หัวข้อ: [เรื่องเล่า]จาก เก่ง ถึง ตี๋ ũ

[artday]

จากเรื่องนึงก็ไปอีกเรื่อง....อุปสรรคเยอะจริง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 

คนเขียนสับขาหลอกอีกแล้วตรู

อย่าให้มันเศร้าไปกว่านี้เยย
 

[wachara]

ดีใจมากมายที่ตอนแรกตี๋ยังไม่ตาย   



มาหลอกให้ผมเสียน้ำตาจนได้   ว่าจะไม่อ่านต่อแล้วเชียว   แต่แอบว่ามันน่าจะเป็นความฝัน  และมันก็จริงซะด้วย



รักตี๋เล็กนะ   สู้ ๆ

[wachara]

   ซึ้ง    กินใจ


.......ตี๋เล็กเคยง้อเก่งโดยขึ้นเวทีร้องเพลงให้ฟัง



.......และเก่งก็ใช่วีธีเดียวกัน  เพื่อสานสัมพันธ์ครั้งใหม่  ........................สุดยอดดดดดดดดดดดดด


 

[Junrai_Hyper™]

ตกลงใจบีบหัวใจให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยใช่ม่ะ

ฮือๆๆๆๆๆๆ

 

[MyLoveMyBabe]

โอ้วมาทีเดียวจบภาค4เลย เหอๆๆ 

แต่ก็เป็นบทเรียนได้ดีเลยนะ ลึกๆแล้ว ความไม่รูจักพอก็อยูาในตัวของทุกคน
โดยเฉพาะเกย์นี่ มีไรกันง่าย ยิ่งแล้วใหญ่ ... อยู่กับที่ว่าใครจะใจแข็งพอไม่วอกแวก...

ของดีที่มีอยู่แล้ว ก็มองข้ามไปได้ ด้วยสิ่งยั่วยวน หอมหวาน สดใหม่ มาล่อ....

แต่ก็นะ เมื่อผ่านไปแล้วสำนึกได้ และถ้าจะกลับใจจริงๆ

มันก็๋ไม่แปลกที่ตี๋จะให้อภัย  ก็คนมันรักกันจริงนี่นา มองหน้าก็รู้ใจ  คบกันมาขนาดนี้ อย่าปล่อยให้หลุดมือไปอีกหล่ะ

แต่แก้วที่ร้าวไปแล้ว มาต่อยังไงก็ยังเป็นรอยไม่สนิทเหมือนเดิม
หวังเพียงแต่ว่า คนทั้งสองจะไม่ไปขุดคุ้ย ให้รอยมันชัดเจนขึ้น.....
ผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วไป เป็นบทเรียน อย่าไปทำซ้ำอีก....



มีต่อภาค5เหรอคับ  ยังไงก็จะติดตามต่อนะคับ 

ปล. ตอน 4 นี่ เก่งน่าสมน้ำหน้ามากเลย อิอิ... แต่ก้ดีคับเป็นบทเรียนให้เพื่อนๆคนอื่นๆด้ อย่าเอาอย่างเก่งเชียว แหะๆๆ 

[suregirl]

ภาค 4 นี่ผิดหวังกับพี่เก่งจริงๆ เฮ้อ แต่พี่ตี๋เล็กนี่ดิ นับถือน้ำใจเลยอ่ะ รักคือการให้อภัยจริงๆเนอะ  เยี่ยม


ปล.จากภาค 4 รู้สึกพี่เก่งจะเสียคะแนนนิยมไปเยอะอยู่นา 5555 ไม่อยากจาซ้ำเติมเลยจริงๆ 

[FOAM]

เอาใจช่วยทั้งเก่งและตี๋ครับ

[Solaris]

จาก เก่ง ถึง ตี๋ ภาค 5 – ตอนที่ 9  /  น้องใหม่

   ผมไปทำงานตามปกติ ขาดก็เพียงแต่เสียงปลุกให้ตื่นตอนเช้าของไอ้ตี๋ ผมเป็นพวกตื่นยากและชอบต่อเวลา  หลังจากทำงานเสร็จผมรีบกลับบ้าน ทำงานบ้าน (ปกติก็ทำอยู่แล้ว)  ตอนเย็นออนไลน์คุยกับไอ้ตี๋  พ่อไอ้ตี๋ดีขึ้นมากแล้วและกลับบ้านได้ แต่ว่าไม่สามารถทำงานได้ มีแม่ของมันคอยดูแลอยู่ที่บ้าน ผมโทรหาไอ้ตี๋ทุกวันเพราะค่าโทรศัพท์จากที่นี่ถูกกว่าที่จะโทรมาจากเมืองไทย เราใช้ชีวิตแบบมีกันและกันอย่างนี้อยู่หลายเดือน

   
   ระยะหลัง ๆ มา อาจจะเป็นเพราะความเคยชินที่ต้องห่างกันหรืออย่างไรไม่ทราบ ทั้งผมและมันติดต่อกันในนาน ๆ ครั้ง มันให้เหตุผลว่าไม่ค่อยมีเวลาและยุ่งมาก ผมพยายามโทรหามันแต่ไม่ได้คุยสักที จนผมท้อไม่ได้โทรไปอีก  ส่วนไอ้ตี๋มันไม่ค่อยได้ออนไลน์ MSN เท่าไหร่ แต่ผมก็อีเมล์ไปเล่าเรื่องราวในวันวันหนึ่งของผมให้มันอ่านทุกวันตามปกติไม่เคยขาด

   ผมได้ลูกหมามาจากคนที่เขาไม่สามารถเลี้ยงได้แล้ว 1 ตัว ทำให้คลายเหงาไปได้มาก วัน ๆ ถ้าไม่ได้ไปทำงาน ผมก็จะอยู่บ้าน เล่นอินเตอร์เน็ต และเล่นกับหมา หรือไม่ก็พาหมาออกไปวิ่งเล่นชายทะเล

   วันนี้ผมจะต้องกลับดึกเนื่องจากมีงานเลี้ยงของแผนก ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล็อกเกอร์ จากชุดช่างซึ่งเป็นชุดหมีสีขาว ก่อนจะวางบนชั้นเพื่อรอให้แม่บ้านเก็บไปทำความสะอาด ก่อนจะเดินออกที่บริเวณจัดงานกับเพื่อนในกลุ่มผมอีก 4 คน

   วันนี้เป็นวันเล่น บิงโก ของแผนกผม อาหารที่ถูกสั่งมาวันนั้นเป็นบุฟเฟต์อาหารไทย ซึ่งเป็นไทยที่ถูกประยุกตร์ให้เข้ากับลิ้นของคนสิงคโปร์หรือฝรั่งแล้ว รสชาติจะอ่อนไปนิดเมื่อเปรียบเทียบกับอาหารไทยดั้งเดิม

   ผมเดินตักอาหารใส่จาน ส่วนเพื่อนผมไปหยิบเบียร์มาให้ ที่แผนกผมทุ่มซื้อเบียร์ไม่อั้นเพื่องานนี้ แช่ในถังน้ำแข็งใหญ่ งานนี้จัดที่โรงอาหารของบริษัท

   ผมเดินไปหยิบถ้วยใบเล็กมาขอแบ่งพริกน้ำปลาจากถ้วยกลาง  ระหว่างที่ผมตักพริกขี้หนูซอยกับน้ำปลาใส่ถ้วยเล็กนั้น ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

   *ถ้ากินหมดนั่นคนเดียวต้องเรียกรถพยาบาลแน่ ๆ เลยครับ* มีคนพูดอะไรออกมาเป็นภาษาอังกฤษ ผมหันไปมองต้นเสียงนั้นก่อนจะเอานิ้วชื้ที่ตัวผม เลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นคำถามว่าเขาพูดกับผมหรือเปล่า เพราะบริเวณนั้นมีคนอยู่หลาย ๆ คน

   เด็กหนุ่มคนนั้นทำหน้าทะเล้นยิ้มให้ผมตอบ ก่อนจะทำหน้าเหมือนกับว่านี่เผ็ดเสียเต็มประดา ก่อนผมจะเดินจากมา ผมบอกกับเขาว่า

   *ผมเป็นคนไทย*

   ผมเดินมานั่งที่โต๊ะ ของกลุ่มผม เฮฮากันเสียงดังพลางกินอาหารไป ในกลุ่มผมจะมีคนจีนสิงคโปร์ 2 คน คนจีนมาเลย์ 1 คนและคนมาเลย์สิงคโปร์อีก 1 คน  กลุ่มผมจะเป็นกลุ่มที่น่ามองที่สุดในแผนกนี้เพราะเป็นกลุ่มของหนุ่มโสดสนิท เวลาที่เราขอความช่วยเหลือจากบรรดาสาว ๆ ในออฟฟิศ จะได้รับการเอ็นดูเป็นพิเศษ

   พิธีการบนเวทีเริ่มขึ้นแล้ว มีการเปิดงานโดยผู้จัดการผมและผู้จัดการโรงงาน ผู้จัดการผมถือโอกาสแนะนำพนักงานใหม่ในแผนก ซึ่งจะต้องมาอยู่ในความดูแลโดยตรงของผม เนื่องจากลูกน้องคนเก่าได้ลาออกไปแล้ว ผมทราบคร่าว ๆ แต่เพียงว่า คนใหม่จะมาทำงานในต้นเดือนหน้าเท่านั้นเอง

   *ผมขอแนะนำน้องใหม่ที่จะเข้ามาทำงานในแผนกเราแทนคุณ ............ ที่ลาออกไปแล้ว ผมขอแนะนำคุณ Ponlapat (หรืออะไรสักอย่าง ผมฟังไม่ถนัด)*

   มีเสียงปรบมือดังเกรียวกราว ผมมองชะเง้อหาลูกน้องคนใหม่ ชื่อแบบนี้สงสัยจะเป็นแขกอินเดียเสียกระมัง  มองดูก็ไม่เห็นมีใคร นอกจากพวกเซลล์ที่ไม่รู้จัก 2-3 คน เสร็จแล้วมีคนคนหนึ่ง คุ้นหน้าผมมากเดินขึ้นไปบนเวที

   *นี่ก็คือหน้าตาของน้องใหม่ในแผนกเรา เป็นเด็กจบใหม่ แต่ฝีมือไม่เบา กับปริญญาตรีเกียรตินยม ให้เขาแนะนำตัวเองนะครับ* ผู้จัดการผมจับมือไอ้หมอนั่นก่อนจะเดินลงจากเวที  ทุกคนเงียบกริบรอฟังเด็กใหม่ ผมนึกในใจว่าผมเคยเจอมันที่ใหน แต่ก็คิดไม่ออกไม่ยักกะใช่แขกอินเดียอย่างที่ผมคิดแฮะ ...

   -สวัสดีครับ- อ้าวทำไมพูดภาษาไทย ผมตาโต .. คนไทยนี่หว่า

   -ผมชื่อ พลภัทร เป็นคนไทย ที่นี่เป็นที่ทำงานที่แรกของผมหลังจากการเรียนจบ ขอความกรุณาทุกท่านเมตตา และขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ- มันพูดเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงสิงคโปร์ซะด้วย ไม่ใช่แบบไทย ๆ เหมือนผม แสดงว่าต้องจบจากที่นี่แหง ๆ  … เฮอะ หน้าอ่อน ๆ ลูกคนมีตังค์ ทำงานไหวหรือเปล่าวะ  ในที่สุดผมก็ถึงบางอ้อ ไอ้คนที่มาทักผมเมื่อกี้เรื่องพริกน้ำปลานั่นเอง

   *เอ้า Kelvin มารับคนของคุณไปดูแลด้วย* ผู้จัดการผมเรียก ผมกวักมือเรียกไอ้เด็กนั่นลงมานั่งที่โต๊ะผม

   -สวัสดีครับพี่เคลวิน- มันยกมือไหว้ผม ก่อนจะไปทักเพื่อน ๆ ผมทั่วทั้งโต๊ะ มันนั่งลงข้าง ๆ ผม ยิ้มไม่หุบ

   *เออ ไหว้พระเหอะ ต่อหน้าคนอื่นห้ามพูดไทยนะเว้ย เพราะเดี๋ยวเขาหาว่ากูกะมึงหมกเม็ดกัน แต่ถ้าอยู่กันสองคนเสือกพูดอังกฤษใส่กู กูจะไม่พูดด้วยเลย*

   ไอ้หน้าจืดหุบยิ้มลงเหลือยิ้มเจื่อน ๆ นิดหน่อย คงจะแปลกใจกับการต้อนรับของผม เพื่อนผม ไอ้ Shar ตบไหล่มันแรง ๆ

   *โชคร้ายหน่อยนะไม่ได้มาอยู่กับผม ไอ้นี่มันโหด* มันคงอ่านจากสีหน้าของไอ้หน้าจืดได้ ทุกคนในโต๊ะหัวเราะขึ้นพร้อมกัน

   -ยังไงก็ขอให้ทำงานได้ก็แล้วกัน- ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษก่อนจะยกกระป๋องเบียร์ชนรอบโต๊ะ เป็นการไว้อาลัย เอ้ย .. รับน้องใหม่

   ผมไม่ได้พูดอะไรกับไอ้พลภัทรอีกเลย เพราะมันคุยกับเพื่อน ๆ ของผมสนุกสนาน ส่วนผมกลับถูกผู้จัดการประกบตัว เพราะงานของผมที่จะต้องทำวันจันทร์หน้า เป็นงานที่มีความสำคัญมาก เขาไม่ไว้ใจใครให้ทำนอกจากผม งานปาร์ตี้ของผมเลยกร่อย ๆ พิลึกที่ต้องมานั่งคุยเรื่องงาน แต่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ วันหยุดแล้วล่ะวะ เอาสักหน่อยน่า ผมนึกในใจ
   ถึงเวลางานเลี้ยงเลิกราวๆ 2 ทุ่มกว่า ผมเดินตรงลิ่วไปที่รถผมซึ่งจอดไว้ในที่จอดรถด้านหน้า ผมกำลังขึ้นนั่งจะสตาร์ทรถ เห็นไอ้หน้าจืดเดินผ่านหน้ารถผมไป คงเดินไปขึ้นรถบริษัท ผมเปิดกระจกเรียก

   -เฮ้ย จะไปใหน-

   *กลับบ้านครับพี่*

   -บ้านอยู่ใหน-

   *ubi ครับ*

   -อือ ทางเดียวกัน-

   *ไปก่อนนะครับ*

   -อ้าวไอ้นี่ ทางเดียวกันก็ไปด้วยกันสิวะ เร็วเดี๋ยวกูเปลี่ยนใจ-

   มันทำหน้าแหยง ๆ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นมานั่งข้างผม ผมขับผ่านช่องเสียบบัตรพนักงานก่อนจะขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน

   -ลืมเอาปากมาหรือไง-

   *เปล่าครับ*

   *พี่เคลวินอยู่กับใครครับ*

   -เรียกกูว่า เก่ง กูมีชื่อไทย-

   -เจี๋ยมเจี้ยมแบบนี้ทำงานหนักได้หรือปล่าวะ-

   *สบายมากพี่*

   -เออ จะคอยดูจะไปได้กี่น้ำ- ผมขู่

   -น้ำหอมไม่ต้องใส่ล่ะ ทำงานอยู่ในไซต์ คนเขาจะหมั่นใส้เปล่า ๆ- ผมบอกมัน เพราะผมได้กลิ่นจาง ๆ ของ อาร์มานี่ โชยมาเตะจมูกผมเบา ๆ ที่ไม่ให้มันใส่ เพราะนี่มันกลิ่นที่กูใส่โว้ย เรื่องอะไรจะมาใส่กลิ่นเดียวกัน

   -ส่งแค่นี้นะ- ผมบอกมันสั้น  ๆ มันยกมือไหว้ขอบคุณ ยิ้มให้ผมแต่ผมโบกมือให้เหมือนวุ่นวาย ก่อนจะขับรถพรืดออกไปอย่างรวดเร็ว

   คุณผู้อ่านคงสงสัยว่าทำไมผมต้องกวนส้นเท้าไอ้หมอนี่มากนัก เป็นแบบนี้เองเวลาที่เราได้เด็กใหม่มา ถ้าเราไม่กำราบมันไว้ ต่อไปมันจะได้ใจ อย่าเอาอย่างนะ แต่เด็กใหม่ต้องพิสูจน์ตัวเองล่ะ ให้คนอื่นยอมรับได้ ผมก็มีหน้าที่ต้องฝึกมันสอนมันจนมันสามารถเอาตัวรอดได้ มันก็เป็นชื่อเสียงของผมเหมือนกัน  อีกอย่าง ผมเป็นพวกติดอันดับมนุษยสัมพันธ์ยอดแย่ คนแปลกหน้าผมไม่ญาติดีด้วยหรอก

   ผมนึกในใจว่า เฮ้อ เกียรตินิยมเมืองไทย มาปะทะเกีรยตินิยมสิงคโปร์ มันจะเป็นไงวะเนี่ย

   ผมเอาข้าวให้หมา อาบน้ำ เปิดเพลงฟัง ก่อนจะเปิดอินเตอร์เน็ท  ไอ้ตี๋น่าจะออนไลน์นะ วันนี้คืนวันเสาร์ ผิดคาด มันไม่ออนไลน์ ผมเซ็ง ๆ เปิดอีเมล์ออกอ่าน มี 4 ข้อความใหม่ ผมไล่อานไปเรื่อย  จนมาถึงฉบับสุดท้าย อีเมล์ไม่คุ้นเลย แต่หัวข้ออีเมล์บอกว่า “พี่เก่ง”

   ผมกดดีโค้ดภาษาต่างด้าว ก่อนจะนั่งลงอ่านอีเมล์นิรนามอย่างตั้งใจ

   ******* พี่เก่ง นี่เตยเอง เตยนั่งคิดนอนคิดอยู่หลายวันว่าจะบอกเรื่องนี้กับพี่ดีหรือเปล่า ให้หนูเดานะ พี่กับพี่ตี๋คงไม่ค่อยได้ติดต่อกันสักเท่าไหร่ใช่ใหม  *********
            


            ********** มีต่อ **********

[Junrai_Hyper™]

มาจิ้มตูดเก่ง

ขอร้องละนะเฮียเก่ง

อย่าให้เศร้าไปกว่านี้เลย

แค่นี้ชีวิตก็หดหู่เกินพอแล้ว

เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[wachara]

    มาต่อด่วนเลย   รู้มะว่า ต่อมสอดรู้สอดเห็นพุ่งทะยานแตะเพดานปรอทแล้วนะ   

[Solaris]

จาก เก่ง ถึง ตี๋ ภาค 5 – ตอนที่ 10  /  ที่ทำงานชุลมุน

   ******* พี่เก่ง นี่เตยเอง เตยนั่งคิดนอนคิดอยู่หลายวันว่าจะบอกเรื่องนี้กับพี่ดีหรือเปล่า ให้หนูเดานะ พี่กับพี่ตี๋คงไม่ค่อยได้ติดต่อกันสักเท่าไหร่ใช่ใหม   ตอนนี้พี่ตี๋ทำงานหนักมาก เพราะเขามีโครงการขยายงานของที่บ้านออกไป ที่เขาไม่ค่อยได้ติดต่อกับพี่เก่งเป็นเพราะเหตุผลของเรื่องงานจริง ๆ หนูยืนยันได้ ******

   ผมอ่านมาถึงตรงนี้แล้วอมยิ้ม ผมก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ผมอยู่กับไอ้ตี๋มานานจนเข้าใจซึ่งกันและกันแล้ว

   ********* หนูถามพี่ตี๋ถึงเรื่องของพี่เก่ง พี่ตี๋บอกว่า ต่อไปอย่าถามเรื่องของพี่อีก เพราะเขาต้องใช้เวลากับเรื่องงาน หนูถามเขาจริงจัง เขาบอกเขาห้ามใจให้คิดถึงพี่เก่งไม่ได้ เพราะฉะนั้นมีทางเดียวคือ เขาจะต้องไม่เห็นแก่ตัว โดยการปล่อยให้พี่เก่งไป เขาปรึกษาหนูนะ แต่หนูไม่แนะนำ เพราะพี่เก่งไม่ได้ผิดอะไร *****

   ผมเริ่มงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกแล้ว นี่มันอะไรกันอีกนะ

   ***** แต่พี่เก่งก็รู้ว่า พี่ตี๋พูดจริงทำจริง และใจเด็ดกว่าใคร ..  หนูสงสารเขาที่เขาต้องทำงานหนักและยังต้องคิดเรื่องของพี่เก่งอีก พี่เก่งหนูแอบเขียนมาหาพี่เก่ง เพราะหนูสงสารทั้งสองคน ที่ต้องเอาเรื่องของทางบ้านหนูมาเป็นเรื่องขัดขวางพี่ทั้งสอง พี่เก่งจะทำอย่างไรดีคะ หนูเอาเรื่องไม่สบายมาใจมาบอกพี่หรือเปล่า แต่หนูสงสารทั้งพี่ตี๋ที่ต้องหลอกตัวเอง สงสารพี่เก่งที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร หวังว่าพี่เก่งคงจะสบายดี พี่เก่งตอบกลับหนูด้วย หนูไม่สบายใจเลยเรื่องนี้ เตย *****

   ผมถอนหายใจยาว ทำไมปัญหาของผมมันไม่สิ้นสุดลงสักทีนะ  ผมโทรศัพท์ไปหาไอ้ตี๋ คราวนี้มันรับสาย

   *เป็นไงบ้าง*

   -กูอยู่ข้างนอกนะ เดี๋ยวไงค่อยคุยกัน- ไอ้ตี๋วางสายไป ผมเริ่มกลุ้มใจอีกแล้ว ผมจะผ่านปัญหานี้ไปได้อย่างไร ถ้าระยะทางมันไกล้กว่านี้ผมคงรีบไปหามัน คุยกันให้เข้าใจ แต่แบบนี้ ... จะคุยกันได้อย่างไร ผมนอนคิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนนอนหลับไป

   วันอาทิตย์ของผมเบื่อ ๆ และเซ็ง ๆ เพราะเรื่องของไอ้ตี๋กวนใจผมมาจากเมื่อคืน ผมยกโทรศัพท์โทรหาไอ้ตี๋อีกครั้ง มันไม่รับสาย ผมไม่ชอบเหตุการณ์แบบนี้เลย คนเราควรจะได้คุยกันก่อนที่จะทำอะไรลงไปสักอย่าง ไม่ยุติธรรมสำหรับผมเลย แต่เหตุผลของมันก็สำคัญ .... เพราะมันเกี่ยวกับอนาคตของทางบ้านเขา ผมนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก  ก่อนจะคิดออกว่า โทรหาไอ้เตยดีกว่า

   *เตย พี่เก่งเอง*

   -หนูภาวนาให้พี่โทรมาหาหนูทุกวันเลย-

   *พี่โทรไปคุยกับไอ้ตี๋ แต่มันไม่ยอมรับสาย แล้วจะรู้เรื่องกันได้ยังไง*

   -พี่เก่งใจเย็น ๆ นะคะ พี่ตี๋กำลังเครียดเรื่องลูกค้ารายใหม่อยู่-

   *ฝากบอกมันด้วยละกันว่าไม่คุยก็ไม่ต้องคุย มันดูถูกน้ำใจพี่เกินไปแล้ว* ผมโมโหก่อนจะวางหูไป ผมนั่งพิมพ์ข้อความสั้นจากโทรศัพท์ผม ส่งหาไอ้ตี๋ทันที

   ***** ถ้าทำแบบนี้แล้วสบายใจ ก็เชิญ กูเหนื่อย ***** ผมเหนื่อยใจจริง ๆ นอนแผ่ยาวบนโซฟา

   ผมตื่นขึ้นมาทุกอย่างรอบตัวมืดมิด ผมขยับนาฬิกาข้อมือดูเวลา 3 ทุ่มกว่าแล้ว ผมรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ จนไม่อยากลุกขึ้นมา ผมตะกายไปให้อาหารหมา ก่อนจะโผเข้าไปนอนที่เตียงนอน ผมคงไม่สบาย

   วันรุ่งขึ้นผมขับรถไปทำงานอย่างใจลอย ผมจอดรถที่ลานจอดรถก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

   *พี่เก่ง สวัสดีครับ* ไอ้หน้าจืด

   -มาทำไม ใหนบอกเริ่มงานเดือนหน้า-

   *ผมขอผู้จัดการมาเรียนงานก่อนล่วงหน้าครับ*

   -ไม่เห็นมีใครบอกกูเลยล่ะ- ผมส่ายหน้าช้า ๆ ที่ใหนไม่ว่าประเทศอะไร ก็เหมือนกันหมด ไอ้หน้าจืดเดินตามผมมาเรื่อย ๆ ผมพามันเดินไปที่สายการผลิตสุดท้ายซึ่งวันนี้จะมีลูกค้ามาเยี่ยมชม

   ผมแนะนำไอ้หน้าจืดให้คนงานทุกคนรู้ก่อนที่จะเรียกมันมานั่งที่โต๊ะทำงาน บอกถึงเรื่องที่ควร และไม่ควรเสร็จผมก็ยื่นเอกสารหนา 500 กว่าหน้าให้มัน

   *อาทิตย์แรกไม่ต้องลงไลน์ผลิต อ่านคู่มือให้ชำนาญ แล้วกูจะมาสอบว่า รู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรือยัง*

   ผมนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ เปิด CCTV ดูในไลน์ผลิตก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ทำงานของผมก๊อกๆ แก๊ก ๆ ไป ประมาณ 10.00น. มีโทรศัพท์จากผู้จัดการว่าลูกค้ากลับสวีเดนไปแล้ว เขาบอกถ้าคนทำชื่อ Kelvin ชื่อนี้การันตีได้ ไอ้หมอนี่เคยโดนผมด่ายับไปแล้วทีหนึ่งเมื่อมันมาจุกจิกที่สายการผลิตผม ผมด่ามันว่า ลูกน้องผมผมด่าได้คนเดียว มีอะไรมาด่าที่ผม ถึงคุณจะเป็นลูกค้า แต่โปรดเข้าใจว่าเรามีมาตรฐานการทำงานที่ตรวจสอบได้ กรุณาทำตามขั้นตอนที่เป็นมาตรฐานของบริษัท ผู้จัดการผมเอามือกุมหัว ในขณะที่ลูกค้าหัวเราะชอบใจ เพราะถูกผมด่าเป็นซ้ำที่สองแล้ว เมื่อเช้ามันใส่นาฬิกาเข้ามาในสายการผลิต ลูกค้าบอกผู้จัดการว่า เขาเป็นห่วงผมนะว่าผมจะถูกเครื่องจักรตัดมือเอา ใช่สิ เพราะผมบอกมันว่า ถ้าอยากมีมือกลับไปใช้ที่สวีเดนกรุณาอ่านป้ายว่า ห้ามนาฬิกาข้อมือ .. เขาบอกเขามั่นใจงาน เพราะเห็นหัวหน้างานดุเหลือเกิน (กลัวหรือเปล่าไม่รู้นะ)

   เวลา 12.45น. แล้วผมเพิ่งเสร็จรายงานการผลิตประจำสัปดาห์ ผมมีโอกาสเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่โต๊ะตรงหน้าผม

   *ไปกินข้าวสิ เที่ยงกว่าแล้ว*

   -รอพี่เก่งครับ ไปด้วยกันนะครับ-

   *ทำงานที่สิงคโปร์ต้องดูแลตัวเอง เรื่องกินเรื่องอยู่อย่าให้ใครมาลำบากกับเรา  อยากกินต้องรีบกิน รีบทำงาน ตัวใครตัวมัน เข้าใจใหม* ผมสอนมันตามที่ผมมีประสบการณ์มา

   -ครับ- มันรับปากผมเสียงอ่อย ๆ

   ตอนเย็น เครื่องหมายเลข 17 เสีย ผมมุดเข้าไปซ่อมตั้งแต่บ่าย 3 ตอนนี้ เกือบห้าโมงแล้วเครื่องยังไม่เสร็จเลย แผนกวิศวกรรมจนปัญญา ผมเลยมุดไปช่วยซ่อมเสียเลย

   *ขอเศษผ้าหน่อย* ผมสั่งพนักงานที่รอยื่นของให้ผม ผมมุดอยู่ใต้เครื่องตอนนี้

   -พี่เก่งผมกลับบ้านก่อนนะครับ- เสียงไอ้หน้าจืด

   *มึงจะกลับมึงก็กลับ แต่มึงแหกตาดูใหมว่าไลน์มันเดินไม่ได้  อยากจะเป็นวิศวกรแต่เลิกงาน 5 โมง มึงจะมาสมัครทำงานโรงงานหาพระแสงของ้าวหอกโมกพศักด์อะไรของมึง* ผมด่าทั้ง ๆ ที่มุดอยู่ใต้เครื่อง ไม่ได้สนใจว่ามันกลับหรือไม่กลับ ผมยังเรียกเอาของอยู่เป็นระยะ ก่อนที่จะโผล่หัวออกมา บอกวิศวกรรมว่า โอเคแล้ว หัวหน้าวิศวกรรมบอกว่า ถ้าเขาไล่ออกจากฝ่ายผลิต ให้มาสมัครงานที่แผนกวิศวกรรม ผมบอกคงยาก เพราะที่แผนกนั้นคงมีคนตกงานเพิ่ม ทุกคนหัวเราะกันใหญ่

   ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เห็นไอ้หน้าจืดยืนหัวเราะกับเขาด้วย ผมนึกสงสัยเล็ก ๆ โดนด่าแบบนี้ไม่หนีกลับบ้านเลยเว้ย

   ผมเดินไปที่ออฟฟิศของผมกับไอ้หน้าจืดนั่น ก่อนจะสอนมันปิดไฟ เก็บของก่อนออกจากที่ทำงาน เราสองคนเดินมาด้วยกันเงียบ ๆ จนถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนก่อนจะบอกไอ้หน้าจืด

   *กลับไงล่ะ*

   -รถโรงงานครับ-

   *มีเงินเดือนแล้วก็ซื้อรถสิ ผ่อนเดือนไม่กี่ร้อยเหรียญ บริษัทเราอยู่ไกล*

   -คงอีกนานน่ะครับ ผมไม่ค่อยมีเงิน-

   *น่าเชื่อตายเลยนี่ ที่เอ็งจบมาไม่ใช่ถูก ๆ  ไปเสร็จหรือยัง จะไปส่ง*

   หน้าตามันดูไม่ค่อยดีตอนที่นั่งรถมา โรงงานผมอยู่ไกลมาก เกือบออกนอกพรมแดนไปทางมาเลเซีย ใช้เวลาขับรถกลับบ้านราว ๆ 1 ชั่วโมงกว่า

   สักพักไอ้หน้าจืดมันก็หลับไป ผมแวะเติมน้ำมันแล้วปลุกมันขึ้นมากินไอติม เติมน้ำมันแล้วต้องซื้อไอติมทุกครั้ง เพราะที่สิงคโปร์ เราต้องเดินเข้าไปจ่ายเงินในร้านค้าของแต่ละปั๊ม บอกหมายเลขปั๊มแล้วคิดเงิน เป็นอุบายให้คนไปซื้อของด้วยมั้ง

   มันยกมือไหว้ขอบคุณผม ทำหน้าเหมือนเด็กดีใจ เมื่อกี้ยังหน้าเหมือนหมาป่วยอยู่เลย

   *ผมตกงานครับพี่* มันเหมือนจะรู้ใจผม ขณะกินไอติมไปพลาง ผมเลียไอติมแล้วทำหน้างง ๆ

   *ผมไม่ได้ไปทำงานพาร์ทไทม์วันนี้ เลยโดนให้ออกแล้ว* ผมชะงักไปพักหนึ่ง

   -ทำไมต้องทำพาร์ทไทม์ด้วย  ท่าทางบ้านเอ็งเงินเยอะนะ มีปัญญาได้เรียนที่ดีดีแบบนี้-

   *งานของที่บ้านล่ะพี่ ร้านอาหารไทยของญาติผมเอง แต่ที่สิงคโปร์ งานก็คืองาน เขาทำกันแบบมืออาชีพ พี่คงเข้าใจ*

   ผมชะงัก กัดไอติมไม่ลง ถ้ามันบอกว่ามันจะต้องรีบมาทำงานพิเศษ ผมก็คงไม่ไปรั้งมันไว้เพราะมันพึ่งมาทำงานวันแรก

   มันยกมือไหว้ผมอีกครั้งที่เลี้ยงไอติม ผมรู้สึกไอติมจืดไปอย่างประหลาด ผมเป็นคนปากร้าย แต่ขี้สงสารน่ะครับ

   *แล้วพักอยู่กับใคร ยังไง*

   -ผมอยู่ห้องแชร์กับนักเรียนจีนครับ 300 เหรียญ-

   *มาอยู่กับกูก็ได้ มีห้องว่าง บ้านฟรีบริษัทจ่าย  คงจะดีกว่าห้องเช่า 300 ของเอ็ง*

   -ผมเกรงใจ-

   *เร็วๆ ก่อนกูเปลี่ยนใจ*

   -โอเคครับ-

   *วันอาทิตย์หน้าจะไปช่วยย้ายของ*

   -ขอบคุณครับพี่- มันยกมือไหว้ผมอีกแล้ว

   คนไทย อยู่ต่างแดนก็ต้องช่วยเหลือกัน ผมเป็นคนขี้สงสาร แต่ไอ้ตี๋สิ มันไม่สงสารผมเลย ผมคิดว่าผมจะปล่อยมันสักพัก ให้เวลามันช่วยทำให้จิตใจของเราปกติก่อนค่อยคุยกัน ยังไงในใจผมก็ไม่มีใครมาแทนที่มันได้อีกแล้ว ผมต้องเห็นใจมันทีมันต้องรับภาระหนักอึ้งของทางบ้านถึงจะถูก

   ผมเปิดคอมพิวเตอร์ มีอีเมล์จากธนาคาร OCBC แจ้งผมว่า มีเงินโอนจากต่างประเทศเข้าบัญชีผม ผมใช้อินเตอร์เน็ทแบ็งกิ้งเช็คว่าใครเป็นคนส่งมา ปรากฏว่าเป็นชื่อบริษัทไอ้ตี๋ อีกฉบับหนึ่ง มาจากไอ้ตี๋

   **** หมาที่ใหนงอนกู ทำงานเหนื่อยนะโว้ย ใช้หนี้แล้วช่วงนี้รวย ****

   ผมยิ้มให้คอมพิวเตอร์ ก่อนจะตอบอีเมล์กลับไป

   **** ลืมดอกเบี้ยหรือเปล่า เจอหน้าเมื่อไหร่ จะเรียกคืนทบต้นทบดอก ****

   คืนนั้นผมโทรหามันอีก เราคุยกันเรื่องที่เราสองคนเริ่มห่าง ๆ ผมบอกมันว่า แปลกดี ยิ่งห่าง ๆ เรายิ่งคิดถึงกันมากผิดปกติ เพราะเราคุยกันเป็นชั่วโมงได้ไม่มีเบื่อ แต่เมื่อก่อนเราคุยกัน 3 เวลาหลังอาหาร มันกลับค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ เพราะความเบื่อและความคิดถึงมันธรรมดาไปนั่นเอง ไอ้ตี๋บอกว่า มันแค่เป็นไปตามวัย

   ผมมานั่งคิดดู อืม มันก็จริง ก็เกือบสิบปีแล้วที่เราคบกันมา ... การเปลี่ยนแปลงมันก็เปลี่ยนไปตามวัย ความหวานน้อยลง แต่ความคิดถึงคงเดิม .... ไม่มีอะไรจะมาทำให้ใจผมหวั่นไหวไปได้  ผมขอให้มันเชื่อผม และผมก็เชื่อในตัวมันเช่นกัน

   ผมมาทำงานในเช้าวันถัดมาด้วยความสบายใจ ผมบอกให้ไอ้ตี๋หาเวลาแค่ 1 นาทีต่อวัน SMS บอกความเป็นไปให้ผมทราบ มันรับปากและจะพยายามทำ 1 นาทีนั้นให้มีค่าสำหรับความรักแบบระยะทางไกลของเรา และแล้ว SMS แรกก็มาแต่เช้าเลย

   **** คิดถึงมึง แต่คิดถึงไอ้นั่นของมึงมากกว่า **** ผมตอบกลับไป

   **** ไอ้นั่นของกู ก็คิดถึงไอ้นั่นของมึงเหมือนกัน ****  ผมเดินอ่านข้อความอมยิ้มเดินเข้าไปในออฟฟิศ  มีหัวหน้าคนงาน หรือ โฟร์แมน จำนวน 4 คนจากทั้งหมด 12 คนนั่งรอผมอยู่

   *มีอะไรกัน* ผมถามเป็นภาษาจีน

   -คุณเคลวินให้เด็กใหม่ของคุณมาทำอะไร-

   *ผมไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้น*

   -เด็กใหม่ของคุณสั่งเราหยุดการผลิตเพื่อเช็คเครื่อง เขาบอกมีของตกเสป็คออกไปเยอะ แล้วของที่ทำไปแล้วทั้งหมดให้เอามาตรวจด้วยตาเปล่าทีละอัน แบบนี้ขอเวลา 25 วันก็ไม่เสร็จ-

   ผมโกรธจนควันออกหู

   -ไปเรียกเขามาที่นี่เดี๋ยวนี้- ผมสั่งพนักงาน

   *ใครใช้ให้ไปแส่ที่ไลน์ผลิต กูบอกให้มึงอ่านคู่มือใช่ใหมอาทิตย์นี้* ผมโมโหด่าไม่เลือกหน้าอินทร์หน้าพรหมแล้ว

   -ผมเบื่อนี่ ทำไมต้องมานั่งอ่านอะไรน่าเบื่อแบบนั้น-

   *โอเค มึงไปเก็บของ กูจะไม่อนุมัติให้มึงผ่านงาน ถ้ามึงไม่ฟังกู*

   -อย่านะครับพี่เก่ง ผมต้องการงานนี้ คนอื่นจะว่ายังไง ถ้าเด็กเกียรตินิยมไม่ผ่านทดลองงาน แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินผม พี่ดีแค่ใหนกัน-

   *มึงถือว่ามึงเกียรตินิยมแล้วจะมาทำเบ่งไม่ฟังกู มึงดูนี่ซะให้เต็มตา* ผมหยิบเอาเอกสารในโต๊ะให้มันดู สำเนาปริญญาบัตรของผม

   *กูก็มีเหมือนกันเกียรตินิยม แต่กูไม่เคยเบ่งใคร ใครมาก่อนเขาย่อมรู้ก่อนมึงว่าอันใหนควรไม่ควร*
   
   -ผมขอโทษพี่- มันทำหน้าแดง ๆ เหมือนอยากจะร้องให้

   *ผมคิดว่าพี่เป็นพวกกุ๊ยซะอีก จะมาสอนงานผมได้ไง*

   -มองคนอย่ามองแต่เปลือกนอก จะดีจะชั่วอยู่ที่ตัวทำ จะสูงจะต่ำ อยู่ที่ทำตัว-

    -อย่าให้มีอีก- ผมชี้หน้าคาดโทษมันไว้

   ผมเอางานตัวอย่างมาดูอย่าละเอียด ไลน์ทั้ง 4 นี้ขึ้นชื่อเรื่องลักไก่ ของมันตำหนิจริง ๆ ด้วย แต่หัวหน้างานที่เก๋าเกมส์มักจะปล่อยผ่านเพราะเป็น minor defects ข้อผิดพลาดเล็กน้อย

   ผมเรียกไอ้หน้าจืดมาดู พร้อมกับบอกว่า เวลาทำงาน เราจะมองแค่สเป็คอย่างเดียวไม่ได้ คุณภาพและปริมาณการผลิตต้องสัมพันธ์กัน บทเรียนที่เราเคยเรียนมานำมาใช้เป็นไกด์ไลน์ได้ แต่ใช้ในชีวิตจริงทั้งหมดไม่ได้

   ผมเงยหน้าจากชิ้นงาน หน้าผมกับหน้ามันชนกันพอดีเพราะมันกำลังก้มมองของในมืออยู่ มันขอโทษก่อนจะกลับไปนั่งที่ ผมมองตาม เพิ่งมีเวลาสังเกตุมันชัด ๆ ก็วันนี้นี่เอง

   ไอ้หน้าจืดหน้าตาเหมือนหนุ่มอาตี๋สิงคโปร์น่ารัก ๆ ทั่วไป ผมตั้ง ๆ หัวเปียก ตัวใหญ่ ๆ ฟันใหญ่ ๆ  หน้าตาทะเล้น ๆ  มันหันมามองผมเป็นครั้งคราวคงอยากรู้ว่าผมทำอะไรบ้าง ผมเลยแกล้งมองมันตลอดเวลาบ้าง มันหันมาเจอะหน้าผมแล้วรีบหันกลับเหมือนคนถูกจับได้ ผมหัวเราะหึหึ คิดเล่น ๆ ในใจ

      **** เด็กหนอเด็ก **** หุ หุ  เหอะ ๆ ๆ

[FOAM]

แล้วเก่งจะหวั่นไหวป่าวเนี่ย

เป็นกำลังใจให้ครับ

[artday]

  เก่งจะส่อแววเจ้าชู้เหรอครับ

[pongsj]

เดี่ยวก็ได้มีนอกใจอีกแน่ๆงานนี้

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อยู่ใกล้กันยังนอกใจ
ห่างขนาดนี้จะเหลือรึ
 

[kimsumsoon]

กลอนมันพาไปค่ะ
เก่งไม่ได้คิดนอกใจตี๋
แต่เก่งแค่รักเพิ่มขึ้นมาอีกคนเท่านั้นเอง
ยังไงเก่งก็รักตี๋เท่าเดิมไม่มากไม่น้อยไปกว่าเดิม
ที่เพิ่มมาก็แค่รักคนอื่นเพิ่มเท่านั้นเอง
ชิมิเคอะส์

[Just let it be]

รักที่มีระยะทางเป็นตัวแปร  ย่อมรวนเรเหมือนที่เขาว่า

รักแท้แพ้ระยะทาง

แต่หวังว่าหลังจากผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากมาย

เก่งคงม่ายนอกใจตี๋เหมือนที่เคยทำนะครับ   

[nanao]

ถึงจะหวั่นไหวไป  แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ขอให้คู่กันนะครับ

อยากให้ลงเอยด้วยดีจัง 

[Junrai_Hyper™]

ว้อยยยยยยยยยยยยยยย

ขัดใจเฮียเก่ง

มีนอกลู่นอกทางแหง่ๆ

 

[nartch]

กลอนมันพาไปค่ะ
เก่งไม่ได้คิดนอกใจตี๋
แต่เก่งแค่รักเพิ่มขึ้นมาอีกคนเท่านั้นเอง
ยังไงเก่งก็รักตี๋เท่าเดิมไม่มากไม่น้อยไปกว่าเดิม
ที่เพิ่มมาก็แค่รักคนอื่นเพิ่มเท่านั้นเอง
ชิมิเคอะส์

ตามสไตล์เขาละ... จะเหลือเหรออออ พวกไม่รู้จักพอ... 

[Solaris]

จาก เก่ง ถึง ตี๋ ภาค 5 – ตอนที่ 11  / ข่มใจสุดฤทธิ์

   ผมพาไอ้หน้าจืดเข้าไปสอนงานในสายการผลิต และยกไลน์ทั้ง 4 ไลน์ที่มันสั่งให้เขาหยุดเครื่องไปอยู่ในความดูแล บางทีเด็กที่มีความรู้ความสามารถพิเศษ ๆ ต้องให้โอกาสเขาเรียนรู้อะไรเร็ว ๆ เพราะถ้าเขาเรียนแค่อย่างเดียวอาจจะทำให้เขาเบื่อได้

   วันอาทิตย์ถัดมา ผมไปช่วยมันย้ายของจากห้องเช่าเดิมที่มันอยู่กับนักเรียนจีน ของของมันไม่มีอะไรเลยนอกจากระเป๋าใส่เสื้อผ้า และคอมพิวเตอร์กระเป๋าหิ้ว ส่วนที่มีมากหน่อยคือ สมุดเล็กเชอร์กับหนังสือ และชีต คงเข้าใจว่าคนที่พึ่งเรียนจบ ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าสิ่งเหล่านี้อีกแล้ว ยกเว้นว่าคุณจบมาหลาย ๆ ปีแล้วคุณจะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับมันเท่าไหร่นัก

   ผมจัดให้มันอยู่อีกห้องหนึ่งตรงข้ามกันกับห้องผม ซึ่งเมื่อก่อนเราเอาไว้เก็บของสมัยที่ไอ้ตี๋มันอยู่ ผมบอกว่าให้มันทำตัวตามสบาย เพราะผมอยู่คนเดียวแบบสบาย ๆ อยากจะใช้อะไร กินอะไรไม่ต้องเกรงใจ มันคนเดียวคงจะกินอะไรไม่มากนักหรอก ไม่ถึงกับหมดตัว ผมนอนดูทีวีอยู่ที่โซฟา มันจัดของเสร็จแล้วออกมานั่งตรงโซฟาตัวเล็ก กอดเล่นกับหมาผม ดีนะที่ยังรักหมา พวกเกลียดหมานี่ คงอยู่ด้วยกันไม่ได้

   *เออ ตกลงเอ็งมือชื่อง่าย ๆ เปล่าวะ ชื่อทำไมมันเรียกยากขนาดนั้น ชื่อว่าอะไรนะ*

   -พลภัทรครับ ชื่อเล่นชื่อ พล ไม่มีชื่ออังกฤษครับ-

   *อย่ามาประชด คนต่างชาติมันชอบออกเสียงชื่อกูเป็น “เค็ง” มันดูเส็งเคร็งยังไงก็ไม่รู้ กูเลยต้องหาชื่อที่มันเรียกง่ายๆ*

   -ชื่อผมกับชื่อพี่คล้ายกันมากเลยนะ-

   *คล้ายยังไง*

   -พี่ชื่อ ภัทรพล ส่วนผม พลภัทร-

   *เออว่ะ บังเอิญจริง ๆ*

   ผมโทรศัพท์หาไอ้ตี๋ที่กำลังไม่สบายอยู่ ผมบอกมันว่าถ้าร่างกายไม่ดี จะหาเงินอีกสักเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะในที่สุดแล้วก็ไม่ได้ใช้ อย่าหักโหมให้มาก ผมบอกมันนอนพักผ่อน ผมเล่าให้มันฟังเล็กน้อยว่าเอาน้องที่ทำงานมาอยู่ด้วย เป็นคนไทย ตอนนี้ไม่ค่อยเหงาแล้วมีเพื่อนอยู่ด้วย มันบอกว่าถ้ามีโอกาสจะหาเวลามาหาผม อาจจะเป็นสิ้นเดือนนี้ หรือต้นเดือนหน้า ผมดีใจมากเพราะไกล้กับวันเกิดผมพอดี แสดงว่ามันต้องมาอยู่ฉลองวันเกิดกับผมแน่ ๆ

   *พี่เก่งโทรกลับเมืองไทยบ่อยใหม*

   -โทรหาแฟนทุกวัน เอ็งล่ะ-

   *ที่บ้านผมน่ะเหรอ เขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะมาใครจะไป นี่ผมก็เซ็ง ๆ ตั้งแต่เรียนจบ เงินก็มีนะพี่ไม่ขาดมือหรอก แต่เหมือนไม่มีความสุขน่ะ*

   -ใหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ*

   ไอ้พลเล่าให้ฟังว่า ครอบครัวของมันมีธุรกิจเกี่ยวกับยารักษาโรค พ่อกับแม่มันเรียนมาสูงทั้งคู่ มันเป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาวอีก 2 คน ตอนนี้แต่งงานกันไปหมดแล้ว ตอนที่มันอยู่ปี 2 ที่บ้านมันเกิดปัญหาเพราะว่าแม่จับได้ว่าพ่อมีเมียน้อย ตอนนี้พ่อกับแม่มันอยู่อย่างใส่หน้ากากเพื่อธุรกิจ นี่ล่ะนะ เขาเรียกว่ามีเงินแต่ไม่มีความสุข มันบอกว่ามันสงสารแม่ เพราะพ่อบางทีก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือเวลาทะเลาะกัน

   ผมเป็นคนมาจากครอบครัวที่มีความอบอุ่น จึงรู้สึกสงสารไอ้พล ได้แต่ปลอบน้องไปตามเรื่องตามราวว่า อย่าไปใส่ใจเรื่องของผู้ใหญ่ให้มากนักเลย เพราะบางทีผู้ใหญ่เขาก็ไม่มีทางเลือกอะไรมากนักหรอก ถ้าโตกว่านี้แล้วจะเข้าใจ ตอนนี้ไอ้พลอายุแค่ 20 ปีเอง

   *ผมเคยมีแฟนแล้วพี่ เป็นเด็กมาจากเวียดนาม ตอนนี้เรียนมนุษศาสตร์ปีสาม*

   -อืม ดีนี่แล้วเป็นไงล่ะความสัมพันธ์-

   *ห่าง ๆ กันแล้วครับตั้งแต่ผมเรียนจบ เขามีแฟนใหม่แล้ว คนสิงคโปร์ รวยมาก*

   -พวกนี้ก็เป็นอย่างนี้ล่ะ เขาคิดว่าโอกาสใหนที่ดีกว่า เขาก็จะคว้าไว้ น้องที่ทำงานคนนึงก็มีแฟนเวียดนาม เป็นนักเรียน แต่อีก 3 วันผ่านไป ไปโผล่อยู่ออสเตรเลียแล้ว บางทีพวกนี้มาเรียนเพื่อมาหาอนาคตที่ดีกว่าให้ตัวเองน่ะ-

   *แต่ใครนะตาบอดเอาพี่เป็นแฟน ดุอย่างกับ ...... * มันหัวเราะหึหึ

   -เดี๋ยวถีบเอาซะหรอก ไปกินข้าวย่านคนไทยกันดีกว่า-

   ผมพาไอ้พลไปกินข้าวย่านคนไทย เราไปที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวน้ำตก ซึ่งมีอาหารตามสั่งให้กินด้วย ผมสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำตกหมู 2  ข้าวขาหมู ส้มตำปูปลาร้าเผ็ด ๆ ยำแหนมคลุก  ไอ้พลบอกว่าเอาอะไรก็ได้ตามที่ผมกิน

   -พี่เก่ง ผมไม่เคยมากินที่นี่เลยนะเชื่อหรือเปล่า 4 ปีที่มาอยู่ที่นี่น่ะ-

   *ทำไมล่ะ ไม่ไฮโซเหรอ* ไม่ไฮโซจริง ๆ ล่ะครับ เพราะเขาขายให้คนงานไทยนี่

   -ผมเคยกินแต่ที่ ............ ไม่งั้นก็ร้านญาติที่ผมไปช่วยเขานั่นล่ะ อาหารไทยมันเหมือนอะไรก็ไม่รู้พี่ ต้มยำก็มาจากผงมาม่ารสต้มยำต้มใส่กับน้ำอ่ะ-

   *ลองกินที่นี่ดูก่อน ถ้าไม่อร่อยไม่ต้องออกตังค์-

   ไอ้พลมันก็เล่าเรื่องไปตามประสาเด็กช่างพูด ผมแอบเผลอมองแก้มยุ้ย ๆ ขาว ๆ ของมันเพลิน ๆ โดยไม่รู้ตัว วันนี้มันแต่งตัวน่ารักดี เสื้อยืดสีขาว กางเกงสามส่วน ใส่รองเท้าแตะ เล็บมือเล็บเท้าตัดสั้นเจียนได้รูป สะอาดสะอ้าน เขามาจากครอบครัวผู้ดีนี่นะ ข้าวของที่ใช้ก็ดูมีราคา

   -อร่อยมากพี่ แล้วถูกกว่าที่อื่นครึ่งต่อครึ่ง- ผมหารค่ากับข้าวกับมันคนละครึ่งก่อนจะชวนไปซื้อของต่อที่ไทยซุปเปอร์มาเก็ต ผมชี้ให้มันดูของในร้านอย่างสนุกสนาน เพราะมันเด็กไฮโซ คงไม่เคยเห็นพวกดินสอพอง ปลาร้า หน่อไม้ แมงดา และของสารพัดชนิดที่มีขายบนนี้

   แต่ด้วยความที่เป็นเด็กนอกซึ่งรู้จักช่วยเหลือตัวเอง มันก็ทำหน้าที่ได้ดีทั้งเรื่องทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า รีดผ้า แถมบางทียังเอาเสื้อผ้าผมไปรีดให้อีก มันบอกว่าทำให้หัวหน้าไม่เป็นไร แต่ทำให้คนอื่นไม่ทำ ผมแหย่ว่า ทำให้แฟนล่ะทำใหม มันบอก แฟนก็ไม่ทำ ต้องให้แฟนทำให้

   และแล้วสิ่งที่ผมกลัว มันก็เกิดเรื่องจนได้ เมื่อสองหนุ่มโสด มีปาร์ตี้เบียร์ในตอนเย็นวันเสาร์ที่บ้าน ไอ้พลงัดเอาซีดีเอ็กซ์มาเปิดอย่างทะลึ่งตึงตัง ผมกับมันแย่งกันนั่งติดจอทีวีเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็น

   *เว่อร์ว่ะ ร้องซะยังกับถูกไม้ตีพริกยัด* ผมวิจารณ์ไปพลางเอามือกดกะเจี๊ยวไว้ ไม่ได้ใส่กางเกงในด้วย เดี๋ยวมันโผล่อายน้องเค้า  แต่Kฝรั่งนิโกรแม่งใหญ่ ยาวยังกะไม้ตีพริกจริง ๆ  แต่ดำมืดน่ากลัว เหมือนปลิงทะเล ผมคิดว่าKไอ้นี่มันใหญ่เกินไป อีนั่นมันคงเจ็บมากกว่าที่ร้อง ไม่ก็จุก เพราะตอนที่มันเยเข้าออก Hแดง ๆ ของอีนี่ปลิ้นออกมาตามตามจังหวะของKดำหมิดหมีเข้าออกเลย

   ผมปิดซีดี ก่อนจะไล่มันไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน ขณะที่มันอยู่ในห้องน้ำ ผมเดินไปจะล้างมือที่อ่างล้างจานในครัวซึ่งอยู่หน้าห้องน้ำพอดี ผมได้ยินเสียงน้ำฝักบัวไหล พร้อมกับเสียงครางของไอ้พล ไอ้นี่แม่งชักว่าวในห้องน้ำแหง ๆ แม่งทำเป็นเปิดฝักบัวไว้กลบเสียง  แต่ที่ทำให้ผมตกใจมากกว่านั้นคือผมได้ยินเสียงมือมันว่าวตัวเองดังพั่บ ๆ อย่างแรง มันครางออกมาเบา ๆ ว่า

      ***** พี่เก่ง พี่เก่ง โอ้ว ๆๆ *****

   ผมรีบวิ่งกลับไปกระโดดขึ้นบนเตียงในห้องผม ใจเต้นตึก ๆ ตัก ๆ นี่มันเรื่องอะไรกันวะนี่  กูจะผ่านบททดสอบนี้ไปได้หรือเปล่าวะ ?? ผมนอนคว่ำหน้าลงบนหมอน Kที่มันแข็งเพราะหนังโป๊ รวมทั้งที่มีหนุ่มน้อยน่ารักอาตี๋เสป็คผม มาชักว่าวอยู่ไกล้ ๆ ดุนดันอยู่บนที่นอน พยายามยังไงมันก็ข่มอารมณ์ไม่ได้สักที ผมบอกกับตัวเองเรื่องต้องพยายามข่มใจ เพราะไม่อยากเสียสัญญาที่มีไว้กับไอ้ตี๋มัน ผมพยายามคิดแต่เรื่องร้าย ๆ ให้KมันเH่ยวลง แต่รู้สึกว่ามันจะไม่ยอม ตั้งแต่ไอ้ตี๋ไป นาน ๆ ครั้งผมถึงจะว่าวสักครั้ง มันคงอัดอั้นตันใจมากแล้วล่ะ

   ผมนอนหงายขึ้น เอามือดึงกางเกงลงไปจากตัว Kของผมผงาดขึ้นมาเป็นลำ น้ำเงี่ยนซึมมาที่ปลายK ผมนึกในใจ วันนี้ไม่ได้แตกกูต้องเป็นบ้าแน่ ๆ ผมเริ่มเอามือสาวKตัวเองช้า ๆ ครางออกมาซี้ดซ้าดส์เบา ๆ ในใจนึกจินตนาการไปถึงไอ้หน้าจืด .... ตัวขาว ๆ ใหญ่ ๆ แบบอาตี๋จีนรุ่นใหม่ หัวตั้งๆ กะเจี๊ยวเล็ก ๆ มึง .... ได้เอาสักทีจะเป็นพระคุณเลยเนี่ย

   ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ล้วงเข้าไปในสุดข้างล่างผ้าที่พับไว้ และแล้วผมก็เจอกับเป้าหมาย มันคือ จิ๋มปลอมที่ซื้อไว้ตั้งนานแล้วจากเซ็กส์ช้อปที่ไชน่าทาวน์ วันนี้ต้องมารับใช้กูเป็นการแก้ขัดหน่อยแล้ว ผมเอื้อมมือไปหยิบถุงยางอนามัยที่หัวเตียงมาใส่ เพราะไม่อยากให้เปรอะ Kผมผงกหัวหงึก ๆ อย่างกำลังเสี้ยนเต็มที่ หงี่เต็มพิกัด ผมเอาจิ๋มปลอมไปวางไว้ที่ขอบโต๊ะอ่านหนังสือของผม ก่อนจะ จับหัวKแยงรูแล้วกดพรวดมิดด้าม ก่อนจะซอยเข้าซอยออกอย่างเร็วและแรง ผมเริ่มกระเส่า ครางเสียงดัง แต่ไม่เป็นไรเพราะผมปิดประตูแล้ว ข้างนอกไม่ได้ยินเด็ดขาด ในสมองจินตนาการถึงTo-dใหญ่ขาว ๆ แน่น ๆ ของไอ้พล ผมครางงี้ดง้าดเมื่อไกล้จะเสร็จ ผมกระแทกอย่างเร็วและแรง ถ้าอารมณ์อยาก ๆ สุด ๆ แบบนี้ ไม่ถึงสิบนาที อย่างเก่งให้ 15 นาทีก็แตกแล้วสำหรับผม

   ในขณะที่ผมกำลังถอนKออกมา รูดถุงยางออก ชักขึ้นลง 2-3 ครั้ง น้ำแตกพุ่งลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ ประตูห้องผมถูกเปิดเข้ามา ผมรีบกระโจนไปที่เตียงนอนเอาผ้าห่มคลุมตัวอย่างรวดเร็ว

   *พี่เก่ง ....* ไอ้หน้าจืดนั่นเอง มันใส่ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียว มีพุงนิด ๆ ซะด้วย น่าปล้ำชะมัด หัวนมแดงแปร้ด อกใหญ่ขาวจั๊วะ มึง ... เยซะทีดีใหมเนี่ย

   ผมอายจนหน้าแดง ส่วนตัวไอ้นั่นก็อายจนหน้าขาว ๆ หูเหอแดงเถือกไปหมด ไม่รู้แดงเพราะเบียร์ หรือแดงเพราะเห็นKผมกำลังน้ำแตกเต็ม ๆ ตากันแน่ ผมกลั้นหายใจรอดูว่ามันจะพูดอะไรต่อ

   *ขอโทษพี่* แล้วมันก็ปิดประตูลงเบา ๆ

   

   

[Solaris]

แหะ ๆ โผล่หน้าใหม่ได้ไงไม่รู้

เป็น คอมพิวเตอร์อีเดียตน่ะครับ

55555

เก่ง

[FOAM]

อย่าหวั่นไหวเด่ะ คุณเก่ง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ไม่ไหวแล้ว ต่อด่วน
 

ปล.รวมกระทู้ให้แล้วนะครับ

[mist]

ไอ้เก่ง ห้ามเผลออีกนะว้อยยย 

[@BUA@]

กลัวใจพี่เก่งจริงๆเล้ย   

[Just let it be]

อ๊ากซ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

 

 



หงะ  ม่ายมีต่อแล้วเหรอ   

[wachara]

 

จาฟ้องตี๋เล็ก  พี่เก่งแอบเอาจิ๋ม 

[pongsj]

เผลออีกคราวนี้แหละ......เดี่ยวได้ยุ่งแน่ๆ