หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[なおみ™]

สารภาพรักแล้ว ฮิ้ว!!!

เอาใจช่วยคุอิ๊กกี้ เดินหน้าเต็มสูบเลยค่ะ  

[A-J.seiya*]

เริ่มจะน่ารักแล้วอ่ะ
อร๊ายยยย
เขินวุ้ยยย
ยังไง ล่ะเนี่ย น้องซํนจะรอ น้องต้อมอย่าให้รอ นานนะ!!!

[yayee2]

ขอให้น้องซันได้เป็นตัวจริงของต้อมไวๆอีกนิดนึงนะคะน้องอิ๊ก
555 น้องซันเค้ารอไหว แต่คนอ่านชักจะรอไม่ไหวแล้วคร้า
ความสัมพันธ์ดูไม่คืบเลยค่ะ แค่ค่อยๆขยับทีละนิดเอง

[cy55555]

พี่ปริ๊นชนะเลิศ  ชงเยอะๆ ลูก   555+
เริ่มมาแล้ว เจอพี่ปริ๊นบิ๊วเข้าไป 

ขอบคุณค่ะ

[RoosT]

Prince the Cupid

[nubuggy]

..............    เลือด....เลือด   ข้าต้องการ เลือด    ..........
                                    ขอฉากเลือด ด้วย

[Saint De Jupiter]

 

[tamako]

  หุหุ  ซันนี่ก้าวหน้าแล้ว 
  ต้อมบอกให้รองั้นเหรอ  อย่าให้รอนานนะต้อม 
  หยอกไปหยอกมาระวังหลงเขาเองนะพี่ต้อม  อิอิ

[i-love-you]

ต้อมเริ่มแต๋ว  555+



 

[DexTunG]

 

[a_tapha]

ผู้ใหญ่เค้าทำไรกันมั่งช่วยบอกหน่อยจิ   

[rellachulla]

โอ้ยย
ลุ้นตัวโก่ง
ซันเน่ รุกบ่อยๆ หนักๆ
เด่วก้อเสร็จโจร ฮี่ๆๆๆ

[sukie_moo]

ซันเน่สู้ๆ
อิต้อมเห็นซันเน่น่ารัก ก็รักซักทีเซ่่่

[Chinnosuke]

รักแท้แพ้ปลาแดกต่วงคะคุณพี่

[lovely1714]

ได้เรื่องแล้วเว้ยๆๆๆๆ

[roseen]

  :jul3:กินซะขี้แตก


 

[na_near]

ต้อมเริ่มหลุด บ้างแล้ว55
น่ารักกันทุกคนเลย เรื่องนี้มีทุกรส(แม้รสปลาแดก) ขาดอย่างเดียวคือnc 55

[indy❣zaka]

เทรนเนอร์เค้าเมพ
น้องซันเลยเริ่มเลเวลพุ่งละ

[ZuuZuu]

ณ เวลานี้ ต้องบอกซันเน่ว่า "ยั่วเท่านั้น ที่จะครองโลก" 5555
ต้องมีซักวันละนะที่ต้อมจะตกหลุมที่ซันเน่ขุดไว้ เอิ๊กกกกก

[Fanun]

 

[kyoya11]

ซันน่ารักจังเลย ><

[love2y]

เข้ามารอคุณอิ๊ก เข้ามาลุ้นซันเน่ >_<

[eiky]

S19

ผ่านมาสองเดือนแล้ว ผมเพิ่งจะเข้าใจตัวเองว่าแท้ที่จริงแล้วผมต้องการอะไรจากไอ้ต้อมกันแน่ ไม่ใช่เพียงแค่ต้องการความรักจากมันหรอกนะครับ ไม่เพียงแค่ต้องการที่จะสัมผัสหรือครอบครองมันเท่านั้น ไอ้ต้อมเองมันรักษาระยะห่างระหว่างเราไว้ได้เป็นอย่างดี ไม่มากไม่น้อยเคยกวนตีนยังไงก็ยังเป็นอยู่ แต่ผมว่าสิ่งที่ผมต้องการจากมันคือแบบนี้ล่ะ ค่อยๆเป็นไปทีละน้อยไม่ต้องมากมาย แต่ละวันที่เราได้เจอหน้ากัน ผมได้คุยกับมัน ผมก็พอใจแล้ว ความสุขมันหาได้รอบตัวเราอย่างที่พี่นายบอกจริงๆ ผมยังคุยกับพี่นายอยู่ตลอดล่ะครับ เกือบทุกวัน แต่พี่นายบอกว่าเขาเริ่มจะถอยห่างออกมาจากไอ้ต้อมแล้ว ซึ่งผมก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงเพราะไอ้ต้อมมันมาบ่นกับผมประจำว่าเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้คุยกับพี่นายเท่าไหร่เลย เห็นใจมันเหมือนกัน แต่ผมว่ามันก็มองโลกในแง่ดีนะ เพราะมันไม่ได้ทำท่าเศร้าเหมือนคราวนั้นเลย
“พักนี้มึงไม่ค่อยได้คุยกันกับพี่นายเหรอต้อม”
ผมถามมันตอนไปมหาวิทยาลัยครับ เราไปด้วยกันทุกวันที่มีเรียน รถผมคืนป้าแล้วเพราะแกทวง อีกอย่างผมขี้เกียจจะฟังคำบ่นของสองคนนั่น
“เออดิ โทรฯไปก็บอกยุ่งตลอด เฮ้อ กูเริ่มทำใจว่ะ เขาคงจะพยายามตัดกูออกจากใจจริงๆ”
มันพูดออกมาครับสายตายังคงมองไปยังถนน แต่แววตาของมันเห็นแล้วสะท้อนใจให้นึกมาถึงตัวเอง
“เอาน่า พี่นายแกคงยุ่งแก คนเขาทำงานนี่นะ แล้วนี่มึงทั้งเรียนทั้งทำงานเยอะขนาดนี้มึงเอาเวลาที่ไหนไปคุยกับพี่เขาวะ”
“นั่นดิ หรือว่าเป็นเพราะกูยุ่งเองไม่รู้ว่ะ เวลามันไม่ตรงกัน ช่างเหอะ แล้วนี่มึงพร้อมหรือยัง สอบแลปวันนี้ห่ากูไม่มั่นใจเลยว่ะ”
วันนี้เรามีสอบแลปเคมีครับ การสอบของที่นี่จะแบ่งแยกไม่เหมือนที่เมืองไทย แต่ละภาควิชาจะกำหนดการสอบเองไม่เกี่ยวข้องกัน โชคดีมากที่อาทิตย์นี้สอบแค่แลปตัวเดียว
“ไม่มั่นใจอะไร ติวกูก็ติวให้”
“แหมมึง ก็เวลาสอบกูไม่ได้สอบห้องเดียวกับมึงนี่ ลอกไม่ได้ ฮ่าๆๆ”
“นะ เออ แวะกินไรก่อนไหมมึงเหมือนจะหิว”
“อ้าว ตอนเช้าพี่แมวทำกับข้าวก็ไม่แดกนะมึง กูไม่หิว”
“กูตื่นเต้นอ่ะ”
ผมอายล่ะครับ เมื่อเช้าพี่แมวเรียกให้กินแล้ว แต่มัวแต่ตื่นเต้นเรื่องสอบ นับเป็นการสอบวันแรก ผมก็เลยมีบ้างนิดหน่อย
“อ่านะ เออๆ เดี๋ยวแวะร้านเวเฟิลกูจะได้กินกาแฟด้วย ง่วงว่ะ”
รู้ไหมว่าผมมองมันตลอดเวลาเลยนะ ไม่ว่าจะไปไหน เว้นแต่ที่ร้านเพราะคุณแม่คงจะผิดสังเกต แต่ถ้าอยู่ข้างนอกแบบนี้ผมชอบมันจริงๆนะ ไอต้อมยิ่งมองผมว่ามันยิ่งดูมีเสน่ห์ ไม่น่าเบื่อเลย ยิ่งมองหัวใจมันยิ่งพองโต
“มองอีกล่ะ มองเข้าไป มองแล้วอิ่มไหมเนี่ย กูรู้เว้ยว่ากูหล่อ ไม่ต้องมองมากขนาดนั้น เดี๋ยวกูจะจืด”
นี่ไงครับ มันเองก็คงรู้ตัว ผมก็ได้แต่ยิ้ม
“ก็กูชอบมองของกูนี่”
ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงได้แต่อายอย่างเดียว แต่หลังจากที่ได้รับการเทรนเป็นอย่างดีจากพี่นาย ผมก็รู้สึกว่าบางอย่างในใจไม่จำเป็นต้องเก็บไว้คนเดียวเสมอไป บางทีการพูดออกไปอย่างน้อยนอกจากเราที่สบายใจแล้ว คนฟังมันอาจจะอยากได้ยินก็ได้ใครจะรู้ อิอิ
“คร้าบ มองเข้าไป เก็บไปช่วยตัวเองทุกวันเลยป่ะเนี่ยมึงน่ะ กูว่าแล้ว กูสะดุ้งตื่นบ่อยๆ อิอิ”
“ไอ้บ้า”
คราวนี้อายจริงๆล่ะครับ ไม่เคยชินเลยนะเวลามันพูดแบบนี้ แต่ก็ชอบนะ อิอิ
“เออ วันศุกร์นี้กูจะไปแอลเอนะ คุณลิซบอกว่ามีงาน”
มันพูดขึ้นในร้านที่เราไปนั่งล่ะครับ
“อืม ก็ดีแล้วนี่ คราวนี้ค่าตัวคงเยอะนะ แอลเอ อยากไปบ้างจัง ตอนนั้นที่มึง”
ผมหยุดครับไม่อยากจะพูดต่อ ไม่อยากจะรื้อฟื้นความหลัง
“อยากไปก็ไปดิ”
“บ้าเหรอ ไม่อยากเปลืองตังค์ค่าตั๋ว เสียดาย”
“งกนะมึง กูออกให้ คุณลิซให้พามึงไปด้วย เขาบอกอยากเจอ”
“หา จริงดิ ทำไมอยากเจอกูวะ”
“จะรู้เหรอวะ ไม่ไปถามคุณลิซเองล่ะ เห็นบอกว่าจะให้มึงไปช่วยทำอะไรสักอย่างนี่ล่ะกูไม่ได้ฟัง”
“อ่า จริงเหรอ”
“เออ ค่าตั๋วเขาออกให้ไม่ต้องห่วง แต่ไปแค่สองวันเองนะ นี่กูยังไม่ได้ขอคุณแม่เลยนะ เสือกรับงานไปแล้ว ฮ่าๆๆ”
“เดี๋ยวกูช่วยพูดให้”
“อ่านะ ทีแบบนี้ล่ะออกตัวนะมึง”
ดีใจจังครับ นับจากคราวนั้นที่แยกจากพี่นายที่แอลเอ ผมเองก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปอีกเลย อยากไปมาก โดยเฉพาะถ้าไปกับไอ้ต้อมมันคงจะวิเศษมากทีเดียว
การสอบของเราผ่านไปด้วยดี แม้ไอ้ต้อมเองมันจะทำหน้าหงิกเพราะมันบอกว่ามันทำสูตรผิด แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมาก แต่แล้ววันแห่งความสุขของผมก็ดูจะมัวหมองลงทันทีเมื่อตอนเรากลับบ้านผมเห็นคุณป้าของผมกับลุงนั่งรออยู่ในร้าน ผมคงยังไม่ได้บอกสินะครับว่าป้าของผมนี่คือพี่สาวของพ่อนะครับ ไม่ใช่ทางแม่ของผม และนี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้ป้าของผมทำกับผมแบบนี้ เพราะถ้าหากว่าเป็นญาติฝ่ายแม่ ท่านคงไม่คิดกับผมแบบนี้ ท่านคงไม่คิดว่าผมเป็นเนื้องอกหรือกาฝากมาเกาะแข้งเกาะขาเขา
“อ้อ หายหน้าไปนึกว่าจะไปอยู่ไหน มาอยู่ที่นี่เองเหรอ”
ประโยคทักทายของป้าดังขึ้นทันทีที่ผมก้าวขาเข้าไปในร้าน มีคุณแม่นั่งรับหน้าให้อยู่ ผมรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกไม่อยากให้ป้ามาที่นี่เลยนะ อายคุณแม่ อายทุกคน ไม่อยากให้ใครรู้ไปมากกว่านี้แล้วว่าชีวิตผมมันอุบาทว์มากมายแค่ไหน แต่ในเมื่อนี่มันคือความจริง ความจริงที่ผมต้องก้มหน้าทนรับมันไป ไม่ว่าจะยังไง
“สวัสดีครับป้า ลุง”
“เหอะ ติดต่อก็ไม่ได้ อะไรของแกซัน นี่คิดจะตัดญาติกับชั้นเหรอ แม่แกก็ไม่ส่งเงินมาแล้วมันหมายความว่ายังไง”
ป้าเริ่มแผดเสียงขึ้นสายตาที่มองมาทางผมมันทำให้ผมใจแป้วไปครับ ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับใคร
“เอ่อ คุณคะ ใจเย็นๆก่อนสิคะ”
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ นี่มันหลานชั้น นี่คุณจ้างมันเท่าไหร่มันถึงได้ปีกกล้าขาแข็งไม่ยอมกลับบ้าน เป็นแค่เด็กล้างจานในร้านมีปัญญาส่งเสียตัวเองเหรอ แกแน่ใจเหรอซันว่าแกจะไม่พึ่งบุญบารมีของชั้นน่ะ”
“เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะครับคุณป้า คุณแม่ขอโทษด้วยนะครับ”
“ต๊าย นี่เรียกกันคุณแม่เลยเหรอ นี่มันอะไรกันคุณ”
“นั่นสิ ทีอยู่กับเราเหมือนอมทุกข์ตลอดเวลา มาอยู่ที่นี่ดูมีความสุขขึ้นนี่ซัน”
ลุงผมพูดขึ้นบ้างครับ ผมเริ่มเม้มปากแน่น
“ค่ะ ที่ลูกซันเรียกอย่างนั้นมันก็ไม่แปลกหรอกค่ะ เพราะดิฉันคุยกับแม่ของลูกซันแล้ว ที่ลูกซันเรียกดิฉันว่าแม่มันถูกต้องแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าดิฉันให้เกียรติลูกซันเหมือนลูกจริงๆ ไม่ได้ทำให้เจ็บช้ำหนำใจ”
“หนอย ชั้นไม่สนใจหรอกนะ จะเรียกอะไรกันก็เรียก แต่ที่มาวันนี้จะมาบอกว่า ที่ผ่านมาแม่แกยังจ่ายให้ชั้นไม่เพียงพอกับที่แกล้างผลาญไปนะไอ้ซัน”
ในที่สุด ป้าก็พูดออกมาครับ คำพูดที่ป้าคงอยากจะพูดอยู่ตั้งแต่แรกที่เจอหน้าผมแล้ว
“ตอนจะมาพ่อแกก็บอกให้ออกค่านั่นค่านี่ให้ ลำพังแม่แกส่งมามันไม่พอหรอกนะ นี่แกไม่รู้จริงๆหรือว่าของที่นี่แพง ลำพังเงินแค่นั้นจากแม่แกมันจะพอเอาไปทำอะไร ไอ้น้องชายเราบอกแล้วก็ไม่ฟัง ลูกเมียน้อยยังอยากจะเชิดหน้าชูตา เป็นยังไงล่ะ เชือ้ไม่ทิ้งแถว”
“ป้า”
ผมเม้มปากแน่น น้ำตาคลอขึ้นมา ตัวเริ่มสั่น จะด่าอะไรผมก็ได้นะ อย่าไปลามถึงแม่ผม ผมรับไม่ได้ ไอ้ต้อมมันมาจับบ่าผมไว้ครับ คงรู้แล้วว่าผมกำลังจะพูดอะไรออกไป
“คุณคะ นี่คุณเป็นป้าของลูกซันจริงๆเหรอคะ”
คุณแม่เห็นท่าผมจะไม่ไหวล่ะครับ จึงพูดดักขึ้นเพราะผมอ้าปากแล้ว
“ทำไมคะ ก็ชั้นนี่ล่ะป้าของมัน”
“อ้อ เหรอคะ ต๊าย ไม่ยักรู้ว่าคนที่มีสายเลือดเดียวกันเขาจะทำกับลูกหลานแบบนี้ นี่คุณรับเลี้ยงลูกซันเพราะเห็นเป็นธุรกิจหรอกเหรอคะ ตายจริง น่าอายที่สุด ไม่มีปัญญาทำมากินอย่างอื่นแล้วเหรอคะ ถึงมาขูดรีดเอากับเชื้อกับแถวแบบนี้ แล้วอีกอย่างอย่าพูดเลยค่ะว่าลูกเมียน้อยเมียหลวง เด็กมันไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย เด็กมันคือผลผลิตของความมักง่ายของคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ ถ้าจะโทษ โทษความมักง่ายของน้องชายคุณไม่ดีกว่าเหรอคะ”
“ต๊าย นี่หล่อนเป็นใคร กล้าดียังไง”
“กล้าค่ะ กล้ามากด้วย ตอนนี้ดิฉันคุยกับแม่ของลูกซันแล้วว่าดิฉันจะเป็นผู้ปกครองให้ลูกซันเอง คุณอาจจะเสียรายได้ไปนะคะ แต่ดูท่าทางแล้วคงไม่จนปัญญาใช่ไหมคะ”
“กรี๊ด แก แกกล้าดียังไง”
“มีเยอะกว่านี้นะคะ”
“มันไม่ใช่ธุระอะไรของคุณนะ ซันเป็นกรรมสิทธิ์ของเรา”
ลุงผมพูดขึ้นครับ ที่คุณแม่พูดออกมาทำให้ผมอ้าปากค้าง ไม่คิดเลยว่าคุณแม่จะออกหน้าแทนผมขนาดนี้ แต่สิ่งที่ลุงพูดมันก็ทำให้คุณแม่หน้านิ่วขึ้นทันที
“ตายจริง เรียนจบชั้นไหนคะคุณ หน้าตาดูไม่น่าสมองทึบเลยนะคะ นี่มนุษย์นะคะ คุณมีสิทธิ์อะไรยึดครองเขาเป็นกรรมสิทธิ์ และถ้าคุณคิดว่าคุณมีกรรมสิทธิ์เหนือเขาจริง คุณปฏิบัติกับเขาแบบนี้เหรอคะ คิดมาได้ยังไง เมืองนี้คือเมืองที่ดิฉันคิดว่าผู้คนที่มาอยู่มีการศึกษากันนะคะ ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากของคุณ”
“แก ไปกลับคุณ เราจะได้เห็นดีกัน เราจะฟ้องร้อง คอยดู”
“ค่ะ เชิญ และขอความกรุณานะคะ ดิฉันเป็นคนไทยโดยสายเลือด ไม่ว่าจะไปอยู่ที่แห่งหนใดในโลกนี้ เชื้อชาติไทยมันก็ไม่เคยจาง การที่ดิฉันรับดูแลลูกซันมันก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะคนไทยด้วยกันถึงแม้จะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันก็ตามที น่าสมเพชนะคะ คนที่มีสายเลือดเดียวกัน แต่กระแดะอยากเป็นคนสายเลือดอื่น เห็นคนในสายเลือดเป็นสินค้าเป็นธุรกิจไปได้”
“กรี๊ด อีนี่”
“ว้ายตาย จะพูดจะเอ่ยอะไร ไม่เกรงใจนามสกุลหน่อยเหรอคะคุณขา ได้ข่าวว่านามสกุลนี่เจ้าเก่าไม่ใช่เหรอคะ ต๊าย หรือว่าพอเป็นเมียฝรั่งแล้วเลือดผู้ดีมันจาง”
“แกคอยดู ไอ้ซัน แกกับแม่จะได้เห็นดีกัน”
“ไปค่ะ นั่นประตู อ้อ ถ้าจะฟ้อง ส่งเรื่องมาตามที่อยู่นี่นะคะ อย่าลืมนะคะว่าคนที่เปิดธุรกิจที่นี่ได้สองที่ และคาดว่าที่ที่สามกำลังจะตามมา เขาคงไม่สิ้นไร้ไม้ตอกหรือไม่มีหนทางจะสู้กับคุณหรอกนะคะ”
“แก”
ป้ากับลุงจูงแขนกันออกไปจากร้าน แต่ก่อนที่จะไปสองคนหันมามองหน้าผม สายตาที่เกลียดชังมองผมเหมือนมองสิ่งปฏิกูล แต่ผมชินแล้วล่ะครับ เพราะปกติแกสองคนก็จะมองผมแบบนี้อยู่ประจำอยู่แล้ว แต่คราวนี้ทำไมผมรู้สึกเสียวเข้าไปถึงในใจ คิดถึงแม่ขึ้นมา พลันน้ำตาก็ไหลออกมา
“ไอ้คนจัญไร แกมันอกตัญญูไอ้ซัน”
คำพูดตราหน้าก่อนที่ป้าจะเดินออกไปทำให้ผมหน้าชา
“ลูกซันมานี่มา”
คุณแม่กวักมือเรียกผมให้เข้าไปหาครับ ผมกำลังจะเดินเข้าไป แต่ความในใจที่มันพุ่งดีดออกมามันทำให้ผมไปไม่ถึงคุณแม่
“ฮือๆๆ”
“โถๆ มาลูกมา อย่าไปคิดมาก”
คุณแม่ปรี่เข้ามากอดตัวผมไว้ น้ำตามันหลั่งไหลออกมามากมาย เจ็บปวดใจเหลือเกิน นี่เองที่เป็นสาเหตุให้ผมเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเสมอมา พ่อที่ดูเหมือนจะหวังดีกับผมเขาส่งผมมาอยู่กับป้า โดยบอกแม่ผมว่าป้าเป็นคนจัดการทุกอย่างให้ แต่ป้าเองก็เก็บคาเลี้ยงดูจากแม่ผมตลอดมา ผมควรจะภูมิใจเหรอ
“อย่าคิดมากลูก อย่าคิดมาก ป้าแบบนี้เขาไม่เรียกป้าหรอก อย่าไปสนใจ อย่าไปกลัว แม่จะดูแลเราเองนะลูก”
คุณแม่พยายามปลอบผม แต่ทำไมผมกลับรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีก
“แม่ก็ไม่เคยเจอคนแบบนี้ นี่เขาไม่ทำมาหากินอะไรเลยเหรอเนี่ย หรือว่าเอาเงินที่แม่เราเคยส่งมาให้นั่นเองเหรอ”
ผมส่ายหน้าไม่รู้จริงๆ ว่าลุงกับป้าทำอะไรกัน เพราะปกติไม่เห็นออกจากบ้านไปไหน
“ไม่ต้องห่วงนะลูกซัน แม่คุยกับคุณแม่เราแล้ว ไม่ต้องห่วง แม่จะจัดการทุกอย่างเอง หนอยมาลูบคมเจ๊ยุพินแห่งซานฟรานฯเหรอยะ มา ลองกันสักตั้ง”
คุณแม่พูดขึ้นแล้วยิ้มให้ผม ขอบคุณมากจริงๆที่ดูแลผมเป็นอย่างดี อยู่ที่นี่ทำให้คนที่อยู่แต่ในโลกมืดได้เจอกับแสงสว่าง ความสุขที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากครอบครัวแต่ที่นี่ก็มอบให้ผม คำว่าความอบอุ่นจากครอบครัวที่ผมเคยคิดว่าในชาตินี้ผมคงจะไม่ได้สัมผัสกับมัน แต่ผมก็ได้รับจากที่นี่ขอบคุณมากจริงๆ ผมก้มลงกราบคุณแม่ทั้งน้ำตา
“โถพ่อคุณ วันนี้ไม่ต้องทำงานหรอกนะลูก อยากคุยกับแม่เราไหม เดี๋ยวแม่โทรฯให้”
“ขอบคุณมากนะครับคุณแม่ ขอบคุณมากที่ดูแลผม ขอบ”
ผมพูดต่อไม่ได้ครับ สะอื้นออกมา มันตื้นตันใจเหลือเกิน
“แม่ยินดีจ๊ะ ไม่ต้องคิดอะไรนะจ๊ะซัน ไหนพ่อต้อมเอาโทรศัพท์ให้แม่หน่อยซิ”
คุณแม่หันไปหาไอ้ต้อมครับที่ยืนมองผมอยู่ สายตามันส่งแววตาให้กำลังใจผมมา ผมมองเป็นอย่างนั้นนะ
“คุณศิเหรอคะ นี่คุณพี่เองนะคะ”
พอคุณแม่รอสายอยู่สักพักปลายสายก็รับ คุณแม่เปิดสปีกเกอร์ล่ะครับ ผมนี่เงยหน้าขึ้นแล้ว
“คะคุณพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ โทรฯมาเวลานี้ มีอะไรหรือเปล่า ลูกซันไปทำเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
น้ำเสียงของแม่ดูร้อนรนขึ้นมาทันที
“ว้าย ไม่เลยค่าคุณน้องศิ ลูกซันเป็นเด็กดีมาก แต่เมื่อกี๊คุณป้าของลูกซันมาอาละวาดที่นี่”
คุณแม่ทางฝั่งนี้พูดออกไปโดยไม่อ้อมค้อม ปกติผมก็เห็นว่าคุณแม่เป็นคนตรงๆอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะพูดตรงขนาดนี้ ไม่เยิ้นเย้อไม่พร่ำพรรณนา ยิงตรงประเด็น
“หา ว่าไงนะคะคุณพี่ ฮึกๆ นี่พวกเขาจะเอาอะไรกับลูกศิอีก พวกเขาต้องการอะไร”
“แม่”
แม่ผมร้องไห้ครับ เจ็บปวดไปถึงกลางใจ แค่ได้ยินเท่านี้แม่ก็ร้องไห้แล้ว แล้วผมล่ะจะอยู่ได้เหรอ
“แต่คุณน้องไม่ต้องห่วงนะคะ คุณพี่ตะเพิดไปแล้ว หนอยคงจะหมดบุญของคุณน้องที่ส่งให้แต่ก่อน เลยมาทวงจะเอาค่าเลี้ยงดูสมัยพระเจ้าเหา”
“คุณพี่ ศิขอโทษนะคะที่ก่อเรื่องให้ ไม่น่าให้พวกนั้นมายุ่งวุ่นวายกับคุณพี่เลย”
“ต๊าย อย่าพูดแบบนี้สิคะคุณน้อง คุณพี่คันปากมานานแล้ว วันนี้นับว่าเป็นคราวซวยของคุณป้าของลูกซันไป จัดไปชุดเล็กเองนะคะ ที่โทรฯมาวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณน้อง แค่อยากจะย้ำกับคุณน้องอีกทีว่าลูกซันน่ะ คุณพี่ดูแลให้ ส่วนเรื่องที่เคยคุยกันลืมไปเลยนะคะ อย่าพูดให้คุณพี่ปรี๊ด เงินน่ะคุณพี่มีเยอะค่ะ ที่ลูกซันอยู่ที่นี่ก็ทำงานขยันขันแข็ง คิดทำนั่นทำนี่ให้ร้าน คุณพี่ว่าตอบแทนแค่นี้ยังน้อยไป เพราะคุณพี่เคยไปจ้างเขาคิดให้ มันฟันหัวคุณพี่แบะเลยค่ะ เพราะฉะนั้นคุณน้องห้ามนะคะ ห้ามพูดเรื่องเงินกับคุณพี่ เพราะถือว่าลูกซันเขาเอาความสามารถแลกกับการที่คุณพี่เป็นคนเลี้ยงดู”
คุณแม่พูดโดยไม่ปล่อยให้แม่ผมฝั่งโน้นได้พูดบ้างเลย มีแต่เสียงสะอื้นที่เล็ดลอดมา
“อ่ะลูกซันคุยกับแม่เขาหน่อย พ่อต้อมป่ะเราไปในครัวแมวเขาทำบัวลอยไว้ หิวไหมลูก”
คุณแม่ยื่นโทรศัพท์ให้ผมครับ แล้วลุกขึ้นหันไปมองไอ้ต้อมที่ยืนนิ่งอยู่
“ซันลูก อย่าคิดมากนะ ลูกซันยังมีแม่ ยังมีคนที่นี่ ที่นี่คือครอบครัวของลูกนะ”
คุณแม่บีบบ่าผมก่อนจะลุกขึ้น คำพูดที่ทำให้หัวใจของผมเต็มไปด้วยรอยยิ้มทั้งคราบน้ำตา
“แม่”
“ซันลูก แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ ทุกอย่างมันเป็นเพราะแม่เอง”
“แม่ ซันไม่เป็นไรครับ แม่ไม่ต้องห่วง”
“แม่ไม่น่าฟังคำพ่อเลย แม่ไม่น่าให้ลูกไป”
“แม่ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ซันไม่เป็นไร คุณแม่ที่นี่เขารักซัน รักซันอย่างที่ซันไม่เคยได้รับจากป้า แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ซันโอเค ซันจะตั้งใจเรียน”
“ซัน อยู่กับท่าน ท่านเอ็นดู อย่าทำตัวไม่ดีนะลูก อย่าเกเรนะ ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน เหนื่อยก็อดทนนะลูก”
“ครับแม่ ซันอยู่ที่นี่ซันมีความสุขมากครับ แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“จ๊ะ ได้ยินแบบนี้แล้วแม่ก็สบายใจ เงินพอใช้ไหมลูก เดี๋ยวแม่ส่งไปให้”
“ไม่ต้องหรอกครับแม่ คุณแม่ให้เงินผมใช้พอครับ อีกอย่างไอ้ต้อมมันก็แบ่งเงินให้ซันใช้ด้วย”
“หือ ทำไมล่ะลูก”
“ซันไม่เอาหรอกครับ แต่มันไม่ยอม”
“ดีแล้วลูก อย่าไปรับของใครโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรให้เขา”
ผมคุยกับแม่อยู่สักพักล่ะครับก็วางเพราะเกรงใจคุณแม่ฝั่งนี้เพราะโทรฯต่างประเทศคงไม่ถูกเท่าไหร่ ลำพังคุณแม่ท่านเอ็นดูผมขนาดนี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องราวน่ารังเกียจเหล่านี้ของผมอีกแล้ว ผมเดินขึ้นห้องไปด้วยหัวใจที่อ่อนล้า ผมหมดแรงแม้ว่าจะรู้สึกดีขึ้นมากจากคำพูดและปลอบใจของคุณแม่ทั้งที่นี่และที่เมืองไทย แต่ผมไม่อยากจะเชื่อว่านี่มันคือชีวิตของผม และสิ่งที่แม่ผมต้องมาเผชิญ
“มึง โอเคป่าว”
เสียงไอ้ต้อมดังขึ้น มันคงตามขึ้นมาดู ผมเองไม่อยากให้มันเห็นสภาพของผมตอนนี้ ผมเองยังรู้สึกว่ามันน่าอายเลย ไม่อยากให้มันมาเห็นจริงๆ
“อืม”
ผมยังคงซุกหน้าอยู่ที่เดิมเพราะร้องไห้อยู่ พยายามหายใจเข้าให้มันลึกๆเผื่อว่าน้ำตามันจะหยุดไหล
“แน่เหรอวะ เอาน่ามึงคิดไรมากมาย มึงยังมีกูอยู่นะเว้ย”
“อืม ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร มึงอยากกอดกูไหม”
เอ่อ มันมานั่งข้างๆผมครับ ผมนี่เงยหน้าขึ้นมามองมันทันที ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะถามผมแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมามันรักษาระยะห่างของเราไว้ได้ดีเสมอ ไม่เคยใกล้หรือห่างไป ผมเข้าใจมันดี แล้วนี่มันต้องการอะไร
“เอาน่ากูไม่คิดเงินหรอก กอดกูได้”
“ไม่เอา ยิ่งกอดมึงกูจะยิ่งคิดมากดิ”
ผมพูดออกไปทั้งน้ำตา
“อ้าวนะ กอดก็คือกอด มึงคิดอะไรมากมายเนี่ย เร็วๆดิ”
“มึงไม่คิด แต่กูคิดนี่ อ๊ะ ไอ้ต้อม”
มันดึงตัวผมเข้าไปกอดแล้วครับ ผมนี่ใจเต้นแรงกว่าเดิม เหมือนว่าลมหายใจมันหยุดไปชั่วขณะ
“มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า แค่นี้เอง ป้ามึงนิสัยไม่ดีนะกูว่า มึงอย่ากลับไปที่นั่นอีกดิ”
มันพูดครับ ผมนี่เริ่มสั่น ใจหนึ่งก็ดีใจ อกของมันอุ่นๆ ผมเบียดตัวเข้าหามันกอดมันไว้แน่นเหมือนไม่อยากจะให้มันหายไปไหน ไม่อยากจะให้มันหนีไปไหนอีกเลย
“กูรักมึงนะต้อม มึงรู้ไหม กูรักมึงนะ”
ผมพร่ำเพ้อออกมา เอาหน้าซุกลงตรงคอของมัน ตัวสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น
“กูรู้ๆ นี่ไงอย่างน้อยมึงก็ยังมีคนที่มึงรัก กูไม่ทิ้งมึงไปไหนหรอกน่า”
“มึงอย่าทิ้งกูนะต้อม อย่าทิ้งกูนะ”
“เออน่า กูไม่ทิ้งมึงหรอก”
มีคนบอกว่า แม้ในที่มืดมิดเท่าใดมันย่อมจะมีแสงสว่างไม่มากก็น้อยเท่านั้นตราบใดที่เรายังมีแรงแห่งใจ ผมเข้าใจแล้วว่ามันเป็นยังไง ตอนนี้ผมเองก็มีแรงแห่งใจ แสงที่ผมได้แต่เฝ้ามองมันมานานแสนนาน ตอนนี้มันกำลังแผ่ความอบอุ่นมาสู่ใจของผม อุ่นเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ผมรู้ดีว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง มันทำแบบนี้เพียงเพื่อปลอบใจผม แต่อย่างน้อยมันก้ไม่ได้รังเกียจผม แค่นี้ก็พอใจแล้ว ผมสะอื้นหนักเข้าจนเหนื่อย ที่ร้องไห้ในตอนนี้ไม่ได้เสียใจเรื่องป้าแล้ว แต่มันเหมือนตื้นตันจนมันล้นออกมาทางตา ผมกอดมันแน่นจนตัวผมเองหายใจขัด และผมเองก็เหมือนสะอื้นจนหลับไป แต่อยากบอกให้รู้ว่ามันเป็นการร้องไห้ที่ผมรู้สึกเป็นสุขมากที่สุด

Written by eiky

[♠♥♦♣]

^
ฮุๆ ได้เขี่ยเฮียอิ๊กอีกแล้ว
***************************
ต๊ายยย คนแบบนี้ยังมีเหลืออีกเหรอเนี่ย หน้าด้านหน้าทนใจบาปจริงๆ กับลูกกับหลานก็ทำกันได้
สงสัยมานานแล้วว่าบ้านอิพ่อน้องซันนี่เป็นผู้ดีตกยากเหรอคะ รวยแต่เปลือกอะไรแบบนี้เหรอ ดูลำบากลำบนกันเนอะ
ตอนนี้คิดว่าต้อมคงหวั่นไหวบ้างแหละ ความสงสารกับความผูกพันเป็นบ่อเกิดของความรัก
สงสารก็แต่น้องซันของเจ้ สู้ๆ นะลูกนะ

[คนริมคลอง]

คุณแม่ยุพินสุดยอดคุณแม่แห่งปี

น้องต้อมก็เป็นเทียน(คงเป็นแท่งเทียนพรรษาใหญ่หน่อย)ส่องสว่างกลางใจน้องซัน

กระดึ๊บๆใกล้ความจริงมาอีกนิด รักกันไวไวน๊าาาาา

ว่าแต่มิเชลหายเงียบไปเลยเนอะ (หวายๆๆ ไม่ได้จุดประเด็นนะ แค่คิดถึงเฉยๆ  ค่อยๆ  จากไปอย่างเงียบๆ)

[a_tapha]

รอคุณแม่จัดหนักอิป้าลุงของน้องซันเน่   

[nok_aree]

ซันเน่ น่าสงสารจัง
คุณแม่เริ่ดดดดดดดที่สุดค่ะ

[ordkrub]

 :sad11:อ่านแล้วอยากบอกว่า ซึ้งมากครับ

[Fanun]

  สุดยอดไปเลยคุณนายแม่
ซันน่าสงสารอ่ะ   

[nunamicky]

+1 ค่ะ
อ่านตอนนี้น้ำตาแตกเลย
สงสารซันนี่จัง
แต่อย่างน้อยก็รับกอดปลอบใจจากต้อมนะคะ