หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[u_cosmos]

ห๊ะ  แม่นีออนเป็นตำร๊วดดด   นอกเครื่องแบบด้วย
แบบนี้ก็น่าจะระแคะระคายพี่เมฆล่ะสิ
พี่เมฆ นี่น้องมันจะไปโรงเรียนนะ ทำอะไรนึกถึงน้องมันบ้างเถอะ
สงสารน้อง >////<

[PAAPAENG~]

เฮ้ยยยยยยยย!!
ไหงกลายมาเป็นงี้ฟ๊ะ!!
แม่นีออนเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบได้ไง
แถมยังอยู่กันคนละฝ่ายอีก  โอ้ว~   
แต่  แต่  แต่!!
นีออนไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องวงการมาเฟียหรอก
พี่เมฆต้องเชื่อใจน้องมันนะ
อย่าทำอะไรวู่วามเด็ดขาด

เริ่มจะเข้มข้น+กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกล
แต่ก่อนอื่นขอโบกไอ้เด็กท็อปซักแปดที!!!                        

[RGB.__]

เชื่อใจนีออนนะ   

[sam3sam]

คุณแม่เบบี้มายด์เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ

[pp4]

อั๊ยยะ!!
พี่เมฆนี่แต่ละตอน
มาบรรยายทีเหมือนคนละคน
คนละมุมป๊าววะ!? 555
รอตอนต่อไปค่ะ

[nunamicky]

คุณแม่นีออนเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ
แม่ยายกับลูกเขยอยู่กันคนละขั้วขนาดนี้
แล้วนีออนเค้าจะเลือกใคร

[POPEA]

พี่เมฆคิดยังไงสงสัยนีออนเนี่ย!
ออกจะหน้าซื่อตาใส โดนคนพูดใส่ก็เขวแล้วอ่อ
 

[pare_140]

พี่เมฆอย่าเข้าใจน้องนีออนผิดน่ะ

[kslave]

ระหว่างแม่กับผัวเลือกยากนะ 

[m_pop91]

อ้าว!! แม่นีออนเป็นตำรวจเหรอเนี่ย

[sin]

เท่ห์มากพี่เมฆ

[cancan]

รู้สึกถึงความไม่มั่นคงไงก็ไม่รู้

[amito]

แม่มายด์เป็นตำรวจจริงๆเหรอ หรือไอ้คุณหนูท๊อปมันกุเรื่องขึ้นมาให้เมฆไขว่เขว้

[indy❣zaka]

รู้สึกว่านานแล้วว่า  อิพี่เมฆมันดูไม่จริงจังกับหนูมายด์เลยอ่ะ
เหมือนจ้องจะหลอกฟัน  คอยแต่จะชะเดิ้บเขาอย่างเดียวอ่ะ
มันถามหาความจริงใจจากคนอื่น  แต่ว่านะ ยังไม่เคยเห็นความจริงใจของมันเลยเหอะ

[Alone Alone]

พี่เมฆจะโดนเมียรักหักหลังไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย

 

[KAME]

อีท๊อปแร่ด !!!

[JA(e)jung]

เฮ้อออออออ
ให้มันได้อย่างนี้สิ..มีแต่เรื่องให้ต้องระแวงทั้งนั้น
น้องนีออนออกจะใสซื่อไร้เดียงสาบริสุทธิ์
พี่เมฆก็รู้อยู่เต็มอกจะไปฟังไอ้ท็อปมันทำไม

[zhiki]

ใกล้จบแล้วดิ... อาม่ามาแล้ว 

สู้ๆครับ

[The_outsider]

ตบท็อป

[nevergoodbye]

ความรัก คือการเชื่อใจ

เริ่มอยากรู้ตอนจบซะแล้วสิ

[jeeu]

อ้าว
แม่น้องมายด์เป็นตำรวจจริงเหรอ
ตอนที่แล้วยังอมยิ้มอยู่เลย
ตอนนี้เริ่มเครียดแระ

[เพื่อนบ้าน]

  แม่นีออน !!!! ไอ่เราก็เห็นว่าหน้าใสๆๆ ไม่น่าจะเป็นตำรวจได้เลย
สรุปคุณแม่แอ๊บ แล้วนีออนมันรู้มั้ยเนี่ยว่าแม่ตัวเองเป็นตำรวจอ่ะ
แล้วนีออนล่ะ แอบระแวงเป็นเพื่อนปลาไหล 

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แด่ไอ้ท๊อปเด็กนรก 

[Whatever it is]

งี้ต้องตั้งชื่อเรื่อง รักระแวง หุๆ

[IöLIKE]

ThankS

[foyer]

M ♠ M
17.5


ผมรู้สึกงงกับท่าทีของพี่เมฆที่เปลี่ยนไป... เขาถาม เหมือนกับที่ไอ้โหดเคยถามผมเลยว่า

‘รู้อะไร?’

         อืม รู้อะไรหว่า...? รู้ว่าพวกมาเฟียเนี่ย เป็นกลุ่มอิทธิพลมืดที่ทำงานไม่ค่อยโปร่งใสเท่าไหร่ เหมือนดูในหนังจีนหรือหนังฝรั่งอย่างนี้ ก็เห็นมียิงกันดุเดือดด้วย
      
         ‘รู้ไหมผมเป็นใคร?’

   ไม่เข้าใจอ่ะครับ ว่าทำไมเขาถึงถามด้วยท่าทางน่ากลัวแบบนั้น ทั้งที่ปกติ พี่เมฆก็ดูไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน ออกจะเป็นคนตลกๆ ด้วยซ้ำ พี่คมก็เหมือนกัน แต่ไอ้โหดเป็นข้อยกเว้น... หมอนั่นน่ากลัวจริงๆ ภาพหลอนที่มันซัดไอ้โจ้ยังติดตาผมอยู่เลย
   
      แล้วยิ่งที่พี่เมฆมาบอกว่าโดนตำรวจไล่ล่า... เอ่อ... ผมอยากจะถามเขาเหมือนกันว่าถ้าโดนล่าจริง ทำไมพี่ยังไปเป็นครูได้เล่า? ทำไมยังไปไหนมาไหนได้ตามปกติ ตอนนั้นที่มีตำรวจมาสอบปากคำ ที่พี่เมฆเขาแกล้งปลอมตัว ผมว่ามันก็ไม่ได้ทำให้หน้าตาเปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไหร่เลยนะครับ ถ้าตำรวจจะจับจริงล่ะก็.... ผมว่าคงจับไปนานแล้วล่ะ
      
         เท่าที่รู้จักกันมา ผมโดนพี่เมฆแกล้งมาหลายเรื่อง แถมเป็นเรื่องโง่ๆ ที่ตัวเองยังอยากจะเอาหัวไปโขกกำแพงตายเลยครับ

            ที่พี่เมฆเขาหลอกผม แกล้งผม... ผมก็โมโหเขาอยู่เหมือนกันนะครับ แต่พอลองย้อนมองดูอีกที ผมกลับตลกกับสิ่งที่เขาทำ แทบทุกคำพูด... และการกระทำ มันทำให้ผมยิ้ม หัวเราะได้ อย่างที่ไม่เคยเป็นมานานแล้ว ผมมีความสุขจริงๆ ที่ได้อยู่กับพี่เมฆ ถึงแม้บางทีจะรู้ทั้งรู้ว่าเขาอยากแกล้ง ผมก็เต็มใจให้เขาแกล้ง เพียงเพราะว่าผมอยากอยู่ใกล้ๆ เขา

      
   พอผมรู้ว่าพี่เมฆไม่ได้เป็นแค่ครู... แต่ทำงานอันตรายแบบนั้น ผมเองก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ได้กลัวที่เขาเป็นมาเฟีย ไม่รู้ว่าแปลกหรือเปล่า แต่ผมอยากรู้ว่าแท้จริงแล้ว มาเฟียน่ะ ทำงานแบบไหนกันแน่?
ผมอาจจะกำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่ก็ได้นะครับ แต่ผมอยากเข้าใจพี่เมฆ ดูบางทีเขาก็เก็บกดๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่อยากจะพูดแต่กลับเมินเฉย 
      
      ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ แต่พอเวลาที่เขาเครียด ผมรู้สึกได้ มันเป็นบรรยากาศกดดันแบบแปลกๆ ซึ่งเขาไม่ได้พูดออกมา เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ผมก็เป็นห่วง ไม่อยากให้บรรยากาศดีๆ ที่เคยมีนั้นมันหายไป

         ซึ่ง.... ถ้าผมไม่เข้าใจมัน ผมจะแบ่งเบาความรู้สึกนั้นมาจากพี่เมฆได้ยังไง
   

มาถึงขนาดนี้แล้ว.....
      ไม่ว่าโลกของพี่เมฆจะเป็นแบบไหน ผมก็ตัดสินใจแล้ว ที่จะก้าวเดินเข้าไป !
      

♠


   “มายด์ ถ้าคุณถูกคนอื่นกด แล้วไอ้เห้นั่นมันไม่ใช่ผม คุณจะทำไง?” พี่เมฆถามในขณะที่ผมนอนอยู่ใต้ร่างเขาในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย
“ก็คงจะหนี” ผมตอบ
“หนียังไง?” ผมนึกๆ แอบย้อนอดีตไปยังตอนนั้นกับลุงเสื้อฟ้าผู้น่ากลัว แต่คงนานเกินไป พี่เมฆเลยบอกให้ฟัง
            “ถ้าไม่สติแตกไปซะก่อนนะ ลองขยับตัวดู คุณเคลื่อนไหวส่วนไหนได้มั่ง?”
               อ่า...ทับมาแทบแบนแต๊ดแต๋ขนาดนี้ผมขยับตัวไม่ได้เลย แขนขาถูกล็อคไว้หมด แต่...เอ๊ะ
            “หัวครับ!” ผมรีบตอบ
               “หัวบนหัวล่าง?” พี่เมฆยิ้มถาม ผมงงๆ หัวล่างมันคือหัวอะไร หัวแม่โป้งเหรอ?
                  “ก็ทั้งสองหัวอ่ะครับ ขยับได้อยู่” ผมพูดไปกระดิกนิ้วกับศีรษะไปมา พี่เมฆหัวเราะตาปิด ผมเลยบอก

      “พี่ลองดูดิครับ ขยับได้จริงๆ” พี่เมฆปล่อยมือผมข้างนึงแล้วใช้มือตัวเองตะปบมับตรงเป้าผมทันที แทนที่เขาจะหันไปมองนิ้วเท้าอย่างที่ผมเข้าใจ ผมร้องจ๊ากดังลั่น แอบเจ็บ รีบผงกหัวขึ้นอัตโนมัติ แต่บังเอิญผมลุกขึ้นเร็วไปหน่อย หัวผมเลยปะทะเข้ากับปลายคางของพี่เมฆเต็มๆ

         “โอ้ย” พี่เมฆร้องแล้วหันมองหน้าผมแบบงงๆ
            “ขอโทษครับๆ เจ็บไหม?” ผมเห็นเขานั่งเอามือจับคางตัวเองลูบๆ ท่าทางคงจะเจ็บอยู่เหมือนกันเลยรู้สึกผิด
         
               “เจ็บดิ อยากให้หายไหม? จูบเร็ว” พี่เมฆยื่นหน้ามาหา แต่ผมหันหนี
                  “อย่ามาหลอกเลย”
                     “เคยคางหักไหมล่ะ ยืนแทบไม่เป็นเลยนะ”
      
   ผมมองแบบ...จะเชื่อดีไหมหว่า? คางหักเลยเหรอ? ก็เห็นปกติดีนี่ ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ผมเรียนรู้ว่า...พี่เมฆพูดอะไร ต้องสงสัยไว้ก่อนว่าเขาอาจจะขี้โม้
      “ไม่เห็นหักเลย” ผมบอก
         “มันหักข้างใน” แหง่ะ ผมเลยลองเอามือแตะๆ อยากรู้มันหักยังไง แล้วอยู่ๆ พี่เมฆก็คว้ามือผมไปจูบอีก
            “ทีหลังอย่าเชื่อคนง่าย” แถมตีหัวผมเบาๆ ประกอบคำพูด 
               “กะโหลก ตา ดั้ง คาง คอหอย ไหปลาร้า ลิ้นปี่ ชายโครง บักหำน้อย ไอ้พวกนี้แหล่ะ จุดตาย”

ผมอ้าปากค้างที่อยู่ๆ พี่เมฆก็เข้าเรื่องที่ผมอยากรู้มานานแล้ว
   วิชาป้องกันตัวไงครับ!!!!

      “แล้วก็... สิ่งของรอบตัว อะไรที่พอใช้เป็นอาวุธได้ ให้รีบหยิบมา” พูดจบพี่เมฆก็เอื้อมมือไปคว้าแจกันที่อยู่เหนือหัวผมมาฟาดเข้ากับขอบโต๊ะอย่างแรง

         เพล้ง!!!!!
      
“ทำอย่างงี้”
            ผมสะดุ้งตกใจ เมื่อแจกันเซรามิกทรงสูงแตกหักครึ่งเหลือเพียงปลายแหลมคม ผมอึ้งมองแจกันในมือเขาสลับกับมองชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายไม่เหลือสภาพเดิม

      “ใครที่มันจะมาทำร้ายคุณ ผมจะบอกให้ อย่ามีความเมตตาให้มันแม้เพียงเสี้ยวความคิดเดียว กระทืบได้ให้กระทืบ กระทืบไม่ได้ ให้หาอะไรแหลมๆ เช่นที่ผมถืออยู่เนี่ย ปักลงไปบนคอคอยหอยมัน ...เท่านี้ก็เรียบร้อย คุณรอด ....มันไม่รอด ช่างหัวมัน”

         “.....ละ...แล้วเขาจะไม่ตายเหรอครับ?” ถึงหน้าตาท่าทางพี่เมฆจะยังดูสบายๆ ก็เถอะ แต่ที่เขาพูดมันน่ากลัวมากเลย
            “ผมแค่อยากเรียนไว้ป้องกันตัว ไม่ได้อยากเรียนไว้ทำร้ายใคร”
               “แรงคุณก็เท่ามดน่ะมายด์” พี่เมฆส่ายหัวแล้ววางแจกันนั้นลงกับโต๊ะ

“คุณไม่ทำมัน มันก็ทำคุณ แล้วคุณจะเอายังไง? ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันวงจรชีวิตแมลงสาบ ให้บดขยี้ยังไงแม่งก็ไม่ตายง่ายๆ หรอกนะรู้ป่ะ”
   “พี่เมฆพูดถึงใครอ่ะครับ?”
      “ไม่รู้” เขาตอบห้วนๆ พลางลุกขึ้นยืน
         “เรื่องที่ผมเป็นมาเฟีย จะบอกแม่คุณก็ได้นะ”
            “อ้าว ทำไมล่ะครับ?” เหมือนเมื่อกี้เขายังพูดราวกับว่าเป็นความลับอยู่เลย สรุปมันลับหรือไม่ลับกันแน่เนี่ย?


            “เพราะแม่คุณน่าจะรู้แล้ว...”

                  พี่เมฆหันมามอง แล้วยื่นมือออกมาให้ผมจับ ท่ามกลางความงุนงง ผมมองมือเรียวยาวของเขา แล้ววางมือของตัวเองลงไปทันที

   
   ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ...ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนกับตัวตนของเขา
      แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ลังเลที่จะจับมือเขาไว้



พี่เมฆพาผมมาที่รถของเขาแล้วขับออกไป... ระหว่างทางเขาไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แค่ขับไปเรื่อยๆ และมันไม่ใช่ทางที่จะไปโรงเรียนผมด้วย

“พี่ไม่ได้จะไปโรงเรียนเหรอครับ?” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะรู้สึกตั้งแต่มาเป็นครูเนี่ย พี่เมฆโดดสอนบ่อยมากๆ
   “ถ้าไม่รีบไปโรงเรียนเดี๋ยวจะสอนไม่ทันนะครับ”
      “ผมมีเวลาแค่สองเดือน” พี่เมฆตอบ
         “หลังจากสองเดือน ผมก็เลิกเป็นครูแล้ว”
            “......!!!”
   

ผมรู้สึกใจหายกับประโยคที่เขาบอก... ถ้าพี่เมฆไม่อยู่.......แล้วผม........ ความคิดร้อยแปดตีกันยุ่งอยู่ในหัว แต่ยังไม่ทันได้รวบรวมสติดี พี่เมฆก็หักพวงมาลัยเลี้ยวตัดหน้ารถเพื่อไปเลนตรงข้ามทันที!
   ผมตกใจ ตัวเหวี่ยงกระเด็นอย่างรุนแรง ถ้าไม่ติดว่ามีเข็มขัดนิรภัยผมอาจจะเจ็บหนักกว่านี้ไปแล้วก็ได้

      “พี่เมฆ!!” ท่ามกลางเสียงบีบแตรดังลั่น ผมเป็นต้องขวัญผวากับการขับรถของเขาอีกรอบ พี่เมฆเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นเหมือนต้องการจะหนีจากอะไรบางอย่าง
         “ใจเย็น โดนสะกดรอยว่ะ เกือบหลุดแล้ว อีกนิดนึง” พี่เมฆบอกก่อนฝ่าไฟแดงทุกแยกที่เขาผ่านอย่างกระหน่ำ
            

“ใครสะกดรอยพี่เหรอครับ?” ผมถามด้วยความตื่นเต้น กลัวรถชนก็กลัว กลัวตำรวจจับก็กลัว   
   “ไอ้พวกเหลือบไรที่ขัดผลประโยชน์นายผมกับ.......................แม่คุณมั้ง”
      “แม่ผม!!!!?” เย้ยย แม่ผมเกี่ยวไร 
   
ยังไม่ทันได้ถามต่อ พี่เมฆก็เลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ติดถนนทันที... ผมตกใจ มึนงง กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำไมอยู่ๆ พวกผมถึงโดนไล่ล่าขนาดนี้ด้วยนะ
   “มื้อเช้ากินไรยัง?” ทั้งที่กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่แท้ๆ พี่เมฆกลับถามคำถามนี้กับผมด้วยท่าทีสบายใจมากกก!!!
      “ยังเลยครับ เอ่อ! ทำไมพวกนั้นถึงต้องตามพี่ด้วยล่ะ”
         “ไม่รู้ เดี๋ยวคงมีคนโทรบอก ตอนนี้หาไรกินกันก่อนนะ ผมหิวว่ะ”   
                

   ผมนั่งอ้าปากค้างกับความคิดของเขา........กองทัพคงต้องเดินด้วยท้องจริงๆ สินะ?



แต่ผมหันหลังกลับไปมอง............

   ไอ้พวกนั้นมันยังตามพี่อยู่เลย!!!! 

   
      “มายด์ผมติดงานนิดหน่อย คุณลงไปสั่งไรกินรอที่ห้องอาหารจีนนะ เดี๋ยวผมตามไป” พี่เมฆเหลือบมองกระจกหลังพลางขยับปากพูดบอกผม
         “แบบนี้ผมจะกินลงได้ไง!”
            “ใส่ปาก เคี้ยว กลืน ทำไมมันจะไม่ลงวะ” รถมาจอดเทียบที่ประตูทางเข้าแล้วครับ ผมไม่มีทางเลือก เมื่อเจอสายตาพี่เมฆมองสั่งให้ผมรีบลงไป อันที่จริงผมไม่อยากลงหรอกนะครับ แต่เวลาแบบนี้ผมไม่อยากเซ้าซี้เขามาก ผมจะรอดูตรงนี้ก่อนก็ได้ ถ้าเห็นท่าไม่ดีผมจะเรียก รปภ. ไปช่วย 
               
“เฮ้ย มายด์ ลืมบอก” พี่เมฆคว้ามือผมไว้ก่อนที่ผมจะลง
“เช็คอินห้องพักไว้ด้วยนะ” แล้วเขาก็โยนกระเป๋าตังค์ใส่มือผมฮะ
“พี่ยังมีอารมณ์จะนอนอีกเหรอเนี่ย” ผมอดไม่ได้ที่จะพูดเลยจริงๆ
   แทนคำตอบพี่เมฆรีบผลักหลังผมให้ลงไปจากรถ
“พี่ระวังตัวด้วยนะ”
“แล้วใจล่ะ ต้องระวังไหม?”
“ระวังสิ”

     พี่เมฆกึ่งยิ้มกึ่งส่ายหัวแล้วเขาก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผมมองตามด้วยความกังวล เพราะรถคันที่คาดว่ากำลังไล่ตามพวกเรามานั้นบัดนี้ไล่บี้ใกล้เข้ามาแล้ว

ผมไม่รู้ว่าจะอยู่หรือจะไปดี... เป็นห่วงพี่เมฆ วิ่งตามไปดีไหมนะ? เวลาอย่างงี้ผมกินอะไรไม่ลงหรอก ขณะหันรีหันขวางอยู่นั้น ก็มีพนักงานของโรงแรมเดินมาเปิดประตูให้

   เขามองหน้าผมอย่างสงสัยที่ผมไม่เข้าไปสักที พลางถามว่า “ติดต่อห้องพักรึเปล่าครับ?”
      ผมสั่นหัว แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพี่เมฆสั่งไว้ว่ายังไงก็พยักหน้า
         “เชิญทางนี้เลยครับ” เขาเดินนำแล้วผายมือให้อย่างสุภาพ
            “เอ่อ...คือว่า..... พี่ผมเขายังไม่มา...ผมว่าจะไปตามก่อนอ่ะครับ”
               “ไม่ต้องตาม เมฆมันไม่เป็นอะไรหรอก” ผมชะงักที่อยู่ๆ เขาก็รู้จักชื่อพี่เมฆ
         

“ตามมาสิ เดี๋ยวพี่พาไปรอที่ห้องอาหาร” ผมมองหน้าอย่างไม่ไว้ใจ พูดแบบนี้แสดงว่าเมื่อกี้ต้องแอบฟังผมกับพี่เมฆคุยกันแน่ๆ
   “พี่รู้จักพี่เมฆด้วยเหรอครับ?”
      “ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ใช่คนเลวที่ไหนหรอก ทำตัวตามปกติแล้วเดินตามมาเงียบๆ ก็พอ” อยู่ๆ จะให้ผมเดินตามใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ แถมเวลาแบบนี้ก็ดูท่าจะเชื่อใครไม่ได้ซะด้วย
         “แล้วพี่เป็นใคร?”
            “เพื่อนเมฆ พอใจยัง?” เขาพูดแบบมีอารมณ์ แล้วผายมือเชิญให้ผมเดินตามมาอีกรอบ แต่ผมก็ไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี
               “เมื่อกี้พี่เมฆเหมือนโดนใครตามอยู่ก็ไม่รู้ครับ พี่ช่วยเขาหน่อยได้ไหม?” ถ้าเป็นเพื่อนจริงก็ต้องช่วยสิครับ ใช่ไหม?
                  “ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวก็โดนสกัด แล้วที่เห็นรถคันเมื่อกี้ตามมา ก็คือคนที่ไอ้เมฆมันต้องคุยธุระด้วย” เขาอธิบายด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เช่นเดิม
                     “เร็ว ช้ากว่านี้คนอื่นมาเห็นเดี๋ยวจะยุ่งไปกันใหญ่นะ ถ้าน้องอยากให้ไอ้เมฆปลอดภัย ก็ตามพี่มา จะพาไปกินข้าว ไม่พาไปต้มยำทำแกงที่ไหนแน่นอน”

ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไม่ได้อยากไว้ใจพี่คนนี้เลย แต่พี่เมฆบอกให้ไปรอ แถมฝากให้จองห้องให้อีก...
   มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ !
      ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงแรม โดยเลือกที่จะไม่ตามคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนพี่เมฆเพื่อเข้าไปเช็คอินก่อนที่จะไปรอที่ห้องอาหารจีน ผมคิด...ในโรงแรมหรูแบบนี้คงไม่มีใครกล้าทำอะไรมั้ง กล้องวงจรปิดก็ติดอยู่เพียบ
         แต่ถ้ารอสัก...สิบถึงสิบห้านาทีแล้วพี่เมฆไม่มา ผมคงต้องไปตาม กลัวเขาเป็นอะไรไปนี่ครับ
   
            ผมนั่งจ้องนาฬิกาข้อมือของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ พลางสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนพี่เมฆคนนั้น ซึ่งได้หายตัวแว้บไปแล้ว... อืมม น่าสงสัยจริงๆ ด้วย ดีแล้วที่ไม่เชื่อ พี่เมฆบอกว่าอย่าเชื่อคนง่ายนี่นา
      
   สิบนาทีผ่านไปโดยที่ผมยังไม่ได้สั่งอะไร กำลังคิดว่าตอนนี้แหล่ะที่จะออกไปตามแต่ผมก็เห็นร่างสูงของพี่เมฆวิ่งกระหืดกระหอบมาซะก่อน...
      “เอ้า ทำไมยังไม่สั่งอะไรมากินอีก หิวจนจะกินควายได้ทั้งตัวอยู่แล้วนะ” พอเห็นหน้าเขาไม่รู้จะเรียกว่าโล่งใจดีหรือเปล่า แต่มันเหมือนไอ้ที่หนักๆ อยู่ในอกเมื่อกี้มันหายไปเลย
         “พี่เมฆหายไปไหนมาตั้งนาน มีคนแอบอ้างว่าเป็นเพื่อนพี่อยู่ในโรงแรมนี้ด้วย พี่รู้จักรึเปล่า?”
            “น้องๆ เมนู ! ...เฮ้ย ใครๆ ก็รู้จักผมกันทั้งนั้น ไม่แปลกหรอก” ผมถอนหายใจที่เขาทำท่าไม่สนใจอะไรเลยนอกจากสั่งของกิน นี่มันเรื่องของตัวเองแท้ๆ นะเนี่ย
               “คนนั้นเขาบอกว่าพี่ไปคุยธุระ ไหนพี่บอกว่าพวกนั้นมันเหลือบไรไม่ใช่เหรอ....อ๊า.....แล้วก็เรื่องแม่ผมด้วย แม่ผมเกี่ยวอะไรอ่ะครับ?” ผมงงไปหมดแล้ว
                  “เดี๋ยวค่อยคุย ๆ ขอกินก่อนได้ไหม” แล้วพี่เมฆก็เปิดเมนูสั่งๆๆ อาหารมาครับ สั่งมาเต็มโต๊ะเลย ไม่คิดว่าเขาจะกินจุขนาดนี้ เพราะเวลาผมทำอะไรให้กินพี่เมฆกินได้น้อยมากๆ          

“พี่เมฆจะบอกผมได้ยังเนี่ย อยากรู้นะ!” ผมให้พี่เมฆกินไปสักพักก่อนจึงถาม
   “เอออ เรื่องแม่คุณใช่ป่ะ? เขาทำงานอะไร?”
      “เป็นบรรณาธิการข่าวอ่ะครับ”
         “โอ้ว ชิท พูดจริงป่ะเนี่ย?”
            “จริงสิครับ ผมไม่พูดโกหกหรอก มันผิดศีลข้อสี่”
               “กาเมสุ มิจฉาจารา เวรมณี สิกขาปะทัง...สะ”
                  “นั่นมันข้อสาม!!” ผมชักจะเพลียๆ แล้วสิ   
      
   “ฮ่าๆๆ ล้อเล่น อย่าทำหน้างอสิจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปทำอะไรเจ๋งๆ” พี่เมฆเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมจนแก้มยืด แอบได้ยินเขาเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ แล้วรู้สึกแปลกๆ แฮะ
      “อะไรอีกล่ะครับ?” ผมถามพลางลูบแก้มตัวเอง เจ็บ...อ่ะ
         “กำจัดเหล่าร้าย” 
            “หา?”
               “ด้วยพลังแห่งดวงจันทร์! เบบี้มายด์จะลงทัณฑ์แกเอง!” พี่เมฆดัดเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนจนผมรู้สึกอาย ผมไม่ใช่เซเลอร์มูนนะ!! แง่ง 
                     
                  
   “ฮ่าๆ จองห้องไว้แล้วใช่ไหม?” ผมพยักหน้าแล้วส่งคีย์การ์ดให้เขาด้วยอารมณ์บูดบึ้ง
      “คืนนี้ล่ะของจริง อยากหนี หนีตอนนี้ยังทันนะที่รัก” พี่เมฆยักคิ้วใส่เหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุก เขาทำผมใจหายใจคว่ำมาหลายที ยังจะไม่สะทกสะท้านได้อีก
         “พี่ไม่หนี ผมก็ไม่หนีหรอก” พูดจริงไม่ได้ประชดนะ 
            “สุดยอดเลยจ้ะ อย่างงี้ค่อยสมกับเป็นเมียพี่หน่อย” พี่เมฆเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมอีกรอบ แต่คราวนี้ผมตีมือเขาให้ปล่อย 

               “คืนนี้มันจะมีอะไรเหรอครับ?” ผมถามอย่างสงสัยไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยหรอก
                  “ฉากบู๊แอคชั่น ดราม่า ล้างผลาญ เลือดสาด โลลิ”
                     “อะไรคือโลลิ?”
                        “เด็กผู้หญิงที่เป็นปอดบวม”
                           “เขาจะมาเหรอครับ?” งงว่าเป็นปวดบวมแล้วมาทำไม เกี่ยวไรกันเนี่ยยยยย   
   
   “บอกเผื่อไว้เฉยๆ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหล่ะ”
“แล้วทำไมเราไม่หนีล่ะครับ” หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ามันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ?
   “บางทีเกมส์ มันก็ต้องเล่นไปตามเกมส์บ้าง ถ้าทำเป็นรู้มาก โดนจับได้ทีเนี่ยซวยฉิบหายอ่ะ” อยากจะบอกว่าที่พี่เมฆพูดๆ มา ผมไม่เข้าใจเลยสักเรื่อง
      จะว่าผมโง่เกินไป.......มันอาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้


H
=รู้สึกเหมือนพลาดอะไรไปสักอย่าง= รอไม่นานใช่ไหมล่ะตัว 

[wolfram]

ไปอ่านก่อน อิอิ

++++++++++++++++++

 “ด้วยพลังแห่งดวงจันทร์! เบบี้มายด์จะลงทัณฑ์แกเอง!” 

มายด์นี่ก็น่ารักเหมือนเดิม 

รอตอนต่อไปค่ะ...มาไวๆน้าาาาาาา

 

[kslave]

ดีนะที่ยังไม่หลับ แต่ตาปิดไปครึ่งนึงล่ะ
แต่พออ่านพี่เมฆ นอนไม่หลับเลยค่ะ ฮ่าๆๆ พี่จะฮาไปไหนค่ะ หยอดมุกตลอด

[sam3sam]

หนูมายด์ไม่ได้โง่หรอกจ้า แต่อิพี่เมฆมันบ้า หนูเลยฟังมันไม่รู้เรื่อง

[เฉาก๊วย]

อย่าว่าแต่มายด์ไม่เข้าใจเลย คนอ่านก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน 

[zhiki]

ติดตามอ่านมานาน นึกออกเสียทีว่าทำไมถึงได้ชอบอ่านนัก


เพราะมันเกรียนนี่เอง! ฮาทุกมุข!! ขำน้ำลายกระจายทุกบท!!

ชอบเมิ๊ก