หัวข้อ: [Story] คนแรกของหัวใจฯ (สิ่งสุดท้ายของมิตรภาพ กับการยุติบทบาทของนายเต้)

[subaru]

 :m15:เศร้าจังเลย ว่างก็มาต่อเลยนะคะเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมาก ๆ ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านคะ 

[jammy]

เศร้าจัง 

[naitae.ks]

บทที่ 10 อกหัก

..........


ผมนั่งร้องไห้อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียนนั้นอยู่นานพอควร นานจนทุกอย่างเริ่มเงียบ เริ่มมืด บรรยากาศโดยรอบไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว อาการคนอกหักมันเจ็บแบบนี้เหรอ...

“เกม... ทำอะไรอยู่ทำไมยังไม่กลับอีก” เสียงของตงดังขึ้น

“เอ่อ...” ผมรีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้น “กำลังกลับนะ”

“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมตาแดงๆ อะ” ตงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร” ผมพูดก่อนที่จะก้าวเดินออกไป

“เดี๋ยว... จะกลับยังงัย เดี๋ยวเราไปส่ง...” ตงพูดขึ้นพลางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่วางบนโต๊ะขึ้นมาดู “เพราะกระดาษแผ่นนี้ใช่มั้ยที่เกมตาแดงนะ” ตงพูดพร้อมกับชูกระดาษนั้นขึ้น

“...” ผมส่ายหน้า “ไม่มีอะไรจริง แค่โจ๊กนะ เกมจะร้องไห้ทำไม” ผมพูดพลางเดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาจากตง
“เดี๋ยวเราไปส่ง” ตงดึงมือผมขึ้นบนรถมอไซต์ ตลอดทางที่ตงขับไปส่งผมที่บ้าน ทำให้ผมได้คิดอะไรหลายๆ อย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตั้งแต่วันวาเลนไทน์เมื่อต้นปี กุ๊นดูเปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่เรื่องไปรับ-ส่งผม เรื่องไปทานข้าวเที่ยง เรื่องไปทำกิจกรรมกับกลุ่มอื่น ทุกครั้งกุ๊นมักจะอ้างว่าไปซ้อมบอลกับเพื่อน นี่ผมโง่มานานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ยะ...

“...” ผมยื่นหน้าไปซบที่หลังของตงและร้องไห้ออกมา จนถึงบ้าน

“ทำไมกลับค่ำจังเกม” แม่ผมถามขึ้นทันทีที่ผมถึงบ้าน

“พอดีอาจารย์ให้ผมกับเกมตรวจข้อสอบและพิมพ์งานช่วยนะครับแม่” ตงพูดขึ้น ก่อนที่จะดึงผมขึ้นบนห้อง...

“แม่ เกมไม่กินข้าวนะ” ผมพูด ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป…

“...” ผมร้องไห้ออกมาทันทีที่ขึ้นมาอยู่บนห้อง

“ร้องออกมาเลยเกม” ตงดึงผมเข้าไปกอด ผมร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของตงอยู่นานพอควร

“ขอบใจนะ” ผมพูดพลางเช็ดน้ำตา

“พรุ่งนี้คุยกับกุ๊นให้รู้เรื่องซะ” ตงบอกผม

“...” ผมพยักหน้า “ตงนอนเป็นเพื่อนเราได้มั้ย เราไม่อยากอยู่คนเดียว”

“ได้ดิ แต่เราขอกลับไปบอกแม่เราก่อนได้มั้ย” ตงพูด ก่อนที่เขาจะลุกออกไป ราวๆ ครึ่งชั่วโมงตงก็กลับมาอยู่เป็นเพื่อนผม

ผมร้องไห้ โดยมีตงอยู่ข้างๆ ผม ผมร้องไห้ในอ้อมกอดของตงนานแค่ไหนไม่รู้ รู้เพียงแต่ผมร้องไห้จนหลับไปในคืนนั้น คืนที่ผมเสียใจมากที่สุดในชีวิต 17 ปีของผม...


รุ่งเช้า ผมและตงก็มาโรงเรียนด้วยกัน เพื่อนๆ หลายคนเห็นหน้าผมต่างพากันตกใจ

“ทำไมหน้าเกมโทรมอย่างนั้นอะ อย่างกับผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน” แขพูดขึ้น ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้ม ผมยังไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นในตอนนี้...

“เกม... ทำไมตาบวมอย่างนั้นหล่ะ” กุ๊นพูดขึ้นเมื่อผมนั่งลงที่เก้าอี้

“...” ผมยิ้มพลางลุกออกจากตรงนั้นและเดินลงไปข้างล่าง

“เดี๋ยวดิเกม...” กุ๊นร้องขึ้นและวิ่งตามผมลงไปข้างล่าง

“เกมเป็นอะไร ทำไมไม่บอกกุ๊น” กุ๊นเดินมานั่งข้างๆ ผม

“ไม่มีอะไร... เมื่อวานเหนื่อยมั้ย” ผมพูดขึ้น

“เหนื่อย?... อ๋อ... เหนื่อยสิ” กุ๊นพูดและก็ยิ้มให้ผม

“อือ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ทุกอย่างมันจุกที่คอผมหมด ทำไมผมไม่พูดออกไปว่ารู้เรื่องหมดแล้ว...

“เดี๋ยวเย็นนี้เราไปเล่นที่เขื่อนกันนะ” กุ๊นชวนผมคุย

“ไม่หล่ะกุ๊น กุ๊นไปเถอะ เกมไม่ว่างอะ” ผมพูดออกไปด้วยเสียงที่พยายามไม่ให้มันสั่น

“เกมไม่สบายหรือเปล่า” กุ๊นถามผมขึ้น

“กุ๊น... เกมขอถามกุ๊นซักอย่างได้มั้ย” ผมหันไปถามกุ๊น

“ได้สิ” กุ๊นพูดและยิ้มให้ผม

“กุ๊นเบื่อมั้ยที่คบกับเกม” ผมถามกุ๊นออกไปด้วยเสียงที่สั่นนิดๆ

“...” กุ๊นทำหน้าสงสัยก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “ทำไมต้องเบื่อด้วยหล่ะ แฟนทั้งคน”

“เหรอ... แล้วกุ๊นเหนื่อยมั้ย” ผมถามต่อ

“ทำไมเกมถามอย่างนั้นหล่ะ... ทำไมกุ๊นต้องเหนื่อย... เกมถามแบบนี้หมายความว่าเกมเบื่อและเหนื่อยกับการคบกับกุ๊นเหรอ” กุ๊นพูดขึ้นด้วยสีหน้าครียด

“ใช่ เกมเหนื่อยมาก... เกมอยากหยุดแล้ว เกมไม่ไหวแล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“เพราะไอ้ตงใช่มั้ย...” กุ๊นเริ่มเสียงดัง “เกมชอบมันแล้วใช่มั้ย... แล้วกุ๊นหล่ะ เกมเอากุ๊นไปไว้ที่ไหน” กุ๊นพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มโมโหมากขึ้น

“ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้นกุ๊น” ผมพูด “...ถามใจตัวเองสิว่าเป็นเพราะใคร” ผมตะคอกใส่กุ๊น ทำให้กุ๊นมีสีหน้าที่เริ่มไม่สู้ดีแล้ว

“เกม... เกมหมายความยังงัย” กุ๊นทำผมด้วยน้ำเสียงที่ค่อยลงมาหน่อย

“กุ๊นรู้ดีแก่ใจ...” ผมพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินออกจากตรงนั้น และตรงขึ้นบนห้อง

“เกิดอะไรขึ้นเกม” หมิงถามผม

“ไม่มีอะไร” ผมพูดพลางเดินไปขนของที่โต๊ะผมไปไว้ที่โต๊ะข้างๆ เต้ที่เคยเป็นของเก่ง

“มีอะไรหรือเปล่าเกม” เสียงของเจนพูดขึ้น ผมจึงหันไปมองหน้าผู้หญิงคนที่แย่งกุ๊นไปจากผม

“ก็เสียสละโต๊ะให้เจนได้นั่งกับกุ๊นไง ไม่ดีเหรอ เป็นแฟนกันแล้วนี่ ต้องนั่งด้วยกันไม่ใช่เหรอ เราจะอยู่เป็นก้างทำไม” ผมพูดก่อนที่จะดึงมือเต้ลงไปข้างล่างและตรงไปที่ท่าน้ำ ตง หมิง ยุทธ แข นิ ว่าน และก้องก็วิ่งตามลงมา

“แกไม่ต้องตามมาไอ้กุ๊น” เสียงตงตะโกนขึ้น...

“เกิดอะไรขึ้นเกม” เต้พูดขึ้นทันทีที่มาถึงท่าน้ำและผมก็เริ่มร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม

“เกม...” เพื่อนๆ ที่ตามมาด้วยพูดขึ้น “ทะเลาะกับกุ๊นเหรอ” ยุทธถามขึ้น สงสัยเพื่อนๆ จะได้ยินที่ผมกับกุ๊นทะเลาะกัน

“...” ผมยังคงร้องไห้ และบอกให้เต้บอกเรื่องของผมที่คบกับกุ๊นให้เพื่อนๆ ฟัง...

“ว่าแล้ว... ว่าเกมกับไอ้กุ๊นต้องไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาๆ” แขพูดขึ้น

“แล้วมันเรื่องอะไรหล่ะที่เกมร้องไห้” นิพูดขึ้น

“ก็อย่างที่เราพูด กุ๊นและเจนคบกันเป็นแฟนตั้งแต่วันวาเลนไทน์แล้ว โดยที่เราไม่รู้จนเมื่อวาน” ผมเล่าให้ทุกคนฟัง

“มันเกินไปแล้วนะ” เต้พูดขึ้น “เกมยอมเหรอ”

“แล้วจะให้เราทำยังงัยหล่ะ ให้เราไปเสียงดังโวยวายกับเจนเหรอ... เราทำไม่ได้หรอก” ผมพูดขึ้น

“แล้วเกมจะทำไง” หมิงถามผม

“ไม่รู้... ปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมนะ” ผมพูดขึ้น หลังจากนั้นพวกเราก็พากันขึ้นห้อง โดนอาจารย์ดุเรื่องที่ไม่เข้าแถว ตลอดทั้งวันที่เรียนกุ๊นหันมาทางผมตลอด และพยายามจะเข้ามาคุยกับผม แต่โดนหมิง ยุทธและตงขวางไว้ กุ๊นเลยได้แต่มอง ผมแทบเรียนไม่รู้เรื่อง มันไม่มีกะจิตกะใจเรียนเอาซะเลย...

“กุ๊นขอคุยหน่อยได้มั้ย” กุ๊นเดินเข้ามาหาผม ตอนที่ยุทธ หมิงและตงไม่อยู่

“เราว่านายกลับไปนั่งที่เดิมดีกว่านะกุ๊น” เต้พูดขึ้น

“ไม่... ยังงัยเราก็จะคุยกับเกมให้รู้เรื่องก่อน” กุ๊นพูดขึ้น

“นาย...” เต้กำลังจะพูด ผมก็แทรกขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกเต้... เดี๋ยวเรามานะ” ผมพูดก่อนที่จะเดินลงมาข้างล่าง โดยมีกุ๊นเดินตามมา

“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวเราขึ้นไป” ผมพูดกับตง หมิงและยุทธที่เดินกลับมาพอดี

“...” ผมนั่งลงที่ม้านั่ง

“เกม... กุ๊นขอโทษ” กุ๊นพูดขึ้น

“เรื่องอะไรกุ๊น... กุ๊นทำอะไรผิดเหรอ” ผมพูดพลางยิ้มให้กุ๊น

“ก็เรื่อง...” กุ๊นหยุดพูด

“เรื่องอะไร... เรื่องที่กุ๊นกับเจนเป็นแฟนกันนะเหรอ... เกมดีใจด้วยนะ” ผมพูดพลางก้มหน้า บังคับให้น้ำตาไม่ไหล ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับผมนะ

“เกม... ถึงกุ๊นจะชอบเจน แต่กุ๊นก็ยังรักเกมนะ เรายังคงเป็นแฟนกันเหมือนเดิมนะ” กุ๊นพูดขึ้น

“จะไม่เห็นแกตัวไปหน่อยเหรอกุ๊น... กุ๊นทำแบบนั้นแล้วคิดว่าเกมจะมีความสุขเหรอ มันเจ็บยิ่งกว่ากุ๊นทิ้งเกมนะ” ผมพูด แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาจนได้

“แล้วเกมจะให้กุ๊นทำยังงัย... กุ๊นไม่ยอมเลิกกับเกมแน่นอน” กุ๊นพูด

“งั้นกุ๊นก็เลิกกับเจน” ผมพูด ทำให้หน้าของกุ๊นซีดลงทันที

“เอ่อ...” กุ๊นพูดอะไรไม่ออก

“งั้นกุ๊นก็ทิ้งเกมซะ มันจะได้ไม่เจ็บทั้งสองฝ่าย” ผมพูดไปร้องไห้ไป

“กุ๊นรักเกมนะ กุ๊นทิ้งเกมไม่ได้หรอก” กุ๊นพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา

“ลืมมันซะเถอะกุ๊น คำสัญญาที่กุ๊นมีไว้กับเต๊บ และคำสัญญาที่มีให้กับเกม เกมจะถือว่ามันเป็นแค่คำพูดเล่นๆ ที่กุ๊นพูดออกมา เกมไม่ถือสามันหรอก เกมจะถือว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย…” ผมพูดพลางลุกขึ้นเดินออกจากตรงนั้น ปล่อยให้กุ๊นร้องไห้อยู่ตรงนั้น นับจากวันนี้ ความรักที่ผมเคยมี ผมจะกองมันไว้กับความเสียใจที่โดนคนที่รักมากที่สุดหักหลัง ทิ้งมันไปกับสายน้ำ ที่สุดท้ายก็ไม่มีทางรวมเป็นสีเดียวกันได้ ทิ้งไปกับแม่น้ำที่ไหลไปเรื่อย ไม่มีทางไหลย้อนกลับได้อีกแล้ว

ทำไมมันถึงเจ็บจัง...

..........

[Poes]

เศร้าจังเลย กุ๊นมีเหตุผลรึป่าวว่าไมถึงเลิกกะเจนไม่ได้ 

[subaru]

 :m8:เศร้าจังเลย กุ๊นใจร้ายเนอะ

[jammy]

เจ็บเเค่วันนี้ถ้าตัดมันไปได้เเล้วจิตใจคงดีขึ้นเองในไม่ช้า

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[inimeg]

ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับเล้าเป็ด


หนึ่งปี Thaiboyslove

บ้านหลังใหม่ แหล่งรวมความอบอุ่น สนุกสนาน ความบันเทิงเริงใจต่างๆ

อุตส่าห์ครบ 1 ปีกันแล้ว เราได้จัดงาน "เซ็งเป็ด อวอร์ด" ขึ้น

ขอความร่วมมือจากลูกเป็ดทุกๆ คน ช่วนกันเสนอชื่อผู้เข้าชิงรางวัลในสาขาต่างๆ ทั้งนิยายและ อื่นๆ รับผลการเสนอชื่อถึงวันที่ 16 ตุลาคมนี้เท่านั้น และจะเริ่มโหวตกันในวันที่ 17 ตุลาคมเป็นต้นไป

รักใครชอบใคร รักนิยายเรื่องไหน อย่างลืมไปให้กำลังใจเสนอชื่อกันได้ที่นี่ครับ

เซ็งเป็ด อวอร์ด เดอะ นอมินี่

ถึงวันที่ 16 ตุลาคมนี้เท่านั้นนะครับ

[THIP]

โอ้ว่าอนิจจาความรัก เพิ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล มีแต่ไหลเชี่ยวเป็นเกลียวไป ไหนเลยจะไหลกลับคืนมา
    

[naitae.ks]

บทที่ 11 เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

..........

จากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบ 1 ปีแล้ว ผมยังคงรักกุ๊นอยู่เหมือนเดิม ผมยังนอนร้องไห้ทุกวัน แต่ผมก็ไม่ทำตัวให้เลวร้ายลงหรอก อย่างที่ผมบอก มันเป็นฝันร้าย ที่ตื่นขึ้นมาผมก็ต้องลืมฝันร้ายนั้นให้ได้ กุ๊นกับเจนก็คบกันอย่างเปิดเผย และก็ห่างออกจากลุ่มของผม เพื่อนๆ ในกลุ่มผมรวมทั้งกลุ่มของเต้ก็ไม่คุยกับกุ๊น โดยเฉพาะตง ยุทธและหมิง 3 คนนี้แทบจะไม่มองหน้า 2 คนนั่นเลย

เวลาที่กุ๊นเดินสวนกับผม กุ๊นก็คงยังมีรอยยิ้มให้ผมเสมอ รอยยิ้มที่กุ๊นเคยยิ้มให้ผมตอนที่เราคบกัน รอยยิ้มที่จริงใจและยังห่วงผม ต่างกันตรงที่แววตาของกุ๊นดูเศร้าหมองลงกว่าเดิม...

“กุ๊นอยากให้เกมรู้ไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กุ๊นก็ยังรักเกมเสมอ ไม่มีวันเปลี่ยนด้วย” คำพูดที่กุ๊นพูดกับผมในวันที่เราเลิกกัน ผมจำได้ มันก้องในหูผมตลอด ทุกครั้งที่ผมได้ยินเสียงเพลง “ขอเป็นคนของเธอ” ของโบ สุนิตา น้ำตาผมจะไหลออกมาตลอด...

“นี่เกมยังจะเลือกลง ม.อุบลมั้ย” ตงถามผมขึ้น ขณะที่อยู่ที่ห้องแนะแนว

“ไม่รู้สิ” ผมตอบตงไป “เราอาจจะไม่เรียนที่นี่อีกแล้ว”

“แล้วเกมจะไปเรียนที่ไหน” ตงถามผมต่อ

“ไม่รู้เหมือนกัน” ผมตอบ หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจซื้อใบสมัครโควตาของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม โดยไม่ได้บอกใคร...

“แล้วเกมได้ไปสอบเอนทรานซ์ที่โรงเรียนอะไร เราได้ที่โรงเรียนลือคำหาญฯนะ” ตงพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนได้รับใบแจ้งสถานที่สอบเรียบร้อยแล้ว

“เราได้ที่โรงเรียนศรีปทุมนะ คนเดียวด้วยไม่มีเพื่อนเลย” ผมพูด ตั้งแต่ผมเลิกกับกุ๊น ดูเหมือนตงจะร่าเริงขึ้น ตงมักจะไปไหนมาไหนกับผมตลอดแทบจะเรียกว่า มีผมที่ไหนมีตงที่นั่น แถมผมยังย้ายโต๊ะมานั่งข้างๆ ตงอีกต่างหาก ทำให้เพื่อนๆ มองว่าผมกับตงเป็นแฟนกัน โดยเฉพาะกุ๊นที่ดูจะไม่พอใจ ผมและตงก็ได้แต่หัวเราะ ผมไม่กล้าคิดกับตงเขาเกินไปกว่านี้หรอกครับ ตงดีเกินไป เขาดีแสนดีซะจนผมไม่กล้าที่คิดไปเกินกว่าเพื่อน (ไม่ใช่ผมจะชอบคนเลวนา) ตงเข้าใจผมดี และเขาก็พอใจในฐานนะที่เขาเป็น “เพื่อน” เป็นสิ่งเดียวที่เรามีให้กันได้ แต่ถึงอย่างไร ตงก็ปฏิบัติต่อผมดีทุกอย่าง จนผมชักหวั่นไหวซะแล้ว... เหอๆๆ

..........

ขึ้นเทอมสองของปีสุดท้ายของการเป็นนักเรียนของผม มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีเกิดขึ้นมากมายสำหรับผม มากซะจนผมแทบตั้งตัวไม่ทัน

5 พฤศจิกายน 2544 คุณปู่ของผมเสียชีวิตด้วยเส้นเลือดในสมองแตก ทำให้ผมช็อกมากๆ เพราะปู่ผมยังคงแข็งแรงดี แต่ท่านก็ด่วนจากไป จึงเป็นวันรวมญาติครั้งใหญ่...

8 พฤศจิกายน 2544 ผลคะแนนสอบเอนทรานซ์ออก ผมสอบได้คะแนน 320 คะแนนพอดี น้อยซะเหลือเกิน แต่ก็ทำให้ผมดีใจได้ ส่วนเต้เขาได้ตั้ง 350 น่าอิจฉาเป็นบ้า ส่วนของคนอื่นๆ ก็ 200 กว่าๆ

8 ธันวาคม 2544 ผลสอบโควตารอบแรก ปรากฏว่า ผมและเต้สอบได้โควตา สาขาเทคโนโลยีการอาหารและโภชนาการ คณะเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ในปีนั้นมีผมและเต้สอบได้สองของโรงเรียน เพราะคนอื่นๆ เลือกคณะที่เกินตัว ทำให้ผิดหวังกันเป็นแถบๆ

“ดีใจด้วยนะเกม” กุ๊นเดินเข้ามาคุยกับผม “เกมเก่งจริงๆ นะ” กุ๊นพูดและยิ้มเศร้าๆ

“ขอบใจนะ” ผมพูดและยิ้มให้เขา ผมไม่อยากเชื่อว่า ผู้ชายที่ยืนตรงหน้าผม จะเป็นกุ๊นคนที่ผมเคยรัก แค่ 1 ปี เขาเปลี่ยนไปมาก ผอม คงเพราะเขาสูบบุหรี่ และดื่มเหล้าด้วยมั้ง เปลี่ยนไปซะผมตกใจ

2 มกราคม 2545 ผลการสอบสัมภาษณ์ออกมา ผมและเต้ก็ผ่านการสอบสัมภาษณ์ ในที่สุดผมก็ได้เป็นนิสิตมหาวิทยาลัยแห่งนี้แล้วสินะ ผมจะได้ไปจากที่ๆ ผมอึดอัดที่สุด

“เกมจะไปเรียนที่นั่นจริงๆ เหรอ” กุ๊นเข้ามาคุยกับผม

“ใช่ เราอยากไปเรียนที่นั่น ที่ๆ อาจทำให้เราลืมเรื่องราวร้ายๆ ของที่นี่ได้” ผมพูด

“...” กุ๊นเงียบและเดินกลับไปนั่งที่เดิม

“ยินดีด้วยนะ อย่างนี้ต้องฉลอง” กลุ่มของผมและเต้ก็พากันไปฉลองที่หาดคูเดื่ออย่างสนุกสนาน...

..........

“เกม...” เสียงคนเรียกผมที่หน้าบ้าน

“เจน...” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกผมเป็นใคร

“เกมช่วยไปรับกุ๊นหน่อยได้มั้ย เจนนึกถึงใครไม่ออกอะ กุ๊นเมาหนักมาก ช่วยหน่อยนะ” เจนพูดกับผม

“แล้วทำไมไม่ส่งกลับบ้านหล่ะ” ผมถามออกไป

“ก็กลัวแม่กุ๊นจะว่านะ นะๆๆๆๆ เกม” เจนพูดอ้อนวอนผม พูดขนาดนั้นผมก็ต้องช่วยหล่ะนะ ยังงัยก็เพื่อน... และผมก็ขับมอไซต์ออกไปรับกุ๊นที่บ้านเพื่อน

“มึงรู้มัย ว่ากูรักเกมมันมากแค่ไหน กูรักมากๆ กว่าเพื่อนคนอื่นอีก...” เสียงกุ๊นดังขึ้น และอีกมากมายที่เขาพูดเพราะความเมา

“ใคร?” กุ๊นถามขึ้นเมื่อผมหิ้วปีกมันไปขึ้นมอไซต์

“นั่งดีๆ ตกลงไปตายกูไม่รับผิดชอบนะ” ผมตะคอก ทำให้กุ๊นเงียบทันที

“...” กุ๊นร้องไห้ขึ้น ตลอดทางที่ผมพามันมาที่บ้านมันกอดผมตลอดและร้องไห้มาตลอดทาง ซึ่งเพื่อนๆ ก็ขับมอไซต์ของกุ๊นตามมาด้วย

“ขอบใจนะเกม เดี๋ยวเรากลับก่อนนะ” โต้งพูดขึ้น และก็ขึ้นมอไซต์ของเพื่อนที่ตามมาอีกคันขับออกไป

“ไปอาบน้ำก่อน...” ผมโยนผ้าเช็ดตัวให้มัน และมันก็ทำตาม (มันเมาจริงเปล่าวะ) ผมขึ้นไปบนห้อง พอมันอาบเสร็จก็ตามผมขึ้นไป...

“นอนไปก่อนนะ เดี๋ยวเราทำการบ้านก่อน” ผมพูดออกไปโดยไม่ได้หันหน้าไปคุยกับมัน

“...” มันขึ้นไปนอนบนเตียงโดยไม่ได้พูดอะไรเลย

“เรากลับมาเป็นเหมือนเก่าไม่ได้เหรอ” มันพูดขึ้นมาหลังจากเงียบมานาน

“ถ้าหายเมาแล้วเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้าน...” ผมพูด

“เกม...” กุ๊นพูดขัดผมขึ้น “กุ๊นรักเกมนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ”

“ถ้าเมาก็นอนไป อย่าพูดมาก รำคาญ” ผมพูดไปพลางทำสมาธิเพื่ออ่านหนังสือให้ได้

“เกม...” กุ๊นพูดขึ้นอีก

“เงียบ!!!” ผมตะคอกใส่มัน “จะอ่านหนังสือ เมาแล้วก็นอน อย่าพูดมาก”

“...” กุ๊นร้องไห้ออกมา ผมแทบไม่มีสมาธิอ่านหนังสือแล้ว น้ำตาผมมันไหลออกมาจนได้

“กุ๊นมาพูดอะไรเอาป่านนี้ ตอนนั้นทำไมกุ๊นไม่คิดให้ถี่ถ้วนก่อน มันสายเกินไปที่เราจะกลับไปอยู่ตรงเดิม ตอนนี้กุ๊นมีเจนแล้ว เกมมันก็แค่คนที่ผ่านมาและก็ผ่านไป คนที่กุ๊นควรทำดีด้วยคือเจน คนที่กุ๊นควรรักให้มากๆ คือเจน ไม่ใช่เรา ลืมมันซะเถอะ” ผมพูดไปร้องไห้ไป

“เกม...” กุ๊นร้องไห้แล้วลุกขึ้นมาดึงผมเข้าไปกอด นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้รับอ้อมกอดแบบนี้ อ้อมกอดที่ผมโหยหามาตลอด ทำไมๆๆๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้...

“พอเถอะกุ๊น...” ผมพูดพร้อมกับพยายามผลักกุ๊นออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล แล้วกุ๊นก็ร้องเพลงๆ หนึ่งให้ผมฟัง


‘พรุ่งนี้เธอจะลาฉัน วันเวลาได้พาเธอไป
และไม่เคยรู้เลย ว่าฉันจะต้องรอไปนานเท่าไหร่

ได้พบกันแค่วันนี้ มีเพียงความเงียบงันในใจ...
อยากให้เราสองคน ร่วมกันจดจำเวลานี้ไป...

แววตาที่มองฉัน แค่เห็นก็เข้าใจ ว่ามีคำมากมายอยู่ในนั้น...

ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้
เก็บอยู่ในหัวใจ เมื่อยามที่ไกลกัน...
ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้...
และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว...
ฉันสัญญา...

พรุ่งนี้คงต้องทนเหงา ในเวลาที่เธอไปไกล...
สิ่งที่เราสองคน คิดจะบอกกันยังมีเต็มหัวใจ...

แววตาที่มองฉัน แค่เห็นก็เข้าใจ ว่ามีคำมากมายอยู่ในนั้น...

ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้
เก็บอยู่ในหัวใจ เมื่อยามที่ไกลกัน...
ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้...
และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว...
ฉันสัญญา...

ถ้าเธอยังมีใจและรักฉันดังเดิม เราคงได้เจอกันใหม่
เพื่อเติมวันเวลาที่งดงามในใจ ทำให้ยาวนานกว่าวันนี้...

ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้
เก็บอยู่ในหัวใจ เมื่อยามที่ไกลกัน...
ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้...
และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว...
ฉันสัญญา...’


“ไม่ว่าจะยังงัย กุ๊นก็จะรักเกมตลอดไป” กุ๊นพูดขึ้นหลังจากร้องเพลงนั้นจบ

“เกมก็รักกุ๊นนะ... แต่ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว กุ๊นมีคนที่รักกุ๊นและดูแลกุ๊นแล้ว ถ้าวันนั้นกุ๊นไม่ทรยศเกม ทุกอย่างมันคงไม่จบแบบนี้” ผมพูด

“...” กุ๊นจูบผม สัมผัสที่ผมไม่ได้รับมานาน

“กุ๊นรักเกมเสมอ หัวใจของกุ๊นที่กุ๊นให้เกมไป ขอให้เกมรักษามันไว้... ดูแลตัวเองให้ดีนะ กุ๊นคงไม่ได้ดูแลกุ๊นอีกแล้ว กุ๊นเสียใจที่ทุกอย่างมันจบแบบนี้ กุ๊นขอโทษ...” กุ๊นพูดไปร้องไห้ไป ก่อนที่กุ๊นจะเดินลงจากบ้านผมและขับรถมอไซต์ออกไป ผมได้แต่มองเขาเดินจากไป ผมร้องไห้กับตัวเองเบาๆ นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่มันทำให้ผมได้คิดอะไรมากมาย จากนี้ไปทุกอย่างคงจบแล้วสินะ ทำไมมันต้องจบแบบนี้ ทั้งๆ ที่ผมหวังไว้ว่าจะร่วมกันสร้างฝันด้วยกัน ทำไมๆๆๆๆ ทุกคำถามวนเวียนในใจผมตลอด แต่ผมก็ตอบคำถามนั้นไม่ได้...

“พรุ่งนี้คงต้องทนเหงา ในเวลาที่เธอไปไกล
สิ่งที่เราสองคน คิดจะบอกกันยังมีเต็มหัวใจ...”

มันคงเป็นแบบนี้ตลอดไปสินะ

เจ็บจัง...

..........

[Poes]

เศร้า & งง ทำไมกุ๊นถึงทิ้งเกมไป  เราอ่านตรงไหนตกไปรึป่าว

[jammy]

ไม่ใช่กุ๊นทิ้งเกมเเต่เกมทิ้งกุ๊นตะหากย้อนไปอ่านได้อาจจะตกหล่นไปนะ

[abcd]

เรื่องนี้2หน้า พอไหววุ๊ยส์ เด่วพรุ่งนี้ค่อยอ่านนะเต้   

[THIP]

กุ๊นพูดซะน่าสงสาร ทุกอย่างมีเหตุถึงมีผล
ถ้าวันนั้นกุ๊นไม่นอกใจไปมีเจนอีกคน มีเหรอที่เกมจะออกจากชีวิตไป
ทำอะไรไว้ ก็รับผลนั้นเถอ   

[cargo]

               อ่านตามยังมะทัน แต่จะมาเก็บแน่ อิอิ รอนิดนะเต้อะอะ

                                                                                            CargO CargO

[cargo]

        ทันแล้วเต้     เร็วปะออะอะ 

         งงอะ รักแล้วงัยทำงี้  หรือแค่พลาดไปนอกใจนิดหน่อย   จบเลยเศร้าซะ

         เรื่อง ของเกมกับกุ๊นจบแล้วจริงอะ   แอบลุ้น return ได้ปะ   

                                                                        CargO CargO

                                 

[naitae.ks]

บทที่ 12 ชีวิตใหม่

..........

“สวัสดีครับ ผมชื่อ นายเชษฐวัทน์ ชื่อเล่น เกม รหัส.... มาจากโรงเรียน.... จ.อุบลครับ” ผมกล่าวแนะนำตัวเองแก่เพื่อนใหม่และรุ่นพี่ การเริ่มต้นการเป็นนิสิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยของผม และการแนะนำตัวของน้องใหม่อย่างพวกผมก็ก็สิ้นสุดลง จากนั้นรุ่นพี่ปี 2 ก็ให้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆ ตอนนั้นผมค่อนข้างรู้จักเพื่อนๆ เยอะ แต่กลุ่มที่ผมสนิทด้วยมีไม่กี่คน

ยุ สาวน้อยน่ารัก เรียนเก่ง นิสัยดี คุยเก่ง เรียนเก่ง แอร์ สาวสวยประจำกลุ่ม ดูไฮโซแต่ติดดิน โตโต้ กะเทยไฮโซ มีเรื่องเด็ดๆ ให้กลุ่มหัวเราะได้ทั้งวัน และโก๋ หนุ่มผิวเข็ม หน้าตาพอใช้ได้ นิสัยดีนิดหนึ่ง กลุ่มผมมักเป็นกลุ่มที่สนุกสนานอยู่ตลอด ผมมักจะโดนเพื่อนกระตุ้นอยู่ตลอดเวลา คงเพราะเหตุการณ์ที่เจอก่อนจบ ม.ปลายมั้ง...

“เกม... ทำไมเงียบจัง พูดหน่อยก็ได้” ยุพูดขึ้น

“...” ผมยิ้ม “เราพูดไม่ค่อยเก่งนะ”

“จ้า...” โตโต้ขัดขึ้น “พูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจใช่มั้ยย่ะ” หล่อนพูดอย่างจีบปากจีบคอมาก น่าหมั่นไส้จริงๆ

“แล้วนี่จะพากันเข้าคลาสเชียร์มั้ย” แอร์พูดขึ้น

“เข้า...” ทุกคน ยกเว้นผมพูดขึ้น

“แกหล่ะ ไม่เข้าเหรอ” โก๋พูด

“เอ่อ... ไม่รู้ดิ คงเข้ามั้ง” ผมพูดไป แต่สุดท้ายผมก็โดยโก๋นี่แหล่ะดึงเข้าร่วมกิจกรรมจนได้..

..........

พอเลิกเรียนผมก็ตรงดิ่งกลับห้องทันที ผมไม่ค่อยอยากไปไหนเท่าไหร่ คงเพราะผมยังปรับตัวไม่ค่อยได้กับบรรยากาศใหม่ๆ แบบนี้...

“กลับมาแล้วเหรอ...” นายโชกุน รูมเมทผมทักขึ้น

“อือ... นายจะไปไหนอะ” ผมถามก่อนจะเดินเข้าห้องไป หอพักที่ผมพักอยู่เป็นหอพักในมหาวิทยาลัย หอที่ผมพัก พักได้ 4 คน ห้องน้ำในตัว โชกุนเป็นหนึ่งในรูมเมทของผม เป็นหนุ่ม สถาปัตย์  ออกฮิบฮอบๆ ดูน่ารักไปอีกแบบ

“ว่าจะเข้าคณะนะ ว่าแต่เกมจะเข้าคลาสเชียร์มั้ย” โชกุนถามผมต่อ

“อืมม... คงเข้านะ ขี้เกียจฟังพวกรุ่นพี่บ่นนะ... แล้วนายอะ” ผมพูด

“ไม่เข้าครับ... ไปหล่ะ” ว่าแล้วเขาก็วิ่งลงไป ผมพักห้อง 302 อยู่ชั้น 3 เลยไม่ค่อยเหนื่อยเวลาขึ้นลง แต่พวกอยู่ชั้น 5 น่าสงสารอะครับ

“กลับมาแล้ว” เสียงรูมเมทผมอีกคนพูดขึ้น

“อืมม... เป็นไงหนุ่ม” ผมทัก

“ก็ OK. เรียนสนุกดี... แล้วนายหล่ะ” หนุ่มพูดขึ้น

“เหมือนกัน แล้วเย็นนี้จะเข้าเชียร์เปล่า” ผมถาม

“ไม่เข้า ขี้เกียจอะ” ว่าแล้วหนุ่มก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ส่วนผมก็นั่งฟังเพลงและเขียนบันทึกส่วนตัวต่อไป... (ไม่ขอเอ่ยถึงรูมเมทอีกคนนะครับ เพราะไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่)

ผมเข้ามาเรียนที่นี่ได้ 2 เดือนแล้ว ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง เพื่อนๆ ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น รูมเมทก็สนิทกันดี มีกิจกรรมแปลกๆ ได้ร่วมกันทำตลอด จนพี่หอขึ้นมาเตือนบ่อยๆ เช่น เล่นผีถ้วยแก้วเอย เล่าเรื่องผีกันเอย สารพัดจะพากันเล่น

2 เดือนที่ผ่านมาจึงทำให้ผมร่าเริงมากขึ้น คงเพราะรูมเมทผมนี่แหล่ะมั้ง 55+…

“ยิ้มได้แล้วสินะ” โชกุนพูดขึ้น ขณะที่ผมนั่งอ่านการ์ตูน และมันนั่งทำงาน ส่วนคนอื่นๆ ไปไหนไม่รู้

“เราว่าเกมยิ้มแล้ว ดูดีกว่ากันเยอะเลยนะ แรกๆ ที่รู้จัก เรากลัวจะพูดกับนายไม่รู้เรื่องซะแล้ว” นายเต้พูดต่อ

“อ่ะนะ เราดูแย่ขนาดนั้นเชียว” ผมพูดพลางยิ้ม และเก็บหนังสือการ์ตูน และเดินไปนั่งข้างๆ มัน

“เปล่า... แค่คิดว่านายคงเจอเรื่องแย่ๆ มาก่อนที่จะมาเรียนแน่ๆ” มันพูดต่อก่อนที่จะหันไปทำงาน ผมก็มองดูด้วยความทึ่งครับ เพราะงานที่ผมมองเป็นการเขียนแบบ ผมหล่ะอยากทำแบบนี้เป็นมั่งจังเลย...

“โชกุนจะเอาไรป๊ะ เด๋วเราไปโรงอาหาร” ผมเอ่ยขึ้น

“อืมม... ขอขนมล่ะกัน ขนมอะไรก็ได้นะ” โชกุนพูด ก่อนที่ผมจะเดินลงไป หอพักในมหาวิทยาลัยนี้ มีนิสิตมาอยู่ค่อนข้างเยอะ ทั้งปี 1 ปี 2 หรือแม้กระทั่ง ปี 3 และ 4 ก็เยอะ หอที่ผมพักเป็นหอที่เพิ่งสร้างเสร็จ จึงมีคนอยู่ค่อนข้างน้อย แต่ก็เสียงดังมาก...

“พลั่ก...” เอาแล้วไงเกม ซุ่มซ่ามชนใครเข้าอีกแล้ว

“เดินเหม่อไปถึงไหนเกม” โก๋นั่นเองครับ โล่งอก นึกว่าจะมีเรื่องกับคนอื่นไปซะแล้ว

“เปล่า แค่คิดอะไรเพลิน แล้วนายไปไหนมา” ผมพูด

“มากินข้าวกับเพื่อนๆ นะ” โก๋พูด เพื่อนๆ ที่ว่าคือเพื่อนโรงเรียนเขาครับ

“อืม... เดี๋ยวเราไปซื้อของก่อนล่ะกัน” ผมพูดพลางเดินเข้ามินิมาร์ทไป...

..........

เรื่องที่ฮาที่สุดสำหรับการใช้ชีวิตในหอพักกับรูมเมทผม ช่วงนั้นเป็นช่วงราวๆ เดือนสิงหาคม พ่อ แม่และน้องชายผมได้มาเยี่ยมที่มหาลัย โดยที่รูมเมทผมไม่รู้ วันนั้นพ่อแม่และน้องชายผมกำลังเดินตามขึ้นมา และผมก็ไปเปิดประตูห้องก่อน ปรากฏว่า 3 คนนั้นกำลังดูหนังสืออย่างว่าอยู่ พวกมันแทบทำอะไรไม่ถูกครับ ผมหัวเราะจนท้องแข็ง หื่นเป็นบ้าเลยพวกนี้ พ่อ แม่และน้องชายผมเข้ามาในห้องทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว ยกเว้น หนังสือโป๊ที่กางหราอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือผม นายเต้โยนผ้าเช็ดตัวขึ้นไปคลุมไว้ พ่อผมหัวเราะเลยครับ แม่และน้องชายผมคงไม่ทันสังเกตมั้ง แต่เรื่องนี้เป็นโจ๊กล้อกันตลอด ก็ไม่รู้ว่าถ้าผมขึ้นมาช้าอีกนิดนึง สงสัยได้เห็นเปรตเดินดิน 3 ตัวกำลังช่วยตัวเองอยู่เป็นแน่ 55+ นึกทีไรหัวเราะทุกที เมทเรา...

..........

“เกม...” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผม

“เอ่อ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไรครับ ก็คนที่เรียกผมอะ ผมไม่รู้จักเขาเลยครับ งงสุดๆ

“ไม่ต้องทำหน้างงอย่างนั้น เราเป็นแฟนโชกุน เขาชี้ให้เราดูว่านายเป็นรูมเมทเขา ทำความรู้จักตอนนี้เลยแล้วกัน” ว่าแล้วเธอก็ยื่นมือมา ผมก็เลยต้องยื่นมือไปจับเพื่อเป็นการทักทาย

“อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมดังมาจากระเบียงห้องข้างบน “จะจับมือกันนานมั้ย” โชกุนนั่นเองครับ เหอๆ หึงแฟนมันดั๊วะ

“เราวุ้นนะ”

“เดี๋ยวเราฝากเนี่ยะขึ้นไปให้โชกุนหน่อยนะ” ว่าแล้วผมก็รับของฝากขึ้นไปให้โชกุน แล้วผมก็เดินขึ้นหอไป...

“น้องครับ...” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

“ครับ...” กรูจะได้ขึ้นหอมั้ยเนี่ยะ

“น้องรู้จักคนที่ชื่อ เกม มั้ยครับ เรียน Food นะครับ” พี่คนนั้นถามหาผมนี่นา

“ครับ... รู้จักครับ ทำไมเหรอ” ผมแกล้งทำเป็นรู้จัก (ก็ตัวกรูเองอะ)

“พี่ฝากของให้น้องเขาหน่อยนะครับ พอดีมีคนฝากมาอีกที” พี่คนนั้นพูดขึ้นพลางยื่นของให้ผม

“ครับ แล้วให้บอกเขาว่าใครฝากมาหล่ะครับ” ผมพูดไป

“พี่ชื่อ เอก นะครับ ฝากด้วยนะครับ” พี่เขาบอกชื่อ

‘ชื่อเอกเหรอ ไมกูไม่รู้จักว่ะ’ ผมคิดในใจ

“แล้ว... OK. ครับเดี๋ยวบอกเขาให้ ผมขอตัวนะครับ” ผมพูดพลางเดินขึ้นห้องไป...

“ไมช้าจัง หิวๆๆๆๆ” โชกุนบ่นขึ้น

‘ทำอย่างกับเด็กๆ เหมือน...’ ผมคิดถึงใครบางคนที่มีนิสัยคล้ายๆ โชกุน

‘เลิกคิดได้แล้ว’ ผมคิดในใจก่อนที่จะยื่นของฝากจากแฟนเขาไป

“แล้วนั่นดอกไม้ใคร” นายเต้ถามพลางมองมาที่ดอกไม้และของในถุง

“ไม่รู้ เขาฝากมาให้เรา” ผมพูดพลางวางถุงดังกล่าวไว้บนโต๊ะ

“อืม...” โชกุนเดินมาเปิดดู

‘ทำไมเหมือนกันจังวะ อ๊ะ... ไม่ใช่ๆๆ’ ความคิดผมกำลังตีกันอยู่ในสมอง

“มีการ์ดด้วย... ‘ตั้งใจเรียนะครับ... พี่เอก’” โชกุนอ่านให้ผมฟัง

“เฮ้ย... นี่มันจากผู้ชายนี่หว่า เพื่อนเราเสน่ห์แรงไม่เบาเว้ย” มันเริ่มต้นแซวผม

“สงสัยเขาให้ผิดคนมั้ง ถ้าเป็นของเราจริงเขาต้องรู้จักเราดิ แต่ไหงดันบอกว่า ฝากให้น้องคนที่ชื่อเกมด้วย เหอๆๆ” ผมพูดพลางเก็บของในถุงและถือเดินลงไปข้างล่างเพื่อคืนพี่คนนั้น แต่พี่เขาหายไปแล้ว..
.
“เจอมั้ย” โชกุนถามผมขึ้นหลังจากที่ผมเดินเข้าห้อง

“ไม่เจอ” ผมพูดพลางถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป...

ตลอดเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่ผมอาบน้ำ ผมได้แต่คิดเรื่องในอดีต ทำไมผมไม่ลืมมันซักทีนะ เมื่อกี้ก็เช่นกัน ทำไมทุกพฤติกรรมของโชกุน เราต้องโยงไปถึงมันตลอด ผมคิดไป ถามตัวเองไป

“ทำไมอาบนานจังวะ” หนุ่มนั่นเองครับพูดขึ้น

“ก็เหนียวตัวมาทั้งวันแล้วอะ ก็เลยอาบนาน” ผมพูดพลางยิ้ม ก่อนที่จะแต่งตัวและนั่งอ่านหนังสือต่อไป ผมมาอยู่ที่นี่เกือบจะ 3 เดือนแล้ว ทำไมผมถึงยังไม่ลืมคนๆ นั้นซักทีนะ...

“จะไปไหนอะ” โชกุนถามผม

“ลงไปโทรศัพท์นะ จะฝากอะไรเหรอ” ผมพูด

“ไม่เอา” โชกุนพูดก่อนที่จะก้มลงไปทำงานตัวเอง...

“...” ผมเดินลงไปข้างล่างหอเพื่อที่จะไปโทรศัพท์สาธารณะที่ติดตั้งไว้ข้างล่าง

“...” ผมกดเบอร์โทรศัพท์เพื่อนคนหนึ่งขึ้น

//สวัสดีค่ะ// เธอพูดขึ้น

“สวัสดีครับ... ขอสายคุณแขหน่อยครับ” ผมแกล้งพูดไป

//กำลังพูดอยู่ค่ะ ใครพูดค่ะ// แขพูดกลับมา

“จำเราไม่ได้เหรอ...” ผมพูดเสียงปกติ

//เกม... เป็นไงบ้าง สบายดีเปล่า// แขถามผม

“ก็สบายดี เพื่อนๆ เป็นไงบ้าง” ผมถามเธอไป

//จะเอาข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนหล่ะ// แขพูดมา

“เฮ้ย... มีเรื่องไม่ดีด้วยเหรอ... เอาข่าวดีก่อนแล้วกัน” ผมตอบกลับไป

//ข่าวดีเรื่องแรก ตงแต่งงานแล้วนะ เมื่อตอนเดือนกรกฎา นี่เอง// แขตอบกลับมา

“จริงดิ โห เซอร์ไพรส์สุดๆ เลย” ผมพูดกลับไป

//ข่าวดีเรื่องที่สอง ยายนิได้แฟนแล้ว เป็นฝรั่งซะด้วย// แขพูดถึงนิ

“เหอๆ เพื่อนเรา” ผมพูด

//สุดท้าย... ข่าวร้าย อาจจะดีสำหรับฉัน เพื่อนในกลุ่มเรา หรือแก (หรือเปล่า) แต่ถือเป็นข่าวร้ายสำหรับคนที่ไม่รู้...// แขพูดขึ้น ทำให้ผมวิตกซะแล้วว่าจะเป็นข่าวเกี่ยวกับคนๆ นั้นหรือเปล่า

//กุ๊นกับเจนเลิกกันแล้ว... แต่แกไม่ต้องดีใจนะ กุ๊นมันมีแฟนใหม่แล้ว ด้วยเหตุใดไม่ทราบ// แขพูดต่อ

“อืมม... ขอบใจนะ เราลืมเรื่องนั้นหมดแล้วหล่ะ” ผมพูดไป

//โกหก ฟังแค่น้ำเสียงแก ฉันก็ไม่เชื่อแล้ว แต่ยังงัยแกก็ตัดใจให้ได้เหอะ แล้วอีกอย่าง หาหนุ่มหล่อๆ ให้เราซักคนดิ หุหุ// อะนะเพื่อนผม

“555+ หล่อๆ นะเยอะ แต่ที่โสดนะหายากว่ะ...” ผมพูดไม่ทันจบก็มีคนพูดแทรกขึ้นจากข้างหลังผม ทำเอาผมตกใจเลยครับ

“เราไง...” โก๋นั่นเองครับ “คุยกับใครเหรอ ท่าทางสนุกเชียว” โก๋พูดต่อ

“แป๊บนะ...” ผมพูดกับแขก่อนที่จะหันมาพูดกับโก๋ “...คุยกับเพื่อนนะ แล้วนายไปไหนมา” ผมถามมันต่อ

“แข แล้วค่อยคุยกันนะ” ผมพูดก่อนที่จะวางสายไป

“เราเพิ่งกลับจากโรงอาหาร กำลังขึ้นหอ เห็นนายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ก็เลยแวะมาทักก่อน” โก๋พูด

“อือ...” ผมยิ้ม “เดี๋ยวเราไปซื้อของก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” ผมพูดก่อนที่จะเดินไปมินิมาร์ทอีกครัง

“พลั่ก...” อีกแล้วไอ้เกม ที่เดิมอีกต่างหาก

“ขอโทษครับ... เป็นอะไรหรือเปล่า” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น พลางยื่นมือมาดึงผมให้ลุกขึ้น

“ขอบคุณครับ... ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ทันระวัง” ผมพูดพลางมองหน้าเขา

‘ทำไมคุ้นหน้าจังว่ะ...’ ผมคิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“กระเป๋าตังนายใช่มั้ย” นายคนนั้นยื่นกระเป๋าตังค์ให้ผม “รูปข้างในน่ารักดีนะครับ หลานเหรอครับ... อ๊ะ โทดทีที่เสียมารยาท” เพิ่งรู้ไงว่ะว่าเสียมารยาทในการเปิดกระเป๋าคนอื่นดูเนี่ย

“ไม่เป็นไร... ไม่ใช่หลานหรอก เป็นรูปผมกับเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กๆ นู่นครับ” ผมพูดพลางเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย

“เกม...” นายคนนั้นพูดขึ้นเบาๆ

“นายว่าอะไรนะ” ผมถามขึ้นเพื่อความแน่ใจว่าเขาเรียกผม

“เปล่าๆๆ ไม่มีอะไรครับ นายมาซื้อของเหรอ เดี๋ยวเราไปก่อนนะ” นายคนนั้นพูดแล้วเดินออกจากตรงนั้นไป แปลกไม่รู้จักกันซักหน่อยแล้วจะมาลาทำไม อืมม... ว่าแล้วก็ไปซื้อของก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่ำซะก่อน.....

..........

[armani]

ใครอ่ะ ชื่อเล่น ต. หรือเป่า

[abcd]

อ่านจบแว้ววววว 


ทำไมเรื่องนี้มานเศร้าจางเนี่ย แต่ตอนล่าสุดดูเหมือนกามเทพจาเล่นกลให้เกมมาพบกับเต๊บแระ ขอเดาว่าเปงเต๊บ อิอิ

[Ex'ecuzě]

ชอบเรื่องนี้จางเรยคับ
พี่เต้คับ เรื่องนี้ ใช่ "คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต" ในบอร์ดปาล์มป้ะ?
มันคุ้น ๆ น่ะ แต่ก้อหาในบอร์ดนั้นไม่เจอแร้น T.T
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่อยุ่ บอร์ดนั้นแร้ว
แอบรักคนแต่งนะคับ   

  เปนกะลังจัยให้นะคับผม

[naitae.ks]

ชอบเรื่องนี้จางเรยคับ
พี่เต้คับ เรื่องนี้ ใช่ "คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต" ในบอร์ดปาล์มป้ะ?
มันคุ้น ๆ น่ะ แต่ก้อหาในบอร์ดนั้นไม่เจอแร้น T.T
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่อยุ่ บอร์ดนั้นแร้ว
แอบรักคนแต่งนะคับ   

  เปนกะลังจัยให้นะคับผม

ใช่ครับผม เปลี่ยนชื่อเรื่องนิดหน่อยครับ หึหึ

อุ้ย... แอบรักทำไมหละครับ รักเลยดีกว่าไหมครับ อิอิ 

[Ex'ecuzě]

ทำมัยพี่เต้ ต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องอ้ะ
ผมชอบชื่อเรื่องเก่าง่ะ ๆ
แหะ ๆ ชอบ The Classic มากมาย

"คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต"

ปล. ง้านก้อไม่แอบชอบล่ะนะ หุหุ 

[Poes]

รออ่านต่อจ้า 

[nolirin]

ง่า...ชอบเรื่องนี้จังเลยอ่ะ    อ่านต่อมาจากเรื่องสะดุดรักฯ

อ่านไปถึงบทที่ 10 แล้วร้องไห้เลย

หวังว่าคนที่เกมชนด้วยคนเป็นนายเต๊บน๊า   เกมจะได้หายเศร้าซะที

รีบมาต่อเร็วๆนะอยากอ่านจะแย่แล้ว

[jammy]

อยากให้เกมพบรักใหม่เร็วๆ

[cargo]

            กะจะเชียร์ให้ return          แต่ถ้าเป็นนายคนนี้ ยอมละ ลุ้นให้ด้วยคนก็ได้ 

            นับ 1 ได้แล้ว go go go go     

                                                         CargO CargO (รักวุ่นวายนายขี้เหร่ )

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[FOAM]

เต๊บกลับมาแล้วววววว (รึเปล่าหว่า)

เป็นกำลังใจให้ครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ๊ากสสสสสสสสสส
รอคอยการกลับมาของเต๊ป
 


ว่าแต่เต๊ปเปลี่ยนชื่อเป็นเอกหรือ

ชอบเรื่องนี้จริงๆ วางพล็อตและเขียนได้สมจริง
 
ต้องอ่านสองเรื่องควบคู่กันไปเลยนะนี่

อ่านอีกเรื่อง สงสัยไปถึงอีกเรื่อง

กลุ่มของเต้ กับ กลุ่มของเกม

 

[THIP]

ถ้าเป็นเต๊บจริงก็ดีนะซี      จะได้เชียร์    (ยังไงก็ไม่เชียร์กุ๊นหรอก  )