หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[♠♥♦♣]

พี่อิ๊กกกกกกกกกกกกกกก
อยากเห็นต้อมหึงซันอ่ะ จัดให้หน่อยสิ นะๆๆๆ

[ordkrub]

ดีใจที่ทุกคนเริ่มปรับตัวให้กันและปรับตัวเข้ากับสภาวะแวดล้อม
อ่านแล้วสบายใจดีครับ

[rellachulla]

คงไม่ใช่แบบว่า ต่อไปเกิดรู้สึกอะไรๆกับพี่ปริ้นนะ
โฮ แค่นี้ซันเน่ก้อน่าสงสารเกินจะทนแล้ว
อะฮึก อะฮึก

[A-J.seiya*]

ตอนนี้น่ารักจังเลยอ่ะ
เหมือนจะหวาน (???)
ฮ่าๆๆ
ชอบๆๆๆ ตอนทำแผล ดูอิ๊อ๊ะอ่ะ เขินว่ะ !!!
พี่ปริ้นท์ สติลน่ารักมากนะ อ๊ายยย

[Chinnosuke]

เหมือนอิฐที่สร้างบ้าน ต้องคอ่ยๆก่อมันถึงจะมั่นคงเนอะ
ขอบคุณคับพี่ิอิ๊กอารมณ์นี้ชอบมากอะ

[kyoya11]

ต้อมเริ่มแล้ว เริ่มจะหลงรักซันแล้ว ><

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อ่านถึงหน้า6แล้ว จะตามตอนต่อไปครับ

[CminLmin]

ต้อม - ซันเน่ แอบไปเที่ยวกันสองคน งานนี้พี่ปริ๊นซ์เลยมึหึง!!! กร๊ากกกก 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :monkeysad:สงสารซันมากมาย คนมีปมในอดีต สิ่งที่จะช่วยให้หายได้

คือคนรอบข้าง ซันนี่นายรักต้อมนะดีแล้ว ถึงแม้ว่าต้อมจะเอาความรู้สึกของซัน

มาล้อเล่นแต่เชื่อว่าทุกอย่างนั้นมาจากใจเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรักษาระยะห่างไว้

แต่เชื่อว่า ความสัทพันธ์มันจะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆๆจำไว้เรื่องนี้เราคือนายเอก เพราะพระเอกคือต้อม

นายพลนั้นมีส่วนอยู่บ้าง แต่เชื่อซันจะต้องรักษาและดูแลต้อมได้ และเชื่อว่าต้อมจะต้อง

ดูแลซันได้เหมอืนกันครับ สู้ๆๆนะครับซันนี่ ให้กำลังใจต้อมเสมอ และขอให้ผ่านไปได้

ปล.บทบาทของซันนี่มีมากขึ้นแล้ว สู้นะๆครับคุณเอกกี้

[penda]

ตามทันแล้วๆ เย้ๆ
ต้อมนี่รักมั่นคงดีจังนะ
แต่เวลาจะเลิกรักนี่ลำบากหน้าดู
ซันนี่สู้ๆ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ฮ้าๆ
เค้าเอาใจช่วยนะซันนี่...

 

[Fanun]

ต้อมเริ่มหวั่นไหวกับซันนี่เเล้วใช่ไหม 

[eiky]

S21
ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่ไหม ผมรู้สึกว่าไอ้ต้อมมันก็เริ่มที่จะมีใจให้ผมบ้างแล้ว ไม่รู้สิ ผมรู้สึกได้ ไม่เสียแรงที่พี่นายสอน ผมมีความสุขมาก มันมากจริงๆ มากจนผมกักเก็บมันไว้ในใจไม่ไหวอีกต่อไป ยิ่งมันชวนผมไปแอลเอด้วย ผมยิ่งดีใจ แม้ว่าเรื่องของลุงกับป้าที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมันจะบั่นทอนหัวใจผมไปได้มากก็ตามที แต่แบบนี้นี่เองที่เขาบอกว่าแรงแห่งใจ แสงไฟในคืนมืดมิด ผมรู้แล้วว่ามันเป็นยังไง รู้ไหม เกิดมาครั้งหนึ่ง ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกแบบนี้กับใครได้มากมายเท่านี้มาก่อน ตื่นก็คิดถึงเขา จะนอนจะนั่งก็เขา จดจำรายละเอียดต่างๆที่เขาทำ ร่างกายเขา ท่าทาง ทุกอย่าง แค่เขายิ้มมาครั้งเดียวผมก็เหมือนอยู่ได้อีกนานเป็นปี คำพูดทุกคำสัมผัสที่มันสัมผัสผมตอนที่อยู่แอลเอ ผมคงจะจำไปจนตาย รอยจุมพิศที่หน้าผากนั้น มันทำเอาผมสั่นไปทั้งตัวและหัวใจ ไม่เคยคิดไม่ได้คาดหวัง ผมมีความสุขมาก แค่นี้ล่ะที่ผมต้องการ พอคนเราไม่ได้คาดหวังในสิ่งที่เราคิดว่ามันสูงค่าเกินไป พอสิ่งนั้นมันเกิดขึ้น ทำไมหัวใจเราสั่นไหวไปได้มากมายขนาดนี้นะ ยิ่งเห็นเวลาที่มันเจ็บรู้ไหมผมรู้สึกว่าผมเองเจ็บไม่น้อยไปกว่ามัน ถ้าหากว่าสัมผัสใดที่ผมพอจะทำได้แล้วทำให้มันดีขึ้นผมอยากจะทำ 
“เฮ้ย ตาลอยไปไหนวะ จิ้นถึงน้องชายกูอยู่เหรอมึง ฮ่าๆ ตานี่หวานฉ่ำเชียวนะเว้ย”
เสียงของมันดังขึ้น ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์วิมานที่แสนสุขของผม เรากำลังไปเรียนครับ วันนี้มีสอบอีกตัว มันสอบก่อนผมเพราะวิชาวิทยาศาสตร์เพื่อการกีฬาผมไม่ได้เรียน ส่วนผมมีสอบบ่ายๆ
“อ๊ะ ไรล่ะมึง ตกใจหมด”
“นั่นแน่ คิดไรอยู่แน่ๆ กูบอกแล้วว่าน้องชายกูมีดี ฮ่าๆ เห็นมะ มึงเอามาคิดมาฝันกลางวันเลยนะเนี่ย”
“บ้าเหรอ ทำไม กูจะคิดเรื่องอื่นไม่ได้บ้างเหรอ ทำไมต้องคิดว่ากูต้องคิดเรื่องมึงคนเดียว ไอ้บ้า เข้าข้างตัวเองไปแล้ว คนหลงตัวเอง”
“อย่ามาโกหกกูไอ้ซัน ถ้ามึงคิดเรื่องอื่นกูว่ามึงไม่ยิ้มหวานขนาดนี้หรอกนะ แต่นี่มึงตาลอยยิ้มหวาน คิดถึงไอ้นั่นกูแน่ๆ ฮ่าๆ”
แล้วจะให้ผมทำหน้ายังไง แล้วจะให้หัวใจผมเต้นไปในจังหวะไหนกันล่ะจริงไหม มันคือจังหวะที่ผมบอกกับตัวเองว่า “รัก”
“นะ มึงดูกูออกขนาดนี้เลยเหรอ”
“แน่นอน กูดูมึงออก กูรู้ว่ามึงเป็นตุ๊ด”
“เชี่ยต้อม”
“ฮ่าๆๆ”
“แล้วมึงล่ะ ว่าแต่คนอื่น”
“ไรวะ อย่างกูเขาเรียกชายรักชายโว้ย แต่มึงเขาเรียก ตุ๊ดรักชาย ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้า หนอย”
“เฮ้ย อย่าจี้ ฮ่าๆ แว้กกก กูขับรถนะมึง”
ผมหยุดเอามือไปจี้เอวมันครับ เพราะรู้ว่าไอ้ต้อมมันบ้าจี้เห็นเล่นกับพี่ปริ๊นอยู่ประจำ มันหัวเราะจนหน้าแดง รถส่ายไปมาดีนะที่ไม่มีคันอื่นสวนมา ผมมัวแต่เขินมันครับเกือบพากันตายแล้วไหมล่ะ
“เออๆ โทษที มึงปากหมานี่หว่า มึงอ่ะชอบว่ากู”
ผมพูดแก้เขินให้ตัวเองครับ พยายามเป็นอย่างมากไม่ให้หน้ามันแดง แต่ยิ่งเหมือนพยายามยิ่งรู้สึกว่าร้อนหน้าผ่าวๆ ไอ้ต้อมมันชอบล้อให้ผมอาย แต่ผมเองก็ชอบนะ อิอิ
“อ้าว ไม่ว่ามึงแล้วกูจะว่าใครวะ ทำไมว่าไม่ได้เหรอ”
“ก็ไม่ใช่ เออๆ ว่ามาดิ กูยอมมึงทุกอย่างล่ะ”
“เฮ้ย จะดีเร้อ ทุกอย่างเลยจริงๆนะ”
มันทำเสียงแบบว่ายังไงดี แบบว่าหื่นๆนะครับสายตานี่ก็มองมาทางผม
“อ้าว ไม่ใช่แระ กลับคำพูด”
“นั่นกูว่าแล้ว คนเรานะ”
ไม่ว่าจะยังไงผมเรียกสิ่งที่ผมทำอยู่นี้ว่า “ความสุข” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมเข้าใจแล้วว่าผมเองไม่ได้ต้องการอะไรจากไอ้ต้อมมันหรอกนะครับ แม้แต่ความรัก แต่แค่ผมได้อยู่แบบนี้ เฝ้ามองมันอยู่แบบนี้ ผมพอใจแล้ว
“กูเอาชินนาม่อนนะ ลาเต้ร้อนด้วย อ่ะเงิน”
“ไม่เป็นไร วันนี้กูเลี้ยงมึงเอง”
พอเราใกล้ถึงมหาวิทยาลัย ไอ้ต้อมมันก็จอดที่ร้านประจำของเราล่ะครับ ต้องบอกว่าร้านประจำของเราเพราะทุกวันที่มีเรียนและเรามาด้วยกันมันต้องแวะที่นี่ก่อนเสมอ อย่างน้อยก็มีสิ่งนี้ที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า “ของเรา”
“โหเว้ย รวยนะมึง งั้นเอาเพิ่มสองอันเลย ฮ่าๆ”
“อ้าวนะ คนเขาจะเลี้ยงน่ะ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เกรงใจเขานะเว้ยมึง”
“ไม่มีเว้ย เกรงใจก็ไม่ได้แดกดิวะ ฮ่าๆ”
มันทำหน้ากวนมากครับ ผมนี่เม้มปากเลย แต่ทำไมรู้สึกดีจัง
“เออๆ”
มันเดินไปนั่งที่โต๊ะครับ ส่วนผมเดินไปที่เคาท์เตอร์ ร้านเขาไม่เสิร์ฟอาหารให้นะครับ เราต้องบริการตัวเอง อีกอย่างจะไปเรียกร้องเหมือนร้านที่บ้านเราไม่ได้หรอกนะครับ มันไล่ตะเพิดออกนอกร้านแน่ๆ ผมเดินไปสั่งของที่มันชอบกิน จะว่าไปผมเองก็แปลกใจนะว่าทำไมมันชอบกินแต่ชินนาม่อน ขนมปังอย่างอื่นมันก็ไม่กินเลยนะ กินได้ทุกวัน
“มึงสอบเสร็จแล้วจะไปรอที่ไหนอ่ะ”
ผมถามมันครับเพราะมันมีสอบเช้าอย่างที่บอก ส่วนผมมีสอบตอนบ่าย
“คงไปเตะบอลว่ะ สอบใกล้เสร็จแล้วนี่ ของกูเหลือตัวเดียว ฮ่าๆ”
“มึงไม่ไปอ่านหนังสือล่ะ ทวนๆหน่อยดิมึง”
“เออน่า แต่ที่ชมรมก็คงไม่มีคนหรอกนะกูว่า วันก่อนเข้าไปดูไม่เห็นมีสักตัว มันบอกจะอ่านหนังสือกันหมด เซ็งว่ะ”
“แหมนะมึง ตั้งใจเรียนสิจะได้จบไวไว”
“คร้าบ แหมนะบ่นเหมือนแม่เลยนะมึง”
“ไอ้บ้า”
ถึงแม้จะชอบที่มันล้อเล่นแบบนี้ แต่ผมไม่รู้สึกชินกับมันเสียที มันพูดขึ้นมาทีไรผมรู้สึกร้อนที่หน้าผ่าวๆอยู่ทุกครั้ง ทุกครั้งที่ได้จ้องมองมัน ใจมันเต้นแรงทุกทีไป นี่ผมรักมันจริงๆแล้วสินะ นี่น่ะหรือเขาเรียกว่าความรัก ความรักที่ผมรู้สึกว่าตัวผมมันพองออกมาเวลาที่อยู่ใกล้ๆมัน เพราะหัวใจมันพองโตดันร่างกายให้พองขึ้นจนจะลอย
ผมสอบเสร็จตอนบ่ายสามโมงกว่าๆเป็นวิชาที่ยากมากๆ วิทยาศาสตร์เคมี เล่นเอาผมหัวฟูออกมาเลยครับ ไอ้เบนจามินมันก็หัวฟูช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับมันเลยเพราะมันอ่านหนังสือหนัก พอเห็นเบนจามินก็ทำให้ผมนึกไปถึงมิเชล เพื่อนอีกคนที่ผมถือว่าสนิทมากที่สุด แต่นับจากเธอไปแอลเอเราก็คุยกันน้อยมากๆ แทบจะนับครั้งได้เลย อากาศหนาวเย็นกว่าปกติมาก ท้องฟ้าที่อึมครึมอยู่ตลอดเวลาจะว่าไปแล้วไม่เห็นแสงพระอาทิตย์มาหลายวันแล้วเหมือนกันนะ ผมกดโทรศัพท์ไปหาไอ้ต้อมครับเพราะจะได้รีบกลับบ้านไปช่วยงานที่ร้านเพราะช่วงนี้เราออกโปรโมชั่นใหม่ลูกค้าเต็มร้านแทบทุกวัน ถึงแม้จะต้องอ่านหนังสือหนัก แต่งานที่ร้านผมก็ไม่เคยปล่อยให้คุณแม่หรือคนในร้านทำเอง ผมอยากจะตอบแทนที่คุณแม่ท่านปรานีผม
“เสร็จแล้วเหรอ”
มันกรอกเสียงมาครับ ผมยิ้มรอทันที
“อืม อยู่ไหนอ่ะ”
“กูเดินมาดูเกมว่ะ ว่าจะซื้อไปให้พี่เจค”
“อ้อ เดี๋ยวกูเดินไปหาจะได้ช่วยเลือก”
“เออๆ 54 นะ”
มันบอกชื่อถนนมาล่ะครับ ผมก็รีบเดินออกไปจากมหาฯลัยตรงไปหามันร้านเกมนี้ใครๆก็รู้จักล่ะครับ ผมใช้เวลาเดินอยู่ประมาณเกือบ 20 นาทีได้ พอถึงร้านเกมผมก็ผลักประตูเข้าไปเลยเพราะคิดว่าไอ้ต้อมมันคงกำลังเลือกเกมให้พี่เจคอยู่แน่ๆ ผมเดินวนจนทั่วร้านแต่ไม่ยักเจอไอ้ต้อม มันไปไหนของมันนะ ไอ้นี่เล่นไม่เลิก
“ไม่รับสาย”
มันจะเอายังไงของมันเนี่ย ผมกดโทรศัพท์หามันอีกสามครั้ง พอมันกดรับสาย
“มึงอยู่ไหนเนี่ย กูเดินหาทั่วแล้วนะ ไม่เล่นนะโว้ย ต้องรีบกลับนะ”
“พลั่กๆ ยูคิดจะลองดีใช่ไหม วันนั้นยูทำให้พวกไอต้องเข้าคุก วันนี้ขอเอาคืนหน่อยเถอะ”
“อ๊ากกก”
เสียงคนอื่นดังเข้ามาในโทรศัพท์ เสียงที่คุ้นหูผมเหลือเกิน เสียงร้องนั่นต้องเป็นเสียงของไอ้ต้อมแน่ๆ พอได้ยินผมสั่นไปทั้งตัวใจเต้นแรง ผมไม่พูดอะไรออกมา สมองมันคิดอย่างรวดเร็วว่าควรจะทำยังไงดี “ตำรวจ” คุณพอล คุณพอล ผมคิดได้แค่นี้ ผมจำได้ว่าคุณพอลคือคนที่จัดการทุกอย่างให้ตอนที่ผมมีเรื่อง เบอร์เขาอยู่ไหน ผมกดวางสายจากไอ้ต้อม แล้วผมก็ยืนหันหน้าหันหลังอยู่ไม่รู้จะทำอะไรดี มือเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาทั้งที่อากาศภายนอกมันหนาวเหน็บ ผมสั่น
“คุณพอล คุณพอลใช่ไหมครับ”
ผมกดโทรฯออกไปหาคุณพอลหลังจากที่หาเบอร์อยู่นาน ที่จริงมันมีอยู่แล้วในมือถือผมแต่ด้วยความร้อนใจผมหาไม่เจอเลย ไอ้ต้อมจะเป็นยังไงบ้าง ผมคิดออกมาทันทีว่าคนพวกนั้นเป็นใคร ผมเล่ารายละเอียดออกไปอย่างคร่าวๆ ผมพูดเร็วจนคุณพอลบอกให้ผมพูดช้าหน่อย
“อย่าเพิ่งเป็นไรนะไอ้ต้อม อย่าเพิ่งเป็นไรนะ”
ผมวิ่งออกจากร้านขายเกมวิ่งไปสอดส่องสายตาไปตามซอกตึก อยู่ไหนนะ อยู่ไหนกัน เม้มปากแน่นวิ่งออกไปตามถนน น้ำตาของผมเริ่มจะซึมออกมาแล้ว ขอได้โปรดเถอะ อย่าเป็นอะไรไปเลย ได้โปรด ผมได้แต่ภาวนาในใจ
“อ๊ากกก”
ผมหยุดกึกทันทีจนแทบจะล้ม เสียงร้องนั้นมันเสียงของไอ้ต้อม ใจหล่นหายไปอยู่พื้น ขามันไร้เรี่ยวแรงไปโดยปริยาย ผมยืนนิ่งอยู่นากว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้ ผมวิ่งเข้าไปในซอกที่มืดทึบนั้น
“เฮ้ย หยุดนะ”
ผมร้องออกไปเสียงหลง รู้ว่าเสียงของผมเองมันไม่ได้ทรงพลังอะไรมากพอที่จะทำให้คนสามคนที่ยืนล้อมวงซ้อมไอ้ต้อมอยู่หยุดได้ แต่ผมจะทำอะไรได้
“เสือกอีกคนแล้ว”
“เฮ้ นี่มันไอ้หน้าจืดนั่นนี่ มันเป็นต้นเหตุให้เราโดนจับ”
“ดี งั้นเล่นมันพร้อมกันเลย”
เสียงมันสามคนคุยกันสายตามองมาทางผม คนหนึ่งที่ตัวใหญ่สุดหน้าตาดูไม่ได้เพราะมันเต็มไปด้วยรอยสัก ผมเผ้าที่รกรุงรัง เสื้อผ้ามีกลิ่นโชยมาแต่ไกล มันก้าวเท้าเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมถอยไปก้าวหนึ่ง แต่ก็ชะงักเท้าเอาไว้เพราะมองไปเห็นสภาพของไอ้ต้อม มันนอนตัวงออยู่กับพื้น มีเลือดไหลออกมาจากหน้า ท่าทางมันดูเจ็บปวดมากให้ตายเถอะ ผมรู้สึกเจ็บไปถึงหัวใจ ใจของผมมันเหมือนโดนบีบ ลมหายใจมันจุกติดอยู่แค่คอ มือไม้สั่น ปากสั่นรุนแรงจนแทบจะกัดริมฝีปากตัวเอง
“สัตว์”
ผมยกเท้าขึ้นยันไปที่หน้าอกมันทันทีที่มันปรี่เข้ามา แต่มันเซไปได้ไม่ไกลเพราะผมตัวเล็กกว่ามันมาก
“อึ๊ก”
ผมร่วงลงกับพื้นทันทีที่มันปล่อยหมัดกลับมาทันทีที่มันตั้งตัวได้ รู้สึกจุกทีท้องเจ็บเข้าไปถึงลิ้นปี่ ตัวผมงอลงร้องไม่ออก น้ำตาซึมอกมาผมไม่ละสายตาจากไอ้ต้อม
“มึงอยากลองดีใช่ไหมไอ้หน้าจืด”
มันมายืนอยู่ข้างๆตัวผม ง้างเท้าขึ้น ผมเห็นแค่นั้น หลังจากนั้นผมหลับตา
“ปี๊ดดดด หยุด นะ หยุดเดี๋ยวนี้ นี่ตำรวจ”
น้ำตาของผมไหลออกมาทันที ทั้งดีใจทั้งเจ็บระคนปนเปกันไปหมด ดีใจที่คุณพอลหาเราเจอ เจ็บที่โดนมันต่อย แล้วไอ้ต้อมล่ะ ไอ้ต้อม
“ต้อม ต้อม”
ผมได้สติลุกขึ้น สามคนนั้นมันกำลังวิ่งหนีไปอีกทาง
“ซันนี่ ดูแลทอมมี่ด้วยเดี๋ยวผมมา”
คุณพอลร้องสั่งผม เขาหยุดดูร่างของไอ้ต้อมที่นอนดิ้นไปมาอยู่บนพื้น คุณพอลมากับลูกน้องอีกสองคน เขาทั้งสามวิ่งตามไอ้คนใจโฉดนั้นไป
“ต้อม เป็นไงบ้าง ต้อม”
ผมเหมือนคนที่สิ้นแรงพลังทุกอย่างที่มีในร่างกาย ผมทรุดร่างลงแล้วคลานเข้าไปกอดตัวมันเอ้าไว้ เลือดเต็มหน้ามันเลย เลือดทั้งนั้น
“ต้อม ไอ้ต้อม ฮือๆ อย่าตายนะ อย่าตายนะ”
ผมร้องไห้ออกมา โง่ที่สุด ผมน่าจะรีบทำอะไรสักอย่างมากกว่ามานั่งฟูมฟายกอดมันร้องไห้อยู่แบบนี้ รถพยาบาล ต้องเรียกรถพยาบาล ผมคิดออก
“เดี๋ยวกูมานะต้อม อย่าเป็นไรนะ อย่าเพิ่งเป็นไรนะ”
ผมร้องไห้ ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นผมทำอะไรลงไปบ้าง รู้แต่ว่าผมพยายามวิ่งออกไปที่ถนน แล้วเรียกให้คนช่วย
“ไม่ยอม แม่ไม่ยอม ยังไงแม่ก็ไม่ยอม พอลตกลงคุณทำอะไรให้ชั้นได้บ้าง”
โรงพยาบาลสินะ กลิ่นนี้ และเสียงของคุณแม่ที่ดังลั่นห้องกว่าใคร
“ใจเย็นๆน่าแม่ น้องมันไม่เป็นไรมากแล้วนะ แค่คิ้วแตกเองนะ”
“อะไรกันตาแพทย์นั่นลูกชั้นนะ นั่นน้องเรา แม่ไม่ยอม คิ้วแตกพูดมาได้ยังไง น้องมันเป็นนายแบบนะ คิ้วแตกแล้วใครเขาจะจ้าง ไม่ได้นะพอล ทำให้ถึงที่สุด พวกขยะสังคมแบบนี้เก็บไว้ให้รกเมืองทำไม ทำขั้นเด็ดขาดไม่อย่างนั้นชั้นจะเดินเรื่องเอง”
“เอ่อ ครับ ผมสัญยา ผมจะทำให้ถึงที่สุด”
“ภายในหนึ่งอาทิตย์ ไม่ใช่เดือน หรือปี เข้าใจที่ชั้นพูดใช่ไหมพอล หรือจะให้ชั้นเข้าไปหาผู้กำกับเอง”
“ได้ครับคุณยู”
“เอาน่าแม่ ไปดูน้องก่อนเถอะ”
“พี่ต้อมอยู่หนายนะคุณย่า”
“เอาพี่ปริ๊นออกไปก่อนตาแพทย์ แกอยากจะเห็นลูกร้องไห้เหรอ”
ผมมองการสนทนาของคุณแม่กับพี่แพทย์ คุณพ่อกับพี่เจคอยู่ข้างๆเตียงของไอ้ต้อมในห้อง เราทั้งหมดอยู่หน้าห้อง ผมไม่เป็นอะไรมากแค่มึนหลังจากที่หมอตรวจผมแล้วแค่โดนต่อยธรรมดาอย่างมากก็ช้ำไปสองสามวัน แต่ตอนนี้เหมือนสมองมันไม่ทำงาน ตื้อไปหมด
“ไม่ไปนะคุณย่า ปริ๊นจะไปดูพี่ต้อมอ่า พี่ต้อมอยู่ไหนอ่ะ”
พี่ปริ๊นเริ่มโวยวายแล้วครับ หน้าตานี่คงไม่มีใครเอาอยู่ น้ำตาเริ่มไหลออกมาอาบสองแก้มแดงๆแล้ว ผมเม้มปากแน่น
“เห็นไหม เฮ้อ อย่าร้องไห้สิคะพี่ปริ๊น เดี๋ยวพี่ต้อมเห็นเขาไม่สบายใจนะ หยุดๆพ่อคุณ”
“ฮึกๆ หยุดก็ได้นะ”
“ฮึกๆ”
“อ้าว พ่อซัน น้องหยุดเราร้องอะไรกัน”
ผมทนไม่ได้ครับ ไม่ไหวแล้ว ครอบครัวนี้เขารักกันมาก มากจนผมสะท้อนใจ แม้ว่าความรักนั้นมันจะเผื่อแผ่มาถึงผม แต่ผมเหมือนจะอิจฉาอยู่ในใจลึกๆ ยิ่งเห็นพี่ปริ๊นเสียน้ำตาผมยิ่งล้าไปไหนไม่เป็นเอาเสียเลย ในห้องพักผู้ป่วยคุณพ่อกับพี่เจคยืนอยู่ข้างเตียง เสียงคุยกัน หัวเราะดังแว่วออกมา
“ต๊าย ลูกชายชั้น ตายแล้วๆ ใครจะรับผิดชอบ ใคร ฮือๆ”
คุณแม่เป็นคนแรกที่โผเข้าไปกอดไอ้ต้อมครับ ผมเห็นสภาพมันแล้วก็อดที่จะเวทนาไม่ได้ ขาอ่อนหมดแรงอีกครั้ง เจ็บเสียดไปถึงใจ เหมือนใครเอามือล้วงเข้าไปในร่างแล้วบีบใจนั้นให้แตก เจ็บเหลือเกิน เค้าโครงหน้าเดิมของมันแทบจะไม่มีเหลือเพราะมันปูดบวมแดงไปทั้งหน้า เหนือคิ้วขวามีผ้าพันแผลพันเอาไว้มีรอยเลือดหรือยาซึมออกมาสีแดงๆ ใจหายแล้ว หายไปแล้วใจผม
“อ่า ฮือๆ ใครทำไรพี่ต้อมอ่า ใครทำหน้าพี่ต้อม ฮือๆ”
“โอ๋ๆ พี่ปริ๊นครับ พี่ต้อมไม่เป้นไรมากน้า แค่หน้าบวมๆนิดหน่อยเอง”
มันพูดออกมาครับ มันยังยิ้มให้ทุกๆคน ยังมีหน้ามายิ้มอีก
“โถพ่อคุณของแม่ แม่ไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ว่าจะยังไง”
“ไม่เป็นไรครับคุณมะ”
“ไม่ได้ เราไม่ต้องพูดพ่อต้อม ห้ามมาขัดแม่นะ ห้ามเด็ดขาด เห็นไหมเป็นแบบนี้เพราะไอ้พวกขยะนั้นแท้ๆเห็นเราเป็นคนหัวดำมันจะมาทำแบบนี้ไมได้ ไหนบอกว่าเป็นเมืองที่เจริญแล้ว แม่ไม่มีทางยอม คอยดูเถอะนะ ให้มันรู้กันไปว่าอีหัวดำคนนี้ล่ะจะเอามันเข้าคุกไม่ให้ได้ผุดได้เกิดกันเลยทีเดียว”
คุณแม่กร้าวเสียงขึ้นครับ ไอ้ต้อมมันอ้าปากค้างยังพูดไม่ทันจบ
“พี่ต้อมเจ็บไหมอ่ะ ปริ๊นจับหน่อย”
“โอ๊ย เจ็บครับเจ็บพี่ปริ๊น”
พอพี่ปริ๊นเอามือไปแตะที่หน้าที่บวมๆของมัน ไอ้ต้อมมันก็ร้องขึ้นครับ ผมนี่น้ำตาไหลเลยนะ ปวดเข้าไปในใจ เม้มปากแน่น
“ตายแล้วพี่ปริ๊น อย่าไปจับแผลพี่เขาสิลูก”
“ฮือๆ ใครทำพี่ต้อมนะ บอกปริ๊น เดี๋ยวจะไปจัดการ”
“โถพี่ปริ๊น พวกมันตัวเบ้อเร่อน้า พี่ปริ๊นต้องกินให้เยอะกว่านี้ กินแต่ของมีประโยชน์จะได้ตัวโตๆเท่าพี่ต้อมไง เราจะได้ช่วยกัน”
“อ้อ ได้นะ คุณย่าพาปริ๊นไปกินอาหารเป็นประโยชน์หน่อย ปริ๊นจะตัวโต”
พูดทั้งน้ำตา ทุกคนในห้องนั้นยิ้มออกมา แม้แต่ไอ้ต้อมเอง ผมเองยังยิ้มออกมาแม้ในใจมันจะเจ็บปวดมากเท่าใดก็ตาม พี่ปริ๊นคือยอดดวงใจของเราทุกคนจริงๆ
“ป่ะงั้นออกไปกับปู่ เดี๋ยวปู่พาไปกินอาหารที่มีประโยชน์”
“พี่เจคไปกับคุณปู่ไหม ป่ะให้พี่ต้อมเขาพักผ่อน”
พี่แพทย์พยักหน้าให้พี่เจคที่ยืนมองไอ้ต้อมอยู่ตาละห้อย
“พี่เจค พี่ต้อมขอโทษนะครับ เกมเลยเละเลย เดี๋ยววันหลังพี่ต้อมซื้อให้ใหม่นะครับ”
ไอ้ต้อมมันพูดครับ
“ฮึกๆๆ ทำไมเขาใจร้าย พี่ต้อมไปซื้อเกมให้เจคเท่านั้นนะ ทำไมพวกเขาใจร้าย”
“โถๆ ไปตาแพทย์พาลูกออกไป พ่อซันวันนี้เราอยู่เป็นเพื่อนพ่อต้อมหน่อยนะ แม่จะกลับไปสถานีตำรวจ จะไปจัดการให้มันถึงที่สุด”
คุณแม่หันมาบอกผมครับ ผมรีบปาน้ำตาออกแล้วพยักหน้ารับทันที
“ครับ ผมจะเฝ้าให้เองครับ”
“แม่ไม่ยอมหรอกนะต้อม ไม่ว่าจะยังไง ถ้าหากตำรวจมันเดินเรื่องไม่ถึงไหน ฮึ ให้มันรู้ว่าคนอย่างชั้นจะไม่มีปัญญาทำอะไร คอยดูเถอะ”
คุณแม่พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไอ้ต้อมทำหน้าเศร้าๆยังไงไม่รู้ครับ เสียงของคุณแม่เข้มแข็งดุดันมาก มากเสียจนผมรู้สึกว่าผมน่าจะมีแม่ที่มีบุคลิกแบบนี้บ้าง เพราะถ้าหากว่าแม่ผมเข้มแข็งเหมือนคุณแม่ที่นี่ เรื่องราวต่างๆที่แย่ๆมันคงไม่เกิดขึ้น แต่นั่นก็เถอะครับเพราะแม่ผมเป็นคนอ่อนโยน และถ้าแม่ผมไม่อ่อนโยนผมก็คงไม่มีวันนี้ ไม่มีโอกาสได้เจอผู้คนที่แสนวิเศษเหล่านี้
“ยังเจ็บอยู่ไหมมึง”
ผมเดินไปยืนข้างๆเตียง สายตามองตามตัวมัน หน้าอกมีรอยช้ำนิดหน่อยเหมือนโดนหวดด้วยไม้ หมอบอกว่าช้ำแค่ภายนอกไม่ถึงกับหัก แต่ว่าหน้ามันนี่สิครับ ผมนั่งลงข้างๆเตียงของมัน เอานิ้วยื่นไปจะแตะ แต่สั่นอยู่เพราะผมร้องไห้ออกมาแล้ว สะอื้นเกินจะเก็บเอาไว้
“อ้าว ร้องทำไมวะ กูไมได้ตายซะหน่อย”
“ยังจะมาพูดดีอีก เจ็บไหม เจ็บมากไหม”
ผมสะอื้นออกมาครับ พยายามจะไม่ร้องไห้ แต่ยิ่งเห็นสภาพมันยิ่งทรมานใจ ผมเอานิ้วไปแตะตามรอยช้ำนั้นแผ่วเบา กลัวว่ามันจะเจ็บ ยิ่งสัมผัสโดนยิ่งเสียดใจ มีคนเคยบอกว่าถ้าหากว่าเรารู้สึกว่าอยากจะเจ็บแทนคนที่เราชอบเขานั้นแสดงว่าเรารักเขามากมายแล้ว ใช่ครับ ตอนนี้ผมเองอยากจะเจ็บแทนมัน เป็นผมได้ไหมที่เป็นคนเจ็บอยู่ตอนนี้ ไม่อยากให้เป็นมันเลย
“กูไม่เป็นไรหรอกน่า แม่ง มันมาตั้งสามคน กูไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่งั้นนะกูไม่หมดสภาพแบบนี้หรอกนะจะบอกให้”
“แหมนะ ยังมาคุยอีก กระดูกไม่หักก็บุญหัวแล้ว”
“มึงก็โดนมันต่อยนี่ มึงเป็นไรไหมล่ะ”
ผมเม้มปากแน่น นี่มันยังห่วงผมอยู่อีกเหรอ ทั้งที่มันเจียนตายแบบนี้ ผมส่ายหน้า น้ำตาไหลออกมา
“เอาน่า มึงนี่ขี้แยจริงๆเลยนะ ไรวะ โดนแค่นิดเดียวเจ็บเหรอวะ”
“ไม่ใช่ กูไม่อยากให้มึงเจ็บเลย ไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้เลย”
“ซวยนี่หว่า แม่งเอ้ย อย่าให้เจอนะมึง”
“คงไม่เจอแล้วล่ะ เพราะคุณพอลคงจัดการให้ เพราะคุณแม่คงไม่ยอม”
“เฮ้อ เพราะกูอีกแล้ว สร้างเรื่อง เกรงใจคุณแม่จังว่ะ”
“เอาน่ามึง คุณแม่รักมึงมากนะ ท่านคงไม่ยอมหรอก”
ไอ้ต้อมมันเมินหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนผมก็เลิกเอานิ้วเกลี่ยหน้ามันแล้วเพราะมันคงจะเจ็บ
“ขอบใจนะเว้ย”
มันพูดขึ้นครับ
“หือ”
“ถ้ามึงไม่ไปเจอกู กูคงตายไปแล้วล่ะ”
จะให้พูดอะไรออกมาดี จะให้เอ่ยคำใดออกมาจากปากดี มันถึงจะสาแก่ใจ มันถึงจะสัมผัสกับความรู้สึกที่ผมมีในตอนนี้ ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม
“อย่าพูดแบบนี้ มึงอย่าพูดแบบนี้ กูไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายมึงหรอก แม้กูจะไม่มีกำลังอะไร แต่ถ้ามึงจะตาย กูจะตายก่อนมึงเอง”
“เฮ้ย ไอ้ซัน”
ผมทรุดตัวลงกับพื้น ไปไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง คุณเคยไหมที่เห็นคนที่รักเจ็บ เจ็บจากอะไรก็ตาม หัวใจมันสั่นไหวยังไงไม่รู้ ผมเองคงจะรู้สึกอย่างนั้นอยู่ ผมรักมัน รักมันมากแล้วถ้าหากว่ามันเจ็บ ผมจะทนอยู่อย่างเป็นสุขได้ยังไง
“แต่กูก็ขอบใจมึงจริงๆนะเว้ย ขอบใจมาก ถ้าไม่มีมึง”
“พอแล้ว อย่าพูด แล้วถ้าไม่มีมึงล่ะไอ้ต้อม กูล่ะ กูจะอยู่ยังไง”
ผมโพล่งออกไป น้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“มึงจะทำอะไร”
ผมร้องเสียงหลงเพราะมันเหมือนจะพยายามลุกจากเตียงขึ้นมา ผมรีบลุกขึ้นจากพื้นพอยืนขึ้นได้มันก็รีบคว้าตัวผมเข้าไปกอด กอด กอด มันกอดผม นี่มันกอดผมอยู่
“ขอบใจนะซันที่รักกู ขอบใจนะ ขอบใจมาก”
มันเอาหน้าซุกลงกับอกของผม ใจสั่น น้ำตาไหล ไม่ใช่ว่าเจ็บปวดแต่ผมดีใจ ผมดีใจเหลือเกิน
“กูรักมึงนะต้อม กูรักมึงนะ”
“เออ กูรู้ กูถึงได้ขอบใจมึงไง ขอบใจที่ยังยึดมั่นในตัวกู”
มันผละออกจากตัวผมแล้วมองหน้าผม ผมก็จ้องตามันทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยู่เลย มันเอื้อมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ออกจากหน้าของผม
“ไอ้ขี้แยเอ้ย อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องนะมึงน่ะ ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า ก็กูซึ้งอ่ะ”
“ซึ่งไรวะ ไอ้นี่กูพูดเรื่องจริง”
“นั่นล่ะ มึงทำให้กูซึ้งอ่ะ”
“อ่านะ ซึ้งแล้วร้องไห้สาวแตกเลยเหรอวะ”
“ไอ้บ้า แหมนะ ถ้าไม่เจ็บอยู่นี่กูเตะมึงไปนานแล้วนะ”
“อย่านะเว้ย เดี๋ยวกูฟ้องคุณแม่น้า อิอิ”
ผมยืนยิ้มมองมันอยู่ทั้งน้ำตา ไม่รู้สิวันนี้ผมรู้สึกสองอย่างมันเกิดขึ้นในวันเดียวอย่างแรกผมกลัวว่าผมจะเสียคนที่ผมรักไป อย่างที่สองคือความสุขใจ ผมถึงบอกไงว่าสำหรับผม แค่ได้เฝ้ามองมันอยู่แบบนี้ผมก็เป็นสุขมากพอแล้ว ผมรักมัน รักจริงๆ จากหัวใจ รักอย่างที่ผมคงจะเสกสรรปั้นแต่งให้ใจดวงนี้อีกไม่ได้อีกแล้วไม่ว่าจะกับใคร

เขียนโดย อิ๊กกี้

[คนริมคลอง]

จะขอบคุณพวกเลวนั่นดีไม๊เนี่ย ที่ทำให้ต้อมกับซันเห็นใจกันเนี่ย อิอิ

ขอบคุณคุณอิ๊กกี้ครับ +1

[bellity]

จัดการเลยคุณแม่

โหยสงสารต้อม แล้วงานนายแบบจะทำยังไงเนี่ย

อีกอย่าง ถึงแม้จะเลวก็เหอะ แต่ดูท่าต้องขอบใจโจรมันนิดหน่อย

ที่ทำให้ต้อมใจอ่อนกับซันไปได้อีกนิดนึง ใกล้สมหวังแล้วนะซันนี่้

[Chinnosuke]

ค่อยๆรดน้ำและใส่ปุ๋ยความรักจะได้มั่นคง



 
nc
nc
nc อยู่ไหนพี่อิ๊ก

[ZuuZuu]

ฟาดเคราะห์ไปนะต้อมเอ๊ยยยยยยย

ตอนต่อไปลุ้นให้ต้อมและซันเน่ตกร่องปล่องชิ้นกันซักทีนะคะ คิคิคิ

[jiki]

หน้านายแบบนะนั่งน่ะ :angry2:พวกแกทำอะร๊ายยยยยยย

แต่ต้อมก็เรื่องเปิดใจให้ซันมากขึ้นแล้วนี่นา

[Poes]

ได้ดูแลกันยามเจ็บ ความผูกพันเริ่มทอสายใยขึ้นเรื่อยๆ  ต้อมไม่รอดแน่ๆ แค่ว่า NC จะช้าเร็วต้องลุ้น 

[som]

ต้อมโดนชุดใหญ่ซะแล้ว  สงสารต้อม
แล้วทีนี้เครื่องมืทำมาหากินละจะทำไงเสียหายหรือเปล่า ขอให้แค่คิ้วแตกนิดเดียวนะ
ซันน่ารักขึ้นจริงๆ
พี่อิ๊กครับ  ตอนต่อไปแต่งให้ต้อมหายเป็นปกตินะครับ  ไม่อย่างนั้นไม่ยอม

[lovely1714]

จัดให้หนักเลยคุณแม่ 

[ordkrub]

มันเล่นไม่เลิก!!!!!
เลวจริงๆ

[RoosT]

เจอแบบนี้ต้อมได้พักยาวแหงมๆ เพราะฉะนั้นก็มีเวลาจะสวีทวี้ดวิ้วกับซันเน่เยอะๆแน่ๆเลยเนอะะะะะะะะะะ

 

[yayee2]

ต้อมได้เห็นค่าความรักของซันยิ่งขึ้นไปล่ะ คราวนี้ต้อมคงมีใจให้ซันบ้างแหละ
"ความสงสารความเห็นใจเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก" คำพูดนี้ก็ยังคงจะเป็นไปได้นะ สำหรับต้อม-ซัน

[nunamicky]

รักของซันคงส่งไปถึงต้อมแล้ว

[TanyaPuech]

คราวนี้ล่ะ  สองคนนี้ๆได้สวีทกันซะที


วู้ววววววววว

[CminLmin]

  รอดมาได้หลายครั้ง สุดท้ายก็เจอทีน !!! ต้อมน่ะต้อม...
งานนี้คุณนายแม่คงจัดหนัก 
ซันเน่เป็นห่วงขนาดนี้ สงสัยต้อมดิ้นไม่หลุดแน่ๆ หุๆ ดูแลใกล้ชิด 

Ps. แอบเคือง....??? ทำพี่ปริ้นซ์ เจ้ ร้องไห้มาหลายตอนแล้วน่ะย่ะไอ้ต้อม 

[Smirnoff]

    หวานมากกกกกกกกก  พัฒนาขึ้นเรื่อยๆเลย

[sang som]

เมื่อไรจะรักกันสักทีเนี่ย นานแล้วนะ

[A_ay]

รอบนี้ถ้าเข้าคุกไปแล้วก็อย่าได้ออกมาอีกนะ


*ทำไมตอนนี้ีรู้สึกอบอุ่นจัง
หรือเราเป็นมาโซหว่า?

[love2y]

มานับวันรอความรักสุกงอม(?)