หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[なおみ™]

หายกันไปนานทั้งคนเขียนและคนอ่าน
คนอ่านเรียนหนัก คนเขียนย้ายบ้านใหม่ ทำไมย้ายไปอยู่ซะไกลขนาดนั้นล่ะคะ 

[taroni]

ต้อมทำตามเสียงหัวใจแล้ว

[Saint De Jupiter]

   มาเต้นให้กำลังใจเฉยๆอ่ะ.... ^^

[indy❣zaka]

พี่ปริ๊นนี่ อิมเมจคล้ายๆน้องญี่ปุ่นรึป่าวอ่ะคะ?
เอ๋อๆ แก่นๆ น่ารักๆ เหมือนกันเลย

[Piima]

น้องปริ้นซ์ น่ารักจังเลย

[ordkrub]

ความรู้สึกว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกันนี้มันสุดๆแล้วครับ
รักไหนจะสู้คนในครอบครัวรักกัน

[kanda53]

เจ้าต้อมเริ่มก้าวมาสู่ความเป็นจริงทีละน้อยแล้ว....
ไม่ว่าน้องนายเลยนะที่ใช้วิธีสับ ๆ เคาะกระโหลกเจ้าต้อม...
แต่ถ้าวันใดเจ้าต้อมคิดได้...ซันเน่จะมีความสุขสุด ๆ
นิสัยเจ้าต้อมน่ะอย่างเท่เลยนะแมนได้ใจ....
พี่ปริ้นมาเร็วไปหน่อยเนอะ....แต่น่ารักมาแล้วสดใส

  น้องอิ๊ค 
กด + อ่านซะสะใจ..เป็นกำลังใจให้ทุก ๆ เรื่องจ๊ะ

[jamesnaka]

ขอเป็นกำลังใจให้กับความรักของทั้งคู่ค่ะ (โอมมมมเพี้ยงงง จงลงเอยกันเร็วๆ ฮ่าๆ)

ขอบคุณสำหรับตอนที่ 22 ค่ะ 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มารออ่านและให้กำลังใจต้อมและซันครับเอกกี้

[watop]

เพิ่งจะได้อ่าน  รีบวิ่งตามมาด้วยความไว
เมื่อไหร่จะได้ซั่มเนี่ย  รออยู่นะ  ฮ่าๆ

 

[Chinnosuke]

กอดกันอีกแล้วกิ้วๆๆๆ
น่าสงสารพี่อิ๊กจัง ถึงว่าช่วงนี้เงียบๆไปยังไงก็รักษาสุขภาพมั่งเด้อ

[pochu52]

ตัวประกอบต้องคู่กับตัวประกอบเนอะ โดยมีเทวดาพี่ปริ๊นต์เป็นกามเทพตัวน้อยๆ สื่อรัก

[eiky]

S23
“ซัน พี่ฝากไอ้ต้อมด้วยนะ”
พี่นายพูดกับผมตอนที่ผมเดินออกมาจากห้องแล้วครับ ไม่อยากให้ไอ้ต้อมมันรู้ว่าเราคุยกันมานานแล้ว
“ครับพี่ นี่ผมก็กำลังจะทายาให้มัน”
“ซันอดทนหน่อยนะ ไม่ว่าจะยังไงพี่เชื่อมั่นว่าไอ้ต้อมมันไม่ใช่คนใจแข็งอะไรนักหรอก เราต้องอดทนนะ”
“ครับพี่ ผมจะอดทน”
ผมเริ่มเม้มปากครับ กำลังใจที่พี่นายให้มามันมากมายเสียเหลือเกิน ผมก็ซึ้งใจ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับกำลังใจจากพี่นายหรือตัวของผมเอง ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับไอ้ต้อมเพียงคนเดียว เพราะทางฝ่ายผมนั้นเทใจให้มันไปหมดแล้วจริงๆ หมดจนไม่มีเหลือ ไม่เผื่อใจ แม้จะค่อนข้างรู้ดีว่าอะไรมันจะเป็นไปในรูปแบบและทิศทางไหน
“อย่าคิดมาก แค่เวลาไปไหนมาไหน อย่าพยายามไปคนเดียวหรือปล่อยให้ไอ้ต้อมไปคนเดียว คนพวกนี้มันแค้นนานนะ มันไม่ยอมหยุดหรอก พี่รู้ดี”
“ครับพี่ ทุกวันนี้เราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันประจำอยู่แล้วล่ะครับพี่”
“ดีแล้วซัน เอาล่ะ พี่ขอคุยกับไอ้ต้อมหน่อย”
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องครับ แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ต้อม ผมยืนฟังอยู่ห่างๆ ประโยคที่มันคุยกับพี่นายเสียดใจดีเหลือเกิน แต่ละคำที่มันเอ่ยออกมา มันตอกใจผมดีจริงๆ คนมันรักของมันสินะ ก็คงเหมือนผมที่รักมันไม่ว่ามันจะบอกยังไงว่ามันรักพี่นายมากแค่ไหน แต่หัวใจมันฟังเสียงของสิ่งใด หรือใครด้วยเหรอ นั่นสินะ
“โอเคไหมมึง”
ผมครางออกไป พยายามหลุบสายตาให้ต่ำไม่อยากให้มันเห็นสายตาที่กำลังปวดร้าวของผม พยายามแล้วนะ พยายามจะไปไม่คิด พยายามจะไม่ทำให้ใจตัวเองมันบอบช้ำ แต่ทำไมมันห้ามยากจังเลย
“เดี๋ยวกูทำเอง”
“เอ่อ มึงเป็นไรเปล่า”
“ไม่ มึงออกไปเถอะ กูอยากจะนอน”
มันหันหลังนอนตะแคงให้ผมทันที ใจผมหลุดลอยหายไปแล้ว มันคงจะเป็นแบบนิ้สินะ คนเขารักกันมากมายขนาดนี้ แล้วผมล่ะเป็นตัวอะไรในชีวิตเขา คาดหวังอะไรอยู่ ไหนบอกว่าจะไม่คิดไม่คาดหวัง แล้วนี่อะไร อะไรกัน แต่ผมคงไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะครับ เอาเถอะ ไหนๆก็เจ็บมาตลอดทางอยู่แล้ว ต่อไปอีกสักหน่อยมันจะเป็นอะไรไป ผมพยายามง้อมัน สิ่งที่ผมพูดออกไป ทำให้มันมันดึงตัวผมเข้าไปกอด ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะกอด แต่แค่มันกอด สัมผัสจากร่างกายมันถ่ายเทเข้ามาสู่ร่างกายของผม น้ำตามันก็ไหลออกมาแล้ว อดทนไม่ได้ ฝืนไมได้ ต้านไว้ไม่อยู่เลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ไอ้ขี้แย”
มันตบหัวผมเบาๆ แต่ผมไม่ได้คิดว่ามันตบหัวผมเลยนะ แต่ผมเข้าใจว่ามันกำลังปลอบใจผมอยู่ ผมผละออกจากอ้อมกอดมันแล้วยิ้มทั้งน้ำตา จนพี่ปริ๊นกลับมาผมถึงลงมาจากห้อง วันนี้ผมต้องกลับไปนอนที่ร้าน ที่จริงมันก็เป็นปกติของผมอยู่แล้วที่ต้องไปนอนที่ร้าน แต่ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกไม่อยากไปจังเลยนะ อยากจะอยู่กับมันแบบนี้ไปนานๆ
“ถึงร้านยังวะมึง”
พออยู่บนห้องผมก็นอนแผ่ลงบนเตียง ยิ้มให้กับเพดานห้องอย่างเป็นสุข ทำไมวันนี้อะไรๆมันดูสวยงามไปเสียทุกอย่างนะ มันโทรศัพท์เข้ามาครับ ผมสะดุ้งแล้วหยิบออกมาดูปกติมีแต่เบนจามินที่โทรฯหาผมเรื่องเรียน แต่นี่ไอ้ต้อม
“เอ่อ เออ ถึงแล้ว”
“แดกไรยังมึง”
มันถามเสียงปกติของมัน แต่ทำไมหัวใจผมมันเต้นแรงขนาดนี้ รู้สึกร้อนหน้าไปหมดแล้ว
“กินแล้ว มึงจะนอนยัง”
“ยัง พี่ปริ๊นนอนหลับแล้ว กูอยากอาบน้ำว่ะ”
“อาบยังไม่ได้นะ แผลมันยังไม่แห้ง”
“แม่ง หน้าตึงเป็นบ้าเลยเริ่มเจ็บแล้วเนี่ย”
“เจ็บมากไหมมึง กินยาเพิ่มได้นะจะได้ไม่เจ็บ”
“ขี้เกียจว่ะ”
“อ้าว ไอ้นี่เดี๋ยวมันก็ไม่หายหรอกมึง”
“กูอยากให้มึงทำให้”
รู้ไหมในคืนมืดแม้แสงดาวเพียงริบหรี่มันก็มีค่ามากมายมหาศาล รู้ไหมทำไมผมถึงรักมันมาก ผมตอบออกมาเป็นคำพูดไม่ได้หรอกนะ แต่ตอนนี้ผมเม้มปากแน่นเพราะเหมือนตัวเองจะสำลักความสุขออกมา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปทำให้แต่เช้า”
“อือ แต่กูหมายถึงทำอย่างอื่นนะ”
“ทำไร”
“ดู...ด”
“เชี่ยต้อม กูไม่คุยแล้วนะ ไอ้หื่น ไอ้บ้ากาม”
“ฮ่าๆๆ อ่านะทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะซันเน่”
“ไอ้บ้า กูจะวางนะเว้ย”
“เออๆ กูจะนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้มาแต่เช้าล่ะมึง กูจะรอ อิอิ”
มันวางสายไปแล้วครับ ทิ้งให้ผมหน้าแดงเขินจัดอยู่เพียงคนเดียว มีความสุขมากนะ มากจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันจะสวยงามเช่นนี้ กำลังใจที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ผมมีพละกำลังที่จะต่อสู้ อย่างน้อยก็เพื่อหัวใจของผมเอง
“เบาๆนะมึง มันบวมมากเลยว่ะ”
พอตอนเช้าผมก็รีบไปหามันที่บ้านแต่เช้าครับ มันยังไม่ตื่นผมเลยต้องไปเข้าครัวช่วยคุณแม่เตรียมอาหารเช้า ส่งพี่เจคกับพี่ปริ๊นไปโรงเรียน ครอบครัวที่อบอุ่นผมว่ามันเป็นปราการต่อต้านสิ่งชั่วร้ายได้ดีกว่าความรักหรือความอบอุ่นไหนๆในโลกนี้นะ ผมยืนมองด้วยความสุขใจ ไม่ได้คิดไปถึงเรื่องของตัวเอง ผมผ่านมันมาแล้ว ตอนนี้ผมกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมจะไม่ยอมหันหลังกลับไปมอง
“เดี๋ยวก็คงยุบ อ่ะเช็ดแผลก่อน”
ผมเอาสำลีชุบน้ำยาเช็ดแผลค่อยๆทาลงไปบนหน้าของมันครับ น้ำยาเช็ดแผลที่คุณลิซหามาพิเศษ มันอ่อนโยนใช้สำหรับใบหน้าโดยเฉพาะเพราะคุณลิซเองไม่อยากให้มีร่องรอยใดๆเหลือไว้บนใบหน้าของมัน ผมเองก็เช่นกันไม่อยากเห็นริ้วรอยบนใบหน้าที่หล่อเหลาของมันเลย
“ตาลอยอีกแล้ว เป็นไรมากป่ะมึง”
“บ้าเหรอ ไม่ได้ลอยกูคิดไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“เสร็จยัง กูอยากกินชินนาม่อนว่ะ”
“อืมๆ เสร็จแล้วเดี๋ยวกูไปซื้อมาให้ ทำไมมึงกินแต่ชินนาม่อนวะ อย่างอื่นก็ไม่กิน”
“กูชอบกินนี่หว่า เออน่า งั้นกูเข้าห้องน้ำแป๊บ”
มันลุกจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำครับ ผมเองเก็บยาแล้วเดินกลับลงมาเพื่อจะเดินไปยังร้านขายขนมปังตรงหัวมุม ผมคอยเทียวไปเช็ดแผลให้มันอยู่นานเกือบเป็นอาทิตย์รอยบวมถึงยุบลงแต่แผลบนหัวคิ้วขวายังคงปิดผ้าอยู่ พอเสร็จจากดูแลมันผมก็ไปเรียนเอง มันให้ขับรถมันไปล่ะครับ ผมเพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่าทำไมมันถึงรักพี่นายมากมายขนาดนี้ มีอยู่วันหนึ่งที่ผมแวะเติมน้ำมันผมเลยถือวิสาสะเปิดเก๊หน้ารถ แค่เห็นก็สั่น ใจเต้นแรงทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ควบคุมไม่ได้เลย ไม่ให้ไม่คิดไม่ได้เลย ผมนั่งสั่นเหมือนหายใจไม่ออกอยู่ในรถนานสองนาน รูปที่มันถ่ายกับพี่นายมันติดไว้เป็นเล่มหนา มือสั่นสะท้านตอนเปิดดู ไม่อยากจะเห็นแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเปิดดู ข้อความที่มันเขียนเอาไว้ทำให้ผมสะอื้นออกมาอย่างง่ายดาย ทำไมนะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแต่ทำไมมันยังเป็นอยู่แบบนี้ นี่อะไรกัน ผมเป็นอะไร
“เป็นไรวะ วันนี้ทำไมมึงซึมๆ”
มันนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกครับ ผมพยายามจะยิ้มและทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด
“ไม่นี่ มึงจะเช็ดแผลป่าว อาบน้ำยัง”
“เช็ดน่ะเช็ด แต่มึงบอกกูมาก่อนว่ามึงเป็นเชี่ยไร อย่ามาปิดกู”
มันขึ้นเสียงครับผมพยายามไม่สนใจ มันไม่มีอะไร ก็ผมรู้อยู่แล้วว่ามันรักพี่นายมากมายแค่ไหน รู้ดีอยู่แก่ใจ แล้วทำไม
“เดี๋ยวกูไปเอายาก่อน แป๊บนะ”
“เดี๋ยว ตกลงมึงจะบอกไม่บอกว่ามึงเป็นเชี่ยไรไอ้ซัน”
“กูไมได้เป็นไร”
“เออ ให้มันได้อย่างนี้ แม่งมีอะไรปิดกูตลอดแล้วคิดเองเออเองนะมึง เชี่ยว่ะ”
“ไม่มีไรหรอกน่า มึงคิดไรมาก ทำไมหน้าตากูมันดูเหมือนมีอะไรเหรอวะ”
“เออสิ ไม่งั้นกูจะคาดคั้นเอาจากมึงไหม”
ผมเงียบไปครับเพราะพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ทำไมนะไม่รู้จักเก็บความรู้สึกไว้ข้างในบ้าง ทำไมไม่รู้จักปกปิดความรู้สึกซ่อนมันเอาไว้บ้าง
“เดี๋ยวกูมา”
ผมเดินหนีไปอีกห้องเพื่อจะหยิบยามาทาให้มันครับ แต่พอถึงห้องนั้นแล้วผมก็ยืนนิ่งอยู่ ผมรักมัน แล้วผมก็รู้ดีว่าความรักนั้นผมไม่ต้องการอะไรตอบแทน ส่วนมันมันรักพี่นายอันนี้ผมเข้าใจดี ถ้าหากว่าความรักที่ได้มาจากการบังคับหรือแสดงท่าทีให้เขาสงสารมันจะเรียกว่ารักหรือ ผมคิดทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในใจผมตอนนี้ ผมเป็นอะไร สมองคิดใจรู้แต่ทำไมมันบังคับไม่ได้เลย ให้ตายสิ
“ตกลงมึงจะบอกกูได้ยังว่ามึงเป็นบ้าไรวะ ทำหน้ายังกะส้นตีน”
ไอ้ต้อมมันยังถามอยู่ครับตอนที่ผมเช็ดแผลให้มัน
“ไม่มี”
“นั่น มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหมไอ้ซัน มึงรู้ไหมกูเป็นห่วงมึงนะเว้ย มีอะไรทำไมไม่เล่าให้กูฟัง”
ผมสะอึก เม้มปากแน่น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่กูคงคิดไปเอง บางทีใจเรามันก็ยากเกินจะคาดเดา กูเองก็ไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร แม้แต่ตัวกูกูยังไม่รู้เลยว่ากูเป็นอะไรแล้วกูจะเล่าให้มึงฟังได้ยังไง”
“แล้วมันเรื่องเกี่ยวกับอะไรล่ะวะ มึงลองว่ามาสิ”
“เกี่ยวกับมึง”
“อ้าว”
มันอ้าปากค้างครับ ผมเม้มปาก
“กูไปเห็นสมุดภาพของมึงในรถ กูไม่ได้อยากดูหรอกนะ แต่ไม่รู้สิ กูไม่ได้อยากคิดแบบนี้ กูรู้ดีว่าอะไรมันเป็นอะไร แต่ทำไมกูห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดวะ”
ผมเองคงไม่ปิดบังมันหรอกครับ ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ
“นี่มึงเปิดกูของกูเหรอวะ เชี่ย”
มันตวาดผมครับ
“กูขอโทษ กูไมได้ตั้งใจ”
เสียงมันถอนหายใจออกมาแรงๆ ทำให้ผมใจแป้วไปได้มากทีเดียว นี่ผมทำผิดมากใช่ไหม เรื่องส่วนตัวของมัน ถ้ามันจะโกรธมันก็น่าอยู่หรอกนะ
“เออๆ ไม่เป็นไรเว้ย ไม่มีความลับอะไรทั้งนั้นล่ะ มึงก็รู้ว่ากูรักเขามากแค่ไหน กูถึงบอกมึงไงว่ามึงรอได้ไหม มึงจะรอกูได้ไหม ให้ตัดใจถ้าเป็นมึงมึงทำได้ไหมล่ะ ถ้ากูจะบอกให้มึงตัดใจจากกูน่ะ ทำไม่ได้หรอกกูรู้ กูเองก็เหมือนกัน แต่กูก็รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไรเหมือนกัน อย่าคิดมากดิวะไอ้เชี่ย มึงนี่ชอบคิดเล็กๆน้อยๆ”
ถูกทุกอย่างที่มันพูด ผมได้แต่นิ่งฟัง นั่นสินะแล้วนี่อะไรกันวะ กุเป็นอะไรกัน
“มึงหึงกูเหรอวะ”
“อะ บ้าไม่ใช่ๆ”
“นี่ล่ะเขาเรียกหึง ห่า อย่าเพิ่งดิวะ กูยังไมได้เอามึงทำเมียซะหน่อยทำเป็นหึงไปได้”
“เชี่ยแล้วมึง”
ผมอายนะแต่ก็ยิ้มออกมาจนได้ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักมันได้ยังไง ทั้งๆที่รู้ว่าความจริงแล้วบางทีผมอาจจะไม่ได้มีมันอย่างที่คิดไว้ แต่ตอนนี้ถามว่ารักมันไหม มากครับ
“กูว่าแผลกูมันยุบแล้วล่ะว่ะ กูส่องกระจกเมื่อเช้าไม่มีรอยแล้ว”
มันเอามือขึ้นจับหน้าตัวเองครับ
“แต่คิ้วมึงมันยังไม่หายนี่”
“ช่างแม่งกูอยากไปเดินเล่น ไปไหมมึง”
“กูต้องกลับไปทำงานนะ”
“ก็ไปแป๊บเดียวไง กูอยากไปโกลเด้นเกทส์”
“อืม งั้นรีบไปดิ เดี๋ยวสาย”
สรุปเราก็ออกจากบ้านมาล่ะครับ ผมเป็นคนขับรถให้มัน ปกติรถมันมันไม่ให้ใครแตะเลยนะ แต่ผมก็ดีใจที่มันให้ผมขับไปเรียนแล้วยังขับให้มันนั่งอีก
“หาไรกินก่อนดีกว่าว่ะ กูหิว”
“อืม เดี๋ยวแวะคาเฟ่ข้างหน้า”
“เฮ้ยไม่เอา เดี๋ยวกูบอกทาง ร้านนี้มองเห็นสะพานเว้ย”
“อ้าวเหรอ เอองั้นมึงบอกทางมา”
มันดูร่าเริงมากครับ ไม่รู้สิผมชอบอยู่กับมันนะ ไม่ว่ามีอะไรมันก็ยังคงยิ้มได้ รอยยิ้มที่ผมรักและชอบมอง
“เออร้านนี้ล่ะมึง”
พอถึงมันก็ร้องบอกล่ะครับท่าทางมันดูตื่นเต้นมากเลยนะ ผมเองก็หาที่จอดรถพอเสร็จเราก็เดินเข้าไปในร้าน
“นั่งข้างนอกนะ”
มันเดินอ้อมไปอีกทาง มีคนนั่งอยู่ก่อนหน้าหลายคนทีเดียว มีทั้งจิบกาแฟกินขนมปังไปตามประสา มองเห็นสะพานจริงๆด้วย สวยมากครับ แม้จะไม่มีแดดส่องแต่ก็ยังสวยอยู่สีแดงเข้มๆนั้นมันตัดกับสีครามของน้ำทะเลได้เป็นอย่างดี
“เข้าใจหาที่นี่มึง”
“แน่นอน”
“มึงมาตอนไหนวะ ทำไมกูไม่ยักรู้”
“เขาพามา”
ผมรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที
“นั่น กูว่าแล้ว กูอยากจะให้มึงรู้ไงว่ากูมีความทรงจำอะไรไว้กับเขาบ้าง ไมได้พามาให้ช้ำใจนะเว้ย”
“กูไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“อ่านะ หน้ามึงมันฟ้อง กูไม่ได้เลวอย่างนั้นหรอกน่า มาๆนั่งจะยืนทำหอกไรวะ”
มันนั่งลงครับแล้วเปิดเมนูออกดู ผมก็เลยต้องนั่งตาม นั่นสินะความทรงจำบางเรื่องมันลบออกไม่ได้หรอกนะ ผมเองก็ยังมีร้านของเรา มันเองก็ต้องมีบ้างเป็นเรื่องธรรมดา หรือว่ามันพยายามจะบอกผมอยู่เพื่อที่จะให้ผมชินกับความรู้สึกแบบนี้
“กินเบอร์เกอร์ปูดิ อร่อยนะมึง”
“ไม่เอากูไม่ชอบปู”
“งั้นนี่ไงปลา กูสั่งลาเต้มากินก่อนดีกว่าว่ะอยากกินกาแฟ ไม่ได้กินนาน”
“อืมๆ”
ผมเปิดดูรายการอาหารไปเรื่อยๆครับ เรานั่งกินอาหารกันสักพักก็ออกจาร้านไป มันบอกให้ผมขับรถวนไปจอดใกล้ๆทะเล มันมีลานให้เดินเล่นล่ะครับพออดรถเสร็จเราก็เดินไปตามทางที่เขาทำไว้ คนเยอะเหมือนกันนะ ผมเดินตามหลังมันไปเรื่อยๆ
“เฮ้ย ให้สัญญาณแล้วนะทำไมไม่ทำ”
อยู่ๆมันก็หันมาพูดครับ ผมงง แต่พอเห็นว่ามันทำอะไรผมถึงกลับอายหน้าแดงเดินไม่ออกเลยทีเดียว มันยื่นมือขวามาพักไว้ที่เอวมันครับ มันกระดิกนิ้วทั้งห้าของมันพร้อมกัน นี่มันจะให้ผมจับมือมันเหรอ
“เร็วดิวะเดี๋ยวมึงหลงอีกไอ้เอ๋อ”
มันเดินต่อไปครับแต่มือยังคงอยู่ในท่าเดิม ผมใจเต้นแรงมาก หายใจออกมาเหมือนว่ามันร้อนอยู่ตลอดเวลา ผมรีบเดินไปให้ใกล้ๆมันมากที่สุด ยื่นมือที่สั่นเทาไปแตะมือมัน พอนิ้วของผมแค่สัมผัสกับมือของมัน มันก็กุมมือผมไว้ทันที สัมผัสนั้นมันวิ่งไปถึงใจผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวลอยตามมันไป หัวใจเอยมันพองโตยิ่งกว่าสิ่งใด ความรู้สึกเป็นสุขมันยากเกินจะบรรยาย มันบีบมือผมเบาๆ เราสองคนไม่พูดอะไรทั้งนั้นปล่อยให้สายลมทะเลพัดปะทะหน้าอยู่ กลิ่นกายมันที่ลอยมากับลมทำให้ผมใจสั่น ดีใจจริงๆ มีความสุขจริงๆ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนะซัน แค่นี้ล่ะที่อยากได้ แค่นี้เองที่ต้องการ ความทรงจำของมันกับพี่นายผมจะไม่เอามาคิดอีกต่อไป เพราะว่าตอนนี้เองผมก็มีความทรงจำกับมันเหมือนกัน ความทรงจำที่มันจะฝังลงไปในใจของผมไปตลอดกาล

Written by eiky

ปล. มาแบบสั้นๆ ไม่รู้ทำไมเขียนยากมากๆ อิอิ พอกลับมาถึงบ้านก็ง่วงพอง่วงก็เลยนอน ตอนตื่นก็ต้องรีบออกมาทำงาน เฮ้อ จะเป็นอย่างนี้อีกนานไหมเนี่ยกรู

ขอกำลังใจหน่อยคร้าบ ที่ร้าก

จุ๊บๆๆ

[คนริมคลอง]

   คุณอิ๊กกี้

ค่อยๆพัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆ อย่าเพิ่งให้มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงนี้เลยนะ แอบหวั่นใจ

กว่าจะหวานกันได้นี่ ลุ้นแล้วลุ้นอีก

[sukie_moo]

สั้นๆแต่มาถี่ๆแบบนี้ก็ไม่ว่ากันค่ะ  อย่าคิดมาก

ต้อมเริ่มเปิดใจให้ซันมากขึ้นอีกนิดแล้วซิ  รู้จักสังเกตสีหน้าท่าทางของซันแล้ว

[hpsky]

แค่นี้ก้สุขใจ

[nunamicky]

ต้อมน่ารัก
ซันพยายามเข้านะ

[indy❣zaka]

แวะมารวบกอดทั้งต้อมทั้งซัน คุณอิ๊กด้วยอีกคน

[♠♥♦♣]

 
 
กอดจูบลูบคลำเป็นกำลังใจให้ที่รักนะ
เหนื่อยก็พัก ทางนี้รอได้ ไม่เป็นไรหรอก สู้ๆ น้า

[DraCo_SLa13]

ค่อยๆนะ  ค่อยๆผูกพันธ์กันไปจนวันนึงขาดกันไม่ได้

ต้อมก็จะค่อยๆลืมพี่นายได้ละมั้งนะ

[yayee2]

เห็นด้วยกับความเห็นคุณDraCo_SLa13ค่ะน้องอิ๊ก
ค่อยเป็นค่อยไป จะดูเนียนกระชับแนบแน่น ไม่มีฟองอากาศ ไม่มีช่องว่าง
น้องซันเค้าเป็นคนเข้าใจอะไรๆดีอยู่แล้ว อดทนรอนะน้องซัน
ส่วน :กอด1:นี้ เป็นกำลังใจสำหรับน้องอิ๊กค่ะ
เห็นใจจริงๆค่ะ เดินทางจากที่พักถึงที่ทำงาน เหมือนกับการเดินทางไกล

[Yunatsu]

ซันสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
ต้อมเริ่มใจอ่อนแล้วววว
 

จับมือกันแล้วด้วย อิอิ

[TanyaPuech]

 

กอดพี่อิ๊กกี้ดีกว่า

[tamako]

วู้  หวานปนเศร้า
แต่ก็ถือว่าคืบหน้าหละนะ  สู้ๆทั้งสองคน
พี่อิ๊กกี๊สู้ๆนะค่ะ

[DexTunG]

  +1   

[love2y]

อีกไม่นานแล้วววววว ต้อมจะมีความสุขซะที รักคนที่เขารักเราน่ะ ดีที่สุดแล้ว ต้อม ^^

[ZuuZuu]

จะสมหวังแล้วใช่มั้ยซันเน่ ดีใจจังเลยอ่า

กอดพี่อิ๊คให้หายเหนื่อยค่าาาาา

[rellachulla]

ปาดน้ำตา ฮืออ
เป็นเค้านะ จะทำใจให้เลิกรักซะ
ขนาดอ่าน ยังเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหอะ
เหมือนจะดี เหมือนว่าต้อมจะมีใจ
แต่สุดท้าย ซันก้อเป็นได้แค่ตัวประกอบจริงๆ อ่ะ

[arun do d]

หวานปนเศร้า แต่ก็เริ่มดีขึ้นแล้วหล่ะ
 

[kanda53]

น้องซันเน่...ความพอใจเล็ก ๆ ของน้อง..
ต่อไปต้องเป็นความจริงที่ยิ่งใหญ่แน่ ๆ 

  น้องอิ๊ก 
เหน็ดเหนื่อยวันนี้เพื่อความสบายวันข้างหน้านะจ๊ะ