หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[PandP]

ถ้าจิตรินจะเงียบไม่มีปากเสียงขนาดนี้ ก็คงสมควรจะโดนจิตตาเอาเปรียบแล้วล่ะ
ความสุขของตัวเองแท้ๆ แต่กลับไม่คิดรักษาไว้ ใครจะช่วยอะไรได้ล่ะ

[from_mars]

กว่าจะตามอ่านทัน..เหนื่อยทีเดียว....
หวานได้หายใจยังไม่ทันโล่งดี ดันกลายเป็นขมซะแล้ว...
รอลุ้น ลุกขึ้นมาทำตามหัวใจนะ หม่าม้า...

[little_nok]

ประโยคสุดท้า่ยของจิตรินคืออะไร
ไม่ค่อยจะเข้าใจความรู้สึกของจิตรินเลย
อึดอัดอย่างที่หลายคนบอกค่ะ

[lasom]

สักทีเหอะ

[cy55555]

เหมือนๆ จิตรินจะคิดฮึดทำเพื่อตัวเองขึ้นมาแล้ว  ...หรือเปล่า???  555+

[white_destiny]

ก็ให้มันได้อย่างงิซี่

เอ้อฉลาดกับเขาก็เป็นด้วย

[JUPJIB]

ตอนที่ 26


“คุณพี”

ปฐพีชะงักเท้าที่กำลังจะเดินขึ้นห้องเพราะเสียงเรียกแผ่วๆจากมุมมืด จิตรินเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยชุดนอน สีหน้าท่าทางเหมือนคนลำบากใจ

“ยังไม่นอนอีกหรือ”

คนถูกถามส่ายหน้าไปมาเดินเข้าหาร่างสูงช้าๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจ

“กลับดึกนะครับ”

ปฐพีไม่ตอบเพราะไม่อยากบอกเหตุผล ก็จะให้บอกได้อย่างไรว่าตั้งแต่จิตรินย้ายตัวเองไปนอนที่ห้องเอิร์ธ ปฐพีก็นึกไม่อยากกลับไปในห้องนอนแล้วต้องนอนคนเดียวอีก มันเหมือนตัวเองเป็นเด็กขี้เหงา ปฐพีไม่คิดว่ามันจะเหมาะนักหากว่าคนอายุขนาดเขาจะคิดอะไรแบบนี้

“พักนี้คุณกลับดึกทุกวันเลย”

คนฟังยิ้มบนใบหน้า ถึงจะไม่ได้นอนห้องเดียวกัน แต่เขาก็รู้แล้วว่าจิตรินไม่ได้มองเมินไม่สนใจเขา อย่างน้อยๆคนตรงหน้านี้ก็ใส่ใจพอจะรู้ว่าเขากลับดึก

ปฐพีเอื้อมมือไปกุมมือบางไว้แล้วพาให้เดินขึ้นบันไดมาด้วยกัน

“งานผมเยอะนิดหน่อย แล้วคุณทำไมยังไม่นอน”

พอถามแล้วจิตรินก็ก้มหน้างุดๆ

“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”

พูดจบคนทั้งสองก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องพอดี

“ไปคุยกันในห้องไหม หรือว่าอยากคุยกันตรงนี้”

ปฐพีถามอย่างอ่อนโยน เขาไม่ได้ประชดเพราะไม่ได้นึกโกรธจิตรินเลยสักนิดที่ย้ายห้องหนีไป ถึงจะยอมรับว่าเหงา หรือน้อยใจในช่วงแรกๆ แต่เขาก็พยายามที่จะเข้าใจจิตรินให้ได้มากที่สุด

“ในห้องก็ได้ครับ”

หลังจากทั้งสองเข้ามาในห้อง จิตรินก็ช่วยปฐพีถอดเนคไทอย่างเคย ร่างสูงขอตัวไปอาบน้ำ ใช่ว่าไม่อยากคุย แต่ปฐพีรู้ว่าจิตรินเองก็ยังไม่พร้อมนัก เขาจึงอยากให้เวลาอีกสักนิด

หลังจากอาบน้ำแล้วปฐพีมองเห็นชุดนอนถูกเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยทำให้อดยิ้มไม่ได้ นึกดีใจที่ในห้องนี้มีอีกคนนั่งอยู่ เขาแต่งตัวเงียบๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายได้นั่งทบทวนว่าต้องการจะพูดอะไร

ปฐพียอมรับว่ากลัว กลัวว่าสิ่งที่จิตรินจะมาพูดเป็นเรื่องไม่น่าฟังอย่างเช่นต้องการจะออกไปจากบ้านนี้ แต่ปฐพีก็จะรับฟัง และหากมันเป็นอะไรที่ตนนึกกลัว ปฐพีจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามที่คิดเด็ดขาด

“ว่าไงครับ”

ปฐพีเดินมานั่งลงข้างๆ มือหนารวบเอวอีกฝ่ายเข้าใกล้และจิตรินก็ไม่ได้ต่อต้านการสัมผัสนั้น

“เรื่องพี่จิตตา”

จิตรินเอ่ยแล้วเหมือนไม่รู้ว่าจะเลือกใช้คำไหนต่อดี ทั้งๆที่คิดคำไว้มากมาย แต่เมื่อเอาเข้าจริงๆก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องเริ่มพูดจากตรงไหน

“เรื่องจิตตา ถ้าเขาจะกลับมาในฐานะแม่ของเอิร์ธ ผมก็ไม่ขัดข้อง แต่ก็เป็นได้แค่นั้น เขาเป็นแม่ของลูกผม ผมปฏิเสธความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ที่ข้างๆผม ตอนนี้เป็นของคุณเท่านั้น”

จิตรินเงยหน้าขึ้นมองคนพูดแล้วก็ได้สายตาจริงจังจ้องกลับมา

“ผมดีใจที่คุณมาคุยกับผมเรื่องนี้”

ปฐพีว่าแล้วใช้มือเกลี่ยไปข้างแก้มใส จิตรินหลุบสายตาลงมองกระดุมเสื้ออีกฝ่าย เมื่อสายตาที่ปฐพีใช้จับจ้องตนเองนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน มากเสียจนใบหน้าเนียนขึ้นสีระเรื่อย

“ผมก็ดีใจที่เลือกมาคุยกับคุณก่อน”

เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ รู้สึกขอบคุณธาราที่ช่วยเตือนสติไม่ให้คิดเองเออเองแล้วตัดสินใจอะไรเองอย่างที่แล้วๆมา

“คุณควรจะรีบกลับออกไปก่อนที่ผมจะคุมตัวเองไม่ได้”

เสียงปฐพีทำให้จิตรินต้องเบนสายตากลับมาอีกครั้ง ใบหน้าร่างสูงตอนนี้ห่างไปไม่ถึงคืบ ลมหายใจคลอเคลียร์ที่ข้างแก้มใส จิตรินหลบสายตาอีกครั้ง หากแต่ไม่ได้หลบลี้ไปจากอ้อมกอดแกร่งนั่นเลยสักนิด

“ห้องผมอยู่นี่ คุณจะไล่ผมไปไหนล่ะครับ”

มันเป็นคำตอบรับใช่ไหม เถอะ ปฐพีจะคิดว่ามันเป็นคำตอบรับ ไม่ว่ามันจะใช่ไม่ใช่ยังไงเขาก็ยังจะคิดแบบนั้นอยู่ดี

ปฐพีจับปลายคางอีกฝ่ายไว้เบาๆ เรียกร้องให้จิตรินต้องสบสายตากับตนเองก่อนที่ริมฝีปากเคลื่อนเข้าหากันราวกับต้องมนตร์ ลิ้นร้อนเลาะชิมความหวานในเรียวปากบางอย่างอ่อนโยน ลมหายใจของทั้งคู่ผสานกันจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร จิตรินตัวเบาหวิวอ่อนยวบไม่ได้รับรู้ถึงแรงอันแผ่วเบาที่ปฐพีใช้เพื่อประคองตนเองนอนลงบนที่นอนเลยสักนิด สำหรับปฐพีเขารู้สึกเพียงว่าความหอมหวานที่สัมผัสได้จากร่างข้างใต้นี้มีแต่จะทำให้อารมณ์ยิ่งเพิ่มทวีขึ้นเท่านั้น

ปฐพีถอนริมฝีปากออกเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ขาดห้วง ดวงหน้าเนียนขึ้นสีเรื่อเมื่อพบว่าปฐพีกำลังใช้สายตาสำรวจร่างกายราวกับจะมองทะลุชุดนอนที่ใส่อยู่อย่างนั้น

“คุณพี”

เรียกเพราะเขินอายเกินกว่าจะนิ่งรับสายตาร้อนแรงที่ส่งมาได้ และปฐพีก็ไม่ได้แกล้งให้จิตรินต้องอายนานนัก มือแกร่งประคองใบหน้านวลแล้วก้มลงจุมพิตอีกครั้ง ลึกล้ำหวานซึ้งอย่างเคย ลิ้นร้อนๆสำรวจไปทั่วก่อนจะรุกล้ำเพื่อลิ้มรสความหอมหวาน ขยับมือเพียงไม่กี่ครั้งชุดนอนของจิตรินก็อันตรธานหายไปราวกับใช้เวทมนต์ มือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวเนียนที่ไร้อาภรณ์ปกปิดในยามนี้ ริมฝีปากไล่ชิมรสชาติผิวบางๆอย่างถ้วนทั่วและหยุดลงเมื่อได้ชิมรสตรงเม็ดสีสวย

“อือ...”

เสียงครางครึมในลำคอเพราะความรัญจวนยิ่งทำให้อารมณ์ของจิตรินเตลิด ส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวเริ่มมีปฏิกิริยาและปฐพีที่แนบชิดก็รับรู้ซึ่งความเปลี่ยนแปลงนั้น

“อ๊ะ ... คุณพี”

สัมผัสเย็นๆแต่แฝงความร้อนแรงของฝ่ามือปฐพีทำให้จิตรินอยากจะแทรกตัวหนีนัก ยิ่งมองเห็นว่าบนตัวอีกฝ่ายยังมีเสื้อผ้าครบชุดแต่ตัวเองไม่มีอะไรติดตัวสักชิ้นก็ยิ่งให้อายมากขึ้น แต่ถึงจิตรินจะอายแค่ไหนปฐพีก็ไม่คิดจะหยุดการกระทำไว้เพียงเท่านี้ สองแขนบอบบางยกขึ้นมาปิดบังร่างกายหากก็ไม่ได้ช่วยปกปิดส่วนใดได้มากนัก การกระทำของจิตรินนั้นกลับทำให้ปฐพียิ่งเพิ่มความปรารถนาในร่างกายนั้นยิ่งขึ้น

“อืม...”

เมื่อปฐพีรุกเร้าหนักขึ้น จิตรินก็เริ่มหลุดเสียงครางแผ่วเบาออกมาไม่ขาดสาย ดวงตาคู่สวยปรือปรอยมองภาพปฐพีที่ค่อยๆถอดชุดนอนออกอย่างไม่อาจละสายตา ภายใต้แสงไฟสลัวทำให้มองเห็นเรือนร่างกำยำได้ไม่ชัดนัก แต่ก็ยังสามารถมองเห็นรายละเอียดได้

จิตรินมองสำรวจร่างกายของปฐพีจนสายตาเลื่อนไปเห็นความปรารถนาที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ ร่างบางสั่นไหวและเขยิบตัวถอยหนีด้วยความตื่นกลัว แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกในการแนบชิดกัน แต่เป็นครั้งแรกที่จิตรินได้มีโอกาสมองอีกฝ่ายเต็มตาอย่างนี้ ปฐพีเห็นอาการตื่นกลัวของจิตรินจึงลงมากอดร่างบางเอาไว้อย่างปลอบโยน

“กลัวหรือ”

เสียงถามอย่างปราณี แต่แววตายังเต็มไปด้วยความปรารถนาทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากหยุด จิตรินอยากจะหนี อยากจะถอย อยากจะบอกและขอร้องให้ปฐพีหยุดเพราะตนเองกลัวอย่างที่ปฐพีถามมาจริงๆ แต่พอได้มองใบหน้าของอีกฝ่ายแล้วจิตรินก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนเองก็มีความปรารถนาในตัวอีกฝ่ายไม่แพ้กัน จิตรินอยากให้ปฐพีกอด อยากให้ปฐพีรัก สองแขนของร่างบางจึงกอดคล้องคอของปฐพีเอาไว้ คล้ายเป็นการบอกให้ร่างสูงได้รู้ว่าตนเองเต็มใจ

“ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่มีทางทำร้ายคุณ”

เสียงกระซิบที่ข้างหูนั้นยิ่งทำให้จิตรินเบียดตัวเองเข้าแนบชิด ริมฝีปากทั้งสองแนบประกบกันอีกครั้ง และมันดุดันรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ จิตรินสะท้านไปทั่วร่าง การจุมพิตที่ราวกับไม่มีที่สิ้นสุดนี้ให้ความรู้สึกเหมือนว่าร่างทั้งสองร่างแนบสนิทกันจนหลอมรวมเป็นหนึ่ง

“อ๊ะ”

เมื่อปฐพีเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวไว้ในมือแล้วเริ่มขยับช้าๆ ลมหายใจของจิตรินก็หอบสะท้านอย่างไม่อาจห้าม ยิ่งเมื่อปฐพีเลื่อนมือลงต่ำเพื่อขยายช่องทางด้านหลัง ความร้อนแปลกๆก็ไหลซ่านจากท้องน้อยไปทั่วร่าง

“อะ เดี๋ยว”

แม้จะพยายามป่ายปัดด้วยความอาย แต่ปฐพีก็ไม่ได้หยุดมือทั้งยังค่อยๆเพิ่มนิ้วมือช้าๆจากหนึ่งเป็นสองและจากสองเป็นสาม จิตรินอารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนแทบจะลืมหายใจ มือบางเอื้อมไปจับบ่าแข็งแรงไว้อย่างหาที่ยึดเกาะ 

“คุณพี”

เสียงเล็กเรียกชื่อปฐพีอย่างคล้ายจะขอร้อง ราวกับจะเป็นการบอกให้ปฐพีก็รู้ว่าร่างข้างใต้นี้พร้อมสำหรับตัวเองแล้ว ร่างสูงขยับตัวแล้วค่อยๆฝังร่างลงสู่ช่องทางอุ่นชื้นช้าๆ ความอึดอัดเข้าถาโถมแม้จะได้รับการเตรียมการไว้ก่อน มันไม่เจ็บอย่างที่ปฐพีสัญญา หากแต่ก็แสนจะอึดอัดเหลือเกิน จิตรินเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจเพื่อผ่อนคลายและนั่นทำให้ปฐพีค่อยๆดันความแข็งขึงเข้าไปช้าๆ พร้อมๆกับที่จูบปลอบประโลมให้จิตรินผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น มือหนาเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวชองจริงตรินอีกครั้งแล้วขยับมือกระตุ้นอย่างต่อเนื่อง

“อือ....อะ”

ยามเมื่อเสียงครวญครางเล็ดลอดออกมา ปฐพีก็สามารถดันร่างเข้าไปได้จนหมดในที่สุด

“รักคุณ”

เสียงกระซิบข้างหูดึงสติของจิตรินกลับคืนมา คำที่รอฟัง คำที่อยากได้ยิน ร่างบางปรือตาขึ้นมองปฐพีว่าเขาพูดด้วยความรู้สึกแบบไหน แล้วเมื่อได้สบสายตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่จริงจังก็ทำให้เผลอยิ้มออกมาไม่ได้

“ผมก็รักคุณพี”

เสียงกระซิบตอบกลับแม้จะแผ่วเบาแต่ก็ทำให้ปฐพียั้งใจไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาครางฮึ่มในลำคอแล้วเริ่มขยับร่างกายอย่างช้าๆ

“ตริน”

เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้ส่วนที่โอบรัดยิ่งรัดแน่น ปฐพีค่อยๆขยับจังหวะให้เร็วขึ้น ร่างข้างใต้สั่นไหวตามแรงจนต้องจับบ่าหนาไว้เป็นหลักยึด แรงกระแทกกระทั้นรุนแรงแต่ก็อ่อนโยนในจังหวะเดียวกัน ปฐพีขยับครั้งแล้วครั้งเล่าๆ จนจิตรินซึ่งโดนกระตุ้นทั้งสองทางก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวก่อน

“คุณพี ผมจะไป”

ปฐพีลูบหน้าผากชื่นเหงื่อของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม ริมฝีปากแนบลงอีกครั้งพร้อมๆกับการขยับที่รุนแรงและถี่กระชั้นยิ่งขึ้น ในที่สุดร่างทั้งสองก็สะท้านเฮือก สายน้ำแห่งความปรารถนาหลั่งรินออกมาพร้อมกันๆ จิตรินปลดปล่อยความต้องการไปพร้อมๆกับที่รู้สึกถึงความอุ่นซ่านในช่องทางลึกล้ำ

ปฐพีเองก็รับรู้ถึงความบีบรัดที่ยังคงแน่นไม่คลาย ร่างสูงฟุบลงบนตัวร่างบางแล้วทอดถอนใจ ขมับของจิตรินโดนจุมพิตแผ่วเบาคลายปลอบโยน และนั่นทำให้จิตรินยิ้มออกมาถึงแม้ว่าจะเหนื่อยอ่อนไปทั้งร่างกาย

“ขอบคุณที่เลือกผมนะครับ”

เสียงกระซิบเจืออาการหอบหายใจทำให้ปฐพียิ้มก่อนจะกระซิบตอบกลับไป

“ผมไม่เคยต้องเลือกหรอก เพราะมีแค่คุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”

................................


TBC

[hahn]

  น้องตรินจะไม่คิดหนีไปไหนแล้วใช่มั๊ย +1

[zemicolon]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด  !!!

[from_mars]

ผมมีคุณเพียงคนเดียว...กรี๊ดดดด
ดีใจที่น้องตรินไม่เป็นนายเองที่ยอมคนอื่น แค่ยอมคุณพีคนเดียวก็พอแล้ว...กร้ากกก
รออ่านตอนหน้าจ้า...

[nabua]

น่ารักกกกกกกกกกก 
ต้องยกความดึนี้ให้น้องธาร ให้คำแนะนำได้ดีจริงๆ   
ปัญหาบางอย่างถ้าพูดคุยกันก็ไม่ยากเกินแก้ไขหรอก

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

น่ารักอีกแร้ว >,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,<

[luckyimna]

 :pighaun:อิอิ

[lasom]

เสียเลือดแต่เช้าเลยเรา 

[white_destiny]

อ๊ากกกช่วยด้วย

ผมรู้สึกว่าคนเขียนชอบลงนิยายจิ้มตูดผมหลายรอบ

ผมชอบภาษาเซ็กที่คุณแต่งจัง

มันดูหวือหวาเรียบร้อยๆดี

ขอบคุณครับ

ขอเลือดฟรีหน่อย

[kitty]

 

[kny]

“ผมไม่เคยต้องเลือกหรอก เพราะมีแค่คุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”
 

[เฉาก๊วย]

น่ารักกกกกกกกกกกกกกที่สุด  หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ         

ขอบคุณนะคะคุณ JUBJIB 

[reborn23]

  
มิบอกมิกล่าวกันก่อน
เตรียมเลือดสำรองไม่ทัน 
หวานได้อีก 

[ChiOln]

ว้าว ๆ ๆ ๆ  มันต้องอย่างนี้สิ

[lastlover]

  เขินจัง ฮิฮิ  แต่จะมีมือที่ค่อยๆยื่นมาขัดขวางอีกไหมเนี่ย น่าเป็นห่วงนะ

[aehJTS]

ดีใจที่ตรินมีสติก่อนจะคิดทำไรไปมากกว่านี้ และต้องยกนิ้วให้ธารเลยนะเนี่ย

  คะ

[BeeRY]

เฮ้ออออ โล่งอกเหมือนยกภูเขาไฟฟูจิอกจากอก
ถ้าพูดคุยกันก็รู้เรื่องแบบนี้แหละ แต่คุยกับด้วยภาษากายงี้รู้เรื่องเร็วมากๆๆๆ
ยัยจิตตาก็กลับไปที่ๆควรอยุ่เถอะนะ แต่ไม่ใช่บ้านจอมไตรแน่นอน  

[Tuszank]

กรี๊ดดดดด .. น่ารักที่สุด !!~

[mayuree]

เฮ้อ..มีสติคิดได้ทั้งคู่สักที
ถ้ามีความมั่นคงในกันและกัน สิบจิตตาก็ไม่มีความหมาย

[iranen]

รู้แล้วว่ารักกันทั้งคู่แล้ว คงทำอะไรให้แน่ชัด
และจัดการอะไรให้เรียบร้อยได้นะ
คงไม่เกินกำลังความสามาถของจอมไตร
รีบจัดการได้ยิ่งดี เพราะจิตตราร้ายลึก
ไม่ใช้ร้ายแบบแสดงออกที่ กรี๊ดกร๊าด
สู้ๆ นะคนแต่ง
 

[kokikung]

  ดีนะที่ปรับความเข้าใจกันได้แล้ววววววววววว
รักธารมากกกก ดีนะที่ธารเตือนสติให้ตรินได้
เหลือแต่นางคนพี่นี่ละขออย่าให้นางมากเรื่อง เรื่องมากเลยเถอะ

[Piaanie]

เฮ่อ เปิดใจกันแบบนี้ดีจังเลย ทีนี้ก็อยู่ที่ว่าจะทำยังไงกับแม่พี่สาวตัวแสบเท่านั้น เค้าจะพอใจสถาณะที่ได้เร๊อออ ยิ่งมาแพ้น้องชายแบบนี้คงยากจะยอมแหละ เค้าไม่เอามาม่าาาาา

[A.Miku]

ประโยคสุดท้ายเขินแทนตรินอ่ะ 

แก้คำผิดค่ะ

ลมหายใจคลอเคลียร์ที่ข้างแก้มใส ----  คลอเคลีย
อันตรธานหายไปราวกับใช้เวทมนต์ ----  เวทมนตร์
กอบกุมส่วนอ่อนไหวชองจริงตรินอีกครั้ง ----  ของ

ต่อไปนี้ตรินก็เชื่อในความรักตัวเองซะนะ  อย่างฟังพี่แย่ ๆ อย่างนั้นอีกเล้ยยยยย

[A-J.seiya*]

มันน่ารักตรง "ผมไม่เคยต้องเลือก เพราะมีคนเดียว" นี่แหละ
โฮววววววว ,,
ชอบคุณพี จัง !!