หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[MZter]

โอ้ววววววว ขอแบบxxxน้าครับบบบ

[moredee]

อ่านทันแล้วค่า ดีนะ คนเขียนนานๆอัพ
ปันใจให้พี่คม  ตัวประกอบตลอดกาล 
แม่น้องเป็นตำรวจลับ แล้วพ่อกับพี่ชายน้องจะโผล่ตอนไหน (พี่ท้อป รึไอ้จอม(ชื่อนี้รึปล่าว?) มาเดาเล่นๆนะ)

[why yyy]

หรือว่าน้องนีออนจะเป็นน้องของท็อปอะไรประมาณนั้น จับนีออนเป็นตัวประกันเลยพี่เมฆ

[tawansun]

เหยดดดดดด  แล้วจะเป็นไงต่อล่ะเนี่ยพี่เมฆฆฆฆฆและน้องมายด์หัตถ์เทวะจะทำยังไงเนี่ยย

[มะมะมะหมิว]

เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรกำ อยากอ่านต่อแล้วว มันคะคะค้างงงง !! 

[pp4]

ตอนหน้าพี่เมฆจะได้เย-มั้ยน้อ!?
ตรูว่าอดแล้วแหละ 555
เดี๋ยวอนาคตได้กลัวเมียแน่เลย
เมียแอบร้าย ซ่อนเล็บไว้เยอะป่าวนีออน!?
รอตอนต่อไปค่ะ

[¡ииσcэиτ]

รอ ฉันรอเธออยู่
แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่?

[✪PATTY✪]

ลุ้นไปนะ -..-

[ja-aae]

แบบนี้ก็ซวยอ่ะ ดิ 555...,,ลุ้นๆๆ มาอัพแล้วๆๆน้าาาา

[foyer]

M ♠ M
19.5

   ผมตกใจกับประโยคที่หัวทองพูด
      ทั้งเรื่อง GPS? ทั้งเรื่องตำรวจที่กำลังจะมาจับพี่เมฆ!!?

ผมรู้ว่าพี่เมฆทำงานไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่ ไม่ใช่สิ... อาจจะไม่บริสุทธิ์มากก็ได้
และไม่ใช่แค่พี่เมฆคนเดียว พี่คมก็เหมือนกัน ในกระเป๋าใบใหญ่ที่เขาเอามาให้พี่เมฆวันก่อนนั้น ผมเห็นเมื่อเช้ามันมีแต่ปืนกับลูกกระสุนเพียบเลย

   ตกใจ....แต่ก็พยายามยอมรับว่ามันมาถึงขั้นนี้แล้ว...
      ผมเลือกที่จะอยู่กับเขาแล้ว ก็มีแต่ต้องช่วยให้เขาปลอดภัยเท่านั้น

แต่ว่า...............

“หยุด! นี่ตำรวจ อย่าขยับแล้ววางปืนลงเดี๋ยวนี้!!!!” เสียงร้องตะโกนดังก้องมาจากด้านหลัง ผมสะดุ้งเพราะเสียงนั้นมันช่างคุ้นเหลือเกิน
“มะ....” คำว่า ‘แม่’ กลืนกลับเข้าไปในลำคอเมื่อผมหันไปเจอว่าใครกำลังยืนอยู่ และใครกำลังล้อมพวกเราไว้

ปืนหลายกระบอกกำลังเล็งตรงมาที่ผมกับพี่เมฆ ผมยืนตัวแข็งทื่อมองแม่ตาค้าง.......
   ไม่เข้าใจ........ สับสน...........ว่าทำไมแม่ถึงมาอยู่ที่นี่?

      ไหนแม่บอกว่า... ทำงานหนังสือพิมพ์ไง?



“เอามือวางไว้บนหัว! ช้าๆ ถ้าเล่นลูกไม้ฉันยิงแกแน่!!! มายด์ วางปืนลง!!!” แม่ตะคอกดังขึ้นอีก ผมหันไปมองพี่เมฆ เห็นเขาทิ้งปืนไปแล้ว และกำลังชูมือทั้งสองข้างอย่างยอมจำนน
“พี่เมฆ ท...ทำไม?” ผมงงที่เห็นเขายอมง่ายๆ ด้วยหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหมือนเดิม นี่เขาไม่ตกใจอะไรเลยเหรอที่เห็นแม่ผมยืนอยู่ตรงนี้

“ทิ้งปืนซะ” พี่เมฆบอกผม

“ถ้าทิ้งพี่ก็โดนจับสิ!” ผมหันปืนกลับไปหาตำรวจ


   ตำรวจ..........แม่ผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นตำรวจ........?




      แม่หลอกผม!?

“มายด์! ทำอะไรน่ะ แม่บอกให้ทิ้งปืนไง!! ทิ้งปืนเดี๋ยวนี้ ไม่ได้ยินรึไง!!!”
“.........................” มือผมทั้งสั่นทั้งเหงื่อชุ่มเต็มไปหมด
“มายด์!!! ไอ้เมฆมันเป็นมาเฟีย มันเป็นคนไม่ดีนะ ลูกรีบทิ้งปืนแล้วกลับมาหาแม่เร็ว!”

      ผมรู้.... ผมรู้พี่เมฆอาจจะเป็นคนไม่ดีจริงๆ
         แต่ว่า....เขาดีกับผม

            เขาดีกับผมมากจริงๆ


            
   “ผมไม่มีลูกไม้อะไรหรอกครับคุณแม่” เสียงพี่เมฆดังขึ้นข้างตัว เขาเดินมาใกล้ผมโดยไม่ฟังคำตะโกนบอกให้หยุดแม้แต่น้อย
   “เล่นนอยด์แดกกันหมดแบบนี้ มายด์ก็ตกใจแย่ดิ...”

   ปัง!!

   แม่ยิงปืนขู่พี่เมฆหนึ่งนัด เขาหยุดพูดมองนิ่งๆ สักพักก็หันมายิ้มให้ผม

   “ทิ้งปืนเถอะ ตำรวจทำอะไรผมไม่ได้หรอก ถ้ามันทำได้ มันคงทำไปนานแล้ว...”
   “ม...ไม่เอาหรอก พี่เมฆจะยอมง่ายๆ แบบนี้ได้ไง!?”
   “ยอมเหี้ยไรล่ะ แค่ต่อให้ก่อนเฉยๆ”
   “...แต่เขากำลังจะจับพี่เข้าคุกนะ”
   “คุณคิดว่าทำได้เหรอ?......” พี่เมฆหัวเราะในลำคอ
“พวกแม่งไม่มีปัญญาขนาดนั้นหรอก ...ไปพิสูจน์กับตาตัวเองต่อจากนี้... ถ้าไม่ใช่ผมจะกราบตีนงามๆ เลย นั่งพับเพียบกราบที่ตีนงามๆ ......แล้วเอากันมะ?”

“หา......ม...ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย!!!”

“คุณแม่!!” พี่เมฆหันไปตะโกนพูดกับแม่ผม
“อย่ามัวแต่ขี้หดตดหายกันอยู่เลย ผมไม่มีอาวุธอะไรแล้ว อยากจับก็จับ ถ้าไม่รีบมาจับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนใจปลดปล่อยสวัสดิกะขึ้นมา แล้วคุณแม่จะหนาวนะ..”


     ♠ ♠ ♠

 
ผมถูกแม่จับยัดขึ้นรถอีกคัน หลังจากที่ต้องทนเห็นพี่เมฆโดนล็อคกุญแจมือแล้วควบคุมตัวไปสถานีตำรวจก่อนล่วงหน้า

บรรยากาศระหว่างผมกับแม่ในรถ มันช่างอึดอัดอึมครึม ผมมีเรื่องมากมายอยากจะถามแม่ แต่ผมไม่อยากแม้แต่จะอ้าปากพูดออกมา ผมอาจจะกำลังโกรธแม่มากจนพูดไม่ออกอยู่ก็ได้

ในตอนที่เงียบอยู่นั้น แม่ก็พร่างพรูถึงประวัติด้านมืดของพี่เมฆออกมาจนหมดเปลือก เล่าว่าเขาเป็นมาเฟียค้าอาวุธข้ามชาติซึ่งทางตำรวจพยายามตามจับมานานแล้วแต่ไม่มีหลักฐานเอาผิดสักที ซึ่ง ณ ตอนนี้ แม่ก็บอกผมว่าหลักฐานยังมีไม่พอ และที่จับได้วันนี้มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

“แม่ขอโทษนะมายด์ ที่แม่ไม่ได้บอกลูกว่าแม่ทำงานอะไร แถมยังปล่อยให้ลูกต้องเสี่ยงอยู่กับมันตั้งนาน... แต่คนอย่างไอ้เมฆน่ะ มันระวังตัวยิ่งกว่าอะไร สายลับคนไหนส่งไปก็โดนมันฆ่าทิ้งหมด มันไม่ปล่อยให้ใครอยู่ข้างตัวง่ายๆ เลย ยกเว้นมายด์”


ผม?

“เท่าที่ตามดู ตอนนี้ไอ้เมฆคงไว้ใจมายด์แล้ว มันได้บอกอะไรลูกบ้างไหม? อย่างเช่นโกดังเก็บอาวุธของมัน หรือห้องลับอะไรก็ได้ ที่พวกมันเอาไว้ใช้ประชุมปรึกษากัน”



“แม่รู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอครับว่าพี่เมฆเป็นใคร?” ผมถามด้วยอารมณ์ว่างเปล่า บอกไม่ถูกว่าตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร นอกจากเสียใจมากๆ

“ใช่...แม่รู้.....”
“ถ้าแม่คิดว่าพี่เมฆเลวขนาดนั้นแล้วทำไมถึงยังปล่อยให้ผมอยู่กับเขาล่ะครับ?”
น้ำตาผมไหลกลิ้งลงมาเมื่อพูดจบ... ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธที่พี่เมฆหลอกทำอย่างงั้นกับผม แต่ผมโกรธที่แม่ใช้ผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเป็นเครื่องมือ!

“มายด์....” แม่จอดรถข้างทาง แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“แม่ขอโทษมายด์ แต่........แต่พวกไอ้เมฆ พวกของมัน! มันฆ่าพ่อของลูกนะ!!!”



!!!!!!!!

      

แม่ดึงผมเข้าไปกอดแล้วร้องไห้ออกมาเต็มเสียง พ่อผมเองก็เป็นตำรวจและเสียชีวิตในหน้าที่นานแล้วครับ ผมเคยร้องไห้และเคยเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันดูสาหัสสำหรับผมในตอนนั้นมากกับการจากไปอย่างกระทันหัน ถึงแม้ตอนนี้ผมจะทำใจได้แล้ว แต่สิ่งที่แม่บอกเมื่อกี้ต่างหากที่ทำให้ผมทำใจไม่ได้
“แม่ขอโทษที่ทิ้งลูกไว้! แต่แม่สัญญากับพ่อเขาไว้ว่าจะล้างแค้นแทนให้ได้ ตั้งแต่เห็นหน้าไอ้เมฆตอนอยู่กับลูกครั้งแรก แม่ก็นอนไม่หลับทุกคืนเพราะเป็นห่วงกลัวว่ามันจะทำอะไรลูก แม่พยายามตามดูมายด์ห่างๆ ตลอดนะ แต่พอเวลาผ่านไป ลูกกับมันกลับยิ่งสนิทกัน คนอย่างมัน...ทำไมถึงยอมมาเสียเวลาอยู่กับลูกตั้งนานแบบนี้... แล้วสุดท้ายแม่ก็ได้ข้อสรุป...ว่ามันคง  ‘ตกหลุมรัก’ มายด์แน่ๆ”



รัก?



พี่เมฆรักผม?


ประโยคนี้ของแม่ทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวและเสียขวัญของผมกลับพองโตขึ้นมา
   มันผิดรึเปล่าที่ผมจะรู้สึกแบบนี้ กับคนที่แม่บอกว่า...เป็นคนฆ่าพ่อ
 
   “พอรู้แบบนี้แม่ก็หายห่วงว่ามันคงจะไม่ทำอันตรายลูกแน่ๆ แต่ลูกกับมันคงจะรักกันไม่ได้หรอก...”
   “......................”
   “มายด์ช่วยแม่เป็นครั้งสุดท้ายหน่อยได้ไหม?”




แม่มีภารกิจที่ต้องไปประชุมกับหน่วยอีกครั้ง ส่วนตัวผม....หลังจากสอบสวนเสร็จก็ได้แต่นั่งใจสลายอยู่ภายในสน.

   ผมกับพี่เมฆรักกันจริงๆ ไม่ได้ใช่ไหม?

      ทั้งที่...เมื่อกี้เรายังคุยกันดีๆ อยู่เลย
         ทั้งที่เมื่อกี้....เขายังยิ้มให้ผมอยู่เลย

แต่ตอนนี้...พี่เมฆกำลังโดนจับตัวไปสอบสวนอยู่ แต่แม่บอกว่า...รั้งได้ไม่นาน ก็คงต้องปล่อย และพอปล่อยแล้ว....

ก็ต้องเป็นหน้าที่ผมต่อไป…



ตกดึก แม่เช่าโรงแรมให้ผมนอนพร้อมตำรวจคอยเป็นบอดี้การ์ดให้อีกสามนาย ผมนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนมาสองวันจนกระทั่งเกือบรุ่งสาง... กำลังสะลึมสะลือด้วยความเพลีย... ผมก็รู้สึกเจ็บจากแรงกดที่ปากและหัวไหล่

   “อื้ออ!!” ผมดิ้นด้วยความตกใจ แต่พอสายตาปรับภาพได้ชัดก็เห็นว่าเป็นใคร
   “ชี่....น้องมายด์ นี่พี่คมเอง!”
   ผมค่อยๆ ผ่อนแรงที่เกร็งอยู่ ในขณะเดียวกันมือที่อุดปากกับบีบหัวไหล่ก็คลายออก

      พอหันมองรอบๆ ก็ตกใจที่เห็นตำรวจที่คอยเฝ้าผมอยู่ นอนพับกันไปหมดแล้ว
      “ลูกพี่ให้พี่คมมารับ น้องมายด์จะไปด้วยกันไหม?”
      “....พ...พี่เมฆออกมาได้แล้วเหรอครับ!?”
      “อืม ข้อหากะโหลกกะลาแบบนั้น ประกันตัวเรียบร้อยแล้วล่ะ”
      “แล้วพี่เมฆอยู่ไหนครับ?..ทำไมเขาถึง........”

      ‘ไม่มารับผมเอง’ 

         คำพูดนั้นกลืนลงคอไป ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าน้อยใจ แถมยังกลัวอนาคตที่กำลังจะมาถึงอีกด้วย

   พี่คมถอนหายใจ ที่เห็นผมเงียบไปก่อนตอบ “ลูกพี่ทำให้นายโกรธจัด เลยโดนเรียกไปลงโทษและ แต่ไม่ต้องห่วงนะน้องมายด์ แค่นั้นไม่ระคายหนังหน้าลูกพี่หรอก” พี่คมยิ้มปลอบใจให้ผม แล้วเขาก็ดึงมือผมออกมาจากที่นอน

   “นายสั่งห้ามไม่ให้ลูกพี่ไปยุ่งกับน้องมายด์อีก แต่เพราะความดื้อด้านเขาก็ยังขัดคำสั่ง แล้วถีบพี่คมออกมาให้มาถามน้องมายด์ว่าจะเอายังไง?..... น้องมายด์เข็ดกับเขาหรือยัง?”



      “....ผม......ไม่เข็ดหรอก”


      “โว้วว...วาสนาลูกพี่แม่งดีจริงๆ”

      “พี่คมครับ แล้วถ้าผมกลับไป พี่เมฆจะโดนลงโทษอีกไหม?”
      “ถ้าน้องมายด์ไม่อยากให้ลูกพี่โดนซัดน่วม ก็ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์กับพวกเรา”
      “.....................”
      “แต่มันก็เลือกลำบากล่ะน้า..... อีกฝั่งนึงก็แม่ อีกฝั่งนึงก็ผัว”



   ผมสะดุ้งตกใจ เรื่องที่แม่คุยกับผม
      ....พ...พี่คมรู้แล้วเหรอ!!!?

       
“เลือกไม่ได้ใช่ไหม?”
“ผ...ผม...เลือกพี่เมฆ!”
“...............จริงอ่ะ? .....แน่ใจ๊....?” พี่คมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“น...แน่ครับ แต่ว่าอย่าทำอะไรแม่ผมเลยนะ”
“น้องมายด์ก็ไปบอกแม่เองดิครับว่าอย่ามาจุ้นไม่เข้าเรื่อง”

   ถึงน้ำเสียงพี่คมจะฟังดูเหมือนขำขำ แต่หน้าตาของเขาตอนนี้มันไม่ได้ขำด้วยเลย เขาดูจริงจังไม่เหมือนเก่า...
      
      “น้องมายด์ ถอดเสื้อผ้า เครื่องประดับในตัวออกให้หมด แล้วเปลี่ยนเป็นตัวนี้” เขาหันไปหยิบชุดในกระเป๋าใบเล็กๆ ออกมายัดใส่มือผม พร้อมกระชากสร้อยตัวปัญหาออกอย่างแรงจนขาด แล้ววางไว้ที่เตียง


      “เรื่องแบบนี้ปล่อยให้พลาดเป็นครั้งที่สองไม่ได้หรอก”


ผมกับพี่คมขับรถออกมาจากโรงแรมเงียบๆ ผ่านตัวเมืองผ่านป่าเขาจนกระทั่งถึงบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ในหมู่บ้านที่ลึกออกไปอีก ถ้าจำไม่ผิดจากสภาพภูมิประเทศที่เคยเรียนมา แถวนี้น่าจะเป็นชายแดนของประเทศแล้ว

เวลาเช้าๆ ตอนนี้หมอกกำลังลงหนา ผมนั่งกอดอกหนาวอยู่ในรถ เพราะเสื้อผ้าที่พี่คมหามาให้มันไม่ช่วยทำให้อุ่นขึ้นได้เลย
   “ถึงแล้ว” พี่คมเอ่ย ผมเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นร่างของใครคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน และกำลังเดินเข้ามาทางนี้
   
ทันทีที่เห็นหน้าชัดๆ ผมก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปกอดเขาสุดแรงทันที

   “คิดถึงจนร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยเรอะ ไอ้ขี้แยเอ๊ย” พี่เมฆขยี้หัวผมแรงๆ แล้วกอดตอบ เขายังเหมือนเดิม... ผมอบอุ่นมาก
   “เฮ้ย ไอ้หอกหัก!” พี่เมฆตะโกนไปทางพี่คม
“ทำไมมึงปล่อยให้มายด์หนาวแบบนี้ ไปหาโอเวอร์โค้ทสามตัวให้เมียกูใส่เลยเร็วๆ”
“บ้า ผมไม่ได้หนาวขนาดนั้นสักหน่อย ถ้าหิมะตกก็ว่าไปอย่าง...”

“โถ ลูกพี่! ให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกันแบบนี้ น้องมายด์คงหายหนาวแล้วมั้ง”
“โถ ไอ้สัด... กอดกันแค่นี้ให้ความอบอุ่นกันไม่พอหรอก จริงไหมมายด์?” พี่เมฆก้มลงมาถามผมพร้อมแนบปากลงบนขมับแรงๆ
“อ่า”
“ไปเถอะ ผมคิดถึงคุณแทบบ้าอยู่และ”
 
พูดจบพี่เมฆก็อุ้มผมขึ้นพาดบ่า... ระหว่างทางเดินเข้าบ้านนั้น ผมเห็นสีหน้าพี่คมแปลกๆ แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ส่งยิ้มให้ แล้วยกมือขึ้นบ๊ายบาย

   “พี่เมฆ ผมว่าพี่คมต้องโกรธอะไรผมอยู่แน่ๆ เลย” ผมบอกความกังวลให้ฟัง ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงแข็งๆ
   “ช่างหัวมันดิ” เขาถอดเสื้อออกทางหัวแล้วดึงหน้าผมเข้ามาจูบเนิ่นนาน สัมผัสอันร้อนแรงทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แต่ก็ยังพอมีสติหันหน้าหลบเพื่อจะได้คุยกับเขาก่อน ที่ไม่ได้เจอกันตั้งสามวันเขาเป็นยังไงบ้างผมอยากรู้

   “แต่ผมว่าเขาต้องโกรธเรื่องที่ผมทำให้พี่โดนตำรวจจับแน่ๆ”
   “อย่าพูดชื่อผู้ชายคนอื่นตอนจะเอากับผมได้ไหม มันหงุดหงิดนะรู้ป่ะ” พี่เมฆกระชากเสื้อผมขึ้นแล้วฝังหน้าลงไปใช้ลิ้นดูดเลียที่หน้าอกทันที
   “อึก ด..เดี๋ยวครับ ผมอยากคุยกับพี่ก่อนได้รึเปล่า?” เพราะไม่ได้ถูกทำอย่างงี้มานาน ความรู้สึกของผมเลยไวเป็นพิเศษ ทั้งที่อยากจะถามอะไรเขาตั้งมากมาย แต่พอเจอแบบนี้ผมก็ชักจะทนไม่ไหว

   เพราะ...........





ผมเองก็ต้องการเขามากเหมือนกัน   


H
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า     

[PAAPAENG~]

ฮึก!
ใจร้ายมากนะที่ตัดจบแบบนี้  ToT

สงสารมายด์อ่า...
ทั้งแม่ ทั้งสามี ไหนจะเรื่องพ่อโผล่มาอีก
เฮ้อ~

[เฉาก๊วย]

 

[¡ииσcэиτ]

สงสารน้องมายด์
หนักใจมากแน่ๆเลย ฝังหนึ่งก็ อีกฝั่งก็ผัว

เรื่องพ่อต้องมีอะไรอีกแน่ๆเลย

[goosongta]

จะเป็นยังไงต่อไปอ่านไปลุ้นไป
พี่เมฆเท่ห์อ่ะ เถื่อนอ่ะ มั่นมาก หื่นสุดๆ แต่ก็ชอบนะ

[Maprang_W]

แม่วานให้มายด์ทำอะไรน่ะ อยากรู้จัง
แล้วที่มายด์มาหาพี่เมฆนี่คงมาแบบไม่มีแผนการซ่อนไว่ใช่มั้ย
ไม่เอามาม่านะ เรื่องนี้อุตส่าห์ฮามาตั้งนาน
คนเขียนมาต่อบ่อยๆนะ ทิ้งไว้นานลืมเนื้อเรื่องอ่ะ

[wolfram]

แม่ให้มายด์ทำอะไรอ่ะ
มายด์เลือกฝั่งพี่เมฆจริงๆใช่มั๊ย
แล้วที่มานี่คงไม่ใช่แผนหรอกนะ 

 

[moredee]

พี่คมทำหน้าแปลกๆ นู๋อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ

[why yyy]

จะยังไงต่อไปเนี่ย?      นีออนจะช่วยพี่เมฆยังไงต่อไปน๊าา??

[nanju]

สนุกมากเลยค่ะ

ดีใจจังมาต่อแล้ว

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[Peppermint]

   “อืม ข้อหากะโหลกกะลาแบบนั้น ประกันตัวเรียบร้อยแล้วล่ะ”

ประโยคนี้มันคุ้นๆ นะเนี่ยยย ==
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า

[JadeButterflyεїз]

นีออน ซื่อ มากมายเลยอ่ะ

พี่เมฆเนี่ย เจ้าเล่สุดๆ ไปเลย

ขอบติดตามอ่านด้วยคนนะครับ

 

[pare_140]

ตกลงน้องมาด์ยอยู่ข้างพี่เมฆใช่ม้ายยยย

[Ryoooo]

เค้าก็ต้องการอ่านฉาก....มากเหมือนกันน่าาาา

ตัดแบบนี้ ลงแดงตายยย

[sam3sam]

ฝั่งแม่มายด์ก็ไว้ใจไม่ได้  ฝั่งอิพี่เมฆก็วางใจไม่ลง

[RGB.__]

โอยยยยยย
เครียดดดดดด
เหมือนกำลังดูมิชชั่นอยู่เลย /เว่อร์/

[yongsulewa]

 

[pp4]

ต่ะ...ตัดตอนทำร้ายจิตใจกันมาก - -*
รอตอนต่อไปน้าาาา

ปล.นีออนเลือกผัวววว สมกับเป็นลูกชายฉัน(?)จริงๆ

[naamsomm]

โอ๊ยยยยยยยย

ตัดได้  ฟหกด่าสว มากกกกกกกกกกกกกกกกก

สงสารน้องเนมอ่ะ
อีกฝั่งก็แม่
อีกฝั่งก็แฟน

[BeeRY]

รู้สึกระแวงคุณแม่ยังไงก็ไม่รู้ เรื่องคุณพ่อกุขึ้นมากล่อมน้องมายด์หรือเปล่าก็ไม่รู้ 
สงสารมายดืจังเลย ทำไมตองเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ นี่เรื่องมันชักจะซีเครียดเข้าไปทุกทีแล้วอ่ะพี่โบ
แต่ไงก็เอาใจช่วยผัวเมียคู่ระห่ำนี้นะ

[Alone Alone]

อย่าทำให้ผิดหวังนะนีออน

กระซิกๆ