หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[bow55]

@,@ ใครตัวจริงกันแน่อ่ะ งง

[● MaYa~Boy ●]

บันนี่นี่น่ารักขึ้นทุกวันเลย แบ๊วๆ

[river]

เคลวินชอบบันแล้วแน่ๆเลย
แต่คงเห็นบันเป็นเด็กน้อยต้องปกป้องไว้ก่อนแหงๆ

[Stanley Gong]

ไม่ได้ทักทายซะนานเลยครับ



ผมอ่านถึง Chapter 10 อะครับ มีคำว่า 可爱的孩子。

พี่เขียนคำอ่านประกอบไว้ว่า ( เค๋อ อ้าย เต๋อ ไห ซื่อ )

ที่ถูกต้องจะต้องอ่านว่า (เข่อ อ้าย เตอ ไห จื่อ) ครับผม 

pinyin:  Kě ài de hái zi



ส่วนเพลงพี่แปลได้สระสรวยมากๆครับ  หาคำมาใช้ได้เหมาะสมมากๆ

แต่มีตัวจีนพิมพ์ผิดไปตัวนึงอะครับ

ตรงท่อน 是要闻一个明白

ตัว 闻 Wén เหวิน (กลิ่น)   จะต้องแก้เป็น 问 Wèn เวิ่น (ถาม)

[Stanley Gong]

ดึกแล้วนอนไม่หลับอะครับ   มานั่งพิมพ์เรื่องอะไรเล่นๆดีกว่า


วันศุกร์ที่ 1 กรกฎาคม ที่จะถึงนี้นับเป็นวันที่สำคัญมากที่สุดวันหนึ่ง
เนื่องจากเป็นวันที่อังกฤษส่งมอบเกาะฮ่องกงคืนให้กับสาธารณะรัฐประชาชนจีน(ปีนี้ก็ครบ 14 ปี)
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเป็นวันก่อตั้งสถาปนา เขตปกครองพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาชนจีน

（中华人民共和国   香港特别行政区）Zhōng huá rén mín gòng hé guó    xiāng gǎng tè bié xíng zhèng qū
จง หัว เยริ๋น หมิน ก้ง เห๋อ กั๋ว    เซียง กั่ง เท่อ เปี๋ย สิง เจิ้ง ชวี

หรือในภาษากวางตุ้ง
 (中華人民共和國  香港特別行政區)
จง หวา หยั่น หมั่น ก๊ง หว่อ กว๊อก    เฮิง ก๋อง ตัก ปิก หั่ง เจง โคย


ประมาณปี 1984 (จำปีไม่ค่อยได้อะครับ ไม่แน่ใจ) นายกหญิงของอังกฤษที่ชื่อว่า มาร์กาเรต แทตเชอร์
เดือนทางไปที่จีน เพื่อเจรจาของเช่าพื้นที่ต่อ

ปี 1841 (ปลาย จักรวรรดิ ต้าชิง)
 มีกัปตันคนนึง จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร ยกพลอังกฤษยึด "ท่าเรือหอม"(ฮ่องกง แปลว่า ท่าเรือหอม)
แต่สุดท้ายกลับถูกพระราชินีวิกตอเรียปลดออก ข้อหา  ยึดหินโสโครก

แต่ครั้งนั้นทำให้จีนเสียเกาะฮ่องกงให้กับอังกฤษโดยถาวร (ตามสนธิสัญญานานกิง)
ต่อมา อีกไม่กี่ปีจีนก็ได้เสียดินแดนเกาลูนให้กับอังกฤษ (ตามสนธิสัญญาปักกิ่ง)

ต่อมาอังกฤษได้ทำสัญญาเช่าเกาะต่างๆที่อยู่รอบเกาะฮ่องกงนับสิบๆเกาะเพื่อขยายดินแดน
รวมถึงแผ่นดินที่ติดกับ ตรงนั้นเรียกว่า 新界 (New territories) แปลว่า ดินแดนใหม่
โดยสัญญาเช่านั้นเป็นเวลา 99 ปี จะหมดสัญญาวันที่ 30 มิถุนายน 1997


เมื่อมาร์การ์เรต แทตเชอร์ เดินทางสู่เมืองจีนด้วยความมั่นใจ ว่าตนศึกษาสัญญาทั้ง 3 ฉบับมาดีแล้ว
ทางจีนกลับโต้กลับว่า สนธิสัญญาเหล่านั้น ถูกเขียนขึ้นใน สมัยต้าชิง  ซึ่งทุกวันนี้ล่มสลายไปแล้ว
สัญญาเหล่านั้นจึงเป็นโมฆะ และทางอังกฤษจะต้องส่งมอบดินแดนทั้งหมดคืนให้จีนในปี 1997


วันที่ 1 กรกฎาคม 1997 เวลา เที่ยงคืน อังกฤษจึงทำพิธีส่งมอบดินแดนคืนให้กับจีน
เป็นเวลาที่ชาวจีนรอคอยมากว่า 156 ปี
โดยจีนสัญญาว่าจะทำให้ฮ่องกงเป็นเขตปกครองตนเองภายใน 50 ปี

http://www.youtube.com/watch?v=C_aPZGS3CH4

ทุกๆในวันคืนสู่แผ่นดินแม่ (回归祖国) ที่จัตุรัสชงโคทอง （金紫荆广场）จะมีพิธีเชิญธงอย่างยิ่งใหญ่
และเมื่อเพลงชาติจบ ก็จะมี ฮ. ห้องด้วยธงชาติจีนและฮ่องกงบินผ่าน

http://www.youtube.com/watch?v=GtH9qJZ3W74&feature=related

ตอนกลางคืนก็จะมีการจุดพลุเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ที่ริมอ่าววิกทอเรีย

(อันนี้หาวีดีโอไม่เจออะครับ แต่เคยดูในทีวี บ้านใครติดเคเบิลแล้วมีช่วง tvb8 ช่วง 1 นึง รอดูถ่ายทอดสดได้ครับ)


แล้วก็ค่าตั๋วไปฮ่องกงช่วงนี้ก็จะแพงมากๆเลยครับ  หุๆ  บางเจ้า ขั้น 2 เท่า เลยทีเดียว


เห้อ   พิมพ์ซะยาวเลย เริ่มง่วงแล้ว  ขอไปนอนก่อนนะครับ  ไว้มีความรู้อะไรใหม่ๆจะมาบอก

[ease supsnerv]

โอ้ว บันนี่น้อยน่ารัก เริ่มจะจับทางตาน้ำแข็งได้ละ จากน้ำแข็งจะได้กลายเป็นตาน้ำเย็นละทีนี้  55

[darling]

+1 ให้กับความน่ารักของบันนี่ และ คุณน้ำแข็ง

[Margarin_Butter]

แหนะ น้องกระต่าย เสน่ห์แรงอีกแล้วว
น่ารักขึ้นทุ๊กกกวัน
มีหนุ่มๆเข้ามาหาตล๊อดดด

+1 ค่าาา 

[andaseen]

บันน่าร๊ากกกกกอ่ะ ท่าทางแดเนียลจะหลงบันมากนะเนี่ยยย หุหุ เจ้านายน้ำแข็งเมื่อไหร่จะละลายซักที

[nn~~NN]

น้องบันน่ารักจริงๆอ่ะ  เดี๋ยวเจ้านายน้ำแข็งก็ละลายแน่เลย
ปล. ใครช่วยเอาแดเนียลกับไอ่หนุ่มไอติมนั่นไปเก็บที   

[Keniji Teruyama]

ไม่ได้ทักทายซะนานเลยครับ



ผมอ่านถึง Chapter 10 อะครับ มีคำว่า 可爱的孩子。

พี่เขียนคำอ่านประกอบไว้ว่า ( เค๋อ อ้าย เต๋อ ไห ซื่อ )

ที่ถูกต้องจะต้องอ่านว่า (เข่อ อ้าย เตอ ไห จื่อ) ครับผม 

pinyin:  Kě ài de hái zi



ส่วนเพลงพี่แปลได้สระสรวยมากๆครับ  หาคำมาใช้ได้เหมาะสมมากๆ

แต่มีตัวจีนพิมพ์ผิดไปตัวนึงอะครับ

ตรงท่อน 是要闻一个明白

ตัว 闻 Wén เหวิน (กลิ่น)   จะต้องแก้เป็น 问 Wèn เวิ่น (ถาม)

ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ  ดีใจคนช่วยตรวจคำผิดมาแล้ว
+1 ขอบคุณ  ถ้าเจอคำผิดรบกวนบอกด้วยนะครับ  ( เนียนใช้แรงงาน )
บางทีฟังอย่างเดียวผมแยกไม่ออกจริงๆ  เพี้ยนนิดเดียวเปลี่ยนความหมายทันทีเลย
ดีใจที่มีคนช่วย
มีนักกีฬาจีนคนนึงชื่อสะกดเป็นตัวอังกฤษว่า  Zi Yan  ผมอ่านว่า ซื่อหยานมาตลอดเลย
จริงๆ ต้องอ่านจื่อ หยานถึงจะถูก

[Keniji Teruyama]

ดึกแล้วนอนไม่หลับอะครับ   มานั่งพิมพ์เรื่องอะไรเล่นๆดีกว่า


วันศุกร์ที่ 1 กรกฎาคม ที่จะถึงนี้นับเป็นวันที่สำคัญมากที่สุดวันหนึ่ง
เนื่องจากเป็นวันที่อังกฤษส่งมอบเกาะฮ่องกงคืนให้กับสาธารณะรัฐประชาชนจีน(ปีนี้ก็ครบ 14 ปี)
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเป็นวันก่อตั้งสถาปนา เขตปกครองพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาชนจีน

（中华人民共和国   香港特别行政区）Zhōng huá rén mín gòng hé guó    xiāng gǎng tè bié xíng zhèng qū
จง หัว เยริ๋น หมิน ก้ง เห๋อ กั๋ว    เซียง กั่ง เท่อ เปี๋ย สิง เจิ้ง ชวี

หรือในภาษากวางตุ้ง
 (中華人民共和國  香港特別行政區)
จง หวา หยั่น หมั่น ก๊ง หว่อ กว๊อก    เฮิง ก๋อง ตัก ปิก หั่ง เจง โคย


ประมาณปี 1984 (จำปีไม่ค่อยได้อะครับ ไม่แน่ใจ) นายกหญิงของอังกฤษที่ชื่อว่า มาร์กาเรต แทตเชอร์
เดือนทางไปที่จีน เพื่อเจรจาของเช่าพื้นที่ต่อ

ปี 1841 (ปลาย จักรวรรดิ ต้าชิง)
 มีกัปตันคนนึง จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร ยกพลอังกฤษยึด "ท่าเรือหอม"(ฮ่องกง แปลว่า ท่าเรือหอม)
แต่สุดท้ายกลับถูกพระราชินีวิกตอเรียปลดออก ข้อหา  ยึดหินโสโครก

แต่ครั้งนั้นทำให้จีนเสียเกาะฮ่องกงให้กับอังกฤษโดยถาวร (ตามสนธิสัญญานานกิง)
ต่อมา อีกไม่กี่ปีจีนก็ได้เสียดินแดนเกาลูนให้กับอังกฤษ (ตามสนธิสัญญาปักกิ่ง)

ต่อมาอังกฤษได้ทำสัญญาเช่าเกาะต่างๆที่อยู่รอบเกาะฮ่องกงนับสิบๆเกาะเพื่อขยายดินแดน
รวมถึงแผ่นดินที่ติดกับ ตรงนั้นเรียกว่า 新界 (New territories) แปลว่า ดินแดนใหม่
โดยสัญญาเช่านั้นเป็นเวลา 99 ปี จะหมดสัญญาวันที่ 30 มิถุนายน 1997


เมื่อมาร์การ์เรต แทตเชอร์ เดินทางสู่เมืองจีนด้วยความมั่นใจ ว่าตนศึกษาสัญญาทั้ง 3 ฉบับมาดีแล้ว
ทางจีนกลับโต้กลับว่า สนธิสัญญาเหล่านั้น ถูกเขียนขึ้นใน สมัยต้าชิง  ซึ่งทุกวันนี้ล่มสลายไปแล้ว
สัญญาเหล่านั้นจึงเป็นโมฆะ และทางอังกฤษจะต้องส่งมอบดินแดนทั้งหมดคืนให้จีนในปี 1997


วันที่ 1 กรกฎาคม 1997 เวลา เที่ยงคืน อังกฤษจึงทำพิธีส่งมอบดินแดนคืนให้กับจีน
เป็นเวลาที่ชาวจีนรอคอยมากว่า 156 ปี
โดยจีนสัญญาว่าจะทำให้ฮ่องกงเป็นเขตปกครองตนเองภายใน 50 ปี

http://www.youtube.com/watch?v=C_aPZGS3CH4

ทุกๆในวันคืนสู่แผ่นดินแม่ (回归祖国) ที่จัตุรัสชงโคทอง （金紫荆广场）จะมีพิธีเชิญธงอย่างยิ่งใหญ่
และเมื่อเพลงชาติจบ ก็จะมี ฮ. ห้องด้วยธงชาติจีนและฮ่องกงบินผ่าน

http://www.youtube.com/watch?v=GtH9qJZ3W74&feature=related

ตอนกลางคืนก็จะมีการจุดพลุเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ที่ริมอ่าววิกทอเรีย

(อันนี้หาวีดีโอไม่เจออะครับ แต่เคยดูในทีวี บ้านใครติดเคเบิลแล้วมีช่วง tvb8 ช่วง 1 นึง รอดูถ่ายทอดสดได้ครับ)


แล้วก็ค่าตั๋วไปฮ่องกงช่วงนี้ก็จะแพงมากๆเลยครับ  หุๆ  บางเจ้า ขั้น 2 เท่า เลยทีเดียว


เห้อ   พิมพ์ซะยาวเลย เริ่มง่วงแล้ว  ขอไปนอนก่อนนะครับ  ไว้มีความรู้อะไรใหม่ๆจะมาบอก

จากกองหินโสโครกธรรมดา  อังกฤษก็สามารถพัฒนาฮ่องกงจากการเป็นเกาะที่ไม่มีทรัพยากรธรรมชาติ
ให้กลายเป็นศูนย์กลางการเงินและธนาคารของโลก  เป็นท่าเรือสำคัญ  เป็นศูนย์กลางการบิน
รวมถึงสร้างผังเมืองที่สวยงามให้ฮ่องกงได้  ถือว่าอังกฤษก็น่าชท่นชมเหมือนกันครับ
ทุกวันนี้อังกฤษก็ยังเสียดายฮ่องกงอยู่  แม้ว่าจะขอเช่าเกาะต่อไปอีก  แต่รัฐบาลจีนก็ปฏิเสธ
ก็ฮ่องกงการเป็นลูกรักไปแล้ว  เป็นตัวดึงดูดเงินลงทุนมหาศาล  ผมว่าจีนนี่แหละฉลาดกว่าใคร

แต่มองยังไงฮ่องกงก็ยังดูแปลกแยกกับจีนกลางมากพอสมควรนะ  ทั้งภาษา  อาหารการกิน วัฒนธรรม
ลักษณะนิสัย  ทั้งๆ ที่ฮ่องกงเป็นส่วนหนึ่งของจีน  อาจจะเพราะอยู่ไกลจากปักกิ่งด้วยมั้ง

ผมว่าประเทศที่ถอดแบบมาจากปักกิ่งก็คือไต้หวันนั่นเอง
ใช้จีนกลางเหมือนกัน  อาหารการกิน  วัฒนธรรม  ทรัพย์สมบัติที่มีค่าหลายอย่างก็ถูกเจียงไคเช็ก
ขนขึ้นเรือจากปักกิ่งไปไต้หวันมากพอสมควร  ว่ากันว่าไข่มุกเม็ดโตที่อยู่ในพระศพของซูสีไทเฮา
นายพลเจียงไคเช็กได้นำไปเป็นเครื่องประดับรองเท้าของซ่งเหม่ยหลิง  ภรรยาตัวเอง
รวมถึงเครื่องทองสมัยยุคฮ่องเต้ก็ถูกขนเอาไปเป็นจำนวนมาก

แม้จีนจะขู่ไต้หวันสารพัด  แต่ก็ได้แค่ขู่  ไม่กล้าทำจริง  ไม่กล้ายิง  ไม่กล้าส่งกองทัพขึ้นเกาะไต้หวัน
เพราะไต้หวันก็คนบ้านเดียวกันกับปักกิ่งทั้งนั้น  พี่น้องยังไงก็ตัดกันไม่ขาด

หลายปีก่อนมีแผ่นดินไหวคนตายหลายพันคนในไต้หวัน  มีหลายประเทศอยากจะเข้าไปช่วย
แต่รัฐบาลจีนก็กันท่า  บอกถ้าใครเข้าไปช่วยไต้หวัน  จีนจะถือว่าเป็นการเอาตัวออกห่างจีน  และมีผลในทางการฑูต
ในที่สุดก็ไม่มีใครกล้าช่วยไต้หวัน
สิ่งที่น่าชื่นชมคือ  ไต้หวันเขาพึ่งพาตัวเองได้  ไม่กี่วันเขาก็จัดการกู้เมืองสำเร็จ
และตอบโต้จีนว่าไต้หวันไม่ต้องการมิตรภาพจอมปลอม

เป็นการทะเลาะกันของสองพี่น้องที่น่าติดตาม  ดูน่ารักดีนะ

[nunamicky]

บันดูเค้าปลื้มเจ้านายน้ำแข็งจังเลยนะ
ขนาดทำตัวเย็นชานะเนี่ย

[Keniji Teruyama]

ขอบคุณทุกเม้นท์เช่นเคย
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคำแนะนำ

+1 ให้นะครับ  นักอ่านที่รักทุกท่าน

เคนอิจิ

[aeecd]

ในที่สุดเจา้นายน้ำแข็งก็ยอมพูดด้วย
ว่าแต่ทำไมหน้าแดงอ่ะ 

[parkjaewon]

บันนี่น่ารักจัง >,<

[Stanley Gong]

จีนไม่ยึดไต้หวันหรอกครับ

แต่โมเมว่าเป็นมณฑลไต้หวัน(台湾省)  มณฑลที่ 23 ของจีนไปแล้ว  5555

ผมซื้อแผนที่ที่จีน เค้าถือว่าไต้หวันเป็นส่วนหนึ่งของจีนไปแล้วอะครับ

ส่วนสาเหตุที่ไต้หวันพัฒนาได้เร็วกว่าแผ่นดินใหญ่เนื่องจากคนน้อยกว่ามาก (ประมาณ 10 ล้านคน)

แล้วคนที่จะได้อพยพไปไต้หวันจะต้องได้รับการตรวจสอบว่าเป็นปัญญาชน

รวมถึงได้พัฒนาต่อยอดระบบการศึกษาต่อจากที่ตอนที่ญี่ปุ่นยึดไต้หวัน

และในปี 1949 ที่เป็นปีสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีน

เมื่อเจียงไคเช็กรู้ว่าตัวเองแพ้ก็ขนทรัพย์สมบัติทั้งหมดขึ้นเรือไปไต้หวัน (ว่ากันว่าเป็นทอง 3,000 ล้าน ออนซ์)

พร้อมกับทรัพย์สินในพระราชวังต้องห้ามกว่า 6 แสน ชิ้น

ซึ่งทำให้ในปัจจุบัน พรรคการเมืองที่รวยที่สุดในโลกก็คือพรรค ก๊กมินตั๋ง (国民党)

มีทรัพย์สินประมาณ 3 หมื่นล้าน USD ประมาณเกือบๆ 1 ล้านล้าน บาท





เพราะฉะนั้น รัฐบาลของ เหมา ที่ยึดแผ่นดินใหญ่ได้ ก็เหมือนยึดประเทศเปล่าๆ ไม่มีเงินอะไรเลย(แต่มีผลผลิต)

และภายใน 60 ปีนั้น ก็ทำให้แผ่นดินใหญ่เจริญพัฒนาเทียบเท่าอารยะประเทศ

ทั้งนี้ ผมว่าเป็นเพราะ เติ้ง เสี่ยว ผิง  จากการที่ให้นักธุรกิจฮ่องกงมาเปิดกิจการ แถบ เซินเจิ้น

และทำให้เซินเจิ้นเป็นเขตการค้าพิเศษ ซึ่งพัฒนาตามแบบอย่างฮ่องกง

รวมถึงการส่งมอบเกาะฮ่องกงคืนให้จีน ทำให้จีนมีรายได้มหาศาล

ทั้งที่จริงถ้าดูตามสัญญาต่างๆอย่างถี่ถ้วน ฮ่องกง และ เกาลูน ได้เป็นดินแดนของอังกฤษไปเรียบร้อยแล้ว

แต่ด้วยความฉลาดของเติ้ง  ก็ยังเอาคืนมาได้อยู่ดี  พอ นางมาร์กาเร็ต ออกจากห้องที่ประชุมกับเติ้ง

แล้วมาให้สัมพาทย์นักข่าวเนเธอร์แลนด์ ถึงกับหกล้มหัวขมำพื้นเลยทีเดียว (อันนี้เรื่องจริงนะครับ)

ผมว่าเติ้ง นั้น มองการณ์ไกล รู้ว่า คอมมิวนิสต์อย่างเดียวนั้น ไม่เจริญ  แต่ต้องเป็นแบบ คอม+ทุนนิยม ถึงจะเจริญ

ทุกวันนี้ เค้าก็เลยเรียกกันว่า 1 ประเทศ 2 ระบบ



อีกส่วนหนึ่งที่ทำให้คนจีนเจริญก็คือความรักชาติ   ซึ่งคาดว่าน่าจะมาจากการปฏิวัติวัฒนธรรม（文化大革命）ในปี 1966-1976

ถึงแม้จะดูโหดร้ายทารุณกับการฆ่าผู้ไม่เห็นด้วยไปกว่า 10 ล้านคน รวมถึงฆ่าตัวตายไปอีก 2 แสน

แต่ผมคิดว่าตรงนี้แหละที่ทำให้คนจีนรักชาติ   ซึ่งบางคนอาจจะรักเพราะความกลัว(ตาย)

แต่ผมคิดว่าทุกคนในชาติเค้าทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์สุขของคนในชาติทุกคน

ดังคำกล่าวของเหมาที่ว่า “为人民服务” (เพื่อความสะดวกสบายของประชาชน)

ด้วยเหตุผลที่กล่าวมา จึงเป็นสาเหตุให้จีนพัฒนาอย่างรวดเร็วดังเช่นทุกวันนี้

。 。
。
。
。
。
。
。
。
。

แล้วเมืองไทยละครับ  เมื่อไหร่จะลบคำว่า "ทำอะไรตามใจเป็นไทยแท้" ออกไปซะที

ผมว่าถ้าลบภาพลักษณ์นี้ออกไปได้   ประเทศชาติของเราจะเจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

ทำไมไม่พูดว่า  "ทำอะไรเพื่อชาติเป็นไทยแท้"

[Maize]

เจ้านายทำเขินด้วยนะ  หน้าแดง  โฮ่ๆๆ
บันนี่สู้ๆ

[BaII]

หาคู่ให้แดเนียล จอมจุ้นหน่อยจิ

[catwander]

สนุกดี กลัวว่าคุณย่า จะสังหารบันซะนี่

[majam]

ขอบคุณมากนะครับ

[DraCo_SLa13]

บันนี่น่ารัก  น่าลักหลับ

[Poseidon]

คุณน้ำแข็งน่ารักจังเลย

[gayraygirl]

ถ้าบันยอมให้ดาเดียลจอมจุ้นพาไปแนะนำกับย่าว่าเป็นแฟนนะจะโกรธจริงๆ ด้วย
บันบอกให้เคลวินจัดการดาเนียลที ถ้าจัดการเองไม่ได้อ่ะ

[pigrabbit]

  ดาเนียลจอมจุ้นจะพาแนะนำในฐานะพี่สะใภ้ซินะค่ะ .. .

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มารออ่านตอนต่อไปนะครับน้องเคนอิจิ ให้กำลังใจเสมอ

[sam3sam]

อุ๊ย! พ่อเคลมีหน้าแดงด้วย
ไม่สบายหรือว่าเขินบันนี่เอ่ย
หรือว่าเขินเพลงที่บันนี่เปิดมันตรงใจตัวเองจ๊ะ
รอตอนต่อไปอยู่จ้าพี่เคน

[Greennut]

หลงรักบันนี่  บันนี่น่ารัก

[Stanley Gong]

เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว    7 โมงเช้าเวลาไทย  8 โมง เวลาฮ่องกง

ที่ ว่านจ๋าย จัตุรัส จิน จื่อ จิง  (หรือ จัตุรัส ชงโคทอง)  湾仔 金紫荆广场

ได้มีพิธีฉลองสถาปนา สาธารณรัฐประชาชนจีน เขตปกครองพิเศษฮ่องกง ครบรอบ 14 ปี

ตามลิงค์นะครับ
http://news.ifeng.com/mainland/detail_2011_07/01/7374281_0.shtml

[Keniji Teruyama]

Chapter  16.

   ตัวจริงของคุณย่าที่บันเจอมาวันนี้  ไม่เหมือนกับที่คิดเอาไว้เลยซักนิด  ภาพคนแก่ผมขาว  นั่งถักไหมพรม
อยู่บนเก้าอี้โยก  ข้างๆ กันมีแมวตัวเล็กหมอบอยู่  ภาพเหล่านี้หายไปทันทีหลังจากที่บันเห็นหญิงสูงวัยท่าทาง
กระชับกระเฉงเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่  คุณย่าคุยเรื่องงานกับดาเนียลและซักถามเรื่องต่างๆ ของบัน  ขณะ
อยู่ที่บ้านของเคลวิน

หลังจากออกมาจากบ้านคุณย่า  บันก็เริ่มถามนู้นถามนี่  หลังจากเก็บคำถามมากมายไว้ในใจ  ส่วนดาเนียลที่ขับรถ
พาบันกลับออกมา  ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“ ทำไมคุณย่ารู้ว่าผมอยู่บ้านเจ้านายล่ะครับดาเนียล ? ”
“ คุณย่าก็รู้ทุกเรื่องนั่นแหละ ”
“ คุณย่าบอกว่า  ถ้าดาเนียลขยันทำงานก็จะไม่หาคู่ให้อีก ถ้างั้นต่อไปนี้  ดาเนียลต้องตั้งใจทำงานให้มากๆ นะครับ ”
บันชูกำปั้นให้กำลังใจดาเนียลขณะที่นั่งรถกลับบ้าน

“ อ้าว  หยุดรถทำไมล่ะครับ  รถเสียเหรอ ? ”
บันทำหน้าเลิกลั่ก  พร้อมกับหันหน้าไปทางดาเนียล
“ ขอบใจนะที่เป็นห่วง  อีกอย่างฉันยังไม่ได้ให้รางวัลเลย  หลับตาสิ ”
“ รางวัลอะไรครับ ? ”
“ รางวัลที่เราเป็นแฟนกันวันนี้ไง ”
“ คุณย่าไม่เชื่อซะหน่อย  คุณย่าบอกว่าดาเนียลกะล่อนคบไม่ได้ ”
“ แล้วกันสิ  อย่าไปเชื่อคนแก่ให้มากนักเลย  ไหนหลับตาซิ ”

บันส่งสายตาหารางวัลที่ว่าจากดาเนียลจนทั่วรถแต่ก็ไม่เห็น  ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน  พอรู้ตัวอีกที  มือใหญ่
ของดาเนียลก็ยกขึ้นมาปิดตาบันทั้งสองข้างจนมิด  ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นๆ จะเข้ามาประทับที่แก้ม  บันตกใจจนตัวลอย
และดันตัวหนีจนติดกับประตูรถ

“ รางวัล ”
“ ไม่ชอบรางวัล ”
“ ตกใจมากเหรอ ? ”

บันเอามือถูแก้มไปมาหลายรอบจนดาเนียลหัวเราะออกมา
“ ผมไม่เคยถูกผู้ชายทำแบบนี้ ”
“ ใครบอก ? ”
“ ก็ผมจำได้ ”
“ แล้วที่จำไม่ได้ล่ะ ? ”
ดาเนียลยักคิ้ว  ก่อนที่จะขับรถมุ่งตรงไปยังบ้านของเคลวิน

บันมองหน้าดาเนียลสลับกับนึกย้อนไปว่าเคยมีใครมาจูบแก้ม  แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“ มีใครเคยจูบผมเหรอครับดาเนียล ? ”

ดาเนียลยิ้มกว้างเมื่อนึกไปถึงตอนที่เขาระดมจูบเด็กน้อยขวัญเสียที่หนีออกจากบ้านของเจ้านายเมื่อวันก่อน
เด็กน้อยที่เผลอหลับไปเพราะความอ่อนล้าหมดเรี่ยวแรง  ภาพที่บันนอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้างที่บ้านเขา
ดาเนียลจำมันได้ติดตา

“ ฉันก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย   ว่าแต่รางวัลน่ะ  จะเอาเป็นอย่างอื่นก็ได้นะ ”
“ ไม่เอาแล้ว  รางวัลน่ากลัว ”
“ ไม่น่ากลัวหรอกน่า  จะเอาอะไรดีล่ะ  เอาหมาตัวเล็กๆ ดีไหม  อัลเบิร์ตมันใหญ่ไป  เทอะทะ  เอาไปไหนด้วยก็
ลำบาก ”
“ ไม่เอา  ผมรักอัลเบิร์ตตัวเดียว ”
“ เอาตุ๊กตาดีไหม ? ”
“ ผมไม่ใช่เด็กผู้หญิงซะหน่อย ”
“ คิดไม่ออกแล้วสิ ”
“ ไม่ต้องให้อะไรดีกว่า  ดาเนียลยังไม่มีงานทำ  ไม่มีเงินซื้ออะไรหรอก  ไม่เหมือนเจ้านาย ”
“ พูดอย่างนี้ฉันก็เสียใจแย่สิบันนี่ ”
“ งั้นดาเนียลก็ต้องรีบทำงานนะครับ  ห้ามขี้เกียจ  ต้องนอนตั้งแต่หัวค่ำอย่างเจ้านาย  แล้วก็ห้ามเที่ยวกลางคืน
บ่อยๆ ด้วย ”
“ อย่างงั้นนายก็ต้องมานอนที่บ้านฉันสิ  จะได้คอยเตือน ”
“ ฮื้อ  ดาเนียลนี่พูดไม่รู้เรื่อง  สู้อัลเบิร์ตก็ไม่ได้ ”
บันทำหน้าย่นใส่ดาเนียล  ก่อนที่จะแกล้งหลับตาแล้วหันหน้าไปอีกทาง 


“ บันนี่  ถึงบ้านแล้ว  ตื่นเถอะนะ  หรือว่าจะให้อุ้มไปส่ง ”
เสียงทุ้มของดาเนียลดังขึ้นที่ข้างหูเบาๆ  บันเปิดตาซ้ายขึ้นมาเหลือบมองดาเนียลแวบเดียว  ก่อนที่จะแกล้งบิดตัวไป
มา

“ เร็วจัง  ขอบคุณนะครับดาเนียล  อุตส่าห์พาไปกินอาหารอร่อย ”
“ พรุ่งนี้จะไปอีกก็ได้นะ ”
“ ไม่ไปแล้วครับ  กลัวคุณย่าดุเอา ”
“ ไม่ดุหรอกน่า ”
“ ดาเนียลไม่เข้าไปข้างในเหรอครับ  เจ้านายกลับมาแล้วนะ  รถจอดอยู่ข้างในบ้าน ”
“ ไม่ดีกว่า  เคลวินคงยุ่งน่ะ  ไม่อยากกวน ”
“ งั้นก็  ราตรีสวัสดิ์  ฝันดีนะครับคุณจอมจุ้น ”
บันโบกมือลาดาเนียล  ก่อนที่จะกลับตัวเดินเข้าบ้าน

“ ฝันถึงฉันได้คนเดียวนะบันนี่  ห้ามนายฝันถึงคนอื่น ”
“ ได้ครับดาเนียล  ผมจะฝันถึงคุณ   แต่เป็นฝันร้ายนะ ”
“ นายนี่มันน่าฟัดซะจริง  ”


“ ฉันไปแล้วนะ  บาย ”

บันยืนมองดูรถสีส้มคันเล็กของดาเนียลแล่นออกไปจนลับสายตา  และหันหลังเดินเข้าไปในตัวบ้าน
ทันทีที่ย่างเท้าเข้าไป  ผู้ชายตัวสูงที่บันคุ้นตา  กำลังก้มหน้าทำงานอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม  วันนี้เจ้านายของบันใส่เสื้อยืด
สีเทาอ่อน  กางเกงขายาว  เขาหันหน้ามามองบันแวบเดียว  ก่อนที่จะนั่งทำงานต่อ

“ กลับมาแล้วครับ ”
บันทักทายเจ้านายก่อนเป็นอันดับแรก


“ กลับมาแล้วนะครับเจ้านาย ”


“ เจ้านายครับ  ผมกลับมาแล้ว ”

“ เจ้านาย ”
“ อืม  รู้แล้ว ”
“ นึกว่าตัวปลอมซะอีก  ที่แท้ก็เจ้านายของผมจริงๆ นั่นแหละ ”

บันนั่งลงกับพื้น  ก่อนที่จะดีดนิ้วเรียกเจ้าขนฟูที่นอนริมประตูเข้ามาหา
“ เสียดายที่วันนี้กลับมาช้า  ไม่ได้พาแกออกไปเดินเล่นเลยนะอัลเบิร์ต ”
บันนอนแผ่ลงกับพื้น  แล้วลงไปเกลือกกลิ้งกับอัลเบิร์ต  ก่อนที่จะหันไปมองเคลวินที่เหมือนกับกำลังส่งสัญญาน
บางอย่างเข้ามา

“ เจ้านายเรียกผมเหรอครับ ? ”
“ เปล่า ”
“ ผมได้ยินเจ้านายพูดว่า  ฮึ่ม ”
“ ไม่คิดจะเข้าไปดูในห้องหน่อยเหรอ ? ”
“ ในห้อง ? ”


“ ในห้องผมมีอะไรเหรอครับ ? ”


“ เจ้านาย ? ”


“ ไปดูเองก็ได้ ”

บันลุกขึ้นยืนแล้วเดินดุ่มเข้าไปในห้องนอน  เมื่อคลำหาปุ่มเปิดไฟเจอ  บันก็เห็นตุ๊กตากระต่ายตัวโต  นอนพุงป่องอยู่
บนเตียง  มันส่งยิ้มสดใสราวกับว่าเฝ้าคอยการกลับมาของบันนานเหลือเกิน  บันเดินตัวลอยเข้าไปจับดูกระต่ายตัว
โต  มันเป็นตุ๊กตากระต่ายสีชมพูตัวใหญ่ขนาดเท่ากับตัวบัน  เมื่อจับให้มันนั่งกับเตียง  บันก็พยายามค้นหาข้อความ
จากเจ้าของกระต่ายแต่ก็ไม่เจอ


มีเสียงกุกกักดังออกมาจากห้องของบัน  ซักพักเคลวินก็เห็นกระต่ายตัวโตสีชมพูเดินออกมาด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ
ไม่ใช่สิ  กระต่ายตัวนี้มันเดินได้เพราะมีเด็กอีกคนคอยพยุงมันอยู่  กระต่ายตัวที่ว่า  แทบจะบังเด็กอีกคนจนมิด

“ เจ้านาย  เจ้านายซื้อกระต่ายตัวนี้ให้ผมเหรอครับ ? ”
บันทำเสียงดีใจสุดขีด 
“ ใครบอก ? ”
ตอนนี้เหมือนเคลวินกำลังพูดอยู่กับกระต่ายตัวโต  เนื่องจากคนพูดอีกคนหลบอยู่หลังตุ๊กตา
“ อัลเบิร์ตครับ  อัลเบิร์ตบอกว่าอยากซื้อให้  แต่ไม่มีเงิน  เป็นหมาไม่มีเงินซื้อ  เลยสะกิดเจ้านายให้ซื้อแทน 
แล้วก็เอามาวางไว้ให้ผม ”
“ ไม่มีหมาที่ไหนทำแบบนั้นได้หรอก  นายมันเป็นเด็กเพ้อเจ้อ ”
เคลวินทำเสียงเข้ม  ก่อนจะหมุนเก้าอี้มาทางบัน

“ ตอนที่เจ้านายซื้อสโนว์บอลกระต่าย  เจ้านายบอกว่าอัลเบิร์ตลงไปซื้อ  แสดงว่าเจ้านายก็ ”
“ ตอนนั้น ……….  มันไม่เกี่ยว  ไม่ต้องเอามาโยงกันหรอก  ”
“ ยอมรับเถอะน่า  ว่าเจ้านายน่ะพลาดไปแล้ว ”
บันทำเสียงร่าเริง  ก่อนที่จะลากเจ้ากระต่ายตัวโตเดินเข้าไปใกล้เคลวิน

“ ขอบคุณนะครับเจ้านาย ”
บันยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ  ก่อนจะเอามือมาลูบท้องป่องๆ ของกระต่ายเล่น
“ สองตัวนี้เป็นรางวัลตอนที่ทำงานในพม่าให้ ”
เคลวินชี้มือมาที่กระต่าย
“ สองตัวที่ไหน  มีแค่ตัวเดียวเอง ”
บันยกกระต่ายขึ้นบนเพดานแล้วเงยหน้ามองก้นกระต่าย  แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรซักอย่างที่โผล่ออกมา

“ เจ้าเด็กบ๊อง ”
“ รอมันตกลูกออกมาเหรอครับเจ้านาย ”
“ ต้องทำคลอดให้มัน ”
“ ทำยังไงล่ะ ? ”

เคลวินชี้ไปที่ท้องกระต่ายแล้วทำมือเป็นมีดผ่าตรงท้อง
“ ผ่าท้องมันเหรอครับ  จริงเหรอ ? ”
บันทำหน้าเหรอหรา  ก่อนที่จะก้มดูท้องกระต่ายอีกครั้ง  เมื่อมองดี ๆ จะเจอรอยซิปสีขาวที่ซ่อนอยู่ในขนกำมะหยี่
ของกระต่าย
“ อ๋อ  ต้องผ่าท้องแบบนี้ ”
บันรูดซิปตรงท้องกระต่ายตัวโต  แล้วล้วงเข้าไปดึงกระต่ายตัวเล็กออกมา

“ ฮื้อ  น่ารักจัง  ตัวนี้น่ารักไหมอัลเบิร์ต ”
อัลเบิร์ตเดินเข้ามาใกล้ตุ๊กตาพร้อมกับส่งสายตามีความหวัง  เนื่องจากตุ๊กตาหมีของมันที่เคลวินเคยให้  กลายเป็น
ตุ๊กตาหัวขาดเพราะแรงกระชากนานมาแล้ว  ตอนนี้ตุ๊กตาหมีตัวที่ว่าไม่เหลือแม้แต่ซาก

“ ห้ามกัด  ห้ามเลีย  ดมได้อย่างเดียว แกมันไม่รู้จักโต  ชอบเล่นเป็นเด็กๆ เข้าใจไหมอัลเบิร์ต ? ”

บันเอามือจิ้มตรงหน้าผากของอัลเบิร์ตให้มันจำตามที่สอน

เคลวินส่ายหัวให้กับบันที่พยายามสอนอัลเบิร์ต  ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีกว่าซักเท่าไหร่
“ เจ้านายครับ  แม่ลูกกระต่ายยังไม่มีชื่อเลย  เจ้านายช่วยตั้งชื่อให้หน่อยสิครับ ”
เคลวินกอดอกแล้วหมุนเก้าอี้ไปมา  ก่อนที่จะเขียนอักษรจีนลงในกระดาษ

“ หลัน ชิง ”
บันอ่านตามที่เคลวินเขียนมาให้
“ ชื่อเหมือนผู้ชายเลย ”
“ ก็มันเป็นผู้ชาย ”
“ ผู้ชายทำไมท้องได้ล่ะ ?  ”
“ ไม่รู้สิ  ฉันไม่ใช่กระต่ายอย่างนายนี่ ”
“ แล้วรู้ได้ไงว่าหลัน ชิง เป็นผู้ชาย ”
“ หัดสังเกตอะไรรอบตัวซะบ้างสิ ”
“ อีกแล้ว  หาเรื่องดุจนได้ ”

บันหน้ามุ่ยแล้วหันมาจ้องเจ้ากระต่ายตัวโตอีกครั้ง  เห็นมันมีไทด์สีดำเล็กๆ ติดอยู่ตรงคอ

“ หลัน ชิง  ลูกชื่ออะไรดีนะ  หลัน ชิง  ลูกชื่อ หลัน เหอ  ละกัน  ”
บันล้มตัวลงนอนกอดเจ้าหลันชิงกับหลันเหอบนพื้น  ใกล้กันมีอัลเบิร์ตที่กำลังจ้องกระต่ายสองพ่อลูกตาเขม็ง

“ ไปบ้านคุณย่าเป็นไงบ้าง ? ”
“ ดีครับ  สนุกดี   คุณย่าพูดถึงเจ้านายด้วย ”
“ ว่าไงล่ะ ? ”
“ คุณย่าถามว่าดาเนียลกับเจ้านาย  ใครดีกว่ากัน ”
“ แล้วไงต่อ ? ”
“ ผมก็ตอบคุณย่า ”
“ ตอบว่าไง ? ”
“ ก็ตอบว่า   ตอบว่า  เจ้านายไม่ค่อยดีเลย  ไม่ชอบพูดกับผม   เจ้านายชอบนิ่งเป็นตุ๊กตาหิน ”
“ เพ้อเจ้อ ”

“ เพ้อเจ้อแน่ะ  เจ้านายดุแกแล้วหลันเหอ ”
“ ไปทำงานกับดาเนียล  อย่าลืมทวงของขวัญล่ะ ”
“ ไม่เอา  ของขวัญดาเนียล  ไม่ค่อยดี ”
“ อะไร ? ”
“ เจ้านายอย่ารู้เลยนะ ”
“ ทำไม  มีความลับเหรอ ? ”
“ พูดไม่ได้  มันเขิน ”

บันทำหน้าแหยงเมื่อพูดถึงของขวัญดาเนียล

“ งั้นก็ยึดของที่เคยให้คืน  ฉันไม่ชอบคนมีความลับ ”
“ เอ้า ”
“ พรุ่งนี้เอามาวางไว้บนโต๊ะทั้งสองตัว  เอาสโนว์บอลมาด้วย ”
“ ให้แล้วเอาคืน  ทีหลังก็ไม่ต้องให้แล้ว  หลงนึกว่าใจดี ”
“ หยุดพูดมากแล้วไปทำการบ้านได้แล้ว  วันนี้ท่องคำศัพท์ ห้าสิบตัว ”

“ บอกก็ได้  ห้ามเอากระต่ายคืนนะ ”

บันเดินลากกระต่ายเข้ามาใกล้  ก่อนที่จะใช้อุ้งมือปิดตาเคลวินแล้วกดจมูกลงบนแก้มซ้าย    มืออีกข้างที่ว่างก็
จับจมูกตุ๊กตากดลงบนแก้มขวาของเคลวินพร้อมๆ กัน  ในเมื่อเจ้านายอยากรู้นัก  มันก็ช่วยไม่ได้ที่ต้องหาวิธีบอก
แบบนี้



“ เจ้านาย ”


“ เจ้านายครับ ”


“ หายใจอยู่หรือเปล่า ? ”

บันเอานิ้วชี้จ่อตรงจมูกคนที่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหิน  ก่อนที่จะเอาฝ่ามือสองข้างตบแก้มเคลวินเบาๆ


“ คราวหน้า ”






“ ห้ามรับของขวัญจากดาเนียลอีก  ฉันไม่อนุญาต ! ”