-
ติดตามประกาศเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆนะครับ จะอัพเดทบ่อยๆ
ถ้าผู้ใดตั้งกระทู้ไปแล้ว รบกวนแก้ไขโดยการกด modify ที่รีพลายแรกหน้าแรกของกระทู้ตัวเอง
จะเข้าไปแก้ไขรีพลายและชื่อกระทู้แรกได้นะครับ
1.นักเขียน นักโพสทุกท่านกรุณานำข้อความใต้เส้นขึ้นต้นเรื่องด้วยนะครับ
จะได้เป็นการเตือนให้คนอ่าน รู้และตระหนักถึงความสำคัญในการอยู่ร่วมกันอย่างสงบนะครับ
จะได้ไม่มีเรื่องผิดใจ อื่นๆตามาภายหลังนะครับ
2.กรณีที่เป็นเรื่องสั้น ให้ขึ้นต้นหัวกระทู้ว่า (เรื่องสั้น) ทุกเรื่องนะครับ เรื่องสั้นเอาแค่ว่าใช้กับเรื่องที่ยาวไม่มาก
3.ถ้า เป็นเรื่องที่ไม่ได้แต่งเอง ให้ขออนุญาตคนเขียนจนกว่าคนเขียนจะอนุญาตจึงจะนำมาโพส และให้ต่อท้ายด้วย by ชื่อคนเขียน เช่น by somebazaay
****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
****************************************************
อะเเฮ่ม เเฮ่ม เเฮ่ม ( เสียงจากฟากฟ้า ไม่ทราบว่า ปลาหมึก 5 หนวดใครติดคอ ) มาจะกล่าวบทไป เวิ่นมากเกินว่าเหตุแระ เริ่มเลยละกัน
สวัสดีค่ะ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่แวะเข้ามาในนี้ นิยายเรื่องนี้ เรามิได้แต่งเองหรือมีส่วนรู้เห็นไดๆทั้งสิ้น ( จันทน์กะพ้อ ชักมีดอยู่ข้างหลัง) เราได้ไปอ่านและชอบมากมาย ดราม่าอย่างแรงเลยแล คนแต่งได้ว่าจ้างด้วย ไอศกรีมแม็ค 2 โคน เราจึงต้อง จรลีรีบมาลงให้ ทักทายกันพอหอมปากหอมคอเราไปทำความรู้จักกับร้านเติมรัก♥♥ และ จันทน์กระพ้อกันเถอะค่ะ ฮี่ฮี่ฮี่
-
ร้านเติมรัก♥♥
แม่บอกว่าผู้ชายน่ะเลี้ยงง่าย แค่มีอาหารถูกปาก มีที่หลับที่นอนให้ได้นอนหลับสบาย เท่านี้....ผู้ชายก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
อ้อ.....นั่นไม่ใช่คำสอนที่แม่มีให้ผมหรอกนะครับ นั่นมันสิ่งที่แม่พูดกรอกหูพี่สาวผมตั้งแต่เริ่มระแคะระคายว่าพี่ผึ้งมีผู้ชายมาจีบต่างหาก และจนกระทั่งวันนี้ที่พี่ผึ้งกำลังจะแต่งงานออกเรือน ผมก็ยังได้ยินแม่พร่ำสอนประโยคนี้อยู่เหมือนเดิม เพียงแต่มันพ่วงด้วยคำสอนยาวยืดที่แม่พูดออกมาอย่างต่อเนื่องเกือบครึ่งชั่วโมง ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่เรื่องที่ว่า...
‘ตรงนี้แหละคือหน้าที่ของผู้หญิงเรา แม่รู้ว่าผึ้งเองก็ทำงานนอกบ้าน แต่จะอย่างไร ผู้ชายนะลูก...ต่อให้หัวสมัยใหม่แค่ไหน เขาก็ยังหวังจะได้แม่ศรีเรือน....คุณโชคเขายิ่งมีกิจการใหญ่โต บ้านช่องห้องหอที่หนูจะย้ายเข้าไปอยู่แม่ก็เห็นว่ามันกว้างขวางสมฐานะหน้าตาของคุณโชคเขา แล้วแม่ก็รู้ว่าที่บ้านเขามีทั้งแม่บ้าน ทั้งเด็กรับใช้ แต่พอผึ้งแต่งงานเป็นภรรยาของเขา แม่ก็เชื่อว่าเรื่องอะไรไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ในบ้านก็ไม่พ้นที่เขาจะหวังให้หนูเป็นคนดูแล....’
แม่ยังสั่งสอนอะไรอีกยืดยาว ยาวมากจนผมแทบจะหลับคากองดอกรักที่ถูกสั่งให้ร้อยเข้าก้านทางมะพร้าวเตรียมใช้ประดับแจกันดอกไม้สดให้เข้ากับพวงอุบะหลายสิบที่ตอนนี้ห้อยประดับอยู่ตามกรอบหน้าต่างกรอบประตูทุกบานตั้งแต่ซุ้มบันไดหน้าบ้านเข้ามาเลยทีเดียว....
ไม่ต้องถามนะครับ ว่าแรงงานใครที่ต้องปีนป่ายขึ้นไปผูก เพราะผมเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน
คิดแล้วก็เสียดาย....ที่แม่ไม่มีโอกาสแสดงให้เราพี่น้องเห็นด้วยตา ว่าคำสอนของแม่จริงแท้แค่ไหน เพราะผู้ชายที่ควรจะอยู่ให้แม่รู้สึกว่าเลี้ยงง่ายนั้นมีแค่ผมคนเดียว นี่ถ้าพ่อไม่ด่วนจากพวกเราไปเสียตั้งแต่ยังหนุ่ม ผมก็คงจะมีโอกาสได้พิสูจน์.....ว่าคำสอนจากแม่นี่มันน่าเชื่อถือ
ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ผมก็ไม่ได้อยู่บ้านให้แม่เลี้ยงทุกวันเสียด้วยสิครับ ตั้งแต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯได้เมื่อห้าปีที่แล้วผมก็ออกมาอยู่หอพัก พอขึ้นปีสองจากหอพักในของมหาวิทยาลัยผมก็ย้ายไปหอพักเอกชน จนตอนนี้ที่ทำงานมาได้จะครบปีแล้ว ผมก็ย้ายตัวเองมาเช่าอพาร์ตเม้นต์เพื่อให้เดินทางไปทำงานสะดวก แล้วก็ไม่ต้องต่อรถหลายต่อจนสุขภาพเสื่อมแถมประสาทเสียจากภาวะวิกฤติของการจราจรกลางกรุงเทพมหานครด้วย
“น้อง......น้องงงงงงงงงงง”
“อะ...ฮะ? ว่าไงพี่ผึ้ง?”
นี่แหละ ชื่อเล่นนี่ก็อีก เพราะพี่สาวสุดที่รักแท้ๆที่ทำให้ผมมีชื่อเล่นน่ารักกุ๊กกิ๊กแบบนี้ ทั้งๆที่พ่อกับแม่เตรียมชื่อเล่นไว้ให้ผมออกจะแมนว่า ‘ตัวต่อ’ เอาให้มีพิษไม่แพ้หนูผึ้งอย่างพี่สาวแท้ๆ แต่เพราะตอนเด็กๆพอผมเกิดแล้วถูกคุณพยาบาลห่อเหมือนดักแด้น้อยนอนหลับสบายอยู่ในคอกใสๆ พ่อก็อุ้มพี่ผึ้งที่ตอนนั้นยังไม่เต็มสองขวบดีไปเกาะกระจกดูผมที่อยู่ในห้องสำหรับทารกแรกเกิดแล้วชี้ให้ดูว่านั่นไงน้อง....ตัวเล็กๆแดงๆที่เพิ่งออกมาจากพุงป่องๆของแม่นั่นน่ะคือน้องของหนูผึ้ง
เท่านั้นแหละ....หลังจากนั้นไม่ว่าพ่อหรือแม่จะพยายามอธิบายว่าน้องแปลว่าน้อง....แบบว่าคนตัวเล็กกว่าที่มีพ่อกับแม่คนเดียวกับเราแต่ตามมาทีหลังนั่นแหละ แต่คำที่ใช้เรียกน้องคือตัวต่อ พี่สาวผมก็ปฏิเสธข้อมูลใหม่โดยสิ้นเชิง
แล้วใครล่ะที่รับกรรมจนต้องมาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเกย์สาวแบบนี้!!
ถ้าไม่ใช่ผม....นายไผท เถลิงศก ลูกชายคนเล็กของแม่ผ่องพรรณ เจ้าของกิจการขนมหวานแม่ผ่องที่ไม่มีสาขาหรือแฟรนไชส์ที่ไหน แม่ผ่องผู้ตั้งแต่ผมจำความได้ก็ตื่นก่อนไก่มาจุดฟืนตั้งไฟทำขนมชั้น ขนมสาลี่ แถมพอขนมที่อยู่บนเตายังไม่สุกดีก็จัดการยกโถแก้วที่มีขนมจำพวกทองทั้งหลายอบกลิ่นดอกไม้หอมออกมาตั้งบนโต๊ะไม้ตัวเก่าคร่ำคร่าหน้าประตูบ้านของเราหลังนี้
แน่ล่ะ โดยมีจ่าหินนายตำรวจต๊อกต๋อยพ่อผมเองไปนั่งหน้าง่วงเฝ้าขนมหน้าร้านกันพวกมาแอบหยิบกินฟรีทุกเช้าที่ไม่ได้เข้าเวร
แม่ผ่องผู้ให้นิยามของความรักว่า...ความรักก็เหมือนสาลี่นั่นแหละ!!
“ตลอด เหม่อตลอด.....เดินไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ”
“ไปไหนอ่า.....มืดแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นเจ้าสาวแล้วนะพี่ผึ้ง นอนน้อยเดี๋ยวก็ขอบตาดำคล้ำ หน้าเหี่ยว ผิวพรรณซีดเซียว ยิ่งถ้าแถมสิวเม็ดเป้งๆนะ ต่อให้คุณช่างแกตบแป้งหนาเป็นนิ้วก็กลบไม่มิดเน้อ”
จบประโยคแสดงความเป็นห่วงในสวัสดิภาพความงามของพี่ผึ้งจากผม แรงงานเพื่อนผมอีกสองชีวิตที่พอโทรเรียกจิกมาช่วยงานด้วยวิธีจองตัวข้ามเดือนเพราะต่างคนต่างเป็นมนุษย์เงินเดือนก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาแบบไม่เกรงใจใคร....หัวเราะเสียงดังไม่สมเป็นกุลสตรีเล้ย...ไอ้สองหญิงนี่
แต่อย่างว่านะครับ ถ้ามันสองคนเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้ มันจะมาคบกับผมได้ยังไง
ดูสิครับ ขนาดลูกพี่ลูกน้องผม....ผู้ชายแท้ๆอีกคนที่นอนแผ่อยู่กลางชานเรือนยังทำแค่ส่งเสียงหัวเราะสองหึเอง
“พอเลยไอ้คุณน้อง พี่แค่จะชวนให้เดินไปที่ห้องเป็นเพื่อนแค่นั้นแหละ เผื่อจะอยากล่ำลานางสาวผาณิตเป็นครั้งสุดท้ายไง......ง่วงแทบโงกแล้วไม่ใช่เหรอเราน่ะ?”
“ง่วงจริง....แต่น้องไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ต้องเสร็จคืนนี้แหละ ว่าแต่...แม่ไปไหนแล้วอะ?”
ผมเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองครับว่าเสียงหวานๆที่ใช้สั่งสอนพวกเรามาตั้งแต่เล็กจนโตแบบที่เขาว่าหมาเลียตูดไม่ถึงเงียบไปแล้ว....แถมเจ้าของเสียงที่เมื่อกี้ยังนั่งคัดกลีบกุหลาบมาสอนให้เพื่อนผมเย็บแบบอยู่ห่างไปไม่ถึงช่วงตัวเมื่อกี้ก็หายไปแล้วด้วย
อ้อ...อย่าได้ถามเชียวนะครับ ว่าแล้วไอ้คนปีนขึ้นไปตัดใบตองงามๆจากต้นกล้วยตานีหลังบ้าน แถมยังมานั่งเช็ดเสียจนขึ้นเงาน่ะมันใคร เพราะมันไม่มีใครหรอกครับ นอกจากผู้ชายคนเดียวของบ้านอย่างผม ก็แม่เล่นจะทำเองทุกอย่าง
อย่างเย็บแบบนี่ ทั้งผมทั้งพี่ผึ้งบอกให้ซื้อเขาเอาก็ได้ แต่แม่ก็ไม่ยอม บอกแค่ว่า งานของหนูผึ้ง.....ลูกสาวคนเดียวของแม่ แม่อยากให้ทุกอย่างเรียบร้อยงดงามที่สุด
เฮ้อ......เล่นพูดขนาดนั้น.....แล้วใครจะไปกล้าขัดท่านล่ะครับ หรือคุณกล้า!?
“เข้าไปดูแม่จ๋ากับพวกพี่ๆในครัวแล้ว”
เสียงตอบแทนที่จะดังจากปากนางเอกของงานกลับมาจากคนที่นอนแผ่อยู่กลางเรือนทางขวาของผม.....พี่ชมพู ลูกพี่ลูกน้อง ลูกชายคนเล็กของป้าแดงซึ่งเป็นคู่สะใภ้กับแม่ผมที่ส่งเสียงหัวเราะสองหึเมื่อกี้แหละครับ พี่แกเพิ่งจะขับรถพาป้าแดงกับพี่เค้กแฟนแกมาถึงเมื่อเย็นนี้เอง แล้วพอมาถึงก็นั่งหน้าเหนื่อยเพราะทำงานติดกันเจ็ดวันรวดเพื่อให้ได้หยุดต่อเนื่องสองวันมาช่วยงานแต่งของพี่ผึ้งโดยเฉพาะ
ดูสิครับ บอกจะมาช่วยงาน แต่มาถึงด้วยสภาพโทรมแบบนี้ ใครจะไปใช้งานลง นอกจากผม!
“พี่ภพ มาช่วยกันดิ ไรวะ....มาถึงก็นอนแผ่ แล้วบอกจะมาช่วยงาน”
“อ้าวไอ้นี่....พี่เชื้อมาเหนื่อยๆ จะให้ทำอะไร?”
พี่ชมพูที่จริงแกชื่อว่าพิภพครับ แต่เฉพาะเวลาอยู่ด้วยกันในครอบครัวหรอกนะถึงเรียกชื่อเล่นแกได้ แกขอไว้น่ะครับว่าถ้ามีคนนอกอยู่ต้องเรียกว่าพี่ภพ ขอกันซื่อๆด้วยเหตุผลว่าอายชื่อตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆ
“ก็นั่นน่ะ ที่ไอ้พวกนั้นมันเย็บเสร็จพี่เอาไปแช่ไว้ในลังน้ำแข็งทีดิ แล้วหยิบดอกรักในลังมาเพิ่มให้น้องด้วย แล้วก็...คืนนี้คงไม่มีใครมาแล้วมั้ง พี่ฟ้าจะมาพรุ่งนี้พร้อมพี่ป่วนใช่ป้ะ? งั้นพี่ภพช่วยเดินเลยไปปิดประตูหน้าเลยนะ พวกเพื่อนพี่ผึ้งนี่ก็กะว่ามาสวยอย่างเดียวเลยวันงาน ไรวะ แทนที่จะมาช่วยเตรียมงานกันบ้าง”
ผมเห็นหรอกนะที่ไอ้พี่ชมพูมันทำเป็นหันไปอีกทางแล้วถอนหายใจเฮือกพร้อมเหลือกตาขึ้นด้านบนแบบว่ากูไม่น่าเกิดมาเป็นพี่เป็นน้องกับมันเลยน่ะ โห่ว....แต่นี่มันงานพี่ผึ้งนะครับพี่น้อง....แล้วทำไมแรงงานหลักถึงกลายเป็นผมกับเพื่อนน้องชายอย่างผมไปได้วะ?!
สักพักก้านมะพร้าวก็หมด ผมจัดการนำก้านมะพร้าวร้อยดอกรักจัดใส่แจกันวางไว้ตามมุมต่างๆของเรือน แล้วเดินเข้าไปในครัว พอเข้าไปถึงครัวหลังบ้าน กลิ่นหอมหวานของขนมจำพวกทองที่ถือว่าเป็นขนมมงคลทั้งหลายก็โชยมาทักทาย กลิ่นงาคั่วชวนน้ำลายสอ พี่ชมพูที่พอเดินไปปิดประตูใหญ่หน้าบ้านตามคำขอเสร็จแล้วหายไปเลยกำลังนั่งปั้นถั่วเขียวบดที่กวนและปรุงรสเรียบร้อยใส่ถาดใบโตเป็นรูปหัวใจอยู่กับพี่เค้กสองคน เตรียมไว้รอระบายสีและจะได้เคลือบวุ้นบางๆเป็นขั้นตอนสุดท้ายเพื่อทำลูกชุบรูปหัวใจตามคำสั่งของผมเอง.....
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แต่ถ้าปล่อยตามใจแม่ผ่องแกทำเป็นรูปผลไม้งดงามตามธรรมเนียมล่ะก็ กว่าจะระบายสีแต่ละชนิดอีก พรุ่งนี้เช้าก็คงไม่เสร็จ ที่จริงรายการลูกชุบนี่ผมบอกให้ทำตั้งแต่เมื่อเช้าด้วยซ้ำ แม่ก็บอกว่าเอาไว้ให้ใกล้เวลาใช้งานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ดีกว่า ขนมสดๆใหม่ๆ ยังไงก็ชวนอร่อยกว่าขนมเก่าเก็บ ดูสิครับจรรยาบรรณแม่ค้าขนมหวานอย่างแม่ผ่องพรรณ เฮ้อ....
“น้องไปล้างมือแล้วจัดทองหยิบใส่โถสิลูก เดี๋ยวแม่จัดทองหยอดเสร็จจะได้อบควันเทียนเลย”
ผมเดินเข้าไปกอดป้าแดงอีกรอบ ตอนนี้ป้าแดงกับลุงผา...แม่จ๋ากับพ่อจ๋าของพี่ฟ้ากับพี่ชมพูเริ่มไล่ที่พวกขนมหวานไปรวมกันมุมห้องแล้ว เพราะกำลังลงมือทำของคาว
ที่แม่รีบร้อนจัดขนมใส่โถก็ไม่แปลกหรอกครับ เพราะถ้าลุงผาเริ่มเอาเครื่องแกงลงกระทะเมื่อไหร่กลิ่นคงหอมฉุนจนลงไปผสมกลิ่นขนมของแม่จนกลายเป็นขนมที่ให้รสสัมผัสแบบเครื่องคาวไปแน่ๆ จากที่ผมเห็นนั่นก็มีเครื่องเทศกลิ่นจัดเยอะแยะเลยด้วย
ผมล้างมือรอบที่เกินสิบของวันแล้วไปนั่งหยิบทองหยิบออกจากถ้วยตะไลที่แม่บอกว่าใช้มาตั้งแต่คุณยายยังสาว ค่อยๆเรียงลงโถแก้วเนื้อหนาอย่างเป็นระเบียบไปทีละชั้น...ทีละชั้น อุณหภูมิอุ่นจัดของเนื้อขนมกระตุ้นการไหลเวียนโลหิตจนปลายนิ้วที่ขยับต่อเนื่องของผมเป็นสีชมพูเข้มจัดไม่ต่างจากแม่....
ผมได้แต่คิดในใจ ให้งานพรุ่งนี้เป็นไปด้วยดี งดงาม เป็นขั้นเป็นตอนตามที่แม่หวัง....เรียบร้อยสวยงามเหมือนกับสีทองของขนมที่เราช่วยกันทำเพื่อพี่ผึ้ง ให้พี่ผึ้งได้เป็นเจ้าสาวที่มีความสุขและยิ้มได้หวานที่สุด.....ให้พี่สาวคนเดียวของผมเป็นนางเอกของงานอย่างสมบูรณ์
~~~~~~♥♥~~~~~~
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
มากดบวกให้น้องสาว อิอิ
แล้ว...
ฟาดดดดดดด ก๊ากกกกกกกกกก
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/13-1.gif)
-
น่าสนุกค่ะ :mc4: :call:
-
ผงะเมื่อเจอประโยคนี้ .........ดราม่าอย่างแรงเลย
เอ่ออ หมายถึงเรื่องนี้ชวนกินมาม่าทั้งเรื่องเลยรึ??
หวังว่าเราจะเข้าใจผิดนะ >_<
-
กดบวกต้อนรับค่ะ :L2:
ญาติพี่ฟ้ากะพี่ชมพูเหรอเนี่ย
-
ต้อนรับเรื่องใหม่คร้าบ มีกลิ่นอายไทยๆและขนมไทยมาเลย เยี่ยมคร้าบ
+ไป o13
-
กด +1 ให้เรื่องใหม่ ดูน่าติดตามมากๆเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
นายเอกเป็นแม่บ้าน แม่เรือนมากๆ
-
รู้สึกอบอุ่นจังค่ะ
-
เรื่องนี้เราอ่านแล้ว แต่จะอ่านอีก
คริคริ มีแต่ขนมแสนอร่อย ขอบคุณคุณบูตะจังนะคะ ^o^
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
ญาติพี่ฟ้า -ชมพู และน้องป่วน :L2:
อยากอ่านต่อ
+1
-
ถ้วยฟูเจ้าฟูฟ่อง ราวเมฆล่องละลอยฟ้า
เหมือนเมื่อพบสบตา ครั้งแรกพาใจพี่ลอย....
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/F84_kanomtoiyfoo.jpg)
“โห่........ฮี้ โห่ ฮี้ โห่ ฮี้ โห่......โฮ้ยยย......”
“ฮิ้ววววววววววววววว”
เสียงโห่นำจากลุงมหาและเสียงลูกคู่รับ ตามมาด้วยเสียงบรรเลงของวงกลองยาวเป็นท่วงทำนองเพลงแห่ขันหมากที่คุ้นเคยดังลั่นมาแต่ไกล ตั้งแต่ผมที่ชะเง้ออยู่แถวชานพักบันไดหน้าเรือนยังไม่ทันเห็นหัวขบวนแห่ขันหมากเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้พี่ผึ้งที่ถูกเก็บตัวอยู่ในห้องด้านในโดยมีเพื่อนเจ้าสาวอีกสองคนอยู่ด้วยคงกำลังตื่นเต้นมากแน่ๆ
เช้านี้ผมตื่นตั้งแต่ตีสามครึ่งด้วยเสียงปลุกและแรงเขย่าเบาๆที่หัวไหล่จากแม่ มองไปด้านขวาก็เห็นพี่ผึ้งยังหลับสบายส่งเสียงหายใจเบาๆสม่ำเสมออยู่ แม่แตะปลายนิ้วชี้เข้ากับริมฝีปากเป็นเชิงส่งสัญญาณให้ผมลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบที่สุด เพื่อปล่อยให้พี่ผึ้งนอนต่ออีกสักพัก แล้วค่อยปลุกก่อนช่างแต่งหน้าทำผมที่นัดไว้ในเวลาตีห้าจะมาถึงสักครึ่งชั่วโมง
เมื่อคืนเราสามคนแม่ลูกนอนเตียงเดียวกัน ไม่ได้กะจะทำซึ้งหรอกนะครับ แต่เพราะบ้านเราเป็นเรือนไม้ใต้ถุนสูงธรรมดาๆมีห้องนอนสองห้อง พอพวกเพื่อนๆผมแล้วก็บ้านลุงผาป้าแดงมาช่วยงานแบบนี้เลยยกห้องนอนผมให้สาวๆสามคนซึ่งก็คือพี่เค้ก ไอ้อ่อน แล้วก็ไอ้ก๋อยเพื่อนผมอีกสองคนไปเสีย
ตอนแรกเราสามคนจะให้ลุงผากับป้าแดงแล้วเข้ามานอนในห้องนี้ แต่ลุงกับป้าไม่ยอม บอกแต่ว่าจะให้ว่าที่เจ้าสาวมานอนข้างนอกได้ไง เดี่ยวเผื่อหลับไม่สบายแล้ววันงานตาโหลขึ้นมาก็แย่กันพอดี แม่ก็เลยไล่พี่ผึ้งมาไหว้ขอบคุณลุงกับป้าที่อุตส่าห์มาช่วยงานแล้วยังต้องนอนกันแบบไม่สะดวกสบายเท่าที่ควรอีก
แม่เคยเล่าว่าตอนผมยังเล็กบ้านเรามีห้องกั้นฝาด้วยไม้อัดบางๆอยู่แค่ห้องเดียวนอกนั้นก็ปล่อยโล่งหมด ตอนนั้นมีคุณยายอยู่กับเราอีกคนแต่ท่านเสียตอนผมยังไม่ทันรู้ความ คุณยายนี่แหละที่เป็นครูขนมหวานของแม่ ทุกวันนี้ที่ผมกับพี่ผึ้งโตมาได้หลักๆก็เพราะเงินจากกิจการขนมหวานแม่ผ่อง
ก็จ่าหินแกเล่นจากโลกนี้ไปอย่างไม่ทันให้พวกเราได้ทันตั้งตัวด้วยอุบัติเหตุถูกรถหกล้อชนแล้วหนีนี่ครับ ชนแล้วหนี ตามจับก็ไม่ได้ แต่แม่ก็ย้ำอยู่เสมอว่าถึงตัวพ่อจะไม่อยู่กับเราแล้ว แต่ก็เพราะที่พ่อเป็นคนดี ทำงานถึงจะไม่ได้มีตำแหน่งสูงแต่ทั้งเพื่อนร่วมงานทั้งเจ้านายก็รักพ่อ ตอนพ่อตายเลยมีคนช่วยงานมากมาย แถมยังเงินอีกไม่น้อยที่ได้มาจากสวัสดิการของพ่อ ซึ่งพอให้ผมกับพี่ผึ้งใช้เป็นค่าเล่าเรียนตั้งแต่ตอนนั้นจนจบปริญญา
เมื่อวานตอนเช้าที่เราอยู่บ้านกันแค่สามคนแม่ก็ชวนพี่ผึ้งกับผมเข้าไปนั่งไหว้พ่อ ให้พี่ผึ้งบอกพ่อว่าจะแต่งงานแล้วนะ จะพ้นอกแม่แล้ว แล้วก็กราบขอพรพ่อด้วย ส่วนผม...ทั้งที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้นแท้ๆ แม่กลับเขกกะโหลกดังโป๊กก่อนจะร่วมมือร่วมใจกับพี่ผึ้งฟ้องพ่อซะได้
‘พี่หิน.....เจ้าน้องตัวต่อลูกชายพี่หินใจร้ายจริงๆ แม่ขอให้กลับมาทำงานแถวบ้านเราจะได้มาอยู่กับแม่ก็ไม่ยอม ดูซิ เมื่อก่อนแม่ก็ยังมีหนูผึ้งอยู่ด้วย แต่พรุ่งนี้หนูผึ้งจะออกเรือนแล้ว....แต่น้องยังไม่ยอมย้ายกลับมาบ้านเลย.....’
ป่วยการจะแก้ตัวครับ ถึงผมจะไม่สนุกกับงานประจำที่ทำอยู่ตอนนี้นัก แต่ผมก็ยังไม่อยากกลับมาอยู่บ้านโดยที่ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรสักอย่างที่ดูยิ่งใหญ่...เช่นการอยู่ด้วยตัวเองคนเดียวได้สำเร็จเลยนี่ครับ มันอาจจะเป็นทิฐิผสมกับความงี่เง่าของผมเอง แต่จะทำไงได้ล่ะครับในเมื่อผมคิดแบบนี้จริงๆ
ผมย่องลงจากเตียง เกาะแม่เป็นหลักแถมแกล้งทิ้งน้ำหนักตัวไม่เบานักฝากแม่เอาไว้ตลอดทางเดินไปจนถึงบันไดหลังเรือนแล้วเปลี่ยนเป็นฝ่ายก้าวนำลงไปก่อนแล้วจึงหันกลับมาคอยรับมือแม่แทน ยังไม่ทันโผล่หน้าเข้าไปในครัวก็ได้ยินเสียงปะทุเปรี๊ยะปร๊ะของฟืนจากเตาถ่านดังออกมาเตะหูแล้ว
“แม่....ลงมาก่อนแล้วเหรอ?”
“อือ....ก็ลงมาตั้งไฟต้มน้ำไว้ก่อนไง แล้วถึงได้ขึ้นไปปลุกน้อง”
ที่จริงผมก็น่าจะเดาได้ตั้งแต่เห็นแสงไฟลอดออกมาจากผนังที่ออกแบบให้ระบายอากาศได้ดีของครัวใต้ถุนบ้านที่ก่อผนังด้วยอิฐบล็อกแล้วตีไม้เข้าฝาแต่ละแผ่นให้เว้นระยะห่างกันลักษณะเดียวกับระแนงแล้วล่ะครับ แต่คงเพราะเมื่อกี้แม้จะเดินลงจากเรือนมาแล้วผมก็ยังไม่ตื่นเต็มตาเลยยังประมวลความคิดได้ไม่เต็มร้อย
ผมเดินตามแม่เข้าครัวต้อยๆ แต่ก่อนจะลงมือนวดแป้งผสมกับน้ำลอยดอกไม้สำหรับทำขนมถ้วยฟูให้กล้ามขึ้น และต้มขนมต้มที่ปั้นไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนเข้านอนตามคำสั่งก็หากำไรสักนิดตามประสาเด็กขาดความอบอุ่น ด้วยการกอดแฟนจ่าหินแน่นๆแล้วหอมแก้มอีกสองฟอดซ้ายขวาให้เท่าเทียมกัน.....เอ่อ จริงๆนะครับ ก็พ่อตายตั้งแต่ผมยังไม่สิบขวบเลย จะขอเป็นหนึ่งในเด็กขาดความอบอุ่นบ้างผิดตรงไหน
“โห่........ฮี้ โห่ ฮี้ โห่....ฮี้ โฮ โฮ้ยยยยยย.......ฮิ้ววววววว”
“ใครมีมะกรูดมาแลกมะนาว.....ใครมีลูกสาวมาแลกลูกเขย......เอาวะเอาเหวยลูกเขยกลองยาว.....ตะละลา......”
เสียงเพลงขันหมากที่ดังกระชั้นปลุกผมขึ้นจากภวังค์ให้มองลงไปเห็นว่าตอนนี้ว่าที่พี่เขยมาหยุดยืนอยู่หน้าบันไดขั้นแรกแล้ว และเจ้าลูกหมูตัวกระเปี๊ยกที่เป็นเด็กเล็กเพียงคนเดียวที่บ้านเราพอจะนับเป็นญาติได้ทั้งที่ห่างกันจนไม่มีสายเลือดเดียวกับทั้งผมและพี่ผึ้งเลยด้วยซ้ำก็กำลังล้างเท้าให้พี่โชคเจ้าบ่าวตามธรรมเนียม
ตอนแรกที่รู้ว่าพี่ผึ้งคบกับใครอยู่ผมก็ไม่ชอบใจนักหรอกครับ ก็พี่โชคแก่กว่าพี่ผึ้งของผมตั้งสิบปี ตอนนั้นพี่ผึ้งเพิ่งเข้าปีหนึ่งเอกคหกรรม พี่สาวผมอายุยังไม่เต็มสิบแปดเลย กลับมีผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามากขับเบนซ์ใส่สูทมาเทียวรับเทียวส่ง
ถึงบ้านเราจะอยู่ในตัวอำเภอ และแม้ว่าเราจะบอกว่าเราอยู่ในสังคมของอารยชนผู้เจริญ ชาวบ้านร้านตลาดผู้เจริญแล้วทั้งหลายก็ไม่เคยหยุดอาการปากยื่นปากยาวพูดถึงพี่ผึ้งคนดีของผมแบบเสียๆหายๆได้เลย
แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่งผมก็ต้องยอมรับ ว่าพี่สาวของผมรักผู้ชายคนนี้ และตัวเขาเองก็จริงใจกับพี่ผึ้งและครอบครัวของเรา อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังไม่ชอบใจกับความร่ำรวยเกินคำว่าชนชั้นกลางของพี่โชคเลยสักนิด
“ขอพี่ผ่านทางหน่อยสิน้อง”
เจ้าบ่าวในชุดเสื้อราชปะแตนกับผ้าม่วงสีเข้มห้อยพระสมเด็จเลี่ยมทองล่อตาล่อใจโจรเอ่ยปากขอผ่านประตูทองประตูสุดท้ายที่ผมยืนประจำอยู่กับแฟนพี่ฟ้าพี่ชายแท้ๆของพี่ชมพูที่เพิ่งมาถึงเมื่อเช้า พร้อมส่งยิ้มกว้างขวางราวกับโลกนี้เป็นของตนแนบซองสีขาวที่พอผมยกขึ้นส่องกับแดดก็เห็นเงาสีม่วงๆอยู่ด้านในมาให้
“ประตูใหญ่นะพี่โชค สร้อยทองของเก่าของแม่ผ่องเชียวนา......อะไร แค่ซองเดียวพอที่ไหน ประตูสุดท้ายแล้วก็เอามาหมดนั่นแหละ ไม่งั้นเข้าไปไม่ทันฤกษ์สวมแหวนผมไม่รู้ด้วยนะเว้ย”
ผมว่าผมพูดออกไปแค่เบาๆพอให้พี่โชคได้ยินคนเดียวแล้วเชียวนะครับ ไม่รู้ใครมันหูผีจมูกมดมาสอดหูได้ยินด้วย เสียงหัวเราะหึๆนี่ก็กวนประสาทชะมัด พอเหลือบตาไปมองก็เจอกับผู้ชายอีกสองคนสวมเสื้อราชปะแตนกับนุ่งผ้าม่วงสำเนาถูกต้องเหมือนปั๊มมาจากพี่โชค สองคนนั้นก็ปิดปากฉับหยุดหัวเราะทันที แต่เสียงหึๆที่ผมรู้สึกว่ากวนประสาทชิบเป๋งที่มันยังไม่ยอมหยุดเลยนี่ครับ มันน่าท้าต่อยกันสักตั้ง!
อ้อ! เจอตัวแล้ว ไอ้ช่างกล้องฝ่ายเจ้าบ่าวนี่เอง ดูมันนะครับ ขนาดผมหันกลับไปเลิกคิ้วใส่มองหน้าหาเรื่องเต็มที่แล้วมันยังไม่หยุดเลย มันปล่อยมือที่ประคองกล้องออกข้างหนึ่งแล้วยกมือยอมแพ้ทั้งๆที่กำลังกลั้นยิ้มราวกับขำเสียเต็มประดา แต่ผมไม่สนหรอกครับ
“ว่าไงพี่โชค.....หรือจะเปลี่ยนใจ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเว้ยพี่ ผมไม่ได้บังคับ ไม่อยากผ่านประตูก็ไม่ต้องจ่ายก็ได้....วันนี้พี่ผึ้งสวยมากอะ ชุดไทยเปิดไหล่สีทอง ผ่องยิ่งกว่าแม่ผ่องอีก.....”
“พอแล้วๆ เอ้า! เอาไปหมดนี่แหละ ช้านิดหน่อยนี่กะไม่ให้พี่เข้าบ้านเลยเรอะเรา ร้ายจริงๆ”
เจ็ดซองที่ได้มาผมแบ่งให้พี่ตัวป่วนไปสาม แต่ในมือสี่ซองก็ได้ครึ่งหนึ่งของค่าอพาร์ทเมนท์รายเดือนกลางกรุงของผมแล้วล่ะครับ แหม.....นี่ผมไม่ได้งกนะ ผมแค่รู้จักคว้าโอกาสผ่อนแรงตัวเอง....มันก็แค่นั้น ฮ่าๆๆๆๆ
แอบสงสารคุณลุงที่มาเป็นเถ้าแก่ให้พี่โชคเหมือนกันแหละครับ แกเล่นมองมายิ้มๆไม่มีปากเสียงอะไรเลย แถมพอเข้าไปในงานจนถึงขั้นตอนของการสู่ขอการหมั้นผมก็ได้ยินว่าแกพูดไปเขินไปดูตะกุกตะกักพิกล สงสัยงานนี้จะงานแรกแหงๆ
จากนั้นผมได้รับรู้ว่าเกิดอะไรในพิธีการบ้างก็จากเสียงเท่านั้นเองครับ เพราะพอกั้นประตูทองได้สองพันมาอุ่นๆในกระเป๋าก็ต้องรี่เข้าครัวไปจัดขนมหวานลงพานปูใบตองและกระทงใบตองฝีมือเย็บของแม่ผ่องผู้นั่งจุ้มปุ๊กจัดโน่นจัดนี่จนหยดสุดท้าย ก่อนป้าแดงจะมาลากกึ่งบังคับให้ขึ้นบ้านไปแต่งตัวให้สวยเช้งสมกับเป็นแม่เจ้าสาว
ขนมหวานชื่อมงคลเก้าอย่างที่ปริมาณเหลือจะพอสำหรับประกอบเข้าเครื่องภัตตาหารถวายพระสงฆ์ เพียงพอสำหรับแขกช่วงเช้าที่มากันเหยียบร้อยชีวิต แล้วแม่ยังอยากให้ทุกคนมีโอกาสหิ้วกลับบ้านไปเผื่อคนติดธุระไม่ว่างมางานด้วยนี่ปริมาณมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับ แต่เพื่อพี่ผึ้ง.....น้องตัวต่อยอมครับ แถมพี่ตัวป่วนก็คงยอมด้วย เพราะพอช่วยกันกั้นประตูเสร็จแทนที่จะเข้าไปนั่งในงานพี่แกก็กลับเดินตามผมเข้าครัวมาช่วยงานซะงั้น
ต่างกันตรงที่ผมเร่งมือทำงาน แต่แฟนพี่ฟ้าคนนี้กลับนั่งไม่ติดที่ ทำได้เดี๋ยวๆก็วิ่งขึ้นไปแอบมองลอดประตูดูสถานการณ์ข้างบนเรือนแล้วก็กลับลงมารายงานด้วยสีหน้าตื่นเ ต้นได้ตลอดเวลา พลังงานล้นเหลือจริงๆ นี่ขนาดแก่กว่าผมเกือบสองปีนะครับ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนรุ่นเดียวกันแถมบางทียิ่งกว่านั้นอีก รู้สึกเหมือนพี่แกเป็นน้องไปเสียด้วยซ้ำ
ผมกะว่าสักเก้าโมงยี่สิบก็จะแวบขึ้นไปส่องดูตอนสวมแหวนอยู่เหมือนกัน พี่ผึ้งคงจะยิ้มหวานมีความสุขน่าดูชม แต่ยังไม่ทันถึงเวลาที่ผมกะไว้ก็ได้ยินเสียงแหลมๆแว้ดแหวดังมาจากบนเรือน แล้วเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กที่ดังคลอกับเสียงมโหรีจากเครื่องเสียงที่เปิดไว้เบาๆมาตั้งแต่เช้าก็กลับเงียบสนิท ผมละมือจากงานตรงหน้าแล้วเร่งก้าวขึ้นบันไดก็สวนกับพี่ป่วนที่หน้าตาตื่นลงมาตามพอดี ยังไม่ทันถามอะไรก็ถูกดึงมือให้เร่งก้าวขึ้นเรือนลิ่วๆแล้ว ภาพหญิงสาวในชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อน มีส่วนพุงกลมๆแข็งๆยื่นออกมากำลังร่ำไห้อยู่ตรงหน้า ใกล้กับคู่บ่าวสาวที่ตอนนี้หน้าซีดจนแทบจะเป็นกระดาษทั้งคู่ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาเดาเหตุการณ์ให้ยาก
-
เกือบจะเครียดอยู่แล้วเชียว พี่ป่วนก็เข้ามากระซิบบอกผมว่าที่เห็นนั่นท้องปลอมแน่นอน ก็พี่แกทำงานในโรงพยาบาลนี่ครับ ถึงจะไม่ใช่แผนกที่ต้องไปเกี่ยวข้องเกี่ยวกับแม่ๆหรือเด็กๆสักเท่าไหร่ แต่ก็เห็นผู้หญิงท้องระยะใกล้มาเป็นร้อยเป็นพันรายแล้ว
“งั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง”
ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนออกเยอะแยะถึงได้มัวแต่ตลึงกันอยู่ได้ ดูซิ....แม่ผ่องของผมซีดแล้วซีดอีกจนจะเป็นลมอยู่แล้วมั้งนั่นแต่กลับเป็นคนแรกที่ก้าวไปทางผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้การครับ เกิดยายบ้านั่นเฮี้ยนจัดทำร้ายร่างกายแม่ผมขึ้นมาล่ะ
“แม่ไม่ต้อง เดี๋ยวน้องจัดการเอง”
ผมดึงแขนแม่แล้วส่งให้พี่ป่วนที่เดินตามเข้ามาด้วย แล้วจึงเข้าไปจนถึงตัวผู้หญิงท้องปลอมที่จนตอนนี้ก็ยังเล่นละครปล่อยน้ำตาไหลเป็นทางไม่หยุด
“คุณ...พอเหอะ เลิกเล่นได้แล้ว”
ผมเริ่มด้วยการกระซิบเบาๆก่อนครับ ด้วยความสงสารกลัวว่าเธอจะเสียหน้า ไม่ได้สิครับ เรามันลูกผู้ชาย ทำผู้หญิงเขาเสียหน้ามันจะดูไม่ดีนะครับ
“คุณพูดอะไร ฉันไม่ได้......ฮึก....เล่นนะคะ ฮือ.....”
โอเคครับ เตือนดีๆไม่ฟังงั้นก็ได้ น้องตัวต่อไม่ใช่พระเอกนะครับ และถึงน้องตัวต่อจะมั่นใจว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ แต่ก็เลือกคนที่จะสุภาพใส่เหมือนกัน....อีกอย่าง อีกแค่สามนาทีจะ ๙ โมง ๒๙ นาที จวนได้ฤกษ์สวมแหวนเต็มแก่แล้วด้วย
ผมยื่นมือเข้าไปคลำๆที่พุงกลมๆของคุณผู้หญิงที่กำลังเล่นบทโศกอย่างเงียบเชียบ แหม....พี่ป่วนนี่เชื่อได้แท้จริง ก็ไอ้ที่ผมลูบๆคลำอยู่นี่มันยางชัดๆนี่ครับ
แถม.....ทั้งลูบทั้งคลำไปขนาดนั้นว่าที่คุณแม่ในชุดชมพูนี่แกยังไม่รู้ตัวเลยสักนิด เฮ้อ........
--พรึ่บ--
“เฮ้ยยยยยยยย!!/กรี๊ดดดดดดด!!/ว้ากกกกกกกก!!”
เอ่อ...นั่นแหละครับ ก่อนผมจะทำผมก็แน่ใจแล้วล่ะว่าพระท่านไม่ผิดศีลข้อไหนแน่ เพราะจากการคลำทำให้แน่ใจได้ว่านอกจากชุดคลุมท้องแล้วก็พุงยางราคาถูกนี่เธอคนนี้ต้องมีชุดอื่นอยู่อีกชั้นแน่ๆ
เมื่อคุยกันดีดีไม่เข้าใจ ผมก็ก้มลงจับชายกระโปรงคุณเธอตลบขึ้นซะเลย แถมยังใจดีดึงสูงจนบังหน้าให้เรียบร้อย ก็เผื่อว่าเธอจะอายไงครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด แก!!”
--เพียะ—
“อ๊อย...ซี้ด...อูย”
บ้าไปแล้ว......ผมโดนตบอะ ยัยป้านี่ไม่ตบธรรมดาแต่แถมข่วนลงมาบนหน้าด้วย คนท้องบ้าอะไรแรงวัวแรงควายตบทีเซได้ขนาดนี้วะครับเนี่ย
......อ้าว เอ๊ะ! ทำไมไม่มีเสียงดังแบบกระแทกพื้นหรือความรู้สึกเจ็บที่อวัยวะส่วนอื่นนอกจากใบหน้าเลยหว่า?!?
หวาๆๆๆ พอผมเปิดตามองก็รู้แล้วล่ะครับว่าเพราะอะไร เพราะผมเซเข้าไปในอ้อมแขนแข็งๆของใครอีกคนนั่นเอง แต่จะมามัวเสียเวลาไม่ได้แล้วครับ อีกหนึ่งนาทีเท่านั้นจะถึงฤกษ์สวมแหวนแล้ว
“อย่าแตกตื่นไปครับทุกท่าน ใครไม่รู้จ้างนางเอกงิ้วมาแสดงละครมันเลยไม่เนียน.....พี่โชคได้ฤกษ์แล้ววู้”
ผมประกาศเสียงดังตามหน้าที่ผู้ช่วยนางเอกที่ดี แล้วเดินดุ่มเข้าไปยกตัวนางเอกงิ้วขึ้นพาดบ่าแล้วแบกลงบันไดหลังบ้านทันที จากหางตาผมเห็นผู้ชายคนที่ซวยโดนผมล้มใส่ขยับเหมือนจะตามมา แต่ก็ต้องหยุดอยู่ที่เดิมแล้วทำหน้าที่เก็บภาพในพิธีการสวมแหวนต่อ.....
......หืม?! ทำหน้าที่ถ่ายภาพ งั้นไอ้คนดวงซวยเมื่อกี้ก็เป็นคนเดียวกับที่ส่งเสียงหัวเราะกวนประสาทน่ะสิครับ ฮ่าๆๆ งั้นดีแล้ว จะได้ไม่ต้องไปขอโทษที่เซไปทับ สมน้ำหน้า อยากหัวเราะกวนโทสะผมแต่เช้าเอง กรรมตามสนองมันแหงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
~~~~~~♥♥~~~~~~
จบบริบูรณ์ *0* ไม่ใช่เเระ ตอน 2 ของร้านเติมรัก ฮี่ฮี่ฮี่ (ปาดเหงื่อ เเละเลือดที่อาบหน้า เนื่องจาก โดนจันทน์กระพ้อทำร้าย เเง้ๆๆๆ) ขอบคุณทุกคนมากเลยค่ะ :กอด1: รวบเเละ บวก 1 ให้ทุกคนนะคะ ร้ากที่สุดเลยดีใจที่มีคนอ่าน ถ้าไม่โดนถีบมาก็คงยังไม่ได้ลงตอน 2 เรื่องนี้ ดราม่าจัดหนักจริงๆค่ะ เเต่ไม่มีมาม่าให้กินนะคะรับประกันไม่มีเลย มีเเต่อย่างอื่นที่ไม่ใช่มาม่าให้กิน ส่วนเป็นอะไรนั้น ฮี่ฮี่ฮี่ ไม่บอกค่ะ ติดตามอ่านเอาเองละกันนะจ๊ะ...... วู้ เเล้วก็ถูกค่ะ น้องตัวต่อ เป็นญาติกับพี่ฟ้าเเละ พี่ชมพู จันทน์กระพ้อเค้าขอซื้อตัวค่ะ เนื่องจากทนความดราม่าจัดหนักของ น้องตัวต่อไม่ไหว เเล้วก็สุดท้าย ขอโทษนะคะที่ลงตอน 2 ไม่จบ ตอนนี้จบเเล้วนะคะ มีอะไรเมนท์ได้ ถามได้เราจะไปล็อคคอ จันทน์กระพ้อให้นะคะ ฮี่ฮี่ฮี่
-
ค้างงง :serius2:
-
^
^
^
บูตะจัง ทำร้ายคนแก่
ดูพี่ลิตเติ้ล เดวิลจิ๊ ก๊ากกกกกกกกกก
ไปเลย ไปหาโหลดสุนัขจิ้งจอกไฟมาโลด
แง้วววววววววววววว
v
v
v
-
^
คุณนาย :z13:
ไม่มี๊ ไม่มีนะครับ
คนแถวนี้ young at heart ตลอด.. o18
-
จบแล้วเหรอ :really2:
นึกว่าเรื่องยาวซะอีก สนุกดีๆชอบๆ :L1:
-
^
^
^
^
^
จิ้ม จึ๊กๆๆ ทู้บน
คนลงรั่ว ยังไม่จบนะคะ เเค่ตอน 2 เอ๊ง เดี๋ยวเอามาลงอีก รอนะคะ +1 นิ
-
โดนใจหลายๆ จิ้มบวก 1 ให้นะค่า ^_^
-
มารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งมาอ่านแต่ชอบน้องแล้ว ยังมีตัวป่วนมาแจมด้วยชอบ
จะรออ่านนะค่ะ
-
ถ้ารับประกันว่าไม่มีมาม่า ก็จะติดตามอ่านต่อค่า
ช่วงนี้กินมาม่าเยอะแล้ว ไม่อยากกินอีกแล้ว >_<
-
น้องตัวต่อพี่ตัวป่วน :กอด1:
-
น่ารักกกกก
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ แต่ไม่ดร่าม่านะค่ะ ม่าม่าก็ไม่ดี เอาหวานนนนเลยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ
-
ขออ่านด้วยคนนนนนนน
ไม่มีมาม่าแล้วมีอะไรอ่า แหะๆ
บวกๆ จ้า
-
แวะมาแล้วครับผม รู้สึกจะมีผู้อ่านเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้วนะครับ
เห็นแล้วก็อยากกินขนมอ่ะ 555 o13
เดี๋ยวสักพรุ่งนี้ + ได้แล้วจะมา + ให้นะครับ
-
สังขยาเนื้อละมุน ราวเนื้ออุ่นเจ้าน้องน้อย
ได้แตะเพียงปลายก้อย พี่ครวญเพ้อละเมอหา...
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/kanom5.jpg)
“น้อง....เสร็จแล้วยัง พระท่านฉันภัตตาหารคาวจวนอิ่มแล้วนะ”
พี่ฟ้า....ลูกพี่ลูกน้องอีกคนของผม พี่ชายของพี่ชมพูเดินลงมาถามเองเลยครับ แปลว่าใกล้เวลาแล้วจริงๆ พอได้ยินอย่างนั้นพวกผมที่อยู่ในครัวเลยยิ่งเร่งมือกันใหญ่
แหม นี่ถ้าไม่มีเรื่องยัยป้านางเอกงิ้วนั่นผมกับเพื่อนแถมพี่ๆคงไม่ต้องมาเร่งงานกันจนมือเป็นระวิงแบบนี้หรอกครับ เพราะพอแบกป้าแกลงมาแทนที่แกจะอายแกกลับโวยวายตลอดทาง
พี่เค้กนี่ไม่ยอมเข้าใกล้เลยนะครับ สายตาที่พี่เค้กใช้มองป้าท้องปลอมนั่นถ้าผมเป็นป้าแกคงจะอายแทบแทรกแผ่นดินหนีอ้ะ รู้จักกันมาหลายปีผมเพิ่งเคยเห็นพี่เค้กมองคนอื่นแบบที่เรียกว่ามองกราดหัวจรดเท้าแถมด้วยจากเท้าขึ้นไปจรดหัวอีกรอบแบบนี้เป็นครั้งแรก
....อึ๋ยยยย คิดแล้วยังขนลุกซู่ไม่หาย กระซิบเบาๆรู้กันแค่เราๆนะครับ....สงสัยเพราะพี่เค้กดุอย่างนี้เอง พี่ชมพูถึงอยู่ในโอวาทขนาดนี้ ฮี่ๆๆ
“จะเสร็จแล้วพี่ฟ้า ชุดสำหรับพระเรียบร้อยตั้งนานแล้ว นี่กำลังจัดให้แขกอยู่”
ผมเงยหน้าขึ้นตอบ แล้วเลยได้เห็น ว่าไอ้พี่ชายคนดีปากมันก็ถามผมหรอก แต่ตางี้...โฮ้ย ไม่อยากจะพูด ถ้าพี่ป่วนเป็นน้ำตาลก็คงละลายกลายเป็นน้ำเชื่อมโดยไม่ต้องเสียพลังงานยกตั้งเตาอะ
“ตัวป่วน.....เข้ามาช่วยหรือเข้ามาซน.....หรือว่าเข้าครัวมาขโมยขนมกิน?”
โอย....ผมจะบ้า จะหวานใส่กันก็ขอให้เกรงใจสายตาน้องตาดำๆบ้างเฮอะ!!
ให้ตายสิ....ยังไงๆผมก็ไม่ชินซะที ไม่ใช่เพราะพี่สองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่นะครับ แต่เรื่องแบบนี้ ไอ้การที่คนรักมาทำหวานใส่กันต่อหน้าต่อตานี่....ต่อให้เป็นคู่หญิงกับชายแบบพี่ผึ้งพี่โชค แล้วก็พี่เค้กพี่ชมพู ผมก็ไม่ไหวที่จะดูอะครับ.....แบบว่ามันเลี่ยน!
“แหม...รู้ใจ ป่วนมาขโมยขนม อร่อยทุกอย่างเลยพี่ฟ้า”
ทำไมทั้งๆที่พี่ฟ้ายังยืนอยู่ตรงกรอบประตูครัว ห่างจากพี่ป่วนที่นั่งอยู่ข้างผมเกือบสองเมตร แต่ผมถึงรู้สึกหลอนๆเห็นประกายอะไรสักอย่างสีชมพูวิ้งๆมันเชื่อมลูกกะตาสองคู่เข้าด้วยกันได้ครับพี่น้องงงงงง!!
“ไปกันน้อง ลำเลียงขึ้นไปรอเลย...ของคนไว้ก่อน เอาของพระยกขึ้นไปก่อน ไหน....จานนี้รึเปล่า?”
พอผมพยักหน้ารับว่าใช่พี่ฟ้าก็ยกขึ้นไปทันที พี่ป่วนเลยพลอยเปลี่ยนหน้าที่ไปเป็นลำเลียงของหวานขึ้นเรือน สองคนเดินตามหลังกันต้อยๆ โดยมีไอ้อ่อนกับไอ้ก๋อยเพื่อนผมมองตามตาโตแถมอ้าปากหวอ
“พวกแกอย่าอ้าปากค้างนานดิ เดี๋ยวน้ำจิ้มหยดลงขนมแม่ผ่องขึ้นมาให้ผิดสูตรล่ะเสียชื่อแย่....ถ้าเหนื่อยจะพักก่อนก็ได้นะ เหลืออีกแค่นิดเดียว ฉันยกสองจานนี้ขึ้นไปแล้วเดี๋ยวกลับมาจัดต่อเอง”
ผมรีบสาวเท้ายาวๆยกขนมหวานที่เหลืออีกสองจานออกจากครัว ได้ยินเสียงด่าเพราะเขินตามไล่หลังมาด้วย
ฮ่าๆๆๆ ทำไมถึงรู้ว่าด่าเพราะเขินน่ะหรือครับ....เรื่องนี้มันง่ายนิดเดียวเองครับ ก็เพราะเวลาคนเราโดยเฉพาะผู้หญิงด่าน่ะ ลักษณะคำที่เลือกมาใช้เวลาโกรธจริงๆเกลียดจริงๆกับเวลาเขินมันต่างกันน่ะสิครับ
อย่างคำว่า ‘บ้า’ เนี่ย ฟังกี่ทีผมก็รู้สึกว่ามันไม่เห็นจะเหมือนคำด่าเลยสักครั้ง ยิ่ง ‘คนบ้า’ แล้วเสียงแผ่วๆก้มหน้าหลบตานะครับ หึๆๆ ชัดเลยล่ะ ว่าพวกคุณผู้หญิงเธอกำลังเขิน แล้วผมก็ช้อบชอบนะครับเวลาผู้หญิงเขินเนี่ย เพราะผมไม่เคยเห็นผู้หญิงเวลาอยู่ในอารมณ์ไหนน่ามองเท่าเวลาเขินเลย
พิธีการที่เหลือผ่านไปด้วยดีไม่มีอะไรติดขัด ขั้นตอนต่างๆเรียบร้อยงดงามตรงตามฤกษ์ทุกประการ
แต่ผมก็สังหรณ์นะครับ ว่าคืนนี้พอถึงฤกษ์ส่งตัวพี่โชคคงไม่ได้เข้าหอหวานชื่นอย่างเจ้าบ่าวคนอื่นๆเขาแน่ๆ เพราะพี่หนูผึ้งของผมเรียบร้อยน่ารักใจดีที่หนึ่งเลยก็จริง แต่เจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าไป....ร้อยทั้งร้อยแหละครับ เพราะผู้หญิงเขาคิดมากเรื่องแบบนี้กันนักนี่ครับ....แหม อย่าเพิ่งมองว่าทำไมผมถึงทำตัวเป็นกูรูรู้เรื่องผู้หญิงดีนักนะครับ ก็ผมใช้ชีวิตแทบทั้งชีวิตอยู่กับผู้หญิงมากกว่าผู้ชายนี่นา
โชคยังดีนะครับ ที่แขกกว่าร้อยชีวิตที่มาร่วมงานช่วงเช้านี่มีแต่ญาติๆเรากับเพื่อนสนิทเท่านั้น แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรให้แสลงหู แม้จากหางตาผมจะเห็นมีพวกปากไม่อยู่สุขซุบซิบอะไรกันบ้างก็เหอะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้นะครับ มีนางงิ้วมาเต้นเร่าๆร้องกรี๊ดๆเสียดประสาทขนาดนั้นต่อหน้าต่อตา แถมโลเกชั่นและเวลายังเป๊ะๆแบบเตรียมการมาดีแบบนั้นอีก
ผมล่ะเสียดายแทน นี่ถ้าป้าแกลงทุนอีกสักนิด แต่งให้เนียนอีกหน่อย พี่ผึ้งอาจจะสติแตกลุกขึ้นมาเล่นบทบู๊ให้ผมดูเป็นขวัญตาก็ได้
“ไม่เอาดีกว่า ผมไม่ชอบของหวาน”
หืม.....ใครบังอาจมาพูดคำต้องห้ามในบ้านแม่ผ่องครับ?
“ไม่ชอบจริงๆครับ ยิ่งไอ้นั่นอ้ะ ผมเคยลองครั้งนึง มันหวานมากเลย ทนกินไม่ไหวจริงๆ”
ไอ้นั่น??? อ้า.....สังขยาฟักทอง
ไอ้ตัวโตๆผมทรงหัวแห้วนั่นมันช่างไม่รู้อะไรเลย สังขยานี่ก่อนจะใส่นึ่งในฟักทองผมเป็นคนผสมเองนะครับ นั่งตีไข่เองกับมือเพราะแม่ผ่องไม่ยอมให้ใช้เครื่อง ที่สำคัญมันคือสังขยาถั่วหวานน้อยๆ แต่หอม มัน อร่อย น้ำตาลปี๊บเราก็ใช้น้ำตาลโตนดของแท้ ไม่ใช่ที่ยกปี๊บมาจากตลาดสดธรรมดาๆ
แล้วไอ้บ้านี่มาปฏิเสธว่าจะไม่กินแถมชี้ๆด้วยท่ารังเกียจขนาดนี้ได้ยังไงกันครับ!!?
“.....ถึงจะเป็นของที่บ้านนี้ทำเองผมว่าก็คงไม่ไหวอยู่ดีแหละครับ ผมว่าเดี๋ยวผมไปขอกาแฟดำด้านในดีกว่า เมื่อเช้าตื่นออกมากันตั้งแต่มืด กินข้าวอิ่มแล้วเดี๋ยวจะหนังท้องตึงหนังตาหย่อน”
ฮึ่ม....ได้สิ กาแฟดำใช่มั้ย ผมว่าถึงเวลาที่จะต้องไปทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีแล้วสิครับ
“คุณ....อยากดื่มกาแฟเหรอ? ตามผมมาสิ”
ผมเก็บแววตาเพชฌฆาตซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าไร้เดียงสาบริสุทธิ์ดุจผ้าขาวซักใหม่ด้วยโอโม่ เดินเข้าไปด้านหลังแล้วยื่นนิ้วจิ้มจึกบนบ่าหนาเวอร์แบบพวกเล่นเวทที่ชุ่มเหงื่อจนเห็นเงาเนื้อใต้เสื้อยืดชมพูอ่อน ผมล่ะเกลียดจริงๆพวกกล้ามปูเนี่ย จริงๆนะครับ ไม่ได้อิจฉาเลยพูดออกมาแบบนี้นะ ก็มันตลกจะตายเวลาที่พวกนี้ใส่เสื้อยืดแล้วแขนเสื้อมันป่องๆน่ะ แล้วเวลาเดินนะครับพวกนี้ก็จะต้องเดินกางๆกางแขนกางขา น่าเกลียดจะตาย
สู้ผมก็ไม่ได้ น้องตัวต่อมีกล้ามนิดๆ กับอกอุ่นๆกำลังเหมาะจะให้สาวๆมาเอนซบนะครับ แบบที่ไม่ต้องกลัวจะถูกรัดจนกระดูกซี่โครงแตกด้วย
“เอ่อ....”
อ้าว!! นี่มันไอ้ช่างกล้องกวนประสาทนี่ครับ พอไอ้กล้ามปูนี่หันกลับมาผมถึงได้เห็นว่าบนตักมันมีกระเป๋ากล้องวางอยู่ ที่จำไม่ได้ตั้งแต่แรกก็เพราะมันถอดแจ๊คเก็ตสูทตัวนอกออกวางพาดไว้กับตักนี่เอง
.....บุญคุณความแค้นระหว่างเราที่ผมตัดใจว่าจะให้มันหักลบกลบหนี้จากการเป็นที่รองรับตอนล้มไปทับนั่นถือว่าหายกันไป แต่หนี้ใหม่ที่มันสบประมาทขนมหวานแม่ผ่องใต้ชายคาบ้านแม่ผ่องนี่ผมยอมไม่ได้ครับ
“ไม่ต้องเอ่อหรอกคุณ จะเอากาแฟก็ลุกดิ เอ่ออะไรล่ะ? ไม่ต้องเกรงใจหรอก มาสิ”
น้องตัวต่อเรียนจบเอกอังกฤษ โทการแสดงครับ ถึงเกรดเฉลี่ยสะสมจะไม่ถึงขั้นเกียรตินิยม แต่ผมก็ได้สองจุดสูงๆแบบไม่ต้องลุ้นว่าจะไม่ได้เป็นบัณฑิตนะเออ เพราะงั้น....กะอีแค่เรียกยิ้มใสซื่อโคตรเป็นมิตรมาแปะประดับใบหน้าน่ะ ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากซะอีก
-
ไอ้กล้ามปูแว่นดำนี่มันก็ว่าง่ายนะครับ มันปลดแว่นออกมาพับเสียบไว้ที่คอเสื้อแล้วก็ยิ้มตอบมาได้หน้าซื่อตาใสยิ่งกว่าผมอีก แต่น้องตัวต่อดูออกครับ ว่าแบบนี้ยิ้มจริงใจ ไม่ใช่ยิ้มการค้าแน่นอน พอผมเร่งโดยกระตุกมืออีกนิด มันก็ลุกขึ้นสะพายกล้องไว้กับไหล่เอาเสื้อนอกพาดแขนก้าวตามมาแล้วครับ หึๆๆๆๆ
ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้วครับ พี่ฟ้ากับพี่ชมพูที่ทำหน้าที่ขับรถรับส่งพระก็กลับมาแล้ว แขกส่วนใหญ่ก็กลับกันไปแล้ว รอเวลาไปงานเลี้ยงช่วงหัวค่ำที่โรงแรมอีกที
ฝ่ายบ้านผมจะเหลือก็แค่เพื่อนพี่ผึ้งไม่กี่คนกับบ้านลุงผาป้าแดงที่มาค้างตั้งแต่เมื่อคืน ส่วนฝ่ายเจ้าบ่าวก็มีพี่โชคที่พอแขกเริ่มกลับไปได้สักพักก็ตามไปเคาะประตูห้องขอคุยกับพี่ผึ้งตั้งนานแล้ว ป่านนี้ไม่รู้พี่ผึ้งจะใจอ่อนแล้วรึยัง แต่เรื่องอย่างนี้มันต้องรีบๆเคลียร์นะครับ ไอ้ที่จะโกรธงอนไม่ยอมฟังกันนั่นบ้านผมไม่นิยมครับ
จากกลางใต้ถุนเรือนที่ตั้งโต๊ะไว้ให้แขกกินมื้อกลางวัน ผมเดินนำไอ้ช่างกล้องมันเข้ามาในครัว.....ถูกต้องแล้วครับ อาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ของบ้านเรา หึๆๆ
ผมหันกลับไปเงยหน้านิดๆ ส่งยิ้มให้ตามประสาเจ้าบ้าน พร้อมทั้งพยักหน้าเชื้อเชิญให้คนอยากดื่มกาแฟดำนั่งลงบนตั่งเตี้ยที่ตอนนี้มีทั้งเครื่องคาวเครื่องหวานที่เหลือจากมื้อกลางวันตั้งเรียงรายอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ
ผมเดินไปทางเตาจัดการหยิบถ้วยแก้วเนื้อหนาออกมาถือไว้ในมือข้างหนึ่ง จากหางตามองเห็นไอ้หัวแห้วเลื่อนสำรับที่ไม่เป็นระเบียบหลบเข้าไปจนเหลือที่ว่างแล้วทรุดตัวลงนั่งพร้อมทั้งวางเสื้อนอกที่ม้วนๆลงแล้วจึงวางกระเป๋ากล้องทับอีกที
“อืม....คุณเหนื่อยแล้วยัง? ถ้ายังไหวช่วยจัดกระทงขนมพวกเดียวกันใส่ถาดให้ผมหน่อยได้มั้ย?”
“อ๋อ ได้ครับได้”
“แต่ถ้าชิ้นไหนดูไม่สวยแล้วแยกออกไว้ต่างหากเลยนะครับ”
เสียงการเคลื่อนไหวทางด้านหลังทำให้ผมรับรู้ว่าตอนนี้ไอ้กล้ามปูหัวแห้วกำลังปฏิบัติตามคำขอร้องของน้องเจ้าสาวผู้น่ารักแสนดีอยู่
ผมวางถ้วยที่ควรจะบรรจุกาแฟไว้ข้างเตา เปิดฝาซึ้งขึ้นช้าๆ แล้วจ้วงช้อนลงไปตักขนมหวานสีเหลืองอ่อนหน้าขึ้นสวยงามเป็นสีเดียวกับน้ำตาลปี๊บและเนื้อด้านล่างเนียนละเอียดสีนวลกว่าขึ้นมาจนพูนช้อน วางฝาซึ้งเข้าที่เบากริบ แล้วค่อยๆจรดปลายเท้าเข้าหาเหยื่ออย่างใจเย็นด้วยสัญชาตญาณนักล่า...อาฮ่า ผมควรจะได้งานเขียนบทละครโทรทัศน์ดีๆเสียทีคุณว่ามั้ยครับ?
เพียงสามก้าวผมก็ไปยืนรอจังหวะอยู่ด้านหลังของเหยื่อ รอจนเหยื่อจัดการวางกระทงบรรจุฝอยทองในมือลงถาดเรียบร้อย ผู้สวมวิญญาณนักล่าอย่างผมก็เข้าล็อคคอไอ้หัวแห้วจากด้านหลัง ออกแรงเพียงนิดดันให้ชายหนุ่มผู้น่าสงสารที่ไร้ทางสู้เงยหน้าขึ้น.....แล้วก็....
“อุ้ก อื้อ....คุณจะ.....อือ อื้อ.....”
อื้ม......กลิ่นเจลใส่ผมของไอ้กล้ามปูนี่ไม่เหม็นแฮะ สงสัยมันจะใช้ยี่ห้อเดียวกับผมเลยมั้งเนี่ย อี๋.....แต่เหงื่อมันออกเยอะชะมัด ถ้าผมไม่เลือกเข้าข้างหลังสงสัยปฏิบัติการณ์บังคับชิมขนมคงไม่สำเร็จแหงๆ ก็คางประดับเคราจิ๋มของไอ้คุณหัวแห้วนี่ชื้นเหงื่อไปหมดแล้วก็ลื่นจะตาย
ตอนนี้สังขยาถั่วติดเนื้อฟักทองนิดหน่อยฝีมือผมแต่สูตรแม่ผ่องเข้าไปอยู่ในปากไอ้กล้ามปูหัวแห้วเรียบร้อยแล้วครับ และเหยื่อผู้น่าสงสารที่ไร้ทางสู้ก็กำลังถูกมือของน้องตัวต่ออุดปากไว้แน่นป้องกันการคายทิ้งโดยเด็ดขาด
“เคี้ยว! เคี้ยวเดี๋ยวนี้เลยนะ เคี้ยวให้ละเอียดแล้วกลืนด้วย!!”
น้องตัวต่อไม่ได้โหดร้ายเกินไปใช่มั้ยครับ ผมก็แค่อยากให้คุณหัวแห้วนี่ได้ลองลิ้มรสขนมหวานแม่ผ่องแสนอร่อยแค่นั้นเองอะ.....ใครใช้ให้มาทำหน้ายี้เหมือนเหม็นตุ่ยหมาเน่าเวลามองสังขยาฝีมือผมล่ะ
“กลืนด้วยนะ ห้ามคายเข้าใจมั้ย!! อืม....ดีมาก เก่งนะเราเนี่ย......เดี๋ยวปล่อยแล้วต้องนั่งเฉยๆ ห้ามลุกหนีล่ะ แล้วก็ห้ามไปฟ้องใครด้วย ตกลงมั้ย?”
โฮ่.....เหยื่อผู้หน้าสงสารของผมพยักหน้า แล้วก็พยักหน้า แต่แล้วก็ส่ายหน้า และสุดท้ายก็กลับมาพยักหน้าอีกรอบ.....นี่จะให้ผมเข้าใจว่ายังไงดีครับ? จะแปลเอาสามจากสี่ว่าเขาตกลงดีมั้ย?
เอาเหอะครับ ผมตัดสินใจแล้วว่าแค่ทำให้เหยื่อกินขนมได้โดยไม่พยายามจะแหวะออกมาก็ถือว่าปฏิบัติการณ์ครั้งนี้สำเร็จก็พอแล้ว ผมคลายแขนที่รัดใต้คางของคุณช่างกล้องกล้ามปูหัวแห้วเคราจิ๋มออก แล้วถอยไปหยิบน้ำเย็นจากตู้เย็นมาเทใส่ฝากระบอกพลาสติกนั่นแหละยื่นส่งให้เหยื่อผู้ตอนนี้มองตามการเคลื่อนไหวของผมตาปริบๆ
“อร่อยมั้ย? หวานจนทนไม่ไหวรึเปล่า?”
“เอ่อ.....อร่อยครับ ไม่หวานจนทนไม่ไหวด้วย”
แน้......ท่าทางจะอร่อยจริงนะครับเนี่ย ตอบเสร็จแล้วส่งยิ้มกว้างขวางมาเชียว ติดใจสังขยาฝีมือน้องตัวต่ออีกรายแล้วล่ะซี้ ไม่ใช่จะได้กินกันบ่อยๆหรอกนา......ฮ่าๆๆๆๆๆ
“มันแน่นอนอยู่แล้ว คุณน่ะโชคดีรู้มั้ยที่ได้กิน นานๆทีหรอกนะผมถึงจะทำ เอาล่ะ กินน้ำเสร็จก็ออกไปได้แล้ว แล้วห้ามไปฟ้องใครเชียวนะ....ไม่งั้นจะมาหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้ด้วย”
“ผม....ผมยังจัดของตรงนี้ไม่เสร็จเลย”
“ฮะๆๆๆๆๆ นั่นมันแค่ข้ออ้างจะให้คุณเผลอเท่านั้นแหละ แม่จ้างเด็กๆแถวนี้ไว้แล้ว เดี๋ยวเด็กๆล้างจานชามด้านนอกเสร็จก็เข้ามาจัดเองแหละ ฮะๆๆๆๆๆ คุณนี่ซื่อจังเลยน้า......ต้องระวังตัวไว้บ้างรู้เปล่า อย่าเชื่อคนง่ายนัก ออกไปเหอะ ในครัวมันร้อน เหงื่อออกจนชุ่มไปทั้งตัวแล้วมั้งคุณ..อ้ะ”
เห็นมั้ยครับ น้องตัวต่อใจดีจะตาย พอเห็นว่าเป็นมิตรกันได้ แถมคุณช่างกล้องแกยังเชื่อคนง่ายขนาดนี้ก็เลยต้องตักเตือนให้ระวังตัวกันบ้าง แล้วยังแถมเดินไปหยิบกระดาษทิชชูมายื่นส่งให้เช็ดเหงื่อถึงมือเลยด้วย
เฮ้อ.....ผมรู้สึกดีจังครับ ได้ช่วยคนอื่นแบบนี้ แหม.....อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มบุญแต่วันเลย........
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ขอเปิดร้านอีกวันนะคะ เห็นคนอ่านเข้ามา น่ารักเเล้วทนไม่ได้ ขอบคุณนะคะ ทั้งคนเก่าที่ยังอยู่ จนถึงตอนนี้ เเละ ยินดีต้อนรับคนใหม่ หวังเป็นอย่างสูงว่าเราจะอยู่ด้วยกันจนตอนสุดท้ายนะคะ ฮี่ฮี่ฮี่ เป็นไงมั่งคะ เรื่องนี้ "ดราม่าจัดหนัก"จริงค่ะ โดย นายไผท เถลิงศก เเต่ไม่มี มาม่า รับประกัน โดย นามสกุลเถลิงศกค่ะ ฮี่ฮี่ฮี่ ขอให้มีความสุข กับ สังขยาฟักทองนะคะ +1 ทุกคนเลยค่ะ
♥♥คำเตือนประจำตอนนี้♥♥ ห้ามพูดคำต้องห้ามเด็ดขาด “ไม่เอาดีกว่า ไม่ชอบของหวาน” ถ้าไม่อยากเจอน้องตัวต่อ จัดหนัก กรั๊กกกกกกก
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
[/color]
-
เรื่องนี้นายเอกนุ่มมากเลยอ่ะ อ่านแล้วก็อยากทำขนมบวกอาหารได้มั่ง
แง้วๆ ดีจัง อยากกินสังขยาด้วย
-
น้องตัวต่อ...ได้ข่าวว่าจะดราม่าจัดหนักชิมิ
เด๋วจะโดนจับขึงแล้วฟาดแส้ ก๊ากกกกกกกก :laugh:
ปล. อ่านเรื่องนี้จงระวัง มีคนยืนเอานิ้วไขว้กันข้างหลัง :jul3:
-
^
^
^
จิ้มๆทะลุข้ามไปถึงพี่แม่น้ำเหลือง :กอด1:
ว่าแต่....มานิ้วไขว้ไรแถวนี้?
ใครไขว้ไร?
:m20:
-
เดินเตาะแตะเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
เหลือบดูเวลา ทำเอาหิวเล็กๆ สำหรับคนยังไม่ทานข้าวเช้าทีเดียว
จัดหนักของน้องตัวต่อน่ารักนะคะ :o8:
-
น้องตัวต่อออกแนวโก๊ะๆกังๆนะคะเนี้ย ฮิฮิ
-
โอ้วววววว สังขยาฟักทองของโปรดเราเลย >_<
ว้าวววววว นานๆจะเจอนายเอกแบบนี้ มันส์ล่ะงานนี้ หุหุ
-
:-[ :-[
-
แหมๆ น้องตัวต่อแอบโหดนะคะ หุหุ
-
อยากกินของหวานจังเลย คริ ๆ
-
เรื่องนี้มีพี่ฟ้ากะตัวป่วน+พี่ชมพูกะพี่เค้กโผล่มาด้วยแห๊ะ ตอนแรกก็ว่างงๆไมชื่อมันคุ้นสุดจะคุ้นจังฟระ อ่อออ..ญาติกันนี่เอง คึคึ
คุณพี่ตากล้องไม่ชอบของหวานเหมือนไอเลย แต่ไอก็มีมารยาทพอที่รู้ว่าไม่ควรปฏิเสธซะน่าเกลียดขนาดนั้นในงานแบบนี้นะ
ไว้น้องสั่งสอนจัดหนักหน่อยนะ ผู้ชายอะไร้~~ อิอิ
:laugh:
-
น้องตัวต่อโหดจังโดนจัดหนักเลยคุณพี่ตากล้อง :laugh:
อยากกินสังขยาฟักทอง
-
อ๊ากกกกก อยากกินสังขยาสุดๆๆ :serius2:
ตกลงน้องตัวต่อนี่จะเสร็จกล้ามปูหัวแห้วหนวดจิ๋มแน่ๆใช่ป่ะครับ :laugh:
-
น้องรุงแรงจริง ๆ 555
อยากกินสังขยาฟักทองเลย T T
-
ปากดีนักเลยโดนอุดปากซะเลย
o13น้องต่อ
-
สังขยาฝีมือตัวต่ออยากกินจางงงง
-
น้องตัวต่อน่ารักจัง แถมเป็นญาติกับพี่ฟ้าของตัวป่วนด้วย อ่านแล้วก็ดีใจเหมือนได้เจอญาติสนิท
ตั้งตารอตอนต่อไปจ้ะ (อยากฟังคุณช่างภาพเล่ามั่งเด้อ)
ป.ล.ไม่ต้องห้ามก็ไม่พูดอยู่แล้วคำนี้ เพราะของหวานทั้งปวงคือของชอบ อิ อิ
♥♥คำเตือนประจำตอนนี้♥♥ ห้ามพูดคำต้องห้ามเด็ดขาด “ไม่เอาดีกว่า ไม่ชอบของหวาน” ถ้าไม่อยากเจอน้องตัวต่อ จัดหนัก กรั๊กกกกกกก
-
น่าสงสารบางคนจัง ^^
-
อยากกินฟักทองสังขยาฝีมือน้องตัวต่อจัง
แค่นี้ก็ติดใจอยู่แล้ว ให้คนชิมขนมแบบนี้ก็มีด้วย
ชอบตอนตัวป่วนกับพี่ฟ้ายังไงก็ยังหวานกันไม่เลิก
เอาตัวป่วนกับพี่ฟ้ามาแจมเยอะๆเลยนะค่ะ คิดถึง
และเอาน้องตัวต่อมาลงทุกวันก็ได้
ตอนนี้เริ่มติดใจน้องคนนี้ต่อจากตัวป่วนแล้ว
-
มาตามเทียบเชิญค่ะ :laugh: :laugh:
ชอบเรื่องนี้อ่ะค่ะนุ๊ก น่ารักจังงงงงง ชอบบรรยากาศแบบไทยๆชอบประเพณีไทย และ..
ชอบดราม่า.. o18
น้องตัวต่อน่ารักจังเลยค่ะ รู้สึกว่าผู้ชายที่ทำอาหารเป็น ทำงานบ้านเป็นนี่น่ารักเป็นบ้า
ที่สำคัญตัวต่อเป็นผู้ชายที่ดูแฟมิลี่แมนจังเลยค่ะ สารภาพว่าชอบตอนที่ตัวต่ออุ้มป้านาเอกงิ้วนั้น :laugh:
และสำคัญกว่าคือปุ้ยชอบขนมหวานทุกชนิด ฮ่าๆ
ปล. ยังไม่ได้ส่งเมล์กลับนะค่ะ จะว่ายุ่งก็ไม่เชิงหรอก แต่เน็ตเน่ามากกกกกกกก :o12:
ปล. 2 อ่านแล้วอยากกินขนมหวานอ่ะ
คึดฮอดดดดดด :man1: รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:laugh:
+1
-
หลังจากนี้ คุณพี่ช่างกล้องก้ามปู จะเปลี่ยนมาติดใจขนมหวาน แล้วจีบ คนทำขนม ไปอยู่ด้วยกันไหมเนี่ย?
เรื่องน่ารักมากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกถึงบรรยากาศอบอุ่น ละมุนละไม เหมือนขนมไทยเลย... :m1:
-
ชอบอะ กริ๊ดดดดดดดดดด
น่ารักๆๆๆ นายเอกน่ารักมากมาย
มาต่อเร็วเน้อ รออยู่จ้าาาา :-[ :o8: o13
-
น่ารักน่าชังอ่ะ
น้องขนมหวานกับนายก้ามปูสินะ :-[ :-[
ปอลิง อ่านไปหิวไป :m15:
-
สำปันนีรูปสำปั้น นึกถึงวันต้องไกลตา
ระลึกแต่วงหน้า ปรางค์ระเรื่อเจือชมพู...
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/22.jpg)
“แม่......ทำไมโถนี้ถึงเหลือครึ่งเดียวล่ะ? สำปันนีของน้องหายไปไหน?”
“ไหนลูก? อ๋อ.......แม่แบ่งให้หลานพี่โชคเขาไปน่ะน้อง พองานเลิก ขนมหวานเราก็แจกแขกหมด มีแต่ตาอ๋องเนี่ยที่ไม่ได้อะไรติดมือกลับกรุงเทพฯเลย แม่เลยแบ่งสำปันนีในโหลของน้องให้ไป เมื่อคืนนี้แม่รีบเลยไม่ทันบอก เห็นน้องหาววอดๆ กลับมาถึงบ้านก็ดิ่งเข้าห้องนอนเลยนี่ลูก”
โห...ดูสิครับ แทนที่แม่จะโอ๋ลูกรักอย่างผม พอแม่ผ่องเดินมาถึงตัวก็กลับส่ายหน้าเหมือนจะระอาซะงั้น
ผมไม่ได้ทำอะไรผิดน้า....ก็แค่ กำลังลูบคลำส่วนครึ่งบนที่ว่างเปล่าของขวดโหลเนื้อหนาบรรจุขนมสีชมพูอ่อนที่ถอดพิมพ์เป็นรูปเรือสำปั้นจากภายนอก....อย่างแสนเสียดายเท่านั้นเอง
ผมเล่าไปแล้วใช่มั้ยครับ ว่าผมไม่ได้อยู่ให้แม่เลี้ยงที่บ้านแล้ว ตอนนี้ผมเป็นมนุษย์เงินเดือน ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯโน่น ผมจะกลับบ้านอย่างน้อยก็สองสัปดาห์ครั้ง แม่กับพี่ผึ้งก็อยากให้ผมกลับทุกสัปดาห์หรอกนะครับ แต่ทำไงได้ล่ะ ผมเพิ่งจะทำงานได้ยังไม่ครบปีเลย ถึงจะเก็บเงินเก่ง....ไหน ใครว่า ‘งก’ นะครับ น้องตัวต่อไม่ได้งกน้า...ผมแค่ใช้เงินเป็นต่างหาก
อื้อ...นั่นแหละครับ ถึงผมจะเก็บเงินเก่ง แต่ด้วยรายรับและรายจ่ายที่แสนจะสมดุล เงินเก็บที่มีหลังจากทำงานมาได้สิบเดือนจึงยังไม่เพียงพอจะให้ผมมีรถยนต์ส่วนตัวตามมาตรฐานชายไทยวัยทำงานอย่างใครเขา คุณนายผ่องพรรณก็ยื่นข้อเสนอจะดาวน์ให้ แต่ว่าผมก็ยังไม่เห็นความจำเป็นของการมีรถขับขนาดนั้นนี่ครับ
อีกอย่างนะครับ ถ้าเรามีรถก็จะมีค่าใช้จ่ายจิปาถะอื่นๆตามมากวนใจอีกตั้งมากมาย ไหนจะค่าน้ำมันที่มีแต่ประกาศขึ้นราคาไม่มีลงบ้างเลย ค่าประกันภัย....ซึ่งมันแปลว่าพอเรามีรถ ความเสี่ยงต่อชีวิตและทรัพย์สินของเราก็จะสูงขึ้นด้วย แล้วยังพวกค่ารักษาสภาพ ค่าซ่อมบำรุง และที่สำคัญนะครับ....ค่าที่จอดรถ!!
เหมือนกับรถเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักที่เราควรซื้อที่นอนแพงๆให้ยังไงยังงั้นเลยครับ แล้วค่าที่จอดรถกลางเมืองนี่ก็แสนแพง อย่างที่อพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่นี่นะครับ ผมเคยคุยกับพี่ห้องข้างๆ แกบอกว่าแกต้องเสียค่าจอดรถเพิ่มอีกเดือนละหนึ่งพันบาท......
โอ้...มายพระพุทธเจ้า 1,000 บาท!!
น้องตัวต่อกินข้าวเฉลี่ยมื้อละ 30 บาทครับ นั่นคือราคาที่บวกค่าน้ำแล้ว แต่ถ้าวันไหนมีอาการอยากกินผลไม้ ก็บวกไปอีก 10 บาท ดังนั้น ถ้าคิดว่าหนึ่งมื้อผมใช้เงินในการกิน 40 บาท เพราะฉะนั้น ค่าที่นอนรถเดือนละ 1,000 บาท จึงมีราคาเท่ากับอาหารของผม 25 มื้อ
25 มื้อ เชียวนะครับพี่น้อง!!
ด้วยเหตุนี้ ทุกวันนี้เวลากลับบ้านผมก็จะใช้บริการรถตู้ครับ ผมจะไปขึ้นรถตู้สายกรุงเทพฯ-บางลี่ ที่วงเวียนใหญ่ แล้วนั่งหลับตั้งแต่ต้นสายไปจนถึงสุดสายโดยใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงครึ่ง จากนั้นต่อรถแดงหวานเย็นอีกไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงปากทางเข้าบ้านแล้วล่ะครับ แต่ส่วนใหญ่ผมก็ไม่ค่อยได้พึ่งบริการรถแดงหรอก เพราะผมมักจะกะเวลาให้รถตู้ที่นั่งมามาถึงพอดีกับเวลาที่แม่ผ่องหรือไม่ก็พี่ผึ้งออกมาจ่ายตลาดแล้วจะได้เป็นคนขับไอ้เจ้ากระบะที่บรรทุกทั้งน้ำตาลทั้งแป้งและส่วนผสมทำขนมอื่นๆที่สำคัญซึ่งไม่เคยขาดครัวบ้านเรากลับบ้าน
แล้วเย็นวันอาทิตย์เมื่อผมจะกลับเข้ากรุงเทพฯ สัมภาระที่จะเพิ่มมาด้วยเป็นประจำก็คือขนมครับ แหะๆ ก็ขนมที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าขนมบ้านเรานี่ครับ แล้วเรื่องอะไรผมจะต้องไปซื้อขนมตามร้านมากินล่ะ.....จริงมั้ย?
แม่น่ะ ถึงจะจู้จี้ขี้บ่นไปบ้าง แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ใจดีที่สุดในโลกเลยล่ะครับ แค่สัปดาห์ก่อนผมแกล้งพูดเบาๆให้พอเข้าหูว่าอยากกินสำปันนีฝีมือแม่จังน้า....แค่นั้นเอง พอกลับมาเตรียมงานแต่งพี่ผึ้ง แม่ก็บอกว่า ‘เดี๋ยววันอาทิตย์อย่าลืมหยิบโหลขนมในตู้กลับนะน้อง....แม่จัดไว้ให้แล้วนะลูก’
แล้วนี่มันอะไรกันครับ มาแบ่งของของผมให้คนอื่นไปซะงั้น....ดีนะที่คนได้ไปเป็นแค่เด็กน้อยน่ะ ไม่งั้นผมไม่ยอมจริงๆด้วย
“ยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอะไรแบบนั้นล่ะน้อง เดี๋ยวอาทิตย์หน้าทำให้ใหม่ ได้กินบ่อยๆขี้คร้านจะเบื่อเอาด้วยซ้ำ แล้วนี่จะกลับเข้ากรุงเทพฯก็ไปได้แล้วนะ เดี๋ยวกว่าจะไปถึงก็ค่ำมืดกันพอดี”
ผมวางโหลขนมของมีค่าสุดหวงลงแล้วเดินเข้าไปกอดกอดแม่ โอบแขนรอบเอวกลมๆที่นุ่มนิ่ม แอบขยับมือลูบห่วงยางที่สามสี่ปีหลังมานี้คุณนายผ่องพรรณพกติดตัวไปด้วยทุกที่เล่นเบาๆจนถูกตีมือดังเพียะ
“อ๊อย...แม่อ่า....ก็มันนิ่มดีนี่ น้องชอบ ฮ่าๆๆ หวงเนื้อหวงตัวจังเลยนะครับคุณนายผ่องพรรณ”
“ไม่ต้องมาทะลึ่งกับแม่เลย ไปได้แล้วน้อง เดี๋ยวแม่ขับไปส่งท่ารถ....เฮ้อ...น้องนี่ก็ดื้อจริงๆเชียว น่าจะมาหางานทำแถวบ้านเรา ถ้าแค่ที่จังหวัดก็ไปกลับได้ทุกวันสบายๆแท้ๆ นี่นายกฯแกก็ประกาศรับสมัครเจ้าหน้าที่อยู่นะลูก ขี่รถเครื่องแค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว ไม่รู้จะเข้าไปลำบากลำบนในกรุงเทพฯทำไม......”
ครับ.....บลาๆๆ...บลาๆๆๆ แม่คงจะพูดต่อไปเรื่อยๆแน่ถ้าผมไม่ช่วยขัดจังหวะโดยการหอมแก้มที่ทั้งนิ่มทั้งหอมเสียสองฟอดใหญ่ๆ แล้วเลยได้รางวัลเป็นค้อนวงเบ้อเริ่ม
อ้อ แล้วถ้ามีใครสงสัย นายกฯที่แม่ว่าน่ะ ไม่ใช่นายกรัฐมนตรียิ่งใหญ่ไฮโซนะครับ แม่ผ่องแกหมายถึงนายกอบต. ที่เป็นเพื่อนกับแม่ตั้งแต่เรียนโรงเรียนวัดดอนมะนาวสมัยยังหิ้วปิ่นโตไปแลกกับข้าวกันทุกวันนั่นต่างหาก
เช้าวันจันทร์ผมตื่นตั้งแต่หกโมงครึ่ง อาบน้ำแปรงฟันพร้อมแต่งตัวเสร็จด้วยเครื่องแบบหนุ่มออฟฟิศทั่วๆไปก่อนเจ็ดโมง ดื่มนมจืดพร่องมันเนยเย็นเฉียบหนึ่งแก้วเรียกความสดชื่น
....อันที่จริง สารภาพก็ได้ครับว่าผมยังคงดื่มนมทุกวันเพราะเชื่อว่าตัวเองยังสามารถโตได้อีก
แหม...ก็ผมยังอยากสูงขึ้นอีกนิดนี่นา สักเซ็นต์สองเซ็นต์ก็ยังดี ความสูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรถ้วนนี่มันก็มาตรฐานชายไทยดีอยู่หรอกนะครับ และเวลาขึ้นรถเมล์หรือรถไฟฟ้าผมก็ไม่มีปัญหาว่าจับราวหรือที่จับไม่ถึงด้วย แต่พอมีคนถามว่าสูงเท่าไหร่ ผมก็อยากจะตอบว่าร้อยเจ็ดสิบกว่าๆแบบคนอื่นเขาบ้างนี่นา ถึงความเป็นจริงมันจะเป็นร้อยเจ็ดสิบกว่าน้อยๆแต่มันก็ดูดีขึ้นตั้งเยอะไม่ใช่เหรอครับ?
“บอสเรียกเข้าไปทำไมอะน้อง?”
“หึๆ เรียกไป ‘ชม’ ครับพี่แอ๊ว”
ผมหันไปตอบคำถามจากรุ่นพี่ที่นั่งทำงานอยู่ในคอกเยื้องๆกันพร้อมยกมือสองข้างขึ้นทำเครื่องหมายอัญประกาศเน้นคำว่า ‘ชม’ ไปด้วย
พี่แอ๊วถึงกับหลุดหัวเราะคิกแถมหลิ่วตาพยักพเยิดไปทางบานประตูไม้ปิดทึบที่เจ้าของห้องเป็นคุณป้าแว่นกรอบกระวัยย่างสี่สิบผู้ใส่สูทกระโปรง ผมทำสีน้ำตาลเข้มไม่มีผมขาวโผล่ให้เห็นสักเส้นรวบตึงเนี้ยบกริบมาทำงานทุกวัน จะว่าไปป้าแกก็เป็นเจ้านายที่ดีนะครับ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมแกมักจะมาจ้ำจี้จำไชอะไรกับผมนักก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ผมก็ทำงานส่งได้เรียบร้อยตามเวลาทุกครั้ง
“มิน่า.....พี่ก็ว่าออกมาแล้วน้องยิ้มแปลกๆ”
น้องตัวต่อเป็นน้องเล็กของแผนกเล็กๆในบริษัทเล็กๆที่ตั้งอยู่ในสำนักงานเล็กๆบนตึกที่เปิดให้เช่าพื้นที่ทำสำนักงานซึ่งไม่เล็กครับ
ตึกนี้สูงสามสิบสองชั้น ตั้งอยู่ริมถนนสาธร เดินจากสถานีรถไฟฟ้าสุรศักดิ์แค่สองบล็อกก็ถึงแล้ว ตอนเช้าเราต้องสแกนบัตรเข้างานก่อน 08.00 น. ถ้าเลขแสดงเวลาเกินมาแม้แต่นาทีเดียวก็จะมีจดหมายตักเตือนจากหัวหน้าแผนก และหากคุณถูกตักเตือนครบสามครั้ง คุณจะถูกหักเงินเดือนเดือนนั้นห้าเปอร์เซ็นต์ และคุณก็จะหมดสิทธิ์รับโบนัสปลายปีด้วย
-
เดือนแรกที่เริ่มทดลองงานผมก็ได้ลิ้มรสการรับจดหมายเตือนแล้วล่ะครับ
....หงิงๆ น้องตัวต่อไม่ได้มาสายนะครับ แต่เป็นเพราะลิฟต์ของตึกสำนักงานในชั่วโมงเร่งด่วนต่างหากที่ทำร้ายผม ผมยังจำได้แม่นยำเลยล่ะครับ วันนั้นผมตื่นตามนาฬิกาปลุกตอนเจ็ดโมง จัดการกับตัวเองแล้วออกจากบ้านตอนเจ็ดโมงยี่สิบนาทีเป๊ะ วิ่งๆไปขึ้นรถไฟฟ้า ใช้เวลาแค่สิบห้านาทีก็ถึงสถานีสุรศักดิ์ 07.48 น. นายไผทยืนเข้าแถวรอคิวใช้ลิฟต์อยู่ที่ชั้น G ของตึกสำนักงาน
และ.....ปิ๊งป่อง ลิฟต์หนึ่งในสี่ตัวค้างกะทันหัน ทำให้นายไผท เถลิงศก มีเลขลงเวลาเข้างานเป็น 08.01 น.
หลังจากนั้น ผมก็เลื่อนเวลาตั้งปลุกมาเป็นหกโมงครึ่ง และไม่เคยมาทำงานสายอีกเลย แต่....ถึงอย่างนั้นทำไมก็ไม่ทราบสิครับ แต่ผมรู้สึกว่าผีลิฟต์ปิ๊งป่องมันคอยหลอนให้ต้องแอคทีฟอยู่ตลอดเวลาไงก็ไม่รู้
การทำงานในคอกเล็กๆนี่วันแรกๆก็น่าตื่นเต้นดีหรอกครับ แต่พอเวลาผ่านไปหลายเดือนเข้า ความตื่นเต้นของผมก็ค่อยๆลดลง แถมด้วยความหวังว่าจะหาแฟนสาวไซส์มินิ หน้าตาน่ารักแก้มใสๆปากแดงๆแถวๆนี้ ในตึกที่มีบริษัทตั้งอยู่ถึงสิบหกบริษัท และมีคนทำงานอยู่มากกว่าสี่ร้อยคนก็หมดไป
มันไม่ใช่ว่าสาวๆในตึกนี้ไม่น่ารักนะครับ บางคนน่ะน่ารักเกินเกณฑ์ด้วยซ้ำ แต่ทำไม้ทำไมก็ไม่ทราบ ถึงไม่มีเลยสักคนที่นายไผทรู้สึกว่า ‘ใช่’
ไอ้ประเภทเห็นปุ๊บปิ๊งปั๊บมันก็มีอยู่หรอกนะครับ แต่พอเหลียวกลับไปมองอีกทีมันก็กลับมีคำว่า ‘ไม่ใช่’ ผุดขึ้นมาซะงั้น แหมๆๆ ถามหน่อยเหอะ ผู้หญิงที่ยืนรอลิฟต์ไปยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาเกาหน้าแข้งตัวเองไป หรือผู้หญิงที่ไม่ยอมปิดปากเวลาจาม แล้วก็ผู้หญิงที่ใส่เสื้อแบบที่เจ้าหล่อนก้มแต่ละทีเห็นทะลุไปถึงสะดือน่ะ คุณรับไหวรึเปล่าล่ะครับ?
ว่าก็ว่าเหอะ ผมก็เคยเจออยู่คนนะครับ สาวน้อยไซส์มินิ น่ารักแก้มใสปากแดง แบบที่เห็นระยะร้อยเมตรก็ว่าน่ารักอยากเข้าไปเมียงมองใกล้ๆ พอเข้าไปอยู่ระยะใกล้แค่ไม่ถึงสิบก้าวก็ยิ่งน่ารักน่ามองแถมน่าดึงเข้ามาฟัดให้ชุ่มฉ่ำใจ....แต่ เธอคงไม่ได้เกิดมาเพื่อผมน่าสิครับ เพราะพอตั้งท่าจะเข้าไปพิสูจน์ความน่ารักระยะใกล้ขึ้นอีกนิด ก็ดันมีไอ้ล่ำแถมขาวตี๋มาโฉบโอบไหล่พาเดินกระหนุงกระหนิงไปต่อหน้าต่อตาเสียแล้ว.....
ผ่านการหมกมุ่นกับกองงานที่ถูกคนตำแหน่งสูงกว่าผลักๆมาตั้งไว้จนจะล้นโต๊ะช่วงเช้า เข้าส่วนเก็บเสบียงซึ่งมีตู้เย็นตั้งไว้ให้พร้อมไมโครเวฟอีกเครื่อง ผมก็หยิบกล่องข้าวราดแกงของตัวเองออกมาแกะเทใส่จาน อุ่นให้พอหายเย็น แล้วก็ถือออกไปนั่งกินตรงริมระเบียง....
วิวที่มองเห็นจากชั้นที่ 24 มันสวยมากนะครับ บางเวลาเราจะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นยักษ์เลยแหละ เพราะที่เห็นทอดยาวอยู่ด้านล่างไม่ไกลนั่นคือแม่น้ำเจ้าพระยาที่ราวกับเป็นงูเกล็ดเงินที่กำลังเลื้อยเคลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ งูดินตัวเล็กๆที่เป็นภาพพาดพันระหว่างถนนสายเศรษฐกิจกลางเมืองพอมาดูจากบนนี้ก็จะเห็นเป็นเส้นเล็กๆนิดเดียวราวกับจะทุบทำลายได้ด้วยมือเปล่า
แต่ในบางเวลาภาพที่เห็นจากจุดเดียวกันนี้ก็กลับทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างเล็กเหลือเกิน ท้องฟ้ามันกว้างเกินไป....กว้างเกินกว่าที่ใครสักคนจะนั่งมองแค่เพียงลำพัง
เพราะงั้น.....เราเลิกดูวิวแล้วเข้าไปล้างจานล้างช้อนเตรียมตัวใช้แรงงานภาคบ่ายกันต่อดีกว่านะครับ
“โอ๊ะ เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!”
“ว้ายยยยยย คุณน้อง!!!”
--โครมมมมมม มม มมม—
บางที.....มันอาจจะเป็นแค่ฝันก็ได้.....
ใช่ผมคงจะเชื่ออย่างนั้น ถ้าลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วร่างกายของผมมันขยับได้ตามปกติน่ะนะครับ.....
ม้ายยยยยยยยย!!! ผมไม่อยากเป็นคนพิการแขนหัก แถมขาเป๋นะครับพี่น้องงงงงงงง
“โฮววววววว แม่จ๋า....ช่วยน้องด้วย!!”
~~~~~~♥♥~~~~~~
กรั๊กกกกก สวัสดีค่ะ กอดรวบยาวทู้กคนเล๊ยยยตั้งเเต่ เมนท์ต่อจากตอนที่ 3 จนถึงเมนท์ก่อนหน้าตอน 4 รักทุกคนเล๊ย งุงิงุงิ +1 เอาไปเล๊ย เจอกันอีกทุกตอนนะคะ เห็นด้วยกับหลายความเห็น น้องตัวต่อน่ารักค่ะ น่าร้ากกกก มากเถอะ ทุกคนรักน้องกันมากขึ้นยังคะ เรื่องดราม่าไม่ต้องห่วงนะคะ ตั้งเเต่ตอนที่ 5 เป็นต้นไปจะเริ่ม ดราม่าจัดหนัก เเล้วค่ะ เเต่ดราม่าจัดหนักของน้องตัวต่อไม่เหมือนของคนอื่นหรอกค่ะ การันตี ด้วยคอ จันทน์กระพ้อ ( จันทน์กระพ้อ :ช้านเกี่ยวอะไรด้วย) ชอบคำนี้จัง"น้องขนมหวานกับนายก้ามปู" เหมือนชื่อ ละครเกาหลีเลยอะ หรือว่าเราจะเปลี่ยนดี ฮี่ฮี่ฮี่ เเล้วก็เเบบน้องตัวต่อ ดูนุ่มนิ่มน่ารัก 55+++ เเฟมิลี่เเมน ?? ฮี่ฮี่ฮี่ ต้องค่อยๆเรียนรู้กันต่อไป จะรู้ว่าน้องตัวต่อมีอะไรมากกว่าที่คุณเห็น จะมาลงให้ทุกวันนะคะ ช้าบ้างไรบ้าง คุคุคุ
มีคนฝากมาตอบคำถาม
พี่ช่างกล้อง ก้ามปูฝากบอกว่า " พี่เล่าไม่ได้ ถูกน้องตัดหน้า พี่พูดไม่ทัน น้องพูดมาก (อย่าไปบอกน้องนะครับ เดี๋ยวเค้าจะเสียใจ)
มีคนฝากมาบอกว่า
สวัสดีค่ะ จันทน์กระพ้อนะคะ ฝากมากอดทุกคน ผ่านคนโพสต์ ( จันทน์กระพ้อ ขราเค้าจะเเบนกันหมดเเระ) อยากคุยด้วยมากมายเเต่ทำไม่ได้ เพราะกำลังทำการทดลองบางสิ่ง อีกอย่างอิน้องมันทำร้ายเเม่จันทน์กระพ้อ จัดหนักสังขยามาเต็มปาก เเม่จันท์กระพ้อเลยเป็นใบ้ชั่วคราว
♥♥คำเตือนประจำตอนนี้♥♥ ระวังมุมปาก หรือ เส้นบนหน้าจะกระตุก พร้อมกับการหลงรักน้องโดยไม่รู้ตัว
เจอกันร้านเปิดวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 5 ดราม่าจัดหนัก (ไม่มีมาม่า มีเเต่น้ำตาเเละน้ำลาย ( มันเกี่ยวกันไม๊) กรั๊กกกกก )
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
อิมเมจตัวละคร ----> (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/miemie65.gif) (พี่หัวแห้ว กะ น้องตัวต่อ) :laugh:
โดย พันด้า แซ่เอ๋อ (ด้วยร้ากกกกก ก๊ากกกกก)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/d8bd9540-1.gif)
-
ตกลงว่าน้องตัวต่อเป็นอะไรไปคะ??
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ~!
-
เข้ามาอ่านด้วยคนนะคะ^^
น้องน่ารักจัง ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น!!! :serius2:
ปล. มันจะดราม่าจริงหรอคะ(จะเอาอะไร ตรงไหนมาดราม่าเนี่ย ฮาซะขนาดนี้)
-
อ้าว น้องเป็นอะไร อย่าบอกว่าตกจากระเบียง
-
น้องซุ่มซ่ามชิมิคะ สะดุดล้มล่ะซิ :laugh:
-
เกิดอะไรขึ้นกับน้องตัวต่อคะ
พรุ่งนี้เจอกันค่ะ ตอนที่5 ดราม่าจัดหนัก
+1ค่ะ
-
น้องออกอาการเพ้อๆ
-
เอ๋อ อีกละน้องต่อ
:L2:
-
เอารูปขนมสำปันนีมาให้ดู ทำเอาเราอยากกินขึ้นมาเลย น่ากินมาก
แต่น้องตัวต่อเป็นอะไรไปเจ็บตัวหรือเปล่าน้า
:L1:
-
น้องเป็นอะไรนั่น ฮ่าๆ
อยากกินสัมปันนี่ TOT!
-
น้องตัวต่อ นอกจะชำนาญเรื่องทำขนม กับข้าวก็น่าจะพอได้(มั้ง?) เก็บเงินเก่ง ประหยัด มัธยัส ละเอียดเรื่องรายรับ-รายจ่าย
คงเป็นศรีภรรยาที่เยี่ยมยอด ต้องมาลุ้นว่าใครจะได้ลูกคนเล็กของแม่ผ่องไปครอง จะเป็นพี่ช่างกล้องก้ามปูรึเปล่าหนอ?
ว่าแต่ไอ้เสียงโครม ๆ ตอนท้ายน่ะ คุณน้องตกบันไดเหรอค่ะ?
-
อยากได้ดราม่าเลือดสาดๆอ่ะค่ะ
-
^
^
^
จิ้มจึ๊กๆๆๆรีบน ทะลุจนถึงรีเเรกตอนที่ 4 ดราม่าเลือดสาดเหรอคะ อืม อันนี้ต้องดูค่ะ ว่าจะเป็นที่ถูกใจไม๊
สำปันนีอยากกินเหมือนกันน้า ยังไม่เคยกินเลย
น้องตัวต่ อเป็นอะไร น้าเดี๋ยววันนี้มาดูด้วยกันไปล็อคคอ คนเเต่งก่อน กรั๊กกกกกก
ดราม่า เเบบน้องตัวต่อไงคะ ส่วนใครจะได้ตัวไปต้องมาตามดูกัน
ส่วนอาการเพ้อนั้น เราให้คำนิยามน้องว่า"รั่ว ล้ำ เวิ่น"
-
อ่านเรื่องนี้ละอยากกินขนมในรูปมากๆเลยอ่ะ น้องน่ารักอิอิ
-
นางเล็ดน้ำตาริน พี่ยลยินแสนหดหู่
สงสารแต่โฉมตรู น้องเจ็บกายพี่ปวดใจ....
[/b]
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/DSC04220.jpg)
‘โฮวววววว แม่จ๋า.....ช่วยน้องด้วย!’
“แค่กๆๆ.....อึ......แค่กๆ.....น น้ำ”
เวรแท้.....นี่เสียงน้องตัวต่อหรือเสียงเป็ดครับ? นอกจากจะพิการแขนขาขยับไม่ได้แล้วเสียงงุ้งงิ้งน่ารักที่ใครๆก็ชมยังกลายเป็นเสียงเป็ดอีกเหรอครับ?
นี่มันถึงเวลาที่ผมต้องเรียกหาตาเถรยายชีแล้วใช่มั้ยครับพี่น้อง?!
เมื่อกี้ผมตื่นมา พอรู้สึกว่าแขนขามันหนักๆแถมยังปวดหัวอีกต่างหากแล้วเลยตกใจร้องหาแม่แบบเด็กน้อยติดแม่......แหงล่ะ ผมเป็นลูกคนเล็กนี่ ลูกคนเล็กบ้านไหนเขาก็ติดแม่กันทั้งนั้นแหละ คุณไม่รู้เหรอ?
แต่ที่ไหนได้ครับ ไอ้ที่คิดว่าร้องออกมาเสียงดัง ในความเป็นจริงผมกลับแสบคอ แถมยังคอแหบคอแห้งจนต้องไอติดๆกันเป็นชุด หัวที่ปวดๆอยู่แล้วเลยยิ่งกระเทือนจนปวดมากไปกันใหญ่
แง้.....ทำไมมันถึงได้ปวดขนาดนี้ล่ะครับ ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมจำได้ว่าตัวเองกำลังจะเดินจากระเบียงตึกกลับเข้าไปด้านใน แล้วแทนที่จะนั่งอยู่ในคอกใสๆที่สำนักงานบนชั้น 24 แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับมานอนแอ้งแม้งมองเพดานสีขาว แถมหัวยังหนักจนแทบลุกไม่ขึ้นแบบนี้ล่ะครับ?
“คุณน้อง ไม่เอาครับ ไม่ร้องนะ นิ่งซะนะครับ.....เดี๋ยวร้องไห้มากๆน้ำตาไหลมาเปียกแผลล่ะแย่เลย.....”
อะไร ใครมาพูดอะไร ไหนใครร้องไห้? เตียงข้างๆชื่อน้องเหมือนผมเหรอ? ผมคิดแล้วเชียวว่าชื่อน้องเนี่ยมันโหล จะเปลี่ยนก็ตั้งหลายครั้ง แม่กับพี่ผึ้งก็ไม่ยอม......อ๊ะ!
“อ๊ะ!”
ตกใจหมดเลย นึกว่าจะเจ็บซะอีก.....ผู้ชายคนนี้มือเบาดีจังครับ หืม?!! มือเบา งั้นไอ้ที่ถูกซับน้ำตาอยู่มันก็ผมอะดิ!! เฮ้ย.....นายไผทคนนี้ไม่เคยร้องไห้นะครับ ไอ้นี่มันมั่วแล้ว ตาไม่ดีแน่ๆที่มาเห็นนายไผทน้ำไหลออกตา
“เจ็บแผลมากเลยเหรอคุณน้อง? หรือว่าปวดหัว......ผมเรียกพยาบาลแล้ว รอเดี๋ยวเดียวนะ ผมไม่รู้ว่าเขาอนุญาตให้ดื่มน้ำรึเปล่า แค่แตะๆไปก่อนนะครับ ค่อยๆนะ”
ไอ้บ้านี่มันทำเหมือนคนรู้จักกันเลยนะครับ เอาน้ำใส่หลอดมาหยดป้อนให้อย่างกับผมเป็นลูกนกแล้วมันเป็นแม่นกที่ขย้อนอาหารทีละนิดออกมาคายใส่ปากลูกงั้นแหละ แถมยังมาเรียกซะสนิทชิดเชื้อ คุณน้งคุณน้อง.....เอ หรือว่ามันจะรู้จักผมครับ
ใช่แล้ว!! ต้องใช่แน่ๆ เสื้อเชิ้ตสีอ่อน ผูกไท หน้าตาสะอาดสะอ้าน นัยน์ตารีเรียวบ่งบอกว่าบรรพบุรุษหอบเสื่อผืนหมอนใบตั้งใจมาตายเอาดาบหน้าแถวบ้านนี้เมืองนี้ ผมตัดสั้น แถมด้วยมือขาวๆไร้ขี้เล็บแม้เท่าหนวดแมว.....แหงเลย หมอแน่ๆ ลุคแบบนี้ต้องเป็นหมอจบใหม่ วัยไม่ต่างกัน เอาวะ.....มาตีซี้เรียกชื่อเล่นกันก่อนนะเว้ยไอ้คุณหมอ
“หมอ....แค่กๆๆๆๆๆ ผมจะหายมั้ยหมอ ผมจะ แค่กๆๆๆๆๆ พิการตลอดชีวิตรึเปล่า?”
“หา!? เดี๋ยวๆ ผมอ๋องไง อ๋อง.....ไม่ใช่หมอนะ”
“อ๋อง? อ๋องไหน?”
ไม่มีนะครับ น้องตัวต่อไม่มีญาติพี่น้อง หรือแม้แต่เพื่อนสักคนที่ชื่ออ๋อง เดี๋ยวขอคิดแป๊บ....อนุบาล...ไม่มี ประถม...ไม่มี อืม...มัธยม...ก็ไม่มี มหาลัย....เอ๊อ....ก็ยิ่งไม่มีใหญ่
หรือมันจะเกี่ยวกับที่ผมตื่นมาก็โคตรปวดหัวครับ?!!
นี่ผมมีอาการความจำเสื่อมด้วยงั้นเหรอ? โอว...โอ้ ม่ายยยยยยยย ม้ายยยยยยยยย
“อ๋องไงครับ ที่เราเจอกันที่งานแต่งงาน......”
--ก๊อกๆๆ--
“มีอะไรรึเปล่าคะ? อ้าว คนไข้ฟื้นแล้ว งั้นเดี๋ยวดิฉันมาวัดไข้กับความดัน รอสักครู่นะคะ”
คุณพยาบาลสาวใหญ่ แถมไม่สวยด้วย โผล่หน้าเข้ามาแล้วก็ผลุบกลับออกไปอย่างรวดเร็ว ว่าแต่...เมื่อกี้ไอ้คนไม่ใช่หมอที่ผมไม่รู้จักมันแต่มันดันรู้จักผมมันว่าไงนะ.....งานแต่งงานงั้นเหรอ?
“แค่กๆๆ.....น้ำ....ขอน้ำอีก”
“ทนหน่อยนะคุณน้อง เดี๋ยวผมถามคุณพยาบาลให้ว่ากินน้ำได้รึยัง”
แหม....ขนาดมันรู้จักผมฝ่ายเดียวไอ้คุณอ๋องนี่มันยังทำหน้าที่ได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่องเลยครับ มันเอากระดาษทิชชูมาซับน้ำตาให้ผมตรงหัวตาอีกแล้ว สงสัยคงจากที่ผมไอแน่เลย เวลาไอมันจะปวดหัวมาก น้ำตามันคงไหลออกมาเองแหละ
นายไผทขอย้ำครับ ว่าตั้งแต่โตมากระผมไม่เคยมีน้ำตาให้ใครเห็นสักครั้ง.....ก็แม้แต่ตัวเองยังไม่เห็น คนอื่นจะไปมีโอกาสเห็นได้ไงล่ะ
ว่าแต่.....ไอ้บ้าคุณอ๋องนี่มันจะมองผมอีกนานมั้ยครับ? ถ้ามันมองเฉยๆก็ไม่เท่าไหร่หรอก นี่เสือกมองแล้วยิ้มซะหยาดเยิ้มอยู่เดี๋ยวหนึ่ง แต่สักประเดี๋ยวไอ้ที่ยิ้มๆอยู่ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยจนผมชักกลัวตัวเองแล้ว......นอกจากแขนกับขาที่มองเห็นว่ามีอะไรไม่รู้หนักๆพันอยู่นี่ แถมด้วยการสูญเสียความทรงจำ มันยังมีตรงไหนของร่างกายที่ดูแย่จนคนไม่ได้สนิทกันต้องมาห่วงขนาดนี้เลยเชียวหรือครับ?
นี่ผมดูแย่ ดูอาการหนักขนาดนั้นเลยหรือครับ?
ก่อนที่ผมจะคิดอะไรให้เตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่ คุณพยาบาลคนเดิมก็กลับเข้ามา คราวนี้เธอเข็นอุปกรณ์อะไรไม่รู้เข้ามาด้วย พอเข้ามาถึงเธอก็หยิบแฟ้มที่เหมือนเหล็กแข็งๆอะครับขึ้นมาถือแล้วก็เริ่มคุยกับผม
“คุณชื่ออะไรคะ นามสกุลด้วยนะ?”
“ไผทครับ....ไผท เถลิงศก”
ผมตอบเบาๆ เพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าถ้าพูดเสียงปกติต้องไอออกมาอีกแน่ คุณพยาบาลก็ถามต่ออีก จนผมชักเริ่มสงสัยแล้วว่าจะถามทำไมในเมื่อเห็นอยู่หน้าแฟ้มทั้งชื่อ นามสกุล แล้วยังอายุ แถมยังมีเลขอะไรไม่รู้วุ่นวาย
“วันเกิดล่ะคะ คุณไผทเกิดวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร ปีพ.ศ.อะไร?”
“21 พฤศจิกายน 2528”
“ฮ้า?!?”
ผมกำลังสนใจกับคำถามและแฟ้มในมือคุณพยาบาล จู่ๆก็มีเสียงอุทานเหมือนตกใจมาจากไอ้คุณอ๋อง ทำให้ผมรู้ว่าหมอนี่มันยังคงยืนเจ๋ออยู่ข้างเตียง
ก็ตอนนี้น้องตัวต่อโคตรน่าสงสารอะครับ ขนาดจะหันซ้ายหันขวามองโน่นนี่ยังยากเลย ถ้าจะหันนี่ผมต้องใช้ความพยายามสูงมากอะ ต้องใช้วิธีเหลือบตาจนตาแทบเหลือกแทน ไม่รู้กว่าจะหายเป็นปกติลูกชายแม่ผ่องจะกลายเป็นไอ้หนุ่มหน้าหล่อแต่ตาเหล่รึเปล่า คิดแล้วก็เศร้าใจ.....ขนาดตาไม่เหล่ผมยังหาว่าที่ลูกสะใภ้มาให้คุณนายผ่องพรรณไม่ได้ แล้วถ้าตาเหล่ล่ะครับพี่น้อง....อนาคตของน้องตัวต่อช่างน่าเป็นห่วงเสียจริง
คุณพยาบาลที่ไม่สวยแต่ใจดีมีรอยยิ้มและหัวใจบริการออกไปแล้ว หลังจากเสียบโน่นรัดนี่แตะตรงโน้นตรงนี้อยู่สักพัก...
-
อิอิ มีใครสงสัยคำว่า ‘หัวใจบริการ’ รึเปล่าครับ? ก็น้องตัวต่ออยากแปลคำว่า service mind นี่ครับ เห็นคุณสื่อคุณกระทรวงทั้งหลายชอบออกมาพูดให้อนุรักษ์ภาษาไทย เลิกใช้คำทับศัพท์ ตลกดีนะครับ ผมว่าคำบางคำพอใช้ภาษาไทยแล้วมันตลกจะตาย แถมบางทีทำให้คนฟังเข้าใจยากกว่าภาษาอื่นเสียอีก
แต่ก็เอาเหอะครับ ไม่ทับศัพท์ก็ไม่ทับศัพท์ เอาเป็นว่าคุณพี่พยาบาลออกไปแล้ว พร้อมกับทิ้งความมั่นใจว่าผมไม่ได้มีความปกติใดใดในหัวสมองเอาไว้ให้ มันก็แค่เมื่อกลางวันผมลื่นหกล้มเพราะคุณป้าแม่บ้านมาทำน้ำนองหลังประตูระเบียง แถมพอลื่นเสียหลักก็ดันไถลไปชนกับตู้เก็บเอกสารที่ด้านบนมีกล่องบรรจุอุปกรณ์ที่ทำจากเหล็กซึ่งหนักมากจนกล่องนั่นมันหล่นลงมาทับ
อาการที่มีก็แค่ข้อมือซ้นแต่ไม่ถึงกับเอ็นขาดหรือกระดูกแตก ขาก็หักแค่ข้างเดียวตรงกระดูกหน้าแข้ง ส่วนที่หัวนี่ก็มีแค่แผลภายนอก เอ็กซเรย์สมองดูแล้วตอนที่ผมหลับอยู่ก็ไม่เห็นความผิดปกติอะไร ที่จริงคุณพยาบาลบอกว่าผมตื่นมารอบหนึ่งแล้วตอนมาถึงโรงพยาบาลแถมยังเซ็นอนุญาตให้จัดการตัดนู่นเย็บนี่ได้ตามใจหมอไปแล้วด้วย
พี่ๆที่ทำงานก็จัดการติดต่อประกันอุบัติเหตุแถมด้วยโทรบอกแม่ผ่องเสร็จสรรพ แต่ที่ผมหลับไปอีกรอบก็เพราะผมมีอาการปวดมากจนหมอต้องให้ยาลดปวดที่มันมีฤทธิ์ให้หลับ แม่ผ่องที่อยู่บ้านจะมาก็มาไม่ได้เพราะทั้งผมทั้งพี่ผึ้งไม่เคยยอมให้แม่ขับรถออกจากอำเภอคนเดียว
เพราะงั้น....ไอ้ที่ผมจำนายอ๋องคนนี้ไม่ได้ มันก็แค่เพราะอันที่จริงผมกับมันไม่ได้รู้จักคุ้นเคยอะไรกันน่ะสิครับ
.....แล้ว.....ตกลงมันเป็นใครวะครับ?
.....และ......ตกลงว่าผมต้องอยู่ในห้องนี้กับมันสองคนไปอีกนานแค่ไหนครับ
“คุณน้อง ตกลงว่าเขาอนุญาตให้ดื่มน้ำแล้ว อ้าปากนะครับ เดี๋ยวผมป้อนให้”
แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น แถมยังเริ่มรำคาญสายตาเยิ้มๆไม่ต่างจากไอ้โรคจิตในหนังโป๊เกรดต่ำของไอ้คุณอ๋องนี่ แต่ผมก็ต้องวางท่าสงบเสงี่ยมเจียมตนไว้ครับ ไม่ได้หรอก ก็ผมขยับกินน้ำเองยังไม่ได้ ถ้าไม่มีไอ้คนที่ถึงไม่สนิทแต่ก็ช่างบริการแบบนี้อยู่ใกล้ๆผมก็แย่ดิ
“นี่...ตกลงว่าคุณคือใครน่ะ ผมมาคิดดูแล้วนะ อ๋องเดียวที่ผมรู้จักเป็นหลานชายเล็กๆของพี่โชค...อะฮึ่ม....พี่เขยผม นอกนั้น....แค่กๆๆๆ ขอน้ำอีก”
ผมอ้าปากเป็นลูกนกรอรับหลอดที่คุณอ๋องส่งประเคนให้ถึงปากอย่างราชา ฮ่าๆๆๆ
ไม่ได้ครับไม่ได้ ถึงตัวจะเจ็บแต่เราต้องยิ้มให้ได้ในทุกสถานการณ์ นั่นน่ะคำสอนของจ่าหินที่ผมจำได้หนึ่งในสองข้อเชียวนะครับ ส่วนอีกข้อถ้าคุณอยากรู้ จ่าหินสอนไว้ว่า...เป็นลูกผู้ชายต้องไม่เสียน้ำตาง่ายๆ นี่ไงครับ นายไผทถึงโตขึ้นมาเป็นผู้ชายเข้มแข็งอดทนแบบนี้ไงล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
“ก็ผมนี่ไงครับ หลานชายอาโชค วันนั้นเราเจอกันที่งานแต่งงานที่บ้านของคุณ.....ผมถ่ายรูปในงาน ที่คุณล้มมาใส่ตอนจะสวมแหวน แล้วก็ตอนเลี้ยงพระเพลเสร็จคุณน้องยังสอนให้ผมกินสังขยาด้วย.....จำได้แล้วใช่มั้ยครับ?”
ฮ้า!?! น้องตัวต่อตาค้างไปตั้งแต่ไอ้คุณอ๋องที่ไม่ได้ตัวเล็กๆบอกว่าเป็นหลานชายพี่โชคแล้วครับ แถมพอไอ้บ้าตาเยิ้มมันระบุตัวตนเรียบร้อยเลยยิ่งอึ้งไปใหญ่ บ้าไปแล้ว ตาอ๋องของแม่ผ่องที่เป็นหลานชายพี่โชคไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ ว่าแต่ ไอ้ผมทรงหัวแห้วกะเคราจิ๋มของคุณอ๋องนี่มันหายไปไหนหมดล่ะครับเนี่ย????
มันกล้าดียังไงมาแย่งสำปันนีของผมครับพี่น้อง? น้องตัวต่อยอมให้เพราะคิดว่าเป็นเด็กน้อยต้อยตีริดหรอกนะ ตายๆๆ ไว้น้องตัวต่อมีเรี่ยวมีแรงลุกได้เมื่อไหร่ล่ะก็.....ไอ้คุณอ๋องได้ชดใช้ค่าที่มาแย่งขนมสุดหวงแน่
“นี่แม่ผ่องโทรหาอาผึ้ง แล้วอาผึ้งก็บอกอาโชค แต่สองคนติดธุระขึ้นไปเชียงใหม่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว มีแต่ผมที่อยู่กรุงเทพวันนี้พอดี ผมเลยรีบมาอยู่เป็นเพื่อนคุณน้อง.....คุณน้องอยากได้อะไร หรืออยากกินอะไรก็บอกผมนะ ผมจะดูแลคุณน้องเอง”
“สำปันนี.....แค่กๆๆ สำปันนีของน้องอยู่ในห้องนอนที่อพาร์ทเม้นท์ คุณไปเอามาให้ทีได้มั้ย? น้องเจ็บคอ ปวดหัวด้วย...อยากกินขนมฝีมือแม่.....แค่กๆ นะ.....”
คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยครับ ว่าคนเสนอตัวดูแลรีบรับปากรับคำแล้วไปอพาร์ทเมนท์ผมเดินขึ้นชั้นสี่ตามคำบอกทันที แล้วพอกลับมาได้ไม่ถึงสิบห้านาที....น้องตัวต่อเก๊าะ.....
“คุณ....คุณอ๋อง น้องอยากกินน้ำหวานๆ น้ำมะตูมเย็นๆ ช่วยไปซื้อให้น้องหน่อยได้มั้ย.....มันแสบคอไปหมดเลย แค่กๆ....”
จากนั้น.....
“คุณ.....กี่โมงแล้วเหรอ.....น้องอยากกินกระเพาะปลา แค่กๆๆๆ เจ้าอร่อยที่เยาวราชนะ เค้าขายตอนกลางคืนแบบนี้แหละ.....”
แล้วพอคุณอ๋องกลับมา แหะๆ ก็ต้องเรียกคุณสิครับ กระเพาะปลาที่คุณแกไปซื้อมามันอร่อยถูกปากโดนใจจริงๆนี่นา...แต่...แกล้งคนไม่ตอบโต้นี่ที่จริงก็สนุกเกินห้ามใจจริงๆนะครับ ฮี่ๆๆๆ
“อือ.....น้องอยากเข้าห้องน้ำน้องไม่อยากฉี่ใส่ท่อแล้วมันแสบ ไปบอกคุณพยาบาลให้น้องหน่อยนะ....นะ”
แหม......ก็ถ้าแอ๊บไอแค่กไม่หายสักทีทั้งที่ได้ดื่มทั้งน้ำกินทั้งขนม แถมยังเจริญอาหารด้วยกระเพาะปลาเจ้าอร่อยไปแล้วมันก็ไม่เนียนกันพอดีน่ะสิครับ คุณว่ามั้ย?
ช่วยไม่ได้นะคุณหลานชายพี่เขย....อยากมาทำให้น้องตัวต่อโกรธเองทำไมล่ะ อีกอย่าง ถ้าปล่อยให้อยู่ในห้องเฉยๆคุณก็เอาแต่มองมาตาเยิ้มแบบนั้นด้วย.....บรึ๋ยยยย น่ากลัวจะตาย เพราะงั้นถ้าน้องตัวต่อยังปวดแผลจนนอนไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยว่าคุณอ๋องคนดีจะได้พัก.....
น้องตัวต่อไม่ผิดนะ....คนป่วยเขาก็ต้องเอาแต่ใจแบบนี้แหละ ปกติออกจะตาย.....ทนต่อไปแล้วกันนะคุณอ๋อง.....
~~~~~~♥♥~~~~~~[/b]
*0*0*0*0*0*0*0*0*0*0*0*0*0
สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าที่รัก ทู้กคน วันนี้ร้านเปิดเเล้วเเต่เเอบสาย (อับอาย) Little drama ฉบับน้องตัวต่อ เริ่มเเล้วนะคะ ลองชิมกันดู ชอบไใม่ชอบยังไง บอกได้เน้อ ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่ เเล้วก็ "คนที่คุณก็รู้ว่าใคร"มาเเล้วนะ ตรงกับที่คิดไม๊คะ อ้อ !!ของที่ส่งให้กินกันเกือบทุกตอนเป็นไงมั่งคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ กับ ดราม่า เลเวล 2 ( ปล. ลืมบอกว่า เเขกรับเชิญ กิติมศักดิ์ ค่าตัวเเพงค่ะ จันทน์กระพ้อสู้ไม่ไหว เอาน้องตัวต่อไปเเทนเเล้วกันนะคะ )
♥♥คำเตือนประจำตอนนี้♥♥ ดราม่าจัดหนัก ของตัวต่อ ไม่มีมาม่า มีเเต่....... ฮีี่ีฮี่ฮี่
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
[/color]
-
มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องขนมหวานอ่ะ :serius2: :serius2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
น้องไม่ผิดเลยลูก น้องแค่เป็นลูกคนเล็กเลยขี้โวยวาย
แล้วที่หกล้มหัวแตกขาหักนี่น้องก็ไม่ผิดน้า...น้องไม่ได้ซุ่มซ่าม คุณป้าแม่บ้านตะหากที่ผิด มาทำน้ำนองได้ไง เนอะๆ
อ้อๆ ยิ่งไอ้ที่แกล้งคุณช่างกล้อง น้องยิ่งไม่ผิดใหญ่ ก็คุณช่างกล้องอยากมาแย่งขนมน้องก่อนทำไมล่ะ :m20:
-
เอิ่ม..ไม่ผิดก็ไม่ผิด :m29: :m29:
ไม่ได้ร้องก้ไม่ได้ร้อง
เอาวะ เชื่อมันซักครั้งก็ได้
ปล. ขนมที่เสิร์ฟมาให้น่ารักมากค่ะ แต่ยังไม่หวานเท่าไหร่นะ ขออีกๆ
-
ขี้แกล้งเป็นเด็กๆไปได้ระวังจะถูกจัดหนักคืนนะจ๊ะน้องตัวต่อ
-
น้องขี้แกล้งอ่ะ คึคึ ที่จริงแอบงกขนมชิมิ หุหุ
-
น่ารักกกกกก คุณน้องน่ารักมาก ฮ่าๆ
o13 เจอเขาแกล้งแล้วไหมละคุณอ๋อง หึหึ
5555555.
:m20: เอาแต่ใจตัวเองจังน้า
แหม่ๆ ระวังนะจ๊ะ จะโดนเอาคืนไม่รู้ตัว ฮ๋าๆ
+1 จ้าาา อยากอ่านตอนต่อไปๆ สนุกๆๆ ><
-
หนูน้อง เจ็บคอ แสบคอ แถมไอด้วย ยังกินขนมหวาน(สำปันนี)น้ำมะตูมหวานอีกเนอะ
จริงๆก็อยากแกล้งอ๋องใช่ป่ะล่ะ(เพราะความหวงขนมหวาน) ระวังเหอะไอ้ที่ไม่อยากอยู่ใกล้อ๋อง
จะกลายเป็นต้องได้อยู่ให้อ๋องได้ดูแลนานยิ่งขึ้น เพราะอาการไอ-เจ็บคอ ไม่หายเร็วดังคิด หุ หุ
ว่าแต่ว่าอ๋องของดิฉันอ่ะ จะมีโอกาสได้เล่าเรื่องรึเปล่าคะ
-
ระวังมันจะย้อนเข้าตัวเองนะคุณน้อง
:กอด1:
-
จ้า...น้องไม่ผิดเลย
แกล้งเค้ามากๆระวังเค้าเอาคืนนะจ๊ะน้องตัวต่อ
-
:-[ คุณลูกค้าที่ร้าน น่ารักอะ ใช่นะน้องตัวต่อขี้งก ขี้หวงด้วย คุคุคุ
ขนมยังไม่หวานเหรอ ? ตอนหน้าจะหวานกว่านี้ไม๊หว่าก็ไม่นะ เเถมเค็มต่างหาก "ลองทายดูไม๊ ? ว่าอะไร" ถ้าทายถูกเรื่องรางวัลเดี๋ยวจะมาบอกหนา ใบ้ให้นิดว่า มาเป็นคู่ กินเป็นคู่ ถึงจะอร่อย
พี่อ๋องของคุณ yayee2 จะได้เล่าเรื่องไม๊ เหรอคะ น่าสงสารอะ อย่างที่พี่เเกเคยบอกน่ะคะ เเย่งไม่ทัน เเต่ถ้าลูกค้าอยากชิม เราจะไปปิดปากน้อง เเล้วบังคับจันทน์กระพ้อให้ 55+++
-
น้องตัวต่อไม่ผิด...(จริงน่ะหรือคะ?)
บอกเจ็บคอแต่เล่นทานของหวานขนาดนั้นเชื่อดีไหมคะนี่
ระวังคุณอ๋องเขาจะดูแลไปตลอดนะคะ :-[
-
ขำกับวิธีเอาคืนจัง 55
ระวังนะน้อง เดี๋ยวจะโดนเขาเอาคืนไม่รู้ตัว ! ก๊ากกก
คราวนี้ล่ะ จะไม่ใช่แค่มองตาเยิ้ม~~~ หึๆ
-
อ้อ คุณอ๋องกล้ามปูนี่เอง แต่หัวไม่แห้ว หนวดไม่จิ๋มแล้วเหรอครับ 555
-
กะแล้วว่า คุณอ๋องก้ามปู ติดใจ !!! ( ติดใจน้องตัวต่อ หรือติดใจสังขยาที่ป้อนไปวันนั้นแน่หนอ? )
เจอกันอีกทีมองน้องตาเยิ้ม (ใส่อะไรไปในขนมรึเปล่า?)
ดราม่าจัดหนักในทีนี้ คือ ดราม่าที่น้องตัวต่อจัดให้พี่อ๋องหนัก ๆ ใช่ม่ะ? แกล้งสั่งเอา ๆ น่ะ
อืม... ขนม เค็ม มาเป็นคู่ กินเป็นคู่ ???
ขออนุญาติทายว่า " ปลากริมไข่เต่า" ก็แล้วกัน ~ :a9:
-
น้องขนาดไม่สบายอย่างนี้ยังหาวิธีแกล้งอ๋องอีก
แต่อ๋องน่ารักจังมีมาซับน้ำตาให้น้องตัวต่อ
:o8:
-
แวะมาหาขนมหวานสักชุดจ้า~!!
-
ขนมถ้วยรสหวานมัน ที่เจ้าปันด้วยน้ำใจ
มะพร้าวอ่อนโรยไว้ ยิ่งลิ้มรสยิ่งติดรัก.....
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/images.jpg)
“คุณหมอ ถ้าฉันจะให้ลูกกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัด แล้วจะให้ไปรักษาต่อทางนู้นเลยจะได้ไหมคะ?”
หืม.....แม่ผ่องว่าไงนะครับ กลับบ้านต่างจังหวัด....ไปรักษาต่อทางนู้น?!!
แล้วงานล่ะครับ งานของน้องตัวต่อล่ะ คุณนายผ่องพรรณจะมาพูดเองเออเองไม่รับฟังเสียงร่ำร้องแห่งความรับผิดชอบในหน้าที่การงานของลูกชายแสนดีอย่างผมไม่ได้นะครับ
เมื่อคืนผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่นั่นมันหลังจากที่ผมหาเรื่องแกล้งคุณหลานอ๋องจนเหนื่อย แบบว่าคิดมุขใหม่มาแกล้งไม่ออกแล้วนั่นแหละครับ ไอ้จะให้กินโน่นกินนี่มากไปก็ไม่ไหว ขืนปวดท้องเข้าห้องน้ำ...แบบว่าจะอื๊ส...จะอื๊ส ขึ้นมาแล้วมันจะลำบาก แหะๆ น้องตัวต่อจะทำอะไรก็ต้องมีการวางแผนก่อนสิครับ ไม่งั้นก็เสียชื่อแย่
อีกอย่างนะครับ อิตอนที่มันมีของให้กินมีเรื่องให้แกล้งอยู่มันก็นอนสบายๆอยู่หรอก ถึงจะขยับได้ไม่มากก็เหอะ.....แต่พอไม่มีอะไรให้ทำแล้วมันกลับปวดไปหมดเลยนี่สิครับ น้องตัวต่อเลยหนีนอนดีกว่า ไม่งั้นคงไม่วายต้องขอยาแก้ปวดคุณพยาบาลมากินอีก...แล้วยาก็แสนเหม็น แค่ยังไม่ทันเข้าปากอ้ะครับ แค่มารออยู่ริมตะหมูกน้อยๆของผม ผมก็เกิดอาการน้ำย่อยตีน้ำดีกระฉอกแล้วครับ
ทำไมเภสัชกรไม่เคลือบยาเม็ดทุกชนิดให้ลื่นๆกลืนง่ายแบบยาบำรุงเลือดที่สภากาชาดจะแจกตอนเราไปบริจาคเลือดล่ะครับ?
แล้วพอเช้าแทนที่ผมจะได้นอนหลับต่ออีกสักนิดเพราะวันนี้ไม่ต้องไปทำงานซึ่งเท่ากับว่าไม่ต้องตื่นเช้า แต่ก็ต้องมาตื่นเพราะเสียงก๊อกๆที่หน้าประตู แล้วก็เสียงพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วของคุณพยาบาลที่ไม่รู้ว่าจะรีบมาวัดค่าโน่นค่านี่อะไรผมตั้งแต่เช้านักหนา วัดเสร็จพอผมตั้งท่าจะหลับต่อคุณหลานอ๋องก็ดันทำตัวเป็นคนเฝ้าไข้ชั้นเยี่ยมไปเตรียมน้ำแถมแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันเรียบร้อยมาจ่อให้ผมถึงปาก
นี่ถ้าผมทำท่าง่อยแปรงเองไม่ไหวพ่อหลานชายมันคงจัดการแปรงให้เองจนเสร็จแหงๆ แต่นี่น้องตัวต่อยังมีสำนึกดีสังคมดีอยู่ครับ เลยยอมแปรงฟันเองแล้วก็บ้วนๆน้ำขี้ฟันลงถ้วยรูปไตที่คุณอ๋องมันเอามารองไว้ให้ ไอ้คุณหลานอ๋องนี่แกก็เป็นคนน้ำใจงามนะครับ มันไม่รังเกียจน้ำขี้ฟันผมด้วยอะ
“อืม.....ถ้าสะดวกกว่าก็ได้ครับ แต่อีกสองสัปดาห์ผมจะนัดมาตรวจ แล้วหลังจากนั้นถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็จะนัดเดือนละครั้ง พอจะเข้ามากรุงเทพฯไหวมั้ยครับ?”
อย่าพูดง่ายๆงี้ดิคุณหมอ เฮ้ย! กลับไปอยู่บ้านแล้วจะเอาตังค์ที่ไหนใช้ล่ะ ผมยังไม่อยากกลับไปให้แม่ผ่องเลี้ยงนะเว้ยครับ
“ได้ค่ะ ถ้านานๆทีแบบนั้นเดี๋ยวฉันพาลูกมาได้ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ....หมอ”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่บ้านต่างจังหวัดนี่ที่ไหนครับ ใกล้โรงพยาบาลอะไรที่สุด ผมอยากให้คุณไผทได้ทำกายภาพบำบัดเป็นประจำด้วย ตอนเอาเฝือกออกจะได้ไม่มีปัญหาเรื่องการเดิน”
“โรงพยาบาลสมเด็จพระสังฆราชฯ สองพี่น้อง สุพรรณบุรีค่ะ”
“อ๋อ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณหมอ พี่ชายกับพี่สะใภ้ผมเป็นนักกายภาพบำบัดทั้งคู่ แต่แม่...น้องยังต้องมาทำงานนะ แม่จะให้น้องไปอยู่บ้านได้ไงอ้ะ?”
ประโยคหลังผมลดเสียงลงเป็นพูดเบาๆพอให้แม่ได้ยิน จากหางตาก็เห็นคุณหมอแว่นตาโตเขียนอะไรไม่รู้ยุกๆยิกๆลงไปในแฟ้ม
“งั้นเดี๋ยวหมอเขียนใบส่งตัวให้ไปด้วยนะครับ กลับบ้านก็เอาไปยื่นที่โรงพยาบาลได้เลย”
แล้วทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากแฟ้ม แถมไม่สนใจด้วยว่ากำลังเกิดศึกสายเลือดอยู่กลางห้องคุณหมอก็พูดเร็วๆก่อนจะเดินเสื้อกาวน์ปลิวออกไปจากห้องโดยมีคุณพยาบาลก้าวฉับๆตามไปแล้ว
“แม่.....น้องไม่....”
“แล้วจะขึ้นกะไดสี่ชั้นยังไงไหวล่ะน้อง!! ยังไงน้องก็ต้องกลับบ้าน กลับบ้านเรานี่แหละดีที่สุด อย่ามาดื้อกับแม่เข้าใจไหม.....แค่ที่ซุ่มซ่ามหกล้มหัวแตกแขนขาหักนี่แม่ไม่ตีซ้ำก็ดีเท่าไหร่แล้ว....อย่ามาทำบีบน้ำตาเล่นละครหลอกแม่นะ!! แม่รู้...ว่าน้องไม่ร้องจริงหรอก นอกจากจะเล่นบทโศกต่อรองกับแม่......”
อูย.....คุณนายท่านของขึ้นแล้วครับ ใบหน้างามๆกลายเป็นใบหน้างิ้วๆกันเลยทีเดียว น้องตัวต่อลูกผู้ชายแท้จริงต้องหงอกับแม่ครับ กลัวๆๆๆ นานทีหลายปีหนหรอกที่แม่ผ่องจะขึ้นเสียงแถมดักคอผมทุกทางแบบนี้ ปกติผมแอ๊บดราม่าให้ดูเล่นแม่ยังเนียนเล่นไปด้วยเลยด้วยซ้ำ
“เอ่อ...แม่ผ่องครับ คือผมว่าอย่าเพิ่งดุคุณน้องเลยนะ....”
“อย่ามาห้ามเลยพ่ออ๋อง....แล้วก็ไม่ต้องไปเรียกน้องมันว่าคุณหรอก เราคนกันเองแท้ๆ พ่ออ๋องก็ช่วยมาดูแลน้องให้แม่ตั้งแต่เมื่อวาน แม่ยังไม่ได้ขอบคุณเลย นี่ยังเป็นธุระจัดรถไปรับถึงบ้านอีก”
ฮะ...อะไรนะ ‘พ่ออ๋อง’ กับ ‘น้องมัน’
โห.....คนที่เป็นลูกชายน่ะนอนแหงกอยูตรงนี้นะคุณนาย แบ่งชนชั้นกันเกินไปแล้วมั้ย?!!
ว่าแต่ แม่ผ่องไปสนิทสนมกับไอ้คุณอ๋องหลานรักของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ? วันๆแม่ผมก็อยู่แต่บ้าน อาทิตย์หนึ่งจะไปตลาดก็แค่ครั้งสองครั้งเอง เอ๊ะ.....หรือไอ้คุณอ๋องมันตั้งใจจะมาประจบประแจงตีสนิทกับแม่เพราะหวังผลอะไร.....
เออ ว่าแต่จะมาหวังอะไรล่ะ? สมบัติบ้านผมก็ไม่มีอะไรสักหน่อย? ที่สวนหลังบ้านก็มีอยู่แค่สองไร่สามงานเอง เอ๊ะๆ หรือว่าหลานอ๋องจะติดใจรสมือแม่ผ่องแล้วคิดจะผลักดันให้ทำเป็นอุตสาหกรรมSME มี อ.ย. มอก. กระทั่ง ISO มาแปะป้ายประทับแล้วส่งออก....แล้วตัวเองก็เข้าแทรกแซงกิจการหวังผลประโยชน์....
โฮ่.....เห็นหน้าซื่อๆอย่างนี้ที่จริงแล้วหลานอ๋องก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะเนี่ย
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องพาคุณน้องออกจากโรงพยาบาลเองนะครับ แม่ผ่องอยู่ช่วยคุณน้องเปลี่ยนเสื้อผ้ารอได้เลย....”
“เดี๋ยวคุณอ๋อง”
“ครับ? คุณน้องจะเอาอะไรรึเปล่า?”
เออ....ไอ้หน้าตี๋ๆนี่เวลายิ้มทีนี่ลูกกะตามันหายไปเลยนะครับ ไอ้นี่ห้ามเดินไปยิ้มไปเลยแหละ ไม่งั้นข้าวของเสียหายหมด เพราะดูจากสระอิคู่ที่แปะบนหน้ามันอยู่มันคงมองไม่เห็นทางแหง
“เดี๋ยวก่อนกลับบ้านพาน้องไปแวะที่ออฟฟิศก่อนนะ น้องจะไปคุยกับเจ้านายแล้วก็พี่หัวหน้าด้วย....ยังไงก็ต้องไปเขียนใบลาป่วย แล้วน้องยังมีงานค้าง...”
“ลาออก”
“ฮะ!? ลาป่วยก็พอแล้วแม่ ลาอ่งลาออกไรเล่า? นี่น้องแค่ขาหักนะ ไม่ใช่สมองเสื่อมทำงานไม่ได้ถึงจะต้องลาออกน่ะ แม่จะให้น้องไปนั่งกินนอนกินที่บ้านให้แม่เลี้ยงได้ไง!!”
เนอะครับ เนอะๆๆๆ คุณๆก็คิดอย่างผมเนอะ คุณนายผ่องพรรณคิดได้ไงเนี่ยจะให้ลูกชายที่โตเป็นโคเป็นกระบือ..อิอิ น้องไม่อยากเป็นควายนี่ นั่นแหละคิดได้ไงจะให้ลูกชายที่โตขนาดนี้แล้วกลับไปนั่งๆนอนๆที่บ้าน
“ก็ใครบอกว่าแม่จะให้น้องนั่งกินนอนกินล่ะ แม่แค่อยากให้น้องไปทำงานใกล้ๆ จะได้ไม่ต้องมาอยู่คนเดียว มีเรื่องอะไรก็ต้องดูแลตัวเองแบบนี้.....”
“ไม่!”
“ตัวต่อ! อย่าทำตัวไม่มีเหตุผล เงินเดือนที่นี่ของเธอก็ยังไม่ถึงหนึ่งหมื่นด้วยซ้ำ...”
....ใช่ครับ เงินเดือนนายไผท ๙๐๐๐ บาทถ้วน แหมๆๆ ก็แค่เพิ่มศูนย์หนึ่งตัวกับเปลี่ยนเลขด้านหน้าตัวเดียวเองนี่ครับ ไม่ได้ต่างกันมากขนาดนั้นสักหน่อย
“อยู่ที่นี่เธอต้องอยู่ห้องเช่า กลับจากที่ทำงานเหนื่อยๆก็เดินขึ้นกะไดสี่ชั้นด๊อกๆทุกวัน....”
....แม่ผ่องไม่รู้อะไร ขึ้นบันไดลงบันไดทุกวันแบบนี้สิดี ถือเป็นการออกกำลังกายโดยไม่ต้องเสียเวลา แถมไม่ต้องเปลืองค่าสมาชิกพวกสโมสรหรือฟิตเนสที่ไหนด้วย กล้ามเนื้อขาแข็งแรงแถมยังช่วยเผาผลาญแคลอรีอีกต่างหาก ไม่งั้นที่ทำงานนั่งโต๊ะอยู่ทุกวันแบบนี้ จากตัวต่อผมคงกลายเป็นลูกหมูไปแล้วล่ะครับ
“แล้วไอ้ที่ไม่มีเงินเก็บทุกวันนี้ก็เพราะแบบนี้แหละ เธอคิดดูซิว่าจะเอาเงินเก็บมาจากไหนในเมื่อแค่ค่าเช่าห้องนี่ก็เกือบจะครึ่งหนึ่งของเงินเดือนอยู่แล้ว......ถ้าเธอกลับไปอยู่บ้าน แล้วก็ทำงานที่อบต.ซะ....”
“ก็เพราะอย่างนี้แหละ! น้องไม่อยากเป็นลูกน้องแฟนเก่าแม่นี่”
ก๊ากกกกกกก ดูสิครับ ดูสีหน้าไอ้หลานอ๋องดิเหวอได้อีก นี่มันเชื่อสนิทใจเลยนะครับว่าเราแม่ลูกทะเลาะกันจริง แต่อย่างนี้ก็ดีแล้วครับเพราะผมกำลังรอบางอย่างอยู่...ปมเด็กมีปัญหา ขาดพ่อแล้วก็รังเกียจผู้ชายที่มาป้วนเปี้ยนใกล้ตัวแม่....ละครชีวิตฉากรันทดแบบนี้แหละที่จะทำให้คำพูดประโยคต่อไปเป็นผล หึๆๆๆ
“น้องไม่กลับบ้าน ยังไงก็ไม่กลับ”
“แล้วน้องจะอยู่ที่ไหน ใครจะดูแล น้องคิดอะไรง่ายๆเกินไปแล้ว......”
ผมก้มหน้าลงในองศาที่พอเหมาะ กะพริบตาถี่ๆเรียกน้ำตาจากต่อมเล็กๆแถวนั้นให้มารอที่หัวตาแล้วจึงเงยหน้าขึ้นช้าๆ.....น้องตัวต่อปฏิบัติตามคำสั่งสอนของจ่าหินเสมอครับ ลูกผู้ชายต้องไม่ให้ใครเห็นน้ำตาง่ายๆ
...แต่ถ้ามันเป็นน้ำตาที่ตั้งใจจะปล่อยออกมาเพื่อผลที่ต้องการบางอย่างหลังการคำนวณไว้ดีแล้ว....อันนั้น..ไม่นับ!!
“น้อง.....น้อง...”
น้ำตาเอ่อคลอเริ่มท่วมจนเกือบล้น รออีกเพียงการกะพริบตาครั้งเดียวเท่านั้นอุปกรณ์ประกอบฉากชิ้นสำคัญก็จะหยดแหมะอย่างสวยงามตามการควบคุมของผม
ผมเบือนหน้าไปทาง ‘พ่ออ๋อง’ ช้อนตาขึ้นมองสบสายตาสงสารโคตรๆ โคตรจะสงสารที่แน่ใจว่าจับตามองผมอยู่นานแล้ว.....เอาเลยสิ พูดออกมา!!
“....คุณน้อง...” ....เอาเลย คุณน้องไปอยู่บ้านผมก็ได้ พูดสิ...พูด!!!
“..คุณน้อง กลับบ้านเถอะนะครับ อย่าดื้อเลย” ....ฮะ!! ว่าไงนะ?
ไม่สิ ตามบทแล้วมันต้องเป็น ‘คุณน้อง...ไม่ร้องนะครับ ไปอยู่บ้านผมก็ได้’ มันต้องเป็นแบบนี้สิ ฮึ้ยยยยยย!! น้องตัวต่อดูคนผิดไป หลานอ๋องต้องเข้าข้างผมสิครับ แล้วทำไมถึงเป็นงี้ไปได้ล่ะ?
“แต่....คุณอ๋อง แล้ว.....ไหนบอกว่าจะดูแลน้อง....”
อย่ามามองกันด้วยสายตาแบบน้านนน...แม่!! น้องไม่ได้ตู่เอานะเออ เมื่อคืนไอ้คุณอ๋องมันพูดตั้งสองรอบ รอบแรกก่อนผมจะแกล้งใช้งานจนสาใจ แล้วอีกรอบก็ก่อนน้องจะหลับน่ะ ถึงจะง่วงด้วยเบลอด้วย แต่น้องก็ได้ยินหรอกนะเสียงไอ้บางคนมันพูดให้สัญญาอ้ะ
เอ.....หรือน้องตัวต่อจะฝันไปครับ ไอ้ที่มันลากเก้าอี้มาชิดริมเตียงแล้วก็กุมมือข้างที่ไม่เจ็บแล้วลูบเบาๆ แถมยังมาพูดซะใกล้จนรู้สึกถึงลมอุ่นๆเป่าลงแถวขมับด้วยซ้ำ
‘....หลับนะครับคุณน้อง ไม่เป็นไรนะ....พอหลับแล้วจะหายปวด ผมสัญญาจะอยู่ตรงนี้ จะดูแลคุณน้องเอง’
เออ คิดไปคิดมาผมคงฝันไปเองแหละ สงสัยทำงานหนักไปหน่อย เลยต้องผ่านตาไอ้พวกบทสนทนาหวานเลี่ยนของพระเอกในอุดมคติเยอะจนเก็บเอามาเพ้อเป็นตุเป็นตะ....ก็นี่มันบทพูดประจำตัวพระเอกแสนดีที่เอาไว้ปลอบนางเอกในละครน้ำเน่านี่ครับ แล้วหน้าอย่างไอ้ตี๋ที่เคราจิ๋มของมันหายไปไหนหมดไม่รู้มันจะมาพูดกับผมได้ไงล่ะ
“นะครับ....กลับบ้าน แล้วผมจะไปหาคุณน้องทุกวันเลย.....”
ไปหาทุกวันเนี่ยนะ มันบ้าเปล่า? กรุงเทพฯ-สุพรรณฯ ไม่ไกลกันก็จริง แต่ก็เหยียบบรื้นๆสองชั่วโมงกว่านะครับพี่น้อง.....แล้วนี่จะไปหาทุกวัน มันจะไปทำไม?
“บ้าป้ะ? ไกลนะไม่ใช่ใกล้ๆ”
อุ้ย....ลืมตัวเผลอนอกบท พอหลุดปากโพล่งออกไปผมเห็นจากหางตาทันทีครับว่าคุณนายผ่องพรรณหันหน้าหนีไปทำไหล่สั่น....ไม่ใช่สะเทือนใจอะไรหรอก ท่าประจำเวลาคุณนายท่านแอบหัวเราะน่ะ โห่ว....พลาดนิดพลาดหน่อยนี่ไม่ได้เลยนะครับ นี่น้องลูกแม่นะ ขัดใจจริง
“คุณน้องไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ บ้านเราห่างกันแค่คลองกั้นเอง ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ก็พายเรือเดี๋ยวเดียวก็ถึงหรือจะให้เดินไปก็ยังไหว....ไม่ต้องกลัวเหงานะครับ”
อะไรนะ? ไอ้ที่มันพร่ำหลังๆผมไม่สนหรอก แต่มันบอกว่าบ้านเราใกล้กันแค่คลองกั้น! แล้วทำไมเมื่อวานมันมาอยู่กับผมได้อะครับ? นี่บ้านมันไม่ได้อยู่กรุงเทพฯหรอกเหรอ?
“บ้าน.....ไม่...ไม่ได้อยู่กรุงเทพฯเหรอ?”
“เปล่าครับ พอดีเมื่อวานผมเข้ามาจัดการเรื่องเอกสารที่มหาวิทยาลัย คือผมเพิ่งเรียนจบเลยเข้ามาขอใบรับรอง แล้วก็ทรานสคริปต์น่ะครับ ผมเก็บของกลับบ้านไปหมดแล้ว ห้องที่มาแชร์กับลูกพี่ลูกน้องที่บ้านลุงก็มีน้องผมอีกคนที่เพิ่งเอ็นท์ปีนี้เข้าไปอยู่เรียบร้อย.....”
แม่ผ่องน่ะ เดินหัวเราะหึๆเข้าไปเก็บโน่นนี่ก๊อกแก๊กในห้องน้ำแล้วครับ ส่วนผมนอกจากรู้สึกหมดที่พึ่งกะทันหันก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นกับข้อมูลใหม่ นี่แสดงว่าไอ้ตัวโตอย่างกับตึกแถมยังมาเรียกผมคุณน้องโง้นงี้มันปีนเกลียวอะดิครับ มันเด็กกว่าผมอีกอะ เพิ่งจบปีนี้เอง ฮี่ๆๆ ผมจะเป็นน้องที่มีน้องแล้วล่ะ มิน่าหลานอ๋องถึงได้เชื่อคนง่าย ที่แท้ก็เพราะยังเด็กนี่เอง
“งั้นก็เป็นน้องเราน่ะสิ ต่อไปก็เรียกพี่ด้วยล่ะ อย่ามาเรียกคุณแบบนั้น น้องอ๋องเป็นหลานพี่โชค แต่ไม่ต้องเรียกพี่ว่าอาหรอกนะ เรียกแค่พี่ก็พอแล้ว......อืม งั้นเดี๋ยวออกไปจัดการให้เรียบร้อยเหอะ แล้วไปแวะที่ทำงานพี่ก่อนกลับบ้านด้วย นี่....เอียงหูมาสิ..”
ผมป้องปากบอกความลับกับน้องชายที่ในที่สุดก็ได้มา หลังเฝ้ารอลุ้นสามปีเต็มในมหาวิทยาลัยแล้วได้มาแต่สายรหัสผู้หญิงยกสาย
แถวนี้มีใครเกิดมาเป็นน้องชายคนเล็กในบ้านที่มีแต่ผู้หญิงบ้างรึเปล่าครับ? ไม่มีก็ไม่เป็นไรครับ แต่ผมจะบอกให้ว่า....หนึ่งในความปรารถนาขั้นสุดยอดของพวกเราชาวคนเป็นน้องคือการได้เป็นพี่
ยิ่งในบ้านที่ไม่มีผู้ชายตั้งแต่เด็กอย่างบ้านผมนะ โห.....ผมอยากมีน้องชายมากอะครับ คิดดูสิ พี่ผึ้งน่ะ จะชวนเล่นแต่ละอย่างก็แสนจะลำบาก ข้อจำกัดมากมาย ปีนต้นไม้ก็ไม่ได้ ตกปลาก็ไม่ได้ ขนาดเป่ากบพี่ผึ้งยังเล่นไม่เป็นเลยครับ เพราะงั้น จู่ๆก็ได้น้องชายซื่อๆมาคนแบบนี้ พี่น้องตัวต่อจะเล่นบทพี่ให้สนุกไปเลย ฮี่ๆๆๆ
“....เดี๋ยวพี่น้องจะไปเขียนลาป่วย น้องอ๋องเงียบไว้ แล้วรั้งแม่ให้นั่งรออยู่กับที่นะ อย่าให้ลุกไปเม้าท์กะใครได้เชียว แล้วพี่น้องจะมีรางวัล...โอเค้?”
“หา?? คือผม.....”
“ชู่วววว แม่ออกมาแล้ว ไปจัดการดิ”
พี่น้องตัวต่อรีบเอานิ้วชี้ข้างดีไปแตะปากที่กำลังอ้าเหวอของน้องอ๋อง ไม่รู้ล่ะ จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยน้องชายก็ต้องเป็นพวกเดียวกับพี่ชายสิครับ จริงมั้ย?
เรื่อง ‘ลาออก’ หรือ ‘ลาป่วย’ นั่น ถ้าผมไม่พูด แล้วน้องอ๋องไม่พูด แม่ก็ไม่มีทางรู้อยู่แล้วล่ะ อันที่จริง ถ้าแค่ลาป่วยแถมมีหลักฐานว่าป่วยจริงแท้คาตาแบบนี้ แค่โทรศัพท์ไปลาก็พอแล้วล่ะครับ แต่ด้วยสำนึกดีของนายไผท จะทิ้งงานที่ค้างกองพะเนินอยู่บนโต๊ะโดยไม่โผล่หัวไปส่งมอบเลยก็คงจะไม่ได้
-
ตกบ่ายหลังจากคุณหมอพูดเองเออเองเก่งส่งคุณนักกายภาพบำบัดตัวเล็กนิดเดียวเตี้ยกว่าผมเป็นคืบมาสอนวิธีออกกำลังกายที่ควรทำกับวิธีเดินกับไม้ค้ำยันที่ถูกต้องเรียบร้อยแล้ว เราสามคนจึงมุ่งหน้าไปออฟฟิศของผมที่ถนนสาธรก่อน โดยที่ผมนั่งครอบครองเบาะกว้างขวางแสนสบายของรถครอบครัวสำหรับเจ็ดที่นั่งโดยเอนเบาะไปจนสุดแถมยังยกขาที่มีเฝือกคลุมยาวตั้งแต่เหนือเข่ามากว่าคืบลงไปยันจมูกเท้าขึ้นพาดกับพนักพิงของเบาะหน้า ปล่อยให้นิ้วอ้วนๆเป็นไส้กรอกดุ้นกลมเพราะอาการบวมโผล่ออกมาเริงร่ากับลมแอร์
จัดการเรื่องงานที่คั่งค้างและเรื่องการลาป่วยเนื่องจากอุบัติเหตุเรียบร้อย ไม่ต้องกวักมือเรียกหรือร้องขอ น้องชายคนใหม่ก็เข้ามาพยุงจนผมแทบไม่ต้องออกแรงเดินเอง นี่ถ้าจะพยุงเหมือนผมเป็นง่อยไม่ใช่แค่ขาหักขนาดนี้ทำไมมันไม่อุ้มไปให้รู้แล้วรู้รอดเลยวะครับ?
แม่ผ่องใส่ชุดเก่งผ้าถุงสำเร็จรูปสีเขียวปีกแมลงทับกับเสื้อลูกไม้ลายละเอียดแขนล้ำเดินสวยเป็นคุณนายรับไหว้ไปทั่วสำนักงานที่มีพนักงานไม่ถึงสิบคน แล้วก็มาเสียภาพยืนรอติดนิ่งอยู่หน้าลิฟต์เพราะไม่กล้ากดเรียกลิฟต์....ก๊ากกกก เปรี้ยวป้ะล่ะแม่ผม?
ขาขึ้นก็ทำท่าแหยงๆเหมือนจะไม่ยอมขึ้นมาด้วยกันหนหนึ่งแล้ว แต่แม่ผ่องคงกลัวผมจะไม่ยอมกลับบ้านมั้ง ถึงกลั้นใจยอมก้าวเข้ามาในลิฟต์ด้วย ลงไปถึงชั้นล่างผมก็สะกิดให้น้องอ๋องมันพยุงไปหน้าตึก พอมันหันมาขมวดคิ้วทำหน้างงว่าเดินก็แทบจะไม่ไหวแล้วผมยังจะถ่อไปทำไม แทนที่จะยืนในร่มรอคนขับรถของบ้านพี่โชควนมารับดีๆ
“ก็ที่พี่น้องบอกว่าจะมีรางวัลไง....ต้องดูก่อนว่าแกมาขายรึเปล่า”
นั่นไงครับ รถเข็นขายขนมถ้วยเจ้าอร่อยที่มาขายเป็นประจำทุกวันทำงาน ร้านนี้เขาเด็ดครับ นอกจากเนื้อแป้งเหนียวนิดๆกำลังเคี้ยวอร่อยและกลิ่นหอมของใบเตยแล้ว ที่เด็ดสุดก็คือตรงหน้ากะทิด้านบนลุงแกยังมีมะพร้าวอ่อนโรยหน้าไว้ด้วย ผมเคยถามนะครับว่าแกทำยังไง แกก็บอกมาเหมือนสูตรทั่วไปแหละครับ แป้งข้าวเจ้า แป้งท้าวยายม่อม กับน้ำตาลปี๊บ กะทิ แล้วก็น้ำใบเตย แต่ทำไมไม่รู้ กะอีแค่เพิ่มมะพร้าวอ่อนโรยหน้ามันถึงได้ทำให้ผมรู้สึกว่าขนมถ้วยร้านแกเป็นพิเศษกว่าที่เข็นขายกันทั่วไป
ผมจัดการชี้นิ้วสั่งให้ไอ้น้องชายตัวโตที่พยุงอยู่เดินออกไปซื้อ มันก็เชื้องเชื่อง ว่านอนสอนง่ายวิ่งลิ่วๆออกไปซื้อมาให้ แหม....ไอ้อ๋องมันโชคดีนะครับ ปกติลุงแกเริ่มขายสายๆ สักบ่ายนิดๆแกก็ขายหมดปิดร้านแล้ว วันนี้ปาเข้าไปบ่ายสองโมงครึ่งแล้วยังมีขนมเหลืออยู่เลย
“คุณน้องจะกินเลยมั้ยครับ เดี๋ยวผมป้อน”
แหม....ไอ้น้องชายมันน่ารักนะครับ เพราะผมต้องใช้มือทั้งสองข้างพยุงตัวถึงจะยืนได้ ถึงอยากกินก็ไม่สามารถหรอกครับ ผมพยักหน้าอ้าปากรอให้มันใช้ไม้จิ้มเล็กๆจิ้มขนมหน้าตาน่ากินไม่เปลี่ยนแปลงส่งเข้าปาก
ดูสิครับ แค่ไอ้น้องอ๋องเห็นความน่าหม่ำของขนมมันก็ยิ้มออกแล้ว ดูไปดูมาน้องชายผมก็หน้าตาดีนะเนี่ย สงสัยต้องถามแล้วว่าหาน้องสะใภ้ให้พี่ได้รึยัง ถ้ายังไม่ได้ ผมมีทั้งเพื่อนทั้งพี่น้องผู้หญิงที่คณะเป็นโขยงรออยู่ ทำตัวดีๆอย่างนี้นะอ๋องเอ๋ย....ชอบแบบไหน ขาว ต่ำ ดำ สูง หรือลูกครึ่งเอเชีย ครึ่งยุโรป ก็ขอให้บอก พี่ชายคนนี้มีเด็กในสังกัดเยอะ ฮ่าๆๆๆๆ
อ๊ะๆ น้องตัวต่อไม่ได้ลืมนะครับ ว่าขนมถ้วยนี่เป็นของรางวัลให้น้องอ๋องน่ะ ก็แค่...พอรู้ตัวอีกที น้องอ๋องยังไม่ได้ชิมเลยสักชิ้น แต่พี่น้องตัวต่อล่อเข้าไปสามแล้ว
แหม...ก็คนป้อนมันขยันป้อนนี่ครับ จะปฏิเสธก็ไม่ทันซะด้วย แถม....พอมาคิดดู ตอนนี้ผมไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท แล้วอย่างนี้จะเอาที่ไหนมาจ่ายค่าขนมเลี้ยงน้องล่ะ?
“น้องอ๋องก็กินด้วยสิ อร่อยนะ พี่น้องรับรอง......แม่.....แม่จ๋า....มาตรงนี้หน่อย”
“อืม น่ากินดีนี่น้อง หน้ากะทิแตกมันสวยเชียว....แล้วมามองแม่ตาปริบๆทำไม?”
“ขอตังค์ยี่สิบดิ....น้องจะเลี้ยงขนมน้อง.....กระเป๋าตังค์น้องอยู่ในถุงเสื้อผ้าข้าวของในรถอะ น้องว่าแม่หยิบจากกระเป๋าแม่เองน่าจะสะดวกกว่าน้า.....”
เอ๋!? คุณนายผ่องพรรณหัวเราะอะไรครับ แล้วดูแม่ผมสิ เวลาพูดช้าๆก็บังคับสำเนียงให้ไม่ค่อยเหน่อได้อยู่หรอก แต่พอเป็นหัวเราะทีไร แอ๊บสำเนียงแบบคนบางกอกแตกทู้กกกกกกกกที
“แม่หัวเราะอะไร?”
แทนที่จะตอบผม แม่กลับหันไปหาน้องอ๋อง แล้วก็แถมด้วยการตบหลังตบไหล่เบาๆ
พ่ออ๋อง.....ไปทำอิท่าไหน น้องมันถึงได้นึกว่าตัวเองเป็นพี่เข้าได้? แล้วนี่ตกลงพ่ออ๋องจะยอมเป็นน้องน้องมันหรือ? ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
เอ๊ะ!!! อย่าบอกนะครับว่าผมเข้าใจอะไรผิดไป.....อย่าบอกนะครับว่าที่เข้าใจว่าได้น้องชายมันไม่ใช่?
หงะ....น้องตัวต่อเกลียดการหน้าแตกเป็นที่สุด เกลียด! ยิ่งกว่าที่หัวแตกจนต้องมาเป็นไอ้เกรียนอยู่ตอนนี้ซะอีก อึ๋ยยยย!!
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าที่รักทุกคน ทั้งลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่ เเละขาจรค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ ร้านเปิดเเล้วนะคะ วันนี้มาพร้อมกับ ขนมถ้วยเค็มๆมันส์ เเละมั่นใจว่า การเสิร์ฟวันนี้ ก็หวานพอตัวนะคะ ฮี่ฮี่ฮี่ ขอบคุณค่ะ คุณ เชอร์รี่ เรด ที่เล่นเกมส์ด้วย เเต่เราใบ้พลาด ต้องบอกเพิ่มว่า กินเป็นคู่เเละเป็นชั้นใช่ไม๊ อิอิ "จันทน์กะพ้อ ฝากมาขอบคุณเเละกอดทุกคนค่ะ พร้อมทั้งบอกว่าฝากน้องตัวต่อไว้ในอ้อมใจให้รักันมากมาย อยากเเกล้งอะไรก็เชิญ " ส่วนเรื่องหัวเเห้วกับ เคราจิ๋มต้องตามดูนะคะ ว่าจะมีมาอีกไม๊ พรุ่งนี้มาต่อกันนะคะ ฮี่ฮี่ฮี่
มาเล่นเกมส์กันไม๊ค่ะ มาทายกันดีกว่าพรุ่งนี้ ขนมคืออะไร "ขนมหวาน นิยมทำเป็นรูปผลไม้ ขนาดพอดีคำ "
ลองเล่นกันดูนะคะ
-
:m20: :m20: เอาอีกแล้วน้อง หน้าแตกอีกแล้วนะเรา ฮ่าๆๆๆ
ฮาอ้ะ ฮาวะน้อง ชอบน้องมาก 5555
เฮ้อออ เขาจีบยังไม่รู้ตัวอีก ฮ่าๆ
ถ้าไม่ชอบจะมานั่งดูแลทำไมเนี่ยะ ก๊ากก
ชอบบบบ อ๋องจัง :-[ ดูอบอุ่นยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า ฮ่าๆ
-
เหอะๆ น้องจะทำตามแผนตัวเองสำเร็จไมเนี้ย รั่วซะขนาดนี้
-
นายอ๋องสงสัยจะได้เป็นลูกไล่น้องซะล่ะมั้ง
ส่วนคำถาม ทายว่าเป็น "ลุกชุบ" ค่ะ อิอิ ใช่มั้ยน้า
-
อยากกินขนมถ้วยจังเลย :m1:
คุณน้องฮาอ่ะ น่ารักจริง ๆ :m20:
-
รั่วได้อีกค่ะ :m20: แบบนี้แผนอะไรจะไปรอดบ้างไหมคะนี่
ขนมถ้วยน่าทางเหลือเกินค่ะ
-
ลูกชุบ!!!!!
-
สรุปอ๋องไม่ใช่น้อง แต่เป็นพี่ของน้องตัวต่อใช่มั้ยเนี่ย เอ๊ะยังไง รอตอนหน้าค่ะ
"ขนมหวาน นิยมทำเป็นรูปผลไม้ ขนาดพอดีคำ " ตอบ ลูกชุบ ใช่มั้ยเอ่ย??
-
น้องเป็นสาวสุพันเหมือนเค้าเลย อิอิ
-
คุณลูกค้า คึกคัก +1 ให้ลูกค้าเก่าเเละ ลูกค้าใหม่ ทายกันเยอะๆนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ รอเปิดร้านพ้อมเฉลย กับดราม่า เลเวล 3 ฮี่ฮี่ฮี่
-
ตัวต่อดูเป๋อๆยังไงไม่รู้
คาดว่าอ๋องที่บอกว่าจบนี่น่าจะจบโทนะ เห็นตกใจตั้งแต่ตอนน้องตัวต่อบอกวันเดือนปีเกิดละ
ส่วนคำตอบคือลูกชุบ (ชอบกินวุ้นข้างนอกแต่ไม่ชอบกินไส้ข้างใน)
-
น้องตัวต่อรั่วมากเลยค่ะน้องหน้าแตกแน่ :m20:
คำตอบ ลูกชุบ
ปล.น้องตัวต่อจะให้พี่ชายกับพี่สะใภ้กายภาพบำบัดสู้ค่าตัวไหวเหรอจ๊ะ
+1ค่ะ
-
ขนมลูกชุบ
-
มาเล่นเกมส์กันไม๊ค่ะ มาทายกันดีกว่าพรุ่งนี้ ขนมคืออะไร "ขนมหวาน นิยมทำเป็นรูปผลไม้ ขนาดพอดีคำ "ลองเล่นกันดูนะคะ
ขอตอบว่าลูกชุบค่ะ
"...ดูไปดูมาน้องชายผมก็หน้าตาดีนะเนี่ย สงสัยต้องถามแล้วว่าหาน้องสะใภ้ให้พี่ได้รึยัง ถ้ายังไม่ได้ ผมมีทั้งเพื่อนทั้งพี่น้องผู้หญิงที่คณะเป็นโขยงรออยู่ ทำตัวดีๆอย่างนี้นะอ๋องเอ๋ย....ชอบแบบไหน ขาว ต่ำ ดำ สูง หรือลูกครึ่งเอเชีย ครึ่งยุโรป ก็ขอให้บอก พี่ชายคนนี้มีเด็กในสังกัดเยอะ ฮ่าๆๆๆๆ..."
น้องตัวต่อคร้าบขอตอบแทนอ๋องได้ป่ะคร้าบว่า......ชอบแบบเนียะ แบบคนที่...ที่ตัวต่อเจอในกระจกทุกวันอ้ะ
"คนนี้แน่แล้วที่อ๋องฝัน รูปโฉมโนมพรรณหาผิดไม่ อิ อิ อิ
พี่อ๋องของคุณ yayee2 จะได้เล่าเรื่องไม๊ เหรอคะ น่าสงสารอะ อย่างที่พี่เเกเคยบอกน่ะคะ เเย่งไม่ทัน เเต่ถ้าลูกค้าอยากชิม เราจะไปปิดปากน้อง เเล้วบังคับจันทน์กระพ้อให้ 55++++
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ สำหรับปฏิบัติการที่(อาจจะ)เกิดในอนาคต 555555
-
หน้าแตกอีกละคุณน้อง
:กอด1:
-
ว่าแต่ แม่ผ่องไปสนิทสนมกับไอ้คุณอ๋องหลานรักของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?
หืออ? ของผม ...ไอ้คุณอ๋องหลานรักเป็นของน้องตั้งแต่เมื่อไหร่จ้ะ ^^
น้องเอ้ยยยยย ท่าทางจะเป็นคนคิดเร็วและสรุปเร็วให้เสร็จสรรพเลยนะ ถึงได้คิดว่าอ๋องเป็นน้องน่ะ ฮาาา
ปล. ว่าแต่ว่า........น้องไปเรียนการแสดงที่ไหนมาจ้ะ หุหุ
-
มาถึงก็อยากกินขนมถ้วย อิอิ
ว่าแต่มีมาม่าด้วยเหรอครับเนี่ย ไม่อยากกินมาม่ากับขนมเลย 555 :laugh:
-
ขอตอบว่า ลูกชุบ คร้าบบบ :z2:
น้องน่ารักอะ รั่วด้วย ห้าๆๆๆ รอชมต่อไปเด้ออ รอร้านเปิดๆๆ หิวๆๆๆๆอยากกินขนมแล้ววว :laugh: :laugh:
-
เเวะมาตอบๆๆ ยินดีต้อนรับเข้าร้านค่ะ ตอบ
คุณ ~DosTresCuatro~ น้องตัวต่อ สู้ไหวค่ะ เพราะไม่ได้จ่าย คนจ่ายน่ะจันทน์กะพ้อค่ะ 55++
คุณ love2y น้องตัวต่อได้ปริญญาตรี สาขาเอกภาษาอังกฤษ โทการแสดง ค่ะ
คุณ Goodfellas หวาๆๆ มาม่าไม่มีนะคะ มีเเต่ดราม่าจัดหนักของน้องตัวต่อเเละ ขนมไทยนะคะ
ใครอยากรู้อะไร ฝากไว้ได้นะคะ เดี๋ยวมาตอบให้หนา คนเล่นเกมส์เยอะนิ ชอบๆๆ เดี๋ยวร้านเปิดจะพาไปกินขนมกัน
-
"ขนมหวาน นิยมทำเป็นรูปผลไม้ ขนาดพอดีคำ "
ขอตอบค๊า~~~~~ "ลูกชุบ"
ปล... ตามมาอุดหนุนคนทำขายขนม,,,,
-
^
^
คิดถึงน้าคร้าาาาาาาาา
ตอบๆๆๆด้วยคน ลูกชุบ ชัวร์ๆ
คุณบูตะจังอย่าลืมให้คุณจันทน์กะพ้อเตรียมรางวัลนะคะ
ปล.มีแต่คนรักน้องกับคุณอ๋อง อาน่าจูเลียไปยึดแม่ผ่องเป็นของส่วนตัวดีกว่า มีขนมอร่อยๆกินด้วย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องตัวต่อสงสัยจะหน้าแตก อ๋องเป็นพี่ของน้องหรือค่ะ
แต่น่ารักจัง พี่น้องกับน้องอ๋อง
น้องบีบน้ำตาเก่งจัง แบบสั่งได้อีก 5555
ที่ถามขอตอบว่า ลูกชุบ ค่ะ
-
น้องตัวต่อเนี่ย คิดเอง เออเอง สรุปเอง แถมเข้าข้างตัวเอง เสร็จสรรพเลยหนอ สามารถมาก ๆ
แหม...พี่อ๋องเตรียมตัวจะไปดูแลคุณน้องถึงบ้านทุกวันซะขนาดนั้น หวังตำแหน่งเขยขวัญคนเล็กของแม่ผ่องอยู่ละซิ ~
ส่วนคำถามของตอนนี้ ขนม รูปผลไม้ พอดีคำ ???
ไม่ต้องคิดมาก ลอกคำตอบจาก reply อื่น ๆ ว่า "ลูกชุบ" ฟันธง !!!
-
รออ่านอยุ่นะคะ จุ้บๆ
-
คุณ love2y น้องตัวต่อได้ปริญญาตรี สาขาเอกภาษาอังกฤษ โทการแสดง ค่ะ
โอ๊ะโอ~~ ขออภัยแบบว่าเราความจำสั้นค่ืา อ่านผ่านตาแล้วก็ลืมไปเลยว่าน้องจบโทการแสดง :o8:
-
ลูกชุบชุบวุ้นใส ล่อหลอกใจราวกับดัก
เคลือบหน้าว่าซื่อนัก ต่อพิศดูจึ่งรู้ทาง....
[/i][/b]
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/5341691176_b8cffbcbaa_z.jpg)
ไม่ใช่น้อง........
ไอ้....หลานน้องอ๋องมันแก่กว่าน้องตัวต่ออะครับ ถึงจะแค่สิบสองชั่วโมงแต่มันก็แก่กว่าอะครับ
ขนาดขอบัตรประชาชนมันมายืนยันก็ยังชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่เลยว่ามันกับผมเกิดวันเดือนปีเดียวกันเด๊ะ.....ที่นี้น้องตัวต่อไม่ยอมเป็นน้อง เลยให้มันบอกเวลาเกิดด้วย
ยอมรับกันตรงๆว่าที่จริงก็กะจะโกงมันแหละ กะว่ามันบอกเวลาแค่ไหนมาผมก็จะเกิดก่อนให้ได้เลย
แต่ทีนี้บนรถถึงจะคันใหญ่แต่ก็เป็นพื้นที่ปิดแบบนั้น ต่อให้กระซิบกระซาบแอบๆคุยกันยังไงแม่ผ่องก็ได้ยินอยู่ดีอะครับ แถมมันยังเกิดตอนเลยเที่ยงคืนมาแค่เจ็ดนาทีเองด้วย พอผมตั้งท่าจะโม้ว่าผมออกมาร้องอุแว้ตอน 00.01น. ปุ๊บ แม่ผ่องก็ส่งเสียงหัวเราะเสียลั่นรถ แล้วถึงไม่พูดออกมาก็ทำพิรุธเสียจนผมต้องบอกความจริงไปจนได้ ว่าตามใบเกิดแล้วผมเกิดตอนเที่ยงตรง แถมยังย้ำอีกว่าเที่ยงวันนะไม่ใช่เที่ยงคืน
“น้อง....เดี๋ยวกินข้าวกินยาได้แล้วนะลูก”
เสียงแม่เรียกดังมาจากหน้าบ้านแล้วครับ พอกลับมาอยู่บ้าน แม่เลยจัดที่ทางให้ผมกางมุ้งนอนในห้องครัวชั้นล่าง มันก็ไม่แปลกหรอกครับ เพราะบันไดไม้ทั้งเก่าทั้งชันสิบสองขั้นที่เป็นทางขึ้นเรือนบ้านผมมันไม่ใช่ง่ายๆเลยที่จะใช้ไม้ค้ำสองข้างยกตัวเองขึ้นไปได้โดยไม่หัวทิ่มลงมาเสียก่อน แถมเอาจริงๆแล้ว ห้องครัวของเรายังกว้างกว่าห้องส่วนตัวของผมด้านบนเสียอีก
ผมอยากจะให้ไอ้ส่วนที่หักเป็นข้อเท้าจังครับ เพราะพี่ชมพูที่แวะมาดูสภาพน้องชายตั้งแต่เมื่อเย็นวานหลังผมกลับมาถึงบอกว่าถ้าหักตั้งแต่ข้อเท้าลงมาก็ใส่แค่เฝือกสั้น หมายถึงผมจะยังสามารถงอเข่าได้ตามสบายตราบใดที่ไม่เจ็บ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นผมก็จะสามารถเดินได้สะดวกขึ้น แต่พอกระดูกชิ้นที่หักเป็นหน้าแข้งปุ๊บหมอก็เลยต้องใส่เฝือกยาวให้แบบนี้ ทำให้ขาซ้ายของผมขยับแทบไม่ได้เลย แล้วข้อมือขวาที่ยังเจ็บจนต้องใส่เฝือกอ่อนไว้แบบนี้ก็ช่วยรับน้ำหนักได้ไม่มากด้วย
คิดไปคิดมา สภาพนายไผทตอนนี้ก็คล้ายจะเป็นน้องง่อยเอาจริงๆนั่นแหละครับ
“หึ!”
แม่ผ่องเดินเข้าครัวมาดูผมแล้วครับ ที่จริงผมตื่นนานแล้วแหละ ตื่นตั้งแต่แม่เปิดประตูครัวแล้วย่องเข้ามาตั้งเตาตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางเลยด้วยซ้ำ แต่ไอ้เจ้าอาการระบมแทบทั้งตัวสิครับที่ทำให้ผมแทบไม่อยากลุกเลย อยากจะหลับต่อไปอีกเผื่อจะลืมๆไปได้บ้างว่ากำลังเจ็บ แถมไอ้แผลแตกที่ด้านหลังศีรษะนี่ก็ทำให้ผมนอนลำบากน่าดูชม ต้องเอียงๆหัวตะแคงแต่ท่อนขาดันต้องนอนหงาย ตอนกลางคืนพอเผลอตัวพลิกหน้านอนหงายแผลก็ถูกกด ทรมานเป็นบ้า....
นี่ตอนแรกแม่จะขนข้าวขนของลงมานอนเป็นเพื่อน แต่น้องตัวต่อไม่ยอมหรอกครับ แค่ต้องมาคอยเช็ดตัวหาข้าวหาปลาให้ผมนี่แม่ก็เหนื่อยแย่แล้ว เพราะงั้น น้องตัวต่อต้องทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้.....แม่จะได้อารมณ์ดี ฮี่ๆๆๆ
“ทำท่าอะไรของน้องอะ?”
“ท่างอน.....น้องกำลังงอนแม่อยู่ แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ ฮึ่ย!”
ครับ ผมเพิ่งทำท่างอนโชว์แม่ไปเต็มที่ อุย...อันตรายนะครับท่านี้ ยิ่งเราถูกจำกัดการเคลื่อนไหว ไม่ได้ขยับคอแบบปกติติดต่อกันนานหลายชั่วโมง แค่สะบัดหน้าเมินแม่นิดๆก็ทำให้ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาได้....
แต่เชื่อมั้ยล่ะครับ ว่าที่ลงทุนน่ะ....คุ้ม!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆ น้องเอ๊ย....เจียมสังขารบ้างลูก น้องจะมางอนแม่ทำไม เอ้า...ไหนบอกหน่อยซิ แม่ไปทำอะไรให้งอน?”
เห็นมั้ยครับ ลงทุนนิดหน่อยคุณนายผ่องพรรณก็หัวเราะร่าแบบว่าถ้าแม่ผมกินหมากก็คงน้ำหมากกระจายแหละ ผู้หญิงคนนี้น่ารักที่สุดในโลกครับผมยืนยัน
“ทำไมแม่ไม่บอกก่อนอะว่าพ่ออ๋องของแม่เรียนถาปัด ปล่อยให้น้องหัวเราะใส่หน้าเขาได้ตั้งนานว่าเขาอายุเท่าน้องแต่เรียนจบช้ากว่า...หึ น้องงอน”
ครับ.....ไม่บอกคงพอนึกสภาพผิวหน้าผมได้นะครับ แตกซ้ำแตกซาก แตกละเอียดจนแทบจะเก็บมาประกอบชิ้นส่วนไม่ได้กันเลยทีเดียว ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะครับว่าพ่อคุณพ่ออ๋องคนดีของคุณนายผ่องพรรณจะเรียนหลักสูตรห้าปี
“น้องแหละไปขี้ตู่จะยึดเขาเป็นน้องของตัวเองก่อน อย่าพูดมากเลย ลุกขึ้นมานั่งแล้วแปรงฟัน เดี๋ยวจะได้กินข้าวกินยา”
“สวัสดีครับแม่ผ่อง........คุณน้อง เป็นยังไงบ้าง ผมซื้อน้ำเต้าหู้มาฝาก
มันมาแล้วครับ ไอ้คุณอ๋อง ยังไม่ทันที่ผมจะขยับลุกมานั่งทำตามคำสั่งแม่เลย ไอ้บ้านี่มาถึงก็ถือวิสาสะเข้ามาในบ้านคนอื่นเขาซะงั้น...แต่ไม่เป็นไรครับ ถึงผมจะไม่ยินดีต้อนรับมันเท่าไหร่ แต่น้ำเต้าหู้ใบเตยในมือมันนั่นน้องตัวต่อยินดีต้อนรับเต็มที่ ก็แหม....คนเขามีน้ำใจ จะทิ้งจะขว้างก็เสียมารยาทแย่สิครับ
แต่มันมาแต่เช้าก็ดีครับ แม่ผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อย เพราะพอเห็นว่าน้ำเต้าหู้ของฝากถูกวางอย่างปลอดภัยแล้ว ผมก็แค่กวักมือซ้ายที่ยังสภาพปกติอยู่เรียกให้แขกไม่ได้รับเชิญที่มาวันนี้เริ่มมีเคราเขียวๆกลับมาให้คล้ายลิงเหมือนเดิมแล้วเข้ามาใกล้ๆ แล้วจากนั้น....ก็ใช้งาน หุๆๆ
“ช่วยน้องหน่อย”
แค่ประโยคเดียว สั้นๆ ง่ายๆ ผมก็ได้แรงงานสมบูรณ์แบบ แถมแทนที่ไอ้คุณอ๋องจะเป็นแรงงานชั่วคราวแค่เฉพาะมื้อเช้า ไอ้กล้ามปูที่กลับมามีหัวแห้วยังขาดก็แค่เคราจิ๋มมันกลับสมัครใจทำตัวเป็นแรงงานถาวรประจำบ้านผม
มันทำตามคำขอของผมทุกอย่าง ตั้งแต่ช่วยหยิบของ ช่วยคั้นกะทิให้แม่ผ่อง ช่วยพยุงผมเดินไปโน่นมานี่...อย่างไปห้องน้ำ หรืออย่างตอนนี้ที่พยุงผมเดินออกจากครัวมานั่งเก้าอี้ที่สวนหลังบ้านแถมแทนที่จะได้นั่งบนเก้าอี้เหมือนกัน ยังต้องเสียสละเก้าอี้อีกตัวให้ผมพาดขาอีก แม้แต่ช่วยขยับนิ้วเท้าตามที่พี่ชมพูแวะมาสอน
ความจริงผมก็ไม่อยากให้พ่ออ๋องของแม่มาทำให้หรอกครับ แหม....เห็นแบบนี้น้องตัวต่อก็รู้กาลเทศะนะคร้าบ ผมรู้หรอกน่าว่าสำหรับคนไทยเราแล้วเท้าถือเป็นของต่ำ ยิ่งเป็นผู้ชายก็ยิ่งไม่ควรต้องไปจับไปต้องเพราะของจะหนีหมด แต่พอผมจะขยับหนี...ซึ่งน้องตัวต่อต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งทำ คุณพี่อ๋องก็ส่งยิ้มตาปิดมาให้ แล้วก็บอกว่า
“คุณน้องทำเองไม่ถึง ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะหายบวมล่ะครับ....”
ปากตอบผม แต่ทั้งอย่างนั้นไอ้คุณอ๋องก็แทรกตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ผมพาดเฝือกอยู่แล้วยกขาผมแบบเบามือสุดๆจนแทบไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากอาการตึงๆขึ้นไปวางไว้บนตัก แล้วก็จับยึดเอาไว้แบบที่ว่าถึงผมจะพยายามหนีก็ไม่มีทางทำได้แน่ๆ
“แต่มันไม่ดีนี่.....คุณไม่ถือเหรอ?”
“ไม่ถือหรอกครับ เอางี้ดีมั้ยล่ะ....ถ้าอยากตอบแทน ขอแค่เลิกเรียกคุณ แล้วมาเรียกพี่แทน.....เรียกว่าพี่อ๋อง เท่านี้ก็พอแล้ว ถือว่าเราแลกกัน ตกลงมั้ยครับ?”
หืม.....ทำไมข้อแลกเปลี่ยนนี่มันดูแปลกๆล่ะครับ นี่ไอ้คุณอ๋องโง่หรือบ้าครับ ยื่นข้อเสนอมาแบบนี้นี่ผมได้กำไรชัดๆเลยนะ หรือมันจะเป็นแบบผม พวกอยากมีน้องจนตัวสั่นอะครับ? หรือ....เพราะมันจะเอาคืนที่ผมไปทำท่าเป็นพี่มันอยู่ครึ่งค่อนวัน?
แต่กับข้อเสนอที่ไม่ว่าจะมองทางไหนก็ได้กำไรเต็มๆ ไม่มีทางที่น้องตัวต่อจะปฏิเสธอยู่แล้วล่ะครับ!!
-
“งั้น...ก็ต้องเรียกน้องว่าน้องด้วยนะ.....พี่อ๋อง”
บทโศกว่าง่ายแล้ว บทเริงร่าลั้ลลาฮาเฮสำหรับน้องตัวต่อยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ แค่เล่นบทน้องชายผู้น่ารัก...เงยหน้าส่งยิ้มกว้างๆ กะพริบตาสองปริบให้พอน่าเอ็นดูเพราะถ้ามากกว่านี้มันจะดูเฟค เท่านี้....ไอ้คุณอ๋องก็หน้าแดงแป๊ด แถมยิ้มได้ไปทั้งวัน.....หนึ่งวัน.......สองวัน...........สามวัน
เฮ้ย!!!! นี่มันมาบ้านน้องตัวต่อทำไมทุกวันวะครับ?
“พี่อ๋อง......”
“ครับ?”
“พี่อ๋องมาบ้านน้องทุกวันแบบนี้ ไม่ต้องไปหางานทำเหรอ?”
แหะๆ...น้องตัวต่อไม่ถามไปตรงๆหรอกครับว่ามันมาทำไม ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเสียภาพน้องชายน่ารักหมด เดี๋ยวมันนึกว่าไม่อยากให้มาล่ะแย่เลย มีมันมาเสนอหน้าแบบนี้ดีจะตาย ถึงจะเปลืองข้าวไปบ้างเพราะมันกินเก่ง แต่เมื่อเทียบแรงงานที่ได้มาแถมด้วยการได้อาบน้ำทุกวันก็ต้องถือว่าคุ้มแสนคุ้ม
เพียงแต่....ลูกชายเขาเรียนจบทั้งคน แต่กลับไม่ไปหางานทำเพราะมัวแต่มาใช้แรงงานแลกข้าวแบบนี้ทุกวี่วัน ถึงพ่อมันจะมีศักดิ์เป็นพี่ของพี่โชคพี่เขยผมก็เหอะ ผมก็ไม่แน่ใจอยู่ดีว่าเขาจะปลื้มใจกับพฤติกรรมลูกชายตัวเองนัก
“ไม่ต้องหาครับ พี่ได้งานแล้ว”
ไอ้พี่อ๋องจิ้มลูกชุบของเหลือที่ไม่เป็นรูปเป็นทรงนักใส่ปากผมแล้วมันก็ตอบคำถามไปด้วย แต่...ข้อมูลใหม่ทำให้ผมแทบสำลักลูกชุบแน่ะ โห....งานสถาปนิกนี่มันหากันง่ายขนาดนั้นเลยหรือครับ? น้องตัวต่อจำได้นะว่าตอนตัวเองหางานทำอะ เดินกันจนส้นรองเท้าหนังหนาๆนี่ถึงกับสึก เข้าบริษัทโน้นออกบริษัทนี้จนหน้าดำเลยอะครับ
“หา?!”
“เป็นบริษัทรับออกแบบบ้านและสิ่งปลูกสร้างในตัวจังหวัดน่ะครับ ตกลงกันไว้จะเริ่มงานเดือนหน้า ถึงตอนนั้นน้องก็คงแข็งแรงขึ้นมากแล้ว.....ถึงพี่ไม่มาก็คงไม่เป็นไรแล้วล่ะเนอะ”
“ไม่เอานะ! ก็....งานก็ไม่ได้ทำทุกวันซะหน่อย แม้แต่วันหยุดพี่อ๋องก็จะไม่มาเหรอ.....ขนมแม่ผ่องอร่อยจะตาย พี่อ๋องยังไม่ได้ลองชิมครบทุกอย่างเลย.....”
โห่ว มันไม่มาก็แย่สิครับ ดูสิแค่วันที่สองที่มันมาทำตัวเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเรามันก็ไปตัดๆไม้ไผ่ทั้งลำเล็กลำใหญ่จากกอในสวนหลังบ้านแถมพ่วงคนงานบ้านมันมาอีกหนึ่งช่วยกันต่อช่วยกันผูก จนตอนนี้ผมมีแคร่ไม้ไผ่แข็งแรงแน่นหนาไว้นั่งเหยียดขาสบายๆแล้วอะครับ
“น้องอยากให้พี่มารึเปล่าล่ะ....ฮื้ม?”
ฮ่าๆๆๆ ถามแบบนี้ก็เข้าทางสิครับ อีกอย่างพอครบกำหนดที่ลาป่วยไว้ผมก็ต้องกลับไปทำงานกรุงเทพฯ ได้ไอ้พี่อ๋องมาช่วยแม่ทำโน่นทำนี่บ้างมันก็คงจะดีมิใช่น้อย
พอได้มาอยู่บ้านติดๆกันหลายวันแบบนี้ผมชักรู้สึกไม่อยากทิ้งให้แม่อยู่คนเดียวแล้วสิครับ คุณนายผ่องพรรณน่ะ ถึงจะดูกระฉับกระเฉงแถมหน้าใสไร้รอยฝ้าแค่ไหน แต่อายุอานามก็ปาไปห้าสิบแล้วนะครับ ถึงจะมีเด็กๆแถวนี้พอไหว้วานให้ขึ้นมะพร้าวให้ ไปตัดกล้วยในสวนให้ได้สินจ้างเล็กๆน้อยๆ แต่งานในครัวทั้งยกหม้อยกซึ้งที่ไม่ใช่เบาๆ ผมว่ามันก็หนักไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆถึงจะมีห่วงยางรอบพุงอายุห้าสิบอยู่ดี
สำหรับคำถามของมันคราวนี้ นายไผทเลยเลือกใช้ท่าทางแบบเด็กๆที่ดูจริงใจที่สุดตอบไปครับ วิธีง่ายๆก็คือรีบยื่นมือไปกำชายเสื้อยืดของคุณพี่อ๋องไว้ ใช้ภาษากายบอกว่า ‘พี่อ๋องเป็นของน้องนะ’ แล้วตามด้วยการพยักหน้ารัวๆอย่างเร็วราวกับไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองจากสมองมาก่อน แต่เป็นปฏิกิริยารีเฟลกซ์จากบริเวณไขสันหลัง ฮี่ๆๆ อันนี้ความรู้จากวิชาจิตวิทยาพื้นฐานครับ
ฟอดดด~~
“เฮ้ย!!!”
ไอ้สัมผัสเมื่อกี้มันอะไรครับ ไอ้พี่อ๋องทำอะไรน้องครับ ผมก้มหน้าเล่นบทอ้อนแบบเด็กน้อยอยู่ดีดี แล้วทำไมมันเหมือนมีอะไรกึ่งแข็งกึ่งอ่อนแต่ที่แน่ๆสูบลมได้มาชนแก้มล่ะครับพี่น้อง???
โอว.....ขออนุญาตหลับตาปี๋แล้วนับหนึ่งถึงสิบช้าๆ ตั้งสติก่อนนะครับ ไม่ไหวครับ....น้องตัวต่อจะเป็นลม!!!
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ยินดีทั้งลูกค้าประจำเเละลูกค้าใหม่เข้าเลย หนา รวมทั้งขาจรที่เเวะเวียนมาด้วย เเละตอนนี้ชื่อตอนว่า " ร้านเติมรักตอนที่ 7 PG -13 ผู้ปกครองคววรให้คำเเนะนำเนื่องจาก พฤติกรรมตัวละครไม่เหมาะสม ขี้งงก ขี้หวงง ขี้เเกลง" ฮี่ฮี่ฮี่เป็นไงมั่งคะ กับขนม คุณลูกค้าน่ารักร่วมเล่นเกมส์เเละ ตอบถูกเต็มเลย ส่วนเรื่องของรางวัล เดี๋ยวเราขอไปถาม จันทน์กะพ้อก่อนหนา ตอนนี้ก็เล่นกันไปพลางๆก่อน นะ
คำถามสำหรับตอนหน้า ถามว่า" ขนมไทย ทำจากเเป้ง เป็นเส้นๆ หวานอ่อนๆ เวลากินต้องราดกระทิ"
เจอกันตอนหน้าไป นะคะ ขอให้มีความสุขกับ ร้านวันนี้นะคะ
-
ลำดับสามก็ได้ คุคุ
น้องขนมหวานเนี่ย ท่าจะติดใจนายกล้ามปูซ่ะแล้ว
ปอลิง เรียนหลักสูตร 5 ปี 555+
ปอลิง 2 อ่านเรื่องนี้แล้วอยากกินขนมหวานมากๆ เลยอ่ะ
-
เอ๊ะ มาสั้นจังเลย แต่แหมคุณพี่อ๋องคิดอะไรกับน้องตัวต่อป่ะเนี่ย ดูแลตลอดๆ
เพิ่มเติมค่ะ แวะมาอ่านตอนที่มาลงเพิ่มนะคะ อ่านแล้วแบบพี่อ๋องคงจะหมั่นไส้ เลยหอมไปฟอดใหญ่ หุหุหุ
คำตอบ นี่ซาหริ่ม รึเปล่าคะ ไม่แน่ใจ รอเฉลยค่ะ
-
โอ้ ขอโทษ นะคะ กรรมเเระ เนื่องจากว่า เป็นนักโพสต์มือใหม่ค่ะ ความเร็วในการโพสต์ ต่ำมาก ตอวันนี้ไม่ยาวเเต่มี สองพาร์ทเหมือนเดืมนะคะ เนื่องจากคนโพสต์ สลบค่ะ พึ่งฟื้น กลับมาอ่านต่อก่อนนะ
-
ไม่รู้อ่ะ มั่วตอบว่าสลิ่มไปก่อนแล้วกัน
เรื่องน่ารักมาก
น้องตัวต่อมารยาได้เยี่ยม (เท่าเด็ก 8 ขวบ)
แบ๊วแต่ไม่แต๋ว
พี่อ๋องก็ดีสุดๆ
สมกับเป็นร้านขนมไทยเติมรักให้ได้ล้างปากจากมาม่าที่เสิร์ฟกันเต็มเล้า
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/miemie65.gif) ฟาดๆๆๆๆ พี่อ๋องเอ๋อลวนลามน้อง(น้อย)ได้เยี่ยงไร :laugh:
น้องก็อย่ามัวเอ๋อ จับรวบหัวรวบหางโล้ดดดดดดด ก๊ากกกกกกกก อย่าได้ช้าชิชะ
หอมมาก็หอมกลับไปจิ จะได้ไม่เสียดุล :jul3:
-
ถามว่า" ขนมไทย ทำจากเเป้ง เป็นเส้นๆ หวานอ่อนๆ เวลากินต้องราดกระทิ"
ขอตอบว่า...
ซ่าหริ่มลิ้มหวานล้ำ แทรกใส่น้ำกะทิเจือ
วิตกอกแห้งเครือ ได้เสพหริ่มพิมเสนโรย
หนูน้องจ๋า...เริ่มเคยชินกับการมีพี่อ๋องอยู่ข้างๆแล้วใช่ปะคะ
นั่นแน่ะ..เจอพี่อ๋องหอมเข้าแล้ว ก็หนูน้องอยากทำน่ารักๆทำไมล่ะ ใครเค้าจะอดใจไหวเนอะ
-
ขนมไทย ทำจากเเป้ง เป็นเส้นๆ หวานอ่อนๆ เวลากินต้องราดกระทิ
ขอทายว่า สลิ่ม นะคะ :-[
อร๊ายยยยยย น้องโดนพี่อ๋องหอม !!!
5555555555.
น้านนน โดนเลย เอาอยางนี้บ่อยๆนะพี่อ๋องของน้อง
คนอ่านชอบบ เอิ๊กกกก
ชอบคะ ๆ น้องน่ารัก มาจุ๊บๆหน่อยลูกก ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
มีขนมมาให้อยากกินตลอดเลยอ่ะครับ :laugh:
สรุปว่าพี่อ๋องจะมาบ้านหาน้องทุกวันใช่มั๊ยนี่
งั้นน้องตัวต่อก็ไปนั่งกระต่ายขูดมะพร้าวยั่วละกัน 55 :haun5:
-
น้องตัวต่อเสียแก้มให้พี่อ๋องซะแล้ว :impress2:
ขี้งก ขี้หวงแบบน้องต้องเอาคืนนะจ๊ะจะได้ไม่ขาดทุน :laugh:
ขอตอบว่า สลิ่ม
-
เสียซิงแก้มไปเสียแล้ว อิอิ
-
รีบเข้ามาเพราะหัวเรื่อง 555
:m3: :m3: :m3:
หวานซะ น่าร๊ากกกกกก โอยขออีกๆ เอาหวานกว่านี้อีก
ปล. เห็นเค้าตอบเราตอบมั่ง สลิ่มด้วยคน ลอกเค้าเอาก็เราไม่รู้นี่นา ฮุๆ ตอนนี้ยังสงสัยสลิ่มทำจากแป้งหรอฟะ555 ไม่รู้จริงๆอ่ะ
-
คิดอะไรแต่ละอย่างของน้อง เข้าทางพี่อ๋องหมดเลย 5555
-
โอ้ย!! อ่านแล้วอยากกินขนมไทยขึ้นมาทันที
รูปภาพขนมน่ากินทั้งนั้น กลอนที่แต่งก็เพราะ
ดีใจจังที่เรื่องนี้ไม่มีมาม่า
ปล. ไม่รู้ทายช้าไปหรือเปล่า ทายว่าเป็นซาหริ่มค่าาาา
-
ตอบปลากริมไข่เต่า ละกัน
แต่พี่อ๋องขอแม่ผ่องหรือยังคิดจะจีบน้องนะ
อ๋องหลงรักน้องเพราะถูกน้องบังคับให้กินขนมใช่ไหม
-
พี่อ๋องอดใจไม่ไหวอ่ะดิ กร๊ากๆ อยากให้เค้ามาหาทุกวันก็ไม่ต้องไปทำงานที่กรุงเทพแล้วน้องตัวต่อ
-
อืม...ซาหริ่ม
แต่ว่าพี่อ๋องชิงหอมแก้มแบบนี้น้องต่ออย่ายอมค่ะ
หอมกลับไปเลย :laugh:
-
" ขนมไทย ทำจากเเป้ง เป็นเส้นๆ หวานอ่อนๆ เวลากินต้องราดกระทิ"
ซาหริ่มหรือเปล่าอ่ะค่ะ หรือจะเป็นลอดช่อง?
-
งืมๆๆ ทำไมไปทางซ่าหริ่มกันซะเยอะหนา
เป็นเส้นๆ หวานอ่อนๆ ราดกะทิก่อนกิน..............
นี่มัน หนมจีนซาวน้ำชัดๆ หวานอ่อนๆจากสับปะรด โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ที่แน่ๆ หมั่นไส้คุณน้องมาก แหม...เบบี๋เหลือก้ำเหลือเกิน
กะอีแค่ถูกเอาจมูกมาชนแก้มหน่อยเดียว ทำมาเหวอ :m14:
-
ถามว่า" ขนมไทย ทำจากเเป้ง เป็นเส้นๆ หวานอ่อนๆ เวลากินต้องราดกระทิ"
ขอตอบ "ซาหริ่ม" -0- แต่เป็นเส้นนี่คิดหนัก แต่หวานอ่อน คิดหนักเหมือนกัน อิอิ
-
ทายเรื่องวันเกิดผิดเหรอเนี่ย
แต่ก็พอเข้าใจแล้วว่าทำไมอ๋องถึงได้ตกใจมากขนาดนั้นตอนตัวต่อบอกวันเกิดละ
ส่วนคำตอบก็ขอลอกๆเค้ามาคือ ซ่าหริ่ม หรือ สลิ่มของไอ้พี่เมตร (ข้ามเรื่องละ)
-
โอ๊ะ!!!! แก้มน้องโดนจุ๊บไปแล้ว :-[
ทายว่า.......สลิ่มของพี่เมตร เย้ยยยย ไม่ใช่ล่ะ ฮาาา :laugh:
-
น้องต่อไปไม่เป็นเลยงานนี้
อ้อนไม่ดูเวลาเลยน้อง เป็นไงละ :m20: :m20:
-
อยากมาอ้อนทำตัวน่ารักทำไมอ่ะเสียซิงแก้มเลยน้า
-
น้องตัวต่อทำตัวน่ารักอีกแล้ว
ส่วนคำถามขอตอบไม่เหมือนคนอื่นสักหน่อย
เพราะคิดว่าน่าจะเป็น.... ขนมเรไร....
-
ลองคิดดูเล่น ๆ ว่า ถ้าตัดคำบรรยายความคิดในหัวคุณน้องออกไป ( ซึ่งเยอะนะ )
เอาให้เหลือแค่บทสนทนา และ การกระทำของคุณน้องและพี่อ๋อง ( เหมือนภาพยนต์ หรือ ละคร )
ภาพที่ตาสามารถเห็นได้ คงจะสวีทหวานกระนุ๊งกระนิ๊งเลยทีเดียว
ยิ่งซีนที่คุณน้องอ้อนบอกให้พี่อ๋องมาทุกวัน แล้วพี่แกหอมแก้มกลับ น่ารักไม่ไหวจะเคลียร์ ~
แต่สิ่งที่เห็นตอนนี้เป็นแค่ "โทการแสดง" ของคุณน้อง ออกแนว สร้างภาพหวังผล นิด ๆ ( แต่ไม่ใช่ในแง่ไม่ดีนะ )
รอวันที่มันจะพัฒนาไปเป็น "รักจริง ๆ" จากใจค่ะ....
ขนมไทย ทำจากเเป้ง เป็นเส้นๆ หวานอ่อนๆ เวลากินต้องราดกระทิ ???
ขอทายว่า "ซาหริ่ม" ค่ะ ~
-
น้องตัวต่อน่ารัก น่าหยิกเป็นบ้าเลย :impress2:
ขอทายว่า ซาหลิ่ม แล้วกันค่ะ
-
ขอทายว่า ...
ลอดช่อง ค่ะ
น้องตัวต่อ ฮาได้อีกอ่ะ :m20: :m20:
ถ้าตกงาน ก็ไปเปิดคณะตลกได้เลยนะน้อง รุ่งแน่ :laugh:
-
เย๋ย
อ่านๆมาแล้วตกใจ
ไอ้พี่อ๋อง
มาตัว-ตัวเลยดีกว่ามา
รู้แล้วหล่ะว่าโดนมนต์สังขยา นะจังงังเข้าไป
แต่ว่าอ่านๆไปแล้วมัน เฮ้ยๆๆๆๆๆ
อิจฉา่อ่ะ
5555555
-
ไอ้ที่โดนคืออะไรงง ฮึฮึฮึ
มาต่อค่ะน้องกำลังน่ารักเลยอ่ะ
-
รั่วไปนะน้อง อาการหนักนะเราเนี่ย
แต่ก็น่ารา๊กกกกก
-
สมองน้องผิดปกติรึเปล่าเนี่ยะ รั่วได้อีกอ่า :laugh: พี่อ๋องก็นะ แอบหอมทีเผลอนินา
ชอบเค้าก็บอกไปเต๊อะ ว๊ายๆๆๆ เขิล :-[ เราก็คิดว่าซาหริ่มเหมือนกันจ้า
-
ลอดช่องรึเปล่าครับ เห็นคนอื่นซ่าหริ่มกันนะ อิอิ
ซีรี่ย์นี้เยอะเสียจริง เหมือนคุ้นๆกับประโยคที่พูดว่าไม่ชอบกินขนมหวานมาก่อนนะ ไม่แน่ว่าไปกรากฏในตอนไหนของคู่อื่นๆ
หวานนนนนนนนนนมดขึ้นตามชื่อเรื่องเลยนะครับ แต่เค้าก็หวานกันมาทุกคู่แหละนะโดยเฉพาะคู่ซีต้าห์กับหมอปุ่น ^^
-
เรไรร่ำไรหา เมื่อแก้วตามาเมินหมาง
มะลิหอมยังบ่จาง กรุ่นกลิ่นแก้มเจ้าเนื้อนวล...
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/Rerai.jpg)
ขออีกรอบครับ....นายไผทขอกดปุ่ม Replay ทบทวนเหตุการณ์แปลกประหลาดโลกต้องตะลึงเมื่อกี้อีกสักรอบ
ฟอดดด~~
“เฮ้ย!!!”
“อะไร....ตกใจอะไรครับ?”
ดูมันยังมีหน้ามาถาม มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ก็ไอ้ที่จะนิ่มก็ไม่นิ่ม จะแข็งก็ไม่แข็ง แต่ว่าสูบลมได้เมื่อกี้นี้มันจมูกชัดๆนี่ครับ แล้วยังมีหน้ามาถามอีกว่าตกใจอะไร พุทธโธพุทธถังกะละมังตกแตก!! เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ นั่งอยู่ดีดีมีลิงหัวแห้วเพศผู้เอาจมูกมาชนแก้มอ้ะ
“ก็.....ก็ เมื่อกี้....มะ....มัน...มันอะไร?”
“หึๆๆ น้องหมายถึงแบบนี้.....” ฟอดดดดดดด~~ “...ใช่มั้ยครับ?”
“มะ...ไม่ใช่อะ เมื่อกี้มัน...มันเบากว่านี้นี่ ......เง้ออออออออ!!”
อึ๋ยยยยยยย มันมาอีกแล้วอะครับ แถมรอบสองนี่มันเพิ่มความรุนแรงและระยะเวลาการเทียบท่าด้วย ตั้งแต่จ่าหินไปสวรรค์แก้มของน้องก็ไม่เคยถูกมือถูกตะหมูกชายใดเลยนะครับพี่น้อง
“หึๆๆๆ ก็ครั้งแรกนั่น เป็นหอมแก้มรับปากไงครับ ว่าถึงทำงานแล้วพี่อ๋องก็จะยังมาบ้านนี้.....แต่ครั้งหลังน่ะ เป็นหอมแก้มเพราะน้องน่ารักมาก....”
บ้าไปแล้ว ผู้ชายด้วยกันถึงจะน่ารักแบบน้องตัวต่อเขาก็ไม่มาหอมแก้มกันหรอก!!
....แหะๆ นี่ผมไม่ได้หลงตัวเองนะครับ แต่ไอ้เรื่องความน่ารักเนี่ยผมมั่นใจมากมายอะครับ ก็รุ่นพี่ผู้หญิงทั้งที่คณะ ทั้งที่ทำงานน่ะชอบมาจิ้มแก้มน้องตัวต่อเล่นกันทั้งนั้นแหละ บางทีวันไหนขายดีเกินผมยังเคยคิดเลยจะคิดราคาค่าจิ้มแก้ม....เอาสัก จิ้มละห้าบาท แค่นั้นก็ได้ค่าข้าวทุกวันแล้วล่ะผมว่า
แล้ว....แล้วนี่จะทำไงกันครับ ไม่ใช่ว่าไอ้ลิงหน้าตี๋มันผิดผีน้องแบบนี้แล้วน้องต้องยอมเลยตามเลยไปกับมันนะครับ เดี๋ยวก่อน.....งั้น งั้นไอ้พี่อ๋องก็ไม่ใช่ผู้ชายอะดิ?!!
“พะ....พี่อ๋อง”
“ครับผม....ว่าไงครับ?”
เฮ้ย....อย่ามายิ้มอย่างนี้ดิ ใครสั่งใครสอนให้มายิ้มใส่ตาระยะประชิดแบบนี้วะไอ้บ้าพี่อ๋อง ไม่ได้ๆ น้องตัวต่อต้องรวบรวมสติให้มั่นแล้วจับคั้นให้ตาย เรื่องแบบนี้มันต้องคุยกันให้รู้เรื่องครับ ไม่งั้นปล่อยให้ไอ้ลิงนี่มาหอมเอาๆแบบนี้ผมก็เสียเปรียบแย่ดิครับ
“พี่.....ไม่ใช่ผู้ชาย..คือแบบ ไม่ใช่ผู้ชาย แบบผู้ชายๆ อ้ะ ใช่มั้ย?”
เออเว้ย.....น้องตัวต่อถามเองยังงงเองเลยครับ ตกลงว่าไม่ใช่หรือใช่ แล้วไอ้ผู้ชายแบบไม่ผู้ชายนี่มันยังไงอะไรกันแน่หว่า??!!
“หึๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ พี่ก็ผู้ชายนี่แหละครับ แค่เป็นผู้ชายที่ตกหลุมน้องไปเต็มที่แล้วเท่านั้นเอง”
โอ้....ไอ้-หน้า-ด้าน!!!!!
มันพูดออกมาได้ไงเต็มปากเต็มคำขนาดนั้น ต่อไปนี้ผมจะไม่เรียกมันด้วยฉายาอื่นอีกแล้วครับ ไม่ว่าจะกล้ามปู หรือเคราจิ๋ม เพราะว่าฉายาที่สมตัวไอ้พี่อ๋องมากที่สุดคือไอ้หน้าด้าน!
ตอนนี้จิตที่หลุดไปจากการถูกตัวผู้ด้วยกันเอาจมูกมาชนแก้มสองครั้งซ้อนของนายไผทกลับมาแล้วครับ และความสามารถในการคำนวณรายรับรายจ่าย ต้นทุนกำไร กำลังกลับคืนมา
ถ้า....มีชายไม่ใช่ชายมาบอกว่าตกหลุมเรา มันแปลว่าเราเป็นผู้เหนือกว่า...และ....ถ้าเราคงสถานะนี้ไว้ได้ ก็จะหมายความว่าเรามีสิทธิ์บริหารจัดการให้เกิดกำไรสูงสุดเท่าที่จะเป็นไปได้ใช่มั้ยครับ?
ดีล่ะ...ในเมื่อไอ้พี่อ๋องหาญกล้ามาขโมยเวอร์จิ้นแก้มของลูกชายแม่ผ่อง ลูกชายแม่ผ่องก็ต้องเอาคืนให้สาสม ยังไงซะน้องตัวต่อก็ไม่ยอมเป็นนางเอกของใครหรอกครับ เพราะถ้ายอมรับบทนางเอก ในเรื่องที่จบแบบสุขนาฏกรรม...สุดท้ายแล้วก็ต้องคู่กับพระเอกของเรื่องน่ะสิ
อีกอย่าง น้องตัวต่อไม่อยากเป็นตัวละครในเรื่องแบบโศกนาฏกรรมนี่ครับ ชีวิตหดหู่กันพอดี
ดังนั้น...ถ้าไม่อยากคู่กับพระเอกในตอนจบของเรื่อง ผมก็ต้องรับบทตัวร้าย.....ด้วยจิตวิญญาณของนักเรียนการแสดง ข้าพเจ้าขอสัญญาว่า จะเล่นไปตามบทบาทที่ได้รับให้ดีที่สุด ต่อจากนี้ไป น้องตัวต่อจะเป็นตัวร้ายในเรื่องที่มีไอ้พี่อ๋องเป็นพระเอกให้ดีที่สุด ให้ไอ้พี่อ๋องมันเลิกชอบน้องตัวต่อไปเองและไม่โผล่หัวแห้วเคราจิ๋มกลับมาเหยียบบ้านนี้อีกเลย....
ฮี่ๆๆ ตอนนี้น้องตัวต่อต้องการเวลาเพื่อวางโครงเรื่องและบทละครในองก์ต่างๆให้พร้อมครับ เพราะงั้น.....
"พี่อ๋อง.....ที่พูดอย่างนั้น แปลว่า...พี่อ๋องชอบน้องใช่มั้ย?”
เยี่ยมมากตัวต่อ คุมโทนเสียงให้แผ่วต่ำ เครือนิดๆเหมือนกำลังไม่มั่นใจแบบนี้แหละ แล้วก็หรุบตาลงมองต่ำเข้าว่า อย่าเพิ่งไปสบตากับพ่อพระเอกของเรื่องเข้าเชียว
“....ครับ พี่ชอบน้อง แล้วพี่ก็ไม่ขอโทษด้วยที่หอมแก้มน้องไปแบบนั้น เพราะพี่ตั้งใจทำจริงๆ”
เฮ้ยๆๆ โห....นี่มันไม่ได้เรียนการแสดงมาแบบน้องใช่มั้ยครับ? ทำไมมันช่างเลือกประโยคพูดโต้ตอบได้โคตรๆพระเอกแบบนี้ล่ะครับ นี่ขนาดน้องตัวต่อเตรียมพร้อมขนาดนี้ยังรู้สึกได้เลยอะครับว่าหน้ากำลังร้อนขึ้นแบบแปลกๆ นี่ผมไม่ได้อายนะครับ ก็แค่อินกับบทมากไปหน่อยเท่านั้นแหละ
“พี่อ๋อง......ขอเวลาน้องหน่อยนะ...น้อง...งงไปหมดแล้ว.......”
“ได้สิครับ พี่เต็มใจรอน้อง....จะนานเท่าไหร่ก็ได้ แค่ให้พี่ดูแลน้องไปอย่างนี้ก็พอ”
หึๆๆ แหม....มันช่างตรงตามที่ผมคาดการณ์ แต่ไม่ได้ครับ เพื่อความสมเหตุสมผลของเรื่องราว และวัดระดับความรู้สึกของตัวละคร ตัวร้ายชั้นดีต้องไม่รีบฮุบเหยื่อ
“คือ.....พรุ่งนี้พี่อ๋องอย่าเพิ่งมาได้มั้ย?”
“ว่าไงนะครับ? ทำไม.....หรือคุณน้องรังเกียจผม”
แหม....ไอ้บ้านี่อินเว้ย ถึงกับเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวกันเลยทีเดียว ดีแล้วๆ อย่างนี้ค่อยสนุกหน่อย
ผมยื่นนิ้วชี้ไปแตะปากที่กำลังโวยวายไว้เบาๆ เพิ่งสังเกตแฮะว่าไอ้พี่อ๋องนี่ปากมันบ๊างบาง สงสัยจะทำบุญมาน้อย ก๊ากกกกกกกกก
“จุ๊ๆ ชู่วววว น้องไม่ได้รังเกียจ....แต่น้องอยากรู้ว่า..ตัวเองคิดยังไง ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้เจอกัน น้องจะคิดถึงพี่อ๋องแค่ไหน.....พี่อ๋อง น้องไม่เคยรักใครมาก่อน น้องแค่....อยากมีเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง....”
เป็นไงครับ ดูเป็นไดอะล็อกนางเอกวัยใสหวานแหววพอรึเปล่า? ให้มันรู้ไปสิว่าไอ้พี่อ๋องจะไม่ยิ่งถลำหัวทิ่มอยู่ในหลุมตัวต่อ
“พ่ออ๋อง......ว่าแล้วเชียวต้องอยู่ในสวนกับน้อง เดี๋ยววันนี้ก่อนกลับอย่าลืมหยิบขนมที่แม่จัดใส่ถุงไว้ให้กลับไปด้วยนะลูก เอาไปฝากที่บ้านด้วย ก็แป้งเรไรที่พ่ออ๋องช่วยแม่นวดไว้นั่นแหละ แม่กดพิมพ์หมดแล้ว แต่แบ่งมานึ่งให้พ่อเอากลับบ้านวันนี้ก่อน แป้งที่เหลือนั่นไว้ค่อยลุกมานึ่งตอนเช้าไว้ขายหน้าร้าน.....”
แม่ผ่องเดินเข้ามาอย่างกับรู้คิวแน่ะครับ ผมกำลังจะหาทางบอกแบบแอ๊บคนดีให้ไอ้พี่อ๋องกลับบ้านไปก่อนอยู่เชียว เอ....ว่าแต่นี่มันเพิ่งจะสี่โมงเย็น คุณนายผ่องพรรณแต่งตัวสวยจะออกไปไหนละเนี่ย
-
“แม่จะไปไหน?”
“ไปดัดผม ผมแม่คลายหมดแล้ว ม้วนไม่อยู่แล้ว.....กลัวถ้าออกไปแล้วกลับมาไม่ทันพ่ออ๋องกลับบ้านจะไม่รู้ว่าขนมนั่นแม่แบ่งไว้ให้ แค่ที่มาช่วยดูแลน้องอยู่ทุกวันนี่แม่ก็เกรงใจจะแย่”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจ”
ชิชะ! ใช่สิ มันน่ะยิ่งกว่าเต็มใจอีก แม่อะไม่รู้อะไร มันไม่ได้มาช่วยเราอย่างบริสุทธิ์ใจสักหน่อย มันหวังกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวลูกชายแม่ต่างหาก นี่ดีนะที่ผมไหวตัวทัน...แม่นี่ก็ไม่รู้อะไรเอาซะเล้ยยยยยย
“หึๆๆๆ งั้นแม่ไปแล้วนะ น้องก็อย่าดื้ออย่าซน อย่าเรียกร้องจะเอาโน่นเอานี่มากนัก สงสารพ่ออ๋องบ้าง แค่ช่วยพยุงน้องไปโน่นไปนี่ เอาน้องอาบน้ำก็เหนื่อยแย่แล้ว น้องก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆเบาๆ เหมือนตอนเป็นเด็กๆแล้ว”
แม่ผ่องเดินออกไปแล้วครับ พร้อมการระลึกถึงบางสิ่งที่สำคัญได้ของผม......สามวันมานี้...ไม่ใช่สิ ห้าวันแล้วถ้านับรวมที่โรงพยาบาลด้วย ที่ไอ้พี่อ๋องมันช่วยพาน้องอาบน้ำเข้าห้องน้ำมาเป็นสิบๆครั้ง.....มันก็เห็นหมดแล้วสิครับ!! แบบว่า...เห็นไปถึงไหนๆ เห็นหมดเลยว่า...เอ่อ...แบบว่าเห็นหมดเลยว่าน้องมี..เออ...นั่นแหละ อยู่เท่าไหร่
โอ.....นี่ถ้าไม่รู้ว่ามันไม่ใช่ผู้ชายแบบผู้ชายธรรมดา นายไผทก็ไม่รู้สึกแปลกหรอกครับ แต่พอมารู้อย่างนี้แล้ว...ทำไมในหัวใจมันรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆก็ไม่รู้สิครับ
ตายๆ นี่ผมจะราคาตกรึเปล่าครับ?
“พี่อ๋อง.....น้องว่า...พี่อ๋องพาน้องเข้าไปในห้อง แล้วก็กลับบ้านได้แล้วล่ะ....แล้วก็อย่าลืมเอาขนมกลับไปด้วย ขนมเรไรหวานอ่อนๆ รับรองว่าพี่อ๋องต้องกินได้แน่ๆ”
“แล้ว...ตกลงว่าพรุ่งนี้......?”
“อื้ม.....น้องขอ......นะครับ พรุ่งนี้ ขอให้น้องได้คิดอะไรเงียบๆคนเดียวเถิดนะ”
ใช่ครับ....จะคิดจะทำอะไรมันก็ต้องรอบคอบ วางพล๊อตวางแผนให้เป็นขั้นเป็นตอน ถ้ามีไอ้หน้าลิงตาตี่มาคอยตามติดทุกฝีก้าวแล้วน้องตัวต่อจะจัดการอะไรโดยไม่ให้มันรู้เห็นได้ไงล่ะ จริงมั้ย?!
“ตกลงครับ....มีเบอร์พี่ในโทรศัพท์น้องแล้วนะ ถ้าอยากให้พี่มาหาเมื่อไหร่ก็โทรเรียกได้ตลอดเลยนะครับ แต่ถ้าผ่านพรุ่งนี้ไปแล้วน้องยังไม่โทรมา วันมะรืนพี่อ๋องจะมาหาแต่เช้าเอง”
เรียบร้อยครับ น้องตัวต่อต้องใจแข็งเอาไว้ ต้องไม่หลงไปกับหน้าซื่อๆตาใสๆของไอ้พี่อ๋องมัน ไม่งั้นจะเสียแผนหมด แถมมีหวังได้เสียเอกราชด้วย ไม่เอาหรอกครับ น้องตัวต่อกลัวเป็นริดสีดวง ฮี่ๆๆๆๆๆๆ
ก่อนอื่น ก่อนที่ไอ้พี่อ๋องจะกลับมาวันมะรืน ผมต้องประเมินสถานการณ์ก่อน ว่าคุณนายผ่องพรรณรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แค่ไหน และพร้อมจะเป็นฝ่ายสนับสนุนน้องตัวต่อแค่ไหนด้วย ช่วงนี้แม่ของผมยิ่งกำลังรักกำลังหลงลูกชายคนใหม่อยู่ด้วยสิครับ
เอาล่ะ.....ต้องเตรียมตัวให้พร้อมภายในเวลาหนึ่งวันถ้วน มามะ มาอยู่ข้างน้องตัวต่อกันนะครับพี่น้อง!!
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับลูกค้าประจำ เเะลลูกค้าใหม่ รวมทั้งขาจรด้วยนะคะ วันนี้มาเปิดร้านซะเย็นเลย อิอิ เป็นไงมั่งคะ สำหรับขนมหวานวันนี้ลองไปหามากินดูหนา ขอบคุณที่ร่วมสนุกกันค่ะ รักน้องตัวต่ีอมากขึ้นไม๊คะ ฮี่ฮี่ฮี่ จะไปอยู่กับน้องไม๊คะ น้องเค้าขอพวก
คำถามประจำตอนหน้า "ขนมจากที่สูง เป็นญาติกับมะพร้าว"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
[/color]
-
:กอด1:
-
ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอยู่ข้างน้องอ๋องดีกว่า
จะดูน้องตัวต่อโดนกด :m20: :m20:เสียใจด้วยนะน้องต่อ
-
ขอเดาว่าเป็น...."ขนมตาล" มาจากที่สูงแต๊จริง :laugh:
-
หอมแก้มรับปาก? พี่อ๋องเนี่ย เนียนเนอะ ~
แต่พี่แกตรงดีจริง ๆ รักก็บอกว่ารัก ไม่มีซึน จะรอดูว่าคุณน้องจะรับมืออย่างไง?
ขนมเรไร เพิ่งเคยได้ยิน ว่าง ๆ ต้องลองไปเสาะหามาชิม
ส่วนคำถามประจำตอนนี้ จากที่สูง ญาติมะพร้าว???
อืม... ขนมตาล ล่ะกัน !!!
-
ขอตอบ ขนมตาล
แหม่ๆ พูดแล้วอยากกิน :monkeysad:
-
ขนมตาลนั่นแลค่ะ -0- เเต่ขนมเรไรเราไม่รู้จักอ่ะ ไม่เคยเห็นคุณยายทำเลย :sad4:
ผิดเลยงิ :o12: ไม่เป็นไร หวังว่าคราวนี้จะถูกเเล้วนะค่ะ :monkeysad:
แหมๆ ไม่ใช่วางแผน วางพล็อต แล้วตกหลุมตัวเองจังเบ้อเร่อ แถมพอเค้ารู้ หายไป ทำใจไม่ได้ล่ะค่ะ(ถ้าเป็นอย่างที่เราพูดนี่มีอึ้งน่อ!!)
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่อ๋องแมนมากกกกกกกก ชอบก็ยอมรับตรงๆไปเลยว่าชอบ o13
น้องเอ้ยยยยย ระวังเถอะจะตกหลุมที่ตัวเองขุด เจ้าแผนการนัก หุหุ o18
-
คุณน้องเดี๋ยวได้ตกหลุมรักพี่อ๋องไม่รู้ตัวน้า เล่นอะไรไม่รุ
-
ขนมตาล~ ว่าแล้วก็อยากกิน
-
อ๋องได้ใจบรรดาแม่ยกไปทั้งหมดเลย เหลือเฉพาะหนูน้องนี่แหละว่า จะยกใจให้พี่อ๋องเค้ารึเปล่า
-
มาอ่าน 8 ตอนรวกชอบมากค่ะ ตอนแรกอ่านๆ คุณน้องดูเหมือนจะเป็นรนายเอกแบบซนๆ ซ่า แต่ทำไม
ตอนหลังๆ มาชักจะน่ารัก ขึ้นทุกตอนทุกตอนละคะเนี่ยยยย :impress2: :impress2:
-
มาเชียร์นายอ๋อง :laugh:
-
น่ารักมากค่ะ ชอบน้องตัวต่อ เจ้าเล่ห์จัง :กอด1:
น้องอ๋องก็แสนเปิดเผย อยากให้หวานๆกันเยอะๆ :man1:
-
น้อง สู้เค้าน้า สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
อิอิ
ที่แน่ๆ ป้าพันด้า123ร้ายกาจมาก เข้ามามั่นใจใหญ่โตว่าเป็น หนมตาล
ชิชะ ข้าพเจ้าขอทายว่า.... "ลูกตาลลอยแก้ว"
-
^
^
^
ไร!! ขนมตาลไม่สูงบตรงไหน โรยมะพร้าวด้วยหนาาาาา :m16:
เจ้อย่ามา เด๋วพ่นไฟใส่ :m31: ก๊ากกกกกก
-
จะไปตอบถูกได้ไงเนี่ย ก็ไม่รู้จักอ่ะ ขนมเรไรคืออะไรนิ???
ไม่เคยเห็นไม่เคยกินเลยนิ ตอนนี้ขอตอบเหมือนรีบนๆ ขนมตาลเช่นกันค่ะ
แต่ไม่ได้ลอกนะ คราวนี้คิดได้เอง ฮุๆๆ
ปล. ฝากบอกน้องด้วยค่ะว่าเราอยู่ข้างพ่ออ๋องเสมอ ใครเค้าจะอยู่ข้างแกยะ!
-
พี่อ๋องได้ดั่งใจจริงๆ o13
น้องตัวต่ออย่าคิดนานนะจ๊ะ
ขอตอบ ขนมตาล
-
ตาลเชื่อมเหลือบเลื่อมทอง ได้ลิ้มลองทองเนื้อร่วน
หวานฉ่ำล้ำรสยวน เย้าให้หลงพะวงฝัน.......
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/_MG_5526.jpg)
เรียบร้อยครับ เมื่อวานนี้พอแม่กลับจากไปทำสวยผมก็เลียบๆเคียงๆถามเรื่องไอ้พี่อ๋อง พอเห็นว่าแม่คงไม่รู้อะไรด้วยผมเลยบอกไปตรงๆ ว่าไอ้บ้านั่นมันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แม่คิด มันหวังจะมาชักจูงลูกชายตัวน้อยของแม่สู่ด้านมืดต่างหาก
ตอนแรกคุณนายผ่องพรรณได้ยินแล้วหัวเราะก๊ากเลยครับ แต่แค่พักเดียวคุณนายก็มีสีหน้าเหมือนจะฉุกใจกับอะไรขึ้นมาแล้วเลยพยักหน้าหงึกๆอยู่คนเดียว จากนั้นก็บอกว่า
“อืมๆๆ นี่น้องลองเขียนนิยายอีกแล้วเหรอลูก? เออ คราวนี้มาแปลกนะ เรื่องแนวนี้มันจะขายได้เหรอลูก? หรือน้องจะสมมติตัวเองเป็นนางเอก?”
“แม้........โห่ว นี่น้องจริงจังนะเนี่ย พ่อคุณพ่ออ๋องของแม่อ้ะ จ้องจะลวนลามน้อง แม่ไม่สนใจสวัสดิภาพน้องเลย หึ! ใช่สิ น้องมันของเก่าแล้วนี่ ยังไงๆของใหม่มันก็ต้องมีภาษีดีกว่า น่าสนใจกว่าอยู่แล้ว.....”
ตบท้ายประโยคด้วยการสะบัดหน้าไปทางซ้ายเอียงให้ได้สัก 45 องศา แถมด้วยเหลือบตาขึ้นมองพัดลมที่หมุนติ้วๆอยู่บนเพดาน แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าแม่จะปล่อยให้บทสนทนาเป็นเด๊ดแอร์นานเกินไปแล้ว มองพัดลมเพดานนานๆแล้วมันตาลายวิงเวียนนะแม่ไม่รู้เหรอ!!
พอหันกลับมา ผมถึงได้รู้ว่าแม้หายไปจากกรอบประตูแล้ว และเลยสรุปได้ว่า เรื่องนี้ผมคงต้องทำคนเดียว ปล่อยให้คุณนายผ่องพรรณไม่รู้ไม่เห็นต่อไปแบบนี้แหละดีแล้ว ดีเสียอีกถ้าเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมา...เอ่อ ไม่ใช่หมายถึงน้องตัวต่อจะพลาดท่าเสียทีเสียเอกราชให้ไอ้พี่อ๋องนะครับ ผมหมายถึงเผื่อมีอะไรผิดพลาดแบบว่าถึงผมจะร้ายแค่ไหนไอ้พี่อ๋องก็จะยังร้องเพลงคุณโจอี้ ‘ถึงร้ายก็รักนะ เกเรอย่างไรก็รักน้า....’ แบบว่าไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปแบบนั้นต่างหาก แม่ผ่องก็จะไม่ต้องตกเป็นจำเลยสังคมในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดกับผมไปด้วย
ก่อนนอนคืนนั้นผมก็ขอให้แม่หยิบสมุดจดพล๊อตกับดินสอสามบีคู่ชีพลงมาให้ ผ่านไปห้าวันหลังอยู่กับเฝือกอ่อนที่ข้อมือขวามาตอนนี้ผมก็ไม่ปวดเท่าไหร่แล้วล่ะครับ แม่ก็เตือนไปตามเรื่องแหละว่าอย่าเพิ่งฝืนใช้งานข้อมือมาก แหม....น้องตัวต่อก็แค่จะจดไว้คร่าวๆเท่านั้นแหละ ยังไม่คิดจะลงรายละเอียดอะไรให้มากหรอก เพราะเราเล่นกับตัวละครที่เป็นคนจริงๆอย่างไอ้พี่อ๋อง เพราะงั้นจะให้ไปกำหนดบทพูดหรือการกระทำตายตัวมันก็ย่อมเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
สิ่งที่ผมมีอยู่ในมือตอนนี้ก็คือข้อมูลเกี่ยวกับตัวละครหลักสองตัว ก็คือบทพระเอก ซึ่งตกเป็นของไอ้พี่อ๋อง และตัวร้ายคือน้องตัวต่อเอง
บทละครที่ดีเริ่มจากการวางโครงเรื่อง ซึ่งผมคิดไว้แล้วว่าจะเริ่มจากการที่พระเอกที่จะแทนด้วยชื่อย่อว่า นาย อ. ที่ความใกล้ชิดทำให้เข้าใจผิดว่าตกหลุมรัก นาย น. โดยไม่รู้เลยว่านาย น. แท้จริงแล้วมีนิสัยอย่างไร นาย น. เมื่อรู้ความรู้สึกพระเอกจึงคิดหาผลประโยชน์จากความรู้สึกของพระเอก ทั้งสูบเลือดสูบเนื้อโดยหลอกพระเอกว่าตนก็มีใจให้ แต่สุดท้ายเมื่อได้ทุกอย่างสมใจ นาย น. ก็ถีบหัวส่งพระเอกออกไปจากชีวิต
นาย อ. ซึ่งรู้เช่นเห็นชาติแล้วว่าคนที่ตัวเองเกือบตกล่องปล่องชิ้นด้วยที่แท้แล้วเป็นคนอย่างไรเศร้าอยู่ไม่นาน ก็ลุกขึ้นยืนใหม่พร้อมความคิดว่า ดีแล้วที่รอดพ้นมาได้ จึงทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังไม่หันกลับมาอีก ส่วนนาย น. ก็มีความสุขกับผลประโยชน์ที่ได้มา แม้จะมีความรู้สึกผิดติดอยู่ในใจบ้าง แต่ด้วยความที่เป็นคนร้ายละครไทยที่ไม่คิดอะไรมาก ไม่นาน นาย น. ก็ลืมเรื่องราวทั้งหมดไปจนได้
ทีนี้ก็มาถึงข้อมูลพื้นฐานของเรื่องง่ายๆ
๑. ชื่อเรื่อง เล่ห์รักนายตัวร้าย
๒. ตัวละครในเรื่อง นาย อ. รับบท พระเอก
นาย น. รับบท ตัวร้าย
นาง ผ. รับบท ตัวประกอบ๑
๓. ฉาก บ้านไม้ใต้ถุนสูง ด้านหน้าติดถนนเลียบคลองชลประทาน ด้านหลังเป็นสวนเกษตรผสมผสาน
๔. สถานการณ์เปิดเรื่อง นาย น. ประสบอุบัติเหตุตื่นมาที่โรงพยาบาล
๕. จุดเริ่มของปัญหา นาย อ. บอกรักนาย น. ที่สวนหลังบ้าน
๖. เนื้อเรื่องตอนจบ นาย อ. รังเกียจความเห็นแก่ตัวและการหลอกลวงของนาย น. จนตัดใจจากไป
๗. ข้อคิดที่ได้จากเรื่อง รักตัวร้าย ตัวร้ายพาไปหาผิด....หวัง
นี่แหละครับ ทั้งโครงเรื่องและสถานการณ์คร่าวๆที่ผมวางเอาไว้ เป็นไงบ้างครับ รู้สึกว่าน้องตัวต่อเป็นตัวร้ายขึ้นมาบ้างรึยัง? ตอนนี้ผมเขียนไว้เท่านี้ก่อน เพราะเมื่อดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆก็จะต้องคอยปรับเปลี่ยนเนื้อหาในส่วนของรายละเอียดอีกที แต่รับรองครับ ว่าตอนจบของเรื่องน่ะ ไม่เกินความสามารถในการควบคุมของผมแน่นอน
หืม? จะถามว่าแล้วผมวางโครงเรื่องเสร็จตั้งแต่คืนนั้นแล้วทำไมวันนี้ต้องห้ามไม่ให้ไอ้พระเอกของเรื่องมาอีกน่ะเหรอครับ? ฮี่ๆๆ คำตอบง่ายๆก็คือ มันเป็นส่วนหนึ่งของแผนครับ น้องตัวต่อตั้งใจใช้เวลาเป็นเครื่องมือในการเพิ่มค่าตัวให้ตัวเอง แถมด้วยเพิ่มความวุ่นวายใจใส่ลงไปในหัวขมองพระเอกของเรื่องด้วย
เชื่อมั้ยล่ะครับว่าถ้าผมไม่โทรหาวันนี้ พรุ่งนี้พอไอ้พี่อ๋องโผล่มา พิษรักตัวต่อจะยิ่งรุนแรงขึ้นเท่าตัวเลยล่ะ แหม....แรกรักก็งี้แหละครับ อารมณ์กำลังหลงกำลังมัวเมา ใครมีสติมากกว่าก็มีชัยไปกว่าครึ่ง
แต่ก็แย่นะครับ วันนี้นายไผทเลยทำความสะอาดร่างกายได้แค่เช็ดตัวนิดๆหน่อยๆ เพราะไม่อยากให้แม่ช่วย แถมแม่ผ่องยังขาดแรงงานคนสำคัญไปอีก....แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อผลประกอบการสูงสุด การอดทนกับความไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวแค่นี้ถือเป็นเรื่องเล็กครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ไอ้พี่อ๋องมาผมก็ได้อาบน้ำแล้วล่ะ แล้วพรุ่งนี้ก็จะพอดีครบกำหนดตัดไหมที่แผลแตกด้านหลังหัวที่ตอนนี้ผมเกรียนๆเริ่มยาวออกมาพอให้เห็นเป็นสกินเฮดที่ไร้ระเบียบแล้วด้วย น้องตัวต่อก็จะได้พี่อ๋องพาไปโรงพยาบาล ไม่ต้องให้แม่ผ่องเหนื่อยขับรถ
จะว่าไปก็คิดถึงพี่ผึ้งนะครับ ผมไม่น่าเล้ย เป็นคนยุเองแหละให้พี่โชคไปติดต่องานที่เชียงใหม่แล้วให้พาพี่ผึ้งไปฮันนีมูนต่อเลย ไม่อย่างนั้นถ้าอยู่แค่กรุงเทพฯนะ ถึงจะเพิ่งแต่งงานแค่สองสัปดาห์พี่ผึ้งก็ต้องมาหา มาดูแลน้องแน่ๆ
สามทุ่มตรงเมื่อฤทธิ์ยามื้อก่อนนอนทำให้ผมอยากล้มตัวลงนอนแล้วหลับฝันดีสักทีผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ใกล้ๆหัวนอนมากดส่งข้อความที่พิมพ์ร่างไว้ตั้งแต่บ่ายๆไปถึงคนบางคน...ฮี่ๆๆ ก็คนเดียวนั่นแหละครับที่แน่ใจได้ว่ากำลังตั้งตาคอยอยู่
....พรุ่งนี้มาหาน้องแต่เช้าเลยนะครับ น้องคิดถึง...
....น้อง.....
ส่งข้อความเรียบร้อยน้องตัวต่อก็จัดการปิดเครื่องซะ แล้วก็หลับตาฟังเสียงแมลงกลางคืน สูดดมกลิ่นหอมๆของจาวตาลเชื่อมที่มีกลิ่นขนุนทั้งหวานทั้งหอมลอยอวลอยู่ไม่ไกล ก็จะไม่ให้รู้สึกดีได้ยังไงล่ะครับ วันนี้พอพี่อ๋องมันไม่มาก็ไม่มีใครมาคอยขัดตอนที่ผมเสนอตัวช่วยแม่ทำงาน จาวตาลเชื่อมที่ครอบฝาอยู่ในกระทะทองเหลืองนั่น ถึงผมจะยังเจ็บมือช่วยแม่ปอกเปลือกตาลไม่ไหว แต่ก็พอจะใช้มือซ้ายช่วยเอาลงกระทะเชื่อมให้แม่ได้อยู่หรอก
ดีล่ะ พรุ่งนี้ไอ้พี่อ๋องมันมาผมจะให้มันชิมตาลเชื่อมซะ เอาให้มันร้องจ๊ากเพราะความหวานจัดแสบไส้นี่ไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ ค่อยๆแกล้งสะสมแต้มไปเรื่อยๆ ค่อยๆเพิ่มระดับความร้ายกาจขึ้นทีละน้อย ไม่นานหรอกครับ มันก็ต้องเลิกราไปเองแน่ๆ
“แม่ผ่อง สวัสดีครับ เมื่อวานผมไม่ได้มาช่วยเลย.....”
ไม่ได้ยินเหมือนกันครับว่าแม่ตอบไอ้ประโยคโคตรคนดีของไอ้พระเอกไปว่ายังไง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้มีเสียงฝีเท้าเบาเหมือนลิงย่องมันเข้ามาจนประชิดกับเตียงที่ผมนอนอยู่แล้ว อิอิ เข้าใจถูกแล้วครับ นายไผทตื่นนานแล้ว แต่จงใจจะทำเป็นนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ก่อน
พอจะนึกภาพออกไหมครับ? ในละครน่ะ เวลาที่พระเอกเห็นหน้านางเอกตอนหลับแล้วเป็นยังไง?
ใช่เลยครับ ผมต้องการแบบนั้นแหละ ไอ้ความรู้สึกว่า...คนคนนี้ทั้งน่ารัก ทั้งน่าเอ็นดู ควรค่าแก่การปกป้องทะนุถนอม ใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสา
อ้ะ...มันมาแล้วครับ ผมรู้สึกถึงสัมผัสจาก...อืม น่าจะเป็นปลายนิ้วนะครับมันเกลี่ยเบาๆอยู่ตรงคิ้ว แล้วลากผ่านมาที่สันจมูก ลากระเรื่อยลงมาจนถึงริม
ฝีปาก....ลากเบาๆไปตามรูปปาก
อ๊อย......ทำไมมันถึงรู้สึก...แปลกๆ แปลกยิ่งกว่าจั๊กจี้อีกล่ะครับ ไม่ไหวๆ รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่เข้ายังไงไม่รู้
“อือ.....”
ผมตัดสินใจขยับศีรษะนิดๆ เลื่อนเข้าหาปลายนิ้วอุ่นๆนั่น แล้วปล่อยเสียงครางเหมือนกำลังละเมอออกมาเบาๆ กะว่าเดี๋ยวต้องมีรายการขโมยหอมแก้มมาอีกแน่ๆ แล้วทีนี้ไอ้พี่อ๋องต้องสำลักหัวเหม็นเปรี้ยวจนเข็ดไม่กล้าทำอีกเลย ฮี่ๆๆ
“น้อง....น้องครับ ตื่นได้แล้วนะ วันนี้เราต้องไปโรงพยาบาลกัน ถ้าสายเดี๋ยวต้องไปรอคิวเยอะนะครับ”
หงะ....ไม่มี ทำไมไม่มีการขโมยหอมแก้มล่ะครับ? ฮึ่ยๆๆๆ ขัดใจ!!!
แต่ไม่เป็นไรครับ มันจะเล่นบทพระเอกสุภาพบุรุษสุดชีวิตก็โอเค ถือว่าผลบุญที่มันไม่ฉวยโอกาสกับคนหลับช่วยให้มันรอดพ้นจากการสำลักกลิ่นเหม็นเปรี้ยวไปแล้วกัน
น้องตัวต่อเล่นบทเด็กน้อยขี้เซาให้มันปลุกอีกสองสามคำ แล้วก็ทำเป็นงัวเงียปรือตาขึ้นมองช้าๆ สะดุ้งน้อยๆเมื่อเห็นว่ามีคนมานั่งอยู่ข้างเตียงให้ดูเป็นเด็กน้อยบอบบางขวัญอ่อน แต่พอเหลือบตามองเห็นว่าเป็นคุณพี่อ๋องผมก็เปลี่ยนเป็นส่งยิ้มสายตาเยิ้มๆให้มัน กัดริมฝีปากล่างไว้นิดๆ เหมือนกำลังเขินอายอย่างที่สุด
“มาครับพี่ช่วย”
มุ้งที่กางไว้ตอนกลางคืนถูกแม่ผ่องเก็บไปเรียบร้อยแล้วล่ะครับ ไอ้พี่อ๋องมันเห็นผมตื่นมันก็พยุงผมให้นั่งเหยียดขาพิงกับผนังด้านหัวนอน แล้วเอาแปรงสีฟันบีบยาพร้อมกับขันใส่น้ำมารอพร้อม จากนั้นน้องตัวต่อก็ให้ไอ้พี่อ๋องช่วยอาบน้ำเหมือนทุกวัน แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่อารมณ์เขินมันเกิดขึ้นจริงแบบไม่ต้องให้ผู้กำกับสั่งแอ๊คชั่น
โห.....แต่น้องตัวต่อเปล่าเคลิ้มไปกะคำรักซื่อๆของมันนะครับ เป็นใครใครก็ต้องเขินทั้งนั้นแหละ ถึงจะเป็นผู้ชายก็เหอะ ก็คนที่มันมาบอกว่าชอบเรามันมองเนื้อตัวของเราด้วยสายตาแบบว่า....เอ่อ...แบบว่าเหมือนจะกินเข้าไปอะครับ
อึ๋ยยยยย...คิดขึ้นมาตอนนี้น้องตัวต่อยังหน้าร้อนวาบอยู่เลย เนี่ย ลองเอาหลังมือแปะแก้มตัวเองมันก็ร้อนกว่าปกติจริงๆด้วยนะครับ สงสัยต้องรีบคิดหาวิธีการให้ไอ้พี่อ๋องรีบๆเกลียดน้องตัวต่อซะแล้วสิครับ
“น้อง...เป็นอะไรรึเปล่า เบื่อเหรอครับ?”
“หา?”
“ก็พี่เห็นจู่ๆก็เอามือแนบแก้มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด....อีกเดี๋ยวก็ถึงคิวเราแล้วล่ะ หรือว่าน้องกลัว แค่ตัดไหมเอง เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ ไม่ต้องกลัวนะครับ”
แหม.....นี่ไอ้พี่อ๋องเห็นผมเตี้ยกว่าหน่อยเลยคิดว่าน้องตัวต่อใจมดไปด้วยเหรอครับ กะอีแค่ให้คุณหมอคีบๆไหมออกจากแผลแค่ไม่กี่จึกเอง น้องตัวต่อไม่กลัวหรอกวู้ แต่.....ถ้าอยากให้กลัว ผมจะทำท่ากลัวให้ก็ได้
“พี่อ๋อง.....ต้องเข้าไปกับน้องด้วยนะ.....”
ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้รอพบแพทย์หน้าห้องตรวจครับ พร้อมกับประโยคขอร้องเมื่อกี้น้องตัวต่อเลยถือโอกาสยื่นมือที่บังคับให้ปลายนิ้วสั่นนิดๆไปแตะลงบนหลังมือใหญ่อย่างกับใบพายของไอ้พระเอก
ไอ้พี่อ๋องพลิกมือกลับมากุมมือผมไว้แล้วบีบเบาๆ ส่วนมือที่ว่างอีกข้างมันก็เอาทิชชู่จากไหนไม่รู้มาซับเหงื่อให้แถวหน้าผากผมด้วย ตายๆๆๆ นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมต้องอ่อนระทวยยอมรับรักมันแหงๆ แต่เสียใจด้วยนะครับพี่อ๋อง...พอดีว่าน้องตัวต่อจิตใจมั่นคงไม่หวั่นไหวง่ายๆ
“ได้สิครับ พี่จะอยู่ข้างๆน้องนะครับ”
ไอ้พี่อ๋องมันเป็นพระเอกในสายเลือดโดยแท้แน่ๆเลยนะครับ ผมชักสงสัยแล้วว่าพ่อมันเคยเป็นพระเอกลิเกมาก่อนรึเปล่า หรือจะเพราะมันดูละครหลังข่าวมาเยอะน้องตัวต่อก็ไม่ทราบ แต่พอมันส่งอารมณ์มาแบบนั้น ผมก็เลยยิ่งอินเข้าไปใหญ่ เลยนั่งให้มันจับมืออยู่อย่างนั้นแหละ แล้วแถมส่งยิ้มหวานๆให้มันไปด้วย จนคุณพยาบาลเรียกชื่อนายไผท เถลิงศก ผมก็ยังยอมให้ไอ้พี่อ๋องเป็นคนจูงมือเดินเข้าไปในห้องตรวจโดยไม่ได้ปล่อยมือจากกันเลย
หลังตัดไหมเสร็จไอ้พี่อ๋องก็ตามใจพาผมขับรถวนรอบตลาดสองรอบเอาบรรยากาศ เพราะผมบอกว่าเบื่อบ้าน...อยากเห็นที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านกับโรงพยาบาลบ้าง
ฮ่าๆๆๆ จะว่าไปไอ้พี่อ๋องนี่มันน่ารักเนอะครับ ช่างเอาอกเอาใจสารพัด เสียดายที่มันดันมาชอบของแปลกแบบน้องตัวต่อเข้า นี่ถ้ามันชอบผู้หญิงน่ารักๆสักคนน้องตัวต่อจะยินยอมพร้อมใจทำหน้าที่พ่อสื่อให้เล้ย
-
ก่อนเที่ยงเราก็กลับถึงบ้าน พร้อมด้วยก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นเจ้าอร่อยอีกห้าชุด ไปฝากแม่ผ่องหนึ่งชุด นอกนั้นเป็นของน้องกับไอ้พระเอก
ทำไมน้องตัวต่อถึงเลือกก๋วยเตี๋ยวน่ะหรือครับ?
ง่ายนิดเดียวครับ คำตอบก็คือการที่น้องใช้มือขวายังไม่ได้ และมือซ้ายก็ไม่ถนัด เมนูเส้นนี่แหละที่จะเพิ่มโอกาสในการออดอ้อนออเซาะและเข้าถึงเนื้อถึงตัวได้ดีที่สุด นั่งกินก๋วยเตี๋ยวพร้อมหน้าพร้อมตากันสามคนผมก็ชี้ๆให้พี่อ๋องมันมานั่งข้างๆตัดหน้าแม่ แล้วระหว่างกินก็ให้มันแหละช่วยตัดเส้นให้เป็นคำๆ
เหลือบตามองคุณนายผ่องพรรณก็เห็นกำลังทำสีหน้าเหมือนจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ยังไงยังงั้น แถมคุณนายยังเร่งสโตรกกินอิ่มในเวลาไม่ถึงสิบนาที ก่อนจะลุกหนีไปวุ่นวายเก็บของจากหน้าร้านที่ขายเกลี้ยงตั้งแต่ก่อนเที่ยงเป็นประจำยังอุตส่าห์เอาตาลเชื่อมส่วนที่กันเอาไว้ในถ้วยแก้วมาตั้งให้บนโต๊ะอีก แหม.....ช่างรู้ใจลูกชายจริงๆ
“พี่อ๋อง กินกับน้องนะ”
“ลูกตาลเชื่อมนี่พี่เคยกินแล้ว มันหวานมาก น้องกินเถอะนะครับ”
“แต่นี่น้องเชื่อมเองเลยนะ เมื่อวานนี้น้องช่วยแม่ทำกับมือเลย พี่อ๋องจะไม่ชิมหน่อยเหรอ?”
เอาเซ่.....แน่จริงก็ขัดใจน้องตัวต่อเลยเซ่ โถๆๆๆ ทำหน้าเบ้เชียว จะสงสารดีมั้ยน้า ก๊ากกกกกกกก
“งั้นก็ได้ครับ พี่ชิมนิดนึงก็ได้”
“พ่ออ๋อง.....กะทิอยู่นี่ลูก ราดซะหน่อยแล้วกินกับข้าวเหนียวมูน จะได้ออกหวานๆมันๆ มีรสกะทิช่วยตัดเค็มนิดๆด้วย น้องก็เถอะ เวลากินลูกตาลเชื่อมก็ชอบกินแบบนี้
แหละ พ่ออ๋องราดกะทิให้น้องด้วยนะ แต่อย่าให้น้องมันกินขนมเยอะล่ะ นั่งๆนอนๆ อยู่ทุกวันแบบนี้ เดี๋ยวลูกแม่กลายเป็นลูกหมูพ่ออ๋องแหละจะลำบาก”
ฮึ้ยยยยยยย!!! แม่ผ่องจะเข้ามาทำไมตอนนี้ เกือบแล้วเชียว เกือบจะแกล้งมันสำเร็จแล้วเชียว
“ทำท่าอะไรอีกแล้วน่ะน้อง?”
“ท่างอน...น้องงอนแม่แล้ว!!”
อุ๊บ!!! แย่แล้ว น้องหลุดจากแคแร๊คเตอร์อีกแล้วอะครับ เง้ออออออออออ!!
“น้อง.....งอนอะไรแม่ผ่องครับ?”
“เอ่อ...ก็ ที่จริงน้องงอนพี่อ๋องด้วย ก็ดูซิ น้องนะ ต้องอ้อนตั้งนานพี่อ๋องถึงยอมกิน พอแม่มาแป๊บเดียวเองพี่อ๋องก็ตกลงง่ายๆ.....”
ผมสะบัดหน้าไปด้านตรงกันข้ามแล้วเงยหน้ามองไปที่กิ่งมะม่วงกิ่งล่างสุด องศาถูกต้องตรงเป๊ะตามตำราว่าด้วยการงอน แล้วจากนั้น....จากนั้นก็...รู้สึกได้ว่ามีมืออุ่นๆใหญ่ๆ จับหมับเข้าที่มือซ้ายของผม แล้ว....แล้ว...ไอ้เจ้าของมือก็เอามือเน่าๆหนอนๆเลอะน้ำเชื่อมลูกตาลอีกต่างหากของน้องตัวต่อไปแนบแก้ม....พอผมหันกลับมาจะดึงมือออกก็กลับหมดแรงดึงเอาดื้อๆ เพราะ....
“พี่ตั้งใจจะกินตั้งแต่รู้ว่าเป็นฝีมือน้องแล้วครับ....ไม่งอนพี่นะ....นะครับ เราดีกันนะ.....”
ยอมรับก็ได้ครับ....ว่าตอนนั้นผมลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าแม่ผ่องอยู่ใกล้ๆ ทำไมในสายตาของผมถึงได้มองเห็นแต่ตาตี่ๆ กับปากบ๊างบางที่กำลังขยับขึ้นๆลงๆ พูดเสียงนุ่มๆอยู่ตรงหน้าก็ไม่รู้.....
อา....ทำไม....ข้าวเหนียวลูกตาลวันนี้มันถึงกินแล้วชื่นใจจังล่ะครับ?
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ วันนี้มาเปิดร้าน ช่วงบ่ายเเก่ๆ ยินดีต้อนรับทั้งลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่เเละ ขาจรค่ะ เป็นยังไงมั่งคะ ขนมวันนี้ หวานชื่นใจเเบบน้องตัวต่อไม๊เอ่ย ฮี่ฮี่ฮี่ เท่าที่เห็นความคิดเห็น ของเพือนๆ เเหมๆพี่อ๋องได้ ไปเต็มๆเลยนะคะ เนี่น เเล้วก็ ขอบคุณสำหรับการเล่น ถาม - ตอบกันนะคะ มาเล่นด้วยกันต่อนะ
คำถามประจำตอนนี้ " ทองงงงงงงงงงงงงงง "
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้องนี่ร้ายแบบน่ารักจอมวางแผนจริงๆ แอบขำหัวเหม็นเปรี้ยว 5555
ว่าแต่อะไร ทอง ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ทองเอก หรือว่าจะชวยพี่ต้าอ๋องมาขุดทองกันดี ฮิฮิ
-
^
^
^
^
โอ้ ลูกค้า คนเเรก ในคำตอบนั้น มี 1 ที่ถูกนะคะ อิอิ
-
ท่าทางน้องตัวต่อจะตกหลุมพี่อ๋องแล้วแน่ๆเลย ....
อืมมม ตอบว่า ฝอยทองแล้วกัน เพราะ ชอบเป็นการส่วนตัว
-
ตอบดีกว่า..."ทอง...หยอยยยยยย" :laugh:
-
เจ้าแผนการนัก...น้องต่อ
อยากเห็นปลาตายน้ำตื้น
-
พระเอกน่ารักแสนดีขนาดนี้อย่าเป็นนางร้ายเลยค่ะน้องตัวต่อ
ขอตอบ ทองหยิบ เพราะชอบกิน
บวก1ค่ะ
-
พี่อ๋องขอแม่ผ่องแล้วแน่เลยนะนั้น
อีกอย่างระวังนะน้องจะโดนพ่อ๋องตะหลบหลังเอา
-
มันจะสำเร็จซักแผนไมเนี้ย หรือว่าไม่รู้ตัว หึหึ
-
ไม่รู้ดิ แต่รู้สึกว่าอ๋องน่าจะรู้ทันน้องนะ
เพราะดูท่า น้องเล่นละครไม่ค่อยเนียนเท่าไร ขนาดแม่ผ่องยังแอบขำเลย :m20:
น้องเอ๊ย มีกี่สลึงเนี่ยลูก :laugh: :laugh:
-
ทองเอกกกกกกกกกกกกกกกกก ((เดา))
-
น่ารัก~
ขอให้น้องตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้ 5555 :-[
-
:m20: :m20:คุณน้อง ถ้ายังเป็นแบบนี้คงไม่นานแล้วละ
เสร็จพี่อ๋องแน่ๆ คุณแม่ดูๆก้เต็มใจอยู่นะ
-
ขนมตาลแน่ๆเลย น้องอ๋องเสร็จแน่ ฮี่ๆๆ
-
คุณน้องตัวต่อคะ ตกลงแกเป็นตัวร้ายหรือตัวตลกคะ จะฮาไปไหน :laugh:
ทองหยิบดีกว่า เค้าชอบ^^ แต่ลางสังหรณ์บอกว่าต้องเป็นทองเอกแน่เลย
โอ๊ย เริ่มเครียด ตอบไม่ถูกมาหลายตอนแล้ว โกรธคนโพสต์ช่วงนี้ทองแพงจะตาย เอาทองมาเล่นได้ยังไง
-
ขอตอบว่า ทองหยิบ ทองหยอด ทองม้วน ฝอยทอง ทองเอก ทองอัฐ ทองนพคุณ ทองทัต ทองชมพูนุช ทองพลุ
@_@ เยอะนะนี่ๆ
---------------------
กรี๊ดๆ เเหมๆ เชื่อเถอะ เดี๋ยวก็ได้รักกันจริงๆนั่นล่ะ
-
ดอกส้มสีทอง?
-
ทองไรหว่า ทองหยิบทองหยอด ตัวต่อนีเป็นตัวร้ายที่น่ารักมากเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ แล้วแบบนี้พี่อ๋องจะเกลียดได้ไงอ่ะ อิอิ
อ่านไปละน้ำลายจะไหล อยากกินขนมอ่า
-
ร้ายประมาณนี้กำลังน่ารัก
แต่อย่าร้านจนเป็น"เรยา"ซะก่อนนะครับ :z1:
-
หุ หุ หุ น. ตัว(แกล้ง)ร้ายที่น่ารัก
อ๋อง..ป้าเชียร์เธอนะ รุกไวๆเลยอ๋อง
-
อ้ายยยย
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ น่ารักมากเลยค่ะน้อง
พี่อ๋องก็เทพจริงๆ
:o8:
-
ลูกตาลเชื่อมว่าหวาน เจอพี่อ๋อง-คุณน้องเข้าไป ก็จืดแล้ว
อ๊าย...พี่อ๋อง ประโยคสุดท้าย เอาใจดิฉันไปเลย พระเอกมากกกก....
คุณน้องยิ่งทำแบบนี้ พี่อ๋องจะยิ่งรัก ยิ่งหลงอ่ะดิ แต่แววมาแล้วว่า ยังไงก็ไม่รอด
คำถามประจำตอน ทอง???
เหมือนจะง่าย แต่สารพัดจะตอบ เดาล้วน ๆ ว่า "ฝอยทอง"
-
คุณอ๋อง โรแมนซ์จัง
-
เล่นเป็นตัวร้ายให้สนุกเถอะน้องตัวต่อ
ยังไงๆ ก็ได้ Upgrade เป็นนางเอกอยู่ดี พี่อ๋องเค้าจัดให้
-
จะแกล้งหลอกเค้า หรือหลอกตัวเองกันแน่ น้องตัวต่อ >,,,<
-
คุณน้องน่ารักไม่ไหวแล้ว 5555555555555 พี่อ๋องก็เถอะ แอบหวานแบบนี้ โอ๊ยยยยย :z1: :z1:
ยิ่งกว่าของหวานแม่ผ่องอีกค่ะ :laugh:
-
น้องท่าจะพลาดท่าโอนใจให้พี่อ๋องหรือป่าวเนี่ย
-
น้องเอย ...จะไหวไหมเนี่ย หลอกตัวเองมากว่ามั่งเนี่ย !! 555 :jul3:
-
:m20:
กรรม น้องเอ๊ย.....เฮ้อ แค่ไอ้หัวแห้วกล้ามปูมาพูดหวานทำมาดพระเอกใส่นิดๆหน่อยๆ
โลกของน้องก็สดใสขนาดนี้แล้วเหรอลูก แล้วอย่างนี้จะเชียร์น้องขึ้นเรอะ
ตอบคำถามก่อน...ทองงงงงงงง๕๕๕๕ :laugh:
-
ทองหยอดหยอดเนื้อทอง เหมือนพี่พร้องกับจอมขวัญ
หยอดรักลงทุกวัน วันละน้อยค่อยประจง......
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/thai_dessert_tong_yod.jpg)
รู้ตัวอีกทีน้องตัวต่อก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวเหนียวหน้าตาลเชื่อมโรยงาคั่วหอมๆ แบบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองไปที่อื่นแล้วล่ะครับ แล้วเพราะมือไม้มันสั่นแบบจริงๆไม่ได้แกล้งด้วย พอต้องมาใช้มือที่ไม่ถนัดเข้าอีกผมก็เลยซุ่มซ่ามทำขนมเลอะขอบปากบ้างไรบ้าง แล้ว...แทนที่จะต้องเช็ดเอง ก็มีมือใหญ่ๆของคนนั่งข้างๆแหละมันคอยยื่นมาเช็ดให้
แม่ผ่องน่ะเหรอครับ? หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ไปไม่บอกไม่กล่าวกันบ้างเลย ทิ้งให้ลูกกวางน้อยอย่างผมเผชิญหน้ากับเสือพี่อ๋องตามลำพัง ไม่ไหวแล้วครับ ขืนต้องติดอยู่ในบรรยากาศหวานๆอุ่นๆ นี่นานๆ ผมคงหายใจไม่เข้าเป็นตัวต่อขาดอากาศตายแน่ๆ
“อุ๊ย!! น้องขอโทษ”
ไม่มีอะไรมากครับ ผมก็แค่แกล้งเผลอใช้มือขวาหยิบขันน้ำดื่ม แต่ด้วยความที่ใส่เฝือกอ่อนจำกัดการเคลื่อนไหวอยู่ แถมมือไม่ได้ใช้งานหลายวันเลยไม่ค่อยมีแรง มันก็เลยกลายเป็นปัดขันน้ำ ‘โดยไม่ได้ตั้งใจ’ ฮี่ๆๆๆ
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย พี่ก็ไม่ได้เจ็บแล้วก็ไม่ได้เลอะเลยสักหน่อย”
มันก็แหงล่ะ ก็น้องตัวต่อไม่ได้ตั้งใจจะให้เลอะนี่ครับ น้องตัวต่อแค่อยากให้น้ำหกเฉยๆตะหากล่ะ
“ก็น้ำหกหมดแบบนี้พี่อ๋องก็ต้องเป็นคนไปตักมาให้น้องใหม่ไง”
เฮ้อ....ไล่มันไปพ้นๆตาได้แล้วครับ ถึงจะแค่ชั่วคราวก็เหอะ เดี๋ยวน้องตัวต่อขอสูดลมหายใจเข้าลึกๆทดแทนกับอาการหายใจไม่ค่อยเข้าเมื่อกี้ก่อนนะครับ ไอ้พี่อ๋องนี่มันต้องเป็นตัวดูดอากาศแหงๆเลย ทีเผลอมันก็ชอบมาสูบลมใกล้ๆผม ทีไม่เผลอมันยังชอบทำให้ผมหายใจลำบากอีก คิดถูกแล้วแหละครับที่จะหาทางกำจัดมันออกไปจากชีวิตน่ะ
หลังเริ่มดำเนินการเล่นไปตามบทเข้าวันที่สาม ผมก็รู้สึกว่าต้องรีบหาไม้เด็ดไว้แสดงความนิสัยไม่ดีของนาย น. ตามโครงเรื่องแล้วครับ เพราะยิ่งหลายวันเข้า อาการหลุดบทเนื่องจากคำพูดบ้าง สายตาบ้างของไอ้พี่อ๋องก็ยิ่งถี่ แถมเวลาให้มันช่วยพาอาบน้ำยิ่งแล้วใหญ่ น้องตัวต่อแทบจะกลายเป็นลูกหมูคล้ายไอ้เจ้าลูกหมูสีชมพูหลานเล็กทางฝั่งบ้านพี่ตัวป่วนเข้าไปทุกทีแล้ว อยากจะหาผ้าดำมาผูกปิดตาไอ้คนช่วยอาบเสียให้รู้แล้วรู้รอด
น้องตัวต่อไม่ได้อายที่ตัวเองเข้าใกล้ความเป็นลูกหมูตัวจริงเพราะเริ่มมีพุงน้อยๆนุ่มนิ่ม เนื่องจากวันๆ ได้แต่กินกับนอนนะครับ แล้วผมก็ไม่ผิดด้วยที่จะมีพุงน่ะ ก็อยู่แต่บ้านแบบนี้มันมีขนมอร่อยๆล่อตาล่อใจทุกวัน พุงแห้งๆตอนเป็นหนุ่มออฟฟิศเดินย่ำต๊อก ผ่านมาแค่สิบวันหลังออกจากโรงพยาบาลเลยชักจะยื่นมาด้านหน้า แต่ที่อายน่ะ เพราะจากลูกหมูสีน้ำตาลอ่อนธรรมดา มาวันนี้ผมแทบจะกลายเป็นลูกหมูเนื้อแดงทุกทีที่ไอ้พี่อ๋องมันมองเอาน่ะสิครับ
แล้วไอ้บ้าพี่อ๋องก็ขยันมองเหลือเกิน ไม่รู้มองแล้วมันอิ่มหรือว่ายังไง นี่ผมแกล้งใช้มันอย่างกะทาสมันยังไม่เห็นปฏิเสธเลยสักคำ วันนี้ใช้มันไปสอยมะม่วงหลังบ้านมาชั่งกิโลได้ตั้งยี่สิบกว่ากิโลแล้วอะครับ หน้าไอ้พี่อ๋องงี้มันแผล็บ แถมเหงื่อนี่โชกเสื้อมาเลย พอมันยกตะกร้าล่าสุดที่มีทองดำสุกเกือบเต็มตะกร้าเข้ามากลิ่นเหงื่องี้คลุ้งมาเชียว อี๋ๆแหวะๆ
ไอ้พี่อ๋องน่ะนอกจากมันจะเป็นตัวขัดขวางการหายใจเต็มปอดของน้องตัวต่อแล้วมันยังชอบทำให้น้องตัวต่อเสียสมาธิในการทำงานด้วยนะครับ อย่างตอนนี้ที่ผมกำลังนั่งคัดมะม่วงอยู่ พอมันเข้ามานั่งยองๆข้างๆแคร่แล้วจับตามองมาเท่านั้นแหละ น้องตัวต่อก็ทำมะม่วงงามๆหลุดมือหล่นให้ช้ำจนต้องแยกไว้สำหรับจะเอาไปทำมะม่วงกวนกันง่ายๆ เห็นมั้ยครับพี่น้อง...ว่าไอ้พี่อ๋องมันชักจะทำความลำบากให้บ้านเราโดยเฉพาะนายไผทมากขึ้นทุกที
“พี่อ๋องจะมานั่งมองน้องทำไม?”
เออ จะมามองทำไมเนี่ย เห็นมั้ยว่าคนมันทำงานไม่ได้แล้ว ไปที่อื่นไปวู้ว! เสียเวลาทำมาหากินหมด นี่ผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาใจมันนะครับ ที่หยิบพัดมาโบกลมส่งให้มันเพราะมันจั๊กจี้หัวใจจนไม่รู้จะเอามือไปไว้ตรงไหนต่างหาก จะหยิบมะม่วงต่อก็กลัวจะมือไม้อ่อนทำของเสียอีก
“ก็พี่เห็นน้องตั้งใจทำงาน....น่ารักดีนี่ครับ”
เออเนอะ ไอ้บ้านี่มันก็คิดได้เนอะ....โว้ยยยยยยยย ถ้าน้องตัวต่อกรี๊ดเป็นน้องตัวต่อจะกรี๊ดใส่หน้ามันให้ตกใจเปิดตูดกลับบ้านไปไม่กลับมาอีกเลย ไอ้บ้านี่!! คนบ้านไหนบ้างทำงานแล้วน่ารัก บ้าไปแล้ว ผมยังไม่เคยมองใครตอนทำงานแล้วรู้สึกว่าน่ารักจังสักทีเลย แต่เอาก็เอา จะเล่นกับคนบ้าก็ต้องบ้าตามมันครับ ไม่งั้นเดี๋ยวจะพานต่อบทไม่ได้เอา
“พี่อ๋อง....พูดอย่างงี้ได้ไงอ้ะ..”
ผมแอ๊คชั่นเขินทันทีที่เรียกชื่อมัน.....ก้มหน้าลงเหมือนกับตั้งใจจะหลบสายตา แล้วก็เห็นเป้าหมายเป็นแถวมดตะนอยตัวอ้วนพีที่เดินตามก้นกันอย่างเป็นระเบียบน่าให้เด็กอนุบาลดูเป็นแบบอย่าง พร้อมกับความคิดบางสิ่งสมกับเป็นตัวร้ายที่ผุดขึ้นในหัว
“อ้าว!! ก็พี่อ๋องรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนี่ครับ น้องน่ารัก...ยิ่งรู้จัก พี่ก็เห็นว่าน้องน่ารักขึ้นทุกวัน...”
“พอเหอะน่า....เดี๋ยวน้องก็เขินเผลอบิดขากระดูกแตกซ้ำซากกันพอดี”
น้องตัวต่อไม่ได้ดีแต่พูดหรอกครับ แต่ผมทำท่าเขินขั้นแอ๊ดวานซ์บิดตัวแถมมือที่ถือพัดอยู่ก็ปัดโน่นปัดนี่บนแคร่ให้ดูเสมือนไร้ทิศทาง แต่อันที่จริงน่ะหรือครับ.....หึๆๆๆ
“เอ้าๆ เขินอะไรขนาดนั้นน้อง...ฮ่าๆๆๆๆๆ เฮ้ย!!”
เอาแล้วมั้ยล่ะ ก๊ากกกกกกกกกก ดูสิครับ ไม่ต่ำกว่าสิบตัวแน่นอนผมรับประกัน ด้วยฝีพัดของน้องตัวต่อ คุณมดตะนอยก็ไปแหมะอยู่แถวอกแถวคอของไอ้พี่อ๋องเรียบร้อย
“โอ๊ะ!! .......พี่อ๋อง จะทำอะไร?”
ไอ้พี่อ๋องมันเด้งตัวขึ้นมายืนครับ แต่แทนที่จะปัดน้องมดออกแล้วเกาเป็นลิงให้ผมดูเป็นขวัญตา มันกลับยกผมขึ้นทั้งตัวแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปวางผมบนเก้าอี้ยาวใต้ถุนเรือน
“เมื่อกี้มีมดตะนอย น้องคันตรงไหนรึเปล่า!!?”
ฮะ!!...มาถามผมเนี่ยนะ แล้วดูสิมันก้มเข้ามาจนใกล้หยิบมดที่เกาะอยู่นอกเฝือกออกให้ผมอีกสองตัว แล้วตัวมันล่ะ ผมเห็นนะว่าไอ้ที่ปัดๆไปมันเข้าเป้าเต็มๆน่ะ
“เอ่อ....น้องไม่เป็นอะไรเลย พี่อ๋องดูตัวเองเถอะ.....”
“น้อง!!!”
“แม่........น้องไม่ได้ตั้งใจ.......”
โอ๋ย...สะดุ้งเฮือกเลยอะครับ แค่นี้น้องก็รู้สึกผิดแล้วนะ แม่อย่าดุน้องเลย หวา.....ทำไมแม่ผ่องของผมถึงทำหน้าโหดแบบนั้นล่ะครับ แม่ไม่ดุน้องจริงๆแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะครับ
“น้องตั้งใจแกล้งพ่ออ๋องเขา แม่เห็นอยู่ มองมาตั้งแต่ไปตัดเตยตรงท้ายบ่อแล้ว น้องตั้งใจแกล้งเขาชัดๆ......ไหนถอดเสื้อออกให้แม่ดูซิพ่ออ๋อง.....”
หงะ....น้องตัวต่อแค่จะแกล้งนิดเดียวเอง ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นผื่นแดงขนาดนั้นจริงๆนะครับ ก็ถ้าไอ้พี่อ๋องมันลุกปัดน้องมดออก ไม่มายุ่งอุ้มผมเข้ามา มันก็ไม่โดนกัดเยอะขนาดนี้หรอก ผมไม่ผิดนะ ไอ้พี่อ๋องสิ มันหาเรื่องใส่ตัวเองต่างหาก
“พี่อ๋อง....น้อง...”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวนะน้อง ถึงน้องเจ็บแม่ก็ต้องตีบ้างแล้ว”
“อะไรแม่ น้องโตแล้วนะ!!”
“ยิ่งโตยิ่งต้องรับผิดชอบสิ นี่น้องแกล้งเขาจนเจ็บขนาดนี้ น้องจะไม่ยอมรับผิดได้เหรอ? น้องลูกพ่อรึเปล่า?”
อะไรกัน น้องไม่ได้กะจะให้เรื่องมันใหญ่ขนาดนี้สักหน่อย แค่มดกัดเองนะ...ถึงมดมันจะตัวใหญ่ก็เหอะ แล้วแม่มาพูดแบบนี้ ยังไงน้องต้องถูกตีแน่ๆ
“แม่ผ่องใจเย็นๆนะครับ น้องไม่ได้ตั้งใจหรอก มดมันคงมากับมะม่วง ทีนี้ผมไปแกล้งแหย่น้องก่อนด้วย.....”
ใช่ๆๆ ดีมากเลยพี่อ๋อง ช่วยพูดให้น้องหน่อย แม่ผ่องโหด สงสัยนวดแป้งแทบทุกวันเลยมือหนัก ถึงจะไม่โดนตีมานานแล้วแต่น้องตัวต่อก็จำได้เหอะว่าโดนทีมันเจ็บแค่ไหน ไม่รู้แหละครับ แต่ตอนนี้ผมยึดมือไอ้พี่อ๋องคนดีไว้แน่นเลยแหละ
“พ่ออ๋อง.....เลิกออกรับแทนลูกชายแม่ได้แล้ว อายุเท่ากันแท้ๆ น้องไม่ดูพ่ออ๋องเป็นตัวอย่างบ้างเลย ดูซิ เขาเป็นผู้ใหญ่ขนาดไหน นี่ดีนะพี่เขาไม่แพ้ ถ้าคนแพ้เนี่ยมันจะเรื่องใหญ่แค่ไหนทำไมน้องไม่คิดบ้าง? พ่ออ๋องไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวก่อน แล้วจะได้ออกมาทายา เอาผ้าในตู้ด้านบนน่ะผลัด เดี๋ยวแม่จัดการน้องแล้วจะขึ้นไปหาเสื้อผ้าให้”
“.....แต่....อ๋อๆ ครับๆ.......น้อง...ทนหน่อยนะครับ พี่อ๋องไปล้างตัวเดี๋ยวเดียวนะ”
ไอ้พี่อ๋องมันเดินขึ้นเรือนไปหยิบผ้าแล้ว ส่วนแม่ผ่องก็ตวัดตาดุอย่างกับเป็นแม่ลูกเสือไม่ใช่ลูกหมูมามองผม แถมด้วยดึงเอาไม้เรียวที่ผมน่าจะฉุกใจคิดเอาไปทิ้งเสียตั้งนานแล้วที่เสียบอยู่ประจำในซอกบันไดมาถือเสียมั่น
“แม่จ๋า....มะ เมื่อกี้แม่เคืองตาอยู่ไม่ใช่เหรอ? ไปล้างตาก่อนดีมั้ยแม่ อย่าเพิ่งรีบตีน้องเลย...เดี๋ยวมีขี้ฝุ่นเข้าตาทิ้งไว้นานๆ จะเป็นตาแดงเอานา”
“อย่ามาทำเฉโก แม่ไม่ได้เคืองตาอะไรสักหน่อย หาเรื่องเลี่ยงอีกสิ!”
“อู๊ย.....น้องเปล่า ก็น้องเห็นแม่กะพริบตาขวาถี่ๆอยู่เมื่อกี้นี้อะ ก็เลยนึกว่าเคืองตาไง.....น้องเปล่าเลี่ยงนะ แค่เป็นห่วงกลัวแม่ไม่สบายเอ๊ง”
“นั่งดีๆ ไม่ต้องร้องให้ใครมาช่วยด้วยนะ ไม่งั้นแม่จะตีสองเท่า แบมือมา!!”
เรียบร้อยครับ น้องตัวต่อถูกคุณนายผ่องพรรณฟาดมาสามขวับ ผมหลับตาตั้งแต่คุณนายท่านง้างไม้แล้วล่ะ พอมีเสียงไม้เรียวแหวกลมขวับแรกมันเสียวขึ้นที่สมองก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรมากระทบที่ฝ่ามือจนแสบๆคันๆอีก
แหะๆ อันที่จริง ถูกตีตอนนี้มันไม่เจ็บเท่าตอนเด็กครับ แต่...ใจผมอะมันคิดว่าเจ็บตั้งแต่เห็นภาพไม้ที่ถูกยกขึ้นสูงแล้วน่ะสิครับ แถมคุณนายผ่องพรรณท่านก็แม่นเหมือนจับวาง หวดลงมาสามครั้งเข้าที่เดิมแนวเดิมเป๊ะเลยด้วย พอลืมตามาอีกทีมองเห็นมือตัวเองรอยแนวไม้เรียวนี่ชัดซะอายเลยอะครับ
“ฟู่.....น้องเจ็บมากมั้ย โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวก็หาย....”
พอตีเสร็จอบรมผมได้ไม่กี่ประโยคแต่ก็พอจะสังเกตได้ว่าคุณนายผ่องพรรณถึงกับหายใจหนักๆทางปาก ไอ้พี่อ๋องมันก็โผล่มาพร้อมคอสตูมผ้าขาวม้าผืนเดียว ทั้งหัวทั้งตัวยังเปียกไปหมด แม่ผ่องเลยดุมันไปอีกคนว่าไม่รู้จักหาผ้าเช็ดตัวมาใช้ แล้วเลยเดินขึ้นบ้านไป คงไปหาเสื้อผ้ามาให้มันแหละครับ
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเลย ไอ้พี่อ๋องก็จับมือผมไปแบจ่อตรงปากมัน แล้วก็เป่าลมพ่วงๆ อีกมือก็ลูบหัวเริ่มไม่เกรียนของผมเบาๆ แหม....ถ้าได้มันเป็นพี่จริงๆก็คงจะดีนะครับ ถึงจะไม่ดีเท่าพี่ผึ้ง แต่มันก็มีแววจะเป็นพี่ที่ดีเลยล่ะ
แต่เดี๋ยวก่อน.....ก่อนที่จะเผลอชมมันไปมากกว่านี้ ไอ้เป่าพ่วงๆ แล้วโอ๋นี่ผมเข้าใจครับ แต่ไอ้ที่มองซ้ายมองขวาแล้วตบท้ายด้วยกดปากมากลางฝ่ามือของผมด้วยมันอะไรกันครับพี่น้อง???
“งื้ออออออ!”
พอดีกับเสียงฝีเท้าแม่เดินลงบันไดมา ไอ้พี่อ๋องรีบปล่อยมือผมแล้วทำเป็นยืนลอยหน้าลอยตาตี่ๆ ชมนกชมไม้ซะงั้น แหม....ไม่ได้เรื่อง อย่างนี้ถ้าเป็นสอบย่อยเรื่องว่าด้วยการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นนี่มันได้แต้มติดลบแน่ๆ อะครับ
แม่เดินมาวางเสื้อกางเกงแล้วก็ผ้าขนหนูไว้บนโต๊ะข้างเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ แล้วก็วางขวดยาหม่องสีเขียวอี๋มาเป็นอย่างสุดท้าย ไม่พูดอะไรกับผมสักคำเพราะปากและมืออีกข้างกำลังติดพันกับใครสักคนที่ปลายสาย หุๆ คุณนายผ่องพรรณกลัวลิฟต์ก็จริง แต่คุณนายท่านพัฒนาแล้วกับเครื่องมือสื่อสารที่เรียกว่าโทรศัพท์มือถือนะเออ
ผมบุ้ยใบ้ให้ไอ้พี่อ๋องหยิบไม้ค้ำที่ยังถูกทิ้งอยู่ตรงแคร่หลังบ้านมาให้ มันก็ดีนะครับ ไม่ถามอะไรให้มากความ เดินไปหยิบมาให้ง่ายๆ เดี๋ยวนี้น้องตัวต่อใช้ไม้ค้ำเดินคล่องแล้วครับ พี่ชมพูกับพี่เค้กที่แวะมาดูเมื่อวันอาทิตย์ยังบอกเลยว่าเดินเก่ง กล้ามเนื้อแขนข้างซ้ายก็แข็งแรงขึ้นตั้งเยอะ เผลอๆแข็งแรงกว่าก่อนขาหักเสียอีก
ไม่อยากจะบอกเลยครับว่าที่ผมใช้แรงจากแขนซ้ายช่วยพยุงตัว รับน้ำหนักตัวเองได้ขนาดนี้ก็เพราะไอ้พี่อ๋องมันคอยบังคับให้ออกกำลังตามท่าที่ทั้งคุณนักกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล และพี่อีกสองคนสอนไว้ทุกวันวันละสามเวลา แย่นะครับ ทำไมน้องตัวต่อมีกล้ามแขนกับต้นขาเพิ่ม แล้วถึงต้องมีพุงเพิ่มมาด้วยล่ะครับ? ไว้คราวหน้าพี่ๆมาผมถามท่าสำหรับลดพุงด้วยดีกว่า
ได้ไม้ค้ำมาปุ๊บผมก็ทิ้งนายแบบผ้าขาวม้าหน้าอกดูมๆยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนไว้ตรงนั้นแหละ แล้วรีบเดินตามแม่ผ่องเข้าไปในครัว พอโผล่เข้าไปก็ทันได้ยินประโยคประมาณว่า อะไรสักอย่างบลาๆๆๆ....หนูผึ้ง
หืม? พี่ผึ้งโทรมา.......ผมจะหาพี่ผึ้งอะครับ มีเรื่องจะเล่าตั้งเยอะแน่ะ หุๆๆๆ
“แม่.....ขอน้องคุยกับพี่ผึ้งด้วยดิ”
“ไม่ให้ ยังอยู่ในช่วงลงโทษ แม่ยังไม่ให้คุย...” ....โห่ บอกมาตรงๆเหอะน่าว่าแม่ผ่องคิดถึงลูกสาวคนดีจะแย่แล้วอ้ะ ขอแบ่งให้ผมคุยกับพี่ผึ้งสักนาทีไม่ได้เลยเนี่ยนะ....
-
“งก!”
โป๊ก~~
“อ๊อยยย แม่ใจร้ายอ้ะ ก็น้องคิดถึงพี่ผึ้งเหมือนกันนี่....” โห....เขกมาได้ดังโป๊กแน่ะ เหอะ ไม่ให้ก็ไม่ให้ ไหนแง้มดูในกระทะก่อนซิ เอ๋.....เคี่ยวน้ำเชื่อมอยู่นี่นา
“แม่จะทำอะไรอ้ะ?”
“ทองหยอด”
ฮี่ๆๆๆ น้องตัวต่อมีของเล่นแล้วครับ ขั้นตอนทำทองหยอดที่สนุกที่สุดน่ะ ไม่ใช่การแยกไข่แดงออกจากไข่ขาวหรอกนะครับ ถึงมันจะสนุกเหมือนกันก็เหอะ แต่น้องตัวต่อชอบตอนหยอดทองหยอดนี่แหละ เราต้องใช้ปลายนิ้วหยิบเนื้อขนมแล้วสะบัดลงกระทะอย่างเป็นจังหวะ.....ว่าแล้วก็เรียกแรงงานหลักประจำบ้านดีกว่า
“พี่อ๋องงงงงงงงงงงงง”
“ครับ?”
แหม ทันใจจริงๆเลยเรียกปุ๊บมาปั๊บ แล้วอะไรเนี่ย จนป่านนี้ทำไมเพิ่งมีแค่กางเกงขาก๊วยสีดำยาวแค่ครึ่งแข้งโชว์ขนหน้าแข้งดกชะมัดตัวเดียวล่ะ ทำไมไอ้พี่อ๋องแต่งตัวช้าขนาดนี้น้า?
“ใส่เสื้อสิ แล้วมาตีไข่ให้น้องหน่อย”
โป๊ก~~
“อ๊อยยยยยย! อะไรอีกอะแม่? น้องก็ไม่ยุ่งกับโทรศัพท์แล้วไง”
“ไปใช้พี่เขาได้ยังไง ไม่ต้องมาซนในครัวเลยนะ มือก็ยังไม่ได้หายดีขนาดนั้นสักหน่อย ออกไปข้างนอกทั้งคู่ แล้วน้องน่ะ แกล้งเสียจนโดนมดกัดเป็นผื่นขนาดนั้นก็รับผิดชอบทายาให้พ่ออ๋องด้วย.....อย่ามาทำปากยื่นใส่แม่นะ เดี๋ยวนี้!!!”
ผมต้องเดินตามแรงพยุงพี่อ๋องต้อยๆ มานั่งลงที่เก้าอี้ที่ถูกตีไปเมื่อกี้ให้เจ็บช้ำน้ำใจอีกครั้ง....ชีวิตน้องตัวต่อช่างแสนเศร้า ขาก็เดี้ยง มือก็พิการ แล้วยังต้องมาปรนนิบัติพัดวีลิงตัวผู้กล้ามใหญ่ นมโตเท่าจานข้าวอีก
“ไม่เป็นไรนะครับ แม่ผ่องไม่เห็นสักหน่อย ถ้าน้องไม่อยากทำก็นั่งพักเฉยๆเนอะ...ไหน ให้พี่อ๋องดูซิครับ หายเจ็บมือแล้วรึยัง?”
ไอ้พี่อ๋องลากเก้าอี้มานั่งประจันหน้ากับน้องตัวต่อ ห่างแค่ไม่ถึงสองคืบเลย แล้วก็ยกมือซ้ายของผมขึ้นไปพิจารณาอีกแล้ว
“ไม่เจ็บแล้วล่ะ พี่อ๋องคันตรงไหนบ้าง เดี๋ยวน้องทายาให้นะ”
อืม ดูๆไปก็น่าสงสารพี่อ๋องมันนะครับ ยิ่งมันเป็นอาตี๋ตัวขาว แค่มาใช้แรงงานบ้านผมไม่กี่วันสีผิวนอกเสื้อกับในเสื้อนี่ก็ตัดกันอย่างกับทางม้าลายแล้ว แล้วตอนนี้โดนมดตะนอยอ้วนๆจัดการเข้าไปอีก ไอ้กล้ามใหญ่ๆแถวบ่าแถวอกแถมต้นแขน แล้วยังมีตรงกล้ามปีกขาวๆด้านหลังน่าเชือดมาเสียบไม้ทำปีกไก่ย่างเลยมีแต้มแดงๆนูนๆ น่าเกลียดพิลึก
ผมทายาหม่องให้มันจนครบทุกส่วนที่เห็นว่ามีร่องรอยถูกทำร้ายร่างกายจากคุณมด แล้วก็หยิบเสื้อมายื่นส่งให้ ไม่ได้รู้ตัวหรอกครับว่าสีหน้าของตัวเองเป็นยังไง จนกระทั่งไอ้พี่อ๋องรับเสื้อไปแล้วแทนที่จะใส่มันกลับรับไปวางพาดตักตัวเอง แล้วยื่นมือยักษ์มาบีบจมูกผมนั่นแหละ
“งื้อ.....แกล้งน้องทำไม?”
“หึๆ น้องนั่นแหละ ทำไมยิ่งทายาให้พี่หน้ายิ่งบึ้งขึ้นๆแบบนี้ล่ะ?”
“เหรอ? น้องหน้าบึ้งเหรอ?”
“ครับ.....เนี่ย ตรงนี้ก็ขมวดจะมาผูกกันอยู่แล้ว.....แล้วตรงนี้.....ก็ยื่นออกมาเป็นปากเป็ดเลยรู้รึเปล่า?”
อ๋า......เอาอีกแล้ว ไอ้พี่อ๋องมองมาด้วยสายตาวิบๆวับๆอีกแล้ว แล้วนิ้วมันอะ จะเอามาลูบๆทำไมไม่รู้ แค่จิ้มบอกก็พอแล้วว่าไอ้ ‘ตรงนี้’ กับ ‘ตรงนี้’ ของมันคืออะไร ไม่เห็นจะต้องลูบแบบนี้เลย
เง้อ.....ไอ้พี่อ๋องบ้านี่ เดี่ยวปั๊ดหมั่นไส้น้องตัวต่องับนิ้วเอาจริงๆนะเว้ยเฮ้ย!!
“ก็ ก็น้องอิจฉานี่ ทำไมพี่อ๋องไม่มีพุงแบบน้องบ้างเล่า.....ชิ!”
ผมเบี่ยงหน้าหลบนิ้วไอ้พี่อ๋องแล้วตอบไปตรงๆว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เออ...จะว่าไปแล้วตั้งแต่ออกมาจากครัวผมก็ลืมไปเลยนะครับ ลืมไปเลยว่าต้อง keep character ไว้ให้ดี เพราะเราอยู่ระหว่างแสดงละคร เอ...เมื่อกี้ที่ผ่านไปน้องตัวต่อยังไม่ได้หลุดอะไรที่มันจะทำให้กระเทือนโครงเรื่องไปใช่มั้ยครับ?
“น้องมีพุงแบบนี้ก็น่ารักดีแล้วนี่ครับ นิ่มดีออก....พี่ชอบ”
อึ่ยๆๆ ดูมันสิครับ นิ้วมันอะ ทำไมต้องมาเขี่ยๆลูบๆตามส่วนต่างๆในร่างกายของผมด้วยล่ะ เมื่อกี้พูดถึงคิ้วกับปากมันก็ลูบคิ้วกับปาก คราวนี้พอพูดถึงพุงมันก็เอามือมาป้วนเปี้ยนลูบๆไล้ๆแถวพุงอีก ไอ้บ้าพี่อ๋องโรคจิต น้องตัวต่อจะหนีไปไหนก็ไม่ได้ด้วย หลังติดพนักเก้าอี้แล้วเนี่ย ต้องใช้วิธีจับข้อมือมันแล้วยึดไว้กับที่เอา
“อ๊ะ.....แต่น้องว่าน่าเกลียดออก....อื้อ อย่าลูบสิ....พี่อ๋องอย่ามาแกล้งพูดเอาใจน้องหน่อยเลย”
“พี่ไม่ได้แกล้งเอาใจ แต่ว่าพี่รู้สึกแบบนั้นจริงๆต่างหากล่ะครับ.....ตอนแรก อาจจะเพราะรูปลักษณ์ แต่มาถึงตอนนี้ ที่พี่บอกว่าตกหลุมน้องเข้าเต็มๆนั่นน่ะ มันมากกว่าแค่รูปลักษณ์ภายนอกไปไกลแล้วนะ”
ทำไงดีล่ะครับ ตอนนี้น้องตัวต่อรู้สึกเหมือนจะลอยได้ยังไงก็ไม่รู้....ไม่ได้ครับ เราต้องตั้งสติให้มั่น ต้องไม่เผลอเคลิ้มไปกับไอ้บทพูดพระเอกสุดคลาสสิคนี่
อีกอย่าง ถ้าลอยตอนนี้....สภาพคงทุเรศลูกตาแย่นะครับ ลูกหมูสีชมพูเพราะเลือดลมสูบฉีดรุนแรง มีเฝือกปูนสีขาวที่เริ่มเขลอะที่ขาซ้าย กับเฝือกอ่อนสีเนื้อที่ข้อมือขวา พุงยื่นออกมาข้างหน้า....และมีปีก
แว้ก นั่นมัน....บูริน บูรินเวอร์ชั่นบาดเจ็บจากการต่อสู้กับวายร้ายชัดๆ โอ...ม้ายยยยยยยย!!!
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่เเละ ขาจร วันนี้ขออนุญาติเปิดร้านเเต่เช้านะคะ ฮี่ฮี่ฮี่ วันนี้จะไปทำบุญหนาเเล้วจะเอามาฝาก ขนมตอนนี้ชอบมาก สนุกมากเลยกับการร่วมตอบคำถามของคุณลูกค้า ขอบคุณคุณลูกค้าที่เล่นด้วยตอบกันมาหลายทองมากๆๆ ฮี่ฮี่ฮี่ มีคนว่าน้องเป็น "เรยา" จะได้ขนาดนั้นเลยเหรอ จันทน์กะพ้อฝากมาบอกทุกคนเรื่องพี่อ๋องเล่าเรื่องนะคะว่า" ให้กลับไปอ่านที่กาพย์ขนมหวานข้างบน อ่านให้ละเอียดนะคะ ทุกตอนเลยด้วย" ฮี่ฮี่ฮี่
คำถามประจำตอน "กาบมะพร้าวเผา กะโรยมะพร้าวขูด"
-
ผมอ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดี
ฝีมือชั้นปรมาจารย์
แต่เด็กน้อยที่อ่านด้วยออกอาการเขิน
อะหุหุหุ
ขอบคุณครับ
ไจฟ์กับที
-
คำถามประจำตอน "กาบมะพร้าวเผา กะโรยมะพร้าวขูด"
ขนมเปียกปูนค๊า~~~~~~~~~~~~~~~!!!!~
-
ชอบค่ะ ร้านน่ารักเนอะ...เป็นคนชอบหนมหวานๆ
คงต้องแวะมาเป็นขาประจำซะแล้ว...ฝากตัวด้วยนะค้า
:L1: :L1: :L1:
คำตอบ.....ขนมเปียกปูนค่ะ
แต่พี่ไม่ค่อยชอบทานค่ะชอบขนมเปียกอ่อนมากกว่า
-
พี่อ๋องเน้นหยอดถี่ๆ จนน้องเริ่มหวั่นไหวซะแล้ว ไม่รู้ละครของน้องจะจบลงแบบไหนกันนะ
"กาบมะพร้าวเผา กะโรยมะพร้าวขูด" ......ขนมตาลเหรอคะ???
ปล.ตั้งแต่เริ่มอ่านเรื่องนี้ ทำให้อยากกินลูกชุบมาหลายวันแล้วค่ะ แต่ยังหาไม่ได้ซะที ลูกชุบอร่อยๆหากินยากจริงๆ
-
ตบตีพี่อ๋อง หยิกก้นตัวต่อ :m14:
ข้าพเจ้าขอตอบว่า...."ขนมจาก" โรยมะพร้า่ว :oni2:
ขโมยมัดหนึ่งแล้ววิ่งจากไป :oni1:
-
หึหึ ไม่เคยสำเร็จสักอย่างเลยน้อง แผนอ่ะ 555+
-
แอร๊ยยยยยย เขินแทนน้อง ! ฮ่าๆๆ
ไม่ไหวแล้ววว พี่อ๋องเอาเราใจไปเลย
นายแน่มาก ฮ่าๆ
ระวังหลงรักเขาไม่รู้ตัวนะจ๊ะคุณน้อง อิ๊อิ๊
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
:กอด1:เป็นไงชอบแกล้งพี่เขาดีนัก
พี่เขาแสดงออกขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอน้องตัวต่อว่าพี่เขาคิดยังไง
-
อิอิ แวะมาดูคนเค้า่แกล้งกัน ยังดีที่ไม่แกล้งพี่เค้าจนผ้าขาวม้าหลุดนะ 555
+ ไปเลย ตอนหน้าจะเป็นขนมอะไรน๊อ o13
-
นึกภาพ..อ่านไปยิ้มไป
-
ตอบคำถามจ้ะ กาบมะพร้าวก็ต้ององเผาไฟเพื่อไปทำขนม"เปียกปูน"เจ้าค่ะ
วันนี้วันพระไปทำบุญที่วัดมา แล้วมานั่งร้านขนมหวานแม่ผ่อง เพื่อจะได้อารมณ์ดีไปทั้งวัน
แล้วก็ท่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆจ้า
เชียร์น้องอ๋องอย่างเดียว ส่วนตัวละคร น.น่ะ ปล่อยเค้าเป็นตัวร้าย(ตามโครงเรื่อง)ฝ่ายตลกไปเหอะ อิ อิ
-
เปียกปูนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ตอบ ขนมจากค่ะ เพราะเคยกินที่มันกาบมะพร้าวไรนี่ แค่ขนมจากอย่างเดียวเอง
ว่าแล้วก็อยากกิน :laugh:
-
น้องตัวต่อน่ารักไม่เปลี่ยน พี่อ๋องมาแรงซะขนาดนี้ยอมๆไปเถอะเนอะน้องเอ้ย ฮี่ๆ :-[
-
เปียกปูน ช่ายป่าว
-
น้องบูรินน่ารักออกไม่เป็นไรหรอกน่ะ
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก เรื่องนี้น่ารักมากๆๆๆๆ
รีบอัพต่อนะจ๊ะ :impress2: :impress2:
-
พี่อ๋อง :man1:
ตอบ ขนมเปียกปูน
-
สนุกมากคะ
-
^
^
^
^
^
เจาะไข่เด็กใหม่ ฮี่ฮี่ฮี่ ยินดีต้อนรับนะคะ เข้ามาใน ร้านเติมรัก ลูกค้าทุกท่านเลย กอดๆๆๆๆ รวบยอด บวกให้ทุกคนเลย
-
มะรุ้คำตอบอ่ะ -*- ไม่เป็นไร แต่พี่อ๋องนี่รุกเอารุกเอาเรยนะ
-
แหม...รู้สึกจะหวานขึ้นทุกตอน ๆ เลยนะ ขนมร้านนี้ ~
พี่อ๋องจีบหยอด ๆ วันละนิด คุณน้องได้ตกหลุมรักวันละหน่อย แค่นี้ก็ไปไหนไม่พ้นแล้ว !!!
คำถามที่ว่า กาบมะพร้าวเผา โรยมะพร้าวขูด???
ขอตอบว่า "ขนมเปียกปูน" ค่ะ
-
พี่อ๋องนี่เจ๋งจริง จีบลูกต่อหน้าแม่ซะอย่างนั้น
คำตอบ...ขนมเปียกปูน เพราะกาบมะพร้าวเผาให้สีดำ
-
อ่าอ่านเรื่องนี้แล้วต้องอ้วนแน่ๆๆเลย
เพิ่งเข้ามาอ่านครับน้องน่ารักจริงๆเลยนะครับนี่
ขอตอบด้วยคนว่าขนมเปียกปุนครับ
-
แม่ผ่องต้องรู้อะไรแน่ๆ แอบให้ท้ายพี่อ๋องเบาๆ นะเนี่ย :laugh: :laugh:
คุณน้องอ้ะ น่ารักจริงๆ จะคีพคาแร็กเตอร์ได้นานแค่ไหนเนี่ย เจอพี่อ๋องรุกขนาดนี้ :-[ :-[
-
คาแรคเตอร์หลุดกระจายตั้งแต่วันแรกแล้วละนะ
อ่านรวดเดียวเลยสนุกมากครับผม
ทายตอนหน้าเป็นขนมเปียกปูนแน่ๆ
-
เค้ารักแม่ผ่องอ่ะ ชอบแม่ผ่องจังเลย :กอด1:
ปล. ไม่ตอบล่ะ ตอบไปเดี๋ยวถูก ฮ่าาาาา ((ตอบมาไม่เคยถูกเลย :o8:))
-
ตอบ
เปียกปูนจ้า อิอิ
ชอบกินที่มันดำๆ อ่ะ โรยหน้าด้วยมะพร้าวฝอย
น้องขนมหวานนี่ชอบหาเรื่องแกล้งพี่ก้ามปูอยู่เรื่อย แต่ยังไงก็เสร็จแน่ๆ แม่หนุนหลังซ่ะขนาดนั้น 55+
-
เปียกปูนเนื้อสีดำ ดุจงามขำซบซวนองค์
หวังหวานราญโศกลง ให้แก้วพี่ได้ปรีดา...
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/a81b9ae9.jpg)
บ่ายวันนั้นน้องตัวต่อไม่ทันลอยครับ......ก็ได้ยินเสียงโครมครามเหมือนมีหม้อหรือกะละมังสักอย่างตกพื้น แล้วจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงกลิ้งหลุนๆ เราสองคนสบตากันปิ๊งแล้วไอ้พี่อ๋องก็กระโจนไปทางห้องครัวทันที จากนั้นน้องตัวต่อก็ได้ยินเสียงที่ทำให้หัวใจแทบจะตกออกมากองกับพื้น
“แม่ผ่อง!!!”
“พี่อ๋อง แม่เป็นอะไร? แม่น้องเป็นอะไร?”
ผมเอียงตัวเอื้อมสุดแขนคว้าเอาไม้ค้ำที่วางพิงอยู่แถวนั้นมาไว้ในมือ แล้วออกแรงยันเก้าอี้เพื่อจะรีบไปดูแม่ เมื่อกี้ตอนดุน้องทั้งที่แค่ไม่กี่นาทีแม่ก็ถึงกับต้องหายใจทางปาก ผมกลัวจังครับ.....ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมาแล้วผมจะทำยังไง
“ไม่มีอะไรน้อง ไม่ต้องลุกมานะ นั่งอยู่นั่นแหละ.....”
พี่อ๋องมันตะโกนออกมาแล้วสักพักผมก็เห็นมันอุ้มแม่ผ่องออกมาจากครัว จะว่าไม่เป็นไรได้ยังไงในเมื่อแม่หลับอยู่แบบนั้น
“แม่! แม่......พี่อ๋อง.....แม่ของน้อง....”
พี่อ๋องอุ้มแม่มาวางให้นอนราบบนโต๊ะยาวข้างๆแล้วก็หยิบพัดมาโบกลมให้แม่ใหญ่ ผมเขยิบตัวไปหยิบยาหม่องที่ยังวางอยู่บนโต๊ะแล้วยื่นไปรอตรงจมูกแม่ ไม่กี่อึดใจแม่ก็ค่อยๆลืมตา
“แม่.....แม่เป็นอะไร?”
“....ไม่เป็นไรน้อง แม่แค่หน้ามืดนิดหน่อย......เดี๋ยวเดียวก็หาย”
“เดี๋ยวเดียวที่ไหน แม่หลับไปตั้งนาน”
“ไฮ้ อะไรกัน จริงรึพ่ออ๋อง แม่หลับไปนานอย่างที่น้องบอกหรือ?”
ตอนนี้แม่ยันตัวลุกขึ้นมานั่งเอนๆได้แล้วครับ แม่ผ่องกึ่งนั่งกึ่งนอนโดยใช้ลำตัวหนาๆของไอ้พี่อ๋องเป็นพนักพิงอยู่ มือข้างที่ว่างพี่อ๋องก็ยังพัดให้แม่ของน้องอยู่เหมือนเดิม แต่ไม่ได้กระพือลมแรงๆใส่แล้ว
“ไม่นานครับ แต่ผมว่าแม่ผ่องไปตรวจสักหน่อยก็น่าจะดีนะครับ”
แหม.....ตรงประเด็นที่สุด มันต้องอย่างนี้สิพี่อ๋องเอ๋ย ไม้นวมแบบนี้แหละที่คุณนายผ่องพรรณแพ้ทาง เรามาผนึกกำลังกันนะพี่อ๋องนะ
“ใช่ๆ ไปหาหมอนะแม่ ไปตรวจเสียหน่อย”
“ไม่เอาหรอก นี่เห็นมั้ย แค่เดี๋ยวเดียวแม่ก็หายแล้ว คนแก่ก็อย่างนี้ มันก็ต้องมีหน้ามืดบ้างเป็นธรรมดา”
“โธ่ แม่จ๋า.....น้องขอเถอะนะ ถ้าไม่อยากไปโรงพยาบาล แค่ไปตรวจที่คลินิกลุงหมอบุญชัยก็ได้ นะแม่นะ....น้องกลัว....ถ้าแม่เป็นอะไรไป น้องจะทำยังไง”
ผมกลัวจริงๆนะครับ กี่ปีมาแล้วที่เรามีกันแค่สามคนแม่ พี่ผึ้ง แล้วก็ผม ตอนนี้พี่ผึ้งแต่งงานก็ถือว่าไปเป็นสะใภ้บ้านอื่นแล้ว ถึงจะยังกลับมาเยี่ยมเยียนได้บ่อยๆ แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมนี่ครับ คนที่ยังเป็นของผมจริงๆในตอนนี้ก็มีแต่แม่.....มีแต่แม่คนเดียวเท่านั้น
ผมวางขวดยาที่รอไว้ตรงจมูกแม่ลงแล้วเขยิบตัวเข้าไปกอดซุกหน้าเข้ากับอกแม่.....นี่เป็นการประท้วงตามแบบฉบับน้องตัวต่อน่ะครับ
ตั้งแต่เล็กมาแล้วเวลาอยากได้อะไรมากๆแต่แม่ผ่องปฏิเสธ น้องตัวต่อก็จะเกาะแม่เป็นลูกลิงแล้วไม่ยอมปล่อยเลยไม่ว่าแม่จะทำอะไร ถึงตอนนี้จะโตจนเป็นตัวต่อยักษ์แล้วผมก็ยังเชื่อว่าวิธีนี้จะได้ผล ก็ผมอยากให้แม่ไปตรวจร่างกายนี่ แม่ไม่เคยหน้ามืดเป็นลมมาก่อนเลยนะครับ เอ....หรือว่าแม่จะเป็นแต่ผมไม่รู้นะ.....ระหว่างที่ผมทำงานอยู่กรุงเทพฯ แม่ผ่องคนสวยของผมกลายเป็นผู้หญิงแก่ไปแล้ว โดยที่ผมไม่ทันรู้ตัวรึเปล่า?
“เฮ้อ.......ก็ได้ แม่จะไปหาหมอ แต่แค่ที่คลินิกข้างโรงเรียนนะ เดี๋ยวแม่ต้องกลับมาทำขนมอีก.....งานฉลองอายุแม่ใหญ่ที่บ้านกำนันพรุ่งนี้เขาสั่งเปียกปูนกับหม้อแกงถั่วอย่างละสี่ถาด แล้วยังทองหยอดที่แม่ตั้งใจจะทำไปช่วยงานอีก....ของที่จะเอาไปช่วยน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ของขายสิ รับปากสัญญากับเขาไว้แล้วเป็นมั่นเหมาะ......”
“อู๊ย พอแล้วแม่ เดี๋ยวน้องจัดการให้ไม่มีปัญหา...”
“น้องจะทำได้ไง มือยังไม่หายดีเลย”
“แหม....ใครบอกน้องจะทำเล่า น้องบอกจะจัดการให้ไง.....พี่อ๋องอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไร เนอะพี่อ๋องเนอะ คืนนี้นอนนี่นะครับ นะ...ช่วยน้องหน่อย....”
ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องเดาแล้วล่ะครับ อย่างไอ้พี่อ๋องเนี่ย ยังไงก็ไม่มีทางปฏิเสธผมหรอก พอผมอ้อนนิดๆหน่อยๆก็ยิ้มจนตาเหลือแค่ขีดสีดำๆแล้ว จากหางตาผมเห็นว่าแม่ผ่องส่ายหน้าไปด้วยถอนหายใจเหมือนกับอ่อนออกอ่อนใจเหลือเกินแล้วไปด้วย แต่น้องตัวต่อไม่สนหรอกครับ แค่ประสบความสำเร็จทำให้แม่ยอมไปตรวจร่างกายได้เป็นพอ
“ไปดิพี่อ๋อง สตาร์ทรถ พาแม่ไปหาหมอกัน
ผมตกลงกับคุณนายผ่องพรรณเรียบร้อย จากนั้นก็หันไปออกคำสั่งกับคนที่ตอนนี้ไม่ต้องทำหน้าที่พนักพิงแล้ว แถมมันยังอมยิ้มจนแก้มตุ่ยอีกด้วย
ไอ้บ้านี่ไม่ได้เรื่องเล้ย....แม่ลูกเขากำลังคุยกันเรื่องงานการเคร่งเครียดมันดันนั่งอมยิ้ม ดีนะที่น้องตัวต่อไม่ใช่ขาใหญ่มาจากไหน ไม่งั้นมันนั่งเปรี้ยวโชว์ล่ำแบบนี้มีเจ็บอะครับพี่น้อง....หมั่นไส้ ผู้ชายบ้าอะไรนมใหญ่ชะมัด น้องตัวต่ออิจฉาแทนพี่ผึ้ง!!
ตอนแรกแม่ผ่องกับพี่อ๋องจะไม่ให้ผมไปที่คลินิกด้วยครับ แต่ผมไม่ยอมหรอก เดี๋ยวพอผมไม่ไปแล้วแม่ผ่องดื้อขึ้นมาล่ะ ใจดีอย่างไอ้พี่อ๋องก็คงตามใจแม่แน่ๆ เราสามคนเลยขึ้นรถกระบะของแม่ที่ใช้ไปซื้อของที่ตลาดไปคลินิกโดยผมนั่งเหยียดขากางร่มอยู่ที่กระบะ
ก็นอกเหนือจากวันที่ผมต้องไปโรงพยาบาลแล้วไอ้พี่อ๋องมันก็จะมาบ้านผมโดยรถมอเตอร์ไซค์นี่ครับ นี่ก่อนออกมาคลินิกผมก็เห็นมันโทรศัพท์หาใครไม่รู้ คุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่นานสองนาน น่าหมั่นไส้ชะมัด....
อ๊ะๆ อย่าเพิ่งคิดว่าน้องตัวต่อหึงมันกับใครก็ไม่รู้ตามแบบฉบับนางเอกละครหลังข่าวที่ชอบคิดเองเออเองนะครับ ผมเปล่าน้า.....มันก็แค่...ผมรำคาญที่มันมัวแต่ไปคุยอะไรอยู่ได้แทนที่จะรีบมาเอารถออกพาแม่ไปหาหมอต่างหาก
น้องตัวต่อนั่งบนกระบะมีร่มก็จริง แต่แดดมันก็ส่องอยู่ดีนี่นา อีกอย่าง....สิบกว่าวันที่มันโผล่มาในชีวิตของผม ผมยังไม่เคยเห็นพี่อ๋องคุยโทรศัพท์กับใครเกินนาทีเลยนี่ครับ อย่างมากมันก็รับคำว่า ‘ครับ ได้ครับ’ ไม่ก็ ‘เออ เออกูรู้แล้ว..’ แค่นั้นก็วางสาย นี่อะไร น้องตัวต่อนั่งตากแดดตากลมรออยู่แท้ๆไอ้พี่อ๋องกลับไม่สนใจ
ปลายสายนั่นมันใครวะครับ?!!
เราใช้เวลาอยู่ที่คลินิกลุงหมอบุญชัยซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไปไม่ถึงกิโลดีแค่ยี่สิบนาที น้องตัวต่อไม่ได้เข้าไปในห้องตรวจด้วยเพราะแม่ผ่องบอกว่าเข้าไปนั่งงอเข่าก็ไม่ได้มันเกะกะลุงหมอ ก็ห้องตรวจเล็กนิดเดียวนี่ครับ ที่จริงแค่แม่ผ่องยอมมาถึงนี่โดยไม่หาทางเลี่ยงไปผมว่าก็ไม่น่ามีปัญหาแล้วล่ะครับ แต่ผมก็ยังไม่วางใจหรอกเลยส่งพี่อ๋องเข้าไปกับแม่ด้วย
ไม่รู้ข้างในเขาคุยอะไรกัน ตรวจอะไรกันบ้าง แต่พอผมเริ่มจะอินกับละครภาคบ่ายที่โฆษณาน้อยถูกใจพี่อ๋องก็พยุงแม่ออกมาจากห้องตรวจพอดี น้องตัวต่อว่า พอออกมาจากห้องตรวจสีหน้าของแม่ไม่ดีเลยอ้ะครับ......ทำไมแม่ของผมถึงหน้าตาเคร่งเครียดขนาดนั้นล่ะ แถมยังตาแดงๆอีกด้วย
“แม่......ลุงหมอบอกว่าเป็นอะไรเหรอ? ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย? แบบว่า....แค่ฮอร์โมนแปรปรวนเพราะวัยทองใช่รึเปล่า?”
“อืม.....เรื่องเล็กๆน่ะน้อง ลุงหมอบอกว่าไม่มีอะไรมากหรอกลูก”
-
หืม? ตอนที่เห็นแม่หน้านิ่วคิ้วขมวดถูกพยุงออกมาผมก็ยังไม่คิดว่ามีอะไรร้ายแรงหรอกนะครับ แต่ปกติถ้าผมพูดเกี่ยวกับวัยทองหรืออะไรเกี่ยวกับอายุออกไปแม่ผ่องไม่มีทางนิ่งอยู่แบบนี้แน่อะครับ
โอย.....นี่แม่ของน้องเป็นอะไรไปครับ มีอะไรร้ายแรงแต่แม่ไม่ยอมบอกน้องใช่มั้ย?!!
ขากลับบ้านแม้แดดและลมจะยังแรงเหมือนเดิม แต่ผมไม่มีอารมณ์กระทั่งจะนั่งกางร่มเลยครับ หัวใจมันหน่วงๆหนักยังไงไม่รู้ ตอนส่งไอ้พี่อ๋องไปจ่ายค่าหมอค่ายาซึ่งผมเห็นว่าอยู่ในมือพี่อ๋องมันหลายขนานมากผมก็พยายามถามแม่นะครับ ว่าตกลงลุงหมอบอกว่าแม่เป็นอะไรกันแน่ แต่ให้หลอกล่อเท่าไหร่แม่ก็ไม่ยอมปริปากเลย.....
ไม่เป็นไรครับ ในเมื่อถามจากแม่ไม่ได้ เดี๋ยวกลับไปผมจะรีดความลับจากไอ้พี่อ๋องคนดีเอง
แม่ผ่องหลบขึ้นไปนอนพักบนเรือนตั้งแต่ยังไม่เย็นด้วยซ้ำหลังจากที่เดินตรวจดูรอบบ้านไปหนึ่งรอบ แถมยังสั่งว่าให้ผมรับผิดชอบสิ่งที่รับปากไว้ด้วย ทิ้งจรรยาบรรณคนขายขนมไว้กับลูกชายตัวน้อยๆอย่างน้องตัวต่อจนผมรู้สึกว่าวันนี้บนบ่ามันมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นเป็นขนมเปียกปูนสี่ถาด แล้วยังหม้อแกงถั่วอีกสี่ถาดเต็มๆ
ผมเข้าไปในครัวก็เห็นว่ามะม่วงตัวปัญหาถูกจัดวางอยู่ในเข่งใหญ่สามใบอย่างเป็นระเบียบ พอเหลือบตามองหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วแค่ปรายตาไปทางเข่งมะม่วงเท่านั้น น้องตัวต่อก็ได้คำอธิบายทีเดียวสองคำถามโดยไม่ต้องถามออกไปให้เมื่อยปากเลยล่ะครับ
“อ๋อ......มะม่วงนี่น่ะหรือครับ ก็ก่อนออกไปพี่โทรไปที่บ้าน บอกแม่ให้ส่งคนงานมาสองสามคนช่วยกันคัดแล้วก็ขนเข้ามาเก็บไงครับ แล้วก็บอกแม่ไว้เลยด้วยว่าคืนนี้พี่จะนอนบ้านแม่ผ่อง ที่บ้านจะได้ไม่ห่วงว่าพี่อ๋องหายไปไหนไง”
แหม.....แล้วก็ไม่บอกว่าคุยกับแม่ ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นคุยไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดระยะไกลยังเห็นยิ้มกว้างปากแทบจดหูขนาดนั้น
เอ๊ะ!! แล้วน้องตัวต่อจะต้องไปสนใจทำไมล่ะครับ ว่าไอ้พี่อ๋องจะยิ้มกับใคร อ๋อ.....ผมเข้าใจตัวเองแล้วที่แท้ผมก็กำลังบำเพ็ญตนตามคำสอนของท่านปราชญ์ซุนวูนั่นเอง ผมต้องรู้ข้อมูลของพี่อ๋องให้มากที่สุด เพราะท่านซุนวูว่าไว้ ‘รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง’ อืม.....จิตใต้สำนึกของคนเขียนบทละครของน้องตัวต่อนี่หนักแน่นไม่แพ้จรรยาบรรณคนทำขนมของคุณนายผ่องพรรณเลยสักนิดนะครับเนี่ย
“พี่อ๋อง ถังใส่ถั่วอยู่ตรงนั้น พี่อ๋องเอาถั่วเหลืองมาแช่น้ำให้น้องหน่อย ต้องแช่ค้างไว้คืนหนึ่งก่อน แล้วตอนเช้าเราตื่นขึ้นมาทำหม้อแกงกัน......พี่อ๋องเคยทำขนมบ้างรึเปล่า?”
“ไม่เคยครับ เคยทำที่เรียกว่าขนมก็คงเป็นแพนเค้กน่ะ เพราะตอนนั้นน้องสาวพี่ซื้อกระทะแพนเค้กมาแล้วเอามาลองทอดดู พี่เห็นน่าจะง่ายเลยลองทำดูบ้าง หึๆๆ”
“แล้วทำไมต้องหัวเราะหึๆ?”
ไอ้ลิงหัวแห้วตัวโตๆนี่ดูไปดูมามันก็คล้ายคนอยู่เหมือนกันนะครับ ยิ่งเวลามันหัวเราะน้อยๆแบบนี้ไอ้พี่อ๋องมันยิ่งดูเป็นคนม้ากมาก
“ก็เพราะพี่ทอดออกมาสีสวยน่ากินกว่าน้องเล็กน่ะสิครับ ฮ่าๆๆๆ น้องเล็กงอนพี่ใหญ่เลยวันนั้น คิดแล้วก็ขำ......แพนเค้กนี่กินกับกาแฟก็อร่อยนะครับ ความจริงก็น่าจะมีขนมไทยที่กินกับพวกน้ำชากาแฟแล้วอร่อยเข้ากันบ้างเนอะ”
“ทีนี้เช็ดมือให้แห้ง แล้วไปตวงแป้งสามถุงนั่นมาใส่กะละมังใบนี้เราจะทำขนมเปียกปูนกัน ”
อุ้ย......น้องตัวต่อทำไมเสียงห้วนแข็งแบบนั้นล่ะครับ ผมเป็นอะไรไปหว่า? ง่า.....น้องตัวต่อผิดรึเปล่าครับที่หงุดหงิด โอ๊ย!! หงุดหงิดงุ่นง่านขัดใจไปหมดแล้ววู้ว
“น้อง.....เป็นอะไรไปครับ ทำไมหน้าบึ้งแบบนี้ล่ะ เมื่อกี้ยังยิ้มอารมณ์ดีอยู่เลยนี่”
หงะ นี่ผมหงุดหงิดจริงจังจนพี่อ๋องมันดูออกเลยเหรอครับ แต่แหม....ก็ผมรู้สึกตาร้อนผ่าวๆยังไงไม่รู้นี่นา ตอนพี่อ๋องพูดถึงน้องเล็กน่ะ
“น้อง.....คือว่าน้อง อยากรู้เรื่องแม่...พี่อ๋อง แม่เป็นอะไรเหรอ? น้องถามเท่าไหร่แม่ก็ไม่ยอมบอก พี่อ๋องบอกน้องได้มั้ย?” อืม ถามเรื่องนี้แหละ นี่ก็เรื่องสำคัญหนึ่งในวัตถุประสงค์ประจำวันนี่นะที่จะต้องรีดความลับเรื่องแม่มาให้ได้ ส่วนเรื่องที่ตาร้อนเพราะได้ยินเกี่ยวกับน้องสาวเขาน่ะ ขืนบอกไปไอ้พี่อ๋องมันได้ขำตายพอดี
“.....เฮ้อ......เรื่องนี้ที่จริงแม่ผ่องก็ขอพี่ไว้ว่าไม่อยากให้น้องรู้ แต่พี่กลับคิดว่าน้องรู้ไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า.....”
หวา....ทำไมพี่อ๋องมันต้องทำเสียงเบาๆแบบนั้นด้วยล่ะครับ น้องกลัวนะเว้ย มีอะไรก็บอกมาเร็วๆเลยดิ อย่าลีลานักน้องตัวต่อขอร้องล่ะ แง้ๆๆๆๆ
“คุณหมอสงสัยว่าแม่ผ่องจะมีภาวะหัวใจโตแล้วก็เต้นผิดจังหวะนะน้อง.....ต่อไปนี้จะปล่อยให้เหนื่อยไม่ได้แล้วนะ”
“หัวใจโตแล้วก็เต้นผิดจังหวะ....พี่อ๋อง มันแปลว่าเป็นโรคหัวใจงั้นรึเปล่า? แล้วแม่จะหายมั้ย?”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังสั่น.....ไม่ใช่แค่มือ แต่ว่าสั่นไปทั้งตัวจนพี่อ๋องที่ยืนอยู่ตรงอ่างล้างจานเดินเข้ามาหาแล้ววางมือลงบนไหล่ทั้งสองข้าง ผมรู้สึกว่ามือใหญ่ๆที่เคยค่อนขอดว่าไม่ต่างจากใบพายในวันนี้กลับดูมั่นคงและเป็นที่พึ่งพิงได้
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วจึงพบว่าเขาทอดสายตามองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะค่อยๆเอนตัวไปหาแล้วโอบมือของตัวเองที่สั่นได้อย่างไม่น่าเชื่อไปรอบเอวของ ‘พี่’
ขอเถอะนะ.....ขอให้ผมได้ยึดมือสองข้างนี้เป็นที่พักใจสักนิด แค่ชั่วครู่ก็ยังดี.....
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่ เเละขาจร ยินดีต้อนรับค่ะ กอดๆๆๆๆๆ ทุกคนเลย +1 ให้หมดเเล้วนะคะ เป็นไงคะ ขนมวันนี้ ขอบคุณที่เล่นเกมส์ด้วยค่ะ เปียกอ่อนพึ่งเคยได้ยินค่ะ เดี๋ยวเราจะไปหากิน คนตอบถูกเต็มเลย ฮี่ฮี่ฮี่ มาเล่นกันต่อนะคะ น้องตัวต่อเค้าก็ "keep characters" ในเเบบของน้องเต็มที่ค่ะ ขอให้มีความสุขกับร้านขนม นะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ
คำถามประจำตอนหน้า "เเม่กิม....ผ่อง"
-
แม่กิมไหนๆหลบไป...เมื่อเจอแม่กิมต่อ ก๊ากกกกกกกก :mc4:
เอาไม้พายกวนขนมฟาดหัวคู่ต่อสู้ แล้วยกถาด "หม้อแกง" ออกมาวางขาย
เร่เข้ามา ช้าหมดอดกินไม่รู้ด้วย
โปรฯพิเศษวันนี้ ใครซื้อ 3 ถาด ให้ยืมพี่อ๋องไปป้อนถึงที่ (ข้ามศพอิน้องกันเองนะ ข้าพเจ้ามีหน้าที่โฆษณาเจ๋ยๆ ) :laugh:
-
ดาด้าปาดดดดด
เมื่อวานไม่ได้มาร้าน อดกินอะไรไปบ้างเนี่ย
***************************
พี่อ๋องน่ารักอ่ะ น้องก็น่ารัก ฮุๆ
ขอตอบว่าหม้อแกงเช่นกัน(ก็เตรียมแช่ถั่วไว้แล้วนี่)
-
น้องต้องดูแลแม่ผ่องดี ๆ นะ
-
กอดแม่ผ่องแนบแน่นนนนนนนนนนนนน
เนียนๆกอดน้องกะพี่อ๋องด้วย หงุงหงิง..........แม่ผ่องขรา อย่าเป็นอะไรน้าาาาาาาา
Y________Y
ก่อนจาก ขอตอบว่า.....หม้อแกงงงงงงงงงง
(เปล่าลอกด้านะ คิดก่อนแต่มาตอบช้าแค่น้านนนนนนนน)
-
งืดดดดดดดดดด แม่ผ่องของเค้า :กอด1:
-
มาตอบคำถามค่า แม่กิม...ก็ต้องขนมหม้อแกงค่า
ชอบขนมหม้อแกงถั่วค่ะ หวานน้อยหน่ออร่อยกำลังดี
ปล.น้องตัวต่ออินกับบทมากกกกกกเลยนะคะ 55555
-
ตอนหน้าขนมหม้อแกงป่าว
อ่าน้องต้องพึ่งพี่ไปนานๆนะอิอิ :sad4:
-
:กอด1:
-
:serius2: ไม่นะแม่ผ่อง
โอ๋ๆ ขวัญเอยขวัญมานะน้องง
-
หึงชัดๆ
อิิอิ
-
น้องหึงชัดๆ ยังไม่รู้ตัวอีก
พาโบจริง :laugh:
ขนมหม้อแกงเพชรบุรีอร่อย o13
-
"หม้อแกง" ฝีมือแม่เราอร่อยมาก ขอบอกๆ แม่เราชอบทำขนมไทย
-
แม่กิมไหนๆหลบไป...เมื่อเจอแม่กิมต่อ ก๊ากกกกกกกก :mc4:
เอาไม้พายกวนขนมฟาดหัวคู่ต่อสู้ แล้วยกถาด "หม้อแกง" ออกมาวางขาย
เร่เข้ามา ช้าหมดอดกินไม่รู้ด้วย
โปรฯพิเศษวันนี้ ใครซื้อ 3 ถาด ให้ยืมพี่อ๋องไปป้อนถึงที่ (ข้ามศพอิน้องกันเองนะ ข้าพเจ้ามีหน้าที่โฆษณาเจ๋ยๆ ) :laugh:
ว้าย..ว้าย..เทคนิคการตลาดของหนูด้านี่โหดไปปะ อิ อิ
เอิ่ม..แล้วโปรฯพิเศษนี่ คิดๆไปก็น่าลองเสี่ยงดูเนอะ(ในขณะที่หนูน้องกำลังเดี้ยงนี่และเหมาะล่ะ)
คำตอบไม่ได้ลอกดาด้านะ ขอหม้อแกงแม่กิมต่อ3ถาดจ้ะ อิ อิ
น้องต่อจ๋า โครงเรื่องนิยายของหนูน่ะ น.เริ่มเปลี่ยนคาแรคเตอร์จากตัวร้ายเป็นตัวอื่นแล้วน้า
ดู๊ ดู เริ่มหึงดะแล้วไหมล่ะ
-
ง่ะแม่ผ่องเป็นโรคหัวใจเหรอ
เง้อสงสารน้องจังเลยขนมหม้อแกงแม่กิมที่ขึ้นชื่อหรือป่าวเนี่ย
-
เป็นห่วงแม่แฮะ :เฮ้อ:
แวะมา + ครับ o13
-
น้องตัวต่อหึง ฮ่าๆๆ ขนาดน้องสาวพี่อ๋องยังหึงอีกเนอะ ขี้หวงจริงๆอ่ะ :laugh:
น้องตัวต่อก็มาอยู่ดูแลแม่สิ ไม่ต้องไปทำงานที่กรุงเทพแล้วน้า
-
อยากกิน หม้อแกง จังเลย
แหม ๆๆ น้องมีแอบหึงแบบไม่รู้ตัวด้วยน้า :impress2:
-
น่ารักทุกตอนเลยค่า ^^
-
แม่กิมไหนๆหลบไป...เมื่อเจอแม่กิมต่อ ก๊ากกกกกกกก :mc4:
เอาไม้พายกวนขนมฟาดหัวคู่ต่อสู้ แล้วยกถาด "หม้อแกง" ออกมาวางขาย
เร่เข้ามา ช้าหมดอดกินไม่รู้ด้วย
โปรฯพิเศษวันนี้ ใครซื้อ 3 ถาด ให้ยืมพี่อ๋องไปป้อนถึงที่ (ข้ามศพอิน้องกันเองนะ ข้าพเจ้ามีหน้าที่โฆษณาเจ๋ยๆ ) :laugh:
ว้าย..ว้าย..เทคนิคการตลาดของหนูด้านี่โหดไปปะ อิ อิ
เอิ่ม..แล้วโปรฯพิเศษนี่ คิดๆไปก็น่าลองเสี่ยงดูเนอะ(ในขณะที่หนูน้องกำลังเดี้ยงนี่และเหมาะล่ะ)
คำตอบไม่ได้ลอกดาด้านะ ขอหม้อแกงแม่กิมต่อ3ถาดจ้ะ อิ อิ
น้องต่อจ๋า โครงเรื่องนิยายของหนูน่ะ น.เริ่มเปลี่ยนคาแรคเตอร์จากตัวร้ายเป็นตัวอื่นแล้วน้า
ดู๊ ดู เริ่มหึงดะแล้วไหมล่ะ
การตลาดของน้องตัวต่อเจ้าค่ะ ใช่ความคิดด้า :m26:
ด้าโดนเอาไม้พายจี้คออยู่ ตอนติดประกาศ
อย่าลืมเชียวนะคะ ว่าแม้น้องจะเดี้ยงอยู่ น้องก็ยังเอาไม้ค้ำเป็นอาวุธได้ ก๊ากกกกกกก
เพราะงั้นถ้าไปยุ่งกะพี่อ๋องมากๆเข้า ด้าก็ไม่รับประกันนะ :haun5:
ไปแร้ว...ยังขูดมะพร้าวไม่เสร็จ เด๋วโดนหักตังค์ฺ :jul3:
-
เดี๋ยวแม่ก็หายนะคะ น้องตัวต่อ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กำลังหวานมันส์อยู่ดีๆ
มาตอนนี้จะดราม่าซะงั้น :เฮ้อ:
อย่านะๆ
-
มาให้กำลังใจน้องต่อและคุณแม่ :L2:
มีว่าที่ลูกเขยมาช่วยแล้ว
คุณแม่จะได้พักผ่อน
-
ชอบกาพย์ตอนเริ่มเรื่องอะ แม้จะแปลไม่ค่อยออก
ตอบ หม้อแกงถั่ว เพราะคำเฉลยมันอยู่ในตอนนี้อยู่แล้ว
-
ขอตอบว่าขนมหมอแก่งค่ะ
-
อยากกินหม้อแกงถั่วจังน้อ~ :z1: :z1:
แม่ผ่องคงไม่เป็นมากเนอะ หรือว่าเป็นแผนให้น้องตัวต่ออยู่บ้านกับแม่ผ่องไปนานๆ :monkeysad:
พี่อ๋องฝากดูแลแม่ผ่องและน้องตัวต่อด้วยนะจ๊ะ o13
-
ที่น้องตัวต่อหงุดหงิดงุ่นง่านชนิดเฉียบพลัน จริง ๆ แล้ว คงเป็นอาการหึงหวงไม่รู้ตัวซะมากกว่า... :-[
พี่อ๋อง นอกจากจะเป็นพระเอกแสนดี อบอุ่น อ่อนโยนแล้ว ยังเป็นพระเอกสารพัดประโยชน์อีกด้วยสิ
รู้สึกพี่แกจะทำได้ทุกสิ่ง(ที่คุณน้องสั่ง) จัดการได้ทุกอย่าง(ที่คุณน้องทำไม่ได้)
ฮึ...ถ้าขาดพี่อ๋องแล้วคุณน้องจะรู้สึก !!!
ส่วนคำถาม แม่กิม...ผ่อง???
ไม่น่าพลาดว่าเป็น "ขนมหม้อแกง" (ของแม่กิมผ่อง ท่าทางจะเป็นหม้อแกงสูตรสุพรรณ)
-
เป็นห่วงแม่ผ่อง :กอด1:
ขนมหม้อแกง
-
แม่ผ่องหายไวๆ นะจ๊ะ
พี่อ๋องเอาไปให้ห้ากระโหลก ทำดีมากมาย o13
ตัวต่ออย่าให้หลุดมือนะเอออ
-
สงสัยต้องกลับบ้านมาช่วยแม่แล้วแน่ๆ
-
ง่า...น้องน่ารักจริงๆเลยอ่า แต่สมแล้วที่เรียนการแสดงมาด้วย คิดอะไรเป็นพล็อตเรื่องหมด 555+
เชียให้ตัวร้ายคนนี้คู่กับพระเอกนะจ้ะ
ปล.รอทานขนมตอนต่อไปอยู่ อ่านไปเช็ดน้ำลายไป เหอเหอ
-
หม้อแกงรสละม่อม แต่งด้วยหอมแดงงามตา
รสมือของน้องยา อาหารทิพย์ไม่เทียมทัน...
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/1636d8a2.jpg)
น้องตัวต่อแอบแวบไปอ่อนแอๆแค่เดี๋ยวเดียวแหละครับ ซุกพุงแข็งๆซบไม่สบายหัวแค่ไม่ถึงห้านาทีเลย ก็ถึงจะอุ่นแต่มันแข็งนี่นา สู้ห่วงยางแม่ผ่องไม่ได้สักนิด
ไอ้พี่อ๋องมันก็ดี๊ดีนะครับ ถ้าเป็นผมนะ มีไอ้เด็กหัวเกรียนผมตั้งเป็นตอๆมาเกลือกหัวบนตัวผมคงไม่ยืนนิ่งๆให้มันเกลือกง่ายๆหรอก นี่นอกจากไม่ถีบน้องตัวต่อออกมา ไอ้พี่อ๋องยังโน้มตัวลงมากอดตอบด้วย พี่อ๋องมันบอกว่า....
“ไม่เป็นไรนะครับ ยังไงน้องก็มีพี่อยู่ตรงนี้นะ”
แหะๆ น้องตัวต่อเลยกอดมันซะแน่นเลยอะครับ แบบว่ารัดแน่นแบบงูเหลือมที่รัดลูกวัวก่อนขยอกกินอ้ะ คิดไปคิดมากอดคนตัวแข็งๆก็ดีเหมือนกันนะครับ เวลากอดคนตัวนิ่มๆเราก็จะกลัวเขาเจ็บใช่มั้ยล่ะเลยไม่กล้ากอดแรงๆ แต่พอมากอดไอ้ตัวโตๆแข็งๆแบบพี่อ๋องแล้วอยากจะกอดแน่นแค่ไหนก็ได้ เพราะกอดไปมันก็ไม่ยวบ ถึงเสื้อกับกางเกงที่มันใส่อยู่จะมีกลิ่นอับๆนิดหน่อยเพราะเป็นของที่พวกพี่ฟ้าพี่ชมพูเอามาทิ้งไว้เวลามาค้างบ้านผมก็เถอะ
ผมกอดมันแน่นๆซุกหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกดีขึ้น แล้วจึงดันตัวมันออก ในใจอดคิดไม่ได้ว่าถ้ามันไม่ได้หวังอย่างอื่นนอกเหนือไปจากความเป็นพี่เป็นน้องก็คงดี ผมคงจะคบมันได้อย่างสะดวกใจมากกว่านี้ แต่ทำไงได้ล่ะครับ เมื่อบทมันถูกขีดเขียนมาแบบนี้ และสปอตไลต์ก็เริ่มฉายแสงส่องมาแล้ว เรานักแสดงก็มีแต่ต้องเล่นไปตามบทเท่านั้น ‘the show must go on’ ครับ น้องตัวต่อจะไม่เลิกรากลางครันหอบผ้าหอบผ่อนหนีกองละครแน่ๆ
“ทำงานกันเถอะพี่อ๋อง ขนมเปียกปูนต้องใช้เวลา เดี๋ยวพรุ่งนี้เรายังต้องตื่นแต่เช้ามาทำหม้อแกงอีก.....”
นายไผทตั้งสติได้เต็มร้อยแล้วล่ะครับ กะอีแค่โรคหัวใจ แค่ไม่ให้แม่ต้องเหนื่อย ไม่ทำให้กระทบกระเทือนใจก็น่าจะไม่เป็นไรหรอกน่า....มั้ง อย่างน้อยสำหรับตอนนี้ ผมต้องลงมือทำงานตรงหน้าให้เรียบร้อยก่อนแหละครับ ไม่งั้นพรุ่งนี้ถ้าคุณนายผ่องพรรณตื่นขึ้นมาแล้วงานยังไม่เรียบร้อย ขนมทั้งสองอย่างไม่พร้อมส่งล่ะก็......หัวใจของคุณนายต้องทำงานหนักกว่าปกติแหงๆ
ขนมเปียกปูนทั้งสองสีทำด้วยวิธีเดียวกัน ต่างก็แค่สิ่งที่จะนำมาใช้ผสมลงในแป้งให้เกิดสีตามต้องการเท่านั้นเอง สำหรับเปียกปูนสีดำ เราจะใช้สีจากกาบมะพร้าวที่นำมาเผาไฟจนไหม้แล้วละลายกับน้ำ กรองด้วยผ้าขาวบางจนแน่ใจว่าเศษผงจากกาบมะพร้าวนั้นไม่มีเหลือทิ้งไว้ แล้วจึงนำมาละลายผสมขณะกวนเนื้อขนมบนเตาไฟจนเข้ากันดี ซึ่งต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆเชียวล่ะครับ กว่าเนื้อขนมจะมีความหนืดและเนียนได้ที่
ส่วนเปียกปูนสีเขียวก็ทำวิธีเดียวกันครับ ต่างไปก็แค่ตัวให้สีคือน้ำคั้นจากใบเตยเท่านั้นเอง สรุปว่าหลังทำขนมเปียกปูนเสร็จคืนนี้ทั้งกล้ามแขนทั้งนมของไอ้พี่อ๋องมีแววว่าจะยิ่งถึกบึกบึนเข้าไปใหญ่แหงเลยครับ ฮ่าๆๆๆ
ลิงพี่อ๋องทำอะไรไม่เป็นสักอย่างจริงแท้ น้องตัวต่อต้องคอยกำกับบทให้ตลอดทุกช็อตเลยอะครับ ตอนเตรียมน้ำกาบมะพร้าวกับน้ำใบเตยน่ะไม่เท่าไหร่ แต่อิตอนกวนแป้งนี่สิครับ ไอ้พี่อ๋องตัวโตซะเปล่า มันดั๊นนนนน....คนเบาๆเหมือนกลัวว่าขนมในกระทะจะเจ็บซะอย่างนั้น ต้องให้ผมยักแย่ยักยันถัดก้นไปทำให้ดูไม่พอ ยังแถมอ่อนหัดเสียจนผมต้องจับมือมันกวนเป็นตัวอย่างอยู่เป็นนานแน่ะครับ
“พี่อ๋องต้องทำแบบนี้สิ ไม้พายน่ะต้องจ้วงลงไปลึกๆ เอาให้ถึงก้นกระทะแบบนี้.....ไหนลองซิ....ไม่ช่ายยยยย แบบนี้ไง ไหนปล่อยมือก่อน....”
“น้องยังเจ็บมืออยู่นะครับ เดี๋ยวพี่ทำเอง”
“ไม่ต้องเลย มือมันจะหายสนิทแล้วเหอะ เหลือแค่เสียวแปลบๆบ้าง นานๆครั้งแค่นั้นเอง แล้วกวนแบบนี้มันก็ไม่ได้ขยับข้อมือมากสักหน่อย เห็นแล้วนะ.....อ้ะ ลองใหม่”
ผมเพิ่งจะเห็นข้อดีของการวางเตาถ่านไว้กับพื้นก็ตอนนี้แหละ เพราะผมนั่งแหมะอยู่บนเตียงตั่งที่ใช้เป็นที่นอนแบบนี้ก็ยังทำขนมได้ เห็นท่าทางเก้ๆกังๆ กวนขนมของลิงตัวโตแล้วขำชะมัดเลยครับ แต่ไม่ได้ ถ้ามัวแต่ขำอยู่คืนนี้อาจไม่ได้นอน แล้วพรุ่งนี้งานใหญ่ที่บ้านลุงกำนันคุณนายผ่องพรรณอาจถูกเก็บกลับไปนินทาได้ว่าฝีมือตก
“พี่อ๋องมานั่งนี่.......เขยิบเข้ามาใกล้ๆอีกสิ เอาล่ะทีนี้ลองออกแรงตามน้องนะ”
ด้วยเทคนิคการกวนขนมขั้นต่ำเตี้ยเรี่ยดินของไอ้พี่อ๋องสมกับที่มันเป็นกอริลลาไม่ใช่คน น้องตัวต่อเลยต้องกระดิกนิ้วเรียกให้มันเข้ามานั่งใกล้ๆแล้วกุมมือลิงยักษ์เอาไว้ก่อนจะออกแรงขยับไม้พายให้มันเคลื่อนไหวตาม ต้องทำอยู่อย่างนั้นเกือบสิบนาทีแน่ะครับ คุณครูน้องตัวต่อถึงปล่อยให้นักเรียนพี่อ๋องทำขนมทำต่อไปเองได้ ไอ้พี่อ๋องเป็นนักเรียนที่อธิบายให้เข้าใจได้ยากมากๆอะครับ ขนาดจับมือทำยังต้องจับตั้งนาน พอจะละมือออกก็บอกว่า
‘เดี๋ยวสิครับ ตกลงใช่แบบนี้รึเปล่า?’
‘อ๊ะ....น้องอย่าเพิ่งเลิกสอนนะ พี่ยังไม่มั่นใจเลย เดี๋ยวเนื้อขนมออกมาไม่อร่อย’
แหม.....ตอนแรกน้องตัวต่อก็คิดนะครับ คิดเหมือนกันกับที่ทุกท่านคิดนั่นแหละ ว่าไอ้ลิงนี่มันต้องเล่นละครบทเซ่อเพื่อจะได้แต๊ะอั๋งผมแหงๆ แต่ที่ไหนได้ครับ พอผมเนียนๆทำท่าบิดตัวเมื่อยเหลียวกลับไปมองหน้ามัน หน้าตามันก็ยังคงใสซื่อ แถมโปะเครื่องหมายปรัศนีแบบ ‘กอริลลาเอ๋อ’ อยู่เต็มหน้าเชียว
เฮ้อ นี่น้องตัวต่อลืมไปได้ยังไงนะครับว่าไอ้พี่อ๋องมันซื่อจะตาย แบบว่าถ้ามันเป็นพระเอกหนังไทย มันก็คงเป็นไอ้ขวัญของอีเรียมน่ะครับ ไม่ใช่ผู้ใหญ่ลีของนางมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
กว่าจะกวนเปียกปูนเสร็จทั้งสองสีแล้วเทลงถาดรอเย็นก็ปาเข้าไปดึกดื่นโน่นแหละครับ แถมเราทั้งสองคนยังเหงื่อออกจนต้องอาบน้ำล้างตัวกันใหม่ทั้งคู่ด้วย
ไหน? ใครคิดครับว่าน้องตัวต่อนั่งชี้นิ้วสั่งเฉยๆ ผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดจะให้ไอ้พี่อ๋องมันนั่งถ่างตากวนขนมอยู่คนเดียวหรอกน่า แหะๆ สารภาพก็ได้ครับ คือว่าขนมเปียกปูนน่ะ ต้องกวนอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอถึงจะออกมาอร่อย
ทีนี้ถ้าปล่อยให้ไอ้พี่อ๋องมันกวนอยู่คนเดียวตลอดเกือบสองชั่วโมงนั่น ขนมออกมาไม่อร่อยเสียชื่อแย่ ผมก็เลยต้องสลับให้มันพักคราวละสามนาทีห้านาทีไงล่ะครับ ช่วงที่มันพักผมก็ไล่ให้มันขึ้นเรือนไปดูแม่ผ่องบ้างว่าอาการเป็นยังไง มันก็ดีครับ วิ่งๆขึ้นไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมารายงาน
ผมเห็นว่าไอ้พี่อ๋องมันเหนื่อยมากแล้ว ที่จริงน้องตัวต่อนี่ก็แอบน้ำใจงามนะครับ เห็นมันทำงานให้ไม่มีปริปากบ่นก็สงสาร ทีนี้พอมันจัดการกางมุ้งให้ผมเรียบร้อยแล้วยืนงงๆอยู่นอกมุ้งน้องตัวต่อถึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้สิครับ ว่ายังไม่ได้เตรียมที่ทางไว้ให้มันนอนเลย ห้องข้างบนของผมก็มีแต่เตียงเปล่าๆ ทั้งฟูกปูนอนทั้งหมอนมุ้งก็ขนลงมาใช้ตรงนี้หมด แล้วจะให้ไอ้พี่อ๋องไปหาเครื่องนอนมาเองก็กระไรอยู่ ยิ่งปล่อยให้มันนอนโดยไม่มีมุ้งก็จะยิ่งแย่ใหญ่
คิดดูสิครับ ว่าแค่มดไม่กี่ตัวมันก็แดงเป็นผื่นขนาดนั้น ถ้ามาเจอฤทธิ์ยุงดุๆบ้านผมเข้าไปอีกไอ้พี่อ๋องไม่กลายเป็นกอริลลาพิเศษพันธุ์ลายไปทั้งตัวหรอกเหรอ? อี๋ๆๆ แค่ล่ำเป็นกอริลลาก็แย่แล้ว นี่ถ้าทั้งล่ำทั้งลาย คงดูไม่ได้แหงๆเลยนะครับ
น้องตัวต่อก็เลย.....แบบว่า....ด้วยความสงสารแท้ๆ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยสักนิด.....ก็เลยบอกไปด้วยเสียงเบาๆ เคล้าความตะกุกตะกักราวสาวน้อยเขินอายในคืนเข้าหอว่า....
“พี่อ๋อง...ก็..ก็เข้ามานอนด้วยกันสิ...”
“ครับ?”
“ก็...นอนข้างนอกเดี๋ยวยุงก็หามเอาหรอก...พี่อ๋องขึ้นไปหยิบหมอนแล้วมานอนในมุ้งกับน้องนะ....”
ผมทำเป็นอายไม่กล้ามองหน้ามัน ซุกหน้าเข้ากับหมอนหนุน แต่ที่จริงน่ะคือแอบหรี่ตาจับสีหน้ามันจากในมุ้งหรอกครับ แหม....แค่ชวนนอนในมุ้งด้วยนี่ไอ้ลิงยักษ์มันเริงร่าลั้ลลาออกนอกหน้าจนน่าหมั่นไส้เชียว ผมเห็นนะว่านอกจากมันจะยิ้มกรุ้มกริ่มจนเริ่มสงสารกล้ามเนื้อบนใบหน้าของมันแล้ว ในเบ้าตาตี่ๆนั่นยังฉายแวววิบๆวับๆ น่าขนลุกอีกด้วย
ช่างไม่รู้อะไรเลยว่าไอ้ที่น้องตัวต่อบอกว่ากลัวยุงมาหามมันน่ะ มันแค่เห็นผลประกอบหรอก เหตุผลหลักของการชวนให้มันมานอนด้วยเป็นเพราะพรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้ามืดมาทำหม้อแกงถั่วกันต่างหาก ถ้าปล่อยให้มันไปนอนไกลๆแล้วมันเกิดตื่นสายขึ้นมาผมจะงัวเงียไปปลุกมันได้ยังไงล่ะครับ เสียงานเสียการเสียรายได้ แถมเสียชื่อเสียงที่สั่งสมมากว่ายี่สิบปีกันพอดี
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงพี่.....”
“อื้ม เลิกพูดได้แล้วล่ะ นอนเถิดพี่อ๋อง พรุ่งนี้เราต้องตื่นกันแต่เช้า”
ไอ้พี่อ๋องหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมหมอนหนุนหุ้มผ้าลายขิดหนึ่งใบถ้วน มันจะซื่อไปไหนครับ? บอกให้ไปหยิบหมอนมันก็หยิบแต่หมอนจริงๆ ผ้าห่มผ้าผวยอะไรแถวนั้นไม่รู้จักหยิบติดมือมาบ้างล่ะวะครับ?! สองสามวันมานี้อากาศตอนกลางคืนก็หนาวจะตาย เฮ้อ....ผมล่ะอ่อนใจกับมันจริงๆ
“งั้นก็ฝันดีนะครับ...คนเก่งของพี่”
อึ๋ย.......ก็กะว่าต้องมีมาแน่ๆ เตรียมใจไว้แล้วด้วยซ้ำ แต่....คราวนี้จุ๊บเบาๆของไอ้พี่อ๋องมันดันมาพร้อมกับเสียงกระซิบอวยพรให้ฝันดีกับลมหายใจอุ่นๆแถวริมหูนี่ครับ ผมเลย...แบบว่า ทั้งๆที่เตรียมพร้อมเต็มที่ก็รู้สึกหน้าร้อนวาบๆขึ้นมาซะอย่างนั้น ตามธรรมดาตัวร้ายต้องหน้าด้านสิครับ เอาล่ะ ผมต้องสงบใจระงับอาการ สูดลมหายใจเข้าหนึ่งเฮือก เสร็จแล้วก็ทำแบบที่ตัวร้ายควรจะทำ
น้องตัวต่อควานๆไปข้างๆได้มือยักษ์ที่หนาแต่กลับไม่ด้านมาก็เอามาแตะปากลงไปเร็วๆ
“ราตรีสวัสดิ์พี่อ๋อง....อ๊ะ!”
ไอ้พี่อ๋องมันคงคิดว่าผมเคลิ้มกับมันนะครับ ถึงชะโงกตัวมาคร่อมไว้ให้ผมเสียวหัวใจวาบน่ะ กลัวสิครับพี่น้อง นอนแหง็กเป็นลูกหมูอ้วนพีจะขยับแต่ละทีก็แสนลำบากแล้วมีเกย์ตัวเท่ากอริลลามาชะโงกค้ำอยู่ด้านบน ใครไม่กลัวน้องตัวต่อให้สิบบาทเลยเอ้า
เราสองคนสบตากันในความมืด แล้วไอ้พี่อ๋องมันก็ก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ...จนปลายตะหมูกของมันห่างจากผมไม่ถึงคืบ แล้ว.....ผมก็หนีตายด้วยการหลับตาปี๋ แหะๆ ก็ไม่รู้จะทำไงนี่ครับเลยหนีหลับดีกว่า
“น้องง่วงแล้ว!!”
ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของคนด้านบนที่ผ่อนออกมายาวเหยียด ก่อนจะมีเสียงสูดลมหายใจเข้าเบาๆดังขึ้นยืดยาวไม่แพ้กัน พอผมจะหยีตาขึ้นมอง ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากปากแดงๆของไอ้พี่อ๋องในระยะประชิดที่กำลังจะแตะลงตรงเปลือกตาพอดิบพอดี
ผมรีบหลับตาปี๋อีกครั้ง กลั้นหายใจจนตัวแข็ง รอจนสัมผัสอุ่นๆนุ่มๆนั่นผละออกห่าง ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่ปฏิเสธสัมผัสจากไอ้พี่อ๋องบ้าแม้แต่นิดเดียว แต่กลับรู้สึกหัวใจเต้นแรงราวจะกระโจนออกมานอกอก.....นี่น้องตัวต่อกำลังรออะไรอยู่กันแน่? ผมกำลังรอลุ้นสัมผัสต่อไปทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าเราสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกันเนี่ยนะ?
ขณะที่ผมกำลังสับสนวุ่นวายความคิดในหัวสมองที่ตีกันจนอื้ออึง ความรู้สึกเหมือนมีกำแพงหนาๆมากั้นเอาไว้จากสิ่งแวดล้อมรอบนอกก็หายไป พร้อมกับเสียงการเคลื่อนไหวของคนตัวโตที่เขยิบเข้ามานอนแนบข้างจนแทบจะไม่มีระยะห่าง ก่อนที่จะคิดอะไรไปไกลกว่านั้น ผมก็รู้สึกถึงปลายนิ้วอุ่นจัดเกลี่ยอยู่บริเวณหัวคิ้ว พร้อมเสียงกระซิบแผ่วทุ้มดังขึ้นที่ข้างหูอีกครั้ง
“หลับซะนะน้อง....พี่อ๋องอยู่ข้างๆนะครับ”
ไก่ขันแค่เอ้กแรกผมก็ตื่นแล้วครับ พอตื่นแล้วก็อายตัวเองขึ้นมาทันทีเพราะน้องตัวต่อช่างประพฤติตนเป็นไอ้ตัวร้ายในละครน้ำเน่าได้แม้ยามหลับ ดูสิครับ ผมไม่มีอาการหวงเนื้อหวงตัวแบบนางเอกแสนดีบ้างเลย ปล่อยตัวเองหลับสนิทให้ไอ้ลิงพี่อ๋องนอนกอดไว้เสียเต็มอ้อมเชียว แหม.....แต่จะว่าไปมีคนนอนกอดนี่ก็ดีนะครับ เมื่อก่อนผมคิดว่าจะน่ารำคาญเสียอีก แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็อุ่นดีออกนี่นา
“พี่อ๋อง ตื่นๆ”
แหม.......ไอ้พี่อ๋องหลับสบายเชียวครับ แถมยังมีหน้ามาหายใจแผ่วๆอยู่ตรงซอกคอผมอีก น้องตัวต่อเข้าใจครับว่าสบู่บ้านเราหอม แต่อย่ามาสูดไปหลับสนิทท่าทางสบายแบบนี้สิ นี่มันได้เวลาทำงานแล้ววู้
“พี่อ๋อง ตื่นสิ ตื่นๆๆๆๆ ถ้าไม่ตื่นน้อง.....น้องจะนอนต่อบ้างแล้วนะ เร็วดิ”
แหะๆ ก็ผมไม่รู้จะขู่อะไรนี่ครับ ขืนเร่งวอลลุมมากไปเดี๋ยวแทนที่ไอ้พี่อ๋องจะตื่นกลายเป็นแม่ผ่องตื่นล่ะ ไม่เอานะครับ ผมอยากให้แม่พักเยอะๆ
“หึๆๆ น้อง.....ฮ่าๆๆๆ น้องไม่มีอย่างอื่นจะขู่พี่แล้วหรือครับ? ฮ่าๆๆๆ”
ฟอดดดดด~
ไอ้บ้า หอมแก้มมาได้แต่เช้า หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ฟันก็ยังไม่ได้แปรง ไม่รู้เมื่อคืนเผลอนอนน้ำลายไหลรึเปล่าด้วย สมน้ำหน้าถ้าเปื้อนน้ำลายขอให้มันเป็นขี้กลาก แบร่ๆๆๆ
ไอ้พี่อ๋องลุกขึ้นตลบมุ้งออกไปเปิดไฟ แล้วก็กลับมาเก็บมุ้งให้ผม จัดการหาน้ำหาท่ามาให้ผมล้างหน้าแปรงฟันมันบนที่นอนนั่นแหละ ส่วนตัวมันก็ถือแปรงเข้ามานั่งยองๆข้างเตียงแปรงกับผมด้วย พอจัดการเข้าห้องน้ำเรียบร้อยล้างมือสะอาดจนแน่ใจว่าจะไม่พาสิ่งไม่พึงประสงค์ติดมือมาหาขนมหม้อแกง ผมก็ให้ไอ้พี่อ๋องเทน้ำที่แช่ถั่วเหลืองไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออก แล้วยกมาให้ถึงที่เพื่อตรวจดูว่าถั่วนิ่มดีแล้วหรือไม่ จากนั้นก็เริ่มทำตามขั้นตอนที่เห็นแม่ทำมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยโดยการติดไฟให้ลุกพอเหมาะ รินน้ำใส่ลงไปพอท่วมถั่วอีกครั้งแล้วยกขึ้นตั้งไฟ รอจนน้ำเดือดก็ใช้แรงงานประจำตัวให้คนถั่วในหม้อไปเรื่อยๆ พอน้ำแห้งเมล็ดถั่วบานแล้วจึงเอาลง
ระหว่างที่รอถั่วพร้อมผมก็เตรียมส่วนประกอบอื่นไว้ เอาน้ำตาลปึกไปละลายพอนิ่ม แล้วเทผสมกับไข่เป็ดที่ตอกรอในกะละมัง จากนั้นใช้ใบเตยเคล้าทั้งสองอย่างให้เข้ากัน จากนั้นก็เติมกะทิที่แรงงานส่วนตัวคั้นรอไว้ตั้งแต่เมื่อวานที่ตั้งให้หายเย็นจัดตั้งแต่ตื่นนอนใหม่ๆลงไปแล้วขยำต่ออีก ใส่น้ำมันหอมเจียวลงไปอีกนิด แค่นี้กลิ่นยั่วน้ำลายก็แทบจะฟุ้งไปถึงหน้าบ้าน
-
ผมชะโงกหน้าดูถั่วกวนในหม้อเรียบร้อยว่ากำลังเขละๆเละๆได้ที่ไม่ต่างจากโจ๊กถั่ว แล้วก็เอาส่วนผสมทั้งหมดเทลงกระทะทองเหลือง เคล้าๆกวนๆให้เข้ากันอีกนิดเอาให้แน่ใจว่าสุก ก็จัดการอบแบบไม่พึ่งเตาอบด้วยการเททั้งหมดนั่นลงถาด แล้วก็ลักไก่ด้วยการนึ่งสักห้านาทีให้เนื้อขนมเริ่มเหลืองแต่ยังไม่ทันสุก แล้วจึงยกทั้งถาดนั่นแหละไปผิงไฟ โรยหอมแดงซอยที่เจียวไว้ใหม่ๆแต่งหน้าขนมให้ทั่ว พอเนื้อขนมด้านหน้าเริ่มกลายเป็นสีเหลืองทองก็เป็นอันสำเร็จ
ผมให้ไอ้พี่อ๋องราไฟในเตาปุ๊บแม่ผ่องก็เดินสวยเช้งแต่หน้าตายังคงไม่สดใสเหมือนเคยลงมาจากเรือน เห็นหน้าตาหม้อแกงแล้วก็เลยไปเปิดผ้าขาวบางดูขนมเปียกปูน แล้วลองแตะปลายนิ้วกดลงนิดๆ ก็ยิ้มออก
“แหม......แม่ก็ ฝีมือระดับน้อง ไม่ทำให้เสียชื่อร้านขนมแม่ผ่องหรอกน่า”
“เฮ้อ......แม่อยากให้น้องกลับมาอยู่บ้านเรา ไม่ต้องไปทำงานกับอบต.ก็ได้ แค่กลับมาทำขนมขายกับแม่ เราก็อยู่กันได้แล้วนะลูก”
หืม?.....คุณนายผ่องพรรณคิดอะไรอยู่ครับ? กลับบ้านมาเป็นพ่อค้าขายขนมอยู่กับบ้านเนี่ยนะ? แล้วทำไมแม่ผ่องของผมต้องยิ้มเศร้าๆ แบบนั้นด้วยล่ะครับ?
“แม่เข้าใจ ว่ามันคงเป็นการขัดขวางความเจริญก้าวหน้าของน้อง แต่ถ้าไม่มีน้อง.....แม่ก็ไม่มีใครเลย แม่อยากอยู่กับน้องไปนานๆ แต่พอมาไม่สบายแบบนี้ก็ไม่รู้เสียแล้ว จะอยู่ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน.....”
แม่ละความสนใจจากขนมพวกนั้น แล้วเดินเข้ามายืนตรงหน้าก่อนจะวางมือนุ่มนิ่มลงกลางกระหม่อมของผม ผมที่หลบตาลงต่ำแทนที่จะสบายใจขึ้นเมื่อไม่ต้องมองเห็นแววตาแสนเศร้าของแม่กลับได้เห็นสิ่งที่ทำให้ยิ่งรู้สึกผิด.....มืออีกข้างที่ปล่อยอยู่ข้างตัวของแม่กำลังสั่น....สั่นสะท้านสลับกับกำจนแน่นราวพยายามข่มอารมณ์บางอย่าง
“แม่.....”
“น้องจะใจร้ายปล่อยแม่ไว้ที่นี่ แล้วกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯจริงๆหรือลูก?”
นายไผทจะทำอย่างไรดีล่ะครับ?
ผมยังไม่ลืมว่าตัวเองอยากพิสูจน์ว่าอยู่ด้วยตัวเองได้ ไม่ใช่น้องคนเล็ก ลูกชายตัวเล็กๆที่ต้องคอยให้แม่กับพี่ผึ้งโอ๋ แต่ว่าผมโตพอจะปกป้องทุกคนได้ ผมจะประสบความสำเร็จในชีวิตและหน้าที่การงานได้ด้วยตัวเองให้แม่กับพี่ผึ้งภูมิใจ
แต่ถ้าผมเลือกที่จะกลับไป.....มันจะทำให้แม่เสียใจได้มากขนาดไหน ผมไม่อยากจะจินตนาการเลย....
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่ เเละขาจร ขนมวันนี้เป็นไงมั่งคะ วันนี้เปิดร้านสายไปนิด ฮี่ฮี่ฮี่ พอดีเเม่ผ่องไม่สบาย ไปช่วยกันทำขนมขายอยู่ เเอบอยู๋หลังบ้าน กรั๊กกกกก เรื่องกาพย์ถ้าใครอ่านคำเเปลเเล้วสงสัย ทิ้งคถามไว้ได้นะคะ เดี๋ยวเราจะให้จันทน์กะพ้อเเปลให้ หึหึหึ ตอนนี้พี่อ๋องน่ารักไม๊คะ สงสารน้องตัวต่อรึเปล่า เจอกันตอนหน้านะคะ ขอให้สนุกเเละ อร่อยกับขนมที่ร้่านค่ะ
คำถามตอนหน้า "ทำให้เละเเล้วเเผ่ให้บาง"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
[/color]
-
คำตอบสุดท้าย...."ทองม้วนสด" :mc4:
ปล. แม่ผ่อง โห่ววววว์ :monkeysad:
-
เรื่องกาพย์เริ่มเรื่องนี้ คือความรู้สึกของพี่อ๋องใช่ไหม
ถ้าใช่ก็หวานเลี่ยนเลยนะนั่น
วันนี้ตอบไม่ได้อ่ะคิดไม่ออก
-
คริคริ ขอบคุณนะคะ คุณ DarKLasT ที่เข้ามาอุดหนุนอย่างเร็ว อย่างที่ จันทน์กะพ้อฝากมาบอกทุกคนเรื่องพี่อ๋องเล่าเรื่องนะคะว่า" ให้กลับไปอ่านที่กาพย์ขนมหวานข้างบน อ่านให้ละเอียดนะคะ ทุกตอนเลยด้วย"
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไปอ่านมาแล้ว พาร์ทของพี่อ๋อง รู้สึกว่าพี่แกหวานซะ
สรุปว่าแกรู้ทางน้องแล้วหรอคะ นี่แกเอกสถาปัตย์ โทการละครเหมือนกันรึเปล่าเนี่ย
ที่น่าสงสัยที่สุดก็แม่ผ่องเนี่ยแหละ ดูน่าสงสัยม๊ากกกกก
ปล. มะม่วงกวนรึเปล่าน้า ครั้งก่อนเก็บมะม่วงไว้นี่ ฮุๆ
-
น้องตัวต่อไม่ต้องไปทำงานที่กรุงเทพแล้วววว เป็นห่วงแม่น้า
คำตอบ มะม่วงแผ่น รึเปล่า ตอบมั่วเลย อิอิ
-
น้องอยู่กับพี่อ๋องที่นี่แหละ ช่วยกันดูแลแม่ผ่องไง
คำถามตอนนี้ไม่รู้อ่ะ ยากจัง
-
น้องกลับมาอยู่ช่วยแม่ผ่องเหอะ
-
ฟังแม่พูดแบบนี้แล้วรู้สึกไม่อยากจะไปทำงานในกทมเลย อยากอยู่ทำงานแถวบ้านมากกว่าง่ะ
-
กรี๊ดดดดด น้องตัวต่อให้ท่ารึป่าวเนี่ย :-[ :-[
-
เป็นห่วงแม่ผ่อง น้องกลับมาอยู่บ้านเถอะนะ
ตอบไม่ได้ค่ะวันนี้ยาก
+1ค่ะ
-
ทำไมไม่จับกดไปเลยนะ พี่อ๋อง
-
ผมยังไม่ลืมว่าตัวเองอยากพิสูจน์ว่าอยู่ด้วยตัวเองได้ ไม่ใช่น้องคนเล็ก ลูกชายตัวเล็กๆที่ต้องคอยให้แม่กับพี่ผึ้งโอ๋ แต่ว่าผมโตพอจะปกป้องทุกคนได้ ผมจะประสบความสำเร็จในชีวิตและหน้าที่การงานได้ด้วยตัวเองให้แม่กับพี่ผึ้งภูมิใจ
น้องตัวต่อจ๊ะ ถ้ามองในมุมป้าแก้วนะ บทที่จะพิสูจน์ว่าน้องตัวต่อโตเป็นผู้ใหญ่
ไม่ใช่จะอยู่ตรงที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานด้วยตัวเอง แบบมนุษย์เงินเดือนอย่างเดียวนะจ๊ะ
การทำขนมขายอยู่กับแม่ผ่องที่นี่แหละค่ะ ก็เป็นบทพิสูจน์ที่ดีที่สุด ว่าน้องโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆ
อยู่ที่นี่ น้องจะได้ทั้งปกทั้งป้องทั้งดูแลปรนนิบัติแม่ผ่อง
เป็นเสาหลักให้แม่ผ่องในทุกเรื่องทั้งทางกายทางใจ
เป็นเจ้าของร้านขนมหวาน ที่จะต้องบริหารจัดการเองทุกอย่างแทนแม่ผ่อง
เห็นมะ ถ้าไม่มีความรู้ความสามารถขาดความรับผิดชอบ ทำไม่ได้นะ
แม่ผ่องนั้นถึงเวลาให้เกษียณอายุการทำงานได้แล้ว แล้วยกตำแหน่งให้เป็นที่ปรึกษา
และถือกุญแจตู้เซฟเท่านั้นก็พอแล้วล่ะค่ะน้อง
-
ดราม่าแบบน้องตัวต่อนี่จะฮาไปไหนกัน....แล้วอีกอย่างนะก็คือ
ไม่รู้จะสงสารพี่อ๋องหรือควรจะสงสารน้องตัวต่อดี เหมือนน้องเค้าจะอินกับบทเพิ่มขึ้นทุกวันเนอะ
คำตอบของคำถามคราวนี้น่าจะเป็น....ส้มลิ้มนะคะ :L2: :L2:
-
ขนมน่าทานทุกอย่าง
น้ำตาซึมตอนจบ
-
:กอด1:
น้องตอ่
-
ท้ายตอนเศร้าค่ะ
ขอตอบว่า ทุเรียนกวนค่ะ
-
น้องต้องอยู่ดูแลแม่ซิ
แม่ไม่มีใครดูแลเหลือแต่น้องเนี่ยแหละ
รับช่วงกิจการร้านขนมต่อเป็นการสืบทอดไปเลยอย่าคิดมาก
-
ถ้าเป็นเราแม่เราพูดแบบนี้ไม่ต้องคิดอะไรต่อแล้ว :monkeysad:
อยู่กับแม่เหอะนะน้อง + พี่อ๋องด้วย คริ ๆ
-
พี่อ๋องเนียนได้โล่มากมายอ่ะ 55+
แบบว่าน้องต่อตามทัน(รึเปล่า) คุุคุ ว่าแต่รู้ข้อดีของการนอนกอดกันแล้วชิมิ
ปอลิง ส่วนเกมส์เดาว่ามะม่วงแผ่นครับ เอามะม่วงมากวนให้เละๆ ตั้งไฟแล้วกวนให้เหนี่ยวหน่อยๆ
แล้วก็เอามาแผ่บนพลาสติก(เคยทำ)แล้วเอาไปตากให้แห้ง(แล้วแต่ชอบว่าจะแห้งมากแห้งน้อย) แล้วก็เอามาม่วนๆๆๆๆ
ปอลิง 2 ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดรึเปล่านะครับ แต่บ้านเบลล์อ่ะ มะม่วงกวนมันคือมะม่วงเอามาทำให้เละๆ แล้วเอาไปตั้งไฟ ใส่กะทิแล้วกวนจนมันเริ่มเป็นก้อนๆ อร่อยดี คุคุ ว่าแต่พูดแล้วชักอยากกินแฮะ -..-
-
คิดว่าตัวต่อเนียนแล้วนะ แต่พี่อ๋องเนียนกว่า ฮาๆ
เรื่องแม่ก็นะ คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวอยู่แล้ว
ส่วนคำตอบน่าจะเกี่ยวกับมะม่วงที่เก็บมาตอนที่แล้วๆ แต่ไม่รู้จะเอามาทำอะไร
-
ถ้าอยู่ในกรุงเทพฯ แล้วประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ถือเป็นผลพิสูจน์ว่า ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วนั้น
ออกจะเป็นการมองโลกแบบ "ทุนนิยม" อยู่สักหน่อย ~
ส่วนการสืบทอดกิจการขายขนมไทยเล็ก ๆ อยู่บ้านนอก รายได้พอเลี้ยงตัว แต่ได้อยู่กับครอบครัวที่รัก
ก็เป็น "เศรษฐกิจแบบพอเพียง" กันไปเนอะ...
ส่วนตัวแล้ว อยากให้คุณน้องอยู่บ้านนอกมากกว่านะ เพราะ บรรยากาศแถวบ้านแม่ผ่อง น่ารัก สุขสงบ รื่นรมย์ดี
ที่สำคัญ คุณน้องจะได้หนีพี่อ๋องไปไหนไม่พ้น ~ :m4:
ส่วนคำถามที่ว่า ทำให้เละ แผ่ให้บาง ???
ดูจากคำตอบของคนอื่นแล้วลอกเค้ามา "มะม่วงแผ่น" ( แต่แถวบ้านเรา เรียกว่า "ส้มแผ่น" ค่ะ )
-
ใช่ๆ มีกลิ่นแปลกๆ อิพี่อ๋องรู้ทันแน่แต๊
ส่วนแม่กิมผ่อง...งืม มีเงื่อนงำ
ขอตอบๆๆ "ส้มลิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม"
:กอด1:น้องแน่นๆ น้องจ๋าน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
ปล.ป้าพันด้า123เบี่ยงประเด็นตลอดเว ชิชะ!
-
ก็เข้าใจน้องตัวต่อที่อยากจะพิสูจน์ตัวเอง และก็เข้าใจแม่ผ่องที่อยากให้ลูกชายกลับมาอยู่บ้าน
เง้อน้องตัวต่อจะทำไงน้า~ :o12:
-
ใช่ๆ มีกลิ่นแปลกๆ อิพี่อ๋องรู้ทันแน่แต๊
ส่วนแม่กิมผ่อง...งืม มีเงื่อนงำ
ขอตอบๆๆ "ส้มลิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม"
:กอด1:น้องแน่นๆ น้องจ๋าน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
ปล.ป้าพันด้า123เบี่ยงประเด็นตลอดเว ชิชะ!
อย่ามาใส่ไคล้ ชิชะ :laugh:
-
ส้มลิ้มลดรสเลี่ยน เปรี้ยวหวานเปลี่ยนเวียนใจผัน
เปลี่ยนใจในชั่ววัน ต่างกับพี่ที่รักเดียว
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/53dca589.jpg)
คุณนายผ่องพรรณใส่ชุดเก่งผ้าถุงสีเขียวปีกแมงทับถุงเดียวกับที่ใส่เข้ากรุงไปรับผมที่โรงพยาบาลวันนั้นกับเสื้อลูกไม้สีครีมสอดดิ้นทองสวยกว่าปกติออกไปบ้านงาน โดยมีไอ้พี่อ๋องทำหน้าที่สารถีแล้ว ตอนนี้ผมที่ถูกทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียวเลยมีเวลานั่งคิดเรื่องของแม่ เรื่องของผม แล้วก็เรื่องของอนาคตที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เหลือเกินคนเดียวเงียบๆ
ความต้องการของแม่คือให้ผมกลับมาอยู่บ้าน จะทำงานนอกบ้านหรืออยู่ทำขนมขายก็ได้ ขอแค่นายไผทกลับมาอยู่บ้านกับแม่เป็นพอ ในขณะที่ผมก็แค่ต้องการจะรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรสักอย่างที่สำคัญสำเร็จได้ด้วยมือตัวเองก็เท่านั้น
อันที่จริงไอ้ตำแหน่งเจ้าหน้าที่พิสูจน์อักษรของสำนักพิมพ์ที่ส่วนใหญ่จับแต่นิยายแปลมันก็ทำไปเรื่อยๆได้อย่างมีความสุขนะครับ ปกติผมก็อ่านหนังสือนิยายทั้งแปลทั้งไม่แปลเพื่อเพิ่มรสชาติให้ชีวิตอยู่แล้ว นี่ยังแถมอ่านไปได้ตังค์เพิ่มอีก ค่าตอบแทนก็พอประมาณ แม้พอนำมาหักลบกับรายจ่ายแล้วจะรู้สึกกระเป๋าแฟบๆไปนิดก็เหอะ
แต่ถ้าจะถามว่ามันตรงกับความฝันของผมรึเปล่า....ตอบแบบไม่โกหกตัวเองเลยก็คือ ‘ไม่’
น้องตัวต่อเลือกเรียนด้านภาษาเพราะอยากเป็นนักเขียนครับ ผมอยากเขียนนิทาน นิยาย บทกวี แล้วก็อยากให้มีคนมาอ่านหนังสือของผมเยอะๆ ผมอยากจะเป็นแบบท่านทั้งหลายที่เป็นเจ้าของนามปากกาที่ผมเคารพ ชื่นชม และยึดถือไว้เป็นแม่แบบเป็นครูโดยไม่ได้ขออนุญาต
แต่เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ สิ่งที่ผมทำอยู่ทุกวันคือการไล่สายตาไปตามหน้าหนังสือ ทีละตัวอักษร ทีละบรรทัด ไล่หาคำผิด เว้นวรรคตอนผิด เครื่องหมายประกอบผิด ความหมายผิด มันก็สนุกดีอยู่หรอกนะครับ แต่มันไม่ได้ใกล้เคียงกับความฝันของผมเลย นี่มันก็แค่ทำไปวันๆเพื่อปากท้อง....อยู่ได้ และภาคภูมิใจกับการอยู่ได้นั้น แต่มันก็แค่นั้น ไอ้เจ้าความรู้สึกภาคภูมินี่มันยังไม่เท่ากับตอนช่วยเพื่อนสมัยประถมเขียนจดหมายรักส่งให้สาว แล้วสาวเจ้าเขินอายจนเดินม้วนเป็นกิ้งกือตกใจไม่ได้เลยสักนิด
ผมโขยกเขยกพาตัวเองไปจนถึงเล้าไก่ เมื่อวันก่อนแม่บอกว่ามีลูกเจี๊ยบเกิดใหม่สามตัว น้องตัวต่อยังไม่ได้มาทำความรู้จักกับสมาชิกใหม่ของบ้าน แล้วก็ยังไม่ได้มาแสดงตัวให้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของบ้านกับเด็กใหม่เลยครับ ที่จริงเป็นเพราะผมก็ไม่ค่อยชอบลูกเจี๊ยบเกิดใหม่เท่าไหร่ด้วยแหละเพราะมันจะหน้าตาน่าเกลียด น่ากลัวเหมือนมนุษย์ต่างดาว ต้องรอสักสัปดาห์อะครับมันถึงจะขนอุยๆฟูๆน่าจับมาเล่น ผมชอบเอามาวางบนมือให้มันเดินไปมา นิ้วเท้าเล็กๆที่ยังไม่แข็งแบบกรงเล็บไก่ผู้ใหญ่มันให้ความรู้สึกทั้งคันๆทั้งจักจี้ไปพร้อมๆกันเลยล่ะ
“เจี๊ยบๆๆๆ”
แหะๆ ถึงมันจะเป็นแค่ลูกไก่แต่ถ้าอยากเป็นเพื่อนด้วยเราก็ต้องญาติดีกับมันก่อนนะครับ ถึงจะยังไม่เคลื่อนไหวคล่องขนาดที่จะไล่จับมันมาเล่น แต่เวลาอยู่คนเดียวเงียบๆแบบนี้แล้วผมก็อยากมีเพื่อนนี่ครับ แปลกนะครับอาการที่รู้สึกว่ารอบข้างมันเวิ้งว้างว่างเปล่าทั้งที่เราก็อยู่ในบ้านแท้ๆ ขนาดตอนอยู่กรุงเทพฯ หลังเลิกงานกลับห้องไปผมก็อยู่คนเดียวแท้ๆ แต่กลับไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย....เอ๊ะ!! หรือจะเพราะไอ้พี่อ๋องมันเอาตัวมาผูกกับผมจนกลายเป็นความเคย
ชิน....แล้วจากความเคยชินมันก็จะทำให้ผมขาดมันไม่ได้.....
แล้ว....แล้ว....ในที่สุดผมก็จะรักมัน โอ้...มายพระพุทธเจ้า
พล๊อตนี้ดูดีจริงๆครับ พล๊อตสุดคลาสสิคที่ใช้กันจนเกร่อแต่ดูทีไรก็ซึ้งทุกทีอย่าง ‘ความรักเกิดจากความใกล้ชิด’
บ้าเรอะ? ใครมันจะไปรักใครเพราะความใกล้ชิดได้เล่า ถ้าคนเรารักกันเพราะอยู่ใกล้ๆกันได้จริง โลกเราก็คงเกิดเหตุการณ์แบบแม่ค้าขายปลากับพ่อค้าแผงผัก อย่างในเรื่อง ‘รักเกิดในตลาดสด’ บทประพันธ์ของคุณนราวดี กันทั่วประเทศแล้วสิ
หรือไม่....ไอ้เวลาสามปีที่เรียนม.ปลาย ที่น้องตัวต่อนั่งคู่กับไอ้ก๋อยสาวเส้นตื้นร่าเริงยิ้มง่ายปีละเกินสองร้อยวันนั่นป่านนี้ผมกับมันก็ต้องรักกันไปแล้วสิครับ แถมต้องรักกันม้ากมากด้วย
“เจี๊ยบๆๆ ออกมาหาพี่น้องหน่อยเร็วลูกเจี๊ยบ”
ง่า....ไม่ออกมาแฮะ หรือที่จริงเราควรลองเรียกแบบอื่น จริงด้วยนะครับ ถ้าเราเป็นลูกเจี๊ยบเราก็ต้องอยากวิ่งไปหาแม่สิ ไม่ใช่หาลูกเจี๊ยบด้วยกัน
“ก่อก ก่อก...กระต๊าก ก่อก ก่อก กระต๊ากๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ น้องเล่นอะไรน่ะ? ฮ่าๆๆๆ”
“อ๊ะ! โฮ่ ตกใจหมด พี่อ๋องไม่อยู่รอรับแม่เหรอ?”
น้องตัวต่อกำลังเลียนเสียงแม่ไก่ล่อลูกเจี๊ยบเพลินๆไอ้พี่อ๋องก็โผล่มาข้างหลังให้ใจหายแวบ ไม่รู้มาแอบยืนมองเงียบๆ ตามบทพระเอกชอบแอบมองตาเยิ้มตอนนางเอกไม่รู้ตัวรึเปล่า ก๊ากกกกกกกก แต่ผมไม่ใช่นางเอกนะเว้ยไอ้พี่อ๋อง จะเยิ้มแค่ไหนก็เท่านั้นแหละ ไม่ได้มีผลอะไรขึ้นมาหรอกวู้
“ไม่หรอกครับ แม่ผ่องไล่ให้พี่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนน้องนี่แหละ เดี๋ยวแม่จะกลับกับรถบ้านด้านในโน้นน่ะ ชื่อน้า...น้าอะไรน้า?”
“อ๋อ น้าทุเรียน บ้านนั้นเขาเป็นญาติลุงกำนันด้วย คงไปกันหมดบ้านเลยมั้ง.....”
ผมปล่อยให้ไอ้ลิงที่วันนี้ไม่มีหัวแห้วจูงกลับไปในบ้าน ไม่อยากจะดื้อกับมันครับ มันไม่เซ้าซี้ถามเรื่องที่น้องตัวต่อไปร้องเป็นแม่ไก่อยู่เมื่อกี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ยอมทำตัวว่าง่ายให้ไอ้พี่อ๋องมันได้ใจบ้าง เพราะเดี๋ยวเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน เมื่อเช้าผมก็มัวแต่จดจ่ออยู่กับความรู้สึกของแม่จนลืมคิดไปว่าแม่รู้ได้ยังไงเรื่องที่ผมคิดจะกลับไปทำงานที่เดิม คิดเหมือนผมใช่ไหมครับพี่น้อง ว่าไอ้พี่อ๋องมันต้องทำตัวเป็นไส้ศึกแหงๆ
“เป็นอะไรไปครับ ไม่สบายใจเรื่องแม่ใช่มั้ย?.....ปกติน้องของพี่ไม่พูดน้อยแบบนี่นี่ อย่าเพิ่งคิดมากนะครับ
แหม....กะอีแค่ตอนเดินเข้าบ้านระยะทางจากเล้าไก่ไม่ถึงร้อยเมตรผมไม่ได้พูดอะไรเลยแค่นี้ทำมาถาม นี่ไอ้พี่อ๋องมันประชดน้องตัวต่อใช่มั้ยครับ? มันหาความว่าน้องตัวต่อเป็นคนพูดมากนี่ ชิ! ไอ้พี่อ๋องบ้า นิสัยไม่ดี!!
“เปล๊า น้องไม่ได้คิดมากอะไรสักหน่อย พี่อ๋องไปตักข้าวมาไป น้องจะกินข้าวกินยาแล้ว”
รอจนไอ้พี่อ๋องทำหน้าที่ตามคำสั่งแล้วตัวมันเองก็มานั่งประจำที่ทางขวามือของผมเรียบร้อยและเริ่มกินกันไปได้สักครึ่งกระเพาะผมก็เริ่มสวมบทโศกจับผิดไอ้ลิงยักษ์ขี้ปูดทันที ผมแกล้งละเลียดข้าวต้มเครื่องหอมกลิ่นกระเทียมเจียวช้าๆ เหมือนกับการกระเดือกลงคอเป็นไปด้วยความยากลำบาก กินไปก็ถอนใจไป
“เมื่อเช้า....ที่แม่พูดแบบนั้น....เฮ้อ....”
“นั่นไง พี่ว่าแล้วว่าน้องคิดมาก....ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่ผ่องก็คงพูดไปตามอารมณ์ ยังไงก็ไม่ว่าหรอกถ้าน้องจะเลือกกลับไปอยู่กรุงเทพฯน่ะ”
“ตอนแรกนะ...น้องคิดว่าไปตรวจซ้ำคราวนี้ จะให้พี่อ๋องกลับมาคนเดียว เพราะน้องก็พอจะใช้ไม่ค้ำคล่องแล้ว ขึ้นบันไดก็พอได้ ยังไงก็พักตรงชานพักทุกชั้นก็ยังได้...ห้องน้องก็ยังไม่ได้บอกก็ยังไม่ได้คืน จะกลับไปอยู่ก็ไปได้ทันที...เฮ้อ....”
“โอ๋....ไม่เป็นไรนะครับ น้องอย่าเครียดสิ น้องเป็นแบบนี้พี่รู้สึกไม่ดีเลย”
นั่นไง ใช่สิ...ต้องรู้สึกไม่ดีแหงล่ะ ก็เป็นคนเอาเรื่องน้องตัวต่อไม่ได้ลาออกไปปูดให้แม่รู้เองเลยนี่นะ ชิ!!
“น้องรู้สึกแย่จังพี่อ๋อง.....แม่พูดเหมือนรู้เลยว่าน้องตั้งใจจะกลับไป แม่ไม่สบายอย่างนี้ไม่ควรจะต้องมาเครียด...แต่เพราะน้องแท้ๆ ไม่รู้ไปหลุดให้แม่รู้ตอนไหน นี่เมื่อคืนนอกจากคิดเรื่องที่ไม่สบาย แม่ก็คงคิดว่าน้องจะทิ้งไปอยู่ตลอด...”
“พี่ขอโทษนะครับ พี่อ๋องผิดเอง เป็นคนเผลอหลุดปากเรื่องนี้ไปเอง”
แหม....ยอมรับง่ายจริง ยังไม่ทันจะได้เล่นสนุกเท่าไหร่เลย แล้วดูทำหน้าเข้า....ขืนสลดมากกว่านี้จะกลายเป็นกอริลลาป่วยเอานะไอ้พี่อ๋อง
“ไม่ต้องขอโทษหรอก น้องรู้ว่าพี่อ๋องหวังดี....แต่ ถึงยังไง พรุ่งนี้ตอนเราไปโรงพยาบาลกัน พี่อ๋องช่วยกันๆแม่ไว้หน่อยนะ ถ้าน้องปลีกตัวกลับอพาร์ตเมนท์ได้แล้วพี่อ๋องก็ช่วยพาแม่กลับบ้านดีๆด้วยนะ”
ฮี่ๆๆๆ น้องตัวต่อแกล้งมันครับ ได้ผลดีเสียด้วย ตอนนี้สีหน้าไอ้พี่อ๋องโคตรตลกอะ มันเปลี่ยนจากกอริลลาสลดเป็นกอริลลาขาดเลือดในพริบตา หน้างี้ซีดเชียวครับ ฮี่ๆๆๆๆ
“ตกลง.....จะกลับไปทำงานจริงๆหรือน้อง?”
“อื้ม.....งานของน้อง ชีวิตของน้อง น้องอยากจะทำสิ่งที่น้องรักนะพี่อ๋อง.....คิดว่าน้องเป็นคนไม่ดี เป็นลูกอกตัญญู ไม่เป็นห่วงแม่ ไม่รักแม่รึเปล่า?”
ผมหยุดแอ๊คติ้งกังวลปนอมทุกข์ด้วยการเขี่ยเศษซี่โครงหมูในชามไปมา วางช้อนคว่ำกับขอบชามเรียบร้อย แล้วเปลี่ยนมาเป็นบทสับสนไม่มั่นใจในความคิดของตัวเอง โดยการค่อยๆช้อนตาขึ้นมองสบกับตาตี่ๆของไอ้พี่อ๋อง
“ไม่หรอกครับ พี่รู้ว่าน้องรักแล้วก็เป็นห่วงแม่ผ่องมาก”
ไอ้พี่อ๋องพลอยวางช้อนตาม แล้วก็เอามือใหญ่ๆของมันมาแหมะไว้บนหลังมือของผมแทนก่อนจะบีบเบาๆ เยี่ยมมาก....นี่แหละตามบทเป๊ะ เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อนแค่บีบมือก็พอแล้วสิ ไอ้อ้อมแขนซ้ายมาโอบไหล่แล้วดึงให้น้องตัวต่อเอนเข้าไปซบนี่มันอะไรกันครับ? เอ่อ....ไอ้พี่อ๋อง นี่มันนอกบทแล้ววู้!
“พี่อ๋องรับปากกับน้องได้มั้ย วันที่น้องไปทำงาน ไม่ได้กลับมานอนบ้าน พี่อ๋องช่วยแวะมาดูแม่แทนน้องด้วยนะ”
เอาสิ.....อยากกอดอยากโอบมันก็ต้องมีค่าแรงมาแลกนะไอ้พี่อ๋อง ผมไม่ได้เหลือบตาไปมองหน้ามันหรอกครับ เพราะระยะประชิดหัวเกรียนแนบอกมันขนาดนี้ ขืนหันไปแทนที่จะได้มองหน้าผมกลัวว่าอาจจะได้ของแถมมาด้วยน่ะสิ
“ได้ครับ พี่รับปาก แม่ของคนที่พี่รักทั้งคนนี่ครับ แม่ของน้องก็เหมือนกับแม่ของพี่ด้วย น้องไม่ต้องห่วงนะครับ”
ไอ้บ้า.....ไอ้พี่อ๋องบ้า เห็นเรายอมซบเข้าหน่อยละมาคิดไปโน่น บ้าเหรอ คุณนายผ่องพรรณ เถลิงศก มีลูกชายคนเดียวเว้ย จะมายึดแม่คนอื่นไปเป็นแม่ตัว เดี๋ยวปั๊ดพ่อถวายหมัดฮุคเข้าปลายคางเลย เห็นจิตใจโอบอ้อมอารีอย่างนี้น้องตัวต่อก็ขี้หวงนะเว้ยเฮ้ย โดยเฉพาะของสำคัญและคนสำคัญเนี่ย ผมหวงมาก....ยิ่งคนสำคัญของผมมีน้อย ผมก็ยิ่งหวงแบบหนักหน่วงขั้นกว่าเข้าไปอีก จะมาแย่งแม่ผ่องน่ะเรอะ เฮอะ...ฝันไปเหอะ!
วันนั้นน้องตัวต่อเลยเนียนใช้งานไอ้พี่อ๋องเยี่ยงแรงงานทาส ก็มะม่วงที่ช้ำนิดๆหน่อยๆเมื่อวานนี้หรือสุกจนแน่ใจได้ว่าจะกินก็ไม่ทันจะขายก็ไม่สวยมันมีเยอะนัก ผมก็เลยนั่งปอกเปลือกแล้วแล้วก็ใช้ไอ้พี่อ๋องมันกวนซะ สมน้ำหน้าอยากล่ำก็ต้องล่ำให้มีประโยชน์สิครับ จะมาล่ำลอยชายไปมาเฉยๆมันไม่ได้
แล้วทำเสร็จน้องตัวต่อก็ไม่งกนะครับ เกลี่ยเป็นแผ่นตากแดดแจ๋ๆบ่ายนั้น ตกเย็นก็มานั่งลอกนั่งม้วนจัดใส่ถุงพลาสติกไว้ แบ่งให้พี่อ๋องมันเอากลับบ้านไปถุงเบ้อเริ่ม....ตามคำสั่งแม่ แล้วก็แบ่งเป็นถุงย่อยๆไว้ได้อีกตั้งหลายถุง
แม่ผ่องให้เตรียมไว้น่ะครับ บอกให้เอาไปฝากคุณหมอที่โรงพยาบาลด้วยวันไปตรวจ แล้วแม่ก็บอกว่า..
-
“ที่เหลือนี่ น้องอยากให้ใครก็เอาไปให้ได้เลยนะลูก....จะเอาไปฝากพี่ๆที่ทำงานก็เอาไปให้พอ ของเหลือดีกว่าของขาด หยุดงานหลายวัน คนที่ต้องทำงานแทนส่วนของเราน่ะ ควรจะเอาไปฝาก เอาไปขอบคุณพี่เขาด้วยนะน้อง....เฮ้อ...”
ครับ คุณนายผ่องพรรณว่าอย่างนั้น แล้วก็เดินไหล่ห่อก้มหน้ามองแต่พื้นไม่ยอมมองหน้าลูกชายแสนดีอย่างผมเลี่ยงขึ้นเรือนไปซะอย่างนั้น...เฮ้อ.... น้องตัวต่อถอนหายใจเฮือกยาวๆบ้างดีกว่าครับ
ครบกำหนดสิบสี่วันที่คุณหมอชอบพูดเองเออเองนัดตรวจที่กรุงเทพฯผมกลับต้องแปลกใจเล็กๆเมื่อแม่ผ่องยอมอยู่โยงเฝ้าบ้านแต่โดยดี ไม่ขอตามไปด้วยอย่างที่คาดการณ์ไว้
คราวนี้ไอ้พี่อ๋องกับผมเลยมากันแค่สองคน ไม่ต้องพึ่งรถและคนขับรถของบ้านพี่โชคอีก แต่พี่อ๋องมันก็ยังให้ผมนั่งๆนอนๆไปที่เบาะหลังนะครับ เพราะมันกลัวว่าถ้าให้ผมมานั่งห้อยเท้าอยู่ด้านหน้านานๆแล้วขาที่ใส่เฝือกจะบวมขึ้นมาอีก โห่.....ไม่บวมมาเป็นชาติแล้วไอ้ลิงเอ๊ย
แต่ก็ดีครับ สรุปว่าขาเข้ากรุงเทพฯน้องตัวต่อเลยหลับสบาย เพราะเราออกจากบ้านกันตั้งแต่เช้ามืด ผมยังตื่นไม่เต็มตาเลย ถูกจับอาบน้ำมันก็ตื่นขึ้นมาได้พักหนึ่งหรอก แต่พอมาเจออากาศเย็นสบายกับเบาะหนังนิ่มๆมีหมอนอิงให้กอดเล่นสองใบซึ่งผมจัดการรองหัวไว้ใบหนึ่งแล้ว จำได้ว่าคุยอะไรไม่รู้กับไอ้ลิงขับรถอยู่ดีๆแล้วน้องตัวต่อก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบสิครับ
คุณหมอคนเดิมที่ผมเพิ่งสังเกตว่าชื่อเพราะว่านายแพทย์วันวิวัฒน์ เวชชากร ส่งผมไปเอ็กซเรย์ แล้วก็มาจับโน่นตรวจนี่ สุดท้ายให้ผมลองเดินให้ดู แล้วก็จัดการตัดเฝือกอันเก่าที่คุณหมอเหล่มาตั้งแต่แรกเพราะมันดูเน่าเหลือเกินออก จากนั้นคุณหมอก็ให้คุณพยาบาลมาทำความสะอาดขาเน่าๆ เหี่ยวๆ แถมลีบนิดๆ พร้อมกล้ามเนื้อน่องที่ย้อยไม่แพ้หน้าอกแม่ผ่องตอนไม่ได้ใส่ยกทรงของผม
ไม่อยากจะเล่าเล้ยยยยย แต่ผมสงสารคุณพยาบาลมากอะครับ เพราะคุณอุจจาระไคลที่เกาะอยู่บนหนังเหี่ยวขาวกว่าอีกข้างอย่างเห็นได้ชัดของนายไผทมันมากมายจนอยากเอาหน้ามุดดินเหลือเกิน
จากนั้นคุณหมอก็พันเฝือกให้ผมใหม่ คราวนี้เป็นวัสดุคล้ายๆพลาสติกเลยครับ แถมยังให้เลือกสีได้ด้วย น้องตัวต่อเลยจัดการเลือกสีเขียวมะนาว ก๊ากกกกกกก ก็มันสะท้อนแสงดีนี่ครับ มีสีเขียวมะนาวกับสีชมพูแจ๋นอะครับที่สดสุด นอกนั้นสีฟ้ากับสีม่วงก็เป็นสีอ่อนๆ ไม่ดีครับไม่ดี เดี๋ยวก็เลอะเทอะเปรอะเปื้อนเร็วอีก คราวนี้ไม่ใช่ใส่แค่สองสัปดาห์แล้วนะครับ โน่น...นานเป็นเดือนโน่นแน่ะ
คุณหมอบอกว่าจากภาพเอ็กซเรย์ถือว่ากระดูกดูดีมาก...เพราะผมยังอายุน้อย แล้วก็มีกิจกรรมให้ได้ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอยู่ตลอดทำให้กระบวนการรักษาตัวเองของเนื้อเยื่อเป็นไปโดยใช้เวลาไม่มาก แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นสำหรับไอ้เจ้ากระดูกหน้าแข้งนี่แล้วก็ยังถือว่าต้องใช้เวลานานหลายเดือนอยู่ดีกว่าที่กระบวนการมันจะสมบูรณ์ ซึ่งอาจจะกินเวลานานสักครึ่งปีเลยก็ได้
ครับ...ผมไม่ได้ฟังผิด แล้วคุณก็ไม่ได้อ่านพลาดด้วย คุณหมอบอกว่ากระดูกหน้าแข้งหักนี่บางคนต้องเป็นปีโน่นด้วยซ้ำกว่าที่กระดูกจะติดกันสนิทดี
เพราะงั้น....ผมจึงคิดว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจแบบนี้ได้ตั้งแต่วันที่เราสองคนผมกับไอ้พี่อ๋องช่วยกันทำมะม่วงกวนที่หอบหิ้วมาเป็นของฝากเพื่อการบอกลา
ใช่ครับ ผมตัดสินใจได้ตั้งแต่เดินไปหาลูกเจี๊ยบวันนั้นแล้วล่ะว่าผมจะลาออก จะกลับไปอยู่บ้านเพื่อความสบายใจของแม่...แล้วก็เพื่อที่ผมจะได้เริ่มลงมือทำความฝันของผมให้เป็นจริงสักที
คราวนี้ไอ้พี่อ๋องมันจะเจ็บจนจำติดใจแน่ๆว่าคนหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนายไผท ที่แท้แล้วเจ้าเล่ห์มารยาเชื่อถือไม่ได้ ทั้งโครงการและแผนปฏิบัติการณ์ตามบทที่เริ่มมีรายละเอียดในหัวสมองของผมกำลังก่อให้เกิดภาพความคิดเป็นฉากๆเลยล่ะครับ และมันจะเริ่มต้นอย่างจริงจังเมื่อผมหยั่งไม้ค้ำออกจากตึกสำนักงานใจกลางเมืองแห่งนี้ในทันทีเลยด้วย..
สงสารก็แต่ไอ้พี่อ๋อง ตอนแรกผมกะจะใช้เจ้าทฤษฎีที่ว่าด้วยระยะทางกับความรักช่วยให้มันออกไปจากวงจรชีวิตผมโดยไม่ต้องเจ็บหนักแท้ๆ แต่เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้มันก็ช่วยไม่ได้นะครับที่น้องตัวต่อจะต้องตัดสินใจเลือกแผนสำรองที่รุนแรงกว่านั้น
“พี่อ๋อง....น้องจะกลับบ้านด้วย.....น้องไม่มีงานทำ ไม่มีเงินเดือน ไม่มีหลักประกันอะไรสักอย่างแล้ว....คราวนี้..พี่อ๋องต้องช่วยน้อง ต้องดูแลน้องอย่างที่เคยพูดแล้วนะ”
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าประจำ หน้าใหม่เเละขาจร วันนี้รับ ส้มลิ่มไปเคี้ยวเล่นๆนะคะ เห็นคุณลูกค้าเมนท์บอก อย่ากกินทั้ง หม้อเเกงที่เป็นสูตรเฉพาะ อยากกินมะม่วงกวนหรือ ส้มลิม ของคุณลูกค้าที่ทำกันเองจัง ไม่รู้จะมีวาสนาได้กินรึเปล่า ฮี่ฮี่ฮี่ คิดเหมือนเราไม่๊คะว่าขนมไทยเเท้นี่ หาอร่อยๆกินยาก เเล้วก็เป็นไงมั่งคะ สำหรับขนมตอนนี้ กอดๆๆๆ รวบยอด โอ๋ๆๆๆ ไม่เครียดกันนะคะ ดราม่าจัดหนักของน้องตัวต่อไงคะ อ่านท่อนสุดท้ายตอนนี้จบเเล้วต้อง "กรี๊ดดดดดด" ขอบคุณลูกค้าทุกคนที่ร่วมตอบคำถามค่ะ เจอกันตอนหน้านะคะ
คำถามประจำตอนหน้า " ด้านนอกมีกะทิ.... ด้านในมีมะพร้าว"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการตามเคย :laugh:
เค้าเรียกเฝือกไฟเบอร์กลาสน้องต่อ
-
:กอด1:
-
เลือกกลับไปอยู่บ้านน่ะดีแล้วจ้ะน้อง
อยู่กับแม่ดูแลแม่ อยู่กับพี่อ๋องให้พี่อ๋องดูแล
น้องตัวต่อจ๊ะพี่ฝากความคิดถึงถึงหมอเพชร นพ.วัชระ เวชชากร
ผ่านทาง นพ.วันวิวัฒน์ เวชชากร ด้วยนะคะ :m13:
ขอตอบ ขนมใส่ไส้
-
^
^
^
หงะ....พี่เพชรไม่อยู่งิ
ไปพังงา
หงิงๆ
น้องเอ้ย ยังหวังว่าจะสลัดพี่อ๋องหัวแห้วแกได้อีกเหรอคะลูก ก๊ากกกกกกกกกกกกก :m20:
ปล.ตอบๆเลียนแบบน้องหนึ่ง "ขนมใส่ไส้" แน่นอน แต๊จริง
-
แผนสำรองของน้องตัวต่อนี่จะเป็นยังไงล่ะนี่ แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็เข้าทางพี่อ๋องท้งนั้นเลยนะ อิอิ :really2:
-
หึ หึ น้องตัวต่อ "คนเจ้าเล่ห์ที่น่ารัก" น้องเล่นเอาแม่ผ่องกับพี่อ๋องใจแป้วไปตามๆกันนะจ๊ะ
ทีนี้แม่ผ่องคงจะมีความสุขที่สุดล่ะ ก็จะมีทั้งพ่อค้าขนมหวานและนักเขียน(มั้ง) อยู่ที่บ้านแม่ผ่องนี่จ๊ะ
แล้วพี๋อ๋องแกจะหุบยิ้มลงปะล่ะเนี่ย ก็แกคงจะดีใจมากๆๆ ที่จะได้มาเป็นลูก(มือ)บ้านนี้ไง
ตอบคำถาม "ใส่ไส้สอดใส่ไส้ หอมติดใจไส้ขนม
รูปทรงห่องามน่าชม รสขนมหวานละมุน"
-
ชอบตอนน้องขนมหวานเดินไปเล่นกับลูกเจี้ยบอ่ะ
บ้านเบลล์มีลูกเจี้ยบ 3 ตัวที่แม่มันทิ้งไม่ยอมกก แบบพอสามตัวนี้เข้าใกล้มันไล่จิกอ่ะไม่รู้เป็นอะไร
เลยจัดการเอามาเลี้ยงในกล่้อง ว่างๆ ก็จับใส่ตระกร้าหน้ารถแล้วพาขี่ไปตลาดตั้งแต่ตัวเล็กๆ จนตัวมันเริ่มโต คว้าจักรยานได้นี่สามสหายมันวิ่งมาหาเองเลยไม่ต้องเรียก 55+
ลูกเจี้ยบสามตัวนั้นเบลล์เลี้ยงบนบ้าน(แปลกมิ ตอนแรกแม่ไม่ยอมเถียงกันบ้านแทบแตก) เลี้ยงได้ระยะนึง ตัวนึงตายไปก่อน จำได้ว่าร้องไห้จนหลับ
อีกตัวนึงตอนเบลล์นอนเปลหลับพร้อมไก่สองตัว(มันติดเบลล์อ่ะ เอามันนอนบนหน้าอกได้เลย) ตื่นมาเหลือตัวเดียว อีกตัวนึงอยู่ในปากหมา(หลักฐานคาปากตีนไก่ยังคาปากมันอยู่เลย)
ร้องไห้อีกละ รักมันโคตรๆ 55+
อีกตัวนึงเลี้ยงไว้อย่างดี อ้วนตุ๊บ สงสัยดีเกินไป มันกินเยอะมันจุกอกตายตกลงมาจากต้นมะม่วงข้างบ้าน(เล้ามีไม่ยอมนอน ตัวเดียวด้วยนะที่นอนบนนั้นเป็นตัวผู้)
สรุปตายเกลี้ยงทั้งสามตัว แต่ไม่ได้กินมันอ่ะ ขุดหลุมฝัง รักมาก ตัวสุดท้ายนี่ 6 ปีอ่ะที่เลี้ยง ตัวแรกนี่ได้ไม่กี่อาทิตย์ ตัวที่สองนี่ 2 เดือนได้มั้ง
เม้นไร้ซึ่งความเกี่ยวข้องกับนิยายแต่อยากเล่า 55+
ปอลิง ทายว่าเป็นขนมใส่ไส้ครับไม่ผิดแน่ ^^
-
ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ยว่ามะม่วงกวนเรียกส้มลิ้มด้วย ได้ความรู้เพิ่ม^^
ใช่ค่ะ ขนมไทยอร่อยๆ หากินยากมาก
ทวดของเราทำขนมเก่งมากกกกก ตอนเด็กๆ กินฝีมือทวดแล้วติดแต่เดี๋ยวนี้ท่านแก่มากทำไม่ไหวแล้ว
คิดอยากจะเรียนทำ ก็ไม่ได้แล้ว(แก่มากคุยกันไม่รู้เรื่อง หลงตลอด555)
ไม่เคยกินขนมที่ไหนอร่อยเท่านั้นอีกเลย ถ้าไม่อร่อยเราก็จะไม่กิน(กินไม่ลง)
ตั้งแต่โตมาเลยไม่ค่อยได้กินขนมไทยเท่าไหร่ เศร้าใจ พูดแล้วอยากกินเปียกปูน ตะโก้เผือก เปียกลูกเดือย
โดยเฉพาะเปียกปูนนี่ ไม่เคยเจอเจ้าไหนรสชาติได้ครึ่งนึงของทวดเลย อยากกิ๊น~~~~~~~~
ปล. ใส่ไส้ด้วยคน(ลอกเค้า คิดเองไม่ออกหรอก555)
-
พี่อ๋องนี่แสนดี้ แสนดี
-
คุณ เบลล์ :กอด1: เเละจันทน์กะพ้อฝากกอดเพิ่มด้วย เข้าใจความรู้สึกนะ เเต่เลี้ยงได้ขนาดนั้นก็ดีเเล้ว ตอนนี้ที่บ้านเรา็ก็มีเเต่ยายเราเลี้ยง มันติดยายเรามากเลย เป็นพันธุ์ไก่ชน อะ เีกี่ยวอยู่นะ กับ นิยายเพราะน้องตัวต่อ จะเป็นเเม่ไก่ ฮี่ฮี่ฮี่
คุณ ChCh13 ใช่ๆๆไม่อร่อยไม่กิน เรื่องส้มลิ้ม จันทน์กะพ้อ บอกว่าเป็นชื่อ ไฮโซ ของเค้า ส่วนขนมไทย เดี๋ยวนี้เราไปหากินเเถว ท่าพระจันทน์ เหอๆๆ กินได้อยู่
กอดๆๆ ลูกค้าทุกคน
-
ร้อนนนนน.....จะกินใส่ไ้ส้ๆๆๆๆ :m15:
-
:o8: คือแบบว่า....น้องตัวต่อทำไมน่าร๊ากกกกกกแบบนี้
-
พี่อ๋องเลี้ยงน้องได้อยู่แล้ว
-
ร้อนนนนน.....จะกินใส่ไ้ส้ๆๆๆๆ :m15:
หนาววววว.....อยากสอดใส่ๆๆๆ :laugh:
-
ร้อนนนนน.....จะกินใส่ไ้ส้ๆๆๆๆ :m15:
หนาววววว.....อยากสอดใส่ๆๆๆ :laugh:
:a5:
อย่านะ ด้าเป็นคนคิดมาก คึคึ
:haun5:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องตัวต่อตกหลุมพี่อ๋องกับแม่แล้วสิ
พี่อ๋องพลิกบทตั้แงต่น้องตัวต่อยังไม่แต่งบทเลยนะเนี๊ย
-
เด๋วได้มีเสียตัวนอกบทหลอกนู๋ตัวต่อ อิอิ เจ้าบทบาทนัก
ขอตอบ"ขนมใส่ไส้ด้วยคนน้า"
-
เอาน่าน้องตัวต่อ พี่อ๋องอยู่ในกำมือขนาดนี้ รับรองเลี้ยงตลอดชีวิต!!! :laugh:
-
น้องตัวต่อน่ารักขนาด น่าจับมาฟัดซะให้หายหมั่นเขี้ยว
-
ตามมาดูมา+เหมือนเคยคร้าบ o13
-
อันนี้คิดไม่ออก แต่แวะมาซื้อมะม่วงกวนล่ะ
-
เหอะๆ ทำไปได้เนอะ เสียงไก่น่ะ
นอกบทได้แต่อย่านอกใจแล้วกันนะ :oak:
ตอบๆ ขนมใส่ไส้
-
มี mail ลึกลับ ทั้งขู่ทั้งล่อ ให้มาเยี่ยมชม อิอิ
ตามมาในทันใด อ่านไปหนึ่งตอน ก็รีบมากด +1
ให้คนโพสและผู้แต่ง(จันทน์กะพ้อ) นะคะ
ท่าทางสนุกแน่นอน ไปตามต่อก่อนนะคะ
-
ดูแล้วแผนสำรองของคุณน้อง หวานพี่อ๋องเลยค่ะ เพราะ พี่แกคงเต็มใจรับเลี้ยงอยู่แล้วล่ะ ~ :L1:
คำตอบของคำถามก็ลอกเค้ามา(เหมือนเดิม)ว่า "ขนมใส่ไส้" ค่ะ ~
-
แหมเราก็นึกว่าน้องจะกลับมาอยู่กรุงเทพเสียอีก
ดีแล้วที่กลับไปอยู่กับแม่รับช่วงต่อกิจการบ้าน
อิอิงานนี้พี่อ๋องไม่รอดแน่ๆๆเลยน้องเจ้าเลห์ขนาดนั้นอ่ะ
-
ใส่ไส้ซ่อนไส้สุม นอกเนื้อนุ่มในข้นเคี่ยว
ความคิดเจ้าลดเลี้ยว แยบยลเล่ห์สนเท่ห์ใจ...
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/1c438597.jpg)
“ว่าไงนะ น้องจะทำร้าน?”
“ขอรับ คุณนายผ่องพรรณ คุณนายอยากให้กระผมมาอยู่บ้านทำขนมนั่นย่อมได้ แต่ถ้าจะทำขายแค่ตั้งโต๊ะหน้าบ้านไม่ทันบ่ายก็หมดนั่นดูท่ามันจะไม่พอยาไส้สองชีวิตนะขอรับ”
ใช่แล้วครับ แม่ผ่องจะให้น้องตัวต่อมาอยู่บ้านทำขนมนั่นก็ย่อมได้ แต่น้องตัวต่อคิดดีแล้วว่าบริเวณบ้านเราก็กว้างขวาง ด้านหน้าที่ตั้งเสาปูนล้อมรั้วลวดหนามไว้แล้วปลูกต้นโมกถี่ๆแทนรั้วนั่นห่างจากตัวเรือนจริงๆตั้งสิบกว่าเมตร จะทำร้านเล็กๆ พอตั้งโต๊ะให้ลูกค้านั่งกินขนมไปคุยกันไปสบายๆสักสี่ห้าโต๊ะก็คงไม่เป็นปัญหา
ถ้าเราขายขนมแล้วเพิ่มรายการเครื่องดื่มง่ายๆประเภทนมหรือน้ำชาเข้าไปสักนิด ตกแต่งร้านให้ดูสบายๆก็คงจะเรียกลูกค้าที่เป็นเด็กนักเรียนวัยมัธยมจากโรงเรียนที่อยู่ห่างบ้านไปประมาณห้าร้อยเมตรทางเดียวกับคลินิกลุงหมอบุญชัยได้ไม่ยาก
โธ่.....เห็นผมโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ที่จริงผมก็เคยเป็นเด็กมาก่อนนะคร้าบบบ กะอีแค่ความต้องการขั้นพื้นฐานของเด็กวัยมัธยมน่ะทำไมผมจะไม่รู้
นอกจากอาหาร อากาศ เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค และเงินแล้ว สิ่งที่เด็กวัยรุ่นต้องการคือสถานที่ซ่องสุมครับ อ๊ะๆ สถานที่ซ่องสุมที่ผมบอกนี่ไม่ได้หมายถึงซ่องโจรหรืออะไรที่น่ากลัวแบบนั้นนะครับ แต่ผมหมายถึงที่ที่พวกเขาจะสามารถนั่งใช้เวลากับเพื่อน หรือกับคนรักได้นานๆโดยไม่มีสายตารู้เห็นของผู้ใหญ่มาคอยสอดส่อง และสำหรับบางคนเขาก็แค่อยากได้พื้นที่ส่วนตัวไว้นั่งอ่านหนังสือ หรือปล่อยอารมณ์ล่องลอยให้เกิดแรงบันดาลใจ สถานที่ที่ไม่ใช่บ้าน แล้วก็ไม่ใช่โรงเรียนด้วย
และนายไผทนี่แหละที่จะเป็นผู้ดลบันดาลให้มีสถานที่แบบนั้นตั้งอยู่ที่นี่ หน้าบ้านของเรานี่เอง โฮ่ๆๆ....สังเกตมั้ยครับ ว่าขนาดเสียงหัวเราะของผมยังต้องเข้ากับสถานการณ์เลย เสียงหัวเราะสำเนียงซานต้า โฮ่ๆๆ
“แล้วจะมีคนมานั่งกินที่ร้านหรือลูก แม่ว่าแค่ทำขายหน้าบ้านตอนเช้าเหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว ได้กำไรวันละสามสี่ร้อย....ไม่ต้องเหนื่อยมากด้วย ตกบ่ายพอขายหมดจะไปทำอะไรก็ได้ตามใจ....”
“โฮะ แม่! ถ้าเป็นแม่คนเดียวกำไรวันละสามร้อยก็สบายอยู่หรอกนา แต่ถ้าบวกน้องอีกคนมันก็แสดงว่าแต่ละวันเรามีรายได้เฉลี่ยต่อคนร้อยห้าสิบบาท โอว....ช่างรันทด....รายรับต่ำเตี้ยเรี่ยดินเหลือเกิน ถึงแม่จะมีบัตรทองผู้สูงอายุน้องก็ไม่วางใจอยู่ดีนั่นแหละ”
ผมออกแอ๊คชั่นด้วยการยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อ ก่อนจะกราดสายตาไปโดยรอบพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ แล้วจึงหันกลับมาหยุดสายตาที่หน้าไอ้ลิงพี่อ๋อง หืม? น้องตัวต่อคงคิดไปเองใช่มั้ยครับ? ไอ้ที่เมื่อกี้เหมือนจะเห็นว่าชั่วแวบสายตาของมันไม่ได้จับอยู่ที่ผมแต่กลับไปจับที่แม่ผ่องแทนน่ะ
“พี่อ๋อง”
“ครับ พี่เต็มใจครับ น้องอยากให้พี่ช่วยอะไรบอกมาได้เลย”
แหม....มันต้องอย่างนี้สิ แค่เรียกชื่อก็รู้หน้าที่แบบนี้ค่อยน่ารับไว้เป็นลูกจ้างสารพัดประโยชน์หน่อย ตำแหน่งพนักงานของร้านในหัวผมผุดขึ้นมาชัดเจนแล้วครับ
ร้านขนมซึ่งยังไม่มีชื่อของเราจะมีคุณนายผ่องพรรณเป็นแม่ครัวใหญ่ ทำหน้าที่ออกแรงเล็กๆน้อยๆพอให้ไม่เบื่อตัวเอง แต่หน้าที่หลักจริงแท้คือชี้นิ้วสั่งและนั่งๆนอนๆส่งยิ้มเรียกแขก......คือ น้องตัวต่อหมายถึงแขกประเภทนายกอบต.หรือลุงมหาน่ะครับ ฮี่ๆๆๆ มีนายไผททำหน้าที่พ่อครัวเล็ก คอยทำตามคำสั่งแม่ครัวใหญ่ท่าน ควบตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ ผู้จัดการทั่วไป ฝ่ายบุคคล พนักงานบัญชี การตลาด ประชาสัมพันธ์ งานรักษาความสะอาดและปรับปรุงภูมิทัศน์ และอื่นๆ และอื่นๆอีก...
แล้วก็มีนายภูชิตเป็นแรงงานเบ็ดเตล็ด เอาไว้ทำหน้าที่ให้แม่ครัวใหญ่และพ่อครัวเล็กจิกใช้ตามแต่จะต้องการ....แต่...พอคิดมาถึงตรงนี้ น้องตัวต่อก็เริ่มตระหนักถึงความเป็นไปไม่ได้บางประการขึ้นมาแล้วล่ะครับ ก็เดี๋ยววันจันทร์ที่จะถึงนี้ไอ้พี่อ๋องจะเริ่มทำงานที่บริษัทในตัวจังหวัดแล้วนี่ แล้ว...มันก็คงมาใช้แรงงานได้แค่หลังเลิกงาน
ช่วงนี้ยังไม่เท่าไหร่ เพราะงานใช้แรงงานหนักๆ อย่างมันทำเตรียมไว้ได้ อีกอย่าง กว่าร้านจะเสร็จเรียบร้อยผมก็คงจะได้เปลี่ยนเฝือกอีกครั้งเป็นเฝือกสั้นแล้ว ตอนนั้นผู้จัดการใหญ่อย่างผมก็คงจะทำหน้าที่ได้สะดวกขึ้น แต่หลังจากนั้นล่ะครับ เมื่อถึงเวลาที่แผนดำเนินไปได้ด้วยดี ร้านสร้างเสร็จเรียบร้อยด้วยการออกแบบและควบคุมของสถาปนิกปริญญา...โฮะๆ แบบเดียวกับที่เขาติดป้ายไว้ตามร้านขายยาว่าเภสัชกรปริญญาไง
ถึงตอนนั้น ผมก็คงต้องหาลูกจ้างใหม่ เพราะตามธรรมชาติของตัวร้าย เมื่อเราใช้แรงกายแรงใจสูบผลประโยชน์จากพระเอกจนหนำใจแล้ว ตามบทมันก็ต้องถีบหัวส่งพระเอกแบบไม่ดูดำดูดี ไดอะล็อกก็คงประมาณว่า
‘ออกไปซะ ที่นี่ไม่ต้องการแก....ไอ้ตัวไร้ประโยชน์’ แล้วตามด้วยเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอหนักๆ ก่อนจะต่อด้วย
‘แกมันก็แค่ไม้จิ้มฟันที่ฉันใช้แล้วเขวี้ยงทิ้งนั่นแหละ...โธ่ ไอ้ไม้จิ้มฟันเอ๊ย!’
แหม....คมจริงๆเลยผม เดี๋ยวขออนุญาตจดลงสมุดโน้ตไว้ก่อนนะครับ ไว้ใกล้ถึงเวลาจะได้หยิบออกมาใช้งานได้เลยไม่ต้องมัวมาคิดบทพูดทิ่มแทงใจอยู่ น้องตัวต่อเป็นคนจิตใจดีโดยธรรมชาติครับ ปกติไม่เคยได้ว่าร้ายใคร เพราะฉะนั้นไอ้พวกบทพูดที่ตั้งใจใช้เพื่อให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจเนี่ยต้องถือเป็นจุดอ่อนของผมเลยล่ะ
และจากการตกลงกันในวันนั้น น้องตัวต่อก็เผด็จการให้คุณนายผ่องพรรณแคะกระปุกส่วนตัวออกมาลงหุ้นกันแบบ 50:50 แหม.....อย่ามาว่าผมงกนะครับ แต่เงินเก็บไม่ถึงปี แถมลาออกกะทันหันไม่ได้ค่าชดเชยใดๆ ทำให้ในบัญชีเล่มน้อยของผมมันมียอดคงเหลืออยู่ไม่ถึงห้าหมื่นเลยนี่ครับ
ถึงค่าเขียนแบบค่าโน่นนี่มากมายก่ายกองไอ้พี่อ๋องมันจะไม่คิดเลยสักแดงก็เหอะ แต่พอคิดจะสร้างร้านแถมซื้อพวกเฟอร์นิเจอร์มาใส่ ไหนจะอุปกรณ์ตกแต่ง และค่าใช้จ่ายอื่นๆอีกจิปาถะที่น้องตัวต่อคิดๆๆอยากจะทำอยากจะได้ พอให้ไอ้พี่อ๋องคำนวณให้มันก็ร่วมๆแสนเลยนะครับ
อันนี้เรารู้กันเบาๆนะครับ พอแม่ผ่องยินยอมพร้อมใจทุบกระปุกเพราะเห็นแก่อนาคตของลูกชายตาดำๆนี่แหละ ผมถึงได้รู้ว่าแม่ผ่องน่ะร้วยรวย แต่อย่างว่านะครับ ใช่ว่าแม่ของผมจะมีรายได้แค่ขายขนมก๊อกๆแก๊กๆวันละสามร้อยซะเมื่อไหร่
ถึงจ่าหินจะเป็นแค่จ่าตำรวจเงินเดือนน้อยนิดแต่ตอนแต่งงานก็มีสินสอดทองหมั้นมาให้ตากับยายของผมไม่ใช่น้อยนะครับ แล้วสมบัติพวกนั้นก็ตกมาเป็นของแม่ทั้งหมดด้วย ชุดเครื่องประดับน่ะคุณนายท่านใส่หีบให้พี่ผึ้งไปตั้งแต่แต่งงานออกเรือนก็จริง แต่โฉนดที่ดินที่แม้จะมีแต่ที่นานอกเขตเทศบาลขายไม่ได้ราคาที่แบ่งครึ่งเอาไว้ให้ผมของคุณนายท่านก็มีอยู่อีกสามสิบห้าไร่เชียวนะครับ
แม่น่ะใจดีครับ ไม่ได้เก็บเงินค่าเช่านาแพงๆ ขูดรีดชาวนาที่ก็เป็นเพื่อนๆญาติๆกันหรอก แต่ทั้งๆที่ไม่ได้เก็บแพง แถมบางปียังมีคนเช่าเอาข้าวมาจ่ายแทนเงิน คุณนายผ่องพรรณท่านก็มีเงินเก็บเฉียดล้านอยู่ดีแหละครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...มิน่าล่ะ คุณนายท่านถึงมั่นใจนักหนาว่าแค่ผมกลับมาอยู่บ้านช่วยกันทำขนมขายเราก็จะอยู่กันได้สบายๆแล้ว แล้วที่ผมรู้นะครับ คุณนายผ่องพรรณยังอินเทรนด์เป็นเจ้าแม่เงินกู้กับเขาด้วย
ไอ้ที่บางวันจู่ๆก็หายหน้าไปน่ะ คุณนายท่านไปเก็บดอก ฮี่ๆๆๆ รู้แล้วเหยียบให้มิดนะครับ อย่าไปบอกใครเชียว ถึงแม่ของผมจะปล่อยแค่ร้อยละเจ็ด เงินกู้นอกระบบอะไรไม่รู้เก็บดอกถูกจนน่าเกลียด แต่มันก็ผิดกฎหมายอยู่ดีใช่มั้ยล่ะครับ? ธุรกิจในตลาดมืดของคุณนายผ่องพรรณนี่น่ากลัวจริงๆ
โอ๊ะ! เสียงรถไอ้พี่อ๋องมันเลี้ยวเข้ามาในบ้านแล้วครับ ตอนนี้ไอ้พี่อ๋องเริ่มไปทำงานได้จะครบเดือนแล้ว แต่มันทำราวกับตัวเองเป็นลูกจ้างประจำของร้านขนมแม่ผ่องเอาจริงๆ แถมเริ่มทำงานตั้งแต่ร้านยังสร้างไม่เสร็จเลยด้วย
ดูสิครับ พอเลิกงานที่บริษัทจากตัวจังหวัดมันก็ดิ่งมาบ้านนี้เลย เสื้อผ้าก็ไม่ได้กลับบ้านไปเปลี่ยนก่อนด้วยซ้ำ แถมวันไหนมันติดงานต้องออกนอกสถานที่ไปไกลๆจนมาบ้านเราตอนเย็นไม่ได้มันก็โทรรายงานผมทุกครั้งด้วยนะครับ เยี่ยมไปเลยใช่มั้ยล่ะ ฮี่ๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตอนนี้ร้านของเราเริ่มจะเห็นเป็นรูปเป็นร่างแล้วครับ ฐานฉาบปูนเรียบร้อย ตอนแรกผมคิดแค่จะทำเป็นร้านโล่งๆโปร่งๆ แบบมีฝาผนังแค่สองด้านก็พอน่ะครับ แต่ทำไปทำมาคุยไปคุยมาก็กลายเป็นว่า ร้านขนมเล็กๆของเราจะยังคงความโปร่งโล่งไว้ แต่ไม่ใช่โล่งแบบเปลือยๆไร้ผนังนะครับ เพราะตามแบบที่พี่อ๋องเขียนมาให้ดูด้านหน้าจะทำเป็นหน้าต่างกระจกติดเรียงกันถี่ๆแบบที่ถ้าเปิดออกหมดตอนแดดร่มลมตกในวันที่อากาศไม่ร้อนจนเหงื่อตก ลูกค้าทุกโต๊ะก็จะสามารถสัมผัสกับสายลมธรรมชาติสบายๆได้
ในขณะที่วันไหนอากาศไม่ดี ร้อนมาก หนาวมาก หรือฝนตกพายุเข้าเราก็สามารถจะปิดหน้าต่างทุกบานแล้วเปิดเครื่องปรับอากาศทดแทนได้ เดี๋ยวอีกวันสองวันนี้พอพื้นปูนแห้งดีช่างก่อผนังก็จะเริ่มเข้ามาทำงานแล้วครับ
เรื่องพวกนี้นี่ไอ้พี่อ๋องเป็นคนจัดการลงแรงให้ผมหมดทุกอย่าง ตอนแรกพอเห็นว่าน้องตัวต่อเหลือเงินในบัญชีส่วนตัวไม่ถึงหมื่นหลังตัดสินใจทำร้านพี่อ๋องมันพยายามจะออกส่วนของผมแทนด้วยซ้ำไป แต่ไม่ได้หรอกครับ คือถ้าผมเกิดพลาดพลั้งรักมันเข้าจริงๆผมก็อาจจะรับน้ำใจไว้ได้หรอกนะ แต่พอตั้งใจแน่วแน่ว่าใช้งานมันเสร็จแล้วจะถีบหัวแห้วส่งแบบนี้ ขืนเอาสตางค์มันอีกก็บาปแย่สิครับ
น้องตัวต่อไม่รวย แถมยังประหยัดมัธยัสถ์ บริหารจัดการเงินอย่างมีประสิทธิภาพก็จริง แต่ลูกจ่าหินไม่เคยแตะเงินทองของคนอื่นนะครับ ขอบอก!
นี่ผมไม่ได้ดีใจที่มันมา เลยต้องคว้าไม้ค้ำแล้วผละจากหน้าจอแล็ปท็อปลิ่วออกมาหามัน โดยไม่ลืมเปลี่ยนไปหน้าต่างที่เป็นการวางแผนธุรกิจของร้านขนมหวานเสียก่อนนะครับ ที่น้องตัวต่อรีบออกมาหามันถึงรถก็แค่ทำไปตามบทเท่านั้นเอง เพราะช่วงนี้เป็นช่วงสร้างภาพแสนดีให้มันรักให้มันหลงจนยอมทำให้ได้ทุกอย่างนี่ครับ ยิ่งผมทำให้ไอ้พี่อ๋องหลงใหลในเสน่ห์ของความน่ารักน่าเอ็นดูที่มีอยู่เต็มตัวได้เท่าไหร่ เวลาที่ผมร้ายใส่ไอ้พี่อ๋องมันจะยิ่งได้ผลกระทบมากขึ้นเท่านั้น
“น้อง....ไม่ต้องออกมาหรอกครับ นั่งรออยู่ในบ้านเดี๋ยวพี่ก็เข้าไปหาแล้ว”
แหม.....วันนี้ใส่เชิ้ตเนี้ยบกริบมาเลยแถมผูกไทอีกต่างหาก อย่างนี้แสดงว่าไปพบลูกค้าแบบเป็นการเป็นงานมาแหงๆ ก็ปกติพี่อ๋องมันไม่ต้องแต่งตัวเรียบร้อยไปทำงานนี่ครับ บางวันมันไปแบบเสื้อยืดกางเกงยีนเลยด้วยซ้ำ เพียงแต่ไม่ได้หนีบน้องรองเท้าแตะไปก็เท่านั้นเอง
“ก็น้อง.....คิดถึงนี่...”
เป็นไงครับ บทคนรักแสนดีของผม หยอดคำหวานใส่มันไม่มากแต่หยอดให้เป็นประจำ เอาให้มันเสพติด แล้วทีนี้จะเรียกร้องเอาแต่ใจแค่ไหนก็สะดวกสบายได้ดังใจทุกอย่าง
“ชื่นใจ.....ไปครับ เข้าบ้านกัน วันนี้พี่เอาแบบกระเบื้องมาให้เลือกด้วย....นี่แม่ผ่องไปข้างนอกหรือครับ?”
ไอ้พี่อ๋องมันละมือจากข้าวของที่กำลังมุดเข้าไปหยิบจากเบาะด้านหลังมาสด้า 3 ห้าประตูสีขาวเปื้อนฝุ่นแดงจนแทบจะเชื่อว่าเป็นรถสีโอวัลตินของมันแล้วหันมาส่งยิ้มตาปิดให้ผมหนึ่งยิ้ม แล้วจึงกลับไปรวบๆโบชัวร์กระเบื้องสองสามยี่ห้อแล้วก็กระดาษอะไรอีกก็ไม่รู้มากมายออกมาแล้วเดินช้าๆเข้ามานั่งที่โต๊ะใต้ถุนเรือนกับผม
“แม่ไปข้างนอกตั้งแต่บ่ายแล้วครับ พี่อ๋องกินอะไรมารึยัง วันนี้น้องลองทำน้ำข้าวตัง พี่อ๋องลองชิมหน่อยนะ กินคู่กับขนมใส่ไส้ดู.....แหม...อย่าเพิ่งเบ้หน้าสิ ขนมใส่ไส้ไส้มันหวานหน้ากระฉีกก็จริง แต่พี่อ๋องลองชิมคู่กันดู น้ำข้าวตังน้องใส่น้ำตาลกรวดนิดเดียวเอง...นะ....นะ ไปล้างมือแล้วมาชิมให้น้องหน่อย”
“ตกลงครับ น้องนั่งดูโบชัวร์กระเบื้องไปพลางๆก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเรามาคุยกัน ที่น้องบอกอยากย้ายครัวมาไว้หลังร้านเลยนี่พี่ว่าก็ไม่ยาก พี่อ๋องไปล้างมือเดี๋ยวเดียวครับ เดี๋ยวพี่มา”
ไอ้พี่อ๋องมันลุกไปทำตามคำสั่งแล้วผมก็หยิบโบชัวร์ที่วางซ้อนๆกันอยู่มาดูครับ โห....เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้แหละว่ากระเบื้องนี่มันมีหลายแบบ ทั้งเป็นลอนทั้งแผ่นเรียบ แถมยังมีลอนใหญ่ลอนเล็กลอนคู่อีก โฮ้ย....วุ่นวายแท้
ผมอยากให้ร้านโปร่งโล่งให้คนที่มองเข้ามารู้สึกสบาย นอกจากจะมีขนมและเครื่องดื่มง่ายๆ ที่เหมาะจะค่อยๆ จิบไปกินขนมไปแล้ว ผมก็ตั้งใจจะให้ผนังด้านในและตามมุมต่างๆที่แบ่งแต่ละโต๊ะออกจากกันวางหนังสือเอาไว้ ทั้งหนังสือนิทาน นิยาย นิยายภาพ ของผมและพี่ผึ้ง รวมไปถึงหนังสือนิตยสารเก่าๆ ของพี่ผึ้งและแม่ผ่องที่เก็บไว้ แล้วยังมีหนังสือเก่าๆ หาอ่านยากของจ่าหินที่อยู่ก้นกรุ รวมๆกันแล้วมากกว่าสามร้อยเล่มที่ซุกอยู่ตามมุมต่างๆบนเรือน
ลูกค้าที่เข้ามานั่งกินขนมที่ร้านสามารถเลือกหยิบอ่านได้ตามใจชอบเหมือนเวลาเข้าห้องสมุดประชาชน แต่ถ้าจะยืมกลับบ้านต้องจ่ายค่าเช่าแถมด้วยค่าประกันด้วย ว่าหนังสือเล่มนั้นๆจะกลับมาอยู่ในที่ของมันโดยไม่เสียหายไปเสียก่อน
ในอนาคตถ้ากิจการไปได้ดีผมก็อาจจะจัดรายการส่งเสริมการขายเป็นช่วงๆ อย่างเช่น....สำหรับผู้ที่เช่าหนังสือครบสิบเล่มได้สิทธิ์นำคูปองมาแลกน้ำได้หนึ่งแก้วอะไรทำนองนั้น แหม ดีจริง....ถึงวันนั้นน้องตัวต่อก็คงไม่ต้องมาหงุดหงิดใจกับไอ้ตัวน่ารำคาญที่มันชอบมาเบียดแย่งที่นั่งผมอีกต่อไปแล้วนะครับ ดูสิครับพี่น้อง แค่ผมเผลอคิดวางแผนธุรกิจเพลินๆหน่อยเดียว ไอ้บ้าพี่อ๋องที่วันนี้ไม่มีหัวแห้วมันกลับพัฒนามากขึ้นทุกที เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่แค่นั่งข้างหรือนั่งเบียดแล้วนะครับ แต่มันทำมากกว่านั้นอีก......
อึ๋ย!! ไอ้พี่อ๋องบ้า ขอให้เห็นใจกันหน่อยได้มั้ยเนี่ยว่าคนขายังไม่หายดี เฝือกก็ยังใส่เห็นเขียวสะท้อนแสงจี๊ดๆอยู่เนี่ยก็ดันมาทำเป็นเอนหนุนตักอยู่ได้
บ้าๆๆๆ ถ้าเหนื่อยนักอยากนอนก็หลับตาเสียด้วยสิ นี่อะไร เอาหัวหนักๆมาวางบนตักคนอื่นเขาแล้วดันมองมาตาใสแจ๋วแบบนี้ ต่อให้หน้าหนาเท่าหนังควายก็ต้องอายกันทุกคนล่ะว้า ฮึ้ย!!!
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับ สู๋ร้านเติมรัก ในวันหยุดสุดสัปดาห์นะคะ วันนี้มานั่งรับลมชิลล์ๆ ที่ร้านนะคะ คริคริ ยินดีต้อนรับลูกค้าประจำ ขาใหม่เเละ ขาจรค่ะ กอดทุกคนรวบยอดนะคะ ตอบคำถามถูกกันไม๊เอ่ย ขอให้มีความสุขกับร้านขนมหวานค่ะ เดี๋ยวเรากับจันทร์กะพ้อ จะไปเลี้ยงไก่เเทนน้องตัวต่อที่กำลังเตรียมงานเปิดร้านก่อนนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ฮี่ฮี่ฮี่
“ก่อก ก่อก...กระต๊าก ก่อก ก่อก กระต๊ากๆ”
คำถามตอนหน้า "เย้ายวนชวนลุ่มหลง...ชื่อเป็นภาษาอืื่น"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
[/color]
-
หึหึ พี่อ๋องนี่น่ารักจิงๆ
-
ไอ้หัวแห้วพัฒนาแล้ว กร๊ากกกก มีหนุนตักนะยะ ไอ้ไม้จิ้มฟัน555
ปล. มีชื่อเป็นภาษาอื่นหรอ?? อืม...ขนมจีน วะฮ่าๆๆๆๆ
คิดไม่ออกอ่ะ เดี๋ยวรอลอกคนอื่นดีกว่า(ตลอดอ่ะอินี่)
-
:m20: ฮาได้อีกอะน้อง
พี่อ๋องนี่ถ้าไม่รักจริงไม่ช่วยขนาดนั้นนะนี่
จะทิ้งไม้จิ้มฟันอันนี้จริงๆหรอน้อง 555555
แหม๋ พ่ออ๋อง คิดจะนอนจ้องหน้าน้องอีกนานม้ะ ? 55
+1ให้จ้า จุ๊บๆ
-
น้องตัวต่อไม่ได้ชอบพี่อ๋องเค้าเลยซักนิดจริงอ่ะ แต่โดนมองตาแล้วเขินแถมปล่อยให้เค้าหนุนตักเนี่ยนะ :m12:
-
ลอดช่องสิงคโปร์ จะถูกไหมหนอ
-
รู้คำตอบแร้ว....ขนมนี้อร่อยแบบอะลุ่มอล่วย(คำพ้องเสียง ฮี่ฮี่ฮี่)
หยอดทิ้งไว้ รอให้แข็งนอกค่อยกิน :haun5:
-
^
^
อาลัวเหรอดาด้า ฉลาดดด เย้ายวนชวนลุ่มหลงด้วย ฉลาดอ่ะ
แต่ไม่เห็นอร่อยเลย ไม่ชอบกิน ตอบขนมจีนเหมือนเดิมดีกว่า 5555
-
งืม ขนมอะไรดีอ่ะ
แอบลอกข้างบน แหะๆ -//-
อาลัว
(เป็นขนมที่น่ากินอ่ะสีสวยแต่เบลล์ไม่ชอบเท่าไร)
น้องขนมหวานนี่ฮาดีอ่ะ แอบมาเผาแม่ตัวเองด้วย แถวบ้านเบลล์ดอกเบี้ยเค้าเก็บ 100 ละ 10 แหนะ 55+
-
น้องตัวต่อน่ารักจริงๆๆพี่อ๋องก็แสนดีสุดๆๆ
แหมเจ้าแผนการซะขนาดนั้นอย่าหลวมตัวไปรักพี่อ๋องก็แล้วกัน
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบ
-
พี่อ๋องน่ารักรุกหนักซะด้วย :กอด1:
แบบนี้น้องตัวต่อจะไปไหนรอด :กอด1:
-
หุหุดูท่าแล้วน้องตัวต่อเองซะมากกว่ามั้งครับที่เสพติดพี่อ๋อง่ะ
แค่มองหน้าก็ทำให้หน้าแดงแล้วอิอิ
-
น้องฮาอ่ะ มีการจดคำพูดเด็ดๆเก็บเอาไว้ใช้ในโอกาสหน้าด้วย 5555+
-
น้องตัวต่อเอาความรู้สึกตัวเองมาใส่บทแล้วนะ
พี่อ๋องรุกหนักๆเลย แต่ขอแม่ผ่องด้วยนะ
อยากได้การบรรยายความรู้สึกจากพี่อ๋องจัง ว่าเป็นยังไง
-
ชอบเรืองนี้ อะ ถุกใจจิงๆๆ ๆ น่ารักมากกก
-
อ่านไป ยิ้มไปทุกตอน
คิดไปได้นะคนเรา...สารพัดแผนการ :laugh:
-
ฮาได้อีก
-
เจ้าแผนการเหลือเกินนะคะคุณน้อง
พี่อ๋องน่ารักที่สุด :man1:
+1ค่ะ วันนี้ตอบไม่ได้
-
พี่อ๋อง ช่วยจับน้องกดสักทีได้ไหม
เค้าเริ่มไม่ชอบน้องแล้ว ร้ายจริงๆ :angry2:
-
ตามมาดูหน้าตาร้านใหม่,,,
-
น่ารักอ่า น้องตัวต่อกับพี่อ๋องน่ารักสุดๆเลย :-[
-
อ่านแล้วนึกถึงบรรดาเจ้าสัวเด็กทั้งหลายจริงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เสียดายที่เข้ามาช้าไปตามอ่านจนตาแฉะ สนุกมากค่ะ
เรื่องนี้รวมมิตรคนใกล้ชิดครอบครัวพี่ฟ้าเลยนะเนี่ยะ
ตอนที่อ่านตอนแรกเลยยังรู้สึกว่าทำไมคนแต่งจะใช้ชื่อได้เหมือนกับของน้องนุ่นขนาดนั้นวะ
ทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง นามสกุล ที่ไหนด้ายยยยย เค้าญาติ ๆ กันทั้งนั้นนี่เอง
+1 ค่ะ
-
น้องตัวต่อนี้ร้ายจริง ๆ 555+
ปล อยากรู้ความรุ้สึกของพี่อ๋องบ้างอะค่ะ จะมีซีนของพี่อ๋องมั้ยค่า :m15:
-
แหมมมม เด๋วนี้พี่อ๋องพัฒนาขึ้นเยอะนะคะเนี่ย หุหุหห :z1: :z1:
-
เห็นรูปแล้วอยากกินขนมใส่ไส้อ่ะค่ะ ชอบที่สุดเลย ไม่ได้กินมานานแล้ว(มั้ง) และก็ถ้าจะให้เดาว่าตอนหน้าจะเป็นขนมอะไรนั้น.....
ไม่มีทางเดาถูกหรอกค่า ความรู้เรื่องขนมไทยอันน้อยนิดของดิฉันเนี่ย 555+
ปล.คุณน้องตั้งใจจะเป็นนางร้ายจริงๆเหรอค่ะนั้น
-
วันนี้วันแรงงาน ร้านจะเปิดมั้ยน้า จะเที่ยงแล้วววววว เมื่อไหร่จะมาน้อ
-
ชื่อร้านที่จะเปิดก็คงเป็นชื่อร้านเติมรักสินะ
-
น้องตัวต่อน่ารักอ่ะ อร๊ายยยยยยย ชอบบบ :impress2:
-
รอน้องตัวต่อวันนี้ทำไมไม่มาอ่ะ
:L1: :L1:
-
อาลัวยั่วยวนเย้า หลงมึนเมาเร้าเริงไฟ
เสน่หากำซาบใจ คำฉะอ้อนวอนรักหวาน...
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/ff2458bc.jpg)
วันนี้ครบเดือนที่คุณหมอชื่อเพราะนัดไปตรวจซ้ำครับ ก็เหมือนเคย ไอ้พี่อ๋องเป็นคนพาผมเข้ากรุงเทพฯ พอถามมันว่าไม่ต้องไปทำงานเหรอ มันก็บอกว่ามันหอบหิ้วเอกสารต่างๆนานามาจากบริษัทตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่บริษัทไม่ได้บังคับว่าต้องไปนั่งโต๊ะทำงานทุกวัน เพียงแต่งานที่ได้รับมอบหมายต้องมีส่งให้หัวหน้าและลูกค้าพิจารณาตรงเวลาก็เป็นพอ
“พี่อ๋อง เดี๋ยวขากลับแวะเยาวราชด้วยนะ”
“ฮื้อ....รถติดออก น้องจะไปเยาวราชทำไมครับ พี่ว่าเราข้ามสะพานสาธรออกถนนกาญจนาภิเษกเลยดีกว่า”
หืม....เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่นะครับ ไอ้พี่อ๋องมันกล้าหือกับน้องตัวต่อได้ไงเนี่ย หรือผมจะเผลอใจดีกับมันมากเกินไป? ไม่ได้ๆ ของอย่างนี้มันต้องคอยกำราบครับ สามีบ้านไหนก็ต้องเกรงใจภรรยาทั้งนั้นแหละ
เอ๊ะ! เมื่อกี้น้องตัวต่อเผลออินกับบทมากไปใช่มั้ยครับ? เอาใหม่ๆ ตามบทแล้วพระเอกมันต้องรักต้องหลงแบบว่าโคตรๆ crazy in love กับตัวร้ายสิมันถึงจะถูก ว่าแล้วผมก็ดึงมือขวาที่ไอ้พี่อ๋องมันเอาไปกุมไว้เมื่อกี้กลับมาวางบนตัก ทิ้งหางตามองหน้ามันนิดๆ เม้มปากแน่น ก่อนจะเมินไปทางกระจกหน้าต่าง แล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิทและเย็นเยียบ
“ก็ได้ งั้นส่งน้องที่โรงพยาบาลแล้วพี่อ๋องกลับไปก่อนนะครับ เดี๋ยวตรวจเสร็จน้องจะกลับเอง วันนี้เหมือนจะได้เปลี่ยนเฝือกอีกแล้วด้วย ไม่รู้จะถูกคุณหมอทดสอบอะไรแค่ไหน....แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ น้องไม่เหนื่อยหรอก เรื่องแค่นี้น้องทนได้อยู่แล้วล่ะ....”
“น้อง...”
หึๆ ที่อย่างนี้มาทำสุ้มเสียงสลด ชิ! กล้าขัดใจผมก่อนเองนะ มันต้องเจอไม้เด็ดซะบ้าง เดี๋ยวพอจบไดอะล็อกถัดไปผมต้องเริ่มกำมือจิกขากางเกงตัวเองให้แน่นเหมือนกำลังข่มอารมณ์ให้ได้จังหวะด้วย
“.....จากโรงพยาบาลเดี๋ยวน้องจะเรียกแท็กซี่ไปส่งที่วงเวียนใหญ่ ไปขึ้นรถตู้เอา เพราะรถ บขส. คงไม่ไหว เกรงใจผู้โดยสารคนอื่น....รถตู้ถึงจะแคบหน่อยแต่ก็แน่ใจได้ว่ามีที่นั่ง เดี๋ยวน้องเลือกนั่งเบาะที่พอจะเหยียดขาได้บ้างก็โอเคแล้ว.....พอถึงบางลี่น้องจะโทรเรียกแม่ขับรถออกมารับเอง.....”
“น้องครับ.....”
“.....ดีเหมือนกัน น้องก็รู้นะ ว่าเดี๋ยวนี้มีอะไรก็เรียกหาแต่พี่อ๋อง ให้พี่อ๋องช่วยทุกอย่าง ลืมคิดไปว่าพี่อ๋องคงเหนื่อย.....ตกเย็นเลิกงานก็ต้องมาช่วยน้องดูงานสร้างร้าน แถมวันหยุดแทนที่จะได้พักก็ยังต้องเสียเวลามาคอยดูแลน้องอีก น้องลืมคิดไปจริงๆแหละครับ ว่าพี่อ๋องเองก็ต้องการเวลาส่วนตัว ต้องมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าให้ไปสนใจ....”
“พี่ไม่ได้...”
แหม.....ไฟแดงเป็นใจได้จังหวะดีจริงๆ ไอ้พี่อ๋องละมือซ้ายจากกระปุกเกียร์มากุมทับหลังมือผม พอน้องตัวต่อเล่นตามบทพยายามดึงมือออกทั้งที่ยังไม่ยอมหันไปมองหน้ามัน ผมก็เห็นจากเงาในกระจกหน้าต่างนั่นแหละว่าไอ้พี่อ๋องมันหันมาหาผมทั้งตัวเชียว
เอาล่ะครับ จบประโยคถัดไปก็ถึงคิวที่ผมจะต้องเบือนหน้ากลับไปช้าๆ แล้วปล่อยน้ำตาหยดแรกที่ออกมาคลอเตรียมพร้อมให้หยาดลงจากเปลือกตาแล้วล่ะครับ เคล็ดลับการเรียกน้ำตาสำหรับผู้ไม่เคยฝึกฝนมาก่อนนะครับ วิธีที่ใช้กันทั่วไปเลยคือหนึ่งต้องพยายามคิดถึงเรื่องเศร้าๆเอาไว้ครับ แต่....สำหรับมืออาชีพนะครับ เขาจะไม่คิดถึงเรื่องเศร้าที่ไม่เกี่ยวข้องกัน
งงรึเปล่าครับ? ผมหมายถึงว่า ถ้าเราอยู่ในบทที่ต้องร้องไห้เพราะขัดใจกับคนรัก เราก็ควรจะคิดเรื่องเศร้าเกี่ยวกับความรัก ไม่ใช่เศร้าเพราะแมวตาย เนื่องจากการแสดงออกของความเศร้าสองแบบนี้ไม่เหมือนกัน แม้ว่าคุณจะผลิตน้ำตาออกมาได้ตามต้องการทั้งสองแบบ แต่สิ่งที่แววตาของคุณแสดงออกมาจะไม่เหมือนกันนะครับ
หรือ....สำหรับท่านไหนที่ไม่เคยมีความเศร้าใดๆในชีวิตให้ต้องร้องไห้เลย เช่น ผม
สิ่งที่คุณต้องทำก็คือใช้วิธีการทางกายภาพเป็นตัวช่วยครับ การกะพริบตาถี่ๆ หรือวิธีตรงกันข้ามคือ พยายามฝืนเปิดตาไว้นานๆโดยไม่ยอมกะพริบตาอย่างต่อเนื่องจะทำให้เจ้าต่อมเล็กๆใกล้หัวตาของคุณผลิตน้ำตาออกมาเพื่อช่วยกำจัดสิ่งที่เข้ามาทำให้ลูกกะตาของคุณระคายเคืองจนต้องกะพริบตาถี่ๆ และมันก็จะผลิตน้ำตาเมื่อรู้สึกว่าลูกกะตาของคุณขาดความชุ่มชื้นจากการพยายามเปิดเปลือกตาไว้นานๆเช่นเดียวกัน
“.....เอาเถอะครับ น้องเห็นแก่ตัวมานานแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องปล่อยให้พี่อ๋องกลับไปมีชีวิตของตัวเองเสียที.....บางทีที่เป็นอยู่ตอนนี้ พี่คงไม่ใช่แค่เหนื่อย แต่อาจจะทั้งหน่าย ทั้งรำคาญคนพิการแบบน้อง.....”
อา.....ไหลออกมาแล้วครับ หยดน้ำอุ่นๆจากตาขวาของผมไหลออกมาช้าๆ พอผมกะพริบตาอีกครั้งหยดน้ำที่ตาซ้ายก็ออกมาแสดงตัวทำงานตามคิวอย่างมืออาชีพทันที
“ไม่เอานะครับ ไม่พูดแบบนั้นนะ พี่อ๋องไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสักนิด น้องน่ารักแล้วก็ดีกับพี่ขนาดนี้ พี่จะรำคาญได้ยังไงล่ะจริงมั้ย.....คนเก่งไม่ร้องไห้นะครับ”
ไอ้พี่อ๋องทำได้ตรงตามบทเป๊ะๆครับ มันใช้นิ้วโป้งขวาแตะซับน้ำตาให้ผมแล้วก็เลื่อนตัวเข้ามากอดผม ฮี่ๆๆ แล้วน้องตัวต่อที่อินกับบทตัวร้ายมากไปนิดก็วางคางไว้บนบ่าขวาของมัน พร้อมกระตุกมุมปากลอบยิ้มสะใจแบบตัวร้ายแท้จริงใส่กล้องที่ซูมเข้ามาจับสีหน้านักแสดงจนเห็นแม้แต่รอยแดงจากสิวอักเสบที่โหนกแก้มซ้ายของ ผม
“....พี่ขอโทษที่ทำให้น้องไม่สบายใจนะครับ ที่ไม่อยากแวะไม่ใช่แค่เพราะรถติด แต่เพราะพี่เป็นห่วง ไม่อยากให้น้องต้องมาเดินในที่ที่คนพลุกพล่านแบบนั้นทั้งที่ขายังเจ็บอยู่ ถ้ามีคนมาชนแล้วน้องล้มไปเจ็บซ้ำจะทำยังไงล่ะครับ กระดูกก็ยังไม่ติดดีเลย”
“แปลว่า ถ้าน้องไม่ลงไปเดินเองก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย? พี่อ๋องจะแวะให้ใช่มั้ย?”
---ปี๊นนนนนน ปี๊นนนนนนนนน---
อูย สัญญาณไฟเขียวช่วยชีวิตแท้ๆ ไอ้พี่อ๋องบ้ามันเริ่มทำตัวเป็นพ่อโคครับ เริ่มเอาปากมางับๆเล็มๆอยู่แถวหูผม ตาบอดสีแหงๆ หูผมไม่เขียวเหมือนหญ้าสักหน่อย ดีนะครับที่ขนาบอยู่สองข้างรถเราเป็นรถเมล์สูงๆ ไม่งั้นล่ะน้องตัวต่อกับไอ้ลิงพี่อ๋องนี่ต้องได้ถูกแอบถ่ายแล้วเอาคลิปไปปล่อยเป็นคลิปฉาวแหงๆ
ไอ้พี่อ๋องมันเหล่กระจกมองหลังแล้วขมวดคิ้วหนึ่งฉับก่อนออกรถครับ แหม....ผมล่ะอยากจะด่าใส่หูมันแทนคุณเจ้าของรถคันหลังจริงๆ นี่ยังมีหน้าไปเหล่คนอื่นเขาอีกนะครับ มัวง้อแฟนจนไม่สนสัญญาณไฟจราจรเองแท้ๆ ไม่ไหวเลยจริงๆผู้ชายคนนี้
“พี่อ๋อง......เดี๋ยวขากลับแวะเยาวราชแล้วพี่อ๋องลงไปซื้อของให้น้องนะ อ้ะ....นี่รายการแค่สามอย่างเอง น้องอยากได้หล่อฮังก้วยเยอะหน่อย ซื้อบ้านเราแพง แถมหาซื้อได้น้อยด้วย น้องจะเอาไปลองต้มน้ำดู เผื่อดื่มคู่ขนมแล้วจะอร่อย แล้วก็พวกเม็ดบัวกับแปะก๊วยก็เหมือนกัน มันมีสรรพคุณบำรุงหัวใจบำรุงโลหิต บำรุงสมองด้วย น้องจะลองเอาไปทำขนม เพราะถ้าจู่ๆต้มยาจีนให้แม่กินแม่ไม่มีทางยอมกินแน่ๆ แล้วจะได้ฝากไปให้ป๊ากับหม่าม้าของพี่อ๋องด้วยไง”
ใช่ครับ ในฐานะสะใภ้ที่ดีผมก็ต้องเอาใจใส่ป๊ากับหม่าม้าด้วยแหละ ผมก็เพิ่งรู้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เองครับว่าบ้านมันอยู่หน้าตลาด เป็นร้านขายเหล็ก มิน่าแน่ะ...มันถึงได้รวย เพิ่งทำงานก็เอามาสด้า 3 ไปย้อมสีเป็นสีโอวัลตินเล่นได้แล้ว
คราวก่อนที่ไอ้พี่อ๋องมันหนีบผมไปที่บ้านมันผมก็ดันไปเริงร่าลั้ลลามนุษย์สัมพันธ์ดีพิเศษกับป๊าไว้ด้วย ไปนั่งเล่นตั้งแต่บ่าย คุยไปคุยมาเลยเถิดกระทั่งกินข้าวเย็นบ้านเขา แถมหม่าม้าของมันก็แสนจะใจดี ทำต้มจืดมะระยัดไส้ก็อร่อยยกนิ้วโป้งคู่อะครับ
น่าเสียดายที่หม่าม้าไม่มีห่วงยางแบบแม่ผ่องของผม ไม่งั้นผมอาจจะเอาใจออกห่างไปฝักใฝ่หม่าม้าจนแม่ผ่องน้อยใจก็ได้นะครับ จุ๊ๆๆ อย่าไปบอกแม่เชียว เดี๋ยวอาการขี้ใจน้อยกำเริบล่ะง้อกันเหนื่อยแน่
-
ร้ายจริงๆน้องตัวต่อเนี่ย! 5555
-
วันนั้นน้องตัวต่อกลับบ้านพร้อมกับเฝือกสีส้มจี๊ดครับ แต่คราวนี้คุณหมอวันวิวัฒน์เปลี่ยนให้ผมใช้เฝือกสั้นแทน ต่อไปนี้ผมก็จะขยับได้สะดวกขึ้นเพราะสามารถงอเข่าซ้ายได้แล้ว แถมคุณหมอยังอนุญาตให้ลงน้ำหนักบนเท้าซ้ายได้มากขึ้นแล้วด้วย ดีจังครับ ต่อไปผมก็ไม่ต้องให้พี่อ๋องมันมาช่วยอาบน้ำแล้วล่ะ เพราะถ้านั่งเก้าอี้อาบเอาโดยห่อถุงพลาสติกขาซ้ายไว้แล้วยกสูงพาดเก้าอี้ก็สะดวกแล้ว
ก็แหม....ยิ่งนานวันเข้า แทนที่ผมจะชินกับสายตาของไอ้ลิงหัวแห้วนี่ ผมกลับยิ่งรู้สึกเขินมันมากขึ้นทุกทีน่ะสิครับ ยังดีนะที่ช่วงสองสามสี่สัปดาห์มามีเรื่องให้ผมต้องเดินไปเดินมาตรวจดูงานที่คนงานมาทำบ่อยๆ ทำให้พุงย้อยๆคล้ายห่วงยางของแม่ผ่องเริ่มจะกลับไปสู่สภาพราบเรียบเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้น ด้วยความที่ไอ้พี่อ๋องมันมีกล้ามท้องแน่นปั๋งแบ่งเป็นหกลูกชัดเจน ผมที่อยู่ใกล้ๆได้เห็นแถมได้สัมผัสบ่อยๆก็ยังอดอายกล้ามเนื้อ one pack แบบว่าสามัคคีรวมเป็นหนึ่งของตัวเองไม่ได้อยู่ดี
“พี่อ๋อง ตกลงว่าร้านเราจะเสร็จเมื่อไหร่เหรอ?”
ตอนนี้น้องตัวต่อกับพี่อ๋องอยู่ในร้านครับ ร้านโล่งๆ ยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยสักชิ้น ยกเว้นก็แต่ชั้นวางหนังสือแบบบิลต์อินสูงจรดเพดานที่ต่อขึ้นจากไม้เก่าแล้วแบ่งเป็นสามส่วนใหญ่ๆแต่ละส่วนทาสีโทนพาสเทลต่างกัน มีสีชมพู ฟ้า แล้วก็ม่วงอ่อนแบบเม็ดมะปราง แล้วในแต่ละส่วนนั่นก็ยังแบ่งย่อยเป็นช่องเล็กช่องน้อยอีกหลายสิบ ในขณะที่นอกจากพื้นไม้เทียมสีน้ำตาลเข้มแล้ว ผนัง กรอบประตู กรอบหน้าต่าง ไปจนกระทั่งฝ้าเพดานของร้านเราเป็นสีขาวทั้งหมด
“นี่ความจริงก็เสร็จแล้วนะครับ เหลือแค่เก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อยเอง เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ขอตรวจงานดูอีกที แล้วถ้าเรียบร้อย เราก็ขนพวกโต๊ะตู้เข้าไปได้เลย......หึๆ เห็นน้องยิ้มได้แบบนี้พี่มีความสุขมากเลยรู้มั้ยครับ”
พี่อ๋องที่ชักจะเหมือนคนมากกว่าลิงขึ้นทุกทีในสายตาผมมันละมือจากการดึงๆเศษอะไรไม่รู้ตรงกระจกหน้าต่าง เช็ดมือลวกๆกับกางเกงยีนส์ตัวเอง แล้วเดินมาหาผมที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์สีขาวตั้งแต่มันจูงให้เดินตามเข้ามาในร้านตั้งแต่มันกลับมาถึง ทั้งที่ผมยังไม่ทันได้ล้างมือจากที่กำลังจัดอาลัวใส่โถเตรียมอบควันเทียนไว้ขายพรุ่งนี้เช้าเลยด้วยซ้ำ
ก็จะไม่ให้น้องตัวต่อยิ้มกว้างๆได้ยังไงล่ะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกมีความสุขสุดๆไปเลยนี่นา พี่อ๋องมันทำร้านออกมาได้เหมือนกับร้านในฝันของผมไม่มีผิดเลยล่ะครับ
ที่จริงตอนห้าโมงเย็นที่คนงานเลิกงานผมก็เดินเข้ามาดูความเรียบร้อยกับแม่ไปรอบหนึ่งแล้วนะครับ แต่ด้วยความที่ผมไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกสร้างบ้านเลยสักนิด ผมเลยไม่รู้ว่าไอ้ที่เห็นอยู่นี่คือร้านเราเสร็จแล้วนะ มาได้ยินพี่อ๋องพูดแบบนี้มันเลยรู้สึกเหมือนกำลังจะมีสิ่งที่สำคัญมากๆสำเร็จขึ้นต่อหน้าต่อตาอย่างนั้นแหละ
พอพี่อ๋องมันเดินมาถึงตัวแล้วยื่นนิ้วมาไล้เล่นบนปากผมเหมือนเคย แทนที่ผมจะถอยหนีก็กลับเผลอเล่นกับมันแบบเดียวกันบ้าง ปากพี่อ๋องมันบ๊างบางนะครับ ตอนมองก็ว่าบางแล้ว นี่พอเอานิ้วชี้วาดไปตามขอบปากมันเล่นเลยยิ่งเห็นได้ชัดเลยว่าปากมันบางเท่าๆกับปลายนิ้วของผมเอง
“พี่อ๋องของน้องเก่งที่สุดในโลก น้องรักพี่อ๋องที่สุดเลย”
เอ๋?!? เมื่อกี้ผมพูดอะไรผิดพลาดนอกบทไปใช่มั้ยครับ ทำไมจู่ๆพี่อ๋องมันถึงหน้าแดงแป๊ดแบบนี้ล่ะ แล้ว....แล้วทำไมมันต้องงับนิ้วน้องตัวต่อด้วย
อ๊ะ! นั่นนิ้วนะ ถึงจะติดรสหวานๆกับกลิ่นหอมๆของอาลัวมา แต่นิ้วของน้องเป็นโปรตีน ไม่ใช่คาร์โบไฮเดรตแบบอาลัวนะครับ แถมยังเป็นสีน้ำตาลด้วย ไม่ได้เป็นสีชมพูอ่อนๆหรือเขียวใบเตยแบบอาลัวสักหน่อย
“พะ.....พี่อ๋อง นะ นั่นนิ้วน้อง.....”
ไอ้ลิงยักษ์หน้าแดงแป๊ดยอมปล่อยนิ้วผมออกจากปาก แต่กลับขยับเข้ามากอดผมไว้จนแน่น แล้ว....มันก็กระซิบเบาๆ บอกตรงข้างหูว่า....
“น้องจ๋า......อย่าน่ารักมากไปกว่านี้เลยนะ แค่นี้พี่ก็จะขาดใจอยู่แล้ว”
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับทุกคนเลยนะคะ ลูกค้าประจำ หน้าใหม่เเละ ขาจร เหอๆๆ ขอโทษนะคะ เมื่อวานวันเเรงงานค่ะ เนื่องจากเราเป็นชนชั้นใช้เเรงงานเลย ขออนุญาติจันทน์กะพ้อหยุดหนึ่งวัน ฮี่ฮี่ฮี่ คิดถึงลูกค้าที่สุดเลย อ่านตอนนี้เเล้วก็ อยากจะ กรี๊ดดดดดด ค่ะ น้องตัวต่อน่าจับมา ตีก้นมากเลยลูก กรั๊กกกก คิดได้ไงอะ " สามีบ้านไหนก็ต้องเกรงใจภรรยาทั้งนั้นเเหละ" ฮี่ฮี่ฮี่ น้องตัวต่อน่ารักนะคะ อย่าพึ่งเคืองน้องนะ ส่วนลูกค้าที่อยากให้พี่อ๋องเล่าเเบบน้อง ตอนนี้คงต้องให้ไปอ่าน "กาพย์เริ่มต้นเรื่องก่อนนะคะ " ถ้าพี่อ๋อง ล็อคคอน้องได้เมื่อไหร่คงได้มาเล่าให้ฟังค่ะ ขอให้มีความสนุกกับขนมวันนี้ วันหยุดยาวอีกวันนะคะ เจอกันตอนหน้า เตรียมผ้าซับน้ำด้วยนะคะ ฮี่ฮี่ฮี่ :กอด1: ลูกค้าทุกคนค่ะ
คำถามตอนหน้า "เค็มๆมันๆ โรยน้ำตาลทรายกะงาคั่ว"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
น้องตัวต่อแสดงอยู่หรือว่าออกมาจากความรู้สึกจริงๆกันแน่ ฮ่าๆ อ่านประโยคสุดท้าย ระวังเน้อ เดี๋ยวโดนพี่อ๋องจับกด ว่าแต่ตอนหน้าเตรียมผ้าซับน้ำทำไมคะ อยากรู้จังอิอิ
-
ตายๆๆๆน้องร้ายจริงๆๆจะให้พี่อ๋องไปซื้อของให้ใช้ลูกอ้อนสุดยอดเลย
น้องพลาดแล้วป่ะเนี่ยบอกรักพี่อ๋องไปเต็มๆๆเลยน่ารักจังอ่ะ
-
น้องเล่นอ้อนซะขนาดนี้ เเล้วจะพี่อ๋องจะอดใจใหวหรอออ เนี้ย
เเล้วที่ให้เตียมผ้าซับน้ำ อะ น้ำอะไรหรอครับบบบ กริ๊ววววววววววววววววววววววววววววว
-
ก็นะน้องตัวต่อไม่อยากเป็นนางเอก
แต่อยากเป็นตัวร้ายที่ได้เป็นเมียพี่อ๋องแทนใช่ไหม
รู้สึกว่าทั้งในบทและน้อง ยังไงก็ไม่เห็นต่างกันเลย
ทำให้พี่อ๋องหลงจนโงหัวไม่ขึ้น ทั้งนั้น
พี่อ๋องรีบขอแม่ผ่องนะ เอ๊ะหรือว่าขอแล้ว
ถึงได้กล้าถึงเนื้อถึงตัวน้องตัวต่อสะขนาดนั้น
:impress2:
-
เหมือนจะหลุดปากเลยแหะค่ะ ระวังนะจ้ะน้อง เล่นบทมากเกินไปจะโดนกินเอา ฮึฮึ
-
ตอนนี้น่าร๊ากกกมากอ่า
น้องน่ารักแต่ยังไม่ทิ้งความฮา พูดว่า"ร้านเรา" เต็มปากเลยนะยะ บอกรักเค้าอีก แอบยั่วด้วย ชั้นเห็นนะ
นี่แกแสดง? คือยังตามบทอยู่เนอะ หลอกให้เค้ารักมากๆ เวลาทิ้งเค้าจะได้เจ็บมากใช่ป่ะ
เล่นเก๊งเก่งอ่ะ เชื่อเลยนะเนี่ยว่าน้องหลงรักเค้าแล้วอ่ะ(ประชดนะ555)
ปล. ตอบ นางเล็ด ค่ะ เค้าเรียกอย่างนี้ป่าวหว่าหรือเรียกเล็บมือนาง สับสน
-
กรี๊ด~ :-[ ไม่อยากให้พี่อ๋องต้องทนอีกต่อไปแล้ว
น้องร้ายนักนะ พี่อ๋องน่าจะได้เอาคืนบ้าง :haun4:
-
เนื้อเรื่องน่ารัก กุ๊กกิ๊ก ดีนะคะ
ภาษาที่ใช้ก็ดี สละสลวย น้องมิขอชื่นชมค่ะ
+1 ให้เลยค่ะ
-
:กอด1:น้องตัวต่อน่ารัก
อ้อนมากๆเดี๋ยวก็โดนกดหรอก
-
น้องนอกบทตลอดแหละ มันมาจากใจบทพวกเนี้ย!!
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน คนอ่านพร้อมแล้ว
-
น้องร้ายตลอด พี่อ๋องปราบน้องให้ได้ไวไวนะคะ
-
ที่น้องแสดงออกมาทั้งหมดเนี่ย ไม่ใช่นอกบทหรือว่าอะไรหรอกนะ แต่มันออกมาจากใจเลยต่างหากล่ะ อิอิ
-
"เค็มๆมันๆ โรยน้ำตาลทรายกะงาคั่ว"
ตอบ ขนมเปี๊ยะรึเปล่า เดาเอานะ
-
น้องตัวต่อของพี่อินมากขึ้นทู๊กกกกกกกกกกวัน
เห็นทีสุดท้ายแล้ว จะติดอยู่ในบทตัวอิจฉาที่แสนจะน่ารักตลอดกาลเสียกระมัง
:L2: :L2: :L2: :L2:
สำหรับคำถามตอนต่อไป...นึกได้แค่ ถั่วแปบ กับขนมด้วง
แต่ตัวเองชอบขนมด้วง แถมหาทานได้ยากกว่า
....ขอตอบว่า....ขนมด้วง เป็นคำตอบสุดท้ายค่า
-
หวานหอม กำลังสนุก
ขอไม่รับมาม่านะ
-
แวะมา+เหมือนเคยคร้าบ o13
-
อร๊ายยยย เขินแทนพี่อ๋อง
ไม่ไหวก็ไม่ต้องทนหรอกพี่อ๋อง รวบหัวรวบหางเลย คนอ่านรออยู่ 55
น้องงงง อินกับบทจนเผลอใจให้พี่อ๋องไปแล้วใช่ไหมล้ะ !? ฮ่าๆ
อย่ามาปฎิเสธนะเค้าไม่เชื่อหรอก เอิ๊กกกก ยอมรับใจตัวเองซะ
ปล. ผ้าซับน้ำ น้ำอะไรอ้ะ ?? ไม่เอาน้ำตานะ TT ถ้าเป็นเลือดกำเดาพอไหว ฮา..
+1 ให้จ้า จุ๊บๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องน่าร้ากกกกกก น่ารักเท่าโลกใบนี้เลย :o8:
-
น้องตัวต่อนี่แอบยั่วพี่อ๋องนะ!!!! ระวังเถอะ ถ้าพี่อ๋องอดใจไม่ได้ขึ้นมาล่ะก็... o18
-
รู้สึกน้องต่อจะยั่วมากขึ้นทุกวัน :o8: :o8:
-
น้องตัวต่อเป็นนางร้ายที่ขี้อ้อนมาก :impress2:
พี่อ๋องไม่ต้องทนแล้ว
+1ค่ะ :กอด1:
-
ในอารมณ์ของพี่อ๋องคงต้องบอกว่า น้องเป็นยอดชายในฝันที่แสนจะอ่อนหวาน น่ารัก น่าทะนุถนอม ใสซื่อ บริสุทธิ์ ไร้เดียงสาแน่ ๆ
โหะ โหะ โหะ หารู้ไม่ น้องคิดแต่ละอย่างทำแต่ละอย่าง มีวางแผนมาอย่างดี แต่ท่าทางจะตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้แล้วล่ะนะ
-
น้องเอ๊ย ตีบทแตกจนทั้งนางเอกนางร้ายยังต้องอายเลยนะคะลูก :m20:
.
.
.
กอดรวบพี่ไอฟอกิฟกะน้องหนึ่ง
มาตอบคำถามสิคะ เชื่อนุ่นๆ
ขนมในตอนต่อไป........ "ถั่วแปบ"
-
น้องตัวต่อน่ารักมากกกก เห็นใจพี่อ๋องจัง คงต้องฝึกจิตภาวนาให้เป็นพระฤาษีอยู่ตลอดเวลาล่ะ
ต้องอดทนก่อน เพราะยังไม่ถึงเวลาอันควร
-
โห ชักไปกี่แม่น้ำอะนั่น กว่าจะได้ไปเยาวราชน่ะ
ฝากถามพี่อ๋องด้วยว่านิ้วตัวต่อหวานมั้ย
-
คริคริ มาตอบคำถามให้ค่ะ ไปถามพี่อ๋องมาเเล้วที่คุณ ArCaNiNe ถามว่า "นิ้วตัวต่อหวานไม๊"
พี่อ๋องตอบว่า "จะอยากรู้ทำไมครับ ....รู้ไปก็ไม่มีสิทธิ์ได้ชิมแบบผมหรอก 'นิ้วน้อง ของผมคนเดียว' "
ฮี่ฮี่ฮี่ ตอบเสร็จ วิ่งหนี อยากรุ้หนูก็ถาม หนูไม่เกี่ยวกับคำตอบน้าาาาาาาาาาาา
-
น่าร๊ากกกกกกกกกมว๊าก ชอบบบบบ :z1:
-
ตอนหน้า "จัดหนัก" อิอิ
-
น้องน่ารักสุดๆ เลย
แต่น้องไม่ใช่นางร้ายนะ แต่เป็นนางเอกแสนซน
พี่อ๋องนี่อาการหนัก ^^
-
มานอนรอ อิอิอิ
-
ถั่วแปบแสบสลด เมื่อรักหมดเพียงชั่ววาร
แปลบแปลบในดวงมาลย์ ราวมีดตัดลงกลางคำ...
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/786dfbe0.jpg)
ในที่สุดขั้นตอนการตกแต่งก็เสร็จสิ้น ร้านของเราพร้อมเปิดให้บริการแล้วครับ ติดอยู่ก็แค่....เรายังไม่มีชื่อร้าน
ไอ้จะขึ้นป้ายว่า ‘ร้านขนมแม่ผ่อง’ มันก็ดูไม่น่าจะเรียกลูกค้ากลุ่มเป้าหมายวัยใสแบบเด็กๆมัธยมเกือบแปดร้อยชีวิตในโรงเรียนใกล้บ้านอย่างที่คิดไว้ได้เอาเสียเลย
วันนี้คุณนายผ่องพรรณแม่ครัวใหญ่ นางผาณิตลูกสาวสุดที่รัก นายทวีโชคลูกเขยที่รักไม่แพ้กัน นายไผทลูกชายน่ารักที่สุด และตัวแถมอย่างนายภูชิตกอริลลาหัวแห้วแรงงานหลักของร้าน ก็เลยมานั่งประชุมยามบ่ายหาชื่อร้านที่ดีและโดน คาดว่าจะเรียกความสนใจจากเด็กๆได้อย่างที่ต้องการกันพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะชุดใหญ่สุดในร้าน
ชุดโซฟาหุ้มผ้าฝ้ายเนื้อโปร่งทำความสะอาดง่าย ที่ผมรู้สึกถูกใจตอนไอ้พี่อ๋องพานั่งรถไปดูเฟอร์นิเจอร์มือสอง แถมต่อราคาจากที่เจ้าของร้านตั้งไว้ได้เกือบครึ่ง แม้ตอนซื้อมาจะมีร่องรอยคราบบางอย่างที่ทำความสะอาดออกไปได้ไม่หมดบ้าง แต่พอเอามาให้พี่ผึ้งเย็บผ้าหุ้มสีขาวไว้แบบนี้กลับดูดี ยิ่งมาจัดเข้ามุมส่วนตัวที่เดินอีกเพียงสองก้าวก็จะเข้าไปถึงทางเชื่อมเข้าครัวด้านหลังก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่ามุมนี้น่าจะกลายเป็นมุมสบายที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายได้มากที่สุดของร้านเชียวแหละครับ
ผมให้พี่อ๋องออกแบบให้เอาครัวขนมหวานมาไว้ด้านหลังร้านเลยครับ เพราะตั้งใจจะทำห้องด้านล่างที่เป็นครัวใต้ถุนเรือนใหม่ ทำให้เป็นห้องนอนสบายๆเตรียมไว้เผื่อเวลาคุณนายผ่องพรรณไม่อยากเดินขึ้นเดินลงบันไดสิบสองขั้นทุกวันเมื่อไหร่ก็จะได้ย้ายลงมานอนได้ทันที ถึงเวลานั้นคุณนายท่านจะได้ไม่ต้องเหนื่อย แล้วก็ไม่ต้องเสี่ยงก้าวพลาดตกบันไดให้ลูกชายอย่างผมต้องเสียวแวบหัวใจตอนอยากเข้าห้องน้ำตอนกลางค่ำกลางคืนด้วย
ถึงจะกะไว้อย่างนั้น แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือทำอะไรจริงจังหรอกนะครับ เพราะทุกวันนี้ถึงแม้น้องตัวต่อจะแสดงความมั่นใจพร้อมสาธิตให้แม่ดูว่าใช้ไม้ค้ำพาตัวเองขึ้นลงบันไดได้ง่ายกว่าทำสาลี่ให้อร่อยเท่าแม่แล้วแท้ๆ แต่แม่ผ่องก็ยังไม่ยอมให้ผมกลับขึ้นไปนอนที่ห้องตัวเองเลย แถมยังยื่นคำขาดด้วยว่าต้องหายสนิทกระดูกติดดีมีภาพเอ็กซเรย์พร้อมใบรับรองแพทย์มายืนยันก่อน แม่ถึงจะยอมให้ผมขึ้นไปนอนบนเรือนเหมือนเดิม
แต่คนที่ดูจะเข้าใจเจตนาของน้องตัวต่อมากที่สุดกลับกลายเป็นไอ้พี่อ๋องครับ ทั้งที่ไม่ได้ขอด้วยซ้ำ เมื่อสองสัปดาห์ก่อนตอนที่ช่างกลุ่มที่ดูแลเรื่องระบบท่อระบบน้ำประปาเข้ามาทำงาน พี่อ๋องมันก็มาบอกผมหน้าตาเฉยว่าจะทำห้องน้ำบนเรือน
พอผมพยักหน้าไปงงๆ เพราะยังไม่ทันคิดว่าจะเอาเงินจากไหนมาจ่ายมันเพราะที่เตรียมไว้ก็พอดีกับค่าทำร้าน มันก็พาช่างขึ้นบ้านไปตอกนู่นเจาะนี่ ประกอบอะไรของมันไม่รู้ แต่แค่สี่วัน ห้องน้ำที่แบ่งส่วนอาบน้ำกับส่วนสำหรับใช้เวลาปวดหนักปวดเบาก็เสร็จเรียบร้อยพร้อมใช้งานได้แล้ว ยิ่งกว่านั้นมันก็ทำเป็นว่าห้องน้ำทั้งห้องนั่นสร้างโดยไม่ต้องใช้ทุนเลยงั้นแหละ เข้าไปเลียบๆเคียงๆถามมันก็บอกว่าค่าทำห้องน้ำนั่นมันกันมาจากเงินที่สร้างร้าน
“ร้านตัวต่อมั้ย? ถ้าคิดว่าชื่อร้านแม่ผ่องเชยไปเด็กๆจะไม่เข้า ถ้าเปลี่ยนเป็นร้านตัวต่อล่ะ?”
เสียงเข้มๆของพี่โชคดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเราต่างคนได้แต่นั่งจิบชามะตูมบ้าง จิ้มขนมถั่วแปบใส่ปากบ้าง โดยยังไม่มีชื่อไหนที่พอจะเป็นชื่อร้านได้หลุดออกมาจากปากใครสักคน
ส่วนผมก็ได้แต่กางสมุดโน้ตเล่มเล็กในมือออก แล้วจดชื่อต่างๆเท่าที่ทุกคนคิดลงไป ชื่อแรก ‘ร้านตัวต่อ’ หืม.....คิดเหมือนผมมั้ยครับพี่น้อง ว่าเราควรปล่อยให้พี่โชคแกเป็นผู้บริหารที่มีเงินถุงเงินถังจ้างครีเอทีฟมือดีทำงานให้ต่อไปจะดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ
“หนูผึ้งว่าเชยอยู่ดีแหละค่ะคุณโชค ถ้าใช้ชื่อร้านตัวต่อจริงเราไม่ต้องทำโลโก้เป็นตัวต่อสีดำๆ กำลังกระพือปีกเหรอ....เว้นแต่ว่าจะเป็น จิ๊กซอว์ แล้วเขียนป้ายเป็นภาษาอังกฤษนะคะ นี่น้อง.....พี่ผึ้งว่าตู้หนังสือของน้องที่เป็นสามสีล้ำกันไปมานี่มองจากด้านนอกเข้ามาก็เหมือนจิ๊กซอว์นะ”
“จริงอะ? ไม่ใช่ว่าอยากกลับบ้านไปจู๋จี๋กับพี่โชคเร็วๆเลยมายัดเยียดชื่อนี้ให้น้องนะ.....อ๊อย!”
“สมน้ำหน้า”
โห.....ดูสิครับ พี่ผึ้งใจร้ายมากอะ ล้อนิดล้อหน่อยถึงกับต้องลงไม้ลงมือ ฟาดผัวะลงมาได้ไม่ออมแรงบ้างเลย แล้วดูสิครับอีกสามคนที่เหลือยังมาประสานเสียงหัวเราะกันไม่เกรงใจคนถูกตีแบบน้องตัวต่อสักนิด
ว่ากันจริงๆแล้วกับทั้งแม่ทั้งพี่สองคนผมก็ไม่สนหรอก แต่ไอ้ลิงยักษ์ที่ทำตัวขาดความอบอุ่นมานั่งเบียดอยู่นี่มันมีสิทธิ์อะไรไปเห็นดีเห็นงามกับคนอื่นแล้วรวมหัวกันขำผมต่อหน้าต่อตาแบบนี้ครับ ฮึ่ย! น้องตัวต่อขัดใจครับ
“อู้ยยยยยย กัดพี่ทำไมครับ?” ชิชะ ทำมากระซิบตัดพ้อเสียงอ่อนเสียงหวาน แค่ง่ำแขนไปหนึ่งคำนี่ยังน้อยไปเหอะไอ้พี่อ๋องบ้า
“ก็พี่อ๋องต้องเข้าข้างน้องสิ ไปหัวเราะตามพี่ผึ้งได้ไงเล่า น้องไม่ใช่ตัวตลกนะ น้องเป็นตัวร้ายต่างหาก”
“หืม? อะไรนะครับ น้องของพี่น่ารักอย่างนี้จะเป็นตัวร้ายได้ยังไงกัน”
ไอ้บ้า......ไอ้พี่อ๋องบ้า มาพูดอะไรแบบนี้ตอนนี้ได้ไงเล่า ของแบบนี้เขาต้องพูดกันสองต่อสองไม่รู้รึไงน้า...เอ๋...แล้วทำไมพี่ผึ้งต้องทำตาโตเป็นนกฮูกแบบนั้นด้วยล่ะครับ แถมยังคอยเหลือบตามาทางผมด้วย บ้าน่า...ร้านขนมของเรายังไม่ทันเปิดเลย แถมคนงานที่มาทำก็ไม่มีใครตายสักคน จะมาทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนี้ทำไมหว่า?
ผมละมือจากสมุดโน้ตแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเขยิบตัวเข้าไปชิดไอ้ลิงข้างๆอีกนิด พยายามห้ามตัวเองไม่ให้เผลอเหลือบตามองไปด้านหลัง ถึงจะมั่นใจว่าไม่มีใครตาย แต่ว่าก็ว่าเหอะครับ เขาว่าผีที่มาแสดงตัวได้แม้แต่ตอนกลางวันพระอาทิตย์แจ้งจางปางขนาดนี้ความเฮี้ยนต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ไอ้พี่อ๋องก็แสนจะรู้งานขยับตัวช่วยจนผมเปลี่ยนมานั่งซ้อนอยู่ด้านหน้ามันครึ่งค่อนตัวสำเร็จจนได้
“พี่อ๋อง สวดบทยันทุนเป็นมะ?” ผมกระซิบกระซาบถามไอ้คนข้างๆไป ไม่ได้ครับ พูดดังเดี๋ยวคุณผีได้ยินแล้วรู้ทันล่ะแย่เลย ไอ้นี่ก็รับมุขก้มมาถามกลับซะชิดริมหูเชียว
“บทอะไรนะครับ?”
“น้อง! ไปหาของเป็นเพื่อนพี่หน่อย”
โฮะ ตกใจหมดเลย กำลังจะบอกไอ้พี่อ๋องเรื่องบทสวดไล่ผีอยู่เชียวพี่ผึ้งดันเรียกขึ้นมาซะได้ แถมไม่เรียกเปล่าด้วยสิ พี่หนูผึ้งคนงามของผมยังลุกจากเบาะหนานุ่มฝั่งตรงข้ามมาฉุดผมให้ลุกยืนพร้อมคว้าไม้ค้ำมายัดใส่มือทันทีเลยด้วย
“ไปไหน ยังตกลงเรื่องชื่อร้านไม่ได้เลย”
“มาเหอะน่า เร็ว!”
“อะไรพี่ผึ้ง ไหนว่าจะหาของ......พี่ผึ้งจะมาหาอะไรในสวนแบบนี้? อย่าบอกนะว่าแอบมาฝังสมบัติไว้ไม่บอกน้อง ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยเจ้าตัวดี นั่งลงแล้วเล่ามาเดี๋ยวนี้”
พี่หนูผึ้งกดผมให้นั่งลงที่แคร่ประจำตำแหน่งที่พี่อ๋องมันทำให้ตัวนั้นแหละครับ ว่าแต่....ผมควรจะเล่าเรื่องอะไรหว่า? พี่ผึ้งสิที่ควรจะเป็นฝ่ายเล่า ก็ตัวเองเป็นคนเห็นคุณผีเองนี่ ไม่ใช่น้องตัวต่อสักหน่อย
“อย่ามาทำหน้าเหลอใส่พี่นะ เมื่อกี้นี้น้องทำอะไรรู้ตัวรึเปล่า?”
“ทำอะไร? น้องก็แค่จะบอกให้พี่อ๋องมันสวดมนต์....”
ใช่ๆ น้องตัวต่อยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมพี่ผึ้งต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนี้หว่า? เดี๋ยวแก่เร็วแล้วพี่โชคแอบไปมีอิหนูไม่รู้ด้วยนะเว้ยครับ
“ไม่ใช่สิ พี่หมายถึงก่อนหน้านั้น น้องไปกัดอ๋องอย่างนั้นได้ยังไง ทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าแม่ได้เหรอ? ไหนบอกว่าแม่เป็นโรคหัวใจ ทำอย่างนี้เดี๋ยวถ้าแม่ตกใจจนไม่สบายไปจะทำยังไง?”
“ก๊ากกกกกก พี่ผึ้ง พี่ผึ้งคิดอะไรไปขนาดไหนแล้วเนี่ย.....แม่ก็เห็นบ่อยๆ ไม่เห็นจะว่าอะไรสักที”
“มันก็จริงที่บ้านเรารับเรื่องแบบนี้ได้ เพราะพี่ฟ้ากับตัวป่วนก็เป็นแบบนี้ไปคู่หนึ่งแล้ว แต่ไม่ได้อยู่แค่สองคนในที่รโหฐานน้องก็น่าจะระวังบ้าง....”
“พอเลยพี่ผึ้ง เดี๋ยวน้องก็จะตัดจบแล้ว มาถึงองก์สุดท้ายแล้วนี่ ฉากก็เซตเรียบร้อยแล้วด้วย”
ใช่แล้วครับ ละครในส่วนที่มีบทของตัวร้ายอย่างผมมาถึงองก์สุดท้ายแล้ว องก์ที่ชื่อว่า ‘ถีบหัวส่ง’ ผมตั้งใจจะใช้ร้านของเราเป็นฉาก มีตัวละครหลักเข้าฉากแค่สองคนคือผมกับไอ้พระเอก
บรรยากาศเย็นย่ำหลังเราตกแต่งร้านจัดหนังสือใส่ตู้เล่มสุดท้ายเรียบร้อย แขวนป้ายชื่อร้านเสร็จสมบูรณ์ ผมที่ยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าร้านพิงกับรั้วไม้สีขาวที่สูงระดับเอวก็ทอดสายตาเจ้าเล่ห์มองลงไปที่ไอ้พี่อ๋องซึ่งยืนอยู่ที่พื้นถนนโรยกรวดละเอียดที่มีหินกาบแทรกไว้อย่างไม่เป็นระเบียบเพื่อให้เหยียบเดินหน้าร้าน ระดับต่ำลงไปสองขั้นบันได
แววตาเจ้าเล่ห์ที่เปิดเผยของคนรักเจ้าเสน่ห์ทำให้นาย อ. รู้สึกสะกิดใจอย่างประหลาด และเมื่อส่งยิ้มหวานตาตี่มาให้เหมือนเคย แทนที่นาย น. จะยิ้มตอบไป นาย น. กลับยกมุมปากขึ้นน้อยๆ แล้วส่งเสียงไปว่า
‘หมดหน้าที่แล้วก็กลับไปสิ แล้วไม่ต้องพาหน้าลิงๆมาให้ฉันเห็นอีกนะ’
‘อะ อะไรนะครับ คุณพูดอะไรผมไม่เข้าใจ’
‘ก็โง่แบบนี้ไง เข้าใจอะไรยากแบบนี้ไง คุณถึงได้ถูกหลอกใช้.....ผมจะย้ำชัดๆอีกครั้งนะ ตั้งใจฟังแล้วก็ทำตามด้วย ต่อไปนี้ผมไม่ต้องการให้คุณกลับมาที่นี่อีก ผมเบื่อหน้าคุณเต็มทนแล้ว เชิญ!’
“น้องๆ นี่! พูดอะไร? ตัดจบอะไรของน้อง? เพ้อตลอดนะเราน่ะ จะเป็นเจ้าของกิจการแล้วนะ โตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ออกมาอยู่ในโลกจริงๆได้แล้วนะน้อง ตอนนี้นอกจากร้านน้องยังมีหน้าที่ต้องดูแลแม่ด้วย....”
“โอ๊ยๆๆ พอก่อนพี่ผึ้ง จะมาตีน้องทำไมเนี่ย ก็ที่น้องเคยโทรไปเล่าไง ว่ากำลังเล่นละครหลอกใช้ไอ้พี่อ๋องหลานพี่อยู่ เนี่ย น้องก็กะว่าร้านเสร็จเรียบร้อยละครก็จะมาถึงองก์สุดท้าย เดี๋ยวน้องจะเล่นบทจบไล่มันไปห่างๆแล้วล่ะ”
“เฮ้อ.....พี่ไม่ได้ลืมเรื่องที่น้องเล่าหรอกนะ แต่พอมาเห็นน้องใกล้ชิดกับอ๋องแบบนั้นแล้วพี่รู้สึกได้ว่า ระหว่างเธอสองคนไม่ใช่แค่ละคร.....น้อง ถ้ารักเขาไปแล้วจริงๆก็อย่าหลอกตัวเอง”
-
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ พี่ผึ้ง คิดได้ไงเนี่ย อย่างน้องเนี่ยนะจะรักไอ้พี่อ๋องมัน สเป็คท์น้องมันต้องตัวเล็กๆนิ่มๆ หน้าหวานๆ ยิ่งแก้มป่องมีลักยิ้มนะ เห็นทีไรใจจะละลาย แล้วดูไอ้พี่อ๋องดิ มันตรงข้ามไปซะทุกอย่าง ตัวโตอย่างกับกอริลลา แล้วหน้ามันนะตรงข้ามกับคำว่าหวานอะ มีเคราอี๋ๆอีก แหวะ แบบนี้น้องจะไปรักมันได้ยังไงก๊าน....”
“น้อง ชู่วววว”
“ทำไมเหรอพี่ผึ้ง?”
จู่ๆพี่ผึ้งก็ยกนิ้วแตะปากห้ามส่งเสียง เฮ่ย......ไม่ใช่ว่าเห็นอะไรแปลกๆอีกนะ บ้านเราไม่เคยมีผีนะเว้ย เอ๊ะ...หรือผีชาวเขาขึ้นรถตามมาจากที่ที่พี่ผมไปฮันนีมูนรอบที่สอง! คือพี่โชคป๋าสุดๆอะครับ เพิ่งแต่งงานกันยังไม่ครบสามเดือนดีเลย พาพี่ผึ้งไปฮันนีมูนรอบสองมาอีกแล้ว เห็นพี่แกบอกว่าเปลี่ยนบรรยากาศบ่อยๆ เผื่อจะได้มีหลานให้คุณนายผ่องพรรณได้ทันใช้
“พี่ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินมา”
“ฮื้อออออออ พี่ผึ้งอะ ชอบแกล้ง รู้อยู่ว่าน้องกลัว”
เวรแล้วไง จากตรงโน้นเห็นเป็นภาพ คราวนี้มาเป็นเสียงเรอะ สาธุนะโมตัสสะ พ่อหินแม่ผ่องช่วยคุ้มครองลูกหมูน้อยๆด้วย
“เอ๊ะ น้องนี่! อย่ามาทำเป็นเล่นสิ พี่ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดิน ไม่ใช่เสียงอะไรแปลกๆแบบที่เรากลัวจนตาขาวหรอกน่า นั่งอยู่นี่ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่เดินไปดูเอง”
“ไม่เอา น้องไปด้วย.......เกิดน้องอยู่คนเดียวแล้วมีคุณเขาโผล่มาน้องจะทำไงล่ะ บรึ๋ย”
เราสองคนพี่น้องเดินไปเรื่อยๆ ผ่านประตูหลังครัวเก่าลอดผ่านใต้ถุนเรือน จนกระทั่งมาถึงด้านในร้านที่เมื่อกี้นั่งประชุมกันครบองค์ ระหว่างทางไม่เจออะไรแปลกๆสักนิด จนมารู้สึกตงิดใจแปลกๆ เอาก็ตอนเห็นคนนั่งจิบชาสบายใจเหลือแค่สองคนนี่แหละ
“แม่ พี่อ๋องล่ะ?”
“กลับไปแล้ว เมื่อกี้นี้เอง พี่เขาไม่ได้บอกน้องเหรอลูก?”
“แหม.....จะบอกได้ไง ก็น้องไปหลังบ้านกับพี่ผึ้ง จิ๊! พี่อ๋องแย่จริงๆ จะกลับบ้านทำไมไม่บอกกันก่อน เดี๋ยวคอยดูนะ พรุ่งนี้มาน้องจะงอนให้”
“อะไร น้องจะไปงอนพี่เขาเรื่องอะไร ก็เห็นว่ามีโทรศัพท์เรื่องงานเข้ามาเลยบอกว่าต้องรีบกลับ พี่เขาลาแม่กับพ่อโชคแล้วก็บอกจะไปหาน้องนี่ แม่ก็เห็นว่าเดินออกด้านหลังนะ ไม่เจอกันอย่างนี้คงสวนทางกัน....น้องก็ขี้งอนไม่เข้าเรื่อง”
“......พี่อ๋อง เดินไปหาน้องเหรอ.....ไปนานรึยัง?”
ทำไงดีล่ะครับ น้องตัวต่อกลัวคำตอบจังเลย ถ้าพี่อ๋องมันไปจริง แล้วก็ได้ยินสิ่งที่น้องพูดกับพี่ผึ้ง ถ้าเป็นอย่างนั้น....พี่อ๋องมันจะเสียใจรึเปล่า ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
“ก็สักพักน่ะน้อง สักสิบนาทีได้มั้ง แต่พี่เพิ่งได้ยินเสียงรถออกจากบ้านไปเมื่อกี้นี้เองนะ........ตกลงหนูผึ้งไปหาของเจอมั้ย อีกเดี๋ยวเราก็กลับกันบ้างดีกว่า พี่แก่แล้วไม่อยากขับรถมืดๆ”
พี่เขยของผมตอบแล้วก็หันไปคุยกับพี่ผึ้งที่ยังยืนเกาะพนักโซฟาเป็นเพื่อนผมต่อเลย
ทำยังไงดีล่ะครับ ถ้าได้ยินว่าน้องตัวต่อตั้งใจหลอกตั้งแต่ต้นพี่อ๋องต้องโกรธมากแน่ๆ แล้วก็คงจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว ผมควรจะดีใจใช่มั้ยครับ? ก็ผมต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว ที่รู้สึกแปลกๆเหมือนหัวใจมันโหวงๆตอนนี้ ก็แค่เพราะมันผิดแผน ไม่ได้ทำตามบทที่วางไว้เท่านั้นเอง ต้องเป็นเพราะแบบนั้นแน่ๆเลยนะครับ
“พี่ผึ้ง”
“น้อง! เป็นอะไร นั่งก่อน เวียนหัวรึเปล่า?”
พี่ผึ้งที่เพิ่งเดินกลับไปนั่งที่เดิมพุ่งเข้ามาประคองผมเอาไว้ แล้วพยุงผมให้ลงนั่ง ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร แก่ก็ยังไม่แก่ ทำไมรู้สึกจู่ๆฟ้ามันก็มืดได้ สงสัยจะติดอาการวัยทองแบบเลือดจะไปลมจะมามาจากแม่นะครับ ฮ่าๆๆ
“น้องเป็นอะไรลูก”
“น้อง......แม่ พี่ผึ้ง น้อง....น้องจะหาพี่อ๋อง”
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ วันนี้ขอเเอบย่องมาเงียบๆนะคะ เเอบเห็นมีคนมานอนรอ เหอๆๆ ยินดีต้อนรับลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่เเละขาจรที่เราอยากรู้จักท่านเเต่ท่านไม่อยากรุ้จักเรา ฮี่ฮี่ฮี่ ร้านตอนนี้ :monkeysad: สงสารน้อง (หรือสมน้ำหน้าคะ) ดราม่ากำลังมาเลย ผ้าที่บอกให้เตรียมได้ใช้ไม๊คะ เก็บไว้นะคะ ยังไม่ต้องทิ้งรู้เเล้วใช่ไม๊คะ น้ำอะไร เหอๆๆๆ มีข่าวจะเเจ้งค่ะ "ร้านเติมรักเเละน้องตัวต่อ ไกล้จะจบเเล้วนะคะ" โดยหลังจากจบ จะมี ฟิคร้านเติมรัก มาให้อ่านอีก 2 ตอนค่ะ พร้อมทั้ง โดจินข้อต่อจากจันทน์กะพ้อ (อันนี้ต้องรอ ยืนยันค่ะ) เเละ ตอนพิเศษ หึหึ อยากได้ยังไง เเบบไหนเมนท์ทิ้งเอาไว้นะคะ เดี๋ยวจันทน์กะพ้อเค้าจะจัดให้ค่ะ ทุกเสียงของคุณลูกค้าเรารับทราบตลอดนะคะ ไม่พลาดทุกสิ่งอย่างที่ใ้ห้ทำค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ เเละเป็นกำลังใจให้น้องด้วยนะคะ กระซิก กระซิก
คำถามตอนหน้า "ขนมนี้มีสองชั้น...รสหวานมันเเต่กินเเล้วเเห้ว"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
:o12: ขอบคุณค่ะที่บอกให้เตรียมผ้า ได้ใช้ซับน้ำตาเลยนิ ใกล้จะจบแล้วเหรอคะ ยังไม่อยากให้จบเลย
สงสารน้องตัวต่อจัง :monkeysad:
-
น้องตัวต่อปากไม่ตรงกับใจนะสงสารทั้งน้องทั้งพี่อ๋่อง :m15:
-
พี่อ๋องงอลได้แต่อย่างอลนานนะ เดี๋ยวน้องตัวต่อขาดใจตายพอดี555+
ปล.ตอนนี้มันเศร้า แต่ทำไมเรายิ้มออกอ่ะ ไม่เครียดเลย น้องตัวต่อน่ารักมากมาย555+
-
งานเข้าแล้ว :laugh:
คนตัวโตแต่ใจน้อย
-
งานเข้าเเล้วไง ละน้องจ๋า พูดอะไรไป ไปง้อพี่อ๋อง นะบัดนาว ให้ไวๆๆ อย่าช้าๆ
สู้ๆๆ พี่อ๋องจ๋าาาาา อย่างอลเเล้วหนีไปใหนไกลละ อยุ่เเถวๆนั้นเเหละเดี่ยวน้องหาไม่เจอ
-
สงสารพี่อ๋อง :o12:
น้องตัวต่อใจร้าย :serius2:
-
น้องจะหาพี่อ๋อง อร๊ายทำไม่รู้สึกว่าน้องจะแบ๊วขึ้นทุกวันนะเรา ง่ากำลังมันสฺค่ะมาต่อด่วนๆ น้องจะทำยังไงล่ะทีนี้ ผิดบทนะเนี่ยนะ
-
แอบหนีคุณแฟนมานั่งอ่าน
อ่านทันตอนตีสี่ครึ่ง กรี๊ดดดด พรุ่งนี้แพนด้าเรียกแม่แน่นอน
แต่มันหยุดไม่ได้จริงๆ น้องตัวต่อมาล่อลวงขโมยหัวใจไป
ยิ่งตอนแรกเปิดฉากมา มีทั้งพี่ชมพู พี่ฟ้า ตัวป่วน นะ
โอ๊ยยยย แบบว่าเหมือนเจอเพื่อนสนิทที่คิดถึงเลยอ่ะค่ะ
ลุ้นตอนต่อไป พี่อ๋องอย่าใจแข็งกับน้องนางมารน้อยๆคนนี้เลยนะ
-
พี่อ๋องกลับมาก่อน อย่าปล่อยให้น้องกินตะโก้แห้ว
-
เอาแล้วไงน้องตัวต่อ
เล่นจนเป็นรื่อง :เฮ้อ:
-
ไงล่ะตัวต่อ เจอบทนี้เข้าไป ตัวต่อตัวร้ายถึงกับหน้ามืด
สมน้ำหน้าดีมั้ยเนี่ย
กร๊ากกกก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องทำให้พี่อ๋องเสียใจนะนั้นอ่ะ
-
น้อง ไปง้อพี่อ๋องให้ได้เลยนะ
ถ้าพี่อ๋องไม่หายงอน น้องไม่ต้องกลับมาที่เล้านี้อีก
:angry2:
ขนมอะไรมี 2 ขั้น ตะโก้ป่ะ
-
ทำตัวเองอีกแล้วนะน้อง
-
ไม่สงสารน้องตัวต่อหรอก แต่ก็ไม่ถึงกับสมน้ำหน้านะ
แค่หมั่นไส้มากแค่นั้นเอง คนอะไรทำเป็นเล่นกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองจนได้เรื่อง น่าตีนักเชียว
ถ้าดิฉันเป็นพี่อ๋องดิฉันจะงอนให้น้องง้อเยอะๆเลย ไปเลยตัวต่อรีบไปง้อพี่อ๋องเค้าเลยไป
ไปคนเดียว ห้ามหาตัวช่วยเลยนะ
โอ๋..อ๋องครับอ๋อง น้องตัวต่อเค้าอายเค้าเขิน เค้าเลยสร้างเรื่องมากลบเกลื่อนแค่นั้นเอง
ขอตอบคำถาม ตะโก้แห้ว ปะคะ
-
โธ่~~~ พี่อ๋องของพี่ ป่านนี้คงน้อยใจน้องไปแล้วล่ะซิ
โอ๋ๆๆ มามะ มาให้พี่กลอดปลอบใจหน่อยเร็ว!! :กอด1:
-
พี่อ๋อง งอลไปแล้ว ต้องเอาตัวเองราดกะทิไปง้อแล้วหละ
-
พี่อ๋อง งอลไปแล้ว ต้องเอาตัวเองราดกะทิไปง้อแล้วหละ
ชอบๆๆ ค่ะ เเต่ถ้าเอาตัวราดกะทิไปจริง กว่าจะำได้ง้อ น้องตัวต่อไม่โดน มดรุมก่อนเหรอ คะ กรั๊กกกกกกก
นี่ถ้าง้อไม่สำเร็จไม่ให้กลับเล้้า เเบบนี้ สงสัยจันทน์กะพ้อต้องเปลี่ยน นายเอกนะเนี่ย 55+++ สงสารน้องหน่อยนะคะ(ถึงจะสมน้ำหน้ามากกว่าก็เถอะ ฮี่ฮี่ฮี่) น้องต้องการกำลังใจ
ต้อนรับลูกค้าใหม่ค่ะ รักทุกคนเลย มีเล่นเกมส์ตอบคำถามกับเราด้วยนะ ดีใจ :กอด1: ให้น้องด้วย
-
^
^
จิ้มๆ ฮุๆ
สมน้ำหน้าน้องมัน โฮะๆๆ แหมแค่ผิดแผนเค้ารู้ก่อนเวลา ถึงกับจะเป็นลมร้องหาพี่อ๋องใหญ่
ไม่ได้รักเค้าเลยมั้งแก
ปล. ขนมสองชั้นตอบ ตะโก้ แต่กินแล้วแห้วนี่มันอะไรหว่า
ตะโก้แห้วเหรอ ไม่เคยกินแฮะ เคยกินแต่ตะโก้มันกับตะโก้เผือก แซ่บบบบ
ปลล. ถ้าไม่ลอกเค้านี่ตอบอะไรไม่เคยถูกอ่ะ _*_
-
ปากบอกไม่ชอบ แต่ใจนี้รักเค้าไปแล้วนะคะ น้องตัวต่อ! 5555
-
น้องจะหาพี่อ๋อง
เจอคำนี้เข้าไปอิอิ
ตัวร้ายกลายเป้นนางเอกโดนพระเอกทิ้งเลย
:bye2:
-
นางร้ายถึงกับหน้ามืดเลยเหรอคะ
จะสมน้ำหน้าดีมั้ยเนี่ย
สงสารพี่อ๋องจัง :กอด1:
น้องตัวต่อรีบไปง้อพี่อ๋องเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดดดด น้อง นั่นเห็นไหม ทำอะไรไม่รู้จักคิดจริงๆ
เห็นมั้ยพี่อ๋องได้ยินแล้ว แล้วเจ้าตัวเขาจะคิดยังไงละเนี่ยะ ได้ยินน้องพูดแบบนั้น
ทีตอนนี้ละมาโหวงๆ ไปหาพี่อ๋องเลยไป๊ !
+1ให้จ้าาา
-
น้องซึนขั้นเทพไปแล้ว ฮือ ๆ :m15:
-
ตายแล้วน้องตัวต่อ รีบไปง้อพี่อ๋องด่วนเลย
ทำอย่างงี้น่าจับตีก้นแทนแม่ผ่องจริง ๆ
-
พี่อ๋องหวังว่าคงรู้นะว่าน้องมันเอ๋อ
สิ่งที่พูดกับที่กระทำมันคนละเรื่อง
แต่งอนให้น้องงอก็ได้
อยากรู้ว่าน้องจะง้อยังไง
แต่น้องจะงอลำบากหรือเปล่า
ขาเดี้ยงสะขนาดนั้น
พลาดพลังไปเจ็บตัวอีก พี่อ๋องของเราวิ่งมาหาแบบนักกีฬายังอายแน่
-
สงสารพี่อ่ะ
-
กริ๊ด.................... ไม่เป็นภาษากันเลยที่เดี๋ยว
เจอดีแล้วไหมละ ลุ้นจริงๆๆ
-
สมน้ำหน้า พี่อ๋องงอนให้สะเด่าไปเลยนะ ไม่ให้จับกดก็อย่ายอมคืนดี
ร้ายนัก เจ้าแผนการนักก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ปากดีจริง ๆ สงสารกอริลล่ามั่ก ๆ
-
จากกาพย์ต้นเรื่องคาดว่าน่าจะได้ยินแน่ๆ แล้วจะไงต่อล่ะเนี่ย
ตอบ.. ทับทิมกรอบ มั้ง เดาอะ
-
น้องตัวต้อเอ้ย ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ใจตัวเองอีกน้า
พี่อ๋อง พี่อ๋องอย่าเพิ่งงอนน้า น้องตัวต่อรออยู่
จะจบแล้วเหรอคะ ยังไม่อิ่มเรื่องนี้เลย 5555 :monkeysad:
-
พี่อ๋องได้ยินแล้วแน่ๆ
น้องตัวต่อรีบตามไปเร็ว
ไม่อยากให้จบเลย
-
มาอ่านด้วยคนค่ะ
น้องตัวต่อน่ารักจังเลย :กอด1:
-
55555+ พี่อ๋องไม่ต้องไปใส่ใจหลอกน้องมันก็บ้าๆบอๆ บ๊องแบ๊ว ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรหล๊อก ความคิดน้องมันเป็นเด็กต้องทำใจหน่อยอย่าไปใส่ใจเลย อิอิ :jul3:
-
โดจิน แปลว่าอะไรคะ
เห็นรูปแล้วนึกอยากกินถั่วแปบขึ้นมาตอน 3 ทุ่ม
อยากเห็นพี่อ๋องเล่นบทโหดบ้างอะไรบ้าง
-
ตอบคุณ なおみ™ ค่ะ โดจิน มาจากคำว่า 同人誌 (โดจินชิ) ในภาษาญี่ปุ่นค่ะ เเต่เราเรียกง่ายๆ ว่า โดจินฯ จะคุ้นเคยมากกว่า เป็นการ์ตูนที่วาดจากเรื่องราวต้นเเบบ โดยอาจจะเป็นคนเเต่ง หรือคนที่ชอบเรื่องราว ของการ์ตูนนั้นๆ เอามาจินตนาการต่อค่ะ โดยอาจจะเกี่ยวกับเนื้อหาที่เเท้จริงของเรื่องหรือไม่เกี่ยวก็ได้ค่ะ ต้นกำเนิดมาจากศิลปินนักเขียนต้องการพิมพ์ผลงานของตน โดยไม่ผ่านสำนักพิมพ์น่ะคะ
Credit: guru.google.co.th อันนี้ที่มาของความรู้ค่ะ
-
กรรมของแม่ผ่อง จะได้เขยแสนดีก็มาพลาดไปเพราะลูกชายนิสัยประหลาดอย่างน้องนี่เอง
โถ.....แม่ผ่องของหนู :กอด1:
-
พี่อ๋องอย่ามาทำเนียน ชิชะ
o18
-
ดาด้า อย่ามาเเถ ไปเปิดร้านได้เเล้วอยากกินกาเเฟน้องเข้ม เหอออออ :z6:
กอดๆๆๆ คุณลูกค้า เจอกันตอนเ้ช้าเน้ออออออ
-
^^^^ สามคนเนี่ยะ นัดกันมาหรือเปล่าน้อง ๆ อิ อิ
น้องด้า ม็อคค่าปั่นแก้วนึง ด่วน
-
:z13:
:z13:
จิ้มสองเม้นท์รวด
ร้านกาแฟที่ไหนมาเปิดยามนี้เจ้าค่ะ :m14:
ดึกดื่นแล้วหนา กินกาแฟไม่ดีต่อสุขภาพนะ :m13:
ไปนอนหลับฝันดีๆกันเร้วววววว
-
น้องตัวต่อ หลอกอะไรหลอกได้ แต่อย่าพยายามหลอกใจตัวเองสิ
รีบไปเคลียร์กับพี่อ๋องอย่างด่วน คนอ่านมิอยากดราม่าจัดหนักอ่ะ...
ตอบคำถามว่า ตะโก้แห้ว ค่ะ
-
ตะโก้แห้วคำจ้อย หวานแต่น้อยกลิ่นเตยนำ
สื่อความว่าเจ้าช้ำ เมื่อพี่ยามาลาหาย...
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/4b193ee8.jpg)
พอเจ้าอาการวูบๆวาบๆ บวกกับความรู้สึกว่าพื้นโครงเครงหายไปน้องตัวต่อก็เรียกสติกลับมาได้ครับ ผมว่าคงเป็นอาการผิดหวังเพราะเหตุการณ์มันไม่เป็นไปตามบทนั่นแหละ ก็คิดดูสิครับ ผมอุตส่าห์เตรียมฉากจบไว้เรียบร้อยแล้วแท้ๆ คำพูดหรือก็แสนจะเจ็บจี๊ดถึงใจไม่แพ้นักเขียนบทละครโทรทัศน์มือรางวัลทั้งหลายเลยด้วยซ้ำ
น้องตัวต่อทุ่มเทใส่ใจขนาดนี้แต่บทที่เตรียมไว้กลับไม่ได้ใช้งาน เพราะไอ้พี่อ๋องมันจิตใจอ่อนแอหนีหน้ากลับไปเสียก่อน ชิ! เป็นพระเอกที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย แค่เสียใจนิดๆหน่อยๆมาทิ้งงานไปซะได้ ค่าตัวก็รับไปเป็นของกินทั้งคาวทั้งหวานตั้งไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
เอาเถอะครับ น้องตัวต่อจะยอมรับแค่ผลที่ออกมาตรงตามเป้าหมายก็ได้ เรื่องบทที่เขียนไว้ก็เอาไว้เกลาใส่ในนิยายที่ผมกำลังเขียนอยู่ดีกว่า ว่าแต่สมุดโน้ตไปไหนหว่า? สงสัยว่าผมจะลืมไว้บนโต๊ะในร้านแหงๆเลย มืดแล้วด้วยสิครับ นี่ขนาดเพิ่งจะสองทุ่มสิบนาทีเองนะครับ รอบบ้านเราก็มืดไปหมดแล้ว
ฮี่ๆๆๆ พี่อ๋องมันจะดีใจมั้ยน้า ถ้าได้รู้ว่าผมยืมชื่อมันมาเป็นพระเอกนิยาย แต่พระเอกของน้องตัวต่อไม่เหมือนไอ้ลิงยักษ์นั่นหรอกนะครับ คุณภูชิตในเรื่อง ‘พิศวาสทาสทระนง’ น่ะเข้มแข็งกว่ามันเยอะ
คุณภูชิตของผมทั้งฉลาด....ไม่โง่แบบมัน สุขุม....ไม่ใจร้อนแบบมัน กล้าหาญ....แบบที่ไม่มีทางจะหนีไปดื้อๆแบบมัน สุภาพ....ไม่ปากว่ามือถึงฉวยโอกาสแบบมัน แล้วก็ใจดี....มากกว่าที่มันเคยใจดี
ง่า....ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่เข้าแบบนี้ล่ะครับ มันเหมือนกับว่ามีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ในคอ ตอนแรกผมก็นึกว่าแค่คัดจมูกแล้วเยื่อบุจมูกอักเสบแบบเวลาแพ้อากาศตามที่ลุงหมอเคยบอกว่าผมมักจะเป็นเวลาอากาศเปลี่ยน แต่พอลองอ้าปากหายใจแทน อาการหายใจไม่เข้ามันก็ไม่หายไปเลย
ผมเป็นอะไรไป..........ทำไม....ถึงรู้สึก.....ทรมาน
“ฮึก.....ฮือ....พี่อ๋อง ฮือ........อะ ฮึก ไอ้พี่อ๋องบ้า ฮือ.....ไอ้บ้า.....ฮึก ทิ้งได้ยังไง ทิ้งน้องได้ยังไง......ฮือ....”
เพราะมันแหละ ต้องเป็นเพราะมันแน่ๆ ทำไมโทรหาแล้วไม่รับล่ะ นี่มันเวลาของน้องนะ เวลานี้พี่อ๋องต้องโทรหาน้องทุกวันนี่ ทำมาตั้งสามเดือนแล้ว จู่ๆก็มาเลิกทำง่ายๆ นี่น้องเห็นว่าไม่โทรมาก็อุตส่าห์ยอมโทรหาก่อนแล้วนะ ไอ้พี่อ๋องบ้า ไอ้พี่อ๋องใจร้าย......
“ฮือ.....ฮือ.......ไอ้พี่อ๋อง ไอ้คน ฮือ...ใจร้าย.......ฮึก น้องนอนไม่ได้เลยรู้มั้ย ยิ่ง ฮึก....นอนลง มันยิ่งหายใจไม่เข้า ฮือ.....ไอ้คนใจร้าย ไหนว่าจะไม่....ฮึก ทิ้งน้อง...ไง ฮือ.......”
“ไอ้....ฮึก บ้า......น้องกดโทรศัพท์จนปุ่ม.....ฮึก...จะจมอยู่แล้ว...นะ ฮือ........ไอ้ คน ฮึก...ใจดำ ไอ้...ฮึก (ฟืดดดดดดด) ไอ้คนไม่ ฮึก..รักษาสักญา ฮือ.........”
“น้อง.....ร้องไห้ทำไมลูก?”
“ฮือ แม่.....แม่ช่วยน้องด้วย ฮือ........”
“น้อง ค่อยๆลูก หายใจช้าๆ ลึกๆ...ดีลูก เก่งมาก....”
ผมคงร้องไห้เสียงดังนะครับ แม่ถึงต้องเดินลงมาดู นี่เมื่อกี้อยู่ๆก็เปิดไฟพรึบ น้องตัวต่อหัวใจแทบจะตกไปใต้เตียงแน่ะ
เอ๊ะ! ตายๆ นี่น้องตัวต่อร้องไห้อยู่เหรอครับ? ไม่จริงอะ อ๋าๆๆ ไม่ใช่ม้างงงงง ผมเนี่ยนะจะร้องไห้ แถมร้องดังจนแม่ต้องเข้ามาโอ๋เลยด้วย!?
ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้กำลังร้องไห้แล้วล่ะครับ เพราะผู้ชายตัวโตเต็มวัยไม่มีใครเขามานั่งร้องไห้กันหรอก ขืนร้องไห้ให้ใครเห็นก็เสียภาพแย่สิ นายไผท เถลิงศก จะยอมให้น้ำตาไหลต่อหน้าคนอื่นเพื่อบรรลุเป้าหมายในสิ่งที่ต้องการเท่านั้นครับ
“แค่กๆๆ อะแฮ่ม โอย น้องสำลักอะแม่ ดูดิ แย่เนอะสำลักจนน้ำตาไหลเลย น้องขอโทษนะค้าบบบบ เสียงดังจนแม่ต้องลงมาดูเลย”
“หืม.....แค่สำลักเหรอ?”
“อื้ม แค่สำลัก เนี่ย กำลังจะนอนอยู่แล้วเขียว แล้วคนสวยล่ะจะนอนรึยัง?”
“แม่เพิ่งสวดมนต์เสร็จ กำลังนั่งสมาธิก็ได้ยินเสียงเหมือนตัวอะไรมาครางอยู่ใต้ถุนเรือน นึกว่าลูกหมาลูกแมวถูกแม่คาบมาทิ้งเสียอีก เลยลงมาดูมันเอาบุญ วันนี้อากาศยิ่งหนาวด้วย ถ้ามาถูกทิ้งจริงกลัวว่ามันจะตายเอา”
“แหม....เมื่อกี้น้องก็ได้ยินเหมือนกัน กำลังคิดจะลุกไปดูอยู่เลย แต่พอลุกขึ้นก็พอดีสำลัก..เอ่อ.....น้ำลายเสียก่อน”
“โถ....ลูกฉัน สำลักน้ำลายจนน้ำหูน้ำตาไหล ไหนขอแม่ดูซิน้อง โถๆๆๆๆ ลูกกะตางี้แดงเชียว”
“แหะๆ น้องหายแล้วล่ะแม่ เดี๋ยวกินน้ำนิดก็นอนได้แล้ว เสียงลูกแมวเมื่อกี้ก็เงียบไปแล้วด้วย แม่มันคงมาคาบกลับไปแล้วมั้ง.....เนอะ แม่ก็ขึ้นไปนอนเถอะ มืดๆแบบนี้เดินขึ้นเดินลงบันได น้องไม่ชอบเลย”
ผมจับมือนุ่มนิ่มที่ลูบเบาๆอยู่บนศีรษะลงมากุมไว้ แล้วซุกหน้าลงไปสูดกลิ่นแป้งหอมเย็นเหมือนดอกไม้ที่แม่ใช้เป็นประจำก่อนนอนทุกคืนเข้าจนเต็มปอด พอแม่มาอยู่ตรงนี้ ไอ้เจ้าอาการหายใจไม่เข้ามันก็ดูจะบรรเทาลงไปได้ทันทีเลยนะครับ
“เฮ้อ......น้องเอ๊ย ความรักน่ะ เราจะไปกำหนดให้เป็นอย่างใจไม่ได้หรอกนะลูก เรื่องรัก มันต้องใช้ความรู้สึกมากกว่าสมอง นิยายน่ะ มันก็ต้องมีเรื่องพลิกแพลงให้คาดเดาไม่ได้บ้างมันถึงจะสนุกน่าติดตามไม่ใช่หรือลูก....”
“แม่จ๋า.....น้อง...น้องจะทำยังไงดีล่ะ แม่จะโกรธน้องรึเปล่า แล้ว...แม่จะเสียใจมั้ย ถ้าหากว่า....น้อง...น้อง....”
“น้อง.....แม่ไม่โกรธ ไม่ใช่ว่าแม่สนับสนุน....แต่ว่าแม่เข้าใจ ถ้าใจตรงกัน ขอแค่คนคนนั้นรักลูกของแม่จริงๆ พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างลูกของแม่ เท่านั้นก็พอแล้ว”
“น้องรักแม่”
แหะๆ น้องตัวต่อซุกหน้าเข้ากับห่วงยางแม่ผ่องแน่นเลยอะครับ โห...แม่นี่สมกับเป็นแม่จริงๆเลยเนอะครับ ไม่เห็นต้องบอกอะไรมากมายก็รู้ไปหมดทุกอย่าง เอ...หรือว่าที่จริงแล้วคุณนายผ่องพรรณจะเป็นร้อยตำรวจเอกส่งตรงจากหน่วยสืบราชการลับปลอมตัวมาครับ?!
“แม่ก็รักน้อง....ตกลงบอกแม่ได้มั้ยว่ามีเรื่องอะไรกัน? ทำไมวันนี้พี่เขาถึงกลับไปเฉยๆ ทะเลาะกันหรือลูก?”
นั่นไง ว่าแล้วไง...วิญญาณนักสืบสิงร่างแม่ผ่องได้ทันทีทันควันมากครับพี่น้อง ลูบหลังลูบไหล่โอ๋ลูกชายอยู่ดีๆก็ปล่อยคำถามมาซะงั้น
“ไม่ได้ทะเลาะสักหน่อย เอาน่า กะอีแค่ลิงยักษ์ตัวผู้มันน้อยใจน่ะแม่ เรื่องขี้ปะติ๋ว น้องจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว แม่คอยดูนะ แค่พรุ่งนี้พ่ออ๋องของแม่ก็กลับมาบ้านเราแล้วล่ะ โฮ้ย....ไอ้พี่อ๋องมันรักน้องจะตาย เชื่อสิ ว่าป่านนี้มันต้องนั่งร้องไห้แงๆคิดถึงน้องอยู่แหงๆ ฮี่ๆๆๆ”
“ด๊ายยยยยย แม่จะคอยดู ชื่อร้านก็ยังไม่ได้ ป้ายชื่อยังไม่ได้ทำ พ่ออ๋องไม่อยู่อย่างนี้...ใคร้...เขาจะมาทำให้ ต้องไปเสียเงินเสียทองจ้างช่างเสียล่ะม้าง.....”
“แม่คอยดูฝีมือน้องก็แล้วกัน ขึ้นไปนอนเลยด้วย เดี๋ยวน้องก็จะนอนแล้ว ต้องเก็บแรงไว้เยอะๆ พรุ่งนี้มีเรื่องต้องทำไม่ใช่น้อย เออ แม่จ๋า พรุ่งนี้ตอนไปตลาดแม่ให้น้องลงบ้านพี่อ๋องนะ น้องจะไปทำตัวเป็นเด็กน้อยน่าสงสารเสียหน่อย”
“จ้า....หวังว่าแม่ขึ้นไปนอนแล้วคงไม่มีลูกหมูมาครางหงิงๆอีกนะจ๊ะ”
“อู๊ยยยยยย ลูกหมูบ้านไหนมันครางหงิงๆกันล่ะแม่ก๊อ นอนๆๆ น้องง่วงแล้ว”
ว่าแล้วผมก็หอมห่วงยางคุณนายแรงๆอีกสองฟอด แล้วถือโอกาสชักเท้าขึ้นเตียงดึงผ้าห่มมาคลุมโปงเสียเลย ได้ยินเสียงมุ้งถูกปลดลงเบาๆ แล้วสักพักเสียงหัวเราะคิกคักยังก๊ะสาวๆ ของคุณนายผ่องพรรณก็ดังห่างออกไป ก่อนจะมีเสียงหับประตูตามมา
ในม่านของความมืดที่แมลงกลางคืนส่งเสียงกันระงม ท่ามกลางกลิ่นหอมของน้ำลอยดอกไม้ ส่วนผสมสำคัญสำหรับทำขนมน้ำดอกไม้ในตอนเช้า สมองในหัวกะโหลกน้อยๆของผมก็เริ่มวางแผนพร้อมทั้งร่างบทพูดคร่าวๆ เพื่อไปจัดการให้ไอ้แรงงานหลักมันเต็มใจกลับมาใช้แรงงานต่อไป...แบบถาวร....ตลอดกาล
“หม่าม้า ป๊า สวัสดีครับ”
“อ้าว สะหวักลีอาน้อง ลื้อมายางงาย จะหาอาอ๋องใช่ม้าย?”
วันนี้วันอาทิตย์ครับ เป็นวันที่แม่ผ่องจะมาซื้อของที่ตลาดเป็นประจำ น้องตัวต่อเลยถือโอกาสทำตามแผนด้วยการขอให้แม่แวะปล่อยไว้ที่หน้าบ้านไอ้พี่อ๋องตรงหน้าตลาดก่อน แล้วพอแม่ซื้อของเรียบร้อยแล้วค่อยมารับผมอีกที ระหว่างนี้ผมก็จะมีเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง....
หึๆ ใจอ่อนแบบไอ้บ้าพี่อ๋องเนี่ย....ผมว่าหนึ่งชั่วโมงยังเกินพอเสียด้วยซ้ำไป
“ครับหม่าม้า น้องเอาขนมมาฝาก วันนี้นอกจากสาลี่กับขนมชั้นแล้วแม่ทำขนมน้ำดอกไม้ด้วย หอมๆ แต่หวานไม่มาก แบบนี้อาป๊าน่าจะกินได้นะครับ”
“ขอบจายน้า....ลื้อลี่มังชั่งเอาอกเอาจาย มิน่า....ลูกชายปะป๊าถึงติกลื้อน้าก อาอ๋องอิยังม่ายตื่ง เมื่อคืงเห็งเปิกฟายทังงางจงหลึกหลื่ง ลื้อก่อข้าวปายปูกเองเลยเซ่ หักทังไว้ จาลั่ยชิงๆ เฮ่อๆๆๆ”
“เดิงเข้าไปเลยอาน้อง ห้องที่สองปาตูมีป้ายชื่ออาอ๋องอิแขวงอยู่ อั้ยหยะ! ลื้อเจ็บขาอยู่นี่หว่า จะขึ้งเหล่าเต๊งไหวม้าย? ให้หม่าม้าไปปลุกให้ก็และกังน้า....”
“ไม่ต้องครับหม่าม้า น้องเดินไหว ขาใกล้จะหายแล้วล่ะครับ ขึ้นบันไดมีราวจับแบบนี้สบายมาก งั้นน้องขออนุญาตนะครับ”
“เออๆ ขึ้งเองหวายลื้อก็ขึ้งไปปลุกเองเลย อาหม่าม้าขี้เกียกเลิงขึ้งเลิงลง”
แหม.....บ้านนี้นี่แปลกนะครับ ผมยังไม่เคยเห็นคนจีนบ้านไหนรับได้ที่ลูกชายจะมีแฟนเป็นผู้ชายเลย แต่อย่างว่าครับ พี่อ๋องมันมีพี่น้องตั้งเจ็ดคน คงเพราะอย่างนี้มั้งครับ อะไรๆมันเลยดูง่ายดายไร้อุปสรรคไปซะหมด
-
ผมใช้ทั้งไม้ค้ำและราวบันไดช่วยพยุ่งตัวขึ้นไปบนเหล่าเต๊ง เอ๊ย ชั้นสองอย่างสบายๆ แบบว่าช้าๆแต่มั่นคง เพราะถึงแม้ตอนอยู่บ้านแม่จะยังไม่ยอมให้ผมกลับไปนอนบนห้องก็จริง แต่การขึ้น-ลงบันไดก็เป็นหนึ่งในท่าบังคับที่พี่ชมพูสอนตั้งแต่อาการเจ็บที่ข้อมือหายดี แล้วก็ยังใส่เฝือกยาวอยู่เลยด้วยซ้ำ และทุกท่าที่พี่ชมพูสอนน้องตัวต่อก็มีไอ้คนที่ตื่นสายจนพระอาทิตย์แยงตูดนี่แหละคอยดูแลให้หัดทำเป็นประจำทุกวัน
---ก๊อกๆๆ---
น้องตัวต่อมีมารยาทมั้ยล่ะครับ แม่ผ่องสอนมาดีก็งี้แหละ ความเกรงใจสูง จะให้ตะโกนโหวกเหวกทุบประตูปึงปังมันไม่ใช่อะครับ มันไม่ใช่วิธีการของคนเรียบร้อยแบบผมเลย
โอเค ยอมรับก็ได้ครับว่าผมกลัว.... ก็สามเดือนที่ผ่านมาถึงน้องตัวต่อจะแกล้งพี่อ๋องแค่ไหน เอาแต่ใจยังไง พี่อ๋องมันก็ไม่เคยโกรธผมแบบนี้เลยนี่ครับ นี่เป็นครั้งแรกที่พี่อ๋องมันเป็นแบบนี้ แล้ว...ไงดีล่ะ คือผมก็รู้นะว่าถ้าเป็นผม มาเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็คงต้องโกรธมาก แบบว่าอาจจะถึงขั้นฟาดปากกันด้วยซ้ำ แหะๆ แต่น้องตัวต่อก็ไม่อยากให้พี่อ๋องมันใช้วิธีนั้นนะครับ ก็ตัวมันใหญ่กว่าผมตั้งเยอะนี่ ขืนเจอหมัดมันเข้าไปอาจถึงขั้นคางเหลือง
แต่ที่บอกว่ากลัวนั่นไม่ใช่ว่าผมกลัวพี่อ๋องมันจะลุกขึ้นมาต่อยดัดนิสัยนะครับ ผมกลัวว่า...กลัวว่ามันจะโกรธมากจนไม่ยอมฟังอะไรเลยต่างหาก.....
อ๊ะ...มีเสียงเคลื่อนไหวจากข้างในแล้วครับ โอย หัวใจผมเต้นแรงมากเลย เต้นแรงอย่างกับจะกระดอนออกมานอกอกแน่ะ
“...................”
“พี่อ๋อง เดี๋ยวก่อน!”
พี่อ๋องมันเปิดประตูมาเจอผมแล้วก็ไม่พูดอะไรเลยอะครับ แถมยังทำท่าจะปิดประตูกลับทันทีเลยด้วย แง้ๆๆ ไม่ได้นะ ขืนปล่อยให้เป็นแบบนั้นก็ไม่ได้พูดตามบทที่เตรียมมาสิ น้องตัวต่อไม่ยอมหรอกครับ รีบยื่นมือไปดึงแขนมันไว้ก่อนเลยแหละ
“ปล่อย ปล่อยแขนผม”
ฮือ....ทำไมต้องทำเสียงเข้มแบบนี้ด้วยล่ะ ถ้าดุหรือตวาดใส่ยังจะพอรับมือได้ แต่นิ่งๆเย็นๆแบบนี้น้องตัวต่อไม่ชอบเลยอะค้าบ แล้ว ‘พี่’ มันหายไปไหน ทำไมกลายเป็น ‘ผม’ ไปได้แค่ข้ามคืนละครับพี่น้อง
“พี่อ๋อง น้องขอโทษ....น้อง....”
“รอตรงนี้เดี๋ยว”
ยากจังเลยครับ การจะพูดกับคนที่ไม่ต้องการรับฟังเรานี่มันยากเหมือนในละครจริงๆด้วย ต่อไปนี้ถ้าได้ดูฉากพระเอกพยายามง้อนางเอกแต่นางเอกเดินหนีแล้วพระเอกเลยไม่ทันได้พูดอะไรสักนิดนอกจากเรียกชื่อนางเอกไว้ ผมจะไม่รู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อถืออีกแล้ว จะไม่รู้สึกว่าไอ้พระเอกเรื่องนั้นมันน่าขันมากกว่าน่าสงสารอีกแล้วด้วย สาบานให้เลยก็ได้เอ้า!
ไอ้พี่อ๋องปิดประตูใส่หน้าผม แล้วหายไปไม่ถึงสองนาทีมันก็กลับมาพร้อมกับยื่นสมุดโน้ตที่ผมหาไม่เจอเมื่อวานมาให้ แต่พอผมไม่ยอมยื่นมือออกไปรับ ไอ้หน้าตี๋เพิ่งตื่นแต่ไม่มีขี้ตาเกรอะกรังมันเลยจับยัดเข้ามาให้ในมือผมทั้งที่ผมก็ยังจับด้ามจับของไม้ค้ำอยู่เหมือนเดิม แถมด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกยาวเป็นรถพ่วงอีกที จากนั้น ไอ้พี่อ๋องใจร้ายมันก็ถอยกลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูตามหลังเบาๆแต่เร็วเสียจนไม่ทันได้ตั้งตัว
แย่จังเลยครับ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากเลย กำลังใจเต็มเปี่ยมเมื่อคืนนี้ที่ได้มาก่อนนอนมันหายหดจนแห้งขอดติดก้นหัวใจอยู่นิดเดียวเอง ทำไม...ไอ้พี่อ๋องมันไม่ยอมฟังบ้างเลยล่ะครับ? หรือว่ามันจะเลิกรักผมได้ภายในคืนเดียวจริงๆ?
ผมค่อยๆลงบันไดเหล็กของร้านขายเหล็กช้าๆ เดินล่องลอยออกมาหน้าบ้านแล้วก็ยกมือไหว้ลาปะป๊ากับหม่าม้าของพี่อ๋องที่ต่อไปอาจจะไม่มีสิทธิ์เรียกด้วยคำนี้อีกแล้วเงียบๆ แล้วเดินออกมายืนรอแม่ด้านนอก
“พ่ออ๋องเขาไม่ใจอ่อนง่ายๆอย่างที่คิดล่ะสิน้อง ถึงหน้าซีดหน้าเซียวออกมาแบบนี้”
“แม่....พ่ออ๋องของแม่ใจร้ายกับน้องน่าดูเลย แต่ไม่ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงน้องก็ไม่ยอมแพ้หรอก น้องจะไม่ยอมเสียไอ้ลิงยักษ์นี่ไปแน่ๆ ยังไงๆก็ไม่ยอม พรุ่งนี้แม่พาน้องมาอีกได้มั้ย? นะ...นะ”
“เอ้า เอาก็เอา เฮ้อ....น้องนี่น้า พี่เขาก็ออกจะใจเย็นขนาดนั้นแท้ๆ ไปทำอีท่าไหนเข้าหนอ เขาถึงได้โกรธเอาขนาดนี้”
ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ สองสามแหะตอบแม่ไปแค่นั้นแหละครับ กลัวว่าเล่าไปหมดเปลือกเมื่อไหร่แทนที่แม่ผ่องจะเห็นใจ มันจะกลับกลายเป็นว่าคุณนายท่านหมั่นไส้แถมสมน้ำหน้าเอาอีกน่ะสิครับ แค่พี่อ๋องมันทำท่าเหมือนไม่อยากแม้แต่จะมองหน้ากันนี่น้องตัวต่อก็เจ็บจี๊ดๆในอกแทบแย่แล้วครับ ไอ้ที่ยังปั้นหน้าทำท่าว่าไหวตอนนี้น่ะ มันสูญเสียพลังงานมิใช่น้อยเลยนะครับ เป็นได้ผมอยากจะทิ้งตัวลงนอนแล้วขดตัวอยู่นิ่งๆไม่ต้องพูดอะไรกับใครเลยมากกว่า
วันนี้ไอ้พี่อ๋องไปทำงานแต่เช้า แถมยังโทรเข้ามาบอกหม่าม้าว่าจะกลับดึกๆอีกด้วย เฮ้อ.....งั้นผมคงต้องฝากอุปกรณ์การง้อกอริลลาใจแข็งให้หม่าม้าแช่ตู้เย็นไว้แล้วแหละครับ
ผมทำตะโก้แห้วมา...แนบจดหมายปะหน้ามาด้วยว่า.......
‘พี่อ๋องจ๋า....น้องตั้งใจทำตะโก้มาให้ รับรองเลยนะว่าไม่หวานมาก พี่อ๋องกินได้แน่นอนเลย ตะโก้แห้ว.....ที่เดี๋ยวนี้มันมีชื่อใหม่ว่าสมหวังไง
พี่อ๋อง....อย่าโกรธน้องนานเลยนะ พอไม่มีพี่แล้วน้องรู้สึกแย่มากๆเลย กินตะโก้ แล้วก็ยกโทษให้น้อง กลับมาหาน้อง....ให้น้องได้สมหวังด้วยเถิดนะ......
......................น้อง’
หวังว่า......พี่อ๋องมันจะกินตะโก้เย็นๆแล้วใจเย็น ยอมฟังน้องตัวต่อสักนิดก็ยังดี จ่าหินค้าบ ถ้ายังไม่ไปไหนไกลก็อย่าดูแลแต่แม่ผ่องนะ มาช่วยลูกชายตัวเล็กๆด้วยเถิ้ดดดดด เจ้าประคู้ณณณณ!
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าประจำ หน้าใหม่ เเละ ขาจร วันนี้มาเปิดร้าน สายๆ ไกล้อาหารกลางวัน บรรยากาศสบายๆ(เหรอออออ) คำถามที่ถามไว้ของเเต่ละคน ตอบให้หมดเเล้วนะคะ สงสัยอะไรถามเพิ่มได้ค่ะ เเอบชอบที่บอก"นางร้ายกลายเป็นนางเอกที่โดนพระเอกทิ้ง "ฮี่ฮี่ฮี่ อ่านตอนนี้เเล้วเราเเบบว่า :sad4: ไม่ไหวค่ะ ทรมาน สงสารน้องอะ เเต่เราต้องเข้มเเข็งเป็นเพื่อนน้องง้อพี่อ๋องค่ะ ฮี่ฮี่ฮี่ วันนี้เมาท์เเค่นี้นะคะ ขอไปซับน้ำตาก่อน เจอกันร้านเปิดค่ะ มาร่วมตอบคำถามกันนะคะ
คำถามตอนหน้า"โรยไข่ตอนเดือด เเลว้กินเบบเเช่เย็น...อร่อยมั่กๆ"
รักคุณลูกค้าทุกคนเลย :กอด1: กอดน้องตัวต่อด้วย (ฮี่ฮี่ฮี่)
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
เย้ ! คนแรก
จิ้มมมม จึ๊กๆๆ เห้ออออ :เฮ้อ:
โดนเขาเมินก็เลยต้องมานั่งเศร้าเลยเห็นไหมน้อง
สงสารน้องก็สงสาร สงสารพี่อ๋องก็สงสาร เห้อออออออ
ง้อพี่อ๋องให้ได้เร็วๆนะน้องงง
-
ตอนหน้าฝอยทองงงงง โฮ้ยยย จะสงสารน้องดีมั๊ยเนี่ยะ
-
พี่อ๋องใจแข็งน่าดูเลย
น่าสงสารน้องเหมือนกันนะ
แต่ก็ดีแล้ว น้องควรได้รับบทเรียน o18
-
โห ได้ยินไม่พอหลักฐานตำตาเลยน้องเอ้ย
นางร้ายของเรื่องนี้ น้ำตาตกเลย
บอกแล้วให้เป้นนางเอกตั้งแต่แรกไม่เชื่อ
มากลับใจตอนนี้พระเอกเลยจะหนีไปเลย o13
-
ขออนุญาตไม่สงสารน้องนะ แอบสมน้ำหน้ามัน คุๆๆ
ตอนหน้า ฝอยทองค่ะ
พี่อ๋องน่าจะเอามาให้น้อง ประมาณว่าเลิกฝอยได้แล้ว กินแห้วไปเถอะ
ส่วนพี่อ๋องมานี่มา เจ้จะดามอกให้ จ๊วบบบบ
-
แอบสงสารน้องนิดหน่อย แต่หนับหนุนให้พี่อ๋องงอนน้องต่ออีกหน่อย คึคึ
-
พี่อ๋องใจแข็งน่าดูเลย
-
น้องตัวต่อจ๋า ท่องไว้นะ "ใจเย็นๆ อดทน ง้อทุกวัน"
ก็..ก็..พี่เค้าไม่รู้นี่ว่าน้องยืมตัวตนพี่เค้ามาลงในนิยายนี่
ก็พี่เค้าไม่รู้นี่ว่า ไดอารี่นั่น เป็นพล็อตนิยาย เค้าคงนึกว่าน้องบันทึกเรื่องจริงอะดิ
พี่อ๋องเค้าคงน้อยใจมากน่ะเอง เป็นกำลังใจให้น้องตัวต่อ ง้อให้สำเร็จนะจ๊ะ
*ตอบคำถาม* แหะ แหะ แบบแน่ใจ 50:50 "วุ้นไข่"....รึเปล่าวคะ
-
กำลังสนุกเลย งัยเป็นอย่างนี้ละ อ่านแล้วปวดตับจริงๆๆ ไม่ไหวๆ ดีกันไวๆๆ หน่อยเถอะ เครียดจริง ปวดคอ.........
-
จะสงสารน้องดีมั้ยคะเนี่ย
ทั้งได้ยินทั้งหลักฐาน
แบบนี้พี่อ๋องเค้าคงงอนน้องยาวเลยค่ะ
ง้อยาว ง้อทุกวันเลยนะคะน้องตัวต่อ
-
ขอมาเป็นลูกค้าร้านนี้อีกคนค่ะ *-*
อ่านแบบรวดเดียวจบเลย น้องตัวต่อพยายามง้อเข้า
สงสารทั้งสองฝ่าย ขอให้ปรับความเข้าใจกันได้เร็วๆ
-
วุ่นไข่ปล่าว
แต่พี่อ๋องเราใจแข็งมากเลย
สงสัยอย่างดัดนิสัยน้อง
น้องจะง้อยังไงละเนี๊ย
-
แหมๆสู้ๆนะคะน้อง
ถ้าง้อสำเร็จ(อยู่แล้ว)ขอให้รักกันมากขึ้นนะ
-
อย่างอลนานนักพี่อ๋องจ๋า คนอ่านปวดใจ
-
น้องตัวต่อสู้ๆน้า เดี๋ยวพี่อ๋องก็ใจอ่อน
-
พี่อ๋องหายงอนน้องตัวต่อไวๆนะสงสารน้อง
-
แหม..น้องง้อขนาดนี้แล้ว พี่อ๋องเห็นใจมั่งเหอะ :monkeysad: :monkeysad:
-
:เฮ้อ:เป็นไงละน้อง
-
เห็นของที่เอาไปง้อแล้วอยากจะเอาไม้เคาะหัวหนูตัวต่อสัก 2 ที555+ คิดได้ไงตะโก้แห้ว
นี่ดีนะมีจดหมายแนบไปด้วยไม่งั้นมีหวังพ่ออ๋องได้เตลิดไปไกลกว่านี้แน่เลย555+
ปล.ขอสักเรื่อง หวังว่าคงจะไม่มีมือที่ 3 4 5 เข้ามาแทรกในคนอ่านปวดใจเลยนะ
-
โอ๋ๆๆ คุณลูกค้าที่น่ารัก ทุกคน ยินดีต้อนรับลูกค้าใหม่ด้วยนะคะ
ตอบคุณ kong_cup เรื่องมือที่ 3 4 5 ค่ะ (จันทน์กะพ้อฝากบอกว่า "เรื่องของคนเขียนคนนี้ไม่เคยมีมือเกินสี่ค่ะ ..แบบว่าสองคน คนละสองมือ"
-
^
^
แทงงงงง
โด่เอ๊ย ไอ้เราก็นึกว่าวันนี้ร้านเปิดรอบค่ำอีกรอบ รีบวิ่งตามมาอย่างแรงอ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พี่อ๋องรักน้องตัวต่อจะตาย
ปล่อยให้น้องง้อซักเดือน ค่อยดีด้วย
ทีหลังน้องจะได้ไม่กล้า
แต่น้องเอ๋ออะ^^
-
^
^
แทงงงงง
โด่เอ๊ย ไอ้เราก็นึกว่าวันนี้ร้านเปิดรอบค่ำอีกรอบ รีบวิ่งตามมาอย่างแรงอ่ะ
โอ้ ร้านเติมรักเน้ออออออ มิใจ่ 7-11 เน้อ ให้น้องตัวต่อพักบ้างไรบ้าง เดี๋ยวต้องเก็บเเรงไว้ง้อ ป้อจายอีกเน้อ ฮี่ฮี่ฮี่ เจอกันพรุ่งนี้เช้าเน้อ คือนนี้ไปสวดมนต์รับดาวพฤหัสฯกัน อิอิ
-
พี่อ๋อง ทำเป็นเข้ม ระวังน้องตัวต่อจะไม่ง้อนะเคอะ :m20:
-
พี่อ๋องระวังจะปวดแก้มลามไปเป็นคางทูมนะ o12
(เก๊กเกิ๊นพ่อคุณ)
-
หวังว่าตอนหน้าคงดีกันแล้วนะ
ชีวิตขาดความหวานไม่ได้
-
สาธุ!!!!!!!!5555
-
รู้สึกเศร้า อะ :m15: :m15: :m15:
-
ลายร้าวราวราญแหลก เปรียบรอยแยกในวุ้นลาย
ดั่งแผลใจพี่ชาย ครายินน้องร้องไห้หวน
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/1.jpg)
สามวัน สามวันแล้วครับที่ผมทำได้แค่ส่งขนมกับแนบจดหมายน้อยไปหาไอ้บ้านั่นโดยที่มันไม่ยอมแม้แต่จะโผล่หัวออกมาให้เห็นหน้า ว่าก็ว่าเหอะ แม้แต่ขนมที่ส่งไปมันจะเปิดออกดูรึเปล่าผมยังไม่รู้เลย เรื่องโทรศัพท์นั่นก็หมดหวัง ผมแทบจะแน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าพี่อ๋องมันเปลี่ยนเบอร์หนี
แต่อะไรก็ไม่เท่ากับข้อความที่มันเขียนลงบนหน้าสุดท้ายในสมุดโน้ตของผมที่มันหยิบติดมือไปวันนั้นหรอกครับ เปิดอ่านทีไร น้องตัวต่อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ร้ายตัวฉกาจใจทมิฬหินชาติที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้บริสุทธิ์อย่างไรอย่างนั้นเลย
‘ขอโทษที่เสียมารยาทเปิดสมุดบันทึกของคุณอ่านโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่หลังจากได้ยินคุณคุยกับอาผึ้งแล้วผมก็เริ่มอยากรู้ว่า ที่คุณแสดงออกกับผมมาตลอดสามเดือนนี่มันไม่มีความหมายเลยจริงๆหรือ....จะบอกให้ก็ได้ว่าผมยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ตลอดทางที่ขับรถกลับมาบ้านว่าคุณคงแค่อาย แค่ไม่อยากเปิดเผยเรื่องของเรา ถึงได้ตอบไปแบบนั้น
แต่หลังจากผมได้เห็นสิ่งที่อยู่ในสมุดเล่มนี้ ที่คุณมักจะถือติดมือไปไหนมาไหนด้วยทุกที่ มันก็ทำให้ผมเข้าใจ....ว่าสิ่งที่คุณบอกกับอาผึ้ง มันคือความคิดของคุณจริงๆ
ผมไม่โกรธที่คุณจะเอาชื่อผมไปเขียนเป็นนิยายหรือว่าเอาไปทำอะไรๆตามใจคุณ แต่ผมเสียใจมาก เมื่อแน่ใจว่าที่ผ่านมา ระหว่างเรามันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง ตลกนะที่สำหรับคุณมันคือบทละคร ในขณะที่ผมเชื่อเสมอมาว่ามันคือเรื่องจริง ด้วยเหตุผลง่ายๆว่าทั้งหมดที่ผมทำหรือพูดออกไป มันออกมาจากใจ ออกมาจากความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณจริงๆ ผมจะทำตามที่คุณต้องการ....ต่อจากนี้ จะไม่ไปใกล้ให้คุณต้องลำบากใจหรือรำคาญอีก
..............................ลาก่อน’
เป็นไงครับ เจ็บมั้ย? ยอมรับให้ลึกว่านั้นอีก ผมแทบจะหมดหวังไปแล้วด้วยซ้ำตั้งแต่เห็นข้อความนี้ครั้งแรก แต่พออ่านดูหลายๆรอบเข้า กำลังใจในการง้อไอ้ลิงพี่อ๋องก็กลับยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกที
.....เพราะผมรู้สึกได้ ว่าพี่อ๋องมันรักผม รักมากด้วย แบบว่ารักจริงหวังแต่งงานเลยแหละ นี่ถ้าน้องตัวต่อเป็นผู้หญิงมันคงติดต่อแม่สื่อมาทาบทาม แล้วก็จ้างเกี้ยวผูกผ้าแดงมารอรับผมไปเป็นเจ้าสาวแล้วมั้ง เพราะงั้น ถึงผมจะไม่ชอบใจไอ้คำลงท้ายว่า ‘ลาก่อน’ ที่มันแปลว่า farewell ไม่ใช่ goodbye นี่มากแค่ไหน ผมก็จะไม่ยอมถอดใจง่ายๆแน่.....อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าไอ้พี่อ๋องมันจะไปมีคนอื่นให้เห็นคาตานั่นแหละครับ
“น้อง ตกลงว่าชื่อร้านจะเอายังไงลูก ถ้าน้องไม่เลือกมาสักชื่อแม่จะตั้งเองแล้วจะไปจ้างช่างเขาทำป้ายแล้วนะ”
“ชื่อร้านหนมหวาน......แม่จะจ้างช่างเหรอ?”
“ก็ต้องจ้างสิ แม่ทำไม่เป็นนี่ หรือน้องจะทำ? แล้วตกลงจะให้ชื่อร้านหนมหวานแค่นั้นหรือลูก? เออ ก็ง่ายดีนะ เด็กๆอาจจะถูกใจก็ได้”
“แหงล่ะ น้องคิดทั้งที มันก็ต้องดีอยู่แล้วล่ะน่า....อืม แม่ไม่ต้องไปจ้างช่างหรอก เดี๋ยวน้องทำเองดีกว่า ร่างแบบลงกระดาษก่อนก็คงไม่ยาก ทั้งไม้ทั้งสีเราก็มีเหลือ พี่อ๋องมันเก็บไว้ให้เรียบร้อยในโรงเก็บเครื่องมือ.......เฮ้อ......”
“ถอนใจเป็นคนแก่เชียวน้อง เพิ่งจะสามวันเองนะ ถอดใจยอมแพ้แล้วหรือ?”
“ไม่หรอกแม่ น้องแค่ไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านี้เท่านั้นเอง น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขนมกับจดหมายที่แนบไปทุกวันนั่นพี่อ๋องได้เปิดดูบ้างรึเปล่า.....น้องไม่ชอบเลยแม่ น้องไม่ชอบความเงียบแบบนี้เลย”
เสียงโต้ตอบจากแม่เงียบไป เมื่อผมหันไปมองก็เห็นว่าแม่ผ่องละมือจากไม้พายที่กำลังกวนถั่วเตรียมทำเม็ดขนุน เอาผ้ารองมือยกกระทะทองเหลืองลงจากเตา แล้วก้าวเข้ามายืนชะโงกดูสิ่งที่ผมกำลังจดจ่อทำอยู่เมื่อครู่
“อืม.....วันนี้น้องทำลายสวยดีนะ”
“ก็ทำตามที่แม่สอนไง ยกกรวยใบตองสูงๆ โรยไข่ตอนวุ้นกำลังเดือดจัดๆ พอดีวันนี้ไข่แดงสีสวยด้วย หึๆ น้องจะเป็นแบบทรพีแล้วแม่ แต่ทรพีมันวัดรอยเท้าพ่อ ส่วนน้องวัดรอยมือแม่ ฮ่าๆๆๆ”
“ใครสั่งใครสอนให้เทียบแบบนั้น พูดเป็นเล่นเรื่อยเชียวลูกคนนี้นี่ แล้วนั่นเอามีดแกะสลักมาทำอะไรกับวุ้นน่ะน้อง วันนี้จะส่งวุ้นไปให้พี่เขาเรอะ? เขียนตัวอะไรก็ไม่รู้ภาษาฝรั่งมังค่า แม่อ่านไม่เข้าใจ”
“f-o-r-g-i-v-e m-e, p-l-s. ฟอร์กิฟมี พลีส มันหมายความว่า ‘ขอร้องล่ะ ยกโทษให้ผมเถิดนะ’ ทำยากชะมัดเลย เดี๋ยวคราวหลังเข้ากรุงเทพฯ น้องจะไปหาซื้อพิมพ์ขนมรูปตัวอักษรมาดีกว่า เผื่อเอาไว้ใช้ที่ร้าน เราใช้พิมพ์ทำขนมเป็นคำพูด น้องว่าเด็กๆน่าจะชอบนะ แม่ว่ามั้ย?”
“ก็คงดีแหละ น้องว่าไงแม่ก็ว่าตามกันอยู่แล้ว น้องเป็นหุ้นส่วนของแม่แล้วนี่นะ ไม่ใช่ลูกมือตัวน้อยๆแบบเมื่อก่อนซะเมื่อไหร่”
นั่นแน่....ดูแม่ผมสิครับ ยิ้มหวานเชียว ภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้ล่ะซี้คุณนายผ่องพรรณ ยังไม่ต้องยิ้มปลื้มขนาดนั้นก็ได้ รอเปิดร้านแล้วดูบัญชีรายรับรายจ่ายกำไรขาดทุนตอนสิ้นเดือนก่อนแล้วค่อยยิ้มก็ยังไม่สายนะคร้าบ
“ฮะๆๆ เฮ้อ.....แม่ว่า...น้องขอร้องขนาดนี้ พี่อ๋องจะใจอ่อนรึเปล่า?”
“ไม่รู้สิน้อง ก็สองคนโกรธกันเรื่องอะไรยังไม่มีใครบอกแม่เลยสักคำ”
แน่ะ คุณนายผ่องพรรณจะมาทำสุ้มเสียงน้อยอกน้อยใจอะไรเอาตอนนี้ล่ะครับ แค่น้องตัวต่อตื่นเช้าขึ้นมาต้องเริ่มต้นวันด้วยการให้กำลังใจตัวเองว่าเดี๋ยววันนี้พี่อ๋องจะหายโกรธผมก็เหนื่อยแล้วนะครับพี่น้อง แต่เอาก็เอาครับ เล่นตลกเอาใจคุณนายสักนิด สร้างเสริมบุญบารมีฐานทำให้พระอรหันต์ประจำบ้านหัวเราะได้สักหน่อยก็ดี เผื่อบุญกุศลจะชักนำให้ไอ้พี่อ๋องมันใจอ่อนลงบ้าง
“แหม....เรื่องของคนรักกันน่ะแม่ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครเขาบอกบุพการีหรอกน้า.....อีกอย่าง ถ้าน้องบอกว่า เราสองคนทะเลาะกันเรื่องบนเตียงล่ะ แม่จะว่าไง!?”
“ฮื้อออออ แม่ก็จะตีให้น่ะสิ”
“อ๊าววว! แล้วแม่จะตีน้องทำไม แม่ต้องตีพี่อ๋องสิ แม่อ้ะไม่รู้อะไร ไอ้พี่อ๋องมันหาเรื่องแต๊ะอั๋งน้องเรื่อยแหละ เดี๋ยวก็กอดเดี๋ยวก็ประคอง ฮู้ย.....สารพัดกระบวนท่า”
ฮี่ๆๆๆ ดูหน้าคุณนายผ่องพรรณสิครับ นี่ขนาดผมแค่เหลือบๆดูจากหางตานะ หน้าตาคุณนายยังตลกชะมัด จะว่าโกรธก็ไม่ใช่ จะว่าอายก็ไม่เชิง มันดูก้ำๆกึ่งๆเหมือนแม่ของผมจะตัดสินใจไม่ได้งั้นแหละ ว่าควรจะเลือกรู้สึกยังไงดี
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย แม่ตลกอะ แม่รู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าหน้าตาแม่ตอนนี้ตลกมากเลย เออ! หรือน้องจะใช้วิธีนี้ดี แกล้งให้แม่ทำหน้าตลกๆ แล้วจับไปยืนหน้าห้องไอ้พี่อ๋องมัน พอมันเปิดมาเจอแล้วจะได้เก๊กขรึมไม่ไหว ได้มั้ยแม่? แม่จะยอมเป็นเครื่องมือให้น้องรึเปล่า?”
“อ๋อ.....นี่แกล้งแม่เหรอ แกล้งแม่ใช่มั้ย นี่แน่ะๆ....ฮึ่ม”
“โอ๊ย...โอ๊ยๆๆ แม้.....น้องเจ็บ”
โอย ดูสิครับ แม่ผ่องคิดได้ไงเนี่ย ไอ้วิธีทำโทษแบบคุณครูประถมฯโดยการล้วงมือเข้ามาบิดพุงกันแรงๆแบบนี้นี่น้องตัวต่อไม่โดนมาเป็นสิบปีแล้วนะครับ
“ก็เรานี่นะ พูดอะไรเป็นเล่นอยู่เรื่อย ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก เอาเป็นว่าตกลงว่าเราจะยังเปิดร้านตามฤกษ์อยู่รึเปล่า? อีกสองวันเองนะลูก พระครูท่านว่าปีนี้วันพุธเป็นวันธงชัย จะเริ่มกิจการหรือมีงานมงคลอะไรก็ให้ถือเอาวันพุธเป็นสำคัญ”
“ก็ต้องเปิดตามฤกษ์สิแม่ เรื่องอะไรเราจะเลื่อนล่ะ รีบเปิดเสียตั้งแต่ยังไม่ปิดเทอมนี่แหละ เด็กๆจะได้เห็นจะได้บอกกันปากต่อปาก ขืนไปเปิดสัปดาห์หน้าก็พอดีโรงเรียนปิด ไม่ทันแผนโฆษณาของน้องกันพอดี”
“ที่ถาม เพราะแม่เห็นว่าสองสามวันมานี้น้องดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว....แม่ก็กลัวว่าน้องจะยังไม่พร้อมน่ะสิลูก แม่บอกแล้วไง ว่าถึงไม่เปิดร้าน เราสองคนแม่ลูกก็มีรายได้พออยู่กันได้สบาย อีกอย่าง หนูผึ้งแต่งงานไปก็ไม่ใช่จะไปนั่งๆนอนๆ ให้คุณโชคเลี้ยงเสียเมื่อไหร่ พี่สาวเราเขาก็ทำงานมีตำแหน่งหน้าที่เป็นเลขาฯส่วนตัวให้คุณโชค มีเงินเดือนเงินดาวน์ไม่ใช่น้อย นี่เมื่อวันที่มาก็มาวุ่นวายจะเอาเลขที่บัญชีแม่ให้ได้ บอกว่าเผื่อเดือนไหนต้องตามคุณโชคไปทำงานไกลๆไม่ได้กลับบ้านเราก็จะได้โอนเงินมาให้แม่ได้เป็นประจำ......ฮึ! ทำอย่างกับแม่แก่เฒ่าหาเงินเองไม่ได้เสียอย่างนั้น”
-
“ฮะๆๆๆ แม่ก็คิดมาก พี่ผึ้งไม่ได้อยู่ใกล้แม่ก็ต้องเป็นห่วงแม่เป็นธรรมดา แล้วแม่ยังมาไม่สบายแบบนี้ด้วย....ขนาดน้องอยู่กับแม่ทุกวัน น้องยังเป็นห่วงแม่เลยนี่จ๊ะ.....อีกอย่างน้า..แม่ไม่ต้องห่วงกลัวว่าน้องจะไม่มีกะจิตกะใจทำร้านหรอก เพราะยิ่งพี่อ๋องโกรธน้องแบบนี้ น้องยิ่งต้องขยันให้มาก ต้องเร่งเก็บเงินให้ได้เยอะๆ”
“ทำไมต้องเร่งต้องรีบขนาดนั้นล่ะลูก ไหนน้องบอกแม่ตอนจะทำร้านว่าร้านขนมแบบเราต้องไม่หวังกำไรระยะสั้น แต่ต้องหวังระยะยาวไงล่ะ?”
ผมหันไปส่งยิ้มให้แม่ เดินไปล้างมือ ก่อนจะจัดวุ้นไข่เฉพาะชิ้นที่ใช้การได้เรียงเป็นประโยคลงกล่องพลาสติกใส่อาหารแล้วเอาไปแช่ไว้ในตู้เย็น เดี๋ยวแดดร่มลมตกกว่านี้อีกนิดค่อยอ้อนให้แม่พาไปส่งหน้าบ้านไอ้พี่อ๋องมัน
“ที่ต้องรีบ ก็เพราะพ่ออ๋องของแม่โกรธน้องนี่แหละ แทนที่จะรอให้หายโกรธแล้วยกสินสอดมาขอน้องกับแม่ น้องเลยคิดว่าคงจะต้องเป็นฝ่ายเก็บหอมรอมริบเตรียมค่าสินสอดไปขอมันเองน่ะสิ.....กว่าพี่อ๋องจะหายโกรธ น้องก็คงเก็บเงินหยอดกระปุกได้ไม่น้อยแล้วเนอะแม่เนอะ....หรือไม่ ก็เข้าทางป๊ากับหม่าม้า ให้คลุมถุงมันมาให้น้องซะเลย ฮ่าๆๆๆ”
“ปากดีไปเถอะ แม่ล่ะอยากจะรู้ว่าน้องจะอดทนตามง้อพี่เขาได้สักกี่วัน”
“แหม...ดูถูก เฮ้อ.....น้องก็ไม่รู้เหมือนกันนะแม่ ก็คง.....จนกว่าน้องจะหมดแรงล่ะมั้ง.....หรือไม่ก็ง้อบ้างพักบ้างสลับกันไป น้องไม่อยากให้แม่ต้องมาพลอยลำบากขับรถขับราเข้าตลาดทุกวันเพราะน้องเป็นต้นเหตุหรอก อีกอย่าง....น้องไปหาพร้อมกับความหวังว่าจะได้เห็นหน้าพี่อ๋องมัน แค่สักแวบก็ยังดีทุกครั้ง แต่พอผิดหวังซ้ำๆกัน ก็ต้องกลับพร้อมกับความรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าลงทุกวันๆ.......”
“อ้าวๆ ลูกชายฉัน ไม่ทันไรจะเป่าปี่แล้ว เดี๋ยวน้ำตาหยดลงกะละมังกะทินี่ก็ไม่ต้องเติมเกลือกันพอดี”
“มั่วแล้วแม่ ใครที่ไหนร้องไห้ วู้ มั่วๆๆๆ ตัดแว่นมาใส่ได้แล้วมั้ง....คุณนายผ่องพรรณ”
แหะๆ คุณนายท่านตาหาเรื่องจริงๆนะครับ ก็น้องตัวต่อไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย ผมรีบก้มหน้าหลบตาแม่แล้วตั้งหน้าตั้งตาคั้นกะทิต่ออย่างมืออาชีพ....คือแบบว่ามือก็กำเนื้อมะพร้าวมาขยำไปตามความเคยชิน ส่วนความคิดน่ะเหรอครับ ก็ลอยไปถึงหน้าประตูบานที่สองบนเหล่าเต็งร้านขายเหล็กแล้วน่ะสิครับ
ผมใช้เวลาประมาณสิบนาทีก็จัดการเตรียมกะทิตามคำสั่งแม่ครัวใหญ่เสร็จเรียบร้อย แต่พอล้างมือเสร็จมองซ้ายขวาหน้าหลังก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณนายท่านเลย เอ.....จะว่าแม่ผ่องขึ้นไปบนบ้านนอนมื้อบ่ายก็ไม่น่าใช่นะครับ ปกติแม่ผมเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ แล้วก็ตื่นตอนเช้ามืดเป็นประจำ ไม่เห็นเคยนอนกลางวันสักที
ผมเดินเลาะไปจนถึงหลังบ้าน ถึงได้เห็นว่าตอนนี้แคร่ไม้ไผ่ที่ประจำของผมมีสาวงามนุ่งผ้าถุงลายดอกพื้นเหลือง ใส่เสื้อคอกระเช้าสีโศกนั่งเอาหูแนบกับเครื่องมือสื่อสารไร้สายซึ่งช่างไม่เข้ากับคอสตูมอย่างมีสมาธิเต็มที่ โดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้างเลยสักนิด
หึๆ อย่าบอกนะครับ ว่าเป็นคุณลุงท่านนายกฯ อบต. น่ะ ถึงแกจะตกพุ่มม่ายมาหลายปี แต่น้องตัวต่อไม่อยากได้พ่อเลี้ยงเป็นนักการเมืองนะครับ เป็นครอบครัวนักการเมืองอันตรายจะตายไป.....หรือใครจะเถียง?
“.....ได้ยินแล้วใช่มั้ย.....อืม นี่ถึงขั้นจะตั้งใจเก็บเงินเตรียมไปสู่ขอเชียวนะยังจะเล่นต่ออีกเรอะ?......ได้ๆ....แหม....นี่แม่ก็พยายามเข้าไปใกล้ๆแล้วนา ลำโพงมันเก็บเสียงได้เท่านี้ก็ดีแล้ว.......เรานั่นแหละร้ายนัก ลูกชายแม่มันแอบนอนร้องไห้ทุกคืน.......เป็นห่วง! เป็นห่วงน้องก็เลิกเล่นเสียทีสิ.........”
หืม?! มันอะไรกันครับ? ใครช่วยมายืนยันทีว่าไม่ใช่อย่างที่ผมคิด.....ที่แน่ๆไอ้คนที่ปลายสายต้องไม่ใช่ลุงนายกฯ อบต. แน่ๆ แต่ว่า......ไอ้พี่อ๋องหน้าซื่อตาใส ไอ้พี่อ๋องที่ผมมั่นใจว่าเป็นฝ่ายเล่นละครหลอกใช้มาตลอดนั่นมัน.....
“...........มันก็ใช่ที่แม่เป็นคนออกความคิดให้ทำแบบนี้เอง ถึงกับเอาไปปรึกษากับหนูผึ้งเลยด้วยซ้ำ แต่พ่ออ๋องไม่ได้มาเห็นสภาพน้องแบบแม่นี่.......ไฮ้!! ไอ้ที่ย่องมาแอบดูไกลๆไม่นับสิ ต้องมาเห็นใกล้ๆตอนที่น้องมันเผลอตัว เหม่อไปถึงไหนไม่รู้แล้วก็น้ำตาคลอจะหยดมิหยดแหล่........ฮึ น้องมันเคยเป็นแบบนี้เสียที่ไหน ขนาดวิ่งเล่นหกล้ม ตกต้นไม้แขนหักมันยังไม่ร้องขนาดนี้เลย.......”
เอ๋.....แต่เดี๋ยวก่อน ก่อนที่จะโกรธ......ทำไมไอ้วลีที่ว่า ‘มาแอบดูไกลๆ’ นั่นมันทำให้น้องตัวต่อรู้สึกหัวใจพองแบบนี้ล่ะครับ แหมๆๆๆ ที่แท้...ก็มีคนบางคนที่กำลังเล่นเกมเป็นห่วงผมจนอยู่ติดที่ไม่ได้ ต้องแล่นมาแอบมองแอบดูไกลๆ ถึงนี่เลยสินะครับ
หึๆๆ ไอ้พี่อ๋องเอ๋ย......เย็นนี้จะยอมให้กินวุ้นตามบทไปก่อนก็ได้......แต่พรุ่งนี้ น้องตัวต่อจะรุกฆาต เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เล้ย!!!
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับคุณลูกค้าประจำ หน้าใหม่เเละขาจร ค่ะ เเหะๆๆ พึ่งเสร็จจากพิธีไหว้รับ ดาวพฤหัส นะคะ เลยกลับมาเปิดร้านได้ทำกันมั่งไม๊คะ
ก่อนอื่นขอ (http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/ali_024.gif) ทุกคนเลยนะคะ อย่าเศร้านะ เห็นตอนท้ายเรื่องเเล้วใช่ไม๊คะ ฮี่ฮี่ฮี่ ตอนหน้าเรามาลุ้นกันดีว่าว่าน้องตัวต่อจะทำยังไง ขอบคุณสำหรับการร่วมตอบคำถามนะคะ
คำถามขนมตอนหน้า " มวยเเพ้...คนไม่เเพ้"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
จบโทการแสดงกันทั้งบ้าน...
:a5:
-
แหม่... นักแสดงทั้งบ้านเลยวุ้ย
รอดูน้องตัวต่อรุกฆาต โฮ่ๆๆ
ส่วนขนมตอนหน้านี่ ใช่ขนมต้มหรือเปล่าคะ ฮ่าๆ เดาไปเรื่อยเห็นเป็นชื่อเกี่ยวกับมวย :laugh:
V
V
V
V
V
ใช่ค่า คุณ butajang รักคู่นี้มากค่ะถึงแม้จะกลายเป็นอดีตก็ตาม TvT
-
^
^
^
^
กะว่านี่เปิดร้านเสร็จ จะส่งไปชิง ออสการ์ต่อ โฮะโฮะ (ว่าเเต่ คุณ kazu ชอบ "อคาเมะ" เหรอคะ เราก็ชอบนะ ฮี่ฮี่ฮี่ คุยกันได้นะคะ)
-
จบโทการแสดงกันทั้งบ้าน...
:a5:
อิ อิ อิ ใช่ ใช่ ใช่จ้ะ ยกมือหนับหนุนรีพลายหนูดาด้า
-
จบโทการแสดงกันทั้งบ้าน...
:a5:
เห็นด้วยค่ะ! แหม แต่ล่ะคน ...
เหอๆ พี่อ๋องงง ทนไม่ไหวล่ะซี้ คึคึ o18
-
ว่าแล้วเชียว! แต่ไม่คิดว่าพี่ผึ้งก็เป็นกะเค้าด้วย
เชียร์น้องเต็มที จัดหนักไปเลย555 ว่าแต่
ก่อนอื่นขอ (http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/ali_024.gif) ทุกคนเลยนะคะ อย่าเศร้านะ
อี๋~~ เอาหัวมาถูทำไมอ่ะ สกปรก! รังแคเลอะเสื้อหมด 555
-
อิอิ มา + เหมือนเคย
ในที่สุดน้องตัวต่อก็โดนตลบหลังซะแล้ว
ก็อย่ามัวงอนกันนานน้า o13
-
อ้าววว พี่อ๋องซะงั้นอ่ะ
น้องจัดหนักเลยค่า!!!!
((เปลี่ยนข้างเชียร์อย่างรวดเร็ว ฮาาาา))
-
คำตอบ ขนมต้มแน่เลย ^ ^
น้องตัวต่อรีบเข้าไปเผด็จศึกบัดเดี๋ยวนี้ :impress2: :impress2:
-
โหยแม่น่ารักอ่ะ อยากบวกซัก 5 แต้มให้แผนการณ์ของคุณนายผ่องพรรณ o13
-
สุดยอดของการแสดงเลย
ไม่แพ้ช่องไหนแน่ๆ น่าจะไปรับจ้างเล่นละครเป็นอาชีพเสริมจริงๆ
แต่จะรอลุ้นนะว่าน้องตัวต่อจะทำยังไงต่อไป
ขนมตุ๊บตับ เหรอ
-
อย่างฮาเลยจริงๆ .. จบเอกการแสดงกันทั้งบ้านเลยช่ายป๊ะเนี่ย~!? :laugh:
-
นักแสดงกันทั้งบ้านจริงๆ
แม่ผ่อง :กอด1:
+1ค่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย น้องตัวต่อ จะเสียบเหล็กในใส่พี่อ๋องชิมิค๊ะๆ
-
เอาตุ๊กตาทองกันไปเลย :laugh:
-
:laugh: :laugh:คุณนายแม่อยากได้ลูกเขยจนตัวสั่น
ถึงขนาดต้องใช้แผนเลยเหรอ ว่าไงน้องตัวต่อรู้แล้วจะทำไงดี
งานนี้รู้ตัวการแล้วนะจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
-
รอดูน้องตัวต่อรุกฆาต
-
จบโทการแสดงกันทั้งบ้าน...
:a5:
อยากกดไลค์รัวๆ แต่ไม่มีให้กด +1ละกันจ้า 555 เอาใจเราไปเลยพี่ด้า ♥ เห็นด้วยทุกประการ ฮ่าๆๆ
555555555
ต๊าย! อีตาคุณพี่อ๋องร้ายไม่เบานะเรา ก๊ากก
ชอบๆๆ เแหม ทำมาเป็นงงเป็นงอน โกรธเขา ชิชะ ฮ่าๆ
อยากอ่านตอนน้องตัวต่อรุกฆาตซะแล้วเอิ๊กกกกกก
รออ่านตอนต่อไปจ้า จุ๊บบบบบบ ♥
+1 ค้าบบบบ
-
น้องตัวต่อจะรุกแล้ว
+1 ให้พี่อ๋องผู้น่ารักน่าหยิก
ไปแอบดูน้องอยู่ไกลๆ เหรอ
แบบนี้น้องรักตายเลย
-
จะค่อยดู ว่าการแสดงใครจะดีกว่ากัน เก่งกันทั้งบ้านจิงๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วโล่งจายยยยยย เฮ้อ ตอนหน้าดีกันเหอะ นะ
-
ไอ้พี่อ๋องเล่นบ้าอะไรเนี่ย
ทำเอาเราเสียใจกับน้องตั้ง 2-3 ตอน
มันน่าจับกดซะให้เข็ด :haun4:
-
ู^ ^ ติดตามๆ
-
โอ้ หักมุมกันน่าดูเลย น้องตัวต่อจะทำไงละทีนี้ คริ ๆ :z2:
-
เสร็จงานนี้สงสัยทางสถานีโทรทัศน์จะติดต่อเรียกตัวไปออดิชั่นนะ o18
:L2: :L2:
-
กะแล้วว่าต้องมีคนรู้เห็นเป็นใจ แต่ไม่คิดว่าจะรวมหัวกันทั้งบ้านเลยทีเดียว
-
เหนือน้องอ๋องก็มียังคุณนายผ่องพรรณใช่มะคะ 5555555555 :laugh:
-
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาเป็นลูกค้าร้านนี้ค่า น่ารักมากเลย
ชอบมากๆ :กอด1:
จะติดตามสม่ำเสมอนะคะ ^^
-
รุกฆาต!!!!!!!!!!! 555555
-
อย่าโกรธน้องเลยนะพี่อ๋อง
-
ขนมต้มแป้งเหนียว ขบฟันเคี้ยวเจอไส้ร่วน
หลอกต้มด้วยหน้านวล สิ้นระวังจึ่งเสียที....
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/b8887944.jpg)
จากการจับสังเกตตั้งแต่เมื่อวานนี้ทำให้ผมรู้ว่า เวลาเรามีประเด็นคุยเรื่องเกี่ยวกับพี่อ๋องกัน แม่ผ่องจะต้องหาเรื่องเนียนเข้ามาใกล้ผมมากกว่าปกติทุกที ไม่ต้องจับให้มั่นคั้นให้ตายก็รู้ครับ ว่าโทรศัพท์เครื่องเล็กทีแม่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อคอกระเช้านั่นต้องเปิดลำโพงรับเสียงส่งตรงถึงหูไอ้ลิงยักษ์เจ้ามารยาอยู่แน่ๆเชียว
ได้ครับ อยากจะเล่นบทพระเอกแสนงอนให้น้องตัวต่อไปง้อมันก็ย่อมได้อยู่แล้ว เรื่องง้อคนนี่ผมถนัดมากอะครับ ฮั่นแน่.....เตรียมจะบอกว่าเพราะผมทำให้คนรอบตัวโกรธเป็นกิจวัตรกันล่ะสิ ชิๆ ไม่ใช่สักหน่อย น้องตัวต่อก็แค่ไม่ชอบให้คนที่อยู่ใกล้ชิดอารมณ์ไม่ดีเท่านั้นเองแหละครับ เพราะงั้น ถ้าเห็นว่าใครอารมณ์เสีย หรือไม่พอใจอะไร ผมก็จะคอยเข้าไปพยายามทำให้เขายิ้มได้กันถ้วนทั่วทุกตัวคน ฮี่ๆๆ
กรณีไอ้ลิงพี่อ๋องเนี่ย ถ้าจู่ๆเข้าไปจ๊ะเอ๋บอกว่าจับได้แล้วนะคนโกหกเรื่องมันก็จะจบครับ แต่จะไม่สนุก ดังนั้น น้องตัวต่อจึงตัดสินใจว่าจะตามน้ำไป ดีซะอีกจะได้เป็นการฝึกการแสดงไปด้วยในตัว คิดดูสิครับ เห็นหน้าซื่อๆเป็นลิงแบบนั้น ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่าพี่อ๋องของผมจะเล่นละครเก่งขนาดนี้
แหม....เราสองคนนี่เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆเลยนะ คิดเหมือนผมมั้ยครับพี่น้อง?
“น้อง....มัวเหม่ออะไรอยู่ลูก น้ำตาลจะไหม้แล้วมั้งนั่น”
“อ๊ะ! อือ น้องขอโทษนะแม่...”
ผมทำเป็นสะดุ้งมองน้ำตาลที่เคี่ยวอยู่ในกระทะ แล้วจึงเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มบางๆเหมือนกับอยู่ในอารมณ์เศร้าโศกสุดบรรยายให้แม่เสียหนึ่งครั้ง จากนั้นจึงหยิบเอาแป้งที่นวดกับน้ำอุ่นแล้วปั้นเป็นก้อนเล็กๆด้วยปลายนิ้ว แล้วจึงแผ่ออกเป็นแผ่นแป้งรีๆบางๆ ขนาดเท่าปลายนิ้วหัวแม่มือที่ต้มในน้ำเดือดจัดจนสุกใส่ลงไปในกระทะ ใช้ไม้พายเคล้าแป้งกับน้ำตาลที่เคี่ยวผสมกับมะพร้าวทึนทึกขูดฝอยให้เข้ากันอยู่สักพักแล้วจึงตักขึ้นพักไว้ในโถแก้วเนื้อหนา
อ๋า....ทำเองก็อยากจะกินเองจังเลยครับ ความจริงขนมต้มแดงขนมต้มขาวเนี่ยเป็นขนมที่ทำง่ายมากเลยนะครับ แต่แม่ก็ไม่ค่อยทำขายบ่อยๆ ส่วนมากจะทำก็ต่อเมื่อบ้านไหนมีงานแล้วมาสั่งให้ทำมากกว่า เพราะถือว่าเป็นขนมมงคลครับ มีประวัติยาวนานมาตั้งแต่สมัยพวกพราหมณ์โน่น
พอผมกวาดขนมต้มแดงที่เพิ่งทำเสร็จลงโถเรียบร้อยเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าแม่กำลังจับตามองอยู่ก่อนแล้ว น้องตัวต่อรีบกดอาการลั้ลลาเพราะขนมตรงหน้ามันช่างหน้ากินลงไปเก็บไว้ที่สุดไส้ติ่ง สูดลมหายใจเอากลิ่นขนมแสนอร่อยลงไปจนเต็มปอดแล้วจึงถอนหายใจออกมายาวเหยียด ลอบจับสังเกตสีหน้าแม่ครัวใหญ่ท่านก็เห็นความห่วงกังวลระบายอยู่ทั่ววงหน้า
ฮี่ๆๆๆ อย่าเพิ่งอินไปกับแม่ผ่องนะครับ ไอ้เจ้าอาการเหม่อเนี่ย มันก็แค่แอ็คชั่นที่ผมจงใจแสดงให้แม่เห็นเท่านั้นแหละ เชื่อสิครับ ว่าอีกสักแป๊บแม่ก็ต้องเนียนๆออกไปจากครัว ไปรายงานให้ไอ้พี่อ๋องมันรู้แน่ๆ
ตอนเย็นเมื่อวานที่ผมอ้อนให้แม่พาไปส่งขนมประจำวันผมแอบจำรายละเอียดทุกอย่างไว้แล้วล่ะครับ แม่ผ่องน่ะ พอผมเริ่มล้างหน้าล้างมือเตรียมกล่องเครื่องบรรณาการก็จะหายไปสักพัก ทำท่าว่าจะไปล้างหน้าทาแป้งเตรียมสวยออกนอกบ้านเหมือนกัน แต่ที่ผมย่องไปเห็น คือแอบไปหลบๆซ่อนๆคุยโทรศัพท์อยู่หลังบ้าน
หลังจากนั้นพอคุยกับผมก็มักจะแกล้งทำเป็นคนแก่หูตึง ฟังอะไรก็ไม่ชัด แล้วก็หาเรื่องให้ผมพูดซ้ำๆไม่ก็พูดเสียงดังขึ้น
ช่วงเวลานั้นแหละ ผมคิดว่าหลังจากโทรคุยกับไอ้พี่อ๋องแล้วไอ้ลิงนั่นมันต้องบอกให้แม่เปิดโทรศัพท์ทิ้งไว้ แล้วก็นั่งฟังสิ่งที่ผมพูดกับแม่ไปตลอดทางแหงๆ แล้วตัวมันก็จะเตรียมพร้อมรอเวลาที่ผมจะขึ้นไปง้อมันที่หน้าประตู แหม....คนรักที่ชอบเล่นละครเหมือนกันแบบนี้ผมจะไปหาได้จากไหนอีกครับ ผมล่ะดีใจจังที่ได้มาเจอแล้วก็มารู้จักกับมัน
หึๆ คุณนายผ่องพรรณเดินกลับเข้ามาแล้วครับ แถมยังเข้ามาใกล้จนแทบจะตัวติดกับผมอยู่แล้วด้วย อืม....ผมคงต้องใช้วิธีนี้สื่อสารให้ไอ้ลิงยักษ์ที่ปลายสายมันรับรู้ข้อมูลบางอย่างแล้วล่ะครับ
“แม่.....น้องคิดถึงพี่อ๋อง......”
“เฮ้อ.....น้องเอ๊ย แล้วจะให้แม่ทำยังไงล่ะลูก แม่จะช่วยน้องได้ยังไง”
แหม...เนียนจริงๆคุณนายผ่องพรรณ นี่ถ้าผมไม่บังเอิญไปได้ยินเมื่อวานนี่ไม่มีทางรู้เลยนะครับ ว่าคุณนายท่านเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดกับไอ้พี่อ๋องน่ะ มันน่าเก็บภาพแล้วเอาส่งไปพวกกองละครที่เขาเปิดรับคัดเลือกนักแสดงหน้าใหม่จริงๆเลย
“น้องแค่อยากเจอพี่อ๋องสักครั้ง หลายวันแล้วนะแม่ ที่น้องไม่ได้เห็นหน้าแถมยังไม่ได้ยินเสียงพี่อ๋องด้วย แม่จ๋า....ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ถ้าเราไม่ได้เจอหน้ากันนานๆเข้า พี่อ๋องมันจะลืมน้องรึเปล่า? น้องกลัวจังเลยแม่.....กลัวว่าในที่สุดความห่างเหินจะทำให้เราสองคนกลายเป็นคนแปลกหน้า.....”
โอ๊ะ เกือบไปแล้ว เมื่อกี้ตอนที่แม่ดึงผมเข้าไปกอดให้ซบกับอกนิ่มๆของแม่ ผมเกือบจะหันหน้าหากล้องแล้วยกมุมปากยิ้มแบบตัวร้ายแล้วสิครับ แหม.....ลืมไปเลยว่าตอนนี้ปรับบทใหม่ และบทเดียวที่ผมต้องรับเล่นอย่างเต็มใจคือบทนางเอกต่างหาก แล้วนางเอกที่ไหนกันล่ะจะจิกตาใส่กล้อง จริงมั้ย?
“...ใครๆก็บอกว่าความรักมีรสหวาน แต่ทำไมสำหรับน้องความรักมันกลับทั้งขมทั้งขื่นขนาดนี้ล่ะแม่?”
“โถ......ลูก...เฮ้อ........น้องเอ๊ย......”
หึๆๆๆ แค่การแสดงไม่กี่นาทีกับบทพูดกระแทกใจไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่ผมก็ได้ทั้งความสงสารจากแม่ แถมด้วยความรู้สึกผิดจากไอ้กอริลลาที่ปลายสายมาเต็มๆอย่างไม่ยากเย็น ให้มันรู้ไปสิครับว่าขนมต้มที่จะแบ่งไปเป็นเครื่องมือสำหรับขอโทษวันนี้จะไม่ได้ผล
เอ๊ะๆ ไหนใครว่าน้องตัวต่อร้ายนะครับ แหม....ผมไม่ร้ายสักหน่อย ผมก็แค่คิดก่อนทำ ประเมินสถานการณ์เพื่อให้ได้เปรียบสูงสุดก็เท่านั้นเอง
เราแม่ลูกทำขนมต้มตามสั่งเรียบร้อย แม่ก็โทรตามให้ลูกค้ามารับครับ วันนี้ที่บ้านเขามีทำบุญบ้าน แล้วก็จะเลี้ยงพระเพล ผมกันขนมต้มขาวไว้สามลูกเท่านั้นแหละครับ ขนมต้มนี่หวานมากเพราะด้านในใส่หน้ากระฉีก ไอ้พี่อ๋องมันไม่น่าจะชอบ แต่เพราะนานๆทีถึงจะทำน้องตัวต่อเลยอยากให้มันได้ลองชิมดู ผมเอาผ้าขาวบางคลุมไว้โดยที่ยังไม่ได้เอาลงหม้อต้ม เอาไว้ตอนบ่ายแก่ๆใกล้เวลาเลิกงานพี่อ๋องมันก่อน แล้วค่อยต้มใหม่ๆไปให้มันกิน ไม่งั้นทิ้งไว้นานๆแล้วมันจะชืดครับ ต้องต้มสุกแล้วทิ้งให้เย็นแค่พักเดียวกินเลย แบบนั้นแหละถึงจะอร่อยที่สุด
ตกเย็นผมก็อาบน้ำประแป้งเด็กแคร์กลิ่นออริจินัลหอมฟุ้งรอแม่ควบอีแก่มาเทียบหน้าบ้าน เดี๋ยวนี้แม่เริ่มสบายใจที่จะให้ผมซ้อนมอเตอร์ไซค์แล้วครับ อีกอย่างถ้าวันไหนไม่ได้ไปตลาดเพื่อจะซื้ออุปกรณ์มาทำขนมผมก็คิดตรงกันกับแม่ว่าการขับกระบะไปมันเปลืองทั้งเงินในกระเป๋า และทรัพยากรพลังงานโดยใช่เหตุ
“แม่ อวยพรให้น้องหน่อย”
ถึงฉากสำคัญแล้วครับ ตอนนี้แม่ผ่องควบอีแก่มาจอดหน้าร้านขายเหล็กแล้ว แถมยังมีพิรุธทำทีหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลาที่หน้าจอด้วย ฮ่าๆๆๆๆ
“จ้ะ....ขอให้น้องสมหวังนะลูก ขอให้รักกันนานๆ คราวหน้าคราวหลังมีอะไรกระทบกระทั่งให้ต้องหมองใจกันอีกก็คุยกันดีๆ นะลูกนะ”
หืม.....นี่มันคำอวยพรหรืออะไรกันแน่ครับ? นี่น้องไม่ได้บอกให้ให้โอวาทก่อนเข้าหอนะแม่ เอ๋...แม่ผ่องของผมเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย? นี่ไม่ใช่ไปงุบงิบตกลงขายลูกชายตัวน้อยๆให้ไอ้พี่อ๋องไปแล้วนา
ผมไหว้งามๆขอบคุณคุณนายท่านไปหนึ่งครั้งถ้วน แล้วโขยกเขยกเดินเข้าไปในร้านขายเหล็ก แปลกใจนิดๆที่วันนี้ร้านเงียบผิดปกติ เห็นแต่ลูกจ้างในร้านนั่งหน้าง่วงอยู่คนเดียว
น้องตัวต่อพยักหน้าพร้อมยกมือทักทายพี่แกแกก็ยิ้มกว้างตอบ จากนั้นผมจึงเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ขนมในกล่องที่ใส่มาในถุงผ้าลดโลกร้อนเพราะผมรักโลกนี้มากๆคล้องอยู่ที่ข้อมือก็แกว่งไกวไปตามจังหวะเหวี่ยงตัว ยอมรับอย่างใจชื่นแต่สีหน้าโศกสลดตามบทว่าถึงจะคาดคะเนว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่พี่อ๋องมันจะหลบหน้าผม แต่ใจผมก็ยังเต้นตุ๊มๆต่อมๆอยู่ดี
“อ๊ะ!!”
“โอ๊ะ! เฮ้ย!!!”
โอ๋.......นี่เองสินะครับ เหตุผลว่าทำไมแม่ผ่องถึงได้ดูจะกะเกณฑ์เวลาการมาง้อไอ้พี่อ๋องวันนี้ของผมให้มันพอดิบพอดีแบบนี้ ผมก็นึกว่ากำลังจะเลี้ยวพ้นชานพักแรกของบันไดแล้วมีสิ่งมีชีวิตในตำนานอะไรตัวแข็งๆพุ่งเข้าชนเสียอีก พอตั้งสติถึงได้รู้สึกว่าไอ้แขนแข็งๆอกแข็งๆที่ซบอยู่มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยชะมัด แถมกลิ่นสบู่เหมือนไอศกรีมวานิลลาแบบนี้ยิ่งคุ้นเข้าไปใหญ่
“พะ....พี่อ๋อง”
แหม...เนียนนะครับ ก็เห็นอยู่ว่าไม้ค้ำในมือขวาน่ะกระเด็นหลุดมือไปตั้งแต่ตัวต่อน้อยๆปะทะกับลิงกล้ามปูแล้ว ยังมีการทำท่าจะปล่อยผมลงยืนเองอีกแต่มีหรือที่นักแสดงที่ดีอย่างผมจะยอม นางเอกน่ะมันต้องบอบบาง น่าทะนุถนอม แล้วก็อ่อนแอๆสิครับ ผมเลยแกล้งทำเป็นเสียขวัญโอบแขนสองข้างรัดคอไอ้พี่อ๋องไว้แน่นเลย
โธ่ มันชัดเจนจะตายว่าเป็นการจัดฉาก ไม่งั้นทำไมจะต้องเดินเร็วๆลงมาพอดีให้ป๊ะกันตรงชานพักด้วยเล่า ท่าทางจะกลัวว่าถ้าชนกันตรงบันไดชันๆ แล้วผิดคิวรับน้องตัวต่อไว้ไม่ทันแล้วผมจะเจ็บตัวอีกล่ะสิ ฮี่ๆๆๆๆ
“ปล่อย คุณไม่เจ็บไม่ใช่หรือ?”
“พี่อ๋อง....น้องขอโทษ.....”
ไอ้พี่อ๋องมันไม่ยอมมองหน้าผมเลยอะครับ แง้ๆๆๆๆ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันคือละคร แต่ผมก็ไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆนี่นา พอมันไม่ยอมมองกันสักนิดแถมทำท่าตั้งอกตั้งใจปลดมือผมออกจากคอแบบนี้ กำลังใจก็หดลงดื้อๆ ผมเลยซุกหน้าเข้ากับอกมันแล้วนอกจากกอดรอบคอแล้วสองมือผมยังขยุ้มยึดกับเสื้อยืดตราห่านคู่ของมันแน่นเลย
ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองขยับไกวขึ้นลงเป็นจังหวะ ก่อนที่จะมีเสียงประตูฝืดๆที่คุ้นเคยดังขึ้น พอแอบๆลืมตาขึ้นดูก็พบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในอาณาจักรส่วนตัวของพี่อ๋องมันเสียแล้ว
โอว....นี่ไม่ใช่ว่าพี่อ๋องมันตั้งใจจะรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวน้องเป็นการดัดนิสัยหรอกนะครับ?! น้องตัวต่อยังไม่ได้ศึกษาเตรียมพร้อมเลย เดี๋ยวเกิดท่าร่างลีลาไม่ประทับใจขึ้นมาแล้วมันได้แล้วทิ้ง ลูกชายแม่ผ่องจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน???
อ๊ะ....นี่ไง ไอ้พี่อ๋องมันวางผมลงบนเตียงแล้ว น้องตัวต่อหลับตาปี๋เลยอะครับ รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ระทึกมากครับ พี่อ๋องมันจะเริ่มตรงไหน มันจะสวมวิญญาณพระเอกคุณลุงพิศาลรึเปล่า น้องตัวต่อไม่ชอบแบบตบจูบนะครับ ผมพรีเฟอร์แบบนุ่มนวลๆ ค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า
-
แบบว่า....ชายหนุ่มแตะจูบลงบนเนินหน้าผาก ก่อนจะไล้จมูกลงต่ำมาตามเปลือกตาที่พริ้มหลับ มือใหญ่ลูบระนอกอาภรณ์บางเบาให้สัมผัสราวสายลมแผ่วหวิวที่พลิ้วกระทบยอดหญ้า.....หญิงสาวเสียวสยิวจนกายสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม.....
เอ๊ะ!!! แต่เดี๋ยวก่อน น้องตัวต่อเป็นผู้ชายแท้ๆนะครับ ไอ้อาการตอบสนองแบบสั่นระริกนี่มันจะดูตลกรึเปล่าครับ? มันจะยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้ไฟพิศวาสโหมกระพือได้ตามบทรึเปล่า?
ว่าแต่....ทำไมไอ้พี่อ๋องมันช้าจังละครับ นี่ผมหลับตาใจสั่นรอมันจนหัวใจเหนื่อยแล้วนะครับ ทำไมมันไม่จู่โจมสักทีล่ะ? หรือน้องตัวต่อนอนท่านี้จะยั่วไม่พอ? สงสัยท่านอนหงายปลายเท้าเหยียดตรง แถมถุงผ้าใส่กล่องขนมยังคล้องอยู่ที่ข้อมือซ้ายนี่จะดูเรียบร้อยเกินไปไม่ยั่วกิเลสแหงๆเลยนะครับ
“คุณ ลุกได้แล้ว”
หืม......ทำไมยังเป็นเสียงแข็งๆขรึมๆพร้อมสรรพนามโคตรจะห่างเหินแบบ ‘คุณ’ อยู่ล่ะครับพี่น้อง? ผมว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่คิดซะแล้วล่ะครับ
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วจึงเห็นว่าไอ้ลิงยักษ์มันยืนห่างไปเกือบสามเมตร อยู่ชิดติดประตูห้องโน่นแน่ะ แถมมันยังเอาไม้ค้ำของผมที่คงจะเดินลงไปหยิบมาให้เมื่อกี้ยื่นมาจิ้มๆตรงปลายเท้าที่ยังใส่รองเท้าเรียบร้อยของผมเหมือนกับไม่อยากจะเข้าใกล้ไปมากกว่านี้ หน้าผมมันยังไม่ยอมมองเลยอะครับพี่น้อง แง้ๆๆๆๆๆ
ไอ้พี่อ๋องบ้านี่ เขารู้หรอกน่าว่านี่มันคือฉากที่พี่จะต้อง say yes ยอมใจอ่อนแล้วอ้ะ ไม่งั้นแทนที่จะแค่ประคองไม่ให้น้องตัวต่อกลิ้งหลุนๆร่วงลงบันไดไปแล้วก็ปล่อยให้ยืนเองตรงชานพัก พี่อ๋องบ้าจะเสียพลังงานอุ้มผมขึ้นมาบนห้องตัวเองทำไมเล่า แต่....พี่อ๋องมันอยากให้ผมง้อด้วยกระบวนท่าไหนกันละเนี่ย มันถึงจะยอมใจอ่อน?
“พี่อ๋อง เราคุยกันก่อนได้มั้ย? อย่าเฉยชากับน้อง อย่าเมินน้องแบบนี้.....น้องทำขนมมาให้ทุกวัน พี่ได้กินบ้างรึเปล่า? วันนี้มีขนมต้ม น้องทำเองกับมือเลยน้า....แม่ไม่ได้ช่วยเลยด้วย พี่อ๋องคนดี...หันหน้ามาหน่อย มองน้องหน่อย...”
ผมยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วกะเผลกไปเกาะแขนมันไว้ เงยหน้าช้อนตามองออดอ้อนมันเต็มที่ แต่ทำขนาดนี้แล้ว ไอ้พี่อ๋องบ้ายังกล้าเมินหน้ามองเลยออกไปนอกหน้าต่างโน่นแน่ะครับ
ไอ้พี่อ๋อง!! จะใจแข็งเกินไปแล้วนะเว้ย หรือมันจะถึงเวลาที่น้องตัวต่อจะต้องใช้กระบวนท่าขั้นสุดยอดครับพี่น้อง?
“พี่อ๋อง....น้องรู้ว่าน้องนิสัยไม่ดี เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ แถมยังสร้างเรื่องโกหกแกล้งพี่เอาไว้มาก แต่ทั้งหมดนั่น....น้องขอให้พี่อ๋องเชื่ออย่างหนึ่งได้มั้ย....ถึงจะหลอกลวงไปกี่เรื่องแต่คำว่า ‘รัก’ ของน้องเป็นของจริงนะ....พี่อ๋องเคยใจดีกับน้องที่สุด บอกว่ารักน้องมากที่สุด แล้วถ้าน้องขอให้เชื่อ...แล้วก็ให้โอกาสน้องอีกสักครั้ง.....พี่อ๋อง.....”
หงิงๆ น้องตัวต่อชักจะอินกับบทมากขึ้นทุกทีแล้วนะครับ พูดขนาดนี้แล้วมันยังเมินหน้าหนีไม่ยอมมองกันเลยสักนิด ที่ร้ายกว่านั้นไอ้บ้านี่ยังพยายามจะดึงแขนออกแล้วทำท่าจะเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องไปเองอีก
“พี่...อย่าเพิ่งไป......อย่าไปเลยนะ....พี่อ๋อง น้องขอโทษ......พูดกับน้องสักคำเถอะนะ”
“ปล่อย”
“ไม่เอาคำนี้!! อะ...น้องขอโทษ.....ขอร้องเถอะนะ น้องขอร้อง.....ตอนนี้จะยังไม่อภัยก็ได้ แต่ว่า....พี่อ๋องจ๋า......รักน้องอีกครั้งเถอะนะ....ช่วยกลับมารักน้องอีกครั้งได้มั้ย.......”
ผมไม่ทำแค่เกาะแขนแล้วครับ คุณพี่อ๋องตัวใหญ่กว่ากันแบบมวยคนละรุ่นขนาดนี้ ขืนเกาะแขนเฉยๆพี่แกก็สะบัดหลุดอะดิ
น้องตัวต่อยอมกลายพันธุ์ทำตัวเป็นตุ๊กแกเกาะหนึบแน่นหนับคุณผู้ชายใจแข็งไว้ทั้งตัวด้วยกระบวนท่าพญางูเหลือม พุ่งเข้ากอดไอ้ลิงตัวโตที่กำลังหันหลังเตรียมก้าวออกจากห้อง อ้อมแขนโอบไปแปะไว้ที่อกหนาๆที่เคยซุกนอนหลับอุ่นสบาย แล้วแถมซุกหน้าถูๆไถๆกับแผ่นหลังกว้างที่เจ้าของเขาเคยใช้ปกป้องอันตรายแล้วพูดตามบทที่กลั่นออกมาจากใจต่อไปแทบไม่หยุดหายใจ....
“.....พี่อ๋องจะลงโทษยังไงก็ได้ น้องยอมทุกอย่าง จนกว่าจะสมอุราสาแก่ใจ.....น้องสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ร่ำไร....เพราะน้องไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา....”
เอ๋......ทำไมไอ้พี่อ๋องมันตัวสั่นล่ะครับ หรือมันจะสงสารน้องตัวต่อจนร้องไห้ตาม โถ....พ่อคุณของน้อง นี่ขนาดน้องเองเล่นเองยังไม่ร้องเลยนะครับ ทำไมมันมาใจอ่อนร้องล่วงหน้าได้ล่ะ?
“พูดต่อ.....สิ....กึกๆๆ”
แหม....พยายามกลั้นเสียงสะอื้นสินะครับ โถ.....พี่อ๋องของน้อง กลั้นสะอื้นจนตัวสั่นเชียว ได้ๆ น้องจะพูดต่อนะ แล้วถ้าอินตามจนร้องไห้ตาบวมจะมาโทษน้องไม่ได้นะเออ
“....กักขังน้องเถิดพี่อ๋อง ขังตัวแล้วก็ขังหัวใจไว้ด้วยก็ได้.....สำหรับพี่อ๋อง น้องยอม...น้องยอมแล้ว จะให้เป็นจำเลยไปจนตายน้องก็ยอม.........อ๊ะ!”
ผมไม่รู้ว่าพี่อ๋องมันวางไม้ค้ำที่ถืออยู่เมื่อกี้ไปตอนไหน รู้แต่จู่ๆมันก็พลิกตัวมาหา แล้วก็อุ้มน้องตัวต่อเข้าเอว แล้วมันก็......แบบว่า เอ่อ....เอาปากบางๆนั่นอ้ะประกบเข้ามารวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน
แล้วตอนนี้ น้องตัวต่อก็กำลังรู้สึกเหมือนตัวจะลอย เหมือนกับว่า.....โลกทั้งใบนี้คือผู้ชายชื่ออ๋อง เพราะผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย นอกจากแววตาพราวหวานระยิบวิบวับ เหมือนกับมีดาวสองดวงเกเร ไม่รู้เวล่ำเวลาโผล่ออกมาส่องสว่างตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันมืด....อยู่ใกล้ๆ....ตรงหน้าของผมนี่เอง.....
~~~~~~♥♥~~~~~~
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับ คุณลุกค้าประจำ หน้าใหม่เเละ ขาจรเช่นเดิมนะคะ วันนี้เิปิดร้านพร้อมเเม่ผ่องเลยทีเดียว รีบเข้ามาเปิดร้านก่อนน่ะคะ เเละขอลาด้วยเลย เพราะว่าวันเสาร์ อาจจะไม่ได้อัพนะคะ ต้องไป ปฏิบัติภารกิจเพื่อชาติ (ดูยิ่งใหญ่ โคตรๆ ฮี่ฮี่ฮี่) อาจจะได้อัพอีกที วันอาทิตย์ค่ะ ซึ่งนั่นจะเป็นตอนสุดท้ายของเรื่องค่ะ รักคุณลูกค้าทุกคนนะคะ :กอด1: วันนี้น้องตัวต่อมีคนกอดเเล้ว อิอิ
เจอกันตอนหน้า ตอนจบนะคะ เเละ คำถามประจำตอนหน้า
"ร้านขนมหวาน ตั้งอยู่จังหวัดอะไร"
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
อ๊ายยยยยยยย~ มาดึกเชียวนะเคอะ (*^^*)
-
น้อง ฮ่า ได้ใจมากก นี้มันเรื่องร้านเติมรัก รึว่า เรืองจำเลยรัก :m20: :m20: :m20: :m20:
ตอนหน้าจะจบเเล้วหรอ :เฮ้อ: ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่อ อะครับบบบ
งั้นขอตอนพิเศษเยอะๆๆ เลยนะครับบบ เอาเยอะๆๆ เลยยยยยยยยย เอาให้หวานกว่าขนมหวานไปเลยนะครับบบบบ
ตอบคำถาม เป็นคนถามเเรกที่ตอบได้ จังหวัดสุพรรณบุรี
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สงสัยผมจะประหลาดอ่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารพี่อ๋อง
น้องตัวต่อครับเหตุใดถึงได้ร้ายกาจเพียงนี้
ไปเที่ยวสุพรรณฯกันดีกว่า
-
โดนหลอกซ้ำสองแล้วน้อง
โดนไอ้ยักษ์หลอกอีกแล้ว :L1:
-
นะ...นี่...มัน ร้านจำเลยรักชัดๆ :laugh:
ปล. นี่คือคำถามเรียกลูกค้าชิมิ :m26:
-
น้องฮาได้อีก 555+
-
:m20: ต๊ายย แม่โสรยา~~~~~~~
จะจบแล้วเหรอ อย่าเพิ่งเลย :dont2:
ตอบสุพรรณด้วย(แต่ทำไมไม่มีใครพูดเหน่อเลยหว่า)
-
พี่อ๋อง เขากลั้นขำต่างหากเล่าน้อง
ไม่ได้กลั้นเสียงสะอื้น :laugh:
รอพี่น้องจับน้องกดนะจ๊ะ :jul1:
ร้านขนมหวานอยู่จังหวัดสุพรรณจ้า
-
"เชิญญญญญญญคุณลงทัณฑ์บัญชา....จนสมอุราจนสาแก่จายยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
:m20:
ตอบๆๆๆๆ "สาลี่" สาลี่สุพรรณของแต๊แน่นอน
ปล.คำใบ้มาได้นึกว่าถามคำถามมาก ฝากบูตตะจังตบตีคุณจัทน์กะพ้อด้วยนะคะ
-
แอร๊ยตอนหน้าจบแล้วจริงหรือ
ร้อนขนมหวานตั้งอยู่บางลี่ ที่อยู่แฟนคนแรก
จังหวัดสุพรรณบุรี
แอบปลื้มใจ คนบ้านเดียวกับน้องตัวต่อเลย
-
*0* ติดตามค๊า
-
โธ่ นี่มันมวยล้มต้มคนดูแล้วน้องตัวต่อ
ไหนบอกจะไปเอาเรื่อง วู้ววว โดนเขาหลอกเอาอีกแล้ว ฮ่าๆ
อีกอย่างพี่อ๋องเค้ากลั้นขำต่างหากเล่า น้องตัวต่อจะฮาไปไหนเนี่ย 555+
-
+1 :กอด1:
น้องตัวต่อ ฮาสุดๆ นายเอกอย่างนู๋ควรอนุรักษ์ไว้เป็นมรดกโลก
-
กินน้องอร่อยใช่มั้ยพี่อ๋อง
-
คำขอให้ลงโทษ น้องตัวต่อ มันคุ้นๆ นะ
"กักขังฉันเถิดกักขังไป
ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า
อย่าขังหัวใจให้ทรมาน
ให้ฉันเศร้าโศกา
เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย "
ยังไม่จบท่อนนี้เลยอ่ะ พี่อ๋องทนไม่ไหวซะละ ฮาๆๆๆๆๆ
-
55555555555555555555555555
น้องตัวต่อฮามากกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากเป็นจำเลยรักให้พี่อ๋องขนาดนี้เลยเรอะ :laugh:
-
คำขอให้ลงโทษ น้องตัวต่อ มันคุ้นๆ นะ
"กักขังฉันเถิดกักขังไป
ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า
อย่าขังหัวใจให้ทรมาน
ให้ฉันเศร้าโศกา
เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย "
ยังไม่จบท่อนนี้เลยอ่ะ พี่อ๋องทนไม่ไหวซะละ ฮาๆๆๆๆๆ
ใช่เลยเพลงนี้เเหละค่ะ เพื่อเพิ่มบรรยากาศ ไปหาฟังได้ ตามยูทูป ฮี่ฮี่ฮี่
-
พี่อ๋องนิสัยว่ะ แอบขำน้องชิมิ ....... แต่ว่า..พี่เองก็ขำนะ ฮาาาาาา
-
เหอะๆ งานเข้าน้องแล้วนะเนี่ย
-
คำขอให้ลงโทษ น้องตัวต่อ มันคุ้นๆ นะ
"กักขังฉันเถิดกักขังไป
ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า
อย่าขังหัวใจให้ทรมาน
ให้ฉันเศร้าโศกา
เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย "
ยังไม่จบท่อนนี้เลยอ่ะ พี่อ๋องทนไม่ไหวซะละ ฮาๆๆๆๆๆ
ใช่เลยเพลงนี้เเหละค่ะ เพื่อเพิ่มบรรยากาศ ไปหาฟังได้ ตามยูทูป ฮี่ฮี่ฮี่
“.....พี่อ๋องจะลงโทษยังไงก็ได้ น้องยอมทุกอย่าง จนกว่าจะสมอุราสาแก่ใจ.....น้องสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ร่ำไร....เพราะน้องไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา....”
อ่านถึงตรงนี้ อุทานเลยว่า น้องตัวต่อ แม่งป่วง ฮาๆๆๆ แบบ เพลงก็ลอยมาเลย น้องตัวต่อติดละครก็ไม่บอกกันมั้งเลย ฮา
แปะเพลงไว้เผื่อมีคนอยากฟัง http://www.youtube.com/watch?v=cxAOoku5qoQ (http://www.youtube.com/watch?v=cxAOoku5qoQ)
-
คำขอให้ลงโทษ น้องตัวต่อ มันคุ้นๆ นะ
"กักขังฉันเถิดกักขังไป
ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า
อย่าขังหัวใจให้ทรมาน
ให้ฉันเศร้าโศกา
เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย "
ยังไม่จบท่อนนี้เลยอ่ะ พี่อ๋องทนไม่ไหวซะละ ฮาๆๆๆๆๆ
ใช่เลยเพลงนี้เเหละค่ะ เพื่อเพิ่มบรรยากาศ ไปหาฟังได้ ตามยูทูป ฮี่ฮี่ฮี่
“.....พี่อ๋องจะลงโทษยังไงก็ได้ น้องยอมทุกอย่าง จนกว่าจะสมอุราสาแก่ใจ.....น้องสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ร่ำไร....เพราะน้องไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา....”
อ่านถึงตรงนี้ อุทานเลยว่า น้องตัวต่อ แม่งป่วง ฮาๆๆๆ แบบ เพลงก็ลอยมาเลย น้องตัวต่อติดละครก็ไม่บอกกันมั้งเลย ฮา
แปะเพลงไว้เผื่อมีคนอยากฟัง http://www.youtube.com/watch?v=cxAOoku5qoQ (http://www.youtube.com/watch?v=cxAOoku5qoQ)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด โดนใจ อยากกดไลค์ 55++ ชอบมากค่ะ ฟังเพลงประกอบ เเล้วเเบบว่าอย่าง ฮา อะ ไม่ใช่สงสาร ขำกลิ้ง เเต่ว่านะ มีอีกเวอร์ชั่น จันทน์กะพ้อฟังของ คุณ สวลี ผกาพันธุ์ ไม่ว่าจะเวอร์ชั่นไหน ถ้าเป็น น้องตัวต่อก็ ขำกลิ้งอะ ฮี่ฮี่ฮี่ ได้อารมณ์มากกกก
-
สงสัยผมจะประหลาดอ่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารพี่อ๋อง
น้องตัวต่อครับเหตุใดถึงได้ร้ายกาจเพียงนี้
ไปเที่ยวสุพรรณฯกันดีกว่า
เราไม่คิดว่าตัวนตนของน้องที่แท้จริงร้ายกาจนะ
มีไม่พอใจแค่ช่วงแรกๆที่รู้สึกว่าน้องเอาความจริงใจของพี่อ๋องมาล้อเล่น
แต่พออ่านมาถึงตอนที่น้องร้องให้เสียใจและพยายามง้อ เราก็รู้แล้วว่าน้องรักพี่อ๋องของจริง แต่ด้วยนิสัยส่วนตัว ที่รั่วๆ เกินๆ ฮาๆ อ่ะ เลยดูเหมือนชอบทำไรเป็นละครเป็นหนังอยู่ (ต้นเรื่องปูบทมาแล้วว่าน้องชอบอ่านนิยายมากและมีความฝันอยากเป็นนักเขียน)
คิดว่าพี่อ๋องก็คงชอบน้องที่น้องเป็นอย่างนี้แหละ
-
คำขอให้ลงโทษ น้องตัวต่อ มันคุ้นๆ นะ
"กักขังฉันเถิดกักขังไป
ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า
อย่าขังหัวใจให้ทรมาน
ให้ฉันเศร้าโศกา
เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย "
ยังไม่จบท่อนนี้เลยอ่ะ พี่อ๋องทนไม่ไหวซะละ ฮาๆๆๆๆๆ
ใช่เลยเพลงนี้เเหละค่ะ เพื่อเพิ่มบรรยากาศ ไปหาฟังได้ ตามยูทูป ฮี่ฮี่ฮี่
“.....พี่อ๋องจะลงโทษยังไงก็ได้ น้องยอมทุกอย่าง จนกว่าจะสมอุราสาแก่ใจ.....น้องสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ร่ำไร....เพราะน้องไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา....”
อ่านถึงตรงนี้ อุทานเลยว่า น้องตัวต่อ แม่งป่วง ฮาๆๆๆ แบบ เพลงก็ลอยมาเลย น้องตัวต่อติดละครก็ไม่บอกกันมั้งเลย ฮา
แปะเพลงไว้เผื่อมีคนอยากฟัง http://www.youtube.com/watch?v=cxAOoku5qoQ (http://www.youtube.com/watch?v=cxAOoku5qoQ)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด โดนใจ อยากกดไลค์ 55++ ชอบมากค่ะ ฟังเพลงประกอบ เเล้วเเบบว่าอย่าง ฮา อะ ไม่ใช่สงสาร ขำกลิ้ง เเต่ว่านะ มีอีกเวอร์ชั่น จันทน์กะพ้อฟังของ คุณ สวลี ผกาพันธุ์ ไม่ว่าจะเวอร์ชั่นไหน ถ้าเป็น น้องตัวต่อก็ ขำกลิ้งอะ ฮี่ฮี่ฮี่ ได้อารมณ์มากกกก
ถ้าฟังเวอร์ชั่นต้นฉบับ คงต้องไปยืนชะแง มองน้องตัวต่อที่นั่งพับเพียบหน้ากระท่อมร้องเพลงง้อที่อ๋องแล้วละคะ ก๊ากกกกกกก (เค้าป่าวทำร้ายน้องตัวต่อน๊าาาาาาา)
-
^
^
^
^
กรั๊กกกกก 55+++ พูดซะเห็นภาพเลย ไม่มี๊ ไม่มี ใครจะทำร้ายน้องตัวต่อได้คะ ยากค่ะรายนั้น
-
ฮฺากลิ้งหนมหวานกับก้ามปู
555+ ขำอะน้องช่างกล้าเล่น เป็นจำเลยรัก(แล้วรักเลย)ของน้องหนมหวานไปซ่ะแล้วนายก้ามปู
อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลยอ่ะ ชอบ 55+
ปอลิง ตอบคำถาม จังหวัดสุพรรณบุรี ครับ ^^
-
แหมพี่อ๋องกลั้นหัวเราะซะอิอิ
น่ารักจริงๆๆๆ
น้องก็เชิญพี่อ๋องลงทันระวังเหอะจะโดนไม่น้อยอ่ะ
-
น้องตัวต่อลิเกมากกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ขอตอนพิเศษเยอะๆ ได้ไหมคะ โฮวววว
-
เข้ามาแวบๆกดบวกให้คุณช้อนเงิน
ดูซิ เข้าอกเข้าใจในน้องมันแต๊จริง
น้องตัวต่อร้ายที่ไหนกัน น้องออกจะน่าสงสาร เป็นผู้ถูกกระทำที่แท้จริง
โถ.....น้องของแม่ผ่อง :กอด1:
-
นั่นนนน !! ไอ้เราคิดว่าจะเศร้าจะซึ้งไงน้องตัวต่อทำฮา ก๊ากกก
หลุดหัวเราะเสียงดังจนพ่อมองเลยเนี่ยะ 555
โศรต่อ กับ นายหัวหอ๋อง ก๊ากกกกกก จัดเต็ม !
ฮึกกกก ตอนต่อไปจะจบแล้วจริงๆหรอคะ T_T โฮกกกก
ขอให้มีตอนพิเศษหน่อยน้าา รออ่านจ้า
-
55555+
ตัวต่อร้ายเดียงสานะเนี่ย อิอิ
-
น้องโสรยา :m20:
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ :monkeysad:
-
ตอนนี้ในหัวของพี่อ๋องคงประมาณว่า "หึหึ เสร็จโจร"
-
“.....พี่อ๋องจะลงโทษยังไงก็ได้ น้องยอมทุกอย่าง จนกว่าจะสมอุราสาแก่ใจ.....น้องสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ร่ำไร....เพราะน้องไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา....”
555555555555555 โถแม่น้องโสรยา
พี่อ๋องว่าร้ายแล้วเจอน้องเข้าไป ดรอปไปเลย
พี่อ๋องงนี่ได้กำไรจิงจิ๊งงงง ง ง
-
ตอนล่าสุดนี้แลดูน้องกระสันมากเลยนะคะ :o8:
-
น้องตัวต่อฮามาก อีพี่อ๋องตัวสั่นเพราะกลั้นหัวเราะไงล่ะน้องไม่ใช่ร้องไห้ กร๊ากกกกก
-
อิอิ มา+ให้โสรยาครับ ตกลงว่าลงทัณฑ์กันปุ๊บก็จะจบปั๊บเลยเหรอครับเนี่ย
งั้นจัดหนักๆ NC เน้นๆมาเลยนะครับ o13
-
สงสารพี่อ๋องเจงๆๆ
คงกลั้นหัวเราะจนตัวสั่นระริกละซิ
เฮ้อน้องตัวต่อช่าง....
ไปเที่ยวสุพรรณกันไหม เดี๋ยวพี่พาไปกินตับ
เอ้ย กินหนมหวาน
-
จัดไป..รางวัลพิเศษสำหรับน้องตัวต่อ นายเอกฝ่ายฮา 5555+++
-
จำเลยรักเวอร์ชั่นน้องตัวต่อนี่ อย่าแต่พี่อ๋องจะขำเลย
พี่อ่านแล้วกร๊ากแตกเลยเหมือนกัน คิดได้งัยเนี่ยะ
-
55555 น้องไปเล่นตลกดีกว่ามัย?
-
กรี๊ดดดดด เขาจูบกันแล้ว เจ้าข้าเอ้ยยยยยยยยยยย :laugh:
-
อ๊ากกกกๆๆ อยากอ่านต่อเเล้วอ่ะ :monkeysad:
เมื่อไหร่จะวันอาทิตย์ โฮ รอ ร๊อ รอ!
:t3:
-
อ่านรวดเดียวหมดเลยค่า น้องฮามากกก :laugh:
เพ้อๆ น่ารักกก
อ่านและเห้นรูปแล้วอยากกลับไทยไปกินเลย :sad4:
-
รุกฆาตเลยค่ะน้อง ให้พี่อ๋องกลับมาหาเหมือนเดิม จะได้ไม่หงอย แล้วก็คุณพี่อ๋องมีมาแอบดูไกลๆด้วยเรอะ ทำไมไม่มาหาเลยละค่ะแหม
-
จะจบแล้วเหรอค่ะ ง่า ยังสนุกอยู่เลยยังไม่อยากให้จบอ่ะ น้องน่ารักมากมาย แล้วจบตอนนี้ก็นะพี่อ๋องจะทำไรน้องอ่ะตะเอง กิ้วๆ
-
เรื่องนี้จะเอาฮาไปไหนค่ะเนี่ย? เจอมุขจำเลยรักเข้าไป ขำแทบตกเก้าอี้ น้องตัวต่อทำไปได้หนอ... :m20:
ว่าคุณน้องจบโทการแสดงแล้ว แต่คนอื่นเค้าคงเพิ่งไปลงคอร์ส acting เสริมมาแน่นอน
นอกจากจะวางพล็อตซ้อนให้พี่อ๋องงอน รอคุณน้องมาง้อแล้ว
ยังเตรียมโลเคชั่นไคลแม็กซ์ ณ ห้องพี่อ๋อง ที่ร้านขายเหล็ก วางคิว เคลียร์คน ซะขนาดนี้
คาดว่าซีนหน้า จะเป็นฉากเสียตัว อย่างไงไม่ทราบ ( ก็คุณน้องต้องทุ่มสุดตัว จะเสียตัวสักหน่อย คงไม่เป็นไร )
คำถามว่าร้านขนมตั้งอยู่ที่ไหน?
ตอบว่า จังหวัดสุพรรณบุรี ค่ะ ~
-
จะจบแล้วเหรอค่ะ
-
รอ ร๊อ รอ T^T พรุ่งนี้!
เราคงได้อ่านกันเเล้ว ฮิ้วววว!
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้น อ่านแรกๆ ก็นะ เจ้าน้องมันแสบสัน แต่อ่านมาถึงตอนล่าสุด แสบกันทั้งบ้าน ตลบหลังกันไปตลบหลังกันมา
แต่ดูท่าแล้ว น้องคงจะเสร็จพี่อ๋องแน่ๆแล้ว
-
น่ารักอ่าาาาาาาาาา :impress2: แอบสงสารพี่อ๋อง นิดๆๆ o18 :laugh:
-
อร่อยตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย
-
แวะเข้ามาตามกลิ่นหอมกะทิ ยิ่งอ่านยิ่งอยากหากิน อยากกินตะโก้อร่อยๆ
เดี๋ยวนี้ขนมไทยที่อร่อยหากินยากมาก ไม่ก็แพงมาก บ่นมากไปละ
ขำน้องตัวต่อ พี่ลิงอ๋องก็ฮาได้อีก เล่นละครกันเก่งทั้งบ้านเลยนะเนี่ย
-
ตามกลิ่นขนมเข้ามาอ่านค่ะ
รวดเดียวถึงตอนล่าสุด เช้าพอดี 5555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ เข้ามาอ่านซะตอนเรื่องใกล้จะจบแล้ว
อ่านไปอยากกินขนมไทยไปด้วย น่าอร่อยทุกอย่าง คิดถึงขนมฝีมือยายสุดๆ รสมือคนนี้อร่อยที่สุดในโลกแล้วสำหรับเรา
น้องตัวต่ออ่ะไม่น่าเชื่อว่าเป็นญาติกับพี่ฟ้าพี่ชมพู เป็นญาติกับเจ้าตัวป่วนน่าเชื่อกว่าอีก 5555
ป่วนหัวใจทั้งของตัวเองทั้งของพี่อ๋องให้ยุ่งขิง ตกหลุมรักกันไม่ทันรู้ตัว
-
สาลี่สีชมพู เนื้อนุ่มฟูดั่งสำลี
แทนรักจากขวัญพี่ จักประทับนับนิรันดร์
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/d48dae53.jpg)
จากวันที่ละครของพี่อ๋องกับผมจบลงแล้วเราก็กลับมาดีกัน โดยแลกกับการที่ผมยอมเป็นจำเลยให้ไอ้ลิงยักษ์หัวแห้วกักขังทั้งร่างกายและจิตใจนี่ก็ผ่านไปสามเดือนแล้วครับ
น้องตัวต่อถอดเฝือกไปตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว และกิจการ ‘ร้านหนมหวาน’ ของเราก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง หลังจากที่เดือนแรกทั้งยอดลูกค้าทั้งกำไรพุ่งปรี๊ดอย่างไม่คาดคิด ทำให้คุณนายผ่องพรรณท่านยิ้มหน้าบานเป็นถาดสเตนเลสวางขนม แต่พอเดือนถัดมากำไรที่ว่ามากก็กลับลดลงเป็นเท่าตัว จนหน้าคุณนายท่านฟีบแฟบยิ่งกว่าสาลี่ลืมใส่ผงฟูเสียอีก
แหม.....ก็เดือนแรกร้านเราเป็นของใหม่นี่ครับ ของใหม่ๆ อะไรๆมันก็ดูมีเสน่ห์ดึงดูดใจให้อยากลิ้มลองไปซะหมด ก็เหมือนผมกับพี่อ๋องนั่นแหละ มันนะ พอได้ผมแล้วก็ทิ้งขว้าง เมื่อก่อนเคยโทรหาสามเวลา เช้า เที่ยง ก่อนนอน อย่างกับยาก่อนอาหาร บอกรักบอกคิดถึงน่ะหรือครับ ผมจดไว้เลยด้วยซ้ำว่าทุกวัน แล้วดูตอนนี้สิ กับอีแค่น้องตัวต่อเผลอใจอ่อนให้มันปู้ยี่ปู้ยำแค่ครั้งเดียวเอง ไอ้ที่เคยโทรหาวันละสามเวลาก็ลดลงเหลือแค่วันละรอบเดียว ยิ่งคำว่า ‘พี่คิดถึงน้อง’ เสียงอ่อนเสียงหวานไม่เข้ากับตาตี่ๆสักนิด นั่นยิ่งแล้วใหญ่ อาทิตย์หนึ่งถึงจะมีมาให้ได้ยินสักครั้ง
น้องตัวต่อนะ....โคตรๆๆๆๆน้อยใจเลยอะครับพี่น้อง แต่จะทำไงได้ในเมื่อเป็นผมเองที่ปวารณาตัวยอมให้เราเป็นของกันและกันอย่างเต็มใจ
ฮั่นแน่....นี่คิดว่าผมเสร็จมันไปตั้งแต่วันที่หอบสังขารขึ้นไปง้อมันด้วยขนมต้มล่ะเซ่ เอาจริงๆเลยนะ อย่าไปบอกแม่ผ่องนะครับ คือที่จริงก็เกือบไปแหละ ดีที่ไอ้พี่อ๋องมันตกใจตอนผมทำท่าจะเป็นฝ่ายจัดการกับมันน่ะสิครับ มันถึงชะงักการเคลื่อนไหวแล้วยอมหยุดให้เราได้ตกลงเรื่องหน้าที่บนเตียงกันก่อน ถึงน้องตัวต่อจะยังเป็นคนเจ็บมีเฝือกประดับอยู่ที่ท่อนขาบดบังเนื้อน่องเรียวงาม แต่ผมก็ลีลาดีนะคร้าบบบบ อย่างน้อยๆก็ทำให้ไอ้ลิงพี่อ๋องที่กำลังหน้ามืดทั้งอึ้งทั้งทึ่งได้ก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ น้องตัวต่อภาคภูมิใจเป็นที่สุด ไม่เสียทีที่เกิดเป็นผู้ชายอกสองศอกครึ่งเลยจริงๆ
วันนั้นเราคุยกันยาวเลยครับ แบบว่านั่งเผชิญหน้าคุยกันเป็นการเป็นงานสุดๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่อ๋องมันจะอายอะไรนักหนา คุยไปแทนที่จะมองหน้าผมมันกลับมองมาแล้วก็เมินไปมองโต๊ะมองตู้ทำเสียงกึกๆกักๆประหลาดๆในคอเรื่อยเลย พอตกลงกับมันได้ว่าเราสองคนจะรอจนกว่าผมจะถอดเฝือกแล้วค่อยมาพยายามกันใหม่นะ น้องตัวต่อถึงกับต้องรี่ไปส่องกระจกเลยครับ แบบว่าเสียความมั่นใจในหน้าตาถึงไม่หล่อแต่เร้าใจแบบสวรรค์ประทานไปอักโข
แต่ก็ดีแล้วครับ ที่ตกลงกันได้แบบนั้น เพราะเวลาเกือบสามเดือนผมก็ใช้ไปกับการทำงาน แถมยังฟิตหุ่นจนพุงย้อยๆหายไปได้ตั้งเยอะ ถึงจะไม่ล่ำเป็นไอ้กล้ามปูอย่างมัน แต่น้องตัวต่อก็ไม่ได้มี one pack นุ่มนิ่มน่าอับอายขายขี้หน้าเหมือนเดิมแล้วเน้อ
“พี่ๆ เอาอันนี้กับอันนั้นอย่างละชิ้น แล้วก็อันโน้นอีกชิ้น.....พวกมึงไปนั่งก่อนไป”
เป็นไงครับ ลูกค้าผม คุ้นเคยกันมาก มึงมาพาโวยแบบเบาๆครับ เด็กๆมันรู้ว่าถ้าเสียงดังเจ้าของร้านจะองค์ลงได้
“น้ำไร?”
“เอา....นมละกัน นมปั่นเย็นเจี๊ยบๆนะพี่ พวกมึงอ้ะ?”
บลาๆๆๆ แหม.....ป้ายชื่อขนมผมก็ให้ไอ้พี่อ๋องมันทำหลังเปิดร้านแค่วันเดียวติดอยู่ทนโท่ เด็กพวกนี้นี่ อะไรๆก็เรียกเป็นอันไปซะหมด เดี๋ยวปั๊ดเปิดสอนภาษาไทยว่าด้วยการใช้คำนาม ลักษณะนาม และสรรพนาม แล้วเรียกเก็บเงินเพิ่มจากค่าขนมกับเครื่องดื่มเสียเลย
ยิ่งเป็นสาลี่นะครับ ไม่ว่าจะสีไหนก็เรียกว่าสาลี่ทั้งนั้นแหละ ยกเว้นก็แค่สาลี่กรอบที่ต่างออกไป ร้านหนมหวานของเราจะทำขนมหลักที่ต้องมีทุกวันห้าอย่างครับ คือ สาลี่ ขนมชั้น ขนมเปียกปูน วุ้น แล้วก็ข้าวเหนียวมูน กินกับหน้าต่างๆ นอกนั้นเราจะทำสับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตอนแรกก็กำหนดไว้ตายตัวว่าวันจันทร์ทำอะไร วันอังคารทำอะไร
แต่พอผ่านเดือนแรกไปก็เริ่มให้ลูกค้าเขียนบอกเอาไว้ได้ว่าอยากกินขนมอะไรกันบ้าง ถ้าสะดวกที่จะทำเราก็จะทำตามที่ลูกค้ารีเควสต์ นอกจากนี้ก็จะมีพวกขนมที่ทำแล้วใส่โหลเก็บไว้ได้หลายวัน พวกนั้นเราจะลงมือทำกันไม่เย็นวันเสาร์ก็วันอาทิตย์ เพราะร้านหนมหวานหยุดวันอาทิตย์วันเดียว ทำแค่ไหนก็ขายแค่นั้น ถ้าภายในสัปดาห์ของหมดคนมาซื้อ เราก็บอกให้รอสัปดาห์หน้า ยกเว้นแต่จะมาสั่งทำเป็นกรณีพิเศษอย่างบ้านไหนมีงานบุญ งานบวช งานแต่ง ก็จะรับทำขายเป็นถาดเป็นกิโลเป็นรายๆไป
ตอนนี้ชั้นหนังสือที่ดูโล่งเมื่อแรกก็เริ่มจะเต็มขึ้นแล้วล่ะครับ เพราะนอกจากหนังสือของบ้านเรา ตอนนี้นิตยสารเก่าเก็บรวมไปถึงพวกการ์ตูนชุดของไอ้พี่อ๋องก็มายึดพื้นที่ส่วนหนึ่งของตู้เรียบร้อยแล้ว แถมด้วยพี่ผึ้งกลับมาทีไรก็มักจะมีหนังสือพวกคู่มือทำขนมทำอาหารภาพประกอบสวยๆติดมือมาด้วยทุกครั้ง ซึ่งไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ ว่ามีลูกค้าทั้งที่ยังเป็นเด็กนักเรียนและคนวัยทำงานอย่างอาจารย์ที่โรงเรียนนั่นแหละสนใจเช่าหนังสือพวกนี้กลับไปบ้านด้วย
ที่มีปัญหาก็พวกหนังสือการ์ตูนไอ้พี่อ๋องนี่แหละ เพราะผมต้องเอามานั่งห่อปกให้มันทุกเล่มเกือบร้อยเล่มแน่ะครับ แถมยังต้องนั่งอ่านเองก่อนตาแฉะ คัดพวกที่มีฉากต่อสู้เลือดสาดรุนแรงออก ให้มันเก็บไว้ในตู้ที่ห้องหลังร้านต่อไป.....ไม่ได้ครับ น้องตัวต่อไม่ยอมให้เด็กๆมาเสี่ยงกับการรับสื่อเกินวัยจากร้านหนมหวานหรอก ถึงจะรู้ว่าไม่ได้อ่านที่นี่เด็กๆก็ไปหาอ่านที่อื่นได้อยู่ดี แต่ผมก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอยู่ดีแหละ
ร้านเราก็อยู่ได้นะครับ กำไรไม่มากมาย แต่พอดูจากจำนวนลูกค้าที่เข้าร้านก็ถือว่ามั่นคงเชียวล่ะครับ
อีกคนที่ได้ผลประโยชน์จากการเปิดร้านหนมหวานคือพี่ผึ้งครับ นางผาณิตเธอมีความสุขกับการมาช่วยทำขนมแถมยังมาเป็นพนักงานขายนอกเวลาเป็นอย่างยิ่ง พอร้านเปิดแล้วถ้าไม่ติดไปต่างจังหวัดหรือต่างประเทศกับพี่โชค พี่ผึ้งจะกลับบ้านแทบทุกสุดสัปดาห์ มาทีก็ลากยาวค้างตั้งแต่คืนวันศุกร์แล้วกลับเข้ากรุงเทพฯอีกทีก็เย็นย่ำวันอาทิตย์เลย
ไม่รู้ว่าเพราะความที่พี่ผึ้งอารมณ์ดีและสนุกกับการได้มาช่วยทำขนมซึ่งเป็นสิ่งที่พี่สาวของผมรักจนเลือกเรียนระดับอุดมศึกษาทางด้านนี้โดยเฉพาะรึเปล่า ที่มีส่วนทำให้แค่เปิดร้านได้เดือนเศษบ้านเราก็ได้รับข่าวดีว่าพี่หนูผึ้งของผมกำลังมีเจ้าตัวน้อยเข้ามาอาศัยอยู่ในท้อง
พี่โชคจากที่ทะนุถนอมพี่สาวผมอย่างกับไข่ในหิน ก็ยิ่งเพิ่มระดับความเวอร์เข้าไปใหญ่ จะทำอะไรไปทางไหนก็ต้องจับต้องจูง ชิชะ....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าพี่ผึ้งที่จริงแล้วแสบขนาดไหน พี่สาวผมเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดเล่นตามบทละครดัดหลังน้องตัวต่อของไอ้พี่อ๋องมันนะครับอย่าได้ลืม
สองสาวผู้เป็นใหญ่ในบ้านไม่ทราบหรอกครับ ว่าน้องตัวต่อรู้หมดแล้วว่าทั้งหมดมันเป็นแผน ก็ผมรักทั้งแม่ พี่ผึ้ง แล้วก็พี่อ๋องมากนี่ครับ เพราะงั้น...ก็ปล่อยให้ทั้งสามคนมีความสุขว่าแผนการทั้งหมดสำเร็จลุล่วงสมใจต่อไปเถิด อีกอย่างได้แอบๆหัวเราะเพราะเป็นผมต่างหากที่ชนะทุกคนใสๆมันเยี่ยมยอดไปเลยว่ามั้ยล่ะครับ?
เสียงรถไอ้ลิงยักษ์กลับมาแล้วครับ นี่ผมบอกไปแล้วรึยังครับ ว่าตอนนี้พี่อ๋องมันย้ายตัวเองพร้อมข้าวของมาอยู่บ้านเราแล้ว
ก็ตั้งแต่เราตกลงกันได้นั่นแหละครับ วันนั้นเพราะไอ้พี่อ๋องมันไม่ดูตาม้าตาเรือ จู่โจมผมโดยไม่ยอมปิดประตูห้อง ไอ้ผมก็ดันเพลิน...เอ๊ย เผลอตัวเคลิ้มไปกับมัน ไม่ได้รู้ตัวกันทั้งคู่ว่าตอนกำลังพันพัวนัวเนียมีสักขีพยานสามคนหกตามาเห็นเข้าน่ะสิครับ อาป๊า หม่าม้า แล้วก็น้องเล็กของไอ้พี่อ๋องที่บุพการีทั้งสองไปรับกลับบ้านมา
เพราะโรงเรียนที่กรุงเทพฯปิดเทอมพอดี มาถึงก็กะจะขึ้นมาหาพี่ชาย แล้วเป็นไงล่ะ....เลยรู้เลยว่าได้พี่สะใภ้บวกพี่เขยแบบสองคุณค่าในหนึ่งเดียวเรียบร้อยแล้ว
พอเราสองคนลงมาข้างล่างหลังตกลงกันได้ ทั้งสามคนก็เข้าใจไปเรียบร้อยแล้วว่าเราสองคน....แบบว่า นั่นแหละ ผมจะบอกไงดีล่ะ แบบว่าจิ้มๆกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็แล้วกันครับ แว้ก! อายนะเนี่ย นั่นแหละครับ ปะป๊าเลยยื่นคำขาดให้ตกลงให้แน่นอนว่าจะแต่งเข้าหรือจะแต่งออก ฮี่ๆๆๆ
พอวันรุ่งขึ้นเราเปิดร้านตอนเช้า สายหน่อยทั้งปะป๊า หม่าม้า แถมด้วยน้องเล็กก็มาเป็นลูกค้ารายใหญ่ แถมยังนั่งคุยกับคุณนายผ่องพรรณท่านอยู่เป็นนาน ยังดีนะครับที่ช่วงนั้นคนเข้าร้านไม่เยอะ ไม่งั้นน้องตัวต่อโวยแน่ๆ อะไรกัน ไอ้พี่อ๋องมันก็ต้องเข้าออฟฟิศ แม่ผ่องก็ไปนั่งรับแขกสวยงาม ทิ้งให้ผมนั่งทำงานงกๆอยู่คนเดียว
วันรุ่งขึ้นพอปิดร้านตอนเย็นปุ๊บก็มีคนงานจากร้านเหล็กมาบ้านเรา วัดๆเทียบๆอะไรไม่รู้พี่อ๋องมันเลิกงานกลับมาก็เข้าไปคุยกันสักพัก หลังจากนั้นแค่ไม่ถึงเดือนน้องตัวต่อก็ได้ย้ายที่นอนจากห้องครัวเก่าใต้ถุนเรือนใหญ่มาอยู่ในห้องเล็กที่ต่อเติมจากร้านของเราโดยมีไอ้ลิงหัวแห้วนี่หอบผ้าหอบผ่อนเสนอตัวเองเข้ามาอยู่ด้วยกันง่ายๆ
อ๊ะ....คุณภูชิตท่านหอบข้าวของอะไรมาเยอะแยะไม่รู้ครับ เดี๋ยวต้องไปทำหน้าที่พ่อบ้านที่ดีก่อน ไม่ได้หรอกครับต้องเอาใจมันเสียหน่อย ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากเราสองคนร่วมแรงแข็งขันกระทำเรื่องบนเตียงกันไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไอ้พี่อ๋องมันก็เป็นอะไรไม่รู้ ไม่ค่อยเข้ามาหาเรื่องนัวเนียผมเหมือนเคยเลย
“น้อง....พี่บอกว่าไม่ต้องเดินออกมารับไง เดี๋ยวพี่ก็เข้าไปหาอยู่แล้ว”
“ก็เห็นว่าหอบของเยอะแยะ นี่น้องเป็นคนมีน้ำใจหรอกนะ ไม่ได้คิดถึงหรือเป็นห่วงอะไรหรอก”
“หึๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ขำไร ไม่ต้องขำ เออ ไม่อยากให้ช่วยจะได้จำไว้ วันหน้าหรือวันไหนก็อย่าหวังเลยนะ”
“น้องจ๋า ไอ้บท ‘น้องงอน’ เนี่ยนะ พี่ดูทีไรก็ขำทุกที ทำไมน้องต้องเบี่ยงหน้า 45 องศา แบบนี้ทุกครั้งเลยล่ะ พี่ว่าถ้าลองเปลี่ยนองศาดู เพิ่มหรือลดสักหน่อยพี่อาจจะอินตามแล้วเลิกขำก็ได้นะ”
หืม....ไอ้พี่อ๋องมันว่าไงนะครับ? น้องตัวต่อยังไม่ได้เล่นบทงอนสักหน่อย
เฮ้ย! ตายๆๆ ผู้ชายเขาไม่งอนกันไม่ใช่เหรอครับ? ถ้าไม่ได้งอนตามบท นี่ไม่แปลว่าเพราะถูกจิ้มๆไปแค่ครั้งเดียวมันทำให้ผมกลายพันธุ์ไปแล้วหรือครับ?!
พอกลับเข้ามาในร้านกวาดตามอง ผมก็เห็นว่ายังมีลูกค้าอีกสองโต๊ะนั่งอยู่ พี่อ๋องมันเดินเลยเข้าไปเก็บของในห้องของเราด้านหลัง....ฮิๆๆ ห้องของเรา เป็นคำที่เพราะมากๆเลยเนอะครับ
วันนี้น้องตัวต่อวางแผนจะทำบางอย่างครับ ผมตั้งใจทำขนมง้อมันอีกแล้ว ถึงจะยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปก็เถอะ แต่ไอ้อาการระมัดระวังสงวนท่าทีไม่ค่อยเข้ามาใกล้แบบปกตินี่ผมไม่ชอบเลยจริงๆนะครับ แล้วก็คิดว่าปล่อยไว้นานไปคงไม่ดีแน่
ระหว่างที่พี่อ๋องมันเข้าไปจัดการตัวเองในห้องของเรา.....ก๊ากกกก ก็ผมมีความสุขเวลาได้คิดถึงคำนี้นี่นา ผมก็เตรียมส่วนผสมขนมที่เราขายทุกวันแต่พี่อ๋องมันไม่เคยได้มีโอกาสกินของที่เป็นฝีมือผมเลยสักครั้ง ตีส่วนผสมทั้งแป้ง ไข่เป็ด น้ำตาล ผงฟู ทั้งหมดเข้าด้วยกันจนกล้ามแขนขึ้นเป็นลูก บีบน้ำมะนาวลงไปนิดก็พอดีกับไอ้
คนที่หลายวันมานี้เป็นอะไรก็ไม่รู้มันเดินพากลิ่นสะอาดสดชื่นออกมาพร้อมกับเสื้อยืดตราห่านกับกางเกงแพร....สมกับเป็นลูกปะป๊าจริงๆ
“ทำไมมาทำขนมตอนนี้ล่ะครับ? พี่ช่วยมั้ย?”
“ไม่ต้องหรอก อันนี้น้องจะทำให้พี่อ๋อง.....พิเศษนะ ของพี่อ๋องคนเดียว”
ก๊ากกกกกกก ดูมันสิครับ ทำไมต้องทำหน้าเหยแบบนั้นด้วยล่ะ หรือมันกลัวผมจะใส่ส่วนผสมพิเศษประเภทน้ำมันพรายให้มันรักมันหลง ดูมันๆ ไม่ใช่แค่สีหน้านะครับ แม้แต่เท้าที่ก้าวเข้ามาหาเมื่อกี้ยังชะงักกลางอากาศแล้วก้าวถอยหลังซะอย่างนั้น
ไอ้พี่อ๋องเดินไปหยิบหนังสืออะไรสักเล่มออกมาจากชั้นวาง ซึ่งผมแน่ใจว่านั่นเป็นชั้นที่มีแต่สมบัติเก่าแก่ของผม ผมก็ไม่สนมันหรอกครับจะอ่านอะไรก็อ่านไปโลด จุดไฟตั้งน้ำวางซึ้งเรียบร้อยก็รอจนกว่าน้ำจะเดือด เอาเนื้อสตรอเบอรี่แช่เย็นปั่นละเอียดจากสตรอเบอรี่สดที่พี่ผึ้งเพิ่งหอบหิ้วมาฝากจากญี่ปุ่นเมื่อวาน ใส่ลงไปในส่วนผสมทั้งเนื้อทั้งน้ำ จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาตีส่วนผสมที่เริ่มขึ้นฟูต่อไป หยดน้ำหวานกลิ่นสตรอเบอรี่ลงไปแค่นิดหน่อยติดปลายช้อนช่วยให้สีชมพูสดขึ้นอีกนิดเพราะผมทำขนมแค่ชิ้นเล็กๆ จนส่วนผสมได้ที่ก็พอดีกับน้ำเดือด เมื่อเปิดฝาซึ้งดูพบว่าไอน้ำระเหยขึ้นมาจนอากาศชื้นและอุ่นไปหมด
ผมเทขนมที่ตอนนี้มีลักษณะเป็นของเหลวข้นๆสีชมพูอ่อนมีเนื้อสตรอเบอรี่แทรกอยู่ทั่วลงในพิมพ์ทนความร้อนรูปลิงอ้วน จากนั้นก็ปิดฝาซึ้ง จับเวลาเรียบร้อยก็ย่องเข้าไปด้านหลังไอ้ลิงที่เดี๋ยวนี้พัฒนาไม่มีเคราจิ๋มมานานแล้วเพราะน้องตัวต่อไม่ชอบ แหม.....ก็ถึงจะบอกว่าไม่อยากรู้ว่ามันอ่านอะไรก็จริง แต่เรื่องที่คนรักของเราให้ความสนใจจนแทบจะก้มหน้าจมหายลงไปในหนังสือนั่นมันก็น่าสนใจมิใช่น้อยไม่ใช่หรือครับ
‘เรือนร่างอวบอัดสมวัยกำดัดของโรซาลินด์มีเพียงอาภรณ์สีขาวที่เปียกลู่ด้วยฝนที่เทกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตาห่อหุ้ม ผ้าฝ้ายบางเบานั้นไม่สามารถจะปกปิดความงามของปลายถันสีชมพูเข้มที่ชูชันและความอวบสล้างของเนินเนื้อจากสายตาของเอิร์ลหนุ่มแห่งยอร์กไชร์ได้ ยิ่งเจ้าหล่อนสะท้านสั่นด้วยความหนาวราวกับลูกนกน้อยที่ต้องการไออุ่นเช่นนี้ เพลิงอารมณ์ของบุรุษผู้ตกพุ่มม่ายมาได้ขวบปีอย่างเดเร็คยิ่งโหมกระพือยิ่งกว่าพายุที่กำลังคลั่งภายนอกเวิ้งถ้ำ........’
โอ้ มาย พระพุทธเจ้า!!! นี่หรือครับ หนังสือที่ทำให้คนรักของผมสนใจได้ขนาดนี้ หรือเพราะนิยายประโลมโลกของสะสมของผมกัน ที่ทำให้ไอ้พี่อ๋องหมดความต้องการจะพันพัวนัวเนียกับผม? นิยายของผมเองทำให้พี่อ๋องมันเบี่ยงเบนไปแล้ว มันเลิกสนหน้าอกแบนๆไปสนหน้าอกดูมๆแล้วใช่มั้ยครับ?
ไม่นะ! น้องตัวต่อไม่ยอมมมมมมมมมมมมม
“พี่อ๋อง!”
“ฮะ! จ๋า.......”
โห ชัดเลยอะครับ ไอ้ท่าสะดุ้งขึ้นทั้งตัวแล้วลุกขึ้นยืนตรงแหนวเคารพธงชาติจนแทบทำเก้าอี้ล้มนี่มันมีพิรุธชัดๆอ้ะ น้องตัวต่อจะทำยังไงดีครับ จะจัดการกับไอ้ลิงเจ้าชู้นี่ยังไงดี?
“พี่ จะเช่าหนังสือด้วย”
“เดี๋ยวนะพี่อ๋อง อยู่ตรงนี้อย่าหนีเชียว”
ผมปล่อยไอ้พี่อ๋องนั่งหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเป็นลิงขาดกล้วยอยู่ที่เดิม แล้วเดินไปเก็บค่าเช่าหนังสือตามเสียงเรียกของลูกค้า เรียบร้อยแล้วก็ปล่อยจานใส่ขนมและแก้วสองสามใบทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างนั้น แล้วย่างสามขุมเข้าไปเผชิญหน้ากับไอ้คนเปลี่ยนใจง่ายเพียงชั่ววันด้วยความเจ็บช้ำที่เริ่มกัดกินเนื้อหัวใจ....
อย่านะ ‘พิศวาสทาสทระนง’ กำลังจะจบแบบสุขนาฏกรรมเอาใจตลาดอยู่แท้ๆ อย่าให้ผมหมดกำลังใจจนนิยายเรื่องแรกในชีวิตต้องเปลี่ยนเป็นโศกนาฏกรรมแห่งการหมดรักเลย นี่พอเราเลิกเล่นละครฉากใหญ่ใส่กันผมก็อุตส่าห์เปลี่ยนบทให้คุณภูชิตในเรื่องเป็นนายหัวเจ้าของเหมืองแร่ แล้วให้คุณหนูนิดที่ตอนแรกต้องเป็นนายหญิงผู้สูงศักดิ์กลายเป็นจำเลยหัวใจผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีแทนแล้วแท้ๆ น้องตัวต่อยอมให้พี่อ๋องขนาดนี้แล้ว พี่อ๋องยังจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นอีกน้องตัวต่อคงหัวใจสลายแน่ๆ
เอ่อ....อย่าเพิ่งอินไปกับบทละครที่ผมเพิ่งด้นสดเมื่อกี้นะครับ คือมันปิ๊งขึ้นมาพอเห็นหนังสือในมือพี่อ๋องมันเท่านั้นแหละ อันที่จริงแล้วน้องตัวต่อรู้หรอกว่ามันน่ะทั้งรักทั้งหลงผมจะตาย ไอ้ที่ผมบอกว่ามันโทรหาน้อยลงก็เพราะว่ามันย้ายมาอยู่กับผมแล้ว ไม่บอกว่าคิดถึงเหมือนเก่า ก็เพราะเรานอนบนหมอนใบเดียวกันทุกวัน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น...ไอ้เรื่องที่ว่ามันไม่ยอมมาขอกุ๊กๆกิ๊กๆกับผมนี่มันเรื่องจริงนะครับ แล้วสำหรับผมน่ะ นี่มันคือปัญหาครอบครัวที่อาจจะส่งผลต่อสังคมได้ในอนาคตเลยด้วย
เพราะฉะนั้น ผมจึงต้องเอาเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างการอ่านนิยายประโลมโลกของไอ้พี่อ๋องมาเป็นข้ออ้างในการบิลต์ตัวเองให้เข้าถึงบทบาทของคนพ่ายรักไงล่ะครับ
“พี่อ๋องจะเปลี่ยนใจไปชอบแบบเนื้อ นม แล้วก็ไม่มีไข่แล้วใช่มั้ย?”
“หา!!?”
“มานี่เดี๋ยวนี้นะ.........พี่อ๋องรู้มั้ยว่าเพราะพี่ไม่ยอมมาพันพัวนัวเนียด้วยอะ น้องกลุ้มใจจนต้องเอาไปปรึกษาแม่เลยนะ”
-
อร๊ายยยย จะไปพัวพันนัวเนียกันหรา รอดู เอ้ย รออ่านอยู่นะจ้ะ
-
ตอนหน้านี่มันจะเข้าทำนอง พี่ไม่ต้องน้องทำเองไม๊อ่ะครับ หุหุ
-
“คือ...พี่........”
“หึ พอน้องเอาไปปรึกษาแม่ แม่ก็บอกว่า ความรักก็เหมือนกับสาลี่ เราต้องใส่ใจมันถึงจะออกมาดี ลืมส่วนผสมหลักไปเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้.....ผงฟูช่วยให้เนื้อขนมฟูก็จริง แต่ถ้าคนทำไม่ใส่ใจตีขนมมันก็มีหวังออกมาแฟบ รสชาติของขนมที่ต่างกันก็ขึ้นกับการปรุงแต่งของคนทำ เหมือนกับความรักของแต่ละคู่ที่ไม่เหมือนกัน บางคู่ก็หวานจัด บางคู่หวานอ่อนๆ บางคู่เจือขมกาแฟ น้องคิดเอาเองว่าเป็นเพราะน้องทำเรื่องอย่างว่าไม่เก่ง พี่อ๋องเลยไม่อยากทำกับน้องอีก...”
“เฮ้ย! ไม่ใช่....”
“เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้ ว่าไม่ใช่เพราะน้องไม่เก่ง แต่เพราะพี่อ๋อง.....เปลี่ยนไปแล้ว......”
“เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วน้อง......”
ไอ้พี่อ๋องหน้าเหวอไปเลยครับ มันจะอธิบายอะไรไม่รู้แหละ แต่ที่แน่ๆผมรู้สึกสนุกมากเลยที่ได้แกล้งให้มันหัวปั่นเล่นแบบนี้ วันนี้ทางโล่งโปร่งตลอดด้วยเพราะคุณนายผ่องพรรณหนีตามเพื่อนผองรุ่นราวคราวเดียวกันไปทอดกฐินที่วัดในจังหวัดบุรีรัมย์โน่น...
ฮะ? อะไรนะครับ? อ๋อ.....การแกล้งมันคราวนี้อะเหรอครับ ก็โทษฐานล่าสุดที่ผมเพิ่งจับได้เมื่อวานก่อนแม่จะไปบุรีรัมย์น่ะสิครับ น้องตัวต่อเป็นผู้ใหญ่ที่ดี แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังใครคุยกันนะครับ ก็แค่ ผมผ่านไปแล้วได้ยินชื่อตัวเองเท่านั้นเอง เมื่อวานตอนผมอาบน้ำเสร็จกำลังจะไปแต่งตัวเตรียมเข้าไปช่วยแม่ครัวใหญ่กับแรงงานหลักของร้านทำขนมเตรียมไว้สำหรับวันนี้ ผมก็เผอิญได้ยินบทสนทนาดังนี้ครับพี่น้อง....
‘....ให้น้องเข้าใจแบบนี้ต่อไปก็ดีแล้วล่ะครับแม่’
‘มันจะดีเหรอลูก อีกอย่าง แม่ก็เบื่อแล้วนะที่ต้องมานั่งกินอาหารเสริมนี่ทุกวัน ถึงจะไม่มีอันตรายอะไร แต่เม็ดมันก็ใหญ่เหลือเกิน กลืนทีแทบติดคอตาย เฮ้อ.......’
‘งั้นเดี๋ยวผมจะไปปรึกษาคุณลุงหมอ แล้วไปซื้อวิตามินหรืออาหารเสริมแบบที่เม็ดมันเล็กกว่านี้มาแทน บอกตรงๆ ผมไม่ได้อยากปิดบังน้องหรอก แล้วก็ไม่อยากให้น้องไม่สบายใจว่าแม่ไม่สบายด้วย แต่ผมไม่รู้จะพูดกับน้องยังไงดี คือ....ผมกลัวน้องโกรธ จริงๆนะแม่.....ผมหลอกน้องไว้เยอะ ไม่รู้เลยว่าถ้าน้องรู้ความจริงขึ้นมาแล้วจะโกรธมากแค่ไหน....’
‘เรื่องนี้พ่ออ๋องช่วยคิดให้ก็จริง แต่ก็เป็นเพราะแม่ที่ขอให้ช่วยทำยังไงก็ได้ให้น้องมันยอมกลับมาอยู่บ้าน ถ้าน้องมันจะโกรธ ก็คงจะโกรธแม่นี่แหละ ไม่ใช่พ่ออ๋องหรอก......’
ผมฟังอยู่แค่นั้นก่อนจะย่องกริบผ่านครัวไปเข้าประตูด้านนอกเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าใน ‘ห้องของเรา’ ก็ผมไม่ใช่นางเอกในละครน้ำเน่า ประเภทที่รักจะแอบฟังทั้งทีก็กลับแอบฟังแค่ครึ่งๆกลางๆ แล้วตัวเองก็เก็บเอาไปคิดเองเออเองต่อจนต้องร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าอยู่คนเดียวน่ะ
แหม.....ผมจะโกรธแม่กับพี่อ๋องทำไม ในเมื่อตอนนี้ผมมีความสุขมากกว่าตอนใช้ชีวิตเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ในกรุงเทพเมืองฟ้าอมรตั้งเยอะ แถมการกลับมาอยู่บ้านยังทำให้คำว่าเหงามันถูกหย่อนใส่ดาวเทียมดวงไหนไม่รู้ขึ้นไปลอยคว้างไกลเกินชั้นบรรยากาศอีกต่างหาก ดีเสียอีกที่เรื่องเดียวที่เป็นความกังวลใจของผมมันกลายเป็นเรื่องที่กุขึ้นมาเล่นๆ ดีจะตายที่ในความเป็นจริงแม่ผ่องของผมยังคงทั้งสวยทั้งเก่ง และก็ยังมีหัวใจที่แข็งแรงอยู่เหมือนเดิม....
“พี่รักน้องคนเดียวนะครับ...”
“แต่ก็ไม่อยากทำกิจกรรมพิเศษเฉพาะตัวสำหรับคู่รักกับน้องนี่....ใช่สิ น้องไม่มีรูปร่างอวบอัดกับถันสล้างแบบคุณโรซาลินด์นี่.....อะ เสร็จแล้ว เดี๋ยวให้เย็นอีกนิดค่อยชิมนะ”
“นี่...ตกลงน้องโกรธพี่จริงๆรึเปล่าเนี่ย?”
ก๊ากกกกกกก เออเนอะ มันคงงงเนอะครับ ผมยังงงตัวเองเลย ก็ผมอยากแกล้งเพราะมันโกหกเนียนเล่นละครเรื่องแม่ไม่สบาย หลอกกันมาได้ตั้งน้านนาน แต่อีกใจผมก็อยากง้อมันด้วย เพราะไม่รู้ว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้มันไม่ยอมแตะผมแบบเพื่อการทำกิจกรรมพิเศษเฉพาะคู่รักอีกเลยนับจากเราทำกันไปครั้งแรก
เฮ้อ......มันไม่งงสิแปลก ในเมื่อผมเพิ่งจะตีหน้าเศร้าเล่าความระทมขมขื่นให้มันฟังอยู่หยกๆ แต่พอเจ้าสาลี่กลิ่นสตรอเบอรี่สีชมพูอ่อนนี่สุกได้ที่ ผมก็จัดการยกออกจากซึ้งแล้ววางบนจานเรียกให้มันชิมซะงั้น พอผมยกทั้งหม้อทั้งซึ้งไปวางตรงลานซักล้างไอ้พี่อ๋องมันก็ถือจานสาลี่ที่จนป่านนี้ก็ยังไม่แกะออกจากพิมพ์เดินตามมาด้วย
“น้องไม่ได้โกรธ น้องก็แค่น้อยใจ น้องรู้หรอกว่าตัวเองไม่เก่งเรื่องอย่างว่า แต่ถึงไม่อยากทำ ก็ไม่เห็นต้องเลี่ยงน้องแบบนี้เลยนี่ แล้วยังไปตั้งใจทำความรู้จักกับคุณโรซาลินด์ขนาดนั้นด้วย....”
พี่น้องค้าบบบบ เมื่อไหร่พี่อ๋องมันจะเก็ตซักทีล่ะครับว่าผมกำลังอ่อยมันอยู่อ้ะ นี่ผมพยายามมากแล้วนะ ถ้าให้รอจนมันกินสาลี่หมดแล้วยังไม่เข้าใจรีบจูงมือน้องตัวต่อเข้าห้อง น้องตัวต่อจะเป็นฝ่ายปล้ำมันแล้วนะครับ
“เดี๋ยวนะ ตกลงว่า......พี่เข้าใจแล้ว มานี่เลยตัวร้าย”
“โอ๊...ย เดี๋ยวก่อนก็ได้ ขอล้างพวกนี้ก่อนดิ มีจานกับแก้วบนโต๊ะของเด็กๆกลุ่มสุดท้ายนั่นด้วย แล้วก็คุณลูกค้าผู้หญิงที่ออกไปก่อนหน้าอีก....เอ๊....พี่อ๋อง ใจเย็นดิ น้องรู้หรอกน่าว่าเสน่ห์น้องอะ มันเกินห้ามใจ.”
ดูมันสิครับพอรู้ตัวล่ะทำมาลากเข้าห้อง ชิๆ อย่าหวังเลย ต้องตอบคำถามมาให้เคลียร์ก่อนเหอะ ไอ้ลิงบ้า!!
“เดี๋ยวค่อยมาล้างก็ได้ เดี๋ยวพี่ล้างให้หมดเลยนั่นน่ะกองไว้เหอะ ไปๆๆ ไปทำอะไรของน้องนะ กิจกรรมพิเศษเฉพาะคู่รักใช่มั้ย? อืม....เรียกแบบนี้พี่ก็ชอบนะ แต่คราวหลังแค่กระซิบเบาๆว่า ‘น้องอยากกินขนมพี่อ๋อง’ แค่นี้ก็พอแล้ว”
โห.....แรงโคแรงกระบือจริงแท้ เผลอผ่อนแรงนิดเดียวไอ้พี่อ๋องลากผมมาถึงประตูห้องแล้วอะครับ แล้วดูมันนะ บทอยากจะทำขึ้นมาก็เอาแต่ใจชะมัด แล้วห้าวันถ้วนที่ผ่านมามันเป็นช่วงจำศีลหรือไงหว่า?
“หยุด! น้องต้องการคำอธิบาย....ทำไมพี่อ๋องถึงทำเหมือนไม่อยากเข้าใกล้น้องแบบแปลกๆ ห้าวันเชียวนะที่กอดน้องแค่ตอนหลับสนิทไปแล้ว บอกมาตามตรงเลยดีกว่า ถึงเป็นเรื่องลีลาห่วยน้องก็รับได้จริงๆนะ”
ไอ้พี่อ๋องหยุดตามคำสั่ง มองซ้ายมองขวาเพื่อความปลอดภัยแล้วยื่นหน้ามาจุ๊บเสียงดังมัวะตรงปากผมหนึ่งที แล้วมันก็สบตาทำหน้าตาเป็นงานเป็นการโคตรๆตอบมาว่า
“สองวันแรกเพราะน้องเจ็บมากครับ ส่วนสามวันหลังเนี่ย....พี่ตั้งใจทำการทดลองน่ะ อยากจะรู้ว่าเวลาน้องอยากจะให้พี่ทำแบบนี้......น้องจะทำยังไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
โห....เป็นไงล่ะครับ ผิดจากที่ผมเคยคิดไว้ที่ไหน เราสองคน ผมกับพี่อ๋อง ช่างเหมาะสมกันจริงๆ คงไม่มีใครอีกแล้วล่ะครับ ที่จะเป็นมะนาวในสาลี่ของผมได้เหมือนอย่างไอ้พี่อ๋อง ส่วนผสมสูตรแม่ผ่องที่ถ้าลืมเสีย.....สาลี่หวานหอมก็จะไม่นุ่มนิ่มแบบร้านเรา แถมกลิ่นสดชื่นที่ซ่อนอยู่ในเนื้อขนมแบบเฉพาะตัวก็จะหายไป
สำหรับตอนนี้ ด้วยความใจร้อนของคุณพี่อ๋องนี่ สาลี่อุ่นๆคงต้องวางไว้ก่อนแล้วล่ะนะครับ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะถึงจะเย็นและเปิดตากลมจนแข็ง เราก็แค่เอามีดเฉือนแป้งขนมด้านนอกออกไปเสียหน่อย เหมือนเวลาชีวิตรักเกิดเรื่องคลุมเครือแล้วเราเปิดอกคุยกัน....เท่านี้ เราก็จะได้ขนมแสนอร่อยชิ้นเดิมกลับมาแล้วล่ะครับ
ก่อนหลับคืนนี้ผมไม่ลืมที่จะขอบคุณคำสอนของแม่.....ที่ว่าผู้ชายน่ะเลี้ยงง่าย แค่มีอาหารถูกปากมีที่หลับที่นอนให้ได้นอนหลับสบาย เท่านี้....ผู้ชายก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เพียงแต่ผมคงต้องเพิ่มเติมลงไปอีกนิดในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ว่านอกจากสองสิ่งนั้น ผู้ชายยังต้องการใครสักคนที่จะมาเติมชีวิตครึ่งๆกลางๆให้เต็มด้วย
และที่ยิ่งไปกว่านั้น....ผมเชื่อแม่แล้วล่ะครับ ว่าความรักน่ะ เหมือนกับสาลี่จริงๆ
~~~~~~♥อวสาน♥~~~~~~
สวักสีค่ะ คุณลูกค้าประจำ ลูกค้าใหม่เเละ ขาจร เเละเเล้วก็มาถึงตอนสุดท้ายของเรื่องนะคะ
จันทน์กะพ้อ ฝากมาค่ะ " ฝากกอดทุกคน บอกว่าขอบคุณมาก จันทน์กะป๊อเลิฟๆจุ๊บๆ อยากเขียนตอนพิเศษเหมือนกัน แต่ตอนนี้ยุ่งมากเลย ขอผลัดไปก่อนหนา ไว้ปีหน้าฟ้าใหม่ถ้าสติมาปัญญาเกิดจันทน์กะป๊อจะเขียนมาหื้อ"
สำหรับเรา ขอบอกว่าในฐานะคนที่เอามาลงนะคะ ขอบคุณลูกค้าประจำที่เเวะเข้ามาอ่าน เข้่ามาเมนท์ ร่วมสนุกเเละทำให้มีรอยยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่านเมนท์
ขอบคุณลูกค้าใหม่ๆ ที่เเวะเข้ามา ทำความรู้จักกับร้านเติมรัก ขอบคุณคนที่เเวะเข้ามาอ่านเเต่ไม่ได้เมนท์ เพราะคุณทำให้ยอด วิวสูงขึ้น ฮี่ฮี่ฮี่ รักทุกคน กอด :กอด1: รวบเล๊ย
ขอบคุณจันทน์กะพ้อ ที่บังคับให้มาลงเรื่องนี้ ทำให้รับรู้ว่า คอมเมนท์สำคัญมากขนาดไหนต่อคนเเต่งเเละคนลง ทำให้รู้จักคุณลูกค้าทุกคน รวมทั้งน้องตัวต่อ พี่อ๋อง เเละตัวละครทุกคนในเรื่อง
ขอบคุณ น้องตัวต่อ (เพื่อนเเท้ปาฏิหาริย์ เพราะเรารักนายมากเลย ฮี่ฮี่ฮี่) พี่อ๋อง เเละตัวละครทุกคนในเรื่อง ที่ทำให้เกิดเรื่องราวมากมาย ขึ้นมารักทุกคน
ขอบคุณ เล้าเป็ด ที่ให้พื้นที่ในการลง ร้านเติมรัก เเละทำให้รู้จัก คุณลูกค้ามากมาย ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
เเละสุดท้ายเรื่องราวความเคลือนไหวต่างๆของร้าน จะเอามาเเจ้งให้รับทราบกันในร้านนะคะ ทุกครั้งที่มีอะไรเพิ่มเติม ส่วนคะเเนนที่ร่วมตอบคำถามกันด้วย เราจะไปสรุปเเละจะมาเเจ้งให้ทราบรวมทั้งรางวัลทีหลังนะคะ
~~~~~~♥อวสาน♥~~~~~~
-
พออ่านตอนจบแล้วทำให้คิดได้ว่า พี่อ๋องมันเจ้าเล่ห์เหมือนกันนี่หว่า
เป็นเรื่องที่น่ารักอ่านแล้วยิ้มทั้งหิวไปด้วยเลยค่ะ
ขอบคุณคุณจันทร์กะพ้อและคุณ butajang ที่นำนิยายดีๆมาให้อ่านกัน :pig4: :L2:
รอตอนพิเศษนะคะ :bye2:
-
เจ้าเล่ห์พอกันเลยทั้งน้องทั้งพี่อ๋อง คริ ๆ
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลย ทำเอาเราเพ้อถึงน้องตัวต่อได้ตลอดเวลาจริงจัง
ไม่อยากให้จบเลย จริง ๆ นะ T.T
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยจบแล้ว ขอตอนปี้เศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จบซะแล้ว น่ารักมากมาย :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณ คุณจันทร์กระพ้อมาก เขียนเรื่องดีดีมาให้เราได้อ่านอีกนะคะ ^^
:L2: :L2:
-
สั้นไป มันสั้นไปอ่ะ อยากอ่าน part ของพี่อ๋องบ้างจังเนาะ
-
อ้าวเข้ามาอ่านวันนี้พอดี นั่งอ่านตั้งแต่เช้า ตอนเย็นอวสานซะงั้น
เปิดร้านขนมตอนพิเศษ ด้วยนะครับ จุ๊บๆ
-
อ่าๆ น่ารักนะค่ะ *-* +1 ให้กำลังใจ
ฮุฮิ ถ้ามีตอนพิเศษก็ดีนะค่ะ เเต่เราอดอ่านตอน ... อ่า
เสียใจเล็กน้อย เเต่ก็ไม่สู้ ได้อ่านเรื่องน่ารักๆหรอกค่ะ
-
อ่านไปอ่านมา พี่อ๋องเจ้าเล่ห์ที่สุดในเรื่องแล้วแน่ๆเลยค่ะิ5555
-
น่าเสียดายที่ร้านหนมหวานนี่จะปิดไม่ได้เห็นกันแล้ว ยังอยากกินขนมไทยอยู่เลย
อ๋องกับตัวต่อฮาได้อีก เป็นคู่ที่ลงตัวจริงๆ
-
:-[ :-[ o13 อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากๆเลยตั้งตอกแรกจนตอนจบ สนุกดีค่ะ น้องน่ารักมากๆเลย ^^
-
น้องตัวต่อก็ยังเป็นน้องตัวต่อ ฮาๆๆๆ
กอดพี่อ๋องแน่น ๆๆๆ
-
พึ่งได้มีโอกาศเข้ามาแวะเวียนเป็นลูกค้าร้านนี้ค่ะ
สนุกมาก ๆ ๆๆ จริงๆ ขนมหวานร้านนี้มีครบทุกรสจริงๆ o13
ขอบคุณทั้งผู้แต่งและพี่ที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาลงให้ได้อ่านด้วยนะค่ะ :3123:
อ่านจบแล้วจึงทำให้เราได้รู้ว่า * เหนือน้องยังมีพี่อ๋อง :laugh:
+1 สำหรับเรื่องดีๆ ^^
-
:L2:น้องตัวต่อโดนหลอกอยู่ตั้งนาน
:L1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอร่อยจริงๆค่ะ
อ่านไปหิวไป อยากกินขนมตลอดเวลา
ไม่แคร์กับตัวเลขที่พุ่งขึ้นในตาชั่งเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องอร่อยและสนุกนะคะ
-
สรุปแล้วน้องตัวต่อกับพี่อ๋องเจ้าเล่ห์พอกัน :laugh:
-
จบเสียแล้วน้องตัวต่อกับพี่อ๋องน่ารักจริงๆๆ
ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันเหลือเกิน
ขอบคุณมากครับจะติดตามผลงานต่อไป
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จบได้ไงนี่ ฮึกๆ รวดเร็วมาก
ไม่จุใจ encore encore ขออีกๆ
-
เพิ่งได้มีโอกาสมาเป็นลูกค้า สนุกกลมกล่อมมากค่ะ o13 :L2:
:pig4: :pig4: :L1: :L1:
-
สนุกมากกกกกกกกกค่ะ นั่งตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน ชอบน้องตัวต่อมากจะฮาไปไหน
แถมยังอ่านไปหิวไปยิ่งตอนดึกๆนะ ท้องร้องจ๊อกกกกกเลย
พี่อ๋องนี่คู่แท้ของน้องตัวต่อมากกกกกก ดราม่ากันสุดริด ไม่มีใครยอมใคร :laugh:
สรุปแล้วพี่อ๋องนี่ก็จบถาปัตย์เอกการละครใช่ไม๊เนี่ย??
-
จบแล้วหรอ
-
ขอบคุณ จันทน์กะพ้อ(คนทำขนมหวาน) และbutajang(คนเสิร์ฟขนมหวาน)นะคะ
ที่ทำให้ดิฉันได้ลิ้มรสขนมหวานอันแสนอร่อยมากกกก++มาจนถึงบทอวสาน
ขนมหวานนี้ แม้จะกินหมดแล้ว แต่รสชาติของความอร่อย ก็ยังตรึงใจมิรู้ลืมค่ะ
-
สรุปแล้วพอกันทั้งน้องตัวต่อทั้งพี่อ๋อง จบโทการละครทั้งคู่555
อยากอ่านความคิดของพี่อ๋องบ้างจัง ว่าอะไรดลใจให้รักน้องเข้าเต็มเป๋าขนาดนี้ หรือเพราะโดนล็อคคอกินฟักทองสังขยาว๊า
-
จบซะแล้ว แต่ก็ชอบนะ แม่ผ่องกับคุณลูกเขยคุยกันทีไร น้องจะต้องบังเอิญญญ ไปได้ยินทุกทีสิน่า 555+ ว่าแต่ว่า สงสัยกินขนมพี่อ๋องจนอิ่มแน่ๆ คืนนี้
-
ตอนพิเศษจะมีไหมหนอ
:impress2: :impress2:
-
พี่อ๋อง
น้องคนนี้ก็อยากกินขนมของพี่อ๋องเหมือนกันนะ :haun4:
-
ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย
พอได้มาอ่านเข้าจริงๆก็จบซะงั้น ตามติดมาอย่างเร็วในเวลาเพียงสองวัน
ชอบอ่ะ เป็นคนไม่ค่อยชอบขนมไทยๆ อ่านไปอ่านมาอยากจะลองทำลองหามาชิมดูบ้างซะแล้วสิ
ยิ่งคาแรคเตอร์ของน้องกะพี่อ๋องก็แสบซ่าไม่ซ้ำใครด้วยแล้ว ยิ่งชอบมากๆเลย
-
จบซะแล้ว ขอบคุณมากครับ
แอ๊คติ้งกัีนเก่งจริงๆ แต่ละคน
-
อิอิ อยากกินสาลี่สตรอเบอรี่น่ะ :z1:
แบ่งมาสักชิ้นเถอะ
แวะมาฉลองตอนจบด้วยครับ เผื่อๆจะมีภาคพิเศษ
-
เป็นเรื่องราวน่ารัก ๆ ที่จบได้น่าเอ็นดูมาก ๆ เลยค่ะ ~ :L1:
พี่อ๋อง-น้องตัวต่อ พอกันจริง ๆ ไม่รู้วางแผน คิดพล็อต acting ซ้อนกันไป ซ้อนกันมากี่เรื่องเนี่ย?
ว่าง ๆ รบกวนขอตอนพิเศษให้พี่อ๋องเต็ม ๆ สักตอนได้ม่ะ? พี่แกท่าทางล้ำลึก(ร้ายลึก)ไม่เบา
ว่าแต่ "ขนมพี่อ๋อง" เนี่ย อร่อยไหมค่ะ???
-
เป็นเรื่องราวที่น่ารักแล้วก็ประทับใจสุดๆๆ ขอบคุณคร้าาาาา o13 :pig4: :L1:
พี่อ๋องกับน้องเนี่ย เหมาะสมกันสุดๆๆ ไปเลย ๕๕๕ :-[ :impress2:
-
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ สนุกมาก ๆ เลยอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าอยากกินขนมไทยเลยอ่ะ
รออ่านตอนพิเศษน่ะค่ะ
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พี่อ๋องกะน้องช่างเหมาะสมกันจริงๆเลย ฮาาาาาาาาา
แฮปปี้มีความสุข >_<
-
... :-[
:L2: o13
-
อวสานแบบแฮปปี้เอนดิ้งเนอะ o13
ตอนพิเศษไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอค่ะ อย่าลืมมาเขียนลงให้อ่านกันนะคะ ยังไม่อิ่มเลยจริงๆ เรื่องนี้ ชอบมาก :o8:
-
ขอบคุณทั้งคนปรุง คนเสิร์ฟ ขนมหวานจานนี้นะคะ
ช๊อบชอบ ...เสียดาย ไม่น่าจบเร็วเลยเนอะ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยเน้อ
-
พอกันทั้งคู่ 555+
เหมาะสมกันที่สุด
พี่อ๋อง กับน้องตัวต่อ
-
สรุปแล้วพอกัคนทั้งคู่ 5555
น่ารักมากๆคะ^^
-
จบซะแล้วอ่าTOT
ยังไม่อยากให้จบเลย
ช่วงนี้กิจวัตรประจำวันพอเข้าเล้ามาก็ต้ิองแวะหาหนมกินทุกวัน ทุกวัน
ใจหายเลยแฮะ แต่ไม่รู้จะทำไงคงได้แต่ยอมรับในชะตากรรม(จะรันทดอะไรขนาดนั้น55)
ขอบคุณbutajangและจันทร์กระพ้อมากมายที่ทำร้านน่ารักๆ ให้เราเข้ามาชื่น~จาย^^
ปล. ไม่มีรางวัลให้คนตอบผิดมากที่สุดเหรอ เราอาจจะได้ อิอิ
-
สมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยกอีกเหอะ
น่ารักเวอร์อะ อ๊ายยยยยย :impress2:
:L1: :pig4: :L1:
-
^
^
^
จันทน์กะพ้อ ฝากมา จิ้มไข่เด็กใหม่ ( จิตพอกันเลย ฮี่ฮี่ฮี่)
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก :impress2:
น่ารักมากๆไม่อยากให้จบเลย
+1ขอบคุณค่ะ :L2:
-
เป็นคู่ ที่น่ารักมากๆๆๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2:
ขอบคุณนะครับบ สำหรับนิยายดีๆ ขอตอนพิเศษเยอะๆ นะครับบบ
เเล้วจะรอ ติดตาม เรืองใหม่นะครับบ
-
โกรธธธธธธธธธธธ โกรธมากอะไรมาก
โกรธตัวเองทำไมไม่อ่านเรื่องนี้แต่แรก
คืองี้ ตอนแรกที่จะอ่านเรื่องนี้ พอเปิดหน้าแรก เห็นเขียนว่าดราม่าจัดหนัก เราเลยแบบ ...เอ่อ ช่วงนี้เครียดอยู่แล้ว อย่าหาเรื่องเครียดอีกดีกว่า...แล้วก็ปิดเรื่องนี้ไป กะว่าจบเมื่อไหร่ค่อยมาอ่าน มันคงเลิกน้ำตาไหล ร้องไห้แงๆกันแล้วมั้ง
พอมาอ่าน เฮ้ย...ไหนฟระดราม่า...อ่านไปเรื่องยๆ กร๊ากกกก มันดราม่าจัดหนักจริงๆด้วย เอิ๊กๆ
เขียนสนุกมากเลยค่ะ ขอชื่นชมคุณจันทร์กะพ้อมากๆ สำนวนไม่ค่อยเหมือนคนอื่นดี เป็นตัวของตัวเอง...แอบอยากรู้ว่า เขียนเรื่องอื่นบ้างหรือเปล่าคะ?อยากอ่านอีกจัง?
ขอบคุณที่นำมาลงนะคะ สนุกมาก เลือกเรื่องเก่งจริงๆ
ปล.คู่นี้สมกันยื่งกว่ากิ่งทองใบหยกจริงๆ555 จะรอตอนพิเศษนะคะ แอบอยากรู้เหมือนกันนะว่าถ้ามีมือที่สามเข้ามา สองคนนี้จะจัดการยังไง ...สงสัยเป็นดราม่าจัดหนัดภาค2 คิกๆ
-
สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าที่รักทุกคนเล๊ยยยยย เเวะมา บอกคะเเนนที่ร่วมตอบคำถามกันนะคะ คิดถึงทุกคน จัง อิอิ :กอด1: ไปดูคะเเนนกัน
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/sweet1.jpg)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/sweet2.jpg)
เเละคนที่ได้คะเเนนมาที่สุดเเละ ชนะเลิศคือ คุณ Cherry Red
ของรางวัล มีอย่างเดียวสำหรับคนชนะค่ะ จันทน์กะพ้อฝากมา เป็น Exclusive สุดๆค่ะ เป็นความลับด้วยหนาบอกใครไม่ได้ ฮี่ฮี่ฮี่
ส่วนข่าวคราวความเคลื่อนไหว ของร้านติดตามกันได้ เป็นระยะๆ นะคะ ไว้เจอกันค่ะ รักทุกคนเลย
-
คิดถึง ร้านเติมรัก อะ
-
อยากกินขนนอีกอ่ะ
คิดถึงสารี่อิอิ
-
OMG อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด...ดิฉันได้รางวัลจริง ๆ รึค่ะเนี่ย!?
ไม่คิดไม่ฝันมาก่อน surprise มาก ๆ ดีใจมากมายบรรยายไม่ถูก ~ :L1:
อารมณ์เหมือนนางงามได้มงกุฎเลยค่ะ... :-[
ไม่ว่าของรางวัลจะเป็นอะไร? ก็ขอน้อมรับด้วยใจเลยค่ะ ( แต่บอกว่า exclusive นี่ ช่างน่าสนใจยิ่ง )
ขอขอบคุณ คุณจันทร์กะพ้อ และ คุณ butajang ไว้ล่วงหน้านะค่ะ :กอด1:
-
อยากได้รางวัลบ้างจัง :z1:
-
:pig4: ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่าน
อ่านเรื่องนี้แล้วหิวตลอดเวลาอ่ะค่ะ
น้องกับพี่น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียดายจัง จบซะแล้ว แถมได้คอมเม้นอันเดียวตอนจบด้วย
-
ดีใจด้วยกับคนที่ได้รางวัล เเต่จันทน์กะพ้อไม่ใจร้ายนะิฝากมาบอกว่า "ใครอยากได้รางวัลมั่ง ยกมือขึ้น ส่งที่อยู่มา จันทน์กะพ้อจะส่ง ชะอมปลอดสารไปให้ ถึงบ้านท่าน "เพราะรางวัลมัน Exclusive จริงๆไม่สามารถให้ท่านอื่นได้ ที่สามารถให้ได้คือสิ่งนี้ อยากตอบเเทนหนา เเต่ทำได้เเค่นี้อะ สนใจส่งมา อิอิ
กอด :กอด1: คุณ crazy_jum ไม่เป็นไรนะคะ คอมเมนท์เดียวก็มีค่ามากมายเเล้ว มาติดตามความเคลื่อนไหวได้เป็นระยะๆ ที่ร้านเลยค่ะ ฮี่ฮี่ฮี่
-
มาช้าอ่ะค่ะ แต่ก็ได้อ่านแว้ววววว อร่อยมากๆเลยค่ะ ขนมทุกอย่างเลย น้องก็น่ารักเหลือเกิน ตอนนี้ก็จบซะและ ขอให่รักกันนานๆนะจ้ะพี่อ๊องก็ง้อน้องให้มากๆด้วย อิอิ
ปล.มีเรื่องใหม่ ก็จะติดตามนะค่ะ สนุกมากมายเจ้าค่ะ
-
อุ๊ยว๊าย!
ไม่น่าเชื่อ อิชั้นก็ตอบถูกเยอะเหมือนกันนะเนี่ย(ผลจากการลอกชาวบ้าน อิอิ)
ฝากบอกจันทร์กระพ้อ ไม่ต้องส่งมาหรอกชะอมน่ะ ในตู้เย็นบ้านเค้าก็มีย่ะ โฮะๆ
-
อุ๊ยว๊าย!
ไม่น่าเชื่อ อิชั้นก็ตอบถูกเยอะเหมือนกันนะเนี่ย(ผลจากการลอกชาวบ้าน อิอิ)
ฝากบอกจันทร์กระพ้อ ไม่ต้องส่งมาหรอกชะอมน่ะ ในตู้เย็นบ้านเค้าก็มีย่ะ โฮะๆ
เเหม ๆๆก็ จันทน์กะพ้อ เค้ากลัวคนอ่านน้อยใจไง เเต่รางวัลชนะเลิศมีอันเดียวเลยหาอย่างอื่นทดเเทนให้ ปลอดสารด้วยนะเออ
-
สมกับชื่อ ร้านเติมรัก เข้ามาอ่านทำให้จิตใจพองฟูเหมือนขนมสาลี่ไม่มีผิด
แถมขนมไทยที่นำมาเสนอ ก็ทำให้นึกถึงตอนเป็นเด็กที่หาขนมไทยที่อร่อย
หอม หวาน มัน กินได้อย่างง่ายดาย ผิดกับปัจจุบันหาอร่อยกินยากมาก
:กอด1:ขอบคุณครับ ที่ทำให้นึกถึงขนมไทยอร่อยๆที่ผ่านมา
ขอบคุณ ร้านเติมรัก ที่นำเสนอความรักที่ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ :L1:
-
ก็ดีนะครับ....
-
กรี๊ดดดดดด เพิ่งอ่านจบค่า อ่านไป ท้องร้องไป หิวง่า
ยิ่งได้เห็นภาพขนมนะ แทบจะเอาหน้ามุดจอคอมแยู่แล้ว o3
สนุกมากมาย ว่าแต่อยากถามน้องว่า สนใจจะทำเรื่องนี้ให้เป็นละครมั๊ยคะ คุณน้องขา~ :laugh:
ฮาจริง อะไรจริง สรุปได้ง่ายๆ ครอบครัวนักแสดงยอดเยี่ยมจริงๆ o13
ยกให้ฟรีๆเลยค่ะ รางวัลนักแสดง(ครอบครัว)ดีเด่นประจำใจนักอ่าน โฮะๆๆๆ
ขอบคุณ คุณจันทร์กระพ้อกับคุณbutajang ที่จัดหาความหิว อุ๊ย ความสุขมาให้ได้อ่านค่ะ :pig4:
-
สนุกมากมาย อ่านรวดเดียวเลย
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วหัวใจพองฟูจริงๆ
-
เสียดายจังเลย ไม่ได้เล่นตอบคำถามเลย ย้ายบ้านสองรอบเน็ตเพิ่งต่อได้วันนี้เอง
ชอบน้องตัวต่อ แต่หลงรักพี่อ๋องเต็มเปา อ่านไปยิ้มไปตลกน้องตัวต่อมาก
อยากให้มีตอนพิเศษเพิ่มจังเลย อยากอ่านต่อค่ะ :impress2:
-
อ้ายยน่ารักมากๆ อ่านไปยิ้มไป :-[ :-[
จนปวดแก้มเลย ชอบน้อง ตลกดี :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
หวานละมุนอยู่ในทุกตอนจริงๆ เรื่องนี้
หวานทั้งพระนาง และขนม หอมชวนกลืน อิอิ
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๋ๆๆๆ กอดๆๆๆๆ ลูกค้าใหม่ทุกคน เราก็คิดถึงน้องต่อเหมือนกันนะ เเต่ตอนนี้กิจการร้านขนมหวานไปได้ดีมาก (เเละกิจกรรมอย่างอื่นด้วย ฮี่ฮี่ฮี่) เเต่ยังไม่มี อัพเดทข่าวเนื่องจากว่า จันทน์กระพ้อ ไปตัดชะอมอยู๋ เเละกำลังจะเอา ต้นไม้ใหม่ลงที่สวน ฮี่อี่ฮี่ เดี๋ยวเราจะำไปช่วยจันทน์กระพ้อ ทำงานก่อนเผื่องานเสร็จเร็ว จันทน์กระพ้อจะได้ว่างมารายงานความคืบหน้าร้านขนมหวาน
ปล. +1 ให้เเล้วทั้งลูกค้าใหม่วันนี้เเละก่อนหน้านี้เน้อ ฮี่ฮี่ฮี่
-
งื่อ ดราม่าเข้มข้นจริงๆ เล่นละครเก่งกันทู้กกกคนเลย
พี่อ๋องก็นะ ทีแรกนึกว่าพี่ซื่อ ร้ายยยยย มว๊ากกก
น้องตัวต่อ (ชอบชื่ออ่ะ พ้องกะพี่ตัวป่วน >///<) เอกการละคร
ฮามาก ฮาทุกบททุกตอนจริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ ชวนหิวนะคะ
-
แอบเสียดาย ที่อ่านเรื่องนี้ช้า
เพราะมันสนุกมากกกกกกกกกก
สำนวนกินขาด อ่านไหลลื่น ไม่มีสะดุดตรงไหน
ภาษาสวย แอบมีังง มีงอน ให้หัวใจจิ๊ดๆ บ้าง
ชอบแนวนี้จังเลยค่ะ
แล้วก็ชอบพล๊อตมาก อ่านแล้วอยากกินหนมเหมือนหลายๆ คน
ยิ่งเป็นขนมไทยด้วยแล้ว
นี่มันเป็นนิยายในฝัน และก็เป็นฝัน ของคนอ่านอย่างพี่เลยน่ะเนี่ยะ
ที่จะมีร้านขนมไทยกินกับกาแฟ หรือเครื่องดื่มอะไรแบบนี้ o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
-
สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าทุกคน คิดถึงมากเลย เป็นยังไงกันมั่งคะ เอาของมาฝาก ฮี่ฮี่ฮี่
(http://i1090.photobucket.com/albums/i370/butajang/2.jpg)
ลูกๆของ จัทน์กะพ้อ คำพูดยังไม่มี จันทน์กะพ้อ บอกว่า ขอไปคิดก่อน เน้อ เเต่อดใจไม่อวดลูกไม่ไหว ( เเบบนี้เเหละ พวกเห่อลูก อิอิอิ)
-
อร๊ายยย น่ารัก พี่อ๋องเหมือนกับที่จิ้นเลยโดยเฉพาะทรงผม ส่วนน้องจิ้นไปว่าหัวเกรียนแบบเด็กมอปลาย แต่น่ารักมากๆค่ะ อิอิ
-
Image ตัวละครวาดเป็นการ์ตูนได้น่ารักมาก ๆ ค่ะ ( พี่อ๋องหัวแห้วจริง ๆ ด้วย )
ท่าขูดมะพร้าวของคุณน้อง sexy สูสีกับมะหมี่ในหนังเรื่องแม่เบี้ยเลยนะ
มีคอสตูมเป็นกางเกงขาสั้น+เสื้อกล้าม แสนเร้าใจด้วยสิ...
จะรออ่านบทสนทนาในช่องว่างนะค่ะ :กอด1:
-
การ์ตูนน่ารักมากค่ะ
หมาป่าจะขย้ำเหยื่อแล้ว 55555
-
ลูกสาวเธอแรดมาก5555
-
ลงพุงนิดๆด้วย :laugh:
-
ลูกลิงล้วยยยยยยยยย ฮาๆๆ
ฝากบอกคุณจันทร์กะพ้อด้วยนะคะว่า อย่าลืมไปเอายามาให้น้องตัวต่อด้วย
เดี๋ยวอาการน้องตัวต่อกำเริบแล้วพี่อ๋องจะลำบาก (หวังดีนะเนี่ย ....แลดูว่ากลัวพี่อ๋องลำบากมากกว่า)
-
น่ารักมากมาย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์
น่ารักโคดๆๆๆเลยอ่ะน้องตัวต่อ :impress2: :impress2:
-
อ๊ะ !!! มีการ์ตูนประกอบด้วย ฮ่าๆๆๆ น่ารักจัง :laugh:
(นมแมวเองนะค๊า :o8:)
-
เรื่องนี้น่ารักจัง เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจนจบ สนุกจัง ฮาไป ก็ได้สาระเรื่องขนมไทยไปด้วย
ตอนนี้ดูเมียแต่ง เห็นท่าปรุงฉัตรแต่ละท่าแล้ว
เลียนแบบน้องตัวต่อโหมดนางร้ายมาทั้งฉบับเลย 55
ชอบเกมท้ายตอนด้วย บางข้อยากมาก ไม่รู้จักเลย
แล้วก็ชอบการ์ตูนลูก ๆ ของจันทร์กะป๊อด้วย วาดไ้ด้อารมณ์ น่ารักมาก ๆ
จริง ๆ เดี๋ยวนี้หาขนมไทยถูกปากยากมากเลย โดยเฉพาะขนมเปียกปูน
อ่านแล้ว อยากไปแวะร้านขนมหวานชมัด
-
:impress3:
น่ารักกกเกินไปอ่าเรื่องนี้
น้องตัวต่อน่ารักมากกกกกก
ส่วนพี่อ๋องก็น่ารักกกกกสุดดด
แม่ผ่องก็ฮาซะ
ชอบคาแรกเตอร์น้องตัวต่อมาก ร้ายๆแบบน่ารัก
ชอบที่บอกว่าไม่ใช่นางเอกละครน้ำเน่าที่ฟังไม่จบแล้วไปตีโพยตีพาย :laugh:
อยากให้มีตอนพิเศษ
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
ไม่ดราม่าด้วย อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
-
อ่านแล้วอมยิ้มตามเลย น่ารักมากๆคับ
-
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยค่ะ
-
รอตอนพิเศษเช่นกัน
อ่านกี่รอบ ก็ทำให้ยิ้มได้เหมือนเดิม
-
o13เข้ามาอ่านรวบจบเลย เนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ แถมยังได้รู้เรื่องขนมไทยด้วย ....น่ากินทุกอย่างเลย
:L1:ให้ใจไปเลย....
-
เรื่องน่ารักมากครับ อ่านแล้วมีความสุขดีจัง o13 o13
-
อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ น่ารักมากๆ ชอบน้องตัวต่อจังเลย :L1:
-
เรื่องนี้ หวาน นุ่ม ละมุน เหมือนขนมสาลี่เลยเนอะ
เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
สนุกดี เนื้อเรื่องน่ารักมากครับ มีการใช้ขนมไทย
เห็นแล้วต้องรีบไปหากินเลยทีเดียว อิอิ
บทกลอนก็เพราะมากน่ะครับ ขอชมคนแต่งเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่สละเวลาแต่งน่ะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งแต่งนิยายดีๆออกมาอีกน่ะครับ
พี่อ๋อง กับ น้อง น่าัรักมาก
-
น้องน่ารักจัง พี่อ๋องก็น่ารัก คุณแม่ก็น่ารัก
น่ารักกันทั้งบ้านอ่ะ
มานั่งอ่านตอนตีสาม อยากกินขนมไทยมาก
ตอนนี้จะหาได้มั้ยนะ เซเว่นมีหนมไทยขายมั้ยนอ ??
งื้อออออออ อยากกินหมอแกง งงงงง
-
งื้ออออออ อยากกินเหมือนกันค่ะ
หิวๆๆๆ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และโดยเฉพาะท่านที่เอ็นดูน้องและเครือญาตินะคะ ^o^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
มีเรื่องใหม่บอกด้วยนะคะ
:L2:
-
อ่านแล้ว ยิ้ม ยิ้มอ่ะ
-
กด+ ถูกใจ ถูกใจ ภาพน่ารัก o13
-
สนุกมากคะอ่านเเล้วยิ้ม น้องร้ายเเบบน่ารักๆ พี่อ๋องเจ้าเล่ห์คะ 55
:pig4:+1คะ
-
ชอบมากเลยคับ น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆ ><
-
+1 น่ารักอ่ะ
-
เพิ่งมาอ่านจ้า
เรื่องน่ารักจัง ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะตลอดเรื่องเลย ^^
ขอบคุณจ๊ะ
:pig4:
-
:L2:
น่ารักอ้ะ
-
ขนมน่ากินมากครับ :call:
-
แต่งได้สนุกจังค่ะ
ภาษาสวยอะ o13 o13 o13
ทายขนมไม่ค่อยถูก :o8:
:L2: :L2: :L2: :L2:
อยากกินขนมไทยขึ้นมาเลย
โดยเฉพาะขนม"สาลี่" 55555
-
เพราะอ่านเรื่องนี้เลยนะเนี่ย ถึงได้ตัดสินใจมาเข้าเล้าเป็ด
น้องน่ารักมากเลยฮะ พี่ลิงอ๋องก็เพี้ยนๆดี
เห็นขนมแล้วอยากกินน้องแทนอ้ะ ฮ่าๆๆ :laugh:
เป็นกำลังใจให้นะครับ คนเขียนสู้ๆ
-
อ่า เหมาะสมกันมากอ่า ระหว่าง พี่อ๋องกับน้อง
นิสัยพอๆกันเลย 555
-
โอยย ย แทบคลั่ง
ไม่ใช่คลั่งเพราะรัก แต่เพราะขนม โอยอยากกิน
555
น่ารักมาก กก กอ่ะ น้องตัวต่อกับพี่อ๋อง เหมาะกันเกิ๊น น
ถ้าจะะเป็นนักแสดงกันทั้งบ้านขนาดนี้ ควรทำซิทคอมเสนอผู้จัดเลยเนอะ 55
-
แต่งเรื่องได้สนุกมากเลยค่ะ
น่ารักอบอุ่นแถมได้ความรู้
เรื่องขนมไทยด้วย :L2:
-
:pig4: ที่แต่งเรื่องน่ารัก สนุกๆอย่างนี้มาให้ได้อ่านกัน
น้องตัวต่อนี่รั่วได้ใจจริงๆเลย :m20:
ชอบคนแต่ง รักคนโพส มากๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณ คุณจันทน์กะพ้อ และ butajang มากๆคะ สำหรับเรื่องที่น่ารัก อ่านแล้วอมยิ้มทุกตอน
พี่อ๋องกะน้องตัวต่อน่ารักมากๆๆ
-
น่ารักดี แต่น้องนี่ต๊องน่าดูนะ :laugh:
-
พี่อ๋องกะน้องน่ารักมากๆๆ
-
เล่นละครเก่งทั้งคู่เลยให้ตายสิ
แต่สนุกมาก อ่านไปยิ้มไปตลอด
แล้วก็หิวมากด้วย อยากทานทุกอย่างเลย :z1:
-
เรื่องน่ารักมาก ๆ สำนวนภาษาสวยงาม
ชอบน้องตัวต่อ น่ารัก น่าหยิก อยู่ใกล้แล้วต้องอารมณ์ดีแน่ ๆ
เมื่อไหร่จะมีเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกคะ
-
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านค่ะ
ภาษาสวยงาม เนื้อเรื่องน่ารัก
ชอบมาก...ตัวต่อฮามาก รั่วได้อีก
ชอบครอบครัวนี้ คิดถึงที่บ้าน
เพราะแม่จ๋าของเราก็อยากให้กลับไปอยู่บ้านเหมือนกัน ^^
ขอบคุณมากนะคะ
(อ่านแล้วหิวไปด้วยทุกตอนจริงๆ เลย :L2:)
-
จะอ่านรอบไหน ก็มีความสุขทุกครั้ง
-
ขนมร้านนี้หอมหวานจริงๆ น๊าา
-
ความรักก็หวาน ขนมก็หวาน
เป็นเบาหวานแน่แน่
-
สนุกมากเลยค่ะ
พี่อ๋องกับน้องตัวต่อน่ารักที่สุด
ขอบคุณคนเขียนกับคนโพสต์มากนะคะ :กอด1:
-
ตัวต่อน่ารัก มากๆ รั่วตลอด
แอคติ้งสุดยอดทำเราหัวเราะจนกรามค้างเลย เอิ๊กๆ
พี่อ๋องก็นะ โคต-ร เนียนเลย รับมุกตัวต่อตลอด
เป็นคู่ที่ทันกัน เเบบรั่วๆ ^^
สนุกมากๆเลย
-
สนุกมากเลยค่ะ
อ่านไปหิวไป :เฮ้อ:
น้องน่ารักมาก ทำตัวเป็นนักเเสดงตลอด :laugh:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เจ้าเล่ห์พอๆ กัน
-
:m20: :m20: :กอด1:
-
อ่านไปก็ขำไป ป่วงได้ใจจริงๆ
ทั้งน้องตัวต่อ ทั้งพี่คิงคองอ๋อง 5555
ขำมากกะ
-
น้องน่าร๊ากกกกกก
:o8: :o8: :o8:
-
เป็นเรื่องที่ดราม่ามากกกกกกกกกกก
เหรอ!!
55555 ชอบมากอ่ะ สนุก คิดไม่ผิดเลยที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ คือแบบตอนที่พี่อ๋องรู้นะนึกว่าจะเครียด ดันไม่เครียดซะได้
แล้วน้องตัวต่อนะ น่ารักมาก ไม่เวิ่นเว้อเหมือนนางเอกละครไทย พลิกสถานการณ์ให้ตลก
รักเรื่องนี้เลยอ่ะ
-
ขนมหวานลอยมาเต็มหัวเลย อยากทานมากๆ
น้องนี่มันน่ารักได้ใจจริงๆนะ สมแล้วที่มีการเรียนการแสดงมา :laugh: :laugh:
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากๆ สนุกดีค่ะ
อ่านไปหิวไป อยากกินขนมต้มมากๆ เลยค่ะตอนนี้
ไม่ได้กินมานานแล้วไม่ค่อยมีใครทำขายเลย
แวะไปซื้อที่ร้านหนมหวานดีกว่า ฮี่ๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ แทรกเกร็ดความรู้เกี่ยวกับขนมหวานนะคะ ^o^
-
เข้ามาอ่านอีกรอบเพราะว่าชอบเรื่องนี้มากๆ
น้องต่อน่ารักสุดๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อุ้บ ฮ่าๆๆๆๆๆ ตกลงตาพี่อ๋องมาเหนือเมฆใช่ไหมคะ อ่านไปหิวไป บางตอนขนมดูออกจะหวาน แอบแหยงเหมือนพี่อ๋องตอนแรก แต่ขนมสาลี่นี่น่ากินจัง
-
สนุกมาเลยครับ อยากอ่านอีกจัง อิจฉาน้องมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกมาก o13
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วทำให้อมยิ้มตลอดเลยค่ะ พี่อ๋องคนดีก็แสนเท่ แสนอบอุ่น ช่างเอาอกเอาใจ น้องก็น่ารักน่าหยิก ลูกล่อลูกชนแพรวพราว แม่ผ่องก็เป็นคุณแม่ที่เริ่ดมากกก เข้าอกเข้าใจลูก เลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ เลยแอบอยากเห็นตอนจ่าหินมีชีวิตอยู่จัง คงอบอุ่นมากกว่านี้อีกล้านเท่าแน่ๆ เราชอบน้องมากเลยค่ะ ชอบเวลานางเล่นละคร น่ารักน่าชังจริงๆ มิน่าพี่อ๋องถึงตกหลุมรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น :-[ เราแอบขำกับความคิดและข้อความเพ้อๆหลายอย่างของน้อง 555555 ไม่มีไรจะพูดแล้วล่ะ นอกจากจะบอกว่าแต่งได้ยอดเยี่ยมมากค่ะ ละมุน ลงตัว และหวานแบบพอดีสมกับที่นำเอาขนมไทยเป็นตัวชูเรื่อง เสียดายที่เพิ่งได้มาอ่านค่ะ ป.ล. เราก็เป็นคนหนึ่งที่ทานหวานไม่ค่อยได้แบบพี่อ๋องแล้วยิ่งขนมไทยนี่เราแทบจะเซย์โนเลยล่ะ(จริงๆพวกเบเกอรี่ก็เหมือนกัน) แต่ถ้าได้เจอพ่อครัวหัวป่าก์แบบน้องมาทำให้ทาน เราก็คงยอมตายค่ะ ก็ดูสิ ปรับลดนู่นนั่นนี่ ใส่ใจขนาดนั้น ปฏิเสธไม่ลงแน่ๆ อ้อ เราชอบกาพย์ตอนขึ้นต้นบทด้วยค่ะ เพราะดี
-
o13
-
เรื่องสนุกมาก น้องน่ารัก ต๊องๆ ตลกดีคะ พี่อ๋องก็แสนดีเกิ๊น น้องทำอะไรก็ดี ก็น่ารัก ไปหมด คู่นี้เค้าน่ารักจริงๆคะ ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
สนุกดีครับ ชอบครับ
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
น่ารักมากๆเลย
-
น่ารักมากเลยค่า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :pig4: :กอด1:
-
สนุกมาก > <
หวาน มัน กลมกล่อม อร่อยมากเลยค่ะ :hao6:
ชอบ :กอด1:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้นะคะ ^^
-
หิวขนมเลย
-
น้องตัวต่อ - พี่อ๋อง น่ารักมาก ๆ ครับ แม่ผ่องก็น่ารัก อ่านแล้วหิวขนมเลย
ขอบคุณครับ
-
มดขึ้นๆๆๆ พ่อแง่แม่งอนมากกกก น่ารัก
-
เป็นนิยายที่ยอมเลยในเรื่องของการตลบหลังไปมาเนี้ย
โอ้ยยยยย
สรุปคืออีพี่อ๋องร้ายสุดอ่ะ
-
เดี๋ยวๆๆคุณน้องที่ฮาสุดคือวางแผนเป็นตัวร้ายให้เขาเลิกรัก...แต่เห็นแต่ล่ะวิธีที่แสดงอกมานี่ มันวิธีเลิกให้รัก หรือวิธีทำให้ผู้ชายรักผู้ชายหลงกันแน่เนี่ย คุณน้องงงงงงงงงงงงง :hao7:
-
แอบหมั่นไส้เบาๆกับที่นายเอกเอาความรู้สึกคนมาล้อเล่นวางพลอตเรื่องเป็นนิยาย แต่ก็แอบสะใจเบาๆที่สุดท้ายแล้วน้องก็พลาดท่าตกหลุมรักพี่อ๋องเข้าจนได้ ถ้าเราเป็นพี่อ๋องนะจะไม่ยอมคืนดีง่ายๆหรอกต้องดัดนิสัยเสียให้เข็ดคนแบบนี้
:z6: :z6: :z6:
-
:mew1:
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เนื้อเรื่องสบายๆ ไม่หนัก ชอบน้องมากคิดเรื่อง
ออกมาเป็นพลอตเลยดีนะมาม่ามีกรุบกริบ
ไม่เยอะ
-
อ่านไปขำ น้อง ไป ฮามากกับพล็อตของน้อง เป็นนายเอกที่มโนเก่งมากๆ แอบเซอร์ไพร์พี่อ๋องนึกว่าจะเป็นพระเอกซื่อบื้อที่ไหนได้เล่นละครเก่งเหมือนกันทั้งปั๋วทั้งเมีย หึๆ แบบนี้ดูทันกันดี ชอบเรื่องนี้จริงบอกได้คำเดียว มันดราม่า จริงๆ ด้วย แต่ไม่ มี มาม่า เพิ่งเข้าใจคนเขียนตอนอ่านจบเนี่ยแหล่ะ
-
อ่านจบแล้วค่าาา ประทับใจมากก
น้องกับพี่อ๋องเจ้าเล่ห์มาก เหมาะสมกันสุดๆ
ร้านขนมของน้องเป็นร้านในฝันของเราเลยค่ะ
มีขนมให้กิน มีน้ำให้ดื่ม มีหนังสือให้อ่าน o13
-
เป็นเรื่องฟีลกู้ดอะ55555 นายเอกเราน้องตัวต่อคือเป็นคนเพ้อเจ้อใช้ได้เลยและใสมากนะ5555 รักเค้าแล้วก็ไม่รู้ตัว สรุปชอบค่า ขอบคุณนะคะที่เขียน สนุกกก><
-
:laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบไม่อยากให้จบเลย..ทั้งสนุก ทั้งน่ารัก ทั้งรั่ว ทั้งฮาแม้มีดราม่าก็กลับมาได้ ครบทุกแบบครบทุกอารมณ์
พี่อ่อยมา น้องเนียนอ่อยกลับ..ไม่โกง เข้ากันดี :laugh: