ความเศร้าลดลงไปบ้างแล้วเนอะ
งั้นวันนี้ก็เริ่มกันเลยเนอะครับ มาต่อกันครับกับ
ตอนที่21
“ เฮ้ยป่าน ต้า! เรามีเรื่องจะพูดด้วยหว่ะ ”
เสียงของเจี๊ยบดังขึ้น ทำให้สองหนุ่มสาวที่มัวแต่นั่งสวีทกันอยู่หันกลับไปมอง
“ มีอะไรวะไอ้แบงค์ ? ”
“ เย็นนี้เจอกันร้านนมหน้าโรงเรียนนะ ฝากบอกเจี๊ยบ กับ แว่น ด้วยนะ ”
“ อืม... ”
ที่ร้านนม
“ เฮ้ย... เราคิดว่าไอ้อาร์มมันกำลังจะจีบเราหว่ะ... ”
แบงค์พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบของเพื่อนๆ ทุกคน
“ เรื่องนี้... พวกเรารู้ตั้งนานแล้วเว้ย ”
แว่นพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ อ้าว! รู้แล้วทำไมไม่บอกกันบ้างวะ ”
“ โห... ไอ้แบงค์ เด็กประถมที่ไหนเค้าก็รู้วะ ว่าไอ้อาร์มมันจีบแกอยู่ ”
ต้าพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“ แล้วแกหล่ะ... สนใจมันรึปล่าว ? ”
เจี๊ยบลองถามหยั่งเชิง
“ ไม่หรอก... ”
แบงค์ตอบแล้วหันหน้าไปมองทางอื่นด้วยแววตาเจ็บปวด…
“ ถ้าไอ้กอล์ฟมันรู้ว่าแกรักมันขนาดนี้... มันต้องเสียใจที่มันทิ้งแกไปแน่ๆ หว่ะ ”
“ ต้า! อย่าพูดชื่อนี้อีกนะ... เราไม่อยากได้ยิน ”
แบงค์น้ำตาคลอ... ทุกคนเห็นแบงค์ตาแดงๆ จึงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีก
แบงค์รีบกลับมาบ้านหลังจากเลิกเรียนแล้ว พอเดินเข้าบ้านมาก็เจอแม่ยืนยิ้มรออยู่หน้าประตู
“ แบงค์จ๊ะ... แม่มีคนอยากจะแนะนำให้เรารู้จัก ”
“ ใครครับ ? ”
“ ตามแม่มาที่ห้องรับแขกสิจ๊ะ ”
แบงค์เดินตามแม่มาที่ห้องรับแขก ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่กับเด็กผู้ชายอีกคนโดยหันมามองเขากับแม่อย่างไม่วางตา
“ อาร์ม!! ”
แบงค์ร้องออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ อ้าว! เราสองคนรู้จักกันแล้วเหรอจ๊ะ ? ”
“ ครับ ”
เด็กชายทั้งสองตอบพร้อมกัน
“ นี่น้าพิมพ์... เค้าเป็นเพื่อนแม่จ้ะ ”
“ สวัสดีครับ... ”
แบงค์ยกมือไหว้แขกผู้มาเยือน
“ ส่วนอีกคน... แม่คงไม่ต้องแนะนำแล้วมั้งจ๊ะ ”
แม่ของแบงค์พูดแบบยิ้มๆ
“ แล้วแบงค์รู้จักกับอาร์มได้ยังไงจ๊ะ ? ”
น้าพิมพ์ถามขึ้น
“ เราสองคนเรียนห้องเดียวกันครับแม่... ”
อาร์มตอบแทนแบงค์ที่นั่งเงียบอยู่ทันที
“ น้าพิมพ์ครับ... แบงค์ขอไปคุยกับอาร์มข้างนอกได้มั๊ยครับ ? ”
“ จ้ะ... ตามสบายเลย ”
“ อาร์ม... เรามีเรื่องจะพูดด้วย ”
แบงค์พูดจบก็เดินออกไปนอกบ้าน
“ แบงค์มีเรื่องอะไรจะพูดกับเราเหรอ ? ”
“ อาร์ม... ทำไมนายไม่บอกเราว่าแม่นายเป็นเพื่อนแม่เรา ? ”
แบงค์พูดโดยไม่หันมามองคนที่อยู่ทางด้านหลังแม้แต่น้อย
“ เราเคยจะบอกนายแล้วนะ แต่นายก็ไม่ยอมฟังเรา ”
แบงค์รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็พยามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“ อาร์ม... เราไม่เคยรู้จักนายทำไมนายถึงได้รู้จักเราล่ะ ? ”
“ เอ่อ... คือ... ”
อาร์มยังคงอ้ำอึ้งไม่ยอมบอก
“ คืออะไร ? ”
แบงค์มองอย่างคาดคั้น
“ ตอนแบงค์อยู่ที่ภูเก็ต... แบงค์เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเราจำได้มั๊ย ? ”
อาร์มมองหน้าแบงค์อย่างมีความหวัง
แบงค์ครุ่นคิดอยู่นาน
“ เราจำนายไม่ได้หรอก... โรงเรียนเราคนตั้งเยอะตั้งแยะ ”
อาร์มสีหน้าเจื่อนลงทันที
“ ไม่เป็นไร... แค่เราได้เจอแบงค์อีกเราก็ดีใจแล้วหล่ะ ”
“ ทำไมต้องดีใจด้วย ? ”
แบงค์ทำหน้างงๆ
“ เอาไว้วันหลังเราจะบอกนะ ”
อาร์มพูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
หลังจากที่อาร์มกับน้าพิมพ์กลับบ้านไปแล้ว แม่ก็เรียกแบงค์ให้ขึ้นไปคุยกันที่ห้อง
“ แม่มีอะไรเหรอครับ ? ”
“ แบงค์ว่าอาร์มเค้าเป็นยังไงบ้างลูก ? ”
“ ก็ดีนะครับ... นิสัยก็ดี เรียนก็เก่ง ”
“ ว่าแต่ แม่ถามทำไมครับ ? ”
แบงค์ทำหน้างงๆ
คนเป็นแม่ยิ้มให้เล็กน้อยแล้วพูดว่า
“ แบงค์ไม่รู้จริงๆ เหรอลูก... ว่าอาร์มเค้าคิดอะไรกับเราอยู่ ”
“ คิดอะไรครับ ? ”
แบงค์แกล้งตีสีหน้าทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ แม่มองแววตาเค้าก็รู้แล้วนะ... ว่าเค้าคิดยังไงกับลูกชายของแม่ ”
“ แม่รู้เหรอครับ! ”
แบงค์ร้องออกมาอย่างแปลกใจ
“ รู้สิ... ก็ตอนที่เค้าคุยกับพวกแม่เค้ารู้หมดทุกอย่างเลยนะว่าเราชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แถมยังชมว่าเราน่ารักอย่างนั้น น่ารักอย่างนี้อีกต่างหาก ”
แม่พูดจบก็เดินมาตบไหล่แบงค์เบาๆ
“ แล้วลูกของแม่หล่ะ... ไม่คิดจะรับคนดีๆ ไว้พิจารนาหน่อยเหรอ ”
แบงค์เงยหน้าขึ้นมามองแม่
“ แม่ก็รู้นี่ครับ... ว่าหัวใจแบงค์อยู่ที่ไหน ”
แบงค์พูดจบก็หลบสายตาลงต่ำ
“ จ้ะ.. แม่รู้ดี แต่ลูกอย่าลืมนะว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกัน แล้วอีกอย่างแม่กับน้าพิมพ์ก็ไม่ว่าอะไรนะจ๊ะ ถ้าแบงค์กับอาร์มจะคบกันขึ้นมาจริงๆ ”
“ ครับ… ”
แม่พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนแบงค์ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจยาว…
คนเป็นพ่อเป็นแม่มีหรือที่จะไม่รู้ว่าลูกของตนชอบอะไรแบบไหน อย่างไร ถ้าลองมองในแง่ดีความรักของกอล์ฟกับแบงค์ไม่ใช่เรื่องที่ผิดเพราะความรักเกิดขึ้นได้กับทุกเพศทุกวัย แต่จะมีพ่อแม่ซักกี่คนล่ะที่จะยอมรับลูกชายของตนที่เป็นแบบนี้ได้…
เวลาผ่านไปจนใกล้จะหมดเทอมสองแล้ว เด็กๆ ทุกคนยังคงตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพราะจะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ตนเองใฝ่ฝันให้ได้ ส่วนอาร์มก็ยังคงตามตื้อแบงค์ไม่เลิกแต่แบงค์ก็ไม่เคยคิดอะไรกับอาร์มนอกเสียจากคำว่าเพื่อนเท่านั้นที่แบงค์จะให้กับอาร์มได้…
“ แบงค์... เรียนจบแล้วจะไปต่อที่ไหนวะ ? ”
ต้าถามขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรวมกลุ่มช่วยกันทำรายงานอยู่
“ เราอยากเรียนสัตวแพทย์หน่ะ... ก็คงจะเลือกมหาลัยใกล้ๆ บ้านหน่ะแหละ ”
“ ก็ดีหว่ะ... ข้าก็อยากเรียนที่เดียวกันกับแกนะ แต่สมองอย่างข้าคงจะไม่ไหว ”
ต้าพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ
“ ถ้าเราไม่ลองพยามดูก่อน... เราจะรู้เหรอว่าเราทำไม่ได้ ”
ป่านพูดให้กำลังใจกับเพื่อนๆ
“ งั้นเราลองมาสู้ด้วยกันนะ ”
“ เย้!! ” ทุกคนตะโกนพร้อมกัน
“ พวกนี้มันต๊องเหมือนกันนี่เองนะ... มันถึงคบกันได้ ”
อาร์มคิดในใจแล้วเผลอยิ้มออกมา
แบงค์หันไปมองอาร์มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นอาร์มยิ้มให้ ก็ทำเป็นไม่สนใจแกล้งหันไปมองทางอื่น
“ แบงค์... จะรีบไปไหนเหรอ ? ”
อาร์มวิ่งมาคว้าข้อมือแบงค์เอาไว้
“ ปล่อยนะ... นายทำอะไรของนายอ่ะ! ”
แบงค์สะบัดข้อมือออก แล้วจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ ขอโทษนะ... เราไม่ได้ตั้งใจ ”
อาร์มพูดน้ำเสียงอ่อนลง
“ เรามีเรื่องจะคุยกับแบงค์หน่ะ... ว่างรึปล่าว ? ”
“ ไม่ว่าง... เราต้องไปติวหนังสือกับพี่ต้อม ”
“ พี่ต้อมไหน ? ”
อาร์มฉุนขึ้นทันที
“ รุ่นพี่ที่เค้าเคยเรียนโรงเรียนนี้หน่ะ... ว่าแต่นายถามทำไม ? ”
แบงค์มองหน้าอาร์มอย่างสงสัย
“ ป่าว… ”
“ ถ้าไม่มีอะไร งั้นเราไปแล้วนะ ”
“ แบงค์เราไปด้วยได้มั๊ย ? ”
“ ก็แล้วแต่นาย… ”
แบงค์พูดจบก็เดินนำหน้าอาร์มออกไป
แบงค์กับอาร์มเดินมาที่โต๊ะหินอ่อนข้างอาคารเรียนที่เป็นโต๊ะประจำของตนกับเพื่อนๆ ก็เห็นทุกคนนั่งรออยู่กันพร้อมหน้า
“ แบงค์ทำไมแกมาช้านักวะ ? ”
เจี๊ยบถามเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ มัวแต่คุยกับอาจารย์อยู่ว่ะ... ขอโทษจริงๆ ”
“ หวัดดีครับพี่ต้อม หวัดดีครับพี่โก้ ”
แบงค์กล่าวทักทายรุ่นพี่ทั้งสองคน
“ หวัดดีครับแบงค์... แล้วนั่นใครหน่ะ ? ”
ต้อมถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างๆ แบงค์
“ อ๋อ... นี่อาร์มค่ะเพิ่งย้ายมาเรียนกับพวกเราตอน ม.6 ”
ป่านตอบแทนแบงค์ที่นั่งเงียบอยู่
“ สวัสดีครับ... ”
อาร์มยกมือไหว้ต้อมกับโก้
“ เป็นไงคะ... เพื่อนใหม่ของเราน่ารักมั๊ยคะพี่ต้อม ”
เจี๊ยบถามพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ น่ารักครับ... แต่พี่ไม่กล้าชมหรอกเดี๋ยวโดนแฟนพี่ดุเอา ”
ต้อมพูดจบก็หันไปมองโก้ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ มองอะไร... ไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อย ”
โก้พูดแก้เก้อ
แล้วทุกคนก็หัวเราะไปกับท่าทางเขินอายของโก้ แล้วก็ต้อมที่โดนโก้ต่อยท้องจนจุก
“ อ้าว! แล้วกอล์ฟล่ะ... ไม่มาด้วยเหรอ ? ”
ทุกคนถึงกับนิ่งไปพักหนึ่ง ที่อยู่ๆ โก้ก็ถามถึงกอล์ฟแบบนี้
“ กอล์ฟมันไปเรียนที่ญี่ปุ่นแล้วค่ะ ”
เจี๊ยบตอบแทนเพื่อน เพราะรู้ดีว่าแบงค์คงไม่อยากตอบคำถามนี้เท่าไรนัก
“ งั้นเรามาเริ่มติวกันเลยนะ ”
ต้อมพูดตัดบท เพราะเข้าใจความรู้สึกของแบงค์ในตอนนี้ดี…..
******************************************************************************************************************
ขอบคุณครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
