กลับมาแล้วคร้าบมาพร้อมกับตอนใหม่
ตอนที่15 มาร่วมเดินทางไปเที่ยวสวนองุ่นของเจี๊ยบด้วยกันเนอะ
วันนี้...เป็นวันที่ทุกคนจะออกเดินทางไปเที่ยวที่สวนองุ่นของเจี๊ยบกันโดยไปกับรถของพ่อกับแม่ของเจี๊ยบ ที่รับอาสาพาพวกเด็กๆไปส่งถึงที่เพราะพ่อและแม่ของเจี๊ยบต้องไปทำธุระที่นั่นพอดี วันนี้แบงค์ กับ กอล์ฟจึงต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพื่อมารอรถของเพื่อนที่หน้าบ้าน
ไม่นานนัก..ก็มีรถตู้สีขาวคันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าบ้านของกอล์ฟ แบงค์กับกอล์ฟยืนมองรถตู้ซักพักประตูรถก็ถูกเปิดออก แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งตะโกนดังออกมาจากในรถ
“ เฮ้ย! ไอ้แบงค์ ไอ้กอล์ฟ รีบขึ้นมาเร็วๆ ”
เสียงใสๆของเจี๊ยบตะโกนเรียกให้เพื่อนทั้งสองคนขึ้นมาบนรถของตน
แบงค์กับกอล์ฟจึงหอบเป้ใบใหญ่ขึ้นไปบนรถแล้วก็นั่งลงยังที่ๆเจี๊ยบจัดเอาไว้ให้
“ สวัสดีครับพ่อ..สวัสดีครับแม่ ” กอล์ฟกับแบงค์กล่าวสวัสดีพ่อและแม่ของเจี๊ยบผู้เป็นเจ้าของรถ
พ่อกับแม่ของเจี๊ยบพยักหน้ารับ แล้วก็ยิ้มให้กับทั้งสองคนเล็กน้อย
“ มีไปกันแค่นี้ใช่มั๊ยลูก.. ” พ่อของเจี๊ยบถามกับลูกสาวหน้าใสของตน
“ ค่ะ...พ่อ ”
“ แบงค์แกเอาอะไรมาบ้างวะ...กระเป๋าใบเบ้อเริ่มเลย ”
ป่านถามขึ้นพร้อมกับมองดูกระเป๋าใบใหญ่ของแบงค์ไปด้วย
“ ก็พวกเสื้อผ้า...ของใช้...ขนม อะไรพวกเนี้ยแหละ ”
“ ขนมเหรอวะ...ไหนเอามากินหน่อยดิ ”
ไอ้แว่นพูดจบก็คว้ากระเป๋าเป้ของแบงค์มาเปิดดูทันที
“ เฮ้ย!ไอ้แว่น...หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ของไอ้แบงค์มันนะ...ทีเมื่อวานบอกให้ซื้อทำเป็นงก ” เจี๊ยบร้องห้ามปรามเพื่อน
“ ทำไมวะ...ของเพื่อน ก็เหมือนของเรา ใช่มั๊ยแบงค์.. ”
แว่นหันไปยักคิ้วให้กับแบงค์ที่นั่งอยู่ข้างหลังกับกอล์ฟ
“ แบงค์...แกไม่ต้องให้มันกินเลยนะ ไอ้แว่น...ถ้าแกพูดมากอีกนะ ข้าจะไล่ลงจากรถเลยคอยดู ” เจี๊ยบชี้หน้าคาดโทษแว่นพร้อมกับขู่ไปด้วย
“ เออๆๆ...ก็ได้ๆ ไม่กินก็ไม่กิน ” แว่นทำหน้าจ๋อย
“ เฮ้ย...พวกแกสองคนนี่ยังกัดกันไม่เลิกเลยนะ...วันนี้เป็นวันที่พวกเราจะไปเที่ยวกันนะ...พักรบกันซักวันได้มั๊ยวะ ” ต้าพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“ เออ...ก็ได้...ไอ้แว่นวันนี้ชั้นจะยอมให้แกวันนึง ”
เจี๊ยบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนักแล้วสะบัดหน้าหนี
ทุกคนได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ กับเพื่อนปากเก่งทั้งสองคน ที่ไม่เคยยอมกันเลยจริงๆ ถ้าไอ้แว่นไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน เจี๊ยบก็ต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแต่ก็ไม่เคยมีอะไรรุนแรงมากไปกว่านี้เพราะเพื่อนๆ มักจะห้ามเอาไว้ได้ทันเสมอๆ
ส่วนป่านกับต้าที่เคยเป็นคู่กัดกันเมื่อก่อนเช่นเดียวกับเพื่อนทั้งสองคน แต่ในตอนนี้ทั้งสองคนได้เปลี่ยนไปแล้ว จากที่เคยเป็นคู่กัดกลายเป็นคู่รักกันแทนและแถมยังหวานแหว๋วมากกว่าคู่ไหนๆ ในห้องเรียนอีกด้วย
“ ง่วงนอนรึปล่าว ? ” กอล์ฟถามกับคนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ อืม...ก็ง่วงอยู่เหมือนกัน ” แบงค์ตอบกับพี่ชายพร้อมรอยยิ้ม
“ ถ้าง่วง...ก็นอนอิงไหล่พี่ก็ได้นะ ”
กอล์ฟพูดจบก็คว้ามือเรียวสวยของแบงค์มากุมไว้
“ ทำอะไรหน่ะ! เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นหรอก... ”
“ ไม่มีใครเห็นหรอก...พวกนั้นมันหลับกันหมดแล้ว ”
แบงค์กวาดสายตามองไปรอบๆรถ เห็นพวกเพื่อนๆ ทุกคนนั่งหลับกันหมดแล้ว ก็ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก..
“ เห็นมั๊ยหล่ะ...มานอนกันเหอะ ” กอล์ฟบอกน้องชาย
แบงค์เอาหัวไปอิงไหล่ของกอล์ฟ แล้วก็หลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย
จากเช้าตรู่จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงเย็น...รถตู้ของเจี๊ยบได้ขับมาเกือบจะถึงสวนองุ่นของน้าของตนแล้ว เจี๊ยบลืมตาขึ้นทั้งๆ ที่ยังงัวเงียอยู่เพื่อที่จะปลุกเพื่อนๆ ทุกคนให้ตื่น แต่พอเจี๊ยบหันหลังไปมองเบาะที่แบงค์และกอล์ฟนั่งคู่กันอยู่ก็ถึงกับแปลกใจกับภาพที่เห็น เจี๊ยบนั่งมองแบงค์ที่ยังนอนหลับไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัวโดยที่ยังซบไหล่ของกอล์ฟอยู่ ส่วนเจ้าพี่ชายตัวดีก็เอนหัวมาซบที่น้องชายเช่นกัน โดยที่มือของทั้งสองคนยังประสานกันอยู่
“ เฮ้ย...ไอ้สองคนนี้มันนอนซบกันแบบนี้เลยเหรอวะเนี่ย... ”
เจี๊ยบมองทั้งสองคนแล้วคิดในใจ
ไวเท่าความคิด...เจี๊ยบรีบควานหากล้องดิจิตอลที่อยู่ภายในเป้ของตนแล้วก็นำมันมาถ่ายภาพที่เห็นเก็บเอาไว้ “ แช๊ะ ” เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเจี๊ยบมองดูภาพที่ตนถ่ายเก็บไว้แล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ เสร็จชั้นแน่ๆ...พวกแกสองคน ”
เจี๊ยบคิดในใจแล้วก็ยิ้มให้กับตัวเอง
“ เจี๊ยบ...ทำอะไรหน่ะลูก ถ่ายรูปเพื่อนๆ อยู่เหรอ ”
คนเป็นพ่อถามกับลูกสาว
“ ค่ะ...พ่อคะใกล้ถึงสวนของน้ารึยังคะ ”
“ ใกล้ถึงแล้วหล่ะ...ปลุกเพื่อนๆ ได้แล้วหล่ะลูก ”
“ เฮ้ย!...พวกแกทุกคนตื่นได้แล้ว...จะถึงสวนของน้าข้าแล้ว.. ”
เจี๊ยบตะโกนปลุกเพื่อนๆเสียงดัง
ต้า ป่าน แว่น แบงค์ และ กอล์ฟ งัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงตะโกนของเจี๊ยบที่ปลุกเพื่อให้เพื่อนๆทุกคนตื่นขึ้นมาดูสวนองุ่นของตน
รถตู้ของเจี๊ยบแล่นไปตามถนนลูกรังที่ทอดยาวตัดผ่านกลางสวนองุ่น มุ่งตรงไปยังบ้านพักของผู้เป็นเจ้าของสวนองุ่นแห่งนี้ เจี๊ยบและเพื่อนๆทุกคนในกลุ่มมองดูสวนองุ่นอันกว้างใหญ่ไพศาลและมองดูคนงานที่กำลังช่วยกันดูแลรดน้ำใส่ปุ๋ยให้กับต้นองุ่นแสนสวยอย่างไม่วางตา
รถตู้ของเจี๊ยบวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่ถูกสร้างคล้ายกับบ้านพักตากอากาศที่มีระเบียงทอดยาวออกมาทางด้านหน้าของตัวบ้านที่ยกสูงขึ้นจากพื้นดิน แล้วผู้ที่เป็นเจ้าของบ้านก็ออกมาต้อนรับแขกที่มาเยือนด้วยรอยยิ้มอันสดใส
“ น้าทิพย์ น้าธนา คะ! สวัสดีค่ะ ” เจี๊ยบวิ่งลงมาจากรถแล้วมาทักทายน้าของตน
“ สวัสดีจ้ะ...แล้วไหนล่ะเพื่อนๆ ของหนู ”
น้าของเจี๊ยบพูดขึ้นพร้อมกับมองหาเพื่อนๆของเจี๊ยบที่มาเที่ยวด้วยกัน
“ สวัสดีครับ/ค่ะ ” ทุกคนกล่าวสวัสดีกับเจ้าของบ้าน
“ อืม...นี่เพื่อนๆ ของไอ้เจี๊ยบนี่มีแต่หน้าตาดีๆ กันทุกคนเลยนะ ”
น้าธนาพูดขึ้นบ้าง
“ สวัสดีครับ...พี่พัฒน์...พี่นิชา ” น้าธนากล่าวทักทายพ่อของเจี๊ยบ
“ สวัสดีค่ะ...พี่พัฒน์ พี่นิชา พี่สบายดีรึปล่าวคะ ”
“ อืม...สบายดี แล้วเราทั้งสองคนล่ะ ” แม่ของเจี๊ยบถามกับเจ้าของสวน
“ เหมือนกันค่ะ ”
“ พี่พัฒน์ พี่นิชา กับพวกเด็กๆเดินทางกันมาเหนื่อยๆ เข้าไปดื่มน้ำเย็นๆ ข้างในบ้านกันก่อนเถอะจ้ะ ”
น้าทิพย์พูดจบก็เดินนำหน้าเข้าบ้านไป
“ โห...ไอ้เจี๊ยบอย่างนี้เขาไม่เรียกว่าสวนองุ่นแล้วแหละว่ะ...เขาต้องเรียกว่าไร่แล้ว ”
ต้าพูดกับเจี๊ยบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เจี๊ยบยิ้มให้กับคำพูดของเพื่อนเล็กน้อยแล้วก็เดินตามน้าของตนมาที่โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่ตรงระเบียง
“ ตามสบายเลยนะจ๊ะเด็กๆ...คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองนะ ”
น้าทิพย์พูดพร้อมกับยกอาหารมากมายมาวางให้ที่โต๊ะอาหาร
“ ถ้างั้น...พวกผมขอลงมือทานเลยนะครับ ”
ไอ้แว่นพูดพร้อมกับเอามือลูบท้องไปด้วย
แล้วอาหารมื้อใหญ่ก็ผ่านไป โดยที่อาหารทุกอย่างที่วางเรียงรายมากมายอยู่บนโต๊ะถูกกวาดเรียบด้วยฝีมือของเจี๊ยบและเพื่อนๆ และเมื่อกินเสร็จแล้วทุกคนก็ไม่ลืมที่จะช่วยกันเก็บแล้วทำความสะอาดให้เรียบร้อย
“ น้าทิพย์คะ...พวกหนูขอไปเดินเล่นที่สวนองุ่นได้มั๊ยคะ ”
เจี๊ยบถามกับน้าสาวผู้เป็นเจ้าของสวน
“ ได้สิจ๊ะ...แต่อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับคนงานที่เค้าดูแลสวนอยู่นะจ๊ะ ”
“ ค่ะ...นี่! พวกแกจะไปกับชั้นรึปล่าว ”
เจี๊ยบหันหน้าไปถามเพื่อนๆ
“ ไป... ” เสียงของทุกคนตอบมาอย่างพร้อมเพรียง
ทุกคนออกมาเดินเล่นที่สวนองุ่น เห็นพวกคนงานมากมายกำลังทำงานอย่างแข็งขันเจี๊ยบและเพื่อนๆเดินมาตามทางเดินที่ทำไว้ภายในสวนองุ่น
“ ไอ้เจี๊ยบ...สวนน้าแกนี่ใหญ่เป็นบ้าเลยว่ะโดยเฉพาะองุ่นนี่...กินเป็นชาติก็ไม่หมด ”
ไอ้แว่นพูดพร้อมกับมองดูต้นองุ่นรอบๆ ตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“ เจี๊ยบ...แล้วน้ำตกอยู่ไกลจากที่นี่มากมั๊ย ”
ป่านที่นิ่งเงียบอยู่นานถามขึ้น
“ ก็ไม่ไกลหรอก...ปั่นจักรยานไปก็ถึง ”
“ เออ...เจี๊ยบแล้วน้าธนากับน้าทิพย์เค้าไม่มีลูกเหรอวะ ”
แบงค์ถามด้วยความสงสัย
“ เค้าเพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่กี่เดือนเอง...แล้วจะมามีลูกได้ยังไง ”
เจี๊ยบบบอกกับเพื่อนๆ
“ คุณหนูคะ...นายแม่ให้มาเรียกคุณหนูกับเพื่อนๆ ให้ไปที่บ้านใหญ่ค่ะ ”
คนงานหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกเจี๊ยบกับเพื่อนๆให้ไปที่บ้าน
“ ค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ ”
เจี๊ยบตอบกับพนักงานหญิงคนนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ คุณ...คุณหนู...งั้นเหรอ ” แว่นพูดตะกุกตะกัก
“ รีบไปเถอะค่ะ...เดี๋ยวนายแม่จะรอนาน ”
ทุกคนเดินกลับมายังที่บ้านก็เห็นตรงระเบียงกว้างหน้าบ้านพักถูกเนรมิต ให้กลายเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง โดยประดับไฟหลากสีระยิบระยับดูสวยงามยิ่งนัก
วันนี้เป็นวันที่น้าธนาจัดงานเลี้ยงต้อนรับพ่อกับแม่ของเจี๊ยบกับพวกเด็กๆ และรวมไปถึงให้คนงานในสวนองุ่นได้พักผ่อนหลังจากการทำงานกันอีกด้วย
“ อ้าว...พวกเด็กๆ อยากกินอะไรเชิญตามสบายเลยนะ...ไม่ต้องเกรงใจ ”
“ ขอบคุณค่ะน้าธนา ” ป่านพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายไม่มีอะไรหรูหรามากนัก น้าธนาได้จ้างวงดนตรีมาบรรเลงเพลงในงานด้วย ทุกคนเพลิดเพลินไปกับอาหารและเครื่องดื่มมากมายที่น้าธนาสั่งมาเลี้ยงอย่างไม่อั้น และเช่นเคยสาวเจี๊ยบกับไอ้แว่นก็ยังคงแย่งกันกินอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายโดยที่ไม่ยอมพูดยอมจากับใครเหมือนเดิม
เสียงดนตรียังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงหัวเราะสนุกสนานที่โต๊ะของพวกผู้ใหญ่และพวกคนงานของสวน ตอนนี้แบงค์เริ่มง่วงนอนแล้วจึงขอปลีกตัวจากเพื่อนๆเพื่อไปนอนก่อน
“ เจี๊ยบ...เราขอไปนอนก่อนนะนี่ก็ดึกมากแล้ว ”
“ อืม...ถ้าง่วงก็ไปนอนเหอะ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะได้ไปเล่นน้ำตกกัน ”
“ แล้วเราจะนอนที่ห้องไหนล่ะเจี๊ยบ ”
“ แกนอนกับไอ้กอล์ฟสองคนนะ...ห้องอยู่ทางซ้ายมือริมสุดเลยคนงานเค้าจัดไว้ให้แล้ว ”
เจี๊ยบพูดแล้วทำไม้ทำมือบอกทางให้กับเพื่อน
“ ขอบใจนะ...งั้นเราไปนอนแล้วนะ ”
“ เดี๋ยว! รอก่อน พี่ไปด้วย ” กอล์ฟพูดจบก็รีบลุกขึ้นไปจากโต๊ะ
“ ข้าง่วงนอนแล้ว...ขอไปนอนก่อนนะ ”
กอล์ฟพูดจบก็ฉุดแขนแบงค์ให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน
“ เฮ้ย! เจี๊ยบ...ข้าว่าไอ้สองคนนี้มันมีอะไรแปลกๆ นะ ”
ป่านพูดขึ้นพร้อมกับมองตามกอล์ฟที่ฉุดแขนแบงค์เดินหายเข้าไปในบ้าน
“ เออว่ะ...ข้าก็คิดเหมือนแกป่าน ” เจี๊ยบตอบเพื่อน
“ พวกแกสองคนนี่คิดมากจริงๆเลยนะ...ยังไม่แก่ซักหน่อย ”
แว่นพูดเหน็บ
“ เออ...ไอ้ต้าแล้วแกคิดว่าไงวะ ” เจี๊ยบหันมาถามต้า
“ ไม่รู้สิ... ” ต้าส่ายหน้าไปมาแล้วก็ยิ้ม
...
ขอบคุณทุกคนมากคร้าบ กำลังใจเต็มเปี่ยม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
