หัวข้อ: [เรื่องเบาๆ]Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : จบ P22 6/07/2554(รุ่นพ่อ?vsรุ่นลูก?)

[dog]

ตั้งแต่อ่านนิยายมาไม่เคยอ่านไดอารี่แล้วเพลินได้เท่าของตานพเลยคะ
บรรยายได้สนุกมาก มีทั้งสุข เศร้า ซึ้ง ครบทุกรสเลย
แบบอยากเขียนไดอารี่ของตัวเองมั่งเลยอะ จะได้เอาไว้อ่านตอนแก่ตัวไปแล้ว
คงจะสนุกน่าดูเลยเนอะ
555

ตอนหน้าได้เจอคุรไพแล้ว อยากอ่านที่สุดเลย หุหุ

[Acacha]

ครูพิสุทธิ์ นอกจากเป็นครูศิลปะแล้วยังเป็นหมอดูด้วย 

[yeyong]

รูปคุณไพฑูรย์ที่ใส่เสื้อสีชมพูเนี่ย ให้ออร่าเคะแล้วค่ะ เหมือนราชินีเคะเลยอ่ะ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ

ลุ้นตอนหน้าอยากรู้ความรู้สึกของนพเวลาแรกพบกับคุณไพฑูรย์
แบบนี้เรียกว่าไม่ชอบแบบไหน ก็ได้แบบนั้น หุหุหุ

[SuSaya]

น้ำตาซึมอีกแล้ว...อย่างน้อยครูพิสุทธิ์ก็ดูมีความสุขดีอ่ะนะ ยังไม่ขาดการติดต่อกับนพด้วย
ตอนหน้านพจะได้เจอคุณไพฑูรแล้ว...ลุ้นอ่ะ งานนี้มีกลืนน้ำลายตัวเองครูพิสุทธิ์ได้หัวเราะ หึหึ อีกแน่เลย(ดูดวงแม่นนะเนี่ย)
อยากเห็นหน้ารูปพี่นพกับลูกครูพิสุทธิ์จังเลยค่ะ...ท่าทางจะน่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ
ภาพครูต้าต่างจากที่คิดนิดหน่อย แต่อิมเมจค่อนข้างตรงเลย ส่วนครูพิสุทธิ์ดูมีเสน่ห์มาก ๆ เลยค่ะ

[LadyOneStar]

ตอนหน้านะค่ะ
อิอิ
รออยู่ค่ะ

[Cc-kun]

รุปตอนลุงไพว่ายน้ำทำเอาตกใจรริงๆนะเนี่ย
มาดเมะชัดๆ
แต่เอ.  สงสัยมานานแล้วว่าตกลงลุงแกมีชื่อเล่นมั้ยอ่ะเห็นว่าคำว่าไพนี่เป็นแค่คำนำหน้าชื่อจริงนิ
รูปลุงไพในชุดชมพูน่ารักเชียวหุๆๆๆ

[yayee2]

ต้องมอบ :L2:แสดงความยินดีกับนพด้วยคนแล้ว แต่คงไม่สวยเท่าช่อของครูพิสุทธิ์หรอกนะ
ตอนต่อไปก็คงได้รู้แล้วนะคะว่านพเจอคุณไพฑุรย์ครั้งแรกที่ไหน อย่างไร แล้วรู้สึกยังไง
แล้วพอรู้อายุของคุณไพฑูรย์ว่าห่างกับตัวเองมาาาาาก ราวพ่อลูกกัน จะคิดถึงคำทำนายแบบไหน อิ อิ
ป.ล.ชอบรูปตัวละครทุกตัวเลยค่ะ จะมีใครว่าดิฉันแปลกคนไหมเนี่ย ถ้าดิฉันจะบอกว่าชอบรูปครูพิสุทธิ์เป็นพิเศษ

[juon]

^
^
ครูพิสุทธิ์เป็นคนมีเสน่ห์นะคะ ชอบไม่แปลกหรอกค่ะ คนเขียนยังชอบเลยค่ะ หุๆ

[SuSaya]

รูปฟ่งขาวดำ มีในเล่ม1ค่ะ(จริงๆ ก็มีแทบทุกเล่ม ฮ่ะๆ ) รูปที่ขึ้นปกเล่ม5 เป็นคู่ของวรุตกับอิทธิเดชนะคะ

เป็นนิยายในเล้ารึเปล่าคะ?...ทำไมหาในนิยายที่จบแล้วไม่เจอล่ะ อยากอ่านอ่ะ

[juon]

^
^
ลงในเล้าค่ะ ชื่อเรื่อง "My neighbor is a spy คนข้างห้อมผมเป็นสายลับ" ค่ะ แต่ยังลงไม่จบน่ะค่ะ เพราะยาว(พอดีลงเนื้อหาฉบับรวมเล่มในเล้าด้วย เลยต้องรอเนื้อหาอีดิทก่อนลงต่อน่ะค่ะ)

แปะลิ้งให้แล้วกันค่ะ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25823.0

[golove2]

รูปก็สวย เรื่องก็สนุก

ตอนหน้าได้เจอคุณไพฑูรย์แล้ว

     

[RanJeri]

ดีใจถึงจะแยกกันไปแต่ก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อกัน

วิ้ว วิ้ว 

ตอนหน้าจะได้เจอคุณไพแล้ว

[love2y]

แอบสงสัยเบาเบา... ว่าเอ้รักนพแบบไหนกันแน่ อิอิ

อ่านตอนนี้จบ ยิ่งหลงรักครูพิสุทธิ์ ชอบรูปวาดด้วย >_<

แอบเสียน้ำตานิดนิด ตอนนพไปลาครูพิสุทธิ์ T^T

[dahlia]

ใจลึกๆ ชักไม่อยากให้เปี๊ยกคู่กับลุงแกแล้วสิ อยากให้คู่กับครูพิสุทธิ์มากกว่าอีกนะเนี่ย อ่านนิยายมาตั้งเยอะ เพิ่งมาน้ำตาซึมเอาเพราะครูพิสุทธิ์นี่เอง 

[fuku]

เสป็กของนพนี่ตายตัวมากเลยเนาะ
แล้วทุกคนก็รักนพ  เพราะนพ"น่ารัก"

อยากอ่านตอนที่เจอคุณไพฑูรย์แว๊บแรกจริงๆ


เป็นการอ่านที่เหมือนแอบอ่านไดอารี่ของนพเลยอ่ะ รู้สึกผิดแต่หยุดอ่านไม่ได้

[Piaanie]

ตอนหน้าเจอลุงแล้วใช่ไม๊นี่

[SuSaya]

แปะลิ้งให้แล้วกันค่ะ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25823.0

ขอบคุณค่ะ...เดี๋ยวขอตามไปอ่านก่อน

[butterfly_bee]

นพจะได้เจอคุณไพฑูรย์แล้วว
อยากรู้ว่าความรู้สึกของนพตอนเจอคุณไพฑูรย์ครั้งแรกจะเป็นไง
จะรักแรกพบเลยรึเปล่า

[MokGaLaKom]

รอตอนหน้า คิดถึงคุณไพมากมาย

[TanyaPuech]

 

รอตอนหน้า

[akiko]

รอคุณไพ

[punchnaja]

เอ้เจ๋งมากอ่ะ ชอบบบบ สารภาพแบบไม่หวังอะไรจริงๆ ส่วนครูพิสุทธิ์ก็ป็นความทรงจำที่สวยงามT^Tลึกซึ้ง!

[kun]

น้องไพจะมาแล้ว อีกนึดเดียว อิอิ

[juon]

**กลับมาแล้วค่า มาต่อตอนที่รอคอยแล้ว อิอิ
-----------------------------------------
บันทึกของนายนพรัตน์ (ช่วงที่7)
   31 ธันวาคม 255x
   เผลอแป๊บๆ ก็เรียนจบมาจะสองปีแล้ว ชีวิตผมราบรื่นดี ได้ทำงานเป็นผู้ช่วยพี่นพสมใจ แล้วก็รับงานฟรีแลนซ์บ้าง อันนี้พี่นพบังคับให้ทำล่ะ บอกว่าให้ผมลองทำอย่างอื่นดู เผื่อจะชอบ แน่ะ พี่นพไม่อยากได้ผู้ช่วยแบบผมหรือไงนะ แต่ทำฟรีแลนซ์ก็ดี วันก่อนได้เจอเอ้ด้วยล่ะ มันทำงานเป็นออกาไนซ์อยู่บริษัทQนี่เอง ไม่เจอกันเกือบหกปี มันเลิกย้อมหัวทองแล้ว แต่เจาะหูเหมือนเดิม พอมันเจอผมก็ยิ้มๆ ผมก็ยิ้มๆ แล้วบอกว่านางในฝันมันน่ะ ผมเจอแล้วนะ มันเลยบอกผมว่า ยกให้ ตอนนี้มันเจอคนอื่นแล้ว ผมเลยทุบมันไปทีหนึ่ง แล้วบอกมันว่าดีว่ะที่เจอแล้ว ผมสิยังหาไม่เจอเลย มันมองผมอึ้งๆ แล้วถามว่าพูดจริงดิ ผมบอกจริง เรียนจบมาจะสองปีแล้วผมยังหาแฟนไม่ได้เลย ไม่ถูกสเป็กสักคน มันหัวเราะ แล้วบอกว่า สงสัยผมรอคู่ฟ้าส่งมาเกิดอยู่ เออ เป็นอย่างมันพูดก็ดีนะ ดีกว่าคู่ผมรอผมมาเกิด อันนี้คงจะดูสยองไป
-----------------------------------------------------------
   18 มกราคม 255x
   พี่บอยย้ายไปเปิดร้านอาหารใหม่ หลังจากโดนเจ้าของที่เดิมขึ้นค่าเช่า ผมกับพี่นัทเห็นด้วยสุดๆ ว่าพี่บอยย้ายเลย อยู่ให้เขาโขกสับทำไม พี่บอยก็เลยย้าย แต่คราวนี้ไกลที่ทำงานผมพอสมควร แต่เอาเถอะ พี่บอยย้ายร้านทั้งที ผมต้องมาสิ ค่าที่ผมกินฟรีร้านพี่บอยไปเยอะ ก็พี่บอมบ์แฟนพี่บอยที่เป็นกุ๊กทำอาหารอร่อยสุดๆ นี่นา
   พี่นัทมาช่วงบ่ายๆ บอกว่ามาเปิดแถวนี้ดีมาก เพราะใกล้ที่ทำงาน เดี๋ยวจะมาอุดหนุนบ่อยๆ พี่บอยบอกว่าขอให้สมพรปาก อย่าลืมชวนเพื่อนมาทานกันเยอะๆ ล่ะ ผมเห็นด้วยนะ ย้ายร้านอาหารใหม่ทีมันลำบากเรื่องหาลูกค้าจริงๆ แต่พี่บอยมีลูกค้าประจำเยอะนะ เปิดร้านวันแรกผมยังเห็นลูกค้าเก่าตามมากินเยอะแยะเลย กิจการพี่บอยรุ่งแน่ รับรองได้
---------------------------------------------------------------
   13 มีนาคม 255x
   พี่บอยเปิดร้านมาสามเดือนแล้ว ผมแวะมาช่วยบ้างเสาร์อาทิตย์ เพราะติดใจกับข้าวฝีมือพี่บอมบ์ อย่างกับคนติดฝิ่นแน่ะ ไม่ได้กินอาทิตย์ไหน นอนไม่หลับเลยนะเนี่ย พี่บอยบอกเวอร์ นี่ถ้าไม่รู้จักกันดี จะบอกว่าผมริอาจจะจีบพี่บอมบ์แล้วนะเนี่ย ผมเลยเถียงว่าอย่างพี่บอมบ์ยังแก่ไม่พอหรอก เนื้อคู่ผมต้องรุ่นพ่อ มีครูเคยดูดวงให้ผมแบบนี้ ผมเลยกะว่าอยู่เป็นโสดดีกว่า พี่บอมบ์ที่ผัดข้าวให้ผมอยู่เลยตะโกนมาว่า พี่ก็ไม่พิศวาสเปี๊ยกเหมือนกันแหละ เพราะไม่เปี๊ยกเลยสักนิด พี่บอยบอกว่าถ้าพี่บอมบ์กับผมคบกันจริง เตียงพังแน่ ดูขนาดแต่ละคนแล้ว ส่งไปเล่นมวยปล้ำน่าจะรุ่ง ผม ขำท้องแข็งเลย คุยๆ กันอยู่พี่นัทก็เดินเข้ามา เลยถูกพี่บอยแซวว่า ไหนบอกว่าจะหาลูกค้ามาให้ไง สามเดือนโผล่มาไม่กี่หนเอง พี่นัททำหน้าหงิกๆ แล้วบอกว่า พามาแล้ว แต่ไม่กล้าพามาวันธรรมดา เพราะจอมโหดที่บริษัทชอบมากินข้าวที่นี่
ผมกับพี่บอยเลยถามว่าเจ้านายดุมากเลยเหรอ ที่ทำงานน่ะ พี่นัทบอกว่า บอสใหญ่น่ะไม่ดุ แต่คนที่เป็นผู้บริหารฝ่ายทรัพยากรบุคคลอ่ะดุโคตรๆ อย่างกับยักษ์กับมาร พี่บอยขำใหญ่ บอกว่าเกิดมาเพิ่งเห็นนัทกลัวใครนี่แหละ พี่นัทเลยบอกว่า ต้องไปลองเองแล้วจะรู้ฤทธิ์เดชแก พี่บอยเลยบอกว่า ว่างๆ แวะมาชี้ให้ดูหน่อยสิ อยากเห็นหน้ายักษ์หน้ามาร พี่นัทบอก ไม่เอา ไม่อยากเสี่ยงตาย ผมเลยบอกว่าน่ากลัวขนาดนั้นเลยนะ พี่นพทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลยังไม่ดุเลย พี่นัทบอกว่า รายนี้ดุยิ่งกว่าหมา ร้ายยิ่งกว่าเสือ ผมกับพี่นัทเลยถามว่าแกอายุเท่าไหร่แล้วน่ะ นึกกันในใจว่าคงจะห้าสิบหกสิบแล้ว พี่นัทบอกว่าสี่สิบต้นๆ พี่บอยไม่รู้นึกไร หันมาแซวผมนะว่าไม่แน่อาจจะเป็นเนื้อคู่ผมก็ได้ ผมเกือบต่อยพี่บอยเลยนะ จะบ้าเรอะ สี่สิบกว่า ผมไม่เอาหรอก แถมดุเป็นยักษ์เป็นมาร ผมขอเป็นโสด เป็นโสดจนตายเลยดีกว่า พี่บอยพูดอะไรไม่รู้ ทำร้ายจิตใจผมจริงๆ เลยนะเนี่ย
-------------------------------------------------------
   16 มิถุนายน 255x
   วันนี้ฝนตกหนัก เลยพาลูกค้ามาแวะทานข้าวที่ร้านพี่บอย เพราะขับรถผ่านพอดี ปกติผมไม่ค่อยได้แวะมาร้านวันธรรมดานะ มันไกลที่ทำงาน พอมาจริงก็เพิ่งรู้ว่าร้านพี่บอยขายดีเหมือนเดิมล่ะ คนเต็มร้านเลย
   พอพี่บอยรู้ว่าผมพาลูกค้ามา รีบออกมารับ บอกว่าเปี๊ยกรอแป๊บหนึ่งนะ มีลูกค้าคนหนึ่งจะลุกแล้ว ผมเลยยืนรอ ร้านอาหารพี่บอยกึ่งกลางแจ้งกึ่งในร่มนะ คือมีทั้งที่เป็นโต๊ะเรียงกันยาวใต้หลังคาเลย กับที่เป็นซุ้ม แต่ซุ้มน่ะซุ้มใหญ่พอควรล่ะ ชนิดที่ว่าฝนตกไม่มีเปียก
    พี่บอยเรียกเด็กมายืนกางร่มให้พวกผม รอต่อโต๊ะ บอกว่าลูกค้าคนนี้ตรงเวลาน่ะ เดี๋ยวก็ลุกแล้ว บอกว่าอยู่ซุ้มมุม ฝนตกหนักใช้ได้เลยล่ะ ผมเลยไม่เห็นว่าหน้าตายังไง แต่ก็คิดว่าเขาไม่ต้องรีบลุกมากก็ได้ เดี๋ยวจะเปียกเอา
   สักพักเขาก็ลุกนะ เหมือนจะเป็นผู้ชาย เพราะใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนๆ กางเกงสแล็กสีดำ สูงสักร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ เห็นจะได้ แต่ตัวเล็กอยู่ แบบว่าโครงสร้างไม่ใหญ่มากน่ะ ตอนเขาลุกฝนซาพอดี ผมเลยได้มองเขาหน่อยหนึ่ง ผมมองไม่ชัดเพราะต้องป้องฝนให้ลูกค้า รู้แต่ผิวเขาขาวมาก มือเรียวสวยเลย เห็นหน้าไม่ชัดหรอก เพราะร่มบัง แต่ขนาดฝนตกนะ เขายังเดินตัวตรงสวยเลยล่ะ ดูเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองดีจัง
   ผมเลี้ยงข้าวลูกค้าเสร็จ กลับมาบริษัทแล้ว ยังติดใจเรื่องคนที่ลุกไปก่อนหน้าผมไม่หาย ไม่รู้สิ ผมเห็นเขาแค่มือเท่านั้นเองนะ แต่ทำไมติดใจขนาดนี้ก็ไม่รู้ ไว้พรุ่งนี้แวะไปถามพี่บอยดูดีกว่า เพราะฟังจากที่พี่บอยพูด เหมือนจะเป็นลูกค้าประจำ
-----------------------------------------------------------
   17 มิถุนายน 255x
   ผมมาหาพี่บอยที่ร้าน ถามเรื่องลูกค้าคนนั้น พี่บอยทำหน้าแปลกใจ แล้วแซวว่าผมชอบเหรอ ผมบอกเปล่า แค่ติดใจ บอกไม่ถูกเหมือนกัน เพราะหน้ายังไม่เห็นเลย พี่บอยเลยบอกว่าเขาทำงานอยู่บริษัทใกล้ๆ นี่แหละ ปกติจะมาวันธรรมดา วันนี้วันเสาร์ ผมมาก็ไม่เจอหรอก
   ผมผิดหวังหน่อยๆ แต่ก็คิดว่าแค่คนที่ยังไม่เห็นหน้าเลยผมจะติดใจอะไรนักหนานะ เลยบอกพี่บอยว่าไม่เป็นไร ถ้าดวงสมพงศ์กันผมคงได้เจอเขาอีกแหละ พี่บอยยิ้มๆ แล้วบอกว่าทำไมต้องรอดวง พึ่งตัวเองบ้างสิ วันจันทร์มาเลย เพราะปกติวันจันทร์เขาจะมาทุกที
   ดูพี่บอยสิ จะเชียร์ผมทั้งที เชียร์กับคนที่ไม่รู้ว่าใครด้วยนะ เชื่อพี่เขาเลย
-------------------------------------------------------------
   19 มิถุนายน 255x
   ผมขับรถมาร้านพี่บอย เพราะวันนี้งานไม่ค่อยเยอะ นั่งว่างๆ เลยมาร้านพี่บอยดีกว่า เผื่อจะเจอกับลูกค้าคนนั้น ผมก็จริงๆ เลยนะ เห็นแค่มือยังจะติดใจขนาดนี้ หรือว่าผมจะเจอเนื้อคู่เข้าแล้ว แต่ครูพิสุทธิ์บอกว่าเนื้อคู่ผมต้องรุ่นพ่อ ไม่หรอกน่า ผมเห็นแต่มือก็จริง แต่มือเขายังเรียบตึงอยู่เลย ดูไงไม่น่าอายุเกินสามสิบต้นๆ ผมอยากลองเจอหน้าเขาสักที จะได้รู้ว่าหน้าตายังไงกันแน่
   พอเห็นหน้าผมพี่บอยก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ บอกว่าแน่ะ ติดใจแค่มือจริงๆ ด้วย ผมเลยเถียงว่าผมว่างต่างหาก เลยแวะมา พี่บอยบอกว่า มาได้เวลา เขามาแล้ว นั่งอยู่โต๊ะเดิมน่ะ จะเข้าไปคุยเลยมั้ย ผมเลยบอกว่าใจเย็นพี่ หน้าผมยังไม่เคยเห็นเลย จะให้เดินเข้าไปคุยได้ไง ขอดูหน้าก่อนก็แล้วกัน พี่บอยเลยพาผมเดินไปดู แต่จะเดินไปยืนดูเลยก็น่าเกลียด ผมเลยทำทีเป็นเดินผ่านๆ
   โห... ขาวสุดๆ เลยล่ะ ผู้ชายนะ แต่ขาวจั๊วะ ขนาดใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวติดกระดุมถึงคอยังรู้สึกเลยว่าขาวมาก ปากสีชมพูเลยล่ะ แต่มีอายุพอสมควรแล้ว ผมว่าสักสามสิบต้นๆ ได้
   ขาวอย่างเดียวไม่ว่า หล่อสุดๆ ผมว่าผมเห็นคนมาเยอะนะ ทำงานกับพี่นพเห็นคนหลายแบบ หล่อๆ ก็มี แต่คนนี้แบบว่าหล่อมาก ขนาดผมตั้งใจตอนแรกว่าจะทำเนียนเดินผ่าน ยังต้องชะงักมองหน้าเขาเลยน่ะ ตอนนั้นเขาก้มอยู่ กำลังกินข้าว ท่าทางดูเรียบร้อยสุดๆ มือเรียวไม่มีรอยแตกตรงข้อเลย สักพักเขาก็เงยขึ้นมา เขาหล่อจริงๆ นั่นแหละ คางเรียว จมูกโด่งสวยเลย แต่ตานี่สิ ดุสุดๆ เหมือนเขาจะไม่พอใจที่เห็นผมหยุดมอง ผมเลยรีบเดินจ้ำออกมาเลย
   พอเดินกลับมาพี่บอยถามหน้าระรื่นว่าเป็นไง ผมตอบไม่ถูกเลยล่ะ เขาหล่อมากนะ แบบว่าหน้าตาดีชนิดใครเห็นต้องเหลียวหลังมองแน่ แต่ตาดุ ดุมากเลย ดุจนต้องรีบเดินหนีเลยล่ะ
   พอเห็นผมยืนอึ้งพี่บอยเลยแซวใหญ่ บอกว่าปิ๊งเลยล่ะสิ ผมยังอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่อีกพัก ถึงพอพูดออกไปได้ บอกพี่บอยว่าเขาหล่ออยู่หรอกนะ แต่ผมคงสู้ไม่ไหว ตาดุขนาดนั้น ผมว่าเขาดุแน่ แถมอายุก็เยอะอยู่ ผมจะจีบยังไงไหว พี่บอยก็เชียร์อีก บอกไม่ลองไม่รู้ จะรอคนรุ่นพ่อหรือไง เออแน่ะ พี่บอยนะพี่บอย เข้าใจจี้จุดผมจริงๆ ผมไม่รอคนรุ่นพ่อหรอกนะ เจอคนรุ่นพ่อ ผมขอยอมเป็นโสด แต่ผมก็ไม่สิ้นคิดขนาดจะเข้าไปโดนคนรุ่นพี่ตะเพิดใส่ฟรีๆ หรอกนะ ขอผมอยู่สงบๆ ของผมไปดีกว่า
---------------------------------------------------------
   20 มิถุนายน 255x
   เมื่อคืนนอนไม่หลับ นึกอยากเจอผู้ชายตาดุๆ คนนั้นอยู่ทั้งคืน เช้าเลยตื่นสายโด่ง พี่นพโทรมาถามว่าไม่สบายเหรอ ผมไม่รู้จะบอกว่าไงเลยบอกไปตามตรงว่าเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ พี่นพเลยถามว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือไง ผมจะตอบว่าไงดีล่ะ บอกว่าไปติดใจใครไม่รู้ที่ร้านพี่บอยจนนอนไม่หลับ พี่นพคงเครียดต่อจากผมแน่ ผมเลยต้องโกหกไปว่าสงสัยผมจะเครียดสะสมล่ะมั้ง พี่นพเลยบอกงั้นหยุดพักสักวันก็ได้ เพราะวันลาผมยังครบดี ไม่เคยใช้เลย หัดใช้ซะบ้าง
   ผมแอบอายเหมือนกันนะที่โกหกพี่นพไปแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้จะพูดไงนี่ วันนี้เลยได้หยุด ผมอยู่บ้านว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เลยขับรถไปที่ร้านพี่บอยอีก สงสัยจะติดใจคนคนนั้นจริงๆ นั่นแหละ
   คราวนี้พอพี่บอยเห็นหน้าผมก็ขำทันที ตะโกนบอกพี่บอมบ์ว่า เปี๊ยกมันติดใจลูกค้าเราแหละ หยุดงานมาดูเลยเนี่ย ผมเลยเถียงว่าผมหยุดเพราะตื่นสาย พี่บอยเลยถามว่าทำไมตื่นสาย ผมเลยบอกว่านอนไม่หลับ พี่บอยยิงคำถามตรงประเด็นทันที ว่าเพราะคิดถึงคนขาวๆ คนนั้นใช่ไหมล่ะ ผมก็อึ้งสิ จะตอบไงล่ะ เรื่องจริงเถียงไม่ออกเลย พี่บอยขำก๊ากอีก เรียกพี่บอมบ์ออกมา บอกว่าบอมบ์ แย่แล้วล่ะ เปี๊ยกไม่ติดใจกับข้าวฝีมือบอมบ์แล้ว ติดใจลูกค้าที่บอมบ์ทำกับข้าวให้แทน พี่บอมบ์เลยบอกว่า เปี๊ยกมาเป็นผู้ช่วยในครัวมั้ย เผื่อจะได้ทำกับข้าวจีบเขา ผมเลยบอกว่าพี่ ครัวพี่จะพังก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรน่ะสิ อยากรู้ฤทธิ์เดชฝีมือทำครัวผม ดูพี่นพเอาก็ได้ พี่ๆ สองคนรีบพยักหน้าทันที พี่บอยเลยให้ผมช่วยดูเคาน์เตอร์คิดเงิน
   วันนี้เขาก็มาอีกแล้วล่ะ คราวนี้ผมได้เห็นเขาตั้งแต่ลงรถเดินมาที่ร้านเลย เพราะเคาน์เตอร์อยู่ใกล้ประตูร้านพอดี
   เขานั่งแท็กซี่มานะ แต่ท่าทางดูภูมิฐานมาก จนผมคิดว่ารถเขาอาจจะเสียเลยต้องใช้แท็กซี่ แต่พี่บอยบอกว่าเขานั่งแท็กซี่มาประจำ
   เขาเดินตัวตรงสง่ามากเลยล่ะ หวีผมเรียบร้อย ผมว่าเขาทำผมเหมือนคนอายุสี่สิบเลยนะ ทั้งๆ ที่เพิ่งอายุแค่สามสิบต้นๆ เอง ใส่เสื้อเชิ้ตติดกระดุมถึงคออีกแล้ว ผูกเน็กไทสีน้ำตาล เข้ากับเสื้อสีครีมอ่อนดีหรอก ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบแต่งตัวฉูดฉาดนะ แต่ทั้งเสื้อทั้งกางเกงรีดเรียบจนเห็นเป็นรอยจีบเลย ดูก็รู้ว่าเป็นคนเนี๊ยบสุดๆ
   เขานั่งโต๊ะตัวเดิม แล้วก็สั่งอาหาร ผมอยากรู้จังว่าเขาชอบทานอะไร พอเด็กเดินเอาเมนูมาส่งผมเลยแอบดู ตายล่ะ ชอบกินคล้ายๆ ผมเลย ผมแอบเขิน นึกว่าอาจจะเจอเนื้อคู่ก็ได้นะ อย่างน้อยก็ชอบกินอะไรตรงกัน แต่ก็รีบด่าตัวเองว่าผมนี่เพ้อเจ้อจนอายุยี่สิบกว่าจริงๆ ยืนมองเขาเฉยๆ ยังไม่พอ มาจินตนาการอะไรแบบนี้อีก เลยรีบเอาเมนูไปส่งพี่บอมบ์ แล้วก็ออกมายืนที่เคาน์เตอร์ รอลูกค้าคนอื่นต่อ
   แต่ไม่รู้เป็นอะไร ตามันจ้องจะหันไปมองเขาคนนั้นทุกที จนพี่บอยมาไล่ บอกว่าไม่ต้องเฝ้าแล้ว ไปนั่งมองให้พอใจเลย โห... ถึงผมจะอยากมองนะ แต่ถ้าให้ไปนั่งจ้องตรงๆ ผมไม่กล้าหรอก ยังไม่หน้าหนาขนาดนั้น ให้ไปนั่งแอบมองก็ดูโรคจิตอีก พี่บอยเลยบอกว่าที่ทำอยู่นี่ก็โรคจิตแล้ว อยากคุยก็เดินไปทักเลยสิ ผมบอกว่าจะทักอะไรล่ะ รู้จักก็ไม่รู้จัก แถมเขาดูดุขนาดนั้น ผมไม่อยากถูกไล่ออกมาหรอกนะ
   พี่บอยไม่ฟัง ลากผมออกจากเคาน์เตอร์ บอกว่าเดินไปเลย เหนียมอะไร ตัวเองก็หน้าตาดี คารมเป็นเลิศ อยากจีบใครก็จีบติดอยู่แล้ว แหม...เชียร์จริง ตัวเองมีคู่แล้วก็พูดได้สิ อย่างผมน่ะ ถึงจะถูกนินทาว่าทำตัวเป็นเพลย์บอยตั้งแต่อายุยี่สิบกว่า แต่ผมก็ตั้งใจของผมนะว่าจะครองโสดไปตลอดชีวิต ถ้าต้องรักกับคนรุ่นพ่อ ก็เลยไม่คบกับใครจริงจังสักที แถมหาคนถูกใจรุ่นเดียวกันก็ไม่เจอ คราวนี้เจอถูกใจทั้งที ดันเป็นคนที่ดูน่ากลัวขนาดนี้อีก เออ ผมยอมรับว่าคงปิ๊งเขาแล้วล่ะ แต่ไม่กล้าจีบเลยนี่สิ กลัวถูกเขาไล่ กลัวอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม แย่จริงผม กลับไปกลัวเหมือนตอนเป็นเด็กม.ต้นอีกแล้วสิเนี่ย
   ผมโดนพี่บอยผลักออกมานอกเคาน์เตอร์ ออกมายืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะทำอะไรต่อ เลยกะว่าจะทำเนียนเดินผ่านเขาอีกรอบ เอ่อ.. ผมรู้หรอกนะว่าดูโรคจิต แต่อยากมองหน้าเขานี่ เขาหล่อ.. สวยเลยล่ะ แถมมาคนเดียว ไม่รู้เขามีแฟนแล้วหรือยังนะ แต่ดูดุๆ แบบนี้อาจจะยังไม่มีก็ได้
   ผมคิดฟุ้งซ่านของผมไปเรื่อย เดินไปก็ชำเลืองมองเขาไป เขาก็มองผมนะ พอผมเดินผ่าน เขาก็ถามว่าไม่มีที่นั่งเหรอ เสียงเขาไม่ทุ้มไม่แหลมนะ ไม่ดุมาก แต่เย็นชาน่ะใช่เลย เสียงราบเรียบสุดๆ ผมอึ้งอยู่พักหนึ่ง หันซ้ายหันขวา เพิ่งเห็นว่าโต๊ะเต็ม เลยเนียนพยักหน้าไป
เขาเลยบอกว่านั่งตรงข้ามเขาก็ได้
   ผมใจเต้นเป็นรัวกลองเลยล่ะ เห็นเขาตาดุๆ แต่ก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย เรียกผมนั่งเพราะคิดว่าผมไม่มีที่นั่ง ผมเลยเนียนเรียกเด็กมาสั่งข้าว ทั้งๆ ที่ยังไม่หิวสักนิด จงใจสั่งแบบเดียวกับเขานั่นล่ะ แต่เอาเถอะ ถึงไม่รู้ ผมก็ชอบกินของผมอยู่แล้ว
   พอได้ยินผมสั่ง เขาเงยหน้ามองผมหน่อยหนึ่ง ผมล่ะแอบตื่นเต้นเลยว่าเขาจะทักผมว่าชอบอะไรเหมือนกันรึเปล่านะ ผมจะได้เปิดประเด็นสนทนาต่อ แต่ก็เปล่า เขามองเฉยๆ แล้วก็หันไปทางอื่น ผมก็เลยได้แต่นั่งตัวแข็ง มองไปทางอื่นบ้าง แต่แอบเหลือบมองเขาตลอดเลย
   คนอะไรไม่รู้ หน้าตาดีสุดๆ ขาวก็ขาว ผิวเนียนเรียบเลย ไฝสักเม็ดยังไม่เห็น ตาคม จมูกโด่ง ปากสวยสีชมพูเลยล่ะ ผมคิดเลยนะว่าเวลาจูบคงรู้สึกดีน่าดู เออ ผมนี่ก็น่าเกลียดจริง กล้าคิดอะไรแบบนี้กับคนที่ไม่เคยรู้จักด้วย แค่คุยผมยังไม่กล้าคุยเลย ยังจะหน้าด้านไปนึกถึงเรื่องจูบ อาการหนักแล้วนะผมเนี่ย
   ข้าวผมได้หลังจากเขาสักพัก เขาเลิกคิ้วมอง แต่ก็ไม่พูดอะไร ผมก็เลยได้แต่นั่งกินเงียบๆ ไม่กล้าพูดอะไรเหมือนกัน สักพักเขาก็เรียกเก็บเงิน แล้วก็เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก ผมว่าเขาคงไม่ค่อยชอบพูดล่ะ ส่วนผมน่ะชอบนะ แต่เจอเขาแล้วพูดไม่ออกสักคำ
   กินเสร็จพี่บอยรีบมาถามว่าเป็นไงบ้าง ผมกัดปาก ไม่รู้จะตอบว่าอะไร พี่บอยบอกว่าผมท่าจะแย่ ใบ้กินซะแล้ว แค่นั่งด้วยเฉยๆ ก็หน้าแดงเป็นแตงโมเลย เออ ผมเขินของผมจริงๆ นะเนี่ย โตจนอายุยี่สิบสองจะยี่สิบสามเข้าไปแล้ว ยังจะเขินแบบนี้อยู่อีก แต่ผมเขินจริงๆ นั่นแหละ เขินเขาทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมคงจะแย่แล้วจริงๆ
----------------------------------------------------
   29 มิถุนายน 255x
   ตอนเที่ยงผมไปวนเวียนอยู่ร้านพี่บอยหลายวัน เพื่อเจอหน้าผู้ชายคนนั้น แค่เจอเฉยๆ น่ะ ยังไม่ได้คุยอีกเลย ไปมองเขาเฉยๆ เลยกลับมาทำงานสาย จนพี่นพเริ่มถาม วันนี้เลยต้องกินข้าวแถวๆ บริษัท แต่ก็ไม่วายนึกถึงเขาอยู่ดี อยากรู้ว่าเขาชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน ทำงานอะไรกันแน่ พี่บอยบอกว่าเขาทำงานอยู่บริษัทใกล้ๆ ผมเลยนึกว่ามีใครทำงานอยู่บริษัทใกล้ๆ บ้างนะ เหมือนพี่นัทจะเคยบอกว่าทำงานอยู่แถวนั้นนี่นา ผมลองถามพี่นัทดีกว่า
   พอเลิกงานผมก็โทรถามพี่นัทว่า พี่นัทรู้จักผู้ชายอายุสักสามสิบกว่าๆ ขาวๆ ตัวเล็กๆ หล่อๆ บ้างรึเปล่า พี่นัทนึกอยู่พัก แล้วบอกว่าคนดูดีขนาดนั้นที่บริษัทพี่ไม่มีหรอก ผมเศร้าเลย นึกว่าจะได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเขาเพิ่มเสียอีก ไม่เป็นไร ผมลองถามพี่บอยอีกทีก็ได้ เผื่อพี่บอยจะเคยคุยกับเขาบ้าง อาจจะรู้ว่าเขาทำงานอยู่บริษัทอะไรก็ได้
------------------------------------------------------
   16 กรกฎาคม 255x
   วันนี้ออกไปส่งลูกค้า ขากลับผมเลยแวะร้านพี่บอยอีก ตอนผมเดินเข้ามาเขาลงจากแท็กซี่พอดี โอย... ผมแทบหยุดหายใจ ไม่ได้มาเจอหน้าเขาหลายวันนะ พอได้เจอยิ่งรู้สึกว่าเขาดูดี ไอ้ภาพที่ผมจินตนาการเอาไว้เทียบไม่ได้เลยล่ะ คนอะไรดูดีสุดๆ เขาเดินผ่านผมไปอีกแล้ว เขาคงจำผมไม่ได้หรอก ดีแล้วล่ะ เพราะที่ผมทำแต่ละอย่าง เข้าข่ายโรคจิตแล้วมั้ง ขืนเขาจำได้ผมคงไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนดี ผมว่าเขาหน้าตาดุน่ะใช่ แต่คงไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไรหรอก เพราะวันก่อนยังชวนผมนั่งด้วยเลย ถึงอย่างนั้น อย่าให้เขารู้เลยดีกว่าว่าผมตามเขาแบบนี้ เพราะท่าทางจะโดนโกรธแน่นอน   
   ผมเดินตรงไปหาพี่บอยก่อน รอจนพี่บอยคิดเงินลูกค้าเสร็จ เลยถามพี่บอยว่า ผู้ชายขาว ๆ คนนั้นน่ะ พี่บอยรู้รึเปล่าว่าเขาทำงานที่บริษัทอะไร พี่บอยบอกว่าไม่รู้หรอก แต่เดี๋ยวถามให้แล้วกัน เพราะเห็นผมดูจะติดใจมาก ผมเลยบอกพี่บอยว่าฝากด้วยนะ ผมติดใจเขาจริงๆ นั่นแหละ
   พี่บอยเดินหายไปสักพัก พอกลับมาก็ยิ้มร่า บอกผมว่าผมมีหวังนะ เพราะเขาทำงานอยู่ที่เดียวกับนัท พี่บอยบอกว่าไม่กล้าถามชื่อเขา เลยคุยเล่นๆ ว่ามีเพื่อนทำงานอยู่บริษัทแถวนี้เหมือนกัน เขาเลยถามว่าชื่ออะไร พอบอกชื่อเขาก็พยักหน้า ท่าทางจะอยู่บริษัทเดียวกันนั่นแหละ พี่บอยบอกว่าเขาไม่ค่อยพูดนะ แถมเวลาคุยด้วยให้บรรยากาศกดดันยังไงไม่รู้ ขนาดพี่ว่าพี่พูดเก่งพอคุยกับเขาจริงๆ ยังพูดไม่ค่อยออกเลย ผมก็เลยบอกว่านั่นแหละ ผมเลยไม่รู้จะเริ่มยังไง
   แต่ผมนึกได้ว่าเคยถามพี่นัทแล้ว พี่นัทบอกว่าที่บริษัทไม่มีคนหน้าตาดีขนาดนี้ พี่บอยเลยแซวว่านัทมันคิดว่าตัวเองหน้าตาดีที่สุดรึเปล่า วันไหนลองโทรชวนมาสิ มาดูกับตาเลยว่าอยู่บริษัทเดียวกันจริงไหม เผื่อรู้จักจะได้แนะนำกัน ผมก็เห็นด้วยนะ ให้แอบมองอย่างนี้นานๆ ผมได้กลายเป็นพวกแอบจิตจริงๆ แน่
---------------------------------------------
   8 สิงหาคม 255x
   ผมงานยุ่งอยู่เป็นสัปดาห์ แต่พอว่างก็แวะมาร้านพี่บอยอีกแล้ว เพราะงานยุ่งนี่แหละเลยไม่ได้โทรหาพี่นัท เกรงใจน่ะ เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ เลย พอพี่บอยเห็นหน้าผมก็ถามว่าโทรหานัทหรือยัง ผมบอกยัง พี่บอยทำหน้าละเหี่ยแล้วบอกว่า พรุ่งนี้มานะ เดี๋ยวพี่จัดการให้
   นี่ตกลงพี่บอยจะหันมาเอาดีด้านเป็นพ่อสื่อพ่อชักแล้วหรือไงนะ
---------------------------------------------------

[juon]

   9 สิงหาคม 255x
   ผมก็บ้าจี้ มาตามที่พี่บอยชวนจริงๆ ดีนะที่งานไม่เยอะแล้ว ไม่งั้นโดนพี่นพเขม่นอีกแน่เลย พักนี้พี่นพเริ่มสงสัยแล้วล่ะว่าผมไปแอบชอบใครอยู่รึเปล่า เพราะหายไปบ่อยๆ เลยคอยถามแหย่ๆ ผมอยู่เรื่อย ผมเลยบอกว่ามีอยู่ แต่ไม่บอกพี่นพนะว่าผมไปชอบคนที่ยังไม่รู้จักชื่อ อายุยังไม่รู้จะผ่านเกณฑ์มั้ยเลย กลัวพี่นพจะเครียด ไม่ก็รีบห้าม ทำผมหมดความมั่นใจอีก แต่เขาเพิ่งสามสิบต้นๆ ห่างกันแค่สิบปี คงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง อีกอย่าง ผมก็ยี่สิบกว่าแล้วนะ น่าจะไม่น่าเกลียดแล้วล่ะ
   ปรากฏว่าตอนผมมาถึง พี่นัทมารออยู่แล้ว พี่บอยเป็นธุระโทรตามให้เสร็จเลย พอเห็นหน้าผมพี่นัทก็บอกทันทีว่าไหน ผมชอบใคร เผื่อรู้จักจะได้แนะนำให้ ผมก็เขินนะ แหม... ไม่ค่อยได้เจอพี่นัท มาเจอทั้งที ดันเป็นเรื่องพวกนี้อีก แต่ไหนๆ พี่นัทมาแล้ว ผมก็ขอใช้โอกาสที่พี่บอยหามาให้คุ้มเลยแล้วกัน
   ผมพาพี่นัทไปแถวโต๊ะตรงนั้นนะ กะว่าเนียนๆ ทำเป็นเดินผ่านเขา ถ้าพี่นัทรู้จักจะได้ทักแล้วไปนั่งด้วยกันเลย แต่ยังไม่ทันเดินไปถึง เพิ่งเห็นโต๊ะเองนะ พี่นัทก็ดึงมือผมเลย แล้วถามว่าใช่คนที่นั่งอยู่ตรงมุมรึเปล่า ผมใจเต้นเลยล่ะ พี่นัทรู้จักจริงๆ ด้วย ผมเลยบอกว่าใช่ คนขาวๆ ตัวเล็กๆ นั่นแหละ ใจเต้นตุบๆ เลยนะ กะว่าคราวนี้แหละจะได้คุยกับเขาดีๆ สักที ปรากฏว่าพอหันมาก็เห็นพี่นัททำท่าเหมือนถูกผีหลอก แล้วรีบลากมือผมกลับเข้ามาเลย แถมเรียกเขาว่าลุงอีก ผมว่าพี่นัทดูผิดนะ ผมไม่ได้ชอบลุง ผมชอบผู้ชายตัวขาวๆ เล็กๆ คนนั้นต่างหาก คราวนี้พี่นัททำท่าเหมือนโลกจะแตก จากนั้นก็บอกผมว่า เขาคนนั้นน่ะ อายุสี่สิบกว่าเข้าไปแล้วนะ
   ผมอึ้งสนิทเลยล่ะ คิดว่าฟังผิดด้วยซ้ำ อายุสี่สิบกว่าแล้ว? เขาคนนั้นน่ะนะ? เหลือเชื่อเลย ดูจากหน้าแล้วน่าจะอายุสามสิบต้นๆ เองนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่นัทจะโกหกผมไปทำไม เลยหันไปมองเขาอีกรอบ หน้าเขาใสกิ๊ก แต่ท่าทางก็ใกล้เคียงคนอายุสี่สิบจริงๆ นั่นแหละ ทั้งทรงผม การแต่งตัว สายตาเวลามองคน ผมนึกถึงคำทำนายที่ครูพิสุทธิ์เคยทาย ว่าเนื้อคู่ผมจะอายุมากกว่าผมเยอะอยู่ ถ้าเป็นคนนี้ล่ะก็ผมยอมสละโสดนะ ยอมกระโดดลงคานเลยล่ะ
   ผมเลยอ้อนพี่นัทว่าแนะนำหน่อยสิ แต่แทนที่พี่นัทจะพูดกับผมดีๆ นะ ดันทำหน้าดุใส่ แถมห้ามอย่างจริงๆ จังๆ ว่าคนนี้ห้ามเด็ดขาด ยังไงก็ไม่ได้ จะชอบใครก็ชอบได้ ยกเว้นคนนี้ ทำไมต้องห้ามผมขนาดนี้ด้วยนะ เขาแค่อายุเยอะกว่าผมเกือบยี่สิบปีเอง
พอเห็นผมทำหน้างอแง พี่นัทก็เริ่มเล่าถึงเรื่องราวกับเกี่ยวเขาคนนั้น ผมถึงเพิ่งได้รู้ว่าเขานี่แหละเป็นเจ้านายสุดดุที่พี่นัทเคยบ่นให้ฟัง โห... ตัวจริงออกจะหล่อ แถมดูดีขนาดนี้ ผมว่าพี่นัทลาออกเถอะ ผมไปทำงานแทนเอง จะได้เห็นหน้าเขาทุกวัน ผมคงมีความสุขสุดๆ
   แล้วผมก็ได้รู้ว่าเขาชื่อไพฑูรย์ ผมเลยบอกพี่นัทว่าถ้าเรียกคุณไพก็น่ารักดีนะ พี่นัททำตาเหลือก ลากผมไปนั่งต่อที่โต๊ะ หันซ้ายหันขวา แล้วบอกว่าห้ามเรียกแกชื่อนี้เด็ดขาด แกได้ยินรับรองฆ่าทิ้งแน่ ผมเลยบอกว่าพี่นัทเวอร์ไปแล้วล่ะ เขาตัวบางๆ ขนาดนั้นจะไปฆ่าใครได้ พี่นัทเลยพูดต่อว่าฆ่าแบบเอามีดมาแทง เอาปืนมายิงแกไม่ทำหรอก แกจะฆ่าด้วยสายตา ด้วยคำพูด คุณไพฑูรย์น่ะโคตรเกลียดคนที่เรียกชื่อหน้าแกเลยล่ะ เพราะพี่นัทเคยเรียกหนหนึ่ง แกมองด้วยสายตาเหมือนจะฆ่าให้ตายเลย ผมรีบพยักหน้าหงึกๆ จะจำเอาไว้ เวลาได้คุยกับเขาจริงๆ ผมจะได้ไม่เรียก ไม่อยากให้เขาเกลียดขี้หน้าน่ะ
   ผมฟังพี่นัทบ่นยาวยืด แต่ไม่ค่อยเข้าหูหรอกนะ เขาจะน่ากลัวยังไงในสายตาพี่นัทผมไม่รู้ แต่เขาน่ารักสุดๆ ในสายตาผมแล้วล่ะ ผมอยากจีบเขาแล้ว อยากลงคานแล้ว อยากเลิกเป็นโสดสักที เลยถามพี่นัทว่าที่บริษัทพี่นัทยังมีตำแหน่งงานว่างอีกรึเปล่า ผมจะได้ไปสมัคร เพราะจะขับรถออกมาดักรอเขาทุกวันก็ไม่สะดวก พอผมพูดจบพี่นัทก็ทำหน้าเหมือนเห็นสัตว์ประหลาดมาอยู่ตรงหน้า รีบเอ็ดผมใหญ่เลยว่าห้ามเด็ดขาด ผมสมัครไปก็ไม่ได้คุยกับเขาหรอก เขาไม่ยุ่งกับใครเลย ผมก็หน้าม้านเลยนะ เขาออกมาด้านนอกก็ไม่ค่อยยุ่งกับใคร อยู่ในบริษัทเขาก็ยังไม่ค่อยยุ่งกับใครอีกเหรอ แล้วผมจะเริ่มจีบเขายังไงดีเนี่ย
   ฟังพี่นัทบรรยายสารพัดพฤติกรรมของคุณไพฑูรย์แล้ว ผมก็ลงความเห็นว่าคงพึ่งพี่นัทไม่ได้ เพราะพี่นัทไม่ชอบคุณไพฑูรย์ ไม่สื่อไม่ชักให้ผมแน่ เอาล่ะ ในเมื่อไปสมัครงานก็ดูจะไม่มีผลอะไร งั้นผมมาดักรอเขาที่ร้านพี่บอยก็ได้ มองหน้าไปเรื่อยๆ คงนึกวิธีจีบออกสักวันแหละ
-----------------------------------------------------------
   18 กันยายน 255x
   พักนี้ผมไม่ได้ไปร้านพี่บอยช่วงเที่ยงแล้ว เพราะติดงาน แต่ยังคิดถึงคุณไพฑูรย์อยู่นะ เลยหันไปดักรอที่บริษัทตอนหลังเลิกงานแทน ถ้าพี่นพรู้ว่าผมทำแบบนี้ด่าผมเปิงแน่ เพราะผมทำตัวเหมือนพวกสตอล์กเกอร์โรคจิตเลย แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงนี่ อยากรู้จักเขาให้มากกว่ากว่าที่เป็นอยู่ อยากรู้ว่าเขาชอบอะไร บ้านอยู่ไหน แต่คุยด้วยเขาก็ไม่คุย กลัวเสนอหน้ามากๆ จะโดนเขาเกลียด เหมือนเขาไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้เลย ผมเลยแอบตามสะกดรอยเขาอยู่ห่างๆ มาได้สักสองอาทิตย์แล้วล่ะ กะว่าจบงานนี้เมื่อไหร่ ผมคงเป็นนักสืบได้ เพราะผมแทบจะรู้หมดแล้วว่าเขากลับบ้านกี่โมง แวะตรงไหน ชอบทานอะไร เขายังไม่รู้จักผม แต่ผมรู้จักเขาเยอะแล้วล่ะ แต่ยังไม่เคยได้คุยกันเลย เมื่อไหร่จะมีโอกาสให้ผมได้คุยกับเขาหลายๆ คำบ้างนะ
   วันนี้ผมลองตามเขามาที่บ้าน โอ๊ย อายตัวเองจริงๆ เลย ผมไม่กล้าคุยกับเขา แต่กล้าทำอะไรเสี่ยงคุกแบบนี้นะเนี่ย รู้ไปถึงหูพี่นพมีหวังตัดผมออกจากกองมรดกแน่ แต่ผมไม่ได้ตามเขาไปถึงบ้านหรอก ตามมาแค่รู้ว่าเขาอยู่แถวไหนเท่านั้นแหละ เออ แต่เหมือนล้อเล่นเลยล่ะ หมู่บ้านเขาอยู่ใกล้ๆ บ้านผมนี่เอง ขับรถผ่านอยู่ทุกวัน แอบดีใจนะเนี่ย อยู่ทางเดียวกัน วันหลังถ้าผมมีโอกาสได้คุยกับเขา ผมหาเรื่องมาส่งเขาดีกว่า ดูท่าทางเขาจะไม่มีรถ พี่นัทบอกว่าคุณไพฑูรย์ไม่ชอบขับรถ ถึงเขาจะเป็นผู้บริหารก็เถอะ รถส่วนตัวพร้อมคนขับเขาก็ไม่เอา เห็นว่ากลัวเป็นที่ครหาว่าเอ็นดูคนขับ ลูกเมียก็ไม่มี เลขาฯหน้าห้องสวยสุดๆ ก็ไม่มีข่าวว่าโดนลวนลาม สรุปว่าเขาพยายามไม่เกี่ยวข้องกับใครเลย ผมว่าคุณไพฑูรย์ระวังตัวกับใจเด็ดน่าดูเลยนะเนี่ย อาจจะเป็นพวกเดียวกับผมก็ได้ ท่าทางเขาจะไม่สนผู้หญิงนี่นา แถมยังโสด หรือนี่คือเนื้อคู่ของผมนะ
   ไม่รู้ทำไม ยิ่งรู้จักเขาเท่าไหร่ ผมยิ่งอยากจีบเขานะ แต่ยังมองไม่เห็นเลยว่าจะเริ่มตรงไหน เขาจะใช่เนื้อคู่ของผมจริงๆ รึเปล่าหนอ....
-------------------------------------------------
   10 ตุลาคม 255x
   พี่นพรู้แล้วล่ะว่าผมติดผู้ชาย... อายก็อายนะ แต่ก็ต้องยอมรับแล้ว บอกพี่นพว่าเขาชื่อไพฑูรย์ ทำงานอยู่บริษัท C พี่นพตาโตเลยนะ ถามผมว่าผมเคยคุยกับเขาแล้วยัง ผมบอกยัง ไปเจอที่ร้านพี่บอย พี่นพทำหน้าคิดหนัก แล้วบอกว่าคุณไพฑูรย์เป็นคนดังในวงการบริหารงานบุคคลมากนะ จำได้ว่าเคยพูดถึงให้ผมฟังตอนผมเรียนอยู่ ผมจำไม่ได้แล้วล่ะ แต่พอรู้ว่าพี่นพรู้จักเลยถามว่าเขาเป็นคนยังไง พี่นพบอกว่าเก่ง หน้าตาดีนะ น่านับถือ แต่นิสัยส่วนตัวเป็นยังไงไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็บอกว่าผมอย่าไปจีบได้ไหม เพราะคุณไพฑูรย์อายุสี่สิบกว่าแล้ว เป็นน้องพี่แนนไม่กี่ปี นับกันจริงๆ เป็นพ่อผมได้แล้ว ผมหน้าเสียเลย เถียงพี่นพไปว่าอายุไม่เห็นเกี่ยว เขายังดูดีอยู่เลย แล้วถ้าเขาเป็นคนดี ผมจะจีบก็ไม่เสียหายอะไร พี่นพทำหน้าลำบากใจสุดๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร ผมไม่รู้ว่าคืนนี้พี่นพกลับบ้านไปจะนอนหลับรึเปล่า ผมทำพี่นพเครียดอีกแล้วแน่เลย
---------------------------------------------------
   23 พฤศจิกายน 255x
   ในที่สุดผมก็ช่วยพี่นพเคลียร์งานช่วงพี่ใหม่เสร็จ เกิดอยากคลายเครียด เลยขับรถออกไปเที่ยวบาร์เกย์ที่ไม่ได้แวะไปนานเลยล่ะ สมัยเรียนผมมาบ่อยนะ แต่ปิดพี่นพเอาไว้ แหม.. ผมเพิ่งอายุยี่สิบกว่า แถมเป็นเกย์อีก ให้ผมเก็บตัวเรียบร้อยอยู่ในห้องได้ไง แต่ผมไม่เคยจริงจังกับใครเลย จนเขาหาว่าผมเป็นเพลย์บอยแล้วเนี่ย
คืนนี้ผมกะว่าจะมาหาเพื่อนคุยเล่นแก้เครียด ปรากฏว่าเข้ามาได้ไม่ถึงยี่สิบนาที ยังหาใครคุยไม่ได้ ดันโดนคนมาชวนให้ไปเดินแบบอีก ผมโคตรเซ็งเลย สมัยก่อนตอนเด็กๆ ผมเคยอยากเป็นนายแบบนะ แต่พอโตความอยากพวกนี้มันหายไปจากสมองผมแล้ว ผมไม่เอาหรอก ขายร่างกายแบบนั้นน่ะ ถ้าผมจะถอดเสื้อนะ ผมจะถอดต่อหน้าคนที่ผมพอใจเท่านั้นแหละ ไม่ถอดเพื่อถ่ายลงหนังสือเด็ดขาด ใครก็ไม่รู้มอง มองแล้วเอาไปทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ แค่คิดก็สยองใจเต็มทีล่ะ
พอเจอแบบนั้นผมเลยกลับด้วยความเซ็ง ขากลับผ่านทางไปบ้านคุณไพฑูรย์นะ นึกบ้าอะไรไม่รู้ ขับรถเวียนเข้าไป เออ ผมไม่รู้หรอกบ้านเขาหลังไหน ถึงรู้เขาคงนอนแล้วล่ะ ขับไปแล้วก็ขับกลับออกมา นึกเพ้อเจ้อกับตัวเองว่าถ้าเขาเป็นเนื้อคู่ผมก็ดีสินะ ผมอยากจะรักกับเขาจริงๆ นะเนี่ย
-----------------------------------------------
   31 ธันวาคม 255x
   ปีใหม่ปีนี้ผมอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว พี่นพไปต่างจังหวัดกับครอบครัว พี่หนิงก็ด้วย เหลือผมคนเดียวแล้วที่ยังไม่มีคู่ ปีก่อนไม่เหงาเท่าไหร่ เพราะพวกพี่นัทชวนออกไปเที่ยว แต่ปีนี้ไม่อยากเที่ยวล่ะ อยากอยู่คนเดียว ออกไปเห็นคนเขาเดินควงกันเป็นคู่ๆ แล้วผมแสลงใจน่ะ
   ผมตั้งใจครองตัวเป็นโสดมาตั้งหลายปี ตอนเรียนมหาวิทยาลัยมีคนมาจีบก็เยอะ แต่ผมไม่เคยติดใจอะไรใครขนาดนี้เลยนะ ขนาดตอนคบกับครูต้า ครูพิสุทธิ์ผมยังไม่เคยเพ้อเจ้อแบบนี้เลย แต่เจอคุณไพฑูรย์ครั้งเดียว ผมใจแตกเพล้งเลยล่ะ ไม่อยากโสดแล้ว อยากมีแฟนแล้ว อยากเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาบ้างแล้ว ผมเพ้อถึงคุณไพฑูรย์มาเป็นค่อนปีแล้วนะ ยังไม่เคยคุยกันดีๆ เลย ชาตินี้ผมจะได้คุยกับเขามั้ยเนี่ย จะได้รุกเขาบ้างมั้ย หรือจะต้องแอบมองอย่างนี้ไปจนตาย
   ผมไม่อธิฐานปีใหม่มาหลายปีแล้ว แต่ปีนี้ขอสักปีแล้วกัน ถ้าคุณไพฑูรย์เป็นเนื้อคู่ผมจริงนะ ขอให้ผมกับเขามีโอกาสได้รู้จักกันมากกว่านี้ด้วยเถอะ ผมอยากลงคานเต็มทีแล้ว แล้วถ้าเขายังขึ้นคานอยู่ผมก็อยากจะฉุดเขาลงมาด้วยกันนะ
   อยากฉลองปีใหม่ปีหน้ากับเขาแล้วล่ะ
---------------------------------------------------
   20 มกราคม 255x
   วันนี้ผมได้แผนการใหม่ บอกพี่บอยว่าผมจะยกข้าวไปเสิร์ฟคุณไพฑูรย์เอง เผื่อหาโอกาสคุยกับเขาได้ พี่บอยบอกว่าจะดีเหรอ ผมแต่งตัวดีขนาดนี้จะเป็นบ๋อยเนี่ยนะ เขาคงไม่สงสัยเลยมั้ง ผมบอกว่าไม่เป็นไร สมัยเรียนม.ปลายผมเคยทำงานเสิร์ฟ รับรองไม่ทำพลาดแน่นอน พี่บอยทำหน้าละเหี่ยๆ แล้วบอกว่าเดี๋ยวเอาผ้ากันเปื้อนมาให้คาดแล้วกัน จากนั้นก็บ่นอุบว่าผมอาการหนักสุดๆ ท่าทางจะกู่ไม่กลับ แหม.. ก็พี่บอยเป็นยุผมเองนี่นา ตอนนี้มาทำเป็นบ่น
   ผมเอาข้าวไปเสิร์ฟให้คุณไพฑูรย์ โอย... คนอะไรไม่รู้ ดูดีสุดๆ ถึงจะดุผมก็ไม่เกี่ยงแล้วล่ะ เห็นเขาแล้วผมใจเต้น หน้าร้อนไปหมดเลย พยายามชวนเขาคุยว่าชอบอาหารรึเล่า เขาก็แค่พยักหน้านะ ไม่พูดอะไร เขาพูดน้อยจริงๆ นั่นแหละ แถมไม่ยิ้มไม่อะไรเลย ทำหน้าเฉยๆ ตลอด ผมว่าครูพิสุทธิ์น่ะหน้าตายแล้วนะ คุณไพฑูรย์ยิ่งกว่าอีก แต่ผมก็ชอบนะ ผมชอบคนนี้สุดๆ เลยล่ะ สงสัยกามเทพคงแผลงศรรักปักอกผมจนทะลุแน่ๆ ถึงได้หน้ามืดตามัวได้ขนาดนี้
---------------------------------------------------------
   14 กุมภาพันธ์ 255x
   ยังไม่มีวี่แววว่าผมจะชวนคุณไพฑูรย์คุยได้เกินสี่ประโยค แถมบางทีเขาทำท่าเหมือนรำคาญผมด้วยซ้ำ ผมเลยต้องรีบถอยออกมา จะทำยังไงดีนะ แอบหลงมาตั้งจะปีแล้วยังไม่คืบหน้าไปถึงไหนเลย
แต่แอบโล่งใจนะ วันนี้เขาก็ยังมาทานข้าว มาคนเดียวเหมือนเดิม ตอนแรกผมกลัวว่าจะออกไปทานกับใครเสียอีก ผมว่าเขาโสดนะ โสดรอผมรึเปล่าก็ไม่รู้ ผมยังแอบคิดเข้าข้างตัวเองได้อีกนะเนี่ย ถ้าเขาโสดรอผมจริง ทำไมผมตามจีบเขามาตั้งจะปีแล้ว ฟ้ายังไม่เปิดโอกาสให้ผมคุยกับเขาเกินสี่คำเลย สงสัยคราวนี้ผมจะแห้วกินอีกแล้วแน่ๆ แห้วสุดๆ เลยด้วย เพราะผมเพ้อของผมเองคนเดียวตลอดเรื่องเลย
------------------------------------------------------------
   25 มีนาคม 255x
   ไม่น่าเชื่อเลยล่ะ คุณไพฑูรย์รับสมัครผู้ช่วยแล้ว พี่นัทบอกว่าในประวัติศาสตร์บริษัท แกไม่เคยรับผู้ช่วยมาก่อน เพื่อนที่ทำงานที่รู้จักกันโทรมาบอก ผมดีใจสุดๆ ฟ้าเปิดโอกาสให้ผมแล้วแน่ๆ เลยบอกพี่นัทว่าผมจะรีบไปสมัคร พี่นัทบอกว่าแล้วที่ทำงานเดิมล่ะ ผมบอกว่าเดี๋ยวจะคุยกับพี่นพดู.. เอ่อ เกรงใจพี่นพอยู่นะ แต่... คุณไพฑูรย์เปิดรับผู้ช่วย ตำแหน่งใกล้ชิดขนาดนี้ ผมไม่รีบไปลองไม่รู้ชาติไหนผมจะได้คุยกับเขาสักที ถึงอย่างนั้นพี่นัทก็ไม่วายตัดกำลังใจผมนะ บอกว่าถ้าผมไปสัมภาษณ์กับคุณไพฑูรย์แล้วก็คงเลิกไปได้เองแหละ เอาเถอะถ้าผมเลิกได้จริงๆ ก็ดี เพราะผมเพ้อเองคนเดียวมาเป็นปีแล้ว นึกไปก็ทรมานเหมือนกันนะเนี่ย เขาไม่ให้ความหวัง ไม่ให้อะไรผมเลย แต่ผมก็เพ้อของผมเองคนเดียวมาได้จนถึงทุกวันนี้ เชื่อเลย
 ---------------------------------------------------------------------

[juon]

   28 มีนาคม 255x
   พี่นพยอมให้ผมลาออกล่ะ เพราะดูยังไงคงรั้งผมไว้ไม่ได้แน่ ผมลาออกกะทันหัน เลยไม่ได้เงินประกัน แต่ไม่เป็นไร ไม่โดนด่าก็บุญแล้ว ผมลาออกทันทีแบบนี้จริงๆ น่าเกลียดมากเลยล่ะ แต่ผมกู่ไม่กลับแล้ว กลับไปคลั่งรักยิ่งกว่าช่วงวัยรุ่นอีก บ้าจัง รู้อยู่นะว่าบางเรื่องก็เกินไป แต่พอคิดถึงหน้าคุณไพฑูรย์แล้ว ผมแทบจะยอมตายเลยล่ะ เหลือเชื่อว่าผมหลงรักได้หัวปักหัวปำขนาดนี้
   วันนี้ผมแต่งตัวเรียบร้อยเต็มที่ กะว่าไม่ให้รำคาญหูรำคาญตาเขา ผมก็หวีจนเรียบ ปกติโดนทักว่าหวีผมเป็นคนแก่อยู่แล้ว คราวนี้สงสัยจะยิ่งหนัก ยังไงก็เถอะ ขอผ่านด่านแรกให้ได้ก่อนแล้วกัน ให้เขาไม่ไล่ตะเพิดผมออกมาตอนสมัครงาน เดี๋ยวด่านอื่นค่อยว่ากันอีกที
   ผมไปแต่เช้าเลยนะ กลัวเขารอ บริษัทเขาใหญ่พอดู ผมแอบไปวนเวียนบ่อย พอรู้ที่ทางแล้วล่ะ แต่ไปถึงผมไม่ได้ไปที่ห้องทำงานเขาเลยหรอกนะ ที่นี่มีห้องสัมภาษณ์ต่างหาก
คุณเลขาฯบอกว่าคุณไพฑูรย์ดื่มกาแฟอยู่ ให้ผมรอสักครู่ ผมเลยบอกว่าผมรอได้ ไม่เป็นไร นั่งรอไปใจเต้นไป จะได้คุยกับเขาแล้วนะ พลิกดูประวัติสมัครงานไป อยากจะโทรขอคาถาเมตตามหานิยมกับครูพิสุทธิ์จริงๆ ว่าให้เขารับผมเข้าทำงานด้วยเถอะ แต่คิดได้สงสัยจะสาย แถมเรื่องบ้าๆ แบบนี้ไปขอให้ครูช่วยก็น่าเกลียด
สักพักเขาก็เข้ามาในห้องสัมภาษณ์นะ โอย ผมใจเต้นจนแทบกระดอนออกมา เขาใส่สูท แต่งตัวเนี๊ยบกริ๊บเลย เข้ามาก็มองผมผ่านๆ แล้วก็เริ่มสัมภาษณ์
ผมตั้งสติแทบตาย เพิ่งได้คุยกับเขาเป็นเรื่องเป็นราวครั้งแรกนะเนี่ย แถมคุยกันสองต่อสอง ถึงจะสมัครงานก็เถอะ ปากเขาสวย เสียงเรียบๆ นั่งก็หลังตรงเด๊ะ ผมหวีเรียบ นิ้วเรียวน่ามอง เขาน่ามองไปหมดเลยน่ะ แต่พอเขาเริ่มอ่านใบประวัติผมนะ ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ แล้วล่ะ
เขายกใบประวัติผมออกจากหน้าซะห่างเลย ผมไม่คิดก็ต้องคิดแล้ว ท่าทางเขาจะสายตายาวนะเนี่ย เพราะอาจารย์ผมสมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็เป็น มองแล้วแอบขำ เขาสายตายาวก่อนวัยล่ะมั้ง เพิ่งสี่สิบกว่าเองนี่ แต่ก็ไม่ยอมเอาแว่นมาใส่อีกนะ กลัวผมรู้ว่าสายตายาวหรือไง แต่ผมก็รู้ล่ะ แถมรู้สึกด้วยว่าเขาน่ารักขึ้นอีกจมเลย
สุดท้ายคุณไพฑูรย์ก็เลิกพยายามจะอ่านใบประวัติผม หันมาถามผมแทน ดีเลย ผมอยากคุยกับเขาอยู่แล้ว เรื่องอะไรก็ได้ ให้ผมได้คุยไว้ก่อนแล้วกัน เขาถามผมสักพัก แล้วให้กลับ บอกว่าจะโทรติดต่ออีกที ผมเลยบอกเขาว่า ผมรออยู่นะ
ผมรอเขาอยู่จริงๆ นะเนี่ย
   แล้วก็เหมือนโกหกเลยล่ะ พอสักช่วงบ่ายๆ เลขาฯเขาก็โทรมาหาผม บอกว่าพรุ่งนี้ให้ผมไปทำงานได้เลย ตอนนั้นผมยังนั่งอยู่ร้านพี่บอยอยู่เลยนะ กำลังเล่าให้พี่บอยฟังเลยว่าเขาก็มีส่วนน่ารักด้วยล่ะ พอคุยโทรศัพท์เสร็จ ผมหน้าบานเป็นกระด้ง ยิ้มไม่หุบเลย บอกพี่บอยว่าฟ้าเป็นใจให้ผมสุดๆ เขารับผมแล้วล่ะ พี่บอยยังทำหน้าอึ้งเลย บอกว่าผมถูกหลอกรึเปล่า โห... ตอนแรกเชียร์ผมดิบดี ตอนนี้มาดักคอ ผมบอกว่าไม่น่าจะใช่นะ เขาจะหลอกผมทำไม เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานก็ได้รู้เองแหละ
   คืนนี้เขาทำผมนอนไม่หลับอีกแล้ว ผมนั่งเขียนบันทึกไป พลางนึกไปว่าพรุ่งนี้จะใส่เสื้ออะไรไปดี แล้วผมจะได้ทำงานห้องเดียวกับเขารึเปล่า แล้วคืนนี้ผมจะนอนหลับไหมนี่ รีบๆ นอนดีกว่า จะได้ไม่ตื่นไปทำงานสาย
-------------------------------------------------------
   29 มีนาคม 255x
   ผมมาก่อนคุณไพฑูรย์ ดีจัง กลัวมาสายกว่าเขาแล้วจะโดนเอ็ดเอาน่ะ แต่คุณเลขาฯมาก่อนแล้ว ผมเลยคุณกับเธอ เลยรู้ว่าชื่ออาจารีย์ ชื่อเล่นชื่อพี่กบล่ะ พี่กบบอกว่าคุณไพฑูรย์ชอบให้เรียกชื่อเต็ม แล้วก็ชอบเรียกคนอื่นชื่อเต็มด้วย ผมเลยถามว่าคุณไพฑูรย์มีชื่อเล่นไหม พี่กบบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่เคยเห็นใครเรียกชื่อเล่นแกเลยนะ เรียกว่าไพฑูรย์ตลอด ขนาดคุณพงษ์โพยมที่เป็นเจ้าของบริษัทแล้วก็เป็นรุ่นพี่ ยังเรียกแกว่าไพฑูรย์เลย คุณไพฑูรย์อาจจะไม่มีชื่อเล่นก็ได้ เพราะญาติพี่กบหลายคนพ่อแม่ก็เรียกชื่อเต็ม รุ่นๆ เดียวกับคุณไพฑูรย์นี่แหละ
   คุยกันได้สักพัก พี่กบก็ดูนาฬิกา แล้วบอกว่าคุณไพฑูรย์น่าจะใกล้ถึงแล้ว ปกติแกมาเร็วแต่วันนี้สงสัยมีเรื่องอะไรนิดหน่อยมั้งเลยสาย บอกให้ผมไปรอหน้าห้อง ห้องคุณไพฑูรย์แยกไปอีกนะ ห้องพี่กบอยู่หน้าห้องแกอีกที ทำงานแยกกันเลยน่ะ ผมเลยไปนั่งรอหน้าห้องทำงานเขา ยังไม่ได้เข้าไปข้างในนะ แต่น่าจะกว้างอยู่ แอบคิดนิดหน่อยว่าผมจะได้นั่งทำงานห้องเดียวกับเขารึเปล่า เพราะมองแล้วก็มีแต่ห้องเขากับห้องพี่กบ ยังไม่เห็นมีอีกห้องหนึ่งเลย
   สักพักคุณไพฑูรย์ก็มา หน้าดุมาเลยล่ะ เขามองผมงงๆ ท่าทางจะจำผมไม่ได้ ผมเลยแนะนำตัวเองอีกที ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีนะเนี่ย เขาดูจะไม่ใส่ใจจะจำผมเลย แต่เอาเถอะ ได้ทำงานกับเขาแล้ว เดี๋ยวเขาคงจำผมได้เองแหละ
   คุณไพฑูรย์คุยกับผมสองคำแล้วเปิดประตูห้องเข้าไป ห้องทำงานเขากว้างจริงๆ นั่แหละ แต่มีโต๊ะเขาตัวเดียว ยังไม่เห็นโต๊ะผมเลย หรือผมจะไม่ได้ทำงานห้องนี้นะ ผมมองเขา เห็นเขาขมวดคิ้วนิ่วหน้าตอนกำลังนั่ง เลยสงสัยว่าเขาปวดหลังรึเปล่าน่ะ เพราะท่าทางมันชวนให้คิดแบบนั้น เลยลองถามเขาไปดู เขาไม่ตอบอีกแล้ว แต่กวาดตามองผม ผมแอบกลัวโดนเขาเอ็ดนะเนี่ย เวลาเขามองคนน่ากลัวจริงๆ ที่พี่นัทบอกว่าเขาใช้สายตาฆ่าคนได้ คงไม่เกินจริงหรอก
   เขามองผมอยู่พักก็ลุกขึ้น ผมว่าเขาปวดเอวนะ เพราะเวลาลุกก็หน้านิ่วเลย เขาเดินออกไปนอกห้อง สักพักก็เข้ามาแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะให้คนเอาโต๊ะทำงานมาวางให้ โถ.. เรื่องแค่นี้บอกผมให้ไปบอกก็ได้ ไม่เห็นจะต้องลำบากสังขารเลย ผมว่าเขาดูจะพยายามพึ่งตัวเองสุดๆ เลยนะเนี่ย
   ผมยืนว่างๆ จะมองเขาเฉยๆ ก็เขิน เลยไปยืนรอโต๊ะ ช่วยพนักงานที่ยกมายกเข้ามาอีกที ผมเลือกวางโต๊ะตรงที่ไม่น่าจะเกะกะแล้วหันไปมองคุณไพฑูรย์ได้ถนัดๆ เอ่อ... จริงๆ แล้วนี่คือจุดประสงค์หลักของผมที่มาทำงานกับเขาเลยนะเนี่ย พอจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อย เขาก็เริ่มถามคำถามผม เกี่ยวกับประวัติงานนั่นแหละ ดีจัง เขาชวนผมคุยแล้ว แต่คุยไปได้หน่อยเดียว เขาก็ขู่ผมซะล่ะ เหมือนที่พี่นัทเล่าจริงๆ เขาเป็นคนดุๆ แล้วเอาจริงเอาจังจริงๆ ด้วย
   ผมตกใจเหมือนกันนะ เกิดมาเพิ่งโดนใครขู่ขนาดนี้ครั้งแรกนี่แหละ เลยกลั้นใจตอบเขาไปเลยว่าถ้าระแวงผมนักก็ให้ผมไปอยู่บ้านเลย แต่อีกใจก็หวังให้เขาตกลงนะ ถ้าเขาบ้าจี้ขนาดนั้นก็ดีสิ ผมจะได้ไปอยู่บ้านเดียวกับเขาเสียเลย ได้อยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา อืม.. เวลาเขาอยู่บ้านจะแต่งตัวเนี๊ยบแบบนี้รึเปล่านะ ผมนี่ฟุ้งซ่านสุดๆ เลยล่ะ
   ขู่ผมเสร็จแล้ว เขาก็เริ่มอธิบายงานให้ผมฟัง ผมว่าเขาน่าจะเป็นคนใจดีล่ะนะ แต่เรื่องปวดเอวท่าจะจริง สุดท้ายผมเลยต้องทักเขาอีกรอบ เผื่อจะได้พาไปหาหมอ แต่เขาไม่ตอบอีกแล้ว สั่งให้ผมไปดูแผนกอื่นกับพี่กบแทน
   ผมเลยออกมาด้านนอก บอกพี่กบว่าคุณไพฑูรย์ให้พาไปแนะนำกับแผนกอื่น พี่กบทำหน้างงๆ บอกว่าที่จริงคุณไพฑูรย์น่าจะพาไปเองนะ แต่แกอาจจะไม่สะดวกก็ได้มั้ง ผมเลยบอกพี่กบว่าคุณไพฑูรย์น่าจะเจ็บหลัง เพราะเวลาเขาลุกเขานั่งหน้านิ่วสุดๆ เลย พี่กบทำหน้าอึ้งๆ แล้วหัวเราะออกมา บอกว่าไม่น่าเชื่อ คุณไพฑูรย์ไม่เคยมีปัญหาด้านร่างกายเลยนะ ผมเลยบอกว่าอาจจะนอนผิดท่าก็ได้ เขาอายุสี่สิบกว่าแล้วนี่ พี่กบเลยบอกว่างั้นเข้าไปดูแกหน่อยดีกว่า ผมก็เห็นด้วยนะ เลยกลับไปที่ห้องเขาอีกรอบ
   ผมเปิดประตูเข้าไปก็ยืนค้างเลยล่ะ เอ่อ... พูดไปไม่มีใครเชื่อแน่เลย แต่ผมเห็นคุณไพฑูรย์ทำท่าสะพานโค้งอยู่นะ พยายามจะดัดหลังตัวเองอยู่ล่ะมั้ง พอเห็นผมเปิดเข้ามาท่าทางเขาจะตกใจล่ะ เลยรีบลุกเลย โอ๊ย อันตราย ผมเลยรีบคว้าตัวเขาไว้ เพราะกลัวเขาจะยิ่งหลังยอกหนักกว่าเก่า ดูท่าทางเขาจะเจ็บมากเลยนะ น้ำตาไหลเลยนะเนี่ย มานึกดูตอนนี้ ผมท่าทางจะมีดวงกับเขานะ เข้ามาทำงานวันแรกก็ได้อุ้มเขาเลย เขาตัวไม่หนักเท่าไหร่ล่ะ เอวก็ยังแน่นดี แต่ตอนนั้นผมไม่มีกะใจจะคิดฟุ้งซ่านขนาดนี้หรอกนะ เพราะตกใจอยู่เหมือนกัน
   คุณไพฑูรย์ผลักผมออกแล้วเอาตัวไปพาดกับโต๊ะทำงานแทน ผมว่าเขาคงอายหรอกที่ถูกผมอุ้ม แต่ทำแบบนี้ต่อหน้าผมไม่น่าอายกว่าหรือไง ไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ นะ แต่ก็รู้สึกขึ้นมาอีกล่ะว่าเขาน่ารักจัง ผมอยากได้เขาเป็นแฟนแล้ว อยากกอดเขาตอนนอน นี่ขนาดผมเพิ่งมาทำงานวันแรกนะเนี่ย ยังจินตนาการซะ... อาการหนักจริงๆ นะผมเนี่ย
   บันทึกผมวันนี้ยาวสุดๆ ผมได้อุ้มเขานะ จริงๆ จะบอกว่าได้กอดเขาด้วยก็ได้ แถมตอนเที่ยงยังได้ไปกินข้าวกับเขาอีก เนียนๆ พาไปกินร้านพี่บอยเลย ได้คุยกับเขาตอนกินข้าวเสียที เขาถามคำตอบคำเหมือนเดิม แต่ผมก็หาเรื่องคุยกับเขาได้อย่างไม่น่าเกลียดแล้วล่ะ คุยไปคุยมา ผีคงเข้าผมมั้ง เลยชวนเขาดูหนัง โหย.... ผมนี่คงเก็บกดนะ ตามมองเขามาเป็นปี พอได้คุยรีบชวนดูหนังเลย เขาคงตกลงกับผมหรอก อายุก็ห่างกันเยอะแยะ เขาบอกให้ผมไปดูกับแฟน พอผมบอกอยากดูกับเขา เขาก็เงียบๆ แล้วเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น เขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับเด็กอย่างผม หรือว่ากำลังตัดสินใจอยู่นะ ผมไม่กล้าเดาความคิดเขาเลยนะ แต่ก็ภาวนาให้เขาตกลงก็แล้วกัน
------------------------------------------------------
   4 เมษายน 255x
   ผมชวนคุณไพฑูรย์ไปดูหนังสำเร็จ ตอนเช้าผมโทรไป เห็นเขางงๆ เลยชวนอีกรอบเลย ผมนี่ก็ใจกล้าบ้าบอดีจริงๆ แล้วอะไรสักอย่างก็ดลใจเขาให้ตอบตกลง บุพเพสันนิวาสรึเปล่านะ ผมล่ะดีใจสุดๆ เลย
เขามาสายพอสมควร คงยังงงๆ อยู่ว่าทำไมตัวเองต้องมาดูหนังกับผมด้วย ผมก็งงไม่แพ้เขาแหละ แต่ดีใจมากกว่า พอรู้ว่าเขาจะมาก็รีบไปรอเลย ข้าวก็กินไม่ลงแล้ว กลัวไปกินข้าวแล้วมาสายกว่าเขาน่ะ เขาแต่งตัวหล่อมาเลยนะ ดูไม่ออกหรอกว่ารุ่นพ่อผมแล้ว เดินด้วยกันน่าจะเหมือนรุ่นพี่รุ่นน้อง เขาดูดีสุดๆ เลยล่ะ มาแล้วผมเลยชวนเขาเข้าโรงหนังเลย เพิ่งรู้เหมือนกันว่าคุณไพฑูรย์ชอบดูหนังตลก สงสัยจะอยากคลายเครียด
   ผมก็โลภนะ เขามาแล้วก็เตรียมตัวจะจีบเต็มที่ ชวนซื้อนั่นซื้อนี่เข้าไปกิน แอบหวังว่าอาจจะได้จับมือเขา ตอนล้วงขนม แต่เขาอายุห่างกับผมเยอะ ขนมอะไรเขาไม่กินหรอก ผมเลยกินอยู่คนเดียว
หนังสนุกดีนะ แต่ผมแอบมองเขาตลอดเรื่องเลยล่ะ แบบว่าผมสนใจเขามากกว่าหนังน่ะ เขาหัวเราะเกือบตลอดเลย ผมเพิ่งเคยเห็นเขาหัวเราะนี่แหละ คุณไพฑูรย์หัวเราแล้วตาหยีล่ะ น่ารักจังเลย
พอหนังจบ เดินออกมาเขาก็ชวนผมคุยเลยล่ะ คุยไปหัวเราะไป ยิ้มด้วย คุณไพฑูรย์ยิ้มยากนะ แต่เวลายิ้มทีตาเยิ้มเลยล่ะ ไม่ไหวแล้วผม หลงรักเขาหนักกว่าเดิมอีก เขายิ้มกับหัวเราะได้น่ารักสุดๆ เลย
   แล้วผมก็ได้ข้ออ้างขับรถกลับมาส่งเขาที่บ้านสักที บ้านเขาไม่ใหญ่ไม่เล็กนะ แต่มีบริเวณอยู่ แถมเหมือนจะอยู่คนเดียวด้วย ผมไม่กล้าถามมากนะ เพราะเขาไม่ค่อยตอบ แต่ผมเริ่มจะคิดจริงๆ จังๆ แล้วล่ะว่าเขาอาจจะเป็นเนื้อคู่ของผมก็ได้
   ฟ้าส่งเนื้อคู่น่ารักสุดๆ มาให้ผมเลยนะเนี่ย ไม่สิ เรียกว่าเขารอผมอยู่นานแล้วมากกว่าล่ะมั้ง แหม... ผมเขียนอะไรน่าอายลงในบันทึกอีกแล้ว ไปนอนดีกว่า
-------------------------------------------------------------
   6 พฤษภาคม 255x
   ผมทำงานกับคุณไพฑูรย์มาได้เดือนกว่าแล้วล่ะ ได้ออกไปทานข้าวกับเขาแทบทุกวันเลย แน่นอนว่าผมเป็นคนขับรถ แล้วให้เขานั่งข้างๆ เขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่ผมมีความสุขของผมน่ะ เวลาได้อยู่ใกล้ๆ เขาน่ะ บางทีเวลาทำงานผมก็ยื่นหน้าไปใกล้ๆ เขา อยากจะมองเขาใกล้ๆ ขนตาเขาเป็นแพสวยเลยล่ะ คนอะไรไม่รู้ หล่อก็หล่อ สวยก็สวย เสียอย่างเดียว ดุ แต่ไม่เป็นไร ผมรู้แล้วว่าเขาไม่ดุตลอดเวลาหรอก มุมน่ารักๆ ของเขาก็มีเยอะเลย
   วันนี้คุณไพฑูรย์ไม่ออกไปกินข้าวกับผมล่ะ บอกว่าจะไปกับคุณพงษ์โพยม ผมเลยลงมากินที่โรงอาหาร เพราะคิดว่าเขาคงมีธุระ
   พอพี่พัชเห็นผมเดินไปที่โรงอาหารคนเดียวก็รีบกวักมือเรียกเลย บอกว่าวันนี้ไหงมาคนเดียวได้ ลุงแกท้องเสียหรือไง ผมเลยบอกว่าแกไปธุระ พี่พัชเลยลากผมไปนั่งเลย บอกว่ามีคนอยากสัมภาษณ์ว่าทำงานกับลุงเป็นไงบ้าง แกกัดรึเปล่า แล้วแกจีบเลขาฯคนสวยของแกมั้ย โห... มีคนอยากรู้เรื่องของคุณไพฑูรย์เยอะเหมือนกันนะเนี่ย แต่สงสัยไม่กล้าถาม ก็เขาดูไว้ตัวแถมดุขนาดนั้นใครจะกล้าถามกันล่ะ ผมเลยตอบเท่าที่คิดว่าควรจะตอบ ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่ ผมก็เห็นใครสักคนท่าทางคุ้นๆ เดินเข้ามา
   เขาเป็นคนทำความสะอาดล่ะ เออ แต่พอมองๆ ไป ผมว่าน่าจะใช่คุณไพฑูรย์นะ ไม่รู้ใครจะมองออกหรือเปล่า เขาคงปลอมตัว แต่ทำไมถึงต้องปลอมตัวผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คงไม่ใช่อยากมาแอบดูผมหรอกนะ หรือแอบมาฟังพวกผมคุยกันไม่รู้
   คนล้อมผมอยู่เยอะเลยล่ะตอนนั้นน่ะ ผมเลยมองเขาไม่ค่อยถนัด แต่ก็พยายามจะมองล่ะนะ เพราะยังไม่แน่ใจว่าใช่เขารึเปล่า สักพักเขาก็ทำท่าจะเดินออกไป แล้วก็ชนเข้ากับพี่คนหนึ่ง ล้มก้นกระแทกพื้นเลยล่ะ ผมตกใจสุดๆ เลย คุณไพฑูรย์อายุสี่สิบกว่าแล้วนะ ล้มแบบนั้นน่ากลัวกระดูกจะร้าว ผมเลยรีบออกไปอุ้มเขาเลย เพราะดูท่าเขาคงลุกไม่ไหว พอเห็นหน้าผมก็รู้ล่ะว่าคุณไพฑูรย์แน่ๆ ถึงเขาจะมีผ้าปิดปากปิดจมูกนะ แต่ตาดุขนาดนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ เขาคงกลัวผมจะจำได้เหมือนกันมั้ง เลยมองตาตื่นเลย ผมรู้แหละว่าเขาไม่อยากให้ใครรู้ เลยอุ้มเขาขึ้นไปที่ห้อง
   คุณไพฑูรย์ดื้อสุดๆ เลยล่ะ ผมพยายามบอกเขาให้ไปโรงพยาบาล เขาก็ไม่ยอมไป แถมถีบผมอีก ผมแค่ลองจับแถวๆ ก้นเขาดูว่าเขาจะกระดูกร้าวรึเปล่าเท่านั้นเอง ไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามอะไรเขาเลยนะ แต่ก้นเขาแน่นจริงๆ แหละ จับแล้วให้ความรู้สึกดีจัง ผมเพิ่งมานึกตอนเขียนบันทึกอีกแล้ว นี่ถือว่าผมลวนลามเขาสำเร็จรึเปล่านะเนี่ย
   แต่สุดท้ายเขาก็ยอมไปโรงพยาบาลล่ะ คงเพราะเจ็บจริงๆ ดีที่หมอบอกว่าไม่เป็นอะไร แค่ช้ำ แต่กระเพาะของคุณไพฑูรย์ไม่ค่อยจะดีแล้ว ยากินก็กินไม่ได้ ระคายเคือง ยาทาก็แพ้อีก สงสัยเพราะคุณไพฑูรย์ทำงานเครียดแน่ๆ เลย หมอเลยบอกว่าปล่อยทิ้งไว้จริงๆ ก็หาย แต่เอาน้ำร้อนประคบช่วยก็ดี ขากลับผมเลยแวะซื้อกระเป๋าน้ำร้อนให้เขาด้วย
   คุณพงษ์โพยมให้คุณไพฑูรย์ลาพักยาวล่ะ แจ้งเรื่องว่าไปต่างประเทศ ผมว่าเขาคงรู้ล่ะว่าคุณไพฑูรย์ทำแบบนี้ มีหุ้นส่วนแบบคุณไพฑูรย์ก็ดีนะเนี่ย ทุ่มเททำงานสุดๆ เลย ผมไม่แปลกใจเลยล่ะว่าทำไมคุณพงษ์โพยมถึงได้ให้เกียรติคุณไพฑูรน์นัก ก็คุณไพฑูรย์ทำงานดีนี่นา
   ผมมาส่งคุณไพฑูรย์ที่บ้าน จัดการให้เขานอนบนโซฟาแล้วต้มน้ำร้อนมาให้เรียบร้อย  ท่าทางเขาจะเจ็บมากจริงๆ นั่นแหละ ขนาดขอให้ผมถอดถุงเท้าให้ด้วย เลยได้รู้ว่าคุณไพฑูรย์บ้าจี้ เขาขู่ผมนิดๆ ด้วยล่ะ น่ารักจังเลย
   คุณไพฑูรย์อยู่บ้านคนเดียวจริงๆ ด้วย ผมว่าน่าจะเหงานะ แต่เขาบอกว่าชิน อยู่มาเป็นสิบๆ ปีแล้ว แอบนึกเหมือนกันนะเนี่ย ว่าเพราะรอเจอผมรึเปล่านะ ผมนี่ก็เข้าข้างตัวเองได้เรื่อยเลย
   สักพักเขาให้ผมกลับบ้าน ท่าทางคงเกรงใจผมน่ะ แต่ผมหาเรื่องอยู่กับเขาต่อ ก็อยู่กับเขาแล้วผมมีความสุขนี่นา เขานอนบนโซฟา ผมเลยนั่งข้างๆ แอบซบใกล้ๆ เขา แล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีฟ้าก็มืดแล้วล่ะ เห็นคุณไพฑูรย์หลับอยู่ผมเลยถือวิสาสะช่วยปิดผ้าม่านเปิดไฟในบ้านให้ บ้านคุณไพฑูรย์ไม่แคบไม่กว้างนะ แต่งเรียบๆ มีพื้นที่สวนหน้าบ้านนิดหน่อย เหมือนจะปลูกต้นมะม่วงไว้ด้วยล่ะ ไม่รู้พันธุ์อะไร ถ้าออกลูกแล้วผมขอซื้อได้ไหมเนี่ย อยากกินมะม่วงที่บ้านคุณไพฑูรย์น่ะ
   คุณไพฑูรย์หลับสนิทเลยล่ะ หน้าตาเวลาหลับน่ารักดี ผมนี่คงความรักเข้าตาจริงๆ นะ เขาจะทำอะไรผมว่าน่ารักหมดแหละ นั่งมองหน้าเขาจนอิ่ม คนอะไรไม่รู้ ดูดีเป็นบ้า เหลือเชื่อที่ยังอยู่คนเดียวจนถึงทุกวันนี้ อดคิดไม่ได้อีกแล้วว่าเขาอาจจะกำลังรอผมอยู่ ขอให้ผมจีบเขาติดด้วยเถอะ
   นั่งอยู่จนสองทุ่มน่ะ คุณไพฑูรย์ก็ยังไม่มีวี่แววจะตื่นเลย ผมก็ไม่กล้าปลุกเขานะ ท่าทางเขาจะเหนื่อย คุณไพฑูรย์ทำงานหนักมากเลยล่ะ ขนาดผมว่าพี่นพโหมทำงานแล้วนะ มาเจอคุณไพฑูรย์ ยิ่งกว่าอีก ผมว่าที่เขารับผู้ช่วยน่ะแปลกน้อยยิ่งกว่าเขาไม่เคยรับผู้ช่วยอีก เขาทำงานแบบนี้คนเดียวมาได้ไงเป็นเป็นสิบๆ ปีเนี่ย เป็นผมคงเหนื่อยตายก่อนแน่เลย
   เห็นเขาหลับขนาดนี้ จะปล่อยให้นอนบนโซฟาทั้งคืนผมก็กลัวเขาเจ็บหลัง เลยถือวิสาสะอีกแล้วล่ะ ขึ้นไปชั้นบน ดูว่าห้องนอนเขาอยู่ไหน แล้วก็เลยอุ้มเขาขึ้นไปนอนดีๆ คุณไพฑูรย์เหนื่อยจริงๆ นั่นแหละ ขนาดถูกอุ้มยังไม่รู้สึกตัวเลย ผมสงสารเขานะ ดีที่เขาไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงแบบครูพิสุทธิ์ ไม่งั้นผมคงต้องดูด้วยว่าเขายังหายใจอยู่รึเปล่า
   วันนี้ผมได้อุ้มคุณไพฑูรย์สองหนแล้ว เขาตัวไม่หนักมาก พออุ้มไปถึงเตียง ผมเลยช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาด้วย เพราะจะปล่อยให้นอนทั้งชุดนี้ก็คงไม่น่าจะสบายเท่าไหร่ ตอนถอดเสื้อยังนึกๆ อยู่ว่าเขาจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วหาว่าผมจะทำมิดีมิร้ายรึเปล่านะ แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังหลับไม่รู้สึกตัว ผมเป็นห่วงนะเนี่ย ถ้าเกิดมีใครเข้ามาทำอะไรเขามิแย่หรือ หลับเป็นตายขนาดนี้
   คุณไพฑูรย์หุ่นดีมากเลยล่ะ ยังเฟิร์มอยู่เลย ไม่บอกไม่รู้ว่าอายุสี่สิบกว่าแล้วนะเนี่ย ผมเปลี่ยนเสื้อให้เขาเพราะอยากให้เขานอนสบายๆ จริงๆ นะ แต่พอถอดแล้วก็อดคิดมากไม่ได้ ผิวเขาละเอียด ขาวจั๊วะเลยล่ะ ตรงไหนที่ควรจะเป็นสีชมพูก็เป็นสีชมพู โอ๊ย ผมถอดไปสวดมนต์ไป กลัวควบคุมตัวเองไม่อยู่ แทนที่จะเปลี่ยนเสื้อเฉยๆ จะลักหลับเขาแทนน่ะสิ คราวนี้ผมได้กลายเป็นอาชญากรจริงๆ แน่
   ผมเลยเปลี่ยนแค่เสื้อกับกางเกง ไม่กล้าถอดชั้นในเขา กลัวจะคุมตัวเองไม่อยู่ ขืนถอดออกมาผมว่าผมทนไม่ไหวแน่ คุณไพฑูรย์ก็นะ หลับสนิทดีจริงๆ เลย ผมล่ะทั้งห่วงทั้งหึงเขาเลยล่ะนะ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแท้ๆ แค่นึกว่าถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เขาคงเสร็จไปแล้ว แต่ก็ไม่แน่หรอก คนอื่นอาจจะไม่หื่นขนาดผมก็ได้ สงสัยผมบ้ารักเขาจนอาการหนักแล้วล่ะมั้งเนี่ย
   พอจัดการห่มผ้าอะไรให้เขาแล้ว ผมก็ไปต้มน้ำร้อนอีกรอบ ห่อผ้ากะว่าคงไม่ร้อนมากแล้ววางรองให้เขา จากนั้นก็ดูประตูระเบียงว่าล็อกดีแล้ว แล้วผมก็ออกมา กลัวอยู่ต่อจะจิตเตลิด ผมล็อกบ้านแล้วต้องเอากุญแจบ้านเขากลับมาด้วยน่ะ เพราะจะโยนเข้าไปข้างในก็กลัวใครจะมาสอยไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเช้าๆ ผมค่อยเอามาคืนเขาก็ได้
   ตอนเขียนบันทึกนี่ยังนึกเลยนะว่าจะแอบเอากุญแจไปปั้ม ดูสิ ผมนี่ใกล้จะได้เป็นอาชญากรเพราะคุณไพฑูรย์ไปทุกทีแล้ว ไม่ล่ะ ผมไม่ทำหรอก ถ้าผมมีดวงได้คู่กับเขาจริงนะ กุญแจบ้านแค่นี้คงไม่เป็นอุปสรรค์หรอก ผมจะทำให้เขาเปิดบ้านต้อนรับผมให้ได้เลย
------------------------------------------------------

[aeyja55]

โห นพแอบรักมานานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

[yeyong]

กรี๊ดดดดดดดดดดด
มาต่อแบบยาวได้ใจมากๆค่ะ
ยิ่งมาอ่านมุมของนพแล้ว ยิ่งน่ารัก
เพิ่งจะรู้ว่านพแอบชอบมานานมากเลย

[pattybluet]

น้องแมวน่ารักมาก ทั้งรักทั้งหลงเต็มขั้นเลย
แต่นึกๆตามแล้วคุณไพฑูรย์เค้าก็น่ารักน่าหลงจริงแหละ
วันๆทำตาดุๆ หน้าตายๆ แต่พฤติกรรมน่ารักซะ

[love2y]

นพมุ่งมั่นมาก ว่าแต่คุณไพฑูรย์จำนพไม่ได้เลยเหรอเนี่ย


+1