หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[iota]

ตอนนี้เคลวินดูอบอุ่นมากมากๆ
ความรักทำให้เรามองจากมุมมองข้างใน
เห็นความสวยงามจากข้างใน
 

[ao16]

น้ำแข็งเริ่มละลายแล้วมั้ง

[คนริมคลอง]

:a5:โถ่ ฝันสลายกลายเป็นเชื้ออีโคไลไปเลย

ทำไมถึงทำกับฉันได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ เขาถอดมันออกเอง  แถมยังเอากางเกงในทวิสตี้มาไล่คลุมหัวให้ฉันอีก ”

คาดว่าพ่อน้ำแข็งคงหมดอารมณ์ตอนโดนไล่คลุมหัวนี่แหล่ะ

[litlittledragon]

ก็ว่า คุณเคนอิจิคงไม่ยอมให้น้องบันไปกดเคลวินเองหรอก ตรงข้ามกันเมื่อไร
นู้นละถึงคงจะมีโอกาสได้เห็นฉากบ้าง

[A-J.seiya*]

หึหึ ขอโทษไม่พอจริงๆค่ะ!!!
อร๊ายยยย ค้างจริง อะไรจริง,,
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพระเอกจะดูเลว ฮือออ
โถๆ บันนี่ ไม่เป็นไรนะ เจ้านายเค้าลืมง่าย!!!

[qq_oo]

บันนี่น้อยของเราน่ารักจริงๆๆเลย

[punchnaja]

ไม่มีฉากก็ดีเหมือนกัน แฮะๆ ให้ผูกพันธ์กันทางใจดีกว่า ทางกายไว้ค่อยรักกันแล้วดีกว่าเนอะ^^

[pp_song]

บันนี่น่ารัก

[catwander]

สักนิดก็ไม่ได้ เซงเลย

[love2y]

น่าสงสารเด็กน้อยนะ คงขวัญเสียน่าดูเลย
แต่ชอบเจ้านายไปง้อเด็กน้อยนะ น่ารักอ่ะ
ว่าแต่ดาเนียลนี่เนียนตลอดเลยนะ

[p_phai]

  น่าเสียดายอะ

[tatum1234]

  บันนี่น่ารักที่สุดเลยอะ


 :L2:มอลดอกไม้ช่อโตเป็นกำลังใจให้คนแต่งคร๊าบบ

[aeecd]

หนูบันนี่น่ารักดี
 

[-~iK@iZ_KunG~-]

เรื่องนี้น่ารักดีครับ
มาต่อบ่อยๆ นะครับ

[hewlett]

 :เฮ้อ:โธ่นึกว่าบันนี่เสร็จเคลวินแล้วซะอีก

เคลวินแก้เขินด้วยอัลเบิร์ต น่ารักจังเลย

แต่แดเนียลก็ดีนะ ขอทั้งพี่ทั้งน้องเลยได้ป่ะ

[สมาคมโคแก่]

บั๊กบันนี่อยู่ไหนๆๆๆๆๆ

[Margarin_Butter]

อะหือออ กลายเป็นแมลงไปสะงั้น
อัลเบิร์ตเลยได้ดูหนังสด?เลย

น้ำแข็งเริ่มละลายแล้วใช่ไหมเอ๋ยยย



น้องกระต่ายน่ารัก 

[BeeRY]

รู้สึกเหมือนเคลวินจะพรากผู้เยาว์เลยอ่ะ ถ้าทำอะไรกับกระต่ายน้อยของเรา
แต่ที่แน่ๆเหมือนเคลวินจะตายด้านหรือเปล่า พี่เคนจังเลยไม่ได้เขียนฉากถนัด

[cheyp]

นึกแปลกใจที่บันนี่ไม่โดน....

ไมล่ะเคลวิน ไอ้เราก็นึกว่าจะหลงเสน่ห์บันแล้วนะเนี่ย

เดี่ยวก็เปลี่ยนใจไปเชียร์ดาเนียล ไม่ก็หมอหลินหรอก สองคนนั้นยิ่งมีภาษีมากในใจอยู่ด้วย

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ติดตามเรื่องราวความน่ารักของบันนี่และเจ้านายอันน่ารัก

[nuewanda]

อัลเบิร์ตฝากมาถามว่า ทำไมพรุ่งนี้เช้าของคนเขียนนานจัง อัลเบิร์ตรอจะเจอบันนี่นานแล้วนะ ง่วงก็ง่วง หิวก็หิว จะจับแมลงเริงรักสองตัวนั่นกินแทนแล้วนะ 

[Maize]

คิดถึงกระต่าย

[Keniji Teruyama]

เข้ามากอด

[ao16]

  คิดถึงบันนีจังเลย

[darling]

+1ให้คนเขียน ที่พาบันนี่น่ารักมาให้รู้จัก

[Keniji Teruyama]

Chapter  15.

     นาฬิกาไก่สีขาวข้างเตียงร้องเจื้อยแจ้วบอกเวลาตีห้าตรงตามที่บันตั้งเวลาปลุกเอาไว้   แสงไฟสีขาวที่สว่างขึ้นในตัว
ไก่  ทำให้มองเห็นสโนว์บอลกระต่ายขาวที่เจ้านายให้มาเมื่อคืน   มันกำลังส่งยิ้มยิงฟันสองซี่ออกมาทักทายบัน 
ผู้ชายตัวโตที่นอนอยู่ข้างๆ  ขยับตัวไปมาสองสามทีก่อนจะเดินไปเปิดไฟในห้องให้สว่าง  จากนั้นก็เดินมาใกล้ๆ  แล้ว
จับแขนสองข้างของบันเอาไว้  ก่อนที่จะจ้องหน้าราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน  เขาลากนิ้วจากหน้าผาก  ลงมาที่จมูก
แก้มสองข้าง  ก่อนที่จะมาหยุดที่ปากของบัน  นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ด้านซ้ายจับจับหนังตาของบันเบาๆ  ก่อนที่จะยิ้มกว้าง
ออกมา
“ หน้าตานายนี่ไม่เหมือนใครเลยนะ ”
“ ทำไมต้องเขี่ยตากับเขี่ยปากด้วยล่ะ ? ”
“ ก็นายมันน่ารักนี่ ”
“ ผมจะไปอาบน้ำ  เดี๋ยวเจ้านายจะมารับ ”
“ เจ้านาย ? ”
“ เคลวินไงครับ  เคลวินจะมารับ ”
“ เคลวินมารับเหรอ  ไปคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ? ”
“ เมื่อคืนไงครับ  ก็คุณจอมจุ้นนอนไม่รู้เรื่อง  ปลุกก็ไม่ตื่น ”
“ นึกว่าจะมาอยู่บ้านนี่ซะอีก  ว่าไง  สนใจหรือเปล่า ? ”
“ ไม่เอา  จะอยู่กับอัลเบิร์ต ”
บันยิงฟันใส่ดาเนียล  ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ  โดยเปิดประตูทิ้งไว้  เพื่อคุยกับดาเนียลต่อ

“ ฉันจะซื้อหมาตัวใหม่ให้  จะเอากี่ตัวก็ได้  แต่นายต้องมาอยู่บ้านนี้  โอเคไหม ? ”
“ ไอ้อาว  เอาอัลเอิดตัวเอียว  ”
บันบ้วนยาสีฟันลงไปในอ่าง  แล้วใช้ฝ่ามือรองน้ำขึ้นมาล้างปากกับล้างหน้า
“ งั้นก็เอาอัลเบิร์ตมาเลี้ยงที่นี่ ”
“ งั้นเจ้านายล่ะ  เจ้านายก็อยู่คนเดียว  เหงาแย่ ”
“ เคลวินเขาชินที่ต้องอยู่คนเดียว  นายไม่ต้องห่วงหรอก  ”
“ ขอผ้าเช็ดหน้าหน่อยสิครับคุณจอมจุ้น ”

บันเดินหลับตาออกมาจากห้องน้ำ  มือข้างขวายื่นไปรับผ้าจากดาเนียล
“ ผ้าอยู่นี่ ”

ดาเนียลดึงบันเข้าไปซุกตรงอก  พร้อมกับกอดบันเอาไว้   หน้าที่ยังไม่ได้เช็ดของบัน  ถูไปมาบนเสื้อของดาเนียลจน
แห้ง

“ อือ  อื้อ  ปล่อย  หายใจไม่ออก ”
“ รอก่อนนะ  ไปอาบน้ำแปปเดียว  ”
“ ดาเนียลนอนต่อก็ได้นะ  เดี๋ยวเจ้านายจะมารับ ”
“ คืนดีกันแล้วเหรอ  เมื่อวานยังโกรธกันอยู่เลย ? ”
“ ผมไม่ได้โกรธเจ้านายซะหน่อย  แค่ผมอายเท่านั้นเอง ”
“ แล้วตอนนี้ไม่อายแล้วหรือไง ? ”
“ ไม่อาย  ผมลืมแล้ว  เจ้านายก็ลืมแล้ว ”
“ คนอย่างเคลวินน่ะนะ  ไม่มีทางลืมหรอก  ความจำดีจะตาย ”
“ ก็เจ้านายสัญญาแล้วนี่  เจ้านายบอกว่าลืมแล้ว  ดาเนียลนี่พูดไม่รู้เรื่อง ”
“ อ้าว  โถ่เอ๊ย  เมื่อวานอุตส่าห์อุ้มออกมาจากบ้าน  วันนี้มาด่ากันซะละ ”
ดาเนียลแกล้งทำท่าน้อยใจ  ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆ เตียง

“ ดาเนียล  ดาเนียลเป็นคนดีจริงๆ นะครับ  แต่ว่า ”

“ ทำไมต้องมีแต่ทุกครั้งเลยละฮึ ? ”

“ ไม่มีก็ได้  ขอโทษนะ  อย่าโกรธนะครับ ”
“ ไอ้กระต่ายขาวตัวนี้มันมาจากไหน ? ”
ดาเนียลยกสโนว์บอลรูปกระต่ายขึ้นมาดู

“ ซานต้าใจดีให้มาเมื่อคืน ”
“ ไม่ใช่คริสมาสต์ซะหน่อย ”
“ จริงๆ นะ  ซานต้าใจดีเห็นผมร้องไห้  เลยให้มันมาอยู่เป็นเพื่อน ”


“ บัคบันนี่แสนซนจากเมืองไทย  นายไม่น่าเข้ามาในชีวิตฉันเลยจริงๆ นะ   ฉันกำลังจะเป็นโรครักกระต่ายขึ้นมาซะ
แล้วสิ ”

รถยนต์สีดำคุ้นตาจอดเทียบกับประตูหน้าบ้านดาเนียลเวลาหกโมงเช้า  บันบอกลาดาเนียลพร้อมกับยกมือไหว้
ก่อนที่จะเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่  ในมือมีสโนว์บอลกระต่ายยิ้มแฉ่งที่กำลังร้องฮัมเพลง  เมื่อเดินเข้าไป
ใกล้กับประตูรถ  คุณน้ำแข็งเจ้านายของบันก็เปิดประตูฝั่งคนขับออกมา  พร้อมกับพยักหน้าเรียกดาเนียลออกมา
จากบ้าน

“ นี่เอกสารการประชุมของบริษัทใหญ่  ฉันยกให้นายทั้งหมด ”
“ อ้าว  แล้วพี่ไม่ทำต่อแล้วเหรอ ? ”
“ งานที่บริษัทฉันก็ยุ่งพอแล้ว  ฉันคิดว่าจะรีไทร์ตัวเองจากบริษัทใหญ่ซะที ”
“ แต่พี่มีหุ้นอยู่ที่นั่น ”
“ หุ้นของแม่  เอาไว้ฉันจะตัดสินใจอีกทีว่าจะทำยังไงกับมัน ”
“ คุณย่าคงจะโกรธถ้ารู้ว่าพี่ ………….. ”
“ ฉันจะเข้าไปคุยเอง  นายไม่ต้องกลัวว่าจะโดนดุหรอก ”
“ แหง  ก็พี่เป็นหลานรักนี่  ส่วนผมมันหลานชัง ”
“ นายมันเด็กไม่รู้จักโตซะที ”
“ เอาน่า  ผมจะทำงานแล้ว  พี่ไม่ต้องห่วง  นี่พี่ ”
“ ว่าไง ? ”
“ เมื่อคืนนี้พี่มาที่นี่เหรอ ? ”
“ อืม  พอดี …………  ผ่านมาแถวนี้น่ะ ”
“ ฝากบันนี่ด้วยนะ ”
“ นายเอาตัวให้รอดดีกว่า  เด็กนั่นนายไม่ต้องห่วงหรอก ”
“ เหอะน่า ”


“ เจ้านาย  เจ้านายมีคุณย่าด้วยเหรอครับ ? ”
บันถือโอกาสถามเคลวินขณะรถยนต์ติดสัญญานไฟตรงสี่แยก
“ ไม่มี ”
“ ก็ผมได้ยิน ”
“ ได้ยินว่าไง ? ”
“ ก็ดาเนียลบอกว่าคุณย่าจะโกรธ ”
“ ย่าของดาเนียล  ไม่ใช่ย่าของฉัน ”
“ เอ้า  งง ”
“ ฉันไม่มีย่า  แต่ว่ามียาย  ก็คนเดียวกับย่าของดาเนียลนั่นแหละ ”
“ อ๋อ  เข้าใจแล้ว ”

“ เจ้านายครับ  อัลเบิร์ตทำไมไม่มาด้วยล่ะ ? ”

“ เจ้านายครับ  ข้างหน้านั่นมีตลาดด้วยล่ะ  เจ้านายจอดรถให้ผมลงไปได้ไหม ? ”

“ จอดครับ !  จอดตรงตรงนี้ ”
บันร้องเสียงหลง  เมื่อเคลวินทำท่าจะขับรถผ่าน
“ รอเดี๋ยวนะครับ  ผมจะลงไปซื้อของแปปเดียว ”

บันเดินหายไปประมาณสองนาที  ก่อนที่จะวิ่งหน้าตื่นกลับมาเคาะประตูรถฝั่งคนขับ 

“ เจ้านาย  ผมไม่มีเงินซักเหรียญ  ขอยืมเจ้านายก่อนได้ไหม ? ”
เคลวินส่ายหัวก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเงินออกมา  พร้อมกับดึงเอาธนบัตรใบละ 100 ดอลล่าร์ฮ่องกงออกมาสองใบ
“ รีบ ๆ เข้า  วันนี้นายมีเรียนแต่เช้า ”
“ ครับ  รีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
บันออกวิ่ง  ก่อนที่จะเดินถอยหลังกลับมาอีกครั้ง
“ เจ้านายจำตารางเรียนผมได้ด้วยเหรอครับ ? ”
“ ฉันจะนับหนึ่งถึงร้อย  ถ้านายยังไม่กลับมา  ฉันจะออกรถ ”
บันวิ่งปรู๊ดทันทีที่ฟังเคลวินพูดจบ  ไม่นานนัก  ก็หอบของกินพะรุงพะรังเข้ามาทางด้านประตูอีกฝั่ง
“ ผมซื้ออาหารเช้ามา  เจ้านายต้องกินด้วยนะครับ  กินอาหารกล่องนานๆ ไม่ดีนะ  มันไม่ค่อยมีสารอาหาร ”

“ มีผลไม้ด้วยนะครับ  เจ้านายต้องกินผลไม้เยอะๆ  จะได้อารมณ์ดี ”

“ มีขนมถั่วแดงด้วยนะครับเจ้านาย ”

“ มีลูกพลับสดด้วยนะครับ ”

“ มี  อื้ม  ”
“ อมไว้  แล้วหยุดพูดได้แล้ว ”
เคลวินยัดลูกอมเปเปอร์มิ้นต์ใส่ลงในปากของบัน  ทำให้เสียงในรถยนต์เงียบลงไปชั่วขณะ  แต่ไม่นานบันก็ใช้นิ้วมือ 
จิ้มลงไปบนปุ่มวิทยุในรถ  มีเสียงเพลงภาษาจีนกลางออกมาจากเบาๆ

這 首 歌 說 你 也 一 樣 愛 著 我   
เพลงนี้ บอกว่าเธอรักฉันเช่นเดียวกัน

說 你 也 一 樣 愛 著 我
มันบอกว่าเธอรักฉัน

有 一 個 溫 暖 角 落 那 是 我 心 窩 
มุมเล็กๆ ที่อบอุ่นอยู่ในหัวใจของฉัน

把 你 的 愛 收 起 來 
ฉันจะเก็บความรักที่เธอให้เอาไว้กับตัว

放 進 我 的 口 袋 不 讓 你 輕 易 離 開
เอามันมาใส่ไว้ในกระเป๋า  ไม่ยอมให้มันจากไปไหน

我 會 永 遠 愛 著 你
และฉันจะรักแต่เธอตลอดไป


บันหลับตาพร้อมกับแปลเนื้อเพลงไปด้วยในใจ  ข้างๆ ตรงคนขับ  มีเสียงไอออกมาเบาๆ เป็นระยะ  บันลืมตาขึ้นมา
มองหน้าเคลวิน  เห็นว่าเขากำลังหน้าแดงอยู่
“ เจ้านายไม่สบายเหรอครับ ? ”
“ เปล่า ”
“ เจ้านายตากน้ำค้างเมื่อคืนแน่เลย  กลับถึงบ้านต้องกินข้าวเยอะ ๆ แล้วกินผลไม้นะครับ ”
“ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ”


“เพลงเมื่อกี้เพราะจังนะครับ  เขาบอกว่าจะเก็บความรักเอาไว้ในกระเป๋า  ไม่ยอมให้มันไปไหน  ”
“ เพลงหลอกเด็ก ”
“ ไม่ใช่ซะหน่อย ”
“ ลูกอมละลายหมดแล้วนี่ ”
“ ไม่เอาแล้ว  อย่าเอามาใส่ปากผมอีกนะ  มันเผ็ด ”
“ งั้นก็หยุดพูดซะ ”

ห้านาทีผ่านไป

“ ทำไมวิทยุฮ่องกงเปิดเพลงจีนกลางล่ะครับเจ้านาย ? ”
บันหันไปมองเคลวินเพื่อขอคำตอบ  แต่ก็เห็นใบหน้าที่นิ่งเฉย  ไม่มีเสียงตอบกลับมา

“ ผมมาอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว  ถ้าไม่มีเจ้านาย  ผมก็ไม่รู้จะไปถามใคร  ภาษากวางตุ้งผมก็พูดไม่ได้
เวลาไปเรียนก็ไม่ค่อยทันคนอื่น  แต่  แต่ถ้า  เจ้านายรำคาญ  ผมก็จะไม่ถามอีก ผมขอโทษนะครับที่ทำให้เจ้านาย
โกรธ ”
บันแกล้งทำหน้าสำนึกผิด  ก่อนที่จะหันออกไปมองหน้าต่างฝั่งตัวเอง  ทุ่งหญ้าสีเขียวข้างทางที่บันคุ้นเคย มันส่ง
สัญญานมาว่าตอนนี้ใกล้ถึงบ้านแล้ว

“ ตอนนี้รัฐบาลกลางที่ปักกิ่ง  อยากให้คนฮ่องกงพูดจีนกลางแทนกวางตุ้ง สื่อโทรทัศน์กับวิทยุก็เลยต้องเปิด
เสียงจีนกลางตามไปด้วย ”
เสียงอธิบายของเคลวินดังออกมา  พร้อมกับๆ กับมุมปากของบันที่ลอบยิ้มขณะที่หน้าหันไปมองทุ่งหญ้าริมทาง


09.00 น.

บันจดรายละเอียดตามที่อาจารย์เกาสั่งงานเอาไว้  งานที่ให้นักศึกษาทำรายงานส่งเป็นการเขียนบทความเรื่อง
ทัศนคติของชาวต่างชาติที่มีต่อสตรีจีน  บันจับได้ชื่อของซ่งเหม่ยหลิง  เอลล่าได้มาดามอู๋อี๋  ส่วนหวังได้นางไซซี
ทั้งสามคนนั่งคุยกันซักพัก  หวังก็ออกไอเดียให้ไปหาข้อมูลบริเวณเขตวิคตอเรียพีค  ซึ่งเป็นจุดที่มีนักท่องเที่ยว
ต่างชาติเข้ามาเที่ยวเป็นจำนวนมาก
“ อาจารย์เกาให้เราหาตั้ง 100 ตัวอย่าง ”
เอลล่าบ่นทันทีที่เดินออกมาจากห้องสมุด
“ ร้อยคน  ช่วยกันหาก็ไม่ยากหรอก  เขาไม่ได้ห้ามใช้ตัวอย่างซ้ำกันนี่  เราก็ถามคำถามของเราทีละคน  ”
ไอเดียของบันดูจะเข้าทีที่สุด  หวังโบกรถเมลล์จากหน้ามหาวิทยาลัยตรงไปที่วิคตอเรียพีค  ก่อนที่จะต่อรถรางขึ้นไป
บนยอดเขา

วิคตอเรียพีคมีลักษณธะเป็นเนินเขาสูง  เป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงที่สุดบนเกาะฮ่องกง  สูงจากระดับน้ำทะเลเกือบ
600 เมตร  สามารถมองเห็นท่าเรือ  ตึกสูง  และทะเลกว้างที่มีเรือสินค้าลอยลำไปมาได้อย่างชัดเจน  บันยืนชื่นชม
ความสวยงามของจุดชมวิวบนวิคตอเรียพีคอยู่ได้ไม่นาน  หวังก็เรียกเข้าไปหานักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ที่กำลังชวนกัน
ถ่ายภาพมุมสูงและอยู่เลยไปไม่ไกลนัก  โชคดีอีกอย่างของบันคือ  นักท่องเที่ยวกลุ่มดังกล่าวเป็นนักท่องเที่ยวชาว
ไทยที่ซื้อทัวร์รวมกลุ่มกันมากว่าห้าสิบคน

“ เกรงใจแย่เลยนะเนี่ย ”
บันเดินหิ้วถุงขนมที่บรรดาอาแปะอาซิ้มให้มา  หลังจากที่ปฏิเสธไปหลายครั้งด้วยความเกรงใจ  แต่สุดท้าย
ก็ต้องยอมแพ้  ด้วยเหตุผลที่ว่า  คนไทยด้วยกัน
“ คนไทยนี่รักกันดีนะ ”



ต่อ

[Keniji Teruyama]

“ อืม  เห็นที่ไหนก็รู้เลยว่าคนไทย ”
บันส่งยิ้มให้เพื่อนแล้วรีบบันทึกรายละเอียดที่ได้ลงไปในสมุด
“ หวังนี่สมกับเป็นไกด์นำเที่ยวจริงๆ  ไม่นานก็หากลุ่มตัวอย่างให้เราจนครบ ”
บันนั่งพักเหนื่อยตรงหินก้อนใหญ่  ในมือมีน้ำขวดเล็กๆ  สำหรับดื่มแก้กระหาย  หลังจากใช้เสียงไปกับการทำ
สัมภาษณ์นักท่องเที่ยว  ข้างๆ กันนั้น  เอลล่านั่งเขียนโปสการ์ดหลายใบเพื่อส่งไปให้เพื่อนที่มาเลเซีย  เมื่อได้เวลา
ทั้งสามคนก็เดินไปขึ้นรถรางเพื่อกลับลงไปด้านล่าง

บันแยกกับเอลล่าและหวังตรงป้ายรอรถหน้ามหาวิทยาลัย  วันนี้ไม่รู้ว่าเจ้านายจะส่งเฉินมารับหรือเปล่า  หรือว่า
เจ้านายจะขับรถผ่านมาแถวนี้อีก  บันมองดูรถยนต์คันแล้วคันเล่าวิ่งผ่านหน้าไป  รู้ตัวอีกทีก็มีหนุ่มชุดกีฬามานั่ง
ข้างๆ  พร้อมกับมองบันตาไม่กะพริบ

“ หวัดดี ”

“ หวัดดี ”

บันได้ยินเสียงทักทายถึงสองครั้ง    ก่อนจะรู้ตัวว่าเจ้าของเสียงต้องการคุยกับตัวเอง

“ เมื่อกี้เรียกผมหรือเปล่า ? ”
บันหันหน้าหันหลัง  ก่อนที่จะแน่ใจว่าหนุ่มที่นั่งข้างๆ พูดกับตัวเอง
“ พูดจีนกลางแปลกๆ  นายเป็นนักศึกษาต่างชาติเหรอ ? ”
“ เอ้อ  ใช่แล้ว ”
“ มาจากสิงคโปร์หรือว่ามาเลเซีย ? ”
“ มาจากเมืองไทย ”
หนุ่มนักบาสเหมือนกับไม่เชื่อที่บันพูด  เขาวางลูกบาสเกตบอลไว้ข้างๆ  ก่อนที่จะหันมาคุยอีกครั้ง
“ นึกว่าเมืองไทยมีแต่คนผิวเข้มซะอีก ”
“ ก็คนจีนยังมีคนผิวเข้มได้เลย  ทำไมคนไทยจะมีคนซีดๆ บ้างไม่ได้ล่ะ ? ”
“ ก็จริงนะ ”
บันรู้สึกจะไม่ถูกชะตากับหมอนี่ขึ้นมาซะเฉยๆ  รถยนต์ที่คุ้นตาไม่เข้ามารับซักที  ไม่รู้ว่าจะนั่งรอตรงนี้อีกนานเท่าไหร่
“ นายเพิ่งเข้ามาเรียนปีหนึ่งสินะ ”
“ อืม ”
“ ฉันเป็นรุ่นพี่นายสองปี  ”
“ นายอายุเท่าไหร่ล่ะ ? ”
“ 20 ”
“ ฉันอายุ 22 แล้ว  เป็นรุ่นพี่นายตั้งสองปี ”
“ ล้อเล่นน่า ”
“ ฉันมาเรียนมาสเตอร์ดีกรีที่นี่ ”

หนุ่มคนเดิมดูจะเขินเล็กน้อยหลังจากรู้ว่าบันเป็นรุ่นพี่    ซักพักก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้  บันปล่อยให้เขาพูดกวางตุ้ง
เรื่อยเปื่อย  โดยที่ไม่ได้บอกว่าฟังไม่ออก

“ ฉันน่ะ  พูดไม่ค่อยเก่ง  แต่ถ้ากับนาย  ฉันจะพยายาม   แต่ว่าทำไมนายดูเงียบไปล่ะ ? ”
“ ฉันพูดกวางตุ้งไม่ได้หรอก  ฟังก็ไม่ออกด้วย ”
“ หมายความว่าที่ฉันพูดไป  นายฟังไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ ? ”
“ อืม ”

หนุ่มฮ่องกงปาดเหงื่อบนหน้า  ก่อนที่จะเริ่มพูดใหม่เป็นภาษาจีนกลาง
“ ทีนี้ก็รู้แล้วสิ ”
“ ฟังออกครึ่งเดียว  จีนกลางก็เพิ่งมาเรียนที่นี่  ไม่เคยพูดมาก่อน ”
บันโกหกคนที่นั่งข้างๆ

“ งั้นพูดอังกฤษกัน ”
“ พอแล้ว   ขอบใจนะที่มาคุยเป็นเพื่อน ”
“ ข้างหน้าอีกไม่ไกล  มีร้านไอศกรีมอร่อยมาก ”
“ อ๋อ  วันหลังฉันจะลองไปกินดูนะ ”
“ คือ  ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ”

“ เฮ้บัน  ยังไม่กลับอีกเหรอ ?  ”
หวังขับมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆ  ออกมาจากมหาวิทยาลัย
“ ยังเลย  ไปส่งฉันหน่อยได้ไหมหวัง ? ”
“ ได้สิ  ขึ้นมาเลย ”
บันวิ่งจู๊ดขึ้นมอเตอร์ไซด์หวังไปด้วยความเร็วปานจรวด  ก่อนที่จะหันมาพยักหน้าขอบคุณหนุ่มที่นั่งอยู่

“ ใครน่ะ ? ”
“ ไม่รู้สิ  ไม่รู้จัก ”
“ นึกกว่าเพื่อนนายซะอีก ”
“ เปล่าหรอก ”
“ บอกทางนะ  เดี๋ยวจะพาซิ่ง  ไม่นานก็ถึง ”

หลังจากจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมาโทรศัพท์บอกเคลวินเรียบร้อยแล้ว  บันก็ติดสายจูงอัลเบิร์ต  เดินออกไป
ตามถนนเส้นเล็กๆ มุ่งหน้าไปยังบ้านของหมอหลิน  เจ้าขนฟูดูเหมือนจะรู้ว่าบันจะพาไปไหน  มันจัดการเป็นผู้นำ
ทางเสียเอง  และดึงเอาร่างของบันไปด้วยแรงมหาศาลจนบันแทบจะวิ่งตามไม่ทัน
“ เดี๋ยวสิ  พักก่อน ”
บันหอบแฮกอยู่ริมทาง  ก่อนที่จะตกใจกับเสียงแตรรถยนต์ที่ดังใกล้ๆ
“ พี่หลิน ! ”
“ ขึ้นมาสิบันนี่ ”
“ จริงๆ ไม่กี่นาทีก็จะถึงแล้วนะ  แต่ก็ไม่ปฏิเสธ  เพราะผมเหนื่อยมาก ”
บันทำหน้าดีใจเหมือนพระมาโปรด  ก่อนที่จะเปิดประตูให้อัลเบิร์ตขึ้นไปนั่ง   ส่วนตัวเองก็วิ่งอ้อมมานั่งด้านหน้า
“ ได้รับจดหมายแล้วทั้งสองฉบับ  ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบไป ”
“ ไม่เป็นไรครับ  ตอบไปก็ไม่ทัน  เพราะผมกลับมาซะก่อน  ”
“ เป็นไง  ไปพม่าสนุกหรือเปล่า ? ”
“ สนุกครับ ”
“ แล้วนี่ตั้งใจจะไปที่ไหนล่ะ ? ”
“ ก็ไปหาพี่หลินนั่นแหละครับ  คิดถึงจะแย่ ”
“ อืม  ดีเหมือนกัน  จะพาไปดูเมียร์แคท  มันเปิดตาหมดแล้ว ”
“ เหรอครับ  ดีจัง ”

บันปล่อยอัลเบิร์ตเดินเล่นในบ้าน  ก่อนที่จะเดินตามหมอหลินเข้าไปในกรงเมียร์แคท  บรรดาลูกเล็กๆ ของเมียร์แคท
ออกมาต้อนรับหมอหลินด้วยความคุ้นเคย
“ กินนมเก่งทุกตัวเลยนะครับ ”
บันนั่งมองลูกเมียร์แคทสามสี่ตัว  กินนมในอ่างพลาสติก
“ แม่มันขุดหลุมลึกเกือบเมตร  เอาไว้เป็นรัง ”
หมอหลินชี้ให้บันดูหลุมลึกที่เป็นโพรงมืดเข้าไปด้านในของกรง
“ ดินข้างล่างนี่เย็นดีจัง ”
บันลองเอามือเข้าไปแตะๆ ดูข้างในโพรง
“ จริงสิ  ผมมีการบ้านมาด้วย  ว่าจะมาถามพี่หลินกับถามพ่อบ้าน ”
บันยิ้มยิงฟัน  ก่อนจะเดินตามหมอหลินเข้าไปในบ้าน

“ หนีฮาว   หวัดดีครับคุณพ่อบ้าน ”
“ สวัสดีครับคุณหนูบัน ”
“ เด็กน้อยคนนี้มีเรื่องจะถามน่ะพ่อบ้าน  ฝากด้วยนะ  เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวเย็น ”
“ ครับคุณหนู ”

“ ซ่งเหม่ยหลิงเหรอครับ ? ”
พ่อบ้านทวนคำแล้วพาบันเดินขึ้นบันไดมาชั้นบน  พร้อมกับบิดลูกบิดประตูใหญ่เพื่อพาเข้าไปในห้องหนังสือของ
บ้าน  อากาศเย็นในห้องสัมผัสกับผิวทันทีที่เดินเข้าไป  พ่อบ้านขยับเก้าอี้ให้บันนั่ง  แล้วเดินไปหยิบหนังสือออกมา
จากชั้นด้วยความรวดเร็วราวกับเป็นบรรณารักษ์   หนังสือเล่มหนาปกสีเขียวเข้มตอนนี้วางอยู่ด้านหน้าของบัน
“ ซ่งเหม่ยหลิงเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ยุคใหม่  เกิดที่เมืองเซี่ยงไฮ้  แล้วไปเรียนต่อที่อเมริกา  เมื่อเรียนจบ
กลับมาได้แต่งงานกับนายพลเจียงไคเช็ก  ซ่งเหม่ยหลิงเลยมีชื่อเรียกอีกชื่อว่า  มาดามเจียงไคเช็ก ”
บันจดรายละเอียดตามที่พ่อบ้านบรรยาย  พร้อมกับซักถามข้อสงสัยจนเรียบร้อย  และได้รายงานฉบับสมบูรณ์ออกมา

“ เอ๊ะ  นี่อะไรเหรอครับพ่อบ้าน ? ”
บันหยิบก้อนวัตถุสีดำขึ้นมาดูด้วยความสงสัย  มันวางอยู่บนแผ่นหินที่เซาะเป็นแอ่งบนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องสมุด

“ นี่ก็คือหมึกสำหรับใช้เขียนอักษรจีน ”
พ่อบ้านหยดน้ำจากถ้วยมีฝาเล็กๆ ลงบนแผ่นหิน  ก่อนที่จะเอาแท่งสีดำที่บันสงสัยฝนลงไปบนนั้น  ซักพักก็ได้น้ำ
หมึกสีดำออกมา  พ่อบ้านดึงกระดาษสีแดงออกมาและเขียนชื่อของบันลงไปด้วยพู่กันจีน  บันหยิบกระดาษขึ้นมา
มองดูด้วยความดีใจ  ลายมือของพ่อบ้านสวยเหมือนพิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์

“ 兔  ทู่  กระต่าย ”
“ จริงๆ ชื่อผมหมายถึงขนมปังก้อนกลมน่ะครับ  ไม่ได้หมายถึงกระต่าย   แต่ก็ไม่เป็นไร  ตัวทู่นี่ก็สวยดี  ขอผมเอากลับไปที่บ้านได้ไหมครับพ่อบ้าน  ? ”
บันลองเขียนอักษรจีนอีกคำเพื่อเอากลับไปฝากเจ้านายที่บ้าน  หลังจากที่ใช้กระดาษไปถึงสิบสองแผ่น  บันก็ให้
พ่อบ้านช่วยเลือกใบที่สวยที่สุด  เพื่อเอากลับไปเป็นของกำนัลเคลวิน

19.00 น.

บันกับอัลเบิร์ตเดินเข้ามาในบ้านเห็นเคลวินนั่งทำงานอยู่  บนโต๊ะมีชาร้อนควันกรุ่น  บันแอบชะโงกหน้าไปมองใน
ถ้วยเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้านายไม่ได้เอาชาของเฉินมาชงดื่ม  จากนั้นก็วางกระดาษที่เขียนอักษรด้วยพู่กันจีนลงไปให้
เจ้านาย  พร้อมกับยืนแป้นแล้นเพื่อรอคำชม  หลังจากที่ยืนบิดตัวไปมา  เคลวินก็ละสายตาจากแฟ้มเอกสารแล้ว
หยิบกระดาษแดงที่บันวางเอาไว้ขึ้นมาอ่าน  มันเป็นกระดาษที่มีอักษร 冰  ที่แปลว่าน้ำแข็ง

“ บิง ? ”
“ ครับ  เจ้านายน้ำแข็ง ”
เคลวินส่ายหัวพร้อมกับใช้ปากกาในมือเขียนคะแนนลงไปในกระดาษสีแดงของบัน  แล้วส่งคืนมาให้

“ สองเต็มสิบ ! ”
บันทำหน้าเจ็บปวดทันทีที่เห็นคะแนน
“ มากไปด้วยซ้ำ  ลายมือนายยังกับนกกระจอก ”

“ อะไรคือลายมือนกกระจอก ? ”
“ เวลานกกระจอกมันเหยียบบนพื้นแล้วทิ้งรอยเอาไว้ ”

‘ จะบอกว่าลายมือเหมือนไก่เขี่ยก็ว่ามาเหอะ ’

“ ที่เมืองไทยเรียกว่าลายมือไก่เขี่ย ”
“ คงงั้น  มันคล้ายๆ กับลายมือนาย ”
“ ผมใช้กระดาษไปตั้งโหลนึงเชียวนะ  เลือกใบที่สวยที่สุดมาให้  นึกว่าเจ้านายจะชมซะอีก ”
“ เดือนหน้าค่อยเขียนมาใหม่   ดูซิว่าจะสวยกว่าเดิมหรือเปล่า ? ”
“ ไม่เขียนแล้ว  เจ้านายนิสัยไม่ดี ”

บันหันหลังแล้วแอบแลบลิ้นให้อัลเบิร์ตดู 

“ อ่ะ  เอานี่ไป ”
“ อะไรครับ ? ”
บันหันควับไปมองเคลวินทันทีที่ได้ยินว่าเคลวินให้ของ
“ โทรศัพท์นี่ครับ ? ”
บันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู  หน้าจอแสดงภาพอัลเบิร์ตยิ้มแฉ่งทันทีที่มือบันไปโดนหน้าจอ
“ เวลาที่ฉันติดงานหรือว่ามีธุระด่วนฉันจะโทรไปบอก  หรือว่าถ้ามีธุระด่วนก็โทรมาตามหมายเลขในนี้ได้ ”
“ เจ้านายใจดีจังครับ   ผมขอถอนคำพูดที่ว่าเจ้านายเมื่อกี้ ”
บันยิ้มหน้าบานพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณเคลวิน  ก่อนที่จะปิดท้ายความเขินด้วยการเดินไปกอดอัลเบิร์ตและเดิน
เข้าห้องไป

บันกดโทรศัพท์เล่นไปมาซักพักก็มีสายเรียกเข้า  หน้าจอแสดงชื่อดาเนียล
“ หวัดดีฮะคุณจอมจุ้น ”
“ เป็นไงบันนี่  คิดถึงฉันมากหรือเปล่า ? ”
“ คิดถึงมากเลยครับดาเนียล ”
“ จริงเหรอ ? ”
“ ไม่จริงหรอก  ล้อเล่น ”
“ อยากจะขยี้หัวนายจัง ”
“ ดาเนียลรู้ได้ไงว่าผมมีโทรศัพท์ ”
“ ฉันรู้ทุกเรื่องของนายนั่นแหละ ”
“ แล้วโทรมามีอะไรเหรอครับ ? ”
“ พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วฉันจะไปรับ  จะพาไปกินข้าวกับคุณย่าที่บ้านใหญ่ ”
“ คุณย่า  คุณย่า   คุณยายของเจ้านายเหรอครับ ? ”
“ ใช่แล้ว  จะพานายไปเปิดตัว  ดีหรือเปล่า ? ”
“ เปิดตัว ? ”
“ เปิดตัวว่าเราคบกันไง  คุณย่าจะได้เลิกหาคู่ให้ฉันซะที ”
“ ไม่เอาหรอก  คุณย่าจะดุเอา  ดาเนียลชอบเล่นตลกเป็นเด็กๆ ”
“ พรุ่งนี้แต่งตัวหล่อๆ  ฉันจะไปรับที่มหาวิทยาลัย ”

[Keniji Teruyama]

หมายเหตุ

ภาพวิคตอเรียพีค  จุดชมวิวยอดนิยมของฮ่องกง  ต้องนั่งรถแทรมขึ้นไป


ซ่งเหม่ยหลิงหรือมาดามเจียงไคเช็ก เคยเป็นบุคคลแห่งปีของนิตรสารไทม์  ซ่งเหม่ยหลิงมีบทบาททางการฑูต
ที่ทำให้สหรัฐอเมริกา  อังกฤษและญี่ปุ่น  หันมาสนับสนุนไต้หวันในการเป็นสมาชิกองค์การสหประชาชาชาติ


มาดามอู๋อี๋  อดีตรองนายกรัฐมนตรีของจีน

ไซซีเป็นหญิงงามที่สุดหนึ่งในสี่คนของจีน 
หญิงงามสี่คนประกอบไปด้วย
ไซซี
หวางเจาจวิน
เตียวเสี้ยน
หยางกุ้ยเฟย

[ZuuZuu]

:z13:เคนจังกับน้องบันให้หายคิดถึง
นับวันน้องบันยิ่งน่ารักน่าเอ็นดูมากๆเลยอ่ะค่ะ
เค้าอ่านไปยิ้มไปตลอดยังกับคนบ้าเลยอ่ะ
แล้วยิ่งตอนนี้น้องบันพูดๆอยู่แล้วเคลวินเอาลูกอมยัดปากนะ 5555 สงสัยน้องบันคงจะพูดมากไปจริงๆนั่นละเนอะ

ปล.ดาเนียลเริ่มจะรุกหนักแล้ว เคลวินเจ้าชายน้ำแข็งจะมีกลวิธีทำยังไงให้น้องบันไม่หลงกลละคะงานนี้

เคนจังสู้ๆจ้า~~~~

[rellachulla]

จ่อคิว อิอิ

น้องบันนี่จอมซน
น่ารักขึ้นทุกวัน
เมื่อไรความรักจะเกิดละหนอ

รัก เคนอิจิ อิอิ +1 กั๊บ