S20
เฮ้อนะ พอเห็นป้ากับลุงไอ้ซันแล้วผมล่ะเพลียใจ สงสารมันมากๆ ไม่เคยคิดเลยนะว่าป้ากับลุงมันจะเป็นได้มากขนาดนี้ ตอนนั้นที่มิเชลบอกผมก็ไม่คิดว่าจะเป็นมากขนาดนี้ พอเห็นกับตัวเองแล้วอนาถใจยังไงไม่รู้ ที่ผมกอดมันเพราะผมอยากให้มันกอดจริงๆนะครับ ไม่ได้ทำไปเพราะสงสาร เพราะอย่างน้อยเวลาแบบนี้มันควรจะมีคนทีสามารถกอดปลอบใจมันได้ อีกอย่างเวลาที่ผมอยากกอดบ้าง ผมก็จะได้กอดมัน ไม่ผิดเนอะถ้าคิดแบบนี้ เรามาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง จริงอยู่ที่ผมมีคุณแม่ที่เป็นเหมือนเพื่อนและแม่ แต่นั่นมันก็ความโชคดีของผม ส่วนไอ้ซันมันไม่ได้สนิทกับคุณแม่ขนาดนั้น เอาเป็นว่าสิ่งที่ผมทำผมไม่ได้คิดอะไร นอกจากไม่อยากให้มันรู้สึกว่ามันไม่มีใคร อย่างน้อยก็ผมนี่ล่ะวะที่นั่งหล่อๆอยู่ข้างๆมัน อิอิ
“แล้วกลับเมื่อไหร่นะลูก”
คุณแม่ถามครับเรากำลังจะไปขึ้นเครื่องไปแอลเอ คุณลิซเอารถมารับที่หน้าร้านแล้ว
“คงเช้าวันอาทิตย์ครับคุณแม่”
“รักษาตัวด้วยล่ะลูก อย่าไปเถลไถล แอลมันไม่เหมือนบ้านเรานะ”
บ้านเราคุณแม่คงหมายถึงซานฟรานฯล่ะครับ
“คร้าบ ไม่ไปไหนหรอกครับคุณแม่ เสร็จงานคงจะหาอะไรกินนิดหน่อย”
“ซันล่ะลูก ดูแลกันดีๆนะ อย่าไปตามใจพ่อต้อมมากนักนะ”
“ครับคุณแม่”
มันมีสีหน้าดีขึ้นนะครับ เหมือนจะลืมเรื่องวันนั้นไปแล้ว เราสองคนก็ลาคุณแม่ไปขึ้นรถล่ะครับ พี่ปริ๊นคุณแม่ต้องเอาไปไว้ที่โกลเด้นเกทส์เพราะคงไม่ยอม คิดถึงอยากให้ไปด้วยเหมือนกัน แต่นะเอาไปคงไม่ได้ทำงานกันพอดี
“พร้อมหรือยังจ๊ะสองคน”
“พร้อมครับคุณลิซ แล้วนี่งานเริ่มวันไหนครับ”
“พรุ่งนี้จ๊ะทอมมี่ วันนี้ไปถึงที่โน่นก็น่าจะสองทุ่ม ให้พักผ่อนก่อน”
“อ่า ผมอยากไปตระเวนราตรีอ่ะครับ”
“ว้าย ไม่ดีๆ อยู่ในโรงแรมนั่นล่ะ เผื่อหน้าโทรมเข้าจะว่าพี่ได้”
“ฮ่าๆๆ ได้คร้าบ แต่ถ่ายเสร็จคุณลิซต้องพาผมไปตระเวนเลยนะครับ”
“ได้จ้า ซันนี่ เป็นอะไรไหมจ๊ะ ทำไมเงียบจัง”
คุณลิซหันไปถามมันล่ะครับ
“อ้อ เปล่าครับคุณลิซ ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับ”
“มันตื่นเต้นครับคุณลิซ ไอ้ซันมันไม่เคยไปแอลเอ เคยแต่ต่อเครื่อง”
“อ้อ เหรอคะ งั้นรอคืนพรุ่งนี้นะ พี่จะพาเที่ยว อิอิ”
ไปถึงแอลเอก็สองทุ่มกว่าครับ นั่งรถไปโรงแรมอีกถึงเกือบสามทุ่มเพราะโรงแรมอยู่แถวฮอลลีวูด ให้ตายเถอะ พอเครื่องมันจะร่อนลงผมมองลงมาแล้วใจหายล่ะครับ คิดถึงวันนั้น วันที่เขามาส่งผม คิดถึงขึ้นมาทุกอย่างมันยังแจ่มชัดอยู่ เหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานจริงๆนะไม่ได้เวอร์ งานที่ผมต้องถ่ายก็อยู่ที่ฮอลลีวูดครับ โรงแรมก็ไม่ไกลกันมากนัก พอเข้าพักผมก็ใจร้อนขึ้นมาอยากไปเดินดูนั่นดูนี่
“เร็วๆมึง ไปเดินดูแถวนี้หน่อย อิอิ”
“จะดีเหรอมึงไหนบอกมึงหิว”
“ไปหากินข้างหน้าดิวะ”
“แล้วคุณลิซล่ะ”
“ไม่รู้หรอกน่า ไปแป๊บเดียว เร็วๆ จะไปไหมเนี่ยมึง”
“เออๆ แป๊บดิ หยิบเอาเสื้อก่อน”
อากาศในเดือนพฤศจิกายนมันหนาวนะครับ หนาวมากเลยล่ะถึงจะไม่มีหิมะก็เถอะ ผมใส่เสื้อตัวหนาหลายตัว ส่วนไอ้ซันก็เหมือนกัน เรารีบออกจากโรงแรมไปทันที
เราก็เดินลงมาจากโรงแรมล่ะครับ มองซ้ายมองขวาหน่อยเผื่อเจอคุณลิซ จะไปไหนนะเหรอครับ ก็นะ ฮออลีวูด วอร์ค ออฟ เฟรม นั่นล่ะครับ อิอิ จะไปดู รอยมือรอยเท้าสตอลโลนขวัญใจผมซะหน่อย
“เอากล้องมาไหมมึง”
“อืมๆ”
ไอ้ซันมันวิ่งตามผมครับ ไอ้นี่ขามันสั้น ก้าวไม่ยาวเท่าไหร่ ผมเลยหยุดแล้วรอให้มันวิ่งมาถึงจึงลากแขนมัน
“อ๊ะ”
“มึงเดินช้าว่ะ มานี่”
มันไม่ตอบครับ ผมก็ไม่ได้สนใจ เราเดินลงจากโรงแรมชื่อเดียวกันกับที่ที่ผมจะไปนี่ล่ะ แล้วก็เดินออกไปยังถนน คนเยอะมากๆ ทั้งนักท่องเที่ยว ไหนจะคนในท้องที่อีก
“อ่ะ เดี๋ยวกูถ่ายรูปให้”
“มึงไม่ถ่ายเหรอ”
“ก็เปลี่ยนกันสิวะ มากูถ่ายให้ก่อน มึงหา รอยมือสตอลโลนให้กูหน่อยดิ”
“เยอะจะตายใครจะไปหาเจอ”
“เออน่า ช่วยกูดู”
“ไม่เอา กูจะไปดูไมเคิล แจ๊กสัน”
“อ่านะ จะแยกกันเหรอ”
ผมถามขึ้นครับ สายตาก็ก้มมองหาสิ่งที่ผมอยากจะเจอ
“อ่า ไม่เอาอ่ะ กลัว”
“ฮ่าๆ งั้นมึงก็มานี่”
ผมหัวเราะครับ หน้าตามันนี่กลัวจริงๆนะ ผมเลยยื่นมือไปให้มันจับ ใครจะมองก็มองไป ไม่สนว้อย กูหน้าตาดี ฮ่าๆๆ
“นั่นไงๆ”
ไอ้ซันมันเจอแล้วครับ ผมดีใจมากรีบปรี่เข้าไปดูทันที แทบจะเอาหน้าลงไปแนบกับพื้นถนนที่เป็นรูปดาวแล้วมือรอยมือของสตอนโลน ขวัญใจของผมเลยนะ
“ถ่ายให้กูหน่อย”
ผมก็บ้านั่นล่ะครับ เอาหน้าลงไปแทบจะแนบกับพื้นถนน
“อ่า คนเยอะจริงๆว่ะ มึงหิวยัง”
“นิดหน่อย กินไรดีมึง”
“อาหารจีนไหม ไม่ได้กินมานานแล้ว”
“อืมก็ดี มีเหรอวะ”
“เดินดูก่อนดิ น่าจะมีล่ะ อยากกินบะหมี่จีน”
ผมพูดครับ แล้วเราสองคนก็เดินต่อไปเรื่อยๆ จนทะลุไปไหนไม่รู้ เริ่มคนบางตา
“เฮ้ย กล้องๆ”
พอเดินมาหน่อยไอ้ซันมันก็ร้องขึ้นล่ะครับ ผมตกใจรีบหันไปมองเพราะมันเดินตามหลังผม พอคนไม่เยอะผมก็ไม่ได้จับมือมันแล้ว
“เฮ้ย”
ตายห่า มีคนวิ่งราวครับ มันวิ่งนำหน้าผมไปโน่นแล้ว ในมือมันมีกล้องของผม กล้องมืออาชีพเชียวนะว้อย ผมซื้อตอนอยู่ที่เมืองไทย ก็ตอนที่เขาให้เงินมานั่นล่ะครับ ผมชอบถ่ายรูปผมเลยเอาไปซื้อ เกือบสองหมื่นนะว้อย ไอ้เชี่ย ผมวิ่งตามทันที
“หยุด ๆ”
ผมวิ่งตามแล้วพยายามสังเกตสาวเท้าตามให้ทัน ไอ้ตัวผอมนั่นวิ่งเข้าซอกไปแล้ว ผมวิ่งตาม
“เอี๊ยดดด”
เบรคครับ ยางรองเท้าสึกไปเลยนะเนี่ย จะทำไมน่ะเหรอก็ในซอกตึกนั้นมีคนรออยู่อีกคน หน้าตานี่ เหอๆ โจรชัดๆ หนวดเครามันรุงรังเต็มหน้า
“ทำไม ยูอยากได้คืนเหรอ”
“เออสิวะ นั่นมันของกู”
“เข้ามาเอาดิ”
ในมือมันมีไม้ครับ ไอ้ซันวิ่งตามมาถึงแล้ว หนอยท้ากูเหรอ แต่นะมันมีไม้ทำไงดีวะ
“กูจะเรียกตำรวจ”
ไอ้ซันมันโพล่งขึ้นครับ
“หึหึ เอาสิ เอาเลย”
มันท้าครับ เดินเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม
“เฮ้ย นั่นตำรวจ”
ผมทำท่าตกใจร้องไปแล้วมองไปด้านหลังมัน คือดูหนังมาเยอะอ่ะนะครับ กลัวไหมก็กลัวนะ แต่ผมเคยบอกแล้วว่าของอะไรก็ตามที่เขาเป็นคนให้ มันจะต้องไม่มีทางเป็นของคนอื่นแบบนี้ ยิ่งวิธีแบบนี้ ข้ามศพกูไปก่อนเถอะมึง
“เฮ้ย”
“โอ๊ย ไอ้นี่”
พอมันสองคนหันไปผมก็ง้างเท้าขึ้นเตะมือมันที่ถือไม้ละครับ ไม่ให้มันตั้งตัวไม้ที่มันถือกระเด็นไปอีกด้าน ตะลุมบอลกันอยู่ แต่ท่าทางสองคนนี้จะเป็นขี้ยาไม่ค่อยมีกำลังเท่าไหร่นัก แต่นะมันก็ต่อยหน้าอกผมเหมือนกันนะ เจ็บชิบหาย แต่ผมพยายามหลับไม่ให้มันโดนหน้าล่ะครับ แต่เอาไปเอามา ไอ้ซันมันก็เข้ามาร่วมด้วย มันสองคนหนีไปแล้ว
“รีบกลับเถอะมึง เป็นอะไรไหม”
ไอ้ซันมันถามครับ ผมกำกล้องไว้แน่น
“ไม่”
“หน้ามึงโดนไรป่าว”
มันมองหน้าผมครับ เออนั่นสินะ ถ้าหน้ากูแหกนี่จบเลยนะเนี่ย
“มึงดูให้หน่อยดิ”
ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆมันครับ
“อืม ไม่นี่ แล้วตัวมึงอ่ะ”
มันก้มหน้าอายๆ จะอายทำไมวะเนี่ย หน้าแดงอีกแล้วไอ้นี่
“ตัวค่อยไปดูที่โรงแรม เดี๋ยวกูถอดให้ดู ตายแน่ๆ ถ้าคุณลิซรู้”
“นั่นสิ รีบกลับเถอะ เดี๋ยวพวกมันจะกลับมานะ กูเคยได้ยินมาว่าที่นี่เขามีเป็นแกงค์นะมึง”
“อืมๆ แล้วจะแดกข้าวไงวะเนี่ย”
“ไปสั่งกินที่โรงแรมดีกว่าว่ะ วันนี้ไม่ดีแล้วล่ะ”
ผมเชื่อมันครับ เรารีบนั่งแท็กซี่กลับทันที เออ อีกอย่างนะ ไอ้แท็กซี่นี่พอมันเห็นเราหัวดำๆนี่ ระวังมันโกงหน่อยก็ดีนะครับ แต่โชคยังดีที่ผมกับไอ้ซันพูดภาษาอังกฤษได้เหมือนคนบ้านมันนั่นล่ะมันเลยจะโกงไม่ได้ คิดจะพาผมอ้อมเหมือนแท็กซี่บ้านเรานั่นล่ะครับ แต่ผมบอกทางมันเองเลย เพระจำได้ตอนเดินมา ไม่ได้ปลาทองนะเว้ยเฮ้ย จำได้ดี
“ไหน เป็นรอยหรือเปล่ามึง กูดูหน่อย”
พอเข้าห้องไปมันก็ถามขึ้นล่ะครับ
“ไม่รู้ดิแต่โดนมันต่อยอยู่สองสามที”
ผมถอดเสื้อออกทีเดียวทั้งหมดนั่นล่ะครับ ไม่ว่าจะกี่ชั้นผมถลกออกหมดเลยทีเดียว
“อ่า มันช้ำอ่ะมึง ทำไงดี”
“หา ไหน”
ผมเดินไปดูที่กระจก ตายห่า ตรงเหนือหน้าอกเป็นรอยแดงๆแล้วครับ
“ต้องประคบน้ำอุ่นก่อนมึง เดี๋ยวค่อยเอาน้ำแข็งประคบอีกที”
“เออๆ งั้นกูไปอาบน้ำก่อน มึงสั่งข้าวให้หน่อยดิ เอาเบอร์เกอร์ก็ได้ ดูให้หน่อย คุณลิซรู้นี่กูซวยแน่ๆ”
ผมเริ่มเครียดครับ เพราะถ้าตัว หรือหน้าผมเป็นรอยขึ้นมานี่นะถ้าทางคนจ้างเขาไมพอใจมีหวังชวดแน่ๆ ความเสียหายทั้งนั้น แต่ว่าไปถ้าเอาแป้งพอกๆหน่อยก็คงหาย แต่นั่นมันก็ไม่ดีอยู่ดี เพราะตัวผมไม่ได้ขาวแต่มันเหลืองๆนี่สิ
“มานั่งตรงนี้ก่อนมึง เดี๋ยวอาหารก็มา กูจะทายาให้”
“หือ มึงไปเอามาจากไหนวะ”
“กูลงไปที่เคาท์เตอร์เมื่อกี๊ วิ่งออกไปซื้อมา ยาจีน เขาบอกได้ผลเร็ว มาเร็วๆ ต้องประคบก่อนแล้วค่อยทายา”
เออนะ เอากับมัน เร็วดีเหมือนกันนะไอ้นี่ ผมก็เดินไปนั่งลงข้างๆมันล่ะครับ ใส่บอกเซอร์ตัวเดียว มันก็เอาถุงน้ำร้อนมาค่อยๆแตะลงที่หน้าอก
“โอ๊ย เชี่ยร้อน”
“ร้อนเหรอ”
“เฮ้ย”
มันเอามืออังทั้งสองข้างครับ มันคงร้อนเหมือนกันแล้วทิ้งถุงน้ำร้อนลงบนพรม อ่า มันทำขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“เดี๋ยวก็อุ่น แป๊บนะ”
สายตามันห่วงใยผมจริงๆนะครับ ผมเพิ่งจะสังเกต ผมปล่อยให้มันทำไป มันก็เอาถุงน้ำร้อนมาแตะๆก่อนแล้วพอเนื้อมันชินกับความร้อนผมก็รู้สึกดีขึ้น
“เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบอีกรอบ ไม่ให้มันช้ำ”
มันบอกครับแล้วลุกไปเอาน้ำแข็งที่ห่อผ้าเช็ดหน้าในห้องน้ำมาอัง ซี๊ดเลยสิครับท่าน เย็นไปถึงกระดูกสันหลัง พอเสร็จมันก็ทายาให้ นิ้วมันเกลี่ยเบาๆที่หน้าอกผม สายตามันจ้องมองอยู่บริเวณนั้น นิ้วมันวนบางเบาแทบไม่รู้สึกเลย
“ซัน”
ผมเรียกชื่อมันล่ะครับ
“หือ เจ็บเหรอ เบาแล้วนะ”
“ไม่ใช่ ขอบใจนะ”
ผมพูดครับ รู้ว่าน้ำเสียงมันเป็นยังไง แต่มันอายหน้าแดง อ้าวนะไอ้นี่
“ก็กูมาดูแลมึงนี่ ถ้ากูไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะ จริงไหม”
“นั่นล่ะ ไม่ว่ามึงจะมาด้วยอะไรก็ตาม กูขอบใจนะที่เฝ้ามองกูมาโดยตลอด”
ผมพูดออกไปครับ มันเม้มปากแน่นเลยคราวนี้
“มึงจะเชื่อไหม ต่อให้กูมองมึงอยู่แบบนี้ตลอดไป กูก็พอใจแล้ว ขอบใจมึงเหมือนกันนะที่ให้กูมอง”
เอ่อ มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมครับ แววตามันเยิ้มฉ่ำไปด้วยน้ำในตาที่เอ่อนองอยู่ ผมมองหน้ามันชัดๆอีกครั้ง มองให้ถนัดตา มันน่ารักดีนะผมว่า ยิ่งเวลามันยิ้ม แววตาของมันมีทั้งสดใสและหมองหม่นเจือปนกันอยู่ มันน่าค้นหา มันแปลก
“หลับตาดิ อย่าจ้องตากู”
ผมเอ่ยออกไปเบาๆครับ มันก็ทำตาม ว่าง่ายจังเลยวะไอ้นี่ ผมก้มหน้าลงไป คิดแล้วจะทำแบบนี้ คงไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่าที่จริงแล้วผมรู้สึกอะไรกันแน่ แต่รู้สึกว่าตรงกลางอกมันร้อนๆยังไงไม่รู้ มันเผยอปากเพราะมันเงยหน้า
“อ๊ะ มึง”
“มึงก็อยากให้กูทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
ตอนแรกผมว่าจูบปากมันล่ะครับ แต่คิดไปคิดมายังก่อนดีกว่า เพราะในเมื่อผมสับสนอยู่แบบนี้ไปทำแบบนั้นมันคงไม่ดี ผมแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของมันล่ะครับ อย่างน้อยก็ขอบคุณที่มันคอยดูแลผมมาตลอด
“อ่า”
มันส่ายหน้า
“มึงไม่ต้องคิดมากหรอกว่ากูจะทำเพราะอะไร แต่กูเต็มใจทำ รู้แค่นั้นก็พอ”
ผมรีบพูดครับก่อนที่มันจะคิดเลยไปไกล มันยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย ผมเอนหลังพิงโซฟา พอดีกับเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ไอ้ซันมันจึงรีบวิ่งไปเปิดประตู อาหารมาส่งแล้ว มันดูแลผมดีจริงๆนะ อย่างอาหารนี่เหมือนกัน ไม่ได้มีแต่เบอร์เกอร์นะ มีสลัดผลไม้ผสมผักนิดหน่อยที่ผมชอบกิน มีนม มีน้ำผลไม้รวมมั้งท่าดูไม่ผิด
“มาๆกินๆ กูหิว”
ผมพูดออกไปแล้วเดินไปหยิบเบอร์เกอร์มากัดกินทันที
“มึงไม่ไปใส่เสื้อก่อนล่ะเดี๋ยวไม่สบายนะ”
“ยังไม่ได้ทาครีมนี่หว่า”
“ไม่ทาล่ะ”
“อ้าว มึงลืมเหรอว่ามึงต้องเป็นคนทานะ”
“อ่า”
มันอายครับ อายอีกแล้ว นะไอ้นี่ อะไรนิดหน่อยก็อาย อะไรของมันวะ
“งั้นมาทาก่อนดิ”
“มึงไปหยิบมาหน่อยดิ กูจะกินไปด้วยไม่ไหวหิวว่ะ”
มันไม่ตอบครับแต่มันเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเดินกลับออกมาพร้อมขวดโลชั่น ผมก็ยืนขึ้นล่ะครับกัดเบอร์เกอร์ไปด้วยยกแขนขึ้นมันก็เอาโลชั่นลูบตามเนื้อตัวผม ชินไหม ก็ไม่นะ แต่ทำไมวันนี้ผมรู้สึกหวิวๆวะ
“เฮ้ยๆ พอก่อนๆ เดี๋ยวกูทาเองก็ได้”
“ทำไมวะ”
มันถาม จะทำไมล่ะไอ้ห่า
“เจี้ยวกูตื่นว่ะ”
“ไอ้บ้า”
มันก็ก้มลงมองล่ะครับ แต่ก้มลงแป๊บเดียวแล้วอายหน้าแดงถึงหู เออวะ ทำไมลูกชายผมมันเสือกตื่นวะเนี่ย ตอนที่มันลูบโดนหัวนมผมหรือเปล่าวะ เฮ้ย บ้าไปแล้วๆ
“ว้าย เห็นไหมพี่บอกไม่ให้ออกๆ ไหนให้พี่ดูหน่อยซิ เป็นรอยออะไรมากหรือเปล่า นี่ถ้าเจ้าของสินค้าเค้ารู้เขายกเลิกเราได้เลยนะทอมมี่ ปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
ไม่ว่ายังไงก็ต้องบอกล่ะครับ เฮ้อ ผมทำใจไว้แล้ว นี่มันไม่ใช่การมาเที่ยวนี่นะมันเป็นการทำงาน ผมดื้อเองล่ะครับ ผมก็เลยเปิดเสื้อให้คุณลิซดู
“อืม ไม่ค่อยเห็นรอยนี่ ทายามาแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“ทารองพื้นหน่อยก็คงไม่เห็น จำไว้นะทอมมี่ เนื้อตัวเรามีค่า อย่าเอาไปเที่ยวเล่นแบบนี้อีก เกิดอะไรขึ้นมามันจะลำบาก”
“ครับคุณลิซ”
แกก็บ่นเยอะเหมือนกันล่ะครับ ผมก็ได้แต่ฟังไอ้ซันเองก็ก้มหน้ามันไม่ผิดหรอกผมเองนี่ล่ะที่ดึงดันจะชวนมันออกไป พอแต่งหน้าแต่งตัวก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ เขาทารองพื้นให้ถ่ายออกมาแล้วไม่เห็นรอย การถ่ายให้กับสินค้าชนิดนี้ไม่นานมากครับเพราะถ่ายแต่ภาพนิ่ง ทางเจ้าของสินค้าเขาเองก็พอใจในผลงานที่ออกมา
“งั้นคืนนี้เจอกันทุ่มนึงที่ล็อบบี้นะจ๊ะทอมมี่”
“จะไปไหนครับคุณลิซ”
ผมถามเสียงเครียดครับ ความจริงอยากออกไปเที่ยวเหมือนกันนะ แต่มาคิดๆดูแล้ว บางทีผมก็ไม่น่าจะออกไปไหน ไม่รู้สิครับ
“ก็พี่จะพาไปบาร์ไงจ๊ะ อะไรกัน ทำหน้าเข้า ยังคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่เหรอทอมมี่”
“นิดหน่อยครับ”
ผมมันพวกไม่มีปิดบังความรู้สึกอยู่แล้วล่ะครับ คิดยังไงก็บอกออกไปอย่างนั้น
“ว่าแล้วเชียว ฮ่าๆ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ที่พี่บ่นไปก็มันเป็นผลประโยชน์ของเราทั้งนั้นนะทอมมี่ คิดดูสิถ้าหากเขายกเลิกขึ้นมาคนที่ซวยก็คือบริษัทนะ คุณพอลเขาคงไม่เอาพี่ไว้แน่ เพราะดูแลเราไม่ดี อีกอย่างเราต้องจ่ายค่าเสียหายให้เขาด้วยนี่สิ”
“ครับผมทราบครับ”
“เอาเป็นว่า ออกไปกับพี่ไม่ต้องกลัว พี่เป็นลูกค้าประจำของบาร์นี้ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น อะไรกันทอมมี่ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ”
ผมก็เลยหัวเราะออกมาครับ ไม่ได้คิดมากหรอกนะ มันก็จริงของเขา บางทีอาจเพราะผมไม่ใช่มืออาชีพที่รับงานบ้างเป็นครั้งคราวเท่านั้นเอง
“มึงอย่าคิดมากเลยนะ คุณลิซเขาก็พูดถูกล่ะ”
“เออน่า กูไม่ได้คิดอะไรหรอก”
“แต่มึงทำหน้าดุมากเลยนะ”
“อ้าวเหรอ ไม่รู้ตัวว่ะ กูไม่ชอบให้ใครมาบ่นให้ว่ะ กูทำอะไรลงไปกูรู้ตัวล่ะน่า แต่มันก็ถูกของเขานั่นล่ะวะ เฮ้อ”
“เออน่า ไปอาบน้ำก่อนดิ เดี๋ยวกูทายาให้อีก จะได้หาย ยาเขาดีจริงๆนะ”
มันบอกครับผมเลยเดินเข้าห้องน้ำไป เรื่องไปเที่ยวขอไม่เล่านะครับ ไม่มีอะไรแค่ไปเที่ยวกินเหล้าแล้วกึ่มๆก็กลับ แต่รู้ไหมสถานที่ที่ผมเคยไปกับเขาวันนั้นมันยังคงเดิม วันวานที่ผมจดจำ อดีต ไม่ใช่สิ ใครบอกว่าเรื่องราวที่ผ่านมามันจะกลายเป็นอดีตกันนะ มันจะเป็นอดีตได้ยังไงในเมื่อในใจผมมันยังคงคิดถึงเขาอยู่ทุกวัน แสงไฟตามตึกรามบ้านช่อง กลิ่นอายของเมืองหนาว สายลมเย็นจัดที่พัดมาปะทะหน้า เขายังอยู่นี่อยู่เลย อยู่ในใจของผมนี่ไงไม่เคยจาง พอวันอาทิตย์เช้าก็ไปที่สนามบินกลับมาที่บ้าน
“พี่ต้อม อ่า ไปไหนมานะ”
พอเดินเข้าบ้านเทวดาตัวน้อยของผมก็วิ่งมาเกาะขาล่ะครับ ผมก็นั่งลงอุ้มตัวของพี่ปริ๊นขึ้นกอดหอมจนพอใจ
“ไปทำงานมาคร้าบพี่ปริ๊น คิดถึงพี่ปริ๊นจังเลย”
“อ้อนเชียวนะพ่อตัวดี พอดีเลย มาบังคับให้กินนมหน่อย ดื้อจริงๆ”
คุณพ่อยิ้มให้ผมล่ะครับ
“หือ ทำไมไม่กินนมล่ะครับพี่ปริ๊น เดี๋ยวตัวไม่โตน้า มาๆ มากินให้พี่ต้อมดูหน่อย”
“อ่ะ ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นไม่อยากกินนม คุณปู่ก็บังคับอ่า พี่ต้อมไปไหนไม่ให้ปริ๊นไปด้วยอ่า ฮึกๆ”
อ้าว ซวยแล้วผม หน้าเบ้แล้วครับ
“โอ๋ๆ ไปทำงานจริงๆคร้าบพี่ปริ๊น ไม่ได้ไปเที่ยว”
“ไม่เชื่อนะ พี่ซันก็ไปด้วยนะ ปริ๊นรู้”
“นั่น อย่าร้องไห้นะพี่ปริ๊น พี่ต้อมเขาไปทำงาน พี่ปริ๊นก็ต้องไปโรงเรียน นี่ล่ะลูกต้อม ไม่ยอมหลับยอมนอนร้องไห้ท่าเดียว ดูสินั่นน่ะ ตาบวม พ่อพูดยังไงมันก็ไม่ฟัง ย่ามันก็เอาไม่อยู่”
ผมใจหายเลยครับ ใจหนึ่งก็ดีใจนะที่พี่ปริ๊นติดผม แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ ผมกอดตัวพี่ปริ๊นไว้แน่น
“โอ๋ๆ พี่ต้อมีของมาฝากพี่ปริ๊นน้า นี่ไงกันตั้มตัวใหม่ แฟนทาสติกโฟร์ พี่ปริ๊นชอบไม่ใช่เหรอ”
เทวดาตัวน้อยผละหน้าออกจากซอกคอผม ทำตาวาวๆทั้งน้ำตา
“ไหนอ่ะ”
“นี่ไง ไปกินนมก่อนนะครับพี่ปริ๊น เดี๋ยวเราขึ้นไปเล่นหุ่นยนต์กันบนห้อง เดี๋ยวพี่ต้อมให้พี่ปริ๊นเป็นมนุษย์หิน พี่ต้อมจะเป็นมนุษย์ไฟเอง”
ได้ผลครับ พี่ปริ๊นยอมไปกินนมแล้วเราก็ขึ้นไปบนห้อง ผมไม่เคยลืมเลยนะเวลาไปไหนมาไหนที่ที่ผมไม่เคยไป เห็นของดีๆ ของที่คิดว่ามันควรจะเป็นของใคร อย่างเสื้อผ้าสวยๆผมก็จะซื้อนั่นไงครับในถุงนั่นไง ผมจะส่งไปให้พ่อกับแม่ผมที่เมืองไทย น้องชายผมอีก ผมส่งไปทุกเดือนนั่นล่ะครับ คนละครั้งกับเงิน เงินส่งประมาณต้นเดือน ส่วนของฝากของกินผมส่งไปทีหลัง ไม่ว่าผมจะกินอะไรดีๆ ใส่เสื้อผ้าสวยๆ อยู่ในที่ๆดี ผมก็คิดถึงพ่อแม่ น้องผมตลอดไม่เคยลืม ผมมาจากตม ยังไงผมก็ไม่เคยลืม
“ยิ้มไรของมึง”
พอตอนเช้าผมไปรับไอ้ซันไปเรียนตามปกติล่ะครับ ช่วงนี้หนังสือของเราสองคนรวมกันเยอะมากๆ แม้จะมีไอแพดให้ดูดหนังสืออนไลน์นะแต่ผมไม่ค่อยชอบใช้เพราะคิดว่ามันไม่มีเสน่ห์อีกอย่างมันหนุนนอนเหมือนตำราไม่ได้ไงครับ อิอิ
“ไม่มีไรนี่ หน้าอกมึงเป็นไงบ้าง หายยัง”
อ้าวนะไอ้นี่ เจอหน้าผมแล้วยิ้มอายๆเชียวเป็นบ้าไรแต่เช้าวะเนี่ย
“หายแล้วล่ะเหลือรอยจางๆไม่มีปัญหา ไปยัง”
“อืมไปดิ”
“แดกไรยังวะ”
“กินแล้ว มึงล่ะ”
“ยังเลยว่ะ เมื่อเช้าตื่นมาไม่ทันพี่ปริ๊นเลยอดเลยกู”
“พี่ปริ๊นตื่นพร้อมมึงไม่ใช่เหรอ”
“กูเพลียๆน่ะ ไม่ตื่นพี่ปริ๊นกระทืบแล้วแต่กูไม่ตื่นเอง ฮ่าๆ เดี๋ยวแวะกินร้านเดิมก็ได้ว่ะ”
ผมออกรถไปจากร้านแล้วครับ อากาศมันหนาวเหน็บขึ้นทุกวัน หนาวของที่นี่มันไม่เหมือนบ้านเรานะครับ มันหนาวแบบว่าเหมือนเราอยู่ในช่องแช่แข็งขนาดใหญ่ มือเย็นหน้าชา อาบน้ำก็ต้องเป็นน้ำร้อนครับ พออาบเสร็จก็ต้องรีบโบกครีมทับไม่งั้นผิวแตกเลือดซิบๆเลยนะ
“มึงล่ะรู้สึกดีขึ้นบ้างยังวะ”
ผมหันไปมองมัน มันก็สบตาผมอยู่ไม่ถึงวินาทีแล้วเบือนหน้าออกนอกกระจก
“อืม คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ”
“เอาน่ามึง คิดอะไรมาก คนเรามันไม่สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดนั้นหรอกน่า สู้เว้ย”
“อืม ขอบใจนะมึง”
“หือ เรื่องไรวะ”
“ทุกๆอย่าง ถ้าไม่มีมึง”
“หยุ๊ดด อย่ามาชวนกูดราม่าแต่เช้า เตะเลยไอ้นี่”
“บ้า ฮ่าๆ มึงนี่นะ กูพูดจริงๆนะ ถ้าไม่มีมึง กูคงไม่มีแรงใจขนาดนี้หรอกนะ”
ผมนิ่งครับ รู้สึกแปลกๆ
“เอ่อ กูขอโทษ กูหมายถึงกูดีใจนะที่ได้รู้จักมึง มึงเป็นเหมือนต้นแบบให้กูอยากเป็นเหมือนมึงน่ะ ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
“อืม นี่มึงเอากูเป็นแรงใจจริงเหรอวะ”
ผมอยากรู้ครับ หันหน้าไปถามมัน
“เอ่อ”
มันไม่ตอบครับแต่ก้มหน้าลงหยักหน้าเบาๆ
“ฮ่าๆ แสดงว่ากูก็เป็นเหมือนดาราเลยดิวะ ไอ้นี่ กูเขินนะเว้ย”
ผมหัวเราะออกมาครับ ไม่อยากให้มันเครียด ผมรู้หรอกน่าว่าอะไรมันเป็นอะไร เอาเถอะ ถ้าคนๆนั้นจะเป็นมันผมก็คงหนีไปไหนไม่ได้หรอกนะ แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ เพราะตอนนี้ใจผมมันยังไม่ลืม มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นกับการที่เราโดนเขี่ยออกจากใจแล้วจะลืมอะไรเพียงข้ามคืน ไม่ใช่ผมครับ
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps... I'm back...even is not right but it's o.k....Sorry for keep you guy waiting...
Thank you!!
หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44 (อ่าน 255171 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก