พี่ชาย...(Story)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: พี่ชาย...(Story)  (อ่าน 312628 ครั้ง)

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #120 เมื่อ15-10-2007 12:09:39 »

อะไรความสุขนิดเดียวเองจะเข้าโหมดเศร้าแระ  o12 มะยอมน๊า  o9

mu_off

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #121 เมื่อ15-10-2007 14:20:44 »

มาดันกระทู้ให้ Namyen อีกค้าบ.. ^^

จะถึงตอนนั้นแล้วใช่ไหมคับ..  :เฮ้อ:

 :m7:

แล้วก็ย่องออกไปอย่างสง่างามนิ..  :m19:


hutsepsut

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #122 เมื่อ15-10-2007 18:14:04 »

:เฮ้อ:.....เหอๆๆๆ...ลงท้ายเรื่องแบบนี้มีแอบเศร้าแน่ๆเลยอ่ะ....แงแงแงแงแง....จาเตรียมใจไว้น้าคร้าบ... :sad2: o7

[attachment deleted by admin]

anTon

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #123 เมื่อ15-10-2007 20:08:15 »

ง่า  o9 o9 o9

อย่าเพิ่งเส้ามะดั้ยหรอคร้าบ :sad2:

Namyen

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #124 เมื่อ15-10-2007 23:34:26 »

ตอนที่17     :m29:   และแล้วก็มาถึงตอนนี้ ตอนที่ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม     :เฮ้อ:
ว่ากันว่าช่วงเวลาของความสุขมักจะอยู่กับเราได้เพียงไม่นาน คำพูดนี้เป็นความจริงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริงๆ  :m8:
ต่อกันเลยเนอะครับ   

หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารมื้อเย็นและเก็บถ้วยชามมาล้างทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว แบงค์จึงขอปลีกตัวจากเพื่อนๆออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้านเพื่อมาสูดอากาศบริสุทธิ์และมองดูดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“ แบงค์...ข้ามีอะไรจะถามแกหน่อย ? ”
เสียงเจี๊ยบที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้แบงค์ต้องหันกลับไปดู
“ มีอะไรเหรอเจี๊ยบ ? ”
“ เอ่อ...คือว่า... ”
เจี๊ยบยังคงอ้ำอึ้งไม่กล้าถาม
“ ไอ้เจี๊ยบ...แกมีอะไรก็ถามมันไปสิ ”
ป่านที่เดินมาพร้อมกันกับเจี๊ยบพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“ อย่าหาว่าข้าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ...เราแค่สงสัยว่าแกกับไอ้กอล์ฟจะเป็น... ”
“ เป็นแฟนกันใช่มั๊ย... ” แบงค์พูดแทนเจี๊ยบอย่างรู้ทัน
“ แล้วมันจริงมั๊ย ? ” ป่านถามอย่างสงสัย
“ เอ่อ...คือ... ”
“ จริงมั๊ย ? ” ป่านยังคงรบเร้า
“ จริง! ” แบงค์ก้มหน้าหลบสายตาเพื่อนทั้งสองคน
“ เห็นมั๊ย! ข้าคิดแล้วไม่มีผิด ” เจี๊ยบร้องออกมาด้วยความดีใจ
“ ป่าน เจี๊ยบ พวกเธอจะไม่รังเกียจเราใช่มั๊ย ? ที่เราเป็นแบบนี้ ”
“ ไม่หรอก...แบงค์..แกอย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ ”
ป่านพูดจบก็เดินเข้ามาตบไหล่แบงค์เบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
“ ขอบใจมากนะเจี๊ยบ...ขอบใจมากนะป่าน ”
“ ไม่เป็นไร...แบงค์..แกรู้มั๊ยว่าแกเป็นคนแรกเลยนะที่เอาไอ้กอล์ฟอยู่หมัด เพราะไอ้กอล์ฟมันเป็นคนใจร้อน ถ้าใครพูดอะไรนิดอะไรหน่อยเป็นเรื่องเลยนะแล้วก็ไม่ค่อยสนใจเรียนเท่าไหร่ ชอบรังแกคนอื่น แต่พอแกย้ายมาเรียนกับพวกเราไอ้กอล์ฟมันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะ ” เจี๊ยบพูดกับเพื่อนพร้อมรอยยิ้ม
“ เออใช่...ตั้งแต่มีแกเราก็รู้สึกว่าไอ้กอล์ฟมันเปลี่ยนไปมากจริงๆ ”
ป่านช่วยพูดสมทบอีกแรง
แล้วทั้งสามคนก็นั่งคุยกันถึงวีรกรรมเด็ดๆ ของพี่ชายตัวดีของแบงค์ โดยที่ใครเคยได้รู้อะไรมาก็ขุดออกมาเล่าจนหมด
“ เฮ้ย! กลับเข้าไปในบ้านกันเหอะ...นี่ก็มืดแล้วเดี๋ยวยุงกัด ”
ป่านบอกกับเพื่อนๆ เพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนเดินทางกลับบ้านพร้อมกับของฝากมากมายที่น้าทิพย์กับน้าธนาเตรียมไว้ให้คนละหนึ่งถุงใหญ่ ทุกคนกล่าวลากับเจ้าของสวนแล้วก็ขึ้นรถขับออกมา
“ พ่อครับ...ปิดเทอมหน้าผมขอมาเที่ยวที่นี่อีกได้มั๊ยครับ...ถ้ารู้ว่ามาแล้วมันได้ของฝากเยอะแบบนี้ขอมาบ่อยๆ เลยนะครับ ”
ไอ้แว่นพูดกับพ่อของเจี๊ยบที่กำลังขับรถอยู่
“ นี่! ไอ้แว่น! รอบหน้าชั้นคงไม่พาแกมา ให้แกมาจับชั้นโยนลงน้ำตกอีกแล้วล่ะย่ะ ”
เจี๊ยบพูดพร้อมกับทำท่าเชิดใส่

ทุกคนได้แต่หัวเราะและก็ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายไปกับเจี๊ยบและก็แว่น ที่ยังคงกัดกันได้ทุกสถานการณ์เลยจริงๆ ตั้งแต่ตอนมาเที่ยวยันตอนกลับบ้านก็ยังคงเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่เหมือนเดิม


ที่บ้านของกอล์ฟ

ป้าเดินเข้ามาจัดแล้วก็ทำความสะอาดห้องให้กับหลานชายทั้งสองคน แต่พอเดินมาที่หัวเตียงก็เห็นกรอบรูปอันหนึ่งวางคว่ำหน้าอยู่จึงหยิบขึ้นมาดู
“ นี่มันรูปเจ้าแบงค์กับเจ้ากอล์ฟมันนี่นา...ทำไมถ่ายเอาหน้าชิดกันอย่างกับเป็น... ”
ป้ายืนมองรูปของแบงค์กับกอล์ฟที่ถ่ายคู่กันด้วยความสงสัย
“ แม่คะ...ทำอะไรอยู่รีบไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวจะสาย ”
“ แป้ง...มาดูอะไรนี่สิลูก ”
ผู้เป็นแม่พูดจบก็ยื่นกรอบรูปส่งให้ลูกสาวดู แป้งรับมาดูก็เห็นรูปของกอล์ฟกับแบงค์ถ่ายคู่กันจึงเดาได้ทันทีว่าแม่ของตนกำลังคิดอะไรอยู่
“ แม่คะ...แป้งเคยบอกแม่แล้วใช่มั๊ยว่าอย่าคิดมาก ”
“ แต่ภาพที่เห็นอยู่เนี่ย...จะไม่ให้แม่คิดมากได้ยังไงล่ะลูก ”
“ แม่คะ...แป้งว่าแม่อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะคะรีบๆ ไปกันเถอะ ”
แป้งพูดจบก็เดินจูงมือแม่ออกไป
“ ไอ้กอล์ฟนะไอ้กอล์ฟ...พี่เคยเตือนแกแล้วใช่มั๊ย ”
แป้งคิดในใจในขณะที่เดินจูงมือแม่ลงมาข้างล่าง

กอล์ฟกับแบงค์กลับมาถึงบ้านก็เกือบค่ำแล้ว แต่พอกลับมาบ้านไม่เห็นมีใครอยู่ก็ไม่ได้แปลกใจเพราะเป็นความเคยชินของทั้งสองคนแล้วที่จะต้องอยู่บ้านกันเพียงลำพังสองคน แบงค์เดินไปกินน้ำในครัวเสร็จแล้วก็เดินขึ้นมาที่ห้องแล้วก็มาล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยอ่อน

กอล์ฟเห็นน้องชายนอนหลับตาอย่างนั้นก็อดใจไม่ไหว จึงรีบวิ่งมานอนทับร่างบางแล้วกอดเอวเอาไว้แน่น
“ เฮ้ย! จะทำอะไรหน่ะ...วันนี้ไม่เอานะแบงค์เหนื่อย ”
“ ชอบคิดลึกจริงๆ เลยนะ...ยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ”
กอล์ฟพูดพร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่ม
“ แล้วมานอนทับทำไมล่ะ...เล่นแบบนี้เป็นใครเค้าก็คิดทั้งนั้นแหละ ”
แบงค์พูดจบก็เบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วก็ถูกเปิดออก ป้าเปิดประตูเข้ามาเห็นหลานชายทั้งสองคนกำลังกอดก่ายกันอยู่บนเตียงก็ตกใจ...ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอภาพบาดตาเช่นนี้ ส่วนกอล์ฟกับแบงค์ก็ตกใจไม่แพ้กัน...จึงรีบผละออกจากกันโดยเร็วแต่ก็ไม่ทันเพราะผู้เป็นป้าได้เข้ามาเห็นความลับของเขาทั้งสองคนเสียแล้ว
“ กอล์ฟ...แบงค์! ป้ามีเรื่องจะพูดกับเราสองคน! ”
ป้าพูดจบก็ปิดประตูดังปัง!! แล้วเดินลงไปข้างล่าง
“ พี่กอล์ฟ! เอายังไงดี..ป้าต้องฟ้องพ่อกับแม่แน่ๆ เลย.. ”
แบงค์พูดจบก็เดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวายใจ ส่วนกอล์ฟเมื่อเห็นคนรักเป็นทุกข์อย่างนั้นก็เดินเข้าไปคว้ามือเรียวสวยของแบงค์ขึ้นมากุมแล้วก็พูดปลอบใจว่า
“ แบงค์...ฟังพี่นะ ความลับไม่เคยมีในโลกถึงวันนี้เราจะปิดบังทุกคนในบ้านได้ แต่ซักวันหนึ่งพวกเค้าก็ต้องรู้อยู่ดี ”
“ แต่ถ้าพวกเค้าได้รับรู้แล้ว...เค้าจะยอมรับเราหรือปล่าว..นั่นแหละคือปัญหา ”
แบงค์พูดน้ำตาซึม
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เราก็ต้องยอมรับมัน ลงไปข้างล่างกันเหอะ ”
กอล์ฟพูดจบก็เดินจูงมือแบงค์ลงมาหาป้าที่ห้องรับแขก

“ ป้าจะถามตรงๆ เลยนะ...ว่าพวกแกสองคนเป็นอะไรกันแน่! ”
ป้าถามพร้อมกับจ้องมาที่แบงค์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของกอล์ฟเขม็ง
“ ครับ! ถ้าป้าอยากรู้จริงๆ ผมจะบอกให้ก็ได้ครับ...ใช่ครับ! เราสองคนเป็นแฟนกัน ”
กอล์ฟตอบพร้อมกับจ้องหน้าผู้เป็นป้าอย่างท้าทาย
“ ในที่สุด..สิ่งที่ชั้นสงสัยมันก็เป็นความจริง...ถามจริงๆ เถอะนะมีผู้ชายที่มันเป็นเหมือนพวกแกซักกี่คู่ที่มันรักกันได้มั่นคงถาวร...ไหนแกลองบอกชั้นมาซิ ”
ป้าพูดจบก็หันมาจ้องหน้าแบงค์อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ ครับ...ก็เหมือนลุงไงครับ..เค้ารู้ตัวดีว่าเค้าไม่ได้ชอบผู้หญิง เค้าก็เลยเลิกกับป้าแล้วกลับไปหาคนที่เค้ารักที่เป็นผู้ชายไงครับป้าจำไม่ได้แล้วเหรอ.. ”
“ เพี้ยะ!! ” เสียงฝ่ามือของป้าฟาดลงที่ใบหน้าของกอล์ฟเต็มแรง แบงค์รีบเข้าไปประคองกอล์ฟที่หน้าแดงช้ำและมีเลือดออกที่มุมปากด้วยความรวดเร็ว
“ พี่กอล์ฟ...เลือด!! ”
แบงค์ร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นข้างริมฝีปากพี่ชายของตนมีเลือดไหลซึมออกมา
“ นี่คือบทเรียนของเด็กปากเก่งอย่างแกนะ...คอยดูเถอะพวกแกสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแน่!! ”
ป้าพูดจบก็รีบเดินออกไป

“ พี่กอล์ฟ...เป็นอะไรมากมั๊ย ”
แบงค์เอามือไปสัมผัสที่มุมปากพี่ชายเบาๆ
“ โอ๊ย!! เบาๆ หน่อยสิ...พี่ยังเจ็บอยู่นะ ”
“ แบงค์ขอโทษนะ...เพราะแบงค์ทำให้พี่ต้องเจ็บตัวแท้ๆ เลย ”
แบงค์พูดน้ำเสียงเศร้าแล้วก็หลบสายตาลงต่ำ
“ แบงค์..ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ให้ป้ามาทำอะไรแบงค์ได้แน่นอน ”
กอล์ฟพูดน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับตีสีหน้าเข้ม เพื่อบอกให้แบงค์รู้ว่าตนพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างคนรักไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แบงค์ส่งยิ้มให้พี่ชายเล็กน้อยแล้วก็เอายาแต้มแผลให้พี่ชายต่อไป


“ ตาวุฒิเหรอ...พี่มีเรื่องเจ้ากอล์ฟจะบอก ”
“ เรื่องอะไรเหรอครับ ? ”
“ แกรู้มั๊ย...ว่าลูกชายตัวดีของแกทั้งสองคนมันรักกัน! ”
“ รักกัน...ก็ดีแล้วนี่ครับพี่น้องรักกัน ”
“ ถ้ารักกันแบบพี่น้องก็ดีหน่ะสิ...แต่ที่ชั้นจะบอกแกมันหมายความว่าลูกๆ ของแกมันรักกันแบบแฟน! ”
“ พี่ว่าอะไรนะครับ! เจ้ากอล์ฟกับเจ้าแบงค์นะเหรอ...เป็นแฟนกัน! ”
“ ก็ใช่หน่ะสิ! มันสองคนเป็นแฟนกัน...แกต้องกลับมาจัดการด่วนเลยนะ ”
“ ได้ครับพี่...ผมจะรีบกลับไปจัดการครับ ”
“ รีบๆ มาเลยนะ...ชั้นไม่อยากให้คนอื่นเค้านินทาเอาได้ ”
ป้าพูดจบก็วางสายไป

เวลาผ่านไปหลายวันป้าก็ยังคงไม่ยอมพูดคุยกับหลานชายทั้งสองคน ส่วนกอล์ฟกับแบงค์ก็ไม่กล้าที่จะพูดกับป้าเช่นกันเพราะคิดว่าป้ายังคงโกรธตนอยู่

ก๊อกๆๆๆ “ กอล์ฟ...พ่อมีเรื่องจะพูดด้วย ”
“ พ่อ! พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ”
“ ไม่ต้องถามมาก...รีบลงมาข้างล่างเดี๋ยวนี้พ่อกับป้ามีเรื่องจะพูดกับเราสองคน ”
“ แล้วแบงค์ไปไหน ? ”
“ แบงค์ไปซ้อมเปียโนที่โรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้วครับ ”
“ ถ้างั้น..แกรีบอาบน้ำแล้วลงมาคุยกับพ่อข้างล่างนะ ”
“ ครับ ”

“ กอล์ฟ...ลูกสองคนทำไมถึงทำแบบนี้ ? ”
พ่อของกอล์ฟเริ่มเปิดประเด็นสนทนาโดยที่มีป้าและแม่ของแบงค์นั่งฟังอยู่ด้วย
“ ถ้าพ่อจะถามผมเรื่องนี้...ผมก็อยากจะถามพ่อเรื่องหนึ่งเหมือนกันครับ ทำไมพ่อกับแม่ถึงรักกัน ”
“ มันเป็นเรื่องธรรมดา...ผู้ชายกับผู้หญิงใกล้ชิดกันมันก็ต้องเกิดความรักความผูกพัน ”
“ ผมก็เหมือนพ่อนั่นแหละครับ...คนเราอยู่ด้วยกันก็ต้องรักกันเป็นธรรมดา ”
“ กอล์ฟ! นี่มันจะมากไปแล้วนะ เดี๋ยวนี้ลูกกล้าเถียงพ่อขนาดนี้เลยเหรอ! ”
“ กอล์ฟไม่ได้เถียง! กอล์ฟแค่พูดความจริง ”
“ กอล์ฟ! พ่อขอร้องล่ะนะ หยุดทำแบบนี้ซักทีเหอะนะ สังคมภายนอกไม่มีใครเค้ายอมรับเรื่องแบบนี้หรอก ”
“ กอล์ฟคงทำตามที่พ่อขอร้องไม่ได้หรอกนะครับ...เพราะถึงพ่อจะทำยังไงเราสองคนก็คงไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรอกครับ ”
“ กอล์ฟ! ทำไมพูดกับพ่อแบบนี้ ขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้นะ ” ป้าตะคอกเสียงดังลั่น
“ ไม่ครับ...กอล์ฟไม่ได้ทำอะไรผิด ”
“ ดี...ถ้าอย่างนั้นพ่อจะส่งแกไปเรียนที่ญี่ปุ่นกับอาพอเรียนจบก็ทำงานที่นั่น แล้วก็ไม่ต้องกลับมาเมืองไทยอีกเลย พวกแกสองคนจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก! ”
“ คุณคะ...ชั้นว่าเราอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ”
แม่ของแบงค์ช่วยคัดค้านอีกแรง แต่ก็ไม่เป็นผล
“ ถ้าขืนแกยังดื้อด้านอีก...พ่อจะให้แบงค์ไปอเมริกากับพ่อพรุ่งนี้เลย! ”
“ พ่อครับ...อย่าพาแบงค์ไปอเมริกาเลยนะครับ ”
กอล์ฟหันกลับไปขอร้องกับผู้เป็นพ่อ
“ ก็ได้ครับ...กอล์ฟจะไปญี่ปุ่นแต่มีข้อแม้นะครับ ”
“ พ่อจะต้องให้แบงค์เรียนที่นี่ ห้ามพาไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา ”
“ ได้...แกสัญญากับพ่อแล้วนะว่าแกจะไป ”
“ ครับ ”


หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันออกไปแล้ว ธารารีบกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาลูกชายเป็นการด่วนเพื่อให้แบงค์รีบกลับมาบ้าน
“ แบงค์เหรอลูกนี่แม่เองนะ! ”
“ ครับ...แม่มีอะไรเหรอครับทำไมเสียงแม่แปลกๆ ? ”
“ ไม่ต้องถามอะไรตอนนี้นะลูก รีบกลับมาแล้วแม่จะเล่าให้ฟัง ”
“ ครับ ” แบงค์วางสายแล้วก็รีบกลับไปที่บ้านทันที

พอแบงค์กลับมาถึงบ้านแม่ของแบงค์ก็รีบวิ่งมาลากแขนแบงค์ให้เข้าไปในห้องรับแขกโดยเร็ว
“ แบงค์ รู้มั๊ยว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้วนะ ”
“ เรื่องใหญ่...เรื่องอะไรเหรอครับ ? ”
“ ลูกรู้มั๊ย...ว่าพ่อของกอล์ฟเค้ารู้เรื่องที่เราทั้งสองคนรักเกินพี่เกินน้องแล้วนะ ”
แบงค์ได้ยินแม่พูดออกมาอย่างนั้นก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ แต่ก็พยามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“ ฮะ!! เมื้อกี๊แม่พูดว่าอะไรนะครับ พ่อรู้แล้วงั้นเหรอครับ ? ”
“ ก็ใช่น่ะสิ...แม่ยังไม่รู้เลยว่าจะช่วยเราสองคนยังไง ”
“ แล้วพ่อเค้าว่าอะไรบ้างครับ ? ”
“ แบงค์...กลับมาแล้วเหรอ? มาทางนี้หน่อยสิป้ามีเรื่องจะพูดด้วย ”
เสียงๆหนึ่งดังมาจากทางด้านหลังทำให้แบงค์กับแม่ต้องหันกลับไปมอง
“ คุณป้า! ”
“ ตามป้ามาที่หลังบ้านด้วยนะ...ป้ามีเรื่องจะคุยกับเรา ”
“ ครับ ”
แบงค์เดินตามป้าออกมาทางหลังบ้านแล้วก็มานั่งที่เก้าอี้ริมสระน้ำ
“ แกรู้แล้วใช่มั๊ย...ว่าหลานชั้นเค้าต้องทะเลาะกับพ่อเพราะอะไร ”
“ ครับ ” แบงค์ตอบแล้วก็ก้มหน้ายอมรับความผิด
“ เพราะแกเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้...ตอนนี้แกคงรู้แล้วสินะว่าชั้นต้องการคุยกับแกเรื่องอะไร ”
“ ครับ...แบงค์รู้ดีว่าแบงค์เป็นคนผิด แบงค์ยินดีที่จะรับผิดชอบทุกอย่างครับ ”
“ ถ้างั้น...ชั้นจะขอแกเรื่องหนึ่ง แกทำให้ชั้นได้มั๊ย ? ”
“ เรื่องอะไรครับ ? ”
“ แกต้องสัญญากับชั้นก่อนว่าแกจะทำตามที่ชั้นบอก ”
“ ครับผมสัญญา ”
“ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแกต้องเลิกยุ่งกับเจ้ากอล์ฟ ”
“ แต่ว่า... ”
“ แกลองคิดดูดีๆ นะ แกจะยอมให้เจ้ากอล์ฟมันมาหมดอนาคตเพราะแกเหรอ วิธีนี้จะเป็นการดีทั้งสองฝ่ายนะ ”
“ ครับ ”
“ แกต้องทำให้เจ้ากอล์ฟมันเลิกยุ่งแกให้ได้นะจำไว้... ”
“ ครับ ”
ป้าพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

*************************************************************************************************************************************
จากนี้ความรักของกอล์ฟและแบงค์จะเป็นอย่างไร มาร่วมกันเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ได้ที่นี่ ทุกวันครับผม
แล้วเจอกันในตอนต่อไปครับ 

FOAM

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #125 เมื่อ16-10-2007 05:24:27 »

เศร้าอ่ะ

 :m15: :m15: :m15: :m15:

ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #126 เมื่อ16-10-2007 08:48:30 »

เป็นกำลังใจให้ครับ

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #127 เมื่อ16-10-2007 09:10:34 »

 :angry2:
ขอยืมมาเป็นป้าซักวันได้ไม๊....แล้วเธอจะรู้ว่าหลานดี ๆ อย่างฉันจะทำอะไรกับเธอ..... :m28:
เป็นแค่ป้า....ริจะมีบทบาท.....เหตุผลแค่นี้ไม่ถูกใจเลยยยย เคืองงงงง.... :m16:
ที่แน่ ๆ เวรละกอร์ฟกับแบงค์ต้องแยกกันซะละเหรอเนี่ยยยยย......
 :เฮ้อ:

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #128 เมื่อ16-10-2007 10:02:19 »

ต้องเข้าใจอ่ะครับ
พวกคนที่โดนผู้ชายทิ้ง ก็อยากจะได้คืนมา

ว่างๆกอล์ฟก็สนองป้าสักทีสองที เผื่อจะเข้าใจอะไรมาบ้าง
 :m16:

anTon

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #129 เมื่อ16-10-2007 10:30:21 »

 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: พูดมะออก

บังคับจิตจัยเกิ๊น :m8:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: พี่ชาย...(Story)
« ตอบ #129 เมื่อ: 16-10-2007 10:30:21 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #130 เมื่อ16-10-2007 17:01:19 »

 :o11: ต้องแยกจากกัน  :undecided:

hutsepsut

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #131 เมื่อ16-10-2007 20:52:01 »

:o11:......อ่ะน้า...ในที่สุดความเศร้าก็เข้ามาเยือนจนได้อ่ะ....แงแงแงแงแงแง :m15: :sad2:

[attachment deleted by admin]

phoenixs

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #132 เมื่อ16-10-2007 21:06:00 »

ป้าเลวมากกกกกกกกกก  :angry2:




Namyen

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #133 เมื่อ16-10-2007 22:32:11 »

 :m29:  ใจเย็นๆกันก่อนนะครับ   o22
หากลองมองในอีกมุมนึงก็อาจจะเข้าใจในอีกฝ่ายก็ได้นะ  :เฮ้อ:
มาต่อกันกับตอนที่18 ครับ

แบงค์เดินมานั่งลงที่ขอบสระน้ำในบ้านแล้วแกว่งขาเล่นในสระ เขาเหม่อลอยคิดถึงคำพูดของป้าที่พูดออกมาเมื่อครู่ แบงค์พึมพำกับตัวเองอย่างหาทางออกไม่ได้
“ นี่คงถึงเวลาแล้วสินะ...เวลาที่ต้องยอมรับความจริงซักที พี่กับน้องยังไงก็ต้องเป็นพี่กับน้องอยู่วันยันค่ำ.. ”

กอล์ฟแอบยืนมองแบงค์อยู่ที่สระน้ำด้วยสีหน้าเครียดเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของคนรัก
“ พี่ขอโทษนะแบงค์ที่พี่ต้องทำอย่างนี้...พี่คิดว่าซักวันแบงค์จะเข้าใจว่าพี่ทำไปเพราะอะไร ”
กอล์ฟพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วก็เดินออกไป

แบงค์นั่งเหม่อลอยอยู่พักหนึ่งก็นึกขึ้นได้จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วรีบกดโทรหาต้อมทันที
“ ฮัลโหล...พี่ต้อมเหรอครับ ”
“ ครับ...น้องแบงค์มีอะไรเหรอครับ ? ”
“ พี่ต้อมครับเย็นนี้ว่างมั๊ยครับ ? แบงค์มีเรื่องจะคุยด้วย ”
“ เรื่องอะไรเหรอครับ ? ”
“ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยนะครับ...ไว้เจอกันแล้วแบงค์จะบอก ”
“ ได้ครับ...เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะไปรับที่บ้านนะครับ ”
“ ครับ ”
แบงค์รู้สึกผิดที่ใช้ต้อมเป็นเครื่องมืออย่างนี้ แต่ถ้าสิ่งที่ตนทำเป็นการดีกับคนรักเขาก็ยินดีที่จะทำ

เย็นวันนั้นต้อมขับรถมารับแบงค์ที่บ้านเพื่อไปทานข้าวเย็นด้วยกัน อาหารมื้อเย็นมื้อนั้นต้อมรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเป็นพิเศษ แต่แบงค์กลับนิ่งเงียบเฉยไม่ยอมพูดยอมจาจนต้อมต้องเป็นฝ่ายเริ่มต้น
“ วันนี้น้องแบงค์เป็นอะไรครับ..พี่เห็นเรานั่งเงียบมาตั้งนานแล้วนะ ”
“ พี่ต้อมครับ...พี่ยังชอบแบงค์อยู่รึปล่าว ? ”
ต้อมถึงกับอึ้ง…ที่อยู่ๆ แบงค์ก็ถามออกมาอย่างนั้น
“ ทำไมน้องแบงค์ถึงถามพี่อย่างนั้นล่ะครับ ? ”
“ ปล่าวครับ...แบงค์เห็นว่าพี่ต้อมเป็นคนดีแบงค์ก็เลยจะลองคบดู แต่ถ้าพี่ต้อมมีคนที่ชอบแล้วก็ไม่เป็นไรครับ ”
“ พี่ถามจริงเถอะนะ...แบงค์ทำอย่างนี้เพื่อประชดใครรึปล่าว ? ”
“ พี่ต้อม! ”
“ พี่รู้เรื่องของเรากับพี่ชายจากน้องเจี๊ยบหมดแล้วหล่ะ มีอะไรก็บอกพี่มาตรงๆ ไม่ต้องกลัวพี่ยินดีที่จะรับฟังทุกอย่าง ”
“ ครับ ”

แบงค์จึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ต้อมฟังทุกอย่าง แล้วก็รวมไปถึงเรื่องที่ตนจะขอให้ต้อมช่วย
“ แบงค์แน่ใจแล้วนะ...ว่าถ้าทำแบบนี้แล้วตัวแบงค์จะไม่เสียใจ ”
“ ครับ...แบงค์คิดว่าถ้าพี่ต้อมเป็นแบงค์พี่ต้อมก็คงเลือกที่จะทำแบบนี้ ”
“ ครับ...พี่ยินดีที่จะช่วยคนที่พี่รัก ถึงแม้ว่าแบงค์จะไม่เคยคิดกับพี่แบบนั้น ”
ต้อมพูดทั้งๆ ที่ยังก้มหน้า ไม่ยอมสบตาคนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย
“ ถึงแบงค์จะไม่ได้รักพี่ต้อม...แต่พี่ต้อมรู้มั๊ยว่ามีคนใกล้ๆ ตัวที่เค้าแอบรักพี่ต้อมอยู่นะ ”
“ มีคนแอบรักพี่! ใครเหรอครับ ? ”
“ แบงค์คงบอกพี่ไม่ได้หรอกนะครับ...เอาเป็นว่าพี่ลองไปคิดดูละกันว่าใครเป็นคนที่ห่วงพี่มากที่สุด ยินดีที่จะทำตามทุกอย่างที่พี่ขอร้องให้ทำ และเป็นคนที่ใกล้ชิดพี่มากที่สุดด้วย ”
“ แบงค์อยากให้พี่รีบไปคว้ามันกลับมาคืน..ก่อนที่สิ่งที่มีค่าที่สุดของพี่จะตกไปอยู่ในมือของคนอื่นนะครับ ”
แบงค์หันมาพูดทิ้งท้ายกับต้อมพร้อมกับรอยยิ้มแล้วก็เดินเข้าบ้านไป

ต้อมขับรถกลับมาถึงบ้านแล้วก็รีบขึ้นไปบนห้องด้วยความเหนื่อยใจ พร้อมกับยังครุ่นคิดถึงสิ่งที่แบงค์พูดกับตนเมื่อครู่นี้
“ ใครกันนะ… ”
ต้อมเดินมานั่งลงที่เตียงพร้อมกับหยิบสมุดเฟรนด์ชิพขึ้นมาเปิดอ่านไปเรื่อยๆ…จนสายตาไปสะดุดกับข้อความหนึ่ง
“ เราคิดอยู่นานเหมือนกันนะว่าจะบอกนายดีมั๊ย...แต่วันนึงเราก็ได้รู้ความจริงแล้วว่านายคงไม่ต้องการมัน แต่อย่างน้อยเราก็อยากให้นายได้รับรู้เอาไว้นะต้อม เรา.....รัก ......นาย ”

ต้อมรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครบางคนทันที แต่โทรอยู่นานก็ไม่มีคนรับสายซักทีเขาจึงตัดสินใจขับรถออกไป

“ อ้าวต้อม! มีอะไรรึปล่าวจ๊ะมาซะดึกเชียว ”
“ แม่ครับ...โก้อยู่มั๊ยครับ ? ”
“ เจ้าโก้มันอยู่บนห้องหน่ะลูก...เดี๋ยวแม่ไปตามให้นะ ”
“ ไม่เป็นไรครับแม่...เดี๋ยวต้อมขึ้นไปเองครับ ”
“ จ้ะ..ตามสบายเลยนะลูกเดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวไว้ใส่บาตรพรุ่งนี้ก่อน ”
“ ครับ ”

“ ก๊อกๆๆๆ ”
“ ครับแม่...มาแล้วครับ ”
“ ต้อม! ”
โก้แปลกใจมากที่ต้อมมาหาตน เพราะโก้คิดว่าต้อมคงจะรังเกียจเขาถ้ารู้ว่าเขาคิดยังไงกับต้อมที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง
“ ต้อมมีอะไรรึปล่าว ? เข้ามาข้างในก่อนสิ ”
“ โก้...แกเขียนเฟรนด์ชิพแบบนั้นหมายความว่ายังไง ”
ต้อมพูดขึ้นพร้อมกับตีสีหน้าเข้ม
“ ถ้านายจะมาถามเราเรื่องนี้นะ...เราไม่มีคำตอบให้นายหรอก ”
โก้ตอบน้ำเสียงเยือกเย็น
ต้อมลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อของโก้ แล้วตะคอกเสียงดังลั่น
“ โก้! เราถามนายดีๆ นะ ทำไมนายตอบเราแบบนี้ ”
“ ต้อม...ปล่อยเราเหอะนะเราเจ็บ ”
“ ไม่ปล่อย! จนกว่าเราจะได้คำตอบว่าทำไมนายต้องเขียนแบบนั้น.. ”
“ ใช่! เราแอบรักนาย! ได้ยินมั๊ยว่าเรารักนาย! ”
โก้พูดจบน้ำตาก็ไหลรินลงมาอาบสองแก้ม ต้อมตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูกจึงโอบตัวโก้เข้ามากอดเอาไว้ โก้ตกใจมากที่อยู่ๆ ต้อมก็โผเข้ากอดตนอย่างนี้แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดยอมให้ต้อมกอดจนกว่าจะพอใจ ต้อมคลายมือออกแล้วมองหน้าเพื่อนรักที่ในวันนี้จะกลายเป็นคนรักของตน ต้อมมองหน้าโก้พร้อมกับส่งยิ้มให้แล้วก็ยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูโก้เบาๆ ว่า
“ โก้..นายรักเราจริงๆ เหรอ ”
“ อืม...เรารักนาย แล้วก็รักมานานแล้วด้วย ”
“ แล้วทำไมไม่ยอมบอกตั้งนานหล่ะ เก็บเอาไว้ทำไม ”
“ ใครจะไปกล้าบอกล่ะ...ก็เรากลัวว่าถ้าเราบอกไป เราอาจจะเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ ”
โก้พูดเสียงสั่นคลอน
“ แล้วตอนนี้ล่ะ...เสียไอ้ต้อมคนนี้ไปมั๊ยครับ ”
“ โก้…เรื่องที่ผ่านมาเราขอโทษนะ ต่อไปนี้เราขอเริ่มต้นใหม่นะเราสองคนเป็นแฟนกันแล้วนะเข้าใจมั๊ย ”
ต้อมพูดพร้อมกับคว้ามือของโก้ขึ้นมากุมเอาไว้แล้วก็ยื่นจมูกไปสัมผัสแก้มใสของโก้ เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตน ฝ่ายโก้ก็ได้แต่ยิ้มหน้าแดงเขินอายที่ต้อมจู่โจมหอมแก้มตนโดยไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้จึงรีบลุกขึ้นเดินหนีออกไปจากห้อง


กอล์ฟรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง หลังจากที่เขาเห็นรถของต้อมกลับมาส่งแบงค์ที่บ้านเมื่อครู่นี้ เขาโวยวายใส่แบงค์ด้วยความโมโห
“ แบงค์ทำผิดสัญญา...แบงค์เคยบอกกับพี่ว่าแบงค์จะไม่ยุ่งกับไอ้ต้อมอีก ”
แบงค์สวนกลับทันที…
“ แบงค์แค่ออกไปกินข้าวกับพี่เค้าแค่นั้นเอง แค่นี้ไม่เห็นต้องคิดมากเลย ”
“ แล้วอีกอย่างนะ...แบงค์จะไปทำอะไรที่ไหนกับใครมันก็เรื่องของแบงค์ มันไม่เกี่ยวกับพี่ ”
แบงค์ลอยหน้าอย่างท้าทาย…
“ ใช้สิ! พี่มันคงไม่มีความหมายกับเราแล้วสินะ ก็ได้...พี่จะหลีกทางให้เราทั้งสองคน ”
กอล์ฟมองแบงค์อย่างหมั่นเขี้ยว
“ ยังไงก็ขอบคุณพี่กอล์ฟมากๆ เลยนะครับ...ที่เข้าใจเราสองคน ”
“ ร้ายกาจที่สุด!! พี่ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่พี่รักที่สุดจะทำกับพี่แบบนี้ ”
แบงค์เสียงเครียดขึ้นด้วยความเจ็บช้ำทันที...
“ แบงค์ว่าเราสองคนเลิกแล้วต่อกันเหอะนะ...พี่กับน้องยังไงก็ต้องเป็นพี่กับน้องอยู่วันยังค่ำ แบงค์อยากให้มันจบลงด้วยดี พี่กอล์ฟลืมเรื่องที่ผ่านมาเถอะนะ ”
แบงค์พูดด้วยแววตาเจ็บปวด กอล์ฟถึงกับผงะ สังเกตเห็นว่าแบงค์ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้
ก๊อกๆๆๆ “ แบงค์กลับมาแล้วเหรอ ? ลงมาคุยกับป้าข้างล่างหน่อยสิ ”
“ ครับ...คุณป้า ”

“ เพี้ยะ!! ” แป้งรีบวิ่งเข้าไปประคองแบงค์ที่หน้าแดงช้ำ ส่วนกอล์ฟรีบวิ่งมาจับตัวป้าแยกออกไปห่างๆ จากแบงค์โดยเร็ว
“ เห็นมั๊ยกอล์ฟ! แกเห็นรึยังว่ามันเป็นคนยังไง นี่แกกล้าหลอกหลานชายชั้นเหรอ! ”
“ แป้งว่าแม่จะทำเกินไปแล้วนะคะ! ”
แป้งหันกลับมาต่อว่าแม่เสียงดัง
“ แกก็ดูมันทำสิ! เพราะมันไม่ใช่เหรอเจ้ากอล์ฟถึงต้องเป็นแบบนี้ แล้วยังไปกับคนอื่นสองต่อสองอีกแล้วกลับมืดค่ำขนาดนี้แกคิดว่ามันสองคนออกไปทำอะไรกัน ”
ป้าจ้องหน้าแบงค์อย่างเลือดเย็น แล้วเดินหนีออกไป…
“ แบงค์! เป็นอะไรมากรึปล่าว เจ็บมากมั๊ย ? ”
กอล์ฟรีบวิ่งเข้ามาถามคนรักด้วยความเป็นห่วง
“ ทุกสิ่งทุกอย่างที่แบงค์ทำเพราะมันจำเป็นต้องทำ ถ้าพี่กอล์ฟไม่อยากให้แบงค์เดือดร้อนก็อยู่ห่างๆ แบงค์ซะ ครั้งนี้แบงค์จะยอมให้ป้าของพี่ตบหน้าของแบงค์เป็นครั้งสุดท้าย ครั้งต่อไปแบงค์จะไม่ยอมเจ็บตัวฟรี!! ”
แบงค์พูดเสียงเด็ดเดี่ยว แล้วก็เดินออกไปนอกบ้าน กอล์ฟกับแป้งมองตามแววตาครุ่นคิด



วันงานเลี้ยงอำลารุ่นพี่มาถึง แบงค์ยังคงเตรียมตัวอยู่หลังเวทีเพื่อที่จะขึ้นไปเล่นเปียโนให้ทุกคนในงานได้ชม
“ แบงค์..เสร็จยังวะ จะถึงคิวแกแล้วนะ ”
“ รู้แล้วน่าไอ้ป่าน...แกไม่ต้องมาเร่งข้าหรอก เออ! ข้าฝากมือถือไว้กับแกหน่อยสิถ้ามีคนโทรมาก็ถามชื่อไว้แล้วบอกเค้าว่าเดี๋ยวข้าจะโทรกลับ ”
“ เจ้าค่ะคุณชาย ” ป่านรับโทรศัพท์มือถือของแบงค์มาเก็บไว้
“ รายการต่อไปจะเป็นการเดี่ยวเปียโนของชั้น ม.5/2 ค่ะเชิญรับชมได้เลยค่า… ”
“ ป่าน...ข้าไปแล้วนะ ”
“ อืม… ”

แบงค์เดินขึ้นมาบนเวทีแล้วโค้งคำนับให้คนที่นั่งรอชมอยู่ทางด้านล่างเล็กน้อย แล้วกว้านสายตาหาคนๆ หนึ่งแต่ก็ไม่พบ
“ แบงค์ขอโทษนะ...ที่แบงค์ต้องทำแบบนี้ ” แบงค์พูดกับตัวเองในใจเบาๆ

***************************************************************************************************************************************
 o1

anTon

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #134 เมื่อ16-10-2007 23:06:27 »

เง่อ เง่อ  o12

เริ่มสับสนแระคร้าบ

เดามั่ยถูกแระ

 :เฮ้อ: แล้วมันจะเปนยังงัยต่อเนี่ย

FOAM

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #135 เมื่อ17-10-2007 10:30:08 »

ปวดหัว

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #136 เมื่อ17-10-2007 11:27:38 »

 :sad2:
สงสารแบงค์จัง....จะไปฟังพวกคนใจร้ายทำไม...ทำร้ายจิตใจตัวเองกับคนที่เรารัก ไม่มีประโยชน์เลยยย
เข้มแข็งไว้...อย่ายอมให้ใครมันรังแกเรา....ทำดีกับคนที่ดีกับเรา มาร้ายกับเราตืบบบบบ... :laugh:
แถมวันนี้ทำความดี...บอกต้อมเรื่องโก้....น่ารักมากมาย +1 ให้สำหรับความดีและการเจ็บตัวจากคนใจร้าย

 :angry2:
ยัยป้า...ใจร้ายมากกกก ....แน่จิงเจอกันนนนนนน  :m16:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-10-2007 11:32:38 โดย nartch »

phoenixs

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #137 เมื่อ17-10-2007 14:39:33 »

ป้าคับ  ทำไมเลวยังงี้   :angry2:


เดะไปวางระเบิดรถป้าซะเลยนิ   :m16:

ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #138 เมื่อ17-10-2007 16:05:35 »

เป็นกำลังใจให้ครับ

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #139 เมื่อ17-10-2007 16:51:20 »

 :เฮ้อ: จากกันด้วยความไม่เข้าใจ  :เฮ้อ:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: พี่ชาย...(Story)
« ตอบ #139 เมื่อ: 17-10-2007 16:51:20 »





ออฟไลน์ fulres

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 594
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #140 เมื่อ17-10-2007 17:39:34 »

เพื่งมาอ่านอ่ะคับ อยากบอกว่าชอบแนวเรื่องมากๆคับ  :o8:

เท่าที่อ่าน รู้สึกว่าหลังภาษาที่ใช้ อ่านแล้วลื่นขึ้นน้าคับ  o13 สนุกด้วย

ส่วนความคิดเห็นของเรื่องนะคับ

อีป้าเลวมากกกกกกก อดีตสามีทิ้งป้าไปก็เพราะป้าอ่ะแหละ ขอบอก แล้วไปแค้นฝังหุ่นไรกับเด็กเขาฮะ ? o12
เชอะ ตัวเองโดนทิ้งเป็น อีป้าร้างสามีก็ดีและ ชิชะ
น่าสงสารแบงค์แฮะ ได้รางวัล นายเอกแสนรางทดไปเรย :o12:

อ่าๆ เอาใจช่วยนะคับ มาต่อไวๆน้า  ให้กำลังใจค้าบบบ  :a9:

ถึงอีพ่อนะ เด๋วนี้สังคมเขาก็เปิดกว้างแล้วเฟร้ย หนอยยยย ก็นะ คนเป็นพ่อคงรับไม่ได้ก็เข้าใจ แต่อีป้านี่อภัยไม่ได้เด็ดขาด จิ๊ :m16:

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #141 เมื่อ17-10-2007 21:52:44 »


กระโดดเอานหนามทุเรียนตบยัยป้าตัวแสบ

ฝังใจแล้วมาเอาคืนกับเด็ก

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:

anTon

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #142 เมื่อ17-10-2007 22:24:17 »

ทำมัยนะคับ

การที่จะรักครัยสักคน

ถึงต้องมีอุปสรรคมากมายด้วย

มะเข้าจัยอ่า

กอล์ฟกับแบงค์ก้อรักกันดีดีอยู่

ยัยป้าก้อมาเปนตัวแปรอีก

 :m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8:

เปนกะลังจัยหั้ย โก้ กะ ต้อม ดวยนะคับ :m11:

Namyen

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #143 เมื่อ17-10-2007 22:36:29 »

 :try2:   ใจเย็นๆนะครับ ใครดูหนังเกาหลีมาบ้าง วันนี้ลองอ่านแล้วจินตนาการภาพตามนะครับ มันคล้ายๆกันเลย  :m23:
ต่อครับต่อกับ     o7   ตอนที่19    :o12:

เสียงเปียโนยังบรรเลงขับกล่อมคนในงานไปเรื่อยโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่แล้ว…เจี๊ยบก็รีบวิ่งไปลากแขนแบงค์ลงมาจากเวที ท่ามกลางความงงงันของทุกคนในงาน
“ เดี๋ยวเจี๊ยบ! แกจะพาข้าไปไหน ? ”
“ ไม่ต้องถามมาก! แกตามข้ามาเดี๋ยวแกก็รู้ ”
เจี๊ยบรีบไปแย่งโทรศัพท์มือถือจากมือของป่านแล้วยื่นส่งให้แบงค์ทันที…
“ อ่านดู...แล้วแกจะรู้เอง ”

“ แบงค์พี่ขอโทษนะ ที่วันนี้พี่ไม่ได้ไปดูแบงค์เล่นเปียโนที่โรงเรียน เพราะว่าวันนี้พี่ตัดสินใจแล้วว่า ถ้าแบงค์ไม่ต้องการจะเจอหน้าของพี่อีกพี่ก็จะทำ แบงค์จำได้มั๊ยพี่เคยบอกกับแบงค์ว่าไม่ว่าแบงค์ต้องการอะไรพี่ยินดีที่จะทำให้ทุกอย่าง ”

แบงค์อ่านข้อความในมือถือจบก็เงยหน้าถามเพื่อนๆ…
“ พี่กอล์ฟจะไปไหน! ทำไมเค้าไม่บอกเรา! ”
“ ต้า! นายสนิทกับพี่กอล์ฟที่สุดนายรู้ใช่มั๊ย...ว่าเค้าจะไปไหน ? ”
แบงค์ถามอย่างร้อนใจ
“ เอ่อ…คือว่า… ”
ต้ามองซ้ายมองขวาแล้วจำใจต้องพูด
“ เมื่อวานไอ้กอล์ฟมันโทรมาหาเราแล้วมันก็บอกว่า… ”
ต้าพูดไม่ออก แบงค์มองอย่างคาดคั้น
“ บอกว่าอะไร.. ”
ต้ายังคงอึกอัก
“ บอกมาสิ…พี่กอล์ฟเค้าบอกต้าว่าอะไร ”
แบงค์ถามเสียงแข็ง
“ กอล์ฟมันบอกเราว่า...มันจะไปญี่ปุ่นแล้วก็จะไม่กลับมาเมืองไทยอีก ”
แบงค์อึ้ง แทบหมดแรงจนแว่นต้องเข้ามาประคองไว้
“ แบงค์...เราขอโทษ...กอล์ฟมันสั่งไม่ให้เราบอกใคร...เราขอโทษจริงๆ ”
ต้าก้มหน้ายอมรับผิด
“ ช่างเถอะต้า...ที่พี่กอล์ฟเค้าทำแบบนี้ เพราะว่าบางทีเค้าอาจจะอยากไปจากเราอยู่แล้วก็ได้ ”
“ แบงค์...เรารู้ว่ากอล์ฟมันรักแกมากนะ ข้าไม่เคยเห็นมันเป็นอย่างนี้เลยไอ้กอล์ฟมันรักแกจริงๆ นะ ”
“ รักแต่ก็ทิ้งเราไป โดยไม่ลาสักคำอย่างนี้เหรอเจี๊ยบ...ทำไมเค้าไม่มาบอกเราตรงๆ ทำไมเค้าไม่กล้าสู้หน้าเรา ทำไมเค้าเลือกที่จะหนีไปแบบนี้หล่ะ ”
แบงค์พูดออกมาอย่างเสียใจ แล้วก็ร้องไห้ออกมา
ทุกคนพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้ากันอย่างหาทางออกไม่ได้…
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แบงค์รีบหยิบขึ้นมาดู
“ ข้อความใหม่ 1 ข้อความ ”
แบงค์รีบเปิดอ่านข้อความ ในใจก็ภาวนาขอให้เป็นกอล์ฟที่ส่งมา

“ แบงค์...ก่อนที่พี่จะไปจากที่นี่ พี่อยากจะบอกกับเราว่าพี่ขอโทษ...ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษที่พี่เคยแกล้งเรา พี่คิดว่าพี่อยากจะพูดคำนี้เมื่อมันถึงเวลา…แต่ต่อไปนี้พี่คงจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกแล้ว ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยเสียใจที่มาหลงรักคนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ที่พี่เสียใจคือการที่เราสองคนมีเวลารักกันน้อยเกินไป แต่ถึงเวลาของเราจะหมดลงแล้วและเราสองคนคงจะไม่ได้เจอกันอีกแต่พี่จะไม่มีวันลืมแบงค์ พี่รักแบงค์นะ กอล์ฟ ”

แบงค์ร้องไห้ แล้วก็ตัดสินใจวิ่งออกไปหน้าโรงเรียน ทุกคนหันไปมองอย่างตกใจแล้วก็วิ่งตามแบงค์ออกมา
“ แบงค์! แกจะไปไหน! ”
เจี๊ยบกับป่านตะโกนเรียก แต่แบงค์ไม่สนเสียงเรียกของทั้งสองคน
“ พี่กอล์ฟ... เราจะกลับไปหาพี่กอล์ฟ ”
“ งั้นแกรออยู่ตรงนี้...เดี๋ยวข้าจะไปเอารถมารับ ”
เจี๊ยบพูดจบก็วิ่งไปที่ลานจอดรถทันที
เจี๊ยบรีบขับรถพาแบงค์กับเพื่อนๆกลับมาที่บ้านของกอล์ฟ แต่ก็ไม่พบใครอยู่ที่บ้านนอกจากแป้งเพียงคนเดียว
“ พี่แป้งครับ! พี่กอล์ฟอยู่มั๊ยครับ ”
“ กอล์ฟออกไปสนามบินได้พักใหญ่แล้วจ้ะ ”
“ ออกไปแล้ว!! ”
“ แบงค์...ข้าว่าเรารีบไปที่สนามบินกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน ”

เจี๊ยบรีบขับรถมาที่สนามบินทันทีพอรถของเจี๊ยบมาถึง แบงค์ก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป แบงค์วิ่งตามหากอล์ฟจนทั่วแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“ สนามบินใหญ่ขนาดนี้ แล้วเราจะไปตามหาที่ไหนได้นะ ”
แบงค์บ่นกับตัวเอง
“ แบงค์... เจอกอล์ฟมั๊ย ”
ต้ากับเพื่อนๆ รีบวิ่งเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“ ยังเลย... สงสัยพี่เค้าคงจะไปแล้วหล่ะ ”
แบงค์พูดเสียงสั่น พยามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ นั่นไง! ไอ้กอล์ฟ! ”
แว่นพูดขึ้นพร้อมกับชี้ให้เพื่อนๆ ดูสิ่งที่ตนเห็น
ภาพที่ทุกคนเห็นคือกอล์ฟกำลังลากกระเป๋าใบโต มุ่งหน้าไปยังทางที่มีป้ายเขียนว่าผู้โดยสารขาออก แบงค์เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งตามไปทันทีแต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกักตัวไว้
“ น้องครับ! เข้าไม่ได้นะครับ! ”
“ พี่กอล์ฟ! อย่าเพิ่งไปนะ! ”
แบงค์ตะโกนเสียงดัง จนคนรอบข้างหันมามองด้วยความแปลกใจ
“ น้องครับ... ถ้าพี่พูดแล้วน้องยังไม่ฟังอีกพี่จะจับตัวน้องโยนออกไปจริงๆ นะ ”
“ พี่กอล์ฟ! พี่กอล์ฟ! ”

กอล์ฟหันหลังกลับมามองทางต้นเสียงถึงกับชะงัก…
“ แบงค์... แบงค์มาทำไม ”
“ พี่กอล์ฟ... แบงค์ขอร้องพี่อย่าไปเลยนะ ”
“ ไม่ได้หรอก... พี่สัญญากับพ่อแล้วว่าพี่จะไป ”
กอล์ฟพูดทิ้งท้ายเอาไว้อย่างเย็นชา แล้วก็เดินออกไป…
“ พี่กอล์ฟ... พี่กอล์ฟ... พี่อย่าไปนะ ” แบงค์ตะโกนลั่น

กอล์ฟหันมามองแบงค์เล็กน้อยแล้วเดินออกไปอย่างเย็นชา แบงค์ยืนมองพี่ชายที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ น้ำตาซึม แล้วก็ร้องไห้ออกมา แบงค์ปาดน้ำตาแล้วเดินกลับมาหาเพื่อนๆ
“ แบงค์... ข้าว่าที่ไอ้กอล์ฟทำไปมันคงเหตุผลของมันนะ ”
ต้าพยามพูดปลอบใจเพื่อน
“ เหตุผลอะไร... เราก็ไม่อยากฟังทั้งนั้น ”
แบงค์ยืนนิ่ง แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก
“ ถ้าเค้าคิดว่าสิ่งที่เค้ากำลังทำมันถูกต้อง ก็ให้เค้าทำไปเหอะ ”
แบงค์พูดจบก็เดินออกไป
“ แบงค์จะไปไหน… ”
“ ไม่เป็นไรเจี๊ยบ... เดี๋ยวเรากลับบ้านเองไม่ต้องห่วง ”
“ แต่ว่า… ”
“ เจี๊ยบ... แกปล่อยมันไปเถอะ ไอ้แบงค์มันเป็นคนฉลาดมันไม่คิดทำอะไรบ้าๆหรอก ตอนนี้มันคงอยากอยู่คนเดียวอย่าไปห้ามมันเลยนะ ”
ป่านพูดจบก็เข้ามาตบไหล่เจี๊ยบเบาๆ

แบงค์กลับมาที่บ้านแล้วก็รีบขึ้นไปข้างบนห้อง ห้องที่เคยเป็นความทรงจำดีๆที่ในวันนี้เขาจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว แบงค์เดินมานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือของพี่ชายแล้วหยิบกรอบรูปที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะขึ้นมาดู
“ ไหนพี่กอล์ฟเคยพูดไง... ว่าจะทำทุกอย่างที่แบงค์ต้องการ ”
แบงค์น้ำตาคลอ
“ แล้วทำไมพี่ต้องหนีแบงค์ไปแบบนี้ด้วย ”

แล้วน้ำตาก็ไหลล้นออกมาอาบสองแก้ม แบงค์นั่งร้องไห้อยู่นาน นานซะจนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่



ก๊อกๆๆๆ “ แบงค์จ๊ะ... ตื่นรึยังลูก ? ”
เสียงของผู้เป็นแม่ดังอยู่หน้าห้อง ตะโกนให้แบงค์ลุกขึ้นไปเปิดประตู…
“ ครับ... มาแล้วครับ ”
แบงค์ลุกขึ้นมาเปิดประตูแล้วส่งรอยยิ้มสดใสให้กับผู้เป็นแม่..
“ รีบอาบน้ำได้แล้วนะลูก...เพื่อนๆ มาหา รออยู่ข้างล่างแหน่ะ ”
“ ครับ… ”

แบงค์รีบอาบน้ำแต่งตัวโดยเร็วและลงมาตามที่แม่ได้สั่งเอาไว้ พอลงมาข้างล่างก็เห็นเพื่อนๆ ทุกคนนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารครบทั้งกลุ่ม
“ ตามสบายนะจ๊ะ... เดี๋ยวแม่ต้องไปทำงานแล้วนะ แบงค์ดูแลเพื่อนๆ ดีๆ หล่ะ ”
“ ครับ ”
พอแม่ของแบงค์เดินออกจากบ้านไปทุกคนก็เข้ามารุมเข้ามาหาแบงค์ทันที…
“ แบงค์... เป็นไงบ้างวะ ? ”
เจี๊ยบยิงคำถามเป็นคนแรก
“ ก็ไม่เป็นไรนี่... ก็ปกติดี ”
“ หน้าซืดอย่างกับไก่ต้มเนี่ยนะ ที่เค้าเรียกว่าปกติ ”
แว่นมองหน้าแบงค์อย่างคาดคั้น
“ เออ... พวกแกเชื่อข้าบ้างสิวะ บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ ”
แบงค์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร…
“ เฮ้ย... ข้าว่าปล่อยมันซักพักเหอะหว่ะ โรคแบบนี้มันต้องให้เวลารักษา ”

ช่วงเวลาของการปิดเทอมหมดสิ้นลงแล้ว แบงค์เดินทางมาโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกตินักคือในวันนี้แบงค์ต้องเดินทางมาโรงเรียนเพียงลำพังโดยที่ไม่มีใครคนหนึ่งเดินมาเป็นเพื่อนเหมือนเมื่อก่อน…
แบงค์เดินมานั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมที่คุ้นเคยด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป เขานั่งมองไปยังโต๊ะข้างๆหวังจะให้เจ้าของโต๊ะตัวนี้กลับมานั่งข้างตนเหมือนเก่า แต่ภายในใจก็รู้ดีว่ามันคงจะไม่มีวันนั้นอีกแล้วตลอดไป…

**************************************************************************************************************************
ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณทุกความคิดเห็น ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกันทุกวันครับผม      o1

ออฟไลน์ LonelyBoiZ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #144 เมื่อ17-10-2007 22:40:02 »

เศร้ามากมาย T-T

จะมีทางกลับมาเปงเหมือนเดิมมั้ยเนี่ย

ยัยป้าบ้าเนี่ย

แค่สามีตัวเองรักผู้ชาย

ความรักมันไม่มีอะไรขวางกั้นได้หรอก

สู้ๆๆๆ ต่อไป

hutsepsut

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #145 เมื่อ18-10-2007 00:00:45 »

:m17: :m15: :o12:.....แงแงแงแงแงแง....เศร้าจนได้...อ่ะน้าเมื่อไหร่คนอื่นๆจะเห็นเรื่องความรักของคนสองคนไม่ว่าจะเพศไหนก็ตาม...ถ้าเค้าต่างรักกัน..มันน่าจะส่งเสริมให้ดีน้า...เฮ้อ....เมื่อไหร่สังคมจะใจกว้างซักที.... :เฮ้อ: :m5: :o11: :amen: :undecided:

[attachment deleted by admin]

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #146 เมื่อ18-10-2007 02:07:34 »

 :o12: :o12: :o12:

เศร้า เศร้า เศร้า

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #147 เมื่อ18-10-2007 10:13:32 »

 :m15:
ทำเราร้องไห้ทำไมเนี่ยยยยย....+1 ให้กำลังใจ...หมดข้อความจะ comment.... o1

ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #148 เมื่อ18-10-2007 11:01:12 »

เป็นกำลังใจให้ครับ

ออฟไลน์ pongsj

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-9
Re: พี่ชาย...(Story)
«ตอบ #149 เมื่อ18-10-2007 11:19:03 »

เศร้าคับ.......... :m15:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด