ทุกคนทายกันเก่งจัง
แล้วก็ขอ
ให้ด้วยนะครับ
ตอนสุดท้ายละนะครับต่อกันเลยเนอะกับ
ตอนที่26(ตอนจบ)
พอแบงค์เปิดกล่องออกมาก็ถึงกับอ้าปากค้าง เพราะสิ่งของที่อยู่ข้างในกล่องคือแหวนเงินคู่รักที่กอล์ฟเคยให้เขาไว้ตอนนี้มันกลับมาอยู่ในมือของเขาคืนแล้วทั้งสองวง แบงค์หยิบแหวนทั้งสองวงนั้นขึ้นมาดูข้างในแหวนมีคำว่า
GOLF & BANK WE ARE FOREVER สลักอยู่ทั้งสองวงและในกล่องยังมีกระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจอยู่ด้วย แบงค์ค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาแล้วค่อยๆ แกะอ่านในจดหมายมีข้อความว่า
เป็นไงบ้างฮะเราหน่ะ สบายดีมั๊ย ปีนี้แก่ขึ้นอีกแล้วล่ะสินะ เป็นยังไงบ้างเรื่องเรียนอย่าหักโหมอ่านหนังสือมากนักนะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ของขวัญที่พี่ส่งมาให้พี่อยากให้เราเก็บไว้ให้ดีนะ แล้วพวกเพื่อนๆ เป็นไงบ้างไอ้เจี๊ยบกับไอ้แว่นยังกัดกันอยู่มั๊ย แล้วไอ้ป่านกับไอ้ต้ายังคบกันอยู่รึปล่าว ฝากบอกพวกมันด้วยนะว่าพี่คิดถึง ส่วนเรื่องที่พี่เคยทำไว้กับเราถ้ายังไงพี่ก็ขอให้เราอภัยให้พี่ด้วยก็แล้วกันนะ อ้อ! ปีนี้นอกจากแหวนแล้วพี่ยังให้ของขวัญไว้กับเราอีกอย่างหนึ่งนะ ต่อไปนี้พี่จะไม่หนีแบงค์ไปไหนอีกแล้วนะเพราะว่าพี่จะอยู่กับเราตลอดเวลาเลย พี่ดีใจนะที่พี่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่ได้ช่วยให้เราได้กลับมาดูโลกอันสดใสได้อีกครั้ง รักษาดวงตาคู่นี้ของพี่ให้ดีๆ นะถึงแม้ว่าตอนที่เราได้อ่านจดหมายฉบับนี้ตัวของพี่อาจจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว อย่าลืมดูแลพ่อกับแม่แทนพี่นะ
รักเสมอนะ
กอล์ฟ
“ แสดงว่า... ตาของเรา... ”
แบงค์เงยหน้าขึ้นไปมองต้า ต้าน้ำตาซึมพยักหน้าให้แบงค์เล็กน้อย
“ ไม่นะ!! ไม่จริง!! ”
แบงค์ตะโกนเสียงดังลั่น แล้วทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร
“ ไม่จริง!! พี่กอล์ฟ! ฮือ… ”
น้ำอุ่นใสๆ ยังคงไหลนองหน้าของแบงค์อยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกแล้ว เจี๊ยบกับเพื่อนๆ เห็นแบงค์นั่งร้องไห้อย่างน่าสงสารก็ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
ต้ากับอาร์มเข้ามาช่วยกันประคองแบงค์ให้ลุกขึ้น แบงค์รู้สึกว่าหัวสมองมันมึนๆ งงๆ ขาก็เริ่มสั่นๆ ตาเริ่มพร่ามัว แบงค์จำได้ว่าได้ยินเสียงของต้าเรียกตนเป็นระยะๆ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง
แบงค์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นทั้งๆ ที่ยังรู้สึกมึนๆ อยู่ พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนๆ ยืนล้อมอยู่รอบเตียงเต็มไปหมด
“ เจี๊ยบ... เราอยากกินน้ำ ”
“ อืม.. รอแป็บนึงนะ ”
เจี๊ยบรีบวิ่งไปเทน้ำใส่แก้วแล้วมายื่นส่งให้แบงค์
“ ขอบใจนะ ”
“ แบงค์เป็นไงบ้าง... ดีขึ้นรึยัง ? ”
อาร์มรีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ไม่ทันที่แบงค์จะตอบเสียงของต้าก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ แบงค์... เรามีเรื่องจะบอก ”
ต้าเดินเข้ามาที่เตียงแล้วพูดขึ้น
“ เรื่องอะไรเหรอต้า ? ”
ต้าก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
“ เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องที่พวกเราทุกคนปิดบังแกมานานแล้ว ”
“ เรื่องอะไร ? ”
แบงค์มองต้าอย่างคาดคั้น
“ กอล์ฟมันเป็นโรคหัวใจ... แล้วมันก็เสียไปตั้งนานแล้วด้วย มันขอร้องไม่ให้พวกเราบอกแก ก่อนตายมันมาเขียนบริจาคร่างกายกับทางโรงพยาบาลไว้ ลองอ่านดูเองก็แล้วกัน ”
ต้าพูดจบก็ยื่นกระดาษใบหนึ่งส่งให้แบงค์
แบงค์นั่งอ่านกระดาษแผ่นนั้นไปเรื่อยๆ จนสายตามาสะดุดกับตัวหนังสือบรรทัดหนึ่ง
“ ข้าพเจ้าขอมอบดวงตาทั้งสองดวงของข้าพเจ้าให้กับ นาย รวินันท์ เลิศศุภวรรณ ซึ่งเป็นน้องชายต่างมารดาของข้าพเจ้า หลังจากที่ข้าพเจ้าสิ้นใจแล้ว เพื่อให้น้องชายของข้าพเจ้าได้ทำการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ เพราะข้าพเจ้าเป็นต้นเหตุให้น้องชายของข้าพเจ้าต้องเสียดวงตาทั้งคู่ไป... ”
มือเริ่มสั่นน้ำใสๆ เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง แบงค์ร้องไห้ออกมาอีกครั้งในที่สุดเขาก็ได้รู้ที่มาของดวงตาคู่ใหม่คู่นี้ แล้วคำสัญญาที่กอล์ฟเคยให้ไว้ว่าจะรักและอยู่เคียงข้างเขาตลอดไปในตอนนี้มันก็เป็นความจริง…
เสียงโทรศัพท์มือถือดังรัว แบงค์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ที่โต๊ะแล้วกดรับสาย
“ ฮัลโหล... มีอะไรวะเจี๊ยบโทรมาแต่เช้าเลยนะ ”
“ ฮัลโหล... แบงค์รีบอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วนะ จะได้ไปทำบุญให้กอล์ฟที่วัดกัน ”
“ ได้ครับ...คุณหญิง ”
แบงค์ยิ้มให้ตัวเองเล็กน้อยหลังจากที่เจี๊ยบวางสายไป แล้วเดินไปหยิบรูปภาพที่หัวเตียงขึ้นมาดู
“ พี่กอล์ฟ... ขอบคุณมากนะครับ ”
เขายิ้มให้กับพี่ชายเล็กน้อยแล้วก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว
เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว... ที่แบงค์และเพื่อนๆ ทุกคนจะมารวมตัวกันเพื่อทำบุญในวันเกิดของกอล์ฟ วันนี้ทุกคนก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนักป่านกับต้าก็ยังคงเป็นคู่หวานชื่นเหมือนเดิม โก้กับต้อมตอนนี้พ่อกับแม่ของทั้งสองคนก็อนุญาตให้ทั้งสองคนคบกันได้แล้ว เจี๊ยบกับแว่นก็เริ่มจะไม่ค่อยมีปากเสียงกันอีก ส่วนอาร์มก็ยังคงตามตื้อแบงค์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
หลังจากทำบุญเสร็จ... แบงค์ขอแยกตัวจากเพื่อนเพื่อไปอ่านหนังสือที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย แบงค์เดินเหม่อลอยมาเรื่อยๆ จนมาหยุดรอข้ามถนนตรงทางม้าลาย
“ พ่อหนุ่มช่วยพายายข้ามถนนหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ ”
เสียงๆ หนึ่งที่ดังมาจากข้างตัวทำให้แบงค์รีบหันกลับไปมอง
“ ได้ครับ... ”
แบงค์ยิ้มให้กับหญิงชราที่ยืนข้างๆ ตนเล็กน้อย
“ ขอบใจมากนะพ่อหนุ่มที่พายายเดินข้ามถนนมา ”
“ ไม่เป็นไรครับ ”
“ เอ๊ะ! มันหายไปไหนนะ ”
“ อะไรหายครับยาย ? ”
แบงค์มองหน้าหญิงชราอย่างสงสัย
“ กระเป๋าตังค์ยายหน่ะจ้ะ ”
แบงค์ช่วยมองหากระเป๋าสตางค์ของหญิงชรา จนสายตาไปสะดุดกับกระเป๋าใบหนึ่งที่ตกอยู่กลางถนน แบงค์มองไปยังนาฬิกาจับเวลาให้คนข้ามถนน
“ เหลืออีก 6 วินาทีน่าจะทันนะ ”
แบงค์พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วตัดสินใจวิ่งออกไป แบงค์รีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ตกอยู่กลางถนนแล้ววิ่งกลับมา
“ แป๊น!! แป๊น!!! ”
เสียงแตรรถดังขึ้น... ทำให้แบงค์หยุดชะงักแล้วหันกลับไปมอง
“ เฮ้ย!!! ”
“ โครม!!! ”
แบงค์นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นถนน เขาได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจอย่างช้าๆ แล้วใบหน้าที่เขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดีก็แวบเข้ามาในหัว
“ พี่กอล์ฟ... ”
แบงค์ยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาค่อยๆ หรี่ตาลงทีละนิด แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบลง......
พี่กอล์ฟต่อไปนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป เราสองคนจะไม่พลัดพรากจากกันไปไหนอีกแล้วนะ เหมือนที่เราสองคนเคยสัญญากันไว้ไงพี่จำได้มั๊ย แบงค์รักพี่นะครับ …พี่ชาย
------------------------------------------------------------ THE END------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกๆคน ขอบคุณทุกๆกำลังใจ ขอบคุณทุกๆความคิดเห็น ขอบคุณมากครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
