนร้อง มันถามว่าผมลองร้องได้มั้ย ผมว่าเสียงผมเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วล่ะ เลยลองให้มันร้องให้ฟังแล้วร้องตาม ร้องจบเพลง มันบอกว่าเสียงผมใช้ได้เลย เดี๋ยววันไหนไปอัดเสียงกัน ผมว่าเพลงนี้มันแต่งให้นางในฝันของมันล่ะ เนื้อหาเพ้อเชียว แต่ไหนๆ ก็คบกันมาตั้งจะสองปีแล้ว ไปอัดเสียงให้มันคงไม่มีอะไรเสียหาย
----------------------------------------------
   1 พฤศจิกายน 254x
   ผมลงทะเบียนเรียนวิชาศิลปะของครูพิสุทธิ์ต่อ เรียนไปเรียนมาถึงตัวสี่แล้ว ตอนแรกผมลงเพราะเอ้นะ แต่ตอนนี้ผมลงเรียนวิชาครูเพราะอย่างอื่นแล้วล่ะ ครูพิสุทธิ์เห็นผมเดินไปที่ห้องแล้วก็ยิ้มๆ ที่มุมปากเหมือนเดิม ผมแอบนึกว่าครูชอบผมมานานแล้วรึเปล่านะ เพราะมองผมทีไรครูต้องยิ้มแบบนี้ทุกที แต่ผมไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองมากหรอก เพราะครูยังไม่เคยบอกชอบผมเลย มีแต่ผมนี่แหละที่เผลอชอบครูไปซะแล้ว
   ครูสอนเหมือนเดิม สั่งงานให้ทำในคาบแล้วส่งปลายคาบ ยังนั่งหลับให้ผมเห็นเหมือนเดิมด้วยแน่ะ ผมล่ะอยากพยุงครูไปนอนดีๆ ในห้องพักจริงเชียว แต่เกรงใจเพื่อนๆ น่ะ เลยคอยมองครูอยู่ห่างๆ นะ ถ้าครูซีดมากผมจะได้ปลุกทัน ผมกลัวครูจะหยุดหายใจจริงๆ
   พอส่งงานเสร็จ ครูก็บอกให้ผมเดินไปซื้อน้ำเปล่ามาให้ครูขวดหนึ่ง พอเดินกลับมาก็เห็นครูนั่งยิ้มอยู่ในห้อง ยิ้มตรงมุมปากนั่นแหละ ผมเลยเอาน้ำไปให้ครู ครูหยิบรูปมาให้ผมใบหนึ่ง ผมมองแล้วหน้าร้อนวาบเลย เพราะเป็นรูปผมอีกแล้วล่ะ ครูวาดกับดินสอ รูปผมตอนกำลังชู้ตบาสฯ ผมเงยหน้ามองครูหลังจากนั้น แล้วถามครูว่า ครูไปดูผมเล่นบาสฯเมื่อไหร่ ทำไมผมไม่เคยเห็นครูเลย ครูบอกว่าเดินผ่านตอนงานกีฬาสี โครงสร้างผมสวยดีเลยกลับมาสเก็ตช์เอาไว้ ผมเห็นวันที่ที่ลงเอาไว้ใต้ภาพแล้วพยักหน้า ใจเต้นแรงขึ้นมาตอนนั้นเลย เพราะครูวาดผมครบทั้งตัวเลย มีวาดคนอื่นด้วยนะ ที่อยู่ข้างๆ ผมว่าสมองครูเหมือนกล้องถ่ายรูปแล้วล่ะ ครูบอกว่าให้ เก็บไว้ดีๆ นะ ผมเลยเก็บใส่แฟ้ม แล้วคิดว่าคงต้องซื้อแฟ้มใหม่สักแฟ้มเอามาใส่งานที่ครูวาดให้แล้วล่ะ
----------------------------------------------

[juon]

   10 พฤศจิกายน 254x
   ลอยกระทงปีนี้ผมมีคนฝากกระทงมาลอยด้วยล่ะ ของครูพิสุทธิ์นั่นแหละ ครูบอกว่าไม่อยากลอยในกะละมังที่บ้านแล้ว ฝากผมไปลอยหน่อยแล้วกัน ผมไม่รู้ว่าครูพูดจริงหรือพูดเล่นนะ เรื่องลอยในกะละมังน่ะ เพราะหน้าครูเวลาจะปล่อยมุขนี่ผมขำไม่ออกทุกทีเลย แต่ผมก็เอามาลอยให้ครูล่ะ ผมว่าครูทำกระทงเอง เพราะพับใบตองสวยมาก ทำเรียบร้อย เนี๊ยบดี ส่วนผม ทำลวกๆ เอาในคาบเรียน เอาแค่ไม่ต้องเสียเงินซื้อก็พอแล้ว ของพี่นพพี่นัททำมาเผื่อ กะว่าปีนี้ถ้าไฟไหม้จะได้มีเพื่อน แต่พี่นัทไม่ทำกระทงกระดาษแล้ว คราวนี้ทำกระทงข้าวเกรียบ เพื่อนๆ แซวว่า ล่มแน่ๆ ลงน้ำคงยวบ พี่นัทก็เถียงว่าไม่ล่ม เพราะทำฐานมาเป็นขนมปัง แต่พอลอยจริงปรากฏว่าท่าทางขนมปังของพี่นัทจะหนักไป น้ำมันเลยท่วมถึงข้าวเกรียบด้านบน เหี่ยวเลยล่ะ พี่นพเลยบอกว่านัท ปีหน้ากูจะทำกระทงมาเผื่อมึงเอง พี่นัททำหน้าเซ็งๆ แล้วบอกว่าก็ได้ หยวนให้ปีหนึ่ง เพื่อนๆ ขำกันใหญ่เลย ของผมเอียงนิดหน่อย แต่ไม่ล่มนะ ส่วนของครูพิสุทธิ์ ลอยไปไกลมาก เพิ่งลอยไปแป๊บเดียวก็ลอยหายไปไหนแล้วไม่รู้ ผมอธิฐานให้กระทงพาเรื่องร้ายๆ ออกไปจากชีวิตครูด้วย ขอให้ครูอาการดีขึ้น แต่ไม่รู้กระทงจะช่วยได้รึเปล่านะ เพราะโรคที่ครูเป็นรักษาไม่หายนี่สิ
-------------------------------------------------
   21 พฤศจิกายน 254x
   วันนี้ครูพิสุทธิ์ไปถ่ายเลือด ผมไปที่ห้องพักไม่เจอครูเลยถามครูคนอื่นดู พอครูกลับมาหน้าตาก็ดีขึ้น ผมเลยถามว่าผมถ่ายเลือดให้ครูได้บ้างรึเปล่า ครูยิ้มๆ แล้วบอกว่าไม่ต้องหรอก จะถ่ายเลือดมันต้องตรวจดูว่าเลือดเข้ากันได้รึเปล่า วุ่นวาย ครูรบกวนผมแค่นี้ก็พอแล้ว แต่ผมว่าครูไม่ได้รบกวนอะไรผมเลยนะ ผมนี่แหละ รบกวนครูมากไปรึเปล่า
--------------------------------------------------
   10 ธันวาคม 254x
   วันรัฐธรรมนูน เอ้เลยชวนผมไปอัดเสียง ไม่เกี่ยวกันสักนิดเลยใช่ไหมล่ะ แต่ก็เป็นวันหยุดล่ะนะ ห้องอัดเสียงไม่ใช่ที่ไหนไกล ห้องมันเอง คบกันมันมาจะสองปีผมเพิ่งได้มาห้องมันนี่แหละ รกน่าดู หนักกว่าห้องผมอีก ผมต้องแหวกๆ ทางเอา เราไปนั่งกันบนเตียง เพราะมีแค่บนเตียงที่พอจะนั่งได้ เอ้มันอัดเสียงกับเครื่องเล่นเอ็มพีสามเครื่องเดิมของมันนั่นแหละ พอมันเริ่มเล่นกีต้าร์ ผมก็เริ่มร้อง ร้องจบก็มาเปิดฟัง ผมเพิ่งได้ฟังเสียงตัวเองเป็นครั้งแรก ฟังแล้วก็ขนลุกดีนะ เสียงใครเนี่ย เหมือนจะเพราะเลย ถ้าไม่คิดว่าเป็นเสียงผมเองนะ เอ้บอกลองอีกรอบ เราร้องเพลงอัดเสียงกันอยู่จนเย็น เลยออกมากินข้าว แล้วผมก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์เอ้กลับมาที่บ้าน
------------------------------------------------------
   31 ธันวาคม 254x
   จะปีใหม่อีกแล้ว ปีๆ หนึ่งนี่เร็วจริงๆ ผมได้โปสการ์ดปีใหม่จากพี่แนนด้วยล่ะ เป็นรูปแมวอีกแล้ว พี่หนิงพาลูกมาเยี่ยม เห็นว่าปีใหม่นี้จะไปเที่ยวฮ่องกงกัน ถามว่าผมจะฝากซื้ออะไรมั้ย ผมบอกว่าถ้ามีของแห้งอร่อยๆ ซื้อมาฝากผมกับพี่นพก็ดี พี่หนิงขำ แล้วบอกว่าเดี๋ยวจะซื้อกลับมาฝากเยอะๆ เพราะรู้ว่าทั้งผมทั้งพี่นพทำกับข้าวไม่ได้เรื่องด้วยกันทั้งคู่
   เออ มีข่าวดี ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เองว่าพี่นพมีแฟนแล้ว แหม มีแล้วแอบปิดผม ถ้าพี่นัทไม่เล่านะผมไม่รู้แน่ๆ เห็นว่าเป็นเพื่อนที่ทำงาน เดี๋ยวปีหน้าผมต้องหาโอกาสไปดูหน้าว่าที่พี่สะใภ้แล้ว พี่นพไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่แน่นะคนนี้อาจจะได้เป็นพี่สะใภ้ผมเลยก็ได้ อยากเห็นหน้าจัง แต่จะขอดูรูปจากพี่นพก็ไม่กล้า ผมว่าพี่นพไม่ให้ดูแน่ เล่นปิดผมขนาดนี้คงไม่ยอมให้ดูง่ายๆ หรอก ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา หรือว่ายังจีบอยู่ก็ไม่รู้สิ
   ผมแอบนินทาพี่นพในสมุดบันทึกอีกแล้ว แต่พี่นพคงไม่มาเปิดอ่านหรอก ปีนี้ผมไม่รู้จะอธิฐานอะไร เพราะทุกคนดูจะมีความสุขกันดีทั้งนั้น ผมเองก็สูงร้อยแปดสิบห้าเข้าไปแล้ว ชักเริ่มกลัวๆ แล้วล่ะว่าจะชนประตู เดี๋ยวจะได้ไปถอนวิชาครูพิสุทธิ์จริงๆ ผมอธิฐานให้พี่หนิงเดินทางปลอดภัย แล้วอธิฐานให้ครูพิสุทธิ์อาการดีขึ้น แอบอธิฐานหน่อยหนึ่งว่าให้ครูวาดรูปให้ผมต่ออีกสักนิด อย่าเพิ่งเบื่อหน้าผมไปก่อนนะ
-------------------------------------------------
   3 มกราคม 254x
   เปิดเทอมมาหลังปีใหม่ผมก็รู้ว่าครูพิสุทธิ์เข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว เราสามคนที่ยังลงเรียนวิชาแกอยู่เลยขนกันไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล
   ครูนอนอยู่บนเตียง ตัวซีดอีกแล้ว ผมเจอคู่หมั้นครูที่ครูเคยเล่าให้ฟังด้วยล่ะ เป็นผู้หญิงที่ดูดีมากเลย ไม่แต่งหน้า แต่ก็สวย ผมเห็นแล้วสงสารขึ้นมาทันทีเลย เสียดายด้วยที่ครูไม่ชอบผู้หญิง เพราะดูแล้วน่าจะเป็นคู่ที่เหมาะกันมาก พอเห็นพวกผมมา เธอเลยเดินออกไป ปล่อยให้ครูได้คุยกับลูกศิษย์
   เราสามคนซื้อรังนกมาฝากครูกระเช้าใหญ่ แล้วพบว่ามีกองอยู่แล้วเป็นโหลๆ เลย ครูเลยรับของเราไว้แล้วยกของคนอื่นให้เราแทน บอกเอาไปแบ่งกันกิน ครูกินคนเดียวไม่ไหวแล้ว เอ้ถามว่าครูเป็นอะไรมากรึเปล่า จะกลับไปสอนไหวไหม ครูบอกว่าไม่เป็นไร พอดีตอนปีใหม่พยายามไปเคาน์ดาวน์กับเขา ก็เลยวูบกะทันหัน ผมล่ะเหนื่อยใจกับครูจริงๆ ครูนี่ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลย
----------------------------------------------
   26 มกราคม 254x
   ครูพิสุทธิ์กลับมาสอนที่โรงเรียนได้แล้ว กระจกที่ครูวาดไว้วันก่อนถูกเอามาติดเอาไว้ตรงกำแพง ใกล้ๆ กับห้องพักครูนั่นแหละ ครูเพิ่งให้คนเข้ามาติดวันนี้นี่เอง ผมคิดว่าครูจะเอาไปทำนิทรรศการเสียอีก มีเด็กๆ มาดูกระจกที่ครูวาดเยอะแยะเลย ส่วนใหญ่ดูแล้วชอบนะ บางคนเอากล้องมาถ่ายไว้ด้วย ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่โรงเรียนมีงานครูประดับเอาไว้หลายชิ้นเหมือนกัน ที่หอประชุมก็มี ท่าทางครูคงชอบวาดภาพมาแต่เกิดเลยล่ะมั้ง
   วันนี้ผมถามครูว่า ขับรถยากมั้ย ครูบอกว่าไม่ยาก ถามทำไม ผมเลยบอกว่าเดี๋ยวผมจะไปหัด จะได้ขับรถไปรับไปส่งครู ครูก็หัวเราะหึๆ อีกแล้ว แล้วบอกว่าไม่อยากถูกตำรวจจับ เพราะอายุผมยังไม่ถึงจะทำใบขับขี่ ผมเลยหน้าม้านไปเลย แต่ไม่ยอมเสียหน้านะ เลยบอกครูว่า เอางี้ ครูอยากไปไหนใกล้ๆ เดี๋ยวผมขี่จักรยานไปส่ง ครูเลยหันมาถามว่าผมมีจักรยานหรือไง ผมบอกว่ายัง แต่ถ้าครูจะซ้อนเดี๋ยวผมไปซื้อ ครูเขกหัวผมทีหนึ่งแล้วบอกว่าครูไม่อยากซ้อนผมแล้วล้มทั้งคู่ ครูนี่ดักคอผมได้ทุกเรื่องจริงๆ
---------------------------------------------------
   14 กุมภาพันธ์ 254x
   วาเลนไทน์ปีนี้ ผมมีรุ่นน้องผู้ชายเอาดอกกุหลาบมาให้ช่อใหญ่ด้วยล่ะ พี่นพรู้ปวดหัวตายแน่ ผมไม่กล้าเอากลับบ้านนะ เพราะช่อใหญ่สุดๆ เอากลับไปพี่นพถามแน่นอน ถ้าผมบอกว่าผู้หญิงคงต้องบอกอีกว่าผู้หญิงคนไหน ไม่เอาล่ะ ผมไม่อยากโกหกเป็นมหากาพย์ขนาดนั้น
   ผมนึกขึ้นได้ว่าที่ห้องพักครูศิลปะมีแจกันอันใหญ่อยู่ เอาดอกไม้ไปเสียบไว้น่าจะพอดี ผมเลยแวะไป ตอนแรกผมก็ว่าจะลองซื้อดอกไม้ไปให้ครูบ้างนะ แต่ครูพิสุทธิ์ไม่สนวาเลนไทน์ ครูบอกว่าฝรั่งยังไม่เห่อเท่าคนไทยเลย เทศกาลประจำชาติก็ไม่ใช่ เพราะฉะนั้นวาเลนไทน์สำหรับครูก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ ผมเลยเปลี่ยนใจไม่ซื้อไปดีกว่า แต่ก็ต้องหอบดอกกุหลาบไปหาครูอยู่ดี
   แต่วันนี้ผมเห็นมีดอกไม้หลายดอกวางอยู่บนโต๊ะครูล่ะ สงสัยจะเด็กผู้หญิงเอามาให้ เพราะเพิ่งเห็นเดินออกไป ครูก็มีคนปลื้มเยอะเหมือนกันนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ผมไม่กลัวคู่แข่งหรอก เพราะผมไม่คิดจะแข่งกับใครอยู่แล้ว ครูเห็นผมถือดอกไม้มาแล้วยิ้มอีก ผมเลยรีบบอกว่าผมไม่ได้เอามาให้ครูนะ มีคนให้ผมมาอีกที ครูก็พยักหน้าแล้วบอกว่าหาที่ทิ้งอยู่ล่ะสิ ผมบอกว่าเปล่า ผมไม่อยากเอากลับบ้านเพราะเด็กผู้ชายให้มา เลยว่าจะเอามาใส่แจกันที่ห้องครู ครูขำหึๆ แล้วบอกว่าเอาที่อยู่บนโต๊ะครูไปใส่ด้วย ผมเลยนั่งจัดแจกันอยู่จนเกือบหมดคาบพักเที่ยง เสร็จแล้วก็ลาครูกลับไปเรียน
----------------------------------------------------
   2 มีนาคม 254x
   จะสอบปลายภาคอีกแล้ว ครูพิสุทธิ์สั่งงานพิสดารเช่นเคย คราวนี้ให้เราวาดสถานที่ในจินตนาการมา ต้องเป็นภาพสีด้วยนะ ผมเลือกสีน้ำ เพราะเสร็จไวดี เอ้ก็ใช้สีน้ำ ส่วนเชษฐ์เลือกสีไม้ล่ะ เอ้วาดห้องดนตรี ส่วนเชษฐ์วาดป่าหิมพานต์ในฝันของมัน ส่วนผม นึกช้าเหมือนเคย สุดท้ายเลยวาดบันได ไม่รู้สิ ผมอาจจะนึกไม่ตรงหัวข้อก็ได้ แต่บางทีผมก็รู้สึกเหมือนชีวิตผมกำลังปีนบันไดที่คดๆ เคี้ยวๆ ชันบ้างเตี้ยบ้าง บางทีก็กลับหัวล่ะ
   ส่งงานแล้วครูพิสุทธิ์ก็ใช้ให้ผมไปซื้อน้ำให้แกอีก กลับมาคราวนี้ผมได้รูปวาดจากครูอีกแล้ว เป็นรูปผมตอนจัดดอกกุหลาบล่ะ ผมบอกว่าครูวาดผมหล่อเกินไปนะเนี่ย ครูบอกว่า ไม่เป็นไร ครูอยากวาด ถ้าชอบก็เอาไป ผมเลยบอกครูว่าผมอยากจะทำอะไรให้ครูบ้าง ครูเลยชี้ไปที่ขวดน้ำแล้วบอกว่านั่นล่ะ ครูนี่มักน้อยจังแหะ สงสัยผมคงต้องพยายามจะทำอะไรให้ครูด้วยตัวเองซะแล้ว
---------------------------------------------------
   4 เมษายน 254x
   ผมมาช่วยครูกาญคุมสอบเด็กที่จะเข้าม.4ปีนี้ เลยแวะไปดูที่ห้องพักครูศิลปะอีกตอนพักเที่ยง เผื่อเจอครูพิสุทธิ์ทำอะไรแปลกๆ อีก ผมรู้สึกว่าครูชอบมาโรงเรียนนะ ถึงสุขภาพครูจะไม่ค่อยดีก็เถอะ สงสัยครูจะเหงาเหมือนครูต้าล่ะมั้ง แล้วผมก็เจอครูนั่งหลับอยู่ในห้องพักครู หน้าครูซีดจนผมกลัวครูจะตายล่ะ เลยเอามือแตะๆ จมูกครูดู ครูก็รู้สึกตัวตื่นเลยลืมตาขึ้นมา ผมรีบบอกขอโทษครูที่ทำให้ครูตื่น ครูยิ้มที่มุมปากแล้วถามผมว่ากลัวครูจะตายหรือ ผมเลยพยักหน้า ครูยิ้มอีกแล้วถามว่าผมมาโรงเรียนทำไม ผมบอกว่ามาช่วยครูกาญคุมสอบ แล้วถามครูว่าครูมาทำไม ครูบอกว่ามาเผื่อจะได้เจอผม ผมเขินนะ ครูคงชอบผมแหละ ทำไมครูไม่ยอมบอกผมตรงๆ ก็ไม่รู้ ผมคิดมากของผมนะเนี่ย ผมเลยบอกครูว่าถ้าอยากเจอผมครูโทรหาผมก็ได้ พี่นพซื้อมือถือให้ผมแล้วนะ บอกว่าจะได้ติดต่อกันสะดวกๆ ร่างกายครูไม่ค่อยดีอยู่ด้วย ให้ผมออกไปหาครูก็ได้
   ครูเลยถามว่างั้นตอนนี้ว่างรึเปล่า ไปทานข้าวกับครูหน่อย ผมบอกว่าว่าง เราเลยเดินไปที่รถครูกัน ครูเดินเร็วอีกแล้วล่ะ ผมกลัวครูจะล้มหน้าทิ่มจริงๆ เลยไปเดินข้างๆ ครูรู้ทันอีก บอกว่าครูไม่ล้มหรอก เดินเองได้ แหม.. ก็ร่างกายครูมันชวนให้น่าเป็นห่วงนี่นา
   แต่คราวนี้ไม่ใช่รถเบนซ์แหะ เป็นรถจักรยาน ครูบอกยืมครูอีกคนหนึ่งมาก่อน อยากลองนั่งจักรยานดูบ้าง ผมยิ้มเลยนะ โม้กับครูไปว่าผมปั่นเก่งนะ ครูไม่ต้องกลัวตกหรอก ครูบอกไม่เป็นไร ขาครูยาว เดี๋ยวครูรีบกระโดดลงก่อน จากนั้นเราก็ปั่นจักรยานกันไปกินข้าวตรงร้านอาหารใกล้ๆ โรงเรียนนั่นแหละ แดดร้อนนะ ครูเลยกางร่ม กางให้ผมด้วย ผมเลยบอกครูว่า จับเอวผมไว้นะ เผื่อครูหน้ามืด จะได้มีที่เกาะ ครูก็หัวเราะหึๆ อีก แต่ก็จับเอวผมไว้ล่ะ ผมมีความสุขจัง   
   ตอนนั่งกินข้าว ครูถามว่าทำไมผมไม่หาแฟน หน้าตาก็ดี แถมยังวัยรุ่น วัยรุ่นขนาดนี้ส่วนใหญ่ต้องอยากมีแฟนกันไม่ใช่เหรอ ผมเลยบอกครูว่าผมเป็นอะไรไม่รู้ ชอบคนอายุเยอะกว่าทุกที ก่อนหน้านี้ผมก็ชอบครู ตอนนี้ผมก็ชอบครูอีกแล้ว ครูมองผมแล้วหัวเราะหึๆ บอกว่าผมคงมีดวงกับคนมีอายุ จากนั้นก็ขอดูมือผม บอกว่าจะดูดวงให้ ผมไม่เคยดูดวงนะ แต่ครูบอกจะดู ผมก็ให้ครูดู มือครูนุ่มจริงนะ สงสัยจะเพราะจับแต่พู่กันล่ะมั้ง ครูเขม่นมองมือผมอยู่พักหนึ่ง ผมเคยเห็นครูทำหน้าแบบอื่นนอกจากหน้าง่วงนอนก็วันนี้แหละ จากนั้นครูก็ยิ้มแล้วบอกว่า ดวงผมสงสัยจะได้คู่อายุมากโข ผมบอกว่าไม่แน่นะอาจจะเป็นครูก็ได้ ครูขำหึๆ แล้วบอกว่าไม่มีทาง ครูจะแต่งงานแล้ว คู่ผมต้องอายุเยอะกว่าผมหลายปี อย่างครูยังแก่ไม่พอหรอก
   ผมหน้ายุ่งเลยนะ บอกครูว่า ผมไม่ชอบคนรุ่นพ่อหรอกนะ ผมไม่ได้พิสวาสรอยตีนกานะครู ครูก็ขำอีก บอกว่าถึงเวลาก็จะเจอเองนั่นแหละ ตอนนี้ยังไม่เจอก็อย่าเพิ่งเดือดร้อนเลย ผมเศร้าสุดๆ บอกครูว่าอย่างนั้นผมไม่เจอดีกว่า จะขอครองตัวโสดไปตลอดชีวิต
   ครูก็ขำๆ ไม่พูดอะไร พอกินข้าวเสร็จเราก็ปั่นจักรยานกลับ ตอนจอดจักรยานผมเห็นว่าผมครูยุ่งน่าดูสงสัยจะเพราะลมพัด ผมเลยบอกครูว่าครูน่าจะตัดผมนะ เพราะเลือดครูไม่ค่อยดี ผมเลยเสียเยอะ ให้เลือดมันไปเลี้ยงส่วนอื่นบ้าง ครูบอกว่าไม่อยากตัด ครูชอบผมยาว แหม.. ครูดื้อจริงๆ ผมเลยบอกว่างั้นก็เล็มออกหน่อย หวีบ่อยๆ ครูบอกว่าหวีแล้วมันก็ร่วง ผมนึกเลยนะว่าแล้วครูจะไว้ทำไมกัน แต่เอาเถอะ ครูแปลกแบบนี้ คงต้องปล่อยครูไปล่ะ จากนั้นผมเลยลาครูไปช่วยครูกาญคุมสอบต่อ
   แต่ผมว่าผมคงต้องทำอะไรสักอย่างกับผมของครูล่ะ
-----------------------------------------------
   16 เมษายน 254x
   วันนี้ไปเดินห้างฯ เห็นเขามีงานขายสินค้า เจอหวีไม้แบบที่ช่วยรักษาเส้นผมด้วยล่ะ ผมกับพี่นพลองแล้วเห็นว่าดีจริง เลยซื้อมาสองอัน เผื่อส่งไปให้พี่แนนที่แคนนาดาด้วย เพราะพี่แนนก็ไว้ผมยาว ผมนึกขึ้นได้ว่าครูพิสุทธิ์ก็ผมยาว แถมเสียอีกต่างหาก เลยซื้ออีกอันเผื่อครูด้วย พี่นพถามอีกแล้วว่าเผื่อใคร ผมเลยบอกว่าเผื่อครูที่รู้จักกัน เพราะแกผมไม่ดีแต่ชอบไว้ผมยาว พี่นพทำหน้าสงสัยแล้วถามต่อว่าไม่ได้จีบครูอีกนะ ผมรีบสั่นหัวเลย แหม...ผมเองยังไม่รู้เลยว่าใครจีบใคร จีบอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้นี่ เลยบอกว่าครูคนที่พาไปส่งเย็บแผลกับที่ให้ยามาวันก่อนน่ะ พี่นพเลยพยักหน้า บอกว่างั้นพี่ช่วยซื้อ เพราะครูแกมีบุญคุณอยู่ ผมไม่อยากบอกพี่นะว่าคราวนี้ผมไม่ได้จีบครูหรอก ผมชอบครูเลยต่างหาก
---------------------------------------------------

[juon]

   22 เมษายน 254x
   ผมแวะไปที่โรงเรียน จะเอาหวีไปให้ครู ซื้อมาแล้วก็อยากให้ครูได้ใช้นะ แต่ไม่รู้บ้านครูอยู่ไหน แถมเบอร์โทรครูผมก็ไม่ได้ขอไว้อีก ผมเจอครูคนอื่นนะ เพราะครูมาจัดการเรื่องข้อสอบของเด็กม.4ปีนี้ แต่ไม่เจอครูพิสุทธิ์ ผมกลัวว่าแกจะเข้าโรงพยาบาลอีก เลยไปถามเบอร์โทรครูกับครูกาญ ครูกาญบอกว่าครูพิสุทธิ์ไม่พกโทรศัพท์มือถือ แล้วเบอร์บ้านครูก็ไม่มี ถามว่าผมจะธุระอะไรกับครูหรือเปล่า ผมเลยบอกว่าเปล่า
   ผมกลับบ้านมาโดยยังไม่ได้เอาหวีให้ครูเลย เดี๋ยวเปิดเทอมผมขอเบอร์โทรกับที่อยู่ครูไว้ดีกว่า เผื่อจะได้ไปเยี่ยมครูบ้าง
--------------------------------------------------
   7 พฤษภาคม 254x
   ได้เอาหวีมาให้ครูเสียที เหมือนครูเล็มผมออกนิดหน่อยด้วยล่ะ พอครูเห็นผมเอาหวีมาให้ก็ยิ้มๆ แล้วบอกว่าจะหวีให้ด้วยรึเปล่า ผมก็พยักหน้านะ เพราะยังไงก็ตั้งใจจะหวีให้อยู่แล้ว แถมวันนี้ผมก็ว่าง ขึ้นม.6แล้วคาบว่างเพียบเลย เห็นครูบอกว่าเขาปล่อยให้ไปอ่านหนังสือเตรียมสอบกัน
   หวีแล้วผมครูลื่นขึ้นหน่อยหนึ่งจริงนั่นแหละ ผมเลยบอกครูว่าหวีบ่อยๆ นะ ผมจะได้ไม่ร่วง เพราะคราวนี้หวีแล้วไม่ร่วงเท่าคราวก่อน ครูบอกว่าแปลกดี ครูมีหวีไม้หลายอัน แต่อันนี้หวีแล้วผมไม่ร่วง ผมเลยรีบบอกเลยว่าเพราะงั้นครูหวีบ่อยๆ นะ ผมครูจะได้สวยๆ ครูยิ้มนิดๆ แล้วพูดเปรยๆ ว่าอยากให้ผมหวีให้ตลอดไปเลยน่ะ ผมบอกว่าถ้าทำได้ผมก็อยากจะทำอย่างนั้นนะ ครูเลยหัวเราะหึๆ แล้วสั่นหัว ทั้งผมและครูรู้แล้วล่ะว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก แต่ผมก็มีความสุขนะ คิดว่าครูก็คงมีความสุขเหมือนกัน เพราะเวลาผมหวีผมให้ ครูแอบยิ้มนิดๆ ตลอดเลยล่ะ
-------------------------------------------------
   24 พฤษภาคม 254x
   อาจารย์เริ่มพูดกับพวกเราอย่างจริงจังแล้วว่าเราควรจะเลือกคณะที่สอบและดูคะแนนให้ดี แล้วบอกว่าปีที่แล้วรุ่นพี่ของพวกเราสอบติดมหาวิทยาลัยเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ ปีนี้เราก็ต้องรักษาสถิติเอาไว้ หวังว่าผมคงจะสอบติดกับเขาเหมือนกันล่ะนะ แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าจะเลือกคณะอะไร
   เอ้เลือกคณะได้แล้ว บอกว่าจะเข้านิเทศศิลป์ ผมก็ว่าเหมาะกับมันดีนะ ส่วนเชษฐ์จะเข้าจิตรกรรม สองคนนี้ถามผมอีกว่าผมจะสอบเข้าคณะอะไร ผมก็บอกว่ายังไม่รู้ เอ้เลยบอกว่าผมน่าจะไปคุยกับอาจารย์แนะแนวดู อาจจะมีแนวทางก็ได้ ผมก็ตอบไปว่าผมจะไปถาม
   เทอมนี้วิชาครูพิสุทธิ์มาถึงตัวที่ห้าแล้ว ครูไม่สั่งงานแปลกๆ แล้วล่ะ แต่เริ่มบรรยายทางวิชาการ เพราะรู้ว่าเอ้กับเชษฐ์จะสอบเข้าคณะอะไร ผมว่าครูเป็นครูที่ดีเลยนะ เชษฐ์กับเอ้เลยปลื้มใหญ่ บอกว่าไม่เสียใจเลยที่ลงเรียนกับครู
   เลิกคาบครูใช้ให้ผมไปซื้อน้ำอีกแล้ว ครูให้ผมซื้อน้ำจนเอ้กับเชษฐ์รู้แล้วว่าครูมีธุระกับผมแค่สองคน หลังๆ นี่พอเลิกเรียนแล้วสองคนนี่เลยกลับก่อน เหลือผมกับครูพิสุทธิ์สองคน
   ผมได้หวีผมให้ครูอีกแล้วล่ะ จริงๆ ผมบังคับครูหวีล่ะ เพราะเห็นแล้วทนไม่ได้จริงๆ ครูก็ยอมให้ผมหวีนะ ผมว่าผมครูนุ่มขึ้นแล้ว เล็มออกอีกนิดน่าจะดี ครูก็บอกว่าหยิบกรรไกรมาเล็มออกไปเลย แต่อย่าให้แหว่งนะ ผมเลยเล็มออกหน่อยๆ แล้วหวีให้ครูใหม่ หวีเสร็จครูก็มีรูปวาดให้ผมอีกแล้ว คราวนี้เป็นรูปครึ่งตัวของผมที่มีเส้นเถาไม้เลื้อยพาดอยู่ ผมว่าครูพยายามจะวาดรูปผมในกระจกที่ครูเพนต์ล่ะ แต่รูปนี้ผมว่าไม่เหมือนนะ ผมหันไปยิ้มๆ กับครู แล้วบอกครูว่า ครูไปดูผมส่องกระจกไหม ครูทำหน้างงๆ ผมเลยบอกว่าครูวาดตาผมไม่เหมือนนะ ตอนมองกระจกครูน่ะ ครูดูอึ้งๆ ผมเลยดึงมือครูขึ้นมา ครูผอมนะ แต่มือนุ่มมากเลย ครูบอกใจเย็นๆ เดี๋ยวครูลุก แล้วครูก็ค่อยๆ ลุก ยืนอยู่สักพัก สงสัยจะหน้ามืด งี้แหละครูถึงไม่ค่อยลุกไปไหน ขนาดข้าวยังห่อมาทานที่ห้องพักเลย
   ครูลุกขึ้นได้ ก็เดินตามผมมาที่กระจก ตอนนั้นเย็นมากแล้วล่ะ เด็กไม่ค่อยมีแล้ว ผมมายืนหน้ากระจกแล้วเห็นครูยืนอยู่ด้านหลัง เลยยิ้มให้ครูนะ บอกว่าตาผมเวลามองกระจกครูเป็นแบบนี้ ผมเห็นครูขยับปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแทน ยิ้มที่มุมปากอย่างที่ครูเคยทำประจำนั่นแหละ จากนั้นครูก็บอกว่าเดี๋ยวครูจะวาดให้ใหม่ ผมเลยบอกว่าไม่เป็นไร ครูวาดแล้วผมก็จะเก็บรูปนั้นไว้แหละ แต่เผื่อครูอยากวาดใหม่ ถ้าครูวาดใหม่ครูเก็บไว้นะ เพราะเป็นรูปที่ผมมองกระจกของครู
   ครูพิสุทธิ์ยืนนิ่งไปสักพัก ผมเลยขยับเข้าไปใกล้ครู เรามองตากันพักหนึ่งนะ จากนั้นผมก็จับมือครู แล้วครูก็เอาหน้าซบไหล่ผม เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย แต่ผมรู้สึกอุ่นๆ และเจ็บในอกยังไงไม่รู้
   คงเพราะทั้งผมทั้งครูต่างก็รู้กันว่ารักครั้งนี้มันมีเวลาจำกัดล่ะมั้ง
-------------------------------------
   6 มิถุนายน 254x
   วันนี้ฝนตกหนักสุดๆ ผมเลยไม่ได้ออกไปโรงเรียน อยู่บ้านกับพี่นพ เพราะรถติดขนาดหนัก ออกไปก็คงจะถึงบ่ายกันทั้งคู่ พอเลยเที่ยงนิดๆ มีเมสเสจเข้าเครื่องผมล่ะ ของครูพิสุทธิ์ บอกว่าฝนตกระวังสุขภาพด้วยนะ ผมเลยตอบครูไปว่าครูระวังตัวเองนะครับ อย่าเข้าห้องน้ำเปลี่ยวๆ อีกล่ะ
---------------------------------------------
   8 กรกฏาคม 254x
   พักนี้ ผม เอ้ เชษฐ์ มีกิจกรรมใหม่ เพราะพวกเรามีคาบว่างตรงกันหลายคาบ เชษฐ์เลยเอาเกมอูโนมาเล่นที่โรงเรียน แบบที่เป็นตัวต่อสี่เหลี่ยมๆ ซ้อนกันแล้วต่างคนผลัดกันดึง ใครทำล้มแพ้น่ะ ตอนแรกเล่นกันสามคนนะ ตอนหลังมีคนมาร่วมวงกันอีกเพียบเลย เล่นกันแถวๆ หน้าห้องพักครูศิลปะนั่นแหละ เพราะโล่งดี ส่งเสียงดังแล้วไม่ค่อยมีใครมาดุ
   วันนี้เราก็มาเล่นกันอีก แต่คราวนี้ครูพิสุทธิ์เดินออกจากห้องแล้วมาเล่นกับพวกเราด้วยล่ะ เอ้บอกว่าครูครับ พวกผมไม่ต่อให้ครูนะ ถึงจะรู้ว่าครูหน้ามืดง่ายก็เถอะ ครูหัวเราะหึๆ ไม่พูดอะไร เออ แต่ครูมือนิ่งสุดๆ เลยล่ะ แถมชอบหยิบตัวที่หวาดเสียวๆ ส่วนผมนะ ขนาดหยิบตัวที่ดูจะหยิบง่ายที่สุดแล้ว ยังทำล้มอยู่บ่อยๆ เลย เอ้บอกว่าเดี๋ยวต้องปรับให้ผมเลี้ยงน้ำ ค่าที่มือหนัก โธ่ ใครมันจะไปมือเบาเหมือนครูล่ะ
------------------------------------------------------
   1 สิงหาคม 254x
   วันนี้ครูพิสุทธิ์สอนดรอว์อิงล่ะ พอแกเห็นว่าผมไม่สอบทางนี้ เลยให้ผมเป็นนายแบบ บอกว่าเดี๋ยวมีคะแนนให้ ค่าวิทยาทาน ผมแอบเขินนะ เพราะต้องถอดเสื้อออก เหลือแต่กางเกงนักเรียน เอ้กับเชษฐ์ก็เกลี้ยกล่อมผมใหญ่ บอกว่าผมหุ่นดี เหมาะเป็นนายแบบวาดเส้นสุดๆ แล้ว สุดท้ายผมเลยยอมตกลง แต่พอถึงเวลาจริงนะ คนมาวาดไม่ได้มีแต่เอ้กับเชษฐ์นะ มีนักเรียนจากอีกกลุ่มมาวาดด้วย แถมมีน้องม.4 ม.5ที่ลงเรียนของครูอีกคนมาวาดด้วย ผมโคตรเขินเลย ครูนี่ใช้ผมคุ้มจริงๆ
   ครูให้เวลาวาดหนึ่งชั่วโมง เท่ากับเวลาที่ใช้สอบจริง แปลว่าผมต้องนั่งเปลือยท่อนบนบนเก้าอี้อยู่ชั่วโมงหนึ่งเต็มๆ นั่งไปบ่นครูในใจไปนะ ว่าครูไม่หึงผมบ้างหรือไง ให้ผมถอดเสื้อแล้วให้คนอื่นวาดรูปเนี่ย เหลือบไปมองก็เห็นครูนั่งหลับอีกแล้ว ผมล่ะไม่เข้าใจครูจริงๆ ว่าครูคิดยังไงกับผมกันแน่ ถ้าเปลี่ยนกันผมว่าผมหึงครูนะ มีเด็กผู้หญิงเดินผ่านมาแล้วชี้ผมด้วยล่ะ ไม่รู้พูดอะไรกัน แต่ผมเขินสุดๆ เลยล่ะ
   พอหมดเวลาผมรีบใส่เสื้อ พวกน้องๆ ขอบคุณผมใหญ่ ส่วนครูก็ตื่นมาตอนส่งงานนั่นแหละ ตื่นมาแล้วยิ้มที่มุมปากให้ผมอีกแน่ะ ผมไม่รู้ว่าครูจะวาดรูปผมตอนถอดเสื้อรึเปล่า แต่ครูหลับตลอด คงไม่วาดหรอกมั้ง
----------------------------------------------------
   14 สิงหาคม 254x
   ผมเดาผิดที่คิดว่าครูจะไม่วาดรูปเปลือยท่อนบนของผม เพราะวันนี้พอผมไปซื้อน้ำมาให้ครูตามปกติ ครูก็ให้รูปผมอีกแล้ว เป็นรูปวันนั้นล่ะ แต่เป็นตอนผมกำลังถอดเสื้อ ผมทั้งเขินทั้งเคืองครูเลยนะ เลยเหน็บครูไปว่าครูไม่หึงผมบ้างหรือไง ให้ผมถอดเสื้อให้คนอื่นดูแบบนั้นน่ะ ครูแค่ยิ้มที่มุมปาก แต่ไม่ตอบอะไร ผมอยากกระโดดกัดครูจริงๆ เลยบอกครูว่า วันหลังครูจะวาดรูปเปลือยผมเลยมั้ย ครูยิ้มๆ แล้วบอกว่าถ้าผมกล้าถอดครูก็กล้าวาด แต่ผมไม่กล้าถอดจริงๆ หรอก กลัวของขึ้นต่อหน้าครูน่ะ
------------------------------------------------------
   9 กันยายน 254x
   ต้องซื้อไปสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ผมกับพี่นพปรึกษากันใหญ่ ดูพี่นพจริงจังอย่างกับไปสอบเองยิ่งกว่าผมเสียอีก พี่นพบอกว่าต้องเลือกดีๆ นะ คิดดีๆ ว่าจะเรียนอะไร ผมก็คิดอยู่หลายวันแล้วนะ ตกลงว่าจะเรียนวิศวะโยธานี่แหละ ดูแล้วน่าจะจบออกมาช่วยงานพี่นพได้ พี่นพก็ถามผมอยู่อีกหลายรอบว่าคิดดีแล้วแน่นะ ผมบอกว่าอืม ถ้าไม่ได้เป็นผู้ช่วยพี่นพนะ เผื่อพี่นพแต่งงาน จะสร้างบ้านใหม่ ผมจะได้ไปช่วยอำนวยการก่อสร้างไง ถึงผมเขียนแบบไม่เก่ง แต่คำนวณพอได้ล่ะ
   สุดท้ายซื้อใบสมัครแล้วพี่นพเลยให้ผมไปดูโควตาด้วย เพราะมหาวิทยาลัยดังเดี๋ยวนี้หันมารับตรงเยอะ วันนี้ผมเลยแวะมาที่ห้องแนะแนว
   อาจารย์แนะแนวเห็นผมมาก็ดีใจใหญ่ รีบเอาโควตามาให้ดูเพียบ ผมเลือกไปสองที่ล่ะ อันนี้สอบเผื่อ อีกอันเผื่อได้ไปเป็นรุ่นน้องพี่นพ
   ตอนเย็นผมแวะไปหาครูพิสุทธิ์ บอกว่าผมซื้อใบสมัครสอบแล้วนะ จะสอบตรงด้วย ครูบอกว่าถ้าตั้งใจจะสอบตรงก็เอาให้ติดเลย ช่วงเดือนมีนาฯจะได้ไม่ต้องเครียดมาก เพราะสอบติดแล้ว
   ผมเลยบอกว่างั้นผมจะรีบสอบให้ติด ผมจะได้มีเวลาอยู่กับครูก่อนเรียนจบ ครูหัวเราะหึๆ แล้วเขกหัวผม บอกว่าปากดีจริงๆ อนาคตคงมีคนหลงเสน่ห์ผมเยอะแน่ ผมบอกว่าขอให้จริงอย่างที่ครูพูด เพราะผมหาคู่เป็นตัวเป็นตนกับเขาไม่ได้สักที ครูเลยบอกว่า ผมเพิ่งอายุเท่านี้ จะคิดจริงจังอะไรเรื่องคู่ ผมเลยบอกครูว่า ผมอายุเท่านี้ก็จริงจังได้นะ ความจริงจังไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับอายุ ครูหัวเราะหึๆ แล้วบอกว่าเดี๋ยวเวลาผ่านไปผมก็จะเข้าใจเอง
   ผมรู้ ผมกับครูยังไงก็ไปกันไม่ยาวอยู่แล้ว แต่ยังไงผมก็อยากให้ครูรู้ว่าเวลาสั้นๆ แบบนี้ผมก็จริงจังนะ แต่ดูครูจะไม่เชื่อผมเอาเสียเลยนี่สิ เพราะผมยังเด็กอยู่ล่ะมั้ง
---------------------------------------------------------
   14 กันยายน 254x
   แป๊บๆ ก็หนึ่งปีแล้วที่ผมกับครูพิสุทธิ์คบกัน เราคบกันแบบไหนผมเองยังให้คำจำกัดความไม่ได้เลย แฟนก็ไม่ใช่ ครูกับลูกศิษย์ก็ไม่เชิง แต่ผมก็มีความสุขดีนะ เวลาเปิดดูรูปที่ครูวาดผมเขินทุกทีเลย ถ้าความรักของครูมีจริง มันคงอยู่ในรูปที่วาดให้ผมนั่นแหละ
   วันนี้ครูโทรมาตอนบ่าย บอกว่าตอนเย็นว่างรึเปล่า จะชวนไปทานข้าว แล้วบอกว่ามีที่หนึ่งอยากไป แต่ต้องกลับดึกหน่อยนะ ผมเลยถามครูว่าจะไปไหน ครูบอกอุบไว้ก่อน แต่เป็นที่สาธารณะ ผมไม่ต้องคิดมาก ผมเลยหัวเราะเขินๆ บอกว่าครูกลัวผมคิดอะไรเนี่ย ครูเลยบอกว่า บอกไว้ก่อน เผื่อผมคิดมาก ท่าทางผมดูเป็นเด็กคิดมากหรือไงนะ ผมเลยบอกครูว่าสักสามทุ่มพอได้ ครูบอกงั้นเดี๋ยวครูขับรถมารับที่บ้านแล้วกัน ผมบอกว่าผมออกไปเจอครูที่ถนนใหญ่ดีกว่า ครูจะได้ไม่ต้องลำบากเวียนรถเข้ามา
   ก่อนออกจากบ้านพี่นพถามผมด้วยล่ะว่าจะไปไหน วันนี้วันเสาร์น่ะ พี่นพหยุด ผมเลยบอกว่าจะไปกับครูพิสุทธิ์ พี่นพเริ่มสงสัยแล้วล่ะว่าผมกับครูคบกันแบบไหนแน่ ผมเลยบอกพี่นพว่าไม่ได้คบกันแบบแฟนนะ เพราะครูจะแต่งงานอีกไม่กี่เดือนแล้ว พี่นพมองๆ ผมสักพักแล้วก็ให้ออกมา บอกว่าอย่าลืมใส่ถุงยางด้วยล่ะ แหม.. ผมไม่ได้ออกไปเพื่อจะไปทำอย่างนั้นเสียหน่อย พี่นพก็ คิดอะไรไม่รู้ ครูร่างกายอ่อนแอขนาดนั้น คงทำอะไรกับผมไม่ได้หรอก
   ครูขับรถมารับผมที่ถนนใหญ่ วันนี้ใบเตยในรถครูเป็นรูปดอกกุหลาบล่ะ ครูบอกแม่บ้านพับให้ ครูแต่งตัวเหมือนปกติ เสื้อผ้าฝ้ายสีออกขาวหน่อยๆ แต่คราวนี้ครูถักเปียมา ผมเลยถามครูว่าใครถักให้ ครูบอกว่าคู่หมั้นถักให้ ผมว่าถักสวยดี ครูถักเปียแล้วไม่มีเหมือนผู้หญิง เหมือนพวกนักบวช ครูหัวเราะหึๆ แล้วบอกว่าบวชแล้วเขาไม่ให้วาดรูป ครูเลยไม่บวชดีกว่า
   เราไม่ได้ไปทานข้าวที่ร้านอาหาร แต่ไปกินกันที่สวนสันติไชยปราการ ครูทำปิ่นโตมา บอกว่าอันนี้ทำเอง ให้คู่หมั้นสอนให้ ทานได้รึเปล่าครูก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมเขินนะ ครูอุตส่าห์ทำปิ่นโตมาเผื่อผมด้วย เป็นพะแนงหมูกับไข่เจียว ผมว่ากินได้ล่ะ
   เรานั่งกินข้าวกันตรงม้านั่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา ลมพัดโกรกดีเลยไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ ผมนั่งกินๆ อยู่ หันไปอีกทีครูนั่งสเก็ตช์รูปแล้ว ครูเหน็บสมุดสเก็ตช์เล่มเล็กๆ มาด้วยน่ะ สเก็ตช์รูปใครผมไม่อยากจะเดานะ เลยบอกว่าครูอิ่มแล้วเหรอ ครูบอกว่าอิ่มแล้ว ผมเลยบอกว่าครูกินไปนิดเดียวเอง ครูกินน้อยเลยผอมแบบนี้ไง เอางี้ดีกว่า ผมป้อนให้ ครูจะได้กินได้เยอะๆ ครูหัวเราะหึๆ แล้วบอกว่าไม่ต้อง ครูทานเองได้ แล้วครูก็ตักข้าวมาทานต่อ ผมว่าครูกำลังเขินอยู่แน่ๆ เลย
   ครูทานข้าวเพิ่มได้อีกหน่อยก็บอกว่าพอล่ะ ทานไม่ลงแล้ว ผมเลยปล่อยให้ครูสเก็ตช์รูปต่อ แล้วก็นั่งกินข้าวที่ครูทำมาให้จนหมดเลย ผมกินจุอยู่แล้วน่ะ พี่นพบอกว่าวัยกำลังโต หวังว่าผมคงไม่สูงจนชนกรอบประตูหรอกนะ
   ผมกินเสร็จก็ชะโงกมาดูว่าครูวาดรูปอะไร ครูเลยเขกหัวผมเบาๆ ทีหนึ่ง บอกว่าเวลาครูวาดอย่ารบกวนสมาธิ ผมเลยหันไปมองเรือด่วนในแม่น้ำแทน แอบคิดว่าครูเขินรึเปล่านะเนี่ยที่ผมแอบดูรูปวาดครู
   พอสักห้าโมงหกโมงครูก็ชวนผมกลับขึ้นรถ ตอนขึ้นรถครูให้สมุดสเก็ตช์ผมดู โห.. ครูวาดไปหลายรูปมากล่ะ มีทั้งรูปตอนที่ผมหันหน้ามาหาครู รูปตอนที่ผมนั่งเหม่อตอนกินข้าว รูปตอนที่ผมหันหลังมองแม่น้ำ ผมว่าสมองครูเหมือนกล้องถ่ายรูปจริงๆ นะ มือครูก็ด้วย ผมดูเสร็จก็หันมามองหน้าครู ครูขับรถอยู่น่ะ แต่ก็ยิ้มๆ นะ คงรู้ว่าผมมองอยู่
   ครูขับรถมาจอดตรงเชิงสะพานพระรามแปด ผมเพิ่งรู้ว่าตรงนี้มีที่ให้จอดรถด้วย ผมเลยถามครูว่าครูจะไปไหน ครูชี้ไปด้านบนแล้วบอกว่าครูอยากขึ้นไปดูวิวแม่น้ำตอนกลางคืนบนสะพาน แต่ขึ้นคนเดียวไม่ไหว ผมมองหน้าครูแล้วถามว่าครูเอาจริงเหรอ เพราะขนาดครูจะลุกออกจากรถยังต้องรอสักพักเลย ครูเลยหันมายิ้มๆ แล้วถามผมว่าผมจะขึ้นไปกับครูรึเปล่าล่ะ ถ้าผมขึ้นไปด้วย ครูก็ไหว
   ผมแอบเขินหน่อยหนึ่งนะ เลยบอกครูว่า งั้นผมแบกครูขึ้นไปเลยดีกว่า ครูบอกว่า ไม่ได้ ครูอยากเดินเอง ให้ผมช่วยประคองขึ้นไปก็พอ สุดท้ายผมเลยเดินขึ้นสะพานไปข้างๆ ครูนั่นแหละ
   ขึ้นไปได้ยี่สิบขั้น ครูก็หอบแล้ว ต้องยืนพักอยู่ครู่หนึ่ง ผมล่ะกลัวครูเป็นลมจริงๆ นะ แต่ครูก็ดื้อของครู บอกว่าอยากขึ้นไปด้วยขาตัวเอง ให้ผมคอยช่วยดูอย่าให้ครูล้มคว่ำไปก็พอ ผมเลยบอกว่าถ้าครูเป็นลมผมจะผายปอดนะ ครูบอกว่าถ้าไม่เคยทำเรียกรถพยาบาลเถอะ เดี๋ยวครูตายฟรี ผมบอกว่าลองทำเลยก็ได้ ตอนครูยังไม่เป็นลมนี่แหละ ครูหันมาหัวเราะหึๆ แบบหอบๆ แล้วบอกผมว่า ถ้าให้ผมทำครูคงเป็นลม เออ ไม่รู้ครูเขินรึเปล่านะ แต่ผมเขินสุดๆ เลยล่ะ
   ในที่สุดเราสองคนก็ขึ้นมาถึงด้านบนสะพานตอนพลบค่ำพอดี ครูยืนหอบอยู่พักหนึ่ง ผมเพิ่งรู้ว่าด้านบนมีทางเดินด้วย ปกตินั่งรถผ่านๆ ไม่ค่อยได้สังเกต ลมบนสะพานแรงพอสมควรเลย มิน่าล่ะ ครูถึงถักเปียมา กลัวผมยุ่งนี่เอง ผมถามว่าครูเคยขึ้นมาก่อนรึเปล่า ครูบอกเปล่า นี่ครั้งแรก เพราะจะมาเองก็คงเป็นลมแน่ จะหาคนมาด้วยก็ไม่รู้จะรบกวนใครดี รบกวนผมนี่แหละ ผมเลยบอกว่าผมยินดีให้ครูรบกวนเลยล่ะ แต่วันหลังให้ผมแบกครูขึ้นมาก็ได้ ผมแรงดี แบกไหวอยู่นะ เพราะครูผอมมาก
   ครูหัวเราะหึๆ แล้วบอกว่าอยากวาดรูปผมเดินเล่นบนสะพาน ผมเลยถามครูว่าอยากให้ผมกระโดดโลดเต้นด้วยรึเปล่า ครูบอกว่าถ้าแรงเหลือก็เอาสิ แหม แต่ผมอายคนอยู่นะ จู่ๆ จะให้กระโดดแบบไม่มีสาเหตุก็ยังไงๆ  ผมเลยเดินๆ หันไปดูครูบ้างเป็นระยะๆ เผื่อครูเป็นลมจะได้ไปช่วยทัน ครูถือสมุดสเก็ตช์เล่มเดิมนั่นแหละ ผมเดินไปได้สักพักก็หันกลับมา นึกสนุกวิ่งกระโจนเข้าใส่ครูเลยนะ ครูทำหน้าตกใจแบบคนลืมง่วง เกือบทำสมุดสเก็ตช์กับดินสอหล่นแน่ะตอนผมกระโดดใส่ ผมเลยรับไว้ทั้งครูทั้งสมุดเลย
   ครูเกาะไหล่ผมแน่นเลย พอหายตกใจก็หัวเราะหึๆ แล้วยิ้มออกมา ผมก็ยิ้มให้ครูนะ จากนั้นครูก็หยิกแก้มผม บอกว่าน่าตีให้ตายจริงๆ ผมว่าถ้าครูตีผม ครูคงตายก่อนผมแน่
   ครูสเก็ตช์รูปต่ออีกสักพัก แต่ไม่ยอมให้ผมยืนดู ผมเลยไปเดินเล่นต่อ แม่น้ำเจ้าพระยากลางคืนก็สวยดีเหมือนกัน พอสักสามทุ่มครูก็ชวนกลับ
   ตอนกลับมาที่บ้านครูไม่ได้ให้สมุดสเก็ตช์เล่มนั้นผมล่ะ สงสัยครูจะอยากเป็นเป็นที่ระลึก ผมเองก็อยากให้ครูเก็บเป็นที่ระลึกเหมือนกัน
------------------------------------------------

[iforgive]

ยาวสะใจ  สุดท้ายก็หลงรักคุณครูอีกแล้วนะนพ
ตอนนี้รอ ๆ ๆ ๆ อยากอ่านตอนนพเจอคุณไพชะมัด