ลายร้าวราวราญแหลก เปรียบรอยแยกในวุ้นลาย
ดั่งแผลใจพี่ชาย ครายินน้องร้องไห้หวน
สามวัน สามวันแล้วครับที่ผมทำได้แค่ส่งขนมกับแนบจดหมายน้อยไปหาไอ้บ้านั่นโดยที่มันไม่ยอมแม้แต่จะโผล่หัวออกมาให้เห็นหน้า ว่าก็ว่าเหอะ แม้แต่ขนมที่ส่งไปมันจะเปิดออกดูรึเปล่าผมยังไม่รู้เลย เรื่องโทรศัพท์นั่นก็หมดหวัง ผมแทบจะแน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าพี่อ๋องมันเปลี่ยนเบอร์หนี
แต่อะไรก็ไม่เท่ากับข้อความที่มันเขียนลงบนหน้าสุดท้ายในสมุดโน้ตของผมที่มันหยิบติดมือไปวันนั้นหรอกครับ เปิดอ่านทีไร น้องตัวต่อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ร้ายตัวฉกาจใจทมิฬหินชาติที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้บริสุทธิ์อย่างไรอย่างนั้นเลย
‘ขอโทษที่เสียมารยาทเปิดสมุดบันทึกของคุณอ่านโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่หลังจากได้ยินคุณคุยกับอาผึ้งแล้วผมก็เริ่มอยากรู้ว่า ที่คุณแสดงออกกับผมมาตลอดสามเดือนนี่มันไม่มีความหมายเลยจริงๆหรือ....จะบอกให้ก็ได้ว่าผมยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ตลอดทางที่ขับรถกลับมาบ้านว่าคุณคงแค่อาย แค่ไม่อยากเปิดเผยเรื่องของเรา ถึงได้ตอบไปแบบนั้น
แต่หลังจากผมได้เห็นสิ่งที่อยู่ในสมุดเล่มนี้ ที่คุณมักจะถือติดมือไปไหนมาไหนด้วยทุกที่ มันก็ทำให้ผมเข้าใจ....ว่าสิ่งที่คุณบอกกับอาผึ้ง มันคือความคิดของคุณจริงๆ
ผมไม่โกรธที่คุณจะเอาชื่อผมไปเขียนเป็นนิยายหรือว่าเอาไปทำอะไรๆตามใจคุณ แต่ผมเสียใจมาก เมื่อแน่ใจว่าที่ผ่านมา ระหว่างเรามันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง ตลกนะที่สำหรับคุณมันคือบทละคร ในขณะที่ผมเชื่อเสมอมาว่ามันคือเรื่องจริง ด้วยเหตุผลง่ายๆว่าทั้งหมดที่ผมทำหรือพูดออกไป มันออกมาจากใจ ออกมาจากความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณจริงๆ ผมจะทำตามที่คุณต้องการ....ต่อจากนี้ จะไม่ไปใกล้ให้คุณต้องลำบากใจหรือรำคาญอีก..............................ลาก่อน’ เป็นไงครับ เจ็บมั้ย? ยอมรับให้ลึกว่านั้นอีก ผมแทบจะหมดหวังไปแล้วด้วยซ้ำตั้งแต่เห็นข้อความนี้ครั้งแรก แต่พออ่านดูหลายๆรอบเข้า กำลังใจในการง้อไอ้ลิงพี่อ๋องก็กลับยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกที
.....เพราะผมรู้สึกได้ ว่าพี่อ๋องมันรักผม รักมากด้วย แบบว่ารักจริงหวังแต่งงานเลยแหละ นี่ถ้าน้องตัวต่อเป็นผู้หญิงมันคงติดต่อแม่สื่อมาทาบทาม แล้วก็จ้างเกี้ยวผูกผ้าแดงมารอรับผมไปเป็นเจ้าสาวแล้วมั้ง
เพราะงั้น ถึงผมจะไม่ชอบใจไอ้คำลงท้ายว่า ‘ลาก่อน’ ที่มันแปลว่า farewell ไม่ใช่ goodbye นี่มากแค่ไหน ผมก็จะไม่ยอมถอดใจง่ายๆแน่.....อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าไอ้พี่อ๋องมันจะไปมีคนอื่นให้เห็นคาตานั่นแหละครับ
“น้อง ตกลงว่าชื่อร้านจะเอายังไงลูก ถ้าน้องไม่เลือกมาสักชื่อแม่จะตั้งเองแล้วจะไปจ้างช่างเขาทำป้ายแล้วนะ”
“ชื่อร้านหนมหวาน......แม่จะจ้างช่างเหรอ?”
“ก็ต้องจ้างสิ แม่ทำไม่เป็นนี่ หรือน้องจะทำ? แล้วตกลงจะให้ชื่อร้านหนมหวานแค่นั้นหรือลูก? เออ ก็ง่ายดีนะ เด็กๆอาจจะถูกใจก็ได้”
“แหงล่ะ น้องคิดทั้งที มันก็ต้องดีอยู่แล้วล่ะน่า....อืม แม่ไม่ต้องไปจ้างช่างหรอก เดี๋ยวน้องทำเองดีกว่า ร่างแบบลงกระดาษก่อนก็คงไม่ยาก ทั้งไม้ทั้งสีเราก็มีเหลือ พี่อ๋องมันเก็บไว้ให้เรียบร้อยในโรงเก็บเครื่องมือ.......เฮ้อ......”
“ถอนใจเป็นคนแก่เชียวน้อง เพิ่งจะสามวันเองนะ ถอดใจยอมแพ้แล้วหรือ?”
“ไม่หรอกแม่ น้องแค่ไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านี้เท่านั้นเอง น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขนมกับจดหมายที่แนบไปทุกวันนั่นพี่อ๋องได้เปิดดูบ้างรึเปล่า.....น้องไม่ชอบเลยแม่ น้องไม่ชอบความเงียบแบบนี้เลย” เสียงโต้ตอบจากแม่เงียบไป เมื่อผมหันไปมองก็เห็นว่าแม่ผ่องละมือจากไม้พายที่กำลังกวนถั่วเตรียมทำเม็ดขนุน เอาผ้ารองมือยกกระทะทองเหลืองลงจากเตา แล้วก้าวเข้ามายืนชะโงกดูสิ่งที่ผมกำลังจดจ่อทำอยู่เมื่อครู่
“อืม.....วันนี้น้องทำลายสวยดีนะ”
“ก็ทำตามที่แม่สอนไง ยกกรวยใบตองสูงๆ โรยไข่ตอนวุ้นกำลังเดือดจัดๆ พอดีวันนี้ไข่แดงสีสวยด้วย หึๆ น้องจะเป็นแบบทรพีแล้วแม่ แต่ทรพีมันวัดรอยเท้าพ่อ ส่วนน้องวัดรอยมือแม่ ฮ่าๆๆๆ”
“ใครสั่งใครสอนให้เทียบแบบนั้น พูดเป็นเล่นเรื่อยเชียวลูกคนนี้นี่ แล้วนั่นเอามีดแกะสลักมาทำอะไรกับวุ้นน่ะน้อง วันนี้จะส่งวุ้นไปให้พี่เขาเรอะ? เขียนตัวอะไรก็ไม่รู้ภาษาฝรั่งมังค่า แม่อ่านไม่เข้าใจ”
“f-o-r-g-i-v-e m-e, p-l-s. ฟอร์กิฟมี พลีส มันหมายความว่า ‘ขอร้องล่ะ ยกโทษให้ผมเถิดนะ’ ทำยากชะมัดเลย เดี๋ยวคราวหลังเข้ากรุงเทพฯ น้องจะไปหาซื้อพิมพ์ขนมรูปตัวอักษรมาดีกว่า เผื่อเอาไว้ใช้ที่ร้าน เราใช้พิมพ์ทำขนมเป็นคำพูด น้องว่าเด็กๆน่าจะชอบนะ แม่ว่ามั้ย?”
“ก็คงดีแหละ น้องว่าไงแม่ก็ว่าตามกันอยู่แล้ว น้องเป็นหุ้นส่วนของแม่แล้วนี่นะ ไม่ใช่ลูกมือตัวน้อยๆแบบเมื่อก่อนซะเมื่อไหร่”
นั่นแน่....ดูแม่ผมสิครับ ยิ้มหวานเชียว ภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้ล่ะซี้คุณนายผ่องพรรณ ยังไม่ต้องยิ้มปลื้มขนาดนั้นก็ได้ รอเปิดร้านแล้วดูบัญชีรายรับรายจ่ายกำไรขาดทุนตอนสิ้นเดือนก่อนแล้วค่อยยิ้มก็ยังไม่สายนะคร้าบ
“ฮะๆๆ เฮ้อ.....แม่ว่า...น้องขอร้องขนาดนี้ พี่อ๋องจะใจอ่อนรึเปล่า?”“ไม่รู้สิน้อง ก็สองคนโกรธกันเรื่องอะไรยังไม่มีใครบอกแม่เลยสักคำ”
แน่ะ คุณนายผ่องพรรณจะมาทำสุ้มเสียงน้อยอกน้อยใจอะไรเอาตอนนี้ล่ะครับ แค่น้องตัวต่อตื่นเช้าขึ้นมาต้องเริ่มต้นวันด้วยการให้กำลังใจตัวเองว่าเดี๋ยววันนี้พี่อ๋องจะหายโกรธผมก็เหนื่อยแล้วนะครับพี่น้อง แต่เอาก็เอาครับ เล่นตลกเอาใจคุณนายสักนิด สร้างเสริมบุญบารมีฐานทำให้พระอรหันต์ประจำบ้านหัวเราะได้สักหน่อยก็ดี เผื่อบุญกุศลจะชักนำให้ไอ้พี่อ๋องมันใจอ่อนลงบ้าง
“แหม....เรื่องของคนรักกันน่ะแม่ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครเขาบอกบุพการีหรอกน้า.....อีกอย่าง ถ้าน้องบอกว่า เราสองคนทะเลาะกันเรื่องบนเตียงล่ะ แม่จะว่าไง!?”
“ฮื้อออออ แม่ก็จะตีให้น่ะสิ”
“อ๊าววว! แล้วแม่จะตีน้องทำไม แม่ต้องตีพี่อ๋องสิ แม่อ้ะไม่รู้อะไร ไอ้พี่อ๋องมันหาเรื่องแต๊ะอั๋งน้องเรื่อยแหละ เดี๋ยวก็กอดเดี๋ยวก็ประคอง ฮู้ย.....สารพัดกระบวนท่า”
ฮี่ๆๆๆ ดูหน้าคุณนายผ่องพรรณสิครับ นี่ขนาดผมแค่เหลือบๆดูจากหางตานะ หน้าตาคุณนายยังตลกชะมัด จะว่าโกรธก็ไม่ใช่ จะว่าอายก็ไม่เชิง มันดูก้ำๆกึ่งๆเหมือนแม่ของผมจะตัดสินใจไม่ได้งั้นแหละ ว่าควรจะเลือกรู้สึกยังไงดี
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย แม่ตลกอะ แม่รู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าหน้าตาแม่ตอนนี้ตลกมากเลย เออ! หรือน้องจะใช้วิธีนี้ดี แกล้งให้แม่ทำหน้าตลกๆ แล้วจับไปยืนหน้าห้องไอ้พี่อ๋องมัน พอมันเปิดมาเจอแล้วจะได้เก๊กขรึมไม่ไหว ได้มั้ยแม่? แม่จะยอมเป็นเครื่องมือให้น้องรึเปล่า?”
“อ๋อ.....นี่แกล้งแม่เหรอ แกล้งแม่ใช่มั้ย นี่แน่ะๆ....ฮึ่ม”
“โอ๊ย...โอ๊ยๆๆ แม้.....น้องเจ็บ”
โอย ดูสิครับ แม่ผ่องคิดได้ไงเนี่ย ไอ้วิธีทำโทษแบบคุณครูประถมฯโดยการล้วงมือเข้ามาบิดพุงกันแรงๆแบบนี้นี่น้องตัวต่อไม่โดนมาเป็นสิบปีแล้วนะครับ
“ก็เรานี่นะ พูดอะไรเป็นเล่นอยู่เรื่อย ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก เอาเป็นว่าตกลงว่าเราจะยังเปิดร้านตามฤกษ์อยู่รึเปล่า? อีกสองวันเองนะลูก พระครูท่านว่าปีนี้วันพุธเป็นวันธงชัย จะเริ่มกิจการหรือมีงานมงคลอะไรก็ให้ถือเอาวันพุธเป็นสำคัญ”
“ก็ต้องเปิดตามฤกษ์สิแม่ เรื่องอะไรเราจะเลื่อนล่ะ รีบเปิดเสียตั้งแต่ยังไม่ปิดเทอมนี่แหละ เด็กๆจะได้เห็นจะได้บอกกันปากต่อปาก ขืนไปเปิดสัปดาห์หน้าก็พอดีโรงเรียนปิด ไม่ทันแผนโฆษณาของน้องกันพอดี”
“ที่ถาม เพราะแม่เห็นว่าสองสามวันมานี้น้องดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว....แม่ก็กลัวว่าน้องจะยังไม่พร้อมน่ะสิลูก แม่บอกแล้วไง ว่าถึงไม่เปิดร้าน เราสองคนแม่ลูกก็มีรายได้พออยู่กันได้สบาย อีกอย่าง หนูผึ้งแต่งงานไปก็ไม่ใช่จะไปนั่งๆนอนๆ ให้คุณโชคเลี้ยงเสียเมื่อไหร่ พี่สาวเราเขาก็ทำงานมีตำแหน่งหน้าที่เป็นเลขาฯส่วนตัวให้คุณโชค มีเงินเดือนเงินดาวน์ไม่ใช่น้อย นี่เมื่อวันที่มาก็มาวุ่นวายจะเอาเลขที่บัญชีแม่ให้ได้ บอกว่าเผื่อเดือนไหนต้องตามคุณโชคไปทำงานไกลๆไม่ได้กลับบ้านเราก็จะได้โอนเงินมาให้แม่ได้เป็นประจำ......ฮึ! ทำอย่างกับแม่แก่เฒ่าหาเงินเองไม่ได้เสียอย่างนั้น”
หัวข้อ: ร้านเติมรัก♥♥...โดย จันทน์กะพ้อ(อวสาน) "เปิดเผยภาพลับที่นี่ที่เเรก "110610 (อ่าน 165427 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก