หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[kunkai]

หวังว่าพี่จะยอมถอยให้น้องบ้างนะ
รอค้าบ
 

[ChiOln]

คุณพ่อน้องเอิร์ธจะทำให้หม่าม้าเสียใจไมเนี้ย -*-

[aehJTS]

คลายว่าจิตตาจะมีสำนึกอยู่นิด ๆ นะ (หรือเปล่า)

  ตรินของเราสุดยอดมันต้องอย่างงี้สิ

  คะ

[yeyong]

มาแบบคาดไม่ถึง
ไม่คิดว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ร้อนแรงเยี่ยงนี้

[primmi]

ทำไมต้องให้แหวนไปด้วยหว่า
ลำพังตัวเปล่าๆมั่นใจอยู่แล้วว่าเลือกใคร
พอมีแหวนขึ้นมาเลยเกิดกลัวคุณพีเข้าใจผิดอีก
แล้วถ้าเกิดสุดท้ายจิตตาตุกติกเอาแหวนไป จะไม่เสียใจเลยเรอะ
ของสำคัญแท้ๆ ให้คนเลวอย่างจิตตาไปง่ายๆ เฮ้อออ
หวังว่าพีคงไม่โง่ไปอีกคนนะ หงุดหงิดๆ

[Piaanie]

ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับคุณพีแระ ต้องช่วยๆกันละ ยัยพี่มหาภัยนี่ขาดสามัญสำนึกจะตาย ถ้าไม่ทำให้เด็ดขาด สงสัยจะอยู่ไม่สงบสุข 

[MiSS-U]

ตรินเช้มแช็งมาก รอจิจจาแพ้ภัยตัวเอง

[puchi]

เป็นพี่น้องกันจริงเหรอเนี่ย

ต่างกันราวฟ้ากับเหว

อีกคนพร้อมจะเสียสละเสมอ ส่วนอีกคนพร้อมจะเห็นแก่ตัวและโกบกอยเสมอ

[LalaBam]

คุณพี
จำได้ไหม ว่าใครที่คุณให้เแหวน

[numtan]

คุณพี เหลือแต่คุณละว่าจะทำอย่างไร
ถ้าจำไม่ผิดตอนแรก ๆ คุณพีเคยถามเรื่องแหวนจิตตรานิ หวังว่าคุณพียังคงจำได้นะว่าตอนนั้นจิตตรามีปฏิกิริยายังไง
อยากให้ตรินมีความสุขเร็ว ๆ

[kitty]

 

[little_nok]

ตอนที่แล้ว 25  ก็ว่าเข้าใจกันแล้วน่ะ บอกรักกันแล้วด้วย
แต่ทำไม ตรินต้องให้พีพิสูจน์อะไรอีก
คิดว่าพีจำไม่ได้หรือว่าให้แหวนใครไป พี่สาวหรือน้องชาย
ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของตรินเลย

[wan]

ความรัก ความปราถนาดี กับพี่สาว ยังมีอยู่เต็มเปี่ยม
แต่เรื่องของหัวใจ ใครเล่าจะยอม ก็ในเมื่อ คุณพีกระซิบบอกเสียขนาดนั้น
วิธีการของตริน คือจะยอมให้พี่สาว ยอมแพ้อย่างราบคาบ   คิดได้เสียทีนะ ตริน
+1 ให้ จุ๊บจิ๋บ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[hahn]

เกลียดจิตรา

[so close]

 :call:ตอนจบขอแบบน้ำตาลเรียกพี่เลยนะคะ

[reborn23]

ใกล้จบแล้วเหรอ
ยัยจิตตาไม่มีวันได้กินแอ้มหรอก 
ฝันไปเถอะ

[sundaysundae]

ลุ้นๆ ขึ้นอยู่กับคุณพีคนเดียวเลยนะเนี่ย
ส่วนจิตตานี่ก็ไม่รู้จะพูดไง
ขอบคุณมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ

[sukie_moo]

สั้นง่ะตอนนี้
ตรินสู้ๆ

[4life]

เออ ดูน้องตัวเองซะ พี่เลวขนาดไหนยังไม่คิดจะทิ้ง
พี่มันก็คิดถึงเเค่ตัวเอง เลวได้เลวดี เลวเกิ๊น

ส่วนไอ้คูณพระเอก ขอร้อง อย่าโง่ เพราะเห็นสันดารเจ๊มันเเล้ว

[pupuzaa]

จิตรินเริ่มสู้แล้ว

จิตตาก็น่าจะสำนึกได้แล้วน่ะ 

[นนพี]

  จิตรินก็มีความกล้าอยู่น้าาา
ลองหยังเชิงพี่สาวป่าว จิตตาคงคิดได้แล่ะ 
 

[♠DekDoy♠]

โตมาได้ไงนี่ผู้หญิงคนนี้ ขนาดนี้แล้วยังคิดไม่ได้

[lucifel]

ชอบตุณปฐพี่มากๆ  ถึงจะมึนๆไปเอาพี่สาวตอนแรกก็เถอะ

[zeit]

พีคงจะฉลาดพอได้ว่าควรจะเลือกใคร!!

[zemicolon]

มารอคร้าบบบบ

จิตตาร้ายจริงๆๆๆ

[white_destiny]

รอมาตั้งแต่ตี1ของเมื่อวานจนบัดนิจะเที่ยงละคับ

มาต่อเถอะครับ ผมคิดถึงจิตริน

[BiGgYDrIb]

คราวนี้นายเอกมาแรงนะเคอะ กล้าเดิมพันเชียว
แต่จริงๆ คงไม่ได้อยากเอาชนะ อยากเปิดโอกาสให้พี่อีกครั้งมากกว่า

ยังเป็นคนดีเหมือนเดิม

[JUPJIB]

ที่จริงจะจบตั้งแต่ตอนที่แล้ว แต่จิ๊บก็ยืดได้อีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาโดยตลอดนะคะ

อีกไม่นานตอนพิเศษจะตามมา แล้วก็จะได้รู้ว่าจิตตาเธอกลับมาทำไมเนาะ (แอบสปอยป่ะเนี่ย)

ขอบคุณพี่หยีค่า ช่วยดูทั้งคำผิด แล้วก็แก้คำมึนๆให้จิ๊บ แลดูเป็นบก.มากเลยอ่ะ ไม่งั้นตอนจบมันคงกุ๊ดๆแปลกๆ(ไปกว่า)นี้แน่ๆเลย


ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

**ถ้าจิ๊บสะกดผิดหรือใครอ่านแล้วภาษาตรงไหนมันดูขัดๆหรือไม่รู้เรื่องก็โพสบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ**




ตอนที่ 28 (จบล่ะคะ)



ปฐพีกำลังประชุมอยู่ตอนที่จิตตาโทรมา ถึงแม้จะไม่อยากคุยแต่ปฐพีก็หลีกเลี่ยงจิตตาไม่ได้ ในเมื่อจิตรินพูดกับเธอแล้ว เขาเองก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องพูดกับเธอให้ชัดเจนเหมือนกัน

“คุณมีอะไรหรือเปล่า”

แม้จะมีเรื่องต้องการพูดกับจิตตาอยู่ แต่เพราะเธอเป็นฝ่ายขอเข้าพบ ตามมารยาทก็ควรจะให้เธอได้พูดเรื่องของเธอเสียก่อน หากจิตตากลับไม่ได้ตอบคำถาม เธอล้วงมือเข้ากระเป๋าและหยิบบางสิ่งออกมา แหวนวงคุ้นตาที่ปฐพีไม่ได้เห็นมาหลายปีก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะ

วูบแรกที่ได้เห็นปฐพีอดจะใจหายไม่ได้ ด้วยมั่นใจเกือบเต็มร้อยว่าคนที่ตนได้พบเจอและสะดุดใจตั้งแต่แรกเห็นนั้นเป็นจิตรินในคราบของจิตตา ยามเมื่อหลักฐานว่าสิ่งที่ตัวคิดมันผิดอยู่ตรงหน้า มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย หากแต่เมื่อลองมานึกดู สำหรับปฐพีแล้วคนที่ตัวเองได้เจอเมื่อคราวนั้นจะเป็นจิตตาหรือจิตริน มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของตนเองในตอนนี้เปลี่ยนไปได้เลย

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย และคราวนี้ก็เป็นจิตตาที่ผิดหวัง แล้วเธอก็ไม่สามารถปิดบังความผิดหวังที่แสดงออกมาผ่านดวงตาของเธอได้เลยสักนิด ถึงแม้เธอจะมองเห็นความวูบไหวเล็กน้อยยามที่เห็นแหวนวงนี้ แต่มันก็ไม่นาน ไม่นานพอที่มันจะเป็นความหวั่นไหวหรือเอนเอียงสับสนกลับมาทางเธออย่างที่เธออยากให้เป็น ถึงผู้ชายตรงหน้าจะไม่ได้พูดอะไรแต่เธอก็รู้แล้วว่าเธอไม่มีทางแทรกเข้าไปในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับน้องชายของเธอ

“คุณเอามาคืนผมหรือ”

เมื่อเจอคำถามจากอีกฝ่ายจิตตาพยักหน้าเป็นการตอบรับ เมื่อแผนที่เธอวางไว้มันไม่ได้ผล มันก็คงถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่เธอจะถอนตัวออกมา

“ฝากคืนตรินด้วย แล้วฝากบอกว่าขอบคุณที่ให้ยืมของสำคัญมาตั้งครึ่งวัน”

ปฐพีที่กำลังเอื้อมมือไปรับแหวนชะงักไป จิตตาพูดออกมาแบบนี้ มันจะแปลเป็นอะไรไปได้นอกจากเจ้าของตัวจริงของแหวนวงนี้คือจิตริน

“คุณรู้ใช่ไหมว่าตรินให้ฉันยืมมาทำไม”

แต่จิตตาก็ยังไม่ตัดใจเสียทั้งหมด ในเมื่อแผนหนึ่งไม่ได้ผล เธอที่ไม่มีอะไรจะเสียในเรื่องนี้แล้วก็ขอลองแผนสองหน่อยจะเป็นไร

ปฐพีหยิบแหวนวงนั้นเก็บลงในกระเป๋าเสื้อก่อนจะมองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง

“ใช่ครับผมทราบ”

คำตอบนั้นทำเอาจิตตายิ้มในหน้าน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆหุบเมื่อปฐพีพูดต่อไป

“ผมทราบว่าคุณตรินไว้ใจในตัวผมมาก มากพอที่จะยอมเสี่ยงให้คุณยืมแหวนมา”

หญิงสาวที่ปราศจากรอยยิ้มบนใบหน้าได้แต่ถอนหายใจ เธอคงหมดทางไปแล้วจริงๆ เพราะไม่ใช่แค่จิตรินเท่านั้นที่มั่นใจในความรักครั้งนี้ แม้แต่ตัวปฐพีที่เคยผิดหวังในความรักมาก่อนก็ยังมั่นใจไม่ต่างกัน แล้วเธอจะเอาอะไรไปสู้ได้

“ขอตัว”

เธอลุกขึ้นอย่างตั้งใจจะออกไปให้เร็วที่สุด แต่ปฐพีกลับพูดขึ้นมาเสียก่อน

“จิตตา ... ผมยินดีช่วยคุณเสมอ คุณตรินเองก็เหมือนกัน แค่คุณร้องขอความช่วยเหลือเราก็พร้อมจะยื่นมือให้คุณ ขอแค่คุณบอกมา”

หญิงสาวหยุดเท้าเพื่อฟังสิ่งที่ปฐพีพูดก็จริง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป จิตตาก้าวเท้าออกเดินต่อเพื่อกลับไปตามทางของเธอ รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า

เรื่องให้ช่วย ... เธอมีเรื่องให้เขาช่วยจริงๆนั่นแหละ ... แต่เมื่อเธอและเขาไม่ได้กลับไปรักกันอย่างนี้ ... แล้วเรื่องของเธอมันใหญ่ขนาดนั้น ... เธอจะกล้าขอให้เขาช่วยได้อย่างไร

ปฐพีมองตามร่างของจิตตาออกไปแล้วเก็บของกลับบ้าน วันนี้คงเป็นวันที่จอมไตรต้องจารึกไว้อีกวันหนึ่ง เพราะเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆปีที่ปฐพีกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงาน! ปฐพีคนนั้น! คนที่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าขยันทำงานที่สุดในบ้านจอมไตร!

.....................................

“อือ....”

จิตรินสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังสัมผัสใบหน้าของตนอย่างแผ่วเบา

“กลับมาแล้วหรือครับ”

เมื่อลืมตาตื่นก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองนาฬิกาเพื่อเช็คดูว่าตัวเองหลับไปนานเท่าใด

“อ้าว เพิ่งสิบเอ็ดโมงเอง”

ว่าแล้วก็เหลียวกลับมามองคนที่จ้องตนเองอยู่ก่อนแล้ว

“ทานอะไรมาหรือยังครับ”

แม้จะอยากถามว่าทำงานเสร็จแล้วหรือ แต่จิตรินก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามด้วยกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรหนักใจปฐพีจึงหลบมาพักที่บ้าน หากเอ่ยถามไปก็กลัวว่าเขาจะต้องคิดมากอีก

ปฐพีปล่อยให้จิตรินเดินไปล้างหน้าล้างตา หากสายตาก็ยังไล่ตามไปไม่ถอนไปไหน

“คุณพีมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”

พอจิตรินออกมาแล้วเห็นเข้าก็อดที่จะถามไม่ได้ ร่างบางเดินมานั่งข้างปฐพีพร้อมกับมองหน้าเพื่อรอฟังคำตอบ ... แต่ปฐพีไม่ได้ตอบ เขาหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ใบหน้าที่ติดจะเรียบเฉยทำให้จิตรินอดหวั่นใจไม่ได้

“คุณเป็นคนที่ผมเอาแหวนให้ใช่ไหม”

จิตรินหลบสายตาและคำพูดคาดคั้นของอีกฝ่าย เสมองไปทางพื้น โต๊ะ ประตู ภาพวาด ในใจนึกหาคำพูดที่จะใช้ตอบ อันที่จริง จิตรินจะตอบรับไปเลยก็ได้ในเมื่อมันเป็นความจริง หากแต่เขาไม่รู้ว่าจิตตาพูดอะไรออกไปบ้างตอนที่ไปพบปฐพี จิตรินกลัวว่าตนเองจะพูดได้ไม่ตรงกับพี่สาว ไม่ใช่กลัวว่าจะกลายเป็นฝ่ายโกหก แต่จิตรินที่เป็นคนเสนอแหวนให้พี่สาวเองไม่อยากจะทำลายวิธีของพี่ตัวเอง

“แหวนนั่นสำคัญมากหรือครับ”

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเอ่ยปากถามกลับไป

“สำคัญสิ”

เมื่อเห็นจิตรินเงียบไปเหมือนรอฟังปฐพีจึงขยายความต่อ

“เป็นแหวนที่คุณแม่ที่เสียไปแล้วมอบให้ตั้งแต่ยังเล็ก แม้จะเป็นของเก่าคุณแม่แบบจึงเป็นของผู้หญิง แต่ผมก็ใส่ติดตัวไว้เสมอ”

นั่นตอบข้อข้องใจให้จิตรินได้หนึ่งอย่าง ตอนที่ได้รับมานั้น จิตรินเองก็สงสัยอยู่ไม่น้อยว่าทำไมแหวนวงนี้ถึงได้เป็นแบบของผู้หญิง

“ตอนที่ถอดให้คนอื่นนั่น ผมไม่คิดหรอกว่าจะต้องรอเวลาผ่านไปถึง 6 ปี กว่าจะได้เห็นมันอีกครั้ง”

ตอนที่คบกับจิตตา ปฐพีนั้นหวังอยู่เสมอแม้จะไม่ได้พูดออกมาว่าอยากให้เธอสวมแหวนวงนั้นทุกวัน แต่เมื่อเริ่มเกริ่น เธอกลับพยายามจะลากเขาไปซื้อแหวนวงใหม่อยู่เรื่อย ซึ่งปฐพีก็พยายามปฏิเสธ โดยบอกเธอว่ายังไม่มีเงินมากขนาดนั้น

แววตาของจิตรินหมองไป แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าคนที่รับแหวนมาคือตนเอง แต่พอนึกถึงช่วงเวลาที่คนตรงหน้าเป็นของพี่สาวแล้วก็อดทรมานใจไม่ได้ หากปฐพียังมีเยื่อใยอยู่กับจิตตาจริงๆ แม้จิตรินจะต้องยอมรับ แต่ก็คงไม่สามารถทนดูภาพที่จิตตายืนเคียงข้างปฐพี

“ผมถามเพราะจิตตาฝากแหวนมาคืนคุณ”

ปฐพีนั้น แม้จะทำเป็นขรึม แต่อันที่จริงในใจนั้นรื่นเริงเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุผล 2 ประการ

ประการแรก แม้จะบอกว่าไม่สนใจเรื่องในอดีต ไม่ว่าเขาในอดีตจะรักใคร คนที่เจอกันเมื่อครั้งแรกนั้นจะเป็นจิตตาหรือจิตรินก็ไม่แคร์อีกแล้ว แค่ปัจจุบันนี้มีจิตรินอยู่ข้างเขาก็เพียงพอ แม้จะบอกอย่างนั้น ตอนที่เห็นแหวนในมือจิตตาปฐพีก็ใจหาย แต่เมื่อยามที่จิตตาบอกว่านำแหวนมาจากน้องชาย ปฐพีก็รู้สึกว่าหัวใจฟูฟ่องขึ้นมา แม้จะบอกว่าไม่สนใจ แต่ก็อดที่จะหวังไม่ได้ ปฐพีไม่คิดจะย้อนกลับไป ไม่ว่าคนที่ตนมอบแหวนให้จะเป็นใคร เขาก็ยังจะรักและเลือกจิตรินอยู่ดี หากแต่คนที่ได้พบครั้งแรกเป็นจิตรินจริงๆ ปฐพีก็อดจะดีใจไม่ได้

ประการที่สอง แม้การที่จิตรินเลือกมอบแหวนให้จิตตาเพื่อนำไปทำสิ่งใดๆก็แล้วแต่ มันเป็นการลองใจตัวเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนแรกปฐพีเองก็นึกน้อยใจที่จิตรินมาลองใจตน หากเมื่อจิตตาบอกว่าแหวนวงนี้สำคัญกับจิตรินมาก เขาก็เปลี่ยนความคิด จิตรินทำถึงขนาดนี้ เพราะมั่นใจในตัวเขา ยอมกระทั่งมอบของสำคัญมาเป็นเครื่องมือก็เพราะเชื่อว่ามันจะไม่ทำให้เขาหวั่นไหว

เขาดีใจที่จิตรินรักเขา แต่ดีใจมากกว่าเมื่อทราบว่านอกจากรักแล้ว จิตรินยังเชื่อใจในตัวเขามาก

“ผมไม่อยากให้คุณให้ใครไปอีก ถึงจะแค่ให้ยืมก็ไม่อยาก”

ปฐพีพูดพร้อมๆกับที่สวมแหวนวงนั้นลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของจิตริน ก่อนจะรวบตัวจิตรินเข้ามากอดไว้

“ผมขอโทษ”

ไม่รู้ว่าจิตรินนั้นขอโทษที่ลองใจ หรือขอโทษที่มอบแหวนให้คนอื่นยืมไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไหน ปฐพีก็ไม่ได้นึกโกรธเคืองและพร้อมจะให้อภัยอยู่แล้ว

“ใส่ไว้เถอะนะ ผมอยากเห็นมันทุกวัน บนนิ้วของคุณ”

เมื่อจิตรินพยักหน้ารับ ปฐพีก็จุมพิตแผ่วเบาที่กลางหน้าผาก

ทั้งสองกอดกันอยู่อย่างนั้น ความหวานซึ้งอบอุ่นลอยกรุ่นไปทั่วบริเวณ แม้อาจจะเจออุปสรรคใดๆอีก แต่ทั้งสองก็เชื่อว่าความไว้ใจที่มีให้แก่กัน จะพาให้ข้ามผ่านสิ่งเหล่านั้นไปได้อย่างแน่นอน

....................

“วันนี้คุณเลิกกี่โมง”

ปฐพีหันไปถามจิตรินที่กำลังยืนดูความเรียบร้อยของตัวเองอยู่ที่หน้ากระจก หลังจากที่ทั้งคู่เข้าใจกันเรื่องจิตตา นี่ก็ผ่านมาสามวันแล้ว จิตตาหายเงียบไปไม่ติดต่อมาทำเอาจิตรินอดกระวนกระวายใจไม่ได้ แต่เมื่อปฐพีรับรองว่าพี่สาวของตนยังสบายดีและถ้าจิตรินต้องการ ปฐพีก็พร้อมจะพาไปหา เขาจึงลดความกระวนกระวายลงได้บ้าง

หากแต่ตอนนี้ก็ยังไม่พร้อมจะไปพบพี่สาว

ปฐพีเองไม่อยากให้จิตรินเอาแต่คิดโน่นคิดนี่จึงทำเรื่องเรียนที่จิตรินอยากเรียน แต่ไม่ใช่ชั้นเรียนอย่างที่เคยเอามาให้จิตรินดู ปฐพีใช้เส้นสายของจอมไตรให้จิตรินได้เข้าเรียนในชั้นเรียนภาคอัญมณีของมหาวิทยาลัยในฐานะนักเรียนพิเศษ แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับกับจิตริน เจ้าตัวทราบเพียงแต่ว่าที่นี่เปิดรับคนนอกเข้าไปเรียน และคนที่โดนลากมาเรียนเป็นเพื่อนจิตรินทั้งที่ไม่เต็มใจก็คือธารา เพียงแต่ธารานั้นจบม.6แล้วและเคยเรียนมหาวิทยาลัยอื่นมาก่อน จึงเป็นการโอนเกรดเข้ามาเรียนใหม่ที่นี่ทำให้นอกจากต้องลงเรียนวิชาที่จิตรินลงเรียนแล้ว ยังต้องเก็บหน่วยกิตวิชาอื่นๆเพื่อให้จบปริญญาตรีอีกด้วย ทั้งสองคนจึงเลิกไม่พร้อมกันในบางวัน

“สิบเอ็ดโมงครับ”

จิตรินตอบแล้วเดินมาช่วยปฐพีใส่เนคไท มือหนาที่ว่างของปฐพีโอบเอวบางเข้ามาแล้วยืนมองจิตรินช่วยผูกเนคไทให้เงียบๆ

“มองผมทำไมกันครับ”

คนโดนมองอดที่จะรู้สึกเขินไม่ได้ ปกติถึงปฐพีจะชอบแตะโน่นแตะนี่เวลาจิตรินเข้ามาช่วย แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่เจ้าตัวจะจ้องเอาจ้องเอาแบบนี้

“เดี๋ยวผมไปรับไปทานข้าวเที่ยงนะ”

ปฐพีไม่ตอบแต่เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแทน ร่างบางเองก็ไม่ได้ติดใจนักจึงเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย

“ครับ”

ทั้งคู่เดินลงมาทานอาหารก่อนจะออกไปส่งน้องเอิร์ธ เจ้าตัวเล็กของบ้านจอมไตรดีใจมากที่คุณพ่อและหม่าม้าออกมาส่งด้วยกัน เจ้าตัวยิ้มแย้ม แถมก่อนลงรถยังหอมแก้มหม่าม้ากับคุณพ่อคนละที เรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งสองได้เป็นอย่างดี จากนั้นปฐพีจึงเลยมาส่งจิตรินที่มหาวิทยาลัยใกล้ๆกัน

“เลิกแล้วผมจะมารับนะ”

จิตรินพยักหน้ารับและเปิดประตูตั้งใจจะลงจากรถ หากแต่ปฐพีกลับรั้งอีกฝ่ายเอาไว้แล้วดึงมาใกล้ก่อนจะสัมผัสริมฝีปากนิ่มเบาๆ

“คุณพี”

แก้มเนียนขึ้นสีเล็กน้อย เมื่อปฐพีปล่อยแขนเรียวให้เป็นอิสระจึงเปิดประตูลงจากรถทันที

ปฐพีมองร่างบางที่เดินไปทางตึกเรียนแล้วอมยิ้ม

คำถามของจิตรินที่ว่าปฐพีมองทำไมนั้น ปฐพีไม่ได้ตอบออกไป แต่ก็บอกคำตอบได้ในใจ

ปฐพีมองเพราะอยากมอง มองเพราะคนตรงหน้าคือความสุข ความสุขที่อยู่ในอ้อมกอด ความสุขที่ปฐพีจะปกป้องเอาไว้ ความสุขที่เห็นได้ด้วยตา และรักได้ด้วยใจ

END

[kokikung]

อารายอ่าเมื่อวานบอกใกล้จบวันนี้จบสะแล้ววววววววว
ใจหายมากมายยยย แต่แฮ๊ปปี้แค่นี้ก็มีความสุขและ
มารอตอนพิเศษต่อไป
ปล.ที่จริงตามมาตั้งแต่เรื่องกลอนและไม่และอ่า แต่ว่า อยากอ่านตอนปามมากๆๆๆ
ยังมารุ่นลูก ก็ยังไม่มีตอนปามอีก จะมีไหมอ่ามานิดๆๆก้ได้

[so close]

สั้นอ่ะ หวานน้อยไปหน่อยนะคะ