หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[nunamicky]

+1 ค่ะ
ลุยโลดซันนี่

[Maree]

เอาใจช่วยซันนี่
ุแต่ต้อมนี่ซิ 

รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรัีบนิยายสนุก ๆ ค่ะ 

[miniz]

น่ารักจริงๆ 

รอต่อนะค้า 

[kyoya11]

ซันน่ารักอีกแล้ว (พิมพ์แบบนี้กี่ครั้งแล้วเนี่ย 55+)
ครั้งนี้มาแนวน่ารักหน่อย ดีกว่าอึมครึมเยอะเลย ><

[TanyaPuech]

เหมือนจะดีขึ้น

[sang som]

เมื ่อไรต้อมจะเปิดใจซะที่เนี่ย เฮ้อ

[SataRu]

ซันเน่ จัดการเลย

[na_near]

กรี๊ดดด น่ารักน่าชังที่สุด อ่านแล้วอยากกอด อยากหอมน้องปริ๊นบ้างจัง  :กอด1:

........แอบรักเขานี่มันสะใจดีจริงๆนะ........
....ทำไมนะ ทำไมผมชอบมัน ยิ่งมันบังคับ ยิ่งมันใช้ผม ยิ่งมันแกล้ง ผมยิ่งชอบ เจ็บก็จะทน เจ็บเท่าไหร่ก็จะยอม.......

อ่านตรงนี้รู้สึกนู๋ซันเน่จะเป็นมาโซ ยังไงไม่รู้ เหมือนนู๋จะชอบถูกแกล้ง ชอบโดนทำร้าย เหมาะมากกับนายต้อมขี้แกล้ง

ตอนนี้มีคุณนายออกเยอะมาก (ชอบๆ) คุณนายสอนได้ดี โดยเฉพาะเรื่องนี้เหมาะจะสอนนู๋ซันนี่มากที่สุด

"....จะมานั่งทำมีมารยาทกุลสตรีไทยอยู่ แล้วจะได้ไหมผัวน่ะ เอ้ย ได้ไหมแฟนน่ะ"

ปล. อ่านตอนนี้ท้ายๆแอบคิดคู่ปริ๊นซันนี่ ขึ้นมา55 ถ้าจริงคงน่ารักน่าดู
     +1 พร้อมกอดอิ๊กกี้ :กอด1:

[Huo_To]

ชอบพี่ปริ๊น แต่ลุ้นตัวประกอบมากๆ
เป็นกำลังใจให้ อิ๊กกี้นะจ๊ะ  แอบดีใจที่นางร้ายในดวงใจมารับบทกามเทพนะเนี่ยะ 

[cy55555]

คุณนายเธอออกตัวมาแต่ละทีสอนดีๆ ทั้งนั้น แรวงงงงงงงงง
ซันนี่ ก็เอาที่นายพลสอนไปปฏิบัติตามอย่างเร่งด่วนเลยค่ะ 555+

[なおみ™]

คืนนี้ไม่มาต่อหรอคะคุณอิ๊กกี้
เสียดายจังเลยค่ะ น้องมิต้องกลับไปเรียนแล้ว 

[Mileson]

ซันครับ บอกไปเลย..ผลมันจะเป็นยังงัยก็แล้วแต่..อย่างน้อยเราก็ได้บอกไป...เป็นกำลังใจให้ อิ๊กกี้ และ ซัน ครับ

[rellachulla]

แอบมาดู
คิดถึงซันเน่ อิอิ

[eiky]

S16
“โหพี่ กว่าจะออนได้นะ รอนานมากๆ”
พอถึงบ้านผมก็เปิดคอมฯล่ะครับ ต้องทำงานเยอะมากช่วงนี้ เฮ้อนะ เรียนวิทยาศาสตร์นี่มันไม่ควรจะไปเป็นนายแบบเลยนะให้ตายเถอะ ไอ้เงินนั่นเราก็อยากได้ เรียนก็เป็นหน้าที่หลัก ส่วนที่ร้านอาหารช่วงนี้ไม่ได้ทำเลยครับ โชคดีนะที่มีไอ้ซันไม่งั้นผมคงรู้สึกแย่กว่านี้แน่ๆ มันเองก็ทำงานหัวปั่นเหมือนกันครับ ที่นี่เขาสั่งงานกันแบบว่า เหอๆ ตายกันไปข้างเลยล่ะ ใครไม่แน่จริงนี่ควรจะลาออกนะผมว่าเสียดายเงินค่าเรียนเปล่าๆ
“ก็ไม่ค่อยว่าง ว่าไง”
“โหย ฟังดูห่างเหินจังเลยอ่ะพี่ ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ”
“อย่ามาอ้อมค้อม เป็นไงบ้าง สบายดีไหม”
นั่นไงครับ ประชดผมเหมือนเดิมอีกแล้ว คนแก่นี่ช่างจดช่างจำจังเลยนะ
“แหะๆ ยังโกรธเรื่องนี้อยู่เหรอพี่ ขอโทษน้า จุ๊บๆ”
“ใครโกรธ ชั้นไม่เคยคิดจะโกรธ ชั้นไม่ใช่เด็กอมมือนะแก”
“แต่อมอย่างอื่น อิอิ”
“ไอ้ต้อม เยอะนะแก มีอะไรว่ามา ช่วงนี้ชั้นยิ่งยุ่งๆเรื่องการทำดอกไม้สตาฟอยู่นะ”
“โหนะ คุยกันหน่อยก็ไม่ได้ ทำรีบตลอด ใช่สิ ไปกกไอ้นั่นล่ะสิ”
ลองประชดดูบ้างครับเผื่อว่าเรตติ้งมันจะดีขึ้นมาบ้าง
“แน่นอนก็ผัวชั้นนี่”
เอ่อ ผมนี่เหมือนเอาหินกระแทกใจยังไงอย่างงั้นเลยนะครับ จะประชดเขาไอ้เราสะอึกเอง
“เออ พูดเรื่องนี้ก็ดีแล้ว จะได้สะสางไปเลยทีเดียว เปิดไวเบอร์ซิจะโทรฯหา”
ตายแน่กู ถ้าเสียงเหี้ยมๆแบบนี้ผมโดนสวดแน่ๆครับ
“ว่าไงคร้าบ คิดถึงมากจนอยากได้ยินเสียงเลยเหรอ อิอิ ดีใจจัง”
“ต้อมฟังนะ”
เอ่อ เสียงเครียดมาเลยครับ ผมนี่เสียวสันหลังวาบๆ
“โห ทำไมทำเสียงเย็นชาจังอ่ะพี่ มีอะไรอ่ะ เรื่องไม่ดีไม่เอานะ”
“ไม่มีอะไรหรอกแก คิดมากไปได้ แค่จะบอกว่าพี่จะไม่ติดต่อเราแล้วนะ จนกว่าเราจะเรียนจบ”
“หา อะไรนะพี่ ไม่ได้นะ ไม่ได้”
ผมร้องเสียงหลงเลยครับ ใจลอยหายไปไหนไม่รู้ ในสั่นเต้นแรง หูฝาดไปแน่ๆ
“ก็ชั้นต้องมีอะไรทำบ้างสิแก จะมามัวคอยตามแกนี่ชั้นคงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี อยากจะอยู่แบบเงียบๆกับธรรมชาติน่ะ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
“ทำไมพี่ ไม่ได้นะ พี่จะทิ้งผมให้อยู่แบบนี้ไมได้ ผมจะอยู่ยังไง ผมจะอยู่ยังไง ผมต้องการได้ยินเสียงพี่ ผมแค่อยากคุยกับพี่บ้าง ผมขอโทษที่ผ่านมาผมหาเวลาไม่ได้ ผมไม่ได้ลืมสัญญาหรือเปลี่ยนไปเลยนะ ผมขอโทษที่วันนั้นถามพี่ไปแบบนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ พี่อย่าทำแบบนี้เลยนะ ผมขอร้อง ผมจะอยู่ยังไง”
ร้องไห้สิครับ มันสะเทือนใจนะ ว่าแต่ไอ้ซันสาวแตก กูนี่ล่ะแตกสาวสะเทือนใจสิครับ ผมไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้
“ต้อมฟังนะ”
“ไม่ฟัง ทำไมพี่ นี่พี่ต้องการจะตัดผมออกจากใจใช่ไหม พี่ถึงทำแบบนี้ ถ้าพี่ไม่คุยกับผม ผมจะกลับเมืองไทย ไม่รู้ล่ะ ผมจะกลับจริงๆ ผมไม่มีค่าอะไรเลยเหรอพี่ พี่ไม่เคยสนใจผมเลยเหรอ เห็นผมเป็นแค่หมากของพี่ใช่ไหม สิ่งที่พี่ให้ผมน่ะ ผมไม่อยากได้ ผมแค่ต้องการพี่ ผมต้องการพี่คนเดียว”
“ต้อม”
“ทำไมพี่ ทำไม ผมทำอะไรผิดเหรอ พี่มีมันอยู่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมไม่เคยว่าอะไร แม้ผมจะเจ็บใจมากก็ตาม แต่ผมอดทน อดทนเพื่อพี่นะ ผมทำไปเพราะพี่นะ พี่รู้ไหม”
“ตามนั้นต้อม อย่าเวิ้นเว้อพูดเยอะ ทำไมไม่มีชั้นแล้วจะทำไม จะเรียนไม่จบเหรอ หรือจะกลับมาเมืองไทย คิดก่อนสิก่อนจะพูดน่ะ”
“ผมพูดจริง”
“นี่แก อย่ามานะ ชั้นไม่ยอมหรอก ต้องให้บอกละเอียดเลยเหรอว่าจะไปทำอะไรหา ชั้นแค่จะส่งดอกไม้สตาฟออกไปขาย มันจะยุ่งมากก็เท่านั้น ชั้นไม่อยากให้แกคิดมาก”
“แล้วทำไมพูดแบบนั้น ทำไมพูดกับผมแบบนั้น ไม่สงสารผมบ้างเหรอ ไม่เห็นใจผมบ้างเหรอ ผมรักพี่นะ ผมรักพี่คนเดียว”
“ต้อม งั้นวันนี้แค่นี้ก่อนนะ”
“พี่ ผมขอร้องอย่าทิ้งผมเลย อย่าทิ้งผม ได้โปรด”

“ทำไมนานจังพี่ ยุ่งเหรอครับ งั้นซันไปทำการบ้านก่อนนะ”
“เดี๋ยว แป๊บพี่ขอร้องไห้แป๊บ”
“หือ เป็นไรพี่”
ร้องไห้เหรอ ผมรีบพิมพ์กลับไปครับแต่พี่นายไม่ตอบ เลยต้องส่องกล้องไปเพราะเพิ่งไปซื้อมาเมื่อวันก่อน มันมีไมค์ในตัว พี่เขารับกล้องแล้ว
“พี่ พี่เป็นไรอ่ะ”
“มาดูชั้นทำไมเนี่ย คนเขาร้องไห้อยู่นะไม่ดีนะซัน”
“พี่เป็นไรอ่ะ ใครทำไรพี่ ร้องไห้ทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่สะเทือนใจ ให้เวลาแป๊บได้ไหมซัน เดี๋ยวพี่มา”
“ได้ๆพี่ เดี๋ยวซันรอนะ”
ต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะภาพที่กล้องมันส่งมาทางผม พี่นายน้ำตาอาบสองแก้มเลยครับ กำลังเม้มปากอยู่เลย แกเดินหนีไปแล้ว ส่วนผมก็ร้อนใจสิ ไม่อยากเห็นใครร้องไห้ เห็นตัวเองร้องไห้มาพอแล้ว
“มาแล้ว พี่เป็นอะไรหรือเปล่า โอเคไหมอ่ะ”
“อืม โอเค เฮ้อ มา เราเล่าถึงไหนนะ”
“ก็เรื่องที่พี่บอกว่าจะให้ทำยังไงกับไอ้ต้อมไง”
“อ้อ อืม”
เอ่อ ต้องมีอะไรกับไอ้ต้อมแน่ๆ เพราะพอพูดถึงชื่อของมันพี่นายหลุบสายตาลงมองดูโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆมือ
“พี่นาย”
“หือ ว่าไงซัน”
“มีอะไรกันหรือเปล่าพี่”
“ไม่นี่ อ้อ ที่พี่บอกให้เราเผด็จศึกมันใช่ไหม อืม ถึงไหนนะ พี่บอกให้ทำอะไรนะ โทษทีพี่ลืม”
“พี่นาย ไหวไหมพี่ วันหลังค่อยคุยก็ได้นะ ท่าทางพี่จะไม่ไหวนะ”
“ไหวสิ แค่นี้เอง ทำไมจะไม่ ฮือๆๆ”
“พี่นาย”
อ้าวร้องไห้ออกมาแล้วครับ ตายล่ะสิผมจะปลอบยังไงดี
“พี่นาย เป็นอะไร พี่นาย”
“เจ็บจังเลย โว้ย อารมณ์เสีย อะไรเนี่ย ปิดกล้องได้ไหมซัน อย่ามาแอบบันทึกภาพแล้วเอาพี่ไปปล่อยตามยูทูปนะ พี่ไม่เอาเราไว้แน่”
“บ้าพี่ ใครจะทำ”
ฮ่าๆ พี่นายนะ ขนาดร้องไห้นะเนี่ยยังห่วงภาพพจน์ของตัวเองเลย
“พี่เป็นไรอ่ะ”
“ฮึ่ม เอาล่ะ นี่เวลาอยู่ใกล้ๆไอ้ต้อมน่ะซัน ควักล้วงมันบ้างก็ได้นะ มันไม่ว่าหรอก ปลุกเร้าอารมณ์มันหน่อยสิ”
“บ้าเหรอพี่ ผมอายนะ”
“นี่อายอีกแล้ว อะไร จะมาองมาอาย ก็ทำท่าเป็นผู้ชายด้วยกันนี่ล่ะ แต่มือไวไง จับนั่นจับนี่ เผื่อมันขึ้น จะได้ทำสเต็ปต่อไป”
“อ่านะ ใครจะกล้ามันไม่เตะผมเอาเหรอ”
“แหมซัน มันเตะมาเราก็เตะไปสิ จะไปกลัวอะไรไอ้ต้อมน่ะ มันโตแต่ตัวล่ะ”
“แล้วให้ทำไงอ่ะพี่”
แอบอายครับ อยากรู้เหมือนกันนะ ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมต้องหน้าหนาบ้างแล้วล่ะ อย่างน้อยมันก็ไม่เสียหายอะไรนี่นะ
“หลอกมันมาห้องดิ แล้วเราก็แต่งตัววาบหวาม”
“แหมพี่พูดซะ วาบหวามยังไงอ่ะ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“แหมซัน ผู้ชายอย่างเรานี่ล่ะเขาทำน่ะ ยั่วผู้ชายไง อิอิ”
“ยังไงอ่ะพี่”
“ก็ ใส่กางเกงสั้นๆ บางๆ ไม่ใส่เกงใน เน้นโชว์แก้มก้นน่ะ”
“อ่า น่าเกลียด”
“นี่ อย่ามาน่าเกลียด ถ้าได้ผลขึ้นมาล่ะ จะว่ามันน่าเกลียดอยู่ไหม ชั้นมีผัวคนนี้ก็เพราะใส่กางเกงขาสั้นๆนี่ล่ะรู้ไหม ไอ้ต้อมน่ะมันไม่ได้ยุ่งกับใครมานาน มันก็ต้องมีบ้างล่ะ คึกน่ะ ลองดูๆ”
“เอ่อ”
“เออซันแค่นี้ก่อนนะ พี่เวียนหัว”
“ได้ๆพี่ ค่อยคุยกันใหม่”
พี่นายออกไปแล้วครับ ผมก็นั่งอมยิ้มอยู่ ท่าจะบ้าไปแล้วผม เดินไปที่ตู้เสื้อผ้ารื้อกางเกงขาสั้นออกมาหมดเลย แหะๆ ก็นะมีบ้าง ไม่มีเลยครับ ผมมีแต่กางเกงใส่นอนธรรมดา กับบอกเซอร์ไม่มีอย่างที่พี่นายบอกเลย ทำไงดีวะเนี่ย

เพิ่งรู้วันนี้เองว่าผมจะโดนทิ้ง เพิ่งเข้าใจมันวันนี้เองว่ามันเจ็บปวดยังไง เคยรู้สึกแบบนี้ตอนนั้น ตอนที่พี่เขาจะเลิกสัญญากับผม แต่มันไม่เจ็บเท่านี้เลย วันนี้เหมือนไฟที่ส่องทางผมมันดับลง ผมไม่รู้ว่าเขาพูดเล่นหรือต้องการเขี่ยผมออกจากใจจริงๆ แต่ผมเสียใจจังเลย ผมเจ็บปวดเหลือเกิน ผมนั่งอยู่หน้าคอมฯไม่ขยับไปไหน ร้องไห้ออกมา นั่งอยู่อย่างนั้น รู้ไหมที่ผมมาอยู่นี่ผมบอกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าผมมาเพราะเขา เพราะเขาคนเดียว อนาคตของผมมันอยู่ที่เขา ผมทำทุกอย่างไปเพราะเขา ผมโง่ ผมรู้ ผมตาบอดผมพอเข้าใจ แต่เข้าใจผมบ้างไหม รักน่ะ มันรักได้ทีละคนนะ เพราะว่าผมมีใจเดียว และใจดวงนั้นมันมอบให้เขาไปหมดแล้ว ไม่ว่าด้วยอะไร ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เขาเป็นแสงสว่างที่ชี้นำทางผมเรื่อยมา แล้วหากวันนี้มันดับลง ผมจะทำยังไงดี ผมจะเดินไปทางไหนดี
“พี่ต้อม ร้องไห้เหรอ ทำไมอ่ะ”
พี่ปริ๊นตื่นเลยครับ เดินมาเกาะแขนผม ผมต้องรีบหลบหน้าเอามือปาดน้ำตาออกไปให้หมด
“ไม่ได้ร้อง พี่ต้อมเหนื่อยครับพี่ปริ๊น ตื่นแล้วเหรอ”
“อ่า ไม่เชื่อนะ ก็นี่อ่ะ น้ำตา ฮึกๆ ทำไมพี่ต้อมร้องไห้ ใครทำไรพี่ต้อมเหรอ ฮือๆ”
นั่นไงครับ เพราะแบบนี้ล่ะ พี่ปริ๊นจะเป็นแบบนี้ เห็นใครทำอะไรก็จะทำตาม แม้แต่ร้องไห้ หรือหัวเราะ ผมต้องดึงตัวขึ้นมากอดไว้ ให้ตายเถอะ พอกอดแล้วใจมันยิ่งล้า หมดแรงเลย
“พี่ต้อมไม่มีใครแล้วพี่ปริ๊น พี่ต้อมโดนทิ้งแล้ว”
ผมก็เป็นบ้าร้องไห้ออกมาล่ะครับ
“ฮือๆ ใครใจร้ายทิ้งพี่ต้อม ฮือๆ จะไปบอกคุณย่า”
“โอ๋ๆ ไม่เอาๆ อย่าไปบอกคุณย่านะครับพี่ปริ๊น ไม่เป้นไร พี่ต้อมโอเค”
เราสองคนกอดกันร้องไห้อยู่บนเก้าอี้แบบนั้น ผมเป็นคนบ้าคนหนึ่งที่กอดเทวดาตัวน้อย คิดเสมอมาว่าต้องกลับไปเอาเขาคืน คิดมาตลอดว่าเขาเองจะรอ หึหึ ควายเอ้ย รู้ทั้งรู้ เข้าใจอยู่เต็มอก แต่ทำไม ทำไมผมตัดใจไมได้เลย ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเขาไม่มีทางเลิกกับไอ้นั่น ทำไม ทำไมผมยังยึดมั่นอยู่ เพราะอะไร รู้ทั้งรู้ว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้น ถึงเขาจะเป็นคนที่มีบุคลิกแบบนั้นก็ตาม แต่ผมรู้ดีว่าเขาเองก็ยึดมั่นในรักไม่น้อยไปกว่าใคร เพราถ้าเขาเหมือนคนอื่นๆ วันนั้นเขากับผมคงมีอะไรกันไปแล้ว ผมไม่ดีตรงไหน ผมผิดอะไรเหรอ ผมก็รักของผม ใครจะมองยังไงผมไม่รู้ แต่หัวใจผม มีใครเข้าใจมันบ้างไหม วันนี้บอกจะไม่ติดต่อแล้ว แล้วผมล่ะจะอยู่ยังไงเคยคิดบ้างไหม เขาทำไมทำแบบนี้ ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง
“ต้อมลูก ทำไมวันนี้หน้าตาดูซูบๆ ไม่ได้นอนเหรอเรา”
ทาครีมที่คุณลิซให้มาแล้วนะเนี่ย คุณแม่ยังจับได้อีก
“นอนไม่หลับนิดหน่อยครับคุณแม่”
“อะไรนิดหน่อย นี่ถ้ามากไม่กลายเป็นหมีไปเลยเหรอพ่อคุณ มาๆ มานั่งนี่”
ตายห่ากู ผมโดนสอบแน่ๆ เพราะพี่ปริ๊นไปโรงเรียนก่อนผม น่าจะเล่าอะไรไปบ้างแล้ว
“ครับคุณแม่”
“มีอะไรเหรอเรา เล่าให้แม่ฟังได้ไหม”
นั่นไงครับ เฮ้อ ผมลำบากใจนะ อยากจะเล่าให้หมดจะได้ไม่ปวดตับอยู่แบบนี้ แต่เรื่องนี้ผมไม่รู้สิ ผมไม่อยากให้คุณแม่ต้องมาลำบากใจกับผมไปด้วย มันเป็นเรื่องของหัวใจ มันเป็นเรื่องที่ผมคงคิดเองเออเอง
“เอาเถอะลูก อย่าคิดอะไรมากเลย จะเอาอะไรกับสิ่งที่ผ่านมาแล้วนะ ตอนนี้เรามีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบเยอะแยะไปหมด ตั้งใจทำวันนี้ให้ดี วันพรุ่งนี้อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปได้เสมอ เชื่อแม่นะลูก”
“ครับคุณแม่”
“วันนี้ไปเรียนเหรอลูก”
“ครับมีเรียนเช้าครับ”
“แล้วซันล่ะ มีเรียนเหมือนกันไหม”
“ไม่ทราบสิครับ”
“ต้อมลูก”
ผมเงยหน้าไปมองตามเสียงของคุณแม่ล่ะครับ
“ตายแล้ว ไม่ได้นะ จะมาเป็นแบบนี้ไม่ได้ แม่ไม่ยอม ไอ้นายนี่มันอะไรของมัน ใช้ไม่ได้ คุยกันดีๆไม่ได้หรือไง มาทำให้ลูกชายชั้นเป็นแบบนี้ ไม่ได้นะ”
เอ่อ ผมอ้าปากค้างเลยครับ นี่คุณแม่รู้เรื่องจากเขาเหรอเนี่ย
“ไปเรียนเถอะลูก เดี๋ยวแม่มีเรื่องจะสังคายนากับใครบางคน เราไม่ต้องห่วง”
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับคุณแม่”
“ไปเรียนเถอะลูก ทำตามที่แม่บอก หึ หลายอย่างแล้วนะลูกคนนี้ คอยดูนะชั้นจะเอาให้เข็ด”
คุณแม่ดันหลังผมให้ลุกขึ้นล่ะครับ ผมนี่ยืนงงอยู่เลย ทำไงดีวะเนี่ย เป็นเรื่องใหญ่โตแล้ว เฮ้อนะ
“มึงมีเรียนกี่โมงวะซัน”
ผมขับรถไปที่ร้านล่ะครับ เผื่อไอ้วันมันจะมีเรียนเช้าจะได้ออกไปพร้อมหัน
“มีสิบเอ็ดโมง อ่ะนี่รายงานมึงเพิ่งเสร็จ”
“โว๊ะ ดองนานไปไหมเนี่ย ฮ่าๆ ขอบใจๆ อ่ะนี่ของมึง”
นี่คือสิ่งที่ผมพอจะปกปิดทำออกไปได้ แสดงให้คนรอบข้างเห็นว่าผมยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทั้งที่ในใจมันเจ็บแทบตายอยู่แล้ว ผมยื่นซองใส่เงินให้มันล่ะครับ ตอนแรกจะให้เป็นเช็คแต่คิดไปคิดมาให้มันเป็นเงินสดนี่ล่ะ เผื่อมันจะเอาไปใช้อะไรจะได้ใช้ได้เลย
“หือ ทำไมมันหนาจังวะ มึงยัดกระดาษมาเหรอ”
“ไอ้นี่ มาดิกูจะไปเรียนเหมือนกัน ค่อยดู”
ผมพูดขึ้นครับ แล้วเดินไปขึ้นรถ
“เฮ้ย ไอ้ต้อม นี่อะไรกัน”
มันร้องเสียงหลงเชียวครับพอเห็นเงิน คงจะตกใจผมให้มันไม่ถึงหมื่นนะเวอร์ไปได้
“ของมึงน่ะ”
“อะไร ทำไมมันเยอะแบบนี้ ไม่ได้นะ กูรับไม่ได้”
“เอาเถอะน่า ค่าตัวมึงไงที่มึงพากูไปอลาสก้า เขาให้พิเศษมาเลยแบ่งให้มึง”
“ไม่ได้นะ มันเงินของมึง มึงจะมาให้กูเยอะแบบนี้ไม่ได้นะ”
“เว้ย เอาไปเถอะน่า กูให้ ถือว่ากูจ้างมึงทำรายงานให้ไง อิอิ”
มันยังจะอ้าปากพูดอยู่ครับ ไอ้นี่เงินนะเว้ย ไม่ใช่ของเน่า ไม่เอาๆอยู่ได้ ผมก็ทำท่าไม่สนใจมันล่ะครับขับรถไปเรื่อยๆ รู้ไหมพอเห็นอะไรรายทาง ที่ที่เขาเคยพาผมมา ครั้งแรกที่ก้าวเหยียบพื้นดินของที่นี่ ภาพของเขามันก็ผุดขึ้นมา มันเป็นแบบนั้นจริงๆนะครับ ผมคิดถึงเขา คำพูดเพียงไม่กี่คำ ทำไมมันทำร้ายใจผมได้มากมายขนาดนี้
“มึง เป็นไรไหมอ่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ไอ้ซันมันถามขึ้นครับ อืมนะ นี่ผมเป็นอะไรไป
“ไม่นี่ ทำไมเหรอ”
“มึงหน้าเศร้าๆนะ มีเรื่องอะไรป่ะมึง”
“ไม่มี อย่าสนใจเลย”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ไม่รู้จะคิดทำอะไร มันห่อเหี่ยว มันไม่มีกำลังใจ ถ้าหากว่าเขาเลิกติดต่อกับผมขึ้นมาจริงๆ ผมจะทำยังไง ผมจะต่อสู้เพื่ออะไร อย่าว่าผมเลยครับ ผมรู้ดีว่าเขาทำทุกอย่างเพื่ออนาคตของผมเอง แต่เคยคิดไหม ถ้าหากไม่มีเขา ผมจะมีวันนี้ไหม ไม่นะ ผมไม่คิดแบบนั้น ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมมีเขาเท่านั้น แล้วถ้าหากไม่มีเขา โอ๊ย อะไรวะเนี่ย ปวดกบาล
“ว่าไงพ่อตัวดี”
เอ่อ ตกใจสิครับ ผมกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม วันทั้งวันไปเรียนก็ไม่รู้เรื่องนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวในโลกมืด ใครถามก็ไม่สนใจจะตอบ ไอ้ซันเองมันก็คอยถามแต่ผมจะบอกมันว่าอะไรล่ะ หึหึ
“อ่ะพี่ นี่พี่ไม่ทำแบบนั้นแล้วใช่ไหม”
“เออสิ แหมนะ คุณนายโทรฯมาด่าชั้นหูชาแล้วเนี่ย แกเป็นอะไรไปต้อม แค่จะไม่ติดต่อนะไม่ใช่จะตัดพี่ตัดน้อง ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย”
อ้าวนะ เฮ้อนะ ผมสินะที่ผิด
“โหยพี่ ก็ผมทำใจไมได้อ่ะ พี่อย่ามาพูดแบบนี้กับผมสิ อย่ามาบอกว่าจะไม่ติดต่อ ผมใจไม่ดีนะ”
“จ้า พ่อคุณ เออๆ ไม่ตัดก็ไม่ตัด แหมนะ เป็นเยอะนะเรา”
“พี่ ถ้าหากว่าพี่จะให้ผมออกจากชีวิตพี่ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ วันหนึ่งถ้าหากว่าผมสู้ไม่ไหว ผมจะไปเอง อย่าไล่ผมเลย ขอร้องอย่าไล่ผมเลย”
“ต้อม”
ผมอดไม่ได้จริงๆนะครับ มันน้อยใจจังเลย ผมรักของผม เขาไม่รักน่ะผมรู้ รู้ดีแก่ใจ ถ้าไม่เข้าใจผมผมก็ไม่ได้ว่า แค่อย่าทำเหมือนผมเป็นตัวอะไรสักอย่างที่จะไล่ตะเพิดไปตอนไหนก็ได้ ผมก็มีหัวใจนะเว้ย
“นะพี่นะ ผมขอร้องล่ะ ได้โปรดอย่าไล่ผมไปไหนเลย ถ้าผมเหนื่อยแล้วผมจะหยุดเอง”
เขาเงียบครับ เหมือนได้ยินเสียงสะอื้นนะ แต่คงไม่ใช่หรอก
“นี่ อย่ามาดราม่าได้ไหมเนี่ย อะไรกันแค่บอกว่าจะไม่ติดต่อแค่นี้ ทำเหมือนจะจากกันเลยนะแก เวอร์ไปไหมเนี่ย”
“พี่นั่นล่ะทำให้ผมดราม่า ไม่รู้เหรอ”
“แหม เดี๋ยวนี้เก่งเนอะ ย้อนทุกคำพูด พอๆ อย่ามาฟูมฟาย ถ้าจะคุยก็อย่าเป็นแบบนี้ ชั้นก็พูดๆไปงั้นล่ะ อยากจะเห็นแกร้องไห้ อิอิ ต๊าย ไม่ยักรู้ เจ้าน้ำตาเหมือนกันนี่แกน่ะ”
“อ้าวนะ นี่พี่หลอกผมเหรอเนี่ย”
“เออๆ ไม่มีอะไรแล้วล่ะแก อย่าคิดมาก แหมนะทำเอาชั้นโดนสวดเลยนะแก”
ผมควรจะดีใจดีไหมเนี่ย คุณแม่คงโทรนไปว่าเขาล่ะครับ แต่ไม่รู้สิ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำหน้าหดหู่นะมันไม่ไหวจริงๆ
“ก็โดนซะบ้างดิ โทษฐานทีทำผมร้องไห้อ่ะ”
“แหมนะ แล้วชั้นล่ะ ทีชั้นร้องไห้ใครสนใจบ้าง”
“อ้าว นี่พี่ก็ร้องไห้เหรอ”
เขาอึกอักครับ หลุดปากออกมา
“ใคร ใครร้องไห้ เชิดใส่ คนอย่างนายพลน่ะเหรอจะเสียน้ำตา ไม่มีทาง นี่อย่าคิดมาก ตั้งใจเรียนแล้วออกมาทำงานจะได้หาเงินส่งให้พ่อแม่”
“โหยพี่ ทุกวันนี้ผมส่งให้พ่อกับแม่เดือนละสองครั้งนะ ให้เงินคุณแม่ใช้อีก เออพี่ผมแบ่งเงินให้ไอ้ซันมันด้วยนะ”
ผมเป็นคนความรู้สึกสั้นหรือเปล่าไม่แน่ใจนะที่เขาเรียก เสียใจนะ แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงวี๊ดบึ้มของเขาผมก็รู้สึกดีขึ้นมาก มากทีเดียว
“เหรอ อืม แกก็ใช้ได้นะเนี่ย ดีแล้วล่ะ แบ่งปันมันบ้างไอ้ซันน่ะ เดี๋ยวมันจะหงอยตาย เออ ว่างๆก็พามันไปเที่ยวบ้างสิ พี่ว่าไอ้ซันมันก็น่ารักดีนะ”
“แหม พูดเหมือนคุยกับมันเลยเนอะ ตอนนี้มันดูโทรมๆ จะตาย”
“อย่ามาโทรม มันนั่นล่ะน่ารัก ชั้นมองไม่ผิด แกลองจีบมันสิต้อม เผื่อจะได้ไม่เหงา”
“พอเลยพี่ จะให้ย้ำอีกกี่รอบว่าผมไม่มีใจให้คนอื่น นอกจากพี่”
“เว้ย อารมณ์เสีย เดี๋ยวเอามีดกรีดหน้าตัวเองดีไหมเนี่ย หน้าตาดีนัก มีแต่คนมารุมรักรุมชอบชั้น เบื่อ เกลียดชั้นบ้างก็ได้ นี่ร้ายแล้วนะ ทำไมไม่เกลียด”
“ฮ่าๆ มีแบบนี้ด้วย ต่อให้พี่เอามีดกรีดหน้า ผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกพี่ หึหึ”
“จ้า พ่อคุณ เออ แต่จะไม่ค่อยได้คุยบ่อยเหมือนแต่ก่อนนะต้อม อย่ามาดราม่าอีกล่ะ แหมนะ พอร้องไห้แล้ว หน้าตาแกนี่ตลกดีนะ อิอิ ชั้นชอบ”
“อ่าฮะ พี่จะคุยกับผมอาทิตย์ละครั้งผมก็ยังโอเคกว่าพูดว่าจะไม่ติดต่อก็แล้วกันล่ะพี่”
เขาเงียบไปครับ ก่อนจะวางสาย เราคุยกันอีกนิดหน่อย เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าท้องฟ้ามันจะอึมครึมตลอดเวลานะเนี่ย
“พี่ต้อมๆ ทำไมยิ้มอ่า เมื่อคืนร้องไห้ แต่วันนี้ทำไมยิ้ม”
เทวดาตัวน้อยของผมเดินมากอดแขนแล้วเงยหน้ามองผมครับ ตาใสวิ้งๆ
“ก็วันนี้พี่ต้อมมีความสุขนี่ครับพี่ปริ๊น อิอิ มาขี่เครื่องบิน”
พอมีความสุขผมก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมสิครับ กว่าเราจะนอนก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ช่วงเวลาครึ่งวันที่ใจมันร้าว มันสมานคืนได้เร็วไวเพราะคำพุดของเขา แค่เพียงเสียงของเขา แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว

Written by eiky

Ps. มันค่อนข้างยืดเนอะ นี่ก็หลายตอนแล้วนะ แต่ไม่มีวี่แววว่าไอ้สองตัวนี้มันจะกุ๊กกิีกันเสียที อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ กำลังปูทางมา อิอิ ปูนานมากกกกกกกกกก จากบางนาถึงพัทยาแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆ ขอบคุณทุกคนนะครับที่อดทนกับนิยายเรื่องนี้ แว้กกกก

ขอให้มีความสุขนะคร้าบ นอนไวไวจะได้ไม่เป็นหมีแพนด้าเมหือนผ๊มมม

จุ๊บๆ

อิ๊กกี้

[momo9476]

ต้อมก็ยังรักมั่นแต่นายพล อันที่จริงอยากเชียร์ 3p นะแต่สงสารหลวง
ฉะนั้นน้องซันที่รักไปล้วงๆๆ ยั่วๆๆ ต้อมหน่อยเร็ว

[taroni]

เกือบได้กินมาม่าซะแล้ว 

[nam11734]

ซันสู้ๆๆหย่อย

[คนริมคลอง]

ยังไม่เบื่อครับคุณอิ๊ก จะปูทางจากบางนาไปพัทยา ถึงเกาะเสม็ดก็ไม่ว่ากันครับ

ขอให้น้องต้อมกับหนูซันได้กันเป็นพอ

[♠♥♦♣]

ปูมาถึงพัทยาแล้วเหรอ
งั้นเดี๋ยวน้องไปรอแถวเขมรนะ น่าจะเริ่มรักกันแถวนั้นพอดี อิอิ

[eiky]

ยังไม่เบื่อครับคุณอิ๊ก จะปูทางจากบางนาไปพัทยา ถึงเกาะเสม็ดก็ไม่ว่ากันครับ

ขอให้น้องต้อมกับหนูซันได้กันเป็นพอ

แหะๆ ไม่พลาดหรอกคร้าบ ซันเน่ เสร็จแน่ๆ แอบหมั่นไส้ส่วนตัว อิอิ เดี๋ยวสั่งให้ต้อมจัดหนักๆ หน่วงๆ เน้นๆ ดีไหมเอ่ย อิอิ

ปูมาถึงพัทยาแล้วเหรอ
งั้นเดี๋ยวน้องไปรอแถวเขมรนะ น่าจะเริ่มรักกันแถวนั้นพอดี อิอิ

อิอิ ที่ร้าก ไปรอหัวหินดีกว่าน้า เดี๋ยวจะพาไปทางนั้น อิอิ กินปูๆๆ

[Wordslinger]

ปูทางมาเลยค่ะ ชอบอ่าน ไม่ต้องกังวลนะคะ แต่ขออย่างเดียว แค่ให้ซันกับต้อมได้รักกันก็เพียงพอแล้วค่ะ


จุ๊บๆ คุณอิ๊กเลยค่ะ จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ


เหตุการณ์คราวนี้อาจจะเป็นจุดหักเหให้ต้อมเริ่มมองซันแล้วน่ะสินะคะ กรี๊ด กรีดร้อง!!!!

[meiji]

พี่นายยังมีอิทธิพลต่อต้อมสม่ำเสมอ
แต่ก็ดีนะ ทำให้รู้ว่า ต้อมเป็นคนรักเดียวใจเดียวจริงๆ ชอบอ่ะ ไม่เจ้าชู้ดี ^^
รอตอนที่ซันจะยั่วต้อมล่ะ 55 อยากอ่านไวไว
พี่อิ๊กกี้ปูทางนานมากจริงๆอ่ะ แต่ก็ดีค่ะ ได้สะสมความรู้สึกทีละเล็กละน้อย ไม่เร็วเกินไป ชอบอีกนั่นเเหละ อิอิ
 

[beboy]

วอนเหลือเกิน  นายจัดให้ต้อมสัทีซิ  
ชอบนายครับ  ดูรั่วดี
ขอบคุณครับ

[love2y]

อืมมนะ ต้อมเอ้ยยยยย รีบๆเหนื่อยได้แล้ว หันมองคนข้างตัวบ้างเหอะ!!
ซันเน่~~ ลุยเลย กล้าๆหน่อย เอาให้ต้อมใจมันเหวี่ยงเล่นเลย!!!

[jiki]

รอร้อร้ เมื่อไหร่มันจะกิ๊กกันวะ :call:บนบานศาลกล่าวเลยดีไหม

[DexTunG]

  :z2:ซันสู้ๆๆ

[tamako]

 โว๊ะ  อุตสาห์เชียร์ให้พี่นายทิ้ง  ซะงั้นเลย 
 พี่อิ๊กกี๊ปูทางนานไปไหมเนี่ย  จัดมาสักฉากเหอะ
 ความคืบหน้าคู่นี้น้อยมาก  เชียร์นานแล้วนะเนี่ย

[A-J.seiya*]

ปูนานมากค่ะ
แต่ไม่เป็นไร รอได้
^^
อ่อยยย เห็นต้อมมั่นคง (?) กับนายแบบนี้แล้วชักสงสารซํน
หวังว่า กางเกงขาสั้นแบบไม่ใส่ กกน. จะช่วยได้
ก๊ากกกกก

[Huo_To]

ต้อมยังง๊องแง๊ง เหมือนตอนพี่นายมาส่งทีแรก ดราม่าพาพี่ปริ๊นร้องไห้ตามเลย ฮือ สงสารพี่ปริ๊น

ซันเน่เค้าเปลี่ยนไปเยอะแล้วนะพ่อนายแบบ และจะเปลี่ยนไปมว้าก ถ้าหากางเกงสั้นเสมอได้ หุหุ 

[Poes]

เมื่อไหร่จะได้กุ๊กกิ๊กกานนนนนนนนน