หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[sittikorn]

ต่อๆๆ

[กฤษณ์]

พึ่งไล่อ่านถึงตอนล่าสุด
 
ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับ(?)ด้วยคนนะคะ
ติดงอมแงมจริงๆเรื่องนี้


แอบเดาเรื่องออกแหะ..

[foyer]

M ♠ M
21

   

ปัง!

















โห...















สุดยอด!






แม่นเหี้ยๆ







แม่นขั้น suck!







ใครวะชี้เป้า
ใครวะ ยิงโดนขาแม่งเลยไง
 



 






 






“มายด์!!! ถ่างตูดมาเลยนะ” เห็นพูดซะอย่างโปรฯ ผมก็อุตส่าห์หลงเชื่อ
“อ๊าก ผมขอโทษ” นีออนหมุนตัวพลิ้วหลบ นี่ถ้าไม่คิดว่าเป็นนีออนผมจะนึกว่าเขาเป็นมาโดกะแล้วนะ
“ก็ผมไม่อยากให้พี่เมฆฆ่าคนตายนี่ครับ ถ้าเรายิงเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว พวกนั้นก็ไปไหนไม่ได้แล้ว”

“เยสเหี้ย ถ้าจะเป็นคนดีขนาดนั้นก็ไปบวชเป็นพระอรหันต์เถอะว่ะ ผมคงไม่ขยันยิงขาพวกแม่งทุกข้างหรอกนะ  เป่ากบาลทีเดียวก็เอาอยู่แล้ว จะไปคิดอะไรมากมายให้ปวดหัววะ”
“ผมแค่หาทางที่ดีกว่าการฆ่า เพราะผมรู้ว่าเราไม่ค่อยมีทางเลือก”
“ส้นเท้าคุณเหรอฮะ ก็นายพวกมันสั่งให้มาตาย แล้วมันจะไม่ตายได้ไง” ผมหันไปสนใจโคตรปืนต่อ ยังไงก็ต้องเก็บให้เรียบ มันไม่ตาย เราตาย.. ใครจะเอา   




ไม่มีคนชี้เป้ากูก็ยิงถูกวะ สเตปที่จะนำไปสู่ขั้นเซียนผมผ่านมาหมดแล้ว
ไม่มีสิ่งใดที่ไอ้เมฆทำไม่ได้!
เว้นเสียแต่ว่า...ผมไม่อยากทำ หรือแกล้งทำควาย ๆ ไปอย่างงั้นเพื่อหลอกให้เหยื่อหลงเชื่อ






“พี่เมฆมัวทำอะไรอยู่เนี่ย ยิงไม่เห็นจะโดนเลย เห็นไหมว่าพวกมันกำลังตรงมาทางนี้แล้ว” โธ่เอ๊ย ทำเป็นแอคติ้ง

แกล้งยิงไม่โดนไปงั้น ๆ ล่ะหว่ะ ผมอยากรู้นีออนจะทำยังไงเมื่อภัยใกล้มาถึงตัว
ระหว่างแกล้งทำแอ๊บแบ๊ว หนูไม่รู้ รอกรี๊ด...
หรือว่าเปิดเผยตัวตน แก้ผ้ากระโดดเข้ามาปลุกปล้ำผม

หรือว่า...





   มีข้ออื่นอีกไหมวะ?   




ปัง!




“ฉิบหายแว้ววว...ไอ้แมลงสาบตัวผู้ พวกมึงจะวิ่งฉวัดเฉวียนกันไปไหน กูเล็งไม่ถูกแล้วนะสราดดด” บรรจุกระสุนแทบไม่ทันแล้วนะกู



ปังปังปัง!


แถมมียิงสวนขึ้นมาอีก

เฮ้ย ๆ นีออนเมื่อไหร่จะปล้ำผมสักทีวะ จะรอให้พวกแม่งยิงมั่วมาถูกก่อนค่อยคิดออกหรือไง
 



“โอ้ย เวียนหัว...ปวดท้อง หิว ผมหิวไม่ไหวแล้วมายด์?” ผมยกมือกุมกบาลกับกล้ามท้องพร้อมกัน ไม่ว่าจะพูดยังไงนีออนก็ไม่บรรลุสักที สงสัยต้องให้กูกลายเป็นดาราดังก่อนสินะ ?
 
“พี่เมฆไม่สบายเหรอครับ!!? ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกผมล่ะ!” นีออนเริ่มจะตื่นตัว
“พี่เมฆได้พกยามาบ้างไหม เดี๋ยวผมหาให้” เขาทำท่าจะรื้อกระเป๋าโดเรม่อน
“ผมหิวมากกว่าว่ะ”
“อยากกินอะไรครับ เดี๋ยวจบงานนี้ผมทำให้”
ผมจับแขนเขาแล้วบอก
 
“อยากกินตับอ่ะ”


“ได้ครับๆ เดี๋ยวผมทำให้กิน” โอ้โห ตอบรับอย่างเร็วเชียวนะ ที่จริงชอบล่ะสิ แต่แกล้งทำเป็นอินโนฯ

นี่ถ้าไม่มีไอ้พวกเหี้ยนั่นยิงสวนมา ผมเล่นหวังผลระยะยาวต่อเลยล่ะ
“มายด์ ถ้าเห็นท่าไม่ดี คุณรีบหนีไปนะ ไม่ต้องสนใจผม ปล่อยผมทิ้งไว้ที่นี่แหล่ะ ผมจะยิงสกัดพวกมันให้คุณเอง”

“ไม่เอา ถ้าพี่เมฆไม่ไป ผมก็ไม่ไป ! ผมไม่ทิ้งพี่ไว้คนเดียวหรอกครับ”

 ดีมาก ถ้าทิ้งกูจริง จะจับเ-ดแม่งตรงนี้ล่ะ








และแล้ว...
 “พี่เมฆมานี่ ผมเอง!”


 
นีออนทำผมร้องบันไซ บันไซ บันซายยย ในใจไป 1 hit แล้วแย่งปืนประจำการตั้งท่ารออย่างมุ่งมั่น


   “มายด์ ถ้าคุณไม่อยากยิง ก็ไม่ต้องยิง ปล่อยผมตายที่นี่แหล่ะ”
   “เงียบเถอะครับพี่เมฆ อย่าพูดเรื่องตายอีก ไม่งั้นผมโกรธจริงๆ ด้วย มันช่วยไม่ได้นี่ครับ ผมตัดสินใจแล้ว ยังไงก็ต้องทำให้ได้”



“เหรอ ไหวป่ะ?”
“ไหวมั้งครับ”

ผมสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของนีออน ถึงจะดูออกว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยยิงปืนแน่
แต่ถ้าทำได้ขนาดใช้สไนเปอร์กูก็ชักเสียว

 


ปัง!


“โอ้ย” แรงอัดทำเอาไหล่นีออนกระเด็นไปติดต้นไม้
ผมมองเขาอย่างห่วง ๆ ดูท่าไม่เวิร์คละ เลิกหาเรื่องแล้วยิงเองดีกว่าว่ะกู


“เอาคืนมา” ผมจะแย่งคืนแต่เขาเสือกไม่ให้
“ไม่ครับ ขอผมลองอีกที คราวนี้โดนแน่ ๆ” หน่ะ ดื้อใช่ไหม
“ถ้าไม่โดนอีก คุณมานั่งขย่มผมสามวันสามคืนเลยนะ”
“ยังไงก็ได้ครับ แต่คราวนี้ผมไม่พลาดแน่”   



ปัง!
นีออนลั่นไกอีกครั้ง คราวนี้ก็ตัวปลิวอีก แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คืออภินิหารนีออนฉบับยูไล ซึ่งต่อแต่นี้ไปคงได้ลงบันทึกอยู่ในพระคัมภีร์นีออน.....


เฮ้ย!!!!



“โดนแล้วครับ ! ที่หัวไหล่” นีออนร้องบอกอย่างตื่นเต้นตกใจ



เออ งั้นกูต้องตะโกนบันไซด้วยไหมนี่?



“เฮ้ย!” โดนทำไมวะ
“พี่เมฆ ย้ายที่กันก่อน มันตามมาใกล้ถึงแล้ว” นีออนเก็บกระเป๋าโดยไม่ถามความสมัครใจผมแถมลากปืนหนักๆ พาดไหล่ทะมัดทแมง

ความจริงไอ้กากเกรียนพวกนี้ ให้จับมันปิ้งย่างท่าไหนก็ได้ ให้สู้ระยะใกล้หรือไกลผมก็ไม่หวั่น

แต่.... นีออนลากผมไปแล้วว่ะ


เพราะมัวแต่ลีลากันอยู่ จากที่เป็นผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่าเพียงชั่วเสี้ยววินาที
จากที่นีออนคอยลากผมวิ่ง ตอนนี้ผมจับตัวเขาอุ้มพาดบ่าแล้วโกยแทน


“พี่เมฆ ปล่อยผมลงก็ได้ครับ ผมวิ่งได้”
“ขาเล็กนิดเดียว วิ่งไม่ทันมันหรอก”
“ผมวิ่งได้จริงๆ ผมไม่อ่อนแอเหมือนเก่าแล้ว”

แค่ยิงได้ก็แปลว่าไม่อ่อนเหรอวะ เพิ่งรู้


ผมปล่อยเขาลง แต่ไม่ใช่เพราะทำตามคำขอนีออน ผมเห็นทีที่จะให้เขาซ่อนตัวแล้วต่างหาก

“คุณรอผมอยู่นี่นะ เดี๋ยวผมมา” กูต้องกำจัดไอ้พวกที่ชอบขัดจังหวะคนอื่นออกให้หมด
“ไหนพี่เมฆจะให้ผมช่วย!” นีออนกระโดดเข้ามาตะครุบแขนผมด้วยสายตาเว้าวอน ขอร้องไม่อยากให้ผมห่างทันที

ผมยกมือลูบกะโหลกน้อยๆ ด้วยความเวทนา บรรจงจุมพิตที่หน้าผากแล้วปลอบประโลมเหมือนพระเอกละครช่องเจ็ด


“ให้ช่วยแน่มายด์ ไม่ต้องกลัวไม่ได้ช่วย คุณก็รู้ผมชอบอะไร ช่วยทำอย่างงั้นแหล่ะ อย่างอื่นไม่ต้องหวังดี ผมไม่อยากได้ โอเคนะ?”

“ไม่เอา พี่เมฆอย่าไปคนเดียวเลย ผมมั่นใจว่าผมยิงได้ ผมทำใจยิงได้แล้วจริงๆ”
“เฮ้ย อย่าบอกยาก ไม่มีเวลาแล้ว” ผมดึงมือที่จับแขนออกแล้วผลักเขาให้เข้าไปหลบหลังซอกหิน
“ถ้าไม่ได้ยินคำว่า ‘นีออน’ ห้ามออกมาจากตรงนี้เด็ดขาดเข้าใจไหม?” ผมบอกรหัสลับส่วนตัวให้เขาได้รู้

“อาจไม่ใช่ผมก็ได้ที่มารับคุณ แต่ได้ยินคำนี้ก็มั่นใจได้ว่าคนที่มารับน่ะไว้ใจได้ ให้คุณออกไปกับเขาได้เลย แล้วคุณจะปลอดภัย”

“แล้วพี่เมฆทำไมไม่มาล่ะครับ?”
“ผมอาจจะไม่ว่างไง ...นี่ อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ ผมไม่ได้ไปตายนะ”
“.....................” ผมเอานิ้วชี้แตะปากให้เขาหยุดอาลัยอาวรณ์ผมสักที

เข้าใจ! ว่ารักมากมาย แต่ความตายก็จ่อตูดกูอยู่

ถ้าหากผมตายไป มันก็ไม่มีความหมาย
นอกจากผมจะเป็นผีไปสิงร่างใครสักคน เพื่ออวตารมาเป็นที่รักให้นีออนต่อไป



ตกลงสาบงสาบานกับขุนเขาเรียบร้อย
ผมก็กดโทรศัพท์หากำลังเสริม...


เอ่อ ต่อหน้านีออนก็ทำโชว์ออฟไปอย่างงั้นละเว้ย ใครจะโง่เหนื่อยคนเดียวล่ะ
ไม่ๆๆ งานนี้ผมไม่ยอมเหนื่อยคนเดียวแน่นอน







“เจอตัวแล้วใช่ไหม? เออๆ ครบสามสิบสองไหม? เออ สัด.......อย่าแตะมาก เขาบอบบาง เออ........ไม่หวง เออ...........ไม่ใช่แฟน...............แต่เป็นเมีย.........เออ...คุยเหี้ยอะไรเนี่ย................หา!!! เออๆๆ”


ผมให้คนไปรับนีออนแล้วมันก็โทรมารายงานว่านีออนปลอดภัยดี ถามไปถามมาซักพัก มันก็บอกว่า นีออนอยากคุยกับผม



“ไงจ๊ะ ผมไม่อยู่เหงาล่ะเซ่” ผมทักปลายสายไป
“พี่เมฆเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม?” เสียงหงอยๆ ทำเอาผมอยากวิ่งกลับไปฟัดสักสามที
“เจ็บดิ เจ็บจะตายห่าอยู่แล้ว ผมถูกยิงเข้ากลางหัวใจเลยเวลาไม่ได้เห็นหน้าคุณ”
“งั้นพี่เมฆจะให้ผมไปหาที่ไหนครับ?”
“รออยู่นั่นแหล่ะ เดี๋ยวผมเสร็จธุระแล้วจะไปเอง”
“พี่เมฆทำธุระอยู่กับใครเหรอ?”
“อยู่กับปู้ชายยยยย”
“..........................” 
“ตัวผู้แม่งเยอะแยะสัด เห็นแล้วไม่เจริญหูเจริญตาสักตัว”



เลือด.............มีแต่เลือด.....................ไหลนองบอดี้เป็นที่อุจาดตา
เห็นแล้วต้องหันหน้าหนีทันที กลัวแดกข้าวไม่ลง


“งั้นผมจะรอพี่เมฆนะ” นีออนบอกเสียงค่อย
“ครับผม ถ่างขารอเลยนะ ขอบคุณมาก”





วางสายปั๊บ พระเทศน์ปุ๊บ
“ฟังแกคุยแบบนี้แล้วเสื่อมจริงๆ เลยว่ะ”
“แหม อิจฉาก็บอกมาตรงๆ เถอะลุง” ผมยิ้มพลางจุดไฟปลายมวนบุหรี่ที่กำลังคาบอยู่
ควันสีเทาลอยคว้างกลางอากาศทั้งจากของผมและคนข้างๆ

“ถามจริง แกจะเอายังไงกับเด็กนั่น?” เสียงจริงจังทำเอาผมอดกวนตีนไม่ได้
“เอาทุกท่าที่ทำได้ล่ะครับ ถ้าตีลังกาเอาได้ก็จะทำ”
“เมฆ........!”



“ผมฝากเขากับลุงก่อนได้ป่ะ?”
     
   




 
“ไม่รับฝากว่ะ” ลุงบี้ก้นบุหรี่ทิ้งพอพูดจบ
“ใจร้ายใจดำกันจริงๆ ลุงก็รู้ผมหิ้วเขาไปไหนมาไหนตอนนี้ไม่ได้มากหรอก แต่สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือเลย จบงานเมื่อไหร่ผมจะรับเขาไปอยู่ด้วยแน่ๆ”

“หึหึ.....ฮะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” อยู่ๆ ก็ระเบิดหัวเราะซะงั้น
ยังไม่ทันยิงมุขแล้วขำหาอะไรวะ 
“เอ่า ผีเข้าเรอะ?”



“ไอ้เมฆ... แกแน่ใจนะว่าเขาอยากอยู่กับแกจริงๆ”
“ไม่แน่ แล้วจะพูดให้เสียหมาเหรอลุง”

“งั้นแกอยากฟังที่ฉันสืบมาได้หรือเปล่า?” หน้าตาสมเพชเวทนาฉายเข้าโสตประสาทผมทันที



“เด็กแกเคยมีประวัติเข้าโรงพยาบาลเพราะต้องผ่าตัดลิ้นหัวใจ”
“มายด์เป็นโรคหัวใจ?”
“เปล่า ในแฟ้มประวัติคนไข้เขียนไว้แบบนั้น แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่”
“.....................”



“เด็กแกโดนยิงที่หัวต่างหาก แต่ตำรวจปิดข่าวไว้”





“...........................”




“ไอ้เมฆ”
“ผมฟังอยู่”
“เด็กแกโดนใครไม่รู้ยิงหัว ความจำเสื่อม แล้วก็มีความเป็นไปได้ว่าเคยเป็นสายให้ตำรวจด้วย”


“......................”
“แล้วก็ไอ้ไม้.... ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับมายด์นะ รวมทั้งยัยดานั่นด้วย”




ถึงจะเคยคิด...แต่พอมาได้ยินจริงๆ มันก็ทำใจไม่ค่อยได้ว่ะ

“ข่าวกรองแล้วเปล่าน่ะลุง?” ผมยิ้มขื่นกับคำตอบที่ได้รับคำยืนยันว่า ‘จริง’

หมดอารมณ์กันพอดีสิกู
ผมยิ่งเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ อยู่ด้วยสิ

...........................แม่งเอ๊ย กูอยากจะบิน.....................

            

นีออนเคยเป็นสายจริงๆ !
   นีออนเคยถูกยิงความจำเสื่อม
      พ่อแม่แท้ๆ ของนีออนตายหมดแล้ว
         แล้วแม่ตอนนี้ของนีออนเป็นใครวะ?
            ไอ้ไม้ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แล้วแม่งจะหวงหาพระแสงอะไรวะ?




นี่ถ้ากูบินได้ กูจะบินเท่ๆ แล้วนะ!!!



นีออนสำหรับผมไม่ใช่เด็กใสซื่ออีกต่อไปแล้ว
   แม่งสีสันบันเทิงชัด ๆ
      นีออนแม่งไม่ใช่เด็กสิบห้าด้วย
         แม้กระทั่งอายุก็ยังต้มกูสินะ
            อายุสิบแปดแล้วยังดูเบบี๋อยู่เลย กูจะบ้าตาย


               อายุขนาดนี้ควรจะโตเป็นหนุ่มได้แล้วดิ

แต่ทำไมวะ ? ที่เห็นโคตรภาพมายา
   สงสัยต้องให้แดกเร้ดดี้สินะ จะได้ปลุกความเป็นชายในตัวคุณ





H
ตอนที่ยาวนาน...

[zuu_zaa]

  ในที่สุดก็มาต่อแล้ว จะติดตามตอนต่อไปนะคะ

[BeeRY]

พี่เมฆ อดีตช่างหัวมัน ตอนนี้นีออนเป็นเด็กพี่นะ เอ็นดูเยอะๆดิ
ชีวิตน้องมายด์ทำไมมันเศร้ายิ่งกว่าละครหลังข่าวซะอีก
แล้วเมื่อไหร่พี่จะมาอีกเหรอคะ ถึงรอนานแต่ก็จะรอนะ

[why yyy]

ไหนๆมายด์ก็ความจำเสื่อมล่ะ ป้อนความจำใหม่ดิพี่เมฆ ไม่ต้องไปรื้อฟื้นอดีตหรอก

[→Yakuza★]

พี่เมฆ!!! หายไปโครตจะนาน นึกว่าตายไปซะละ
ถ้าน้องมายความจำกลับมาก็ช่างหัวมันเหอะ ใช้อนุภาพความรักของพี่เมฆกับนีออนปราบมันซะ

[JA(e)jung]

อืมมมมมม เอาไงหละ ลุ้นต่อไป ??

[minchy]

มาต่อเร็วๆ เถอะ พรีสสสสสสสสสสส


อยากอ่านจะแย่แล้ว

[pp4]

พี่เมฆเป็นบ้าไปแล้ว หลุดเลยสินะลุง...หลังๆนี่เพ้อไกลเลย 555555
มายด์หนูเริ่มน่ากลัวแล้วนะ ไม่ได้จงใจหลอกใช่ป้ะ??? #ไม่งั้นดราม่าแดกนะคะ
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา

#เออ แล้วไอ้พี่ไม้จะหวงทำซากพระแสงอะไรฟะ? = =*

[sittikorn]

 

[moredee]

ที่มาของนีออน ก็ไม่น้อยหน้าพี่เมฆว่ะ

[kslave]

นึกว่าตาฝาด มาต่อแล้วจริงๆ
อ่านแล้วก็อยากอ่านต่ออีก
พี่เมฆนี่ทะลึ่งตลอด

[juon]

อ๊ากกก อ๊ากกกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

(ขออิฉันเม้นต์เกรียนๆ สักครั้งหนึ่งในชีวิต?!!!)


โอ๊ย ฮ่าๆ น้องมายขา อายุสัก28 คุณพี่ก็รับด้ายค่ะ ฮ่าๆ (แก่เข้าไว้ เร้าใจดี!!!)

ฮาไอ้พี่เมฆ (ฮาเสมอต้นเสมอปลายทุกตอนร่ำไป)

แต่ก็ยังแอบคิดถึงคุณคมเหมือนเดิม (อีนี่มาเหล่ตัวประกอบอีกล่ะ)

รอเรื่องนี้อยู่ตลอดนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^

[Alone Alone]

ในที่สุดนีออนก็กลับเล้า ฮึๆ

[juon]

ฮ่าๆ อิฉันมาโพสสแปม (โดนเตะ)

ที่จริงอยากวาดแฟนอาร์ตเรื่องนี้มาสักพักแล้ว

ไหนๆ ก็ลงครึ่งตอนใหม่แล้ว ขอวาดอิมเมจตอนนี้เลยแล้วกันค่ะ



ตอนแรกจะวาดไรเฟิ่ลล่ะ.. แต่แบบ เหมือนที่ไม่พอ ฮ่าๆๆ

เอาเป็นแบบนี้แล้วกัน

เป็นกำลังไต เอ๊ยใจ ให้นะคะ ^^

[กฤษณ์]

แล้วท่านพี่เมฆจะเอาอย่างไรต่อไปติดตามชมตอนต่อไป..
-/โดนคนเขียนเตะ

นีออนน้อย..ยังไงความจำเสื่อมก็ดีกว่าไม่ตายหละฟ่ะ 

[kwangun]

อิพี่เมฆหื่นออลเดอะทาม  มาม่าจะมาแล้วใช่ไหมเนี่ย มันช่างลึกลับซับซ้อนอินเซปชั่น แว้กก 

[ListeL]

55555555555555555555555 เอา5ไปอีกล้านๆตัว
อ่านรวดเดียวจนตามทัน กูแม่งเมพจิงๆ
ชอบอ่ะเรื่องตลกโคตรๆอยากชวนอิพี่เมฆไปเข้าคณะตลกสามช่า แม่งงงงง อิพี่เมฆฮาเหลือล้นฮาตลบอบอวล ตอนแรกๆแม่งเหมือนตาแก่หลอกเด็ก แม่งแต่ล่ะแผนแม่งกล้าพูดมาได้ ถ้ามายด์ไม่เอ๋อจริงไม่เชื่ออ่ะ โคตรแถบรรลัย กูยอม- - ชอบมายด์ด้วยเป็นนายเอกคนแรกที่เอ๋ออินโนเซนแล้วเราไม่หมั่นไส้  ชอบมันดูใสซื่อจริงๆแต่ไม่แต๋ว ถ้าเป็นบางเรื่องใสซื่อ ซื่อบื้อจะเหมือนผู้หญิงไปเลยอ่ะ แล้วพอโดนพระเอกอึบอึบก็แต๋วแตกสาดไปเลยอ่ะ ตอนหลังๆชอบมายด์โคตรๆมีต่อปากต่อคำ5555555  ถ้ามายด์จำเรื่องในอดีตจะเป็นยังไงว่ะ เพราะมายด์ได้จับปืนแน่ๆเลยเริ่มจำเรื่องคร่าวๆได้

รออ่านตอนต่อไปนะคะขอบคุณคนเขียนมากจ้า><

ปล.คนเขียนต้องเป็นคนที่ฮามากแน่ๆบักพี่เมฒยังฮาได้ขนาดนี้555555

[netthip]

ว้ากกกกกกกมันโคตรค้างเลยอะ 

[u_cosmos]

พี่เมฆ พี่หายไปนานแต่ความเสื่อมของพี่ไม่เคยห่างหายไปจากสายเลือดเลยสักติ๊ดดดดดดดเดียว
อย่างฮาอ่ะ
ถ้ามายด์กลับกลายเป็นชายแล้วพี่เมฆจะทำไง

[¡ииσcэиτ]

พี่เมฆ
แลดูเครียดแบบฮาๆนะ

[honeystar]

เหมือนจะพลาดลืมดูเรื่องนี้ว่าอัพเเย้ววววววว~
อืมม นีออนเราเหมือนไม่ธรรมดา
ตอนนี้เหมือนจะขำไม่ออกแฮะ (แอบลืมตอนเก่าไปแล้วด้วยอ่ะ TT )
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ +1 กับเป็ดก๊าบๆ

[amito]

โอ้โห นีออนมีประวัติไม่ธรรมดาเลย แล้วพี่เมฆจะทำยังไงต่อไปดีหล่ะ

[IöLIKE]

ThankS

[FFS_Yaoi]

 
โว้ยยยยย
ชักจะไม่ทำ มะ ดาาาาา  แล้วววว
ไปๆมานี้นีออนอาจเคยถูกฝึกเป็นนักฆ่ามาก่อนก็ได้

แค่ไม่อยากจะเชื่อะว่าเบบี้ มาย ของเจ้จะ18 โอ 

[Sirada_T]

โอ๊ะโอ๋   สับสนอลหม่าน วุ่นวายจะตายชัก  พี่เมฆยอมตายกลายเป็นละอองฝนท่าจะง่ายกว่าละมั้งนี้ 

[foyer]

M ♠ M
21.5








“นีออน….นีออน….. นีออน.......”

เสียงเรียกเบาๆ ซึ่งเป็นรหัสที่พี่เมฆบอกก่อนไปดังขึ้น ผมที่กำลังคิดอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียว สะดุ้งตกใจนิดหน่อยก่อนค่อยๆ โผล่หน้าออกไปดูว่าเขาเป็นใคร







ทันทีที่เห็น.....นี่มัน.....พนักงานโรงแรมเมื่อวันนั้นนี่หว่า.......เขาเป็นเพื่อนกับพี่เมฆจริง ๆ สินะ ผมมองอย่างสงสัย เพราะ...พนักงานโรงแรมวันนั้น ทำไมมาถือปืนเดินอยู่ตรงนี้...?

สรุปแล้ว... เขาคงไม่ใช่พนักงานโรงแรมธรรมดาแน่ ๆ
เหมือนพี่เมฆ... ที่ไม่ได้เป็นครูธรรมดาอย่างที่เคยคิด



“นีออน เมฆให้มารับ อยู่ไหนน่ะ ออกมาเถอะ” เขากระซิบเรียกอีกทีอย่างระมัดระวัง

ผมตัดสินใจเดินออกจากที่ซ่อนไปหา... ไม่ลืมปืนสั้นในมือที่ถือติดตัวมาด้วย





‘กริ๊ก’


“พี่เป็นใครกันแน่อ่ะ ?” ผมเล็งปืนไปที่เขาเพราะต้องระวังตัวเองเหมือนกัน ถึงพี่เมฆจะบอกว่าถ้าได้ยินคำว่านีออนให้ออกมาแล้วไปกับเขาก็เถอะ แต่เวลานี้ผมกลับระแวงและไม่ไว้ใจใครง่ายๆ ขึ้นมาซะเฉยๆ

ใครจะไปรู้ ว่าไอ้หมอนี่อาจจะไปขโมยรหัสลับจากคนที่จะมารับผมจริงๆ ก็ได้

“วางปืนก่อนสิ มันอันตรายนะ” เขาค่อนข้างตกใจเมื่อหันมาเห็นว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
“พี่ก็วางก่อนสิ” ผมไม่ยอมง่าย ๆ เช่นกัน
“วางก็วาง” เขาถอนหายใจและยอมทำตาม


“เตะปืนมาให้ผมหน่อย”
“นี่...พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า พี่ไม่ใช่ไอ้เมฆนะ”
“เพราะพี่ไม่ใช่พี่เมฆไง ผมเลยไม่ไว้ใจ”
“ไม่ยักรู้นะ ว่าไอ้เมฆมันทำตัวน่าไว้ใจเป็นด้วย เอ้า!” เขาเตะปืนมาให้ผม โดยที่ผมยังไม่ละสายตาจากเขาเลยแม้แต่น้อย

“ไอ้เมฆมันขอให้พี่มาช่วยน้องนะ ถ้าไม่ยอมไปด้วยก็ไม่เป็นไร พี่จะได้โทรบอกมันให้มันมารับเอง”

   
“พี่เป็นมาเฟียเหรอ ?” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“เปล่า”
“แล้วพี่เป็นใคร ? มาอยู่ในเหตุการณ์นี้ได้ยังไง ?”
“พี่เป็นเพื่อนไอ้เมฆ มันให้มาช่วยก็มา”
“จากที่ผมเห็นโรงแรมที่พี่เคยทำงานกับที่นี่มันไกลกันมากเลยนะครับ แสดงว่าพี่เมฆขอให้พี่มาอยู่แถวนี้นานแล้วสิ”



เขาเริ่มมองหน้าผมนิ่ง ก่อนตอบรับสั้น ๆ

“อืม”



ผมเริ่มคิดปะติดปะต่อเรื่อง... พี่เมฆไม่ได้มีพรรคพวกแค่กลุ่มมาเฟียของเขา... แต่ยังมีคนนอกอีกด้วยงั้นเหรอ?


นอกจากพี่คม พี่เป็ด ไอ้โหด... ผมอยากรู้จังว่าในวงการนี้ยังมีใครอีกบ้าง










ผมยอมเชื่อสนิทใจว่าพี่เมฆให้พี่คนนี้มารับผมจริง ๆ ก็เมื่อตอนที่ได้ยินเสียงเขาทางโทรศัพท์ ฟังจากน้ำเสียงดูท่าเขาจะไม่เป็นไรเลยสักนิด ...โล่งอกไปที...



“พี่ชื่ออะไรเหรอครับ ?” ผมชวนคุยระหว่างทางที่กำลังนั่งรถไปที่พักเพื่อรอพี่เมฆกลับมา
“ชื่อกิต แล้วเราล่ะ นึกยังไงมาเที่ยวเสี่ยงอันตรายกับไอ้เมฆแบบนี้ ถ้าเกิดตายไปมันไม่คุ้มหรอกนะ แล้วก็อย่าหวังว่าไอ้เมฆมันจะเสียใจล่ะ มันไม่มีทางเสียใจหรอก ทางที่ดีน้องกลับบ้านหาพ่อหาแม่ ไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆ จะดีกว่า อย่าเอาอนาคตมาทิ้งกับมันแบบนี้เลย” เรื่องนั้นผมเข้าใจ แต่....

“ถ้าพี่เมฆยังเป็นแบบนี้ ผมกลับไปไม่ได้หรอก” ผมต่างหากที่ต้องเสียใจแน่ๆ ถ้าปล่อยพี่เมฆไว้ แล้วเขาเกิดตายขึ้นมา

ตอนนี้ผมพอรู้ตัวแล้วว่าผมทำอะไรได้บ้าง
ผมช่วยพี่เมฆเรื่องไหนได้บ้าง...

รู้อย่างนี้แล้ว... การให้กลับไปใช้ชีวิตปกติโดยไม่มีพี่เมฆน่ะ ผมไม่ต้องการหรอก
 

“พี่พอรู้นะว่าเป็นอะไรกัน.... แต่ไม่ต้องห่วงไอ้เมฆมันหรอก มันเก่ง มันเอาตัวรอดได้ สิบรุมหนึ่งมันยังรอดมาได้เลย แต่เราเนี่ยสิ.... อยู่กับมันไปก็ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้ เกะกะเปล่า ๆ ...แล้วอีกอย่างอย่าคิดว่ามันจะมาจริงจังอะไรด้วยเลย จากที่พี่รู้จักมันมานาน ในสมองมันไม่มีหรอกเรื่องความรัก ...เอ่อ อย่าว่าละกันเพราะพี่เตือนด้วยความหวังดี”     

ผมก้มหน้ากับสิ่งที่พี่กิตตอกย้ำ
“ผมรู้ครับ......รู้ว่าผมเกะกะ รู้ว่าพี่เมฆไม่ได้รักหรอก.... ที่เขาช่วยผมอาจเป็นเพราะสงสารหรือไม่ก็.......เขาอยากเข้าไปสืบเรื่องในบ้านผมก็ได้”



♠ ♠ ♠

 

มีคนบอกผมมาหลายคนแล้วว่าพี่เมฆไม่ใช่คนที่จะรักใครง่าย ๆ เขาไม่สนใจใคร นอกจากงานของเขา

ผมรู้ว่างานมันสำคัญ... เพราะนั่นมันหมายถึงชีวิต
ผมเข้าใจ
ผมไม่ได้ต้องการอะไร
แค่ผมได้อยู่ข้าง ๆ และพี่เมฆเต็มใจให้ผมอยู่ข้าง ๆ
ผมก็มีความสุขแล้ว
 


พี่กิตขับรถมาถึงบ้านไม้หลังหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปในหุบเขา 
ที่นั่นมีคนอยู่เยอะแยะ แต่มันคงจะดีกว่านี้...

ถ้าหากว่า...คนเหล่านั้นยังคงมีชีวิตอยู่



“เฮ้ย ซวยแล้ว !!!?” พี่กิตตกใจจนหน้าซีด เขารีบใส่เกียร์ถอยหลังแล้วเลี้ยวพวงมาลัยหักอย่างรวดเร็วจนตัวผมไปกระแทกเข้ากับประตูรถ



“มายด์ ! ก้ม !!!” 

 

ปังปังปังปังปัง !!!!
เสียงปืนดังรัวติด ๆ กันหลายนัดมาพร้อมกับเลือดที่กระเซ็นมาเปื้อนใบหน้าซีกขวาของผม และหลังจากนั้น รถที่กำลังวิ่งอยู่ก็พุ่งเข้าชนกับต้นไม้ที่ขวางทางข้างหน้าเข้าอย่างจัง





“..............”


ผมหมดสติไปชั่วครู่เพราะตกใจจากแรงกระแทกกระทันหัน... ในหัวมึนงง
สักพักถึงได้รู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังค่อย ๆ อุ้มผมออกมาจากรถที่กันชนหน้าพังยับเยิน

“น้องมายด์ ๆ”

ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและเห็นว่าคนตรงหน้าคือพี่คม

“น้องมายด์ !! อย่าตายนะ! อย่าเพิ่งตาย ขอพี่คมกอดก่อน โอ้ว ชิบหายละ...เลือดสาดเลย !!!” เขาพูดอย่างตกอกตกใจพลางกอดผมไว้แน่นจนตัวเจ็บ พอปรับสมองได้ผมถึงยกมือขึ้นตบไหล่เขาเบาๆ

“พี่คม ผมยังไม่ตาย... แล้วก็.....ปล่อยผมได้แล้วครับ”


“น้องมายด์ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม ?”
“....................” ผมสั่นหัว พลางยันตัวลุกขึ้นจากพื้น
“มึงออกมาเถอะไอ้คม ไปกอดเมียมันมาก เดี๋ยวไอ้เมฆมาเห็นก็เป็นเรื่องหรอก” คนที่กำลังยืนพูดอยู่คือพี่เป็ด ส่วนที่ถัดออกไปข้างหลังพี่เป็ด...คือ.................

“กอดไปเถอะคม... เมฆน่ะไม่หวงหรอก แค่ทำฟอร์มว่าไอ้เด็กนี่มันมีค่าเพราะจะได้ใช้งานง่ายเฉยๆ หรอก”



ไอ้โหด!!!!!!!!!!!!!




ผมตกใจที่เห็นมันมายืนอยู่ที่นี่ พร้อมๆ กับคนอีกจำนวนหนึ่งซึ่งมีอาวุธครบมือ
นี่เป็นครั้งแรกเลยครับ ที่ผมเห็นกลุ่มของพี่เมฆมายืนพร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้
และนี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ ...ที่ผมเห็นสายตาหลายคู่มองมาแล้วทำให้กลัวจนตัวสั่น

......สายตาที่พร้อมจะฆ่าใครก็ได้ทุกเมื่อ........
       

และที่ทำเอาผมตกใจจนแทบหมดสติ...ก็คือ..............
ศพของของพี่กิต !!!
ร่างอันไร้วิญญาณที่เพิ่งโดนกระหน่ำยิงจนพรุนเมื่อกี้กำลังถูกลากออกมากองไว้กับศพอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ !!!


ความตกใจมันทำเอาผมตัวสั่นจนห้ามไม่อยู่
พี่กิต... คนที่บอกว่าเป็นเพื่อนพี่เมฆ
คนที่มาช่วยพี่เมฆ... คนที่เตือนผมอย่างจริงใจ
เสียงของเขาที่บอกให้ผมก้มหลบกระสุนที่ยิงเข้ามายังดังก้องอยู่ในหัวอยู่เลย

ทำไม.........คนที่ผมคิดว่าคงเป็นพวกเดียวกัน
ทำไมถึงต้องมาตายมาแบบนี้ ……………ทำไม ผมไม่เข้าใจ................?




“น้องมายด์ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวลูกพี่ก็มาแล้ว”
“ละ...แล้ว.....” ผมชี้มือไปที่พี่กิต
“ไอ้พวกที่ลักพาตัวน้องมายด์เหรอ? ก็สมควรเป่าให้หัวแตกแบบนี้แหล่ะ”


ผมคิดว่าผมคงต้องช้อคจนหมดสติไปแน่ ๆ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
ผมยังคงสติได้อยู่ มือเย็นชื้นเหงื่อจากภาพที่เห็น


ผมอยากจะถามพี่คมว่า

‘พี่ไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นเพื่อนพี่เมฆ !!!? ไปฆ่าเขาทำไม !? อย่างน้อยก็น่าจะถามอะไรสักคำสิ ไม่ใช่กระหน่ำยิงแบบไม่ได้ตั้งตัวอย่างนี้’ 



ผมอดทนกลั้นคำพูดทั้งหมดเอาไว้
ในเมื่อเรื่องมันเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ข้อสรุปก็คือ
..........เขาไม่ใช่พวกเดียวกัน............

ไอ้ที่คิดว่ารู้.... ผมไม่รู้อะไรอีกแล้ว
ผมจะไม่เชื่อคำพูดใครอีกแล้ว... ผมจะหาคำตอบด้วยตัวเอง !


 



หลังจากที่พี่คมพาผมไปล้างคราบเลือดของพี่กิตแล้ว เขาก็พาผมเข้าไปนั่งในรถกับไอ้โหด เพราะอยู่ ๆ มันก็บอกว่าอยากเจรจาอะไรบางอย่างกับผม

“เมฆกำลังเก็บของอยู่ เดี๋ยวก็ตามมา ถ้ามึงอยากรู้นะ..กูบอกให้ฟรี ๆ” ไอ้โหดนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าไม่ยี่หระอยู่ข้างผม ผมไม่รู้ทำไมมันยังอารมณ์ดีอยู่ได้ทั้งที่ฆ่าคนตายไปตั้งมาก

“ทำไมนายต้องฆ่าพี่กิตด้วย ?” ผมถามอย่างข้องใจ รู้สึกโกรธแค้นจนแทบจะหักคอมัน ขนาดผมยังเจ็บใจขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นพี่เมฆล่ะ ?

“กิตไหนวะ?” ไอ้โหดทำหน้าไม่เข้าใจ
“ก็คนที่ขับรถมากับผมไง”
“ไอ้โง่ ! แล้วกูจะรู้ไหมว่ามันชื่อกิต มึงนี่นะ ขนาดโดนลักพาตัวยังเสือกไปถามชื่ออีก กูล่ะเชื่อมึงจริง ๆ”
“นายรู้ได้ไงว่าเขาลักพาตัวผม ?”
“คมเห็นมึงโดนไอ้เหี้ยนั่นลากขึ้นรถ ถามจริง ที่มึงรู้ชื่อเพราะมึงเสร็จมันแล้วใช่ไหม?” 

“คิดอะไรทุเรศ !”
“กูว่ามึงถนัดอยู่แล้วนี่ .....เรื่องยั่วผู้ชาย”
“อ๋อ หรือว่านายโกรธ ที่ผมยั่วพี่เมฆได้สำเร็จ”
“ช่างหัวมึงเถอะ ยังไงเมฆก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับมึงอยู่แล้ว”
“พี่เมฆเคยบอกนายเหรอว่าเขาไม่จริงจังกับผม”
“เออดิไอ้สัส ! เลิกยอกย้อนกูได้แล้ว !!!” ไอ้โหดมองหน้าผมอย่างโมโห
มันปรับลมหายใจตัวเองสักพักก็นั่งกอดอกมองไปนอกหน้าต่างรถ

“มึงอยากมาอยู่กับพวกกูไหม?”
“......................” ผมไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ ลูกชายหัวหน้าแก๊งค์อยู่ ๆ จะชวนผมเข้ากลุ่มทั้งที่รู้ว่าผมเป็นลูกตำรวจเนี่ยนะ?

“มาทำงานให้กู เรื่องค่าตอบแทน...เชื่อเถอะ ชาตินี้ยังไงมึงก็ใช้ไม่หมด”
“ผมไม่อยากได้เงิน...”
“แล้วมึงอยากได้อะไร?”


“พี่เมฆ”


“กูไม่ให้ ! มึงไปตายเหอะ”


“ผมก็ไม่ให้พี่เมฆกับนายเหมือนกันแหล่ะ แล้วคนที่ผมจะช่วยก็แค่พี่เมฆเท่านั้น”
“หึ มึงคิดว่าแค่เมฆคนเดียวจะช่วยปกป้องมึงได้ตลอดงั้นเหรอ คิดอะไรโง่ ๆ”
“ผมปกป้องตัวเองได้ ...จะไม่ให้เป็นอย่างที่นายคิดหรอก”




ผมเปิดประตูลงไป ทันได้ยินเสียงไอ้โหดตะคอกไล่หลังมา

“อวดดีไปเถอะ มึงไม่รู้หรอกว่าวงการนี้มันเหี้ยยังไง!!”










เหี้ยยังไง...จากนี้ไปก็คงได้รู้กัน




กว่าพี่เมฆจะตามมา...ทุกศพก็โดนขุดฝังเรียบร้อยหมดแล้ว...
ทันทีที่มาถึงพี่เมฆก็ถูกตามให้ไปประชุมในบ้าน ซึ่งมีไอ้โหดท้อป พี่เป็ด แล้วก็อีกคนหนึ่งที่ชื่อโซ่

ผมได้ยินมาจากพี่คมว่า พี่โซ่เนี่ย เป็นคนสอนยิงปืนแล้วก็การป้องกันตัวทุกอย่างให้ไอ้โหด ถ้าเทียบกันดูแล้ว... เหมือนเขาจะเก่งที่สุดในกลุ่ม นายใหญ่ก็เลยให้ไอ้โหดเป็นลูกศิษย์พี่โซ่แทนที่จะเป็นพี่เมฆ

“ความจริงพี่ก็ไม่แน่ใจหรอกว่าใครเก่งกว่าใคร ไม่เคยเห็นสองคนนั้นเขาอัดกันสักที แต่พี่โซ่เป็นคนเนี้ยบ... พูดก็โคตรเพราะยังกับหลุดออกมาจากพระราชวังแวร์ซายน์...ไม่เหมือนลูกพี่ของเรา.....แอชโฮลลล โฮลี่ชิทททท....”   



ผัวะ !


ฝ่ามือยูไลฟาดเข้าที่ศีรษะพี่คมอย่างแรงจนหน้าคว่ำ


“ด่าอะไรกู ๆ...” พี่เมฆที่เพิ่งมาได้ยินว่าให้แล้วเอาเท้ายันพี่คมจนต้องลุกออกจากม้านั่ง
“ด่าเพราะรักหรอก”
“ใครถามมึงไอ้สัด พ่อมึงตายสินะ”
“ชิ แล้วมาแย่งที่นั่งผมทำไม ?”
“ที่มันมีให้คนนั่ง ไม่ใช่มีให้ปลวกอย่างมึงนั่ง”
“แหม ชมซะลอยเลย”
“กูด่ามึงอยู่...”

“ด่าแต่คนอื่นเนอะน้องมายด์ ทีตัวเองอู้งานมาโคตรช้าไม่คิดจะสำนึกมั่ง ลูกพี่เคยได้ยินไหม ซิกม่าเอฟเท่ากับมวลคูณความเร่งอ่ะ”

“ซิกม่าเอฟพ่อง เอาไปให้เด็กอนุบาลคิดเหอะ”
“โด่ว ทีหลังนัดก็มาเร็ว ๆ มั่งดิ ระวังเถ๊อะเดี๋ยวโดนแย่งตำแหน่ง No.1 จากพี่โซ่นะ”

“No.1 ของไอ้คุณท้อปยกให้ไอ้โซ่ไปเถอะ ส่วน No.1 ของมายด์ เดี๋ยวกูยกให้เอง” พี่เมฆพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม
“ถะๆๆๆๆ ถุย”
“วอน...อยู่ใกล้กูโบกลงไปนอนละสัดนี่”
“ไปดีกว่า” พี่คมปัดกางเกงแล้วเดินออกไปปล่อยผมกับพี่เมฆนั่งกันอยู่สองคน



“พี่เมฆ” อยู่ๆสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อกี้ของเขาก็เปลี่ยนไป หรือว่าพี่เมฆจะรู้เรื่องพี่กิตแล้ว ?
“คนที่มาด้วยรอดรึเปล่า?” เขารู้แล้วจริง ๆ ด้วย
“เอ่อ ไม่ครับ....” 
“ใครฆ่า ?”
“ผม...มองไม่ทัน พี่กิตกดหัวผมลงก่อน แล้ว....”
“คุณบอกใครรึยัง เรื่องที่ผมรู้จักไอ้กิต ?”
“ยังครับ”
“ดีแล้ว อย่าเพิ่งบอก พวกเชี่ยที่ชอบเอาชีวิตคนอื่นมาล้อเล่น มันต้องเจอพลังขั้นสุดยอดของผม... รับรอง.....ร้องอร๊างทุกราย”

ผมขมวดคิ้วมองพี่เมฆ 

...นึกว่าเรื่องที่พี่กิตตายจะทำให้พี่เมฆเสียใจมากกว่านี้ซะอีก แต่เขากลับมีสีหน้าท่าทางแบบเดิม ราวกับว่าคนที่ตายไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนที่เขารู้จักเลยแม้แต่นิดเดียว



ผมย้อนกลับไปคิดถึงคำพูดของพี่กิตก่อนจากไป...


‘นึกยังไงมาเที่ยวเสี่ยงอันตรายกับไอ้เมฆแบบนี้ ถ้าเกิดตายไปมันไม่คุ้มหรอกนะ แล้วก็อย่าหวังว่าไอ้เมฆมันจะเสียใจล่ะ มันไม่มีทางเสียใจหรอก’







หรือว่า... พี่เมฆจะไม่รู้สึกเสียใจจริง ๆ

   

“พี่ไม่เสียใจเหรอ ?” ผมอดถามไม่ได้
“เสียใจน่ะมันอยู่ในนี้” เขาชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายแล้วทำสีหน้าเจ็บปวดแบบที่ผมเห็นว่าหลอก
“ผู้ชายอย่างผม เสียใจไม่จำเป็นต้องให้ใครเห็น”
“.............”
“เป็นไง ...ผัวมายด์ เท่ไหมล่ะ?” พี่เมฆยิ้ม
“ก็เท่ดีครับ”
“งั้นเอามาหนึ่ง Kiss ค่าชม”

ผมมองหน้าเขานิดนึง...เห็นว่าเราไม่กล้าล่ะสิ พี่เมฆคิดผิดแล้ว
ผมกำคอเสื้อให้เขาโน้มตัวลงมา พี่เมฆยิ้มล้อเลียนตรงมุมปาก...เมื่อผมจูบเบา ๆ ไอ้ตรงที่ยิ้มนั่นแหล่ะ

“มีปัญญาจูบแค่นี้เหรอ ?” ดูถูกกันอีกและ แต่ก่อนที่ผมจะได้ลบคำสบประมาทนั้น พี่เมฆก็ชิงลุกขึ้นยืนเสียก่อน ทำเอาผมงงไปเหมือนกัน

เพราะปกติธรรมดา ไม่ว่าจะเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานขนาดไหน พี่เมฆก็จะชอบเล่นทะลึ่งจนวินาทีสุดท้าย

ผมคิด....หรือว่าจริง ๆ แล้วเขาอาจจะไม่มีอารมณ์เล่น เพราะเสียใจเรื่องที่เพื่อนตายก็ได้

“พกกระเป๋าตังค์มาไหม ? ขอยืมเงินใช้หน่อยดิ” อยู่ ๆ ก็หันมาแบมือขอซะงั้น
ผมทำหน้างงปรับอารมณ์ไม่ทัน แต่ก็หยิบให้
“ผมมีแค่ไม่กี่บาทนะครับ”
“เหอะน่า อยากได้แบงค์ย่อย ของผมมีแต่ของใหญ่”

พอเขาได้ไป สิ่งที่หยิบออกมากลับไม่ใช่อย่างที่ขอ
“หน้าคุณนี่มันเบบี๋จริง ๆ นะ อันนี้ทำนานยัง จำได้ไหม ?”
“....................” เขาหยิบบัตรประชาชนผมขึ้นมาดู
พอพี่เมฆหันมาสนใจของที่ผมไม่ได้สนใจมานาน... ผมก็ชักลืม ๆ ไปเหมือนกัน

“อืม...ขอดูหน่อยครับ ...ผมทำตั้งแต่วันที่สิบห้า เดือนเจ็ด ปี.....”
“เฮ้ย อย่าดูดิวะ แค่นี้จำไม่ได้เหรอ ?” พี่เมฆชักมือกลับพอเห็นผมอ่านตัวหนังสือที่ติดอยู่บนบัตร
“ผมทำบัตรตอนอายุสิบห้า”
“แล้วตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่”
“สิบห้า”
“ก็ไม่นานนี่ ทำมึนไปได้ ...คุณเป็นคนขี้ลืมรึไง ?”
“....................” ผมสับสน ทำไมเรารู้สึกว่านานจัง
“แล้วแบบนี้วันนึงคุณจะลืมผัวตัวเองไหมเนี่ย”


ยังไม่ทันได้ตอบ พี่เมฆก็ยกมือขึ้นหักบัตรประชาชนผมทิ้งต่อหน้าต่อตา
ผมอึ้ง...


“ทิ้ง ๆ ไปเถอะ มันเป็นของปลอม”
 
ผมอึ้งยิ่งกว่าเก่า



“ผมรู้นะ ว่าร่างจริงของคุณน่ะ อายุสิบแปด ทำร่างปลอมมาแบบนี้เดี๋ยวก็โดนพลังฮาคิของผมทะลวงตูดแหกหรอก”
“.......................” ผมงงว่าเขาพูดการ์ตูนเรื่องอะไร
“มายด์” พี่เมฆเรียกด้วยสีหน้าจริงจัง
“ครับ ?”
“คุณรู้รึเปล่าว่าตัวเองเป็นผู้ป่วย”
“ผมป่วยอีกแล้วเหรอ ?”
“ใช่ ผมมีหลักฐานด้วยนะ” พี่เมฆหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมา มันค่อนข้างเบลอ เพราะแคปมาจากกล้องวงจรปิด

มันคือรูปของผมที่กำลังเดินอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผมเคยเห็นเขามาก่อนหน้านี้

“คนนี้คือคนที่เคยมาคุยกับพี่เมฆนี่ครับ...” ผมจำได้วันที่ไปกินข้าวด้วยกัน แล้วผู้ชายคนนี้ก็เข้ามาโวยวายเรื่องของอะไรสักอย่าง

ผมรู้ว่าเขารู้จักพี่เมฆ และน่าจะเป็นศัตรูกันด้วย
แต่ผม...........ผมว่าผมไม่รู้จักเขานะ และไม่น่าจะเคยไปเดินด้วยกันแบบนี้ด้วย
แล้วรูปที่เดินคุยกันนี้มันหมายความว่าไง

“เออ มันมาเสนอหน้าทุกครั้งที่มีโอกาสนั้นแหล่ะ ไอ้เหี้ยนี่นะ มันตามกลิ่นผมต้อย ๆ มาตั้งแต่มันยังเลิกดูดนมแม่ ไม่รู้มันแค้นอะไรผมนักหนา จะจับเล่น SM ท่าเดียว”
“เขาเป็นใครเหรอ ?”
“คุณไม่รู้เหรอว่ามันเป็นใคร ก็เห็นเดินด้วยกันอ่ะ แบบนี้แถวบ้านผมเรียก เมียมีชู้นะ”
“ผมไม่รู้จักเขาสักหน่อย !”
“แล้วเดินด้วยกันได้ไง หรือจะบอกผมว่านี่เป็นร่างปลอมใช่ป่ะ ?”

“...ผ...ผม ....ไม่รู้......ผมจำไม่เห็นได้เลยว่ารู้จักเขา แม้แต่ชื่อผมก็ยังไม่รู้เลย”


“หลักฐานมันจะทิ่มคุณตาบอดอยู่แล้วมายด์ แถมเจอกันคราวก่อนก็ทำเนียนไม่รู้จักกันอีก คุณคิดจะหลอกผมรึไง”
“ผมไม่ได้หลอก ! ก็ผมไม่รู้จักจริง ๆ พี่เมฆจะให้ผมทำยังไง” ผมพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่พี่เมฆทำหน้าเฉย เหมือนเขาไม่เชื่อ มันเลยพาลทำให้ผมใจเสีย

 
“เออ ๆ ๆ พอและ ไม่ต้องร้องไห้หรอก ไม่รู้ก็ไม่รู้ดิ” ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลง เริ่มสับสนตัวเองที่ไปเกี่ยวข้องกับคนที่พี่เมฆไม่ชอบ


“แค่นี้ก็ร้อง... ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนแรกเลยนี่หว่า” อยู่ ๆ เขาก็มานั่งข้างผมแล้วเช็ดน้ำตาให้
“ผมก็ไม่ได้อยากร้องหรอก แต่ผมกลัวพี่เมฆจะเกลียด”
“รักผมขนาดนั้นเชียว”
“.......ก็คงมีแต่ผมที่คิดแบบนี้”
“คิดถูกแล้วแหล่ะ ! รักผมแล้ว.. คุณจะไปรักใครคนอื่นอีกไม่ได้นะ เพราะถ้าคุณลบหลู่ผมแบบนั้น โลกนี้จะเกิดภัยพิบัติใหญ่หลวง ไดโนเสาร์จะคืนชีพ เอเลี่ยนจะบุกโลก มนุษย์จะเหลือแค่ไม่กี่ร้อย เพราะเอเลี่ยนจับแดรกหมด คือเอเลี่ยนมันรู้ไงว่าคุณไม่รักผม มันเลยทำลายโลกล้างแค้นให้ผมซะเลย”

“....ในสมองพี่เมฆมีด้วยเหรอครับเรื่องความรัก ?” ผมอดคิดถึงคำพูดของพี่กิตไม่ได้อีกแล้ว...
“มีอยู่ทุกลมหายใจเข้าออกอ่ะ หายใจเข้า....มายด์ หายใจออก....ก็มายด์”
“พูดไปนั่น งั้นผมก็ต้องรักตลอดไปน่ะสิ” ผมหลุดขำ ราวกับเมื่อกี้ไม่ได้คุยเรื่องซีเรียสกันเลย
“ใช่แล้ว...”

“พี่เมฆ ยังไม่ได้บอกเลยว่าผมป่วยเป็นอะไร ?” ผมถามเรื่องที่คาใจอยู่เมื่อกี้
“ป่วยเป็นโรคความจำเสื่อม” เขาตอบ
“หา ? ผมเนี่ยนะ !”
“ผมเคยโกหกคุณเหรอ ?”
“......................” ถ้าบอกว่าเคยล่ะ




“มายด์โรคนี้สำหรับคุณไม่ต้องรักษาให้หายหรอก ปล่อยให้มันจำได้แต่เรื่องของผมเหอะ”











H
เริ่มจะไม่ค่อยฮาแล้วนะ   

[Ryoooo]

เกรียนตลอดจริงๆ พระเอก
อดีตของมายด์นี่เล่นเอาตกใจเลยอะ

[honeystar]

พี่เมฆ ก.เกรียน สม่ำเสมอจริงๆ
พี่กิตนี่บทน้อยมาก ๆ == ออกมาตอน 2 ตอนก็ ตายล่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ +1