มันจะไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิครับ
ตอนที่24
“ อาร์ม... เราขอแกะเข็มขัดนิรภัยออกก่อนได้มั๊ยเราอึดอัด ”
อาร์มเงยหน้าขึ้นมามองแบงค์อย่างงงๆ
“ มาเดี๋ยวเราแกะให้ ”
“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราแกะเอง ”
“ ถ้างั้นก็ตามใจ ”
แบงค์ค่อยๆ แกะเข็มขัดนิรภัยออก แล้วก็ค่อยๆ ถอดรองเท้าผ้าใบและปลดกระดุมเสื้ออย่างช้าๆ พอเห็นอาร์มเผลอจึงชกหน้าอาร์มไปเต็มแรง
“ โอ๊ย!!! ”
แบงค์รีบกดเปิดประตูแล้ววิ่งออกมาทันที แบงค์เห็นอาร์มกำลังขับรถมาตามจึงวิ่งเข้าไปในร้านขายของใกล้ๆ
“ พี่ครับ! ช่วยผมด้วย! ”
“ อ้าวไอ้น้อง! เอ็งวิ่งหนีอะไรมาวะ ? ”
“ พี่ครับผมขอหลบข้างในก่อนได้มั๊ย ? ”
“ เออ...ได้ๆ ”
“ พี่ครับ... เมื้อกี๊พี่เห็นเด็กผู้ชายอายุประมาณเท่าๆ ผม ใส่ชุดนักศึกษา วิ่งผ่านมาทางนี้บ้างมั๊ยครับ ”
อาร์มลงจากรถมาถามกับเจ้าของร้านค้า
“ ไม่เห็นนี่ไอ้น้อง... เอ็งถามทำไมเหรอ ”
“ ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณครับ ”
อาร์มพูดจบก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
แบงค์ได้ยินเสียงอาร์มออกไปแล้วจึงออกมานอกร้าน
“ ขอบคุณพี่มากๆ เลยนะครับ ”
“ เออ...ไม่เป็นไร กลับบ้านดีๆ นะ ”
“ ครับ ”
กอล์ฟเห็นแบงค์กลับบ้านค่ำผิดปกติจึงโทรหาแต่ก็ไม่มีคนรับสาย กอล์ฟนั่งรอน้องชายซักพักก็มีรถแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดที่หน้าบ้านกอล์ฟเห็นแบงค์ลงจากรถก็รีบวิ่งออกมารับทันทีแต่พอมาเห็นสภาพของแบงค์ก็แปลกใจ
“ นี่เราไปไหนมา ทำไมกลับค่ำอย่างนี้... โทรไปก็ไม่รับสาย ”
“ แบงค์ยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้... ขอตัวก่อนนะครับ ”
กอล์ฟมองเห็นเสื้อนักเรียนของแบงค์ที่ยับยู่ยี่และกระดุมที่ติดไม่ครบก็ฉุนขึ้นทันที
“ นี่คงจะไปทำอะไรกับไอ้อาร์มมาสินะ... ถึงกลับมาสภาพแบบนี้!! ”
กอล์ฟตะคอกเสียงดัง
แบงค์สวนกลับมาทันที
“ อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเป็นเหมือนตัวเองสิ! ”
“ เป็นยังไง!! ”
กอล์ฟตรงเข้ามาบีบแขนแบงค์ทันที
“ ไม่น่าถามเลยนะ... ใครเคยทำอะไรไว้ก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ”
แบงค์จ้องหน้ากอล์ฟอย่างท้าทาย
“ งั้นเหรอ... แล้วจะได้รู้กัน ว่าผัวเก่ากับผัวใหม่ใครจะเก่งเรื่องอย่างว่ากว่ากัน ”
กอล์ฟลากแบงค์ให้ไปขึ้นรถของตนทันที
“ ปล่อย! บอกให้ปล่อย ”
แบงค์พยามขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จ
กอล์ฟรีบขับรถออกมานอกบ้านด้วยความเร็วโดยที่ไม่ฟังเสียงขอร้องของแบงค์แม้แต่นิดเดียว
“ พี่กอล์ฟจะพาแบงค์ไปไหน ”
“ ไม่ต้องถามมากเดี๋ยวก็รู้เอง ”
“ หยุดรถ... แบงค์บอกให้หยุดรถ ”
“ ไม่หยุด! ”
กอล์ฟหันกลับมาตะคอกเสียงดังลั่น
“ ไม่หยุดใช่มั๊ย... ได้ ”
แบงค์กดปลดล็อกประตูแล้วพยามจะเปิดประตูรถออกไป
“ แบงค์อย่าทำแบบนั้น... มันอันตรายนะ ”
กอล์ฟหันมาดึงมือของแบงค์ออก
“ เฮ้ย!!! ”
โครม!!!!
แบงค์กับกอล์ฟถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทั้งสองคน เจี๊ยบกับเพื่อนๆ รู้ข่าวจึงรีบมาหาที่โรงพยาบาล
“ หมอคะ... เพื่อนหนูเป็นอะไรมากมั๊ยคะ ? ”
เจี๊ยบรีบวิ่งเข้าไปถามด้วยความร้อนใจ
“ หมอยังบอกไม่ได้ตอนนี้นะครับ ใจเย็นๆ นะครับ ”
หมอพูดจบก็รีบเดินเข้าไปในห้องทันที
“ แบงค์อย่าเป็นอะไรนะลูก... ”
แม่ของแบงค์ยังคงนั่งร้องไห้และพร้ำเพ้อถึงชื่อของลูกชายอยู่ตลอดเวลาโดยที่มีพ่อของกอล์ฟยังช่วยนั่งประคองอยู่ข้างๆ ในตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้สึกกังวลใจไม่แพ้กันต่างก็ช่วยกันขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่างๆนาๆเพื่อหวังให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นกับกอล์ฟและแบงค์
เวลาผ่านไปนานมากแล้วแต่หมอก็ยังไม่ออกมาซักที เจี๊ยบและเพื่อนๆทุกคนยังคงนั่งรอคอยต่อไปท่ามกลางความเงียบของทุกคน ความหวังเริ่มหมดลงเรื่อยๆ... แล้วในที่สุดหมอก็เดินออกมาจากห้อง แม่ของแบงค์รีบวิ่งเข้าไปถามหมอเป็นคนแรก
“ หมอคะ! ลูกชายของพวกเราเป็นยังไงบ้างคะหมอ... ”
“ ทั้งสองคนพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ”
ทุกคนกระโดดกอดกันด้วยความดีใจ
“ ลูกชายคนโตของคุณกระดูกซี่โครงหัก 2 ซี่ และกระดูกแขนขวาหักครับ ”
“ ส่วนคนเล็ก... เอ่อ...คือ ”
หมอยังคงอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
“ ทำไมคะ! ลูกชายของดิชั้นเป็นอะไรคะหมอ! ”
“ ลูกชายคนเล็กของคุณ... ศรีษะได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้เกิดอาการเลือดคั่งในกะโหลกศรีษะไปกดทับสมองส่วนที่ควบคุมประสาทการมองเห็น... ”
“ หมายความว่ายังไงครับหมอ! ”
อาร์มรีบถามหมอด้วยความร้อนใจ
“ ครับ... ก็อย่างที่บอก คนไข้อาจจะต้องตาบอด ”
แม่ของแบงค์ทรุดนั่งอย่างอ่อนแรงทันที ต้ากับพ่อของกอล์ฟรีบไปพยุงให้มานั่งที่เก้าอี้แล้วรีบหายาดมมาให้เป็นการด่วน
“ แล้วพอจะมีทางรักษามั๊ยคะหมอ... ”
เจี๊ยบถามอย่างมีความหวัง
“ วิธีรักษามีแค่วิธีเดียวก็คือ...คนไข้จะต้องทำการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ ซึ่งเป็นวิธีที่ใช้ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดสูงมาก ”
“ ไม่ว่าวิธีไหนผมก็ยอมทั้งนั้น เพียงแค่ขอให้ลูกของผมหายเป็นปกติ ”
พ่อของกอล์ฟพูดขึ้นแล้วก็หันมายิ้มให้กับทุกคนอย่างมีความหวัง
“ ครับ... ทางเราจะดูแลให้ดีที่สุด ตอนนี้คนไข้เพิ่งผ่าตัดเสร็จคงต้องรอดูผลต่อไป ”
หมอยิ้มให้ทุกคนเล็กน้อยแล้วก็เดินออกไป
“ เข้าไปเยี่ยมพวกมันกันเถอะ ”
แว่นเสนอความคิด
“ งั้นไปเยี่ยมไอ้กอล์ฟก่อนก็แล้วกันนะ ”
ป่านพูดขึ้น เพราะรู้ดีว่าทุกคนยังคงทำใจไม่ได้ที่จะเห็นแบงค์ในตอนนี้
“ ไงวะไอ้กอล์ฟ... เจ็บตรงไหนบ้างวะ ”
เสียงของต้าดังขึ้น กอล์ฟที่นอนอยู่บนเตียงรีบหันกลับไปหาเจ้าของเสียง
“ ก็เจ็บตรงแขน แล้วก็ปวดหลังนิดหน่อย แล้วแบงค์หล่ะเป็นไงบ้างวะ ”
กอล์ฟรีบถามกลับทันที เพราะเป็นห่วงคนรัก
“ ตอนนี้แบงค์มันปลอดภัยแล้ว ”
ป่านตอบแทนทุกคนที่ยืนนิ่งเงียบกันอยู่
“ ไอ้ปลอดภัยหน่ะรู้แล้ว... แต่ที่ข้าอยากรู้หมายถึงแบงค์บาดเจ็บอะไรตรงไหนรึป่าว ”
ทุกคนได้แต่ยืนนิ่งมองหน้ากัน จนกอล์ฟต้องถามอีกรอบ
“ ยังไม่รู้เลยว่ะ เพราะพวกเราก็ยังไม่ได้ไปเยี่ยมเลย ”
เจี๊ยบจำเป็นต้องโกหก เพราะยังไม่อยากให้กอล์ฟรู้เรื่องในตอนนี้แล้วอีกอย่างพ่อขอกอล์ฟก็ขอร้องเอาไว้ด้วย
“ ถ้ายังไงไปเยี่ยมแล้วก็มาบอกข้าด้วยนะ ”
กอล์ฟพูดเสียงอ่อนลง เพราะเป็นห่วงน้องชาย
ทุกคนเข้ามาเยี่ยมแบงค์ที่ห้องเห็นแบงค์ยังคงนอนอยู่ แม่ของแบงค์ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นลูกชายเป็นแบบนี้จึงขอตัวออกไปร้องไห้ข้างนอก ส่วนเจี๊ยบที่เห็นเพื่อนรักต้องมาตาบอดก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำใสๆ ค่อยๆ รินไหลออกมาจากสองตาของทุกคนโดยที่ไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นแต่อย่างได เพราะพวกเขาไม่ต้องการที่จะให้แบงค์ได้รับรู้เรื่องนี้เพราะกลัวแบงค์จะทำใจยอมรับมันไม่ได้ แล้วก็ยังไม่อยากให้แบงค์มารับรู้เรื่องเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นในตอนนี้
“ พี่กอล์ฟ... พี่กอล์ฟอยู่ไหน ”
ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปหาแบงค์ที่เตียงทันที
“ แบงค์... ไม่ต้องห่วงนะตอนนี้กอล์ฟปลอดภัยแล้ว ”
เจี๊ยบรีบบอกเพื่อน
“ เจี๊ยบเหรอ... เจี๊ยบเค้าปิดตาเราทำไม ”
เจี๊ยบถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำถามนี้ แต่ก็ต้องจำใจโกหกเพื่อน
“ ไม่มีอะไรหรอก... พอแกหายดีเมื่อไหร่หมอเค้าก็แกะออกให้เองแหละ ”
เจี๊ยบตอบเสียงสั่นๆ พยามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ แกนอนพักเหอะ พวกเราไม่กวนแล้ว ”
“ อืม... ”
“ แบงค์... เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เราขอโทษนะ ”
เสียงของอาร์มดังขึ้น ทุกคนหันกลับมามองอาร์มที่ยืนอยู่ใกล้เตียงของแบงค์ทันที
“ ไม่เป็นไรหรอก... เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วช่างมันเถอะนะ ”
แบงค์พูดจบก็ยิ้มออกมา ทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
****************************************************************************************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
