-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
Introduction
ความรัก ก่อเกิด ณ บ้านหลังเล็กในฮ่องกง ดินแดนที่ไม่เคยหลับใหล
ความรัก ไร้ขอบเขตและไม่เคยอยู่กับที่
คนนึงเย็นชาเป็นน้ำแข็ง อีกคนโลกสดใส ใจรักทุกอย่างที่เป็นสีส้ม
กระดาษสีน้ำตาลยับยู่ยี่ ภายในมีข้อความเขียนด้วยลายมือขยุกขยิก หากไม่นับว่ามันเคยเป็นกระดาษห่อของ
หรือไม่สนใจว่ามันมีคราบน้ำตาแห้งเกรอะกรังเปรอะเปื้อนอยู่ กระดาษแผ่นนี้ดูจะมีคุณค่ามากทีเดียว การดึงมันออกมา
จากกระเป๋าแล้วอ่านข้อความในนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า คงบอกถึงอารมณ์ของผู้ที่ถือมันไว้ได้เป็นอย่างดี
‘ บันนี่ พ่อกระต่ายน้อย
แม้จะทำใจแข็ง ไม่รับรู้การเดินทางไปของตัว สุดท้ายก็เป็นเค้าเองที่แพ้ เค้าแพ้ตัวเองอีกแล้ว จะเป็นครั้งที่
เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้สินะ กระดาษที่แสนน่าเกลียดแผ่นนี้ เค้าดึงมันมาจากกระดาษห่อของที่วางใกล้ๆ มันเป็นของเพียง
ไม่กี่อย่างที่สามารถขีดเขียนอะไรลงไปได้ มันจะช่วยพาเอาคำขอโทษจากเค้า ไปหาตัว
ที่เคยพูดว่า ถ้าตัวไปไหนโดยที่ไม่มีเค้า ความเป็นเพื่อนของเรา ขาดกัน วันนี้อยากจะพูดว่า ขอโทษ
เด็กไม่รู้จักโตคนนึง รู้สึกไม่ชอบใจที่เพื่อนรัก จะไปไหนไกลตัว ไม่ได้เจอ ไม่ได้เห็นหน้า
เค้าโกรธตัวทั้งที่ตัวไม่ได้ทำผิด คำพูดของแม่ ทำให้เค้าได้คิด การที่เราจะโต อย่างแรก
เราต้องหัดบินด้วยปีกของตัวเอง แล้วก็เป็นตัวสินะที่เริ่มหัดบิน
ส่วนลูกแหง่อย่างเรา คงต้องหลบปีกของแม่ไปอีกซักพัก ทำไงได้ ก็เค้าไม่มีตัวแล้วนี่
ไม่รู้เหมือนกันว่ากระดาษอัปลักษณ์แผ่นนี้ จะไปถึงตัวไหม ถ้าถึง มันคงจะเอาคำขอโทษของเค้าไปหาตัว
ขอโทษสำหรับอารมณ์เด็กๆ ที่เค้าทำไปทุกอย่าง เป็นเพราะความโง่และไม่รู้จักคิดของเค้าเอง
ขอให้ตัวรีบเรียนจบกลับมาโดยเร็ว ความคิดถึงและความห่วงใยจากคนทางนี้ จะยังมีให้ตัวเสมอ
รัก แม่ไก่ ’
“ ยัยบ๊อง ”
บันส่งเอกสารขอผ่านเข้าเมืองให้กับเจ้าหน้าที่ ในใจคิดเรื่องที่เพื่อนสนิทงอนเรื่องที่เขามาเรียนต่อที่นี่
บัน ชื่อที่แม่ตั้งมาจากขนมปังก้อนกลมๆ แต่ ยัยแม่ไก่จอมดื้อ ไม่เคยเรียกเขาแบบนั้น
‘ บันนี่ บันนี่ พ่อกระต่ายน้อย แม่ไก่หิวข้าว ’
‘ ข้าวเปลือก ? ’
‘ บ้าสิ เค้ากินข้าวเปลือก ตัวก็ต้องกินแครอต ’
‘ ได้สิ กินแครอตง่ายกว่ากินข้าวปลือกตั้งเยอะ ’
‘ ไม่เอา เลิก บันจ๋า เรียนจบแล้ว จะไปทำงานที่ไหน ไปทำด้วยกันนะ แม่จะฝากงานให้ ’
‘ ไม่เอา ยังไม่อยากทำงาน จะไปเรียนต่อ ’
‘ ที่ไหน ? ตัวจะไปที่ไหน ’
‘ ฮ่องกง จะไปเรียนภาษาจีน ’
‘ จบเอกภาษาอังกฤษ ตัวจะไปเรียนภาษาจีนทำไม ? ’
‘ ก็อังกฤษพูดได้แล้วนี่ ไปเรียนภาษาจีนบ้างจะเป็นไร อย่างน้อยข้าพเจ้าก็เรียนวิชาโทภาษาจีนมานะ ’
‘ ก็ไปที่แผ่นดินใหญ่ จะไปฮ่องกงทำไม ’
‘ จีนปักกิ่งเขาพูดจีนกลางกันไฟแลบ คงไม่ไหว ถ้าเป็นที่ฮ่องกงยังใช้ภาษาอังกฤษอยู่บ้าง พอจะถูไถ ’
‘ ตัวจะทิ้งเค้าเหรอ ? ’
‘ โตแล้ว ’
‘ ชอบอ้าง ’
‘ ก็จริง ’
‘ พักทำงานซักปีก่อนดีไหม ปีหน้าค่อยไป นะ ค่อยไปด้วยกัน ’
‘ ปีหน้าก็ขี้เกียจแล้ว ’
‘ ก็เหมือนกัน ปีนี้เค้าขี้เกียจ ’
‘ งั้นเค้าเรียนปีนี้ ตัวเรียนปีหน้า ’
‘ ไม่ได้ ตัวห้ามทิ้งเค้า ถ้าตัวไปไหนโดยไม่มีเค้า เราขาดกัน ’
“ ยัยบ๊อง ขอโทษนะที่ทำให้โกรธ ”
หนุ่มเสื้อส้มเดินออกมาจากจุดตรวจคนเข้าเมือง ตอนนี้สายตาคอยมองหาสถานีรถประจำทาง ตามที่เขียนเอาไว้
ในแผนที่ เขตวิคตอเรีย พาร์ค เขตเกาลูน
“ อักษรตัวเต็มนี่อ่านยากแฮะ ”
บันหันซ้ายหันขวา สายตาหยุดอยู่ที่ผู้ชายร่างท้วมที่ยืนจ้องกลับมา ตาไม่กะพริบ เขาเดินเข้ามาหา
“ คุณชื่ออะไร ? ”
บันถามชายที่เดินเข้ามา
“ ปีเตอร์ เฉิน ”
บันอ่านตามเอกสารการเช่าหอพัก เจ้าหน้าที่ที่จะเข้ามารับ ชื่อ Peter Chan
“ คุณ ชาน ? ”
“ เฉิน ”
บันไม่ได้แย้ง คงเป็นเรื่องของสำเนียงมากกว่า
“ ไปกันเลยไหม ? ”
“ ได้ครับ ”
ต่างคนต่างเข้าใจผิด
หนุ่มไทย นัดกับ Peter Chan เจ้าหน้าที่ประจำหอพักนักศึกษามหาวิทยาลัย
หนุ่มฮ่องกง ชื่อ Peter Chen ถูกเจ้านายส่งมารับตัวล่ามภาษาอังกฤษไปทำงาน
‘ เฉิน ดูคนที่ใส่เสื้อสีส้ม เขาจะมาที่สนามบิน พาเขามาแปลเอกสารกองนี้ให้หมด ฉันจะใช้วันจันทร์
ถ้าไม่เรียบร้อย เงินเดือนเท่ากับศูนย์ ’
‘ ครับ ผมไม่เคยพลาด ’
บันนั่งรถไปด้วยความรู้สึกว่า รถที่มารับเขาไปหอพัก ดูจะเกินความคาดหมาย เขาไม่ได้ถามอะไรต่อมากนัก
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ทางที่คนขับรถพาไปนั้น อยู่คนละทิศกับหอพักที่ต้องเข้าไปรายงานตัว
ตื่นเต้น มือสั่น หานิวท็อปปิกไม่เจอ
กว่าจะเจอ แฮ่ ติชมและให้กำลังใจกันได้
รัก เคนอิจิ :กอด1:
-
ยะฮู้!!!~ มาแล้ว
-
ฉลองเปิดเรื่องใหม่ค่า :mc4:
เรื่องน้องเนยเราเพิ่งอ่านได้ไม่นาน ตอนนี้อ่านได้เกือบๆครึ่งทางแล้ว
เรื่องใหม่นี่ก็เปิดตัวได้น่าติดตามดีค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตามมาๆ
อย่าลืมเนยนะ
มุกจะตามทั้ง2เรื่องเลย
:mc4:
-
:mc4: ชอบตัวละครเย็นชาๆ อิอิ ลุ้นตอนต่อไปค่ะ :call:
-
จองที่ก่อน เดี๋ยวอ่าน
-
โอ๊ะ ฮ่องกง เราเพิ่งกลับมาเอง
หนุ่มๆหล่อมาก ตี้ๆขาวๆ เอิ๊กๆ
-
อ่ะอ้า เรื่องใหม่ น่าสน น่าสนแค่เริ่มอ่านก็มีแนวโน้มว่าจะสนุก จะติดตามนะคร้าบ
-
อ๊ายยยยยยย เริ่มมาคิดว่าจดหมายง้อแฟน ที่ไหนด๊ายยยยยย~ คึคึ :o8:
เอาล่ะสิ บันบันจะได้เรียนไหมเนี่ย โดนบุพเพพาไปทำงานซะแล้วววววววว โฮะๆๆ :z1:
-
ภาษาจีนมันยากจริงๆ !!
เราเรียนแล้วงมหัวหาหางไม่เจอเลย กรี๊ด !!
สู้เค้าบันน้อย
-
ตายและเข้าใจผิดมักเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทุกอย่าง 555+ :L2:
ปล.ตามมาอ่านแล้วค่ะ คราวนี้อิมเมจนายเอกกับพระเอกจะเป็นยังไงหนอ มาแค่อินโทรยังไม่แน่ชัด หึหึ :z1:
-
ห้าๆๆ ชอบอ่ะ พี่เคน
เฉิน กะ ชาน
ไปกันได้น่ะ
ใจแอบชอบ แม่ไก่ซะล่ะ น่ารักจัง
ห้าๆๆ
นายเอกชอบสีส้มเนอะ ช่ายป๊ะ? คริๆ
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ของคุณเคนค่า
ติดตามตอนต่อไป อิอิ
แค่บทนำก็น่าติดตามแล้ว
-
:mc4:น่าติดตามมากๆ
รอตอนต่อไป :L1:
-
ตามคุณเคนอิจิมาคร๊า าาา
-
สู้ๆค้าบบบบ มาดันเรื่องใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อๆๆๆ
-
อ้าว เสร็จเลยออเร้นจ์ บอย ไปกับใครเนี่ย ผิดคนแล้ว :z3:
เอ๊ะๆ แต่จะว่าไป อาจได้เจออะไรดีๆก็ได้น้า :z1:
-
อ่าาา ไปต่างบ้านต่างเมืองแล้วไปกับคนผิดคนอีกก ท่าจะยาวละ หึหึ
แต่จะพระหรือนายเอกหว่าจบเอกอังกฤษนี่น่าา...ยังไงก็แปลได้ละแต่คงงงไปเลยทำไมต้องแปลด้วย 555
-
:L2: :L2:
-
เข้ามาจองที่ด้วยอีกคนจ้า :o8:
-
มาอุดหนุนเหมือนเดิม
นายเอกเป็นกระต่ายน้อย แล้วพระเอกล่ะ เป็นเต่าหรือหมาป่า
-
ตามมาตามติด ติดตาม เรื่องใหม่คุณเคน
:กอด1: :L2:
น้องบัน ภาษาจีนมันยากเน้อ
สงสัยแทนที่น้องบันจะได้มาเรียน
ได้ทำงานแทน
ได้ภาษาเหมือนกัน เอาเตอะ
-
เรื่องใหม่ กำลังดึงดูดด
จุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
Wow ๆๆ เรื่องใหม่ จะซับซ้อนซ่อนเงื่อนปริศนาเยอะเหมือน สายสืบรหัสเมียน้อย มั๊ยเนี่ย แต่คงน่าติดตามพอกัน Yeah! ๆ :3123:
-
่พ่อกระต่ายน้อยมาฮ่องกงดันไปกับอีกคนไม่ใช่คนที่หอพัก
จะตามลุ้นนะค่ะ
-
ตามมาอ่านด้วยคนครับ
-
รอตอนต่อไปเน๊อะ
+Like!
-
*v* อาตี่ฮ่องกงกะกระต่ายน้อย
ติดตามๆๆ
-
แค่เร่ิมต้นท่าทางจะฮาไม่น้อย แต่จะมีปริศนาให้แก้อีกหรือเปล่า
ต้องรอคุณเคนอิจิมาเฉลย
-
ติดตาม ติดตาม :L2:
-
:mc4:
รอตอนต่อไปน่ะ
:L2: :L2:
-
บันนี่ น่ารัก อิอิ :L2:
-
จุดพลุฉลองเรื่องใหม่ให้กับเคนจัง :mc4: :mc4:
เรื่องนี้จากที่อ่านอินโทรแล้ว น่าจะเป็นแนวๆสบายๆใสๆใช่มั้ยคะ
อ่านตอนแรกแอบงง นึกว่าบันนี่กับแม่ไก่คู่กันซะอีก แต่พออ่านจนจบอินโทรก็คิดว่ามันคงจะไม่ใช่แล้วแหละ
ไม่งั้นมันจะเข้ากับชื่อเรื่อง sweet home in hong kong ได้ไงละเนอะ
ยังไงก็รอติดตามค่ะ เป็นกำลังใจให้เคนจังจ๊ะ
-
เฉิน คือ พระเอก?
((แอบชอบชื่อ ชาน มากกว่าอ่ะ ฮาาาาาา))
-
:mc4:ตามมาเจิมนิยายใหม่
+1 ให้คุณเคน
-
+1 ให้กับนิยายคุณเคนเรื่องใหม่ค่ะ
><
เอาแล่ว เข้าใจผิดกันแล้วววว
ตื่นเต้นจัง!!
-
:mc4: ตามมาอ่านด้วยอีกคน
-
จิ้ม จิ้ม จ้า
-
ตามมาจร้า แค่เริ่มก็ดูท่าทางจะสนุกแล้ว
-
จิ้มๆๆๆ เรื่องใหม่
เริ่มมาก็น่าสนใจมากๆ
รอตอนต่อไป มาอย่างด่วนๆเลยนะคะ :o8:
-
ไหนดูซิ จะทำไงต่อ o18
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ครับ
-
อ้าว...แล้วพ่อบันนี่ของเราจะทำยังไงละนี่
-
:z13: :z13: :z13:มาจิ้มเรื่องใหม่คุณเคน
-
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
มาปูเสื่อรอพ่อกระต่ายน้อยบันนี่จ้า
-
ฮ่องกงที่รัก~ เราชอบบบบ โดยเฉพาะแถว Mong kok กับ จินซาจุ่ย (เขียนถูกเปล่าเนี่ย)
-
ลุ้นพระเอกว่าจะเป็นใคร
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อรู้ว่าผิดฝาผิดตัวขึ้นมา
-
:mc4: :mc4:
-
:L1: :3123: :กอด1:
-
เพราะความเข้าใจผิด
:L2: :L2:
-
มาปูเสื่อรอจ้า
-
รอๆๆๆๆ
นายบันเราตามเค้าไปด้วยความเข้าใจผิด 5555 เปิดเรื่องได้น่ารัก แถมน่าลุ้นน่าติดตามจริงๆ
อยากอ่านต่อแล้วคร่าาาา
-
มาติดตามเรื่องใหม่ของพี่เคนค่าาาาา :กอด1:
-
คุณเคนเมื่อไหร่จะมาต่ออีก........ :L2: :3123: :กอด1:
รักคุณเคน
-
มารอค่ะว่า บันนี่น้อยของเราจะไปเจอใคร และจะได้เจอกับอะไรบ้าง
-
ฮึบ !
ออกแรงดันทู้ตัวเอง
เมื่อวานอัพสายสืบทิ้งไว้แล้วนอน
ช่วงเช้าไปให้กำลังใจเพื่อนสอบ defense thesis ( กลัวของตัวเองจะไม่มีใครมา ^^ )
กลับมาหวังจะปั่นต้นฉบับสายสืบต่อ ( ลืมกระต่ายน้อยไปซะงั้น )
ตอนนี้ระลึกชาติได้แล้ว เรามีลูกสองคนแล้วนี่หว่า หงิง
แฟนๆ ที่รอพ่อกระต่ายน้อย วันนี้พบกันแน่นอน o18
再 见 บ๋ายบาย
爱 รัก 肯 伊 智 เคนอี๋ฉื่อ / รัก เคนอิจิ
-
จะรออ่านทั้งสองเรื่องเลยนะเคอะ ^^
-
แง กำลังตอบเม้นต์ของทุกคนด้วยความมัน
เกือบจะครบทุกคนแล้วด้วย มือเจ้ากรรมดันเลื่อนเคอเซอไปโดนรีโหลดซะงั้น
หายวับ ! :เฮ้อ:
เอาเป็นว่าขอตอบรวมเลยละกันเนอะ ขอบคุณที่ให้ความสนใจนะครับ
ทั้งนักอ่านหน้าเก่า ( แต่ปิ๊ง ) ที่มาจากเรื่องสายสืบฯ
และนักอ่านหน้าใหม่ที่เพิ่งอ่านนิยายเคนอิจิ
ขอให้อ่านนิยายด้วยความสนุก ( เอ่อพี่ฮะ นิยายยังไม่ได้ลง )
นั่นแหละ อวยพรไว้ก่อน
รัก เคนอี้ฉื่อ ( ทุลักทุเลสุดๆ ไปเลย ใช่เคนอิจิเหมือนเดิมแหละดีแล้ว )
-
รออ่านทั้ง 2 เรื่องคะ
:L2: :กอด1:
-
ว้าวววๆ น่าอ่านมากเลยคะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า มาเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
Chapter - 1
ความรู้สึกที่ต้องมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ทำให้รู้สึกเหงาอย่างประหลาด เสียงคุยจ้อของยัยแม่ไก่
ที่เคยดังใกล้ๆ หู ตอนนี้บันรู้สึกคิดถึงเหลือเกิน
‘ ไทต่างด้าว ท้าวต่างแดน ตัวจะไปอยู่ยังไงคนเดียว ’
‘ ก็ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ ? ’
‘ กระต่ายน้อย ’
‘ ว่าไง ไก่จอมจุ้น ’
‘ ไม่มีตัว เค้าคงเหงาแย่ ’
‘ ไม่เหงาหรอกน่า จบแล้วก็ไปทำงาน เจอคนมากมาย ’
‘ อยู่กับใครก็ไม่สนิทใจเหมือนอยู่กับตัว ’
‘ ป่านนี้ยัยแม่ไก่จะเป็นไงบ้างนะ ? ’
เสียงสนทนาเป็นภาษาจีนกวางตุ้งดังแว่วมาในโทรศัพท์ แม้จะพยายามฟังและจับใจความ แต่ลิ้นที่รัวเร็วนั้น
ไม่ปล่อยให้ดิคชันนารี่ภาษาจีนกวางตุ้งของบันทำงานได้ทัน
คนฮ่องกงส่วนใหญ่จะใช้ภาษาจีนกวางตุ้งเป็นหลัก ตัวอักษรเป็นตัวเต็มแบบโบราณ
ในขณะที่หนุ่มน้อยเสื้อส้ม เรียนภาษาจีนกลาง และฝึกอ่านอักษรแบบย่อ
สิ่งเดียวที่จะยังพอทำให้ใจชื้นคือ
ภาษาอังกฤษที่ยังพอมีใช้กันอยู่บ้าง จากการที่ฮ่องกงเคยเป็นอาณานิคมของอังกฤษมาก่อน
ฮ่องกงอยู่ใกล้มณฑลกวางตุ้ง ทำให้พูดกวางตุ้ง
ฮ่องกงเคยเป็นอาณานิคมของอังกฤษ ทำให้พูดอังกฤษ
ฮ่องกงเป็นเขตบริหารพิเศษของรัฐบาลปักกิ่ง ทำให้พูดจีนกลาง
คนทั้งสามวัยของฮ่องกงต่างได้รับการปลูกฝังภาษาแรกแตกต่างกันไป
ยุคสมัยเปลี่ยนไปคนก็ต้องเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน
จากที่ฮ่องกงเป็นเกาะแสนจะธรรมดา ผู้คนที่นี่ใช้ภาษาจีนกวางตุ้งเป็นหลัก
ก่อนที่จะเปลี่ยนมาใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักในรุ่นลูก และใช้ภาษาจีนกลางในรุ่นหลาน
อังกฤษส่งมอบฮ่องกงคืนให้แก่จีนในวันที่ 1 กรกฎาคม 2540
เป็นการสิ้นสุดสัญญาการเช่าเกาะฮ่องกงที่ยาวนาน
เฉิน มองล่ามภาษาอังกฤษของนายด้วยแววตาเป็นมิตร หากเขาทำให้นายพอใจ เงินเดือนเดือนนี้คงพอที่จะให้ทำ
กิจกรรมพิเศษเพิ่มขึ้นได้บ้าง
ไพ่นกกระจอก !
“ ที่มะนิลาอากาศดีไหมครับ ? ”
ล่ามของเจ้านายมาจากฟิลิปปินส์
“ ก็ดีครับ ”
บันอ่านพยากรณ์อากาศจากสนามบิน ก่อนออกมา คนไทยกับปินอยมักจะถูกคนจับรวมกันเสมอ
“ ดูคุณอายุน้อย ? ”
ภาษาอังกฤษถูกถ่ายทอดออกไป เนื่องจากรู้ว่า ล่ามเสื้อส้มสดใสของนาย ดูไม่ค่อยจะถนัดนัก
“ 21 ”
“ อายุน้อยกว่ากางเกงตัวนี้อีก ”
เฉินตบกางเกงที่สวมอยู่
“ คุณทำงานมานานหรือยัง ? ”
“ นานแล้ว ตั้งแต่รุ่นพ่อของนาย ”
“ นาย? ”
“ คุณเคลวิน ”
‘ เจ้าหอหอพักชื่อเคลวิน ’
บันจัดการบันทึกชื่อนี้ไว้ในสมอง
พอรถไต่พ้นเนินเขาเตี้ยๆ มาได้ บ้านที่ตั้งโดดเด่นอยู่ข้างหน้า ก็ทำให้บันชะงัก
สวย !
‘ คงต้องมาคุยกับเจ้าของหอพักก่อนละมั้ง ’
“ เจ้านายไม่อยู่ ดึกๆ ถึงจะกลับ นี่กุญแจเข้าบ้าน เข้าไปข้างใน คุณก็จะเจอเอกสารกองใหญ่
รายละเอียดเจ้านายเขียนโน้ตไว้ให้แล้ว คอมพิวเตอร์ที่อยู่ในนั้น คุณสามารถเปิดใช้ได้ ขอให้โชคดี
คุณเบาทิสต้า ”
เฉินเดินผิวปากสบายอารมณ์ออกจากบ้านไป ทิ้งให้หนุ่มไทยยืนงงอยู่ที่เดิม พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ
“ เดี๋ยวสิคุณชาน ! ”
ประตูเจ้ากรรม มันเป็นระบบไฟฟ้า กว่าจะคลำหาที่เปิดได้ เฉินก็คุยจ้ออยู่ในรถที่มุ่งตรงสู่คาสิโนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ เอกสารอะไร ? ใครคือเบาทิสต้า ? ”
บันจ้องกุญแจที่อยู่ในมือ ราวกับมันจะให้คำตอบออกมาได้
ไม่มีทางเลือก นอกจากจะไขกุญแจเข้าบ้านไป
ฮ่องกงมีพื้นที่ไม่มาก ทำให้คนส่วนมากจะอาศัยในอพาร์ตเมนต์ คนที่สามารถมีบ้านเป็นของตัวเองได้ ไม่ธรรมดา
พื้นไม้ขัดมันที่สัมผัสกับเท้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ที่บ้านตัวเอง มันไม่เย็นเหมือนพื้นกระเบื้อง
“ สวัสดีครับ มีใครอยู่ไหม ? ”
เงียบ ไร้เสียงใดๆ ตอบกลับมา
กองกระดาษสีขาวเรียงกันเป็นตั้งปรากฏอยู่ตรงหน้า นี่คงเป็นเอกสารที่เฉินพูดถึง
‘ สัญญาการเช่าห้องพัก ? ’
บันวางกระเป๋าลงข้างๆ แล้วหยิบกระดาษแผ่นหน้าสุดขึ้นมาอ่าน มันเป็นภาษาจีนกลางตัวอักษรแบบย่อ
‘ หนังสือสัญญาการเช่าโครงข่ายสัญญานดาวเทียม ? ’
เราต้องไปนอนบนดาวเทียมงั้นหรือ ?
หรือว่าหอพักชื่ออาคารดาวเทียม
เอกสารกองอื่นๆ ก็ไม่ต่างกันมากนัก มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจโทรคมนาคม
มีกระดาษโน้ตสีเหลืองนวล ปรากฏข้อความภาษาอังกฤษ ติดอยู่ข้างจอคอมพิวเตอร์
บันลุกขึ้นยืนและหยิบมาดู
“ เอกสารทั้งหมดนี้ คืองานของคุณ ผมจะพิจารณาสัญญาการจ้างของคุณ ถ้างานทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย
และออกมาน่าพอใจ แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้วบันทึกไว้ในคอมพิวเตอร์
เคลวิน ”
‘ สัญญาการจ้าง ขึ้นอยู่กับงานพวกนี้ ? ’
คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดเสียแล้ว บันเริ่มหน้าเสีย เขาต้องหาทางติดต่อกับคุณชาน
ปีเตอร์ ชาน ไม่ใช่ ปีเตอร์ เฉิน
โทรศัพท์ที่วางใกล้โต๊ะคอมพิวเตอร์ถูกใช้เป็นทางติดต่อกับหอพัก โชคร้ายของบันที่เขาไม่รู้รหัสการใช้โทรศัพท์ของฮ่องกง
กดศูนย์ก่อน กดเบอร์ท้องถิ่น หรือกดอะไรกันแน่ รู้สึกเหมือนถูกขังชอบกล
‘ จะเดินลากกระเป๋าออกไปจากบ้านดีไหมนะ แต่ทางจากบ้านไปถนนใหญ่ก็ไกลอยู่เหมือนกัน ’
“ ถ้าเราเข้าใจผิด ทางนี้ก็คงเข้าใจผิดด้วยสินะ ใครจะมาทำงานพวกนี้ให้กันล่ะ ? ”
บันหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน งานที่มีคนทิ้งไว้ให้ ไม่ได้ยากเกินความสามารถ
ติดอยู่อย่างเดียว เขาไม่ใช่เบาทิสต้า
นิ้วมือยาวเรียวกดลงไปบนแป้นคอมพิวเตอร์ด้วยความชำนาญ แม้อักษรบางตัวจะไม่ค่อยคุ้นนัก
แต่ดิคชันนารีที่ติดตัวมาจากเมืองไทย ก็ช่วยเขาเอาไว้ได้
สัญญาการเช่าเล่มแรก ถูกบันทึกลงในคอมพิวเตอร์ บันลองสั่งพิมพ์ออกมาจากเครื่อง
“ คงไม่เสียชื่อศิษย์เอกอาจารย์ป้าหรอกนะ ”
เวลาล่วงเลยมาจนถึงสองทุ่ม ด้วยความที่อ่อนล้าจากการเดินทางบวกกับความหิว บันเริ่มตาลาย
เขาเห็นผ้าสีขาวเคลื่อนไหวไปมาบนพื้น
น่าตลกชะมัด ผ้าเดินได้ !
เสียงท้องร้อง ประท้วงให้บันต้องหยุดพัก บ้านนี้คงพอมีน้ำเปล่า ให้เขาได้จิบแก้กระหายบ้าง
ผ้าผืนเดิม ตอนนี้เคลื่อนมาอยู่ใกล้กับโซฟาผ้าสีครีมแล้ว
ผีหลอก !
บันขนลุกซู่ด้วยความกลัว
อะเวรา โหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย
อัพยาปัชฌา โหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้พยาบาทเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย
บทแผ่เมตตาพรั่งพรูออกมาจากปากของบัน ไม่มีความหมายอะไรเลย ผีจีนตัวนั้น มันยังคงเคลื่อนที่เข้ามาหาบัน
“ กลัวแล้ว อย่าเข้ามา ! ”
มือไหว้ประนมเหนือหัว แสดงความยอมแพ้
แรงมหาศาลที่ผลักบันลงกับพื้น ทำให้ชายหนุ่มตาลาย เขาเห็นผ้าเคลื่อนไหววูบวาบไปมา
ตอนนี้ผ้าลอยอยู่บนตัวเขา
บันหลับตาปี๋ ตัวสั่นเทิ้ม มือพนมอยู่ที่อก
สัมผัสเปียกชื้นที่รู้สึกได้ตั้งแต่หน้าผากมาถึงคาง ทำให้บันร้องเสียงหลง เขาไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน
ผีจีนสีขาวเปียกน้ำ มันเฮี้ยนจริงๆ
“ อ่าววว อู๊วววววว โฮ่ง ! ”
ผีหมา !
บันสิ้นสติ เขาวิ่งไปโดยไม่รู้ทิศทาง ขอแค่มีทางเดิน บันไปได้หมด
“ อย่าตามมา 停止 หยุดนะ หยุด ”
“ กลัวแล้ว ”
ไม่มีทางให้วิ่งอีกแล้ว บันขดตัวกลมอยู่บนเครื่องซักผ้า สายตามองไปที่ผ้าผืนใหญ่ ตอนนี้มันเลื่อนหลุดลง
กลายเป็นสุนัขตัวใหญ่ ขนสีน้ำตาลสลับขาว
“ โฮ่ง ! ”
“ ผีหรือคน อ้อ ผีหรือหมา ”
“ โฮ่ง ! ”
“ หมาใช่ไหม ? ”
บันวางฟอร์ม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสื้อที่ไม่เป็นทรงเพราะหนีหัวซุกหัวซุน ถูกจัดให้เข้าที่ พร้อมกับยืนตัวตรง
“ อะแฮ่ม สุดหล่อ แนะนำตัวหน่อยสิ ”
“ อู๊ววว ”
“ บัน ยินดีที่ได้รู้จัก ”
เจ้าสุนัขพันธุ์เซนเบอร์นาร์ดขนาดใหญ่ ยืนจังก้าอยู่หน้าตู้เย็น ไม่มีท่าทางกลัวคนแต่อย่างใด
“ พูดภาษาไทยไม่ได้ล่ะสิ ถอยหน่อยนะ ฉันหิวน้ำ ”
บันใช้มือผลักเจ้าตัวโตออกจากหน้าตู้เย็น มันมองบันด้วยแววตาฉงน
“ อ๊า ชื่นใจ ”
บันยกขวดน้ำขึ้นจิบ สายตามองไปรอบๆ
“ อยู่ในนี้เหรอ ? ”
“ เจ้านายแกเมื่อไหร่จะมา ? ”
“ ฉันยังไม่รู้เลย ว่าคืนนี้จะนอนที่ไหน ? ”
บันยิ้มแหย่ๆ มาให้ ก่อนที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์
ล่วงเลยมาจนถึงตีหนึ่ง รายงานเล่มที่สิบสี่ เรื่องการวางแผนอัตรากำลังคน ถูกเย็บเป็นเล่มและวางไว้กับพวก
มันเป็นรายงานเล่มสุดท้าย บันทำงานของเบาทิสต้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
สุนัขตัวใหญ่ที่นอนใกล้ๆ มองบันด้วยสายตาประหลาด มันเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียวในบริเวณบ้าน
ที่บันสังเกตเห็น
ผ้าสีขาวผืนเดิมถูกลากมาฟัดอีกครั้ง มันดูจะเหงาหงอยอยู่เหมือนกัน ห่างไปอีกไม่ไกล บันเห็นตุ๊กตาหมีเท็ดดี้
นอนแขนขาขาดอยู่ มันคงเป็นเพื่อนเล่นกับเจ้าตัวโตมาก่อน
มือใหญ่กดสมอลทอร์คในรถ ตามตัวคนที่ถูกสั่งให้ไปทำงาน
“ เฉิน ได้ตัวเบาทิสต้ามาหรือเปล่า ? ”
“ ได้มาสิครับนาย ป่านนี้คงกำลังยุ่งอยู่กับเอกสาร ”
“ เงินเดือนนาย เป็นศูนย์ ”
“ นายครับ ผมจัดการ ”
“ เงียบแล้วฟัง เบาทิสต้าเมลล์มาบอกฉันว่า เขายังไม่พร้อมที่จะมาทำงาน ”
“ แต่เขามากับผม เขา ”
“ นายพาใครมาที่บ้านฉัน ? ”
“ เบาทิส ”
“ ไม่ใช่ ! ”
“ ผมจะรีบกลับไปที่บ้านนายเดี๋ยวนี้ครับ ”
เฉินวางสายไป เหงื่อที่ซึมออกมา เทียบไม่ได้กับสิ่งที่ต้องเจอในอีกไม่นานหลังจากนี้
นายของเขา น่ากลัวที่สุดเวลาโกรธ
รถยนต์คันใหญ่สีดำ จอดไว้ตรงหน้าบ้าน เจ้าของรถจ้องเข้าไปในบ้าน พบแสงไฟสว่างมาจากตรงกลางบ้าน
คนแปลกหน้ากำลังทำอะไรอยู่ ?
เคลวินคลายเนคไทด์ที่ผูกคอออก เขายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู
เกือบตีสองของวันใหม่ !
“ อัลเบิร์ต ”
ทรัพย์สินในบ้าน ไม่น่าห่วงเท่ากับเจ้าสี่ขาตัวใหญ่ เซนเบอร์นาร์ดเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่ก็จริง
แต่มันขี้เล่นและใจดีเกินกว่าจะมองคนร้ายเป็นอันตราย
“ อัลเบิร์ต อยู่ไหน ”
เสียงร้องเบาๆ ตอบกลับมา น่าแปลกที่อัลเบิร์ต ไม่วิ่งมาหาเขา มันต้องเกิดอะไรขึ้นซักอย่างกับมัน
เคลวินเดินเข้ามาถึงห้องกลาง เห็นอะไรบางอย่างที่เป็นก้อนกลมๆ สีส้ม นอนขดตัวอยู่กับอัลเบิร์ต
“ คน ? ”
เคลวินใช้เท้าเขี่ยก้อนกลมๆ สีส้มนั้นเบาๆ มันคลายตัวออกมาเป็นหนุ่มน้อย ท่าทางไม่พ้นวัยรุ่น
“ นี่ ”
“ นี่ ”
เสียงทุ้มต่ำของเคลวิน เรียกคนที่นอนกอดหมาอยู่ ให้ตื่นขึ้นมา
อัลเบิร์ตไม่ยอมวิ่งมาหาเขา เพราะไม่อยากให้เด็กสีส้ม ตื่นขึ้นมา ?
รองเท้าหนังสีดำมันปราบ ปรากฏอยู่ใกล้ๆ กับสายตาของบัน เขาใช้นิ้วถูไปมาบนรองเท้าขณะที่นอนอยู่
รองเท้ามาอยู่แถวนี้ได้ไง เจ้าตัวโตไปคาบมาเล่น ?
“ ตื่นหรือยัง ? ”
เสียงเคลวินปลุกบันให้ลุกขึ้นมา เขาดูตกอกตกใจมากกว่าเจ้าของบ้านซะอีก
“ คุณเป็นใคร เข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง ? ”
“ ถามตัวเอง ว่าเป็นใคร ”
“ ผมเป็น ”
“ ออกไปได้แล้ว ! ”
“ อะไรนะ ? ”
“ ออกไปได้แล้ว คนของฉันเข้าใจผิด เขาคิดว่าเป็นเบาทิสต้า ”
“ อ้อ ”
บันขยี้ตา เขามองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดูท่าทางชายคนนี้ ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
เคลวินไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในบ้าน เขาไม่ชอบยุ่งกับใคร และไม่ชอบให้ใครมายุ่ง
“ ผมเข้าใจผิด ต้องขอโทษด้วย ”
“ รู้แล้ว ตอนนี้เข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว ก็ไปได้ ”
“ อ่ะ ”
บันมองดูนาฬิกาบนผนัง มันชี้บอกเวลาตีสองกว่า เขารู้สึกใจหาย ที่ต้องไปเตร็ดเตร่พร้อมกับสัมภาระใบใหญ่
ในเวลาที่ดึกขนาดนี้
เหมือนเด็กหนีออกจากบ้านไม่มีผิด !
บันเดินลากกระเป๋าออกจากบ้านด้วยความทุลักทุเล กระเป๋าสะพายหนึ่งใบกับกระเป๋าลากสองใบ
มันสร้างภาระพอสมควร บันถ่วงเวลาให้เจ้าของบ้าน เชื้อชวนให้พักต่อจนถึงพรุ่งนี้เช้า
ไม่มีเสียงดังตามออกมา เขาปิดประตูเบาๆ ก่อนที่จะเปิดไฟดวงอื่นๆ ในบ้าน
“ ใจดำชะมัดเลย ”
บันเดินหน้าเศร้าออกมาตามถนน ลมเย็นที่พัดเข้าหา ดูจะสมน้ำหน้าหนุ่มน้อยต่างเมือง
‘ อยู่เมืองไทยเป็นคุณหนูสบายๆ ไม่ชอบ บันเอ้ย ’
‘ โตแล้วน่า แม่ไม่ต้องห่วง ’
‘ อยู่ที่โน่น อย่าไว้ใจใครง่ายๆ ’
‘ อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง ’
‘ ไม่เห็นต้องง้อ ฮ่องกงไม่เคยหลับ เรียกแท็กซี่แล้วไปหาที่พักเองก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยไปรายงานตัว ’
บันยกกระเป๋าให้พ้นขอบถนน แล้วเดินชิดข้างทางไปเงียบๆ
บทเรียนบทแรก อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น มันมักจะลวงตาเรา สิ่งที่เราเห็น คือสิ่งที่เราอยากเห็น
มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราคิดเสมอไป
-
น่าสงสารจังเลย ป่านนี้แล้วจะมีแท๊กซี่เหรอ
-
น่าสงสารบันบันชะมัด! :กอด1:
นายเคลวินใจดำเป็นบ้า! :angry2:
-
เคลวินใจร้าย ><
-
สงสาร :monkeysad:
เคลวิน ออกมารับที่เถอะ :call:
-
ทำไมเคลวินใจร้ายจัง ไล่บันออกมาตอนตีสองกว่าๆเนี่ยนะ คนของตัวเองก็ผิดด้วยแท้ๆไม่รับผิดชอบเลย
สงสารบันอ่ะ
-
:angry2:ใจร้ายจัง
:monkeysad:สงสารน้องบันนี่
:L2: :L2:
-
โห้ ใจร้ายมากๆ ตีสองแล้วนี้นะ
แล้วอย่ามาง้อให้กลับไปทำงานด้วยละกัน เล่นตัวเลยยบัน :z2:
-
:angry2: อีตาอัลเบิร์ตคนของตัวเองพามาผิดเอง
แล้วไหงไปไล่เค้ายังกะหมูกะหมา
ขอโทษสักคำก็ไม่มี น้องมันยังขอโทษเลย
แล้วคืนนี้น้องบันนี่กระต่ายน้อยเราจะทำยังไงต่อละนิ :monkeysad:
ชิ อีตาอัลเบิร์ต เดี๋ยวพอเห็นงานที่น้องบันทำ อย่ามาง้อนะ o12
-
:a5: :a5: เย็นชาจิงๆพ่อคุณ
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนเค้ามารอตั้งนาน
จะพูดแค่นี้เองหรอฟร่า !!
-
:z13: :z13: :z13:
ตอนนี้ยังมืดแปดด้านอยู่ เอาเป็นว่า คุณเคนสู้ๆ เค้าจะตามอ่านเรื่องนี้ด้วย อิอิอิ
แต่! ห้ามลืม เรื่องโน้นนะ เฟรดเนยกับก้องใหม่ เค้ารออยู่เน้
อัพๆๆๆๆๆ
-
บันหรือพจมานเนี่ย??!!~
ชอบมากฮะพี่เคน~
Thanks !!!~
-
เอ้ยยย มันค้างอ่ะ ชอบผู้ชายเย็นชาจัง
-
อยากอ่านต่อ :เฮ้อ:
-
เคลวินใจดำว่ะ -"-
-
เคลวินเป็นนายเอกป่ะเนียะ ใจดำนะเนียะ
-
ใจจืดใจดำ แห้งแล้งเป็นทะเลทรายซาฮาร่าเลย
ไล่กันดื้อๆ ไม่ถามไถ่ซักนิด
อ่านอินโทรกับตอนแรก น่าติดตามมากค่ะ บุคลิกพระเอกต่างกับเฮียซาโต้อย่างสิ้นเชิง
แต่นายเอกคล้ายคีย์ >> ชอบอ่ะน่ารัก
-
เด็กสีส้ม น่าร้ากกกกกอ่ะ :o8:
แต่อิตาเคลวินเย็นชามากกกกกกกกกกก ใจร้ายมากกกกกกกก
ปล่อยเด็กสีส้มไปไหนมาไหนตอนกลางดึกคนเดียวได้ยังไง :angry2:
-
o13
ตามมาจากเรื่อง รหัสลับเมียน้อย รู้ไหมผมอ่านจนถึงตอนปัจจุบัน ใช้เวลา 1 วัน ยังไม่ได้นอนเลย :impress3:
ขอติดตามเรื่องนี้ต่อเลยนะครับ ถ้าสังขารยังไหวอยู่ :really2:
จะมาให้กำลังใจเรื่อยๆ นะครับ
และนี่เป็นโพสแรกของผม สมัครสมาชิก เพื่อเม้มคุณเลยนะเนี่ย
อย่าทิ้งเค้าไปเหมือนคนเขียนคนอื่นๆ ละ ไม่อยากินของดอง
(http://www.chiangmaiwalkingstreet.com/images/1186818076/IMG_9638s.jpg)
-
โหยย แล้วน้องบันนี่ของเราจะไปนอนไหนหล่ะ
-
o13
ตามมาจากเรื่อง รหัสลับเมียน้อย รู้ไหมผมอ่านจนถึงตอนปัจจุบัน ใช้เวลา 1 วัน ยังไม่ได้นอนเลย :impress3:
ขอติดตามเรื่องนี้ต่อเลยนะครับ ถ้าสังขารยังไหวอยู่ :really2:
จะมาให้กำลังใจเรื่อยๆ นะครับ
และนี่เป็นโพสแรกของผม สมัครสมาชิก เพื่อเม้มคุณเลยนะเนี่ย
อย่าทิ้งเค้าไปเหมือนคนเขียนคนอื่นๆ ละ ไม่อยากินของดอง
(http://www.chiangmaiwalkingstreet.com/images/1186818076/IMG_9638s.jpg)
ตื่นมาก็ฮาเลย ผลไม้ดองในรูป มาจากแม่ริม บ้านเดียวกับน้องเนย เรื่องสายสืบฯ เลยนะ
ขอบคุณที่ติดตามผลงาน ขอคารวะงามๆ หนึ่งครั้ง o15
สัญญาว่าไม่ทิ้งกันไปไหนแน่นอน
เคนอิจิ
-
:fire:
ไอ้คนใจดำ อำมหิต อย่าหลงบันจนหัวปักหัวปัมแล้วกัน เชอะ :m31:
-
อยากอ่านต่อจังเลย ลงทุกวันได้ไหมครับ กำลังลุ้น
-
นี่หรือน้ำใจของคนต่างเมือง
สงสารน้องบัน มันไมใช่ความผิดของน้องเขาซะหน่อย
ความผิดของมันและลูกน้องเชรียๆของมันแท้ๆ แค่น้ำใจสักนิดก็ไม่มี :z6:
-
นี่มันคนฮ่องกงจริงๆ
ไร้น้ำใจ!!!!!!!
-
ใจร้ายอ่ะ ไม่ยอมให้บันน้อยพักด้วย
ใจดำมากกกก แล้วบันน้อยจะเป็นไงอ่ะ
รออยู่นะค่ะ
-
อะไรกันมาถึงไม่ถามสักคำไล่น้องบันออกจากบ้านเลย
เคลวินนายร้ายมากใจดำอีกตั้งหาก
แล้วน้องบันจะไปนอนที่ไหนเนี่ยมาไล่ตอนตี2
ถ้าเห็นผลงานที่น้องบันทำจะมาตามน้องหรือเปล่านะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
คุณเคนอิจิตอนหน้าขอยาวกว่านี้นะ
อ่านยังไม่สะใจเลยจบแล้ว
-
อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยย
พระเอกของเราบ้าไปแล้ว
ตี2 มาไล่คนให้เดินออกไปค่ำๆมืดๆได้ไง
ไร้น้ำใจชะมัดเลย
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าา
รอนะคะ :L2: :L2:
-
:serius2:ใจร้ายอ่ะ
แล้วอย่างนี้กระต่ายน้อยจะโดนใครฉุดไปอ่ะป่าว o18
-
พ่อบันนี่สีส้มของชั้น ต้องระหกระเหินอย่างโดดเดี่ยว สงสารจัง สู้ สู้ นะจ๊ะ บันนี่สีส้ม
-
ง่ะ ขอเดาเคลวินเห็นงานที่เสร็จ ก็เปล่ียนใจออกไปหาบัน
หวังว่ากระต่ายคงไม่โดนคนร้ายที่ไหนพาไปหลอกปล้นก่อนหรอกน่ะ
-
อิตาเคลวินใจร้าย ไล่บันบันเด็กน้อยน่ารักออกจากบ้านตอนตีสองได้ยังไง
ถ้าถูกฉุดไปจะว่ายังไงห่ะ :z6: ปลดออกจาการเป็นพระเอกชั่วคราว
หวังว่าพอเห็นงานน้องแล้วจะตามน้องกลับมานะ
ว่าแต่ ใครคือแม่ไก่หว่า
-
เรื่องนี้ พระ/นาย เค้ารักกันเร็วหรือเปล่าน้อ ?
อยากให้ยื้อให้ทรมาณใจคนไปถึงที่สุด แบบว่าต่างฝ่ายต่างแอบรักแต่ไม่เผยใจอะไรแบบนั้น
พอดีอ่านเรื่องพี่ทิดกับตัวเล็กแล้วขัดใจหน่อยๆ ไปตจวด้วยกันไม่กี่วันก็ตกลงคบกันซะละ
แต่อันนั้นก็เข้าใจว่าเพราะเนื้อหาปลีกย่อยมันเยอะ เลยต้องกระชับให้รักกันเร็วๆ
(ว่าแต่50ตอนนี่กระชับแล้วจริงๆหรือ เป็นบทเปิดเรื่องที่กระชับที่สุด ยิ่งกว่ารักแห่งสยามอีก)
เรื่องนี้พระเอกแอบใจร้ายอีกอีกนะ แต่ก็ชอบ คริกๆๆๆ ขอให้โพสต์วันละตอนเหมือนสายสืบด้วยเถิด
เห็นไรท์เตอร์บอกว่าเขียนเรื่องนี้ไว้นานแล้ว ก็น่าจะโพสต์ได้บ่อยๆเนอะ (สาธุ)
-
เรื่องที่แล้วปริศนาภาษาวิทยาศาสตร์ เรื่องนี้ปริศนาภาษาจีน อังกฤษอีกป่ะเนี่ย เอิ๊กๆ
ปล.ท่าทางนายเอกจะฉลาด ชอบๆ
-
พี่เคน ต่อจากตัวเล็กกับพี่ทิด ก็มาต่อเรื่องนี้เลย เริ่มจะชอบกระต่ายแล้วดิ
-
ใจร้ายมากอ่ะบันทำงานให้จนเสร็จยังไล่ออกมาอีก
-
:monkeysad: อีตาเคลวินใจร้ายยยย บันทำงานให้แท้ๆ แล้วนี่มันตีสองนะ ใจดำไปแล้ววววววว :m31:
-
พระเอกเราเย็นชา หัวใจประกอบไปด้วยน้ำแข็งจริงๆซะ้ด้วย
ไม่มีความเห็นอกเห็นใจใครเลย จะมีอดีดที่เลวร้ายขนาดไหนหนอ
หรือเป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่เลี้ยงดู รอติดตามต่อไปครับ
บันนี่น้อยน่ารักสดใส ถ้ามาอยู่ใกล้ๆ เคลวิน คงจะทำให้
หัวใจน้ำแข็งละลายบ้างล่ะน่า ขนาดคนอ่านยังเคลิ้มเลย :o8:
-
หลังจากอ่านตอนแรกจบ ขอพูด2ประโยคนะคะ
1.สงสารพ่อกระต่ายน้อย ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ
2.เคลวินค๊อดใจร้ายเลยอ่ะ คนของตัวเองทำผิดแท้ๆ
เค้าจะโกรธเคลวินจริงๆด้วย ถ้าเคนจังไม่ไปกล่อมให้เคลวินเรียกพ่อกระต่ายน้อยกลับมา :m16:
-
เคลวินใจร้าย บันอุตสาห์แปลงานให้หมด
พอรู้ว่าไม่ใช่คนที่ต้องการก็ไล่เฉยเลย ไม่มีน้ำใจจริง ๆ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ
-
อยากอ่านต่อแล้ว
คิดถึงเด็กสีส้มแล้วอ่ะ :sad4:
-
เคลวินใจร้ายจัง มีใช้เท้าเขี่ยด้วย
-
โห่ย อีตาเคลวินใจดำชะมัดเลย ไล่เอาๆ
บันบันน้อยไม่ต้องไปสนคนใจร้ายแบบนั้นเลยเนอะ
เชื่อเหอะ เดี๋ยวเค้าก็ต้องกลับมาง้อเราเอง ฮ่าๆๆ (พูดแบบไม่กลัวหน้าแหกมาก ฮ่าา)
-
เรื่องนี้ก็สุดยอดอีกแล้วครับท่าน o13
-
+1 น้องบันสู้ ๆ อิตาเคลวินใจร้าย
ปล.พระเอกของเราเทพบุตรในคราบหมาป่าหรือเปล่า
-
:fire: น่าสงสาร น่าจะรอให้เช้าก่อนก้ไม่ได้อะ
-
:กอด1:สงสารน้องมีใจทำงานให้มันจนเสร็จ
แต่สิ่งที่ตอบแทนกลับมาโดนไล่ออกจากบ้านเหมือนหมาตัวนึง
ไม่ถามเหตุผลสักหน่อยว่าอะไรเป็นยังไง รู้ว่าเข้าใจกันผิดอะไรๆมันผิดพลาดกันได้ แต่คนที่ผิดไม่ใช่น้องซะหน่อยไอ้ลูกน้องตัวดีของมันโน้นที่ผิด
กรรมมาลงที่น้องเฉยเลย
-
:m15:
วันนี้สายลับก็มา แต่ทำไมนู๋บันนี่ ยังไม่มา :m15: :o12:
ว่าแต่สองเรื่องละ พระเอกต่างชาติทั้งนั้น เสียดุลการค้าหมด เรื่องสามจะเสียดุลอีกปล่าวนี่ :a5:
เรื่องสามได้ฤกษ์เขียนยัง :laugh: อารายก็ได้ขอแค่ เคนเขียนก็พอ
ป๋าเคนจงมา เตรียมของเซ๋นไหว้ละ :call:
(http://astro.popcornfor2.com/editor_store/horoscope/believe/believe_197.jpg)
-
รอ รอ รอ แล้วก็รอ
55+ แอบเห็นด้วยกับรีบน เสียดุลการค้า
แต่ก็นะ ไทยพยายามโกอินเตอร์อยู่แล้วนิ เบลล์ว่าไม่เท่าไหร่หรอก คุคุ
ลุ้นมากเลยอ่ะ ว่าพระเอกเห็นผลงานของนายเอกแล้วจะจ้างมาทำงานต่อรึเปล่า
แล้วก็รอต่อไป :z2:
-
เข้ามารอตอนต่อไปจ้า :call:
-
สงสารจัง เคลวินใจร้ายเนอะ
บัน เหนื่อยฟรีๆเลย ไปให้ไกลๆเลยเนาะ
จะได้ไม่ต้องเจอคนใจร้าย
ปล. ชอบน้องหมาจัง
-
ดูท่าแล้วงานนี้คงต้องเทใจให้น้องหมาไปก่อน อิอิ
-
:กอด1:ตามมาอ่านเรื่องนี้ของ เคนอิจิ ด้วยค่ะ
:m15:ตอนนี้สงสาร บันนี่ เป็นที่สุด ทำไมใจร้ายอย่างนี้ไล่บันนี่ออกจากบ้านแล้วบันนี่จะไปนอนที่ไหนแถมอากาศข้างนอกก็ยังหนาวอีก บันนี่อุตส่าห์นั่งทำงานให้จนเสร็จ
-
มารอครับ...เมื่อไหร่จะมาต่อน้อ
-
ตามมาอ่านค่ะ เรื่องน่าติดตามมาก แต่ว่าน้องบันน่าสงสารอ่ะ
+1 ให้กำลังใจค่ะ :L2:
-
พระเอกช่างเปิดตัวได้ไม่ประทับใจข้าน้อยเอาซะเลย ใจดำมากอ่ะ :angry2:
แต่ก็นะ ความเป็นจริงเราคงไม่ชอบให้คนแปลกหน้าอยู่ในบ้านหรอก แต่บันนี่น้อยไม่ได้หน้าแปลกนี่นา ออกจะน่ารัก (คิดเองเออเอง :laugh:)
สู้ๆนะกระต่ายน้อย ถ้ายังไม่มีที่นอน เดี๋ยวจะบินไปรับมานอนที่บ้านใหม่ด้วยกัน :laugh:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้า :impress2:
-
อ๊ายยย กระต่ายน้อยของพรี้
ทำกันขนาดนี้เลยเหรอ
พี่ไม่ยอมจริงๆ นะ อิอิ
คอยดูเหอะ มาหลงกระต่ายน้อยเค้าเมื่อไร
จะขู่ให้กระเจิงเลย ชิส์ๆ
-
มาตามทวง อยากอ่านต่อแล้ว
-
:sad4: อยากอ่านต่อแล้วเหมือนกัน :z13:
-
Chapter 2.
“ เลิกกวนฉันแล้วไปนอนได้แล้ว ”
“ เอาขยะไปทิ้งด้วย ”
เคลวินร้องสั่งสุนัขตัวโตที่มายืนใกล้ๆ มันคาบตุ๊กตายางของเล่นรูปไก่สีส้มมาทิ้งไว้ให้กับเขา
‘ ของเล่นเจ้าเด็กสีส้มนั่น ! ’
เสียงเห่าหอนของอัลเบิร์ตรบกวนการอ่านเอกสารที่ถูกแปลไว้บนโต๊ะของเคลวินอย่างต่อเนื่อง
วันนี้อัลเบิร์ตผิดปกติ
“ ถ้ายังไม่หยุด ฉันจะเอาแกไปอยู่ข้างนอก ”
คำสั่งของเจ้านายทำให้เจ้าตัวโตหยุดเห่า มันประท้วงคืนด้วยการคาบไก่สีส้ม มาวางไว้ใกล้ๆ เท้าเคลวิน
“ อะไร ? ”
“ เอาไปทิ้งซะ ! ”
หมาเมิน !
อัลเบิร์ตเดินจากเงียบๆ มันไม่ได้หันหลังกลับมามองเจ้านายอีก
ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ที่ขาดไม่มีชิ้นดีในกล่อง ถูกลากขึ้นมาฟัดใหม่
เคลวินได้เสียง “ แควก ” ดังมาจากอีกห้อง ซักพักเสียงเหมือนคนสะบัดของและเหวี่ยงไปมาก็ดังขึ้น
ไก่สีส้มที่กลิ้งอยู่ใกล้ๆ กับเท้า ถูกเขี่ยไปมา เมื่อเหยียบลงไปเบาๆ มันมีเสียงดัง “ อิ๊ก อิ๊ก ”
นาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังชี้เลขสามแล้ว เคลวินยังอ่านเอกสารบนโต๊ะไม่จบ
‘ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กนั่นจะแปลเอกสารได้ ’
เขาเบะปากและวางเอกสารไว้ที่เดิม
บันวิ่งไล่ตามกระเป๋าล้อลากที่กลิ้งลงมาตามเนินสูง ความที่ใจลอยคิดถึงบ้านทำให้เท้าสะดุดกับหินข้างทาง
เจ็บจนน้ำเล็ด แถมยังต้องวิ่งไล่ตามกระเป๋าอีก ไม่นึกเลยว่าต้องมาเล่นหนังอินเดียตอนตีสามแบบนี้
เสียงเบรกรถดังสนั่นเกิดขึ้นพร้อมๆ กับไฟสว่างจ้าส่องมากระทบหน้าของบัน เขายกมือขึ้นมาป้องแสงที่แยงเข้าตา
“ ไหมล่ะ ”
ชายร่างท้วมเดินลงจากรถแล้วมาลากกระเป๋าออกจากถนน เขาลากมันวางไว้ข้างๆ ทาง
“ คุณเฉิน ? ”
“ ขอโทษทีที่ทำให้ยุ่ง นี่คุณจะไปไหนล่ะ ? ”
“ จะไปหาโรงแรม ”
“ ดึกป่านนี้เนี่ยนะ ? ”
“ ก็ทำไงได้ เจ้านายคุณไล่ผมออกมาจากบ้าน ”
“ ก็ว่างั้น ”
“ เรียกแท็กซี่ให้หน่อยได้ไหม ? ผมลากกระเป๋าออกมาไกลมากแล้ว ยังไม่เจอรถซักคัน ”
“ จะไปแถวไหนล่ะ จะไปส่งให้ ”
“ แถวไหนก็ได้ ที่มีโรงแรม ”
“ งั้นขึ้นมาเลยเบาทิสต้า ”
“ ผมไม่ใช่เบาทิสต้า ! ”
รถยนต์สีดำขับมุ่งไปยังเขตเมือง จากความมืดมิดที่โอบรอบตัว ตอนนี้บันเริ่มเห็นแสงสีจากไฟโฆษณาที่ติดกัน
อย่างดาษดื่น ฮ่องกงไม่เคยหลับใหลจริงๆ ร้านค้าข้างทางที่มีควันโขมงทำให้บันลูบท้องด้วยความหิว
เขาคงต้องหาที่นอนให้ได้ก่อน แล้วค่อยออกมาหาอะไรเข้าท้อง นอนไปทั้งสภาพแบบนี้คงปิดตาไม่ลง
บันหิวจนพูดไม่ออก ตอนนี้เขาคงเป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่แบตเตอรี่อ่อนเต็มที มันเดินตุปัดตุเป๋ไม่ค่อยตรงทางเท่าใดนัก
ต่อให้เป็นกระต่ายน้อยปราดเปรียวมาจากไหน ถ้ามาเจอสภาพหิวโซขนาดนี้ ก็คงวิ่งไม่ไหว
บันกล้าพนันได้เลยว่า กระต่ายน้อยหิวโซอย่างเขา ไม่มีทางวิ่งชนะเต่าได้แน่นอน
“ อ๊า โรงแรมนี้ดีไหม ผมรู้จักคนข้างใน เขาคงจะลดราคาให้ได้บ้าง ”
“ ไม่เกี่ยงเรื่องราคา ขอให้ห้องสะอาดแล้วก็ปลอดภัยก็พอ ”
“ แน่นอนอยู่แล้ว ”
“ สวรรค์แห่งอารมณ์ ”
บันอ่านชื่อโรงแรมสีแดงสว่างจ้าจากป้ายไฟนีออนด้านบน ชื่อมันออกจะแปลกไปบ้าง แต่ก็ไม่น่าจะมีปัญหา
“ อาหม่า อาหม่า ”
“ ไงพี่เฉิน มีอะไรให้รับใช้ครับพี่ ”
“ ขอห้องที่ดีที่สุด หนึ่งห้อง ”
เฉินชูนิ้วเป็นเลขหนึ่ง อาหม่ามองเฉินกับบันด้วยแววตาประหลาด
“ พี่จะค้างที่นี่ด้วยใช่ไหม ? ”
“ เปล่าๆ เอาคนมาส่ง ”
“ เดี๋ยวนี้เป็นเอเย่นต์ ? ”
“ ถามมาก มีหรือเปล่าห้อง ไม่มีจะไปที่อื่น เด็กมันง่วงแล้ว ”
“ มีสิ ตามมาได้เลย ”
บันลากกระเป๋าตามคนที่ชื่อหม่าขึ้นไปด้านบน น่าแปลกที่โรงแรมนี้ไม่มีลิฟต์
“ โลกเดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปจนตามไม่ทัน ”
“ อะไรครับ ? ”
“ อั๊วเข้าใจว่าลื้อไม่มีทางเลือก ถึงต้องทำแบบนี้
อาหม่าไขกุญแจเปิดห้องให้บัน พร้อมกับยื่นกุญแจห้องให้
“ ผมจะลงไปจ่ายค่าห้อง คุณคิดราคาเท่าไหร่ ? ”
“ ไม่ต้องๆ พี่เฉินจ่ายให้ลื้อแล้ว อันที่จริงอย่างลื้อก็ไม่ต้องจ่ายเอง แขกที่มาใช้บริการ จะเป็นคนจ่าย ”
อาหม่าเดินลงมาจากห้องพัก น้อยครั้งที่มีจะผู้ชายมาให้บริการอย่างว่า ก็ไม่แปลกนัก รสนิยมสมัยนี้มันเปลี่ยนไป
ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องบริการผู้ชายเสมอไป
เดี๋ยวนี้ผู้ชายบริการกันเอง !
บันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบออกมาจากห้อง ร้านอาหารที่หมายตาเอาไว้ตอนอยู่ในรถของเฉิน อยู่ไม่ไกลจากที่นี่
เขาอยากได้อะไรร้อนๆ ก่อนที่จะกลับเข้าไปนอน
อันที่จริงอีกไม่นานก็จะเช้าแล้ว กลับไปที่ห้องก็ไม่รู้จะหลับลงหรือเปล่า มันเพลียก็จริง แต่เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป
มันทำให้บันคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ คิดถึงที่นอนอุ่นๆ
เดินตามทางมาไม่ไกล บันก็เห็นร้านอาหาร ผู้คนยังคงพอมีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากนัก เขานั่งโต๊ะในสุด
แล้วสั่งอาหารเป็นภาษาจีนกลาง กว่าที่จะสื่อสารกันเข้าใจ ก็ผ่านไปหลายนาที อาแปะไม่เข้าใจว่าบันต้องการ
น้ำซุปแบบไหน ภาษาจีนกวางตุ้งของบัน ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าใดนัก
น้ำชาจีนเติมน้ำแข็งไหลผ่านลงคอ สร้างความเย็นชื่นใจให้กับคนที่ดื่ม หลายชั่วโมงที่ไม่ได้ดื่มน้ำ
ทำให้ร่างกายโหยและขาดเรี่ยวแรง
น้ำหยดก่อนหน้าที่บันดื่มตอนนี้ เป็นน้ำดื่มที่เขาเปิดจากตู้ในบ้านของเคลวิน ซี่งมันก็นานหลายชั่วโมงมาแล้ว
‘ หมาก็น่ารักอยู่หรอก แต่เจ้านายมันนี่สิ ใจจืดใจดำ ไม่มีเมตตาธรรมกับเพื่อนร่วมโลก ’
สารพัดคำพูดที่บันค่อนแคะเจ้าของบ้านใจร้าย อันที่จริงถ้าให้เจอกันตอนนี้บันก็คงจำหน้าเขาไม่ได้
ตอนที่เจอกัน ด้วยความตกใจบันเลยไม่ทันได้สังเกตและจดจำ
แค่เห็นว่าคนที่พูดทำนองให้เขาออกมาจากบ้าน มีเสียงทุ้มต่ำ ตัวสูง หน้าตาก็เหมือนไม่สบอารมณ์
แต่รายละเอียดเกี่ยวกับใบหน้าที่ลึกกว่านั้น ตา จมูก ปากเป็นไง บันจำไม่ได้
ท้องที่ถูกเติมเต็มด้วยอาหาร ทำให้บันมองเห็นความสวยงามของฮ่องกงได้บ้าง แสงสีสดใสจากรอบๆ ตัว
ทำให้บันต้องหยุดมองอยู่นาน ลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาดูจะไม่ทำอันตรายอีกแล้ว
ไม่เหมือนกับตอนที่เดินออกมาจากบ้าน ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ลมเจ้ากรรมก็พัดหอบเอาความหนาวเข้ามาอีก
บันถือขนมแป้งทอดไส้ถั่วแดงเสียบไม้ส่งควันลอยกรุ่นมาตามถนน เมื่อเดินเลียบลัดเลาะไปตามทาง
ก็พบของกินแปลกๆ มากมาย ถ้าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ บันคงจะมีอารมณ์ร่วมกับสิ่งที่เห็นอยู่บ้าง
มันเผาสีเหลืองทองถูกแม่ค้าหักออกเป็นสองหัก มันส่งควันลอยกรุ่นเชื่องช้า คล้ายกับจะยั่วยวนให้คนมาซื้อมันไป
ลมพัดสอบเข้ามาอีกครั้ง กางเกงขาสั้นบางๆ ที่บันสวมอยู่ ดูจะไม่สามารถต้านความหนาวที่ผ่านเข้ามาได้
สิ่งที่ให้ความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้คือ ขนมที่ถืออยู่
‘ ถ้ายัยแม่ไก่มาเห็นเราสภาพนี้คงจะล้อไม่หยุด ’
โรงแรมสวรรค์แห่งอารมณ์ที่บันเข้ามาพัก ปรากฏอยู่ข้างหน้า บันเดินผ่านผู้ชายสองคนที่ยืนคุยกันหน้าเคาน์เตอร์
และตรงไปที่บันได โดยไม่ได้ใส่ใจคนมอง
มองด้วยตาเจ้าชู้ที่มองปราดเดียวก็จินตนาการไปถึงเรื่องบนเตียง
มองจนต้องหมุนตัวตามไปดู เมื่อจะพ้นสายตา
ตากลมโตสองชั้นคมกริบ จมูกรั้น ปากนิด ผิวขาวเนียน ดูต่างกับคนฮ่องกงอย่างชัดเจน
ทำให้เพลย์บอยหนุ่มให้ความสนใจในตัวบัน ตาที่ไร้เดียงสาของหนุ่มน้อย ดูจะกระตุ้นความเป็นชายในตัวให้ลุกโชน
“ เด็กพี่เฉิน ”
อาหม่าพูดโดยไม่ได้หันมามอง เขาใช้ผ้าเช็ดเคาน์เตอร์เช็คอินเงียบๆ
“ อาเฉินติดหนี้อั๊วเกือบพันเหรียญ วันนี้คงได้ชำระ ”
“ ถามก่อนก็ดี อั๊วไม่อยากให้มีเรื่องในนี้ แขกจะหนีไปหมด ”
“ อั๊วจะไปถามเอง ! ”
อาหม่าคิดเอาเองว่า คนที่เขาเพิ่งคุยด้วย จะโทรไปหาเฉิน เพื่อขอเช่าเด็ก
ไม่ใช่ ! หนุ่มเพลย์บอย เดินขึ้นไปหาบันที่ห้อง เพื่อถามราคาด้วยตัวเอง
“ สามจอก สี่จอก กรอกเข้า พระรถเมรีขี้เมาก็หลับไป “
“ เมรีขี้เมา ไม่ใช่พระรถเมรีขี้เมา ”
“ พี่ภูมิขา ดึกมากแล้วนะ ไปนอนเถอะ เดี๋ยวป้าใหญ่ตื่นมาเห็น ”
“ น้องกุ๊กของพี่ บอกหน่อยซิ ว่าบันของเด็จพี่ไปไหน ”
“ ก็จรลีไปไกล เพราะทนไม่ไหว ที่พระองค์ตามตื้อ ”
“ จะกลัวไปใย เมื่อใจ มีดวงเดียว ? ”
“ สุดจะคิดพิศวาส น้องมิอาจรู้ได้ ”
“ น้องกุ๊กคนสวย ไปตามบันมาคุยกับพี่ภูมิหน่อยเร็ว คราวก่อนพี่ทำเรื่องเอาไว้ ยังไม่ได้ขอโทษกระต่ายน้อย ”
“ ดึกมากแล้ว ไปนอนซะก่อน พรุ่งนี้จะตามกระต่ายบัคบันนี่มาให้ ”
“ ตอนนี้เล้ย ตอนนี้เลยเป็นไรไปน้องพี่ ”
“ กระต่ายก็หลับปุ๋ยน่ะสิ จะให้กุ๊กไก่ไปตามจิกกระต่ายมาให้หรือไงกันล่ะ ? ”
“ ไม่ได้ ไม่ได้ ห้ามทำให้กระต่ายลำบากใจนา ไม่ได้ ไม่ได้ ”
“ รอพรุ่งนี้นะ เสด็จพี่ของน้อง ตอนนี้เสด็จขึ้นพระแท่นบรรทม ตื่นมาพอสบายพระทัย น้องจะตามกระต่ายมาให้ ”
“ เช่นนั้นก็ ไปเถอะ พี่จะนอนตรงนี้ ”
“ ได้ไงกันล่ะพี่ภูมิ พรุ่งนี้ป้าใหญ่ลงมาก็รู้กันพอดีว่าเราแอบไปเที่ยวกลางคืน ”
“ ไม่ได้แอ๊บบ ตั้งใจไปต่างหาก ”
“ พี่ภูมิก็พูดได้ ตัวเองเป็นผู้ชายนี่นา ตัวกุ๊กสิ แม่คงดุ ”
“ พรุ่งนี้พี่จะคุยกับน้าให้ ไม่ต้องกลัว ”
“ ไปนอนนะ คนดีของน้อง ”
“ เป็นคนดีแล้วทำไมกระต่ายไม่รักพี่ กระต่ายหนีไปไหน ? ”
“ กระต่ายไปเรียน ”
“ ไม่อยากฟัง ”
“ ไปนอนนะ ”
ผู้หญิงร่างเล็กประคองพี่ชายขึ้นไปชั้นบนด้วยความทุลักทุเล กลิ่นเหล้าที่โชยออกมาบอกถึงสภาพจิตใจของพี่ชาย
ได้เป็นอย่างดี
พี่ภูมิของแม่ไก่ กินเหล้าจนเมามายไม่ได้สติ ปากก็เพ้อหาแต่กระต่าย ยังดีที่เพื่อนพี่ชายไม่รู้ว่ากระต่ายตัวไหน
ไม่งั้นแม่ไก่ตัวนี้ คงต้องเล่าย้อนอดีตไปไกล ตั้งแต่สมัยที่ยังเรียนปริญญาตรี
‘ พี่ชายคะ น้องไม่รู้ว่าพี่จะรักกระต่ายมากขนาดนี้ ถ้ารู้มาก่อน น้องคงจะช่วยรั้งกระต่ายเอาไว้
แต่ก็นั่นแหละ สุดแต่ใจจะคิดพิศวาส เมื่ออีกฝ่ายเขาไม่คิดเหมือนกับพี่ชาย น้องจะไปช่วยได้ยังไง ’
ผ้าที่ถูกดึงขึ้นมาคลุมหน้าอก ช่วยให้ชายหนุ่มหายตัวสั่น คราบน้ำตาที่เอ่อล้นมา ถูกนิ้วมือเล็กปาดออกให้
“ กระต่ายน้อย พี่ภูมิขอโทษ ”
“ กระต่ายเขาไม่โกรธแล้ว เลิกโทษตัวเองซะที ”
“ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้กระต่ายโกรธ ”
“ นึกซะว่าพี่ชายจูบน้องชายละกันนะ ”
“ ไม่เป็นพี่ชายได้ไหมล่ะ ? ”
“ ตอบไม่ได้แฮะพี่ชาย เพราะเจ้าตัวไม่อยู่ ”
“ จำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม กระต่าย ”
“ นอนได้แล้ว เพ้ออยู่นั่นแหละ ”
กุ๊กกดปิดไฟในห้องด้วยความสงสารพี่ชาย
ผู้ชายที่นอนอยู่เป็นพี่ชายที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เล็ก แม้จะไม่ใช่พี่น้องพ่อแม่เดียวกัน แต่ก็เหมือนใช่
ต่อ
-
เวลาที่แม่ไก่ตัวเล็ก ถูกเพื่อนแกล้ง พี่ชายคนนี้จะเข้ามาช่วยเสมอ
หลังจากที่พ่อของกุ๊กเสียไป แม่ก็ขายบ้านหลังเก่าทิ้ง เนื่องจากทนอยู่ในบรรยากาศเดิมๆ ไม่ได้
บ้านของพี่ภูมิ เป็นบ้านหลังที่สองของเธอ
“ เออนะ อีกคนเป็นม่ายผัวตาย อีกคนเป็นม่ายหย่าผัว ”
ป้าใหญ่หัวเราะเมื่อแม่ของกุ๊กหอบหลานมาอยู่ด้วย
“ ที่นี้ตาภูมิก็มีน้องซะที ร่ำร้องมานาน แม่อย่างงั้น แม่อย่างงี้ จะเอาน้อง ”
ภูมิ ไม่มีพ่อ พ่อเขาแต่งงานใหม่
กุ๊ก ไม่มีพ่อ พ่อเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ
อากาศหนาวในห้อง ทำให้กุ๊กยังไม่หลับตา ภาพในอดีตสมัยที่เรียนปีหนึ่งย้อนเข้ามาอีกครั้ง
มันชัดเจนเหมือนกับเพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน
“ กระต่ายน้อย ผ่านมาเทอมนึงแล้ว ไปเลี้ยงฉลองกันไหม ? ”
“ เย็นมากแล้วนะ จะไปไหนทันล่ะ ? ”
“ แถวองค์พระปฐมเจดีย์เป็นไง ? ”
“ ไกลไป กินแถวหน้ามหาลัยนี่แหละ ”
“ ก็ได้ อะไรดีล่ะ ”
“ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช้เส้น เบื่ออาหารตัวจะแย่ มิสนู้ดเดิล ”
“ บ้า เค้าไม่ใช่นางสาวเส้นซะหน่อย ”
“ จันทร์เส้นใหญ่ อังคารเส้นเล็ก พุธบะหมี่ พฤหัสขนมจีน ศุกร์ ”
“ พอแล้วๆ วันนี้กินสุกี้เป็นไง ”
“ มันมีวุ้นเส้น ”
“ งั้น อ๋อย นึกไม่ออก ”
“ ตามข้าพเจ้ามา จะช้าอยู่ใยเล่า ”
“ ว๋ายๆ ร้อนแล้วก็เผ็ดด้วย กระต่ายน้อยกินเข้าไปได้ไง ”
“ เป่าสิเป่า ปัดโถ้แม่ไก่ ไม่เป็นท่าซะเลย ดูนี่ ”
“ อ้อ อย่างงั้นเรอะ ข้าพเจ้าจะทำบ้าง ”
“ นี่ลาบอิสาน นี่น้ำตก นี่ส้มตำปลาร้า นี่ไก่ย่าง ข้าวเหนียวในกระติ๊บ ”
“ ไก่กินไก่ซะละ ”
“ งั้นก็ส่งมานี่ ”
“ ไม่ให้ ”
“ บ่น ? ”
“ พูดเฉยๆ ”
“ ค่ำแล้ว ตัวกลับไงล่ะ ”
“ พี่ชายมารับ ”
“ มาหรือยัง ? ”
“ ใกล้มาแล้ว เขาเรียนคณะวิศวะอยู่ในเมืองนู้น ”
“ อืม อิ่มหรือยัง ? ”
“ อิ่มแล้ว แต่ข้าวไม่หมด ทำไงดี ? ”
“ ห่อกลับบ้าน ข้าวกับไก่ ”
“ แม่คงขำ ”
“ ดีใจล่ะสิ ลูกสาวรู้จักคุณค่าข้าว ”
“ พี่ชายขา นี่กระต่ายน้อยที่กุ๊กเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ”
“ ชื่อบันครับ ไม่ใช่กระต่าย ”
“ นึกว่าเป็นเพื่อนผู้หญิงซะอีก เห็นกุ๊กพูดถึงทุกวัน ”
“ ก็กุ๊กรักมาก รักกว่าเพื่อนคนไหนๆ ”
“ กลับด้วยกันนะกระต่าย ”
“ ขอบคุณครับ แต่เดี๋ยวแม่จะมารับ ”
“ อ้อ ไม่ได้ชื่อกระต่าย ”
“ บัคบันนี่ เป็นกระต่าย ”
“ นั่นมันบัคบันนี่ ไม่ใช่ผม ”
“ ขอบใจนะที่เป็นเพื่อนกุ๊ก น้องพี่ไม่ค่อยมีเพื่อน ”
“ ไม่เป็นไรครับพี่ ”
“ เรียกว่าพี่ชายสิกระต่าย จะได้เรียกเหมือนกับเค้าไง ”
“ พี่ชาย ? ”
“ กุ๊ก เพื่อนไม่มาเหรอ ? ”
“ กุ๊ก เพื่อนไปไหนล่ะ ไม่มาด้วย ”
“ จบปีสองแล้ว พี่จะพาไปเลี้ยง ชวนกระต่ายมาด้วย ”
“ ได้เกรดที่หนึ่งที่สองแบบนี้ พี่ชายมีรางวัลจะให้ทั้งสองคน ”
“ วันเกิดกระต่ายวันไหน ? ”
“ กระต่ายชอบของขวัญพี่ไหม ? ”
“ กระต่ายหายป่วยหรือยัง ทำไมไม่ดูแลเพื่อนดีๆ ? ”
“ กระต่ายไม่มาเรียนอีกแล้วเหรอ พาพี่ไปที่บ้านกระต่ายหน่อยซิ ”
“ งานวันเกิดเรา กระต่ายมาได้ใช่ไหม ? ”
“ กุ๊ก พี่มีเรื่องจะบอก เรื่องเพื่อนของเรา ”
“ ฝากของนี่ไปให้กระต่ายด้วยนะ บอกว่าพี่ชายขอโทษ ”
“ กระต่ายไปแล้วเหรอ ทำไมไม่มีใครบอกพี่ ? ”
ตาที่ค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เห็นพี่ชายค่อยๆ เริ่มรักกระต่ายทีละนิด
จากวันเป็นเดือน เดือนเป็นปี ปีแล้วปีเล่า พี่ชายก็ยังเหมือนเดิม
‘ กระต่ายน้อยที่อยู่บนจันทร์ ผู้คนเฝ้ามอง วันแล้ววันเล่า มันไม่มีท่าทีที่จะลงมา ’
กุ๊กหลับตาพริ้ม เธอก็ห่วงพี่ชายไปตามเรื่อง
พี่ชายที่แสนดี ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นคนใหม่
กุ๊กชอบที่พี่ชายเป็นแบบนี้ จริงจังกับทุกอย่าง พอผิดหวังก็ลืมมัน แล้วเริ่มใหม่
ให้มันได้อย่างงี้ พี่ชายของน้อง ต้องลุกขึ้นมาสู้ใหม่
“ อะไรนะ ”
“ เอาไปส่งไว้ที่โรงแรมน่ะครับนาย ”
“ นั่นมันซ่อง ”
“ ผมรู้จักกับ ”
“ ไปพาตัวกลับมาที่นี่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเด็กสีส้มนั่น ”
“ ไม่รู้ว่าจะยังอยู่หรือเปล่า ”
“ ถ้าหาไม่เจอ ก็ไม่ต้องกลับมาให้เห็นอีก ฉันจะหาคนใหม่มาทำงานแทน ”
“ ครับนาย ! ไปเดี๋ยวนี้ ”
เคลวินเดินตามออกไปดูที่หน้าบ้าน เฉินบึ่งรถด้วยความเร็วออกไปตามคำสั่ง
“ เด็กนั่นไปอยู่ในที่แบบนั้น ”
“ อัลเบิร์ต เลิกกวนฉันได้แล้ว เอาตุ๊กตาหมีเน่า ๆ นั่นไปเก็บด้วย
เดี๋ยวจะมีคนมาที่นี่ คนที่แกร้องหาทั้งคืนยังไงล่ะ พอใจหรือยังที่ตามตัวกลับมา ”
เคลวินสั่งพิมพ์เอกสารทั้งหมดที่บันบันทึกไว้ในคอมพิวเตอร์ออกมา
งานที่ต้องส่งให้ลูกค้าอ่านในวันจันทร์ เขาไม่ต้องมานั่งทำเองเหมือนที่คิดเอาไว้
คำผิดสามคำที่เขาใช้ปากกาวงเอาไว้ รอให้เจ้าตัวที่แปลมาแก้
ถ้าเด็กสีส้มนั่นยอมทำงานพาร์ตไทม์ เขาจะจ้างเป็นรายวัน ให้มาทำงานทุกเย็น
เฉินจะเป็นคนที่ไปรับไปส่ง ระหว่างที่เขาจ้างเด็กสีส้มทำงาน
แก้ปัญหาเรื่องเอกสารที่กองท่วมหัว
ถ้าจะให้มานั่งทำเองทั้งหมด งานที่บริษัทคงไม่ได้ไปทำ
เคลวินใช้เท้าเตะไก่สีส้มกลิ้งลงไปกับบันได
อัลเบิร์ตมองเขากลับมาด้วยสายตาประท้วง
-
:กอด1:
-
Talk About
หมดเวลาไปกับภาพที่ขีดๆ เขียนๆ ของเด็กสีส้ม
อยากทำหนังสือเด็กเล็ก มีภาพปกคล้ายกับการ์ตูนลายเส้น
เลยลองวาดแล้วส่งตัวอย่างไปให้กับเพื่อนที่ญี่ปุ่นดู
( ของจริงจะสวยกว่านี้แน่นอน ที่เอามาให้ดูนี่เคนอิจิวาดเองเพื่อเป็นตัวอย่าง )
วันนี้หมดเวลาไปกับเรื่องนี้เยอะมาก ยังไม่ได้อัพเรื่องสายสืบฯ เลย
เริ่มคันจากพริกและเกลือที่มีคนเผาแล้วสิ แฮ่ๆ
(http://)
[attachment deleted by admin]
-
อย่าเป็นอะไรนะหนูบัน โอ้ยๆ บีบหัวใจ
-
ย๊าาส์ หงุดหงิดผู้ชายซึนอ่ะ
ใจร้าย
ปล เคนจัง เห็นแค่ผมก้อจิ้นแล้วอ่ะ ว่าน่ารัก ฮ่าๆ
กอดดด
-
โคตรงี่เง่าครั้งที่สองของลูกน้องนายคนนี้
คนเชรี่ยอะไรไม่รู้จักคิด ไปรับคนก็เอามาผิดคน เขาใช้หาโรงแรมให้ก็พาไปที่ซ่อง
รับเข้าทำงานได้ไงว่ะ โคตรชุ่ย ฟังภาษาคนเขาไมเข้าใจรึไงนายเฉิน
:เฮ้อ:ค้างๆๆมาค้างให้อยากอีกแล้ว
-
:serius2: ตาเถรแล้ว!!!! อีตาเฉิน บ้ารึเปล่าห๊าาา เอาหนุ่มน้อยไปพักที่ซ่องเนี่ย
แยกแยะออกไม๊ว่าซ่องกับโรงแรมต่างกันยังไงห๊าาาา เอาที่ไหนคิดย่ะ
กลับไปรับมาอย่างด่วนเลยนะ จะมีคนขึ้นไปหาหนูบันแล้ว ถ้าไปมันทันนะ :m16:
-
อีตาเฉินนี่สมควรถูกไล่ออกแล้วนา ทำงานสะเพร่าแบบนี้เนี่ย
ว่าแต่เคลวินไปเตะตุ๊กตาชาวบ้านทำไมฟร๊า
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อจ้า
-
ง่ะ เฉินนี่เชื่อเลย น้องบันจะเป็นไงบ้างล่ะเนี้ย โชคดีหน่อยก็ตรงที่จะได้งานพิเศษด้วย
แต่จะรอดหวุดหวิดขนาดไหนคงต้องรอคุณเคนอิจิใจดีมาลงต่อให้
-
โถ..พ่อบันนี่น้อย ถูกพาไปไว้ที่ซ่องซะแล้ว อีตาเฉินมันฉลาดน้อย หรือมันคิดน้อยไปหว่า
อีตาเฉิน ถ้าแกมาไม่ทันแล้วบันนี่น้อยชั้นเป็นอะไรไปล่ะก็ ชั้นเอานายตายแน่
-
โอย หนูบันอะไรจะซวยซ้ำซ้อน ขอให้รอดจากการโดนปล้ำนะลูก^^
ว่าแต่คนเนี๊ยบอย่างพ่อพระเอกคนนี้จ้างเฉินไว้ได้ไงหว่า ดูทำงานไม่เป็นเลย-*-แอบแปลกใจ
-
ได้ช่วงหัวกับช่วงท้ายหน่อยนึงก็ยังดี 5555
รีบๆไปให้ทันนะครับคุณเฉิน
-
ขอให้อิตาเฉินไปทันด้วยเถิด ไอบ้าดันเอาน้องกระต่ายไปปล่อยที่ซ่อง
อิตาเคลวินนี่ความรุ้สึกช้าเนอะ น่าจะโทรให้เฉินพากลับมา
รอน้องต่ายค่ะ
-
:กอด1:
ป๋าเคนมาแว้ว
ว่าแต่หนูบัน ราคาเท่าไรหว่า o22 ผมอยากได้ซัก 2 คืน อิอิ
-
อีตาเฉินทำยังงี้กับบันได้ไงหา พาไปปล่อยที่ซ่องเนี่ยนะ สมควรโดนไล่ออกที่สุด
ขอให้บันรอดจนกว่าอีตาเฉินจะไปรับนะ
-
กระต่ายสีส้มจะเป็นไงบ้าง เฉินจะไปช่วยทันไหม
เอาใจช่วยอยู่นะค่ะ
-
ตายละ!!!! นายเอกของฉันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย!!
เพราะตาเคลวินคนเดียวเลย ใจดำที่สุด :m16:
-
เด็กสีส้มจะเป็นยังไงมั่งเนี่ย
ตาเฉินบ้าๆๆๆๆ ไปส่งเด็กสีส้มที่โรงแรมนั่นได้ไง แค่ชื่อก็สยองแล้ว :serius2:
-
เวรกกรม ตาเฉิน :angry2:
น้องกระต่ายจะรอดไหมเนี่ย
ถ้าน้องกระต่ายเป็นไรไปนะ โดนแน่ :z6: :z6: ตาเฉิน
อัลเบิร์ต งับตาเคลวินสักทีสิ :laugh:
เคลวิน น่าจะพิจารณา ตาเฉินใหม่ได้แล้วนะ
-
สงสารพี่ชาย ของแม่ไก่จัง รักบันนี่ข้างเดียวน่าปวดใจที่สุด :sad4:
อิตาเฉิน :z6:
-
เอ้าไหงโดนพาไปส่งซ่องเสียได้
คุณเฉินนี่ก็ใจร้ายน่ะเนี่ยพาตัวเค้ามาผิดแล้วยังทำแบบนี้อีก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบ
-
กระต่ายน้อยอย่าโดนงาบไปก่อนนะลูก :m31: ขอตบพระเอกก่อน :beat: แล้วค่อยจูบอิอิ :-[ ชอบพระเอกเย็นชาได้ใจมากก
-
กระต่ายน้อยแย่แล้ววว อีตาเฉินแกต้องรีบไปให้ทันนะ
-
:serius2:อ่า เอาบันนี่ไปทิ้งไว้ที่ซ่องได้ไงรีบตามไปช่วยกระต่ายน้อยเดี๋ยวนี้นะคุณเฉิน
o18ไม่งั้นเจอ:beat:แน่
-
อัลเบิร์ตน่าร๊ากกกกก ท่าทางจะติดบันนี่ซะแล้ว
อยากบอกว่าที่บ้านก็เลี้ยงเซนเบอร์นาร์ด
สุดจะขี้อ้อนเลย เดินตามหลังต้อยๆ :กอด1:
ตาเฉินก็เหลือเกิ๊น ดันพาไปปล่อยซ่อง :z6:
หาลูกน้องใหม่ได้แล้วมั้งนายเคลวิน
-
เด็กส้มน่ารักจัง
เคลวินตามตัวให้ได้เร็วๆ เดี่ยวกระต่ายน้อยๆจะช้ำพอดี
-
เย็นชาจิง แต่ดีสิ แบบนี้พอรักนายเอก พระเอกจะรักนายเอกมากๆ
-
อ่ะนะ
พาน้องกระต่าย ไปนอนซ่อง เฉยเลย
เอาอะไรคิดวะ (ไอ้)คุณเฉิน
น้องกระต่ายอย่าพึ่งโดนคนอื่นงาบนา
พี่ภูมิลิเกได้อีก เอิ๊กๆ
:L2: :L2:
-
กระต่ายน้อยไม่น่ามาเจอสองคนใจดำนี่เลย อยู่ไทยให้แม่ไก่กับพี่ชายเอ็นดูก็ดีแล้ว ... ไอโมโหจนไม่รู้จะพูดอะไรเลย :m31:
-
เ่อ่ออ บันต้องไม่เป็นไรแน่ๆ
ใช่มั้ยยยย
-
กระต่ายน้อยเคราะห์ซ้ำกรรมซัด โมโหอีตาเฉิน :m16:
-
กระต่ายน้อยจะรอดไหมเนี่ย อิตาเฉินดันพาไปซ่องซะชิบ
+1
-
ถ้ากระต่ายน้อยของเค้าเป็นอะไรขึ้นมานะ เค้าจะไม่ให้อภัยเคลวินเลยคอยดูซิ!!!!
แล้วเริ่มเห็นแววมาม่าพี่ภูมิมาแต่ไกลเลยอ่ะค่ะ ภาวนาว่าขอให้พี่ภูมิเจอคนดีๆไวไวนะคะ
เอ๊ะ!!หรือว่าเค้าจะยกน้อยกระต่ายให้พี่ภูมิดีเนี่ย
อิตาเคลวินใจร้าย ไม่น่ารักเอาซะเลย
ปล.รูปที่เคนจังวาด แค่ผมเค้าก็ว่าต้องหล่อและน่ารักชัวร์ๆเลยอ่ะค่ะ
-
ในที่สุดก็มาอัพแล้ว ดีจัง หวังว่า กระต่ายน้อยคงไม่อยู่ในสภาพถูกขืนใจนะ ไม่งั้นจะซ้อมคุณเฉิน แน่ๆ
สนุกมาก +1 :really2:
-
หนังสือเด็กของ เคนอิจิ
ลายเส้นน่าสนใจครับจะพิมพ์เป็นหนังสือหรือครับ^^
-
มาตามอ่านด้วยคนค่ะ...น้องบันนี่น่ารักมากๆๆ คุณเคนอย่าหนีหายไปไหนนะคะ รออ่านจนจบเลยค่ะ
ปล.รักษาสุขภาพค่ะ :L2:
-
ก็ว่าแล้ว ชื่อโรงแรมชวนสยิวกิ้วมากอ่ะ กระต่ายน้อยจะเป็นไรมั้ยเนี่ย :serius2:
-
กระต่ายของข้า
:m15:
น่าสงสารจริงๆที่ต้องมาเจอกับอีตาคนเย็นชาแบบนี้
-
อ๊าก เฉินรีบไปตามกระต่ายน้อยกลับด่วน
สถานการณ์ไม่ปลอดภัย :serius2: :serius2: :serius2:
ปล.กระต่ายน้องของเราเสน่ห์แรงเหลือเกิน
ปล2. งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้แก่เจ้าหนูอัลเบิร์ตที่กวนเจ้านายได้จังหวะมาก
รอตอนต่อไปน้า สู้ๆค่ะ :L2:
-
ลงทะเบียนอ่านด้วยคนคะ
ตามาจากเรื่องสายสืบ แต่เรื่องสายสืบยังไม่จบนะ
แบบว่าเวลาอ่านมีเป็นช่วง ๆ
แต่พอเห็นเรื่องใหม่ก็ตามมาอ่านอีก แบบว่าโลภอะ
ชอบน้องบันมาก แต่หมั่นใสไอ้เฉินมากเช่นกัน เอาน้องไปทิ้งซ่องสะงั้น :3125:
:pig4: คะ
-
มาปูเสื่อรอหนูบันนี่
ลับมีดรอ o18 เจื๋อนคนใจดำงี่เง่า
เจ้านาย ลูกน้อง ฟ่อๆๆๆๆ
-
มาจับจองที่นั่งแถวหน้า
รอคุณเคนและน้องบันค่า
-
+1 ให้ค่ะ
เรื่องใหม่น่าติดตามจัง
-
เห็นด้วยกับความเห็นอื่นๆอย่างมาก
อีตาเฉินเนี้ยโครตตตตตตตชุ่ย แบบไม่ได้เลวหรือร้ายอะไรนะ แต่ทำงานได้ชุ่ยมาก
น่าแปลกใจที่ได้มาเป็นคนใกล้ชิดกับเคลวินที่โครตตตตตตตตตเฮี้ยบ
เพราะฉะนั้นสนับสนุนให้ไล่ออกซะ แล้วเอาน้องกระต่ายมาทำงานแทนซะเลย ๕๕๕๕๕
-
Chapter 3.
บันจ้องไปยังรูปกระต่ายสีทองบนพื้นกระดาษสีแดง มันติดแน่นอยู่กับผนังห้อง และทำให้คิดไปถึงนิทานเรื่องกระต่าย
ที่แม่ชอบเล่าให้ฟังก่อนนอน ปีนี้เป็นปีกระต่าย แม้จะไม่ใช่ปีที่เขาเกิดแต่บันก็รู้สึกผูกผันกับกระต่ายพอสมควร
บัน กระต่ายบัคบันนี่
‘ ทำไมนางฟ้าถึงใจร้าย ส่งคนกล้าไปหาญไปเป็นกบล่ะแม่ เขาไม่ได้อยากเป็นกบซะหน่อย ’
‘ เป็นที่มาของจันทรุปราคาไงลูก ’
‘ คืออะไรครับแม่ ? ’
‘ เวลาพระอาทิตย์ โลก พระจันทร์ อยู่ในแนวเดียวกัน จะเกิดเงาของโลกขึ้น เมื่อพระจันทร์เคลื่อนผ่านเงาของโลก
เราก็จะเห็นพระจันทร์ลับหายไปไงจ๊ะ สมัยก่อนเรียกว่ากบกินเดือน ’
‘ กินกระต่ายบนนั้นด้วยเหรอแม่ ? บันสงสารกระต่าย ’
‘ กบกินกระต่ายแปปเดียว มันก็คายออกมา ’
‘ กระต่ายมันตัวใหญ่กว่ากบตั้งเยอะ จะลงไปในท้องได้ไงล่ะแม่ ? ’
‘ เอ้ ช่างซักจริงเชียว พรุ่งนี้แม่จะหาคำตอบมาให้ ตอนนี้ดึกมากแล้ว เด็กดีต้องนอนรู้ไหม ? ’
‘ ปวดฉี่ แต่บันไม่กล้าไป กลัวกบจะกิน กบมันจะกินบันไหมแม่ ? ’
‘ ไปเถอะ แม่จะคอยดูกบให้ มันไม่กล้าเข้ามาหรอก ’
‘ อย่าเพิ่งไปไหนนะแม่ บันไปแปปเดียว อย่าเพิ่งไปไหนนะ ’
เด็กชายตัวน้อยวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำ พร้อมๆ กับที่แม่ส่ายหัวกับความช่างสงสัยของเจ้าลูกชาย
‘ พรุ่งนี้ต้องบอกพ่อว่าลูกชายสงสัย กบกินกระต่ายได้ยังไง ’
บันยิ้มให้กับห้วงความคิดที่หวนไปถึงสมัยเด็ก ทุกคืนแม่จะหานิทานสนุกๆ มาเล่าให้ฟังเสมอ
มันเป็นนิทานที่ไม่เคยซ้ำกับใคร
คิดถึงแม่จัง ………..
-
บันหลับตาลงไปได้ซักพักก็ได้ยินเสียงเคาะประตู มีเสียงผู้ชายดังอยู่หน้าห้อง บันลุกขึ้นและเอาหูไปแนบกับประตู
ก่อนที่จะพูดกลับไป
“ ผมพูดกวางตุ้งไม่ได้ ”
“ พูดแมนดารินได้ไหม ? ”
“ พูดได้ ”
ภาษาแมนดารินที่คนข้างนอกถามหมายถึงภาษาจีนกลาง
“ คิดราคาเท่าไหร่ ? ”
“ คุณจะซื้ออะไร ผมไม่ได้ขายของ คงถามผิดห้องแล้วล่ะ ”
“ ไม่ผิดหรอก เปิดประตูหน่อยสิ คุยแบบนี้ไม่ดี ”
“ ผมไม่เปิด อย่ามายุ่งกับผม ผมเป็นนักศึกษา ”
“ ใครก็บอกว่าเป็นนักศึกษาทั้งแหละน่า มันทำให้ราคาสูงขึ้นไปอีก ”
“ เปิดประตูมาคุยกันดีๆ รับรองถ้าเห็นหน้า จะไม่ปฏิเสธ ”
“ ผมเป็นผู้ชาย คุณคงเข้าใจผิดแล้ว แล้วผมก็ไม่ได้ขายตัว ”
“ ไม่ได้ขายตัวแล้วมาที่นี่ทำไม ”
“ ผมมาพักแค่คืนเดียว พรุ่งนี้ก็จะไปแล้ว ”
สวรรค์แห่งอารมณ์ที่บันอ่านจากป้าย ที่แท้ก็เป็นสถานที่แบบนี้นี่เอง บันหันหลังพิงประตูห้องด้วยความเหนื่อยใจ
ทำไมวันนี้เจอแต่เรื่องร้ายๆ กันนะ พลาดการรายงานตัวที่หอพัก โดนคนไล่ออกจากบ้าน แถมยังต้องมาอยู่
ในที่แบบนี้อีก
“ ไม่ดูหน้าก่อนเหรอ ถ้าเห็นนายอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ ”
เสียงตื้อจากด้านนอกดังมาอีกครั้ง
“ ผมไม่ได้ขายตัวจริงๆ จะดูบัตรนักศึกษาผมก็ได้ ”
“ ไหนล่ะ เปิดประตูให้เข้าไปดูหน่อย ถ้ามีจริงก็จะไม่กวนอีก ”
“ ผมไม่เปิดจนกว่าจะเช้า ”
“ ตามใจ ไม่อยากทำอะไรสนุกๆ ก็ตามใจ ”
เสียงคนเดินลงบันไดไป ทำให้บันโล่งใจขึ้น โต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ถูกลากมาติดกับประตู
บันตรวจดูลูกบิดกับสายโซ่คล้องห้องอีกครั้ง ลูกบิดยังใช้การได้ดี แต่โซ่ที่ห้อยอยู่มันหลุดเสียแล้ว
มันคงอยู่มาตั้งแต่เปิดโรงแรม สภาพถึงได้หลุดลุ่ยขนาดนี้
ชายหนุ่มนักเที่ยวไม่ละความพยายาม เขามองหมายเลขห้องของบันแล้วตั้งใจจะไปเอากุญแจเปิดห้อง
จากเคาน์เตอร์ด้านล่าง
“ อาหม่า มีคนนอนอยู่นอกห้อง ท่าทางไม่ค่อยดี ลื้อไปดูหน่อยสิ ”
“ ห้องไหน ? ”
“ ชั้นบนสุด ไปดูก็เห็นเอง ”
อาหม่ารีบเดินขึ้นไปดูคนที่นอนอยู่ชั้นบน สบโอกาสของชายหนุ่ม เขาเดินเข้ามาด้านในเคาน์เตอร์
เพื่อหยิบกุญแจห้องของบันและเดินขึ้นไปบนห้องทันที
“ วันหยุดนี้ฉันจะพาแกไปอาบน้ำตัดขน ”
“ อู๊วว ”
“ ช่วงนี้ฉันงานยุ่งคงไม่มีเวลาพาแกไปวิ่ง ”
อัลเบิร์ตกระดิกหางอย่างเกียจคร้านสองครั้ง ก่อนที่จะผลุบหัวลงกับพื้นราวกับมันเหนื่อยใจกับเจ้านายเต็มที
“ วันศุกร์ ดาเนียลจะยืมตัวแกไปอวดสาว ทำตัวดีๆ เวลาอยู่กับเขา ”
อัลเบิร์ตเดินไปคาบไก่สีส้มที่เจ้านายเตะทิ้งไว้ขึ้นมา จากนั้นมันก็หายไปโดยไม่ได้กลับมาหาเคลวินอีก
อัลเบิร์ตเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียวในบ้านอันแสนเงียบเหงา ที่สามารถฟังเรื่องราวต่างๆ ของเจ้าของบ้าน
และถึงแม้ว่ามันจะพูดไม่ได้ เคลวินก็สัมผัสได้ว่ามันเข้าใจ ถ้าบ้านหลังนี้ไม่มีอัลเบิร์ต เคลวินก็คงไม่รู้จะพูดกับใคร
ถ้ามีใครถามว่าจะไปคุยกับหมาที่ไหน เคลวินก็คงบอกใครๆ ว่า ไปคุยกับหมาที่บ้าน
“ ป่านนี้เฉินจะได้ตัวเด็กนั่นมาหรือยัง ? ”
ความรู้สึกที่ว่า ไม่น่าจะไล่เด็กสีส้มออกจากบ้าน ดูจะเริ่มผุดขึ้นในหัวใจแสนเย็นชาของเคลวิน
“ ไม่เห็นจะต้องสนใจ ”
เคลวินเบะปากแล้วเดินไปชงกาแฟ อากาศหนาวแบบนี้ ดูจะเป็นอุปสรรคต่อการทำงาน นิ้วมือที่แข็งกระด้าง
เวลากดแป้นคอมพิวเตอร์ ทำให้เคลวินต้องหยุดทำงาน กาแฟควันกรุ่นดูจะให้ความอบอุ่นได้มาก
เคลวินมองเมฆฝนที่ตั้งเค้ามาแต่ไกล มันหอบเอาลมหนาวและไอความชื้นพัดเข้ามากระทบกับใบหน้า
อากาศแบบนี้ดูเหมือนว่าอัลเบิร์ตจะชอบมากเป็นพิเศษ มันออกไปสะบัดขนอยู่หน้าบ้าน
ไก่สีส้มที่คาบไว้ในปากถูกสะบัดไปมา มันวิ่งตามเก็บแล้วก็แล้วใช้ปากเหวี่ยงทิ้งอีก เป็นแบบนี้จนฝนเริ่มลงเม็ด
“ เข้าบ้านได้แล้ว ! ”
“ อู๊วว ”
“ ได้ยินไหม !? ”
เจ้าตัวโตหันมามองเจ้านายที่ยืนดุอยู่ระเบียงหน้าบ้าน มันงับไก่ส้มที่ตกอยู่หลังพุ่มไม้แล้วเดินคอตกกลับเข้ามา
-
Talk About
นิทานที่นำมาเล่านี้ แต่งเองเน้อ ไม่ต้องไปหาที่มาแต่อย่างใด
เดี๋ยวจะสงสัย นิทานนี้เคนอิจิได้แต่ใดมา เป็นหยังมันพิกลแท้
อากาศหนาวเย็นบวกกับลมฝนของฮ่องกง ทำให้บรรยากาศในเรื่องดูอึมครึม
แต่ก็นะ เจ้าเด็กสีส้มจะเอาความสดใสมาใส่แทนสีเทาในเรื่องได้หรือเปล่า
คอยตามกันนะฮับ อู๊ววว ( ยืมอัลเบิร์ตมาใช้ )
สบัดหางเลียนแบบอัลเบิร์ตแล้วจากไป
รักซำเหมอ เคนอิจิ / เคนอี้ฉื่อ
แก้ไข เพิ่มเติม 20 เมษายน 54 20.48 น.
คนเขียนขออนุญาตตัดส่วนของนิทานออกไปนะครับ
พอดีเพิ่งเข้ามาอ่านเม้นต์ พบ re ที่ 196 ได้เตือนสติ
สาบานด้วยสัตย์จริงว่า คนเขียนไม่ได้มีเจตนาจาบจ้วงหรือล่วงเกิน
เคนอิจิยังจงรักภักดีเหมือนเดิมครับ
ดังนั้นเพื่อให้เกิดความสบายใจ เคนอิจิขอตัดทอนบางส่วนของนะครับ
อาจจะมีการเสริมหรือเพิ่มเติมบางส่วนจะมาแจ้งให้ทราบ
ขออภัยที่ไม่ได้ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน
ด้วยรัก เคนอิจิ
-
กบกินเดือน ป้าดด :jul3:
:z2: แล้่วนู๋มันจะเสียตัวหรือเปล่านี่
-
ซวยจริงบันสีส้ม
-
บันโชคร้ายจริงๆ ถูกเข้าใจผิดว่าขายตัวซะงั้น
หวังว่าอีตาเฉินจะมาช่วยบันทันนะ
-
ง๊าาาา เฉินยังไม่ถึงอีกเหรอ อะไรจะเฉียดฉิวขนาดนั้น
แล้วบันไม่ทันลงทะเบียนหอแล้ว จะยังมีห้องพักอีกเหรอ ท่าทางจะยุ่งนานเลยน่ะเนี้ย
บางทีอาจได้อยู่กับอัลเบิร์ต แต่ดาเนียลนี่ใครอีกอ่ะ
คุณเคนอิจิอย่าลืมมาต่่อเร็วๆ น่ะครับ ขอบคุณครับ
-
ก็ว่าอยู่ว่านิทานแปลกดีกำลังนึกว่านิทานแปลของที่ไหนละนี้ ว่าจะไปหามาอ่านบ้างนิ
แล้วบันจะโดนทำร้าไหมนะกุแจห้องโดนเอาไปแล้วอย่างนี้อ่ะ อิตาเฉินมั่วไปอยู่ที่ไหน ช้าจริงๆ
-
:เฮ้อ:
:seng2ped:
-
บัน ท่าจะงานเข้านะ
อุอุ สวรรค์แห่งอารมณ์ ตามติดๆ อุอุ :z2:
-
น้องบันซวยจริงๆ รีบมาเร็วๆเลยนะอีตาเฉิน :angry2:
-
เฉินมาให้ทันช่วยบันด้วยนะ กลัวใจไอ่บ้ากามนั่นอ่ะ
-
ห่วงน้องบันนี่จะรอดปลอดภัยหรือไม่
-
อีตาเฉินทำไมช้่าแบบเน๊ :serius2:
น้องกระต่ายน้อยจะรอดไหมเนี่ยยย :sad4:
-
ดูท่าแล้ว อัลเบิร์ต คงจะหลงรักว่าที่เจ้านายคนใหม่ซะแล้ว คึคึ
-
ไม่เอานะไม่เอา
ถ้าน้องบันของเค้าเป็นอะไร เค้าจะโกรธเคลวินจริงๆด้วยคอยดูซิ!!
-
เวลาเคลวินเบะปาก นี่อยากจะดีดปากให้แตกเลยจริงๆ หมั่นไส้มาก คนอะไรใจจืดใจดำที่สุด
แต่แบบนี้มันคงไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิดหรอกมั้ง :m16:
เฮ้อ กระต่ายน้อย ดูแลตัวเองดีๆนะคะ :กอด1:
-
อีตาเพลย์บอยนี่ท่าทางหลงตัวเองสุดๆ เกลียดมัน หมั่นไส้ เพราะเคลวินคนเดียวเลยนะเนี่ยถ้าไม่ได้บันกลับมาอย่างสมบูรณ์น่ะ หึ่ม :m16:
-
ชอบหมามากกว่าเจ้านายหมาได้ปะ o18
:pig4: คะ
-
นิทานต้องการสื่ออะไรหว่า มันต้องมีปมสักอย่างแน่ๆ
แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ 5555 หรือเคลวินเป็นกบ!!!
-
ถ้าไม่นับนิทานที่หนูกระต่ายอ่านแล้ว
ถือว่ามันสั้นมากกกกกกกกกกกกกก
ไม่มีเนื้อหาอะไรดำเนินต่อไปจากตอนเก่าเลย
นอกจากว่านิทานที่พูดถึงจะมีนัยยะอะไรซ่อนอยู่
รอติดตามคะ
-
ขอให้ปลอดภัยนะ บันนี่ ชิ ไอเคลวิน ขี้เก๊ก
-
แอร๊ยยย นิทานสนุกค่า
อยากสาปเคลวินนักเชียว
คนอะไร๊ นิสัยไม่ดี
-
ง่าาาา เค้าก็สงสัย "แล้วกบกินกระต่ายได้ยังไงอ่า" 555+ :laugh:
-
นิทานไปค่อนเรื่องเลย เรื่องเลยไม่ไปไหนเลยตอนนี้ แอบลุ้นต่อ
-
ค้าง.....อีกละ :m16: อยู่โรงแรมมาหลายคืนแล้ว ยังไม่ไปไหนซะที :angry2:
-
รอตอนต่อไป อยากให้เจอกันไวๆ
-
อิตาเฉินไปเร็วๆ :m16:
-
นิทานที่แต่งเองนี่ไม่สื่อกับนิยายเรื่องนี้เลย
ในภาวะแบบนี้เสี่ยงนะไอ้หนู และ เรารู้แน่ว่าไม่ใช่ผู้ที่เรารักแน่นอน
อย่าทำให้เวปนี้มีปัญหา พี่ๆ น้องๆ ไม่ปล่อยยูแน่ เรายังอยากอ่านผลงานสนุกๆอยู่นะ
-
มีเรื่องให้คิดต่ออีกแล้ว
เด็กสีส้มจะโดนอะไรมั่งนะ
-
เห็นนิทานขึ้นก่อน..แอบงงว่าตูเข้านิยายผิดเรื่องป่าววะ :laugh:
กว่าตาเฉินจะไปถึงอิหนูบันนี่จะโดนทำไรไปก่อนแล้วบ้างเนี่ย
ตาเฉินซิ่งรถไปเร็วเร้ววววว :serius2:
-
เจ้าเลห์จริงๆๆบันจะรอดไหมเนี่ยรออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
กำลังลุ้น พ่อกระต่ายน้อย ตอนนี้คงจะไม่โดน ราหูอมหรอกนะ
อีตาเฉิน :angry2:รีบมาไวไว
ตอนนี้หลงอัลเบิร์ตมากกว่าเคลวิน :man1:
-
นิทานที่แต่งเองนี่ไม่สื่อกับนิยายเรื่องนี้เลย
ในภาวะแบบนี้เสี่ยงนะไอ้หนู และ เรารู้แน่ว่าไม่ใช่ผู้ที่เรารักแน่นอน
อย่าทำให้เวปนี้มีปัญหา พี่ๆ น้องๆ ไม่ปล่อยยูแน่ เรายังอยากอ่านผลงานสนุกๆอยู่นะ
อ่านแล้วงงอยู่พักนึงขอรับ บังเอิ๊ญมีข่าวในทีวีเรื่องคนเสื้อมีสีพูดจา... แล้วถูกฟ้อง
ผมก็เอ๊ะ จะเป็นอย่างที่คิดหรือเปล่า รีบกลับมาอ่านนิยายตัวเอง ช่วงที่เป็นนิทาน
เลยถึงบางอ้อ กราบขออภัยด้วยครับ นิทานที่แต่งไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงจริงๆ
ขอบคุณที่แนะนำครับ จะรีบแก้ไขโดยด่วน
( ไม่ได้ใส่เสื้อสีไหนทั้งสิ้น ) แล้วก็รักพ่อมากเหมือนเดิมครับ
จากใจจริง เคนอิจิ :กอด1:
ขออนุญาตแก้ไขบางช่วงของนิยายนะครับ
-
ทำไมมันสั้นอย่างนี้ค่ะ เป็นห่วงบันน้อยอ่ะ ตาเฉินรีบไปช่วยเร็วๆเข้านะ
-
บ๊องๆอย่างนายเฉินจะช่วยทันเร้ออออ
ปบ.ท่าทางคุณเจ้านายแอบเย็นชาน่าดู
-
ดูจากหัวกระทู้ก็เข้ามางงเล็กน้อย ((แต่เข้าใจล่ะ ^^"))
+ ให้กำลังใจเคนจัง ^^
-
นึกว่าคุณเคนอิจิมาลงเพิ่มแต่...
จริงๆ ก็แล้วแต่การตีความ คนที่ยกขึ้นมา รวมถึงจังหวะและเวลาด้วย
แล้วจะแวะเข้ามาดูใหม่น่ะครับ
-
ให้กำลังใจเหมือนเดิม แต่บังเอิญช่วงนี้บางเรื่องมันเปราะบางมาก สังเกตจากหลายที่ถูกถล่มน่ะ
เลยกลัวมันจะลามมา แล้วพี่จะขาดแหล่งบันเทิงใจไปอีกหนึ่ง
ตอนนี้ก็ตั้งตารอกระต่ายน้อยบันนี่จะเอาตัวรอดได้อย่างไร
-
มาตอนที่โดนตัดชับไปแล้ว TT"
สั้นจึ๋งหนึ่งเลยอ๊า
-
มาเป็นกำลังใจให้ เคนอิจิ อีกคน :กอด1:
-
เข้ามาดูว่าเคนจังแก้ไขอะไร และยังไง
ก็เข้าใจแล้วค่ะ
เรื่องพวกนี้มันก็เหมือนดาบ2คมนั่นละนะคะ
คิดยาวๆไปในด้านลบ มันก็ดีกว่าคิดสั้นๆอยู่แล้วอ่ะ
กันไว้ดีกว่าแก้ ถ้าไม่มีคนท้วง ถ้าเคนจังไม่อ่านและเห็นด้วย เค้าก็ยังไม่เอะใจคิดเลยจริงๆนะคะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้เคนจังจ่ะ สู้ๆเน้อ
-
เข้ามาให้กำลังใจเคนอิจิ :กอด1:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
สู้ๆค่ะ :กอด1:
ถามหน่อยค่ะ เรื่องนี้อัพทุกวันเหมือนสายสืบมั๊ยคะ?
หรือว่าวันเว้นวัน หรืออัพแล้วแต่สต๊อคที่มีคะ?
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วยจ้า แค่อินโทรก็น่าติดตามแล้ว
เรื่องน้องเนยยังอ่านไม่ถึงปัจจุบันเลย :monkeysad:
แต่สัญญาจะตามอ่านจนจบทั้งสองเรื่องแน่นอน
ก็ออกจะสนุกและน่าติดตามขนาดนี้
-
อีตาเคลวินนี่มันไร้หัวใจจริงๆ
ปล. มาอ่านนิทานไม่ทันครับ แค่ถ้าคิดว่าอะไรสมควรทำก็ทำเถอะครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ
-
Chapter 4.
เสียงเคาะประตูถี่รัวดังขึ้นหน้าห้องของบัน แม้จะเตรียมรับมือไว้แล้ว แต่ก็อดที่จะใจหายไม่ได้ บันเดินไปหยิบราวไม้
ที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมา แม้จะมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็คงพอทำให้คนข้างนอกได้แผลบ้าง
เสียงนกร้องข้างนอก บอกให้รู้ว่าข้างนอกสว่างแล้ว บันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที อย่างน้อยไอ้คนบ้านั่น ก็คงไม่กล้าทำ
อะไร เวลากลางวันแสกๆ แบบนี้
“ หยุดเคาะได้แล้ว มีอะไรก็พูดมา ”
“ เปิดประตูก่อนสิ ”
“ ไม่เปิด มีอะไรก็พูดมา ”
“ ไม่เห็นหน้า คุยไม่ได้ มันไม่ชิน ”
“ ผมแจ้งตำรวจไปแล้ว อีกไม่นานก็จะมาถึง ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ไปซะ ”
“ แจ้งตำรวจทำไม ผมมาช่วยคุณ จำผมได้ไหม ? ”
“ ผมไม่รู้จักใครที่นี่ ผมเพิ่งมาฮ่องกงครั้งแรก ”
“ ผมเฉิน เราเจอกันเมื่อวานไง ”
“ คุณเฉิน คุณเฉินจริงๆ เหรอ ”
บันเปิดประตูแง้มออกไปเพื่อมองหน้าคนที่อยู่ข้างนอก
ไม่ผิด นานเฉินตัวดีที่เอาเขามาปล่อยไว้ที่นี่ !
“ คุณเอาผมมาปล่อยซ่อง ! ”
“ เฮ้ๆ ใจเย็นน่า ”
เฉินยิ้มแหย ผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าถูกนำมาซับเหงื่อที่ซึมบนใบหน้า
‘ ไปพาตัวกลับมาที่นี่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเด็กสีส้มนั่น
ถ้าหาไม่เจอ ก็ไม่ต้องกลับมาให้เห็นอีก ฉันจะหาคนใหม่มาทำงานแทน ‘
คำสั่งประกาศิตจากเจ้านายดังก้องอยู่ในหูของเฉิน ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาเด็กส้มไปส่งนายให้ได้
“ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คิดว่าที่นี่ก็เป็นโรงแรมที่นอนได้ เพียงแต่ขึ้นชื่อไปในทางนี้เท่านั้นเอง ”
“ เมื่อคืนมีคนจะซื้อผม แถมยังพยายามพังประตูเข้ามาด้วย ”
“ อาฮัว ”
“ ใครคืออาฮัว ? ”
“ เอาเป็นว่า ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว เขาจะไม่ยุ่งกับคุณอีก ”
“ ขอบคุณที่กลับมาช่วย ”
บันเดินกลับเข้าลากกระเป๋าสัมภาระออกมาข้างนอก
ถึงเวลาที่ต้องไปรายงานตัวที่หอพัก
“ เดี๋ยวสิ คุณจะไปไหน ? ”
“ ไปรายงานตัวที่หอพัก เมื่อวานผมเข้าใจผิดเลยมากับคุณ อ้ออีกอย่างนะ ผมไม่ใช่เบาทิสต้า ”
“ รู้แล้วว่าไม่ใช่เบาทิสต้า แต่นี่ คุยกันก่อนสิ ”
“ คุยอะไร ? ”
“ เจ้านายผมอยากพบคุณ ”
“ คนที่ไล่ผมออกจากบ้านตอนตีสองนะเหรอ ”
เสียงแสดงความไม่พอใจดังออกมา
“ เจ้านายไม่ได้ตั้งใจหรอก ”
“ คงงั้น ถ้าตั้งใจ คงเห็นผมแล้วชี้นิ้วไล่ออกมาเลยสินะ นี่ยังสงสารพูดด้วยคำสองคำแล้วค่อยไล่ออกมา ”
“ ช่วยหน่อยนะ ช่วยไปพบเจ้านายหน่อย ไหว้ก็ได้ ”
เฉินพนมมือไหว้บันปลกๆ
“ ไม่ไปหรอก ผมมีธุระ ”
“ ผมจะไปส่งคุณที่หอพัก ถ้าเสร็จแล้วค่อยไปหาเจ้านายผม อย่างงี้ดีไหม ? ”
“ ผมจะนั่งแท็กซี่ไปเอง คุณกลับไปเถอะ เรื่องที่ผ่านมาผมไม่ติดใจอีกแล้ว ขอบคุณด้วยซ้ำที่กลับมาช่วย ”
บันลากกระเป๋าออกมาโดยไม่สนใจเฉินอีก
“ แน่ใจได้ยังไง ว่าอาฮัวจะไม่ตามไป ”
ไม่มีทางเลือกจริงๆ เฉินจำเป็นต้องขู่ เพื่อความอยู่รอด
“ ไหนบอกจัดการได้แล้วไงล่ะ ? ”
“ ผมบอกเขาไปว่าเราเป็นญาติกัน เพราะงั้นกลับไปกับผมดีกว่า เผื่อมีใครมองเราอยู่ ”
กระเป๋าใบใหญ่สองใบของบันถูกเฉินอุ้มใส่ไว้ท้ายรถ ก่อนที่จะวิ่งอ้อมมาเปิดประตูให้เสร็จสรรพ
“ เชิญครับ ”
“ ไปส่งผมที่หอพัก ”
“ ได้อยู่แล้ว ”
‘ แล้วค่อยไปหาเจ้านาย ’
เฉินพูดต่อในใจ
บันนั่งมองบรรยากาศสองข้างทางและพยายามจดจำอาคารสถานที่ตลอดจนเส้นทางที่นั่งรถผ่านมา
อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ ไว้ใจใครไม่ได้ซักคน
“ คุณชื่ออะไรนะ ? ”
“ บัน ”
“ บันนี่ ”
“ บันที่หมายถึงขนมปัง ”
“ คนฮ่องกงชอบตั้งชื่อเล่นเป็นภาษาอังกฤษ บางคนก็ใช้เป็นชื่อจริงๆ ”
“ มิน่า ผมถึงได้สับสนกับชื่อของคุณ คุณปีเตอร์ เฉิน ”
“ มหาวิทยาลัยนี้ใช่หรือเปล่า หอพักอยู่ทางไหนล่ะเนี่ย ”
เฉินจอดรถถามยามแล้วขับไปต่อตามทางที่บอก ซักครู่ก็ทะลุไปจนถึงอาคารที่อยู่อาศัย เป็นอาคารทรงทันสมัย
มีอยู่สองตึก
“ ขอบคุณนะครับ ”
บันปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเตรียมลงจากรถทันที
“ ผมช่วยคุณสามครั้งแล้ว คุณช่วยอะไรผมซักอย่างได้ไหม ถือว่าผมขอร้อง ”
เฉินทำหน้าอ้อนวอน
“ ผมพูดตรงๆ ลูกเมียที่บ้านผมคงเดือดร้อน ถ้าเจ้านายไล่ผมออก ”
ลูกเมียของเฉินถูกอุปโลกน์ขึ้นมากะทันหัน มันทำให้สถานะเขาดูตกที่นั่งลำบากมากขึ้น
“ มันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ ผมหมายความถ้าไม่มีผม เจ้านายคุณเขาจะไล่คุณออกทำไม ? ”
“ ผมตอบไม่ได้หรอก คุณไปคุยกับเจ้านายผมหน่อยได้ไหม ไม่นานหรอก แล้วผมจะกลับมาส่งที่นี่ ”
“ ผมไม่มีอะไรจะคุย ”
“ ได้โปรด ”
“ ไม่ต้องไหว้ ! ไปก็ได้ ”
ปีเตอร์ ชานที่บันเข้ามาพบ ดูจะเป็นคนที่น่าเคารพและควรแก่การยำเกรงมากที่สุดคนนึงเท่าที่เคยพบมา
บันคิดว่าถ้าเขาจะทำอะไรที่ดูไม่ดีหรือผิดกฎระเบียบ เขาเลือกที่จะทำให้ไกลจากคนๆ นี้มากที่สุด
“ เสียใจด้วย ห้องพักที่คุณจองไว้ ผมได้ให้สิทธิ์กับคนอื่นไปแล้ว เมื่อช่วงเช้านี่เอง ”
“ ผมมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยครับคุณชาน ที่สนามบิน ”
“ ควรเป็นเรื่องที่คุณต้องไปจัดการ ”
“ แล้วยังพอมีห้องอีกไหมครับ ? ”
“ ถ้าคุณต้องการ ผมจะใส่ชื่อคุณลงไปในรายชื่อสำรอง ลำดับที่ 124 ”
“124 หมายความว่ายังมีที่รอคนสละสิทธิ์อีก 123 คนก่อนหน้าผมเหรอครับ ? ”
บันเริ่มออกอาการโลกหมุน ทำไมชีวิตถึงได้เจอแต่เรื่อง หรือว่าปีกระต่ายปีนี้มันมีผลต่อชะตาชีวิตเหมือนที่แม่ไก่พูด
“ หมดหวังแล้ว ผมคงต้องหาโรงแรมอยู่ จนกว่าจะได้ที่พัก ”
คราวนี้บันไม่กล้าขอความช่วยเหลือเรื่องที่พักจากเฉินอีกแล้ว เขาเพียงแค่บ่นให้เฉินฟังในรถ
“ ที่พัก หายากมากๆ ขนาดคนฮ่องกงเองยังต้องแย่งที่พักกันเลย ”
“ ฮ่องกงเป็นเมืองท่องเที่ยวนะ ทำไมเป็นแบบนี้ ”
“ ที่พักแบบชั่วคราวน่ะเยอะแยะครับ แต่ที่พักแบบเช่าหรือว่าที่ถาวรหน่อยมันหายาก ราคาก็แพง ”
“ เฮ้อ ชีวิตบัดซบจริงๆ เลยบันเอ๋ย ”
บันเอาแขนก่ายหน้าผากแล้วเอนตัวลงกับเบาะ
“ เจ้านายผมอาจจะช่วยคุณได้นะ เราไปที่บ้านเจ้านายดีกว่า ”
“ ไม่มีทางเลือกแล้วนี่ ”
“ เคลวินคืนนี้พี่ว่างไหม ? แอนนาจัดงานเลี้ยงที่ร้าน เขาให้ชวนพี่มาด้วย ”
เคลวินยักคิ้ว แล้วตอบกลับลงไปในโทรศัพท์
“ ไม่ว่าง ”
“ จะเก็บตัวไปไหน สาวๆ รอพี่อยู่น่า ”
“ ฉันเบื่องานที่มีคนมากๆ นายก็รู้ ”
“ มาแปปเดียวก็ได้นี่ ”
“ แอนนาให้รางวัลอะไรนายล่ะ ? ”
“ พี่นี่สุดยอดเหมือนเดิม รู้ได้ไงว่าผมรับเดิมพันแอนนา ”
“ คนอย่างนาย ไม่เคยง้อใคร ”
“ ก็ว่างั้น ตกลงไม่มาใช่ไหม ? จะได้บอกเจ้าของงานไปตรงๆ ”
“ อืม จะจัดการเอกสารให้เรียบร้อย ว่าแต่เมื่อไหร่นายจะไปช่วยงานที่บริษัทซักที
แม่ของนายมาบ่นกับฉันหลายครั้งแล้ว ”
“ ขอเวลาเที่ยวอีกซักพัก เบื่อ ๆเหมือนกันแหละ แต่ยังไม่พร้อม ”
“ นอกจากคั่วหญิงกับแข่งรถ ไม่เห็นทำอะไร ? ”
“ สองอย่างแค่นี้ก็เอาเวลาไปหมดแล้ว แค่นี้นะเคลวิน วันศุกร์จะไปรับสุดหล่อ พี่เอามันไปตัดขนหรือยัง ”
“ จริงๆ นายน่าจะพามันไปนะดาเนียล มันจะได้ดีใจ ”
“ ถ้าพาสาวๆ ไปร้านทำผมก็ยังพอไปถูก แต่ร้านตัดขนหมานี่ขอบายนะเคลวิน ”
“ งั้นแค่นี้ ฉันจะทำงานแล้ว วันศุกร์เจอกัน ”
“ โอเค ”
12.00 น.
เสียงลมพัดประตูหน้าต่างดังขึ้นเรื่อยๆ เคลวินเหลือบมองจอแอลซีดีที่คล้ายกับนาฬิกาดิจิทอล มันบอกความเร็วลม
ที่วัดได้จากกังหันลมนอกบ้าน 35 km / hr
พายุกำลังจะเข้า !
เคลวินเดินออกไปดูรอบบ้าน ปิดประตูหน้าต่างทุกบาน บ้านที่อยู่บนเนินแบบนี้ดูสวยงามก็จริง แต่ก็ต้องเสี่ยงกับ
ลมพายุมากกว่าบ้านที่อยู่พื้นราบ
“ อัลเบิร์ตมานี่ ”
เคลวินเรียกเจ้าตัวโตเข้ามาหา ไก่สีส้มที่มันเล่นตอนเช้าหายไปเสียแล้ว เคลวินกลัวว่ามันจะหายเข้าไปในท้องอัลเบิร์ต
“ ไก้สีส้มไปไหน ? ที่มันร้องอิ๊กๆ ได้ อยู่ไหน กลืนเข้าไปหรือเปล่า ? ”
มือใหญ่ลูบดูตรงช่วงท้องของอัลเบิร์ต
“ ถ้าเจ็บขึ้นมาอย่ามาร้องละกัน ฉันบอกให้ทิ้งมันไปตั้งนานแล้ว ”
อัลเบิร์ตสะบัดหางแล้วเดินหายไปหลังบ้าน เคลวินเดินตามไปดู เห็นไก่สีส้มนอนเปียกน้ำลายอยู่กับตุ๊กตาหมีหัวขาด
เคลวินยกกล่องของเล่นของอัลเบิร์ตขึ้นมา ตั้งใจจะเอาไปทิ้งเพราะเห็นว่ามันสกปรกและรกบ้าน
อดีตตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ตัวนี้ แอนนาเพื่อนกลุ่มเดียวกับดาเนียลซื้อมาให้ ตอนนี้มันแทบไม่เหลือเค้าโครงของหมีเท็ดดี้อีกแล้ว
ส่วนไก่สีส้ม คงเป็นเด็กที่หลงมากับเฉินเป็นคนทิ้งเอาไว้ เคลวินเห็นคำว่า Made in Thailand อยู่ด้านล่างของไก่
‘ เป็นคนไทย ? ’
“ ฝนตกไล่หลังมาแล้ว ”
เฉินมองกระจกหลังเห็นพายุฝนมืดครึ้มใกล้เข้ามา
“ ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูฝนเหรอครับ ? ”
“ ไม่รู้สิไม่ค่อยได้ใส่ใจ ต้องไปถามเจ้านายแล้วล่ะ เจ้านายผมเก่งเรื่องสภาพอากาศ เขาชอบเรื่องดาวเทียมกับหุ่นยนต์ ”
“ ดูคุณจะชื่นชมเจ้านายดีนะ ”
“ เจ้านายผมเก่งนะ อายุน้อยแต่เป็นเจ้าของธุรกิจ รวยมหาศาล ”
“ แล้วพ่อกับแม่เขาล่ะ ? ”
“ เสียหมดแล้ว ”
“ แล้วเขาอยู่กับใคร ไม่เหงาแย่เหรอ ? ”
“ อยู่กับสุดหล่อตัวโตไง ”
“ อ๋อ เจ้าตัวโตน่ะเหรอ มันน่ารักดีนะ ”
เฉินเดินลุยฝนลงไปเปิดประตู ก่อนที่จะขับรถเข้าไป เขาสะบัดตัวนิดหน่อย ก่อนที่จะเข้าไปเคาะประตูบ้าน
“ เจ้านายครับ มาแล้วครับ ”
ประตูไม่ได้ล็อค เฉินผลักประตูเข้าไปเบาๆ บ้านเปิดไฟเอาไว้ แต่เงียบเชียบ เหมือนไม่มีคนอยู่
“ เจ้านายครับ มาแล้วครับ ”
“ ได้ยินแล้ว ”
เคลวินเดินเข้ามา บนหัวมีผ้าขนหนูคอยเช็ดอยู่ ตามตัวมีรอยเปียกจากน้ำฝน ดูเหมือนเขาจะมาจากข้างนอก
“ เจ้านายไปทำอะไรมาครับ ”
“ เก็บของนิดหน่อย ”
เสียงสนทนาภาษากวางตุ้งระหว่างสองคนนั้น บันจับรายละเอียดได้เพียงเล็กน้อย เขาเดาว่า เจ้านายจอมโหดของเฉิน
ไปทำอะไรนอกบ้านมาซักอย่าง
“ นั่งก่อนสิ ”
เสียงห้วนๆ ดังขึ้น บันคิดว่าเจ้าของบ้านคงพูดกับเขา
ต่อ
-
“ ผมพูดกวางตุ้งไม่ได้ ”
“ เชิญนั่ง ”
คราวนี้น้ำเสียงเจ้าของบ้านเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ
“ ผมพูดแมนดารินได้ ”
“ ก็ดี ”
“ คุณเฉินบอกว่า คุณมีเรื่องจะพูดกับผม ? ”
“ พอดีเห็นงานที่วางอยู่ มันพอที่จะเอามาใช้ได้ เลยถามดูว่าสนใจทำงานพิเศษไหม ? ”
“ ไม่สนครับ ”
เสียงห้วนตอบกลับมา บันยังไม่หายโกรธเรื่องที่เคลวินไล่ออกจากบ้าน ถ้ายืดเวลาออกไปอีกซักนิดแล้วรอให้เช้า
เขาคงไม่ต้องไปเสี่ยงที่ซ่องนั่น
“ คิดดูก่อนไหมครับ ? ”
เสียงเฉินพูดออกมาเบาๆ ให้บันได้ยิน ดูเหมือนเขาจะเกรงใจเจ้านายมาก
“ ผมมาเรียน ไม่ได้มาทำงาน ”
“ Bachelor ? ”
“ Post Graduate ”
เคลวินมองหน้าเด็กที่นั่งตรงข้าม ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่เรียนจบแล้วมาเรียนต่อ ดูเหมือนเด็กไฮสคูลด้วยซ้ำ
“ ถ้าไม่สนใจก็ไม่เป็นไร ”
เคลวินทำท่าจะลุกขึ้น
“ คือว่า คุณบันเขามีเรื่องอยากให้เจ้านายช่วย ”
เฉินพูดขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอึมครึม
“ ช่วย ? ”
เคลวินมองมาทางบันด้วยความสงสัย
“ เปล่าครับ ”
บันรีบปฏิเสธ เขาไม่อยากรับความช่วยเหลือจากคนเย็นชาและไร้น้ำใจ
“ เจ้าของหอพักที่มหาวิทยาลัยปฏิเสธ เพราะว่ารายงานตัวไม่ทัน วันนี้ยังไม่ได้ที่พักเลยครับเจ้านาย ”
เฉินจัดการรายงานเจ้านายทั้งหมดที่รู้
“ เรียนที่ไหน ? ”
“ อะไรนะครับ ”
“ เจ้านายถามว่าคุณเรียนที่ไหน ? บอกไปสิครับ เจ้านายผมช่วยคุณได้นะ ”
ไอ้ความคิดที่จะช่วยเหลือมันก็น่าดีใจอยู่หรอก แต่สายตาที่มองมานี่สิ ทำให้บันรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย
บันค้นกระเป๋าแล้วยื่นบัตรนักศึกษาส่งให้
เคลวินยื่นมือมารับ เขาอ่านชื่อในบัตรแล้วหันมามองหน้าบัน แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์
เขาคุยกับคนปลายสายซักครู่ก็เดินกลับเข้ามา
“ กฎระเบียบของมหาวิทยาลัยคือ การมีวินัยที่เคร่งครัด คงไม่ชินมาก่อน ”
บันทำหน้าไม่พอใจ แค่เขาเข้าใจผิดทำให้เสียเวลาแล้วไปรายงานตัวไม่ทัน เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องมาตำหนิกัน
“ ผมชินกับระเบียบวินัยดีครับ แต่ที่ผมไปรายงานตัวไม่ทันเพราะผมเข้าใจผิด ”
“ ถ้ารอบคอบกว่านี้ก็คงไม่เกิดเรื่อง ”
“ นี่คุณ ! ที่ผมมานี่ก็เพราะสงสารลูกเมียคุณเฉินหรอกนะ ไม่งั้นไม่มาให้คุณตำหนิแบบนี้หรอก ”
“ ลูกเมียเฉิน ? ”
“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ”
เฉินพูดแล้วหายไปทางหลังบ้าน
“ ถ้าเสียเวลาใช้หัวคิดอะไรให้รอบคอบ มันคงจะดีกว่ามาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ”
“ ผมกลับเลยละกัน ”
บันทำหน้างอแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน พอดีกับที่เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นซะก่อน มันเสียงดังเปรี้ยงใหญ่
ไฟในบ้านดับพรึ่บพร้อมกัน บันถึงกับคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจ มือสองข้างตอนนี้ประกบแนบอยู่กับหู
“ เหมือนจะผ่าลงใกล้ๆ นี่เอง สงสัยจะเป็นต้นไม้ใหญ่ ”
เคลวินพูดออกมาเบาๆ เขาพยายามหาโทรศัพท์เพื่อแจ้งสำนักงานไฟฟ้า
“ ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างไปไม่ไกลใช่ไหม ที่มีม้านั่งข้างใต้ใช่หรือเปล่า ? ”
บันเสียงสั่น เขาไม่ชอบฟ้าผ่ากับพายุฝนเอาเสียเลย
เป็นเพราะตอนเด็กแม่ชอบเล่านิทานเรื่องพ่อมดออซ * ให้ฟัง ทำให้เวลาเกิดพายุฝนครั้งใด บันจะรีบซุกตัวหาที่หลบ
กลัวพายุจะหอบไปจากบ้านของพ่อกับแม่
อะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มและเปียกชื้นสัมผัสเข้ากับแขนของบัน ความมืดมิดรอบๆ ตัว ทำให้บันมองไม่เห็น
“ ฮึ๊ยย อะไรนะ ”
“ อู้วว ”
“ อ๊ะ เจ้าตัวโต ”
อัลเบิร์ตจำกลิ่นของบันได้ มันเข้ามาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ
ไฟฟ้าสำรองของบ้าน ปล่อยไฟสีเหลืองนวลออกมา บันหัวเราะเจ้าตัวโตที่มาซุกตัวอยู่ใกล้ๆ
ดูเหมือนมันจะไม่ชอบเสียงดังของฟ้าผ่าซักเท่าไหร่
“ กลัวล่ะสิ หูตกเชียว ”
บันพูดเป็นภาษาไทยออกมาเบาๆ
“ เจ้านายเป็นไงบ้างครับ ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหม ? ”
เสียงเฉินดังออก เขาเดินมาตามทางที่มีไฟสีเหลืองส่องสว่าง
“ ถ้าฉันตาย คงมีรถมารับศพฉันไปนานแล้วล่ะ ไม่รอให้นายมาถามหรอก ”
“ แหมเจ้านาย ผมก็ควานหาทางออกตั้งนาน บ้านนี้ทางออกซับซ้อนอย่างกับเขาวงกตหนังกำลังภายใน ”
“ คงต้องอยู่แบบนี้ไปก่อน จนกว่าจะมีคนมาจัดการต่อไฟให้ ”
“ เรื่องคุณบันเอาไงดีล่ะครับเจ้านาย ? ”
“ ถามเจ้าตัวเขาสิ ”
“ ผมขอหลบฝนก่อน อย่าเพิ่งไล่นะ ”
“ โถ่ ใครจะใจร้าย ไล่คุณออกจากบ้านกันล่ะ ”
“ ถามเจ้านายคุณดูสิ เมื่อวานเขาไล่ผมออกจากบ้านตอนตีสอง ”
“ ที่แท้ก็โกรธเรื่องนี้ ”
“ โกรธสิ ผมต้องไปนอนที่ซ่องสวรรค์แห่งอารมณ์นั่นก็เพราะคุณ ”
“ นั่นความผิดของผมเองครับ อย่าโทษเจ้านายเลยครับ ”
เฉินพูดเสียงอ้อมแอ้ม
“ ระหว่างที่เรียน คุณก็มาทำงานพิเศษกับเจ้านายสิครับ ได้ค่าขนม ไม่ต้องขอจากที่บ้าน ”
“ ถ้าผมสบายใจที่จะทำ ผมก็ทำ ”
“ ถ้าทำเพราะโดนบังคับก็ไม่ทำงั้นสิ ”
เสียงทุ้มต่ำถามกลับมา
“ ใช่ ”
“ ดูจะมั่นใจตัวเองเหลือเกินนะ ”
“ ผมทำอะไรให้ได้เสมอ เต็มใจทำให้ด้วย แต่ไม่ต้องมาพูดประชด ”
“ ไปเอางานที่ทำเอาไว้มาอ่านดู แล้วจะรู้ว่ามันผิดตรงไหนบ้าง ”
กว่าไฟฟ้าจะกลับมาใช้งานได้ ก็ล่วงเข้าเวลาสองทุ่ม บันนั่งอ่านเอกสารที่แปลเอาไว้ เขาเห็นรอยปากกาสีน้ำเงิน
ขีดวงกลมเอาไว้ในบางประโยค
“ มาแล้ว อาหารร้อนๆ ”
เฉินหอบหิ้วบรรจุอาหารหลายถุงเดินเข้ามา สายตาเลิ่กลั่กมองเจ้านายกับบันสลับไปมา
“ เครียดกันอยู่เหรอครับ ไม่เอาน่า มากินอาหารร้อนๆ ดีกว่า เสร็จแล้วมีขนมถั่วแดงหวานด้วยนะครับ ร้อนๆ ”
“ มันผิดตรงไหนครับ ผมอ่านมาสามรอบแล้ว ? ”
บันไม่ได้หันไปมองเฉิน เขาขมวดคิ้วแล้วถามเคลวิน
“ ถึงได้บอกไงว่าเสียเวลาใช้หัวคิดซักนิด จะได้ไม่เสียเวลามาแก้ ”
บันมองเคลวินที่เปิดประตูเดินออกไป ไม่แปลกใจเลยที่เจ้านายใจร้ายของเฉินต้องอยู่คนเดียว
คำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากปาก มันช่างระคายหูคนฟังเหลือเกิน
“ เฉิน ฉันจะออกไปดูต้นไม้หน้าบ้าน ”
“ ครับเจ้านาย ”
เฉินกระวีกระวาดลุกขึ้น แล้วเดินออกไปกับเคลวิน โดยมีอัลเบิร์ตตามไปติดๆ
หมายเหตุ * เรื่องพ่อมดออซ เป็นเรื่องราวของเด็กหญิงชื่อโดโรธีที่ถูกพายุพัดจากป้าเอมและลุงเฮนรี่
พร้อมกับสุนัขตัวเล็กชื่อโตโต้ ลมพายุพัดโดโรธีกับโตโต้จากบ้านซึ่งอยูในฟาร์มเลี้ยงสัตว์เมืองแคนซัส
ไปพบกับเรื่องราวแปลกประหลาดมากมายโดโรธีพบกับหุ่นกระป๋องสนิมเขรอะ หุ่นไล่กา สิงโตขี้ขลาด
พวกเขาต้องการเดินทางไปพบพ่อมดออซ เพื่อขอความช่วยเหลือ
-
Talk About
งี๊ดดด กลับมาแล้ว หายไปแก้ต้นฉบับมา พอดีเรื่องมีเกี่ยวพันกับนิทานอยู่สองเรื่อง
เรื่องแรกที่ลบไป ( ที่มาของกบกินกระต่าย ) เรื่องที่สอง นิทานเกี่ยวกับลาหูยาว
ดูมันมีความหมายที่อาจจะถูกตีความไปอีกทาง เคนอิจิเลยตัดสินใจลบทิ้งไป
ตอนนี้เอาอิดิทชั่นมาลง เนื้อเรื่องตอนนี้ยังเรื่อยเฉื่อย ตัวละครยังไม่ออกมามากนัก
ติชมและให้กำลังใจกันได้
เคนอิจิ :กอด1:
สู้ๆค่ะ :กอด1:
ถามหน่อยค่ะ เรื่องนี้อัพทุกวันเหมือนสายสืบมั๊ยคะ?
หรือว่าวันเว้นวัน หรืออัพแล้วแต่สต๊อคที่มีคะ?
อาจจะไม่ได้อัพทุกวันนะครับ แต่ยังไงก็คงไม่หายไปหลายๆ วัน
พยายามจะลงให้ถี่เท่าที่จะทำได้
( ถ้าหายไปก็ตามไปด่าในทู้สายลับฯ ได้ :sad4: )
ตอบเม้นต์อื่นๆ ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้ ซาบซึ้งใจเป็นที่สุด :monkeysad:
เคนอิจิ
-
ถ้าไม่มีเฉิน น้องบันต้องไปหาที่นอนใหม่แล้ว
แต่เคลวินช่างเป็นคนเย็นชาจัง
น้องบันจะยอมทำงานให้แล้วได้ที่พักหรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไอ้เราก็นึกว่านิทานมีอะไรซ่อนอยู่ หลงตีความตั้งนาน 555
ตอนนี้ยาวได้ใจ หมั่นไส้เคลวินมากกกกก เซ็งพระเอกอ่ะ
-
ติดตามค่า สนุกมากๆ o13
ชอบเจ้าตัวโต :impress2:
-
เคลวินเย็นชามากๆแถมปากร้ายอีก
เป็นใครก็โกรธทั้งนั้นถ้าโดนไล่ออกจากบ้านตอนตีสองอ่ะ
บันสู้ๆนะ อย่ายอมแพ้
-
อิอิบันๆๆน่ารักจัง
อะไรอ่ะบ่นแต่ว่าไม่ใช้หัวคิด
เคร่งเกินไปป่าวเนี่ย
-
หนูบันน่าสงสารอ่ะ อิตาเคลวินเย็นชาเกินไปแล้ว
-
ตลงหนูบันแปลผิดตรงไหน
ทำไมเคลวินไม่บอกหนูบันละ
ชิชิ ร้ายไปแล้วนะตัวเธอ ชักโมโหแทนบันน้อย
-
น้องเขาไม่ใช่นักแปลมืออาชีพโว๊ย ไอ้ขาดวิ้น
ขี้เก็กฉิบหาย :z6: :z6:
-
“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ”......... :jul3:
เคลวินปากร้ายอ่า ทำไมชอบอยู่คนเดียวล่ะนี่
-
ว่าแล้วเชียว หอหายไปแบบนี้ สุดท้ายคงอยู่ที่คฤหาสน์แน่เลย
แต่น้องบันจะไปมายังไงล่ะเนี้ย แต่กว่าจะตกลงกันได้ คงกัด
กันไปมาอีกนานน่าดูเลย
-
“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ” :jul3: หลุดขำเพราะประโยคนี้ของตาเฉินเลย
เคลวิน ปากร้ายอะ o12
ทั้งสายลับและเรื่องนี้ สัตว์ตัวน้อยๆในเรื่อง มักแอบแวบมาดึงดูดเรตติ้งไปจากตัวเอกนะ อิอิ
อัลเบิร์ต น่ารักนะ :o8:
+1 ค่าาาา :L2:
-
ตามมาจากเรื่องสายลับฯค่า ~ เรื่องนี้ก็น่าสนุกอีกแล้ว แต่พ่อพระเอกเราทำไมใจร้ายจัง ดีนะที่บันไม่เป็นอะไร
^^
-
ตอนนี้ให้อภัย เฉิน ทำตัวมีประโยชน์อยู่บ้าง
พยายามพูดจาให้ บันนี่น่ารักกับเคลวินขี้เก๊ก ปรองดองกันให้ได้
แต่ก็ยังคงคอนเซ็ปต์ รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ” :m29:
ขอบคุณ เคนอิจิ ครับ +1
อ๊ากกก ตอนนี้ยังกด + ให้ไม่ไ้ด้ เดี๋ยวไปทบต้นที่ สายสืบฯ ก็แล้วกัน
-
เควิลไมได้เรื่องจริงจัง อั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พ่อเคลวินนี่แลขี้รำคาญเอาเรื่อง แถมพูดตรงและปากจัดอีก จะอยู่กันรอดไหมเนี่ย555
-
จำได้ว่าตอนเด็ก โดโรธีเป็นการ์ตูนออกตอนเย็นๆ ช่อง3
รองเท้าแดงๆ
กริ๊ดให้ความนิ่งของพระเอกของเรา เงียบ ดูดี มีสไตล์ ชอบๆ
-
ปากคอเราะร้ายจริงๆ เคลวิน :angry2: :angry2:
-
ชอบจริงๆ พระเอกในนิยายแบบเย็นชาๆเนี่ย คึคึ
-
เท่ห์ดีน้ะพระเอกอ้ะ แถมดุโคตรรรรรร
น้องกระต่ายน้อยจะน้อยใจเอาสิน้ะ อ่อนโยนหน่อยสิจ้ะ
ได้ใจและงานโดยเจ้าตัวยอมทำให้เลยน้ะ
-
คาแร็คเตอร์แบบตรงข้ามกับพี่ทิดเลยนะเรื่องนี้ รายนั้นอ้อนเอาๆแต่อันนี้ปากร้ายปากเสีย
-
เคลวินคะ คุณกินฮอลล์ตะไคร้เถอะค่ะ อารมณ์เสียเกินไปไหมคุณชายขาาาาา
พ่อมดแห่งออซ เขาเคยอ่านด้วยแหละ ตั้งแต่เด็กๆแว้ว
เป็นนิยายที่ทำให้รู้สึกชอบแนวแฟนตาซีมาตั้งแต่นั้นเลยค่ะ :กอด1:
-
:serius2:อ่า ทำไมใจร้ายกับบันบันกันจังเลยคะ
มันไม่ใช่ความผิดของบันบันทั้งหมดซะหน่อย ที่หอพักก็ไม่ฟังเหตุผลบ้างเลย
เคลวินก็เย็นชาได้อีกไม่มีน้ำใจเลยเอะอะอะไรก็ไล่ออกจากบ้านอย่างเดียว :m31:
ส่วนอีตาคุณเฉินก็เจ้าเล่ห์ ออกแนวเห็นแก่ตัวนะเนี่ย :m16:
:กอด1:สงสารบันนี่ที่สุด
-
พี่เฉินเจ้านายพี่อ่ะมันน่า :beat: จริงๆ
-
ความจริงเค้าชอบเมะปากร้ายใจดี ซึนๆ เนี้ยะ
แต่หมั่นไส้อิตาเคลวินนี่มากมายอ่ะ
แอร๊ยยย ยังเคืองที่ไล่บันไปตอนตีสองมากๆ
ย๊ากกกส์ คอยดูนะ มารักหนูบันเมื่อไร ให้บันเล่นตัวเยอะๆ คึคึ
-
:z2:
อาเฉิน น่ารักว่าเจ้านาย เยอะเลย ทิฐิทั้งคู่ ทั้งอีตาเคลวิน ทั้งนู่บัน จะรอดกันไหมว่า :เฮ้อ:
เรื่องพ่อมดแห่งออช เรื่องประกอบเรื่องนี้เพราะและดังมาก หลังจากมีการดัดแปลง แบบว่าต้นฉบับที่เพราะอยู่แล้ว กลายเป็นเพลงในตำนานไปแล้ว
http://www.youtube-nocookie.com/v/V1bFr2SWP1I
ต้นฉบับ
http://www.youtube-nocookie.com/v/1HRa4X07jdE
-
เย็นชาได้ใจจริงๆเลย
สงสารอาเฉินจัง ต้องเป็นตัวกลาง
-
เบื่อคนแบบนี้จริงๆ
ไม่มีมารยาท!!!!!!!
-
หมั่นไส้อิตาเคลวินที่สุดเลยค่ะตอนนี้
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
อึดอัดๆ ถ้าไม่ติดว่าช่วยให้น้องบันมีที่นอนได้นะ จะไม่ยอมให้น้องบันไปหาหรอก ชริ๊ส์!!!
-
:z10: กระดึ๊บ กระดึ๊บ มาให้กำลังใจ บันบัน
-
ทำงานกะเขาเถอะนะบัน จะได้ไม่ลำบาก
กระต่ายน้อยสู้ๆ
-
:oni3: จงลงๆ
-
น่าจะเรียกอิพี่เคลวินว่า เจ้าชายน้ำแข็งจริงๆ เย็นชาเหลือเกิน สงสารน้องบันนี่จัง
-
ชอบพระเอกเรื่องนี้ :-[ สเป็กเจ๊
รออ่านอยู่นะ รอบันนี่
-
ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ แฟนๆ กระต่ายน้อย วันนี้เจอกันแน่นอน
แว่วๆ มามีเสียงก่นด่า ชิงชัง เคียดแค้น คุณชายเคลวินมาด้วย
แฮ่ๆ รับฟังๆ :z1:
เคนอิจิ
-
必須離線兄弟
我想離線閱讀
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:t3:
-
มารอน้องบันด้วยคน ~ แฮะๆ
-
เรื่องนี้มันจะอย่างงัยนะ
เดาไม่ออกจริงๆอะ
-
Chapter 5.
“ พักที่นี่จนกว่าหอพักที่มหาวิทยาลัยจะติดต่อกลับมา แล้วเอาเอกสารไปแจ้งด้วยว่าได้ที่พักแล้ว
เพราะวีซ่าที่ถืออยู่มันมีอายุแค่เดือนเดียว ต้องมีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ถึงจะต่ออายุได้ ”
เคลวินพูดโดยไม่ได้มองหน้าคนฟัง เขาจับเอกสารที่บันแปลขึ้นมาดูแล้วเบะปาก
“ เกรงใจแย่ ”
เสียงบันตอบกลับไป
“ เอาน่าๆ อยู่ที่นี่ไปก่อนนะครับ ถ้าไปหาที่พักตอนนี้ก็ไม่ทันการ อีกอย่างนะคุณบันนี่
อยู่ที่นี่คุณจะได้ฝึกพูดกวางตุ้งกับเจ้านายด้วยไง อยู่ฮ่องกงพูดกวางตุ้งไม่ได้ก็ลำบาก ”
ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องขออาศัยบ้านเจ้านายจอมโหดของนายเฉินไปก่อน ไว้หาที่พักใหม่ได้ บันคิดว่า
คงจะย้ายออกทันที
“ งั้นผมกลับล่ะครับ มีธุรกิจที่ต้องไปสะสาง ”
เฉินพูดเหมือนกับมีธุรกิจพันล้านรออยู่
บ้านกลับมาเงียบเชียบอีกครั้งเมื่อไม่มีเฉิน บันยังนั่งอยู่ที่เดิม กระเป๋าเสื้อผ้าก็ตั้งอยู่ที่เดิม ไม่มีทีท่าว่าเคลวิน
จะพูดแนะนำหรือชี้บอกห้องพักแต่อย่างใด
“ ผมนอนโซฟาตัวนี้ก็ได้นะ ”
บันชี้มือไปที่โซฟามุมห้อง
“ ฉันไม่ชอบอะไรที่ดูไม่เป็นระเบียบ มันเกะกะขวางทางเดิน ”
‘ จะเอาไงก็ไม่บอก ชักจะอึดอัดเต็มทีแล้วนะ ’
“ เอาของไปเก็บที่ห้องเล็ก แล้วค่อยออกมาคุย ”
“ ห้องไหนล่ะครับ มีตั้งหลายห้อง ”
เคลวินชี้มือแวบเดียวเหมือนรำคาญเต็มที บันเดาเอาว่าคงเป็นห้องเล็กที่อยู่ริมสุด ด้านหน้าห้องมีแผ่นกระเบื้องรูป
กระต่ายสีขาวติดไว้ บันคิดว่าคงเป็นเพราะปีนี้เป็นปีกระต่ายนั่นเอง
เรื่องอะไรจะถามเจ้าของบ้าน
ห้องนอนเล็กที่เคลวินชี้มือให้บันเอากระเป๋าเข้ามาเก็บ เป็นห้องนอนโล่งๆ สีขาว บนเตียงไม่มีที่นอน หมอนหรือผ้าห่ม
“ แล้วจะนอนยังไงล่ะเนี่ย ? ”
เมื่อเปิดตู้ใหญ่ข้างห้อง บันเจอผ้าปูที่นอน หมอน ปลอกหมอน ผ้าห่มผืนใหญ่ แต่หาจนทั่วห้องก็ยังไม่เจอที่นอน
“ ถามเจ้าของบ้านละกัน ”
“ ผมหาที่นอนไม่เจอ ”
ใบหน้าเรียบเฉยมองกลับมาที่บัน
“ หาดีแล้วเหรอ หรือว่ามองส่งๆ แล้วไม่เจอเลยออกมาถาม ”
“ หาดีแล้วครับ ไม่เจอจริงๆ ”
เคลวินเดินเข้าไปในห้อง เขาใช้เท้ากระทุ้งตรงแผ่นไม้สีเข้มใต้เตียงเบาๆ มันเปิดออกมาเป็นช่องขนาดใหญ่
เคลวินชี้มือไปที่ช่องใต้เตียงให้บันดู
“ ผมไม่ทราบว่าข้างล่างมีช่องเก็บของ ”
“ ฉันรู้แล้วว่าทำไมนายถึงหาคำผิดในงานที่ให้ทำไม่เจอ ”
น้ำเสียงเรียบเฉยของเคลวินดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้บันอ้าปากค้าง
“ เฮ้อ ประสาทจะกิน ”
บันพูดตามหลังเคลวินออกไปเบาๆ เป็นภาษาไทย ก่อนที่จะปิดประตูห้อง
ที่นอนสปริงสีขาวถูกลากออกมาด้วยความลำบาก มันหนักหนาเอาการสำหรับคนตัวเล็กอย่างบัน
และกว่าจะปล้ำให้มันขึ้นไปอยู่บนเตียงได้ ก็เล่นเอาเหงื่อซึม การปูที่นอน ใส่ปลอกหมอน ปูผ้าห่ม ไม่ได้เป็นปัญหา
บันพยักหน้ามองผลงานด้วยความพอใจ ตอนนี้เหลือเสื้อผ้าในกระเป๋าที่ต้องเอาออกมาใส่ตู้
“ เสร็จแล้วครับ คุณมีอะไรจะคุยกับผม ? ”
บันเดินออกมาหาเคลวินที่นั่งทำงานอยู่ห้องโถงกลางบ้าน ข้างๆ นั้นมีอัลเบิร์ตนอนหมอบอยู่
“ ฉันชอบความเป็นส่วนตัว รักความเป็นระเบียบ ไม่ชอบเสียงดัง ”
บันรอฟังเคลวินพูดต่อ แต่ก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติม เขาคิดเอาเองว่านี่คงเป็นกฎระเบียบของบ้านที่เคลวินตั้งเอาไว้
ให้ทำตาม
‘ ชอบความเป็นส่วนตัว แหงอยู่แล้ว ไม่งั้นนายคงไม่มาอยู่คนเดียวแบบนี้หรอก
รักความเป็นระเบียบ อันนี้เห็นด้วยแฮะ ของในบ้านไม่มีวางเกะกะรกหูรกตา
ไม่ชอบเสียงดัง อย่างว่านายมันโลกส่วนตัวสูง คงไม่ชอบเสียงดังเอะอะ ’
“ ครับ มีอะไรอีกไหม ? ”
บันถามต่อ
“ บ้านนี้มีแม่บ้านเข้ามาทำงานอาทิตย์ละครั้ง เพราะฉะนั้นฉันหวังว่าคงไม่เห็นบ้านนี้สกปรกเลอะเทอะ
เสื้อผ้าที่ใช้แล้วให้ใส่ในตะกร้า หนังสือทุกเล่มในบ้านอนุญาตให้หยิบมาอ่านได้ แต่ต้องเก็บคืนที่เดิม
อาหารอยู่ในตู้เย็น เฉินจะเอามาส่งทุกๆ สามวัน มีอะไรสงสัยอีกไหม ? ”
“ ผมต้องทำงานให้คุณวันไหนบ้าง แล้วทำที่ไหน แล้วต้องทำอะไรบ้าง ? ”
“ ฉันจะดูวันที่นายว่างจากตารางเรียน ทำงานที่นี่กับที่บริษัท ฉันจะบอกอีกทีว่าให้ทำอะไรบ้าง
ที่ชั้นหนังสือจะมีแบบฝึกอ่านอักษรตัวเต็ม เอาไปอ่านซะ ฉันไม่ต้องการคำตอบว่าอ่านตัวเต็มไม่ออกอีก ”
บันมองไปทางตู้หนังสือ หนังสือนับร้อยๆ เล่มวางเรียงกันแน่นอยู่ในชั้น
“ ครับ ”
“ ฉันจะให้เฉินมารับเวลานายไปเรียน ”
“ ขอบคุณครับ ”
เมื่อเห็นว่าเคลวินไม่ได้พูดอะไรต่อ บันก็กลับเข้าไปในห้องแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ กะว่าจะเดินสำรวจสถานที่
บริเวณใกล้บ้าน แต่เมื่อเห็นว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว เลยเดินหยิบหนังสือเล่มใหญ่จากชั้นไปอ่านแทน
ไม่นาน จากคนอ่านหนังสือ ตอนนี้กลายเป็นหนังสือเฝ้าคนหลับ
บันหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย มือขวายังสอดอยู่กับหนังสือเล่มใหญ่ อักษรยี่สิบตัวที่ฝึกท่อง ล่องลอยและวนเวียน
อยู่ในหัว มันตามไปถึงในฝันของบัน เขาวิ่งไล่จับอักษรที่ท่องโดยใช้สวิงช้อนแมลง เหมือนกับตอนเรียนวิชาวิทยาศาสตร์
ตักจนเจ็บมือไปหมดแล้ว
บันตกใจตื่นขึ้นมาตอนเช้า มือชาไปหมดเพราะถูกหนังสือเล่มใหญ่ทับเอาไว้
“ กี่โมงแล้วเนี่ย โอยปวดหัว ”
“ ผมขอออกไปเดินข้างนอกบ้านได้ไหม ? ”
เมื่อบันเดินออกมาข้างนอก ก็เห็นเคลวินนั่งทำงานอยู่แล้ว เคลวินในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขายาวสีเทา
ดูแปลกตาไปกว่าทุกวัน
ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ บันถือว่าความเงียบหมายถึง ตกลง
‘ ขี้เก๊ก ’
บันสบตากับอัลเบิร์ต ก่อนจะทำมือทำไม้ชี้ไปข้างนอก อัลเบิร์ตลุกขึ้นอย่างกระตือรือร้น มันเดินหายไปทางหลังบ้าน
แล้วคาบสายจูงสีน้ำตาลมาให้
“ เอ๊ะ อะไรเหรอ ? ”
บันหยิบสายสายจูงขึ้นมาดู
“ อ๋อ งั้นไปกันเถอะ ”
หนึ่งคนหนึ่งหมา เดินออกจากบ้าน ดูเหมือนกับว่าหมาตัวโตจะเดินพาคนเที่ยวมากกว่า มันกึ่งลากกึ่งดึงคนจูงให้ไป
ตามทางที่มันเดิน
“ เดี๋ยวสิ แรงเยอะชะมัดเลย ไอ้ขนฟู ”
“ เดี๋ยวนะ เจ้านายแกเรียกว่าอัลเบิร์ตใช่ไหม อัลเบิร์ต ! ”
“ อู๊ววว ”
“ แจ่มแมว เอ้ย แจ่มหมา งั้นไปกันเลย ”
หนุ่มน้อยในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสีขาวปักลายลูกไก่สีเหลือง เดินจูงหมาตัวใหญ่เดินไปตามทาง
นานๆ จะมีรถสวนมาซักคัน ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงทุกที บันเห็นปลายทางมีเนินหญ้าสูง คล้ายจุดชมวิว
“ ว้าว เห็นทะเลด้วย เร็วเข้าอัลเบิร์ต น่าเสียดายจัง น่าจะเอากล้องถ่ายรูปมาด้วย ”
หมาตัวโตกับหนุ่มตัวเล็กวิ่งแข่งกันขึ้นไปตามเนินลูกเล็กๆ นั้น ลมพัดยอดหญ้าเอนไปมา คล้ายกับมันกำลังเต้นรำอยู่
“ คล้ายๆ กับในหนังเลยนะอัลเบิร์ต หาที่นั่งกันเถอะ ”
บันจูงอัลเบิร์ตมาที่ก้อนหินใหญ่หน้าตาคล้ายอุกกาบาต แล้วพากันนั่งมองดูทะเลที่อยู่ตรงหน้า
“ ทะเลตรงหน้านี่คือทะเลอะไรนะอัลเบิร์ต แกรู้ไหม ? ”
เจ้าตัวโตแลบลิ้นออกมารับลม หางก็โบกไปมา
“ ถ้ามาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่คงสวยมาก ”
บันเอนตัวลงไปบนก้อนหิน ตอนนี้ตรงหน้าเป็นท้องฟ้ากว้าง เมฆสีเทาเริ่มลอยมารวมตัวกัน
พายุที่ฮ่องกงก่อตัวเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
“ ลางไม่ดีเสียแล้วไอ้หนู รีบกลับกันเถอะ ”
บันจูงอัลเบิร์ตกลับไปตามทางเดิม ในใจยิ้มเพราะคิดถึงนิทานเรื่องสองพี่น้องที่เอาก้อนขนมปังมาโรยตามทาง
เพื่อให้จำทางกลับบ้านได้
“ ลงเม็ดแล้ว แย่จริง ทำไมฝนที่นี่มันตกเร็วนักนะอัลเบิร์ต ไม่มีวัฒนธรรมเอาซะเลย นึกจะตกก็ตกเนอะ ”
บันหัวเราะขณะที่วิ่งไปกับอัลเบิร์ต ฝนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ ไม่ทันแล้ว นั่น ! ข้างหน้ามีที่หลบฝน ”
บันกับอัลเบิร์ตวิ่งผ่านบ้านหลังใหญ่ มันอยู่ระหว่างทางที่เป็นเนิน บันจูงอัลเบิร์ตเข้าไปหลบฝนตรงทางเข้าบ้าน
ซึ่งอยู่ด้านซ้ายของประตูใหญ่ที่ใช้เป็นทางเข้าออกของรถยนต์ หลังคาหินที่ยื่นออกมาเพียงเล็กน้อย ทำให้บันต้องขดตัว
อยู่กับอัลเบิร์ตเพื่อหลบละอองฝนที่ถูกลมพัดเข้ามา
“ เขยิบเข้ามาอีกสิ เจ้านายแกจะต้องดุฉันแน่เลย ที่พาแกมาเปียกแบบนี้ ”
บันดึงหมวกที่อยู่ด้านหลังเสื้อขึ้นมาคลุมหัว รองเท้าแตะที่สวมอยู่เริ่มเปียกน้ำ ยังดีที่กางเกงขาสั้นที่สวมอยู่
ยังแห้งสนิท
“ บ้านใครก็ไม่รู้เนอะ หลังใหญ่โตเชียว ”
บันหันไปมองข้างในบ้าน ตามซี่ไม้สลับสแตนเลสตรงประตู ไม่มีท่าทีว่าจะมีใครอยู่ข้างใน
พอหันกลับมาทางถนนอีกที รถยนต์ยุโรปคันใหญ่ก็วิ่งด้วยความเร็วผ่านหน้า พาเอาน้ำที่ท่วมอยู่ตรงหน้าบัน
กระเด็นขึ้นมาสาดคนกับหมาที่หลบอยู่เปียกปอนไปทั้งสองคน
“ กรรมแท้ ! ”
บันลุกขึ้นด้วยความตกใจ อุตส่าห์ขดตัวหลบฝนไม่ให้เปียก ที่ไหนได้ นี่กลับเปียกตั้งแต่หัวยันเท้า ซึมเข้าไปถึงข้างใน
อัลเบิร์ตสะบัดขนแรงๆ หนึ่งที ทำเอาบันบ่นอุบอิบ
รถยนต์คันใหญ่ เหมือนจะจอดนิ่งซักพัก ก่อนจะขับเข้าไปในบ้าน
“ โชคร้ายแฮะวันนี้ จะโทษเขาก็ไม่ได้ซะด้วย เรามาอาศัยบ้านเขาหลบฝนเองนี่เนอะ ”
บันใช้มือปัดเศษดินออกจากตัว ตาก็มองดูฝนที่กำลังตกหนัก
“ ไหน ๆ ก็เปียกแล้ว เราก็กลับบ้านกันเถอะ กลับไปก็เอาหูทวนลมซะนะ เจ้านายแกคงต้องดุ ไม่สิ ต้องเอามือปิด
ตาต่างหากเพราะเจ้านายแกต้องส่งสายตาพิฆาตมาให้ ”
อัลเบิร์ตส่งเรียกเห่ามาให้ คล้ายกับจะเห็นด้วยกับบัน
“ เอ้า หน้าเดิน ”
บันทำท่าจะจูงอัลเบิร์ตกลับบ้าน พร้อมๆ กับที่มีเสียงผู้ชายดังออกมาจากในบ้าน ผู้ชายในสูทดำยืนกางร่มคันใหญ่
“ คุณหนูเชิญคุณกับสุนัขเข้าไปข้างในเพื่อหลบฝนครับ ”
“ อะไรนะครับ ”
เสียงฝนตกดังซะจนบันคิดว่าเขาได้ยินผิดไป
“ คุณหนูเชิญคุณกับสุนัขเข้าไปข้างในเพื่อหลบฝนครับ ”
“ อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอโทษด้วยที่รบกวน ”
บันก้มหัวให้แล้วเดินออกมา
“ เป็นการขอร้องและขอโทษที่ทำให้คุณตัวเปียกครับคุณหนู ”
“ แต่ผม ”
“ สุนัขของคุณจะป่วยเอาได้นะครับ ถ้าตากฝนแบบนี้ ”
ผู้ชายสูงอายุส่งยิ้มมาให้ ดูเหมือนเขาอยากจะให้บันเข้าไปข้างใน
“ งั้นรบกวนขอหลบฝนจนกว่าฝนจะซาได้ไหมครับ ”
“ ยินดีครับ ”
บันเดินตามชายสูงอายุเข้าไปในบ้าน เมื่อถึงประตูใหญ่ เขาก็บอกให้บันรอซักครู่
“ ผมจะนำชุดมาให้เปลี่ยน ชุดนี้จะให้คนซักและรีดให้ใหม่ ไม่เกินชั่วโมงก็เสร็จ ”
“ อ่ะอ้อ อย่าเลยครับ มันสกปรกหมดแล้ว แค่ให้หลบฝนก็ดีมากแล้วครับ ขอบคุณ ”
“ โปรดรอซักครู่ ”
ชายคนเดิมเดินหายเข้าไปในบ้าน
“ เจ้าของบ้านนี้ใจดีจังนะอัลเบิร์ต ถ้าเป็นบ้านเจ้านายแกนะ นอกจากไม่ให้หลบฝนแล้วยังไล่อีก ฉันรับรองได้ ”
บันมองบ่อปลาทองหน้าบ้านด้วยความสนใจ แต่ละตัวที่ว่ายไปมา มันอ้วนกลมแก้มยุ้ยทุกตัว
“ ได้ตัวเด็กผู้หญิงหมวกแดงมาหรือเปล่าพ่อบ้าน ? ”
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาหันมาถามชายสูงอายุ เขากำลังปลดเนคไทด์ส่งให้กับพ่อบ้าน
“ พาเข้ามาหลบฝนในบ้านแล้วครับคุณหนู อ้อ เป็นเด็กผู้ชายครับ ท่าทางน่ารักทีเดียว ”
“ ผู้ชายเหรอ ? ”
“ ครับ ”
“ หาเสื้อผ้าให้เด็กเปลี่ยนด้วยนะ แล้วพาเข้ามาที่นี่ ข้างนอกมันหนาว ”
“ ครับคุณหนู ”
บันหัวเราะอัลเบิร์ตที่มองปลาทองตาในบ่อละห้อย มันคงรู้สึกแปลกใจที่เจ้าตัวอ้วนสีทองว่ายน้ำไปมาได้
“ อย่าเชียวนะ ห้ามกินน้ำในนี้ ! ”
บันดึงอัลเบิร์ตออกมาจากบ่อปลา
“ เชิญข้างในครับ ”
“ ผมอยู่เป็นเพื่อนเจ้านี่ดีกว่าครับ กลัวมันจะตกใจเสียงฟ้าร้อง ”
“ เอาไปข้างในบ้านได้ครับ ”
เสียงใจดีตอบกลับมา
“ เอาเข้าไปได้เหรอครับ จริงๆ เหรอครับ ? ”
บันกลัวว่าเจ้าของบ้านจะรังเกียจอัลเบิร์ต นอกจากมันจะเปียกปอนแล้ว มันก็เป็นหมาตัวใหญ่
ต่อ
-
“ คุณใจดีจังครับ ”
“ เจ้าของบ้านนี้รักสัตว์ครับ ”
บันเปลี่ยนเสื้อในห้องเล็ก มีเสื้อยืดลายพาวเวอร์พัฟสีขาวแต้มชมพู กับกางเกงขาสามส่วน
“ คุณหนูคิดว่าคุณเป็นเด็กผู้หญิง เลยได้ชุดแบบนี้มา โชคดีที่คุณใส่ได้ ”
“ พอดีเลยครับ เสื้อน่ารักดีครับ ขอบคุณ ”
บันไม่อยากทำให้เจ้าของบ้านเสียใจที่อุตส่าห์เอาเสื้อมาให้ แต่คนใส่เรื่องมาก
จริงๆ เขาไม่ชอบพาวเวอร์พัฟเกิร์ลเอาซะเลย
“ อัลเบิร์ตล่ะครับ ผมกลัวมันจะซน ”
“ กำลังเป่าขนให้ครับ ”
“ มีที่เป่าขนด้วยเหรอครับ ? ”
“ มีครับ ”
บันเดินจูงอัลเบิร์ตเดินตามพ่อบ้านไปห้องรับแขก ผู้ชายที่นั่งอยู่หลังคอมพิวเตอร์ ส่งเสียงทักทายมาให้
“ ขอโทษด้วยที่ทำให้เปียก คนขับรถของผมไม่ทันสังเกตว่ามีคนอยู่ตรงนั้น ”
“ ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ คุณต้องหาชุดมาให้เปลี่ยนอีก ”
บันสังเกตว่าผู้ชายคนนี้พูดจีนกลางชัดเจน เขายังไม่โผล่หน้าออกมาจากจอคอมพิวเตอร์
“ สำเนียงประหลาด ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ ”
ผู้ชายที่พ่อบ้านเรียกว่าคุณหนูลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาใกล้ๆ บัน เขาเดินรอบๆ บันแล้วพูดกับพ่อบ้าน
“ มองยังไงก็น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง ”
“ ครับ น่าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ”
พ่อบ้านตอบกลับมา
“ พ่อกับแม่เธอไปไหนซะล่ะ ทำไมปล่อยให้เดินเที่ยวแบบนี้ ”
“ พ่อกับแม่อยู่ที่เมืองไทยครับ ผมมาเรียนต่อ ”
“ โรงเรียนอะไร ? ”
“ ผมจบปริญญาตรีแล้วครับ ไม่ใช่เด็กเล็กๆ ”
ผู้ชายคนเดิมยักคิ้วแล้วหัวเราะ ดูเหมือนจะไม่เชื่อที่บันพูด
“ อายุเท่าไหร่ ? ”
“ 21 ”
“ ใครเป็นประธานาธิบดีจีนใหญ่ ”
“ เอ่อ เดี๋ยวนะครับ นึกก่อน น่าจะ หู จิ่น เทา ”
พ่อบ้านส่งยิ้มมาให้เจ้านาย
“ นายก ล่ะ ? ”
คุณหนูของพ่อบ้านยังถามต่อ
“ เหวิน เจีย เป่า ”
บันจำได้เพราะอาจารย์ออกข้อสอบ
“ คงไม่ใช่เด็กมัธยมแล้วล่ะครับคุณหนู ”
พ่อบ้านผายมือไปที่โซฟาให้บันนั่ง
“ ขอบคุณครับ อัลเบิร์ตมานี่ ”
บันนั่งลงแล้วดึงอัลเบิร์ตเข้ามาหา ดูอัลเบิร์ตจะตื่นกลิ่นใหม่ๆ ที่ไม่คุ้นเคย
“ ไม่ใช่คนฮ่องกง ทำไมพูดแมนดารินได้ ? ”
“ ผมจบทางภาษาศาสตร์ ”
“ เรียนภาษาจีนมาเหรอ ? ”
“ ครับ ”
“ แล้วมาทำอะไรที่นี่ ”
“ มาเดินเล่น พอดีฝนตก ”
“ ไม่ใช่ หมายความว่ามาทำอะไรที่ฮ่องกง ”
“ ก็มาเรียนต่อไงครับ ผมบอกคุณไปแล้ว ”
“ อ้อ ขอโทษที ”
“ หมาเธอชื่ออะไร ? ”
“ อัลเบิร์ตครับ ”
“ เธอพามันมาจากบ้านเคลวินเหรอ ? ”
‘ ผู้ชายคนนี้รู้จักเจ้านายน้ำแข็งด้วยแฮะ ’
“ ครับ ผมอยู่ที่บ้านเคลวิน ”
“ ทำไม ? ”
“ ขอโทษที่ขัดจังหวะครับ จะให้ตั้งโต๊ะอาหารว่างเลยไหมครับ ”
“ ตั้งเลยละกัน ดูเด็กน้อยจะเริ่มรำคาญเราแล้วล่ะสิ ”
“ ผมเป็น เป็น อ้อเป็นลูกจ้างของเคลวินครับ ”
บันไม่รู้จะใช้คำไหนบอกสถานะของเขากับเคลวิน
ลูกจ้าง ผู้อาศัย หรือว่าพนักงาน
“ ผมชื่อ หลิน เจีย เว่ย ”
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณหลิน ”
“ And You ? ”
“ บันครับ ”
“ บันนี่ ? บัคบันนี่ ”
มาอีกแล้ว คนที่เรียกบันว่าบันนี่
“ ครับ เรียกแบบนั้นก็ได้ ”
“ เอาอัลเบิร์ตมาใกล้ๆ ผมจะดูมันหน่อย ”
หลินให้บันจูงอัลเบิร์ตเข้าไปใกล้ๆ
“ ดูอะไรครับ ? ”
“ ผมเป็นหมอ ”
“ Doctor ? ”
“ No I’m Veterinarian ”
“ สัตวแพทย์ ”
“ อะไรนะ ? ”
“ ภาษาไทยเรียกว่า สัตวแพทย์ ”
บันอธิบายความหมายของคำว่าสัตวแพทย์ให้หลินฟัง เขาหัวเราะชอบใจ
“ เคยตรวจร่างกายเจ้านี่ตอนเคลวินซื้อมันมาใหม่ ๆ ตอนนั้นมันตัวเล็กแค่นี้ ”
หลินทำมือให้บันดู
“ คุณเป็นเพื่อนกับเคลวินเหรอครับ ”
“ ก็ไม่เชิง ผมอายุเยอะกว่าเคลวิน เขาเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย ”
“ ดูคุณเด็กกว่าเคลวินตั้งเยอะ ”
“ เด็กน้อย ฉันอายุเยอะกว่าเธอสิบปีเชียวนะ ”
หลินหัวเราะอารมณ์ดี หลังจากชวนบันทานรากบัวต้มน้ำตาลแล้ว หลินก็ชวนคุยเรื่องสัตว์เลี้ยง หลังบ้านของ
คุณหมอหลิน มีสัตว์เลี้ยงมากมาย ทั้งอิกัวน่า เมียแคท นกแก้วมาคอว์ ปลา น่าแปลกที่ไม่มีหมากับแมว
“ ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆ เลยไม่อยากเลี้ยง กลัวมันจะเหงา หมากับแมวมันติดคน ”
“ บ้านเธอที่เมืองไทยมีตัวอะไรบ้างล่ะ ? ”
บันไม่อยากจะตอบคุณหมอหลินเลยว่า ที่บ้านแทบจะไม่มีสัตว์เลี้ยง นอกจากจิ้งจกสองสามตัวที่ไล่กัดกัน
กับนกกระจิบที่ชอบมาเล่นน้ำในอ่างหน้าบ้าน
“ ไม่ค่อยมีหรอกครับ ไม่ได้เลี้ยงอะไร ”
“ ไม่ชอบเหรอ ? ”
“ ชอบครับ แต่แม่ไม่ให้เลี้ยง แม่บอกเอามันมากักขัง ทารุณสัตว์ ”
พ่อบ้านส่งเสียงหัวเราะมาเบาๆ จนหลินต้องกระแอ้มคอเตือน
“ ขอโทษครับคุณหนู ขออนุญาตเก็บถ้วยกับช้อนครับ ”
“ ขอบคุณครับ รากบัวต้มอร่อยมาก ”
“ ว่างๆ ก็มากินอีกสิ ยินดีต้อนรับ ”
“ คงจะมาบ่อยไม่ได้ ”
บันหดคอลง
“ ทำไม หรือว่าไม่อยากเดิน จะให้คนไปรับก็ได้นะ ”
“ ไม่ใช่ครับ ผมเกรงใจเคลวิน เขาจ้างผมมาทำงาน ”
“ เคลวินเขาเป็นคนจริงจังเสมอนะ ”
หลินพยักหน้าล้อเลียนบัน
“ จริงจังจนดูน่ากลัว ”
บันพูดเสียงจริงจัง
หลินหัวเราะเสียงดังด้วยความชอบใจ หลังจากคุยกันนานสองชั่วโมง บันก็ขอตัวกลับบ้าน
“ ฝนหยุดนานแล้ว ผมต้องกลับบ้านแล้วครับคุณหลิน ”
“ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน จะได้ไม่ต้องเดิน ”
“ ไม่ต้องครับ รบกวนเปล่า ๆ ”
“ ถ้าผมไปด้วยเคลวินไม่ว่าอะไรหรอกนะ เอาไง หรือจะกลับเอง ”
“ งั้นรบกวนด้วยครับคุณหมอ ”
บันปลุกอัลเบิร์ตที่นอนหลับปุ๋ยบนพรมให้ตื่นแล้วใส่สายจูง ผู้ชายตัวสูงที่เดินอยู่ข้างหน้า ดูใจดีจนบันนึกรักขึ้นมาซะแล้ว
เขาใจดีและอ่อนโยน แถมยังคุยสนุกจนบันไม่อยากลุกไปไหน
‘ ทำไมแม่ไม่มีพี่ชายแบบนี้ให้เราบ้างนะ ’
รถยนต์แลนด์โรเวอร์คันใหญ่ขับพาบันมาส่งที่บ้านเคลวิน หลินกดแตรเรียกเจ้าของบ้านไปหนึ่งที
“ ผมไปเปิดเองครับ ”
บันวิ่งลงไปกดเปิดประตู แต่เปิดยังไงก็ไม่ออก
“ เปิดได้หรือเปล่า ? ”
หลินเดินลงมาช่วย เขาลองเลื่อนประตูไปข้างๆ
“ รถของเคลวินก็ไม่อยู่ซะด้วย เขาออกไปข้างนอกหรือเปล่า ”
‘ คงไม่ได้ออกไปตามเรากับอัลเบิร์ตหรอกนะ ’
บันหน้าเจื่อนเมื่อนึกถึงหน้าเคลวินตอนโกรธ
“ เด็กน้อย ไม่ต้องเครียด เดี๋ยวจะโทรตามเคลวินให้ ”
หลินกดโทรศัพท์ติดต่อกับเคลวิน ซักครู่ก็พยักหน้าให้บัน
“ เขากำลังขับรถมาที่นี่ ”
‘ อัลเบิร์ตเอ๋ย พ่อจะมาแล้ว ตายแน่เราสองคน ’
บันยิ้มแหยให้หลิน
“ เด็กหนอเด็ก เข้าบ้านไม่ได้ถึงกับหน้าซีด ”
หลินใช้มือลูบหัวบันเบาๆ
รถยนต์สีดำขับเข้ามาหน้าบ้าน หลินขยับรถให้เคลวินเอารถเข้ามาจอด ก่อนที่ทั้งสองคนจะลงมาคุยกัน
“ รุ่นพี่ ”
เคลวินก้มหัวให้หลิน
“ ว่าไง ได้ข่าวว่าเอาเด็กมาเลี้ยง ”
สายตาที่เดาอารมณ์ไม่ถูกของเคลวินมองมาที่บันแวบนึง ก่อนที่จะหันไปคุยกับหลิน
“ เด็กหลงทาง ”
‘ ระเบิดลูกแรกมาแล้ว ’
บันทำเป็นนับเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ไม่ได้ยินที่เคลวินพูด
“ ฝนตกหนัก เด็กน้อยไปหลบฝนที่บ้าน เลยมาช้า อย่าดุนักล่ะ ”
“ ขอโทษด้วยที่สุนัขของผมไปรบกวนที่บ้าน ”
‘ หมายถึงอัลเบิร์ตใช่ป่ะ ไม่ได้หมายถึงเรา ’
บันหันไปมองเคลวินแวบนึง แล้วรีบมองไปทางอื่น
“ ทำตัวดีทั้งสองคน คุยเก่ง ว่างๆ ขอมารับไปเที่ยวที่บ้านได้ไหม ? ”
“ จะรบกวนรุ่นพี่เปล่าๆ ”
“ ไม่หรอก ฉันอยากคุยกับเขา นายคงไม่ว่าอะไร ”
“ ครับ ขอบคุณที่มาส่งอัลเบิร์ต ”
“ ถ้าว่างก็พามันไปหาฉันที่โรงพยาบาลนะ จะฉีดยาให้ ”
“ ครับ ”
หลินพูดกับเคลวินอีกสองสามคำ ก่อนกลับก็รับปากว่าจะพาบันไปเที่ยวอีก
“ อัลเบิร์ตเข้าบ้าน ”
บันเข้าใจว่าเคลวินเรียกทั้งเขาทั้งอัลเบิร์ตบ้าน เลยจูงมันเดินเข้าไป
“ ขอโทษนะครับที่กลับมาช้า ”
บันพูดตามหลังเคลวินที่เดินขึ้นบันได เขาหันมามองแวบเดียว แล้วเดินเข้าบ้านไป
“ แปลความหมายไม่ออก คิดเอาเองว่า ไม่เป็นไรละกันเนอะอัลเบิร์ต ”
บันถอดรองเท้าแตะเปียกๆ ไว้กับตะแกรงเก็บรองเท้า แล้วเดินจูงอัลเบิร์ตเข้าบ้านไป
วันแรกของการใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้ของบัน เป็นไปด้วยความทุลักทุเล ยังดีที่ได้พี่ชายใจดีมาช่วย
ไม่งั้นเจ้านายจอมโหดจะว่าอะไรบ้างก็สุดที่จะเดา
-
รออ่านเรื่องนี้แล้วจะไปนอน
:m20: :m20:
:z2: :z2: :z2:
-
Talk About
รูปสุดหล่อ อัลเบิร์ต
(http://img8.uploadhouse.com/fileuploads/9732/9732278b98462bb5784bb9a878025d9695e0c09.jpg) (http://www.corner88.com) (http://www.sbobet-th.com)
ตัวละครโผล่มาทีละตัว ค่อย ๆ ทำความรู้จัก
ติชมหรือให้กำลังใจกันได้ครับ
เคนอิจิ
-
:L2: ชอบบัคบันนี่ ชอบเซนต์เบอร์นาร์ด :L2:
-
ตอนนี้ปลื้มหมามากกว่าเจ้านายของมันซะอีก
หมามันยังเข้าใจน้องบันเลย แมร่งเจ้านายของมันขี้เก็กฉิบ :z6:
-
ชีวิตของบันนี่ดูท่าจะต้องผจญกับพายุอารมณ์ของเคลวินอีกมาก สู้ต่อไปนะจ๊ะ บันนี่ :-[
-
Over the rainbow เวอร์ชั่น GLEE ก็ดีนะคะ คนร้องหล่อ ;] ,, ฮิฮิ
http://youtu.be/oNHTCglQ_Wk (http://youtu.be/oNHTCglQ_Wk)
แต่เราชอบเวอร์ชั่นของ Celtic Woman มากกว่า ;]
http://youtu.be/I5T6gyCPDvM (http://youtu.be/I5T6gyCPDvM)
แบ่งๆ กันฟัง ;] ,, ดนตรีทำให้โลกนี้สุดยอด .////////.
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ทำไมเคลวินถึงดูเหมือนเป็นคนแข็งๆ ซะยิ่งกว่ากำแพงแบบนี้
หรือจริงๆ แล้วเค้าเป็นคนไม่ไหวใจใคร และ ขี้เหงา
เพราะไม่งั้นคงไม่เลี้ยงอัลเบิร์ต ,, บันนี่น้อย สู้ๆ นะจ๊ะ
ขอบคุณคุณเคนคะ
-
กรี๊ดดด เป็นแฟนเคลวิน แต่ว่าเป็นกิ๊กหมอหลินได้ม้ายยย
ตลกบันนี่ใส่ชุดพาวเวอพัฟ
เคลวินอย่าร้ายให้มันมากนักนะ เดี๋ยวตามไปถึงบ้านเลย ไอ้ปากเบะๆ เนี่ย มันน่านัก
ไม่เคยสัมผัสเซนต์มาก่อน เลยไม่รู้ว่าเป็นไง ที่บ้านมีแต่พุดเดิ้ลทอยกับนังปอม แรดพอกัน
อัพเรืองนี้แล้ว อย่าลืมเรื่องนู้นนะเคนจัง รออ่านน้องเนยใจจดจ่อ :3123:
-
ตอนนี้ปลื้มหมามากกว่าเจ้านายของมันซะอีก
หมามันยังเข้าใจน้องบันเลย แมร่งเจ้านายของมันขี้เก็กฉิบ :z6:
เห็นด้วย 100 ล้านเปอเซนต์
-
หมอหลินดูอบอุ่นมากอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ
-
หมอ หลิน เจีย เว่ย ดูท่าทางอบอุ่นแถมเป็นกันเองมาก
ทำให้พ่อกระต่ายอยากมีพี่ชายขึ้มมาทันทีทันใดเลย :กอด1:
+1 ให้กับหมอหลิน
-
อัลเบิร์ต น่ารัก เปลี่ยนให้มาคู่น้องกระต่ายแทนได้ไหมเนี่ยยย :laugh:
น้องกระต่ายอดทน รองรับอารมณ์ตาเคลวินไปก่อนนะ
คงต้องรออีกนานกว่า ตาน้ำแข็งจะเลิกเย็นชาาาา
เคลวินหึงหมอหลินหร่อ o18
-
โถ แล้วเคลวินจะตกหลุมรักกระต่ายน้อยเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย^^
-
เคลวินหนิเริ่มหลงรักบันบ้างยังหว่า
หรือว่าห่วงแต่หมาจริงๆ แต่หมาก็น่ารักน่าห่วงมากจริงๆนะเนี้ย ๕๕๕
เห็นแล้วอยากฟัด ท่าจะนุ่มน่าดู
-
=v= ชอบน้องหมา ดูท่าคุณเคนอิจิจะชอบหมาพันธุ์ใหญ่ไม่น้อย
เรื่องเนยก็มีสนิฟฟ์ (เขียนชื่อถูกไมหว่า) เรื่องนี้มีอัลเบิร์ต น่ารักน่ากอดทั้งคู่
-
งื้มๆๆๆ อิตาเคลวินขี้เก็กกกกกกกกก
น้องบันน่ารักเสมอจ้ะ
-
รอวันที่เจ้าชายน้ำแข็งละลาย ท่าจะน่ารักอยู่ละน้า คนอาไร้เย็นชาได้อีก ชอบน้องบัน :man1:
-
เรื่องนี้อัลเบิร์ตเป็นพระเอกใช่ป่ะคะ :o8:
ส่วนตาเคลวิน นั่นแค่อุปกรณ์ประกอบฉาก! :angry2:
-
อีตาขี้เก๊ก ขับรถออกไปตามหาบันนี่มาหรือเปล่า? :z2:
-
ชอบอัลเบิร์ตมากกกกกกกกกกกกอยากกอดอ่ะขนคงจะนุ่มน่าดูอั๊ยยยยย :m3:
เคลวินใจร้ายอ่ะชอบแกล้งน้องบันเดียวเหอะทำเป็นเย็นชามากๆจะเจอมคปด.นะจ๊ะอิอิ
หมอหลินนี้รู้เลยว่าหลงน้องบันเรียบร้อยเสน่ห์น้องบันนี้แรงจิงๆ :-[
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
+1เป็นกำลังใจให้เคนจังค่า
-
จะว่าอะไรไหมค่ะ ถ้าจะบอกว่าหลงรักมะหมา กะ กระต่ายน้อยบันนี่
น่ารักทั้งคู่เลย
-
โอ๊ววววว อัลเบิร์ต ไอ้ยักษ์บีโทรเฟน น้ำลายย้อยที่แสนใจดี
เราหลงรักนายเข้าแล้ว
รักหมา(มากกว่า) ...รักเคนอิจิ (นิดหน่อย)
-
ยังคงหมั่นไส้อีตาเคลวินเหมือนเดิม
ถ้ายังไม่ปรับปรุงตัวเอง เค้าจะยกน้องบันให้พี่หมอหลินแล้วนะ คอยดูเซะ!!!
-
เคลวิน.. กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือคะ พูดกะบน้องบันหน่อยซี่! เก๊กจังเลย ,, เริ่มแอบชอบคุณหมอหลินแล้วนะ >< ใจดีจัง ..
-
บอกแต่หมาเข้าบ้านนะกับบันไม่เห็นบอกบ้างเลย ชิ....
:pig4:คะ
-
คุณหมอ :o8:
เคลวินยังเย็นชาได้คงเส้นคงวาเหมือนเดิม :m16:
แต่บันนี่น่ารักมากกกกกก แต่ถ้าพี่เคนจังมาต่อบ่อยๆ ก้จะน่ารักเท่าบันนี่เลย :laugh:
-
เย็นชาเหมือนเดิมนะอิพี่เคลวิน
-
น่ารักทั้งคนทั้งหมาอย่างนี้ใครจะอดใจใหว
-
ก๊ากกกก จิ้งจกสองสามตัวกัน
ทำเอาเค้าหัวเราะเบาๆ อ่ะเคนจัง
เคลวินเอ๋ย ไม่ทราบว่าพี่จะซึนไปอีกนานมั้ยเนี้ยะ
ตาบ้าเอ้ยย หนูบันน่ารักเหมือนเดิม มโนภาพตอนใส่เสื้อพาวเวอร์พัพเกิลอยู่ ฮาา
-
ครับ
-
อัลเบิร์ตน่ารักมากๆ :man1:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ตอนนี้เกลียดอิเคลวินไปก่อน ถ้าทำตัวดีกว่าค่อยมากัน แต่ก็ชอบนะ ผู้ชายซึน เอ๊ะยังไง
ทำป้ายไฟ เชียร์หมอหลินสุดใจ o13
-
เซนต์เบอร์นาร์ดเป็นหมาที่น่ากอดมากกกกกกกกกกกกก :กอด1:
แอบกลัวอย่างเดียว แอบกลัวน้ำลายอ่ะ เยอะเกิ๊นนนน
-
เรื่องนี้อัลเบิร์ตเป็นพระเอกใช่ป่ะคะ :o8:
ส่วนตาเคลวิน นั่นแค่อุปกรณ์ประกอบฉาก! :angry2:
o13เห็นด้วยค่ะ
:กอด1:รักบันบันกับอัลเบิร์ต
-
หมามันน่ารักกว่าเจ้านายตั้งเยอะ
-
มารอน้องกระต่าย :-[ :-[
-
:L2: :L2: :L2:
-
บันบันน่ารักจังใครๆก็หลงรัก ขนาดอัลเบิร์ตยังตกหลุมรัก 55
เคลวินนี่เย็นชาจังเลย แต่อีกไม่นานคงต้องพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของบันบันเป็นแน่
-
บันบันกับอัลเบิร์ตน่ารักอ่ะ เคลวินจะทำหน้าดุไปไหนจ้ะ เย็นชาเหลือเกิน
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ท่าทางคุณเคนจะรักมะหมา เรื่องนู้นมีเจ้าสนิฟฟ์ เรื่องนี้มีอัลเบิร์ต
จากเด็กสีส้มกลายเป็นหนูน้อยหมวกแดง
อ่านๆอยู่ยังนึกว่า บันบันจะเข้าไปหลบฝนในบ้านหมาป่ารึเปล่าเลย (ก๊าก)
สนุกมากคับ
ติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อทั้งสองเรื่องเลย
m(_"_)m
-
เควิน จะเย็นชาไปไหนเนี่ย
แอบรักบันนี่น้อย
ขอขโมยมานอนกอดสักวันได้ไหมอ่ะ
-
รูปกระต่ายที่น้องบันเห็นจะมีความหมายอะไรรึป่าวนะ
คุณหมอ :-[
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้เคลวิน :serius2:
-
ชอบอัลเบิร์ตจังเลย
หมาตัวไม่น้อยแต่น่ารักมากๆๆๆๆ
เจ้านาย เย็นชาได้โล่
น่าสงสาร บันนี่กระต๋ายน้อย
เป็นกำลังใจให้คุณเคนกับบันนี่นะค่ะ
ปล.รออ่านนู๋เนยอยู่นะค่ะ
ปลล.คิดถึงพี่ใหม่กะเจ้าสนิฟฟ์น้อยด้วย ^^
-
พี่เคลวินจะเย็นไปไหนค่ะ ถ้าพี่เคลเป็นพระเอกนี่ คือคนละแนวกับพี่ทิดเลยนะเนี่ย
-
เฮ้อ เบื่อเคลวิน
เมื่อไหร่ถึงจะมีอารมณ์กับเขาบ้างนะ
-
มาให้กำลังใจบันนี่
:กอด1: :กอด1:
-
มาอยู่กระทู้นี้หรือเปล่าเคนจัง รออยู่นะ ทั้งสองเ้รื่อง
ไม่ได้กดดัน แต่บังคับ โฮะๆๆ :z1:
-
คิดถึงน้องบันมาต่อได้แล้ว
นะจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
-
Chapter 6.
ดาเนียลว่ายน้ำเข้ามาเกาะขอบสระ โทรศัพท์ที่วางบนผ้าขนหนูถูกหยิบขึ้นมากด น้ำเย็นที่ไหลผ่านคอนั้น ช่วยสร้างความสดชื่นหลังว่ายน้ำในสระอยู่นาน
‘ เฉินบอกว่าเคลวินมีคนมาช่วยทำงานที่บ้าน มิน่า ถึงไม่ยอมออกไปไหน ’
ดาเนียลวางโทรศัพท์ลง ตอนนี้เขาเลือกที่จะไปให้เห็นกับตาว่าเคลวินแอบเลี้ยงสาวไว้ที่บ้าน
‘ คนอย่างเคลวิน ต่อให้ใช้คีมเหล็กง้างปาก ก็ไม่มีทางยอมรับเรื่องแบบนี้ ต้องไปให้เห็นกับตา
อยากรู้จริงๆ ว่าเด็กของเคลวินจะสวยขนาดไหน ถึงขนาดที่ทำให้ภูเขาน้ำแข็งละลายได้ ’
ดาเนียลปีนบันได้ขึ้นมาแล้วหยิบผ้าขนหนูกับโทรศัพท์เดินเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าและขับรถออกไปยัง
บ้านเคลวิน
‘ จะเอาอะไรไปฝากอาซ้อดีนะ แวะร้านข้างหน้าดีกว่า ’
ดาเนียลเลือกของอยู่นานด้วยความพิถีพิถัน ไอ้วิธีการเอาใจผู้หญิง คนอย่างเคลวินไม่มีทางทำได้ดีเท่ากับเขา
หนุ่มเจ้าสำราญที่ออกเดตกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า มีหรือที่จะไม่รู้ว่าผู้หญิงชอบอะไร
เสื้อผ้าสวยๆ กระเป๋า น้ำหอม เครื่องสำอาง เครื่องประดับ
ตอนนี้ดาเนียลกำลังนึกสงสารอาซ้อที่ต้องทนกับบรรยากาศอันหนาวเหน็บประดุจขั้วโลกในบ้านของเคลวิน
น้องชายที่แสนดี ต้องช่วยสร้างความอบอุ่นให้เกิดขึ้นในบ้าน เขาจะบอกว่าเคลวินเป็นคนซื้อของพวกนี้มาให้
อาซ้อจะได้ดีใจ
“ นี่ ”
เคลวินตั้งใจเรียกบันที่กำลังเล่นกับอัลเบิร์ต อันที่จริงถ้าจะพูดให้ถูก ต้องพูดว่า อัลเบิร์ตกำลังเล่นกับบัน
เจ้าตัวโตขนฟู กำลังใช้ปากงับหนุ่มน้อยที่หัวเราะคิกคักและกลิ้งตัวไปมาบนพื้น ปากกว้างของอัลเบิร์ต เหมือนจะงับหัว
ของบันให้หายเข้าไปข้างในได้
“ นี่ ! ”
“ อู๊วว / ครับ ”
ทั้งหมาทั้งคนหยุดกิจกรรมการต่อสู้ด้วยมวยปล้ำ แล้วหันมามองหน้าเคลวิน
“ คุณเรียกผมหรือเปล่าครับ ? ”
“ ฉันจะออกไปข้างนอก ”
“ ครับ ”
“ ถ้าหิว เปิดตู้เอาอาหารมาอุ่น ไม่ต้องให้อาหารอัลเบิร์ต ฉันจะกลับมาทำเอง ”
“ เข้าใจแล้วครับเจ้านาย ”
บันใช้แขนปาดน้ำลายของอัลเบิร์ตออกจากแก้ม แล้วพูดตอบเคลวิน
คนที่ถูกเรียกว่าเจ้านาย หันมามองบันแวบเดียว ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
“ พ่อจะออกไปแล้วอัลเบิร์ต พ่อจะออกไปแล้ว ฮึบนี่แน่ะ 1 แต้ม ท่าล็อคขา ”
บันกอดขาของอัลเบิร์ตเอาไว้แล้วใช้เท้าเขี่ยท้องมันไปมา
ซักพักบันได้ยินเสียงรถขับออกไป อัลเบิร์ตวิ่งตามออกไปดู แล้วเห่าเสียงดัง
“ ยอมแพ้แล้วล่ะสิ อัลเบิร์ต ”
บันปัดแขนปัดขาแล้วลุกขึ้นยืน เมื่อมองไปยังสวนหน้าบ้านบันเห็นต้นไม้กำลังเขียวชอุ่มได้ที่ ยกเว้นหญ้ากับต้นไม้
ที่อยู่ใต้ร่มหลังคา มันมีสีออกเหลืองและใบเริ่มหงิกงอเพราะขาดน้ำ
“ ไปรดน้ำต้นไม้กันเถอะ เสร็จแล้วค่อยมากวาดบ้านแล้วเช็ด ขนแกเต็มพื้นเลยนะ เครียดหรือเปล่า ถึงได้ขนร่วง ”
บันขยี้หัวอัลเบิร์ต แล้วเดินออกไปหน้าบ้าน
สายยางสีเขียวที่ม้วนเก็บไว้ในกล่องเครื่องมือใบใหญ่ ถูกค้นออกมาใช้ บันมองหาท่อส่งน้ำซักพัก ก่อนจะจ่อสายยาง
ลงไป ตอนนี้มีน้ำเย็นเฉียบพุ่งออกมาจากสายยาง บันค่อยๆ ฉีดน้ำไปที่พื้นหญ้าและกระถางต้นไม้เหี่ยวเฉานั้น
ให้มันได้รับน้ำ และกลับมาเขียวอีก
“ ยะอย่านะ ไม่ใช่ของเล่นนะอัลเบิร์ต ออกไปเลย หยุด ! ”
อัลเบิร์ตกระโดดโลดเต้นด้วยความคึกคะนอง มันพยายามไล่งับน้ำที่พุ่งออกมาจากท่อสายยาง
“ บอกให้หยุด เปียกหมดแล้ว เดี๋ยวพ่อแกก็กลับมาด่าหรอก ! ”
เสียงร้องของบันดังขึ้นพร้อมๆ กับเจ้าหมาตัวโตสะบัดขนเปียกน้ำใส่ตัวของบัน ตอนนี้ทั้งคนทั้งหมาเปียกปอน
ไปด้วยน้ำที่ใช้รดต้นไม้ บันใช้น้ำจากสายยางฉีดไล่อัลเบิร์ตด้วยความโมโห
“ ดื้อนักใช่ไหม ดื้อนัก มานี่ อย่าหนีสิ ”
เสียงหัวเราะของบันดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเห่าของอัลเบิร์ต มันวิ่งแล้วสะบัดขนจนบันเปียกไปทั้งตัว
รถยนต์คันเล็กของดาเนียลเข้าจอดอยู่ที่หน้าบ้าน เมื่อมองเข้าไปข้างใน ดาเนียลไม่เห็นรถยนต์ของเคลวินจอดอยู่
จึงเดินเข้าไปกดกริ่งเรียก
“ พ่อมาแล้ว ซวยเลยคราวนี้ ดูสภาพแกสิ ”
บันเดินไปปิดน้ำ แล้วชะเง้อคอออกไปหน้าบ้าน มีผู้ชายแปลกหน้ายืนอยู่นอกรั้ว
“ เอ๋ ใครอ่ะอัลเบิร์ต ไม่รู้จักแฮะ ”
บันวิ่งออกไปดูหน้าบ้านใกล้ๆ กับรั้ว แล้วถามคนที่กดกริ่ง
“ มาหาใครครับ ? ”
“ ทำไมพูดภาษาอังกฤษล่ะ ? ”
“ พูดกวางตุ้งไม่ได้ ”
“ งั้นเหรอ ”
“ คุณมาหาใครครับ ? ”
“ มาหาเคลวิน ”
“ เจ้านายไม่อยู่ครับ ออกไปข้างนอกเมื่อกี้นี่เอง ”
“ เหรอ งั้นขอเข้าไปรอข้างได้ไหม ? ”
“ ผมต้องโทรถามเจ้านายก่อน คุณรอแปปนึงได้ไหม ? ”
บันทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“ เดี๋ยว ฉันจะโทรเอง ”
ดาเนียลต่อโทรศัพท์หาเคลวิน ซักพักก็ส่งโทรศัพท์มาให้บัน
“ ฮัลโหล ”
“ ฉันเอง ”
“ ครับ ”
“ ดาเนียลเป็นญาติของฉัน เปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้านได้ ”
“ แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่ ? ”
“ ตอนนี้ยังทำธุระไม่เสร็จ ”
“ ครับ ”
บันส่งโทรศัพท์คืนให้ดาเนียล แล้วกดปลดล็อคประตูให้ ประตูไฟฟ้าค่อยๆ เลื่อนออก ดาเนียลกลับขึ้นไปบนรถ
แล้วขับเข้ามาจอดในบ้าน บันมองรถของดาเนียลตาไม่กะพริบ
รถมินิเปิดประทุน สีส้ม !
“ ชอบเหรอ ? ”
ดาเนียลถามบันที่กำลังจ้องรถเขาอยู่
“ อะอ้อ รถสวยดีนะครับ ”
“ อยากขึ้นไปนั่งไหมล่ะ ? ”
บันกำลังจะตอบดาเนียล แต่สายตาเจอเข้ากับรูปกระต่ายสีส้มที่ปักอยู่บนอกเสื้อของดาเนียลเสียก่อน
ดาเนียลมองกลับมาที่บันด้วยความแปลกใจ
“ มีอะไรหรือเปล่า ? ”
“ เปล่าครับ ”
“ ก็เห็นจ้องอยู่ ”
“ ไม่มีอะไรครับ คุณขึ้นไปรอข้างบนดีไหมครับ ”
ดาเนียลทำหน้าสงสัย แต่ก็เดินตามบันขึ้นไปบนบ้าน ดาเนียลเห็นเสื้อผ้าสีขาวของบันที่เปียกน้ำแล้วแนบกับลำตัว
ก็คิดในใจ
‘ ทำไมต้องรู้สึกเขินเวลาเด็กคนนี้มองด้วยนะ หรือว่าเราชอบเด็กผู้ชาย ? ’
ดาเนียลสะบัดหัวไล่ความคิดพิเรนทร์ออกจากสมอง รู้สึกแปลกใจตัวเองที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“ ขอตัวนะครับ อ้อ คุณจะดื่มอะไรไหม ? ผมจะหามาให้ ”
“ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันหาเองได้ นายไปเถอะ ตัวเปียกนานๆ ไม่ดีนะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ ”
“ ครับ พอดีอัลเบิร์ตมันสะบัดขนเปียกน้ำมาโดนผมน่ะ ”
บันพูดเสร็จก็เปิดประตูห้องเดินเข้าไป
ดาเนียลกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้าน ไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีอาซ้อสุดสวย สิ่งแปลกตาที่เขาเห็นเพียงอย่างเดียวในบ้าน
ของเคลวินคือ เด็กหน้าตาน่ารัก ที่เปียกน้ำ
‘ เอ๊ะ ! เราชมเด็กผู้ชายว่าน่ารักได้ไง ? ’
บันใส่เสื้อยืดสีขาวตรงกลางเสื้อมีมะเขือเทศสีแดงลูกใหญ่และกางเกงขาสั้นครีมออกมา ตั้งใจจะมากวาดและ
เช็ดถูบ้านให้สะอาด เนื่องจากตอนนี้พื้นมีรอยเท้าเปียกน้ำ กับขนอัลเบิร์ตเต็มไปหมด
เมื่อเปิดประตูออกมาบันก็เห็นแขกของเคลวินนั่งอยู่บนโซฟา พร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“ ไม่เห็นเคลวินบอกใครเลย ว่ามีเด็กมาอยู่ด้วยที่บ้าน ”
“ เพิ่งมาเมื่อวานครับ พอดี คือ ”
บันพยายามเล่าให้ดาเนียลฟังเรื่องที่เขาต้องมาอยู่บ้านหลังนี้ แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน
“ เฉินบอกว่า เคลวินจ้างคนมาช่วยมาทำงาน ใช่นายหรือเปล่า ? ”
“ จะว่าอย่างงั้นก็ได้ครับ ”
จริงๆ เคลวินต้องการจ้างคนที่ชื่อเบาทิสต้า แต่กลายเป็นบันที่มาทำงานแทน
“ นายมาจากไหน ? ทำไมเคลวินถึงจ้างนาย ? ”
“ ผมมาจากเมืองไทย อ้อ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจ้านายถึงจ้างผม ”
“ อย่างงั้นเหรอ ถ้านายไม่รู้ ฉันจะถามเคลวินเอง ”
“ ครับ ”
ดาเนียลพยักหน้าแล้วมองบันตั้งแต่หัวลงไปที่เท้า มันเป็นสายตาสแกนที่ดาเนียลชอบทำเวลาเวลาเจอสิ่งของ
หรือคนที่ถูกใจ
บันเป็นเหมือนอะไรบางอย่างที่แปลกใหม่ซึ่งเขาไม่เคยเจอมาก่อน ดาเนียลอยากจะเข้าไปเล่นกับบัน
เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาเหมือนผู้ใหญ่เวลาเจอเด็กที่น่ารักแล้วอยากเข้าไปกอด อยากเข้าไปฟัด จับแก้ม
“ เคลวินให้ช่วยทำอะไรบ้างล่ะ ? ”
ดาเนียลถามบันที่กำลังคุกเข่าเอาผ้าเช็ดพื้นที่เป็นรอย
“ เจ้านายให้ผมแปลเอกสารภาษาจีนให้เป็นภาษาอังกฤษ ”
“ เยอะมากขนาดที่ต้องจ้างคนเลยเหรอ แล้วทำไมต้องจ้างเด็กอย่างนายด้วยล่ะ ทำไมเคลวินไม่จ้างพวกมืออาชีพ ”
“ ผมไม่ทราบครับ คุณถามเจ้านายดีกว่า ”
“ นายอยากได้เงินไปทำอะไร ? เล่นเกม ซื้อโทรศัพท์ ซื้อเกม หรือว่าซื้อรถ ”
บันลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองดาเนียล
“ ผมไม่อยากได้เงิน แต่ว่าผมมีความจำเป็นที่ต้องอยู่บ้านหลังนี้ไปซักพัก จนกว่า ”
‘ ผมจะหาที่อยู่ได้ ’
“ จนกว่าอะไร ? นายอยากได้อะไร เคลวินให้อะไรนาย ? ”
“ อีกเหมือนกัน คุณต้องไปถามเจ้านายเอง ผมตอบไม่ได้หรอก ”
“ ไปขับรถเล่นกันไหม ? ”
“ ขับรถเล่นเหรอ ? ทำไมล่ะครับ ”
“ ก็นายชอบรถของฉันไม่ใช่เหรอ ? ”
“ ก็ชอบ แต่ว่ามองเฉยๆ ก็พอแล้ว ”
“ ไม่เคยมีใครปฏิเสธฉันมาก่อนเลยนะ อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้ชวนใครบ่อยด้วย ”
บันไม่เข้าใจที่ดาเนียลพูด
“ ว่าไง ”
“ ผมมีธุระที่ต้องทำครับ เจ้านายจะกลับมาแล้วด้วย ถ้าเห็นบ้านเป็นแบบนี้ละก็ คงไม่ชอบใจ ”
“ นายกลัวเคลวินเหรอ ? ”
“ เปล่าครับ แต่ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาว่าเอาได้ ว่าเป็นคนสกปรกหรือไม่มีหัวคิด เจ้านายเคยบอกว่า
ผมต้องรู้จักใช้หัวคิดมากกว่านี้ ผมไม่อยากได้ยินแบบนั้นอีก ”
“ อย่าไปใส่ใจที่เคลวินพูดนักเลย เขาเป็นตาแก่หัวโบราณ ”
“ คุณเป็นญาติกับเจ้านายเหรอ ? ”
“ ใช่ ฉันเป็นน้องชายเขาน่ะ เป็นลูกของน้าเคลวิน เอพูดยากแฮะ ”
“ แม่ของคุณเป็นน้าของเจ้านาย แม่ของเจ้านายเป็นป้าของคุณ คุณเป็นน้องชายของเจ้านาย เป็นญาติกัน ”
“ เก่งนี่ ฉันไม่ชอบการลำดับญาติแบบนี้เท่าไหร่ มันงงน่ะ ”
“ คุณทำงานที่เดียวกับเจ้านายเหรอครับ ? ”
“ เปล่าหรอก ฉันยังไม่ได้ทำงาน ”
“ ทำไมล่ะ คุณเพิ่งเรียนจบเหรอครับ ? ”
“ ไม่ใช่หรอก ฉันเรียนจบมานานแล้ว แต่ยังไม่อยากทำงาน ”
“ แล้วคุณ ”
“ นายนี่มันช่างถามซะจริง ไปหาอะไรเย็นๆ มาให้ฉันหน่อยซิ ตอบคำถามจนคอแห้งไปหมดแล้ว ”
‘ ก็ชวนคุยเองนี่นา ’
บันนึกแย้งดาเนียลอยู่ในใจ
“ยังไม่ได้บอกฉันเลย ว่าจ้องหน้าฉันทำไม ? ”
ดาเนียลยกกระป๋องน้ำผลไม้ที่บันส่งให้ขึ้นมาดื่ม
“ ผมไม่ได้ตั้งใจจ้องหน้าคุณ พอดีผมเห็นกระต่ายสีส้มบนเสื้อของคุณ เลยจ้องนานไปหน่อย ”
“ ชอบกระต่ายเหรอ ? ”
“ เปล่าครับ ”
ดาเนียลหน้าเสีย เด็กคนนี้ขัดใจเขาไปซะทุกอย่าง แต่ทำไมยิ่งอยากคุยด้วยก็ไม่รู้
“ งั้นทำไมล่ะ ? ”
“ ทำไมคุณถามมากจัง เหมือนเด็กเจอผู้ใหญ่ ”
“ นี่นาย ”
ดาเนียลลุกขึ้นยืน อยากจะเข้าไปขยี้หัวเจ้าเด็กที่ยืนพูดข้างหน้าให้สะใจ
“ คุณจะเอาน้ำผลไม้อีกไหม ? ”
“ ฉันอยากได้เบียร์ ไปเอาเบียร์มา ”
“ จะลองหาดูนะ ถ้าเจอก็จะเอามาให้ ถ้าไม่มีล่ะ คุณจะเอาอะไร ? ”
“ เอาเบียร์อย่างเดียว ถ้าหาไม่เจอก็ไม่ต้องกลับมา ”
ดาเนียลสะใจเล็กๆ ที่ได้แกล้งบัน เขาเป็นเหมือนคนโรคจิตที่ชอบแกล้งคนไปแล้ว
บันค้นจนทั่วตู้เย็นกับชั้นต่างๆ ในห้องครัวแล้วก็ไม่เจอเบียร์ อันที่จริง บันยังไม่เคยเห็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในบ้านหลังนี้เลยด้วยซ้ำ
ต่อ
-
“ ได้แล้วครับ ”
“ ขอบใจนะ ”
ดาเนียลเผลอจ้องหน้าบัน เขาเห็นรอยยิ้มประหลาดบนหน้าของบัน ตอนนี้มันกำลังสะกดเขาอยู่
ดาเนียลยกกระป๋องเบียร์ที่บันหามาให้เข้าปาก โดยที่ยังไม่ได้เปิด
“ คุณต้องงัดฝาขึ้นมาซะก่อน ”
“ ฉันลืมไปน่ะ ”
ดาเนียลใช้นิ้วงัดฝากระป๋องเบียร์ขึ้นมา ก่อนที่จะส่งเข้าปาก
บันขยับตัวหนีให้พ้นน้ำที่พุ่งออกมาจากปากของดาเนียล มันพุ่งออกมา พร้อมๆ กับเสียงไอของเขา
“ เล่นอะไรของนาย ฉันบอกว่าไง ถ้าไม่ได้ ”
“ คุณบอกว่า ถ้าไม่ได้เบียร์ก็ไม่ต้องกลับมา ”
“ ได้ยินชัดแล้วนี่ แล้วทำไมยัง ”
“ ลองอ่านที่ข้างกระป๋องดูสิ ”
ดาเนียลยกกระป๋องขึ้นมาดู มันมีข้อความระบุเอาไว้ว่า
เครื่องดื่มรูทเบียร์ !
“ น่ะนาย ”
ดาเนียลทำหน้าดุ แล้วย่างสามขุมตรงเข้ามาหาบัน
“ โฮ่ง! ”
เสียงองครักษ์พิทักบันดังขึ้นมาซะก่อน อัลเบิร์ตวิ่งเข้ามาหาบัน พร้อมกับแกว่งหางไปมา
“ ว่าไง ตัวแห้งแล้วนี่ ”
“ อัลเบิร์ต ออกไปก่อน ! ”
ดาเนียลร้องสั่งอัลเบิร์ต
เป็นเรื่องที่น่าผิดหวังสำหรับดาเนียล เพราะตอนนี้อัลเบิร์ตรับคำสั่งแค่สองคน คือ เคลวิน กับ บัน
ดาเนียลทำเสียงจุ๊จิ๊ในลำคอด้วยอาการเหมือนคนถูกขัดใจ เขาหน้าแดงด้วยความอาย สายตาที่บันจ้องมาตอนนี้
ทำให้เขาต้องหลบ ไม่กล้าสบตาด้วย
“ มันเขียนว่ารูทเบียร์ ผมเลยเอามาให้คุณ เผื่อคุณจะชอบ ”
“ นี่มันของเด็กเขากินกัน ”
“ ของเจ้านายซื้อไว้ ”
“ ฉันลืมไปว่า เคลวินเกลียดแอลกอฮอล์ ”
“ เจ้านายเกลียดแอลกอฮอล์ ? ”
“ ใช่ แล้วไม่ต้องถามฉันนะ ฉันว่านายควรไปถามเคลวินเอง เหมือนที่นายให้ฉันไปถามเคลวินไง ”
“ ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องของคนอื่น ผมไม่ถามหรอก ”
ดาเนียลโดนบันหลอกด่าชนิดที่ตอบโต้ไม่ได้ วันนี้เขาเสียรู้เด็กของเคลวินชนิดไม่มีทางสู้
“ มาอยู่ฮ่องกงได้กี่วันแล้ว ? ”
“ สองวันครับ ”
“ อยากไปเที่ยวดิสนี่ย์แลนด์หรือเปล่า ? ”
“ ไม่อยากไปครับ เห็นเขาบอกว่ามันเล็ก สู้ที่ญี่ปุ่นกับฟลอริดาไม่ได้ ”
“ แล้วอยากไปไหน ? ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น บันเดินไปรับที่โต๊ะทำงานของเคลวิน
“ บ้านคุณเคลวินครับ ”
“ ฉันเองบันนี่ เคลวินไม่อยู่เหรอ ? ”
“ คุณหลินเหรอครับ ! เคลวินไม่อยู่ครับ ออกไปทำธุระข้างนอก ”
บันทำเสียงดีใจสุดขีด จนดาเนียลต้องเดินเข้ามาฟังด้วยความสนใจ
“ เรียกพี่หลินก็ได้นะ หรือว่าอยากจะเรียกแบบเดิมก็ตามใจ ”
“ งั้นเรียกพี่หลินนะครับ ”
“ ได้สิ อ้อบันนี่ พรุ่งนี้เช้าผมต้องเข้าไปฉีดยาสัตว์ในดิสนี่ย์แลนด์ สนใจอยากไปด้วยไหมล่ะ
มีสัตว์เยอะแยะเลยนะ ”
“ สัตว์ที่เขาใช้แสดงโชว์เหรอครับ ? ”
บันแทบจะสะกดความดีใจและความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ พี่ชายใจดีอุตส่าห์มีน้ำใจโทรมาชวน
“ ใช่แล้ว ”
“ พี่หลินจะขอคุณเคลวินให้ผมด้วยใช่ไหมครับ ? ”
“ ฉลาดนักนะเรา ได้สิ จะขอเคลวินให้ ตกลงไปด้วยใช่ไหม ? ”
“ ครับ ไปครับ ! ”
“ งั้นพรุ่งนี้แปดโมงจะไปรับ ตอนนี้วางสายก่อน จะโทรไปบอกเคลวินให้ ”
“ ครับ ผมจะรอนะครับ แปดโมงนะ ”
“ โอเคเด็กน้อย วางสายได้แล้ว ”
บันวางโทรศัพท์ลงแล้วหันกลับจะไปทำความสะอาดครัวต่อ แต่ต้องตกใจกับดาเนียลที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ รู้จักหมอหลินด้วยเหรอ ? ”
“ รู้จักครับ เมื่อเช้าผมไปที่บ้านเขามา เขาใจดีมากๆ ผมชอบเขา ”
“ ชอบเขา ? ”
“ ครับ ผมชอบเขา ”
ดาเนียลทำท่าเบะปากแบบเดียวกับเคลวินเป๊ะ บันมองด้วยสายตาแสดงความไม่ชอบใจ
“ ทำไมต้องส่งสายตาแบบนั้นด้วย ฉันไม่ชอบ แล้วไหนบอกว่าไม่อยากไปดิสนี่ย์แลนด์ไงล่ะ
นายอยากเป็นพินอคคิโอหรือไง ”
บันไม่เข้าใจว่าดาเนียลพูดเรื่องอะไร แต่จับน้ำเสียงได้ว่า ดาเนียลตำหนิเรื่องที่บันคุยกับหมอหลินเรื่องไปดิสนี่ย์แลนด์
“ ผมชอบใคร ผมก็ไปกับคนนั้น ”
บันต้องการพูดให้ดาเนียลเข้าใจว่า เขารู้สึกชอบและสนิทใจที่จะไปกับหมอหลิน เลยไปด้วยกันได้
แต่ดาเนียลกลับเข้าใจว่า บันหมายความถึง บันจะเลือกไปเฉพาะกับคนที่ชอบ หากไม่ชอบใครก็จะไม่ไปด้วย
“ มิน่าล่ะ ถึงชวนขับรถเล่นแล้วไม่ไปด้วย ที่แท้ก็ไม่ชอบฉันนี่เอง ”
“ เปล่านะครับ ผมแค่จะบอกว่า ผมอยากไปกับหมอหลินเท่านั้นเอง
ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบคุณ ”
“ งั้นก็ดี พรุ่งนี้เย็นจะมีงานเดินแบบ ฉันจะให้นายไปด้วย ดีเหมือนกัน นายต้องไปดูเจ้าอัลเบิร์ตให้ฉัน
เพราะมันฟังคำสั่งนาย ”
“ เดินแบบกับหมาเหรอครับ ? ”
“ ใช่ นายแบบต้องเอาหมาที่เลี้ยงไปด้วย ”
“ อัลเบิร์ตไม่ใช่หมาของคุณซะหน่อย ”
บันพูดแย้งขึ้นมา ทำให้ดาเนียลยิ่งอยากแกล้งบันเข้าไปอีก
“ ตามนี้แหละ ฉันจะบอกเคลวินเอง ”
“ แต่ว่า ”
“ หรือว่านายไม่ชอบฉัน ? ”
“ เปล่าครับ ”
“ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมารับตอนเที่ยง ”
“ แต่ว่า พรุ่งนี้ผมมีนัดกับหมอหลิน ไม่รู้จะกลับมากี่โมง ”
“ ฉันไม่สนใจหรอก ฉันคิดว่านายโตพอที่จะแยกเรื่องงานออกนะบันนี่ ”
“ คุณแอบฟังผมคุยโทรศัพท์ ! ”
“ รู้ได้ไง ? ”
“ คุณเรียกผมแบบเดียวกับหมอหลิน ! ”
“ ไม่ได้หรือไงบันนี่ ”
ไม่ทันที่บันจะตอบดาเนียล เสียงงี๊ดง๊าดของอัลเบิร์ตก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงรถของเคลวิน
บันเดินคอตกกลับไปที่หลังบ้าน เพื่อทำความสะอาดตู้เย็นที่เพิ่งรื้อของ ก่อนที่เคลวินจะเข้ามาเห็น
“ ตามนี้นะบันนี่ ”
ดาเนียลร้องสั่งตามหลังบันเข้าไปในครัว พร้อมกับหัวเราะอารมณ์ดีอยู่บนโซฟา
เด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกว่า วันนี้อากาศแจ่มใสเป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่ท้องฟ้าข้างนอกยังเต็มไปด้วยเมฆฝน
-
:z13: คุณ Keniji
เอ๋โพสจบยังอ่ะ หวังว่าไม่ได้ปาดหน้านะครับ
โผล่มาอีกคนแล้ว งานนี้หนูบันจะโดนมะรุมมะตุ้มแย่งกันรักหรือเปล่าเนี่ย
รูทเบี่ยร์ (เมื่อก่อนเป็นน้ำซาสี่ ชอบจริงๆ )
-
น้องบันของพี่~~~~~~~
พี่สาวคนนี้คิดถึงนู๋ม๊ากกกกกกมากเลยนะคะ
มารอบนี้ทำให้พี่ได้รู้แล้วนะว่านู๋ไม่ได้เรียบร้อยอย่างเดียว แต่ยังแอบปากร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย 55555
แล้วไหนจะยังเนื้อหอมอีก เลือกไม่ถูกเลยคร่า ว่าจะยกน้องบันให้ใครดี แต่เบอร์1ในใจตอนนี้ก็ต้องพี่หมอหลินละนะ คิคิคิ
-
Talk About
หายไปนานเลย ลืมกันหรือยังน้อ
เมื่อกี้ตอนที่กำลังอัพกระต่ายน้อยบันนี่ ฝนตกฟ้าร้อง ด้วยความปลาบปลื้ม ( หรืออยากจะผ่าเคนอิจิก็ไม่รู้ )
รัก เคนอิจิ
ตอบเม้น
litlittledragon / =v= ชอบน้องหมา ดูท่าคุณเคนอิจิจะชอบหมาพันธุ์ใหญ่ไม่น้อย
เรื่องเนยก็มีสนิฟฟ์ (เขียนชื่อถูกไมหว่า) เรื่องนี้มีอัลเบิร์ต น่ารักน่ากอดทั้งคู่
เคนอิจิ / ชอบครับ แต่ที่บ้านไม่เคยได้เลี้ยง มีแต่แมวพันธุ์ดุหนึ่งตัว กับแมวขี้ตกใจหนึ่งตัว
( กลัวเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ได้ยินไม่ได้ ต้องหามุมมืดซุกตัว )
เรื่องสายสืบ เจ้าสนิฟฟ์จะเป็นหมาพูลี่ ขนยาวเป็นม๊อบถูพื้น
ส่วนเรื่องนี้ จะมีเซนต์เบอร์นาร์ดตัวโต ( แต่ใจดีนะ )
ขอบคุณทุกเม้นที่ให้กำลังใจ และคอยถามข่าวคราวครับ
เคนอิจิ :กอด1:
โพส ตอบกระทู้ เม้น ปาด กบเขียด อึ่งอ่าง ได้เต็มที่ ไม่ว่ากัน
-
ต่อไปจะเกิดศึกพี่น้องชิงกระต่ายไหมหนอ
บันนี่กวนจริงๆ
-
บันนี่ เสน่ห์แรงจริงๆ..
-
มีแต่คนแกล้ง บัน สงสัยจะมันเขี้ยว
มาอีกไวๆ นะครับ
กว่าจะมาแต่ละตอน ห่างกันจัง
-
ดูท่าจะหลงกระต่ายน้อยเพิ่มอีกหนึ่งละนะ
แต่เค้าชอบเจ้านายอ่ะ
-
บันน่ารัก ใคร ๆ ก็หลงรักบัน ยกเว้นแค่เคลวินนี่แหละ
-
กระต่ายน้อยของพี่ มาแล้วววว
อีตาดาเนียลเนี่ย เป็นเพลย์บอยใช่ป่ะเคนจัง
ส่วนหมอหลินก็ อ๊ายย อบอุ่นจัง เรียกบันนี่ เรียกเด็กน้อย
อิคุณเจ้านาย บทนี้ไม่ค่อยแสดงอิทธิฤทธิ์ 55
เคนจัง พี่เคยชิมไอ้เจ้ารูทเบียร์เนี่ย มันรสชาติเหมือนยาหม่องเลย
ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เข็ดดดด :กอด1:
-
พี่เคน แต่งบันออกมาให้อ่านตามแล้วรู้สึกว่าบันน่ารักมากโดยไม่ต้องบรรยายเค้าโครงหน้าตาเลยนะครับ
จินตนาการออกจากตัวหนังสือเลย
ทีนี้ใครจัเป็นพระเอกนะ ตอนนี้ก็เผิยตัวออกมา 3 คนแล้ว ไม่ซิ 4 คนทั้งที่เมืองไทยด้วย
-
:กอด1: :กอด1: คิดถึงน้องกระต่ายยยยย
ในที่สุดก็ได้อ่านน :m3:
น้องกระต่ายเนื้อหอมจังนะ
เดี๋ยวจะมีศึกชิงนายรึป่าวเนี่ยย
-
ดาเนียลเหมือนเจอของเล่นถูกใจอ่ะ ไม่น่าจะตกหลุมรักนะ
เอิ่มอยากให้เคลวินหึงจังอ่ะ
ปล. น่ารักมาก บันนี่ เรียกเคลวินว่า พ่อ กับอัลเบิร์ตด้วยอ่ะ
-
ฟีโรโมนแรงมากจ้ะบันนี่น้อยของพี่(?) ดาเนียลหลงเสน่ห์เข้าอีกคนแล้วใช่ไหมเนี่ย :z1:
แต่ไอ้การเบะปากนี่เป็นกรรมพันธุ์หรือเปล่า เป็นกันทั้งบ้านเลยนะ อยากตีปากเพี๊ยะๆแทนบันนี่น้อยจริงๆ :m16:
-
คุณเคนอิจิมาลงต่อแล้ว เมืื่อวานก็ชะเง้อรออยู่สุดท้ายทนไม่ไหวเลยนอนไปก่อน
ตื่นเช้ามาได้อ่านน้องบันแล้วดูวันนี้สดชื่นขึ้นเยอะ แม้ฝนจะยังตกปอยๆ อยู่ก็ตาม
พรุ่งนี้น้องบันจะโดนแกล้งยังไงอีกบ้างหรือเปล่า ทั้งไปดีสนีย์แล้วยังต้องพาอัลเบิร์ต
ไปงานเดินแบบอีก สู้ๆ นะครับ
-
ปัญญาอ่อนพอกันทั้งพี่และน้อง
สงสารน้องบัน ที่มาอยู่กับพวกนี้ไร้สมอง
-
เสน่ห์แรงจริงพ่อกระต่ายน้อย
ใครเห็นเป็นต้องรัก เป็นต้องหลงกันเลย
น่ารักจริง :-[
จะมีก็อีตาเคลวินนี่แหละ มัวแต่เก๊ก :m19:
-
เคลวินจะได้เป็นพระเอกมั้ยเนี้ย
แต่ละคนรุกกันหนักเหลือเกิน 555
-
ดูเหมือนเสน่ห์ในตัวของพ่อกระต่ายน้อยจะเปล่งประกายสวยงามเจิดจ้า
จนดึงดูดหนุ่มให้เข้ามาหาพร้อมๆกันสองคนเลย แต่เคลวินนี่ยังสงสัยอยู่ว่าจะมองเห็นรึไม่
รึว่าใช้อาการ "เก๊ก"หลอกความรู้สึกตัวเองอยู่
-
:a5: อ่านแล้วเริ่มงง ตกลงตาเคลวินกับดาเนียล เนี่ยเป็นฝรั่งที่ไปอยู่ฮ่องกง หรือเป็นคนฮ่องกงที่มีชื่อฝรั่ง เอ๊ะ! เริ่มพิมเองงงเอง :serius2:
-
บันจะมีคนมารักเยอะแล้วเนอะ
-
ไม่เอาดาเนียล ไม่เอาหลินนะ
จะเอาเคลวินคนเดียวเท่านั้น
ให้หลินคู่ดาเนียลไปดิ
-
มีแต่คนรักหนูบัน เว้นอยู่คนนึง เจ้านายเคลวิน แต่เงียบๆแบบนี้ชอบ เป็นตาอยู่โฉบไปกิน อิอิ :laugh:
-
บันนี่น้อยเสนห์แรงนะจ๊ะ แต่ว่าพี่เคลวินจะเก็กขรึมอีกนานมั๊ยเนี่ย :L2:
-
อิจฉาบันนี่ มีแต่คนมารุมรัก อิอิ
-
มีแต่คนชอบแกล้งหนูบันนี่
โยเฉพาะเคลวินชอบสั่งๆๆๆ
ห้าๆ
ซึนป้ะนิ
-
บันนี่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เสน่ห์แรงจิงๆแค่ดาเนียลเจอรั้งแรกก็คิดว่าน่ารักจนอยากเข้าไปฟัดละ
อยากรู้จิงพี่เคลวินแกไม่มีอาการเหมือนคนอื่นหรือไรสมเป็นเจ้าชายน้ำแข็งจิงๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
+1เป็นกำลังใจให้เคนจัง
-
อ่านทันแล้ว.......
กระต่ายน้อยน่ารักมากมาย เรื่องนี้ไม่ต้องเข้าป่า ถอดรหัส ตีความตัวอักษร ใช่มั๊ยเคนอิจิ
อีกอย่าง...จะอินโทร 50 ตอนเหมือนสายสืบมั๊ย ฮ่าๆๆๆ
ช่วงแรกคงยังเรื่อยๆ อยู่ใช่มั๊ย เค้าก็จะอ่านเก็บข้อมูลไปก่อนละกัน
อ้อ......คุณหมอหลิน เค้ากระซิบมาว่า ที่นี่ฮ่องกงนะ ไม่ใช่เกาหลี ทำไมผู้ชายรูปหล่อ แสนดี ต้องเป็นพระรองเหมือนในละครเกาหลีด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: คนแต่ง
-
อ๊ายยยยยยยยยย ตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่เนี่ยยยยยยย
ตอนแรกก็ว่าเคลวิน แต่เหมือนใครต่อใครชอบน้องบันนี่กันโม๊ดดดดด555
หนุ่มไทยก็มีเสน่อย่างนี้แหละ เอิ๊กๆ
-
ดูเหมือนกระต่ายน้อยจะเป็นที่ถูกตาต้องใจ ใครๆกันหลายคน ว่าแต่เจ้านายนี่เย็นชาได้ใจจริงๆ กว่าจะเริ่มละลาย คนอื่นทำคะแนนไปซะเยอะแล้ว :เฮ้อ:
-
ตามเข้ามาอ่านอีกเรื่องของคุณเคน
สงสัยหนูบันต้องน่ารัก น่าฟัดมากแน่ๆ
ถึงมีแต่คนอยากจะแกล้งกันจังเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
แล้วบันนี่จะเลือกใครดี
เคลวินก็หล่อ เลว เอ๊ย หล่อ เถื่อน
หมอหลิน ก็แสนดี
ดาเนียลก็ทะเล้น น่ารัก
แอบสงสารพี่ภูมิของแม่ไก่
เกิดเป็นเจ้าคนเสน่ห์ก็น่าปวดหัวแบบนี้แหละ
-
เชียร์พี่หลิน!!!!!!!
-
เม้นท์สั้นๆเลยนะ ........ เค้ารำคาญดาเนียล!!!!!!!
-
บันนี่ปวดหัวเพิ่มขึ้นแน่ๆ
มีคนมาชอบเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว
สเน่ห์แรงจริงๆ อิอิ
-
เอ๊ะ ชักหมั่นไส้ตาดาเนียลตะหงิดๆ
เด็กมันจะไปเที่ยวอ้ะ ปั๊ดธ่อ!
-
บันบันน่ารักจัง :L2:
ชอบพี่่หลิน
-
ปักหมุดไว้
-
บันนี่โดนแกล้งอ่ะ
อุตส่าห์จะได้ไปเที่ยวดาเนียลก็จะมาลากไปทำงานอีก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบ
-
:impress2: :impress2:
เชียร์ไม่ถูกเลยยยยยยย พ่อหนุ่มคนไหนดีละเนี้ยยยยยยย
-
แหม ไม่นึกว่าบันจะพยายามหาเครื่องดื่มให้ จนได้รูทเบียร์มา
ท่าทางชอบดาเนียลจะชอบสุส้มนะ ทั้งรถมินิ ทั้งรูปปักกระต่ายบนเสื้อ ส้มทั้งคู่เลย
-
70 หน้าในมือถือเล่นเอาเหนื่อย กว่าจะตามอ่านทัน ตี 5 พอดี 555
-
บัน บันนี่ช่างเสน่ห์แรงจริงๆ :impress2:
-
อัพน้องเนยแล้ว มาอัพเรื่องนี้ด้วยนะเคนจัง คิดถึงน้องกระต่ายแล้วสิ :monkeysad:
คิดถึงอิตาขี้เก็กด้วย คิดถึงพี่หมอหลิน อ๊าา หลายใจ :z1:
-
เหวยๆ เชียร์ ดาเนียล กะ หมอหลิน ดีก่า
ดูท่าสองคนนี้จะรู้ใจตัวเองเร็วกว่าคนบางคน
-
น่ารักทั้งคนทั้งหมาเลยยยย
-
คึคึ น้องหนูบันนี่เสน่ห์แรง :impress2:
-
บินนี่น่ารัก ฉลาดด
เคะของเคนจัง ฉลาดทุกคนเลย กร๊ากก ชอบบบ
-
:call:
พรุ่งนี้จะมาไหมหนอ
พ้วงงง!
-
พี่เคนหายไปใหน
เอาบันมาคืนได้แล้วนะครับ
-
รอน้องกระต่าย คิดถึ๊งคิดถึง
:L2: :L2:
-
เข้ามารอน้องกระต่าย :กอด1: :กอด1:
:L2:
-
Chapter 7.
บันเดินตามเคลวินเข้าไปในร้านหนังสือที่มีตัวกระต่ายสีทองยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าร้าน เมื่อลองนับก้าวที่เคลวิน
เดินหนึ่งก้าว บันพบว่าเขาต้องเดินสองก้าว ถึงจะตามทันเคลวิน สายตาที่มัวแต่ก้มมองเท้าของเคลวิน ทำให้บันไม่ทัน
สังเกตว่า คนขายาวที่เขากำลังเดินตาม ตอนนี้หยุดถามพนักงานที่เคาน์เตอร์
กว่าจะรู้ตัว ตอนนี้หน้าของบันก็ไถอยู่กับหลังของเคลวินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แถมมือทั้งสองข้างก็ไปสวมกอดเอวเอาไว้
อีกต่างหาก
‘ ซวยแล้ว ! ’
“ ขอโทษครับ ”
บันพูดเสร็จก็เดินถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวยาวๆ
“ ต้องใช้หนังสืออะไรบ้าง ? ”
เคลวินมองมาที่กระดาษแผ่นน้อยในมือบัน
“ มี วิวัฒนาการอักษรจีน วาทกรรมภาษาจีน ภาษาจีนในเวทีโลก แล้วก็ ก็ ”
‘ ชื่อแปลกๆ แฮะ ’
บันพยายามอ่านชื่อหนังสือเล่มสุดท้าย
“ อะไร ? ”
“ เอ่อ ภาษาจีนกับน้ำหวานแก้วใหม่ ”
บันตอบด้วยความไม่มั่นใจ
“ อะไรนะ ? ”
เคลวินดึงกระดาษออกจากมือของบัน มันเป็นลายมือขยุกขยิกภาษาอังกฤษของบันที่จดจากเวบไซต์ของมหาวิทยาลัย
ก่อนออกมาจากบ้าน เคลวินมองปราดเดียวก็รู้ว่าบันแปลความหมายผิด
“ อ่านใหม่ ”
“ เถียน ”
“ อ่านใหม่ ”
“ เถียน ”
เคลวินส่ายหน้า ก่อนจะขีดพินอินลงในคำที่บันอ่านและแปลความหมายผิด เขายื่นกระดาษส่งคืนมาให้บัน
“ อ๋อ เทียน แปลว่าท้องฟ้า ”
“ อ่านชื่อหนังสือใหม่ ”
“ หนังสือชื่อ ภาษาจีนกับฟ้ายุคใหม่ ”
“ ทีหลังก็ใช้หัวคิดให้มากกว่านี้ ”
“ แค่ผมลืมขีดพินอินตัวเดียวเอง ”
“ แล้วถ้านายไปทำงานที่มีความสำคัญมากกว่านี้ล่ะ จะเสียเงินไปเท่าไหร่ ”
บันหน้าเสีย พินอินขีดเล็กๆ ที่เขามองไม่เห็น ทำให้อ่านเทียน ที่แปลว่าท้องฟ้า กลายเป็นเถียน ที่แปลว่ารสหวาน
ตอนนี้บันนึกถึงเพลง เถียนมีมี่ และภาพยนตร์เรื่องเถียนมีมี่ ที่หลี่หมิง และจางม่านอวี้ นำแสดง
ในภาพยนตร์กล่าวถึงเรื่องราวของหนุ่มสาวจากจีนแผ่นดินใหญ่ ที่มาหางานทำและพบรักกันในฮ่องกง
ตอนนี้เคลวินส่งหนังสือแบบฝึกหัดมาให้บันนับสิบๆ เล่ม หน้าปกหนังสือที่เป็นตัวการ์ตูนนั้นทำให้บันสนใจหยิบขึ้นมาดู
“ นี่มันแบบฝึกหัดของเด็กนี่ครับ ”
“ ความสามารถนายก็เท่ากับเด็กนั่นแหละ ”
“ ให้ผมฝึกอ่านและเขียนในหนังสือพวกนี้เหรอ ? ”
บันเปิดดูหน้าปกจนครบทุกเล่ม มันเป็นแบบฝึกหัดการเขียนและอ่านของเด็ก มีหน้าปกเป็นตัวการ์ตูน
เพื่อสร้างแรงจูงใจ
“ จีนใหญ่ ฮ่องกง ไต้หวัน พูดและเขียนไม่เหมือนกัน ถ้าอยากทำงานกับคนจีน ต้องฝึกพูดฝึกเขียนให้ได้ทั้งหมด ”
บันฟังเคลวินแล้วก็ทำหน้าย่น เมื่อลองใช้นิ้วมือนับๆ ดูแล้ว บันต้องฝึกพูดสองสำเนียง ฝึกเขียนสองแบบ
จีนแผ่นดินใหญ่ ( ปักกิ่ง ) พูดจีนกลาง อักษรแบบย่อ
ฮ่องกง พูดกวางตุ้ง อักษรตัวเต็ม
ไต้หวัน พูดจีนกลาง อักษรตัวเต็ม
หลังจากเดินคอตกหอบถุงหนังสือตามเคลวินออกมา บันมองไปรอบๆ ตัว ปีนี้สมกับเป็นปีกระต่ายจริงๆ บันเจอ
กระต่ายทั้งตัวเล็กตัวใหญ่อยู่เต็มไปหมด
“ ดาเนียลรออยู่ที่ร้านอาหาร ”
ตัวตั้งตัวตีในการทานอาหารนอกบ้าน ตอนนี้นั่งรออยู่ในร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มร่าเริงผิดปกติของดาเนียล ทำ
ให้บันรู้สึกแปลกใจ
“ บันนี่ แต่งตัวน่ารักอีกแล้ว มานั่งตรงนี้สิ ”
ดาเนียลชี้มาที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง
“ ผมนั่งตรงนี้ดีกว่า เห็นวิวทะเลด้วย ”
บันนั่งลงข้างๆ เคลวิน
เมื่อมองผ่านกระจกออกไป บันเห็นตึกใหญ่สูงเสียดฟ้าหลายตึกตั้งอยู่ริมอ่าววิคตอเรีย เรือสินค้าหลายลำ ลอยอยู่ใน
ทะเล
“ ไปซื้ออะไรกันมาล่ะ ? ”
“ หนังสือเรียน ”
“ พี่จะสอนเองเหรอ ? ”
“ ฉันไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอก ”
“ ฉันสอนนายเองก็ได้บันนี่ ไม่คิดเงิน ”
“ ผมต้องไปเรียนกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยอยู่แล้ว คงไม่รบกวนคุณ ”
“ การเรียนนอกห้องเรียนสำคัญนะ แต่ก็อย่างว่า นายยังเด็ก ”
“ นึกยังไงชวนฉันออกมากินข้าวข้างนอก ? ”
“ เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิพี่ วันๆ ทำงานอยู่ในบ้าน ข้างนอกเขาทำอะไรกันไปตั้งเยอะแล้ว ”
“ นายสนใจคนอื่นมากเกินไป ”
‘ ถูกต้อง น้องชายนายสนใจคนอื่นมากเกินไป จนเรียกว่าไม่มีมารยาท
ส่วนนายก็สนใจคนอื่นน้อยเกินไป จนเรียกว่าคนไม่มีความรู้สึก ’
บันนึกนินทาสองพี่น้องอยู่ในใจ
“ นายนินทาอะไรฉันเหรอบันนี่ ? ”
ดาเนียลยักคิ้วมาให้
“ คุณรู้ได้ไงว่าผมนินทาคุณ ? ”
“ มองหน้าแวบเดียวก็รู้แล้ว ว่าไงล่ะ นายคิดอะไร ? ”
“ ผมคิดตามที่เจ้านายพูด ”
“ ฉันว่านายต้องปรับปรุงตัวแล้วล่ะดาเนียล เขาว่าเด็กไม่พูดโกหก ”
เคลวินพูดเรียบๆ ขณะใช้ส้อมจิ้มเนื้อปลาในจาน
“ พรุ่งนี้ขอยืมตัวเด็กหน่อยสิพี่ ”
“ พรุ่งนี้นายเอาอัลเบิร์ตไปไม่ใช่เหรอ ? ”
“ มันไม่เชื่อคำสั่งผม ก็เลยต้องเอาเด็กของพี่ไปด้วย ”
“ ผมไม่ใช่เด็กของใคร ”
“ นายอย่าขัดจังหวะเวลาผู้ใหญ่คุยกันสิบันนี่ ”
“ ฉันไม่ใช่ผู้ปกครอง นายถามเขาเองละกัน ”
ชายที่เดินเข้ามาคุยกับเคลวินจากอีกฟากของร้าน หยุดการสนทนาบนโต๊ะ เคลวินลุกขึ้นทักทายก่อนจะเดินออกไปคุย
กันอีกด้าน ตอนนี้ดาเนียลใช้ตะเกียบคีบปลานึ่งส่งมาให้บัน
“ ทำไม ? ไม่ชอบเหรอ ”
“ ผมอิ่มแล้ว ”
“ ไม่ชอบอาหารที่นี่เหรอ ? ”
“ ไม่ชิน มันมีแต่อาหารจืดๆ ”
“ ที่เมืองไทย นายกินอะไรล่ะ ? ”
ดาเนียลวางตะเกียบแล้วหันมาจ้องหน้าบัน
“ น้ำพริกกะปิ ปลาทูทอด ไข่เจียวชะอม ”
“ ไม่รู้จัก ”
“ ก็ว่างั้น ไม่น่าถามเลย ”
บันทำหน้าเหนื่อยให้กับดาเนียล เขาพยายามถามนู้นนี่ จนรู้สึกอึดอัด
“ วันนี้คงต้องกลับบ้านดึก ”
ดาเนียลหันไปมองอีกด้านของร้าน ตอนนี้เคลวินกำลังคุยกับลูกค้า ท่าทางจะมีเรื่องคุยกันยาว
“ ร้านนี้เขาเปิดถึงดึกเลยเหรอ ? ”
“ เด็กน้อย ฉันหมายถึงอาจต้องไปต่อในคลับน่ะ นั่นเป็นลูกค้าคนสำคัญของเคลวิน เพิ่งเซ็นสัญญาร่วมทุนกัน ”
เคลวินเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วพูดกับดาเนียลสองสามคำ ท่าทางเหมือนคนที่กำลังฝืนใจทำอะไรอยู่
“ นายไปส่งเด็กที่บ้าน ฉันต้องพาลูกค้าไปต่อ ”
เคลวินเปิดกระเป๋าแล้วส่งเงินมาให้ดาเนียล
“ พอดีผมนัดเพื่อนเอาไว้ที่นั่นเหมือนกัน เราค่อยกลับพร้อมกันดีไหม พาบันนี่ไปด้วย ”
“ ฉันไม่มีเวลาดูแลเด็ก ”
“ พี่จัดการเรื่องลูกค้าของพี่ ผมจะดูเด็กให้เอง รับรองไม่มีปัญหา ”
“ ผมกลับเองก็ได้ครับ ผมจำทางได้แล้ว ”
“ ไม่เอาน่า อย่างงี้เมื่อไหร่นายจะเก่งล่ะ ถือว่าไปเรียนภาษานอกห้องเรียนสิบันนี่ ไม่นานหรอก เคลวินไม่ชอบ
ไปไม่นานก็กลับ ”
เสียงดนตรีและความมืดในไนต์คลับ ทำให้บันต้องตั้งใจฟังที่เคลวินพูด ดูเหมือนเขาจะบอกเรื่องเครื่องดื่มอะไรซักอย่าง
บันพยักหน้ารับ ทั้งที่ฟังไม่ถนัด เสียงดนตรีดังกลบเสียงพูดของเคลวินจนหมด
“ บันนี่ นายไปนั่งกับฉัน เคลวินต้องดูแลลูกค้า ”
ดาเนียลจูงแขนบันเดินแยกไปอีกทาง โต๊ะที่ดาเนียลพาบันไปนั่ง มีคนนั่งอยู่แล้วเกือบสิบคน ทุกคนโบกมือมาให้
ดาเนียล
“ นั่งตรงนี้แหละ นี่เพื่อนๆ ฉันเอง ”
เสียงแนะนำตัวบันเป็นภาษากวางตุ้งดังไปทั่วโต๊ะ บันไม่รู้ว่าดาเนียลพูดอะไร เพื่อนๆ เขา ถึงพากันหันมามองหน้าบัน
แล้วยิ้ม เมื่อมีคนถามขึ้นมา บันก็ได้แต่พยักหน้ากลับไปเพราะฟังไม่ค่อยเข้าใจ สำเนียงกวางตุ้งกับเสียงดนตรีที่ดัง
หนวกหู ทำให้บันแยกประสาทไม่ออก
“ แฟนนายจริงๆ เหรอดาเนียล นายไปติดเด็กผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ เพิ่งคบกัน นายก็เห็นเขาพยักหน้าไม่ใช่เหรอ ”
ดาเนียลตอบคำถามเพื่อน พร้อมกับหัวเราะ
“ แล้วแฟนนายล่ะ ? ”
“ คนไหนล่ะ? ”
“ แม็กกี้ ”
“ ฉันไม่ชอบผูกมัดกับใคร แม็กกี้โกรธเรื่องที่ฉัน ไม่ให้ไปอยู่ที่บ้าน ตอนนี้ฉันไม่ได้คุยกับเขา ”
คราวนี้เพื่อนของดาเนียลถามบันเรื่องแม็กกี้ ซึ่งบันก็พยักหน้ากลับไป เพราะเข้าใจว่าถูกถามเรื่องซอสปรุงรส
‘ ไม่มีอะไรจะคุยแล้วหรือไงนะ ’
บันมองไปรอบๆ ร้าน มันเป็นไนต์คลับที่มีขนาดใหญ่พอสมควร ดาเนียลบอกว่า ไนต์คลับนี้ใหญ่ที่สุดในเขตวิคตอเรีย
“ เครื่องดื่มหน่อยไหม ? ”
“ ผมไม่ดื่มเหล้า ”
“ ผสมหน่อยเดียว ไม่เมาหรอก เหมือนกับไวน์นั่นแหละ ”
ดาเนียลสั่งเครื่องดื่มมาให้บันสองแก้ว แก้วแรกมีสีส้มสดใสกับอีกแก้วมีสีชมพู
“ ชิมดูสิ ไม่เมาหรอก ”
บันยกแก้วแรกที่มีสีส้มขึ้นมาดม มันมีกลิ่นแอลกอฮอลล์เล็กน้อย บันยกขึ้นจิบรู้สึกว่ามีรสผลไม้ผสมอยู่ด้วย
ตอนนี้ดาเนียลยกแขนขึ้นโอบบันแล้วหัวเราะกับเพื่อน ท่าทางอารมณ์ดี
“ ห้องน้ำไปทางไหนครับ ”
ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้วที่บันนั่งอยู่ที่เดิม ตอนนี้เริ่มปวดหนึบๆ ที่ท้องน้อย
“ ทางนู้น ที่มีต้นไม้ เห็นหรือเปล่า หรือจะให้เดินไปส่ง ”
ดาเนียลเอามือมาขยี้หัว
“ ผมไปเองได้ แล้วก็เลิกขยี้หัวผมได้แล้ว ผมไม่ใช่เด็ก ”
“ รีบไปสิ ”
บันเดินหน้ามุ่ยไปทางห้องน้ำ ไม่รู้ว่าเพราะลุกขึ้นเร็วไป หรือว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์
ตอนนี้บันรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวมันหมุนวนไปหมด ทางไปห้องน้ำย้ายไปทางขวาที ทางซ้ายที จนเดินไปไม่ถูก
อยากอ้วก !
บันพยายามกลืนน้ำลาย แล้วยืนหลับตานิ่งๆ ตอนนี้ทางไปห้องน้ำ กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม บันเดินลัดเลาะเกาะนั่น
เกาะนี่ไปจนถึงประตูห้องน้ำ โชคดีที่พาตัวเองมาจนถึงอ่างล้างหน้า อาหารที่กินไปตอนเย็นกับเหล้าผลไม้ที่เพิ่งเข้า
ปากชั่วโมงก่อน ตอนนี้รวมกันอยู่ในอ่าง บันเปิดน้ำบ้วนปากแล้วล้างหน้า พยายามยืนนิ่งอยู่กับที่
“ แหวะ ขมปากชิปเป้ง เวียนหัวด้วย เหล้าบ้าอะไรก็ไม่รู้ ”
อ้วกจนน้ำย่อยออกมาแล้ว ก็ยังไม่หาย ตอนนี้บันมองหาที่นั่งในห้องน้ำ ไม่งั้นคงต้องกองลงไปกับพื้น
เคลวินมองข้ามไหล่คนที่นั่งตรงข้ามไปที่เด็กเสื้อฟ้าสลับขาว ซึ่งกำลังโงนเงนหาทางไปห้องน้ำ บันกำลังยืนเกาะ
เคาน์เตอร์ชงเครื่องดื่ม ท่าทางเมาหนัก
“ บอกแล้วก็ไม่รู้จักฟัง ”
ก่อนแยกกัน เคลวินบอกให้บันดื่มน้ำผลไม้ เพราะเหล้าที่ไนต์คลับที่นี่ แรงถึง 60 ดีกรี
ตอนนี้เคลวินนั่งมองกระต่ายเมายา เดินโซซัดโซเซไปทางห้องน้ำ
“ ขอตัวซักครู่นะครับ ”
เคลวินเดินตามบันไปที่ห้องน้ำ
เมื่อมองซ้ายมองขวาไปเจอใคร เคลวินก็ก้มมองพื้นห้องน้ำ เห็นรองเท้าผ้าใบสีส้มอยู่ห้องแรกก็เคาะประตูเรียก
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ? ”
ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ ตายหรือยัง ? ”
“ อือ ”
“ เปิดประตู ”
เสียงร้องไห้ดังออกมาเบาๆ ตอนนี้คนข้างในกำลังเมาหนัก
ต่อ :3123:
-
“ เปิดประตู จะพากลับบ้าน ”
“ อย่ามายุ่ง ! ”
“ จะนอนที่นี่หรือไง ”
“ ใคร ใครอยู่ข้างนอก ไปตามเจ้านายมาให้หน่อยเซะ ”
“ เปิดประตูสิ ”
“ ไปตามไอ้คนขี้เก๊กมาให้ผมหน่อยนะ ไอ้คนที่มันหน้าบึ้งๆ วางท่า ไอ้คนนั้นแหละ ”
“ เปิดประตูสิ จะพาไปเจอเขา ”
เคลวินพูดเพราะกับบัน เพราะรู้ว่าคนข้างในเมาไม่รู้เรื่อง
“ เปิดก็ได้ ”
บันเอื้อมมือมาเปิดประตูให้เคลวิน ตอนนี้เขานั่งคอพับอยู่กับชักโครก
“ ยืนมองอยู่ได้ พาไปหาพ่อหน่อยเร็ว พ่อน่ะ พ่อเคลวิน ”
“ ลุกขึ้นมาสิ ”
“ ลุกม่ายยยหวายย ”
บันทำท่ายื่นแขนให้เคลวิน
“ นายนี่มันทุเรศจริงๆ เลยนะ ”
เคลวินทำหน้ารังเกียจบัน
“ นาย นาย อุ้มเร็ว พาไปหาพ่อหน่อยเซะ พาไปหาพ่อนะ ไม่อยากไปหาดาเนียล ”
“ ทำไม ดาเนียลมีอะไร ”
“ ดาเนียลชอบจับแก้ม ”
“ แล้วพ่อนายล่ะ ”
“ พ่อไม่ทำหรอก พ่อไม่ทำ พ่อดุ แต่ก็ปลอดภัยดี นะนะ พาไปหาพ่อ ”
บันเกาะแขนเคลวินแล้วเลื้อยขึ้น ทำท่าเหมือนกับจะขี่หลัง
“ อย่า ! ”
เคลวินปัดแขนบันออก ทำให้บันเสียหลัก ยังดีที่เกาะเอวคนปัดเอาไว้ได้
ตอนนี้หน้าบันซุกอยู่กับเป้ากางเกงเคลวิน
“ เด็กบ้า ! ”
เคลวินหัวเสีย พยายามใช้มือแงะหัวบันออกจากเป้ากางเกง
“ ลุกขึ้นมา ”
เคลวินสอดมือเข้าไปใต้แขนบันแล้วดึงตัวขึ้นมา ตอนนี้บันส่งรอยยิ้มร่าเริงมาให้ ท่าทางอารมณ์ดี
ฝ่ามือเล็กของบัน ตบเข้าที่ซอกคอเคลวินอย่างถนัดถนี่ มันเสียงดังจนเคลวินสะดุ้ง
“ ทำบ้าอะไร ! ”
“ ลงโทษๆ ลงโทษที่นายปัดแขนฉัน ”
“ ภาระชัดๆ เลย ”
เคลวินลากบันออกจากห้องน้ำ มือขวากดโทรศัพท์ไปบอกดาเนียลให้ออกมารับบัน
“ ดาเนียล ฉันจะกลับบ้าน จะไปด้วยกันเลยหรือเปล่า ”
“ ยังรอบันนี่อยู่เลยพี่ ไปเข้าห้องน้ำ ”
“ เด็กนั่นหมดสภาพไปแล้ว ตอนนี้เกาะฉันอยู่เนี่ย นายเอาอะไรให้เขากิน ”
“ จริงเหรอพี่ เดี๋ยวผมไปเจอพี่ที่โต๊ะ ”
ดาเนียลเดินออกมาจากโต๊ะที่นั่งอยู่ เขาเห็นเคลวินประคองบันไปนั่งตรงโซฟารับแขกของร้าน
“ แค่สองแก้วเล็กๆ ”
ดาเนียลเล่าให้เคลวินฟัง
“ หมอนี่ยังเด็กมาก คงไม่เคยดื่มเหล้า ”
“ พ่อล่ะ พ่ออยู่ไหน ”
ดาเนียลมองบันที่กำลังเพ้อ
“ เรียกหาพ่อซะด้วย จะไปตามที่ไหนได้ล่ะทีนี้ อยู่ไกลตั้งเมืองไทย ”
“ พ่อเคลวิน ”
ดาเนียลหัวเราะก๊าก เมื่อรู้ว่าบันเรียกเคลวินว่าพ่อ
“ หยุดหัวเราะแล้วจัดการเอาเด็กไปที่รถ ”
เคลวินส่ายหัว แล้วเดินออกไปจากไนต์คลับ
“ กลับบ้านได้แล้วบันนี่ ”
“ นายเป็นใคร ”
“ ดาเนียลไง จำได้ไหม ”
“ จำได้ จำได้ ดาเนียลจอมจุ้น ”
“ ฮ่า ฮ่า ”
ดาเนียลหัวเราะชอบใจ
“ ดาเนียลถามมาก ขี้เกียจจะพูดด้วย ”
“ ถามอะไรบ้างล่ะ ”
ดาเนียลพยุงบันเดินออกมาจากร้าน ตรงไปที่รถของเคลวิน
“ ถามอะไรไม่รู้ ไร้สาระ ไม่อยากตอบ ”
“ แล้วนายอยากคุยกับใครล่ะ อัลเบิร์ตหรือว่าเคลวินพ่อของนาย ”
“ คุยกับหมาไม่ด้ายย คุยกับพ่อก็ไม่ได้ เขาไม่พูด ”
“ คุยกับดาเนียลสิ ”
“ ดาเนียลก็พูดมาก ไม่ชอบ ”
“ งั้นอยากคุยกับใคร จะไปตามมาให้ ”
“ คุยกับหมอหลิน หมอหลินใจดีพาไปเที่ยว ”
“ คุยกับหมอสนุกตรงไหนล่ะบันนี่ คุยกับดาเนียลดีกว่า ดาเนียลใจดี ”
ฝ่ามือพิฆาตของบัน ตบเข้าให้ที่ซอกคอดาเนียล เสียงดังพอๆ กับที่ตบเคลวินไปแล้ว
“ โอ๊ย ! ”
ดาเนียลสะดุ้งโหย่ง ไม่นึกว่าบันจะโมโห
“ ร้ายแฮะ นึกว่าน่ารักอย่างเดียว เจ้าบัคบันนี่ ”
“ เมื่อไหร่จะถึงบ้าน ? ”
“ ยังไม่ได้ขึ้นรถเลย ”
“ อยากอ้วกอีกแล้ว ”
“ อย่าเพิ่งนะ เดี๋ยวหาถังขยะก่อน ”
เด็กที่นั่งข้างๆ ดาเนียลตรงเบาะหลัง เอาหน้ามาซบกับอก มือข้างขวาสอดเข้ามาในเสื้อ ลูบไล้ตรงช่วงท้องและหน้าอก
ดาเนียลเกร็งจนตัวแข็ง
“ ใจเย็นบันนี่ ”
“ ตัวแข็ง ไม่เห็นนุ่มเลย ”
บันเอามือออก แล้วหันไปซบกับประตูรถอีกฝั่งแทน
ดาเนียลดึงบันกลับมาแล้วโน้มหัวของบันเข้าซบกับหน้าอก
“ คืนนี้ผมค้างด้วยนะพี่ ขี้เกียจขับรถ ”
เมื่อร้องบอกเคลวินที่ขับรถอยู่ด้านหน้าแล้ว ดาเนียลก็หันมากอดบัน แล้วแอบจูบตรงหัว
“ อยู่กับเด็กแล้วมีความสุขดีแฮะ ไม่ยักรู้มาก่อน ”
ดาเนียลพูดกับตัวเองเบาๆ ขณะก้มลงดูปากของบันที่ขมุบขมิบไปมา เหมือนกำลังท่องอะไรอยู่
-
Let's Talk
ฝนเทลงมาแล้ว หายร้อนซะที :เฮ้อ:
จะพยายามมาอัพให้ถี่กว่านี้นะครับ พอดีช่วงก่อนหน้านี้ วิ่งเข้าออกส่งงานอาจารย์
บวกกับที่ทำงานก็ยุ่งๆ ( เรื่องสายสืบก็เขียนไปแก้ไป ยังไม่ได้อัพเลย )
รัก เคนอิจิ จะทอร์กอะไรน้อ ลืม
:laugh:
-
:z13:
+1 ให้ค่ะ ชอบเรื่องนี้สุดๆอ่ะ เหมือนใครๆก็เอ็นดูบันนะ ยกเว้นเคลวินอ่ะ
-
:L1:
-
หมดสภาพเลย กระต่ายน้อยเมายา 555
แต่ก็ดี อีตาดาเนียลจะได้รู้ซะบ้างว่าตัวเองจุ้นแค่ไหน หึ ๆ
-
บันยกเคลวินเป็นพ่อแบบนี้ ตอนหลังเคลวินจะขยับเป็นคุณพ่อทูนหัวหรือเปล่าน้าาาา
ดาเนียลก็เหลือเกินจริงๆ มอมเหล้าบันแบบนี้ พรุ่งนี้จะตื่นไปเที่ยวกับหมอหลินไหวเหรอเนี่ย
แค่คิดเรื่องเรียนภาษาจีนแล้วก็ถอยหลังกรูด เคยเรียกแบบตัวย่อปีกว่า ก็ยอมแพ้ ตอนนี้
เห็นภาษาจีนนึกว่าภาษาต่างดาว ไม่หลงเหลืออะไรอยู่ในสมองเลย
-
กระต่ายน้อยเมาแล้วน่ารักเว่อร์ จับกรอกเหล้าทุกตอนเลยได้มั๊ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้าว่าเด็กมักพูดความจริง แต่พึ่งรู้ว่าเด็กเมาเนี่ย...พูดความจริงแบบไม่กลัวตายด้วย โอ๊ย.....ฮาอ่ะ พ่อเคลวิน :laugh:
กดไลค์ประโยคนี้ คราวนี้เพื่อนของดาเนียลถามบันเรื่องแม็กกี้ ซึ่งบันก็พยักหน้ากลับไป เพราะเข้าใจว่าถูกถามเรื่องซอสปรุงรส
สงสัยต้องเปลี่ยนให้กระต่ายใช้ซอสภูเขาทองมั่ง จะได้ไม่เข้าใจผิด :m20:
:กอด1: คนแต่ง
-
เห็นบันเรียกเควิลว่าพ่อแล้วก็นึกถึง เรยา เรียกผัวว่าพ่อ 5555
บันน่ารักดีนะ อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดีอะ คิดถึงฮองกงจัง
อีตาดาเนียลนี่ก็ลวนลามจริงๆนะ ขี้ตู่เหอะ
-
หมดสภาพเลยกระต่ายน้อย :เฮ้อ:
แต่เมาแล้วน่ารักนะ
พูดความจริงสะกระแทกใจคนฟัง
วันนี้เป็นพ่อเคลวิน
วันหน้าเป็นพ่อทูนหัวเคลวินอะป่าวเอ๋ยย
แต่อีตาเคลวินนี้ก็คงไว้ซึ่งความเย็นชาเนอะ
-
บันโดนมอมซะแล้ว
ยังน่ารักไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะบันนี่
-
หนูบันเมาแล้วน่ารัก น่ากอด :กอด1:
-
กระต่ายน้อยเมาแล้วน่ารักอ่ะ :กอด1: :กอด1:
-
กระต่ายน้อยเมาแล้วน่ารักมาก หมดสภาพเลย
“ เด็กน้อย ฉันหมายถึงอาจต้องไปต่อในคลับน่ะ นั่นเป็นลูกค้าคนสำคัญของเคลวิน เพิ่งเซ็นสัญญาร่วมทุกกัน ”
คำนี้ คือ ร่วมทุนกัน ไช่ไหมคะ
-
ไม่นะ ไม่ๆ ไม่ๆๆๆ ไม่ ไม่ ไม่นะ !!!!!!
รู้สึกอึดอัดแปลกๆ อริ๊ก ~ ,,
นู๋บัน เอาตัวให้รอดนะ
-
พ่อเควิลห่วงลูกน้อยหน่อยนะ
เดียวเดเนียลขี้ถามจะจับกิน
นิสัยไม่ดีเลยชอบลวนลาม
-
กระต่ายเป็นแฟนดาเนียลซะแล้ว
คืนนี้หนีไปนอนกับนะ จะได้ไม่ถูกจับกิน
หรือปล่อยให้พ่อกินดี
-
กร๊ากกกกกกก เคลวินเลื่อนฐานะจากเจ้านายไปเป็นพ่อซะแล้ว :m20:
-
:m31: เกลียดดาเนียล จอมฉวยโอกาส :beat:
-
เห็นบันเรียกเควิลว่าพ่อแล้วก็นึกถึง เรยา เรียกผัวว่าพ่อ 5555
บันน่ารักดีนะ อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดีอะ คิดถึงฮองกงจัง
อีตาดาเนียลนี่ก็ลวนลามจริงๆนะ ขี้ตู่เหอะ
แอบคิดถึงน้องฟ้าเหมือนกัน
-
น้องบันน่ารัก ฮิ้ว พ่อเคลวินน้ำแข็งพอมาเจอบันแล้ว หายน่ากลัวไปเลยอ่ะ
-
เคลวินเย็นชาจริงๆเลย ทำเหมือนน้องบันเป็นภาระตลอด ระวังเถอะโดนแย่งไปแล้วจะรู้สึก
แล้วนี่ตาดาเนียลยังจะค้างด้วยอีก บันน้อยคงต้องถูกลวนลาม เปลืองตัวแน่เลย เคลวินอย่าไปยอมนะ
-
-0-
โดนมอมซ่ะแล้ว :เฮ้อ:
-
พ่อเคลวินยังไม่สปาร์คกับกระต่ายน้อยเลยอ่า น้ำแข็งละลายยากจังแหะ :เฮ้อ:
-
บันนี่น่ารักจัง เพิ่งมาเม้นให้อย่าว่ากันนะ :3123:
-
:m31: เกลียดดาเนียล จอมฉวยโอกาส :beat:
เห็นด้วยค่ะ แล้วที่ขอไปค้างด้วยนี่กะจะกินตับบัน บัน ใช่ไหม :m31:
ส่วนบัน บัน นี่โดนมอมเหล้าซะหมดสภาพเลย แถมยังเรียกเคลวินว่าพ่ออีก ฟังแล้วนึกถึงเรยายังไงก็ไม่รู้ พ่อเคลวิน o22
-
ทำไมเราชอบดาเนียลซะแล้วหล่ะ ๕๕๕
เบื่อเคลวิน ใจร้ายเกิน
-
ดาเนียลเจ้าเล่ห์ เควิล ปากทองคำ :m31:
บันนี่หนูจะเลือกคนไหน o18
-
บันนี่ เมาปล้วน่ารักกกกกกกกกก
:pighaun:
-
อ๊ายยยยเมาแล้วน่ารักอย่างนี้เดียวให้เคลวินมอมบ่อยๆอิอิ
แต่ฝ่ามือพิฆาตนั้นก็ไม่ไหวเหมือนกันนะตบที่นี้มีเจ็บกันแน่ๆ
ชอบอ่ะน้องบันทำเอาอยากเข้าไปฟัดด้วยอีกคนเลย
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
น่ารักดี จะติดตามต่อไปจ้า มาลงไวๆ นะ
-
:m20: บันเมาแล้วฮามากเลยอ่ะ
คิดอะไรก็พูดออกมาหมดเลยน่ะบัน
แต่ฮาสุดก็ตรงที่เรียกเคลวินว่าพ่อเนี้ยแหละ
:กอด1: :L2:
-
:haun4:เมาแล้วเรียกหาพ่อหรอ.
-
ว๊ายยย
กระต่ายน้อย มีสติหน่อยลูก
หนูจะโดนหมาป่าขย้ำเอานะ
ท่องไว้ลูกๆ พ่อเคลวิน พ่อเคลวิน
ไม่ใช่ดาเนียล
-
ป๊ะป๋าเคลวิน ไม่เคลิ้มบ้างเลยเหรอ หนูบันซบไปซะขนาดนั้นอ่ะ ชิ!
-
โถ่เอ้ยยย หมดสภาพเลยนะเจ้าบัคบันนี่ตัวจ้อยยยย
พี่เคนอิจิฮะ อยากอ่านสายลับแล้ววว :กอด1:
-
ดาเนียลนิสัยไม่ดีอ่ะ ความเป้นสุภาพบุรุษก็ไม่มี
ไอ้หน้าม่อเอ๊ย
-
เนื้อเรื่องน่ารัก
บันนี่น่ารัก
เคลวิน.....น่าร๊ากกกกกกกกก :o8:
-
แอร๊ยยย เมาแล้วแอบรั่วนะบันนี่
ฮาๆๆ ระวังพ่อจะกินตับเด็กดื้อ
ฮี่ๆๆๆ
-
บันนี่เก่งจัง ขนาดเมายังพูดภาษาจีนกับเค้าได้ ขนาดเพิ่งไปนู่นไม่กี่วัน(หรืออาทิตย์)เองนะเนี่ย
เป้นเราเวลาเมาคงพูดไทย^^
เขาว่ากันว่าถ้าไปอยู่ประเทศไหน ถ้าเมาหรือฝันแล้วพูดภาษาของประเทศนั้น ถือว่าคุณพูดภาษาของที่นั่นได้แล้ว
-
น้องบันเมาแล้วรั่วนะเนี่ย รั่วไม่พอยังชอบแต๊ะอั๋งคนอื่นอีก
ระวังนะคะ เดี๋ยวจะโดนลักหลับแล้วจะหาว่าพี่สาวคนนี้ไม่เตือนไม่ได้น๊าาาาา
-
เมื่อไหร่เคลวินจะหลงเสน่ห์ของบัน ฮาาาา
-
บันนี่น้อยย
เมาแล้วน่ารัักขึ้นนะ :z1:
เสน่ห์แรงจริงงๆ
-
บันนี่เมาแล้วรั่วอ่ะ ฮ่าฮ่า
คิดอะไรก็พูดออกมาหมดเลย ปกติจะไม่พูดแท้ๆ
ทีนี้เลยกลายเป็นภาระให้พ่อเคลวินเลย
-
บันนี่น้อยเมาแล้วรั่วซะด้วย แต่ว่า คืนนี้จะรอดไหมเนี่ย อิตาแดลเนี่ยจ้องจะกินซะ
+1
-
พ่อเคลวิน ระวังดาเนียลไว้ให้ดีนะ
เค้าไม่ชอบไอ้เนียลเลย
กลัวมันลักหลับน้องบันจัง :m15:
-
บันบันน่าร๊ากกกกกกกกกกกไปไหนเนี่ย~~~ 。・°°・(＞_＜)・°°・。
-
เพิ่งรู้ว่าไต้หวันพูดจีนกลาง เอิ๊กก ปกติฟังแต่พากย์ไทย
บันนี่ ไม่รู้ละเซ่ เหล้าพวกนี้ดมดูเหมือนไม่แรง แต่แรงเหลือเชื่อนะ กลิ่นมันไม่ค่อยออก แต่แอลกอฮฮล์เพียบ
เด็กน้อเด็ก ยังดีที่พ่อตาไวนะ ไม่งั้นคงพุบในห้องน้ำนั่นแหละ อิตาดาเนียลก็มัวคุยกับเพื่อน
อิ ปลื้มม คุณชายเคลวินอย่างแรง ได้รางวัลเป็นหน้าน้องบันตรงเป้า แถมโดนตบอีกตะหาก ฮ่าๆ :3123:
-
พ่อเลยเหรอโอ้ยตายๆๆๆเรียกซะแก่เลย
-
แวะเข้ามาหาน้องบันครับ
-
บันน่ารักดี หมอหลินน่ารัก ดาเนียลก็...ยุ่งไปหน่อย 555 แต่พระเอกชาเย็นมั่กๆ เหอะๆ
-
:z13: คืนนี้มาไหมก๊าบ
-
พึ่งอ่านทีเดียว , บันนี่น่ารักมากๆค่ะ อยากได้มาไว้บ้าน :กอด1: :กอด1:
-
มาดักรอเคนจังที่นี่ จะมามั้ยน้อ
น้องเนยอัพแล้ว มาอัพน้องบันด้วยนะ :monkeysad:
-
:L2: แวะมาส่อง วันนี้จะมามั้ยน้า อยากรู้จังบัคบันนี่จะอ้อนคุณพ่อมั้ย :L1:
-
ชอบจังเลยครับ
หงอ หงอย เฮิง ก๋อง 我愛香港。
คือ ถามนิดนึงนะครับ ที่ฮ่องกง แซ่ที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษจะสะกดจากการออกเสียงกวางตุ้งใช่มั้ยครับ
เช่น ผมแซ่ 江 จีนกลางอ่านว่า เจียง พออ่านเป็นกวางตุ้งก็ต้องอ่านว่า กง (ผมเลยชื่ออังกฤษว่า Stanley Gong)
แต่แซ่ 陳 จีนกลางออกเสียงว่า เฉิน กวางตุ้ง ออกเสียงว่า ชาน ตามนั้นใช่มั้ยครับ
หรือว่าแซ่ชานในเรื่อง นี่คนละตัวกันครับ
ชอบเรื่องนี้มากเลย แอบหลงรักฮ่องกงมานานแล้ว สมัยก่อนเหล่ากง อากง และ พี่ชายอากง บ้านอยู่ที่ซัวเล้ง แล้วก็ว่ายน้ำหนีจากเซินเจิ้นไปที่ฮ่องกง มีพี่ชายอากงคนเดียวที่หนีรอด ทุกวันนี้ได้สัญชาติฮ่องกงแล้ว ผมยังแอบเสียใจลึกๆที่อากงหนีไม่สำเร็จ 555 ไม่งั้นผมได้สัญชาติฮ่องกง แล้วอยู่ที่นั้นไปแล้ว
ขอแนะนำตัวหน่อยนะครับ
我叫江森榮，今年十六歲。我是華裔，在泰國出生,我的曾祖父母是華僑，從廣東省揭陽市普寧市佔隴鎮來,我的祖父和我的父親在泰國出生，還有我的祖母和我的母親也是華僑,祖母從廣東省揭陽市揭西縣棉湖鎮來,母親從廣東省汕頭市潮陽區沙隴鎮來,所以我有一百分的中華血統。
-
พระเอกใครละเนี่ย เชียร์เคลวินนะค่ะ
เซ็งกะดาเนียลจอมจุ้น
-
อ้า :serius2: อีตาดาเนียลไปบอกเพื่อน ๆ ว่าเป็นแฟนได้ยังไง ขี้ตู่อ่ะ
ชอบตอนบันร้องหาพ่อเคลวิน แต่ไม่เอาดาเนียลอ่ะ
-
บันนี่ จะรอดไหมหว่า
-
ชอบจังเลยครับ
หงอ หงอย เฮิง ก๋อง 我愛香港。
คือ ถามนิดนึงนะครับ ที่ฮ่องกง แซ่ที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษจะสะกดจากการออกเสียงกวางตุ้งใช่มั้ยครับ
เช่น ผมแซ่ 江 จีนกลางอ่านว่า เจียง พออ่านเป็นกวางตุ้งก็ต้องอ่านว่า กง (ผมเลยชื่ออังกฤษว่า Stanley Gong)
แต่แซ่ 陳 จีนกลางออกเสียงว่า เฉิน กวางตุ้ง ออกเสียงว่า ชาน ตามนั้นใช่มั้ยครับ
หรือว่าแซ่ชานในเรื่อง นี่คนละตัวกันครับ
ชอบเรื่องนี้มากเลย แอบหลงรักฮ่องกงมานานแล้ว สมัยก่อนเหล่ากง อากง และ พี่ชายอากง บ้านอยู่ที่ซัวเล้ง แล้วก็ว่ายน้ำหนีจากเซินเจิ้นไปที่ฮ่องกง มีพี่ชายอากงคนเดียวที่หนีรอด ทุกวันนี้ได้สัญชาติฮ่องกงแล้ว ผมยังแอบเสียใจลึกๆที่อากงหนีไม่สำเร็จ 555 ไม่งั้นผมได้สัญชาติฮ่องกง แล้วอยู่ที่นั้นไปแล้ว
ขอแนะนำตัวหน่อยนะครับ
我叫江森榮，今年十六歲。我是華裔，在泰國出生,我的曾祖父母是華僑，從廣東省揭陽市普寧市佔隴鎮來,我的祖父和我的父親在泰國出生，還有我的祖母和我的母親也是華僑,祖母從廣東省揭陽市揭西縣棉湖鎮來,母親從廣東省汕頭市潮陽區沙隴鎮來,所以我有一百分的中華血統。
สวัสดีครับ ออกตัวก่อนว่า ความรู้ภาษาจีนของผมมีอยู่น้อยนิด
เท่าที่ทราบมา ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ การสะกดแซ่ของคนฮ่องกงจะยึดตามสำเนียงกวางตุ้ง
เรื่องนายเฉิน บัน ตัวเอกในเรื่องยึดการออกเสียงตามจีนกลางครับ คือ 陈
แต่บันจะอ่านชื่อนายเฉิน ( ที่เป็นผู้ดูแลหอพักว่า ชาน = Chan เพราะอ่านจากภาษาอังกฤษครับ )
ซึ่งถ้าออกเสียงจีนกลางก็จะเป็นเฉิน บันถามนายเฉินคนที่มารับว่าใช่ ปีเตอร์ ชานหรือเปล่า
เฉินก็บอกว่า เขาคือปีเตอร์ เฉิน บันคิดเอาเองว่าน่าจะใช่คนเดียวกัน เพราะเฉินออกเสียงจีนกลาง ไม่ใช่อังกฤษ
ส่วนเรื่อง ชานกับเฉิน ถ้าสะกดตามตัวอักษรก็คือตัว 陈 เหมือนกัน แต่คงจะมีที่มีจากแต่ละสำเนียง เช่น
Chan Yung 陈容 ( Chén róng ) อังกฤษ ชาน ยุง จีนกลาง เฉิน หยง
Chen Jin 陈进 (Chén jìn ) อังกฤษ เชน จิ้น จีนกลาง เฉิน จิ้น
ผิดถูกอย่างไร รบกวนชี้แนะด้วยครับ จะเป็นพระคุณอย่างสูง แฮ่:o8:
แล้วชื่อจีนคุณ Stanley ออกเสียงยังไงครับ เจียงโหรง หรือเปล่าครับ ( ขออภัยถ้าอ่านผิด )
เห็นว่ามาจากเมืองจี้หยาง มณฑลกวางตุ้ง แสดงว่าที่บ้านพูดกวางตุ้งกันใช่ไหมครับ
ที่ฮ่องกงพูดกวางตุ้งกันก็เพราะคนส่วนใหญ่มาจากกวางตุ้ง
ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องสำเนียงกวางตุ้งมากนัก เพราะหนังสือหายากกว่าจีนกลาง
แล้วรัฐบาลจีนก็ส่งเสริมจีนกลางมากกว่าด้วย
ส่วนไอ้ที่ว่ารู้จีนกลางนั้น ก็น้อยนิด พอจะถูไถเอามาเขียนเรื่องนี้ได้
ตอนนี้มีเพื่อนคลาสเดียวกัน เป็นคนไทเป ไต้หวัน ก็เลยได้หาข้อมูลมาเขียนนิดหน่อย
สังเกตลายมือภาษาจีนของเขาสวยมาก ถามเขาว่าเขียนตัวย่อแบบปักกิ่งได้ไหม เขาบอกว่าได้
แต่ไม่ค่อยถนัด เพราะที่ไต้หวันจะเขียนตัวเต็มกัน ที่บ้านคุณ Stanley เขียนตัวเต็มหรือว่าตัวย่อครับ
อ่านเรื่องอากงของคุณแล้ว เห็นภาพเลย ผมชอบคนจีนตรงที่ขยันและอดทนครับ
กว่าจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้ต้องผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน
เคนอิจิ 感谢您跟我来 ขอบคุณที่ติดตามผลงาน
-
ชอบอ่านคอมเมนท์ก็เพราะยังงี้แหละ สนุกดี
(รอตอนใหม่อยู่นะฮ้าฟคุณเคน) o3
-
ครับ กวางตุ้งหาที่เรียนยากมาก ผมก็ฝึกจากพี่ชายที่ไปฮ่องกงบ่อยๆ(ประมาณเดือนละครั้ง)
เห็นไปเเต่ละทีก็จะฝึกพูดคำใหม่ๆมาครับ
ส่วนที่บ้านผมพูดแต้จิ๋วกับจีนกลางกันครับ แต่ว่าญาติๆที่เมืองจีนจะพูดได้ทั้ง จีนกลาง แต้จิ๋ว กวางตุ้ง เลย
เนื่องจากว่าญาติฝ่ายแม่ย้ายไปอยู่ กว่างโจว ทำให้ต้องพูดกวางตุ้ง ส่วนคนทั่วไปในจี้หยางจะพูดแต้จิ๋วกันครับแถมที่จี้หยางยังเป็นแต้จิ๋วออกสำเนียงเหน่อๆด้วย555
ตอนนี้ผมก็กำลังฝึกทั้ง 3 ภาษาอยู่ครับ
ส่วนเรื่องตัวเต็มตัวย่อนี่ ที่บ้านผมใช้ตัวย่อหมดแล้วครับ (ยกเว้นพี่อากงที่อยู่ฮ่องกง)
ที่จริงตัวย่อในแผ่นดินใหญ่ก็มีมา 60 ปีเห็นจะได้แต่เพิ่งจะมาใช้จริงจังก็ 40 ปีมานี้แหละครับ
ทุกวันนีี้ที่แผ่นดินใหญ่ใช้ตัวย่อทั้งหมดนะครับ ยกเว้นแต่ป้ายโบราณเก่าๆ
แม่ของผมปีนี้อายุ 40 เกิดที่จีน ตอนเรียนยังเรียน พินอิน+ตัวย่อมาเลยครับ
แต่ผมฝึกใช้ตัวเต็มจนทุกวันนี้ได้ทั้งเต็มทั้งย่อครับ เผื่อจะได้มีโอกาสไปเรียนที่ ฮ่องกง
ชื่อของผม 江森荣 jiang1 sen1 rong2 อ่านว่า เจียง เซิน โหรง อ่านถูกแล้วหละครับ ตกตัวกลางไปเท่านั้น
ส่วนการออกเสียงชื่อที่ฮ่องกงอันนี้ผมเข้าใจว่าจะเป็นภาษากวางตุ้งทั้งหมดนะครับ
แต่ว่าที่ไต้หวันก็มีชื่ออังกฤษเหมือนกัน เพราะฉะนั้นอาจจะทำให้เจอการสะกดแบบจีนกลางไปบ้าง
สังเกตดูจากชื่อดาราฮ่องกงนะครับ เช่น 林峰 ออกเสียงว่า หลิน เฟิง(กวางตุ้ง - แลม ฟุง) ชื่ออังกฤษชื่อว่า Raymond Lam 张国荣-Lesley Zhang
ส่วนการเรียกในสังคมนั้น ถ้ายังไม่สนิทจะต้องเรียกแซ่ ถ้าสนิทมากถึงเรียกชื่อได้ ส่วนที่ฮ่องกงในที่ทำงานจะเรียกชื่ออังกฤษกัน
ใครที่เรียนภาษาจีนก็ฝึกไปนะครับ ภาษาจีนสำคัญมาก
我很喜欢学习中文，我觉得中文很重要,因为中文是国际的语言,人人都讲普通话。学习中文最重要的就是要勤奋、用功学习、用功练习，还有要多听、多说、多读、多写，才能进步。我开始学习中文的时候我觉得中文很难， 可是现在我很喜欢学习中文，越学习越喜欢。
ปล. 感谢您跟我来。 อันนี้จะแปลว่าขอบคุณที่ตามฉันมานะครับ (หรือว่ามันเป็นสำนวนครับ ถ้าผมเข้าใจผิดขออภัยด้วยนะครับ)
ถ้าจะแปลว่า ขอบคุณที่ติดตามผลงานจะต้องบอกว่า 感谢您欣赏我的故事。
欣赏 xin1 shang3 ชื่นชม ดื่มด่ำ ชื่นชมอย่างประทับใจ
故事 gu4 shi4 นิยาย หรือจะใช้คำว่า 小说 xiao3 shuo1 ก็ได้ครับ
-
เคนซัง วันนี้ต่อเรื่องนี้หน่อยนะคะ
อยากอ่านต่อมากมายยยยยยยยยยยยยยยย
-
น้องบันนี่น่ารักจังเลย แต่คุณเคลวินน้ำแข็งเรียกพี่ ตาดาเนียลก็น้องๆ ปลาไหล มีคุณหมอหลินที่ใจดี
น้องจ๊าจะทำไงจ๊ะ
-
Chapter 8.
ดาเนียลอุ้มบันเดินตามเคลวินเข้าไปในบ้าน เสียงเครื่องยนต์ของรถปลุกให้เจ้าขนฟูลุกขึ้นมาส่งเสียง
พร้อมกับเข้ามาคลอเคลียเจ้าของ มันพันแข้งพันขาเคลวินซักพัก ก่อนจะเดินเข้ามางับขากางเกงดาเนียลแล้วดึง
“ ปล่อยเลย จะดึงทำไม ”
อัลเบิร์ตได้กลิ่นบัน มันพยายามจะดึงบันลงมาจากแขนของดาเนียล
“ ฉันไม่ทำอะไรนายน้อยของแกหรอกน่า ”
เสียงงี๊ดง๊าดดังระงมไปทั่วบ้าน เคลวินต้องเข้ามาดึงอัลเบิร์ตออกไปจากดาเนียล
“ รีบพาเด็กเข้าไปนอน แล้วนายก็มานอนกับฉันที่ห้อง ”
“ ผมนอนห้องบันนี่ดีกว่าพี่ เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาตอนดึก ”
ดาเนียลกระชับบันขึ้นกับบ่าแล้วใช้มืออีกข้างเปิดประตู
“ ตื่นขึ้นมาระวังเด็กจะตบหน้าเอา ”
เคลวินพูดทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าไปในห้อง
“ บันนี่ นายตบหน้าเคลวินด้วยเหรอ ”
ดาเนียลหัวเราะเบาๆ แล้ววางบันลงกับเตียง เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักจากเมืองไทย ดูจะถูกใจเขามากขึ้นทุกที
เสียงเคาะประตูพร้อมกับแรงเขย่า ปลุกให้บันตื่นขึ้นมา แสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่าน ทำให้ต้องหรี่ตามองคนที่ยืนอยู่
ตรงหน้า
“ ตื่นได้แล้วกระต่ายแสนซน ”
ดาเนียลพูดพร้อมกับยื่นมือมาให้
“ กี่โมงแล้วครับ ? ”
บันลุกขึ้นมาขยี้ตา
“ เกือบเที่ยงแล้ว นายต้องลุกขึ้นมากินข้าว ”
“ ว่าไงนะครับ ! เกือบเที่ยง ”
บันสะดุ้งจนตัวลอย หันรีหันขวางดูนาฬิกาปลุก แล้วก็เอามือกุมหน้า
“ ผมนัดกับพี่หลินเอาไว้แปดโมงเช้า ”
บันส่งเสียงโอดครวญ
“ สภาพอย่างนี้นายไปเที่ยวไม่ไหวหรอกบันนี่ หมอหลินมาที่นี่แล้วก็ไปแล้ว ”
“ มาแล้ว ไปแล้ว ”
บันทำหน้ามุ่ย
“ ผมจะไม่กินอะไรที่คุณให้อีกแล้ว ! ”
“ เอ้า อย่าพาลหน่อยเลยน่า วันนี้ฉันทำอาหารให้นายเองเลยนะ ”
“ เจ้านายไปทำงานแล้วเหรอครับ ? ”
“ ออกไปแล้ว ตอนนี้เหลือเราสองคน ”
“ ใครบอก มีอัลเบิร์ตด้วยต่างหาก ”
บันหยิบเสื้อผ้าในตู้แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ ผมจะอาบน้ำ คุณออกไปได้แล้ว เดี๋ยวผมตามออกไป ”
“ ในตู้เสื้อผ้ามีแต่สีส้มทั้งนั้นเลย มิน่านายถึงมองรถฉัน ชอบสีส้มมากเหรอ ”
บันพยักหน้าแล้วเดินหายไปในห้องน้ำ ปล่อยให้ดาเนียลนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง นานมากแล้วที่ดาเนียลไม่ได้หยุดอยู่บ้าน
กิจกรรมชายโสด ทำให้หนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขา ไม่ค่อยอยู่กับที่ ที่ไหนมีแรงดึงดูดใจ เขาก็มักจะไปที่นั่น
บันใช้ผ้าขนหนูค่อยๆ ซับผมที่เปียกชื้น มือขวากดดูหมายเลขโทรศัพท์ย้อนหลังที่เข้ามาในเครื่องบนโต๊ะทำงานของ
เคลวิน
บันรอสายเกือบนาทีกว่าจะมีเสียงตอบรับ
“ ฮัลโหล ฮัลโหล ขอสายคุณหมอหลินครับ ”
“ ฉันเองบันนี่ ”
“ พี่หลิน ผม ผม ขอโทษ ”
“ ค่อยๆ พูด ไม่เป็นไร เคลวินบอกว่าเมื่อคืนเมามากเหรอ ? ”
‘ หมดกัน เสียหมดเลย ’
“ เหล้าแค่สองแก้วเอง ”
“ ทีหลังก็แก้วเดียวพอ ”
“ ไม่กินอีกแล้วครับ ”
“ เด็กน้อย กินทีละนิดไม่เมาหรอกนะ แล้วนี่โทรมามีอะไรหรือเปล่า ? ”
“ ผมอยากไปดิสนี่ย์ด้วย แต่ตื่นไม่ทัน ”
“ อีกหกเดือนค่อยมาใหม่ วันนี้ฉีดยาไปหมดแล้ว กำลังจะกลับบ้าน ”
“ ตั้งหกเดือนเหรอ แล้วถ้าสัตว์ป่วยทำไง ต้องรอนานขนาดนั้น ”
“ มันไม่ป่วยง่ายๆ หรอก สัตว์พวกนี้มันแข็งแรง ”
“ ถ้าไปอีก อย่าลืมชวนผมด้วยนะครับ ”
“ ไม่ลืมหรอก จะเขียนไว้ในสมุดบันทึกว่าบัคบันนี่จะไปดูหมอฉีดยาเพื่อนๆ ที่สวนสัตว์ ”
“ ขอบคุณครับ กำลังขับรถอยู่เหรอครับ ? ”
“ ใช่ กำลังขับรถ ต้องไปเอาของที่บ้าน ตอนเย็นมีงานต่อ ”
วางสายจากหมอหลิน บันก็ออกมากินข้าวกลางวันที่ดาเนียลจัดไว้ให้ ในชามเป็นข้าวหน้าหมูทอด บันรินน้ำใส่แก้วแล้ว
ยกขึ้นจิบ ก่อนจะลงมือกินข้าวในชาม
“ อร่อยไหมบันนี่ กินไม่เหลือเลย ? ”
ดาเนียลเห็นผลงานตัวเองในชามก็ยิ้มด้วยความภูมิใจ
“ อร่อยมาก หมูนุ่ม แต่ว่าข้าวไม่ค่อยสุก ตรงกลางมันแข็ง ”
“ อ้าว แล้วทำไมไม่บอกก่อนล่ะ จะได้เอาไปเปลี่ยน ”
“ ก็ข้าวหม้อเดียวกัน จะเอาไปเปลี่ยนที่ไหน ? ”
“ ก็หุงใหม่ไง กินเข้าไปได้ไง ข้าวไม่สุก ”
“ คนหิว กินได้ทุกอย่างนั่นแหละ แล้วนี่คุณจะออกไปกี่โมง ผมเห็นเจ้านายติดโน้ตไว้ให้เอาอัลเบิร์ตไปอาบน้ำ
แปรงขนก่อน ”
“ นายไปเปลี่ยนชุดสิ เดี๋ยวเราไปที่ร้านเพ็ตช็อป ก่อนไปงาน ”
“ ผมไม่มีชุดออกงานหรอกนะ มีแต่ชุดใส่ไปเที่ยวกับไปเรียน ”
“ แต่งแบบนี้แหละ น่ารักดี ถ้างานเสร็จจะพาไปกินข้าว ดีไหม หรืออยากจะไปไหน ? ”
“ ไม่อยากไปไหน อยากนอนมากกว่า ”
“ แล้วกัน อย่าเพิ่งนอนเลย วันนี้นายต้องออกไปเปิดหูเปิดตา ฉันมีเพื่อนทำงานในทีวีบีด้วยนะ นายสนใจหรือเปล่า ? ”
“ ให้ไปแสดงหนังเหรอ ? แค่พูด ยังพูดไม่ได้เลย ”
บันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกางเกงขายาว เสื้อสีครีม มีหมวกสีขาวคาดดำติดมาด้วย
ส่วนอัลเบิร์ต ตอนนี้ก็กำลังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เมื่อบันเอาสายจูงเข้ามาติดที่คอ
“ อยู่เฉยๆ สิอัลเบิร์ต วันนี้ฉันไม่ค่อยมีแรงนะ อย่าดื้อ ไม่งั้นจะบอกพ่อ ”
บันผูกสายจูงอัลเบิร์ตไว้กับเหล็กใต้เบาะ แล้วปล่อยให้มันแลบลิ้นงับอากาศอยู่ด้านหลังรถดาเนียล
ลมเย็นที่พัดขณะรถวิ่ง ดูเหมือนจะช่วยให้บันลดอาการเมาค้างลง
“ ที่งานโทรมาบอกว่า มีคนทำขนสุนัขให้ เราไม่ต้องแวะร้าน ”
“ ครับ แล้วงานเลิกกี่โมง ? ”
“ ยังไม่ทันเริ่ม นายถามถึงตอนเลิกแล้วเหรอ ? ”
“ ผมยังไม่ได้ทำการบ้านที่เจ้านายให้เลยซักตัวเดียว ”
“ สมุดแบบฝึกหัดของเด็กนั่นน่ะเหรอ ฉันช่วยนายเขียนตอนกลับก็ได้ ”
“ ทำแบบนั้นแล้วเมื่อไหร่จะพูดได้กันล่ะ ”
“ อย่าไปใส่ใจเคลวินนักเลย ฉันบอกแล้วว่าเขาชอบเป็นตาแก่ ”
“ ทำไมเจ้านายอยู่คนเดียวล่ะครับ ? ”
“ พ่อกับแม่เคลวินน่ะเหรอ ตายไปหมดแล้ว ? ”
“ ตายหมดแล้ว ตั้งแต่เด็กเลยหรือเปล่า ? ”
“ ตอนเคลวินจบไฮสคูล ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย ”
ดาเนียลมองกระจกหลังแล้วเลี้ยวรถเข้าไปในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่
“ ทำไมล่ะครับ ? ”
“ รถชนกันน่ะ รถอีกคันเมาหนัก ขับเข้ามาชนพ่อกับแม่เคลวิน ”
“ เจ้านายเลยเกลียดแอลกอฮอล์ ”
บันรู้สึกเห็นใจเคลวิน เมื่อคิดว่า เคลวินต้องเจอสภาพอะไรบ้าง เวลาไม่มีพ่อกับแม่
“ เมื่อก่อนเคลวินเป็นคนอารมณ์ดี เป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย ตั้งแต่พ่อกับแม่เขาเสียก็กลายเป็นคนละคน
เขาหยุดทำกิจกรรมอย่างอื่น หยุดเล่นกีฬา กลายมาเป็นคนบ้างาน ”
“ ที่แท้ก็เอางานมาบังหน้า เพื่อซ่อนความรู้สึกนี่เอง คุณน้ำแข็ง ”
ใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ของเคลวินผุดขึ้นมาในความคิดของบัน
“ ถึงแล้วบันนี่ เดี๋ยวเราเอาอัลเบิร์ตไปแต่งหล่อ แล้วออกมาหาอะไรกินกัน ”
ดาเนียลโอบไหล่บันแล้วพาเดินเข้าไปในงานแสดงแฟชั่นโชว์ ตอนนี้บันเห็นแต่ละคนในงาน กำลังจัดเตรียมงาน
ทั้งเวทีรันเวย์ ต้นไม้ อุปกรณ์ให้เสียง รวมถึงไฟที่อยู่ตามจุดต่างๆ
“ งานแสดงสัตว์เลี้ยงเหรอครับ ? ”
“ ไม่ใช่หรอก งานแฟชั่นโชว์เสื้อผ้า เงินที่ได้จะเอาไปช่วยสัตว์พิการ ”
“ คุณทำงานเพื่อสัตว์สัตว์พิการด้วยเหรอ ? ”
“ มีคนขอให้ช่วย ”
บันนึกถึงบรรดาผู้รากมากดีที่มักจะเข้ามาทำงานการกุศล โดยเฉพาะเหล่าลูกหลานคนรวย มักจะได้รับการติดต่อขอ
ความช่วยเหลือเสมอ ทั้งแรงกายและแรงทรัพย์ ดาเนียลก็คงเป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน
“ ดาเนียล เพ็ทเซเลบริตี้ ”
บันพูดเบาๆ ไม่ให้เข้าหูดาเนียล
“ นั่นไง เราเอาอัลเบิร์ตไปตรงนั้น อีกครึ่งชั่วโมงค่อยออกมารับ ”
“ กลัวมันหาย ทำไงดี ผมเฝ้าตรงนี้ดีกว่า ”
บันนึกสภาพลูกชายสุดที่รักของเคลวินหายแล้วหวาดเสียว ความผิดคงอยู่ที่เขาเต็มๆ ถ้าอัลเบิร์ตหายไป
“ ไม่หายหรอกน่า ไปกันเถอะ ”
ดาเนียลดึงแขนบันไปอีกทาง
“ สุดหล่อ เดี๋ยวกลับมารับนะ อย่าดื้อล่ะ เขาจะแต่งหล่อให้แก ”
บันลูบหัวอัลเบิร์ตแล้วส่งสายจูงให้กับเจ้าหน้าที่ ก่อนจะเดินเข้าไปในศูนย์การค้ากับดาเนียล
ดาเนียลเลือกเสื้อผ้าวัยรุ่นได้สามตัว เขาเอามาทาบกับตัวบันพร้อมกับดีดนิ้ว
“ เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวนี้ดีกว่า ลองใส่เสื้อเชิ้ตดูบ้าง จะได้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ”
“ ไม่ต้องซื้อให้ผม ที่ห้องมีเยอะแล้ว ”
“ ที่ห้องนายมีแต่เสื้อยืดกับเสื้อเด็ก ”
“ คุณแอบเปิดตู้เสื้อผ้าของผมเหรอ ? ”
“ ฉันพยายามจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาย เมื่อคืน แต่ไม่สำเร็จ ”
“ ทำไม ? ”
ดาเนียลไม่ตอบ เขาเอามือลูบรอยแดงตรงซอกคอซ้ายและขวา มันมีรอยมือจางๆ ติดอยู่
เขาถูกกระต่ายน้อยตบเอา ตอนที่พยายามจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เมื่อคืน
“ เมื่อคืนคุณนอนที่บ้านเจ้านายเหรอ ? ”
“ ฉันก็นอนเตียงเดียวกับนายไงบันนี่ จำไม่ได้เหรอ ? ”
“ ทำไมต้องมานอนกับผมด้วยล่ะ ? ”
“ นี่เราจะแข่งกันตั้งคำถามหรือไงบันนี่ นายอย่าสงสัยให้มากนักเลย ได้เวลาไปหาอะไรอร่อยๆ แล้ว ”
ดาเนียลยื่นเสื้อพร้อมกับเครดิตการ์ดสีเงินให้พนักงานตรงเคาน์เตอร์
ร้านโดนัทที่ดาเนียลพามานั่ง เนืองแน่นไปด้วยผู้คน จนบันคิดว่าร้านนี้แจกของฟรีมากกว่าเปิดขายจริงๆ แถวยาวที่ผู้คน
ยืนต่อกันนั้น เลยไปถึงหน้าร้านหนังสือที่อยู่อีกมุม
“ โดนัทร้านนี้อร่อยมากเหรอครับ ? ”
“ อร่อยมาก เป็นโดนัทแบบคนจีนน่ะ ”
“ โดนัทแบบคนจีนเป็นยังไง ไม่มีรูเหรอ ? ”
“ มีรู แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันต่างกับโดนัททั่วไปยังไง ไม่เคยสนใจถาม ”
บันกัดโดนัทรสม็อคค่าที่หยิบมาจากในจาน คำแรกที่กัด ก็รู้ทันทีว่าโดนัทที่นี่ต่างกับโดนัทที่เมืองไทยยังไง
“ อร่อยไหมบันนี่ ? ”
“ มันเหนียว ”
โดนัทร้านนี้ มีโดนัทที่แสนจะแปลกประหลาด บันหยิบโบรชัวร์บนโต๊ะขึ้นมาดู เห็นโดนัทหน้าตาแปลกๆ มากมาย
ทั้งหน้ารากบัว ถั่วแดง แปะก๊วย ดูเหมือนที่นี่จะเน้นโดนัทเอาใจคนจีน
“ กินน้ำซะสิ”
ดาเนียลเลื่อนแก้วน้ำใบใหญ่มาให้ พร้อมกับเอาทิชชู่ในมือเช็ดน้ำตาลไอซ์ซิ่งตรงมุมปากของบัน
“ ดาเนียล ! ”
ดาเนียลหันไปมองตามเสียงเรียก พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ต้นเสียง
“ แม็กกี้ คุณมางานนี้ด้วยเหรอ ? ”
“ อย่าลืมสิ ว่าฉันเป็นนางแบบขายดีของฮ่องกง งานสำคัญขนาดนี้จะขาดฉันได้ไงล่ะ ? ”
ผู้หญิงชุดเหลืองสด ขายาว หน้าตาอยู่ในขั้นที่บันเรียกว่าสวย กำลังจ้องมาที่เขาตาไม่กะพริบ
“ จะไม่แนะนำน้องชายของคุณให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอดาเนียล ? ”
แม็กกี้ส่งยิ้มมาให้บันเป็นครั้งแรก
“ ขอโทษที นี่บันนี่ ”
“ แฟนผมเอง ”
ประโยคหลังดาเนียลพูดกวางตุ้งเพื่อไม่ให้บันฟังออก
“ อยู่ดีๆ ทำไมต้องพูดกวางตุ้ง ? ”
แม็กกี้หันมาทำตาวาวกับดาเนียล เหมือนจะคาดคั้นเอาความจริง
“ คุณเป็นแฟนกับดาเนียล จริงๆ หรือเปล่า ? ”
แม็กกี้ถามบันด้วยภาษาอังกฤษแบบชัดถ้อยชัดคำ
“ อะอ้อ ใช่ครับ เราเป็นแฟนกัน ”
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ สองวันก่อน ”
“ สองวัน ? ”
แม็กกี้ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เธอมองหน้าดาเนียลกับบันสลับกันไปมา
“ ได้เวลาแล้วบันนี่ เราต้องไปรับอัลเบิร์ตแล้ว ”
“ ขอตัวนะแม็กกี้ แต่ว่า จริงๆ คุณก็ต้องไปเตรียมตัวด้วยเหมือนกันนะ ออกไปพร้อมกับเราเลยไหม ? ”
ดาเนียลจงใจจับมือบันต่อหน้าแม็กกี้ ตอนพูดชวนเธอออกไปด้านนอก
“ ฉันมีธุระกับดีไซเนอร์นิดหน่อย คุณกับ เอ้อ แฟนคุณ ออกไปก่อนก็ได้ ”
“ ทำไมต้องให้ผมโกหกว่าเป็นแฟนคุณด้วยล่ะ ? ”
บันเลื่อนแขนดาเนียลออกจากไหล่
“ ขอบคุณนะที่ช่วย โชคดีที่นายรู้ว่าฉันสะกิดเพราะอะไร ไม่งั้นแม็กกี้ตามฉันไม่เลิกแน่ ”
“ คุณหลอกผม ”
“ ฉันไปหลอกนายตอนไหล่ะบันนี่ ? ”
“ ตอนที่อยู่ในไนต์คลับ คุณบอกเพื่อนคุณว่าผมเป็นแฟนกับคุณใช่ไหม ? ”
“ ใช่ แต่ฉันก็ไม่ได้หลอกนายนี่ ”
“ คุณตั้งใจพูดกวางตุ้งเพื่อไม่ให้ผมเข้าใจ ! ”
บันทำหน้าเซ็งอารมณ์สุดขีด แต่ดาเนียลกลับยิ่งชอบใจ
“ ฉันเห็นนายพนักหน้ารับทุกคำเลยนะบันนี่ ”
“ ก็ผมฟังไม่ออกนี่ อ๋อ นึกออกแล้ว เพื่อนคุณต้องถามว่าผมรู้จักแม็กกี้หรือเปล่า แน่ๆ เลย ผมพยักหน้าไปแล้วด้วย ”
“ อย่าหงุดหงิดไปเลยน่า ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่า ”
ดาเนียลพูดแล้วส่งยิ้มมาให้ ขณะที่บันทำหน้ามุ่ย
“ ข้อตกลงอะไร ? ”
“ ฉันจะจ้างนายเป็นแฟน ต่อสัญญาเป็นรายเดือน ถ้าไม่ชอบก็ค่อยเลิก ”
“ ไม่ตกลง ไม่เอา ไม่ชอบ ”
“ ฟังก่อนสิบันนี่ นายไม่อยากช่วยฉันเหรอ ? ”
“ แค่บอกเลิกแฟนไม่ต้องทำอะไรซับซ้อนขนาดนี้หรอกนะ แค่บอกตรงๆ พวกสาวๆ ของคุณก็เข้าใจหมดแล้ว ”
“ บางคนก็ไม่เข้าใจ น่านะบันนี่ เดือนเดียวก็ได้ ฉันจะจ่ายค่าจ้างให้นายเอง ”
“ ผมไม่อยากได้เงิน ผมแค่มาเรียนหนังสือ เข้าใจไหม มิสเตอร์ดาเนียล ”
“ มีฉันเป็นแฟน สบายจะตาย ฉันจะขับรถไปรับไปส่งนายเองเวลาไปเรียนหนังสือ แถมยังพาไปกินข้าวด้วยนะ ”
“ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะให้คุณมาหลอก ”
บันดึงแขนดาเนียลออกเป็นครั้งที่สอง
“ แล้วก็เลิกกอดคอผมได้แล้ว ”
“ เป็นอันว่านายตกลงนะบันนี่ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย งานจะเริ่มแล้วเราไปกันเถอะ ”
ดาเนียลยิ้มแล้วเดินหายไปในกลุ่มคนที่ยืนออกันอยู่ด้านหลังเวที
“ เดี๋ยวสิ ! มาคุยกันก่อน ผมไม่ตกลง กลับมาก่อน ”
ดาเนียลให้คนพาบันไปนั่งตรงแถวหน้าสุด ชิดริมรันเวย์เดินแบบ บันมองดูเหล่าบรรดานายแบบและนางแบบ มืออาชีพ
และมือสมัครเล่น เดินพาสัตว์เลี้ยงออกมาโชว์ตัว ดาเนียลใส่ชุดเสื้อยืดสีขาวสกรีนรณรงค์โครงการช่วยเหลือสัตว์
มีข้อความสีเขียวตรงหน้าอก ดาเนียลเดินจูงอัลเบิร์ตออกมาจากด้านหลังของเวที มีเสียงปรบมือจากผู้ชมรอบๆ งาน
อัลเบิร์ตที่เห็นบันนั่งอยู่ พยายามดึงดาเนียลเข้ามาหา บันกลั้นพยายามหัวเราะ ส่วนดาเนียลก็ยื้อยุดอัลเบิร์ตให้เดินต่อ
นายแบบคนที่เดินต่อจากดาเนียลใส่ชุดลายสีขาวและเขียว กางเกงขาสามส่วน ตรงบ่ามีตัวเมียร์แคทเกาะอยู่สองตัว
ผู้ชายคนนี้ส่งยิ้มมาให้บันที่นั่งมองอยู่
“ พี่หมอหลิน ! ”
ที่หลินบอกว่ามีงานต่อ บันเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า เป็นงานเดียวกับที่ดาเนียลพามา
เสียงปรบมือให้หมอหลิน ดังกึกก้องไม่แพ้ดาเนียล
บันรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เอากล้องถ่ายรูปมาด้วย วันนี้หมอหลิน ดูจะแตกต่างกับหมอหลินที่บันรู้จัก
บันคิดว่า หมอหลินเป็นผู้ชายที่ใจดีและดูอบอุ่น รอยยิ้มที่ส่งมาให้บันนั้น เป็นรอยยิ้มที่แสดงความจริงใจ
จนบันรู้สึกประหม่าและทำตัวไม่ถูก
พิธีกรในงานกำลังสัมภาษณ์เหล่าบรรดานายแบบและนางแบบ เกี่ยวกับการรณรงค์ต่อต้านการทารุณสัตว์
ดาเนียลกำลังพูดถึงการระดมทุนมาช่วยโครงการ เพื่อให้สามารถช่วยสัตว์ได้ต่อ ส่วนหมอหลินพูดถึงโครงการฉีดยาและ
ทำหมันให้สุนัขในฮ่องกง เพื่อลดสุนัขจรจัด
“ เสร็จแล้วบันนี่ ไปหาอะไรกินกันเถอะ ”
“ จะกลับแล้วเหรอครับ ผมยังไม่เจอพี่หลินเลย ”
“ ดูจะชอบเขาเหลือเกินนะ อย่าลืมสิ ว่านายเป็นแฟนฉัน ”
ดาเนียลพูดเสร็จก็ยื่นสายจูงอัลเบิร์ตมาให้
“ ผม ไม่ใช่ แฟน ของ คุณ ”
“ นายนี่มันดื้อจริงๆ นะ เหมือนอัลเบิร์ตไม่มีผิด ”
“ ผมไม่อยากจะพูดกับคุณแล้ว ”
บันมองไปอีกด้านของเวที เห็นหมอหลินกำลังโบกมือมาให้ เลยจูงอัลเบิร์ตเดินเข้าไปหา
“ เป็นไง หายเมาหรือยัง ? ”
หลินใช้มือจับตรงซอกคอของบัน
“ ไม่มีไข้ ยังเวียนหัวหรือเปล่า ? ”
“ หายดีแล้วครับ ไม่เวียนหัว พี่หลินพาเจ้าสองตัวเมื่อกี้ไปไหนแล้วครับ ผมอยากจับมันบ้าง ”
“ ให้พ่อบ้านเอากลับไปแล้ว มันไม่ชอบคนเยอะ ”
“ เสียดายจัง ผมมาไม่ค่อยทันเลยวันนี้ ตื่นก็ไม่ทัน แถมยังไม่ทันเห็นเจ้าตัวเมื่อกี้อีก ”
บันทำหน้าเสียดาย
“ เรียกว่าเมียร์แคท ”
“ เมียร์แคท เมียร์แคท ชื่อน่ารักจัง ”
“ ไปที่บ้านสิ มีหลายตัว กำลังตกลูกน่ะ อยากไปดูไหม ? ”
“ อยากไปครับ วันไหน ”
“ บันนี่ กลับบ้านหรอยัง ? ”
บันหันไปมองดาเนียลที่เดินเข้ามาเรียก
“ รีบไปเถอะ ดาเนียลคงหิวแล้ว ”
“ เพิ่งกินไปเมื่อกี้เอง ”
บันจำใจเดินมากับดาเนียล ทั้งที่ใจอยากอยู่คุยกับหมอหลินมากกว่า
“ หมอหลินมีแฟนอยู่แล้ว นายอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ ”
“ ผมไม่ได้ไปเป็นแฟนเขานี่ ผมแค่ชอบเขาเท่านั้นเอง ”
“ ก็ฉันบอกอยู่นี่ไงว่าเขามีแฟนแล้ว นายชอบคนที่มีแฟนแล้วเหรอบันนี่ ? ”
“ ชอบก็คือชอบ ไม่ได้รักแบบคนรักซักหน่อย ”
“ งั้นก็ดี รู้ไหมบันนี่ ฉันมีแผนการในหัวมากมาย เราต้องช่วยกันทำแผนการนี้ให้สำเร็จ
ฉันจะขอเคลวินให้นายไปทำงานกับฉัน ตอนอยู่ที่บริษัท ”
“ ทำไมชอบคิดเองเออเองนะ ผมยังไม่ได้รับปากอะไรซักอย่าง ”
“ ฉันไม่เคยง้อใครขนาดนี้นะบันนี่ นายควรจะภูมิใจ ”
“ ดาเนียลจอมจุ้น ผมไม่มีเวลาเล่นไปตลกกับคุณหรอก อีกไม่กี่วันผมก็ต้องไปเรียนแล้ว ”
“ คนเป็นแฟนกัน ไม่ต้องตอกบัตรเข้าทำงานหรอกนะบันนี่ มันเป็นตลอดเวลา ไม่ต้องทำอะไรก็เป็น ”
“ ผมจะบอกเจ้านายว่าคุณทำแบบนี้กับผม ”
บันหยุดเดินแล้วมองหน้าดาเนียล
“ ดีสิ เคลวินจะได้ให้นายไปอยู่กับฉัน เขาอยากอยู่คนเดียวจะตาย ”
บันล้มเลิกความคิดที่จะต่อล้อต่อเถียงกับดาเนียล เพราะไม่เห็นประโยชน์ บางทีดาเนียลก็เหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ
ยิ่งไปขัดใจหรือยิ่งห้าม ก็เหมือนท้าทายให้ทำต่อ
“ กลับบ้านกันเถอะอัลเบิร์ต วันนี้ดูแกจะมีความสุขมากนะ ไม่เหมือนฉัน วันนี้ฉันเริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไหร่
ตื่นก็สาย ไม่ทันนัด แถมยังต้องมาทำงานกับดาเนียลจอมจุ้นอีก เรากลับบ้านไปรดน้ำต้นไม้ให้พ่อกันเถอะ ”
ดาเนียลหัวเราะก๊ากกับคำที่บันพูดกับอัลเบิร์ต ดูเหมือนบันจะรำคาญเขาเต็มที แต่หาวิธีจัดการไม่ได้
หนึ่งหมาหนึ่งคนตอนนี้เดินลิ่วไปที่รถ ทิ้งให้ดาเนียลเดินฮัมเพลงตามไปอย่างอารมณ์ดี
-
Let's Talk
เอาภาพเมียร์แคทมาฝาก
(http://img7.uploadhouse.com/fileuploads/10168/10168307bfda86c94cdd1686fc5d6123d136dbd9.jpg) (http://www.baccarat-thailand.com) (http://www.baccarat-thailand.com) (http://www.sbobet-th.com)
เรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียง เนื้อหายังไม่ไปไหน แฮ่ๆ
น้องบันยังไม่ได้ไปเรียนเลย
เคนอิจิ :กอด1:
คำผิดตรึม ครับท่าน ! ขอบพระคุณที่ท้วง :really2:
-
:o8: ว่าจะนอนแล้ว แต่เจอกระต่ายน้อยซะก่อน
มาอีกทีค่ะ เพราะอ่านจบแล้วค่ะ ^^
ดาเนียลขี้ตู่สุดๆ จะจีบน้องบัน :beat:
พระเอกของเราตอนนี้หายไปเลย กลับมาเรียกคะแนนจากแฟนๆเร็ว~
เมียร์แคทน่ารักมากๆค่ะ♥ ไปสวนสัตว์เมื่อไหร่ต้องไปดู
คนไม่ค่อยสนใจเจ้าเมียร์แคทเท่าไหร่เลย -0- (น้อยใจแทน)
ที่สวนสัตว์มันขี้อ้อนมากค่ะ เวลาดูมันชอบยืนๆมองๆ
วิงตามที่เราเดิน แอบอยากขโมยกลับบ้าน แต่ทำไม่ได้ :o12:
หมอหลินน่าจะยกให้น้องบันสักตัวนะค่ะ :กอด1:
ปล. ตอนนี้เคลวินมาน้อย ตอนหน้าขอเยอะๆได้มั๊ยค่ะ :o8:
-
:m16:อ่าเค้าไม่ชอบนิสัยดาเนียลเลย ชอบคิดเองเออเอง เข้าข้างตัวเองตลอด บังคับจิตใจของคนอื่น หมั่นไส้ๆ
:กอด1:บัน บันสู้เค้าลูกอย่าไปยอมอิตาดาเนียล
-
เชียร์ดาเนียลแระ
พ่อแง่แม่งอนอย่างนี้ก็น่ารักดี ดูมีลุ้นหน่อย
เคลวินลุ้นยากเกิ๊นนนน 5555
-
ดาเนียลน่ารำคาญ :z6: :z6: :z6:
-
ดาเนียลน่ารำคาญ :z6: :z6: :z6:
อารมณ์เดียวกันแหะ พันแข้งพันขาไปหมด รอน้ำแข็งเคลวินละลายอ่ะ
-
นิสัยน่ารำคาญชิบ ไอ้ดาเนียล ชอบนะไม่ว่าแต่บังคับนี่รับไม่ได้ แอบลักหลับอีกตะหาก :3125::z6: :z6:
อีกคนก้เย็นชาเหมือนหินที่ไร้ความรู้สึก
สงสารน้องบันที่มาอยู่กับคนแบบนี้ ดูๆแล้วอัลเบิร์ตนิสัยดีกว่าเจ้าของบ้านทั้งสองคนซะอีก
-
คุณเคนอิจิเอาน้องบันมาให้ฮาแล้ว แต่อยากให้มาอีกบ่อยๆ จังอะ
เรากลับบ้านไปรดต้นน้ำให้พ่อกันเถอะ
คุณเคนอิจิคงมือเร็วผิดสลับกันแน่เลย แล้วพาเที่ยวฮ่องกงอีกนะครับ
-
แต่เรากลับคิดว่าดาเนียลน่ารักนะ เอ๊า ชอบก็รุกสิ จะมาหงิม ๆ อยู่ได้งัย
ไม่งั้นก็เสร็จคนอื่นซะสิ เรื่องนี้มีแต่คนน่าสนใจ หมอหลินก็น่ารัก
-
ร่วมด้วยช่วยกระโดดเตะดาเนียล :z6: :z6: :z6:
-
บันนี่ คงต้องรับมือกับอิตาแดเนียลจอมจุ้นอีกนาน +1
-
บันนี่เหมือนโดนมัดมือชกยังไงไม่รู้เนอะ ดาเนียลก็รุกหนัก หมอหลินมาแนวพี่ชาย
แต่ตาเคลวินนี่ใครก็ได้ช่วยขุดออกมาจากซากน้ำแข็งทีเถอะ
-
เมียร์แคทน่ารักจัง แต่เห็นรายการ ช่องสามตอนเย็น มาออกแล้วเห็นราคาก็รักม่ายหวายยยย...ว่าแต่ดาเนียลจอมจุ้นนี่ก็ชอบ บันนี่ช่ายม๊า.... :bye2:
-
แลดูสงสารบันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
รำคาญดาเนียลมากกกกกก
พี่ท่านแกจุ้นได้ทุกเรื่องเลย
น้องบันกระต่ายน้อยสู้ๆๆๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อ่านแล้วก็เริ่มจะคิดว่า เอ๊ะ หรือพระเอกคือดาเนียล
อ๊ากกก ไม่เอาเค้าจะเอาเคลวิน
หนูบันอย่าไปยอมเจ้าดาเนียลจอมจุ้นนะ ห้ามใจอ่อน
-
ดาเนียลนิสัยไม่ดี ชอบแกล้งบัน :angry2: :angry2:
-
ดาเนียลมาทางไหนให้กลับไปทางนั้นเลย :m16:
-
ดาเนียลจอมจุ้น :angry2:
-
อีตาดาเนียลขี้ตู่สุดพลัง :z6: :angry2:
:กอด1:พี่เคนอิจิ
-
แอร๊ยยย แดเนียลจุ้นจริงๆ ด้วย
ความวุ่นวายต่อชีวิตบันนี่เลเวล 99
-
คำเดียวสั้นๆ """เค้ารำคาญดาเนียลมาก""" 5555+
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย เค้ารำคาญอิตาดาเนียลอะไรนี้จัง
ถ้าเราเป็นบันนี้นะแม่จะ :z6: :z6: แถมด้วย :beat: :beat: ซักสิบรอบ
อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นแทนบันนี่
ส่วนพี่หมอหลินขาาาา น่ารักอ่ะ :กอด1: :กอด1:
-
เบื่อผู้ชายหลงตัวเอง คิดเองเออเองแบบดาเนียลจังเลยอ่าค่ะเคนจัง
อย่าบอกนะคะว่านี่คือพระเอก -..-
ตอนนี้เดาไม่ออกจริงๆว่าตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่
แต่ที่ชัวร์ๆคือต้องตัดที่หมอหลินออกแล้วใช่มั้ยเนี่ย เพราะพี่หมอมีแฟนแล้ว
((ตัดออกทั้งๆที่อยากให้เป็นพระเอกที่สุด ฮื้อออออ))
ว่าแต่ว่าใครหว่าแฟนพี่หมอหลิน หรือว่า เคลวิน???
กร๊ากกกกกกกกกกกก คิดได้เนอะคนเรา 555
-
ดาเนียลน่ารำคาญ :z6: :z6: :z6:
ใช่ ๆ เห็นด้วยน่าเบื่ออีกต่างหาก เซ็ง :m16:
แรก ๆ ไม่คิดไรมาก แต่หลัง ๆ ไม่อยากเจอเลยตาคนนี้
:pig4: คะ
-
เรียกเคลวินว่าพ่อนึกถึงเรยา :laugh:
หมอหลิน(ปิง)น่ารัก :-[
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
+1
บันนี่ มาต่อสักที คิดถึงมากกกกกกกกกกกก
-
เมียร์แคทน่ารัก อยากได้มาไว้ที่บ้านซักตัว รำคาญดาเนียลอ่ะ เมื่อไหร่จะไปซะทีเนี่ย :m31: ว่าแต่หมอหลินมีแฟนแล้วเหรอ ใครกัน
-
วุ้ย รำคาญดาเนียลอ่ะ หาใครมากีดกันออกจากบันทีจิ่ วุ้ย ฮุ้ย แง่ง :m31:
-
สงสารบัน โดนดาเนียลมัดมือชกไม่เลิก
-
ทำไม ดาเนียลเด่นยังงี๊อ่ะ
เค้าไม่ชอบดาเนียลอ่า
-
:-[ ลูกทีโมนน่ารักจัง
-
ชอบหมอหลินอ่ะ :man1:
-
หนูไม่ชอบแดเนียล
จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอา จะเอา :serius2:
-
ดาเนียล! แอบทำรอยที่คอบันนี่ใช่มั้ย :m31: เลวมาก แอบแต๊ะอั๋งคนเมา แถมโมเมจะเอาเป็นแฟนอีก
ดูเหมือนเคลวินจะไม่คิดอะไรกับน้องบันเลยนะ อุตส่าห์เชียร์เต็มที่ เย็นชามาก
ว่าแต่หมอหลินนี่มีแฟนแล้วจริงดิ นิสัยน่ารักดี แต่เป็นพระรองไปก็แล้วกันนะ o18
-
ขอพูดเหมือนคนอื่นๆ ว่า "แดเนียล น่ารำคาญ"
.
.
.
.
"มาก"
-
ดาเนียลนี่รุกหนักจริงๆ
แต่เชียร์หมอมากกว่า
-
:L1: :L1: :L1:
+1
-
ดาเนียลน่ารำคาญ :z6: :z6: :z6:
เห็นด้วยอย่างแรง!!
+1 คะ :L2: :L2:
-
หมอหลินนี่ท่าทางน่าจะให้ฟีลเหมือนหมอล็อต(คนค้นคน)แน่เลย อ๊ากกกก ท่าทางจะน่ารัก
-
ดาเนียลจอมจุ้น สมกับฉายาที่บันนี่ตั้งให้เลย
นิสัยแบบเด็กเจอของเล่นถูกใจอยากได้ อยากครอบครอง
แล้วแบบนี้จะเจอรักแท้หรือเปล่าเนี้ย :เฮ้อ: ถูกใจก็เปลี่ยนไปเลย
+1 ให้เคนอิจิครับ
-
อิจฉาบันนะ
มีหนุ่มๆ มาป้วนเปี้ยนเยอะ
-
น่ารักมากๆ แบบนี้ พี่ต้องต้องแย่งแฟนกันเองแล้วล่ะ
-
น่ารัก ขอเชียร์ดาเนียลได้มั้ยเนี่ย
อิตาน้ำแข็งชักช้านัก
ดูท่าว่า อีกนานกว่าจะรักหนูบัน
-
ดาเนียลหน้ามึนมากอ่ะ บันนี่น้อยของเราก็เลยมึนตาม :laugh:
พี่หมอแลดูอบอุ่นมากมาย ชอบคนสไตล์นี้จัง :o8:
-
ดาเนียลรุกแบบไม่แคร์สื่อเล๊ยยย! :laugh:
สุดท้าย ใครจะได้กระต่ายน้อย บันนี่ไปครอง ละหนอ??? :กอด1:
-
ตามมาจากเรื่องโน้น (ทำไมเพิ่งมา?)
ชอบพี่หมอจัง :กอด1:
-
น่าเบื่อตาดาเนียลจริง ๆ เลย :z6:
จุ้นไม่เลิก เดี๋ยวก็หาเรื่องมาให้บันอีก
-
เคนจัง คิดถึงเคนจัง :sad4:
ตัวเมียแคทน่ารักจัง
-
หมอหลิน น่ารัก : )
-
ปลื้มพี่หมอหลิน
เบื่ออีตาดาเนียล
เรื่องนี้ใครเป็นพระเอก ลุ้นๆๆๆ
แอบเชียร์ พี่หมอ o13 o13 o13
-
:call: :call:
-
พระเอกเหรอ.. น่าจะเคลวินอ่ะ พ่อน้ำแข็งไส ก๊ากกก
ตอนใหม่เมื่อไหร่ดีฮ้าบบบ (วิ้งๆ)
:impress2:
-
ขออ่านเรื่องนี้ด้วยคนค่า ยังอ่านไม่ถึงไหนเลยแต่ตกหลุมรักอัลเบิร์ตเข้าเต็มเปา
อยากได้มาฟัดที่บ้าน><
ปล. แอบเห็นว่าเป็นวันเกิด^^
สุขสันต์วันเกิดนะคะ มีความสุขมากๆ รวยๆ เฮงๆ เน้อ
************
หุๆ อ่านทันแล้ว น่ารว๊ากอ่ะ
ดาเนียลพูดเยอะเนอะ ส่วนเคลวินพูดไม่ถึงสิบประโยค555
บันนี่ทำให้เรานึกถึงเรยา เรียก"พ่อ"อ่ะ
-
รอน้องบันนี่ :z2:
-
ตอบเม้นท์
ตอนนี้อยู่แม่สอด จังหวัดตาก o22 มาเก็บข้อมูลทำวิทยานิพนธ์ครับ
ลางานมาหนึ่งอาทิตย์ ช่วงนี้ยุ่งนิดนึงนะ ขอแปะไว้ก่อนยังไม่ได้อัพ
แต่ออนไลน์เอาไว้ตลอด อ่านทุกเม้นท์เหมือนเดิม
อยากให้พ้นช่วงนี้ไปเร็วๆ เหมือนกัน ทรมานมาก
อยากเขียน อยากอัพนิยายใจจะขาด
ว่างๆ ก็แอบจิ้มบ้าง แต่มันก็ขาดช่วงเลยไม่ค่อยดี
รอไม่นานจะมาอัพแน่นอน คิดถึงทุกคน
เคนอิจิ
-
ง่ะ หลงดีใจนึกว่ามาอัพแล้ว :sad4:
คิดถึงบันนี่ คิดถึงน้องเนย คิดถึงเจ๊ใหม่ :o12: :o12: :o12:
-
ว่างๆก็พาบันมาคืนด้วยนะครับพี่เคน
-
เด็กสีส้มของเค้าโดนกักตัวไว้ที่แม่สอด
ตายๆๆๆๆ เค้าต้องรีบไปแจ้งความแล้ว :eiei1:
-
คิดถึงบัคนันนี่ คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคนอิจิ :sad2: :sad2:
เป็นกำลังใจให้ ขอให้ธุระเสร็จเร็วๆน้า จะรอ o15
-
พาบัคบันนี่มาคืนด้วยฮะ คิดถึงจะแย่เลี้ยววววว :z3:
:กอด1:พี่เคนอิจิ
-
รอพี่เคนอิจิ นะคร้าบบ
-
:L1: คุณเคนอิจิ มารอบันนี่ครับ
-
:call: :call:
-
สนุกจังครับผม :mc4:
-
เย้ๆๆๆ อ่านจนทันแล้ว
ขอบอกว่ารำคาญดาเนียลอย่างแรง
คือว่าไงอ่ะ แบบว่า ชอบบันจริงรึเปล่าหรือเห็นเป็นของเล่น
แบบให้ความรู้สึกที่ว่าชอบกันแต่ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลยอ่ะไรแบบนี้
ถ้าเป็นเรานะ หงุดหงิดตายชักเกลียดจริงๆ คนประเภทนี้ ทำอะไรไม่คิดถึงคนอื่น แย่ๆ
แล้วกันอินมากไปหน่อย ขอโทษแฟนคลับดาเนียลด้วยละกัน แหะๆ
-
พรุ่งนี้ได้กลับบ้านแล้วครับ :mc4: :mc4:
ขออภัยที่หายหน้าหายตา
ตอนนี้กำลังเอาข้อมูลที่ได้ มาสรุปด้วยกันที่มหา'ลัย ง่วงสุดๆ แอบแวบมาอ่านเม้นท์ o22
เคนอิจิ
ไทรโยค กาญจนบุรี
-
จิ้มอีกเรื่อง ให้คุณเคนอิจิสะเทือนเล่นๆ
-
มาปูเสื่อรอและเอากำลังมาฝากเน้อ :L2: อิอิ
-
พักผ่อนให้เพียงพอ จะได้มีแรงมาอัพทั้งสองเรื่องนะคะเคนจัง :pig2:
-
แอบดันสักนิด ตกมาหน้า 3 แว้ว
-
แอบดันสักนิด ตกมาหน้า 3 แว้ว
แอบเข้ามาช่วยดันด้วยคน เอ๊า..ฮึ๊บ...ฮึ๊บ....ฮึ๊บ..........
-
Chapter 9.
อากาศตอนเช้าในวันอาทิตย์ก่อนเปิดเรียนวันแรกค่อนข้างเย็นสบาย บันใช้เวลาก่อนอาหารเช้า นั่งทบทวน
ตำราเรียนวิชาประวัติศาสตร์สลับกับการเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างริมห้องเพื่อดูนกกระจิบคู่รักสองตัว กำลังพลอดรัก
กันอยู่ริมขอบหน้าต่างสีขาว ไอหมอกจางๆ กลุ่มใหญ่ กำลังเคลื่อนตัวผ่านหลังคาบ้าน คล้ายกับกำลังรีบเร่งไปที่ไหน
แห่ง ฝนที่ตกหนักเมื่อคืน ยังคงทิ้งร่องรอยความเปียกชื้นไว้กับสนามหญ้าสีเขียว อะไรบางอย่างที่อ้วนกลม หางเป็น
พวง กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่บนสนามหญ้า คล้ายกับจะเชิญชวนให้บันหยิบสายจูงพามันออกไปเดินเล่น
บันลุกขึ้นจากโต๊ะอ่านหนังสือและเดินไปที่ริมหน้าต่าง ใช้มือเลื่อนขอบสีขาวออก พร้อมกับป้องปากตะโกนออกไปข้าง
นอก
“ อย่าเหยียบหญ้าของพ่อเชียวนะอัลเบิร์ต ดอกไม้นั่นด้วย ห้ามเข้าไปใกล้ ”
บันชี้นิ้วไปที่กระถางดอกไม้ที่อยู่ใกล้เท้าอัลเบิร์ต
“ ตอนสายๆ พ่อก็กลับมาแล้ว แกคงคิดถึงเขามากสิ ? ”
พูดถึงเคลวินเสร็จ บันก็ถอนหายใจ เมื่อวานหลังจากที่ดาเนียลจอมจุ้นพาไปออกงาน กลับถึงบ้าน บันก็หมดเรี่ยวแรง
ไม่ได้อ่านหนังสือทำแบบฝึกอ่านระดับอนุบาล ที่เคลวินซื้อไว้ให้
‘ คุณน้ำแข็งไส คงชักสีหน้า ถ้ารู้ว่าเราไม่ได้จับหนังสือนั่น ’
บันฝึกคัดลายมือแล้วฝึกอ่านสำเนียงกวางตุ้งอยู่ซักพัก ก่อนที่จะหยิบตำราเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่จะเริ่มใช้วันพรุ่งนี้
ออกมาทบทวนอีกครั้ง
ปี ค.ศ. 1949 นายพล เจียง ไค เช็ก ( จีนกลาง เจียง จ่ง เจิ้ง ) ผู้นำพรรค ก๊กมินตั๋ง พ่ายแพ้ในการทำ
สงครามกลางเมืองกับพรรคคอมมิวนิสต์จีนของ เหมา เจ๋อ ตุง และได้อพยพผู้คนจากจีนแผ่นดินใหญ่ กว่า 1 ล้าน 5
แสนคน เข้ามาสู่เกาะไถวาน หรือไต้หวัน และประกาศนโยบายว่าหากมีความพร้อมก็จะกลับไปครองอำนาจเหนือ
รัฐบาลจีนปักกิ่งอีกครั้ง หลังจาก เจียง ไค เช็ก ได้ย้ายมาปักหลักในไต้หวัน ก็เกิดสถานการณ์ความสับสน เนื่องจาก
ขณะนั้นมีประเทศจีนอยู่สองประเทศ คือจีนแผ่นดินใหญ่และจีนไต้หวัน โดยจีนไต้หวันได้ประกาศตัวอย่างเป็นทางการ
ต่อสหประชาชาติว่าเป็นประเทศจีนที่ถูกต้อง จนปี ค.ศ. 1971 สหประชาชาติลงมติให้สาธารณรัฐประชาชนจีนหรือจีน
ปักกิ่งเป็นประเทศจีนที่ถูกต้องแทนสาธารณรัฐจีนหรือจีนไต้หวัน ไต้หวันจึงถูกลดสถานะจากประเทศอิสระเป็นเขต
ปกครองตัวเองและสูญเสียที่นั่งในองค์การสหประชาชาติให้กับจีนปักกิ่งหรือจีนแผ่นดินใหญ่ นอกจากนี้รัฐบาลจีนปักกิ่ง
ยังประกาศต่อคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติว่า ไต้หวันเป็นจังหวัดหนึ่งของประเทศจีน
การประกาศของจีนปักกิ่งนี้ สร้างความไม่พอใจกับให้รัฐบาลจีนไต้หวันซึ่งประกาศตัวไม่ยอมรับมติของ
สหประชาชาติ พร้อมทั้งขอเสียงสนับสนุนจากประเทศสมาชิกสหประชาชาติให้ไต้หวันกลับไปเป็นสมาชิกอีกครั้ง แต่ก็
ต้องล้มเหลว เนื่องจากหลายประเทศให้การยอมรับจีนปักกิ่งมากกว่า
ปี ค.ศ. 2000 ไต้หวันได้เลือกตั้งประธานาธิบดีขึ้นมาใหม่ ได้แก่ นายเฉิน ซุย เปียน ซึ่งเขาได้ประกาศอย่าง
เป็นทางการเป็นครั้งแรกว่า ไต้หวันต้องการแยกตัวเป็นอิสระจากจีนปักกิ่ง การประกาศนี้สร้างความไม่พอใจให้กับ
รัฐบาลจีนปักกิ่งเป็นอย่างมาก และประกาศจะส่งกองกำลังเข้าไปยังเกาะไต้หวันทันที สหรัฐอเมริกาในฐานะผู้ที่ให้การ
สนับสนุนไต้หวันมาโดยตลอด ได้ส่งเรือรบมาลาดตระเวนรอบชายฝั่งเพื่อกดดันไม่ให้จีนปักกิ่งยกกองทัพเข้าไต้หวัน
ในขณะที่รัฐบาลไต้หวันเองก็ได้ประกาศนโยบายป้องกันประเทศ ด้วยการออกตัวว่ามีอาวุธนิวเคลียร์ และได้หันหัวรบไปทาง
กรุงปักกิ่ง พร้อมทั้งประกาศกร้าว หากจีนปักกิ่งรุกรานไต้หวัน ก็พร้อมจะยิงจรวดที่มีหัวรบนิวเคลียร์ตรงไปที่กรุงปักกิ่ง
ซึ่งเป็นเมืองหลวงของจีนทันที
บันสอดที่คั่นหนังสือสีแดงเข้าไปในหน้าที่อ่านค้างไว้ ก่อนที่จะพักสายตาด้วยการมองออกไปนอกหน้าต่างสลับกับการหลับตา เข็มสีดำบนหน้าปัดนาฬิกาสีขาวบนผนังห้อง ชี้บอกเวลา 06.30 น. บันเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่
ก่อนที่จะเดินออกมาทำอาหารเช้าในครัว เจ้าขนฟูตัวโตที่ได้ยินเสียงไขลูกบิด เดินแกว่งหางเข้ามาหา บันทำหน้าดุทักทาย เมื่อเห็นรอยเท้าของมันปรากฏบนพื้นบ้านเป็นแนวยาว
“ ถ้าพ่อมาเห็นนะ เป็นเรื่องแน่ ”
ตู้เย็นใบใหญ่ของบ้านเคลวิน ด้านในถูกใช้เป็นที่เก็บอาหารสำเร็จรูป ทั้งกล่องใหญ่กล่องเล็ก ขนมที่ต้องอุ่นในไมโครเวฟ
ผลไม้แช่เย็น อาหารกระป๋อง บันทำหน้าเบ้พร้อมกับหันซ้ายหันขวา อาหารสดในบ้านหลังนี้ดูจะหายากพอๆ กับ
รอยยิ้มบนหน้าเคลวิน
ไข่ไก่ 1 ใบ หอมใหญ่ 1 หัวเล็ก ทูน่า 1 กระป๋อง เนยสำหรับทาขนมปัง 2 ก้อน แฮม 2 แผ่น ข้าวสวย 1 จาน
บันจัดการแปรงร่างของที่พอหาได้ในตู้เย็นออกมาเป็นข้าวผัด ข้างจานมีไข่ดาวกับแฮมประดับอยู่
“ กินจืดชืดแบบนี้ทุกวัน สงสัยฉันจะขาดอาหารตายไปซะก่อนนะอัลเบิร์ต ”
บันทำหน้าเหยเก ตอนที่ตักข้าวผัดเข้าปาก ขณะที่เจ้าอัลเบิร์ตเหมือนจะไม่ได้ฟังที่บันพูดให้ฟัง
มันกำลังฟัดพรมในห้องครัวด้วยความเมามัน
“ แกกับพ่อนี่เหมือนกันเลยนะ เลี้ยงง่าย กินแต่อาหารสำเร็จรูปกับน้ำเปล่า ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นบนโต๊ะกลางบ้าน บันถลาตัวออกไปรับด้วยความตื่นเต้น จนเกือบสะดุดพรมที่อัลเบิร์ตลากขึ้นมา
กองไว้
“ ฮาโหลลล ฮาโหลลล บันพูดครับ ”
“ บันนี่ ”
“ อ่ะอ้าว ”
“ ทำไมทำเสียงแบบนี้ล่ะ ไม่ดีใจหรือไงที่ฉันโทรมา ? ”
เสียงดาเนียลที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ สร้างความผิดหวังให้บันเล็กน้อย
“ เจอกันทุกวัน ไม่รู้จะดีใจไปทำไม ”
“ กินข้าวหรือยัง ? ”
“ เรียบร้อยแล้วครับ ”
“ ทำไมกินเร็วนักล่ะ ยังไม่ถึง 7 โมงเลยนะ ”
“ ก็ผมต้องรีบไปอ่านหนังสือ พรุ่งจะไปเรียนแล้ว ”
“ ฉันติดธุระของแม่น่ะ ขอโทษด้วยนะ อย่าเพิ่งงอนล่ะบันนี่ วันนี้คงไม่ได้ไปหานายที่บ้าน ”
“ จริงเหรอครับ ! ”
“ พูดเหมือนดีใจเลย ? ”
“ ไม่มีอะไร งั้นคุณไปทำธุระให้เสร็จ ผมก็จะไปอ่านหนังสือ โอเค้ ? ”
“ Okay Bye ”
วางสายเสร็จ บันก็ยิ้มร่า วันนี้ไม่มีดาเนียลจอมจุ้นมากวนใจ ส่วนที่บ้านก็ไม่มีคุณน้ำแข็งนั่งทำงาน อากาศวันนี้ดูจะสดใสและปลอดโปร่งเป็นพิเศษ
“ อัลเบิร์ต ไปเอาสายจูงมาเร็ว เราจะไปเดินเล่นกัน ”
บันเขียนโน้ตด้วยลายมือทิ้งไว้ให้เคลวินตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์และจัดการเดินจูงอัลเบิร์ตเดินไปตามถนนลัดเลาะ
ขึ้นไปตามเนินที่ไล่ระดับสูงต่ำสลับกับป่าหญ้าสีเขียวสองข้างทาง เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า บันพบเมฆสีขาวกลุ่มเล็กๆ
ลอยเอื่อยเฉื่อย ไม่น่าจะกลายเป็นฝนลงมาได้ เจ้าขนฟู ตอนนี้รู้สึกจะดีใจมากเป็นพิเศษ มันกำลังไล่ดมดอกไม้ที่ขึ้นริม
สองข้างทางด้วยความร่าเริงใจ
“ ระวังผึ้งจะต่อยจมูก ”
บันดึงอัลเบิร์ตออกมาจากดงดอกไม้สีเหลืองสดซึ่งกำลังมีฝูงผึ้ง พากันมาเก็บน้ำหวาน มีสองสามตัวที่บินตามอัลเบิร์ต
ออกมา
“ ผึ้งมันมาทวงน้ำหวานที่ติดจมูกแกด้วยล่ะอัลเบิร์ต ”
บันใช้มือเขี่ยเกสรดอกไม้สีเหลืองออกจากจมูกอัลเบิร์ต แล้วพากันเดินต่อไปตามทางข้างหน้า ไม่ถึงสิบนาที หนึ่งคน
หนึ่งหมาก็เดินมาถึงหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ หน้าบ้านตรงประตูทางเข้า มีอักษรจีนติดเอาไว้ว่า
บ้าน หลิน เจีย เว่ย
บันเดินเลียบๆ เคียงๆ ไปมา พร้อมทั้งใช้สายตามองลอดผ่านซี่ไม้ตรงประตูเล็กสำหรับเดินเข้าออก เพื่อมองหาคนที่อยู่
ในบ้าน ข้างๆ บันนั้น ไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตจะทำเพราะความแสนรู้หรือว่าด้วยความบังเอิญ มันเขย่งสองขาขึ้นเกาะกับ
กำแพง แล้วใช้จมูกดมกลิ่นตรงกริ่งที่ติดกับประตู ก่อนที่จะกดจมูกลงไป
บันสะดุ้งเฮือก คิดว่าเผลอเอามือไปกด เมื่อหันมาข้างๆ จึงพบว่าเป็นฝีมือของเจ้าขนฟูที่ยืนแกว่งหางอยู่ข้างๆ
“ ทำได้ไงน่ะ หรือว่าแกเป็นคนที่ใส่ชุดหมามาหลอกฉัน ? ”
บันลงขยี้ขยำอัลเบิร์ตอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะมีพ่อบ้านเดินออกมาเปิดประตูให้
“ คุณหนูชุดแดงวันนั้นนี่เอง เชิญครับ คุณหนูอยู่หลังบ้าน ”
บันก้มหัวขอบคุณ แล้วจูงอัลเบิร์ตเดินผ่านประตูที่พ่อบ้านเปิดให้เข้าไปในบ้าน หยุดรอให้พ่อบ้านปิดประตูเสร็จ
ชายชราท่าทางใจดีก็พาบันกับอัลเบิร์ตเดินอ้อมมาทางด้านหลังของตัวบ้าน อาณาจักรสัตว์ขนาดย่อมที่ปรากฏอยู่
ตรงหน้า สร้างความประทับใจให้กับบันไม่น้อยเลยทีเดียว บันเห็นผู้ชายในชุดลำลอง กำลังหยดของเหลวสีขาวลง
ไปในปากเจ้าสัตว์ตัวน้อยทีละหยด ดูเหมือนเขาจะทะนุถนอมเจ้าพวกนี้มากทีเดียว
“ หนูน้อย วันนี้มาถึงนี่ได้นี่ ”
หมอหลินวางลูกเมียร์แคทเกิดใหม่ลงกับหลุมดิน แล้วเปิดประตูกรงออกมาหาบัน
“ ขอผมอุ้มลูกทีโมนบ้างได้ไหม ? ”
บันยิ้มกว้างพร้อมทั้งสอดสายตาเข้าไปในกรงเมียร์แคทด้วยความตื่นเต้น ราวกับเป็นเด็กที่กำลังเจอของถูกใจ
“ ได้สิ จะป้อนนมให้มันด้วยก็ได้นะ เจ้าทีโมนตายังไม่เปิด ต้องค่อยๆ หยดนมลงไป ”
บันส่งสายตามาที่อัลเบิร์ต เหมือนจะชั่งใจว่าจะปล่อยอัลเบิร์ตไว้นอกกรงนี้ดี หรือว่าจะเอาไปผูกไว้
ดูเหมือนหมอหลินจะรู้ว่าบันคิดอะไรอยู่
“ แกะสายจูงออกก็ได้ อัลเบิร์ตมันไม่ไล่กัดเจ้าพวกนี้หรอก ปล่อยให้มันเดินเล่นแถวนี้ ”
บันจัดการเอาสายจูงออกจากคออัลเบิร์ต แล้วเดินตามหมอหลินเข้าไปในกรงเมียร์แคท
“ ฮาคูน่า มาทาท่า ”
บันส่งเสียงร้องเหมือนในการ์ตูนเรื่องเดอะไลอ้อนคิง
“ พี่หลินเลี้ยงพุมบ้าด้วยหรือเปล่า ? ”
บันถามถึงหมูป่าที่เป็นเพื่อนกับเจ้าทีโมนในการ์ตูน
“ หมูป่ามันดุ เลี้ยงยาก แล้วมันก็ตกลูกบ่อยด้วย ”
หมอหลินตอบคำถามบันด้วยรอยยิ้ม
“ แล้วเมื่อไหร่ลูกทีโมนจะเปิดตาออกมาดูโลกได้ล่ะครับ ? ”
“ อีก สามวัน ”
“ แล้ว ทำไมลูกทีโมนไม่กินนมแม่ ? ”
“ เมียร์แคทที่เราเลี้ยงในกรง จะไม่มีน้ำนมมากเหมือนเมียร์แคทในธรรมชาติ เลยต้องให้นมเสริมแบบนี้ ”
“ แล้วทำไมเมียร์แคทต้องนอนในหลุม ? ”
“ มันเป็นสัญชาติญาณสัตว์ป่าไงบันนี่ หลุมดินพวกนี้เมียร์แคทจะขุดเอาไว้หลบภัยเวลาเจอพวกสัตว์นักล่า ”
“ อะไรที่ล่าเจ้าทีโมนครับ ? ”
“ เหยี่ยว อินทรี หมาไน หรือแม้แต่เสือดาว ”
“ โหดร้ายกันจัง ทีโมนมันน่ารักจะตาย ”
“ เด็กน้อย ในธรรมชาติ ใครแข็งแรงกว่าก็จะเป็นผู้ชนะ ตามกฎการล่าไงล่ะ ”
“ แล้วทีโมนล่าอะไรบ้าง ? ”
“ สัตว์เล็กๆ แมลง ด้วง หนอน ผลไม้ หัวมัน หญ้า ”
“ น่ารักจัง ”
“ รู้อะไรเกี่ยวกับเมียร์แคทบ้างล่ะบันนี่ ไหนบอกมาซิ ? ”
บันยิ้มเจื่อนๆ ก่อนที่จะมองตามตัวของเมียร์แคท ดูเหมือนแม่เมียร์แคทจะปล่อยให้บันกับหมอหลินจับลูกๆ ของมันโดย
ดี เพราะรู้ว่าทั้งสองคน ไม่ใช่นักล่า
“ เลี้ยงลูกด้วยนม ”
“ ถูกต้อง มันเป็นแมมมาเลีย แล้วอะไรอีก ”
“ มันยืนสองขาได้ ”
“ ถูกต้อง มันยืนสองขาเวลาเป็นยามสังเกตการณ์ ”
“ เมียร์แคทเป็นยามด้วยเหรอ ? ”
“ เมียร์แคทเป็นสัตว์สังคมนะบันนี่ มันอยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่ ทุกวันจะมีการผลัดกันเป็นยาม ออกไป
สังเกตการณ์การ ตามต้นไม้ หรือว่าเนินเล็กๆ เพื่อคอยดูสัตว์นักล่า ”
หมอหลินค่อยๆ อธิบายชีวิตของเหล่าทีโมนให้บันฟัง
“ สมมุติ ถ้ายามเจอนักล่า แล้วทำไงครับ ? ”
“ ก็ร้องเตือนเพื่อนๆ ที่อยู่ในหลุม แล้วก็วิ่งกลับ ”
บันยิ้มกว้าง เมื่อได้ฟังหมอหลินอธิบายเกี่ยวกับชีวิตของเหล่าทีโมนตัวน้อย
“ อีกอย่างนะ เจ้าพวกนี้ก็มีระบบพี่เลี้ยงด้วย เวลาแม่ออกไปหาอาหารข้างนอก บรรดาเมียร์แคทวัยรุ่นในฝูง
ก็จะออกมาเป็นพี่เลี้ยง คอยดูแลเจ้าตัวเล็กที่ยังเดินไม่คล่อง ”
“ โอโห น่ารักจัง ”
บันอุ้มเมียร์แคทตัวน้อยไปใกล้ๆ กรง แล้วให้อัลเบิร์ตที่อยู่ข้างนอก ดมเจ้าตัวเล็ก
“ เป็นไง ห้ามเห่านะ เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กมันจะตกใจ ”
กรงอื่นๆ ที่หมอหลินพาบันเดินดูก็เป็นกรงนกแก้วมาคอว์ สีฟ้า สีเหลือง สีเทา บางตัวเชื่องขนาดที่บินมาเกาะตรงบ่า
ของบัน หมอหลินล้วงกระเป๋าหยิบเมล็ดข้าวออกมาให้บันหนึ่งกำมือ
“ ใส่ไว้ในอุ้งมือ ให้นกมันกิน ”
กรงสุดท้ายที่บันเดินเข้าไปดูคือกรงกิ้งก่าอิกัวน่า หมอหลินบอกว่า ตอนนี้พวกอิกัวน่า กำลังผลัดผิว บันสังเกตเห็น ผิวหนังสีเขียวของมัน ค่อยๆ หลุดตามแรงลมที่พัดเข้ามา ดูน่าขนลุกชอบกล
พ่อบ้านสูงวัยเดินเข้ามาแจ้งหมอหลินว่า ของว่างที่เตรียมไว้ด้านในเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหนูของบ้านก็พยักหน้าให้
บันเดินเข้าไปในบ้าน
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ? ”
หมอหลินถามบันที่กำลังตักขนมถั่วแดงร้อนเข้าปากเป็นคำสุดท้าย ก่อนที่จะถอนหายใจ
“ พรุ่งนี้จะเปิดเรียนแล้วครับ ยังอ่านหนังสือไม่หมดเลย ”
“ หนังสือวิชาอะไร ? ”
“ ประวัติศาสตร์ ”
“ ไม่ค่อยถนัดซะด้วย ทำไมไม่ถามเคลวินล่ะ ? ”
“ เจ้านายไม่อยู่บ้านครับ ไปมาเก๊า ”
บันตอบเลี่ยงไป เพราะถึงเคลวินอยู่บ้าน บันก็คงไม่เข้าไปถามอยู่ดี
“ แล้วสงสัยเรื่องอะไรล่ะบันนี่ ”
“ เรื่อง ความสัมพันธ์ จีนแผ่นดินใหญ่ ไต้หวัน ฮ่องกง ”
“ คิดว่ามีคนที่จะช่วยได้นะ ”
หมอหลินยิ้มและเรียกพ่อบ้านเข้ามานั่ง เพื่อติววิชาประวัติศาสตร์ให้กับบัน
“ พ่อบ้านรู้เรื่องพวกนี้ดีทีเดียว อยากรู้อะไรก็ถามละกันนะบันนี่ ”
“ พอจะรู้บ้างนะครับคุณหนู ”
“ จีนมองไต้หวันกับฮ่องกงต่างกันยังไงครับ ? ”
บันยิงคำถามแรก
“ ฮ่องกงเหมือนลูกที่พลัดพรากแล้วได้กลับคืนสู่อ้อมอกแม่ ”
พ่อบ้านพูดสั้นๆ ให้บันทำความเข้าใจ
“ ฮ่องกงเป็นเหมือนลูกของจีนเหรอครับ ? ”
“ ใช่ครับ ฮ่องกงเป็นเหมือนลูกของจีนที่อังกฤษเอาไปเลี้ยงเกือบร้อยปี ก่อนที่จะส่งคืนให้กับจีนแผ่นดินใหญ่
กลับมาดูแลต่อ จีนเลยไม่ยุบรวมฮ่องกงเข้าเป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง แต่ตั้งฮ่องกงเป็นเขตปกครองพิเศษ
แล้วให้ฮ่องกงตั้งผู้ว่าการเกาะขึ้นมาดูแล โดยขึ้นตรงกับรัฐบาลจีนที่ปักกิ่ง ”
“ แล้วไต้หวันล่ะครับพ่อบ้าน ? ”
“ จีนเห็นไต้หวันเป็นพี่น้องร่วมท้องเดียวกัน แต่ไต้หวันนั้น ออกจะดูหัวดื้อและเกเรไปหน่อย
หลังจากทะเลาะกันกับพี่คนโตแล้วไต้หวันก็หนีออกจากบ้านในแผ่นดินใหญ่ ไปอยู่บนเกาะ ”
“ แสดงว่ารัฐบาลจีนก็ยังหวังให้ไต้หวันรวมกันกับจีนใช่ไหมครับ ? ”
ต่อ
-
“ ใช่ครับ นโยบายจีนเดียวยังคงมีอยู่ ”
“ เข้าใจแล้วครับ อย่างนี้นี่เอง ไต้หวันถึงพูดจีนกลางเหมือนที่ปักกิ่ง ที่แท้พวกคนไต้หวันก็มาจากแผ่นดินใหญ่ ”
เคลวินจอดรถตรงหน้าบ้านอยู่ซักพัก แต่ก็ไม่มีวี่แววของอัลเบิร์ต เมื่อเดินเข้าไปในบ้านก็เจอโน้ต สีเหลืองสดใสแปะอยู่
บนหน้าจอคอมพิวเตอร์
“ ไปบ้านหมอหลิน
บัน และ ………. ”
ตรงหลังคำว่าและ เคลวินเห็นรอยเท้าเปื้อนโคลนของอัลเบิร์ตที่บันประทับเอาไว้ เพื่อยืนยันว่าได้พาอัลเบิร์ตไปจริงๆ
เคลวินยืนนิ่งเบะปากซักครู่ ก็เดินไปเปิดรถ ขนเอาของเล่นของหมากับขนมของคนออกมาออกมาใส่ตู้
ก่อนจะเดินออกมาเห็นการบ้านที่บันตั้งใจวางไว้ให้เขาเห็นบนโต๊ะทำงาน เคลวินใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ตรวจการบ้าน
เสร็จ ก่อนที่จะกดโทรศัพท์ไปที่บ้านของหมอหลิน
พ่อบ้านเดินถือโทรศัพท์มาให้หมอหลินที่เปิดสารคดีชีวิตเมียร์แคทให้บันดู ผ่านไปเกือบชั่วโมง ตอนนี้บันหลับไปพร้อม
กับเมียร์แคทที่อยู่ในจอโทรทัศน์เรียบร้อยแล้ว
“ ฉันเองเคลวิน ”
“ ขอโทษด้วยที่มีเด็กกับหมาไปกวนรุ่นพี่ที่บ้าน ”
“ ไม่รบกวนเลย เรียบร้อยไปแล้วทั้งคู่ ”
“ เรียบร้อย ? ”
“ หมายถึงหลับไปแล้วน่ะ ”
“ ครับ เดี๋ยวผมขับรถไปรับ ”
“ ไม่ต้องหรอก นายเพิ่งกลับมาจากมาเก๊าไม่ใช่เหรอ ? พักไปเถอะ ฉันจะไปส่งเด็กเอง
ซักช่วงเย็นได้ไหม ฉันจะเลี้ยงข้าวเย็น ”
“ รบกวนด้วยครับ ”
หมอหลินอุ้มบันขึ้นมานอนบนโซฟาตัวใหญ่ ปากเล็กๆ ของบันนั้น ตอนนี้ขมุบขมิบไปมาเหมือนกำลังพูดอะไรอยู่ เมื่อดูนาฬิกาแล้ว ยังเหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมงกว่าจะถึงมื้ออาหาร หมอหลินปล่อยให้บันกับอัลเบิร์ตนอนเต็มที่
ก่อนที่จะปลุกขึ้นมากินข้าวกลางวัน
อีกด้าน รถยนต์สีดำ ขับเข้ามาจอดหน้าบ้านของหมอหลิน ผู้หญิงรูปร่างสมส่วนเดินลงมาจากรถ เมื่อถอดแว่น
กันแดดสีดำออก ผู้หญิงหน้าตาสะสวยก็ปรากฏขึ้น เธอเดินเข้ามากดกริ่งหน้าบ้าน เพื่อเรียกคนเข้ามาเปิดประตู
-
Let's Talk !
เดี๋ยวมาคุยกับตอบเม้นท์นะครับ ไปแปะเรื่องนู้นก่อน
[/color]
เคนอิจิ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้นะครับ พร้อมกับขออภัยที่หายไปนาน
ภารกิจที่ทำอยู่ตอนนี้คลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น
เมื่อวานไปหาหนังเปาบุ้นจิ้นมาให้คุณแม่ดู พยายามฟังภาษาจีนกลางในเรื่อง เพราะดีครับ
เพิ่งทราบเหมือนกันว่า หนังเปาบุ้นจิ้นที่เข้ามาฉายในบ้านเราเมื่อหลายปีก่อน
ผลิตโดยช่องทีวีไต้หวันนะครับ ผมนึกเอาเอาเองว่าเป็นฮ่องกง
ตอนนี้จั่นเจา เหอ เจีย จิ้ง อายุ 50 ปีแล้วครับ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ
ผมติดเปาบุ้นจิ้นมากเลยตอนเด็ก
ดูแล้วชอบมากเลยครับ อยากเกาพุงทีโมน
วิดีโอลูกทีโมน 1 (http://www.youtube.com/watch?v=cMIRwCNvI94&feature=fvsr)
วิดีโอลูกทีโมน 2 (http://www.youtube.com/watch?v=P9ftSjsIm04&feature=relmfu)
-
กลับมาแล้ว ดีใจจัง
โครตคิดถึงเลย ไรซ์เตอร์
-
ชอบวิธีอธิบายของพ่อบ้านจังเลยค่ะ
เข้าใจแจ่มแจ้ง
เมื่อไรน้ำแข็งจะละลายจากใจเควินกันน๊า
อยากเห็นมุมอื่นๆ ของเควินจัง
-
ใครมาหาคุณหมอ
-
ใครกันนะ หญิงคนนี้ อย่าบอกว่าแฟนหมอนะ
-
ว้าาาา พี่เคลวินมานิดเดียวเอง ยังไม่หายคิดถึงเลย
ส่วนอีตาแดเนียลเริ่มเบื่อมันและ :เฮ้อ:
-
ก็ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้า ดูๆไป คุณหมอ กับ บันนี่จะไปได้ไกลกว่าคนอื่นๆนะนี่ เจ้าชายน้ำแข็งของเราก็ยังเย็นชา เหมือนเดิม
ส่วนแดเนียล ภาพพจน์ออกแนวช่างตื้อ น่ารำคาญ และ ทึกทักไปเองตามเคย ไม่เชียร์รายนี้ :เฮ้อ:
-
บอกคิดถึงเคนจัง น้องเนย น้องใหม่ ในเรื่องโน้นไปแล้ว
เรื่องนี้ก็ต้องบอกว่าคิดถึงน้องบันมากกกกกกกกกกก
ในที่สุดก็ออกมาให้พี่สาวคนนี้หายคิดถึงซักที
ชอบคุณพ่อบ้านของพี่หมอหลินมากๆเลยอ่ะค่ะ
อธิบายเกี่ยวกับประเทศจีน ฮ่องกง ไต้หวันดีมากๆเลย
ฟังรอบแรกก็เข้าใจได้ในทันที
ปล.ตอนนี้เค้าก็ยังมองไม่ออกจริงๆนะว่าใครจะเป็นพระเอก แล้วผู้หญิงที่มาบ้านพี่หมอคือใคร ติดตามตอนต่อไป 555
ปลล.เมื่อก่อนเค้าก็ติดเปาบุ้นจิ้นเหมือนกันแหละ พี่จั่นเจานี่ไอดอลในดวงใจเลย คิคิคิ
-
เคนจังก็คือเคนจัง แม้จะเขียนเรื่องเบาสมอง แต่ก้สอดแทรกความรู้ดีเหมือนเดิม
อ่านแล้วเข้าใจเรื่องสามจีนเลยค่ะเคนจัง
ตอนนี้แอบปลื้มพี่หมอหลินมากมาย ดูอบอุ่นมากเลย
น้องบันก็ใสดี ไม่เสแสร้ง ชอบๆ
-
อัลเบิร์ต ฉลาดไปไหนเนี่ย
คุณพ่อบ้านอธิบายแบบเข้าใจแจ่มแจ้งเลย
ผู้หญิงที่มา แฟนคุณหมออะป่าว
+1 รวบยอดค่าาาาา
-
:mc4: :mc4: :mc4:
กลับมาต่อแล้ว ดีใจจัง แต่ยังไม่หายคิดถึงบันนี่เลย
-
บันบันน้อย ยังคงน่ารักเสมอ :o8:
+1 สำหรับความรู้เสริมด้วยค่า
-
+1 ให้น้องบันกะอัลเบิร์ต
อัพบ่อยๆหน่อยนะคะพี่เคน เดี๋ยวเปิดเทอมจะไม่ค่อยได้เข้าเล้าแบบตอนนี้
-
เพิ่งเข้าใจความสัมพันธ์ของจีน ฮ่องกงและไต้หวัน
ต้องขอบคุณคุณเคนอิจิที่เขียนมาให้อ่านพร้อมความรู้
บันสงสัยจะติดเรียกเคลวินว่าพ่อ
บันเหมือนเด็กน้อยเลยเวลาอยู่กับหมอหลิน
คุณเคนอิจิไปทำงานมาเหนื่อยแล้วยังรีบมาลงนิยายอีก
ขอบคุณนะค่ะ
-
ทำไมรู้สึกว่าเรื่องนียังอยู่แค่ช่วงต้นๆยังไม่เข้าเรื่องแบบจริงจัง ยังเรียบๆเรื่อยๆ
หรือจะเริ่มหวือหวาตอนช่วงบันนี่ไปเรียนแล้วหว่า
ปล.ชอบที่พ่อบ้านเปรียบมาก เห็นภาพเลย ถ้าเวลาครูสอนๆอย่างนี้เด็กคงจำได้ง่ายขึ้น
ปล.จั่นเจาสุดหล่ออายุ50แล้วเหรอ อ๊ากกกกกกก เวลาผ่านไปไวมากกกกก :z3:
-
Let's Talk !
เดี๋ยวมาคุยกับตอบเม้นท์นะครับ ไปแปะเรื่องนู้นก่อน
[/color]
เคนอิจิ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้นะครับ พร้อมกับขออภัยที่หายไปนาน
ภารกิจที่ทำอยู่ตอนนี้คลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น
เมื่อวานไปหาหนังเปาบุ้นจิ้นมาให้คุณแม่ดู พยายามฟังภาษาจีนกลางในเรื่อง เพราะดีครับ
เพิ่งทราบเหมือนกันว่า หนังเปาบุ้นจิ้นที่เข้ามาฉายในบ้านเราเมื่อหลายปีก่อน
ผลิตโดยช่องทีวีไต้หวันนะครับ ผมนึกเอาเอาเองว่าเป็นฮ่องกง
ตอนนี้จั่นเจา เหอ เจีย จิ้ง อายุ 50 ปีแล้วครับ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ
ผมติดเปาบุ้นจิ้นมากเลยตอนเด็ก
ดูแล้วชอบมากเลยครับ อยากเกาพุงทีโมน
http://www.youtube.com/watch?v=cMIRwCNvI94&feature=fvsr
http://www.youtube.com/watch?v=P9ftSjsIm04&feature=relmfu
อ๊ะ ? เอ๋ ? กดอะไรลงไป
คืออะไร ?
ทำไมมันขึ้นเม้นท์ล่ะ ?
หงิงงง
ลบยังไงนะ เดี๋ยวหาทางลบ
-
ได้ความรู้เยอะแยะเลยแฮะ
-
มาให้หายคิดถึงทั้งสองเรื่อง แต่คนอ่านก็ยังอยากอ่านต่ออีกอยู่ดี ไม่จุใจ
สาวที่มาคือคนรักของหมอหลิน หรือตัวป่วนที่ชอบดาเนียลกัน
-
คนแต่งคะ ตอนนี้เค้ารู้สึกคล้ายจีนที่ได้ฮ่องกงคืนจากอังกฤษ คือได้ลูกชายบันนี่คืนสู่อ้อมอก หลังจากใครก็ไม่รู้ ชื่อ เคนๆ อิจิๆ อะไรนี่แหละ กักขังหน่วงเหนี่ยวอยู่ตั้งหลายวัน เนี่ยว่าจะคิดค่าเสียหายให้เขียนเรื่องเด็กสีส้มส่งวันละตอน 3 ปีติดต่อกัน ไม่รู้ว่าจะคุ้มกับความคิดถึงหรือเปล่า คนแต่งช่วยเค้าคิดทีว่าจะเรียกร้องความเสียหายนายเคนอิจิอีกยังไงดี :eiei1:
ทิ้งท้ายด้วยหญิงปริศนา ครั้งที่แล้วก็มีแม็กกี้ให้บันนี่เข้าใจผิดไปทีแล้ว ครั้งนี้จะชื่ออะไรอีกหล่ะ อินเตอร์อย่างโรซ่า หรือว่าชื่นจีนแท้ๆ อย่าง หยั่น หว่อ หยุ่น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ป๊าดดดดดดดดด พี่จั่น สุดยอด 50แล้วเหรอเนี่ย
เมื่อปีที่แล้วช่อง3เอามาฉายใหม่สีแสบตามั่กมาก
-
อ่าว แฟนหมอหลินเป็นผู้หญิงเหรอ ได้ความรู้เรื่องประวัติศาตร์จีนด้วย ขอบคุณค่า
-
หายไปไหนมาตั้งหลายวัน กรี๊ดๆ ,,,
เมื่อไรคุณเควิลแกจะพูดเยอะๆ เปิดใจกว้างๆ สักทีน้า
-
ที่โมนน่ารักมาก
เคลวินก็น่ารัก มีซื้อขนมมาฝากเด็กน้อยด้วย
-
หญิงคนนั้นคือใครอ่ะ +1
-
ในที่สุดบันก็มาคิดถึงจะแย่แล้ว
-
ทำไมอาจารย์ไม่สอนหนูแบบที่คุณพ่อบ้านสอนบ้างเลย
ไม่งั้นคงจะจำเรื่องประวัติศาสตร์ได้ง่ายกว่าที่ท่องให้ฟังอีก
ทั้งบันและอัลเบิร์ตน่ารักน่าฟัดมากๆๆๆๆ ส่วนดาเนียลหาย
ไปนานๆเลย รำคาญมาก แต่พ่อน้ำแข็งใสนี่สิเมื่อไหร่จะเลิก
ทำตัวเย็นชาเป็นน้ำแข็งขั้วโลกสักที
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ที่เพิ่มมาอีก 1 คนเนี่ย อยากรู้จังว่ามาดีหรือมาร้าย ติดตามต่อไปครับ
:L1: คุณเคนอิจิ
-
อยากเลี้ยงหนูน้อยทีโมนบ้าง :กอด1:
-
หมอน่ารักเนอะ ดูใจดีและใจเย็น
พ่อบ้านก็โอมากๆอธิบายสั้นๆแต่ได้ใจความสำคัญเลย
เคลวิลป้อชายเย็นชา ชริ!!
-
อ่านแล้วนึกถึงไลอ้อนคิงเลยค่ะ
เมื่อวานเพิ่งนั่งดูกับเพื่อนไปเอง เคเบิลเอามาฉาย
ฮาคูน่า มาทาท่า~ (ต้องทำเสียงสูงด้วย lol ) :laugh:
-
ชอบ เหอ เจีย จิ้ง :กอด1: :กอด1: เป็นดาราคนแรกที่เราเอารูปเค้ามาแปะในห้องนอน
:L2: :L2:
-
ตอนนี้หนูชอบหมอหลินมากกว่าเคลวินแล้วนะ!! ฮ่าๆ
-
ึิคิดถึงคนแต่งมากกก
บันนี่น้อยวันนี้น่ารักมากก
แถมความรู้จีนๆมาเพิ่มด้วย เข้าใจง่ายดีค่า
ขอบคุนค่า
-
อ่านแล้วชอบเนื้อหาประวัติศาสตร์ที่แทรกเอาไว้ค่ะ
อยากฟัดอัลเบิร์ตดูซักครั้งจัง
-
มีความรู้มากมายให้เก็บเกี่ยวจริง ๆ
บันน่ารักได้โล่ ว่าแต่ผู้หยิงที่ปรากฎตัวเนี่ย
เมียคุณหมอหลินปะนะ
:pig4: คะ
-
ขอโทษจริงๆ ที่เพิ่งมา ,, ทั้งๆ ที่จองไว้ตั้งแต่ต้นเรื่อง
เหอะๆ ,,
โบกธงเชียร์ คุณเคลวิน แรงๆเลยนะ
ดาเนียล ขี้ตู่มากกกกก
หวังว่าน้องบัน จะสลัดหลุด เหอะๆ ,,
อยากจะบอกคุณเคนว่า เราชอบ จั่นเจามากเหมือนกันค่ะ
ไอดอลสุดๆเลยอ่ะ ^^ สมัยเด็กๆต้องดูทุกเย็นจริงๆ
^^
-
+1 ค่ะ
อยากถามว่าคุณเคลวินเนี่ยเป็นคนฮ่องกง
หรือว่าเป็นฝรั่งที่อยู่ที่ฮ่องกงคะ
-
nunamicky / อยากถามว่าคุณเคลวินเนี่ยเป็นคนฮ่องกง หรือว่าเป็นฝรั่งที่อยู่ที่ฮ่องกงคะ
เคนอิจิ / เป็นคนฮ่องกงครับ คนฮ่องกงส่วนใหญ่จะมีสองชื่อคือ ชื่ออังกฤษ และชื่อจีนครับ
จิ้มไปที่ nuewanda
+1 แทนคำขอโทษ ( อยากบอกว่าอ่านเม้นท์ nuewanda แล้วเผลอยิ้มทุกที )
อ้อ หญิงปริศนา อาจจะชื่อแบบไทยก็ได้นะ ภูเขาทองฝาเขียว เหยาะไข่ดาวอร่อยดี
A-J.seiya* / ขอโทษจริงๆ ที่เพิ่งมา ,, ทั้งๆ ที่จองไว้ตั้งแต่ต้นเรื่อง
เคนอิจิ / ไม่เป็นไรครับ คนเขียนก็ไม่ค่อยได้อัพเหมือนกัน ช่วงนี้ชีพจรลงเท้า
ว่างเมื่อไหร่ก็เข้ามาอ่าน
ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ยังไม่ลืมกัน และให้กำลังใจมาตลอด
ถ้าหายไปนานๆ อนุญาตให้ด่าตามหลังได้ :laugh:
รัก เคนอิจิ
-
^
^
^
จิ้มเคนจัง มาต่อได้แล้ว รออยู่นะ :monkeysad:
-
คิดถึงบันนี่ แล้วก้อเคนจัง
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/orange-heart-outline-1c-women-s-t-shirts_design.png)
รักของฉันนั้นเป็นสีส้ม ฮิ้ววววว
-
เผลอทีไรหล่นตุ๊บมาหน้า 3 แว้ว มาดันสักหน่อยครับ
-
Chapter 10.
บันตื่นขึ้นมาจากโซฟาหลังจากที่ได้ยินเสียงคนคุยกัน แม้จะยังจับใจความไม่ได้ แต่บันก็รู้ว่าประโยคที่แว่วเข้ามา เป็นประโยคเดิมซ้ำๆ ดูเหมือนคนสองคนที่คุยกัน จะยังหาข้อสรุปไม่ได้ซักที นาฬิกาแมวการ์ฟีลด์สีส้มที่ข้อมือบัน บอกเวลา 11.20 น. ไม่กี่อึดใจหลังจากที่บันยกนาฬิกาขึ้นมาดู หมอหลินก็เดินหน้าตึงเข้ามาในห้องนั่งเล่น บันรีบขยี้ตาและแกล้งทำท่างัวเงีย ให้หมอหลินเข้าใจไปว่าเพิ่งตื่น เนื่องจากไม่อยากอยู่ในสถานภาพที่กลายเป็นคนแอบฟัง
“ ตื่นแล้วเหรอเด็กน้อย ปวดหัวหรือเปล่า ? ”
หมอหลินเปลี่ยนสีหน้าแล้วเข้ามาลูบหลังของบัน
“ ไม่ปวดครับ แต่เอ๊ะ ! อัลเบิร์ตหายไปไหน ? ”
บันเพิ่งสังเกตว่าเจ้าขนฟูที่นอนด้วยกันก่อนหน้า หายตัวไปแล้ว
“ พ่อบ้านให้เด็กเอาไปอาบน้ำแปรงขน ”
พูดจบ หมอหลินก็ลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือมาให้บัน
“ ไปไหนครับ ? ”
ถามด้วยความสงสัย แต่บันก็ยื่นมือให้หมอหลินดึงขึ้นไปโดยดี
“ ไปอาบน้ำข้างบน เสร็จแล้วลงมากินข้าวกลางวัน ตอนบ่ายจะพาไปซื้อของ ”
“ ซื้อของ ? เราจะออกไปข้างนอกเหรอครับ ขอผมบอกเจ้านายก่อนได้ไหม ? ”
“ เคลวินโทรมาแล้ว ตอนเธอหลับ ”
“ แย่แล้ว เจ้านายต้องโกรธแน่เลย ”
บันทำหน้าจ๋อยแล้วบิดมือไปมา
“ ไม่ว่าหรอก ตอนเย็นๆ เราค่อยกลับบ้าน หรือว่าไม่อยากไปเที่ยว ? ”
หมอหลินยิ้มกว้างแล้วยื่นมือมาขยี้หัวบันเบาๆ
ภาพเคลวินมีเขี้ยวงอกถูกพับเก็บเอาไว้ ตอนนี้ความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ออกไปเที่ยวเข้ามาแทนที่ความกลัว บันยิ้มร่า
แล้วรีบถามทางไปห้องน้ำ ก่อนที่จะวิ่งจู๊ดหายไปราวกับลมพัด หมอหลินส่ายหัวกับอารมณ์เด็กๆ ของบัน พร้อมกับเดิน
ยิ้มไปทางห้องครัว
“ พ่อบ้าน จัดโต๊ะกลางวันได้เลย ตอนบ่ายผมจะออกไปข้างนอก ”
“ ครับคุณหนู แล้วจะให้เอารถคุณลิซ่าเข้ามาจอดไว้ข้างในไหมครับ ? ”
“ ลิซ่ามาคุยธุระ เดี๋ยวก็กลับแล้ว ”
“ จะให้จัดอาหารเผื่อด้วยไหมครับ ? ”
“ เขาไม่กินอาหารพวกนี้ จะทำให้ใหม่ก็คงไม่ทัน พ่อบ้านเตรียมไว้แค่สองชุดก็พอ ”
ผู้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้รับแขกบริเวณลานหินอ่อนหน้าบ้านขยับตัวเมื่อหมอหลินเดินเข้ามา สายตาที่มองสบตา
มีแววตัดพ้อ เหมือนคนกำลังน้อยใจ
“ ฉันจะไม่กลับไปอเมริกาอีกแล้ว ”
“ ลิซ่า คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก คุณปรับตัวไม่ได้ ”
“ ฉันจะพยายามอีกซักครั้ง คุณคอยดูละกัน ”
“ คุณจะอยู่ได้ไงคนเดียว ? ”
“ พูดเหมือนฉันเป็นเด็ก ”
“ ผมเห็นคุณเป็นเด็กดื้อและอวดดีคนนึง ”
“ .......... เสียเวลาเปล่าที่เราจะมาเถียงกัน
ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ไปหาของอร่อยกินกันตรงร้านเดิมของเราดีไหม ไม่ได้ไปตั้งนาน ”
“ พ่อบ้านเตรียมอาหารกลางวันไว้แล้ว ผมว่าจะทานที่นี่แล้วจะออกไปทำธุระข้างนอกตอนบ่าย ”
“ ดูวุ่นวายไปหน่อย ไม่เป็นไร เอาไว้ว่างๆ ค่อยไปก็ได้ ”
ลิซ่าเดินแยกกับหมอหลินทำท่าจะเดินไปยังรถที่จอดไว้หน้าบ้าน แต่เปลี่ยนใจเดินกลับเข้ามาเข้าห้องน้ำ เมื่อเลี้ยวมุม
ผ่านเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม และหยุดอยู่ตรงบันไดหินอ่อน เธอเห็นเด็กวัยรุ่นหน้าตาน่ารัก เดินลงมาจากบันได มือขวา
กำลังใช้ผ้าขนหนูซับผมที่กำลังเปียกชื้น เด็กคนนั้นส่งแววตาสงสัยกลับมาที่เธอเช่นกัน
“ เธอเป็นใคร ? ”
ลิซ่าเลิกคิ้วแล้วเดินเข้าไปถามใกล้ๆ
“ ผมเป็น เอ้อ เป็นแขกของหมอหลิน ”
“ ทำไมไม่พูดกวางตุ้ง ? ”
คำถามส่งไปด้วยภาษากวางตุ้ง แต่เด็กคนนี้ส่งจีนกลางกลับมา
“ ผมเพิ่งเรียนกวางตุ้งได้ไม่กี่วันเองครับ ยังพูดไม่ได้ ”
“ แล้วเธอมาจากไหน ? ”
“ ผมมา ”
“ บันนี่ ไปกินข้าวได้แล้ว ”
มีเสียงดังมาจากอีกด้าน เมื่อมองไป บันเห็นหมอหลินชี้มือไปทางห้องอาหาร
“ ครับ ”
บันส่งยิ้มให้ผู้หญิงที่ยืนสงสัยอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปทางห้องอาหาร
“ เด็กคนนี้น่ารักมาก พูดด้วยไม่กี่คำ ฉันก็ชอบซะแล้วสิหลิน ”
“ คุณลืมอะไรไว้หรือเปล่า ? ”
“ ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำ พอดีเจอกับ 可 爱 的 孩 子 ” ( เข่อ อ้าย เตอ ไห จื่อ เด็กเล็กๆ น่ารัก )
“ เขามาเรียนต่อที่นี่ ”
“ ไม่ใช่คนฮ่องกงเหรอ ? ”
“ 泰 国 ” ( ไท่กั๋ว คนไทย )
“ เป็นพ่อบุญธรรมหรือไง ? ”
“ ไม่ใช่หรอก ผมชอบพาเขามาเล่นที่บ้านน่ะ ”
“ ฉันถูกชะตากับเขา ขอพาไปเที่ยวบ้างได้ไหม ? ”
“ ลองถามดูสิ แต่คิดว่าคงไม่ว่าง เพราะพรุ่งนี้เด็กต้องไปเรียนแล้ว ”
ลิซ่าไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอส่งยิ้มให้หมอหลิน ก่อนที่จะเดินแยกไปทางห้องน้ำ
หมอหลินคีบถั่วงอกหัวโต * กับเต้าหู้ใส่ลงในชามข้าวของบัน อาหารที่อยู่บนโต๊ะสามสี่อย่าง ดูเหมือนจะมีแต่ของที่
ถูกใจบัน หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะหลายวันมานี้ บันกินแต่อาหารกล่องจนเบื่อ พอมาเจออาหารสดเข้า ก็ดูจะเจริญ
อาหารมากกว่าปกติ
“ อาหารที่นี่อร่อยกว่าที่บ้านเคลวินหรือเปล่า ? ”
“ อาอ่อย ”
บันกลืนข้าวลงไปแล้วตอบใหม่อีกครั้ง
“ อร่อยมากครับ แต่ว่าที่บ้านเจ้านายก็อร่อย ”
แม้ในใจจะแย้งว่าอาหารที่บ้านคุณน้ำแข็งไม่เห็นจะอร่อยซักนิด แต่บันก็รักษามารยาท ไม่อยากจะให้ใครมาว่าเอาได้ว่า
กินฟรี อยู่ฟรี แล้วยังไม่สำนึกบุญคุณ
“ ถ้ากินแบบนี้ทุกวันแล้วทำไมยังตัวบางล่ะ ? ”
“ ก็ ก็ บางทีก็ ก็ ”
“ พอแล้ว ไม่ถามแล้ว กินต่อไปเถอะ เห็นแบบนี้แล้วพ่อบ้านคงดีใจมาก ข้าวบนโต๊ะไม่เคยหายไปขนาดนี้ ”
“ คุณพ่อบ้านชอบให้พี่หลินกินข้าวมากๆ เหรอครับ ? ”
บันเอียงคอถามด้วยความสงสัย
“ คงงั้น เห็นข้าวเหลือเยอะแล้วพ่อบ้านก็ไม่ชอบใจ ”
“ เหมือนแม่ผมเลย ถ้ามีข้าวเหลือในชามเมื่อไหร่ เป็นได้ตีมือ ”
“ คนไทยกินข้าวในชามด้วยเหรอ ? ”
“ คนไทยก็กินได้หมด ทั้งในจาน ในถ้วย ในชาม ในกระติ๊บ ”
“ kra tip ? ” ( กระติ๊บ ? )
“ accessories add rice Umm sticky rice ” ( อุปกรณ์ใส่ข้าว อืม ข้าวเหนียวน่ะครับ )
“ glutinous rice ? ” ( ข้าวเหนียว ข้าวที่มีกลูเตน ? )
“ alike ” ( เหมือนกัน จะว่าอย่างงั้นก็ได้ครับ )
บันสังเกตว่าข้าวสวยที่อยู่ในชาม มีเม็ดเล็กๆ ไม่ยาวเรียวเหมือนข้าวหอมมะลิที่เมืองไทย และก็ไม่เหมือนข้าวญี่ปุ่นที่อ้วน
ป้อม สิ่งเดียวที่ข้าวทั้งสามชนิดเหมือนกันคือ ข้าวที่หุงสุกจะจับตัวกัน สามารถใช้ตะเกียบคีบได้สะดวก
หลังจากติดสายจูงให้กับสุดหล่ออัลเบิร์ต บันก็เดินจูงมันมาหาหมอหลินที่รถคันใหญ่ซึ่งจอดอยู่ข้างบ้าน ตอนนี้หมอหลิน
เปลี่ยนจากชุดลำลองมาใส่เสื้อยืดคอกลมกางเกงขายาว และใส่รองเท้าผ้าใบ ขณะที่บันอยู่ในชุดเดิมที่ใส่ออกมาจาก
บ้านเคลวิน
ตลาดเก่าแก่ที่หมอหลินพาบันกับอัลเบิร์ตเดินเข้ามา คลาคล่ำไปด้วยผู้คน อาม่าวัยชราสองคนกำลังยืนต่อรองราคา
สินค้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างที่บันจูงอัลเบิร์ตเดินผ่าน สินค้าแปลกตามากมายล่อใจให้บันชะเง้อคอมอง
ไม่ว่าจะเป็นตะขาบตัวใหญ่สีแดงสด ดองอยู่ในขวดเหล้าใบโต ตุ๊กแกตากแห้งเสียบไม้ โสมจีนที่คนขายมัดรวมๆ กันไว้
หินนำโชคสีต่างๆ พวงกุญแจที่มีเหล่าเซียนบนสวรรค์ เรื่อยไปจนถึงโซนขายสัตว์ทะเลหน้าตาแปลกประหลาด อย่างปู
แมงมุม ปลิงทะเลสีทอง ไก่ไม่มีขน ใกล้กันนั้นบันเห็นเด็กสองคนกำลังใช้ไม้แหย่เข้าไปในกรงเหล็กที่มีบางอย่างขดตัว
เป็นลูกบอลกลมๆ มันดูคล้ายกับลูกบาสเกตบอลขนาดเล็กที่มีเกล็ด
“ 犰 狳 armadillo ” ( เฉียว ยี๋ อามาดิลโล่ )
“ ตัวนิ่มเหรอครับ ! ”
“ มาจากเมืองไทย ”
หมอหลินเข้าไปดึงเด็กสองคนออกมาจากกรงตัวนิ่ม แล้วให้เงินไปซื้อขนม ส่วนบันยืนมองตัวนิ่มที่ขดตัวอยู่นั้นด้วยความ
สลดใจ ยิ่งได้ยินว่าถูกส่งมาจากเมืองไทยด้วยแล้ว ยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่ สภาพที่ถูกขังในกรงแบบนี้ ไม่บอกก็รู้ว่า
มันกำลังจะกลายเป็นอาหารของมนุษย์ในอีกไม่นานนี้
“ ไปกันเถอะ ”
หมอหลินชี้ให้บันดูหนูถีบจักรตัวเล็กๆ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นดาราหน้ากล้องได้เป็นอย่างดี เมื่อมีคนเข้ามาใกล้ๆ กรง
มันก็เริ่มถีบวงล้อในกรงนั้นให้หมุนไปมา เหมือนกับมีผู้กำกับสั่ง เมื่อเดินมาถึงร้านอาหารสัตว์ขนาดใหญ่ที่อยู่ริมทางด้าน
ขวามือหมอหลินก็สะกิดบันให้เดินเลี้ยวเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านที่เป็นชายวัยกลางคน เดินออกมาต้อนรับหมอหลินด้วยท่าทีนอบน้อม พร้อมกับเรียกเด็กให้เอาน้ำชามาให้
“ นี่เป็นบัญชียาครับคุณชาย เดือนนี้ขายดี สินค้าหมดเร็วกว่าที่คาด ”
หมอหลินรับบัญชียามาดู แล้วพยักหน้า ก่อนที่จะเดินเข้าไปตรวจดูสินค้าในร้าน ขณะที่บันก็คอยดึงอัลเบิร์ตออกมา
จากกระสอบอาหารสัตว์ที่ส่งกลิ่นใกล้ๆ กับจมูกของมัน
“ ห้ามกัดนะอัลเบิร์ต ฉันไม่ได้เอาเงินมาด้วย ”
แมวสีส้มเดินนวยนาดเข้ามาจากด้านหน้าร้าน ดูเหมือนมันจะเป็นแมวของที่นี่และคงเพิ่งกลับจากการตระเวนราตรีมา
ทั้งคืน ทันทีที่เห็นอัลเบิร์ต มันก็พองขนแล้วขู่ฟ่อ จนบันต้องกระชับสายจูงแน่น กลัวอัลเบิร์ตจะกระโจนออกไป
“ หลิงหลิง มานี่ ! ”
เจ้าของร้านกวักมือเรียกเจ้าแมวสีส้มเข้ามาในร้าน แต่ท่าทางมันจะเอาเรื่องอัลเบิร์ตให้ได้
บันเห็นมันหมอบแล้วทำท่าจะกระโจนเข้ามาเลยเดินเข้ามาอยู่ข้างหน้าอัลเบิร์ตแทน
“ ก๋ากั๋นเกินไปละน้องเหมียว อยากคอขาดหรือไง ถึงได้คิดจะขย้ำเซนต์เบอร์นาร์ด ”
บันยิ้มแล้วอุ้มหลิงหลิงขึ้นมาจากพื้น เทียบขนาดกันจริงๆ แล้ว หลิงหลิงตัวเล็กกว่าหัวอัลเบิร์ตด้วยซ้ำไป
“ ไม่สนุกเท่าไหร่หรอกนะบันนี่ แต่ว่าได้เจอของแปลกๆ เยอะเลยว่าไหม ? ”
หมอหลินพาบันออกมาจากร้านอาหารสัตว์ แล้วเดินเข้าซอยเล็กๆ ทางด้านซ้ายมือ
“ ของเยอะมากเลยครับ ว่าแต่พี่หลินมาทำอะไรที่นี่ ? ”
“ ต้องสั่งยามาจากต่างประเทศให้ร้านพวกนี้น่ะ ”
“ เป็นเอเย่นต์เหรอครับ ? ”
“ ทำนองนั้น ”
“ ว่างๆ จะพาไปที่คลินิก อยากจะเป็นผู้ช่วยไหมล่ะ ? ”
“ อยากครับ ! ”
“ ถ้าทำงานของเคลวินเสร็จจะมาช่วยที่คลินิกก็ได้ ”
“ งั้นสงสัยจะมายาก เพราะเจ้านายชอบให้ผมทำงานเยอะๆ ”
“ ดีแล้ว จะได้เก่ง มีอะไรสงสัยก็ถามเคลวิน อย่าเก็บเอาไว้ รู้หรือเปล่า ? ”
มือใหญ่เข้ามาสัมผัสกับหัวของบัน ก่อนที่จะเขกกำปั้นลงไปเบาๆ
ก่อนออกจากตลาด หมอหลินส่งภาษากวางตุ้งกับแม่ค้าในซอยแคบๆ นั้นซักพัก ก่อนที่จะยิ้มแล้วยื่นเงินให้
พร้อมกับรับถุงกระดาษที่มีรากบัวเชื่อมกลับมา ช่วงหลังจากนั้นหมอหลินตั้งใจจะพาบันไปกินข้าวในร้านอาหาร
เสฉวน แต่ติดที่มีอัลเบิร์ตมาด้วย เลยสั่งอาหารใส่กล่องกลับบ้านแทน
“ จะกลับบ้านเลยเหรอครับ ? ”
บันดูเวลากับเจ้าการ์ฟีลด์บนข้อมือแล้วถามหมอหลิน ตอนนี้เวลา 16.00 น. พอดี
“ ไปกินข้าวกันก่อน ”
“ กินข้าวเย็นที่ไหนครับ ? ”
หมอหลินให้บันจัดอาหารที่ซื้อมาบนโต๊ะหินอ่อนริมทะเล ส่วนตัวเองก็เดินออกไปซื้อน้ำ ชายหาดที่หมอหลินพาบันมานั่ง
มีลมพัดเย็นสบาย ด้านบนที่กำลังจัดโต๊ะอยู่นี้เป็นลานคอนกรีตยกพื้นขึ้นมาจากทะเล บันนั่งมองทะเลกับเรือที่อยู่ไกล
ลิบๆ นั้นซักพัก ก่อนที่หมอหลินจะเดินกลับเข้ามา พร้อมกับอัลเบิร์ต
สองวันต่อมา
บันอ่านทวนการบ้านในห้องเรียนอีกครั้ง และพยายามหาคำผิด เพื่อนที่นั่งข้างๆ ส่งภาษาอังกฤษเข้ามาถามบันว่า
เลือกเพลงอะไรมาเสนอหน้าชั้นเรียน บันส่งคำตอบกลับไปแล้วรอฟังคำตอบจากเธอบ้าง
สาวมาเลเซียอ่านบทเพลงที่นำไปทำเป็นการบ้านด้วยภาษาจีนกลาง ก่อนที่จะกลับมาอ่านเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้ง
เธอเลือกเพลง 甜蜜蜜 ( เถียนมีมี่ ) ของ 鄧麗君 ( เติ้งลี่จวิน ) นักร้องชาวไต้หวัน ซึ่งชื่อเพลงหมายถึง
甜 ( เถียน หวาน รสหวาน ) 蜜蜜 ( มีมี่ น้ำผึ้ง ) รวมแล้วคือ หวานปานน้ำผึ้ง
บันหลับตาแปลเพลงนี้ด้วยความชำนาญเนื่องจากเคยแปลเพลงนี้ให้แม่ฟังตอนอยู่ที่เมืองไทย
หลังจากสาวมาเลเซียเสนอการบ้านจบ ก็ถึงคิวบันที่ต้องนำการบ้านไปเสนออาจารย์กับเพื่อนในชั้นเรียนบ้าง
เพลงที่บันเลือกมาในวันนี้เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ชุด เรื่องเป่าชิงเทียนหรือเปาบุ้นจิ้น เหตุการณ์ในภาพยนตร์
เป็นเรื่องราวของจีนในสมัยราชวงศ์ซ่ง ซึ่งขณะนั้นเมืองหลวงยังอยู่ที่ไคฟง ไม่ใช่ปักกิ่งเหมือนในปัจจุบัน
* หมายเหตุ ถั่วงอกหัวโตเพาะได้จากถั่วเหลือง ถั่วลิสง หรือถั่วอื่นๆ ที่มีขนาดเมล็ดใหญ่กว่าถั่วเขียว
ต่อ
-
บันกางกระดาษสมุดออกแล้วอ่านบทความที่แปลจากเพลง ให้กับอาจารย์และเพื่อนในชั้นฟัง
http://www.youtube.com/v/lzsw92LCkJA
新 鸳 鸯 蝴 蝶 梦 ซิน ยวน ยาง หู เตี๋ย เมิ่ง
ความฝันของผีเสื้อ
作 日 象 那 东 流 水
จั๋ว ยื่อ เซี่ยง น่า ต้ง หลิว สุ่ย
วันวานที่ผ่านเลยไปเป็นเหมือนสายน้ำที่ไม่ไหลย้อนกลับ
离 我 远 去 不 可 留
หลี หว่อ หย่วน ชวี่ ปู้ เข่อ หลิว
มีแต่จะไหลห่างตัวฉันไปเรื่อยๆ ไม่มีวันหยุด
今 日 乱 我 心
จิน ยื่อ ร่วน อว่อ ซิน
อีกวันที่จิตใจสับสน
多 烦 忧
ตั่ว ฝาน โยว
กังวลและเป็นทุกข์ใจ
抽 刀 断 水 水 更 流
โชว เตา ต้วน สุ่ย สุ่ย เกิ่ง หลิว
เอามีดมาตัดสายน้ำนั้นทิ้งไปกลับยิ่งไหลหลั่ง
举 杯 消 愁 愁 更 愁
จวี่ เปย เซียว โฉว โฉว เกิง โฉว
จอกแล้วจอกเล่าก็ยิ่งกลัดกลุ้มใจ
明 朝 清 风 四 飘 流
หมิง เฉา ชิง เฟิง ซื่อ เพียว หลิว
แสงสว่างและลมที่พัดอยู่รอบๆ ตัว
由 来 只 有 新 人 笑
โหยว ไหล จื่อ โหย่ว ซิน เหริน เซี่ยว
คนใหม่คนแล้วคนเล่าที่ผ่านเข้ามามีแต่จะหัวเราะซ้ำเติม
有 谁 听 到 旧 人 哭
โหย่ว เสิย ทิง เต้า จิ้ว เหริน คู
จะมีใครเล่าที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของคนเก่า
爱 情 两 个 字
อ้าย ฉิง เหลี่ยง เก้อ จื้อ
คำว่ารักสองคำนี้
好 辛 苦
ห่าว ซิน ขู่
ช่างทรมานหัวใจยิ่งนัก
是 要 问 一 个 明 白
ซื่อ เย่า เวิ่น อี เก่อ หมิง ไป๋
อยากถามให้เกิดความเข้าใจ
还 是 要 装 作 糊 涂
ไห ซื่อ เย้า จวง จั่ว ฮู ถู
หรือแกล้งทำให้เหตุการณ์มันผ่านเลยไป
知 多 只 少 难 知 足
จี่ ตัว จือ ส่าว หนัน จือ จู๋
เพราะจะรู้มากรู้น้อยก็ไม่อาจเพียงพอ
看 似 个 鸳 鸯 蝴 蝶
ค่าน ซื่อ เก่อ ยวน ยาง หู เตี๋ย
เหมือนกับคู่รักผีเสื้อที่เกิดมาในโลก
不 应 该 的 年 代
ปู้ อิง กาย เตอะ เหนียน ไต้
เกิดมาในยุคสมัยที่ไม่น่าเกิด
可 是 谁 又 能 摆 脱 人 世 间 的 悲 哀
เข่อ ซื่อ เสย โหย่ว เหนิง ป่าย ทัว เหริน ซื่อ เจียน เตอะ เปย อาย
แต่ก็คงไม่มีใครหลีกเลี่ยงห้วงแห่งกรรมนี้ได้
花 花 世 界
ฮวา ฮวา ซื่อ เจี้ย
ในโลกที่เต็มไปด้วยสีสัน
鸳 鸯 蝴 蝶
ยวน ยาง หู เตี๋ย
คู่รักผีเสื้อ
在 人 间 已 试 癫
จ้าย เหริน เจียน อี่ ซื่อ เตียน
กลายเป็นแค่คนสติฟั่นเฟือนและไม่สมประกอบ
何 苦 要 上 青 天
เหอ ขู่ เย้า ซ่าง ชิง เทียน
เหตุใดเล่าจึงต้องดิ้นรนขึ้นสู่ท้องฟ้า
不 如 温 柔 同 眠
ปู้ หยู เวิน โหรว ถง เหมียน
สู้หลับใหลอย่างมีความสุขบนพื้นดินไม่ดีกว่าหรือ
===================================================
新 鸳 鸯 蝴 蝶 梦 ซิน ยวน ยาง หู เตี๋ย เมิ่ง
ถอดความ
新 ซิน หมายถึง ใหม่
鸳 鸯 ยวน ยาง แปลตรงตัวคือ เป็ดจีน หรือเป็ดแมนดาริน ความหมายโดยนัยคือ การรักเดียวใจเดียว เนื่องจากเป็ดนี้จะไม่ทิ้งคู่ของมัน
หากตัวใดตัวหนึ่งตายลง อีกตัวก็จะตายตามไปด้วย
สองคำนี้รวมกัน คือ 新 鸳 鸯 ซิน ยวน ยาง หมายถึง คู่รักคู่ใหม่ คู่บ่าวสาว คู่แต่งงาน เป็นคำเรียกที่ใช้อวยพรให้มีชีวิตคู่ที่ยืนยาว
และรักกันจนตายเหมือนเป็ดแมนดาริน
蝴 蝶 หู เตี๋ย หมายถึง ผีเสื้อ ความหมายโดยนัยคือ สวยงาม ฉาบฉวย วูบวาบ
梦 เมิ่ง หมายถึง ฝัน ฝันไป
蝴 蝶 梦 หู เตี๋ย เมิ่ง แปลตรงตัวได้ว่า ความฝันของผีเสื้อ ความหมายโดยนัยคือ ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง หรือ คนไทยเรียก ฝันกลางวัน
新 鸳 鸯 蝴 蝶 梦 ซิน ยวน ยาง หู เตี๋ย เมิ่ง ผู้แต่ง ( หวง อาน ) สื่อถึง ความฝันของเหล่าผีเสื้อที่จะโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้า พยายามจะเป็นคู่รักนิรันดร์เหมือนเป็ดแมนดาริน
แต่ธรรมชาติได้ขีดเส้นเอาไว้ ไม่อาจจะฝืนได้ ผีเสื้อเป็นสัตว์อายุสั้นและบอบบาง เมื่อบินขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วก็ต้องตกลงมาตายบนพื้นดิน
ความฝันของผีเสื้อที่จะเป็นคู่รักนิรันดร์จึงเป็นได้แค่ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
แรงบันดาลใจของ หวง อาน ในการแต่งเพลงนี้ ได้มาจากกวี หลี่ ไป๋ กวีเอกชาวจีนในสมัยราชวงศ์ถัง ซึ่งได้ประพันธ์บทกวีเกี่ยวกับผีเสื้อเอาไว้
โดยแทนผีเสื้อเป็นดั่งแสงประกายวูบวาบ งดงามแต่ฉาบฉวย ไม่จีรังยั่งยืน
เพลง ซิน ยวน ยาง หู เตี๋ย เมิ่ง เป็นเพลงที่ใช้ประกอบภาพยนต์ชุด เป่า ชิง เทียน หรือที่คนไทยเรียก เปาบุ้นจิ้น
青 天 ชิง เทียน หมายถึง ท้องฟ้า ความหมายโดยนัยคือ ความซื่อสัตย์และยุติธรรม
癫 เตียน หมายถึง ฟั่นเฟือน เป็นบ้า
明 朝 หมิง เจ้า หมายถึง วันพรุ่งนี้
เพลงนี้เป็นเพลงที่ใช้คำสละสลวยงดงาม ความหมายลึกซึ้ง เป็นเพลงที่โด่งดังคู่กับเปาบุ้นจิ้น หากใครได้ยินเพลงนี้ คงนึกภาพภาพยนต์ชุดเปาบุ้นจิ้นออกนะครับ
ที่สำคัญ คนร้องคือ หวง อาน ร้องด้วยสำเนียงจีนกลาง ทำให้เพลงนี้เหมาะสำหรับใช้ฟังเพื่อฝึกภาษาด้วยครับ
ตอนเด็ก เคนอิจิติดเปาบุ้นจิ้นมาก ๆ การบ้านก็เก็บเอาไว้จนดึก ต้องอาศัยกำลังภายในมาฮึดทำเอาตอนกลางคืน :laugh:
=================================================
อาจารย์เกาซึ่งทำหน้าที่สอนวิชาวรรณกรรมจีน ลุกขึ้นมาปรบมือให้บัน พร้อมกับชมว่าบันแปลบทเพลงออกมาเป็น
ภาษาอังกฤษได้อย่างไพเราะ นอกจากนี้หนุ่มแว่นที่นั่งแถวหน้ายังขอให้บันอ่านบทเพลงเป็นภาษาไทยอีกด้วย
อาหารกลางวันมื้อแรกสำหรับมิตรภาพของผองเพื่อนสามประเทศ เป็นอาหารชุดเรียบง่าย ประกอบไปด้วยข้าว
ผัดผัก แกงจืด ไก่ทอด แล้วก็น้ำอัดลม สาวหมวยจากมาเลเซีย ชื่อ Ella Quin เอลล่า ควิน เธอมาจากเมือง
โกตา คินาบาลู เมืองหลวงของรัฐซาบาห์ ซึ่งเป็นมาเลเซียตะวันออก ตั้งอยู่บนเกาะบอร์เนียวไม่ใช่มาเลเซียตะวันตกที่มี
พรมแดนติดกับไทย และหนุ่มแว่นฮ่องกงชื่อ Wang Yi หวัง ยี่ ซึ่งขยั้นขยอให้บันเขียนชื่อเขาเป็นภาษาไทย
หลังจากที่กินข้าวกลางวันเสร็จ
“ หวัง ยี่ ”
บันเขียนและอ่านออกเสียงภาษาไทยให้หวังฟัง
“ ไม่ใช่แบบนี้ อยากได้ที่มีความหมาย เหมือนชื่อนายไง 兔 ” ( 兔 กระต่าย )
“ อ๋อ ให้แปลชื่อนายเป็นภาษาไทยเหรอ ”
บันเขียนชื่อหวังลงในกระดาษ ดังนี้
王 毅 = Wang Yi
Wang = หวัง
English = wish
Thai = ปรารถนา
“ ชื่อนายก็คือ คุณปรารถนายังไงล่ะหวัง ชอบไหม ? ”
บันไม่ได้บอกหวังไปว่า ปรารถนาเป็นชื่อผู้หญิง เพราะกลัวว่าหนุ่มแว่นจะผิดหวัง
“ เยี่ยมมาก ฉันมีชื่อภาษาไทยแล้ว ”
หวังบอกว่าเขามีอาชีพเป็นไกด์นำเที่ยว ช่วงหลังมานี้มีคนจีนแผ่นดินใหญ่เข้ามาเที่ยวฮ่องกงกันมากขึ้น รวมถึง
นักท่องเที่ยวจากมาเลเซีย สิงคโปร์ หรือไทย ก็มักจะพูดจีนกลางมากกว่า เลยทำให้เขาตัดสินใจมาเรียนเพิ่มเติม
ส่วนเอลล่าก็อยากกลับไปเป็นครูสอนภาษาจีนที่บ้านเกิด เลยเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยเช่นกัน
“ ฉันอยู่ในหอพักนี่เอง เธอสองคนพักที่ไหนกันเหรอ ? ”
บันภาวนาให้หวังมีหอพักอยู่ข้างในนี้ เผื่อบางทีจะได้ขออาศัยด้วย
“ ฉันมีอพาร์ทเมนท์น่ะ ต้องขับเจ้าสองล้อมา ”
“ ฉันอยู่กับ เจ้านาย เอ่อ อยู่กับญาติน่ะ ”
หนุ่มแว่นอาสาขับสกูตเตอร์คันเล็กไปส่งบันที่บ้าน แต่บันก็ปฏิเสธอย่างสุภาพกลับไป เนื่องจากนัดกันกับอาเฉินไว้แล้ว
ว่าจะรอที่หน้ามหาวิทยาลัย หนุ่มแว่นบีบแตรรถพร้อมกับโบกมือลาบันตรงริมฟุตบาท บันโบกมือกลับแล้วมองหาที่นั่ง
ตรงม้านั่งหินอ่อนที่มีหลังคาบังแดดอยู่ หนุ่มไทยนั่งมองผู้คนที่เดินขวักไขว่ออกมาจากมหาวิทยาลัยด้วยความสนใจ
บันนั่งตรงนั้นอยู่นาน จนมีสายตาอีกคู่มองมาจากอีกฟากของถนน หนุ่มในชุดนักกีฬาบาสเกตบอลเดินข้ามถนนตรง
มาหาบันที่กำลังรอคนมารับ เขาเห็นบันตั้งแต่อยู่ในแคนทีน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก
-
หมายเหตุจากผู้เขียน
บทเพลงผีเสื้อ แปลออกมาด้วยความรู้ภาษาจีนระดับข้อกระดูกข้อที่หนึ่งของหางอึ่ง ( น้อยมาก )
หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยครับ
หากผู้อ่านท่านใด คิดว่าประโยคไหนแปลออกมาได้ไม่ดี รบกวนคอมเม้นท์ได้เลยครับ ยินดีนำมาแก้ไข
ซึ่งจะช่วยให้นิยายสมบูรณ์มากขึ้น
เพลงนี้ คนเขียนมักจะนอนกอดแม่อยู่บนฟูกหน้าโทรทัศน์ แล้วฟังตอนที่ภาพยนตร์เปาบุ้นจิ้นเล่นจบตอน
เป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจ ที่ทำให้อยากเรียนภาษาจีน ( แต่ก็ไม่มีโอกาสซักที )
เติ้งลี่จวิน หลายคนคงรู้จักเป็นอย่างดี เติ้งลี่จวิน เป็นนักร้องที่มีความอุตสาหะและเพียรพยายาม
แม้แรกๆ จะไม่ประสบความสำเร็จ แต่ก็ไม่เคยท้อ เป็นตัวอย่างที่ดีน่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างครับ
เติ้งลี่จวินพูดได้หลายภาษา เช่น จีนกลาง จีนกวางตุ้ง อังกฤษ ญี่ปุ่น เวียดนาม
เธอเสียชีวิตอย่างกะทันหันที่เชียงใหม่ ขณะมีอายุได้ 42 ปี
ช่วงนี้อัพนิยายทั้งสองเรื่องช้ามาก เพราะคนเขียนเป็นผีเสื้อเหมือนกัน
แต่เป็นระยะที่กำลังพ่นใยห่อหุ้มตัวเพื่อลอกคราบ o22
แฮ่ พอดีงานรุมเร้า ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ 抱歉 ( ขอโทษ )
รัก เคนอิจิ
ปอปลาลอลิง
ยังไม่ได้หาคำผิดเลย แต่คาดว่าคนอ่านที่อ่านงานของเคนอิจิได้
ย่อมเป็นคนที่มีจินตนาการพอสมควร สามารถปะติดปะต่อประโยคและอิเมจิ้นนนนนนนน ไปได้อย่างไร้ปัญหา
ถุย คนเขียนมันขี้เกียจอ่ะดิ
ไม่ใช่หรอกเนอะ ค่อยกลับมาแก้ทีหลัง
จริงๆ นะ ใครอ่านงานผมได้ เก่งเลยแหละ ผมเองกลับมาอ่านยัง เอ่อ :เฮ้อ:
ใครคิดถึงพ่อ ( เคลวิน ) อย่าเพิ่งปารองเท้าแตะช้างดาวมานะ :o211:
บทหน้ามีแน่นอน :m23:
ดาเนียลจอมจุ้นก็หาย :laugh:
จิ้มไปที่ ★Sugar.B รีล่าง
ขอบคุณครับ อย่างงี้สิรักกันจริง
+ 1 ที่ช่วยเหลือ
V
V
V
-
:3123: คิดถึงพี่เคนอิจิและน้องบันค่ะ ฮิฮิ
ตอนนี้เหมือนหมอหลินเป็นพระเอกเลย มาทำเนียนๆ แต่เรารู้ทันนะ -..-
ถ้าตอนหน้าไม่มีเคลวิน เราจะหันไปเชียร์หมอหลินแล้วนะค่ะ :monkeysad:
:z1: พูดไปงั้นทำไม่ได้หรอก , ตอนนี้ก็จิ้นไปพลางๆก่อนรอบทสวีท(?)ของทั้งคู่
ปล.ในอนาคตหมอหลินจะเป็นตัวทำให้น้องบันของเราไขว่เขว่หรือเปล่าค่ะ ถามเพราะจะเตรียมตัวหมั่นไส้ ๕๕
คำผิดเบาๆค่ะ
อพาร์ทเมนต์ > อพาร์ทเมนท์ อพาร์ทเม้นท์
บาสเก็ตบอล > บาสเกตบอล
แตร์ > แตร
-
:3123:
-
เค้ายังคิดถึงเคลวินเลยแล้วบันนี่เล่าไม่คิดถึงเคลวินบ้างหรออออ???
-
ใครอีกครับเนี่ย
อ่านๆไป ยังไม่รู้เลยว่าใคร
เป็นพระเอก
-
อ่านแล้วก็อยากมีพี่แบบหมอหลินบ้างจัง
มาตอนนี้เคลวินก็ยังไม่มาคาดว่าตอนหน้าจะโผล่มาบ้าง
ตอนนี้บันน้อยก็มีเพื่อนแล้วด้วยคงไม่เหงาเท่าไหร่
:กอด1: :L2: :pig4:
-
น้องบันนี่กระต่ายน้อยชักจะเสน่ห์แรงขึ้นเรื่อยๆนะ
ชักอยากให้หมอหลินเป็นพระเอกมากกว่าสะแล้ว
+1 คุณเคนอิจิ :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะ
บันนี่มีหนุ่มมาจีบเพิ่มอีกคนแล้ว
-
ระบำปลายเท้า คลอเพลง เถียนมีมี่ เข้ามาอ่าน
ฮี่ๆๆ
บันนี่น่ารักอ่ะ
+1 จ้า
-
ใครๆก็มาชอบน้องบัน
เจ้านายชาเย็น มีวี่แววจะได้กิ๊กกั๊กอะริงกริ่งกริ๊ง กันตอนไหนเนี่ย
+1ให้คุณเคนอิจิครับ (โหวตได้แล้วดีใจจัง)
-
โอ๊ะๆๆๆ จะมีหนุ่มอีกคนมาตกหลุมรักน้องบันอีกแล้วหรือนี่ น่ารักจนใครๆก็อดใจไม่ไหวเลยน้า :กอด1:
ไม่ได้คิดถึงมากหรอกนะคะ เคลวินเนี่ย เพราะมาทีไรก็อยากดีดปากพี่แกทุกที (เวลาแกเบะปากใส่บันนี่ที่น่ารักของเรา)
อะไรๆก็ดีหรอกพี่เคนจัง แต่พอมาเจอตุ๊กแกแห้งเสียบไม้นี่หนูสยองมาก :a5:
-
น้องบันเสน่ห์แรงจริงๆ มีหนุ่ม ๆ มาจีบอีกแล้วแน่ๆ +1
-
โอ้ ใครอีกล่ะนั่นสนใจบัน แต่อ่านตอนนี้แล้วหมอหลินก็ดีนะ อบอุ่นดี แต่ริซ่านี่ใคร น้องหมอหลินเหรอ
-
เอาแล้วไง นักบาสเลยนะ
ว๊าวๆๆๆๆ
-
เสน่ห์แรงจังนะคะบันนี่
-
:L2: :L2:
คิดถึงบันนี่
-
เข้าเล้ามาวันนี้ เจอคุณเคนอิจิ พาน้องบันนี่มาพอดี :กอด1:จุ๊บ จุ๊บ น้องบันนี่ เพื่อบอกว่าคิดถึง
และขอบคุณเคนอิจิ ที่พาน้องมาจ้ะ
-
คนที่เล่นบาสนี่ คือคนที่พยายามจะกดน้องบันหรือเปล่า
แล้วสาวที่บ้านหมอหลินนี่ สนใจน้องบันในฐานะอะไร แค่น่ารัก
เลยชอบ หรือสนใจในฐานะอื่นกัน
-
ชอบๆๆ วันนี้บันนี่ก้น่ารัก
แต่เรื่องยังดูไม่เดินไปไหนเลย
ห้าๆๆ
วี่เเววตาเคลวินจะมาหลงหนูกระต่ายไม่มีเลย
เหอๆ
-
สนุกมากครับ แต่พักหลังไม่ค่อยอัพเลย สงสัยคนแต่งเหนื่อย สู้ๆ นะครับ
รอติดตามตลอดเลย
-
:m15: ฟ้าคิดถึงพ่อ
ผิดเรื่องป่าวฟร่ะ :laugh:
-
ขอบคุฯสำหรับตอนต่อครับ
ยังไม่รู้จะเมนท์อะไร ขอยกยอดไปตอนหน้าละกัน
-
เฮ้อ
ใครเป็นพระเอกกันแน่ล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
หมอหลินฟีลพี่ชายค่ะ ไม่น่าจะมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆอ่ะ ทั้งบันทั้งหมอ (เพราะดูหมอแกมีความเป็นผู้ใหญ่อยู่พอตัวด้วยล่ะ)
แต่ว่า...ตกลง อิตาเคลวินพระเอกหรอคะ?
บทน้อยยิ่งกว่าพ่อบ้านอีกนะคะนี่ :laugh:
-
ตกลงเรื่องนี้พ่อเคลวินเป็นพระเอกใช่มั้ยคะเคนจัง
ถ้าใช่เค้าจะได้เตรียมไปปลูกฝังน้องบันว่าอย่าไปใจอ่อนกับอิตาเคลวินง่ายนักละ
ต้องแกล้งให้เข็ด ให้หายขี้เก๊กซักที 555
นั่งฟังเพลงเปาบุ้นจิ้น ก็คิดถึงเมื่อสมัยเด็กที่เพื่อนๆชอบเอามาแปลงคำร้องแล้วร้องกันแบบขำๆ เคนจังเคยทำมั้ยคะ 555
-
เคลวินเป็นพระเอกหรือเปล่าเนี่ย ไม่ค่อยมีบทบาทเลยแหะ
-
วันนีได้บันคืนมาอีกที วันนี้ได้กอดเต็มที่เลยครับ
-
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
i cant type thaiT^T
bun is so cute ahhhhhhhhhhh`!!!` i love him`!!! he's like alittle rabbit o///o
-
เมื่อไหร่อีตาเคลวิน จะได้ห็นความน่ารักของบัน เหมือนคนอื่นๆเค้าซะทีน้า :-[
-
โอ้วววว เยสสสส เค้าทายชื่อสาวปริศนาถูกครึ่งนึงด้วยอ่ะ ลิซ่า กะ โรซ่า หยวนๆ เนอะ ก็ลงท้ายว่าซ่าเหมือนกันแหละ คิก คิก :z2:
แล้วหนุ่มชุดบาสนั่นใครอีกหล่ะนั่น อย่าบอกนะว่าอีตาเพลย์บอยที่เจอกันที่บ้าน “สวรรค์แห่งอารมณ์” อะไรนั่นอ่ะ อ่านชื่อร้านทีไรก็สยิวกิ้วทู๊กกกทีเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนเขียนเข้าใจเอาน้องบัน ซึ่งเป็นที่รักของมหาชนมาเป็นตัวประกันเนอะ เพราะเพลงที่แปลมา ถ้าเค้าบอกว่าแปลไม่ดีก็เท่ากับเป็นการทำร้ายจิตใจเด็กสีส้มอย่างร้ายกาจ ซึ่งคนเขียนก็รู้ว่าเค้าทำไม่ได้ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่มีอะไรจะวิจารณ์ เพราะภาษาในบทแปลก็งามในตัวเองอยู่แล้ว
เคนอิจิว่ามั๊ย คนแต่งเรื่องนี้เก่งเนอะ อยากได้อ่ะ อยากได้แบบนี้ ใช่เลย เป๊ะมาก อยากได้................มาช่วยล้างจานอ่ะ แบบว่าจานชามที่บ้านกองเบ้อเริ่มเลยที่ยังไม่ได้ล้าง :laugh:
สุดท้าย ขอ :กอด1: หน่อย กอดคนแต่งนะ ป่าวกอดเคนอิจิ :o10:
-
ใครๆ ก็รักบันน้อย >[]<"
-
พ่อจ๋า ฟ้าคิดถึงพ่อ พ่ออยู่ไหน โฮ่ๆๆๆ
น้องบันนี่ พี่มาแล้ว หายไปหลายวันคิดถึงจัง
คิดถึงพี่หมอใจดีด้วย อยากกอด :man1:
แอบขำตรงอิชื่ออาหวัง นี่แหละ จะเอาให้ได้ใช่ไหมชื่อไทย เอาไปเซ่ ปรารถนา :laugh:
ให้ดอกไม้ ฐานแปลเพลงชอบของพี่ด้วยค่ะ ชอบเพลงนี้มาก เพลงผีเสื้อ :L1:
อีกเพลงนึงชื่ออะไรคะเคนจัง เพลงช้าเหมือนกัน เพลงนั้นก็เพราะค่ะ
-
เข้ามารอ ,,
บันนี่น้อย ^^
-
无 眠 นอนไม่หลับ
ตอบเม้นท์ดีกว่า
★Sugar.B / คิดถึงพี่เคนอิจิและน้องบันค่ะ ฮิฮิ
ตอนนี้เหมือนหมอหลินเป็นพระเอกเลย มาทำเนียนๆ แต่เรารู้ทันนะ -..-
ถ้าตอนหน้าไม่มีเคลวิน เราจะหันไปเชียร์หมอหลินแล้วนะค่ะ
พูดไปงั้นทำไม่ได้หรอก , ตอนนี้ก็จิ้นไปพลางๆก่อนรอบทสวีท(?)ของทั้งคู่
ปล.ในอนาคตหมอหลินจะเป็นตัวทำให้น้องบันของเราไขว่เขว่หรือเปล่าค่ะ ถามเพราะจะเตรียมตัวหมั่นไส้ ๕๕
เคนอิจิ / ขอบคุณครับ
ก็พูด ช่วงนี้คุณหนูของบ้านหลินรับบทเป็นพระเอก
ตอนหน้ามีพ่อออกมาแน่นอนครับ
ยังนึกบทสวีทไม่ออกเลยครับ พ่อแกซึนมาก
แอะ แอะ แบะ แบะ
ขอบคุณที่ช่วยหาคำผิดอีกครั้ง :กอด1:
roseen
สู้ๆ นะครับ เข้าไปติดตามอ่านงานของคุณ roseen ทุกครั้งที่อัพเลยครับ
Triple / เค้ายังคิดถึงเคลวินเลยแล้วบันนี่เล่าไม่คิดถึงเคลวินบ้างหรออออ???
เคนอิจิ / ตอนอยู่ที่บ้านหมอหลิน บันเห็นหน้าเคลวินแยกเขี้ยวแวบนึง
เอ่อ เพ่ มันเรียกว่าคิดถึงตรงหนายยย
p_phai / ใครอีกครับเนี่ย อ่านๆไป ยังไม่รู้เลยว่าใคร เป็นพระเอก
เคนอิจิ / ตัวละครเยอะจังว่าไหม ? แฮ่ พระเอกเฉลยไว้ตรงชื่อเรื่องนะครับ
@StaR@ / อ่านแล้วก็อยากมีพี่แบบหมอหลินบ้างจัง
มาตอนนี้เคลวินก็ยังไม่มาคาดว่าตอนหน้าจะโผล่มาบ้าง
ตอนนี้บันน้อยก็มีเพื่อนแล้วด้วยคงไม่เหงาเท่าไหร่
เคนอิจิ / คนเขียนก็นิสัยแบบหมอหลินนั่นแหละครับ พอจะแทนกันได้ o22
ใช่ครับ พ่อจะมาบทหน้า
ครับ มีเพื่อนแล้วสองคน ( ที่สนิท )
±Märgârїn๛★ / น้องบันนี่กระต่ายน้อยชักจะเสน่ห์แรงขึ้นเรื่อยๆนะ
ชักอยากให้หมอหลินเป็นพระเอกมากกว่าสะแล้ว
เคนอิจิ / คนไทยน่ารัก ( ยืมคำพี่ทิดจากเรื่องนู้นมาใช้ )
ทำโพลซะดีมั้งเนอะ
natty _lovelove / ขอบคุณนะคะ บันนี่มีหนุ่มมาจีบเพิ่มอีกคนแล้ว
เคนอิจิ / ครับ รอดูว่าเป็นใคร
rellachulla / ระบำปลายเท้า คลอเพลง เถียนมีมี่ เข้ามาอ่าน ฮี่ๆๆ
บันนี่น่ารักอ่ะ
เคนอิจิ / นึกภาพตาม อืม เข้าทีครับ
ขอบคุณครับ เอ้า นึกว่าชมผม :a5:
คนริมคลอง / ใครๆก็มาชอบน้องบัน
เจ้านายชาเย็น มีวี่แววจะได้กิ๊กกั๊กอะริงกริ่งกริ๊ง กันตอนไหนเนี่ย
+1ให้คุณเคนอิจิครับ (โหวตได้แล้วดีใจจัง)
เคนอิจิ / แอบไปลงสาลิกาลิ้นทองเอาไว้ :laugh:
ชอบศัพท์นี้จัง ยืมไปใช้ได้ป่ะเนี่ย :laugh:
ขอบคุณครับ ห้ามโหวตผมออกนะ มีเคือง
BeeRY / โอ๊ะๆๆๆ จะมีหนุ่มอีกคนมาตกหลุมรักน้องบันอีกแล้วหรือนี่ น่ารักจนใครๆก็อดใจไม่ไหวเลยน้า
ไม่ได้คิดถึงมากหรอกนะคะ เคลวินเนี่ย เพราะมาทีไรก็อยากดีดปากพี่แกทุกที (เวลาแกเบะปากใส่บันนี่ที่น่ารักของเรา)
อะไรๆก็ดีหรอกพี่เคนจัง แต่พอมาเจอตุ๊กแกแห้งเสียบไม้นี่หนูสยองมาก
เคนอิจิ / เขิน อ่ะ อ้าว ผิดคน
เอายางรัดแกงถุงดีดซะดีมั้ง เบะได้เบะดี
ตากแห้งเรียบร้อย พร้อมทอด ก๊ากกก ขย่มขวัญน้องเบียร์
hahn / น้องบันเสน่ห์แรงจริงๆ มีหนุ่ม ๆ มาจีบอีกแล้วแน่ๆ +1
เคนอิจิ / มะรุมแกงส้ม เอ๊ย มะรุมมะตุ้มรุมรักบันนี่ :m20:
โจ๊กกุ้ง / โอ้ ใครอีกล่ะนั่นสนใจบัน แต่อ่านตอนนี้แล้วหมอหลินก็ดีนะ อบอุ่นดี แต่ริซ่านี่ใคร น้องหมอหลินเหรอ
เคนอิจิ / จำได้ว่าคุณโจ๊กกุ้ง ชอบพระเอกซึน คราวนี้เจอพ่อเข้าไป ซึนได้ใจจริงๆ แฮ่
ChCh13 / เอาแล้วไง นักบาสเลยนะ ว๊าวๆๆๆๆ
เคนอิจิ / 打 篮 球 หนุ่มนักบาส 可 爱 น่ารัก
nunamicky / เสน่ห์แรงจังนะคะบันนี่
เคนอิจิ / 谢谢 เชี่ย เชี๋ย ขอบคุณ ( ขอบคุณแทนบัน แต่หน้าบานเอง )
golove2 / คิดถึงบันนี่
เคนอิจิ / หลังจากโพสจบ เคนอิจิจะจัดทริปตามรอยบันนี่ โดยแล่นเรือสำเภาออกจากท่าบางขุนเทียนออกอ่าวไทย
เข้าสู่อ่าวตังเกี๋ย ขึ้นทะเลจีนใต้ มหาสมุทรแปซิฟิก ขึ้นฝั่งที่ฮ่องกง ก่อนที่จะถูกจับโดยพร้อมเพรียงกันที่ ตม.
ฐานลักลอบเข้าประเทศโดยผิดกฏหมาย :laugh:
yayee2 / เข้าเล้ามาวันนี้ เจอคุณเคนอิจิ พาน้องบันนี่มาพอดี จุ๊บ จุ๊บ น้องบันนี่ เพื่อบอกว่าคิดถึง
และขอบคุณเคนอิจิ ที่พาน้องมาจ้ะ
เคนอิจิ / เห็นคนอื่นเรียกว่าพี่แก้ว ขอเคนอิจิเรียกมั่งได้ไหมครับ ( เนียน )
จำได้ว่ารูปอวตารก่อนหน้าเป็นรูปผู้หญิงในวรรณคดี ( ใช่หรือเปล่า ) เพ้อเจ้อละ เคน( น่าจะใช่นะ )
ผมชอบอ่านเม้นท์ที่พี่โพสครับ ดูละมุนละม่อมดีจัง
litlittledragon / คนที่เล่นบาสนี่ คือคนที่พยายามจะกดน้องบันหรือเปล่า
แล้วสาวที่บ้านหมอหลินนี่ สนใจน้องบันในฐานะอะไร แค่น่ารัก
เลยชอบ หรือสนใจในฐานะอื่นกัน
เคนอิจิ / ที่ร้าน สวรรค์แห่งอารมณ์ใช่ไหมครับ ? คนละคนกันครับ
ประมาณพี่สาวเห็นเด็กผู้ชาย รักแบบน้องครับ
zeit / ชอบๆๆ วันนี้บันนี่ก้น่ารัก
แต่เรื่องยังดูไม่เดินไปไหนเลย
วี่เเววตาเคลวินจะมาหลงหนูกระต่ายไม่มีเลย
เคนอิจิ / ครับ เนื้อเรื่องยังไม่ไปไกลนะ เคนอิจิเวิ่นเว้อ ก๊ากก
พ่อ สงสัยจะงานยุ่ง เตรียมหาเงินมาขอน้องบัน น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันก็เปียกนะครับ ( กร่อนเหอะ )
catwander / สนุกมากครับ แต่พักหลังไม่ค่อยอัพเลย สงสัยคนแต่งเหนื่อย สู้ๆ นะครับ
รอติดตามตลอดเลย
เคนอิจิ / ขอบคุณครับ แห๊มมดีใจ
DraCo_SLa13 / ฟ้าคิดถึงพ่อ ผิดเรื่องป่าวฟร่ะ
เคนอิจิ / ฟ้า เอามือคุณออกจากขาผมได้แล้ว ผมจะกลับไปหาคุณดี๋ ก๊ากก
ordkrub / ขอบคุฯสำหรับตอนต่อครับ
ยังไม่รู้จะเมนท์อะไร ขอยกยอดไปตอนหน้าละกัน
เคนอิจิ / เห็นไหมล่ะ ไม่มีเนื้อความที่คืบหน้า คนอ่านไม่รู้จะเม้นท์อะไร ต้องรวบยอด
แป่ววว ย้อเย่นน้อ
Little Diamond / เฮ้อ ใครเป็นพระเอกกันแน่ล่ะเนี่ย
เคนอิจิ / แอะ อะเอกอู่ใออื่อเอื้อง อุนอ้ามแอ๋งไอ๋ พอละ ไม่ต้องใบหรอก กรรมแท้
❃indy❣zaka❃ / หมอหลินฟีลพี่ชายค่ะ ไม่น่าจะมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆอ่ะ ทั้งบันทั้งหมอ
(เพราะดูหมอแกมีความเป็นผู้ใหญ่อยู่พอตัวด้วยล่ะ)
แต่ว่า...ตกลง อิตาเคลวินพระเอกหรอคะ?
บทน้อยยิ่งกว่าพ่อบ้านอีกนะคะนี่
เคนอิจิ / เยี่ยม ถูกครับ แต่ไม่แน่นะ อ่ะอ้าว
พ่อแกยังไม่ค่อยแสดงบทบาทนะครับ รอแกก่อน
อันนี้จริง :laugh:
ZuuZuu / ตกลงเรื่องนี้พ่อเคลวินเป็นพระเอกใช่มั้ยคะเคนจัง
ถ้าใช่เค้าจะได้เตรียมไปปลูกฝังน้องบันว่าอย่าไปใจอ่อนกับอิตาเคลวินง่ายนักละ
ต้องแกล้งให้เข็ด ให้หายขี้เก๊กซักที 555
นั่งฟังเพลงเปาบุ้นจิ้น ก็คิดถึงเมื่อสมัยเด็กที่เพื่อนๆชอบเอามาแปลงคำร้องแล้วร้องกันแบบขำๆ เคนจังเคยทำมั้ยคะ 555
เคนอิจิ / ใช่ครับ
ฝากด้วยครับ
ระวังพ่อเบะปากกลับมา
เคยครับ สนุกสนานดีทีมาก เปาบุ้นลักกินไข่เตา อาจั่นเจาลักอมโอเล่ อันที่มันเผ็ดๆ ให้กงซุน ( ทำนองเพลงผีเสื้อ )
อายจัง ร้องไม่กี่ครั้ง เพราะเป็นเพลงประจำพรรค ( ชอบเล่นหนังจีน ) เขิน
Forever_Love / เคลวินเป็นพระเอกหรือเปล่าเนี่ย ไม่ค่อยมีบทบาทเลยแหะ
เคนอิจิ / ตอนนี้จ่ายค่าตัวครึ่งเดียว แกเลยไม่ค่อยออกมา ไว้รอบทหน้านะครับ
som / วันนีได้บันคืนมาอีกที วันนี้ได้กอดเต็มที่เลยครับ
เคนอิจิ / เพิ่งสังเกตว่า ชื่อเหมือนบันเลยนะ น้องส้ม เด็กสีส้ม
ao16
เคนอิจิ / เชี่ย เชี๋ย
punchnaja / i cant type thaiT^T
bun is so cute ahhhhhhhhhhh`!!!` i love him`!!! he's like alittle rabbit o///o
เคนอิจิ / but keniji like a daddy rabbit
เคนอิจิ พ่อทุกสถาบันกระต่าย :m11:
♥10♥KK♥23♥ / เมื่อไหร่อีตาเคลวิน จะได้ห็นความน่ารักของบัน เหมือนคนอื่นๆเค้าซะทีน้า
เคนอิจิ / รอจนใกล้ท้ายเรื่อง ถ้าพ่อยังไม่ใยดี จะเขียนบทให้บันเอารากราคะบดผสมอาหารกล่องให้พ่อกินซะเลย
nuewanda / โอ้วววว เยสสสส เค้าทายชื่อสาวปริศนาถูกครึ่งนึงด้วยอ่ะ ลิซ่า กะ โรซ่า หยวนๆ เนอะ ก็ลงท้ายว่าซ่าเหมือนกันแหละ คิก คิก
แล้วหนุ่มชุดบาสนั่นใครอีกหล่ะนั่น อย่าบอกนะว่าอีตาเพลย์บอยที่เจอกันที่บ้าน “สวรรค์แห่งอารมณ์” อะไรนั่นอ่ะ อ่านชื่อร้านทีไรก็สยิวกิ้วทู๊กกกทีเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนเขียนเข้าใจเอาน้องบัน ซึ่งเป็นที่รักของมหาชนมาเป็นตัวประกันเนอะ เพราะเพลงที่แปลมา ถ้าเค้าบอกว่าแปลไม่ดีก็เท่ากับเป็นการทำร้ายจิตใจเด็กสีส้มอย่างร้ายกาจ ซึ่งคนเขียนก็รู้ว่าเค้าทำไม่ได้ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่มีอะไรจะวิจารณ์ เพราะภาษาในบทแปลก็งามในตัวเองอยู่แล้ว
เคนอิจิว่ามั๊ย คนแต่งเรื่องนี้เก่งเนอะ อยากได้อ่ะ อยากได้แบบนี้ ใช่เลย เป๊ะมาก อยากได้................มาช่วยล้างจานอ่ะ แบบว่าจานชามที่บ้านกองเบ้อเริ่มเลยที่ยังไม่ได้ล้าง
สุดท้าย ขอ หน่อย กอดคนแต่งนะ ป่าวกอดเคนอิจิ
เคนอิจิ / เก่งมากครับ นึกว่าจะเชื่อผมว่าชื่อภูเขาทองซะอีก จ๊ากก
ไม่ใช่ครับ นี่เป็นเด็กปอตรี อ่ะอ้าว บอกเนอะ ไม่เป็นไร
ข้อสามอ่านแล้วฮาาา มิมีคำโต้แย้ง คารวะด้วยน้ำเต้าหู้หนึ่งจอกแทน
คนเขียนฝากบอกว่า จานชามที่บ้านก็มีมากมายเช่นเดียวกันครับ บางทีต้องเอาใบตองมารองข้าวเพราะล้างไม่ทัน เจี๊ยกก
รู้สึกว่าเคนอิจิจะหล่อกว่าคนเขียนนะครับ ประมาณ 100 ยกกำลัง 6 คูณ 12 เท่า ปัดเศษทิ้งเพราะเห็นใจ แฮ่ๆๆ
lolilo / ใครๆ ก็รักบันน้อย >[]<"
เคนอิจิ / ยังไม่รวมพ่อใช่ป่ะครับคุณมด แฮ่ ซึนเกินมาตรฐาน
Maize / พ่อจ๋า ฟ้าคิดถึงพ่อ พ่ออยู่ไหน โฮ่ๆๆๆ
น้องบันนี่ พี่มาแล้ว หายไปหลายวันคิดถึงจัง
คิดถึงพี่หมอใจดีด้วย อยากกอด
แอบขำตรงอิชื่ออาหวัง นี่แหละ จะเอาให้ได้ใช่ไหมชื่อไทย เอาไปเซ่ ปรารถนา
ให้ดอกไม้ ฐานแปลเพลงชอบของพี่ด้วยค่ะ ชอบเพลงนี้มาก เพลงผีเสื้อ
อีกเพลงนึงชื่ออะไรคะเคนจัง เพลงช้าเหมือนกัน เพลงนั้นก็เพราะค่ะ
เคนอิจิ / เอ๊ะ ! เรยา ผมบอกให้คุณไปไงครับ ผมจะกลับไปหาคุณดี๋ ( จุ๊ปาก สองทีด้วยความหงุดหงิด )
ระวังไปกอดพ่อบ้านแทนนะ
อาหวัง อาวิช ปรารถนา
ขอบคุณที่ชอบครับ
น่าจะเป็นเพลงนี้นะครับ 携手游人间 จูงมือกันแล้วเดินท่องไปในโลก
เพลงนี้ก็เพราะครับ ความหมายดีทั้งสองเพลง
A-J.seiya* / เข้ามารอ ,, บันนี่น้อย ^^
เดี๋ยวเอาน้ำมาเสิร์ฟ แฮ่ๆ เนียน
เห็นมีคนคิดถึงพี่จั่นหลายคน เลยเอานี่มาฝาก มีฉากพี่จั่นกับบันนี่ด้วยนะ ดูดีดี
V
V
V
YouTube พี่จั่น เหอ เจีย จิ้ง เพลง ผีเสื้อ (http://www.youtube.com/watch?v=Pgr3pc7bPpQ&feature=related)
ไอดอลผมเลยนะ เหอ เจีย จิ้ง เป็นคนที่ดูดี บุคลิคดี ผมก็เลยได้แบบพี่จั่นมาจนถึงทุกวันนี้ เจี๊ยกกกก
-
:impress2: รอบันนี่อยู่นะคัฟ
-
^
^
^
จิ้มไข่เป็ดพร้อมกับ + 1 :laugh:
เคนอิจิโรคจิต :เฮ้อ:
-
:z13:จิ้ม เคนจัง
ฮี่ๆ โรคจิตพอกัน เอิ๊กกก :z1:
-
บอกได้คำเดียวว่าเรื่องนี่น่ารักอีกเรื่องอิอิ
ชอบอ่าหมอหลินก้้อดูดี เเต่เคววินดูดีก่าอิอิ
บันนีน่ารักไปไหนค่ะ รอมาต่อน๊า
-
บันๆน้อยมีหนุ่มๆมาสนอีกคนแล้วว :o8:.
:z13: :L2:
-
ชอบบรรยากาศตอนบันอยู่กับหมอหลินอ่ะ
มันดูอบอุ่น เหมือนเป็นครอบครัว
แบบว่าดูแล แต่ไม่หวังผล(หมอหลินคงไม่คิดงาบบันหรอกมั้ง)
รอพ่อคนซึนต่อไป (ค่าตัวแพงนะเนี้ย บทน้อยเหลือเกิน) :laugh:
-
บทเคลวินน้อยจังเลย
คิดถึงเคลวิน ๆๆๆๆๆๆๆ :-[
-
มารอๆๆๆ
-
วันนี้มาป่ะจ้ะที่ยัก ฮี่ๆ
คิดถึงนะ
-
น่ารักมากค่ะ...ได้ความรู้ด้วย
ไม่รู้หนูบันจะโดนใครเข้ามาจีบอีก
แต่ทำไมบทพระเอกอย่างเคลวินน้อยจังเลยคะเนี่ย...เกือบนึกว่าอัลเบิร์ตเป็นพระเอกไปแล้วนะ :laugh:
-
ดัน ดัน ฮึบๆ
พรุ่งนี้เจอกันนะครับ จะพาบันนี่มามอบตัว
ขออภัยที่หายไป อนุญาตให้ด่าเป็นภาษาจีนได้ครับ ก๊ากกก
เคนอิจิ
-
ไว้วันอาทิตย์นี้จะเข้ามาอ่านเรื่องนี้นะครับ ตอนนี้ขออ่านพี่ทิตกับตัวเล็กซ้ำอีกสักรอบครับ ชอบๆๆๆ
-
คิดถึงบันนี่ วันนี้ไปอ่านน้องเนยเรื่องนู้นรอก่อน พรุ่งนี้จะมาหากระต่าย
คิดถึงพ่อๆๆๆๆๆ พ่อจ๋า พ่อเคลวินนน :monkeysad:
-
เมื่อไหร่บันนี้จะมา
เข้ามารอแล้วนะคะ :กอด1:
-
อาเคง เมื่อไหร่ลื้อจาเอาอาบังนี่มาต่อห๊ะ
พวกอั๊วรอนางเลี้ยวน๊า ม่ายล่ายหลั่งใจเลยลื้อนี่
^
^
ก็.....ก็ คนเขียนบอกให้ด่าเป็นภาษาจีน นี่ก็จีนนะ อย่าเถียงนะว่านี่ไม่ใช่ คนจีนแถวบ้านก็พูดแบบนี้ทั้งนั้น :m19:
-
แง ผิดนัด ขอโทษษษษ :sad4:
ยินดีให้ดุด่าทุกกรณี :o12:
-
Chapter 11.
บันลุกขึ้นยืนพร้อมๆ กับที่ผู้ชายอีกคนลงมานั่งข้างๆ รถยนต์คันใหญ่สีดำที่เข้ามาจอดเทียบริมฟุตบาท บันจำได้
ว่าเป็นของเคลวิน เมื่อเดินเข้าไปใกล้กับประตูรถ คนขับก็เลื่อนกระจกลงมา
“ มารับผมเหรอครับ ? ”
บันยื่นหน้าเข้าไปถามเคลวินในรถ
“ รีบขึ้นมาสิ ฉันมีธุระที่อื่นต่อ ”
“ ครับ ”
บันเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในรถข้างๆ เคลวิน
“ มาทำธุระอะไรเหรอครับ ? ”
“ จะไปไหนต่อเหรอครับ ? ”
“ เจ้านายไปทำงานมาเหนื่อยไหมครับ ? ”
สามคำถามเว้นระยะทุกๆ ห้านาที แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้รับคำตอบกลับมา
เคลวินเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่สำนักงานโทรคมนาคมระหว่างประเทศ ก่อนที่จะลงไปทำธุระตามที่บอกไว้
เกือบสามสิบนาทีที่เคลวินหายไป บันนั่งอ่านทบทวนหนังสืออยู่ในรถ รอจนเคลวินกลับมา
“ ฉันจะไม่อยู่สามสี่วัน นายอยู่กับอัลเบิร์ตได้ใช่ไหม ? ”
“ อยู่ได้ครับ เจ้านายจะไปไหนเหรอครับ ? ”
“ ไปทำงานต่างประเทศ ”
เคลวินขับรถเข้าไปที่บริษัทซึ่งตั้งอยู่ในเขตเศรษฐกิจของฮ่องกง ตึกสูงเสียดฟ้าที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า ดูจะเงียบเหงา
เนื่องจากเลยเวลาเลิกงานมาแล้ว บันเดินตามเคลวินเข้าไปในตัวตึก
“ ถ้าว่าง จะพามาทำงานที่นี่ ”
เคลวินพูดกับบันขณะอยู่ในลิฟต์
“ ครับ ว่าแต่ตอนนี้ยังมีคนทำงานอีกเหรอครับ ? ”
พนักงานสี่ถึงห้าคนกำลังวิ่งวุ่นในสำนักงานของเคลวิน บันเห็นเฉินคุยโทรศัพท์ สีหน้าท่าทางไม่ค่อยดี
“ นายครับ เจ้านาย คนที่ผมติดต่อเอาไว้ ป่วยครับ เป็นไข้หวัดใหญ่ ออกนอกประเทศไม่ได้ ”
เฉินทำหน้าจ๋อยขณะรายงานให้เคลวินฟัง
“ ได้ติดต่อคนสำรองเอาไว้บ้างหรือเปล่า ? ”
“ เอ่อ ”
เฉินเดินคอตกออกไปซักพัก ก่อนที่จะกลับเข้ามาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม
“ บันนี่ไงครับ บันนี่ทำได้ ”
บันหันขวับไปมองทันทีที่ได้ยินเฉินพูด
“ ฉันต้องการมืออาชีพ ”
“ บันนี่ไงครับมืออาชีพ เอกสารครั้งที่แล้ว ลูกค้ายังชมเลยครับเจ้านาย ”
เคลวินส่งสายตามองมาที่บัน ก่อนจะนิ่งไป
สองคนนี้คุยอะไรกัน บันยังจับต้นสายปลายเหตุไม่ได้ รู้แค่ว่า คนที่เคลวินติดต่อเอาไว้ ป่วยและมาทำงานไม่ได้
“ ฉันไม่อยากใช้แรงงานเด็กที่กำลังเรียนหนังสือ ”
“ เจ้านายมีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ คุยกันสองคน ผมไม่รู้เรื่อง ”
เมื่ออดรนทนไม่ได้ บันต้องถามแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนา
“ คือเจ้านายต้องไปดูงานการติดตั้งโทรศัพท์กับอินเตอร์เนตที่ ”
“ ฉันต้องไปทำงานที่พม่า ถ้านายคิดว่าทำงานนี้ได้ก็ลองดู แต่ถ้าไม่อยากไป ฉันก็ไม่บังคับ ”
ประโยคยาวๆ ออกมาจากปากเคลวินเป็นครั้งแรกของวันนี้
“ เจ้านายจะไปวันไหนเหรอครับ ? ”
“ มะรืน แล้วก็จะอยู่ที่พม่า สี่วัน ”
“ มะรืน อย่างงั้นก็กลับมาวันจันทร์หน้า ตรงกับวันหยุดพอดี เจ้านายให้ผมไปด้วยนะครับ ผมอยากไป ”
“ ฉันไม่ได้พานายไปเที่ยว ”
“ ทราบแล้วครับ ”
เฉินจัดการเรื่องเอกสารการเดินทางของเคลวินกับบัน เนื่องจากการเดินทางครั้งนี้ไปในนามแขกของหน่วยงานรัฐบาล
พม่า เรื่องเอกสารจึงไม่ได้เป็นปัญหา ปัญหาเกิดที่บ้าน หลังจากเคลวินพาบันกลับ
“ พี่จะเอาบันนี่ไปด้วยทำไม ให้ไปอยู่กับผมที่บ้านก็ได้ เอาอัลเบิร์ตไปด้วย ”
ดาเนียลยื่นน้ำผลไม้ให้เคลวิน ขณะที่นั่งถกกันบนโซฟา
“ เด็กอาสาไปเอง ฉันไม่ได้บังคับ ”
“ เด็กหนอเด็ก คงอยากไปเที่ยวล่ะสิ ”
ดาเนียลเคาะประตูหน้าห้องของบันสองสามที ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินออกมาเปิดให้
“ คุณดาเนียลจอมจุ้น ”
“ บันนี่ นายจะไปให้ลำบากทำไม ช่วงที่เคลวินไม่อยู่ ฉันจะพานายไปเที่ยวเอง อยากไปที่ไหนก็บอกมาได้เลย ”
บันปิดหนังสืออักษรพันตัวลงกับเตียงแล้วเงยหน้ามาคุยกับดาเนียล
“ ผมไม่ได้อยากไปเที่ยว ผมอยากไปช่วยเจ้านาย ”
“ เคลวินเขาจัดการทุกอย่างได้น่า นายไม่ต้องห่วงเขาหรอก ”
“ คนของเจ้านายป่วย เจ้านายไม่มีใครช่วย อีกอย่าง ผมก็อยากไปพม่าด้วย จะได้ไปทำรายงานที่นั่น ”
“ รายงานอะไร ทำที่นี่ไม่ได้หรือไงบันนี่ ”
ดาเนียลนั่งลงข้างๆ แล้วโอบแขนรอบตัวบัน
“ รายงานเรื่องการใช้ภาษาจีนกลางในต่างประเทศ ผมจะได้ไปหาข้อมูลที่พม่า ”
“ บันนี่ รายงานนั่นนั่งเขียนที่ไหนก็ได้ ไม่เห็นต้องไปให้เหนื่อย รู้ไหม ที่บ้านฉันมีสระว่ายน้ำ มีหนังสือการ์ตูน
มีเกมคอมพิวเตอร์ด้วยนะ สนใจหรือเปล่า ? ”
บันแกะมือดาเนียลออกจากซอกคอ ก่อนที่จะหันมาทำหน้าจริงจัง
“ คุณดาเนียลจอมจุ้น ผมไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ ที่จะสนใจของพวกนั้น แล้วก็เจ้านายให้ผมมาอยู่ที่นี่
ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยเขาได้ ผมก็จะช่วย ”
ดาเนียลตาลุกวาว ก่อนที่จะหันมาพูดเสียงเข้มกับบัน
“ น่ารัก ”
ดาเนียลจูบเข้าตรงแก้มโดยที่บันไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะเอนหลังลงนอนแผ่กับเตียง
“ ฉันแค่ไม่อยากให้นายลำบาก แต่ถ้านายอยากไปเห็นอะไรในโลกกว้างก็ตามใจนาย ”
“ คุณดูแลอัลเบิร์ตดีๆ นะ ผมเป็นห่วงมัน ”
“ นายสนใจแต่หมาหรือไง แล้วฉันล่ะบันนี่ ? ”
ดาเนียลเลื่อนหนังสือเล่มหนาออกจากตัว แล้วยื่นมือไปจับมือของบันเอาไว้ มือเล็กๆ นุ่มนิ่มของบัน
ดูจะน่ารักน่าทะนุถนอมมากทีเดียว
“ ก็คุณโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่อัลเบิร์ตมันเป็นหมา มันพูดไม่ได้ แล้วที่สำคัญ มันก็ต้องการความรักด้วย ”
“ ฉันก็ต้องการความรักเหมือนกัน นายให้ฉันได้ไหมล่ะ ว่าไง แล้วฉันจะรักอัลเบิร์ตเหมือนที่นายรัก ”
“ ผมก็ชอบคุณนะดาเนียล คุณเป็นคนคุยสนุก เสียอยู่อย่างเดียว ”
“ อะไร ? ”
“ คุณชอบจุ้นกับชีวิตของผมน่ะสิ ไม่งั้นผมไม่เรียกคุณว่าดาเนียลจอมจุ้นหรอก ”
บันหันมาแลบลิ้นให้ดาเนียลที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้คนที่ถูกเรียกว่านายจอมจุ้น
นอนยิ้มอยู่บนเตียงคนเดียว
“ เจ้านายให้ผมเตรียมอะไรไปบ้างครับ ? ”
“ เจ้านายทำอะไรอยู่ครับ ? ”
คุณน้ำแข็งไส นั่งอยู่ในชุดลำลองสีเทา ในมือมีปากกากับสมุดบันทึก เหมือนกำลังจดรายการอะไรบางอย่าง
ทันทีที่เสียงเจื้อยแจ้วของบันดังขึ้น เคลวินก็หยุดเขียน แล้วหันมามองบัน
“ ชุดซักห้าหกชุด จริงๆ น่าจะมีสูทไปด้วย แต่นายคงหาไม่ทัน ฉันจะจัดการให้เอง ”
“ ต้องออกงานกลางคืนด้วยเหรอครับเจ้านาย ? ”
“ มีงานเลี้ยงที่กระทรวงสารสนเทศ ”
“ ครับ ”
บันเดินออกไปรดน้ำต้นไม้ แล้วกอดรัดเจ้าอัลเบิร์ต ดูวันนี้มันจะเหงาพอสมควร เนื่องจากบันเพิ่งกลับมาจากข้างนอก
“ สุดหล่อ นายต้องไปอยู่กับดาเนียลจอมจุ้นสี่วันแน่ะ ฉันกับพ่อจะไปต่างประเทศ ต่างประเทศเชียวนะ นั่งนกเหล็กตัว
โตที่บินผ่านบ้านเราบ่อยๆ ไง นายต้องคิดถึงฉันมากแน่เลย ใช่ไหม ? ”
อัลเบิร์ตตอบรับด้วยการเลียเข้าที่เปลือกตาของบัน
“ อ๋อย ไม่แปรงฟันแล้วมาจุ๊บคนอื่นได้ไง ”
บันเช็ดน้ำลายออกจากเปลือกตา แล้วพาอัลเบิร์ตมาล้างปาก หางฟูของอัลเบิร์ตโบกไปมา ขณะบันฉีดน้ำเข้าไปในปาก
ของมัน เด็กผู้ชายตัวเล็กกับหมาตัวโต ดูจะสร้างรอยยิ้มให้กับดาเนียลที่ยืนมองออกมาจากห้อง ผ่านหน้าต่างที่เป็น
กระจกใส
สองวันต่อมา
บันลากกระเป๋าเดินตามเคลวินเข้าไปที่ช่องผู้โดยสารขาออก เฉินเตือนบันให้ตรวจดูเอกสารประจำตัวอีกครั้ง เมื่อแน่ใจ
ว่า ไม่มีอะไรขาดหรือหายไป บันก็ส่งกระดาษใบเล็กๆ ให้เฉินนำไปให้หมอหลิน
เฉินอ่านลายมือที่จ่าหน้าซองบนจดหมายสีแดง ลายกระต่ายสีทอง ก่อนจะถามบัน
“ ส่งให้คุณหมอ หลิน เจีย เว่ย ”
“ ใช่ครับ ส่งให้ถึงมือเลยนะครับ บอกว่าบันนี่ฝากมา ”
“ ไม่มีปัญหา บันนี่ มานี่หน่อยสิ ”
เฉินจูงมือบันออกมาจากจุดที่เคลวินนั่งอ่านหนังสือ รอเวลาขึ้นเครื่อง
“ ขอบคุณนะที่ช่วยทำงานนี้ ไม่งั้นเจ้านายเอาผมตายแน่เลย ”
“ ไม่เป็นไรครับ ”
“ เจ้านายไม่ใช่คนดุ แต่เป็นคนละเอียด บันนี่ต้องทำงานให้รอบคอบและไม่พลาด ไม่งั้นจะโดน ”
“ โดนอะไรครับ ? ”
“ โดนดุ ”
“ เอ้า ก็เพิ่งบอกผมว่าเจ้านายไม่ดุ ”
“ เอ้อ พูดยากจัง เรียบเรียงคำไม่ถูก เอาล่ะบันนี่ สู้ๆ นะ ”
“ เฉินพูดเหมือนผมจะไปออกรบงั้นแหละ ”
บันเดินยิ้ม ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเคลวิน
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินแห่งชาติกรุงแรงกูน ซึ่งเป็นอดีตเมืองหลวงของสาธารณรัฐแห่งสหภาพพม่า หรือที่คนไทยเรียก
กันติดปากว่าเมืองย่างกุ้ง เมืองย่างกุ้งหรือแรงกูนนี้ เป็นเมืองใหญ่และเจริญที่สุดของพม่า ตั้งอยู่บนผืนดินเหนือ
ปากอ่าวเมาะตะมะ ใกล้กับปากแม่น้ำอิระวดี ก่อนที่รัฐบาลทหารพม่า จะย้ายเมืองไปหลวงไปที่เขตมัณฑะเลย์ และ
ตั้งกรุงเนปิดอขึ้นมาเป็นเมืองหลวงแทน เคลวินเดินนำบันเข้าไปนั่งตรงจุดที่นัดกับเจ้าหน้าที่เอาไว้ ผู้ชายนุ่งโสร่งสีลายเทา เข้ามาส่งภาษาอังกฤษกับเคลวิน ก่อนที่จะส่งมือเข้ามาจับ
“ ยินดีครับ ยินดี ผมชื่ออันชเว จะทำหน้าที่ประสานงานระหว่างหน่วยงานในรัฐบาลกับบริษัทของคุณ ”
อันชเว ส่งยิ้มพร้อมกับยื่นมาให้บัน
“ อันชเวครับ คุณเป็นน้องชายของมิสเตอร์เคลวินเหรอครับ ? ”
“ เปล่าครับ ผมเป็นผู้ช่วยของคุณเคลวินครับ ”
“ คุณสองคนเคยมาพม่าไหมครับ ? ”
อันชเวกวักมือเรียกพนักงานลากกระเป๋าในสนามบินมาสองคน ก่อนที่จะชี้ไปทางรถยนต์ที่เตรียมไว้
“ ผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่ผู้ช่วยของผมอาจจะเคยมาก็ได้ เขาเป็นคนไทย ”
เคลวินยื่นธนบัตรดอลล่าร์ฮ่องกงให้พนักงานที่ลากกระเป๋ามาส่งคนละหนึ่งใบ
“ โอว คนไทย พี่น้องกัน พี่น้องกัน ผมเคยไปที่เชียงใหม่ เมืองใหญ่เหลือเกิน ใหญ่กว่าที่แรงกูนนี่ซะอีก ”
อันชเวเล่าว่า เคยไปดูงานการก่อสร้างศูนย์ราชการที่เชียงใหม่
“ ครับ แต่ว่าผมไม่เคยมาที่พม่านี่เลยครับ เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าที่นี่สวยมาก ”
“ แน่นอนสิครับ พม่าเป็นประเทศสวยงาม รุ่งเรืองวัฒนธรรม ”
ดูเหมือนว่าอันชเวจะภูมิใจกับวัฒนธรรมพม่ามาก เขาคุยจ้อสาธยายตั้งแต่รถออกจากสนามบิน จนมาถึงกลางเมือง
แรงกูน เจดีย์สีทองเหลืองอร่ามขนาดใหญ่ที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า บันเคยเห็นมาก่อนในนิตยสารและโทรทัศน์ ไม่นึกมาก่อนว่าในชีวิต จะได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง
“ พระมหาเจดีย์ชเวดากองครับ คุณว่าสวยมากหรือเปล่า ? ”
“ สวยมากครับ ”
บันยกมือขึ้นไหว้พระเจดีย์ พร้อมกับอธิษฐานให้งานสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
อันชเวเหมือนจะพออกพอใจที่บันยกมือขึ้นไหว้ เขาบรรยายสรรพคุณความศักดิ์สิทธิ์ของที่นี่จนบันฟังแทบไม่ทัน
คุณน้ำแข็งที่นั่งมาด้วยในรถ ตอนนี้กลายเป็นตัวประกอบ นั่งมองบรรยากาศภายนอกรถตามที่อันชเวบรรยายให้บันฟัง
เมื่อรถยนต์ขับเข้ามาถึงโรงแรมที่พัก อันชเวบอกกับเคลวินและบันว่า รถยนต์ของรัฐบาลจะเข้ามารับทั้งสองคนที่นี่ เวลา
19.00 น. ดังนั้น จะมีเวลาอีกเกือบห้าชั่วโมง สำหรับพักผ่อนและรับประทานอาหาร ก่อนที่รถยนต์จะเข้ามารับและพา
ไปที่เนปิดอ ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากแรงกูนราว 9 ชั่วโมง
“ ห้องหมายเลข 974 1 ทุ่มตรง รถยนต์จะมารับที่หน้าล๊อบบี้โรงแรมนะครับ ขอให้ตรงเวลา เพราะเป็นรถรัฐบาล
พรุ่งนี้พบกันที่กรุงเนปิดอ จะมีเจ้าหน้าที่ไปดูงานโครงสร้างพื้นฐานกับคุณสองคนด้วยครับ ขอให้โชคดี ”
“ คุณอันชเวไม่ได้เดินทางพร้อมกับเราสองคนเหรอครับ ? ”
“ ครับ ผมจะออกเดินทางช่วงดึกของวันนี้ เพราะต้องไปประสานงานหลายที่ครับ ”
บันพยักหน้าแล้วเดินตามเคลวินเข้าไปในลิฟต์ กระเป๋าสองใบใหญ่ถูกพนักงานของโรงแรมขนขึ้นไปให้แล้ว หน้าลิฟต์
ของที่นี่ ไม่ได้เป็นเหล็กหนาปิดเข้าหากันเหมือนที่บันคุ้นเคย มันเป็นตะแกรงเหล็กสีทองเลื่อนเข้าหากัน คล้ายๆ ที่เห็นตาม
ร้านขายของชำ บันมองออกไปนอกลิฟต์ที่เลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนนั้นด้วยความหวาดเสียว
เคลวินไขกุญแจเข้าไปในห้องพัก กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยออกมาต้อนรับแขก เมื่อไฟในห้องสว่างขึ้น บันเห็นดอกมะลิลอย
อยู่ในอ่างน้ำเซรามิกสีขาว เคลวินปลดเนคไทแล้วถอดชุดสูทด้านนอกออก ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนบันดึง
กระเป๋าเดินทางออกมา แล้วลากไปที่เตียงนอนด้านขวามือ ตรงริมหน้าต่างนั้นสามารถมองออกไปเห็นพระเจดีย์ชเวดากอง
ที่ตั้งตระหง่านส่งประกายระยิบระยับสีทองออกมาเมื่อส่องกระทบกับแสงตะวัน
บันถ่ายภาพที่น่าประทับใจเก็บเอาไว้ เสียงกุกกักด้านหลัง ทำให้บันหันไปมอง เคลวินเข้าไปล้างหน้าแล้วเดินออกมา
เปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม
“ หิวหรือยัง ? ”
เคลวินถามบันที่ยืนมองอยู่
“ ยังครับ ”
“ งั้นก็นอนพักซะ ตื่นขึ้นมาก็ไปกินข้าว ”
“ ผมไม่ง่วงเลยครับเจ้านาย มันตื่นเต้นมากกว่า ”
เคลวินกระดกน้ำเข้าปาก ก่อนที่จะเดินไปที่เตียง แล้วเอนตัวลงไป
บันขอเคลวินลงไปโทรศัพท์หาแม่ตรงล๊อบบี้ชั้นล่าง เคลวินยื่นกุญแจห้องให้บัน ก่อนที่จะปิดตาลงอีกครั้ง
หลังจากคุยสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาแม่ลูกแล้ว บันก็เดินเข้าไปตรงล๊อบบี้อีกครั้งเพื่อถามหาโปสการ์ด พนักงานบอกว่า ต้องเดินออกไปราวสองร้อยเมตร ถึงจะมีร้านขายของที่ระลึกสำหรับนักท่องเที่ยว
18.30 น.
บันเดินขึ้นไปที่ห้องเพื่อขนกระเป๋าลงมารอรถที่หน้าโรงแรม เคลวินทำหน้าแปลกใจกับเสียงโกรกกรากของลิฟต์ตัวเดิม
เมื่อเข้าไปในห้องและเคลียร์ของออกมาแล้ว บันและเคลวินก็ออกมาเช็คเอ้าท์ พร้อมกับเดินออกมายังรถยนต์ที่รัฐบาล
จัดเอาไว้ให้
สี่ชั่วโมงแรกของการเดินทางเป็นไปด้วยความเงียบเหงา บันพยายามชวนเคลวินคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ค่อย
ได้รับคำตอบกลับมามากนัก อีกห้าชั่วโมงที่เหลือ จึงกลายเป็นบันที่คอพับลงไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย และก็เหมือน
รู้ว่าจุดไหนเหมาะสำหรับการพักผ่อนมากที่สุด บันเอนตัวลงซบกับไหล่ของเคลวิน พร้อมกับเกาะแขนเอาไว้แน่น
จมูกเล็กๆของบันถูไปมากับต้นแขน
แม้จะพยายามใช้นิ้วชี้จิ้มตรงหน้าผากของบันและผลักให้ไปอีกทาง แต่เจ้าเด็กตัวน้อยที่นั่งคอพับคออ่อนอยู่ข้างๆ
ก็เหมือนจะดื้อเอาการ มือเล็กๆ ข้างขวาของบัน ตบฉาดเข้าให้ที่หน้าอกซ้ายของเคลวิน จบความพยายามที่จะดัน
เจ้าเด็กสีส้มออกจากตัวเพียงแค่นั้น เคลวินส่ายหัว พร้อมกับปล่อยให้บันนอนซบ สายตาเรียบเฉยนั้นมองบันแวบเดียว
ก่อนที่จะหันออกไปดูบรรยากาศยามค่ำนอกรถ ค่ำคืนแรกในพม่าจบลงด้วยความเหน็ดเหนื่อยของบัน และภาระหน้าที่ที่ต้อง
ดูแลเด็กของเคลวิน เด็กดื้อที่เขาบอกให้นอนพัก แต่บอกว่าไม่ง่วง กลายเป็นว่าตอนนี้แบตเตอร์รี่ในตัวเหมือนจะหมดลง
ปากขมุบขมิบนั้น ยากที่จะคาดเดาว่ากำลังพูดอะไร
‘ พูดมากบนรถยังไม่พอ ยังจะพูดมากในฝันอีก ’
เคลวินใช้มือซ้ายดึงมือของบันที่เปะปะจับโน่นจับนี่ไปทั่วออกจากเป้ากางเกง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่าย
หัว
-
ชิงจิ้มซะหน่อย
***
คุณน้ำแข็งแกกลัวอะไรร่วงออกจากปากแน่ๆ
มีแต่คนรุมรักบันน้อย แล้วคุณน้ำแข็ง ทำไมยังแข็งโด่เด่อยู่แบบนี้ล่ะ ,, !!!!
ฟุดฟิด งิดๆ งุดๆ
เดี๋ยวจะโดนแย่งนะเออ !!!!!
:fire: :fire: :fire:
-
จิ้มได้เลยคราบ โพสเสร็จแล้ว
ต่อด้วย ช่วงคุยกับคนเขียน ( แปะไว้ก่อนนะ ) :-[
-
:z13: มาจิ้มด้วยคน :o8:
คุณน้ำแข็งแกกลัวหิมะร่วงจากปากค่ะ
หรือว่าที่พม่ามีหิมะตกเมื่อก่อนหน้านี้ เป็นเพราะตาเคลวินไปเยือนรึป่าวคะนี่? :o
เดี๋ยวหันไปเชียร์ตาแดนเนียลจอมจุ้นแทนซะนี่ จิ๊ๆ :m16:
-
เง้อออ หนทางรักนี้ยังอีกยาวไกล~ กร๊ากกกกกก
เคลวิน! นายน้ำแข็ง กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือคะ? ปล่อยบันนี่พูดอยู่คนเดียวไม่ดีเลยนะ! ,, คุณเคนหลอกเราใช่ไหม จริงๆแล้วพ่อพระเอกนี่ไม่ใช่เคลวินใช่ม้ายยยย บทน้อยเกิ๊น ในใจตอนนี้เชียร์หมอหลิน+แดเนียล อย่างน้อยสองคนนี้น่าจะมีบทเยอะกว่าตาเคลวินนะ ฮ่าๆ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ >3
-
^
รีบนใครบอกว่าเป็นสองคนนั้น??
พระเอกก็อัลเบิร์ตไง บทเยอะสุด ขนาดพูดไม่ได้ยังมีบทมากกว่าใครเลย อิอิ
เรื่องนี้เค้าเป็นรักข้ามสายพันธุ์
-
เย็นยะเยือกยังไงก็ยังเป็นเหมือนเดิมนะนี่ แล้วเมื่อไหร่จะละลายยยย อ่านไปก็เย็นเจีียบไป คนอะไรเย็นชาซะเหลือเกิน (แต่ก็ยังเชียร์อยู่ดี เพราะถ้าเทียบกับดาเนียลจอมจุ้นแล้ว...พ่อน้ำแข็งดูดีกว่าเยอะเลย) :กอด1:
-
ท่าทางบันจะนอนดิ้นนะ มือป่ายไปทั่วเลย เอ๊ะ! หรือว่าแกล้งหลับ คึคึ
เคลวินเย็นชามาก นิ่งเกินไปละ พูดบ้าง แสดงอารมณ์บ้าง เต๊อะ!!!
พูดน้อยระวังน้ำลายบูดนะ แค่หน้าบูดอย่างเดียวก็แย่แล้วหนา~เคลวิน~~
เข้ามาแอบอ่านตอนดึกๆ ... เอ~ ไม่ดึกแล้วซิ มันจวนจะเช้าแล้วเนอะ
ช่วงนี้ทำงานควบสองตำแหน่ง ได้แต่แว่บมาอ่าน แทบไม่ได้เม้นท์เลย
-
:กอด1: :กอด1:
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่คุณพ่อจะมีใจให้กับบันนี่ล่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เวลาบันถามอะไรก็ตอบบ้างก็ได้
กล้วดอกพิกุลจะร่วงหรือไง พ่อคู๊ณณณณณณณณณณ
-
ไม่หวั่นไหวอะไรบ้างเลยหรอ
ตายด้านหรือไงพ่อเคลวิน
-
น้องบันจะคู่กับใครกันแน่เนี้ย
อยู่ไกล้ไอ้จอมจุ้น มันตอดเล็กตอดน้อย
อยู่กับคุณน้ำแข็ง เหมือนอยู่กับท่อนไม้
-
เจ้านายดุ หรือ เก๊ก ??????? (เดาไม่ถูกเลย) :z2:
-
จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน :sad4: จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน
:serius2:
-
ชิชิ หมั่นไส้อิตาน้ำแข็ง
บันออกจะน่ารักขนาดนั้น ทำเป็นเฉยชาอยู่ได้ :angry2:
-
เคลวินพ่อน้ำแข็งขั้วโลกพูดบ้างเถอะ
เดี๋ยวคนอื่นก็คิดว่าพูดไม่ได้พอดีกัน
น้องบันก็น่ารักตลอด สดใส ร่าเริงดีจริงๆ
ถ้าไม่มีบันกับอัลเบิร์ตเรื่ิองนี้คงเงียบมาก
อ้อลืมๆดาเนียลจอมจุ้นอีกคน อันนี้พูดมากเกิน
จุ้นเรื่องคนอื่น คิดเองเออเองตลอด
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ฮาฮาฮ่า น้องกระต่ายไปเล่นซนจนเหนื่อยมาหลับซบเคลวิน
เคลวินก็เหมือนจะเอ็นดู นิดหนึ่ง แต่ไม่ยอมแสดงออกอีก
-
เย้ๆๆๆๆๆ
แล้วก็มีสถานการณ์สร้างความใกล้ชิด
-
เฮียเคลวินก็ยังคงเส้นคงวาเรื่องความน่าหมั่นไส้ :z2:
แต่เค้าชอบดาเนียลจอมจุ้นอ่ะ แบบชอบคนพูดเก่ง ซึ่งผิดกะเฮียเคลวินลิบลับ อิตานี่ไม่พูดเลย ชิส์
บันนี่นี่รุ่นๆเดียวกัน แต่เค้าอยากมีน้องชายน่ารักๆเหมือนบันนี่มากเลยอ่า อีที่มีอยู่ก็อยากเตะมากกว่า :z6:
แต่ขอเป็นน้องพี่เคนจังแล้วกัน :กอด1:
-
พูดน้อยแบบนี้
ระวังดาเนียลจอมจุ้นจะได้ใจบันนี่ไปก่อนนะเออ!!~~
:กอด1: พี่เคนอิจิ
:pig4:
-
เรียกพี่แก้วได้เลยค่ะน้องเคน(เนียนเหมือนกัน)
รูปอวตารที่น้องเคนสันนิษฐานนั่น ถูกต้องจ้ะ
ขอบคุณน้องเคนที่ชอบ มุมมอง ความคิด สิ่งที่สื่ออกมา เป็นไปตามวัยจ้ะ
หลายๆคนว่าให้เคลวินกันจัง ดิฉันกลับเห็นใจเคลวินอ้ะ ดิฉันคิดว่า
เค้าคงต้องแบกภาระหน้าที่-ความรับผิดชอบที่หนักมากกกกก แล้วคงรับหน้าที่นี้มาตั้งแต่อายุยังน้อย
ความสดใสมีชีวิตชีวาของเค้าเลยถูก "ภาระหน้าที่-ความรับผิดชอบ" ห่อหุ้มซะมิด
ก็หวังว่า ความน่ารักสดใส(สีส้ม) ของบันนี่น้อยนี่แหละ ที่จะมาค่อยๆกะเทาะเปลือกหุ้มออกทีละน้อยๆ
(บันนี่น้อยนอกจากจะน่ารักแล้ว ยังเก่งอีกน้า)
มาพม่าคราวนี้เปลือกคงโดนกะเทาะออกเยอะพอสมควรนะคะเคลวิน อิ อิ
อยู่แนบชิดกันขนาดนี้(ในรถ)ตั้ง5-6 ชั่วโมง ไม่หวั่นไหวบ้าง ก็ให้รู้ไป
-
แปลกจริง คนโน่นคนนี้ แสนจะเอ็นดูบัน แต่คุณน้ำแข็งนี่ยังไม่มีปฏิกริยาทางเคมีเอาซะเลย :serius2:
-
เชียร์น้ำแข็ง 273.15 ํK (เพราะเราชอบความเย็น)
ที่จริงก็ออกจะใจดีนะ แต่ปากหนักเท่านั้นเอง
และคนปากหนักเวลารักแล้วไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ
บวกค่า
-
เคลวินโผล่มาเพียบแต่พูดน้อยนับคำได้เลยนะ
-
คิดว่ามาพม่าครั้งนี้แหละที่หนุ่มน้ำแข็งของเรา
คงจะละลายบ้างซักเล็กน้อยก็ยังดี
ตอนนี้ได้ออกเยอะก็จริง แต่พ่อเจ้าประคุณแทบไม่ง้างปากเลยอ่ะ :m16:
-
ไม่รู้ว่าบันจะชอบเคลวินได้ไง ถ้าเป็นหมอหลินก็น่าจะมีแนวโน้มมากกว่าอ่ะ
-
เมื่อไหร่น้ำแข็งจะละลายอ่ะ
-
เค้าจะมีใจกันตอนหนายย
เอิ๊กกก
ตอนหน้าพาเที่ยวพม่าชิมิ
ปูเสื่อ รอ ฮาาา
-
ขอมาเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนนะคับ ^^
-
เมื่อไหร่น้ำแข็งใสจะยอมให้ใส่น้ำหวานเติมลงไปซักทีน้า จืดนานเกินไปแล้วนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อะ อ้าว......เค้าเลยไม่รู้เลยว่าหนุ่มชุดบาสตอนที่แล้วเป็นใคร แต่เดาว่าคงหน้าตาดีมาก จนแม้กระทั่งคนเขียนยังอิจฉา ชิงตัดบทไปต่อหน้าต่อตาซะเนี่ย ว๊าาาาา
เด็กสีส้มเวลาไร้สติก็แอบอันตรายเหมือนกันนะเนี่ย ตอนเมาไหนจะตบ ไหนจะลูบ
ดาเนียลซะตัวเกร็ง ตอนหลับมือยังสะเปะสะปะไปกุมเป้าคุณพ่อเคลวินอีก ซนเอาเรื่องนะเนี่ย หืมมมมม :eiei1:
ตอนนี้คนเขียนพาไปเที่ยวพม่า ถ้ายังไงฝาก หม่องเคน ซื้อทานาคามาฝากหน่อยน๊า จะได้หน้าเด้งๆ เวลามาอ่านนิยายหม่องเคนไง : 222222:
-
+1 ให้เคนอิจิไว้ก่อน
ช่วงนี้สมองตัวเองเบลอๆ o2ยังไงก็ไม่รู้
-
คุณเคลวิ่นนี่ทำเป็นใจแข็งเนาะ
เดียวถาพอรู้ใจตัวเองแล้วจะยุบันให้เล่นตัวซะ เอาให้กระอักเลือดเลย
อ้ายเคนอิจิไป๋เที่ยวพม่าบ่อยก่อ
-
ใครบอกว่าเป็นสองคนนั้น??
พระเอกก็อัลเบิร์ตไง บทเยอะสุด ขนาดพูดไม่ได้ยังมีบทมากกว่าใครเลย อิอิ
เรื่องนี้เค้าเป็นรักข้ามสายพันธุ์
ู^
^
ฮาอ่ะ :m20:
อัลเบิร์ตก็ดีนะ น่ารักออก :L1:
-
ตอบจดหมาย
lolilo / คุณน้ำแข็งแกกลัวอะไรร่วงออกจากปากแน่ๆ
มีแต่คนรุมรักบันน้อย แล้วคุณน้ำแข็ง ทำไมยังแข็งโด่เด่อยู่แบบนี้ล่ะ ,, !!!!
ฟุดฟิด งิดๆ งุดๆ
เดี๋ยวจะโดนแย่งนะเออ !!!!!
เคนอิจิ / แข็งโด่เด่ ไส้กรอกแช่เย็น o22
❃indy❣zaka❃ / คุณน้ำแข็งแกกลัวหิมะร่วงจากปากค่ะ
หรือว่าที่พม่ามีหิมะตกเมื่อก่อนหน้านี้ เป็นเพราะตาเคลวินไปเยือนรึป่าวคะนี่?
เดี๋ยวหันไปเชียร์ตาแดนเนียลจอมจุ้นแทนซะนี่ จิ๊ๆ
เคนอิจิ / น่าคิดๆ
Tuniez / เง้อออ หนทางรักนี้ยังอีกยาวไกล~ กร๊ากกกกกก
เคลวิน! นายน้ำแข็ง กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือคะ? ปล่อยบันนี่พูดอยู่คนเดียวไม่ดีเลยนะ! ,, คุณเคนหลอกเราใช่ไหม จริงๆแล้วพ่อพระเอกนี่ไม่ใช่เคลวินใช่ม้ายยยย บทน้อยเกิ๊น ในใจตอนนี้เชียร์หมอหลิน+แดเนียล อย่างน้อยสองคนนี้น่าจะมีบทเยอะกว่าตาเคลวินนะ ฮ่าๆ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ >3
เคนอิจิ / ตามท้องเรื่องบันนี่ยังอยู่ที่บ้านของพ่อไม่ถึงเดือนเลย ไปเรียนได้สองวันเอง
บทบาทของพ่อต้องติดตามต่อนะครับ
ChCh13 / รีบนใครบอกว่าเป็นสองคนนั้น??
พระเอกก็อัลเบิร์ตไง บทเยอะสุด ขนาดพูดไม่ได้ยังมีบทมากกว่าใครเลย อิอิ
เรื่องนี้เค้าเป็นรักข้ามสายพันธุ์
เคนอิจิ / ตามข้อสงสัยของบัน อัลเบิร์ตเป็นคนที่ปลอมตัวมาด้วยการใส่ชุดหมา งิ :a5: จ๊ากกก
Piaanie / เย็นยะเยือกยังไงก็ยังเป็นเหมือนเดิมนะนี่ แล้วเมื่อไหร่จะละลายยยย อ่านไปก็เย็นเจีียบไป คนอะไรเย็นชาซะเหลือเกิน (แต่ก็ยังเชียร์อยู่ดี เพราะถ้าเทียบกับดาเนียลจอมจุ้นแล้ว...พ่อน้ำแข็งดูดีกว่าเยอะเลย)
เคนอิจิ / นี่ไง กองเชียร์ของพ่อ อยู่นี่ๆ เอง :mc4:
love2y / ท่าทางบันจะนอนดิ้นนะ มือป่ายไปทั่วเลย เอ๊ะ! หรือว่าแกล้งหลับ คึคึ
เคลวินเย็นชามาก นิ่งเกินไปละ พูดบ้าง แสดงอารมณ์บ้าง เต๊อะ!!!
พูดน้อยระวังน้ำลายบูดนะ แค่หน้าบูดอย่างเดียวก็แย่แล้วหนา~เคลวิน~~
เข้ามาแอบอ่านตอนดึกๆ ... เอ~ ไม่ดึกแล้วซิ มันจวนจะเช้าแล้วเนอะ
ช่วงนี้ทำงานควบสองตำแหน่ง ได้แต่แว่บมาอ่าน แทบไม่ได้เม้นท์เลย
เคนอิจิ / สงสัยบันจะมี แผนหลอกให้เคลิ้ม
ฮักษาสุขภาพตวยเน้อครับ เป็นห่วงคุณฝนจ๊าดนัก
golove2 / แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่คุณพ่อจะมีใจให้กับบันนี่ล่ะ
เวลาบันถามอะไรก็ตอบบ้างก็ได้
กล้วดอกพิกุลจะร่วงหรือไง พ่อคู๊ณณณณณณณณณณ
เคนอิจิ / บริษัทของพ่อชื่อ พิกุลทองโทรคมนาคม จำกัด o22
insomniac / ไม่หวั่นไหวอะไรบ้างเลยหรอ
ตายด้านหรือไงพ่อเคลวิน
เคนอิจิ / คุณภูผา เขาไม่รักใครง่ายๆ หรอกครับ เขาคงเคยชินกับความเหงา
roseen / น้องบันจะคู่กับใครกันแน่เนี้ย
อยู่ไกล้ไอ้จอมจุ้น มันตอดเล็กตอดน้อย
อยู่กับคุณน้ำแข็ง เหมือนอยู่กับท่อนไม้
เคนอิจิ / เนอะ โดนตอดจัง เหมือนปลาเลยดาเนียลเนี่ย
lucifel / เจ้านายดุ หรือ เก๊ก ??????? (เดาไม่ถูกเลย)
เคนอิจิ / ท่าจะอย่างหลังมากกว่านะ :m20:
Little Diamond / จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน จะเอาเคลวิน
เคนอิจิ / รับป้ายไฟเชียร์พ่อไปเล้ย ฮิ้วว
♥10♥KK♥23♥ / ชิชิ หมั่นไส้อิตาน้ำแข็ง
บันออกจะน่ารักขนาดนั้น ทำเป็นเฉยชาอยู่ได้
เคนอิจิ / :z2: ทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้ เจี๊ยกก
@StaR@ / เคลวินพ่อน้ำแข็งขั้วโลกพูดบ้างเถอะ
เดี๋ยวคนอื่นก็คิดว่าพูดไม่ได้พอดีกัน
น้องบันก็น่ารักตลอด สดใส ร่าเริงดีจริงๆ
ถ้าไม่มีบันกับอัลเบิร์ตเรื่องนี้คงเงียบมาก
อ้อลืมๆดาเนียลจอมจุ้นอีกคน อันนี้พูดมากเกิน
จุ้นเรื่องคนอื่น คิดเองเออเองตลอด
เคนอิจิ / เรื่องนี้มีคนที่ทั้งเกินอย่างดาเนียลและคนที่ขาดอย่างเคลวิน :L2:
litlittledragon / ฮาฮาฮ่า น้องกระต่ายไปเล่นซนจนเหนื่อยมาหลับซบเคลวิน
เคลวินก็เหมือนจะเอ็นดู นิดหนึ่ง แต่ไม่ยอมแสดงออกอีก
เคนอิจิ / :m12: เนอะ
nunamicky / เย้ๆๆๆๆๆ
แล้วก็มีสถานการณ์สร้างความใกล้ชิด
เคนอิจิ / พ่อ เสร็จแน่ แหงๆ
BeeRY / เฮียเคลวินก็ยังคงเส้นคงวาเรื่องความน่าหมั่นไส้
แต่เค้าชอบดาเนียลจอมจุ้นอ่ะ แบบชอบคนพูดเก่ง ซึ่งผิดกะเฮียเคลวินลิบลับ อิตานี่ไม่พูดเลย ชิส์
บันนี่นี่รุ่นๆเดียวกัน แต่เค้าอยากมีน้องชายน่ารักๆเหมือนบันนี่มากเลยอ่า อีที่มีอยู่ก็อยากเตะมากกว่า
แต่ขอเป็นน้องพี่เคนจังแล้วกัน
เคนอิจิ / ได้เลยๆ ว่าแต่จะเอาพี่ไปช่วยล้างจานที่บ้านใช่ไหม ? เห็นว่าที่บ้านจานชามเยอะ กิ๊วว
mook30628031 / พูดน้อยแบบนี้
ระวังดาเนียลจอมจุ้นจะได้ใจบันนี่ไปก่อนนะเออ!!~~
:กอด1:พี่เคนอิจิ
เคนอิจิ / :กอด1: ตอบ
yayee2 / เรียกพี่แก้วได้เลยค่ะน้องเคน(เนียนเหมือนกัน)
รูปอวตารที่น้องเคนสันนิษฐานนั่น ถูกต้องจ้ะ
ขอบคุณน้องเคนที่ชอบ มุมมอง ความคิด สิ่งที่สื่ออกมา เป็นไปตามวัยจ้ะ
หลายๆคนว่าให้เคลวินกันจัง ดิฉันกลับเห็นใจเคลวินอ้ะ ดิฉันคิดว่า
เค้าคงต้องแบกภาระหน้าที่-ความรับผิดชอบที่หนักมากกกกก แล้วคงรับหน้าที่นี้มาตั้งแต่อายุยังน้อย
ความสดใสมีชีวิตชีวาของเค้าเลยถูก "ภาระหน้าที่-ความรับผิดชอบ" ห่อหุ้มซะมิด
ก็หวังว่า ความน่ารักสดใส(สีส้ม) ของบันนี่น้อยนี่แหละ ที่จะมาค่อยๆกะเทาะเปลือกหุ้มออกทีละน้อยๆ
(บันนี่น้อยนอกจากจะน่ารักแล้ว ยังเก่งอีกน้า)
มาพม่าคราวนี้เปลือกคงโดนกะเทาะออกเยอะพอสมควรนะคะเคลวิน อิ อิ
อยู่แนบชิดกันขนาดนี้(ในรถ)ตั้ง5-6 ชั่วโมง ไม่หวั่นไหวบ้าง ก็ให้รู้ไป
เคนอิจิ / ปลื้ม :o8: ขอบคุณครับพี่แก้ว วันก่อนเพิ่งทำสัญญาเป็นพี่น้องกับพี่นุ่น anajulia
คนนี้แอบปลื้มผลงาน เลยเนียนซะเลย วะฮ้าา
มุมมองเรื่องเคลวิน ถูกต้องที่สุดครับ ผมพยายามที่จะสื่อให้ออกมาอย่างนั้นจริงๆ
ที่มาที่ไปของการเป็นคนเงียบของเคลวิน จะออกมาในบทต่อๆ ไปครับ
minchy / แปลกจริง คนโน่นคนนี้ แสนจะเอ็นดูบัน แต่คุณน้ำแข็งนี่ยังไม่มีปฏิกริยาทางเคมีเอาซะเลย
เคนอิจิ / สงสัยพ่อจะเป็นก๊าซเฉื่อยน่ะครับ ไม่ค่อยทำปฏิกิริยา
fuku / เชียร์น้ำแข็ง 273.15 ํK (เพราะเราชอบความเย็น)
ที่จริงก็ออกจะใจดีนะ แต่ปากหนักเท่านั้นเอง
และคนปากหนักเวลารักแล้วไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ
บวกค่า
เคนอิจิ / เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ
river / เคลวินโผล่มาเพียบแต่พูดน้อยนับคำได้เลยนะ
เคนอิจิ / ถูกต้องนะคร๊าบบบบ
gayraygirl / คิดว่ามาพม่าครั้งนี้แหละที่หนุ่มน้ำแข็งของเรา
คงจะละลายบ้างซักเล็กน้อยก็ยังดี
ตอนนี้ได้ออกเยอะก็จริง แต่พ่อเจ้าประคุณแทบไม่ง้างปากเลยอ่ะ
เคนอิจิ / ต้องซบและอ้อนจนกว่าจะยอมใจอ่อน o13
โจ๊กกุ้ง / ไม่รู้ว่าบันจะชอบเคลวินได้ไง ถ้าเป็นหมอหลินก็น่าจะมีแนวโน้มมากกว่าอ่ะ
เคนอิจิ / นะ ดูแล้วเหมือนยากที่พ่อกับบันจะมารักกันได้ แต่รัก ออกแบบไม่ได้ โฮ่ เน่าได้โล่ห์
hahn / เมื่อไหร่น้ำแข็งจะละลายอ่ะ
เคนอิจิ / เมื่อได้ไออุ่นจากความรัก :m30:
rellachulla / เค้าจะมีใจกันตอนหนายย
เอิ๊กกก
ตอนหน้าพาเที่ยวพม่าชิมิ
ปูเสื่อ รอ ฮาาา
เคนอิจิ / จะเอาขนมจีนพม่ามาฝากอร่อยนะครับ
● MaYa~Boy ● / ขอมาเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนนะคับ ^^
เคนอิจิ / ยินดีต้อนรับรับ เอ้าเด็กๆ หาน้ำมารับแขกหน่อยเร๊ววว กิ๊วว สนิทกันละ แซวได้
ao16 / เมื่อไหร่น้ำแข็งใสจะยอมให้ใส่น้ำหวานเติมลงไปซักทีน้า จืดนานเกินไปแล้วนะ
เคนอิจิ / จืดด้วย เย็นด้วย เข็ดฟันชะมัด ต้องเอามาละลายในปาก :impress2:
nuewanda / อะ อ้าว......เค้าเลยไม่รู้เลยว่าหนุ่มชุดบาสตอนที่แล้วเป็นใคร แต่เดาว่าคงหน้าตาดีมาก จนแม้กระทั่งคนเขียนยังอิจฉา ชิงตัดบทไปต่อหน้าต่อตาซะเนี่ย ว๊าาาาา
เด็กสีส้มเวลาไร้สติก็แอบอันตรายเหมือนกันนะเนี่ย ตอนเมาไหนจะตบ ไหนจะลูบ
ดาเนียลซะตัวเกร็ง ตอนหลับมือยังสะเปะสะปะไปกุมเป้าคุณพ่อเคลวินอีก ซนเอาเรื่องนะเนี่ย หืมมมมม
ตอนนี้คนเขียนพาไปเที่ยวพม่า ถ้ายังไงฝาก หม่องเคน ซื้อทานาคามาฝากหน่อยน๊า จะได้หน้าเด้งๆ เวลามาอ่านนิยายหม่องเคนไง
เคนอิจิ / ไม่จริงเลยครับ เคนอิจิหล่อที่สุดแล้วครับ :m19:
บัน ฉายา มือจกมรณะ เคนอิจิไปพม่า เจอสมุนไพร แต่พอดีพูดมะชะ เลยได้ขี้ผึ้งแก้ปวดมาแทน
เพราะเบาะโคขายว่า น้อๆ เอาสมุนไพร ทาหน้าขา สมุนไพรทาหน้าขา
เด็กเลยให้ยาแก้ฟกช้ำที่หน้าแข้งมาแทน ป๊าดดด แถไถ :laugh:
iota / +1 ให้เคนอิจิไว้ก่อน
ช่วงนี้สมองตัวเองเบลอๆ ยังไงก็ไม่รู้
เคนอิจิ / น่าเป็นห่วง หาไรอุ่นๆ แล้วนอนพักนะครับ
som / คุณเคลวิ่นนี่ทำเป็นใจแข็งเนาะ
เดียวถาพอรู้ใจตัวเองแล้วจะยุบันให้เล่นตัวซะ เอาให้กระอักเลือดเลย
อ้ายเคนอิจิไป๋เที่ยวพม่าบ่อยก่อ
เคนอิจิ / อ้ายบ่าเกยไปพม่ากำเตื่อ ฟังที่พ่ออุ๊ยแม่อุ๊ยเปิ้นเล่าหื้อฟังกับอ่านหนังสือเอาก่า
ไข้ไปเหมือนกั๋น แต่ว่าบ่าว่างเลย ( ไข้ไปมัณฑะเลย์ )
Acacha / ฮาอ่ะ
อัลเบิร์ตก็ดีนะ น่ารักออก
เคนอิจิ / เดี๋ยวจะเขียนให้อัลเบิร์ตเป็นพระเอกจริงๆ :m12:
-
เจ้านายถูกบันลวนลามอะ :o8:
-
บันนี่แอบลวนลามบอสหรอ หุหุ
รอลุ้นกันไป เดเนียลจอมจุ้น ฮ่าๆ
-
เพลียกะคุณดาเนียลจอมจุ้น!!
เหอะๆ เข้าใจน้องบันนี่เลย ,,
คุณเคลวินก็นะ ... ลืมเอาปากมา ???
เหอะๆ
-
บันนี่เหมือนเด็กจริงเลย แต่เคลวินไม่ค่อยพูดเลยอ่ะ
แม้แต่ตอนหลับบันนี่ยังกอดแขนพ่อไม่ยอมปล่อยเลย
-
บัน เอามือไปอยู่ที่เป้าของนายน้ำแข็ง!!!
รถส่ายมาก ต้องหาหลักยึดเหรอ?????
-
ถึงจะดูเย็นชาแต่ก็ช่างเอาใจใส่(?)กว่าที่คิดนะเนี่ย บันก็หลับได้ถูกใจคนอ่านมากกกกก! :o8:
-
โลกก็ร๊อนร้อนขึ้นทุกวัน เมื่อไหร่น้ำแข็งจะละลายซะทีเนี่ย
บันนี่แค่ซบในรถไม่พอนะ คืนนี้ละเมอนอนทับไปเลย
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างน้า ติดตามต่อไปนะครับ พูดถึงเชียงใหม่ด้วย บ้านเราเยย
-
ได้ไปเที่ยวพม่าด้วยอ่ะ บันนี่
ตอนหลับนี่ มือซนน่าดูเลย
ระวังพ่อตกใจนะจ๊ะ :impress2:
-
บันน่ารักครับดูใสๆเด็กๆ
ชอบเคลวินที่สุด อบอุ่น น่าค้นหา
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มาพม่าคราวนี้ไม่เสียเที่ยว เคลวินต้องหวั่นไหวบ้างล่ะ :laugh:
บันมีความพยายามในการพูดจริงๆ ส่วนพ่อพระเอก... เอาปาไปไว้ไหนนน :m16:
-
ตามไปพม่าด้วยคนน
ว่าแต่ไปพม่าคราวนี้หวังว่าความสัมพันธ์จะพัฒนาขึ้นนะ
:กอด1: :กอด1:
-
น้องบันมือซนอ่ะ
ป่ายโน่น แปะนี่ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอกค่ะ
ระวังนะ แล้วจะมาบอกว่าพี่สาวคนนี้ไม่เตือนไม่ได้น๊า~~~
-
บันๆๆน่ารักจิงๆๆ พี่เคลวินหลงซักทีสิค่ะ
รอมาต่อน๊า
-
ขอให้เริ่มรักกันตอนอยู่พม่าด้วยเถิดดดดดดดดๆๆๆ ไม่เห็นความคืบหน้าซะที คุณน้ำแข็งละลายซะทีสิจ๊ะ :fire:
-
สวัสดีค่ะคุณ Keniji มารายงานตัวว่าเพิ่งอ่านทันค่ะ
เด็กสีส้มน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :man1:
พระเอกตอนนี้ยังเป็นน้ำแข็งก้อน(ใหญ่)อยู่ เมื่อไหร่จะเป็นน้ำแข็งใสเนี่ย
อยากอ่านตอนหึงบันนี่น้อยจัง อยากรู้ว่าน้ำแข็งจะละลายรึเปล่าน้า
เป็นกำลังใจให้และรอตอนใหม่อยู่นะคะ :L2:
ปล. อีกเรื่องก็กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ แต่คงอีกพักใหญ่กว่าจะตามทันแหะๆ
-
ฮึบ ดันๆ เคนจังมาไวๆ นะ
-
LOVE BUNNY :กอด1:
-
หนูน้อยบันนี่ ท่าทางจะมีคนชอบเยอะนะคับ
-
บันจะรักกับใครอ่ะ
-
คิดถึงหายไปหลายวันแล้ว
-
คิดถึงบัคบันนี่จังเลย
-
Chapter 12
อาการคลื่นไส้และอยากอาเจียนจากการเมารถหายไปหลังจากที่บันหลับตาลง และแม้ว่าเบาะรถ
ที่นั่งมาวันนี้จะแข็งบวกกับมีเสียงจากลมที่ถูกคนทับน้ำหนักลงไป แต่ก็ไม่ทำให้บันสนใจกับมันมากนัก ไม่รู้ว่าจะเป็น
เพราะการอุปทานไปเองหรือเปล่า บันคิดว่าเบาะที่นั่งของรถคันนี้ดูจะดื้อดึงพอสมควร ต้องออกแรงเกาะและใช้มือ
ตบ กว่ามันจะนิ่งอยู่กับที่และยอมให้เขาพิงโดยดี และก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่า เบาะของรถยนต์คันนี้ทำไมถึงอุ่น
เกาะแล้วหลับสบาย ความคิดตอนครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้น ทำให้บันนึกอยากจะซื้อเบาะรถยนต์คันนี้กลับบ้านที่
เมืองไทยซะให้ได้
ผ่านไปหลายชั่วโมงกว่าจะถึงกรุงเนปิดอ เบาะรถยนต์ของบันขยับตัวช้าๆ อาการเหน็บชาจากการถูกทับ
ทำให้เคลวินต้องเปลี่ยนท่านั่ง ทุกๆ สิบนาที ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักด้านนอกรถ ดูจะทำให้บันหลับลึกลงไปอีก
เสียงหัวเราะที่ดังมาจากในลำคอและมือเล็กๆ ที่ลูบไล้ท้องของเขาไปมา เคลวินเดาว่า บันคงกำลังฝันถึงอัลเบิร์ตแน่ๆ
‘ ฝันว่าเล่นกับหมา นายนี่มันไม่รู้จักโตจริงๆ นะ ’
ตอนใกล้รุ่งสาง รถยนต์ขับเข้ามาในเขตพื้นที่ทหาร บันที่ตื่นขึ้นมาเพราะการสะกิดของเคลวิน ขยี้ตาด้วยความ
งัวเงีย เมืองหลวงนี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน ไม่มีไฟสว่างไสว ไม่มีห้างสรรพสินค้า มีแต่เขตทหาร พื้นที่ทหาร
โรงพยาบาลทหาร เมื่อรถยนต์จอดและคนขับเข้ามาเปิดประตู บันได้ยินเสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษ เชิญให้เขา
กับเคลวินเข้าไปพักในอาคารที่เป็นของกรมทหารบก
“ ที่นี่ไม่มีโรงแรม ทางรัฐบาลจัดให้คุณสองคนพักในกรมทหาร
และ เวลา 08.00 น. เชิญคุณสองคนที่ห้องอาหารชั้นล่าง”
รัฐบาลพม่าจำกัดการใช้ไฟฟ้าภายในประเทศ ในหนึ่งวันที่พม่า จะมีเวลาที่รัฐบาลงดการจ่ายไฟหกชั่วโมง เป็นหก
ชั่วโมงที่ทุกคนจะต้องอยู่โดยที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ ห้องพักของทหารนี้ก็เช่นเดียวกัน ในปีกซ้ายของตึก มีห้องนอนอยู่
เพียงห้องเดียวที่ติดเครื่องปรับอากาศ เป็นห้องนอนกว้างตกแต่งอย่างสวยงาม ที่สำคัญคือ ในห้องนี้มีเตียงเดียว
“ ง่วงก็นอนซะสิ ”
บันพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น และตรงดิ่งเข้าหาที่นอนทันที และเหมือนกับว่าหลับไปได้ไม่
นาน บันลืมตาขึ้นมาเพราะแรงเขย่าเบาๆ ตอนนี้เคลวินเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว และเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้าง
นอก
“ แปดโมงเช้าแล้วเหรอครับ ? ”
บันหันไปมองรอบๆ ตัว ไม่มีนาฬิกาที่จะช่วยบอกเวลาในห้องนี้ได้เลย
“ ออกไปก่อนเวลานัด เป็นการรักษามารยาทที่ดี ”
เคลวินพูดแล้วนั่งรอบันตรงเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง
บันเลือกชุดที่คิดว่าเป็นผู้ใหญ่ที่สุด แต่ก็ไม่วายที่จะถูกตำหนิด้วยสายตาจากคนที่นั่งรออยู่นั้นได้ มันเป็นเรื่องที่
ช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะชุดของบันที่ใส่กระเป๋ามาจากเมืองไทย มีแต่เสื้อผ้าแบบนี้ทั้งนั้น บันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่
จะเดินมาหาเคลวินที่โต๊ะ และก่อนที่เคลวินจะอ้าปากพูด เสียงเคาะประตูเบาๆ จากด้านนอก ก็ช่วยบันไว้ได้ทันเวลา
“ มอร์นิ่งที่เนปิดอ ”
“ เช่นกันครับคุณอันชเว มาถึงนานหรือยังครับ ? ”
“ ได้ไม่ถึงชั่วโมงเลยครับ จะมาย้ำอีกครั้งว่า แปดโมงอย่าลืมเจอกันที่โต๊ะอาหารนะครับ ”
“ ครับ นี่ผมกับเจ้านายก็กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี ติดอยู่ที่ว่า …………… ”
บันส่งสายตาละห้อยไปที่เคลวิน ก่อนที่จะหันมาคุยกับอันชเว
“ คือผม ”
“ ติดขัดตรงไหน บอกมาได้เลยครับ ยินดีช่วยเหลือทุกเรื่อง ”
“ คือ ผมอยากได้ชุดที่เป็นทางการกว่านี้น่ะครับ ”
บันก้มลงมองเสื้อยืดสีเข้มของตัวเองแล้วยิ้มให้อันชเวด้วยความละอาย
“ เรื่องเล็กครับ เรื่องเล็ก ผมจะพาไปหาชุดเป็นทางการเดี๋ยวนี้เลย ตามมาทางนี้ครับ ”
อันชเวดูจะพอใจเป็นอย่างมากที่บันขอให้ช่วย บันคิดเอาเองว่า อันชเวคงจะดีใจทุกเรื่อง ถ้าถูกขอให้เขาทำตาม
หน้าที่ ซึ่งหน้าที่ของอันชเวคือ การอำนวยความสะดวกและติดต่อประสานงานระหว่างหน่วยงานรัฐบาลที่ว่าจ้าง
และบริษัทของเคลวิน
เคลวินเดินออกจากห้องตามหลังบันกับอันชเวไม่นาน เมื่อส่งสายตาสำรวจรอบๆ ตัว ตึกทหารหลังนี้ ดูแล้วคงจะ
สร้างมาได้ไม่กี่ปี เคลวินคิดว่าเขาคงเป็นชาวต่างชาติคนแรกๆ ที่ได้มีโอกาสเข้ามาถึงในเขตเมืองเนปิดอ เมือง
หลวงใหม่ของพม่า บรรยากาศยามเช้าของเมืองหลวงสงบจนถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเงียบเหงา รถยนต์ที่วิ่งบนถนนไม่กี่
คันนั้น ทุกคันเป็นรถยนต์ของทหาร ที่นี่ไม่มีรถยนต์ส่วนตัว ไม่มีรถประจำทาง จะมีก็แต่จักรยานส่วนบุคคลซึ่ง
ผู้ชายชาวพม่า ถีบจักรยานออกมาซื้อหนังสือพิมพ์และกาแฟถุง ด้านหน้าของตึกที่เคลวินมาพักนี้ มีแผงขาย
หนังสือเล็กๆ ตั้งอยู่ เคลวินเดินออกไปเลือกหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษมาได้หนึ่งฉบับ ซึ่งในแผงดังกล่าว มี
หนังสือพิมพ์ต่างชาติแค่ภาษาเดียวคืออังกฤษ ไม่มีภาษาจีน
“ เขินจังครับคุณอันชเว ”
บันเดินไปดูตัวเองในกระจกพร้อมๆ กับหมุนไปมาหลายรอบ หลังจากที่เลือกชุดจากอันชเวมาสวม
ตอนนี้หญิงสูงวัยที่อันชเวตามเข้ามา กำลังช่วยพันผ้าสีขาวให้เป็นจีบ บนหัวของบัน
“ ชุดประจำชาติพม่าครับคุณบัน ”
ที่บันขอให้ช่วยหาชุดที่เป็นทางการนั้น อันชเวเข้าใจไปว่า บันอยากสวมชุดประจำชาติของพม่า เลยจัดการหาชุด
ผ้าฝ้ายกับโสร่งยาวมาให้บันสวม บันเลือกเสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวสีครีม มีกระดุมผ้าด้านหน้า โสร่งสีส้มอ่อน ด้านใน
สีขาว แถมด้วยผ้าโพกหัวแบบไทยใหญ่ และรองเท้าแตะพม่า
“ คุณอันชเวครับ คุณคนนี้เขาพูดอะไรเหรอครับ ? ”
บันหันมาถามอันชเวที่ยืนใกล้ๆ หญิงสูงวัยที่ช่วยพันผ้าบนหัวของบัน ตอนนี้ยิ้มและหมุนตัวบันไปมา
“ เขาบอกว่า คุณบันเหมือนกับเจ้าชายน้อยจากรัฐไทยใหญ่ ”
แม้แรกๆ จะรู้สึกเขินอายที่ต้องใส่ชุดแบบนี้อยู่บ้าง แต่หลังจากอันชเวยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า ชุดนี้ชายพม่าใส่
กันเป็นเรื่องธรรมดาและเป็นกิจวัตรประจำวัน ไม่ใช่ชุดพิเศษหรือชุดแฟนซีตามที่บันเข้าใจแต่อย่างใด บันก็เลิกเดินหลบมุม
และตามหลังอันชเวไปโดยดี
“ เดี๋ยวตอนผู้อำนวยการกรมสื่อสารมา ผมก็จะไปเปลี่ยนเป็นชุดแบบเดียวกันนี่แหละครับ ”
บันนึกอยากได้กล้องถ่ายรูปมาไว้ในมือซะเหลือเกิน ชุดที่สวมบวกกับความสวยงามของตึก เหมือนกับจะย้อนให้
บัน ถอยหลังไปในช่วงเวลาเมื่อซักห้าหกสิบปีที่แล้ว ตอนนี้อันชเวเดินเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับคล้องบัตรพลาสติกให้
ตรงบัตรนั้นมีชื่อของบัน พร้อมกับข้อความ
แขกของรัฐบาล
“ จะออกไปไหนก็แล้วแต่ ต้องใส่บัตรนี้ไว้ตลอดเวลานะครับ หรือถ้ามีปัญหา
ให้โทรมาตามเบอร์ที่ผมเขียนเอาไว้ข้างหลังบัตรนี้ ”
บันพยักหน้า และเดินออกไปตามเคลวิน เนื่องจากใกล้เวลาตั้งโต๊ะอาหารแล้ว
“ เจ้านายครับ เจ้านาย ได้เวลาแล้วครับ ”
บันถลกชายโสร่งเดินลัดเลาะไปตามสนามที่มีน้ำค้างเกาะนั้นด้วยความลำบาก รองเท้าผ้าใบคู่โปรด ตอนนี้ถูก
เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะหนังวัว มันมีเสียงดีดกับฝ่าเท้าดังออกมาเป็นระยะเมื่อบันวิ่ง
เคลวินละสายตาจากหนังสือพิมพ์ แล้วหยุดนิ่งมองบัน นานจนบันต้องเรียกซ้ำ
“ เจ้านายครับ ได้เวลานัดทานอาหารเช้าแล้วครับ ”
บันส่งยิ้มสดใสแข่งกับแสงแดดยามเช้า อากาศข้างนอกตึกใหญ่ ดูจะเย็นสบายและมีลมโกรกมากกว่าด้านใน
อาคาร เคลวินลอบมองบันเป็นระยะ ขณะเดินตามเข้าไปในห้องอาหาร
อาหารเช้าของที่นี่ เป็นชุดข้าวต้ม มีกับไม่กี่อย่าง บันตักกุ้งต้มสีแดงตัวโต ให้กับเคลวิน ขณะที่ตัวเองก็ตักไข่เค็ม
กับหมูหวานใส่ลงถ้วยด้วยเช่นกัน บันเห็นข้าวต้มของที่นี่มีสีแดงระเรื่อ อาจจะเป็นเพราะเป็นข้าวที่ไม่ขัดสี ทำให้ไม่
ขาวซีดเหมือนข้าวที่กินเป็นประจำ
“ เจ้านาย เจ้านายครับ เจ้านายชอบที่นี่หรือเปล่า ? ”
“ อืม ”
“ ที่นี่ดูเหมือนเมืองโบราณเลยนะครับ ”
“ อันชเวหาชุดนี้มาให้เหรอ ? ”
“ ครับ อันชเวบอกว่าชุดนี้เป็นชุดที่เป็นทางการของที่นี่ ”
“ เจ้านายครับ ”
“ อืม ”
“ เจ้านายจะให้ผมทำอะไรบ้างครับ ”
“ วันนี้ก็ช่วยจดรายละเอียดเรื่องที่ฉันคุยกับเจ้าหน้าที่ จดคำถามที่เขาถาม และจดคำตอบที่ฉันตอบ ”
“ ครับ งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปเอาสมุดกับปากกานะครับ ”
“ กินข้าวให้หมด แล้วค่อยขึ้นไป ”
“ เจ้านายครับ เจ้านายว่า ”
“ ถ้านายมัวแต่คุยอยู่แบบนี้ เช้านี้นายก็คงกินไม่เสร็จ ”
“ ครับ ”
บันยิ้มเก้อมาให้เคลวิน ก่อนที่จะจัดการกับกุ้งและผักที่อยู่ในถ้วยข้าว
บันดูจะพออกพอใจกับเจ้าโสร่งสีส้มผืนนี้มากทีเดียว มันเป็นสีที่ถูกโฉลกและมักจะทำให้เขาโชคดี
อันชเวเดินออกมาสมทบเคลวินกับบันตรงหน้าตึกใหญ่ บันเห็นบริเวณแก้มทั้งสองข้างของอันชเวนั้น มีแป้งสีเหลือง
นวลทาอยู่ ดูอันชเวจะชอบแสดงความภูมิใจกับชุดที่หามาให้บัน ด้วยการชี้ให้เคลวินดูรายละเอียดของผ้าที่บันสวม
“ นี่นะครับ เป็นผ้าชั้นดีจากมะละแหมง ดูสิครับ ดูครับ ดูนี่สิครับ ”
บันอมยิ้มที่เห็นอันชเวขยั้นขยอเคลวินให้ชื่นชมความงามของผ้า คุณน้ำแข็งเจ้านายของบัน พยักหน้าให้อันชเวสอง
ที ก่อนที่เบือนหน้าไปทางอื่น ตอนนี้รถของรัฐบาลขับเข้ามาจอดรับบริเวณหน้าตึก อันชเวผายมือเชิญบันกับ
เคลวินให้เดินไปที่รถ
“ เราจะไปที่ศูนย์ราชการหลายแห่ง มีผู้ใหญ่หลายคนที่จะพบคุณอยู่ และจะซักถามคุณเกี่ยวรายละเอียดของ
โครงการติดตั้งระบบโทรศัพท์และสัญญานดาวเทียม รวมถึงสัญญานอินเตอร์เนตของคุณนะครับ ”
บันเริ่มทำหน้าที่เลขาเคลวิน ด้วยการจดรายละเอียดตามที่อันชเวพูดให้ฟังในรถ
ศูนย์ราชการแรก ทักทายบันด้วยรอยยิ้มทันทีที่บันเดินเข้าไป ดูผู้อำนวยการจะชอบใจที่เห็นบันใส่ชุดพม่า
เขากวักมือเรียกลูกน้องให้มาถ่ายรูปบันไว้เป็นที่ระลึก พร้อมกับคุยเรื่องสัพเพเหระ ไม่ค่อยเกี่ยวกับรายละเอียดงาน
มากนัก และหลังจากที่ฟังเคลวินพูดเรื่องรายละเอียดต่างๆ ให้ฟังมาทั้งวัน ตอนนี้บันสามารถจดบันทึก
รายละเอียดเหล่านั้นด้วยความรวดเร็ว รวมทั้งสามารถตอบคำถามให้กับนักข่าว ขณะที่เคลวินพูดกับเจ้าหน้าที่
เรื่องอื่นๆ ตอนนี้บันควบตำแหน่งประชาสัมพันธ์โครงการไปด้วย
แรงกูน สองวันต่อมา
บันเริ่มคุ้นกับชุดโสร่งมากขึ้น และนึกรักมันขึ้นมาจับใจ วันนี้เจ้านายให้รางวัลบันด้วยการมอบเงินสดให้พร้อมกับ
จักรยานหนึ่งคัน บันรีบสวมรองเท้าแตะ และปั่นจักรยานออกมาตามถนน เมืองแรงกูนนี้ มีผู้คนมากมายและดู
คึกคักกว่าที่เมืองเนปิดอหลายเท่า บันแวะซื้อดอกไม้ริมข้างทาง หลังจากแน่ใจแล้วว่าที่พม่านี้ไม่มีพวงมาลัยดอกมะลิขาย
สัญลักษณ์บอกทางไปพระเจดีย์ชเวดากองปรากฏเป็นระยะ บันปั่นจักรยานพร้อมกับส่งยิ้มให้คนที่พากันชี้มือชี้ไม้
มาที่เขา
‘ หรือดูออกว่าเราไม่ใช่พม่า หรือว่าเราไม่ทาแป้ง ’
บันเดาเหตุผลไปต่างๆ นานา พร้อมกับยกมือข้างซ้ายขึ้นมาลูบแก้มตัวเอง ขณะที่ขี่จักรยานผ่านเนินสะพาน
และมุ่งเข้าสู่บริเวณวัด
อันที่จริงแล้ว นอกจากเหตุผลที่ว่า บันหน้าตาไม่เข้าพวกกับคนที่อยู่รอบๆ เสื้อผ้าที่อันชเวหามาให้ ก็เป็นเสื้อผ้าที่
ดูดีและมีราคาแพง เกินกว่าชาวบ้านร้านตลาดจะใส่กัน มันเป็นเหตุผลอีกข้อที่ทำให้บันดูจะแตกต่างกับคนที่อยู่
รอบๆ
บันยกมือไหว้เจดีย์อีกครั้ง หลังจากเมื่อสองวันที่แล้ว ได้ไหว้มาจากข้างในรถ ดอกไม้ที่มัดไว้เป็นช่อ ถูกนำมา
บูชาพระที่ฐานพระเจดีย์ ก่อนที่บันจะเดินไปทางเทพทันใจ เพื่อขอพร
บันยกมืออธิษฐานเรื่องเรียนอยู่นาน นานจนมีผู้ชายอีกคน มายืนรอด้านหลัง
บันวางดอกไม้กับถาดบนพื้น ก่อนที่จะถอยหลัง และชนเข้ากับผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าซุ้มเทพทันใจ
“ บันครับ บันขออะไรกับพระ ? ”
“ พี่ภูมิ ! ”
บันตกใจจนสะดุ้ง ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอพี่ชายของเพื่อนรักในสถานที่แบบนี้
“ ทำไมทำท่าเหมือนตกใจ ”
“ ก็บันตกใจจริงๆ ”
ภูมิเดินจูงแขนบันออกมาจากซุ้ม ก่อนที่จะส่งสายตาวิบวับให้กับบัน
“ ใส่ชุดพม่าแล้วน่ารักจริงๆ กระต่ายของพี่ภูมิ ”
“ พี่ภูมิมาทำอะไรที่แรงกูนเหรอครับ ? ”
“ แรงกูน ? ”
“ อ้อ ผมหมายถึงย่างกุ้งนี่น่ะครับ ”
“ เมื่อคืนพี่เห็นยัยกุ๊กตอบเมลล์ของบัน เลยคาดคั้นมาได้ว่าบันอยู่ที่นี่ และวันนี้บันจะมาวัดนี้ ”
“ พี่ภูมิตั้งใจมาหาผมเหรอ ? ”
“ ครับ พี่ตั้งใจมาหากระต่าย พี่คิดถึงกระต่าย คิดถึงจนทำงานไม่ได้ ”
“ ตะแต่เรา คุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ครับ ”
“ พี่ไม่เคยตกลงสัญญาบ้าบอเรื่องที่เราจะเป็นพี่น้องกัน พี่ไม่เคยรับปากว่าพี่จะทำ ”
“ แต่พี่ภูมิก็ไม่ปฏิเสธ บันคิดว่าเรา ”
“ กระต่ายครับ ให้โอกาสพี่บ้างได้ไหม ? ”
“ ผม คือ ว่า คือ ”
“ พี่จะรอให้กระต่ายเรียนจบ พี่จะรอให้กระต่ายพร้อม พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำตัวงี่เง่าเหมือนเมื่อก่อน ”
“ ผมไม่เคยคิดกับพี่ภูมิแบบนั้นเลย ”
“ ตอนนี้ไม่คิด ไม่ใช่ว่าต่อไปจะคิดไม่ได้นี่ครับ กระต่ายอย่างเพิ่ง ”
บันลุกขึ้น ก่อนที่ตัดสินใจโกหก
“ ผมมีแฟนแล้วครับพี่ภูมิ ตอนนี้แฟนผมอยู่ที่โรงแรม ”
ไอ้การที่จะให้ไปเป็นแฟนของพี่ชายที่บันสนิทใจมากที่สุดนั้น เป็นเรื่องที่บันทำใจลำบากจริงๆ รวมถึงเรื่องที่ต้อง
กลายไปเป็นแฟนของพี่ชายเพื่อนสนิทอย่างยัยแม่ไก่ด้วยแล้ว บันไม่รู้จะวางตัวยังไง พี่ภูมิเป็นพี่ชายในโลกคนเดียว
ของบัน ที่บันเรียกได้อย่างสนิทใจ เป็นทั้งพี่ชายที่คอยดูแลตั้งแต่บันเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง เป็นคนที่ให้คำปรึกษาทุก
เรื่อง พี่ภูมิยุติบทบาทการเป็นพี่ชายแสนดีในคืนที่มาสารภาพว่าแอบชอบบันตั้งแต่บันเรียนปีหนึ่ง รวมถึงการมอบ
รอบจูบไว้ที่ปากของบัน จนบันรู้สึกตกใจและทำอะไรไม่ถูก
“ หลอกพี่หรือเปล่า ไม่จริงใช่ไหม ? ”
“ ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ”
“ แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างยัยกุ๊กน่ะเหรอครับกระต่าย ”
พี่ภูมิมีแววตาสลดลง หลังจากฟังเรื่องที่บันพูด
“ ผมไม่อยากจะให้พี่ภูมิรอผม ”
“ เหมือนจะใจร้าย แต่ผมคิดว่า ยิ่งบอกพี่ภูมิให้มันชัดเจนเท่าไหร่ พี่ภูมิก็จะได้ ”
“ พอแล้ว พี่ไม่อยากฟัง พาพี่ไปเจอเขาหน่อย พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา ”
พี่ภูมิจูงแขนบันไปทางรถยนต์ของโรงแรมที่จอดรออยู่ด้านนอกวัด
“ พี่ภูมิครับ พี่ภูมิจะไปเจอเขาทำไม ? ”
“ พี่จะไปดูให้เห็นกับตา พี่จะได้เสียใจให้มันเต็มที่ ไม่ต้องห่วงอะไรอีก พี่จะฝากเขาดูแลกระต่าย ”
พี่ภูมิจ้างคนเอาจักรยานบันไปส่งที่โรงแรม ก่อนที่จะจูงมือบันขึ้นรถยนต์ที่จอดรอ
บันคิดจนปวดหัวว่า ทำยังไงถึงจะมีโอกาสบอกเคลวินว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะให้ยอมรับกับพี่ภูมิตอนนี้ก็ไม่ได้เสีย
แล้ว ให้ตายยังไง เรื่องนี้มันต้องมีจุดจบอยู่ดี สู้ทำให้มันจบไปซะวันนี้ดีกว่า
แม้จะทำใจดีสู้เสือ แต่ลึกๆ แล้ว การที่สมอ้างว่าเป็นแฟนกับเคลวิน ก็สร้างความหนักใจให้กับบันไม่น้อยเลย
ทีเดียว ท่าทีเย็นชาบวกกับอารมณ์นิ่งเฉยของเคลวิน น่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เมื่อนึกรวมกับอารมณ์ตอนที่
ต้องกลายมาเป็นแฟนสมมุติของบันด้วยแล้ว เคลวินคงจะกลายเป็นเจ้านายเขี้ยวงอกจรดพื้น ทำให้บันตัวสั่นและ
ไม่อยากเข้าไปใกล้
“ ขอผมไปตามเขาในโรงแรมก่อนะครับ ”
บันผลักประตูรถออกไปทันทีที่รถมาถึงโรงแรม เนื่องจากต้องรีบไปคุยกับเคลวิน
“ ไปพร้อมกันนี่แหละ แฟนของกระต่ายจะได้ตกใจ ”
พี่ภูมิยิ้มให้ ก่อนที่ปิดประตูรถเดินตามลงมา
ไม่เหลือโอกาสที่บันจะเตรียมตัวและเตรียมแผนกับเคลวินได้เลย
พี่ภูมิยืนประกบบันตลอดเวลาตอนที่โทรหาเคลวิน มาถึงตอนนี้บันคิดจนปวดหัวไปหมด ชุดโสร่งสีส้ม กลายเป็น
ชุดที่ไม่นำโชคมาให้เสียแล้ว
บันผุดลุกผุดนั่งอยู่ที่ชุดโซฟารับแขก ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าพี่ภูมิกำลังจ้องอยู่ เหมือนจะผ่านไปนานหลายปี กว่า
ที่เจ้านายจะลงมาจากห้อง พี่ภูมิลุกขึ้นยืนและรอให้บันแนะนำตัว
“ เคลวินครับ นี่พี่ภูมิครับ มาจากเมืองไทย ”
เคลวินไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับผู้ชายที่มากับบันเลยซักนิด แต่แปลกใจกับบันมากกว่าที่เรียกเขาว่าเคลวิน
เด็กสีส้มจอมยุ่ง ปกติไม่เรียกเขาแบบนี้
“ สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณเป็นแฟนกับบันนี่สินะครับ ”
บันสูดหายใจลึก ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเคลวิน
“ ที่รักครับ ผมพาพี่ชายจากเมืองไทยมาแนะนำให้คุณรู้จัก เราสนิทกันมากครับ อ้อ วันนี้ผมลืม มอร์นิ่งคิส ”
บันเขย่งตัวหอมแก้มเคลวินฟอดใหญ่ โดยพยายามไม่สนใจกับสายตาที่ส่งออกมา
“ ช่วยผมด้วยครับเจ้านาย ช่วยผมด้วยนะ ”
บันซุกจมูกไปที่ซอกคอของเคลวิน พร้อมกับส่งภาษาจีนออกมาเบาๆ
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อเคลวิน ”
เคลวินกลับมามีสีหน้าปกติ ก่อนที่จะส่งมือมาให้พี่ภูมิ
“ ผมชื่อภูมิครับ เพิ่งลงเครื่องมาตอนเช้านี่เอง อยากเจอบันนี่ ”
“ ตอนอยู่ที่เมืองไทย คงจะสนิทกันมาก ”
“ ครับ ”
พี่ภูมินิ่งไปซักพัก ก่อนที่จะถามเคลวินต่อ
“ คุณคบกันกับบันมานานเท่าไหร่แล้วครับ แล้วคุณรักบันมากหรือเปล่า ตอบผมมาตรงๆ ”
คำถามของพี่ภูมิ ทำให้บันอยากจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้นซะให้ได้ นึกภาพไม่ออกเลยว่า คนอย่างเคลวิน
จะมานั่งโกหกกับเรื่องที่ไร้สาระและน่าอับอายแบบนี้ได้ยังไง
-
เราคงต้องเป็นแฟนกัน เอิงเอย
แฟนคนแรกของบัน คือคุณน้ำแข็งนี่เอง o22
แปะเอาไว้ก่อน ค่อยมาตอบเม้นท์เน้อ
จะร้องไห้หรือหัวเราะเป็นภาษาพม่าดีนะ :laugh:
-
:กอด1:เข้ามาอ่านตอนเช้าๆแล้วสบายใจ
:L2:
-
ตอนนี้คิดถึง ดาเนียล คงจะแสดงเป็นแฟนได้ดีกว่า เจ้านายชาเย็น
หวังว่าคงไม่ทำให้หม่องบันหน้าแตกนะเจ้านาย
ชักอยากเห็นเคลวินทำกุ๊กกิ๊กกับหนูบัน จะออกมาสภาพไหนน๊าาาา
ว่าแต่พี่ภูมิความพยายามสูงมากนะ ตามมายันพม่า
-
โฮ้ย...ค้างคา :serius2:
จุ๊บแก้มกันด้วยอ่ะ :o8:
-
พี่เยือกแข็งงงงงงงงงงง ช่วยน้องบันด้วยนะ
ลุ้นๆๆๆๆ
-
กร๊าก เควินจะตอบว่ายังไงอ่ะ ลุ้นวุ้ย แอ่ะ แต่ตอนบันแต่งชุดพม่าน่ารักล่ะเซ่ พูดไม่ออกเลยนะเคลวิน
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆ ต้องขอบคุณพี่ภูมิที่ทำให้เคลวินกับบันเป็นแฟนกันเร็วขึ้นป่ะเนี่ย :laugh:
แต่หลังจากพี่ภูมิกลับไปนี่อาจมีเคลียร์ยาว ทิ้งงานไว้ให้บันนี่ที่เลิฟของเราซะแล้ว :z3:
เจ้าชายน้อยสีส้มต้องน่ารักมากแน่ๆเลย ขนาดเคลวินเห็นตอนแรกยังแอบตะลึง :z1:
-
บันนี่ช่างกล้า
คุณเจ้านายช่วยบันนี่ด้วยนะ
:L2: :L2:
-
แหม๋ ไอ้เราก็นึกอยู่นาน ว่าเจ้าชายน้ำแข็งกับกระต่ายน้อยจะเริ่มคบกันยังไง
น้องกระต่ายเรา ขี้ตู่จริงๆ ตู่ว่าเค้าเป็นคุณพ่อแล้ว ยังตู่ว่าเป็นแฟนอีกแหนะ :o8:
-
เคลวินไม่ต้องไปตอบคำถามอะไรมากมาย จูบโชว์ไปเลย!!!!!!!!!!!
-
\\\(OoO)/// คุณเคลวินจะรับมุกไหมน้าาาา
พี่ภูมิก็ช่างตามตื้อจริงๆ เลย
-
ที่จริงแอบหวังนิดๆว่าจะเห็นเคลวินหึงหนูบัน
แต่...เป็นแฟนกำมะลอแบบนี้ก็ดีนะ
ท่าทางคุณเจ้านายจะได้กำไรจากหนูบันเยอะแน่
-
อยากรู้จังคุณน้ำแข็งจะว่ายังไง
-
อ๋อ เรื่องเริ่มจากตรงนี้เหรอ o8
-
โกหกแบบนี้แล้วมันจะเนียนไหมเนี๊ยะ :sad4:
-
แอร๊ยยยส์
ดีพ เป็นหลักฐานเลยสิคะพี่น้อง
เป็นแฟนกันแบบงงๆ สายฟ้าแล่บแปร๊บบบบๆ เลย
เค้าจะรอชม ว่าอย่างอิตาคุณเควิน จะพูดว่าไง
บอกรักหน้ามึน แหง เลย ถ้าให้เค้าเดา ฮี่ๆ
-
อยากขอบคุณพี่ภูมิจริงๆ ที่มาเจอหนูบันที่พม่า
ทำให้สองคนนี้เค้าใกล้ชิดกันเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณเลยค่ะ
:pig4:
-
คุณน้ำแข็งได้โปรดเล่นให้เนียนๆนะคะ จูบไปเลยยิ่งดี เผื่อจะรู้สึกหวั่นไหวบ้าง โอกาสอย่างนี้ต้องคว้าไว้
รึว่าแอบหวั่นไหวไปแล้วตอนบันใช่ชุดพม่า เห็นมองตาค้างเลย อิอิ
-
อ่อออออ นี่เองที่เป็นฮีตเตอร์ละลายน้ำแข็ง เอาละทีนี้หลวมตัวรับบทบาทไปแล้ว
ต้องเล่นให้ตลอดซะแล้ว เย้ๆ :m11: :mc3: :mc2: (ยกป้ายไฟเชียร์ป๋าแกหน่อยะ)
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ในที่สุด!!!
555+อีหรอบนี้ เด๋วเคลวินก็เสร็จน้องบัน เอิ๊กๆ
-
อยากจะร้องฮาเลลูย่าเป็นภาษาพม่า กรี๊ีดดด
555
ตื่นเต้ลลลอ่ะ ฉากนี้ อยากอ่านต่ออีก
:impress2:
-
เอาให้สมบทบาทนะพ่อเคลวิน
อย่าให้บันนี่ของเต้องเสียหน้าล่ะ :o8:
-
ขอบอกว่าอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีจัง
เพราะให้ความรู้สึกว่าความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้าแล้วววว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะติดตามตอนต่อไปนะคะ (แต่ตอนหน้าขอแบบยาวๆๆๆๆ กว่านี้หน่อยได้ป่าวอ่ะ นะนะนะ) o15
-
งงอิพี่ภูมิ โผล่มาจากไหนหว่า
แต่ว่าๆๆๆ ตอนนี้เค้าเป็นแฟนกันแล้วอ่ะ (เหรอ)
-
ขณะนี้แทบลืมายใจ เพระลุ้นให้เคลวิน ไหลไปตามเกมที่บันนี่น้อยขอร้อง
ช่วยหน่อยนะคะคุณเคลวิน ช่วยเล่นกับกับน้องหน่อย(เดี๋ยวค่อยเอาแบบจริงๆ)
-
เคลวินคงจะงงๆนะ แต่หวังว่าคงตามน้ำ้ได้เนียนๆนะ
-
ลุ้นอ่ะอยากรู้จิงว่าเคลวินจะตอบยังไง
จะเนียนบอกรักบันนี่ไปในตัวเลยอ่ะป่าวอ๊ายยแค่คิดก็เขิลแล้ว
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
จะยะจะได๋น้อเจ้านาย555
จะรับมุกของบันทันป่าวน้อ
-
♥ มีฉากคิสกันด้วย :-[ ความรักเริ่มจากตรงนี้ซินะ
-
น้ำแข็งใกล้จะละลายหรือยังน้า :o8: :-[
-
ชุดทางการ คิดได้ไงเนี่ย :m20: ขำอ่ะ ฮาสุดๆ นี่พิมพ์เม้นท์ไป ขำไป ปวดกรามจะแย่อยู่แล้ว ถ้ากรามค้าง จะคิดตังค์ค่ารักษากะคนเขียนดีปะเนี่ย
เอาละเหวย.....ตอบให้ดีนะคุณพ่อ ตอนหน้าถ้าคำตอบขัดใจ เค้าจะไปประท้วงหน้าสถานทูตพม่า ขอเปลี่ยนบทพระเอกเป็นอัลเบิร์ตจริงๆ ด้วย
น่ารักอ่ะเรื่องนี้ ขนาดนิยายยังเขียนได้น่ารักถึงแก่นซะขนาดนี้ คนเขียนก็คงจะน่ารักสุุดๆ เหมือนกันเนอะ :o10:
+ 1 ให้คนเขียน วันนี้ใจดีแถม :กอด1: ให้ด้วย
-
น้องบันของเรามีหนุ่มตามมาถึงพม่าเลย
พ่อน้ำแข็งไสจะช่วยทำหน้าที่แฟนได้ดีหรือเปล่า
ยิ่งไม่ค่อยพูดอยู่ด้วยแุถมหน้าตายอีก
-
ที่จริงพี่ภูมิก็แฟร์ดีนะ ตรงไปตรงมาดี :teach:
-
มันค้างนะเคนอิจิ เอิงเอย ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
พี่ภูมิเป็นตัวเร่งปฎิกิริยา
อยากเห็นพ่อบอกรักบันเร็วๆแล้วสิ
จะยังไงนะ อ๊ายยยย หนุ่มซึน :laugh:
-
เสน่ห์แรงมากไปไม่ดีแบบนี้นี่เอง แง๊ บันน้อย
-
น้องบันลงทุนขอร้องแล้ว คุณน้ำแข็งช่วยรับสมอ้างหรือจะตามน้ำเลยก็ไม่ว่ากันค๊า 5555
-
"เคลวินละสายตาจากหนังสือพิมพ์ แล้วหยุดนิ่งมองบัน นานจนบันต้องเรียกซ้ำ"
"เคลวินลอบมองบันเป็นระยะ ขณะเดินตามเข้าไปในห้องอาหาร"
ในทึ่สุด คุณเจ้านายก็พัฒนามีปฏิกิริยากับบันนี่ซักที
นึกว่าจะต้องให้รออ่านไปจนถึงตอนที่ห้าสิบเหมือนเรื่องน้องเนย
ตอนนี้ก็มาลุ้นกันว่าคุณเจ้านายจะช่วยบันนี่ยังไง
รอตอนต่อไปจ้า
-
:impress2: อ่านทันแระ....บันนี่น่ารักมาก...
-
เราเป็นแฟน..เราเป็นแฟนกัน Love Bunny :กอด1:
-
ตอนนี้เหมือนจะเป็นตอนที่หวานที่สุดของสองพ่อลูกเลยอ่ะ(นี่หวานสุกแล้วเหรอ :a5:)
กระต่ายน้อยในชุดโสร่งคงน่ารักน่าดู ฮุๆๆๆๆ พ่อคุณชายน้ำแข็งถึงกับตาค้างไปเลย555
แต่ชอบตอนนั่งหลับในรถ อยากได้เบาะแบบนี้บ้างจัง แข็งๆ อุ่นๆ แถมดื้ออีก55
ปล. รอตอนหน้าว่าคุณพระเอกเค้าจะว่ายังไง กลัวว่าจะเนียนตามจนเราคิดไม่ถึงอ่ะดิ อิอิ
แอบสงสารพีู่ภูมินะแต่เพื่อความแฮปปรี้ของเรา พี่ภูมิขาช่วยเสียสละตัวเองด้วย
-
รับเลยเคลวิน...สวมรอยซะ
-
เอาแล้วๆๆๆๆ
ทำไงล่ะเนี่ย
เจ้านายจะยอมช่วยมั้ยล่ะบันนี่ !!
พี่ภูมิกดดันน้องอ่ะ !
-
จะตอบว่าอะไรดีน้าาาา :m20:
-
ไล่เรียงอ่านมาตั้งแต่ต้นจบถึงหน้านี้ เรื่องนี้น้องเคนอิจิ
แต่งได้นะรัก ตัวละครสดใส เชื่อเลยคนแต่งต้องเป็นคน
ที่มองโลกในแง่ดีแน่ๆเลยครับ เชื่อว่างอย่างนั้น มาต่ออีกนะครับ
น้องเคนอิจิ พี่ชอบบันนี่มากเลยน่ารัก หลงรักหมอหลิน และชอบความทะเล้นของดาเนีลย
และหลงใหลในความเย็นชาของนายเอก และมาหลงตัวละครพี่ภูมิอีก เห้อๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:
ชอบหมดทุกตัวละครที่น้องเคนอิจิแต่งครับ :L1:
-
ฮึบ ถกโสร่ง ถอดอีแตะ เข้ามานั่งตอบเม้นท์ของมิตรรักนักอ่านทั้งหลาย
- เห็นด้วยว่า ถ้าดาเนียลอยู่ คงเนียนกว่าพ่อ แต่ก็นะ อาจจะเพราะเขาคู่กันก็ได้ :กอด1:
- คงเห็นแล้วว่าบันต้องทำใจ กว่าจะไปจุ๊บพ่อได้ แสดงว่ามันต้องสุดๆ จริงๆ
- รอพ่อนะครับ ว่าจะพูดอะไร
- คนอ่าน ( บางท่าน ) ที่ชมคนเขียนว่าน่ารัก เคนอิจิจะบอกให้นะครับ แต่ผมก็ยังย้ำทุกครั้งว่าผมหล่อกว่า
ไอ้หมอนั่นมัน :เฮ้อ:
อ้อ ถ้ากรามค้างอีกอย่าลืมโทรเลขมาบอกผมด้วยครับ ( อ่ะ อะไรนะ โทรเลขยกเลิกไปแล้ว ) :laugh:
- พี่กล้วย เขาบอกว่าตัวละครมักจะสะท้อนภาพคนเขียนครับ :laugh:
ดังนั้น ใครชมตัวละครในเรื่อง ผมจะด้านหน้าไปรับคำชมเอาไว้ทั้งหมด :m19:
ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ติดตามผลงาน กับนักอ่านที่เปิดเข้ามาอ่านทุกคน จะเป็นล็อคอินในเล้าหรือเป็น guest ก็แล้วแต่
เคนอิจิไม่มีอะไรตอบแทนนอกจาก ขอบคุณจากใจ :pig4:
ขอให้มีความสุขกับงานเขียน บ้าๆ บอๆ ของผม
ยอมรับว่าเขียนยังไม่ได้ดีนัก แต่สัญญาว่าจะปรับปรุงให้ดีกว่านี้ครับ
เพ้อ ประหนึ่งจะอำลาตำแหน่ง แห๊ม รำคาญมันจริงๆ ไอ้คนเขียน
กด + ตอบแทนละกันเนอะ
สวัสดีนักอ่านหน้าใหม่ทุกท่านด้วยครับ พร้อมกับใช้แขนล๊อคคอเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน :give2:
// หม่องเคน กลับไปแช่บ่อน้ำร้อนที่เมาะลำเลิงต่อ o4
-
รีบวิ่งเข้าเพราะนึกว่าคุณเคนอิจิอัพตอนใหม่เพิ่ม อิอิ
-
เดาว่าคุณน้ำแข็งน่าจะตกตะลึงกับชุดพม่าของกระต่ายน้อย
แต่เหตุพาช๊อคมอนิ่งคิสนี้ เข้าทางคุณน้ำแข็งอะป่าวเนี่ย
-
ว๊ายยยย.............เคนอิจิพูดถึงอะไรนะ โทรเลข
เอามือทาบอก โอ้ว มาย บุดดา คุณพระช่วย ก็อดเบลสมี โลว์เทคสุดๆ เค้าไปยุคไหนสมัยไหนกันแล้วคะคู๊ณณณณณ
บันนี่ไปเอาพิราบสื่อสารตัวใหม่มาอวดพี่หม่องเค้าหน่อยซิลูก :a9:
-
แล้วจะอย่างไร ต่อไปอะ
-
โฮฮฮฮฮฮ ทางเราต้องการตอนต่อไปอย่างเร่งด่วน
เนื่องจากจิตรนาการนั้นไม่อาจเอื้อมคิดไปได้ว่าเควินจะตอบกลับมาอย่างไร
-
เข้ามาฮาหม่องเคน :laugh: :laugh:
ขอจุ๊บคนเขียนด้วยได้มั้ย :-[
-
ตกหลุมบันนี่แล้วล่ะเนี่ย
-
:serius2: รออยู่นะคุณเคน
-
ถกแขนเสื้อ พับขากางเกง มานั้งร่อเคนอิจิครับ 5555+
มาต่อได้แล้วนะ เรื่องนี้อนยากอ่านมากมาย
แต่พี่เชื่อว่าเรานะแต่งได้ดีมากๆและเชื่อว่าตัวละครมีส่วนมาจากคนแต่ง
ว่ามาจากเนย บันนี่ อหรือว่าพี่ทิด หรือว่านายเอกที่เย็นชา แต่อย่างน้อยๆๆ
เคนอิจิไม่ได้ครึ่งหนึ่งของตัวละคร เพราะว่าเคนอิจิ สดใสกว่า มองโลกในแง่ดี
และเป้นมิตรกับแฟนๆๆนิยายครับ ดูแลสุขภาพด้วยนร้า :L1:
-
เคนจังใจร้ายยยยยยยยยยยย
จบแบบนี้มันค้างคารู้มั้ยคะตัวเอง
เค้าอยากรู้มากๆๆๆๆถึงมากที่สุดว่าอิตาเคลวินหน้าตาย จะตอบคำถามพี่ภูมิยังไง
งื๊ดดดดดดดดด
เค้าไม่เอาน้องเนยพี่ทิดก่อนก็ได้นาทีนี้ เคนจังลัดคิวมาเฉลยเค้าหน่อยเถอะนะๆๆๆๆ
พลีส~~~~~~ :monkeysad: :monkeysad:
-
ระบำปลายเท้า เข้ามารอ
ฮาๆๆๆๆ
คิดถึงชะมัด รักมันฝังใจ ฮี่ๆ :กอด1:
-
o22
-
ทีแรกก็ว่าจะอ่านน้องเนยให้จบก่อนแล้วค่อยแวะมาหากระต่ายน้อย
แต่ไม่ไหวครับ คิดถึงคุณเคนอิจิ เอ๊ย คิดถึงสำนวนของคุณเคนอิจิ
.....อดใจไม่ไหว ต้องมา อยากรู้เธอเป็นอย่างไร
......อดใจไม่ไหว ต้องเจอ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
......อยากมาหา สบตาอีกครั้งแล้วค่อยไป
เลยต้องหนีบคุณช่าไว้ใต้วงแขนมาด้วย
ข้อดีของการอ่านรวบยอดตามหลัง ผมจับได้แล้วว่าคุณเคนอิจิออกจะ "หื่น" มิใช่น้อย
ดูนี่นะครับ
« Reply #358 on: 04 May, 2011, 09:56:21 PM »
เคลวินปัดแขนบันออก ทำให้บันเสียหลัก ยังดีที่เกาะเอวคนปัดเอาไว้ได้
ตอนนี้หน้าบันซุกอยู่กับเป้ากางเกงเคลวิน
« Reply #589 on: 04 June, 2011, 02:11:21 AM »
เคลวินใช้มือซ้ายดึงมือของบันที่เปะปะจับโน่นจับนี่ไปทั่วออกจากเป้ากางเกง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่าย
หัว
-
Chapter 13.
“ คุณคบกันกับบันมานานเท่าไหร่แล้วครับ แล้วคุณรักบันมากหรือเปล่า ตอบผมมาตรงๆ ”
บันนั่งหลับตาอยู่บนโซฟาตัวยาว สองมือกุมกันแน่นราวกับลุ้นผลสอบ เวลาที่เดินอยู่รอบตัว เหมือนจะถูกหยุด
เอาไว้ ตอนนี้คิดไม่ออกเลยว่า ถ้าเคลวินโกรธขึ้นมาบันจะทำตัวยังไง จะโดนเนรเทศออกจากบ้าน โดยที่ไม่มี
โอกาสได้เจอกับเจ้าขนฟู ไม่มีโอกาสเจอหมอหลิน อีกทั้งแบบฝึกหัดกวางตุ้งระดับอนุบาลก็ยังทำไม่เสร็จ ชีวิตใน
ฮ่องกงคงจะมืดมนเต็มที
“ เด็กสีส้มคนนี้เป็นสมบัติของผมตั้งแต่เขาเหยียบแผ่นดินฮ่องกง ”
ลมอื้ออึงในหูพัดเข้ามาแทนที่บทสนทนาระหว่างพี่ภูมิกับเคลวิน ตอนนี้บันตาลายเต็มที ตุ๊กตาพม่าที่ตั้งโชว์บริเวณ
ห้องรับรองของโรงแรมออกมาฟ้อนรำล้อมรอบบันเต็มไปหมด เสียงสุดท้ายที่บันได้ยินเป็นเสียงของพี่ภูมิ ก่อนที่ทุก
อย่างจะนิ่งสงบและมีอ้อมแขนอบอุ่นช้อนตัวบันขึ้นมา หนังตาที่หนักเหมือนถ่วงไว้ด้วยลูกตุ้มเหล็ก ตอนนี้ปิดลง
พร้อมๆ กับสติสัมปชัญญะ บทสนทนาระหว่างสองหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องของบัน จบลงโดยปริยาย
“ เจ้านาย เจ้านายอย่าบอกพี่ภูมิ ! ”
บันสะดุ้งเฮือกขึ้นมาบนเตียง สายตาหันมองไปรอบๆ ตัว ตอนนี้ในห้องเงียบสนิท ไม่มีทั้งเคลวินและพี่ภูมิ
บันปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าและซอกคอ ก่อนที่จะสำรวจตัวเอง เสื้อแขนยาวแบบพม่าที่ใส่ตะลอนออกเที่ยว
เมืองแรงกูนช่วงเช้าถูกถอดออกไปแล้ว เหลือก็แต่เสื้อผืนบางสีขาวด้านใน โสร่งตัวเมื่อเช้าก็เช่นเดียวกัน มัน
อันตรธานหายจากตัวบันเป็นที่เรียบร้อย เหลือแต่กางเกงขาสั้นสีดำตัวเล็กที่ยังติดตัวอยู่
นาฬิกาข้อมือที่มีรูปแมวอ้วนสีส้ม บอกเวลา 18.00 น. บันดึงผ้านวมผืนใหญ่ออกจากตัว ก่อนจะเดินโซซัดโซเซไป
ที่ห้องน้ำ เมื่อเปิดน้ำเย็นผ่านตัวบันก็พอจะรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง
“ กินข้าวซะสิ ”
เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังสองที ก่อนที่จะมีเสียงเคลวินดังขึ้น บันพันผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่แล้วแง้มประตูออกมาดูเจ้านาย
“ เจ้านายไปไหนมาเหรอครับ ผมตกใจแทบแย่ ? ”
“ ฉันลงไปข้างล่าง ”
“ ทุ่มตรงมีงานเลี้ยงที่ดอมินเว ผมไปกินที่นั่นก็ได้ครับ ”
“ ตามใจ แต่ถ้านายเป็นลมเหมือนตอนกลางวันอีก ฉันจะปล่อยให้นายนอนอยู่ที่เดิม ”
บันหน้าจ๋อย ก่อนที่จะจัดการหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน
แขกอีกคนเคาะประตูห้องแล้วเดินเข้ามา อันชเวยื่นชุดพม่าให้เคลวินสามชุด พร้อมกับสาธิตวิธีการสวมอย่างมือ
อาชีพ บันหัวเราะร่า ก่อนที่จะรับปากอันชเวว่าจะช่วยเคลวินแต่งตัวเอง
“ ต้องพันผ้าโสร่งแบบนี้นะครับเจ้านาย ”
บันจัดการกางผ้าโสร่งออกเป็นวง ก่อนที่จะให้เคลวินก้าวขาเข้ามา เมื่อจับรวบขอบบนของโสร่งไว้ได้ บันก็กระตุก
กางเกงขายาวของเคลวินที่อยู่ด้านในออก ทำเอาเคลวินถึงกับตาโตด้วยความตกใจ
“ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ”
เคลวินหันหลังให้บันแล้วค่อยๆ ถอดกางเกงขายาวออก
เมื่อหันหน้ากลับมา บันก็จัดการโอบรอบเอวแล้วพันผ้าโสร่งให้ ตอนนี้หน้าของบันซบอยู่กับอกของเคลวิน และได้
ยินไปถึงเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักข้างใน ส่วนเคลวินเม้มปากแน่นพร้อมกับกลั้นหายใจ
“ เจ้านายเหนื่อยมากนะครับ หัวใจเต้นเหมือนจะทะลุออกมาเลยครับ ”
บันยิ้มกว้าง ก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเข้มออกมาสวมให้ เคลวินถอนหายใจ ก่อนที่จะสูดเอากลิ่นแชมพู
บนหัวของบันเข้าไปเต็มๆ เจ้าเด็กที่ยืนเขย่งโอบตัวเขาอยู่ ทำไมทำอะไรชักช้านักก็ไม่รู้
“ เสร็จแล้วครับ เหลือพันผ้าบนหัวอย่างเดียว เจ้านายนั่งลงกับเตียงนะครับ ผมเขย่งไม่ถึง ”
อันชเวเคาะประตูพร้อมกับเชื้อเชิญให้เคลวินกับบันเดินไปขึ้นรถที่จัดเอาไว้ บันกลืนขนมปังเหนียวหนึบหนับที่
เคลวินหามาได้ลงคออย่างลำบาก ก่อนที่จะหาน้ำมาดื่มไล่มันลงไปในกระเพาะได้สำเร็จ เคลวินกลับมาเป็นคุณ
น้ำแข็งอีกครั้ง เขามองบันสองสามครั้งตอนกินขนมปัง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ วันนี้คุณบันดูจะเด่นกว่าใครนะครับ เสื้อผ้าสีนี้ดูเข้ากันดี ”
บันหันมามองเสื้อแขนยาวสีเหลืองอ่อนที่ตัวเองสวมอยู่ ก่อนที่จะหันมาขอบคุณอันชเว
“ วันนี้เจ้าชายน้อยไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างครับ ? ”
“ ไปพระมหาเจดีย์มาครับ ไปไหว้เทพทันใจมาด้วย ว่าจะแวะตลาดเมืองแรงกูน แต่ติดธุระซะก่อน ”
เคลวินส่ายหัวพร้อมกับพูดกับบันเป็นภาษากวางตุ้ง
“ นายเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโต มัวแต่ตะลอนเที่ยวแล้วโดนแดดเผา กลับมาก็เป็นลมล้มพับ ”
“ ฟังไม่ออก เด็กชายตัวโตลมพัดเย็นสบาย หรือว่าอะไรนะครับเจ้านาย ? ”
พี่ภูมิเดินเข้างานมาในฐานะแขกของเคลวิน หนุ่มไทยในชุดสูทสีดำกวาดสายตามองหาบัน ก่อนที่จะหยุดมองที่
กลุ่มคนที่ยืนสนทนากันตรงกลางลานจัดเลี้ยง กระต่ายน้อยสีเหลืองอ่อนยืนคุยจ้อกับผู้ชายในชุดทหาร ใกล้ๆ กัน
นั้น เคลวินที่เป็นทั้งเจ้านายและคู่รักของกระต่าย กำลังโบกมือปฏิเสธแก้วบรรจุเครื่องดื่มสีแดงเข้มที่เจ้าหน้าที่ยื่น
มาให้
“ พี่ภูมิ พี่ภูมิหิวหรือเปล่าครับ ? ”
“ รู้ไหม กระต่ายตัวนี้น่ารักกว่ากระต่ายที่พี่ภูมิเคยรู้จัก มันเป็นกระต่ายที่น่ารักที่สุดในโลก ”
“ พี่ภูมิไม่เป็นอะไรใช่ไหม ? ”
“ พี่สบายดี เจ็บตัวเจ็บใจนิดหน่อยแต่ก็คงจะหาย ว่าแต่กระต่ายของพี่ภูมิ หายดีหรือยัง ตอนเป็นลมล้มพับไปกับ
โซฟา พี่ภูมิอยากจะเข้าไปช่วย แต่ก็ ”
พี่ภูมิส่งสายตาตัดพ้อไปที่เคลวินซึ่งยืนมองมาจากอีกฝั่งของงาน
“ ผมเป็นเด็กดื้อที่แอบหนีเที่ยว พอกลับมาก็เป็นลมแดด พี่ภูมิไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ”
“ พรุ่งนี้พี่จะกลับเมืองไทยแต่เช้า กระต่ายมีอะไรจะให้พี่หรือเปล่า ? ”
“ มีครับ มีของพี่ภูมิแล้วก็ของแม่ไก่ด้วย ”
“ ถ้าวันไหน กระต่ายพร้อมที่จะให้ใจกับพี่ กระต่ายบอกพี่นะครับ วันนั้นพี่คงจะมีความสุขที่สุด ”
บันมองสนามบินเมืองแรงกูนจนสุดสายตา ก่อนที่เครื่องจะบินข้ามผืนดินสีเขียวและทะเลสีฟ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงเครื่องก็ลงจอดที่สนาม เช็ค แลบ ก๊ก ครั้งแรกตอนมาที่ฮ่องกง บันไม่ได้สนใจกับทัศนียภาพ
รอบข้างก่อนเครื่องจะลงจอดมากนัก เนื่องจากมัวพะวงกับจดหมายของแม่ไก่ ตอนนี้ได้โอกาสแล้ว บันเลยจัดการ
เขย่าแขน พร้อมกับตั้งคำถามมากมายกับคนที่นั่งมาด้วยข้างๆ
เช็ค แลบ ก๊ก เป็นสนามบินที่สร้างมาจากการถมทะเลและปรับพื้นที่ให้เรียบ เพื่อใช้สร้างเป็นรันเวย์และอาคาร
ผู้โดยสาร เคลวินใช้ฝ่ามือแปะตรงหน้าของบัน พร้อมกับดันให้ออกมาจากหน้าต่างเครื่องบิน เจ้าเด็กขี้สงสัย
ตอนนี้ได้ทำการปีนป่ายมาบนตัวเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ เอ้าอายอย่าอักอ๋ม อากอะอู ”
บันดึงฝ่ามือเคลวินออก พร้อมกับสูดหายใจ
“ อยากจะดูสนามบินมุมสูง อย่าผลักผม ”
บันกุมมือใหญ่ของเคลวินไว้แน่นและหนีบไว้กับอก ไม่ให้เจ้านายขัดขวางการดูงานที่สำคัญระดับชาติ
“儿童行为不端 ! ”
เสียงเคลวินดังลอดฟันออกมา
“ ผมไม่ใช่เด็กดื้อ หมอหลินบอกว่า มีอะไรสงสัยก็ให้ถามเจ้านาย ห้ามเก็บเอาไว้ ”
“ หลิน เจีย เว่ย ไม่ใช่ผู้ปกครองนาย ! ”
“ เขาเป็นคนดีมากนะครับเจ้านาย แล้วเขาก็เป็นรุ่นพี่เจ้านายด้วย ”
“ น่าจะเป็นเขาที่กลับมาเจอนายนอนขดอยู่กับหมาที่บ้าน ไม่ใช่ฉัน ”
เคลวินดึงมือออกจากอกของบัน ก่อนที่จะหันมาทำหน้าดุ
“ อยู่กับเจ้านายก็ดีแล้ว ปลอดภัยดี ”
บันส่งยิ้ม ก่อนที่จะเตรียมตัวลงจากเครื่อง
จริงอย่างที่เจ้าเด็กจอมดื้อบอกเขา หลายครั้งที่เจ้าตัวเล็กสีส้มอยู่ในสภาพที่ดูแลตัวเองไม่ได้ ปากเล็กๆ ก็จะเรียก
หาแต่เขา ครั้งแรกที่ไนต์คลับ เด็กนี่ร้องหาพ่อซึ่งเคลวินมารู้ทีหลังว่าหมายถึงเขา ฝ่ามือเล็กๆ ที่ตบหน้าดาเนียล
และพยายามดิ้นรนมาหาเขา มันคงบอกถึงอะไรบางอย่าง เมื่อวานนี้ก็เหมือนกัน ตอนเด็กดื้อเป็นลมล้มพับ ปาก
ที่ขมุบขมิบไปมานั้น ก็มีแต่คำว่า เจ้านาย พ่อ เคลวิน สามคำที่เคลวินรู้ว่า หมายถึงเขาคนเดียว
“ ฉันคงเหมือนพ่อของนายมากสินะ ”
เคลวินพูดออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเร่งฝีเท้าให้ทันกับเด็กที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินข้างหน้า บ้านหลังเล็กที่อบอุ่นกับเจ้าหมาตัวโต
คงจะทำให้เจ้าตัวเล็ก อยากเร่งเวลาให้ถึงเร็วๆ
“ คิดถึงอัลเบิร์ตจังครับเจ้านาย เราจะแวะที่บ้านดาเนียลก่อนหรือเปล่าครับ ? ”
“ เจ้านายครับ เราจะเอารถที่ไหนไปรับอัลเบิร์ต ? ”
“ อาหารที่บ้านใกล้หมดแล้วครับ ทั้งอาหารหมาอาหารคน ”
“ เจ้านาย เจ้านายรู้หรือเปล่าว่าอัลเบิร์ตมันนับเลขได้ ? ”
“ แล้วก็เจ้านายรู้หรือเปล่าว่าอัลเบิร์ตหอนได้ครบตั้งแต่ โด เร มี ฟา ไปถึง โด้ ? ”
“ เจ้านาย เจ้านะ อะอาย อือ อือ อะ อูด ไอ อ้าย ”
มือใหญ่ของเคลวินทาบเข้ากับปากเล็กๆ ของบัน ไม่ให้ส่งเสียงได้อีก
“ ถ้าอยากจะพูดมากเหมือนนกแก้วมาร์คอว์ ฉันจะส่งไปที่บ้านหมอหลิน ให้ไปกินอาหารกับนกในกรง ”
“ ไอ้อยากไอ อยากอู่อับอัลเอิด ”
“ ถ้างั้นก็เลิกถามซักที ”
“ แอ่อ๋ออิ๋น ”
“ เฮ้อ หายใจไม่ออก แต่หมอหลินบอกว่า ”
“ ฉันไม่อยากฟัง ! ”
เฉินเดินไปเดินมาในบ้าน สองมือกุมขมับแน่น สมองขี้ลืมของเขาจำไม่ได้ว่าเอาของสำคัญที่สั่งซื้อจากแผ่นดินใหญ่
ไปวางไว้ที่ไหน กว่าจะต่อรองซื้อมาได้ในราคาหลายพันหยวน เฉินก็ต้องเปลืองน้ำลายคุยจ้อไปถึงเรื่องราวในสมัย
ราชวงศ์ฉินเพื่อเอาใจพ่อค้า เฉินนั่งลงกับเก้าอี้แล้วพยายามคิดว่าครั้งสุดท้ายที่ถือมันเอาไว้ เขาอยู่ที่ไหนและทำอะไรอยู่
ดาเนียลสั่งคนที่บ้านให้จัดการดูแลอัลเบิร์ตเป็นอย่างดี แม้เจ้าตัวจะไม่อยู่ แต่ก็สั่งเอาไว้ให้จัดการส่งคืนเจ้าขนฟู
ให้กับเคลวิน ดูมันจะเริงร่าพร้อมกับส่งเสียงร้องทักทายเจ้านายด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสเป็นพิเศษ
“ เป็นไงๆ ทำตัวดีหรือเปล่า ? ”
บันลงจากรถไปกอดอัลเบิร์ตไว้แน่น เจ้าตัวโตพยายามเลียมือของบันที่ยกขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้
“ ไปทักทายพ่อซะสิ เดี๋ยวเขาน้อยใจนะ ”
บันมองไปรอบๆ บ้านของดาเนียล อย่างที่ตาจอมจุ้นพูดไว้จริงๆ บ้านหลังนี้มีครบทั้ง สระว่ายน้ำและที่วิ่งเล่น
บันเห็นเคลวินพยักหน้าเรียก เลยจูงสายพาอัลเบิร์ตเดินออกไป
“ บ้านดาเนียลเหรอครับ ? ”
“ คิดว่าบ้านใครล่ะ ? ”
“ เจ้านายไม่อยากมาอยู่บ้านที่มีคนเยอะแยะบ้างเหรอครับ ? ”
“ แค่มีนายคนเดียวก็ปวดหัวมากพอแล้ว ”
“ มีผมอยู่ด้วย เจ้านายไม่เหงาแน่นอน อ้อ ยังมีอัลเบิร์ตด้วยอีกตัว เจ้านายไม่เหงาหรอก ”
บันหันมามองอัลเบิร์ตที่นั่งอยู่เบาะหลัง มันส่งเสียงเห่าตอบรับบันเบาๆ
“ เห็นไหมๆ มันเห็นด้วยกับผม เราอยู่ข้างเดียวกันนะอัลเบิร์ต ”
“婴儿 ”
เคลวินหันมาพูดกับบัน ก่อนที่จะเลี้ยวรถยนต์เข้าบ้าน
“ ไม่ใช่ซะหน่อย ผมโตแล้ว ไม่ใช่เด็กทารกเกิดใหม่ ”
บันจัดการปล่อยอัลเบิร์ตให้วิ่งเล่นในสนามหญ้า ก่อนที่จะลากกระเป๋าใบโตเข้าไปในบ้าน เมื่ออาบน้ำและเปลี่ยน
เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว บันก็วางแผนการเอาอกเอาใจเคลวินด้วยการหาน้ำเย็นๆ มาให้
‘ คุณน้ำแข็งอุตส่าห์สมอ้างเป็นแฟนกับเรา สมควรที่จะได้รับสิ่งตอบแทน ’
บันเดินตรงแน่วผ่านโต๊ะในห้องโถงกลางบ้านเข้าไปในครัว ก่อนที่จะเดินถอยหลังกลับมาหยิบถุงชาสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ
‘ ซื้อไว้แล้วก็ไม่กิน จะรอให้มันหมดอายุหรือไงกันนะ ’
สมโอกาสของบันเข้าพอดี เมื่อนึกภาพเห็นเคลวินนั่งจิบน้ำชามะนาวด้วยอารมณ์แจ่มใสอยู่บนโซฟา บันก็เร่งมือ
ชงชา พร้อมกับหาน้ำตาลและมะนาวสำหรับปรุงเมนูสุดพิเศษของวัน หลังจากชิมมาแล้วเกือบสิบรอบ บันก็แน่ใจว่า
ชาแก้วที่สิบเอ็ด คงจะเป็นชามะนาวที่รสชาติดีที่สุด เมื่อจัดการรินชามะนาวลงในแก้วน้ำแข็ง ก็ถึงเวลายกออกไปให้
เคลวินที่ยืนอยู่ตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน
“ อะไร ? ”
เคลวินส่งสายตาเหยียดหยามมาที่แก้วน้ำในมือของบันอย่างเปิดเผย
“ อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิครับ นี่ผมชงเองกับมือเชียวนะ เจ้านายจะได้อารมณ์ดีไงครับ ”
บันส่งยิ้มมาให้เคลวินราวกับว่าได้สร้างวีรกรรมกู้ชาติเอาไว้ การทำอะไรให้เคลวินได้สำเร็จ ถือเป็น
ชิ้นงานประวัติศาสตร์ที่น่าจดจำสำหรับบัน
เด็กสีส้มยืนมองผลงานของตัวเองได้ซักพัก ก็กระโดดขาเดียวไปตามแผ่นหินปูพื้น ก่อนที่จะเดินยิ้มเข้าไปในบ้าน
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
บันนอนดิ้นและพลิกตัวไปมาบนเตียง มือกุมหน้าอกที่เต้นไม่เป็นจังหวะ อารมณ์คึกคะนองของวัยรุ่นกำลัง
พลุกพล่านอยู่ในตัว บันอยากจะหาทางปลดปล่อยออกมาซะให้ได้ ตอนนี้น้ำหูน้ำตาไหลไปหมด มือไม้ที่วางอยู่
ก็สั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน บันคลานออกมาที่ประตู ก่อนที่จะส่งสายตามองหาคนในบ้าน ในห้องโถง
กลางบ้านนั้น ไม่มีใครนั่งอยู่ บันได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ดังออกมาจากในห้องเคลวิน เมื่อแน่ใจแล้วว่า มีคนอยู่ใน
ห้อง บันลุกขึ้นยืนแล้วเปิดประตูด้วยมือสั่นเทา เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเคลวินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงมุมโต๊ะริมหน้าต่าง
คุณน้ำแข็งหันมามองบันด้วยสายตางุนงงและไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่บันจะเดินเข้ามาแย่งโทรศัพท์แล้วเหวี่ยงมันทิ้งลง
ไปในถังขยะ
ด้านนอกบ้านตรงสนามหญ้า อัลเบิร์ตหูตั้งและเอียงคอฟังเสียงเอะอะและเสียงครึกโครมที่ดังออกมาจากห้องของเจ้านาย
มันคงเดาไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง อารมณ์ที่ได้กลับมาอยู่ในที่ที่คุ้นเคย ทำให้มันไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก
แมลงสองตัวที่กำลังจับคู่กันบนดอกไม้ กำลังบรรเลงเพลงรักกันอย่างดุเดือด ก้านดอกไม้ที่รองรับมันอยู่นั้น
โอนเอนและสั่นไหวไปมาด้วยแรงขยับของเจ้าแมลงอย่างน่ากลัว
“ คุณดาเนียลไม่เห็นจริงๆ เหรอครับ ? ”
“ เจ้าทึ่ม ฉันไม่นั่งจำเรื่องไร้สาระของนายหรอกนะ ลองไปถามเคลวินดูสิ เขาอาจจะรู้ก็ได้ ”
“ โทรไปแล้วครับ เจ้านายพูดกับผมได้ไม่กี่คำ โทรศัพท์ก็ตัดไป ”
“ ตกลงมันเป็นอะไรกันแน่ ทำไมต้องสนใจขนาดนั้น ? ”
“性兴奋剂 ”
“ ยาปลุกเซ็กส์ ! ”
“ ครับ แพงซะด้วย อ้อ ผมจำได้แล้วว่าลืมเอาไว้ที่บ้านเจ้านาย ”
“ เจ้าโง่ ถ้าเคลวินหรือว่าบันนี่เอามันมาชงจะทำไง ไม่รู้หรือไงว่าเคลวินชอบดื่มชา ! ”
เฉินยกหูโทรศัพท์ออกห่างตัว เนื่องจากเสียงด่าดังลั่นของดาเนียลดังเข้ามาในหู
“ ผมจะรีบไปที่บ้านของเจ้านายครับคุณดาเนียล ”
เฉินรับปากแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะรีบร้อนมากนัก ก็ในเมื่อเห็นแล้วว่า ชามันอยู่ที่บ้านเจ้านาย เรื่องอะไรจะต้องไปตื่นเต้น
คงไม่มีใครบ้าจี้เอาชานั่นไปชงดื่มจริงๆ หรอกน่า
-
Did you know ????
เช็ค แลบ ก๊ก หรือท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกงเป็นหนึ่งในสามสนามบินที่ดีที่สุดในโลก
และสนามบินที่ดีที่สุดสามอันดับแรก ก็อยู่ในเอเชียทั้งหมด คือ
สนามบินอินชอน เกาหลีใต้
สนามบินชางฮี สิงคโปร์
สนามบิน เช็ค แลบ ก๊ก ฮ่องกง
(http://img0.uploadhouse.com/fileuploads/11588/1158851090c08abc79af2deccd8a5c9334e62eea.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
รีบนว่าผมหื่น อะแฮ่ม เอาล่ะ ถ้าอย่างงั้น ( เก๊กเสียงหล่อ )
ผมจะลองเขียนแนวอิโรติกดูนะครับ :z1:
เจี๊ยก หลบรองเท้าอีแตะช้างดาวอย่างหวุดหวิด :m22:
เป็นการเป็นงาน :m19:
ขอบคุณทุกเม้นท์เช่นเคยที่คอยส่งกำลังใจและให้คำแนะนำ
ตอนอยู่ในห้องประชุมชอบแอบกดๆ อ่านคอมเม้นท์ เจี๊ยกกก เสี่ยงต่อการถูกไล่ตะเพิดออกจากงานเป็นอย่างยิ่ง
ไอ้เคนจ้างงงงง
-
:jul3: :m20:ตายแน่น้องบัน
-
:-[ :-[ :-[ บันบุกเองเลยเหรอเนี่ย :impress2: :impress2: :impress2:
-
...ขอหน่อยนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เค้าชอบอ่ะ "เป็นสมบัติของผม" อ่านแล้วแอบเขินอ่ะ :-[
คุณเคนอิจิ รีบรีบรีบรีบ...มาต่อเลยนะตัวเอง เล่นทิ้งท้ายเอาไว้ให้ค้างกันแบบนี้ได้ไงอ่ะ ไม่ยอมไม่ยอมไม่ยอม..... :serius2:
เอาเป็นว่าเค้าขอแอบจิ้นล่วงหน้าไปก่อนเลยแล้วกันนะ :z1: คิคิ
-
กระต่ายน้อยกินชาไปสิบแก้ว
เจี๊ยก...กลายเป็นกระต่ายเริงเมืองไปซะแล้ว
-
บันกินไปเยอะเลยสิลูก เคลวินกินไปบ้างรึเปล่านั่น แต่งานนี้ใครกันแน่ที่เหนื่อยหนูบันหรือเคลวิน ท่าจะเหนื่อยทั้งสองคน อิอิ :m25:
-
:laugh: น้องกระต่ายชิมไป10แก้ว ....ไม่รอดแน่ๆคุณน้ำแข็ง :laugh:
-
บทอีโรติกที่ว่าน่ะ ใกล้แล้วใช่มั้ยครับคุณเคนอิจิ
:haun4: .......เตรียมตัวซับเลือดและน้ำลาย..... :z1:
-
โอ๊ะ!!! บทอัศจรรย์กำลังจะเกิดขึ้นแล้ววววววว ในตอนถัดไป.......................รึเปล่า??
+ และ :กอด1: ขอบคุณ คุณเคนอิจิ
-
แอบชอบประโยค 'เด็กสีส้มนี่เป็นของผม' >_< แล้วก็ตอนน้องบันใส่ผ้าให้อีก จริงๆพ่อน้ำแข็งแอบตื่นเต้นใช่ไหมล่ะ ฮิฮิ ใจเต้นแรงจนบันได้ยินเลย
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่า
-
ตอนหน้าซะละมั้ง
-
ตายแล้วบันนี่ กินไปตั้ง 10 แก้ว
จะ :oo1: :oo1: คุณน้ำแข็ง กี่รอบกันนี่
:m25: :m25: :m25:
-
บันฟาดเข้าไปตั้งเป็นสิบแก้ว อย่างนี้ไม่คึกทั้งคืนเลยเหรอ
-
ยกความดีความชอบให้ตาเฉิน
10 แก้ว เวรกรรม เจ้านายน้ำแข็งไม่ละลายให้มันรู้ไปสิ
จากที่เอามือปิดปากบันนี่มาตลอด ตอนหน้าได้เอาอย่างอื่นปิดแทนมั่งแระ เอิ๊ก เอิ๊ก
-
สิบแก้ว.... จะกี่ชม.ยาจะหมดฤทธิ์เนี่ย
ชีวิตของกระต่ายส้ม น่าเป็นห่วงมาก
-
โอ้โห!
ลงเอยกันเพราะแบบนี้นี่เอง :m20:
-
:-[ เร้าใจมั่ก ๆ กับเจ้าสองแมลง :z1: แล้วจะเป็นไงต่อนะ
-
พี่เคนจัง ขอแบบจัดเต็มได้ไหมอ่า เอิ้กๆๆๆ :haun4:
ว้ายๆๆๆ ไม่ใช่ๆๆ เป็นห่วงกระต่ายสีส้มตัวน้อย ซัดยาปลุกเข้าไปหลายสิบแก้ว จะเป็นยังไงเนี่ย :serius2:
แอบปันใจให้พี่ภูมิง่ะ พี่เค้าใจดี แลดูอบอุ่น แต่อย่างว่าไม่ใช่เนื้อคู่กระต่ายน้อยของเรา :เฮ้อ:
ตอนหน้าอย่าลืมตามที่ขอนะคะ แอร๊ยยยย :z1:
-
อึ้ง ตะลึง พูดไม่ออก เมื่อวานเคลวินยังสมอ้างเป็นแฟน วันนี้ข้ามขั้น
กลายเป็นสามีน้องบันแล้ว ทำไงละทีเนี่ย เคลวินยังนึกว่าตัวเองเป็นพ่อ
อยู่เลย หรือเป็นทุกระดับความสัมพันธ์ไปเรียบร้อย โรงเรียนเคนอิจิ
-
+1 ให้คนเขียน...น้องบันเราตายแน่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :เฮ้อ:
-
งานเข้าซะแล้วสิ...บันนี่หยิบยาปลุกไปชงให้เจ้านายดื่ม
น่าเห็นใจนะ ตัวเองดันซักไปสิบเอ็ดแก้วด้วยนี่สิ เคลวินคงต้องรับมือกับเด็กแสบหลายชั่วโมงแน่กว่ายาจะหมดฤทธิ์
คุณเคนอย่าตัดฉับเป็นแมลงสองตัวบนดอกไม้แล้วไปโผล่อีกทีตอนสองคนนั้นหมดแรงข้าวต้มไปแล้วนะคะ :z1:
-
"เจ้านายต้องรับผิดชอบผมนะ!"
555+
-
:oo1:บทรักอันเร่าร้อนของบันๆและเคลวิน มันน่าจะ..... :m20:
ทำไงดีละทีนี้ สองคนเลยต้องตกลงปลงใจรักกันหรือเปล่านะ
แต่สงงสารพี่ภูมิจังเลย สุดท้ายเคลวิลจัดชุดใหญ่ให้เลยอะ :pig4:
-
ใจจดใจจ่อกับตอนหน้ามาก ๆ 555+ :-[
น้องบันน่ารักง่ะ ถนุถนอมน้องหน่อยน๊า คริ ๆ
-
Bunny's hot :haun4: แม่เจ้าาาา 10 แก้ว โธ่น้องบัน เหนื่อยแย่ :sad11:
เจ้านายต้องปลอบน้องบันนะ ปลอบนานนาน
-
แต่ว่าคุณน้ำแข็งกินเข้าไปด้วยหรือเปล่าละนั่น ส่วนน้องบันฟาดไป 10 แก้ว ....
ไม่อยากจะคิดเลย :oo1: :m25:
-
เยร็ดเป็ดเยร็ดเข้ อุแม่เจ้า
ตอนหน้าขอบรรยายไอ้เสียงตึงตังโครมครามที่อัลเบิร์ตได้ยินหน่อยได้มั้ย
คิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น วอนพี่เคนอิจิช่วยบรรยายให้เห็นภาพโดยละเอียดด้วยนะคะ อิอิ
-
อ๊ายย เจออย่างนี้จะเป็นไงเนี่ย
-
เฉนถ้าสองคนนั้นได้กันจริงๆ เค้าจะยกให้เป็นความดีของตัวนะ o18
-
บันนี่ เริ่มเองเลยหรอนี่..... :pighaun:
-
อะจ๊ากกกกกกก
เอามีดจ่อเอวเคนจัง
มาต่อเร็วๆ น๊าาา
เอาแล้ว บันนี่ทำตัวเหมือนกระต่ายของจริงก็งานนี้แหละ
ฮาาาา
-
ตายๆๆๆ กระต่ายน้อยเป็นฝ่ายกดเจ้าชายน้ำแข็งซะเอง...ว่าแต่ว่ากระต่ายเป็นสัตว์ที่ผสมพันธ์ได้บ่อยมากๆ แล้วน้องต่ายของเรา...ซัดไป 10 แก้ว จะขนาดไหนนั่น :haun4: :haun4:
-
เวรกรรมบันนี่ 10 แก้วเชียวนะ
แต่ขอฮาหน่อยค่ะ แทนที่จะช่วยตัวเอง
แต่บันนี่กลับไปหาเคลวิน :laugh:
ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงเคลวินเป็นคนแรกสินะ :o8:
-
งานหนักแน่ๆ
-
จะพูดว่าบันเสร็จเคลวิน หรือเคลวินเสร็จบันล่ะดีเนี่ย
-
ก็โลกมันร้อนซะขนาดนี้
แล้วน้ำแข็งจะไม่ละลายยังไงไหว :o8:
-
เคลวินดืมไปยัง ดื่มรึยัง รึยัง รึยังงงงง
:m31:
-
โถๆๆๆๆ พ่อกระต่ายน้อยของพี่
กินชานั่นไป10แก้ว แล้วอิตาเคลวินกินไปอีก1
ไม่อยากจะคิดถึงสภาพ...........
เคนจัง!!!! นี่คือคำขอร้อง
มาต่อไวไวนะคะ เค้าอยากอ่านเรื่องราวต่อไปของพ่อกระตายน้อยไวไวแล้วอ๊าาาาา
อยากรู้ว่าเคลวินห้ามใจตัวเองได้ หรือว่าจะเสร็จน้องบัน
แค่คิดก็ :z1: :z1:
ปล.น้องบันยิ่งอยู่จะยิ่งน่ารักขึ้นมากๆเลยนะคะนั่น เจ้าหนูจำไมของพี่สาวคนนี้ ถ้ามีตัวตนจริงๆนะเค้าจะวิ่งไปกอด รัด ฟัด ให้หายหมั่นเขี้ยวเลยคอยดู 555
-
หนูบัน ล่อไป10 ถ้วย!!!!
งานนี้ ตายแน่ๆ!!!!!
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
บันจะเป็นยังไงบ้างหว่า
-
10 ถ้วยแน่ะ :laugh: :laugh: จะตั้งหน้าตั้งตารออ่านตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ :z1: :z1:
-
บันน่ารักเหมือนเด็กพูดมากอย่างที่เคลวินพูดเลย
แต่อีตาเฉินดันลืมชา น้องบันเอาชงให้คุณน้ำแข็ง
ตัวเองชิมไปเป็นสิบ แล้วจะเหลือหรือนั่น
ต้องรอตอนหน้าถึงจะรู้ผลเนอะ :laugh:
คุณเคนอิจิเขียนตัวน้องบันน่ารักเหมือนเด็กจริงๆเลย
:L1:
-
เตรียมทิชชู่รอเลยนะ
ว่าแต่กระต่ายน้อยจะเป็นยังไงมั้งนะ
-
น้องบันนี่สีส้ม เด็กอะไรไม่รู้น่ารักโคตรอ่ะ ขอได้ปะเนี่ย อยากได้มาเลี้ยงที่บ้าน
โอ๊ะๆๆๆๆ บทเข้าพระเข้านายซีนแรก แอบ sm แฮะ มีเควี้ยงโทรส่ง โทรศัพท์ ตอนหน้าสงสัยคงต้องเอามือปิดตาแล้วถ่างนิ้วอ่านแน่เลย :z1:
น้องบัน 10 แก้วอาการร้อนรุ่มรุมเร้า คุณพ่อเคลวินก็โดนไป 1 แก้ว ถ้าเฮียแกยังเฉยอยู่ได้ ก็ตายด้านแล้วหล่ะ (คนเขียนนะที่ตายด้าน ม่ายช่ายคุณพ่อ คิก คิก) :laugh:
อัลเบิร์ตจ๋า อย่าพึ่งไปสนใจแมลงสองตัวนั้น ไปแง้มประตูแล้วตั้งกล้องอัดคลิปนู่นไป นะๆๆ ความหวังของปวงชนอยู่ที่ตะเองน๊าาาา
++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องสนามบิน แปลกแฮะ ญี่ปุ่นไม่ติด ปกติเรื่องเทคโนโลยีและการเอาใจใส่ผู้บริโภคญี่ปุ่นมักจะไม่พลาด แต่ก็ไม่รู้ว่าเค้าเอาอะไรมาเป็นเกณฑ์วัดเนอะ อ่านไว้เป็นความรู้
แต่ส่วนตัวชอบสนามบินแฟรงเฟิร์ตกับที่จาการ์ตา ส่วนชางฮีเฉยๆ อ่ะ
+1 ให้น้องบันคนดี เคนอิจิอย่ามาฮุบคะแนนเด็กนะ
-
ตอนนี้ .... นั่งรอตอนต่อไปเลยเถอะ ...
ใจจดจ่อ ตะ ลา ล่า ,,, 55555+
รักเคนจังที่สู๊ดๆๆๆๆ
-
ยาดีซะด้วยนะนั่น!!!
-
น้องกระต่ายน่ารักจังเลย
พี่น้ำแข็งละลายแน่ๆ
-
โอ้ว บันนี่จะรอดจากสถานะการณ์นี้อย่างไรเนี่ย
รึว่าจะโดน :oo1: อ้ายย
-
หึหึ น้องกระต่ายน้อย ดูท่าทางแล้วคงไม่รอด
10 แก้วซัดเข้าไปด้ายยยย
-
แย่แล้วบันของเรา ตอนหน้าจะเสียเลือดมั๊ยนะ ฮ่าาาา
-
งานนี้นายน้ำแข็งเคลวิน คงใจละลาย~ละลาย
หลอมเป็นขี้ผึงเพราะเจอไฟสวาท ของกระต่ายน้อย เต็มๆ
กด+เคนอิจิ พร้อมกับรอตอนต่อไป :pig4:
-
กรี๊ดดดดดด
น้องบันนี่ ชิมไป ๑๐ แก้วเลยนะ!!!
ตายหอง ,, จะยังไงล่ะเนี่ย
โถๆ ตัดฉับมากอ่ะ เคนอิจิ ,,
จะเอาตอนต่อไปๆๆๆๆ
^^
-
งานนี้คุณเฉินน่าจะได้โบนัสซัก 6 เดือนนะเนี๊ยะ เพราะความชอบครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก :z1:
-
เควิน ว่าบันเด็กดื้อมั่ง ว่าเป็นเด็กทารกมั่ง อย่าว่านะ บันน่ารักจะตาย
แล้วเกิดอะไรขึ้นเกิดอะไนขึ้น
-
เริด
-
:a5: อ๊ากกกกกกกกกกกกก เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่...ตกหลุมรักบันนี่เข้าอย่างจังอ่ะ
บันนี่น่าร๊ากกกกกกกกกกกสุดๆ :o8:
มาต่อๆไวไวนะคนแต่งตัดตอนสุดท้ายได้ค้างงงงงงงงมาก :z2:
-
น้องบันนี่แย่แล้ว โดนยาปลุกไปเต็มๆ เคลวินช่วยน้องด้วย คิคิคิ น้ำแข็งจะละลายไหมน๊า
-
เอิ้ก..เอิ้ก..น้องเคนจ๋า แค่จิ้นล่วงหน้าพี่ก็จะเป็นลมแทนน้องบันนี่แล้วจ้ะ
ปริมาณยาที่อยู่ในตัวบันนี่น้อย คงเยอะพอสมควร อารมณ์ของบันนี่น้อยคงประมาณ...
"อัศจรรย์ครั่นครื้นคลื่นสาดซัด
พายุซัดซ้ำคลื่นโหมถาโถมฝั่ง
หมู่โขดหินแข็งแกร่งแทบภินทน์พัง
สายฝนหลั่งไหลถะถั่งลงโตรกธาร"
โอย...โอ๊ย... กว่ายาจะหมดฤทธิ์ บันนี่น้อยจะเป็นฉันใด
-
บันนี่คนเริงเมือง กีซซซซ :z1: :z1:
อิตาเฉินโดนดาเนียลเตะแน่ โฮ่ๆ
ทั้งขำ ทั้งจิ้น :impress2:
-
ปูเสื่อนอนแล้วยังไม่มาต่อเลย
-
:pighaun:กรรมละ
-
เพิ่งเริ่มอ่านเรื่องนี้เองค่ะ แต่เริ่มต้นก็สนุกแล้ววววววว ^^
-
บันนี่หาเรื่องให้ตัวเองซะแล้ว
เคลวินอย่าลืมช่วยบันนี่ด้วยน่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ปูเสื่อรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ไปดันเรื่องสายสืบฯแล้วก็เข้ามาดันเรื่องนี้ต่อ
พี่เคนทิ้งท้ายบันนี่ไว้แบบนั้นหวังว่าคงไม่เซอร์ไพรส์คนอ่านนะพี่เคน
"แมลงสองตัวที่กำลังจับคู่กันบนดอกไม้ กำลังบรรเลงเพลงรักกันอย่างดุเดือด
ก้านดอกไม้ที่รองรับมันอยู่นั้น โอนเอนและสั่นไหวไปมาด้วยแรงขยับของเจ้าแมลงอย่างน่ากลัว"
หนิงคิดล่วงหน้าไปไกลกับประโยคข้างบนแล้วนะ
รีบๆมาต่อนะคะ
-
Chapter 14.
(http://img1.uploadhouse.com/fileuploads/11722/117221216e24a0391d72a4f6866d4898755f0958.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
แมลงปีกแข็งสองตัวที่เคยเล่นบทรักร้อนแรงบนดอกไม้ บินจากไปแล้ว มันจากไปพร้อมๆ กับเมฆปุกปุยสีขาวที่ดู
คล้ายกับไอศกรีม แสงสว่างจ้าจากพระอาทิตย์กลมโตเข้ามาแทนที่ อัลเบิร์ตย่ำเท้าไปมาบนพื้นหญ้าสองสามที
หลังจากแน่ใจแล้วว่ามันร้อนจัดเกินกว่าที่จะวิ่งเล่นได้อีกจึงตัดสินใจบ่ายหน้าไปทางประตูบ้าน ก่อนที่จะชะงัก
เพราะเสียงเครื่องยนต์และเสียงร้องเรียกที่คุ้นหู
“ เจ้านายไปไหนซะล่ะอัลเบิร์ต ? ”
ดาเนียลเปิดประตูหน้าบ้านเข้ามาพร้อมกับหันซ้ายหันขวา เจ้าขนฟูเข้าไปดมมือและกัดชายเสื้อของแขกเบาๆ
ก่อนที่จะเดินนำเข้าไป ดาเนียลยักคิ้วให้กับความเงียบในบ้าน ก่อนที่จะเอะใจกับเสียงสะอึกสะอื้นเบาๆ ที่ดัง
ออกมาจากห้องของเคลวิน
“ บันนี่ ? ”
ดาเนียลแนบหูกับประตูไม้บานใหญ่หน้าห้องของเคลวิน มันมีเสียงคนคุยกันดังลอดออกมาเบาๆ
“ ฉันไม่ชอบใช้กำลังกับนายหรอกนะ แต่นายบังคับฉันเอง ”
“ เสียงเคลวิน ? ”
ดาเนียลแนบหูลงไปอีกครั้ง
“ ครั้งนี้คงเป็นบทเรียนครั้งสำคัญ ที่นายควรจะจำไปตลอดชีวิต ”
“ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ”
ดาเนียลกำลังสองจิตสองใจว่าจะเปิดประตูเข้าไปหรือว่าแอบฟังต่อ
“ ฮึก ฮือ ”
เสียงสะอื้นของบันดังลอดออกมาเป็นระยะ ดาเนียลไม่รอช้า รีบกระแทกประตูเข้าไป ก่อนที่จะกลิ้งลงไปนอนไม่
เป็นท่าอยู่บนพื้นเพราะประตูไม่ได้ล็อค
“ ดาเนียล ! ”
“ พี่ ! ”
สองหนุ่มร้องออกมาพร้อมๆ กัน ดาเนียลจ้องเขม็งกับสภาพยับเยินของเคลวิน จากสภาพที่เห็น เสื้อยืดแขนยาว
สีเทาของเคลวินฉีกขาดไปจนถึงหน้าอก กางเกงขาสั้นถูกรั้งจนเห็นขอบกางเกงใน กางเกงขายาวกองเป็นก้อนกลม
อยู่กับพื้น ตรงใบหน้าซีกซ้ายเห็นเป็นรอยแดงรูปฝ่ามืออย่างชัดเจน เมื่อหันมามองบนเตียงซึ่งเป็นที่มาของเสียง
สะอื้น ดาเนียลเห็นบันนอนคว่ำหน้า ช่วงบนไม่มีเสื้อ ช่วงล่างไม่มีกางเกง ใกล้ๆ กันกับที่บันนอนอยู่นั้นมีผ้าสีขาว
ลายนกทวิสตี้ยิ้มแฉ่งสีเหลืองสด ดาเนียลยื่นมือไปจับขึ้นมาดู พบว่ามันเป็นกางเกงในของเด็ก
“ ของบันนี่ ? ”
ดาเนียลวางกางเกงในทวิสตี้ลงบนสะโพกเล็กๆ ของบัน ก่อนที่จะส่งคำถามผ่านสายตาไปที่เคลวิน
“ ฮือ ”
“ บันนี่ ”
ดาเนียลหยุดมองเคลวินและหันมาห่อร่างของบันเอาไว้ด้วยผ้าห่ม
“ ดะดาเนียล พาผมออกไปที พาผมออกไป ไม่อยากอยู่แล้ว ”
บัคบันนี่ของดาเนียลสะอื้นหนัก ตาที่เคยส่องประกายสดใส ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ ไปเดี๋ยวนี้แหละ ไปเปลี่ยนชุดห้องนู้นนะ ”
ดาเนียลใช้มือสองข้างช้อนตัวบันที่อยู่ในสภาพคลุมด้วยผ้าห่มขึ้นมาจากเตียง สายตาวิงวอนของคนในอ้อมแขน
กำลังเรียกความห่วงใยและความสงสารจากดาเนียล
สองชั่วโมงผ่านไป
ดาเนียลกดรับสายที่เคลวินต่อเข้ามา พร้อมกับหันไปมองบันที่นอนอยู่บนเตียง
“ ครับ กินนมแก้วนึงแล้วก็หลับไป ”
“ หมดแรงแล้วสินะ ”
“ ผมยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ? ”
“ เด็กนั่น…….. ”
“ ครับ ? ”
“ กินยาปลุกเซ็กส์เข้าไป ”
“ ไอ้เฉิน ! ”
ดาเนียลร้องออกมาด้วยความโกรธสุดขีด
“ ฉันจัดการไปแล้ว ”
“ แล้วพี่กับบันนี่ ? ”
“ ไม่มีอะไร แค่ลงไม้ลงมือกันนิดหน่อย ”
“ พี่ทำอะไรบัน ! ”
“ นายต้องถามฉันว่าเด็กนั่นทำอะไรบ้าง ? ”
“ แต่ผมเห็นบันนี่นอนเปลือยอยู่กับเตียง ”
“ เด็กนั่นคงกินยาเข้าไปเต็มที่ เขาเปิดประตูเข้ามาปล้ำฉัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าดึงเสื้อขาด
แล้วก็กระชากกางเกงฉันหลุด ”
“ แล้วบันนี่เปลือยได้ไง ? ”
“ เขาถอดมันออกเอง แถมยังเอากางเกงในทวิสตี้มาไล่คลุมหัวให้ฉันอีก ”
“ โถ่บันนี่ ”
ดาเนียลหันไปมองบันที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียง
“ แล้วพี่ทำยังไงบันนี่ถึงสงบล่ะ คงไม่ได้ใช้กำลังหรอกนะ ”
“ ฉันใช้เนคไทด์ในตู้มามัดแขนกับขาเขาเอาไว้ แล้วก็ปล่อยให้ร้องไห้จนหมดแรงไปเอง ”
“ บันนี่คงทรมานมาก ไอ้เจ้าทึ่มเฉินมันต้องรับผิดชอบ ถ้าเกิดบันนี่กินยาเข้าไปแล้วออกไปที่อื่น คงไม่โชคดีแบบนี้ ”
“ ฉันพักงานเฉินเดือนนึง ”
“ มันน่าจะกระทืบซะให้เละ ”
“ แค่นี้ก็พอแล้ว ดาเนียล ”
“ ดาเนียล ”
“ ว่าไงพี่ ”
“ ถ้าเด็กตื่นขึ้นมา ฉันขอคุยกับเขาหน่อย ”
“ แต่ว่า ”
“ บอกว่าฉันสั่ง ”
“ ครับ ”
ดาเนียลอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะซุกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกับบัน
“ บัคบันนี่ ต่อไปฉันจะดูแลนายเอง ฉันจะกอดนายให้หายตกใจ ”
ดาเนียลตะแคงตัวเข้ากอด พร้อมกับใช้ริมฝีปากจุมพิตเข้ากับซอกคอของบัน ไม่นานหลังจากนั้น
คุณจอมจุ้นก็กอดบันไว้แน่นพร้อมกับหลับไปด้วยกัน
เคลวินขับรถออกมาจากบ้านพร้อมกับอัลเบิร์ต เจ้าขนฟูคงจะแปลกใจที่เจ้านายพาออกมาจากบ้านเวลาดึกดื่น
ขนาดนี้ มันร้องถามออกไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากเจ้านาย
“ ดาเนียลครับ ดาเนียล ”
บันจับมือซ้ายของดาเนียลออกจากหน้าอก ไม่รู้ตัวเลยว่ามือของดาเนียลมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
“ ดาเนียล ตื่นเถอะครับ มีเสียงโทรศัพท์ ”
บันลุกขึ้นมาจากเตียง มือคลำไปในอากาศที่ว่างเปล่าเนื่องจากสายตายังไม่ชินกับความมืด แสงสีฟ้าสดใสจาก
หน้าจอโทรศัพท์ของดาเนียลเป็นเหมือนไฟนำทางให้บันเดินไปหามันได้ถูก หน้าจอแสดงผลเป็นชื่อของเคลวิน
บันลังเลอยู่นานจนเคลวินวางสายไป
“ ขอโทษด้วยนะครับ เจ้านาย ”
บันกอดโทรศัพท์ไว้กับอกแล้วขดตัวอยู่ริมผนังห้อง ตอนนี้ห้องกลับมามืดอีกครั้ง เสียงเข็มนาฬิกาในห้องกำลังดัง
แข่งกับเสียงหัวใจของบัน
“ ฮัลโหลดาเนียล นอนอยู่หรือเปล่า ? ”
“ ……………………… ”
“ เด็กเป็นยังไงบ้าง ยังร้องไห้อีกไหม ? ”
“ เจ้านาย ”
เสียงบันพูดผ่านเข้าไปในโทรศัพท์ เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ นายเองเหรอ ? ”
“ ผมเองครับเจ้านาย ”
“ นายนี่มันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ”
“ ว่าไงนะครับ ? ”
“ ฉันบอกว่านายมันไม่ได้เรื่อง ”
“ ผม ”
“ วันนี้ยังไม่ได้ทำการบ้านไม่ใช่หรือไง แล้วท่องอักษรจีนได้กี่ตัวแล้ว ? ”
“ ผม ”
“ ผมขอโทษ ”
“ ฉันไม่ได้ยิน ”
“ ผมขอโทษที่ทำตัวแบบนั้นกับเจ้านาย ผมขยะแขยงตัวเองจนไม่กล้ากลับไปที่นั่นอีกแล้ว
พรุ่งนี้ผมจะให้ดาเนียลไปส่งผมที่สนามบิน ”
“ นายอยากเป็นคนที่ไม่รับผิดชอบหรือไง ? ”
“ ไม่รับผิดชอบ ? ”
“ ตอนที่ฉันรับนายมาทำงาน นายสัญญาว่าไงล่ะ ? ”
“ ผมจำไม่ได้ ผมเป็นคนไม่ดี ผมทำให้เจ้านายผิดหวัง ”
เสียงบันกับเคลวินเงียบไปแล้วทั้งคู่ ตอนนี้ในโทรศัพท์เป็นเสียงแปลกประหลาด
ซักพักบันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังออกมา
“ อู๊วว ”
“ อัลเบิร์ต ! ”
บันปาดน้ำตาจากแก้มทั้งสองข้างแล้วเช็ดโทรศัพท์กับกางเกง
“ อัลเบิร์ต ฉันคิดถึงแก คิดถึงมากๆ เลย ”
เสียงสะอื้นดังขึ้นมาอีกครั้ง บันแนบหูกับโทรศัพท์เพื่อฟังว่าอัลเบิร์ตจะพูดอะไรอีก
“ อัลเบิร์ตมันไม่อยากฟังเสียงร้องไห้หรอก ถ้าอยากเจอมันก็ออกมาข้างนอกสิ มันรออยู่ ”
บันดึงเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนที่จะคลำหาทางออกโดยอาศัยแสงไฟที่ลอดมาจากใต้ประตู
บ้านของดาเนียลเงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่ บันเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนข้างผนัง ตอนนี้ล่วงเข้ามาถึงตีหนึ่ง
ของอีกวันแล้ว บันเดินหาทางออกซักพัก ก่อนที่จะเดินไปถึงหน้าบ้าน รถยนต์สีดำคันใหญ่ของเคลวินจอดอยู่นอก
บ้านตรงประตูใหญ่ เจ้าของรถยืนพิงประตูด้านคนขับ ใกล้กันมีหมาตัวโตสีน้ำตาลสลับขาว มันนั่งรอบันพร้อมกับ
โบกหางไปมาเพื่อทักทาย บันเดินเข้าไปและแนบใบหน้าเข้ากับซี่เหล็กของประตูรั้ว อัลเบิร์ตเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้ว
ใช้ลิ้นเลียหน้าของบันไปมา พร้อมกับพยายามแหย่ขาหน้าเข้ามาหาบัน
“ อัลเบิร์ตมันหอนไม่หยุด ฉันรำคาญเลยพามันมาที่นี่ ”
คนพูดหันหน้าไปมองยอดไม้ที่อยู่ไกลลิบๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหันมามองบันเลยซัดนิด
“ ทำไมเป็นเด็กดื้อล่ะอัลเบิร์ต ? ”
“ อู๊วว ”
“ มันบอกว่า วันนี้มีเด็กดื้อหนีออกจากบ้าน มันเลยอยากเลียนแบบ ”
“ ผมเปล่าซะหน่อย ! ”
“ ฉันไม่ได้ว่าอะไรนาย ”
“ ไม่คิดจะหันมามองหน้ากันบ้างหรือไง ? ”
“ เมื่อกี้ตอนคุยโทรศัพท์ เด็กที่หนีออกจากบ้านบอกว่าอายที่จะเห็นหน้าเจ้านาย ”
“ ผม ”
“ ถ้านายไม่หนีออกมา ป่านนี้อัลเบิร์ตมันก็คงหลับสบายอยู่ที่บ้านแล้ว ไม่ต้องนั่งรถออกมาลำบาก ”
“ ก็เจ้านายพามันออกมาเองนี่นา ”
“ ก็บอกแล้วไงว่ามันหอนเพราะคิดถึงนาย ฉันรำคาญเลยต้องพามาที่นี่ ”
“ จริงเหรออัลเบิร์ต ? ”
บันยื่นมือออกไปจับเจ้าขนฟู พร้อมกับเกาหูมันเบาๆ
“ ฉันจะให้เวลาทำการบ้านพรุ่งนี้อีกวันเดียวเท่านั้น ถ้าทำไม่เสร็จนายกับอัลเบิร์ตก็ไม่ต้องเจอกันอีก ”
“ แต่ว่า ”
“ มีอะไรอีก ? ”
“ ผมอาย ”
“ วันนี้ฉันฝันเห็นกระต่ายเมายาตัวนึง มันเข้ามากัดฉัน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันลืมไปซะแล้วล่ะ ”
“ ลืมจริงๆ นะ ”
“ ลืมแล้ว ”
“ ห้ามเอามาพูดอีกนะ สัญญานะครับเจ้านาย ”
“ สัญญา ”
เคลวินยิ้มให้พระจันทร์ที่ลอยอยู่ข้างบน พร้อมๆ กับไขว้นิ้วเอาไว้ข้างหลัง
“ แย่จังนะ วันนี้ผมฝันว่าหนีออกจากบ้าน ตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่ซะได้ สงสัยจะละเมอ ”
“ ก็ฉันบอกแล้วไงว่านายเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโต ”
“ เจ้านายใจดีจัง ผมอยาก ”
“ อย่าพยายามทำอะไรเพื่อฉันอีกนะ แค่นี้ก็อันตรายมากพอแล้ว ”
เคลวินยิ้มตรงมุมปาก ก่อนที่จะล้วงกางเกงเอาสโนว์บอลกระต่ายออกมา
“ สโนว์บอลกระต่าย เอาไว้ใช้เวลาที่นายไม่สบายใจ ”
เคลวินยื่นมือผ่านซี่เหล็กเข้ามา ก่อนที่จะส่งของในมือให้กับบัน
“ น่ารักจัง เจ้านายเอามาจากไหนเหรอครับ ? ”
“ จอดรถแล้วให้อัลเบิร์ตไปซื้อให้ ”
“ เจ้านายโกหก ”
“ กลับไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะมารับแต่เช้า ”
“ ครับ ”
“ อ่ะ อ้อ เจ้านายครับ ”
“ ว่าไง ? ”
“ เจ้านายไม่ได้ดื่มชาที่ผมชงไปให้ใช่ไหม ? ”
“ ฉันไม่ชอบกินน้ำแข็ง ”
“ แล้ว ”
“ ฉันเทมันลงไปบนตัวแมลงที่มากินดอกไม้น่ะ ป่านนี้มันคงตายไปแล้ว ”
“ พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะอัลเบิร์ต ”
บันบอกลาเจ้าขนฟู ก่อนที่จะถอยเข้ามาในบ้าน
เคลวินจูงอัลเบิร์ตเข้าไปในรถก่อนที่จะขับออกไป บันเดินเข้าไปชิดริมรั้วอีกครั้งพร้อมกับแนบใบหน้าเข้ากับประตู
ใหญ่ เฝ้ามองดูรถยนต์ของเคลวินขับออกไปจนลับสายตา
“ ฝันดีนะครับ เจ้านายของผม ”
บันเขย่าสโนว์บอลสองสามที กระต่ายตัวน้อยสีขาวในนั้นส่งเสียงร้องเพลงออกมาเบาๆ
你 说 你 不 懂 为 何 在 这 时 牵 手
เข้าใจหรือเปล่าว่าทำไมตอนนี้ฉันต้องเข้ามาจูงมือเธอ ?
我 晒 干 了 沉 默 悔 得 很 冲 动
ฉันสัมผัสได้กับความเงียบเหงาจนเข้าใจมัน ขอโทษที่ฉันตัดสินใจทำไปแบบนั้น
就 算 这 次 做 错 也 只 是 怕 错 过
ถึงแม้ว่าการมาของฉันมันจะเป็นการทำผิด แต่มันก็เกิดขึ้นเพราะกลัวว่าจะเสียเธอไป
在 一 起 叫 梦 分 开 了 叫 痛
เวลาที่เราอยู่ด้วยกันฉันคิดว่ามันเป็นความฝัน แต่เวลาที่เราต้องแยกจากกันมันคือความเจ็บปวด
(http://img0.uploadhouse.com/fileuploads/11722/117221303b2ce96c4488b336c219290e9f5bc998.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
-
คำว่าขอโทษมันคงไม่พอ สำหรับคนที่คาดหวังกับฉากร้อนแรง :z3:
(http://img4.uploadhouse.com/fileuploads/11722/11722124b294f9101c42895f11244117efaf2032.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
เอากระต่ายมาเป็นโล่ห์ป้องกันรองเท้า เห็นไหม ? ตาวิ้งๆ อย่าโกรธกันนะ จ๊วบบบบบบ
หลังจากนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากมาได้ซักพัก เคนอิจิก็หมายมั่นว่าจะส่งนิยายเรื่องนี้เข้าชิงรางวัล
สายสัมพันธ์ระหว่างไทยจีน ทำให้ไม่สามารถจะมีฉากเลิฟซีนอันลือเลื่องที่เป็นงานถนัดของเคนอิจิได้
เสียดายๆ :เฮ้อ:
แถไถไปตามเรื่อง ก๊ากก แค่สิบสี่ตอนเอง รอก่อนนะ :m12:
-
55555+
ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้ก็น่ารักดี :catrun:
-
งอน
ร้องห่มร้องไห้ ฮือออออ
-
:เฮ้อ: สรุป บันพลาดเหรอเนี่ย
o18 ดูเหมือนพวกเรา?อยากให้บนเสียตัวใจจะขาด :laugh:
-
คุณน้ำแข็งไม่ชอบกินน้ำแข็ง อร๊ายยย ตอนนี้เคลวินน่ารักกว่าปกติ มียิ้มด้วยนะ อิอิ
หวานๆแบบนี้ชอบบบ :o8:
-
:กอด1:
-
นึกว่าน้องบันนี่จะเสร็จเจ้านายไปแล้ว
บันนี่ เคลวิน และอัลเบิร์ต น่ารักมากเลย
รูปกระต่ายของคุณเคนอิจิน่ารักมากเลย
-
แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้วจ๊ะ.......
:L2:ทั้งน้องบันสองขาและสี่ขาน่าร๊าก....กกกกที่ซู๊ดดดดด
-
:เฮ้อ:นึกว่าเสร็จพระเอกไปแล้วนะเนี่ย เห้นใจบันจังเลยครับ
เป็นคนรับบาปโดยไม่รุ้ตัว เห้อออออออออออออออออออออออ
ขอบคุณครับเคนอิจิ คุ้มค่ากับการรอคอยครับ :L1:
-
โหย น่ารักอ่ะ งานนี้ถึงบันนี่จะไม่เสร็จเคลวินแต่ก็ได้ใจกันจริง ๆ
แมลงที่ออกตั้งแต่ตอนที่แล้วดันโดนยาแทนเคลวินซะงั้น เฉินก็ซวยไป
แดเนียลก็คงแห้วรับประทาน เขแอบคืนดีกันซะแล้ว :o8:
-
ดีใจที่ไม่เกิดอะไรขึ้น น้องยังเด็กรอโตก่อนดีกว่าเนอะ
รักนะกระต่ายน้อย
-
ถ้าเคนอิจิเขียนnc
พรุ่งนี้เค้าเตรียมตัวเล่นหิมะที่หน้าบ้านเลย :laugh:
-
รูปน้องกระต่ายน่ารักมากมาย
เจ้านายแอบร้ายอ่ะ
มีเอานิ้วไขว้กันโกหกบันหรอ
:กอด1: :กอด1:
ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ
-
ในที่สุด น้ำ้แข็งก็ละลายแล้ว!!!!!
:กอด1:
-
นี่เห็นแก่กระต่ายน้อยน่ารักนะเนี่ยเลยอภัย อิอิ
ฮามากตรงเทชาใส่แมลงเนี่ยแหละ อัลเบิร์ตเลยได้ดูหนังสดเลย555
เจ้านายน่ารักเนอะ หมามันหอนจริงเร้อออ เอาหมามาอ้างอ๊ะปล่าว
-
o13 เคลวินเจ๋งจริง ๆ ปราบกระต่ายโดนยาได้เจ๋งมาก +1
-
ไม่ได้เป็นดั่งที่คาดไว้
-
โธ่ น้องบัน ไม่น่าเลย(?) ฮ่าๆ
มิน่า ทำไมแมลงเดี๋ยนี้มันร้อนแรงจัง :laugh:
-
นี่เป็นข้อแก้ตัวของคนที่เขียนเลิฟซีนไม่เก่งแน่ ๆเลย
ใช่มั้ยครับคุณเคนอิจิ
(ใครสักคนบอกผมว่า คนส่วนใหญ่มีสันดาน เอ๊ย สัญชาตญาณ ในการเอาชนะคำสบประมาท
ผมหวังว่าคุณเคนอิจิจะเป็นคนส่วนใหญ่ที่ว่านั่นนะ)
....ว่าแล้วก็รอเลิฟซีนต่อไป
-
:z6:
อุ้ย.. ลืมตัว โฮะๆ
เคลวินเปลี๊ยนไป๋หน่อยนึงนะ
ว่าแต่.. ตื่นมาดาเนียลไม่ยอมให้กลับบ้านเคลวินทำไงเนี่ย?
-
กระต่ายน่าร๊ากกกกกกกกกกอ่ะ :impress3: เลยทำร้ายคนเขียนไม่ลง ฮึ่มๆๆ :z3:
-
พี่วิ้น พรุ่งนี้มารับน้องเร็วๆนะจ๊ะ
-
ใจนึงก็โล่งอกที่พระเอกเคลวินไม่ทำอะไรเด็ก บันนี่สีส้มของเค้ายังคงใสซื่อบริสุทธิ์ น่ารักน่าชัง เย้.....
ส่วนอีกใจนึงก็เสียดายของ ยาที่เฉินอุตส่าห์ซื้อมาในราคาแพงแสนแพง เคนอิจิกลับใช้ไม่เป็นเสียนี่ เฮ้อ.... :เฮ้อ:
จริงๆ แล้วการโดนยาชนิดนี้ เท่าที่รู้มา ไม่สามารถบรรเทาอาการได้ด้วยการปล่อยให้ร้องไห้จนหมดแรงไปเอง เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรื่องราวใสๆ ของกระต่ายน้อย เค้าจึงอนุโลมให้ผ่านได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องสายสืบฯที่อุดมไปด้วยหลักการและเหตุผล เค้าจะไม่ทางปล่อยผ่านไปแน่ หึหึ o11
ตอนนี้พ่อเคลวิน แสนดีได้ใจ แถมมีโมเม้นต์น่ารักให้คนอ่านได้เขินแฮะ น้ำแข็งในใจคุณพ่อคงเริ่มละลายบ้างแล้ว แต่เรื่องปากแข็งของพี่แกนี่ซิ จะทำเยี่ยงไร
เอาหล่ะ ที่ผ่านๆ มา คนอ่านก็บอกกล่าวกันว่าเขียนเรื่องได้น่ารักขนาดนี้ เคนอิจิคงน่ารักมากเช่นกัน ซึ่งเคนอิจิก็ได้ออกมารับสมอ้างกวาดคำชมเข้าตัวเอง
ณ ตอนนี้ เค้าติดใจประเด็นกางเกงในผ้าสีขาวลายนกทวิสตี้ยิ้มแฉ่งสีเหลืองสด เค้าจะไม่ถามนะว่าเคนอิจิใช้แบบนี้หรือเปล่า เพราะดูจะเป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป แต่เค้าจะถามว่า เคนอิจิมีแบบนี้กี่ตัว? :m20:
+++++++++++++++++++
อ้อ....ในฐานะกรรมการคัดเลือกและตัดสินนิยายสายสัมพันธ์ไทย-จีน ขอแจ้งแก่นักเขียนว่าสามารถมีบทเลิฟซีนในเนื้อเรื่องได้ ถ้าเลิฟซีนนั้นสอดคล้องและมีความสัมพันธ์กับเนื้อหา แต่ถ้าตัดฉับและยังผลให้คณะกรรมการค้าง จะโดนตัดคะแนนในด้านความต่อเนื่องของเนื้อหา
จึงเรียนมาเพื่อทราบและโปรดดำเนินการ :laugh:
+1 ให้คุณพ่อเคลวิน
-
หลังจากนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากมาได้ซักพัก เคนอิจิก็หมายมั่นว่าจะส่งนิยายเรื่องนี้เข้าชิงรางวัล
สายสัมพันธ์ระหว่างไทยจีน ทำให้ไม่สามารถจะมีฉากเลิฟซีนอันลือเลื่องที่เป็นงานถนัดของเคนอิจิได้
เสียดายๆ ไปได้ป็นเรื่องเป็นราวเนาะคนเรา อิอิ เคยอ่านเม้นต์ของใครไม่รู้นะครับ เค้าบอกว่า ฉาก NC ของพี่เคนอิจิเหมือนเด็กอนุบาล ส้มไม่ได้ว่าเองนะครับ :m20:
ตอนนี้ชอบคุณเคลวินที่สุดเลยครับ เป็นคนที่น่านับถือมาก ไม่ฉวยโอกาศกับบัน ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่เหลือ บันนี้รั่วอย่างนี้ไม่ดีเน้อ :man1:
-
นับถือเคลวิน เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ
น้ำแข็งเริ่มละลายแล้ว
แต่ท่าทางบันนี่จะติดใจเจ้านายซะแล้ว
มีบอกฝันดีด้วย แถมเพลงสโนว์บอล แหม๊ เคลวินบอกความในใจใชม๊ายยยยย
-
โธ่ นึกว่า...กันซะแล้ว แล้วเจ้านายก็ดุซ๊าาาาา สงสารต่ายน้อย :กอด1:
-
เอากางเกงไปคุมหัว อั๊กกกกกกกกกก
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบเว้ยบันนี่
-
เอามือตบโต๊ะดังป๊าป ฮึ่ย น้องกระต่ายของเค้ายังปลอดภัย กร้ากกกกก
-
กีซซซซซซ พ่อน่ารัก สุภาพบุรุษ มีแอบไขว้นิ้วหลอกด้วย
แอบชอบเพลงในสโนว์บอลจัง เหมือนเพลงบอกรักเป็นนัยๆ
เหอๆ ที่แท้อิแมลงคู่นั้นก็โดนพิษยาของพ่อนี่เอง
อิจอมจุ้น นิสัยไม่ดี มาแอบกอดน้องบัน :angry2:
อยากกอดพ่อ :-[
-
อ่าว เจ้านายรอดมาได้ไง
เซ็งๆ
-
อ่านแล้วยิ้มครับตอนนี้
หักมุมเป็นอย่างยิ่ง
nc ที่รักไม่มา ฮ่าาาา
-
แหม...รอดมือเจ้าชายน้ำแข็งไปได้ยังไงนะกระต่ายน้อย
-
ใจนึงก็โล่งอกที่พระเอกเคลวินไม่ทำอะไรเด็ก บันนี่สีส้มของเค้ายังคงใสซื่อบริสุทธิ์ น่ารักน่าชัง เย้.....
ส่วนอีกใจนึงก็เสียดายของ ยาที่เฉินอุตส่าห์ซื้อมาในราคาแพงแสนแพง เคนอิจิกลับใช้ไม่เป็นเสียนี่ เฮ้อ.... :เฮ้อ:
จริงๆ แล้วการโดนยาชนิดนี้ เท่าที่รู้มา ไม่สามารถบรรเทาอาการได้ด้วยการปล่อยให้ร้องไห้จนหมดแรงไปเอง เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรื่องราวใสๆ ของกระต่ายน้อย เค้าจึงอนุโลมให้ผ่านได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องสายสืบฯที่อุดมไปด้วยหลักการและเหตุผล เค้าจะไม่ทางปล่อยผ่านไปแน่ หึหึ o11
ตอนนี้พ่อเคลวิน แสนดีได้ใจ แถมมีโมเม้นต์น่ารักให้คนอ่านได้เขินแฮะ น้ำแข็งในใจคุณพ่อคงเริ่มละลายบ้างแล้ว แต่เรื่องปากแข็งของพี่แกนี่ซิ จะทำเยี่ยงไร
เอาหล่ะ ที่ผ่านๆ มา คนอ่านก็บอกกล่าวกันว่าเขียนเรื่องได้น่ารักขนาดนี้ เคนอิจิคงน่ารักมากเช่นกัน ซึ่งเคนอิจิก็ได้ออกมารับสมอ้างกวาดคำชมเข้าตัวเอง
ณ ตอนนี้ เค้าติดใจประเด็นกางเกงในผ้าสีขาวลายนกทวิสตี้ยิ้มแฉ่งสีเหลืองสด เค้าจะไม่ถามนะว่าเคนอิจิใช้แบบนี้หรือเปล่า เพราะดูจะเป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป แต่เค้าจะถามว่า เคนอิจิมีแบบนี้กี่ตัว? :m20:
+++++++++++++++++++
อ้อ....ในฐานะกรรมการคัดเลือกและตัดสินนิยายสายสัมพันธ์ไทย-จีน ขอแจ้งแก่นักเขียนว่าสามารถมีบทเลิฟซีนในเนื้อเรื่องได้ ถ้าเลิฟซีนนั้นสอดคล้องและมีความสัมพันธ์กับเนื้อหา แต่ถ้าตัดฉับและยังผลให้คณะกรรมการค้าง จะโดนตัดคะแนนในด้านความต่อเนื่องของเนื้อหา
จึงเรียนมาเพื่อทราบและโปรดดำเนินการ :laugh:
+1 ให้คุณพ่อเคลวิน
ชอบรีพลายนี้จังน้องเคน
ตะ ตะ แต่ แต่ อยากจะงอนน้องเคนแหละ ที่ปล่อยให้บทอัศจรรย์ของเจ๊เป็นหมัน ชิ
-
ปวดจ๋ายยย เขานึกว่าจะ...
แงแง
ไม่เป็นไรๆ คุณน้ำแข็งดีกับหนูบันมากขึ้นแล้ว
ต้องมีสักวันที่เป็นของเรา หึๆๆๆ :z1:
-
จ๊าก!!! ว่าแล้วว่าพี่เคนต้องเซอร์ไพรส์คนอ่านจริงๆด้วย
เซอร์ไพรส์แรก>> ไม่เกิดบทอัศจรรย์ของบันนี่กับคุณเจ้านาย :m31:
เซอร์ไพรส์ที่สอง >>คุณเจ้านายน้ำแข็งเริ่มละลายแล้ว
แอบโรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ยพ่อน้ำแข็ง :-[
กรี๊ด++ ทำเป็นเอาอัลเบิร์ตมาอ้าง
+1ให้อัลเบิร์ตจ้า
ปล.ตกลงเคลวินกับดาเนียลเห็นก้นบันนี่แล้วใช่มั้ย
-
เคนจังแอบใจร้ายอ่ะ
มาให้ความหวังแล้วก็จากไป ฮึก ฮึก ฮึก
แต่ไม่เป็นไร เค้าให้อภัยได้
นี่ถ้าไม่มีกางเกงในลายทวิสตี้ของน้องบันโผล่มาอย่าหวังว่าเค้าจะหายโกรธเลยนะ เชอะๆ
ตอนนี้ได้เห็นอีกมุมของเคลวินแล้วซินะ เก๊กๆแบบนั้นก็มีมุมละมุนเหมือนกันนะเนี่ย 5555
ปล.อ่านถึงตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารดาเนียลเล็กๆ รักน้องบันเข้าเต็มเปาแล้วใช่มั้ยเนี่ย เฮ้ออออออ
-
อร๊ายยยย แต่เราว่าแบบนี้ก็ดีนะ เนื่องจากเนยเคยเสียตัวให้แก่พี่ทิดด้วยความเมาไปแล้ว
ให้บันนี่เสียตัวแก่เคลวินแบบไม่เมา(และเต็มใจ) บ้างเถ๊อะ :z1:
แต่เห็นทีเคนอิจิต้องให้ดาเนียลไปหาคู่บ้างแล้วนะเนี่ย จะได้ห่างๆจากบันนี่ซะ :o211:
-
น่าร๊ากกกกก
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ หลงรักน้องบันเข้าให้แล้วววว เด็กอะไรน่ารักจริงๆ :m1:
ส่วนคุณเจ้านาย อ่านตอนแรกๆก็หมั่นไส้นะ จนมาถึงตอนล่าสุด...แหมๆๆ มาง้อเค้าแล้วเอาหมามาอ้าง จริงๆก็ชอบน้องบันขึ้นมาแล้วละเซ่ :m12:
มาต่ออีกไวๆนะค้า กะลังเพลินเลย
-
ตอนนี้เคลวินดูอบอุ่นมากมากๆ
ความรักทำให้เรามองจากมุมมองข้างใน
เห็นความสวยงามจากข้างใน :กอด1:
:pig4:
-
น้ำแข็งเริ่มละลายแล้วมั้ง :L1: :L1:
-
:a5:โถ่ ฝันสลายกลายเป็นเชื้ออีโคไลไปเลย
ทำไมถึงทำกับฉันได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ เขาถอดมันออกเอง แถมยังเอากางเกงในทวิสตี้มาไล่คลุมหัวให้ฉันอีก ”
คาดว่าพ่อน้ำแข็งคงหมดอารมณ์ตอนโดนไล่คลุมหัวนี่แหล่ะ
-
ก็ว่า คุณเคนอิจิคงไม่ยอมให้น้องบันไปกดเคลวินเองหรอก ตรงข้ามกันเมื่อไร
นู้นละถึงคงจะมีโอกาสได้เห็นฉากบ้าง
-
หึหึ ขอโทษไม่พอจริงๆค่ะ!!!
อร๊ายยยย ค้างจริง อะไรจริง,,
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพระเอกจะดูเลว ฮือออ
โถๆ บันนี่ ไม่เป็นไรนะ เจ้านายเค้าลืมง่าย!!!
-
บันนี่น้อยของเราน่ารักจริงๆๆเลย
-
ไม่มีฉากก็ดีเหมือนกัน แฮะๆ ให้ผูกพันธ์กันทางใจดีกว่า ทางกายไว้ค่อยรักกันแล้วดีกว่าเนอะ^^
-
บันนี่น่ารัก :o8:
-
สักนิดก็ไม่ได้ เซงเลย :t3:
-
น่าสงสารเด็กน้อยนะ คงขวัญเสียน่าดูเลย
แต่ชอบเจ้านายไปง้อเด็กน้อยนะ น่ารักอ่ะ
ว่าแต่ดาเนียลนี่เนียนตลอดเลยนะ
-
o22 น่าเสียดายอะ
-
:-[ บันนี่น่ารักที่สุดเลยอะ
:L2:มอลดอกไม้ช่อโตเป็นกำลังใจให้คนแต่งคร๊าบบ
-
หนูบันนี่น่ารักดี
:-[
-
เรื่องนี้น่ารักดีครับ
มาต่อบ่อยๆ นะครับ
-
:เฮ้อ:โธ่นึกว่าบันนี่เสร็จเคลวินแล้วซะอีก
เคลวินแก้เขินด้วยอัลเบิร์ต น่ารักจังเลย :กอด1:
แต่แดเนียลก็ดีนะ :impress2: ขอทั้งพี่ทั้งน้องเลยได้ป่ะ
-
บั๊กบันนี่อยู่ไหนๆๆๆๆๆ
-
อะหือออ กลายเป็นแมลงไปสะงั้น
อัลเบิร์ตเลยได้ดูหนังสด?เลย
น้ำแข็งเริ่มละลายแล้วใช่ไหมเอ๋ยยย
น้องกระต่ายน่ารัก :กอด1:
-
รู้สึกเหมือนเคลวินจะพรากผู้เยาว์เลยอ่ะ ถ้าทำอะไรกับกระต่ายน้อยของเรา :z3:
แต่ที่แน่ๆเหมือนเคลวินจะตายด้านหรือเปล่า พี่เคนจังเลยไม่ได้เขียนฉากถนัด :laugh:
-
นึกแปลกใจที่บันนี่ไม่โดน.... :oo1:
ไมล่ะเคลวิน ไอ้เราก็นึกว่าจะหลงเสน่ห์บันแล้วนะเนี่ย
เดี่ยวก็เปลี่ยนใจไปเชียร์ดาเนียล ไม่ก็หมอหลินหรอก สองคนนั้นยิ่งมีภาษีมากในใจอยู่ด้วย
-
ติดตามเรื่องราวความน่ารักของบันนี่และเจ้านายอันน่ารัก :pig4:
-
อัลเบิร์ตฝากมาถามว่า ทำไมพรุ่งนี้เช้าของคนเขียนนานจัง อัลเบิร์ตรอจะเจอบันนี่นานแล้วนะ ง่วงก็ง่วง หิวก็หิว จะจับแมลงเริงรักสองตัวนั่นกินแทนแล้วนะ :o11:
-
คิดถึงกระต่าย :m17:
-
เข้ามากอด :กอด1:
(http://img9.uploadhouse.com/fileuploads/11901/11901989a59c35cd55df20245288c9d3775ec353.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
-
o11 o11 o11 คิดถึงบันนีจังเลย
-
+1ให้คนเขียน ที่พาบันนี่น่ารักมาให้รู้จัก :กอด1:
-
(http://img1.uploadhouse.com/fileuploads/11927/11927291101e71e76288a2e8cc40f7946e14f524.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
Chapter 15.
นาฬิกาไก่สีขาวข้างเตียงร้องเจื้อยแจ้วบอกเวลาตีห้าตรงตามที่บันตั้งเวลาปลุกเอาไว้ แสงไฟสีขาวที่สว่างขึ้นในตัว
ไก่ ทำให้มองเห็นสโนว์บอลกระต่ายขาวที่เจ้านายให้มาเมื่อคืน มันกำลังส่งยิ้มยิงฟันสองซี่ออกมาทักทายบัน
ผู้ชายตัวโตที่นอนอยู่ข้างๆ ขยับตัวไปมาสองสามทีก่อนจะเดินไปเปิดไฟในห้องให้สว่าง จากนั้นก็เดินมาใกล้ๆ แล้ว
จับแขนสองข้างของบันเอาไว้ ก่อนที่จะจ้องหน้าราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน เขาลากนิ้วจากหน้าผาก ลงมาที่จมูก
แก้มสองข้าง ก่อนที่จะมาหยุดที่ปากของบัน นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ด้านซ้ายจับจับหนังตาของบันเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มกว้าง
ออกมา
“ หน้าตานายนี่ไม่เหมือนใครเลยนะ ”
“ ทำไมต้องเขี่ยตากับเขี่ยปากด้วยล่ะ ? ”
“ ก็นายมันน่ารักนี่ ”
“ ผมจะไปอาบน้ำ เดี๋ยวเจ้านายจะมารับ ”
“ เจ้านาย ? ”
“ เคลวินไงครับ เคลวินจะมารับ ”
“ เคลวินมารับเหรอ ไปคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ? ”
“ เมื่อคืนไงครับ ก็คุณจอมจุ้นนอนไม่รู้เรื่อง ปลุกก็ไม่ตื่น ”
“ นึกว่าจะมาอยู่บ้านนี่ซะอีก ว่าไง สนใจหรือเปล่า ? ”
“ ไม่เอา จะอยู่กับอัลเบิร์ต ”
บันยิงฟันใส่ดาเนียล ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยเปิดประตูทิ้งไว้ เพื่อคุยกับดาเนียลต่อ
“ ฉันจะซื้อหมาตัวใหม่ให้ จะเอากี่ตัวก็ได้ แต่นายต้องมาอยู่บ้านนี้ โอเคไหม ? ”
“ ไอ้อาว เอาอัลเอิดตัวเอียว ”
บันบ้วนยาสีฟันลงไปในอ่าง แล้วใช้ฝ่ามือรองน้ำขึ้นมาล้างปากกับล้างหน้า
“ งั้นก็เอาอัลเบิร์ตมาเลี้ยงที่นี่ ”
“ งั้นเจ้านายล่ะ เจ้านายก็อยู่คนเดียว เหงาแย่ ”
“ เคลวินเขาชินที่ต้องอยู่คนเดียว นายไม่ต้องห่วงหรอก ”
“ ขอผ้าเช็ดหน้าหน่อยสิครับคุณจอมจุ้น ”
บันเดินหลับตาออกมาจากห้องน้ำ มือข้างขวายื่นไปรับผ้าจากดาเนียล
“ ผ้าอยู่นี่ ”
ดาเนียลดึงบันเข้าไปซุกตรงอก พร้อมกับกอดบันเอาไว้ หน้าที่ยังไม่ได้เช็ดของบัน ถูไปมาบนเสื้อของดาเนียลจน
แห้ง
“ อือ อื้อ ปล่อย หายใจไม่ออก ”
“ รอก่อนนะ ไปอาบน้ำแปปเดียว ”
“ ดาเนียลนอนต่อก็ได้นะ เดี๋ยวเจ้านายจะมารับ ”
“ คืนดีกันแล้วเหรอ เมื่อวานยังโกรธกันอยู่เลย ? ”
“ ผมไม่ได้โกรธเจ้านายซะหน่อย แค่ผมอายเท่านั้นเอง ”
“ แล้วตอนนี้ไม่อายแล้วหรือไง ? ”
“ ไม่อาย ผมลืมแล้ว เจ้านายก็ลืมแล้ว ”
“ คนอย่างเคลวินน่ะนะ ไม่มีทางลืมหรอก ความจำดีจะตาย ”
“ ก็เจ้านายสัญญาแล้วนี่ เจ้านายบอกว่าลืมแล้ว ดาเนียลนี่พูดไม่รู้เรื่อง ”
“ อ้าว โถ่เอ๊ย เมื่อวานอุตส่าห์อุ้มออกมาจากบ้าน วันนี้มาด่ากันซะละ ”
ดาเนียลแกล้งทำท่าน้อยใจ ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆ เตียง
“ ดาเนียล ดาเนียลเป็นคนดีจริงๆ นะครับ แต่ว่า ”
“ ทำไมต้องมีแต่ทุกครั้งเลยละฮึ ? ”
“ ไม่มีก็ได้ ขอโทษนะ อย่าโกรธนะครับ ”
“ ไอ้กระต่ายขาวตัวนี้มันมาจากไหน ? ”
ดาเนียลยกสโนว์บอลรูปกระต่ายขึ้นมาดู
“ ซานต้าใจดีให้มาเมื่อคืน ”
“ ไม่ใช่คริสมาสต์ซะหน่อย ”
“ จริงๆ นะ ซานต้าใจดีเห็นผมร้องไห้ เลยให้มันมาอยู่เป็นเพื่อน ”
“ บัคบันนี่แสนซนจากเมืองไทย นายไม่น่าเข้ามาในชีวิตฉันเลยจริงๆ นะ ฉันกำลังจะเป็นโรครักกระต่ายขึ้นมาซะ
แล้วสิ ”
รถยนต์สีดำคุ้นตาจอดเทียบกับประตูหน้าบ้านดาเนียลเวลาหกโมงเช้า บันบอกลาดาเนียลพร้อมกับยกมือไหว้
ก่อนที่จะเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ ในมือมีสโนว์บอลกระต่ายยิ้มแฉ่งที่กำลังร้องฮัมเพลง เมื่อเดินเข้าไป
ใกล้กับประตูรถ คุณน้ำแข็งเจ้านายของบันก็เปิดประตูฝั่งคนขับออกมา พร้อมกับพยักหน้าเรียกดาเนียลออกมา
จากบ้าน
“ นี่เอกสารการประชุมของบริษัทใหญ่ ฉันยกให้นายทั้งหมด ”
“ อ้าว แล้วพี่ไม่ทำต่อแล้วเหรอ ? ”
“ งานที่บริษัทฉันก็ยุ่งพอแล้ว ฉันคิดว่าจะรีไทร์ตัวเองจากบริษัทใหญ่ซะที ”
“ แต่พี่มีหุ้นอยู่ที่นั่น ”
“ หุ้นของแม่ เอาไว้ฉันจะตัดสินใจอีกทีว่าจะทำยังไงกับมัน ”
“ คุณย่าคงจะโกรธถ้ารู้ว่าพี่ ………….. ”
“ ฉันจะเข้าไปคุยเอง นายไม่ต้องกลัวว่าจะโดนดุหรอก ”
“ แหง ก็พี่เป็นหลานรักนี่ ส่วนผมมันหลานชัง ”
“ นายมันเด็กไม่รู้จักโตซะที ”
“ เอาน่า ผมจะทำงานแล้ว พี่ไม่ต้องห่วง นี่พี่ ”
“ ว่าไง ? ”
“ เมื่อคืนนี้พี่มาที่นี่เหรอ ? ”
“ อืม พอดี ………… ผ่านมาแถวนี้น่ะ ”
“ ฝากบันนี่ด้วยนะ ”
“ นายเอาตัวให้รอดดีกว่า เด็กนั่นนายไม่ต้องห่วงหรอก ”
“ เหอะน่า ”
“ เจ้านาย เจ้านายมีคุณย่าด้วยเหรอครับ ? ”
บันถือโอกาสถามเคลวินขณะรถยนต์ติดสัญญานไฟตรงสี่แยก
“ ไม่มี ”
“ ก็ผมได้ยิน ”
“ ได้ยินว่าไง ? ”
“ ก็ดาเนียลบอกว่าคุณย่าจะโกรธ ”
“ ย่าของดาเนียล ไม่ใช่ย่าของฉัน ”
“ เอ้า งง ”
“ ฉันไม่มีย่า แต่ว่ามียาย ก็คนเดียวกับย่าของดาเนียลนั่นแหละ ”
“ อ๋อ เข้าใจแล้ว ”
“ เจ้านายครับ อัลเบิร์ตทำไมไม่มาด้วยล่ะ ? ”
“ เจ้านายครับ ข้างหน้านั่นมีตลาดด้วยล่ะ เจ้านายจอดรถให้ผมลงไปได้ไหม ? ”
“ จอดครับ ! จอดตรงตรงนี้ ”
บันร้องเสียงหลง เมื่อเคลวินทำท่าจะขับรถผ่าน
“ รอเดี๋ยวนะครับ ผมจะลงไปซื้อของแปปเดียว ”
บันเดินหายไปประมาณสองนาที ก่อนที่จะวิ่งหน้าตื่นกลับมาเคาะประตูรถฝั่งคนขับ
“ เจ้านาย ผมไม่มีเงินซักเหรียญ ขอยืมเจ้านายก่อนได้ไหม ? ”
เคลวินส่ายหัวก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเงินออกมา พร้อมกับดึงเอาธนบัตรใบละ 100 ดอลล่าร์ฮ่องกงออกมาสองใบ
“ รีบ ๆ เข้า วันนี้นายมีเรียนแต่เช้า ”
“ ครับ รีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
บันออกวิ่ง ก่อนที่จะเดินถอยหลังกลับมาอีกครั้ง
“ เจ้านายจำตารางเรียนผมได้ด้วยเหรอครับ ? ”
“ ฉันจะนับหนึ่งถึงร้อย ถ้านายยังไม่กลับมา ฉันจะออกรถ ”
บันวิ่งปรู๊ดทันทีที่ฟังเคลวินพูดจบ ไม่นานนัก ก็หอบของกินพะรุงพะรังเข้ามาทางด้านประตูอีกฝั่ง
“ ผมซื้ออาหารเช้ามา เจ้านายต้องกินด้วยนะครับ กินอาหารกล่องนานๆ ไม่ดีนะ มันไม่ค่อยมีสารอาหาร ”
“ มีผลไม้ด้วยนะครับ เจ้านายต้องกินผลไม้เยอะๆ จะได้อารมณ์ดี ”
“ มีขนมถั่วแดงด้วยนะครับเจ้านาย ”
“ มีลูกพลับสดด้วยนะครับ ”
“ มี อื้ม ”
“ อมไว้ แล้วหยุดพูดได้แล้ว ”
เคลวินยัดลูกอมเปเปอร์มิ้นต์ใส่ลงในปากของบัน ทำให้เสียงในรถยนต์เงียบลงไปชั่วขณะ แต่ไม่นานบันก็ใช้นิ้วมือ
จิ้มลงไปบนปุ่มวิทยุในรถ มีเสียงเพลงภาษาจีนกลางออกมาจากเบาๆ
這 首 歌 說 你 也 一 樣 愛 著 我
เพลงนี้ บอกว่าเธอรักฉันเช่นเดียวกัน
說 你 也 一 樣 愛 著 我
มันบอกว่าเธอรักฉัน
有 一 個 溫 暖 角 落 那 是 我 心 窩
มุมเล็กๆ ที่อบอุ่นอยู่ในหัวใจของฉัน
把 你 的 愛 收 起 來
ฉันจะเก็บความรักที่เธอให้เอาไว้กับตัว
放 進 我 的 口 袋 不 讓 你 輕 易 離 開
เอามันมาใส่ไว้ในกระเป๋า ไม่ยอมให้มันจากไปไหน
我 會 永 遠 愛 著 你
และฉันจะรักแต่เธอตลอดไป
บันหลับตาพร้อมกับแปลเนื้อเพลงไปด้วยในใจ ข้างๆ ตรงคนขับ มีเสียงไอออกมาเบาๆ เป็นระยะ บันลืมตาขึ้นมา
มองหน้าเคลวิน เห็นว่าเขากำลังหน้าแดงอยู่
“ เจ้านายไม่สบายเหรอครับ ? ”
“ เปล่า ”
“ เจ้านายตากน้ำค้างเมื่อคืนแน่เลย กลับถึงบ้านต้องกินข้าวเยอะ ๆ แล้วกินผลไม้นะครับ ”
“ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ”
“เพลงเมื่อกี้เพราะจังนะครับ เขาบอกว่าจะเก็บความรักเอาไว้ในกระเป๋า ไม่ยอมให้มันไปไหน ”
“ เพลงหลอกเด็ก ”
“ ไม่ใช่ซะหน่อย ”
“ ลูกอมละลายหมดแล้วนี่ ”
“ ไม่เอาแล้ว อย่าเอามาใส่ปากผมอีกนะ มันเผ็ด ”
“ งั้นก็หยุดพูดซะ ”
ห้านาทีผ่านไป
“ ทำไมวิทยุฮ่องกงเปิดเพลงจีนกลางล่ะครับเจ้านาย ? ”
บันหันไปมองเคลวินเพื่อขอคำตอบ แต่ก็เห็นใบหน้าที่นิ่งเฉย ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ ผมมาอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว ถ้าไม่มีเจ้านาย ผมก็ไม่รู้จะไปถามใคร ภาษากวางตุ้งผมก็พูดไม่ได้
เวลาไปเรียนก็ไม่ค่อยทันคนอื่น แต่ แต่ถ้า เจ้านายรำคาญ ผมก็จะไม่ถามอีก ผมขอโทษนะครับที่ทำให้เจ้านาย
โกรธ ”
บันแกล้งทำหน้าสำนึกผิด ก่อนที่จะหันออกไปมองหน้าต่างฝั่งตัวเอง ทุ่งหญ้าสีเขียวข้างทางที่บันคุ้นเคย มันส่ง
สัญญานมาว่าตอนนี้ใกล้ถึงบ้านแล้ว
“ ตอนนี้รัฐบาลกลางที่ปักกิ่ง อยากให้คนฮ่องกงพูดจีนกลางแทนกวางตุ้ง สื่อโทรทัศน์กับวิทยุก็เลยต้องเปิด
เสียงจีนกลางตามไปด้วย ”
เสียงอธิบายของเคลวินดังออกมา พร้อมกับๆ กับมุมปากของบันที่ลอบยิ้มขณะที่หน้าหันไปมองทุ่งหญ้าริมทาง
09.00 น.
บันจดรายละเอียดตามที่อาจารย์เกาสั่งงานเอาไว้ งานที่ให้นักศึกษาทำรายงานส่งเป็นการเขียนบทความเรื่อง
ทัศนคติของชาวต่างชาติที่มีต่อสตรีจีน บันจับได้ชื่อของซ่งเหม่ยหลิง เอลล่าได้มาดามอู๋อี๋ ส่วนหวังได้นางไซซี
ทั้งสามคนนั่งคุยกันซักพัก หวังก็ออกไอเดียให้ไปหาข้อมูลบริเวณเขตวิคตอเรียพีค ซึ่งเป็นจุดที่มีนักท่องเที่ยว
ต่างชาติเข้ามาเที่ยวเป็นจำนวนมาก
“ อาจารย์เกาให้เราหาตั้ง 100 ตัวอย่าง ”
เอลล่าบ่นทันทีที่เดินออกมาจากห้องสมุด
“ ร้อยคน ช่วยกันหาก็ไม่ยากหรอก เขาไม่ได้ห้ามใช้ตัวอย่างซ้ำกันนี่ เราก็ถามคำถามของเราทีละคน ”
ไอเดียของบันดูจะเข้าทีที่สุด หวังโบกรถเมลล์จากหน้ามหาวิทยาลัยตรงไปที่วิคตอเรียพีค ก่อนที่จะต่อรถรางขึ้นไป
บนยอดเขา
วิคตอเรียพีคมีลักษณธะเป็นเนินเขาสูง เป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงที่สุดบนเกาะฮ่องกง สูงจากระดับน้ำทะเลเกือบ
600 เมตร สามารถมองเห็นท่าเรือ ตึกสูง และทะเลกว้างที่มีเรือสินค้าลอยลำไปมาได้อย่างชัดเจน บันยืนชื่นชม
ความสวยงามของจุดชมวิวบนวิคตอเรียพีคอยู่ได้ไม่นาน หวังก็เรียกเข้าไปหานักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ที่กำลังชวนกัน
ถ่ายภาพมุมสูงและอยู่เลยไปไม่ไกลนัก โชคดีอีกอย่างของบันคือ นักท่องเที่ยวกลุ่มดังกล่าวเป็นนักท่องเที่ยวชาว
ไทยที่ซื้อทัวร์รวมกลุ่มกันมากว่าห้าสิบคน
“ เกรงใจแย่เลยนะเนี่ย ”
บันเดินหิ้วถุงขนมที่บรรดาอาแปะอาซิ้มให้มา หลังจากที่ปฏิเสธไปหลายครั้งด้วยความเกรงใจ แต่สุดท้าย
ก็ต้องยอมแพ้ ด้วยเหตุผลที่ว่า คนไทยด้วยกัน
“ คนไทยนี่รักกันดีนะ ”
ต่อ
-
“ อืม เห็นที่ไหนก็รู้เลยว่าคนไทย ”
บันส่งยิ้มให้เพื่อนแล้วรีบบันทึกรายละเอียดที่ได้ลงไปในสมุด
“ หวังนี่สมกับเป็นไกด์นำเที่ยวจริงๆ ไม่นานก็หากลุ่มตัวอย่างให้เราจนครบ ”
บันนั่งพักเหนื่อยตรงหินก้อนใหญ่ ในมือมีน้ำขวดเล็กๆ สำหรับดื่มแก้กระหาย หลังจากใช้เสียงไปกับการทำ
สัมภาษณ์นักท่องเที่ยว ข้างๆ กันนั้น เอลล่านั่งเขียนโปสการ์ดหลายใบเพื่อส่งไปให้เพื่อนที่มาเลเซีย เมื่อได้เวลา
ทั้งสามคนก็เดินไปขึ้นรถรางเพื่อกลับลงไปด้านล่าง
บันแยกกับเอลล่าและหวังตรงป้ายรอรถหน้ามหาวิทยาลัย วันนี้ไม่รู้ว่าเจ้านายจะส่งเฉินมารับหรือเปล่า หรือว่า
เจ้านายจะขับรถผ่านมาแถวนี้อีก บันมองดูรถยนต์คันแล้วคันเล่าวิ่งผ่านหน้าไป รู้ตัวอีกทีก็มีหนุ่มชุดกีฬามานั่ง
ข้างๆ พร้อมกับมองบันตาไม่กะพริบ
“ หวัดดี ”
“ หวัดดี ”
บันได้ยินเสียงทักทายถึงสองครั้ง ก่อนจะรู้ตัวว่าเจ้าของเสียงต้องการคุยกับตัวเอง
“ เมื่อกี้เรียกผมหรือเปล่า ? ”
บันหันหน้าหันหลัง ก่อนที่จะแน่ใจว่าหนุ่มที่นั่งข้างๆ พูดกับตัวเอง
“ พูดจีนกลางแปลกๆ นายเป็นนักศึกษาต่างชาติเหรอ ? ”
“ เอ้อ ใช่แล้ว ”
“ มาจากสิงคโปร์หรือว่ามาเลเซีย ? ”
“ มาจากเมืองไทย ”
หนุ่มนักบาสเหมือนกับไม่เชื่อที่บันพูด เขาวางลูกบาสเกตบอลไว้ข้างๆ ก่อนที่จะหันมาคุยอีกครั้ง
“ นึกว่าเมืองไทยมีแต่คนผิวเข้มซะอีก ”
“ ก็คนจีนยังมีคนผิวเข้มได้เลย ทำไมคนไทยจะมีคนซีดๆ บ้างไม่ได้ล่ะ ? ”
“ ก็จริงนะ ”
บันรู้สึกจะไม่ถูกชะตากับหมอนี่ขึ้นมาซะเฉยๆ รถยนต์ที่คุ้นตาไม่เข้ามารับซักที ไม่รู้ว่าจะนั่งรอตรงนี้อีกนานเท่าไหร่
“ นายเพิ่งเข้ามาเรียนปีหนึ่งสินะ ”
“ อืม ”
“ ฉันเป็นรุ่นพี่นายสองปี ”
“ นายอายุเท่าไหร่ล่ะ ? ”
“ 20 ”
“ ฉันอายุ 22 แล้ว เป็นรุ่นพี่นายตั้งสองปี ”
“ ล้อเล่นน่า ”
“ ฉันมาเรียนมาสเตอร์ดีกรีที่นี่ ”
หนุ่มคนเดิมดูจะเขินเล็กน้อยหลังจากรู้ว่าบันเป็นรุ่นพี่ ซักพักก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ บันปล่อยให้เขาพูดกวางตุ้ง
เรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่ได้บอกว่าฟังไม่ออก
“ ฉันน่ะ พูดไม่ค่อยเก่ง แต่ถ้ากับนาย ฉันจะพยายาม แต่ว่าทำไมนายดูเงียบไปล่ะ ? ”
“ ฉันพูดกวางตุ้งไม่ได้หรอก ฟังก็ไม่ออกด้วย ”
“ หมายความว่าที่ฉันพูดไป นายฟังไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ ? ”
“ อืม ”
หนุ่มฮ่องกงปาดเหงื่อบนหน้า ก่อนที่จะเริ่มพูดใหม่เป็นภาษาจีนกลาง
“ ทีนี้ก็รู้แล้วสิ ”
“ ฟังออกครึ่งเดียว จีนกลางก็เพิ่งมาเรียนที่นี่ ไม่เคยพูดมาก่อน ”
บันโกหกคนที่นั่งข้างๆ
“ งั้นพูดอังกฤษกัน ”
“ พอแล้ว ขอบใจนะที่มาคุยเป็นเพื่อน ”
“ ข้างหน้าอีกไม่ไกล มีร้านไอศกรีมอร่อยมาก ”
“ อ๋อ วันหลังฉันจะลองไปกินดูนะ ”
“ คือ ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ”
“ เฮ้บัน ยังไม่กลับอีกเหรอ ? ”
หวังขับมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆ ออกมาจากมหาวิทยาลัย
“ ยังเลย ไปส่งฉันหน่อยได้ไหมหวัง ? ”
“ ได้สิ ขึ้นมาเลย ”
บันวิ่งจู๊ดขึ้นมอเตอร์ไซด์หวังไปด้วยความเร็วปานจรวด ก่อนที่จะหันมาพยักหน้าขอบคุณหนุ่มที่นั่งอยู่
“ ใครน่ะ ? ”
“ ไม่รู้สิ ไม่รู้จัก ”
“ นึกกว่าเพื่อนนายซะอีก ”
“ เปล่าหรอก ”
“ บอกทางนะ เดี๋ยวจะพาซิ่ง ไม่นานก็ถึง ”
หลังจากจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมาโทรศัพท์บอกเคลวินเรียบร้อยแล้ว บันก็ติดสายจูงอัลเบิร์ต เดินออกไป
ตามถนนเส้นเล็กๆ มุ่งหน้าไปยังบ้านของหมอหลิน เจ้าขนฟูดูเหมือนจะรู้ว่าบันจะพาไปไหน มันจัดการเป็นผู้นำ
ทางเสียเอง และดึงเอาร่างของบันไปด้วยแรงมหาศาลจนบันแทบจะวิ่งตามไม่ทัน
“ เดี๋ยวสิ พักก่อน ”
บันหอบแฮกอยู่ริมทาง ก่อนที่จะตกใจกับเสียงแตรรถยนต์ที่ดังใกล้ๆ
“ พี่หลิน ! ”
“ ขึ้นมาสิบันนี่ ”
“ จริงๆ ไม่กี่นาทีก็จะถึงแล้วนะ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ เพราะผมเหนื่อยมาก ”
บันทำหน้าดีใจเหมือนพระมาโปรด ก่อนที่จะเปิดประตูให้อัลเบิร์ตขึ้นไปนั่ง ส่วนตัวเองก็วิ่งอ้อมมานั่งด้านหน้า
“ ได้รับจดหมายแล้วทั้งสองฉบับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบไป ”
“ ไม่เป็นไรครับ ตอบไปก็ไม่ทัน เพราะผมกลับมาซะก่อน ”
“ เป็นไง ไปพม่าสนุกหรือเปล่า ? ”
“ สนุกครับ ”
“ แล้วนี่ตั้งใจจะไปที่ไหนล่ะ ? ”
“ ก็ไปหาพี่หลินนั่นแหละครับ คิดถึงจะแย่ ”
“ อืม ดีเหมือนกัน จะพาไปดูเมียร์แคท มันเปิดตาหมดแล้ว ”
“ เหรอครับ ดีจัง ”
บันปล่อยอัลเบิร์ตเดินเล่นในบ้าน ก่อนที่จะเดินตามหมอหลินเข้าไปในกรงเมียร์แคท บรรดาลูกเล็กๆ ของเมียร์แคท
ออกมาต้อนรับหมอหลินด้วยความคุ้นเคย
“ กินนมเก่งทุกตัวเลยนะครับ ”
บันนั่งมองลูกเมียร์แคทสามสี่ตัว กินนมในอ่างพลาสติก
“ แม่มันขุดหลุมลึกเกือบเมตร เอาไว้เป็นรัง ”
หมอหลินชี้ให้บันดูหลุมลึกที่เป็นโพรงมืดเข้าไปด้านในของกรง
“ ดินข้างล่างนี่เย็นดีจัง ”
บันลองเอามือเข้าไปแตะๆ ดูข้างในโพรง
“ จริงสิ ผมมีการบ้านมาด้วย ว่าจะมาถามพี่หลินกับถามพ่อบ้าน ”
บันยิ้มยิงฟัน ก่อนจะเดินตามหมอหลินเข้าไปในบ้าน
“ หนีฮาว หวัดดีครับคุณพ่อบ้าน ”
“ สวัสดีครับคุณหนูบัน ”
“ เด็กน้อยคนนี้มีเรื่องจะถามน่ะพ่อบ้าน ฝากด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวเย็น ”
“ ครับคุณหนู ”
“ ซ่งเหม่ยหลิงเหรอครับ ? ”
พ่อบ้านทวนคำแล้วพาบันเดินขึ้นบันไดมาชั้นบน พร้อมกับบิดลูกบิดประตูใหญ่เพื่อพาเข้าไปในห้องหนังสือของ
บ้าน อากาศเย็นในห้องสัมผัสกับผิวทันทีที่เดินเข้าไป พ่อบ้านขยับเก้าอี้ให้บันนั่ง แล้วเดินไปหยิบหนังสือออกมา
จากชั้นด้วยความรวดเร็วราวกับเป็นบรรณารักษ์ หนังสือเล่มหนาปกสีเขียวเข้มตอนนี้วางอยู่ด้านหน้าของบัน
“ ซ่งเหม่ยหลิงเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ เกิดที่เมืองเซี่ยงไฮ้ แล้วไปเรียนต่อที่อเมริกา เมื่อเรียนจบ
กลับมาได้แต่งงานกับนายพลเจียงไคเช็ก ซ่งเหม่ยหลิงเลยมีชื่อเรียกอีกชื่อว่า มาดามเจียงไคเช็ก ”
บันจดรายละเอียดตามที่พ่อบ้านบรรยาย พร้อมกับซักถามข้อสงสัยจนเรียบร้อย และได้รายงานฉบับสมบูรณ์ออกมา
“ เอ๊ะ นี่อะไรเหรอครับพ่อบ้าน ? ”
บันหยิบก้อนวัตถุสีดำขึ้นมาดูด้วยความสงสัย มันวางอยู่บนแผ่นหินที่เซาะเป็นแอ่งบนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องสมุด
“ นี่ก็คือหมึกสำหรับใช้เขียนอักษรจีน ”
พ่อบ้านหยดน้ำจากถ้วยมีฝาเล็กๆ ลงบนแผ่นหิน ก่อนที่จะเอาแท่งสีดำที่บันสงสัยฝนลงไปบนนั้น ซักพักก็ได้น้ำ
หมึกสีดำออกมา พ่อบ้านดึงกระดาษสีแดงออกมาและเขียนชื่อของบันลงไปด้วยพู่กันจีน บันหยิบกระดาษขึ้นมา
มองดูด้วยความดีใจ ลายมือของพ่อบ้านสวยเหมือนพิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์
“ 兔 ทู่ กระต่าย ”
“ จริงๆ ชื่อผมหมายถึงขนมปังก้อนกลมน่ะครับ ไม่ได้หมายถึงกระต่าย แต่ก็ไม่เป็นไร ตัวทู่นี่ก็สวยดี ขอผมเอากลับไปที่บ้านได้ไหมครับพ่อบ้าน ? ”
บันลองเขียนอักษรจีนอีกคำเพื่อเอากลับไปฝากเจ้านายที่บ้าน หลังจากที่ใช้กระดาษไปถึงสิบสองแผ่น บันก็ให้
พ่อบ้านช่วยเลือกใบที่สวยที่สุด เพื่อเอากลับไปเป็นของกำนัลเคลวิน
19.00 น.
บันกับอัลเบิร์ตเดินเข้ามาในบ้านเห็นเคลวินนั่งทำงานอยู่ บนโต๊ะมีชาร้อนควันกรุ่น บันแอบชะโงกหน้าไปมองใน
ถ้วยเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้านายไม่ได้เอาชาของเฉินมาชงดื่ม จากนั้นก็วางกระดาษที่เขียนอักษรด้วยพู่กันจีนลงไปให้
เจ้านาย พร้อมกับยืนแป้นแล้นเพื่อรอคำชม หลังจากที่ยืนบิดตัวไปมา เคลวินก็ละสายตาจากแฟ้มเอกสารแล้ว
หยิบกระดาษแดงที่บันวางเอาไว้ขึ้นมาอ่าน มันเป็นกระดาษที่มีอักษร 冰 ที่แปลว่าน้ำแข็ง
“ บิง ? ”
“ ครับ เจ้านายน้ำแข็ง ”
เคลวินส่ายหัวพร้อมกับใช้ปากกาในมือเขียนคะแนนลงไปในกระดาษสีแดงของบัน แล้วส่งคืนมาให้
“ สองเต็มสิบ ! ”
บันทำหน้าเจ็บปวดทันทีที่เห็นคะแนน
“ มากไปด้วยซ้ำ ลายมือนายยังกับนกกระจอก ”
“ อะไรคือลายมือนกกระจอก ? ”
“ เวลานกกระจอกมันเหยียบบนพื้นแล้วทิ้งรอยเอาไว้ ”
‘ จะบอกว่าลายมือเหมือนไก่เขี่ยก็ว่ามาเหอะ ’
“ ที่เมืองไทยเรียกว่าลายมือไก่เขี่ย ”
“ คงงั้น มันคล้ายๆ กับลายมือนาย ”
“ ผมใช้กระดาษไปตั้งโหลนึงเชียวนะ เลือกใบที่สวยที่สุดมาให้ นึกว่าเจ้านายจะชมซะอีก ”
“ เดือนหน้าค่อยเขียนมาใหม่ ดูซิว่าจะสวยกว่าเดิมหรือเปล่า ? ”
“ ไม่เขียนแล้ว เจ้านายนิสัยไม่ดี ”
บันหันหลังแล้วแอบแลบลิ้นให้อัลเบิร์ตดู
“ อ่ะ เอานี่ไป ”
“ อะไรครับ ? ”
บันหันควับไปมองเคลวินทันทีที่ได้ยินว่าเคลวินให้ของ
“ โทรศัพท์นี่ครับ ? ”
บันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอแสดงภาพอัลเบิร์ตยิ้มแฉ่งทันทีที่มือบันไปโดนหน้าจอ
“ เวลาที่ฉันติดงานหรือว่ามีธุระด่วนฉันจะโทรไปบอก หรือว่าถ้ามีธุระด่วนก็โทรมาตามหมายเลขในนี้ได้ ”
“ เจ้านายใจดีจังครับ ผมขอถอนคำพูดที่ว่าเจ้านายเมื่อกี้ ”
บันยิ้มหน้าบานพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณเคลวิน ก่อนที่จะปิดท้ายความเขินด้วยการเดินไปกอดอัลเบิร์ตและเดิน
เข้าห้องไป
บันกดโทรศัพท์เล่นไปมาซักพักก็มีสายเรียกเข้า หน้าจอแสดงชื่อดาเนียล
“ หวัดดีฮะคุณจอมจุ้น ”
“ เป็นไงบันนี่ คิดถึงฉันมากหรือเปล่า ? ”
“ คิดถึงมากเลยครับดาเนียล ”
“ จริงเหรอ ? ”
“ ไม่จริงหรอก ล้อเล่น ”
“ อยากจะขยี้หัวนายจัง ”
“ ดาเนียลรู้ได้ไงว่าผมมีโทรศัพท์ ”
“ ฉันรู้ทุกเรื่องของนายนั่นแหละ ”
“ แล้วโทรมามีอะไรเหรอครับ ? ”
“ พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วฉันจะไปรับ จะพาไปกินข้าวกับคุณย่าที่บ้านใหญ่ ”
“ คุณย่า คุณย่า คุณยายของเจ้านายเหรอครับ ? ”
“ ใช่แล้ว จะพานายไปเปิดตัว ดีหรือเปล่า ? ”
“ เปิดตัว ? ”
“ เปิดตัวว่าเราคบกันไง คุณย่าจะได้เลิกหาคู่ให้ฉันซะที ”
“ ไม่เอาหรอก คุณย่าจะดุเอา ดาเนียลชอบเล่นตลกเป็นเด็กๆ ”
“ พรุ่งนี้แต่งตัวหล่อๆ ฉันจะไปรับที่มหาวิทยาลัย ”
-
หมายเหตุ
ภาพวิคตอเรียพีค จุดชมวิวยอดนิยมของฮ่องกง ต้องนั่งรถแทรมขึ้นไป
(http://img7.uploadhouse.com/fileuploads/11927/119272970cf971362f7979d33207940b54fcaecc.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
ซ่งเหม่ยหลิงหรือมาดามเจียงไคเช็ก เคยเป็นบุคคลแห่งปีของนิตรสารไทม์ ซ่งเหม่ยหลิงมีบทบาททางการฑูต
ที่ทำให้สหรัฐอเมริกา อังกฤษและญี่ปุ่น หันมาสนับสนุนไต้หวันในการเป็นสมาชิกองค์การสหประชาชาชาติ
มาดามอู๋อี๋ อดีตรองนายกรัฐมนตรีของจีน
ไซซีเป็นหญิงงามที่สุดหนึ่งในสี่คนของจีน
หญิงงามสี่คนประกอบไปด้วย
ไซซี
หวางเจาจวิน
เตียวเสี้ยน
หยางกุ้ยเฟย
-
:z13:เคนจังกับน้องบันให้หายคิดถึง
นับวันน้องบันยิ่งน่ารักน่าเอ็นดูมากๆเลยอ่ะค่ะ
เค้าอ่านไปยิ้มไปตลอดยังกับคนบ้าเลยอ่ะ
แล้วยิ่งตอนนี้น้องบันพูดๆอยู่แล้วเคลวินเอาลูกอมยัดปากนะ 5555 สงสัยน้องบันคงจะพูดมากไปจริงๆนั่นละเนอะ
ปล.ดาเนียลเริ่มจะรุกหนักแล้ว เคลวินเจ้าชายน้ำแข็งจะมีกลวิธีทำยังไงให้น้องบันไม่หลงกลละคะงานนี้
เคนจังสู้ๆจ้า~~~~
-
จ่อคิว อิอิ
น้องบันนี่จอมซน
น่ารักขึ้นทุกวัน
เมื่อไรความรักจะเกิดละหนอ
รัก เคนอิจิ อิอิ +1 กั๊บ
-
ยังสติล รวบรัด เออ ออ เองนะแดเนียลเนี่ย
เป็นอะไรที่ปฏิเสธยากมาก
เหอะๆ สงสารน้องบัคบันนี่ จังเลยอ่ะ
แล้วยังไงล่ะเนี่ย จะไปเปิดตัวซะงั้นน่ะ
เจ้านายน่ารักอ่ะ เวลาอยู่กับ บันนี่ ^^
-
ไม่รู้ทำไม ก็ยังรำคาญ ดาเนียลจอมจุ้นอยู่ดี คนอะไรโมเมมั่วซะไม่มี แต่เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างพ่อน้ำแข็ง กับ กระต่ายน้อย เริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆ
หึหึ ถูกใจๆ :กอด1:
-
บันนี่น่ารักจริง ๆ
แอบร้ายด้วยนะ :-[ :-[
-
น้ำแข็งละลายทีละนิดๆ แล้ว ก็นะบันนี่น่ารักสดใส ใครๆ อยู่ใกล้ก็อบอุ่นนิเนอะ
-
ได้ยินเพลงรักบนรถ ชักเริ่มหวั่นไหวเหรอคะเคลวิน แต่ทว่า.................
เจ้านายน้ำแข็งของบันนี่น้อย ฟอร์มจังนะ
กลัวว่าบันหรือคนอื่นจะรูว่าตัวเองเริ่มละลายรึไง
ไม่วางไม่ทิ้งเลยนะฟอร์มน่ะ
-
เจ้านายคุณชายน้ำแข็ง ระวังนะ บันมีแต่คนมาชอบ ระวังนะจะโดนแย่งขอรักของหวง
-
:กอด1:น้องบันน่ารักดี
-
แดเนียลจะเปิดตัวบันแล้วอ่ะ
แอบกรี๊ดตอนเคลวินกระแอมแล้วหน้าแดง จะรอดูว่าเคลวินจะกันท่าดาเนียลยังไง
น่าสงสารหนุ่มนักกีฬาหน่อย ๆ จะจีบบันก็เหลวไม่เป็นท่าเลย
-
น้ำแข็งละลายแล้ว!!!!!
ว่าแต่ไอ้หนูบันนี่มันน่ารักขนาด :L2:
-
บันน่ารักมากดูเด็กๆไม่มีพิษมีภัย
อิตาแดเนียลก็ตื้อจังนะ
ส่วนเจ้านายน้ำแข็ง เงียบได้ใจมาก
-
น้ำแข็งไม่ยอมละลายซักที บันนี่ก็น่ารักขึ้นทุกวันทุกวัน มีคนมาตอแยเพิ่มอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ: เจ้านายความรู้สึกช้าจังเลย ระวังอด
-
น้องบันน่ารักเหมือนเด็กอย่างที่เคลวินว่าจริงๆ
แต่ก็น่ารักและ่ช่างพูดด้วย คุณน้ำแข็งจะได้ไม่เบื่อ o18
-
บันน่ารักมาก :กอด1: ชอบที่เรื่องสอดแทรกเกร็ดของฮ่องกง+จีน เล็กๆน้อยๆตลอดค่ะ :L2:
-
รู้จักแต่ไซซี เพราะเล่นเกมส์สามก๊กค่ะ :laugh: :laugh:
บันน้อยยังน่ารักน่าชังเหมือนเดิม อยากกอดดดดดดดดด :กอด1:
-
กระต่ายน้อยเสน่ห์แรงนะ
-
อารมณ์ว่าถ้าไปเที่ยวฮ่องกงพอดี แล้วโดนบันถามคงได้บอกว่าไม่รู้จักแน่เลย
-
บันนี่จะเสร็จแดเนียลก่อนรึเปล่า
เคลวินรีบชัดเจนเลยนะ
-
ดาเนียลชอบมัดมือชกซะจริงเลยนะ :z6:
เคลวินก็เหมือนกัน อย่าปล่อยให้ดาเนียลมายุ่งกับบันนี่มากนักสิ !
แต่ดูแล้ว บรรยากาศระหว่างเคลวินกับบันก็ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะแล้วแหล่ะน้า
รอตอนต่อไปนะจ้ะเคนซัง :กอด1:
-
เปิดเรื่องตอนนี้ด้วยรูปกระต่ายอ้วน เห็นแล้วอยากเอามือไปบีบๆนวดๆกอดๆ >_<
บันน่ารัก นิสัยยังดูเป็นเด็กน้อยอยู่เลย ชอบ~~
ฝากคุณเคนอิจิ ^^
“ ดาเนียล ดาเนียลเป็น(คน)ดีจริงๆ นะครับ แต่ว่า ” ((ตกคำว่า คน รึเปล่า?))
..... ก่อนที่จะหันมาพยักหย้าขอบคุณหนุ่มที่นั่งอยู่
-
บันนี่ น่ารัก
-
บันนี่จะรอดจากตาจอมจุ้นหรือเปล่าเนี่ย
-
ได้ยินเพลงรักบนรถ ชักเริ่มหวั่นไหวเหรอคะเคลวิน แต่ทว่า.................
เจ้านายน้ำแข็งของบันนี่น้อย ฟอร์มจังนะ
กลัวว่าบันหรือคนอื่นจะรูว่าตัวเองเริ่มละลายรึไง
ไม่วางไม่ทิ้งเลยนะฟอร์มน่ะ
นั่นนะสิคะ คุณนายใหญ่ อิฉันก็ว่า ท่าทางอีตา แคล้ว นี่ ฟอร์มจัด
ภาษาปาก ก็น่าจะเรียกได้ว่า ท่ามาก ยักกระสายทำนองนั้นแหละค่ะ
ปบบนี้มันต้องจูบละลายน้ำแข็งถึงจะสาสม 555+++
-
ดาเนียลชอบคิดเอาเองจริงๆ เคลวินเค้าไม่ชินกับการอยู่คนเดียวหรอก คนเราก็ต้องการความรักจากคนอื่นแหละ น้องบันเหมาะสุดละที่จะช่วยให้เคลวินหายเหงา อิอิ แต่ดูท่าเคลวินจะไม่ยอมรุกอยู่นิ่งๆอย่างเดียวนี่ดิ
-
ดาเนียลชอบคิดเอาเองจริงๆ เคลวินเค้าไม่ชินกับการอยู่คนเดียวหรอก คนเราก็ต้องการความรักจากคนอื่นแหละ น้องบันเหมาะสุดละที่จะช่วยให้เคลวินหายเหงา อิอิ แต่ดูท่าเคลวินจะไม่ยอมรุกอยู่นิ่งๆอย่างเดียวนี่ดิ
-
หญิงงามทั้งสี่ของจีน
มัจฉาจมวารี ปักษีตกนภา จันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง
บันนี่มีหนุ่มแปลกหน้ามาจีบอีกละ เสน่ห์แรงจริงๆ
-
ชอบคุณพ่อบ้านอ่ะ เป็นพ่อบ้านในอุดมคติจริงๆ
-
บันนี่น่ารักมาก :กอด1:
อย่างนี้คุณน้ำแข็งไม่รอดแน่ๆ o13
-
ไม่อยากเห็นแดเนียลอกหัก หาคู่ให้แดเนียลด้วยน๊าT^T
-
อยากให้เป็นภาพเจ้านายเคลวิน&อัลเบิร์ตยิ้มแฉ่งคู่กัน คงจะดีกว่านี้เนอะ บันนี่
หมอหลินก็ดีเสมอต้นเสมอปลาย ส่วนตาจอมจุ้นก็จุ้นได้คงเส้นคงวาเหมือนเดิม
-
อยากเลี้ยงกระต่ายส้ม เดี๋ยวพาไปกินหนม
-
@,@ ใครตัวจริงกันแน่อ่ะ งง o2
-
บันนี่นี่น่ารักขึ้นทุกวันเลย แบ๊วๆ
-
เคลวินชอบบันแล้วแน่ๆเลย
แต่คงเห็นบันเป็นเด็กน้อยต้องปกป้องไว้ก่อนแหงๆ
-
ไม่ได้ทักทายซะนานเลยครับ
ผมอ่านถึง Chapter 10 อะครับ มีคำว่า 可爱的孩子。
พี่เขียนคำอ่านประกอบไว้ว่า ( เค๋อ อ้าย เต๋อ ไห ซื่อ )
ที่ถูกต้องจะต้องอ่านว่า (เข่อ อ้าย เตอ ไห จื่อ) ครับผม
pinyin: Kě ài de hái zi
ส่วนเพลงพี่แปลได้สระสรวยมากๆครับ หาคำมาใช้ได้เหมาะสมมากๆ
แต่มีตัวจีนพิมพ์ผิดไปตัวนึงอะครับ
ตรงท่อน 是要闻一个明白
ตัว 闻 Wén เหวิน (กลิ่น) จะต้องแก้เป็น 问 Wèn เวิ่น (ถาม)
-
ดึกแล้วนอนไม่หลับอะครับ มานั่งพิมพ์เรื่องอะไรเล่นๆดีกว่า
วันศุกร์ที่ 1 กรกฎาคม ที่จะถึงนี้นับเป็นวันที่สำคัญมากที่สุดวันหนึ่ง
เนื่องจากเป็นวันที่อังกฤษส่งมอบเกาะฮ่องกงคืนให้กับสาธารณะรัฐประชาชนจีน(ปีนี้ก็ครบ 14 ปี)
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเป็นวันก่อตั้งสถาปนา เขตปกครองพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาชนจีน
（中华人民共和国 香港特别行政区）Zhōng huá rén mín gòng hé guó xiāng gǎng tè bié xíng zhèng qū
จง หัว เยริ๋น หมิน ก้ง เห๋อ กั๋ว เซียง กั่ง เท่อ เปี๋ย สิง เจิ้ง ชวี
หรือในภาษากวางตุ้ง
(中華人民共和國 香港特別行政區)
จง หวา หยั่น หมั่น ก๊ง หว่อ กว๊อก เฮิง ก๋อง ตัก ปิก หั่ง เจง โคย
ประมาณปี 1984 (จำปีไม่ค่อยได้อะครับ ไม่แน่ใจ) นายกหญิงของอังกฤษที่ชื่อว่า มาร์กาเรต แทตเชอร์
เดือนทางไปที่จีน เพื่อเจรจาของเช่าพื้นที่ต่อ
ปี 1841 (ปลาย จักรวรรดิ ต้าชิง)
มีกัปตันคนนึง จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร ยกพลอังกฤษยึด "ท่าเรือหอม"(ฮ่องกง แปลว่า ท่าเรือหอม)
แต่สุดท้ายกลับถูกพระราชินีวิกตอเรียปลดออก ข้อหา ยึดหินโสโครก
แต่ครั้งนั้นทำให้จีนเสียเกาะฮ่องกงให้กับอังกฤษโดยถาวร (ตามสนธิสัญญานานกิง)
ต่อมา อีกไม่กี่ปีจีนก็ได้เสียดินแดนเกาลูนให้กับอังกฤษ (ตามสนธิสัญญาปักกิ่ง)
ต่อมาอังกฤษได้ทำสัญญาเช่าเกาะต่างๆที่อยู่รอบเกาะฮ่องกงนับสิบๆเกาะเพื่อขยายดินแดน
รวมถึงแผ่นดินที่ติดกับ ตรงนั้นเรียกว่า 新界 (New territories) แปลว่า ดินแดนใหม่
โดยสัญญาเช่านั้นเป็นเวลา 99 ปี จะหมดสัญญาวันที่ 30 มิถุนายน 1997
เมื่อมาร์การ์เรต แทตเชอร์ เดินทางสู่เมืองจีนด้วยความมั่นใจ ว่าตนศึกษาสัญญาทั้ง 3 ฉบับมาดีแล้ว
ทางจีนกลับโต้กลับว่า สนธิสัญญาเหล่านั้น ถูกเขียนขึ้นใน สมัยต้าชิง ซึ่งทุกวันนี้ล่มสลายไปแล้ว
สัญญาเหล่านั้นจึงเป็นโมฆะ และทางอังกฤษจะต้องส่งมอบดินแดนทั้งหมดคืนให้จีนในปี 1997
วันที่ 1 กรกฎาคม 1997 เวลา เที่ยงคืน อังกฤษจึงทำพิธีส่งมอบดินแดนคืนให้กับจีน
เป็นเวลาที่ชาวจีนรอคอยมากว่า 156 ปี
โดยจีนสัญญาว่าจะทำให้ฮ่องกงเป็นเขตปกครองตนเองภายใน 50 ปี
http://www.youtube.com/watch?v=C_aPZGS3CH4 (http://www.youtube.com/watch?v=C_aPZGS3CH4)
ทุกๆในวันคืนสู่แผ่นดินแม่ (回归祖国) ที่จัตุรัสชงโคทอง （金紫荆广场）จะมีพิธีเชิญธงอย่างยิ่งใหญ่
และเมื่อเพลงชาติจบ ก็จะมี ฮ. ห้องด้วยธงชาติจีนและฮ่องกงบินผ่าน
http://www.youtube.com/watch?v=GtH9qJZ3W74&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=GtH9qJZ3W74&feature=related)
ตอนกลางคืนก็จะมีการจุดพลุเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ที่ริมอ่าววิกทอเรีย
(อันนี้หาวีดีโอไม่เจออะครับ แต่เคยดูในทีวี บ้านใครติดเคเบิลแล้วมีช่วง tvb8 ช่วง 1 นึง รอดูถ่ายทอดสดได้ครับ)
แล้วก็ค่าตั๋วไปฮ่องกงช่วงนี้ก็จะแพงมากๆเลยครับ หุๆ บางเจ้า ขั้น 2 เท่า เลยทีเดียว
เห้อ พิมพ์ซะยาวเลย เริ่มง่วงแล้ว ขอไปนอนก่อนนะครับ ไว้มีความรู้อะไรใหม่ๆจะมาบอก
-
โอ้ว บันนี่น้อยน่ารัก เริ่มจะจับทางตาน้ำแข็งได้ละ จากน้ำแข็งจะได้กลายเป็นตาน้ำเย็นละทีนี้ 55
-
+1 ให้กับความน่ารักของบันนี่ และ คุณน้ำแข็ง :กอด1:
-
แหนะ น้องกระต่าย เสน่ห์แรงอีกแล้วว
น่ารักขึ้นทุ๊กกกวัน
มีหนุ่มๆเข้ามาหาตล๊อดดด
+1 ค่าาา :กอด1: :กอด1:
-
บันน่าร๊ากกกกกอ่ะ ท่าทางแดเนียลจะหลงบันมากนะเนี่ยยย หุหุ เจ้านายน้ำแข็งเมื่อไหร่จะละลายซักที :z3:
-
น้องบันน่ารักจริงๆอ่ะ เดี๋ยวเจ้านายน้ำแข็งก็ละลายแน่เลย
ปล. ใครช่วยเอาแดเนียลกับไอ่หนุ่มไอติมนั่นไปเก็บที :z6:
-
ไม่ได้ทักทายซะนานเลยครับ
ผมอ่านถึง Chapter 10 อะครับ มีคำว่า 可爱的孩子。
พี่เขียนคำอ่านประกอบไว้ว่า ( เค๋อ อ้าย เต๋อ ไห ซื่อ )
ที่ถูกต้องจะต้องอ่านว่า (เข่อ อ้าย เตอ ไห จื่อ) ครับผม
pinyin: Kě ài de hái zi
ส่วนเพลงพี่แปลได้สระสรวยมากๆครับ หาคำมาใช้ได้เหมาะสมมากๆ
แต่มีตัวจีนพิมพ์ผิดไปตัวนึงอะครับ
ตรงท่อน 是要闻一个明白
ตัว 闻 Wén เหวิน (กลิ่น) จะต้องแก้เป็น 问 Wèn เวิ่น (ถาม)
ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ดีใจคนช่วยตรวจคำผิดมาแล้ว
+1 ขอบคุณ ถ้าเจอคำผิดรบกวนบอกด้วยนะครับ ( เนียนใช้แรงงาน )
บางทีฟังอย่างเดียวผมแยกไม่ออกจริงๆ เพี้ยนนิดเดียวเปลี่ยนความหมายทันทีเลย
ดีใจที่มีคนช่วย
มีนักกีฬาจีนคนนึงชื่อสะกดเป็นตัวอังกฤษว่า Zi Yan ผมอ่านว่า ซื่อหยานมาตลอดเลย
จริงๆ ต้องอ่านจื่อ หยานถึงจะถูก
-
ดึกแล้วนอนไม่หลับอะครับ มานั่งพิมพ์เรื่องอะไรเล่นๆดีกว่า
วันศุกร์ที่ 1 กรกฎาคม ที่จะถึงนี้นับเป็นวันที่สำคัญมากที่สุดวันหนึ่ง
เนื่องจากเป็นวันที่อังกฤษส่งมอบเกาะฮ่องกงคืนให้กับสาธารณะรัฐประชาชนจีน(ปีนี้ก็ครบ 14 ปี)
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเป็นวันก่อตั้งสถาปนา เขตปกครองพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาชนจีน
（中华人民共和国 香港特别行政区）Zhōng huá rén mín gòng hé guó xiāng gǎng tè bié xíng zhèng qū
จง หัว เยริ๋น หมิน ก้ง เห๋อ กั๋ว เซียง กั่ง เท่อ เปี๋ย สิง เจิ้ง ชวี
หรือในภาษากวางตุ้ง
(中華人民共和國 香港特別行政區)
จง หวา หยั่น หมั่น ก๊ง หว่อ กว๊อก เฮิง ก๋อง ตัก ปิก หั่ง เจง โคย
ประมาณปี 1984 (จำปีไม่ค่อยได้อะครับ ไม่แน่ใจ) นายกหญิงของอังกฤษที่ชื่อว่า มาร์กาเรต แทตเชอร์
เดือนทางไปที่จีน เพื่อเจรจาของเช่าพื้นที่ต่อ
ปี 1841 (ปลาย จักรวรรดิ ต้าชิง)
มีกัปตันคนนึง จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร ยกพลอังกฤษยึด "ท่าเรือหอม"(ฮ่องกง แปลว่า ท่าเรือหอม)
แต่สุดท้ายกลับถูกพระราชินีวิกตอเรียปลดออก ข้อหา ยึดหินโสโครก
แต่ครั้งนั้นทำให้จีนเสียเกาะฮ่องกงให้กับอังกฤษโดยถาวร (ตามสนธิสัญญานานกิง)
ต่อมา อีกไม่กี่ปีจีนก็ได้เสียดินแดนเกาลูนให้กับอังกฤษ (ตามสนธิสัญญาปักกิ่ง)
ต่อมาอังกฤษได้ทำสัญญาเช่าเกาะต่างๆที่อยู่รอบเกาะฮ่องกงนับสิบๆเกาะเพื่อขยายดินแดน
รวมถึงแผ่นดินที่ติดกับ ตรงนั้นเรียกว่า 新界 (New territories) แปลว่า ดินแดนใหม่
โดยสัญญาเช่านั้นเป็นเวลา 99 ปี จะหมดสัญญาวันที่ 30 มิถุนายน 1997
เมื่อมาร์การ์เรต แทตเชอร์ เดินทางสู่เมืองจีนด้วยความมั่นใจ ว่าตนศึกษาสัญญาทั้ง 3 ฉบับมาดีแล้ว
ทางจีนกลับโต้กลับว่า สนธิสัญญาเหล่านั้น ถูกเขียนขึ้นใน สมัยต้าชิง ซึ่งทุกวันนี้ล่มสลายไปแล้ว
สัญญาเหล่านั้นจึงเป็นโมฆะ และทางอังกฤษจะต้องส่งมอบดินแดนทั้งหมดคืนให้จีนในปี 1997
วันที่ 1 กรกฎาคม 1997 เวลา เที่ยงคืน อังกฤษจึงทำพิธีส่งมอบดินแดนคืนให้กับจีน
เป็นเวลาที่ชาวจีนรอคอยมากว่า 156 ปี
โดยจีนสัญญาว่าจะทำให้ฮ่องกงเป็นเขตปกครองตนเองภายใน 50 ปี
http://www.youtube.com/watch?v=C_aPZGS3CH4 (http://www.youtube.com/watch?v=C_aPZGS3CH4)
ทุกๆในวันคืนสู่แผ่นดินแม่ (回归祖国) ที่จัตุรัสชงโคทอง （金紫荆广场）จะมีพิธีเชิญธงอย่างยิ่งใหญ่
และเมื่อเพลงชาติจบ ก็จะมี ฮ. ห้องด้วยธงชาติจีนและฮ่องกงบินผ่าน
http://www.youtube.com/watch?v=GtH9qJZ3W74&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=GtH9qJZ3W74&feature=related)
ตอนกลางคืนก็จะมีการจุดพลุเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ที่ริมอ่าววิกทอเรีย
(อันนี้หาวีดีโอไม่เจออะครับ แต่เคยดูในทีวี บ้านใครติดเคเบิลแล้วมีช่วง tvb8 ช่วง 1 นึง รอดูถ่ายทอดสดได้ครับ)
แล้วก็ค่าตั๋วไปฮ่องกงช่วงนี้ก็จะแพงมากๆเลยครับ หุๆ บางเจ้า ขั้น 2 เท่า เลยทีเดียว
เห้อ พิมพ์ซะยาวเลย เริ่มง่วงแล้ว ขอไปนอนก่อนนะครับ ไว้มีความรู้อะไรใหม่ๆจะมาบอก
จากกองหินโสโครกธรรมดา อังกฤษก็สามารถพัฒนาฮ่องกงจากการเป็นเกาะที่ไม่มีทรัพยากรธรรมชาติ
ให้กลายเป็นศูนย์กลางการเงินและธนาคารของโลก เป็นท่าเรือสำคัญ เป็นศูนย์กลางการบิน
รวมถึงสร้างผังเมืองที่สวยงามให้ฮ่องกงได้ ถือว่าอังกฤษก็น่าชท่นชมเหมือนกันครับ
ทุกวันนี้อังกฤษก็ยังเสียดายฮ่องกงอยู่ แม้ว่าจะขอเช่าเกาะต่อไปอีก แต่รัฐบาลจีนก็ปฏิเสธ
ก็ฮ่องกงการเป็นลูกรักไปแล้ว เป็นตัวดึงดูดเงินลงทุนมหาศาล ผมว่าจีนนี่แหละฉลาดกว่าใคร
แต่มองยังไงฮ่องกงก็ยังดูแปลกแยกกับจีนกลางมากพอสมควรนะ ทั้งภาษา อาหารการกิน วัฒนธรรม
ลักษณะนิสัย ทั้งๆ ที่ฮ่องกงเป็นส่วนหนึ่งของจีน อาจจะเพราะอยู่ไกลจากปักกิ่งด้วยมั้ง
ผมว่าประเทศที่ถอดแบบมาจากปักกิ่งก็คือไต้หวันนั่นเอง
ใช้จีนกลางเหมือนกัน อาหารการกิน วัฒนธรรม ทรัพย์สมบัติที่มีค่าหลายอย่างก็ถูกเจียงไคเช็ก
ขนขึ้นเรือจากปักกิ่งไปไต้หวันมากพอสมควร ว่ากันว่าไข่มุกเม็ดโตที่อยู่ในพระศพของซูสีไทเฮา
นายพลเจียงไคเช็กได้นำไปเป็นเครื่องประดับรองเท้าของซ่งเหม่ยหลิง ภรรยาตัวเอง
รวมถึงเครื่องทองสมัยยุคฮ่องเต้ก็ถูกขนเอาไปเป็นจำนวนมาก
แม้จีนจะขู่ไต้หวันสารพัด แต่ก็ได้แค่ขู่ ไม่กล้าทำจริง ไม่กล้ายิง ไม่กล้าส่งกองทัพขึ้นเกาะไต้หวัน
เพราะไต้หวันก็คนบ้านเดียวกันกับปักกิ่งทั้งนั้น พี่น้องยังไงก็ตัดกันไม่ขาด
หลายปีก่อนมีแผ่นดินไหวคนตายหลายพันคนในไต้หวัน มีหลายประเทศอยากจะเข้าไปช่วย
แต่รัฐบาลจีนก็กันท่า บอกถ้าใครเข้าไปช่วยไต้หวัน จีนจะถือว่าเป็นการเอาตัวออกห่างจีน และมีผลในทางการฑูต
ในที่สุดก็ไม่มีใครกล้าช่วยไต้หวัน
สิ่งที่น่าชื่นชมคือ ไต้หวันเขาพึ่งพาตัวเองได้ ไม่กี่วันเขาก็จัดการกู้เมืองสำเร็จ
และตอบโต้จีนว่าไต้หวันไม่ต้องการมิตรภาพจอมปลอม
เป็นการทะเลาะกันของสองพี่น้องที่น่าติดตาม ดูน่ารักดีนะ
-
บันดูเค้าปลื้มเจ้านายน้ำแข็งจังเลยนะ
ขนาดทำตัวเย็นชานะเนี่ย
-
ขอบคุณทุกเม้นท์เช่นเคย
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคำแนะนำ
+1 ให้นะครับ นักอ่านที่รักทุกท่าน
เคนอิจิ :pig4:
-
ในที่สุดเจา้นายน้ำแข็งก็ยอมพูดด้วย
ว่าแต่ทำไมหน้าแดงอ่ะ :o8:
-
บันนี่น่ารักจัง >,< :really2: :really2:
-
จีนไม่ยึดไต้หวันหรอกครับ
แต่โมเมว่าเป็นมณฑลไต้หวัน(台湾省) มณฑลที่ 23 ของจีนไปแล้ว 5555
ผมซื้อแผนที่ที่จีน เค้าถือว่าไต้หวันเป็นส่วนหนึ่งของจีนไปแล้วอะครับ
ส่วนสาเหตุที่ไต้หวันพัฒนาได้เร็วกว่าแผ่นดินใหญ่เนื่องจากคนน้อยกว่ามาก (ประมาณ 10 ล้านคน)
แล้วคนที่จะได้อพยพไปไต้หวันจะต้องได้รับการตรวจสอบว่าเป็นปัญญาชน
รวมถึงได้พัฒนาต่อยอดระบบการศึกษาต่อจากที่ตอนที่ญี่ปุ่นยึดไต้หวัน
และในปี 1949 ที่เป็นปีสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีน
เมื่อเจียงไคเช็กรู้ว่าตัวเองแพ้ก็ขนทรัพย์สมบัติทั้งหมดขึ้นเรือไปไต้หวัน (ว่ากันว่าเป็นทอง 3,000 ล้าน ออนซ์)
พร้อมกับทรัพย์สินในพระราชวังต้องห้ามกว่า 6 แสน ชิ้น
ซึ่งทำให้ในปัจจุบัน พรรคการเมืองที่รวยที่สุดในโลกก็คือพรรค ก๊กมินตั๋ง (国民党)
มีทรัพย์สินประมาณ 3 หมื่นล้าน USD ประมาณเกือบๆ 1 ล้านล้าน บาท
เพราะฉะนั้น รัฐบาลของ เหมา ที่ยึดแผ่นดินใหญ่ได้ ก็เหมือนยึดประเทศเปล่าๆ ไม่มีเงินอะไรเลย(แต่มีผลผลิต)
และภายใน 60 ปีนั้น ก็ทำให้แผ่นดินใหญ่เจริญพัฒนาเทียบเท่าอารยะประเทศ
ทั้งนี้ ผมว่าเป็นเพราะ เติ้ง เสี่ยว ผิง จากการที่ให้นักธุรกิจฮ่องกงมาเปิดกิจการ แถบ เซินเจิ้น
และทำให้เซินเจิ้นเป็นเขตการค้าพิเศษ ซึ่งพัฒนาตามแบบอย่างฮ่องกง
รวมถึงการส่งมอบเกาะฮ่องกงคืนให้จีน ทำให้จีนมีรายได้มหาศาล
ทั้งที่จริงถ้าดูตามสัญญาต่างๆอย่างถี่ถ้วน ฮ่องกง และ เกาลูน ได้เป็นดินแดนของอังกฤษไปเรียบร้อยแล้ว
แต่ด้วยความฉลาดของเติ้ง ก็ยังเอาคืนมาได้อยู่ดี พอ นางมาร์กาเร็ต ออกจากห้องที่ประชุมกับเติ้ง
แล้วมาให้สัมพาทย์นักข่าวเนเธอร์แลนด์ ถึงกับหกล้มหัวขมำพื้นเลยทีเดียว (อันนี้เรื่องจริงนะครับ)
ผมว่าเติ้ง นั้น มองการณ์ไกล รู้ว่า คอมมิวนิสต์อย่างเดียวนั้น ไม่เจริญ แต่ต้องเป็นแบบ คอม+ทุนนิยม ถึงจะเจริญ
ทุกวันนี้ เค้าก็เลยเรียกกันว่า 1 ประเทศ 2 ระบบ
อีกส่วนหนึ่งที่ทำให้คนจีนเจริญก็คือความรักชาติ ซึ่งคาดว่าน่าจะมาจากการปฏิวัติวัฒนธรรม（文化大革命）ในปี 1966-1976
ถึงแม้จะดูโหดร้ายทารุณกับการฆ่าผู้ไม่เห็นด้วยไปกว่า 10 ล้านคน รวมถึงฆ่าตัวตายไปอีก 2 แสน
แต่ผมคิดว่าตรงนี้แหละที่ทำให้คนจีนรักชาติ ซึ่งบางคนอาจจะรักเพราะความกลัว(ตาย)
แต่ผมคิดว่าทุกคนในชาติเค้าทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์สุขของคนในชาติทุกคน
ดังคำกล่าวของเหมาที่ว่า “为人民服务” (เพื่อความสะดวกสบายของประชาชน)
ด้วยเหตุผลที่กล่าวมา จึงเป็นสาเหตุให้จีนพัฒนาอย่างรวดเร็วดังเช่นทุกวันนี้
。 。
。
。
。
。
。
。
。
。
แล้วเมืองไทยละครับ เมื่อไหร่จะลบคำว่า "ทำอะไรตามใจเป็นไทยแท้" ออกไปซะที
ผมว่าถ้าลบภาพลักษณ์นี้ออกไปได้ ประเทศชาติของเราจะเจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว
ทำไมไม่พูดว่า "ทำอะไรเพื่อชาติเป็นไทยแท้"
-
เจ้านายทำเขินด้วยนะ หน้าแดง โฮ่ๆๆ :o8:
บันนี่สู้ๆ :-[
-
หาคู่ให้แดเนียล จอมจุ้นหน่อยจิ
-
สนุกดี กลัวว่าคุณย่า จะสังหารบันซะนี่
-
ขอบคุณมากนะครับ o13
-
บันนี่น่ารัก น่าลักหลับ
-
คุณน้ำแข็งน่ารักจังเลย
-
ถ้าบันยอมให้ดาเดียลจอมจุ้นพาไปแนะนำกับย่าว่าเป็นแฟนนะจะโกรธจริงๆ ด้วย
บันบอกให้เคลวินจัดการดาเนียลที ถ้าจัดการเองไม่ได้อ่ะ
-
o18 ดาเนียลจอมจุ้นจะพาแนะนำในฐานะพี่สะใภ้ซินะค่ะ .. .
-
มารออ่านตอนต่อไปนะครับน้องเคนอิจิ ให้กำลังใจเสมอ :pig4: :L1:
-
อุ๊ย! พ่อเคลมีหน้าแดงด้วย
ไม่สบายหรือว่าเขินบันนี่เอ่ย
หรือว่าเขินเพลงที่บันนี่เปิดมันตรงใจตัวเองจ๊ะ
รอตอนต่อไปอยู่จ้าพี่เคน
-
หลงรักบันนี่ บันนี่น่ารัก :man1:
-
เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว 7 โมงเช้าเวลาไทย 8 โมง เวลาฮ่องกง
ที่ ว่านจ๋าย จัตุรัส จิน จื่อ จิง (หรือ จัตุรัส ชงโคทอง) 湾仔 金紫荆广场
ได้มีพิธีฉลองสถาปนา สาธารณรัฐประชาชนจีน เขตปกครองพิเศษฮ่องกง ครบรอบ 14 ปี
ตามลิงค์นะครับ
http://news.ifeng.com/mainland/detail_2011_07/01/7374281_0.shtml (http://news.ifeng.com/mainland/detail_2011_07/01/7374281_0.shtml)
-
Chapter 16.
(http://img9.uploadhouse.com/fileuploads/12172/12172169692f4a8f9d192ce11703ceddceaa85b1.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
ตัวจริงของคุณย่าที่บันเจอมาวันนี้ ไม่เหมือนกับที่คิดเอาไว้เลยซักนิด ภาพคนแก่ผมขาว นั่งถักไหมพรม
อยู่บนเก้าอี้โยก ข้างๆ กันมีแมวตัวเล็กหมอบอยู่ ภาพเหล่านี้หายไปทันทีหลังจากที่บันเห็นหญิงสูงวัยท่าทาง
กระชับกระเฉงเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ คุณย่าคุยเรื่องงานกับดาเนียลและซักถามเรื่องต่างๆ ของบัน ขณะ
อยู่ที่บ้านของเคลวิน
หลังจากออกมาจากบ้านคุณย่า บันก็เริ่มถามนู้นถามนี่ หลังจากเก็บคำถามมากมายไว้ในใจ ส่วนดาเนียลที่ขับรถ
พาบันกลับออกมา ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ ทำไมคุณย่ารู้ว่าผมอยู่บ้านเจ้านายล่ะครับดาเนียล ? ”
“ คุณย่าก็รู้ทุกเรื่องนั่นแหละ ”
“ คุณย่าบอกว่า ถ้าดาเนียลขยันทำงานก็จะไม่หาคู่ให้อีก ถ้างั้นต่อไปนี้ ดาเนียลต้องตั้งใจทำงานให้มากๆ นะครับ ”
บันชูกำปั้นให้กำลังใจดาเนียลขณะที่นั่งรถกลับบ้าน
“ อ้าว หยุดรถทำไมล่ะครับ รถเสียเหรอ ? ”
บันทำหน้าเลิกลั่ก พร้อมกับหันหน้าไปทางดาเนียล
“ ขอบใจนะที่เป็นห่วง อีกอย่างฉันยังไม่ได้ให้รางวัลเลย หลับตาสิ ”
“ รางวัลอะไรครับ ? ”
“ รางวัลที่เราเป็นแฟนกันวันนี้ไง ”
“ คุณย่าไม่เชื่อซะหน่อย คุณย่าบอกว่าดาเนียลกะล่อนคบไม่ได้ ”
“ แล้วกันสิ อย่าไปเชื่อคนแก่ให้มากนักเลย ไหนหลับตาซิ ”
บันส่งสายตาหารางวัลที่ว่าจากดาเนียลจนทั่วรถแต่ก็ไม่เห็น ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน พอรู้ตัวอีกที มือใหญ่
ของดาเนียลก็ยกขึ้นมาปิดตาบันทั้งสองข้างจนมิด ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นๆ จะเข้ามาประทับที่แก้ม บันตกใจจนตัวลอย
และดันตัวหนีจนติดกับประตูรถ
“ รางวัล ”
“ ไม่ชอบรางวัล ”
“ ตกใจมากเหรอ ? ”
บันเอามือถูแก้มไปมาหลายรอบจนดาเนียลหัวเราะออกมา
“ ผมไม่เคยถูกผู้ชายทำแบบนี้ ”
“ ใครบอก ? ”
“ ก็ผมจำได้ ”
“ แล้วที่จำไม่ได้ล่ะ ? ”
ดาเนียลยักคิ้ว ก่อนที่จะขับรถมุ่งตรงไปยังบ้านของเคลวิน
บันมองหน้าดาเนียลสลับกับนึกย้อนไปว่าเคยมีใครมาจูบแก้ม แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“ มีใครเคยจูบผมเหรอครับดาเนียล ? ”
ดาเนียลยิ้มกว้างเมื่อนึกไปถึงตอนที่เขาระดมจูบเด็กน้อยขวัญเสียที่หนีออกจากบ้านของเจ้านายเมื่อวันก่อน
เด็กน้อยที่เผลอหลับไปเพราะความอ่อนล้าหมดเรี่ยวแรง ภาพที่บันนอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้างที่บ้านเขา
ดาเนียลจำมันได้ติดตา
“ ฉันก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ว่าแต่รางวัลน่ะ จะเอาเป็นอย่างอื่นก็ได้นะ ”
“ ไม่เอาแล้ว รางวัลน่ากลัว ”
“ ไม่น่ากลัวหรอกน่า จะเอาอะไรดีล่ะ เอาหมาตัวเล็กๆ ดีไหม อัลเบิร์ตมันใหญ่ไป เทอะทะ เอาไปไหนด้วยก็
ลำบาก ”
“ ไม่เอา ผมรักอัลเบิร์ตตัวเดียว ”
“ เอาตุ๊กตาดีไหม ? ”
“ ผมไม่ใช่เด็กผู้หญิงซะหน่อย ”
“ คิดไม่ออกแล้วสิ ”
“ ไม่ต้องให้อะไรดีกว่า ดาเนียลยังไม่มีงานทำ ไม่มีเงินซื้ออะไรหรอก ไม่เหมือนเจ้านาย ”
“ พูดอย่างนี้ฉันก็เสียใจแย่สิบันนี่ ”
“ งั้นดาเนียลก็ต้องรีบทำงานนะครับ ห้ามขี้เกียจ ต้องนอนตั้งแต่หัวค่ำอย่างเจ้านาย แล้วก็ห้ามเที่ยวกลางคืน
บ่อยๆ ด้วย ”
“ อย่างงั้นนายก็ต้องมานอนที่บ้านฉันสิ จะได้คอยเตือน ”
“ ฮื้อ ดาเนียลนี่พูดไม่รู้เรื่อง สู้อัลเบิร์ตก็ไม่ได้ ”
บันทำหน้าย่นใส่ดาเนียล ก่อนที่จะแกล้งหลับตาแล้วหันหน้าไปอีกทาง
“ บันนี่ ถึงบ้านแล้ว ตื่นเถอะนะ หรือว่าจะให้อุ้มไปส่ง ”
เสียงทุ้มของดาเนียลดังขึ้นที่ข้างหูเบาๆ บันเปิดตาซ้ายขึ้นมาเหลือบมองดาเนียลแวบเดียว ก่อนที่จะแกล้งบิดตัวไป
มา
“ เร็วจัง ขอบคุณนะครับดาเนียล อุตส่าห์พาไปกินอาหารอร่อย ”
“ พรุ่งนี้จะไปอีกก็ได้นะ ”
“ ไม่ไปแล้วครับ กลัวคุณย่าดุเอา ”
“ ไม่ดุหรอกน่า ”
“ ดาเนียลไม่เข้าไปข้างในเหรอครับ เจ้านายกลับมาแล้วนะ รถจอดอยู่ข้างในบ้าน ”
“ ไม่ดีกว่า เคลวินคงยุ่งน่ะ ไม่อยากกวน ”
“ งั้นก็ ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะครับคุณจอมจุ้น ”
บันโบกมือลาดาเนียล ก่อนที่จะกลับตัวเดินเข้าบ้าน
“ ฝันถึงฉันได้คนเดียวนะบันนี่ ห้ามนายฝันถึงคนอื่น ”
“ ได้ครับดาเนียล ผมจะฝันถึงคุณ แต่เป็นฝันร้ายนะ ”
“ นายนี่มันน่าฟัดซะจริง ”
“ ฉันไปแล้วนะ บาย ”
บันยืนมองดูรถสีส้มคันเล็กของดาเนียลแล่นออกไปจนลับสายตา และหันหลังเดินเข้าไปในตัวบ้าน
ทันทีที่ย่างเท้าเข้าไป ผู้ชายตัวสูงที่บันคุ้นตา กำลังก้มหน้าทำงานอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม วันนี้เจ้านายของบันใส่เสื้อยืด
สีเทาอ่อน กางเกงขายาว เขาหันหน้ามามองบันแวบเดียว ก่อนที่จะนั่งทำงานต่อ
“ กลับมาแล้วครับ ”
บันทักทายเจ้านายก่อนเป็นอันดับแรก
“ กลับมาแล้วนะครับเจ้านาย ”
“ เจ้านายครับ ผมกลับมาแล้ว ”
“ เจ้านาย ”
“ อืม รู้แล้ว ”
“ นึกว่าตัวปลอมซะอีก ที่แท้ก็เจ้านายของผมจริงๆ นั่นแหละ ”
บันนั่งลงกับพื้น ก่อนที่จะดีดนิ้วเรียกเจ้าขนฟูที่นอนริมประตูเข้ามาหา
“ เสียดายที่วันนี้กลับมาช้า ไม่ได้พาแกออกไปเดินเล่นเลยนะอัลเบิร์ต ”
บันนอนแผ่ลงกับพื้น แล้วลงไปเกลือกกลิ้งกับอัลเบิร์ต ก่อนที่จะหันไปมองเคลวินที่เหมือนกับกำลังส่งสัญญาน
บางอย่างเข้ามา
“ เจ้านายเรียกผมเหรอครับ ? ”
“ เปล่า ”
“ ผมได้ยินเจ้านายพูดว่า ฮึ่ม ”
“ ไม่คิดจะเข้าไปดูในห้องหน่อยเหรอ ? ”
“ ในห้อง ? ”
“ ในห้องผมมีอะไรเหรอครับ ? ”
“ เจ้านาย ? ”
“ ไปดูเองก็ได้ ”
บันลุกขึ้นยืนแล้วเดินดุ่มเข้าไปในห้องนอน เมื่อคลำหาปุ่มเปิดไฟเจอ บันก็เห็นตุ๊กตากระต่ายตัวโต นอนพุงป่องอยู่
บนเตียง มันส่งยิ้มสดใสราวกับว่าเฝ้าคอยการกลับมาของบันนานเหลือเกิน บันเดินตัวลอยเข้าไปจับดูกระต่ายตัว
โต มันเป็นตุ๊กตากระต่ายสีชมพูตัวใหญ่ขนาดเท่ากับตัวบัน เมื่อจับให้มันนั่งกับเตียง บันก็พยายามค้นหาข้อความ
จากเจ้าของกระต่ายแต่ก็ไม่เจอ
มีเสียงกุกกักดังออกมาจากห้องของบัน ซักพักเคลวินก็เห็นกระต่ายตัวโตสีชมพูเดินออกมาด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ
ไม่ใช่สิ กระต่ายตัวนี้มันเดินได้เพราะมีเด็กอีกคนคอยพยุงมันอยู่ กระต่ายตัวที่ว่า แทบจะบังเด็กอีกคนจนมิด
“ เจ้านาย เจ้านายซื้อกระต่ายตัวนี้ให้ผมเหรอครับ ? ”
บันทำเสียงดีใจสุดขีด
“ ใครบอก ? ”
ตอนนี้เหมือนเคลวินกำลังพูดอยู่กับกระต่ายตัวโต เนื่องจากคนพูดอีกคนหลบอยู่หลังตุ๊กตา
“ อัลเบิร์ตครับ อัลเบิร์ตบอกว่าอยากซื้อให้ แต่ไม่มีเงิน เป็นหมาไม่มีเงินซื้อ เลยสะกิดเจ้านายให้ซื้อแทน
แล้วก็เอามาวางไว้ให้ผม ”
“ ไม่มีหมาที่ไหนทำแบบนั้นได้หรอก นายมันเป็นเด็กเพ้อเจ้อ ”
เคลวินทำเสียงเข้ม ก่อนจะหมุนเก้าอี้มาทางบัน
“ ตอนที่เจ้านายซื้อสโนว์บอลกระต่าย เจ้านายบอกว่าอัลเบิร์ตลงไปซื้อ แสดงว่าเจ้านายก็ ”
“ ตอนนั้น ………. มันไม่เกี่ยว ไม่ต้องเอามาโยงกันหรอก ”
“ ยอมรับเถอะน่า ว่าเจ้านายน่ะพลาดไปแล้ว ”
บันทำเสียงร่าเริง ก่อนที่จะลากเจ้ากระต่ายตัวโตเดินเข้าไปใกล้เคลวิน
“ ขอบคุณนะครับเจ้านาย ”
บันยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ ก่อนจะเอามือมาลูบท้องป่องๆ ของกระต่ายเล่น
“ สองตัวนี้เป็นรางวัลตอนที่ทำงานในพม่าให้ ”
เคลวินชี้มือมาที่กระต่าย
“ สองตัวที่ไหน มีแค่ตัวเดียวเอง ”
บันยกกระต่ายขึ้นบนเพดานแล้วเงยหน้ามองก้นกระต่าย แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรซักอย่างที่โผล่ออกมา
“ เจ้าเด็กบ๊อง ”
“ รอมันตกลูกออกมาเหรอครับเจ้านาย ”
“ ต้องทำคลอดให้มัน ”
“ ทำยังไงล่ะ ? ”
เคลวินชี้ไปที่ท้องกระต่ายแล้วทำมือเป็นมีดผ่าตรงท้อง
“ ผ่าท้องมันเหรอครับ จริงเหรอ ? ”
บันทำหน้าเหรอหรา ก่อนที่จะก้มดูท้องกระต่ายอีกครั้ง เมื่อมองดี ๆ จะเจอรอยซิปสีขาวที่ซ่อนอยู่ในขนกำมะหยี่
ของกระต่าย
“ อ๋อ ต้องผ่าท้องแบบนี้ ”
บันรูดซิปตรงท้องกระต่ายตัวโต แล้วล้วงเข้าไปดึงกระต่ายตัวเล็กออกมา
“ ฮื้อ น่ารักจัง ตัวนี้น่ารักไหมอัลเบิร์ต ”
อัลเบิร์ตเดินเข้ามาใกล้ตุ๊กตาพร้อมกับส่งสายตามีความหวัง เนื่องจากตุ๊กตาหมีของมันที่เคลวินเคยให้ กลายเป็น
ตุ๊กตาหัวขาดเพราะแรงกระชากนานมาแล้ว ตอนนี้ตุ๊กตาหมีตัวที่ว่าไม่เหลือแม้แต่ซาก
“ ห้ามกัด ห้ามเลีย ดมได้อย่างเดียว แกมันไม่รู้จักโต ชอบเล่นเป็นเด็กๆ เข้าใจไหมอัลเบิร์ต ? ”
บันเอามือจิ้มตรงหน้าผากของอัลเบิร์ตให้มันจำตามที่สอน
เคลวินส่ายหัวให้กับบันที่พยายามสอนอัลเบิร์ต ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีกว่าซักเท่าไหร่
“ เจ้านายครับ แม่ลูกกระต่ายยังไม่มีชื่อเลย เจ้านายช่วยตั้งชื่อให้หน่อยสิครับ ”
เคลวินกอดอกแล้วหมุนเก้าอี้ไปมา ก่อนที่จะเขียนอักษรจีนลงในกระดาษ
“ หลัน ชิง ”
บันอ่านตามที่เคลวินเขียนมาให้
“ ชื่อเหมือนผู้ชายเลย ”
“ ก็มันเป็นผู้ชาย ”
“ ผู้ชายทำไมท้องได้ล่ะ ? ”
“ ไม่รู้สิ ฉันไม่ใช่กระต่ายอย่างนายนี่ ”
“ แล้วรู้ได้ไงว่าหลัน ชิง เป็นผู้ชาย ”
“ หัดสังเกตอะไรรอบตัวซะบ้างสิ ”
“ อีกแล้ว หาเรื่องดุจนได้ ”
บันหน้ามุ่ยแล้วหันมาจ้องเจ้ากระต่ายตัวโตอีกครั้ง เห็นมันมีไทด์สีดำเล็กๆ ติดอยู่ตรงคอ
“ หลัน ชิง ลูกชื่ออะไรดีนะ หลัน ชิง ลูกชื่อ หลัน เหอ ละกัน ”
บันล้มตัวลงนอนกอดเจ้าหลันชิงกับหลันเหอบนพื้น ใกล้กันมีอัลเบิร์ตที่กำลังจ้องกระต่ายสองพ่อลูกตาเขม็ง
“ ไปบ้านคุณย่าเป็นไงบ้าง ? ”
“ ดีครับ สนุกดี คุณย่าพูดถึงเจ้านายด้วย ”
“ ว่าไงล่ะ ? ”
“ คุณย่าถามว่าดาเนียลกับเจ้านาย ใครดีกว่ากัน ”
“ แล้วไงต่อ ? ”
“ ผมก็ตอบคุณย่า ”
“ ตอบว่าไง ? ”
“ ก็ตอบว่า ตอบว่า เจ้านายไม่ค่อยดีเลย ไม่ชอบพูดกับผม เจ้านายชอบนิ่งเป็นตุ๊กตาหิน ”
“ เพ้อเจ้อ ”
“ เพ้อเจ้อแน่ะ เจ้านายดุแกแล้วหลันเหอ ”
“ ไปทำงานกับดาเนียล อย่าลืมทวงของขวัญล่ะ ”
“ ไม่เอา ของขวัญดาเนียล ไม่ค่อยดี ”
“ อะไร ? ”
“ เจ้านายอย่ารู้เลยนะ ”
“ ทำไม มีความลับเหรอ ? ”
“ พูดไม่ได้ มันเขิน ”
บันทำหน้าแหยงเมื่อพูดถึงของขวัญดาเนียล
“ งั้นก็ยึดของที่เคยให้คืน ฉันไม่ชอบคนมีความลับ ”
“ เอ้า ”
“ พรุ่งนี้เอามาวางไว้บนโต๊ะทั้งสองตัว เอาสโนว์บอลมาด้วย ”
“ ให้แล้วเอาคืน ทีหลังก็ไม่ต้องให้แล้ว หลงนึกว่าใจดี ”
“ หยุดพูดมากแล้วไปทำการบ้านได้แล้ว วันนี้ท่องคำศัพท์ ห้าสิบตัว ”
“ บอกก็ได้ ห้ามเอากระต่ายคืนนะ ”
บันเดินลากกระต่ายเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะใช้อุ้งมือปิดตาเคลวินแล้วกดจมูกลงบนแก้มซ้าย มืออีกข้างที่ว่างก็
จับจมูกตุ๊กตากดลงบนแก้มขวาของเคลวินพร้อมๆ กัน ในเมื่อเจ้านายอยากรู้นัก มันก็ช่วยไม่ได้ที่ต้องหาวิธีบอก
แบบนี้
“ เจ้านาย ”
“ เจ้านายครับ ”
“ หายใจอยู่หรือเปล่า ? ”
บันเอานิ้วชี้จ่อตรงจมูกคนที่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหิน ก่อนที่จะเอาฝ่ามือสองข้างตบแก้มเคลวินเบาๆ
“ คราวหน้า ”
“ ห้ามรับของขวัญจากดาเนียลอีก ฉันไม่อนุญาต ! ”
(http://img5.uploadhouse.com/fileuploads/12172/12172175e767a21e07d31116f582300eefd590a0.png) (http://www.lovelydvd.com)
-
(http://img8.uploadhouse.com/fileuploads/12172/1217241868bd74f67bfb710c0aa562dc54b704e3.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
เสี่ยว อ้าย
รักเล็ก ๆ จากใจเคนอิจิ :oak: คิดถึงจัง ไม่ได้อัพน้องบันตั้งนาน
กดบวกให้คนน่ารักที่เข้ามาอ่านดีกว่า ขอบคุณที่ให้กำลังนะครับ ยังไม่ลืมกันใช่ไหม ?
เคนอิจิ
(http://img3.uploadhouse.com/fileuploads/12172/12172673e2cd318fb2d784c3caf3e1d8d8e7ce4b.jpg) (http://www.lovelydvd.com)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด น้ำแข็งเริ่มละลายแล้ว
-
อุ๊ยยยย
ฮานิโนะสึกะเซนปาย มาได้เยี่ยงไรคะนี่
รุ่นพี่โมริไม่ตามมาคุมหรอคะวันนี้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :pig4: :pig4:
-
หุหุ เจ้านายเริ่มหวงแล้ว
แหม๊ วิธีอธิบายของบันนี่ใช้ได้เลย :o8:
-
เจ้านายเิริ่มแสดงท่าทีบ้างแล้ว :mc4:
-
บันน่ารักมาก
-
หึงเหยอออ เจ้านายยย
-
น่ารักสุดๆเลยครับบัน 555
เจ้านายโดนแค่นั้นถึงกับช๊อกเลย 555
-
เจ้านายหึงอ่ะ หึง........ o22
-
+1 รูปบันนี่น่ารักอ่ะ แต่ว่าคุณน้ำแข็งของเรา หึงเป็นแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
แบบว่าบันก็คงไม่ได้อยากได้ ... แต่ดาเนียลมันยัดเยียด :angry2:
ถ้าเจ้านายไม่อยากให้บันนี่ไปรับของขวัญ คราวหน้าก็อย่าทิ้งบันนี่ไว้คนเดียวดิ่
อะโด่ๆ รีบทำคะแนนเห๊อะเคลวิน อย่ามัวแต่ซึนเดเระ :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้วหุบยิ้มไม่ได้ :-[ กระต่ายน้อยกับพ่อน้ำแข็งใส น่ารัก
ส่วนนายจอมจุ้น ลึกๆในใจแล้วแอบรู้สึกสงสารเหมือนกันนะ
หาเศษหาเลยกับกระต่ายน้อยตลอดแต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะสมหวังซะเลย :เฮ้อ:
+ให้กำลังใจกับดาเนียลจอมจุ้น
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกที่สุดดดดเลย ><
-
o13เจ๋งมากเจ้นาย
:กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก เจ้านายออกคำสั่งซะละ555
-
กรี๊ดๆๆๆๆ บันน่ารัก น่าฟัดซะจริงๆเลย อ๊ายยยยยยยยยยย อยู่ใกล้มือจะกอดให้ตัวแบนเลย น่ารักอ่ะ!!!
แหมมมม รูปการ์ตูนรูปเปิดในช่วงเคนอิจิเม้าท์มอยเนี่ย!! โชตะค่อนจังเลยนะ
อิอิ เพิ่งรู้ว่าคุณเคนอิจิชอบเด็กๆ หุหุ
+1 :n1:
-
พูดได้คำเดียวค่ะ ว่า บันบัน น่ารักอ่ะ :man1:
ส่วนเจ้านายอาการอย่างนี้เขาเรียกว่าหึงใช่รึเปล่า o18
-
เริ่มหวงแล้วเหรือเปล่า หรือแค่เป็นห่วง กริ้ดดดดดด
-
น้องต่ายยยยน่ารัก
-
เควินหวงเป็นกะเค้าด้วยอ่า พัฒนาไปหนึ่งขั้น น้องบันจะน่ารักไปไหน ไม่ชอบที่ดาเนียลทำ แต่ไปทำให้เควินเนี่ยน้า หมายความว่าไหนเนี่ย กริ๊วววว
-
:m3: เจ้านายหึงก็บอกมาเถ้อะ...... :laugh3:
-
:o8: :o8:
จะละลายตอนบันนี่หอมแก้มเจ้านาย
แถมเจ้านายมีแอบหึงด้วย ใช่ม๊า
:กอด1: :กอด1:
-
แอร๊ยยยย เขิลลล :o8:
-
น้านนนน มีหึงแล้ววว หุหุ
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดด
เจ้านายน่ารักมากไปแล้วนะ
ห้ามแบบนี้อ่ะ
หึงอ๊ะป่าวคร้าบบบบ
^^
-
ตอนนี้ปิดท้ายได้ถูกใจแม่ยกมาก
คุณเจ้านายหึงงงงงงงง :m3:
ว่าแต่รูปในช่วงทอล์คเนี่ย
บ่งบอกว่าพี่เคนชอบแนวโชตะป่าวหว่า :m12:
-
น่ารักที่สุดอะ !!!!
พ่อน้ำแข็งแห้งของเดี๊ยน ~~~~
-
เคลวินบอกห้ามบันนี่แบบนั้น เค้าจะแปลว่าน้ำแข็งหึงจะกระต่ายน้อยแล้วน่ะ คิคิคิ
-
เจ้านายก้อรีบทำคะแนนมั่งสิ
โห่วว ให้แต่กระต่าย ไม่รุกอย่างอื่นมั้งเลย หนุ่มซึน
ว่าแต่น้องบัน น่ารักแอ๊บแบ๊วขึ้นทุกวันเลยนะ กร๊ากกก
อยากกอดน้องบ้างไรบ้าง
ปล รักคนเขียน หอมมมม ฟัดดดด อิอิ
-
หลันชิง หลันเหอ อยากรู้ความหมายครับ
ภาพประกอบน่ารักที่สุด
เจ้านายน้ำแข็งโดนจุ๊บแค่นี้ทำเป็นตัวแข็ง เริ่มหวงน้องบันแล้วหล่ะสิ
-
หวง ป่าวเนี่ย
-
กรี๊ดดด!!!! บันอ่อยเจ้านายอยู่ใช่มั้ย~
ดาเนียลซวยทั้งปีทั้งชาติ...ทำอะไรก็เป็นการส่งเสริมคู่นี้ตลอด (น่าสงสารเนอะ)
บันน่ารักสุดยอด เหมือนคุยอยู่กับเด็ก 5 ขวบที่ฉลาดสุด ๆ เลย
รอตอนหน้าค่ะ...เอาใจช่วยดาเนียลเรื่องงานนะคะ เพราะคงหมดหวังเรื่องบันนี่ไปแล้ว เคลวินก็รุกได้แล้วเดี๋ยวมีใครฉกไปก่อนจะมาเสียใจทีหลัง
-
อ๊ายยยยยยย เจ้านายเจอของขวัญไปถึงกับค้างเลยเรอะ เริ่มหวงแล้วละซี้ :m20:
-
เหวย เหวย เริ่มหวงแล้วๆ :impress2:
ความหวังที่เค้าจะเห็นเจ้าชายน้ำแข็งหึงเด็กสีส้มใกล้จะเป็นจริงแล้วใช่มั๊ยคะคุณเคนอิจิ :m3:
แม่ยกมีฟามมสุข :m2:
-
ว๊ายยยยยย :a5:
คนอ่านจะเป็นลม คาคอม :m25: ทำไมน่ารักอย่างเนี้ยยย
เจ้านายไม่ค่อยรุกเลยระวัง บันๆ โดนคาบไปกินน้าาาาา :z2:
-
บันนี่น่ารัก น่ารักกกก น่าร๊ากกกกก :man1:
เจ้านายอยากจะให้รางวัลแบบเดเนียลเองล่ะดิ กิ๊วๆๆ :z1:
-
เจ้านายหึงแล้วล่ะงานนี้
-
:o8:น่ารักมากๆเฃยนะเนี่ยบันนี่ แต่ไดน่ารักมากๆชอบๆๆๆครับเคนอิจิน่ารักมากเลย
มาต่ออีกนะครับ :pig4:
-
อร๊ายยยยย
:-[
เจ้านายน้ำแข็งมีหึงค่ะ
:man1:
-
คืบหน้าๆๆ เริ่มมีหึงกะเค้าแล้วนะพ่อน้ำแข็งใส ,, บันน่ารักอ่ะ ทำให้ดูเลยแบบนี้ >< อยากให้คู่นี้คืบหน้ากันไวๆจังเลย อยากอ่านตอนหวาน(จัด)ๆ ฮ่าๆ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า + คิดถึงคุณเคนจัง เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อรั๊ยยยยคุณพ่อเริ่มหึงแล้วค่า
-
เจ้านายต้องอยากทำมั่งแน่ๆเลย :o8:
-
เริ่มละลายแล้วละซิ
คุณเจ้านายน้ำแข็ง
-
ยังคงหมั่นไส้ความซึนของอิตาเคลวินได้อย่างคงเส้นคงวา
ทำไมถึงไม่แสดงออกไปเยอะๆละคะเนี่ยยยย
ดีนะที่น้องบันน่ารักช่างถาม ไม่งั้นเค้าคงจะสงสัยแล้วละว่าอิตาเคลวินเนี่ยเป็นคนจริงๆหรือท่อนไม้กันแน่ 555
วันนี้เคนจังมาแปลก เอาการ์ตูนมาแปะเปิดหัวกับปิดท้าย อารมณ์แบบโชตะสุดๆ
อร๊างงงงง เค้าอยากเป็นกระต่ายตัวนั้นให้น้องบันกอดดดดดดดด
กอดเคนจังเยอะๆให้หายคิดถึงจ้าาาาาา
-
กร๊ากกก เจ้าน๊าย! มีความรู้สึกกะเค้าเหมือนกันวุ้ย 555
-
ฮันนี่เซนปาย หวัดดีค่ะ โฮ่ๆ
เจ้านายละลายพฤติกรรม :laugh:
-
อ๊ากกก รูปฮันนี่จังน่ารักมากกกก
บันบันก็น่ารักมากขึ้นเช่นกัน
แบบนี้คุณเคลวินไม่ละลายให้มันรู้ไปสิ
-
น่ารักจริงเชียวววว
คราวหน้าเจ้านายก็ให้รางวัลอย่างนั้นมั่งซิ เพื่อน้องบันจะจะติดสัมผัสจากเจ้านายเพียงคนเดียว
-
:-[ แหม๊ๆ เจ้านายทำขรึม เดี๋ยวตามดาเนียลไม่ทันนะค่ะ~
น้องบันก็ -3- อยากไปหลงกลดาเนียลอีกนะ ไว้ใจไม่ได้ชิชะ :beat:
-
กรี๊ดดดด..(ขอกรี๊ดแบบไม่ดูอายุและสารรูปตัวเองหน่อยเหอะ)
น้องบัน..ป้าล่ะชอบวิธีที่หนูบอกเรื่องของขวัญจากดาเนียลให้เคลวินรู้จัง
เป็นไงล่ะคะเจ้านาย พอน้องบอกเรื่องของขวัญด้วยอวัจนภาษา อึ้งอะดิ
ต่อจากอึ้ง เป็นรู้สึกหึงอะดิ อิ อิ น้องบันน่ารักขนาดนี้ (เก่งด้วย)
ต่อให้น้ำแข็งขั้วโลกยังต้องละลาย โฮะ โฮะ
-
เวลาหนูบันเพ้อเจ้อต่อล้อต่อเถียงเจ้านายเนี่ย..น่าร๊ากกกสุดๆไปเลย :m11:
ตอนเจ้านายไม่อนุญาต...กรี๊ดบ้านแตก ฮ่าๆๆๆๆ
-
เคลวิน ช๊อคไปเลย!!!!!
-
ฮิ้วววววว......ในที่สุดตุ๊กตาหินก็กำลังคืนร่าง ใช่ป่าว....ฮิฮิฮิ
-
เริ่มหวงแล้วสิเนียะ
-
ขอบคุณครับ ได้อานเรื่องนี้เหมือนได้กำไรชีวิตร o13 o13
-
รุ่นพี่ฮันนี่ >< :o8: :o8:
คุณเจ้านายน้ำแข็งแอบมีหวงนะ
ความน่ารักของน้องบันนี่เริ่มกระแทกให้น้ำแข็งละลายแล้วว
-
แอร๊ย!!!! >///< มาต่อเร็วๆๆน๊า าา าา!!
-
อิอิอิน่ารักอ่ะ
อยากได้กระต่ายบาง
-
น่ารักอ่ะ อิอิ
-
:-[ บันนี่น่ารักที่สุดเลย
-
น่ารักม๊ากกกกกกกมากกกกกกกกกกก ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆
-
กรี๊ดดดดดดดดด
เควินออกอาการ "หวง"
เห็นความน่ารักของบันแล้วละซิ
ดาเนียลก้อมีอาการถอนตัวไม่ขึ้น
ไม่อยากเห็นศึกสายเลือดเล้ย
-
กรี๊ดดดดดด
จบประโยคสุดท้ายแล้วก็ขอกรี๊ดออกมาดังๆซักที
ฮุๆๆ เริ่มมีหวังแล้วซี่
-
:z1: :z1:
-
เสร็จแน่ เคลวิน รอดจากเสน่ห์ของบันน่ะ...ยากส์... :laugh:
-
นู๋บันน่ารัก :กอด1:
แต่..เจ้านายชักจะรู้สึกหึงนิดๆ แหงเลย :-[
-
น้องบันยังคงน่ารักได้ตลอด ตลอด :กอด1:
คุณพ่อเคลวินก็เย็นชาได้เสมอต้นเสมอปลาย แต่มีแนวโน้มในทางที่ดีขึ้น เริ่มได้ใจเค้าแล้วอ่ะ ชอบบบบบบบบ
แต่คนเขียนเรื่องนี้นี่ซิ ความฟิตเริ่มลดลง ลดลง สงสัยตอนนี้ลงพุงแล้วกระมัง :m16:
อย่าบอกนะ ว่าที่หายไปหลายวันเนี่ย แอบไปติดขอบวิมเบิลดันจริงๆ !!!! เคนอิจิใจร้ายอ่ะ :o12: เค้าจะฟ้อง สบค ข้อหาละเลยผู้บริโภค แล้วจะฟ้อง สนง. ปราบปรามยาเสพติดด้วยว่า คนเขียนเรื่องนี้ใส่กัญชาลงในนิยาย ไม่งั้นคนอ่านไม่ติดกันงอมแงมขนาดนี้หรอก
-
คิดถึง คอจ แล้วนะ
ซิกๆๆ
-
ติดกับกระต่ายน้อยแล้วไงป๋า ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อ ลุ้นโคตร
-
รออ่านตอนต่อไปคร่าาาาาา
-
(http://img6.uploadhouse.com/fileuploads/12317/12317156df788f97fc59f709d538332f00749728.png) (http://www.lovelydvd.com)
Chapter 17.
บันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงท้อง ฟังจากเสียงและท่าทีของคุณน้ำแข็งแล้ว เห็นท่าว่าคราวนี้คงโกรธเต็มที
เจ้านายของบันเดินหน้าแดงเข้าไปในห้อง และปิดประตูเงียบ บรรยากาศในบ้านกลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง ตอนนี้มี
แค่เสียงของคนกับหมาที่นอนคุยกันตรงพื้น ด้วยท่าทีเคร่งเครียด
“ ก็พ่อน่ะ บังคับฉัน พ่อบอกว่าจะเอาหลันชิงกับหลันเหอคืนนะอัลเบิร์ต แกก็ได้ยิน พ่อจะมาโกรธฉันได้ไง
จริงไหม ? ”
บันใส่หลันเหอลงในท้องของหลันชิง ก่อนที่จะกลิ้งตัวเข้าไปกอดอัลเบิร์ตที่เอาคางวางกับพื้นแล้วกะพริบตามองบัน
“ พ่อน่ะ นิสัยไม่ดี คราวหน้าจะเอาไปบอกคุณย่า ทำไมพ่อของเราไม่เหมือนหมอหลินบ้างนะอัลเบิร์ต ”
อัลเบิร์ตถอนหายใจเฮือกใหญ่จนผมของบันปลิวไปตามแรงลม คนกับหมาปรับทุกข์กันพักใหญ่ ก่อนที่บันจะไป
หยิบเอากล่องข้าวแช่เย็นออกมาใส่ไมโครเวฟ
“ เจ้านาย ออกมากินข้าวเถอะครับ เย็นแล้วนะ ”
บันเคาะประตูสองสามที ก่อนที่จะวางจานข้าวบนโต๊ะ มันเป็นกับข้าวแช่แข็งที่อุ่นจนร้อน ข้างจานมีผักที่เคยสดมา
ก่อนเมื่อหลายเดือนที่แล้ว มันใส่มาด้วยในกล่อง และกลายเป็นผักสุกเพราะความร้อนจากไมโครเวฟ
บันตักข้าวแล้วเขี่ยไปมาสองสามที ก่อนที่จะฝืนใจตักใส่ปากเป็นคำที่สาม
“ อ่ะ ”
บันงับฟันตัวเองดังกึก มือข้างที่ถือช้อนถูกมือของอีกคนดึงเอาไว้
“ เจ้านาย ทำไมเหรอครับ ? ”
บันหันหน้าไปมองเคลวินด้วยความสงสัย
“ ฉันว่าถ้านายฝืนกินของพวกนี้ไปอีกวันเดียว นายคงผอมตายไปซะก่อน ”
เคลวินจูงมือบันออกมาที่รถ ก่อนที่จะเปิดประตู แล้วดันบันขึ้นไปนั่ง
“ แล้วอัลเบิร์ตล่ะครับ ? ”
“ อัลเบิร์ตมันอ้วนเกินไปแล้ว ต้องพามันไปว่ายน้ำอาทิตย์หน้า ”
“ ว่ายน้ำ ! ”
บันทำตาลุกวาว ก่อนที่จะหันไปหาเคลวิน
“ ให้ผมไปด้วยนะ ผมชอบว่ายน้ำ ”
“ สระนั้นน่ะ ”
“ ครับ ”
“ เขาให้หมาลงเท่านั้น ”
บันฝืนยิ้มให้เคลวิน ก่อนที่จะหันหน้าไปอีกทางแล้วบ่นงุบงิบ
“ อยากกินอะไร ? ”
“ อยากกินของเผ็ดๆ ”
“ พริก ? ”
“ หมายถึงอาหารที่เผ็ดๆ ”
“ อาหารไทยเหรอ ? ”
“ มีเหรอครับ ? ”
“ ก็มี แต่ต้องจอง ”
“ งั้นก็อดน่ะสิ ”
เคลวินหักพวงมาลัยไปทางขวา ก่อนที่จะขับไปตามถนนที่เต็มไปด้วยแสงสียามค่ำของฮ่องกง ป้ายไฟสีต่างๆ
ตอนนี้ปรากฏอยู่ในตาสีดำดวงโตของบัน มันสวยงามและน่าตื่นเต้น ฮ่องกงยามค่ำ เต็มไปด้วยสีสันอย่างที่ใครเขาพูดจริงๆ
บันนึกไปถึงบรรยากาศยามค่ำที่เยาวราชในกรุงเทพซึ่งนานทีปีหนกว่าแม่จะพาบันไปได้ บ้านของบันที่อยู่ไกลถึงตัวเมืองนครปฐมมันเป็นอุปสรรคเหลือเกินกับการเดินทาง เคลวินจอดรถตรงแยกเพื่อรอสัญญาณไฟ ระหว่างที่รอก็รู้สึกแปลกใจที่
คนช่างจ้ออย่างเจ้ากระต่ายแปดหลอด ตอนนี้เงียบหายไปเฉยๆ เมื่อหันหน้าไปดูก็พบว่าคนที่พามาด้วยนั้นตอนนี้เอามือเกาะกระจกแล้วใช้หน้าแนบลงไปเพื่อมองดูไฟสีต่างๆ บนถนนสองข้างทางด้วยความตื่นเต้น บันแนบหน้ากับกระจกซักพัก ก่อนที่จะร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆ กระจกก็เลื่อนลงกะทันหัน
“ เง้อ ! ”
บันหันขวับมามองเคลวินที่นิ่งเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ แกล้งผมทำไม ? ”
“ เพ้อเจ้อ ”
บันพูดเลียนแบบเคลวินเงียบๆ มีเพียงปากที่ขมุบขมิบไปมา ขาสองข้างตอนนี้ยกขึ้นมาบนเบาะด้วยความหนาว
“ ทำไมไม่เปลี่ยนชุดก่อนออกมา ? ”
เคลวินส่งเสียงเข้มเข้ามา ตอนที่หันมามองบันยกขาขึ้น กางเกงขาสั้นสีครีมร่นลงไปจนถึงช่วงสะโพกของบัน
เจ้าตัวเหมือนกับจะรู้ บันรีบยกขาลงแล้วดึงกางเกงลงมาปิด
“ ก็เจ้านายดึงผมออกมาจากโต๊ะกินข้าว น้ำซักอึกยังไม่ได้จิบเลย ดีเท่าไหร่แล้วที่ข้าวไม่ติดคอตายไปซะก่อน ”
เคลวินหมดทางที่จะต่อคำกับบัน เลยเปิดเพลงขึ้นมาทำลายบรรยากาศของผู้แพ้
蝴 蝶 眨 幾 次 眼 睛
才 學 會 飛 行
夜 空 灑 滿 了 星 星
但 幾 顆 會 落 地
我 飛 行 但 你 墜 落 之 際
很 靠 近 還 聽 見 呼 吸
對 不 起 我 卻 沒 捉 緊 你
你 不 知 道 我 為 什 麼 離 開 你
我 堅 持 不 能 說 放 任 你 哭 泣
你 的 淚 滴 像 傾 盆 大 雨 碎 了 滿 地
在 心 理 清 晰
你 不 知 道 我 為 什 麼 狠 下 心
盤 旋 在 你 看 不 見 的 高 空 裡
多 的 是 你 不 知 道 的 事
ผีเสื้อมันต้องกระพือปีกของมันซักกี่ครั้ง
ก่อนที่จะออกโบยบิน
ท้องฟ้าสว่างไสวพร่างพราวไปด้วยดวงดาว
แต่จะมีซักกี่ดวงที่ยังคงทอแสงอยู่อย่างนั้นไม่มีวันตก
ตอนที่ฉันบินขึ้นไปแล้วเธอร่วงหล่นลงมา
มันใกล้เสียจนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ
ฉันเสียใจที่ไม่สามารถกอดและรั้งเธอเอาไว้ได้
เธอถามฉันว่า ทำไมฉันถึงต้องทิ้งเธอไป ?
ทำไมฉันเมินเฉยและเย็นชาทุกครั้งที่เธอร้องไห้ ?
เวลาที่หยดน้ำตาของเธอหล่นลงกับพื้น
รู้ไหม มันทิ่มแทงใจฉันทุกครั้ง
เธอไม่รู้ใช่ไหม ว่าทำไมฉันต้องทิ้งเธอไป
เปล่าเลย ฉันคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กับเธอไม่ได้ห่างไปไหน
นี่เป็นเรื่องราวของฉันที่ต้องการบอกกับเธอ และเธอไม่เคยรู้มัน
บันตั้งใจฟังเพลงจนจบ พร้อมกับแปลเนื้อเพลงในใจ เพลงนี้มีเนื้อหาที่กินใจเหลือเกิน
“ เจ้านายครับ เพลงนี้เพราะมากเลย เจ้านายร้องเป็นกวางตุ้งให้ผมฟังได้ไหม ”
บันใช้มือดึงแขนเสื้อของเคลวินเบาๆ พร้อมกับทำหน้ามีความหวัง
“ จำไม่ได้ ”
“ ไม่จริงหรอก คุณย่าบอกว่าเจ้านายจำอะไรได้ตั้งมากมาย ท่องเพลงกลับหลังก็ได้ แค่นี้ง่ายจะตายไป ”
“ ท่องเพลงเป็นจีนกลางมาสิ จะพูดเป็นเป็นกวางตุ้งตาม ”
บันทำหน้ามุ่ย ก่อนที่จะเอามือไปกดตรงปุ่มรีเพลย์
“ เมื่อกี้มันเพลงวิทยุ กดให้ตายมันก็ไม่รีเพลย์ ”
“ จำไม่ได้หรอก แค่ฟังออกก็บุญเท่าไหร่แล้ว จะให้ท่องอีก ถ้ามากับพี่หลินนะ เรื่องแค่นี้สบาย ”
“ คราวหลังก็ไปกับพี่หลินของนายสิ ”
“ พี่หลินงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาเลยครับ ”
“ ฉันก็งานยุ่งเหมือนกัน ไม่มีเวลามาเลี้ยงเด็กหรอก ”
“ เจ้านายน่ะ ใจดีจะตายไป อย่ามาเก๊กดุหน่อยเลยนะ ไม่สำเร็จหรอก ”
ภัตตาคารอาหารจีนผ่านไปร้านแล้วร้านเล่า แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคุณน้ำแข็งจะเลี้ยวรถเข้าไป บันลูบท้องแฟบๆ ไปมา
หลายทีจนเคลวินต้องกลั้นหัวเราะ ไม่นานเจ้านายของบันก็พาเข้ามาที่ห้องอาหารของโรงแรมใหญ่
“ ห้องอาหารไทยสองที่ ”
เคลวินถอดเสื้อสูทสีดำออกมาคลุมให้บัน เนื่องจากเห็นเดินตัวสั่นจากอากาศหนาว เสื้อคลุมตัวใหญ่ของเจ้านายนั้น
ยาวไปจนถึงต้นขาของบัน
“ อาหาร ไท่ กั๋ว เหรอครับ ? ”
บันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นอะไรที่พอจะทำให้เข้าใจได้ว่า ที่นี่เป็นห้องอาหารไทย ไม่มีตัวโขน ไม่มีตัวหนังสือไทย
ไม่มีบริกรที่ใส่ชุดไทย เคลวินกับบันเดินเข้ามาจนถึงด้านในสุดที่ติดกับกระจก และเห็นด้านนอกของโรงแรมที่มี
ผู้คนเดินพลุกพล่าน หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ กัน ชี้ให้ผู้ชายอีกคนมองบันด้วยความเอ็นดู
“ โทษของการไม่เตรียมพร้อม ”
“ หิวแล้ว ”
บันจิบน้ำชาบนโต๊ะไปจนหมดถ้วย
“ อย่าเพิ่ง รออาหารก่อน เดี๋ยวก็อิ่มน้ำ ”
“ ที่นี่ขายอาหารไทยจริงๆ น่ะเหรอเจ้านาย ไม่เห็นมีนางรำเลยซักคน ”
“ นางรำอะไร ? ”
“ ร้านอาหารไทยก็ต้องมีนางรำน่ะสิ ที่แต่งตัวชุดไทยออกมารับรองแขกไง ”
“ เพ้อเจ้อ งั้นร้านอาหารจีนก็ต้องเชิดสิงโตงั้นสิ นายนี่มันเด็กไม่ ”
“ รู้ จัก โต ”
บันเติมคำสามคำให้เคลวินก่อนที่เจ้าตัวจะพูดจบ
“ ถ้าเจ้านายเป็นหุ่นยนต์ คนสร้างนี่คงกุมขมับ เพราะเจ้านายพูดเป็นแค่ไม่กี่คำ เพ้อเจ้อ เด็กไม่รู้จักโต แล้วที่
เหลือก็เป็นโหมดเงียบประหยัดพลังงาน ”
เคลวินยกน้ำชาขึ้นมาจิบจนหมดถ้วยเช่นกัน เนื่องจากจนคำพูดที่จะมาต่อกรกับบัน
“ ขอข้าวอีกครับ ”
บันยิ้มร่าเมื่อข้าวหมดไปแล้วหนึ่งจาน เคลวินยกมือขึ้นเรียกพนักงานในชุดจีนที่ยืนอยู่ไม่ไกลให้เข้ามารับออเดอร์
เพิ่ม
“ กินได้อย่างนี้ อาทิตย์หน้าก็คงลงสระกับอัลเบิร์ตได้ ”
“ ผมผอมลงจริงๆ ด้วย สงสัยจะเครียด ”
“ อาหารที่บ้านฉันคงไม่อร่อย นายถึงได้ผอมเป็นสำลีพันไม้ ”
“ เอ๊ะ ? พูดเหมือนคุณย่าเลย ผอมเป็นสำลีพันไม้ ”
บันทำหน้าสงสัย คุณย่าจะพูดเรื่องที่ไปกินข้าวกับดาเนียลให้เจ้านายฟังหรือเปล่านะ
“ เดี๋ยวจะพาไปซื้อขนม อยากได้อะไรก็คิดเอาไว้นะ จะได้รีบกลับไปทำการบ้าน พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า ”
“ การบ้านทำเสร็จหมดแล้ว ”
“ ยัง ”
“ เสร็จแล้วจริงๆ นะครับเจ้านาย เดี๋ยวจะเอามาให้ดู ”
“ ท่องอักษรจีน ห้าสิบตัวหรือยัง ? ”
บันอ้าปากค้าง ส้อมที่จิ้มปลาหมึกทอด ค้างอยู่ในอากาศ
“ ตะต้องท่องห้าสิบตัวจริงๆ น่ะเหรอ แค่ยี่สิบตัวก็หัวหมุนแล้ว ไม่ไหวหรอก ”
“ ฝีมือแค่นี้ จะไปช่วยงานคุณย่าได้ไงล่ะ แค่ตัวหนังสือไม่กี่ตัว ก็บ่นแล้วบ่นอีก ฉันไม่อยากจะฟัง ”
เคลวินดึงผ้าขึ้นมาเช็ดปาก ก่อนที่จะเรียกพนักงานเข้ามาอีกครั้ง
“ รวมกับของที่สั่งเอาไว้ ”
เคลวินยื่นการ์ดสีทองให้ พร้อมกับพูดสั่งกับพนักงานสองสามคำ
“ ไปช่วยงานคุณย่า หมายความว่าไงครับเจ้านาย อย่าให้ผมไปนะ ผมกลัวคุณย่า ผมอยากทำงานกับเจ้านาย ”
บันยื่นมือสองข้างมากุมมือของเคลวินเอาไว้แน่น สายตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากไป
“ วันนี้กลับไปท่องหนังสือให้ครบ แล้วจะคุยให้ ”
เคลวินจ้องตากับบัน แล้วมองลึกลงไปถึงข้างในตาดำ
“ เจ้านายใจดีจัง ”
บันยกมือของเคลวินถูกับแก้มไปมาเหมือนกับแมวที่รักเจ้าของ
“ เวลาอยู่กับดาเนียล ทำแบบนี้ด้วยหรือเปล่า ? ”
“ แบบไหน ? ”
“ ก็ ”
“ ??? ”
“ ทำตัวน่า ”
‘ รัก ’
“ น่ารำคาญแบบนี้ ”
“เปล่าครับ ไม่เคยทำ ”
“ ดีแล้ว ”
“ เจ้านายไม่ชอบเหรอครับ ? ”
บันนึกได้ว่าเคลวินคงรังเกียจ เลยยิ้มเจื่อนๆ แล้ววางมือของเคลวินเอาไว้บนโต๊ะ
“ นายยังเด็ก อย่าไปทำแบบนี้กับใครคนอื่น มันไม่ค่อยดี ”
เคลวินหิ้วกล่องที่พนักงานถือมาให้เอาไว้ แล้วเดินลิ่วไปโดยไม่รอบัน
“เอ้า เดินลิ่วเลย รอด้วยสิเจ้านาย ”
วันต่อมาที่มหาวิทยาลัย
บันถือบัตรวิ่งมินิมาราธอนการกุศลเพื่อช่วยสัตว์และก่อตั้งกองทุนเพื่อสัตว์พิการออกมาจากห้องเรียน อาจารย์เกาที่
ทำหน้าที่สอนบันวันนี้ให้บัตรนี้มาก่อนที่จะเลิกชั้นเรียน
“ มีชื่อพี่หลินด้วย ”
บันพลิกบัตรไปมาสองสามที ก่อนที่จะสังเกตเห็นชื่อบริษัทเคลวิน
“ เอ๊ะ บริษัทเจ้านายเป็นผู้สนับสนุนด้วยนี่นา ”
บันหิ้วกระเป๋าแล้วเดินตามเอลล่าลงมาจากตึกเรียน
“ เขาว่า ถ้าใครชนะจะได้รางวัลจากคุณหมอหลิน สัตวแพทย์ชื่อดังด้วยล่ะบันนี่ ”
“ เหรอ รางวัลอะไรกันนะ ? ”
“ ลูกซาลามานเดอร์ละมั้ง ก็เขาเป็นสัตวแพทย์นี่ ”
หวังโบกบัตรที่ได้มาเบาๆ ในอากาศ แล้วพยายามคิดว่าจะพาใครมาวิ่งด้วย
“ ทำไมต้องมีผูกด้ายแดงแล้วจับคู่กันวิ่งด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย อย่างนี้ฉันก็ต้องหาคู่วิ่งแล้วสิ ”
เอลล่าส่งสายตาวิบวับมีความหวัง
“ ฉันคิดว่าพอจะหาคู่ได้แล้วล่ะ ”
บันยิ้มกว้างแล้วคิดถึงคู่ที่จะชวนออกวิ่งด้วย
บันโบกมือลาเพื่อนสองคนแล้วรอขึ้นรถกลับบ้าน ข้อความในบัตรนั้น บันไม่ทันได้อ่านให้ละเอียดว่า คนที่ผูก
ข้อมือด้วยด้ายสีแดงแล้วออกวิ่งด้วยกัน เมื่อผ่านเส้นชัยไปแล้ว ต้องจูบปากของอีกฝ่ายเป็นเวลาสิบนาที เพื่อฉลองความรัก
ที่มีต่อสัตว์และความรักระหว่างเพื่อนมนุษย์ หลักการใหญ่ของการจัดวิ่งในครั้งนี้คือ การเชิญชวนให้คู่รักออกมาวิ่งด้วยกัน
จุดนี้นี่เองที่ทำให้เอลล่าหน้าแดงและพยายามหาคนออกวิ่งด้วย ในขณะที่บันยังไม่รู้เรื่องในบัตรมากนัก
แต่ก็คิดจะชวนบางคน ออกไปวิ่งด้วยกันเสียแล้ว
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บันชวนเจ้าชายน้ำแข็งแน่ๆ
-
ไก่จ๋า ได้ยินไหมว่าเสียงใคร ? ก๊ากกก
หัวเราะกลบเกลื่อนความผิด หายไปหลายวัน คิดถึงเสมอ
วันนี้เอาทั้งสองเรื่องมาลงแล้วเน้อครับ ปี้น้องจาวเล้าเป็ดตั้งหลาย
กึ๊ดเติงขนาด คิคิ อู้กำเมืองด้วยความสำนึกผิด
-
แปะ
++++++++++++
บันนี่จะอัลเบิร์ตไปวิ่งสินะ 555+
บ้าแล้ว ไม่ใช่หรอกเน๊อะ ...
มีตำว่า "นะ นะ น่ารัก" แล้ว กรี๊ดๆ ~
-
คุณน้ำแข็งทั้งหึงทั้งหวงน้องบันแต่ทำเก๊กอยู่ได้ น่ารักกก
น้องบันจ๊า จะไปชวนคุณเคลวินมาวิ่งคู่ใช่ไหมจ๊า
-
ว้าววว จุมพิตสิบนาทีคงทำให้ใครบางคนฟุ้งซ่าน สติแตก
-
:L1:
-
หนูบันจะวิ่งกับใครหนอ
+1 แทนความคิดถึง (กระโถนด่วน ฮิ้ววววว)
-
เคลวิน อยากให้บันนี่น้อยแสดงอาการอ้อนแบบนี้กับตัวเองเดียวเท่านั้นละซี้
อิ อิ ออกอาการหวงน้องบัน
น้องบันจะชวนใครมาวิ่งคู่เหรอ"บางคนนั้น" คือใครเหรอ
-
บันต้องชวนเจ้านายมาวิ่งแน่เลย คึคึ
ถ้าไม่ใช่เจ้านายก็คงเป็นอัลเบิร์ตละมั้ง?
-
บันพูดจ้อตลอดเวลาจริงๆ กับหมากับตุ๊กตากับฟ้ากับฝนก็ไม่มีหยุด :laugh:
ท่าทางเจ้านายจะแพ้ทางหนูมากๆอ่ะ
ว่าแต่จะเอาใครไปวิ่งด้วยเหรอ........ เสียจูบแน่ๆงานนี้หนูบัน ว่ะฮ่ะฮ่า :จุ๊บๆ:
-
โถ แล้วพ่อเคลวินจะยอมอกมาวิ่งด้วยเร้อออ555 น่าจะเป็นแดเนียลจอมจุ้นมากกว่าที่ขอเสนอตัวเองมาวิ่งคู่บันน่ะ เอิ๊กๆ
ปล.เริ่มแอบเห็นว่าพระเอกของเราเริ่มหลงเสน่หนูบันแล้ว เยส! :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดด บันนี่น่ารัก :m3:
เค้าเขินแทนพ่อเคลวินอ่า
ถ้าบันนี่ชวนพ่อเคลวินไปวิ่งด้วย
งานนี้คงได้เห็นพ่อช็อคตาตั้งตั้งแน่ๆ
ชอบเวลาบันนี่คุยกับอัลเบิร์ตจัง
ดูงุ้งงิ้งๆน่่ากอดดี
o13 :bye2:
-
อิอิอิอิ จะไปชวนใครอ่ะ
-
้ถ้าที่บริษัทเคลวินเป็นผู้สนับสนุน ก็แปลว่า...เคลวินรู้กติกาน่ะสิ
ถ้ารับปากไปวิ่งกับบันนี่ฉวยโอกาสเห็น ๆ เลยนะเจ้านาย
คุณเคนแปะลิงค์นิยายเิพิ่มอ่ะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยอ่านนะคะ วันนี้ดึกแล้ว...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
-
:m3: +1 ให้น้องบันที่น่ารักไม่บันยะบันยังเจ้าค่าาา :m13:
ณ จุดๆนี้ เข้าใจว่าคุณพ่อจะเริ่มใจอ่อน(+ใจสั่น)กับน้องบันแล้วแน่ๆ :haun5:
-
เกมนี้น่าสนุกดีนะ o3
-
:L2: :L2: :L2:
-
เจ้านายยยยยยย ไปวิ่งกับน้องบันหนอ่ยยย
หวานขึ้นเรื่อยๆเลยอะ เขิน :o8: แต่อยากได้หวานกว่านี้อีกกก เอาอีกกกก เอาอีกกกกกกกก XP
-
10นาที
ที่พวกเราตั้งหน้าตั้งตาคอย :z1:
-
เจ้านายใจดีมากจริงๆอ่ะ
อ่อยยยยย
ชอบๆๆ เขิน ผู้ชายแบบนี้สุดๆ
เอาเลย ด้ายแดงเลย ผูกเลย วิ่งเล้ยยยย
^^
-
หวังไว้เต็มร้อยว่าต้องใช่ หวังว่าเคนอิจิจะไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่านเน้อ :z1:
-
ตาน้ำแข็ง ไปวิ่งกับน้องกระต่ายเตอะป่ะ :L2:
-
ชวนเจ้านาย ชัวร์
-
บันจะชวนใครอ่ะ เคลวินป่าว ฮ่าๆ ท่าจะฮามากอ่ะ
-
น้องกระต่ายต้องชวนเจ้านายคนเดียวนะ อย่าไปชวนดาเนียลละ
-
:z7:ลุ้นๆๆๆ บันจะได้วิ่งกะใครหนออออ :110011:
-
10 นาทีเชียวน๊ะจ๊ะ เจ้านาย :-[
-
แล้วเคลวินเค้าจะไปวิ่งกับบันมั๊ยเนี่ย
:o8:
-
:laugh: ไปช่วนเจ้านายโลด บันนี่
-
ฮาฮาฮ่า ถ้าเคลวินยอมก็แสดงว่าอยากจูบน้องบันด้วย แต่ดาเนียลต้องมาชวนน้องบันด้วยอีกคนแน่เลย
-
นั่นแน่เจ้านาย ในที่สุดก็คิดได้ว่าน้องบันน่ารักสุดจิตแล้วล่ะซี้ กิ้วๆๆ :z1:
แต่ปากเนี่ยนะ แข็งไม่มีใครเกิน ชิส์ๆๆ
อาหารไทยกินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่ากินที่เมืองไทยหรอกเนอะบันนี่ แต่ตะเองคงจะกลายเป็นสะใภ้ฮ่องกงนี่นา คริๆ :-[
ว่าแต่จะไปชวนเจ้านายวิ่งด้วยกันหรือเปล่าบันนี่ :o8:
-
ได้อ่านน้องบันนี่ที่ไร รู้สึกสบายใจทุกทีเลย :กอด1:
-
บันนี่น่ารักจริงๆ เคลวินก็เก๊กตลอด
บันนี่ชวนเจ้านายไปวิ่งด้วยกันนะ
-
เดาว่าบันชวนอัลเบิร์ตอ่ะ 555
-
บันนี่จะชวนใคร
ขอให้เป็นเจ้านายทีเถอะ
:กอด1: :กอด1:
-
กอดดดรัด คอจ.
คิดถึงมาก อิอิ
ช่วยบอกคุณเคลหน่อย
ว่าซึนมาก ระวังโดนคนอื่นฉกไปน๊าาา
เด่วจะหาว่า แฟน(คลับ) คอจ. ไม่เตือน อิอิ
กอดดอีกที ซุกกกๆ +1 งับ ฮี่ๆ
-
กอดเคนจังให้หายคิดถึง
เค้าอยากรู้แล้วอ่ะว่าน้องบันจะชวนใครไป ในใจตอนแรกคิดว่าน่าจะชวนเคลวิน
แต่อีกใจกลับคิดว่าน้องมันน่าจะไม่ชวนนะ แต่ไปขออนุญาตเคลวินให้พาอัลเบิร์ตไปวิ่งด้วยแหงๆเลยอ่ะ 555
-
แล้วบันจะชวนใครน้า!!!!!
-
หุหุ ไปกับคุณน้ำแข็งแน่ ๆ
-
บันนี่น่าร๊ากกกกก
-
ชวนใครน้อ เจ้านาย หมอหลิน หรือว่าอัลเบิร์ต ? :-[ :-[
-
หุ่นยนต์เคลวินในโหมดประหยัดพลังงาน 55+
ว่าแต่คำว่า 'รัก' ใครเป็นคนคิดกันนะ บันหรือคุณเคลวิน
โอ๊ย ตอนนี้น่ารักอ่ะ คุณเคลวินน้ำแข็งเริ่มละลายแล้วนะ
-
กึ๊ดเติงอ้ายโตยกึ๊ดเติงจาดนัก
ได้อ่านแล้วสบายใจ เดียวไปอ่านอีกเรื่องเลย
-
กระต่ายน้อยจะชวนใครอ่ะ
:call: เจ้านายน้ำแข็ง สาธุๆ :laugh:
-
บันนี่จะชวนคุณพ่อไปใช่ม้า? ใช่สินะๆ ต้องใช่แน่ๆล่ะมั้ง?
-
บันน่ารักไม่ไหวแล้ว :-[ :-[ :-[
-
อยากไปวิ่งกับบันจัง รักนะ จุ๊บๆ :man1:
-
อิอิ คุณน้ำแข็งน่ารัก ดูสิ จะเก๊กไปได้อีกเท่าไหร่
รอดูคนที่บันนี่จะชวนไปจุ๊บ เอ๊ย! ไปวิ่ง คิคิ
-
ฟิคเรื่องนี้ทำเอาเราติดมากมาย อ่านถึงตีห้าทีเดียวเมื่อคืน o18
เจอกระต่ายกับน้ำแข็งไสฉุดไว้ไม่ให้ไปนอน ฮ่าๆๆ
อ่านไปก็เขินไป เหมือนจะัไม่หวานแต่จริงๆแล้วมันยิ่งกว่าหวานนนน
ยิ่งตอนจบตอนที่แล้วนี่ อะหืมมมมมมม บันนี่อะไรหนูจะแบ๊วได้ขนาดนี้ค่ะ
เขินแทนนนนนน >________< เรื่องราวสนุกค่ะ : D
อ่านแล้วเพลินมากกก ถึงขั้นไม่หลับไม่นอน อ่านต่อเรื่อย
ส่วนตัวอ่านภาษาจีนไม่ออก ไปฮองกงครั้งล่าสุดก็สามปีที่แล้ว พม่าไม่เคยไป
แต่อ่านแ้ล้วแอบอินท์นึกภาพออกหมดเลยอ่ะ บ้าไปแล้วช้าน ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอค่ะ
เขียนคอมเม้นท์ไม่เก่งแต่อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มาก o13
-
ตั้งแต่โดนบันนี่หอมแก้มไป :o8:เจ้านายเคลวินเถียงแพ้บันสองหนแล้วนะ :laugh:
แล้วถ้าได้จับคู่วิ่งด้วยกัน เคลวินจะก้าวขาออกหรือเปล่า!! จูบปาก 10 นาทีเชียวน่ะ
แค่คิดก็เสียวแล้ววววววว
ถ้าเป็นดาเนียลจอมจุ้นคงจะรีบลากบันนี่เข้าเส้นชัย :จุ๊บๆ:
ขอบคุณ เคนอิจิ อีกครั้งครับ
-
เจ้านายปากแข็งตลอด :เฮ้อ: น่ารักก็พูดมาเลยซิ่ -3-
:impress2: เกมส์น่าสนใจมากค่ะ แต่ต้องดูอีกทีว่าบันชวนใคร o18
-
ปากไม่ตรงกับใจนี่นา o18 พ่อหมีขั้วโลก :impress2:
-
:o8:อุ้ยตายเขิลลลลลล :o8:5555+สนุกน่าดูละงานนี้ บันๆเอ๋ยเจอแน่ๆๆๆ :L2: :pigha2:
-
บันนี่ จะชวนใครหน๊อ :z1:
-
ใครคือผู้โชคดีนะ
-
เฉลยด่วนเลยว่าบันจะชวนใครวิ่ง
อ้ายยยยยยยยยย คนถูกชวนต้องคิดไปไกลแน่ อิอิ
รอฉากจูจุ๊บอ่า โอ๊ยยยย เขินแทนนู๋บันนี่จริงๆ
-
Chapter 18.
(http://img8.uploadhouse.com/fileuploads/12486/124860085ca7f2d851a922f63f04894a4d5f4b58.jpg) (http://www.gameragnarokonline.com)
หมอหลินปรายตามองวัตถุสีแดงที่กำลังผลุบๆ โผล่ๆ อยู่แถวหน้าประตูเล็กซึ่งใช้สำหรับเปิดเข้าออก เมื่อละ
มือจากอ่างปลาทองและเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เจ้าของบ้านก็ต้องอมยิ้มกับกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
“ นึกว่าเห็นอะไรผิดปกติซะอีก ที่แท้ก็ไม่มีอะไรซักอย่าง ”
เจ้าของบ้านที่ออกมาดูตรงประตูเล็ก หันหลังพิงกำแพงหินแล้วจ้องมองไปตรงถนนใหญ่
“ สงสัยจะตาฝาด กลับเข้าข้างในดีกว่า ”
“ อย่าแกล้งกันซี่ อยู่ตรงนี้ไง จะเหยียบผมกับอัลเบิร์ตอยู่แล้ว ”
บันขยับเสื้อกันหนาวสีแดงไปมา ก่อนที่จะขยับตัวไปจับขาหมอหลินเอาไว้
“ เสียงเด็กที่ไหนกันนะ หันจนคอเคล็ดแล้วก็ไม่เห็น ? ”
หมอหลินใช้ฝ่ามือกั้นตรงหน้าผาก แล้วทำทีหันไปมองรอบๆ ตัวอีกครั้งโดยไม่มีท่าทีสนใจมือเล็กๆ ที่เข้ามาจับ
กางเกง
“ ถ้าไม่เห็นอีก จะให้อัลเบิร์ตงับขากางเกงจริงๆ นะ ”
บันกอดขาหมอหลินไว้แน่น พร้อมกับส่งคำขู่ทักทาย
“ อ้าว หนูน้อยหมวกแดง ลงไปทำอะไรกับพื้นล่ะ หรือว่าวันนี้อยากเป็นกบ ? ”
เจ้าของบ้านวางสองมือทาบกับขา แล้วก้มลงมาคุยกับบัน
“ ก็จะแอบคุณหมอน่ะสิครับ แต่ว่าอัลเบิร์ตน่ะทำเสียแผนหมดเลย มันยุกยิกไปมา ”
บันยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะใช้สองมือปัดฝุ่นตรงสะโพก
“ เข้าไปหลบหนาวข้างในดีกว่า วันนี้มีอะไรจะให้ดูด้วยนะ สนใจหรือเปล่า ? ”
“ อะไรเหรอครับ ? ”
“ บอกตอนนี้ก็ไม่ตื่นเต้นน่ะสิ อ้อ แล้วคนที่ขยุกขยิกจนคุณหมอจับได้น่ะ รู้สึกจะใส่ชุดแดงนะ ไม่ใช่อัลเบิร์ต ”
หมอหลินยื่นมือเข้าไปขยี้หัวบันไปมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ โห ลูกทีโมน วิ่งได้แล้วเหรอ ? ”
ลูกเมียร์แคทตัวเล็กๆ ที่บันเคยอุ้มตั้งแต่ตอนที่ยังไม่เปิดตา ตอนนี้โตพอที่จะวิ่งรอบๆ แม่ของมันได้แล้ว
“ ลองดีดนิ้วเรียกมันสิ ”
เจ้าตาแป๋วสองตัวที่กำลังยืนสองขามองหมอหลินกับบัน เมื่อได้ยินเสียงสัญญานดีดนิ้วก็รีบตรงรี่เข้ามาหาทันที
“ น่ารักจัง ขี้อ้อนด้วย ”
บันชูเจ้าตัวที่มาคลอเคลียขึ้นกับอากาศ พร้อมกับสอนให้มันแลบลิ้น
“ ว่าแต่บันนี่ วันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่า ? ”
“ พิเศษเหรอครับ ไม่มีหรอก แต่ว่ามี……………. ”
“ มี ? ”
“ วันมะรืน จะมีวิ่งฮ่องกงมินิมาราธอน พี่หลินรู้แล้วใช่ไหมครับ ? ”
“ อืม รู้แล้ว ”
“ คือว่า ผมจะชวนพี่หลินไปวิ่งด้วยกันน่ะครับ ”
หมอหลินมองลึกเข้าไปในตาของบัน ก่อนที่จะหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูในความไร้เดียงสา
“ เด็กน้อย ก่อนจะทำอะไรซักอย่าง ต้องรอบคอบกว่านี้ เข้าใจหรือเปล่า ”
บันปล่อยลูกเมียร์แคทเข้าไปดูดนมแม่ เสร็จแล้วก็เอามือกอดเข่าตัวเองก่อนที่จะส่งสายตางุนงงไปหาหมอหลิน
“ ไม่ต้องสงสัยหรอก เดี๋ยววันงานก็จะรู้เอง ”
คนพูดยิ้มกว้างมาให้ พร้อมกับส่งมือขึ้นมาให้จับ
“ ไปกันเถอะ นี่ก็ค่ำแล้ว ”
“ งั้นผมกลับบ้านก่อนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า ”
“ ไปดื่มชาร้อนๆ ข้างใน แล้วจะขับรถไปส่ง ”
19.00 น.
บันพักสายตาโดยการนอนแผ่กับพื้นกลางบ้านหลังจากที่นั่งคัดอักษรจีนพันตัวตามที่เคลวินสั่งเอาไว้จนถึงตัวที่เก้า
ร้อย สายตาของบันจ้องดูโคมไฟระย้าบนเพดานสูงที่หมุนไปมาได้เอง มันหมุนช้าๆ เป็นวงกลม พร้อมๆ กับหนัง
ตาของบันที่ปิดทับลงมาข้างล่าง ไม่นานนัก ดินสอสีแดงที่เคยถือเอาไว้ในมือก็กลิ้งจากไป มันกลิ้งไปไกลจนถึง
หน้าประตูบ้าน และหยุดลงเพราะมีเท้ามาเหยียบมันเอาไว้
เคลวินใช้เท้ากลิ้งดินสอสีแดงไปมา ก่อนจะย่อตัวลงแล้วหยิบขึ้นมามองอย่างละเอียด ดินสอสีแดงตรงปลายมีตัวทู่
ที่แปลว่ากระต่าย ในบ้านนี้มีแค่คนเดียวที่ใช้มัน
อาการของบันขณะนี้ดูคล้ายกับภาพวาดของลีโอนาโด ดาร์วินชี ที่แสดงลักษณะการกางแขนกางขาของมนุษย์
วิทรูเวียสแมนแบบฉบับเด็กสีส้มตอนนี้นอนแผ่หลาหมดสภาพอยู่กลางบ้าน เคลวินจ้องมองภาพที่เห็นอยู่ซักพัก
ก่อนที่จะวางขนมปังไส้ถั่วแดงร้อนกรุ่นกับกล่องใส่อาหารสามกล่องลงกับโต๊ะทำงานที่อยู่ใกล้กัน
“ อัลเบิร์ต มานี่ ”
เคลวินดีดนิ้วเรียกอัลเบิร์ตที่เพิ่งเดินเข้ามา หลังจากที่มันวิ่งออกไปรับเขาที่ประตูรั้ว
“ อธิบายมาซิ ”
เจ้าขนฟูสะบัดหางไปมา ก่อนที่จะหมอบลงข้างๆ บัน มันหันมามองเคลวินคล้ายกับอยากจะบอกว่า
“ ก็อย่างที่เห็นแหละครับเจ้านาย ”
“ นี่ ”
“ อือ ”
เคลวินใช้มือตบตรงแก้มของบันเบาๆ ให้ตื่นขึ้นมา
“ ตื่นขึ้นมากินข้าว ”
“ อือ ”
“ ตื่นขึ้นมาสิ ”
“ หลินชิงเองน่ะเหรอ หลันชิงทำไมเหมือนเจ้านายน้ำแข็งนักล่ะ ไม่เอานะ มามะมาให้กอดซะดีๆ ”
“ เจ้าเด็กขี้เซา ”
เคลวินปลิ้นเปลือกตาของบันขึ้นแล้วจ่อหน้าเข้าไปใกล้ๆ
แผล็บ !!!
!!!!!!!!!!!!!!!!
บันแลบลิ้นยาวออกมาแล้วเลียหน้าเคลวินตั้งแต่คางขึ้นไปจนถึงหน้าผาก อัลเบิร์ตที่หมอบอบู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียง
เจ้านายกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะหลับตาปี๋
“ อ๊ะ เจ้านาย เจ้านายกลับมาแล้วเหรอ ทำไม อือ มาไม่ให้สุ้มให้เสียงล่ะ ? ”
บันขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่งท่ากบจ้องมองเจ้านาย
“ อัลเบิร์ต พ่อเป็นอะไร ? ”
บันถามอัลเบิร์ตสลับกับจ้องหน้าเคลวิน
“ ไปอาบน้ำได้แล้ว แล้วมากินข้าว ”
เคลวินหลับตาแล้วชี้มือสะเปะสะปะไปทางกระดาษที่บันเขียนการบ้านค้างเอาไว้
“ ไม่ใช่แพะซักหน่อย จะได้กินกระดาษเป็นอาหาร ”
บันหยิบกระดาษการบ้านขึ้นมามองด้วยความสงสัย
“ ข้าวอยู่บนโต๊ะ กินซะ เดี๋ยวจะเย็น ”
บันหันหน้าไปทางโต๊ะทำงาน เห็นกล่องสีขาวสามสี่กล่องวางอยู่
“ อะไรกันน่ะครับ ของกินเหรอ ? ”
“ น่าอร่อยจัง มีเกี๊ยวกุ้งด้วย เจ้านายกินด้วยกันนะ ผมจะไปหยิบถ้วยมาให้ ”
“ ไม่ต้อง รีบกินซะ แล้วไม่ต้องพูดมาก ”
“ การบ้านยังไม่เสร็จเลยนะเจ้านาย เผลองีบไปซะก่อน ”
“ พรุ่งนี้คัดอีกพันตัว ”
“ อัลเบิร์ต กินหนมปังหรือเปล่า มานี่เร็ว ”
“ ได้ยินหรือเปล่าว่าให้คัดอีกพันตัว ? ”
“ หูอื้อไปหมดเลย ไม่ได้ยินอะไรซักอย่าง ”
บันยักไหล่แล้วหยิบของบนโต๊ะหายเข้าไปในครัว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
บันเอนหลังลงกับเก้าอี้ มือสองข้างลูบหน้าท้องไปมา บนโต๊ะตรงหน้ายังเหลือขนมปังถั่วแดงอีกครึ่งก้อน เนื่องจาก
ตอนนี้สุดปัญญาที่จะหาทางใส่อะไรลงไปในท้องได้อีกแล้ว
“ อัลเบิร์ต อัลเบิร์ต มานี่ เบาๆ เดี๋ยวพ่อได้ยิน ”
บันเอาปากเป่านิ้วชี้แล้วกวักมือเรียกอัลเบิร์ตที่นอนแผ่อยู่ใกล้ๆ ให้เข้ามาหา
“ เนี่ยนะอร่อยมากเลย ลองชิมดูสิ ”
“ อัลเบิร์ตมานี่ ! ”
เสียงเคลวินดังมาจากโถงกลางบ้าน
“ หูดีชะมัดเลยนะเจ้านาย ”
บันแยกเขี้ยวแล้วค่อยๆ ฉีกขนมปังใส่เข้าไปในปาก
กระต่ายตัวโตสีชมพูยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเคลวิน มันจ้องมองเอกสารกองโตที่เรียงกันเป็นตั้งอย่างเป็นระเบียบ มือใหญ่
ของเจ้านายจับปากกาด้วยความทะมัดทะแมงแล้วค่อยๆ บรรจงเขียนลายมือภาษาจีนที่ตวัดสวยงามลงเป็นข้อคอม
เม้นท์ในเอกสารเกือบทุกแผ่น และเมื่อยืนนานๆ เข้าจึงเริ่มเข้าใจ ที่ใครๆ พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เคลวินเป็น
คุณหนูจอมเฮี้ยบ สงสัยจะเป็นเรื่องจริง
“ ต้องอ่านทุกแผ่นเลยเหรอ ? ”
“ …………………… ”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ เจ้ากระต่ายตัวเดิมไม่ยอมแพ้ มันใช้มือที่เป็นปุ่มนุ่มๆ สามปุ่ม
กดลงบนไหล่ของเจ้านาย
“ ต้องเขียนแบบนี้ทุกแผ่นเลยเหรอ ? ”
“ ทุกแผ่น ”
“ ไม่เหนื่อยหรือไง ? ”
“ จะให้ฉันนอนเกยตื้นเหมือนนายน่ะเหรอ ? ”
เคลวินยกเอาภาพตอนที่บันนอนแผ่อยู่กับพื้นขึ้นมาพูด
“ นั่นมันหลันชิงต่างหาก อย่าเอามาปนกันสิ ”
บันใช้มือบังคับกระต่ายให้เท้าสะเอว อีกข้างก็โบกไปมาเป็นการปฏิเสธว่าไม่ใช่ตัวเอง
“ งั้นเหรอ ? ”
เคลวินหมุนเก้าอี้มาทางกระต่ายตัวโต เสร็จแล้วเอื้อมมือมาเขกหัวคนที่อยู่ข้างหลังกระต่าย
“ เจ็บนะ ! เขกมาได้ หัวปูดหมดแล้ว พรุ่งนี้จะไปเรียนยังไงล่ะเนี่ย ”
บันปล่อยหลันชิงลงกับพื้นแล้วเอามือสองข้างลูบหัวไปมา
“ ฉันเขกหัวหลันชิงต่างหาก จะร้องทำไม ? ”
“ เจ้านายบ้า เล่นเป็นเด็ก นี่คนนะไม่ใช่กระต่าย ! ”
“ ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าเป็นหลันชิง ? ”
เคลวินชูสองมือขึ้นบนอากาศ ก่อนที่จะหันเก้าอี้ไปทำงานต่อ
“ หนอยแน่ เจ็บใจนัก ! ”
บันอุ้มกระต่ายตัวเดิมขึ้นมาจากพื้นแล้วลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับเคลวิน กระดาษที่เขียนอักษรพันตัวค้างเอาไว้
ถูกรื้อขึ้นมาเขียนต่อ
“ ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียน ”
เสียงเรียบๆ ไม่เจาะจงคนฟังลอยมาจากเคลวิน
“ ตาสว่างตั้งสองครั้ง จะไปนอนได้ไง ? ”
“ อะไรสองครั้ง ? ”
“ ก็ตอนเจ้านายปลุกกับตอนที่โดนเขกกะโหลกเมื่อกี้ไง ตาสว่างหมดเลย ”
บันแยกเขี้ยวใส่เคลวิน ก่อนที่จะใช้ยางลบถูไปมาบนกระดาษ
“ ใช้อารมณ์เขียนหนังสือแบบนั้นน่ะ ไม่มีทางทำมันได้ดีหรอก นายต้องเป็นคนใจเย็นกว่านี้ ”
“ ใจเย็นเป็นน้ำแข็งขั้วโลกแบบเจ้านายงั้นเหรอ ไม่เอาหรอก ”
“ คนเรารู้สึกแบบไหน ไม่เห็นจำเป็นต้องสนใจคนอื่น ตัวเราเองต่างหากที่สำคัญที่สุด ”
“ ไม่จริงหรอก ! ”
บันเดินอ้อมโต๊ะมาใกล้ๆ กับเคลวิน
“ ความรู้สึกของคนแสดงออกถึงจิตใจที่อยู่ข้างใน ถ้ามัวแต่นิ่งเงียบเป็นเจ้าชายน้ำแข็งแบบนี้
ใครจะมาเข้าใจเจ้านายล่ะ ”
“ ฉันก็ไม่ได้อยากให้ใครมาเข้าใจฉันนี่ ”
เคลวินกอดอกแล้วหมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้ากับบัน
“ คนเราอยู่บนโลกนี้ได้เพราะความรักที่มีต่อกัน แล้วอย่างแรกที่แสดงออกถึงความรักก็คือ การแสดงออกถึง
อารมณ์ที่ซ่อนอยู่ภายในยังไงล่ะ ”
“ ฉันให้นายมาสั่งสอนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ กลับไปนอนซะ ! ”
“ ยังพูดไม่จบ ! ”
“ ฉันสั่งในฐานะเจ้าของบ้าน ! ”
เสียงตะเบ็งของบันเงียบลงเพราะเสียงพูดเรียบเฉยของเคลวิน
“ ไม่ต้องมาย้ำหรอกว่าเป็นแค่คนอาศัย ”
บันก้มหน้าแล้วรวบเอากระดาษการบ้านเดินเข้าไปในห้องนอน
ห้องโถงกลางบ้านตอนนี้เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ เจ้าขนฟูที่เดินตามบันนี่ซักครู่นี้ มันเข้ามาทำจมูกฟุดฟิดกับเคลวิน
ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในครัว ใกล้กันกับเคลวิน กระต่ายตัวโตของบันยังคงนั่งอยู่ที่เดิมบนเก้าอี้ มันส่งสายตา
แปลกประหลาดมาที่เคลวิน คล้ายกับจะต่อว่าคนเย็นชาที่เพิ่งทำลายบรรยากาศของบ้านลงไป
“ ไม่ต้องมาส่งสายตาแบบนั้นแทนเจ้านายแกหรอก ”
เคลวินใช้เท้าเขี่ยหลันชิงให้ตกจากเก้าอี้ ก่อนที่จะหันไปมองประตูห้องของบัน
“ ไอ้คนขี้เก็ก ไอ้คนปากแข็ง ไร้ความรู้สึก ”
บันพูดลอดฟันออกมาอย่างคับแค้นใจ ในมือก็เขย่าขวดโลชั่นไปด้วย
“ คอย ดู นะ พรุ่ง นี้ จะ ไม่ พูด ด้วย ! ”
บันเขย่าขวดพร้อมกับบีบโลชั่นออกมาตามจังหวะที่พูด มันโพยพุ่งออกมาออกมาเลอะเต็มหน้าของบัน
“ เหวอออ อะ โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ”
บันส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ โลชั่นสีขาวที่พุ่งออกมา ตอนนี้เริ่มทำให้ตาของบันเกิดอาการแสบร้อนเหมือนโดน
ไฟเผา เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างรวดเร็วพอๆ กับมือใหญ่สองข้างที่ช้อนตัวบันขึ้นมาแล้วอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ
เคลวินวางบันลงกับอ่างอาบน้ำแล้วจัดการเปิดฝักบัวออกมาล้างโลชั่น
“ ลืมตาสิเด็กโง่ ลืมตาเร็วเข้า ! ”
เคลวินตะโกนเสียงดังจนบันสะดุ้งโหย่ง
“ เจ้านายผมแสบตา ! ”
“ ลืมตาเดี๋ยวนี้นะ ห้ามหลับตา ฉันจะค่อยๆ เปิดน้ำไล่มันออกไป ”
เคลวินจับบันตะแคงหน้าลง แล้วค่อยๆ เปิดน้ำล้างคราบโลชั่นให้ไหลออกมา
“ ฮือ แสบ ”
“ ทนหน่อย ”
“ ขอโทษ ”
“ ขอโทษเรื่องอะไร ? ”
“ เรื่องที่ตะโกนใส่หน้าเจ้านาย ”
“ ไม่เห็นจำได้เลย สงสัยหลันชิงมันจะทำล่ะมั้ง ”
“อืม หลันชิงมันทำ ผมไม่ได้ทำ ”
“ รอก่อนนะ จะเอาผ้ามาซับน้ำตาให้ ”
“ แสบตาอยู่เลย ”
“ ร้องไห้ออกมาเยอะๆ มันจะช่วยให้หายแสบตา ”
“ ไม่บอกมันก็ไหลออกมาจนจะหมดตัวอยู่แล้ว ฮือ ”
“ อธิบายมาซิ ? ”
“ คือว่า คือหลัน ”
“ ถ้าโกหกขอให้ตาบอดจริงๆ ”
“ คือผมเอาโลชั่นมาเขย่า แล้วบีบ ”
บันหลับตาปี๋แล้วใช้มือควานหาผ้าขนหนู
“ แล้วเขย่ามันทำไม ? ”
“ ก็มันโมโหนี่นา ”
“ ฉันไม่ได้สอนหรือไง ว่าให้นายใจเย็น ๆ หรือว่านายเป็นตัวปลวกที่สมองมีแต่เศษไม้ ! ”
เคลวินผลักบันลงกับเตียงแล้วใช้สองมือคล่อมตัวเอาไว้
“ เจ็บจะตายอยู่แล้วยังมาด่าอีก แล้วนี่จะทำอะไร ? ”
บันน้ำตาคลอขึ้นมาเพราะแสบตาอย่างหนัก
“ อยู่นิ่งๆ แล้วลืมตา ฉันจะเอาน้ำตาเทียมหยอดให้ ”
เคลวินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเอาขวดเล็กๆ สีขาวออกมา
“ เอามาจากไหน เจ้านายไม่ได้ใส่เลนส์ไม่ใช่เหรอ ? ”
“ ที่น้ำตาไม่ไหลออกมา เป็นเพราะนายพูดมาก รู้หรือเปล่า ? ”
สันจมูกของเคลวินชนกันกับของบันเบาๆ มือใหญ่ที่บันเห็นจับปากกาเขียนอักษรจีนซักครู่นี้ ตอนนี้มันเปลี่ยนหน้า
ที่มาเป็นมือที่ช่วยรักษาพยาบาลบันให้หายจากอาการปวดตา
“ สวรรค์ลงโทษเด็กดื้อที่ไม่เชื่อผู้ใหญ่ให้รู้สำนึก ”
เคลวินพูดเสียงเบาๆ ออกมา น่าแปลกตรงที่บันไม่รู้สึกโกรธซักนิด ตรงกันข้าม กลับรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนคำ
ปลอบประโลมให้หายจากอาการแสบร้อนที่กำลังเป็นอยู่ บันจ้องตาของเคลวินที่อยู่ห่างกันไม่กี่เซนฯ แววตาแปลก
ประหลาดที่บันเดาความรู้สึกไม่ออก กำลังจ้องกลับมาเช่นกัน
“ ตาแดงเหมือนกระต่ายแล้วนี่ วันนี้นายก็ได้เป็นกระต่ายสมใจแล้วสิ ”
บันถอนหายใจออกมา พร้อมกับหลับตาปี๋
“ หายแล้ว เจ้านายเชิญออกไปได้ ”
บันชี้มือสะเปะสะปะไปที่หน้าต่าง เหตุการณ์ตอนนี้คล้ายกับตอนที่เคลวินชี้มือไปที่กระดาษของบันไม่มีผิด
“ หัดมองซะบ้างสิว่านายชี้ไปที่ไหน จะให้ฉันปีนหน้าต่างออกไปวิ่งเล่นตรงสนามหญ้าหรือไง ? ”
“ นั่นแหละ ออกไปวิ่งซะบ้าง จะได้แข็งแรง ”
“ ถ้านายคิดว่าเก่งนัก วันมะรืนนี้ก็มาวิ่งแข่งกันสิ ”
เคลวินลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะออกจากห้องไป
“ ไม่ต้องมาท้าหรอก วันมะรืนที่จะมีงานวิ่งแข่ง ผมกับหมอหลิน เราจะออกวิ่งคู่กัน ”
บันอ้าปากหาว ก่อนที่จะชี้มือไปที่หลอดไฟบนเพดานห้อง เป็นทำนองให้เคลวินรีบปิดไฟให้
“ ว่าไงนะ ! ”
เคลวินหันมาถามเสียงดัง
“ หูจะแตก ”
บันหยิบเอาหมอนมาปิดหูทั้งสองข้าง
“ ลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้ ! ”
“ อ๊ะ ปล่อยนะ ”
บันร้องลั่นเมื่อถูกเคลวินจับตรงหัวไหล่
“ ไปปฏิเสธหมอหลินซะ ฉันห้ามนายไปวิ่งกับใครทั้งนั้น ! ”
-
หายไปหลายวันเลย วันนี้กลับมาแล้วนะครับ
เคนอิจิหน้ามนคนเดิม ตอนที่ 18 ว่าด้วยบทบาทเรื่องความอบอุ่นภายในบ้าน 55
กอดและจุ๊บนักอ่านทุกท่านเช่นเคย
หนึ่งเม้นท์ของท่าน แทนหนึ่งกำลังใจนะครับ
รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มีคนมาอ่านแล้วเม้นท์ให้
ชื่อเรื่องสวีทโฮม กระทู้นี้ก็สวีทโฮมด้วยละกันครับ ก๊ากก เลี่ยนจัง :laugh:
รัก
เคนอิจิ
กดบวกให้คนน่ารัก +
-
เจ้านายๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่ายอมให้น้องบันไปวิ่งกับคนอื่นนะ ชะเลีย เอ๊ย เชียร์เจ้านายสุดใจขาดดิ้น
-
อิอิอิ
ออกอาการหวงซะแล้ว คุณน้ำแข็งของเรา
-
อ่านแล้วมันน่าจับกระต่ายกินให้สิ้นเรื่องสิ้นราวจริงๆ
กระต่ายดื้อเกินห้ามใจแบบนี้
-
เจ้าชายน้ำแข็งเริ่มหวงกระต่ายน้อยแล้ว
-
แหม ไปห้ามเขาแล้วเจ้านายจะลงไปวิ่งกับบันนี่เองไหมล่ะ
-
คุณพ่อกลัวหลันชิงจะจุ๊ฟกะหมอหลินเหรอ
-
โอ๊ยยย ทำไมมันน่ารักอย่างนี้ :impress2: บันนี่น่ารักขึ้นทุ๊กกกกวัน เจ้านายก็แสดงออกขึ้นทุ๊กกกกกวัน
-
รูปการ์ตูนน่ารักมาก
หลงรักบันนี่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่ได้อ่าน
เจ้านายอย่าให้บันไปวิ่งกับหมอหลินนะ
ต้องวิ่งคู่กับเจ้านายเท่านั้น
:m31: :m31:
-
เริ่มไม่แน่ใจแล้วบันอายุเท่าไหร่แน่ แต่นิสัยตอนนี้เหมือนเด็กอนุบาลมากๆ
น่ารักขนาดนี้เจ้านายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ
-
:o8:น่ารักมากๆไลยครับเคนอิจิชอบๆๆๆๆๆๆ มาต่ออีกนะครับ
อย่าหายไปนาน พี่กล้วยชอบอ่านมากๆเลย เคยแต่งครั้งหนึ่ง
เมื่อนานมาแล้ว แต่พอดีเวปนั้นปิดไปเลยอดเลย 55555+
ตอนนี้มาเป็นคนอ่านสนุกดีๆ ขอให้มีความสุขนะครับเคนอิจิ :pig4:
-
เอาแล้ว..น้ำแข็งเราจะเป็นน้ำร้อนแล้ว ออกอาการหวงน้องบันซะแล้ว อิ อิ
-
:laugh: ... น่าน ... บันนี่รู้รึเปล่าเนี่ยว่าพี่หมอแกไม่ได้จะไปด้วย แหมไม่อ่านเอกสารให้มันดีๆก่อนน๊า
แต่ก็ดีที่พูด เจ้านายถึงกับเดือดปุดๆ น้ำแข็งเริ่มละลาย ...
แต่ตอนบันร้องโอ๊ยนี่ เปิดประตูเข้ามาเร็วจริงๆนะเคลวิน อย่างก่ะซุ่มฟังอยู่นอกประตูเลยอ่ะ :jul3:
ไปวิ่งกับเคลวินซะบันนี่ (เอ๊ะ หรือฮันนี่ ... น่ารักพอกัน รุ่นพี่โมริไปไหนซะละ ♥)
พวกเรารออ่านฉากจูบสะท้านฮ่องกงอยู่ 5555555555555
:กอด1:
-
ว๊ายยยย :-[
-
ก็ ก็ ก็เห็นเคนอิจิแอบไปเที่ยวมา เค้าก็เลยแอบไปบ้าง ไปนอนฟังเสียงน้ำตก ขากลับหอบผลไม้มาฝากน้องบันเยอะแยะเลย เค้าเอามาฝากเด็กนะ เคนอิจิอย่ามาแย่งของฝากเด็ก :m16:
เม้นท์รวบสองตอน............เค้าอ่านหลายรอบมากเหอะ กว่าจะรวบรวมสติมาเม้นท์ได้ อ่านซีนไหน มุมไหนก็น่ารักน่าชังจริงๆ น้องบันนี่สีส้มคนดี อย่าให้เจอนะจะจับมาหอมแก้มซัก 2-3 ฟอดใหญ่ๆ นับเป็นเรื่องมหัศจรรย์นะเนอะที่คนเขียนหน้าตางั้นๆ ธรรมด๊า ธรรมดา หาได้ตามตลาดนัดทั่วไป จะสร้างคาแรคเตอร์น้องบันได้น่ารักได้ใจขนาดนี้ เคนอิจิรูปหล่อเห็นด้วยกับเค้ามั๊ย
เจ้านายน้ำแข็ง.....ถึงคนเขียนจะกลั่นแกล้งเขียนบทให้คุณพ่อดูน่าหมั่นไส้ แต่คนอ่านเค้าไม่หลงกลหรอก คุณพ่อสบายใจได้ ถึงจะซึน จะอึน จะปากแข็ง จะเย็นชา แต่เค้าก็ชอบเหอะ กดไลค์ๆๆๆๆๆ
หมอหลิน รูปหล่อ แสนดี เพอร์เฟค ถึงไม่ได้เป็นพระเอกของเรื่องนี้ แต่พี่หมอก็เป็นพระเอกในใจเค้านะ
+1 ให้หลันชิงกะหลันเหอ
รักทุกคนในเรื่องนี้ ส่วนคนเขียนเค้าก็......................................รัก (ก็ได้) :laugh:
ปล. เค้าขอเดาว่าบันจะได้วิ่งคู่กะอัลเบิร์ต ถ้าเดาถูก เค้าจะได้รางวัลมั๊ย
ปล. 2 ว่าจะเม้นท์สองหน้า สำหรับสองตอน แต่ก็กลัวว่าอัลเบิร์ตจะโดนคนเขียนใจร้าย เรียกไปให้อธิบายว่าทำไมปล่อยให้คนอ่านเพ้อเจ้อยืดยาว :m20:
ปล. 3 ติดเม้นท์เรื่องน้องเนยไว้พรุ่งนี้นะเคนอิจิผู้รูปหล่อที่สุดในสามโลก :จุ๊บๆ:
-
หึหึ ดูท่าแล้วบันคงอดวิ่ง ไม่ได้วิ่งกับใครแน่
เพราะพ่อน้ำแข็งก็คงไม่ยอมวิ่งกับบัน
แต่ก็ไม่ยอมให้วิ่งกับคนอื่นเหมือนกันมั้ง
แต่แอบเสียใจอ่ะ คิดว่าบันจะมาชวนพ่อน้ำแข็งวิ่งเสียอีก :monkeysad:
-
บันก็นะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ไปยั่วน้ำแข็งอยู่ได้
-
คุณน้ำแข็งเขาหึงแล้ว อิอิ
ชอบอ่ะ อยากให้หึงบ่อยๆ :-[
-
จะได้วิ่งคู่กันมั๊ยเนี่ย
น้องกระต่ายกับเจ้านายน้ำแข็ง :o8:
-
โธ่น้องบัน ไปหาหมอหลินแบบนี้ เคลวินก็ต้องโกรธสิ แล้วนอกจากบังคับเคลวินจะทำยังไง
ให้บันเปลี่ยนใจไม่เข้าแข่งกับหมอหลินได้ละเนี่ย
“ ยังไม่พูดไม่จบ ! ”
ใส่ไม่เกินไปสินะครับคุณเคนอิจิ
-
บันจะไปวิ่งกับคนอื่นไม่ได้นะ ห้ามเลยยยยยยยยยย
-
บันนี่น่ารัก แอบสงสารกับฮาตรงบีบครีมใส่หน้าตัวเอง
ดีนะที่พ่ออยู่แถวนั้น หรือว่าพ่อแอบฟังอยู่ใกล้ๆ ก็ไม่รู้ :-[
-
หึงเหยอตัวเองงงงง อิ อิ
-
เจ้าชายน้ำแข็งเริ่มออกอาการหวงแล้วนะ ก็บันนี่น่ารักนี่เนอะก็ต้องหวั่นไหวเป็นธรรมดาใช่มะ :กอด1: :กอด1:
-
รู้สึกว่าน้ำแข็งกำลังโดนไฟเผานะคะ ฮ่าๆ ก็บอกไปสิเควินว่าไม่ยอมให้บันนี่ไปจุ๊บกะคนอื่นอ่ะ :impress2:
-
เคลวินเรื่มแสดงความรู้สึกออกมาแ้ล้วววววววว //บันนี้ทำบ่อยๆน้า เราจะได้เห็นตอนหลุดๆของเคลวินบ่อยๆ ฮิฮิ
-
น้องบัน ยิ่งอยู่ ความกวนจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นนะคะ
พี่สาวคนนี้ชักจะไม่ปลื้มซะแล้วซิ ให้อิตาเคลวินจับตี((ด้วยปาก))ซะให้เข็ดเลยจะดีมั้ยเนี่ย คึคึคึ
กอดเคนจังแน่นๆให้หายคิดถึง สู้ๆนะจ๊ะ^^
-
ออกอาการแล้วสิ :-[
แหมคุณเจ้านายบอกให้ไปปฏิเสธหมอหลินแบบนี้ นู๋บันนี่รู้ใช่ไหมว่าต้องวิ่งกะคร้ายยยยยยยยยยย :z1:
-
นับวัน นับวัน บันยิ่งย้อนวัย คลับคล้ายคลับคลาว่ายี่สิบรึเปล่า
แต่ก็ น่า รัก อ๊ะ
:impress2:
ปฏิกริยาพ่อน้ำแข็งไสใช้ได้เลยทีเดียว ก๊ากๆ
-
รู้สึกว่า เจ้านายจะหวงบันนี่มากขึ้นทุกวันๆ
-
อะหืมมมมม หวานแล้วอะ คุณเคลวินเริ่มจะละลายทีละน้อยทีละน้อยยยย
ตอนนี้เริ่มหึงออกอาการแถมมีการมาง้อด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
หมอหลินมาเงียบๆ แต่ว่าได่ไปเยอะนะ
ฮ่าๆๆๆ
เจ้านายเท่ชะมัดเลยอ่าาา
เขินมากจริงๆ ^^
-
กรี๊ดดดดดดด นํ้าแข็งละลาย
-
เคลวินก็มีมุมน่ารักๆที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นเนอะ
เช่น การคุยกับอัลเบิร์ตน่ะ “ อธิบายมาซิ ” อิอิ คิดได้ไงอ่ะ
-
เจ้านายน้ำแข็ง 5555 ตอนนี้น้ำแข็งเหลือก้อนเท่าใหนแล้วนะ อะๆๆจะละลายหมดแล้วนี่
ละลานกับความน่ารักของบัน
-
คุยกันดีๆ แล้วก็....
ทะเลาะกัน
ขึ้นเสียงกัน
งอนกัน
ง้อกัน
สุดท้าย... (แอบ)หึงกันด้วย
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก :o8:
-
ไม่ได้นะบันน้อยจะวิ่งกับคนอื่นได้ยังไงต้องวิ่งกับเคลวินเท่านั้น
-
บันนี่เอ๊ยทำไมไม่ชวนพ่อไปวิ่ง
ชวนหมอหลินทำไม
-
บันนี่น้อยแอบเอานิสัยอัลเบิร์ตมาใช้ :m14:
อ่านแล้วยิ่งชอบ อบอุ่นมากสำหรับตอนนี้
กด+ พร้อมให้เป็ด
ว่าแต่จะมีการเปลี่ยนตัวคนวิ่งคู่กับกระต่ายน้อยหรือเปล่านะ
พ่อออกอาการ หวง ซะขนาดนั้น o18
-
บันนี่ไม่รักเจ้านายหรอ
บันนี่รักหมอหลินมากกว่าเจ้านายหรอ
-
:กอด1:
-
อยากวิ่งกะบันนี่ :impress2:
-
อยากให้เจ้านายวิ่งกับบันนี่จังเลยยย
-
คิดถึงเคนอิจิ และหนูบันนี่จังง
บันน่ารักจัง อ้อนเคลวินตลอดดดด
เคลวิน แกมันซึนมากกกก ทั้งห่วงและห่วง
เจอหนูบันละลายไอซ์... o13
-
พ่อคลั่งแล้วบันนี่ ทิ้งระเบิดใส่พ่อลูกเบ้อเริ่มเทิ่มเลย :m20:
แล้วพ่อจะทำยังไงหล่ะทีนี้ จะทำยังไงไม่ให้บันนี่น้อยไปจูบกับหมอหลิน :laugh:
-
ห้ามน้องบันไปวิ่งกับหมอหลิน คุณเคลวินก็บอกไปสิให้วิ่งกับผมแทน คิคิคิ รอคำนี้จากพ่อน้ำแข็งเริ่มละลาย
-
บันเอ๋อ (แอบฟังดูเหมือนชื่อคนจีนเลย) มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
อยากได้อย่างงี้มาเลี้ยงดูไว้ที่บ้านสักคน :o8:
-
:impress2:คุณเจ้านายถ้าหึงเค้าก็บอกเค้าไปสิ มัวแต่ปากแข็งอยู่ได้ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่บันบันเค้าจะรู้สักทีล่ะ
กอดบันบันกับเคนอิจิค่ะ :กอด1: :man1:
-
บันนี่กะอัลเบิร์ตน่าร้ากกกกกก :impress2:
บันจะทำตามที่เจ้านายสั่งมั้ยเนี่ยยย
ว่าแต่คุณเจ้านายเคลวินคะ ถ้าไม่ให้น้องบันวิ่งกะหมอหลิน แล้วจะให้วิ่งกะใครอ่ะ?
อ่อออออ อัลเบิร์ตแน่ๆ 5555+
-
+1ให้เคนอิชิ
บันนี่น่ารักมาก :กอด1:
-
เจ้านายจะเก็บไว้วิ่งเองคนเดียวสิเนี่ย
-
:-[ บันนี่ๆทำไมถึงน่ารักได้อย่างนี้นะ
-
แอร๊ยยยส์ น่ารัก น่าหยิกขึ้นทุกวันเลย น้องบัน
ผิดกับที่คิดไว้ทีแรก ว่าแต่บันจบ ป.ตรีแล้วมะช่ายเหรอ
อ่านแล้วเค้าคิดว่าบันเรียนมอปลายอยู่เลย ฮาๆๆๆๆ
-
ไม่ให้บันไปวิ่งกับหมอหลิน เพราะเคลวินจะไปวิ่งกับบันแทนอ่าดิ :z1:
-
ก็บังคับวิ่งกับตัวเองแทนสิเจ้านาย...หน้าแดงตอนคุณหมอมองหน้าบันนี่ตอนโดนขอให้วิ่งคู่กันน่ะ อย่าอ่อยไปทั่วสิน้องกระต่าย...เจ้าของยิ่งหวง ๆ อยู่ :-[
-
เคลวิน.....เจ้าคนปากแข็ง....ระวังจะแห้ว.... :laugh:
-
เดี๋ยวนี้บันนี่กล้าหือขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
แบบนี้ต้องตบจูบๆๆๆๆ อิอิ
คุณพ่อมีหึงด้วยอ่ะ กิ๊วๆๆ
-
เริ่มมีห้งมีห้ามหนูบันวิ่งคู่กะหมอหลินด้วย อร๊ายยยยยยยยยยยย ถูกใจๆ
-
ขอบคุณมากนะครับ :jul3:
-
มาให้กำลังใจเคนอิจิจ้า เอ้า...ฮึบบบบบ (ได้อ่ะยัง) :L2:
ยังติดตามอยู่ตลอดนะ เข้าเล้าทีไร มองหาเด็กสีส้มก่อนเลย
แม่ยกลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหรจะได้กัน..อุ๊บ..เมื่อไหร่จะใจตรงกัน :z1:
:กอด1: เคนอิจิ หลับฝันดีจ้า
-
เจ้านายรู้ล่ะว่าสุดท้ายจากแข่งวิ่งต้องจูจุ๊บ
หวงล่ะซิ งั้นวิ่งเองเลย
-
กระต่ายน้อยน่ารักอ่ะ
ชักจะหลงแล้วสิ อิอิ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก มั่กๆเลยค่า
หลงกระต่ายสีส้มเข้่าเต็มเบาเล้ย~~~ ><
น่ารักอย่างงี้มิน่าล่ะเจ้านายถึงหวงจริง หุหุ ^3^
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
นั่นแน่!! มีหวงนะเจ้านาย อิอิ น้ำแข็งละลายเพราะหวงบันนี่
-
:m3: บันนี่ทำตัวน่ารักน่าหยิกขนาดนี้..เจ้านายจะไม่หวงได้ไง :o8:
-
ตามทันแล้ว
บันนี่น้อยน่ารักจริงๆ :impress3:
เจ้านายน้ำแข็งเริ่มละลายแล้วล่ะสิ
+1ค่ะ :L2:
-
โอ้ววว มีห้ามๆ
:o8:
-
เจ้านายเข้าโหมดหวงลูกล่ะ บันนี่แย่แล้ว
-
:z13: :z13:
คนแต่งไปไหนน้อ :กอด1:
-
อยากให้บันวิ่งคู่กับเคลวิน
-
โอ้ยๆคนอ่านใจจะขาด T T" รีบๆอัพน๊า!!!
-
= ='' ติดใจซะแล้วสิไม่ได้หวือหวามากมาย แต่แบบ... น่าน่าัรักอ๊ะ(เสียงสูง) :laugh:
-
เข้ามากลิ้งๆๆรอจ้า :)
-
เข้ามารอบันนี่ ^o^
-
o13 น่ารักมากกกกก....
:กอด1: กอดคุณเคน
-
ตามทันแล้ว เพิ่งจบสดๆ
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย รอพี่เคนมาต่อนะคับ
-
รอผลวิ่งแข่งอยู่นะคะ อยากรู้จังว่าใครจะจูบกับใครกันแน่ 555+++
-
เข้ามากระซิบเคนจังเบาๆว่า เค้าคิดถึงน้องบันแล้วง่า :impress2: :impress2:
-
Chapter 19.
(http://upic.me/i/cu/mitsukuni-haninozuka-mitsukuni-haninozuka-18199741-640-480.jpg)
บันเอาผ้าขนหนูสีขาวที่เคลวินส่งมาให้ปิดตาทั้งสองข้างโดยการพันเอาไว้รอบๆ หัว เสร็จแล้วก็ผูกปลายสองข้างเข้า
กับท้ายทอย เจ้าตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่ที่นอนอยู่ใกล้ๆ ถูกมือของบันคลำขึ้นมากอดเอาไว้ โลกมืดจากผ้าที่ปิดตา
ทำให้บันมองไม่เห็นสีหน้าของอีกคนที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียง
“ ฉันไม่ได้สอนหรือไง ว่าเวลาทำอะไร ให้คิดมากกว่านี้ ”
เคลวินพูดจบก็หยิบเอาขวดโลชั่นที่บันเขย่าจนเกิดเรื่องทิ้งลงไปในถังขยะ
“ ไปวิ่งกับหมอหลินแค่นี้ ทำไมต้องคิดมากด้วยล่ะ มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ วิ่งเพื่อสุขภาพ ? ”
“ นายอยากจูบปากกับหมอหลินมากหรือไง หรือว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ”
“ จูบปาก ???? ”
“ จูบปากเหรอ ? ”
“ แต่นี่มันงานวิ่งนี่นา ไม่ใช่งานวันวาเลนไทน์ซักหน่อย เจ้านายน่ะมั่วแล้ว ”
“ ฉันว่าแล้ว นายน่ะ มันไม่ได้เรื่อง ”
“ อีกแล้วๆ ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว ก็บอกมาซักทีสิว่ามันอะไรกัน งงไปหมดแล้วนะ ”
“ ไปเอากติกาในบัตรวิ่งแข่งมาอ่านซะ แล้วจะได้ตาสว่างซักที ”
“ จะตาสว่างได้ไง ในเมื่อผ้ามันพันปิดตาแบบนี้ จะให้หลันชิงไปหยิบมาให้ มันก็อ่านไม่ออก ”
“ รีบนอนซะ แล้วพรุ่งนี้เช้าก็โทรศัพท์ไปบอกหมอหลิน ”
“ อะไรนะ เดี๋ยวสิ กลับมาก่อนเจ้านาย กลับมานะ ”
บันลุกจากที่นอนแล้วคว้ามือไปมาในอากาศเพื่อหาตัวคนออกคำสั่ง ตอนนี้มือซ้ายจับหมับเข้าที่เอวของเคลวิน
“ สั่งแล้วก็คิดจะหนี ”
“ พรุ่งนี้คัดอักษรพันตัว ”
“ ไม่ทำ ! ”
“ สองพันตัว ! ”
“ ไม่ทำ ! ”
“ สามพันตัว แล้วห้ามเอาอัลเบิร์ตออกนอกบ้าน ”
“ ไม่ ! ”
“ เอาตุ๊กตาพวกนี้ไปทิ้งด้วย แล้วห้ามพาอัลเบิร์ตไปไหนอีก ”
“ ยอมแล้ว ! ”
“ ไปนอนได้ แล้วปล่อยฉันซะที ”
“ ยังคุยไม่จบเลยนี่ ”
“ คัดอีกพันตัว ! ”
บันเดินคอตกกลับไปยังที่นอน บทสนทนาจบลงเพียงแค่นี้ ไม่มีการโต้ตอบใดๆ อีก จนเคลวินไขลูกบิดออกไป
“ ร้อยตัวพอนะ แสบตา มือก็เลยไม่มีแรงเขียน ”
บันตะโกนเสียงดังก่อนที่เคลวินจะเดินออกจากห้อง ไม่ทันที่คุณน้ำแข็งจะหันกลับมาตอบ บันก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม
โปงไม่รับรู้คำพูดใดๆ อีก
บรรยากาศบริเวณสวนสาธารณะซึ่งเป็นจุดปล่อยตัวขบวนวิ่งมินิมาราธอนเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา
บรรดานักวิ่งคนดังต่างพาคู่ของตัวเองมาด้วยอย่างคับคั่ง บันคุ้นหน้านักวิ่งหลายคนที่กำลังวอร์มอัพอยู่ใกล้ๆ
เอลล่าที่มากับหนุ่มน้อยอายุ 7 ขวบ ชี้มือพร้อมกับพูดเสียงตื่นเต้นว่า คนที่บันคุ้นหน้าก็คือพระเอกทีวีบีฮ่องกงที่
แสดงหนังจีนกำลังภายในหลายเรื่อง ส่วนผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยกันก็คือนางเอกหนังที่กำลังคบหากันอยู่
“ แล้วหวังล่ะ ? ”
บันมองหาเพื่อนที่นัดกันเอาไว้
“ บอกว่าจะมากับสาวสวย อยากรู้จริงๆ ว่าจะสวยขนาดไหน ? ”
เอลล่าเขย่งตัวขึ้นมองหวังรอบๆ งาน
“ เหรอ หวังมากับสาวสวยเหรอ ? ”
บันหน้าเจื่อนทันทีที่รู้ว่า เอลล่ากับหวังอ่านกติกาการวิ่งอย่างละเอียด และรู้ล่วงหน้าว่า หลังจากการวิ่งสิ้นสุดลง
ตรงหลังเส้นชัย นักวิ่งกับพาร์ตเนอร์จะต้องจูบปากกันเป็นเวลาสิบนาที
“ ฉันน่ะ พลาดซะแล้วล่ะเอลล่า ฉันไม่รู้มาก่อนว่าต้องมี finish kiss ”
บันก้มลงมองพื้นแล้วใช้เท้าเขี่ยเศษไปไม้ไปมา
“ แล้วบันนี่พาใครมาวิ่งด้วยล่ะ ? ”
ไม่ทันที่บันจะตอบ เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นใกล้ๆ บันหันหน้าไปมองดูต้นเสียงที่กำลังเดินเข้ามา
“ บันนี่ ทำไมแต่งตัวอย่างนี้ล่ะ ? ”
ดาเนียลย่อตัวลงแล้วเอานิ้วจิ้มไปตรงกางเกงขาสั้นสีดำของบัน มันเป็นกางเกงกีฬาสีดำสนิทเข้าชุดกันกับเสื้อสีขาว
รูปกระต่ายสีแดง
“ ว่าแต่ แต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ขาบันนี่นี่เนียนน่ากอดจริงๆ ”
ดาเนียลใช้นิ้วจิ้มไปตรงขาของบันแล้วส่งยิ้มให้
“ ก็วันนี้ผมมาวิ่งแข่งนี่นา ก็ต้องใส่กางเกงแบบนี้ แล้วดาเนียลล่ะ มาทำอะไรที่นี่ ? ”
“ ก็บริษัทเราเป็นผู้สนับสนุนงาน ฉันก็ต้องมาด้วยสิ ”
ดาเนียลยิ้มเริงร่า ก่อนที่จะคิดได้แล้วทำหน้าตกใจ
“ ว่าไงนะ ! บันนี่จะมาวิ่งกับใคร ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง ทำไมไม่บอก ? ”
ดาเนียลลุกขึ้นมาแล้วจับหูบันทั้งสองข้างเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาเสียใจออกมา
“ อย่าโอเวอร์ไปหน่อยเลยน่าดาเนียล แค่วิ่งไปตามถนนแค่นั้นเอง ”
“ ไม่ยอม ! ฉันไม่ให้วิ่ง ไปถอนตัวซะ มานี่เลย ตามมานี่ ”
ดาเนียลแยกเขี้ยวแล้วจูงมือของบันไปทางเต้นท์อำนวยการ
“ บันนี่ จิบน้ำซะสิ ใกล้จะได้เวลาปล่อยตัวแล้วนะ ”
“ หลินเจียเว่ย ? ”
ดาเนียลปล่อยมือของบันลงแล้วทำหน้าสงสัย
“ ว่าไงดาเนียล ? ”
“ หมอหลิน ………… กับ บันนี่ มาวิ่งด้วยกันเหรอ ? ”
“ ใช่ครับดาเนียล ผมกับหมอหลินวิ่งด้วยกัน ”
บันพูดเสร็จก็รับเอาแก้วน้ำกระดาษมาจากหมอหลิน
เสียงประกาศตามสายชี้แจงกติกาการแข่งขันพร้อมกับแจ้งเส้นทางและระยะทางดังขึ้นมาพร้อมๆ กับดาเนียลที่ส่ง
สายตาละห้อย
“ สิบกิโลเมตร ว่าไง ไหวหรือเปล่า ? ”
“ ไหวครับ ”
“ งั้นก็เอาด้ายสีแดงนี่ผูกข้อมือเราสองคนเอาไว้ อ้อ อีกอย่างนะ ถ้าเราจะวิ่งให้ถึงเส้นชัยเร็วๆ เราต้องก้าวขาออก
พร้อมๆ กัน ”
ดาเนียลทำหน้ายักษ์เดินกลับเข้าไปนั่งในเต้นท์ที่มีเคลวินกับอัลเบิร์ตนั่งอยู่ เจ้าขนฟูแกว่งหางไปมาต้อนรับดาเนียล
“ พี่ ! ทำไมปล่อยบันนี่ของผมไปกับหลินเจียเว่ย ”
“ ฉันไม่ใช่พ่อของเขานี่ ”
เคลวินทำตาวาวแล้วบีบแก้วกระดาษจนยับเสร็จแล้วก็โยนเข้าไปในถังขยะ
“ แต่พี่ห้ามเขาได้ ! ”
“ เด็กคนนั้นฟังฉันที่ไหนกันล่ะ ! ”
เคลวินพูดเสียงดังแข่งกับดาเนียล
“ อ่ะ อ้าว พี่กำลังโกรธใครอยู่เหรอ ? ”
ดาเนียลไปหันดูรอบงานก็ไม่เจอใครที่จะทำให้พี่ชายมาดน้ำแข็งของเขาโกรธและโมโหได้ซักคน
“ ฉัน ไม่ได้ โกรธ ”
อัลเบิร์ตลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินเข้ามางับกางเกงดาเนียลเบาๆ มันกำลังดึงดาเนียลไปทางจุดปล่อยตัว
“ ไม่เอาน่าอัลเบิร์ต จะดึงฉันไปไหนล่ะ ? ”
ดาเนียลใช้มือลูบหัวเจ้าขนฟู ให้มันปล่อยกางเกง
“ หยุดได้แล้วอัลเบิร์ต ถ้าเขาอยากจะไปวิ่งก็ปล่อยไป นายมันไม่สำคัญเท่ากับหมอหลินหรอก ”
“ ว่าไงนะ หมายความว่าอัลเบิร์ตจะพาผมไปหาบันนี่เหรอ ? ”
“ นายเองก็เหมือนกันนะดาเนียล อย่าไปยุ่งกับเด็กนั่นมากนักเลย ลองสังเกตรอบตัวสิ มีแต่นักธุรกิจแนวหน้าของ
ฮ่องกงทั้งนั้น นายน่าจะใช้งานนี้ให้เป็นประโยชน์ ไม่ใช่มัวแต่ห่วงเรื่องไร้สาระ ”
เคลวินชี้ให้ดาเนียลมองดูคนรอบๆ งาน
“ แต่ว่า ผมไม่อยากให้บันนี่จูบปากกับหลินเจียเว่ยนี่พี่ ”
“ แล้วนายเป็นอะไรกับเขาล่ะ ? ”
“ ก็เป็น เฮ้อ นั่นสินะ เป็นอะไรก็ไม่รู้ ”
ดาเนียลทำหน้าเศร้าซักพัก ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ เพื่อสร้างความมั่นใจ
“ งั้นผมไปหาลูกค้าก่อนนะพี่ ”
ดาเนียลเดินหายเข้าไปในกลุ่มนักธุรกิจ ปล่อยให้เคลวินนั่งอยู่กับอัลเบิร์ตที่เดิม
“ อู๊วว ”
อัลเบิร์ตนอนลงกับพื้นแล้วเอาหัววางลงบนรองเท้ากีฬาของเคลวิน วันนี้เจ้านายของมันใส่ชุดกีฬาพร้อมกับกางเกง
ขาสั้นออกมาจากห้อง ก่อนที่จะได้ยินเสียงบันนี่พูดมาจากโต๊ะอาหารตอนช่วงเช้าก่อนออกมาจากบ้านว่า
“ หมอหลินลงทะเบียนไปแล้วครับเจ้านาย ลงทะเบียนไปแล้วถอนตัวไม่ได้ ยังไงวันนี้ผมก็ต้องไปวิ่งกับหมอหลิน
เจ้านายไม่ต้องห่วงนะครับ ”
บันส่งเสียงใสตอบเคลวิน
“ แล้วหมอหลินว่าไงอีก ? ”
เคลวินเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารแล้วเท้าแขนมองบัน
“ ไม่ว่าอะไรครับ ว่าแต่เจ้านายแต่งตัวแบบนี้ เจ้านายจะไปวิ่งแข่งคู่กับใครเหรอครับ เจ้านายชวนใครไว้ ? ”
เคลวินหันมามองตัวเองแล้วทำหน้านิ่ง
“ นายจะให้ฉันใส่ชุดซานตาครอสออกไปเปิดงานหรือไงล่ะ ? ”
เคลวินลุกขึ้นแล้วถือกุญแจรถเดินออกจากบ้านไป
“ ก็นึกว่าวันนี้จะออกมาวิ่งกับใครซะอีก เห็นใส่ชุดกีฬา ”
บันกัดกร๊วบเข้าให้ที่ขนมแผ่นใหญ่ประกบกันสามแผ่น
“ ข้าวเช้าก็ไม่กิน พ่อไม่สบายหรือเปล่านะอัลเบิร์ต ? ”
08.00 น.
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับนกพิราบหลายสิบตัวที่พร้อมใจกันบินออกมาจากกรง กระดาษสีเงินสีทองระยิบระยับที่อยู่
ในลูกบอล เปิดอ้าออกตอนบันกับหมอหลินวิ่งผ่านไป มันโปรยกระดาษที่ว่าลงมาบนหัวของบันเต็มไปหมด
“ ค่อยๆ วิ่งนะบันนี่ ไม่ต้องเร่ง ”
“ ครับ ”
บันส่งยิ้มให้หมอหลินมั่นใจว่า ยังไงการวิ่งวันนี้ต้องผ่านไปด้วยดีแน่นอน
ยี่สิบนาทีแรกของการวิ่ง บันเห็นหวังเพียงแวบเดียวตอนผ่านช่วงสี่แยกกลางถนน ที่เอลล่าบอกว่าหวังมากับสาว
สวยนั้น ก็มีส่วนจริงอยู่บ้างแต่ก็ไม่หมดซะทีเดียว บันเห็นหวังวิ่งมากับผู้หญิงวัยกลางคนที่น่าจะเป็นแม่หรือป้า
มากกว่า
“ เหนื่อยแล้วสิ หน้าแดงใหญ่เลยบันนี่ ”
หมอหลินส่งผ้าขนหนูตรงไหล่มาให้กับบัน
“ ลืมไปสนิทเลยว่าสิบกิโลเมตร ไม่ใช่สิบเมตร นี่เราวิ่งมาได้ไกลหรือยังครับพี่หลิน ผมว่าเหมือนกับเราจะวิ่งเลยเข้า
มาในปักกิ่งแล้วจะทะลุออกรัสเซียแล้วนะครับ ”
“ อีกชั่วโมงนึง ไหวหรือเปล่า ? ”
“ ไหวครับ แต่ว่าคงช้าหน่อยนะ ขามันเหมือนมีเหล็กถ่วงอยู่เลย ”
บันดึงเอาผ้าโพกหัวซับเหงื่อที่ได้มากจากเอลล่าขึ้นมาผูกเอาไว้ มันมีข้อความที่แสดงความฮึกเหิม
“ เอ้า ฮึดหน่อยนะ เราต้องเป็นคู่วิ่งที่ติดหนึ่งในยี่สิบคู่ให้ได้นะบันนี่ เราจะได้เงินบริจาคให้เจ้าหมาแมวพิการ
คนละห้าพันเหรียญ ”
“ ห้าพันเหรียญ ห้าพันเหรียญ ต้องทำให้ได้ พี่หลินเร็วเข้า ! ”
บันวิ่งปรู๊ดพาหมอหลินแซงหน้านักวิ่งคู่อื่นไปไกลหลายสิบเมตร
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
บันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนมีลูกตุ้มเหล็กผูกขาเอาไว้ข้างละสิบกิโล หมอหลินที่วิ่งมาด้วยข้างๆ เอามือซ้ายที่ว่าง
เข้ามาลูบหัวบันเบาๆ
“ ด้ายสีแดงที่ผูกมือเราอยู่ มันมีความหมายว่าไงรู้หรือเปล่า ? ”
“ ไม่ รู้ ครับ ”
บันหอบจนพูดไม่เป็นคำ
“ มันเป็นสัญลักษณ์ของการไม่แยกจากกัน ใครก็ตามที่ผูกด้ายแดงนี้ไว้ จะต้องเดินทางไปด้วยกันจนกว่าจะถึงเส้น
ชัย ”
“ เหนื่อยจังครับ นึกว่าสิบกิโลจะใกล้กว่านี้ซะอีก อยากจะไปนั่งพักตรงม้านั่งในสวนนั่นจัง ”
บันส่งสายตาละห้อยไปที่สวนสีเขียวข้างทาง
“ นับหนึ่งถึงร้อยเราก็จะเข้าเส้นชัยแล้วบันนี่ แข็งใจหน่อยนะ เราต้องทำให้ได้ ”
“ หนึ่ง ”
หมอหลินเริ่มนับเลขให้บัน
“ สอง ”
บันยิ้มแล้วนับตามบ้าง
“ เก้าสิบเก้า ”
หมอหลินชี้ให้บันดูเส้นชัยที่ห่างออกไปอีกไม่กี่ก้าว
“ หนึ่งร้อย ! ”
บันพุ่งตัวผ่านเส้นชัยแล้วกระโดดกอดคอหมอหลินไว้แน่น
“ งั้นเราก็ต้องมาทำตามกติกาแล้วล่ะนะบันนี่ ”
หมอหลินเอาผ้าเช็ดหน้าสีขาวอีกผืนจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเช็ดหน้าตัวเอง จากนั้นก็โน้มคอบันเข้าหาตัว
บันหลับตาแน่นแล้วเกร็งตัว ซักพักก็มีริมฝีปากอุ่นๆ เข้ามาประกบ มันเป็นริมฝีปากที่ส่งผ่านความอบอุ่นและ
ความปลอดภัยมาให้ ผ่านไปเกือบนาที ตอนนี้บันเริ่มเอะใจกับความรู้สึกและกลิ่นที่คุ้นเคย
“ เจ้านาย ! ”
บันตกใจจนลืมตัว แต่ก็ไม่สามารถถอนหน้าออกมาจากเคลวินได้ เนื่องจากถูกมือใหญ่จับแก้มเอาไว้แน่น
ตอนนี้เคลวินเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างบันกับหมอหลินพอดิบพอดี ภาพของผู้ชายสามคนที่อยู่ในวงล้อม
เดียวกัน ทำให้หมอหลินต้องยอมรับสภาพแล้วจัดการแก้ด้ายสีแดงออกจากข้อมือของบัน จากนั้นก็เดินหายเข้าไป
ในเต้นท์และไม่ได้หันกลับมามองอีก
“ อ่อยอ๋มนะเอ้าอาย ”
บันส่งสายตาไปที่เคลวินพร้อมกับพูดอึมอำในปาก
ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่แววตาแปลกประหลาดจากเคลวินที่ส่งกลับมา
“ อื้อออออ ”
บันพยายามส่ายหัวไปมาแต่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้เคลวินยกนิ้วมือขึ้นมาห้านิ้วเพื่อบอกเวลาที่เหลืออีก 5 นาที
ห้านาทีที่บันลอยละล่องไปในอวกาศ มีก้อนอุกกาบาตก้อนแล้วก้อนเล่าลอยไปมาในหัว สายตาที่จ้องเขม็งไปที่
เคลวิน ตอนนี้หลับสนิท สัมผัสที่รู้สึกมีแค่สองอย่างเท่านั้นคือ
สัมผัสจากริมฝีปากร้อนผ่าวกับสัมผัสจากมืออุ่นๆ ที่เข้ามาจับแก้มทั้งสองข้างเอาไว้แน่น
มือของเจ้านายใหญ่จนปิดสองแก้มของบันเอาไว้ได้มิด และมือใหญ่นั้นก็จับบันเอาไว้กับที่จนแน่น ไม่ปล่อยให้บัน
ได้อธิบายอะไรเลยตลอดช่วงสิบนาทีแห่งการท่องอวกาศ
ทันทีหลังจากนาทีที่สิบเอ็ดมาถึง บันทรุดตัวลงกับพื้นแล้วนั่งนิ่งเป็นหุ่นยนต์ มีเพียงตาสองข้างที่กะพริบเบาๆ มัน
พอทำให้เชื่อได้ว่า บันยังเป็นคนที่มีชีวิตอยู่
“ เจ้านายนี่แย่มาก ! ”
บันจ้องเคลวินเขม็งแล้วถูปากไปมา
“ จูบฉันกับจูบหลินเจียเว่ยมันต่างกันมากจนนายต้องโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ ”
เคลวินหันหน้าไปอีกทางแล้วพูดกับบัน
“ จะไม่มีจูบเกิดขึ้น ถ้าเจ้านายไม่เข้ามาเมื่อกี้ ! ”
“ หมายความว่าไง ? ”
“ อย่าหันหลังให้ผมแบบนั้นนะ ”
“ ตอบฉันมาสิ ว่านายหมายความว่ายังไง ? ”
“ ผมกับหมอหลินตกลงจะใช้มือป้องแล้วแกล้งจูบกัน แต่ แต่เจ้านาย ! ”
บันทำท่าฮึดฮัด ก่อนที่จะเดินออกไป
“ อย่าเดินหนีฉันแบบนั้นนะ นายไม่มีสิทธิ์ ! ”
เคลวินดึงบันกลับเข้ามาแล้วบีบตรงปากของบันเบาๆ
“ ถ้านายจะบอกฉันซักนิด เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เป็นเพราะนายมันเป็นคนอมน้ำลาย มันก็ช่วยไม่ได้ที่เราจะ ”
“ ผมจะจูบกับใครมันก็เรื่องของผม ไม่เห็นเกี่ยวกับเจ้านายซักนิด ! ”
“ แล้วนายมาเรียกฉันมาพ่อทำไมกัน เป็นพ่อก็ต้องคอยดูแลลูกตัวเองไม่ใช่หรือไง ! ”
“ ผม ผม ”
บันจนแต้มและยืนนิ่งกับที่ น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาตรงขอบตา
“ บันนี่ บันนี่เป็นอะไร ? ”
ดาเนียลจูงอัลเบิร์ตเข้ามาช่วงที่บันกำลังจะเสียน้ำตา ตอนนี้อัลเบิร์ตขนฟูฟ่อง เพราะลมฝนที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา
บันอยากจะเข้าไปกอดอัลเบิร์ตใจจะขาด อยากจะเข้าไปคุยกับมันเรื่องที่คุยกับคนอื่นไม่ได้
“ อู๊วว ”
อัลเบิร์ตเข้ามาคลอเคลียบันไม่ห่าง
“ ถอยไปเลย ถอยออกไปนะ แกกับเจ้านายของแกน่ะ เห็นแก่ตัวที่สุดเลย ! ”
บันเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนที่กำลังวิ่งหลบฝน อัลเบิร์ตที่กำลังจะวิ่งตาม ถูกเคลวินดึงสายจูงเอาไว้
“ ปล่อยเขาไปอัลเบิร์ต ”
เคลวินพูดเสียงแข็งแล้วเดินจูงอัลเบิร์ตไปอีกทาง ปล่อยให้ดาเนียลที่ไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่างยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่
กลางลานที่ฝนกำลังลงเม็ด
“ บางทีคนเราก็ทำอะไรลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว เราเรียกอาการนั้นว่า สัญชาตญาณ ”
หมอหลินเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยรถเข้ามาลูบหัวของบันไปมา
“ สัญชาตญาณ ? ”
“ บันนี่จำแม่ลูกทีโมนได้หรือเปล่า ? ”
“ จำได้สิครับ พวกมันน่ารักจะตายไป ”
“ แม่ของเจ้าทีโมนจะคอยปกป้องลูกของมันเวลาที่มีอันตราย ”
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ ? ”
“ เคลวินก็เหมือนกัน เวลาที่บันนี่มีอันตราย เขาก็ต้องออกมาปกป้อง ”
“ เจ้านายน่ะเหรอ ? ”
“ เคลวินคิดว่า ฉันจะจูบบันนี่จริงๆ น่ะสิ ”
“ แต่ว่า ”
“ เรื่องบางอย่างมันก็อธิบายความไม่ได้ดีไปกว่าการกระทำหรอกนะบันนี่ เอาเป็นว่า เราไปเล่นอยู่ที่บ้านของฉันซัก
พัก เอาไว้สบายใจแล้ว ก็กลับไปขอโทษเคลวิน ดีไหม ? ”
“ แต่ผมน่ะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ”
บันก้มหน้าลงมองรองเท้าตัวเอง
“ เวลาเราทำคนอื่นไม่สบายใจ ถือว่าเราทำผิดหรือเปล่า ? ”
“ ผิดสิครับ ”
“ ก็นั่นไง ถึงต้องไปขอโทษเคลวิน ”
“ แล้วพี่หลินรู้ได้ยังไงว่าเจ้านายไม่สบายใจ ”
“ ฉันรู้จักเคลวินมาตั้งแต่เด็ก เราเรียนโรงเรียนประถมด้วยกัน มาเจอกันอีกทีตอนเรียนมหาวิทยาลัย ท่าทางของ
เขาตอนปกติกับตอนโกรธหรือไม่สบายใจน่ะ ทำไมฉันจะดูไม่ออกล่ะ จริงไหม ? ”
“ ผมคนนึงล่ะที่ดูไม่ออก ไม่ว่าจะเสียใจ ดีใจ หรือว่าโกรธ เจ้านายก็มีหน้าเดิม ไม่เห็นจะต่างกันเลย เขาก็เป็น
คุณชายน้ำแข็งที่ใครก็ดูอารมณ์จากหน้าเขาไม่ออก ”
บันเอนตัวลงกับเบาะรถแล้วมองออกไปยังถนนด้านนอกที่เปียกแฉะไปด้วยน้ำฝน
“ คนเราแสดงออกทางสีหน้าอย่างเดียวเท่านั้นเหรอ ? แล้วท่าทางอื่นๆ ล่ะ ”
“ หมายความว่าไงกันนะ ผมไม่เข้าใจ ? ”
“ แล้วอีกหน่อยบันนี่ก็จะรู้เอง ความจริงเคลวินเขาก็มีมุมที่อ่อนโยนเหมือนกันนะ ลองเปิดใจมองหน่อยสิ ”
หมอหลินยิ้มให้บันแล้วหวนไปเห็นภาพที่เคลวินจูงอัลเบิร์ตมองตามรถที่เขาขับมา ภาพที่เขามองเห็นจากกระจก
เป็นภาพเคลวินยืนนิ่งแล้วจ้องมาทางเบาะนั่งของบัน เคลวินมองตามบันจนรถลับสายตาไป
-
ฮันนี่เซนปายปวดฟัน ฮ่าๆ
หายไปหลายวัน วันนี้เอาเด็กดื้อมาส่งแล้วครับ
พร้อมกับกดบวกคนน่ารักที่เข้ามาอ่าน :กอด1: :กอด1:
-
อื๋อ ก็มันหวง เอ๊ยยย ห่วงลูกนี่เว้ย บันนี่ต้องเข้าใจหน่อยนะ
-
เหอ เหอ เจ้านายน้ำแข็งเอาเปรียบคุณหมอนี่นา
คุณหมอเค้าออกแรงวิ่งตั้งไกล อยู่ดีๆมาฉกจูบน้องบันหน้าตาเฉยเลยนะ
ว่าแต่ดาเนียลฉากนี้มาทำไมอ่ะ มางงแล้วจากไปแค่นั้นใช่มะ (ไม่จ่ายค่าตัวนะฉากนี้)
-
กร๊าก สัญชาตญานสั่งให้เคลวินพุ่งไปปกป้องบันนี่
แต่ซีนนี้คนอ่านแอบกรี๊ดเบาๆด้วยความดีใจ :m1:
ดีใจที่สองคนนี้จูบกันแล้ว
แล้วก็ดีใจที่เคลวินแสดงความรู้สึกมากกว่าเดิมมาก
เคนคุง..ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา บันนี่เจอฝนตกฟ้าร้องบ่อยมาก
ที่นั่นเป็นหน้าฝนหรือว่าเป็นสภาพอากาศแบบนี้อยู่แล้วจ๊ะ
+1 ให้เป็น 625 จ้า
-
ตาเคลวินนี่ล่ะก็ น่าจะให้หมอหลินจุ๊บบันนี่ซะเลย :m16:
-
ไม่ทันไร ได้งอนกันอีกรอบละ o16
-
โธ่! บันนี่อย่าโกรธพ่อเลย พ่อเค้ารักนะเค้าถึงจุ๊บ อิอิ
-
เคลวิน หึงอ่ะนะ
น้องบันท่าทางจะไม่รุ้เรื่องนี้เลย
เหอะๆ ,, เอาเถอะ เหมือนที่หมอหลินบอก
ต่อไปคงรู้เอง ,, แต่อาจจะนานหน่อยเนาะ
^^
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก พ่อ -273 องศา
ปากจะแข็งไปไหนเนี่ย
-
เจ้านายแอบหึงล่ะซิ หึหึหึ
ยังไงก็จูบกันแล้ว อร๊ายย :z2:
-
อย่างนี้เรียกว่าหึงได้มั๊ยคับเคลวิล
-
หวงหรือหึงเจ้าค่ะ ถึงสมนาคุณด้วยจูบสิบนาที
-
ชอบรูปรุ่นพี่ฮันนี่ที่คุณเคนอิจิเอามาแปะทุกรูปเลย
ทำให้จินตนาการถึงบันน้อยได้ง่ายขึ้นเนอะ ; )
อ่านถึงตอนที่บันสงสัยที่เคลวินใส่ชุดกีฬาแล้วแอบขำอยู่คนเดียว
ไม่รู้เจ้านายเขาใส่ไปเปิดงานจริงๆ หรือใส่รอให้คนน่ารักแถวๆนั้นเอ่ยชวนตัวเองรึเปล่าหนอ เตรียมตัวเสียพร้อมเชียว
แต่ถ้าเป็นอย่างหลังนี่ถือว่าเจ้านายแต่งตัวเก้อนะคะ กร๊ากกกกกกก น่ารักจังวุ้ย
-
โอ้ยยยยยยย มันอิรุงตุงนัง มาร้องเพลง ญาญ่าญิงกันดีกว่า วะ ฮ่าๆๆ ขอบคุณคร๊าบ
-
เค้าจูบกันแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดด!
จูบ 10 นาที
และขอไว้อาลัยกับบัน สำหรับจูบ
หุๆ
-
กำลังจะเข้านอนอยู่แล้วเชียวแวะเข้ามาเจอ บันนี่น้อยผู้น่ารักของเคนอิจิ :-[
ไม่เคยคิดเลยว่า นายน้ำแข็ง จะเป็นตาอยู่!!คว้าการจูบปากตัดหน้าหมอหลินแบบนี้ :jul3:
คิดถึงท่าทางของเคลวิน ก่อนที่การวิ่งแข่งจะเริ่มต้นขึ้นออกเลยว่าเป็นยังไง
ดาเนียล อธิบายได้ชัดเจนมองเห็นภาพเลย ภายนอกดูสงบไม่สนใจไม่ทุกข์ร้อน
แต่น้ำเสียงและจิตใจคงร้อนรุ่ม กระสับกระส่าย คิดว่าจัดการอย่างไรดี
ไม่ค่อยหวงบันเท่าไรเลยเนอะ พ่อเคลวิน :m12:
คืนนี้หลับฝันดีละครับ ที่ได้อ่าน
ขอบคุณ เคนอิจิ ครับ กด+ พร้อมให้เป็ด
-
:m15: :m15:
เสียใจแทนเจ้านายนะบันนี่
-
อู๊วววว (ตอนนี้ขอเป็นอัลเบิร์ตละกัน =w=)
-
พ่อเคลวินคงบอกว่าบันซื่อบื้อ
-
อิอิอิ ชอบเค้าแต่ไม่รู้ตัว
-
เอ่อ... ปากแข็งเนอะ ปากบอกว่าบันนี่เรียกตัวเองว่า พ่อ
แต่การกระทำนี่อะหืม.... อยากเป็นพ่อทูลหัวชัดๆอ่ะ ก๊ากกกก
น้ำแข็งละลายยากนัก เด๋วเอาลงเครื่องไสให้มันเป็นเกล็ดเลย
จะได้ให้บันนี่ราดน้ำแดงกินเลย ช้าจริงพ่อคู๊ณณณณณณ
-
น่ารักจังคับ แต่อ่านแล้วก็สงสารเคนวิล
-
สงสารอัลเบิร์ต~
ฮ่าๆๆ
บันนี่จ๋ารีบกลับบ้านเถอะนะ
-
น้องบันน่ารักจริงๆ เคลวินก็ซึนซะ หึงน้องจนเข้ามาจูบแทน แล้วแบบนี้ไม่ถูกปรับผิดกติกาเหรอ
-
โอ๋ๆ กระต่ายน้อยของเรา โดนเจ้านายจุ๊บๆเลยโกรธเหรอ :man1:
แต่เคลวินได้กำไรอ่ะ ไม่ได้วิ่ง แต่ได้จูบ :z1:
ถ้ามันเป็นไปตามสัญชาตญาณจริงๆล่ะก็ คุณเจ้านายต้องคิดอะไรกับบันนี่แล้วแน่ๆ :o8:
-
เห้ๆๆๆ! ทำอย่างนี้จะดีหรอค๊า!? อัพให้ค้างแล้วจากไปT^T สงสารเคลวินจัง ชอบเค้าก็ไม่บอก อิๆ บันนี่ก็ยังน่ารักซื่อบื้อเหมือนเดิม อะกรี๊ด~!!!!
ป.ล.อัพด่วนค่ะ เรามีอาวุธครบมือนะจะบอกให้ ๕๕๕+
-
อุ๊บบบบ
-
จะบอกว่าเคลวินเป็นหนุ่มซึนจะคงใช่ แต่เคลวินรู้ตัวไหมที่เข้าไปจูบบันนี่เค้าเรียกกันว่าหึงนะ สัญชาตญาณหวงที่รักมั้งคะ คิคิคิ
-
บันนี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่าพ่อเค้าเป็นอะไรน่ะ :o8:
-
เคนจัง เค้าชอบการ์ตูนน้องบันมากๆๆๆๆๆๆ
โอ้ย ขโมยไปกอดที่บ้านได้มั้ย โมเอ้ สุดๆ
ถึงตอนนี้ เคลวิน เริ่มรู้ใจตัวเองมากขึ้นนะ
ร้อนแรงจริงๆ เค้าชอบ กร๊ากกก
กอดดด เคนจัง ฮึบบบบ :กอด1:
-
+1 คุณชายน้ำแข็งแน่มาก
-
จูบกันแล้ว ฮิ้วววววววววววววววววววววว
-
จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เคลวินเข้ามาขโมยจูบน้องกระต่ายตอนเข้าเส้นชัย
พัฒนาไปอีกขั้นนะคะ
แต่น้องกระต่ายก็ยังไม่เข้าใจซะที
แบ๊ว เหมือนน้องวัยมัธยม มากกว่านักศึกษาปริญญาโทอีกนะคะ
-
เคลวิน ปกป้องหรือว่าหวงกันแน่
อิอิ เค้าจูบกันแล้ว
-
โอ๊ะโอ!!!!!!!! เค้าจุ๊บกันแล้วววววววว
เคลวินตกหลุมรักบัน แต่ไม่รู้ตัวชิมิ ชิมิ ^^
-
ถึงขนาดเข้ามาแทรก อร๊ายยยยยยยย :-[
คุณพ่อปากทองคำ แต่ใจมันไม่ยุติธรรม :laugh:
-
อ๊ายยยยยยยยยย :-[ กะจะดูบันนี่จ๊วบๆๆกับหมอหลินสักหน่อย กลับเป็นเจ้านายน้ำแข็งจ๊วบบบบบบบกับบันนี่ด้วยความร้อนแรงซะนี่ โฮะๆๆๆ :laugh:
-
อ๊ายยยย เขิน พ่อนี่ยังไงกันนะ มาแอบจุ๊บ ฮี่ๆ :-[
-
รักบันนี่ของเค้าแล้วก็บอกมาตรงๆเหอะพี่ยอมขมองอิ่มเคลวินเอ้ยยยยยยย
มาทำเป็นอัลเบิร์ตหวงก้างแบบนี้เค้าไม่ช่วยนะบอกไว้ก่อน
แล้วที่ไปขโมยจูบน้องอีก ไม่ปลื้มมากๆ แฟนก็ยังไม่ใช่ ยังจะมาทำแบบนี้อีก โกรธละ เชอะๆ
ปล.ฮันนี่เซนปายคุ้นๆเหมือนจะเคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ เรื่องชมรมรัก คลับมหาสนุกชิมิคะเคนจัง
-
บันนี่อย่าโกรธเลยนะ พ่อเค้าแค่หวงน่ะ :impress2:
-
บันนี่เข้าใจพ่อเควิลหน่อย พ่อเควิลแค่หวงบันนี่เท่านั้นเอง :o8:
-
บันเนี่ย เหมือนเด็กประถมเลยเนอะ
-
นึกว่าบันจะจุ๊บกับหมอหลินแล้วจริงๆ
โล่งใจนิดหน่อยที่เป็นคุณน้ำแข็ง
จุ๊บๆกันแล้ว กรี๊ดดดด
-
คุณชายน้ำแข็งขึ้โกงอ่ะ ไม่ได้ออกแรงวิ่งเลยมาถึงจุ๊บเลยได้งัย :o8: :-[
บันนึ่ตกใจหนีไปเลย คุณชายน้ำแข็งต้องไปง้อบันนี่กลับมานะ
-
บันลองเปิดมุมมองดูนะ
แล้วจะรู้ความในใจเคลวิน
-
หวงแล้วยังมาซึนเดเระนะเจ้านาย :laugh:
น่าสงสารเหมือนกันนะ บันนี่ก็ดูใสเกินไป ทำอะไรนี่ไม่ค่อยจะรอบคอบเท่าไหร่จริงๆนั่นแหล่ะ
ขอแค่เจ้านายอย่าเพิ่งเบื่อจะดูแลเด็กดื้อนี่ก่อนก็แล้วกันนะ :เฮ้อ:
กอดๆ เคนจัง :กอด1:
-
เข้ามากด + ให้ในวันอาสาฬฯ
วันนี้อากาศดีนะครับ เย็นๆ
ขอให้มีความสุขในวันหยุดครับ
เคนอิจิ :กอด1:
iforgive
พ่อเคลวิน แฮ่ๆ
คนริมคลอง
ตาอิน = หมอหลิน
ตานา = ดาเนียล
ตาอยู่ = เคลวิน
ปลา = บัน
เอิ๊กก
โจ๊กกุ้ง
ถ้าหมอหลินจุ๊บก็อาจจะเสียของได้ ^^
เพราะสองคนนั้น เขาเตรี๊ยมกันเอาไว้
แต่ดั๊นมีคนที่ไม่รู้แผนเข้ามาจุ๊บซะก่อน
Acacha
ใครจะง้อใครก็ไม่รู้ ^^
ease supsnerv
บันบอก แค่จุ๊บน่ะไม่ว่า แต่นี่พ่อเล่นบีบซะกรามแทบหัก ^^
A-J.seiya*
นานเกินพ่อก็แก่พอดี
จริงๆ ในเรื่องเคลวินแก่กว่าบันสี่ห้าปีเองนะ แต่วุฒิภาวะต่างกันอย่างยี่สิบปี ^^
fuku
วันนี้ T เท่ากับ 4000 องศา c
ปากบันไหม้และพอง แถมยังโดนมือบีบปากอีก :really2:
♥a2k♥
พ่อบอก จะอะไรนักหนาก็แค่จูบ ผ่านไปแล้วๆๆ ลืมมันซะ 555
m_pop91
ตอบแทนว่า แก๊กก น้ำแข็งแตก
ณยฎา
ตอบยากจัง :เฮ้อ: ต้องแอบไปโจรกรรมข้อมูล
อ๊ากก อัลเบิร์ตงับขา 55
lolilo
ครับ ส้มตำแม่น้อยอร่อยมาก เอ้า ไม่เกี่ยว แฮ่
PEENAT1972
หวัดดีครับ ขอเรียกป้าพีนัทเหมือนคนอื่นๆ ได้ไหมครับ ( เนียน )
รอ สาปแสงจันทร์อยู่นะครับ 555 ทวงซะเลย
ชอบคุณหมอในเรื่องนี้จังครับ
iota
ขอบคุณครับ ^^
+ คืนแล้วนะ
golove2
ยกป้ายไฟเชียร์พ่อน้ำแข็ง เย่ๆ
iPuii
อัลเบิร์ตบอก เจ้านายนะ ผมเลยโดนหางเลขไปด้วย
บันนี่งอนทั้งเจ้านายทั้งหมา
river
พ่อทั้งดุด่าสารพัด ฮี่ บันบอก ตรูไม่สน ว่าได้ว่าไป
qq_oo
เอ้ พ่อปกป้องลูกหรือเปล่านะ ^^
Cacao
อ๊าาา ปิ๊งงไอเดีย กินน้ำแข็งไสเคลวิน
ต้องเอาน้ำแดงไปราดพ่อ แล้วเอาหลอดไปเจาะ
p u p p e t
แฟนคลับพ่ออีกคนนะเนี่ย
urmein
สงสารอัลเบิร์ตเหมือนกัน ไม่เกี่ยวอะไรเล้ย
ตอนนี้คงนอนแผ่อยู่กลางบ้านรอบันอยู่
litlittledragon
ความหึง เอ้ยความห่วงใย ไม่มีในกติกา
BeeRY
กำไรจริงๆ นั่นแหละน้องเบียร์ ไม่วิ่ง แต่รอจุ๊บอย่างเดียว
biznews007
:m5: :m5: อย่าเอาหนังกะติ๊กมายิงบ้านผมนะครับ
premkoe
วันนี้ทั้งอุ๊บ ทั้งจุ๊บ ^^
pochu52
เหมือนที่หมอหลินพูด บางมุมเราก็เห็นความน่ารักของพ่อ แต่ไม่รู้ว่าบันจะเห็นหรือเปล่า
บันบอกเห็นแต่หน้าซึนๆ ทั้งปีทั้งชาติ
Little Diamond
ตกใจบวกอายเลย ด่าพ่อไว้ก่อน
บอกจูบประสาอะไร้ ไม่เรื่องเอาซะเลย
rellachulla
หมายถึงผมใช่ไหมครับที่โมเอ้ :-[
hahn
แอ๊ เชียร์พ่อๆ ติดป้ายไฟแข่งกับเอเอฟ
dukdikdukdik
นึกถึงตอนยกขันหมากไปขอเลยครับ จูบแล้ว โฮ่ฮิ้ววว
DraCo_SLa13
555 จ๊วบบ ตอนนี้ไม่มีใครผิด
หรือว่าอัลเบิร์ตกับดาเนียลผิดกันนะ
nunamicky
เป็นภาวะสมองหด ยิ่งอายุเยอะจะยิ่งทำตัวเด็กบ๊องแบ๊ว
Bee_YJ
สองอย่างได้ไหม ^^
love2y
แอ่ แอะๆ ต้องไปแงะน้ำแข็งมาถาม
Heladasless
ชอบจัง ปากทองคำ วันนี้พ่อเอาเปรียบนะ
เกริด้า(๐-*-๐)v
พ่อบอกหมอหลินจูบไปก็เสียของ มันต้องนี่ จูบหนักหน่วงแบบนี้
จ๊วบบบบบบบบบ
Maize
จุ๊บในแบบพ่อ เฮ้อ มีที่ไหนวะครับ ??
ZuuZuu
ใช่ครับ โฮสคลับคือคลับของผมเอง
พระเอกเรื่องนี้ก็เอาบุคลิกของผมไปเขียนนั่นเองแหละครับ
หนิง sam3sam
ใช่ครับ ช่วงฝนพอดี แต่บางวันก็มีลมหนาวพัดเข้ามา
อ๊าา ยืนริมโขดหิน แล้วสูดอากาศ
RoseBullet
บังเอิญสองคนนี้มีกระต่ายชมพูเหมือนกัน เลยยื้มอิมเมจพี่ฮันนี่มา
แต่รู้สึกพี่ฮันนี่จะติดกระต่ายแล้วก็ต๊องกว่าบันนี่เยอะเลยแฮะ
i1_to*pp
จุ๊บบ ห่วงในฐานะพ่อ
-Otto-
ใช่ครับ เห็นด้วย
p_phai
ตอนหน้าจะเขียนให้บันอุ้มกระต่ายไปเรียน มือขวามีกล่องนมติดไปด้วย 55
MokGaLaKom
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ao16
วันนี้พ่อเป็นตาอยู่ แย่งตาไปกิน
gayraygirl
พูดดีจัง ใช่ครับ แอบเขินแทนเคลวินนะเนี่ย
dezzetoeiiz
:กอด1: :กอด1:
ตอบเม้นท์ล่าง
V
V
V
ppmayuree
ดีนะที่วันนี้หิมะไม่ตก วิ่งหนีกันท่ามกลางหิมะ พล็อตเกาหลีซารางเฮโย
yayee2
:กอด1:พี่แก้ว
พ่อพลาดที่ไม่รู้แผนการของบัน แถมยังว่าบันว่าอมน้ำลายอีก ก๊ากก ก็ตรูไม่ผิด ตรูไม่รู้
hewlett
ห่วงครับหวง เอ้ย ยังไงกันนะ
majam
คิดภาพพ่อถูกตีก้น
เหอๆ เสียวสันหลังวาบๆ
+ 1 ให้แล้วนะ จุ๊บบบ แบบเคลวินมั่ง แฮ่
-
อึมครึม...อึมครึม....และอึมครึม...บรรยากาศเหมาะกับเคลวินมาก... :m16:
-
หึ หึ หึ เคลวินหวง"ลูก"เหรอ
ไม่นึกไม่ฝันว่าเจ้าชายน้ำแข็งจะทำอะไรแบบนี้ หึ หึ หึ
-
พ่อน้ำแข็งหลงรักลูกน้อยบันนี่แล้วล่ะซิ o18 แต่ไม่แสดงออก :laugh:
-
เคลวิน... :fire:อะไรมันอุดปากอยู่...เดี๋ยวจับตีก้นเลยนี้ :angry2:
-
บันนี้ดื้อจริงๆด้วย ถ้าอยู่ใกล้ๆจะจับมาตีก้น แล้วก็หอมให้แก้มหลุดติดจมูกเลย
-
สงสัยว่าต่อไปนี้ในทุกๆตอนที่เค้าเข้ามาเม้นท์ เค้าคงได้พูดแต่คำเดิมๆว่า น้องบันน่ารัก น่ารักมาก น่ารักที่สุด น่ารักทุกมุมมอง ฮ่าๆๆๆๆ ขอมาเลี้ยงได้มั๊ยเนี่ย โอ๊ะ.......แต่คงไม่ได้ เพราะได้ข่าวว่าพ่อเค้าหวง :o9:
ส่วนพ่อเคลวิน....ตอนนี้นิ่งไม่ไหวแล้วหล่ะสิ ออกอาการมากโข แต่ขนาดชัดแบบนี้บันนี่ยังไม่รู้เรื่องอะไรกะเค้าเล๊ยย พ่อเคลวินว่าซึนแล้ว น้องบันเนี่ยซึนเทพเลยทีเดียว
อะไรนะ พระเอกเรื่องนี้เอาบุคลิกของเคนอิจิมาเขียน มิน่าหล่ะ เค้าก็ว่าเค้าชอบพ่อยู่ดีๆ มาอ่านตอนนี้อยู่ดีๆก็เปลี่ยนใจชอบหมอหลินแระ :laugh3:
อ้อ......ดาเนียลฝากมาถาม ว่าให้ออกมาแค่เนี๊ย เสียดายเมคอัพและคอสตูมอย่างแรง อารมณ์เสีย
เคนอิจิรู้มั๊ยว่าความหล่อมันแปรผันตรงกับจำนวนตัวอักษรในตอนนั้นๆ ยาวมากก็หล่อมาก สั้นหน่อยก็หล่อน้อยลง เหมือนเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าเคนอิจิเนี่ย โดมยังชิดซ้าย เคนยังชิดขวา แต่นึกไม่ออกว่าจะหล่อขนาดไหน เอาไว้อ่านตอนหน้าแล้วคงจะนึกออกเนอะ :confuse:
-
อ่านรวดเดียว ขอโทษค่ะที่ไม่ได้เม้นต์ในตอนที่ผ่านๆมา
บันนี่น่ารักมากเลย แอบลุ้นว่าเมื่อไหร่จะได้อ่านตอนที่เริ่มรู้ใจตัวเองบ้างอะไรบ้าง
หมอหลินคู่กับแดเนียล 55
-
อยากให้บันห็นมุมอ่อนโยนของเคลวินไวๆจัง ส่วนหมอหลิน อยากรู้จังว่าใครจะคู่กับหมอหลิน นิสัยดี สุภาพบุรุษ รักสัตว์ อร๊ายยย เสป๊คเดี๊ยน!!!
-
สุขสันต์วันฝนตก เข้าพรรษาแล้วเน้อ ฝนตกจ๊อกๆๆ ( ท้องหรือฝนนะ )
เข้ามาเก็บผู้ต้องสงสัยที่ตกหล่น :กอด1:
som
น้องส้มระวังอัลเบิร์ตงับเอานะ
nuewanda
เคนอิจิเนี่ย หล่อแต๊หล่อว่า หล่อปะล้ำปะเหลือ :m19: :m19:
MaNaSsAwEe
ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ก็มาเม้นท์ทุกตอนชดเชยละกันนะ แฮ่ๆ
เรื่องยังมาไม่ถึงครึ่งเลยครับ รออีกไม่นานครับ ซักหลังตอนที่ยี่สิบกว่าๆ
เราก็จะเห็นอะไรชัดกว่านี้
punchnaja
รอหน่อยนะ
ว่าแต่จริงๆ หมอหลินเนี่ย ก็คล้ายๆ กับผมนั่นแหละนะ ใจดี รูปหล่อเหมือนกัน รักเด็กน้อยด้วย
ว่าแล้วก็เอาที่ช็อตมาตบยุงเล่นดีกว่า แปร๊ะๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
+ 1 แล้วให้คนน่ารักแล้วนะครับ สุขสันต์วันหยุดครับ
รัก เคนอิจิ
-
อุตส่าห์ดีใจนึกว่าเคนจังมาอัพน้องบันนี่ของเค้า ที่ไหนด้ายยยยย มาตอบเม้นท์นี่เอง 5555
ปล.เค้าเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเรื่องโอรันเค้าเอาคาแรคเตอร์เคนจังไปเป็นพระเอก 555
-
บันนี่หนาๆๆๆๆๆๆ
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะ ทำพ่อเสียใจอีกแล้ว
-
พ่อนี่ช่างเป็นตาอยู่จริงๆ อยู่เฉยๆก็ได้จุ๊บบันนี่ซะงั้น :laugh:
-
น่ารักจัง อยากกอดบันนี่บ้าง :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคับพี่เคน
-
รอร๊อรอ แอบมาส่อง :-[
-
:o8:ให้กำลังใจบันนี่ต่อไป เชื่อว่าซักวันบันนี่จะต้องเข้าใจ
เอาใจช่วยเสมอนะครับบันนี่
ปล.น้องเคนอิจิดูแลสุขภาพด้วยนะ ด้วยรักและห่วงใยเสมอ :L1:
-
หุหุ ได้เลยค่ะ แวบมาส่อง :z1: :z1:
-
o18 รอๆๆๆๆๆ เปงกำลังใจให้นะครับผม ^.^
-
พี่เคน..........
คิดถึงเจ้านาย กับบันนี้มากๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงพี่เคนซังด้วยเนอะ
เพิ่งจะได้มีเวลาเข้ามาอ่าน
คิดถึงเล้าเป็ดใจจะขาด
หลังจาก จากไปรับใช้รุ่นพี่ (ไม่ใช่รับใช้ชาติ)
รับน้องมันทุกเย็น รับอยู่นั้นล่ะ เหนื่อยสุด
ปล. อย่าเพิ่งรำคาญนู๋นะ หุหุหุ
:o8: :o8: :o8:
-
จูบกันแล้ว เย้ๆๆ
น่ารักมากเลยครับ อิอิ
-
:serius2: อย่าโกรธกันนานน๊าาาา...คนอ่านใจจะขาด
-
น้องบันเสียจูบแรกซะแล้ว :เฮ้อ:
-
เข้ามารออ้ายเคนเจ้า :กอด1:
-
นั่งรอเจ้านายกะบัน
-
คิดถึงเจ้านายกะบันมากเลย
รีบๆมาต่อเน้อ o13 o13 o13 :o8: :o8:
-
หึงสนิทศิษย์ส่ายหน้ามากๆอ่ะลูกพี่เคลวิน
พี่หมอหลินดูเป็นคนเข้าใจโลกแล้วก็อ่อนโยนมากๆเลยนะคะ ก็อย่างว่า...พระรองย่อมดีกว่าพระเอกเสมอ ฮ่าาาาา
อ่านตอนท้ายที่เคลวินยืนมองรถบันแล่นออกไปแล้วมันจี๊ดใจยังไงไม่รู้
ไปตามบันกลับมาเร็วๆนะคะเฮีย :a2:
-
อ้ายเคน มาต่อได้แล้ว :L2:
-
แวะให้กำลังใจ พี่ทิดกับตัวเล็ก :L1:
ต้องเข้ามากอด กระต่ายน้อยกับพ่อน้ำแข็ง :กอด1:ด้วยความคิดถึง
-
รุ่นพี่โมริคะ
งดของหวานของรุ่นพี่ฮันนี่ด่วนค่ะ :laugh:
-
คิดถึงบันนี่กับอัลเบิร์ตแล้วหนา
อยากรู้ด้วยว่ากับคุณเจ้านายน้ำแข็งนี่เค้าจะง้อขอโทษกันยังไง ;-)
-
มารอบันนี่คับ
-
มารอ บันนี่กับอัลเบิร์ต :กอด1: :กอด1:
-
ท่าทางจะหึงหวงมากนะเคลวิน
-
เคลวินอยู่ไหน เอาบันนี่มาส่งเดี๋ยวนี้
-
เกาะรั้ว ชะโงกหน้าไปบ้านเคลวิน
ฮาา น้องบันกินเค้กพุงกาง นอนแผ่กลางบ้านแหง่มๆ
-
เคนจัง เมื่อใดจะมาเจ้า
อีป้าคิดเติงหา บันแล้วเน้อฮู้ก่อ
-
เคนคุงไปวิ่งเล่นในป่าักับเนยนานเกินไปแล้วนะ
กลับมาหาบันนี่น้อยบ้าง
เค้ารอพ่อเคลวินไปง้อบันนี่น้อยอยู่นะเนี่ย
รีบๆ มาต่อเลยนะจ๊ะ
-
อิอิมารอคุณเคนอิจิเหมือนเดิม แต่..(รอเรื่องรหัสลับฯ มากกว่านิดนึงคริคริ)
-
ขอสมัครเข้ามาเป็นกองเชียร์น้องบันกับเจ้านายด้วยคนค่ะ ตอนนี้เจ้านายน่าสงสารจัง บันนี่อย่าโกรธเจ้านายเลยนะ กลับบ้านเถอะอัลเบิรต์อยากให้พาไปเดินเล่นแล้ว ส่วนเจ้านายก็รอให้กระต่ายสีส้มส่งการบ้านอยู่นะ
-
บันนี่....คิดถึง :กอด1:
-
คิดถึงบันนี่เเล้วค่ะ
-
รอ .....
-
ถ้าเค้าปะเหลาะว่าเคนอิจิรูปหล่อที่สุดในโลก ไม่ใช่สิ ให้หล่อที่สุดในแกแลคซี่ทางช้างเผือกเลยก็ได้ หล่อกว่าเอเลี่ยนหัวโต ตาโต ตัวผอมกะหร่อง หล่อกว่าอีที หล่อกว่าพรีเดเตอร์ เค้าจะได้อ่านบันนี่เร็วๆ นี้มั๊ยน๊าาาาา :z2:
อยากอ่านตอนใหม่ก็จริง แต่ไม่อยากให้นั่งพิมพ์อยู่ดึกๆ ดื่นๆ พักผ่อนให้เพียงพอบ้าง อะไรบ้าง หล่อแต่โทรมมันไม่แนวน๊า
คิดถึงๆ คิดถึงบันนี่นะ มะช่ายเคนอิจิ :m14:
-
อ่านทันแล้ว ชอบเรื่องนี้มาก <3
เอาใจไป >< หลงรักบันนี่ส้ะแล้ว
-
คิดถึงบันนี่แอนด์เจ้านายแล้วคร้าบบบ
ปล.คิดถึงคุณ เคน ด้วยนะคับ อิอิ เดี๋ยวคนเขียนงอน
-
เข้ามากดดัน คิคิ
-
มาช่วยดันด้วย
-
Chapter 20.
(http://img4.uploadhouse.com/fileuploads/13041/13041434d54206a831a08e2730c3d7d064739bf8.jpg)
หมอหลินขับรถยนต์คันใหญ่เข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านของเคลวิน เมื่อมองลงไปที่หัวเสาตรงประตูรั้วบานเล็ก
จะเห็นแสงไฟสีเหลืองดวงน้อยที่ส่องสว่างกับฝนเม็ดใหญ่ที่ยังร่วงลงมาอย่างต่อเนื่อง ใกล้กันนั้น บันมองเห็นต้นไม้ในบ้าน
โอนเอนไปมาด้วยแรงลมอย่างน่ากลัว หมอหลินขยับตัวแล้วเอื้อมเอาร่มสีเขียวที่พ่อบ้านนำมาใส่ไว้ให้ในรถส่งให้บัน พร้อม
กับใช้มือใหญ่ขยี้หัวเบาๆ
“ เป็นเด็กขอโทษผู้ใหญ่ ยังไงก็ไม่น่าเกลียดนะบันนี่ ”
หมอหลินส่งยิ้มและยกนิ้วโป้งให้ ก่อนที่จะขับรถกลับไป บันผลักประตูบานเล็กแล้วเอียงร่มเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเดินขึ้น
บันไดไปที่ประตูใหญ่แล้วใช้มือผลัก ปรากฏว่าประตูถูกล็อคเอาไว้ ไม่มีวี่แววว่ามีคนอยู่
“ ไปไหนกันหมด ทั้งคนทั้งหมา ไม่มีใครอยู่ซักคน ”
บันลงนั่งกอดเข่าตรงหน้าประตูใหญ่ มือขวาล้วงเอาโทรศัพท์ที่เคลวินให้เอาไว้ออกมา เมื่อกดปุ่มสีเงินเล็กๆ ก็ต้องผิดหวัง
เนื่องจากไม่มีทั้งมิสคอล และไม่มีข้อความใดๆ ปรากฏอยู่ทั้งสิ้น หน้าจอโทรศัพท์ตอนนี้เกิดฝ้าไอน้ำขึ้น เนื่องจากบันถอน
หายใจออกมา
ฝนตกและอากาศเย็นรอบตัว เมื่อรวมกับสภาพร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งระยะไกล ทำให้บันผล็อยหลับไป
จะเป็นเวลานานซักเท่าไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน บันรู้สึกว่าตัวเองปวดปัสสาวะอยากเข้าห้องน้ำ แต่เมื่อเดินเข้าไปถึงกลับ
พบว่าห้องน้ำแต่ละห้องถูกปิดตายด้วยกุญแจขนาดใหญ่
“ ปวดฉี่ ปวดฉี่ !! ”
บันสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ในห้อง ข้างกันนั้นมีเจ้าหลันชิงนอนส่งยิ้มมาให้
“ หลันชิง ! ”
บันดึงตุ๊กตากระต่ายสีชมพูขึ้นมากอดแล้วหอมฟอดใหญ่
“ เดี๋ยวมานะ ตอนนี้ปวดฉี่ ”
บันเม้มปาก แล้วรีบวิ่งไปทางประตูห้องน้ำทันที
บันรู้ตัวและย้อนอดีตได้ว่าตัวเองเคยนั่งรอเคลวินอยู่หน้าประตูใหญ่ ความทรงจำนี้ มาพร้อมกับท้องที่ร้องโครกคราก
ด้วยความหิว เข็มนาฬิกาของเจ้าแมวการ์ฟิลด์สีส้มที่ข้อมือชี้บอกเวลา 22.15 น.
“ ป่านนี้คงหลับกันหมดแล้ว หลันชิง พ่อจะพาแกไปหม่ำข้าว ตามมานี่ ”
บันหนีบเอาตุ๊กตากระต่ายสีชมพูตัวใหญ่ไว้ข้างเอว จากนั้นก็ค่อยๆ ย่องไปเปิดประตูแล้วเดินด้วยปลายเท้าไปที่ห้องอาหาร
โถงกลางบ้านที่สว่างด้วยไฟ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ โต๊ะทำงานของเคลวินก็เช่นเดียวกัน บันเดินไปกดดูแล้วพบว่า เครื่องไม่ได้
เปิดใช้งาน ความกระหยิ่มยิ้มย่องใจที่พบว่าตัวเองมีอิสระจากสายตาพิฆาตของเจ้านาย ตอนนี้อยู่ในหัวใจของบันอย่างเต็ม
เปี่ยม
บันก้าวเดินตามจังหวะดนตรีที่ท่องอยู่ในใจเข้าไปในห้องอาหาร ก่อนที่จะพบว่า ตอนนี้ตัวเองได้กลายเป็นจุดศูนย์กลาง
ของสายตาอย่างน้อยสองคู่ที่มองมาจากโต๊ะไม้โอ๊คขัดเงากลางห้อง เคลวินยกแก้วชาร้อนขึ้นจรดปากแล้วมองดูบันที่กำลัง
ค้างอยู่ในท่าระบำฮาวาย ส่วนอัลเบิร์ตที่นอนหมอบอยู่ใกล้ๆ เคลวิน ก็เหวี่ยงกระดูกปลอมที่คาบไว้ในปากทิ้ง แล้วรีบเดิน
สะบัดหางเข้ามาหาบันด้วยความรักใคร่
“ ยังไม่หลับกันหรอกเหรอ ? ”
บันกลืนน้ำลายลงคอแล้วหดขากับมือที่ระเริงระบำฮาวายนั้นกลับเข้าตัว เจ้าหลันชิงที่หนีบเอาไว้ ถูกนำไปวางบนเก้าอี้ตรง
ข้ามเคลวิน ซึ่งกำลังหันมามองบันด้วยความสงสัย
“ ขอบคุณนะครับ ที่พาผมเข้ามานอนในห้อง พอดีมันง่วงเลยเผลอหลับไป ”
บันประกบมือไหว้เคลวินไวปานความเร็วแสง ก่อนที่จะเดินงุดๆ เข้าไปค้นถ้วยบะหมี่สำเร็จรูปบนชั้นวางที่อยู่เลยหัวขึ้นไป
“ ยกมือไหว้อัลเบิร์ตด้วยสิ ”
คนพูดลุกขึ้นมากดน้ำร้อนเพิ่ม แล้วกลับมานั่งที่เดิม ส่วนบันก็เดินไปกดน้ำร้อนใส่ลงในถ้วยบะหมี่ที่เดียวกับเคลวินแล้วยกไป
วางไว้หน้าเจ้าหลันชิง เมื่อหาตะเกียบกับช้อนมาได้ บันก็เข้ามานั่งประจำที่ เพื่อรอเวลาที่บะหมี่พร้อมย้ายเข้าสู่ท้องอันหิว
โหย
“ ไหว้อัลเบิร์ตทำไมล่ะ มันอุ้มผมเข้ามาเหรอ ? ”
“ เปล่า แต่มันสะกิดฉันให้มองดูกองผ้าผืนใหญ่ที่วางอยู่หน้าประตูบ้าน ”
หัวคิ้วของบันทั้งสองข้างเข้ามาชนกันด้วยความสงสัย
“ ผ้าอะไรวางอยู่ตรงหน้าประตู ? ”
“ ก็ผ้าที่นายใส่อยู่ไง ”
เคลวินส่งสายตาไปยังเสื้อผ้าที่บันเปลี่ยนมาจากบ้านหมอหลิน
“ จะว่าผมเป็นกองผ้าขี้ริ้วหน้าบ้านก็พูดมาตรงๆ ดีกว่า พูดอ้อมค้อม ฟังไม่เข้าใจ ”
บันยักคิ้วแล้วฉีกฝาอลูมิเนียมฟอยล์ออกจากถ้วยบะหมี่ ใช้ตะเกียบคนไปมาสองสามที ก็จัดการสูบเอาเส้นและน้ำเข้าไป
ในปากด้วยความเร็วเหลือเชื่อ
“ พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า ? ”
“ ไม่มีครับ หยุดยาวหนึ่งอาทิตย์ ”
“ งั้นก็ไปทำงานที่บริษัท ”
บันกัดเส้นบะหมี่ลงในถ้วย ก่อนที่จะคว้าแก้วขึ้นมาดื่มน้ำ
“ ไม่อยากไปทำงานกับคุณย่านี่นา ไหนสัญญาแล้วไง ว่าจะไม่ส่งไป ”
“ อัลเบิร์ตมันบอกนายหรือไง ว่าฉันจะส่งไปทำงานกับคุณย่า ? ”
เคลวินดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ทำให้อัลเบิร์ตที่พยายามดึงหลันชิงลงมาจากเก้าอี้ข้างตัวบันหยุดทันที
“ ถ้างั้นหมายความว่า ให้ผมไปทำงานที่บริษัทเจ้านายใช่หรือเปล่า ”
“ รีบกินแล้วก็ไปนอนซะ พรุ่งนี้ทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างด้วยล่ะ ”
เคลวินถือแก้วไปล้าง เสร็จแล้วก็เดินออกไปจากห้องอาหาร ส่วนบันจัดการบะหมี่ที่เหลือในเวลาแค่ไม่กี่วินาที ก่อนที่จะ
ดื่มน้ำแล้วเข้ามากอดอัลเบิร์ตที่สะบัดหางไปมา
“ เช้านี้น่ะ ขอโทษทีนะอัลเบิร์ต ฉันเป็นคนไม่ดี ”
บันคุกเข่าลงกับพื้นแล้วโอบเจ้าขนฟูเอาไว้ โดยมีสายตาอีกคู่จ้องมองมาจากโถงกลางบ้าน
“ อะไรนะ ไปไทเปเหรอ ไม่เห็นบอกกันก่อนเลย ! ”
บันหอบเอาเอกสารกองใหญ่วางบนโต๊ะทำงานเคลวิน แล้วลากเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆ
“ จะไม่ไปก็ได้นะ ”
“ พูดอะไรอย่างนั่นเล่า เพื่อเจ้านายแล้ว จะให้บุกน้ำลุยไฟ ผมไปได้ทุกที่นั่นแหละ ”
“ ไม่ใช่อยากไปเที่ยวหรอกเหรอ ? ”
“ นั่นเขาเรียกว่าผลพลอยได้ ”
บันยักคิ้วแล้ววางแผนไว้ในใจถึงแผนการท่องเที่ยวในไต้หวัน
“ ไปที่โต๊ะทำงานของเฉิน แล้วหยิบเอาเอกสารภาษาอังกฤษมาแปลเป็นจีนกลางให้หมด ถ้าไม่เสร็จ ”
“ ก็ไม่ต้องไปไทเป ”
บันต่อคำพูดของเคลวิน ก่อนที่จะเดินลิ่วออกไปจากห้องทำงาน
ในบริษัทเล็กๆ ของเคลวินนั้น มีพนักงานอยู่ประมาณ สามสิบคน แต่ละคนก็จะมีหน้าที่รับผิดชอบส่วนงานต่างกัน ทั้งฝ่าย
ติดต่อต่างประเทศ ฝ่ายการตลาด ฝ่ายบริการลูกค้า ฝ่ายกฎหมายระหว่างประเทศ บันคิดเอาเองว่า แต่ละฝ่ายน่าจะมี
พนักงานคนเดียวที่อาจจะต้องทำงานหลายๆ อย่าง แล้วบางคนก็มีรับตำแหน่งหัวหน้า โดยที่ตัวเองไม่มีลูกน้อง
“ พนักงานที่นี่ทำงานหนักกันทุกคนเลยนะครับ เคยมีคนคิดลาออกกันบ้างไหม ? ”
บันลากเก้าอี้เข้ามานั่งหน้าโต๊ะทำงานของเฉิน แม้ว่าจะอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ แต่บันก็มองไม่เห็นอยู่ดี เพราะกองเอกสารสูง
ท่วมหัว บังเฉินเอาไว้จนมิด มีแต่เสียงที่ดังลอดออกมาจากหลังกองเอกสารเท่านั้น
“ ไม่ค่อยมีคนลาออกนักหรอกบันนี่ พนักงานที่นี่สวัสดิการดีมาก เงินเดือนก็สูง โบนัสก็ได้ทุกสามเดือน ”
“ แล้วเขาไม่กลัวเจ้านายกันเหรอ ? ”
“ คุณเคลวินน่ะเหรอครับ ? ”
“ ครับ ”
“ ไม่เห็นมีใครกลัว แต่ก็ไม่ค่อยกล้าเล่นด้วยมากเท่าไหร่ ”
เฉินหัวเราะแล้วเอนหลัง ซักพัก บันได้ยินเสียงของหล่นลงพื้นเสียงดัง ‘ ตุบ ! ’
“ เป็นไงบ้าง คุณเฉินเป็นอะไรหรือเปล่า ? ”
“ ผมไม่เป็นอะไรครับบันนี่ เล่าต่อนะ ที่นี่อยู่กันแบบครอบครัว บางคนทำงานตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ พอพ่อแม่ตัวเองรีไทร์
ออกไป ก็ส่งลูกตัวเองเข้ามาแทน ”
“ ทำไมอย่างนั้นล่ะ ? ”
บันดันตั้งกระดาษที่กองอยู่หน้าตัวเองให้ขยับออกไป เพื่อจะได้มีที่วางแขนสองข้าง ตอนนี้คำสั่งของเคลวินที่ให้มารับงาน
กับเฉิน ลอยหายไปแล้ว
“ ก็บริษัทนี้ตั้งมาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อของเจ้านายน่ะสิครับบันนี่ พอบริษัทเติบโตมั่นคง คนพวกนั้นก็เป็นทรัพยากรของบริษัท
เราถึงต้องรักษาทรัพยากรเอาไว้ ”
“ อ๋อ เหมือนที่เจ้านายบอกว่า พ่อของคุณเฉินเคยทำงานที่นี่มาก่อนสินะครับ ”
“ ใช่ครับบันนี่ พ่อของผมเคยทำงานกับคุณพ่อของเจ้านายมาก่อน พอพ่อเสียไป พ่อของเจ้านายก็ตามผมเข้ามาทำงาน
พอพ่อของเจ้านายเสียไป เจ้านายก็เลยต้องจ้างผมต่อ ”
“ ว๊า มีหลายพ่อจัง ว่าแต่ ตอนนี้เคลวินก็เป็นพ่อของเราสองคนสินะ ”
บันพูดขึ้นมาเบาๆ ซักพัก เฉินส่งมืออ้อมกองกระดาษมาจับมือกับบันเพื่อแสดงความเห็นด้วย
เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเฉินดังขึ้นมาสองครั้ง ก่อนที่เจ้าของโต๊ะจะยื่นมือออกไปรับแล้วพูดตอบ
“ อยู่ครับ บันนี่นั่งอยู่กับผมที่โต๊ะ ”
เฉินพูดกับคนในโทรศัพท์ บันรู้ทันทีว่าคุณน้ำแข็งโทรมาตาม
“ บันนี่ เจ้านายบอกว่า เอกสารจะได้เมื่อไหร่ ? ”
“ มาแล้วๆ เจ้านายนี่รักลูกน้องทุกคนเลยนะ มีโทรไปตามกลับมาทำงานด้วย ”
บันลากเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่งมาชิดตรงโต๊ะทำงานด้านซ้ายของเคลวิน พจนานุกรม อังกฤษ – จีนกลาง เล่มหนาถูกหยิบจาก
ชั้นวางเตรียมพร้อม สำนักงานแปลเอกสารชั่วคราวของบัน อยู่ห่างจากเคลวินระยะเอื้อมมือถึง
“ ถ้ารับผมเข้าทำงาน ขอโต๊ะตัวใหญ่ๆ แล้วก็ห้องทำงานที่เห็นวิวอ่าววิคตอเรีย แล้วก็ ……… ”
“ เฉิน มีอะไรจะรายงาน ? ”
เคลวินตัดบทของบันที่กำลังสาธยายเรื่อยเปื่อยมาหาเฉินที่นั่งหน้าเครียดอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้า
“ มีโอกาสสูงที่เราจะพลาดงานติดตั้งระบบอินเตอร์เนตและเชื่อมโครงข่ายโทรศัพท์สำนักงานใหม่ครับผม ”
“ บริษัทนี้เป็นลูกค้าเก่าของเราตั้งแต่สมัยคุณพ่อฉันไม่ใช่หรือไง แล้วเราก็ไม่เคยทำงานผิดพลาดมาก่อน
คุณเหลียงที่เป็นผู้จัดการใหญ่ก็รู้จักกับฉันดี ”
เคลวินวางปากกาลงบนแฟ้มแล้วเลื่อนออกมายังด้านที่บันกำลังทำงานอยู่
“ คือตอนนี้บริษัท PCC เข้ามาซื้อกิจการแล้วก็ถือหุ้นใหญ่เอาไว้เกือบทั้งหมดครับเจ้านาย ทำให้เขาประกาศประกวดราคา
บริษัทที่จะเข้ามาติดตั้งโครงข่ายในตึกสำนักงานใหม่ที่ไทเป ”
“ ฉันว่าคุณเหลียงน่าจะคุยให้เราได้ เพราะเราทำธุรกิจด้วยกันมานาน ”
“ ได้ข่าวมาว่า ท่านประธานคนใหม่เป็นพวกไต้หวันหัวเก่าครับเจ้านาย สงสัยจะคุยยาก เห็นว่าจะให้บริษัทของอเมริกันเข้า
มาประมูลด้วย ผมว่าการประมูลโครงการครั้งนี้อาจจะเป็นการประมูลหลอก เพราะประธานคนที่ว่า เขาล็อคบริษัทเอาไว้แล้ว
ครับ ”
เฉินรายงานเสร็จก็เดินงุดๆ ออกไป ด้วยท่าทางเป็นกังวล
“ ไต้หวันหัวเก่าเป็นไงเหรอ แล้วไต้หวันกับอเมริกันทำไมถึงฮั้วกันล่ะเจ้านาย ? ”
บันหยุดทำงานแล้วหันไปถามเคลวินที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ ไต้หวันหัวเก่า ก็ไม่ค่อยชอบคนจีน รวมคนฮ่องกงเข้าไปด้วย ”
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ หนังสือเล่มสีแดง หน้าที่ 100 – 228 ”
เคลวินหยิบเอาเอกสารขึ้นมาอ่านต่อ มือซ้ายชี้ไปยังชั้นวาง ที่ซักครู่บันเพิ่งหยิบพจนานุกรมออกมา บนชั้นกลาง มีหนังสือ
ปกแข็งสีแดงที่เคลวินพูดถึงอยู่
‘ ถามล่ะไม่เคยตอบ อ่านเอง อ่านเอง จะได้ฉลาด บัน นายมันไม่ได้เรื่อง ’
บันคิดออกมาทางสีหน้าจนเคลวินสังเกตได้
“ ด่าฉันในใจอยู่หรือไง ? ”
“ เปล่านะ ใครจะกล้า อื้อปวดเมื่อย ปวดฉี่ ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ ”
บันคิดแผนการหาข้อมูลได้แล้ว ตอนนี้ต้องออกไปใช้โทรศัพท์ข้างนอก เพื่อไม่ให้เคลวินรู้
“ ที่นี่ก็มีห้องน้ำ ”
เคลวินเอาปากกาชี้ไปยังห้องน้ำที่อยู่มุมห้องด้านขวา
“ ก็ เอ่อ ห้องน้ำเจ้านายไม่มีตัวตุ๊กตาเต้นได้เหมือนห้องน้ำข้างนอก มันทำให้เครียดแล้วฉี่ไม่ออก ”
บันเดินหน้าตั้งทำท่าจริงจังแล้วเดินออกจากห้องและตรงไปยังมุมต้นไม้ที่ใช้เป็นจุดรับแขกของบริษัท
“ ขอสายคุณพ่อบ้านครับ ”
“ พูดอยู่ครับ จากไหนครับ ? ”
“ บันนี่ครับคุณพ่อบ้าน โชคดีจัง ต่อก็ติดเลย ไม่ต้องรอ ”
บันส่งน้ำเสียงดีใจเข้าไปในโทรศัพท์
“ คุณหนูบันนี่นั่นเอง มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ ”
พ่อบ้านส่งเสียงใจดีตอบกลับมา
“ คือผมสงสัยเรื่องไต้หวันหัวเก่า กับคนอเมริกันครับคุณพ่อบ้าน ”
“ คนไต้หวันหัวเก่า มีอะไรเหรอครับ คุณหนู ? ”
“ คือ ทำไมคนไต้หวันหัวเก่า ไม่ชอบคนจีน ? ”
“ เรื่องมันนานมาแล้ว ตั้งแต่สมัย เจียง ไค เช็ก อพยพผู้คนลงเรือมาไต้หวัน พวกไต้หวันกลุ่มแรกๆ ที่มา ก็จะไม่ชอบคนจีน
แผ่นดินใหญ่ เพราะคิดว่าคนพวกนั้นเป็นพวกนิยมความรุนแรงแล้วก็เป็นพวกคอมมิวนิสต์ ”
“ แค่นี้เองเหรอครับ? ”
“ การที่คนไต้หวันหัวเก่าเกลียดคนจีน ก็เพราะคนจีนทำให้พวกเขาต้องมาผจญชีวิตในเกาะที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนไงครับคุณหนู ”
“ แล้วอเมริกันล่ะครับคุณพ่อบ้าน ? ”
“ อเมริกันเป็นประเทศแรกๆ ที่ช่วยไต้หวันตั้งประเทศ ”
บันยืดอกเดินกลับเข้าห้องทำงานของเคลวิน เนื่องจากรู้ข้อมูลเรื่องไต้หวันมาเป็นอย่างดีแล้ว
“ เจ้านายครับ งั้นที่เราไปครั้งนี้ เราต้องทำให้บริษัทนี้ กลับมาจ้างเราเหมือนเดิมให้ได้ ”
บันชูกำปั้นแสดงความมั่นใจ
“ ฉันเสียเงินไป เพื่อซื้อชุดติดตั้งมาเตรียมเอาไว้หลายล้านเหรียญ ถ้าเราไม่ได้งานนี้ ฉันอาจต้องส่งนายไปขายข้าวโพดปิ้ง
เพื่อเอาเงินมาใช้เป็นค่าจ้างพนักงานก็ได้ ”
เคลวินพูดเสร็จก็พิมพ์ข้อความสี่ห้าบรรทัดส่งไปหาคุณเหลียงที่ไทเป
“ ถ้าถึงขนาดนั้นก็ลำบากแย่เลยเนอะ ”
บันคิดภาพคุณชายเคลวิน เข็นรถบรรทุกฝักข้าวโพดมาส่งที่ร้าน เพื่อให้เขาปิ้งขายให้กับลูกค้า
ไต้หวันมีรูปร่างเหมือนเมล็ดข้าวเปลือกกลับหัว มีกรุงไทเปเป็นเมืองหลวง นอกจากจะเป็นเมืองหลวงแล้ว ไทเปยังเป็นเมืองที่
มีประชากรมากที่สุด และเป็นศูนย์กลางธุรกิจและการค้าอีกด้วย ไทเปอยู่ทางตอนเหนือสุดของเกาะ เมื่อรถจากโรงแรมมารับ
บันกับเจ้านายที่สนามบิน บันก็อ่านหนังสือนำเที่ยวที่ซื้อมาจากฮ่องกงไปด้วย แม้เคลวินจะบอกว่า หนังสือนำเที่ยวไร้สาระ
ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากนัก แต่บันก็ยืนยันว่าจะไม่ทิ้งหนังสือนี้ แล้วแบกเอาตำราหนาหลายพันหน้ามาด้วยเด็ดขาด
“ หนังสือนั่นน่ะ อ่านทั้งชีวิตก็ไม่หมด แถมยังเป็นสำนวนโบราณอีก ผมอ่านไม่เข้าใจ ”
“ มีเวลาพักที่โรงแรมสองชั่วโมง ดังนั้น นายต้องอาบน้ำแล้วกินข้าวให้อิ่ม ตอนบ่ายเราต้องไปประมูลโครงการ ”
“ เสร็จแล้วไปไหน ? ”
บันวาดฝันเอาไว้ว่า หลังจากการประมูลจบลง เคลวินน่าจะพาไปเที่ยวรอบๆ กรุงไทเป
“ เสร็จแล้วก็กลับมานอน ”
“ อะไรกัน มาไต้หวันทั้งที นี่ตั๋วเครื่องบินก็ยังไม่ได้จองเที่ยวกลับ จะไปรีบไปไหน ”
“ มาทำงานครั้งนี้ ฉันไม่อยากมาเสียเที่ยว เราต้องได้ทำโครงการนี้ ”
ต่อ
-
“ แต่ว่า ถ้าเขาไม่เลือกบริษัทเจ้านาย เราก็ทำอะไรไม่ได้นี่นา ”
บันส่งเสียงอ่อยๆ ไปยังเคลวินที่นั่งนิ่ง ท่าทางกำลังคิดเรื่องสำคัญ
“ ถ้าได้งานนี้ อยากไปไหน ฉันจะพาไป แต่ถ้าพลาด พรุ่งนี้เก็บกระเป๋ากลับฮ่องกง ”
บันถอนหายใจออกมาหลายที มาไต้หวันครั้งนี้ คงจะไม่ได้เที่ยวเสียแล้ว ท่าทางเจ้านายคงจะเครียดมาก
สองชั่วโมงผ่านไปไวเหลือเชื่อ บันรับเอาเสื้อสูทสีดำสนิทมาจากแม่บ้านโรงแรมขึ้นมาสวม เนคไทด์สีเลือดหมูผูกเข้ากับคอ
อย่างรีบเร่ง รองเท้า ที่อยู่ในกระเป๋าเดินทาง ถูกลากออกมาอย่างทุลักทุเล
“ รอด้วย รอผมก่อนนะ อย่าเพิ่งไป ”
บันร้องบอกเคลวินที่ปัดเสื้อสูทสีเทาสองสามครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
“ ไม่น่ากินน้ำเข้าไปเยอะเลย ”
บันวิ่งตามหลังเคลวินเข้ามาที่ลิฟต์ มือสองข้างจัดการติดกระดุมเข้าหากันด้วยความรีบร้อน
บริษัทใหญ่โตที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าทำให้บันรู้สึกขาสั่น เมื่อคิดภาพพวกคนไต้หวันหัวเก่าอย่างที่คุณพ่อบ้านเล่าให้ฟังก็ยิ่ง
กลัวเข้าไปอีก ภาพคนแก่ท่าทางเอาเรื่อง วนเวียนอยู่ในหัวของบันตลอดช่วงที่ลิฟต์วิ่งขึ้นมาถึงชั้นสำนักงาน
พนักงานต้อนรับสาวสวยสองคนเชื้อเชิญบันกับเคลวินให้เข้าไปนั่งในห้องประชุม เพื่อรอโครงการเปิดประมูลที่จะเริ่มในอีกไม่
กี่ชั่วโมงนี้
“ มีเวลาสิบห้านาที ที่เราจะนำเสนองานผ่านจอแอลซีดี หน้าที่ของนายคือ จดทุกคำถามไว้ หลังจากที่พูดจบ ฉันจะเอา
คำถามมาตอบ ”
“ ไม่มีปัญหา ”
บันพูดตอบเคลวินขณะที่นั่งหันหน้าเกือบชนกัน เมื่อมองเห็นริมฝีปากของเคลวิน บันก็นึกไปถึงตอนที่ถูกจูบ
“ ร้อนมากเหรอ ? ”
“ เปล่าครับ ”
“ ทำไมหน้าแดง ? ”
“ สงสัยจะตื่นเต้นมั้ง ”
“ ฉันเผื่อใจไว้แล้ว ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ”
“ ถ้าไม่ได้ ผมก็ต้องไปขายข้าวโพดเลี้ยงเจ้านาย ผมไม่ยอมหรอก ยังไงเราก็ต้องได้งานนี้ ”
“ กลัวลำบากขนาดนั้นเชียว ? ”
เคลวินจ้องผ่านตาดำของบันเข้ามา ราวกับว่าพยายามจะค้นหาคำตอบจากใจ
“ กลัว ………. สิ ”
บันถอยออกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเคลวิน เมื่อมายืนชิดริมหน้าต่าง ตอนนี้ค่อยหายใจโล่งขึ้น
ผู้จัดการใหญ่รูปร่างท้วม อายุประมาณสี่สิบปี ออกมาทักทายบริษัทที่มาร่วมประมูล ซึ่งตอนนี้เข้ามาในห้องประชุม
ครบแล้วทั้งสองบริษัท บันเห็นบริษัทคนอเมริกันเข้ามาคุยกับผู้จัดการด้วยท่าทางคุ้นกันเคยกันและคิดว่าคงยากที่บริษัทของ
เคลวินจะได้งานนี้ไป
“ ดูสองคนนั่นสนิทกันจังนะครับเจ้านาย ”
“ อาจจะเคยทำธุรกิจด้วยกันมาก่อน ”
“ ถ้าเขาฮั้วกันล่ะ ถ้าฝรั่งนั่นรู้ราคาประมูลแล้วส่งราคาต่ำกว่าเรา ”
“ ถ้าเขาจะทำแบบนั้น คงไม่เชิญเรามาประมูลหรอก ”
“ ก็ประมูลเป็นพิธี ที่จริงก็แอบคุยกันไว้แล้ว ”
“ นายนี่มันรู้ดีจริงนะ ”
“ เขาเรียกว่าทันคนต่างหากล่ะ ”
“ อ้อ หมายความว่าฉัน ”
“ ผมเปล่าพูด ”
เคลวินได้รับกระดาษแข็งสีขาว เพื่อเขียนราคาประมูล เจ้าหน้าที่ในห้องประชุมแจ้งว่า อีกหนึ่งชั่วโมง จะรับเอาราคาประมูล
ทั้งสองใบจากสองบริษัทมาเปิด แล้วคุยเรื่องสัญญากัน
“ เราจะใส่กี่ล้านเหรียญดีล่ะเจ้านาย ? ”
“ ก็ใส่แพงกว่าครั้งที่แล้วนิดหน่อย ”
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ ไหนว่าทันคนไง ? ”
“ บอกหน่อยน่า ”
“ ราคาเก่ามันผ่านมาหลายปี ตอนนี้ค่าจ้าง ค่าอุปกรณ์ ค่าแรงมันก็ขึ้น ”
“ ถ้าฝรั่งเขาใส่ราคาน้อยกว่าเรา ก็จบล่ะสิ ”
“ นายก็ต้องไปขายข้าวโพดปิ้งที่วิคตอเรียพีค ”
อีกหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลายื่นราคาประมูล บันเดินออกมารับลมตรงริมระเบียง เมื่อมองไปยังทางเดินข้างๆ กัน บันเห็น
ทางเชื่อมเล็กๆ ทอดตัวไปยังมุมตึก เมื่อเดินตามทางจนสุดมุม บันเจอชั้นดาดฟ้าย่อมๆ บนลานนั้นมีต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้น มี
สนามหญ้า และมีดอกไม้นานาพันธุ์ขึ้นอยู่
“ อะไรเนี่ย สวนลอยแห่งกรุงบาบิโลนหรือไงกัน ? ”
บันเดินช้าๆ เหมือนกับถูกมนต์สะกดเข้าไปตามทางที่ปูด้วยหิน ดอกไม้หลายชนิด กำลังส่งดอกที่บานได้ที่ออกมาแข่งกัน
บันเดินอ้อมไปอีกมุมที่มีต้นไม้ใหญ่ ขณะที่เดินลัดสนามหญ้าไปนั้น บันได้ยินเสียงคนร้องเบาๆ
“ ใครน่ะ ใครร้อง ? ”
บันพูดด้วยภาษาจีนเพื่อหาต้นตอของเสียง
“ ฉันอยู่นี่ ช่วยที ”
บันหันไปทางพุ่มไม้สีเขียวที่มีดอกเล็กๆ สีม่วงขึ้นแซมตามพุ่ม ใกล้กันมีชายแก่ท่าทางเป็นคนสวนกำลังนอนหายใจรวยริน
ใกล้กันมีบัวรดน้ำสแตนเลสคว่ำอยู่ น้ำในบัวไหลเจิ่งนองไปถึงทางเดินอีกด้านที่ปูด้วยหิน
“ ตา ตาเป็นอะไรครับ ? ”
บันสอดมือเข้าไปช้อนร่างของชายสูงวัยขึ้นมาจากพื้น
“ พาไปหายาหน่อย ยาอยู่ในห้อง ”
ชายสูงวัยชี้ไปยังทางเดินด้านที่บันเพิ่งเข้ามา
เมื่อเดินไปตามทางและลัดเลาะไปยังทางลัด ไม่นานบันก็เจอประตูเหล็กตรงชั้นลอย เมื่อผลักประตูเข้าไปก็เจอกับห้อง
ทำงานกว้าง ตกแต่งด้วยภาพวาดของจีนโบราณขนาดใหญ่ ชุดรับแขกมีโต๊ะลวดลายมังกรกำลังบิดตัวไปมาเหนือกลุ่มเมฆ
บันเข้าไปเปิดลิ้นชักตามที่ชายชราบอก ในนั้นมีขวดยาพ่นสีฟ้าอยู่ขวดเดียว
“ พ่นยาให้ฉัน ”
ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที ชายชราใกล้ตายของบัน กลับมานั่งชงชาด้วยความสบายใจ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น บันลอบมองไปที่
ประตูไม้ขนาดใหญ่บ่อยครั้ง เนื่องจากกลัวว่าใครจะเข้ามาเห็น
“ คุณตาเป็นเจ้าของห้องนี้เหรอครับ ? ”
“ ใช่ ห้องนี้เป็นห้องของฉันเอง ”
“ แล้วคุณตา……………. ไม่ได้ทำงานแล้วเหรอครับ ? ”
บันแอบมองชุดมอซอที่ชายชราใส่
“ ฉันเกษียณแล้ว ตอนนี้กลายเป็นคนสวน ”
“ มาทำสวนอยู่บนที่สูงแบบนี้ ไม่กลัวตกลงไปตายเหรอครับคุณตา ? ”
“ ฉันยังแข็งแรงดีอยู่ เรื่องอะไรจะตกลงไปตาย ! ”
ชายชราพูดเสียงดังจนบันตกใจ
“ ก็เมื่อกี้ ตานอนเหมือนคนตายเลยนี่นา ”
“ เธอทำงานแผนกไหน ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร ! ”
“ ไม่เห็นต้องพูดเสียงดังเลยนี่ครับ ผมไม่ได้หูตึงซักหน่อย ”
บันทำใจดีสู้เสือ ก่อนที่จะหาทางหนีทีไล่ออกไปจากห้อง
“ ตกลงทำงานที่ไหนล่ะไอ้หนู ? ”
“ ผมเป็นคนของบริษัทที่เข้ามาประมูล ”
“ เฮ้อ บริษัทไอ้พวกฮ่องกง ! ”
“ อ้อ เจอแล้ว ! ”
บันร้องด้วยความดีใจ ในที่สุดก็เจอคนไต้หวันหัวเก่าเหมือนที่คุณพ่อบ้านพูดเอาไว้แล้ว
“ ร้องดีใจอย่างกับเจอสมบัติ เธอดีใจอะไรนักหนา ? ”
“ คุณตาสั่งให้พวกอเมริกันนั่นมาแย่งประมูลใช่ไหมครับ ทั้งๆ ที่บริษัทเดิมก็ทำงานดีอยู่แล้ว ? ”
ชายชราเปลี่ยนสีหน้าทันที ตลอดช่วงการทำงานมาเกือบห้าสิบปี ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขามาก่อน
“ บังอาจใหญ่แล้วไอ้หนู เธอเป็นใครถึงได้มาสู่รู้ ! ”
“ ก็ผม ผมเห็นผู้จัดการส่งยิ้มให้ฝรั่งที่เข้ามาประมูลนี่นา ”
ชายชรานึกโกรธผู้จัดการที่แสดงสีหน้าออกมาจนเด็กจับได้
“ ผมไปล่ะครับ อีกครึ่งชั่วโมงจะยื่นราคาแล้ว ”
“ ก็กลับฮ่องกงไปซะสิ ยื่นไปก็ไม่ได้อยู่ดี ”
“ มันเป็นศักดิ์ศรีครับคุณตา ก็เหมือนกับนักชก ถึงจะรู้ว่าแพ้ แต่ก็ต้องสู้เต็มที จะโดนน็อคบนเวทีก็ไม่เป็นไร ”
“ เฮอะ พูดดีไปเถอะ ไอ้พวกฮ่องกงลิ่วล้อ ”
“ ผมไม่ใช่คนฮ่องกง แต่ผมก็รักฮ่องกง ”
“ แล้วเธอเป็นใคร ? ”
“ ผมเป็นคนไทย แต่มาเรียนที่ฮ่องกง มาเรียนภาษาจีน ”
“ ฉันเกลียดคนจีน ! ”
“ เกลียดคนจีน แล้วคุณตาพูดภาษาจีนทำไม ! ”
บันเริ่มเสียงดังขึ้นเพื่อแข่งกับเสียงชายชรา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คุณตาที่เถียงกับบันจนตัวโยนรับขึ้นมาแล้วกรอกเสียงพูดลงไป
“ ไม่ต้องเข้ามา ฉันกำลังสั่งสอนไอ้พวกเด็กที่ไม่รู้สำนึก ! ”
ชายชรากระแทกหูโทรศัพท์ลงไปเสียงดังโครม ก่อนที่จะหันมาทำหน้าดุใส่บัน
“ กล้ามากนะ กล้ามาก ใครมันบอกเธอว่าฉันพูดภาษาจีน ฉันพูดไต้หวันต่างหาก ”
“ ภาษาไต้หวันมีที่ไหน นี่ภาษาจีนกลางชัดๆ ภาษาจีนปักกิ่ง ”
คำว่าปักกิ่งของบันกระแทกเข้าไปที่หัวใจของชายชราอย่างจัง ปักกิ่ง เมืองที่เขาต้องอพยพหนีขึ้นเรือเข้ามายังเกาะไต้หวัน
“ หยุดพูดเรื่องไร้สาระนั่นได้แล้ว ”
“ ขอโทษครับ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
บันก้มหัวขอโทษชายชรา ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
“ เดี๋ยว มานี่ มานั่งตรงนี้ ”
บันหันกลับไปมอง เห็นชายชราชี้ให้ไปนั่งตรงโซฟาสีแดงสด
บันเดินเข้าไปแล้วใช้มือจับดู เมื่อพบว่าโซฟานี้ไม่สามารถปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาได้ จึงนั่งลงแล้วมองไปยังชายชรา
“ เธอรู้เรื่องไต้หวันดีแค่ไหนเชียว ? ”
“ นายพลเจียงไคเช็ก แพ้สงครามกลางเมือง ต่อเหมาเจ๋อตุง เสร็จแล้วก็จัดการหอบเอาทรัพย์สินมากกว่าแสน
ชิ้น หนีลงเรือมายังเกาะไต้หวัน ”
“ เหลวไหลทั้งเพ เจียงไคเช็ก ถอยมาตั้งรัฐบาลพลัดถิ่นต่างหาก สมบัติพวกนั้นก็คือหลักประกันการตั้งประเทศ ”
“ แต่มันเป็นของคนจีนนี่ครับคุณตา ”
“ แล้วไต้หวันไม่ใช่จีนหรือไง ! ”
“ ก็เมื่อกี้คุณตาบอกว่าไม่ใช่ ”
ชายชราเบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนที่จะหันมาพูดใหม่
“ เข้าใจซะใหม่นะไอ้หนู คนไต้หวันคือกลุ่มปัญญาชนที่ถอยมาจากปักกิ่ง เราคือเจ้าของประเทศตัวจริง เราใช้ภาษาแมนดา
รินต้นฉบับ เราใช้ตัวอักษรต้นฉบับ เราพูดด้วยสำเนียงแมนดารินแท้ ไม่เหมือนพวกจีนเดี๋ยวนี้หรอก สิ้นคิด ”
“ ที่แท้คุณตาก็เป็นคนไต้หวันหัวรุนแรงที่เกลียดคนจีนกับฮ่องกงนี่เอง มิน่า ”
“ มิน่าอะไรไอ้หนู ! ”
“ มิน่า ถึงได้ไม่ให้บริษัทเจ้านายผมทำงานต่อ เพราะเจ้านายผมเป็นคนฮ่องกง ”
“ ยะหยุดพูดเดี๋ยวนี้ ไอ้หนู เธอเอาอะไรมาพูด ! ”
“ จี้ใจดำล่ะสิ จีนใหญ่ จีนไต้หวัน จีนฮ่องกง ยังไงก็จีนเหมือนกัน ถ้าคิดอย่างตาทุกคน ชาตินี้สามจีนก็คงไม่ได้คุยกัน
ญาติพี่น้องคงไม่ได้ข้ามทะเลเจอกัน ”
“ พอได้แล้ว จะไปไหนก็ไปซะ ฉันไม่อยากฟัง ”
บันเดินลิ่วออกจากห้อง เนื่องจากเห็นว่าออกมานานมากแล้ว เคลวินอาจจะตีหน้ายักษ์รออยู่
“ โอ๊ย ! ”
บันกุมหัวเอาไว้ เพราะรู้สึกว่า มีก้อนแข็งๆ ลอยเข้ามากระแทก
“ คุณตาเอากระดาษมาปาผมทำไม ? ”
“ รางวัล เอาไปซะ แล้วตั้งใจทำงานด้วยล่ะ ฉันจะคอยดูว่าคนฮ่องกงจะทำงานได้เรื่องหรือเปล่า ”
บันก้มลงหยิบเอาก้อนกระดาษขึ้นมา เมื่อคลี่ออกดู ปรากฏว่ามีตัวเลขอยู่ข้างใน
“ ตัวเลขนี้เป็นของบริษัทอเมริกันเหรอครับ ? ”
“ อย่าโง่เสนอราคาสูงกว่านี้ล่ะ ออกไปได้แล้ว ฉันเหนื่อยกับเด็กหัวปฏิวัติอย่างเธอ ฉันอยากพักผ่อน ”
“ ยะฮู้ ในที่สุดก็ไม่ต้องไปขายข้าวโพดแล้ว แถมยังได้เที่ยวไต้หวันไม่มีกำหนดอีก สุดยอดไปเลย ”
บันสอดกระดาษที่คลี่ออกมาเป็นแผ่นใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วรีบเดินเข้าไปหาเคลวินที่ห้องประชุมทันที ไม่คิดว่าชายแก่ที่มี
นิสัยเหมือนเด็ก จะให้รางวัลที่มีค่ามากขนาดนี้
20.00 น. โรงแรมที่พัก
บันกางหนังสือนำเที่ยวที่เคลวินเคยบอกให้โยนทิ้งขึ้นมาเปิดหาข้อมูล หลายที่ที่บันสนใจจะมีรอยปากกาเคมีสีแดงวงเอาไว้
ทั้งสวนสนุก ตลาดขายของ พิพิธภัณฑ์ และที่พลาดไม่ได้คือตึกไทเป 101 ตึกที่เคยสูงที่สุดในโลก
“ ตึกนี้มีลิฟต์ที่เร็วที่สุดในโลกด้วยนะครับเจ้านาย หนังสือนี่บอกไว้ ”
“ ตึกก็มีแค่หิน ปูน ทราย จะไปให้เสียเวลาทำไม ”
“ ผมไม่ต้องการข้อเสนอแนะครับ ทริปที่เหลือในไต้หวันนี้ ผมจะกำหนดเอง เจ้านายแค่จ่ายเงินก็พอ ”
“ งั้นพรุ่งนี้เอาบัตรเครดิตไป อยากไปไหนก็ตามสบาย ”
เคลวินพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้บันพูดเจื้อยแจ้วต่อไปคนเดียวบนเตียง
“ นี่นะ แล้วเราก็ไปชายหาดนี้ด้วย ไปชิมหอยเป๋าหื้อ แล้วก็ไปดูโลมานะ จากนั้นก็…………… อ้าว ”
“ รู้งี้ไม่ช่วยโกงประมูลก็ดี อุตส่าห์ยอมเจ็บตัวโดนกระดาษปาหัว ”
บันพูดเสียงดังเข้าไปในห้องน้ำหวังให้เคลวินได้ยิน หลังจากบ่นได้หลายประโยคและคิดว่าเจ้านายคงสำนึกได้แล้ว บันก็เดิน
ไปหน้าตู้เย็นเพื่อเปิดหาเครื่องดื่มแก้กระหาย
“ บ่นจนหอแห้ง มีอะไรให้ดื่มบ้างน้า ? ”
บันเลือกชามะนาวมาได้หนึ่งกระป๋อง หลังจากที่ใช้เล็บมือแงะและดึงฝาขึ้นมาได้ จังหวะที่กำลังจะยกกระป๋องชามะนาว
ขึ้นดื่ม โลกที่อยู่รอบตัวก็เหมือนกับมันจะหมุนไปมา น้ำชารสเปรี้ยวที่กำลังจะได้จังหวะเข้าปาก เปลี่ยนมารดเข้ากับตา
ของบันแทน เป็นครั้งที่สองในรอบไม่กี่วัน ที่บันเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับตา
“ ทำไมอยู่ดีๆ ก็เวียนหัวนะ เจ้านายๆ พาผมไปล้างตาหน่อยสิครับ น้ำชามันหก ”
บันล้มคะมำลงกับพื้นแล้วชนเข้ากับตู้เสื้อผ้าอย่างจัง ไฟที่เคยส่องสว่างในห้องดับวูบ เสียงสัญญาณเตือนภัยจากโรงแรมดัง
ขึ้นและเตือนให้แขกที่เข้าพักทุกคน รีบลงไปรวมตัวกันที่สนามหญ้าหน้าโรงแรมเนื่องจากขณะนี้เกิดแผ่นดินไหว
บันใช้มือคลำไปมาตามพื้นพรม ตอนนี้ไม่รู้ว่าทางออกอยู่ไหน ทั้งความมืดและตาที่ปิดสนิท ทำให้บันสับสนไปหมด โลกที่
หมุนวนรอบๆ ตัว ทำให้บันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นหนูตัวเล็กๆ ที่อยู่ในลูกบอลใบใหญ่ มันกำลังกลิ้งไปมาอย่างไร้ทิศทาง
“ บัน บัน นายอยู่ไหน ส่งเสียงหน่อย นายอยู่ไหน ได้ยินหรือเปล่า บัน ! ”
เสียงเคลวินดังออกมาจากที่ไหนซักแห่ง บันร้องบอกว่าตัวเองอยู่ใกล้กับตู้เสื้อผ้า ไม่กี่อึดใจ สองแขนของเคลวินก็เข้ามาช้อน
ตัวบันขึ้น แล้วพาหนีออกจากห้องออกไปตามทางเดินที่มีไฟฉุกเฉินส่องสว่าง
“ ทำไมเรียกแล้วไม่ขานรับ ! ”
เสียงเคลวินฟังดูโกรธจนบันตกใจ ตอนนี้สองแขนของบันกอดรวบเข้ากับคอของเคลวิน เจ้านายน้ำแข็งจับบันขึ้นหลังแล้วอุ้ม
ลงมาจากชั้นบน
“ ก็ผมกลิ้งไปชนตู้ มันมึนหัวไปหมด ดาวขึ้นเต็มหัวเลย ”
เมื่อออกมาจากทางเดินฉุกเฉินได้ บันก็สังเกตว่า ที่จริงแล้วคุณน้ำแข็งมีแค่ผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว พันท่อนล่างอยู่
ต่อ
-
“ มิน่า ถึงได้เปียก ที่แท้เจ้านายก็เปลือยลงมานี่เอง ”
บันเช็ดหน้าตัวเองกับเสื้อหลังจากที่แนบกับหลังเคลวินมาตลอดทาง
เคลวินเริ่มหันมองคนรอบข้าง ไม่มีใครซักคนที่อยู่ในสภาพวาบหวิวเหมือนเขา บันที่เข้าใจความรู้สึกของเจ้านาย จัดการพูด
เพื่อให้กำลังใจ
“ ดูแหม่มคนนั้นสิครับเจ้านาย เขาใส่ชุดนอนตัวบางๆ ลงมาด้วย แขกคนนั้นก็ใส่แค่บราเซียกับแพนตี้ลงมา ”
“ เลิกพูดได้แล้วน่า ”
เคลวินขยับผ้าเช็ดตัวไปมาหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่หลุดลงต่อหน้าคนอื่น
“ แผ่นดินไหวไม่แรงมาก เดี๋ยวเราก็คงกลับขึ้นไปนอนได้นะครับเจ้านาย ”
บันพาตัวเข้ามาบังเคลวินจากสายตาของเกย์สาวที่เดินกรีดกรายผ่านเข้ามา
“ เจ้านายเนี่ย ที่แท้ก็ซ่อนรูปนะ น่าจะไปเป็นนายแบบ หุ่นดีกว่าดาเนียลตั้งเยอะ ”
“ ไปเห็นดาเนียลแก้ผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ! ”
เคลวินเข้ามาคว้าข้อมือของบันขึ้นมาถาม
“ ก็ผมกับดาเนียลนอนด้วยกันบนเตียง ”
บันแกะมือตัวเองออกจากนิ้วของเคลวิน
“ แล้วดาเนียลแก้ผ้าหรือเปล่า ? ”
“ เปล่า แต่ดาเนียลชอบเข้ามากอดผม เลย ”
“ เลยเผลอกอดตอบงั้นเหรอ ! ”
ผู้หญิงต่างชาติสองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หันมามองบันกับเคลวินด้วยความตกใจ
“ เจ้านายเป็นบ้าไปแล้ว ”
“ ฉันถามว่ากอดตอบหรือเปล่า ไม่ได้ยินหรือไง ”
เคลวินกระซิบถามบันข้างๆ หู
“ เปล่า แต่ดาเนียลเข้ามากอด ”
“ ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าห้ามรับรางวัลจากดาเนียล ! ”
“ นั่นมันก่อนที่เจ้านายจะห้าม ตอนที่ผมหนีออกจากบ้านไงล่ะ จำได้หรือเปล่า ”
บันกระซิบตอบกลับไปบ้าง
“ ดีแล้ว แล้วตาไปโดนอะไรมา ทำไมมันแดงอย่างนั้นล่ะ ? ”
“ ก็ตอนเปิดชามะนาวออกมาดื่ม แผ่นดินก็สั่นขึ้นมาพอดี แทนที่ชามะนาวจะไหลลงปาก กลับขึ้นมาบนนี้แทน ”
“ แสบหรือเปล่า ไหนมาดูซิ ”
เคลวินดึงบันเข้ามาใกล้แล้วใช้นิ้วเลิกเปลือกตาบันที่กะพริบไปมานั้นออกดู กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่บันแยกไม่ออกว่ามันคือของ
อะไรลอยเข้ามาแตะจมูกของบัน หน้าอกกว้างของเคลวินที่บันเคยสัมผัส ตอนนี้อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ
บันมองดูหยดน้ำที่เกาะบนหน้าอกนั้นด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ คล้ายกับว่าแผ่นดินไหว ย้ายเข้ามาสั่นในหัวใจของตัวเอง
“ เป็นอะไรกับตานักนะ คราวที่แล้วก็บีบโลชั่นใส่ตาตัวเอง วันนี้ก็น้ำมะนาวอีก ไม่ระวังตัวเอาซะเลย ”
“ ไม่เป็นไรแล้ว เจ้านายครับ ตอนนี้เขาให้กลับเข้าห้องได้แล้ว ”
ข้าวของที่ล้มระเนระนาดตามทางเดินในห้อง เคลวินบอกให้บันยกเฉพาะของที่เบาและไม่เกะกะทางเดิน ส่วนของที่มีน้ำหนัก
มากอย่างตู้เสื้อผ้าที่เลื่อนมาใกล้กับทางเดิน เคลวินปล่อยให้อยู่ในสภาพเดิม
“ ถ้าโรงแรมให้เราพักฟรีก็ดีสินะ ”
บันก้มลงเก็บหนังสือที่กระจายตามพื้นห้อง ส่วนเคลวินจัดการเลื่อนกระถางต้นไม้ออกไปจากทางเดิน ไม่นานสองคนก็หัน
หน้าเข้าหากันขณะที่กำลังก้มลงเก็บของ
“ เจ้านายไปอาบน้ำต่อเถอะครับ เดี๋ยวผ้าขนหนูหลุดล่ะก็แย่เลย ”
บันแกล้งแซวเคลวินที่นุ่งผ้าผืนเดียวตั้งแต่ช่วงแผ่นดินไหว
“ ฉันไม่ชอบนอนในห้องที่ไม่เป็นระเบียบ ”
“ ถ้าเห็นของกองไม่เป็นระเบียบ จะนอนไม่หลับเหรอ ? ”
บันจัดหนังสือเสร็จเรียบร้อยก็ลุกยืนโดยไม่ทันสังเกตว่าเท้าเหยียบอยู่กับชายผ้าขนหนูของเคลวิน เมื่อเจ้าของผ้าลุกตามขึ้นมา
บ้าง ผ้าสีขาวที่เคยพันรอบเอวเคลวินอยู่ ก็ลงไปกองกับพื้นทันที
ไม่ทันที่บันจะร้องหรือแสดงอาการตกใจ ร่างสูงของเคลวินก็เข้ามากอดเอาไว้แล้วกดหน้าของบันเข้ากับอกของตัวเอง
“ ห้ามมอง ! ”
เคลวินร้องสั่งบัน
“ เปล่านะ ผมไม่ได้มอง ! ”
“ ฉันไม่เชื่อ ! ”
“ ปล่อยสิ หายใจไม่ออก ”
“ เอาเท้าเขี่ยผ้าขึ้นมา ”
เคลวินร้องสั่งบันที่ส่งเสียงอู้อี้เนื่องจากถูกกดเข้ากับหน้าอก
“ มองไม่เห็นแล้วจะเขี่ยได้ไงล่ะ ปล่อยก่อนสิ ”
“ ค่อยๆ นั่งลง ”
เคลวินดันตัวบันให้ย่อลงกับพื้น แล้วใช้มือขวาหยิบผ้าที่หล่นอยู่ขึ้นมา โดยที่มือซ้ายยังกดอยู่ที่หัวของบัน
บันโล่งใจเมื่อรู้ว่า สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ในไทเปยังเปิดให้บริการตามปกติ แม้จะเป็นช่วงหลังแผ่นดินไหวมาไม่กี่
ชั่วโมง แต่คนไต้หวันก็ดูเหมือนจะสามารถดำเนินชีวิตได้อย่างเป็นปกติ ราวกับว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้น บันขยับหมวกเบสบอล
สีขาวคาดดำไปมาเพื่อบังแสงแดดจ้าด้านบน เมื่อกางแผนที่ในมือพร้อมกับสังเกตป้ายนำเที่ยวที่ติดตามท้องถนน บันก็โบก
รถประจำทางพร้อมกับดึงแขนเคลวินขึ้นรถ
“ ค่ารถ 160 เหรียญไต้หวัน ขึ้นได้ทั้งซับเวย์และรถไฟความเร็วสูง หรือจะเป็นรถประจำทางก็ได้ครับ ”
บันอธิบายเรื่องจิปาถะต่างๆ ราวกับว่าเป็นไกด์นำเที่ยว เคลวินที่นั่งมาด้วยนั้น ดูเหมือนว่าจะยังไม่คุ้นกับชุดเสื้อยืด รองเท้า
ผ้าใบและหมวกผ้าใบเล็กๆ สีครีมที่บันเป็นคนเลือกให้
“ มาเที่ยวแบบนี้ ขืนใส่สูทกับรองเท้าหนังก็เหนื่อยแย่ ”
“ ให้เวลาเที่ยว 1 วัน ”
“ ไม่มีในข้อตกลงนี่นา ผมว่าจะเที่ยวจนกว่าจะพอใจแล้วค่อยกลับ ”
“ วัดแบบนี้ที่ฮ่องกงก็มี ”
“ เจ้านายนี่ขวางโลกจริง แต่ละที่มันก็ต้องมีอะไรที่แตกต่างกันซี่ เงียบๆ แล้วเดินตามผมอย่างเดียว โอเค้ ? ”
บันพาเคลวินมาลงที่ป้ายหน้าวัดใหญ่ชานกรุงไทเป วัดนี้มีชื่อเสียงด้านพระไตรปิฏกที่นายพลเจียงไคเช็ก อัญเชิญมาจาก
ปักกิ่ง เมื่อมองจากลานหน้าวัด จะเห็นทะเลสาบและต้นหลิวปลิวไสวตามแรงลมไปมา บันอธิบายตามที่อ่านในหนังสือนำ
เที่ยวว่า วัดนี้มีศาลาพยากรณ์ดวงชะตาที่แม่นยำ
“ เป้าหมายแรก เสี่ยงดวง ลุ้นชะตาชีวิต ”
“ ไร้สาระ ”
“ เอาล่ะ ไปกันได้ ”
บันทำหูทวนลมแล้วเดินลิ่วไปทางหอระฆังใบใหญ่หล่อด้วยโลหะสำริดรมดำ ใกล้กันมีหอเสี่ยงทายที่มีผู้คนมากหน้าหลายตา
เบียดเสียดกันเพื่อรับคำพยากรณ์ชีวิต
บันจ้องกระบอกไม้ที่เขียนเรื่องการงานเอาไว้ เมื่อจะเอื้อมมือเข้าไปจับ ปรากฏว่ามีคนคว้าเอาไปก่อน เมื่อหันไปอีกทางเพื่อ
หยิบกระบอกการเงินก็ไม่ทันเช่นกัน กระบอกสุดท้ายที่เหลืออยู่เป็นกระบอกพยากรณ์ความรัก
‘ เก็บกระดาษชุดนี้ไว้ 1 ชั่วโมง จากนั้นเปิดกระดาษหมายเลข 1 ’
บันได้ชุดพยากรณ์มาสามใบ แต่ละใบมีหมายเลข 1 – 3 กำกับเอาไว้ ใบนอกสุดที่เป็นซองสีแดง มีข้อความติดไว้ว่า ให้เก็บ
ชุดพยากรณ์ไว้หนึ่งชั่วโมง แล้วค่อยเปิดใบแรก
เมื่อเดินผ่านมาจนถึงร้านขายเครื่องดื่ม บันแวะซื้อชาสองกระป๋อง เมื่อได้โอกาสก็ถามเรื่องแหล่งท่องเที่ยวกับเจ้าของร้าน
แต่ปรากฏว่าเจ้าของร้านชี้ไปที่หูแล้วโบกมือไปมา บันก้มหัวขอโทษแล้วส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะเดินไปหาเคลวินที่รออยู่ในศาลา
ริมน้ำ เมื่อเดินอ้อมมุมต้นสนเข้ามาเกือบถึง นักท่องเที่ยวเสื้อเขียวที่อยู่ใกล้ๆ ก็ทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาหาบัน
“ ไปไหนต่อ ? ”
บันหันหลังไปตามเสียงที่ดังขึ้น เห็นเคลวินยืนรออยู่
“ ในนี้บอกว่าไปอีกไม่ไกลก็จะถึงตึกไทเป 101 ”
บนชั้นลอยของตึกระฟ้า บันยกนาฬิกาข้อมือเรือนโปรดขึ้นมาดู ตอนนี้ได้เวลาเปิดคำพยากรณ์แรกแล้ว คำพยากรณ์ของบัน
ถูกเปิดบนตึกที่สูงห้าร้อยเมตรเหนือพื้นดิน เมื่อมองจากจุดที่ยืนอยู่นี้ บันเห็นรถยนต์ที่ขับอยู่ข้างล่างคันเล็กเท่ามด กระดาษ
ชุดที่ซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ถูกดึงขึ้นมาเปิดด้วยความตื่นเต้น
“ คู่แท้ คู่แท้ ”
บันถูฝ่ามือไปมา ก่อนจะแกะกระดาษแผ่นที่หนึ่งหลังจากที่รอเวลาตามที่เขียนเอาไว้หน้าซอง หนึ่งชั่วโมง
‘ ชุดคำพยากรณ์นี้จะให้คนที่ดวงสัมพันธ์กับคุณ สามคน หนึ่งในสามคนนี้จะเป็นคู่แท้ของคุณ
และหากทั้งสามใบให้คำพยากรณ์เป็นคนเดียวกัน เชื่อว่านั่นจะเป็นคู่แท้ของคุณ ’
บันอ่านทวนคำพยากรณ์อยู่สามรอบ กว่าจะตีความว่า คำใบ้จะชี้คนสามคน และถ้าบังเอิญทั้งสามใบชี้บอกคนเดียวกัน
คนนั้นจะเป็นคู่แท้
“ แล้วถ้าสามคนไม่ซ้ำกัน เราไม่ต้องใช้มาลัยเสี่ยงทายเหมือนนางรจนาเหรอเนี่ย ? ”
‘ คำพยากรณ์แรก คนที่พูดกับคุณเป็นคนแรก นับตั้งแต่หยิบคำพยากรณ์มา จะเป็นคนที่คอยปกป้องคุณจากอันตราย ’
บันหลับตาคิดตาม ตอนที่หยิบคำพยากรณ์มา บันไม่ได้คุยกับใครในศาลาเสี่ยงทาย เมื่อเดินมาถึง
“ คนขายน้ำกระป๋อง ! ”
บันสะดุ้งเฮือก
“ คู่แท้เราทำไมแก่จัง ”
“ ไม่ใช่สิ คนขายน้ำ หูหนวก พูดไม่ได้ ถ้างั้นก็ ”
คนที่ดูเหมือนจะเข้ามาคุยกับบันคนแรกคือ นักท่องเที่ยวชุดเขียว ที่บันเจออยู่ริมทะเลสาบ
“ คุยอะไรกันนะ ? ”
บันนึกย้อนไปถึงตอนที่หิ้วเอากระป๋องน้ำชามาให้เคลวินแล้วเจอนักท่องเที่ยวชุดเขียวส่งยิ้มให้ แต่ก็แน่ใจว่าไม่ได้คุยกัน
เพราะ เคลวินเข้ามาเรียกซะก่อน เคลวินเข้ามาเรียกบันจากด้านหลังตอนยืนอยู่หลังทะเลสาบว่า ‘ ไปไหนต่อ ’
“ เจ้านายเหรอ เราคุยกับเจ้านายคนแรกนี่นา อื้อ ขนลุก ”
ที่แท้คนที่คอยดูแลปกป้องบันก็คือเจ้านายน้ำแข็งนี่เอง
“ 33.33 % กลายเป็นเจ้านายไปแล้ว ที่เหลืออาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ ”
คำพยากรณ์ที่สอง ให้ไปแกะอ่านในที่โล่งไม่มีคน บันหันซ้ายมองขวา ได้โอกาสก็เดินเข้ามาตรงทางเชื่อมกว้างขวางที่ไร้ผู้คน
สองมือแกะกระดาษแผ่นน้อยด้วยใจสั่นระรัว
‘ คนที่คุณเห็นคนแรกนับตั้งแต่แกะคำพยากรณ์ คือคนที่ห่วงใยคุณ ’
บันสูดหายใจลึก ก่อนที่จะเดินต่อไป ใครกันหนอที่เราจะเห็นคนแรก
“ นั่นจะไปไหน ทางออกอยู่ทางนี้ ”
เสียงคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง บันนึกถึงคำพยากรณ์แล้วหลับตาปี๋ทันที กลัวว่าจะเห็นเคลวินเป็นคนแรก
“ อยู่ทางไหนนะครับเจ้านาย ? ”
บันหันไปทางเคลวินขณะหลับตา สองมือเกาะและคลำไปตามผนังเพื่อใช้นำทางไปยังลิฟต์
“ ตาเป็นอะไร ? ”
“ เปล่าครับ ”
“ แล้วหลับตาทำไม ? ”
“ พักสายตา ลมมันพัดแรง ”
“ ในนี้ไม่มีลม ? ”
“ เอาเถอะน่า เราไปตลาดกันเถอะ ที่นั่นมีปลาหมึกทะเลย่างขายด้วยนะ ตัวใหญ่กว่าที่ฮ่องกงตั้งเยอะ ไปกันเถอะ ”
บันใช้ท่าคนตาบอดคลำทางไปจนถึงหน้าลิฟต์
“ นั่นมันประตูหนีภัย ”
“ อ้าวเหรอ ลิฟต์ไปทางไหนล่ะ ? ”
“ ลืมตาแล้วเดินซะทีสิ ”
“ ก็บอกว่าแสบตา ”
บันยังคงไม่ยอมมองเคลวิน สองมือคว้าไปมาจนเจอกับผู้ชายอีกคน
“ คุณครับ ช่วยพาผมลงไปชั่นล่างสุดหน่อยนะครับ ผมตาไม่ค่อยดี ”
บันยิ้มย่องด้วยความดีใจ มือทั้งสองข้าง จับแน่นที่วงแขนของผู้ชายใจดีที่พาลงลิฟต์มาสู่ชั้นล่าง
“ ขอบคุณครับ คุณใจดีที่สุดเลย ขอผมมองหน้าคุณหน่อยนะครับ ”
บันลืมตาขึ้นมาขณะลิฟต์เปิด ผู้ชายใจดีที่บันเกาะแขนลงมา เดินลิ่วออกไปแล้ว เห็นแต่หลังเดินไปลิบๆ
“ แย่แล้ว เจ้านายนี่นา ”
บันกลับมาหลับตาอีกครั้ง แล้วตัดสินใจวิ่งตามไปเพื่อเกาะแขนเอาไว้
‘ ยังไงก็ไม่เห็นหน้า เห็นแค่หลัง ’
บันเกาะแขนเคลวินไว้อีกครั้ง แล้วเดินตามออกมายังถนนเพื่อขึ้นรถประจำทาง
“ ไปไหนต่อ ? ”
“ ตลาดไงครับ จากนี่ไปอีกห้ากิโลเมตร ”
“ ยังไม่หายแสบตาอีกเหรอ ? ”
“ ยังครับ ต้องหลับตาเอาไว้อย่างนี้แหละ ”
“ ไปทางไหนล่ะ ? ”
บันไม่รู้ว่าเคลวินมองไปทางไหน จึงอาศัยลูบไปจนเจอหลัง จากนั้นก็เอาหลังตัวเองเข้าไปพิง
“ แค่นี้ก็ไม่เห็นหน้าแล้ว ”
“ ว่าไงนะ ? ”
“ เปล่าครับ ”
“ นำทางไปสิ หรือว่าจะกลับโรงแรม ”
บันพยักหน้าแล้วเอามือซ้ายป้องตาเอาไว้เพื่อไม่ให้มองเห็นเคลวิน เมื่อขึ้นรถประจำทางมาได้ก็หาทำเลที่มีคนอยู่มากๆ แล้ว
หย่อนตัวลงไป
“ คราวนี้ เราจะเห็นใครเป็นคนแรกนะ ”
บันลืมตาขึ้นแล้วพยายามมองหาคนทางเบาะหลัง แต่ก็ยังช้ากว่ามือใหญ่ของคนที่นั่งข้างๆ
เคลวินดึงบันเข้ามาใกล้ แล้วเปิดตาของบันออกดู ตาคมนั้นจ้องเข้ามาจนบันใจสั่นไปหมด
“ ไม่เห็นมีอะไรอยู่ข้างในนี่ ทำไมยังแสบตาล่ะ ? ”
“ โธ่เอ๊ย เสียแผนหมดเลย เจ้านายนี่ โถ่ ”
บันทำหน้าเสียดายสุดขีดเพราะอุตส่าห์ฝืนหลับตามาตั้งแต่เดินอยู่ในตึกไทเป
“ เหลือใบสุดท้าย คงไม่ใช่คุณน้ำแข็งอีกนะ ”
จบตอนที่ 20 ครับ พบกันใหม่ตอนหน้า
-
มอๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเหมือนรถขายนมแถวบ้านเลย :laugh:
กลับมาแล้วนะ รูปหล่อกลับมาแล้ว ชดเชยที่หายไปด้วยตอนที่ยาวเป็นพิเศษ
ตอนนี้เที่ยวไต้หวันกันนะ
ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันครับ
รัก
เคนอิจิ
ปล. ขอบคุณรูปของพี่ฮันนี่เช่นเคย
-
เป็นตอนที่ยาวสุดๆ สมกับการรอคอย o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:ยาวมากๆๆถึงใจเลยครับ
:กอด1:
-
กะว่าจะจิ้มเคนจังซักกะหน่อย แต่ว่าเค้าอ่านช้า เลยจิ้มไม่ทัน ไม่เป็นไร ยังไงก็ได้กอดเคนจัง
ย๊ากกกกกกกกกกกกก
กระโดดกอดเคนจังกับน้องบันให้หายคิดถึง หายไปไหนมาตั้งหลายวันคะเนี่ย คิดถึงจะแย่อยู่ละ
ตอนนี้ยาวสะใจจริงๆ น้องบันยังคความน่ารักและกวนไว้ในตัวเองได้อย่างสมำเสมอจริงๆ
ชอบตอนที่น้องเถียงกับคุณตาเจ้าของบ.ในไต้หวันอ่ะค่ะ ทำเอาคุณตาเถียงไม่ออกเลย
ตอนนี้ลุ้นมากว่าคำทำนายใบที่3จะเป็นพ่อเคลวินอีกรึป่าว แอบไม่อยากให้ใช่เพราะยังหมั่นไส้ความเก๊กของอิตานี่อยู่นิดๆ 555
-
อ๊ายๆๆๆ เควิลโชว์หวิว :-[
-
รอดูข้อสุดท้ายค่ะ
-
ฮ่าๆๆๆ สงสัยใบสุดท้ายก็จะเป็นเจ้านายน้ำแข็งอีกนั่นแหละบันนี่ หุๆๆ ψ(｀∇´)ψ
-
:z13: เบาๆ
:laugh:บันนี่จ๋ายังไงก้ไม่รอดคุณน้ำแข็งแน่ๆ
-
รีบๆ เปิดใบที่ 3 นะบัน อิอิ
-
ใบสุดท้ายก็เจ้านายน้ำแข็งอีกนั่นแหละ
บันนี่หนีไม่พ้นหรอกจ้า
+1 :กอด1:
-
ต้องได้แบบนี้...ถึงจะหายคิดถึง บันนี่กับพ่อน้ำแข็ง :man1:
เคลวินเป็นห่วงบันมากๆเลยนะ อ่านแล้วอบอุ่นถึงแกจะแสดงออกอย่างเย็นชาก็เถอะ
อยากรู้แบบทดสอบสุดท้ายของ เนื้อคู่ คู่แท้ จะเป็นอย่างไร
มีการจูบให้คนอ่านได้ฮือฮากันอีกหรือเปล่า รอลุ้นครับ
ตลกนายน้ำแข็งมาก อายที่จะให้บันนี่เห็นรูปร่างของตัวเอง
แต่กลับชอบสัมผัสใช่ไหมล่ะ กอดบันนี่ซะแน่นเชียว :o8:
ขอบคุณ คนน่ารัก <3 (ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าใคร)
กด+ ให้ เคนอิจิ ได้แต่กดให้ เป็ด ตอนนี้ไม่ได้ :confuse:
-
รูปหล่อเพิ่งกลับมาจากเที่ยว
ส่วนน้องบันกับเจ้านาย เพิ่งจะได้ไปฮันนีมูน เอ๊ย!!! ไปเที่ยว :m20: :m20: :m20:
-
บันนี่น้อยยอมรับซะเถอะ คู่แท้เป็นคุณน้ำแข็งก็ดีออก เพราะเดี๋ยวนี้น่ารักขึ้นตั้งเยอะ ทั้งห่วงทั้งหึงขนาดนี้หาไม่ได้อีกแล้ว
ถึงบางทียังเย็นชาอยู่บ้างก็ตามทีเถอะ แต่รวมๆแล้วเคมีมันได้อ่ะ
แล้วรู้สึกว่าบันนี่จะแอบหวั่นไหวแล้วด้วย เมื่อไหร่จะจูบกันอีกน้า :z1:
-
แม่นจัง
-
จะใบไหน ก็บอกได้เลยว่าต้องเป็นคุณน้ำแข็ง
โฮะๆ ไม่มีทางให้เป็นคนอื่นหรอกนะ
ลุ้นมาซะขนาดนี้เนี่ย !!!!!
บันนี่ น่ารักจริงๆเล้ยยยย
-
หนีคุณน้ำแข็งไม่พ้นหรอกบันนี่ :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ยังไงบันก็หนีคุณเจ้านายน้ำแข็งไม่พ้นหรอก
:impress3: :impress3: :impress3:
-
มาแบบยาวๆ ให้อ่านกันสนุก มีครบทุกรส
จบตอยฃนให้อยากตามติดอีกด้วย
-
:m20:ทำไมช่างน่ารักได้ขนาดนี้หนา.....น้องหนูบันนี่
ขอบคุณ...คุณเคนจิมั่ก ๆ :L2:
-
ฮาาาา เคนอิจิน่ารักที่สุด กระโดดกล้ิงทับ บันน่ารักจริงๆ ขำสุดตอนที่เจอเจ้าของบ.นั่น แล้วไหนจะคำทำนายอีก
เป็นเคลวิน 2/3 แล้ว เหลืออีกอันเดียวยังไง ภาษีคุณพ่อของอัลเบิร์ตก็สูงสุดล่ะ
-
ค้้างงงงง :o8:อร๊ายยยย
ใบสุดท้่าย เคลวิลๆๆๆ :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เคนจังจ๋า................ 2 ในสามคำพยากรณ์ บ่งชี้ชัดเจนว่าเป็นคุณเจ้านาย เจ้านายน้ำแข็งแห้ง...
ใบสุดท้ายก็ไม่ต้องเปิดแล้วมั้งคะ 555+++
งดบวก รอ+ตอนเจอกันในทู้โน้นนะคะ 555
-
ใบสุดท้าย ขอให้เป็นเจ้านายทีเถอะ ลุ้นๆๆ
-
บันรั่วที่สุดเลย 555
-
น้องบันของพี่...จะตลกไปไหน ฮ่าๆๆๆๆ :pandalaugh:
หลบยังไงก็ไม่พ้นเฮียขี้หึงไปได้หรอก
ขอบคุณคุณเคนอิจินะคะ ได้ความรู้เรื่องจีนไต้หวันไปในตัวด้วย
เรื่องนี้สนุกขึ้นทุกตอนจริงๆ สุดยอด ! o13
-
บันน่ารักที่สุดเลยตอนนี้ เป็นตัวนำโชคให้เคลวินตลอด
-
ยาวสะใจ ,, หนูบันนี้เอ้ยยย หนีไม่พ้นเจ้านายน้ำแข็งแน่ๆ อิอิ
+1 ให้เคนอิจินะจ้ะ :กอด1:
-
บันนี่ทั้งฮาทั้งน่ารักจริงๆ
-
พักนี้เจ้านายออกอาการหวงเยอะอ่ะ ฮ่าๆๆ พอจะรู้ใจเจ้านายแล้ว แต่....
ถ้าใบเซียมซีออกมาเป็นเ้จ้านายสามใบก้เป็นคู่แท้ บันๆจะรู้ตัวได้บ้างยัง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักๆๆๆ
อ่านแล้วอยากไปเสี่ยงทายอย่างนี้บ้าง อร๊ายยยยยยยยยยยยย โรแมนติกที่สุด
ปล.แหม เจ้านายเป็นคู่แท้เหรอเนี่ย
-
ยังไงก็เคลวิน เคลวิน เคลวิน :laugh:
-
555+ ฮาคำทำนาย :m20:
-
มีความสุกข์จัง ขอบคุณมากครับ :z2:
-
พี่เคนจิ ตัดบทฉับ
ทั้งสามใบเป็นเจ้านายหมดเลยแฮะ(ได้ข่าวว่าบันนี่ยังไม่เปิดใบที่3)
บันนี่เรียนแต่พระเอกว่าเจ้านายๆ เรารึก็เลยลืมชื่อเค้าไปเลยแฮะ พระเอกของเราชื่ออะไรเนี่ย
-
บันนี่จ๋าหนียังไงก็คงไม่พ้นแล้วมั้ง ขนาดหลบเลี่ยงแบบนั้นยังไม่พ้น
แหม๊ตอนนี้ยิ่งได้เห็นความห่วงใยและความหวงของคุณพ่อขึ้นอีกเยอะเลย
แต่บันนี่กลับทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เสียนี่ น่าตีนักเชียว
ยังดีที่มีใจสั่น หน้าแดงแถมมาหน่อย บันนี่ช่วยเข้าใจความหมายของมันหน่อยก็ดีนะ :laugh:
-
หุหุ หนียังไงก็ไม่พ้นหรอกจ้าบันนี :-[
-
คู่แท้แล้วนะบันนี่ ไม่แคล้วกันหรอก
-
คู่แท้แน่ๆ
-
ถ้ายังไงก็เป็นคนเดิมก็ยอมๆ เป็นคู่เค้าไปเถอะกระต่ายน้อย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
555 บันนี่เด็กน้อยจริงๆอ่ะ ก็มากะเควินสองคนนิ จะไปเจอใครอื่นได้เล่า วู้
-
ใจหายเมื่อจะจบบบบ
มาถึงตอนนี้ ก็คิดได้ว่า เจ้านายเริ่มละลายจากน้ำแข็งเมื่อไรน้ะ
คนเริ่มจะหึงห่วงเมื่อไร
บันนี่ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก เจ้านายห่วงซะขนาดนี้ จูบก็จูบแล้ว
555555555
-
บันนี่น่ารัก รอมาต่ออีกนะฮะ :o8:
-
กร๊ากกกกกกก 55555555555555555555
66.67 % เจ้านายได้ไปครอง
-
บัน จ๋า... 66.66% เข้าไปแล้วนะ ทำใจเถอะ ทำใจ :laugh:
-
ขอบคุณสำหรับตอนที่ยาวสะใจตอนนี้นะคะ
ได้อ่านตอนยาวๆแบบนี้คุ้มค่ากับที่รอคอยมากมาย : )
แหมๆ ถ้าคำทำนายสองในสามใบมันชี้ว่าเป็นเจ้านายไปแล้ว
ใบที่สามจะพ้นเหรอคะบันนี่ ฮ่าๆๆ
-
ใบสุดท้ายจะทายว่าอะไรล่ะเนี่ย
-
กร๊าซซซ บันนี่น้อยเอ๊ยยย จะรอดจากเคลวินเหรอ 555555
-
บันนี่น้อยน่ารักเสมอ :กอด1:
ถึงต้องไปขายข้าวโพดปิ้ง แต่เค้าก็จะไปช่วยเหมานะ :laugh:
ส่วนคำทำนายอีกข้อไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นเจ้านายอีกแน่ๆ เดี๋ยวนี้เค้าเชียร์สุดใจ :o8:
-
น้องบันนี่ไปกับเจ้านาย คงจะได้มองคนอื่นหรอกนะ
ปล. น้องบันนี่อดดูแ่ท่งหยกน้ำแข็งเลย แรร์ไอเทม เชียวนะ
-
ทริปไต้หวันของบันนี่น้อยยาวสะใจจริงๆ
บันนี่น่่ารักอ่ะ หนีคุณเจ้านายยังไงก็หนีไม่พ้นจริงๆ
ฮามากๆ ไม่ใช่บันนี่คิดไม่ได้นะวิธีนี้ :jul3:
แต่เค้าขัดใจตอนผ้าเช็ดตัวหลุดนะเคนคุง
แหม..เสียดายจัง เฮ้อ..เสียดายจัง :haun5:
-
น่ารัก
:กอด1: :กอด1:
อยากกอ่านตอนพ่อเปลือยเยอะๆ โฮ่ๆ
-
ชอบบันนี่เต้นฮาวาย
-
คุณน้ำแข็งอย่าเย็นชานักได้ป่ะ
ฮ่วย...อารมณ์เสีย :angry2:
-
ใบสุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นคุณน้ำแข็งหรอก
ขำหนูบันนี่ พยายามจังเลยพยายามไม่มอง55+
-
เชียร์เคลวินขาดใจจ้า :call: :call: :call:
-
ยาวมากกกกกกกก จนอยากจะจูบอ้ายเคนสักจ๊วบ อิอิ :กอด1:
ฮึ่ย อดใจไม่ไหว มา :จุ๊บๆ: สักที
แล้วมาต่อแบบนี้อีกนะฮะ :o8:
-
ยังไงก็หนีเจ้านายน้ำแข็งไม่พ้นหรอกบันเนื้อคู่กันแล้วหนีไม่พ้นอยู่แล้ว ตอนนี้ยาวดีครับขอบคุณนักเขียนที่มาต่อ
-
บันเจ๋งอ่ะ โชคโคดเข้าข้างเลย เคลวินต้องตอบแทนน้องหนักๆนะ คึคึ
บันเอ้ยยยยยยย หนียังไงก็ไม่คนนี้แล้วล่ะ คึคึ
ปล. ตอนนี้ยาววววววววววววววววววสะใจมาก ^^
-
น้องบั๊นนนนนนนนนน อยากบอกว่า น่ารักอ่ะ (กรุณาอ่านด้วยสำเนียงแบบที่ตุ๊กกี้พูดในวงศ์คำเหลา เดอะ ซีรีส์ จะได้อารมณ์สุดๆ ฮ่าๆๆๆๆ)
เด็กอะไรไม่รู้น่ารักเว่อร์ รั่ว เอ๋อ ทะเล้น สดใส ไร้มลภาวะมากถึงมากที่สุด แอบสงสารน้องบันฉากที่ต้องระบำฮาวาย ก็นะ ลุงคนเขียนเค้าคงเอามาจากประสบการณ์จริงสมัยละอ่อน ซึ่งนานโขแล้ว เพราะถ้าให้เค้าซึ่งเป็นคนรุ่นใหม่ออกแบบฉากนี้ น้องบันคงได้เซิ้งกระติ๊บแบบเก๋ๆ แทนที่จะเป็นระบำฮาวาย :a1:
พ่อเคลวินหุ่นดีจริงอ่ะ สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นอ่ะ จะพิสูจน์ว่าจริงตามที่คนเขียนโฆษณาไว้ยังไงดีน๊า o3
อัลเบิร์ตช่างเป็นตัวละครที่ขาดไม่ได้ซักตอนจริงๆ เลยนะนั่น ถ้าขาดไปพระเอกนายเอกเค้าจะสื่อสารถึงกันยังไงน๊อ ออสการ์ปีหน้าเค้าจะส่งชื่ออัลเบิร์ตเข้าชิงสาขาสมทบชายยอดเยี่ยมดีมั๊ย
ตอนนี้ยาวได้ใจจริงๆ คนเขียนโด๊ปยาคูลท์สูตรม้ากระทืบโรงมาหรือไร ถึงได้คึกจัดเช่นนี้ อย่างที่เคยบอกไว้ว่าความหล่อของเคนอิจิแปรผันตรงกับจำนวนตัวอักษร ดังนั้นตอนนี้เค้ายอมให้หล่อ (ก็ได้) ต่อไปเค้าต้องเรียกคนเขียนว่า “เคนอิจิ หล่อ ใหญ่ ยาว” ซินะ มาจาก เคนอิจิ รูปหล่อที่สุดในโลก แถมมือก็ใหญ่ตามเลเวลความหล่อ และเขียนนิยายได้สนุกและยาวมาก :laugh:
+1 แทนคำขอบคุณเด้อ
-
อ่านรวดเดียวเลยสนุกมากๆ ค่า o13
คู้แท้ก็ไม่แคล้วกันเนอะ :impress2:
-
กอดด เคนจัง
กระโดดกอดน้องบัน
ท่านอนน่ารักเว่อร์ แอร๊ ฟัดดดๆๆๆ หอมมมๆ
น้องน่ารักเกินทน หลงน้องแล้วอ่ะตอนนี้
ช่างพูด ช่างเจรจา เป็นคนจริงใจดี
ปลื้มม
+1 จ้า
-
หมดสิทธิ์เป็นคนอื่นตั้งแต่คำทำนายเอาคนใกล้ตัวมาเสี่ยงทายแล้วล่ะบันนี่(ก็มาเที่ยวกันสองคนกับเจ้านานนี่นา) :o8:
-
:o8:บันนี่น่ารักมากๆเลยอะ ช๊อบชอบ เรื่องนี้อ่านไปหัวเราะ บันน่ารักๆๆๆ :pig4:
-
ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกบันนี่ นี่แหละคู่แท้ของหนูล่ะ :laugh:
-
ยังไงคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันเนอะ
-
จะหนีพ้นได้ไงเล่า บันก้อ.....
-
ว้าย...ไม่อยู่สี่วัน กลับมาเจอบันนี่น้อยกับเจ้านายน้ำแข็งของเรา
เป็นไปในทิศทางที่น่าพอใจแหละ
-
บันนี่คิดว่าจะหนีเจ้านายพ้นเรอะ
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกก(ลงเสียงหนักๆ ยาวๆ มากกกกก)
-
รอใบที่สามอยู่นะเคนจัง :-[
-
หนีไม่พ้นหลอกบันจัง
-
มากับใครก็คนนั้นแหละ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เคลวินๆๆๆๆ
ยังไงใบสุดท้ายก็เคลวินอยู่ดี
ฮะๆๆๆ
-
มีความสุขกับ "รหัสลับฯ" แล้ว
ต้องมาเผื่อแผ่ นายน้ำแข็งกับกระต่ายน้อยบ้าง :z2:
-
รออยู่นะคับ
-
แล้วเมื่อไหร่ใบที่สามจะมาน๊าาาาา
-
คิดถึงบันนี่จังเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจจังเลย คอมเสียเป็นเดือนเลย เพิ่งได้มาวันนี้ มาอ่านน้องบันก่อนเลย
บันน่ารักมาก อ่านแล้วบันเหมือนเด็กจริงๆเลย
แถมคุณเคนอิจิให้ความรู้เรื่องจีนกับได้หวันด้วย
อ่านรวมหลายตอน แต่เม้นท์แค่นี้ไม่ว่ากันนะค่ะ
คิดถึงคุณเคนอิจิมากๆเลยนะ :laugh:
-
คิดถึง
-
เรื่องนี้สนุกและน่ารักมากๆ นักเขียนอัพบ่อยๆนะคะ ^^
-
บันจะน่ารักไปถึงไหน
แหมๆๆตามคำทำนายเป็นเจ้านายตั้งสองครั้งแล้ว ก็ยอมรับๆไปเหอะน้าาาาาาา
-
คิดถึงบันนี่จัง :กอด1:
-
เพิ่งจะได้เริ่มอ่านวันนี้ทั้งๆที่ bookmark ไว้ตั้งนาน
แล้วก็ไม่ผิดหวัง :-[ น้องกระต่ายส้มน่ารักจริงๆ
ยิ่งเข้าตอนที่สิบกว่า(ยังอ่านไม่ทันปัจจุบัน) เจ้านายก็ยิ่งเริ่มอ่อนโยน กร๊ากกกก ชอบ o13
-
แวะมาจิ้มๆๆๆ คิดถึงบันนี่อ่า.. :จุ๊บๆ:
-
บันนี่เอ้ยตัดใจรับพ่อน้ำแข็งเป็นเนื้อคู่ซะเถอะหนีไม่รอดแน่แล้ว555
-
เคนจัง
เมื่อไหร่น้องบันจะมาคะ เค้าคิดถึง2บันแล้วนะคะ
-
ก๊อกๆ น้องบันมายังน้อ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!! :m25:
:m31:รอจนธาตุวายเข้าแทรก :fire:
แอ่ก! :pigha2: ตายแล้ว T^T
-
:กอด1: รอ
-
นี่ๆๆๆ เคนอิจิจ๋า เคนอิจิคนดี ลืมไปหรือเปล่าว่าช่วงนี้ฤดูฝน ถ้าทิ้งช่วงไปนานๆ แล้วคำทำนายใบที่สามเิกิดเปียกฟ้าเปียกฝนจนอ่านไม่ได้ขึ้นมา เค้าเป็นห่วงว่าเคนอิจิจะรับไม้รับมือของมหาชนคนอ่านไหวรึ โหะๆๆๆ
ด้วยรักและกดดัน :กอด1:
-
รีบนนี่ ฮาดีนะคะ
"ด้วยรักและกดดัน"
ชอบจัง 555+++
-
โอ๊ยยยยย บันนี่ เชิญยิ้ม จะฮาไปไหนเนี่ย
ถ้าเป็นเรานะจะรีบลืมตามาเจอคุณน้ำแข็งไว ๆ เลย
-
=w= เพิ่งได้เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ
น้องบันนี่น่ารักมาก >///< รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
เพิ่งตามอ่าน รอตอนต่อไปอยู่เน้อออ
-
จิ้มๆ :z13:
-
คิดฮอด...บันนี่หลายเด้อ :กอด1:
-
อยากอ่านน้องบันนี่ที่น่ารักแล้วค่ะ คุณเคนอิจิ :3123:
-
รอรอรอรอ คิดถึงน้องบันกับอัลเบิร์ต :กอด1: (แล้วพระเอกละ 55)
-
ชอบหนูบันนี่จอมรั่วจัง เปรียบคุณเคลวินเป็นพ่อก็น่าจะถูกต้องเพราะต้องคอยปกป้องหนูบันนี่จาก
พวกที่ชอบเข้ามาเกาะแกะ คงต้องแถมให้อัลเบิร์ตเป็นพี่ชายอีกตัวเพราะก็คอยเป็นห่วงเป็นใย
หนูบันนี่เหมือนพ่อเคลวินเหมือนกัน สนุกค่ะ เหมือนได้ไปนั่งอยู่ในเหตุการณ์เดียวกับหนูบันนี่เลย
ได้ความรู้เกี่ยวกับฮ่องกง ไต้หวัน จีน อีกด้วย :pig4:
-
วันที่ 3 เดือน 8 ลบด้วย วันที่ 23 เดือน 7 เป็นกี่วันไม่รู้ รู้แต่ว่าสิบนิ้วเค้าไม่พอนับแล้วอ่ะ :m17:
จะมาตามตัวเคนอิจิบ่อยๆ ก็กลัวจะเข้าใจผิดว่ามาทวงนิยาย ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่เล้ยย (เสียงสูง) ไม่จริ๊งงง (เสียงสูงกว่า) ไม่มี๊ (เสียงสูงที่สุด) เค้าแค่สงสารน้องบันนี่ เด็กน้อยตาดำๆ เนี่ยคงนั่งหน้าละห้อยอยากเปิดคำนายใบสุดท้ายจะแย่เแล้ว :o11:
-
คิดถึงบันนี่ คิดถึงเคนอิจิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอให้เปิดซองที่สามอยู่นะ
:call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อ๊ากกกก!! บ้านคนเขียนอยู่ไหนค๊า~!?
เดี๊ยนจะได้เอาระเบิดไปลง =[ ]=
โทษฐานไม่อัพสักที ปล่อยให้คนอ่านรอมันบาปนะค๊า!!
-
รีบนนี่ใจร้ายจัง
จะเอาระเบิดไปปาเลยรึคะ
ไม่ดีนะคะ
ระเบิดมันแพงเปลี่ยนเป็นไม้จิ้มฟันดีกว่า 2 ห่อ ปักให้พรุนเป็นเม่นกันไปเลยค่ะ
ประหยัดและสะใจกว่ากันเยอะเชื่อป้าเหอะ 555
-
รอ 2 บัน จนจะลงแดงแล้วนะคะ เคนจัง
-
ได้โปรดส่งบันนี่มาที :amen:
-
เรื่องนี้น่ารักจริงๆเลย
-
มาแล้ว หายไปนานหลายสิบวัน
อีกยี่สิบนาทีจะลงตอนใหม่นะครับ ขอเวลาแก้คำผิดนิดนึง
คิดถึง
เคนอิจิ
-
ว้าว!ดีใจจังบันนี่น้อยจะมาแล้ว รออ่านจ้ะ
-
Chapter 21.
อาการขยุกขยิกลุกลี้ลุกลนของบัน ทำให้เคลวินที่นั่งตรงข้ามกันนั้น พยายามจ้องมองผ่านนัยน์ตามาด้วยความสงสัย ส่วนตัวผู้ต้อง
สงสัยเองกลับสนใจปลาหมึกย่างเสียบไม้ใหญ่ๆ ที่อยู่ในมือ ซึ่งถูกจุ่มและหมุนวนอยู่ในถุงน้ำจิ้ม ก่อนที่จะส่งเข้าไปในปาก และแม้ว่าจะ
พยายามเก็บอาการเต็มที่ แต่ก็ไม่วายที่จะตกเป็นเป้าสายตาของคุณน้ำแข็งอยู่ดี ตอนนี้เคลวินยื่นหน้าเข้ามาใกล้และใช้แววตาคาดคั้นเอา
ความเต็มที่ โต๊ะไม้ในร้านที่กั้นระหว่างสองคน ดูเหมือนมันกำลังหดตัว และพาเอาบันเข้าไปชิดกับเจ้านายมากขึ้นเรื่อยๆ
“ ผมไม่ใช่เด็กนักเรียนซะหน่อย ทำไมต้องจ้องขนาดนั้น ”
บันยกถ้วยน้ำชาขึ้นกลั้วปาก แก้มทั้งสองข้างป่องขึ้นมาราวกับเป็นปลาปักเป้าที่กำลังพองตัวแสดงความโกรธ
“ เด็กที่ชอบโกหก ไม่นานจมูกก็จะยาวเหมือนตุ๊กตาไม้พินอคคิโอ ”
บันแอบหันไปอีกทางแล้วใช้มือจับตรงสันจมูก เมื่อแน่ใจว่าจมูกตัวเองไม่ได้ยาวออกมาเพิ่ม ก็หันกลับ
“ ไม่ได้โกหกอะไรซักนิด ”
“ ในกระเป๋ากางเกงมีอะไร ? ”
คนช่างสังเกตอย่างเคลวินสงสัยว่า ทำไมบันถึงชอบจับและล้วงเข้าไปในกระเป๋าบ่อยๆ
“ ก็มีเงิน ”
ในกระเป๋าของบันมีเงินอยู่จริงๆ อย่างน้อยก็ไม่ได้โกหกและกลายเป็นพินอคคิโอ
“ แล้วมีอะไรอีก ? ”
“ มี ………….. แผนที่ไทเป ”
บันหลบตาด้วยการนับปุ่มเล็กๆ บนหนวดปลาหมึกอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะตัดสินใจกลบเกลื่อน
“ นี่ ไม้สุดท้ายแล้ว เจ้านายจะไม่ลองชิมหน่อยเหรอ ? ”
“ ฉันไม่อยากมีกลิ่นปลาหมึกติดปากเหมือนนาย ”
“ เหรอ แต่ผมบ้วนปากแล้วนะ แล้วก็เคี้ยวหมากฝรั่งด้วย ”
“ ไม่มีอะไรจริงๆ น่ะเหรอ ? ”
เคลวินเอามือเท้ากับโต๊ะแล้วชะโงกหน้าเข้ามาถาม
“ เจ้านาย เจ้านายรู้หรือเปล่า ว่าทำไมปลาหมึกมีหนวด ? ”
บันยกไม้เสียบปลาหมึกขึ้นมาถามบ้าง
“ มัน ………………… ก็เอาไว้ใช้แทนมือ ”
“ ผิดแล้วๆ ปลาหมึกมีหนวดเพราะในทะเลไม่มีร้านขายมีดโกนต่างหาก ”
บันหัวเราะคิกคักแล้วฉีกยิ้มอารมณ์ดี
“ เพ้อเจ้อ ”
เคลวินยักคิ้วและส่ายหัวไปมา พร้อมๆ กับที่บันแอบเห็นรอยยิ้มหายากตรงมุมปาก ทั้งสองคนลุกออกมาจากเก้าอี้ในร้านที่นั่งอยู่ เพื่อ
เตรียมเดินทางต่อ
“ ตอบไม่ได้แล้วก็ทำกลบเกลื่อน ”
“ ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ระหว่างนายกับอัลเบิร์ต ใครจะมีพัฒนาการที่ดีกว่ากัน ”
“ ก็ต้องผมน่ะสิ ”
“ แน่ใจเหรอ ? ”
“ ถ้ายังไม่เลิกถามนะ ผมจะเอาเรื่องที่เจ้านายแก้ผ้ามาพูดให้คนอื่นฟัง ”
“ เอาสิ ไม่มีใครเชื่อเด็กพินอคคิโอหรอก ”
“ เอาล่ะ เราเสียเวลามามากแล้วกับเรื่องไร้สาระ ต่อไปเราจะไปทำเรื่องที่จริงจังและเป็นการเป็นงานกันซะที ”
บันสูดหายใจแล้วเดินนำไปยังถนนที่คับคั่งไปด้วยผู้คนทั้งนักท่องเที่ยวและพ่อค้าแม่ค้าริมสองข้างทาง เมื่อเลี้ยวผ่านธนาคารสัญชาติฮ่องกงที่
เคลวินเข้าไปแลกเงินเพิ่มแล้ว บันเห็นตัวทู่ 兔 สีแดงขนาดใหญ่เป็นสัญลักษณ์ของร้านที่อยู่ตรงหน้า และแน่นอนว่า งานที่เป็นจริงเป็นจัง
ของบันก็คือการเดินละลิ่วเข้าไปดูร้านขายของที่ระลึก ร้านนี้ขายทุกอย่างที่เป็นกระต่าย ทั้งเครื่องเขียน เครื่องครัว หนังสือ ของแต่งบ้าน
บันทำตาวาวแล้วเดินเหมือนคนไร้วิญญาณเข้าไปในร้าน
“ ไม่เห็นมีกระต่ายสีส้มบ้างเลย เชื่อแล้วว่าคนจีนชอบสีแดงกับสีทอง ”
บันบ่นหงุงหงิงขณะเดินเลือกของ
“ ไม่มีกระต่ายที่ไหนเป็นสีส้มหรอกน่า ”
“ มันไม่ใช่กระต่ายจริงๆ ซักหน่อย ไม่งั้นจะมีกระต่ายสีแดงได้ไง ”
คำพยากรณ์ใบสุดท้ายถูกแอบเปิดอ่านระหว่างที่บันเดินตามเคลวินออกมาจากร้าน ไม่ไกลจากจุดที่ยืนอยู่ จะมีร้านน้ำชาเก่าแก่ ซึ่งมิสเตอร์
เหลียง ลูกค้าคนสำคัญของบริษัทกำลังรออยู่ บันส่งถุงกระดาษที่มีของฝากไปกับเคลวิน พร้อมกับรับปากว่าถ้าเดินดูของแถวนี้เสร็จจะรีบตาม
ไปทันที
“ ไม่หลงหรอกน่า ”
“ ถ้าหลงทางอยู่ที่นี่ก็ช่วยไม่ได้นะ ”
เคลวินส่งธนบัตรที่เพิ่งแลกจากธนาคารให้กับบัน
“ ให้เวลาเดินอีก ”
“ ชั่วโมงครึ่ง ”
“ โอเค้ ! ”
บันรับเอาเงินมาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินหายเข้าไปในฝูงชนที่แออัดกันตรงสี่แยก เดินมาได้ไม่นานก็ลอบหันไปมอง ยังเห็นเคลวินยืนนิ่ง
อยู่กับที่ เหมือนยังไม่ค่อยแน่ใจว่า บันสามารถไปคนเดียวได้
“ บ๋ายบาย คุณพ่อ ”
บันโบกมือไปมาในอากาศแล้วโค้งตัวให้เคลวิน ก่อนที่จะเดินอ้อมมุมถนนไป
‘ คำพยากรณ์สุดท้าย คนที่สัมผัสตัวและจ้องตาคุณเป็นคนแรกหลังจากเปิดคำพยากรณ์ จะมีโอกาสเป็นคู่ชีวิตคุณ ’
‘ อันนี้แรงสุด เราต้องอยู่ห่างจากผู้ต้องสงสัยทุกคน ไม่งั้นอาจจะได้คู่ชีวิตแบบกะทันหันก็ได้ ’
บันกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะเดินเลียบชิดกำแพงเพื่อหลบหลีกผู้คนไปยังหมู่บ้านโบราณที่อยู่ห่างไปอีกไม่ไกล หมู่บ้านนี้มีตุ๊กตาหินรูป
กระต่ายที่ว่ากันว่า หากใครได้ไปสัมผัสท้องกระต่ายหิน ไม่นานก็จะได้สมหวังในความรัก และแม้ว่าจะไม่ได้หวังเรื่องดังกล่าวมากเท่าใดนัก
แต่บันก็พยายามดั้นด้นไปให้ได้ เพื่อจะดูให้เห็นกับตาว่า กระต่ายตัวนี้มีสีส้มหรือไม่
เมื่อเดินผ่านถนนที่มีร้านค้าสองข้างทาง ตรงไปอีกสามร้อยเมตร แยกขวาจะมีสะพานหินทอดข้ามธารน้ำเล็กๆ เดินข้ามสะพานนี้ไปอีกไม่ไกล
ก็จะเจอกับวัดและหมู่บ้านโบราณ และแน่นอนว่า กระต่ายต้องสงสัยของบัน อาจจะอยู่ในวัดนี้ด้วยก็เป็นได้
บรรยากาศเงียบเชียบบวกกับลมที่พัดเย็นสบายกำลังเชื้อเชิญบันให้เดินเข้าไปในถนนลูกรังที่มีฝุ่นสีแดง สองข้างทางมีโรงรับจำนำ ร้านขายยา
โรงงิ้ว บันมุดตัวข้ามริบบิ้นสีเหลืองคาดดำที่ติดกระดาษสีชมพูเข้าไปในหมู่บ้านที่ว่า ขณะเดินไปตามถนนก็รู้สึกได้ว่า ที่ที่ตัวเองยืนอยู่นี้
มันเงียบเกินกว่าที่จะเป็นสถานที่ท่องเที่ยว
‘ หรือว่าปิดให้เข้า แต่ทำไมยังมีของเต็มไปหมด ’
มัดผ้าไหมหลากสี ยาสมุนไพรแห้งนับร้อยถาด วางเรียงรายกันอยู่สองข้างทาง ราวกับว่า เจ้าของร้าน เพิ่งจัดของเสร็จแล้วรีบไปทำธุระที่ไหน
ซักแห่ง บันยืนเคว้งอยู่กลางถนนดินลูกรังนั้นได้ไม่นาน เสียงตะโกนด้วยความเดือดดาลก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับมีผู้ชายชุดแดงวิ่งเข้ามา และใช้มือ
คว้าเอาตัวเขาให้วิ่งออกไปด้วยกัน
“ เดี๋ยว เดี๋ยวสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน ! ”
บันแสดงอาการตกใจกับท่าทางของหนุ่มชุดแดง
“ คนร้ายกำลังมา เราต้องหนี ไม่งั้นคงไม่รอด ”
“ ทำไมที่นี่มีคนร้ายล่ะ ทำไมไม่แจ้งตำรวจ นี่มันแหล่งท่องเที่ยวนะ ! ”
บันหันหลังกลับไปมอง เห็นผู้ชายชุดดำสามคนกำลังวิ่งไล่กวดใกล้เข้ามา ท่าทางอาฆาตมาดร้าย หวังจะฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าให้ตายทั้งหมด
‘ อนิจจา ชีวิตที่กำลังสดใสของบัน กำลังถึงจุดจบซะแล้วหรือนี่ ’
“ วิ่งเร็วเข้า ”
ไม่ต้องรอให้บอกเป็นครั้งที่สอง บันก็ออกวิ่งโกยแนบไปพร้อมๆ กับผู้ชายชุดแดง เมื่อวิ่งมาถึงข้างในวัด กลุ่มคนร้ายอีกกลุ่มที่ดักซุ่มอยู่ก็เผยตัว
ออกมาและกรูกันเข้ามาล้อมบันกับผู้ชายอีกคนเอาไว้
“ อย่าวิ่งให้เหนื่อยเลย จุดจบของแกอยู่ตรงนี้แหละ ”
ดาบยาวเฟื้อยเกือบสองฟุต บรรจงพุ่งเข้ามาหาบัน ผู้ชายชุดแดงที่ยืนนิ่งอยู่ข้างบันพุ่งเข้ามากอดและรับดาบนั้นเอาไว้แทน ดาบพุ่งเสียบกลาง
หลังเขาถนัดถนี่ ทำเอาบันตกใจและร้องออกมาจนสุดเสียง แขนสองข้างกอดผู้ชายชุดแดงเอาไว้แน่น
“ คัท ! เยี่ยมมาก พักกองได้ ”
เสียงประกาศผ่านเครื่องขยายเสียงดังมาจากที่ไหนซักแห่งใกล้ๆ ชายชุดแดงที่เพิ่งถูกแทงแทนบัน กะพริบตาและส่งยิ้ม สองแขนที่กอดบัน
เอาไว้แน่นตอนถูกแทง มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ปล่อยแต่อย่างใด
“ เจส ปล่อยเขาได้แล้ว ”
ผู้ชายชุดแดงที่กอดบันเอาไว้ ค่อยๆ ปล่อยแขนออก เหลือแค่ตาเยิ้มสองข้างที่ยังมองบันไม่เลิก
“ เยี่ยมมาก เป็นวันที่เยี่ยมมาก ”
“ คุณ …………….. ไม่ตายเหรอ ? ”
“ ตลกน่า นี่มันเป็นแค่การแสดง ”
“ การแสดงเหรอ ? ”
“ นี่นายมาจากโมเดลลิ่งไหนล่ะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ”
“ เจส เข้ามาพักได้แล้ว ”
“ ไปกันเถอะ ตรงนั้นมีขนมกับเครื่องดื่มด้วยนะ ”
“ ที่นี่เขามีอะไรกันเหรอ ? ”
“ ที่นี่ก็กองถ่ายมิวสิควีดีโอตัวใหม่ของฉันไง ”
“ แล้วคุณเป็นใครล่ะ ? ”
“ เฮ้ ผู้กำกับ ได้นักแสดงคนนี้มาจากไหนกัน ถูกใจชะมัดเลย ”
เจสโอบไหล่บันเดินเข้าไปในวัด เมื่อพ้นเขตกำแพงหินเข้ามา บันสังเกตเห็นอุปกรณ์ต่างๆ ทั้งกล้องถ่าย หลอดไฟ เครื่องขยายเสียง
“ นี่กองถ่ายหรอกเหรอ โถ่เอ๊ย เล่นเอาตกใจหมดเลย ”
บันทำหน้ามุ่ย แขนขวาของเจสที่โอบอยู่ถูกดันออกไปอย่างไม่ใยดี
“ แล้วนายไม่ใช่ดารารับจ้างที่ทีมงานหามาหรอกเหรอ ? ”
เจสทำหน้าแปลกใจ
“ ผมเป็นนักท่องเที่ยว ”
“ แต่เราติดป้ายห้ามเข้าไว้แล้วนี่นา ป้ายสีชมพูน่ะ นายเห็นหรือเปล่า ? ”
ป้ายสีชมพูที่บันไม่ได้สนใจมอง ที่แท้ก็ติดประกาศสำคัญเอาไว้
“ ไม่ได้มอง ”
เสียงอ้อมแอ้มของบันตอบออกมา
ปัญหาของกองถ่ายตอนนี้คือ การผิดคิวเนื่องจากนักแสดงผิดตัว ดารารับจ้างที่กองถ่ายจ้างมา ไม่ได้แสดงบทบาทตามที่มีการซ้อมเอาไว้
กลับกลายเป็นบันที่กลายเป็นดาราจำเป็นแทน
“ นี่เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว ”
เจสพูดกับผู้กับกับ
“ ก็ว่างั้น เมื่อกี้นายเล่นได้เจ๋งมากนะเจส สมจริงสุดๆ เด็กคนนี้ก็ตกใจเหมือนจริงมาก โดยเฉพาะตอนที่นายถูกคนร้ายแทง ฉันเห็นตาเขา
แทบถลนออกมา ให้ตาย นี่มันมืออาชีพชัดๆ ”
“ นั่นเพราะมันตกใจจริงๆ ต่างหากล่ะ ”
บันท้วงออกมา ทำเอาเจสถึงกับตัวงอด้วยความขำ
“ ผมจะจ่ายเงินให้กับนักแสดงคนนั้นเอง ”
เจสเดินเข้ามาดึงหมวกเบสบอลของบันออก เพื่อจะได้มองหน้าของบันชัดๆ
“ สำหรับนาย ฉันจะให้ค่าตัวพร้อมกับบัตรคอนเสิร์ตทั้งปี ไม่สิ บัตรคอนเสิร์ตตลอดชีวิต และสิทธิพิเศษที่จะไปกับฉันได้ในทุกๆ ที่ ”
เจสใช้นิ้วเขี่ยจมูกของบันเบาๆ
“ ขอโทษนะ แต่ผมไม่รู้จักคุณ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับ พอดีมีธุระที่อื่น ”
“ โอ๊ย ! ”
เจสล้มตัวลงไปนอนกับพื้น
“ เป็นไรน่ะ ! ”
บันก้มตัวลงไปดูเจสใกล้ๆ
“ ปวดใจ ปวดใจเหลือเกิน เจส ซินเฟิง นักร้องวัยรุ่นที่ดังที่สุดในไต้หวัน กลับถูกหนุ่มหน้าใสปฏิเสธซะได้ ”
“ ก็มันไม่รู้จักจริงๆ นี่นา ขอโทษทีนะ ผมไม่ใช่คนไต้หวัน ก็เลยไม่รู้จักคุณ ”
“ แล้วนายมาจากไหนกันล่ะ ? ”
“ มาจากฮ่องกงน่ะ ไปนะ ”
บันดึงเอาหมวกที่เจสถือเอาไว้กลับ และจัดการใส่คืนลงไปบนหัวอีกครั้ง
“ เดี๋ยวสิ มาขโมยใจฉันแล้วจะหนีไปดื้อๆ อย่างงี้ได้ไง ”
“ ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณว่า ”
“ ให้ตาย ยังไม่เคยเจอใครที่ปฏิเสธฉันมาก่อนเลย ปวดใจจริงๆ ”
“ ผมไม่คิดค่าตัวหรอกนะ ถือว่าผมผิดที่เข้ามาในนี้ละกัน ”
บันโบกมือลาคนในกองที่แสดงท่าทางงงงัน และทำทีว่าไม่เห็นเจสที่ทำหน้าเศร้าอยู่ใกล้ๆ
“ ชั่วโมงกับอีกสิบนาที ”
เคลวินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“ ใช่ไหมล่ะ เร็วกว่าที่นัดกันไว้ซะอีก ”
“ เจอกระต่ายสีส้มหรือเปล่า ? ”
“ ไม่เจอ เจอแต่กระต่ายติงต๊อง ”
“ กระต่ายติงต๊อง ? ”
“ อย่าสนใจเลย วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว เรากลับกันเถอะ ”
บันถอนหายใจและพยายามลืมเรื่องที่ทำให้ช็อคแทบเสียสติที่เพิ่งผ่านซักครู่นี้
“ ไม่เอาของกลับไปด้วยล่ะ หรือจะบริจาคไว้ที่นี่ ”
“ ผมปวดแขน ปวดขาไปหมดเลย เจ้านายใจดี ฝากถือหน่อยนะ ”
ทันทีที่มาถึงโรงแรมที่พัก พนักงานต้อนรับก็ยื่นกุญแจห้องมาให้เคลวินพร้อมกับกระดาษบันทึกข้อความสีขาวแผ่นเล็กๆ ข้อความในกระดาษ
ระบุให้บันเดินทางไปพบ ลู่ ซินเฟิงที่บ้านพักชานกรุงไทเป
“ มีคนโทรมาเหรอครับ ? ”
บันถามพนักงานต้อนรับ
“ ค่ะ เลขาคุณลู่โทรมาเชิญค่ะ เวลาตามที่ระบุเอาไว้ จะมีรถของคุณลู่มาจอดเทียบที่นี่ ”
“ ต้องเป็นคุณตามหาภัยคนนั้นแน่เลยนะเจ้านาย น่ากลัวชะมัด เจ้านายต้องไปเป็นเพื่อนผมด้วยนะ ”
“ เขาไม่ได้เชิญฉันนี่ ”
“ ได้ไง ผมทำเพื่อบริษัทเจ้านายนะ จะมาปล่อยผมไปคนเดียวได้ไง ”
“ ความดีความชอบของนายก็ใช้หมดไปในวันนี้แล้วไง ”
เคลวินยักคิ้วแล้วกดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องพัก
“ ใจจืดใจดำ ”
“ ก็แค่ไปกินข้าวมื้อค่ำ ”
“ เจ้านาย ถ้าเกิดผมไม่อยู่แล้วแผ่นดินไหวอีก อย่านุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวลงมาอีกนะ มันน่าหวาดเสียว ”
“ นายไปคิดหาทางเอาตัวเองให้รอด ดีกว่ามาคิดห่วงฉันนะ ”
18.00 น.
“ มีอะไรก็โทรมาเบอร์นี้ ”
เคลวินยื่นหมายเลขโทรศัพท์ในห้องพักให้บันเก็บเอาไว้
“ กว่าเจ้านายจะตามไปช่วย ผมคงเหลือแต่กระดูก ”
“ ดีสิ จะได้เอากลับไปให้อัลเบิร์ตแทะเล่น ”
“ ฟังแล้วน่าดีใจจัง ”
บันสูดหายใจแล้วเปิดประตูเดินออกมาจากห้องพัก
บ้านพักของประธาน ลู่ ใช้เวลาเดินทางจากโรงแรมที่บันพักราวสี่สิบนาที มีเวลาอีกยี่สิบนาทีกว่าจะถึงเวลามื้ออาหารค่ำ บันลอบมองไฟสอง
ข้างถนนที่ทอดยาวมาจากด้านนอกบ้าน ไฟดวงโตสีเหลืองส่องแสงสว่างอยู่บนเสาไฟรูปสัตว์ต่างๆ ทั้ง หงส์ มังกร กิเลน ไก่ เสาแต่ละต้นไม่มี
ลวดลายที่ซ้ำกันเลย ส่วนหน้าสุดของบ้านพัก มีน้ำพุที่มีไฟสีขาวส่องสว่าง ทำให้น้ำที่แตกกระเซ็นออกมานั้น ใสและสว่างเรืองรองราวกับเป็น
ไข่มุกเรืองแสง น้ำพุนี้ตั้งอยู่หน้าสุดของบ้านตามความเชื่อทางโหราศาสตร์ของจีน บันก้าวลงจากรถและได้รับการเชื้อเชิญจากบุรุษวัยชราที่เดิน
เข้ามาในชุดสูทสีดำสนิท ตรงคอผูกหูกระต่ายเรียบร้อย พ่อบ้านคนนี้ดูจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณพ่อบ้านของหมอหลิน ต่างกันที่ พ่อบ้านคนที่
ยืนต้อนรับบันอยู่นี้ดูจะดุและไม่ควรทำอะไรที่ไปรบกวนจิตใจและอารมณ์อย่างยิ่งยวด
“ ยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังเล็กๆ ของตระกูล ซินเฟิง ตระกูลเก่าแก่ที่มีประวัติยาวนานมาตั้งแต่ตั้งยุคราชวงศ์ถังของจีน
ผม หยวน ซื่อ ค่าย พ่อบ้านประจำตระกูล ยินดีรับใช้ ”
บันกวาดสายตามองบ้านหลังเล็กๆ ตามที่พ่อบ้านพูด และพบว่าบ้านหลังนี้ดูจะห่างไกลกับคำว่า บ้านหลังเล็กๆ มากพอดูทีเดียว
‘ น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์ซะมากกว่า ’
“ เชิญทางนี้ครับ อาหารค่ำจะเริ่มหนึ่งทุ่มตรง นายท่านจะออกมาตรงเวลาครับ ”
พ่อบ้านผายมือเชิญบันเดินตามเข้าไปยังทางเดินที่มีไฟสีเหลืองส่องนำทาง บ้านหลังนี้ ถ้าดูจากโครงสร้างภายนอกจะเห็นว่าเป็นอาคารทรง
สมัยใหม่ด้านนอกโบกปูนทาสีขาว รูปทรงเหมือนตึกทรงยุโรปทั่วไป แต่เมื่อเดินเข้ามาถึงทางเดินภายในบ้าน บันเริ่มเห็นถึงสถาปัตยกรรมแบบ
จีนโบราณที่ซ่อนเอาไว้ในบ้านอย่างแนบเนียน บันจินตนาการไปถึงจวนของท่านเปาบุ้นจิ้นแห่งเมืองไคฟง ที่มีประตูไม้ฉลุลาย ปิดด้วยกระดาษ
บางๆ ที่มักจะมีคนร้ายแอบเจาะและเอาปากเป่าควันสลบเข้าไปในห้อง โดยคนร้ายที่อมควันไม่สลบซะเอง
“ บ้านนี้ตกแต่งแบบราชวงศ์ซ่งครับ ”
“ ยุคท่านเปานี่ครับ ”
“ ถูกต้องครับ ”
พ่อบ้านเดินนำมาถึงห้องโถงกลางที่ใช้รับแขก เมื่อผลักประตูบานเลื่อนฉลุลายไม้เข้าไป ก็จะเป็นห้องพักที่มีโต๊ะไม้ประดับมุกกับเก้าอี้ที่เข้าชุด
กัน บันถือโอกาสที่พ่อบ้านยังยืนอยู่ ซักถามเกี่ยวกับรายละเอียดต่างๆ ของบ้านด้วยความสนใจ
“ ผมไม่ไป คุณปู่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบทำงานที่บริษัท ”
“ แกมันไม่ได้เรื่อง งานของแกมันจะอยู่ได้ซักกี่ปี ไม่นานแกก็ต้องแก่ตัวลง ใครเขาจะเสียเงินมาดู ”
“ ถึงตอนนั้นผมก็มีเงินเก็บมากพอแล้ว ”
“ แกไม่คิดถึงวงศ์ตระกูลของเราบ้างหรือไง ”
“ ผมไม่ใช่หลานคนเดียวซักหน่อยนี่ครับปู่ ทำไมปู่ต้องบังคับผมคนเดียว ”
เสียงคุยกันตามทางเดินเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนพ่อบ้านต้องชะโงกหน้าออกไปดู
“ แขกมาแล้วครับนายท่าน ”
“ มาแล้วเหรอ อยู่ไหนล่ะ ? ”
คุณตามหาภัยที่บันเจอเมื่อวาน ตอนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหลานชาย
“ ว่าไงไอ้หนู ชอบบ้านฉันหรือเปล่าล่ะ เห็นหรือยังว่าไต้หวันยิ่งใหญ่ขนาดไหน ”
“ นี่มันแต่งแบบจีนแผ่นดินใหญ่นี่ครับ ไม่ใช่ไต้หวัน ”
บันตอบหน้าซื่อ
“ หนอย นี่มันตกแต่งแบบซ่ง ”
“ ก็ซ่งอยู่ในเหอหนานแผ่นดินใหญ่นี่ครับ ”
“ น่ะหนอย ย้อน เจ็บปวด ”
“ อ๊ะ หนุ่มหน้าใสที่เพิ่งขโมยหัวใจฉันไป นายมาที่นี่ได้ไงน่ะ ? ”
“ คุณเอส ? ”
เจสร่วงลงไปนอนกับพื้นใกล้ๆ กับคุณปู่ที่นั่งกุมขมับเพราะโดนบันย้อนเข้าให้
“ ปวดใจอีกแล้ว ฉันชื่อเจส เจสซี่ ”
“ คุณเป็นหลานคุณตาคนนี้เหรอ ? ”
“ ใช่ นี่คุณปู่ฉันเอง หล่อเหมือนฉันไหมล่ะ ? ”
‘ ไม่เต็มเหมือนกันสิไม่ว่า ’
“ อ้อ จำได้แล้ว คุณบอกว่าชื่อ เจส ซินเฟิง ที่แท้ก็เป็นหลานของคุณ ลู่ ซินเฟิง มหาเศรษฐีไต้หวันนี่เอง ”
“ คงเป็นโชคชะตาที่นำพาเรามาพบกันอีกครั้ง ”
เจสเข้ามากอดบัน จากนั้นก็ใช้แก้มแนบเอาไว้
“ นี่แกยังไม่เลิกนิสัยชอบผู้ชายอีกเรอะ ! ”
“ ก็ผมเป็นหนุ่มวายนี่ครับคุณปู่ ผมชอบกอดผู้ชาย ”
“ ออกไปให้พ้น อย่ามาทำรุ่มร่ามกับแขกของฉัน ”
“ เขาเป็นแขกของผมต่างหาก ผมพบเขาก่อนคุณปู่ ”
“ ฉันเจอเขาก่อนแก ”
“ เทพเจ้าประจำตระกูลต้องส่งเขามาให้ผมแน่เลยครับปู่ ”
“ แกอย่ามายุ่งกับแขกของฉัน ”
“ นี่หนุ่มหน้าใส ฉันยังไม่รู้ชื่อของนายเลยนะ ? ”
บันนั่งลงกับเก้าอี้ในห้องด้วยความเหนื่อยใจ วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงต้องมาเจอคู่ปู่หลานมหาภัยนี่ด้วย
“ ว่าไงๆ บ้านฉันสวยกว่าพวกฮ่องกงใช่ไหมล่ะ ”
“ เจสนะ ฉันชื่อเจส ”
“ ฉันล่ะอยากจะเห็นนัก ว่าพวกที่เห็นแต่เปลือกคนจีนอย่างเธอจะทำหน้ายังไงเวลาเจอของสวยงามแบบนี้ ”
“ นายชื่ออะไรเหรอ นายเป็นคนฮ่องกงจริงๆ นะเหรอ ? ”
“ ภาพนั้นน่ะ อายุตั้งสามร้อยปีเชียวนะ ”
บันหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพ่อบ้านที่ยืนสงบนิ่งมือไขว้หลัง ไม่มีทีท่าตอบสนองต่ออาการใดๆ ของสองปู่หลาน
“ คุณท่าน คุณชาย ตอนนี้ได้เวลาอาหารแล้วครับ ”
เสียงระฆังพักยกจากพ่อบ้าน เข้ามาช่วยบันเอาไว้จากอาการกระอักกระอ่วนใจได้ทันเวลา ถ้าให้เทียบระหว่างอาการไร้เสียงของเคลวินกับ
อาการเอะอะโหวกเหวกของสองปู่หลานนี่แล้ว บันของเลือกอย่างแรกดีกว่า
“ ปู่ ผมอยากได้ ”
“ อยากได้อะไรของแก ? ”
“ อยากได้อาทู่ ”
เจสหันมามองหน้าบัน
“ กินข้าวเสร็จแล้ว แกจะไปไหนก็ไป ”
“ ได้ไง ผมยังไม่ได้คุยกับอาทู่เลย ”
บันยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างเหนื่อยใจ ตอนนี้เขากลายเป็นอาทู่หรือน้องกระต่ายของเจสไปเสียแล้ว
“ ชอบบ้านนี้หรือเปล่าล่ะไอ้หนู ? ”
ประธานลู่ถามบันหลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ
“ ชอบครับ บ้านคุณตาสวยมากเลย ”
“ ทำไมฉันถึงเรียกเธอมาที่นี่รู้หรือเปล่า ? ”
“ ไม่ทราบครับ ”
“ น้องทู่ ฉันจะพาไปเดินชมบ้านให้ทั่วเลย ตามมาสิ ”
“ เงียบนะ แกไปได้แล้ว ไอ้หลานไม่รักดี ! ”
ประธานลู่โบกมือไล่เจสที่แอบเดินตาม
“ พ่อบ้านบอกว่าตระกูลซินเฟิงมีมาตั้งแต่ยุคราชวงศ์ถังเหรอครับ ? ”
“ ใช่แล้ว ตระกูลของฉันน่ะ ”
“ น้องทู่ ตระกูลของเรามีมานานแล้ว ทายาทก็หน้าตาหล่อเหลาทุกคน ”
เจสแอบย่องตามมาเงียบๆ นานทีก็จะพูดแทรกท่านประธานขึ้นมา
“ วันนี้ไม่ออกไปดิ้นเป็นไส้เดือนที่คลับของแกหรือไง ? ”
“ วันนี้น้องทู่อุตส่าห์มาถึงบ้านของเรา ถ้าผมไม่มาต้อนรับด้วยตัวเอง ก็คงน่าเกลียด ”
“ เขาเป็นแขกของฉันต่างหาก แกไม่เกี่ยว ออกไปได้แล้ว ”
“ ที่ฉันเรียกเธอมาที่นี่ เพราะอยากให้เห็นความเป็นไต้หวันยังไงล่ะ เป็นไง ตาค้างไปเลยล่ะสิ ”
ท่านประธานหัวเราะเสียงดังขณะพาบันเดินชมรอบๆ บ้าน บ้านหลังนี้ตกแต่งด้วยกระดาษ พวกผนัง พื้น หรือขื่อที่รองรับน้ำหนักของหลังคา
เป็นไม้จริงๆ ซึ่งหายากมากในปัจจุบัน
“ บ้านหลังนี้คงมีระบบป้องกันไฟไหม้ที่ดีมากนะครับ ”
“ ใช่ครับคุณหนู บ้านหลังนี้มีระบบป้องกันอัคคีภัยที่ดีมาก ”
พ่อบ้านโผล่ออกมาจากห้องข้างๆ ทำเอาบันตกใจจนต้องวิ่งหนีออกมา
“ ห้องข้างหน้าเป็นห้องเขียนอักษรจีนครับ เชิญครับ ”
พ่อบ้านเดินนำไปยังห้องต่อไป ตอนนี้บันถูกสองปู่หลานเดินประกบซ้ายขวา ราวกับว่าเขาเป็นแขกระดับวีไอพีของบ้าน
ต่อด้านล่าง
-
“ ภาพปริศนาอายุสามร้อยปี ภาพนี้เก็บรักษาและนำลงเรือมาจากปักกิ่ง เราเก็บไว้ในกรอบรูปสุญญากาศ ไม่มีอากาศและความชื้นเข้ามาทำลาย ”
“ ไม่มีอากาศ แบคทีเรียก็กินกระดาษไม่ได้ด้วยนะน้องทู่ ”
“ แล้วก็ปรับแสงไฟไม่ให้ทำลายเยื่อกระดาษ ”
พ่อบ้านหยวน เจส และท่านประธาน ผลัดกันบรรยายถึงความพิเศษของภาพวาดเก่าแก่ประจำตระกูล
“ คุณหนูทราบไหมครับ ว่าภาพนี้ มีมังกรกี่ตัว ? ”
บันชะโงกหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่า ถ้ามองเผินๆ ภาพนี้จะมีมังกรอยู่หกตัว เป็นมังกรตัวใหญ่บินล้อมหงส์อยู่กลางอากาศ
“ แปดตัวครับ ”
บันหันหน้ากลับมาตอบพ่อบ้าน
“ แปดตัว ! ”
“ แปดตัวเรอะ ! ”
เจสกับท่านประธานตกใจสุดขีดที่บันตอบว่าแปดตัว
“ ผิดเหรอครับ ? ”
บันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ อีกครั้ง
“ นานมาก นานมากแล้วจริงๆ ที่ไม่มีใครเผยปริศนาประจำตระกูลเราออก ”
“ น้องทู่ต้องเป็นคนที่บรรพบุรุษส่งมาให้ผมแน่เลยครับคุณปู่ ”
สองปู่หลานหันหน้าเข้ากระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้น
บันทำหน้าเลิกลั่กแล้วหันไปมองพ่อบ้านหยวน
“ หนึ่งร้อยสามสิบปีเต็มพอดีครับนายท่าน คุณชาย ”
พ่อบ้านหันมาทำหน้าดีใจกับสองปู่หลานจอมเพี้ยน
“ น้องทู่ น้องทู่เป็นคนแรกในรอบร้อยสามสิบปีที่ทายปริศนาตระกูลเราออก น้องทู่ต้องเป็นคนที่ฟ้าส่งมาแน่เลย ”
เจสแสดงท่าดีใจด้วยการเข้ามาคลอเคลียบันเช่นเคย
“ ทำไมถึงมีแปดตัว ? ”
ท่านประธานหันมาถามบันด้วยสีหน้าจริงจัง
“ ก็ ที่บินรอบๆ ตัวหงส์มีหกตัว มีมังกรตัวเล็กที่แปลงเป็นหงอนของหงส์หนึ่งตัว แล้วก็ที่แอบซ่อนอยู่ในก้อนเมฆหนึ่งตัว ผมเห็นเล็บมังกรโผล่
ออกมาจากกลีบเมฆ ทั้งหมดรวมกันเป็นแปดตัว ”
“ สวรรค์ ! ”
“ ฟ้าประทาน ! ”
“ บรรพบุรุษเราส่งมาแน่เลยครับปู่ ”
บันเริ่มใจเสียเมื่อรู้ว่าสมาชิกของบ้านหลังนี้มีอาการแปลกๆ กันทุกคน ไม่เว้นแม้แต่พ่อบ้านที่บันคิดว่า น่าจะปกติสุด ภาพที่ทายเลขนี่ก็
เหมือนกัน บันแน่ใจว่า ถ้าคนที่เคยนั่งจิ้มตู้เกมส์จับผิดภาพตามห้างสรรพสินค้าในเมืองไทยมาเห็น ใครก็ต้องตอบได้เหมือนกัน
“ ทำไมเป็นเลขแปดรู้หรือเปล่า ? ”
ท่านประธานปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตรงหน้าผากด้วยผ้าไหมสีแดงผืนเล็กๆ
“ ก็เลขแปดเป็นเลขมงคลของจีนนี่ครับ เวลาเราเขียนเลขแปดอารบิก หัวปากกาเราก็จะหมุนวนเป็นวงอยู่ในนั้นไม่ออกไปไหน เหมือนกับเงินที่
หมุนวนในครอบครัว ไม่หายออกไป อีกอย่างมันก็เหมือนกับตัวตุ๊กตาล้มลุกด้วย มีหัวกลมๆ กับตัวกลมๆ ตุ๊กตาล้มลุกที่ผลักยังไงก็เด้ง
กลับมาตั้งตรงอยู่ได้ เหมือนการค้าขายที่ไม่มีวันล้มละลาย ”
“ คุณพระคุณเจ้าช่วย ”
“ น้องทู่ เยี่ยมไปเลย ”
“ เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นเมื่อสองร้อยสี่สิบห้าปีก่อนครับนายท่าน คุณชาย ”
“ จริงด้วยสินะ สมัยคุณทวดของคุณเทียดคัดเลือกคู่หมั้น มีคุณทวดของเทียดอาจิ่วเพียงคนเดียวที่ทายถูกและตอบแบบนี้ได้ ”
“ น้องทู่ต้องเป็นคู่หมั้นที่ทวดของเทียดส่งมาแน่เลยครับปู่ โอวว น้องทู่ ”
เจสพุ่งเข้ามาหาบันราวกับเป็นตะปูที่ถูกแม่เหล็กดูด
“ นี่มันเรื่องตลกอะไรกันครับ งงไปหมดแล้ว ? ”
บันดันหน้าของเจสออกไปจากตัวแล้วหันไปถามท่านประธานลู่
“ พ่อบ้าน ไปหยิบเอาลูกแก้วมังกรมาทีซิ ”
“ โอวว คุณปู่ที่รัก ขอบคุณครับ ผมรักคุณปู่ที่สุดในโลก ”
เจสเปลี่ยนไปกอดแขนท่านประทานหลังจากพูดจบ
ลูกแก้วมังกรที่ว่าเป็นลูกแก้วทำด้วยหยกสีเขียวอ่อนขนาดประมาณลูกเทนนิส ไม่มีลวดลายหรือการแกะสลักใดๆ บันรับเอาลูกแก้วมาจาก
พ่อบ้านแล้วทำหน้าสงสัย
“ ให้ทำอะไรครับ ? ”
“ ปริศนาลูกแก้วประจำตระกูลครับคุณหนูทู่ ”
“ รับคืนไปเถอะครับ ถ้าแตกขึ้นมา ผมไม่มีเงินจะจ่ายคืนหรอกนะ ”
“ น้องทู่ น้องทู่ต้องเปิดเอาแหวนหมั้นออกมา แหวนหยกอยู่ในนั้น ”
เจสเข้ามาหาบันแล้วเขย่าลูกแก้วหยกไปมา ทำให้บันได้ยินเสียงกรุ๋งกริ๋งเบาๆ ดังออกมาจากในลูกแก้ว
“ ผมทำไม่ได้ แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ? ”
“ ลองเปิดดูสิ แค่ลองเปิดดูเท่านั้นเอง ”
ท่านประธานส่งสายตาขอร้องมาที่บัน ราวกับอยากรู้ว่าบันจะสามารถเปิดลูกแก้วออกมาได้หรือไม่
“ เปิดไม่ออกครับ มันแน่นมาก แน่นจนไม่เห็นรอยผ่าเลย ”
บันลองหมุนทวนเข็มกับหมุนตามเข็มนาฬิกาเพื่อเปิดลูกแก้วแต่ก็ไม่สำเจ็จ
“ ลองอีกทีนะน้องทู่ ลองอีกที ”
เจสขยั้นขยอให้บันลองอีกครั้ง
บันไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้กำลังเล่นตลกอะไร ตอนนี้นาฬิกาแมวอ้วนสีส้มบนข้อมือชี้บอกเวลา 21 .15 น. แล้ว
บันออกแรงบิดลูกแก้วสุดแรงเกิด ความตั้งใจจะให้เรื่องพิลึกนี้จบลงโดยเร็ว กลับสร้างหายนะให้กับบันอย่างไม่น่าเชื่อ ลูกแก้วหยกประจำ
ตระกูลซินเฟิง หลุดออกมาจากมือของบัน และร่วงหล่นลงสู่พื้น มันแตกออกเป็นสองเสี่ยง แหวนที่ซ่อนอยู่ในนั้น กลิ้งเป็นวงเข้ามาสู่เท้าของ
ท่านประธานลู่อย่างงดงาม
“ พ่อบ้าน เตรียมจัดงานหมั้น ประกาศเชิญญาติจากแผ่นดินใหญ่มาด้วย เราได้คู่หมั้นของทายาทตระกูลซินเฟิงแล้ว ”
ท่านประธานก้มลงหยิบเอาแหวนขึ้นมาจากพื้นใกล้รองเท้า ก่อนที่จะมองบันด้วยความประหลาดใจ
“ เป็นคนแรกในรอบสามร้อยสิบสี่ปีที่เปิดลูกแก้วได้ครับนายท่าน คุณชาย ”
“ เจ๋งมากเลยน้องทู่ เราเกิดมาคู่กัน ”
“ เป็นคู่หมั้นที่เป็นชายคนแรกในตระกูลเรา แต่ก็ไม่เป็นไร ถือว่าบรรพบุรุษส่งมา ”
“ ผมขอกลับบ้านก่อนนะครับ ลาก่อน ”
บันเผ่นแน่บไปตามทางที่เคยเดินผ่าน โดยไม่สนใจฟังเสียงร้องของเจสที่ดังตามหลังมา
“ น้องทู่ น้องทู่ อย่าไปนะ ! ”
ใครจะไปคิดว่าไอ้เจ้าลูกแก้วพิลึกนั่น วิธีการเปิดของมันจะเป็นการโยนลงกับพื้นกันเล่า เรื่องทั้งหมดนี่มันบ้าสิ้นดี
“ ทางออกถูกปิดหมดแล้วครับคุณหนูทู่ บ้านนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม ต่อให้กรมตำรวจของไต้หวันมาเองก็ต้องใช้เวลาหลายวัน
กว่าจะเข้ามาได้ ถึงตอนนั้น คุณหนูทู่กับคุณชายเจสก็เข้าพิธีสมรสกันเรียบร้อยแล้วตามแบบจีนโบราณ ”
พ่อบ้านโผล่ออกมาจากซอกข้างกำแพงราวกับเป็นผี ทำเอาบันตกใจและเบรคตัวกะทันหัน ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ ตัว
“ พอแล้วครับ สนุกมากพอแล้ว นี่เป็นการแสดงละครที่เยี่ยมมากครับ ผมชอบมาก ”
บันปรบมือให้พ่อบ้าน
“ นี่เป็นเรื่องจริงที่น่ายินดีครับคุณหนู ทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลของตระกูลจะอยู่ในอำนาจของคุณหนูครับ ”
“ แต่นี่มันผิดกฏหมายนะครับพ่อบ้าน คุณจะกักขังหน่วงเหนี่ยวผม ”
“ แค่เชิญตัวเอาไว้รอจัดพิธีแค่นั้นเองครับ แล้วรบกวนขอที่อยู่ของคุณพ่อกับคุณแม่คุณหนูที่ฮ่องกงด้วยครับ ผมจะส่งเครื่องบินไปรับมาที่นี่ ”
คำพยากรณ์ใบสุดท้ายแม่นราวกับตาเห็น เจสซี่ หรือคุณหนูหลี่ ของบ้านซินเฟิง เป็นคนแรกที่สัมผัสตัวบันหลังจากเปิดคำพยากรณ์ เป็นคนที่
จ้องตาและมองเข้าไปในใจของบัน และตอนนี้ เจสซี่กำลังจะกลายมาเป็นคู่หมั้นของบันตามคำพยากรณ์
“ เจ้านายครับ ผมแย่แล้ว เจ้านายยยย ”
จบตอนที่ 21 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ
-
:pig4: :กอด1: :z2:
-
หายไปหลายวัน คิดถึงจริงๆ
ช่วงนี้กำลังเตรียมสอบเข้ามหาลัยครับ ก๊ากกก เนียน
ขอบคุณทุกคนที่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ความกลัวที่จะมีคนเอาระเบิดมาปาบ้านบวกกับอาการแสบคันเรียนในห้องไม่รู้เรื่อง
ทำให้ผทต้องรีบเอาตอนใหม่มาลงโดยเร็ว
ไม่รู้ว่ามีใครบ่นหงุงหงิงนินทาในนี้นี้หรือเปล่า ช่างน่ารักดีจริงๆ
กดบวก 1 ให้แล้วนะครับทุกคน กอด :กอด1:
เคนอิจิ
-
เคลวินไปไหนเนี่ย บันบันจะถูกถอนขนอยู่แล้ว จิ้ม :z13: ^^ คุณเคนอิจิ
-
น้องบันมาแล้ว แต่ตอนนี้่น่าปวดหัวแทนน้องบันจริงๆ
ครอบครัวตัวประหลาด ทำเอาบันนี่กลัวไปเลย
อย่างนี้ต้องรีบโทรไปเรียกพ่อมารับได้แล้ว
ขอบคุณคุณเคนอิจิคนขยันค่ะ
:กอด1:
-
บันนี่น่ารักก :o8:
แล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ!! :z3:
-
+1 ค่ะ จู่ๆก็มีคู่หมั้นเฉยเลย เอ้า!คุณพ่อรีบมาช่วยน้องทู่เร็ววววว
ฮาคุณปู่กับเจสมากอ่ะ รั่วโคตร
-
สวรรค์ ! เคนอิจิกลับมาแล้ว :mc4:
คุณพระคุณเจ้าช่วย! น้องบันจะถูกคลุมถุงชน ประเพณีแบบนี้เมืองไทยเลิกไปตั้งแต่ 125.92488 ปีที่แล้วแล้วนะ :laugh:
ขำท่านประธานกะหลานชายซุปตาร์มาก ถ้านิยามของตัวร้ายคือคนที่พรากพระเอกกะนายเอก สองปู่หลานนี้เป็นตัวร้ายที่เกลียดไม่ลงเลยนะเนี่ย
เอ้า! พ่อพระเอกเคลวิน น้องบันจะถูกรวบหัวรวบหางแล้ว พ่อยังจะเฉยอยู่อีกมั๊ย
เรื่องราวน่ารัก น้องบันน่ารัก อัลเบิร์ตก็น่ารักถึงแม้จะพัฒนาการช้ากว่าน้องบันนิดนึง :กอด1:
แต่คนเขียน ฮึ ดิ้นๆๆ สะบัดตัวออก ไม่ต้องมาก่ง มากอด งอลลลลลล ผู้ชายก็เงี๊ยะ มาหลอกให้รัก มาหลอกให้หลง แล้วก็ปล่อยเราให้เป็นแม่สายบัว ชะเง้อคอ รอแล้ว รอเล่า งอนมากถึงมากที่สุด :m19:
ปล. แต่ถ้าตอนหน้ามาเร็ว จะกลับมารักคนเขียนมากที่สุดในสามโลกเหมือนเดิม :จุ๊บๆ: ไม่ได้กดดันแต่เรียกว่าให้โอกาสแก้ตัว คิก คิก
-
เคนซังงงงงงง ต่อด่วนเลยน๊าาาาาาา :sad4: ค้างง่ะ :o12:
รอบนี้อย่าหายไปนานอีกนะคะ :impress3:
-
อ่านตอนแรกๆ ปวดใจ..พระรองมาแล้ว :z6:
อ่านไปอานมา เออ..มันฮากันทั้งบ้านเลย
แต่งๆกะเค้าไปเลยน้องบันนี่ เอาให้เจ้านายน้ำแข็งมันรู้สำนึก จะได้เลิกอึนซะทีนะคะ :t2: อิอิ
-
อ้าว เจสมายังไง คนอื่นเขาจีบกันแทบแย่ นี่โผล่มาวันเดียวจะหมั้นกับน้องทู่ซะแล้ว
กรรมของทู่จริงๆ55
โดนขังแบบนี้แล้วเจ้านายเราไม่รอแย่หรอเนี่ย อุตส่าห์กัดหยอกกันไปมาตั้งนาน
อยู่ๆก็โดนแย่งไป :z2:
-
แก้2คำนะคะเคนจังจ๋า
อัคคีเพลิง ต้องเป็นอัคคีภัย นะคะ
อีกคำนะคะ
มังกรหกตัวล้มหงษ์ ต้องเป็นล้อมหงษ์
ปล.จะสอบเข้า ม.ไหนคะ ได้ข่าวว่าวัยวุฒิเลยแอดมิชชั่นมาหลายปีเต็มทีแล้วไม่ใช่รึคนเรา 555
-
:z12: :z12: :z12: คุณน้ำแข็งอยู่ไหน รีบไปช่วยบันนี่ด่วนๆ
+1ให้คุณเคนอิจิ :กอด1: :กอด1:
-
มายพระะะะะะะะะะ
น้องบันแย่แล้วจริงๆ เคลวินอยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
บันนี่น้อยตกที่นั่งลำบากแล้วล่ะ คุณเจ้านายน้ำแข็งจะมาช่วยทันการณ์รึเปล่าเนี่ย
แล้ว..เอ่อ..คำทำนายนั่นน่ะ จะเป็นจริงๆเหรอ
ไม่นะคะน้องเคนอิจิ บันนี่น้อยต้องคู่กับเจ้าชายน้ำแข็งเท่านั้นค่ะ
:กอด1:ขอบคุณน้องเคนไว้ล่วงหน้า ที่จะช่วยให้บันนี่น้อยออกจากภาวะคับขันนั้น
-
ก๊ากกก งานเข้าน้องบันแล้ว
-
555555 หนูบันเอ๋ยย งานเข้าซะแล้วววว ,, เคลวินรีบมาช่วยบันนี่เร้ววววว
-
กำ :z3: ตาเจสเป็นคู่ชีวิตตามคำพยากรณ์เหรอเนี้ย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยน๊า :serius2: พ่อเคลวินจ๋ามาช่วยน้องบัคบันนี่ด่วน
พ่อเป็น 66.66% ของคู่น้องกระต่ายนี่น่า มาชิงตัวไปเลย
-
เจ้านายจะช่วยน้องบันยังไงล่ะเนี่ย +1
-
555555 ไม่รู้จะสงสารหรือฮาดีตอนนี้ บันจะมีสามีแล้ว 5555 ฮือฮือ
-
บัน หนีเร็วครับหัวใจผมจะสลาย :o12:
-
บัน ซ ว ย แล้ว
ต้องรอคุณพ่อมาช่วย
-
อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่เจอหลายวันคิดถึงเคนอิจิจัง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไอ้บ้าเจสซี่น่าาาาาาาาาาาา
เอาคุณชายน้ำแข็งคืนมา
แซดดดดดดดดสุดๆๆๆ :z3:
-
อ้าววว ซวยแล้วไงบันเอ้ยยยย แล้วเคลวินจะไปช่วยทันมั้ยเนี่ย?
บันคงประสาทเสียแน่เลย เจอปู่หลานคู่นี้เข้าไปเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
จะรับ บันนี่ กระต่ายน้อยเข้าตระกลูซินเฟิง
ถามเจ้าของตัวจริงของบันหรือยังครับ คุณตา เจส พ่อบ้าน o18
พ่อน้ำแข็ง เคลวิน จะจัดการยังไง
ช่วยบันนี่ให้ได้นะ ไม่งั้นเสียชื่อหนุ่มแดนมังกรหมด
กด+ ให้กับตอนน่ารักของเคลวินกับบันนี่ที่นั่งกินปลาหมึก :m1:
หุบยิ้มไม่ได้เลยครับเคนอิจิ น่ารักจริง
-
ฮาคุณปู่คุณหลานอ่ะ ต๊องจริงๆ
กด + 1
-
:a5: นู๋บันแย่แล้ว เจ้านายมาช่วยนู๋บันด่วนเลยยยยยยยยยยยยย :m16:
-
:z13:
โถ่ถัง ... ถูกคำทำนายเป๊ะๆมาตั้งสองครั้งรวด ไหงมาเสร็จเจสซี่เอาครั้งสุดท้ายได้วะเนี่ยยยย :serius2:
เกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นซักอย่างละกระมังบันนี่ บอกที่อยู่ "พ่อ" ให้พ่อบ้านเขาไปสิ
จะได้มารับกลับบ้าน แล้วพาไปสะเดาะเคราะห์ล้างซวยกับกระต่ายสีส้ม :jul3:
ปู่หลาน(+พ่อบ้าน) ตระกูลนี้ ... เพื้ยนกันจริงๆ :z10:
:กอด1: ♥คุณเคน ถ้าตอนหน้ามาเร็วๆจะ ♥ มากมาก c;
-
อ๊ายยยย หนูบัน เจ้านายน้ำแข็งต้องแย่งชิงบันบันมาให้ได้นะ ไม่ยอมๆ
ขอบคุณ คุณเคนอิอจค่ะ +1 จุ๊บๆ :L2: :กอด1:
-
หนูเพิ่่งเรียนถึงราชวงศ์ซ่งและราชวงศ์ถัง แอบขำตอนเถียงกันเรื่องเมืองจีนกับไต้หวัน :laugh:
แต่คำใบอันก่อนหน้าที่มันของ คุณน้ำแข็งนะ :angry2: :m31: ไม่ยอมๆ
-
ไม่แค่บันนะที่แย่
คนอ่านก็ค้างจะแย่เหมือนกันนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
เจ้านายยยยย คุณพ่ออออ ช่วยน้องบันด้วยยยยยน้าาาาา
หายไปนานมากคิดถึงเรื่องนี้มากๆ ค่า รออ่านทุกวันเลย
-
เจอแบบนี้เข้าไปถึงกับเกิดอาการเซ็งทันที :เฮ้อ:
คนแบบนี้ขออย่าได้ประสบพบเจอจริงๆ เลย เวรกรรมจริง
น่าสงสารบันจริงๆ เถียงสู้ใครก็ไม่ได้ พูดอะไรก็ไม่มีใครฟัง
-
เอ่ออ,,
ทำไมบันนี่ ถึงฝเจอแต่คนแบบนี้
คิดเอง เออเองหมด แบบนี้อ่ะ
ทุกคนเลย ตั้งแต่ ดาเนียลละ
เจ้านายมาช่วยด้วยนะ !!!!
-
5555+ เป็นเรื่องแล้วมั้ยล่ะ บันนี่ :jul3:
-
:a5: :a5: :a5: เป็นการแสดงที่ดีมาก :mc4: :mc4: :mc4: งานมงคลในรอบสามร้อยกว่าปี :mc4: :mc4: :mc4:
-
เอ้า อะไรจะแม่นขนาดนั้น
อยู่ดีดี ก็จะมีสามีแบบไม่ได้ตั้งตัวซะแล้วน้องบัน
+1 ครับ
-
:laugh: :m20: :pigha2: :jul3:
เกินบรรยาย
-
ฮาาาาา แบบว่าไม่ไหวแล้ว น้องบันเราช่าง... ตระกูลซินเฟิงก็ต๊องแบบว่า... สงสารสุดคือเคลวิน ถูก 2/3 แล้ว
ส่วนเจ้าหนุ่มเจสถูกแค่ 1/3 เอง แล้วเจ้าหนุ่มนี่กำลังจะงาบน้องบันเราไปเฉยเลย
-
คิดถึงน้องบันเหลือหลาย
ในที่สุดก็ได้รู้ว่าคู่หมายคือใคร...
แต่คู่หมายจะได้เป็นคู่รักรึเปล่า ก็ต้องดูกันต่อไป
บวกหนึ่ง และบวกเป็ดค่า
-
มันขัใจจริงวุ้ย เคลวิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล มาให้ไวเลย
-
เจ้านายยยยยยย กระต่ายสี่ส้มแย่แล้ว
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
กลับมาแต่ละครั้งก็มีแต่เรื่องตื่นเต้นๆมาให้ได้ลุ้นตลอดเลยนะเคนคุง
ตอนที่แล้วก็ลุ้นกับคำทำนายใบสุดท้าย
ตอนนี้ก็ลุ้นว่าพ่อเคลจะรู้เรื่องที่บันนี่น้อยจะได้ฝาละมีตอนไหน
แล้วยังจะให้ลุ้นต่ออีกรึเปล่าว่าพ่อเคลจะมาช่วยบันนี่น้อยมั้ยอีก
อ่า..ถ้าเอาแดเนียลมาอยู่กับสองปู่หลาน บันนี่น้อยคงได้นั่งร้องไห้แน่ๆ :laugh:
ตอนนี้บทพ่อเคลมีน้อย ตอนหน้าจัดมาเยอะๆนะจ๊ะเคนคุง :bye2:
-
กรีดดดดดดดดดดด ลุ้นมากกกกก จัดไปทั้ง 2 คน :z1:
-
ตอนนี้ดูรั่วมากอ่ะ ห้าๆ
ซวยเเล้วละหนูบัน...เรียกคุณพ่อมาช่วยเร็ว :)
-
อยู่ดี ๆ ก็จะมีคู่หมั่นแล้ว ไม่รู้งานนี้ บัน เราจะทำยังไงกันนะ :z2: :z2: :z3: :z3:
-
โอ้โห้ หายไปนาน กลับมาพร้อมระเบิดตูมลูกใหญ่ๆ
เคลวินอยู่ไหนนนน น้องบันกำลังเดือดร้อนนนนน
ว่าแต่เจสก็หล่อ รวย เหมือนกันอะ ถึงแม้จะไฮเปอร์
แต่.... เึ้ค้าก้ชอบนะ >___< (ท่องไว้เรื่องนี้เคลวินเป้นพระเอก)
-
33.33 เปอร์เซ็นต์ ของเรา ทำไมเป็นแบบนี้
ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน ไม่จริง ไม่เชื่อ :m31:
-
ตอนนี้สนุกเวอร์ เจสออกมาตอนเดียวยังทำ progress ได้มากมาย ไม่เหมือนเคลวินไม่มีความคืบหน้าเอาซะเลย
อยากรู้จะเย็นชาอยู่ได้แค่ไหน
แต่แอบชอบคู่ปู่หลานนี้อ่ะ น่ารัก
-
555555555555555555555555555555555555555555555+
ถ้าหัวเราะได้ยาวกว่านี้จะเพิ่มอีก
ฮามากกกกกกกกกก น้องบันนี่งานเข้า 55+ เหตุเกิดเพราะกระต่ายสีส้ม กร๊ากกกก
-
คุณนํ้าแข็งรีบมาช่วยน้องบันนี่ด่วนๆ
-
ชอบคนบ้านซินเฟิงนะ ตลกดีอ่ะ โดยเฉพาะพ่อบ้าน :laugh:
ข้อมูลเป๊ะมากอ่ะ แล้วเวลาที่โผล่มาจากซอกมุมของบ้านนี่ไม่ไหวจะฮาแว้ว :m20:
บันนี่น้อย น่ารักเกินจนเป็นเหตุ ซวยแล้ว อยู่ๆก็จะได้คู่หมั้น คำทำนายแม่นไปไหนเนี่ย
แต่เจ้านายจะยอมไหมล่ะ บันนี่รีบกดเบอร์หาเจ้านายด่วนๆๆเลย :z3:
ป.ล. ขอบคุณพี่เคนจังที่อวยพรวันเกิดให้ค่ะ :pig4:
-
คำพยากรณ์ ช่างน่ากลัวอะไรเช่นนี้ แล้วทีนี้คุณพ่อจะมาช่วยยังไงล่ะเนี่ย
นี่แหละน้า ให้เด็กไปไหนมาไหนคนเดียว ถูกคลุมถุงไปซะแล้ว :m20:
-
:laugh: :laugh: รั่วทั้งตระกูล
-
=[]=!!!!! ปู่กับหลานระดับความเพี้ยนไม่ต่างกันสักนิดเดียวอ่ะ
เจ้านาย....มาช่วยบันนี่เร็วๆ เน้อ
-
5555 ทั้งขำทั้งสงสารบันจริงๆ!! ตาน้ำแข็งอยู่หนายมาช่วยเร้ววว!
-
พ่อบ้านคนนี้เหมือนผีเลย โผล่ไปโผล่มาได้ทุกที่ในบ้าน
สองปู่หลานก็ฮารั่วมาก :laugh:
เอาใจช่วยบันให้พ้นจากบ้านหลังนี้
บวกเป็ด
-
หนูบัน :m20:
จะได้สามีโดยไม่ตั้งใจซะแล้ว
เจ้านายน้ำแข็งของเราจะยอมหรือจ๊ะ?
-
งานเข้าบันนี่ะแล้ว ฮ่ะๆๆ
เจ้านายรีบๆ มาช่วยนันนี่ด้วยนะ
-
ตอนนี้โคตรฮาเลยจริงๆ เล่นทำเอาน้องทู่อะรึ้งอึ้งๆๆ :jul3:
บันนี่เนี่ยน๊าาาา ไม่ว่าจะทำอะไรก็โดนใจบ้านนี้ไปหมด :m20:
นี่ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นนะ ไอจะเชียร์ให้คู่กับคนนี้เลยแหละ เจอกันด้วยพรหมลิขิตจริงๆ โรแมนติกๆแบบเนี๊ยโดนจาย~ แต่ก็นะ แล้ว... เจ้านายน้ำแข็งจะช่วยบันยังไงล่ะเนี่ย? ไอมองไม่เห็นทางออกเลยอ่ะ อำนาจมันต่างกันเลยนะเนี่ย?! :laugh:
-
:laugh:เสร็จกันบันนี่...คุณน้ำเเข็งมาช่วยด่วน
-
เจ้านายมาช่วยบันนี่เร็วววววววววววว แต่เจ้านายจะช่วนทันมั้ยนี่ เจสซี่มาแรงมากกกก
-
2 ปู่หลานนี่ไม่เต็มแน่ๆ
คุณเจ้านายมาช่วยบันนีเร็ว ๆ
:L2: :L2:
-
ฮากันทั้งตระกูลเลย :jul3:
หนูบันงานเข้า เจ้านายคะมาช่วยบันนี่ด่วนเลย
+1ค่ะ
-
สนุกๆๆมากเลย เอาไงดีละทีนนี้ งานเข้าแล้วเจ้าบันๆๆเอ๋ย
เอาใจช่วยเสมอนะ แล้วเจ้านายน้ำแข็งจะมาช่วยได้ไหมละ
สู้ๆๆ :L1: :pig4:
ปล.ตั้งใจอ่านหนังสือและดูแลสุขภาพด้วยนะครับน้องเคนอิจิ :L2:
-
หนูบันนี่มีแต่คนมาตกหลุมรัก หลุมของตระกูลซินเฟิงปูด้วยอำนาจและเงินทอง แถมเจสก็เป็นเศรษฐีคนดังแห่งไต้หวันด้วย
น่าคิดนะ เจ้าชายน้ำแข็งถ้าไม่รีบรุกหนูบันนี่ต้องกลายไปเป็นกระต่ายของคนอื่นแน่เลย สงสารอัลเบิร์ตนะขาดเพื่อนเล่นเลย
+1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
ป๊าดดดดดดดดดดดด มีใครเต็มมั่งเนี่ย
แต่เจสนี่เราไม่ปลื้มเรย คือแบบเด็กไปนะ นิสัยด้วย
-
เคลวินมาช่วยน้องบันนี่ด่วนๆๆๆ แย่แล้วโดนมัดมือชกให้หมั้นแล้ว
-
ง่า หายไปหลายวัน
เคนจังพาตัวป่วนมาเพิ่มอีกคน
แอร๊ยยยส์ เจ็บปวด
ม๊ายนะ
ลิขิตสวรรค์หรือจะสู้คุณเคลวิน จับกดเลย ฮึ่มมมมม
-
กรี๊ดดดดดดดด น้องบันโดนกักขังหน่วงเหนี่ยว เคลวินช่วยด้วยยยยยยยยย
ปล.ที่จริงนายเคลวินชอบปากแข็ง เจอแบบนี้บ้าง ปากคงอ่อนลง555
-
เจ้านายน้ำแข็งอยูู่ฟนาย
:serius2:
มาช่วยหนูบันนี่ทีึ
-
กระกูลนี้นี่มันเพี้ยนจริงๆ น้องบันก็น่ารัก มีแต่คนรักคนหลง แต่ตอนนี้เหมือนจะตกอยู่ในสถานะการณ์อันตราย
คุณน้ำแข็งต้องมาช่วยบันนี่ให้ทันก่อนจะหมั้นนะคะ ไม่งั้นน้องคงถูกจับคลุมถุงชนแน่เลย ฮ่วย
-
เจ้านายน้ำแข็งรีบมาช่วยบันด่วน!!!
-
ตอนนี้ยาวคุ้มค่าการรอคอยเช่นเดิมค่า :-)
แหม ตอนแรกนึกว่าคำทำนายสุดท้ายจะชี้ไปที่เจ้านายน้ำแข็งเสียแล้ว
ที่ไหนได้ดันเป็นหนุ่มอื่นซะนี่ (แถมแม่นอีกนะ!)
ขำมากๆตอนที่อยู่กันสี่คน ปู่ หลาน พ่อบ้าน บันนี่
บันนี่เป็นเซเลบแบบทุกคนแย่งกันพูดแย่งกันดึงความสนใจ กร๊ากกก แอบต๊องมันทั้งปู่ทั้งหลาน
อยากรู้แล้วล่ะสิว่าสุดท้ายจะหนีออกมาได้ไหมเนี่ย แล้วเจ้านายเขาจะมาช่วยยังไงนะ
-
รอพ่อมาช่วย
-
น้องบันไปเจอคนแปลกๆเข้าให้แล้วมั้ยละ
ไม่ใช่แค่1คนด้วยนะ แต่เป็น3เลยอ่ะ แล้วอย่างนี้นู๋จะทำยังไงละคะเนี่ยยยยย
ไหนจะงานหมั้น ไหนจะโดนกักตัวอีก
อิตาเคลวินนี่ก็นะ น้องบันขอให้ไปเป็นเพื่อนก็ไม่ยอมไป คอยดูนะ ถ้าช่วยน้องบันไม่ทัน เค้าจะแบนถาวร!!!!!!
-
ชุบมือเปิบ...
-
กรี๊ด ฉันว่าแล้วว่าไอนี่แหละก้างตัวใหญ่
ตอนแรกก็งงว่าเอ๊ะ แล้วใครกันเป็นคนในคำทำนาย จะคุณน้ำแข็งก็คงไม่ใช่
อ่านอยู่สองรอบ มั่นใจเลยว่าไอนักร้องนี่ชัวร์
ไม่นะ หนูบันเป็นของคุณน้ำแข็งนะ จะมาตงมาแต่งงานได้ไง
-
ตามอ่านจนทันอีกเรื่องแล้วครับ เคนอิจิ :z1: ( ไม่ค่อยจะเห่อเท่าไหร่เลย )
ไม่ใช่น้องบันฝันไปเหรอครับ ถึงได้เรียกเจ้านายให้มาช่วยซะขนาดนั้น :m20:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
เจ้านายหายไปไหนแล้ววววววววว มาตามตัวน้องกระต่ายกลับไปเดี่ยวนี้น๊า
-
น้องบันมาพร้อมเรื่องยุ่งๆ อีกแล้ว...หายไปนานคิดถึงน้องบันมากเลยคะ :กอด1:
-
ตอนนี้อย่างฮา จากน้องบันกลายเป็นบันนี่จากบันนี่เป็นน้องทู่ ไอหยาา จะทำยังไงล่ะท่านบัน อิอิ
-
ช่วงนี้กำลังเตรียมสอบเข้ามหาลัยครับ<<< ช่างกล้าาาาาาา อ้ายเคน หึหึ
:กอด1: คิดถึงน้องบันจะแย่ กว่าจะเข็นออกมาน้ออออ้ายเคน หนุ่มเหนือนั่งคอยเหงือกแห้งแล้ว o13 :L1:
-
:z13: :z13:
-
อ้ากกกกกกกกกกกก TT
ทำไมมมม น้องทู่จะโดนเจสซี่กินแล้ว
เจ้านายอยู่ไหน TOT
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนดูหนังฮ่องกงช่อง 3 ตอนดึกเลยอ่ะ
แบบว่า ฮาแล้วก็โอเว่อร์แอ็คติ้ง เพี้ยนๆ(แต่น่ารัก)
ตอนนี้ขำพ่อบ้าน อุตส่าห์นึกว่าจะปกติกว่าใคร สุดท้ายก็เพี้ยนเหมือนกัน *0*
-
อ่านะ บันนี่ร้องเรียกพ่อซะขนาดนี้
รับรองคุณพ่อน้ำแข็งรีบติดปีกมารับแน่น๊อนนนน :laugh:
-
๕๕๕+ โอ้ยๆค่อยชื่นใจมาอัพสักทีนะค๊า>///<
รอตอนต่อไปค่า เป็นกำลังใจให้เสมอ อิๆ
((เก็บระเบิดเข้าที่เดิม -.,-))
ป.ล.ปล่อยให้คนอ่านค้างนานไม่ดีนะคะ ได้ยินแว่วๆว่า
ให้เอาไม่จิ้มฟันเสียบก่อน แล้วค่อยต่อด้วยระเบิด๕๕+
-
กดบวก คนละจึ๊ก :กอด1:
-
เห้ย ไม่ได้นะ บันนี้ต้องเปนของเคลวินคนเดียววววว >"<
-
2 chapter ที่ผ่าน ได้บรรยายเกี่ยวกับไต้หวัน โดยตัวละครในเรื่องคือเคลวินกับบัน ได้ไปทำธุระที่นั่น
วันนี้ถือโอกาส อธิบายเกี่ยวกับไต้หวันโดยสรุปนะครับ จะทำให้เข้าใจในรายละเอียดของเรื่องมากขึ้น
ไต้หวัน เป็นเกาะอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก อยู่ใกล้กับมณฑลฟูเจี้ยนของจีน และมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า
สาธารณรัฐจีน เมืองหลวงชื่อไทเป หลังสงครามกลางเมืองในปักกิ่ง นายพลเจียงไคเช็กได้อพยพผู้คนลงเรือมาจากที่นั่น ว่ากันว่า คนที่มากับเรือ ส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มปัญญาชนและคนรุ่นใหม่ ทำให้ไต้หวันสามารถพัฒนาประเทศได้อย่างรวดเร็ว
นอกจากนี้ คนไต้หวันที่มาจากจีน ก็ยังขนสมบัติล้ำค่าจากราชวงศ์จีนมาด้วยกว่าหกแสนชิ้น ปัจจุบันสมบัติเหล่านั้นจัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์แห่งชาติกู้กง ซึ่งจะทยอยนับสมบัติออกมาจัดแสดงคราวละ 5,000 ชิ้น พอครบ 3 เดือน ก็จะเปลี่ยนชุดใหม่
ไต้หวันเป็นประเทศเศรษฐกิจและเป็นเมืองท่องเที่ยว ใครที่ชอบวัฒนธรรมจีนแต่ชอบความเป็นระเบียบแบบญี่ปุ่น
ก็ลองไปเที่ยวไต้หวันดูนะครับ ผมว่าบ้านเมืองไต้หวันสะอาดกว่าจีนมาก เป็นประเทศที่รักสะอาดครับ
อีกอย่าง คนที่เรียนจีนกลาง เวลาไปไต้หวันคุณจะรู้สึกว่า ตัวเองยังเรียนมาไม่ถึงหรือเรียนมาไม่ครบ
เพราะที่ไต้หวันพูดจีนกลางแบบ original จริงๆ ครับ ทั้งสำเนียง ไวยากรณ์ รูปประโยค รวมทั้งตัวอักษรที่เป็นแบบอักษรโบราณ
ตัวอักษรที่ว่าเรียกว่าอักษรตัวเต็ม ส่วนที่จีนแผ่นดินใหญ่ ปัจจุบันจะเปลี่ยนชุดตัวอักษรเป็นแบบย่อ ทำให้อ่านง่ายขึ้น
เด็กๆ จีน ตอนนี้บางคนจะอ่านตัวเต็มไม่ได้ครับ แต่ถ้าเด็กไต้หวันจะอ่านได้สองแบบ เพราะถูกฝึกมาแบบนั้น
ใครที่ติดภาพว่าคนจีนอาม่าอากงที่มาเมืองไทย ชอบพูดเสียงดัง ถ้าเจอคนไต้หวันนี่ คนละเรื่องเลยครับ
คนไต้หวันจะดูนิ่งกว่าคนจีนนิดนึง
WHO มีการสำรวจเมื่อสองปีที่แล้ว ผลการสำรวจบอกว่า ค่าเฉลี่ยไอคิวของเด็กอายุ 10 - 16 ปี ของไต้หวัน
มีค่าเฉลี่ยสูงสุดของเอเชียและติดหนึ่งในห้าของโลก ( อ่ะ รู้นะ คิดไรอยู่ )
แล้วก็มีผลสำรวจ ( ตลกๆ ) ที่บอกว่า โดยเฉลี่ยแล้วคนไต้หวันมีหน้าตาดีที่สุดในเอเชีย ( อันนี้ไม่น่าเชื่อถือเอาซะเลยเนอะ มันต้องเป็นไทยแลนด์เซ่ลุกเพ่ TT )
ทั้งหมดเป็นเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ จากไต้หวันครับ
เคนอิจิ
-
แม่นจริงอะไรจริงนะเนี่ย
แต่ไม่เป็นไร ถ้าแม่นจริงพ่อต้องปกป้องบันจัง ได้ อิอิ
ปล. พี่เคนจังทำอะไรอ่ะ :m22:
-
^
^
จิ้มคุณช่อคนงาม
วันนี้รับค่าจ้าง การท่องเที่ยวไต้หวันมาครับ ฮ่าๆ
http://www.youtube.com/v/3u5lYj4xVGA
นี่เป็นวิดีโอโปรโมทการท่องเที่ยวไต้หวันครับ เป็นสี่หนุ่ม Farenheit อู๋ จุน / หวาง ต่ง เฉิง / เหยียน หย่า หลุน / เฉิน อี่ หยู
Ilha Formosa เป็นอีกชื่อของไต้หวัน เป็นภาษาโปรตุเกส แปลว่าเกาะที่สวยงาม
( ตอนนี้รู้แล้วว่าทำไมฝรั่งชอบทักผมเป็นคนไต้หวัน ที่แท้ก็เพราะคนไต้หวันหน้าตาดีนี่เองง่ะ ^^ )
น้องญี่ปุ่นใน VDO มีเสี่ยงทายคำพยากรณ์เหมือนน้องบันนี่ด้วยนะ ไม่รู้จะได้แฟนไต้หวันหรือเปล่า ^^ :man1: :-[
การเดินทางในไต้หวันสะดวกมาก ใช้แค่บัตรใบเดียว จะขึ้นอะไรก็ได้ครับ ไม่ต้องซื้อแล้วซื้ออีกเหมือนบ้านเรา
จากสุวรรณภูมิไปไต้หวัน ใช้เวลาบิน 3 ชั่วโมงครึ่ง
-
วิ่งเค้ามากอดเคนจังให้หายคิดถึง
ไม่เจอกันวันนึงเหมือนใจจะขาดดดดดดดดดดด
-
คิดถึงบันนี่อีกแล้วอ่ะ :กอด1:
-
อ๊ายยย อู๋จุนที่รัก
// เตะกองเอกสารเจ้านายทิ้ง แล้วรีบจองตั๋วไปไต้หวันทันที :z2:
-
ขำมากครับ ผมอ่านแล้วไม่ใช่แค่ขำ แต่หัวเราะดังเลย
:angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
-
แล้วจะทำไงล่ะทีนี้ เรื่องชักยุ่งแฮะ
เจ้านายรีบไปช่วยด่วน
-
ว๊าก....
น้องบันจะโดนจับหมั้นแล้ว
เจ้านายๆๆๆๆๆ........ตามมาช่วยด่วนเลย
ปล. พี่เคนมาต่อไวๆๆๆเน๊อะ
ปลล.ฝนตกบ่อยเหลือเกิน ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
เร่ืองมันพลิกแฮะ
คุณน้ำแข็งจะทำยังไง
-
รอพ่อคลาวินมาเฉ่งคะ น้องบันนี่ช่างมีดวงเรื่อง.....จริงๆ
-
อิอิ กระต่ายน้อยของเราแย่แน่ๆๆๆๆๆๆเลย
-
ใครมีปัญหา !
ฝากเอาไว้นะคร๊าบบบบบ :laugh:
กำลังเรียบเรียงตอนใหม่อย่างขมักเขม้น
ฮึบๆๆ
-
เค้ามีปัญหา!!!
แต่ไม่อยากถามมีไรมั้ยเคนจัง คิคิคิ
แล้วก็มานั่งรอน้องบันอย่างใจจดใจจ่อ 555
อีดิท
ไม่ว่าปัญหานี้เคนจังจะแก้ไขยังไง เค้าก็พร้อมจะยอมรับมัน~~~~~
-
อยากมีปัญหาเหมือนกัน
เคนจังจะได้มาช่วยแก้ปัญหาระหว่างเรา ด้วยกันไง
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
อีดิท***
รออยู่นะ ที่เก่า เวลาเดิม ฮาาาา
-
จิ้มๆ สองสาวข้างบน
ปัญหาระหว่างเราสามคน มันยากจะแก้ไข ฮ่าๆ
ว่าแล้วก็เข้าโหมดสลดด เดี๋ยวโดนพี่โมเตือนเพราะปั่นกระทู้ :m15:
-
หนูเป็นเด็กมีปัญาค่ะพี่เคน อร๊างง
-
แย่.......รึเปล่าเนี่ย555+
-
วันนี้จะมามั้ย :L2:
-
:m7: แอบย่องมาดูบันนี่
-
แอบมารอบันนี่ค่ะ หวังว่าน้องบันเราจะไม่ปันใจให้ชายอื่นนะ 5555
ปล. แอบบอกคนเขียนค่ะ ผู้หญิงในคลิปโปรโมตไต้หวันไม่ใช่ญี่ปุ่นนิค่ะ ถ้าเราจำไม่ผิด กึมจันดี นางเอก F4 ของเกาหลีมิใช่รึ??? รึเราจำผิดอ่ะ??
-
น่ารัก สงสารเจ้านายน้ำแข็งจัง รีบมาช่วยบันเร็วๆนะ
-
คิดถึงอาทู่ มามะๆๆ
-
มาแล้วครับ ตอนใหม่มาแล้ว
ขอเวลาครึ่งชั่วโมงตรวจคำผิด แล้วมาเจอกันนะ :กอด1: :กอด1:
เคนอิจิ
-
จิ้มพี่เคนอิจิ คนหล่อที่สุดใน 3 โลก อิอิ
-
จิ้มทะลุรีบนไปหาคุณเคน :z13:
มานั่งรอตอนใหม่ด้วยคน ^^
:กอด1:
-
กอดๆ มันเยอะมาก ตั้งยี่สิบห้าหน้าเอสี่ ตรวจกันตาแฉะเลย
บวก 1 ให้คนที่มารอด้วยนะ :กอด1: :กอด1:
-
(http://img1.uploadhouse.com/fileuploads/13913/1391326125b6b97a26da23001d78ab930f4bc87b.jpg)
Chapter 22.
พ่อบ้านแทรกตัวหายเข้าไปในมุมมืดอีกครั้ง ทิ้งให้บันอยู่กับความคิดต่างๆ นานา ที่จะหาสารพัดวิธีในการหาทางออกไปจากบ้านหลัง
นี้ให้ได้ เมื่อเดินตามทางมาจนสุดระเบียงทางเดินที่เคยผ่านมาตอนช่วงเย็น บันเลื่อนประตูไม้ฉลุลายที่เคยผ่านเข้ามา ปรากฏว่าตอนนี้มีสวน
ไม้ดัดและลานหินกว้างๆ เข้ามาแทนที่ทางออกเดิม บันยืนกะพริบตาซักพัก ก่อนที่จะเลื่อนปิดแล้วลองเปิดดูใหม่
‘ บ้านหลังนี้มันหมุนเองได้ หรือว่าเราหลงทางกันแน่ ’
“ ยินดีต้อนรับสู่สวนหินล้านปีของบ้านซินเฟิงครับคุณหนู ”
พ่อบ้านหยวนโผล่ออกมาจากหลังก้อนหินสีเทาขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ทำเอาบันสะดุ้งโหย่งแล้วกระโดดถอยหลังออกมาด้วยความตกใจ
เวลาเพียงไม่กี่นาทีที่พ่อบ้านหายเข้าไปในมุมมืดตรงระเบียงทางเดิน ตอนนี้เขากลับมาโผล่ตรงหน้าของบันได้อย่างเหลือเชื่อ แถมยังเปลี่ยน
มาใส่ชุดขุนนางจีนโบราณแทนชุดสูทอีกด้วย
“ คุณพ่อบ้านมาได้ไงน่ะครับ เมื่อกี้คุณอยู่ตรงริมระเบียงไม่ใช่เหรอ ! ”
“ ผมเป็นผู้รักษาความลับและความพิเศษของบ้านหลังนี้ครับ ”
“ บ้านหลังนี้คงมีทางทะลุถึงกันได้หมดสินะ ”
“ บ้านหลังนี้มีห้าร้อยสี่สิบแปดทางออก เป็นประตูสี่ร้อยเก้าประตู ที่เหลือเป็นช่องลับและซอกมุมต่างๆ ที่ซ่อนเอาไว้ ”
พูดจบพ่อบ้านก็หยิบไม้กวาดขึ้นมากวาดพื้นหินแห้งๆ ที่ไม่มีแม้แต่เศษใบไม้ซักใบ
“ ถ้ายังไม่บอกทางออก ผมจะจุดไฟเผาบ้านหลังนี้ซะ ”
บันพูดขู่พ่อบ้าน
“ บ้านหลังนี้ ภายในถูกสร้างด้วยไม้ ประดับด้วยกระดาษอย่างดี ด้านนอกบ้านเป็นไฟเบอร์ทนไฟฉาบด้วยวัสดุกันความร้อนสีขาว ”
พ่อบ้านวางไม้กวาดลงแล้วยืนมองบันด้วยแววตาปลาบปลื้มใจ
“ คุณหนูช่างเหมือนกับท่านทวดของเทียดอาจิ่วเหลือเกินครับ ท่านอาจิ่วเต็มไปด้วยความรักอิสระ ไม่ยอมให้ใครบังคับได้ง่ายๆ ”
“ พ่อบ้านก็บอกเองว่า ข้างในบ้านเป็นกระดาษกับไม้ ถ้าผมจะจุดไฟเผามันซะ ”
“ บ้านหลังนี้ไม่มีอุปกรณ์ติดไฟหรอกครับคุณหนู ไม่มีไม้ขีด ไม่มีไฟแช็ค ไม่มีเตาแก๊ส เพราะที่นี่เราใช้ไฟฟ้าทั้งหมด ที่สำคัญถ้าจุดปล่อยไฟฟ้า
จุดไหนที่ร้อนผิดปกติ ระบบจะตัดไฟจุดนั้นทันที เพราะฉะนั้น มั่นใจได้เลยว่า บ้านหลังนี้ไม่เกิดไฟไหม้แน่นอนครับ ”
ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติ บันคงอ้าปากค้างด้วยทึ่ง บ้านหลังนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
“ น้องทู่ อยากเดินชมสวนก็ไม่บอก ”
เสียงคุณชายเจสดังมาจากจุดเดิมที่พ่อบ้านเคยเดินออกมา บันคิดว่า หลังหินใหญ่ก้อนนั้น คงเป็นหนึ่งในทางออกนับร้อยๆ ทางที่พ่อบ้านบอก
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถอยออกมา ! ”
เสียงดุของท่านประธานลู่ ดังขึ้นมาทันทีที่เจสทำท่าจะเดินเข้ามาหาบัน คุณชายหลี่ของบ้านหยุดกึก แล้วหันไปมองคุณปู่ของเขาด้วยความ
สงสัย
“ แกห้ามไปถูกตัวคู่หมั้นก่อนพิธี ไม่งั้นบรรพบุรุษจะโกรธ ”
“ ได้ไง ผมอยากกอดน้องทู่นี่นา อยากกอด อยากกอด ”
เจสทำหน้าเหมือนคนกำลังจะตาย ท่าทางของเขาคล้ายกับคนที่กำลังยับยั้งช่างใจไม่ให้เข้าใกล้ของที่ตัวเองโปรดปราน
เจสหลับตาไม่มองบันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นการเป็นงานว่า
“ น้องทู่ ดึกแล้ว เด็กดีต้องเข้านอนแล้วล่ะ พ่อบ้าน เตรียมห้องเรียบร้อยหรือยัง ? ”
“ เรียบร้อยแล้วครับ ห้องอาจิ่ว a 012 ตามที่นายท่านสั่งเอาไว้ ”
“ ดีมากๆ ฉันจะพาน้องทู่ลงไปเอง ”
เสียเวลาที่จะมัวสงสัยว่าพ่อบ้านเอาเวลาที่ไหนไปจัดเตรียมห้อง มาถึงตอนนี้บันเชื่อว่าพ่อบ้านคนนี้เริ่มจะห่างไกลกับคำว่าคนปกติมากขึ้นไปทุก
ที ส่วนห้องอาจิ่ว a 012 ที่ว่า บันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือรหัสอะไร แล้วทำไมเจสต้องบอกว่าลงไปด้วย
“ ห้องที่ว่านั่นน่ะ อยู่ใต้ดินเหรอ ? ”
“ ใช่แล้วน้องทู่ บ้านที่เห็นข้างบนนี่ ใหญ่แค่หนึ่งในสามของบ้านใต้ดิน ”
เจสหันหลังแล้วชี้ให้บันดูอาณาเขตบ้านตั้งแต่ทิศตะวันตกไปจนถึงทิศตะวันออก
“ แล้วทำไมต้องสร้างบ้านใต้ดินด้วยล่ะ ? ”
“ ก็เผื่อว่าแผ่นดินใหญ่ส่งทหารขึ้นบกที่ไต้หวันน่ะสิ บ้านเราเลยต้องหาทางเตรียมเอาไว้ ข้างล่างนั่นน่ะ มีอาหารเลี้ยงคนทั้งบ้านได้เป็นปี ”
“ เป็นปีเชียวเหรอ แล้วเก็บอาหารยังไงล่ะ ? ”
“ มีห้องแช่แข็งเนื้อสัตว์ อย่างวัวชำแหละทั้งตัว หมู ไก่ ของสด น่าจะซักหลายพันตันนะ อีกห้องก็ผักแช่แข็ง ผักกระป๋อง ผลไม้แห้ง ข้าวสาร
เยอะแยะบอกไม่ถูก เอาไว้น้องทู่แต่งเข้ามาแล้ว พ่อบ้านจะมาบอกอีกที เพราะน้องทู่ต้องเป็นดูแลของพวกนี้ แล้วก็เป็นคนถือเงินในบ้านด้วย ”
“ ใครเขาจะแต่งกับนายกันล่ะ นักร้องติงต๊อง ”
บันพูดลอดไรฟันออกเบาๆ
“ อะไรเหรอ ? ”
“ เปล่า ”
“ ไม่ต้องเครียดนะน้องทู่ ถือว่ามาพักร้อน ”
“ จริงๆ แล้วอยากกลับบ้านมากกว่า กลัว เอ่อ กลัวพ่อจะเป็นห่วงน่ะ ”
บันหมายถึงเคลวินซึ่งรออยู่ที่โรงแรม
“ น้องทู่ ! ”
“ ช่างกตัญญูจริงๆ ฟ้าส่งมาแท้ๆ ”
เจสทำท่าจะเข้ามากอดบัน แต่ก็นึกถึงคำที่คุณปู่สั่งเอาไว้ได้
“ เสียดายจัง ”
เจสหยุดนิ่งซักพักก่อนจะพูดต่อ
“ จะให้พ่อบ้านติดต่อไปที่โรงแรมให้ ”
“ พ่อต้องเป็นห่วงแน่ๆ ถ้าไม่ได้เจอผมคืนนี้ ”
“ นั่นสินะ แต่ว่าคุณปู่สั่งเอาไว้ ไม่ให้น้องทู่ออกจากบ้านจนกว่าจะเข้าพิธีนี่นา ”
“ งั้นฝากกระดาษโน้ตถึงพ่อได้ไหม ให้คนเอาไปส่งที่โรงแรม ”
“ ได้สิ แต่ต้องให้พ่อบ้านดูก่อนนะ ”
“ ทำไมล่ะ กลัวผมจะเรียกตำรวจมาหรือไง ? ”
“ อย่าคิดมากเลยนะ มันเป็นธรรมเนียมของบ้านเราน่ะ ”
“ บ้านนายคนเดียวน่ะสิ ”
ชั้นใต้ดินของบ้าน อยู่ลึกลงไปหลายเมตรจากระดับพื้นดินปกติ เจสบอกกับบันว่า นอกจากจะใช้ลิฟต์ได้แล้ว ทางลงมาชั้นใต้ดิน ยังสามารถ
ใช้บันได หรือทางลาดลงมาได้เช่นกัน จากแยกซ้ายไปขวา ขวาไปซ้าย เส้นทางคดเคี้ยวไปเรื่อยๆ จนบันสุดปัญญาที่จะจำได้ ไม่นานเจสก็พา
เข้ามาถึงกลุ่มห้องที่ตกแต่งแบบจีนเช่นเดียวกันกับด้านบน คบไฟตามผนังลุกสว่างโชติช่วงไปทั่วบริเวณ ทำให้บันรู้สึกแปลกใจ เนื่องจาก
พ่อบ้านบอกเอาไว้ว่า บ้านนี้ไม่มีการจุดไฟ
“ มันเป็นคบเพลิงหลอกน่ะน้องทู่ ลองจับดูสิ มีแต่แสง ไม่มีความร้อน เอากระดาษไปจ่อก็ไม่ติดหรอก ”
เจสยืดตัวหยิบเอาคบเพลิงบนผนังลงมาให้บันดู
“ ช่างคิดซะจริงนะ ”
บันทำท่าผิดหวังเล็กน้อย
“ แล้วห้องทวดเทียดนายอยู่ที่ไหนกันล่ะ ? ”
“ อยู่ข้างหน้านี่เอง คุณปู่บอกว่า ก่อนที่คุณทวดของเทียดจะแต่งงาน ท่านก็มาพักในห้องแบบนี้ ”
ห้องแบบจีนโบราณ ตกแต่งด้วยไม้ฉลุลายวิจิตร มีทั้งรูปกิ่งไม้อ่อนช้อย นก ดอกไม้และบรรดาสัตว์นานาชนิด ทำให้บันนึกไปถึงภาพยนตร์
กำลังภายในที่เคยดูตอนเด็ก โต๊ะทรงสี่หลี่ยม มีเก้าอี้เข้าชุดกัน ด้านบนมีกาดินเผาและถ้วยชา เตียงนอนอยู่ริมผนังมีผ้าม่านกั้นเรียบร้อย
“ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะน้องทู่ คืนนี้หลับให้สบาย ลาก่อน ”
เจสส่งจูบแล้วเป่ามาให้ ก่อนที่จะเดินออกมาทางเดิม
ไม่นานหลังจากที่เจสออกไป บันรีบเอากระดาษกับปากกาที่ติดกระเป๋ามาด้วยออกมาเขียนรหัสข้อความถึงเคลวิน
‘ เจ้านายครับ ผมสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง
บัน i13-16r9s15n ’
พ่อบ้านหยวนเดินเข้ามารับกระดาษโน้ตจากบัน และใช้สายตาหรี่มองข้อความในนั้นอย่างละเอียด จนบันต้องหันเหความสนใจ
“ เจสบอกว่า ห้องนี้เคยเป็นที่พักทวดของเทียดมาก่อนเหรอครับพ่อบ้าน ? ”
พ่อบ้านหยวนละสายตาจากกระดาษแผ่นน้อยของบันแล้วหันมายิ้มกว้าง เขาจะรู้สึกดีและพอใจทุกครั้งที่มีคนถามเรื่องประวัติของบ้าน
“ ใช่ครับคุณหนู ห้องนี้เป็นห้องที่ท่านอาจิ่วเคยพักมาก่อน ”
“ แต่ว่า บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในไต้หวันนี่ครับ ? ”
พ่อบ้านดูจะเข้าใจคำถามของบันเป็นอย่างดี เขาส่งยิ้มแล้วรินชาใส่ถ้วยให้
“ ห้องนี้ถอดแบบมาจากบ้านในปักกิ่งทุกกระเบียดนิ้ว เครื่องใช้ทุกชิ้น เป็นของเก่าทั้งหมด จะมีก็แต่พวกเครื่องนอนที่ทำขึ้นมาใหม่ ”
“ สมบัติของบ้านนี้ ยกมาจากปักกิ่งหมดเลยหรือเปล่า ? ”
“ ทั้งหมดครับ คราวที่ตระกูลนี้ยกครอบครัวมาจากปักกิ่ง เราถอดบ้านออกมาทั้งหลัง ทรัพย์สมบัติทุกชิ้นได้ถูกนำมาใส่เรือแล้วล่องผ่านช่อง
แคบไต้หวันเข้ามา นอกจากสมบัติที่ว่าแล้ว ตระกูลรับใช้เก่าแก่ของบ้าน อย่างตระกูลหยวน ก็ติดตามมาด้วย ”
“ คุณพ่อบ้านหยวนคนนี้ก็เป็นลูกหลานตระกูลที่ว่านั่นเองสินะ ”
“ ถูกต้องครับ ”
“ ไม่คิดจะกลับไปปักกิ่งกันอีกแล้วสิ ? ”
“ สายน้ำที่ไหลมาไกลจากต้นกำเนิด คงยากที่จะหวนคืน ดึกมากแล้ว รักษาสุขภาพด้วยครับคุณหนู ถ้าอยากได้อะไรเพิ่ม หยิบเอากระดิ่งทอง
ใบเล็กขึ้นมาสั่น ไม่นานผมจะเข้ามา ตอนนี้ผมจะให้คนไปส่งกระดาษแผ่นน้อยนี้ให้ถึงเจ้านายของคุณหนู วางใจได้ ”
“ ขอบคุณครับ ”
เที่ยงคืนกว่าแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าเด็กสีส้มจะกลับมา เคลวินเปลี่ยนช่องเคเบิลทีวีไปหลายรอบ จนตอนนี้หน้าจอโทรทัศน์กลายเป็นสีฟ้า แต่ก็ยัง
ไร้วี่แววของบัน เสื้อสูทสีน้ำตาลตัวเก่งกับของฝากถุงใหญ่ยังวางอยู่บนเตียงรอเจ้าของเหมือนเดิม เคลวินหยิบเอาเสื้อกันหนาวสีเทาขึ้นมาสวม
ก่อนที่จะเดินลงไปดูที่ล็อบบี้ชั้นล่าง บางทีพนักงานต้อนรับอาจจะเห็นบันบ้างก็ได้
“ ซักครู่นี้เองเหรอ ? ”
เคลวินรับเอากระดาษโน้ตมาจากพนักงานบริเวณเคาน์เตอร์
ข้อความที่บันส่งมาไม่มีอะไรพิเศษเลย เมื่อเทียบกับรหัสประหลาดที่ติดมาด้วย
คนช่างสังเกตอย่างเคลวินมองปราดเดียวก็รู้ว่าบันพยายามจะสื่อถึงอะไร
i 13 16 r 9 s 15 n ตัวเลขที่แทรกอยู่กับตัวอักษรเป็นลำดับพยัญชนะในภาษาอังกฤษ 1 - 26
imprison !
“ ถูกจับตัวไว้งั้นเหรอ ”
เคลวินอ่านข้อความอย่างละเอียดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
05.00 น.
พ่อบ้านหยวนอยู่ในชุดนอนแบบจีนที่เป็นชุดขาวทั้งชุด เดินเข้ามาพบท่านประธานลู่ที่รำมวยจีนอยู่ในสวนหินล้านปี ท่าทางพ่อบ้านจะนำข่าว
ที่ทำให้ท่านประธานหัวเราะด้วยความขบขันในช่วงเวลาเช้าตรู่แบบนี้
“ สมกับเป็นว่าที่สะใภ้ของบ้านซินเฟิง อาทู่ใช้วิธีไหนส่งข้อความไปบอกตำรวจล่ะ ? ”
ท่านประธานวางไม้พลองลงกับพื้นหินแล้วรับเอาชาร้อนควันกรุ่นมาจากพ่อบ้าน
“ คุณหนูทู่ส่งรหัสตัวเลขรวมกับอักษรโรมันไปข้างนอกขอรับนายท่าน เป็นความผิดของผมเองที่ …………….. ”
พ่อบ้านก้มหน้ายอมรับความผิดที่ปล่อยให้บันส่งรหัสออกไปหาเคลวิน
“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้มันได้อย่างนี้สิหลานสะใภ้ ฉลาดจริงๆ ”
“ นายท่าน ……………….. ไม่โกรธเหรอขอรับ ? ”
“ อาทู่เป็นว่าที่เจ้านาย ยังไงก็ต้องฉลาดกว่าแกอยู่แล้วพ่อบ้าน ไม่งั้นจะมาปกครองลูกน้องได้ยังไงกัน ฉันไม่โกรธหรอก ”
ท่านประธานดูจะพออกพอใจกับวีรกรรมของบันมากกว่าแสดงอารมณ์โกรธหรือขุ่นเคืองใจ
“ ถ้าเจ้าเจสมันฉลาดรู้คิดแบบนี้บ้าง ฉันคงนอนตายตาหลับและมีหน้าไปพบบรรพชนตระกูลซินเฟิงของเราได้บ้าง ”
“ ตอนนี้เจ้าหน้าทูตฮ่องกงกับตำรวจขอเข้ามาค้นบ้านครับนายท่าน ”
“ ไปขอหมายค้นจากตำรวจมา ”
“ นายท่านครับ ถ้าเรายังกักตัวคุณหนูทู่เอาไว้ เราคงต้องมีปัญหากับตำรวจฮ่องกง ”
“ แล้วไงล่ะ กะอีแค่เกาะขายของเล็กๆ ”
“ ฮ่องกงเป็นเขตปกครองของแผ่นดินใหญ่ครับนายท่าน เกรงว่า อาจจะมีปัญหาด้านการทูต ”
“ ก็ให้มันเข้ามาค้นสิ ถ้าคิดว่าจะเจอใครในบ้านซินเฟิงล่ะก็ ”
บันหลับไปได้ไม่นานก็ตื่นขึ้นมาจากเตียง ตาที่ยังไม่ชินกับความมืดพยายามจะหรี่มองรอบๆ โดยอาศัยแสงจากคบไฟด้านนอกห้อง เมื่อ
มองเห็นตะเกียงใบใหญ่ที่แขวนอยู่กับเสาไม้ บันลองหมุนและบิดไปมา ไม่นาน ไฟสีเหลืองนวลก็สว่างขึ้นพร้อมกับไล่เอาความมืดออกไป
‘ เจ้านายจะสังเกตกระดาษเราบ้างไหมนะ หรือว่าจะขยำทิ้งไปแล้วก็ไม่รู้ ’
บันถอนหายใจก่อนจะรินเอาน้ำชาในกาใส่ลงในถ้วย
“ ร้อนนนนนน ! ”
บันสลัดถ้วยในมือทิ้งด้วยความตกใจ ตอนนี้ถ้วยดินเผากลิ้งหลุนๆ หายเข้าไปใต้พื้นเตียงโบราณ
“ ใบละกี่บาทก็ไม่รู้ ”
บันคลานเข้าไปใกล้พื้นเตียง แล้วใช้มือควานหาถ้วยชาที่เพิ่งกลิ้งหายเข้าไป สันมือที่สัมผัสกับแผ่นไม้ด้านบน รู้สึกได้ว่า ตอนเลื่อนมือไปมา
เพื่อหาถ้วยชา แผ่นไม้ที่อยู่ด้านบนก็จะเลื่อนตามไปด้วย บันลองพลิกฝ่ามือขึ้นแล้วเลื่อนแผ่นไม้ออก เมื่อล้วงเข้าไปด้านใน ก็สัมผัสได้กับวัตถุ
ประหลาด คล้ายกับแผ่นหนัง หรือสมุดหนังสืออะไรซักอย่าง
“ หนังสือ ? ”
บันดึงหนังสือเก่าคร่ำคร่าออกมาจากช่องลับใต้เตียง เมื่อพลิกหน้ากระดาษสีเหลืองไปมาก็ต้องเบือนหน้าหนี เพราะกลิ่นของกระดาษฉุน
เข้าจมูก หนังสือเล่มนี้คงเขียนเอาไว้นานแล้ว สังเกตจากสีและความกรอบของกระดาษ
การถูกบังคับให้อ่านและฝึกท่องอักษรจีนโบราณของบัน เห็นผลได้อย่างชัดเจนวันนี้นี่เอง ต้องขอบคุณเคลวินซักพันครั้ง ที่เคี่ยวเข็ญให้บันท่อง
อักษรจีนทุกวัน บันเปิดอ่านหนังสือแล้วพยายามแปลบทความสำคัญออกมา แม้จะไม่คล่องนักแต่ก็พยายามอ่านทวนซ้ำเพื่อให้เข้าใจเรื่องราว
ทั้งหมด
สถานการณ์ในบ้านดำเนินไปอย่างเรียบร้อยและเป็นปกติ แตกต่างกับภายนอกของบ้าน ตอนนี้มีเจ้าหน้าที่ทูตฮ่องกงและตำรวจไต้หวันอยู่เต็ม
ไปหมด
“ กล้องวงจรปิดจับภาพเอาไว้ได้ครับ เป็นชายวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบ ออกมาจากล็อบบี้ของโรงแรมเวลา 18.03 น. ”
ตำรวจไต้หวันรายงานให้เจ้าหน้าที่ทูตและเคลวินฟังอย่างละเอียด
“ แล้วตอนอยู่บนรถล่ะ มีภาพหรือเปล่า ? ”
เคลวินถามตำรวจเพราะคิดว่าตามถนนน่าจะมีกล้องเก็บภาพบันในรถได้บ้าง
“ มีภาพรถยนต์สีดำคันเดียวกับที่ไปจอดในโรงแรมมาที่นี่ครับ ภาพสุดท้ายเป็นช่วงที่รถเลี้ยวเข้ามาในบ้าน ”
“ แล้วหลังจากนั้นละ ? ”
“ จับภาพไม่ได้แล้วครับ เพราะในนี้เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล เราไม่มีกล้องเอาไว้จับภาพ ”
ต่อด้านล่าง
-
“ นายท่านให้เชิญทุกคนเข้าไปข้างในครับ ผมหยวน ซื่อ ค่าย พ่อบ้านตระกูลซินเฟิง รับหน้าที่พาทุกท่านเข้าไปด้านใน เชิญครับ ”
เสียงนกร้องรับอรุณดังขึ้นเป็นระยะ นกสองสามตัวลงมาอาบน้ำในน้ำพุที่เปิดไฟสว่าง เคลวินพยายามหาร่องรอยของบันชิ้นอื่นๆ แต่ก็ไม่พบ
เมื่อเดินตามพ่อบ้านเข้าไป ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงความโอ่อ่าและโอ่โถงของบ้าน นายตำรวจไต้หวันที่มาด้วยได้ยินชื่อเสียงของบ้านนี้มานานแล้ว
แต่ก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้เข้ามาในนี้แม้แต่ครั้งเดียว ว่ากันว่า แขกที่ได้รับเชิญมาบ้านหลังนี้ นอกจากจะเป็นคนสำคัญในวงการธุจกิจแล้ว ที่
เหลือก็จะเป็นแขกพิเศษระดับผู้นำประเทศเท่านั้น คนทั่วไปทำได้แค่ยืนมองจากรั้วหน้าบ้านเท่านั้นเอง
เคลวินมองดูการตกแต่งบ้านสไตล์โกธิก ซึ่งปกติจะใช้ตกแต่งวิหารหรือโบสถ์ในคริสต์ศาสนา ไม่ค่อยปรากฏว่ามีการนำศิลปะแนวนี้มาใช้
ตกแต่งบ้านมากนัก ที่สำคัญ เขาไม่มีโอกาสรู้เลยว่า ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง บันที่ยืนอยู่ตรงจุดเดียวกับเขา ไม่ได้เจอบ้านแบบโกธิกแบบที่เห็น
อยู่ แต่เป็นบ้านแบบจีนโบราณที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ เชิญค้นได้ตามสบายครับ ”
พ่อบ้านวาดมือซ้ายขวาทำนองเชื้อเชิญให้ตำรวจทำการค้นบ้านได้
“ แล้วคุณ ลู่ ไม่ออกมาพบเราเหรอครับ ? ”
นายตำรวจลงนั่งกับโซฟาผ้าสีแดงเลือดนก ก่อนจะกวาดสายตาชื่นชมห้องรับแขกของบ้าน
“ งั้นคงต้องขอรบกวน ”
เคลวินเดินแยกไปอีกทางเพื่อดูตามห้องต่างๆ ที่บันอาจถูกขังเอาไว้
บ้านชั้นใต้ดิน
พ่อบ้านเคาะประตูสองครั้ง ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง ไฟสลัวสีเหลืองอ่อน สร้างรอยขมวดคิ้วให้กับชายชราอยู่บ้าง เขาใช้มือกดปุ่มไฟหลอด
ยาวที่ซ่อนเอาบนเพดาน ไม่นานทั่วทั้งห้องก็สว่างไสว เห็นทุกอย่างชัดเจน
“ ขออภัยที่ทำให้คุณหนูต้องอยู่ที่มืดๆ ”
“ ไม่เป็นไรครับพ่อบ้าน ”
“ จะรับอาหารเช้าเลยไหมครับ ? ”
“ ขอเป็นช่วง เจ็ดโมงเช้าดีกว่า ”
“ งั้นรับพร้อมกับคุณท่านกับคุณชายเลยดีไหมครับ ? ”
พ่อบ้านใช้สายตากวาดมองร่องรอยต่างๆ ในห้อง แต่ก็ไม่พบอะไรที่น่าสงสัย
“ ได้ครับ พ่อบ้านครับ ก่อนอาหารเช้า ผมอยากได้ที่นั่งสมาธิเงียบๆ ไม่มีคนรบกวน ”
“ นั่งสมาธิ ? ”
พ่อบ้านยิ้มกว้างด้วยความดีใจ สมาชิกในบ้านซินเฟิงละเลยการนั่งสมาธิมานานมากแล้ว แม้แต่ประธานลู่เอง ก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาว่างนั่งสมาธิ
เหมือนกับเหล่าบรรพบุรุษที่ได้ปฏิบัติเป็นธรรมเนียมเอาไว้ให้ลูกหลานทำตาม
“ สวรรค์ส่งมาแท้ๆ เชียว ”
พ่อบ้านส่งสายตาปลื้มปริ่มมาที่บัน
“ ขนาดนายท่านเอง ยังไม่ค่อยได้ทำสมาธิเลยครับ ท่านบอกว่าปวดหลัง ”
“ แล้วบ้านนี้มีห้องสมาธิหรือเปล่า ? ”
“ มีแน่นอนครับ เชิญตามผมมาได้เลย ”
ห้องทำสมาธิอยู่ชั้นเดียวกับห้องที่บันนอน ใช้เวลาเดินประมาณห้านาที ห้องนี้เป็นห้องที่ค่อนข้างเงียบและเป็นส่วนตัว เมื่อมองจากประตู
ทางเข้า ห้องนี้เป็นเหมือนห้องประชุมกว้างๆ ที่เชื่อมต่อถึงกัน แต่ละห้องย่อย จะถูกกั้นเอาไว้ด้วยผ้าม่านบางๆ สีขาว ผนังห้องที่ดูค่อนข้าง
ขรุขระนั้นเมื่อเข้าไปจับดูจะพบว่าเป็นหินทุกด้าน จุดเด่นอีกอย่างของห้องนี้คือ มีธารน้ำเล็กๆ ไหลวนทะลุไปทั่วทุกห้องเชื่อมถึงกันหมด
“ กลิ่นอะไรน่ะครับพ่อบ้าน ? ”
บันทำจมูกฟุดฟิดไปมาหลังจากได้กลิ่นหอมรุนแรงโชยมาเข้าจมูก
“ กำยานอาหรับครับคุณหนู ทำให้จิตใจสงบ ”
“ งั้นรบกวนพ่อบ้านแค่นี้แหละครับ ถ้าถึงเวลาอาหารแล้วมาเรียกด้วยนะ ผมจะขึ้นไปทานอาหารเช้ากับท่านประธาน ”
“ ได้ครับ ”
พ่อบ้านก้มศีรษะทำความเคารพแล้วก้าวหายไปในมุมมืดข้างคบเพลิง
บันดึงเอาหนังสือที่ซ่อนเอาไว้กับขอบกางเกงขึ้นมา เมื่อเข้าไปนั่งบนฟูกหนากลางห้อง บันก็เริ่มจมลงไปในเรื่องราวสุดตื่นเต้นที่ผู้เขียนได้บันทึก
เอาไว้ เมื่อหลายร้อยปีก่อน
“ เจอคนที่หายไปบ้างไหมครับ ? ”
พ่อบ้านกลับมาในชุดสูทสีดำ เคลวินแปลกใจที่จู่ๆ ชายชราก็โผล่ออกมาจากหลังกรอบภาพวาดขนาดใหญ่ แถมยังมีกลิ่นหอมแปลกๆ คล้าย
กลิ่นวิหารบูชาติดตัวมาด้วย
“ เราไม่อยากเสียเวลาหรอกนะครับ แต่ตำรวจมีหลักฐานที่แน่นหนาพอสมควรว่า คุณกักตัวคนของผมเอาไว้ ”
เคลวินจ้องหน้าพ่อบ้านเพื่อค้นหาพิรุธ
“ คน ของคุณเหรอครับ หมายความว่าไง ? ”
“ เด็กคนนั้น อยู่ในความดูแลของผม เขาถือพาสปอร์ตนักศึกษา และได้วีซ่าฮ่องกง เพราะฉะนั้นเขาก็ถือว่าเป็นพลเมืองฮ่องกงและเป็น
พลเมืองของจีนด้วย ถ้าคุณไม่อยากมีปัญหาล่ะก็ ”
“ แน่นอนว่าบ้านนี้ไม่อยากมีปัญหา เราถึงได้เปิดโอกาสให้พวกคุณได้ก้าวขาเข้ามาที่นี่ ซึ่งปกติแล้ว คงเป็นเรื่องยากที่พวกคุณจะได้รับอนุญาต
ให้เข้ามาได้ ”
“ คุณหยวนครับ คุณกับเจ้านายของคุณ คงไม่อยากให้รัฐบาลไทเปมีปัญหากับรัฐบาลปักกิ่ง ? ”
เจ้าหน้าที่การทูตฮ่องกงพูดขึ้นมาหลังจากที่นิ่งเงียบมานาน
“ รัฐบาลปักกิ่งคงไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องโกหกพกลมอย่างนี้หรอกครับ ”
พ่อบ้านหัวเราะร่วน ก่อนที่จะเดินผ่านหลังม่านสีม่วงและหายตัวไป
“ คนหรือผีกันแน่ คิดจะโผล่ตรงไหนก็โผล่ ”
ตำรวจกลับมานั่งที่เดิมหลังจากที่เดินตามพ่อบ้านไปยังหลังผ้าม่าน และพบว่ามันเป็นกำแพงตัน ไม่มีทางเข้าออก
“ มิสเตอร์เคลวิน พอจะทราบสาเหตุที่คนของคุณถูกจับตัวเอาไว้บ้างไหมครับ ? ”
“ ไม่ทราบครับ คิดดูแล้วไม่น่าจะมีเหตุผลจูงใจหรือมีน้ำหนักพอที่จะให้บ้านหลังนี้จับตัวคนของผมเอาไว้ ”
“ คนของคุณมีความสามารถอะไรพิเศษหรือเปล่าครับ เช่น เป็นเด็กอัจฉริยะ เป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ หรือเป็นเด็กที่มีความพิเศษ ? ”
เคลวินหลับตาคิดภาพของบัน เด็กสีส้มที่วันๆ เอาแต่เล่นกับหมา ไม่เห็นมีอะไรที่เป็นพิเศษหรือมีพรสวรรค์สูงส่งพอที่จะให้บ้านซินเฟิงจับตัว
เอาไว้ได้
“ ไม่มีครับ ”
“ แน่ใจเหรอครับ คิดดูดีๆ นะครับ ”
“ ถ้าเป็นเรื่องซุ่มซ่ามทำลายข้าวของล่ะก็ ถือว่าเป็นพรสวรรค์ได้เหมือนกัน คนของผมอาจจะไม่ระวังแล้วเผลอชนทรัพย์สินมีค่าของบ้านนี้
แตกเสียหายก็ได้ ทำให้เจ้าของบ้านไม่พอใจแล้วกักตัวเอาไว้ ”
เคลวินแสดงความเห็นออกมากับตำรวจ
“ ถ้ายังหาตัวคนไม่พบ ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง เราจะต้องแจ้งเรื่องไปที่สถานทูตไทย ”
เจ้าหน้าที่กุมขมับแสดงสีหน้าเป็นวิตก
“ ในไต้หวันไม่มีสถานทูตไทยนะครับ อาจจะต้องแจ้งเรื่องไปที่ฮ่องกง หรือไม่ก็ที่ปักกิ่ง ”
“ เรื่องชักจะบานปลายใหญ่แล้ว ”
“ ท่านเหวินครับ ได้ภาพถ่ายดาวเทียมที่บินอยู่เหนือไทเปเมื่อคืนนี้มาด้วยครับ ”
ตำรวจอีกนายวิ่งเข้ามาส่งภาพถ่ายทางอากาศให้กับนายตำรวจใหญ่ที่นั่งข้างเคลวินกับเจ้าหน้าที่ทูต
“ ชัดเลย ดูจากภาพแล้ว ใช่คนของคุณแน่ๆ ดูเหมือนเขากำลังมองน้ำพุหน้าบ้านอยู่นะมิสเตอร์เคลวิน ”
ตำรวจดึงภาพที่กล้องจับเอาไว้จากหน้าล็อบบี้โรงแรมออกมาเทียบกับภาพถ่ายด้วยดาวเทียม
“ เป็นระบบอินฟราเรด ถ่ายได้แม้เวลากลางคืนหรือไม่มีแสง ”
“ ใช่คนของผมแน่นอนครับ ”
“ ให้กรมตำรวจส่งคนมาเพิ่ม เราจะตรวจค้นที่นี่อย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม แม้แต่ยุงหรือแมลงวันตัวเดียว ก็อย่าให้หนีรอดไปได้ ! ”
“ นายท่านครับ กรมตำรวจส่งคนมาหลายร้อยคนทีเดียวครับ มีหลักฐานภาพถ่ายดาวเทียมช่วงที่ลอยผ่านบ้านเราเมื่อคืนนี้ด้วยครับ ”
พ่อบ้านเข้ามากระซิบหูท่านประธานที่นั่งมองปลาคาร์พว่ายไปมาในบ่อดินขนาดใหญ่
“ ไร้มารยาทสิ้นดี พวกคนจีนไร้วัฒนธรรม ! ”
ประธานลู่ตะโกนเสียงดังจนปลาแตกตื่น ทำเอาน้ำกระเซ็นขึ้นมาเต็มหน้าตัวเอง
“ เอาไงดีครับ ? ”
“ รีบส่งเจ้าเจสเข้าหอ รวบรัดเจ้าสาวซะ ”
“ แต่คุณหนูลู่จะยอมเหรอครับ ? ”
“ หลานสะใภ้ของฉันคงคิดได้แล้ว ว่าทางไหนที่เหมาะสมที่สุด ไม่งั้นคงไม่หลบไปนั่งสมาธิหรอก ”
“ จะดีเหรอครับคุณปู่ ! ”
เจสหัวเราะเสียงดังพร้อมกับถูฝ่ามือไปมา
“ พ่อบ้าน นำทาง ! ”
“ อย่าให้เสียชื่อลูกหลานตระกูลซินเฟิงล่ะ ”
ท่านประธานกำชับหลานชาย ขณะเดินทางไปรวบรัดบันที่บ้านใต้ดิน
“ คุณหนูบันออกมาจากห้องสมาธิแล้วครับ ตอนนี้รออยู่ในห้อง ”
พ่อบ้านเข้ามากระซิบแล้วจัดเสื้อผ้าของเจสให้เข้าที่เข้าทาง
“ น่าสงสารน้องทู่ ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย สงสัยจะไม่มีแรง ฮ่าๆ ”
เจสเคาะประตูแล้วผิวปากเข้าไปในห้อง ด้านนอกมีท่านประธานลู่ นั่งกับโต๊ะไม้ที่ไม่มีใครทราบว่ามาตั้งกลางทางเดินหน้าห้องตั้งแต่เมื่อไหร่
พ่อบ้านที่ทำหน้าที่ส่งตัวเจ้าบ่าวเรียบร้อย เข้ามายืนข้างๆ ท่านประธานด้วยแววตาปีติยินดีในงานมงคล
“ ถึงจะไม่มีญาติคนอื่นๆ มาร่วมพิธี แต่อย่างน้อยมีฉันเป็นประธาน ถือว่าถูกต้องตามธรรมเนียมของตระกูล ”
ธรรมเนียมที่ว่าคือ การให้ประธานของบ้าน นั่งฟังเสียงบรรเลงแห่งสวรรค์ของคู่บ่าวสาวอยู่ภายนอกห้องไปจนกว่าจะเสียงที่ว่าจะเงียบลง
“ ไปเตรียมเครื่องบินเอาไว้ให้พร้อม ถ้าเจ้าเจสมันทำพิธีเรียบร้อย เราจะนั่งเครื่องบินไปละตินอเมริกา ที่นั่นยอมรับพลเมืองไต้หวัน ”
“ ครับท่าน ”
พ่อบ้านหยวนเปลี่ยนมาใส่ชุดนักบินทหารได้เร็วเหลือเชื่อ เขากระชับปีกหมวกให้แน่นแล้วทำท่าจะเดินแยกออกไปยังโรงเก็บเครื่องบิน
ในอดีตนั้น ท่านประธานคนเก่าของบ้าน ส่งหยวน ซื่อ ค่าย คนนี้เข้าเป็นทหารในกองทัพอากาศมาก่อน อาวุธยุทโธปกรณ์ต่างๆ รวมไปถึง
เครื่องบินส่วนตัว พ่อบ้านหยวน สามารถใช้ได้อย่างคล่องแคล่วและเป็นมืออาชีพ
“ อ๊ากก ”
เสียงสวรรค์เสียงแรกบรรเลงขึ้น
“ แรงดีกันจริงๆ ”
“ โอ๊ยยย ! ”
พ่อบ้านหันกลับมามองแต่ถูกประธานโบกมือไล่ไปซะก่อน
“ พันธุ์ดีทั้งคู่ เสียงสวรรค์แท้ๆ ”
ท่านประธานจิบชาควันกรุ่นด้วยความรื่นเริงใจ
โรงเก็บเครื่องบิน
“ หยุด เอามือไขว้หลังแล้วเดินมาทางนี้ ห้ามขัดขืน ! ”
ตำรวจยกปืนขึ้นขู่พ่อบ้านหยวนที่เตรียมตัวขึ้นไปเช็คสภาพเครื่องบิน
“ ลงมาได้ไง เด็กรับใช้ในบ้าน ไม่มีใครรู้ทางลงมาบ้านหลังนี้นี่ ? ”
พ่อบ้านหยวนดึงชุดนักบินออก กลายเป็นชุดแม่ทัพจีน
น่าชมเชยว่า แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ตกเป็นรอง แต่พ่อบ้านหยวนก็คงไว้ซึ่งความนิ่งและความน่าพิศวง
“ มิสเตอร์เคลวินได้กลิ่นกำยานติดตัวคุณน่ะสิ เราถึงได้ให้สุนัขตำรวจตามกลิ่นนั้นมาจนเจอทางลับกับลิฟต์ ”
“ แต่ลิฟต์มีรหัส ? ”
“ ภาพถ่ายสแกน บอกเราได้ว่าคุณใช้นิ้วกดลงไปบนตัวเลขไหนบ้าง ”
“ แต่ก็ไม่รู้ลำดับอยู่ดี อ้อ หรือว่าใช้คอมพิวเตอร์สุ่มรหัสจนเจอ ”
“ ถูกต้อง ”
“ ฉลาดมาก แต่ก็สายเกินไปแล้วล่ะ ตอนนี้คุณหนูทู่เป็นสะใภ้ของบ้านซินเฟิงเรียบร้อยแล้ว เรากำลังจะไปละตินอเมริกา ”
“ พาเราไปพบเหยื่อ เดี๋ยวนี้ ! ”
ตำรวจเหวิน พูดสั่งให้พ่อบ้านนำตัวไปหาบันทันที
เคลวินรู้สึกโหวงเหวงในใจทันทีที่ได้ยินว่า บันตกเป็นสะใภ้ของบ้านซินเฟิงอย่างสมบูรณ์แล้ว ความรู้สึกไม่พอใจกับอารมณ์โกรธมันรวมกันอยู่
โดยไม่แน่ใจว่าสาเหตุมาจากอะไร
“ ซักครู่นี้เราส่งตัวเจ้าบ่าวเข้าหอ คิดว่าตอนนี้คงเรียบร้อย คุณหนูทู่ คงเป็นของคุณชายเจสแล้วล่ะ ”
เคลวินวิ่งตรงไปยังด้านหน้าห้องของบันทันทีที่พ่อบ้านพูดจบ เด็กสีส้มซุ่มซ่าม คงยังไม่ถูกทำอะไรเกินเลยหรอกนะ
“ บัน ! ”
“ เจ้านาย ! ”
บันวิ่งเข้ามากอดเคลวินเอาไว้แน่น หัวที่ฟูฟ่องนั้น ซุกเข้ากับอกอุ่นของเคลวินไปมา กลิ่นของความอบอุ่นและปลอดภัยจากเจ้านาย บันจำได้
ดีและไม่เคยลืม
เคลวินใช้มือลูบหัวบันไปมา จากนั้นก็ใช้สองมือใหญ่ จับหน้าของบันขึ้นมาดูใกล้ๆ
“ เป็นอะไรหรือเปล่า นาย นายยัง ”
“ ยัง ? ”
“ ยังเวอร์จิ้นอยู่ใช่ไหม ? ”
“ จะบ้า ใครจะกล้าทำอะไรผมล่ะ ! ”
บันหน้าแดงซะยกใหญ่ตอนจ้องตากับเคลวิน
“ ก็พ่อบ้านคนนี้บอกว่านายถูกส่งตัวเข้าหอแล้วนี่ ? ”
เคลวินชี้ไปที่พ่อบ้านหยวน ซึ่งยืนงงงวยกับสภาพประตูห้องอาจิ่วที่พังยับเยินไม่มีชิ้นดี ตอนนี้เขาไม่รู้ว่านายท่านกับคุณชายของบ้าน หายตัว
ไปไหน
“ กลับขึ้นไปข้างบนกันเถอะครับ แล้วผมจะเล่าให้ฟัง ”
บันเดินเกาะแขนเคลวินตามตำรวจขึ้นไปยังบ้านชั้นบน ก่อนที่จะนึกอะไรออก
“ อาลู่ อาหลี่ ตามฉันขึ้นไปข้างบนเดี๋ยวนี้ ! ”
“ ครับ ! ”
มีเสียงคนสองคนดังมาจากในห้องนอนที่ถูกพังประตูไปแล้ว
ก่อนหน้านั้นยี่สิบนาที
“ โอ๊ยย ไม่ไหวแล้ว น้องทู่ อย่าดิ้นสิ ”
“ ตายซะ ไอ้นักร้องบ้ากาม ไอ้ติงต๊อง ! ”
“ เสียงสวรรค์แท้ๆ เชียว ขอบคุณบรรพชน เหล่ากงเหล่าม่า ”
ประธานลู่ยกมือปรกๆ ไหว้อากาศ
ต่อด้านล่าง
-
“ ยังอีก บอกให้ปล่อย ”
โครม !!!
“ สวรรค์ ช่างไพเราะอะไรเช่นนี้ เสียงดนตรีบรรเลงท่วงทำนองหนักแน่นดีเหลือเกิน ”
“ อ๊ากกกก ”
ประตูไม้ฉลุลายวิจิตร พังออกมานอกห้อง บนแผ่นประตูนั้น มีคุณชายเจสของบ้านซินเฟิง นอนแผ่อยู่
“ เจ้าเจส ! ”
ประธานลู่ลุกขึ้นจากโต๊ะไม้สังเกตการณ์ออกไปดูหลานชายที่นอนร้องโอดโอยกับพื้น
“ ไม่ไหวแล้วคุณปู่ น้องทู่แรงดีไม่ดีตก หัวผมปูดหมดแล้ว นี่ยังโดนเท้าถีบออกมาอีกต่างหาก ”
ประธานลู่หัวเสียสุดขีดเมื่อเห็นเจสทำได้แค่ถอดเสื้อตัวเดียว ส่วนกางเกงขาสั้นกับกางเกงในยังอยู่ครบ
“ แกมันไม่ได้เรื่อง บรรพชนจะเสียใจแค่ไหน ที่แกไม่เอาอ่าวขนาดนี้ ไอ้หลานหนอไอ้หลาน ”
ท่านประธานสาดฝ่ามือลงไปบนหัวหลานชายหลายฉาดจนเจ้าตัวร้องขึ้นมา
“ พอแล้ว พอแล้วคุณปู่ ผมเจ็บ ”
“ อาลู่ พอได้แล้ว ! ”
ท่านประธานเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทันทีที่ได้ยินคำว่าอาลู่ ฝ่ามือที่หมายจะฟาดบนหัวเจสค้างอยู่กลางอากาศ บ้านนี้ไม่มีใครที่อายุมาก
พอที่จะเรียกเขาว่าอาลู่ คนสุดท้ายที่เรียกเขาแบบนี้ ตายไปหลายสิบปีแล้ว
“ หลานสะใภ้เรียกปู่ว่าไงนะ ? ”
ท่านประธานผละจากหลานชายแล้วลุกขึ้นมามองหน้าบันด้วยความสงสัย
“ อาลู่ เข้ามานั่งในห้องแล้วฟังทวดของเทียดเจ้าให้ดี ”
บันเดินช้าๆ ด้วยอาการสงบกลับเข้าไปในห้อง
“ อย่ามาเล่นตลกหน่อยเลยน่าหลานสะใภ้ ”
ประธานลู่พูดด้วยเสียงและสีหน้าแสดงอารมณ์ดี
“ อาหลี่ล่ะ เรียกเข้ามาด้วยสิ ”
บันให้ประธานลู่ ตามหลานชายเข้ามาด้วย
“ เจส เจส เข้ามานี่ ”
“ ข้าจะให้เจ้าสองปู่หลาน ตั้งพิธีขอขมาข้าซะ ไม่งั้นข้าจะสาปแช่งให้เจ้าล่มจม โทษฐานล่วงเกินบรรพบุรุษโคตรเหง้า ”
บันทำน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
“ น้องทู่ น้องทู่ไม่สบายเหรอ ? ”
“ เงียบ ข้ากำลังพูดกับปู่ของเจ้า ! ”
เจสหดคอลงทันทีที่บันพูดตะคอก
“ ว่าไงนะหลานสะใภ้ ใครเป็นโคตรเหง้าศักราชใคร ? ”
“ ข้าคือทวดของเทียดอาจิ่ว ลงมาเพื่อรับของไหว้ครบรอบร้อยปี ”
“ อย่ามาล้อเล่นน่า ไปแอบอ่านหนังสือประวัติตระกูลซินเฟิงมาล่ะสิหลานสะใภ้ ฉลาดจริงเชียว ”
“ ทุกๆ ร้อยปี จะมีบรรพบุรุษมาเยี่ยมบ้าน ใช่หรือไม่ อาลู่ ? ”
“ ถูกต้อง แต่มันมีเขียนเอาไว้ในหนังสือประจำตระกูลนี่นา ใครก็รู้ หลานสะใภ้คง ”
“ เงียบ แล้วฟัง ! ”
เจสทำหน้ามึนงงที่บันพูดถึงเรื่องผีบรรพบุรุษกับคุณปู่
“ ในหนังสือนั่น ไม่ได้บอกว่าใครจะมา และใครมาแล้วบ้าง ”
“ ใช่ ถูกต้องแล้ว ลูกหลานตระกูลซินเฟิงเท่านั้น ที่จะรู้ว่าบรรพบุรุษคนไหนจะมาในรอบร้อยปี ”
“ สามร้อยปีก่อนเป็นอาเม่ย สองร้อยปีก่อนเป็นอาฮัว และร้อยปีหลัง เป็นข้า อาจิ่ว ทวดของเทียดเจ้า เรื่องนี้ไม่มีบันทึกในหนังสือ ใช่หรือไม่ ”
ประธานลู่หน้าซีดลงทันที เรื่องนี้มีเขาที่รู้คนเดียว แม้แต่คนสนิทอย่างพ่อบ้านหรือหลานชายอย่างเจสก็ไม่มีใครรู้
“ ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่ได้บอกหลานชาย เพราะเขายังไม่โตพอ ”
บันตบโต๊ะเสียงดังปัง จนสองปู่หลานตกใจ
“ ไปเตรียมของไหว้ขอขมาข้าซะ ก่อนที่ข้าจะกลับ ”
“ คุณปู่ น้องทู่พูดเรื่องอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ? ”
ประธานลู่ดึงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อ ก่อนจะเรียกสติกลับคืนมาอีกครั้ง
“ หลานสะใภ้นี่ช่างฉลาดเกินคน ใครได้มาอยู่ในบ้าน นับเป็นวาสนา ท่านทวดของเทียดอาจิ่ว คงส่งเจ้ามาจริงๆ ”
“ ช่างบังอาจนัก ข้าไม่ได้ส่งเขามา แต่ข้ามาเองต่างหากเล่า เจ้านี่ช่างโง่นักนะอาลู่ ข้าอับอายเหลือเกินที่มีลูกหลานเช่นเจ้า ”
“ เอาล่ะๆ ในเมื่อเป็นทวดของเทียดอาจิ่วๆ จริง เจ้าจะบอกข้าหน่อยได้ไหมว่า ท่านอาจิ่วมาจากเมืองไหน มาอยู่ในตระกูลซินเฟิงได้อย่างไร ? ”
บันหลับตานิ่ง แล้วพูดให้สองปู่หลานฟัง
“ ตัวข้ามาจากเหอเฟย แคว้นอันฮุย มาคัดเลือกเป็นสะใภ้บ้านซินเฟิงเพราะทางบ้านฐานะแร้นแค้น พ่อของข้าบังคับให้ข้ามา ”
“ แล้วท่านอาจิ่วตัวจริง ได้รับการคัดเลือกเพราะอะไร ? ”
ประธานลู่เริ่มเครียดขึ้นทุกทีที่บันตอบคำถามได้ถูกต้อง
“ แม้ข้าจะมีฐานะยากจน แต่ก็มีความมานะพยายาม ข้าแอบพ่อกับแม่ไปเรียนหนังสือกับแม่ชีในวัด ตอนคัดเลือกสะใภ้บ้านซินเฟิง มีข้าเพียง
คนเดียวที่อ่านบทกวีนักปราชญ์ได้ และข้าก็เพ่งภาพปริศนามังกรแปดตัวสำเร็จ สามีข้าเลือกข้าเป็นเมียเอกเพียงคนเดียว ไม่มีหญิงอื่น ”
สิ้นเสียงบัน ประธานลู่ลงไปนั่งอยู่กับพื้น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว
“ ข้อสุดท้าย ท่านอาจิ่วตัวจริง ทิ้งมรดกอะไรไว้ให้ตระกูลซินเฟิง ? ”
บันนิ่งไปซักพัก ก่อนจะตอบเสียงราบเรียบออกมา
“ ข้าทิ้งผีผาไม้เก๋าลัดเอาไว้ แต่พอข้าตายไป ข้าก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนเสียแล้ว เจ้าเห็นมันบ้างหรือไม่ อาลู่ ? ”
บันรีบออกตัว เนื่องจากในหนังสือไม่ได้บรรยายเอาไว้ว่าผีผาของอาจิ่วหายไปไหน เนื่องจากอาจิ่วที่เป็นผู้บันทึก เสียชีวิตไปเสียก่อน
“ ผีผาไม้ของทวดของเทียด สูญหายไปแล้วครับ เล่ากันว่าคนรับใช้ในบ้าน ขโมยไป ”
ประธานลู่ก้มลงคำนับบันจนหัวโขกกับพื้นไปมา มือข้างขวาที่ว่างก็ดึงหลานชายลงมาคำนับด้วย
‘ บาปกรรมจริงๆ หลอกคนแก่ให้มาคำนับ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ไม่มีทางเลือกนี่นา ’
บันคิดในใจ
“ พอแล้วอาลู่ อาหลี่ ข้าอภัยให้เจ้า แต่เจ้าสองคนต้องตั้งโต๊ะขอขมาข้าให้เรียบด้วยล่ะ ”
“ สวรรค์โปรด ท่านอาจิ่วลงมาเยี่ยมเราถึงไต้หวัน เป็นผีบรรพบุรุษคนแรกที่มาถึงที่นี่ ”
“ งงไปหมดแล้ว น้องทู่หายไปไหน แล้วนี่ใครกันล่ะ ทวดของเทียดอาจิ่วจริงๆ น่ะเหรอ ? ”
เจสพูดเสียงดังขึ้นมาแทรกบทสนทนาระหว่างอาจิ่วร่างสมมุติกับประธานลู่
“ หุบปากเดี๋ยวนี้นะไอ้หลานชั่ว ไอ้หลานไม่รักดี แกมันบังอาจปลุกปล้ำบรรพบุรุษ แกต้องถูกสาป ! ”
ประธานลู่เขกหัวหลานชายเสียงดังเพื่อให้หยุดพูด
“ ทีอย่างงี้ล่ะโยนความผิดให้ผมคนเดียว คุณปู่นั่นแหละ ที่บอกให้ผมปล้ำน้องทู่ ”
“ ไอ้หลาน ไอ้หลาน แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ ! ”
“ เอาล่ะๆ หยุดได้แล้วทั้งสองคน ”
“ บัน ! ”
เสียงเจ้านายดังเข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงฝีเท้าคนนับร้อยพากันกรูเข้ามา
“ เจ้านาย ! ”
บันละจากสองปู่หลาน ตรงเข้าไปกอดเจ้านายเอาไว้แน่น
จบตอนที่ 22 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ :กอด1:
-
หมายเหตุ
琵 琶 ผีผา เป็นเครื่องดนตรีจีนโบราณ มีลักษณะคล้ายลูกสาลี่ฝรั่งผ่าครึ่ง
(http://img4.uploadhouse.com/fileuploads/13975/139750945c8539096d97f12a8887089219ac46c1.jpg)
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอหัวเราะเป็นภาษาฮิบรู ตอนนี้มันพีคจริงๆ ยังคิดอยู่เลยว่าหนูบันจะเอาตัวรอดได้ยังไง
นี่แหละ คนมีพรสวรรค์ (และโชคช่วย) ของแท้...... :z2:
อิตระกูลซินเฟิงนี่ท่าทางเพี้ยนกันทุกเจเนอเรชั่น...บ้าบอได้ใจมาก
แต่สุดท้าย คนที่ขโมยซีนที่สุดนี่คือพ่อบ้านเลยนะ เหมือนเป็นเจมส์บอนเก่า (ที่ตอนนี้เสียสติไปแล้ว) :laugh:
-
อ่านไปลุ้นแทบแย่
เคนอิจิทำเราหัวใจจะวายไปหลายรอบแล้วน่ะ
-
ยาวได้ใจเลยยยค่า ,,,
เคลวินตามมาจนเจอจนได้แฮะ แอบฮาตรงที่ถามบันว่าเวอร์จิ้นยังอยู่หรือเปล่า :laugh:
,, บันนี่ก็สุดยอดไปเลยยย เอาซะคุณปู่เชื่อเป็นตุเป็นตะเชียวว :m20:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ด้วยค่า
*กอดดดดดดดดดดดดดดดดด* คุณเคน +1 ให้นะคะ :L2:
-
:z13: :z13: เกือบค้างนึกว่าจะต้องเสียตัวไปแล้วคริคริ
ผู้แต่งสู้ๆๆๆๆๆๆ
o13 เคลวินชอบเคลวินอ๊ากกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
มาแล้วๆดีใจจัง คิดถึงหนูบัน
รอดแล้วหนูบัน พ่อมาแล้ว เป็นบ้านที่พิลึกกึกกือมาก
โชคดีของหนูบันจริงๆที่อ่านจีนโบราณออก
-
พ่อแอบหวงบัน พ่อแอบหวงบัน พ่อแอบหวงบัน กีซซซซซซซซ บู้มมมมม
ฮาจนน้ำตาเล็ด อิตาพ่อบ้านนี่หลุดขอบโลกจริงๆ โอยฮา ต้องกลับไปอ่านอีกรอบ เผื่อตกอะไรไป
+ 1 ให้เคนจัง
+ เป็ดให้ความฉลาดของน้องบันที่เขียนรหัสไปบอกพ่อได้ เจ๋งมากลูก
-
นึกว่าน้องบันจะต้องเข้าหอจริงๆ 5555
แกล้งเป็นบรรพบุรุษของสองปู่หลาน ฉลาดจริงหนูน้อยบันนี่
พ่อมาช่วยน้องบันทันด้วย ลุ้นอยู่ว่าจะทันไหม
แต่คุณเคนอิจิบ้านแบบนี้มันเวอร์มากนะ ขอบอก
ขอบคุณคุ่ะ รออ่านตอนพ่อกับบันนี่หวานใส่กันมั่ง
:กอด1:
-
กอดก่อน อิอิ :กอด1:
สมน้ำหน้านักร้องบ้ากาม
น่าจะโดนหนักกว่านั้นนะ
ชิส์
คุณเคล ปล่อยไว้ไม่ดีนะ
มีคนเข้าหาน้องตลอดๆ
รวบหัวรวบหางไปเลย ฮี่ๆๆๆๆ เชียร์
ส่วนคนแต่ง เรากำลังหาทางรวบหัวรวบหางอยู่เช่นกัน
กร๊ากกกก มิสยูจ้ะ รออยู่ที่เก่าเวลาเดิม กรี๊ดดดด
-
บันนี่ช่างฉลาดจริงๆ
รอดมาจนได้
ยังงัยบันก็ต้องคู๋กับเจ้านาย
-
:กอด1:บันนี่เกือบไปแล้ว =="
-
ฮาสุดขีดครับ
ทำไมมันรั่วได้ใจแบบนี้!!!!!!! :jul3: :jul3: :jul3:
-
เนียนเลยน้องบัน ดันมาหลุดเอาตอนสุดท้าย
:m20: :m20: :m20:
-
:laugh:บันนี่เกือบไปแล้วไหมละ555
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก
น้องบันนอกจากจะตัวเนียนผิวเนียนแล้ว
ยังโกหกเนียนอีกด้วยนะนี่ :m20: :m20: :m20:
-
บันกำลังเล่นละครได้อิน
พอคุณเจ้านายเข้ามา
รีบวิ่งไปกอดเลย
:o8: :o8:
-
ไม่นึกว่าบันจะมีแรงถีบเจ้าเจสด้วยนะเนี่ย :laugh:
เข้าเรื่องๆ บันเนียนมากอ่ะ ดีนะที่เจอหนังสือบันทึกเล่มนั้นอ่ะ
ไม่งั้นไม่อยากจะคิดเลย แต่ตำรวจก็ทำหน้าที่ได้ดีเลยนะเนี่ย
ถึงจะช้าไปนิดก็เถอะ แต่ก็ถือว่าทำงานได้ดี ส่วนพ่อหวงขนาดนั้น
ยังไม่รู้อีกรึว่าทำไม เวรแท้หนอ :เฮ้อ:
-
น้องบันฉลาดที่สวดดดดดดดดดดดดดดด
ฮะๆๆๆ
-
อ่านตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี :a5:
:serius2:ตัวบ้านนี่อะไรจะขนาดนั้น
-
หัวเราะไปลุ้นไป
โชคดีที่เรื่องนี้ไม่มีมาม่า ไม่งั้นเราปวดใจตายแน่
อ่านแล้วรักกระต่ายน้อยจัง
-
555+ตอนนี้ก็ฮาก๊าก รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ฮาบันตีบทแตก
หลอกสองปู่หลาน5555555
ตอนแรกนึกว่าจะได้เป็นเจ้าสาวแระ แสดงว่าคำทำนายข้อสุดท้ายไม่แม่น งั้นถ้าตาสองข้อที่เหลือก็เสร็จเจ้านายสิ อิอิ
-
ขอบคุณมากครับ :jul3:
-
ตอนนี้อย่างฮาเลยว่ะ พรสวรรค์ของบันในสายตาเคลวินคือซุ่มซ่ามเป็นพิเศษ
แล้วเจอหน้ากันแทนที่จะถามอย่างอื่น ดันถามว่ายังเวอร์จิ้นอยู่หรือเปล่า เชื่อเขาเลย
-
น้องบันรอดแล้วโว้ยยย :mc4:
บ้านนี้ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ แลดูจิตมาก แต่ละคน :z3:
-
บันนี่ฉลาดรู้จักเอาตัวรอดดีจริง ยกนิ้วให้ ^^d
ติดใจอยู่อย่างคือพ่อบ้าน อะไรแกจะลึกลับขนาดนั้น แต่ก็ดูต๊องๆกันทั้งบ้านเลยนะ ฮ่าๆ
เอ้อ แอบอึ้งไปกับคำถามแรกที่เคลวินยิงใส่บันนี่ตอนที่หนีออกมาได้ด้วยอ่ะ !
ผีผานี่เคยเห็นในพิพิธภัณฑ์นะคะ แต่เพิ่งเคยได้ยินเสียง
ตอนแรกอ่านชื่อผิดด้วย ดันไปอ่านว่า ปีป้า(Pipa) ด้วยแหละ =[]= แบบว่าไม่รู้จักอ่ะ
-
บันนี่ฉลาดจังเลยอ่า :impress2:
-
มาลงชื่อไว้ก่อนว่าอ่านแล้ว แต่เม้นท์ไม่สะดวก กลับเข้าเมืองกรุงสัปดาห์หน้าจะเม้นท์คืนให้สองหน้าเอสี่น๊า ^^
-
:laugh: ... เกือบไปแล้วเชียวบันนี่ แปลว่าบรรพบุรุษตระกูลนี้ยังมีเมตตา
เคลวินมาเร็วดี เอากระต่ายกลับบ้านไปได้แล้ว คราวหน้าอย่าปล่อยมาวิ่งเล่นอีกนะ - -
แอบฮาเล็กๆ ที่ถามยังเวอร์จิ้นอยู่รึเปล่า ...
แหม่ ถ้าชอบแล้วก็เลิกเย็นชาซักทีสิเพ่ !! :angry2:
:กอด1: +1 เคนอิจิ ♥
-
สนุกอ่ะ อ่านแล้วลุ้นว่าจะมาช่วยทันไหม คุณน้ำแข็งทุ่มทุนนะใช้ดาวเทียมหา บันนี่คิดได้เนอะ o13 o13 o13 :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณค่ะน้องเคนอิจิ ที่มาลงให้ซะยาวอ่านอย่างจุใจเลย
บันนี่น้อยของเราเอาตัวรอดได้ด้วยความฉลาดสุดยอดจริงๆ
เห็นด้วยกับคุณ nn~~NNค่ะ บ้านนี้เพี้ยนจริงอะไรจริง หุ หุ
สงสัยรวยมากเกินไปเลยเพี้ยนเนอะ
คุณพ่อ(เคลวิน)คงได้รู้ซะทีนะว่าบันนี่น้อยน่ะฉลาดมากแค่ไหน
-
มัน สะใจ สนุก ลุ้น ตื่นเต้น มากๆๆๆเลยพี่เคนอิจิ
บันสุดยอดมากจริงๆ 5555
-
ฮาบันหลอกซะเชื่อสนิท ขำพ่อบ้านด้วย เปลี่ยนชุดไวเชียวพร้อมเดินทางพาตระกูลไปสุดขอบโลกเชียว
อยากให้พ่อบ้านสองตระกูลมาเจอกันจัง ท่าทางจะมีการชิงไวชิงพริบกันน่าดู พ่อเคลวินหึงน้องบันแล้ว
สองคนนี้คงใกล้จะรู้ใจกันแล้วสินะ
-
สุดจะบรรยายเป็นคำพูดใดๆ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
กอด จูบ อ้ายเคนให้ปากเปื่อย พร้อมหอมหลายฟอดให้แก้มช้ำเลย ในที่สุดก็มาต่อน้องบันนี่สีส้มแล้ว
อย่าหายไปไหนอีกนะ เด็กๆคิดถึง >< :o8:
-
บันนี่สุดยอดดดดดดดดดดดด o13
เก่งจริงๆ มาให้พี่ :กอด1: รับขวัญหน่อยเร็วววววว
+1 ให้กระต่ายน้อยสีส้มของเรา 555555
-
น่ารักมาก :L2:
-
:m20:ขำ ๆ เนอะ
-
ชอบพ่อบ้านมาก ๕๕+ นึกถึงคุณรุจ ในเนื้อคู่ฯ
พิลึกทั้งบ้านจริงๆ ก๊ากๆ ดีแล้วที่อาทู่น้อยรอดมาได้
รีบถามเชียวยังเวอร์จิ้นมั้ย?! ๕๕๕+ ก๊ากๆ
อาทู่ต้องเป็นของช้าน น ! เอ้ยย!! ของเคลวิน!! ๕๕
-
ฮาบันอ่ะ :m20:
-
5555555 ไม่รู้จะว่ายังไงเลย แสบจริงๆหนูบันบัน น่ารักสุดๆ
แต่คุณเคนอิจิ น่ารักกว่าหนูบันเยอะ อิอิ :กอด1:
-
55555555555+ :m20:
วิธีเอาตัวรอดสุดยอดเลย
-
รอดออกมาจนได้ เก่งจริงๆ เลยบัน
-
โอย บ้านนี้มันจะฮาไปไหนเนี่ย
คุณพ่อบ้านยิ่งหลุดโลกเข้าไปใหญ่
ตอนบันนี่เอาตัวรอดโคตรฮาเลย
เคนคุงคิดได้ไงเนี่ย :jul3:
-
น้องบันฉลาดมาก 55555555555555
ในที่สุดก็กลับสู่อ้อมอกเจ้านายแล้วนะ
-
โฮะ....โฮะ.....เลิศล้ำ เกินคำบรรยาย
-
พ่อน้ำแข็งเคลวินมาว่าน้องบันวันวันดีแต่ซน ซะที่ไหนล่ะ หาทางรอดจากคนบ้านตระกูลซินเฟิงได้สุดยอดมาก 55555
-
อ่านไปก็นึกไปว่า เจ้าหนูสีส้ม จะรอดพ้นจากเหตุการณ์นี้ยังไง สวรรค์นี้ช่างชี้ช่องทางให้จริง ๆ :วู้วว1: เคนจัง.......
+ 1 สำหรับผู้ชี้ช่องให้ คุณหนูบัน
ปล. ป่านนี้วิญญาน หยวน ซื่อ ไค นอนสดุ้งไปแปดตลบแล้วมั่ง :m20:
-
อ่านไปขำไปนะพี่เคนจัง น้องบันฉลาดมากๆๆๆๆๆๆ o13
แต่พอเจอเจ้านายก็กลายเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆเลย :o8:
เจ้านายก็นะ คราวหน้าคราวหลังอย่าปล่อยให้เด็กสีส้มไปไหนมาไหนคนเดียวสิ หายแล้วเป็นไง เกือบไม่ได้คืน :m16:
ยังไงก็ชอบคุณพ่อบ้านจริงๆนะ สุโค่ยมากอ่ะ :laugh:
+1 ขอบคุณค่า :กอด1:
-
โห น้องทู่นี่ฉลาดเกินคน เคลวินอาจไม่เชื่อว่านี่คือบัน เพราะเก่งเกินบันปกติ55
ว่าแต่เคลวินก็จมูกไวมาก อุตส่าห์ได้กลิ่นกำยาน
ในที่สุดบันก็จะได้กลับบ้านซะที นึกว่าจะเสร็จเจสไปก่อนซะแล้ว
คุณลุงน้ำแข็งว่าทันเวลาพอดี คุณลุงน้ำแข็งก็เริ่มรักบันแล้วล่ะสิหูกระตุกเลยตอนได้ว่าอาทู่เสียจิ้น ฮิฮิ
สนุกมากกกกกกกก อยากอ่านทั้งวันทั้งคืน
-
55555555555555555555+
น้องบันนี่ ถ้าไม่ใช่น้องบันนี่ นี่คิดไม่ได้นะ คิดได้ไงอ่ะ กร๊ากกกกกกก
-
ขำอีคนตระกูลนี้จริงๆ
ล้นกันไปหมดทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง
แต่เจ๋งสุดต้องน้องกระต่ายแกล้งเนียนเป็นอาจิ่ว
หลอกท่านประธานให้ก้มหัวให้ปะลกๆ
:m20:
-
อ้อนเจ้านายซะเลย :-[
-
บันนี่เก่งจังเอาตัวรอดออกมาได้
ฮาจริงๆตอนนี้ :m20:
+1ค่ะคุณเคนอิจิ
-
55555555555555555555555555 น้องกระต่ายฉลาดมากกกกกกก
-
บันน่ารักชะมัดเลย ชอบมากๆๆ
-
ฮ่าๆ หนูบันสุดยอดที่สุด
>///< ฮ้า~~~ เจ้านายน่ารักจัง
-
เหมือนกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่เลย น้องบันนี่ฉลาดและดวงดีมากๆ ที่ไปเจอบันทึกก่อน
ไม่งั้นคงไม่รอด ตระกูลโรคจิตเลยอดได้สะใภ้เลย อิอิ
ปล.พ่อบ้านน่ากลัวมากพลุบๆโผล่ๆ
-
น้องบัน สุดยอด แถไปได้ เอาตัวรอดเก่งจริงๆ นับถือๆๆ :call:
-
บันๆ เป็นบุคคลที่น่ากลัวมากกกก
-
น้องบันฉลาดมากกกกกกกก
ไม่ช่ฉลาดธรรมดาด้วยนะคะ ฉลาดแกมโกงสุดๆอ่ะชอบจังนายเอกคาแรคเตอร์แบบนี้
เป็นไงละอิตาเคลวินขี้เก๊ก เกือบเสียน้องบันไปแล้วเห็นมะ นี่ถ้าน้องบันไม่ซุ่มซ่ามทำกาน้ำชาหล่นจนไปเจอบันทึกลับเล่มนั้น อย่าหวังว่าน้องบันจะอยู่รอดปลอดภัยแบบนี้
ส่วน2ปู่หลานนั่นก็........ เหอะ!!!!!!
หมั่นไส้ๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้จบทำให้คิดได้ว่า เค้าควรจะเอาเวลาว่างไปนั่งคิดวิธีพิชิตใจเคนจังได้ละ ว่ามะๆ 55555
-
o13 น้องบันสุดยอดฉลาดจริงๆ +1
-
ถ้าไม่เห้นรูปสุดท้ายนี่ไม่รู้เลยค่ะ ว่าผีผาคือเครื่องดนตรี ไอ้เราก็นึกว่าเป็นผีจริงๆ
-
น้องบันฉลาดมากฮ่าๆ แอบโหดนะเนี่ยเห็นว่าเป็นเด็กน้อยแบบนี้ถีบเจสหงายเลย
-
กร๊ากกกกกก บันนี่เอ๊ยบันนี่ คิดได้ยังง๊ายกับทางออกแบบนี้ ต้องขอบคุณเจ้านายเยอะๆหล่ะ 555
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกเร้าใจน่าติดตามมาก หนูบันนี่ฉลาดล้ำจริง ๆ ตลบหลังคนแก่อย่างประธานลู่ได้
อย่างแนบเนียนเลย เจ้านายน้ำแข็งก็ได้ใจจริง ๆ ตามมาช่วยแบบทันทีทันใด เกินเจ้านาย+ลูกน้อง
ไปนะ แต่คงต้องรอต่อไปว่าน้ำแข็งจะเดือดเมื่อไหร่ (จะได้อ่าน nc ระหว่างเคลวินกับหนูบันนี่กันซักที)
+1 แทนคำขอบคุณ รัก ชอบ และติดตามทั้งสองเรื่องของคุณเคน :pig4:
-
บันนี่ ฉลาดมาก อิอิ
-
:laugh: :laugh: ชอบคุณพ่อบ้านจริงๆ ให้อารมณ์เหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น
รูปน้องน่ารักมากกกก
-
ฉลาดมากๆเลยนะครับน้องบันๆๆ สู้ๆนะครับ :pig4:
-
ฮา555555 น้องทู่สวดยวดดด (y)
-
อ่านตั้งแต่เมื่อคืน
จบแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า
ชอบบันมากอ่ะ ! ตอนนี้ยิ่งเห็นชัดเลยว่ากระต่ายน้อยฉลาดขนาดไหน ! ยิ่งรักอ่ะ ! อ้ายยๆๆๆๆ //V//
ว่าแต่ครอบครัีวนี้นี่ฮาดีนะ เอิ้กๆ ถึงเจสจะแอบทำให้คิดถึงดาเนียลนิดหน่อย
แต่ก็น่ารักกว่าเยอะ~~ (เพราะเจสมันรั่ว ฮ่าๆ)
ในที่สุดก็อ่านจบ จะได้เม้นต์สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจสักที
อยากบอกว่า ดาเนียลน่ารำคาญ 'มาก'
น่าเบื่อสุดๆ แบบว่า อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกนี่อัดอั้นตันใจมาก ไม่รู้จะเอาความหงุดหงิดไปลงที่ใครดี - -;;
นิสัยแบบ...อ้ากกก อย่าให้ชั้นเจอในชีวิตจริงนะั คิดว่าตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เอาแต่ใจ มั่นใจตัวเองมากมั้ง = = ชอบบังคับ เข้าข้างตัวเอง ชอบฉวยโอกาศ แล้วบางทียังยุยงส่งเสริมอะไรไม่ดีด้วย เช่น เหล้า เชียร์ให้อู้งาน จุ้นจ้านวุ่นวาย โอ้ยย สารพัด = =
เฮ้อ บ่นไปซะเยอะ เริ่มสงสาร กร้ากกกกกกกกกกกกก (แต่มันก็จริงนิ - -;;) ที่จริง บางมุมดาเนียลก็น่ารักนะ แต่เราไม่ปลื้ม ฮ่าฮ่าฮ่า
ขออภัยแฟนคลับดาเนียล ไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะขอรับ
แล้วที่สำคัญคือ..... เค้าเชียร์เจ้านายแหละ อิอิ อุอุ โฮะๆๆๆๆๆ ^O^
เคนอิจิคุงงง มาอัพเร็วๆนะ กำลังสนุกๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
อ่านตอนนี้แล้วหัวเราะเสียงดังมาก
บัน(คุณเคนอิจิ)จะฉลาดไปไหน ชอบๆๆๆ
-
หนูบันนี่ทั้งน่ารัก ทั้งฉลาด เอาตัวรอดได้ตลอดจริงๆเลย :กอด1:
ขอยกนิ้วให้เลยคะ o13
-
บันฉลาดเนอะ ท่าทางจะหัวแหลม อิอิ
เอาตัวรอดได้ตลอดเลย ^^
-
คิดถึงๆ เคนจังหายไปไหนนะ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ค่อยยังชั่ว คิดว่าจะไม่รอดเสียแล้ว
เจ้านายก็แรงจริง มีภาพถ่ายดาวเทียม มาช่วยหาด้วย
ฮ่าๆๆๆ
สงสารบ้านนั้น ,, ที่แบบโดนบันนี่หลอก ก๊ากกกก
ปู่แกแก่แล้ว อย่าให้คำนับเยอะเลย !!!
-
อ่านไปลุ้นไปจริงๆๆๆๆ
-
พ่อบ้านเจ๋งมากๆ :mc4:
-
บันฉลาดจังเลย
ในที่สุดก็ปลอดภัย อิอิ
เด็กสีส้ม
-
คิดถึงน้องบันนี่ >..< ~
-
ห๊ะ!!! o22อะไรนะประเพณีนั่งฟังเสียงสวรรค์ :z1:
เคลวิลมาช่วยแว้วววว :mc4:
น้องทู่แสดงได้สมบทบาทมาก o13
-
อ่านตามทันแล้ว เย้ๆ
ประเพณีอะไรของเขา นั่งฟังเสียงคน :oo1: เนี่ยนะ เสียงสวรรค์
ชอบเคลวินมากๆ เป็นคนนิ่ง ไม่รู้ว่าจะลงเอยกับบันนี่ยังไงได้เนี่ย
-
ฉลาดจนต้องซูฮกเลยบัน ฮ่า ๆ ๆ
-
:catrun:
-
คิดถึงบันนี้แล้วอ่ะค่ะ :จุ๊บๆ:
-
กด+ ให้เคนอิจิ ด้วยความคิดถึง :กอด1:
-
หนูบันฉลาดมาก ชอบค่ะชอบ o13 :z2:
-
คิดถึงพ่อเคลวิน
-
คิดถึง
-
:L2: wait and holding
-
มารอน้องบันนี่ :m1:
-
คนแต่งหาย ประกาศจับ เอ้ย! ประกาศหาตัวด่วน!!
คิดถึงน้องทู่ หนูบันนี่!!!! TT^TT
-
เมื่อไหร่หนอ เธอจะมา
รอคอยมานานแสนนาน
คำเดียวว่าคิดถึง
เฝ้ารอรอแล้วรอแล้วรอไม่สิ้น
อยู่แห่งไหนหรือเธอ
(เค้าเข้ามาแวะทวงเฉยๆ เคนจังห้ามลอกเลียนแบบนะไม่งั้นป้าฯจะเคือง ไว้ให้ป้าฯทวงคนเดียวพอขอสงวนสิทธิ์ไว้เอง 555)
-
พี่เคน...........
คิดถึงน้องบันแล้วนะ
มาต่อไวๆๆๆๆนะค่ะ
-
คิดถึงบันนี่ คิดถึงเคนจัง
-
แง้...คิดถึงกระต่าย
อยากอ่านๆๆๆๆ :z3: :z3:
-
หายไปไหนเนี่ย :serius2:
นานแล้วนะ :z3:
กลับมาซะที่นะ :m15:
คนที่รอจะลงแดงตายแล้ว :sad4:
-
ตามอ่านทันแล้ว หนูบันนี่เสน่ห์แรงน่าดู หนุ่มๆ ตามจีบเพียบ แม้กระทั่งอัลเบิร์ต ยังติดแจเลย แต่ทำไมคุณพ่อน้ำแข็งถึงได้เย็นชาได้ใจแบบนี้
นี่ถ้าได้เข้าไปอยู่บ้านปู่หลานคู่นี้คงเวียนหัวน่าดู เพราะดูแล้วลึกลับมาก เหมือนอยู่ในบ้านที่มีเขาวงกต ให้เดินเล่น ฟังที่พ่อบ้านบอกว่า บ้านหลังนี้มีห้าร้อยสี่สิบแปดทางออก เป็นประตูสี่ร้อยเก้าประตู ที่เหลือเป็นช่องลับและซอกมุมต่างๆ ที่ซ่อนเอาไว้ แถมบอกว่าบ้านนี้ใช้แต่ไฟฟ้า ไม่มีทางไฟไหม้ด้วย พ่อบ้านหยวนแกต้องไปเรียนมายากลด้วยแหงๆ มีเล่นล่องหน หายตัว แล้วจู่ๆ ก็โผล่มาให้คนอื่นตกใจเล่น
ว่าแต่คำพยากรณ์ที่น้องบันไปดูนี่มันคือเรื่องจริง หรือกุขึ้นมาค่ะ
ดูแล้วเจส นักร้องติ๊งต๊อง กะ ดาเนียลจุ้นจ้าน ฉายาที่หนูบันตั้งให้ นี่นิสัยเดียวกันเลย นิสัยเอาแต่ใจ ยุ่ง วุ่นวาย ทำตัวเหมือนจะน่ารัก แต่ดูแล้วน่ารำคาญมากกว่า
ตอนล่าสุดที่อ่านนี่ต้องบอกว่าน้องบันมีทั้งพรสวรรค์ และโชคช่วยจริงๆ เล่นเอาปู่หลานงงไปเลยว่าน้องบันหลอก หรือทวดของเทียดมาเข้าสิงกันแน่
ฮากับประโยคแรกที่ คุณพ่อน้ำแข็งถามน้อง “ยังเวอร์จิ้นอยู่ใช่ไหม” แสดงว่าคุณพ่อน้ำแข็งก็อยากเป็นคนแรกของน้องบันใช่ป่ะ
:pig4: คุณเคนอิจิที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่านค่ะ
-
ตามอ่านทันแล้ววว น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่เมื่อไหร่จะหวานกันสักทีล่ะคู่เนี้ยยย
:o8:
-
มารอน้องบัน กึ๊ดเติงอัลเบิด
อ้ายเคน วันนี้ผมค้นเจอหนังสือเรียนมาภาษาจีน เก่ามากกระดาษเหลืองแล้ว
จะเอามาลองฝึกดูดีมั้ย
แล้วจะหาเพลงจีนฟังด้วย แนว Jay Chou ดีก่อ แนะนำหน่อย
-
คิดถึง ๆ :กอด1: กอดทุกรี กอดทุกคน
บวก 1 ให้เน้อ
ตอบ น้องปั๊ปโปเตโต้ ถ้าเป็นหนังสือแบบเรียนมาตรฐานสาธารณรัฐประชาชนจีน จะมีเขียนไว้ตรงหน้าปก ( ถ้ามันยังเหลืออะนะ )
แบบเรียนใหม่จะเป็น อักษรแบบย่อ ( มาตรฐาน ) ตอนนี้มีจีน สิงคโปร์ มาเลเซีย ไทย ใช้เป็นแบบเรียนภาษาจีน
นอกจากว่า หนังสือเล่มนี้จะมาจากไต้หวัน ก็จะเป็นอักษรตัวเต็ม ลองสังเกตดูนะ
อ้ายแนะนำให้เรียนแบบตัวย่อมาตรฐาน เพราะใช้กันเยอะกว่า
เพลง เจย์ โจว = ฟังยาก ถ้าไม่ได้รู้ภาษาจีน เพราะ เจย์ ( พูด) และร้องเพลงไม่ชัด o22 จะออกแค่กึ่งเสียง บางทีก็เป็นเสียงหลบ
ลองฟังเพลง 青 花 瓷
http://www.youtube.com/v/AMHuRzqfmgg
แนะนำให้ฟังของ หวัง ลี่ หง คนนี้จะออกเสียงชัดและเต็มพยางค์
ลองฟังเพลง 花 田 錯
http://www.youtube.com/v/oAhk7Q7cLgg
เพลงเจย์จะใช้คำวัยรุ่นกว่านิดนึง บางทีก็มีสแลง เวลาร้องเพลง จะมีเสียง อือ งือ บางทีก็ออกแค่กึ่งเสียง
ส่วนเพลงหวัง ลี่ หง จะใช้ภาษาสละสลวย แปลได้ง่ายกว่า
อีกอย่าง ถ้าฟังเพลงไต้หวัน ภาษาคาราโอเกะในวิดีโอ ก็จะเป็นตัวเต็ม
ดังนั้น ควรอ่านจากภาษาอังกฤษที่มีพินอินกำกับ o13
-
คิดถึงบันนี่กะแฟรรี่แล้วค่ะ อัพให้หายคิดถึงหน่อยน้าาาา
-
ลุ้นมากๆๆ
ในที่สุดก็รอดมาได้ :เฮ้อ:
โชคดีที่บันฉลาดนะเนีย :กอด1:
-
เคนคุงกลับมาแล้ว :mc4:
จุดประทับต้อนรับกันเลย :laugh:
ชอบเจย์ โจว กับ หวัง ลี่ หง มาก
ถึงเค้าจะฟังเพลงของสองคนนี้ไม่เยอะ
แต่เท่าที่เคยฟังมาเค้าชอบแบบหวัง ลี่ หง มากกว่า
ถึงจะแปลไม่ออก แต่รู้สึกว่าฟังง่ายแล้วก็ร้องตามง่ายกว่าด้วย
แล้วที่แน่ๆ สองคนนี้หล่อมากทั้งคู่ (แต่เคนคุงคงหล่อกว่า(ใช่มั้ย))
รอเคนคุงเอาบันนี่มาต่ออยู่นะจ๊ะ
:bye2:
-
:-[ อยากไปเรียนภาษาจีนกับครูหวังลีหง
-
ครับ แต่ว่า หน้าปกมันไม่บอกว่าเป็นของจีนหรือเปล่า
พรุ่งนี้ว่าจะเอาไปให้อาแปะที่ร้านขายหนังสือช่วยดู
เพลงหวังลี่หง เพราะดีครับพี่เคน เพิ่งเคยฟัง เมื่อกี้ก็ไปอ่านประวัติในวิกิ
น่าทึ่งมาก เป็นคนที่เฟอเฟคมากครับ
:pig4:
-
ดีใจจังคุณเคนจังมาแว้วววว :mc4: :mc4: :mc4:
-
บันนี่ ไปไหน คิดถึงจัง T__T
-
คิดถึงพ่อกับน้องบันเลยย่องมาหา :o8:
-
คิดถึงบันจี้กับคุณพ่อมากเลยรีบมาต่อ พลีสสสสสสสสสสสส :m15: :m15: :m15:
-
คิดถึง..
พ่อเควิลกับหนูบันนี่
:กอด1:
-
คิดถึงพ่อเคลวิน ไม่ไหวแล้ว!!!!!
-
คิดถึงบันมากถึงมากที่สุด
-
กลับมาก็ป่วยไข้ สังขารร่วงโรย เจงๆ ครับท่าน
ไปอัพเรื่องนู้นมาแล้วเน้อ คิดถึงก็เจอกันนะ
น้องบันรออีดนิด กำลังแกร๊ก ๆ ไม่นานก็มา ^^
-
เดี๋ยวเย็นนี้จะซื้อซุปไปฝากนะ
เป็นห่วงใจจะขาดรอนๆ
แฮ่ๆๆๆ
-
รอๆๆ เรื่องนู้นไปอ่านมาแล้ว คิดถึงง
เมื่อไหรจะมาน้อ
-
รับทราบเจ้าค่ะ
-
เข้ามานั่งรอตอนต่อไป
-
รออยู่ค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4:
-
มารอน้องบัน แต่คุณเคนยังป่วยอยู่ ขอให้หายไวๆ นะ
-
นี่ๆๆๆ คนเขียนเรื่องสายสืบเค้าผ่าน ตม มาต่อเรื่องแล้วนะ แล้วคนเขียนเรื่องนี้อ่ะ หายไปไหน หรือว่ายังโดนกักที่ ตม บอกแล้ว เตือนแล้ว ย้ำแล้วว่าให้ซ้อมร้องเพลงชาติแม่นๆ อย่าเผลอร้องสลับกับเพลงลอยกระทง แล้วตอนเดินทางให้อดใจไว้อย่าพึ่งเคี้ยวหมาก เป็นไงหล่ะปากแดงเยิ้มซะขนาดนั้น ไม่โดนกักยังไงไหว o16
ปล ทวงนิยายคนเปื่อย บาปไปปะเนี่ย :m23:
-
คนเขียนเรื่องนี้ป่วยเหรอคะ โดนเสน่ห์คนเกาหลีหรือเปล่า
แบบว่าคุณไสยเกาหลี ขวัญเอ๊ยขวัญมา :กอด1:
-
หายป่วยไวๆนะ :L2:
-
สงสัยบันยังไม่ลงจากเครื่องบินแน่ๆเลย คิดถึง
-
หายแล้วครับ ขอบคุณที่ห่วงใย แต่อายจัง :-[ ยังไม่ได้ลงตอนใหม่ซะที
วันนี้เคนอิจิซุกซน ลองทำบล็อกลงบทความกับนิยาย แต่ยังไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่
ไว้พร้อมแล้วจะส่งบัตรเชิญแฟน ๆ ไปทัศนา
รัก
+ 1 ขอบคุณ :กอด1:
-
แล้วเค้าจะได้บัตรเชิญมั๊ยน๊าาา ถึงเค้าจะดูคล้ายแอนตี้แฟน แต่ลึ๊กลึกกกกกกกกกกกกกกกแล้วเค้าเป็นแฟนตัวยงของเคนอิจิเลยนะ :m18:
-
มีนิยายใหม่ไปลงด้วยมั้ยคับ
รอบัตรเชิญด้วยคน
-
รอบัตรเชิญๆๆ ^^+++
และรอตอนใหม่ หึ หึ หึ.....
หายไปนานไม่มีแถมล่ะน่าดูเลย 555
-
ขอบัตรเชิญ 2 ใบจะไปกันบันนี่ :man1:
-
รอบัตรเชิญด้วยคน :impress2:
แต่ก่อนหน้านั้นขอตอนใหม่หน่อยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4:
-
มารอค่ะ น้องบันและบัตรเชิญ
-
ขอบัตรเชิญด้วยคน อิอิ
รอพ่อเคลวิน
-
หาย...ไปนานจัง คนเขียนไปเที่ยวใหนคะ มาต่อเร็ว เร้ว.....
-
เข้ามาขอบัตรเชิญด้วยอีกคนนะคะ :-)
รอน้องบันนี่อยู่เช่นเคยค่า
-
:mc4:มารอด้วย
-
อยากเจอบันนี่อ่ะพี่เคนจัง :กอด1:
-
ไปเที่ยวไต้หวันจนลืมฮ่องกงไปแล้วนะน้องบัน
-
คิดถึงบันนี่น้อย คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคนคุง :กอด1:
ปล.เคนคุงเตรียมพร้อมรับแขกไม่ได้รับเชิญไว้เลยนะ
เพราะถ้าไม่ได้บัตรเชิญเค้าก็จะลักลอบเข้าไปเอง :laugh:
-
รับแซ่บคร่ะ
จะรอตอนต่อไป คิดถึงบันนี่มากๆ
-
เคนจังเป็นไงบ้างไม่สบายหายรึยัง
ถ้ายังจะส่งคุณหมอทิวากรไปตรวจภายในเฮ้ย ไปรักษาให้นะคะ
อิๆ
-
คิดถึงบันนี่อีกแล้วๆๆๆๆๆๆอ่ะค่ะ :กอด1:
-
นี่ๆๆๆๆ เด็กโ่ข่งจ๋า ซุกๆซนๆทำบล็อคจนเพลินหรือกระไร เอาเด็กสีส้มมาส่งก่อนได้มั๊ยเน้อ แบบว่า...แบบว่า เด็กสีส้มเป็นสมบัติของปวงชน ตัวเองจะเก็บไว้ชื่นชมคนเดียวไม่ได้นะ
อีกอย่างนึง...อัลเบิร์ตบอกว่าคิดถึ๊งงงง คิดถึงงงง รอน้องบันอยู่ฝั่งฮ่องกง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ผอมกะหร่อง หัวโตเลยตอนนี้ ถึงเคนอิจิไม่เห็นใจคนอ่าน ก็ขอให้สงสารอัลเบิร์ตตาดำๆ บ้างไรบ้างเน้ :m17:
-
คุณเคนอิจิ อย่าลืมเอาน้องบันมาส่งสิค่ะ
รออ่านอยู่ทุกวันนะ
-
:o12: คิดถึงหนูบันนี่เเย่เเล้วค่ะ
รอไปชมบล๊อคด้วยคร้า
-
ตอนใหม่ค่าตอนใหม่ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
รอๆๆหนูบันนี่ :z10:
-
เคนจัง~~~~~~
เค้าคิดถึงน้องบันแล้วน๊าาาาาา
เมื่อไหร่จะพาน้องบันมาหาเค้าอีกละเนี่ย
ฮึก ฮึก ฮึก
ถ้าตอนหน้าน้องบันไม่ได้มาพร้อมกับบล๊อกเค้าจะงอนจริงๆด้วย ((เกี่ยว??))
คิดถึงน้องบัน แต่คิดถึงเคนจังมากกว่า งื๊ดดดดด :z3:
-
เลือกตั้งครั้งหน้า เค้าจะร้อง กกต ให้ตัดสิทธิ์เลือกตั้งของเคนอิจิ เนื่องจากกระทำการขัดต่อแนวคิดประชาธิปไตย เพราะเสียงเรียกร้องส่วนใหญ่ขอให้ทุบไหดอง แล้วเอาน้องบันตอนต่อไปมาลงได้แล้วน๊าาาา
ปล ถือว่าเห็นใจเค้าเหอะ เค้าหมดมุกจะทวงนิยายแล้วเน๊ :o11:
V
V
V
ชี้คนข้างล่าง
เย้.....เด็กส้มกำลังจะมาแล้ว :m4:
ถึงจะโตเป็นสาวแล้ว แต่คงรอไ่ม่ไหว ขอนอนไว ตื่นไปทำงานหน้าใสๆ แล้วกลับมาอ่านนิยายตอนเย็นแทนเนอะ : 222222:
-
ตอนนี้กำลังปฏิบัติการลับอยู่ในแลบมหา'ลัยครับที่รัก คาดว่าน่าจะเสร็จซักสี่ทุ่มกว่า + - :กอด1:
บวกเวลาเคลฟเครื่องมือ ล้าง เก็บของ กลับบ้าน อีกชั่วโมง ก็คงกลับถึงบ้านหลังเที่ยงคืน
ตอนนี้ต้นฉบับตอนที่ 23 เสร็จแล้ว กลับไปอัพให้ แต่คงดึกหน่อยนะ
ใครง่วงก็นอนแล้วตื่นสวย ๆ หล่อ ๆ เข้ามาอ่านพรุ่งนี้ก็ได้
เม้นท์ให้กำลังใจเขาด้วยนะครับที่รัก หายไปนานกลัวโดนทิ้งจังอ่ะ
ช่วงนี้เขากำลังต้มยุงลาย & เลี้ยงน้องไวกับน้องแบค สนุกสนานเป็นที่สุด :เฮ้อ:
ฮักขนาด เคนอิจิ
-
มาขอบัตรเชิญด้วย
แต่ตอนนี้คิดถึงน้องบันแล้ว
ป่านนี้เจ้านายแช่แข็งน้องบันแล้วมั่ง
-
มารอบัน กับบัตรเชิญด้วยคนครับ
-
(http://img2.uploadhouse.com/fileuploads/14482/14482298cd72860984105d1d4d7c06197f87c190.jpg)
Chapter 23
แผนการเที่ยวไต้หวันของบันก็มีอันต้องยกเลิกเพียงแค่นั้น นึกอยากจะลงไปกลิ้ง ๆ กับพื้นประท้วงเจ้านาย แต่ก็คงได้แค่คิด
เพราะมนุษย์น้ำแข็งแสนเย็นชาอย่างเคลวินคงมองแค่หางตาและเดินหน้าตายจากไปซะเฉย ๆ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจซะจริง ๆ น่าจะสวมหัวโขน
อ้างตัวเป็นบรรพบุรุษครอบครัวติงต๊องต่อไปอีกซักหน่อย อย่างน้อยก็คงได้เที่ยวในไทเปจนทั่ว ไม่ต้องกลับมายัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง
เตรียมตัวกลับฮ่องกงแบบนี้
“ เลิกมองฉันแล้วรีบจัดกระเป๋าซะที ”
การมองทะลุหลังตัวเองได้คงเป็นความสามารถอีกอย่างของเจ้านาย
“ เจ้านายมีกระจกมองหลังหรือไง ถึงได้รู้ว่ามีคนมอง ”
เจ้าของเสียงยัดเสื้อผ้าที่รับมาจากแม่บ้านโรงแรมใส่ลงในกระเป๋า
“ อยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่เรื่อง ไม่ใช่สิ อย่างนายน่ะ อยู่ที่ไหนก็มีแต่เรื่อง ”
“ บริษัทเจ้านายได้ต่อสัญญาตั้ง 5 ปี ที่อย่างงี้ล่ะไม่ชมผมซักคำ ”
“ ถ้าแลกกับการที่ต้องไปเสี่ยงตายบุกบ้านคนอื่นแบบเมื่อคืน ฉันยอมฉีกสัญญาทิ้งซะดีกว่า ”
‘ เมื่อคืนก็ดีอยู่หรอก ตอนนี้กลับคืนร่างเดิมซะแล้ว ’
“ นินทาคนอื่นในใจ มันไม่แฟร์ รู้หรือเปล่า ? ”
ไอ้การอ่านใจคนก็เป็นความสามารถพิเศษอีกข้อของเจ้านาย ตอนนี้มือของเคลวินเอื้อมไปจับลูกบิด ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับบัน
“ คนที่ไม่รักษาสัญญาก็พอกันนั่นแหละ ”
บันลากกระเป๋าเสียงดังโครกครากตามเคลวินออกมานอกห้อง
“ ฉันสัญญาว่าไงล่ะ ? ”
“ ก็สัญญาว่า ถ้าเจ้านายได้งานนี้ ก็จะพาเที่ยวให้ทั่วไทเป ”
บันพูดย้อนไปถึงวันแรกที่มาถึงไต้หวัน
“ แน่ใจเหรอ ฉันจำได้ว่า จะพาไปเที่ยวที่ที่นายอยากไป ”
“ นั่นแหละ พูดแบบนั้นแหละ ”
บันลากกระเป๋าเข้ามาขวางทางเดินของเคลวินเอาไว้แล้วจ้องเขม็ง
“ ก็แล้วมันผิดตรงไหนล่ะ ได้ไปตั้งหลายที่ ”
“ ไม่ผิดได้ไง ยังไปได้ไม่ครบเลย ! ”
“ กลับไปฮ่องกงคราวนี้ จะไปเที่ยวซะให้จุใจไปเลย ”
บันโบกมือทำนองไม่ถือสาหาความกับเจ้านายอีก
“ เงินนักศึกษาจะมีซักเท่าไหร่กัน เที่ยววันสองวันเงินก็หมดแล้ว ”
“ ใครบอกล่ะว่าจะใช้เงินตัวเอง ”
“ หมายความว่าไง ? ”
“ ก็ให้หมอหลิน ไม่ก็ดาเนียลพาไปเที่ยว สนุกกว่าไปเที่ยวกับมิสเตอร์โรบอทตั้งเยอะ ”
บันหัวเราะก๊ากแล้วรีบลากกระเป๋าเข้าไปในลิฟต์ ปล่อยให้มิสเตอร์โรบอทที่เงื้อมือทำท่าจะเขกหัวยืนอยู่ที่เดิม
“ หลี่ไป๋ ปราชญ์ชาวจีนพูดเอาไว้ว่า แม้ไกลนับหมื่นลี้ หากเหล่าผีเสื้อแสนสวยยังกลับคืนถิ่น ”
บันขยับกระเป๋าเดินทางไว้ในอ้อมกอดขณะรอเที่ยวบินกลับฮ่องกงในอาคารที่พักผู้โดยสาร
“ แล้วไงต่อ ? ”
เคลวินยกแก้วชาร้อนขึ้นจิบ ขณะรอบันพูดจบ
“ ก็เหมือนผมไง อีกไม่นานก็ต้องกลับมาไต้หวันอีกให้ได้ ”
“ แล้วมันเกี่ยวกับผีเสื้อตรงไหน ? ”
“ ก็ผมเหมือนผีเสื้อนักเดินทาง ไม่นานก็ต้องคืนกลับมา ”
“ 蝴 蝶 หู เตี๋ย = ผีเสื้อ / 梦 เมิ่ง = ความฝัน ”
เคลวินพูดเป็นสำนวนให้บันฟัง
“ ความฝันของผีเสื้อ ”
บันเรียงประโยคตามที่เคลวินพูด
“ ใช่ หมายถึงฝันหวาน หรือฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงยังไงล่ะ ”
“ หู เตี๋ย เมิ่ง หมายถึงฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงเหรอเนี่ย งั้นไม่เป็นผีเสื้อดีกว่า ”
“ อ๊ะ ดูนั่นสิ ! ”
บันวางกระเป๋าลงบนตักเคลวินแล้วรีบโผเข้าไปในร้านขายของที่ระลึก เสื้อกันฝนลายลูกวัวสีขาวแต้มดำ บนหมวกมีหูสามเหลี่ยมเล็ก ๆ ขาย
เป็นชุดเข้าคู่กันทั้งของคนและของสุนัข
“ เจ้านายเร็ว ๆ มาจ่ายเงินเร็วเข้า เหลือชุดสุดท้ายแล้วนะ ”
“ เจ้อ เกอ ตัว เส้า เฉียน / ราคาเท่าไหร่ครับ ? ”
“ คนนั้นครับ เก็บเงินกับคนนั้น ”
บันชี้ให้พนักงานมาเรียกเก็บเงินกับเคลวินที่กำลังนั่งจิบชาอยู่แถวที่นั่งผู้โดยสาร
“ ปู้ ห่าว / ไม่ตกลง ไม่จ่าย ”
เคลวินโบกมือปฏิเสธ
“ ห่าว ! / ตกลง ซื้อ ”
“ ปู้ห่าว ”
“ ห่าว ! ”
“ ไม่ง้อก็ได้ เงินวันก่อนยังเหลือ ยังไงก็ต้องคืน สู้เอามาซื้อของดีกว่า ขอ เขอโข่วเขอเล่อ ด้วยครับ ”
บันดึงเอาเงินดอลล่าร์ไต้หวันที่ม้วนเก็บไว้ในกระเป๋าเดินทางออกมาจ่ายให้กับพนักงาน เป็นเงินที่เคลวินให้ไว้ตั้งแต่ไปเดินตลาดเมื่อวันก่อน
ใกล้จะขึ้นเครื่องแล้ว บันรีบวิ่งจู๊ดไปเข้าห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีก็พบว่าที่นั่งเดิมของตัวเอง ตอนนี้มีสาวหมวยสองคนมานั่งแทนที่ แถมยังพา
กันหัวเราะคิกคักขณะมองหน้าเคลวิน บันหันมองรอบตัว เห็นที่นั่งว่างกว่าครึ่ง ไม่จำเป็นเลยที่ต้องมาเบียดกันนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวแคบ ๆ แบบนี้
“ มาแล้วครับ ”
บันเดินอ้อมไปนั่งบนเก้าอี้ด้านซ้ายของแถวที่นั่งพร้อมกับเอาหัวเกยบนไหล่เคลวิน ส่วนมือขวาก็จัดการรวบเอวเอาไว้แน่น จนสองสาวมองกัน
ตาเลิ่กลั่ก
บันกระเถิบตัวเข้าไปใกล้เคลวินมากขึ้นอีก แล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบใกล้ ๆ หู
“ หวงอ่ะ เจ้านายอย่าเพิ่งมีแฟนนะ ผมยังเรียนไม่จบเลย ถ้ามีแฟนแล้วก็ไม่มีเวลามาดูแลผม ”
“ นายนี่มันเป็นภาระของฉันซะจริงเลยนะ ? ”
เคลวินส่ายหัวแล้วเอนหลังลงกับพนักพิง สายตามองมาที่บัน
“ เอาน่าผมไม่ถือหรอก ”
เครื่องบินลงจอดที่สนามนานาชาติฮ่องกงตอนเที่ยงวันพอดี หนุ่มท่าทางอารมณ์ดีที่ขับรถมารับไม่ใช่เฉิน แต่เป็นดาเนียลที่มาใน
ชุดเสื้อยืดกางยีนส์ สวมแว่นกันแดดสีน้ำตาลเข้ม ดูดีเหมือนดาราหนังทีวีบีฮ่องกง บันดิ้นดุ๊กดิ๊กในอ้อมกอดของดาเนียลซักพักก็ขอเก็บรูปถ่าย
วันนี้เอาไว้เป็นที่ระลึก ฝั่งซ้ายดาเนียลฝั่งขวาเคลวิน ตรงกลางเป็นเจ้าของกล้องถ่าย บันขอบคุณนักท่องเที่ยวต่างชาติที่ช่วยกดชัตเตอร์ให้
ก่อนจะกดย้อนดูรูปที่เพิ่งถ่ายไป
“ ไงบันนี่ ใครหล่อกว่ากัน ตอบมาตามจริง ? ”
ดาเนียลเข้ามาช่วยบันลากกระเป๋าไปยังลานจอดรถที่อยู่อีกฝั่งของสนามบิน
“ เจ้านายหล่อกว่านิดเดียว เฉือนกันปลายจมูก ”
“ แล้วกันสิ อ๋อ เดี๋ยวนี้เข้ากันได้ดีแล้วสินะ เจ้านายกับลูกน้อง ”
ดาเนียลตัดพ้อกับบัน
“ อยากจะถามให้เจ็บใจเล่นทำไมกันล่ะ ? ”
เคลวินพูดตัดบทก่อนจะเดินนำไปยังลานจอดรถ
“ พี่ก็เป็นไปด้วยเหรอ เดี๋ยวนี้สนิทกันแล้วสิ ”
ดาเนียลตะโกนตามหลังเคลวินที่เดินโบกมือตัดบทจากไป ส่วนคนที่เดินตามมาใกล้ ๆ ก็หัวเราะอารมณ์ดี
“ หัวเราะอะไรบันนี่ ? ”
“ ก็หัวเราะดาเนียลนั่นแหละ ”
“ ทำไม ฉันมีอะไรน่าขันมากนักเหรอ ? ”
“ เปล่า ๆ แต่ดาเนียลเหมือนเด็กที่โดนขัดใจน่ะ ”
บันเอาฝ่ามือลูบหลังดาเนียลเป็นเชิงปลอบใจ
“ คืนนี้ไปนอนที่บ้านฉันไหมล่ะบันนี่ นานแล้วนะที่เราไม่ได้นอนด้วยกัน ”
ดาเนียลเอาแขนซ้ายเข้ามาคล้องคอบันไว้เบา ๆ แล้วโน้มหัวตัวเองเข้าไปแนบ
“ ผมมีนัดกับอัลเบิร์ตซะแล้วล่ะครับ ว่าแต่ ตอนผมกับเจ้านายไม่อยู่ ดาเนียลได้ไปเยี่ยมอัลเบิร์ตบ้างหรือเปล่า ? ”
“ ไปวันเว้นวันน่ะ เจ้าเฉินมันรับอาสาดูให้แล้วนี่ แล้วก็มีหมอหลินไปเยี่ยมวันนึง ”
ดาเนียลจัดการรายงานความเป็นอยู่ของเจ้าขนฟูอย่างละเอียด
ก่อนหน้านั้นเฉินให้แม่บ้านมาจัดการทำความสะอาดบ้านให้เป็นที่เรียบร้อย ทำให้บ้านดูสะอาดเหมือนเดิม บันหอบหิ้วเอาของ
พะรุงพะรังลงจากรถไม่ทันเข้าถึงบ้าน อัลเบิร์ตก็กระโดดดีใจเข้ามาหา ทำเอาเจ้านายต้องชี้นิ้วไปที่ประตูใหญ่ ให้เจ้าขนฟูทำตัวเรียบร้อยแล้ว
เข้าไปนั่งรอ
“ ซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหม่มาแล้ว กัดเล่นได้ตามสบายนะอัลเบิร์ต แล้วก็มีชุดเสื้อกันฝนสุดเท่เข้าชุดกัน เอาไปใส่เดินเล่นตอนฝนตก ”
บันรื้อของออกมาจากกระเป๋าให้อัลเบิร์ตดูทีละอย่าง เจ้าขนฟูกระดิกหางรับทุกครั้งที่บันพูดจบ
“ อ้วนขึ้นนะเนี่ยอัลเบิร์ต สงสัยไม่มีใครพาเดินเล่นแน่เลย ”
บันยื่นตุ๊กตาหมีขนสั้นสีน้ำตาลให้อัลเบิร์ต มันกระดิกหางรับแล้วมองไปที่เคลวิน
“ ห้ามวางทิ้งเรี่ยราด ถ้าไม่ฟังจะลงโทษทั้งคนทั้งหมา ”
“ แล้วกัน ลงโทษอัลเบิร์ตคนเดียวสิ ผมซื้อให้เฉย ๆ ”
บันโต้ทันควัน
ช่วงหัวค่ำ บันก้ม ๆ เงย ๆ กับการบ้านที่หยิบเอามาแก้ใหม่ หลังจากได้ไปผจญภัยที่ไต้หวัน ผ่านประสบการณ์แปลกประหลาดทั้ง
น่าประทับใจและไม่น่าประทับใจ นักร้องติงต๊องกับท่านประธานไม่เต็มเต็ง พ่อบ้านสุดเพี้ยนและหลุดโลก บ้านลึกลับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บัน
เรียบเรียงและเขียนลงในบันทึกภาษาจีนที่ต้องนำไปส่งอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย เหลือบตาไปมองทางอัลเบิร์ตที่ดูนิ่งและเรียบร้อยผิดปกติ เจ้า
สี่ขาขนฟู กำลังนั่งนิ่งและตั้งใจมองภาพที่กำลังปรากฏในจอโทรทัศน์ นักข่าวสาวของสถานีกำลังรายงานเรื่องฝนดาวตกที่เริ่มตั้งแต่เมื่อคืนวาน
“ คืนนี้ก็มีเหรอ ดีจริง เสียดายดึกไปหน่อย ตั้งตีหนึ่งแน่ะอัลเบิร์ต ”
ผู้ประกาศข่าวสาวแห่งสถานีโทรทัศน์พูดเจื้อยแจ้วเป็นภาษาจีนสำเนียงกวางตุ้ง เคลวินที่นั่งทำงานหลังกองเอกสารบนโต๊ะ หันมามองบันด้วย
ความแปลกใจ
“ ฟังกวางตุ้งออกตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
บันหันไปกลับไปทางต้นเสียง ก่อนจะตอบด้วยความภูมิใจ
“ ก็อ่านซับจีนกลางที่วิ่งอยู่ข้างล่างจอไงครับ ”
เที่ยงคืนแล้ว ตอนนี้บ้านเงียบสงัด ไม่มีเสียงโทรทัศน์ ไม่มีเสียงปากกาขีดเขียนตรวจเอกสารของเจ้านาย บันลากเอาฟูกผืนเล็ก
กับเจ้าหลันชิง ตุ๊กตากระต่ายสีชมพูมาด้วย ทันทีที่แง้มประตูห้องนอนออกมา อัลเบิร์ตที่เหมือนกับกำลังคอยอยู่ก่อนแล้ว รีบเดินแกว่งหางเข้า
มาหาบันทำนองว่าตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว
“ อัลเบิร์ตคาบฟูกไปนะ เดี๋ยวฉันไปเอาขนมกับน้ำในครัว แล้วเราก็ไปนอนดูดาวที่สนามหญ้า ห้ามเสียงดัง เดี๋ยวพ่อตื่นขึ้นมาดุ เข้าใจไหม ? ”
บันแยกกับอัลเบิร์ตตรงหน้าห้อง ก่อนที่จะเข้าไปหยิบเอาขนมบิสกิตกับขนมปังไส้ถั่วแดงออกมา พร้อมกับน้ำผลไม้อีกสองกล่อง
“ เอ้า ยังไม่ออกไปล่ะอัลเบิร์ต ? ”
อัลเบิร์ตตอบบันด้วยการเอาขาหน้าไปแตะตรงลูกบิด
“ อ๋อ โทษที ลืมไปว่าแกเปิดไม่ได้ ”
บันลูบหัวอัลเบิร์ตสองทีก่อนจะค่อย ๆ แง้มประตูใหญ่หน้าบ้านออกไป ลมเย็น ๆ พัดเข้ามาหาตัวทันทีที่เดินออกจากบ้าน เมื่อหันขึ้นไปมอง
ท้องฟ้าบันก็ยิ้มด้วยความดีใจ วันนี้ไม่มีเมฆบดบังการดูฝนดาวตก
สนามหญ้าหน้าบ้านชื้นเล็กน้อยด้วยน้ำค้าง บันวางขนมกับเจ้าหลันชิงลงก่อนจะจัดการปูฟูกที่อัลเบิร์ตคาบออกมาลงบนพื้นหญ้า
เมื่อทุกอย่างเข้าที่ บันก็ล้มตัวลงนอนดูดาวเพื่อรอเวลาที่ฝนดาวตกจะลงมา นาฬิกาที่ข้อมือชี้บอกเวลา 24.15 น. เหลืออีก 45 นาทีกว่าที่ฝน
ดาวตกจะลง
“ อืม อ๊ะ อย่าสิอัลเบิร์ต อย่าดึงตาฉันสิ เจ็บนะ ฉันง่วง อย่ากวนนะ ”
“ เจ็บ ”
“ อื้อ เจ็บ ! ”
เคลวินใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ขยับเปลือกตาของบันขึ้นลง ซักพักบันก็ตาโตแล้วรีบลุกขึ้นมาทันที
“ เจ้านาย ! ”
“ มาทำอะไรกันที่นี่ ? ”
เคลวินถามบันที่กำลังทำท่าตกใจ
“ มาดูฝนดาวตก ”
บันพยายามหาตัวช่วย ตอนนี้มีแค่อัลเบิร์ตที่ยืนโบกหางอยู่ข้าง ๆ
“ นั่งจนถึงเช้าก็ไม่มีทางเห็นหรอก ”
“ แต่ข่าวบอกว่าวันนี้ท้องฟ้าเปิด เห็นฝนดาวตกชัดเจน ”
“ มันตกทางตะวันออกเฉียงใต้ ต้องไปดูตรงหลังบ้าน ตามมานี่ ”
บันงัวเงียลุกขึ้นยืน มือขวาดึงชายเสื้อของเคลวินเอาไว้แล้วเดินตามไปยังอีกฟากของบ้าน
“ ไม่ได้เรื่อง หนีมาดูดาวทั้งที ก็ดันมาหลับอ้าปากกินน้ำค้าง ”
“ ง่วงจริง ๆ นะ สงสัยจะเพลียเพราะนั่งเครื่องนั่นแหละ เลยเผลองีบไป ”
“ เลยตีหนึ่งมาสิบห้านาทีแล้ว สงสัยจะไม่ได้เห็นแล้วล่ะ ”
เคลวินจ้องไปทิศตะวันออกเฉียงใต้ ไม่นานขีดที่เป็นแสงประกายสั้น ๆ ก็เกิดขึ้นจริง ๆ อัลเบิร์ตส่งเสียงเห่าดีใจพร้อมกับสะบัดหางวิ่งไปรอบ ๆ
ส่วนบันก็นับดาวที่ตกมานั้นอยู่ในใจ
“ สิบห้าเอง อุตส่าห์ตั้งใจมาดู ”
บันส่งเสียงแสดงความเสียดาย
“ โทษใครได้ล่ะ ก็นายขี้เซาเองนี่นา ตอนนี้ก็เก็บของเข้าบ้านได้แล้ว ”
บันหนีบหลันชิงไว้กับราวแขวนเสื้อเล็ก ๆ เคลวินบอกว่าถ้าเอาเจ้าหลันชิงเข้าไปในห้อง พรุ่งนี้มันจะมีเห็ดราขึ้นยุ่บยับเต็มไปหมด บันตั้งท่าจะ
เข้าไปนอนแต่ก็นึกอะไรออก หัวที่โผล่ออกมาจากประตูห้อง ร้องเรียกเคลวินด้วยความสงสัย
“ เจ้านาย ”
“ เจ้านายครับ ”
“ เจ้านายยยย ”
“ มีอะไรอีกล่ะ ? ”
คนที่ถูกเรียกเดินเข้ามาใกล้ มือขวาเข้ามาจับแก้มของบันแล้วบีบเบา ๆ ให้ปากจู๋
“ รู้ได้ไงว่าผมแอบออกไปข้างนอก ? ”
“ ของบางอย่างก็ต้องจับตาทุกฝีก้าว ”
“ อ๊า แสดงว่าเจ้านายเป็นห่วงผมล่ะสิ ? ”
“ ฉันได้รับบทเรียนมาแล้วว่า ถ้าปล่อยนายเอาไว้คนเดียวนาน ๆ ”
เคลวินจ้องตาที่กำลังสงสัยของบัน
“ มัน จะ กลาย เป็น หายนะ ”
เคลวินจับแก้มบันส่ายไปมาตามจังหวะคำพูด
“ ฟังดูดีจังนะ ก็ดีเหมือนกันที่มีคนคอยจับตาทุกฝีก้าว ”
บันจับฝ่ามือของเคลวินขึ้นมาแล้วเขียนคำว่า
‘ ปาป้า ’
“ เป็นพ่อที่ดูขี้เก็กไปหน่อย แต่ก็พอใช้ได้ คืนนี้ฝันดีนะครับ เคลวินปาป้า ”
ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากกลับมาจากไต้หวัน การบ้านกับงานที่บริษัทของเคลวินกองสุมอยู่บนโต๊ะ สองวันมานี้เจ้านายของบัน
กลับบ้านดึกดื่น แถมกลับมาก็ต้องเอางานมาตรวจ จากที่มีเวลาคุยกันน้อยอยู่แล้ว กลายเป็นว่าตอนนี้บันกับเคลวินต้องคุยกันผ่านโน้ตบน
กระดาษเล็ก ๆ ที่แปะเอาไว้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์
“ อัลเบิร์ตเป็นหวัด สงสัยจะติดตั้งแต่ออกไปตากน้ำค้าง ตอนเย็นพาไปหาหมอหลินเรียบร้อยแล้วครับ / บัน ”
“ เย็นพรุ่งนี้ให้เฉินแวะซื้ออาหารอัลเบิร์ตมาด้วยก่อนกลับเข้าบ้าน / K ”
“ วันพรุ่งนี้มีนิทรรศการที่คณะตอนพักกลางวัน ถ้าเจ้านายว่างอย่าลืมไปให้ได้นะ ผมมีอะไรจะอวด / บัน ”
“ ยังไม่รับปาก อาจจะติดธุระกับคุณย่า / K ”
วันนี้ที่คณะจัดให้นักศึกษานำผลงานที่ผ่านมาจัดแสดงในบอร์ดขนาดใหญ่ บันนำเสนอหัวข้อ “ ซ่งเหม่ยหลิงกับบทบาทในเวทีโลก ”
ในบอร์ดแสดงชื่อพ่อบ้านของคุณหมอหลินเพื่อเป็นการให้เกียรติที่ช่วยค้นข้อมูลและให้ยืมหนังสือจากห้องสมุดที่บ้าน
“ เก่งมากบันนี่ รับรางวัลไปสิ ”
ดาเนียลส่งกล่องช็อกโกแลตสีขาวผูกโบว์สีแดงมาให้ บนกล่องมีรูปกระต่ายสองตัวกำลังจูบกัน
“ ขอบคุณครับดาเนียล กระต่ายมันกำลังจูบกันเหรอ ? ”
“ ใช่แล้ว กระต่ายจูบกัน ไม่นานมันก็ให้ลูกกระต่าย ”
“ แล้วเจ้านายผมล่ะ ? ”
บันหันซ้ายแลขวาแต่ก็ไม่เจอเคลวิน
“ ช่วงนี้เขากำลังยุ่งน่ะ ”
“ งานยุ่งมากเหรอ ? ”
“ ไม่หรอก น่าจะยุ่งเรื่องอื่น ”
“ ดาเนียลชอบพูดให้ผมอยากรู้ ”
บันวางกล่องช็อกโกแลตเอาไว้บนโต๊ะแล้วเดินอ้อมมาหาดาเนียลที่ยืนอยู่ตรงกันข้าม
“ เคลวินเขากำลังเตรียมดูตัวเจ้าสาวน่ะ คุณย่าเป็นคนเลือกให้ ”
ดาเนียลยักคิ้วแล้วตั้งท่ารออาการแสดงความดีใจของบัน
“ ทำไมล่ะ ไม่ดีใจเหรอบันนี่ ? ”
บันนิ่งไปพักใหญ่ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาเต็มหน้า อาการแปลกประหลาดในท้องกำลังก่อตัวขึ้น เหมือนกับว่ามีก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ลอย
อยู่ในกระเพาะอาหาร
“ บันนี่ไม่สบายหรือเปล่า หรือว่าใส่เสื้อหนาไป ทำไมหน้าซีดขนาดนั้น ! ”
ดาเนียลดึงบันเข้ามาใกล้แล้วจัดการปลดกระดุมเสื้อของบันออกสองเม็ด
‘ จริง ๆ น่ะเหรอ เจ้านายกำลังดูตัวเจ้าสาวที่บ้านคุณย่า ’
‘ ไม่ชอบใจเลยซักนิด ’
เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นในใจซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง มันเป็นคำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้ หรืออาจจะเป็นคำถามที่มีคำตอบอยู่แล้ว แต่บันไม่อยากจะฟัง
จบตอนที่ 23 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ
-
เขอโข่วเขอเล่อ / โคคาโคล่า ( เฮีย เขอโข่วเขอเล่อกระป๋องนึง อ๊ะ เท่ชะมัด )
ตอนนี้เขียนเรื่องสั้นได้สองเรื่อง จะเอาไปลงในบล๊อก ยังไงถ้าเสร็จแล้วขอเชิญไปเยี่ยมด้วยนะครับ จะส่งบัตรเชิญในกระทู้นี้กับกระทู้เรื่องรหัสลับ
เป็นเรื่องสั้นที่แต่งเป็นประเทศ สองเรื่องแรกจะเป็น ตุรกี กับ เกาหลี
ตุรกีเป็นเรื่องย้อนเข้าไปในยุคทะเลทรายล่าอาณานิคม ตัวนายเอกเป็นผู้ช่วยนักโบราณคดีที่ย้อนกลับเข้าไปในดินแดนทะเลทราย เจอกับแม่ทัพที่พาทหารกลับมาจากการรบพอดี
อีกเรื่องก็ย้อนยุคเหมือนกัน เป็นสมัยโซซอน พระเอกเป็นเจ้าชายที่กลับมาชิงตำแหน่งรัชทายาท นายเอกเป็นนักดนตรีในราชสำนักที่มีบทบาทช่วยพระเอกให้ชนะการแข่งขันชิงตำแหน่งเจ้าชายรัชทายาท
ไม่รู้ว่าจะชอบอ่านแนวนี้กันหรือเปล่านะ อยากลองเขียนดู ^^
เคนอิจิ
พรุ่งนี้จะเข้ามากดบวก 1 ให้นะครับ วันนี้ฝันดี ราตรีสวัสดิ์
-
กรี๊ด ก่อนเม้นที่หลัง กระโดดเกาะหลังคุณเคนจี้ !!!
-
เฮ้ย ไม่จริงเจ้านายไปดูตัวเจ้าสาวได้ไง ตามไประเบิดบ้านคุณย่าทิ้งดีกว่า :m31:
+ อยากอ่านสองเรื่องที่พี่เคนพูดครับ เรื่องย่อก็น่าอ่านแล้ว
-
นั่งจ้องไปจ้องมา อ๊ะ! อัพแล้วๆ ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะด้วยความบ้า)
ในที่สุดก็ได้อ่านต่อสักที >< คิดถึงบันที่สุด
บันจังไปชิงตัวเจ้านายเลย ฮ่าๆ
:กอด1:
-
ไม่ยอมนะ ไม่ยอมให้เจ้านายดูตัว ฮือออ :sad4: :o12:
-
คุณเคนจะเขียนอะไรก็รออ่านค่า
เค้าไม่ชอบเขอโค่วเขอเล่อ ขอเป่ยซึอแทนได้ป่ะ 5555 :laugh:
-
คุณพ่อจะดูตัวบันนี่จะทำไงดีล่ะ
-
โอ๊ะ ...บันนี่มาแระ
ว่าแต่เจ้านายจะไปดูตัวจริงๆหรอ
-
แอบหลงรักปาป้าแล้วเด็กน้อย หรือว่าจะงอแงแทนอัลเบิรตเพราะไม่อยากมีแม่กันนะ
-
ว้ายๆๆ บันหวงเคลวินด้วย
ชอบจัง
ปล. อัลเบิร์ท น่ารักมากมาย
จะตามอ่านเรื่องสั้นนะคะ +เป็ดให้ตัวนึงค่ะ
-
เจ้านายจะทิ้งบันบันจริงอ่ะ
.
.
.
ว่าแต่ แต่ละเรื่องที่คุณเคนอิจิว่ามา น่าอ่าน น่าลุ้นทั้งคู่เลยอ่ะ o13
-
อ่ะแหนะๆๆๆๆ
กระต่ายน้อยออกอาการหึงแว้วววว :laugh:
-
คุณเคนจิเขียนอะไรแนวไหนก็อ่านหมดค่ะ ชอบมากกกกก :impress3: :-[ :impress2: :o8:
-
ถึงจะสั้นไปหน่อยแต่ก็ขอบคุณนะที่มาต่อ
ส่วนเรื่องสั้นโดยส่วยตัวชอบแนวทะเลทรายมากกว่า
ถ้าเป็นเกี่ยวกับทะเลทรายจะตามอ่านให้หมด
ตอนนี้มีการ์ตูนBLที่เป็นแนวทะเลทรายตั้ง2ลังน่ะ
จะรออ่านเรื่องสั้นนะโดยเฉพาะ ของตุรกี :bye2:
-
พ่อเคลวินจะดูตัว :a5:
บันนี่ใจเย็นๆนะลูก อย่าเพิ่งเป็นลมน๊า
พ่อเคลวินมาเคลียร์เรื่องด่วนเลย :serius2:
-
โถววววววววว บันน้อยได้ยินแบบนี้ ใจคงตุ๊มๆต่อมๆเลยหละสิ
เคลวินคุณชายน้ำแข็งไปดูตัวทำไงดี
อย่างนี้ต้องให้อัลเบิร์ตปลอบใจ :z1:
-
ในที่สุดเคนอิจิก็มาอะ รออยู่ทุกวัน มัวแต่ไปปรุงยาอยู่ชิมิ :z2:
-
โฮกกก บันนี่จ๋าหนูหลงรักพ่อเข้าแล้วลูก หุ หุ -,,-
แต่หายไปนานไม่มีแถมนี่สิเอาไงดีค๊า!! -"- ใจร้ายจิงๆ
-
บันนี่รู้สึกหวง :impress2: แต่เคลวินปาป้าจะต้องดูตัว :a5:
เรื่องสั้นที่จะแต่งเป็นแนวที่ชอบเลยคะ แนวชีคทะเลทรายหรือย้อยยุคหน่อยๆมาอ่าน แต่หาอ่านแนวนี้ยาก(เอ๊ะ..หรือมีแต่เราหาไม่เจอเอง!!)
-
อือ..อื้อ....ไม่จริงมั้ง :serius2: หนูบันใจเย็น ๆ นะจ๊ะ
-
น้องบันอย่าเพิ่งตื่นตูมไป
เจ้านายเขาแค่ไปดูตัวตามใบสั่ง ยังไม่ได้ตกลงเลย
(และคิดว่าคงไม่ตอบตกลงหรอกใช่มั้ย มั้ย มั้ย =w=?)
แต่แบบนี้ก็ดีไปอีกอย่าง เป็นเหมือนการเร่งปฏิกิริยาของบันนี่ด้วย
รอเรื่องใหม่ของคุณเคนด้วยอีกคนค่ะ
-
oops ! อ่านไม่ทันต้องออกไปแล้ว เลิกงานจะมาเม้นให้นะคะเคนจัง
-
โอ้ว! มาแล้ว
อีๆ บันนี่น่ารักมากเหมือนเดิม
-
เจ้านายคงไม่กล้าทิ้งบันไปมีหญิงอื่นหรอก อิอิ
-
กำลังดำเนินไปกันด้วยดี พอรู้ข่าวว่าปาปา จะดูตัวเจ้าสาว เจ้าเด็กสีส้ม ถึงกับ หน้าซีดตัวชา :m20:
กลัวมี มามี้ แล้วปาปา จะไม่มีสายตามาคอยมองดูหรือไง
+1 ให้เคอิจิ เป็นกำลังใจให้ครับ
ปล. รออย่างจดจ่อกับสองเรื่องที่มาอวยไว้ :z2:
-
:serius2: บันนี่อย่ายอมน๊าาาาา...ตองไปขัดขวางการดูตัวอิอิ
:L2:เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ...
และแอบหวังเล็กๆว่าจะได้บัตรเชิญกับเค้าด้วย :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดด น้องบันมาแล้ว
-
คุณเคนอิจิอ่ะ...
ตอนแรกก็อุตส่าห์ดีใจวิ้ดวิ้วฉากโรแมนติกดูฝนดาวตก
มาจบแบบทิ้งประเด็นให้ปั่นป่วนเฉยเลย :z3:
ปล. ตกลงนี่เป็นนิยายพ่อลูกป่ะคะ ฮ่าาาาา :haun5:
-
คุณพ่อเคลวินจะไปดูตัว
บันนี่น้อยแอบหึงแล้วล่ะสิ
+1ค่ะคุณเคนอิจิ
-
:a5:เจ้านายไปดูตัวเจ้าสาวจริงๆเหรอ.. บันนี่ใจเย็นๆนะ :z3:
-
:m31: :m31:ค้างงงงง
ไม่จริงใช่ม่าย..... :z3: :z3:
-
:z3: ทำไม
-
เคลวิน ใจจริงก็เป็นห่วงบัน คอยตามติดทุกฝีก้าวว่าบันจะทำอะไร แต่พอบันถามก็ชอบพูดไม่ดีกับบัน
ไม่งั้นคงไม่มานอนดูดาวกับบันหรอก อยากให้อัลเบิร์ตเป็นคิวปิดให้ 2 คนนี้รักกันซะที
:serius2: :angry2: คุณย่าทำแบบนี้ได้ไง โรบอทเคลวินต้องเป็นของหนูบันคนเดียว
ปล. 1 อ่านเรื่องสั้น 2 เรื่อง ที่คุณเคนอิจิแนะนำแล้ว อยากอ่านฉบับเต็ม รอๆๆๆๆๆ บัตรเชิญอยู่นะคะ
ปล. 2 + 1 และกดโหวตให้กับคุณเคนอิจิ
-
คิดถึงอ้ายเคนที่สุดเลย :กอด1:
-
เจ้านายน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ นะ แอบฮาที่บอกว่า
"ถ้าปล่อยให้บันห่างสายตา อาจเกิดหายนะขึ้นได้"
มันก็จริงซะด้วยสิ
-
บันนี่น่ารักเสมอ :กอด1:
เดี๋ยวนี้เริ่มหวงเจ้านายเป็นด้วยน้า กิ๊วๆๆ :z1:
แต่เจ้านายจะดูตัวจริงๆเหรอ บันน้อยบอกไปแล้วนะว่าห้ามมีแฟน ไม่งั้นบันเหงา :o8:
-
บันน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะเนี่ย :man1:
เคลวินจะแต่งงาน :o12:
-
คุณเคนอิจิทำให้พวกเราหลงรักบันน้อยเข้าไปทุกทีๆ แล้วจบค้างๆแบบนี้ พวกผมก็คิดถึงน้องบันแย่เลย
-
ปะป๊าไปดูตัวเจ้าสาว แล้วแบบนี้บัลจะทำไงดี :z3:
-
เจ้านายน่ารักกว่าเดิมขึ้นตั้งเยอะแหนะ แต่ไม่เอานะ เจ้านายนะ ต้องคู่กับน้องกระต่ายสิ
-
ชอบฉากที่สนามบินค่ะ
น้องกระต่ายน่ารัก :กอด1:
-
บันนี่เริ่มรู้สึกแล้วละซิ
-
:undecided:
-
เรื่องสั้นน่าอ่านจังเลยค่ะ...อย่าลืมเอาลิงค์บล็อกมาแปะในกระทู้ด้วยนะคะเดี๋ยวตามไปอ่าน :กอด1:
ตอนนี้สัมผัสได้ถึงสายสัมพันธ์ของบันแล้วก็เคลวินชัดเจนขึ้น เพียงแต่ทั้งสองยังไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น
ยิ่งอ่านยิ่งนึกถึงรุ่นพี่โมริ กับรุ่นพี่ฮันนี่ในชมรมรักฯ น่ารักอ่ะ :-[
-
บันน่ารัก มีบอกตรงๆเลยว่าหวง ที่หวงเพราะคิดว่าเป็นคุณพ่อแน่รึเปล่าคะ :o8:
เรื่องใหม่เคนซัง ก็น่าสนใจ จะตามไปอ่านนะคะ :L2:
-
.. : :m17:
-
คิดถึงหนูบันกับคุณน้ำแข็งมากเลย ขอกอดทีนึง :กอด1:
หนูบันรีบทำคะแนนเร็วๆ เดี๋ยวก็ได้หม่าม้ามาอยู่เป็นเพื่อนอีกคนหรอก
-
งื๊อออออ ปาป้าจะโดนฉุดไปแล้วเรอะ สงสารบันน้อยจังT^T
-
ม่ายน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เคลวินต้องไม่แต่งงานกับใครนะ ต้องดูแลบันนี่น้อยเท่าน้านนนนนนนน ><
-
บันนี่ใจสั่นซะแล้ว
-
หนูบันเกิดอาการหึงขั้นโคม่าเหรอลูก
:impress3:
-
กรี๊ดดดด คลุมถุงชน :angry2:
-
โหว...บันนี่ไม่รู้เหรอว่าตัวเองชอบเคลวิน
-
ฮึก ฮึก ฮึก :impress3:
เคนจังอ่ะ พาน้องบันมาให้เค้าได้อ่านให้หายคิดถึงทั้งที ทำไมต้องพามาพร้อมกับกลิ่นมาม่าด้วยละเนี่ย
((หิวเลยรู้ป่าววว เจ้ยยยย เค้าพูดเล่นนะจ๊ะ เหะๆ))
หวังว่าตอนหน้าน้องบันของเค้าคงจะไม่ใช้ำใจมากไปนะเคนจัง เค้าสงสารน้องบันง่า
ปล.กระโดดกอดเคนจังให้หายคิดถึง สู้ๆนะจ๊ะที่รัก
-
เจ้านายทิ้งบันไปดูตัวได้ไง
ไม่ปลื้มอย่างแรง
:m16: :m16:
-
บันนี่ :man1: :man1:
พ่อเควิลทำยังงี้ได้ไง :m17:
-
:กอด1:
-
ไม่เอานะ ไม่เอาแม่ จะเอาเคลวินปาป้าคนเดียว
เจ้านายห้ามเอาคนอื่นเข้าบ้าน :z3:
-
ลืมบวกให้
+1
-
ปาป้าเคลวินจะดูตัว แล้วใครจะมาดูแลน้องบันกันล่ะ
น้องบันใจเสียแล้ว เคลวินจะมีคู่
คุณเคนอิจิมาปล่อยระเิบิดเวลาไ้ว้ ต้องรีบมาเคลียร์นะ
ไปให้เป็ดน้องบันก่อนนะ เมื่อกี้ลืม :3123:
-
นั้นนนนน
คุณเคนไม่มีแพลนจะออกเป็นเล่มบ้างเหรอ
อยากอ๊านอยากอ่าน
มาไวๆนะคะ :กอด1: :L2:
-
บันนี่มาแล้วยังน่ารักเหมือนเดิม :-[
ขำเคลวินปาป้าเข้าใจตั้งนะหนูทู่ :z1:
-
เห็นมั๊ยๆๆๆ เคนอิจิ เค้าบอกแล้วว่าอัลเบิร์ตคิดถึงน้องบันขนาดไหน นี่ถ้าลงนิยายช้ากว่านี้สงสัยอัลเบิร์ตต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ เลย
เจ้าสาวที่ไหนมาอีกหล่ะเนี่ย ไม่เอาน๊าา คนอ่านทั่วประเทศโหวต No ซึ่งแปลว่าไม่รับร่าง ดังนั้นประเด็นมาม่านี้จึงมีอันต้องตกไป แต่ว่าคนเขียนรูปหล่อคงไม่ใจดำทำเด็กตาดำๆ น้ำตาตกได้ลงคอหรอก เนอะๆๆ :m13:
+1 +เป็ดน้อยให้เคนอิจิรูปหล่อ ดูซิขนาดสวมรูปเงาะอยู่ ยังรู้ว่าหล่อเลย :o10:
ปล ตอนนี้สั้นเนอะ เริ่มอ่านตอนหายใจเข้า ยังไม่ทันหายใจออกก็จบตอนแระ ว๊าาาาาาา
-
ตอนใหม่ :oni2:
บันเริ่มมีท่าทีบ้างแล้วนะ
-
กรี๊ด แอบรู้ได้ไงว่าเราชอบแนวย้อนยุค 555555555555
-
เพิ่งรู้ว่ารักสินะบัน เครวินจะมีใจให้บันบ้างรึเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้น...คืออะไร มาเป็นเพลงเลยทีเดียว 55++
-
เข้ามากดบวก 1 ให้คนน่ารักเรื่องนี้บ้าง
ใครที่เม้นท์เรื่องนู้น เคนอิจิกดให้ไปแล้วเน้อ
กอดรัดแล้วจุ๊บเบา ๆ อี๊อ๊า เขิน :กอด1:
เคนอิจิ
-
ไม่ใช่แค่บันนี่นะ
ฉันก็ไม่พอใจ!!!!!!!
ฮึ่มมม ไม่ให้นะ เจ้านายจะไปอยู่กับใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละ
ชิส์
ปล. ตอนที่สนามบิน บันน่ารักมาก!!
-
ตอนใหม่ สั้นจัง จะรอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เคลวินจะดูตัว :serius2: :serius2: :serius2:
-
โถ หนูบันคิดมากเลยอ่ะ อีตาเคลวินชี้แจงด่วน
-
นับวันบันก็ยิ่งน่ารักขึ้น เจ้านายจะทื้งไปแต่งงานได้ลงเหรอ
-
ชอบตอนที่บันไปนั่งข้างๆเคลวินแล้วเอาหัวไปซบไหล่เคลวินอ่ะ
นึกภาพตามแล้วดูน่ารักออดอ้อนเหลือเกิน อิอิ
ช่วงท้ายเรื่อง...บันคงหมดเรี่ยวหมดแรงจิตใจห่อเหี่ยวไปเลยล่ะซิ
ปล. คิดถึงเคนอิจิจังเลย หุหุ ^^
-
บันนี่ตกหลุมป่าป๊าน้ำแข็งซะแล้ว
-
เพิ่งกินเขอโข่วเขอเล่อมาเย็นนี้เอง :impress3:
-
เดเนียลนายมาใส่ไฟใช่มั้ย ไม่มีทางหรอกที่คุณน้ำแข็งจะไปดูตัว บันนี่อยากไปเชื่อสิ
-
:laugh: น้องบันเริ่มรู้สึกแล้วจ้าาาา :L2:
-
วันนี้คุณพ่อน่ารักจัง แต่ดูเหมือนงานจะเข้า ซะแล้วคุณพ่อ
-
บันนี่ ใจสลายไหมนั่น
-
:เฮ้อ:สงสารบันนี่จังเลย แล้วจะเป็นไงต่อค่ะเนี่ย :pig4:
-
+ ให้พี่เคนซังด้วย เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งรักบันขึ้นนะจริงๆไม่ได้โม้
-
ตามมากดบวก 1 ตกค้าง ^^ งวดที่ 2
เมื่อกี้ฝนตกหนัก หนาวไปถึงขั้วหัวใจ อ๊างง :กอด1:
-
อ๊ากกกกก อยากอ่านต่อ
บันนี่คงรู้ตัวและใจแล้วสินะเนี่ยยยยย คุณพ่อเองก็ไปไหนไม่รอดร๊อกกกกกก :กอด1:
ขอบคุณมากจ้ะ
-
อ้าว ทำไมเป็นแบบนี้ พ่อเคลวินห้ามทิ้งบันนี่นะ ไม่เอาอะ
พ่อเคลวินนนนนนน
-
อ้าวปาป้าเคลวินหนีไปดูตัวสะงั้น
-
ตามมากดบวก 1 ตกค้าง ^^ งวดที่ 2
เมื่อกี้ฝนตกหนัก หนาวไปถึงขั้วหัวใจ อ๊างง :กอด1:
:m29: เออะ เคนจังเริ่มน่ากลัวง่ะ
คิดถึงบันนี่ไม่ได้มาอ่านนาน(ภารกิจสิบบาทรัดตัว อิอิ)
บันนี่ยังน่าร๊ากกกเหมือนเดิม มีไอเท็มเพิ่มเป็นเสื้อกันฝนด้วยอ่ะ555
ปล. ชอบรุ่นพี่ฮันนี่กับคิรัวเหมือนกัน :กอด1:
-
จิ้มบวก น้องส้ม คาเซกิ ทะลุลงมาที่ ยุนแจ สุกี้หมู โผล่ที่ช่อคนงาม
ภารกิจสิบบาทคือไรอ่ะ ( ไม่รู้จริง ๆ ) :m23:
ตามคิรัว / ดูอนิเมะฮันเตอร์มาตั้งแต่เรียนมัธยม ตอนนี้เรียน ป.โท แล้ว มานก็ยังไม่จบ คอยดูซิว่าคนเขียน คนทำอนิเมะ คนดู ใครจะอึดกว่ากัน
host club แอบคิดว่าตัวเองเหมือนทามากิอ่ะ :laugh: ( ใครแอบเถียงในใจขอให้เสียวฟัน เพี้ยง ! )
-
:z13: จิ้มคุณเคนอิจิ อิอิ
-
หายไปนาน คิดถึงน้องบันมากค่า กลับมาบ้านแล้ว เจ้านายตามดูทุกฝีก้าวเลยเน้อ อิอิ
-
คิดถึงบันนี่อ่าา
-
+1 ให้บันนี่ที่เริ่มจะรู้ใจตัวเองแล้ว :L2:
-
มารอ จ้า
-
เคนจัง :กอด1: คิดถึงน้องเนยอ่ะ อ๊ายย ผิดเรื่อง :-[
-
รออยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4:
-
อะไรกันนี่เคลวินนนน จะมีคู่แล้วเรอะ ?
สงสารบัน สงสัยจะเริ่มรู้ใจตัวเองก็งานนี้ล่ะ
:เฮ้อ:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยน้าาาาาาาาาาาาา
เจ้าสงเจ้าสาวอะไร เคลวินห้ามมีเด็ดขาด
เดี๋ยวให้บันงอนๆๆๆๆเลย
-
:a5:โฮก.....ก.ก.ก.....กก มาต่อแล้วหลอกให้ค้าง>[]<
-
ดักรอกระต่าย
-
หายไปนานมากอ่ะ มะไรจะมาน๊อออออ - -
-
วันนี้ดึก ๆ เจอกันนะครับ
ตอนนี้อยู่ที่มหา'ลัย ไม่ค่อยสะดวก
กลับบ้านแล้วค่อยคุยกันนะ
รัก / เคนอิจิ
-
:z13:
ถ้าไม่มาอัพ เดี๋ยวส่งอัลเบิร์ตไปจัดการนะคะ :laugh:
-
อ่าวหลุดกลางอากาศซะงั้นเงี่ยสองปู่หลานก็รู้ดิว่าโดนหลอก
-
Chapter 24
“ ดูซิ มืดค่ำป่านนี้แล้วพ่อก็ยังไม่กลับ สงสัยพ่อจะลืมเราแล้วล่ะอัลเบิร์ต พ่อมีคนอื่น ”
เสียงบ่นพึมพำของบันดังขึ้นพร้อมกับเสียงฟืดฟาดของอัลเบิร์ต หมาสี่ขาตัวใหญ่เหมือนจะรู้ว่าบันรู้สึกเหงา ตั้งแต่ช่วงเย็นมานี้ มันเฝ้าคลอ
เคลียไม่ห่าง เหมือนเป็นพี่เลี้ยงให้บันคลายความเหงาลง
“ หมาหัวเน่าของจริงเลยทีนี้ ”
บันถอนหายใจสองครั้งใหญ่ ๆ ก่อนจะพาอัลเบิร์ตเข้าไปในบ้าน
“ หมอหลินบอกว่า ถ้าแกหายใจฟืดฟาดอีก ก็ให้พามากินน้ำ กินซะสิ ตอนนี้เราสองคนเป็นหมาหัวเน่าแล้วนะ เจ็บป่วยต้องดูแลตัวเอง
ห้ามตายในบ้าน ไม่งั้นจะไม่มีคนมาเก็บศพ เข้าใจไหมอัลเบิร์ต ”
อัลเบิร์ตเลียน้ำในชามนั้นสองสามทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองบัน
“ อืม ว่าไง ? ”
แม้จะยังไม่ถึงหนึ่งทุ่ม แต่บรรยากาศรอบตัวก็มืดสนิทเหมือนมีคนเอาผ้าสีดำมาคลุมท้องฟ้าเอาไว้ บันติดสายจูงเข้ากับคออัลเบิร์ต
แล้วพาเดินออกมาจากบ้าน ในกระเป๋ากางเกงขาสั้น มีธนบัตรอยู่สองสามใบ เผื่อเอาไว้ซื้อขนมกับของกินเล่นให้ตัวเองกับอัลเบิร์ต บันจำได้
ว่าในตลาดเก่า มีร้านขายขนมถั่วแดงเจ้าอร่อย ใกล้กันก็มีร้านขนมปัง แต่สองร้านนี้ก็อยู่ไกลเกินกว่าที่จะเดินไปถึง
รูปปั้นคิวปิดที่เป็นรูปเด็กฝรั่งมีปีกยืนเปลือยล่อนจ้อน ส่งยิ้มมาจากหัวเสาไฟสีเหลืองดวงโต คิวปิดมีคันธนูกับลูกดอกเล็ก ๆ น่ารักในกระบอกกลมด้านหลัง กามเทพ
น้อย คงยืนเฝ้าเสาไฟนี้มานานมากแล้ว เพราะมีสีน้ำตาลมอซอจับเกรอะกรังอยู่บนตัวทั่วไปหมด
“ คิวปิดจะเบื่อบ้างไหมนะอัลเบิร์ต ยืนยิ้มอยู่บนนี้นานจนสนิมเกาะหมดแล้ว ”
บันกับอัลเบิร์ตพากันเดินเถลไถลมาไกลจนถึงย่านช็อปปิ้งเล็ก ๆ ริมสองฝั่งถนน บันหันขวับกลับไปด้านหลังแล้วหันมามองนาฬิกาตรงข้อมือ
นี่ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว จากที่ตั้งใจเดินเล่นใกล้ ๆ บ้านเพื่อให้อัลเบิร์ตย่อยอาหารกับลดน้ำหนักลง แต่ก็ดันเผลอคิดนู้นคิดนี่มาตลอดทาง
ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว เพิ่งรู้สึกตัว
“ แล้วจะกลับกันยังไงละเนี่ย กว่าจะเดินไปถึงบ้านก็อีกชั่วโมง ขาหลุดกันพอดีนะอัลเบิร์ต ”
อากาศรอบตัวดูจะอบอ้าวขึ้นเล็กน้อย หรือไม่ก็เพราะเดินกันมาไกลจนเหนื่อย บันแวะซื้อน้ำขวดเล็ก ๆ แล้วพาอัลเบิร์ตมานั่งพักริมทาง
ที่มีม้านั่งแถวยาวสีเข้มตั้งอยู่ อัลเบิร์ตเลียอุ้งมือที่บันเทน้ำใส่เอาไว้จนหมด ก่อนจะแลบลิ้นออกมาระบายความร้อน
“ อัลเบิร์ต เราไปหาหมอหลินกันดีกว่า จะได้ติดรถกลับบ้าน ไปกันเถอะ ! ”
บันพาอัลเบิร์ตลัดเลาะมาตามถนนหลักเส้นใหญ่ เด็กจูงหมากับหมาลากคน ถามทางไปเรื่อย ไม่นานก็เข้ามาถึงย่านใจกลางเมืองที่เป็นตลาดเก่าแก่
เมื่อข้ามทางม้าลายที่สี่แยก ก็เดินอ้อมวงเวียนเข้ามาถึงถนนที่เปิดขายของ คลินิกสัตวแพทย์ หลิน เจีย เว่ยนั้น เป็นที่รู้จักของคนแถบนี้เป็นอย่างดี
บันขอบคุณอาแปะร้านเก๋าลัดซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง เพราะแปะไม่คุ้นกับสำเนียงกวางตุ้งกุ๊กกู่ของบัน ร้านเค้กที่เดินผ่านตบแต่งด้วยไฟหลากสี
มันเด่นสะดุดตาจนบันต้องเดินย้อนกลับมาและจ้องมองดูเค้กสีต่าง ๆ ที่วางเอาไว้บนชั้นวางให้ลูกค้าเลือก ผู้ชายเสื้อขาวที่กำลังยืนคุยกับผู้หญิงชุดดำนั้น
ดูคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างประหลาด ผู้หญิงชุดดำพูดอะไรซักอย่างที่ทำให้ผู้ชายอีกคนยิ้มออกมา เขาใช้มือวางบนไหล่ของผู้หญิงแล้วหันมาทางบันพอดี
“ เจ้านาย ! ”
บันหลบวูบเข้ากับถังขยะหน้าร้าน อัลเบิร์ตที่ดูสงบเรียบร้อยมาตลอดทาง ตอนนี้กลับทรยศ มันส่งเสียงเห่าและดึงบันเข้าไปหาเคลวินที่อยู่ในร้าน
เคลวินพูดอะไรบางอย่างกับผู้หญิงชุดดำสองสามคำ ก่อนจะหันตัวเดินออกมาจากด้านใน
“ หนีเร็ว พ่อรู้ตัวแล้ว ! ”
บันเอามือซ้ายปิดหัวเอาไว้ มือขวากระตุกสายจูงอัลเบิร์ต วิ่งแนบไปตามถนนใหญ่ที่มีผู้คนคับคั่ง แต่มาได้ไม่ไกลก็สะดุดกับตะแกรงระบายน้ำ
ที่หนีบเอารองท้องแตะไว้ เสียงงี๊ดง๊าดของอัลเบิร์ตเตือนให้รู้ว่าเคลวินกำลังวิ่งตามมาเช่นกัน บันตัดสินใจสละรองเท้าข้างนั้นทิ้งไป แล้ว
พาอัลเบิร์ตวิ่งหลบเข้าไปในซอยเล็ก ๆ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาสองทีก็เจอเข้ากับประตูหลังร้านที่แง้มเอาไว้ บันตัดสินใจเปิดประตูบานนั้นเข้าไป
แล้วปิดล็อคทันที
“ รอดแล้ว ”
บันไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมต้องวิ่งหนีมาแบบนี้ กลัวเคลวินจับได้ว่าแอบพาอัลเบิร์ตออกมาก็ไม่ใช่ หรือกลัวเคลวินพาไปรู้จักกับผู้หญิงคนนั้น
คนที่จะเข้ามาเป็นเจ้าสาว เป็นเจ้านายคนใหม่ของบ้านและของอัลเบิร์ต
“ ฉันไม่ยอม แกต้องเป็นของฉันกับของพ่อแค่สองคน ห้ามมีเจ้านายคนอื่น เข้าใจไหมอัลเบิร์ต ! ”
“ 这是谁的孩子 ? ”
“ บัน ! ”
“ 这是谁的孩子 ? ”
“ เขาพูดกวางตุ้งไม่ได้ม่า ต้องพูดแมนดารินกับเขา ”
“ รุ่นน้องที่โรงเรียนเรอะ ? ”
“ ไม่ใช่ครับ เรารู้จักกันที่มหาวิทยาลัย ”
“ หวัดดีบัน จำผมได้หรือเปล่า ? ”
เด็กหนุ่มที่เคยเข้ามาทักบันตรงป้ายหน้ามหาวิทยาลัย พูดทักทายบันในร้านขายของชำขนาดใหญ่ ข้าง ๆ ตัวเขามีลังไม้ที่เต็มไปด้วยหัวมันฝรั่ง
ขนาดย่อม ๆ เมื่อมองออกไปหน้าร้าน บันเห็นผู้หญิงสองคนกำลังขายของช่วยกันอยู่
“ หวัดดี จำชื่อผมได้ด้วยเหรอ ? ”
บันโบกมือทักทายแล้วส่งยิ้มเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้ผิดปกติ ที่วิ่งเข้ามาในบ้านคนอื่น
“ ไต้หวันเรอะ ? ”
อาม่าพูดจีนกลางสำเนียงแปร่งหู
“ ไท่กั๋วครับม่า เขามาจากเมืองไทย ”
“ เพื่อนอาเหลียนที่โรงเรียนเรอะ ? ”
“ ครับม่า ”
บันรู้สึกขัดเขินเมื่ออยู่ในวงล้อมของบ้านเหลียน เท้าข้างขวาที่เปล่าเปลือยถูไปมาบนเท้าซ้าย อัลเบิร์ตที่ยืนสงบนิ่งอยู่ข้าง ๆ ก็คงสงสัยอยู่ไม่
น้อยเช่นกัน มันเริ่มทำจมูกฟุดฟิดกับกระสอบใส่ข้าวที่ตั้งเรียงรายอยู่ข้าง ๆ
“ ทำไมถึง ……………… เข้ามาทางนั้นได้ล่ะ ? ”
คนถามก็คงนึกสงสัยมากเช่นกัน สงสัยจนตั้งคำถามไม่ถูก ว่าบันเข้ามาได้ยังไง
“ คือ ………….. เอ่อ คือว่าหลงทางมาน่ะ แล้วนึกว่าประตูนี้เป็นทางออกไปถนนใหญ่ ”
“ คนบ้าเรอะ ? ”
อาม่าโพล่งขึ้นมาเฉย ๆ
“ ไม่ใช่ครับม่า เขาเป็นเพื่อนผมที่มหาวิทยาลัย ”
“ นั่งก่อนสิบัน แล้วรองเท้าหายไปไหนล่ะ ? ”
เหลียนเห็นบันยืนขาเดียว เนื่องจากมีรองเท้าไม่ครบคู่
“ มันตกหายไปแล้ว เมื่อกี้นี่เอง ”
บันได้รองเท้าคู่ใหม่จากร้านของเหลียน เป็นรองเท้าแตะธรรมดาสีแดง มีลายการ์ตูนเล็ก ๆ ติดอยู่ด้านในของรองเท้า อาม่าหยิบเอา
รองเท้าข้างเดียวของบันใส่มาในถุงแล้วบอกให้เก็บกลับบ้านไปด้วย เผื่อเจอคู่ของมันอีกข้าง
“ มันหลุดหายไปแล้ว ไม่ได้คืนแล้วล่ะม่า ”
“ ของมันคู่กัน ยังไงก็ต้องกลับมาเจอกัน ”
เหลียนพาบันเดินตัดถนนใหญ่แล้ววกกลับไปยังถนนที่ติดกับร้านเค้ก คลินิกรักษาสัตว์ของหมอหลินเปิดไฟสว่างไว้ด้านหน้า ป้ายชื่อภาษาจีนของคุณหมอ
สว่างโร่ด้วยแสงไฟสีเหลืองอ่อนนวลตา
“ จริง ๆ ให้ผมไปส่งก็ได้นะ ขับรถไปไม่นานก็ถึง ”
บันโบกมือที่ถือถุงรองเท้าแตะข้างเดียวไปมา พร้อมกับยืนยันว่าจะกลับพร้อมกับคุณหมอข้างใน
“ นี่เป็นหมายเลขโทรศัพท์ของผม เผื่อมีเรื่องเดือดร้อนหรือว่าหลงทางอีก ”
“ ขอบคุณนะอาเหลียน ”
คลินิกรักษาสัตว์ของหมอหลิน ไม่ใช่คลินิกเล็ก ๆ ที่เป็นห้องเช่าเหมือนที่บันคิด แต่มันเป็นคลินิกที่ใหญ่โตคล้ายกับสถานความงามของคน
พนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ถามบันว่ามีหมอประจำหรือไม่ บันส่ายหัวไปมาแล้วบอกว่าต้องการพบคุณหมอหลิน ที่เป็นเจ้าของคลินิก เธอเดินนำ
บันมายังห้องตรวจที่สาม และส่งสมุดทำบัตรให้กับบัน
“ ไม่ต้องหรอก เขาไม่ได้พามาตรวจ ”
หมอหลินกำลังนั่งคุยอยู่กับชายวัยกลางคนที่มีงูเหลือมสีทองพันอยู่รอบ ๆ คอ มันหันมามองบันกับอัลเบิร์ตแล้วแลบลิ้นสองแฉกออกมาทักทาย
คุณหมอเจ้าของคลินิกโบกมือทักทายบันแล้วเขียนใบสั่งยาลงในกระดาษสีขาวแผ่นเล็ก ให้เจ้าของงูไปรับยาที่เคาน์เตอร์
“ บันนี่ มาถึงนี่ได้ไง ”
“ เดินมาครับ เดินเล่นมาเรื่อย ๆ แล้วก็กลับบ้านไม่ถูก เลยจะมาขอติดรถไปด้วย ”
“ แล้วมาที่นี่ถูกได้ไงล่ะ ? ”
“ ถามอาแปะขายเก๋าลัดมาครับ ”
หมอหลินถอดถุงมือยางออกแล้วเหลือบมองนาฬิกาแขวนข้างผนัง
“ รออีกครึ่งชั่วโมงนะ ”
“ รับทราบครับ ”
บันตะเบ๊ะเลียนแบบท่าทหาร ช่วงว่างที่ไม่มีสัตว์มานั้น บันปล่อยให้หมอหลินตรวจดูฟันของอัลเบิร์ต ส่วนตัวเองก็เดินสำรวจดูรอบ ๆ คลินิก ตรง
เคาน์เตอร์จ่ายยา มีพยาบาลสาวใส่แว่นร่างท้วมยืนยิ้มแป้น เธอนำถาดขนมเล็ก ๆ กับน้ำอัดลมมาส่งให้กับบัน
“ ขอบคุณครับ ”
บันยกมือไหว้ขอบคุณด้วยความเคยชิน
พื้นที่ทางด้านหลังของที่นี่ มีป้ายติดเอาไว้ว่าเป็นที่พักของสัตว์ บันเห็นผู้ป่วยมากมายที่มารับการรักษา ไม่ว่าจะเป็นเต่าตัวใหญ่ที่นอนอยู่
ในตู้กระจกชื้น ๆ มีทรายหยาบกองอยู่เป็นหย่อม ๆ ปลาเทวดาที่มีเครื่องปั๊มออกซิเจนสามหัวคอยเป่าฟองอากาศอยู่ตลอดเวลา ด้านขวามีลูกแมว
เปอร์เซียตัวเล็ก ๆ นอนหลับตาพริ้มอยู่บนผ้า
เมื่อเดินออกมาอีกฝั่ง บันพบห้องตรวจที่สี่ถึงหก ในนั้นมีคุณหมออีกหนึ่งคน คุณหมอกำลังตรวจอาการของจิ้งจอกทะเลทรายหูใหญ่ มันทำท่าสั่นระริกเล็กน้อย ตอนที่เจ้าของส่งมันไปให้กับคุณหมอ
“ กลับกันเถอะบันนี่ ”
เสียงหมอหลินดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง คุณหมอจูงอัลเบิร์ตที่เดินกวัดแกว่งหางโอ้อวดเจ้าสุนัขพันธุ์โกลเดนรีทรีฟเวอร์ในกรง สุนัขตัวนั้นเห่า
ทักทายเสียงอ่อย เหมือนมันยังไม่ค่อยแข็งแรงนัก
“ เป็นโรคซึมเศร้าน่ะ เจ้าของไปต่างประเทศ ”
บันมองเจ้าสุนัขในกรงด้วยความสงสาร ขนาดสัตว์ที่เจ้านายทิ้งมันไปยังเป็นโรคซึมเศร้าได้ ประสาอะไรกับคนที่เจ้านายกำลังจะทิ้งไปหาเจ้าสาว
คนที่มีความรู้สึกนึกคิด ละเอียดอ่อนกว่าสุนัข คิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้
“ เอ้า น้ำตาร่วงซะแล้ว อย่าห่วงเลยนะ พรุ่งนี้เจ้าของมันก็กลับมารับแล้ว เขาไปทำธุรกิจทุกอาทิตย์ วันที่ไม่อยู่บ้าน เขาก็เอาเจ้านี่มาฝากทุก
ครั้งนั่นแหละ ”
หมอหลินเข้ามาลูบหัวบันปลอบใจ โดยที่ไม่รู้ว่า ที่จริงแล้ว บันร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองเป็นหมาที่เจ้านายกำลังจะทิ้งต่างหาก
“ อัลเบิร์ตยังหายใจฟืดฟาดหรือเปล่า แล้วกินอาหารได้เยอะไหมบันนี่ ? ”
บันสะอึกอยู่สามครั้งก่อนจะกลั้นใจตอบหมอหลิน
“ ยัง ฮึก ฟืดฟาด ฮึก อยู่ กินข้าวเยอะเหมือนเดิม ฮึก ”
“ ไปดื่มน้ำซักแก้วดีกว่า จะได้หายสะอึก ”
ระหว่างทางกลับบ้าน หมอหลินดูเหมือนจะจงใจเล่าแต่เรื่องตลกให้บันฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องนกที่ไม่มีเจ้าของ แต่บินมารักษา
ตัวเองที่คลินิก เรื่องต่างหูเพชรราคาหลายล้านในท้องหมา บันพยักหน้าเออออไปด้วยพร้อมกับปั้นหน้ามีความสุขเต็มที่
“ โลกของเราก็มีอยู่สองด้าน ทั้งด้านมืดและด้านสว่าง บางอย่างเราก็ไม่เห็นด้วยตา ไม่ได้สัมผัสด้วยใจ อย่าเพิ่งตัดสินจากการที่เราคิดเอาเองคนเดียว ”
หมอหลินพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะขับรถออกไป
“ ไม่เห็นจะเข้าใจเลยซักนิด ”
บันเลื่อนประตูเล็กออกแล้วจูงอัลเบิร์ตเข้าไป โชคดีที่ตอนนี้เคลวินยังไม่กลับ บ้านยังเงียบและมืดเหมือนกับตอนที่ออกไป
บันเดินตุปัดตุเป๋ขึ้นบันได ไขกุญแจบ้าน ก่อนที่จะหันกลับมาหยิบเอารองเท้าสีแดงคู่ใหม่ขึ้นมาแอบไว้ในห้องนอน เมื่อปลดสายจูงอัลเบิร์ตออก
แล้วปล่อยให้มันไปนอนแล้ว ก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเข้านอนทันที โดยลืมไปว่ายังไม่ได้ทานข้าวเย็น
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายนำรองเท้าแก้วออกตามหาซินเดอเรลล่า เจ้าชายยื่นรองเท้านั้นมาให้กับซินเดอเรลล่าที่ทำ
หน้าที่เป็นเหมือนสาวใช้ในบ้าน เจ้าชายสวมรองเท้าแก้วเข้ากับเท้าและพบว่า เจ้าของที่แท้จริงนั้น ที่แท้ก็คือสาวใช้ในบ้านของแม่เลี้ยงแสนโหดร้ายนี่เอง
“ รองเท้าแตะของนายจริง ๆ สินะ ”
เจ้าชายพูดขึ้นมาเบา ๆ
“ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่รองเท้าของผม ”
“ แต่มันพอดีกับเท้าเลยนะ ”
“ ก็บอกว่าไม่ใช่ ”
“ ยังมีหน้ามาเถียงอีก ลุกขึ้นมาได้แล้วเจ้าเด็กหนีเที่ยว ”
“ อื้อ ”
เช้าแล้ว บันตื่นขึ้นมาเพราะฝันถึงรองเท้าแตะคู่นั้น รองเท้าแก้วกลายเป็นรองเท้าแตะ เจ้าชายกลายเป็นเจ้านาย บันขนลุกและถลาเข้าหา
เจ้าหลันชิงที่อยู่ข้าง ๆ เตียง ตุ๊กตาตัวใหญ่สีชมพูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย มันกำลังบิดตัวหนี แต่ก็ช้ากว่าบัน
“ หลันชิงมานี่ จุ๊บบบบบบ ”
หลันชิงเซถลาลงไปนอนกับพื้น บันอ้าปากค้างขณะประกบปากกับหลันชิง หลันชิงเป็นผู้ชายไหล่กว้าง ๆ หลันชิงมีอกอุ่น ๆ และหลันชิงมีปากที่ร้อน
และมีกลิ่นชาจีนติดอยู่กับริมฝีปาก
วันนี้หลันชิงไม่ใช่กระต่ายชมพู !
“ หลันชิง ! ”
“ เจ้านาย ! ”
“ อื้อ ! ”
บันลุกขึ้นจากท่าคล่อมตัวทับเคลวิน ปากของบันที่เพิ่งถอนออกมา ทำให้เจ้านายตาค้างและเงียบสนิท บันหันขวับไปบนเตียงนอน เจอเจ้าหลันชิงตัวจริง
นอนยิ้มแป้นอยู่
“ เรื่องอะไรถึงต้องมาใส่เสื้อชมพูเหมือนหลันชิงด้วยเล่า ! ”
บันทำหน้าเหยเก มือขวาถูปากไปมาจนร้อน
“ ความผิดใครกันแน่ล่ะ ? ”
“ ก็เจ้านายเข้ามาทำอะไรในห้องผมล่ะ แอบเข้ามามีจุดประสงค์อะไร ”
“ ฉันมาจับคนโกหก ”
“ โกหกอะไร ”
บันใจหายลงไปอยู่ตาตุ่มเมื่อเคลวินยื่นรองเท้าแตะข้างที่ตัวเองทำหล่นไว้เมื่อคืนออกมา
“ เมื่อคืนไปทำอะไรที่ร้านเค้ก ? ”
“ เปล่านะ ”
“ หลักฐานขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก หรือจะให้ตามพยาน ”
เคลวินขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วจ้องบันที่กำลังซุกตัวอยู่ในผืนผ้าห่ม
“ เฮอะ ใครจะมาเป็นพยานให้กันเล่า ”
“ ก็คนที่มาส่งเมื่อคืนนี้ไง ลืมนัดแนะกันหรือไง ว่าไม่ให้บอกฉัน ”
อย่างที่เคลวินบอกจริง ๆ บันลืมบอกหมอหลินให้เก็บเรื่องเมื่อคืนเป็นความลับ
“ ก็แล้วทำไมล่ะ รองเท้าผมแล้วทำไม ผมไปที่ร้านเค้กแล้วทำไม ผมจะไปไหนก็ได้ทั้งนั้น เจ้านายจะมาดุผมเรื่องอะไร ? ”
“ ฉันแค่ถามว่าใช่รองเท้านายหรือเปล่า เท่านั้นเอง มีแต่นายที่ตีโพยตีพาย ”
“ ผมไปเดินเล่นแล้วเจอเจ้านายกับ กับ ผู้หญิงคนนั้น พอรู้ตัวก็เห็นเจ้านาย เลยตกใจ ก็เลยพาอัลเบิร์ตวิ่ง ”
“ มีอะไรจะถามฉันหรือเปล่า ? ”
เคลวินจ้องหน้าบันแล้วมองเหมือนรู้ว่าบันกำลังสงสัย
‘ ถ้าสงสัยก็หมายความว่าเราหวงน่ะสิ ’
เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมาในใจ
“ ว่าไง บางอย่างเก็บเอาไว้ในใจคนเดียวมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก ”
“ ไม่สงสัยอะไรทั้งนั้น อ้อ สงสัยว่าทำไมเจ้านายถึงต้องใส่เสื้อชมพูด้วย ”
บันเฉไฉออกไปเรื่องอื่น ไม่ให้เคลวินจับพิรุธได้
“ ที่บริษัทคุณย่ามีงาน แค่นี้ใช่ไหม ที่จะถาม ? ”
“ แค่ นี้ ”
บันถอนหายใจ ไม่กล้าถามเจ้านายเรื่องเจ้าสาว
“ ช่วงนี้ฉันต้องไปบ้านคุณย่าบ่อย ๆ ฝากดูแลอัลเบิร์ตด้วยนะ ”
เคลวินจ้องบันเหมือนจะบอกอะไรบางอย่างแต่ก็หันหลังกลับ
“ เจ้านายจะแต่งงานจริง ๆ น่ะเหรอ ! ”
บันถามเคลวินที่กำลังผลักประตูออกไป
“ รู้เรื่องนี้ได้ไง ? ”
“ ดาเนียลบอก ”
“ ดาเนียลบอกว่าไงล่ะ ? ”
“ บอกว่าเจ้านายไปดูตัวเจ้าสาวที่บ้านคุณย่า ! ”
“ ก็จริงตามนั้น ”
“ ทำไมต้องให้คุณย่าหาคู่ให้ด้วยล่ะ ทำไมเป็นแบบนี้ ! ”
“ แล้วมันผิดตรงไหนล่ะ ในเมื่อฉันก็ยังไม่มีใคร ? ”
เคลวินกอดอกแล้วพิงหลังเข้ากับบานประตู ดวงตาคมกริบจ้องมาที่บันเหมือนกำลังรอฟังคำตอบ
“ ใครว่าเจ้านายไม่มีใครกันล่ะ เจ้านายมีผมกับอัลเบิร์ตที่ต้องดูแล ใครกันที่บอกว่าต้องดูผมทุกฝีก้าว นี่อะไร แค่คืนเดียวก็หลอกกันแล้ว ”
“ บางอย่างฉันก็คิดว่านายคงไม่เข้าใจ ถึงจะเล่าให้ฟังตอนนี้ ก็มัวแต่จะหาข้ออ้างมาเถียงเหมือนเด็ก ”
“ เรื่องที่บอกว่าผมเป็นเด็ก ก็เป็นข้ออ้างของเจ้านายเหมือนกันนั่นแหละ ! ”
“ คุณย่าอยากให้ฉันแต่งงานเดือนหน้ากับคนที่ท่านเลือกให้ คนที่นายเห็นเมื่อคืนในร้านเค้กนั่นแหละ ”
จบตอนที่ 24 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ
-
:laugh: ตามมาจิ้มคุณเคนอิจิ อีกรอบ
:pig4: มากๆนะครับที่มาต่อให้
-
ป้อแป้มากช่วงนี้ กลับบ้านดึก เพราะเลี้ยงหนู เลี้ยงหนูจริง ๆ นะ ไม่ใช่อีหนู หนูจิ๊ด ๆๆ
บันงอแงนิดหน่อยช่วงนี้ พ่อจะหาแม่ใหม่ให้ เลยหงุดหงิด :กอด1:
อยากฝากให้นักอ่านใจดี ช่วยเม้นท์กระทู้นี้หน่อยครับ จะเอาไปแปะในเฟสก็ได้ครับ งานวันมหิดล 54
ผมตั้งไว้ในห้องพูดคุย กลัวไม่มีคนเม้นท์แล้วมันจะตกไปอยู่หน้าท้าย ๆ แล้วบางคนจะไม่ได้อ่านกัน
ตามลิ้งนี้นะครับ คลิกที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28677.0/)
ขอบคุณผู้ที่มีจิตเมตตาครับ บุญกุศลที่ท่านช่วยเม้นท์ บริจาค ซื้อธง สติ๊กเกอร์ ขอให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บไข้ สาธุ
รัก / เคนอิจิ
พรุ่งนี้จะเข้ามากด 1 ที่รักนักอ่าน
-
บันนี่
-
ชักจะรู้สึกเคือง "เจ้านาย" ตะหงิด ตะหงิด แล้วละสิ
จะทำให้น้อยใจไปถึงไหน
เปลี่ยนใจไปหาแดเนียลซะเลย ดีมั๊ย :m16:
-
แอร๊กกก ไม่น้า
คุณย่าอยากให้แต่ง แต่เจ้านายก็ไม่เห็นต้องทำตามเลย
ไม่งั้นจะยุให้น้องบันพาอัลเบิร์ตหนีออกจากบ้านประท้วง! สงสารบันนี่ T_T
-
เจ้านายยยยยยยยยยยย จะแต่งงานจริงๆ เหรออออ
-
บันนี่แย่แน่ๆ :serius2: ถูกเจ้านายทิ้งไปแต่งงานซะแล้ว
ทำไงดี :z3:
-
โถ่บันนี่น้อย :sad4:
-
กร๊ากกก บันได้เป็นซินเดอเรลล่าด้วย มีเจ้าชายเก็บรองเท้ามาตามหา
เอาใจช่วยเด็กน้อยสีส้มของเรา แนะนำ้ให้เอาไม้มาดักตีหัวเจ้านายลากเข้าถ้ำไปซะ
แก้คำผิดนิดหน่อยนะคะ
เดินมาครับ เดือนเล่นมาเรื่อย ๆ
โลชกของเราก็มีอยู่สองด้าน
+1 :กอด1:
-
บันนี่ขี้งอน>< หลันชิงตัวปลอมก็แอบย่องมานอนอิงแอบกับบันนี่
คุณพ่อเหมือนมีใจแต่โคตรไว้ฟอร์ม
-
:กอด1:คิดถึง.....อิอิ
-
มันเจ็บ เจ็บในหัวใจ ทำไมเจ้านายทำแบบนี้ !!!!
งื่อ ~ จะนอนหลับไหมเนี้ย แง้ !!
-
เจ้านายใจร้ายที่สุดดด
บัน กลับเมืองไทย ไม่ก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นเลย
เอาให้คนบางคนปวดใจซะ ห้าๆๆๆ
-
อ๊ากกกก หนูบันจะถูกทิ้งไหม๊เนี่ยย หมาหัวเน่า2ตัวเลยย
-
รักเด็กก็งี้แหละ
ไม่มีเหตุผลเหมือนผู้ใหญ่ อธิบายอะไรก็ไม่ฟัง
แต่ทำไงได้ "รัก"ไปแล้วนี่
หัวเราะใส่หน้าเจ้านายแล้ววิ่งหนีหายไป
-
ขอบคุณครับ ชอบบันจังน่ารักดี
-
บันนี่เอ๊ย จะน่ารักไปไหนเนี่ย
ยิ่งตอนบ่นกับอัลเบิร์ตยิ่งน่ารัก
ไม่รู้จะสงสารหรือจะฮาดี
แต่อ่านแล้วโคตรเอ็นดูบันนี่เลยเหอะ
กอดบันนี่ :กอด1:
กอดเคนคุง :กอด1:
ภาระกิจรัดตัวจริงๆเนาะ สู้ๆนะจ๊ะ
รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ
-
คิดถึงน้องบัน
-
โถบันลูกแม่ ถ้าเขาไม่เอาก็กลับบ้านเรานะลูก
ให้บางคนเขารู้สึกซะบ้าง :m16:
-
สงสารบันนี้ตัวน้อยอ่า ท่าทางจะเหงามากมาย :กอด1:
ช่างศีรษะเจ้านายเถอะ ไปซบอกคนใจดีกว่านี้ดีกว่า เจ้านายช่างเป็นเจ้าชายที่ใจร้ายจริงๆ :angry2:
-
:serius2:กลับไปหานักร้องติ๊งต๊องดีกว่าน้องบัน
ถึงบ้ามันก็รัก
-
บางครั้ง อะไร ๆ มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น ที่คิดเอาเอง
แต่ในเมื่อไม่ยอมถาม ทุกอย่างก็ยังคงคลุมเคลือ ต่อไป
มาช่วยกันลุ้น ให้ความเหงากับความน๊อยของ เด็กสีสม ผ่านไปไว ๆ
+1 ให้ เคนอิจิ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องกลับมาเจอกันงั้นเร๊ออออออ :angry2:
เดี๋ยวก็จับบันนี่แต่งงานกับหนุ่มอื่นไปก่อนเลยงิ !
-
สงสารบันนี่ แต่อย่าน้อยใจ หนีออกจากบ้านนะ
หลงทางเป็นงานอดิเรกจริงๆเลย
ยังดีที่ว่า บันนี่น่ารัก เลยมีแต่คนเอ็นดู :กอด1:
-
:o12:เจ้านายใจร้ายยยย....ทำร้ายน้องบันนี่แบบนี้ได้ไง
:beat:
-
อ๊าาาาากกกก เคนอิจิ ทำงี้มันค้างน่ะ น้องหนูบันน่าสงสาร ยังไม่แน่ใจตัวเอง ส่วนเคลวินก็ยังหลอกตัวเองอยู่
ไม่รู้หัวใจตัวเองอีกคน แล้วเมื่อไรจะรู้เรื่องกันสักทีล่ะเนี่ย
-
ชีวิตที่คลุมเครือ :o11: :o11:
-
เจ้านาย ถ้ายังทำแบบนี้อีกจะให้บันนี่กลับไทยแล้วนะ
-
สงสารบันนี่น้อย
เจ้านายจะแต่งงานจริงเหรอ ใจร้าย
+1เป็ดด้วยค่ะ :L2:
-
บันนี่น่ารัก เวลางุงงิ๊งกับอัลเบิด
บวกเป็ด
-
หง่ะ ยังไงกันละหนิ
เคลวินต้องการให้บันพูดออกมาละซิ
ขี้แกล้งอ่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วงอนเจ้านานแทนบันนี่ ฮื้ออออ
-
:z3:เจ้านายยยยย ทำอย่างนี้กะบันนี่ได้อย่างไร จะแต่งงานจริงๆรึนั่น :z3:
-
บันนี่ อย่าร้องไห้นะ
ถ้าเจ้านายไม่สนใจก็มาซบอกชาวบอร์ดได้ :กอด1:
-
บันน่าสงสารจัง
-
เจ้านายยยยย ใจร้ายเนอะ
จะทิ้งบันได้หลงคอหรอ??
ถ้าบันมีใหม่ อย่าไปตามหาล้่ะกันนน ชิชิ
-
ทำไมเจ้านายทำอย่างนี้...ทั้ง ๆ ที่หึงบันขนาดนั้นตอนอยู่กับคนอื่น
แล้วอย่างนี้ความสัมพันธ์จะเป็นยังไงล่ะ เดือนหน้า? แต่งงาน?
เกิดบันประชดแล้วไปอยู่ที่อื่นจะทำไงเนี่ย!!
-
:z3:
-
เอาใจช่วยและลุ้นเสมอ ขอให้บันๆๆผ่านไปได้นะครับ สู้ๆๆ
ปล.น้อ
เคนอิจิ สบายดีไหม ดูแลสุขภาพด้วยนะ :pig4:
-
โอ๊ย ทำไมเจ้านายทำแบบนี้เนี่ย :m31:
-
เคนจังตัดจบได้ค้างคาพอดีเลย TT__TT
-
หวังว่าเจ้านายคงจะไม่ทิ้งบันนี่จริงๆ หรอกนะ
-
บันนี่จะทำยังไงล่ะเนี้ย
-
มากอดทีหนูบัน :กอด1:
ทำไมถึงน่ารักงี้อ่ะหนู >< งอนพ่อเคลที่ไปหาแม่ใหม่ให้
ว่าแต่เคลวินจะไม่ปฏิเสธคุณหน่อยหรือ T T
ปอลิง ขอบคุฌค่า
-
เอ้วววว ยังไงล่ะทีนี้ เคนซังงง เค้าอยากอ่านอินเซสท์ 5555555 ใกล้ละๆ มีความรู้สึกว่าเป็นตอนที่มีความอึมครึมแต่ก็แว่วหวานอ่า
พ่อนะพ่อ ถ้าจะทำท่าทางเหมือนรู้ไปหมดแบบนั้นก็อ่อยๆ ยอมๆ บันหน่อยเซ่ อะธ่อ
ส่วนบันนี่น้อยตอนนี้ก็กลายเป็นลูกหมาโกลเด้นฯถูกพ่อทิ้งไปหาเมีย(น้อย?) ซะแล้ว โธ่!!
ยังไงก็ตาม มีความรู้สึกว่าฟ้าจะเปลี่ยนสีละ
-
อ่านจนถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่แน่ใจว่าเจ้านายมีใจให้บันอ๊ะยัง เอ็นดูน่ะใชช่ แต่รักนี่ดูไม่ออกง่ะ
-
:z3: คุณเคนอิจิมาแบบสั้นๆ และค้างๆๆๆๆๆๆ
:z3: ทำไมบันนี่ไม่บอกไปเลยว่ารัก หึงและหวงพ่อเคลวิน ขนาดหมอหลินเป็นคนนอกยังรู้เลยว่าคู่นี้รักกัน
เคลวินผู้ชายน้ำแข็งนี่ก็นะ ขนาดบันลวนลามซะขนาดนั้นยังไม่ยอมใจอ่อนอีก แล้วก็ปากไม่ตรงกับใจทั้งคู่ ปากแข็งด้วยกันทั้งคู่
คุณเคนอิจิ ตอนหน้าขอแบบยาวๆ นะคะ :pig4: ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
-
บันจ๊ะ...อย่าเพิ่งคิดอะไรที่เป็นลบนักเลย
ลองกลับไปตรองตามคำพูดของหมอหลินดูดีๆอีกทีดีไหม
-
:o12: แลัวมาแล้วก็ไม่เข้าใจกันเลย
-
ไม่ยอม ๆ เจ้านายเป็นของบันนี่นะ :z3:
-
กอดหนูบันนี่ :man1:
-
ไม่ยอม ๆ เจ้านายเป็นของบันนี่นะ :z3:
กดไลค์ให้เม้นนี้
-
เดือนหน้าเร็วไปไหม ไม่ยอมไม่ยอมไม่ยอม
ก็ว่าแล้วว่าตุ๊กตาจะขยัยตัวได้ไง ที่แท้ก็คุณน้ำแข็ง อิอิ
-
เคนจังงงงงงงงงงงง
ทำไมรอบนี้ตัวเองใจร้ายกับเค้าแบบนี้ละคะ
ตัดจบแบบค้างๆแบบนี้ได้ยังไง~~~~
ไม่เอานะไม่เอา อิตาเคลวินจะไปแต่งงานกับคนอื่นได้ไง เค้าไม่ยอม~~~~~
ปล.แต่แอบคิดว่าผู้หญิงที่น้องบันเห็นอาจจะเป็นแฟนของพี่หมอหลินก็ได้ใครจะไปรู้ เนอะ!!!
-
สงสารบัน
-
บันจัง หนูไม่อยากได้แม่ใหม่ใช่มั้ยคับ
พาอัลเบิร์ตไปประท้วงพ่อเลยยยย
อยากจะ :กอด1:อ้ายให้กระดูกหักเลย คิดถึงจะแย่ :o8:
-
เจ้านายชักจะไม่น่ารักแล้วนะ จะแต่งงานทิ้งน้องบันเป็นหมาหัวเน่า
สงสารบันจังเลย มีบ่นกับอัลเบิร์ตด้วยว่าจะเป็นหมาถูกทิ้งทั้งคู่
กดให้เป็ดแล้วคุณเคนอย่าให้เจ้านายแต่งงานนะ สงสารบันนี่
-
สรุป บันนี่คิดไปเองเหรอเรื่องเจ้านาย
-
เจ้านายทำงี้ได้ไงนี่ แล้วบันจะเอาไปใว้ที่ใหนละ เริ่มเคืองแล้วนะ
-
บันหวงเคลวินแบบไหนน่ะ รู้ใจตัวเองหรือเปล่าจ้า
-
:sad4: :sad4:
-
เจ้านายตอบงี้ได้ไง สงสารบันนี่นะ :impress3:
-
เควินเหมือนจะอยากให้บันหึงนะ บันก็หึงให้เค้าหน่อยยยยย
-
โอ้วว~ ไม่นะ!!! :sad4: :sad4: :sad4
-
พ่อ!! อย่าทิ้งบันไปนะ :monkeysad:
-
โอ๋แต่ช้าแต่.....ใจเย็น ๆ นะจ๊ะ
ว่าแต่ว่า...เจ้านายจะแต่งงานจริง ๆ เรอะ
-
ตัดจบ ได้จุกมากค่ะ อ๊าก ค้างคา
-
ห้ามแต่งน้าาา :sad4:
เดี๋ยวกระต่ายเป็นโรคซึมเศร้า
-
เจ้านายใจร้าย T___T ทิ้งกระต่ายได้ไง
-
บันเริ่มหวงเจ้านายแล้ว
-
บันนี่หวงเจ้าของ ถ้าเจ้าของทิ้งไปจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
เจ้านายจะเย็นชาไปไหน ไม่รู้สึกอะไรกับบันเลยหรอ
บันเสียใจแย่อ่ะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตามทันแล้ว ไชโย!!!
อ่านไปๆนี่หลงรักน้องกระต่ายเต็มเปาเลย. ส่วนเจ้านายน่ะใจร้ายชะมัดบันหนีออกจากบ้านเหอะ :oni1:
-
ไม่ยอม เจ้านายจะแต่งงานได้ไง
:L2: :L2:
-
เมื่อกี้ไปเรื่องนู้นมาแล้ว ตอนนี้เป็นขอมดำดินมาโผล่ที่นี่บ้าง
กดบวก 1 ตามสัญญา บางคนอาจจะได้มาจากกระทู้นู้นแล้วนะครับ
women007 / อ๊ะ คุ้น ๆ คนแรกทั้งสองเรื่องเลยป่ะเนี่ย
BaII / :กอด1:
ppmayuree / ไว้รอเคลวินบอกนะครับ บางทีอีกฝ่ายอาจคิดอะไรอยู่ก็ได้
RoseBullet / อย่าเพิ่ง ๆ ยังเรียนไม่จบ ตอนนี้ไม่มีที่อยู่ ^^
NannY / จริง ๆครับ สาวคนนั้นแหละ เอิ๊กก
wews / ตอนหน้าจะพาไปล้มงานแต่งซะให้ราบคาบ
Sky / กระต่ายหัวเน่า
aorpp / ขอบคุณครับ แก้แล้วนะ เอาไม้ตีหัวแล้วเผด็จศึกเลยใช่ป่ะ
ณยฎา / หลันชิง = เคลวิน / หลันเหอ = บัน / หลันลา = คนเขียน
ninkara / คิดถึงใครน้อ ผมป่ะ
lolilo / ปวดใจจิ๊ด ๆ
Capricorn / เดี๋ยวรอเรียนจบแล้วชิ่งหนี กลัวเจ้านายจะให้อยู่เลี้ยงลูกอ่ะดี๊
น้ำทะเล / โดนทิ้งขว้างทั้งสองคน ช่วงนี้เจ้านายปล่อยให้หากินเอง
fuku / ฮา เจ้านายจะเบะปากไหมเนี่ย
premkoe / ครับ ^^
sam3sam / เช่นกันครับหนิง อากาศไม่ดี ดูแลสุขภาพด้วยนะ
thisispom / ช่วยกันปลอบหน่อยนะช่วงนี้ เด็กมันจิตตก เจ้านายมันจะหนีไปแต่งงาน
Maize / อ้าว เจอแม่บันแล้ว มารับลูกกลับบ้านด่วนนะครับ เด็กงอแงใหญ่แล้ว
BeeRY / เป็นเจ้าชายน้ำแข็งไส
roseen / กลับไปเป็นสะใภ้เงินล้านที่ไต้หวันใช่ป่ะ
wan / ขอบคุณครับ บวกมาจากกระทู้นู้นแล้วเหมือนกัน กดไม่ออกแล้ว / ตอนนี้ยังครึ้มฟ้าครึ้มฝน เลยจิตตก
nn~~NN / เหลือแต่คนต๊อง ๆ ดาเนียลงี้ เจส เฮ้อ บัน
หมวยลำเค็ญ / ก็เพราะเป็นแบบนี้ พ่อเลยต้องจับตาดูทุกฝีก้าว
tatum1234 / เจ้านายจะแต่งเมียเลยฝึกให้บันชินละมั้ง ^^
litlittledragon / เนอะ รักวุ่นวาย เจ้าชายอัลเบิร์ตซะดีมั้ง เปลี่ยนบทให้อัลเบิร์ตเป็นคนใส่ชุดหมา
tuckky / ^^ ครับ ยังไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาเลยคลุมเครือ
Little Diamond / สั่งเคลื่อนสัตว์เลี้ยงกลับ กระต่ายใหญ่หนึ่งตัว กับหมา ^^
i1_to*pp / ขอบคุณครับ
p u p p e t / เขาคุยกันรู้เรื่อง ช่วงนี้หัวอกเดียวกัน
rellachulla / ปากแข็งทั้งคู่ อิอ๊ะ เมื่อคืนเผลอหลับไปคาคอมอ่ะ เอิ๊กก อย่าสงสัยว่าทำไมหายไป
♥a2k♥ / โอ๋ ๆ ตบหลังสองที อย่างอนนะ เดี๋ยวพ่อเสียใจ
andaseen / จริง ๆ นะ คุณย่าบอกมา
bow55 / จะพากันไปปิดล้อมบริษัทเจ้านายใช่ป่ะ
iforgive / ก็เป็นหมาหัวเน่าไปก่อน น่าสงสาร ^^
zeit / ถูกต้อง หายจากบ้านไปทั้งคนทั้งหมาเล้ย เจ้านายต๊กกะใจ เหลือแต่บ้าน
SuSaya / เดาไม่ออกว่า หน้าตายอย่างเจ้านายจะทำหน้าไงนะ แต่กลัง ๆ มานี่แกแอบยิ้มหลายทีแล้วนา
p_phai / แค้นพ่อหรือเปล่าเนี่ย ^^
โดดเดี่ยวแต่ไม่ / ผมสบายดีครับ ขอให้มีความสุขและสุขภาพดีเช่นกัน
lucifel / จับเผาซะดีมั้ง หรือว่าไง ขอมติ
love2y / ตัดเข้ารายการที่น่าสนใจครับพี่ฝน ^^ ตอนหน้าลุยใหม่
-~iK@iZ_KunG~- / อาจจะเก็บเอาไว้เป็นพี่เลี้ยงลูกในท้องเมีย ฮ่า
qq_oo / รอดูก่อน ถ้าไม่ไหวก็พาอัลเบิร์ตหนีซะเลย
ratnalin / ตอนนี้เหมือนกับพ่อมาถามว่า อยากมีแม่ใหม่หรือเปล่า แล้วเด็กก็งอแงไม่เอาแม่ใหม่
ease supsnerv / เหมือนน้องหมาโกลเดนตัวนั้นเลยครับ
punchnaja / ดูยากครับ ถึงได้เป็นคุณน้ำแข็งไส สมชื่อเรื่องเลย
gookgik / ครับ ^^
yayee2 / บางทีในมุมของบันก็คงคิดไปไม่ถึงละมั้งครับพี่แก้ว ( หรือว่าเซ่อก็ไม่รู้อ่ะ ^^ )
chinminho / ความไม่เข้าใจจะจบลงถ้าคุยกันครับ ( ถ้าเขาคุยกันน่ะนะ )
dukdikdukdik / ชอบ ๆ แต่เจ้านายจะยอมหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ
-Otto- / :กอด1: เนียนกอดแทน
BaII / :กอด1:
MokGaLaKom / เขาเรียกหลันชิงตัวพ่อของจริง
ZuuZuu / นะ ไม่แน่ ๆ
p u p p e t / มอบตั๋วเครื่องบินให้ไปฮ่องกงครึ่งใบ ลงตรงไหนไม่รู้อ่ะ ให้ไปปลอบบันนะ
iPuii / รัดแบบงูเหลือมป่ะเนี่ย เหมือนกระดูกจะหักละ หรือว่าแก่แล้วก็ไม่รู้
nongrak / อ๊ะ ให้สินบนนักเขียน
ordkrub / ต้องถามเจ้านาย ตอนนี้กำลังเตรียมงาน หรือว่าจะหนีงาน
som / เอาไว้ที่เดิมแหละ ให้อยู่เลี้ยงหมา ฮี๊ น่าสงสาร
river / มีเชือกเล็ก ๆ ขึงอยู่ระหว่าง หวง กับ หึง
ao16 / อย่าเพิ่งร้องนะ เจ้านายยังไม่ได้ไปไหน ^^
Acacha / อยากลองใจหรืออะไรซักอย่างละมั้ง รอตอนหน้านะครับ
โจ๊กกุ้ง / หึง ๆๆๆๆๆๆๆ ตามไปอาละวาดคว่ำเค้ก แก้วค็อกเทล
parkjaewon / อย่าเพิ่ง sad นะ ชื่อเรื่องออกจะหวานแหวว
yunjae55 / พ่อบอกจะหอบหิ้วติดไปด้วย เผื่อให้เป็นพี่เลี้ยงลูก
kissme / ตามที่คุณย่าบอกก็จริงครับ
DraCo_SLa13 / รอคำตอบตอนหน้า ตอนนี้ก็บ่นคนเขียนไปก่อนนะ :m23:
aeecd / กระต่ายติดเชื้อ อาการซึมเศร้า ปศุสัตว์ฮ่องกงตีกลับไทย
akichan / ยัง ๆ ยังอยู่ ไม่ได้ทิ้ง เจ้านายบอกให้อยู่บ้านนี้ต่อไปได้จนกว่าจะเรียนจบ แต่เจ้านายขอไปปั๊มลุกก่อน
bon / ไม่รู้จะหวงเพราะรักหรือว่าหวงไม่อยากให้คนอื่น
nonplengza / ตอนนี้ก็จิตตกแล้วครับ บ่นกับหมาได้นี่ แสดงว่าเข้าขั้นละ
Isuru / ครับ รอตอนหน้านะ
jiki / เรื่องนี้สั้นกว่าครับ ถ้าจะตามอีกเรื่องให้ทันก็หลายวันหน่อย ไม่รู้ว่าอ่านไปถึงไหนแล้ว ถ้าสงสัยก็ถามได้นะครับ ^^
golove2 / บันฝากบอกว่า เจ้านายกับอัลเบิร์ต เป็นของผมคนเดียว ก๊ากก
อีกสองวันจะย้ายบ้านนะครับ อาจจะหายไปซักระยะ เพราะแจ้งย้ายอินเตอร์เนต
ขอบคุณทุกรี ทุกบวก ทุกเป็ด ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดนะครับ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง
รัก / เคนอิจิ
-
เราว่าให้เจ้านายแต่งงานไปเลยก็ดีนะ
-
^
^
จิ้ม บวก 1
แหวกแนวมาก
-
ย้ายบ้าน ไปไหนคะ
จะว่าไปก็เพิ่งรู้ตัวนะนี่ว่าอ่านแล้วไม่ได้เม้นท์ 555
แอบอู้มาได้2อาทิตย์ เลยไม่ค่อยได้ติดขอบจอสักเท่าไหร่ 555
แล้วอย่าลืมส่งการ์ดงานขึ้นบ้านใหม่มาให้นะจ๊ะเคนจัง
-
รอบันนี่กะอัลเบิร์ต อ่านไปอ่านมาดาเนียลก็น่ารักดีนะ หุหุ
-
ฮือออออออ
สงสารบันนี่มากอ่ะ
ทำไม เจ้านายตรงอย่างงี้
เอ็นดูบันให้เยอะกว่านี้เซ่!!
-
ย้ายบ้าน ไปไหนคะ
จะว่าไปก็เพิ่งรู้ตัวนะนี่ว่าอ่านแล้วไม่ได้เม้นท์ 555
แอบอู้มาได้2อาทิตย์ เลยไม่ค่อยได้ติดขอบจอสักเท่าไหร่ 555
แล้วอย่าลืมส่งการ์ดงานขึ้นบ้านใหม่มาให้นะจ๊ะเคนจัง
ย้ายไปอีกหมู่บ้านครับป้าพี บ้านเดิมน้ำท่วมบ่อย กลัวมันจะเข้าบ้าน
บ้านใหม่อยู่ไม่ไกลจากที่เดิมเท่าไหร่ เดินไปก็ถึง
เอาบัตรเชิญขึ้นบ้านใหม่ มาแลกกับน้องหมาน้อยตอนใหม่ซะดีมั้ง
มาให้ทวงแล้วเนี่ย ^^
+ 1
รักษาสุขภาพด้วยครับ
จิ้มสองรีบนด้วยนะ / เคนอิจิ
-
มาเร็วนะคะ
แล้วก็ตอนหน้ากลับมา ขอให้พาความสุขมาให้บันนี่ด้วยเน้อ
-
ย้ายบ้านใหม่ ให้หนูไปช่วยขนของป่ะคะ :laugh:
รออ่านเหมือนเดิมค่าพี่เคนจัง :กอด1:
-
โธ่ถัง น้องบันของพี่ ซินเดอเรลล่ายุคไหนๆ เค้าก็ได้ร้องเท้าแก้วกัน พอมายุคน้องบัน คนเขียนดันงก อุ๊บอิ๊บงบคอสตูมเข้ากระเป๋า เด็กสีส้มเลยได้แค่ร้องเท้าแตะ
น้องบันไม่ต้องนอยด์หรอกลูก พ่อเค้าไม่ได้จะหาแม่มาให้ซักหน่อย เพราะอะไรรู้มั๊ย ก็เพราะคนเขียนเรื่องนี้เค้าหล่อใส ใจดี มีเสน่ห์ เค้าไม่ทำแบบนั้นหรอก เนอะๆ :z4:
-
เข้ามาอ่านคำตอบและคนแจ้งของคุณเคนค่ะ
-
คิดถึง
-
สนใจคนขนของมั๊ยพี่เคน :laugh:
-
เดียวแอบ :m32: เตรียมระเบิด ไปบึ้มบ้านยัยเจ้าสาว :m31: ข้อหาพรากพ่อลูก จากกัน :m16: :seng2ped:
สู้ๆๆๆจ้า มาต่อไวไวนะ รอๆๆ :L2: :L2:
-
ขนย้ายด้วยดีนะคะ :bye2:
เดี๋ยวเราจะรอทวงหนูบันอย่างใจจดใจจ่อ........
-
ย้ายบ้าน...งั้นเค้าคงนั่งคิดถึงตัวเองสักระยะนะ
-
จะรอจ้า
-
ป่ะๆๆ ไปช่วยอ้ายเคนสุดหล่อล่ำบึ้ก(?)ย้ายบ้านกันเต๊อะ
:จุ๊บๆ:
-
น่าจะบอกไปเลยว่าไม่อยากได้แม่ใหม่ :m12:
-
หายวุ่นวายก็รีบมาต่อนะครับ
-
โอเคจ้า ยังไงก็รอนานๆมาก็หลายครั้งแล้ว
จะให้รอครั้งนี้อีกซักครั้งจะเป็นไรไป :กอด1:
-
ย้ายบ้านสู้ๆค่ะ เหนื่อยแน่ๆเพราะเคยย้ายเหมือนกัน
เป็นกําลังใจให้ค่ะ
อย่ามัวแต่เห่อบ้านใหม่จนลืมมาอัพนิยายนะค่ะ
-
อืม จะพาชาวบอร์ดไปถล่มงานแต่ง
ไม่ก้จับขังไว้ให้เจ้าสาวรอเก้อ วะฮ่าๆๆๆ
-
เหนื่อยยยยมากเลยค่ะ ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน 555 :sad4:
เรื่องนี้สนุกมากเลย ชอบหมอหลินมากๆๆๆๆ
หมอหลินใจดี แล้วก็น่ารักด้วย :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ย้ายบ้านรอได้ครับ แต่ยังไงก็อย่าลืมว่ามีคนทางนี้รออยู๋อย่างใจจดใจจ่อนะคับ
-
เย้ ๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อแล้ว กำลังสนุกเลย แต่ ..... ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อย่างแรง ฮือๆๆ T_T
เจ้านายแกล้งบันอ่ะ ทำมัยทำกับบันแบบนี้ ใจร้าย ๆๆๆๆๆ ><
-
โอ้วว จะให้บันเลี้ยงลูกให้เลยเหรอ พ่อใจร้ายอะ
ไม่ไหวนะคะ เคนจัง พ่อเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกซะอีก
-
แน่ะๆ ทำเนียนๆ ตอนใหม่น่าจะเอามาลงย้อมใจคนอ่าน สัก 2 ตอน555 ก่อนย้ายบ้านสักหน่อยน๊า~ ไหนๆเจ้านายก็จะหนีหนูบันไปแต่งงานแล้วแท้ๆ T^T
ป.ล.ย้ายแล้วก็อย่าลืมส่งบัตรเชิญมาแจกคนอ่านบ้างเน้อ^^ เอาไว้เผื่อยกโขยงกันไปทวงตอนใหม่ 555+
ป.ล.ล.ขอให้ย้ายบ้านโดยสวัสดิภาพนะคะ^^
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยย
-
เคนจังป้าติดภาระกิจรวมเล่ม"มนต์รักบ้านทุ่ง"ของอีตานัทอยู่เลยยังไม่มีเวลาแต่งหมาน้อยต่อเลย เล่ม1
จบไปแล้ว รอต้นฉบับเล่ม2 อยู่ คาดว่าน่าจะอีกสักอาทิตย์2อาทิตย์โน่นแหละถึงจะจัดหน้ากับฟรู๊ฟเสร็จ อีเจ๊จงกลนีถึงจะว่างประทับทรง รออีกนิดนึงนะตะเอง หุๆๆ
-
จะรอนะค้า
เคลวินขี้แกล้งอ่ะ ทำท่ามีลับลมคมในตลอดเลย
จะรอให้บันบอกรักก่อนรึไง บันเสียเปรียบตลอดเลยอ่ะ
ไม่ยอมๆ บันงอนให้เข็ดเลย
-
รักษาสุขภาพด้วยนะครับคุณเคนอิจิ
-
รอเจ้านายกะบันนี่กลับมา
คิดถึงงงงง
-
:t4: :t4:
-
แล้วมีคนช่วยดูแลบ้านหรือยังอะ เคนจัง
-
คิดถึงพ่อน้ำแข็ง :sad4:
-
คิดถึงจัง :กอด1:
-
เข้ามารอ
-
มารอน้องบัน
-
ถ้าเคนเอา2บันมาส่ง
เค้าก็จะเข็น หมอกับหมามาส่งด้วยเหมือนกัน
มามะ แลกกันเสียดีๆ 555
-
คิดถึงบันนี่แล้วอ่ะ :กอด1:
-
มารอหนูบัน :m1:
-
ถ้าเคนเอา2บันมาส่ง
เค้าก็จะเข็น หมอกับหมามาส่งด้วยเหมือนกัน
มามะ แลกกันเสียดีๆ 555
เชียร์ป้านัทสุดใจเลยครับ อ้ายเคนอิจิเอาบันมาเร็วๆโตย
-
ที่เชียร์นี่ มีผลประโยชน์อื่นใดแอบแฝงชิมิเคอะ
ขะใจ๋โวย ๆ เน้อ เคนน่อย ข้าเจ้าฮ้องหาเจ้าบันตั๋วน้อย คิดเติงหาขนาดนักนะเจ้า
-
อ่านทันแย๊วววววววววววววววววววววววววววววววววว :mc4:
บันนี่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
แบบบันมีอีกมั๊ยอยากได้ใส่ห่อกลับบ้าน ฮ่าๆๆๆ
ชอบก็ตรงที่เรียกเคลวินว่าพ่อนี่แหละ เอิ๊กๆๆ
อ่านแล้วนั่งอมยิ้มได้ตลอดเลย
อัลเบิร์ตก็น่ารักเห็นแล้วอยากกระโดดขี่?!!
ตามมาจากพี่ทิดกับตัวเล็กสรุปอ่านแล้วติดทั้งสองเรื่องเลย><
สนุกมากๆรอติดตามต่อไปนะคะ :bye2:
-
นั่งรอ นอนรอ ยืนรอ //ตะไคร่ติดตามตัว
รอ....T^T
-
เคนจัง เป็นไงมั่งนิ
เป็นห่วงนะ ไหลไปกะน้ำหรือเปล่านิ
-
อ้ายเคนสุดหล่อ เท่ เฟี้ยวเงาะ อยู่หนายยยย :z3: :z10:
คิดถึงไมไหวแล้ววววว :serius2: รีบๆกลับมาเต๊อะ :monkeysad:
:กอด1:
-
เข้ามาด้วยความคิดถึงคุณเคน
-
คิดถึงบันนี่มากๆเลย :m17: :m17: :m17:
-
คิดถึงพ่อเคลวินมาก :กอด1:
-
ยังไม่มาอีกหรอ คิดถึงบันนี่แล้วน้าาาาา
-
ตอนนี้นักอ่านทั้งหลายจะไปแจ้งความแล้วนะว่า พี่เคนอิจิ ลักพาตัวบันไปแอบใว้ที่ใหนไม่รู้ ไม่ยอมพามาคืนซักที คิดถึงมาก
-
ไม่อยากเม้นให้มันต่อยาวไปเรื่อยๆอ่ะ เดี๋ยวหน้ามันเยอะขึ้นเปิดอ่านไม่ทัน
มาอัพเร็วๆน้าาาา าา า :call:
-
เคนจัง เป็นไงมั่งนิ
เป็นห่วงนะ ไหลไปกะน้ำหรือเปล่านิ
นั่นสิ!!! ไหลไปแล้วหรือป่าวเนี่ย !?
แอร๊กก ก ก ก~!!!
//รอจนสติแตกไปแล้ว 555+ TT^TT
-
ขอบคุณมากครับ
-
คิดถึงบันนี่แล้ววค้าบบ
-
อ่านทันแล้ววววววววววววววววววววววววว~
:call: :call:
-
เพิ่งสังเกตว่าตอนที่ 25 หายไป ^^ ไม่เป็นไรเนอะ ลงใหม่ ถือว่าเป็นการอีดิทซะเลย + ตอนพิเศษของสุดหล่ออัลเบิร์ตให้ด้วยนะครับ
อยากรู้ว่า ทำไมอัลเบิร์ตถึงชอบวันฝนตก อ่านตอนพิเศษแล้วก็จะรู้
-
Chapter 25
อัลเบิร์ตก้มลงมองเงาของตัวเองที่อยู่บนแอ่งน้ำเล็ก ๆ ในสนามหญ้าหน้าบ้าน หลังจากพายุฝนหยุดลงแล้ว ความชื้นแฉะก็
ปรากฏให้เห็นทั่วไป ต้นดอกไม้ในกระถางคอพับคออ่อนเหมือนคนซึมเศร้า กังหันลมสีแดงเพลิงหยุดหมุนแล้ว มันมีหยดน้ำเล็ก ๆ ค่อย ๆ
ร่วงลงมาทีละหยด กังหันลมนี้เจ้านายน้อยของมันซื้อมาจากที่ไหนซักแห่ง เวลาอากาศดี ๆ จะมีลมพัดเข้ามาและทำให้กังหันลมหมุน
อัลเบิร์ตชอบมองวงล้อสีสวยนี้เวลาแอบเจ้านายออกมาเล่นนอกบ้าน แต่ช่วงวันสองวันมานี้ บ้านหลังนี้เงียบเชียบผิดปกติ เจ้านายใหญ่
ชอบกลับบ้านมาช่วงค่ำไม่ค่อยได้มีเวลามาคุยกับมันมากนัก อัลเบิร์ตเองก็ไม่ค่อยว่างไปรับเจ้านายใหญ่ที่หน้าบ้านเหมือนก่อน ตอนนี้
หน้าที่หลักของมันคือ อยู่เป็นเพื่อนเจ้านายน้อย ซึ่งมักจะลากเอาการบ้านกองโต ๆ มาทำกลางโถงบ้าน มันรับรู้ตามประสาหมาว่า
เจ้านายที่เคยร่าเริงของมัน ตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้า อัลเบิร์ตไม่อยากให้เพื่อนหมาตัวอื่น ๆ รู้เลยว่า มันเป็นหมาที่มาจากบ้านที่ขาดความ
อบอุ่น ความรู้สึกภูมิใจที่มีเจ้านายคอยจูงพามันออกไปเดินไปวิ่งอวดหมาตัวอื่น ๆ ตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้ว มันกลายเป็นหมาที่ต้องเป็นตัว
ของตัวเอง เล่นเอง กลิ้งบอลเอง และเดินเหยาะ ๆ ย่อยอาหารบนสนามหญ้าเล็ก ๆ เอง นี่ถ้าพูดภาษาคนได้ มันคงจะบอกกับตัวเองว่า
มันนี่แหละเป็นหมาหัวเน่าตัวจริง
“ อัลเบิร์ต อัลเบิร์ตอยู่ไหน กลับมานี่เร็ว ”
เสียงเจ้านายน้อยเรียกแล้ว อัลเบิร์ตหันขวับแล้วรีบวิ่งไปหาเจ้านายทันที
“ เปื้อนหมดเลย แอบหนีไปย่ำโคลนอีกแล้ว ถ้าพ่อรู้นะ ”
เสียงเจ้านายของมันดูจะเงียบลง หลังจากพูดถึงเจ้านายใหญ่
“ อัลเบิร์ตมานี่ มาเช็ดเท้า ”
เจ้านายเดินไปหยิบผ้ามาจากในบ้าน แล้วยกเท้าของมันเช็ดกับผ้าทีละข้างจนแห้ง
“ นึกอยากไปอยู่เมืองไทยกับฉันหรือเปล่าล่ะ ที่นั่นเป็นบ้านของฉันเอง มีของกินเยอะแยะ ที่วิ่งเล่นก็กว้างกว่าที่นี่ ”
อัลเบิร์ตรักเจ้านาย อยากไปวิ่งเล่นด้วยทุกวัน แต่อีกใจก็รักเจ้านายใหญ่เหมือนกัน ทำไมสองคนนี้ถึงต้องแยกกันด้วยนะ มันส่ง
คำถามภาษาหมาไปหาเจ้านายน้อย แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา
“ ฉันจะขอพ่อว่า ฉันอยากเอาแกไปเลี้ยงที่เมืองไทย ถ้าเขาอนุญาต เราก็จะไปด้วยกัน นั่งเรือเหาะที่แกชอบมองไงล่ะ ดีไหม ? ”
อัลเบิร์ตกระดิกหางรับสองครั้ง แต่ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี มันเอียงคอไปมาจนเจ้านายรู้สึกขำขัน เจ้านายน้อยดึงมันมาใกล้ ๆ แล้วแนบแก้ม
เข้ามาหา
“ ถ้าผู้หญิงของพ่อมาอยู่ที่นี่ เขาอาจจะไม่ชอบแกก็ได้ ฉันคงไม่สบายใจถ้าเขาไม่รักแกเหมือนที่ฉันรัก ถึงพ่อจะรักแกเหมือนเดิม แต่เขาก็
ต้องทำงาน ไม่มีเวลามาดูแกหรอกนะอัลเบิร์ต ”
ผู้หญิงของเจ้านายใหญ่คือใคร แล้วจะมาอยู่ที่นี่ทำไม เจ้านายน้อยจะไปอยู่ที่ไหน ทำไมสองคนนี้ต้องแยกกัน อัลเบิร์ตครางหงุงหงิงใน
คอจนเจ้านายนึกสงสัย
“ ไปบ้านหมอหลินดีกว่า เย็น ๆ เราค่อยกลับ ”
หมอหลินที่เจ้านายพูดถึง เป็นผู้ชายใจดีที่ชอบง้างปากของอัลเบิร์ตออกมาดู อาทิตย์ก่อนเขาใช้เหล็กโค้งแหลม ๆ ขูดซอกฟันของมันเพื่อดู
หินปูน อัลเบิร์ตดีใจได้ไม่นานหลังจากหมอหลินบอกกับเจ้านายว่า ไม่ต้องขูดหินปูน มันกระดิกหางร่าเริงและชายตามองเจ้าโกลเดนรี
ทรีฟเวอร์ที่อยู่ในกรงใกล้ ๆ เพื่ออวดว่า ฟันมันมีสุขภาพดี สองนาทีให้หลัง หมอหลินคนเดิมพูดกับเจ้านายว่า ไม่ขูดหินปูนแต่ต้องถ่าย
พยาธิประจำปี อัลเบิร์ตสะบัดหัวไปมาเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง มันครางเบา ๆ พร้อมกับดึงสายจูงเพื่อให้เจ้านายพามันกลับบ้าน
“ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะจับฉีดยาอีกหรอกน่า แค่ปีละครั้งเอง ”
บันแปรงขนเสริมหล่อให้อัลเบิร์ตเสร็จ ก็หยิบเอาเสื้อกันหนาวสีแดงเลือดหมูขึ้นมาสวม อากาศหลังพายุฝนแบบนี้ มันเย็นอย่างบอกไม่ถูก
ตามท้องถนน ยังมีแอ่งน้ำเล็ก ๆ กระจายอยู่ทั่วไป ต้นหญ้าข้างทางก็มีหยดน้ำเกาะไปทั่ว ลมแรงที่พัดมา หอบเอาละอองน้ำเล็ก ๆ มา
จากต้นไม้ที่ยังเปียกชื้น ขนสีน้ำตาลสลับขาวของอัลเบิร์ตปลิวไปมาตามแรงลม มันหันหน้ามามองบันเหมือนกับจะถามว่า ฝนจะตกลง
มาอีกหรือเปล่า
“ ไม่มีเมฆฝนแล้วนี่นา ”
เจ้านายของอัลเบิร์ตแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า แม้จะมีเมฆมาก แต่ก็เป็นเมฆสีขาวเหมือนสำลี ไม่ใช่เมฆฝนสีเทา
บ้านหลังใหญ่ของหมอหลินก็มีร่องรอยของพายุฝนเหมือนกัน พ่อบ้านชี้ให้คนเปลี่ยนเอาเครื่องรีดน้ำแบบที่ใช้ในสนามเทนนิสมารีดน้ำออก
จากถนนในบ้านที่ใช้เป็นเส้นทางรถ พ่อบ้านหันมาเจอบันแล้วส่งยิ้มให้ เขารีบเดินมาเปิดประตูบ้านพร้อมกับพูดทักทาย
“ สวัสดีครับคุณหนู อย่าเพิ่งเดินเข้ามานะครับ พื้นมันเปียก เดี๋ยวจะลื่นล้มเอา ”
พ่อบ้านถือโอกาสเปิดเอาจดหมายที่อยู่ในกล่องไปรษณีย์หน้าประตูใหญ่ออกมา เขาคัดแยกจดหมายออกและจัดเรียงตามชนิดและชื่อที่
จ่าหน้าซอง
“ จะไปไหนกันเหรอครับคุณพ่อบ้าน ? ”
บันเห็นเด็กในบ้านอีกคน กำลังเอาผ้าสะอาดเข้ามาเช็ดรถยนต์ของหมอหลิน พ่อบ้านหันหลังกลับไปมองที่รถแล้วส่งยิ้มตอบกลับมา
“ วันนี้มีงานจุดพลุที่อ่าววิคตอเรียครับคุณหนู ”
“ งานอะไรเหรอครับ วันสำคัญอะไรหรือเปล่า ? ”
“ วันเกิดแผ่นดินใหญ่ครับ ”
พ่อบ้านยิ้มแย้มแล้วเดินพาบันเข้ามานั่งในห้องรับแขกของบ้าน
“ 國 慶 節 ”
หมอหลินวางหูโทรศัพท์ลง ทันทีที่เห็นบันเดินเข้ามากับพ่อบ้าน
“ อะไรนะครับ ? ”
“ 國 慶 節 วันชาติจีนยังไงล่ะบันนี่ วันนี้เป็นวันชาติของจีน ”
“ อ๋อ พี่หลินจะออกไปข้างนอกเหรอครับ ? ”
“ จะออกไปดูดอกไม้ไฟข้างนอก โทรไปนัดหนุ่มน้อยที่บ้านแต่ไม่มีคนรับสาย ที่แท้ก็เดินมาที่นี่นี่เอง ”
หมอหลินตั้งใจว่าจะขับรถไปรับบันที่บ้าน เพื่อพาไปดูดอกไม้ไฟที่อ่าววิคตอเรีย ค่ำวันนี้ในฮ่องกงมีงานฉลองวันชาติของจีน
“ อยากไปครับ จะออกไปกี่โมง แล้วเอาอัลเบิร์ตไปได้หรือเปล่า ? ”
“ ออกห้าโมงเย็น เอาอัลเบิร์ตไปได้ แต่ต้องติดสายจูงตลอด แล้วก็เขียนหมายเลขโทรศัพท์ใส่กระดาษติดเอาไว้ที่ปลอกคอด้วย ”
“ อัลเบิร์ตเหมือนเด็กเล็กออกไปเที่ยวเลยเนอะ ”
พ่อบ้านเดินนำขบวนอาหารเย็นจากห้องครัวออกมาวางบนโต๊ะอาหาร ไก่ตุ๋นยาจีนส่งควันฉุยออกมาจากโถกระเบื้องสีขาว ใกล้กันมีเนื้อ
หมูสไลด์ราดซอสสีแดงวางอยู่ใกล้กับต้นคะน้าอวบ ๆ พ่อบ้านตักซุปไก่ให้บันเสร็จแล้วก็เลื่อนมาให้ใกล้ ๆ
“ กินเยอะ ๆ นะครับคุณหนู ที่อ่าววิคตอเรีย คืนนี้คนเยอะ หาของกินยาก ถ้าหิวขึ้นมาก็แย่เลย ”
“ ขอบคุณครับ พ่อบ้านไปด้วยกันด้วยไหมครับ ? ”
“ ไปด้วยครับ ”
พ่อบ้านส่งยิ้มมาให้
“ คืนนี้มีถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ แต่ก็คงไม่สวยเท่าของจริงหรอกนะบันนี่ ใคร ๆ ก็ออกมาดูกันทั้งนั้น ปีแค่ปีละครั้ง ”
หมอหลินพูดขึ้นมาหลังจากที่บันซักพ่อบ้านจนอาหารเริ่มเย็น
“ บันนี่กินข้าวเยอะ ๆ เสร็จแล้วก็โทรกลับไปบอกเคลวินด้วย บอกว่าฉันจะไปส่งที่บ้าน ไม่เกินเที่ยงคืน ”
พ่อบ้านเอากระดาษที่หมอหลินเขียนหมายเลขโทรศัพท์เอาไว้ ใส่เข้าไปในป้ายพลาสติกสีใส เสร็จแล้วติดเข้ากับปลอกคออัลเบิร์ตอีกที
เจ้าขนฟูทำจมูกฟุดฟิดกับวัตถุแปลกปลอมที่ติดมากับปลอกคอซักพัก แต่ก็กระดิกหางรับโดยดี
“ วันชาติจีน จัดขึ้นด้วยกันสามที่คือ เทียนอันเหมินในปักกิ่ง วิคตอเรียฮาร์เบอร์ในฮ่องกง แล้วก็ในมาเก๊า ”
บันฟังพ่อบ้านอธิบายขณะที่นั่งรถไปยังอ่าววิคตอเรีย หรือวิคตอเรียฮาร์เบอร์ ตึกธนาคารฮ่องกงสูงเสียดฟ้า คืนนี้ถูกประดับประดาไป
ด้วยแสงไฟหลากสี เวลาเย็นย่ำใกล้ค่ำแบบนี้ เป็นเวลาที่แสนคึกคักของที่นี่ ผู้คนพลุ่กพล่านเนื่องจากเป็นวันนี้เป็นวันหยุดราชการของจีน
“ ไปไต้หวันมาเป็นยังไงบ้างครับคุณหนู ? ”
พ่อบ้านที่นั่งมาด้วยข้าง ๆ ถามขึ้นมาขณะนั่งอยู่ในรถ
“ สนุกมากครับ เจอเรื่องตื่นเต้นมากมายเลยครับคุณพ่อบ้าน ”
“ แล้วคิดว่าไต้หวันต่างกับฮ่องกงยังไงครับ ? ”
บันฟังคำถามจบก็คิ้วขมวด สมองย้อนความทรงจำไปตอนที่อยู่ในไต้หวัน
“ ไต้หวันเหมือนจะทำทุกอย่างไม่ให้เหมือนจีน แต่ฮ่องกงทำตรงกันข้าม ”
บันตอบคำถามพ่อบ้านออกมา
“ แล้วสุดท้าย ใครเหมือนจีนมากกว่ากัน ”
หมอหลินที่ทำหน้าที่ขับรถเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง
“ ก็เป็นไต้หวันอยู่ดี ”
บันยิ้มแล้วหันไปมองหน้าพ่อบ้าน ซึ่งกำลังส่งสายตาเอ็นดูกลับมาที่บัน
“ ไต้หวันกับจีน จะทำยังไงก็ไม่ต่างกันเพราะเกิดมาจากท้องเดียวกัน พูดแมนดารินเหมือนกัน ตัวหนังสือก็เหมือนกัน ตำรับตำราเรียนก็
เหมือนกันอีก ไม่งั้นคงไม่มีคนพูดว่าจีนกับไต้หวันเป็นเหมือนพี่น้องที่พลัดพราก ส่วนฮ่องกงเหมือนเด็กที่ฝรั่งขอไปเลี้ยงจนโต สุดท้าย
กลับมาอยู่กับแม่ ฮ่องกงกลายเป็นอาตี๋ที่พูดภาษาอังกฤษปนกับกวางตุ้ง อาหารก็กินไม่เหมือนคนจีนแผ่นดินใหญ่ ชื่อคนก็เป็น
ภาษาอังกฤษมีอยู่อย่างเดียวที่เป็นจีนคือสัญชาติในบัตรประชาชน ”
พ่อบ้านอธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนจีนด้วยกัน บันซึ่งคิดตามไปด้วยพยักหน้ารับเป็นจังหวะ พ่อบ้านเป็นคนที่มีความสามารถ
พิเศษในการยกเอาเรื่องเข้าใจยาก มาอธิบายให้เข้าใจง่าย บันนึกอยากให้พ่อบ้านไปเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยซะเหลือเกิน
“ แล้ววันชาติจีน คนไต้หวันทำอะไรบ้างครับ ? ”
“ ก็ดูว่าจีนจะมีท่าทียังไงบ้าง บางทีจีนก็ชอบเอาจรวดติดหัวรบออกมาขู่ไต้หวัน ในวันสวนสนามของทหารที่เทียนอันเหมิน ”
“ แล้วไต้หวันทำไงครับ ? ”
“ อีกวันไต้หวันก็เข็นหัวรบนิวเคลียร์ออกมาซ้อมบ้าง เป็นการปรามจีน ”
ทันทีที่พ่อบ้านพูดจบ หมอหลินก็หัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
“ พี่น้องทะเลาะเบาะแว้งกัน วันดีคืนดีก็หยิบเอาของเล่นขึ้นปาใส่กันนะบันนี่ ”
“ ว่าแต่ ช่วงนี้เคลวินกลับบ้านค่ำ ๆ ทุกวันหรือเปล่า ? ”
หมอหลินชะลอรถรอสัญญานไฟตรงแยก แล้วหันมามองบันที่นั่งด้านหลังกับพ่อบ้าน
“ ทุกวันครับ บริษัทของคุณย่ากำลังยุ่ง ”
“ เห็นว่ามีดาเนียลไปช่วยแล้วไม่ใช่เหรอ ? ”
“ ดาเนียลเพิ่งเข้าไปทำมั้งครับ แล้วก็คงยุ่งเหมือนกัน ช่วงนี้ดาเนียลก็ไม่ค่อยได้มาที่บ้าน ”
“ บันนี่ ”
“ ครับ ? ”
“ ถ้าเหงาหรือว่าไม่สบายใจก็มาที่บ้านได้ตลอดนะ ถ้าฉันไม่อยู่ก็คุยกับพ่อบ้านก็ได้ ถ้าไม่อยากคุยเรื่องที่ไม่สบายใจก็ไม่เป็นไร
คุยเรื่องอื่นก็ได้ มันจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ”
“ ผมสบายดีครับ ”
บันไม่อยากพูดเลยว่า เวลาที่เคลวินไม่อยู่บ้าน ช่วงค่ำ ๆ จะรู้สึกเหงาพิกล มันดูเวิ้งว้าง ยิ่งถ้าไม่มีอัลเบิร์ตด้วยแล้ว คงรู้สึกแย่กว่านี้
เสียงพลุและดอกไม้ไฟที่ดังติด ๆ กันบริเวณอ่าววิคตอเรีย กำลังสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับบันและอัลเบิร์ต แรก ๆ แม้อัลเบิร์ตจะตกใจ
กับเสียงดังและแสงสีประหลาดบนท้องฟ้าอยู่บ้าง แต่ไม่นานมันก็ปรับตัวได้ จากที่หูลู่แนบกับหัว ตอนนี้อัลเบิร์ตเฝ้ามองดูผู้คนมากมายที่
เดินสวนกันไปมาบริเวณลานที่ทางการฮ่องกงจัดเอาไว้ให้คนมาชมงานฉลองวันชาติของจีน พ่อบ้านที่หายไปได้ซักพัก เดินกลับมาพร้อม
กับแก้วน้ำพุทราจีนร้อน ๆ สองสามแก้ว ตอนนี้เรือไฟในอ่าว แล่นออกมาแล้ว มันถูกประดับประดาไปด้วยไฟหลากสี บนสุดมีธงชาติจีน
ติดเอาไว้ เป็นธงชาติสีแดงผืนใหญ่ที่กำลังโบกสะบัดอยู่ทะเล ด้านบนเหนือศีรษะของทั้งคู่ มีดอกไม้ไฟรูปต้นปาล์ม สีฟ้า สีแดง สีเหลือง
จุดขึ้นติด ๆ กัน บันนึกสงสัยว่าคนที่ทำหน้าที่จุดพลุพวกนี้ จะต้องวิ่งไปมาซักกี่รอบ กว่าจะจุดพลุให้เป็นจังหวะแบบนี้ได้
“ เขาใช้คอมพิวเตอร์สั่งจุดน่ะบันนี่ ดอกไม้ไฟจะได้ทิ้งช่วงห่างพอดี ดูนั่นสิ เรือมังกรออกมาแล้ว ”
หมอหลินชี้ให้บันดูเรือมังกรที่มีฝีพายพากันจ้ำออกมาจากฉากหลัง ซึ่งมีผู้คนมากมายพากันปรบมือให้กำลังใจ
สี่ทุ่มกว่าแล้ว อากาศเริ่มหนาวเย็นลงเรื่อย ๆ เสื้อกันหนาวสีแดงเลือดหมูที่ใส่มา ดูเหมือนว่าจะบางเกินไปสำหรับลมแรงริมอ่าววิคตอเรีย
บันอาศัยกอดอัลเบิร์ตขณะลมหนาวพัดเข้ามาใส่ตัว ตอนนี้หมอหลินกับพ่อบ้านเข้าไปทักทายเพื่อนเก่าของคุณปู่หลิน บันชะเง้อคอมอง
ไปรอบ ๆ เห็นแต่คนที่มากันเป็นคู่ ไม่มีใครเลยที่พาหมามาด้วยเหมือนกับบัน ลมหนาวระรอกสุดท้ายที่พัดเข้ามา ทำเอาบันสั่นแล้วต้อง
รีบห่อตัวทันที ตอนนี้นึกอยากกลับไปซุกผ้าห่มที่บ้านใจจะขาด
“ หนาวจนตัวสั่นนะอัลเบิร์ต ”
บันหันไปคุยกับอัลเบิร์ตที่นั่งสองขามองไฟในอ่าว ทั้งหมาทั้งคน ตอนนี้ปากสั่นรับกันเป็นจังหวะ
“ อยากเที่ยวจนตัวสั่นมากกว่าละมั้ง ”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาเบา ๆ ซักพักเสื้อสูทสีดำสนิทก็เข้ามาคลุมตัวบันเอาไว้ ผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังบัน ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต
ทำงาน มีเนคไทด์สีน้ำตาลผูกเอาไว้หลวม ๆ
“ เจ้านาย ”
“ อยากมาเที่ยวทำไมไม่บอกฉันล่ะ หรือว่าตอนนี้กลายเป็นเด็กของหมอหลินเต็มตัวไปแล้ว ? ”
เคลวินส่งคำถามมาให้บันที่นั่งถอนหญ้าได้เป็นกำ ๆ ขณะที่มองหน้าเขาเพื่อตอบคำถาม
“ ก็มาเที่ยวบ้านพี่หลินเฉย ๆ ………………… ไม่รู้ว่าเขาจะพามาที่นี่ ”
“ ง่วงนอนหรือยัง ? ”
“ ง่วงแล้ว อยากกลับไปนอนซุกผ้าห่มจะแย่ แต่พี่หลินก็ติดธุระอยู่ทางนู้น ”
บันชี้มือไปทางที่หมอหลินกับพ่อบ้านคุยอยู่กับเพื่อนเก่าแก่สมัยคุณปู่ วันนี้ ตอนนี้ เหมือนบันกำลังฝันไป เขารู้สึกว่า เจ้านายน้ำแข็งดู
จะอบอุ่นมากเป็นพิเศษ จะเป็นเพราะเสื้อที่ห่อตัวบันอยู่ หรือคำพูดที่ดูละมุนละไมมากกว่าปกติ
“ งั้นเราก็กลับกันก่อน ตอนนี้ดึกมากแล้ว ตากน้ำค้างนาน ๆ ไม่ดี ”
เคลวินเดินนำบันมาทางลานที่หมอหลินคุยอยู่กับชายอีกคน บันที่เดินตามมามีเสื้อตัวใหญ่ของเคลวินคลุมอยู่ ดูคล้ายกับเด็กตัวเล็กที่ใส่
เสื้อของพ่อ เสื้อสูทตัวนี้ยาวลงมาจนเลยมาถึงขาของบัน
“ รุ่นพี่ พ่อบ้าน ขอโทษที่มาขัดจังหวะ ”
เคลวินก้มหัวให้หมอหลิน พร้อมกับส่งยิ้มให้พ่อบ้าน
“ มารับเด็กกลับแล้วเหรอ ? ”
หมอหลินยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“ นี่ก็ว่าจะพากลับแล้วเหมือนกัน ”
“ ขอโทษด้วยนะครับ เด็กที่บ้านมารบกวนบ่อย ๆ ”
“ ฉันบอกให้บันนี่มาเอง เห็นช่วงนี้นายกลับบ้านค่ำ ๆ กลัวเด็กจะเหงา ”
บันหลบวูบทันทีที่หมอหลินพูดจบ กลัวว่าเจ้านายจะดุเอา
“ งานยุ่ง ๆ น่ะครับ ”
เคลวินพูดพร้อมกับถอนหายใจ
“ คุณย่าสบายดีหรือเปล่าครับคุณชาย ? ”
คราวนี้พ่อบ้านเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง
“ สบายดีครับ ”
บันลาหมอหลินกับพ่อบ้านเสร็จแล้วก็เดินตามเคลวินมาที่รถ เจ้านายของบันเดินงุด ๆ เหมือนกลัวว่าบ้านจะหาย บันกับอัลเบิร์ตต้องเร่ง
ฝีเท้าเดินตามจนไม่ทันมองว่าเจ้านายหยุดเดินเอาซะเฉย ๆ เคลวินหันมาทำหน้าเข้ม พร้อมกับจ้องมาที่บัน ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธเรื่องที่บัน
พูดกับหมอหลินเรื่องกลับบ้านมืดค่ำหรือเปล่า
“ ช่วงนี้ ”
เคลวินจับเสื้อสูทของเขาที่คลุมตัวบันให้เข้าที่ ก่อนที่จะพูดต่อ
“ ช่วงนี้ อะไรครับ ? ”
“ เหงามากเหรอ ไม่สบายหรือเปล่า ? ”
บันถอนหายใจออกมาหลังจากที่เคลวินไม่ได้ต่อว่าเรื่องที่คุยกับหมอหลิน ตรงกันข้าม บันกลับได้ยินน้ำเสียงแสดงความห่วงใยออกมา
จากเจ้านายเป็นครั้งแรก ไม่ทันได้พูดอย่างอื่น ฝ่ามือของเคลวินก็เข้ามาสัมผัสตรงหน้าผากและซอกคอ
“ ถ้าเหงาก็บอกฉัน ไม่ต้องไปรบกวนหมอหลินบ่อย ๆ เข้าใจหรือเปล่า ? ”
“ แต่ว่า ”
“ ถ้านายต้องมาเป็นภาระหมอหลินบ่อย ๆ เขาจะว่าได้ ว่าฉันเลี้ยงเด็กได้ไม่ดี ”
“ แต่ว่า ”
“ กลับบ้านได้แล้ว ไม่ต้องถามอะไรอีก ”
“ แต่หมอหลินเขาไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย เขาเป็นคนดี ”
“ นายเป็นเหมือนสมบัติของฉัน การที่ต้องให้คนอื่นมาดูแลให้ ก็เท่ากับว่าฉันดูแลของ ๆ ฉันได้ไม่ดี ”
‘ สมบัติของฉันงั้นเหรอ สมบัติของฉัน เราเป็นสมบัติของเจ้านาย ไม่เอาอีกแล้ว ชอบหลอกให้เราเข้าใจผิดอยู่เรื่อย ’
“ กลับบ้านได้แล้ว อยากเป็นเด็กหลงทางหรือไง หรืออยากเป็นกระต่ายเร่ร่อน ”
เจ้านายส่งเสียงเรียกบันที่กำลังเดินตุปัดตุเป๋คิดเรื่องที่เขาพูดเรื่องสมบัติ
“ เจ้านาย ถ้าเจ้านายเบื่อสมบัติในบ้านแล้ว เจ้านายจะทิ้งมันหรือเปล่า หรือว่าจะยกมันไปให้คนอื่น ? ”
บันยืนนิ่ง มือขวาถือสายจูงอัลเบิร์ตที่ก้มลงดมพื้นหญ้า สายตาเขาจ้องมองหน้าเคลวินเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้
“ ฉันไม่มีทางยกของรักให้คนอื่นเป็นอันขาด นอกจากว่ามันอยากจะมีเจ้าของคนใหม่ ฉันถึงจะปล่อยมันไป ”
-
ตอนพิเศษ สั้น ๆ
บรรยากาศในรถดูจะอบอุ่นและดูผ่อนคลายมากกว่าหลายวันที่ผ่านมา อัลเบิร์ตกระดิกหางดีใจที่เจ้านายสองคนกลับมานั่งใกล้ ๆ กัน
มันเอนตัวลงนอนบนเบาะหลังกว้าง ๆ ของรถ พร้อมกับแอบฟังเรื่องสารทุกข์สุกดิบที่เจ้านายน้อยกำลังเล่าให้เจ้านายใหญ่ฟัง สามในสี่ของเรื่องนั้น
เป็นเรื่องน่าอับอายของมัน ที่ร้องเสียงดังตอนที่หมอหลินกำลังฉีดยาให้
“ อัลเบิร์ตไม่ชอบเข็มฉีดยา ”
เจ้านายใหญ่เล่าย้อนไปถึงสมัยที่มันเป็นลูกหมาตัวเล็ก ๆ อัลเบิร์ตเป็นลูกหมาตัวที่ตัวเล็กและอ่อนแอที่สุดในครอก มันถูกพี่ ๆ แย่งดูดนม
ของแม่ไปจนหมด อัลเบิร์ตเป็นลูกหมาที่ทำท่าเหมือนจะไม่รอด มันถูกทิ้งให้ร้องในกล่องลังเล็ก ๆ เนื่องจาก พี่ ๆ ของมันทุกตัวถูกจับจอง
และมีคนรับไปเลี้ยงจนหมดแล้ว เหลือแต่ลูกหมาตัวเล็กที่ยังไม่มีใครเข้ามารับไปซะที มันอยู่กับเจ้าของร้านสัตว์เลี้ยงนานจนกลายเป็น
โรคซึมเศร้า มันถูกจับฉีดยารักษาอาการขาดสารอาหารและปฏิชีวนะวันเว้นวัน เจ้าของร้านเหมือนจะรำคาญเต็มทีแล้ว เพราะมันส่งเสียง
ดังทั้งวันคืน ยาฉีดที่ได้รับ กำลังทำให้มันเป็นไข้และหนาวสั่น
“ หยุดร้องซะที เมื่อไหร่จะมีคนมารับแกไปซะทีนะ ฉันรำคาญหมาขี้โรคอย่างแกเต็มทนแล้ว อยู่ก็เป็นภาระ ”
เจ้าของร้านคนนี้ อัลเบิร์ตจำหน้าไม่ได้เสียแล้ว เพราะผ่านมานานมาก แต่มันยังจำเสียงดุ ๆ ของเขาได้
ตั้งแต่มันถูกส่งมาจากครอกเพาะลูกสุนัขมาที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง มันร้องไห้ทุกวัน ทั้งคิดถึงแม่ คิดถึงพี่ ๆ ร่องรอยอาเจียนเลอะเทอะเปรอะเปื้อนของมัน
ดูจะสร้างความโมโหให้กับเจ้าของร้านมากขึ้นไปอีก เขาประกาศเสียงดังว่า จะส่งมันไปให้กับภัตตาคารทันที ถ้ามันยังไม่มีคนรับเอาไป
ผ่านมาจนวันที่สี่แล้ว หลังจากเฝ้านับวันเวลารอให้มีคนมารับ มันไม่อยากไปอยู่ในภัตตาคาร ฝนตกพรำ ๆ ข้างนอกร้านทำให้มีคนเข้ามาหลบฝนด้านใน
อัลเบิร์ตส่งเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจพวกเขา แต่ก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่า
“ หมาขี้โรค ”
“ ขายแค่ครึ่งราคาเท่านั้น ใครอยากได้ก็ยกกล่องไปได้เลย แถมอาหารเม็ดอีกสองถุง ”
เจ้าของร้านรีบพูดขึ้นมาหลังจากมีคนหลายคนมองมาที่อัลเบิร์ต ตอนนี้อัลเบิร์ตมีราคาเท่ากับอาหารเม็ดสองถุงแล้ว
“ ทำไมเหลืออยู่แค่ตัวเดียว ? ”
“ คนที่จองมันไม่มารับ ”
เจ้าของร้านโกหก เขาไม่อยากพูดว่า เพราะมันเป็นหมาขี้โรคเลยไม่มีคนซื้อไปเลี้ยง
“ ฉีดยาหรือยัง ? ”
“ เรียบร้อยหมดแล้ว ”
“ ขอดูเอกสารหน่อย ”
เจ้าลูกหมาตอนนี้หัวใจเต้นตึกตัก มันใช้สองขาเกาะขอบลังกระดาษเก่า ๆ เพื่อมองหน้าผู้ชายที่ดูจะสนใจมัน หางที่เปื้อนคราบอาเจียน โบกไปมา
เพื่อแสดงว่ามันยินดีที่จะออกไปกับเขา
“ สกปรกหน่อยนะ แต่รับรองว่าสายพันธุ์ดี เพดดีกรีด้วยล่ะ มีใบรับประกันจากครอก ”
“ ไม่เป็นไรผมไม่ได้สนเรื่องสายพันธุ์ ”
ลูกหมาในกล่องกระดาษ ถูกผู้ชายตัวสูงยกออกมาจากร้าน เขาเอากระดาษหนังสือพิมพ์ปูเบาะหลังแล้วยกกล่องกระดาษวางลงไป
ลูกหมาดีใจจนกลั้นเสียงเอาไว้ไม่อยู่ มันเห่ารับเจ้านายใหม่ หางสกปรกมอมแมมก็โบกไปมาด้วยเช่นกัน ระหว่างที่นั่งมาในรถ มันเฝ้ามองฝนตก
ข้างนอกกระจกใสและจำได้ติดตาว่า วันที่มันหลุดพ้นจากร้านที่อับชื้นและมีเจ้าของบร้านเสียงดังนั้น เป็นวันที่ฝนตก
วันไหนที่ฝนตก จะเป็นวันที่มันร่าเริงมากเป็นพิเศษ
“ อย่างนี้นี่เอง แกถึงได้ชอบเวลาฝนตกนะอัลเบิร์ต ”
เจ้านายน้อยหันมามองมันจากเบาะข้างคนขับ อัลเบิร์ตลืมตาข้างขวาขึ้นมาตอบรับ
ก็จริงอย่างที่เจ้านายน้อยพูด วันไหนฝนตก วันนั้นมันจะร่าเริงมาก เพราะจำได้ติดตาว่า เป็นวันที่มีคนรับเอามันมาเลี้ยง
“ แล้วทำไมถึงได้ชื่ออัลเบิร์ต ? ”
เจ้านายน้อยหันไปถามเจ้านายใหญ่ที่กำลังขับรถอยู่
“ กล่องกระดาษที่ใส่มา เป็นกล่องขนมที่มีรูปตาแก่หัวฟู ”
“ อ๋อ ขนมอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์นั่นเอง ”
อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์เป็นใคร อัลเบิร์ตที่เป็นหมาอย่างมันไม่เคยรู้จัก รู้แต่ว่า สองสามวันให้หลังนับจากวันที่ฝนตกใหญ่ มันคุ้นเคยกับคำ
ว่าอัลเบิร์ต และจะตอบรับเจ้านายทุกครั้ง เวลาเขาเรียก ‘ อัลเบิร์ต ’
อัลเบิร์ตเฝ้าคิดถึงช่วงเวลาวัยเด็กของมันได้ซักพักก็หลับไป เสียงคุยกันเบา ๆ ของเจ้านายสองคน เป็นเหมือนเสียงดนตรีที่เสนาะหู มัน
รู้สึกดีใจที่เจ้านายใหญ่และเจ้านายน้อยกลับมาคุยกันอีกครั้ง บ้านที่อบอุ่นบนเนินเล็ก ๆ เป็นสถานที่ที่มันคุ้นเคยและรักมากเป็นพิเศษ
เหมือนกับที่เจ้านายน้อยของมันพูดให้ฟังบ่อย ๆ ว่า
“ บ้านหลังนี้เป็นสวีทโฮมนะอัลเบิร์ต เป็นสวีทโฮมอินฮ่องกง ”
จบตอนที่ 25 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ
-
:L2: :L2: :L2:
-
จิ้มอย่างไว แล้วก็วิ่งอ้อมป่าขึ้นไปอ่านอัลเบิร์ตคุง
รู้แล้วว่าทำไมเจ้าหมาน่อยชอบออกไปเล่นน้ำฝนให้เปื้อนโคลน 55
เจ้านายใหญ่ใจดี อ๊ะ
รู้สึกอิจฉา อยากเกิดเป็นอัลเบิร์ต :L2: :L2:
-
เอ๋ :m28: ที่เคยบวกให้ไป มันก็หายแฮะ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเคนสุดหล่อจะมาบวกคืนให้ :laugh:
:m19: :m19:
-
ตอนพิเศษน่ารักจังเลยค่ะ
เคลวิน บันบััน และอัลเิบิร์ต ต้องสามคนถึงจะเป็น Sweet Home in Hong Kong
+1 :กอด1:
+1 (http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/_resize_less70.jpg)
-
ไม่จริง ตื่นๆๆๆ ฝันอยู่แน่ๆ เลย
เคนอิจิตัวจริง จะอ่านตอนใหม่ต้องรอเดือนหน้าเลยเหอะ :laugh3:
-
ตอนพิเศษน่ารักมาก ๆ อัลเบิร์ตเป็นพระเอกนะเรื่องนี้น่ะ
-
อ่านเท่าไหร่ก็ยังคิดถึงบันนี่ :o8:
-
:mc4: :mc4:
เย่เย่ เคนอิจิ๊ซังงงงง ~~~~~~~~~
ในที่สุดก็กลับมา (พร้อมกับตอนพิเศษเล็กๆน้อย ♥)
อัลเบิร์ตน่าสงสารจังเลย แต่ดีแล้วตอนนี้มีเจ้านายตั้ง 2 คน ดูแล โฮ๊ๆ อิจฉาวุ้ย
ฉลองให้กับเจ้านายใหญ่เจ้านายน้อยที่หันกลับมาคุยกันแล้ว เย๊.
:กอด1: :กอด1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังน่ารักมากๆ :L2:
ชอบตอนพิเศษของอัลเบิร์ต แสดงความรู้สึกในมุมมองของสุนัขที่คนทั่วไปมักจะมองข้าม
โชคดีที่ไม่ต้องไปภัตตาคาร :กอด1:
-
คับๆๆ มาต่อเร็วๆนะครับ น่ารักมากเลยอ่ะ
-
:กอด1:
-
:กอด1:ทีอัลเบิร์ต ตอนนี้แกได้เกิดแบบโดดเด่นเพียงคน(ตัว)เดียวเลยนะ หึ หึ
แถมดูเหมือนแกจะเป็นตัวเชื่อมระหว่างนายใหญ่และนายน้อยได้ดีทีเดียว
-
อัลเบิร์ตก็มีช่วงเวลารันทดเหมือนกันนะเนี่ย
พี่เคน น้องลงนิยายเรื่องใหม่ฝากไปเจิมด้วยนะคะ^^
-
ตอนพิเศษน่ารัก
อัลเบิร์ต :กอด1:
-
ขอบคุณครับพี่เคนสุดหล่อ แต่น้อยกว่าผมนิดนึง อิอิ
-
คุณพ่อระวัง มคปด.นะคะ :เฮ้อ:
-
มันคือตอนพิเศษเรียกน้ำตาอ่า......อ่านถึงอัลเบิร์ตร้องไห้ ร้องตามเลย :monkeysad:
ดีีใจที่ได้มาเจอนายใหญ่นายน้อยเนาะ
สวีตโฮมอินฮ่องกงจริงๆ
-
อาาา ชอบอัลเบิร์ตจัง
เจ้านายเป็นพ่อ บันนี่เป็นแม่ :กอด1:
:L2:
-
arhhh...this part feel so sweet ^^
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย...อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น
+1ให้จ้า
-
อืมม ... ความหลังของอัลเบิร์ตนี่เอง
พ่อน่ารักมาแต่ไหนแค่ไรแล้วนะ
-
ขอกอดอัลเบิร์ตทีนึง
ขอบคุณเคนจังสำหรับตอนย้อนหลังอัลฯ ค่า
-
คิดถึงบัน คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคลวิน คิดถึงเคนจัง ^^
-
น่ารัก ถูกใจ :o8: o13
:L2: :L2:
-
“ ฉันไม่มีทางยกของรักให้คนอื่นเป็นอันขาด
นอกจากว่ามันอยากจะมีเจ้าของคนใหม่ ฉันถึงจะปล่อยมันไป ”
:z3:แค่ประโยคเดียว ทำเอาผมแทบละลาย
-
สงสารอัลเบิร์ต!!!!!
หมาก็มีหัวใจนะ
อ่านแล้วรักเคลวินขึ้นอีกนิด 55555
-
อัลเบิร์ตน่ารัก
-
วิ่งรอบบ้าน :mc4: เขิน :o8: :-[ :impress2:
-
อัลเบิร์ต น่ารัก :m3::กอด1:
-
:L2:กอดอัลเบิร์ด
-
:L2: :L2: :กอด1: :L2: :L2:
-
:-[ก็ยังน่ารักทั้งคุณน้ำแข็ง หนูกระต่าย และน้องหมา
-
sweet home ของบันนี่ คือที่ที่มีเคลวิน และ อัลเบิรต์ :กอด1:
-
เศร้านะ...แต่ซึ้งมาก
ไม่คิดว่าอัลเบิร์ตจะเคยผ่านความทรงจำแบบนี้มา
-
เจ้านายใจดี o13
-
อัลเบิร์ตจากหมาขี้โรค กลายเป็นหมาสุดหล่อในฮ่องกง และอัลเบิร์ตจะเป็นคิวปิดให้เจ้านายทั้ง 2 รักกันด้วย
-
+100. 55+ น่าร๊ากทั้งคนทั้งหมา >/////<
-
สวีทโฮมมมม ><
ต่อไปเจ้านายใหญ่กับเจ้านายน้อยจะหวานกันใช่มั้ย คึคึ
-
สวีทโฮม~!! :o8: :o8: :o8: :o8:
ตอนต่อไปหวานแน่ๆเลย(รึเปล่า?)
-
น่ารัก บวก 1 ให้อัลเบิร์ต :L2:
-
สุดหล่อ มาต่อบันนี่จังให้ไวเลย
เค้าอยากกอดต่ายน้อยแล้วน๊าาาาาา :กอด1:
-
ณ จุดจุดนเน้ อยากเป็นอัลเบิร์ต :กอด1:
-
บ้านนี้น่ารักจัง
:-[ :-[ :-[ :-[
-
มิน่าล่ะ อัลเบิร์ตชอบเล่นน้ำฝน
-
เข้ามาให้กำลังใจน้องเคนอิจิ และรออ่านตอนต่อไป :L1:
-
อัลเบิร์ตน่ารัก เครียดใหญ่เลยพ่อกับนายน้อยไม่ค่อยคุยกัน แบบนี้ก็สบายใจได้แล้วเนอะ
-
น่ารักก :o8:
-
อัลเบิร์ตน่ารัก อ่านแล้วไปกอดลูกชายตัวเองทั้งสองตัวดีกว่า
-
รอเจ้านายกะบันนี่
และรอเคนจังด้วยน้า
-
คิดถึงบันนี่จัง ขอกอดที
-
น่าสงสารอัลเบิร์ตจัง
ดีที่เจ้านายเอามันมาเลี้ยง
-
อัลเบิร์ตน่ารักกกกกกกกกก. แต่เค้าไม่มีปัญญาเลี้ยงเซนเบอร์นาด เพราะตัวใหญ่เกิน เอาไม่อยู่
-
อัลเบิร์ต :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1:
-
รักเคนอิจิ :กอด1:
-
อดีตอันแสนรันทดของอัลเบิร์ตคุง
-
อ๋อยๆๆๆๆ เคนซังสุดหล่อ
คิดถึงบันนี้+เจ้านายอะ
คิดถึงเคนซังด้วยน๊า :m1:
เจ้านายกำลังน่ารักเลย แสดงออกมากขึ้น
มาต่อไวๆๆๆนะค่ะ
ปล.ฝนตกบ่อย รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ^^
-
คุณเคนหายไปน๊านนนนนนาน คิดถึงแย้วน๊าาาาา อยากอ่านน้องบันมาม่าต่อแล้ว อิๆ
-
มาส่องหนูบันนี่ :z2:
จะเป็นไงต่ออยากรู้ :z13: :z13:
-
เหมือนชีวิตช่วงนี้สับสนและพลาดอะไรดีๆ ไปเยอะ
อยากจะเหนื่อย :เฮ้อ:แต่ก็ไม่อยากทำให้คนรอบข้างเป็นห่วง
เข้ามาหยุดพัก... หานิยาย...เคนอิจิ อ่านดีกว่า เติมพลังใจให้ตัวเอง :กอด1:
ตอนล่าสุด ความเหงาของบันนี่โดนใจเข้าเต็มๆ ยังดีที่ยังมีความอบอุ่นของเคลวิน
บวกความน่ารักของอัลเบิร์ต ช่วยได้เยอะเลย.
ขอบคุณครับ เคนอิจิ กด+ :3123:
-"-ส่วนอีกเรื่องได้ข่าวว่าตัวร้ายตายแล้ว(แอบสะใจ)
ยังไม่เข้าไปอ่าน รออัพตอนใหม่ค่อยอ่านทีเดียวครับ
-
พ่อทำซึ้ง :impress2: ดีใจนะเนี่ย
อัลเบิร์ตน้อย น่าสงสาร แต่โชคดีที่พ่อเอามาเลี้ยง
สู้ๆ นะ บันนี่
-
ประกาศเคนจังหาย!
กลับมาได้แล้วนะคะ ที่นี่มีแต่คนบ่นคิดถึง ไม่จามบ้างหรือคะ
555
-
มาหลอกให้ดีใจอีกแล้วเจ้านายเดี่ยวบันนี่เสียใจอีก
-
Knock Knock Knock
อังเคิล เค๊นนนน, แวร์ อ๊า ยุ้วววว
ลอยไปกับน้ำแล้วยังเนี่ยย :impress:
-
ยุไหนน้อๆๆ หายไปนานแล้วนะคับ คิดถึงๆๆ
-
คิดถึง
-
เข้ามาอ่านจ้า
บันนี่น่ารักมากๆ น่าฟัดจริงๆ
เก่งด้วย 5555555
เริ่มรู้ใจตัวเองแล้วนะอาทู่
เจ้านายหลงรักบันนี่ซะแล้วว
ของรักของหวง รักมันก็อย่าลืมดูแลเอาใจใส่ละ
เดี่ยวก็วิ่งไปหาคนอื่นหรอก
ตอนพิเศษน่ารักมาก
หลงรักอัลเบิร์ตอีกคน แกน่ารักมาก!
รอคุณเคนอิจิมาต่อนะคะ
+1 ให้จ้า ^^
-
อ่านตอนพิเศษแล้ว อัลเบิร์ตน่ารักมาก แต่เป็นน้องหมาที่น่าอิจฉาที่สุดเห็นน้องบันนี่กับพ่อเคลวินใกล้ชิดดดด
-
ผ่านตอนพิเศษมาหลายหลายทิวาแล้วเน้อเจ้าปี้เคนอิจิ
บ่สงสารเวทนาตี้อ้ายบันบ่ได้มาป๊ะกับแฟนคลับ ต๋อนนี่อ้ายบันคงจะระทมใจ๋ที่บ่ได้มาเจ๋อกับแฟนๆ เฮาเข้าใจ๋ความรู้สึกของอ้ายบันเน้อ อิอิ
-
พี่เคนอิจิหายไปใหน
-
:m31: จะเอากระต่าย จะเอาๆ
:z13: จิ้มๆ
-
อ่านตั้งแต่บ่ายๆ วันเดียวถึงตอนนี้เลย สนุกมากค่ะ ชอบๆ
เคลวินจะแต่งงานจริงๆ น่ะหรอ :monkeysad: แล้วบันนี่ล่ะ
พระเอกเรื่องนี้ของเคนอิจิซึนเดเระมากอ่ะ น้องบันนี่สีส้มก็น่ารัก~
อัลเบิร์ตเป็นหมาที่มีบทแสดงออกมากกว่าเคลวินซะอีก :laugh:
ดาเนียลแอบชอบบันนี่ข้างเดียว ,เจสกับครอบครัวก็ติงต๊องแปลกๆ :m20:
มาต่ีอเีร็วๆ นะืัั้คะทั้งเรื่องนี้แล้วก็รหัสลับ :กอด1:
-
คิดถึงมาก
-
เคนจังๆ อยู่หนายย
-
อย่าหายไป o9
:sad4: แล้วทิ้งกันไว้
ให้รอเก้อสิ :sad2:
-
อ่านมา 3-4 ตอน
:z3:
ไอ้คุณเคลวิน :beat: ปากเหรอนั่นนะฮ๊า หงุดหงิด บังอาจมาใช้วาจาเชือดเชือน บันนี่ :z6:
ไม่น่ารักเหมือนพี่หมีเฟรดริค กับ ป๋าก้อง เลย :เฮ้อ:
-
:call: :call:
-
:z6: รำคาญดาเนียลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:beat: :beat: :beat:
ไปไกลๆบันนี่เลยนะเฟ้ย :m31:
-
บันนี่หยุดแผ่รังสีความน่ารักก่อน :monkeysad:
พ่อเคลวิน ยังนิ่งเฉยอยู่เลย :เฮ้อ:
รอก่อนๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 11
ยังคงหงุดหงิดกับตาดาเนียลจอมจุ้นเหลือเกิน หาคู่ให้พี่แกเถอะ
จะได้เลือกยุ่งกับบันนี่ซะที ถ้าได้แบบใหม่จะดีมาก :z1:
ตอนแรกก็นึกว่าพ่อเคลวินจะไปคนเดียวซะอีก ประมาณว่า แกก็เพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ จะไปอีกแล้ว
บทยิ่งน้อยๆอยู่ 555
:กอด1: บันนี่ กับ เคนอิจิ
-
ตอนที่ 12
กำลังจะหงุดหงิดพี่ภูมิ จะอะไรกันนักกันหนาวะ ก็คนเค้าอยากให้เป็นพี่ชายนี่ก็วุ่นวายจัง :z6:
ที่ไหนได้พี่แกมีประโยชน์ในภายภาคหน้ามากๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 13
:haun4: รักเฉินที่สุดเลยตอนนี้ o13
-
ตอนที่ 14
ไม่เป็นไรๆ ค่อยเป็นค่อยไป :กอด1:
คุณเคลวินคนดีที่โลกรอมาก :-[
ตอนหลังอย่ามาเรียกร้องนะเฟ้ย :z3:
-
ตอนที่ 15
:เฮ้อ: พ่อหนุ่มนักกีฬายังไม่ทันทำอะไรให้เลย ไปไม่ชอบเขาซะงั้น
ทีตาดาเนียล ไม่เห็นว่าอะไรเลย :z3: :z3:
-
ตอนที่ 16
ึหึงแล้วๆ :z1:
ว่าแต่ คุณเคนอิจิ เป็นโชตะ รึเปล่าเนี่ย ชอบเด็กน่ารักๆ 55 ( :z6: : เคนอิจิ)
-
ตอนที่ 17
เจ้านายอย่ามาซึน :z1:
:z3: :z3: บันนี่น่ารักเกินไปแล้วน๊าาาาาาา
-
ตอนที่ 19
ไม่วิ่งแล้วยังมาจูบอีกชิชะ 5555
เคลวิน น่ารัก :กอด1:
-
ตอนที่ 21
ตระกูลนี้เพ้อเจ้อ :เฮ้อ:
เคยฟังคนอื่นเค้าบ้างมั๊ยเนี่ยยยยยยยย :z3: :z3:
-
ฮัลโหล เคนจัง
บ้านน้ำท่วมรึปล่าววววว
-
“ ฉันไม่มีทางยกของรักให้คนอื่นเป็นอันขาด นอกจากว่ามันอยากจะมีเจ้าของคนใหม่ ฉันถึงจะปล่อยมันไป ”
........................................................
อืม............ตกลงว่าบันเป็นของรักชิมิ หุหุ
-
ตอนที่ 24
เจ้านายใจร้ายยยย
หนีกลับไทยไปเลย T T
-
:z3: :z3:
ชอบก็บอกบันไปเซ่ มีเรื่องอะไรก็บอกไป
มายื้อไว้แต่ไม่ทำอะไรเนี่ยนะ :เฮ้อ:
-
เมื่อไหรจะกลับมาต่อน๊า คิดถึงบันจังแล้ว
-
:z13:
รอมาต่อทั้งสองเรื่องเลยนะ~
-
หายไปไหนแวววว > <!!
รออยู่นะค่ะ
หายไปนานเลย
ิคิดถึ๊งง คิดถึงงง o9
-
เคนจ๊างงงงงงง
กรีดร้องงงงงงง
-
คุณเคน หนีน้ำอยู่เหรอ
-
คิดถึงกระต่ายจะแย่แล้วน้า เคนจังอยู่หนาย
-
คิดถึงน้องบัน คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคลวิน
สุดท้าย คิดถึงเคนจังใจจะขาดแล้วจ้าาาาา
-
ฮือๆๆๆ บันนี่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ T_____T
คิดถึงอ่ะ อ๊ากกกกกก (กรีดร้อง)
-
คิดถึงน้องบันนนนนนนนนนนนนน
-
หายไปโดยไร้ร่องรอย
ไม่อยากให้เรื่องนี้และเรื่องโน่นหายไปเลยครับ คิดถึงทั้ง 2 เรื่องมากๆ
-
เด็กสีส้มหายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m17:
คุณเคนจิเอาไปซ่อนนานเกินไปแล้วนะ :z3:
เดาว่าน้ำท่วมบ้านรึเปล่าค่ะ ถ้ายังไงแวะมาส่งข่าวกันบ้านนะ เป็นห่วงจ้า
ปล.ยังตามอ่านน้องเนยอยู่ แต่ยังไม่ถึงตอนปัจจุบันเลย แหะๆ
-
คิดถึงอัลเบิร์ต :sad4:
-
เข้ามาจับจองพื้นที่แถวหน้า
ปูเสื่อ รอบันนี่กะอัลเบิร์ต
:laugh3: :laugh3:
-
:เฮ้อ:นั่งรอนอนรอก้อแล้ว หายไปไหนนะ :t3:หนุ่มหน้ามลคนหล่อเคนอิจิ :เฮ้อ:
คิดถึงกระต่ายน้อยแล้ว :pig4:
-
ซึ้งจังเลยยยยย
-
:t3: :t3: :t3:
-
คนแต่งเอาเคลวิลของเค้าไปซ่อนไว้ที่ไหน
เอาคืนมาได้แล้ว ววววว
:z3:
-
อยากอ่านต่ออ่ะๆ ขอความกรุณาผู้เขียน มาลงเพิ่มด่วนๆๆ ใจจะขาดตายแล้วๆ!!~
-
พี่คนเขียนหายไปไหนน้ออ :sad4:
-
รออยู่นะครับ :impress: :impress: :impress:
-
ยังติดตามอยู่เสมอ อย่าลืมเรื่องนี้น้า~~
-
คิดถึงพ่อจัง
-
อยากอ่านมว๊ากกก :sad4:
-
:L2:
ตามมาจากเรื่องสายสับ 555
เรื่องนู้นแอบเครียด สาระเยอะเกิน >< แต่สนุกน่ะ
ส่วนเรื่องนี้ น่ารัก หวานด้วย ♥ :o8:
:L1: :pig4: :กอด1:
-
โอ้วววววว เควินนนน ควรให้ความรักบันนี่เยอะน้า
บันนี่น้อยใจใหญ่แล้วว อัลน้อยก็น่ารักเนอะ
-
คิดถึงเด็กส้ม T__T
-
คิดถึงบันนี่กับพ่อน้ำแข็งแล้วคุณเคน
-
รอฉันรอเธออยู่แต่ไมรู้เธออยู่หนใด~
คิดถึงกระต่ายน้อยแล้วน๊าาาาา มาต่อเถอะนะจ้ะ
-
คิดถึงอัลเบิร์ตแล้วค่ะ รีบมาต่อนะ :call:
-
คุณเคนว่างแล้ว อย่าลืมช่วยมาต่อน้องบันนี่ด้วยนะค่ะ
-
กึดเติงอ้ายเคนกึดเติงอ้ายบันจาดนัก
-
น้ำลดหรือยังครับ
คิดถึงกระต่ายแสนซนจังเลย
-
คิดถึงมากมายครับ
-
รอบันนี่นานแล้วนะ คุณเคนมาต่อที
-
:กอด1: :กอด1:
เชี่ยเชี่ย ขอโทษครับ หายหัวไปน๊านนานแน่ะที่รัก มีคนฝากลูกลิงมาเลี้ยงหนึ่งตัว เหนื่อยแสนสาหัสจริง ๆ
วันนี้เอาตอนที่ 26 มาส่งครับ ยังไม่ลืมกันเนอะ
เคนอิจิ
##########################################################################
Chapter 26
ดื่มสุราเปรมจิต เดินย่ำทรายลงสู่ห้วงนที แยงซีนี้เย็นฉ่ำ ผายมือสู่เบื้องบน หมายไขว่คว้าจันทร์ กลับพบเพียงเงาบนผืนน้ำ
บันอ่านบทกวีของหลี่ไป๋ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฟูกสีขาวที่รองตัวอยู่นั้น ยับย่นไปมา ใกล้กันมีกองหนังสือพะเนินเทินทึกกองสุมกันอย่างไม่เป็นระเบียบ
เมื่อมองผ่านกระจกใสออกไปยังด้านนอกของตัวบ้านจะเห็นละอองฝนกระจายตัวอยู่ในอากาศแล้วค่อย ๆ หล่นลงมาบนพื้นหญ้าสีเขียวสด
บนพื้นสีเขียวนั้นมีต้นดอกราชาวดีที่แม่ปลูกเอาไว้ในซุ้มไม้เลื้อย มันเอนไหวและส่ายไปมาด้วยแรงลม บันวางหนังสือปกแดงเล่มใหญ่ลงบนพื้น
ลุกขึ้นยืน เดินเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงไปเกาะขอบหน้าต่าง เมื่อจ้องออกไปทางด้านซ้ายมือ จะเห็นว่า วันนี้แม่น้ำท่าจีนมีน้ำเอ่อขึ้นมาเกือบถึง
ขอบบนสุดของตลิ่ง ท่าน้ำไม้สักที่บันชอบไปนั่งเล่นบ่อย ๆ ตอนเป็นเด็ก ตอนนี้กำลังอยู่ปริ่มน้ำ
“ ไขว่คว้าจันทร์ กลับพบเพียงเงา หลี่ไป๋กับเธอกำลังตีความบทกวีนี้เหมือนหรือต่างกันอย่างไร อธิบายมาซิ ? ”
เสียงอาจารย์เกาดังแว่วเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“ หลี่ไป๋เมาสุรา จึงหลงคว้าพระจันทร์บนฟ้า สภาพหลี่ไป๋ตอนนั้นคงเหมือนผมในตอนนี้ ”
“ เธอติดสุรางั้นหรือหนุ่มน้อย ? ”
“ เปล่าครับอาจารย์ ”
“ อะไรที่ทำให้คนลุ่มหลงได้อีก นอกจากสุรา อะไรที่ทำให้เธออยากจะเก็บเอาพระจันทร์บนนั้นลงมา ? ”
“ ความรักมั้งครับอาจารย์ ผมคิดว่าตัวเองกำลังมีความรัก ”
บันถอนหายใจเบา ๆ เกิดเป็นไอสีขาวมัวบนแผ่นกระจกใส นับตั้งแต่ออกจากบ้านที่ฮ่องกงมา วันนี้ก็เกือบเก้าเดือนแล้ว เขาเขียนตัวเคตัวใหญ่
ลงบนฝ้าไอน้ำ ก่อนจะลบมันออกอย่างรวดเร็ว
“ บัน ”
“ บัน ”
“ แม่เรียกตั้งนาน ทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะลูก ไม่สบายหรือเปล่า ไหนหันหน้ามาซิ ”
แม่ประกบหลังมือเข้ากับซอกคอบันเบา ๆ ก่อนจะลูบหัวไปมา
“ กินอะไรดีกระต่ายน้อย ? ”
“ บันเพิ่งกินข้าวไปเมื่อกี้เองนะแม่ ”
“ เมื่อกี้ ? ข้าวเที่ยงมันผ่านมาตั้งนานแล้ว นี่มันห้าโมงเย็นแล้วลูก มาเร็ว ช่วยแม่ทำกับข้าวดีกว่า ”
“ ไข่เจียวใส่แฮม หรือว่าแกงส้มอนุบาล หรือว่าแกงจืดตะลุยอวกาศ ? ”
แม่เดินนำลงมาตามบันไดไม้ เดินไปในห้องครัว หยิบเอาอุปกรณ์ต่าง ๆ ออกมา
“ ใส่รองเท้าแตะแล้วออกไปดึงต้นหอมในกระบะไม้ออกมาซักสามสี่ต้นนะ คื่นฉ่ายด้วยนะลูก อย่าไปใกล้ตลิ่งมากนะ เดี๋ยวจะตกลงไป
แม่ไม่อยากลงไปงม ”
“ บันว่ายน้ำเป็นนะแม่ ”
“ ผอมเป็นไม้สำลีปั่นหูแบบนี้จะเอาแรงที่ไหนมาว่าย ”
บ้านของบันเป็นบ้านทรงสมัยใหม่ด้านล่างเป็นคอนกรีตกับโลหะ ด้านบนที่เป็นชั้นสองประกอบด้วยไม้ที่ถอดเอามาจากบ้านเดิมของพ่อ นำเอา
มาขัดตกแต่งใหม่แล้วใส่เข้าไป ส่วนด้านนอกเป็นอะลูมิเนียมสีเทา ตัวบ้านดูทันสมัยหากมองจากด้านนอกและดูร่วมสมัยหากมีคนได้เห็นการ
ตกแต่งภายใน แถวละแวกบ้านของบัน มีหลายคนเดินเข้ามาและขอให้คุณพ่อซึ่งเป็นสถาปนิกช่วยออกแบบบ้านให้
รองเท้าแตะฟองน้ำเหยียบลงบนแผ่นหินศิลาแลงที่วางเอาไว้เป็นทางเดินไกลออกไปจนถึงท่าน้ำและแปลงผักสวนครัวเล็ก ๆ ของแม่ บันจับโคน
ต้นหอมที่รวมกันเป็นกระจุก ก่อนจะดึงขึ้นมา เมื่อเคาะสองสามทีแล้วดินไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกไป จึงต้องพึ่งสายยางฉีดน้ำสีเขียวที่ขดเป็นวง
เล็ก ๆ เมื่อเปิดก็อก ความทรงจำเมื่อครั้งยังอยู่ที่ฮ่องกงก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ภาพอัลเบิร์ตกระโดดไปมาบนพื้นหญ้าสีเขียว มีสายฉีดน้ำพ่น
ละอองน้ำออกมา มีสายรุ้งเส้นเล็กขึ้นให้เห็น มีเสียงเห่าของหมากับเสียงห้ามของคนดังสลับกันไปมา
“ คิดถึงอัลเบิร์ตจัง คิดถึง …………. ”
บันคิดไปถึงเจ้าของบ้าน ไม่น่าเชื่อเลยว่ายิ่งเวลาผ่านมานานเท่าไหร่ ความรู้สึกมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
“ เจ้านายแกน่ะนะอัลเบิร์ต เจ้านายขี้เก็ก ”
“ เอ้า บัน มัวแต่มาด่าต้นหอม เดี๋ยวหกโมงเย็นพ่อจะกลับมาแล้วนะ เร็วเข้า กลับมาจะได้กินข้าวพร้อมกัน ”
พ่อของบันเป็นผู้ชายตัวใหญ่แต่ไม่อ้วน พ่อเป็นสถาปนิกใจดี บันจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ พ่อชอบเอาตัวเองขึ้นขี่คอไปที่ทำงานด้วยบ่อย ๆ ส่วนแม่ก็
มีบางครั้งที่ต้องเอาบันไปด้วย แม่เป็นครูสอนเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษา ตอนเด็กบันเลยมีเพื่อนชั้นประถมหลายห้อง บันนั่งตรงบันได้ไม้มอง
พ่อที่เดินเข้ามาในบ้าน พ่อถอดรองเท้าใส่เข้าไปในตู้แล้วหยิบรองเท้าผ้าขึ้นมาสวมแทน
“ ไงกระต่าย อยู่บ้านเบื่อหรือยัง ? ”
“ เบื่อแล้วพ่อ บันอยากไปหาเพื่อน ไปหาแม่ไก่ แต่เขาก็ทำงานกันหมด ”
“ ก็มีพ่อแก่เรียนต่ออยู่คนเดียวนี่นา ”
แม่เดินขำเข้ามาร่วมวงด้วย มือขวาจับเอากระเป๋าของพ่อไปวางไว้บนโซฟาผ้าสีครีม
“ พรุ่งนี้ก็ติดรถพ่อออกไปสิ ไปดูหนังในห้าง เย็น ๆ พ่อจะไปรับ ”
พ่อคลายเน็กไทด์ออกจากคอเสื้อก่อนจะส่งยิ้มมาให้บัน
“ หรือจะไปสอนพิเศษที่โรงเรียนกับแม่ เอาไหม ครูใหญ่มีค่าขนมให้ด้วยนะ ช่วงที่ยังไม่ได้เริ่มงาน ก็หาอะไรทำไปก่อน จะได้ไม่เหงา ”
“ ที่ทำงานเขาให้ไปเริ่มวันไหนล่ะลูก แล้วเตรียมพาสปอร์ต ขอวีซ่าไว้หรือยัง เสื้อผ้าเตรียมหรือยัง ? ”
พ่อตักข้าวใส่จานให้แม่ ก่อนจะหันมาถามบัน
“ บันอยากทำกับบริษัทคนไทยมากกว่า แต่ก็กลัวว่าจะหางานที่ดีกว่านี้ไม่ได้ พ่อว่าบันคิดถูกหรือเปล่า ”
“ ทำงานกับต่างชาติก็ดี ไม่เรื่องมาก ภาษาที่เรียนมาก็จะได้เอามาใช้ ทำงานกับคนไทยก็พูดไทย อีกหน่อยก็ลืม ”
“ บันไม่อยากบินไปนู้นไปนี่ บันอยากอยู่บ้านอยากเจอพ่อกับแม่ ”
“ ขี้อ้อนนะเรา แล้วบริษัทที่ว่าเป็นบริษัทประเทศอะไรนะ เคยบอกพ่อครั้งนึง พ่อจำไม่ได้แล้วเนี่ย ”
“ บริษัทญี่ปุ่นครับ แต่สำนักงานอยู่ที่เซี่ยงไฮ้กับที่ฮ่องกง ”
“ แล้วเขาให้เราประจำที่ไหนล่ะลูก ? ”
“ บันก็ต้องเป็นเหาฉลาม เกาะติดเจ้านายไปด้วยทุกที่ เพราะบันเป็นเลขา ”
“ ทำงานกับคนมันดีตรงที่เราจะได้ฝึกตัวเองไงบัน อย่างที่บันถามแม่ ถ้าทำงานเป็นเลขากับทำงานแปลเอกสาร แบบไหนดีกว่ากัน
แม่ว่ามันก็ดีคนละแบบ แต่อย่างแรกมันมีโอกาสพัฒนามากกว่านะลูก แล้วมันจะทำให้เราแกร่ง ทำให้เราโตขึ้นอีกเยอะ เชื่อแม่สิ ”
บันพยักหน้าช้า ๆ ปากก็เคี้ยวข้าวไปด้วย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเจอก้อนกลม ๆ ที่แม่เอากระดาษหนังสือพิมพ์ห่อเอาไว้ มันเป็นก้อนกลม ๆ
วางเรียงกันอยู่สิบลูกในตะกร้า ลูกใหญ่สุดเป็นกระดาษที่มีรูปของเคลวินห่อเอาไว้
“ แม่ นั่นกระดาษของบันนี่นา แม่เอามาห่ออะไรซะแล้ว ! ”
บันเดินไปดูห่อกระดาษด้วยความเสียดาย กระดาษหนังสือพิมพ์ที่มีรูปของเคลวินกับคุณย่า มีข้อความภาษาจีนที่ระบุการเข้าเป็นหุ้นส่วนธุรกิจ
และข่าวการหมั้นของทายาททั้งสองบริษัท
“ ตายจริง เอกสารสำคัญหรือเปล่าน่ะบัน แม่เอามาห่อลูกฝรั่ง พรุ่งนี้จะเอาไปฝากเพื่อนที่โรงเรียน ”
“ โถ่ เจ้านาย กลายเป็นเจ้าชายฝรั่งไปซะแล้ว ”
บันทำตาละห้อย ค่อย ๆ แกะกระดาษออกมาจากลูกฝรั่ง
“ หนังสือพิมพ์เก่าตั้งหลายเดือนมาแล้ว เก็บเอาไว้ทำอะไรน่ะบัน ขอบเหลืองหมดแล้ว ? ”
“ บันเก็บเอาไว้เตือนใจน่ะแม่ จะได้ไม่หลงพระจันทร์ ”
“ พูดอะไรแปลก ๆ นะลูกคนนี้ ไหนเอามาดูซิ ”
“ ทำเหมือนกับอ่านภาษาจีนออกน่ะคุณ ”
พ่อหัวเราะแม่ที่ทำหน้าสงสัยและพยายามอ่านภาษาจีนบนหนังสือพิมพ์
“ ของบางอย่าง ถึงจะเก่าจะเหลือง มันก็มีคุณค่ากับบัน บันอยากมีความทรงจำดี ๆ ที่ฮ่องกงเก็บเอาไว้กับเขาบ้างเหมือนกัน ”
มิสเตอร์เคนซาบุโร่ โมริตะ เป็นรองประธานกรรมการบริหาร กลุ่มบริษัทเอเชียเมดิเทค ผู้ผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์ขนาดใหญ่ของเอเชีย
มีโรงงานการผลิตในไทย และมีสำนักงานใหญ่ในเมืองเซี่ยงไฮ้และเขตปกครองพิเศษฮ่องกง บันพยายามมองหาภาพของเจ้านายคนใหม่จาก
บอร์ดกิจกรรมในโรงงาน แต่ก็พบเพียงแค่ภาพงานกิจกรรม 5 ส เท่านั้น ภาพคุณลุงชาวญี่ปุ่นใจดีที่บันจินตนาการเอาไว้ ยังไม่ปรากฏตัวจริง
ให้เห็น บันยืนจับเนคไทด์สีกรมท่าเส้นเล็กไปมา พร้อมกับกระชับสูทสีดำสนิทให้เข้าที่ สูทตัวใหม่นี้ แม่สั่งตัดให้เป็นพิเศษ เนื่องจากเห็นว่าสูท
สำเร็จรูปนั้น ดูแก่และไม่เข้ากันกับลูกชาย ก่อนออกมาจากบ้าน แม่บอกว่า
“ ดูยังไงก็เหมือนเด็กมอปลายใส่สูท ”
“ คุณบันคะ คุณโมริตะจะคุยด้วยค่ะ ท่านกำลังรอสายอยู่ ”
พนักงานสาวชุดน้ำเงินเข้มเหมือนสีดอกอัญชันเดินออกมาจากห้องประชุมและเดินตรงเข้ามาหาบัน
“ ด่วนค่ะ ท่านรออยู่ ”
“ สวัสดีครับ กำลังพูดสายครับ ”
บันกรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์ที่วางเอาไว้บนโต๊ะทำงาน
“ おはようございます โอฮาโย โกซัยมัส ”
เสียงทักทายเป็นภาษาญี่ปุ่นดังออกมาจากโทรศัพท์ ทำเอาบันต้องเอียงคอด้วยความสงสัย ก่อนจะคิดเอาเองว่าเจ้านายคนนี้ท่าทางแปลก ๆ
“ พูดญี่ปุ่นได้ไหม ? ”
“ ไม่ได้ครับ ”
“ ซักคำก็ไม่ได้เลยเหรอ ? ”
“ โอฮาโย โกซัยมัส / โคนิจิวะ / คอมมังวะ / โอซะยูมินาซัย ”
“ ออออออออออสส สวัสดีเช้าบ่ายเย็นค่ำ นี่จะลากลับบ้านแล้วเหรอ ? ”
“ ผมพูดญี่ปุ่นได้แค่สี่คำ ”
“ ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้นล่ะนะ คุณเลขาคนใหม่มีนิคเนมว่าอะไร ? ”
“ ชื่อบันครับ ”
บันดึงเก้าอี้เบาะสีดำเข้ามานั่ง ก่อนจะบอกชื่อเล่นออกไป
“ สุบรรณหรือเปล่า ? ”
บันยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู ก่อนจะมองมันด้วยความประหลาดใจ มิสเตอร์เคนซาบุโร่คนนี้ รู้จักคำไทย
“ ไม่ใช่ครับ ชื่อบัน บันขนมปังน่ะครับ สุบรรณนั่นหมายถึงครุฑ ”
“ เรียกผมว่าเคนตะซังนะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน วันนี้พอแค่นี้ คุณกลับบ้านได้ อ้อ ให้เวลาสามวัน เตรียมตัวให้พร้อม เราจะบินไปงานเปิดตัว
สินค้าที่ฮ่องกง คุณรับตัวอย่างสินค้ากลับไปด้วย แล้วทำพรีเซนเทชั่นภาษาจีนเตรียมเอาไว้ จองโรงแรมที่พักเอาไว้ด้วยนะบันคุง แล้วก็หา
รายชื่อโรงพยาบาลในฮ่องกงมาทั้งหมด แล้วดูว่ามีกี่ที่ที่ใช้โปรดักส์เรา มีที่ไหนที่ไม่ใช่ แล้วเขาใช้ของบริษัทอะไร แค่นี้ ”
“ เอ้อ ครับ ”
บันนั่งนิ่งทบทวนงานที่มิสเตอร์เคนซาบุโร่สั่งประมาณห้านาที จดลงสมุดบันทึก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรับผลิตภัณฑ์กลับบ้านไปด้วย
“ แล้วจะไปรับของกับใครล่ะเนี่ย ? ”
บันเดินออกมาจากห้องทำงานที่อยู่ในออฟฟิศ ตามองออกไปยังทางออกที่มีแสงสว่างจ้าตรงปลายสุดของทางเดิน ก่อนจะรู้สึกตัวว่าเตะเข้ากับ
กล่องกระดาษขนาดย่อม กล่องกระดาษใบนั้นมีลายมือขยุกขยิกเขียนเป็นภาษาอังกฤษอยู่ด้านบนว่า
“ Mr. Bun ”
“ เอ๊ะ ? ”
บันยกกล่องขึ้นมาสังเกตใกล้ ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นสายน้ำเกลือ ถุงน้ำเกลือ หลอดฉีดยา รวมถึงอุปกรณ์หลายอย่างในโรงพยาบาลก็แน่ใจว่าเป็น
ของตัวเอง
“ เขาบอกว่าคนญี่ปุ่นเป็นคนมีจินตนาการสูงนี่นะ ”
บันเดินฝ่าไอแดดตอนสายออกไปยังป้อมยามหน้าโรงงาน ชายวัยกลางคนที่มีท่าทางกระฉับกระเฉง เห็นบันเดินมาแต่ไกลก็ส่งยิ้มมาให้
“ คุณเลขาจะกลับบ้านแล้วเหรอครับ ? ”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำท่าตะเบ๊ะและหันมายิ้มให้
“ รู้จักผมด้วยเหรอครับ ? ”
“ รู้จักครับ ”
“ ครับ คือช่วยเรียกแท็กซี่ให้หน่อยนะครับ ”
“ ได้ครับ แต่รอนานหน่อยนะครับคุณเลขา แถวนี้มันชานเมือง ไม่ค่อยมีแท็กซี่ผ่านเข้ามา ผมจะลองกดเรียกแท็กซี่ศูนย์ให้นะครับ ”
“ ขอบคุณครับ ”
ไม่ทันที่ยามจะกดโทรศัพท์ เสียงแตรรถยนต์ที่ขับออกมาจากโรงงานก็ดังขึ้น รถยนต์เลกซัสสีดำเงามันปลาบก็แล่นเข้ามาจอดเทียบใกล้ ๆ กับ
ป้อมยาม ซักพักกระจกรถฝั่งคนขับก็เลื่อนลงช้า ๆ คนขับโผล่หน้าออกมาทางบัน แล้วกวักมือเรียก
“ ติดรถผมออกไปก็ได้นะครับ ”
คนขับส่งภาษาอังกฤษชัดแจ๋วออกมาคุยกับบัน
“ ครับ ออกไปถนนใหญ่หรือเปล่าครับ ? ”
บันถามไปตามมารยาท
“ คงต้องออกทางถนนใหญ่ล่ะครับ รถคันนี้มันใหญ่ คงขับเข้าไปในดงมะม่วงพวกนี้ไม่ได้ ทางมันแคบแล้วรถก็จะเป็นรอย ”
ผู้ชายในรถตอบเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความขบขัน
“ ไม่เห็นจะขำ ”
บันพยักหน้ารับแล้วทำท่าจะเข้าไปนั่งตรงเบาะหลัง
“ นั่งเบาะหน้าครับคุณ ผมไม่ใช่พนักงานขับรถ ”
“ ขอโทษครับ ”
บันเดินเข้ามานั่งข้างคนขับ พร้อมกับวางกล่องกระดาษไว้บนตัก มือขวาดึงเอาเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาคาด
“ เลขาคนใหม่สินะ ”
“ ครับ ”
“ เนคไทด์สวยดี ”
“ ขอบคุณครับ ”
คนขับชวนบันคุยไปเรื่อย ๆ จนถึงถนนใหญ่ที่มีรถวิ่ง บันขยับตัว ก่อนจะถูกเรียกเอาไว้
“ เคนตะซังดุไหม ? ”
“ ไม่ทราบครับ ยังไม่เจอตัวจริง จอดข้างหน้าก็ได้ครับ ”
บันก้มหัวลงนิด ๆ เป็นการขอบคุณ
“ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน บอกทางมาสิ ”
คนขับใช้นิ้วซ้ายแตะตรงสันจมูกเพื่อขยับแว่นกันแดดให้เข้าที่ บันคิดว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นพนักงานในบริษัทที่มีตำแหน่งสูงพอสมควร
มิหนำซ้ำยังพูดภาษาอังกฤษเป็นไฟ ท่าทางจะเป็นคนสำคัญ
“ ไม่ต้องหรอกครับ บ้านผมอยู่นครปฐม คนละฝั่งเมืองกับแถวนี้เลยครับ ผมนั่งรถไปเองดีกว่า จอดข้างหน้าก็ได้ครับ ”
“ ผมมีใบขับขี่สากลนะ ไม่ต้องกลัวหรอก แล้วก็อีกอย่างที่สำคัญ เคนตะซังสั่ง โอเค้ ? ”
“ ไกลนะครับ ”
“ คุณเลขาเป็นเนวิเกเตอร์ก็แล้วกันนะ ”
พนักงานลึกลับที่บันตั้งฉายา ชวนบันคุยเรื่องสัพเพเหระตั้งแต่เรื่องดินฟ้าอากาศไปจนถึงเรื่องนิสัยคนไทยที่ดูเขาจะชอบใจมากเป็นพิเศษ
บันรู้สึกว่านายคนนี้ดูจะมีพลังงานมากกว่าคนปกติ เขาพูดไม่หยุดปากตั้งแต่เขตมีนบุรีเรื่อยมาจนถึงเขตจังหวัดนครปฐม
-
“ ว่าแต่ คุณไม่หิวน้ำบ้างเหรอ ? ”
ชายหนุ่มหันมาถามบันที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ
“ ไม่ครับ ”
‘ พูดมากจนน้ำลายแห้ง ’
“ มีมินิมาร์ทบ้างหรือเปล่านะ ? ”
เขาชะเง้อคอมองหาร้านสะดวกซื้อ แต่ก็เจอแต่ดงหญ้าแห้งและเพิงขายของเล็ก ๆข้างทาง
“ ไม่มีหรอกครับ ต้องเข้าไปในตัวเมือง แต่ถ้าคุณหิวน้ำ ผมจะลงไปซื้อข้างทางให้ ”
บันชี้มือชี้ไม้ไปที่เพิงเล็ก ๆ ข้างทาง
“ ศาลเจ้านั่นน่ะเหรอ ? ”
“ ไม่ใช่ศาลเจ้าครับ นั่นมัน ร้านค้าริมทางน่ะ ”
บันยกกล่องอุปกรณ์ไปไว้เบาะหลัง แล้วเปิดประตูลงไปซื้อน้ำริมทาง ไม่นานก็เปิดประตูรถกลับเข้ามานั่ง ในมือมีถุงน้ำสีขุ่นมีน้ำแข็งลอยอยู่มา
ด้วย
“ น้ำอ้อยสด ”
“ ไม่รู้จัก ”
“ อร่อยนะ ดูดสิ ผมจะเอาถุงไปทิ้ง เดี๋ยวหกในนี้แล้วมดจะขึ้นรถคุณ รถตั้งแพงเดี๋ยวมดกัดล่ะก็เสียดายแย่ ”
บันแกว่งถุงน้ำอ้อยไปมา เหมือนกำลังหลอกเด็กให้กินข้าว ซักพักชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นมารับถุงน้ำไป ดูเหมือนว่าเขากำลังชั่งใจว่า ไอ้เจ้าน้ำสี
ขุ่นคลั่กเหมือนน้ำคลองนี้ มันจะดื่มได้หรือไม่
“ อร่อย ซื้อมาอีกสิ ผมชอบ ”
“ เดี๋ยวก็ปวดฉี่หรอกคุณ ห้องน้ำไม่มีหรอกนะแถวนี้น่ะ ”
รถยนต์ขับเข้ามาในเขตจังหวัดนครปฐมชั้นในแล้ว นายสารถีจำเป็นของบันถอดแว่นกันแดดออก ส่งสายตาสงสัยไปที่สิ่งก่อสร้างสูงใหญ่ที่ตั้ง
ตระหง่านอยู่ด้านหน้าด้วยความประหลาดใจ
“ พระปฐมเจดีย์น่ะครับ รู้จักหรือเปล่า ? ”
“ ไม่รู้จักหรอก ว่าแต่ทำไมต้องสร้างสูงขนาดนั้นด้วยล่ะ ? ”
“ ตำนานว่า มีคนสร้างเอาไว้ไถ่บาปน่ะครับ ลูกฆ่าพ่อตัวเอง เลยมาสร้างเจดีย์เท่านกเขาเหิน ”
บันอธิบายย่อ ๆ แล้วชี้ทางต่อไป
“ ได้ข่าวว่าคุณเคยเรียนที่ฮ่องกงมาก่อนเหรอ ? ”
“ ครับ ”
“ ก็พูดกวางตุ้งได้สินะ ”
บันหันไปมองด้านนอกรถ ใจคิดไปถึงตอนที่อยู่ฮ่องกง อุปสรรคเรื่องภาษากวางตุ้ง นำเรื่องราวต่าง ๆ เข้ามาสู่ชีวิตมากมาย
“ พูดได้ ……………. นิดหน่อย ผมไปเรียนแมนดาริน ไม่ใช่กวางตุ้ง แต่ว่า คุณรู้ได้ไงว่าผมเคยไปเรียนอยู่ที่นั่น ? ”
ชายหนุ่มไม่ตอบ เขายักไหล่ แล้วทำมือวนเป็นรูปวงกลมกว้าง ๆ รอบรถ บันคิดเรื่องฮ่องกงจนเกือบลืมว่าต้องบอกทางเข้าบ้าน
“ อ๊ะ คุณ เลี้ยวข้างหน้า ขอโทษที มัวแต่คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ ”
“ เกือบหยุดรถไม่ทัน ”
รถยนต์ขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน บันกำลังลังเลว่าจะชวนแขกเข้าไปนั่งในบ้านหรือจะตัดบทขอบคุณ เพราะเห็นว่ารบกวนเวลามาพอสมควร
แต่เจ้าของรถก็ตัดบทด้วยการขอไปเข้าห้องน้ำในบ้าน
“ ตรงไปเลี้ยวซ้าย เดินไปจนสุดทางเลยครับ ”
บันขึ้นไปเปลี่ยนชุดลำลองลงมา เห็นแขกกำลังเดินชมสวนอยู่ ดูเหมือนกับว่าแขกของบ้านกำลังสนใจอ่างน้ำดินเผาที่มีฝูงนกกระจอกกำลังลง
มาอาบน้ำกันอย่างสนุกสนาน บันยกถาดน้ำหวานกับคุกกี้ไปวางไว้ในศาลาท่าน้ำ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ
“ บ้านคุณเลขานี่สวยจริง ๆ คนแต่งบ้านฝีมือดีมาก วันหลังจะมาคุยด้วย วันนี้เขาไปทำงานใช่ไหม ? ”
“ ใช่ครับ วันนี้เขาไปทำงาน ตรงนี้ร้อนนะครับ ไปนั่งหลบแดดตรงศาลาริมน้ำก่อนดีไหม ? ”
“ คุณเลขา คุณไม่คิดจะถามชื่อผมหน่อยเหรอ ? ”
“ เอ้อ ทำไมครับ ? ”
บันถามกลับไป
“ มันเป็นการให้เกียรติคนที่เรากำลังคุยด้วยไงครับ ”
“ คนไทยจะนิยมแนะนำตัวมากกว่า ไม่ได้รอให้ใครเข้ามาถามชื่อ ”
“ อย่างงั้นหรอกเหรอ มิน่าล่ะ ผมแค่คิดว่า เราต้องทำงานด้วยกันอีกนาน ควรจะรู้ชื่อกันไว้ บันคุง ”
“ วาตาชิโนะ นามาเอะวะ เคนซาบุโร่ โมริตะ เดสุ ”
เขายืนขึ้นอีกครั้งแล้วก้มตัวลงอย่างสุภาพ ตรงข้ามกับบันที่นั่งตัวแข็งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่คิดว่าคนขับรถพูดมากที่นั่งคุยกันมาตลอดทาง ที่แท้ก็
เป็นเจ้านายคนใหม่
เคลวินหยิบเอาผีผาสีดำจากในกล่องประดับมุกออกมา มือขวาหมุนปรับสายให้เข้าที่ ไม่นานนิ้วมือยาวนั้นก็ค่อย ๆ ดีดสายโลหะของผีผาเป็น
จังหวะ ส่งบทเพลงไพเราะแต่แฝงเอาไว้ด้วยความเศร้าออกมา พระจันทร์ดวงกลมโตสีเหลืองที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า มันใหญ่โตจนดูเหมือนว่า
กำลังจะหลุดร่วงลงมาสู่พื้น อัลเบิร์ตที่นอนอยู่กับพื้นหญ้าค่อย ๆ คลานเข้ามาใกล้กับเจ้านาย หัวโต ๆ ของมันแนบไปกับรองเท้าของเคลวิน
‘ จันทร์กลมโต ส่องสว่างอยู่เหนือซีหู ไร้เมฆบัง ลมเย็นพัดกิ่งหลิวไหวเอน ดูราวกับมีนางรำเคลื่อนกายไปมา ช่างงดงามนัก
ความรื่นเริงจากงานมหรสพ เสียงกลองอึกทึก ยิ่งทำให้ใจสั่นระรัว เหตุใดใจถึงวูบวาบ ว้าเหว่ถึงเพียงนี้ นี่เรากำลังอยู่ในงานมงคลมิใช่หรือ ?
เป็ดแมนดารินคู่รัก กำลังว่ายน้ำเคียงคู่กันในซีหู ช่างน่าอิจฉา
ความรักนิรันดร์คือสิ่งใด มิใช่ดอกไม้ที่รอวันแห้งเหี่ยว แต่เป็นความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ ที่ยากจะมีคนเข้าถึง
ความรัก ยากนักที่จะเอ่ยออกมา หากแต่หน้าที่และความรับผิดชอบยิ่งใหญ่กว่าขุนเขา แล้วความรู้สึกของหัวใจเล่า ยิ่งใหญ่เพียงไหน
ภักดีต่อความรับผิดชอบ แต่ทรยศต่อหัวใจตัวเอง ตัวข้าเป็นคนที่น่ายกย่องหรือขลาดเขลา
ดวงจันทร์สวยเด่น ยามไร้เมฆบัง แต่ดูเงียบเหงาเมื่อไร้เงากระต่ายเคียงคู่ ’
วันนี้เป็นวันที่สาม นับตั้งแต่เดินทางมาถึงฮ่องกง บันเดินทางเข้าออกศูนย์นิทรรศการนานาชาติเป็นร้อย ๆ ครั้ง บทคัดย่อภาษาอังกฤษที่ส่งไป
ให้เคนตะซัง ยังไม่ได้รับกลับ บูทจัดแสดงยังขาดสินค้าตัวสุดท้าย รวมถึงสิ่งละอันพันละน้อยที่บันกังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ
“ คิดซะว่าเป็นงานเลี้ยงน้ำชาก็แล้วกันนะ ”
เคนตะซังเดินเข้ามาในชุดลำลอง สวมรองเท้าผ้าใบ เสื้อยืดลายขวาง เขาดูผ่อนคลายและดูสนุกที่เห็นบันทำหน้ามุ่ย
“ แต่เคนตะซังครับ คุณยังไม่ได้ส่งบทคัดย่อให้ผมแก้เลยนะ แล้วอาหารทางหลอดเลือดดำก็ยังมาไม่ถึง แล้วคุณหว่องผู้จัดการสำนักงานฮ่องกง
ก็ป่วยเป็นไข้หวัด มิสเตอร์ซาโตชิสั่งของเพิ่มอีกสองคอนเทนเนอร์ แต่เราไม่มีของที่ฮ่องกงเลย แล้ว แล้ว ”
บันทำหน้าตาเหมือนแมวป่วย มือขวายุกยิกอยู่กับกระดาษบันทึก มือซ้ายถือโทรศัพท์ของเคนตะเอาไว้รอสายของลูกค้า
“ บันนี่ฟังนะ บทคัดย่อนั่นดีมาก ไม่ต้องแก้ ไฮเปอร์โทนิค โซลูชั่นตัวใหม่จะมาทันพรุ่งนี้ โทรบอกเลขาคุณหว่องให้ส่งคนมาแทน ถ้าไม่มีคน
มาที่นี่ ผมจะปลอดคุณหว่องออกทันที โทรบอกซาโตชิ วาตานาเบ้ บอกว่า เรามีของแน่นอน จะให้ส่งของที่โยโกฮามะหรือคาวาซากิ
พอวางสายซาโตชิซังเสร็จ โทรไปที่สำนักงานเซี่ยงไฮ้ บอกว่าผมขอยืมสินค้าสองคอนเทนเนอร์ โอเค้ ? ”
บันพยักหน้าตามที่เจ้านายสั่ง ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ
“ เคนตะซังครับ พรุ่งนี้ผมจะเกาะคุณเป็นเหาฉลามทั้งวันเลยคอยดู คุณไปไหนต้องบอกผมนะ ไม่งั้นผมจะลาออก ”
บันทำหน้าเครียด ตากลมโตจ้องหน้าเคนตะอย่างเอาจริงเอาจัง
“ รับทราบและอนุมัติให้เกาะได้ ”
งานแสดงสินค้าที่จัดขึ้นในศูนย์นิทรรศการวันนี้ ใหญ่โตมากซะจนบันคิดว่าตัวเองเป็นมดตัวเล็ก ๆ ที่ไต่ไปมาในงาน เสียงคุยกันเป็นภาษาต่าง ๆ
ดังขึ้นทั่วทุกทิศทาง ที่หน้าเวทีใหญ่มีแท่นสำหรับแนะนำสินค้า มีจอแอลอีดีขนาดใหญ่ เจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้รับผิดชอบจัดคิวด้านล่างเข้ามา
กระซิบกับบันว่าพิธีกรท้องเสีย ให้หาคนออกไปแนะนำบริษัทและสินค้าไปก่อน
“ แย่แล้วเคนตะซัง ใครจะขึ้นไปพูดล่ะ ? ”
“ ก็เลขาผมไง อย่าลืมทักทายเป็นภาษากวางตุ้งนะ ลูกค้าจะได้ประทับใจ ”
เคนตะดันหลังให้บันเดินออกไปหน้าเวที
“ เอ๊ะ นั่นบันนี่ บันนี่จริง ๆ ด้วย พี่ดูสิ ”
ดาเนียลสะกิดเคลวินให้ดูบันออกมาเป็นพิธีกรจำเป็นหน้าเวที แม้ว่าสองหนุ่มจะอยู่ไกลจากเวทีมาก แต่ก็เห็นภาพของบันได้ชัดเจนจากจอ
แสดงภาพขนาดใหญ่
“ เด็กคนนั้นจะมาอยู่ในนี้ได้ไง ? ”
เคลวินหันมามองจอแอลอีดี และเห็นชัดว่าเป็นบันจริง ๆ บันที่เหมือนจะโตเป็นผู้ใหญ่ ดูไม่เหมือนเด็กคนเดิมอีกต่อไป
“ ทำดีมากนะ เป้าหมายที่ 12 เปอร์เซ็นต์ ปีนี้เราต้องทำได้แน่นอน ”
เคนตะโอบหลังบันขณะเดินขึ้นลิฟต์กลับห้องพัก เมื่อผ่านเคาน์เตอร์ต้อนรับ พนักงานโรงแรมก็เดินเข้ามาหาบันพร้อมกับส่งกล่องของขวัญ
สีแดงมาให้ มันเป็นกล่องที่ดูเรียบง่าย ไม่มีโบว์ ไม่มีริบบิ้น มีแค่กล่องสีแดงด้านนอกและของที่อยู่ด้านใน
“ อะไรน่ะ ระเบิดหรือเปล่า ลองเปิดดูซิ ”
เคนตะล้อบันที่ทำหน้าสงสัย
“ ระเบิดผมไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เปลืองเงินเปล่า ๆ ”
บันเปิดฝากล่องสีแดงนั้นออกมาและพบว่าด้านในที่เป็นฟองน้ำบุอยู่นั้น เป็นยูเอสบีแฟลชไดรฟ์สีขาวเรียบ ๆ
“ OYA SUMINASAI ราตรีสวัสดิ์ครับเคนตะซัง ”
บันก้มหัวลง พร้อมกับรูดบัตรเปิดประตูห้องพักเข้าไป
ยูเอสบีแฟลชไดรฟ์ถูกเสียบเข้ากับคอมพิวเตอร์ ไม่นานมันก็มีหน้าต่างขึ้นมาให้กดเล่นเพลง บันแปลกใจเมื่อมีเสียงงี๊ดง๊าดแปลก ๆ มีเสียงดีดนิ้ว
และสุดท้ายมีเสียงเห่าดังติดต่อกันหลายครั้ง โปรแกรมเล่นเพลงนั้น เล่นไฟล์วิดีโอต่อเนื่อง มันเป็นวิดีโอที่มีรูปหมาตัวใหญ่นอนเกลือกกลิ้งอยู่
บนพื้นหญ้าสีเขียว บันนิ่งไปซักพัก เมื่อเงียบอยู่นาน น้ำตาก็ไหลออกมา
“ เจ้านาย อัลเบิร์ต คิดถึงจัง ”
บันสะอึกสองสามครั้งและคิดไปถึงตอนที่เขียนจดหมายลา การจากกันครั้งสุดท้ายระหว่างบันกับเคลวิน เกิดจากหลังจากที่มีข่าวใน
หนังสือพิมพ์เรื่องงานหมั้นของทายาทสองตระกูลใหญ่ในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ สองครอบครัวกำลังเกี่ยวดองกันด้วยการแต่งงาน
-
คิดถึงบันมากกกกกเลยค่ะ
เปิดตอน 26 มา ก็ผ่านไป 9 เดือนแล้ว
กรี๊ดดดด :z3: ตอนจบ 25 ไม่เห็นมีเค้าลางอะไรเลยอ่ะ นี่ฉันพลาดตอนสำคัญอะไรละเนี่ย
รีบกลับไปดูตอน 25 อีกรอบ
:z3: แง่ะๆๆ สงสารบันอ่ะ ทำไมเคลวินถึงปล่อยให้บันลาออกง่ายๆแบบนี้นะ :z3:
+1 :กอด1: ดีใจได้บวกเป็นคะแนนที่ 1001 เลขสวยเนอะ
-
ดีใจจังในที่สุดก็มาต่อ ผ่านมา 9 เดือน เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมแยกกันล่ะ :a5: :a5:
+1
-
กิ๊ดดดดดดดดดดด คิดถึงมากกกก
อะไรกันกลับมาน้องบันก็กลับมาเมืองไทยแล้วว อะไรยังไงงงง
-
:กอด1: :กอด1:
โอยยยยย เคนอิจิ๊ คิดถึงแท้น๊อออออออออออ ในที่สุดก็กลับมาแล่วว
แต่ทำไมตอนนี้จู่ๆบันนี่ก็กลับมาไทย เก้าเดือนนี่ ฉันพลาดอะไรไปหรือว๊า
คิดถึงเจ้านายกับอัลเบิร์ดเหมือนกัน ส่งวิดีโอมาง้อกันขนาดนี้ แอบคิดได้ใช่ไหมว่าเจ้านายไม่ได้แต่ง :impress2:
เลี้ยงกระต่ายก็เหนื่อยแย่แล้วเนอะ อยากให้กลับไปอยู่บ้านเดียวกันเหมือนเดิมจริงๆ
-
ตั้งเก้าเดือนกว่าแล้ว อิตาเจ้านายน้ำแข็งมิแต่งงานมีเมียไปแล้วเรอะ! -[]-
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เคนซังงงงงงงง รีบมาต่ออีกด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
บันหนีกลับบ้านเหรอ
แล้วใครหมั้นล่ะเนี่ย ทายาทก็แดเนียลกะเคลวินใช่มะ
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้วๆ ดีใจยิ่งกว่าถูกหวย
ตอนนี้เริ่มคิดเอนเอียงแล้วว่าหรือว่าจะมีการเปลี่ยนตัวพระเอกเกิดขึ้น
ไม่เอานะๆ จะเอาเจ้านายคนเก่า ไม่เอาเจ้านายคนใหม่นะ :z3:
-
เคนคุงงงงง คิดถึงงงงงงงง :กอด1:
หายไปนาน กลับมาอีกทีดันพาบันนี่หนีกลับไทยด้วยซะงั้น :sad4:
-
พ่อยังไม่ทันได้บอกความในใจเลย บันจังก้อหนีมาไทยแล้ว
ปล เคลียร์เรื่องหมั้นไม่ได้ง้อไม่สำเร็จแน่
-
Miss bunny maak maai khaa!!!! ^^
-
ดีใจจัง น้องบันมาแล้ว
-
ฮูเล่ :mc4: มาต่อสะที อย่าหายไปนานๆอย่างนี้อีกน้า :call:
เจ้านายเจอนู๋บันแล้วจะเอาไงต่อเนี่ย
-
คิดถึงเคนอิจิชะมัด เอาน้องบันมาให้ยาวๆ นี่ ชื่นใจจริงๆ เสียก็แต่ยังคาใจ ตกลง
บันกลับไทยทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ หรือจบแล้วอะครับ
-
เมื่อไหรเจ้านายจะเลิกเย็นชา
เปลี่ยนมาเชียร์นายญี่ปุ่นแทนดีไหม๊
:L2: :L2:
-
:pig2:กลับมาแล้ว......คิดฮอดดดด มั่ก ๆ :กอด1:
-
Hi... ทักทายกันก่อนครับ เคนอิจิ :กอด1:
เปิดเรื่องมาก็ให้บรรยากาศเศร้าสร้อย ด้วยบทกวีของ หลี่ไป๋
จบตอนก็ต้องมาลุ้นว่า ความน้อยใจและเข้าใจผิดของ บัน จะถูกสะสางอย่างไร
ดูไป ไม่ง่ายเลย ยิ่งต่างคนต่างไม่พูดและแสดงออกอีกทั้ง เจ้านายคนใหม่ดูยังไง ๆ อยู่นา :z2:
+ 1 ให้ เป็นคะแนนที่ 1003 ( ไม่รู้จะบอกทำไม 555.....)
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่!!ไหงเป็นแบบนี้ละ :เฮ้อ:
-
เง้อออออ ทำไมเป็นอย่างนี้
บันจัง ร้องไห้ ฮืออออ
-
คิดถึงหนูบัน กัยอัลเบิร์ตมากกกกกกกก :กอด1:
-
กลับมาก็ดราม่าเลยยยย
ฮือออออออ สงสารบันนี่ :o12: :o12:
-
เปิดมาอีกที่ก็ผ่านมาเก้าเดือน....นี่ถ้าเป็นละครไทนหนูบันคงคลอดลูกละ :laugh:
แต่หนูบันก็ยังหน้ารักเหมือนเดิมเลยยยย....ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
-
คิดถึงบันนี่มากกกกกกกกกกกก
บันหนีกลับไทยเพราะเจ้านายจะหมั้นใช่ไหม
แต่เจ้านายญี่ปุ่นคนนี้แปลกมากเหมือนรู้จักบันเลย
มาถึงฮ่องกงแล้ว บันไม่คิดจะไปหาอัลเบิร์ตบ้างเหรอ
-
เจ้านายลงมือทำอะไรอีกนิด
กระต่ายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหงาตายได้นะ
แต่ก่อนหน้านั้นก็มีคนอยากเลี้ยงกระต่ายเยอะแยะ จะไหวมั้ย
-
okaeri~ Bunny~
คิดถึงมากๆ :กอด1:
-
คิดถึงเคนอิจิที่สุด
แต่มาถึงก็เศร้าเลยทีเดียว
อย่าแยกเคลวินกับหนูบันแบบนี้สิ
-
เจ้านายของกระต่ายน้อย ท่าทางแปลกๆนะ
มาฮ่องกงคราวนี้จะได้พบกันป่าวน้อ
-
เกือบลืมไปเลย, หายไปนานมาก!! TT^TT'
คิดถึงเรื่องนี้ ลืมเนื้อเี้รื่องไปเลยอะ บันกลับมาไทยแล้วอ่อ
ง่ะ เจ้านายจะแต่งงานจริงๆ อ่อ ไม่นะ :m15:
-
พี่เคน หายไปนานมากอ่ะ คิดถึงงงง ^^
-
บันกลับไทยแต่เมื่อไหร่หว่า
หายไปนานคิดถึงมากๆ เลยครับ
-
ฮึกกกก นี่เราพลาดอะไร ไปหรือเปล่านี่
-
คุณโมริตะเป็นเจ้านายที่อารมณ์ดี ผิดกับเจ้าชายน้ำแข็งเลย บันกลับมาฮ่องกงอีกครั้ง หรือเป็นเพราะบุพเพฯ
คุณเคลวินจะจัดการกับเรื่องงาน และเรื่องความรักยังไงนะ ส่งตาแดเนียลไปแต่งงานแทนล่ะกัน
-
จะรอจ้าาาาา
ห่างหายไปนาน คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้ เห็นไม่มาต่อนาน ที่แท้ก็บิวต์อารมณ์เราให้ทิ้งเวลานานๆเหมือนในเรื่องนี่เอง หลักแหล่มๆ
ล้อเล่นนะ บันยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
บันนี้มาแล้ววววววววววววววววว :man1:
-
เจ้านายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย T^T
เศร้าอะ สงสารกระต่าย
-
อะไร? ยังไง? งงอ่ะ :m28:
ปล. คิดถึงเคนซางงง
-
ค้างอะ ขอให้หนูบันเข้าใจเคลวินผิดเถอะ
เคลวินไม่ได้แต่งงานใช่มั๊ย
-
บันนี่ ถ้าจะคิดถึงเจ้านายกับอัลเบิร์ตขนาดนี้ หนูจะหนีมาทำไมคะ :monkeysad:
แต่เหนือกว่าอะไรทั้งหมด คิดถึงพี่เคนจังมากๆ มาต่อแล้ววว :mc4:
ฝากบอกเจ้านายว่าอย่าส่งแต่เสียงมาสิ มาให้เห็นเป็นตัวๆเลย :laugh:
-
คิดถึง เคนจัง กับ อัลเบิร์ต ^^
เคนตะซัง น่ารักมาก ((แต่อย่ามาชอบบัน)) ^^
และ นั่งรอเคลวินเป็นเพื่อนบัน ^^
-
คิดถึงมากมายเลยอ่ะะ หายหน้าหายตาไปนาน น่าจะมาลงไว้เยอะๆ
-
คิดถึง :L1:
-
โอ้ยย คิดถึงงงงงงง มาต่อบ่อย ๆ นะค่า
สงสารหนูบัน ตอนนี้ร้องไห้บ่อยจังเลย T^T
-
หนีห่าว เหว่อชื้อเต้าขันตั๊ว
หวัดดีคับอ้ายเคนอิจิกึดเติงขนาดฮู้ก่อ
อ่าวแล้วไปมายังไงละนั่นถึงมาเป็นอย่างนี้ อยู่ฮ่องกงดีๆทำไมกลับมาที่ไทยแล้วละงงนะนี่
แต่ดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆนะ
-
ตอนแรกนึกว่าพลาดตอนไหนไปตอนใหม่มา ผ่านไป 9 เดือนแล้วเฮ้ยย ทำไมมันเร็วอย่างนี้
ยินดีต้อนรับคุณเคนจิ กลับมาต่อแล้ววว ดีใจที่สุดในโลก
ตอนที่26 จากกันด้วยดีสินะ ดีใจที่ในที่สุดบันกับเคลวินก็มีโอกาสได้เจอกันอีก
บันคุงสู้ๆ ^^
-
คิดถึงบันนี่ :กอด1:
-
ดีใจ กลับมาต่อแล้ว!!!!!!
เศร้่าจัง สงสารอัลเบิรต์(?) 555
สงสารบันน้อย ปวดใจแทน :เฮ้อ:
-
:mc4: :mc4: จุดพลุฉลอง
-
อืมมมมมมมมมมมมมมมม.... ป้าอ่านอะไรข้ามไปหรือเปล่าคะ ไม่ได้การต้องย้อนกดลับไปอ่านตอนที่ 25 ใหม่ก่อนนะจ๊ะ
-
แง่ะ ทำไมมบันถึงกลับมาอยุ่ไทยเฉยเลย :a5:
พลาดไปตรงไหนเนี่ยยยยยยยย
-
มาต่อเร็วๆๆๆ นะครับ :a5:
-
มาต่อสักที เคนอิจิ ช่วงนี้มีแต่นิยายห่าอะไรก็ไม่รู้ ปวดหัว
-
เคนอิจิมาลงน้องบันให้หายคิดถึง แต่เคนอิจิใจร้ายอ่ะ สงสารน้องบัน
น้องบันต้องเข้าใจผิด แล้วหนีกลับเมืองไทยสินะ เจ้านายอะไรอยู่ไม่มาง้อกระต่ายน้อยเลย ปล่อยให้เข้าผิดๆ อยู่แบบนี้ได้งั้ย จะไม่เชียร์แล้วนะ
-
อ่อยยยยย
อยากอ่านต่ออ่ะ
กำลังเฮิร์ทเลยอ่ะ ฮึกกกกก
เจ้านายใหม่บัน ต้องยังไงยังไง แน่เลยเหอะ
ไม่เอานะ ยังไงก็เลิฟเจ้านายเคลวินที่สุด
!!!
-
กรี๊ดลั่นบ้านเลยตอนเปิดมาเจอว่าเรื่องนี้อัพแล้ว
คิดถึงบันนี่กับคุณน้ำแข็งมากเลย
แต่อะไรกันนี่ ทำไมอยู่ๆบันก็มาเมืองไทยอ่ะ กำลังงงว่าตัวเองพลาดตรงไหนไป
เปิดกลับไปอ่านตอน25 ก็ยังดีๆอยู่นี่หน่า
เฮ้อ อ่านแล้วอยากร้องไห้แทนบัน คิดถึงคุณน้ำแข็งแทน
แต่ดูท่าเจ้านายคนใหม่จะจีบบันนี่ไงก็ไม่รู้
-
คิดถึงจังเลยเรื่องนี้
ชอบเคนตะซังจังเป็นเจ้านายที่น่ารักมากๆๆๆเลย
-
เก้าเดือนผ่านไป ทำไมเป็นแบบนี้ :z3:
เจ้านายใจร้าย ไปอยู่กับเคนตะก็ได้ คูลกว่ากันเยอะ !
-
ไม่ได้เข้าเล้านานมากกกกกก แต่ก็โชคดีจริงๆที่เปิดมาเจอบันนี่พอดี
เฮ้อออ เจ้านายอย่าปล่อยบันนี่เศร้าแบบนี้สิ มารับบันไปเร็วๆเถอะ
-
เจ้านายลงมือทำอะไรอีกนิด
กระต่ายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหงาตายได้นะ
+1 ให้ โดนใจที่สุ๊ดดดดดดดดดดดดด
เจ้านายทำร้ายกระต่าย หนูจะฟ้องกรีนพีชชชช !! :angry2:
9 เดือน !!
โถ่ ...... บันนี่อกหักกลับไทยหรอเนี่ย
หายไปนานแสนนาน กลับมาอีกที ไหงสถานการณ์มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย
ย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้า สามตอนถึงจะจูนอารมณ์ติด
อ่านตอนท้ายแล้วพาลเศร้าน้ำตาซึม คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเจ้านาย
เจ้านายรู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าตัวเองน่ะใจร้าย .... ใจร้ายทั้งกะบันนี่ อัลเบิร์ต แล้วก็ตัวเองน่ะ !!
ถ้ายังไงก็รีบๆเคลียร์กันเถอะนะ คนอ่านสงสารกระต่ายน้อย ใจจะขาดรอนๆ
ย้ำ รีบเคลียร์ซะนะ เพราะเจ้านายคนใหม่ของกระต่ายน้อยคราวนี้น่ะ เค้ามาแรงนะเอิ้ววว
คนอ่านเองยังแอบหวั่นไหว สารภาพว่าแค่เปิดตัวก็ถูกใจเคนตะซังไม่ใช่น้อย
ช้ากว่านี้ ใจมันแกว่ง 5555
ปล. +1 คิดถึงเคนอิจิสุดหล่อโต้ยยยเหมือนกันนะ มาต่ออีกนะ คิคิ :กอด1:
-
อะไรอ่ะ
คิดถึงอัลเบิร์ตที่สุด
-
เง้อ...อะไรกันเนี้ย
เปิดมาก็ผ่านไปเก้าเดือน เจ้านายหายไป บันกลายเป็นลูกน้องเคนตะซังไปแระ
:serius2:
-
o22 อ่านแล้วเหมือนพลาดอะไรไป
อ๊ากกกกกก บันกลับไทยมาแล้ว
มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเก้าเดือนนั้น
เคลวินแต่งงานไปรึยังเนี่ย
คิดถึงเรื่องนี้มากๆ :L2:
-
อ่านยาวรวดเดียวเลย
บันนี่หนักลับมาเพราะเจอข่าวเจ้านายจะแต่งงานสินะ TVT
น่าสงสารจังเลย.
-
คิดถึงบันสุดๆ
-
เคนจัง คิดถึงจัง
-
:man1: เคนจัง คิดฮอดหลายยยย
สงสารบันนี่ สงสารเจ้านาย(เก่า) ชอบเพลงที่เคลวินร้องอ่ะ ความหมายดีเนอะ
มันเป็นเพลงจริงๆ หรือเคนจังแต่งเองอ่ะ
หวังว่าเคลวินคงไม่ได้แต่งงานจริงๆ นะ แต่พี่แกไม่คิดจะตามบันเลยอ่ะ หรือจะตัดใจจริงๆ น้อ
ชริ! ถ้าไม่รีบมาง้อเดี๋ยวอีกหน่อยแกก็ตกกระป๋องแล้วย่ะ เจ้านายคนใหม่น่ารักมากกกก
ทุกวันนี้ที่แกยังได้เป็นพระเอกอยู่ก็เพราะบารมีอัลเบิร์ตหรอกนะ เฮอะ!
-
ต้องต้มน้ำรอมั๊ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊สส สส
ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย
เส้าใจที่สุด!!!
เกิดอะไรขึ้นกับบันนี่และเคลวินสุดที่ร๊ากของช้านน
ฮือๆๆๆ
คุุณเคนอิจิรีบมาต่อด่วนก่อนจะลงแดงไปมากกว่านี้
:m15:
-
:z3: กรี๊ด......
ทำไมเป็นอย่างนี้ 9 เดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนอ่านประโยคแรกงงๆ เอ๊ะ!! เราก็ตามติดมาตลอดพลาดตอนไหนไปเหรอ
ทำไมบันกลับมาเมืองไทยหว่า.....
ที่ไหนได้เกิดอะไรขึ้นระหว่าง 9 เดือนนี้ เคนอิจิมาต่ออย่างด่วย อย่าหายไปนานอีกน้าาาาาา ....เค้าคิดถึง :impress2:
-
อ่านรวดเดียว วันเดียวจนถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ
บันน่ารักมากกกกกกกก!
ถ้าไม่นั่งท่องว่าบันมาเรียนต่อปริญญาโท
คงคิดว่าบันยังเป็นเด็กมัธยมอยู่แน่ๆ ฮ่าๆ
เจ้านายก็ช่างเย็นเยี่ยงน้ำแข็งขั้วโลกจริงๆ
ไม่รู้จะเก๊กอะไรนักหนา
ประหยัดคำพูดอีกตะหาก สงสัยกลัวดอกพิกุลร่วง กร๊าก!
พระเอกตัวจริงของเรื่องนี้คืออัลเบิร์ตเลยนะเนี่ย
ชักอยากจะเจอตัวจริง แล้วกอดแน่นๆซักที
ไปๆมาๆทำไมบันกับเจ้านายถึงได้แยกจากกันได้เนี่ย
ทั้งๆที่กลับมาคุยกันแล้วแท้ๆ เหมือนจะเข้าใจกันแล้วแท้ๆ
ไม่เข้าใจ แยกจากกันด้วยเรื่องอารายยยยยย!!
รอตอนต่อไปนะคะ มาไวๆเน้อ :กอด1:
-
รอบสอง !! เข้ามาเม้นกับบวกให้อีก 1 แต้ม
เคนอิจิสุดหล่อ มาต่อเห๊อะ ทรมานกระต่ายกับคนอ่าน มันเป็นบาปนะโยม :sad4:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
Chapter 27
เคนตะซังยืนนิ่งจ้องหน้าบันที่มีรอยพื้นพรมอยู่ตรงแก้มซ้าย แถมยังมีรอยน้ำมูกน้ำตาแห้งเกรอะกรังไปทั่ว ตาทั้งสองข้างของ
เลขาส่วนตัว ตอนนี้บวมเป่งและมีสีแดง เขาปิดประตูห้องเบา ๆ แล้วกลับมาอ่านเลขหน้าห้อง นับหนึ่งถึงสิบก็เปิดเข้าไปใหม่อีกครั้ง
“ นึกว่ามาผิดห้องซะอีก ”
เคนตะมองบันตั้งแต่หัวลงไปถึงเท้า เขาจำได้ว่าบันยังอยู่ในชุดทำงานของเมื่อวาน
“ โอฮาโย เอ้อ โคนิจิวะครับเคนตะซัง ”
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ? ”
“ เปล่าครับ ”
“ แล้วร้องไห้ทำไม ? ”
“ ผมดูหนังชีวิตแล้วเผลอหลับไปครับเคนตะซัง ”
บันก้มหน้าก้มตาพูด ตามองดูนิ้วเท้าสิบนิ้วของตัวเอง
“ ดูโดราเอมอนตอนชีวิตตกยากมาหรือไง ? สายแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ ผมจองโต๊ะที่โรงแรมแมนดารินเอาไว้ ”
“ ขอยี่สิบนาทีครับเคนตะซัง ”
โรงแรมแมนดาริน โอเรียนทอล อยู่ห่างออกไปราวสามสิบนาที บันใช้เวลาขณะเดินทางจัดการสะสางตารางงานของเคนตะ มีการนัดคุย
ธุรกิจ มีงานสัมมนา ออกรอบตีกอล์ฟ และตกปลา ส่วนเจ้านายที่นั่งมาด้วยข้าง ๆ กำลังใช้แทบเล็ตคอมพิวเตอร์สำรวจตลาดหุ้นวันนี้ เขา
ขมวดคิ้วไปมาและส่งเสียงพึมพำเบา ๆ
“ ฮั่งเส็งขยับขึ้นสิบเอ็ดจุด ทองขึ้นสี่ดอลล่าร์ฮ่องกงต่อออนซ์ น้ำมันก็ขึ้นเพราะเข้าช่วงดูหนาวของยุโรป วันนี้มีแต่คนเทขายหุ้นนะบันนี่ ”
“ ผมเล่นหุ้นไม่เป็นแต่ซื้อทองเป็น แล้วก็ซื้อน้ำมันเป็น ”
“ ทองคำกับน้ำมันน่ะเหรอ ? ”
“ ใช่ครับ ทองคำซื้อตอนมันบาทละหมื่น ส่วนน้ำมันก็ซื้อมาทอดปลาให้แม่ ”
เคนตะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วเขียนตัวอักษรญี่ปุ่นบนหน้าจอว่า
“ かわいい ”
“ คาวาอี้ ? ใช้กับเด็กผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ? ”
“ ใช้ได้หมด ว่าแต่ ไหนบอกพูดญี่ปุ่นไม่ได้ไงล่ะ ? ”
“ ก็พูดไม่ได้แต่อ่านได้นี่นา ตัวฮิรางานะแบบนี้น่ะ ผมอ่านได้ แต่อ่านคะตะกานะกับคันจิไม่ได้ ”
บันยักคิ้วและจ้องจอภาพที่เคนตะกำลังเขียนคำต่อไป
“ ホテルโฮเตะรุ / トイレโตะอิเระ ”
เคนตะเขียนอักษรคะตะกานะที่บันอ่านไม่ออก เขาใบ้สั้น ๆ ว่า
“ เมื่อเราหิว เรากำลังไป เมื่อเราอิ่ม เราต้องการไป ? ”
“ โฮะเตะรุ hotel แปลว่าโรงแรม โตะอิเระ toilet แปลว่าห้องน้ำ ”
บันยิ้มกว้างเพราะมั่นใจว่าตอบคำถามของเคนตะถูก
“ เก่งนี่ รู้ได้ไง ? ”
“ ก็เคนตะซังออกเสียงเหมือนคำภาษาอังกฤษนี่นา ผมก็เดาได้น่ะสิ ”
อาหารกลางวันของเคนตะทำเอาบันนั่งเงียบ ชุดซาชิมิเลิศรสของภัตตาคาร ประกอบไปด้วยปลาหมึกเต้นระบำ มันเป็นปลาหมึก
สดจริง ๆ ที่เคลื่อนไหวไปมาบนจาน ในชุดเดียวกันยังมีเนื้อปลาหินแล่เป็นแผ่น กุ้งมังกรเป็น ๆ ผ่าครึ่งตัว หอยเม่นผ่าครึ่งตัว มีไข่สีส้มอยู่
ข้างใน เคนตะคีบตะเกียบเข้ากับปลาหมึก มันจัดการม้วนหนวดขึ้นมาพันรอบ ๆ มองดูเหมือนสัตว์ประหลาดในหนังที่กำลังม้วน
เสากระโดงเรือในทะเล
“ อร่อยมาก ๆ ลองสิ ”
บันมองหาของที่พอจะกินลงไปในท้องได้ แต่พอจะจิ้มตะเกียบลงไปบนหอยเม่น หอยเจ้ากรรมก็ดันขยับหนามสีดำของมันไปมา บันหด
ตะเกียบกลับเข้าหาตัวด้วยความตกใจ
“ ยังไม่ตายนี่ ! ”
“ ซาชิมิก็ต้องกินสด ๆ สิบันนี่ อ่ะลองชิมอิกะจังดูนะ ”
อิกะของเคนตะคือปลาหมึกที่ม้วนงอพันรอบตะเกียบ เขาใช้ตะเกียบอีกคู่มาดันเอาเจ้าหนวดลงไปในถ้วยโชยุของบัน
“ เคนตะซัง ผมไม่กล้ากินครับ ผมกลัวมันเข้าไปพันไส้ผม ”
อาหารกลางวันของบันกลายเป็นข้าวหน้าหมูคุโรบูตะ ยำสาหร่ายน้ำมันงา ซุปสาหร่ายไคโซะ อาหารกลางวันมื้อนี้ คงเป็นมื้ออาหารที่แพง
ที่สุดและแปลกที่สุดสำหรับบัน ตอนนี้เคนตะกำลังคีบบะหมี่เย็นในชาม หลังจากที่ชุดซาชิมิถูกยกออกไป
“ เคนตะซัง ตอนบ่ายผมขอออกไปหาอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยหน่อยนะครับ ถ้าคุณมีเรื่องอะไรก็โทรตามผมนะ ผมเอาโทรศัพท์ไปด้วย ”
“ ได้สิ ก็วันนี้เป็นวันหยุดนี่นา ว่าแต่บันนี่ยังเรียนไม่จบเหรอ ? ”
“ ยังครับ แต่ว่าวิชาที่เหลือไม่ต้องเข้าชั้นเรียนแล้ว แค่ส่งงานอาจารย์ทุกวันอาทิตย์ก็พอ ”
บันมองเคนตะที่พยักหน้า หนุ่มญี่ปุ่นยกชาขึ้นดื่มก่อนจะถามต่อ
“ ส่งนกพิราบจากเมืองไทยมาฮ่องกงน่ะเหรอ ? ”
เคนตะยิ้มมุมปาก
“ เคนตะซังนี่นะ นี่มันปีไหนแล้วครับ ตอนนี้ทั่วโลกเขาใช้นกฮูกต่างหาก แฮร์รี่ พอตเตอร์ก็ใช้นกฮูกส่งจดหมาย ”
บันใช้เวลานั่งรถไฟฟ้าไปที่มหาวิทยาลัยและพูดคุยกับอาจารย์อยู่ราวสองชั่วโมงเศษ ตอนบ่ายแก่พระอาทิตย์ไม่ตรงหัวแล้วก็โบก
รถแท็กซี่สีเหลืองสด เข้าไปยังบ้านที่คุ้นเคย บันเดินดูหินที่ใช้ปูพื้น ดูกระถางดอกไม้หน้าบ้าน เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างในก็เห็นสนาม
หญ้าสีเขียวสด ต้นดอกไม้ทุกต้นยังมีสภาพเหมือนเดิมกับตอนที่บันยังอยู่ที่นี่
“ อัลเบิร์ต อัลเบิร์ต อยู่หรือเปล่า ? ”
บันเรียกเจ้าขนฟูอยู่นานแต่ก็ไร้วี่แวว ป่านนี้ไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตจะมีนายหญิงคนใหม่ไปหรือยัง
“ คุณหนูครับ ”
บันมัวแต่สนใจคนในบ้านจนไม่ทันสังเกตว่ามีรถยนต์ขับเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน พ่อบ้านของหมอหลินเปิดกระจกรถออกมาเรียกบัน
“ บ้านนี้ไม่มีใครอยู่ครับ ”
“ เขาไปไหนกันหมดครับพ่อบ้าน หรือว่าย้ายไปกันหมดแล้ว ? ”
บันเดินเข้าไปใกล้ ๆ เบาะหลังที่พ่อบ้านยื่นหน้าออกมา
“ คุณเคลวินไปต่างประเทศเมื่อคืนครับ ”
“ แล้วอัลเบิร์ตล่ะครับ ? ”
เสียงงี๊ดง๊าดแสดงความดีใจดังขึ้นเมื่อบันเดินอ้อมเข้าไปยังด้านหลังของบ้านหมอหลิน อัลเบิร์ตกระโดดไปมาอยู่บนสนามหญ้าหลังบ้าน
ข้าง ๆ กันมีตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองสองสามตัวนอนหัวขาดอยู่ เจ้าขนฟูโถมตัวเข้ามาหาบันจนเกือบล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะอัลเบิร์ต อย่าเลียปากสิ โถ่ เปื้อนหมดเลย ”
บันทำท่าทีร้องห้ามแต่ก็กอดกันกลมกับอัลเบิร์ต เมื่อหันไปมองรอบ ๆ ตัว บ้านหลังนี้ก็ยังมีบรรยากาศเดิม ๆ มีกรงเลี้ยงเมียร์แคท บรรดา
เจ้าทีโมนเล็ก ๆ ที่บันเคยอุ้มมันตอนที่ยังไม่เปิดตา ตอนนี้ยืนสองขาได้หมดแล้ว มันพากันเรียกพี่น้องมายืนมองบันตรงริมกรง ทางด้านกรง
นกแก้วก็เหมือนกัน นกสีฟ้าตัวใหญ่ก็กระพือปีกไปมาและพากันร้องเสียงดัง
“ เจ้านาย เอ่อ คุณเคลวินเขาเอาอัลเบิร์ตมาฝากไว้ที่นี่เหรอครับพ่อบ้าน ? ”
บันพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้ผลักหัวโต ๆ ของอัลเบิร์ตซึ่งตอนนี้กำลังเล็มขากางเกงของเขาอยู่
“ ทีแรกก็ว่าจะเอาไปฝากไว้ที่บ้านคุณนายใหญ่ย่าของคุณเคลวินน่ะครับ แต่คุณหนูโทรไปหาคุณเคลวิน บอกว่าจะขอยืมตัวอัลเบิร์ต
มาถ่ายโฆษณาลู่วิ่งกับฟิตเนสสัตว์ที่คลินิกน่ะครับ เลยมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานเย็น ”
บันฟังพ่อบ้านพูดเสร็จก็หันไปมองอัลเบิร์ต ตอนนี้มันเดินไปคาบเอากิ่งไม้แห้งมาให้
“ เป็นดาราใหญ่แล้วจะมาเล่นคาบกิ่งไม้ได้ไงล่ะ ”
บันยิ้มและคุกเข่าลงไปกอดอัลเบิร์ต
“ คุณหนูครับ สายคุณหนูหลินครับ ”
พ่อบ้านยื่นโทรศัพท์มาให้ บันถูมือกับกางเกงสองสามทีก็รับมาพูด
“ บันครับพี่หลิน ”
“ ไง สบายดีนะ ? ”
“ สบายดีครับ ”
“ มาที่คลินิกหน่อยสิ วันนี้จะเลี้ยงข้าวฉลองกลับฮ่องกง อยากกินอะไรล่ะบันนี่ ? ”
“ อะไรก็ได้ครับที่ไม่ใช่ซาชิมิ ”
หลินเจียเว่ยยังเป็นผู้ชายที่ดูใจดีเหมือนเดิม มีแว่นตาเหมือนเดิม และที่สำคัญยังมีคำพูดที่แฝงไปด้วยความหมายซ่อนอยู่
ข้างในเหมือนเดิม เขาอุ้มงูเหลือมเผือกตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน เจ้างูแลบลิ้นออกมาทักทายบันอย่างเหนื่อยอ่อน หมอหลินบอกว่างูตัวนี้ป่วย
เป็นไข้หวัด
บันนั่งเก้าอี้ในห้องตรวจ นั่งมองสัตว์ตัวแล้วตัวเล่า วันนี้คนไข้ของคุณหมอหลินมีเต่าญี่ปุ่น จิ้งจอกทะเลทรายหูยาว เม่นแคระ หมอหลิน
เขียนในสั่งยาให้พยาบาลเสร็จก็หันมาทางบัน
“ นึกว่าโกรธคนที่นี่จนไม่ยอมกลับมาแล้วซะอีก ”
“ โกรธใครครับ ? ”
“ วันนั้นน่ะ เคลวินเขาเป็นห่วงมากรู้ไหม จดหมายเล็ก ๆ นั่นบอกอะไรไม่ชัดเจนซักอย่าง เราก็เป็นห่วงกันว่าที่เมืองไทยมีอุบัติเหตุอะไรหรือ
เปล่า นี่บันนี่เล่นหายไปเก้าเดือน กลับมาอีกทีก็เป็นผู้ใหญ่ มีงานทำแล้ว ”
บันนั่งฟังหมอหลินเล่าเรื่องหลังจากที่ตัวเองบินกลับไปก็ถอนหายใจ รู้สึกผิดที่ตัวเองตัดสินใจเร็วเกินไป
“ คืนก่อนนั้น ผมได้ยินคุณย่าบอกว่า อยากให้เจ้านายปิดบ้านเอาไว้แล้วเอาผมไปฝากดาเนียล แล้วก็พูดเรื่องหมั้น เอ้อ งานที่บริษัท ”
บันนั่งหมุนแก้วชาในมือไปมา ในหัวนึกย้อนไปยังเหตุการณ์เมื่อเก้าเดือนที่แล้ว
“ น้อยใจเคลวินใช่ไหม ? ”
หมอหลินยิงคำถามที่ทำเอาบันนั่งไม่ติด
“ ปะเปล่า เพียงแค่ ……………… แค่ไม่อยากอยู่เป็นภาระเจ้านาย ในเมื่อเจ้าของบ้านเขา เขากำลังทำบางอย่างที่สำคัญกับชีวิต ”
“ บันนี่คิดไปเองคนเดียว เคลวินกับดาเนียลเขาไม่คิดแบบนั้น บางทีการที่ ”
“ ยิ่งไม่พูดนั่นแหละ ยิ่งต้องเกรงใจเขา ”
บันพูดตัดบทขึ้นมา
“ ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่าบันนี่ต้องไปอยู่กับดาเนียล ไม่ได้อยู่ที่ความเกรงใจ แต่อยู่ที่การแต่งงานของเคลวินใช่ไหม ? ”
“ พี่หลิน ? ”
“ บันนี่ รู้ไหมว่าทำไมอัลเบิร์ตกลัวเข็มฉีดยา ? ”
หมอหลินถอดเสื้อกาวน์ออก ขยับแว่นตาแล้วจ้องมาทางบัน
“ เจ้านายบอกว่าตอนยังเล็ก อัลเบิร์ตไม่ค่อยแข็งแรง เลยต้องฉีดยาบ่อย ๆ พอโตมาเลยกลัวเข็ม แต่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับ ………. ”
“ เกี่ยวสิ ความกลัว มันมักจะสร้างกำแพงสูงไว้กั้นเราเสมอ ลองเปิดใจสิบันนี่ เปิดใจออกกว้าง ๆ ”
บันนั่งนิ่งพยายามคิดตามที่หมอหลินพูด
“ วันนั้นน่ะเคลวินเขาอุ้มตุ๊กตากระต่ายสีชมพูมาตามหาบันนี่ที่บ้าน ตรงแขนกระต่ายมีจดหมายเล็ก ๆ ติดเทปกาวเอาไว้ วันนั้นไม่มีใครรู้ว่า
บันนี่เป็นอะไร รู้จากในจดหมายแค่ว่า ต้องรีบกลับเมืองไทย เคลวินเขาขับรถไปตามที่สนามบินแต่ก็ไม่ทัน บันนี่เพิ่งขึ้นเครื่องไปก่อนหน้า
นั้นสิบห้านาที เราไม่มีหมายเลขโทรศัพท์ที่บ้านบันนี่ ไม่มีที่อยู่ ไม่มีอะไรซักอย่าง เคลวินเขาทำได้แค่โทรไปเช็กที่สนามบินไทยว่า
เที่ยวบินนั้นบินกลับไปถึงหรือยัง คนในนั้นปลอดภัยดีทุกคนหรือเปล่า ”
บันรู้ว่าหมอหลินไม่ได้โกรธ แต่ก็อดที่จะรู้สึกละอายใจไม่ได้ อารมณ์อ่อนไหวเหมือนเด็กที่พยายามจะสลัดทิ้งไป กลับสร้างเรื่องที่น่าละอาย
ใจอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง
“ ฟังนะบันนี่ เคลวินน่ะ เขาเป็นคนแบบนั้นก็เพราะสิ่งแวดล้อมบังคับให้เขาเป็น เคลวินอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่พ่อกับแม่เขาเสียไป กิจการ
ต่าง ๆ ของบ้าน เขาต้องรับผิดชอบเองทั้งหมดตั้งแต่จบไฮสคูล ไหนจะกิจการของบ้านคุณย่าอีก นี่เท่ากับว่าเคลวินต้องแบกภาระของสอง
บริษัทเอาไว้บนบ่าสองข้าง ”
หมอหลินลากเก้าอี้มานั่ง แล้วส่งอัลบั้มรูปถ่ายให้บันดู
“ รูปพวกนี้ถ่ายเอาไว้สมัยที่เคลวินยังเป็นวัยรุ่น ดูสิ เขาเป็นนักกีฬาโรงเรียน ดูสดใส ร่าเริง ”
หมอหลินชี้ให้ดูรูปของตัวเองที่ยืนห่างจากเคลวินออกไปอีกสามคน ในภาพเป็นรูปของทีมรักบี้โรงเรียนไฮสคูล
“ ที่บอกว่าพี่หลินเป็นรุ่นพี่ก็เพราะแบบนี้เอง ”
บันอมยิ้มเมื่อมองเห็นภาพเด็กวัยรุ่นตัวสูงเพรียวใส่เสื้อสีฟ้าสลับขาวลายขวาง ตรงกลางเสื้อมีหมายเลขหกติดเอาไว้
“ เราชนะเลิศการแข่งรักบี้ประจำปี เคลวินขอยืมถ้วยรางวัลของทีมกลับบ้านไปอวดพ่อกับแม่ที่บ้าน แต่ก็ ………….. ”
หมอหลินยิ้มแล้วหันมามองบัน
“ มีอะไรเกิดขึ้นครับ พ่อกับแม่ของเจ้านาย ”
“ พ่อกับแม่ของเคลวินถูกคนเมาเหล้าขับรถชน คนขับรอดชีวิตแต่ถูกจับ รูปใบนี้ถ่ายก่อนที่พ่อกับแม่ของเขาเสียแค่ไม่กี่ชั่วโมง
พ่อกับแม่ของเคลวินตั้งใจขับรถมาที่สนามกีฬา แต่ก็มาไม่ถึง บันนี่ ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมเคลวินเขาถึงเป็นคนแบบนั้น พอจบไฮสคูลไป
เคลวินเปลี่ยนเป็นคนละคน เขาอ่านหนังสือเอาเป็นเอาตายเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตอนเย็นก็กลับมาช่วยคุณย่าที่บริษัท ช่วงชีวิต
มหาวิทยาลัยของเขาไม่ค่อยมีเพื่อนนักหรอก ”
“ ผมพอจะรู้เรื่องนี้มาบ้างแต่ก็ไม่ได้ละเอียดขนาดนี้ ไม่คิดว่าเรื่องจะเศร้าขนาดนี้ ”
บันรีบเงยหน้าขึ้นมองไฟบนเพดาน ตอนนี้ไฟหลอดยาวสีขาวสองหลอด พร่ามัวไปด้วยน้ำตา
“ ที่นี้เข้าใจหรือยัง ว่าคุณย่ากับเคลวินมีความผูกพันธ์กันยังไง ก็จริงอยู่ที่เคลวินเป็นหลานชายของคุณย่า ไม่ใช่เจ้าของบริษัท เคลวินมี
บริษัทของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับบริษัทคุณย่า แต่ฟังนะบันนี่ ตอนนี้บริษัทคุณย่ากำลังมีปัญหา จำเป็นต้องใช้เงินทุนเพิ่ม มี
ข้อเสนอควบรวมกิจการสองบริษัทระหว่างบริษัทของคุณย่ากับบริษัทข้ามชาติ โดยมีข้อเสนอให้เคลวินเป็นกุญแจปิดผนึก ”
หมอหลินล้วงเข้าไปในกางเกง หยิบเอากุญสีทองออกมาหมุนให้บันดู
“ เจ้านายคือ ………….. กุญแจปิดผนึกอย่างงั้นเหรอ ? หมายความไงครับ ? ”
บันมองกุญแจในมือหมอหลินด้วยความสงสัย
“ ก็หมายความว่า อีกบริษัทเขาไม่เชื่อมั่นว่าการควบรวมกิจการจะราบรื่น นอกจากจะเป็นการควบรวมเรื่องหุ้นส่วนชีวิตไปด้วยน่ะสิ
บันนี่รู้ใช่ไหม ว่าคนจีนชอบและพอใจในการบริหารงานแบบญาติมิตร ยิ่งเป็นญาติมิตรที่ใกล้ชิดด้วยแล้ว ยิ่งดีใหญ่ มันจะเป็นหลักประกัน
ที่ดีที่สุด นั่นก็หมายความว่า เขาต้องการให้เคลวิน แต่งงานกับลูกสาวของเขา เพื่อสร้างกลไกนี้ขึ้นมายังไงล่ะ สามีภรรยายังไงก็ไม่
โกงกัน จริงไหม ? ”
“ แล้วปัญหามันมีตรงไหนล่ะ ? เจ้านายก็แค่…………. แค่แต่งงานไปซะ เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง ”
บันขยับตัวไป ตาสองข้างมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ซักพัก สัมผัสอบอุ่นของหมอหลินก็เข้ามาอยู่ใกล้ ๆ
บันลุกขึ้นยืนแล้วกอดหมอหลินเอาไว้แน่น วางคางบนหัวไหล่ แขนสองข้างสัมผัสอยู่กับแผ่นหลังกว้าง ๆ ของหมอหลิน
“ ร้องออกมาซะบันนี่ ร้องออกมา ”
อาหารเย็นของบันกับหมอหลินเป็นอาหารจากร้านไก่ทอด มีเบอร์เกอร์สองชิ้น ไก่ทอดหกชิ้น มันฝรั่งบด น้ำส้มอีกสองถ้วย
อาหารในชุด ไม่ได้ดูน่ากินเลย ตอนนี้ไก่ทอดเริ่มเหนียวแล้ว หลังจากปล่อยมันตากลมของอ่าววิคตอเรีย มันบดเย็นชืด ขนมปังด้านบน
เบอร์เกอร์ก็แห้งแข็ง บันนั่งแทะไก่ไปก็คิดเรื่องของเคลวิน ตามองออกไปในอ่าว ตอนนี้มีเรือหลายลำกำลังลอยอยู่เหนือน้ำ
“ ที่บอกว่า แค่แต่งงานไปซะ เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง อันนี้พูดจริงหรือเปล่า อยากให้เคลวินแต่งงานจริง ๆ เหรอบันนี่ ? ”
“ ก็พูดจริงน่ะสิครับ ”
“ ตอนที่บันนี่หลงเข้าไปในบ้านตระกูลเฟิง ต้องแต่งงานกับเจส ตอนนั้นรู้สึกยังไง ? ”
“ ก็ ”
บันถอนหายใจอีกครั้ง
“ เคลวินก็เหมือนกัน เขาทำทุกอย่างเพื่อแก้ปัญหา แต่รู้ไหม ปัญหานี้มันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะจัดการเองคนเดียว แต่เชื่อเถอะนะ
เคลวินเป็นคนฉลาด เขาต้องรู้วิธีแก้ปัญหานี้แน่นอน ”
“ ตอนนี้เจ้านายอยู่ไหนเหรอครับ เขากำลังทำอะไรอยู่ เขา ………………………… จะแต่งงานเมื่อไหร่ ? ”
บันเว้นระยะคำถาม ดูเหมือนว่าช่วงคำถามสุดท้ายจะเป็นช่วงที่บันอยากรู้มากที่สุด
“ เขาอยู่ที่หางโจว แผ่นดินใหญ่ อาจจะกำลังคิดถึงเด็กคนนึงอยู่ก็ได้ ”
หมอหลินเงียบไป เหมือนกับจะแกล้งบัน
“ อย่าลืมคำถามสุดท้ายซี้ บอกหน่อยนะพี่ชาย ”
“ เคลวินจะแต่งงานช้าหรือเร็ว ขึ้นอยู่กับผู้ถือหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ ”
“ หมายความว่าไงครับ ใครถือหุ้นอยู่สิบเปอร์เซ็นต์ ? ”
“ สามเดือนก่อนมีคนมาช้อนหุ้นของบริษัท ได้หุ้นไปสิบเปอร์เซ็นต์ ดูมันไม่มากมายนักหรอก หากเทียบกับอีกเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ แต่
มันมีความจริงที่น่าสนใจอยู่ว่า ทางฝั่งคุณย่ามีหุ้นอยู่สี่สิบห้า อีกฝั่งมีหุ้นสี่สิบห้า เท่ากับว่าสองฝั่งมีหุ้นเท่ากัน บันนี่ลองนึกภาพตาชั่งสอง
ฝั่งที่มีส้มอยู่ฝั่งละสี่สิบห้าลูกพอดีนะ ตาชั่งนี้จะสมดุลกันพอดี คราวนี้สมมุติ ถ้าคนที่มีส้มในมือสิบลูกปล่อยมันลงมาทางฝั่งตรงข้ามคุณ
ย่าล่ะก็ …………………….. เคลวินก็จะกลายเป็นเจ้าบ่าวทันที ”
บันอ้าปากค้าง ปล่อยไก่ร่วงลงพื้นหญ้า
“ ใครกันนะที่มีหุ้นอยู่ สิบเปอร์เซ็นต์ ! ”
“ ได้ยินดาเนียลบอกว่า เป็นรองประธานของเอเชียเมดิเทค ”
-
ปล่อยบันไปตามล่าหุ้นก่อนก็แล้วกันนะครับ ยี่สิบกว่าตอนที่ผ่าน ผมได้เลือกพระเอกเอาไว้หนึ่งตัว ผู้อ่านที่รักก็คงรู้จักกันดี
ครับ อัลเบิร์ตนั่นเอง วันนี้ผมเอาเรื่องที่น่าสนใจของสุนัขพันธุ์นี้มาฝากครับ เห็นหลายคนชอบอกชอบใจอัลเบิร์ตเป็นพิเศษ
ในเนื้อเรื่อง อัลเบิร์ตเป็นสุนัขพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดครับ
(http://img1.uploadhouse.com/fileuploads/15431/15431412c627ccc6036b9eb7864b6fafeddb95d3.jpg)
สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดเป็นสุนัขที่เรียกได้ว่าใหญ่ที่สุดในโลก ขนาดโตเมื่อยืนเต็มที่อาจจะสูงเท่ากับคนตัวย่อม ๆ แต่เบื้องหลังความใหญ่โตนี้
กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนะครับ ท่านเซนต์เบอร์นาร์ดเป็นชื่อนักบุญ ดังนั้น สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดจึงได้ชื่อว่าเป็นน้องหมาใจบุญด้วย
เช่นกันครับ
มีการวิจัยโดยวิทยาลัยอิมพีเรียล ลอนดอน ศึกษายีนส์ของสุนัข ปรากฏว่า มีสุนัขสองสายพันธุ์ที่มียีนส์บ่งบอกถึงลักษณะนิสัยที่เข้ากันได้ดี
กับมนุษย์ได้มากที่สุด โดยเฉพาะเด็ก ๆ นั่นก็คือ แอ่น แอ่น แอ๊น บีเกิลและเซนต์เบอร์นาร์ด นั่นก็หมายความว่า สุนัขสองสายพันธุ์นี้มี
ความเป็นมิตร และรักเด็ก ( มนุษย์ ) มากเป็นพิเศษ ไม่น่าเชื่อใช่ไหมครับ เห็นไหม อัลเบิร์ต เอ๊ย เจ้าเซนต์เบอร์นาร์ดเป็นยักษ์ใหญ่ใจดีนะ
ครับ หลายคนเข็ดขยาดกับสุนัขพันธุ์ใหญ่อย่าง ร็อตไวเลอร์หรืออเมริกันพิตบูล ที่มีข่าวทำร้ายคนบ่อย ๆ ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะมันมากับ
ยีนส์ของสุนัขที่ถ่ายทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น หมายความว่าบรรพบุรุษของมันมีนิสัยเช่นไร ก็จะถ่ายทอดมาสู่ลูกรุ่นหลานด้วยครับ
ร็อตไวเลอร์กับสุนัขกลุ่มพิตบูลถูกพัฒนาสายพันธุ์มาให้เป็นสุนัขล่าสัตว์ ดังนั้นมันจึงมีนิสัยดุร้ายและเหี้ยมโหดอยู่ในสายเลือด พฤติกรรม
เหล่านี้เป็นยีนส์แฝงครับ หากสภาพแวดล้อมปกติ มันก็จะไม่แสดงอาการ แต่ในสภาวะกดดัน เครียด ร้อน ติดสัด มันจะเห็นคนอ่อนแอ
เป็นเหยื่อของมันทันที นั่นก็คือ เด็ก คนแก่ คนป่วย คนพิการ มีน้อยมาก ๆ ที่มันจะโจมตีคนปกติ
ย้อนกลับมาที่อัลเบิร์ตสุดหล่อของเรา
เช่นเดียวกันครับ เจ้าเซนต์เบอร์นาร์ดนี้ก็มีบรรพบุรุษที่แสนจะใจดีมีเมตตา ไม่งั้นก็คงไม่ได้รับฉายาน้องหมานักบุญหรอกใช่ไหม เอาล่ะ
ครับ
เดี๋ยวผมจะพาย้อนไปเมื่อพันปีที่แล้ว นานมากกกกกกกกกกก
บริเวณ THE GREAT SAINT BERDNARD PASS ( เคนอิจิแปลเองว่า ทางผ่านแห่งนักบุญเบอร์นาร์ดผู้ยิ่งใหญ่ ) บริเวณนี้จะเป็นพรมแดน
ของประเทศอิตาลี ( ตอนเหนือ ) กับประเทศสวิสเซอร์แลนด์ ( ตอนใต้ ) นั่นก็คือเทือกเขาแอลป์นั่นเองครับ นักเดินทางที่ต้องการเดินทางขึ้น
สู่ยุโรปเหนือ โดยไม่ต้องอ้อมไปทางเยอรมันหรือข้ามทะเลบอลติก ก็จำเป็นต้องลุยหิมะฝ่าอากาศหนาวเหน็บกันที่นี่ จุดหมายแรกที่ต้อง
ผ่านก็คือ จุด ๆ นี้แหละครับ ทางผ่านแห่งนักบุญเบอร์นาร์ด ( เคนอิจิเดาเองอีกแหละ ว่าตอนแรกมันคงไม่มีชื่อหรอกครับ พอคนผ่านไป
แล้วตายกันมากเข้า ก็ตั้งชื่อบักบุญขึ้นมาเพื่อเป็นศิริมงคล ) เอาล่ะครับ อย่างที่บอกคือ คนที่ต้องการเดินทางจากยุโรปใต้ขึ้นทางเหนือ
มีทางให้เลือกสามทางคือ
1. เลี้ยวขวาไปทางรัสเซีย ผ่านกรุงมอสโก ทางราบ ทุ่งกว้าง ป่าสนไซบีเรีย แต่ไกลครับ วิถีโค้ง ครึ่งปีกว่าจะถึง
2. เลี้ยวซ้ายไปทางเยอรมันหรือตีออกฝรั่งเศส ออกทะเลไปทางเกาะอังกฤษ แล้วแล่นเรือขึ้นไปตามมหาสมุทรแอตแลนติก นี่ก็ไกล
3. ใกล้ที่สุด ตั้งต้นที่อิตาลี ขีดเส้นตรงขึ้นเหนือผ่านสวิส ข้ามเทือกเขาแอลป์อันหนาวเหน็บ
ไอ้ทางเลือกที่สามนี่แหละ ที่เราจะพบกับจุดเริ่มต้นของอัลเบิร์ตสุดหล่อของเรา
เวลาเราเดินทางจากอิตาลีขึ้นไปสวิส พรมแดนตรงนั้นมันกันดาร หนาวเหน็บ สูงชัน อาหารหายาก โจรชุกชุม นักเดินทางจำนวนมาก
ต้องเสียชีวิตลงที่นั่น ฝ่ายนักบวชคาทอลิกเห็นว่า ผู้ต้องการผ่านเส้นทางนี้ต้องล้มตายไปเป็นอันมาก จึงตั้งโรงเตี๊ยม เอ๊ย โรงแรมที่พัก
ขึ้นมา ( ว่ากันว่า ที่นี่คือรากฐานของโรมแรมในปัจจุบันครับ ^^ ) โรงแรมที่พักนี้ อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลกว่า 8,000 ฟุต สร้างเมื่อ
ค.ศ. 980 สำหรับอำนวยความสะดวกให้กับนักเดินทางโดยเฉพาะ ที่นี่มีช่วงอากาศหนาวน้อยแค่สองเดือน นอกนั้น หนาวม๊ากกก
ทุกอย่างเป็นหิมะ นักเดินทางต้องผจญพายุหิมะ ไม่มีที่หลบภัย การสร้างโรมแรมจึงเกิดขึ้นเพราะเหตุนี้ครับ เอ้า เข้าเรื่อง
เมื่อมีนักเดินทางมากขึ้น โจรครับ คุณโจรก็เพิ่มมากขึ้นด้วย ตาสีตาสาที่เป็นนักเดินทางก็วิ่งล่อนจ้อนกลับมาโรงแรมที่พัก
เคาะประตูปัง ๆ บอก หลวงพ่อ โจรปล้นเจ้าข้าเอ๊ยยย หลวงพ่อ พายุหิมะตกหนัก ผัวเดี๊ยนหายยยยยยยยยย
หลวงพ่อที่เป็นคณะนักบวชก็ตั้งวงประชุมกันว่า คุณพ่อว่าไงครับ กระผมเสนอว่า เอาสุนัขมาคุ้มกันภัยดีหรือไม่ครับคุณพ่อ
มีการผสมพันธุ์สุนัขขึ้นมาใหม่ โดยนำสุนัขพันธุ์ใหญ่หลายพันธุ์มาผสมกัน เช่น มอลทิส นิวฟาวด์แลนด์และสุนัขของชนเผ่าโบราณที่ทิ้สุนัข
เอาไว้บนเขา แท่น แท่น แท๊น บรรพบุรุษของสุดหล่ออัลเบิร์ตเกิดขึ้นแล้วครับ บรรดานักบวชต่างฝึกปรือเหล่าสุนัขเหล่านี้ให้มีสายเลือด
พิทักษ์มนุษย์ ( โฮ่ พูดซะโก้เชียว ) จริง ๆ ครับ มันถูกฝึกให้มีจิตใจเมตตา รักมนุษย์ ไม่โจมตีคนแปลกหน้า มีสัญชาตญาณการช่วยเหลือ
มนุษย์ยามตกอยู่ในอันตราย เช่น คุ้มกันภัยนักเดินทางขณะเดินผ่านหุบเหวที่มีโจรชุม ( เคนอิจิสงสัยว่ามันจะกัดโจรหรือเปล่า แฮ่ ๆ )
เป็นหน่วยอาสากู้ภัย สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดจะมีกล่องไม้บรรจุบรั่นดีติดกับคอ มันจะออกเดินทางบนเทือกเขาที่มีหิมะตกหนัก คอยดมกลิ่น
คนที่ถูกหิมะทับ มันจะคุ้ย คุ้ย คุ้ย จนเจอคน คนที่เคลื่อนไหวตัวไม่ได้เพราะความหนาว เซนต์เบอร์นาร์ดจะลงไปนอนข้าง ๆ ให้ความ
อบอุ่น พอคนอุ่น ก็จะสามารถดึงเอาบรั่นดีจากคอเซนต์เบอร์นาร์ดมาดื่มได้ แอลกอฮอล์จะช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นครับ เลือดจะไหลเวียน
ดี หัวใจเต้นเร็วขึ้น ถ้ามีเซนต์เบอร์นาร์ดไปด้วยมากกว่าหนึ่งตัว แน่นอนครับ มันจะมีตัวที่เดินทางกลับไปแจ้งศูนย์ใหญ่ที่มีมนุษย์อยู่ด้วย
( ฉลาดไหมล่ะ ) หรือคนที่มีแรงพอจะเดินเองได้ เซนต์เบอร์นาร์ดก็จะช่วยนำทางไปจนถึงโรงแรมที่พักเลยครับ ( เก่งมากอัลเบิร์ต อ๋า ยัง
ไม่เกิดเหรอ ^^) นอกจากนี้ เซนต์เบอร์นาร์ดยังช่วยคุ้มกันภัยจากสัตว์ร้ายได้อีกด้วย บ่อยครั้งที่มันต้องสู้กับหมาป่าเพื่อปกป้องชีวิตมนุษย์
นั่นแหละครับที่มาของเซนต์เบอร์นาร์ด ปัจจุบัน สายพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดก็เป็นสายพันธุ์ดั้งเดิม คือ สวิส
เพียงแต่ในปัจจุบัน เซนต์เบอร์นาร์ดจะขนยาวและฟูสวยกว่าเดิม เนื่องจากสมัยนู้น เขาว่ากันว่า สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดที่ขนยาวจะอุ้มเกล็ด
หิมะ ทำให้มันหนักและอุ้ยอ้าย อีกทั้งสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดที่เทือกเขาแอลป์ก็ได้ล้มตายไปเป็นจำนวนมาก สาเหตุก็เพราะการใช้งานมันใน
การพิทักษ์ชีวิตมนุษย์ ( โถ่ อัลเบิร์ตลูกพ่อ ) ทำให้มีการพัฒนาสายพันธุ์ขึ้นมาและอนุรักษ์มาจนถึงเดี๋ยวนี้ นั่นเอง
เคนอิจิ ใฝ่ฝันมานานว่า อยากจะเลี้ยงเจ้าหมาพันธุ์ใหญ่ซักครั้ง แต่ก็ไม่เคยสมหวัง เพราะรู้ตัวว่าต้องเดินทางอยู่บ่อย ๆ การเลี้ยงหมาพันธุ์
ใหญ่จะไม่เหมาะ เพราะดูแลยากกว่า อพยพเคลื่อนย้ายยากกว่า และที่สำคัญคือมันจะไม่มีความสุขเลย เพราะเจ้าของไม่ค่อยอยู่บ้าน
จากความเก็บกดนั้น ส่งผลมาถึงการเขียนนิยายสองเรื่องคือ รหัสลับนักปรุงยาที่พระเอกมีน้องหมาพันธุ์พูลี่ ขนยาวเป็นไม้ม็อบถูพื้น ส่วน
เรื่องสวีตโฮม พระเอกน้ำแข็งซึนเดเระของเราก็มีเจ้าอัลเบิร์ต น้องหมาเซนต์เบอร์นาร์ดนี่แหละครับ
อ้อ อีกอย่างนะ ผมได้ค้นพบแล้วว่า สัตว์เลี้ยงที่เหมาะกับผมมากที่สุดคือ
แมวววววววววววววว แมวเป็นสัตว์เลี้ยงจริงหรือ ? ผมไม่เชื่อหรอก มันอาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวปลอมตัวมาก็ได้ แมวผมมันไม่เคยฟัง
คำสั่งผมเล๊ยย แถมยังอาศัยเตียงนอนผมฝึกวิทยายุทธวิชาฝ่ามือพิฆาตอีก เละสิครับ ผ้าปู ลำโพงคอมพิวเตอร์ พ่อเจ้าประคุณ
กรีดดดดดดดดดด ข่วนนนนนนนนนน ทึ้งงงงงงงงงงงงงงงง ดึงงงงงงงงงงงงงงงงงง แหวกกกกกกกกกกกก
ฉิบหายวายบ่วงขอรับ ถ้ามีคนถามผมว่า หมากับแมว คาบเอาหนูตายมาให้ ผมจะคิดยังไงและมันจะคิดยังไง ผมคิดแบบนี้ครับ
หมา / เจ้านาย ผมเอาหนูมาอวด เพิ่งจับได้เมื่อกี้ ผมเก่งป่ะครับ โฮ่ง ๆ ( น้องหมา กอดอก ยืด ภูมิใจ )
เคนอิจิ / ดีมากลูก ดีมาก เก่งมาก มามะเดี๋ยวพ่อพาไปอาบน้ำ
แมว / นี่แก ฉันจัดการหนูมาให้แกดูเป็นเยี่ยงอย่าง ถ้าแกไม่ให้อาหารฉันตรงเวลาล่ะก็ แกจะต้องตายเหมือนหนูตัวนี้ เมี๊ยววววววววววววว
( แมว วาดหางไปมาอย่างชั่วร้าย ตาจ้องเขม็ง นั่งไขว่ห้างเลียมืออยู่บนโซฟาราคาแพง เท้าข้างขวาเขี่ยซากหนูตายไปมา )
เคนอิจิ / ค๊าบบบบ กลัวแล้วครับ อย่าทำผมเลยครับ
แมว / แล้วอย่าเอาฉันไปอาบน้ำนะ เตือนเอาไว้ก่อน ไม่งั้นฉันจะฟ้อนเล็บบนหน้าแก เมี๊ยวววววววววววววววววววววววว
หงิงง พาออกทะเลอ่าวไทยไปกับน้องแมวสุดที่รัก
สุดท้ายครับ สิ่งสำคัญที่คุณต้องมี หากต้องการเลี้ยงสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ด
1. พื้นที่ เซนต์เบอร์นาร์ดเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่ ต้องใช้พื้นที่วิ่งออกกำลังกาย หากไม่พามันวิ่ง จะอ้วนง่ายมากนะครับ แล้วมันก็จะป่วย
2. เวลา คุณต้องมีเวลาพามันเดินเล่นบ้าง อาบน้ำ ตัดแต่งขน เล็บ สุขภาพช่องปาก บริหารกล้ามเนื้อ
3. ทรัพย์ แน่นอนครับ มันตัวใหญ่และกินจุ คุณต้องแน่ใจว่าฐานะทางการเงินของคุณดีพอ ไม่ปล่อยให้เซนต์เบอร์นาร์ดต้องอดมื้อกินมื้อ
4. หากคุณคุ้นเคยกับสุนัขพันธุ์เล็กที่ค่อนข้าง alert มาก ๆ อย่างพุดเดิ้ล ปอมเมอร์เรเนียน บีเกิล หรือพันธุ์กลางอย่างดัลเมเชียนที่วิ่งทั้งวัน อย่าตั้งความหวังว่าเซนต์เบอร์นาร์ดจะเป็นเช่นนั้น มันค่อนข้างรักสงบ และสุภาพ ( ฉันเป็นหมานักบวชนะ ฉันสำรวม )
5. คุณควรมีจิตใจรักสัตว์มากถึงมากที่สุด เซนต์เบอร์นาร์ดเป็นสุนัขที่ไม่ค่อยตอบโต้คน ดังนั้นหากคุณอารมณ์เสีย หงุดหงิดมาลงที่มัน อย่างดีมันก็แค่ก้มหน้า โบกหาง ส่งเสียงในลำคอนิดหน่อย ฉะนั้น นิสัยแบบนี้ อย่าแม้แต่จะคิดเลี้ยงเซนต์เบอร์นาร์ด
( จริง ๆ น่าจะเลี้ยงสิงโตซักฝูงนะคนพวกนี้ หงุดหงิดปุ๊บ ไปลงที่สิงโต เสร็จแล้วก็จองวัดได้เลย โดนขย้ำ )
(http://img3.uploadhouse.com/fileuploads/15431/1543101095685d74e08d1c6a7bb4272624228881.jpg)
เซนเบอร์นาร์ดยุคแรก ตรงคอก็มีถังไม้บรั่นดีด้วยครับ เขาจำลองเอาไว้ให้ดู
(http://img2.uploadhouse.com/fileuploads/15431/15431011e4a7768065317c5c7705d28e7569412d.jpg)
วีรกรรมของน้องเบอร์นาร์ด
(http://img6.uploadhouse.com/fileuploads/15431/154310147fd3a63492dd2d6c8a7eeff12ef9600a.jpg)
ปกป้องคนจากหมาป่า
(http://img1.uploadhouse.com/fileuploads/15431/1543101368a05e8e3d65cf04af7d8d2c2d7c6251.jpg)
เซนต์เบอร์นาร์ดยุคใหม่
(http://img2.uploadhouse.com/fileuploads/15431/154310127376659612b2c9dbd0c315c3d64616de.jpg)
ตรงคอมีบรั่นดีด้วย
พบกันใหม่ตอนหน้าครับ // เคนอิจิ
-
ตอบเม้นท์
รอเดี๋ยวเน้อ กำลังตามกดบวกย้อนหลังให้นะ ค้างชำระหลายงวด แฮะ ๆ
เอาล่ะ เปิดบัญชีหนังแมวชำระความ ไอ้คนเขียน ย้ำ ไอ้ คนเขียน มันหายหัวกระบาลไปนาน เลยมือไม้สั่น หาทางเข้าเล้าไม่ถูก งมหาล็อคอินกับพาสจากเมลล์
ก่อนจะเข้ามาได้
ขอบพระคุณคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน ดีใจที่ยังไม่ลืมกัน บางคนก็ เอ๊ะ ใครวะ เอ้า เปลี่ยนล็อคอิน แน๊ะ เคนจำได้นา zakupz / ช่อ / m_pop หลายคนอยู่ ยังดีนะที่จำ
อวตารกับจำชื่อเดิมได้ เขากลัวทักคนผิดแล้วหน้าแตกอ่ะ
คดีแรก
เก้าเดือน หายไปไหน ??? บันเราก็กิน นอน อ่าน กลิ้งเกลือกอยู่กับบ้าน คนอ่านไม่ได้ตกตรงไหนไปนะครับ คนเขียนนี่แหละข้ามเวลาทะลุมิติไปเอง
คดีสอง
คิดถึงเคน // ตีลังกาขาคู่ ทำท่าราวดอล์ฟยิมนาสติกสองครั้งครึ่ง ลงพื้นด้วยความสง่างาม แฮะ ๆ คิดถึงเช่นกันขอรับนายท่าน
คดีสาม
เจ้านายญี่ปุ่นแปลกกกกกก
แปลกครับ มันแปลกจริง ๆ ตัวละครตัวนี้สำคัญนะ ติดตามกันดู
litlittledragon / บันกลับไทยทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ หรือจบแล้วอะครับ / ยังไม่จบครับ แต่ไม่ได้ลงวิชาในคลาส ลงแต่วิชาค้นคว้าแล้วก็ทำวิทยานิพนธ์
สามารถส่งงานผ่านเมลล์ได้ครับ
♠♥♦♣ / ex-ChCh13 / ชอบเพลงที่เคลวินร้องอ่ะ ความหมายดีเนอะมันเป็นเพลงจริงๆ หรือเคนจังแต่งเองอ่ะ /
แต่งขึ้นมาครับ กรอกน้ำแดงเข้าปากแล้วทำท่าเมาเหมือนหลี่ไป๋ แต่บทแรกที่บันอ่านนั่นของหลี่ไป๋นะครับ
nongrak / มาถึงฮ่องกงแล้ว บันไม่คิดจะไปหาอัลเบิร์ตบ้างเหรอ / เพิ่งไปเยี่ยมในตอนล่าสุดนะครับ งี๊ดง๊าด
som / อ้ายขึ้นใต้ไปเหนือ ผ่อเลาะ หล่ออย่างเก่าอี้ว่ะ ฮ่า ๆๆ
จงกลนี / ฝากจ๊วบป้าพีทีนะ คิดถึง ไม่ได้ตกตรงไหนครับ คนเขียนมันฟิ๊ววว ทะลุเวลาแล้วกลับมาเล่าใหม่ เหมือนหนังเกาหลีไงครับ ( แถ จัง แก )
อ่านทุกเม้นท์เรียบร้อย กอดรวบ ขอบคุณที่คิดถึงกัน ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ
เคนอิจิโตะอิเระ
-
เข้ามาสารภาพตอนแรกอ่านก็หลงรักบัน แต่พอบันมาเจอกับเคลวินและอัลเบิร์ตแล้ว แทนที่จะไปหลงรักเคลวิน
อีกคน กลับกลายเป็นหลงรักอัลเบิร์ตมากกว่าบันอีก เพราะอัลเบิร์ตมีคุณสมบัติอบอุ่น น่ารักน่ากอดแถมยังปกป้อง
และช่วยบันได้ในทุกเวลาที่อยู่ด้วยกัน +1 แทนคำขอบคุณ ฝากกอดคุณเคนอิจิผ่านไปยังอัลเบิร์ตและบันด้วย
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เคนตะซัง ได้โปรดทำให้บันนี่สมหวังในความรักครั้งนี้ด้วย >_<
-
ยังยืนยันเหมือนเดิม
ว่าเรื่องนี้
พระเอกคืออัลเบิร์ต :laugh:
-
เจ้านายใหม่ของกระต่ายน้อย?
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อัลเบิร์ตน่ารัก :-[ + 1 ให้เคนจัง
-
เคนตะซังเป็นคนสำคัญเลยนะเนี่ย อย่ามาหลงบันแล้วกัน
-
น่ารักที่สุดดดดด o13
-
เคนตะช่วยบันนี่ด้วยนะ
:L2: :L2:
-
เคนตะซังได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดด :o12:
-
สงสารบันนี่ แต่ก็จริงอย่างที่หมอหลินบอก บันน่าจะถามเคลวินหน่อย
ดีใจจังคุณเคนมาต่ออย่างเร็ว
-
พี่เคนทำเอาร้องไห้ติดต่อกันสองตอนเลยรู้ไหม...
คิดถึงบันนี่ คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคลวิ่นป่าป้า
นึกว่าพี่เคนจะทิ้งเราไปแล้วซะอีก หายไปตั้งนาน รอร๊อรอก็ไม่มา นั่งอ่านตอนเดิมจนเอาไปฝัน - -'
เลยกลับไปอ่านน้องเนยรอ แต่ก็ยังไม่มา ไม่่แน่ใจว่าลืมเราไปแล้วหรือยัง...
คิดถึงมากๆรู้ตัวไหมคุณลุงงงง....
:กอด1:
-
ส้มหล่นอยู่ที่เคนตะซัง :a5: :a5: :a5: :a5:
ถ้าเคนตะซังเกิดถูกใจคุณเลขาอยากเลี้ยงกระต่ายขึ้นมาซะเอง งานเข้าแน่ๆ ....
กอดดดดดดดดดดดดดดดดแน่นๆ ขอบคุณเคนอิจิที่มาต่อ อิอิ :กอด1:
-
ว้า บัันอุตส่าห์แวะมาบ้าน เคลวินดันไปเมืองนอกซะนี่
ไม่ชอบบันโหมดเศร้าเคล้าน้ำตาเลย ไม่เหมาะกับบันนี่
เคนจังอย่าให้บันเศร้านานนักนะคะ
+1 :กอด1:
-
:z3:
-
เคนตะซัง เป็นตัวแปรสำคัญสินะ
มารอลุ้นๆ กับบันนี่ อิอิ
-
เคนตะซางงงงง ช่วยกรุณากระต่ายน้อยน่ารักด้วยเต๊อะ!
กลัวก็แต่เคนตะซังจะอยากฮุบบันนี่ไว้เองอ่ะดิ
แต่คงไม่ใช่หรอกเนอะ(เนอะ?)ดูเค้าเป็นคนดี(แบบแอบแปลกๆ)จะตาย ^^
สงสารบันนี่ หมอหลินน่ารักเหมือนเดิม อัลเบิร์ตก็ยังน่าฟัดเสมอ
ว่าแต่อิตาเคลวินหายหัวไปทำไมไม่อยู่ให้เจอกันเนี่ย
-
อยากเลี้ยงเซนเบอร์นาท :o8:
-
อ่านตอนที่26 ก็สงสารทั้งบันนี่กับเควิลล่ะ ที่ต้องจากกันทั้งที่ยังมีอะไรคลุมๆเคลือๆ
พอมาตอนที่27 สงสารเควิลมากกกกกก อยากต่อว่าบันที่หุนหันพลันแล่น
แต่มาคิดอีกทีไม่ต่อว่าดีกว่า เพราะในสถานการณ์แบบนั้น โอกาสที่บันจะคิดจะรู้สึก
และตัดสินใจกลับไทยแบบปุบปับ มันก็มีความน่าจะเป็นได้มากโขอยู่กับเหตุการณ์ที่บังเกิดนั้น
เอาเป็นว่า เป็นการทดสอบของพระเจ้าล่ะกัน (ทดสอบไรแก ยัยยาหยี) ทดสอบความมั่นคงของจิตใจบันกับเควิลล่ะกัน
แล้วคะแนนของสองคนนี่ก็ออกมาแบบยอดเยี่ยมนะ แล้วพระเจ้าก็ให้รางวัลกับผู้ที่ได้ คะแนนยอดเยี่ยม (อิ อิ ยัยนี่เพ้อแหละ)
อ่านเรื่องราวของบรรพบุรุษน้องยักษ์อัลเบิร์ต แล้ว อึ้ม...ยิ่งรู้สึกดี๊ดีกับน้องสุนัขพันธุ์นี้จ้ะ
ดีจัง ได้รู้เรื่องของสุนัขพันธุ์นี้ ได้ความรู้เกี่ยวกับสายพันธุ์ของน้องยักษ์อัลเบิร์ต
ขอบคุณน้องเคนมากๆเลยนะ สำหรับเรื่องราวดังกล่าว
-
แรกๆๆยอมรับว่างงมากมาย เพราะห่างหายไปนาน
ยังบอกว่ารักและคิดถึงตัวละครนี้มาก ทั้งหมอหลิน บันนี่ เคลวิน ดาเนียล
อยากให้ทุกอย่างดำเนินไปในรูปแบบที่ออกมาแล้วคนอ่านสมหวังอะครับ
น้องเคนอิจิ
ปล.เคนอิจิสบายดีไหม ดูแลสุขภาพด้วย ช่วงนี้สอบกลางภาคหรือยัง
ขอให้ได้คะแนนเยอะๆๆและอย่าลืมมาต่อนิยายให้อ่านนะครับ
รักเคนอิจิเสมอ :L1:
-
กรี้ดมันค้าง เคนอิจิรีบมาต่อด่วน
-
สงสารเคลวิน ขอโทษนะคะเจ้านายที่ตอนที่แล้วต่อว่าไปทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย โฮ~
บันนี่! ช่วยเรื่องหุ้นแล้วตามไปง้อเจ้านายด่วน!!!
ปล. “ ซาชิมิก็ต้องกินสด ๆ สิบันนี่ อ่ะลองชิมอิกะจังดูนะ ”
เคนตะซังคาวาอี้~
ปลล. :3123: ให้เคนจัง
-
ชอบหมาพันธุ์นี้มากค่ะ
เค้าบอกในต่างประเทศหมาพันธุ์นี้เอาไว้ทำงานคู่กับนายอำเภอ
ไปช่วยชีวิตคนเวลาที่โดนหิมะถล่ม
เลยต้องมีถังบรั่นดีเพื่อเพิ่มความอุ่นเอาไว้ที่ปลอกคอ
เคยได้ดูหนังน้องหมาพันธุ์นี้ด้วย น่ารักและฉลาดจริงจัง
เออล่ะเหวย~ คอมเมนท์หนึ่งท่อนเป็นของอัลเบิร์ตซะงั้น!!
ก็ถ้าบันไม่อยากให้เควิลแต่งงานก็บอกไปตรงๆเลยสิว่ารัก!
แอร๊ยยยยยยยย อมพะนำกันทั้งคู่ โดน มคปด. แล้วจะเสียใจ!!
แอบชอบเจ้านายบันเบาๆ แต่ไม่ให้เป็นพระเอกนะ!
เรื่องนี้มีพระเอกได้แค่คนเดียวนั่นคืออัลเบิร์ตนั่นเอง กร๊ากกกกกก
:กอด1:
-
อ๊ากกกก สงสารเจ้านายย
หุ้นสิบเปอร์เซ็นเป็นของเคนตะซังหรือป่าววนะ?!
แต่่กลัวเค้าชอบบันนี่แล้วเรื่องยุ่งๆจะตามมา งื้อ
-
สงสารเคลวินกะอัลเบริต TTTTT
บันนี่เข้าใจเคลวินแล้วรีบๆเข้าใจกันสักทีนะ
:sad11:
-
บันจะได้เจอเคลวินเมื่อไหร่เนี่ย
-
กริีดดดดมาแล้ว มีอัลเบิร์ตด้วย(วิ่งไปฟัด)
บันนี่น้อยต้องรีบไปหลอกล่อ เคนอิจิ ให้มาช่วยสามีซึนไวไวนะจ๊ะ
คิดน้องกระต่ายน่ารักน่าฟัด :กอด1:
-
:กอด1:น้องบัน
-
เดาว่าเป็นคุณเจ้านายญี่ปุ่นเป็นคนถืิอหุ้น (อ้าว ตื้นไปเหรอ)
เราอ่่านเรื่องสุนัขตัวใหญ่แล้วก็งง จำได้ว่าความสูงเซนเบอร์นาร์ดแพ้ ไอริชวูฟฮาววด์อยู่ เลยค้นๆดู
ความสูงถึงไหล่ เซนเบอร์นาร์ด 32"แพ้ ไอริชวูฟฮาววด์ 33" อยู่ แต่ว่าน้ำหนักนี่ เซนเบอร์นาร์ดกินขาด ( ไอ้อ้วน)
สำหรับเรา เราว่าเซนเบอร์นาร์ดมันทึ่มอ่ะ ชอบเดิน (วิ่ง) ชนอาม่าเรา คือไม่ได้เข้าชนตรงๆนะ แต่แบบ วิ่งชนเฉียดๆ ด้วยแรงประมาณสิบล้อเฉี่ยว เลยต้องกั้นบริเวณสองสิ่งออกจากกันเลย สำหรับเรา เราว่า โกลเด้น ฉลาดสุด แต่น้องไซเท่ที่สุด
คุณเคนลองเสิร์ตดู " ทิเบตัน มาสทีฟ " ดูก็ดีนะ มันมีอะไรดีๆอยู่ :a5: (เค้าเลี้ยงไว้เฝ้าจามรี คุณเลี้ยงไว้เฝ้าบ้านละกัน)
แง่คิดในการเลือกเลี้ยงหมาแมว
เลี้ยงหมา : เราเป็นเจ้านาย (ห้ามให้มันข่มแต่แรกล่ะ)
เลี้ยงแมว : เราเป็นคนรับใช้
ส่วนคนที่ไม่มีเวลาแน่นอนอย่าเรา เลี้ยง ตัวเอง ค่ะ ^. ^
-
จริงๆด้วย อัลเบิรต์แย่งซีนคนทั้งเรื่องเลย 55 อัลเบิรต์ดังใหญ่แล้ว
หุ้น 10%นี่ของใครกัน แต่ขอให้ช่วยเจ้านายด้วยนะ
-
กระต่ายน้อยร้องไห้จนตาแดงเลย น่าสงสาร :monkeysad:
เคลวินไม่อยู่ปลอบด้วยล่ะ แต่ว่าเรื่องแต่งงาน พี่หมอหลินจะให้บันนี่เปิดใจยอมรับยังไงอ่า :z3:
-
ไม่ต้องฝากนังจงกลนีจูบเหรอก มามะมากอดกันแก้คิดถึง จุ๊บๆ
-
เคนตะซังจะช่วยบันนี่น้อยมั้ยอ่ะ
อัลเบิร์ต :กอด1:
-
เปนกำลังใจให้ต่อไปคับ
-
เจ้านายญี่ปุ่นนิ ถือหุ้น 10 เปอร์เซ็นต์ใช่ป่ะ
ขอให้เห็นใจบัน เข้าข้างเคลวินที่เถอะ
555 หรือว่าจะแอบชอบบันอีกคนก็ไ่ม่รู้อ่า
-
เอาไงละทีนี้
-
Ah~kamlang sanook loei yaak hai bunny jer kelvin rew rew,,rak kan laew rw yang naa~~!!! ^^ hu hu hu....
-
มาต่อแล้ว อ๊ายยยยยย
เจ้านายญี่ปุ่นแน่เลยที่ถือหุ้น 10%
จะทำไงต่อไปนะบัน และ เจ้านาย
รอค่ะ
-
อย่าให้เจ้านายแต่งงานเลยเถอะ สงสาร
บันนี่ไปตามหาเจ้านายด่วนนน
-
กามเทพที่หนึ่งหมอหลินน่ารักเสมอ เข้าใจทั้งบันนี่ั้ทั้งเคลวิน แต่งานนี้เจ้านายเคนตะจะเป็นกามเทพที่สองรึเปล่านะ เพี้ยง ช่วยให้สมหวังทีเถอะ
-
ได้เจออัลเบิร์ตแล้ว :กอด1:
แต่เจ้านายดันไม่อยู่ซะนี่... หรือความจริงแอบอยู่หลังกรงเมียร์แคท?
-
:z3: :z3: :z3:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เคนตะซัง โปรดช่วยบันนี่ด้วย :monkeysad:
พอได้เปิดตัวปุ๊บ คนนี้รู้สึกจะมีบทที่สำคัญมากกกก เลยทีเดียว แย่งซีนเจ้านายไปพลางๆก่อนนะ
แต่เราคิดว่า เคนตะอารมณ์คล้ายๆกับลุนเกนด์เลยอ่ะ ฉะนั้นคงไม่ได้ชอบบันนี่เหมือนเจ้านายใช่ไหม ?
เค้าไม่อยากหลายเศร้าอ่ะเคนจัง :sad4:
ส่วนเรื่องอัลเบิร์ต เห็นด้วยอย่างสุดซึ้งเลยอ่ะ ว่าอัลเบิร์ตคือพระเอกตัวจริง :laugh:
-
สงสารบัน ที่มาแล้วไม่เจอเจ้านาย สงสารเคลวิน ที่ต้องแบกภาระอันหนักอึ้ง
:o8: อัลเบิร์ต จะได้เป็นนายแบบโฆษณาสินค้าแล้ว
มาลุ้นว่าเคนตะซังจะอยู่ฝ่ายไหน
+ ให้กับแมวเหมียวของคุณเคนอิจิ ดูแล้วน้องเหมียวจะเป็นเจ้านายมากกว่านะ
-
ความรักกับหน้าที่ เฮ้อออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ว่าแล้วก็เอาอัลเบิร์ตกลับบ้านดีกว่า 55555+ :L2: :3123:
-
แอบเศร้าตามหนูบัน เฮ้อ
แต่ใครกันที่ถือหุ้นอีก10%
เจ้านายคนใหม่บันแน่เลย ถ้าใช่ก็น่ากลัว(คิดว่านะ)
เหมือนจะเข้าถึงความรู้สึกบันได้ดีตอนเจออัลเบิร์ตกับหมอหลิน
ก็คุณเคนหายไปนาน เลยแอบรู้สึกเหมือนอยู่ไทยกับหนูบันมา9เดือน แหะๆ
-
:monkeysad:สงสารบันนี่กับพ่อจังเลย
คนที่ถือหุ้น 10 % นี่คือ เคนตะรึเปล่าเนี่ย
เคนตะแอบชอบบันนี่รึเปล่าเนี่ย
-
แมวพี่เคนน่ากลัว o22
หวังว่าคนถือหุ้นจะช่วยบันนะ
-
อัลเบิร์ตน่่ารัก, ไม่ลืมบันด้วย~
:-[
-
รองประธานคนนั้นคือใครหว่า
-
รักอัลเบิร์ตมาก คิดถึงเรื่องนี้มากจริงๆ ถึงขนาดตั้งpassword คอมว่า "กระต่ายสีส้ม"
ดีใจมากที่นักเขียนกลับมาแต่งเรื่องอีกครั้ง
แถมมีตัวละครใหม่ๆ มาให้ชื่นชอบกันอีก
อย่าหายไปนานอีกน้า นักอ่านคิดถึงใจจะขาด >__<~
-
ยังว่า ในเรื่องก็ตอบคำถามพอดี ถ้าเข้าใจไม่ผิดนายยุ่นของบันเป็นเจ้าของหุ้น
สิบเปอร์เซ็นต์ใช่ไหมล่ะ เคนอิจิ เห็นเคนอิจิพูดว่าเลี้ยงแมวเลยนึกถึงคำที่ใครๆ ว่ากันว่า
คนเลี้ยงแมวเจ้าชู้ ท่าทางจะจริงดูเคนอิจิเป็นปลาไหลตัวพ่อเลยทีเดียวนี่นา
ไหนๆ หมอหลินก็ว่างเคนตะก็ว่าง ให้คู่กันก็น่าจะเหมาะกันดีนะ
-
เจ้านายคิดถึงจริงเหรอ เก้าเดือนนี่ไม่มีตามหาเหอะ :undecided:
เชียร์เคนตะดีกว่า ท่าทาเพี้ยนๆดี ฮ่าๆๆๆ
ปล. ชอบหมาตัวใหญ่ๆเหมือนกันค่ะ กอดอุ่นดี ทนมือทนเท้า (เวลาแหย่แรงๆได้ด้วย) :กอด1:
-
เคนอิจิมาต่อน้องบันอย่างรวดเร็ว...น่ารักมากๆๆ
ขอให้บันนี่ได้หุ้น 10% มาด้วยน้าาาาาาาา :impress2:
-
หอมมมม ฟัดดดดดดด แฟนเค้า กรั่กๆๆ โมเมสุดๆ
คิดถึงอ่ะ
มาหาที่เก่าเวลาเดิมมั่งนะ รออยู่ ฮี่ๆๆ
-
รอวันให้บันนี่เจอกับเคลวิน
-
กดlikeๆๆๆๆให้นายแบบสุดหล่ออัลเบิร์ต o13
เจ้านายเคนตะได้โปรดๆๆๆๆๆๆๆๆอยู่ข้างเคลวินเถอะ :call:
ปล.บันนี่ยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
อื้อหือ เจ้านายคนใหม่ของบันนี่น้อยเป็นตัวแปรสำคัญมากกกกก
กอดอัลเบิร์ต :กอด1: กอดเคนคุง :กอด1:
-
เข้าใจบันนี่แหล่ะเนอะ แต่หนีไปแบบนั้นเคลวินก็เป็นห่วงแย่
อัลเบิร์ตยังเป็นห่วงเลยเห็นมะ เพราะฉะนั้นพ่อก็ต้องคิดถึงด้วยแน่นอนเลยล่ะนะ ฮ่าๆ
ถือหุ้น ชื่อบริษัทคุ้นๆ . . . ฮ่าๆ
รออ่านต่อไปจ้า :") :L2:
-
สงสารบันนี่จังๆๆ T^T
-
เคนซังงงงงง สงสารบันนี่กะเจ้านายยยย ฮือออออ
เราก็เลี้ยงแมวนะ เป็นอย่างที่เคนซังว่านั่นหล่ะ แมวน่าจะเป็นเอเลี่ยนมากกว่าสัตว์เลี้ยงนะ 555
-
กระทู้ตกหน้าสองแล้ว เข้ามาเต้น ดุ๊ก ดิ๊ก ดัน ดัน ดัน
อีกนานมั๊ยน้อ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
สมกับเป็นเจ้านายน้ำแข็งจริงๆ ไม่ยอมพูด
บันนี่ก็ไม่ถาม เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน :เฮ้อ:
โชคดีที่มีคุณหมอเป็นตัวช่วยทำให้บันนี่เข้าใจเคลวิน
สู้ๆนะบันนี่หาหุ้นอีก 10 เปอร์เซนต์มาให้ได้ เคลวินจะได้ไม่ต้องแต่งงาน :กอด1:
-
คิดถึงพี่เคนอิจิ มาต่อแล้ววว
อัลเบิร์ตน่ารักมากกอยากเลี้ยง
หุ้นอีก 10 % ของใครหว่า
-
คิดถึงน๊าา :กอด1:
-
ง่าา คิดถึงเจ้านายกะบันนี่แล้วง่าาา
-
เคนตะซํงจะช่วยมั้ยอ่ะ
ฮืออออ
นี่เค้าเป็นคู่แข่งกันมั้ย
บันนี่ คิดอะไรเด็กๆอ่ะ
แต่ก็เข้าใจนะ
งื้อออ
-
วิ่งกลับไปหาเคนซังด่วนเลยบันนี่!!!
-
โอ๊ะโอ
รอตอนต่อไปดีกว่า ฮ่าๆๆๆ
-
บันๆเมื่อไหร่จะสมหวังล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
คิดถึงบันบันจัง
-
มาให้อ่านแล้ว หายไปไหนอีกอ่ะคุณเคน
-
:z2: แวะเข้ามาส่อง
และอยากบอกว่าคิดถึงบันกับอัลเบิร์ตจังเลย :-[
-
:o8:กลับมาแล้ว คิดถึงเรื่องนี้จัง :o8:
-
มาต่อซักทีเถอะครับๆๆ
-
คิดถึงน้องบันนี่จังน๊าาาาา
-
เดือนนึงแล้วน้อพี่เคนอิจิ คิดถึงบันจังเลยครับ คิดถึงพี่เคนอิจิด้วย
-
หายไปไหนอีกแล้วเนี่ยคุณเคน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
บันจัง จะช่วยเคลวินยังไงนะ
-
เคนตะซัง คนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยได้
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
เกิดอะไรขึ้นกับเคลวินและบันนี่น้อยกันนนน
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เนื้อคู่บันนี่คือใครกันน้าาา
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ในที่สุด ก็อ่านทันซะที
หนำซ้ำความจริงก็เปิดเผย
พระเอกไม่ใช่ "คน"
-
มารอน้องบัน คุณเคนจ๋าว่างแล้วรีบมาต่อเลยนะ ขอร้องงงงงงงงงงงงง
-
แอบมาส่อง :m22:
-
คิดถึงพี่เคน คิดถึงพี่เคน คิดถึงพี่เคนอิจิมาก
กึดเติงอ้ายเคน กึดเติงอ้ายเคน กิดเติงอ้ายเคนอิจิจาดนัก
คิดถึงหลวงเคน คิดถึงหลวงเคน คิดถึงหลวงเคนอิจิอยางแรงนิ
คิดฮอดอ้ายเคน คิดฮอดอ้ายเคน คิดฮอดอ้ายเคนอิจิหลายเด้อ
-
อัพหน่อยนะครับ
คิดถุงทุกคนเลยครับ
-
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกก ~ ! ! ! ! ! ! !! !! ! ! ! ! ! !
มาอัพหน่อยสิค่าาาา
-
คิดถึงในวันที่อากาศร้อนมาก
-
คิดถึงบันจังเลยยยยยย :-[
เดือนนึงไปแล้วนะคะคุณเคนอิจิ :impress:
-
ได้โปรด
อยากอ่านมาก
-
ทั้งที่มีงานสำคัญที่ต้องทำ แต่มันหยุดอ่านไม่ได้จริงๆ :m15: จนสุดท้ายก็อ่านตามจนถึงตอนล่าสุดซะแล้ว :a5:
-
คิดถึงในวันที่อากาศร้อนกว่าวันนั้นอีก
-
อยู่ๆก็วาปไปต่ออีกเก้าเดือนและบันนี่ก็มีงานทำเลยเนอะ ทำเอาคิดว่าอ่านผิดหรือพลาดอะไรไปซะอีก เหอๆ
เคนตะซังเนี่ย..ไอรู้สึกว่าไฮเปอร์แปลกๆนะ ใช่เคนจิปลอมตัวมาป๊ะเนี่ย?! อยากมีบทกับเขามั่งล่ะสิ อิอิ :m12:
ไอว่าคนที่ถือหุ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต้องเป็นเคนตะแหงๆ(มั้ง) โฮะๆๆ :laugh:
แล้วเมื่อไหร่เคนจิจะมาต่ออ่าาาาา อยากอ่านต่อแล้วนะ!! :angry2:
คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงบันนี่ คิดถึงเคลวิน คิดถึงดาเนียล คิดถึงเคนตะซัง :กอด1:
-
มีวาปบ้างไม่เป็นไร แต่ยังไงก็แล้วแต่ ขออย่าให้กองบ.ก. จั้มป์ตัดจบเลย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คิดถึงเด้อ :กอด1:
-
ยังแวะมาส่องอยู่เรื่อยๆ :a11:
เมื่อไหร่น้อออออ
-
หายไปนานมาก ยังรออยู่นะคะ
-
คิดถึงในวันที่ร้อนๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยายค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมาก ชอบบันมาก น่ารักจัง ยิ่งอ่านยิ่งได้ความรู้ด้วยค่ะ
มาต่ออีกนะคะคุณเคน :กอด1:
-
พี่เคนอิจิ หายไปนานมากๆๆๆๆๆๆๆแล้วนะครับ คิดถึงเนาะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
อ้ายเคน กึดเติงฮู้ก่อ
-
คุณเคนจ๋าคิดถึงน้องบันจัง
-
ตามอ่านทันแล้ว เย้! ><
แต่ตอนนี้อยากตามอ่านต่ออีกจังเลยค่ะ
มารอตอนต่อไปนะคะ
ปล.ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก น่ารักจริงๆ
อ่านช่วงบันกับอัลเบิร์ตแล้ว ทำเอาอยากลงไปวิ่งเล่นกับน้องหมาที่สนามหญ้าหน้าบ้านเลย
(ปกติไม่เล่นกับมันเท่าไร ฮ่าๆ)
-
:z3: คุณเคนขา คิดถึงบันบันมากกกกกกอ่ะ
หายไปน๊านนาน คนอ่านเป็นห่วงนะคะ
-
บันนี่เฉาตายแล้วป่านนี้
-
อัพหน่อยจ้า ^^
-
โหดมากครับ
-
ดูอัลเบิร์ตแล้วคิดถึงลูกน้องที่บ้านเราตายไปแล้ว
สุนัขพันธ์นี้อายุสั้นจริงๆ 7 ปีเองไตวาย
-
คิดถึงบันนี่ :กอด1:
-
คุณเคนหายไปไหนอ่ะ ไม่มาต่อเลย
-
คุณเคนหายไปไหนจ๊ะ คิดถึงน้องบันมากๆๆๆๆ
-
ตกใจเหมือนผีหลอก o22 หาทางเข้ากระทู้อยู่นาน หานิยายตัวเอง นึกว่าจะโดนลบทิ้งไปแล้ว เพราะนักเขียนมันขาดวินัย
ลืมไปเลยว่าโพสตอบตรงไหน เคาะสนิมนานมาก
ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ จากเคนอิจิ นอกจากคำขอบคุณแฟน ๆ ที่ยังไม่ลืมกัน
ในฐานะนักอ่านนึง ผมเข้าใจดีว่าการรอนิยายมาต่อนั้น มันน่าหงุดหงิดใจแค่ไหน
ช่วงที่หายไป ไม่ได้แตะนิยายเลย ไม่ได้เข้าเล้ามาดูมาอ่าน ยอมรับว่าตัวเองมีความสามารถในการแบ่งเวลาทำอะไรหลายอย่างพร้อมๆ กัน ต่ำมาก
กลับมาคราวนี้ก็เข้ามาต่อนิยายเรื่องนี้ให้จบ รวมถึงเรื่องรหัสลับที่ค้างเติ่งตอนจบไว้
เขินนิดหน่อย แต่ก็จะพยายามกลบเกลื่อนไม่รู้ไม่ชี้ละกัน
อนุญาตให้ก่นด่าและทุบตีคนเขียนได้ตามสบาย
/ เคนอิจิ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: มาปูเสื่อรอแล้วจ้า :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
(http://upic.me/i/15/1165396052.jpg) (http://upic.me/show/35461670)
Chapter 28
ลมหนาวที่พัดผ่าน หอบเอาใบไม้แห้งหมุนวนขึ้นไปบนท้องฟ้าสีเข้มยามพระอาทิตย์ตกดินใกล้พลบค่ำของนครเซี่ยงไฮ้ อากาศ
หนาวเย็น เข้ามาห่อหุ้มตัวเหมือนกำลังทักทายแขกแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามาเยือนเมืองใหญ่แห่งนี้เป็นครั้งแรก ร้านรวงสองข้างทางประดับไฟ
สีสวยคล้ายกับที่บันเห็นในฮ่องกง ต้นไม้ที่ขึ้นเรียงแถวกันริมทางนั้น แห้งกรอบ ใบไม้ร่วงหล่นลงมากองเต็มพื้นถนน เป็นสัญญาณ
ธรรมชาติที่บอกว่า ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูหนาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บันมองต้นไม้ได้ไม่กี่อึดใจ ก็ต้องห่อตัวลงเพราะเสื้อแขนยาวตัวบางซึ่งตัวเอง
สวมใส่อยู่นั้น ได้พ่ายแพ้ต่อความหนาวเย็นโดยรอบอย่างสิ้นเชิง อากาศแห้งและเย็นจัด ทำเอามือทั้งสองข้างชาจนแทบไม่รู้สึก บันซุกมือ
ทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะรีบเดินจ้ำเข้าไปยังล๊อบบี้ของโรงแรมที่พัก
เคนตะนั่งกดรีโมทโทรทัศน์เปลี่ยนช่องสัญญาณไปมาเหมือนกับสิ่งของที่อยู่ในมือนั้นเป็นปุ่มควบคุมเกมตะลุยอวกาศ ใบหน้าปกติ
ของหนุ่มญี่ปุ่นที่บันเคยเรียกว่าเจ้านายขี้เล่น ตอนนี้เหยเกเพราะอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงหน้า เขาทำท่าฮึดฮัดก่อนจะหันมามองประตูที่มี
เสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นสองครั้ง เคนตะโยนรีโมทโทรทัศน์ไว้บนเตียงนอน และลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องพัก
“ แย่จริง ๆ แย่มากจริง ๆ ”
เคนตะบ่นพึมพำและมองบันที่กำลังยืนยิ้ม เลขาส่วนตัวตอนนี้อยู่ในชุดสูทกำมะหยี่พอดีตัวสีดำ เสื้อตัวในสีขาวและมีเนคไทด์สีดำเส้น
เล็ก ๆ ผูกไว้อย่างเรียบร้อย
“ หมายถึงผมเหรอครับเคนตะซัง ? ”
“ หมายถึงรายการทีวีนี่ต่างหากล่ะ ฟังไม่ออกเลย ”
บันยิ้มและพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อดึงอารมณ์เคนตะให้กลับมาเป็นปกติ “ เปลี่ยนชุดเถอะครับ ได้เวลาแล้ว ”
บันวางชุดทักซิโดสีดำขาวซึ่งเป็นชุดออกงานของเคนตะลงบนเตียง เคนตะมองชุดที่บันวางไว้ให้ก็พยักหน้าเข้าใจความหมาย เขากดรีโมท
ครั้งสุดท้ายเพื่อปิดโทรทัศน์ จัดการคลายผ้าคาดเอวที่ทำหน้าที่ผูกยูกาตะออก ถอดชุดเก่าทิ้งไว้ข้างเตียง และคว้ากางเกงขายาวสีดำ
ขึ้นมาสวม บันส่ายหัวช้า ๆ กับสภาพเปล่าเปลือยของเจ้านาย ก่อนจะเดินไปหยิบเอารองเท้าในตู้ออกมาและบรรจงใช้ผ้าสะอาดเช็ดรองเท้า
ของเคนตะจนเป็นมันวับ เสร็จแล้วก็หยิบเอายูกาตะที่เคนตะวางเอาไว้ข้างเตียงขึ้นมาแล้วเดินไปหย่อนใส่ไว้ในตะกร้าผ้า เคนตะซังเจ้านาย
ของบันจะสวมยูกาตะช่วงเวลาค่ำก่อนนอนทุกวัน เรียกได้ว่า ยูกาตะคือชุดนอนของเคนตะ
“ บันนี่ผูกหูกระต่ายให้หน่อย ”
เคนตะหันมาเรียกบันที่กำลังจัดแจงเรียงเอกสารแนะนำสินค้าอยู่บนเก้าอี้สีเบจตัวใหญ่
“ อย่าลืมแนะนำสินค้าให้ครบหมดทุกตัวนะครับ ผมแปลคำศัพท์ภาษาจีนเอาไว้หมดแล้ว เดี๋ยวตอนที่เรานั่งรถไปภัตตาคารก็หยิบ
ขึ้นมาอ่านซะหน่อย ”
บันพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด ปากก็รายงานเรื่องต่าง ๆ ที่ต้องทำให้เจ้านายทราบ มือสองข้างก็ผูกหูกระต่ายเข้ากับปกบนสุดติดกับคอเสื้อของ
เคนตะ หนุ่มญี่ปุ่นพยักหน้างึกงัก ก่อนจะถามบันกลับ
“ แอบเที่ยวที่ไหนมา ทำไมปากมีกลิ่นสตรอเบอร์รี่ล่ะฮึ ? ”
“ ก็ไปซื้อของฝากให้แม่พ่อกับแม่ แล้วก็แวะชิมชาผลไม้กับขนมไส้ผลไม้ในร้านขายขนมมาน่ะสิครับ ได้มาตั้งหลายกล่อง เดี๋ยวกลับมาผม
จะเปิดให้เคนตะทานกับชานะครับ ”
เคนตะมองหน้าบันแล้วหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับส่ายหัวอย่างอารมณ์ดี
“ แอบหนีเที่ยวบ่อย ๆ ระวังโดนคนจับเรียกค่าไถ่ ”
เคนตะยิ้มแล้วกางแขนออกให้บันจัดแขนเสื้อให้
“ หล่อหรือยัง ? ”
“ หล่อแล้วครับเจ้านาย ”
บันยิ้มแล้วเดินไปหยิบซองเอกสารขึ้นมาจากเก้าอี้
“ จำคำศัพท์บนโต๊ะอาหารไปด้วยนะครับเคนตะซัง ไม่กี่คำเอง ”
“啤酒 / ผีจิ่ว / เบียร์ ,日本清酒 / ยื่อ เปิ่น ชิง จิ่ว / สาเก ”
เคนตะหัวเราะฮึๆ ในคอ
“ โถ่ จำแต่แบบนี้ก็เมากันพอดี คุยงานกันไม่รู้เรื่อง ”
รถยนต์ของบริษัทขับเข้ามารับบันกับเจ้านายเวลา 19.45 พอดี บันถือโอกาสที่เคนตะกำลังว่าง หยิบยกเอาเรื่องการเงินกับเรื่อง
หุ้นในฮ่องกงขึ้นมาพูด บรรยากาศในรถดูจะอบอุ่นต่างจากอากาศข้างนอก แสงไฟสวยงามที่มีอยู่หลากสีก็แข่งขันกันอยู่เต็มสองฟากถนน
บันพูดเกริ่นนำไปไกลตั้งแต่เรื่องหุ้น ดัชนีฮั่งเส็ง ตลาดค้าขายน้ำมันล่วงหน้าและตลาดทองคำฮ่องกง เคนตะพยักหน้าขณะอ่านเอกสาร หูก็
ฟังเรื่องบันพูดไปด้วย เขาเหลือบมองบันที่ยังพูดไม่หยุด ไม่กี่วันก่อนหน้า กระต่ายน้อยจากเมืองไทยตัวนี้ ยังไม่รู้จักตลาดหุ้นด้วยซ้ำ แต่
พอมาตอนนี้กลับพูดได้ไม่หยุดราวกับเป็นคนละคนกัน
“ อยู่ดี ๆ ทำไมถึงสนใจเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้ล่ะ ? ”
เคนตะยักคิ้วถาม
“ ก็ เอ่อ………… อื้มม ก็ทำงานกับเจ้านายที่เก่งมาก ๆ ผมก็ต้องพัฒนาตัวเองบ้างสิครับมิสเตอร์เคนซาบุโร่ ”
บันยิ้มกว้างแล้วแสร้งหัวเราะเบา ๆ กลบเกลื่อน ก่อนจะรุกฆาตเหมือนเกมหมากรุก
“ เคนตะซังครับ ผมอ่านบิซนิวส์ บอกว่ามีบริษัทใหญ่ในฮ่องกงกำลังควบรวมกิจการกัน ต่างฝ่ายต่างก็มีหุ้นคนละ 45 เปอร์เซ็นต์ ”
บันพูดถึงเรื่องสัดส่วนหุ้นก็เงียบไป เพื่อรอดูท่าทีของเคนตะ
“ แล้วไงต่อล่ะ ข่าวที่ว่า ? ”
“ ก็ ได้ข่าวว่า คนที่ซื้อคือ เอเชียเมดิเทค ผมก็เลยเข้าใจว่าอาจจะเป็นคุณ ”
บันยิ้มและลอบมองเจ้านาย เรื่องนี้ต้องไม่ให้เคนตะรู้ตัว
“ บิซนิวส์ของบันนี่ คงไม่ใช่คอลัมน์ข่าวธุรกิจของหนังสือพิมพ์ธรรมดาซะแล้วสิ มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าผมเป็นคนซื้อหุ้นที่ว่า ไหนบอกมาซิ
ได้ข่าวมาจากไหนกันแน่ พ่อกระต่ายน้อย ? ”
บันถอนหายใจเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาด แต่ก็พยายามยิ้มต่อไปเพื่อไม่ให้เคนตะสงสัย
“ ผมก็พอมีคนรู้จักอยู่บ้าง อันที่จริง ผมจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย ถ้าไม่มีชื่อเอเชียเมดิเทคอยู่ ”
“ เรื่องนี้เป็นความลับนะบันนี่ เรารู้กันอยู่แค่สองคน ห้ามบอกใครในบริษัท แม้แต่ท่านประธาน ผมซื้อหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์นั้นเอาไว้โดยไม่ได้
บอกใคร ”
บันแปลกใจเล็กน้อยที่รู้ว่าเคนตะซื้อหุ้นมาด้วยเหตุผลส่วนตัว ครั้นจะถามต่อก็ดูจะไม่เข้าท่า นอกจากจะหาทางตะล่อมถามเป็นครั้งคราว
เพื่อหลอกให้เคนตะพูดออกมาเอง บันรู้ว่าเคนตะเป็นคนฉลาดและทันคน เขาสงสัยบันพอ ๆ กับที่บันสงสัยเขาเรื่องที่ซื้อหุ้น 10 เปอร์เซ็นต์
แต่ในเมื่อไม่มีฝ่ายไหนพูดออกมา ก็ต้องปล่อยให้บทสนทนานี้จบลง
“ ฉันมีเหตุผลส่วนตัว แต่ว่าอันที่จริง หุ้นตัวนั้นมันก็น่าสนใจอยู่มากทีเดียวนะบันนี่ ”
หลังจากนิ่งเงียบนานหลายนาที อยู่ดี ๆ เคนตะ ก็พูดขึ้นมาทิ้งท้ายก่อนจะชวนบันคุยเรื่องอื่น เป็นการจบบทสนทนาเรื่องหุ้นบริษัทของคุณ
ย่าของเคลวินที่บันซุ่มซ้อมมาหลายชั่วโมงไปโดยปริยาย รถยนต์ขับเข้ามาเทียบยังโถงทางเข้ารูปมังกรแปดตัว ที่ประดับประดาด้วยสีทอง
และสีแดง จนราวกับว่าที่นี่เป็นวังหลวงขนาดย่อม ๆ มังกรแต่ละตัวทื่บันเห็น คาบลูกแก้วเอาไว้ในปาก ดูสวยงามและเหมือนจริงราวกับ
เป็นมังกรในเทพนิยาย เมื่อเดินผ่านประตูกระจกใสที่เขียนตัวอักษรมงคลของจีนเอาไว้ พนักงานหญิงในชุดกี่เพ้าก็เดินนำไปยังโต๊ะที่เคนตะ
ได้จองเอาไว้
เคนตะมีความสามารถพิเศษในการเปลี่ยนบรรยากาศการค้าที่เคร่งเครียดและน่าเบื่อมาเป็นบทสนทนาที่ครึกครื้นและสนุกสนาน
เขาหยิบเอาสินค้าแต่ละตัวของบริษัทขึ้นมาคุยแทรกกับหัวข้อต่าง ๆ โดยมีบันคอยช่วยแปลประโยคภาษาอังกฤษเป็นภาษาจีนกลาง ผ่านไป
ราวสองชั่วโมงเหล้าสาเกแปดขวดกับอาหารจีนที่อยู่ยนโต๊ะก็ถูกยกออกไป ชุดน้ำชาที่เป็นกาดินเผาสีเข้มก็ถูกยกเข้ามาแทนที่ มันส่งไอน้ำสี
ขาวมัว ลอยวนเป็นเกลียวขึ้นกลางโต๊ะ พร้อมกับการเริ่มต้นบทสนทนาซึ่งเป็นเป็นเรื่องเขตการค้าทางชายฝั่งทะเลจีนตะวันออก มิสเตอร์หู
ผู้ซึ่งเป็นสมาชิกสภาการค้าของมณฑลเจ้อเจียงพูดเรื่องขำขันที่ตัวเองได้ไปเจอมาเมื่อวาน ขณะร่วมงานประมูลสินค้าจากต่างประเทศ เขา
กำลังพูดเรื่องที่มีคนแย่งกันประมูลเห็ดที่ดำขมุกขมัวคล้ายถ่านหุงข้าว มิสเตอร์หูเล่าว่ามีคนประมูลเห็ดนั้นไปในราคาเกือบหนึ่งล้านหยวน
มิสเตอร์หูหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะรินชาร้อนใส่ถ้วยส่งให้เคนตะ
“ มีคนประมูลเห็ดทรัฟเฟิลไปได้ในราคาเกือบล้านหยวน คนประมูลได้ เป็นสาวสวยลูกเจ้าของบริษัทต่างชาติ ผมว่าเธอเป็นคนฉลาดมาก
ทีเดียว เธอคิดจะเอาเห็ดกับไวโอลินเป็นสะพานเชื่อมไปหาประธานเหมิน เพื่อเปิดสัมปทานในมณฑลอานฮุย ”
มิสเตอร์หูดูจะไม่ได้สนใจรายละเอียดที่ลึกไปกว่านั้นมากนัก และไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของบันที่เริ่มให้ความสนใจ ตาของบันเบิกกว้าง
และหันไปมองเขาเล่าเรื่องขำขันด้วยความตั้งใจ ตรงข้ามกับเคนตะที่ไม่ได้สนใจในเนื้อหามากกว่าเห็นว่าเป็นเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องตลกในวง
เหล้า
“ บริษัทที่ขอสัมปทานกับประธานการค้าของอานฮุยชื่ออะไรนะครับมิสเตอร์หู ? ”
บันรีบถามมิสเตอร์หูก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเรื่องคุย หลังจากเห็นว่าคนในโต๊ะไม่ค่อยให้ความสนใจเรื่องเห็ดสีดำมากนัก
“ ผมไม่ได้ฟังชื่อของเธอหรอก แต่จำได้ว่าเธอมากับคนหนุ่มฮ่องกงรูปร่างสูงใส่แว่นตา เห็นว่าผู้ชายคนนั้นก็มีบริษัท
ทำการค้าของตัวเองที่ฮ่องกงเหมือนกัน ชื่อมิสเตอร์ เค หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ ”
มิสเตอร์หูนิ่งไปซักพักเหมือนจะพยายามนึกชื่อ
“ เคลวิน ผู้ชายคนนั้นคือเคลวินหรือเปล่าครับ ตัวสูง ๆ หน้านิ่ง ๆ ”
บันเผลอลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ฝ่ามือสองข้างวางบนโต๊ะ และมองไปทางมิสเตอร์หู เมื่อบรรยากาศเงียบและทุกคนพากันหันมามอง รวมถึง
เคนตะที่กำลังจ้องด้วยความสงสัย บันเลยทำทีปัดเศษอาหารที่ติดกางเกงออกและหันไปยิ้มกับมิสเตอร์หู เคนตะเลิกคิ้วก่อนจะยกชาร้อน
ควันกรุ่นขึ้นมาจิบและหันไปคุยกับชายอีกคนที่นั่งข้าง ๆ มิสเตอร์หูด้วยภาษาอังกฤษ
“ น่าจะใช่ครับ น่าจะชื่อนั้นแหละ คุณเลขารู้จักสองคนนั่นหรือครับ ? ”
มิสเตอร์หูดูจะดีใจที่บันมีท่าทีสนใจกับเรื่องที่เขาเอามาพูด
“ สมัยเรียนที่ฮ่องกง ผมเคยทำงานกับคุณเคลวินมาก่อนครับ อ้อ แล้วตกลงผู้หญิงคนที่มากับคุณเคลวินก็ได้เห็ดสีดำกลับไปใช่ไหมครับ ? ”
“ ครับ ประธานเหมินท่านชอบของหรูหราราคาแพง โดยเฉพาะพวกไวน์ฝรั่งเศส เห็ดดำ กับดนตรีคลาสสิค ”
มิสเตอร์หูเล่าประวัติของประธานการค้าของอานฮุยอย่างละเอียดตั้งเกิดจนถึงโต
“ ทำไมมิสเตอร์หูถึงรู้จักประธานเหมินดีขนาดนี้ครับ ? ”
บันค่อย ๆ รินชาลงในถ้วยของมิสเตอร์หู พร้อมกับเลื่อนกระเบื้องเคลือบที่มีขนมชิ้นเล็ก ๆ นั้นให้
“ คุณย่าผม ท่านเป็นเพื่อนกับคุณแม่ของประธานเหมินน่ะครับ คุณแม่ของประธานเหมินท่านสนิทสนมกับคุณย่าของผมมาก ตอนเป็น
เด็กสาวรุ่น ๆ ท่านก็มาที่บ้านคุณย่าผมบ่อย ๆ มาทำงานบ้านน่ะครับ ตอนนั้นคุณแม่ประธานเหมินยังไม่ได้แต่งงาน ท่านฐานะไม่ค่อยดี
ต้องมารับจ้างทำงานบ้าน ตอนนั้นบ้านคุณย่าผมอยู่ที่หังโจวครับ บ้านประธานเหมินกับครอบครัวผมเราย้ายมาจากหังโจว เข้ามาอยู่ที่
เซี่ยงไฮ้นี่เมื่อห้าสิบปีก่อน ตอนนั้นผมยังไม่เกิด ”
“ แล้วคุณย่ามิสเตอร์หูยังแข็งแรงดีไหมครับ ? ”
บันถามเอาใจ
“ ท่านเสียไปแล้วครับ งานศพคุณย่าเมื่อปีกลาย ครอบครัวประธานเหมินก็มากันครบ ”
“ เสียใจด้วยนะครับ ”
ผ่านมาเกือบสามชั่วโมง บทสนทนาหยุดลงพร้อมกับการเจรจาการค้าที่ดำเนินไปได้ด้วยดี บันเดินคิดเรื่องเคลวินอยู่นานจนเดิน
เลยรถบริษัทไปไกล เคนตะที่ยืนนิ่งอยู่ข้างรถยนต์หัวเราะบันยกใหญ่ เพราะคิดว่าบันเมาเหล้าสาเก
“ กระต่ายแสนซน เห็นทีจะเมาเหล้ากลับบ้านไม่ถูก ”
“ ผมเผลอคิดนั่นคิดนี่ต่างหากล่ะครับ เหล้าแค่อึกเดียว ใครจะเมาได้ ถ้าเมาชาก็ว่าไปอย่าง ผมจิบไปซะหลายกา ”
รถยนต์ขับออกมาจากภัตตาคารได้พักใหญ่ บันแนบหัวลงกับเบาะรถ ตามองดูไฟริมถนน ใจคิดเรื่องที่เพิ่งได้ฟังมา
เคลวินมากับผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่หมอหลินพูดไว้จริง ๆ และถ้าเธอได้สัมปทานในอานฮุย บริษัทที่ร่วมหุ้นกับคุณย่าของเคลวินคงโตขึ้นตามไปด้วย
“ เจ้านายจะดีใจหรือเปล่านะ เจ้านายจะชอบผู้หญิงคนนั้นแล้วหรือยัง เจ้านายอาจจะเห็นว่าเรื่องบังคับแต่งงานเป็นเรื่องเล็กและไม่สำคัญ
เท่ากับคุณย่า ทุกอย่างคงเปลี่ยนไปหมด ถ้าเจ้านายเกิดหลงรักผู้หญิงคนนั้น ”
บันพูดกับตัวเองเบา ๆ
“ ต้องโทรไปถามให้รู้แน่ไปเลย ไม่งั้นคืนนี้ก็ไม่นอน ! ”
“ อะไรกัน ? ”
เคนตะชะโงกหน้าเข้ามาถามใกล้ ๆ ด้วยความสงสัย
“ เคนตะซังครับ พรุ่งนี้เราไม่ได้มีงานแล้ว ผมขอหยุดได้ไหมครับ ? ”
“ จะไปไหนล่ะ ? เดี๋ยวพาไป ”
“ ไปเจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว นานจนเกือบลืมหน้า ”
บันพูดทิ้งท้ายไว้ก็เงียบไป รถยนต์แล่นผ่านถนนใหญ่ใจกลางเมือง ตัดเข้าสู่ถนนเส้นรองมุ่งสู่โรงแรมที่พัก เป็นการสิ้นสุดงานของเจ้านาย
คนปัจจุบัน แต่งานใหญ่ของอดีตเจ้านายและเป็นเจ้านายคนสำคัญของบันกำลังเริ่มต้นขึ้น
“ จะไม่บอกผมหน่อยเหรอ ว่าคุยอะไรกับมิสเตอร์หูบ้าง ท่าทางเป็นเรื่องสำคัญ ”
เคนตะถามบันที่กำลังล่องลอยไปในห้วงความคิด ความเงียบที่เกิดขึ้น เป็นคำตอบชัดเจน แม้จะสงสัยกับท่าทีที่แปลกไปของบันหลังจาก
ได้คุยกับมิสเตอร์หู แต่เขาก็ทำเป็นนิ่งเฉยไม่ได้ซักไซ้ถาม
สมการกระต่ายกับพระจันทร์ของบัน ผกผันกับความเป็นจริงเสมอ พระจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่บนฟ้า จะมีกระต่ายยิ้มแป้นอยู่ด้วย
แต่พระจันทร์ของบัน ตอนนี้ไม่มีกระต่าย เพราะพระจันทร์ของบันมีงานมากมาย พระจันทร์ออกเดินทางตามหาบางอย่าง พระจันทร์ต้อง
จัดการเรื่องยุ่งเหยิงมากมาย หน้าที่ของกระต่ายคือการรอคอย หรือไม่ก็ต้องกระโดดลงมาเพื่อช่วยพระจันทร์ทำงาน
เมื่อนอนพลิกไปมาบนเตียงได้หลายรอบจนรวบรวมคำที่จะพูดกับคนปลายสายได้แล้ว บันก็กดโทรออกตามหมายเลขที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์
ผ่านไปนานหลายนาทีจนเกือบถอดใจคิดว่าอีกฝ่ายคงหลับไปแล้ว ตอนใกล้จะกดวางครั้งสุดท้าย จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียบ ๆ ดังออกมา
“ เคลวินพูดครับ ”
เสียงที่บันคุ้นเคยดังมาจากปลายสายเป็นภาษาอังกฤษอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ อะ… เออ ……..คือ ”
“ ใครครับ ? ”
“ บันครับ ”
มืออีกข้างของบันปิดโทรศัพท์เอาไว้ ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ เพื่อลดความตื่นเต้น
“ บันเองครับเจ้านาย ”
“ เจ้านายเหรอ ? ”
เสียงเคลวินถามย้อนมา
“ ก็ ”
“ ไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้ว ทำไมเรียกเจ้านาย ? ”
“ เอ้อ เคลวินสบายดีเหรอครับ ? ”
“ ก็ไม่ได้ป่วยอะไร แล้ว นายล่ะ ? ”
“ ผมสบายดีครับเจ้า อ้อ เคลวิน คือผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ”
“ ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว ? ”
“ รู้ครับว่ามันดึกแล้ว คือว่า คือ ตอนนี้ผมอยู่ที่เซี่ยงไฮ้เหมือนกัน และผมก็มีเรื่องสำคัญที่จะคุยด้วย คือว่า ผมอยากจะช่วยบริษัท
คุณย่าให้ได้งานในอานฮุย ”
“ รู้เรื่องพวกนี้ได้ไง ไม่มีใครรู้เรื่องพวกนี้ …………. แม้แต่หมอหลิน ”
เคลวินทำเสียงสงสัยก่อนจะพูดต่อ
“ ฟังนะ ฉันดีใจที่ได้ยิน แต่กระต่ายตัวเดียวหมุนพระจันทร์เองไม่ได้ เรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าที่นายคิด ”
“ ผมรู้ว่าผมทำเองไม่ได้ แต่ผมอยากช่วยคุณ ให้ผมลองดูเถอะนะครับ ”
“ การเซ็นสัญญาสัมปทานจะมีในงานประมูล พรุ่งนี้ตอนค่ำ เหมิน หลี่ผิงคงเตรียมปากกาไว้ลงชื่อในกระดาษเรียบร้อยแล้ว
เอาล่ะ ทีนี้ ลองใช้ฟันซี่โตๆ กับหูยาว ๆ ของนายคิดซิ ว่าจะช่วยฉันได้ยังไง ”
“ ถ้าตั้งใจจริง เราอาจชนะเห็ดทรัฟเฟิลฝรั่งเศสกับไวโอลินก็ได้นะครับ ”
บันพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทิ้งท้าย
“ พรุ่งนี้ตอนเย็น พบกันที่ศูนย์ประชุมนะครับ ”
“ ฉันออกจะประหลาดใจอยู่นิดหน่อย ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องตลกที่นายอำเล่น ก็คงเป็นเรื่องที่ดี ฉันจะตั้งใจดูและตั้งตาคอยว่ากระต่ายจาก
เมืองไทยจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างล่ะ ? ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Chapter 29 มาลงวันที่ 10 พค ครับ สุขสันต์วันฝนตก
ยังไม่ได้ดูคำผิดเลยครับ ผิดๆ ถูกๆ ก็ขออภัย ช่วงนี้คนเขียนไม่ค่อยเต็มเต็ง :really2:
-
แอบขยี้ตา ไปอ่านก่อนน้า
อ่านจบแล้วด้วยความสุข
บันของเค้ายังน่ารักและขยันขันแข็งยิ่งกว่าเดิม
จะใช้วิธีไหนช่วยพระจันทร์เคลวินกันน้า
ปล.อยากบอกว่าคิดถึงมากกกกกกค่ะ
+1 บวกเป็ดๆ :กอด1:
-
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o12:
-
เย้ บันมาแล้ววว เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
เคนจังกลับมาแล้ว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
โอ๊ยยยยยยย!!!!!!!!!!
ดีใจจัง คิดถึงนะ เคนจัง~~
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เย้ เคนอิจิ๊ !! กลับมาแล้ววววววววว
เค้ารอบันนี่ตั้งน๊านนนนนนน นาน คิดถึงอัลเบิร์ตจังเลย :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด นึกว่าตาฝาดดดดดด
ดีใจแบบบอกไม่ถูก บิ๊กฮักเคนอิจิอ๊ะๆๆๆ :)
ตอนนี้เริ่มมีสมกงสมการแล้วเว้ยเห้ย กลยุทธิ์ช้อนหุ้นของกระต่ายจะเป็นอย่างไร
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. อย่าหายไปนานๆนะ ได้โปรดดดดด
ปล. เจ้านายเคลวินแลดูเย็นชาอ่ะ เหมือนไม่มีเยื่อใยกะกระต่ายเลย T^T
-
บันนี่ต้องช่วยคุณเคลได้แน่ค่าาา เรามั่นใจ อิอิ
-
น้องบันมาแล้ววววววววว
-
คิดถึงเคนอิจิ คิดถึงบันนี่ คิดถึงเคลวิน คิดถึงอัลเบิร์ต ^^ ดีใจมากค่ะที่มาต่อแล้ว
เคลวินไม่รู้รึไงน๊า ว่ากระต่ายตัวนี้เก่งแค่ไหน ช่วยเคลวินได้แน่ๆ
-
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ที่รักขาาาาาาาาาาา มาแล้วรึ 5555555555
-
แทบไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง :a5: :a5: บันนี่จะช่วยยังไงนะรอติดตามนะค่ะ :L2: :L2:
-
OMG!! really surprise my bunny came back ><
Wish Bun can help Kelvin,,,,Wish they live together again
I'll waiting for next chapter ;)
-
กระต่ายน้อยยังน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
มิสเตอร์เค... นิสัยก็ไม่เคยเปลี่ยน
-
Bunny มาแล้ว กรี๊ดดด
-
ขอบคุณท่ียังไม่ลืมกันครับ
คิดถึง
-
ตกใจ นึกว่าตาฝาดเหมือนกัน เคนอิจิเอาน้องบันมาลงแล้ว
แถมทิ้งปริศนาอีก อ๊ากกกกกกกกก รอบนี้ค้างจังๆ อะ เคนอิจิ
-
เปิดหน้าบอร์ดมา เห็นทู้นี้ นึกว่ามีคนตามอ่านแล้วตอบ reply แต่พอดูอีกที :mc4: กระต่ายน้อยกลับเล้าแล้ว
นี่แหละคือคุณสมบัติของเลขาที่ดี จะต้องหูไว ตาไว และสามารถเก็บทุกเม็ดที่จะมีประโยชน์ไว้ใช้
มาดูและลุ้นกันไปกับวิธีการของบันนี่ ว่าจะช่วยเควิลได้อย่างไร
+1 ให้ครับ เคนอิจิ การเรียนและงานวิจัยคงเรียบร้อยดีแล้วใช่หรือเปล่าครับ หวังว่าคงเป็นเช่นที่คิด :กอด1:
ปล. เจอกันพรุ่งนี้ 10 พ.ค. 55
-
บยี้ตา แทบไม่ทัน ดีใจใว๊ากค่ะ ที่ได้อ่านต่อ
-
:z10:
-
:กอด1:มาแล้วๆๆๆๆๆ
-
เหมือนไม่ได้อ่านนาน เลย งงๆ เรื่องห็ดอ่ะ
อ่อยยยย
ทำไมยังไม่เห็นวี่แววบันนี่จะกลับไปหวานกะเจ้านายเลยอ้ะ
รออยู่นะคะ บันนี่น้อยน่ารัก น่าสงสารอ่าาา
เจ้านายดูเฉยมากกกกกก ไม่ยอมนะะะ!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
บันนี่กลับมาแล้วววววว o13
-
ดีใจที่คุณเคนมาต่อแล้ว
บันจะช่วยเคลวินยังไงกัน แหมได้คุยกันทั้งที คุยนานๆก็ได้นะบัน
-
นึกว่าจะไม่พาบันนี่มาหาเราซะแล้ว :sad4:
-
:monkeysad:
ซาบซึ้งใจเป็นที่สุด ได้อ่านตอนใหม่แล้ว
กราบบบบ ขอบคุณค่ะ
-
็HBD :b: เคนจิย้อนหลังคะ มีความสุขมากๆนะคะ
คิดถึงบันนี่น้อยที่สุดยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ดีใจมาก :m4: :m11: :m4: :m11:บันนี่กลับมาแล้ว
-
เคอิจิกลับมาแล้ว
-
เอร้ยยยยยย
มาต่อแล้ว เย้ๆๆๆ
-
รอนานมากๆกว่าน้องเคนอิจิจะกลับมาเล่าต่อ
ในบางอย่างมันหายไป แต่พอประติดประต่อแล้ว
คิดว่าน่าจะไปในทิศทางที่ดีเสมอ
-
มาต่อแล้ว เฮ~~~!!
คิดถึงบันนี่กับเคลวินที่สุดเล๊ย!!
-
กลับมาแล้ว
คิดถึงบันนี่น้อยมาก :กอด1:
-
บันนี่กลับมาแล้วววววว
คิดถึงทีซู้ดดดดดด :sad4: :sad4:
-
เย้ๆๆ บันี่กลับมาแล้ว ดีใใจมากๆๆๆที่สุดเล้ย
-
กลับมาแล้ววววว ดีใจได้อ่านต่อแล้ว
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2:
-
โอ๊ย คิดถึงบันนี่ที่สุดเลย
แต่อ่านแล้วเราก็งง สงสัยต้องกลับไปเริ่มต้นอ่านใหม่อีกรอบ
สนิมเกาะจนจำอะไรไม่ค่อยได้และ ฮ่าๆ
ตั้งตารอวันพรุ่งนี้ค่าาาา
-
พี่เคนอิจิมาแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกดีใจ๋ขนาด กึดเติงจาดนักฮู้ก่อ
นึกว่าพี่เคนอิจิกำลังไปทำงานที่ต่างประเทศเสียอีกแบบว่าไปหาส่วนผสมของยานะครับ
คิดถึงมากมายเลยครับ
-
ในที่สุดก็มาต่อ คิดถึงมากค่ะ
-
ดีใจมากกกกกก เคนอิจิมาต่อสักที
นึกว่าจะหายไปแล้วซะอีก ดีใจจริงๆนะเนี่ย
แต่นานยังไงก็จะรอ รอบ้างเรื่อง3ปี ยังรอได้เลย :mc4:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ทันสัปดาห์ที่แล้วเอง ดีใจจังที่คุณเคนอิจิพาบันนี่และเคลวินมาให้อ่านต่อ
นึกว่าฝันไปซะอีก
-
โอยยยยยยย มาแล้ววว
บันบันที่รักก คิดถึงจังเลยค่ะ :กอด1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุด บัน เคลวิน และเคนอิจิก็กลับมา
คิดถึงที่สุด
-
ดีใจจัง
คิดถึงบันนี่มากมาย :man1:
-
ตั้งตารอ บันบันกระต่ายน้อยในChapter 29 o13 o13 o13
-
คิดถึงคุณเคนจิมากกกกกเลย :z6: :z6: :z6:
อิอิ โอ๋ๆ :กอด1: มากอดสักทีนะคะ คิดถึงๆ
-
นึกว่าตาฝาด
กรี๊ดดดด คิดถึงที่รัก
-
โฮ้วววว น้องบันมาแล้ว ดีจายยยย :กอด1:
แต่ก็แอบเคืองเคลวินเบาๆนะ เฮียแกดูเฉยชาเหลื๊อเกิน :z3:
-
:mc4: คุณเคนอิจิกลับมาแล้ว
หนูบันกระต่ายน้อยจะช่วยเจ้านายเก่าตัวเองยังไงน่ะ อยากรู้เหตุผลส่วนตัวของคุณเคนตะอ่ะเกี่ยวกับหุ้น 10%
กด + ให้กับหนูบันและคุณเคนอิจิค่ะ
-
มาต่อเร็วๆๆ นะคิดถึง o13
-
ไม่โผล่มานานล้ว สำนวนยังหวานเหมือนเดิมเลย
ยินดีที่มาต่อให้เราได้อ่านกันค่า
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยย
วันที่ 10 แล้วมาต่อยังหว่าาาาาาา
-
ดีใจมากกกกก ที่คุณเคนอิจิมาต่อน้องบันนี่ค่าาาา
-
จ๊ะเอ๋ มานอนกอดหมาน้อยรอกระต่ายค่ะ อิๆ
-
Chapter 29
“ ผมอยากให้เคลวินเชิญมาดามเหมินมาร่วมงานประมูลสินค้าด้วยน่ะครับ ”
บันจัดแจงวางแผนตามที่ตัวเองคิดเอาไว้
“ มาดามเหมิน หมายถึงภรรยาของเหมิน หลี่ผิง น่ะเหรอ ? ”
เคลวินทำเสียงประหลาดใจ
“ ไม่ใช่ครับ มาดามเหมินคือคุณแม่ของประธานเหมิน ”
เช้ามืดของอีกวัน บันลงมาจากห้องพักพร้อมกับเสื้อผ้าชุดทะมัดทะแมง ในมือซ้ายมีแผนที่เขียนด้วยปากกา มือขวามีโทรศัพท์ บันกดโทร
ออกไปยังหมายเลขปลายทาง ก่อนจะโบกรถโดยสารประจำทางหน้าศูนย์การค้าเพื่อไปยังที่หมาย
เคลวินกดอ่านข้อความที่บันส่งมาให้ เขาอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำอีกก่อนจะเดินออกไปยังห้องที่ใช้จัดแสดงสินค้า เจ้าหน้าที่สองคนซึ่งทำหน้าที่
ติดต่อประสานงานเดินเข้ามาหาเคลวินพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ
“ ประธานเหมินท่านตอบปฏิเสธครับมิสเตอร์เคลวิน ท่านบอกว่าคุณแม่ท่านสุขภาพไม่ค่อยดี ไม่ควรมานั่งนาน ๆ ในที่ที่มีคนอยู่เยอะ ๆ
แล้วก็บอกอีกว่า คุณแม่ท่านไม่ชอบดนตรีตะวันตก ”
เจ้าหน้าที่ชายบอกรายละเอียดตามที่พูดโทรศัพท์มาให้เคลวินฟัง
“ โทรกลับไปอีกครั้ง บอกว่า เพื่อนเก่าจากหลินอันจะมาเยี่ยม ”
แม้เคลวินจะมีท่าทีสงสัยกับข้อความของบันอยู่บ้าง แต่ก็ยอมทำตามโดยดี เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าบันนั้นมีท่าทางเป็นเด็กอยู่บ้าง แต่บางครั้งก็
สามารถในการทำให้คนรอบข้างประหลาดใจได้เหมือนกัน เขาคิดว่าบันมีความสามารถพิเศษในเรื่องการโน้มน้าวใจคน ตัวอย่างที่ดีที่สุดคือ
บันสามารถชนะใจประธานเฟิงจนโยนอคติเรื่องชนชาติไปได้ ในคราวไปประมูลงานที่ไต้หวัน และครั้งนี้เขาก็คิดว่าบันคงจะทำสำเร็จ
เช่นเดียวกัน
“ กระต่ายที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ ”
มาดามเหมินเป็นหญิงชราผมสีขาวทั้งหัว เธอดูแก่ชรามากแล้วแต่ก็ยังสามารถเดินได้อย่างสง่าผ่าเผย ท่ามกลางผู้คนรอบตัวที่สวมใส่
เสื้อผ้าแบบตะวันตก ทั้งสูทชายและชุดราตรียาวของหญิงที่มีขนสัตว์ฟูฟ่องนั้น มาดามเหมินกลับใส่ชุดคลุมแบบจีน มีลายดอกไม้เล็ก ๆ
และผีเสื้อประดับสวยงาม สลับกับเลื่อมปักที่ส่งแสงประกายระยิบระยับ รับกับไฟสีเหลืองนวลของห้องประชุมใหญ่ เธอเดินเกาะแขน
บุตรชายวัยหกสิบปีเศษเข้ามาในงานพร้อมกับแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปวูบวาบ นานมากแล้วที่มาดามเหมินไม่ได้ออกงานใหญ่ขนาดนี้
อีกฝั่งของหอประชุม เคลวินจ้องนาฬิกาข้อมือ แม้จะนัดกันไว้ในช่วงเย็น แต่นี่ก็ทุ่มกว่าแล้ว บันยังไม่เข้ามาหอประชุม งานเลี้ยงส่วนตัวที่
บริษัทร่วมทุนของคุณย่าเป็นเจ้าภาพจะจัดขึ้นก่อนงานประมูลสินค้าโบราณ ระหว่างที่มีเลี้ยงอาหารค่ำครอบครัวประธานเหมิน รอบงานจะ
มีนิทรรศการเครื่องถ้วยชามโบราณที่กู้ขึ้นมาได้จากทะเลเหลือง รวมถึงชุดหยกแกะสลักเป็นปลาสิบสองตัวแหวกว่ายในลำธารซึ่งว่ากันว่า
หยกชุดนี้เป็นสมบัติในท้องพระคลังสมัยราชวงศ์ชิง และจมลงสู่ทะเลสมัยยุคเจียงไคเช็กอพยพผู้คนไปยังไต้หวัน ชุดหยกนี้จมลงพร้อมกับ
เรือลำหนึ่งในขบวนเรือใหญ่ของนายพลเจียงไคเช็ก เคลวินยืนนิ่งอยู่นานจนรู้สึกว่ามีมือมาจับตรงบ่า เขาหันไปมองและพบกับใบหน้าของ
หญิงสาว
“ คุณมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ? ”
เคลวินถามผู้หญิงที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า เธอสวมชุดราตรีสั้นสีเหลืองอ่อนฟูฟ่อง ปล่อยผมสีดำยาวสลวยลงมาบนไหล่ทั้งสองข้าง
“ ฉันต้องถามคุณมากกว่านะคะเคลวิน อีกห้านาทีจะได้เวลาอาหารแล้ว คุณมาทำอะไรที่นี่ คืนนี้เรามีแขกพิเศษ คุณคงยังไม่รู้ ”
เธอยิ้มกว้างก่อนจะคว้าแขนเคลวินแล้วดึงไปทางห้องอาหาร
เคลวินแน่ใจว่าแขกพิเศษที่เธอพูดถึงคงเป็นมาดามเหมิน แขกคนที่เขาเชิญมาร่วมงานตามแผนของบัน
“ มาดามเหมินค่ะเคลวิน แม่ของมิสเตอร์เหมินหลี่ผิง เลขาคุณพ่อบอกว่าแปลกใจที่มาดามมาด้วยคืนนี้ ปกติท่านไม่ชอบออกงาน ”
“ วันนี้กระต่ายบนพระจันทร์คงกระโดดออกมาทำงาน หลายอย่างเลยดูแปลกไปจากเดิม ”
เคลวินพูดแฝงปริศนาก่อนจะใช้มือผลักประตูไม้บานใหญ่ที่มีชายชุดดำสองคนคุมอยู่ เมื่อเปิดเข้าไปด้านในก็พบกับโต๊ะกลมสลักไม้เป็นลาย
หงส์เล่นน้ำดูอ่อนช้อย ภายในห้องตกแต่งด้วยสีแดงเลือดหมูและสีเหลืองทอง เคลวินเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้หญิงชุดเหลืองก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ และ
ตั้งใจจะพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์เพื่อติดต่อบัน
“ มาแล้ว เคลวินคะ ดูนั่นสิ ฉันดีใจมากที่ทำงานนี้ให้คุณพ่อได้สำเร็จ ”
ประธานเหมินเดินเข้ามาพร้อมกับมารดา มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสภาการค้ามณฑลอานฮุยเดินตามด้วยอีกห้าคน
“ นอกจากประธานเหมินคนนี้จะชี้เป็นชี้ตายในสัมปทานการค้าในอานฮุยได้แล้ว เขายังมีบริษัทใหญ่ ๆ มากมาย ฉัน ไม่สิ เราซื้อใจเขาไว้
ได้แล้วล่ะค่ะเคลวิน ”
“ สวัสดียามค่ำค่ะมาดามเหมิน เมอร์สิเออร์เหมิน ”
ผู้หญิงข้าง ๆ เคลวินลุกขึ้นโค้งให้กับประธานเหมินและมารดา เธอพูดจีนกลางด้วยการท่องจำประโยค
“ โปรดเรียกฉันว่าคุณเหมินหรือคุณนายเหมินเถอะค่ะ ฉันไม่ใช่คนต่างชาติ ”
คุณนายเหมินมีท่าทีมึนตึงลงทันทีตอนที่ได้ยินผู้หญิงสาวเรียกเธอด้วยคำนำหน้าชื่อแบบฝรั่งเศส
“ ขออภัยด้วยครับคุณนายเหมิน เธอพูดภาษาจีนไม่ได้เลยไม่เข้าใจธรรมเนียมการเรียกชื่อของที่นี่ สวัสดีครับ ผมเคลวิน ”
เคลวินพูดจีนกลางช้า ๆ ด้วยความสุภาพกับมารดาของประธาน
“ คุณแม่ผมท่านไม่ค่อยเข้าใจวัฒนธรรมตะวันตกมากนัก คุณเคลวินและสุภาพสตรีที่น่ารัก ”
ประธานเหมินพูดชี้แจงเป็นภาษาอังกฤษเพื่อไม่ให้มารดาเข้าใจ
“ ขอบคุณที่ช่วยพาเพื่อนเก่าจากบ้านเกิดของคุณแม่ผมมาในคืนนี้ คุณสุภาพสตรี คุณแม่ผมท่านประหลาดใจกับคำเชิญนี้มาก ”
“ เรียกฉันว่าอลิซเถอะค่ะ ฉันเป็นแฟนกับเคลวิน เราสองคนทำบริษัทด้วยกันค่ะเมอร์ซิเออร์เหมิน แต่ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดเรื่องเพื่อนเก่าของ
มาดมัว อ้อ ขอโทษค่ะฉันไม่เข้าใจเรื่องเพื่อนเก่าของคุณนายเหมิน ”
อลิซทำหน้าสงสัยและตั้งใจจะถามต่อ
“ อาหารกับดนตรีพร้อมแล้ว เชิญครับ ”
เคลวินดึงทุกคนให้ออกจากบทสนทนาและกลับเข้ามาสนใจกับเรื่องบนโต๊ะอาหารด้วยการยกแก้วไวน์ทรงสูงให้กับประธานเหมินและมารดา
ก่อนจะยกไปทางแขกอีกห้าคนที่นั่งโต๊ะด้านตรงข้าม เสียงไวโอลินดังขึ้นเบา ๆ พร้อมกับชุดอาหารฝรั่งเศสที่ประกอบไปด้วย เห็ดทรัฟเฟิล
สีดำ ตับห่าน คาร์เวียร์ กุ้งมังกร กับซุปข้น เคลวินสังเกตเห็นแววตาขยะแขยงของคุณนายเหมินต่อไข่ปลากองเล็ก ๆ สีดำ เธอมีมารยาท
พอที่จะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่ก็จัดการใช้ช้อนกวาดคาร์เวียร์สีดำสนิทนั้นออกไปทางด้านข้างของจาน ประธานเหมินดูจะเข้าใจท่าทีของ
มารดา จึงเริ่มมองหาอาหารอื่น ๆ บนโต๊ะ
“ ดูท่าคุณนายเหมินจะไม่ชอบทานไข่ปลา ”
เคลวินพูดภาษาจีนเบา ๆ พอที่จะให้ประธานเหมินกับมารดาได้ยิน
“ ไข่ปลาดองสีดำ ตับห่านที่พากันกรอกอาหารให้มันกินจนมันอ้วนตาย หรือว่า เห็ดดำกลิ่นเหม็นสาบแบบนี้ ฉันกินไม่ได้หรอก แต่ไม่
ต้องห่วง ฉันตั้งใจมาดูอย่างอื่น ฉันไม่สนใจของพวกนี้หรอก เชิญพวกเธอตามสบาย อีกอย่างนะ จะบอกอะไรให้ สีเหลืองทองแบบที่ใช้
ประดับห้องนี้ เขาใช้กับฮ่องเต้โอรสสวรรค์ ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างเรา ”
ประธานเหมินขยับตัวด้วยความอึดอัดใจ เขาตั้งใจจะกวักเรียกพนักงานให้เตรียมซุปผักหรืออาหารจีนที่ใช้เวลาปรุงไม่นานมาให้กับมารดา
เจ้าหน้าที่ชุดแดงเดินเข้ามาด้วยความรวดเร็ว เขาไม่ได้มารับคำสั่งของประธานเหมิน แต่เดินถือบัตรกระดาษสีแดงเพลิงเข้ามาส่งให้กับ
คุณนายเหมิน เธอรับกระดาษใบนั้นมาเปิดอ่านด้วยความประหลาดใจ
“ โปรดให้เพื่อนเก่าเลี้ยงมื้อค่ำ และเอื้อเฟื้อต่อชายชราและหญิงตาบอด ”
คุณนายเหมินหันไปมองพนักงานอีกชุดที่เรียงแถวกันยืนนิ่งอยู่นอกประตูใหญ่ เธอพยักหน้าเรียกพนักงานอีกชุดเข้ามา พนักงานเหล่านั้น
ถือถาดอาหารมาด้วยคนละชุด พวกเขาจัดการยกชุดอาหารฝรั่งเศสตรงหน้าคุณนายเหมินออกไปและวางชุดกระเบื้องเคลือบสีขาวที่ดู
ธรรมดาเข้ามาแทนที่ พนักงานทยอยเปิดอาหารชุดสามสี่อย่างนั้นออกมา ประกอบไปด้วย กระเพาะปลาตุ๋นหน่อไม้สด เก๋าลัดคั่ว ไก่แช่
เหล้า มันเทศสีเหลืองที่นึ่งมาแล้ว คุณนายเหมินมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าไม่กะพริบตา เธอใช้ช้อนซุปตักน้ำกระเพาะปลาเข้าปาก รสชาติที่
จากหายไปเหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่ได้พบหน้ากันหลายสิบปีกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง คราวนี้บัตรกระดาษแบบเดิมถูกส่งเข้ามาอีกใบ
ด้านในมีข้อความว่า
“เชิญล่องทะเลสาบซีหูและชมเมืองหลินอัน ”
เจ้าหน้าที่ชายนำชายชรากับหญิงตาบอดเดินเข้ามา และขออนุญาตขึ้นไปบนเวที ตอนนี้ทุกคนในห้องอาหารตะลึงงันไปหมด เสียง
ไวโอลินที่ดังอยู่บนเวทีหน้าโต๊ะอาหารก็หยุดลงไป และมีเสียงซอเอ้อหูกับเสียงร้องบรรยายวิถีชีวิตของคนหังโจวขึ้นมาแทนที่ มันเป็น
เสียงเพลงบรรยายความทุกข์ยากลำเค็ญของชีวิต ความเอื้ออาทรระหว่างพี่น้องและญาติมิตร บรรยากาศรอบทะเลสาบซีหู และสภาพ
เมืองหลินอันซึ่งเป็นเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรซ่ง หญิงชราผู้ซึ่งเป็นมารดาของประธานเหมินเมื่อได้ฟังเสียงเอ้อหูกับเสียงร้องบรรยาย
สภาพบ้านเกิดก็ระลึกถึงอดีตที่เคยลำบากของตนเอง อาหารที่อยู่ตรงหน้านั้น ก็คืออาหารสุดวิเศษที่คนยากไร้คนหนึ่งได้กินตอนวัยรุ่นเมื่อ
หลายสิบปีมาแล้ว หน่อไม้สดรสหวานตุ๋นกับกระเพาะปลาอย่างดีที่ตากค้างไว้นานหลายปีจนแห้งสนิท คือรสชาติที่เหมือนญาติมิตรที่จาก
กันไปนาน เก๋าลัดคั่ว มันเทศเผา ก็คือเพื่อนยามทุกข์ที่ช่วยเติมเต็มท้องให้อิ่มและมีเรี่ยวแรงทำงานหนัก ไก่แช่เหล้าคือรางวัลอันแสน
พิเศษที่เคยได้รับเมื่อทำงานได้เป็นที่น่าพอใจ
ประธานเหมินดูจะตกใจกับสภาพมารดาที่น้ำตาอาบเต็มสองแก้ม เขามองดูอาหารสุดแสนจะธรรมดาและดูภาชนะราคาถูกที่คนจนใช้ ไม่มี
อะไรที่ของพวกนี้จะเทียบกับอาหารชุดแรกได้เลย แต่เขาก็ประหลาดใจเมื่อพบว่ามารดาที่เป็นโรคเบื่ออาหาร สามารถทานของสี่อย่างบน
โต๊ะนั้นได้หมด
“ แม่ แม่เป็นอะไรอะไรหรือเปล่า ? ”
เหมิน หลี่ ผิง ถามเสียงตะกุกตะกัก
“ อาหลี่ ตามคนที่ส่งกระดาษใบนี้มาให้แม่ ”
แขกที่คุณนายเหมินพาร่างชราเดินเข้ามาพบด้วยความสงสัยนั้น ยืนรออยู่ในห้องรับรองพิเศษ เขาสวมเสื้อสีแดงเลือดนกประดับ
ลายดอกโบตั๋นขนาดใหญ่ เป็นเสื้อแบบลายจีนโบราณคอตั้งแต่เป็นทรงทันสมัย เด็กหนุ่มที่ยืนรอเธอนั้นยิ้มละไมและกล่าวทักทายเธอเป็น
ภาษาจีนกลาง
“ สวัสดีตอนค่ำครับ ”
บันเลื่อนเก้าอี้ไม้กลมฉลุลายให้หญิงชรานั่ง
“ เป็นเธอเองหรือพ่อหนุ่มที่พาเพื่อนเก่าของฉันมาในคืนนี้ ? ”
“ ผมเองครับ ”
“ เธอเป็นใครและต้องการอะไรจากฉัน ? ”
“ ผมเป็นคนธรรมดาที่มีเรื่องอยากให้คุณย่าช่วยครับ ”
บันยิ้มแล้วจ้องใบหน้าหญิงชราด้วยสายตาแบบเด็ก
“ คุณย่าอย่างงั้นหรือ ฉันไม่ได้มีหลานชายรุ่นราวคราวเดียวกับเธอหรอก พวกเขาโตเป็นผู้ใหญ่และมีครอบครัวไปกันหมดแล้ว ”
คุณนายเหมินหายใจช้าลงและมีดวงตาเหม่อลอยเมื่อพูดถึงหลานชาย
“ อาหารอร่อยไหมครับคุณย่า ? ”
“ อร่อยเหมือนเดิม เหมือนที่ฉันเคยกินเมื่อนานมาแล้ว เธอไปหาของพวกนี้มาได้ไงกัน ? ”
หญิงชราหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกไม้ขึ้นมาซับขอบตาที่เปียกชื้นแล้วส่งคำถามมาที่บัน
“ ผมไปบ้านตระกูลหูมาครับ ”
“ คิดว่าเธอคงมีเรื่องที่จะมาเล่าให้ฉันฟังมากมายเลยสินะซุนจื่อ * ”
งานแสดงสินค้าและประมูลของโบราณจัดขึ้นภายในห้องขนาดใหญ่ ในบรรดาพ่อค้าเศรษฐีที่รักในของเหล่านี้ต่างมารวมตัวกันอย่าง
คับคั่ง รวมถึงเคนตะที่นึกสนุก ลุกขึ้นมาแต่งตัวออกมาจากโรงแรมที่พัก หลังจากบันพูดโฆษณาดิบดีว่างานนี้มีผู้บริหารบริษัทระดับสูง
มาร่วมงานเป็นจำนวนมาก เคนตะยืนเพ่งตู้กระจกใสที่ด้านในแสดงหินแกรนิตขนาดผลส้มขนาดใหญ่ ผิวด้านนอกของมันมีโลหะสีทอง
สุกสว่างติดอยู่เป็นจำนวนมาก คล้ายกับมีคนต้มแยมผลไม้สีทองร้อน ๆ เทราดลงไป ด้านหน้าที่เป็นป้ายพลาสติกสีขาวนั้น มีคำอธิบาย
เป็นภาษาอังกฤษและภาษาจีนไว้ว่า
“ แร่ทองคำบนเนื้อหินแกรนิต ”
เสียงผู้คนดังหึ่ง ๆ ราวกับผึ้งแตกรังนั้น ไม่มีได้ดึงความสนใจของเคนตะไปได้เลย นอกจากเสียงหญิงชายคู่หนึ่งที่ดังมาจากด้านหลังของเขา
เสียงพูดคุยกันเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้นต่อเนื่อง เคนตะพอจะจับใจความได้ว่า ผู้หญิงมีท่าทีผิดหวังรุนแรงจากสาเหตุอะไรบางอย่าง
“ ฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้ได้ยังไง คุณเหมินจะทำแบบนี้กับเราไม่ได้นะคะเคลวิน เราเดินมาไกลและเสียอะไรหลายอย่าง ๆ ”
“ เรื่องนี้เราคงต้องพูดกันอีกยาวนะอลิซ ”
เคนตะหันหลังกลับมาจากตู้กระจกใสช้า ๆ พบว่าคนที่เขาได้ยินเสียงนั้นเป็นชายหญิงคู่หนึ่ง และผู้หญิงคนนั้นเขารู้จักเธอเป็นอย่าง
เคนตะยกฝ่ามือขวาทักทายเธอ พร้อม ๆ กับท่าทีแปลกใจ
“ เคนตะ ? ”
“ สวัสดียามค่ำ มาดมัวแซล อลิซ เรอเน โตแชร์ ไม่ได้พบกันนานเลยนะ ”
เคนตะส่งเสียงราบเรียบที่สุดทักทายผู้หญิงในชุดเหลือง เขาสังเกตเห็นรอยบิดเบี้ยวตรงมุมปากของเธอแวบเดียวก่อนจะกลับเข้ามาสู่ใบหน้าปกติ
“ ไม่ได้เจอคุณหลายปี สบายดีเหรอคะเคนตะ ? ”
“ สบายดีอย่างที่สุด จะไม่แนะนำเพื่อนของคุณให้ผมรู้จักเลยเหรอ ? ”
“ นี่เคลวิน เคลวินคะนี่เคนตะ เขาเป็นเพื่อนเก่าของฉัน ”
อลิซกลับมามีสีหน้าปกติเมื่อแนะนำเคลวินให้รู้จักเคนตะ ส่วนเคลวินนั้น กำลังปะติดปะต่อเรื่องอยู่
“ กลับมาจากฝรั่งเศสคราวนี้ ดูเหมือนจะมีหลายอย่างเปลี่ยนไปนะ ”
เคนตะยิ้ม
“ เมื่อคนเราโตขึ้น ก็สามารถคิดอะไรได้กว้างขึ้น ”
“ ดีใจที่คุณคิดแบบนั้นนะอลิซ ต่อจากนี้ไป เราคงได้มีเกมสนุกเอาไว้คลายเครียด ผมดีใจถ้าคุณจะเป็นหนึ่งในผู้เล่นนั้นด้วย ขอตัวก่อน ”
เคนตะพยักหน้าให้เคลวินเป็นแทนคำทักทายและคำลา ก่อนจะเดินเข้าไปในหอประชุมใหญ่
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
孫子 ซุนจื่อ หลานชาย
เจอกันใหม่ตอนหน้าครับ วันที่ 11 พค
-
เพิ่งถึงบ้าน หิวจังครับ เดี๋ยวไปกินข้าวกับทำธุระ แล้วจะกลับมา กดบวก + กับตอบเม้นท์นะ
เจอเพื่อนเก่าที่แสนคุ้นเคยหลายคนเลย ขอบคุณนะครับที่ยังไม่ลืมกัน
เนื้อเรื่องช่วงนี้อาจจะงงกันนิดนึง ต้องปะติดปะต่อเรื่องเหมือนคุณน้ำแข็งนะครับ
แล้วเจอกันครับ
// รัก เคนอิจิ :กอด1:
-
รักอ่ะ เคนจัง
อิอิ
-
เคนจางงงงงงงงงง
เค้าคิดถึงตัวเองจังค่ะ
กอดรัดฟัดเหวี่ยง หนุบๆหนับๆ
-
ช่วงนี้เคนอิจิใจดี ทำเอานึกว่าตาลาย เจ้าหนูบันยังน่ารักซนเหมือนเดิมเลย
-
นึกว่าลืมกันไปซะแล้ว
:L2: :L2:
-
จะได้อ่านอย่างต่อเนื่องแล้ว จุดพลุฉลอง :pig4: :pig4:
บันน้อยทำงานเก่งจริงๆๆ o13 o13 o13
-
เคนจัง หายไปนาน แล้วกลับมาพาคนอ่าน :really2:อีกเพราะฉะนั้นต้องรีบมาเฉลยนะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: บันนี่กระต่ายที่โตเป็นผู้ใหญ่ ทำเรื่องที่คาดไม่ถึงอีกแล้ววววว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บันเหมือนกระต่ายกายสิทธิ์เลย
แม่ยกปลื้มมากกกกกค่ะ
แอ๊ง :mc4: พรุ่งนี้จะได้อ่านต่อแล้ว บันไซที่สุด
+1 :กอด1:
-
งงๆจริงๆด้วย
คงต้องอ่านใหม่แฮะ
ตอนหน้าคงคล่ีคลายขึ้นครับ
รอวันท่ี11 ครับ :L2:
-
บันนี่ บันนี่
-
ว๊ากก กระต่ายย้อยทำเรื่องน่าตกใจมาก
อยากอ่านตอนต่อไปแว้ว
-
บันนี่เก่งที่สุด :mc4:
-
กระต่ายน้อยโตแล้วแต่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
^^ แอบจิ้นกระต่ายบันในเสื้อถังจวนแล้วรู้สึกฟินบอกไม่ถูก
-
บันเหมือนเป็นกระต่ายน้อยบนดวงจันทร์ที่ลงมาช่วยคนบนโลก ใครที่ได้คุยกับกระต่ายบันต้องหลงรัก และยอมทุกอย่างที่บันขอร้อง
กด + ให้คนเขียน ที่ช่วงนี้ขยันมากๆ คนอ่านก็ชอบมากๆ
-
ดีใจที่รอไม่นานก็มาต่อเรื่องให้ o13 บันนี่ยังคงทำให้เราประทับใจเหมือนเดิม :pig4: :pig4:
-
อลิซกับเคนตะมีอะไรที่ทำให้สงสัยใคร่รู้
“ วันนี้กระต่ายบนพระจันทร์คงกระโดดออกมาทำงาน หลายอย่างเลยดูแปลกไปจากเดิม ”
ชอบคำพูดนี้ของเคลวินจัง
-
มา 2 ตอนเลย คิดถึงมากเลยครับ ไม่รู้ว่าถ้าเรื่องนี้จบแล้ว จะได้มีโอกาสติดตามผลงาน
เรื่องอื่นอีกไหมคับ
-
บันยังคงทำให้ประหลาดใจได้เหมือนเดิม
-
มาต่อเนื่องอย่างงี้ มันชุ่มชื่นหัวใจจริงๆ >//<
เคตะเป็นกิ๊กเก่าอลิซ แน่ๆเลย :z1:
-
ขอสังเกตการณ์ไปพลางๆก่อนนะ :z2:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
อั้ยย่ะ คราวนี้บันมาเริ่ดมากเลย
-
อ้ายเคนมาให้กอดซะดีๆ แต่อ่าน 2 ตอนล่าสุดมันยังไงไม่รู้เนาะ อ่านแบบเข้าใจแต่เหมือนไม่เข้าใจงงป่าวคับ ผมก็งงที่พูดเนาะ
-
เดี๋ยวว่างเมื่อไหร่ พี่จะมาอ่านทวนใหม่ตั้งแต่แรกอีกรอบ หายไปนานแอบลืมเนื้อเรื่องไปบ้างละ ฮี่ๆๆ
-
โอ้ว มาย บุดดา!!!!
ขวัญเอ๊ย ขวัญมา หลุดจากโหลดองเค็มครั้งนี้เพราะคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองแท้ๆ เลยน้องบัน :กอด1:
-
บันนี่เป็นกระต่ายจากดวงจันทร์มาช่วยกอบกู้สถานการณ์แท้ๆ น่ารักจริงๆ :o8:
-
หนูบันน่ารักน่าเอ็นดูอีกแล้ว
คุณย่าได้หลานชายที่น่ารักไปครอบครองแล้วนะคะ
รอตอนต่อไปอย่างลุ้นๆ
-
วู้ๆ บันน้อยๆของเราทำสำเร็จไหมเนี่ย
อา คุณเคยตะกับอลิซเคยมีเรื่องราวอะไรกันมาก่อนรึเปล่าเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รอตอนต่อไปพรุ่งนี้จ๊ะ อ่านคุณนายเหมิน แล้วคิดถึงอาม่าที่บ้านจัง
-
มาสองตอนติดเลยขอบคุณค่า :กอด1:รออ่านตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ o13
-
:mc4: :mc4: บันนี่กลับมาแล้ว :L2: :L2:
-
เค้าอ่านทันแล้วววววววว *จุดพลุ*
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ บันนี่น่ารัก น่ารัก น่ารักสุดๆไปเลยยย
บันนี่น่ารัก รู้วิธีเอาใจอาม่าซะด้วย,
สัมปทานต้องเป็นของเราเนอะบันนี่ ฮูเร่!!
เค้าว่า เคนตะซังกะมาดมัวแซลอลิสเนี่ย ต้อง have something wrong แน่นอนค่ะ แต่ไม่รู้ว่าอะไร,ลุ้นต่อไป เย่!!
ปัจฉิมลิขิต , คุณเคนอิจิเก่งสุดๆไปเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ที่เขียนเรื่องดีๆ อบอุ่นหัวใจแบบนี้ออกมา สู้ต่อไปนะคะ ฮูเร่!!!!
-
บันยังคงทำให้แปลกใจอยู่เสมอ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
รอดูต่อว่าบันนี่น้อยจะทำอะไร
คิดถึงมากมายนะคะ เคนซัง
-
บันน่ารักอ่ะ
ยังเหมือนเดิม
เข้ากะใครง่ายไปหมด ><
ไม่ชอบอลิซเลยยยยย
-
หายอยาก ได้อ่านอย่างจุใจ สมกับการรอคอย :impress2: :impress2:
-
อยากรู้ใจจะขาด อยากให้มาลงวันละสองตอน
-
รอตอนต่อไป บันนี่สุดยอดไปเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนิมร่วงกราวเต็มพื้นเลยอ่ะที่รัก เวลาเราไม่ได้ทำอะไรนาน ๆ แล้ว กลับมามันก็ดูขัดเขินนิดหน่อย
ขออภัยอย่างเป็นทางการอีกครั้ง อะแฮ่ม แบบออฟฟิเชี่ยลเลยละกัน
ได้บทเรียนมากมายเลยครับกับการเขียนนิยายเรื่องนึง ไม่ใช่สักแต่ว่าพิมพ์ ๆ แก้ ๆ ลงโพส จริง ๆ มันมีอะไรหลายอย่าง
ความรับผิดชอบต่องานเขียนของตัวเองหรือความสม่ำเสมอ ก็เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ซึ่งเคนอิจิไม่ค่อยมีเอาซะเล้ยย แหะ ๆ
ไม่เอาเรื่องเวลา เรื่องเรียน มาแก้ตัวล่ะ // กลับมาซึมซับบรรยากาศเก่า ๆ อีกครั้ง ยังอบอุ่นเหมือนเดิม
สารภาพว่ายังไม่ได้อัพเกรดเฟิร์มแวร์นะ ใครเปลี่ยนชื่อไปอาจจะต้องใช้เวลานิดหน่อย แล้วก็สวัสดีนักอ่านใหม่ ๆ ด้วยครับ :pig2:
รวมถึงผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการในการจัดการแข่งขัน แอ่ ๆ ในการติดตามน้องทู่หรือน้องต่าย
มาทักทายกันหน่อยเซะ :z13:
= = = = = = = = = = = = =
patchylove // ดีครับ
aorpp // คิดถึงเช่นกันครับ บวก คืนนะ
NannY // ขอบคุณครับ (หมายถึงคิดถึงผมใช่มะ หรือว่าบัน) ทึกทักเอาว่าคิดถึงคนเขียนละกัน เอิ๊กก
ΡΕΡΡΕЯМΙИТ // ขอบคุณครับ มีแรงฮึดขึ้นอีกสองเฮือกใหญ่ ๆ เย่
qq_oo // ขอบคุณครับ
Noi // ขอบคุณที่จุดปะทัดไล่ เอ้ย จุดฉลอง ได้ยินไปไกลถึงหน้าปากซอยเลยนะ หมาเห่า(หอน) เคนอิจิกันเกรียวกราว
love2y // หวัดดีครับพี่ฝน สุขสันต์วันฝนตก คิดถึงเช่นกัน
dezzetoeiiz // กลับมาแล้วว เย่ พาบันมาตะลอนทัวร์ด้วย แต่อัลเบิร์ตสุดหล่อยังเป็นนายแบบที่ฮ่องกงนะ แปะโป้งคิวอัลเบิร์ตขนฟูไว้ก่อน
THiiCHA // ตาไม่ฝาดและไม่ใช่ผีอำแน่นอน 55 // ไม่หายไปนานแล้วครับ สัญญาเกี่ยวก้อย // ถึงเสียงผ่านโทรศัพท์จะเย็นชา แต่ตัวจริงเจ้านายก็เย็นชานะครับ แอ๋ ยังไง
MoMoRin // มั่นใจแบบนี้ คราวหน้าจะส่งน้องบันลงสมัครเลือกตั้งนายกสภากระต่ายแห่งชาติ อย่าลืมกาเบอร์ 1 นะครับ :laugh:
thisispom // บันมาแล้วครับ มาพร้อมกับคนเขียนที่ทรงเสน่ห์ที่สุดในเล้าเป็ด
pochu52 // คิดถึงเช่นกันครับ ดีใจที่ยังติดตาม ขอบคุณครับ
PEENAT1972 // หวัดดีครับป้าพี เขินอ่ะ กัดเล็บ เขียนหมาน้อยจบยังเนี่ยไม่ได้ตามเลย แหะ ๆ อารมณ์ประมาณจากบ้านจากเล้าไปสิบปี
noy // อะแฮ่มม เก็กเสียงหล่อ ทางซ้ายเหมือนณเดช ทางขวาเหมือนเคนภูภูมิ อย่ามองเคนอิจิตรง ๆ เพราะคุณจะหลง :z1:
ErosAmor // Thanks for Waiting.I'm so glad . หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นเหมือนกันครับ
fuku // เคลวินกับเคนอิจิก็ยังนิสัยไม่เปลี่ยน
NOoTuNE // ขอบคุณครับ
ordkrub // เช่นกันครับ ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกัน
litlittledragon // ขยี้ตาแล้วก็เจอตอนต่อไป แสดงว่าผีเคนอิจิไม่อำนะ
wan // ขอบคุณครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ เหลืองานเขียนที่ยังยุกยิกนิดนึง
DraCo_SLa13 // ขอบคุณครับ
Tiamo_jamsai // สวัสดีครับ
roseen // ดีครับคุณโรส
A-J.seiya* // ใจเย็นนะครับ จิบชาเย็น ๆ ไปก่อน (คนเขียนแอบย่องหนี)
Ball // กลับมาแล้วครับ
nongrak // ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะครับ
Little Diamond // กลับมาแล้ว แหะ ๆ ไม่ลืมนะ
Girlfriend // ดีครับ ขอบคุณครับเกิร์ลเฟรนด์ เอ๊ะ แหะ ๆ
MaNaSsAwEe // ขอบคุณครับ :L2:
yayee2 // ขอบคุณครับ :L2:
iforgive // กลับมาแล้วครับ ขอบคุณครับ
bow55 // มาต่อแล้วนะ
โดดเดี่ยวแต่ไม่ // ขอบคุณครับพี่
Sorso // คิดถึงผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
i1_to*pp // ดีครับ กลับมาแล้วว
P.PIM // เช่นกันครับ
Pe๊aNu๊T // ขอบคุณครับ
mild-dy // ขอบคุณครับ
ake2533 // ขอบคุณครับ
MokGaLaKom // คนเขียนก็สนิมเกาะครับ
som // ไปเรียนมา ไม่จบซะทีน้องส้มเอ๋ย
zuu_zaa // ขอบคุณครับ
melody // ดีใจมากครับที่ไม่ทำลายสถิติสามปี เหอะๆ เขิน
aloney // ไม่ฝันครับ หยิกแก้ม
AllRiseApril // ขอบคุณครับ
chompoonut139 // คิดถึงที่ซู๊ดดด
Acacha // ดีใจแล้วก็ขอบคุณครับ
akiko // ขอบคุณครับ
ninkara // กอด ๆ :กอด1:
rellachulla // ใช่ป่ะ คิดว่าผีหลอกหรือตาฝาด เอิ๊กก คิดถึงคือกัน
nn~~NN // ครับ ๆ เคืองเคลวินนะ ไม่เกี่ยวกับคนเขียน แหะ ๆ
gookgik // ขอบคุณครับ กดบวกคืนนะ ทุกอย่างจะค่อย ๆ เฉลยในตอนต่อ ๆ ไปครับ
yut1402 // ครับผ๊มม คิดถึงเหมือนกัน
jiki // ขอบคุณครับ ชอบคำชมนี้จัง
naneku // ขอบคุณครับ มาต่อแล้วนะ
jj // ขอบคุณครับ
PEENAT1972 // ขอบคุณครับ
rellachulla // รักนะ จุ๊บ กอดๆ
ZuuZuu // โอ๊ยยคิดถึง ที่ใต้ฝนตกบ่อยอ๊ะเปล่า
litlittledragon // เหมือนเดิมทั้งคนเขียนทัั้งตัวละครในเรื่อง
golove2 // ไม่ลืมครับ :L2:
akiko // ขอบคุณครับ
eaey // ขอรับ กระผมคนเขียนก็งงตัวเองขอรับคุณหลวง // จูนสมองตัวเอง
patchylove // บันโตเป็นผู้ใหญ่ เคนอิจิโตเป็นกำนัน // เอิ๊กก ฮากริบ o22
aorpp // เป็นกระต่ายหูยาวเล่นกล
ordkrub // ขอบคุณครับ
thisispom // :L2:
Pe๊aNu๊T // :กอด1:
Acacha // ปรบมือให้บันด้วยครับ
fuku // อ่านแล้วฮา
gookgik // กดบวก ๆ ขอบคุณครับ
noy // ขอบคุณครับ
yayee2 // เพิ่งมีบิ๊กมูนไป เสียดายเมฆเยอะไปหน่อยครับ พระจันทร์ดวงโตมาก
catwander // มีแน่นอนครับ แต่จะพยายามเขียนให้จบแล้วค่อยเอามาลง ทยอยเขียนแล้วมาลงมันขาด ๆ หาย ๆ
iforgive // บันเป็นกระต่ายเหนือเมฆ
melody // แห๊มม มีเดา
nn~~NN // เรามาแอบดูงานเลี้ยงนี้กันครับ เคนอิจิจะไปประมูลอะไรได้มั่ง // ขอที่นั่งแถวหน้าสุด
mild-dy // ครับ
ΡΕΡΡΕЯМΙИТ / ขอบคุณครับ บันมาแบบสแมนแตนเลยคราวนี้
som // นั่นสินะ อ่านไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็หายงง เหอะ ๆ เพราะมันจะชิน 55
love2y // ฮี่ โอเค้ครับ
nuewanda // ลูกบิลเลียดกระทบชิ่งมาโดนหน้าคนเขียนดังโป๊ก ดั้งหัก // คุณเณรช่วย เราไม่ได้ฝันไป
dezzetoeiiz // กระต่ายกู้โลก !
MokGaLaKom // ขวัญใจวัยชรา :laugh:
MaNaSsAwEe // รออ่านต่อนะครับ
DraCo_SLa13 // ฝากหนีฮ่าวอาม่าด้วยครับ
murasakisama // ขอบคุณครับ
ao16 // หวัดดีครับ กลับมาแล้วนะ
Meiga // ขอบคุณครับ อ่านแล้วรู้สึกดีจัง
aloney // "มันเป็นแผน"
ease supsnerv // ขอบคุณครับ
A-J.seiya* // เพิ่งโผล่มาแบบจริงจังตอนเดียวนะเนี่ย
6488 // ขอบคุณครับ
minchy // ขอจูนเครื่องก่อนนะ แค่นี้ก็ไอน้ำพุ่งเครื่องยนต์จะระเบิดละครับ เอิ๊กก
ake2533 // ขอบคุณครับ
กดบวกคนละจึ๊ก :กอด1:
-
แผนของพ่อกระต่ายน้อยสำเร็จแน่เลย o13
-
กระต่ายน้อยจะทำอะไร
+รอตอนต่อไป :กอด1:
-
ประติดประต่อ เรื่องราวที่ผ่นมา ได้อ่านและขอบใจน้องเคนอิจิ ที่กลับมาเล่า
เรื่องราวของบันนี่ ถึงแม้ว่าตอนนี้บันี่และเคลวิล ต่างไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
แต่เชื่อว่าความทรงจำและความรักที่บันนี่นั้นมีให้พระเอกน้ำแข็งยังไม่เสื่อมคลาย
และทุกอย่างจะคลี่ออกไปในทางไหนนั้นคงต้องให้เคนอิจิ สุดหล่อมาเล่าต่อแล้วละครับ
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
มารอตอนต่อไปเรื่อยๆ ครับ
-
บันนี่สุดยอดจังเลยน้า~~~
-
บันนี่มาต่อแล้ว เรื่องเข้มเชียว !
-
แอร๊ยยยส์ มีแต่ปริศนา อยากอ่านต่อแว้ว
-
มาแอบอ่านตอนพี่เคนอิจิตอบเม้นต์ พี่เราอีมุกมาปล่อยกระจายเลย แข่งกับพี่ตั๊กลีลาได้เลยนะนั่นนะ 5555
-
บันนี่ เป็นกระต่ายมหัศจรรย์เสมอ
กำลังมันส์เลย
-
จ๊ะเอ๋!
-
ไม่ได้อ่านนานมาก รออ่านต่อคะ
กำลังสนุก บันนี่ของเราเก่งจริงๆ
-
จะมาตามนัดมั้ยนะ :z2: :z2: :z2:
-
เข้ามารอตอนต่อไปจ้า :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: มาปูเสื่อรอน้องต่าย :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ติดตามแบบใจจดใจจ่อ
บันนี่ทำอะไรหว่าาาา
-
คาดว่าจะโดนเบี้ยวนัดหล่ะนะคืนนี้
แต่ยังรอ
-
กระต่ายน้อยบันนี่เก่งเรื่องเอาใจคนแก่จริงๆ
-
บันนี่มาเหนือเมฆนะคร้าบ
ปล มาลงบ่อยๆ รักตายเลยคุณเคนจิ
-
เคนตะน่ารักกกกอ่าาาา
เชียร์เคนตะดีกว่าาาา >.<
-
ผิดนัด เสียใจ ๆ ทำงานโต้รุ่งเพิ่งถึงบ้าน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Chapter 30
บันเดินออกมาจากห้องรับรองพิเศษและเข้ามานั่งข้าง ๆ กับเคนตะในศูนย์ประชุมหลังจากงานประมูลเริ่มได้ไม่นาน หนุ่มญี่ปุ่นนั่ง
หน้านิ่งเหมือนคนกำลังวางแผนทำธุรกิจหรือทำโครงการบางอย่าง ส่วนบันก็กำลังตื่นเต้นกับของที่นำมาประมูลในงาน สินค้าชิ้นแรกที่เคาะ
ราคาไปก่อนหน้านี้ มีคนให้ราคาถึงสามแสนหยวน มันเป็นกระดูกโคนขาขนาดใหญ่ของสัตว์ บันอ้าปากค้างพร้อมกับเขย่าแขนเคนตะให้
มองของที่มีคนประมูลไปได้
“ ดูสิครับเคนตะซัง กระดูกมังกรมีคนประมูลไปแล้ว ”
“ เรื่องโกหกทั้งเพ มังกรมีจริงที่ไหนกัน ”
เคนตะส่ายหัว
“ มีจริง ๆ นะครับเคนตะซัง แต่มันไม่ใช่มังกรบินได้แบบดราก้อนหรอกครับ มันเป็นกระดูกไดโนเสาร์ คนจีนเรียกกระดูกแบบนี้ว่ากระดูก
มังกร ดูสิครับ กระดูกนั่นมีอักษรโบราณบันทึกตำรับยาเอาไว้ด้วย ”
บันยิ้มและลอบมองรอบ ๆ ตัว เห็นเคลวินกับผู้หญิงชุดเหลืองนั่งเยื้องไปทางซ้ายมือถัดไปอีกสองแถวที่นั่ง
“ เคลวินคนนี้เหรอที่บันนี่เคยทำงานด้วย ”
เคนตะมองตามบันที่กำลังชะเง้อคอเพื่อจะได้มองผู้หญิงที่นั่งทางด้านซ้ายของเคลวินได้ถนัด
“ เอ๊ะ เคนตะซังรู้ได้ไงครับ ? ”
บันหันกลับมามองหน้าเคนตะ
“ ก็เดา ๆ เอาจากตอนที่นั่งกินข้าวเมื่อวาน ได้ยินพูดกับมิสเตอร์หู ว่าฮ่องกงกับเคลวิน ”
“ อ๋อ ครับ เคลวินคนนี้แหละ แต่ผู้หญิงอีกคนผมไม่เคยเห็นหน้าชัด ๆ ซักที ”
“ เธอขึ้นหน้าปกนิตยสารแฟชั่นฮ่องกงกับมาเก๊าบ่อย ๆ ”
เคนตะทำทีสนอกสนใจกับผีผาโบราณที่จัดแสดงอยู่บนเวที
“ เคนตะซังรู้จักเหรอครับ ? ”
“ รู้จักสิ มิสเรอเน โตแชร์ ลูกครึ่งฝรั่งเศส อดีตนักเรียนแฟชั่นจากปารีส แต่เขาไม่ชอบให้คนเรียกว่านางสาวเรอเนแบบอังกฤษหรอก
เขาชอบให้คนรอบข้างเรียกแบบฝรั่งเศส ”
บันเอียงคอทำหน้าสงสัย ซักพักเคนตะก็ทำปากบู้บี้แล้วพูดต่อ
“ มาดมัวแซลอลิซ เรอเน โตแชร์ ”
“ เป็นลูกครึ่งนี่เอง มิน่าถึงดูไม่เหมือนคนฮ่องกง ถ้าเธอดัดผมม้วนเป็นลอนแล้วใส่เสื้อลูกไม้พอง ๆ คงจะน่ารักเหมือนตุ๊กตานะครับ ”
บันพูดแล้วก็มองผีผาที่มีเจ้าหน้าที่แนะนำว่าเป็นผีผาไม้เก๋าลัด
“ เหมือนตุ๊กตาผี ”
เคนตะพูดถึงอลิซพร้อมกับส่ายหัว ส่วนบันกำลังนึกย้อนอดีตเกี่ยวกับเรื่องราวของผีผาไม้เก๋าลัดนี้
“ ผมเคยได้ยินเรื่องผีผานี้มาจากที่ไหนซักแห่ง แต่นึกไม่ออก อ้อ เคนตะซังพูดว่าอะไรนะครับ ? ”
“ ไม่มีอะไร ดูนั่นสิกีต้าร์ลูกแพร์เก่า ๆ มีคนประมูลไป สองล้านสองแสนหยวน ”
“ ผีผาครับ มันคงเก่ามากแล้ว ขนาดสายก็ยังไม่มี มันคงกร่อนไปหมดแล้ว เหลือแต่โครงไม้ ”
ช่วงพักเบรกเวลาสามทุ่ม บันแวะหยิบขนมปังไส้ผลไม้มาได้สองชิ้นพร้อมกับน้ำส้มกล่องเล็ก ระหว่างที่นั่งรอเคนตะออกมาจากห้องน้ำ บัน
ก็เดินดูงานไปเรื่อย ๆ ขณะที่กำลังเคี้ยวขนมปังด้วยความหิวอยู่นั้นก็เดินไปเจอเข้ากับคนสามคนชนิดไม่คาดฝัน ระยะประชิดและโล่งแจ้งไฟ
สว่างแบบนี้แทบไม่มีโอกาสหนีหรือหลบได้เลย ลู่ซินเฟิง หลี่ซินเฟิง สองปู่หลานจอมเพี้ยนจากไต้หวัน รวมถึง หยวนซื่อค่ายพ่อบ้านลึกลับ
แห่งบ้านตระกูลเฟิงปรากฏตัวพร้อม ๆ กันตรงหน้าบัน ตอนนี้ทั้งสี่คนต่างทำหน้าตื่นตกใจ บันได้สติก็หันหลังขวับเหมือนลูกเสือ แต่ก็ช้า
กว่าหลี่ซินเฟิงที่วิ่งมาดักหน้าและทำท่าจะโผเข้ามากอด
“ น้องทู่ ฟ้าบันดาลและบุพเพสันนิวาสจริง ๆ ที่ดลให้เรามาพบกันในวันนี้ พี่เจสคิดถึงน้องทู่ทุกคืนวันจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ”
“ หวัดดีเจส ”
บันยิ้มแล้วหลบวูบพ้นอ้อมกอดของเจสมาได้อย่างหวุดหวิด คราวนี้เป็นประมุขบ้านซินเฟิงที่มือสั่นระริก น้ำหูน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“ ผมพบผีผาไม้เก๋าลัดพร้อม ๆ กับการปรากฏตัวของคุณทวดอาจิ่วที่นี่ สวรรค์บันดาลอย่างที่เจ้าเจสมันพูดจริง ๆ คุณทวดอาจิ่วกลับ
ไต้หวันกับเรานะครับ ไปเป็นร่มไม้ให้เราได้พึ่งพิง ”
บันกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหาทางหนี ตอนนี้ เจส ประธานลู่และพ่อบ้านยืนเป็นมุมสามเหลี่ยมด้านเท่าล้อมบันเอาไว้ทั้งหมด
‘ ใครก็ได้เข้ามาช่วยที โถ่ เคนตะซังมัวทำอะไรอยู่ ’
“ อย่าขัดขืนเลยครับ เราไม่อยากใช้กำลัง ข้างนอกมีคนของบ้านซินเฟิงอยู่สิบเอ็ดคน พวกเขาจะเข้ามาที่นี่ภายในหนึ่งนาที ถ้าผมส่งสัญญาณออกไป ”
หยวนซื่อค่ายพูดขณะทำหน้ายิ้มแบบแปลก ๆ
“ คุณพ่อบ้านนี่ก็พูดแปลก ที่นี่ไม่ใช่แผ่นดินไต้หวันนะครับ ที่นี่แผ่นดินใหญ่ แล้วผมก็เป็นแขกของรัฐบาล คุณจะเอาผมกลับไปไต้หวันได้ยังไง ”
“ ได้สิครับ พวกเราเอาเครื่องบินส่วนตัวมา มันกว้างพอที่จะเพิ่มที่นั่งให้คุณหนูได้สบาย ๆ ”
“ ผมไม่ใช่คุณทวดอาจิ่วหรอกครับ ผมขอโทษที่โกหกพวกคุณ ผมอ่านสมุดบันทึกของทวดอาจิ่วที่เก็บไว้ใต้เตียงไม้โบราณเลยรู้เรื่องต่าง ๆ
ในตระกูล แต่ผมไม่ใช่คนในตระกูลครับ ”
บันพูดถ่วงเวลาเพื่อรอคนมาช่วยและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ให้พ่อบ้านหยวนส่งสัญญาณไปด้านนอกศูนย์ประชุม บันหันมองรอบ ๆ
ด้วยความหงุดหงิดใจ เมื่อพบว่าจุด ๆ นี้เป็นจุดอับคน เนื่องจากเป็นทางตันและมีทางเข้าออกเพียงทางเดียว และทางนั้นต้องผ่านสองปู่
หลานและพ่อบ้านหยวนออกไป
เสียงปรบมือดังขึ้นจากประธานลู่ ทำเอาบันสะดุ้งและหลุดจากห้วงความคิด ชายชรายิ้มกว้างแล้วก็ปรบมือไม่หยุด เขาร้องไห้ร้องห่มมาก
ขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินบันพูดเรื่องที่แกล้งหลอกเป็นบรรพบุรุษ
“ ช่างฉลาดและเหมาะเจาะเหลือเกิน ความฉลาดเฉลียวและรู้จักเอาตัวรอดเป็นคุณสมบัติที่ดีของสะใภ้ตระกูลเฟิง ”
ประธานลู่พูดอ่อนหวานนุ่มนวลกับบันจบก็หันไปสั่งพ่อบ้านด้วยเสียงเฉียบขาดชนิดที่บันไม่ทันทั้งตัว
“ พ่อบ้านจับตัวเอาไว้ เราจะเอาคู่หมั้นเจ้าเจสกลับไต้หวัน ! ”
“ น้องทู่ กลับไต้หวันบ้านเรากันเถอะนะ ”
“ อย่าให้ผมใช้กำลังเลยครับ ถึงจะสามรุมหนึ่งผมก็สู้นะ อย่าเข้ามาใกล้ผม ”
บันตั้งท่าจะสู้เมื่อพ่อบ้านเดินปรี่เข้ามา
“ อย่าขัดมติสวรรค์หน่อยเลยน่า เธอถูกส่งมาให้มาเป็นของขวัญสำหรับตระกูลเฟิง ในวันนี้ผีผาของบรรพบุรุษได้กลับเข้าสู่ตระกูลพร้อมกับ
สะใภ้ที่อ่านปริศนาภาพมังกรออก โองการสวรรค์เช่นนี้ มนุษย์เดินดินมิอาจฝืนได้ พ่อบ้าน จับตัวเขาไว้ เราจะกลับไต้หวันกันเดี๋ยวนี้ ! ”
ลู่ซินเฟิงชี้นิ้วมาที่บัน พร้อม ๆ กับที่บันตั้งท่าจะวิ่งชนพ่อบ้าน
“ จะไม่มีใครเอาตัวภรรยาผมไปไหนทั้งนั้น เขาเป็นคนของผม ”
ผู้ชายร่างโปร่งเดินออกมาจากมุมโค้งของทางเดิน เขาพูดเสียงจริงจังและมีท่าทีแข็งกร้าว
“ เคลวิน ! ”
บันร้องเรียกชื่อเคลวินด้วยความดีใจแบบสุดชีวิต
“ ผมเห็นคุณหายไปนานเลยออกมาตาม คุณชอบทำให้ผมเป็นห่วงประจำเลยนะที่รัก ”
เคลวินเดินแหวกสามเหลี่ยมมนุษย์ตรงเข้ามาหาบัน เขาใช้แขนสองข้างกอดแล้วลูบหลัง ก่อนจะใช้ฝ่ามือประกบตรงหูสองข้างของบัน
จากนั้นก็ประกบปากลงไป เคลวินประกบปากและจูบแบบอ่อนโยนเนิ่นนานจนเจสรู้สึกตัวหลังจากตะลึงงันไปซักพัก
“ กะแกโกหก น้องทู่ยังไม่เป็นเมียใคร ชั่วร้ายจริง ๆ แกจูบคู่หมั้นฉันทำไม ฉันอยากจะฆ่าแกนัก ! ”
เจสรี่เข้าไปจะแยกบันออกมาจากเคลวิน แต่ประธานลู่ร้องเสียงดัง
“ หยุด ! ”
ประธานลู่ทำหน้าปวดร้าว ก่อนจะหลับตานิ่งแล้วกลั้นใจถามบัน
“ จริงอย่างที่เขาพูดหรือไม่ ? ”
ประธานลู่ถามบันซึ่งตอนนี้หายตัวไปอยู่ด้านหลังของเคลวิน
“ ตอบเขาไปสิ เรื่องจะได้จบ หรือนายอยากไปเป็นกระต่ายไต้หวัน อยากไปเป็นแฟนนักร้องติงต๊องนั่นหรือไง ”
เคลวินกดจมูกเข้ากับซอกคอบันพร้อมกับกระซิบบอกเบา ๆ
“ ผะ ผะ ผม เป็น แฟนกับเคลวิน แล้วครับ ”
บันพูดเหมือนหุ่นยนต์ที่มีคำสั่งเขียนเป็นโปรแกรมให้ทำงาน
“ เขาหมายถึงแฟนที่เป็นภรรยาแล้ว พวกคุณคงเข้าใจ ไม่ใช่แฟนที่คบกันเฉย ๆ ”
เคลวินใช้แขนซ้ายคว้าเอวบันเข้ามากอด มือขวากดหัวบันให้ซบลงที่หน้าอก
“ แกโกหก น้องทู่หวงตัวจะตายไป เขาถีบฉันเกือบตายตอนที่ฉันจะปล้ำเขา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะมีอะไรกับแก ชั่วมาก คุณปู่ครับ อย่าไปเชื่อ ”
เจสกระทืบเท้าพร้อมกับชี้นิ้วสั่นเทามาทางเคลวิน
“ จะพิสูจน์ร่องรอยไหมล่ะ เราสองคนเพิ่งเมคเลิฟกันก่อนเข้ามาในงาน คิดว่าน่าจะเหลือหลักฐานให้ดูกัน ”
เคลวินทำท่าจะถอดกางเกงและปลดเสื้อลายโบตั๋นของบันออก
“ ไม่ต้อง ! ”
ประธานลู่ร้องลั่น ชายชราหลับตาแล้วสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดก่อนจะนิ่งไป
“ เรียกกำลังเข้ามาไหมครับนายท่าน ? ”
พ่อบ้านหยวนถอดชุดทักซิโด้ที่ผูกหูกระต่ายออกไปแล้ว ตอนนี้หยวนซื่อค่ายอยู่ในชุดกัปตันเครื่องบินกึ่งเต็มยศ ขาดแค่หมวกเท่านั้น
สิ้นเสียงหยวนซื่อค่าย เคลวินก็ดึงบันเข้ามาประกบปากอีกครั้ง คราวนี้เขาดันลิ้นเข้าไปในปากและกวาดไปรอบ ๆ คล้ายกับจะสำรวจดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในปากของบันบ้าง
“ ไม่ต้อง กลับบ้านกันได้แล้ว ”
ประธานลู่หันขวับเหมือนกับกำลังเห็นภาพบาดตา
“ แต่คุณปู่ น้องทู่ น้องทู่ ผมไม่ยอมนะคุณปู่ ! ”
เจสร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินว่าปู่สั่งให้กลับ
“ แกจะเอาเมียคนอื่นไปด้วยไม่ได้ ตระกูลเราไม่ทำแบบนั้น ”
คราวนี้ประธานลู่ใช้ไม้อ่อนกับหลานชาย
“ ขอโทษที่ทำเรื่องวุ่นวายและทำให้ตกใจ ”
ลู่ซินเฟิงพูดเสียงอ่อยแล้วพยักหน้ากับพ่อบ้าน
เสียงรองเท้าหนังสองคู่ที่เดินจากไปเงียบ ๆ รวมกับอีกคู่ที่เดินกระทืบเท้าออกไปอย่างคนโมโห ทำเอาเคลวินต้องถอนริมฝีปากออกมาและ
หันไปมองคนจากบ้านตระกูลเฟิงเดินออกไปจนลับมุมโค้ง เขาสัมผัสได้กับลมหายใจแผ่วเบาของบันที่รดต้นคออยู่ และไม่กี่อึดใจ บันก็ไหล
ลงไปกองกับพื้น หัวพิงกับขาของเขา
= = = = = = = = = = = = = = =
เคนตะล้างมือแล้วเช็ดกับผ้าขนหนูสีขาวจนแห้ง เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็มองหาบันที่บอกว่าจะเดินเล่นคอยอยู่ด้านนอก เคนตะมอง
ซ้ายขวา ก่อนจะหันหลังกลับและชนเข้ากับผู้หญิงอีกคนอย่างจังจนเธอล้มลงกับพื้น
“ ขอโทษครับ ”
เคนตะร้องออกมาก่อนจะเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นคืออลิซ
“ โกรธฉันมากเหรอเคนตะ ! ”
“ สาบานได้ว่าผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ ถ้ารู้ก็คงอีกเรื่อง ”
เคนตะยักคิ้วและหดมือที่จะช่วยดึงอลิซกลับเข้าหาตัว
“ ถ้ารู้ก็คงเหยียบฉันซ้ำแล้วสิ ”
อลิซวางฝ่ามือลงบนพื้นและยันตัวลุกขึ้นยืน เธอส่งสายตาแข็งกร้าวมาที่เคนตะ
“ ผมก็ยังพอมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ในตัวบ้างและคงไม่ป่าเถื่อนจนทำร้ายผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณหรอก โปรดอย่ามองผม
ในทางร้ายจนเกินไปนักเลยมาดมัวแซลเรอเน ”
เคนตะยักไหล่และหันหลังให้อลิซ
“ จุนเป็นไงบ้าง เขาดีขึ้นมากหรือยัง ? ”
อลิซส่งเสียงเบา ๆ มาจากทางด้านหลังของเคนตะ
“ ขอบคุณนะที่ยังไม่ลืมชื่อนี้ เขาสบายดี ตอนนี้เดินเองได้แล้ว ”
“ สองปีกว่าที่ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมเขา คุณคงคิดว่าฉันใจดำมากสินะเคนตะ ”
“ นั่นเป็นเหตุผลของคุณ ผมไม่อยากฟังหรอกมาดมัวแซล ”
“ เขาจะกลับมาป่วยและซึมเศร้าอีกถ้าเจอฉัน อย่าโกหกเลยว่าเขาเหมือนคุณทุกอย่าง เคนตะ คุณก็รู้ว่าจุนไม่เข้มแข็งเหมือนคุณ
เขาจะคิดว่าฉันอยากกลับไปหาเขา ถ้าฉันยังให้เขาเจอหน้าอีก ”
อลิซเอาสองมือปิดหน้าและเริ่มร้องไห้
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาเป็นแบบนั้น คุณขอให้ฉันไม่มองคุณในแง่ร้าย แต่คุณเองกลับมองฉันเป็นคนใจจืดใจดำ ฉันพูดขอโทษเรื่องพี่ชาย
ฝาแฝดของคุณไปไม่รู้กี่พันครั้ง แต่คุณก็ไม่เคยฟัง คุณปิดใจไม่รับคำขอโทษจากฉัน ”
อลิซดึงไหล่เคนตะเพื่อให้เขาหันกลับมา เธอหวังจะเห็นแววตาอ่อนโยนจากผู้ชายที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ แต่ตรงกันข้าม เคนตะหัน
กลับมามองเธอด้วยสายตาเฉยชา
“ สองปีกว่าที่จุนทำกายภาพบำบัด คุณหายไปไหนล่ะอลิซ จดหมายซักฉบับ โทรศัพท์สั้น ๆ ซักครั้ง คุณเคยทำมันหรือเปล่า
คุณทำให้พี่ชายผมเกือบตาย แต่คุณทำได้แค่นี้เหรออลิซ คุณเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายมากนะ ”
เคนตะพูดเสียงเย็นชา เขาสูดหายใจและพยายามทำตัวปกติที่สุด
“ ฉันไม่รู้ว่าจุนจะอ่อนแอขนาดนี้ ฉันผิดเหรอที่บอกเขาว่าฉันไม่ได้รักเขา ! ”
สาวลูกครึ่งร้องไห้ฟูมฟาย เธอจับแขนเคนตะและเขย่าไปมาเพื่อเค้นเอาคำตอบ
“ คุณไม่ผิดที่บอกเลิกจุน แค่ถ้าคุณมีใจสงสารเขา คุณก็ควรหาทางบอกเขาให้ดีกว่านี้ วันที่คุณโทรไปบอกเลิก เขาขับรถฝ่าหิมะลื่น ๆ ไป
หาคุณ เขาดื่มเหล้าจนเมา แล้วทุกอย่างก็เลวร้ายเหมือนที่คุณรู้ ”
“ ฉันขอโทษ ”
อลิซพูดเบา ๆ
“ ลืมมันซะเถอะอลิซ ตอนนี้จุนดีขึ้นมากแล้ว คุณอยากไปเจอเขาไหมล่ะ เขาอยู่ที่โตเกียว ”
“ ฉันจะไม่ไปเจอเขาอีก ฉันรู้ว่าจุนเป็นคนยังไง เขารักฉันมากเกินไป รักจนไม่ยอมให้ฉันมีอิสระ การที่ไปพบเขาอีก เขาอาจคิดว่าฉันจะ
กลับไปคบกับเขาอีก ”
อลิซสะอื้นและเงียบไปพักใหญ่
“ เคนตะ ฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายที่ดีมาก ๆ คนนึง เขาเป็นคนดีมาก ฉันไม่เคยรักใครเท่าเขามาก่อน ”
“ ผู้ชายที่ชื่อเคลวินน่ะเหรอ ? ”
“ ใช่ ”
“ แล้วคิดว่าคุณสองคนจะได้ลงเอยกันไหมล่ะ ? ”
เคนตะยิ้มแปลกประหลาด
“ หมายความว่าไง ? ”
“ คุณบังคับเขาด้วยกฎเกณฑ์บ้า ๆ นี่เหรอที่เรียกว่ารัก ? ”
“ นั่นมันเรื่องของฉันเคนตะ ไม่ใช่ธุระของคุณที่จะมาสืบรู้เรื่องส่วนตัวของฉัน ! ”
อลิซส่งตาวาวด้วยความโกรธมาที่เคนตะ เธอพยายามข่มความรู้สึกด้วยการสูดหายใจลึกเข้าไปในปอด
“ ถ้าคุณยังสำนึกกับเรื่องในอดีตไม่ได้ แถมยังจะทิ้งคนพิการเอาไว้ข้างหลังแล้วหนีไปแต่งงานมีความสุขกับผู้ชายคนใหม่
ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงจะยอมให้คุณแต่งงานไม่ได้ ”
เคนตะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังตรงข้ามกับอลิซที่หัวเราะเสียงสูง
“ แล้วคุณจะเอาอำนาจอะไรมาบังคับฉันได้ล่ะเคนตะ ? ”
“ ผมบอกคุณแล้วไงมาดมัวแซล คุณต้องกลายเป็นผู้เล่นในเกมของผม ”
“ ฉันไม่มีเวลามาเล่นตีปริศนาของคุณหรอกเคนตะ ถ้าเรายังคิดคนละมุมอยู่แบบนี้ อีกกี่สิบปีก็คงพูดกันไม่รู้เรื่อง ลาก่อน ขอโทษด้วยถ้า
จะไม่ส่งบัตรเชิญงานแต่งไปให้ ฝากทักทายจุนด้วย บอกว่าฉันเสียใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขา ”
อลิซปาดน้ำตาบนแก้มแล้วเดินออกไปจากจุดที่เคนตะยืนนิ่งอยู่
“ ผมมีหุ้นในฮ่องกงสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าผมแบ่งมันออกเป็นส่วนแล้วปั่นราคา คงได้เงินกลับมามากพอจะซื้อความสุขเล็ก ๆ ของคุณได้
หรือว่าหุ้นนี้มิสเตอร์เคลวินอาจจะสนใจก็ได้ ผมบอกคุณไว้ก่อนนะอลิซ ผมไม่ใช่นักบุญใจดีแบบจุนอิจิ ผมจะไม่วางมือจนกว่าผมจะพอใจ ”
“ คุณโกหก ! ”
อลิซหันกลับมาตวาดลั่น
“ พรุ่งนี้ลองโทรกลับไปตรวจดูชื่อคนซื้อหุ้นตัวนี้ดูสิ ”
คราวนี้เป็นฝ่ายเคนตะที่กำลังเดินจากไปบ้าง เขาหันมามองอลิซด้วยสายตาเย็นชา
“ ยินดีต้อนรับสู่เกมของเคนตะ ”
“ ถึงไม่มีหุ้นนั่นมาเป็นตัวแปร เคลวินก็ไม่มีทางปฏิเสธฉัน เขารักฉัน เคลวินรักฉัน ”
“ ก็น่าสนุกดีนี่ ”
เคนตะหันหลังให้อลิซแล้วยกมือขึ้นโบกลา จุดหมายต่อไปคือต้องรู้เรื่องของเคลวินให้ได้ เคนตะเดินลิ่วไปทางด้านปีกซ้ายของศูนย์ประชุม
เขาสวนทางกับผู้ชายสามคนที่เดินหน้าเสียมาจากด้านใน ชายวัยรุ่นที่เดินรั้งท้ายมานั้น มีหน้าตาบูดบึ้งเหมือนคนที่กำลังไม่พอใจ
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
พบกันใหม่ตอนหน้าครับ ไม่ระบุวันละกัน เดี๋ยวจะผิดนัดกันเหมือนวันนี้ เอาเป็นว่า จะพยายามลงให้ได้ทุกวัน หรือย่างน้อยเว้นไปวันนะครับ
// รัก เคนอิจิ :กอด1:
-
เพื่อเป็นการขอโทษที่ผิดนัด เคนอิจิจะเล่าเกร็ดเล็ก ๆ ในตอนที่ผ่านมาแล้วให้ฟังนะครับ อ่านแก้เซ็งคนเขียนขี้จุ๊
= = = =
เรื่องราวในสามตอนล่าสุดที่เอามาลงนี้ เกิดขึ้นในเซี่ยงไฮ้หรือซ่างไฮ่ตามสำเนียงจีนนะครับ
เซี่ยงไฮ้เป็นเมืองใหญ่สุดของจีน มีฐานะเท่ากับปักกิ่งที่เป็นเมืองหลวงคือ มีฐานะเป็นเขตบริหารพิเศษเทียบเท่ามณฑล ขึ้นตรงกับรัฐบาลกลาง
เซี่ยงไฮ้เป็นศูนย์กลางทางการค้า การคมนาคมขนส่ง เศรษฐกิจ แฟชั่น เซี่ยงไฮ้ตั้งอยู่ทางตะวันออกของจีน ติดกับทะเล
ทำให้มีเรือเข้าออกที่ท่าเรือเซี่ยงไฮ้เยอะมากติดอันดับโลก
เซี่ยงไฮ้จริง ๆ แล้วตั้งอยู่เขตมลฑลเจ้อเจียง แต่ไม่ได้ขึ้นกับรัฐบาลท้องถิ่นของเจ้อเจียงครับ ขึ้นตรงกับรัฐบาลกลางที่ปักกิ่ง
น่าจะคล้าย ๆ กับพัทยาบ้านเราที่ไม่ได้ขึ้นกับองค์การบริหารส่้วนจังหวัดชลบุรี
= = = = =
มณฑลเจ้อเจียง ที่บันเอาเพื่อนเก่าอาม่าแม่ของเหมินหลี่ผิงกลับมาคือ มณฑลใหญ่ทางตะวันออกของจีน
มณฑลเจ้อเจียงมีเมืองหลวงชื่อเมืองหังโจว เมืองหังโจวเป็นอดีตเมืองหลวงของจีนยุคซ่งครับ
ย้ายเมืองหลวงมาจากเมืองไคเฟงหรือไคฟง เมืองที่มีไต้เท้าเปาบุ้นจิ้นนั่นแหละครับ
ชื่อเก่าของเมืองนี้คือหลินอัน เมืองหลวงของซ่งใหม่หรือซ่งใต้ที่ย้ายเมืองหนีชนเผ่าทางหนือลงมา
สถานที่ที่มีชื่อเสียงของหังโจวก็คือ ทะเลสาบซีหู ตำนานของนางพญางูขาวกับบัณฑิตหนุ่ม นางงูขาวถูกหลวงจีนขังไว้ใต้เจดีย์
คงเคยดูหนังจีนเรื่องนี้นะครับ
= = = = = = = =
สุดท้าย มณฑลอานฮุย มณฑลนี้ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเจ้อเจียง ในเนื้อเรื่อง เหมินหลี่ผิงเป็นประธานการค้าของมณฑลนี้นะครับ
// ง่วงมากมาย ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะครับ ขอตัวไปก่อน สุขสันต์วันเสาร์ วันหยุดแห่งชาติครับ :กอด1:
-
จ๊ะเอ๋ ว่างเมื่อไหร่ก็มาอีกนะ ว่างเมื่อไหร่มาหากันหน่อยน 555
-
เมื่อไหร่เคลวินจะชัดเจน :z3:
-
เลยยังไม่รู้เลยว่าบันนี่ช่วยเคลวินยังไง จะรอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:รอดมาได้นะน้องบัน
-
อยากอ่านต่อออ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
จัดการอลิซเร็วๆเลนเคนตะ :z6: :z6: :z6:
-
:a5:แอบค้างอย่าง งงๆ :z3: :z3: :z3:
-
กระต่ายน้อยมั่นใจกับงานนี้ ที่เป็นธุระจัดการให้กับเจ้านาย ( เก่า )
ก็จับทางถูก นิสัยอย่างหนึ่งของคนจีน ( รุ่นเก่า ๆ ) จะถูกสั่งสอนไม่ให้ลืมรากเหง้าและอดีตของคนที่เคยมีบุญคุณ
ต้องทดแทนทุกครั้งที่มีโอกาส
ส่วนเกมส์ที่เคนตะจะเล่น หวังว่าคงไม่เอาบันเป็นตัวล่อนะครับ
+1 ให้เคนอิจิ เป็นกำลังใจให้นะครับ ว่างเมื่อไหร่ ค่อยมาต่อก็ได้ รักแล้วรอได้
-
อาาา ... พอจะเข้าใจที่มาที่ไปแล้วล่ะค่ะ :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด เข้มข้นเลย
กลัวอ่ะ :sad4:
ตอนนี้ทุกคนอยู่ในกำมือ เคนตะหมด
-
เคนตะซัง เค้ารอดูว่าเคนตะซังจะทำอะไรต่อไปเน้อ
ว่าแต่เคลวินเปลี่ยนธาตุจากน้ำแข็งเป็นไฟเลยเหรอเนี่ย
น้องบันสลบไปแล้ว
-
ขอบคุณสำหรับเกร็ดความรู้ครับ
พักผ่อนด้วยนะ เป็นห่วงครับ
-
ว้าวๆๆๆๆ กำลังร้อนแรง ไฟปะทุกันแล้ว เหลือแค่คุณหมออย่างเดียว
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: มากอดน้องต่าย พักผ่อนให้สบายกับวันหยุดนะคุณเคน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บันสลบไปแล้ว
-
ว่างๆค่อยมาก็ได้เคนจัง ทำงานก่อนเถอะครับ สู้ๆนะ
อ๊ากกก จูบแล้ว บันสลบไปเลยอ่ะ 555+
-
เรื่องราวมันเริ่มเจ้มจ้นแล้วซินะ ฮี่ๆ
-
บันนี่ เอ๊ยเกือบได้กลับไปเป็นสะใภ้ตระกูลเฟิงแล้วไหมล่ะ
ดีนะเคลวินมาช่วยทันแทบจูบโชว์อีก อ๊าย บันน้อยถึงกับสลบ 55
คุณเคนจิ พักผ่อนเยอะๆนะคะ
-
เคลวินรับผิดชอบด้วยเลยยยยยยยยยยยยยย ทำแบบนี้อ้ะๆ
-
ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
เอาใจช่วยเคนตะ
อีนังชะนี น่าตบจริงๆ
เคลวินมาช่วยบันนี่ อรั้งจูจุ๊บด้วย เขิน อิอิ
รอคุณเคนมาต่อคร้าาาา :กอด1:
-
เคนตะ จัดการนังอลิสเลย
เกือบไปแล้วบันนี่ ถ้าพ่อมาช่วยไว้ไม่ทันนะ
-
ค่ะ ไว้ว่างเมื่อไรก็มา อย่าหักโหมนักดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
คิดว่าต่อๆไปก็คงได้รู้กันล่ะว่า บันช่วยเคลวินแบบไหน อย่างไร ผลออกมาคือ?
และเกมที่เคนตะใช้เล่นกับอลิซน่ะ จะออกมาแบบใด
-
แอบตกใจนึกว่าเคนอิจิจะหนีหายไปอีกแล้ว
-
เคนตะ ช่วยเคลวิลด้วยยยยยยยย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
จูบนี้ทำให้บันน้อยถึงกับเข่าอ่อน :z13: :z13: :z13:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:คนเขึยนคะ
-
หูยย เจสยังคงลุ่มหลงมัวเมาได้อีก ดีนะเคลวินมาทันเวลาพอดี
-
:กอด1: คิดถึงอ้ายเคน กะน้องบันแต๊ๆ :กอด1:
“ จะไม่มีใครเอาตัวภรรยาผมไปไหนทั้งนั้น เขาเป็นคนของผม ” << เฮียวิ่นเจ๋งมวากกกกกก เลิฟๆ :m4: :m3:
ปล.อ้ายเคนยังจำเค้าได้อยู่มั้ยน้อ :m12: :m19:
-
จูบ จูบอีกแล้ววววว ,เล่นเอาบันนี่สลบไปเลย! (คงช๊อกน่าดูนะคะนั่น) >.,<
คราวนี้เนี่ย มาตอนเวลาบันนี่เดือดร้อนพอดีเป็น แสดงว่าแอบมองหาอยู่แน่ๆเลย
มาดมัวแซลล์อลิสเนี่ย ใจร้ายสุดๆไปเลยนะคะเนี่ย
เราจะปล่อยพ่อพระเอกของเราไปให้หล่อนไม่ได้เด็ดขาด ><"//
สู้ๆนะบันนี่ สู้ๆนะคะคุณเคนอิจิ ฮูเร่!!~
-
ดีนะที่เคลวินมาช่วยบันนี่ได้ทันแต่โดนเคลวินจูบถึงกับเข่าอ่อนเลย :o8: :o8:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พักผ่อนเยอะๆ นะครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เคลวินกับบันนี่จุ๊บๆ กัน ><
-
:-[ เขาเป็นคนของผม เคนวินจูบซะบันอ่อนละทวยไปเลย เคนตะจะจัดการยัยอลิซยัไงนะ เพิ่งรู้ว่าเคนตะมีพี่ชายฝาแฝดด้วย
ยัยอลิซนี่ร้ายจริงๆ ทำให้พี่ชายเคนตะรักแล้วทิ้ง แล้วนี่ยังจะมาจับเคลวินแต่งงานอีก ทำเพื่อตัวเองชัดๆ
ถ้าเคนตะรู้เรื่องบัน-เคลวินแล้ว หุ้น 10% นั่นคงเป็นตัวแปรในเรื่องนี้ได้ดี
กด + ให้กับคุณเคนอิจิ เป็นกำใจในการทำงานและงานเขียนค่ะ
-
อ่อยยยยย
บทจะหวานก็ปุปปัปจูบไป 2 รอบ กรี๊ววววววว
>.,<
เคลวินน่ารัก
บันนี่ยิ่งน่ารักใหญ่ 55555
บ้านนั้นยังคงตลกกกกก ก๊ากกกกก
เคนตะซัง จัดการยัยอลิสที่คิดเองเออเองว่าเคลวินรัก ให้ที
^^
-
บันนี่เข่าอ่อนลงไปกองแล้ว
วานเคลวินช่วยผายปอดอีกสักรอบสองรอบ :impress2:
รักษาสุขภาพนะคะ เคนจัง
+1 :กอด1:
-
เคลวินก้าวหน้ามากเลยจูบบันนี่ด้วย แต่ยัยผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจจัง
-
กะลังมันส์เลยอะ o13
รอต่อจ้า :กอด1:
-
ขอบคุณเคนอิจิหนุ่มน้อยหน้ามลคนหล่อ ที่มาเล่าต่อ
ขอให้เรื่องราวนี้ของบันี่และเคลวิลออกมาในทิศทางที่ดีด้วยนะ
-
อยากอ่านต่อออออ
-
เกือบไปแล้วบันนี่ดีนะที่เคลวินมาทัน
โดนจูบซะเข่าอ่อนเลยบันนี่น้อย :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
กำลังเจ้มจ้นเลย!!
-
ว่างๆก็มาบ้างนะ คิดถึงน้องบันบันกับเคลวิน
และที่ขาดไม่ได้คือนักเขียน สู้ๆนะฮ๊าฟ!!
-
กลับมาอีกที เดินเรื่องไวเลยบันน้อยโดนจูบเร่าร้อนไปหลายทีจนจะละลายแล้ว
-
นิยานเสริมความรู้ตามสไตล์ของพี่เคนอิจิจริงๆอ่านนิยายได้ความรู้รอบตัว ขอบอกว่าชอบมากเลยครับพี่
แต่จำได้ว่ามีเรื่องสั้นอยู่เรื่องหนึ่งไม่ใช่เหรอครับที่ตอนนี้อยู่ที่อินเดียอะไรประมาณนี้นะครับพี่เคนอิจิ
-
อุ้ยๆ โลกมันกลมจนคนรู้จักไหลมารวมกันหมดเลย
ดีใจที่มาต่อ ดีใจที่ได้อ่าน
สุดท้าย อ่าน ซุนจื่อแล้วคิดถึงอาม่า อาม่าเรียกหลานๆว่า อาซุน เรียกมันเหลืองว่า ฝั่นสู (จีนแคระ) จ้า
-
บันนี่น่ารักอ้าาาา~~
กระต่ายน้อยโดนจู่โจมซะแล้ว อิอิ >//<
รอตอนต่อไปนะค้า ^^
-
โอ๊ะ โอว...
คนเขียนหายไปหลายเดือน พอกลับมารู้สึกว่าสกิลเรื่องโรแมนซ์ของพ่อเคลวินอัพขึ้นเยอะเลยอ่ะ คำพูดคำจาได้ใจแม่ยก แบบนี้มันน่าสงสัยว่าลุงคนเขียนแกหายไปทำอะไรมาน๊าาาา :confuse: :m28:
อัลดุลอิจิเอ๊ย............เอ๊ย
ถามไร ตอบได้..........ได้
ฮ่าๆๆๆ เข้าเรื่องดีกว่า บับว่า...ไอ แฮพ อะ เควสชั่น
คือตามที่เคยเข้าใจ ปกติคนจีนเค้าเอาแซ่ไว้หน้าใช่ปะคะ เค้าเลยขออนุญาติสงสัยชื่อคุณปู่ กะ หลานเจส ว่าทำไมเป็น ลู่ซินเฟิง กะ หลี่ซินเฟิง ไม่เป็น เฟิงลู่ซิน กับ เฟิงหลี่ซิน เหรอคะ
อาจารย์ทวดเคนโปรดชี้แนะ o15
-
อ๊ากกก คิดถึงพี่เคนจังมากเลยยย :man1:
คิดถึงบันนี่มากด้วย :กอด1:
มาต่ออีกนะคะ :impress2:
-
เย้ บันนี่กลับมาแล้ว กอดหน่อยๆ :กอด1:
-
เคลวินเปิดฉากรุกทีทำเอากระต่ายน้อยเป็นลมไปเลยเหรอ
คุณเคนอิจิ
เพีื่อนเราเรียกวันเสาร์ว่า "วันรถติดแห่งชาติ" ล่ะ
-
ไปฉลองวันเกิดมาครับ HBD to Me ล่วงเลยมาได้สามชั่วโมง เอาน้องบันมาส่ง พร้อมกับอาการจุกเสียดท้องของคนเขียน
Chapter 31
บรรยากาศรอบข้างตอนนี้ดูจะเงียบลงถนัดใจนับตั้งแต่คนของบ้านซินเฟิงจากไป แสงไฟสีเหลืองนวลตาส่องสว่างลงมาจาก
เพดาน ทำให้เห็นคนสองคนที่ทำท่าทางประหลาด คนนึงยืนนิ่งเป็นหุ่น อีกคนนั่งขาเหยียดยาวกับพื้น หัวพิงกับขาของอีกคน และเวลาก็
ผ่านไปหลายนาทีจนมีเสียงดังขึ้นจากคนที่ยืนนิ่ง
“ จะนั่งตาค้างอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ ถ้าพวกนั้นกลับมา ฉันจะไม่เดินเข้ามาช่วยอีกแล้ว ”
เคลวินขยับขาซ้ายที่บันเกาะและพิงหัวเอาไว้ไปมา ผลพวงจากการจูบก่อนหน้า ทำเอาบันหมดเรี่ยวแรงเหมือนโดนดูดพลังงานออกไป
“ ไม่เห็น ต้องจูบ รุนแรง ขนาดนั้น ”
เสียงอ้อมแอ้มดังขึ้นมาเบา ๆ
“ เลิกเป็นหุ่นยนต์พูดได้ซะที ลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ หรือจะให้อุ้มไปส่งโรงแรม ”
อดีตเจ้านายเขกหัวคนที่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับด้วยข้อนิ้วกลางพร้อมกับใช้ปลายรองเท้าเขี่ยขาไปด้วย
“ แล้วทีหลังก็หัดบ้วนปากหลังกินขนมซะด้วย แยมผลไม้สารพัดรส ตอนนี้อยู่เต็มปากฉันไปหมด ”
“ ก็ใครบอกให้กวาดลิ้นขนาดนั้นกันล่ะ แล้ว ……….. จูบคนอื่น พูดได้แค่นี้เองเหรอ ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง จูบเชียวนะ ไม่ใช่จับมือทักทายกัน ”
บันเอานิ้วชี้เขี่ยปากตัวเองเบา ๆ แล้วส่งมือให้เคลวินดึง
“ อะไร ? ”
“ ดึงหน่อยสิครับ รู้สึกเหมือนโดนดูดพลัง ไม่มีแรงเดิน ”
“ จะเอาพลังคืนไปไหมล่ะ ? ”
เคลวินดึงบันขึ้นมาเสร็จแล้วก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าด้านในสูท หยิบเอากล่องกระดาษสีฟ้าออกมา
“ ถ้าเสียขวัญมาก ก็เอานี่ไป ”
เคลวินยื่นกล่องสีฟ้านั้นให้บัน กล่องกระดาษนั้นมีขนาดไม่ใหญ่นัก ด้านหน้ามีแผ่นพลาสติกใส ทำให้เห็นของที่บรรจุไว้ข้างในกล่อง
“ ไข่ไก่ ? ”
บันเขย่ากล่องนั้นไปมาและทำหน้าสงสัย
“ อ่านกระดาษข้างในก็รู้เอง ไปกันเถอะ ”
“ งานเรียบร้อยดีครับเคลวิน คุณย่าเหมินบอกว่าจะช่วยจัดการให้ ท่านบอกว่ายังไงทำงานกับคนจีนด้วยกันก็คุยง่ายกว่า ”
“ เที่ยวนับญาติกับอื่นเขาไปทั่ว คนเขาถึงได้มาตามจับตัว ”
“ ก็ ……. เอาเถอะครับ ยังไงงานนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เคลวินดีใจไหมครับ เคลวิน อีกนานกว่าผมจะได้กลับไปฮ่องกงอีก อย่าเอาเจ้าหลัน
ชิงหลันเหอไปทิ้งนะแล้วพาอัลเบิร์ตไปเดินบ่อย ๆ มันอ้วนจนกลายร่างเป็นหมูไปแล้ว แล้วก็อย่า ”
“ เรื่องเยอะแบบนี้ก็ไปจัดการซะเองสิ ”
เคลวินหยุดเดินแล้วหันมาทางบันที่มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย
“ กระต่ายที่โตแล้ว ก็ต้องออกไปทำงานที่ดาวอื่น ”
“ แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาล่ะ ? ”
“ เมื่อ …………… เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สิครับ งานตอนนี้ก็สนุกดี ”
“ สนุกเพราะได้เที่ยวไปนั่นมานี่ล่ะสิ ”
เคลวินชวนคุยไปเรื่อยจนเลยผ่านมุมโค้งออกมา และเห็นเคนตะกำลังเดินกดโทรศัพท์
“ มีคนมาตามแล้ว ”
เคลวินพยักหน้าไปทางเคนตะที่ยืนห่างออกไป
“ ต้องไปแล้วครับ เคลวินครับ ? ”
บันหยุดเดินแล้วจ้องหน้าเคลวิน
“ ถ้าพระจันทร์ไม่อยากได้กระต่ายแล้ว ถ้าพระจันทร์อยากได้ตุ๊กตาน่ารัก ถ้าเป็นอย่างนั้น ”
บันถอนหายใจแล้วรอฟังคำตอบจากเคลวิน
“ ฉันยังหวงสมบัติของฉันทุกชิ้น แม้มันจะดื้อและหนีไปทำงานที่อื่น ฉันก็จะคอย ”
“ อย่าหลอกกันนะ ”
“ เอาไว้ฉันจัดการเรื่องยุ่ง ๆ พวกนี้ออกไปได้ซะก่อน แล้วเรา ”
“ บันนี่ ! ”
เสียงเคนตะดังขึ้นมาจากอีกมุม เขาเดินตรงมาและมีท่าทางแปลกใจ
“ ผมเห็นอลิซเดินกลับไปที่ห้องประมูล ”
เคนตะพูดกับเคลวินที่กำลังหลับตาแล้วถอนหายใจ
“ ขอบคุณครับ ”
เคลวินเดินจากไปนานแล้ว แต่บันยังคงสนอกสนใจกับของเล่นชิ้นใหม่ กว่าจะเดินถึงห้องประมูลก็ทั้งแกะทั้งแงะเจ้ากล่องใส่ไข่ไปมาหลายที
เขย่าซะก็หลายครั้งจนเคนตะนึกสนใจ เมื่อได้จังหวะตอนกลับมานั่งที่เดิมได้แล้ว หนุ่มญี่ปุ่นก็ชี้มือไปที่กล่องสีฟ้าที่บันกำลังจะซุกเก็บไว้ใน
กระเป๋าด้านในของเสื้อ
“ อะไรน่ะบันนี่ ? ”
“ ไข่ไก่แบบฟักเองครับ ”
“ เดี๋ยวนี้แม่ไก่ไปทำงานออฟฟิศกันหมดแล้วเหรอ ถึงต้องให้คนมานั่งฟักไข่ ? ”
“ มันเยี่ยมมาก ๆ เลยล่ะครับเคนตะซัง เราต้องฟักไข่นี่เอง ไม่งั้นถ้าแกะมันออกมา ลูกไก่ข้างในก็จะตายครับ ต้องอาศัยไออุ่นจากตัวเรา
ค่อย ๆ ให้เปลือกไข่กะเทาะ เจ้าตัวน้อยข้างในถึงจะออกมาได้ปลอดภัย ”
บันยิ้มร่าแล้วนั่งนิ่งมองเครื่องถ้วยชามสมัยหมิงที่กำลังมีคนยกป้ายประมูลกันอย่างคึกคัก
“ แล้วไก่ที่ออกมาเป็นไก่จริง ๆ หรือเปล่า ? ”
เคนตะนึกสงสัย
“ ไก่ปลอมครับ แต่เขาเขียนเอาไว้ในคู่มือว่า ทำเหมือนของจริง ”
“ บันนี่ ? ”
“ ครับ ? ”
บันละสายตาจากการประมูลบนเวทีมามองเคนตะที่ส่งเสียงเรียก เจ้านายของบันเอนตัวลงกับเบาะผ้า สองมือประสานกันไว้หลวม ๆ บน
ตัก เสียงตัดราคาบนเวทีนั้น ไม่ได้ทำให้เคนตะสนใจเลย
“ รู้จักกับมิสเตอร์เคลวินมานานแค่ไหน แล้วเขาเป็นคนยังไงบ้าง ? ”
“ อืม ………… ก็ปีกว่าแล้วครับ คือผมเคยไปอยู่ เอ่อ …………. คือเคยทำงานกับเขาน่ะครับ แปลเอกสารกับช่วยเขานิดหน่อย ๆ
เคลวินก็เป็นคนดีครับ ทำงานเก่ง แล้วก็ ………… ”
อยู่ดี ๆ ใจก็คิดไปถึงตอนโดนจูบ ทำเอาบันหน้าแดงระเรื่อ จนต้องส่ายหัวสลัดเอาความคิดออกไป
“ ก็เป็นคนดีครับเคนตะซัง ”
รถยนต์แล่นออกจากศูนย์ประชุมเกือบเที่ยงคืน สภาพถนนตอนกลางคืนของเซี่ยงไฮ้ก็ยังคับคั่งไปด้วยรถยนต์ แม้จะไม่มากเท่ากลางวัน แต่
ก็ถือว่าคึกคัก สองข้างทางที่รถขับผ่านก็ยังพอมีร้านค้าเปิดขายของ บันเอาหน้าแนบกับกระจกใสเย็น ๆ ข้างรถแล้วมองดูสองข้างทางที่
รถยนต์แล่นผ่าน ในหัวคิดไปถึงตลาดเยาวราชตอนกลางคืนที่พ่อขับรถพาตัวเองกับแม่ไปเดิน และคิดถึงตลาดเก่าฮ่องกงที่หมอหลินพาไป
ซื้อของด้วย
กว่าจะกลับถึงโรงแรมที่พักก็เกือบตีหนึ่ง ถ้าบันเป็นหุ่นยนต์ ตอนนี้มาตรวัดพลังงานคงกะพริบสีแดง เพราะตอนนี้เจ้าตัวรู้สึกง่วงอย่าง
รุนแรง หนังตาหนักเหมือนมีลูกตุ้มเหล็กถ่วงเอาไว้ ตาสองข้างก็ปรือจนต้องเอานิ้วมาขยี้หลายรอบ
“ มีแต่ของเก่าทั้งนั้นเลยนะ เลยไม่ได้อะไรติดมือกลับมาซักอย่าง ”
เคนตะพูดโดยที่ไม่ทันได้สังเกตบัน
“ ไม่หิวเลยครับ ง่วงมากกว่าครับ ”
บันง่วงจนไม่ได้ฟังที่เคนตะพูด
“ ถามทะเลตอบภูเขา ”
บันใช้ผ้าขนหนูขยี้ผมชื้น ๆ และเปิดตู้หยิบเอาชุดนอนลายหมีออกมาสวม ตาเหลือบไปเห็นไข่ไก่ในกล่องสีฟ้าที่วางเด่นเอาไว้กลางเตียงกัน
ลืม เสื้อผ้าสี่ชุดที่ส่งรีดตั้งแต่เมื่อวานก็เข้ามาแขวนอยู่ตะขอข้างผนังเรียบร้อยแล้ว บันแยกเอาชุดของเคนตะออกมาแล้วเปิดประตูเดิน
ออกไปยังห้องที่อยู่ติดกัน
“ ยังไม่นอนเหรอ เห็นตาปิดตั้งแต่อยู่ในลิฟต์ ? ”
เคนตะผูกโอบิสีดำที่เอว แล้วหยิบผ้าขนหนูที่วางพาดไว้กับเตียงใส่ลงในตะกร้าพลาสติก
“ ผึ่งไว้กับราวผ้าสิครับ เดี๋ยวมันชื้น ”
บันหยิบเอาผ้าขนหนูของเจ้านายไปแขวนให้ แล้วก็ถามไฟลท์บินที่จะออกเดินทาง
“ พักที่นี่อีกซักวันก็ได้ มะรืนค่อยไป ”
“ ไปลงฮาเนดะหรือว่านาริตะนะครับ ”
บันไม่ได้มองหน้าเคนตะ แต่หยิบเอาผ้าขนหนูแห้ง ๆ มาสองผืน ขดเป็นวงกลมแล้ววางไข่ไก่ที่เคลวินให้มาลงไป จากนั้นก็เข้าไปนั่งคร่อม
แล้วค่อย ๆ ทับตัวลงไปเหมือนแม่ไก่ฟักไข่
“ นาริตะสิ ถึงแล้วก็นั่งรถไฟเข้าโตเกียว ชั่วโมงกว่าก็ถึง ผมจะพาไปนอนที่บ้าน ตรงระเบียงเห็นฟูจิซังด้วยนะบันนี่ ”
“ 简直太棒了 / เจี่ยน จื๋อ ไท้ ปั้ง เลอ ” ( เยี่ยมยอดไปเลยครับ )
“ อย่าพูดภาษาจีนกับผม ”
เคนตะกางมือทำเป็นรูปกากบาท
“别担心 เปี๋ย ตาน ซิน / ไม่ต้องกังวล”
บันหาวหวอดแล้วยิ้ม
“ 我保证 หวอ เป่า เจิ้ง / ผมสัญญา ”
“ ถ้าไม่ลืมตัวครับ ”
บันยิ้มแล้วก็นั่งกกไข่ต่อไป ซักพักก็ได้ยินเสียงข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ มีหน้าต่างขึ้นบนหน้าจอว่า
ข้อความจากเคลวิน
บันใช้นิ้วชี้กดดูแล้วก็เจออักษรจีนสามตัวสั้น ๆ แต่มีความหมายลึกซึ้งกินใจ สามคำนี้มากพอสำหรับคนพูดน้อยแบบเคลวิน
“ 保重 – 兔! ”
( เป่า จ้ง - ทู่ / ดูแลตัวเองให้ดีเจ้ากระต่ายแสนซน ! )
บันยิ้มกว้างจนรู้สึกปวดกราม นอนดีใจและกลิ้งไปมาบนเตียงเคนตะเกือบสิบรอบ ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วรีบกดส่งข้อความตอบกลับไปบ้าง
บันกดพิมพ์ตัวอักษรจีนส่งกลับไปหาเคลวินเก้าตัว
“ 我明白了我会留意的 ”
(หว่อ หมิง ป๋าย เลอ หว่อ ฮุ่ย หลิว อี้ เตอ / ผมเข้าใจแล้วครับ ผมจะระวังตัว )
บันอ่านย้ำอยู่สามรอบจนแน่ใจว่าข้อความถูกส่งกลับไปถึงปลายทาง และก็เหมือนมียากล่อมนอนชั้นดี บันกอดโทรศัพท์แนบไว้กับอกแล้ว
นอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า
เคนตะละสายตาจากแท็บเล็ตตรงหน้า หลังจากเห็นว่าเสียงคุยของบันเงียบหายไปนาน หน้าจอที่มีตัวเลขเรียงติดกันเป็นแถบแสดง
ดัชนีหุ้นนั้นถูกปิดลง เขามองไปยังเตียงกว้าง ๆ ด้วยแววตาเอ็นดูปนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด บันเหมือนอะไรซักอย่างที่เขาอธิบาย
ไม่ถูก บางครั้งก็เหมือนตัวการ์ตูนที่อยู่บนโลกจริง ๆ มีเลือดเนื้อมีชีวิต พูดจาตอบโต้ได้ บันมีรอยยิ้มสดใสที่ออกมาจากใจจริง ๆ และ
บางครั้งบันก็เหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดา เขาเห็นบันชอบมองดูสิ่งต่าง ๆ รอบตัว เหมือนกับเด็กที่เห็นสิ่งแปลกใหม่ตลอดเวลา
เคนตะหยิบผ้าจนหนูที่บันขดเป็นวงเอาไว้ฟักไข่ออกไปใส่ในตะกร้าผ้า ก่อนจะหยิบไข่ไก่ที่บันฟักไม่เสร็จวางไว้บนหลังตู้เย็น เขาใช้มือค่อย ๆ
จัดขาของบันให้เหยียดออก หลังจากที่เจ้าตัวนอนในท่าขัดสมาธิ เคนตะดึงโทรศัพท์ออกมาจากมือที่กดไว้กับอก บนหน้าจอยังมีตัวอักษร
จีนเรียงกันอยู่
‘ อ่านไม่ออก ’
เคนตะยักคิ้วแล้ววางโทรศัพท์บันไว้บนโต๊ะเตี้ย ๆ ข้างเตียง จากนั้นก็เดินไปปิดไฟแล้วขึ้นเตียงนอน เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่นอนกับคนอื่น
คือเมื่อตอนสมัยที่ยังเล็กมาก และคนที่นอนข้างเขาก็คือจุนอิจิ นับจากนั้น เคนตะก็ไม่เคยมีคนนอนข้าง ๆ อีกเลย แม้แต่ผู้หญิงที่เคยคบกัน
ช่วงสั้น ๆ สมัยเรียนในอเมริกาและอังกฤษ ก็ไม่เคยมีสัมพันธ์ขนาดร่วมเตียงด้วย ดังนั้นถ้าจะพูดกันจริง ๆ ก็ต้องนับว่า บันคือมนุษย์คนที่
สองนอกจากพี่ชายฝาแฝดที่อยู่ข้างเขาบนเตียงนอน
#######################################
-
แล้วจะกลับเข้ามากดบวกกับตอบเม้นท์ตอนที่แล้วนะครับ
// เคนอิจิหน้ามน :กอด1:
-
ว๊ายยยย บันจังมาแว้วววว
อ่านก่อนนอน :กอด1:
-
รอวันที่กระต่ายกลับมาหาพระจันทร์....ช่วงนี้ก็ไปเที่ยวดาวอื่นให้สนุกก่อนนะบันนี่ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กดบวก+++++++ให้เคนอิจิน่ามน :กอด1:
บันนี่น่ารักมว๊ากกกกกก.....เคลวินก็รีบๆๆๆๆๆเคลียร์สะนะ
-
เรื่องของกระต่ายกับพระจันทร์ มันเป็นความสัมพันธ์ยาวนานแยกไม่ออกไปแล้ว ยิ่งพระจันทร์ขี้หวงกระต่ายจอมซน มันควรจะต้องยิ่งกว่าของคู่กันสินะ 555
-
ก่อนอื่นก็ :b: นะครับ เคนอิจิ " สุขภาพแข็งแรง สติเต็มร้อย พาลภัยอย่าได้มี "
ไม่ว่ากี่ปี ๆ ผ่านไป กระต่ายน้อยก็ยังไม่โตในสายตาของเคลวิ่น ซักที
รสจูบดูดพลัง :m20: ส่วนตอนท้ายแอบส่งหวานให้กันอีก แม้จะเป็นคำพื้น ๆ ก็ตาม :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
น้องบันเริ่มมีหวัง :กอด1:
-
อย่างนี้แสดงว่าเคลวินกับบันต่างก็รับรู้ความรู้สึกของกันและกันสิ
HBD คุณเคนค่ะ
ขอให้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ
ร่ำรวยเงินทองนะ หล่อยิ่งกว่าเดิม สาวรักสาวหลงเด้อ.....
-
เคนตะ ห้ามชอบบันนะ
-
ดูแววว่า เคนตะคงจะหลงเสน่ห์ บันอีกคน
แต่กระต่ายก็ต้องคู่พระจันทร์ เท่านั้น
รอวันที่พระจันทร์ลอยผ่านเมฆหมอกกลับมาเคียงคู่กับกระต่ายอีกครั้ง
ปล. :a13: นะคะ
-
Happy Happy Birthday ja.
ขอให้กระต่ายน้อยกลับไปอยู่กับพระจันทร์เร็วๆ นะ ^_^'
-
HBD เคนอิจิ อีกรอบ (สงสัยคราวที่แล้วจำวันผิด ว๊ากก) มีความสุขมากๆนะคะ สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ เน้อ
บันนี่ ไม่ว่าตอนไหนๆก็น่ารัก เมื่อไหร่จะได้กลับไปอยู่กับเคลวินน้าาา อิอิ
-
อะไรเนี่ยยยย
ห้ามชอบบันนะเคนตะ!!!
เคลวินน่ารักมากกกก
มีเป็นห่วงเป็นใย หุหุ
บันนี่คิวท์มาก กกไข่ 55
-
รักเคลวินมากมาย
รอให้นังชะนีถูกเขี่ยทิ้งก่อนเถอะ...
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: ต่ายน้อยของพระจันทร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บันนี่น่ารักเสมอ
-
“ ฉันยังหวงสมบัติของฉันทุกชิ้น แม้มันจะดื้อและหนีไปทำงานที่อื่น ฉันก็จะคอย ” ได้อ่านประโยคนี้แล้วแบบเขินแทนบันเลยอ่ะ :o8:
เคนตะคงคิดกับบันเหมือนน้องชายนะ เพราะบันมีเจ้าของหัวใจแล้ว
------------------------------------
:HBD2: to เคนอิจิ ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ คิด หวังสิ่งใด ขอให้ได้อย่างที่คิดและหวังไว้
-
ฮ่าๆๆๆ ชอบตอนบันกกไข่ เด็กน้อยของป้าน่ารักจริงๆ 555+
สุขสันต์วันเกิดนะคะ เคนจัง~ มีความสุขมากๆนะ ^^
(https://p.twimg.com/As6IcR9CMAEuA8x.jpg)
:กอด1:
-
บันนี่น่ารักจัง อยากกัดแก้ม -w- :impress2:
:กอด1:อ้ายเคนคนหน้ามน (เดี๋ยวนี้กลายเป็นคนหน้ามนซะแล้วเหรอจ้ะ) :L2:
เป็นกำลังใจให้นะฮ๊าบบบบบ
Ps.HAPPY BIRTHDAY TO YOU :pig3: :HBD3:
:HBD2:
-
เคนตะคงไม่ได้ชอบบันนะ
ไม่อยากให้เคนตะเสียใจ
-
:bye2: :กอด1: :L2: :L1: :pig4: น่ารักจัง
-
ยังตามอ่านไม่ทันเลยค่า แต่สนุกมากกกกกเห็นว่าคุณเคนอิจิกลับมาลงต่อให้แล้ววดีใจมากค่ะ :pig4:
-
สนุกๆๆมากเลยบันนี่น่ารัก เคลวิลก้อน่ารัก โอ๊ยยยยยยยยยยย
น้องเคนอิจิยิ่งน่ารักไปใหญ่ โอ๊ยยยยยยยยยย 5555
มาต่ออีกนะครับเคนอิจิ :L1:
-
บันนี่น่ารักมากกกกกกกกก >.<
เคลวินเขาไม่สนใจตุ๊กตาผีหรอกกระต่ายน้อย
เขาสนใจกระต่ายแสนซนตัวเดียว
เคนตะอย่าชอบบันนี่เลยนะ
เอ็นดูเหมือนน้องก้พอ
ปล.ขอบคุณที่มาต่อและสุขสันต์วันเกิดนะคะเคนอิจิ
-
ตามอ่านทันจนได้ค่าาาาา
รู้สึกได้ถึงความน่ารักของบันบันน้อยเลย
เป็นนายเอกที่นิสัยน่ารักม๊ากกกกกก
ไม่อยากจะเชื่อว่าเราอายุน้อยกว่าบันนี่ อิอิ
+1 ให้นะคะ
-
:b: คับ
-
Belated Happy Birthday!!!!
-
ขอให้เคนตะ เห็นบันเป็นแค่น้องเถอะ
อ๊ากก เขินอ่ะไม่รู้เคลวินจะพูดอะไร
แต่เค้าเริ่มหวานกันแล้ว
รอวันที่ทั้งสองกลับมาอยู่ด้วยกันอีก
-
:a:- ขอให้น้องเคนมีสุขภาพแข็งแรง สุขใจ สุขกาย มุ่งหมายสิ่งใด ให้สมดังปอง
บันนี่น่ารักเสมอใช่ไหมเคลวิน
เคนตะคงไม่คิดอะไรกับบันนะ
-
กระต่ายรีบกลับไปอยู่กับพระจันทร์เร็วๆเถอะนะ
เราคิดถึงอัลเบิร์ตจะแย่แล้วววววววววววววววววววว><
ปล.HBDนะคะ^^
-
บันนี่น้อยน่ารักมาก :กอด1:
อยากให้กระต่ายกลับไปอยู่กับพระจันทร์เร็วๆจัง
HDB ค่ะ :L2:
-
เคนตะคงหลงรักบันนี่แล้วหล่ะ
-
ตอนนี้หวาน่ารักจังเลย
เมื่อไหร่กระต่ายจะกลับไปอยู่บนดวงจันทร์นะ
เคนตะคงไม่ได้ชอบบันนี่หรอกนะ ขอให้เอ็นดูเหมือนน้องชายทีเถอะ
ไม่อยากให้เคนตะเสียใจเลย
HBD คุณเคนนะคะ
-
ใครได้อยู่กับบันนี่ก็สบายใจที่ได้อยู่ด้วยจริงๆ หวังว่าเคนตะซังจะช่วยเคลวินนะ
-
อย่ามาแอบรักบันนะคุณเจ้านายคนใหม่ บันเป็นของเฮียเคลวินนะ หึหึ
-
น้องบันจะไปญี่ปุ่น คงได้เจอฝาแฝดด้วยแน่ๆ อย่าให้เขามาหลงสเน่ห์หนูกระต่ายอีกคนเลย
-
ใจตรงกันๆๆๆๆ
ชอบตอนบันฟักไข่ น่ารักจัง >_________<
PS* Happy Birthday ค่าาาา มีความสุขมากๆนะค่ะ ;))
-
:a13:
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ สุขสันต์วันเกิด 祝你生日快乐
ขอให้เคนอิจิหล่อวันหล่อคืน คนรักคนหลง สุขภาพแข็งแรง มีกำลังใจเขียนนิยายเยอะๆ
รู้นะว่าเคนอิจิไม่ชอบกินมาม่า ดังนั้นเคลวินต้องคู่กับบันนี่อย่างเดียวเท่านั้น :กอด1:
กระต่ายน้อยน่ารักจริงๆ :-[
-
รอกระต่ายกลับดวงจันทร์ค่ะ :กอด1:
-
:man1: :man1: :L1: :L1:
:mc4: :mc4:สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้ปราศจากทุกข์ ปราศจากโศก ปราศจากโรค ปราศจากภัย
สัพพะเคราะห์....ทั้งหลายทั้งปวงนะคะ มีความสุขมากๆ ขอให้สิ่่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองตลอดเอย :mc4: :mc4:
-
มาทำให้มดขึ้นแล้วก็มาจากไป
-
บันนี้น่ารักมากเลยเหมือนเด็กในคราบผู้ใหญ่ :-[
เคนตะรู้สึกพิเศษกับบันนี่แน่ๆ
-
Happy birthday :mc4:
นี่เคนอิจิเนียนๆแก่ขึ้นอีกปีแล้วเน๊อะ
ปีที่แล้วอวยพรให้เรียนจบไวๆ เกรดงามๆ
ปีนี้อวยใหม่ให้สดใส แข็งแรง ไม่เจ็บ ไม่ไข้ ไม่หายไปนานๆ :laugh:
+++++++++
กระต่ายน้อยกกไข่ :a5: โธ่ถัง ลูกเอ๊ย...นี่บันนี่โตแล้วจริงๆใช่มั๊ย
-
ไปอยู่ไหนกับใคร บันนี่น้อยก็น่ารักเสมอ :man1:
สมแล้วที่เคลวินจะหวงอะ แต่ว่าเมื่อไหร่เคลวินจะจัดการเรื่องยุ่งๆที่ว่าได้ซะทีล่ะ
อยากให้พระจันทร์คู่กับกระต่ายจะแย่แล้ว :impress2:
-
เอาไข่มาให้ เคลวินหน่อมแน้มผิดคาดอ่ะ
-
อ่านทันแล้วบันนี่น่ารักมากค่ะ แล้วตอนนี้เคลวินก็ไม่เย็นยาเป็นน้ำแข็งแบบเมื่อก่อนแล่วด้วย ดีใจจังค่ะ :กอด1:
-
จุ๊กกรุ้วววววว บันนี่น่ารักที่สุดในโลก
อยากได้มากอดที่บ้านอ๊า
ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อไป ด้วยใจระทึก
-
คุณเคนเกิดวันเดียวกะพี่ชายเราเลย
สุขสันต์วันเกิดนะ
-
HBD ย้อนหลังคะ ^-^
-
กอดรวบหัวซอยยันท้ายซอย ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะครับ เป็นอีกปีที่มีคนอวยพรวันเกิดมากที่สุด(ในชีวิต)
ขอให้พรนั้นจงปรากฏผลกับท่านด้วยเช่นกันครับ ขอบคุณจากใจจริง ๆ
จะหายไปนานแค่ไหน ได้กลับมาทักทายกับคนคุ้นเคยกันก็เหมือนได้กลับบ้าน (กลิ่นโชยเน่ามาละ) จริงจริ๊งงง พูดจริง
ถามว่าจำได้ไหม จำได้ครับ ทุกคนเลย iPuii พี่เคนจำอดีตหนุ่มน้อยเฟรชชี่ได้ ตอนนี้กลายเป็นรุ่นพี่แล้วสิ ตั้งใจเรียนนะครับ
พี่แก้ว พี่ฝน ป้าพี iforgive nongrak ปอ ที่รัก zakup som nuewan น้องเบียร์ โอยยย ไม่หมด ที่ไม่พิมพ์ ไม่ใช่จำไม่ได้นะครับ จำได้ครับ
เคนอิจิอาจแต่งนิยายไม่เก่งมาก แต่รับรองว่าความจำเรื่องคนดีมากเลยล่ะ จริงๆนะ
เหมือนตารางธาตุล่ะครับ มีเยอะ ถ้าจะให้พูดครบทุกคนโดยไม่ดูโพยคงไล่ชื่อไม่หมด แต่ถามว่าจำได้ไหม จำได้ครับ
เคนชอบอ่านเม้นท์ครับ อ่านแล้วจำ และยินดีมากถ้าจะติบ้างชมบ้าง เคนไม่อีโก้ครับ ใครไม่รู้จะเม้นท์ไรก็ติได้ว่าบทนี้น่าจะแบบนี้หรือดูขัดควรแก้ตรงไหน
ยินดีเลยครับ จะเม้นท์ไว้หรือหลังไมค์ไปก็ได้
// ยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่ด้วยครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ
เคนอิจิจะสละร่างพี่เคนธีรเดช แล้วปล่อยตะขาบทายาทอสูรร่างใหม่เป็นเคนภูภูมิละนะครับ เห็นที่ไหนมาทักได้ หน้าคล้าย ๆ กันล่ะครับ เอิ๊กกก
= = = =
ตอบ nuewanda อดีตเลขา ( ตอนเคนอิจิหายไป ไม่ได้รับเงินเดือนเลยงอนไปสมัครงานใหม่กับเจ้าอื่นแล้วครับ )
คนจีนเอาแซ่หรือนามสกุลขึ้นก่อนจริงครับ เช่น เคนอิจิ แซ่เคน ชื่อจีน เคน ภู ภูมิ
แต่มีฮ่องกงกับไต้หวันบางคนที่เอาชื่อขึ้นก่อนนามสกุลเพื่อความสะดวก หรือพวกใช้ชื่ออังกฤษ จะเอาชื่อขึ้นก่อนแซ่ครับ มีเหมือนกันแต่มีไม่เยอะ
อย่างเจส มีชื่ออังกฤษด้วย เป็น Jesse Xin Feng เมื่อใช้ชื่อจีน ใช้ Lee Xin Feng ถามว่ามีเยอะไหม ไม่เยอะในรุ่นเก่า แต่รุ่นใหม่มีครับ
แล้ว ลู่ซินเฟิง ?? แก่แล้วนี่ ครับ ๆ เคนอิจิพลาดจริง ๆ ถ้าคนแก่ ควรจะใช้ ซินเฟิง+ลู่ อนุโลมให้ใช้ตามหลานเจสไปนะครับ
เคยถามเพื่อนไต้หวันเรื่องนี้ล่ะครับ เขาบอกที่จีน(แผ่นดินใหญ่)ยังยึดธรรมเนียม แซ่+ชื่อ มีไต้หวัน ฮ่องกง ที่มี ชื่อ+แซ่ ให้เห็น แต่ส่วนใหญ่ก็ต้องแซ่+ชื่อ ถึงจะถูกตามธรรมเนียมและความนิยมครับ
// ข้อดีของการคอมเมนต์ครับ ดีดนิ้วหนึ่งที
บวก 1 ให้แล้วครับ // เคนอิจิ :กอด1:
-
พระจันทร์เค้าก็บอกแล้วนี่คะว่าจะรอกระต่าย กระต่ายก็รีบๆกลับไปหาพระจันทร์เร็วๆเน้ออออออ
-
อร๊างงงงงง พี่หวิ่นนนน ><
กลับมาอยุ่กับบันนี่เร็วๆๆๆๆๆ
-
ย๊ากกกส์
อวยพรย้อนหลัง ไม่เป็นไรชิมิ
มะวานเค้าป่วยเห้อ นอนยาวไม่รู้เรื่องเลย
ยังไงก้อรักตะเองเหมือนเดิมนะ ฮิๆๆ
หอมซ้าย หอมขวา ฟ๊อดดดดด
มีความสุขมากๆ นะคะ
ไม่ว่าจะคิด จะทำอะไร ขอให้ราบรื่น ปรี๊ดดดดดๆ เลย
รักจ้ะ
-
ได้บวกจากพี่เคนอิจิเป็นผลพลอยได้จากเม้นต์ ที่อยากได้มากกว่าคือพี่เคนอิจิมาให้เห็นหน้าบ่อยๆ
มาให้เห็นหน้าบ่อยๆใช่ว่าจะทวงนิยาย นิยายคือผลพลอยได้จากที่พี่เคนอิจิมาบ่อยๆ
แล้วเมื่อลงนิยายแล้วจะมีคนเม้นต์กันมาก พี่เคนอิจิจะตอบเม้นต์และกดบวกผลพลอยได้จากการตอบเม้นต์คือพี่เคนอิจิกำลังจะกลายเป็นพี่ตุ๊กกี้บวกพี่เท่งเพราะพี่เคนอิจิตอบเม้นต์แบบฮาๆและรั่วด้วยนะครับ 555 ว่าแล้วบวกคืนให้พี่เคนธีรภูมดีกว่า
-
ไม่คิดว่าความผิดหวังจากการคัดตัวนักแสดงบอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยม จะส่งผลรุนแรงกะเคนอิจิขนาดนี้
โธ่ถัง อนิจจัง พ่อเงาะป่าของเค้า ถึงกับต้องสร้างโลกอุดมคติเยียวยาตัวเอง :เฮ้อ:
เค้ากำลังสองจิตสองใจว่าจะบิ้วท์ให้ปั่นจบน้องทู่เลยมั๊ย ปล่อยไว้นานๆ เค้าเกรงว่าคนเขียนจะหาเรื่องปลดเคลวิน แล้วอุปโลกน์ตัวเองขึ้นเป็นพระเอก (ดูจากอาการช่วงนี้ มีความเป็นไปได้สูงปรี๊ด)
++++
อย่ามัวแต่โม้ เอาตอนใหม่มาลงเหอะเคนอิจิ ถ้าลงคืนนี้ เค้าจะกลั้นใจเรียกเคนภูภูมิก็ได้ นะๆๆๆๆๆ
-
เหมือนพี่ชาย กับ น้องชายเลยนะ เคนตะกับบันเนี่ย
-
MoMoRin // ยังไม่มีฉากระเบิดภูเขาเผารังหนูเลยครับ แหะ ๆ
naneku // อะแฮ่ม เลียนเสียงเคลวิน " แล้วฉันจะคอย " แค่ก ๆ
rellachulla // ขอบคุณค๊าบบ หายป่วยเร็ว ๆ นะ กินข้าวกินยา พักผ่อนเยอะ ๆ
som // ตุ๊กกี้+เท่ง o18 เคนธีภูมิ อืมม แนว ๆ เคนอบายภูมิ กับเคนศาลพระภูมิเลยเนอะ
nuewanda // บ๊ะ !!! กลั้นใจเชียวรึ ว่าแต่นะ ตอนนี้กำลังรื้อเอาเรื่องสั้นมาตัดแต่งพันธุกรรม เดี๋ยวลงแล้วไปเจิมด้วยนะเลขา
คำผิดเพียบแน่ ช่วยดูด้วยนะ ยื่นตังสองบาทให้เลขาเลยอ่ะ แกร๊งงง เอ้าเหรียญร่วงไปละ
white-goddess // แป๊ะ ดีดนิ้ว ติดตามความสัมธ์ต่อตอนหน้านะครับ
เคนอิจิ // เวอร์ชั่นภูภูมิ
-
ตอนนี้พ่อเท่มาก หวงบันนี่ด้วย :impress2:
หวังว่า จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกนะ
-
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ ^^
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค๊ะพี่เคนจัง~*
ขอให้พี่มีแต่ความสุข ความเจริญค่ะ 555
ขอให้มีพี่มีเวลาว่างมาอัพบ่อยๆด้วยย
ไม่ได้เข้ามาติดตามนานหลังจากที่หายไปเป็นเดือน
กลับมา อ้าวว ~ ได้อ่าน 3 ตอนรวดดดด เอ๊ะหรือ 4 555+ มึนๆ@_@
คิดถึงเรื่องนี้ม๊ากกมากกก คิดถึงคนแต่งด้วยย
นิยายเรื่องนี้มีทั้งบันเทิงและสาระ
ชอบมากๆเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ :D
-
อ๊า ขอเคนตะอย่าคิดอะไรเกินเลยกับบันนี่เล้ยยยยย :sad4:
เคลวิน หวงน่ารักอ่ะ :-[
-
รอ รอ รอๆๆๆ ตอนนี้ก็ยังชอบเรื่องนี้ไม่เปลี่ยน
น้องทู่ฟักไข่?? :jul3:
-
กอดรวบสี่ห้าคนข้างบน รอก่อนนะ ขีด ๆ แก้ ๆ อยู่ แล้วจะพาบันมาส่งครับ
// เคนอิจิ
-
จิ้มคนข้างบน
รอๆๆๆบันนี่ อิอิ
-
(http://upic.me/i/l1/chgvki.jpg) (http://upic.me/show/35833410)
Chapter 32
มือซ้ายของบันที่ล้วงแล้วควานไปมาตรงหน้าอกของเคนตะนั้น ก่อให้เกิดความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งจั๊กจี้จนอยากหัวเราะ แต่ก็สงสารไม่อยากปลุกให้คน
ที่หลับฝันหวานอยู่นั้นตื่นขึ้นมา บันใช้มือซ้ายแหวกยูกาตะเจ้านายแล้วทำท่าเหมือนกำลังหาซิปที่รูดเปิดหน้าอก แต่เมื่อจนแล้วจนรอดก็ยังหาไม่เจอซักที
บันเลยเบียดตัวเข้ามาแล้วซุกหัวเข้ากับอกของเคนตะแทน ผมนุ่มเหมือนขนแมวของบันถูไปมาตรงซอกคอของหนุ่มญี่ปุ่น กลิ่นแชมพูเด็กที่หอมกลิ่นผลไม้
ก็โชยออกมาเบา ๆ ทำให้เคนตะทำตัวไม่ถูก เขากะพริบตาถี่ ๆ มองดูหัวฟูฟ่องของบัน และไม่กล้าหายใจแรง เวลาผ่านไปนานหลายนาทีก่อนเคนตะจะใช้
แขนซ้ายที่เหยียดยาวออกไปวางบนหมอนของบัน งอเข้ามาแล้วลูบต้นคอรวมถึงสัมผัสผมสีดำสนิทของคนที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นเบา ๆ
‘ ผมนุ่มเหมือนขนกระต่าย ’
เคนตะคิดในใจ
บันพึมพำเบา ๆ ในคอ มือที่เคยซุกไปในหน้าอก ตอนนี้เปลี่ยนเป้าหมายไปยังหัวของเคนตะ บันลูบหัวเจ้านายไปมาเหมือนกับกำลังสำรวจและหาใบหูยาว ๆ
ที่ควรจะขึ้นมาจากหัวของกระต่ายยักษ์
“ พ่อเอาแกไปไว้ที่ไหนนะหลันชิง แล้วหลันเหอสบายดีหรือเปล่า ทำไมฉันเปิดดูหลันเหอไม่ได้ อืมม ”
บันพึมพำออกมาเป็นภาษาไทย และพัฒนาการอีกขั้นของบันคือ ตอนนี้ได้ยกขาซ้ายขึ้นมาพาดบนเอวของเคนตะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เคนตะพยายามกล่อมตัวเองให้หลับอีกครั้ง ขณะนี้ยังอยู่ในช่วงเช้ามืด ทำให้ยังพอมีเวลานอนอีกพอสมควร เขาใช้นิ้วมือจับเส้นผมของบันไปมา
แล้วหลับตาลง ความหนาวของอากาศด้านนอกบวกกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศในห้อง ทำให้ร่างที่นอนกอดก่ายเคนตะอยู่นั้นค่อย ๆ เบียดตัวหา
ความอบอุ่น เคนตะอาศัยแสงสว่างรำไรที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา แอบสังเกตดูใบหน้าของคนที่กอดเขาอยู่ ตอนนี้บันมีรอยยิ้มบนใบหน้า นาน ๆที
ก็จะพึมพำออกมาครั้งนึง ผมหน้าที่ฟูฟ่องปิดหน้าผากเพราะเมื่อคืนเจ้าตัวนอนตอนผมยังไม่แห้ง ถูกเคนตะใช้ฝ่ามือกดและเขี่ยไปมาเบา ๆ หนุ่มญี่ปุ่น
คิดว่าบันคงกำลังฝันดี เพราะหน้าตากับท่าทางของบันดูเหมือนคนกำลังมีความสุขมาก ตอนนี้บันล้วงเข้ามาในยูกาตะแล้วกอดเขาด้วยแขนซ้ายไว้แน่น
# # # # # # # # # # # #
“ คอนนิจิวะ สวัสดีตอนกลางวัน ตื่นนอนได้แล้วกระต่าย มัวแต่กระโดดไปมาในฝันเดี๋ยวไม่มีแรงเที่ยว ”
เคนตะกระซิบข้างหูคนนอนขี้เซาเบา ๆ ตอนนี้เจ้านายของบันอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ หนึ่ง สอง สาม ตื่นได้แล้วเจ้าเด็กขี้เซา ”
“ หือ ฮืม ”
บันหรี่ตาสู้กับแสงจากหน้าต่างที่เคนตะเพิ่งดึงผ้าม่านออก นอนพลิกตัวอีกสามสี่ทีก็หันไปมองนาฬิกาแขวนข้างผนัง
“ คอนนิ ….. จิวะ เคนตะซัง ขอโทษที่เข้ามารบกวนห้องคุณนะครับ เมื่อคืนเผลอหลับไปจนได้ ”
บันขยี้ตาในท่านั่งขาเหยียดยาวบนเตียงของเคนตะ
“ ลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันเร็วเข้า เราจะลงไปกินข้าวกัน ”
เคนตะพูดเสียงใส ดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้านายของบันจะอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ
“ งั้นเจอกันที่ห้องอาหาร………….. ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวผมมาเคาะห้องนะครับ แล้วไปด้วยกัน ”
บันขยับเสื้อผ้าหลุดลุ่ยให้เข้าที่ มือขวาจัดการสางผมที่ฟูให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินงง ๆ ออกไปจากห้องพักของเคนตะ
“ เดี๋ยว ๆ ลืมของเอาไว้ ”
เคนตะเดินไปหยิบเอาไข่ไก่ที่บันยังฟักไม่เสร็จมายื่นให้
“ ขอบคุณฮะ ”
บันประคองไข่ไว้ในอุ้งมือซ้ายแล้วบิดประตูเดินออกไป
“ คาวาอิ ”
เคนตะหัวเราะแล้วส่ายหัวตามคนที่เดินงง ๆ ออกไป
# # # # # # # # # # # #
บันใส่ชุดป้องกันความหนาวเต็มยศขณะลงมาทานอาหารกลางวัน อากาศเย็น ๆ ในช่วงเช้า ตอนนี้กลายมาเป็นอากาศหนาว รถยนต์ที่จอดอยู่อีก
ฟากของถนน เริ่มขาวโพลนไปด้วยเกล็ดหิมะ บันมองถนนกับคนจอแจข้างนอกได้ไม่นานก็ถูกเคนตะสะกิดให้ไปตักอาหารที่จัดเรียงไว้อย่างสวยงาม
บนบาร์หินอ่อน บันกวาดสายตามองหาซุปร้อน แล้วก็เจอกับหม้อแบบอุ่นด้วยไฟฟ้า พ่อครัวที่ยืนฝั่งตรงข้ามบอกกับบันว่าวันนี้มีซุปหอยเป๋าฮื้อ ซุปเห็ด
ซุปฟักทอง และซุปผัก บันชะโงกหน้าดูสีสันของซุปแล้วเลือกเอาหม้อที่มีสีน่ากินที่สุดมา
“ เดี๋ยวตัวแทนของโรงแรมจะเอาตั๋วเครื่องบินมาให้ครับเคนตะซัง ออกพรุ่งนี้สิบเอ็ดโมง ”
บันพูดกับเคนตะแล้วเป่าซุปที่มีควันลอยขึ้นมานั้นเบา ๆ
“ วันนี้ว่าจะพาไปเดินซื้อของซักหน่อย แต่โชคไม่ดี หิมะตกหนัก เราคงออกไปไหนไม่ได้ บันนี่คงต้องไปซื้อของที่โตเกียวแทนซะแล้วล่ะ
เดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วก็ขึ้นไปนอนกันต่อนะ ”
เคนตะพูดยิ้ม ๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มเนื้อปลาทูน่าในจานไปมา
“ นอนอีกเหรอ เคนตะซังง่วงมากเหรอครับ ? ”
“ ก็ ………… ผมเพิ่งค้นพบความสุขในการนอน เดี๋ยวเราไปนอนกันอีกนะบันนี่ ”
เคนตะพูดแล้วยิ้ม จากนั้นก็เกาคอเกาหูทำท่าแปลก ๆ
“ ไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวขึ้นไปข้างบนแล้วผมจะเอายามาให้นะครับ ”
บันทำหน้าสงสัยเจ้านาย เคนตะไม่ใช่คนจับเจ่าอยู่กับที่ ปกติแม้หิมะจะตกหนักหรือมีพายุฝนฟ้าคะนอง เจ้านายของบันก็จะต้องหากิจกรรม
ทำให้ได้ อาจจะไปเดินดูของในร้านหรือช็อปต่าง ๆ ไม่ก็ไปเดินเตร่อยู่ในห้างสรรพสินค้า เพื่อมองหาช่องทางขายของ
บันลุกขึ้นไปตักซุปผักข้น ๆ ที่มีกลิ่นหอมมาให้เคนตะ พร้อมกับกำชับแกมขู่เข็ญให้เจ้านายกินให้หมด
“ ซุปผักตากแห้งครับ คล้าย ๆ กับซุปคอมบุของญี่ปุ่นนั่นแหละ เนี่ยต้มใส่หมูสามชั้นด้วยนะ กินแล้วร่างกายจะได้อบอุ่นไงครับ ”
บันคะยั้นคะยอให้เจ้านายกินซุปที่อยู่ตรงหน้า
“ บันนี่ ผมถามอะไรหน่อยสิ ? ”
เคนตะถามบัน แล้วจ้องซุปผักอยู่ประมาณสามวินาทีก่อนจะใช้ช้อนตักลงไป
“ อะไรครับ ? ”
บันพยายามใช้ส้อมกับช้อนตัดแผ่นแป้งที่ห่อเกี๊ยวทอดให้ออกจากกัน หลังจากหน้าดำหน้าแดงอยู่สองสามอึดใจ เกี๊ยวทอดครึ่งซีกก็กระเด็นและทิ้งตัว
ไปตกลงในถ้วยซุปของเคนตะอย่างสวยงาม
“ ขอโทษครับ ! ”
บันยิ้มแห้ง ๆ แล้วรีบใช้ช้อนในมือเคนตะตักเกี๊ยวทอดออกมาวางในจานตัวเอง
“ เคนตะจะถามอะไรนะครับ ? ”
“ คือผมได้ยินบันนี่พูดถึงพ่อบ่อย ๆ แสดงว่าตอนอยู่บ้านที่เมืองไทย บันนี่ยังนอนกับพ่อเหรอ ? ”
เคนตะใช้ส้อมตักเอาใบผักเหี่ยว ๆ ที่มองดูคล้ายกับสาหร่ายนั้นขึ้นมา ก่อนจะม้วนใส่เข้าไปในปาก
“ ผมน่ะเหรอพูดถึงพ่อบ่อย ๆ เคนตะเอาอะไรมาพูดครับ ? ”
เคนตะหัวเราะฮึ ๆ ในคอแล้วแอบคิดในใจ
‘แล้วใครกันที่กอดคนอื่นจนแน่นแล้วร้องหาพ่อ ’
“ ก็บันนี่พูดว่าพ่อ พ่อ ตอนที่หลับอยู่น่ะสิ ”
เคนตะยักคิ้วแล้วมองหน้าบันที่กำลังเป็นสีแดงระเรื่อ บันนึกอายตัวเองที่เก็บเอาเคลวินมาฝัน ส่วนเคนตะก็คิดไปว่าบันเขินตัวเองที่ทำนิสัยเหมือนเด็กอ้อนพ่อ
“ ไม่ต้องอายหรอกนะ ผมไม่ล้อหรอก ดูน่ารักดี ”
เจ้านายของบันยิ้มอารมณ์ดีแล้วชูนิ้วโป้งข้างขวาให้บัน
“ ผมก็ลืมไปว่าเคนตะซังฟังภาษาไทยออก ในฝันผมถามหาพ่อจริง ๆ แต่เป็นพ่อ ”
“ คาวาอิ …….. ต่อไปจะคิดว่าผมเป็นพ่อก็ได้นะ แล้วเราก็ นอนด้วย … เอ่อ กัน ก็ได้นะ ”
เคนตะพูดพร้อมกับเท้าคางยิ้มไปด้วย
“ เคนตะซังไม่ได้ป่วยจริง ๆ เหรอครับ ? ”
“ ผมสบายดี เร็วสิ รีบ ๆ กิน จะได้ไปนอนกัน หนาวจะแย่ ”
# # # # # # # # # # # #
“ เคนตะซังคืนห้องผมไปแล้ว แล้วจะให้ผมไปนอนที่ไหนล่ะครับ ? ”
บันยืนงงอยู่หน้าห้อง
“ ก็นอนด้วยกันสิ เอาไข่ใบนั้นมาฟักต่อในห้องผมก็ได้นะ เข้าไปสิ ”
เคนตะดันบันเข้าไปในห้องพัก
“ แค่นอนด้วยเมื่อคืนก็เกรงใจจะแย่ เคนตะคงนอนเกร็งเหลือตัวนิดเดียวเพราะผมนอนไม่นิ่ง ชอบกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ”
บันร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความเกรงใจ โดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนและตอนเช้าตัวเองก็ถูกเคนตะกอดเอาไว้เหมือนกัน
“ คนไทยนี่ขี้เกรงใจจริง ๆ นี่ผมเริ่มเวียนหัวแล้วสิ อยากนอนพัก บันนี่ก็ต้องมานอนเป็นเพื่อนผมด้วย ผมไม่ชอบให้ใครมาดูตอนผมหลับ เราควรหลับไปด้วยกัน ”
เคนตะถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดยูกาตะตัวเมื่อเช้า เป็นยูกาตะตัวที่บันดึงและแหวกจนยับยู่ยี่
“ งั้นผมจะตั้งนาฬิกาเอาไว้ห้าโมงเย็นนะครับ เราตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวเย็นกันตอนหกโมง ”
บันทำหน้างง ๆ กับท่าทางของเจ้านาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ เอางั้นก็ได้ มาสิ มานอนตรงนี้ ”
เคนตะตบหมอนแล้วล้มตัวลงไปนอนรอ
“ ครับรู้แล้ว วันนี้เคนตะดูแปลกจังนะ เหมือนไม่ใช่เคนตะซังคนเดิม ? ”
# # # # # # # # # # # #
อากาศที่สนามบินนานาชาตินาริตะหนาวเหมือนกับเซี่ยงไฮ้ แต่หนาวจากฝนที่ตกหนักไม่ใช่หนาวจากหิมะ และกว่าเคนตะกับบันจะขึ้นรถไฟเพื่อเข้า
ไปในโตเกียวได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร บันนั่งกอดกระเป๋าเดินทางแล้วแนบคางลงกับหลังมือเย็น ๆ ของตัวเอง ส่วนเคนตะดูจะไม่สบอารมณ์กับพายุฝนนี้
ซักเท่าไหร่ เขาบอกกับบันว่า ถ้าจะให้รถจากที่บ้านมารับก็คงต้องรอนาน สู้นั่งรถไฟจากสถานีเข้าไปดีกว่า จะได้รีบกลับไปแช่น้ำอุ่น ๆ ที่บ้าน
“ เคนตะซังครับ ถ้าไม่สะดวก จะให้ผมไปนอนโรงแรมก็ได้นะครับ ผมไม่อยากรบกวน … ”
“ มาอีกแล้วโรคเกรงใจของคนไทย นี่บันนี่ คนญี่ปุ่นเขาถือรู้หรือเปล่า ธรรมเนียมที่นี่มาถึงต้องนอนด้วยกัน กินด้วยกัน ทำตัวให้สบายที่สุด
เหมือนคนไทยไง ใครไปถึงบ้าน คนไทยก็ต้อนรับอย่างดี เราชาวญี่ปุ่นก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน ”
เคนตะเปลี่ยนสีหน้าบึ้งตึงเพราะสภาพอากาศขมุกขมัวมาพูดกับบันด้วยรอยยิ้ม
“ ผมขอโทษครับ ”
“ คืนนี้นอนด้วยกันอีกนะ แล้วก่อนนอนก็อาบน้ำด้วยกัน ”
เคนตะยิ้ม
“ ธรรมเนียมที่นี่แขกต้องนอนกับเจ้าของบ้านด้วยเหรอครับ ? ”
บันทำหน้าสงสัย
“ เอ่อ ก็คงอย่างนั้น เอาน่า เราจะได้คุยกันไง แล้วบันนี่จะได้ไม่เหงา จากบ้านมาไกล ๆ ต้องมานอนคนเดียวก็ไม่ดีเท่าไหร่ จริงไหม ? ”
รถจากบ้านของเคนตะเข้ามารออยู่แล้วที่สถานีปลายทางโตเกียว เมื่อไปถึงก็มีผู้ชายวัยกลางคนที่เคนตะเรียกว่าคุณมัตซึดะเข้ามาเอากระเป๋าไปเก็บ
ไว้ท้ายรถแล้วกางร่มเข้ามารับก่อนจะพาไปยังบ้านพักของครอบครัวโมริตะที่ตั้งอยู่ชานกรุงโตเกียว บันเอามือถูกระจกข้างรถที่เป็นฝ้าไอน้ำแล้วมองดูเมืองหลวง
ของประเทศญี่ปุ่นด้วยความตื่นเต้น โตเกียวนี้มีคนมากเหมือนกับเซี่ยงไฮ้ของจีน แม้ตอนนี้ฝนจะตกหนัก แต่บันก็เห็นคนอยู่มากมาย ช่วงจังหวะที่เคนตะส่งภาษา
ญี่ปุ่นกันกับคุณมัตซึดะนั้น บันก็ทำตัวเป็นนักเดินทางด้วยการค้นเอาหนังสือนำเที่ยวฉบับภาษาไทยขึ้นมากางดู แม้จะอ่านตัวญี่ปุ่นส่วนใหญ่ที่เห็นนอกรถไม่ออก
บันก็สังเกตตัวคันจิและสัญลักษณ์สำคัญต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่นอกรถแทน สถานที่สำคัญซึ่งเคยเจอในหนังสือและภาพยนตร์การ์ตูนเริ่มปรากฏให้เห็น ทั้งพระราชวัง
อิมพีเรียลในเขตชิโยดะกับโตเกียวทาวเวอร์ในเขตมินาโตะ บันอ่านหนังสือที่มีภาพประกอบสลับกับการชะโงกดูนอกหน้าต่างรถ จนผ่านไปราวสามสิบนาที เคนตะ
ก็เอาฝ่ามือมากางปิดหน้าหนังสือแล้วหัวเราะ
“ มีไกด์พาเที่ยวอยู่ด้วยทั้งคน เก็บหนังสือนี่ไว้ซะกระต่ายน้อย ”
“ อ่านเอาไว้กันหลงน่ะครับ มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองก็ควรรู้จักทางหนีทีไล่เอาไว้บ้าง ไม่งั้นจะลำบาก ”
บันยิ้มแล้วคิดถึงตอนที่ไปไต้หวันแล้วติดอยู่ในบ้านซินเฟิง
“ ไหนบอกมาซิ อยากไปเที่ยวไหนในโต๊ะกิโยะ ”
เคนตะพูดแบบคนอารมณ์ดี
“ ไม่รู้สิครับ ไม่รู้จักซักที่ แนะนำหน่อยสิครับไกด์ ”
บันพับหนังสือนำเที่ยวแล้วหันมายิ้ม
“ ผมเห็นบันนี่ชอบมองดูไฟตอนกลางคืน แสดงว่าชอบเดินเที่ยวกลางคืน แบบนี้เราต้องไปเดินชินจูกุ หรือว่าจะไปดูเสื้อผ้าสวย ๆ ที่ชิบูย่าก็ดีนะ ”
เคนตะนิ่งไปเหมือนกำลังวางแผนการเดินทาง
“ แล้ว ฮาราจูกุกับกินซ่า เขาขายอะไรบ้างเหรอครับเคนตะซัง ”
บันจินตนาการเอาเองว่า ย่านกินซ่าคงคล้ายกับเยาวราชเมืองไทยที่มีของกินขายเยอะ ๆ และราคาคงไม่แพงเพราะคิดเอาเองว่า กินซ่าคงคล้าย ๆ กับเกี๊ยวซ่า
“ กินซ่าก็ขายของแบรนด์เนมแพง ๆ แล้วก็มีห้างหรูหราเยอะมาก เหมือนกับแยกอะไรนะที่มีพระพรหมของเมืองไทย ตรงที่มีห้างสรรพสินค้าติด ๆ กัน ”
เคนตะตอบบันแล้วถามต่อ
“ แยกราชประสงค์ครับ ”
“ นั่นแหละ กินซ่าก็คล้ายกับที่นั่น ส่วนฮาระจูกุ ก็เป็นที่ที่วัยรุ่นชอบแต่งตัวมาแข่งกัน บันนี่อยากไปไหมล่ะ ? ”
บันได้แต่ยิ้มกลับไปเพราะยังงงกับความหลากหลายของแหล่งเที่ยวในโตเกียวที่เจ้านายพูดให้ฟัง
“ กิ ๆ กุ ๆ จำได้ไม่หมดหรอกครับ เดี๋ยวไปไล่ดูใหม่ และถ้าไม่ไกลมาก ผมมาเองก็ได้นะครับ สอนผมขึ้นรถไฟไปกลับก็พอ ”
“ ผมก็อยากเดินเที่ยวเหมือนกัน ”
เคนตะยักคิ้ว
บ้านของเคนตะหรือจะเรียกให้ถูกต้องว่าบ้านโมริตะ ตั้งอยู่ชานกรุงโตเกียว เป็นบ้านที่ตั้งอยู่บนเนินคล้ายกับบ้านของเคลวินในฮ่องกง กำแพงด้านนอก
ของบ้านโมริตะก่อขึ้นด้วยหินแกรนิตที่ทับกันเป็นชั้น ประตูบ้านเป็นไม้สีเข้มบานใหญ่ซึ่งสามารถขับรถยนต์ผ่านเข้าไปได้ เมื่อเข้าไปถึงในบริเวณบ้าน จะสัมผัส
ได้กับความเป็นระเบียบเรียบร้อยของคนญี่ปุ่น บันเห็นสนามหญ้าสีเขียวสดที่ประดับไปด้วยหินทรายกับหินแกรนิตก้อนใหญ่ สนามหญ้าสีเขียวนั้นมีจุดกึ่งกลาง
เป็นต้นสนญี่ปุ่นใบละเอียด รูปร่างบิดไปมาเหมือนบอนไซขนาดใหญ่ บ้านโมริตะเป็นบ้านกึ่งไม้กึ่งปูน หรือจะมองอีกแง่ก็ต้องบอกว่าเป็นบ้านกึ่งญี่ปุ่นกึ่งตะวันตก
โดยงานไม้ที่เป็นระเบียง หน้าต่างประตู รวมถึงหลังคาจะเป็นแบบญี่ปุ่น ส่วนผนังและโครงสร้างอื่น ๆ จะสร้างแบบตะวันตก
“ ขอต้อนรับสู่บ้านโมริตะนะบันนี่ เข้าไปสิ แม่ผมรออยู่ ”
เคนตะสะกิดบันที่ยืนหมุนตัวดูท้องฟ้ารอบ ๆ บ้าน
“ คือว่า เคนตะเคยบอกผมไม่ใช่เหรอครับว่าบ้านของเคนตะมองเห็นฟูจิซังได้ ? ”
บันทำหน้าสงสัย
“ เห็นสิ แต่ต้องรออากาศดี ๆ นะ ฟูจิซังอยู่ที่ชิซุโอกะ ต้องรอฟ้าเปิดเราถึงจะเห็น วันนี้ฝนตกหนัก ต้องรอวันอื่น ”
เคนตะนึกเอ็นดูความช่างจดช่างจำของบัน เขาเคยพูดเรื่องบ้านของเขาให้ฟังครั้งเดียวและบันก็จำได้
“ ถ้าฝนตกทุกวันก็อดน่ะสิครับ เสียดายจริง มาญี่ปุ่นแล้วไม่เจอฟูจิซังก็เหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง ”
บันบ่นเบา ๆ แล้วเดินตามคุณมัตซึดะเข้าไปในบ้าน
“ จะได้เจอท่านประธานไหมครับเคนตะซัง ? ”
บันกระซิบถามเจ้านายเบา ๆ
“ ไม่เจอหรอก พ่อผมไปกาตาร์ยังไม่กลับ ที่บ้านมีแค่แม่กับพี่ชายของผม ”
“ พี่ชายเหรอครับ ? ”
“ เดี๋ยวก็เห็นเอง ”
เคนตะเลื่อนประตูที่ทำด้วยไม้และกระดาษออก ก่อนจะเคาะรองเท้าแล้วพยักหน้าให้บันทำตาม เขาเดินหิ้วรองเท้าเข้าไปแล้วเปิดตู้ข้างทางเดิน
จากนั้นก็ใส่รองเท้าเข้าไปในชั้นที่ทำด้วยไม้
“ เงียบหน่อยนะ บ้านผมมีคนอยู่ไม่เยอะ เราชอบความเงียบน่ะบันนี่ ”
เคนตะหันกลับมายิ้มให้บันที่เดินย่องตามหลังมา เพราะไม่ชินกับพื้นที่ดูเหมือนฟูกกระดาษนุ่มเท้า
“ มาถึงกันแล้วเหรอ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาทานข้าวที่ห้องโถงกลาง อุซางิคุงด้วยนะจ๊ะ เคนตะพาอุซางิไปที่ห้องเลยนะ ”
ผู้หญิงในชุดเดรสลายดอกไม้มีผ้ากันเปื้อนสีขาวประดับระบายเดินออกมาจากภายในบ้าน และเข้ามาส่งยิ้มให้เคนตะกับบัน
เคนตะนั้นตรงเข้าไปกอดเธอไว้ ส่วนบันทำหน้าเหรอหราแล้วหันไปมองหาอุซางิข้างหลัง
“ ไม่ต้องมองหาใครหรอก แม่หมายถึงบันนี่ คนญี่ปุ่นเรียกกระต่ายว่า うさぎ อุ ซา งิ แปลว่ากระต่ายยังไงล่ะ ผมเล่าเรื่องบันนี่ให้แม่ฟังอยู่บ่อย ๆ ”
เคนตะอธิบายให้บันฟังก่อนจะพูดต่อ
“ บันนี่ นี่แม่ผมเอง คุณคุรุมิ โมริตะ มีอาชีพเป็นแม่บ้านและแม่ของแฝดโมริตะ ”
ทันทีที่เคนตะแนะนำเสร็จ บันก็ยกมือไหว้ตามธรรมเนียมไทย ก่อนจะโค้งตัวจนตูดชี้
“ สวัสดีครับคุณคุรุมิ ผมชื่อบัน ขอฝากตัวด้วยครับ ”
ทันทีที่บันแนะนำตัวเสร็จ คุณคุรุมิก็เข้ามากอดแล้วจูบแก้มทั้งสองข้างเบา ๆ
“ ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเราอย่างเป็นทางการนะอุซางิคุง ทำตัวตามสบาย นึกซะว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอนะ ตอนนี้รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมากินข้าวได้แล้ว
ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นี่ ฉันจะถือว่าเธอเป็นลูกชายคนเล็ก ดังนั้น ห้ามดื้อกับฉัน ต้องเชื่อฟังที่ฉันพูดทุกอย่าง เข้าใจไหมจ๊ะอุซางิคุง ? ”
“ ไฮ้ เข้าใจแล้วครับคุณคุรุมิ ”
บันดูจะขัดเขินกับชื่อใหม่ที่แม่ของเคนตะเรียกเขาเล็กน้อย
“ จุนอยู่ไหนครับแม่ ? ”
เคนตะชะเง้อคอมองดูห้องนั่งเล่นที่อยู่ใกล้ ๆ
“ ว่ายน้ำอยู่ในสระนู้นแน่ะ เดี๋ยวก็จะขึ้นมากินข้าวเย็นพร้อมกันกับเรา รีบพาอุซางิคุงไปสิเคนตะ เดินทางมาไกลคงหิวแย่ ใช่ไหมจ๊ะ ? ”
คุณคุรุมิเข้ามาบีบแก้มบันเบา ๆ
“ แก้มนุ่มนิ่มจริง รีบไปสิ แล้วเราค่อยคุยกัน ”
# # # # # # # # # # # #
“ ชื่อผมเหมือนเซเลอร์มูนเลยครับเคนตะซัง ”
บันขยับยูกาตะลายกระต่ายสีชมพูบนพื้นขาวไปมาแล้วถามเจ้านายที่พาเดินออกมายังห้องโถงใหญ่ของบ้าน ตอนนี้เคนตะก็อยู่ในชุดยูกาตะเหมือนกัน
แต่เป็นยูกาตะลายคลื่นทะเลสีครามสวยงามและดูเป็นผู้ใหญ่กว่าลายกระต่ายสีชมพูของบันมาก
“ ก็อุซางิจังในเซเลอร์มูนก็หมายถึงกระต่ายเหมือนบันนี่ไง อุซางิจัง อุซางิคุง น่ารักดีไหม ? ”
“ ไม่ดีครับ ผมเป็นเซเลอร์มาร์สต่างหาก เพราะผมเกิด 17 เมษายน วันเดียวกับ ฮิโนะ เร ”
บันหัวเราะ
“ ไม่เอา ๆ บันนี่เป็นเซเลอร์มูนนั่นแหละเหมาะแล้ว ซุ่มซ่ามซุกซนน่ารักเหมือนกัน นอนขี้เซาเหมือนกัน แถมชื่อก็ยังเป็นอุซางิเหมือนกันด้วย ”
เคนตะยิ้มแล้วส่ายหัวปฏิเสธคำพูดของบัน
“ ผมไม่อยากเป็นพระจันทร์แบบเซเลอร์มูนหรอกครับ ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่ผมเป็นกระต่ายแฟนของพระจันทร์ พระจันทร์น้ำแข็งด้วยครับ ”
บันฉีกยิ้มให้เคนตะที่ทำหน้าไม่เข้าใจ
“ หิวแล้วครับ ไปกันเถอะ ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
จบตอนที่ 32 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ // เคนอิจิ
-
เอาบันมาส่งครับ ตอนเด็กเคยดูเซเลอร์มูนกันป่ะ ? หรือว่าดูดราก้อนบอลแซดกับโดราเอมอนกัน เคนอิจิดูหมดล่ะครับ
ชอบเซเลอร์คนไหนกันครับ อยากรู้อ่ะ ผมชอบเซเลอร์มาร์สครับ จริง ๆ ชอบหมด แต่ชอบบุคลิกของเรจังมากกว่าคนอื่น
กดบวก ให้ย้อนหลังนะครับ
= = = =
ใครชอบอ่านเรื่องสั้นบ้างครับ เคนอิจิลงเรื่องสั้นไว้ที่กระทู้นี้ ถ้าชอบนิยายหวาน ๆ ไม่ดราม่าก็ลงไปอ่านดูนะ ฝากไว้ด้วยครับ
v
v
v
[เรื่องสั้นจบในตอน] โดย เคนอิจิ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33231.0)
-
:กอด1:
มาแล้ว
-
บันนี่อย่าลืมพระจันทร์น้ำแข็งน้า
กลัวจริงๆ เคนตะเริ่มมาหลงความน่ารักของบันนี่แล้ว
+1 :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มสองคนข้างบน นอนดึกกันจั๊งงงง กดบวกคืนซะเลย :z13:
-
รอซับน้ำตาของเคน(ตะ)ซัง
อิอิ เผลอยกหัวใจให้กระต่ายเอาไปเล่นซะแล้ว
หวังว่าจะรู้ตัวเร็วๆ จะได้ไม่เจ็บหนักนะคะ
-
เค้าชอบยูเรนัส >.<
บันจังคาวาอิที่ซู๊ดดดดดดด
-
อ่อยยยยยย +1 ก่อน
บันนี่ หนูโดนหาเศษหาเลยนะลูก
น่าจะบอกไปให้เคลียร์
คุณเคนตะ ก็ หยอดเอาแบบไม่เปิดเผย ไม่ชอบแบบนี้อ่ะะ
เอาเคลวินกลับมาา น้าาาาา เคนจิ!!
-
ตกลงบันนี่ช่วยเคลวินยังไง หรือยังไม่เฉลยหว่า :really2: :really2:
บันนี่น่ารักเหมือนเดิม :-[ :-[
ขอบคุณเคนจิค่ะ :pig4: :pig4:
-
ชอบคำพูดบันนี่.....ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่เป็นกระต่ายแฟนพระจันทร์ อ๊ายย เขินแทน อยากให้เคลวินมาได้ยินจัง ><
-
ส่วนตัวชอบ เซลเลอร์จูปิเตอร์ เพราะเราเกิดวันพฤหัส >>> เกี่ยว
ม่ายยยนะ เคนตะ อย่าหลงกระต่ายน้อยนะ กระต่ายรีบๆกลับไปหาพระจันทน์น้ำแข็งเร็วๆน้า
-
รอซับน้ำตาของเคน(ตะ)ซัง
อิอิ เผลอยกหัวใจให้กระต่ายเอาไปเล่นซะแล้ว
หวังว่าจะรู้ตัวเร็วๆ จะได้ไม่เจ็บหนักนะคะ
อย่าเพิ๊งงง
เค้าชอบยูเรนัส >.<
บันจังคาวาอิที่ซู๊ดดดดดดด
zakup ชอบสาวห้าวอ่ะ
อ่อยยยยยย +1 ก่อน
บันนี่ หนูโดนหาเศษหาเลยนะลูก
น่าจะบอกไปให้เคลียร์
คุณเคนตะ ก็ หยอดเอาแบบไม่เปิดเผย ไม่ชอบแบบนี้อ่ะะ
เอาเคลวินกลับมาา น้าาาาา เคนจิ!!
นั่นไง แม่ยกเคลวินอาละวาด ยอ ยอ ช้าก่อนโยม อย่าเพิ่งโมโหอาตมา
ตกลงบันนี่ช่วยเคลวินยังไง หรือยังไม่เฉลยหว่า :really2: :really2:
บันนี่น่ารักเหมือนเดิม :-[ :-[
ขอบคุณเคนจิค่ะ :pig4: :pig4:
ก็ช่วยพูดกับคุณนายเหมินไงครับ แล้วบันก็เล่าให้เคลวินฟังตอนเคลวินมาช่วย ตอนถูกพวกซินเฟิงล้อมที่งานประมูลสินค้า
ชอบคำพูดบันนี่.....ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่เป็นกระต่ายแฟนพระจันทร์ อ๊ายย เขินแทน อยากให้เคลวินมาได้ยินจัง ><
นั่งจามฟาด ๆ อยู่ฮ่องกงละครับอิตานั่น แหะ ๆ
ส่วนตัวชอบ เซลเลอร์จูปิเตอร์ เพราะเราเกิดวันพฤหัส >>> เกี่ยว
ม่ายยยนะ เคนตะ อย่าหลงกระต่ายน้อยนะ กระต่ายรีบๆกลับไปหาพระจันทน์น้ำแข็งเร็วๆน้า
พลังสายฟ้าดาวพฤหัสสสส เคนอิจิ ชอบวลี "รุ่นพี่คนนั้น" ของจูปิเตอร์ครับ
-
บันนี่น่ารักจังเลยยยยยย
น่ารักน่าฟัด ถ้าเคลวินมาได้ยินนะ
คงจะดีใจพึลึก ฮ่าๆ
เคนตะจะรู้มั้ยว่าตัวเองอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเนี่ยยย
-
อุซางิคุงคาวาอิเน๊ :กอด1:ว่าแต่เคนตะซังห้ามมาหลงรักบันจังของเคลวินนะ :angry2:
-
" อิซางิคุง " :mc4: ฉลองให้กับชื่อน่ารัก ๆ ของกระต่ายน้อย บันนี่ :z2:
บัน นอนละเมอแบบนี้มันอันตรายนัก แล้วในที่สุด เจ้านายก็เลยติดใจกับอาการละเมอของ อิซางิคุง
สงสัยงานนี้ พ่อที่อยู่ฮองกง ต้องเจอคู่แข่งแล้วละสิ :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เคนอิจิ
ปล. จะรีบตามลิงค์ไปอ่าน เรื่องสั้นประเทศไทย กับความรักอันงดงาม เพราะมีการยืนยันว่า ไม่มาม่า :m3:
-
ท่าทางเคนตะจะหลงรักกระต่ายน้อยซะแล้วว เคลวินอยู่ไหนรีบออกมาด่วนนนน :z3:
-
บันนี่น้อย น่ารักที่สุด :man1:
จิ้นตอนใส่ชุดยูกาตะลายกระต่าย แอร๊ยย อยากกอด :กอด1:
ชอบเซเลอร์จูปิเตอร์ค่ะ ตอนนี้ช่องโมเดิร์นไนน์ก็เอามาฉายอยู่ แต่ไม่รู้จบยัง ดูบ้างไม่ดูบ้าง :o8:
กดบวกให้พี่เคนจัง :pig4:
-
บันนี่มาแล้ว น่ารักๆ
เคนตะซังคิดอะไรกับบันนี่มั้ยเนี่ย
-
เคนตะตกหลุมเสน่ห์ของบันซะแล้ว ไม่ได้นะ บันมีพ่อแล้ว
-
:3123:
-
กระต่ายฟักไข่ :a5: เย้ย! แม่ไก่ไปทำงานโรงงานออกไข่กันหมดแล้วจริงๆด้วย (ฮา มุขแม่ไก่ไปทำงานออฟฟิสอ่ะ)
-
บันนี่น่ารัก :impress2:
-
ใครอยู่ใกล้หนูบันนี่เป็นต้องหลงรักความน่ารัก ซุ่มซ่าม ไร้เดียงสากันไปหมดเลย
แล้วเมื่อไหร่หนูบันจะได้กลับไปอยู่กับเคลวินเสียที รอลุ้นและให้กำลังใจหนูบันนี่
กับพ่อเคลวินต่อไป +1 แทนคำขอบคุณและส่งกำลังใจให้คุณเคนอิจิ :pig4:
-
บันน้อยเป็นอุซางิจังไปเรียบร้อย
เคนตะเริ่มหวั่นไหวกับน้องกระต่ายอีก
คุณพ่อเคลวินถ้าไม่รีบมาเอาคืนมีสิทธิโดนแย่งไปแน่
-
โน๊ววววววววววววววววววววววววววว บันจังของเคลวินเค้าน๊าเคนตะซัง ห้ามกอดแบบนี้อีกน๊า หวง ๆ :angry2:
เคลวินเมื่อไหร่จะมาอยู่กับน้องบันจังซักที ฮึ่ม ๆ :fire:
-
บันๆ น่ารัก 555
-
อยากได้คุณอุซางิคุงมาอยู่ด้วยสักคนจัง น่ารักน่าฟัดจริงๆ
ไปทางไหนก็มีแต่คนเอ็นดู ระวังพระจันทร์น้ำแข็งหึงนะจ๊ะ :กอด1:
-
ค.สุขจากการนอนที่เพิ่งค้นพบ 555555
กลายเป็นว่าชวนนอนกันอย่างเดียวเลย เขิลล อร๊ายยยย
มีการหิ้วกระต่ายกลับบ้านด้วยอ๊ะ ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆ
-
:impress2 :impress2: :impress2: อุซางิคุง กับ พระจันทร์น้ำแข็ง เมื่อไหร่จะได้มาเจอกันอีกนะ อิอิ
-
เคนตะจร้า หนูบันนี่มีเจ้าของแล้วนะ
เคนอิจิหาคู่ให้เคนตะเร็ว เค้าไม่อยากให้เคนตะเสียใจ
-
บันนี่น้อยน่ารักมาก :man1:
เคนตะซังอย่ามาหลงบันนี่นะ มีเจ้าของแล้ว
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบพลูโตที่ถือเคียวอ่ะ
เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องสั้นนะ
-
เคนตะชักจะหลงบันเข้ามั่งล่ะสิ
ชอบค่ะเรื่องสั้นหวานๆ เขียนมาเหอะอ่านหมดแหละ
-
บันนี่จัง กลายเป็นเซเลอมูนไปซะแล้ว :m20: :m20: :m20:
งั้นเคลวินก็ต้่องเป็น คุณหน้ากากทักซิโด้ซินะ
o13 o13 o13
-
นี่ๆ..เคนตะซัง ตอนเด็กๆบันนี่เคยกระซิบบอกเค้าว่าโตขึ้นหนูจะเป็นพาวเวอร์เรนเจอร์สีส้ม ส่วนกระต่ายจะเรียนวิชาหมัดเทพเจ้าดาวเหนือ น้องทู่จะสืบทอดชุดครอสราศีเมษจากท่านอาจารย์มู และอุซางิคุงลังเลอยู่ว่าจะเป็นศิษย์ผู้เฒ่าเต่าหรือจะเอาอย่างอินทรีย์แดง
เรา 4 คน (ประสานเสียง) จะร่วมกันต่อสู้กับเหล่าอธรรมเพื่อปกป้องโลก เย้!!!
ศัตรูสำคัญของพวกเราคือ เจ้าก็อตซิลล่าเคนอิจิ เย้!!!
:laugh:
ปอลอ พระเอกเคลวินยิ้มมุมปาก ฝากบอกพระรองเคนตะว่าแค่โดนลูบแค่เนี๊ยะทำเคลิ้ม เคลวินโดนกุมเป้ามาแล้วยังไม่รู้สึกอะไรเลย จริง จริ๊งงง :m19:
-
อ่านตอนนี้แล้วต้องยิ้มตาม ทั้งน่ารักและอบอุ่นจริงๆ
-
Ball // เคนตะอยากเป็นพ่อบ้าง ดูจะขาดความอบอุ่นครับ แหะ
murasakisama // Keniji kawaii too ! ขอด้วย ๆ
wan // ขอบคุณครับ กำลังเขียนเรื่องที่สองครับ ฝากด้วยนะครับ เห่อมากตอนนี้ :laugh:
andaseen // โอ้ววคิดถึง andaseen กอด ๆ
BeeRY // เหมือนกันเลยน้องเบียร์ พี่ก็ดูบ้างไม่ดูบ้าง
-~iK@iZ_KunG~- // คืนนี้ก็เอาไปกกต่อ แหะ ๆ
iforgive // พ่อบุญธรรมมีได้หลายคน แต่แฟนบุญธรรมมีไม่ได้ ไม่งั้นเจอรังสีอำมหิต
roseen // ขอบคุณนะครับ เห็นไปเม้นต์ไว้ที่กระทู้นู้นด้วย :pig4:
jiki // ไข่ใบนั้นยังไม่ได้ฟักจริงจังซะทีเลยครับ แม่ไก่มัวนอนฝัน
Acacha // คาวาอิ
DEMON3132 // ขอบคุณครับ จิ้มบวกคืนนะ
litlittledragon // ขอพ่อเคลวินไว้ว่า กระต่ายโตแล้วก็ต้องออกไปทำงานดาวอื่น พ่อก็เชื่อซะด้วย ฮึมม
dukdikdukdik // รอก่อนนะ เดี๋ยวพ่อเคลียร์งานก่อน ชิ่งงานแต่งแล้วจะมารับ
PEENAT1972 // ป้าพี เคนฝากเรื่องสั้นด้วยครับ แล้ว หมาน้อยจะมาอัพใหม่เมื่อไหร่อ่ะ ทวงซะเลยย
mild-dy // ขอบคุณครับ
→Yakuza★ // พ่อก็ยุ่งครับ ตอนนี้กำลังมีเดท แหะ ๆ
THiiCHA // ถ้าเป็นพ่อแม่พันธุ์ ป่านนี้ก็ติดลูกแล้วมั้งเนี่ย ชวนนอนอย่างเดียว
patchylove // "แล้วฉันจะคอย" ให้พ่อรอไปก่อนนะ นายเอกทำงานเก็บเงินขอคุณแฟนเคลวินอยู่อ่ะ
aloney // คนเขียนเขียนดราม่าไม่เป๊นน จริง ๆ รอดูละกันนะ ถ้าไม่มีคู่มีแต่คี่ จะฝากอิตาเคนตะไว้แถวนี้แหละ ประมูลไปเล้ย เคาะราคาเริ่มที่ 5 หยวน
i1_to*pp // เดี๋ยวมีฉากอาบน้ำด้วยกัน เสร็จแน่อีหนูอุซางิ เหอ ๆ
Bowbonk // กอด จิ้ม จุ๊บบ
minchy // พลูโตถือเคียว เอ่อ เกี่ยวข้าว เกี่ยวเถอะนะแม่เกี่ยวโย้น ๆ แหะ ชอบเหมือนกันครับ ดูดาร์กดี สวยด้วย
river // ฝากติดตามด้วยนะครับ
akiko // เป็นหน้ากากเงาพระจันทร์ครับ จะว่าไป มาโมรุนี่ก็บุคลิกคล้ายกับเคลวินเลยนะ
nuewanda // ใช้มือฟาดมอทราnuewandaให้ร่วงแล้วหัวเราะซ้ำ เหอๆ // จริงแฮะ แค่เนื้อชิดเนื้อแบบเคนตะเนี่ย จิ๊บ ๆ ต้องเนื้อชิด เจ้า ..... เนื้อ แบบเคลวิน ก๊ากก
สมาคมโคแก่ // อากาศในเรื่องกำลังหนาวเหน็บ แต่คนเขียนคนอ่าน อุ่นได้ใจครับ
-
กรี๊ดดเดด 'ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่ผมเป็นกระต่ายแฟนของพระจันทร์ พระจันทร์น้ำแข็งด้วยครับ'
-
เคนตะ เคนตะ เคนตะ อย่านะ อย่านะ อย่านะ
อกหักมันเจ็บนะเออ คึคึ
-
นา่ร๊ากกกกกก
-
ไม่ว่าจะไปไหนมาไหน มีแต่คนรักบันนี่ ชักอยากจะเป็นบันนี่แล้วอะดิ คริๆๆ :L1:
-
วรรคทองของตอนนี้ "ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่ผมเป็นกระต่ายแฟนของพระจันทร์ พระจันทร์น้ำแข็งด้วยครับ"
น้องบันน่ารักสุดยอด o13
-
ช้าก่อนเคนตะ บันนี้กำลังจะพูดว่า ไม่ใช่พ่อแต่เป็นพ่อทูนหัว ใช่มั๊ย :laugh: :laugh:
โห่ แต่ไม่ชอบให้เคนตะมาชอบบันนี่เลยอ่ะ เฮ้อ อกหักแน่นอนล้านเปอร์เซ็น ชิ
เอิ่มมม จริงๆก็ไม่ได้ไม่ชอบเคนตะหรอกนะ แค่ไม่ชอบให้เคนตะชอบบันนี่ ... :o11:
ปลื้มมาก บันนี่ยินดีเป็นแฟนกับพระจันทร์น้ำแข็ง พูดได้เต็มปากเต็มคำม๊ากมาก
ดังนั้น เคลวินรีบจัดการภาระจากฝรั่งเศสให้ไปไป๊ ด่วนๆ แล้วรีบไปรับกระต่ายมานอนกอดเดี๋ยวนี้
เห็นบันนี่ไปลูบไล้เคนตะแล้ว หัวใจจะวายยยยยยยย ไม่นะะะะะะะ ยอมให้ลูบไล้เคลวินคนเดียว :a5:
-
บันนี่ โอ้ย ถึงขั้นเก็บเอามาฝันถึง
อยากให้เคลวินมาได้ยินจังเลย อิอิ
-
รอๆๆๆๆจ้า
ตอนนี้เคนตะซังเริ่มทำคะแนนแล้ว
เคลวิน ต้องรีบเคลียร์ปัญหาน่ะ
ไม่งั้นกระต่ายบันนี่ได้กลายเป็นของคนอื่นแน่
-
ในที่สุดเคนตะซังก็หลงสเน่ห์กระต่ายน้อยจนได้
แถมมีชวนไปนอนด้วยอ่ะ ฮ่าาา
แหม แต่ถ้ารู้เบื้องหลังของการนอนละเมอนั่นคงปวดใจไม่น้อย
อย่างไรก็ขอเตรียมน้ำใบบัวบกไว้ให้เคนตะซังล่วงหน้าเลยนะคะ (แอบสงสารง่า แต่เพิ่งเริ่มชอบเองเนอะ)
เพราะยังไง๊ยังไงกระต่ายตัวนี้ก็มีเจ้าของแล้วจ้า
-
มีหนังสั้นมานำเสนออีกแล้วพี่เคนอิจิ แต่เอาเรื่องนี้ก่อน
รู้แล้วแหละว่า บันเป็นพี่น้องร่วมโลกของเจ้านายคนใหม่แน่ๆ เพราะพี่เคนอิจิชี้ทางมาแนวนี้อิอิ
เฮียเคลวินไม่ต้องห่วงหรอก แต่น่าจะแกล้งเฮีเคลวินจังเลย ทีเมื่อก่อนทำให้บันร้องไห้ด้วย
-
คิดถึงคุณพ่อ (เคลวินเอฟซีสุดๆ)
-
เคลวินหายไปไหนเนี่ยยยยยย
บันนี่อ่ะ ไม่รู้ตัวเล้ยยย เคนตะหลงสเน่ห์ไปแล้วว
-
ไม่รู้ทำไม บันนี่ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดอ่ะ :กอด1:
ว่าแต่ เคนตะซังนี่เริ่มไม่ไหวแล้วนะคะ เอะอะพาไปนอนกกตลอดๆ นี่จะให้อาบน้ำด้วยกันอีก จิตใต้สำนึกคิดไม่ซื่อแล้วแหละนายจ๋า :laugh:
(แต่เอาจริงๆเราชอบนะ แอบเบื่อเจ้านายเก่าซึนๆคนนั้นละ)
-
ว๊าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และแล้วเราก้อได้เจอกันซะทีนะบันนี่^^
คิดถึงจังเลย :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
คิดถึงพี่เคนจังด้วยนะ :m1: :m1: :m1:
ปล. คิดถึงพี่ทิดกะตัวเล็กด้วยอีกคู่ คริ คริ
-
"ผมไม่ใช่พระจันทร์ แต่ผมเป็นกระต่ายแฟนของพระจันทร์ พระจันทร์น้ำแข็งด้วยครับ" o13 o13 o13
-
อุซางิคุงจะชื่ออะไร ก็ยังน่ารักได้ทุกตอนจริงเชียว
หมั่นเขี้ยวอ้า :กอด1:
-
ตามทันแล้วววว
กระต่ายน้อยกับพระจันทร์ห่างกันอีกแล้ว แถมมีหนุ่มมาหลงกระต่ายน้อยเพิ่มอีก เสน่ห์แรงจริงๆเชียว :กอด1:
-
เคนตะซังห้ามหลงรักกระต่ายน้อยตัวนี้นะ 555 พ่อกระต่ายเค้าหวงมากกกกก
-
ฮั่นแน่ บันนี่เป็นแฟนพระจันทร์น้ำแข็งเหรอ เปิดตัวแล้วสินะ
-
อุซางิ เมื่อเช้าพึ่งดู เซเลอร์มูนพอดี
เคนตะเริ่มชอบบันนี่แล้วสิ
ทำไงดีละทีนี้ พ่อมัวแต่ชักช้า ระวังคนอื่นแย่งไปนะ
-
หนูบันนี่จะรู้บ้างมั้ยเนี่ย
ว่าโดนแต๊ะอั๋งอ่า 5555
ใครๆก็รักบันนี่ สงสัยแต่ว่า
เมือไหร่คุณเจ้านายจะได้เป็นเจ้าของบันนี่น้อยอย่างเต็มตัวสักที
อิอิ รออยู่น้าาา
+1 ให้จ้าาาาา
-
ปล่อยให้กอดคืนนึงเริ่มติดใจ
เคนตะทำคะแนนใหญ่เชียว
-
มีล้วงยูคาตะด้วยนะบันนี่
เด่วเถอะ เจอของดี กร๊ากกกก
บันนี่น่ารักเหมือนเดิมเลย
ปล วันอาทิตย์ช่องเก้า นั่งปากหวอดูเซเลอร์มูนเลยเหอะเค้า ฮาาาาา
-
ดูท่าจะมีคนหลงบันอีกคนแล้วเนียะ
-
เคนตะท่าจะมาชอบบันนี่แล้ว ไม่เอาจะให้บันคู่เคลวิน
ตอนหน้าให้บันเจอเคลวินอีกนะคุณเคน
+1+เป็ดให้คุณเคนค่ะ
-
บันนอนละเมอน่าร้ากกกกก :man1:
เคนตะคิดไรกะบันป่าวนิ อย่าน๊ากระต่ายจะกลับไปอยู่บนพระจันทร์น้ำแข็ง
อยากเห็นบันใส่ยูคาตะลายกระต่าย
-
เคนตะซังห้ามเผลอใจเชียวนะ!!! บันนี่ก็บอกแล้วว่าเค้าเป็นกระต่ายแฟนของพระจันทร์ แถมไม่ใช่พระจันทร์ธรรมดาพระจันทร์น้ำแข็งซะด้วย ฮ่าๆๆ
-
กระต่ายเป็นแฟนของ พระจันทร์น้ำแข็ง
เพราะงั้น เคนตะซังไม่มีสิทธิ์นะฮ้าบบบ
บันนี่น่ารักเน๊อะ ชอบบบบ ><
-
สงสัยเคนตะจะชอบหนูบันเราเข้าแล้ว มีการชวนบันมานอนด้วยกันอ่ะ แล้วนี่ไปอยู่บ้านเคนตะด้วย บันจะเอาตัวรอดได้ไหมนี่
กด + คืนให้กับคุณเคนอิจิ แล้วรีบไปอ่านเรื่องสั้นอย่างไว
-
กระต่ายตัวนี้ทำไมน่ารักจัง? รอตอนต่อไปของกระต่ายน้อย
-
เข้ามารอนู๋บันจ้า :bye2:
-
มารอบันนี่น้อย อิอิ
-
คิดถึงบัน คิดถึงเคลวินแล้วนะคะคุณเคน
-
อ่านแล้ว ทำให้ใจตอนนี้อยากไปญี่ปุ่นจัง อิอิ
-
อัลเบิตไปไหนอีกแล้ว เดี๋ยวบันนี่ก็โดนแย่งหรอก
-
คิดถึงบันนี่ >.<
-
บันจัง หนูหายไปนานแล้วนะ คุณเคนเข็นกระต่ายออกมาหน่อยสิคะ ไม่รู้ว่า วิ่งซนไปที่ไหนแล้ว
เอ้ แล้วว่าแค่เคนตะซังนี่ยังไง ยังไงกับอุซางิอยู่นา
:กอด1:พี่เคน
:จุ๊บๆ:กระต่ายน้อย
-
บันเนนนนนนน้
มิสยูอ่ะ
^^
-
(http://upic.me/i/l6/nishikoi.jpg)
Chapter 33
บันส่งยิ้มให้กับเคนตะที่กำลังยืนสงสัยอยู่บนทางเดินก่อนถึงห้องโถงที่ใช้สำหรับรับประทานอาหารของบ้าน เคนตะขมวดคิ้วแล้ว
หันมามองคนในชุดยูกาตะลายกระต่าย ก่อนจะพยักหน้าและทำความเข้าใจกับคำพูดของบันด้วยตัวเอง
“คนญี่ปุ่นชอบพระอาทิตย์มากกว่าพระจันทร์ เพราะคนญี่ปุ่นเป็นลูกพระอาทิตย์ ตื่นเช้ามาเราก็เห็นพระอาทิตย์ก่อนคนประเทศอื่น ๆ”
คนญี่ปุ่นมีความเชื่อว่า พวกเขาเป็นเชื้อสายของเทพแห่งดวงอาทิตย์ สัญลักษณ์บนธงชาติของญี่ปุ่นที่เป็นวงกลมสีแดงบนพื้นขาวก็คือ
ตราของพระอาทิตย์
“มิน่า ธงชาติญี่ปุ่นถึงมีพระอาทิตย์ด้วย”
บันพยักหน้าแล้วคิดตาม
“ธงฮิโนะมารุ มาจาก ฮิ ที่แปลว่าไฟ”
เคนตะอธิบายเพิ่ม
“แต่คนไทยกับคนจีนก็ชอบพระจันทร์มากนะครับเคนตะซัง เพราะพระจันทร์ให้แสงนุ่มนวลเหมือนคนที่อ่อนโยน แล้วกระต่ายก็ชอบ
พระจันทร์ด้วยครับ เพราะบนพระจันทร์มีกระต่าย”
“อีกหน่อยถ้ามาอยู่ที่นี่นานเข้า ก็จะชอบพระอาทิตย์เองนั่นแหละ ยิ่งคืนหนาว ๆ กระต่ายก็จะต้องกอดพระอาทิตย์ เพราะพระอาทิตย์ให้
ความอบอุ่นได้ ไม่เหมือนพระจันทร์ ที่ตกกลางคืนก็เย็นเป็นน้ำแข็ง”
เคนตะพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินนำเข้าไปในห้องโถงกลาง เขาใช้มือเลื่อนประตูแล้วถอดรองเท้าผ้าเก็บไว้ในตู้ไม้ที่ตั้งเอาไว้ชิดริมผนัง พร้อม
กับพยักหน้าให้บันทำตาม ภายในห้องโถงกินข้าว มีโต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าตั้งอยู่ตรงกลาง บนโต๊ะมีถ้วยเซรามิคสีดำไม่มีลาย
วางคว่ำเอาไว้ ข้าง ๆ กันกับถ้วยก็มีตะเกียบไม้วางอยู่ และบันสังเกตเห็นว่า บนตะเกียบคู่นั้น มีลายกระต่ายหูยาวสลักเอาไว้
“ธรรมเนียมของบ้านเราคือ แต่ละคนจะมีตะเกียบเป็นของตัวเอง ที่ตะเกียบก็จะมีรูปสัตว์ตัวแทนสลักเอาไว้”
บันมองตะเกียบสี่คู่ที่วางอยู่กับถ้วยแต่มุมสี่ด้านของโต๊ะ นอกจากตะเกียบกระต่ายที่บันคิดว่าคงเป็นตะเกียบของตัวเองแล้ว ก็มีตะเกียบ
ลายนกอินทรีตรงหน้าเคนตะ มีตะเกียบลายผีเสื้อตรงข้ามที่นั่งเคนตะ และมีตะเกียบลายปลาคาร์ปซึ่งวางอยู่ตรงข้ามกับด้านที่บันนั่งอยู่
ซักพัก แม่ของเคนตะเดินออกมาจากห้องด้านหลังของโถง เธอยกหม้อขนาดใหญ่เข้ามาพร้อมกับมีรอยยิ้มพอใจที่เห็นบันอยู่ในชุดลาย
กระต่าย เธอนำแผ่นเหล็กให้ความร้อนมาวางตรงกลางโต๊ะก่อนจะตั้งหม้อลงไป
“เคนตะไปตามจุนอิจิหน่อยซิ เห็นว่าไปหามินาโกะตั้งนานแล้วยังไม่เข้ามาอีก”
คุณคุรุมิหันไปบอกเคนตะที่กำลังเปิดโทรทัศน์ในห้อง
“ ส่วนอุซางิคุง เดี๋ยวไปช่วยฉันยกกับข้าวมาที่นี่นะจ๊ะ เราจะกินข้าวเย็นกัน วันนี้มีรวมมิตรหม้อไฟด้วยนะจ๊ะ ชอบหรือเปล่า ?”
คุณคุรุมิส่งยิ้มแล้วเรียกบันออกไปช่วยยกอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะ
“ชอบไหมจ๊ะอุซางิคุง วันนี้อากาศเย็น เราต้องกินหม้อไฟกัน แล้วก็มีซุปเต้าหู้กับมิโสะ มีเทมปุระทะเลกับผัก”
“ชอบครับ”
บันเดินตามคุณคุรุมิเข้าไปในห้องครัวซึ่งอยู่เลยด้านหลังของห้องโถงออกไป ต้องเดินลัดห้องอีกสองห้องเข้าไปกว่าจะถึง ในห้องครัวที่
แสนสะอาดนั้น มีอาหารเรียงเอาไว้เต็มพื้นที่
“ระวังร้อนนะจ๊ะ อ่ะนี่ ต้องใส่ถุงมือผ้าด้วย”
คุณคุรุมิส่งถุงมือมาให้
“ใส่ยูกาตะได้พอดีเลยนะ ฉันเป็นคนตัดให้เองรู้หรือเปล่า เคนตะโทรมาบอกว่าอุซางิคุงชอบกระต่าย ฉันเลยตัดไว้ให้เจ็ดตัว เอาไว้ใส่
เวลาอยู่บ้าน”
# # # # # # # # # # # #
บันหิ้วชามขนาดใหญ่ที่ใส่ของทะเลชุบแป้งทอดกับผักชุบแป้งทอดเอาไว้ในมือซ้าย ส่วนมือขวาถือหูกระติกที่ดูคล้ายหม้อกักความร้อน
ซึ่งคุณคุรุมิบอกว่าเป็นหม้อซุปเต้าหู้มาด้วย บันเห็นผู้ชายที่ดูคล้ายกับเคนตะนั่งอยู่กับพื้นตรงข้าม เขาส่งยิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นมาทักทายบัน
“หวัดดีอุซางิคุง ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา รู้จักฉันหรือยัง ?”
บันวางชามใหญ่ที่มีเทมปุระลงบนโต๊ะกินข้าว แล้ววางกระติกซุปลงกับพื้นข้าง ๆ ก่อนจะหันมาไหว้ผู้ชายตรงหน้า
“สวัสดีครับ”
“ นี่จุนอิจิ แฝดพี่ของฉันเอง”
เคนตะแนะนำพี่ชาย
จุนอิจิเป็นแฝดที่ดูต่างกับเคนตะมาก เขาเป็นผู้ชายที่ดูร่าเริงและอารมณ์ดีอย่างเปิดเผย ต่างกับเคนตะที่ดูมีความซับซ้อนทางอารมณ์สูงกว่า
เขาดูหนากว่าเคนตะเล็กน้อย และใส่ชุดยูกาตะลายดอกทานตะวันที่บันคิดว่าคงเป็นฝีมือการตัดเย็บของคุณคุรุมิเช่นกัน
“ เราดูไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่หรอกนะบันนี่ ผมเตี้ยกว่าเคนตะสองเซนติเมตร หนักกว่าเคนตะสองกิโลกรัม และผมก็ถนัดซ้าย เราสอง
คนเป็นแฝดเทียมน่ะ”
จุนอิจิยิ้ม
“เอาล่ะ จุนอิจิตักข้าวใส่ถ้วยได้แล้ว เคนตะตักซุปในหม้อ อุซางิคุงยกขวดน้ำเปล่าเข้ามาที่โต๊ะ เราจะเริ่มกินข้าวเย็นกัน”
คุณคุรุมิออกคำสั่งกับหนุ่ม ๆ บนโต๊ะ
“วันนี้มีนาเบะด้วยเหรอครับ?”
จุนอิจิถูมือแล้วยิ้ม
“เคนตะโทรมาบอกว่า อุซางิคุงชอบกินของร้อน ๆ เลยทำหม้อไฟ อุซางิคุงต้องกินเยอะ ๆ นะจ๊ะ”
นาเบะที่จุนอิจิพูดถึงก็คือหม้อไฟรวมมิตรที่อยู่ตรงกลางโต๊ะ ตอนนี้มันเดือดปุด ๆ พร้อมกับส่งควันและกลิ่นหอมฉุยออกมา คุณคุรุมิใช้
ช้อนยาวจัดการตักเอากุ้ง ปู ปลาหมึก เห็ดเข็มทอง เห็ดหอมสดและแครอทใส่ลงมาในถ้วยให้บัน
บรรยากาศในห้องกินข้าวผิดจากการคาดการณ์ของบันไปมาก จากที่คิดว่าจะต้องกินข้าวบนโต๊ะใหญ่ ๆ มีอาหารนู้นนิดนี่หน่อยตามแบบ
คนรวย และคงเป็นการรับประทานอาหารที่เป็นทางการจนเขานึกกลัว แต่คุณคุรุมิแม่ของแฝดโมริตะกลับทำต่างออกไป เธอกับลูกชาย
กินข้าวบนพื้นที่มีโต๊ะเตี้ยวางกลางห้อง บรรยากาศเลยผ่อนคลายและดูอบอุ่น ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นด้วยไอฝนที่โปรยปรายอยู่ด้าน
นอก
“มินาโกะดีขึ้นหรือยังจุนอิจิ ?”
คุณคุรุมิถามขึ้นมา
“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วครับ สงสัยเมื่อเช้าจะปรับตัวกับอากาศไม่ทัน เลยไม่ค่อยกินข้าว”
“เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปดูอีกทีครับแม่ ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็จะรีบพาไปโรงพยาบาล”
บันคีบผักในถ้วยเข้าปากแล้วทำหน้าสงสัย แม้จะฟังภาษาญี่ปุ่นที่สองแม่ลูกพูดกันไม่รู้เรื่องทั้งหมด แต่ก็พอจับใจความได้ว่า คนที่ชื่อคุณ
มินาโกะกำลังไม่สบายและกินข้าวไม่ได้ บันดูสีหน้าของคุณคุรุมิกับจุนอิจิก็มองออกว่า คุณมินาโกะคนนี้ คงเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในบ้าน
เคนตะดูจะเป็นคนที่หูไวตาไวกว่าคนอื่น เขาจับอาการสงสัยของบันได้แล้วอมยิ้ม
“ เดี๋ยวเราไปเยี่ยมมินาโกะด้วยกันนะบันนี่ บางทีมินาโกะอาจจะชอบอุซางิจนกินข้าวได้มาก ๆ”
เคนตะหันมาพูดภาษาอังกฤษกับบัน
“คุณมินาโกะไม่มากินข้าวกับเราด้วยเหรอครับเคนตะซัง?”
บันมองตะเกียบที่อยู่รอบ ๆ โต๊ะแล้วสงสัย ตะเกียบสี่คู่ที่อยู่บนโต๊ะ ไม่มีของมินาโกะ
จุนอิจิที่ฟังภาษาอังกฤษได้ ปล่อยหัวเราะก๊ากออกมากลางโต๊ะกินข้าว ก่อนจะสำลักจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ ส่วนคุณคุรุมิหันมาทาง
บันแล้วยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู พร้อมกับอธิบายให้บันฟัง
“อุซางิคุงจ๊ะ มินาโกะเธอไม่มีขา เลยเดินเข้ามาในนี้ไม่ได้ เอาไว้เคนตะพาไปดูก็จะเห็นเองนะจ๊ะ”
# # # # # # # # # # # #
เคนตะพาบันเดินออกมาตามระเบียงทางด้านหลังของตัวบ้าน ผ่านสระว่ายน้ำขนาดใหญ่และสวนต้นไม้ในร่ม เขาพาบันเดินตามพื้นที่ปู
ด้วยไม้สน ผ่านน้ำตกเล็ก ๆ ที่ตกลงมาจากชั้นหิน ด้านล่างมีบ่อดินและมีปลาคาร์ปฝูงใหญ่ว่ายวนไปมา
“นั่นไงล่ะบันนี่ มินาโกะ น่ารักหรือเปล่า?”
เคนตะชี้มือไปที่ปลาคาร์ปสีขาวตัวโตซึ่งว่ายอยู่ท่ามกลางปลาตัวอื่น ๆ มินาโกะเป็นปลาคาร์ปพันธุ์ตันโจ ทั้งตัวมีสีขาวมุก ยกเว้นตรง
ด้านบนของหัวที่เป็นวงกลมสีแดงขนาดใหญ่ มินาโกะว่ายน้ำเข้ามาหาตรงที่เคนตะกับบันคุกเข่าลงกับพื้นไม้ขอบบ่อ
“เหมือนอะไรรู้ไหม?”
เคนตะยิ้มขณะมินาโกะเข้ามาตอดที่มือ
“เหมือนฮิโนะมารุที่เป็นธงชาติญี่ปุ่นเลยครับ สวยจัง”
บันกระซิบเบา ๆ เพราะกลัวมินาโกะตกใจ
“คุณปู่ซื้อมินาโกะแล้วให้มาตอนที่พ่อกับแม่แต่งงานกัน ตอนนั้นเธอยังเป็นปลาตัวน้อย”
มินาโกะที่เคนตะบอกว่าเคยเป็นปลาน้อย ตอนนี้ตัวโตกว่าปลาตัวอื่นทุกตัวในบ่อ
“มินาโกะอายุสามสิบสามปี เคยเป็นแชมป์ปลาคาร์ปของโตเกียวแปดครั้ง แชมป์ญี่ปุ่นสองครั้ง แต่ตอนนี้มินาโกะไม่ค่อยสบาย ตอนเช้า
เธอไม่กินอาหาร แม่กับจุนเลยเป็นห่วงมาก”
บันนึกอายตัวเองที่เผลอคิดว่ามินาโกะเป็นคน และที่จุนอิจิหัวเราะจนสำลักตอนบันชวนมินาโกะมาทานข้าวเย็นก็เป็นเพราะสาเหตุนี้เอง
“บันนี่เคยเลี้ยงปลาคาร์ปหรือเปล่า?”
เคนตะหันมาถามบันที่ลองจุ่มนิ้วมือลงในน้ำใกล้ ๆ กับมินาโกะ บันยิ้มแล้วคิดไปถึงตอนที่เคยเลี้ยงปลาช่วงยังเรียนมัธยม ตอนนั้นบัน
เลี้ยงปลาทองในตู้กระจก แต่โชคร้ายที่ต้นไม้หักมาทับเสาไฟหน้าบ้านทำให้ไฟฟ้าดับ ปลาทองของบันที่อยู่ในตู้ตายเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่
ตัวเดียว บันนอนร้องไห้อยู่หลายวันและยกตู้ปลาให้คนอื่นไป เพราะไม่คิดที่จะเลี้ยงปลาทองอีก
“ไม่เคยครับ พ่อบอกปลาคาร์ปมันแพง ตอนที่ไม่ได้เลี้ยงปลาทองแล้ว แม่ก็หาปลาหางนกยูงมาให้เลี้ยงแทน ผมเอามันมาปล่อยไว้ใน
บ่อบัวหน้าบ้านให้มันกินลูกยุง ตอนนี้มันออกลูกเต็มบ่อเลยครับ”
“ตอนผมกับจุนยังเด็ก พ่อจะเอาธงปลาคาร์ปมาติดบนเสาหน้าบ้านในวันเทศกาลเด็กผู้ชาย แล้วเด็กผู้ชายก็จะได้ตุ๊กตาโกะงัสสึ นิงเงียว
เพื่อที่โตมาจะได้กล้าหาญเหมือนนักรบ”
“แล้วปลาคาร์ปเกี่ยวอะไรกับเด็กผู้ชายเหรอครับ?”
บันพูดแล้วหดคอ เขารู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อยตอนที่มินาโกะเข้ามาตอดมือ
“ปลาคาร์ปเป็นปลาที่แข็งแรงมาก มันว่ายทวนน้ำเพื่อวางไข่ ทำให้ผู้ใหญ่อยากให้เด็ก ๆ แข็งแรงเหมือนปลาคาร์ป เลยทำธงปลาขึ้นมาใน
งานวันเด็ก”
“คนจีนเรียกว่าปลาหลีฮื้อครับ ฝรั่งเรียกกระต่ายแม่น้ำ”
บันยิ้ม
“งั้นมินาโกะก็เป็นญาติกับบันนี่สินะ ดูสิ ดูมันจะชอบบันนี่มาก”
# # # # # # # # # # # #
“เทศกาลเด็กผู้ชายมีช่วงไหนเหรอครับเคนตะซัง ผมอยากเห็นธงปลาคาร์ป?”
บันเดินตามเคนตะเข้ามาในห้องนอนแล้วถามขึ้นมา
“โคโดโมะโนฮิที่มีธงปลาคาร์ปเพิ่งผ่านมาเดือนที่แล้วนี่เองนะบันนี่ มันเป็นเทศกาลในช่วงใบไม้ผลิ แต่ตอนนี้เริ่มเข้าฤดูร้อนแล้ว ฤดูร้อน
ของญี่ปุ่นจะมีฝนตกด้วย เหมือนตอนนี้นี่แหละ ผมไม่ชอบเลย”
เคนตะเปิดตู้แล้วดึงเอาม้วนฟูกที่นอนออกมาคลี่โดยการผลักให้มันกลิ้งจากหัวไปท้าย ที่นอนของเคนตะเป็นฟูกหนาสีขาวไม่มีลาย ส่วน
ฟูกของบันที่เขายกออกมาทีหลังนั้น เป็นฟูกสีฟ้าลายกระต่าย
“นี่ห้องเคนตะซังเหรอครับ?”
บันเพิ่งสังเกตว่าห้องนี้กว้างขวางและมีของตกแต่งที่เข้ากันกับบุคลิกของเคนตะ
“ใช่แล้วห้องผมเอง คืนนี้เรานอนด้วยกันอีกนะบันนี่ เราจะเอาฟูกนอนมาชิดกันแบบนี้”
เคนตะลากเอาฟูกที่ปูเอาไว้มาชิดติดกัน กลายเป็นฟูกกว้างขนาดเตียงนอนใหญ่ ๆ
“จริง ๆ แล้ว ให้ผมไปนอนห้องเล็กก็ได้นะครับ เคนตะซังจะได้ไม่อึดอัด คือผมชอบนอนดิ้นน่ะครับ”
บันยิ้มแล้วเปิดกระเป๋าหยิบเอาแปรงสีฟันกับพวกอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ใช้ในห้องน้ำออกมา เคนตะมองแปรงสีฟันรูปบั๊คบันนี่ของบันก็ยิ้มแล้ว
ตอบ
“นอนด้วยกันก็ดีแล้ว คืนนี้ฝนตกหนัก ตัวคัปปะมันจะออกมาแกล้งเด็ก ๆ ”
เคนตะแกล้งทำท่าสั่นกลัวจนบันหัวเราะ
“ผีกบญี่ปุ่นน่ะเหรอครับ ผมไม่กลัวหรอก ผีกระสือบ้านผมน่ากลัวกว่าคัปปะซะอีก มีไส้ห้อยออกมาด้วย”
“ไปอาบน้ำด้วยกันนะ”
เคนตะดึงเอายูกาตะที่เก็บไว้ในตู้ออกมาอีกสองตัว
“อาบในห้องน้ำตรงนั้นเหรอครับ?”
บันชี้ไปมือไปทางห้องน้ำ
“ไปอาบที่ห้องน้ำใหญ่ ที่นั่นมีอ่างไม้ไว้แช่น้ำร้อน นี่เราเดินทางมาไกล ต้องแช่น้ำร้อนเพื่อให้เลือดมันไหลเวียน ไม่งั้นจะนอนไม่สบาย”
# # # # # # # # # # # #
บันถอดเสื้อผ้าเหลือไว้แค่กางเกงขาสั้นแล้วก้าวตามเคนตะลงในอ่างไม้ขนาดใหญ่ที่มีน้ำไหลมาจากกระบอกไม้ไผ่ เจ้านายญี่ปุ่นของบันก็
ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงขาสั้นเช่นกัน เขาเอนหัวลงกับขอบอ่างไม้แล้วหลับตาลง
“สบายไหม?”
“สบายตัวดีครับ เหมือนห่มผ้าอุ่น ๆ เลย”
“แล้วพรุ่งนี้เราจะไปทำงานกันที่ไหนเหรอครับเคนตะซัง?”
บันใช้มือวักน้ำในอ่างเล่นไปมา
“ก็ทำงานอยู่กับบ้านนี่ไปก่อน รอท่านประธานกลับมาจากกาตาร์แล้วเราค่อยเข้าบริษัท วันนั้นจุนก็จะไปด้วย เขาก็เป็นรองประธาน
เหมือนกับผม แต่เขาดูไลน์ผลิตที่ส่งไปอเมริกา”
# # # # # # # # # # # #
คุณคุรุมิเดินเข้ามาในห้องของเคนตะแล้วถามบันเรื่องเมืองไทย เธอเข้ามาลูบหัวบันไปมาแล้วกอดเอาไว้ ก่อนจะปลอบใจที่ต้องมาอยู่ไกล
บ้านว่า
“เคนตะบอกว่า อุซางิจากแม่มาไกล เลยต้องเอามานอนด้วยเพราะกลัวจะเหงา โถ น่ารักจริง ๆ ไม่ต้องกลัวว่าจะเหงานะจ๊ะ ที่นี่เราอยู่
กันแบบอบอุ่น”
“อ่ะ อ๋อ ………….. ครับ”
บันพยักหน้าเพราะไม่อยากขัด จริง ๆ แล้ว เขาอยากนอนคนเดียวมากกว่า เพราะกลัวจะนอนดิ้นไปโดนเคนตะ
“ตอนเด็ก ๆ แม่ของอุซางิคุงทำอะไรบ้างจ๊ะ ก่อนที่อุซางิคุงจะนอน?”
คุณคุรุมิใช้มือลูบไปมาบนหลังของบัน
“ก็เคยร้องเพลงกล่อม แต่ว่านานมาแล้วครับ”
“งั้นวันนี้ฉันจะร้องเพลงกล่อมให้ฟัง ดีไหมจ๊ะ ?”
“ไม่เอาน่าแม่ บันนี่โตแล้ว”
เคนตะท้วง
“คุณคุรุมิจะร้องเพลงอะไรครับ ?”
บันทำท่าสนใจ
“เพลงปลอบใจเด็กไกลบ้านและห่างแม่”
http://www.youtube.com/v/waaO9zEkofQ
ท่านแม่ครับ สบายดีหรือเปล่า
เมื่อคืนผมเห็นดาวสว่างสุกใสดวงหนึ่งอยู่บนปลายยอดของต้นสนซีด้าร์
เมื่อผมจ้องมองดาวดวงนั้น ผมก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนของท่านแม่
ผมคุยกับดาวดวงนั้นและพูดว่าผมเป็นลูกผู้ชายที่จะไม่ท้อแท้
ถ้าเมื่อใดที่รู้สึกเหงา ผมจะมาคุยด้วยอีกครับ
เท่านี้นะครับ แล้วผมจะเขียนจดหมายมาหาท่านแม่อีก - - อิ๊คคิว*
ท่านแม่ครับ สบายดีหรือเปล่า
เมื่อวานนี้ที่วัดมีคนในหมู่บ้านข้าง ๆ เอาลูกแมวตัวน้อยมาให้
เจ้าแมวน้อยมันร้องไห้เพราะว่ายังติดแม่ของมันอยู่
ผมบอกกับมันว่าไม่ต้องร้องไห้ เจ้าจะไม่เหงาหรอก
เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า สักวันหนึ่งเจ้าจะเจอแม่อีกแน่นอน
แค่นี้นะครับ แล้วผมจะเขียนจดหมายไปหาท่านแม่อีก - - อิ๊คคิว
เพลงจดหมายของอิ๊คคิวที่คุณคุรุมิร้องแล้วเคนตะเป็นคนแปลเป็นภาษาอังกฤษนั้น ทำเอาบันซึมไปชั่วขณะ แม้จะห่างแม่มาไม่ถึงเดือน
แต่พอฟังเพลงนี้แล้วก็อดที่จะคิดถึงแม่ไม่ได้ บันกอดคุณคุรุมิแล้วพูดขอบคุณซ้ำ ๆ จนเธอยิ้มแล้วรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
“ร้องไห้ไปแล้ว”
เคนตะยิ้มขณะมองตามแม่ที่เดินออกไปจากห้อง ตอนนี้เขาใช้มือตบบนหมอนเรียกบันเข้าไปนอน
“คุณคุรุมิน่ารักจังครับ เหมือนแม่ผมเลย”
บันเดินไปหยิบเอาไข่ไก่ที่เคลวินให้มาฟักต่อ ก่อนจะเห็นไฟกะพริบและคิดได้ว่ายังไม่ได้เปิดคอมพิวเตอร์ดูอีเมลล์
‘ทำอะไรอยู่ ? ถ้าเห็นอีเมล์แล้วรีบตอบด้วย ฉันติดต่อไปทางโทรศัพท์ไม่ได้ - - เคลวิน’
อีเมลล์ของเคลวินเพิ่งถูกส่งมาเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว บันเลยรีบตอบ พร้อมกับเสียงของเคนตะที่เรียกให้ไปนอน
“ขอตอบจดหมายก่อนนะครับ”
บันหันหน้าไปบอกเคนตะที่นอนรออยู่บนฟูก
“ตอนนี้อยู่โตเกียวครับเคลวิน มาถึงตอนเย็น ตอนนี้สามทุ่มแล้ว”
บันกดส่งไปแล้วรอดูหน้าจอ เผื่อว่าเคลวินจะยังไม่นอนแล้วตอบจดหมายกลับมา
“เปิดโปรแกรมคุย - - เคลวิน”
บันล็อกอินผ่านโปรแกรมด้วยที่อยู่อีเมลล์แล้วเจอเคลวินออนไลน์อยู่
“ยังไม่นอนเหรอครับ?”
บันรีบกดเข้าไปทัก
“ยัง ตอนนี้นอนโรงแรมหรือเปล่า ? - - เคลวิน”
“นอนบ้านเจ้านายครับ อยู่ในโตเกียว”
“เขาให้นอนที่ไหน ? - - เคลวิน”
“นอนในห้องครับ”
“รู้แล้วว่าเขาไม่ให้นายไปนอนในโรงเก็บรถหรอก ถามว่านอนกับใคร ห้องไหน ? - - เคลวิน”
“นอนกับเจ้านายในห้องนอนเขาครับ เขาใจดีมาก ให้ผมนอนด้วยมาหนึ่งคืนกับหนึ่งวันแล้วครับเคลวิน”
บันกดตอบ
“อะไรนะ! นอนด้วยกันมาแล้วเหรอ ทำบ้าอะไรอยู่ ไปนอนกับเขาทำไม ? - - เคลวิน”
“แต่………. เคนตะใจดีนะครับ”
“ย้ายไปนอนห้องอื่นซะ ไม่รู้ตัวเองหรือไง ว่าตอนนอนน่ะ นายมันตัวอันตราย ย้ายไปนอนห้องอื่น นี่เป็นคำสั่ง ! - - เคลวิน”
“ผมมันอันตรายตรงไหนกัน ?”
“นายน่ะมันจอมล้วง มือก็อยู่ไม่สุข ทั้งหน้าทั้งหัวก็มุดคนอื่นไปทั่ว เดี๋ยว ………….. อืม คนนอนด้วยเขาจะรำคาญ - - เคลวิน”
“แต่เคนตะบอกว่าชอบมากครับ เคนตะไม่รำคาญ เคนตะบอกว่าชอบนอนกับผม”
“เขาพูดแบบนั้นเหรอ ? - - เคลวิน”
“ครับ”
“เมื่อไหร่ ? - - เคลวิน ”
“เมื่อวาน ก็ผมส่งข้อความถึงเคลวินแล้วพอดีเผลอหลับไปบนเตียงเคนตะ พอตื่นขึ้นมา เคนตะก็บอกว่าจะให้ผมนอนด้วยบ่อย ๆ”
“แล้วตอนนอนกับเขา ได้ฝันอะไรหรือเปล่า ? - - เคลวิน ”
“ เอ๊ะ มีอะไรเหรอครับ ผมฝันถึงหลันชิงกับหลันเหอครับเคลวิน”
“ อย่าบอกนะ ว่าฝันนอนกอดหลันชิงอยู่ ! - - เคลวิน”
“อ่อ ….. ใช่ครับเคลวิน”
“ย้ายห้องนอนเดี๋ยวนี้ ฉันสั่ง แล้วถ้ากลับมาที่ฮ่องกง นายจะถูกทำโทษแน่นอน ตอนนี้ฉันทำทัณฑ์บนไว้ก่อน - - เคลวิน”
บันนิ่งไปซักพัก ก่อนจะได้ยินเสียงเคนตะเรียก
“อุซางิ ดึกแล้วนะ รีบนอนเร็วเข้า”
= = = = = = = = = = = =
* ท่านอิ๊คคิว เป็นโอรสของพระจักรพรรดิ แต่ช่วงนั้น โชกุนซึ่งเป็นตำแหน่งทางทหาร กำลังมีอำนาจ เลยมีการลดอำนาจในวังลง
ท่านอิ๊คคิวเลยต้องมาบวชในวัด
จบตอนที่ 33 ครับ พบกันใหม่ตอนหน้า แล้วจะเข้ามากดบวกครับ // เคนอิจิ
-
บันนี่ชอบละเมอลวนลาม 555 มาแต่เช้าเลยนะคะ
-
อ๊ายยยยยยยย :m3: :m3: :m3:
เคนตะก็น่ารัก :m1: เคลวินก็ซึนได้โล่ :give2:
ขอเหมาได้มั๊ยนี่ เค้าเลือกไม่ถูกเลยอ่ะ :-[
(ใครจะให้แกเลือกยะ! :z6: )
-
เคลวินหวงน้องบันล่ะสิ ก็ตอนนอนน้องบันชอบล้วงแล้วก็กอดหนิ
แสดงว่าเคลวินรู้ทันเคนตะ น้องบันช่างไม่ระวังตัวเลย
แล้วเมื่อไหร่น้องบันจะกลับฮ่องกงล่ะ
-
:a5:เคนตะฉวยโอกาส
-
ถูกต้อง!!! ย้ายห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ บัน~~
-
ความแตก เคลวินหึงหนัก คาดว่าเจอกันกระต่ายโดนถลกหนังแน่นอน
หัวข้อข่าววันรุ่งขึ้น อิ อิ อิ
-
อุซางิคุง น่ารักอ่ะ :m3: อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนรุมรัก
ส่วนเจ้านายคนไกล ออกอาการหึงจนเก็บอาการไม่อยู่แล้ว .... :m20: มีการคาดโทษด้วย ....
ว่าแต่ว่า บันจะได้กลับไปฮ่องกงอีกเหรอ ด้วยฐานะอะไรมิทราบครับ เจ้านาย...... :z1:
+1 พร้อมกำลังใจครับ เคนอิจิ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารักเหอะ พระจันทร์กับพระอาทิตย์ชิงตัวกระต่ายกัน
-
อยากให้กระต่ายกลับไปหาเคลวินไวไวอ่ะ ชักไม่ไว้ใจเคนตะแระ :z3:
-
:m16: นี่ถ้าเคลวินหายตัวไปหาหนูบันได้คงหายตัวไปแล้ว หนูบันรีบย้ายห้องนอนด่วน กลัวใจเคนตะว่าจะทำอะไรหนูบันไปมากกว่านี้ :เฮ้อ:เมื่อไหร่หนูบันจะกลับไปหาเคลวินนะ
กด + ให้กับหนูบันกระต่ายน้อยและคุณเคนอิจิค่ะ
-
ชอบการเปรียบเทียบกระต่าย พระจันทร์ พระอาทิตย์มากๆเลยค่ะ ช่างล้ำลึก
กลัวใจบันนี่นะ ถ้าเป็นเราเราก็โอนเอียงไปทางพระอาทิตย์แล้วแหละ ..ตามประสาคนคลั่งพระรองซีรีย์เกาหลีสุดเพอร์เฟค 555 :laugh:
ว่าแต่....เอาจริงๆ เคนตะก็คล้ายตาแก่หื่นกามเข้าไปทุกที ไหวม้ายยยยย
ปล. สะใจเจ้านาย.....หึงๆๆอ่ะเด๊ :z2:
-
เอนเอียงไปหาหนุ่มเจปอง
แบบว่าลำเอียงอ่ะ ฮาาา
เคนตะดูอบอุ่นเน้อออหนุ
-
555 พระจันทร์หึงอย่างแรง
-
เคลวินน่ารักมากอ่ะ
หวงจัด สินะ
เคนตะ ทำตัวเหมือนตาแก่โรคจิต หลอกเด็ก
555555 กะให้บันลวนลามล่ะเสะ
ย้ายห้องเลยๆๆ
-
หึงข้ามประเทศเลยอ่ะ เคลวินเอ๊ยยยยย ฮ่าๆ
บันนี่ก้ยังน่ารักเสมออออ
เคนตะแลดูชอบแต๊ะอั๋งหวังผลไปเลยอ่ะ
ขอบคุณเคนอิจิที่มาต่อนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ >.<
-
หวงก็บอกตรงๆ อิอิ
-
+1 ก่อนคร้า
เคนอิจิรีบหาคู่ให้เคนตะเร็ว
เคนตะน่ารัก ใจดี เค้าไม่อยากให้เคนตะต้องเสียใจ
เพราะยังไงหนูบันต้องคู่เคลวินเท่านั้น
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย น่ารักอะเคลวิน :L1:
-
พระจันทร์เริ่มหวงกระต่ายน้อยแล้วอ่าดิ๊ หวงก็ไปตามกลับมาซี่~ :m12:
บันนี่เป็นพวกนอนแล้วเลื้อยรึ น่ารักจังงง :o8: :m3:
:กอด1:คุณเคนแน่นๆ อ้อ คุณเคนสบายดีรึป่าวฮะ ไม่ได้ทอล์คมานาน คิดถึง :impress2:
:จุ๊บๆ:บันนี่
-
เคลวิลหึง อิอิ
จาลงโทษอารายอ่า
-
เคลวินรู้ตัวแล้วว่ากำลังมีีมารหัวใจ แ่ต่กระต่ายน้อยของเราซิยังไม่รู้เรื่องเลย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โฮะ โฮะ ถ้าแล่นมาได้ตอนนี้ เควิลคงรีบรุดมาแยกห้องนอนบันกับเคนตะทันทีเลยเน้อ
อืมม...ชักจะชอบ..เอ่อ..ชักจะรักครอบครัวเคนตะเข้าแล้วซีเรา น่ารักแลดูอบอุ่นทุกคนเลย
บันนี่น้อยของเราคงยังไม่รู้ตัวเลยซิเนี่ยว่า เคนตะกำลังคิดอะไรกับบันนี่มากกว่าเจ้านายกับคนร่วมทำงาน
-
o18 :-[ :impress2:
เจ้านายฃอบสั่งจัง กระต่ายไม่ได้อยู่ด้วยซะหน่อยนะเคลวิน
-
น้องบันนี้ชอบนอนลวนลาม น่ารักมากๆ
เมื่อไหร่จะได้กลับไปอยู่กับเคลวินหนอ ระวังพระอาทิตย์จับตัวไว้นะ :กอด1:
-
บันนี่ย้ายห้องด่วนจ้ะ
เคลวินหวงสินะ รีบๆไปตามกระต่ายน้อยกลับมาเลย
:กอด1:
-
อยากเอาบันมานอนด้วย~ชอบอ่ะ
แต่ก่อนน่านั้น เทมปุระก็น่ากินนะ งั้นเที่ยงนี้ออกไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดละกัน เที่ยงนี้คุณเคนกินไร
-
เคลวินหึงโว้ยยยยยยยยยยย
กร๊ากกกก พ่อสติแตก พ่อจะมาลงโทษกระต่ายเรื่องอะไร ตัวเองเป็นไรกับบันนี่ หะหะหะหะหะ กร๊ากกกกกก :jul3: :jul3:
-
ยังไงกระต่ายก็ต้องคู่กับพระจันทร์นะ
อยากให้เคลวินจับเครื่องบินไปโตเกียวจริงๆ
กระต่ายไม่เหมาะกับพระอาทิตย์หรอก
+1 :กอด1:
-
พ่อหึงละสิ บันนี่ย้ายห้องอย่างด่วน
ดูเหมือนจะอลวน เมื่อพระจันทร์กับพระอาทิตย์มาแย่งกระต่ายตัวเดียวกัน
แต่พระจันทร์ก็ต้องคู่กับกระต่ายสิ
-
หึงก็บอกไปซี่เจ้านาย o18
บันนี่น่าร๊ากกกได้ทุกตอนจริงๆ
-
หวงเป็นด้วยนะ เคลวิน
อย่างนี้ต้องยั่วหนักๆแล้ว
-
น่ารักอะ :-[ :-[
-
ตอนนี้เคลวินออกอาการแล้ว อิอิ
งั้นก็ต้องรีบมารับตัวกระต่ายน้อยกลับไปอยู่ด้วยด่วนเลยนะพ่อพระจันทร์เดี๋ยวจะโดนฉกไปเสียก่อน (พูดไปงั้นแหละ อย่างไรก็คงไม่มีทางเนอะ)
ชอบเวลามีการเปรียบเทียบกระต่าย พระจันทร์ พระอาทิตย์
คือในขณะที่บันนี่จะพูดว่าชอบพระจันทร์อย่างนู้นนี้ เคนตะก็จะคล้ายๆพยายามพูดโน้มน้าวใจให้กระต่ายไปอยู่กับพระอาทิตย์แทนน่ะค่ะ
เราว่าดูแล้วน่ารักดี
ต้องรอดูว่าบันนี่จะย้ายห้องหรือเปล่า แล้วกลับไปจะเจอโทษอะไรน้า ~
-
เคลวินออกอาการหึงเล็กๆแล้ว ถือง่ามีพัฒนาการที่น่าชื่นใจ เคนตะซังก็น่ารักเลือกไม่ถูกแล้วอะ อยากได้ทั้งสองคนเลย :laugh:
-
กระแสหึงหวงข้ามประเทศมาเลย
และแล้วบันนี่ก็ไม่รู้ตัวเอาจะเลย 555
เคลวินนี่แม่นจริงๆ
-
แล้วบันจะบอกเคนตะว่าไงอะ ว่าพ่อสั่งให้ย้ายห้อง
-
แม่เจ้านายใจดีจัง
เคลวินหึงล่ะสิ กลัวเคนตะติดใจกระต่ายบันนี่ ฮ่าๆๆ
-
พ่อดุใหญ่แล้วบันนี่ o22
ก็ตอนนอนใครจะรู้ตัวล่ะเนอะ แต่พระจันทร์ลงโทษกระต่ายเยอะๆเลยนะ :z1:
เคนตะซังอย่ามาหลงรักกระต่ายนะ ไม่ยอมๆๆๆๆ :serius2:
-
บันนี่ท่าทางจะเข้ากับคนแก่ง่าย กลายเป็นคนโปรดอีกแล้ว :man1:
-
ถ้าเราเป็นเคลวินคงรีบอยากบินไปจับแยกห้องซะเดี๋ยวนั้นเลย ห้าๆ
-
หึงก็แสดงอาการบ้างนะเคลเอ้ย
-
อ๊าก เลิฟเลิฟเคลวิน
น่ารักอ่ะ หลงรักบันนี่
เคนตะวังอย่ามาชอบบันนี่นะ ห้ามน๊า
-
แอร๊ยยยส์ ต่อด่วน
-
ถ้าไม่ย้ายห้องบันนี่ต้องโดนเคลวินลงโทษแน่ๆ!!
-
บอกเคนตะว่าพ่อสั่งให้ย้ายห้องสิบันนี่ แหมมมมม ไม่ได้รู้เล๊ยยย ว่าทำไมจู่ๆเคนตะอยากให้ไปนอนด้วย
ถ้าเคนตะอยู่แถวนั้นคงจะรีบมาเอากระต่ายกลับบ้านอย่างด่วนแน่ๆ :laugh:
-
เป็นคุณพ่อจอมหวงจริงๆเลย
บันก็เป็นเด็กน้อยเหลือเกิน น่ารักอะ >//<
จะยอมทำตามคำสั่งของพ่อมัยเนี่ย
กลับไปฮ่องกงโดนตีตูดลายแน่ๆเลย
-
นั่นๆๆๆๆ หึงอะสิ
ใช่ม้าาาา ฮิ้ววววว :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ฮั่นแหนๆๆ บทลงโทษคือไรหนอ อยากให้กลับฮ่องกง
-
ขำเคลวินอะ มีการทัณฑ์บนไว้ก่อนด้วย
เมื่อเช้าจะเข้ามาอ่าน เกือบได้จิ้มเคนจิแล้ว แต่เนทไม่ยอมให้ความร่วมมือ
เลยเข้ามาอ่านมาเมนต์ตอนเย็นแทน
-
รีบแยกห้องด่วนเลยเดี๋ยวเคลวินมีงอนน่ะ
-
555555+++++
เฮียเคลวินหึงบันจนควันออกหูแล้วมั่งนั่นนะ คุณน้ำแข็งครับรีบๆละลายนะครับ 55555
-
เคลวิน ถ้าหึงนักก็พาบันนี่ไปสิ คุยแชทจะไปมีประโยชน์อะไร อิอิ
บันนี่ละเมอล้วง 55++
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
อุเหม่.......
พระอาทิตย์ญี่ปุ่นก็เตรียมจะเคลิ้มเต็มที่ พระจันทร์ฮ่องกงก็หึงโหดห้ามประเทศ สวรรค์ช่างโหดร้ายกับน้องบัน มือลูบสูบวิญญาณ เอ๊ะ หรือจะเป็นจอมล้วงลวงสังหาร :laugh:
โธ่ถัง....แล้วกระต่ายน้อยของพี่จะทำยังไงหล่ะเนี่ย :กอด1:
ดูสถานการณ์แล้ว เคนตะไม่ผิดที่จะติดใจ เคลวินก็ไม่ผิดที่จะหวง บันนี่ยิ่งไม่มีทางผิดที่จะน่ารัก ดังนั้นคนที่ผิดคืออีตาคนเขียน ฟันธง!!! :pigangry2:
-
พ่อเคลวินหวงข้ามประเทศเลย 555 ตามใจเค้าหน่อยละกันบันนี่
-
ความลับเปิดเผยแล้ว จอมลวนลามทำไงดีล่ะเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามากดบวก 1 ให้แล้วนะครับ อ่านเม้นต์แล้วชื่นใจ หายเหนื่อยเลย ขอบคุณที่ติดตามและแสดงความเห็นครับ
ตอบเม้นต์แบบรวมเลยละกันเนอะ // เคนอิจิ :กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆ บันนี่*ยั่ว*แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวนะคะ ดูสิ เคลวินหึงแตกเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
กริ้ด ๆ เคลวินรู้แล้ว ๆ
-
กระต่ายน้อยเวลานอนแล้วชอบลวนลามคนอื่นนะเนี่ย :-[ :-[
-
อ่านรวดเดียวไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย
บันนี่น่ารักมากเลยครับ พ่อเคลวินก็นะไม่ทำให้โจ่งแต้งก็ระวังน๊า บันนี่ยิ่งน่ารักๆอยู่
กลับไปบันดดนแน่ หุหุ
-
เคลวินน่ารักเนาะ มีการรหึงข้ามประเทศด้วย อิอิ
หึงนักก็มาตามอุซางิคุงกลับไปซะสิเคลวิ่น
-
เคนจังๆๆๆ
-
เจอเจ้านายแบบเคนตะ พ่อคงต้องบินมาเฝ้าใกล้ๆแล้วแหละ ขอบอก 55555
จิ้มบวก :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกก :o8: :o8: :o8:
-
คุณเคลวินหึงงงงงงงงงง คึคึคึ ชอบบบบบบบบบ
ว่าแต่ เคนตะ อย่าหลงรักบันนี่เลยน้า หรือว่าไม่ทันละ หลงรักบันนี่แล้วใช่มั้ยล่ะเคนตะ
-
งี๊ดง๊าดดดด เลียนเสียงอัลเบิร์ต เอากระต่ายมาส่งแล้วครับ ตอนนี้มีอัลเบิร์ตด้วยนะ :กอด1:
(http://img6.uploadhouse.com/fileuploads/16170/16170137e3d10e7664c50300cdbadec7abe96e18.jpg)
-
อัลเบิร์ต มาแล้ว ขอกอดอัลเบิร์ตโดยด่วยเลย
-
(http://img4.uploadhouse.com/fileuploads/16170/161701387e00e50db89fea6f821227c58b889a86.png)
Chapter 34
บันหันไปทางเคนตะแล้วยกฝ่ามือชูห้านิ้วขอเวลาอีกห้านาที ตอนนี้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์มีข้อความของเคลวินขึ้นมา บันอ่านแล้วรีบพิมพ์
ตอบกลับไป
“เจ้ากระต่ายขี้โกหก !!! - - เคลวิน”
“เปล่าโกหกซะหน่อย”
“ไปนอนได้แล้ว - - เคลวิน”
“เดี๋ยวครับ ผมมีเรื่องจะถาม”
“จะถามอะไร? - - เคลวิน”
“พระจันทร์ …………… ไม่มีแสงในตัวเอง เลยเย็นมากจนเป็นน้ำแข็งใช่หรือเปล่าครับ?”
“นานมาแล้ว ตอนที่พระจันทร์ไม่มีกระต่าย - - เคลวิน”
“ทำไมล่ะครับ?”
“ก็อยู่ตัวคนเดียว จะเก็บความอบอุ่นให้ใครกันล่ะ - - เคลวิน ”
“แล้วตอนนี้?”
“ตอนนี้มีคนมาเบียด เลยอุ่นขึ้น - - เคลวิน”
“ไม่ถามแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับเคลวิน”
“ชอบญี่ปุ่นหรือว่าฮ่องกงมากกว่ากัน? - - เคลวิน”
“ชอบทั้งสองที่”
“ถ้าเมื่อไหร่ชอบญี่ปุ่นมากกว่าจะถูกทำโทษ - - เคลวิน”
# # # # # # # # # # # #
บันเปิดตู้แล้วหยิบเอาหมอนข้างออกมา จากนั้นก็ลงมานอนและคิดได้ว่า เคลวินไม่ให้นอนกับคนอื่น บันเอานิ้วชี้แหวกรอยต่อของฟูกสองผืนที่
เคนตะเป็นคนปูเอาไว้ให้แยกออกจากกันจนเกิดเป็นช่องแคบ ๆ ชนิดที่ว่า ต่อให้เป็นมดก็คงเดินข้ามแค่ไม่กี่ก้าว
‘ไม่ได้นอนด้วยกันนะครับเคลวิน แยกกันนอน’
บันยิ้มแล้วลงนอนกอดหมอนข้าง หูเงี่ยฟังเสียงฝนตกที่ดังลอดเข้ามาจากนอกบ้าน เป็นเสียงน้ำฝนที่หยดลงมาจากหลังคากระเบื้องกระทบ
ลงมากับพื้น หยดที่ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ไปเรื่อย ๆ จนหลับ
อาการปวดฉี่ทำเอาบันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้ไม่รู้ว่าเวลากี่โมงแล้ว เพราะในห้องไม่มีนาฬิกาแขวน บันค่อย ๆ แกะมือขวาของเคนตะที่รัดผ้า
ห่มเขาเอาไว้ออก จากนั้นก็เดินโผเผไปทางห้องน้ำ ตอนนี้เสียงฝนตกจากข้างนอกบ้านดังขึ้นกว่าเดิมและเมื่อมองผ่านกระจกฝ้าบาง ๆ ออกไปก็
เห็นว่ายังมืดอยู่ บันกลับมานอนที่ฟูกอยู่ไม่นาน เมื่อเห็นว่าตาสว่างจนนอนไม่หลับแล้ว ก็ลุกขึ้นเปิดประตูเดินออกมานอกห้อง ตามทางเดินที่
บันยืนอยู่นั้น มีไฟดวงเล็ก ๆ เปิดเอาไว้ทำให้พอมองเห็นทาง บันเดินไปตามทางที่เคนตะเคยพาไปยังระเบียงด้านหลังของบ้านที่เชื่อมติดกัน
ด้วยทางเดินไม้ เดินผ่านสระว่ายน้ำและสวนในร่ม ก็เข้ามาถึงน้ำตกและบ่อดินที่มีฝูงปลาคาร์ปว่ายน้ำอยู่
“โอฮาโยโกซัยมัสครับมินาโกะ”
บันลงนั่งข้าง ๆ ขอบบ่อที่ทำด้วยไม้สนแล้วโบกมือทักมินาโกะ
“หายป่วยเร็ว ๆ นะครับ”
มินาโกะว่ายเข้ามาใกล้บัน มันโบกหางไปมาช้า ๆ เหมือนกำลังทักทาย
“อุซางิคุง ตื่นเช้าจังนะ”
คุณคุรุมิเดินเข้ามาจากอีกฟากของบ่อ เธอส่งยิ้มแล้วยืนมองบันเล่นกับมินาโกะ
“สวัสดีตอนเช้าครับคุณคุรุมิ”
“ไปช่วยฉันทำอาหารเช้าไหมจ๊ะ?”
“ครับ”
บันยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินตามคุณคุรุมิเข้าไปในครัว
คุณคุรุมิเปิดถังไม้แล้วตักเอาข้าวสารออกมาทั้งหมดห้าถ้วย จากนั้นก็เทลงใส่หม้อชั้นในของหม้อหุงข้าว บันรับเอามาล้างน้ำเปล่าสองครั้ง คุณ
คุรุมิบอกว่า ถ้าไม่ล้าง ข้าวจะเหนียวจนกินลำบาก ข้าวสารญี่ปุ่นมีเม็ดอ้วน ๆ สั้น ๆ เป็นวงรี ข้างในเม็ดค่อนข้างใสและเป็นเงา เม็ดอ้วนป้อม
ของข้าวญี่ปุ่นต่างจากข้าวหอมมะลิที่บ้านของบัน
“ข้าวสารห้าถ้วย ก็ได้ข้าวสวยสิบถ้วย”
คุณคุรุมิเปิดน้ำแล้วเติมลงไปจนถึงระดับขีดที่ห้าของหม้อชั้นใน
“รบกวนด้วยนะครับ มีผมมาเพิ่มอีกคน”
บันยิ้ม
“อยู่ที่นี่นาน ๆ นะจ๊ะอุซางิคุง พวกเราดีใจที่เธอมาอยู่บ้านนี้ ปกติที่นี่เงียบมาก เพิ่งมาครึกครื้นเอาเมื่อวานนี้เอง จุนอิจิเขาไม่ได้หัวเราะเสียงดัง
เหมือนเมื่อวานมานานแล้ว เคนตะก็กินข้าวได้เยอะแล้วก็นั่งนานกว่าแต่ก่อน เมื่อก่อนน่ะ ต่างคนต่างกินแล้วก็คุยกันแต่เรื่องงาน ไม่ได้คุยกัน
สนุกเหมือนเมื่อวาน”
คุณคุรุมิพูดแล้วก็เปิดตู้เย็นมองดูผักตามชั้นต่าง ๆ
“อุซางิคุงทำอาหารไทยดีไหมจ๊ะ?”
“ได้เหรอครับ?”
“ได้สิ แต่ว่า……………”
คุณคุรุมิเปิดชั้นเนื้อสัตว์กับผักแล้วยิ้ม
“ไม่ค่อยมีเครื่องปรุงอาหารไทยนะ อุซางิคุงดูซิว่า เราพอใช้ของในตู้เย็นทำอาหารไทยได้บ้างไหม ?”
# # # # # # # # # # # #
บันเลือกได้หอมหัวใหญ่หนึ่งหัว ขิงหนึ่งแง่งใหญ่ สะโพกไก่สองชิ้น เต้าหู้คินุ ขึ้นฉ่าย เห็ด แครอท แตงกวา ต้นหอม กระเทียมและไข่ไก่ห้า
ฟอง พ่อครัวสมัครเล่นจากเมืองไทย จัดการตั้งหม้อเล็กขึ้นบนเตา พอเดือดก็หักสาหร่ายคอมบุเป็นชิ้นใส่ลงไปในน้ำเดือด ใส่ซุปก้อนครึ่งก้อน
ใส่ผัก รอให้เดือดอีกครั้งก็เอามีดแหลมกรีดกล่องเต้าหู้แล้วตัดแบ่งเต้าหู้ออกเป็นสี่ส่วนใส่ลงไปในหม้อ นับหนึ่งถึงสิบในใจตามที่แม่เคยสอนแล้ว
ก็ยกลง ถัดมาเป็นเมนูแตงกวาผัดไข่ บันใช้มีดที่เป็นรอยคลื่นปอกเปลือกแตงกวาออกเป็นริ้ว ๆ ทำให้แตงกวากลายเป็นสีขาวสลับเขียว จากนั้น
ก็หั่นออกเป็นชิ้นพักไว้ เสร็จแล้วก็ตั้งกระทะใส่น้ำมัน ทุบกระเทียมหนึ่งช้อนโต๊ะใส่ลงไปเจียว พอเหลืองก็ตอกไข่ใส่ลงไปสองฟอง ใส่น้ำตาล
ทรายครึ่งช้อนชา ซอสถั่วเหลือง ซีอิ้วญี่ปุ่น จากนั้นก็ใส่แตงกวา เปิดไฟแรง นับหนึ่งถึงสิบช้า ๆ อีกครั้งแล้วยกกระทะขึ้น คุณคุรุมิตอนนี้ทำ
หน้าที่เป็นผู้ช่วย โดยหยิบเอาเครื่องปรุงตามชั้นออกมาวางให้บัน เธอมองดูเด็กผู้ชายจากเมืองไทยทำอาหารแล้วยิ้มไปด้วย ส่วนบันก็ดูจะไม่
ค่อยมั่นใจตัวเองเท่าไหร่ เลยต้องตักชิมอยู่บ่อย ๆ เพราะเครื่องปรุงไทยตามสูตรที่แม่เคยสอนเอาไว้นั้น ที่ครัวญี่ปุ่นของบ้านโมริตะไม่มี ทั้ง
น้ำปลา น้ำมันหอย
กับข้าวอย่างที่สาม บันหั่นสะโพกไก่เป็นชิ้น ส่วนคุณคุรุมิปอกเปลือกขิงแล้วหั่นเป็นเส้นบาง ๆ บันตั้งกระทะใส่น้ำมัน พอร้อนก็ใส่ไก่
ลงผัด ใส่หอมหัวใหญ่ เห็ด ขิงซอย ต้นหอม เครื่องปรุงรส ผัดจนสุกก็ยกลงตักใส่จาน
“ไก่ผัดขิงครับคุณคุรุมิ”
ไก่ผัดขิงของบัน ไม่มีเห็ดหูหนูดำ แต่มีเห็ดญี่ปุ่นสีขาว มันส่งควันลอยเชื่องช้าขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นหอม
“แล้วไข่ไก่พวกนี้ล่ะจ๊ะ?”
คุณคุรุมิมองดูไข่อีกสามใบที่เหลือ
“เจียวไข่ครับ แต่ต้องรอตอนตั้งโต๊ะแล้วค่อยทำ จะได้กินร้อน ๆ ครับ”
บันจัดการตอกไข่ใส่ชาม เหยาะโชยุลงไปครึ่งช้อนโต๊ะแล้วมองหาน้ำส้มสายชูรอบตัว แม่เคยบอกบันว่า เจียวไข่ให้ฟูต้องใส่น้ำมะนาวหรือว่า
น้ำส้มสายชูลงไปด้วยหลาย ๆ หยด คุณคุรุมิพยักหน้าตามที่บันถามแล้วเปิดชั้นวางที่อยู่เหนือหัว หยิบเอาน้ำส้มสายชูสีเหลืองอ่อนที่ทำจากข้าว
ออกมาให้บันซึ่งรับมามองดูใกล้ ๆ แล้วบอกกับตัวเองว่า น้ำส้มสายชูของญี่ปุ่นมีสีสวยกว่าของไทย
แฝดโมริตะกะพริบตาถี่ ๆ มองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ จุนอิจิทำหน้าที่ตักข้าวสวยใส่ถ้วย เคนตะตักแกงจืด สองพี่น้องส่งภาษาญี่ปุ่นไปมาจน
บันหน้าเสีย กลัวจะต้องขอให้คุณคุรุมิทำอาหารใหม่ทั้งหมด เพราะทุกคนในบ้านกินกันไม่ได้
“อุซางิคุงจะไปทำไข่ไม่ใช่เหรอจ๊ะ?”
คุณคุรุมิเรียกบันที่กำลังแอบมองสองหนุ่มจากข้างประตูเข้าห้องอาหาร
บันตั้งกระทะใบเล็กใส่น้ำมัน คราวนี้ใส่มากกว่าตอนผัดแตงกวากับผักผัด จากนั้นก็หันมาตีไข่ด้วยส้อมเข้ากันดีแล้วเทลงไปในกระทะที่ร้อนจน
ควันขึ้น คุณคุรุมิตบมือมองดูไข่ที่ฟูฟ่องอยู่ในกระทะด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน เธอเคยเห็นไข่เจียวออมเล็ตแห้ง ๆ ที่ม้วนตัว
เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวในกระทะเทปล่อน ซึ่งมันดูแตกต่างกับไข่เจียวฟูฟ่องที่บันกำลังพลิกด้านอยู่นี้อย่างสิ้นเชิง ไข่เจียวของบันมีสีเหลืองทอง
สวยงาม ข้างนอกกรอบข้างในก็ดูนุ่ม
“น่ากินมาก”
คุณคุรุมิชม
# # # # # # # # # # # #
บันมองดูถ้วยแกงจืดที่ว่างเปล่า ไก่ผัดขิงพูนจานตอนนี้ก็เหลือแค่เศษต้นหอมสีเขียวสองชิ้นเล็ก ๆ ติดอยู่ตรงขอบ ผัดแตงกวาไม่เหลือทั้งไข่ทั้ง
แตง และตอนนี้จุนอิจิกับเคนตะกำลังแย่งกันตักไข่เจียวที่เหลือบนจาน เคนตะจัดการสับช้อนยาวลงบนหลังมือจุนอิจิดัง ‘ป๊อก’ ก่อนจะชนะ
แล้วได้ไข่เจียวชิ้นสุดท้ายไป
“อร่อยมากทุกอย่างเลยนะบันนี่”
เคนตะชูตะเกียบขึ้นแล้วพูดชมบัน
“ขี้โกงนี่เคนตะ”
จุนอิจิชูหลังมือที่โดนช้อนเคาะขึ้นมาฟ้อง
“บันนี่เป็นคนของฉัน ของบนโต๊ะก็ต้องเป็นของฉันด้วยสิจุน”
“ใครว่า อุซางิเป็นแขกของบ้านเราต่างหาก ไม่ใช่ของนายคนเดียว”
เสียงฝาแฝดโต้ตอบกันไปมาบนโต๊ะดูคล้ายกับเสียงนกกระจอกที่ตีกัน คุณคุรุมิส่ายหัวแล้วยิ้ม เธอหันมาพยักหน้ากับบันที่กำลังหันมองเคนตะ
ทีมองจุนอิจิที
“นึกว่าวันเทศกาลเด็กผู้ชายซะอีก เถียงกันเหมือนตอนแย่งตุ๊กตาโกะงัสสึไม่มีผิด”
คุณคุรุมิหัวเราะ
# # # # # # # # # # # #
อัลเบิร์ตโบกหางไปมาแล้วร้องงี๊ดง๊าดดีใจตอนเคลวินเปิดไฟล์วีดีโอที่บันส่งอีเมลล์มาให้จากโตเกียว บันชูลูกเจี๊ยบสีเหลืองขนฟูขึ้นมาใกล้ ๆ
กล้องถ่ายวิดีโอบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ลูกเจี๊ยบมีสีเหลืองทองเหมือนไข่เจียวกรอบ ๆ และมีขนนุ่มปลิวไปมาตอนบันเป่าลมจากปาก มัน
กะพริบตาได้เหมือนกับของจริง ตอนนี้บันวางมันไว้ในอุ้งมือ
“สวัสดีอัลเบิร์ต ฉันฟักลูกไก่ที่พ่อให้มาได้แล้ว มันร้องเจี๊ยบ ๆ เวลาอยู่ในอุ้งมืออุ่น ๆ แกสบายดีหรือเปล่า ฉันคิดถึงแกมากเลยนะ ไว้ไปฮ่องกง
เมื่อไหร่ เราค่อยไปเที่ยวกันนะอัลเบิร์ต แล้วแกต้องชวนพ่อออกไปเดินเล่นบ่อย ๆ รู้ไหม เพราะหมอหลินบอกว่าเซนต์เบอร์นาร์ดต้องเดินย่อย
อาหาร ถ้าพ่อไม่ออกไป ฉันอนุญาตให้แกแทะขาของพ่อจนกว่าเขาจะหยิบสายออกมาจูง เข้าใจไหม รักมากนะ คิดถึงมาก ๆ ด้วย แล้วจะส่ง
วิดีโอไปอีก”
อัลเบิร์ตพยายามเลียหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเคลวินเพื่อทักทายบัน มันจำเสียงของเจ้านายน้อยได้ดี ตอนนี้เจ้านายน้อยอยู่กับลูกไก่ในช่อง
สี่เหลี่ยมของเจ้านาย อัลเบิร์ตร้องดีใจแล้วยกเท้าหน้าขึ้นมาพยายามแตะหน้าจอคอมพิวเตอร์
“เขาไม่ได้อยู่ในนี้หรอกน่า”
เคลวินดันฝ่าเท้าขนาดมือคนย่อม ๆ ของอัลเบิร์ตออกไปจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มันส่งเสียงเห่าแล้วกระโดดไปมารอบ ๆ ตัวเขา จากนั้นก็เดิน
หายไปแล้วกลับมาพร้อมกับสายจูง
“นี่แกฟังคำสั่งเขามากกว่าฉันงั้นสิ”
เคลวินหยิบเอาสายจูงจากอัลเบิร์ตมาติดที่ปลอกคอของมัน
“ฉันจะพาแกไปเดินเล่น เพราะฉะนั้น ห้ามมาแทะขาฉันเด็ดขาด เข้าใจหรือเปล่า?”
อัลเบิร์ตเห่าตอบเจ้านายพร้อมกับหันไปมองรถยนต์สีชมพูอ่อนที่เข้ามาจอดหน้าบ้าน ประตูรถคันนั้นเปิดออก มีผู้หญิงในชุดสวยเดินออกมา
เธอเดินอ้อมมาเปิดประตูหลังแล้วก้มตัวลงอุ้มบางอย่างขึ้นมาจากเบาะหลัง ของที่เธออุ้มออกมามีสีน้ำตาลทอง มันมีปากแหลม ๆ ขนตัดสั้น
เป็นทรงสวย
“เคลวินคะ ฉันพาเฌอแตมมาด้วย จะเอามันมาเดินเล่น”
อลิซปล่อยเจ้าหมาพันธุ์ปอมเมอร์เรเนียนลงกับพื้นหญ้าหน้าบ้าน มันสะบัดขนไปมาอย่างน่ารักและเข้ามาคลอเคลียเคลวินราวกับถูกใครสั่ง
เอาไว้
“เขาบอกว่าหมาปอมชอบให้ผู้ชายอุ้มค่ะเคลวิน”
อลิซยิ้ม
“งั้นเหรอ?”
เคลวินก้มตัวลงไปลูบหัวเจ้าหมาปอมสองสามที มันถลาตัวเข้ามาในแขนราวกับกำลังเรียกร้องให้เขาอุ้ม เขาอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ส่วน
อลิซที่เป็นเจ้านายก็เข้ามาคล้องแขนเจ้านายของอัลเบิร์ตเอาไว้ราวกับเป็นสมบัติส่วนตัว อัลเบิร์ตโบกหางทักทายเพื่อนเจ้านายกับเจ้าหมาปอม
ตัวเล็กแต่ก็ไม่มีใครสนใจ สุดท้ายมันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปเบียดระหว่างเคลวินกับอลิซ แล้วใช้ร่างกายที่ใหญ่โตกับพละกำลังมหาศาลจัดการ
เบียดเอาผู้หญิงสาวสวยออกไปจากเจ้านายได้สำเร็จ ทันใดนั้น เจ้าหมาปอมก็ร้องเสียงแหลมดังมาจากอกเคลวิน มันจ้องอัลเบิร์ตตาเขม็งแล้ว
เห่าเสียงดัง
“นี่อัลเบิร์ต หมาของผม”
เคลวินแนะนำเจ้าขนฟูให้อลิซรู้จัก ตอนนี้อัลเบิร์ตเข้ามายืนจังก้าคั่นกลางระหว่างเจ้านายกับผู้หญิงสาว
“หวัดดีอัลเฟรด”
อลิซทักเสียงหวาน
“อัลเบิร์ตครับ”
เคลวินแก้ให้
“ขอโทษค่ะ หวัดดีอัลเบิร์ต นี่ถ้าอยู่ฝรั่งเศส ต้องชื่ออัลแบร์รู้ไหมจ๊ะ”
อัลเบิร์ตไม่ชอบชื่ออัลแบร์ มันคุ้นเคยกับคำว่าอัลเบิร์ตตั้งแต่เจ้านายเรียกมันครั้งแรก ตอนมันนอนอยู่ในกล่องขนมเก่า ๆ ในร้าน
“เคลวินอย่าเพิ่งปล่อยเฌอแตมลงมานะคะ เดี๋ยวเจ้าอัลเบิร์ตมันจะกัดเอา”
อลิซพูดกับเคลวิน ตอนนี้เจ้าหมาปอมของเธอนอนหลับตาพริ้มอยู่กับอกเคลวิน นาน ๆ ทีถึงจะเปิดตาลงมามองดูอัลเบิร์ตอย่างไว้ตัว
“อัลเบิร์ตไม่กัดครับ มันนิสัยดี”
เคลวินสังเกตว่าอลิซไม่ได้เตรียมตัวมาเดินเล่น เธอแต่งชุดเดรสสวยงามกับรองเท้าส้นสูงเดินมาบนพื้นคอนกรีตแข็ง ๆ ส่วนเจ้าหมาปอมก็ไม่ได้มี
ปลอกคอกับสายจูงมาด้วย เคลวินส่งคืนเฌอแตมให้กับอลิซแล้วบอกว่าจะเข้าไปหยิบเอาปลอกคอกับสายจูงของอัลเบิร์ตมาให้ เขาเดินเข้า
บ้านไป ปล่อยให้เจ้าขนฟูตัวโตรับแขกอยู่หน้าบ้าน อัลเบิร์ตพยายามเดินเข้าไปแล้วใช้เท้าทักทายเจ้าหมาปอมของอลิซ แต่โชคร้ายที่เจ้าหมา
ปอมร้องเสียงแหลมและเห่าออกมาฟ้องเจ้านาย
“อย่านะ!”
อลิซร้องเสียงแหลมได้พอ ๆ กับเฌอแตม เธอหันมาทำตาดุกับอัลเบิร์ต
อัลเบิร์ตหดเท้ากลับเข้าหาตัวแล้วโบกหางไปมา มันไม่กลัวอลิซหรือเฌอแตม แต่ก็ไม่ได้เข้าไปทำร้าย แค่ตั้งใจเข้าไปทักทาย
“แกนี่เองสินะ ที่ทำให้เคลวินเป็นห่วงบ้านจนไม่ยอมย้ายไปอยู่ที่อื่น สร้างภาระ เคลวินไม่น่าเอาแกมาเลี้ยง ตัวก็โต ดูแลลำบาก”
อลิซจ้องหน้าอัลเบิร์ตพร้อมกับลูบหัวเจ้าหมาปอมบนตัก
เคลวินเดินออกมาพร้อมกับปลอกคอขนาดเล็กที่อัลเบิร์ตเคยใช้ตอนเป็นลูกหมา อีกมือก็มีสายจูงอีกเส้น เขาติดสายจูงกับปลอกคอแล้วจัดการ
ติดให้กับเจ้าเฌอแตม ตอนนี้เจ้าหมาปอมทำจมูกฟุดฟิดเพราะไม่คุ้นกลิ่นของอัลเบิร์ตที่ติดอยู่กับปลอกคอ
“คุณจะเปลี่ยนรองเท้าก่อนก็ได้นะอลิซ ในบ้านมีรองเท้าแตะ”
เคลวินมองดูรองเท้าส้นสูงสีชมพูประดับกากเพชรที่ส่งประกายสวยงามของอลิซ
“ไม่ค่ะเคลวิน ฉันเดินได้สบาย เราไปกันเถอะ ได้ยินว่าคุณชอบพาอัลเบิร์ตเดินเล่นแถวนี้เหรอคะ น่ารักดีนะคะ ฉันชอบผู้ชายกับหมาตัวโต ๆ ”
อลิซยิ้มเอาใจ เธอเข้ามาคล้องแขนเคลวินด้วยมือซ้าย มือขวาก็จูงเจ้าหมาปอมที่กำลังเดินไปรอบ ๆ เคลวิน
“ผมต้องจูงอัลเบิร์ต”
เคลวินพยายามดึงแขนขวาที่ถูกคล้องเอาไว้ แต่ก็ดึงไม่ออกเพราะอลิซจับไว้แน่น เขาเลยใช้แขนซ้ายจับสายจูงอัลเบิร์ตแทน อัลเบิร์ตมองผู้หญิง
กับหมาปอมตัวเล็กด้วยสายตาแปลก ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใจดีเหมือนเจ้านายน้อย แถมเธอยังมีหมาปอมที่ชอบร้องเสียงแหลมชวนแสบหู
อัลเบิร์ตเอาตัวเข้ามาเบียดตรงกลางระหว่างเจ้านายกับผู้หญิง ทำให้เธอเดินไม่สะดวก สุดท้ายก็ต้องปล่อยแขนที่คล้องไว้กับเจ้านายออกมา
อัลเบิร์ตตัวโตและมีน้ำหนักมากกว่าอลิซ หัวของอัลเบิร์ตโตกว่าหัวอลิซเกือบเท่าตัว และเท้าอัลเบิร์ตก็โตพอ ๆ กับใบหน้าของเฌอแตม
เสียงก๊อกแก๊กที่ดังอยู่ตอนนี้ เกิดจากพื้นรองเท้าของอลิซกระทบกับพื้นคอนกรีตแข็ง ๆ บนถนน อัลเบิร์ตมองตามเสียงนั้นสลับกับมองเจ้าหมา
ปอมที่พยายามเข้ามาแทรกมันกับเจ้านาย ตอนนี้อัลเบิร์ตนึกอยากจะเอาเท้าหน้าโต ๆ ของมัน ทุบลงไปบนหัวของเจ้าหมาปอมซะเหลือเกิน
เจ้าหมาตัวเล็กเดินบิดไปมาพร้อมกับยิ้มร่าเริงราวกับกำลังเดินอยู่ในสรวงสวรรค์ ส่วนเจ้านายผู้หญิงของเจ้าหมาปอมก็หาทางเข้ามาคล้องแขน
เจ้านายอยู่บ่อย ๆ ติดตรงที่มีอัลเบิร์ตตัวโตเดินขวางอยู่
เคลวินพาหนึ่งคนกับสองหมาเดินไปไกลจนถึงหน้าของบ้านหลินเจียเว่ย ตอนที่เขากำลังหันหลังกลับ พ่อบ้านของหมอหลินก็เปิดประตูออก
มาแล้วเชื้อเชิญให้เข้าไปพักดื่มน้ำในบ้าน
“เข้ามาพักในบ้านก่อนสิครับคุณชาย เข้ามาดื่มน้ำกันก่อนนะครับ”
พ่อบ้านเข้ามาโค้งให้กับเคลวินแล้วส่งยิ้มให้กับอลิซ
“พี่หลินอยู่บ้านเหรอครับพ่อบ้าน?”
“อยู่ครับคุณชาย ตอนนี้กำลังหยอดยาให้มาคอว์หลังบ้านครับ”
เคลวินพาอลิซ อัลเบิร์ตกับเฌอแตมเดินลัดมาทางหลังบ้าน ผ่านกรงของเหล่าทีโมนเมียร์แคทตามที่บันเคยเรียกเมื่อครั้งยังอยู่ฮ่องกง พวกมัน
พากันกรูออกมาทำเสียงจิ๊กจั๊กหน้ากรง บ้างก็หลบหลังเพื่อนแอบมองเคลวินกับอัลเบิร์ต ตัวโตที่จำกลิ่นอัลเบิร์ตได้ก็ร้องเสียงในลำคอคล้ายกับ
ทักทาย ซักพักเจ้าเฌอแตมก็เข้ามาเบียดขาอัลเบิร์ตแล้วสอดหน้ามาเข้ามาใกล้ ๆ กรง มันเห่าเสียงแหลม ทำให้ตัวจ่าฝูงเมียร์แคทไม่พอใจ
มันไม่กลัวหมาปอมตัวเล็ก เจ้าเมียร์แคทเดินเข้ามาถุยน้ำลายใส่หน้าเฌอแตมแล้วร้องจิ๊กจั๊ก ทำเอาเฌอแตมหงอจนต้องเดินกลับมาหาอลิซ
“เดินมาถึงนี่เลยเหรอ?”
หมอหลินเดินออกมาจากกรงนกแก้วมาคอว์สีน้ำเงินสดใส นกแก้วตัวโตก็จำอัลเบิร์ตได้เช่นกัน มันหมุนคอไปมาขณะที่เกาะอยู่บนไหล่ของหมอ
หลิน มันมองหาบันที่เคยมากับอัลเบิร์ตแล้วร้องเรียกเสียงดัง
“บันนี่ บันนี่ บานนนนี่”
หมอหลินหัวเราะแล้วใช้มือลูบขนเจ้านกแก้วมาคอว์ตัวใหญ่เบา ๆ แล้วปลอบให้มันเงียบเสียงลง
“บันนี่ไม่มา”
เคลวินยิ้มแล้วแนะนำหมอหลินกับอลิซให้รู้จักกัน หมอหลินนั้นรู้จักอลิซอยู่แล้วเพียงแต่ไม่เคยเห็นตัวจริงเท่านั้น เขาส่งยิ้มแล้วจับมือทักทาย
ก่อนจะย่อตัวลงเล่นกับเจ้าเฌอแตม เจ้าหมาปอมมองดูนกแก้วตัวใหญ่บนไหล่ของหมอหลินด้วยสายตาแวววาว ส่วนเจ้านกแก้วที่ตัวโตกว่า
เฌอแตมหลายเท่าก็ไม่มีทีท่าหวาดกลัว มันพยายามโน้มตัวลงมาจิกหน้าเจ้าเฌอแตม
“เมียร์แคทโตหมดแล้วนะครับ”
เคลวินยืนมองเมียร์แคทที่กำลังยืนสองขามองดูคน
“ถ้าบันนี่เห็นคงดีใจมาก ตอนมาครั้งแรกพวกนี้ยังตาไม่เปิด บันนี่เรียกมันว่าทีโมนเหมือนในเรื่องเดอะไลอ้อนคิง”
หมอหลินชี้ให้เคลวินดูเมียร์แคทรุ่นเล็กที่โตขึ้นเป็นหนุ่มสาวในกรง
“บันนี่ บันนี่ บานนนนนนนี่”
เจ้านกแก้วมาคอว์เรียกบันตามหมอหลิน จากนั้นมันก็กระพือปีกใหญ่ใกล้ ๆ เฌอแตม ทำให้เจ้าหมาปอมต้องรีบวิ่งไปหลบข้างหลังอลิซ
“บันนี่ คือใครเหรอคะ?”
อลิซทำหน้าสงสัย
= = = = = = = = = = = =
จบตอนที่ 34 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ
// เคนอิจิ
-
ชิส์ เบื่อ ยัยอลิซ ร้ายนะ ว่าอัลเบิร์ตได้ไง
พ่อก็ไม่เคลียร์แล้วยังจะไปลงโทษ บันนี่ กล้าบอกไหมหล่ะว่าบันนี่เป็นใคร
อัลเิบิร์ต แทะขาพ่อกับ ยัยอลิซโลดดด
-
ค้าง
-
อลิซ แลดูกระแดะมากอ่ะตอนนี้ :(
เปิดเผยความน่ารังเกียจออกมาทีละนิดๆแล้ว
-
ไม่ผิดใช่ไหม ถ้ารู้สึกรังเกียจ อลิซขึ้นมาเนี้ยยย
ใครเห็นด้วยกับเขา ยกมือขึ้นนนน 55555
ชีช่างง น่าเกลียดที่สุดอะ คนอะไร ทำร้ายได้แม้กระทั่งใจของอัลเบิร์ตต
กัดชีเลยลูก 5555 (เพ้อไปไกลแล้วฉัน)
บันนี่่คือใครๆๆๆๆๆๆ บันนี้คือเจ้านายน้อยไงเธออ ไม่รู้เรื่องอะไรซะแหละ
เคลวินหึงแหละ รู้สึกดี แต่เจอปัญหาใหญ่แน่ ๆเลย :sad4:
ติดตามต่อไปค้าบบบ
-
เคลวิน บอกไปเลยว่า บันนี่คือแม่ของอัลเบิร์ต ชิส์
-
อับเบิร์ตน่ารักมากเลยสุดยอดๆๆๆ อัลเบิร์ตเข้าสุภาษิตเลย 5555 พี่เคนอิจิ เอาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ มามั่งดิครับ น่ารักไม่แพ้กันเลยครับ
น่ารักน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆเลยครับพี่เคนอิจิ
-
ใครๆก็รักบันนี่ ไม่มีใครรักอลิซหรอกจ้าาาาาาา ยัยอลิซ ชิๆ หมั่นไส้ :angry2:
ชอบประโยคนี้ ถ้าเมื่อไหร่ชอบญี่ปุ่นมากกว่าจะถูกทำโทษ คึคึคึ คุณเคลวินขี้ห่วงงงงงงงงงงง ><
:impress2:
รอตอนต่อไปค่า :bye2:
ปล.คุณเคนจิ มี่แฟนพงแฟนเพจมั้ยคะ อยากไปกดไลค์เอาไว้ทวงนิยาย ฮาาาาาาาาาาาา
-
บอกไปเลย ว่าบันนี่คือใคร
บอกปายยยย~
บันนี่ไปทำตัวน่ารักบ้านนั้นอีกละ หวงอ่ะ แง๊
เก็บไว้น่ารักกะเคลวินคนเดียวดิ 55555
-
บันนี่คือคนที่น่ารักที่สุดในโลก เป็นกระต่ายของเคลวิน เป็นคนที่ทุกคนรักย่ะยัยคุณอลิซ :a14:
หมั่นไส้นางมาก อัลเบิร์ตน่าจะแกล้งซักหน่อย แต่น้องหมาก็นิสัยเหมือนเจ้าของเด๊ะเลย ยัยเฉอแตมน่ะ :laugh:
เมื่อไหร่กระต่ายน้อยจะกลับฮ่องกงล่ะคะ ไม่อยากให้อยู่ญี่ปุ่นแล้ว เดี๋ยวเค้ากักตัวไม่ให้กลับทำไงล่ะ :monkeysad:
-
บันนี่คือคนรักของเคลวิน ฮ่าๆๆ
-
แล้วอลิซจะได้รู้สักทีว่า บันนี่ นะตัวจริง o13 o13 o13
-
กระแดะจริงๆ
-
:-[รักเคนอิจิ
-
เริ่มเกลียดเพศตัวเองอีกล่ะ
-
คนของเราอะไร๊ เคนตะซัง ไม่มี๊ บันนี่น้อยมีเจ้าของรออยู่ อย่าแย่งชิงสิจ้ะ :laugh:
เคลวินนะ เคลวิน รีบๆเคลียร์เรื่องยัยอลิซ เรื่องบริษัท แล้วไปรับบันนี่กลับมาด่วน
เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาเหลือเกิน หล่อนกล้าดียังไงมาว่าอัลเบิร์ตห๊ะ :beat:
-
หมั่นไส้ยัยอลิซมากกกก
ไม่ชอบเลย
บันนี่ก้ยังน่ารักเหมือนเคย
อยากให้บันนี่กลับไปหาเคลวินแล้วววว
-
อัลเบิร์ต น่ารัก ฉลาดจัง รู้จักไปแทรกกลางระหว่างพ่อกับอลิซด้วย
อยากให้บันกลับไปหาพ่อกับอัลเบิร์ตที่ฮ่องกงไวไว
กลัวหนุ่มๆญี่ปุ่นจะมาหลงเสน่ห์กระต่ายจนไม่ยอมปล่อยมืออ่ะ
+1 :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ เอ็มเอสเอ็นระหว่างบันกับเคลวิน รอตอนต่อไปนะคะ
-
หมั่นไส้อลิซจิงๆ เห็นด้วยกับอัลเบิร์ต
เคลวินทนอลิซได้ไงเนี่ย??
-
เจ้านายชอบหยอดเวลาแชทนะ แต่เอาเข้าจริงฮีก็ไม่เห็นทำไรอ่ะ
แถมยัยป้านั่นท่าทางแงะออกย๊ากยาก
ฝั่งญี่ปุ่น โลกสวย สดใสกว่ากันเย้อออ (ก็ยังเชียร์เคนตะอย่างต่อเนื่อง 555)
ปล นึกไปถึงตอนพิเศษอัลเบิตเบบี๋แล้วน้ำตาซึมด้วยแหละค่ะ
-
"ถ้าเมื่อไหร่ชอบญี่ปุ่นมากกว่าจะถูกทำโทษ - - เคลวิน” พูดด้วยอารมณ์หึงใช่ไหมค่ะ
เชียร์ อัลเบิร์ตให้แกล้งยัยอลิซหนักๆ ไปเลย โดยเฉพาะไอ้หมาน้อย เหยียบให้แบนไปเลย
เคลวินบอกไปเลย ว่า บันนี่ คือ boyfriend ของผมเอง
กด + ให้คุณเคนอิจิค่ะ และความน่ารักของอัลเบิร์ต
-
เมื่อไหร่บันนี่จะกลับมาฮ่องกงซะที มีแต่คนคิดถึงบันนี่ :กอด1: :กอด1:
-
อ่านบรรยายตอนที่บันทำอาหาร หิวเลยค่ะ!!!!!!!!!
ไม่ชอบอลิซอ่ะ มาเขม่นใส่อัลเบิร์ตได้ไงเนี่ย เดี๋ยวให้ิอัลเบิร์ตแกล้งวิ่งชนซะเลย ชริ!!!
-
หมั่นไส้ยัยอลิซจริงๆ
อัลเบิร์ตน่ารักมาก :กอด1:
-
จะอธิบายว่ายังไงดีล่ะเนี้ย แล้วเดี๋ยวบันนี่จะไปเที่ยวไหนบ้างล่ะเนี้ย
-
อัลเบิร์ต แกล้งขัดขานังชะนีก้านยาวขนทองให้ล้มเอาหน้าฟาดพื้นให้ดั้งยุบหักกลับเข้าไปข้างในทีเหอะ เดี๋ยวป้าทอดขาหมูให้สองขาเลยลูกเอ้ย! หุๆๆ
-
แวะมาตบ อลิส :beat: :beat: :beat: :beat: :z6:
ออกกำลังกายมือ หมั่นไส้ย๊ะ ญี่ปุ่นจะไม่รักแก และแกก็จะไม่มีวันได้หัวใจของฮ่องกงด้วย!!
ยัยกระเดะ!!!! :beat:
-
อ่านตอนห้าทุ่ม อยากกินไข่เจียวขึ้นมาทันใด.... เคนจังใจร้ายยยยยยยย หิวข้าววว
ว่าแต่อลิซ หล่อนน่ารังเกียจได้ใจมาก
-
คิดถึงบันนี่แทนคุณเคลวิน
แม่นางคนนั้นมายุ่งอะไรด้วยล่ะนั่น
อยากให้อัลเบิร์ตพูดได้จริงๆ
-
น้องบันจะชอบญี่ปุ่นหรือฮ่องกง ยังไงเราก็เสียดุลการค้าสินะ ก็น้องบันนี่ชอบบริโภคของนอก อิอิ
:กอด1:คุณเคนฮ๊าบ
-
บันนี่รีบกลับมาเร็วๆๆ คุณพ่อจิโดนคาบแล้วว
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ส่งอลิสกลับดาวไปเลย
แล้วรีบให้บันน้อยมาฮ่องกง
-
บันนี่กลับมาซะทีคิดถึงกันใหญ่แล้ววว :กอด1:
-
เกลียดนังนี่จิงๆ
-
อัลเบิร์ตแทะขายายอลิซนั่นไปเลยโลด! ทั้งคนทั้งหมาปอมนิสัยแย่พอกันจริงๆ
ต้องขอชมว่าอัลเบิร์ตทำดีมากที่เข้าไปแทรกกลางระหว่างเจ้านายกับผู้หญิงคนนั้น
อ่านฝั่งบันนี่ ณ ญี่ปุ่นแล้วมีความสุข บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นอย่างไรไม่รู้
ยิ่งตอนนี้เคนตะซังคงยิ่งหลงเสน่ห์ปลายจวักของบันนี่เข้าไปอีกโครมใหญ่ เป็นที่รักของทุกคนทุกวัยจริงๆ ^^
-
ชักจะเกลียดชะนีอลิสนี่มากขึ้นล่ะนะ คุณเคลจะจัดการยังไงคะ วานบอก อย่าให้คาราคาซังตอนที่บันนี่กลับมาก็แล้วกัน ขอแค่นี้แหละ คงไม่มากไปนะคะ // ยิ้มเหี้ยมเกรียม // ฮ่าๆๆๆ
-
อ๊ายยิ่งอ่านเเล้วอยากให้บันนี่กลับฮ่องกงสักที
อ่านเเล้วฮาอยากให้อัลเบิร์ตเอาขาถีบจริงๆนะ ห้าๆ ดูโหดไปไหมเนี่ยเรา
-
:L2: :L2:
-
บันนี่ บันนี่ บานนนนนนนี่ :impress2: :impress2:
-
บันนี่ บันนี่ บานนนนนนนี่ << อะไรบานนนนนน=,.= >> ถามเคลวิน ก๊ากกกก กก กกก>.,<
*โดนเคลวินถึบ 555555555+*
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บันนี่ อย่าชอบญี่ปุ่นมากกว่าฮ่องกงนะ อิอิ
-
เคลวินไปให้ยัยอลิซเกาะแขนทำไม อัลเบิร์ตแกทำดีมากกกกกกกกก
ต้องกันยัยอลิซออกห่างจากพ่อ เดี๋ยวบันก็ได้กลับมาหาแกแล้ว
+1แจกเป็ดให้คุณเคนช่วยพาบันกลับมาหาพ่อเร็วๆหน่อยสิค่ะ
-
รอตอนต่อไปจ้า :z2:
-
คิดถึงบันนี่และเคลวิล ไม่ชอบอลิซซซซซซซซซซซ
-
ตอนนี้อัลเบิร์ตทำถูกใจมาก o13
แต่ถ้าจะให้สุดๆกว่านี้ต้องเขี่ย
ยัยนี่ใหกลิ้งลงเนินแล้วหานไปซะ
-
อัลเบิร์ตน่ารัก เห็นรูปแล้วคิดถึงหมาที่บ้านจริงๆ
แต่ตอนนี้ชะนีอลิซกระแดะสร้างภาพสุดๆ
น่าจะให้อัลเบิร์ตกระโดดขาคู่เหยียบทั้งคนทั้งหมาเลย :z6:
+1 และกดเป็นเหลืองให้อัลเบิร์ตพระเอกของเรื่องนี้จ้า
หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
กลับมาตามอ่านบันนี่น้อยซะหลายตอนจุใจเลย
กอดเคนคุงด้วยความคิดถึง :กอด1:
-
good boy อัลเบิร์ต ดูแลพ่อให้ดี รอกระต่ายน้อบบันนี่กลับมานะ
-
อิอิ คิดถึงบันนี้ มากที่สุด
-
หมั่นไส้ทั้งคนทั้งสัตว์
อัลเบิร์ตจัดการมันเลย
บันนี่ก็แฟนเคลวินไง รู้ไว้ซะอลิส
-
เย้....อัลเบิร์ต พระเอกตัวจริงออกมาแล้ว :mc4:
นี่ขนาดเจ๊อลิซยังไม่แต่งเข้าบ้าน อัลเบิร์ตตัวน้อยๆยังโดนหมายหัวขนาดนี้ ถ้าเรื่องนี้เกิดผลิกโผ คนเขียนหลอนความหล่อตัวเอง จับอลิซแต่งกะพ่อ โธ่ถัง ดาวพระศุกร์เวอร์ชันน้องหมาฮ่องกงดีๆ นี่เอง
ปล. รูปดิสเพลย์ใหม่น่ารักนิ๊ เดี๋ยวถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะซื้อชุดนี้ให้ใส่รับปริญญานะ :laugh:
-
บันนี่แอบน่ารักด้วยการ'แยกกันนอน'
แต่เควินแอบหันหลังน่ารักด้วยการเป็น'พรัจันทร์อุ่นๆเพราะโดนเบียด'
อ๊าย~ น่ารักไปถึงโลกหน้ากันเลยทีเดียว
น้องปอมเค้าก็ชอบนะ มันฟูๆดี แต่เสียงนี่สิ จะเอาไปโยนทิ้งหน้าปากซอยกันเลยทีเดียว
ของบ้านเรา ต่อจากโกลเด้นท์ที่ขึ้นสวรรค์ไปแล้วก็มีชเนาเซอร์มาอ้อนแทน ก็ดีนะ ไม่ค่อยเห่าดี ไว้ขนทรงผ้าถูบ้านด้วย น่ารัก
คุณเคนเปลี่ยนรูปจากHxHแล้ว อันนี้ก็น่ารักดีนะ
-
ว่าที่เมียเคลวินไง ชัดมั้ย ยัยอลิซ แบร่ๆๆ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า
บอกไปเลยเคลวิน ว่าบันนี่คือคนรักจ้า
-
มารอบันนี่
><
:call:
-
เมื่อไรกระต่ายน้อยจะกลับมาหาพระจันทร์นะ อัลเบิร์ดคิดถึงกระต่ายจะแย่แล้วนะนี่
อัลเบิร์ดบอกเบื่อชะนีอลิซกับหมาปากเปราะตัวจ้อยเหลือเกิน :serius2:
-
เอานังอลิซกลับหลุมไปได้แล้วววววววววว
:beat: :beat: :beat:
-
บันนี่ บันนี่ บันนี่นี่นี่นี่...
-
บันนนี่ ทุกคนคิดถึงใจจะขาดแล้วน้า
กลับมาด่วนนนน ห้ามหลงใหลญี่ปุ่นเด็ดขาด
>w<!!
-
เธอเป็นพวกเยียดทั้งคนและสัตว์จริง ๆ เลยน่ะเนี่ย
เคลวิ่นคงนึกขอบใจ เจ้าตัวโตที่คอยเป็นตัวกันให้อีกคนทำอะไรไม่ค่่อยสดวก
ส่วนคำถามสุดท้าย ถ้าเกิดตอบว่า บันนี่ เป็นแฟนผม คุณเธอจะทำอย่างไร :m20:
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ เคนอิจิ :L2:
-
เบื่อยัยอลิซนี่มากกกกที่สุดอ่ะ อัลเบิร์ตจัดการหน่อยซิลูก :z3: :z2:
-
เจ้านายไปตามบันนี่กลับบ้านได้แล้วววววววววววววว
-
บันทำคนหลงไปทั่วเลยนะเนี่ย
-
เข้ามากดบวกให้คนละ 1 :z13:
= = = = =
ตอบคำถาม
som พี่เคนอิจิ เอาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ มามั่งดิครับ น่ารักไม่แพ้กันเลยครับ // เรื่องต่อไปอาจจะมีรีทรีฟเวอร์ :laugh:
prim--prim ปล.คุณเคนจิ มี่แฟนพงแฟนเพจมั้ยคะ อยากไปกดไลค์เอาไว้ทวงนิยาย // ตอนนี้ยังไม่มีครับ คิดว่าจะทำอยู่เหมือนกันครับ
ไว้มีเมื่อไหร่จะเอามาห้อยเป็นลิ้งไว้ตรงลายเซ็นนะครับ
nn~~NN ปล นึกไปถึงตอนพิเศษอัลเบิตเบบี๋แล้วน้ำตาซึมด้วยแหละค่ะ // ชอบตอนนั้นเหมือนกันครับ
love2y อ่านบรรยายตอนที่บันทำอาหาร หิวเลยค่ะ // ตอนพิมพ์ท้องผมก็ร้องจ๊อกกก อยากกินไข่เจียวหอม ๆ ฟู ๆ
fuku อ่านตอนห้าทุ่ม อยากกินไข่เจียวขึ้นมาทันใด.... เคนจังใจร้ายยยยยยยย หิวข้าววว // ครั้งหน้าจะติดคำเตือนไว้ตรงหัวกระทู้ แหะๆ
sam3sam หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน กลับมาตามอ่านบันนี่น้อยซะหลายตอนจุใจเลย กอดเคนคุงด้วยความคิดถึง
// โอ๊ยย หายไปนานเลย คิดถึงเหมือนกัน
nuewanda ถ้าเรื่องนี้เกิดผลิกโผ คนเขียนหลอนความหล่อตัวเอง จับอลิซแต่งกะพ่อ // พูดกีดกันทำม๊ายย
ปล. รูปดิสเพลย์ใหม่น่ารักนิ๊ เดี๋ยวถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะซื้อชุดนี้ให้ใส่รับปริญญานะ // โอเค๊ ไปบูมให้ด้วยนะ หอประชุมจะเสร็จละ
jiki คุณเคนเปลี่ยนรูปจากHxHแล้ว อันนี้ก็น่ารักดีนะ // อยากแบ๊วบ้างครับ แหะๆ
= = = = =
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกบวก ทุกเป็ด ครับ ไล่อ่านจนหมด น่ารักดี อยากให้บันกลับฮ่องกงแล้วใช่ป่ะ
เอานะ ช่วงนี้ทำงานไปก่อน เก็บซะตังซื้อขนม
// เคนอิจิ
-
^
^
แฟนเพจเนี่ย เค้าต้องรอจนลูกโตจนบวชปะ :o10:
ก็แบบว่า...ปีที่แล้วก่อนน้องน้ำจะมา ใครกันน๊าาาบอกว่ากำลังทำ blog จวนละ ใกล้ละ เสร็จเมื่อไหร่จะร่อนบัตรเชิญ เนี่ย..ก็รอ ร๊อ รอ ไปรษณีย์มาส่งทีไรก็ม่ายมีซ๊ากกกที รมณ์เสียมากเหอะ (รมณ์เสียเพราะเปิดเจอใบแจ้งหนี้บัตรเครดิตนะ ไม่ได้เสียเพราะไม่มีบัตรเชิญ :laugh:)
แบบว่า...ไม่ได้ทวง แบบว่า...อู๊บส์ยังจำได้นะ o16
-
ยัยอลิซ เธอเกิดมาเพื่อเป็นตัวอิจฉาจริงๆ
-
จามฟ๊าดดดด นินทา อทินนาทานังน้อโยม
แหะ ๆ ทำบล็อกไปครึ่ง ๆ กลาง ๆ เอาน่า โถ่ อยากมีสิบมืออย่างทศกัณฐ์จริง ๆ
ตั้งใจจะทำจริง ๆ แฟนเพจเนี่ย แต่ข้าน้อยด้อยเทคโลว์เทคพะยะค่ะ เฟสบุ๊คพี่มาร์คซักกะเบือข้าพเจ้าก็ยังไม่มี
เอาไว้ทวงนิยายกับคุยกันแบบนันสต๊อป :laugh:
edit กดบวก 1 ให้ ซ.โซ่ครับ
-
หุหุหุ พ่อเคลวินจะตอบว่ายังไงล่ะทีนี้
-
ชอบตอนกระต่ายน้อยคุยกับเคลวินในโน๊ตบุ้คม้ากมาก
มีหึงกันด้วยย กริ๊ดสุดๆจ้าอิอิ
-
(http://upic.me/i/5e/boo_pomeranian_dog_31.jpg)
Chapter 35
“บันนี่ คือใครเหรอคะ?”
อลิซทำหน้าสงสัย
# # # # # # # # # # # #
เคลวินได้ยินคำถามของอลิซแล้วก็ยิ้มกว้างกับอัลเบิร์ตที่โบกหางร่าเริงไปมาอยู่ใกล้ ๆ สาวลูกครึ่งฝรั่งเศสจ้องหน้าเคลวิน
กับหลินเจียเว่ยไปมาสลับกันพร้อมกับพยายามปลอบขวัญเจ้าหมาปอมที่กำลังถูกนกแก้วมาคอว์ตัวใหญ่คุกคาม
“บันนี่ก็เป็นเจ้านายของอัลเบิร์ต”
เคลวินตอบแล้วหันไปมองเจ้าตัวโตขนฟู มันแหงนหน้าขึ้นมามองเขาแล้วทำเสียงตอบรับในลำคอ
“ชื่อเหมือนเด็กผู้ชาย?”
อลิซสงสัย
“เป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมาก”
หมอหลินพูดต่อพร้อม ๆ กับที่เจ้านกแก้วตัวใหญ่ร้องเรียกชื่อบันอีกครั้ง
“เขาเป็นน้องชายคุณเหรอคะ?”
อลิซยิ้มแล้วถามหมอหลิน เธอย่อตัวลงไปอุ้มเจ้าหมอปอมที่ครางหงุงหงิงอย่างเสียขวัญขึ้นมาจากพื้น
“เขาเป็นคนของเคลวิน และใช่ เขาก็เป็นเหมือนน้องชายของผม”
หมอหลินยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า
“อีกไม่นานคุณก็จะรู้จัก”
เคลวินปิดบทสนทนา เขาพยักหน้ากับหลินเจียเว่ย
“เข้าไปในบ้านกันดีกว่า ตอนนี้พ่อบ้านเตรียมชากับของว่างไว้ให้แล้ว”
หมอหลินพาเจ้านกแก้วที่โยกตัวไปมาอยู่บนไหล่กลับเข้าไปในกรงจากนั้นก็เชิญแขกทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน
# # # # # # # # # # # #
ในห้องโถงใหญ่ของบ้านโมริตะตอนนี้ มีคนนั่งอยู่สี่คน แต่ละคนกำลังทำงานของตัวเองอย่างตั้งใจเต็มที่ บันนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมหน้า
คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะตรงมุมห้อง กำลังพิมพ์จดหมายสั่งซื้อของที่ลูกค้าชาวจีนเพิ่งส่งมาให้ บันแปลภาษาจีนเป็นภาษาไทยแล้วส่งอีเมล์กลับไป
ที่สำนักงานในไทย เคนตะกับจุนอิจินั่งอยู่กับพื้นฟูกกลางห้องซึ่งมีโต๊ะเตี้ย ๆ ตั้งไว้ ฝาแฝดคู่นี้หันหน้าเข้าหากันโดยมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คของ
ตัวเองกั้นเอาไว้ เคนตะกำลังตามตลาดหุ้นในไทยกับฮ่องกง ส่วนจุนอิจิกำลังอีเมล์ที่มีคนส่งเข้ามา อีกมุมของห้องใกล้กับประตูทางเข้าออก
คุณคุรุมิกำลังเย็บปลอกหมอนกับผ้าห่มด้วยจักรเย็บผ้าไฟฟ้า จุนอิจิจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วก็ขมวดคิ้วสลับกับกอดอก ก่อนจะยกมือขึ้น
หน้าเคนตะที่นั่งอยู่ตรงข้ามและดีดนิ้ว
“อะไร?”
เคนตะเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“นายซื้อหุ้นของบริษัทอลิซไว้เหรอเคนตะ?”
“ไม่ใช่หุ้นอลิซ แต่เป็นหุ้นของบริษัทพาร์ตเนอร์ต่างหาก อลิซกำลังไล่ล่าผู้ชายคนหนึ่งที่ฮ่องกง”
เคนตะตอบตามจริงโดยไม่คิดที่จะปิดพี่ชายอีก เขาคิดอยู่แล้วว่าอลิซจะใช้จุนอิจิมาเป็นข้อต่อรองกับเขา
“หมายความว่าไง ผู้ชายกับหุ้นของอลิซ?”
จุนอิจิสงสัย เขาพยายามพับหน้าจอคอมพิวเตอร์ของน้องชายลงเพื่อจะได้คุยกันแบบเห็นหน้า
“อลิซไล่ช้อนหุ้นบริษัทพาร์ตเนอร์แล้วเอามาต่อรองเพื่อจะได้แต่งงานกับเจ้าของคนหนึ่งของที่นั่นน่ะสิ”
เคนตะตอบโดยที่ตายังจ้องอยู่กับตารางหุ้นที่มีตัวเลขวิ่งไปมาบนตาราง
“แล้วอลิซเขามีหุ้นอยู่เท่าไหร่?”
“45 อีกฝ่ายก็มี 45”
เคนตะตอบ
“มีเท่ากัน แบบนี้ใครได้หุ้นที่เหลือก็ชนะสินะ”
จุนอิจิพับหน้าจอคอมพิวเตอร์ลงแล้วเอนหลังลงกับฟูก ตามองขึ้นไปบนเพดาน
“อีก 10 อยู่กับฉันเองจุน”
“นายก็ขายให้อลิซซะสิ เธอจะได้แต่งงานกับผู้ชายคนนั้น”
จุนอิจิเริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ตอนนี้น้องชายฝาแฝดของเขามีหุ้นส่วนที่สาม เป็นหุ้นที่จะกำหนดอะไรในชีวิตคนได้หลาย ๆ อย่าง
“อลิซขอให้นายช่วยพูดกับฉันงั้นสิ?”
“ใช่ อลิซรักผู้ชายคนนั้นมาก”
“นายทำใจได้แล้วใช่ไหม?”
เคนตะลุกขึ้นมายืนแล้วบิดตัวไปมา ตาจ้องไปที่บันซึ่งกำลังนั่งพยักหน้ากับตัวเองขณะที่แปลเอกสาร
“ฉันเคยรักเขามาก และคิดว่าเขาจะรักฉันตอบ แต่เวลาที่ผ่านมามันทำให้ฉันเห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง แล้วฉันก็คิดได้ ว่าไม่ควรรออะไรที่ไม่มีหวัง แต่ถึงเขาจะไม่รักฉัน ฉันก็อยากให้เขาได้สมหวังในความรักกับผู้ชายนั้น”
“ไม่คิดบ้างเหรอว่าผู้ชายคนนั้นเขาไม่ได้รักอลิซ”
เคนตะถามพี่ชาย
“หมายความว่าไง เรื่องนี้มันมีเบื้องหลังมากกว่าที่ฉันคิดซะอีกนะ”
“บันนี่เคยทำงานกับผู้ชายคนนั้น”
เคนตะเดินเข้าไปจับหูบันเบา ๆ
“ไหนบอกมาซิว่า มิสเตอร์เคลวินรู้สึกยังไงกับอลิซ?”
“ผมไม่ใช่เคลวิน จะให้ผมตอบได้ไงครับ”
บันหันมายิ้ม
“จะบอกอะไรให้นะจุน ฉันเห็นอลิซมีทีท่าร้อนใจกับหุ้นนั้นมาก แล้วถ้าฉันเดาไม่ผิด ผู้ชายคนนั้นต้องมีคนรักอยู่ก่อนแล้ว หรือเขาต้องมีคนในใจอยู่แล้ว ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่อลิซ”
เคนตะทำตาวาวแล้วพูดต่อ
“นายอย่าทำตัวเป็นนักบุญเลย เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”
เคนตะเดินวนเวียนไปมาซักพัก ก่อนจะจับไหล่บันที่หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์
“บันนี่เล่าเรื่องอลิซตอนอยู่ที่ฮ่องกงให้ผมกับจุนฟังหน่อย”
เคนตะกับจุนอิจิหันมามองบันพร้อมๆ กัน บันที่แกล้งสนอกสนใจกับจอคอมพิวเตอร์และคีย์บอร์ด ตอนนี้ทำหน้ากระอักกระอ่วนเพราะไม่รู้จะตอบไปยังไงไม่ให้กระทบกับทุกฝ่าย ทั้งบริษัทคุณย่าของเคลวิน ตัวเคลวินเอง รวมทั้งจุนอิจิที่เป็นแฟนเก่าอลิซ
“เอาล่ะหนุ่ม ๆ เลิกซักอุซางิได้แล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวที่ควรจะไปจัดการกันเอง”
แม่ของฝาแฝดตบมือขึ้นหนึ่งครั้งเป็นสัญญาณให้หยุดบทสนทนา จากนั้นเธอก็หันมาพูดกับบันด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“อุซางิจ๊ะ ใกล้ค่ำแล้ว เราเข้าเมืองไปกินของอร่อย ๆ ดีกว่านะจ๊ะ ไปเปลี่ยนชุดแล้วออกมาเจอฉันตรงนี้นะ”
คุณคุรุมิยิ้ม
“ครับ”
บันวางมือจากคีย์บอร์ดแล้วหันหน้ากลับมาตอบ
“ผมจะพาบันนี่ไปชิบูย่า”
เคนตะหันหน้ามาพูดกับแม่
“อุซางิต้องไปตลาดกับแม่ เรามีนัดกันไว้ว่าจะไปซื้อของมาทำอาหารไทย”
คุณคุรุมิตอบ
“ไม่ได้ครับ บันนี่ต้องไปเที่ยวชิบูย่ากับผม เรานัดกันเอาไว้ตั้งแต่นั่งรถไฟมาจากนาริตะ ใช่ไหมบันนี่?”
“อุซางิต้องไปตลาดดูของกับแม่ เรานัดกันไว้เหมือนกัน”
“ก็ไปทั้งสองที่เลยสิครับ ไปซื้อของในตลาดก่อน เสร็จแล้วก็ให้คุณมัสซึดะเอาของที่ซื้อกลับมาใส่ตู้ที่บ้าน แล้วค่อยกลับไปรับเราที่ชิบูย่า
เพราะยังไงที่นั่นก็ต้องเดินช่วงกลางคืนอยู่แล้ว”
จุนอิจิหาทางออกได้สำเร็จ เขาหันไปยิ้มให้กำลังใจบันที่ทำหน้าลำบากใจ
“เป็นเรื่องปกติของบ้านเรานะอุซางิ เราคุยกันให้จบ แต่ไม่ทะเลาะกัน”
จุนอิจิอธิบาย
“ยังไงอุซางิก็ต้องอยากไปเดินดูตลาดกับฉันมากกว่าใช่ไหมจ๊ะ ที่นั่นมีของสดของแห้งมากมายเลยนะ มีปลาสด ๆ ตัวโต ๆ จากทะเล มีผักจาก
ทั่วโลก ผักจากเมืองไทยก็มีนะจ๊ะ แล้วก็มีของเยอะแยะ อุซางิต้องชอบแน่เลย เราซื้อของมาทำอาหารพรุ่งนี้กันนะ”
คุณคุรุมิเกทับลูกชาย
“บันนี่ก็ต้องชอบเดินเที่ยวกลางคืนอยู่แล้ว เพราะเขาชอบมองไฟสีสวย ๆ ตอนค่ำ น่าสนุกกว่าไปจ่ายตลาดซะอีก”
เคนตะโยกหัวไปมาแล้วกลิ้งตาหัวเราะ
“อยากไปทั้งสองที่เลยครับ”
บันสรุปปิดท้ายก่อนจะลุกขึ้นมายิ้มแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
# # # # # # # # # # # #
คุณมัสซึดะขับรถพาครอบครัวอลวนมาในย่านกลางเมืองโตเกียว ตลอดทางที่นั่งมา คุณมัสซึดะก็ทำตัวเป็นสารถีที่ดี คอยบอกทางให้บันจำ
เอาไว้เวลามาเที่ยวคราวต่อไป บันนั่งอยู่เบาะหลังตรงกลาง ขนาบข้างด้วยเคนตะที่นั่งประกบซ้ายและคุณคุรุมินั่งประกบขวา สองแม่ลูกแย่ง
กันชวนบันคุนนั่นคุยนี่มาตลอดทาง โดยมีจุนอิจิที่นั่งข้างคนขับอยู่ด้านหน้าคอยหัวเราะมาด้วยเป็นระยะ บันจำได้ว่า ประเทศญี่ปุ่นมีประชากร
มากกว่า 120 ล้านคน มากกว่าประเทศไทยเกือบเท่าตัว ทำให้มองไปทางไหนก็จะเห็นคนญี่ปุ่นเดินทั่วไปหมด แต่ถึงอย่างนั้น คนญี่ปุ่นก็ทำ
อะไรได้อย่างรวดเร็ว คนญี่ปุ่นเดินเร็ว ซื้อของก็ต่อแถวกันโดยไม่ต้องมีแผงเหล็กบังคับ บันนั่งมองข้างทางจนรถยนต์ขับมาจอดในลานจอด
ของห้างสรรพสินค้า
“ไปหาอะไรกินกันก่อน”
เคนตะมองซ้ายขวาก่อนจะชี้ไปทางศูนย์อาหารขนาดใหญ่ ตอนนี้ฝนด้านนอกที่มองได้จากกระจกใสเริ่มลงเม็ดอีกแล้ว อากาศรอบตัวกลับมา
เย็นและชื้นเหมือนวันแรกที่บันมาถึงโตเกียว เคนตะเดินนำเข้ามาในนั่งในร้านราเมนที่ตกแต่งด้วยไม้ คุณคุรุมิจูงแขนบันเดินเข้ามาหาโต๊ะนั่ง
พนักงานในร้านหยิบเอาเมนูเข้ามาส่ง บันอ่านตัวอักษรโรมันจิสลับกับภาพราเมนก่อนจะสั่งราเมนน้ำที่มีลูกชิ้นสีอมส้มอมเหลืองและมีไข่กับ
เนื้อหมูสไลด์แผ่น
“ชอบกินราเมนหรือเปล่าจ๊ะอุซางิ ?”
คุณคุรุมิสั่งราเมนที่มีผัดผักอยู่ข้างบน จากนั้นก็สั่งเกี๊ยวซ่ามาสามชุด
“ชอบกินครับ แต่ไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่”
บันยิ้มแล้วกวาดสายตามองรอบ ๆ ร้าน ตอนนี้คนเข้ามาหลบฝนในร้านมากขึ้นเรื่อย ๆ จนโต๊ะเกือบเต็ม
“ทำไมล่ะ ?”
จุนอิจิสงสัย
“ก็แถวบ้านมีแต่ก๋วยเตี๋ยวเลยไม่ค่อยได้กินครับ จะกินราเมนต้องเข้ามาในเมือง แต่ก๋วยเตี๋ยวก็อร่อยดีครับ”
“คุเตโอะ ?”
คุณคุรุมิพยายามออกเสียงก๋วยเตี๋ยวตามบัน
“นู๊ดเดิล เส้นทำมาจากแป้งข้าวเจ้า ก๋วยเตี๋ยวน้ำใส ก๋วยเตี๋ยวเรือ เย็นตาโฟ”
บันยิ้มและนึกขึ้นได้ว่าคนญี่ปุ่นมีปัญหากับการออกเสียงภาษาต่างประเทศ อย่าง เบียร์เป็นบิรุ หรือทอยเล็ตเป็นโทอิเระ
# # # # # # # # # # # #
คุณคุรุมิเดินไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับจุนอิจิ ตอนนี้บนโต๊ะในร้านราเมนเหลือบันที่กำลังนั่งกินเกี๊ยวซ่ากับเคนตะที่กอดอกทาบแขนบนโต๊ะ นั่ง
มองบันแล้วยิ้มไปด้วย เขาชอบดูคนไทยเวลากินข้าว คนไทยดูมีความสุขเวลากิน บันใช้มือจับเกียวซ่าจุ่มลงไปในซอสสีน้ำตาลเข้มแล้วกัด
ครึ่งหายเข้าไปในปาก ที่เหลืออีกครึ่งก็จุ่มซอสอีกครั้งแล้วก็หายไปอีกจนหมด บันเคี้ยวตุ้ย ๆ แล้วมองเคนตะที่อ้าปากแล้วตบมืออยู่ตรงข้าม
“กินให้หมดนะ”
“เริ่มจุกแล้วสิ”
บันคว้าเอาแก้วชาเขียวขึ้นมาจิบ
“หลันชิงกับหลันเหอที่พ่อให้มานี่คือตัวอะไรเหรอบันนี่ ?”
อยู่ ๆ เคนตะก็ถามขึ้นมา พักนี้เขาได้ยินบันพูดถึงสองชื่อนี้บ่อย ๆ
“หลันชิงเป็นแม่ของหลันเหอครับเคนตะซัง หลันชิงมีท้องใหญ่ ๆ ไว้ใส่หลันเหอ”
บันหยิบเอาเกี๊ยวซ่าชิ้นรองสุดท้ายขึ้นมากัดต่อ
“แล้วมันเป็นตัวอะไรกันล่ะ แล้วชื่อมันหมายความว่าอะไร ?”
“เป็นกระต่ายยักษ์หูยาวครับ หลัน แปลว่าดอกกล้วยไม้ ชิง แปลว่า ใสบริสุทธิ์ เหอ แปลว่าแม่น้ำ”
บันตอบ
“มิน่าถึงได้ชอบกอดมัน แล้วซื้อมานานหรือยัง ?”
“ไม่นานครับ เคลวินซื้อให้ตอนอยู่ฮ่องกง”
เคนตะยักคิ้ว เขานึกย้อนไปถึงตอนบันควานหาหูกระต่ายบนหัวเขา คิดถึงตอนบันละเมอหาพ่อคนที่ซื้อเจ้าหลันชิงให้ เขามองบันที่ดูจะไม่รู้
ว่ากำลังถูกแอบถาม
“พ่อที่พูดถึงบ่อย ๆ ตอนนอนนี่คือมิสเตอร์เคลวินหรอกเหรอ ?”
เคนตะถามต่อ ตอนนี้น้ำเสียงเขาดูจะเข้มขึ้นเล็กน้อย
“อ่อ……. เอ่อครับ”
บันพยักหน้าช้า ๆ
“เขาจะแต่งงานกับอลิซเร็ว ๆ นี้หรือเปล่าบันนี่ ?”
เคนตะจ้องตาบันเขม็ง
“ก็”
“ก็อะไร ?”
“เคลวินบอกว่า”
บันวางเกี๊ยวครึ่งท่อนลงบนจานแล้วคิดคำพูดก่อนตอบเคนตะ เคนตะเป็นคนฉลาด แล้วก็มีหุ้นอยู่มือ ทางเดียวที่จะช่วยเคลวินได้ตอนนี้คือ
ต้องพูดให้เคนตะปล่อยหุ้นให้ฝั่งเคลวินให้ได้
“เคลวินบอกว่า ถ้าได้หุ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือก็ไม่ต้องแต่งงานกับคุณอลิซครับเคนตะซัง เพราะฉะนั้น ถ้าเคนตะปล่อยหุ้นนั่นให้”
“ถ้าผมปล่อยหุ้นให้อลิซ มิสเตอร์เคลวินก็ต้องแต่งงานกับอลิซสินะ ก็ดีสิ จุนอิจิจะได้ตัดใจได้ซะที”
เคนตะมองหน้าบัน
“อย่านะครับ อย่าทำแบบนั้นเลยครับ”
“ทำไม ?”
“เคลวินไม่อยากแต่งงานกับคุณอลิซ เคนตะซังครับ คุณช่วยขายหุ้นที่เหลือให้เคลวินได้ไหมครับ”
บันเอื้อมมาจับมือของเคนตะแล้วบีบเบา ๆ
“ผมไม่เห็นประโยชน์ที่จะขายหุ้นให้มิสเตอร์เคลวิน”
เคนตะพูดเสียงราบเรียบ
“แล้วเห็นประโยชน์ที่จะขายให้คุณอลิซเหรอครับ ?”
บันทำหน้าสลด
“เห็นอยู่ชัดเจนสองข้อ ข้อแรก อลิซจะหายไปจากครอบครัวของเรา สอง ครอบครัวเราจะได้สมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาในบ้าน สมาชิกคนนั้นจะ
ไม่กลับไปที่ฮ่องกงอีก เขาจะอยู่ที่โตเกียว อยู่เป็นครอบครัวโมริตะ”
# # # # # # # # # # # #
คุณคุรุมิเดินเข้ามาในช่วงจังหวะของความเงียบ เธอมองหน้าบันที่กำลังทำท่าเหมือนคนผิดหวัง ส่วนเคนตะก็กอดอกแล้วมองออกไปนอกร้าน
“มีอะไรกัน ?”
คุณคุรุมิถาม เธอตั้งใจถามเคนตะมากกว่าถามบัน
“ไม่มีอะไรครับ”
เคนตะตอบ
“อุซางิจ๊ะ ?”
“ไม่มีอะไรครับคุณคุรุมิ”
บันแกล้งยิ้มออกมากลบเกลื่อนความผิดหวัง และนึกโทษตัวเองในใจที่เผลอพูดเรื่องเคลวินออกมา
“ไปเดินดูของในซุปเปอร์มาเก็ตกันดีกว่านะจ๊ะ”
คุณคุรมิเข้ามาคล้องแขนบันเอาไว้แล้วพาเดินออกจากร้านโดยมีสองฝาแฝดตามมาข้างหลัง
“ผมจะเดินดูของข้างนอกนี้นะครับ ซักพักจะตามเข้าไปข้างใน”
เคนตะยิ้มแล้วเดินแยกไปอีกทาง เขาเดินหลบมุมมานั่งบนเก้าอี้ในร้านกาแฟริมน้ำพุแล้วต่อโทรศัพท์ข้ามประเทศไปที่ฮ่องกง
# # # # # # # # # # # #
“อลิซ คุณยังสนใจหุ้นที่ผมซื้อไว้หรือเปล่า ?”
จบตอนที่ 35 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ // เคนอิจิ
(http://upic.me/i/a9/32-bird_macaw_blue_macaw.jpg)
(http://upic.me/i/y8/cute-meerkats5.jpg)
เอารูปน้องแก้วกับน้องเมีย(แคท) มาฝาก
# # # # # # # # # # # #
หายไปหลายวัน มัวแต่ทำเพจกับบล๊อกอยู่ เสร็จครึ่งไม่เสร็จครึ่ง
ตอนนี้เข้าไปคุยกันได้ในเพจเคนอิจินะครับ ยังโล่ง ๆ อยู่เลย ไม่ได้กดหาเพื่อน
ยังไงเข้าไปคุยกันได้นะครับ ถาม ตามนิยายได้ในนี้
V
V
ทางเข้าเพจเคนอิจิครับ (http://www.facebook.com/pages/Kenijibooks/234746716627676/)
ส่วนบล็อกวางโครงเอาไว้แล้ว ว่าจะลงตัวอย่างนิยายเรื่องใหม่ (ห๊ะ!!)
ฝากโฆษณาด้วยครับ กำลังทำเล่มรหัสลับนักปรุงยา ใครสนใจอยากได้พี่ทิดกับน้องเนยไปอ่านที่บ้าน
อ่านดูรายละเอียดได้ในกระทู้ข้างล่างนี้ครับ
หน้า 189 reply 5646,5657
อ่านรายละเอียดรวมเล่มรหัสลับนักปรุงยาได้ที่นี่ครับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21926.5640#5646/)
แล้วพบกับรหัสลับนักปรุงยาฉบับอีดิทใหม่ในกระทู้ห้องนิยายจบแล้ว เร็ว ๆ นี้ครับ // เคนอิจิ
-
เกลียดเคนตะอ่ะ :serius2:
นี่คิดจะเก็บกระต่ายไว้กับตัวเองที่ญี่ปุ่นเลยเหรอ o22
เกลียดมานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :beat: :beat: :beat: :beat:
-
คุยกันหน่อยนะ
ยังไม่ได้หาคำผิดเลย ก๊ากกก เมื่อกี้หลอดไฟในบ้านขาดครับ มีสำรองอยู่หลอดนึง กำลังหมุน ๆ เอาหลอดเก่าลงมา
เอ่อออ ดันเหยียบหลอดใหม่ที่วางเอาไว้ ไม่ทันคิดก็เลยเอามาวางใกล้ ๆ เลยเผลอเหยีบเต็มแรง หลอดแตกคาเท้าเลยครับ
เสียงมัน บุ๊ง ฝุ่นขาว ๆ ตลบ เศษแก้วกระจายเต็มพื้น ยกเท้าขึ้นมาดู ไม่เป็นไรแฮะ (นี่เท้าหนาปานน้านน)
แม่หัวเราะชอบใจ โถ่แม่หนอแม่ ไม่ถามเลยว่าลูกโดนเศษแก้วบาดหรือเปล่า
อีกเรื่อง ตอนเช้า เอาแกงในตู้เย็นไปอุ่นในไมโครเวฟครับ ตี๊ดดดดดดดด รีบหาถุงมือไปจับ เทใส่ชาม
แม่ถาม ทำไมมันไม่มีควันเลย เราก็เออแฮะ จับ ๆ ดู กรรมมม ทำไมมันไม่ร้อน สงสัยหลอดแมกนิตรอนขาด
วันนี้มันจริง ๆ นะ หลอดขาดดดดด
// ไปซื้อหลอดไฟมาเปลี่ยนก่อน ตอนนี้บ้านมืด
อย่าลืมไปเย้ว ๆ กันในเพจนะ / /เคนอิจิ
-
:z13: :z13:
-
อะไรของเคนตะ ดูออกสินะ
แล้วไง?? บันนี่ไม่ได้ชอบเคนตะซะหน่อย
นิสัยไม่ดี เชอะ
-
เคนตะ บ้าที่สุด :serius2:
-
โอ๊ะ โอ๋ วันนี้ได้ ^^ เคนอิจิด้วยแฮะ :z2:
แล้วแผนการณ์ที่จะทำให้ บันไม่ต้องกลับไปฮ่องกงจะเป็นจริงหรือไม่ ถ้าใช่ ยังไงบันก็คงไม่อยู่กินเกี๊ยวซ่าแน่
+ 1 ให้เคนอิจิ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เริ่มไม่ชอบเคนอิจิแล้วนะ
:angry2: :angry2: :angry2: :m16: :m16: :m16:
-
กริ๊ดดดด เคนตะซัง ทำไมทำเยี่ยงนี้ :sad4: อย่ามาแย่งกระต่ายไปน๊ะ
แล้วอัลเบิร์ตจะอยู่ยังไง! ไม่ใช่ละ เคลวินจะอยู่ยังไง ไม่เอานังอลิสนะ :beat:
-
เคนตะ คิดจะเก็บบันนี่ไว้เป็นสมบัติส่วนตัวเหรอ ไม่ได้นะๆ
บันนี่มีเจ้าของแล้ว แล้วเจ้าของก็หวงมากด้วยยยย :sad4:
-
โอ๊ะ..เคนตะรุกแว้วววววว
คือถ้าขายให้อลิซนี่จบเลยงี้.... ชีวิตตาเคลวินนี่ไม่คิดจะหาทางเลือกอื่นมั่งเหร๊ออออ ไม่เข้าใจพวกคนรวยเลยแฮะ :z3:
รอดูว่าเคนตะจะเอาไงนะคะ ลึกๆแล้วคิดว่าฮีเป็นคนดีเกินกว่าจะให้ยัยอลิซสมหวังง่ายๆนะ
-
เฮ้ย เคนตะซังคะทำไมทำงี้อ่ะพ่อคุ๊ณ
บันนี่ดันเผยไต๋ เคนตะเลยได้ทางกำจัดทั้งยายอลิซทั้งกำจัดคู่แข่ง(เคลวิน)ไปพร้อมๆกันเลย
แหม แต่อย่าคิดว่าจะได้บันนี่ไปนะ เขาไม่อยู่กับตัวหรอก เชอะ!
แอบคิดว่าตอนหลังเคนตะซังจะตลบหลังยายอลิซนั่นไหมอ่ะ แบบว่าคดีพลิก!
-
เคนตะขี้โกงคิดจะเก็บบันนี่ไว้คนเดียว คืนบันนี่ให้เคลวินเลยนะ ไม่งั้นเราจะพ่นไฟใส่ >_<
-
ถ้าเคนตะทำจริงๆ เราก็เชื่อว่าเคลวินจะแก้ไขจนได้ แต่เคนตะจะไม่มีค่าในสายตาบันนี่อีกเลย คนพาล!!! งอลลลล
-
อ้าว!!! เคนตะ อย่านะ อย่าทำให้พี่ต้องเกลียดนะคะ ชริ!!
-
คิดจะเก็บบันนี่ไว้คนเดียวเหรอเคนตะ ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ กระต่ายต้องคู่กับพระจันทร์สิ
-
เคนตะ แย่มากกกกกกกก :z6: :z6: :z6:
ทำแบบนี้กับบันนี่ได้ยังไง ไม่ถามซักคำว่าเค้าอยากมาอยู่กับตัวหรือเปล่า แย่แย่แย่ :angry2:
สงสารบันนี่ แต่เราเชื่อว่าเคลวินต้องหาทางแก้จนได้ ฉลาดล้ำขนาดนี้ คงไม่แพ้ง่ายๆกับหุ้นสิบเปอร์เซ็น
ขอให้เคลวินได้บันนี่กลับไป :m15: ตอนหน้าขอให้มาโดยไวเถอะจ้ะ ลุ้นแทนนน :กอด1:
-
:z6:บ้าทั้งพี่และน้อง
-
เกลียดเคนตะแล้วล่ะ ถึงไงบันนี่ก็ไม่อยู่กับคนที่ทำให้เคลวินต้องถูกบังคับแต่งงานหรอก ชิชิ
-
ทำไมบันยอมให้เคนตะโมเม
เดี๋ยวเป็นเรื่องอีกนะ
-
เกลียดเคนตะ
เคลวินต้องมาช่วยบันนะ
-
ชักจะอิรุงตุงนัง
เยอะไปหมด
-
เฮ่อออออ เคนตะ
น่าสงสารเหมือนกันมาเมื่อสายไป
ไม่ได้ใจมา แถมถ้าทำจริงคงโดนเกลียดไปอีกนาน
-
เริ่มอยากจระเข้ฟาดหางอีตาเคนตะแล้วสิค่ะ :z6: ตามประสาแม่่ยกเคลวิน ^_^
+1 :กอด1:
-
อ๊ากกก คิดว่าจะง่ายเเล้วแท้ๆ
เคนตะเราอุตส่าห์ไว้ใจนายให้เป็นเจ้านายที่ดีนะ ฮือๆ
เมื่อไหร่บันนี่ของเราจะได้กลับไปอยู่กับพ่อสักที :z3:
-
เคนตะคุงจ๊ะ..........>/////<
อยากตายมั้ย?!! -*-
-
เราไม่ชอบเคนตะเอาซะเลย แต่จะทำเลวๆแบบนี้ก้ทำไป
เพราะยังไงสิ่งที่เขากำลังจะทำ
มันจะได้ทำให้เขารู้ว่าของที่ไม่ใช่ของเรายังไงมันก้ไม่ใช่
และมิตรภาพที่ดีระหว่างเขากะบันนี่ก้คงต้องพังลงเพราะตัวเขาเอง
อย่างน้อยถ้าเคลวินรู้เรื่อง มันคงจะจบ และเชื่อว่าเคลวิน
จะต้องแก้ปัญหาได้แน่นอน
ปล.ถ้าหากเคนตะทำลงไปจริงๆมันคงเป็น
ความรักที่เห็นแก่ตัวมากและเชื่อเถอะความรักแบบนี้ไม่มีใครอยากจะได้หรอก
ขอบคุณเคนอิจิที่มาต่อค่ะ
จะรอลุ้นต่อไปนะคะ
-
ไม่นะเคนตะไม่ทำตัวแบบนี้นะ
เคนตะจะต้องไม่ขายหุ้นให้อลิซนะ
ถ้าเคนตะยังไม่อยากโดนระเบิดปาบ้าน!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลงความน่ารักของบันนี่หมดทุกคนแม้แต่เคนตะก็ไม่ยกเว้น
แต่บันนี่เป็นกระต่ายที่ต้องคู่กับพระจันทร์เท่านั้น จะคู่กับพระอาทิตย์ไม่ได้นะเคนตะ o18
ปล. เคนคุงรีบๆให้บันนี่กลับไปอยู่กับพ่อเลยนะ
ไม่งั้นจะยุให้อัลเบิร์ตแทะขาเคนคุงให้แหว่งเลย o12
-
เคนตะฉลาดเป็นกรด
พ่ออยู่ไหน รีบๆมาลากกระต่ายกลับไปก่อนที่ครอบครัวอลเวงจะจับกระต่ายใส่กรงไว้ T T
ปล. กอด เคนอิจิ ในที่สุดก็มาอัพ เย้ : P
-
พี่เคนจังทำค้าง o22
แถมเคนตะยังนิสัยไม่ดี จะแย่งกระต่ายไปจากพระจันทร์ด้วย ฝันไปเหอะ กระต่ายไม่ไปอยู่ด้วยหรอก
บันนี่จะต้องอยู่กับเคลวินเท่านั้น...ว่าแต่ตอนนี้เคลวันทำอะไรอยู่ บันจะโดนกักตัวไม่ได้ไปฮ่องกงแล้วนะเฮ้ย :angry2:
สติแตก แค่เคนตะพูดกับอลิซประโยคเดียว :laugh:
กดบวกให้พี่เคนจัง แล้วก็ไปกดถูกใจในแฟนเพจแล้วแหละ :impress2:
-
เคนตะอย่านะ เจ้ากระต่ายต้องกลับไปอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าที่ฮ่องกงสิ
-
เคนตะ :angry2: :angry2:
ทำแบบนี้ได้ไง ได้แต่ตัวไม่ได้หัวใจน้องมันมีความสุขแล้วเหรอ
ทำแบบนี้ มันจะเจ็บกันไปหมด ทั้งบัน ทั้งเคลวิน รวมถึงตัวเคนตะเอง
ทำไมบันถึงต้องโดนใครๆบังคับ ความรู้สึก อยู่ตลอดนะ :เฮ้อ:
-
ทำไมเคนตะถึงจะขายหุ้นให้อลิซ ถ้าขายนะให้บันลาออกเลย หมั่นไส้
+1+เป็ด รีบๆเอาบันนี่ออกจากบ้านเคนตะเลยนะคุณเคน
-
:a5:ใครก็ได้เอาเคนตะไปขังรวมกับยัยอลิซทีซิ :z6:
-
รอตอนต่อไปจ้า o18
-
:angry2: :angry2: เคนตะ ทำไมทำอย่างงี้อ่ะ
-
:m16: เคนตะคงไม่ทำให้บันนี่เสียใจใช่ไหม ถ้าคุณแม่เคนตะรู้เรื่องคงต้องช่วยเหลือบันได้แน่
กับหุ้นเพียง 10% จะทำให้คนที่เกี่ยวข้องกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว และน่าสงสารไปพร้อมกัน
กด + คืนให้กับคุณเคนอิจิ รอตอนต่อไป ว่าเคนตะจะทำให้คดีพลิก หรือจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น
-
เหยยยยย
เม้นท์ไม่ติดเราะ!?
ไม่ชอบแนวคิดของเคนตะซังเลยอ่ะ เห็นแก่ตัวว่ะ
แต่ก็เข้าใจเค้านะ
ฮืออออ
เคลวินสู้ๆ
บัน อย่าอยู่ด้วยเลยคนแบบนั้น
-
บันนี่ ลาออกไปเลยไม่ต้องทำมันละงานเนี่ย 555+กลับไปเป็นบันนี่ของเคลวินเหมือนเดิมดีกว่า(*-*)
-
ถ้าเคนตะขายหุ้นให้อลิซจริง อุซางิจะไม่โกรธหรอก แต่อุซางิจะเศร้าใจแล้วแอบไปร้องไห้เป็นพักๆเพราะคิดถึงทสึกิซัง(คุณพระจันทร์)
-
ใครๆก็รักบันจังยกเว้นยัยอลิซ :z2:
-
ความรักมักทำให้คนเห็นแก่ตัวเสมอ เชื่อเถอะเมื่อเรารู้สึกดี ๆ กับใครซักคน
เราย่อมยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้คนนั้นอยู่กับเราให้นานที่สุด
เข้าใจเคนตะนะ แต่ไม่ชอบใจที่ทำแบบนั้น
-
ย๊ากกก ขอกระโดดเตะเคนตะสักทีจะได้ไหมเนี่ย
-
อยากอ่านต่อแล้ว เคนตะอย่าแกล้งบันนี่เลย รู้ว่าเคนตะชอบบันนี่
แต่บันนี่รักกับเคลวิลมาก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เคนตะ :m16: ทำยังงี้ได้ไง
ตอนแรกก็ว่าน่ารักอยู่หรอกแต่ตอนนี้ :a5:
-
เคนตะจะทำอะไร อน่าเอานิสัยพ่อค้ามาใช้กับเหตุการณ์นี้ละ เล็งผลเลิศกำไรหลายๆเท่าน่ะ
ถ้าทำนะ จะประท้วงล่ะ
-
เอามีดจ้วงแทงเคนตะ กับเคนอิจิ ทำกับบันนี่อย่างงี้ได้ไงพ่นไฟ
-
แหมเคนตะอยากให้บันนี่มาอยู่กับตัวเองชัดๆ หึหึ
-
เริ่มจะเกลียดเคนตะซังแล้วทำไมทำแบบนี้ :m16:
-
เคนตะ :(
ฮึ! เคนตะจะทำแบบนี้ ถึงบันจะอยู่ด้วยแต่บันอาจไม่มีความสุขก็ได้
แต่ยังไงซะก็เชื่อมั่นในตัวเคลวิน ถึงเคนตะขายให้อลิซ
เคลวินก็ต้องหาทางแก้ไขได้ เชื่อตามที่พี่หมอหลินบอก
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
เคนตะดูเเย่มาก สงสารบันนี่
-
เคนตะทำเรื่องแล้วมั้ยละอย่าขายหุ้นให้ยัยอลิสน๊า :beat:
กระต่ายน้อยจะทำยังงัยละทีนี้ :เฮ้อ:
-
เคนตะ!!! ชอบเคนตะน้า อย่าทำให้ผิดหวังเซ่ฮือออ
จะบอกว่ารักเรื่องนี้มาก เรื่องแรกในใจเลยอะ เข้ามาดูทุกวัน ไม่รู้ว่าอ่านกี่รอบแล้ว(ว่างจัด555)
อัพบ่อยๆนะคะ ติดตามอยู่^^
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
บันนี่น่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็ย่อมหลงรัก อยากได้ไว้กับตัว เฮ้อ หนักใจแทนเคลวินแฮะ
ชอบเรื่องนี้จัง :-[
-
กระโดดทับ เคนตะ
เอ้าา เสียแรงที่รัก เชอะ
งอน
-
เคนตะอย่าทำงี้เลย T^T
สงสารบันนี้อะ เคนตะไม่คิดถึงบันนี่หรอว่าบันนี่จะเสียใจมั้ย?
-
55 น่าสงสารเคนอิจิ
เคนตะซังอย่าขายหุ้นให้อลิซนะ !! คนอ่านไม่ยอมมม
-
เคนตะ กวน...อ่ะ
-
เคนตะ ทำอย่างนี้บันนี่จะชอบคุณไหมเนี่ย
สงสารบันนี่ของพ่อ
พ่อจะแต่งงานกับยัยอลิสไม่ได้นะ ไม่ยอมๆๆ
-
ไปกันใหญ่แล้ว เคนตะจะขายหุ้นให้อลิซไม่ได้นะ :z6:
-
อ่านทันแล้วววววว!!!! อ่านมา2วัน เกือบจะตามทันนตั้งวันนั้นล่ะ ดันเข้าไม่ได้ตั้ง2วัน ทั้งที่เหลือแค่ 2 ตอน TTUTT
สนุกมากๆค่ะ ชอบบันนี่มาก น่ารักสุดๆ ทำอะไรก็น่ารักไปหมด ~
พ่อเคลวินนะ ตอนแรกก็ชอบแล้ว แต่ตอนนี้ยิ่งชอบมาก! น้ำแข็งละลายแล้ว กรี๊ดดดด ><!!!
ว่าแต่เคนตะตอนแรกก็ชอบอยู่ แต่ตอนนี้ซักไม่ชอบ! ไหนว่าจะแก้แค้นอลิซไงว่ะ! ชิส์~ จะบอกให้นะแกจะได้บันนี่แค่ตัว แต่หัวใจไม่มีวันซะหรอก! (อินมาก 5555)
กระต่ายต้องคู่กับพระจันทร์(น้ำแข็ง)ว้อยยยยยย! ไม่ใช่พระอาทิตย์~
ปล. ชมคุณเคนจังค่ะ แต่งได้สนุกมากกกกกกกกก >< เมื่อมาต่อตอนใหม่ค๊าาาาา~
-
ช่วยดัน อึ๊บอึ๊บ :z2: :z2:
-
เหมือนกับว่าพี่เคนอิจิจะปรากฎตัววันนี้ยังไงไม่รู้
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
แต่ชอบมากเลย
บันนี่
เคลวิน
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ
สนุกมาก ได้เกร็ดความรู้เพียบเลย
เคนตะ เราเชื่อว่านายมีเหตุผลพอนะ อย่าทำแบบนั้นเลย TT^TT
-
บ๊ะ!!! อย่ามาทิ้งท้ายให้เคนตะดูร้ายคล้ายตัวอิจฉาซิ เค้าไม่หลงกลหร๊อกกก :a14:
แต่ถ้าเคนตะขายหุ้นให้อลิซจริงๆ เค้าจะไม่ว่าเคนตะซักคำ แต่จะตามจองเวรคนเขียนถึงชาติหน้าเลยทีเดียว :m16:
ว่าแต่...ตอนต่อไปเมื่อไหร่จะมาคะคุณ คิดถึงมากๆๆๆๆแล้วนะ คิดถึงน้องทู่ คิดถึงพ่อ คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงหมอหลิน คิดถึงหลันชิง คิดถึงหลันเหอ คิดถึงพระรอง คิดถึงนางร้าย คิดถึงทุกอย่างยกเว้นคนเขียน :110011:
เม้นท์นี้แบบว่าเขินๆ แต่ก็นะอาจจะเม้นท์ช้าบ้าง ไรบ้าง แค่ก็ไม่กี่วันเองเนอะ :m23:
-
“แล้วเห็นประโยชน์ที่จะขายให้คุณอลิซเหรอครับ ?”
บันทำหน้าสลด
“เห็นอยู่ชัดเจนสองข้อ ข้อแรก อลิซจะหายไปจากครอบครัวของเรา สอง ครอบครัวเราจะได้สมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาในบ้าน สมาชิกคนนั้นจะ
ไม่กลับไปที่ฮ่องกงอีก เขาจะอยู่ที่โตเกียว อยู่เป็นครอบครัวโมริตะ”
ไม่โกรธ..ถ้าเคนตะจะขายหุ้นให้อลิซเพื่อดึงบันนี่ไว้ แต่เคืองมากกกกก(3X10)ถ้ามาดมัวแซลอลิซ เรอเน โตแชร์ ได้ครอบครองเคลวิน :m31:
ข้อแรก เห็นด้วย เพราะยูหมดประโยชน์แล้วเคนตะ
ข้อสอง ขอค้าน ยูมั่นใจได้ยังไงว่าบันนี่จะยอมเป็นครอบครัวโมริตะ นอกจากฮ่องกงก็ไม่ได้มีญี่ปุ่นแค่ที่เดียวซะหน่อยเฟ้ย เคนตะงี่เง่า..ฮึ่ยๆ :3125:
-
หลงกระต่ายน้อยกลอยใจส้มซะแล้ว
แถมเจ้ากระต่ายตัวนี้ยังเสน่ห์ล้นเหลืออีกต่างหาก
ใครเห็นใครก็หลงก็รัก :กอด1:
-
อยากอ่านต่อแล้วค่า คิดถึงบันนี่ >.<
-
:call: :z2:ช่วยดัน :กอด1:คิดถึงคนเขียน กอดแน่นๆเลย :L2:
-
(http://upic.me/i/p8/5hare.jpg)
Chapter 36
“อลิซ คุณยังสนใจหุ้นที่ผมซื้อไว้หรือเปล่า ?”
เคนตะเคาะนิ้วไปมาบนโต๊ะ สายตาจับจ้องอยู่กับน้ำพุที่พุ่งออกมาจากตุ๊กตาปูนปั้นรูปเด็กถือหม้อน้ำในสระ
“คิดยังไงถึงขายหุ้นให้ฉัน หรือว่าคุณมีแผนที่จะทำอะไร ฉันยอมรับว่าฉันไม่ฉลาดพอที่จะคิดตามคุณ”
อลิซตอบกลับมา
“คุณเป็นคนที่พูดตรงเสมอนะอลิซ”
“ฉันไม่รู้จะพูดอ้อมค้อมไปทำไม มันเสียเวลา”
อลิซตอบ
“คุณไม่ต้องรู้หรอกว่าทำไมผมถึงช่วยคุณ เอาเป็นว่าเราจะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ผมมีข้อแม้ข้อเดียวเท่านั้น”
“ข้อแม้อะไร ถ้าเป็นเรื่องจุนอิจิ คุณไม่จำเป็นต้องขอ ฉันก็ไม่มีทางกลับไปเจอเขาอีก ไม่ต้องห่วง”
อลิซยืนยันหนักแน่น
“ผมเพิ่งมามั่นใจไม่นานนี้เอง ว่าคุณจะไม่กลับมาหาจุนอีก เอาเถอะ นั่นไม่ใช่ประเด็น ฟังนะอลิซ ผมจะโอนหุ้นให้คุณทันทีที่คุณแต่งงานกับมิสเตอร์เคลวิน”
เคนตะพูดช้า ๆ โดยย้ำช่วงประโยคสุดท้ายที่ว่า จะโอนหุ้นให้อลิซทันทีที่แต่งงานกับเคลวิน ประโยคนี้ทำเอาอลิซนิ่งเงียบไปนาน
“ว่าไงล่ะอลิซ?”
“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฉัน”
อลิซถอนหายใจ
“ปัญหาคือมิสเตอร์เคลวินไม่อยากแต่งงานกับคุณ”
เคนตะพูดแทงใจดำ ทำเอาคนปลายสายที่ฮ่องกงถึงกับกัดฟัน
“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ!”
อลิซทำเสียงไม่พอใจ
“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ มิสเตอร์เคลวินจะแต่งงานกับคุณก็ต่อเมื่อคุณมีหุ้นมากกว่าเขา ถูกต้องหรือเปล่า?”
เคนตะพูดต่อโดยไม่มีทีท่าสนใจอลิซที่กำลังโกรธ ในสถานการณ์แบบนี้ อลิซไม่มีความสามารถที่จะสู้กับเคนตะได้เลย
“เคนตะ ถ้าเคลวินแต่งงานกับฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากหุ้นของคุณ ถ้าคุณอยากช่วยฉัน ไม่สิ ถ้าคุณอยากได้ผลประโยชน์จากการที่เคลวินจะแต่งงานกับฉัน คุณควรรีบขายหุ้นให้ฉัน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป คุณคงไม่รู้ว่าในงานประมูลที่เซี่ยงไฮ้ มีคนเข้ามาช่วยเคลวิน ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่เขาทำให้ประธานเหมินอนุมัติสัมปทานในอานฮุยให้บริษัทเคลวินทั้งหมด”
อลิซเริ่มมีน้ำเสียงที่แสดงท่าทีเป็นกังวลใจ
“ก็เพราะผมไม่มั่นใจว่าคุณจะทำงานสำเร็จน่ะสิอลิซ คุณไม่เข้าใจความรัก คุณรู้จักแค่ want และ need แต่คุณไม่รู้ wish ชีวิตคุณมีแค่คำว่าอยากได้และต้องการ คุณไม่รู้คำว่าปรารถนา รู้หรือเปล่าอลิซ ผมรู้จักคน ๆ นึงที่มีความปรารถนา เขามีความปรารถนาดีกับผู้ชายคนหนึ่งและในความปรารถนาดีนั้นก็อาจจะมีความรักให้ด้วย และเมื่อสองอย่างนี้รวมกัน คุณไม่มีทางสู้เขาได้เลย”
“คุณพูดเรื่องอะไรของคุณนะเคนตะ ฉันไม่มีเวลามาฟังคุณอ่านไบเบิลหรอกนะ”
อลิซกระแทกเสียง
“wish มันมีความหมายกว่า want และ need มันมีพลังมากพอที่จะทำสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ ผมรู้จักเด็กคนหนึ่งที่มีพลังนี้อย่างเต็มเปี่ยม เด็กคนนี้ทำทุกอย่างให้มิสเตอร์เคลวินด้วยคำว่า wish ตัวนี้ เขาเป็นคนให้มิสเตอร์เคลวินโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ส่วนคุณมีแค่ want กับ need คุณเป็นฝ่ายที่ต้องการสิ่งต่าง ๆ จากมิสเตอร์เคลวิน คุณไม่เคยทำอะไรให้เขา แค่นี้ผมก็พอจะรู้แล้ว ว่ามิสเตอร์เคลวินจะเลือกใคร”
เคนตะอธิบาย
“เด็กคนที่คุณว่า เขาชื่อบันนี่หรือเปล่า?”
อลิซเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ วันนี้ทั้งวัน เธอได้ยินชื่อนี้ผ่านเข้ามาในหูจนจำได้ขึ้นใจ
“ฉลาดขึ้นแล้วนี่ จะบอกอะไรให้นะอลิซ เด็กคนนี้มีพลังพิเศษที่ทำให้คนรอบตัวรู้สึกดีด้วย เพราะฉะนั้น คุณจะไม่มีทางชนะถ้าไม่มีผมช่วย”
“ฉันทนให้คุณด่าทางอ้อมมานานหลายนาทีแล้วนะเคนตะ ถ้าคุณไม่เข้าประเด็นซะที ฉันจะวางสาย”
“คุณมีทางเลือกด้วยเหรออลิซ ผมเห็นสายตาที่คุณมองมิสเตอร์เคลวิน สายตาคุณมันฟ้องชัดเจนว่าคุณขาดเขาไม่ได้”
เคนตะหัวเราะ
“ฉัน ……………ขอร้อง ฉันขอร้องคุณจริง ๆ นะเคนตะ จะให้ทำอะไรก็ได้ ขออย่างเดียว คุณต้องช่วยฉัน ฉันขาดเคลวินไม่ได้”
อลิซพูดแบบคนไร้ทางสู้ เธอยอมเคนตะทุกอย่าง ขอแค่ให้ได้เคลวิน
“ผมแนะนำคุณสามอย่าง 1. ทำให้มิสเตอร์เคลวินไม่รู้สึกผูกพันกับฮ่องกงอีก 2. คุณต้องหาทางผูกมัดเขา ผมคงไม่ต้องชี้แจงรายละเอียดหรอกนะว่าคุณต้องทำอะไรบ้าง 3. ผมจะโอนหุ้นให้คุณ ถ้าคุณมีทีท่าว่าจะทำสองอย่างแรกสำเร็จ”
“คุณอยากได้เด็กคนนั้นเหรอ?”
อลิซถาม
“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ”
เคนตะพูดเสียงเย็นชา
“ฉันตกลงทุกเงื่อนไข”
อลิซตอบ
“แล้วผมจะคอยดู ว่าคุณจะทำมันได้หรือเปล่า”
# # # # # # # # # # # #
อัลเบิร์ตนอนหลับตาพริ้มอยู่บนสนามหญ้าสีเขียวสดหน้าบ้าน เช้านี้มีแสงแดดอ่อนกับลมเย็น ๆ พัดจากทะเลเข้ามา ทำเอาขนฟู ๆ ของมันปลิวไสวไปมา วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เจ้านายใหญ่ไม่อยู่บ้าน เจ้านายเทอาหารกับน้ำใส่ในชามหลังบ้านไว้ให้ก่อนออกไปทำงาน แถมยังวางกระดูกปลอมกับของเล่นที่เป็นฝูงเป็ดยางสีเหลืองเอาไว้ให้ อัลเบิร์ตคาบลูกเป็ดหลายตัวแล้วโยนเล่นไปมาบนสนาม จากนั้นก็วิ่งไปมาสลับกับเล่นแทะกระดูกปลอม เวลาผ่านไปนานจนสาย หูของมันได้ยินเสียงรถยนต์แปลกหู ไม่ใช่เสียงรถของเจ้านาย ไม่ใช่ของหมอหลินแล้วก็ไม่ใช่ของดาเนียล อัลเบิร์ตลุกขึ้นยืนสี่ขาแล้วเดินโบกหางออกไปดูรถยนต์ที่เข้ามาจอดอยู่หน้าบ้าน ผู้ชายใส่ชุดดำสองคนโยนเนื้อที่ผูกกับเชือกเอาไว้ตรงประตูรั้ว เพื่อล่อให้อัลเบิร์ตเดินมุดช่องประตูสุนัขออกไป แต่อัลเบิร์ตจำได้ว่าเจ้านายไม่ให้กินของจากคนแปลกหน้า มันทำจมูกฟุดฟิดแล้วเมินหน้าหนี ผู้ชายในชุดดำเดินกลับไปที่รถแล้วเข้าไปพูดกับผู้หญิงในชุดดำที่ใส่แว่นกันแดดปิดหน้า เธอให้คนขับนำรถยนต์เข้ามาเทียบริมทางเท้า จากนั้นประตูก็เปิดออก ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่กับเบาะนั่งในรถ ไม่มีทีท่าจะลุกออกมาข้างนอกรถ เธอกวักมือเรียกอัลเบิร์ตอยู่หลายครั้ง แต่อัลเบิร์ตก็ไม่ได้มุดประตูเดินออกไป
“ไอ้หมาอัปลักษณ์ ไอ้ยักษ์น่าเกลียด ออกมานี่สิ ออกมา!”
เธอส่งเสียงเรียก แต่อัลเบิร์ตไม่ใส่ใจ มันโบกหางไปมาสองสามทีแล้วตั้งท่าจะหันหลังกลับ
“ไปหาเคลวิน เร็วเข้า มาสิไปหาเคลวิน”
อัลเบิร์ตเห่าเสียงดังเพราะรู้ว่าเจ้านายออกไปข้างนอก มันไม่รู้เวลาเพราะนับชั่วโมงไม่เป็น แต่มันจำได้ว่า พอพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว เจ้านายก็จะกลับมา
“ฉลาดนักนะแก!”
“ไปหาบันนี่หรือเปล่าอัลเบิร์ต บันนี่มาเที่ยว แกอยากเจอหรือเปล่า”
อัลเบิร์ตหูตั้งแล้วแอบเหลือบตามองในรถ มันคิดถึงเจ้านายน้อย อยากไปเดินเล่นด้วยใจจะขาด
อัลเบิร์ตเดินมุดออกมาทางช่องสุนัขข้างล่างรั้วแล้วเดินตรงเข้ามาตรงประตูรถ มันยื่นจมูกเข้าไปในรถแล้วดมหากลิ่นเจ้านายน้อย อัลเบิร์ตเห่าเรียกเสียงดัง แต่ก็ไม่มีทีท่าที่บันนี่จะโผล่ออกมา อัลเบิร์ตทำจมูกย่น แทนที่จะได้กลิ่นของบันนี่มันกลับได้กลิ่นของเจ้าหมาเฌอแตมแทน อัลเบิร์ตเห่าแล้วทำเสียงครางในลำคอตั้งท่าจะมุดรั้วกลับบ้าน ผู้หญิงในรถรีบสั่งให้ผู้ชายชุดดำช่วยกันล้อมจับอัลเบิร์ต แต่ด้วยความที่เจ้าขนฟูของเคลวินเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่ ทำให้ผู้ชายสองคนนั้นจับได้ไม่ถนัดนัก อัลเบิร์ตเห่าเสียงดังแล้วแยกเขี้ยวใส่
“อาฟาน อาฟาน เอายามายิงมันสิ เร็วเข้า มันจะหนีเข้าบ้านแล้ว!”
ผู้ชายที่ทำหน้าที่ขับรถถูกเรียกให้เข้ามาช่วย เขาเปิดช่องพับพลาสติกหน้ารถแล้วหยิบเอาปืนยิงยาสลบขึ้นมาถือไว้ก่อนที่จะเดินอ้อมมาทางหน้ารถแล้วเล็งกระบอกปืนเข้ากับต้นขาอัลเบิร์ต ผู้ชายคนนั้นเหนี่ยวไกปืนแล้วยิงลูกดอกยาสลบเข้ามาที่ต้นขาของอัลเบิร์ตอย่างถนัดถนี่ อัลเบิร์ตที่กำลังหันตัวกลับเข้าบ้านร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด มันตาลายแล้วรู้สึกใจสั่น ทุกอย่างรอบๆ ตัวดูดำมืดลงอย่างรวดเร็ว อัลเบิร์ตเดินโงนเงนไปมาแล้วล้มตัวลงบนถนนหน้าบ้าน
# # # # # # # # # # # #
บันก้มลงหยิบเอาเศษแก้วจากขวดโชยุที่หล่นลงมาแตกกระจายอยู่บนพื้น คุณคุรุมิหั่นหัวผักกาดเป็นท่อนแล้วก้มลงมากดหัวผักกาดลงกับพื้นเพื่อเก็บเอาเศษแก้วที่แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ทิ้งไป บันพูดขอโทษซ้ำ ๆ จนคุณคุรุมิหัวเราะแล้วลูบหลังปลอบใจ
“ไม่เป็นไรนะอุซางิ ฉันก็ทำแตกอยู่บ่อย ๆ”
บันรู้สึกเหมือนมีคนกำลังคิดถึง เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เมื่อละมือจากกระทะที่กำลังทอดเกี๊ยวซ่าได้แล้ว บันก็เดินเข้าไปในห้อง หยิบเอาโทรศัพท์ต่อสายทางไกลไปที่เมืองไทย คุยกับแม่ได้พักเดียวก็โล่งใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น บันวางโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า เดินออกมาจากห้องได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงสายเรียกเข้าดังขึ้นมา
“บันครับ”
“บันนี่เหรอ นี่พี่หลิน”
“พี่หลินเหรอครับ สบายดีหรือเปล่า?”
“สบายดี แต่ ……….. ฟังนะ บันนี่ ตอนนี้อัลเบิร์ตไม่สบาย ที่คลินิกอยากได้ใบบันทึกการใช้ยา บันนี่รู้หรือเปล่าว่าเคลวินเก็บไว้ตรงไหน”
บันอ้าปากจะถามอาการอัลเบิร์ตแต่ก็ได้สติ รีบตอบหมอหลินไปว่า
“อยู่ในลิ้นชักใต้โต๊ะทำงานของเคลวินครับ ถ้าเคลวินไม่ย้ายออก น่าจะอยู่ในนั้น มันเป็นลิ้นชักสามชั้นอยู่ทางซ้ายของโต๊ะ”
“อีกชั่วโมงจะโทรกลับนะบันนี่”
หมอหลินวางสายไป ปล่อยให้บันยืนนิ่งกับที่เพราะทำอะไรไม่ถูก อัลเบิร์ตคงไม่ได้ป่วยธรรมดาแน่
บันเดินเหมือนคนไม่มีวิญญาณออกมาจากห้อง เดินไปเรื่อยโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังเดินไปไหน
“บันนี่”
“บันนี่ ได้ยินผมหรือเปล่า?”
“เคนตะซัง”
บันสะดุ้งแล้วหันไปมองเคนตะที่ยืนมองมาจากอีกฝั่งของสระน้ำ
“เป็นอะไร?”
“ที่ฮ่องกงเพิ่งโทรมาบอกว่า อัลเบิร์ตไม่สบาย ผมเป็นห่วงมัน ไม่ค่อยสบายใจเลย”
บันพูดเหมือนคนร้องไห้
“อัลเบิร์ตคือ……………ใคร?”
เคนตะเดินอ้อมสระเข้ามาลูบหัวบันปลอบใจ
“อัลเบิร์ตเป็นหมาของเคลวิน เคลวินเลี้ยงมันมาตั้งแต่มันยังตัวเล็ก ๆ เคลวินผูกพันธ์กับอัลเบิร์ตมาก”
บันพูดเสียงสั่นแล้วก้มลงนั่งริมบ่อปลา มินาโกะ ปลาคาร์ปตัวใหญ่ของบ้านโมริตะเหมือนจะรู้ว่าบันกำลังไม่สบายใจ มันว่ายวนไปมาอยู่ใกล้ ๆ เหมือนกำลังให้กำลังใจบัน
เคนตะยักคิ้วแล้วคิดโยงไปถึงอลิซ
‘ผมแนะนำคุณสามอย่าง 1. ทำให้มิสเตอร์เคลวินไม่รู้สึกผูกพันกับฮ่องกงอีก’
“คงไม่บังเอิญขนาดนั้น”
เคนตะหัวเราะเบา ๆ
“ผมไปรอโทรศัพท์ในห้องนะครับ”
บันลุกขึ้นยืน
“ไปกินข้าวก่อน”
เคนตะพูด
“เดี๋ยวผมเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในห้องแล้วตามไปครับ”
บันเดินแยกออกไปด้วยท่าทางซึมเศร้า
# # # # # # # # # # # #
“บันนี่ ทำใจดี ๆ นะ ไม่รู้ว่าใครเอายาสลบมายิงอัลเบิร์ตแล้วพาไปจากบ้านเคลวิน ตำรวจบอกว่าอาจจะเป็นพวกขโมยสุนัขแล้วเอาไปขาย แต่ก็ยังสรุปไม่ได้ ต้องรอดูพยานอีกที มีคนเจออัลเบิร์ตนอนสลบอยู่ข้างถนน โชคดีที่ปลอกคอมันไม่หลุด ตำรวจเลยรู้ว่ามันมีเจ้าของแล้วก็เอามันไปสแกนดูไมโครชิพ เขาเจอชื่อเคลวินเป็นเจ้าของ ตำรวจโทรไปหาเคลวิน แล้วเคลวินก็โทรเข้ามาที่คลินิกขอให้มารับอัลเบิร์ตไปรักษาเพราะมันแพ้ยาสลบ”
หมอหลินนิ่งไปซักพัก
“อาการตอนนี้ไม่ค่อยดี ไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตจะทนได้นานแค่ไหน อัลเบิร์ตแพ้ยาสลบ ตอนหัวค่ำก็ปั๊มหัวใจไปแล้วสามรอบ”
บันร้องไห้โฮ ตาสองข้างพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ผนังห้องนอนของเคนตะตอนนี้มัวไปหมดเพราะบันร้องไห้จนมองไม่เห็นอะไร
“เคลวิน ……………. อยู่ไหนครับ?”
บันทรุดลงกับพื้นห้องแล้วร้องไห้เสียงดัง
“เคลวินอยู่เกาลูน กำลังขับรถกลับมา”
“พี่หลินอย่าให้อัลเบิร์ตตาย รอผมก่อน ผมจะไปหาอัลเบิร์ต พี่หลินช่วยอัลเบิร์ตด้วยนะ”
บันวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินร้องไห้ออกมาบอกครอบครัวโมริตะที่กำลังทานข้าวเย็นกันอยู่ในห้องโถง
“อ้าวอุซางิ มากินข้าวสิ แม่กำลังให้ผมไปตามพอดี อร่อยนะ ………….. เอ่อ ร้องไห้ทำไม?”
จุนอิจิยกตะเกียบค้างอยู่กลางอากาศ
“อุซางิคุง!”
คุณคุรุมิวางหม้อซุปลงแล้วเดินเข้ามากอดบันเอาไว้ เธอใช้มือลูบหลังบันไปมา
“เป็นอะไร ไหนบอกมาซิ”
“ผมขอกลับฮ่องกงตอนนี้ได้ไหมครับ มีคนกำลังรอผมอยู่”
บันสะอื้น
# # # # # # # # # # # #
เคลวินปิดประตูรถยนต์แล้วรีบวิ่งเข้าไปในคลินิก เจอดาเนียลที่กำลังเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
“หมอหลินกำลังดูอาการ แต่”
ดาเนียลส่ายหัว พร้อม ๆ กับที่หมอหลินเปิดประตูห้องฉุกเฉินเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อและความกังวลใจ
หมอหลินส่ายหัวแล้วยิ้มให้กำลังใจเคลวิน
“เผื่อใจไว้ด้วยละกัน อัลเบิร์ตแพ้ยาตัวนี้รุนแรงมาก ร่างกายต่อต้าน หัวใจทำงานหนักจนหยุดเต้นไปสี่ครั้งแล้ว แต่อัลเบิร์ตก็สู้เต็มที่เหมือนกัน มันยังไม่ยอมตาย เหมือนกำลังรอใครซักคนอยู่ ……………. รอบันนี่ล่ะมั้ง”
จบตอนที่ 36 พบกันใหม่ตอนหน้าครับ หงิงง (จบตอนนี้โดนด่าแน่เคนเอ๊ยย)
-
แจ้งข่าวรวมเล่มรหัสลับนักปรุงยา รายละเอียดหน้า 190-191 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21926.5670#5682/)
ทางเข้าเคนอิจิแฟนเพจ กดรูปน้องก็อตซิลล่าที่แบนเนอร์ลายเซ็นได้เลยครับ ไปคุยกันได้นะ^^
-
โอยตายฉัน น้ำตาจะแตกก ไม่อยากให้อัลเบิร์ตตาย(-*-) นึกถึงแมวตัวแรกที่เราเคยเลี้ยงอะ
ทั้งที่มันสภาพปวดไปทั้งตัวแล้วแบบนอนซมมา3-4วัน แต่มันพยายามเดินๆวิ่งๆให้รู้ว่ามันสบายดีจนวันสุดท้ายมันมานอนตายคาอกเราตอนเราตื่น (T-T)
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ชักจะไม่ค่อยชอบเคนตะแล้ว
-
เราของฮาร์ดคอร์ เอาปืนไปยิงยัยบ้าอลิซนั่นได้มั้ย
คนอะไรจิตใจดำมืด คำว่าเลวยังน้อยไป -*-
-
ทําเกินไปแล้วนะอลิซ ใจร้ายมาก T_T
-
เคนจัง จะว่าอะไรไหมถ้าป้าจะบอกว่า ป้าอยากแจกหมอนทองใบโตๆ ให้ชะนีขนทองอลิซจัง แง่งๆ ชิ!
-
พี่เคนอย่าใจร้าย ฆ่าอัลเบิร์ตนะ นังผู้หญิงใจยักษ์ แกมันเห็นแก่ตัว
-
:monkeysad: :serius2:เอาปืนไปยิงเคลวินดีกว่า
-
คนทำอัลเบิร์ตโค-ตรใจร้ายเลย น่าสงสาร
บันนี่กลับมาฮ่องกงให้ได้นะ อัลเบิร์ตกับพ่อรออยู่
-
อย่าให้อัลเบิร์ตตายนะ สงสารง่ะ ทำได้ไจไร้หัวใจชะมัดเลย
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อัลเบิร์ต :monkeysad:
ถ้าบันนี่กลับฮ่องกง ก็สมน้ำหน้าอิตาเคนตะแล้วล่ะย่ะ
ชิชิ บันนี่กลับฮ่องกงเร็วกว่าเดิมอีก
สมน้ำหน้าคุณเคนตะ
เรื่องแต่งงานเคลวินต้องหาทางออกได้แน่ๆ ถึงไม่มีหุ้นอีก 10% ของเคนตะ
(รึเปล่า)
ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยย พี่เคนรีบมาต่อนะค้าาาาาาาาาา คนอ่านลุ้นไปหมดแบ้วววว
-
อัลเบิร์ต T^T อย่าเป็oอะไรน๊ะ :sad4:
ทำไมอลิซเลวอย่างนี้!! :beat:
-
อัลเบิร์ต อย่าเป็นอะไรไปไนะ !
สงสารบันนี่เกลียดยัยอลิชที่สุดอ่ะ !
ไม่ชอบยัยนี่เลยอ่ะ
-
คุณเธอโง่มาก แทนที่จะเป็นไปอย่างที่คุณคิด ทุกอย่างจะพลิกพลัน เรื่องเศร้าการสูญเสียทำให้คนที่ห่างกันกลับมารวมตัวกันง่ายขึ้น
คุณเดินเกมส์พลาดมาก อย่างที่เคนตะว่า รู้จักแค่ ต้องการ และอยากได้ ไม่รู้จักปรารถนาดีกับคนอื่น คุณแพ้แล้วล่ะ
ไม่โทษเคนตะมากเท่าไร เพราะถึงเขาเป็นคนพูดเงื่อนไขผลลัพธ์ที่ต้องการ แต่เธอคนนั้นต่างหากล่ะที่เป็นคนเลือกวิธีการ
เฮ่อ น้องหนูบันจะร้องไห้เยอะขนาดนั้นล่ะเนี้ย
-
มาตัดจบตรงนี้
ค้างมากเลย
ห้ามหายไปนานๆอีกนะ
รีบๆมาต่อเลยต้วย
-
ย๊ากกกกกกกกกกกก พ่นไฟๆๆๆๆๆๆๆ
เลวมันทั้งคู่ หญิงร้ายชายก็เลว
ว่าแต่คนอื่นเขามีneed มีwant ตัวแกมันก็ไม่ต่างหรอก ไอเคนตะ
อัลเบิร์ตอย่าตายน๊า
-
ค้างมากกกเกลียดนังอลิซ หล่อนทำบ้าอะไรลงไปถ้าเคลวินรู้เรื่องนี้ล่ะก็ :z6:
-
รู้สึกเฟลชะมัดเลยคุณเคนอิจิ....
ทำไมต้องทำร้ายอัลเบิร์ตด้วย น้ำตาไหลพราก :monkeysad:
พระรองดีๆมีแต่ในซีรีย์เกาหลีใช่ไม๊คะ :z3:
-
อลิซใจคอโหดร้ายมากอ่ะ แย่มากกกกกกก
ส่วนเคนตะ เคยคิดว่าเป็นคนดี แต่คงดีน้อยกว่าที่เราคิดเอาไว้นะเนี่ย เฮ้อ~~
-
ตอนนี้น้ำตาไหลเลยอ่า :m15:
สงสารอัลเบิร์ต ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องมาเป็นเหยื่อของคนโลภ :beat:
-
:m31:ทำไมตัดได้ค้างคาเช่นนี้!!!! กลับมาต่อด่วนนนนนนะเคนอิจิ!! :serius2:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ชอบเคนตะแล้ว ยัยอลิซนี้อีก เอามันออกไปจากเรื่องนี้ด่วน !!!
-
แงๆๆๆๆ บันนี่ มาหาอัลเบิร์ตนะ อัลเบิร์ตอย่าเป็นอะไรนะ
เคนจังมาต่อเร็วๆน้าาาา
-
โอ๊ยยยยยยย...............อ่านตอนนี้แล้วใจจะขาด
อย่าให้อัลเป็นอะไรได้ไหม...ได้โปรด...ขอร้อง นะนะนะนะ
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดร้องงง~~~~~~~~ ถ้าบันนี่มาแล้ว อัลเบิร์ต ยอมแพ้แล้วหลับไปละ T^T ไม่อยากให้บันนี่มาก็ตอนนี้แหละ
-
รอจ้ารอ :call:
-
พี่เคนอิจิทำร้ายเค้า แง้ :sad4:
อ่านไปก็ใจสั่น เป็นห่วงอัลเบิร์ตมากมาย ที่บันนี่ร้องไห้เข้าใจความรู้สึกเลย :monkeysad:
ยัยอลิซ เฉอแตมของเธอน่ะระวังไว้ให้ดี จะเอายาถ่ายไปให้กินคอยดู มาทำอัลเบิร์ทำไม :angry2:
อัลเบิร์ตอย่าตายนะ พอบันไปหาต้องหายนะรู้ไหม :sad11:
-
สงสารอัลเบิร์ตเป็นที่สุด ว่าแต่กลับไปฮ่องกงคนเดียวหรือว่าเคนตะไปด้วยน่ะ
เคลวินรั้งตัวไว้เลยนะ ไม่ต้องให้บันกลับไปญี่ปุ่นอีกแล้วเหอะ
-
อลิซคนอย่างเธอ มันมีสิทธิ์พูดหรือคำว่ารักเหรอ
จิตใจเธอมันมืดบอดขนาดนี้ ใจเธอมันไม่มีความรักหรอก
ผู้หญิงคนนี้ ถ้าเคนตะเห็นด้วยหรือเห็นดีด้วย มันก็ไม่ต่างกัน
ขอให้อัลเบิร์ตปลอดภัย
-
เคนตะไอ้สารเลว
-
สั้นมากกกกกก กำลังอินได้ที่เลย ตัดบทกันชัดๆฮืออT^T
เคยแอบเชียร์เคนตะนะคะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจกระทันหัน ฮ่าๆๆ
สนุกมากกก :m15:
-
สงสารอ่ะ ทั้งบันนี่แล้วก้ออัลเบิร์ตเลยๆ จะร้องไห้ตามยุแล้วๆ
-
นังอสรพิษ
ฉันจะฆ่าแก
-
แง น้ำตาจะไหลแล้ว :'(
สงสารอัลเบิร์ตอ่ะคุณเคน อย่าให้อัลเบิร์ตตายนะ ไม่งั้นเราคงเศร้ามากๆ
อลิซยัยโรคจิตหัวใจทำด้วยอะไร อย่าให้เจอจะตบให้แก้มแตกเลย ฮึ่ยยย
เริ่มเหม็นขี้หน้าเคนตะขึ้นมาด้วยอีกคน เห็นแก่ตัว
เฝ้ารอตอนหน้า อยากให้บันนี่มาทัน อัลเบิร์ตกลับมาแข็งแรง อยู่กันครบพ่อแม่ลูกเหมือนเดิมจัง TT
-
ง้าาาาาาาาาาาาาาา อัลเบิร์ตอย่าเป็นอะไรไปนะ แงๆๆ
บันนี่รีบมาหาอัลเบิร์ตเร็วๆนะอัลเบิร์ตจะได้หายไวๆ
นังผู้หญิงคนนั้น(มิอยากเอ่ยชื่อ ชิ)เป็นคนทำซินะ ใจร้ายที่สุด มันน่า :z6: ยิ่งนัก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก อยากอ่านตอนต่อไปทนรอมิไหวร๊าววววววว :m31:
-
เลวกว่าปีศาจ..........โง่กว่าเดรัจฉาน...............ทั้งสองคน
ดูแลทั้งตัวและใจของกันและกันดีๆนะ บันนี่ พ่อ อัลเบิร์ตจะต้องปลอดภัย
ขอสวรรค์เมตตา
อัลแฟนคลับ
Kei
-
ถ้าอัลเบิร์ตเป็นอะไร จะตามไปฆ่าคุณเคนอิจิ
ระเบิดปาไอบ้าเคนตะ แล้วเอาอาก้าไปยิงนังอลิซ!!!!
คอยดู!!! คอยดูเถอะ!!!!
-
ว่าแล้ว...ได้กลิ่นอะไรแปลกๆ ที่แท้ก็กลิ่นไหดองเค็มของบันนี่แตกแล้วนี่เอง :laugh:
หูย....พึ่งรู้นะเนี่ยว่าเคนอิจิเนี่ย....
- ซาดิสท์ ชอบเห็นคนอ่านระทมทุกข์ทรมาน เสียใจ เศร้าใจ สะเทือนใจ แต่ละคนอ่านไปเช็ดน้ำตาไป แอบคิดว่าตอนเขียนเนี่ย ฮีจะถือแส้ ควงกุญแจมืออยู่หรือเปล่า บรึ๋ยยย
- ใจยักษ์ ใจมาร ใจดำ ใจร้าย โหดเหี้ยม อำมหิต ดูซิ อัลเบิร์ตน้อย ๆ ที่ไม่เคยเป็นพิษเป็นภัยกับใคร ทำไมทำกันได้ลงคอ o9
เค้าไม่โกรธอลิซ เค้าไม่เกลียดเคนตะ เพราะคนเหล่านี้คือแพะ ส่วนผู้ร้ายตัวจริงนั่งกำกับบทอยู่หลังคอมพ์ :pigangry2:
นี่ๆๆๆ เคนอิจิรู้มั๊ยว่าคนอ่านไม่ได้แค่ want ไม่ได้แค่ need แต่ทุกคนต่าง wish ให้ตอนต่อไปมาไวๆ ถ้าอย่างนั้นมันมีพลังมากพอที่จะทำสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้นี้ให้เป็นไปได้มั๊ยน๊าาาาาา :o9:
-
โฮววววว
สงสารอัลเบิร์ต ความรักของคนที่ไม่ใช่ของรัก มันน่ากลัวเกินไป
ฮือออออออ บันนี่ต้องมาให้ทันนะ
เคนตะ ใจร้ายมากกกก
-
สงสารอัลเบิร์ตมากอย่าเป็นอะไรไปนะ :monkeysad:
บันนี่รีบมาเร็วๆนะ
-
อัลเบิร์ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
TOT :sad4: :sad4:
อีบ้า อีเวร มาทำอัลเบิร์ดได้ไงงง
:z6: :z6: :z6: :z6: :m31: :fire: :o12: :3125: :beat: :beat:
-
เกียจเคนตะกะอลิซมากกกกกกกกกกกก
-
วางยาหมาแล้วเอาไปทิ้งเพื่อ ???
แล้วผู้ชายเค้าจะเอาเธอ ???
คิดได้แค่นี้เองหรอออออออออ---ชะนี
งั้นต่อไปก็วางยาผู้ชายแล้วหลอกว่าได้เสียกันแล้ว---งั้นสิ
โฮะๆๆ---ชั้นว่าเธอคงจะดูละครหลังข่าวช่องหลายสีของประเทศ...มากไปแล้้วนะจ๊ะแม่อลิซอินวันเดอร์แลนด์
+ เป็ดจ้า
-
ไม่มีอุปสรรคก็ไม่ใช่ความลับสินะ
แต่รู้สึกว่าโหดร้ายกับอัลเบิร์ตเกิ๊น :เฮ้อ:
-
ของอนพี่เคนอิจิได้มั๊ยนี่ครับ พี่เคนอิจิใจร้าย ตอนหน้านะถ้าพี่เคนอิจิไม่เอาคนที่ชื่อ อลิซ มาเชือดนะ จะงอนจริงๆด้วย มาทำอัลเบิร์ตได้ไง
-
อัลเบิร์ต.....ขอให้ปลอดภัยนะจ๊ะ :monkeysad:
พอบันนี่มาหาแล้วก็หายไวๆ น้าาาาาาา
-
กรี๊ดๆ มาต่อเเล้วแต่ทำไมมันกระชากใจคนอ่านอย่างนี้ล่ะ T T
เกลียดเคนตะเเล้ว.....ก็มีเเต่ want กับ need เหมือนกันนั่นล่ะทำแบบนี้จะไปสอนอลิซทำไม = =
ขอให้บันนี้ไปทัน.....อัลเบิร์ตหายป่วยๆๆๆๆ
-
อ้าวววว ทำไมเป็นแบบนี้หล่ะ
สองคนนี้ เล่นแรงนะ
ชิส์
-
เลวมาก อัลเบิร์ตอย่าเป็นอะไรนะ T^T
-
เคนตะก็พอก้นน่อ เฮ้ออออ
ว่าแต่ชื่อเคนตะ รวมกะจุนอิจิ=เคนอิจิเลยนะเนี่ย555
-
แง คนเขียนรังแกอัลเบิร์ต รอบันอีกนิดนะ
แผนเจ้อลิซทำให้บันกลับไปฮ่องกงเร็วขึ้นมากกว่า
-
:beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ไร้คำบรรยายกับการกระทำเลวๆของอลิซซซซซ หล่อนเป็นคนรึเปล่าห๊ะะะะะะ
กับหมาตัวเดียวยังทำได้ลงคอ หล่อนเอาซีรีบรัมอันใหญ่โตคิดเหรอฮ๊ะ ว่าเอาอัลเบิร์ตไปทิ้งแล้วเคลวินจะลืมฮ่องกง
โอ๊ยยยยยย นอกจากเลวแล้วยัง โง่ววววววววววว อีก ผู้หญิงอะไร๊ ใครแต่งด้วยนี่โชคร้ายตลอดชีวิต
แต่ก็ดี ที่หล่อนทำแบบนี้ บันนี่เลยได้กลับฮ่องกงแน่ๆ ถ้าเคนตะยังรั้งตัวไว้อีก คุรุมิกับจุนอิจิคงไม่ยอมแน่ๆ
คิดอะไรไม่มีขอบเขตเล๊ย คนเขามีเจ้าของอยู่แล้วยังจะ ... เฮ้อออ พอๆกับอลิซแหล่ะวะ อุเหม่
น่ารังเกียจ ทั้งคู่ !! :z6: :z6:
เคนอิจิผู้เขียนบท กรุณาอย่าค้างนาน เพราะท่านคือผู้ลิขิตชีวิตตัวละคร อย่าให้เศร้าเลยนะ :z3: :m15:
-
ใจร้ายมาก เห็นแก่ตัวทั้งคู่เลย :angry2: :serius2:
สงสารอัลเบิร์ต ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย :z3:
หวังว่าบันจะได้มีโอกาสกลับมาหานะ ต้องไม่เป็นอะไรนะ
บินกลับมาอยู่กับเคลวินเร็วๆ เหอะนะ ห่วงนะ :กอด1:
-
หมามันรู้อะไรด้วย ไปทำมันซะงั้นอ่ะ
บาปหนานะ ยัยผู้หญิงคนนี้ อย่าหวังจะเจริญเลย :z3:
-
ไม่น่า!!! TT
-
จบตอนนี้เม้้นท์ไม่ออกอ่ะ :z3:
บอกได้แต่เพียงว่า ช่วงนี้อย่าได้บังเอิญเจอคนแต่งที่ไหนละกัน
จะ....
จะ....
จะ....คว้าข้อมือให้มาแต่งตอนต่อไปเร็วๆ
อย่าให้รอนาน นะคะ
+1 :กอด1:
-
:monkeysad: อัลเบิร์ตอย่าเป็นอะไรนะ บันนี่กำลังมาแล้ว
:m31: อยากให้คนเอาปืนไปยิงยัยอลิซบ้าง คิดได้ไงถึงได้ไปทำร้ายหมาน่ารักที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยกับเกมของคุณ
:m16: คุณเคนอิจิ ทำไมทำแบบนี้ นี่ถ้าอัลเบิร์ตตาย คุณเคนอิจิเละแหงๆ โดน FC อัลเบิร์ตรุม 555
-
:fire: :fire:
-
แอบเซ็ง เคนตะ
ชักรู้สึกเลยว่าไม่ได้ดีไปกว่าอลิสหรอก
-
อ่านตอนนี้แล้วจะร้องไห้
อย่าให้อัลเบิร์ตตายนะคุณเคนจิ
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีอัลเบิร์ต!! แฟนๆต้องเสียใจแน่ T T
-
อัลเบิร์ต สู้เค้านะๆ Y^Y
อย่ายอมแพ้ น้ำตาไหลแล้วสงสารอัลเบิร์ต
แย่ๆๆๆ อลิสเธอจะทำเกินไปแล้วนะ ยัยผู้หญิงเห็นแก่ตัว!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ชักจะไม่ค่อยชอบเคนตะแล้ว
ใช่ค่ะ ความรูัสึกเดียวกัน แต่หนักกว่าคุณนิดนึง ชักจะเกลียดเคนตะเลยล่ะ :m16:
เคนตะนิสัยพ่อค้า ดีดลูกคิดรางแก้ว แล้วแต่ใครจะเป็นอย่างไรฉันไม่สน ชิส์
-
เคนตะ เลวววววววอ่ะ
บันนี่ไม่เอามึงหรอกกก
-
ล็อคอินเข้ามาเม้นท์โดนเฉพาะ เกลียดเคนตะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ!!!
พรากคนที่เขารักกันมันบาปนะยะ
บันนี่เก็บของกลับฮ่องกงเลยลูก !
-
แหงะ :a5: ไม่ทราบว่าเรื่องนี้มีตอนจบหรือเปล่า ผู้เขียน ติดตามมาน้านนาน นานนาน ..... :z2:
-
สงสารอัลเบิร์ตอ่ะ T__________T
-
เค้นนนนนคู้งงงงงงง!!!!!! :serius2:
ทำไมทำกับอัลเบิร์ตแบบนี้หละ
อัลเบิร์ตเป็นพระเอกของเรื่องนะ
อัลเบิร์ตต้องไม่เป็นอะไร อัลเบิร์ตสู้ๆ :sad4:
-
ทำมั้ยต้องเป็นอัลเบิร์ตด้วยล่ะ :sad4:
อัลเบิร์ตอย่าตายนะ :call:
-
อัลเบิร์ต :sad4: :sad4:
รอบันนี่ตั้งนาน มาปุ๊บก็เซอร์ไพรส์ เคนจังใจร้ายจริง :o12:
ยัยอลิส ไม่น่าทำแบบนี้เลย ทั้งๆที่ตัวเองก็น่าจะเป็นคนรักสัตว์
-
:m16:ค้างคาอะครับน้องเคนอิจิ มาต่อด่วนๆๆเลยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านแล้วอย่าให้ขนฟูเป็นไรเลย บันนี่รีบๆกลับมานร้า :pig4:
-
สงสารอัลเบิร์ตอ่าาาาาาาาาาาาา
-
เคนตะห้ามทำแบบนี้น้า ม่ายยยยยยยย
สงสารอัลเบิร์ต แง๊
อย่าตายนะ
ตอนนี้สั้นจัง T-T รออ่านต่อค่า
-
want กับ need นี่ทำให้คนเรานี่ทำได้ทุกอย่าง โดยไม่รู้สึกผิดจริง ๆ
คิดในแง่ + เหตุการณ์นี้ ทำให้ สองคนกับหนึ่งตัวได้กลับมาเจอกันพร้อมหน้าอีกครั้ง :เฮ้อ:
ส่วนผู้กระทำผิด คิดไม่ซื่อ คิดหรือว่าจะหนีความผิดพ้น สมัยนี้กล้องวงจรปิด จับผู้ร้ายได้มากกว่าตำรวจเสียอีก
ไม่ว่าจะอยู่ที่ฮ่องกง หรือว่า ญี่ปุ่น ก็ตาม :m16:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ เคนอิจิ เอา :L2: มาฝาก เห็นหรือเปล่า ไม่ใช่แต่ก้อนอิฐนะ ดอกไม้ช่องาม ๆ ก็ได้ด้วย :z2:
-
ยัยผู้หญิงบ้า :angry2:
ใช้หมาเป็นเครื่องมือ ขอให้กรรมสนองค่ะ o18
-
อย่าเป็นอะไรนะ อัลเบิร์ต น้ำตาซึมเลยอ้ะ
ไอ้คนบ้านั่นใจร้ายที่สุด
-
อย่าให้อัลเบิร์ตตายนะ ชักเกลียดเคนตะกับยัยอลิซตัวร้าย
บันนี่่เลิกทำงานกับไอบ้าเคนตะเลยนะ
+1+เป็ดให้คุณเคน
-
อัลเบิร์ตจ๋าอดทนรอเจ้านายน้อยหน่อยนะ กำลังจะบินไปหาอย่างด่วนแล้ว :m15:
-
เอ่อ ขอเขกหัวเคนจิหน่อยเหอะ.....อย่าหนีสิ!!!!
-
อัลเบิร์ตต้องไม่ตาย กราบขอร้องเคนอิจิอย่าให้อัลเบิร์ตตายนะเขียนแล้วก็แก้บทใหม่นะคราบ :m15: อ่านไปร้องไห้ไป นานเท่าไหร่ก็ได้ขออย่างเดียวอย่าให้อัลเบิร์ตตายก็พอ
-
บันนี่น้อย จะได้ไปหาอัลเบิร์ตไหมมมม TTUTT
อยากด่าเคนตะซัง แต่คิดคำด่าไม่ออก .....
-
:fire: คนอะไรทำร้ายสัตว์น่ารักๆ ได้ลงคอ
นังอลิส เลวที่สุด!!!!!!!!!!!
-
โหย...จิตใจทำด้วยอะไรอะ :angry2: :angry2: :angry2:
กระทั้งหมายังทำ...ร้องไห้ตามเลย :sad12: :sad12: :sad12:
:m16: :m16: :m16: แค้นอะ :m16: :m16: :m16:
สงสารน้องหมา ....
o1 o1 o1 ขอร้องล่ะพี่เคนซัง อย่าให้น้องหมาเป็นอะไรเลย
-
เคนอิจิอย่าให้อัลเบิร์ตตายน๊ะ แค่อ่านตอนนี้น้ำตายังไหลแล้ว ถ้าตายละก็ :o12:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวค่ะ ชอบอ่ะ ขออนุญาตสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ ><
ตอนแรกรำคาญอิตาดาเนียลมากอ่ะ แต่พอมาเจอเคนตะแล้วอยากให้ดาเนียลกลับมาเลย หรือตาเจสยังจะโอเคกว่าอีก (จริงเหรอ 555)
แม่อลิส ก็แย่มาก ไม่ชอบพวกที่ไปอยากได้ของคนอื่นแล้วคิดว่าถ้าแยกเค้าออกจากกันได้แล้วตัวเองก็จะได้มาครองอย่างมีความสุขอ่ะ =3= ทำตัวแบบนี้ใครเค้าจะไปอยากรู้สึกดีๆ ด้วยล่ะ บวู่ววว :fire:
ปล. อ่านไปแล้วแอบชอบพี่หมอหลินมากกว่าพ่อพระเอกค่ะ :o8: (โดนแฟนๆ พระเอกต่อย)
มาต่อเร็วๆ นะค้า (นั่งรออัลเบิร์ต) :L2:
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ต่อจากเรื่อง "รหัสลับนักปรุงยา"
เรื่องนี้น่ารักมากเลย ดีใจที่อ่านตามทันแล้ว
แต่ว่าตอนล่าสุดนี่มันอะร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อัลเบริ์ตอย่าตายนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาต่อได้แล้วนะครับเคนอิจิ หายไปนานมากแล้วครับ
-
คิดถึงอัลเบิร์ตจังเลย
-
และแล้วเราก็ตามทัน! (ในเวลาสองวัน) :sad4:
โฮฮฮฮฮฮ!!!!!! อัลเบิร์ตตตต
ตอนแรกก็ว่าสงสารและเห็นใจอลิซ + ชอบเคนตะอยู่
แต่ตอนนี้ .. ม่ายยยยยยยยยยยย :o12: :o12: :o12: :m31:
รอพี่เคนอิจิมาต่ออยู่นะคะ :m15: :m15: สู้ๆ รออยู่เสมอ
นิยายพี่สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ (แต่ไม่แน่ในว่าเม้นท์ทุกเรื่องรึเปล่า o22 จ.. จำไม่ได้อ่ะ)
-
ตาย ๆ (เอาเท้าก่ายหน้าผาก) หายไปร่วมเดือน เอาฮึบ ๆ มาลงแล้วครับ^^
Chapter 37
Chapter 37
เคนตะสูดหายใจช้า ๆ แล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้บันนั่งนิ่งเหมือนหุ่นยนต์ไร้ชีวิต ตาจับจ้องอยู่กับแผงคอนโซลหน้ารถที่มีนาฬิกาดิจิตอลส่องสว่าง เวลาผ่านมานานหลายชั่วโมงแล้วหลังจากหมอหลินโทรศัพท์เข้ามาเรื่องอัลเบิร์ต บันเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากบ้านโมริตะตรงมาที่สนามบิน เดินไปมาอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง เจ้าหน้าที่ถึงเข้ามาแจ้งว่ามีตั๋วว่างสองที่
ตอนนี้รถยนต์ของโรงแรมที่พัก ขับเข้ามาในเขตตลาดเก่าฮ่องกง ผ่านย่านการค้าที่คุ้นเคย ก่อนจะเลี้ยวเข้ามาจอดยังหัวมุมถนนที่เป็นที่ตั้งของคลินิก บันคว้ากระเป๋าผ้าเตรียมเปิดประตูรถ ก่อนจะชะงักไปแล้วหันกลับมาพูดกับเคนตะ
“เคนตะซังไปรอที่โรงแรมนะครับ เดี๋ยวผมเสร็จธุระแล้วจะกลับไปเองครับ”
“เดี๋ยวผมลงไปเป็นเพื่อน แล้วถ้ายังไงเดี๋ยวจะกลับไปรอที่โรงแรม”
“แล้วเพื่อนของเคนตะซังที่นัดไว้ล่ะครับ?”
“ก็คง…………….ไปจัดการกันทีหลัง”
เคนตะยักคิ้วให้กับบันที่ทำหน้าไม่เข้าใจ
“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ อาการเจ้าอัลเบิร์ตของบันนี่คงดีขึ้นแล้ว”
คลินิกรักษาสัตว์ของหมอหลินดูเงียบเหงา อาจจะเป็นเพราะยังอยู่ในช่วงเช้าและอากาศภายนอกก็ดูอึมครึมเหมือนฝนกำลังจะลงเม็ด บันเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปตามทางที่ปูด้วยกระเบื้องสีขาวสะอาดตาด้วยความรวดเร็วเพราะคุ้นเคยกับสถานที่เป็นอย่างดี กล่องไฟสีแดงส่องสว่างอยู่เหนือประตูห้องฉุกเฉินที่เห็นอยู่ข้างหน้าทำเอาบันเหมือนคนหมดแรง บริเวณหน้าห้องที่เป็นพื้นหินแกรนิตสีเทาอ่อนนั้นดูเงียบผิดปกติ ไม่มีวี่แววของคน ไม่มีเคลวิน หมอหลิน และดาเนียล บันวางกระเป๋าผ้าลงบนเก้าอี้พลาสติกสีเหลืองสดที่ต่อกันเป็นแถวอยู่หน้าห้องก่อนจะเดินเข้าไปแนบหน้าชิดกับกระจกฝ้ามัว ๆ ที่กั้นห้องฉุกเฉินเอาไว้กับพื้นที่ด้านนอก ผ่านไปนานเกือบสิบนาทีจนรู้สึกถึงความผิดปกติ บันหันกลับไปมองเคนตะที่นั่งยิ้มมาจากเก้าอี้ เขานั่งกอดอก ทำท่าเหมือนคนกำลังวางแผนทำอะไรบางอย่าง
“คงอยู่ข้างในกันหมด”
เคนตะพยักหน้าทางหลังประตูกระจกที่เป็นห้องฉุกเฉิน บันเงื้อจะเคาะประตูพอดีกับจังหวะที่หมอหลินเปิดประตูกระจกออกมา
“มาแล้วเหรอ?”
หมอหลินยิ้มกว้าง
“เป็นไงบ้างครับ……………..อัลเบิร์ตเป็นไงบ้าง?”
“อาการยังทรงตัวอยู่ ตอนนี้เคลวินอยู่ข้างใน” หมอหลินมองไปทางด้านในของห้องฉุกเฉิน “ต้องเปลี่ยนชุดก่อนถึงจะเข้าไปข้างในได้”
หมอหลินขยับตัวมองไปทางด้านหลังของบันแล้วพยักหน้าทักทายเคนตะ
“คุณเคนซาบุโร่ เจ้านายผมเองครับ”
บันแนะนำเคนตะให้หมอหลินรู้จัก
“สวัสดีครับ ได้ยินบันนี่พูดถึงคุณอยู่บ่อย ๆ”
หมอหลินเดินเข้ามาจับมือ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เคนตะยื่นมือขวาเข้าไปจับก่อนจะหันไปพูดกับบัน “ตอนเย็นผมจะส่งรถของโรงแรมมารับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมไปส่งให้เอง”
หมอหลินโบกมือแล้วพยักหน้าให้บันเดินตามไปที่ห้องทำงาน
“แล้วเจอกันที่โรงแรมนะครับเคนตะซัง”
บันทิ้งท้ายแล้วรีบเร่งฝีเท้าตามหมอหลินไป
“อาการทรงตัวนะ ไม่แย่ไปกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้น ตอนนี้มีหมออีกคนอยู่ห้อง กำลังดูอาการ เมื่อตอนเช้ามืด ปั๊มหัวใจไปสี่ครั้ง”
หมอหลินคนกาแฟเร็ว ๆ สองสามครั้ง แล้วยกขึ้นเป่า พร้อม ๆ กับที่บันมุดส่วนหัวออกมาจากชุดคลุมสีเขียวเข้ม
“บางทีอัลเบิร์ตอาจจะจำกลิ่นกับเสียงบันนี่ได้”
หมอหลินพยักหน้า
ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกช้า ๆ ผู้ชายอีกคนที่หมอหลินบอกว่าเป็นสัตวแพทย์คนที่สอง กำลังยกเครื่องปั๊มลมสีขาวออกมาวางข้างเตียง และผู้หญิงอีกคนที่ทำหน้าที่คล้ายพยาบาลผู้ช่วยกำลังเก็บเครื่องมือที่ดูคล้ายกับสายโทรศัพท์ที่ขดเป็นวงออกจากเตียง เจ้าขนฟูตัวใหญ่ ตอนนี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงสเตนเลสเย็นเฉียบ บันรู้สึกอยากจะหันหน้าหนีภาพที่เกิดขึ้น ไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวด ไม่อยากเห็นเพื่อนที่แสนดีจากไป อัลเบิร์ตเป็นสิ่งมีชีวิตแรกสุด ที่เข้ามาทักทายบันเมื่อครั้งเข้ามาในบ้านหลังนั้น ตอนนี้มันกำลังหายใจรวยริน คล้ายกับใบไม้ใบสุดท้ายที่ติดอยู่กับกิ่งไม้ รอลมพายุแรงที่จะพัดให้มันปลิดปลิวไป
“ถ้าเจ้านายของอัลเบิร์ตหมดหวังแล้ว ใครจะเป็นคนดึงมันกลับมาได้ล่ะ”
เคลวินยื่นมือเข้ามาคว้าเอวบัน แล้วดึงเข้าไปใกล้ ๆ
“ผมไม่ใช่เจ้าของอัลเบิร์ต เคลวินต่างหาก”
บันสะอื้น และรู้สึกเหมือนกับมีก้อนโต ๆ เข้ามาจุกตรงหน้าอก
“เรา…………… เป็นเจ้าของอัลเบิร์ต”
เคลวินบีบมือบันเบา ๆ
“เรา……………เหรอครับ?”
“ใช่ เราสองคนเป็นเจ้านายของอัลเบิร์ต เราต้องช่วยกัน”
เคลวินจับฝ่ามือของบันไปวางไว้บนหลังหูของอัลเบิร์ต จากนั้นก็ทาบฝ่ามือใหญ่ของตัวเองลงไป
“อัลเบิร์ต …………. ฉันมาแล้ว ได้ยินหรือเปล่า”
บันเข้าไปกระซิบใกล้ ๆ หูเจ้าหมาตัวใหญ่ มือซ้ายยื่นเข้าไปลูบหน้าผากที่มีขนนุ่มสีน้ำตาลอย่างแผ่วเบา
“เอาเสื้อปลาคาร์ปมาฝากด้วยนะ เสื้อปลาคาร์ปสีสวยแบบที่แกชอบไง ตื่นขึ้นมาดูสิ”
บันรู้สึกได้ถึงแรงตอบสนองจากใต้ฝ่ามือ แม้จะแผ่วเบาแทบไม่รู้สึก แต่บันก็รู้ว่าเจ้าขนฟูพยายามอยู่รอด แต่ตอนนี้มันไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะลืมตาขึ้นมามองบัน อาการตอบสนองเพียงอย่างเดียวของอัลเบิร์ตตอนนี้คือ ลมหายใจอ่อน ๆ ที่เบาบางจนแทบไม่รู้สึก
“ฉันจะไม่ทิ้งแกไปไหนอีกแล้ว ฉันสัญญา เราจะอยู่ด้วยกันนะอัลเบิร์ต ตื่นขึ้นมาสิ”
เกิดแรงกระตุกใต้ฝ่ามือของบันกับเคลวิน ตอนนี้เจ้าขนฟูมีอาการชักและเกร็ง หมอหลินเรียกเอาท่อช่วยหายใจและเครื่องมือมาจากผู้ช่วย ในขณะที่หมออีกคนก็เข้ามาฉีดยา ก่อนจะคุยเรื่องคาร์บอนไดออกไซด์ในเลือดกับหมอหลิน บันหดมือออกมาจาก อัลเบิร์ตพร้อมกับร้องโฮ เคลวินพาออกมาจากห้องก่อนจะดึงเข้ามากอดให้กำลังใจ
“ไม่เป็นไร”
เคลวินดูจะหดหู่อยู่พอสมควร แต่ก็ยังอยู่ในท่าทางที่เป็นปกติ ตรงข้ามกับบันที่ดูจะเสียขวัญไปมาก
“อยากไปดูอัลเบิร์ต ………..ข้างใน”
“อย่าเลย…………….” เคลวินกดหน้าผากบันเข้ากับหน้าอกตัวเอง “เข้าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“แต่อัลเบิร์ต”
“ไปหาอะไรอุ่น ๆ จิบซักหน่อยดีกว่า แล้วค่อย …………………. กลับมารับอัลเบิร์ตกลับบ้าน”
คำพูดที่ขาดช่วงไปของเคลวินทำเอาบันใจหล่นไปกองกับพื้น ตอนนี้มืออบอุ่นออกแรงดึงเบา ๆ ให้บันเดินตามออกไปข้างนอก
รถยนต์สีดำคันใหญ่แล่นออกมาตามถนนเส้นเดิมที่บันคุ้นเคย ตัดผ่านแยกและสถานีรถไฟฟ้าที่เริ่มมีคนเดินคึกคักกว่าช่วงเช้า บันเอนตัวลงกับเบาะผ้า แนบหน้าลงกับกำมะหยี่สีเทานุ่ม ๆ ทอดสายตามองอย่างไร้จุดหมายผ่านไปยังเมฆสีเทาที่จับกลุ่มกันอยู่ข้างนอก ท้องที่ว่างเปล่า ไม่ได้ส่งสัญญาณใด ๆ ไม่มีความรู้สึกหิว อาหารที่ผ่านเข้ามาอย่างสุดท้าย เป็นน้ำผลไม้ครึ่งกล่องที่เคนตะคะยั้นคะยอให้กินตอนอยู่บนเครื่อง
เคลวินพาบันเดินเข้ามานั่งในเบเกอรี่เฮ้าส์ของโรงแรมที่ตกแต่งร้านสวยงามเหมือนในหนังสือเรื่องโรงงานช็อกโกแลตมหัศจรรย์ของโรอัลด์ ดาห์ล เวลาผ่านไปไม่นาน ถ้วยขนาดย่อมรูปวิลลี่ วองก้าที่ด้านในบรรจุนมร้อนเอาไว้ก็ถูกยกเข้ามาวางตรงหน้าบัน ข้าง ๆ มีเค้กผลไม้กับพายบลูเบอร์รี่สีม่วงสดใส เคลวินพยักหน้าแล้วส่งรอยยิ้มหายากมาให้
“กินสิ ถ้าไม่หมดก็ต้องนั่งอยู่ตรงนี้”
เคลวินสั่ง
“ทำไมพักนี้ถึงได้มีแต่เรื่องก็ไม่รู้”
บันหยิบช้อนขึ้นมาเขี่ยฟองนมในถ้วยไปมา
“หลายอย่างมันดูบังเอิญมากไปหน่อย”
เคลวินพูดแล้วยกถ้วยนมขึ้นจิบ
“หมายความว่าไงครับ?”
“ก็เรื่องที่เกิดขึ้นพวกนี้ ดูเหมือนจะเชื่อมโยงกันไปหมด แต่ก็คงอีกไม่นาน เรื่องทุกอย่างก็จะจบลง”
เคลวินชี้นิ้วไปที่เค้กของบัน เป็นเชิงบังคับให้เจ้าของเค้กรีบจัดการของตรงหน้าตัวเอง
“หมายความว่า เคลวินจัดการเรื่องบริษัทคุณย่าได้แล้วเหรอครับ?”
บันขยี้ตาที่มีสีแดงก่ำไปมาแล้วหันไปมองเคลวินที่พยักหน้ารับช้า ๆ
“หุ้นส่วนคนหนึ่งของฝ่ายอลิซ ตัดสินใจขายหุ้นให้เรา”
บันยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบชั่วโมง ก่อนจะคิดได้ว่าวงการธุรกิจ ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรี ๆ
“แล้วต้องแลกกับอะไรครับ?”
บันถามต่อ
“เขากำลังสนใจระบบโทรศัพท์ในจีน ก็เลย”
“ก็เลยขอแลกหุ้นกับบริษัทของเคลวินเหรอครับ”
บันทำหน้าเหมือนคนหมดแรง
“ไม่ใช่…………….. เขาจะขายหุ้นในบริษัทอลิซให้ โดยมีข้อแม้ว่า เขาจะต้องได้หุ้นของบริษัทระบบโทรศัพท์”
“แต่บริษัทนั้นคุณพ่อคุณสร้างขึ้นมา แล้วมันก็กำลังไปได้ดี”
“ต้องช่วยบริษัทคุณย่าก่อน แล้วอีกอย่าง การแต่งงานก็จะได้ไม่เกิดขึ้น ไม่ดีใจหรือไง”
เคลวินยิ้ม
“ผมรู้ว่าคุณรักบริษัทนั้นมาก ทำไมเราไม่หาทางอย่างอื่นดูล่ะครับเคลวิน”
บันกดนิ้วมือลงไปบนขมับสองข้างที่เริ่มมีอาการตุบตับคล้ายกับมีกลองอยู่ข้างใน
“นี่คือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้” เคลวินยิ้ม “ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีเวลาทำอะไรมากขึ้น”
“ขายบริษัทแล้ว ก็มาทำงานกับคุณย่าเหรอครับ?”
“บริษัทคุณย่าก็มีดาเนียลอยู่แล้วไง”
“แล้ว …………….. เคลวินจะทำอะไรต่อ?”
บันใช้ส้อมจิ้มลงไปบนหน้าเค้กแล้วยกขึ้นมาแตะ ๆ ลิ้น เป็นทำนองว่าตัวเองได้กินเค้กชิ้นนี้ไปแล้ว
“ก็แบกกระเป๋าสมัครงาน ที่ไหนรับก็ไปทำงานที่นั่น”
บันทำหน้ามุ่ย ถ้านี่เป็นเรื่องตลกที่เคลวินพยายามพูดให้หัวเราะเพื่อคลายความเศร้า เรื่องนี้คงเป็นมุกตลกที่ไม่มีความขำขันเอาเสียเลย บันนึกภาพเคลวินถือกระเป๋าหนังรีบออกไปทำงานแต่เช้าตรู่เพื่อสแกนนิ้วลงเวลาทำงานไม่ออก
“ไม่ดีหรือไง ทำงานหมดเดือนก็รับเงิน วันหยุดเราจะได้พาอัลเบิร์ตไปเที่ยวไง ทำงานเหมือนเดิมก็ไม่ได้ไปไหนซักที”
“ถึงกับต้องขายบริษัทมาทำงานเป็นลูกค้า นี่มันไม่ตลกหรอกนะ ผมไม่อยากเห็นเคลวิน……..”
บันถอนหายใจยาวแล้วเลื่อนถาดเค้กกับถ้วยนมออกไป
“รู้สึกสงสารหรือว่า …………….สมเพชฉันกันแน่ล่ะ?”
เคลวินดีดนิ้วลงบนหน้าผากของบันเบา ๆ ก่อนจะใช้มือปัดผมหน้าของบันไปมา
“เปล่าครับ ผมแค่ไม่อยากให้เคลวินลำบาก”
“กลัวว่าฉันจะไม่มีเงินเลี้ยงหรือไง แค่กระต่ายกับหมาอย่างละตัว ไม่ทำให้จนได้หรอก”
เคลวินเลื่อนเข้ามากุมมือคนตรงข้ามไว้ ก่อนจะสัมผัสได้กับแรงสั่นเบา ๆ ของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง เมื่อยกขึ้นมารับปรากฏว่าเป็นสายจากหลินเจียเว่ยที่อยู่ในคลินิก เคลวินส่งภาษากวางตุ้งรัวเร็วตอบกลับไปซักพักก่อนจะวางสายแล้วหันกลับมาคุยกับบัน
“อัลเบิร์ต”
เคลวินพูดแล้วนิ่งไป
“อัล”
บันออกแรงบีบเบา ๆ บนมือของเคลวิน
“ฟื้นแล้ว”
เคลวินยิ้ม
“จริงเหรอครับ ไปกันเถอะ ไปเดี๋ยวนี้เลย ไปหาอัลเบิร์ต”
บันดีดตัวขึ้นเหมือนมีสปริงติดอยู่ อาการซึมเศร้าก่อนหน้า ตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้ง
เคนตะนั่งนิ่ง สายตาจ้องผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งไม่พอใจ ไม่ชอบใจและรู้สึกผิดหวัง เขาเคาะนิ้วเป็นจังหวะ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วยักไหล่
“มีความสามารถทำได้แค่นี้เองเหรอ ผมไม่น่าให้โอกาสคุณเลยนะอลิซ”
เคนตะพูดอย่างคนหัวเสีย
“ใครจะไปรู้ว่าไอ้เจ้าหมายักษ์ของเคลวินจะอ่อนแอขนาดนั้น”
อลิซกระแทกเสียงกลับ
“นี่จนแต้มถึงขนาดที่ต้องไปลงกับสัตว์แล้วเหรอ!”
“ถ้าคิดว่าตัวเองทำได้ดีกว่านี้ คุณก็ควรทำเองนะเคนตะ!”
“แล้วก็ปล่อยให้คุณเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ไปน่ะเหรออลิซ ทำไมผมจะต้องลงมือเองด้วย ในเมื่อผลประโยชน์มันจะไปตกอยู่กับคุณ”
“ถึงฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไรจากเรื่องนี้ แต่ฉันมั่นใจ ว่าคุณจะได้รับประโยชน์ ถ้าฉันทำมันได้สำเร็จ!”
อลิซยืดตัวขึ้นมาแล้ววางฝ่ามือลงบนโต๊ะ
“ซึ่งก็เห็นกันอยู่แล้วว่าคุณทำไม่ได้ ข้อตกลงของเราเป็นอันยกเลิก ผมประเมินคุณสูงไปหน่อย”
เคนตะยกมือให้บริกรมาเก็บเงินที่โต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วส่งสายตาแข็งกร้าวมาให้อลิซ
“ถ้ายังทำอะไรที่โง่เง่าและสิ้นคิดแบบนี้อยู่อีกล่ะก็ คุณไม่มีทางได้สมหวังกับมิสเตอร์เคลวินนั่นหรอก”
เคนตะวางธนบัตรลงบนโต๊ะแล้วหันหลังกลับ เดินตรงไปยังบันได
“กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะเคนตะ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นก็เพราะคุณ คุณเป็นคนยื่นมีดมาให้ฉัน คุณมันก็โหดเหี้ยมไม่ต่างกันหรอก!”
อลิซแผดเสียงแหลมจนก้องไปทั่วคอฟฟี่ช็อป ลูกค้าที่เข้ามานั่งหลบอากาศหนาวข้างนอก ต่างพากันหันมามองคู่หญิงชายที่ยืนทำท่าถมึงทึงอยู่หน้าบันไดหินอ่อนด้วยความสนใจ
“อย่าเอาผมไปนับรวมกับคุณ ผมไม่มีทางใช้วิธีสกปรกแบบเดียวกันกับคุณแน่อลิซ คนไม่เคยรักใครจริง ๆ หรอก ไม่เคยให้ความรักกับใคร คุณถึงไม่เคยสัมผัสได้กับความรักจริง ๆ ความรักที่เสียสละให้กันได้ทุกอย่าง”
เคนตะส่งเสียงเย็นชากลับมาที่อลิซ ซึ่งกำลังยิ้มและหัวเราะ
“นักบุญใจบาป ตัวตนของคุณก็เป็นซาตานดี ๆ นี่เอง คุณยื่นมีดมาให้ฉันฆ่าคนอื่น คุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับลงมือเองหรอกเคนตะ”
“ก็แล้วแต่จะคิด ผมไม่มีเวลาให้คุณอีกแล้ว ยิ่งคุยกับคุณมากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกว่าเวลาทุกนาทีของผมมันดูมีค่ามากขึ้นเท่านั้น เป็นเวลาที่มีค่า ไม่ควรจะเอามันมาเสียกับคนอย่างคุณ”
เคนตะขยับเสื้อนอกแล้วก้าวขาเดินลงบันได้หินอ่อนสวยงามลงมา อลิซที่กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ เดินตามลงมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน เสียงพื้นรองเท้าของเธอสัมผัสและกระทบกันกับหินอ่อนจนเกิดเสียงดังไปทั่ว
“ขายหุ้นให้ฉันซะเคนตะ แล้วเราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก!”
อลิซออกแรงกระชากแขนของเคนตะ จังหวะเดียวกับที่บันเดินผ่านเข้ามาตรงหน้าบันไดหินอ่อนพอดี
“เคนตะซัง?”
บันมองเคนตะที่กำลังออกแรงสะบัดมือของอลิซ หนุ่มญี่ปุ่นชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะหันมาทำตาวาวกับอลิซ
“ฉลาดขึ้นแล้วนี่!”
เคนตะดึงแขนออกมาจากอลิซ
“ฉันเปล่านะ ฉันจะทำไปทำไม ไม่เห็นหรือไงว่าเคลวินมาด้วย”
อลิซทำหน้าเสียเมื่อเห็นเคลวินเดินตามจากทางด้านหลังของบัน
บันทำหน้าผิดหวังหลังจากที่ปะติดปะต่อเรื่องจากเหตุการณ์ที่เจอ เพื่อนที่เคนตะบอกว่าจะออกมาเจอที่แท้ก็คืออลิซ เรอเน
“ผมมาเอง ไม่มีใครบอกให้มาที่นี่” บันตั้งใจพูดกับเคนตะ “เคนตะซัง ………….. ไม่รู้เรื่อง เคนตะซังไม่ใช่คนทำร้ายอัลเบิร์ตใช่ไหมครับ?”
เคนตะจับน้ำเสียงผิดหวังและเสียใจของบันได้ เขารู้ว่าบันมองเขาเป็นผู้ชายใจดีและมีเหตุผล แต่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้ เขากลายมาเป็นคนร้ายฝ่ายเดียวกับอลิซ
“ผมรู้เรื่องอัลเบิร์ตจากบันนี่ เรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวกับผม”
เคนตะก้าวเข้าไปจะจับมือบัน จังหวะเดียวกับบันถอยห่างออกไป
“เคนตะขายหุ้นให้กับคุณอลิซ”
“มันคนละส่วนกัน ผมคิดจะขายหุ้นให้กับอลิซก็จริง แต่ผมไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องสกปรกที่อลิซทำกับสัตว์เลี้ยงของมิสเตอร์เคลวิน”
เคนตะไม่ได้โกหกบัน เขาพูดตามความเป็นจริงทุกอย่าง
“คุณไม่ควรดึงอัลเบิร์ตเข้ามาเกี่ยวด้วยเลยนะอลิซ มันไม่มีสมองพอที่จะมาต่อสู้กับคุณได้”
เคลวินเดินเข้ามาทันประโยคที่เคนตะพูดพอดี เขารอเคนตะพูดจบแล้วถึงจะหันมาพูดกับอลิซ ตอนนี้คนสี่คนยืนนิ่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ตรงหน้าบันได ต่างคนต่างเงียบและไม่มีทีท่าว่าจะมีคนพูดต่อ
“เข้าใจแล้วครับ”
บันพยักหน้าแล้วถอนหายใจอย่างผิดหวัง
“อย่ามองผมไปในทางร้าย”
เคนตะดูจะมีท่าทีอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ผมรักเคนตะซังเหมือนเจ้านายกับลูกน้องและเหมือนพี่ชายกับน้องชาย ผมคิดว่า เคนตะซังจะไม่โกหกผม”
บันจ้องตาเคนตะอย่างคนที่ต้องการความมั่นใจ
“ผมไม่ได้โกหก ผมพูดที่โตเกียวไปแล้วเรื่องหุ้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง และผมก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เสียใจที่ทำให้บันนี่รู้สึกผิดหวังและรู้ไม่ดี”
เคนตะเอื้อมมือมาแตะแขนบันเบา ๆ
“ต้องไปแล้วครับ ต้องไปดูอัลเบิร์ต”
บันส่งยิ้มบางๆ ให้กับเคนตะแล้วหันไปมองอลิซที่ยืนนิ่งอยู่ใกล้ ๆ ในสถานการณ์นี้ อลิซดูจะอยู่ในตำแหน่งที่ลำบากกว่าคนอื่น เธอกลายเป็นผู้ต้องหาที่มีพยานมัดตัวแน่นหนา เคลวินไม่หันมามองเธอเลย นับตั้งแต่พูดประโยคแรกกับเธอจบ เขาเห็นเธอเป็นเหมือนอากาศ
“ไปกันเถอะ”
เคลวินดึงบันออกมาจากจากวงล้อมที่แสนอึดอัด
“ผมจะยกหุ้นให้คุณมิสเตอร์เคลวิน เงื่อนไขอย่างเดียวของผมคือ บันนี่”
เคนตะส่งเสียงตามหลังมา เคลวินหยุดเดินแล้วหันกลับไปตอบ
“ถ้าคุณรักและหวังดีกับใครซักคน คุณไม่ควรเอาเขามาเป็นเงื่อนไข คุณไม่ควรเอาความรักมาตีค่าเป็นเงิน ความรักไม่ใช่การค้า ความรักไม่ได้มีไว้ขาย มันไม่มีคำว่าขาดทุนหรือได้กำไร”
ย่อหน้าแปลก ๆ ขออภัยครับ มันก๊อปปี้มาแล้ว ยังไงไม่รู้ เดี๋ยวมาแก้อีกที คำผิดยังไม่ได้แก้ (นิสัย) เดี๋ยวไปตุ๊ระข้างนอกก่อนครับ
แล้วจะเข้ามากดบวกให้ครับที่รัก^^
//เคนอิจิ :กอด1:
เข้ามาแก้คำผิด ครับ^^
-
ทางเข้าเพจ กดน้องก็อตซิลล่าตรงแบนเนอร์ลายเซ็นได้เลยครับ ไปคุยกันที่นั่นได้นะครับ^^
V
V
V
-
บันจังคงผิดหวังน่าดู เเต่อลิสแย่ที่สุดทำยังงั้นกับอัลเบิร์ตได้ยังไง :z6:
-
:เฮ้อ: เคนตะ ทำไมทำแบบนี้คะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พูดได้ดีมากเคลวิน
-
เย้ๆ อัลเบิร์ตไม่เป็นไรแล้ว เกลียดยัยอลิซสุดๆ
-
พ่อพูดได้ดีมาก เคนตะได้ยินแล้วใช่ไหมว่า บันนี่รักเคนตะแบบพี่น้อง
-
งานนี้เคนตะจะหาข้อแลกเปลี่ยนอะไรที่ไม่ทำให้บันนี่ต้องโกรธนะ
-
บีบคั้นหัวใจ
แต่ก็ดี เร่ืองมันจะได้จบๆไป
-
:mc4: อัลเบิร์ตรอดแล้ว สะใจยัยอลิซ กะเคนตะมาก
“ถ้าคุณรักและหวังดีกับใครซักคน คุณไม่ควรเอาเขามาเป็นเงื่อนไข คุณไม่ควรเอาความรักมาตีค่าเป็นเงิน ความรักไม่ใช่การค้า ความรักไม่ได้มีไว้ขาย มันไม่มีคำว่าขาดทุนหรือได้กำไร”
ชอบมากๆ กับคำพูดของเคลวิน feel good
กด + และ + เป็ด ให้กับคนเขียนค่ะ
-
ค่อยยังชั่ว...... แต่เสียดายเคนตะซังจังเลย หวังว่าสักวันคงจะเข้าใจและพบคนที่ใช่นะจ๊ะ
รัก คือ อะไรหนอ???
-
หาคู่ให้เคนตะด่วน น
-
“ถ้าคุณรักและหวังดีกับใครซักคน คุณไม่ควรเอาเขามาเป็นเงื่อนไข คุณไม่ควรเอาความรักมาตีค่าเป็นเงิน ความรักไม่ใช่การค้า ความรักไม่ได้มีไว้ขาย มันไม่มีคำว่าขาดทุนหรือได้กำไร”
จากคำพูดนี้ ถ้าแม้นคะแนนเต็มสิบ แต่ครูจะให้ร้อย เพราะครูชอบถ้อยคำของเควิล
หุ หุ ส.น.น. ยัยอลิซและเคนตะ พวกไม่มีหัวใจรักเป็นสีขาว สมควรต้องจมอยู้่กับความไม่สมหวังตลอดชีวิตโลด
-
รอนานมากกกก
ในที่สุด อัลเบิร์ตก็ฟื้นนนนนน เย้ๆ
เคลวินหัวใจนายหล่อมากอะ !!
-
สม รู้ว่ารัก แต่ เห็นแก่ตัวเกินไปเคนตะอะนะ
อิอิ ทีนี่อัลเบิร์ตก็ฟื้นแล้ว เย้ๆๆๆ
-
ดี!!
รู้ซะที ว่าจริงๆแล้ว เคนตะก็ไม่ได้ดีไปซะหมดหรอก
ถึงจะไม่ได้คิดร้ายกับบันนี่ แต่ก็ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองโดยไม่ได้นึกถึงบันนี่สักกะนิดอะ
บันนี่แสดงเจตนาชัดเจนแล้วว่าไม่เกินเลยไปมากกว่านี้
แต่ทำไมไม่ยอมรับว๊าาา ความรักต้องครอบครองสินะ :เฮ้อ:
ลาออกแล้วกลับไปอยู่กับเคลวินเลยบันนี่
ได้อยู่กับอัลเบิร์ตด้วยนะ :))
-
หมดกัน เคนตะซัง
-
โอ้ย...รอวันนี้มานานมากกกกกก
วันที่กลุ่มเมฆหมอกสลายตัว
และท้องฟ้าสดใสกลับมา
-
รอดแล้วนะอัลเบิร์ต ^_^
-
หวังว่าคำพูดของเคลวินจะทำให้นายคิดได้นะเคนตะ ไม่อยากจะซ้ำเติม แต่ขอบอกว่า สมน้ำหน้า !!!! :m20: :m20:
คนแบบนี้มันไม่สมควรจะมีคู่หรอก ถึงจะมี ก็ขอให้คู่กับยัยอลิซใจยักษ์นั่นแหล่ะ เหมาะสมกันดีอยู่แล้วนี่
ปล่อยคนดีๆอย่างบันไปอยู่กับเคลวินที่ดูแลบันได้ดีกว่าเถอะ นายน่ะมันสู้อะไรเคลวินไม่ได้ซักกะอย่าง
อัลเบิร์ดรอดแล้ว เฮ้อ ไอ้เราก็ลุ้นมานาน ดีจังเลยจะได้กลับมาเป็นครอบครัวสุขสันต์ ฮ่าๆๆๆ
รักกันมากๆนะ ทั้งบันนี่ทั้งเคลวิน :กอด1:
+1 ให้เคนอิจิ :L2:
-
ชอบประโยคทิ้งท้ายของเคลวินมากเลยอ่ะ o13
ตรงใจจริงๆ เคตะทำมาเป็นพูดว่าอลิซที่จริงตัวเองก็เป็นเหมือนอลิซนั่นล่ะ ชิชิ :m16:
-
พ่อสุดยอดมาก ทิ้งท้ายได้กินใจ
เคนตะซังทำตัวเองแท้ๆ
เสียใจแทนบันนี่
-
บทนี้อยากชกเคนตะซักหน ตบอลิซซักฉาก
ดีใจที่อัลเบิร์ตฟื้น....รู้ว่าบันนี้กลับมาเเล้ว ดีจังต่อไปเคลวินกับบันนี่ก็อยู่ด้วยกันเเล้ว เย้ๆ ><
-
อยากอ่านต่ออีกไวไวจัง อย่าหายไปนานๆนะคะ : )
-
เคลวิน หัวใจนายหล่อมาก :call:
-
โอ๊ย โล่งอก อัลเบิร์ตปลอดภัยแล้ว
ได้รู้ความจริงกัน สมน้ำมะหน้าอีตาเคนตะกะยัยอลิซ แห้วไปเหอะ พวกแก๊ :angry2:
ประโยคสุดท้ายของเคลวิน ทำเอาเพ้อเลย
+1 :กอด1:
-
ประโยคสุดท้ายของเคลวิน
ได้ใจป้าไปเต็มๆๆๆๆ
กอดเคนอิจิซัง
-
เกือบจะร้องไห้เลย เมื่อเห็นพี่เคนอิจิมา ค้างตอนที่แล้วให้ลุ้นนานมากเลยครับ
-
เคนตะก็แย่พอ ๆ กับยัยอลิซนั้นนะแหละ ชริ
-
จริงๆ เคนตะนี่ก็เหมาะกับอลิซนะ
สมกัน
-
บันนี่ต้องคู่กับเคลวินเท่าน้านนนนนนนนนนนน
-
เคลวินเยี่ยมมาก
เคนตะนี่แย่อ่ะ
-
อัลเบิร์ต หายป่วยไวๆๆน่ะ :กอด1:
-
ดูเหมือนทุกอย่างจะเริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้วสินะ
เคนตะ คิดผิดแล้วล่ะนะ
ยัยอลิซโดนจับได้แล้ว
-
กรื้ดดดเคนตะเริ่มชั่วร้ายแล้ว
สงสารบันนี่
-
กรื้ดดดเคนตะเริ่มชั่วร้ายแล้ว
สงสารบันนี่
-
เอาล่ะ...เมื่อความจริงกระจ่าง
รอดูว่าผู้หญิงใจร้ายคนนั้นจะยอมหยุดมั้ย
ยังไงเคลวินกับบันบันก็รู้เรื่องแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย
-
อัลเบิร์ตไม่ตาย ก็พอแล้ว T T ฮือออ
-
เกลียดเคนตะ
-
โหห เคนตะตอกหน้าอลิซ แล้วเคลวินก็ตอกหน้าเคนตะอีกต่อ
o13
*edit*
เกือบลืม
ดีใจที่อัลเบิร์ตรอด :mc4:
-
:o8: :o8: :o8:
-
อ่อยยยยย อัลเบิร์ตดีแล้วววว
ดีใจจัง
บันรู้เรื่องเคนตะแล้วด้วย
ชอบมากเลย เยเยเย
-
ประโยคสุดท้ายของเคล
กระแทกใจอย่างแรง
หวังว่าเคนตะคงจะสำนึกบ้างไรบ้าง
ปล คิดถึงที่รักอ่ะ หอมทีเจ่ะ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
โอ้ อัลเบิร์ตฟื้นแล้ว
แต่แอบสงสารเคนตะนิดหน่อยนะ มาทีหลังเลยอดเลย
-
มาแล้วๆ
-
อยากได้ยินเสียง งี้ดง้าด ของแกอีกนะอัลเบิร์ต :)
-
เคลวินพูดได้โดนใจมากเลย :กอด1:
สถานการณ์คลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว
อัลเบิร์ตก็ฟื้นแล้วด้วย ดีใจที่ซู้ดดดดดดดดด
-
ยัยอลิซถูกเปิดเผยความชั่วที่ทำไว้แล้ว เย้
ดีใจที่อัลเบิร์ตรอดแล้ว แอบน้ำตาซึมอีกแล้วอ่ะ
ชอบคำพูดของเคลวินที่ทิ้งท้ายไว้เอามากๆด้วยค่ะ
-
ขอกอดทีนะ ชอบประโยคสุดท้ายของเฮีย เคนตะหน้าแหกป่ะ
อยากให้สองคนกับหนึ่งตัวกลับมาอยู่ด้วยกันอีก
-
เคนตะ ปล่อยเขาสองคนรักกันเห๊อะ
คู่กับคุณหมอก็ได้
แต่อย่ามาแยกน้องบันนี่กับเคลวินเลยแง้งงง ><
-
อัลเบิร์ตฟื้นแล้วดีใจจัง อีกไม่นาน พ่อ บันนี่ อัลเบิร์ตจะกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว o13 o13
-
ร้องไห้ให้อัลเบิร์ตอีกแล้ว.... เป็นโรคแพ้เรื่องราวของสัตว์เลี้ยงอ่ะค่ะ ดีใจที่ยังปลอดภัย :monkeysad:
เคนตะ จริงๆก็คือนักธุรกิจที่เอาแต่ประโยชน์คนนึงล่ะ ตอนแรกเราอาจจะมองเค้าดีไปหน่อย แต่พอมาเทียบกับที่เคลวินพูดปิดท้ายตอนนี้แล้ว เห็นเลยว่าใครเป็นพระเอกตัวจริง
ปล. ตอนนี้แอบสวีตนะคะ คู่นี้เค้าไม่บอกรักกันตรงๆ แต่ข้ามสเตปไปพูดเหมือนคนที่แบบ..ตกลงปลงใจใช้ชีวิตร่วมกันไปแล้วอ่ะ เขินซะไม่มี :o8:
-
เง้อ บันนี่กลับไปหาเจ้านา่ยได้แล้ววว
-
เอาเคนตะไปทิ้งไกลๆ เลยค่ะ ฮึ่ยๆๆๆ ยัยอลิซด้วย บันนี่อย่ายกโทษให้นะ กล้าทำร้ายพระเอกของเรื่องอย่างอัลเบิร์ตได้ไง //ห๊ะ!?!
รอตอนหน้านะค้า ><
:L2:
-
โผล่มาเจอ ดีใจมาก
ถูกใจเคลวินสุดๆ
-
เคนจังกลับมาแล้ว เจ้าตัวโตรอดแล้ว :impress2:
จะเป็นไรไหน ถ้าจะขอตอนต่อไปเลย :z1: :z1:
-
บันนี่ต้องผิดหวังในตัวเคนตะมาก แต่เคนตะพลาดเอง อยากเก็บบันนี่ไว้กับตัวเองแบบไม่สนวิธีที่ได้บันนี่มา ถ้าลงสนามรักแข่งกับเคลวินแบบแฟร์ๆ สูสีมากเหอะ
โล่งใจมากเลยที่อัลเบิร์ตฟื้นแล้ว
กระต่ายน้อยอยู่กับพ่อกับอัลเบิร์ตต่อไปเลย ไม่ต้องกลับไปแล้วญี่ปุ่นนะ อยู่ให้พ่อเลี้ยงตลอดไปเลยน๊า ^^
-
ถ้าคุณรักและหวังดีกับใครซักคน คุณไม่ควรเอาเขามาเป็นเงื่อนไข คุณไม่ควรเอาความรักมาตีค่าเป็นเงิน ความรักไม่ใช่การค้า ความรักไม่ได้มีไว้ขาย มันไม่มีคำว่าขาดทุนหรือได้กำไร ชอบประโยคนี้มากๆๆ
-
อืม...battle set down. Face to face form...น่าจะเข้ารูปเข้ารอยแล้วนะนี่. บันนี่....ยอมรับความจริงซะเถอะ
-
สงสารบันนี่แฺฮะ ทั้งๆที่เชื่อใจ ไว้ใจเคนตะ
แต่ก็นะ เคนตะทำเพราะรัก T^T
เคลวินพูดได้ดีมากกกกกกกกก ><
ว่าแล้ว ว่าเคลวินต้องหาทางออกได้แน่ๆ
รอตอนต่อไปค่า
-
ชังหน้าเคนตะอย่างแรง
เคนตะก้ไม่ต่างจากอลิซหรอก
คำพูดที่สวยหรู สุดท้ายสิ่งที่หวังก้ไม่ต่างกัน
รักเคลวิน รักบันนี่ ดีใจมากที่อัลเบิร์ตฟื้นแล้ว
-
เคลวินไม่ยอมยกบันนี่ให้หรอก อย่าหวังเลยเคนตะ
+1 +เป็ดให้คุณเคนมาต่อไวๆด้วยนะค่ะ
-
เฮ้ยย.....ขยี้ๆๆๆ ตา นี่เรื่องจริงใช่มั๊ย เด็กส้มตอนใหม่ เค้าไม่ได้ฝันไปแน่นะ
เวลาในเรื่องจากตอนที่แล้วถึงตอนนี้ ต่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เวลาจริงนี่เดือนกว่าเลยนะคะคุณ อัลเบิร์ตบอกว่า...ถ้าเป็นชีวิตจริง ปั๊มหัวใจกันข้ามเดือนขนาดนี้ อัลคงไม่รอดแล้วหล่ะ :try2:
เห็นด้วยกับประโยคสุดท้ายมากๆ อ่ะ ดังนั้นเค้าซึ่งรักเคนมากๆๆๆๆๆๆๆ :give2: รักเท่าฟ้า :กอด1: รักเท่ามหาสมุทร :จุ๊บๆ: จะเอาความรักซื้อรวมเล่มรหัสลับฯ แทนธนบัตรที่ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย เคนอิจิก็ไม่ว่าอะไรใช่มั๊ย :m4:
-
เคนตะดีนะที่ไม่เกี่ยวกับอัลเบิร์ต
ดีใจที่อัลเบิร์ตฟื้นแล้ว :L1:
-
ไอ้เจ้านั่นน่ะไม่ได้รักกระต่ายน้อยหรอก
ก็แค่เห็นแล้วรู้สึกว่าน่ารักก็เลยอยากได้
-
แวะเข้ามากดบวกให้ครับ^^
-
ในที่สุดอัลเบิร์ตที่รักก็ไม่ตาย อร๊ากกกกกกกกกกกก ดีใจ>_____<
สมน้ำหน้าเคนตะกับอลิซมาก ชิ
คำพูดตอนสุดท้ายของเคลวินประทับใจมากอ่ะ ปลื้มมมมมมมมมมมมมม
บันนี่กับเจ้านายจะได้กลับมาอยู่กับอัลเบิร์ตแล้วใช่มั๊ย^0^
-
ดีใจที่อัลเบิร์ตฟื้นแล้ว :กอด1:
ประโยคสุดท้ายของเคลวินถูกใจมาก
-
ผิดหวังกับอิตาเคนตะนี่จริงๆ = =
บันนี่ลาออกแล้วกลับมาอยู่กับเคลวินเถอะ!!!
-
:z3: :z3: :z3:
แล้วก็จัดฉับแบบนี้..
ป๋าเคลพูดได้เยี่ยมมากเก๋กู๊ดดดดดดด! o13 o13
-
บันนี่ก็บอกชัดเจนนี่นานว่าเคนตะคือเจ้านายกับพี่ชาย
ส่วนที่รักน่ะไม่บอกก็รู้ว่าใคร ถึงกับจะพากันกัดก้อนเกลือกินกันเลยทีเดียว :laugh:
เคลวินเลี้ยงไหวอยู่แล้ว กระต่ายหนึ่งตัวกับหมาหนึ่งตัว :m20:
-
+1 และกดเป็ดเหลืองให้อัลเบิร์ต
ปลื้มปริ่มดีใจที่อัลเบิร์ตอาการดีขึ้น o7
-
กดไลท์พันครั้งให้กับคำพูดของเคลวิน o13
-
อยากให้มาต่อให้อ่านบ่อยๆอย่าขาดหายไปนาน เพราะบางทีจำเรื่องราวไม่ค่อยได้ น้องเคนจิอย่าร้างลาไปไหนนะครับ
-
ตายแล้วฉัน นั่งร้องไห้ดีใจที่อัลเบิร์ตไม่ตายอะ ตลกตัวเองมากอะตอนนี้
-
Chapter 38
อัลเบิร์ตฟื้นขึ้นมาพร้อมกับพายุฝนตกหนัก ๆ ของฮ่องกงอย่างเหลือเชื่อ หมอหลินโล่งอกกับอาการแพ้ยาของอัลเบิร์ต แต่ก็เป็นห่วงเรื่องความชื้นของอากาศข้างนอก ที่อาจจะทำให้เจ้าขนฟูปอดบวมได้ บันทันได้เห็นอัลเบิร์ตแวบเดียวช่วงที่หมอย้ายมันจากห้องฉุกเฉินไปห้องพักฟื้นปลอดเชื้อ แม้จะยังไม่ได้ยินเสียงชัด ๆ แต่บันก็ดูพออกพอใจมากที่สหายสี่ขากลับมาได้ บันถูมือแล้วเดินวนเวียนอยู่หน้าห้อง รอคุณหมอเล่ยที่เป็นเจ้าของไข้อีกคนกลับออกมาจากห้องปลอดเชื้อ ขณะที่อีกด้านของคลินิก หมอหลินกำลังนั่งคุยอยู่กับเคลวินในห้องทำงาน ทั้งคู่นั่งตรงข้ามกัน และส่งเสียงสนทนาด้วยภาษากวางตุ้งเบา ๆ หมอหลินถอดแว่นตาออกมาเช็ดด้วยผ้าผืนเล็ก ก่อนจะวางลงแล้วนวดขมับตัวเอง
“คิดดีแล้วเหรอ บริษัทนั่นก็ทำกำไรดีทุกปี งานประมูลก็เพิ่งเซ็นสัญญาไป ขายซะตอนนี้ก็น่าเสียดายแย่”
“น่าเสียดาย แต่ไม่น่าเสียใจ”
เคลวินตอบสั้น ๆ
“บันนี่รู้หรือยัง?”
หมอหลินกดน้ำร้อนลงใส่ถ้วยกระเบื้องที่มีถุงชาสองถ้วย เขาวางถ้วยของตัวเองลงบนโต๊ะ เสร็จแล้วก็เลื่อนถ้วยชาของเคลวินให้พร้อมกับกาเล็ก ๆ ที่ใส่นมเอาไว้
“เพิ่งรู้ก่อนกลับเข้ามาที่นี่ครับ”
“บันนี่ก็พยายามช่วยเต็มที่ ………… แต่ทุกอย่างมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคน ๆ เดียว” หมอหลินพูดแล้วหยุดซักพัก ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นมาแล้วพูดต่อ “ไม่ใช่สิ คนสองคนต่างหาก คุณอลิซ กับคุณเคนซาบุโร่”
“เพิ่งไปเจอสองคนนั่นที่โรงแรมมาครับ คนที่ทำเรื่องอัลเบิร์ตก็คืออลิซ”
เคลวินดูจะหัวเสียกับเรื่องนี้พอสมควร
“คิดว่าคุณเคนซาบุโร่น่าจะมีความสามารถมากกว่าอลิซนะเคลวิน?”
หมอหลินตั้งข้อสงสัย
“บันบอกว่าเชื่อใจเขา ถ้าเคนซาบุโร่บอกว่าไม่โกหก เขาก็ไม่โกหกจริง ๆ ”
“บันนี่มองคนในแง่บวกมากเกินไป คนฉลาดรู้คิดอย่างเคนซาบุโร่ ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง แต่ก็ไม่แน่” หมอหลินกอดอก “บันนี่อาจมองเห็นอะไรดี ๆ ในตัวเคนซาบุโร่ก็ได้ เขานอนด้วยกันทุกคืน”
หมอหลินทิ้งระเบิดลูกโตเอาไว้หน้าเคลวิน
“คืนนี้ผมจะพาบันไปค้างที่บ้าน”
เคลวินดูจะมีสีหน้าเข้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินหมอหลินพูดเรื่องบันกับเคนตะ
“อย่าเลย ให้ไปนอนที่บ้านดีกว่า บ้านนายไม่มีคนอยู่ เดี๋ยวบันนี่จะเหงา อีกอย่าง ที่บ้านก็มีพ่อบ้านดูแลตลอด ระหว่างนี้ นายควรไปจัดการเรื่องหุ้นให้เรียบร้อย เรื่องบันนี่ ให้เขาตัดสินใจเอง ว่าจะทำงานที่ไหน จะกลับไปญี่ปุ่นหรือว่าอยู่ทำงานที่นี่”
หมอหลินพูดปิดประเด็น ก่อนจะหันไปมองประตูที่มีคุณหมอเล่ยโอบหลังบันเดินเข้ามา
“ดูเหมือนว่าเราจะห่วงอัลเบิร์ตจนลืมเจ้านายของมันนะครับหมอหลิน”
คุณหมอเล่ยยิ้มแล้วเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะ ดึงเอาปรอทวัดไข้สีเหลืองออกมาเช็ดด้วยกระดาษฆ่าเชื้อ สะบัดสองครั้ง ก่อนจะให้บันอ้าปากแล้วให้อมแท่งปรอท
“ยืนหน้าแดงอยู่หน้าห้อง”
คุณหมอเล่ยดึงปรอทออกมาจากปากบัน โลหะเหลวสีเงินของปรอทที่อยู่ในแท่งแก้ว ขึ้นมานิ่งอยู่ที่ 39.2 องศาเซลเซียส
“เป็นไข้ครับ”
สัตวแพทย์ซึ่งทำหน้าที่เป็นนายแพทย์จำเป็นหันไปบอกหมอหลิน
“มัวแต่ห่วงคนอื่น จนลืมตัวเองเลยนะบันนี่”
หมอหลินยกนิ้วชี้เหมือนคาดโทษมาที่บัน เขายกหูโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานขึ้นมาต่อสายไปที่บ้าน สั่งความกับพ่อบ้านสั้น ๆ ก่อนจะลุกขึ้นมายืนอย่างกระฉับกระเฉง
“เคลวิน ไปเอากระเป๋าบันนี่ที่โรงแรมมาทีนะ ได้แล้วก็เอาไปส่งที่บ้าน หมอเล่ยฝากอัลเบิร์ตด้วย เที่ยงคืนหมอจางจะเข้ามาเปลี่ยน ผมจะเข้ามาอีกทีตอนเช้าพรุ่งนี้ บันนี่ กลับบ้านกัน ได้ยินมาว่ายังไม่กินอะไรเลยใช่ไหม พออัลเบิร์ตฟื้นนี่คงต้องทำโทษกันละนะ”
หมอหลินเดินโอบหลังบันเดินออกไปจากห้อง บันหันมามองเคลวินที่ทำท่าล้วงกุญแจรถยนต์ เคลวินพยักหน้าให้บันเดินไปกับหมอหลิน
“เดี๋ยวจะเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปส่งให้”
# # # # # # # # # # # #
พ่อบ้านวัยชราของบ้านหลิน เปิดประตูรับเคลวินที่ช่องทางเข้าเล็ก ๆ ข้างประตูใหญ่ซึ่งเป็นทางรถยนต์เข้าออก เขาจอดรถยนต์สีดำคันที่ใช้เป็นประจำไว้บนถนนด้านนอกของประตูทางเข้า ก่อนจะเดินตามพ่อบ้านเข้าไปด้านใน
“หลับไปแล้วครับ คุณหนูให้ทานอาหารเย็นแล้วให้ยาแก้ไข้กับยาทำให้ง่วง ตอนนี้นอนอยู่ชั้นบนครับ”
พ่อบ้านรายงานพร้อมกับพาแขกเดินเข้ามาในบ้านที่สว่างไสวด้วยแสงไฟจากฝ้าเพดาน
“คุณหนูเคลวินมาถึงแล้วครับ”
พ่อบ้านพูดแล้วเดินหายไปทางด้านหลัง หมอหลินที่อยู่ในชุดนอน บนไหล่มีผ้าขนหนูที่ดูเปียกชื้นจากการสระผม ชี้มือให้เคลวินไปนั่งพักบนเบาะผ้าขนาดใหญ่ที่จัดเอาไว้เป็นมุมรับแขก
“เจอเคนซาบุโร่หรือเปล่า เขาว่าไงบ้างล่ะ?”
“ไม่เจอครับ เขาให้คนเอากระเป๋าบันลงมาให้ ไม่ได้คุยกัน”
เคลวินวางกระเป๋าผ้าใบเล็กของบันไว้ข้าง ๆ ตัว
“บันเป็นไงบ้างครับ?”
“บังคับให้กินข้าวเย็น หมดไปแค่ครึ่งชาม นี่ให้ยาแล้วให้ไปนอน ยังไม่ให้อาบน้ำ” หมอหลินดึงผ้าขนหนูมาคลุมหัวเอาไว้แล้วพูดต่อ “คนเราถ้าเจออะไรมามาก ๆ จิตใจก็ป่วยได้เหมือนกัน ยิ่งมาเจอลมฝนกับอากาศเย็น ๆ แบบนี้ด้วยแล้ว ก็ทำให้ไม่สบายง่ายขึ้นไปอีก ระหว่างนี้ก็หยุดคุยเรื่องหุ้นเรื่องธุรกิจไปก่อนละกัน อันที่จริงไม่ใช่เรื่องที่บันนี่ต้องมายุ่งด้วยเลย นายรู้ใช่ไหม ว่าทำไมบันนี่ต้องเข้ามาช่วย เขาแคร์นายมากนะเคลวิน”
“ผมรู้ครับ ผมจะรีบจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย ไม่เกินอาทิตย์นี้ เรื่องนี้จะจบ”
“แล้วนายจะเอาไงต่อ จะไปทำงานกับคุณย่าหรือว่า……………….”
“ตอนนี้ดาเนียลก็รับผิดชอบได้อยู่แล้ว ผมว่าจะลองหางานอย่างอื่นทำ”
เคลวินตอบ
“ก็คงไม่เดือดร้อนเท่าไหร่”
หมอหลินยิ้ม เขาหมายถึง เคลวินมีเงินเก็บมากพอที่จะใช้ชีวิตได้โดยไม่เดือดร้อน เคลวินมีเงินที่พ่อกับแม่ทิ้งมรดกไว้ให้จำนวนมาก บวกกับเงินเก็บที่ได้จากผลกำไรบริษัทโทรคมนาคมตลอดระยะหลายปีที่ผ่านมา รวมกับเงินปันผลจากหุ้น ส่วนของพ่อที่มีในบริษัทคุณย่า และเงินก้อนใหญ่ที่จะได้มาจากการที่เคลวินจะขายหุ้นให้กับบริษัทข้ามชาติยักษ์ใหญ่ที่เสนอเงื่อนไขแบบขายแลกหุ้น
“เงินที่มี มากพอจะทำบริษัทอีกสองที่ได้สบาย”
หมอหลินพูดต่อ
“ถ้าขายบริษัทของคุณพ่อไป ผมคงไม่จับงานด้านนี้อีก เพราะแค่สมบัติชิ้นเดียวของพ่อ ยังรักษาไว้ไม่ได้”
“นายทำดีที่สุดแล้ว อย่าลืมสิเคลวิน ยังมีสิ่งดี ๆ รออยู่อีกหลายอย่าง อย่างแรกที่เห็นเลยก็คือ นายไม่ต้องทนใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก มันเป็นสิ่งสำคัญมากรู้หรือเปล่า”
หมอหลินยิ้มแล้วพยักหน้าขึ้นไปด้านบนของบ้านที่มีบันนอนอยู่
# # # # # # # # # # # #
สามวันหลังจากอัลเบิร์ตฟื้นขึ้นมา ทุกอย่างดูจะดำเนินไปในทิศทางที่ดีขึ้น เคลวินหายหน้าไปสองวัน ไม่ได้โทรศัพท์เข้ามา แต่มีกล่องขนมกับหนังสืออ่านเล่นส่งมาให้ทุกวัน ตอนนี้บันกำลังให้อาหารเจ้านกแก้วมาคอว์ตัวใหญ่อยู่ในกรงหลังบ้าน ในอุ้งมือขวามีเมล็ดข้าวโพดสีเหลืองอ่อนดูน่ากิน เจ้านกแก้วเกาะอยู่บนไหล่ของบันแล้วโน้มส่วนหัวลงมาจิกเอาเมล็ดข้าวโพดเข้าปาก สลับกับทำท่าผงกหัวไปมาเหมือนนักเที่ยวกลางคืนที่ส่ายหัวไปมาตามจังหวะดนตรี หมอหลินเดินถือกระบอกใส่น้ำที่ผสมยาเข้ามาเปลี่ยนให้ครอบครัวเมียร์แคท แล้วเดินเข้ามาคุยกับบันในกรงนกแก้ว
“ควรจะจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้เรียบร้อยนะบันนี่ ปล่อยเอาไว้นาน ทางโน้นเขาจะรอ”
“ผมฝากเคลวินซื้อตั๋วเครื่องบินให้แล้วครับ พรุ่งนี้จะไปเก็บของที่บ้านเคนตะซัง……… หมายถึงคุณเคนซาบุโร่น่ะครับ เมื่อวานผมโทรไปที่บ้านโมริตะ แต่ไม่เจอเขา คุณจุนอิจิเป็นคนรับสาย บอกให้ผมไปคุยที่นั่น”
“น้องชายเขารับสาย?”
“พี่ชายฝาแฝดครับ ผมโทรไปลาออก แต่เขาบอกว่าผมต้องคุยกับคุณเคนตะเอง เพราะเขาไม่ใช่เจ้านายผม”
บันปัดฝ่ามือที่มีเศษข้าวโพดออกเบา ๆ จากนั้นก็อุ้มเจ้านกแก้วสีน้ำเงินตัวใหญ่ไปเกาะไว้กับคอนไม้ที่แขวนยาวใต้ต้นแอปเปิ้ล แอปเปิ้ลต้นนี้กำลังผลิดอกสีขาวเต็มต้น เป็นต้นแอปเปิ้ลที่ติดลูกน้อย เพราะเจ้านกแก้วสองตัวของหมอหลินชอบเอาปากมางับให้ดอกร่วงหล่นไปกองกับพื้นตามประสานกที่ปากอยู่ไม่สุข เจ้าตัวที่บันอุ้มไปเกาะคอนนั้น พยักหน้าตามที่บันพูดแล้วทำปากงับอากาศ ท่าทางมันเหมือนคนไม่มีผิด
“มิน่า เคลวินถึงต้องไปด้วย”
หมอหลินยิ้ม
“เคลวินจะไปด้วยเหรอครับ?”
“เขาไม่ได้บอกเหรอ?”
หมอหลินถาม
“เปล่านี่ครับ ผมฝากซื้อแค่ใบเดียว กะว่าจะรีบไปรีบกลับ”
บันทำหน้าสงสัย
“เคลวินคงกลัวคนที่บ้านนั้นกักตัวบันนี่เอาไว้ล่ะมั้ง”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ”
บันยิ้มแล้วผลักประตูกรงออกมา
“มีคนหวง……………..และห่วง เขาคงไม่อยากให้บันนี่ไปยุ่งกับคนพวกนั้นอีก”
# # # # # # # # # # # #
พ่อบ้านชาวญี่ปุ่นที่บันรู้จักเป็นอย่างดีตอนนั่งรถชมเมืองโตเกียว เปิดประตูไม้บานเล็กของบ้านโมริตะออกมาต้อนรับบัน ขณะที่เคลวินซึ่งยืนอยู่ข้างรถชูฝ่ามือแสดงสิบนิ้ว เป็นเหมือนคำสั่งให้บันเข้าไปในบ้านได้แค่สิบนาที บันเดินตามหลังชายชาวญี่ปุ่นเข้าบ้านไปท่ามกลางแสงจันทร์สว่างและลมเย็น ๆ ของอากาศตอนค่ำของญี่ปุ่น เมื่อเดินผ่านโถงทางเข้าหลังประตูกระดาษ คุณคุรุมิ แม่ของฝาแฝดก็ยืนยิ้มอยู่ วันนี้เธอสวมเดรสลายจุดเล็ก ๆ คุณคุรุมิกางแขนแล้วโอบบันไว้ ก่อนจะหอมแก้มซ้ายเบา ๆ
“เหนื่อยไหม?”
“ไม่เหนื่อยเลยครับ”
“ของของอุซางิคุงอยู่ในห้องเคนตะ เข้าไปเก็บได้ตามสบายเลยนะ”
คุณคุรุมิปล่อยให้บันเดินเข้าไปตามโถงทางเดินนั้นเงียบ ๆ คนเดียว เมื่อเปิดห้องมืด ๆ นั้นเข้าไป ก็ไม่เจอเจ้าของห้องอย่างที่คิด ไม่มีชายขี้เล่นคนเก่า กลางห้องนอนกว้าง ๆ บันเจอกระเป๋ากับของสองสามชิ้นของตัวเองวางอยู่ในลักษณะเดิมเหมือนตอนก่อนไปฮ่องกง บันไม่แน่ใจว่าเคนตะได้กลับเข้ามานอนในห้องนี้อีกหรือเปล่า
“อย่าลืมลูกไก่สีเหลือง มันคงจะเหงาแย่ถ้าเจ้าของลืมมันเอาไว้”
บันหันตามเสียงกลับไปมองตรงประตูห้องนอน ชายในชุดยูกาตะลายขนนก ยืนอยู่ระหว่างมุมแสงสว่างจากโถงทางเดินกับความมืดจากภายในห้อง เขายิ้มกว้างแล้วเอื้อมมือไปกดสวิตช์ไฟที่อยู่ตรงผนังห้อง เงาของเคนตะที่บันคุ้นเคยค่อย ๆ หายไปพร้อมกับความมืด แสงสว่างจากหลอดไฟสีนวลตาเข้ามาแทนที่พร้อม ๆ กับร่างของจุนอิจิที่เด่นชัดมากกว่าตอนปิดไฟ
“ก่อนกลับ แวะไปลามินาโกะด้วยได้ไหม ผมมีเรื่องจะคุยกับอุซางิคุงที่นั่น”
จุนอิจิพยักหน้าเป็นเชิงขอร้องมากกว่าบังคับ เขาออกเดินนำไปยังทางเดินที่เป็นระเบียงไม้ซึ่งทำหน้าที่เชื่อมออกไปทางด้านหลังของบ้าน
“มีคนมาลากลับบ้าน”
จุนอิจิดีดนิ้วเรียกปลาคาร์ปพันธุ์ตันโจสีขาวมุกตัวใหญ่ มันว่ายน้ำช้า ๆ เข้ามาหา แล้วหยุดนิ่ง ๆ อยู่ตรงหน้าบัน
“ลาก่อนครับมินาโกะ”
บันยื่นมือลงไปสัมผัสส่วนหัวของปลาเบา ๆ
“อุซางิคุง รู้จักเคนตะดีแค่ไหน?”
จุนอิจิพูดผ่านความเงียบของบรรยากาศการลาเข้ามา บันวางกระเป๋าจากมือซ้ายลงกับพื้นไม้แล้วคุกเข่านั่งลงตรงหน้ามินาโกะ
“เคนตะซังเป็นคนน่ารักครับ เป็นเจ้านายที่ใจดีและเป็นพี่ชายที่ขี้เล่น”
“คุณคิดว่า เคนตะจะทำร้ายคุณหรือเปล่า?”
จุนอิจิถามต่อ
“ไม่เลยครับ ผมไม่เคยคิดแบบนั้น”
“เคนตะอาจจะดูเป็นคนไม่ยืดหยุ่นในเรื่องธุรกิจ แน่นอนสิ ก็เราสองคนถูกสอนมาแบบนั้น เราต้องรักษาผลประโยชน์ของครอบครัว แต่รู้อะไรไหม เราไม่เคยทำร้ายคนที่เรารู้สึกดีด้วย” จุนอิจินิ่งไปซักพัก “เคนตะพูดกับแม่ว่า ตั้งแต่คุณเข้ามาอยู่กับเรา ทุกอย่างก็ดูสดใสขึ้น บ้านก็ดูเป็นบ้านมากขึ้น บ้านเราไม่เงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อน”
จุนอิจิถอนหายใจ
“เมื่อก่อน ต่างคนก็มีมุมส่วนตัว ไม่ได้มานั่งทำงานด้วยกันในห้องเดียว ไม่ได้กินข้าวด้วยกันเหมือนตอนคุณอยู่ที่นี่ แม้แต่……..”
จุนอิจิสะกิดน้ำ ไม่นาน มินาโกะก็ว่ายเข้ามาใกล้ ๆ
“แม้แต่มินาโกะก็มีชีวิตชีวาไปด้วย”
บันเหยียดขาขนานไปกับขอบบ่อปลา พยายามทำตัวให้ดูผ่อนคลายที่สุด เขาไม่อยากให้คนที่บ้านโมริตะมองว่าเขารู้สึกโกรธหรือไม่พอใจ แท้จริงแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกติดลบกับครอบครัวนี้เลย ตรงกันข้าม กลับรู้สึกถึงความเป็นมิตรที่คนในบ้านหลังนี้มอบให้ด้วยซ้ำ
“เคนตะทำไปก็เพราะอยากให้คุณเลิกยุ่งกับคนพวกนั้น เขาไม่อยากให้คุณยุ่งกับอลิซ ไม่อยากให้ไปที่ฮ่องกงอีก ผมไม่ได้หมายความว่าเคนตะทำถูกหรอกนะ เขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เด็ก เป็นคนรั้นไม่ยอมคน จริง ๆ แล้วเคนตะไม่ใช่คนเลวร้ายเลยนะ ผมรับรองได้”
“ผมไม่เคยคิดว่าเคนตะเป็นคนไม่ดีครับ”
“แม่โกรธเคนตะมากที่ทำแบบนั้น แม่บอกว่าเคนตะจ้างคนอื่นมาทำร้ายคุณ แต่ผมเข้าใจเคนตะมากกว่าใคร”
จุนอิจิชี้นิ้ววนไปมาบนหน้าตัวเองเป็นทำนองว่าเขาเป็นแฝดของเคนตะ
“เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด ผมรู้ว่าเคนตะรู้สึกยังไง เขาทำไปเพราะไม่อยากเสียของรักไป เขากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวทั้งที่ปกติเขาเป็นคนที่แฟร์มาก ๆ ”
“ผมเข้าใจครับ และยืนยันคำเดิมว่าผมไม่โกรธเคนตะ วันที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย ผมแค่รู้สึกผิดหวัง แต่เรื่องที่เคนตะบอกผมว่าเขาไม่โกหก เรื่องนั้นผมเชื่อเขา ผมมั่นใจว่าเคนตะไม่โกหก”
บันรู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋า ตอนนี้เคลวินคงโทรเข้ามาตามแล้ว
“ถ้าคุณไม่โกรธเขา ช่วยพูดกับเขาหน่อยได้ไหม?”
“ช่วย………………. เหรอครับ?”
“ช่วยปลดล็อกเขาหน่อย ตอนนี้เขากำลังเคว้ง”
# # # # # # # # # # # #
จุนอิจิเดินออกมาพร้อมกับบันตรงมายังหน้าบ้านที่เงียบสงัด เคลวินที่ยืนพิงรถของโรงแรมหันมามองจุนอิจิที่โค้งให้
“ผมจุนอิจิครับ คุณคือมิสเตอร์เคลวินสินะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
จุนอิจิยื่นมือเข้าไปสัมผัสกับเคลวิน
“ได้เวลากลับแล้ว”
เคลวินพยักหน้ามาทางบัน หลังจากจับมือกับจุนอิจิ
“ถ้าจะกรุณา ผมอยากจะยืมตัวบันซักชั่วโมงจะได้ไหมครับ ขอรับรองด้วยเกียรติของลูกผู้ชายว่า จะพาบันไปส่งที่โรงแรมให้อย่างปลอดภัย”
จุนอิจิก้มหัวอย่างสุภาพมาทางเคลวิน
“ฝากกระเป๋ากลับไปก่อนนะครับเคลวิน ผมจะไปหาเคนตะซัง ไม่นานหรอกครับ จะไปบอกลาแล้วยื่นใบลาออก”
“ให้เวลาถึงสามทุ่มตรง” เคลวินชี้ไปบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
“หมดไปห้านาทีแล้วครับเคลวิน”
บันโบกมือแล้วเปิดประตูรถของจุนอิจิเข้าไปนั่ง
# # # # # # # # # # # #
ต่อด้านล่าง
-
“ดูคุณเคลวินเขาห่วงคุณมากนะ”
จุนอิจิขับรถออกมาตามทางเลี่ยง จากนั้นก็ขับลัดเลาะมาตามถนนเส้นเล็กที่คดเคี้ยว ไม่นานก็ทะลุออกมาบนถนนใหญ่ที่มีรถอยู่คับคั่ง
“ผมเคยทำงานที่ฮ่องกงมาก่อนครับ”
“ผมหมายถึงเขาห่วง แบบ……….. หวง ๆ น่ะ”
คราวนี้จุนอิจิพูดตรงประเด็นมากกว่าเดิม เป็นคำพูดที่ดูคล้ายกับของหมอหลินไม่มีผิด
“คงงั้น …………… มั้งครับ”
บันยิ้มกลบเกลื่อน
“สามวันตั้งแต่กลับมาจากฮ่องกง เคนตะไม่ได้ไปทำงานเลย ดื่มอย่างเดียว เมาแล้วก็ขึ้นไปนอนบนโรงแรม พอเย็นก็กลับลงมาดื่มต่อ”
จุนอิจิส่ายหัว
“เคนตะอยู่ที่ไหนครับ?”
“อินาเบะเฮ้าส์ เป็นคลับของโรงแรม”
จุนอิจิใช้เวลาบนถนนไปเกือบสี่สิบนาที เขาส่งกุญแจรถให้พนักงานขับเข้าไปจอด แล้วเดินนำบันไปทางชั้นใต้ดินของโรงแรมซึ่งจัดตกแต่งเป็นแนวร้านเหล้ายุคเฮอังที่มีพนักงานในชุดโบราณให้บริการ จุนอิจิชี้ให้บันมองไปทางเคาน์เตอร์หน้าบาร์เครื่องดื่มซึ่งอยู่ด้านในของคลับ ผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่งอยู่ชิดมุมในสุดติดผนัง เป็นจุดที่ค่อนข้างสลัว
“นั่งด้วยคนนะครับ”
บันเข้ามาหมุนเก้าอี้กลมแล้วหันตัวเข้าหาเคนตะที่ก้มหน้ารินของเหลวสีใสลงในถ้วยกระเบื้อง กลิ่นของเหล้าญี่ปุ่นดีกรีสูง โชยขึ้นมาปะทะกับจมูกจนบันต้องเบือนหน้าหนี
“อยากนั่งตรงไหนก็นั่ง”
เคนตะโบกมือ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าคนที่เข้ามาอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้พูดภาษาญี่ปุ่น
“กลับไปดื่มที่บ้านดีกว่านะครับ มาอยู่ที่นี่ คนอื่นก็เป็นห่วงแย่”
บันคว้าคอขวดเหล้าที่อยู่ตรงหน้าเคนตะออกมาวางหน้าตัวเอง
“บันนี่”
เคนตะหันมามองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขายื่นฝ่ามือเข้ามาสัมผัสหน้าของบันแล้วใช้นิ้วโป้งเขี่ยไปมาบนแก้ม ในความสลัวจนต้องเพ่งสายตาแบบนี้ บันก็ยังมองเห็นสีหน้าของเคนตะได้อย่างชัดเจน หนุ่มญี่ปุ่นมีสีหน้าเข้มจัด กลิ่นแอลกอฮอล์โชยออกมากับผสมกับลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
“นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว”
เคนตะยื่นมือซ้ายเข้ามาจับหูบันเบา ๆ
“กลับบ้านเถอะครับ”
“โกรธผมมากเลยใช่ไหม?” เคนตะดึงขวดเหล้าตรงหน้าของบันกลับไปรินใส่ถ้วย “แม่ก็โกรธผมมาก” เคนตะยิ้มแล้วยกถ้วยเหล้าเข้าปาก
“เมื่อไหร่เคนตะคนเดิมจะกลับมาครับ”
บันคว้าขวดเหล้ากลับมาแล้วยกขึ้นดื่มจนหมด รสชาติขมบาดคอเคลื่อนผ่านลงสู่ท้องพร้อมกับอาการร้อนวูบ เคนตะดึงเอาขวดเหล้ากลับ เขาเขย่าขวดกระเบื้องสีขาวว่างเปล่าแล้วหันมามองบัน
“อย่ากินเหล้า ไม่ดีหรอกนะบันนี่”
เคนตะยื่นแขนเสื้อเข้ามาเช็ดปากบัน ตอนนี้บันรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ทำใจกล้าแย่งเหล้าของเคนตะมาดื่ม เหล้าขวดนี้ทำให้บันรู้สึกเหมือนมีกองไฟน้อย ๆ อยู่ในท้อง ร่างกายเขาดูจะต่อต้านด้วยการพยายามขับเอาเจ้าสิ่งแปลกปลอมกลับออกมาทางเดิม บันรู้สึกอยากอาเจียนจนน้ำตาไหล
“อย่าร้องไห้เลยนะ”
เคนตะเริ่มหน้าเสีย
“เปล่าครับ ………….ผมอยาก”
บันรีบปฏิเสธ
“อย่าเกลียดผมได้ไหม?”
เคนตะเสียงสั่น เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเอาแผ่นกระดาษพับสี่ส่วนออกมา จากนั้นก็กางลงบนเคาน์เตอร์แล้วดึงเอาปากกาที่เสียบอยู่กับกระเป๋าเสื้อขึ้นมาถือไว้ เขาบังคับมือที่สั่นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์อยู่พักใหญ่ กว่าจะเซ็นชื่อตัวเองลงไปในกระดาษได้
“เอากระดาษแผ่นนี้ไปให้มิสเตอร์เคลวิน บอกว่าผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
เคนตะยื่นกระดาษให้กับบัน
“สัญญาซื้อขายหุ้น” เคนตะพูด “ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ”
“เคนตะซัง”
บันพูดเบา ๆ
“บ้านโมริตะยินดีต้อนรับเสมอ จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ บันนี่คือสมาชิกครอบครัวเรา”
เคนตะดึงบันเข้ามากอดแน่น ก่อนจะจูบหน้าผากเบา ๆ
# # # # # # # # # # # #
ไฟท้ายของรถยนต์จุนอิจิค่อย ๆ ห่างออกไปจนกลายเป็นจุดสว่างเล็ก ๆ บันหันหลังกลับ เดินหิ้วกระเป๋าใบเล็กเข้ามาในล็อบบี้โรงแรม ผ่านมุมเลิฟซีทที่มีเคลวินนั่งอยู่หลังนิตยสาร บันเดินเข้าไปยื่นกระดาษซื้อขายหุ้นไว้ข้างหน้า ปิดส่วนที่เคลวินกำลังอ่านอยู่ ซักพักเขาก็เงยขึ้นมามองบันที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า
“ไปลาเจ้านายเก่าอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ?”
เคลวินถามแล้วดึงกระดาษเข้าไปอ่านอีกครั้ง กระดาษแผ่นนี้เป็นของจริง มีลายมือชื่อเจ้าของเดิมเรียบร้อย บันพยักหน้าแล้วพนมมือสองข้างแนบกับแก้มที่เอียงมาทางซ้าย บอกเป็นนัยว่า ‘ง่วงนอนแล้ว’
“ง่วงแล้วเหรอ?”
เคลวินถาม บันยิ้มแล้วพยักหน้าตอบ
“หิวหรือเปล่า?”
บันส่ายหัว แล้วออกเดินตรงไปยังหน้าลิฟต์ เคลวินเดินตามเข้ามาจังหวะที่ประตูเปิดพอดี
“ลืมลิ้นไว้กับเคนซาบุโร่หรือไง?”
บันส่ายหัวแล้วพยายามกลั้นหายใจ ประตูลิฟต์ปิดสนิทแนบกันดีแล้ว เคลวินกดเลขชั้นที่พักอยู่
“น่าสงสัย”
แขนยาว ๆ ดึงบันเข้ามาในวงกอด เคลวินจ่อจมูกเข้ามาชิด ทำเอาบันสะดุ้ง แต่ก็กลั้นหายใจได้ทัน แต่ไม่นานฝ่ามือเคลวินที่จับตรงไหล่ของบันก็เลื่อนขึ้นมาจับกรามคนมีพิรุธ เคลวินบีบให้บันอ้าปาก แล้วยื่นจมูกเข้ามา
“โอ๊ย!”
บันคลำหน้าผากที่โดนเคลวินเคาะด้วยข้อนิ้วชี้
“ใครสอนให้ดื่ม”
“ดื่มลาเคนตะครับ อึกเดียว”
อึกเดียวของบัน คือครึ่งขวด
“จำไว้ซะบ้างนะ ว่าเวลาดื่มแล้ว จะกลายเป็นยังไง”
“ดื่มแล้วเมา ร้อน แล้วก็แก้เสื้อ นอน”
บันหัวเราะหน้าแดง
“แล้วก็ไล่ไปเที่ยวกอดคนอื่นมั่วไปหมด”
เคลวินยื่นนิ้วเข้ามาจิ้มหน้าผากบัน
“เคนตะซังบอกก่อนกลับไปว่า ถ้าอยู่ฮ่องกงแล้ว เจ้านายปล่อยทิ้งไว้ไม่สนใจ ก็ให้โทรไปบอก เคนตะจะมารับครับ”
บันยิ้ม
“งั้นก็บอกคนญี่ปุ่นไปว่า กระต่ายตัวนี้มีเจ้าของแล้ว เป็นกระต่ายฮ่องกง ไม่ใช่กระต่ายญี่ปุ่น เจ้าของมัน หวงมาก ไม่ชอบให้ใครมายุ่ง”
ประตูลิฟต์เปิดออก เคลวินก้าวขาออกไป จากนั้นก็หันกลับมาจับแก้มของบันแล้วส่งปากอุ่น ๆ เข้ามาประกบ
“อือ…………..”
บันทำตาเหลือก
“ล้างกลิ่นเหล้าญี่ปุ่น”
เคลวินยิ้ม
จบตอนที่ 38 ครับ พบกันใหม่ตอนหน้า / เคนอิจิ
-
สุขสันต์วันแม่ครับ พบกันในวันฝนตกปรอย ๆ
ตอนที่ 38 แล้ว เรื่องราวก็ใกล้มาถึงตอนจบแล้วนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับเรื่องราวในบ้านเล็ก ๆ บนเนิน ของ ของ
ของใครดี ของอัลเบิร์ตละกัน
ยังไงถ้ามีผลงานเรื่องอื่น ๆ ก็ฝากติดตามด้วยนะครับ /เคนอิจิ :กอด1:
-
ละแบบอ่านแล้วจะกรี๊ดดดดดดด
เขินตอนท้ายมากกกกก ทำไมเคลวินน่ารักเยี่ยงเน้ >////<
บันนี่ก้โลกสวยตลอด น่ารัก ใสซื่อออออออ
แอบสงสารเคนตะละตอนนี้
เห้ออออ อย่างน้อยเขาก้ไม่ได้เลวร้ายอะไร
นอกจากเรื่องนั้นละนะ เอาเป็นว่าให้ทำใจได้เร็วๆแล้วกัน
เพราะบันนี่เขาเป็นกระต่ายฮ่องกงไม่ใช่กระต่ายญี่ปุ่นจ้า
ขอบคุณเคนอิจิที่มาต่อนะคะ รอตอนหน้าค่ะ <3
-
บันนี่น่ารักกกกกกกกกกกกกก
เคลวินก็น่ารักกกกกกกกกกกก
น่ารักทุกคนเลยยย ฮ่าาาา
เคนตะซังง ปล่อยบันไปแหละถูกแล้วว ไปหาคนใหม่เนอะ
กระต่ายตัวนี้ถูกจับใส่กรงล็อคกุญแจไปแล้ววววว
อยากได้สวีทททค่ะ สวีทกันหน่อยเซ่
-
:angry2: เหลือแต่ยัยอลิซแสบ เคลวินจัดการด่วน
-
:m1: น่าร๊ากกกกกก
-
กรี๊ดดด ล้างเหล้าแบบนี้ คนอ่านตายไปเลย >////<
-
น้องอยากจะกรี๊ดด้วยความเขิน :o8:
ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างคนดี ตอนนี้อัลเบิร์ตก็ดีขึ้นแล้ว บันนี่น้อยเคลียร์เรื่องเคนตะเรียบร้อย
อีกหน่อยก็กลับไปอยู่ฮ่องกงกับเจ้านาย และเจ้านายก็ยกขันหมากไปขอบันนี่กับแม่ที่เมืองไทยด้วยนะ :z1:
เหมือนได้ยินเสียงระฆังในโบถส์ดังพร้อมกับเพลงที่ชอบเปิดในงานแต่ง :laugh:
ยิ้มกว้างๆได้ซะที หลังจากอึดอัดมาหลายตอน มีความสุขแล้วกระต่ายน้อยของเค้า :man1:
จิ้มบวกให้พี่เคนจัง พร้อมกับรอตอนต่อไป
-
กรี๊ด ด ด ด ด กระต่ายฮ่องกง ><
-
เคลวินขยันเพิ่มดีกรีความหวานมากขึ้นเรื่อยๆนะ :-[
-
:3123:ต่างคนเริ่มแสดงออกว่ามีใจให้กัน
-
ชักจะฟินเข้าไปทุกที
ชอบให้เจ้านายแสดงความหวงบ่อยๆ จิกหมอนจะขาดแร้วววว :-[
บ๊ายบายเคนตะ โชคดีนะจ๊ะ....
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o8: :o8:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ในที่สุดดราม่าก็หายไป
น่ารักมากกกกกกกกกก
>\\\<
ต่อจากนี้จะเป็นไงนะ บันนี่กลับมาอยู่ฮ่องกงแล้ว
-
ว๊ากกกก พ่อขี้หวงมาก ห้าๆ กรี๊ดๆๆๆๆๆ ประโยคสุดท้าย
คืออะไรเป็นญี่ปุ่นจะล้างออกให้หมดเลยใช่ไหม
น่ารักที่สุด :-[
-
อ่านเรื่องนี้เเล้วรู้สึกเหมือนมีความสุข แม้แต่ช่วงดราม่า
-
เราเข้าใจเคนตะซังนะ เคนตะซังไม่ใช่คนไม่ดีอะไรหรอก
แต่บันนี่มันอัลเบิร์ตแล้ว :กอด1: (เอ๊ะ?)
เคนตะกับจุนอิจิช่างเป็ฯพี่น้องที่อาภัพรักจริงๆ ขอให้เจอคนที่ดีๆในวันข้างหน้านะค๊ะ
รอป๋าเคลวินจับกระต๋ายฮ๋องกงกิน ฮิฮิ :o8:
-
อุย...
ตอนนี้แอบเขิน
แม้จะสงสารคุณเคนตะ
แต่คุณเคนตะยังไม่ดีพอ
...เพราะงั้นก็ตัดใจซะเถอะนะเคนตะซัง
-
ความรู้สึกแรกเลย...อยากร้องไห้ เคนอิจิซังใจร้ายมากเลยชอบทิ้งให้ค้างแล้วก็ฟินอย่างเดียวตลอด
//ปาดน้ำตา
-
อั๊ยย่ะ!! ล้างกลิ่นเหล้าญี่ปุ่นหรอ เขิลแทนอ่ะ ^^
-
เคลวินแสดงออกเยอะขึ้น บันนี่เวลาเมาดูเอ๋อๆแต่ก็น่ารักไปอีกแบบ
อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารเคนตะซังง่ะ
ชอบบรรยากาศครอบครัวของเคนตะซังที่มีบันนี่เข้าไปช่วยกระชับสัมพันธ์
ยังคิดถึงภาพเวลาที่นั่งกินข้าวกัน คุรุมิซังกับบันนี่ทำอาหาร...
ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางดีหมดแล้วเนอะ รอติดตามต่อไปจ้า
:กอด1:
-
บันนี่น่ารักมากๆเลย :-[
-
สงสารเคนตะ!!!!!!
เคลวินเลยส้มหล่นไป
อย่างนี้ต้องจัดรางวัลให้บันหนักๆแล้ว
-
อิอิ ^///^
-
คลี่คลายได้ด้วยดีแล้ว บันนี่ก็จะกลายเป็นกระต่ายฮ่องกงเต็มตัว เจ้าอัลเบิร์ตก็ไม่เหงาแล้วสินะ
-
น่าร๊ากกกกกกได้อีก
บันนี่เป็นที่รักของทุกคนจริงๆ
ความจริงก็ชอบเคนตะนะ แต่ ... ของเคลวินมากกว่าแค่นั้นเอ๊งง~55555
สุขสันต์วันแม่เช่นกันค่า~
-
เขินอะ -/////-
เคลวินน่ารักกก ขี้หวง :impress2: :-[
-
"บุคคลอันเป็นที่รัก" คิดได้แค่นั้นจริงๆนะ :กอด1: กอดกระต่าย
ส่วนอีกคน...
เคนตะเอ๋ย นานอ่อนว่ะ
-
น่ารักมาก
บันนี่น้อยกระต่ายฮ่องกง
เคลวินพ่อคนขี้หวง
:-[ :กอด1:
-
อร้าย บอกไม่ถูก
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ
รักบันนี่รักเคลวินรักอัลเบิร์ตรักคุณเคน อิอิ :L2: :กอด1:
-
:impress2: ในที่สุดกระต่ายก็กลับมาอยู่ในอ้อมอกพ่อของเรา
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านบรรทัดสุดท้ายแล้ว แกล้งตาย
โอ๊ยเขิลลลลล
ขอบคุณสำหรับตอนนี้สุดๆเลยค่ะ เคนจัง
-
เข้าใจคิดนะเคลวิน ล้างกลิ่นเหล้าญี่ปุ่น o13 o13 o13
-
อ๊อยยย ชอบตอนท้ายมากค่า =///=
-
อร๊าย...เค้าล้างกลิ่นเหล้ากันได้ฟินมากมาย
ดูเหมือนทุกอย่างกำลังคลี่คลายไปด้วยดี
ขอตอนหน้าหวานๆน๊า
-
สงสารเคนตะซังที่สุดเป็นผู้ชายที่ดีขนาดนั้นแท้ๆ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ล้างกลิ่นเหล้าญี่ปุ่นนนน
อร๊ายยยยย
เขินแทนบันนี่เลยนะ ^^
จะจบแล้วเหรออออ
อ่อยยยย ,, อยากอ่านต่อ บันนี่กำลังน่ารักอ่ะ
อัลเบิร์ตฟื้นแล้ว อันนี้ดีใจสุดดด
-
"ล้างกลิ่นเหล้าญี่ปุ่น" งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด >,,,<
-
เป็นการล้างกลิ่นเหล้าที่ทำเอาคนอ่านแทบจิกทิ้งหัว >///<
-
น่ารักมากเลยอะครับ น่ารักจริงๆๆ สมกับการรอคอย แต่พี่เคนอิจิบอกว่าจะจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย ถ้าจบก็ไม่รู้ว่าจะคอยอ่านเรื่องอะไรอีก แต่ถ้าพี่เคนอิจิเอาเรื่องอื่นมาให้อ่านอีกก็ได้นะครับ แล้วเรื่องสั้นไม่เห็นมาต่อเลยครับ ยังคิดถึงเหมือนกันนะครับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[ :o8: กระต่ายฮ่องกง อ๊ายยยย
เคนอิจิ เอ้ย!! เคลวิน น่ารักเวอร์อะ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ้านายยยยยยยยยยยย ทำอะไรอ้ะะะะ T//////T
บันนี่จะได้กลับบ้านสักทีนะลูก
-
ดีใจที่อัลเบิร์ตปลอดภัย
ดีใจที่เรื่องทุกอย่างเริ่มคลี่คลายไปในทิศทางที่ดี
แต่ก็แอบหวั่นใจว่า คุณเคนอิจิจะให้แม่อลิสกลับมาทิ้งระเบิดอะไรอีกลูกส่งท้ายหรือเปล่า 555
-
น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
แหมเค้ามีวิธีล้างกลิ่นเหล้ากันแบบนี้ด้วยเหรอ :haun4:
-
เคนอิจิกลับมาก่อนนนนนน อย่าทิ้งกันเฉยๆแบบนี้สิ ทำให้อยากแล้วจากไปได้ไงนี้่ :seng2ped:
-
อยากเป็นกระต่างฮ่องกงบ้างอ่ะ
เคลวินยินดีจะรับเลี้ยงเพิ่มอีกสักตัวไหมค่ะ อิอิ
-
ขอให้พ่อหึงพ่อหวงกระต่ายบันนี่แบบนี้ไปนานๆ มันหวานมากกกกก
-
ขอให้เรื่องราวน่ารักๆของบันนี่และเคลวิลดำเนินไปได้ด้วยดีเสมอ :L1:
-
ตอนนี้เคลวินน่ารักมาก มีบอกว่าบันนี่เป็นกระต่ายฮ่องกงไม่ใช่กระต่ายญี่ปุ่น
+1 และให้เป็ดน้องบันนี่ที่น่ารักค่ะ
-
อ๊ากกกก ใกล้จบแล้วหรือคะคุณเคนอิจิ เพิ่งมาตามอ่านได้ไม่นาน :L2:
ไม่อยากให้จบไวๆเลย :sad4:
แต่ถ้าจบแล้วมีโครงการรวมเล่ม ไม่พลาดแน่นอนค้าาาา :impress2: :กอด1: :impress2:
-
อย่างนี้ก็ไม่ต้องขายบริษัทแล้วสิ
-
กระต่ายฮ่องกง ยังไงก็ไม่สามารถไปเป็นกระต่ายญี่ปุ่นได้หรอก
เคนตะคงต้องทำใจและมองพระจันทร์บ่อยๆล่ะกันนะ
ฟินมากตอนนี้ ><!!!
-
+1 แล้วก็กดเป็ดเหลืองจ้า
ถึงจะรู้ว่าเคนตะทำเพราะรักและหวังดีกับบันนี่ก็เถอะ
แต่รู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี ไม่รู้สึกสงสารด้วย
บันนี่จะได้อยู่กะพ่อกะอัลเบิร์ตแล้ว เคลวินยังจะขายบริษัทอยู่รึเปล่าหว่า
บันนี่เหมือนตุ๊กตาเลยเนาะ ไปอยู่ที่ไหนก็มีคนรักแถมให้คนจับ กอด ลูบ คลำ ไปทั่ว
ใกล้จะจบเรื่องแล้วเหรอเคนคุง ยังไม่อยากให้จบเร็วเลยอ่า :sad4:
-
รอจ้า ;)
-
อั้ยย่ะใกล้จะกลับมาอยู่ด้วยกันเเล้ววววว
ดีใจ แต่จะจบเเล้วหรอคะ T^T ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ใจหายยังไงไม่รู้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ( :
-
เคลวิน ทำเอาใจคนอ่านหวามไหวไปด้วยล่ะ
เคนตะตอนนี้น่าสงสารจัง แต่ก็เนอะ อะไรที่ไม่ใช่ของๆเรามันก็ไม่ใช่อยู่ดีแหละ
เคนตะก็ต้องทำใจละนะ
-
นั่งอมยิ้มกับความน่ารักของกระต่ายน้อย :กอด1:
-
ในที่สุด อัลเบิร์ตก็สมหวัง! :m11:
เอ๊ยยย! ต้องเคลวินสมหวังสิเนอะ 555 :laugh:
แต่สงสารเคนตะซังมากเลยอ่ะค่ะ คนแต่งหาหนุ่มน่ารักๆมาดามใจให้หน่อยเร๊ววววว :กอด1:
แล้วก็อย่าเพิ่งรีบจบนะคะ :monkeysad:
อยากอ่านตอนหวานๆๆๆๆๆๆ อีกหลายๆตอนอ่ะค่ะ
เพราะที่ผ่านมา อิตาเคลวินก็มัวแต่ซึนตลอด ฉะนั้นจะหวานทั้งที ก็เอาให้หวานซะน้ำตาลขาดตลาดกันไปเลยแล้วกัน :m20:
-
เรื่องที่ดูเหมือนจะยุ่ง ก็จบลงด้วยความน่ารักแบบใส ๆ ของเจ้ากระต่ายน้อย ( ฮ่องกง ) :z2:
ปิดท้ายด้วยมาดเจ้าชายน้ำแข็ง ที่ถูกความสดใสของสีส้ม หลอมละลาย ( หมดมาด ) 555......
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เคนอิจิ มาช้าดีกว่าหายไป........ ฮิ ฮิ .... :กอด1:
-
โอะโอจะจบแล้วหรอเนี่ย งั้นขอหวานๆของบันนี่กับเคลวินส่งท้ายหน่อยได้มั้ยคะ อิอิ
เหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีแล้วเนอะต้องขอบคุณเคนตะซังด้วยละกัน^^
ปล.กระต่ายฮ่องกงน่ารักที่สุด>0<
-
เริ่มกลับมาชอบเคนตะเหมือนเดิมแล้ว หลังจากที่ยอมปล่อยบัน
แล้วกระต่ายบันคนนี้ยังไงก็ต้องเป็นกระต่ายของฮ่องกง ไม่ใช่ญี่ปุ่น เพราะเจ้าของเขาห่วงและหวงมาก ขนาดตามมาที่ญี่ปุ่นด้วย
กด + และ + เป็ด ให้คนเขียน และความน่ารักของบันค่ะ
-
จะมีลงโทษหลังดื่มเหล้ารึป่าว อิิิอิ :impress2:
-
จนจะจบเคลวินถึงจะได้หวานออก เฮ้อ นึกว่าจะไม่ได้ฟิลล์นี้จากอาคุงเคลวินซะแล้ว
สงสัยเคนตะจะเป็นตัวเร่งที่ได้ผลดีมาก 555
-
ฮู้วววว์ ในที่สุดก็จบลงด้วยดี
แต่แอบสงสารเคนตะจังเลย :sad4:
รอดูตอนต่อไปค่า
ว่าความสัมพันธ์ของบันนี่กับเคลวินจะพัฒนาไปขนาดไหน :bye2:
-
อ๊ายยยย แอบเขินแทนบันนี่นะเนี่ยย อิอิ
เฮ้อ..น่ารักเกินก็งี้แหละเนาะ มีแต่คนมารุมรัก หุหุ
ปล.เป็นห่วงอัลเบิร์ตแทบแย่ หายเร็วๆนะคะ
-
เขินมากมายเลยค่ะ ประหนึ่งว่าเป็นบันนี่ซะเอง
เคนตะซังน่าสงสาร ตอนหน้าขอมากกว่าจูบนะคะ
อิอิ รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
อ๊ายยยยยย น่ารักไม่ไหวแล้วววววว
สงสารเคนตะ อยากให้ได้พบเนื้อคู่จังงงงงงงงงง
-
น่ารักจังเลยนะเจ้ากระต่ายฮ่องกง :-[ :-[
-
บันนี่ น่ารัก
-
เดี๋ยวนี้พ่อหวงบันนี่สุดๆ :o8:
-
บันนี่ บันบัน น้องอัลเบิร์ต คิดถึงคิดถึง
-
Chapter 39
บันยืนนิ่งอยู่กับที่ตรงหน้าลิฟต์ ฝ่ามือขวาลูบไปมาบนปากที่เพิ่งถูกล้างเหล้า ตอนนี้แผ่นหลังกว้าง ๆ ของเคลวินเคลื่อนห่างออกไปหลายก้าวจนเกือบถึงหน้าประตูห้องพัก เขาหันกลับมามองบันที่อยู่ในร่างตุ๊กตาหินแล้วกวักมือเรียกให้เดินตามไป เคลวินชูนิ้วมือทีละนิ้ว เป็นสัญญาณ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ………………… บันแยกเขี้ยวแล้วออกเดินตรงเข้าไปหา ก่อนจะแบมือขอกุญแจห้องพักของตัวเอง
“อะไร?”
เคลวินยักคิ้วสงสัย
“กุญแจน่ะสิครับ จะให้ผมหายตัวเข้าห้องหรือไงกัน”
บันยังเผลอถูปากไปมาจนเคลวินหัวเราะ
“จองไว้ห้องเดียว”
เคลวินตอบเรียบ ๆ
“เตียงคู่เหรอครับ?”
“เตียงเดี่ยว………………..คิงไซส์”
เคลวินหันหลังแล้วสอดการ์ดพลาสติกเข้ากับเครื่องสแกนหน้าห้อง ไฟสีแดงเล็ก ๆ บนกล่อง กะพริบสองสามครั้งก่อนจะมีเสียงคลิ๊กดังขึ้นที่ลูกบิด เคลวินอาศัยแสงไฟจากข้างนอกซึ่งส่องเข้ามาถึงด้านใน คลำดูสวิตช์ไฟข้างผนัง ไม่นานห้องพักขนาดมาตรฐานก็มีไฟสีนวลตาสว่างขึ้น บันรีบขยับตัวเบียดเข้าไปวางรองเท้าแล้วมองซ้ายขวาหาห้องน้ำ ตอนนี้เขารู้สึกปวดท้องน้อย เหมือนกับว่าข้างในมีลูกโป่งใบใหญ่ใส่น้ำเอาไว้จนเต็มปรี่ บันดันประตูห้องน้ำหายเข้าไปนานหลายนาที เมื่อจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้ว บันยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจก มองดูแก้มแดงสองข้างที่เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์
“อาบน้ำ แปรงฟันให้เรียบร้อยนะ”
เคลวินเคาะประตูเรียกอยู่ข้างนอก
“รู้แล้วครับคุณพ่อ ยังไงก็ต้องอาบน้ำก่อนนอนอยู่แล้ว”
บันเปิดประตูออกไปเห็นเคลวินยื่นผ้าขนหนูสีขาวมาให้
“เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมไปหยิบอันเดอร์แวร์ในกระเป๋า”
บันรับผ้าขนหนูมาแขวนคอไว้แล้วเดินไปค้นเอากางเกงในขึ้นมาดู เป็นกางเกงในสีขาวมีลายแมวยิ้มกว้างยิงฟันขาวสะอาดอยู่ตรงด้านหลัง
“อาบแล้วออกมาเปลี่ยนข้างนอก”
เคลวินหันมาพูด
“ไม่เอาหรอก”
บันโบกมือแล้วยกกางเกงในขึ้นอวด ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากนั้นยี่สิบนาทีบันก็เดินห่อตัวออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าขนหนูคลุมท่อนบนจนถึงขาเอาไว้ เคลวินนั่งอยู่บนโซฟา กำลังมองบางอย่างที่ดูคล้ายแมงกะพรุนสองขาเดินผ่านไป คนที่ค้นชุดนอนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ารู้สึกเหมือนกับว่ามีคนมองอยู่ บันหันกลับมายิ้มแล้วดึงกางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอนขึ้นมาสวม
“น้ำเย็น เย็นจนตัวสั่นไปหมด”
บันพูดแล้วหัวเราะหลังจากมุดหัวออกมาจากเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่
# # # # # # # # # # # #
บันนอนอยู่บนโซฟา มือสองข้างยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกดอ่านข้อความจากคุณคุรุมิและกดรับข้อความภาพผ่านแอพพลิเคชั่นของจุนอิจิ เป็นภาพกระต่ายกับหมีสีน้ำตาลจูบปากกันแล้วมีรูปหัวใจสีแดง บันหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวจนรู้สึกว่าพื้นนุ่ม ๆ ด้านบนศีรษะยุบลงไปเล็กน้อย เมื่อเอนหัวไปดูก็เห็นว่าเคลวินกำลังนั่งเปลือยท่อนบนอยู่ เคลวินพันผ้าขนหนูไว้ตรงท่อนล่าง และกำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมสีดำสนิทที่อยู่ในสภาพเปียกชื้น
“ก่อนมาที่นี่…………………..โดนจูบมาหรือเปล่า?”
อยู่ดี ๆ เคลวินก็ถามขึ้นมา บันกระเด้งตัวขึ้นมาแล้วพยักหน้า
“จูบ……………ตรงนี้”
บันจิ้มนิ้วชี้ลงบนหน้าผากตัวเอง
“ทำไมยอมให้เขาจูบ?”
เคลวินจับต้นแขนสองข้างของบันเบา ๆ แล้วค่อย ๆ กดลงบนเบาะนุ่ม ๆ ของโซฟา
“ตอบมาซิ?”
“จูบเพื่อสร้างมิตรภาพไงครับ มดมันยังจูบปากกันเลย แลกกลิ่นกัน”
บันหัวเราะ
“ถ้าไม่จูบที่ปากก็แล้วไป”
เคลวินกางแขนคร่อมบนตัวบันแล้วทาบริมฝีปากลงไป คราวนี้ดูเหมือนกับว่า เป็นจูบแบบเป็นทางการครั้งแรกของบัน บันจำได้ว่า เมื่อคราวงานวิ่งมาราธอน ตัวเองเคยถูกเคลวินจูบแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่คราวนั้นเป็นเพราะความตกใจจนทำให้เขาลืมหลายอย่าง ๆ เป็นจูบที่ยาวนานแต่ไม่มีความประทับใจเลย ตอนนี้เคลวินจูบนานเหมือนครั้งนั้น และบันไม่ได้หลับตา แต่กำลังเขียนบันทึกลงไปในสมองว่า จูบมีลักษณะยังไง จูบของเคลวินมีความอุ่นและชื้นนิด ๆ แล้วก็มีความร้อนจากลมหายใจที่รดเข้ามาใกล้ ๆ บันใช้มือจับตรงหัวไหล่ของเคลวิน หลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังย่อส่วนโดยการหดตัวเล็กลงเรื่อย ๆ จูบจริง ๆ ไม่ใช่แค่การเอาริมฝีปากแตะกันเท่านั้น แต่เป็นสัมผัสพิเศษเพราะเป็นส่วนที่ไวต่อความรู้สึก บันรู้สึกว่าจูบแบบนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ เคลวินไม่ได้จูบนิ่ง ๆ แต่เขาจูบแบบมีจังหวะ บางทีก็เบา บางทีก็กดริมฝีปากหนัก ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่บันรู้สึกเหมือนโดนดูด บันหายใจถี่ขึ้น เมื่อถึงจังหวะที่ถูกบดด้วยริมฝีฝากของเคลวินก็กลั้นหายใจ มือสองข้างรวมทั้งเท้าเกร็งอยู่พักใหญ่จนในที่สุดบันก็…………………… สะอึกออกมาจนริมฝีปากเคลวินหลุดออกไป
บันหัวเราะแล้วลุกขึ้นมาขยี้หัวฟูฟ่องของตัวเอง
“กลิ่นเหล้าโชยออกมาเชียวนะ”
เคลวินพูดขึ้นมาหลังจากที่จัดการเหน็บผ้าหนูที่ใกล้จะหลุดออกจากเอวตัวเองให้เข้าที่
“ก็เหล้ามันอยู่ในท้อง สะอึกออกมาก็ได้กลิ่น”
บันพูดอ้อมแอ้ม แล้วตั้งใจกลั้นหายใจเพื่อหยุดอาการสะอึก ส่วนเคลวินหยิบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดนอน
“มานี่สิ โต๊ะนี่มีไดร์เป่าผมด้วย ผมไม่แห้งแล้วไปนอนกลิ้งอยู่แบบนั้น หัวถึงได้ฟูเป็นก้อนสำลี”
เคลวินกวักมือเรียก
บันเดินเข้ามารับผ้าขนหนูชื้น ๆ ไปแขวนหลังจากที่เคลวินเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน เป็นกางเกงขายาวกับเสื้อกล้ามสีเทา บันหยิบเอาไดร์เป่าผมขนาดเล็กที่เคลวินหยิบออกมาให้ขึ้นมาดูแล้วจัดการดึงสายไฟเข้าไปต่อ จากนั้นก็ใช้หวีบนโต๊ะจัดการหวีแล้วเป่าลมร้อนให้ผมตัวเองจนแห้ง ส่วนเคลวินกำลังผูกเชือกหลวมๆ ตรงเอวกางเกงแล้วเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ ๆ บัน
“พรุ่งนี้ อยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ อยากกลับไปดูอัลเบิร์ต”
“โอกาสสุดท้ายแล้วนะ อย่ามาร้องให้พาเที่ยวทีหลังล่ะ”
เคลวินพูดแล้วดึงผ้านวมขึ้นมา
“ไม่ครับ”
บันส่ายหัว ผมฟู ๆ ตอนนี้ปลิวไสวเป็นทรงดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว
“แล้วก็ห้ามให้คนที่นี่พาเที่ยวด้วย”
เคลวินพูดต่อ โดยตั้งใจพูดให้บันฟังและทำตาม คนที่นี่ของเคลวิน หมายถึง เคนตะ
“อ้าว”
บันอ้าปาก
“ถ้าคิดจะให้เคนซาบุโร่พาตะลอน ๆ เหมือนเมื่อก่อนก็ฝันไปได้เลย หรือว่าคิดจะให้เขากอดตอนนอนก็ลืมไปได้เลยเหมือนกัน”
เคลวินโบกมือ
“เปล่าซะหน่อย”
บันโบกมือบ้าง
“ไม่ต้องเถียง……………..ขึ้นมานอนได้แล้ว”
เคลวินตบที่ว่างข้าง ๆ ตัวเรียกบัน
“ไม่ได้เถียงซักคำ”
บันก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วหยิบหมอนขึ้นมากอดพร้อมกับมองหน้าเคลวิน
“ไม่ได้เถียงแล้วทำปากขมุบขมิบทำไม?”
“สวดมนต์ก่อนนอน”
“โกหก”
เคลวินดึงเส้นเชือกเล็ก ๆ ตรงข้างบนศีรษะลงเพื่อปิดไฟ ความมืดมิดรอบๆ ตัวทำให้บรรยากาศเงียบลงไปซักพักก่อนเขาจะพูดขึ้นมา
“ดูเราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่นะ………….ว่าไง?”
เคลวินนอนตะแคงแล้วหันมาหาบันซึ่งเขามองไม่เห็น ห้องพักนี้พอปิดไฟลงแล้วดูมืดสนิท มองไม่เห็นทุกอย่างที่อยู่รอบ ๆ ตัว
“ยังไงล่ะครับ”
บันควานหาผ้าห่มของตัวเองบ้าง ก่อนจะรู้สึกว่า ผ้าห่มที่มีอยู่บนเตียง เป็นผ้าผืนเดียวกับที่เคลวินห่มอยู่ บันขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ แล้วดึงมือไปขอผ้าห่มมาห่มบ้าง
“ฉันรู้สึกว่านายสนิทกับหมอหลินหรือว่าเคนซาบุโร่มากกว่าฉัน หรืออาจจะรวมพี่ชายฝาแฝดของเคนซาบุโร่เข้าไปด้วยอีกคน”
เคลวินดึงบันเข้ามาในวงแขนแล้วโอบ ไออุ่นจากแขนและอกแผ่ออกมาเบา ๆ บันดันตัวเข้าไปในช่องว่างระหว่างวงแขนของเคลวิน จนรู้สึกว่าหน้าตัวเองอยู่ใกล้ ๆ กับหน้าอกกว้าง ๆ ของคนที่นอนอยู่ตรงข้าม
“ก็เคลวินชอบทำตัวห่างเหิน เลยดู…………….”
บันพยายามหาคำที่เหมาะสมมาใช้บรรยาย
“จับต้องยาก”
เคลวินตอบแทน
“ใช่ครับ”
บันยื่นแขนซ้ายเข้าไปจับเอวเคลวิน เมื่อไม่เห็นว่าเจ้าตัวพูดอะไร จึงเลื่อนมือตัวเองไปแปะตรงหลัง บันถูมือตัวเองไปมาบนหลังของเคลวิน เหมือนคนที่กำลังพยายามสร้างความรู้สึกดี ๆ
“ต้องลูบไปมาช้า ๆ กว้าง ๆ ไม่ใช่ถูไปมาเหมือนกำลังเช็ดรถแบบนั้น”
เคลวินตอบ คราวนี้บันลูบฝ่ามือไปบนแผ่นหลังกว้าง ๆ นั้นอย่างเบามือ ไม่นานเคลวินก็ทำแบบเดียวกันบ้าง แต่ทำในท่าทางที่คล่องกว่า เพราะหลังของบันไม่กว้างและมือเคลวินใหญ่กว่า
“มือเคลวินอุ่นจนร้อน จับทีเหมือนผมจะละลาย”
“จูบเมื่อกี้เป็นไงบ้าง?”
เคลวินถาม
“ก็…………….ดีครับ”
บันยิ้มในความมืด
“แค่นั้นเองเหรอ?”
“มันดี แบบ……………เอ้อ ………….อธิบายไม่ถูก”
บันพยายามนึกพร้อมกับเขียนเลขไทยหนึ่งถึงสิบบนหลังของเคลวินไปด้วย
“ยังไง?”
“ก็……… ร้อนนิดหน่อย บางทีก็อุ่น เปียกนิดนึงแล้วก็ชื้น ๆ ”
บันพยายามอธิบายอย่างละเอียดที่สุด
“ยังไงต่อ?”
“มันเหมือนฝัน ๆ ลอย ๆ ยังไงไม่รู้ จากนั้นก็………..”
“ก็อะไร?”
“สะอึกเป็นกลิ่นเหล้า”
บันหัวเราะในคอ
“งั้นก็……………ลองใหม่”
เคลวินขยับเข้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้ง ความรู้สึกที่บันอธิบายกลับคืนมาเหมือนตอนอยู่บนโซฟา บันยกขาซ้ายของตัวเองขึ้นไปพาดกับเอวของเคลวิน มือซ้ายสอดเข้าไปใต้แขนแล้วกอดเอาไว้แน่น เคลวินจูบเบา ๆ สองสามครั้งตรงริมฝีปากของบัน จากนั้นก็บดริมฝีปากตัวเองเข้าหา มือขวาของเขาสอดเข้ามาในกางเกงขาสั้นของบัน ผ่านเข้ามาใต้ผ้าบาง ๆ ของกางเกงในแล้วใช้ฝ่ามือร้อน ๆ ลูบไปมา ผ่านไปนานหลายสิบนาทีกว่าทุกอย่างจะหยุดลง เคลวินจูบหน้าผากบันแล้วดึงขอบขากางเกงในที่เป็นยางยืดขึ้นมาแล้วปล่อยให้ดีดลงบนผิวส่วนสะโพกของบันเบา ๆ
“อื้อ”
บันหายใจหอบ
“พอแค่นี้ก่อน เอาไว้เราทำอะไรให้ถูกต้อง แล้วค่อยทำเกินกว่านี้”
เคลวินดึงมือออกมาจากส่วนโค้งเล็ก ๆ ของสะโพกบันแล้วเลื่อนขึ้นมาจับที่แก้ม
“ทำอะไรให้ถูกต้อง หมายความว่าไงครับ? นี่เราทำ…………..ผิดขั้นตอนไปแล้วเหรอ”
บันคิดว่าครั้งล่าสุดนี้คงไม่มีอะไรผิดพลาดเหมือนครั้งแรกที่เผลอสะอึกออกมา
“ไม่ใช่แบบนั้น หมายความว่า ฉันควรจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วไปคุยกับที่บ้าน……………. หมายถึงที่เมืองไทยน่ะ”
“ไม่ต้อง………………หรอกครับ”
บันขยับตัวยุกยิกแล้วสอดมือซ้ายของตัวเองไปดึงเอาขอบกางเกงในที่ไม่เข้าที่ให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม
“เป็นเด็กกำพร้าหรือไง?”
“เปล่าครับ”
บันหัวเราะ
“ทำทุกอย่างให้เรียบร้อย ที่บ้านจะได้ไม่เป็นห่วง”
เคลวินจับบันตะแคงอีกข้างแล้วขยับตัวเข้ามาทาบเอาไว้ หน้าอกอุ่น ๆ ของเขาทาบเข้ากับหลังของบัน มือขวาสอดเข้าไปใต้เสื้อแล้วลูบตรงท้องนุ่มนิ่มนั้นเบา ๆ
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง……………. เคลวินจะไปพูดกับพ่อแม่ผมยังไง?”
บันพูดพร้อมกับประกบมือตัวเองลงบนหลังมือขนาดใหญ่ของเคลวิน จากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มไปมาบนหลังมือนั้นเบา ๆ
“จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ต้องทำให้ถูกต้อง คนเกิดมามีพ่อมีแม่ จะทำอะไรก็ต้องบอก ที่บ้านจะได้ไม่เป็นห่วง”
“ผมอายที่บ้าน”
บันพูดเบา ๆ
“จะปิดพ่อกับแม่ไปตลอดหรือไง?”
“ก็”
“ทำไมเรื่องอื่นพูดได้นานเป็นชั่วโมง ไม่เห็นต้องสอน พูดมากยิ่งกว่านกมาคอว์ที่บ้านหมอหลินซะอีก”
เคลวินยกขายาว ๆ ขึ้นมารัดบันเอาไว้
“ผมกลัวพ่อกับแม่ผิดหวัง…………… บางทีพ่อกับแม่อาจจะรู้อยู่แล้ว ว่าผมคงไม่มีแฟนเป็นผู้หญิง แต่จะให้ไปบอกแบบเป็นการเป็นงานขนาดนั้นว่าจะมีผู้ชายเข้าไปคุย ผมไม่กล้าหรอก”
บันถอนหายใจ
“อย่าคิดอะไรไปก่อนเลย กระต่ายน้อยตัวเดิมหายไปไหนซะล่ะ กล้า ๆ หน่อยสิ ฉันให้เวลาหนึ่งเดือน ระหว่างที่ฉันจัดการเรื่องบริษัทคุณย่ากับบริษัทตัวเอง ฉันจะส่งนายกับอัลเบิร์ตไปที่เมืองไทย แค่ไปบอกที่บ้านว่าฉันจะตามไปคุยเรื่องอะไร แค่นี้เอง เอาอัลเบิร์ตไปเป็นเพื่อนด้วย มันพูดไม่ได้ แต่มันช่วยทำอะไรได้หลายอย่าง แล้วจะได้รักษาอัลเบิร์ตให้หายดีด้วย ที่เมืองไทยอากาศไม่ชื้นเหมือนฮ่องกง มันจะได้หายขาดซะที”
“ที่บ้านผมมีสนามกว้าง ๆ ให้อัลเบิร์ตวิ่งทั้งวัน”
บันรู้สึกกังวลน้อยลง หลังจากเคลวินเอาเรื่องอัลเบิร์ตมาเป็นตัวช่วย
# # # # # # # # # # # #
ต่อด้านล่างครับ
-
บันยกมือขึ้นกดหมวกของเสื้อกันฝนเอาไว้หลังจากถูกลมแรงพัดให้เลื่อนหลุดออกจากหัว ฝนตกหนักจากพายุไต้ฝุ่นในทะเล ทำให้ฮ่องกงอยู่ในช่วงลมมรสุม บันตั้งใจเอาเมล็ดทานตะวันที่คุณคุรุมิให้มาตอนที่เธอส่งขึ้นเครื่องที่นะริตะมาลงปลูกริมรั้วหน้าบ้านของเคลวินเนื่องจากพรุ่งนี้ต้องกลับบ้านที่เมืองไทยแล้ว ต้นอ่อนของทานตะวันจะงอกขึ้นมาช่วงฝนของฮ่องกงแล้วจะให้ดอกสีเหลืองสดในอีกหลายเดือนต่อมา บันเอาช้อนปลูกสีส้มที่ค้นมาได้จากกล่องเครื่องมือเสียบลงไปในเนื้อดินทรายปนกรวดใต้ผืนหญ้าสีเขียวบนสนามหญ้าริมรั้วบ้านอย่างเบามือ ดินที่บ้านหลังนี้หรืออาจจะทั่วไปในฮ่องกง เป็นดินหยาบและแข็ง มีกรวดก้อนเล็กก้อนน้อยกระจายปะปนอยู่กับเนื้อดิน เมื่อขุดไปได้ซักพักก็ต้องหันไปมองเจ้าอัลเบิร์ตที่ชะเง้อชะแง้คอมาจากบานกระจกข้างในบ้าน บันจัดการผูกมันเอาไว้ไม่ให้ออกมาข้างนอก เพราะหมอสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้อัลเบิร์ตเล่นน้ำฝน เจ้าขนฟูร้องงี้ดง้าดอยากมีส่วนร่วม แต่บันทำได้แค่สวมเสื้อกันฝนให้มันพอเป็นพิธีเท่านั้น อัลเบิร์ตในชุดกันฝนของสุนัขทำคอยืดยาวจากบานกระจก มองดูบันขุดดินท่ามกลางสายฝนเย็น ๆ ของฤดูมรสุม
บันขุดหลุมได้ทั้งหมดสิบหลุม เป็นหลุมกว้างขนาดปากแก้วน้ำ ลึกประมาณสองข้อนิ้วชี้ หลุมทั้งหมดสิบหลุม เรียงตัวกันเป็นแนวตรงขนานไปกับรั้วหน้าบ้าน บันจัดการเปิดซองกระดาษที่บรรจุเมล็ดทานตะวันเอาไว้ ด้านหน้าซองนั้น มีตัวอักษรญี่ปุ่นติดเอาไว้ว่า มิยะซะกิ ฮิมาวาริ หมายถึงดอกทานตะวันจากจังหวัดมิยะซะกิ ซึ่งเป็นจังหวัดทางตอนใต้ของญี่ปุ่น บันหยอดเมล็ดทานตะวันลงไปในหลุม ๆ ละสามเมล็ด จากนั้นก็โกยดินรอบปากหลุมมากลบ หลังจากก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับการเป็นเกษตรกรจำเป็นอยู่นาน พอเงยหน้ามาขึ้นมาอีกที บันก็เห็นประตูบ้านค่อย ๆ เลื่อนไปด้วยระบบกลไกอัตโนมัติ เสียงเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนกลบเสียงเครื่องยนต์ ทำให้บันไม่ได้ยินเสียงรถของเคลวิน บันหันกลับมาแล้วใช้มือดึงเอาหญ้ารอบ ๆ ปากหลุมออก จังหวะเดียวกับที่รถยนต์สีดำคันใหญ่ขับเข้ามาในบ้านตรงเข้าสู่โรงจอดรถด้านข้าง เคลวินปลดเข็มขัดนิรภัย ขยับเกียร์รถแล้วดึงเบรคมือขึ้น ก่อนจะมองเห็นวัวขนาดย่อมตรงข้าง ๆ รั้ว เขาส่ายหัวแล้วขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะมองผ่านกระจกมองข้างด้านซ้ายอีกครั้ง มันเป็นวัวจริง ๆ วัวอยู่ในบ้านคนฮ่องกง เคลวินเอามือเช็ดฝ้าไอน้ำมัว ๆ บนกระจกใสข้างรถเพื่อให้มองได้ชัดขึ้น และกลายเป็นว่า วัวที่เขาสงสัย มันคือวัวจริง ๆ แต่เป็นวัวที่ข้างในเป็นคน บันสวมชุดกันฝนสีขาวแต้มดำลายวัว แถมหมวกบนหัวยังมีหูวัวสีดำโผล่ออกมาอีกด้วย มองผ่านกระจกมัว ๆ แล้ว แทบจะแยกไม่ออกว่าเป็นของจริงหรือของปลอม
“นึกว่าวัวที่ไหนหลงเข้ามาในบ้าน”
เคลวินกางร่มใหญ่เดินออกไปดูบันตรงริมรั้ว
“ซื้อไว้ตอนที่เราไปไต้หวันไงครับ พับเก็บไว้ในลิ้นชัก เพิ่งได้เอาออกมาใช้”
บันหันมายิ้ม
“กลับเข้าบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องขึ้นเครื่องไปเมืองไทย เป็นไข้หวัดขึ้นมาแล้วเดี๋ยวจะกลับไม่ได้”
# # # # # # # # # # # #
บันแกะสายคล้องบนปลอกคอของอัลเบิร์ตออกหลังจากเดินเข้ามาในบ้าน มันเห่าทักทายเคลวินแล้วเดินไปคาบตุ๊กตาเป็ดมาเล่นกับบัน เคลวินวางถุงอาหารเย็นลงบนโต๊ะแล้วคลายเนคไทออกจากคอเสื้อ ส่วนบันหยิบเอาตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองที่อัลเบิร์ตคาบมาให้ ขว้างไปหลังบ้าน และตกลงไปตามขั้นบันไดจนหายลับตาไป อัลเบิร์ตเห่ารับอย่างตื่นเต้นก่อนจะพาร่างฟูฟ่องของตัวเองถลาหายไปหลังบ้าน ซักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับเป็ดตัวเดิม
“10วิฯ”
บันยกฝ่ามือสองข้างขึ้นหน้าอัลเบิร์ต
“ฝากขอบคุณเคนซาบุโร่ด้วยนะบัน”
เคลวินเข้ามานั่งข้าง ๆ บันบนเบาะผ้า
“ได้หุ้นครบหมดแล้วเหรอครับ?”
“ครบแล้ว อาทิตย์หน้าจะประชุมผู้ถือหุ้น ตอนนี้ข้างคุณย่ามีหุ้นรวมกันอยู่ 55% กลายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่”
“แล้วคนที่จะซื้อหุ้นบริษัทของเคลวินล่ะครับ?”
บันหันมาถามเคลวินพร้อมกับเล็งตุ๊กตาเป็ดไปที่ซอกเล็ก ๆ ใต้ตู้ไม้ อัลเบิร์ตถลาหายไปอีกรอบ ตอนนี้มันต้องใช้ความพยายามบวกกับทักษะขั้นสูงเพราะเจ้าเป็ดหลบไปอยู่ในมุมเล็ก ๆ ยากที่จะยื่นเท้าเข้าไปเขี่ยมันออกมา
“ก็ยังอยากได้เหมือนเดิม”
เคลวินปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกแล้วเอนตัวลง แขนซ้ายยื่นเข้ามากอดบันเอาไว้
“อย่าขายเลยนะครับ บริษัทของคุณย่าก็ปลอดภัยดีแล้ว เคลวินก็มาทำงานของบริษัทตัวเอง”
“ว่าแต่ ที่บริษัทก็กำลังขาดคน”
เคลวินพูดเปรยขึ้นมา
“ตำแหน่งอะไรครับ แฟนผู้บริหารหรือเปล่า?”
บันยิ้มแล้วลงนอน โดยจัดการวางหัวตัวเองลงบนขาของเคลวิน
“นั่นกำลังรออนุมัติ”
เคลวินเขกกำปั้นลงบนหน้าผากของบันเบา ๆ แล้วขยี้หัวเล่น ทำเอาคนที่นอนเกยอยู่หัวเราะคิกคัก
“ต้องการตำแหน่งประสานงานธุรกิจระหว่างประเทศ สนใจทำหรือเปล่า ไม่บังคับนะ หรือจะไปทำงานกับดาเนียลที่บริษัทคุณย่าก็ได้”
เคลวินหันมาพูดจริงจัง
“ไม่เอาครับ ไม่ทำกับดาเนียล อยากทำกับเคลวินมากกว่า ตอนนี้ผมว่างงานอยู่นะ รีบจ้างผมซะที ไม่มีเงินเที่ยวแล้วครับเจ้านายสุดหล่อ เมื่อเช้าเพิ่งส่งงานชุดสุดท้ายให้เคนตะซังไป หลังจากนี้ไปก็หมดแล้ว ไม่มีงานทำ”
“ไหนบอกคุณสมบัติตัวเองมาซิ เจ้าของบริษัทจะได้พิจารณาจ้างงาน”
เคลวินก้มตัวลงมาจูบบันจังหวะเดียวกับที่อัลเบิร์ตเดินเข้ามาส่งเป็ดเหลืองพอดี มันลงทุนนอนตะแคงยื่นขาเข้าไปเขี่ยเอาเป็ดออกมาได้ คราวนี้เคลวินโยนเป็ดเหลืองขึ้นไปบนหลังตู้หนังสือ อัลเบิร์ตเดินโบกหางหายไปอีกครั้ง และคงไม่ได้กลับเข้ามาขัดจังหวะอีก
“พูด อังกฤษ จีนกลาง และไทยได้ครับ ทำงานเรียบร้อยดี ไม่อู้ ไม่บ่น”
บันพูดได้ถึงคำว่า ไม่บ่น จากนั้นเสียงก็หายเข้าไปในปากของเคลวิน
“ค่าแรงขอสองเท่าจากที่เดิมครับ บวกค่าประสบการณ์ด้วย”
บันดึงปากออกมาแล้วพูดต่อ
“ไม่เห็นจะมีประสบการณ์ตรงไหนเลย จูบแค่นี้ตัวก็สั่นไปหมดแล้ว”
“ไม่สั่นครับ ไม่สั่น”
บันส่ายหัวแล้วยิ้ม
“จริงเหรอ?”
เคลวินขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับดึงบันลุกขึ้นยืนตาม จากนั้นก็ส่งริมฝีปากตรงเข้าไปประกบกับของคนที่อยู่ตรงหน้าไว้เหมือนมีแม่เหล็กดูด ฝ่ามือสองข้างสอดเข้าไปใต้เสื้อบาง ๆ และสัมผัสลงบนแผ่นหลัง บันเอื้อมมือไปเหนือเข็มขัดของคนตรงข้าม จากนั้นก็ดึงชายเสื้อเขาลงมา แล้วสอดมือเข้าไปผ่านหน้าท้อง ลากยาวไปถึงหน้าอก หัวไหล่และต้นแขน พร้อมกับช่วงบนที่กำลังทำสงครามกันอย่างดุเดือด เคลวินดันลิ้นอุ่น ๆ ของตัวเองเข้ามาในปากของบัน มือขวาก็เลื่อนต่ำลงมาจากแผ่นหลังเคลื่อนลงมาที่สะโพกโค้ง ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามข้อสงสัยของเคลวินที่ถามค้างเอาไว้ จนเกือบได้คำตอบ ถ้าไม่มีเสียงแตรรถยนต์ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน รถยนต์คันนั้นกดแตรเป็นจังหวะสองครั้งติด ๆ กัน
เคลวินส่งลมหายใจอุ่น ๆ ออกมาแล้วถอนริมฝีปากตัวเองจากคนตรงข้ามอย่างเสียดาย เขาทำหน้าเหมือนคนที่กำลังดื่มชาร้อน ๆ ในวันที่อากาศหนาวจากฝน แต่มีคนเข้ามาขัดจังหวะ เคลวินเปิดกระจกใสตรงหน้าต่างออกไปดู และเห็นผู้หญิงสาวสวยในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์ฟู ๆ สีขาวยืนกางร่มขนาดใหญ่อยู่หน้าประตูบ้าน
“อลิซ?”
= = = = = = = = = = = =
คำอธิบายตอนที่ 39 ^^
จริง ๆ แล้ว เคนตะเป็นคนซื้อเมล็ดทานตะวันให้บัน เพราะหวังว่าบันจะไม่ลืมพระอาทิตย์ (ดอกทานตะวันเวลาบานแล้วจะเหมือนพระอาทิตย์) เคนตะไม่ได้ไปส่งบันที่สนามบินตอนที่บันกลับมาฮ่องกง แต่ฝากเมล็ดทานตะวันมากับแม่ เพื่อส่งให้บัน
-
(http://upic.me/i/r8/dsc04157.jpg)
(http://upic.me/i/r3/357326_2qlmgfm_gtihlt21mesmlxi9n.jpg)
เอาภาพแบบที่บรรยายในเรื่องมาฝาก^^ ยืมรูปนายแบบฝรั่งสุดหล่อมาแทนบัน
ทางเข้าเพจ กดที่น้องก็อตซิลล่าตรงแบนเนอร์ลายเซ็นครับ ไปคุยกันได้นะ / เคนอิจิ
เดี๋ยวเข้ามากดบวกให้ครับ^^
-
เขินมากอะไรมาก เคลวินเริ่มรุกบันแล้ว :-[
รุกมากๆด้วย เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวจูบ ชอบมาก!!!
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ o13
-
น่ารัก -///////////-
บันนี่น่ารักมากกกกกกกก
เคลวินก็น่ารักขึ้นมากกกกกก 5555
จูบกันจนน่าอิจฉาแล้วนะเนี่ยยย
แต่มีตัวขัดจังหวะทุกที - -*
-
อ๊ายยยยย เคลวิน เจ้าชายน้ำแข็ง ไม่น่าเชื่อหวานสุดยอดคนอ่านละลายอยู่หน้าคอม
บันนี่ของเจ๊จะน่ารักไปถึงไหน :-[
ยิ้มมีความสุข ขอบคุณเคนจิมากค่ะ
+1 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นเราก็คงงงอ่ะ มีวัวในฮ่องกง!?! ???
ว่าแต่ ความสัมพันธ์รุดหน้าแล้วนี่ ดีจังๆ ปฏิกิริยาของบันนี่เดี๋ยวกล้า เดี๋ยวเขิน ตกลงว่าทำเป็นหรือไม่เป็นกันเนี่ย
-
อ๊ายย กริ๊บกริ๊วมาก ในที่สุดก็ลงเอยได้(บ้าง)
เวลาอยู่กับบันนี่แล้วเคลวินดูอ่อนโยนจัง -////-
ส่วนตัวร้ายประจำเรื่องมาทำไมหนอ?
-
เคลวินตั้งแต่ปรับความเข้าใจกับบันได้แล้วแสดงความรักกับบันบ่อยมากนะ เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวจูบ แต่คนอ่านชอบ :o8:
บันเองก็น่ารัก น่าจูบจริงๆ ดูขี้อ้อนมากกว่าเดิม
:m31: ยัยอลิซหล่อนมาขัดจังหวะทำไม เค้ากำลังชิมของหวานกันอยู่
กด + และ + เป็ดให้กับคนเขียนค่ะ
-
สงสัยเคลวินจะเก็บกด จูบเอา ๆ อ่านแล้วเขิน >///<
-
เขินแทนบันเยยยย เคลวินรุกหนักละทีนี้
-
อ่านไปยิ้มไปตลอด ชอบเคลวิน ชอบบัน ชอบๆๆๆๆ
(http://upic.me/i/r3/357326_2qlmgfm_gtihlt21mesmlxi9n.jpg)
เห็นรูปบนแล้วนึกถึงรูปนี้เลย :กอด1:
(http://s1-02.twitpicproxy.com/photos/full/641515417.jpg?key=480640)
-
มาขัดจังหวะทำไมเนี่ย
-
อลิซอิลู?จะมาทำไมอีกยะ :angry2:
-
ตอนนี้เคลวินเริ่มสอนบันอย่างจริงจังแล้ว เดี๋ยวนี่้รู้สึกว่าเคลวินมือเป็นปลาหมึก
น้องบันนี่ของก็ไม่ขัดขืนแล้ว น่ารักชอบตอนใส่ชุดกันฝนแบบวัว
บวกหนึ่งแจกเป็ดให้คุณเคน
-
เหยยยย
น่ารักกก
ชอบน้องมากมาย บันนี่น่ารัก
เคลวิน ก็ทำอะไรชัดเจนดี ไปคุยกะแม่เลยนะ หุหุ
ว่าแต่ อลิซมาทำไม ??
-
ยัยอลิซ ยัยแม่มด มาทำไมยะ ขัดขวางชะมัด :z6: :z6: :z6: บันนี่ตัวไม่สั่นแล้วนะ อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานนนนน
-
KISS KISS KISS
-
เคลวินหวานอ่ะ
ไอบทจะหวานก็หวานนนน หวานนนนน ;w;
โอ๊ย อิฉาาา
-
:-[ :-[. แอร๊ยยยยยยยยยยย หวานมาก
แต่มารก็ยังตามมาผจญอีกกกกก จะมาไม้ไหนหล่ะแม่คุณ
-
ชอบเคลวินเวอร์ชั่นนี้มาก ก ก ก ก >///////<
-
หวาน น่ารักมากเลย
ชอบเคลวินแบบนี้จัง :-[
-
:-[
-
บันนี่เกือบไปแล้ว 2 ครั้งนะะะ เจ้านายขอรีบไปขอที่บ้านเร็วๆ ได้แล้ว :-[
-
เควินใช่ย่อยนะนี่ เอะอะจูบ จูบ จูบ
เขินอ่า
-
บันตอนอยู่กับเคลวินนี่น่ารักมากกกก....
ถ้าไม่ใช่เคลวินนี่คงอดใจไม่ไหวแน่
คงเตลิดเลยเถิดไปถึงไหนๆแล้วล่ะ แต่เพราะเคลวินคนดี
คิดเป็นคิดไปไกลถึงครอบครัวพ่อแม่ของบันเลยนะ โอ๊ยยย...ขอรักเคลวินด้วยคนนะบัน
ยัยอลิซมาทำไม แค่ได้ยินชื่อก็ :m16:โมโหแล้วนะ
-
โอยยย เมาจูบค่ะตอนนี้ =v=
สองคนนี้ข้ามขั้นไปเยอะจริง เหมือนเค้ายังไม่ได้จีบกันเลย 555
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
รอจ้า :)
-
อลิซ นางมาทำอะไรอีกห๊าาาา
ถ้าจะมาอ้อนวอนขอโทษละก้อ กลับไปเลยยยย
เคลวินเลิศมากกก เอะอะจูบตลอด ชอบมากค่าาาา
-
อลิซ เธอมาทำไมมม o22
-
ชอบอะ ชอบบบ ชอบให้เจ้านาย
จูบบันบ่อยๆ ไม่รู้นะ เป็นความรู้สึกส่วนตัว
รู้สึกว่าการจูบกันนี้ มันแลสยิวกิ้วกว่า อะจะบ๊ะเฮ้ย กันอีกนะ555+
-
บันนี่น้อยน่ารักที่สุด เชียร์เคลวินรุกกระต่ายบ่อยๆ :))
เค้ากำลังสวีทกัน ดันมีนังมารมาขวางซะนี่ ฮึ้ยย
งี้ต้องให้อัลเบิร์ตแก้แค้นซะให้เข็ด
-
แลจะมีเรื่อง
สงสัยอลิซจะมาโชว์ดราม่า555
-
ง๊ากกกก โผล่มาขัดจังหวะได้ไง แม่คนนี้
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เห็นแล้วแทบกริ๊ดด เพราะช่วงหลังๆเคนจิจะมาต่อทุกวันหยุดนักขัตฤกษ์
พอวันเห็นวันนี้แล้ว Finnnnn >////<
-
:กอด1:มีคนมาขัดจังหวะอีกแล้ว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย จะสวีทกันไปแล้วน๊า ชอบค่ะชิบ เอะอะจูบ เนี่ยยย :-[
อลิซโผล่มาแล้ว ลุ้นน
-
พี่เคนอิจิ พาบันกับอัลเบิร์ตมาส่ง 555555 ดีใจ แต่ตอนนี้ตอนแรกๆสำนวนถึงคล้ายๆนิยายแปลจังเลยครับ พี่เคนอิจิอ่านอะไรมาก่อนจะแต่งเรื่องนี้ป่าวน๊อ 555 เคลวินจะไปขอให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย ดีจังเลยครับ แต่นังผู้หญิงคนนั้น ยังมีหน้ามาอีก
-
โอ้ยยยยย
ขอเขินเป็นเพื่อนบันนี่ได้ป่ะคะ
เคลวินทำเอานั่งอ่านไปม้วนไป คิคิ
แต่ตอนท้ายโดนอลิซหักอารมณ์เซ็งเลยค่ะ
มาทำไม!!
-
รีบๆมาต่อนะ :call:
-
อัลเบิร์ตหายดีแล้ว วิ่งเล่นได้แล้ว :mc4:
-
น่ารักอ่ะ เขิน
แต่ยัยนั่นมาทำไม
อย่ามาดราม่านะ ชิชะ
-
หวานกันใหญ่เลย เคลวินอะ เดี๋ยวจุ๊บๆอยู่นั่นแหละ เขิลล :o8:
จะไปคุยกับพ่อแม่ของบันนี่แสดงว่าจะรับผิดชอบกระต่ายน้อยทั้งชีวิตใช่มะ :-[
บรรยากาศกำลังดีๆ แต่ยัยอลิซมาทำให้บรรยากาศเสียหมดเลย มาทำไมเนี่ย ชิ :m16:
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เคลวินรุกหนัก แต่ชอบมากๆเลยค่ะพี่เคน
เอะอะจูบ เอะอะจูบ กรี๊ดดดดด ชอบๆ
ตอนแรกก็เอะใจ ว่าเอ๊ะ เคลวินจูบบันบ่อยขนาดนี้ บันไม่ทัก ไม่ท้วง ไม่สงสัยอะไรบ้างเหรอ
แต่ดีดี๊ดีที่บันดูเข้าใจอะไรง่าย แถมดูเหมือนจะยอมให้ทำอะไรมากกว่านี้อีก
แอบลุ้นตั้งนาน ที่ไหนดี เคลวินคนดีจะไปคุยกับที่บ้านบันก่อน
โฮกกกก ได้ใจไปเลยค่ะ
ดูเป็นคู่ที่รักกัน และเหมือนจะคบกันกลายๆโดยที่เคลวินไม่ต้องพูดขอเป็นแฟนเลย
เพราะพี่ท่านเล่นแสดงการกระทำโดยการจูบอย่างเดียว (ไม่เหมือนอ้ายทิด รายนั้นทั้งพูดทั้งกระทำ)
ชอบตอนที่บันพูดว่า “ตำแหน่งอะไรครับ แฟนผู้บริหารหรือเปล่า?”
แบบทำไมบันนี่น่ารักจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ว่าแต่อลิซจะมาวีนเรื่องหุ้นรึเปล่าคะนี้
รอตอนต่อไปค่า
ปล.แลดูคอมเมนท์มากไปมั้ยคะ แฮะๆ พอดีอ่านแล้วอยากจะสกรีมดังๆกับความน่ารัก
เลยระเบิดออกมาทางตัวหนังสือหมดเลย :o8:
ปลล.พูดถึงอ้ายทิด เดี๋ยววันที่ 23 นี้(เลขสวยสำหรับปริม)จะไปโอนเงินค่าหนังสือแล้วนะฮร้าฟฟฟฟ อ้ายทิดกับตัวเล็กรอน้องปริมก่อนนะ
-
เคลจูบหน่อยจริงนะ คิดถงที่บันหายไปนานอ่าดิ จูบเอาจูบเอา อร๊ากกกก เขินแทนบัน
-
ฟินตัวแตกค่ะ !!! :จุ๊บๆ:
-
ว้า!!! อลิซมาอีกทำไมเนี่ย :angry2:
เบื่อจริงผู้หญิงคนนี้นี่ :m16: :m16:
-
o13 o13
-
ชักจะหวานกันเกินไปแล้วน๊ะ เก๊าอิจฉฉฉา :o8: :-[
-
เดี๋ยวนี้ เอะอะๆ จูบ
คึคึ หวานกันไป หน้าบานกันไป ลุ้นมาจนเหนื่อย
ตะเอง หอมทีเด่ะ คิดถึงชะมัด ฟ๊อดดดดดดดดดด
-
หลังๆชักจะหวานขึ้นทุกวันๆ จนเริ่มจะอิจฉาบ้างแล้ว งุงุงุ
กลับมาต่อเร็วๆนะคะ :monkeysad:
-
มาแล้วๆ
หว๊านหวาน
-
เค้าคอมเม้นต์ตอนนี้ไม่ได้อ่ะเคนอิจิ มือไม้อ่อนแรง ไหนเค้าจะล้างกลิ่นแอลกอฮอล์กัน ไหนคุณพ่อจะเปลือยแผงอก ไหนนิ้วจะเกี่ยวขอบยางยืด ไหนจะทดสอบประสบการณ์รับเข้าทำงาน ไม่ไหวๆ ดมยาก่อน ซู๊ดดดด
บทนี้มันอันตรายต่อผู้เยาว์อย่างอิชั้นอย่างร้ายกาจ คนเขียนบรรยาย 10 คนด้อยประสบการณ์อย่างเราก็จินตนาการแบบเดาๆ มั่วๆ ด้วยความอ่อนเดียงสา ไปซัก 2,900,000 :m13:
ปล. อัลเบิร์ตหาเป็ดเจอหรือยังลูก ไม่ต้องรีบนะ หาไปเรื่อยๆ หาซัก 3 ปีพ่อก็ไม่ว่าหรอก 555+
-
เขินอะ -////////- :-[ :-[ :-[ :-[
-
เคลวินกับบันนี่ น่ารักมากกตอนนี้
อ่านไปแล้ว โอ๊ยมดจะขึ้นแล้วเนี่ย 555
อ๊ายย กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม มีตัวมารมาขัดขวางซ่ะนี้ ชิ
-
โอย กว่าจะหวานกันได้แล้วยังจะมีมารมาขัดจังหวะอีก o12
ส่วนพ่อก็ขี้หวงบันนี่จริงนะ นิดๆหน่อยๆเป็นจูบตลอดเลย :m12:
อัลเบิร์ตพระเอกของเรื่องก็ยังคงความน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
จองหนังสือฯ ของเคนสุดหล่อเอาไว้แต่ยังไม่ได้โอนเงินให้เลย :a5:แว้กกกกก
แล้วจะรีบโอนให้เร็วที่สุดนะครับ :m23:
-
เคลวินนี่ก็เอะอะจูบตลอดเลยนะ
กระต่ายน้อยปากช้ำหมดแล้วมั๊งนั่น :o8: :o8:
-
แอร๊ยยยย ตอนนี้เคลวินรุกหนักมากจ้ะ ทั้งจูบ ทั้งกอด
สะดุดใจมากตอนเคลวินจับก้นนิ่มๆของกระต่ายน้อย อิจฉาาาเคลวิน
บันนี่น่ารักโฮกกกกก งื้ดๆๆ *กัดปลายผ้าห่มแรงๆ*
ทุกเรื่องของคุณเคน จะรู้สึกได้ถึงความเป็นธรรมชาติของพระนาย
อย่างตอนนี้ความสัมพันธ์ที่ก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วนี่ก็ไม่ได้ทำให้เราสะดุดอะไรเลยนะ
รู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติมากๆอย่างบอกไม่ถูก อ๊ายยย แถมเขาจะไปขอกับพ่อแม่กันแล้วด้วย
รอตอนต่อไปจ้า สงสัยอลิซมาทำไม
-
งานเข้าก่อนบันนี่กลับไทย แล้วเจ้าอัลเบิร์ตจะไม่ร้อนแย่เหรอ อยู่เมืองไทยระวังเป็นหวัดแดดแทนนะ
-
เข้ามา +1 ให้ครับ^^
ว่าแต่ ฝนตกอีกแล้ว ไม่ได้ซักผ้าซะที :กอด1:
-
คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม มีมารมาขวางซะงั้น :เฮ้อ:
-
ตอนนี้จูบมาราธอนหรอค่ะ จูบเอาๆ
ยัยอลิซจะมีทำอะไรอีกล่ะเนี่ย
รอตอนต่อไปจ้า
-
ดันๆ
-
หนุกมากๆๆ ในตอนนี้ ยัยอลิซมาทำไมก้อไม่รุ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม 55555
-
จูบกันแล้ววววววววว
-
อร๊ายยยยยย อยากบอกว่าตอนนี้อ่านแล้วเขินมากกกกกกกกกกกกก
บันน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เคลวินก็นะผู้ชายใจเย็นเป็นเราหน่อยไม่ได้บันไม่เหลืออ่ะ คึคึคึ
อ่านมาจนสุดมาสะดุดตรงยัยอลิซ ใครจุดธูปเชิญเธอมาฮ้าาาาาาาาาาา
-
กำลังหวานได้ที่อยู่พอดีเลยค่ะ
หวังว่าจะไม่มีพายุพัดมาน้าา
-
่ก่อนที่อะไร ๆ จะเป็นทางการ เจ้านายก็สอนบทเรียนก่อนวิวาห์ ให้ กระต่ายน้อย ไปทีละขั้นทีละตอน
ส่วนแม่นาง อริส จะมาทวงถามอะไรอีก คงต้องคอยจนกว่า เคนอิจิ จะมาเฉลย ....
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. ตอนที่อธิบายเรื่องเห็นวัว ก็นึกภาพตามแล้ว แต่พอเห็นรูปที่นำมาแปะ :m20:
บันนี่ ไม่เคยโตเลย แม้กำลังจะออกเรือนแล้วก็ตาม :m1:
-
คิดถึงบันนี่ฮ่องกง ><
-
ตามอ่านทันแล้ว บันนี่น่ารักเกิน
-
จะได้อ่านฉลองนิยายบันนี่ตอนนที่หน้าครบ100หรือเปล่านร้า
มาต่ออีกนร้าครับเคนอิจิ
-
งงเลย
งดหวานให้เห็นมานาน มาโครมเดียวตกใจเลยอ่ะ อิอิ
บันบันก็รู้นี่นา นึกว่าไม่รู้ซะอีก โฮะๆๆ
-
คิดถึงบันนี่
-
Chapter 40
อัลเบิร์ตแยกเขี้ยวขาววับหลังจากเดินอ้อมผ่านหลังบ้านเข้ามาเจออลิซที่ประตูรั้ว แขกผู้มาเยือนชะงักเล็กน้อยก่อนจะถอยห่างออกมาจากโครงสเตนเลสซึ่งมีคมเขี้ยวสีขาวรออยู่ด้านใน ระหว่างการประจัญหน้าท่ามกลางสายฝนนั้น อัลเบิร์ตมองลอดรั้วออกไปด้านนอกและเห็นว่า รถยนต์ที่อลิซขับมาดูว่างเปล่า ไม่มีคนชุดดำเหมือนครั้งก่อน อลิซชะเง้อคอเข้ามายังเขตด้านในของรั้วบ้านและเจอกับเคลวินที่กำลังพับขากางแล้วเดินลงบันไดมา เขาสวมรองเท้าแตะและถือร่มคันใหญ่คล้ายร่มกอล์ฟ ข้างกันนั้นมีวัวขนาดกลางหรือตัวอะไรซักอย่างเดินลงมาด้วย เคลวินดีดนิ้วเรียกอัลเบิร์ตให้เดินเข้ามาในโรงจอดรถ และวัวสองขาที่อลิซเริ่มเห็นชัดว่าเป็นบันก็เข้ามาต้อนอัลเบิร์ตให้เข้าไปหลบฝน บันดึงเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่ซุกไว้กับตัวออกมาเช็ดเจ้าหมาตัวใหญ่ ส่วนเคลวินยักคิ้วแล้วส่งคำถามไปให้อลิซซึ่งกำลังยืนนิ่งมองดูคนกับหมาในโรงรถ สาวเลือดฝรั่งเศสดูจะมีแววตาสำนึกผิดแสดงให้เห็น เธอยิ้มแล้วใช้มือปัดหยดน้ำเล็ก ๆ ที่เกาะอยู่รอบ ๆ คอเสื้อ ก่อนจะพูดออกมา
“ฉันมาลาค่ะเคลวิน”
“ลา? คุณจะไปไหน?”
เคลวินถาม
“ปารีสค่ะ ฉันจะกลับฝรั่งตอนดึกวันนี้”
“ขอให้โชคดีและปลอดภัยในการเดินทาง”
“ฉันขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ฉันคงไม่สบายใจ ถ้าไม่ได้มาพูดคำนี้กับคุณค่ะ แม้จะเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย แต่ฉันก็ยังหวังว่าคุณคงจะยกโทษให้”
อลิซก้มหน้าแล้วปาดน้ำตา ภาพสาวมาดมั่นก่อนหน้านั้น หายไปหมดกับสายฝนเม็ดโตและบรรยากาศที่ดูอึมครึม
“ผมยกโทษให้คุณ แล้วอัลเบิร์ตก็คงไม่โกรธคุณ” เคลวินพูดแล้วหันไปทางโรงจอดรถ ก่อนจะเรียก “อัลเบิร์ต”
เจ้าหมาตัวใหญ่เดินออกมาจากโรงจอดรถแล้วเข้ามาหลบในร่มของเคลวินอย่างรู้งาน
“บอกลาซะสิ อลิซเขาจะกลับแล้ว”
เคลวินแตะหัวอัลเบิร์ตเบา ๆ มันมองหน้าเจ้านายอย่างสงสัยเหมือนมีคำถาม แต่ก็ทำตามคำสั่งโดยดี อัลเบิร์ตเอาตัวเข้าไปชิดประตูแล้วยื่นเท้าออกไปให้อลิซจับ
“ขอโทษนะที่ฉันเคยพูดไม่ดี แล้วก็เคยทำร้ายแก ฉันเสียใจที่ทำแกเจ็บ รู้ไหม คืนนั้นฉันนอนไม่หลับเลยตอนเห็นแกสลบไป”
อลิซร้องไห้แล้วยื่นมือเข้ามาจับเท้าอัลเบิร์ตเขย่าเบา ๆ แขนเล็ก ๆ ของหญิงสาวกับขาหน้าที่เป็นขนฟู ๆ ของอัลเบิร์ตชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝน
“ต้องไปแล้วค่ะเคลวิน”
อลิซบอกลาพร้อมกับโบกมือเข้าไปที่โรงจอดรถซึ่งมีบันยืนอยู่ด้วย
“โชคดีครับ”
บันยิ้มแล้วโบกมือตอบ
“ฉันเพิ่งเข้าใจที่เคนตะพูดเดี๋ยวนี้เอง เด็กคนนี้ยิ้มน่ารักมากจริง ๆ ฉันขอให้คุณสองคนโชคดีเช่นกันค่ะเคลวิน อีกอย่างนะ ก่อนมาหาคุณที่นี่ ฉันเพิ่งให้เอกสารการซื้อขายหุ้นให้คุณดาเนียลไป หุ้นในส่วนของฉันทั้งหมด ฉันจะไม่ถือมันไว้อีกแล้วค่ะ คุณสบายใจได้”
“ขอบคุณครับ”
“ฉันอยากให้เราจากกันด้วยความรู้สึกที่ดี ลาก่อนค่ะเคลวิน”
อลิซยิ้มครั้งสุดท้ายแล้วเดินเข้าไปเปิดประตูรถ ก่อนจะขับออกไปท่ามกลางสายฝนเม็ดโต ว่ากันว่าหลังพายุใหญ่ที่มีฝนฟ้าคะนอง ทุกอย่างจะกลับมาสดใสอีกครั้ง เคลวินคิดว่าอลิซคงได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง และตัวเขาก็เช่นเดียวกัน ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวดูจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น บ้านหลังเดิมที่เคยเงียบเหงาคล้ายกับภาพถ่ายสีขาวดำตอนนี้กลับกลายเป็นภาพถ่ายสีสันสดใส ต้นไม้ใหญ่บนเนินแห้งแล้ง กำลังผลิใบสีเขียวอ่อนออกมารับแสงตะวัน เคลวินคิดว่าต่อจากนี้ไป ฤดูหนาวที่แสนยาวนานในชีวิตคงสิ้นสุดลงพร้อมกับการมาของฤดูใบไม้ผลิที่มีอากาศอบอุ่น น้ำแข็งที่เคยเกาะอยู่รอบ ๆ ตัว คงละลายลงด้วยสายลมที่พัดอ่อน ๆ มาจากที่ไหนซักแห่ง อาจจะเป็นลมอุ่น ๆ ที่พัดมาจากประเทศไทยก็ได้
“ไปหาของอุ่น ๆ กินกันดีกว่า”
เคลวินเดินจูงมือบันเข้าไปในบ้าน ข้างกันนั้นมีอัลเบิร์ตเดินช้า ๆ พร้อมกับโบกหางร่าเริงตามเข้าไปด้วย
# # # # # # # # # # # #
ช่วงบ่ายโมงของวันที่มีอากาศอันแสนอบอ้าว บันนอนครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนเตียง หน้าต่างที่เป็นกระจกใสเปิดรับลมเย็น ๆ จากแม่น้ำ ทำเอาผมเส้นเล็ก ๆ สีดำสนิทปลิวไปมาตามแรงลมซึ่งพัดเข้ามาเป็นระยะ นี่เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์แล้วที่บันกับอัลเบิร์ตเดินทางมาจากฮ่องกง ปฏิทินกระดาษที่ติดอยู่กับผนังห้อง มีรอยปากกาเคมีสีแดงขีดกากบาทคร่อมตัวเลขวันที่เอาไว้ หากจะนับวันตามที่อยู่บนปฏิทิน วันนี้ก็ล่วงเข้าวันที่สิบห้าแล้ว เป็นเวลาครึ่งเดือนพอดิบพอดี หลังจากบันรับปากรับคำกับเคลวิน ก่อนจะเดินทางกลับมา
‘ให้เวลาสิบห้าวัน’
‘อะไรกันครับ แค่สิบห้าวัน’
‘ถ้าเลยสิบห้าวันแล้วยังไม่คืบหน้า ฉันจะไปจัดการเอง’
เสียงเคลวินยังก้องอยู่ในหัว นี่ก็ครบกำหนดเส้นตายที่เคลวินยื่นเอาไว้แล้ว เย็นนี้ยังไงบันคงต้องลงไปพูดกับแม่ แล้วให้แม่ไปพูดกับพ่อ หรือว่าจะพูดพร้อม ๆ กันหลังกินข้าวเย็น หรือว่าจะพูดกับพ่อก่อน บันขยี้หัวตัวเองอยู่บนเตียง และเผลอหลับไป
“บัน”
“อือ ฮืมม”
บันพึมพำในคอ ตอบรับเสียงในความฝัน
“บัน ตื่นได้แล้วลูก”
แม่เข้ามาสะกิดเรียกบันที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง
“แม่”
บันพูดงัวเงีย
“ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง”
“จะไปกินข้าวข้างนอกเหรอครับ แม่ บันอยากกินกุ้งร้านริมน้ำ วันนี้วันเสาร์ ร้านเปิดถึงกลางคืนเลย”
บันพลิกตัวแล้วพยายามปัดผมที่ปิดหน้าผาก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า เพิ่งไปตัดผมมาเพราะอากาศร้อน
“คุณเคลวินเขามาคุยกับพ่ออยู่ข้างล่าง”
แม่พูดแล้วเข้ามาช่วยพับผ้าผืนบาง ๆ บนเตียง
“แม่ว่าอะไรนะ เคลวินมาเหรอครับ!”
บันหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ตอนนี้เขากระโดดหย่องขึ้นมายืนจับแขนแม่
“ตัวจริงดูดีกว่าในหนังสือพิมพ์อีกนะ”
แม่หันหลังให้บันแล้วเดินเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้า แม่เคยเห็นเคลวินในกระดาษหนังสือพิมพ์ฉบับที่เอามาห่อลูกฝรั่ง หนังสือพิมพ์ฉบับนั้น บันออกอาการอาลัยอาวรณ์จนต้องไปแกะออกมา แล้วรีดใหม่จนกลับมาเรียบเหมือนเดิม
“ไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดนี้ลงไปหาพ่อข้างล่าง”
แม่เลือกเสื้อแขนยาวสีสุภาพออกมาจากตู้เสื้อผ้าได้หนึ่งตัวพร้อมกับกางเกงขายาวสีครีม
“บันขอโทษนะแม่………….แม่เสียใจหรือเปล่า?”
บันเข้ามากอดเอวแม่ไว้เบาๆ
“พ่อแม่ทุกคน พอมีลูก ก็อยากให้ลูกเรียนสูง ๆ มีการมีงานทำเลี้ยงตัวเองได้ เรื่องส่วนตัวหลังจากนั้น ก็เป็นเรื่องของลูก เป็นชีวิตของลูกที่จะต้องตัดสินใจเอง พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยไปตลอด อนาคตลูกก็ต้องอยู่กับคนที่ตัวเองเลือก ไม่ต้องกลัวว่าพ่อกับแม่จะโกรธหรือว่าเสียใจ เราสองคนเหมือนเรือที่พายส่งลูกขึ้นฝั่งมาแล้ว ฟังแม่นะ ตอนนี้บันโตแล้ว เรียนจบแล้ว มีงานทำเป็นหลักแหล่งและเลี้ยงตัวเองได้ ชีวิตหลังจากนี้ บันต้องตัดสินใจเอง”
แม่เดินเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าอีกครั้งแล้วหยิบเอาผ้าเส้นเล็กมายื่นให้
“ผูกหูกระต่ายด้วย จำได้ไหม ว่าอันนี้ใครซื้อให้?”
บันรับหูกระต่ายสีน้ำตาลเข้ามาถือในมือแล้วยิ้ม “พ่อซื้อให้บันตอนงานวันเกิดอายุสิบขวบ”
“สิบห้านาทีนะ อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย”
แม่ยิ้มแล้วเดินออกจากห้องไป
# # # # # # # # # # # #
บันเดินย่องลงมาตามขั้นบันไดไม้อย่างเงียบเชียบที่สุด ภาพแรกที่เห็นหลังพ้นบันไดลงมาได้สามขั้นคือ เจ้าอัลเบิร์ตที่เข้ามานั่งหมอบเรียบร้อยอยู่ข้าง ๆ ขากางเกงยาว ๆ ที่บันคุ้นตา พอเดินลงบันไดมาจนถึงขั้นสุดท้าย บันเห็นเคลวินในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวผูกเนกไทสีเทาอ่อนดูสุภาพ เขากำลังหมุนหัวไม้กอล์ฟในมือไปมาก่อนจะชี้ให้พ่อของบันดูข้อต่อตรงก้านไม้ด้วยความชำนาญ
“บันมานี่สิลูก”
พ่อพยักหน้าเรียก
“สวัสดีครับ”
บันเดินเกร็งๆ เข้าไปนั่งข้างพ่อแล้วยกมือไหว้เคลวิน
“เคลวินบอกว่า ให้บันมาพูดกับพ่อไว้ก่อน แต่ไม่เห็นบันพูดอะไรเลย”
พ่อส่ายหัว
“ก็บัน ………….บันว่าจะพูดวันนี้ตอนกินข้าวเย็น”
บันตอบอ้อมแอ้มสลับกับแอบมองเคลวินที่นั่งถัดไปทางด้านซ้ายของพ่อ
“เคลวินบอกว่า บันไม่กล้าบอก เขาเลยเข้ามาบอกเอง”
“ก็…………….วันนี้บันก็ว่าจะบอกอยู่แล้ว”
บันก้มหน้าลงกับพื้น เจอกับอัลเบิร์ตที่โบกหางเป็นกำลังใจ
“แล้วตกลงว่าไงล่ะ?”
พ่อถาม
“ครับ?”
“ครับคือ ตกลง หรือไม่ตกลง?”
“แล้วแต่พ่อครับ”
“มาแล้วแต่พ่อได้ไงล่ะ ตัดสินใจเอง ถ้าไม่ พ่อก็จะได้ให้เขากลับไป”
พ่อทำหน้าจริงจัง ส่วนเคลวินที่ฟังภาษาไทยไม่เข้าใจ ได้แต่ยิ้มแล้วหันมองพ่อสลับกับบัน
“แล้วเคลวินว่าไงล่ะครับ?”
“เขาบอกจะให้บันไปอยู่ด้วย ถ้าพ่อตกลง เขาจะพาผู้ใหญ่ทางนู้นมาคุยอีกที”
“ครับ”
“ครับคือ ไป หรือไม่ไป?”
พ่อถาม
“พ่ออนุญาตบันหรือเปล่า?”
“ถ้าบันตัดสินใจแล้ว พ่อก็จะห้ามทำไมล่ะ” พ่อของบันยิ้มแล้วหันไปพูดกับเคลวินเป็นภาษาอังกฤษ “ไม่ต้องส่งผู้ใหญ่มาคุยเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ครับ แค่นัดมากินข้าวทำความรู้จักกันไว้ก็พอ แล้วเรื่องเงินหรือทรัพย์สินอะไรผมไม่เอาเพราะผมไม่ได้เลี้ยงลูกไว้ขายใคร ขออย่างเดียวให้คุณดูแลลูกของผมเหมือนที่ผมดูแลเขา บันนิสัยเหมือนเด็ก บางครั้งก็ยังตัดสินใจอะไรเองไม่ได้ ในเมื่อคุณเป็นผู้ใหญ่กว่า ผมก็หวังว่าคุณจะใช้เหตุผล ไม่ใช้อารมณ์ บันไม่ใช่คนดื้อครับ ถ้าพูดกับเขาให้เข้าใจ”
“ผมสัญญาครับ”
เคลวินตอบ
“ถ้าคุณทำตามที่ตัวเองสัญญาไม่ได้ ผมจะไปรับลูกของผมกลับ”
พ่อพูดเสียงจริงจัง
“ครับ”
เคลวินยิ้มแล้วยกมือไหว้พ่อ เขาประนมมือที่อกตัวเองแล้วก้มตัวไหว้เหมือนคนไทย
“ถ้าบันดื้อหรือพูดไม่รู้เรื่อง ผมอนุญาตให้ทำโทษและตักเตือนได้ แต่ห้ามใช้กำลัง ถ้าบันเจ็บตัวหรือเลือดออกแม้แต่หยดเดียว ผมตามไปเล่นงานคุณแน่”
พ่อลุกขึ้นยืนแล้วตบหลังเคลวินเสียงดัง
“พาเคลวินไปเดินเล่นนอกบ้านสิบัน เดินดูรอบ ๆ บ้าน เดี๋ยววันนี้พ่อจะทำกับข้าวเลี้ยงคนฮ่องกง อีกสองชั่วโมงค่อยมากินข้าวเย็นกัน”
พ่อหันมาพูดกับบันแล้วเดินเลยเข้าครัวไป
# # # # # # # # # # # #
“ตกใจแทบแย่ ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงโผล่มาแบบนี้ล่ะครับ แล้วมาถูกได้ไง?”
บันพาเคลวินเดินออกมาหน้าบ้าน โดยมีเจ้าหมาขนฟูเดินตามมาด้วย อัลเบิร์ตมาอยู่กับบันได้ครึ่งเดือนแล้ว ทำให้รู้จักอาณาบริเวณของบ้านหลังนี้ได้เป็นอย่างดี อัลเบิร์ตเที่ยววิ่งเล่นจนทั่วบ้านเลยเข้าไปถึงสวนด้านหลังซึ่งติดกับคลองและแม่น้ำ
“ฉันคิดแล้ว ว่านายจะทำงานนี้พลาด วันก่อนเคนซาบุโร่โทรมาถาม เขาเลยวาดแผนที่มาให้”
“ที่ถามว่าพ่อกับแม่ชอบทำอะไรบ้าง ที่แท้ก็จะซื้อของมานี่เอง”
บันพาเคลวินเดินเข้ามานั่งบนแคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมังคุดใบใหญ่ บนหัวมีมังคุดหลงฤดูอยู่หลายลูก บันปีนขึ้นไปเด็ดเอาลูกกลม ๆ สีม่วงเข้มลงมาก่อนจะใช้สองมือบิแยกมันออกจากกันแล้วส่งให้เคลวิน
“ดีหรือเปล่าล่ะ?”
เคลวินถาม
“พ่อชอบตีกอล์ฟ เคลวินซื้อไม้กอล์ฟให้ใหม่ทั้งชุด ระวังพ่อจะเอามาตีคุณเวลาดุผมนะ”
บันยิ้ม
“ฉันเคยดุนายด้วยเหรอ?”
เคลวินถาม
“ไม่เคย เคยแต่ขู่ แล้วก็ชอบสั่ง”
“ต่อไปนี้ นายมีผู้ปกครองคนใหม่แล้ว ได้ยินที่พ่อพูดหรือเปล่า?”
เคลวินยิ้ม
“เมื่อกี้นอนอยู่ พอรู้ว่าเคลวินมา ผมตกใจแทบแย่”
บันหัวเราะ
# # # # # # # # # # # #
แม่หยิบเอาผ้ากันเปื้อนใต้ลิ้นชักเข้ามาผูกเอวให้พ่อ ตอนนี้พ่อของบันเปิดตู้เย็นเลือกเอาผักและของสดออกมาวางเรียงกันไว้เต็มโต๊ะ มีทั้ง ชะอม ผักกระเฉด สะตอ กุ้งสด รวมถึงพริกขี้หนูสีแดงสีเขียวที่แม่เก็บมาจากต้นหลังบ้านเมื่อวันก่อน ในอ่างล้างผักใกล้กัน แม่กำลังล้างข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด และรากผักชี ปกติแล้วพ่อของบันเป็นคนที่ทำกับข้าวอร่อย แต่ด้วยงานที่ทำอยู่นั้นต้องกลับบ้านตอนช่วงค่ำอยู่บ่อย ๆ พ่อเลยไม่ค่อยได้เข้าครัว หน้าที่นี้จึงเป็นของแม่ซึ่งมีที่ทำงานอยู่ใกล้บ้านมากกว่า วันนี้แม่ดูจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทักอะไร
พ่อเด็ดยอดอ่อนชะอมที่แม่ล้างมาให้ใส่ในชามแก้วใบใหญ่ จากนั้นก็เด็ดยอดกระเฉด และผ่าสะตอ ก่อนจะทุบพริกขี้หนูสีแดงและสีเขียวรวมกับกระเทียมด้วยท่าทางที่คล่องแคล่ว
“แช่วุ้นเส้นด้วยแม่”
พ่อหันมาพูดกับแม่แล้วใช้ต้นแขนขวาขยับแว่นตาให้เข้าที่
“พ่อจะทำอะไร?”
“ผัดสามเหม็น”
พ่อชี้ให้ดูผักสามอย่างที่เตรียมไว้ในชาม ซึ่งเป็นผักที่มีกลิ่นแรง
“แล้วแฟนบันเขาจะกินได้เหรอพ่อ กลิ่นมันแรงทั้งนั้น แล้วใส่พริกเยอะขนาดนั้น เดี๋ยวก็ปากบวมพอดี คนทางนู้นเขาไม่กินเผ็ดเหมือนบ้านเรานะพ่อ”
แม่พูดแล้วเปิดตู้เก็บของด้านบนศีรษะ เลือกเอาวุ้นเส้นห่อกลางออกมาฉีกแล้วแช่น้ำไว้ในชามแก้วอีกใบ
“กินไม่ได้ก็ต้องกิน เดี๋ยวมีน้ำพริกกะปิอีกอย่าง แล้วก็ต้มยำกุ้ง”
พ่อหัวเราะต่ำ ๆ ในคอ
“เผ็ด ๆ ทั้งนั้นเลยพ่อ แกงจืดกับไข่เจียวเพิ่มมั้ย หรือผัดผักรวมไม่ใส่พริกอีกอย่าง”
แม่ท้วง
“เดี๋ยวแม่ทอดปีกไก่ให้บันอีกอย่างละกัน เอาแกงจืดลูกชิ้นด้วย บันชอบกิน เดี๋ยวกับข้าวคนฮ่องกงพ่อจัดการเอง”
พ่อพูดแล้วก็หันไปหยิบกระทะ ตั้งน้ำมัน
“จะหวงลูกอะไรปานนั้น เดี๋ยวเขาทนไม่ได้ หนีกลับไปทำไง”
“แค่นี้ยังทนไม่ได้ แล้วต่อไปจะทำอะไรได้ล่ะแม่”
“มันไม่เหมือนกัน เขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดี แม่ว่าเขาก็ดูแลบันได้นะพ่อ”
“พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่แม่ แค่กับข้าวรับลูกเขยเข้าบ้าน” พ่อยิ้มแปลก ๆ แล้วใช้มีดปาดพริกกองย่อมๆ บนเขียงลงไปในกระทะ “อย่าลืมหุงข้าวนะแม่ ข้าวหอมมะลินุ่ม ๆ กินกับกับข้าวของพ่อ รับรองจำไปอีกนาน”
# # # # # # # # # # # #
-
บันพาเคลวินเดินออกมาจนถึงสะพานไม้ที่ทอดตัวโค้งข้ามแม่น้ำ มือขวาถือสายจูงเจ้าอัลเบิร์ตเอาไว้ หมาขนฟูตัวใหญ่ลงหมอบกับซี่ไม้บนสะพาน มองดูฝูงปลาตัวน้อยที่ว่ายทวนน้ำเชี่ยวนั้นด้วยความสนใจ ทางด้านฝั่งขวา มีจักรยานขี่ผ่านไปมาตามแผ่นไม้ที่ปูเอาไว้เป็นทางสัญจร เคลวินวางมือลงบนไม้ที่ทำเป็นราวสะพานแล้วมองไปรอบ ๆ หูก็ฟังบันพูดเรื่องสมัยเด็กที่เคยมาเล่นแถวนี้อยู่บ่อย ๆ แถวบ้านของบันแม้จะขับรถออกมาจากในเมืองใหญ่ของกรุงเทพฯ ได้ไม่ไกล แต่ก็ดูร่มรื่นและเงียบสงบเหมือนกับอยู่ในต่างจังหวัด ตอนที่กำลังคุยกันอยู่นี้ ใต้สะพานที่เป็นผืนน้ำสีเขียวมรกตก็มีเรือพาย บรรทุกเอาผลไม้และขนมนานาชนิดล่องมาขาย บันเดินลงไปโบกเรืออยู่ริมท่าแล้วเลือกขนมชั้นสีเขียวใบเตยกับขนมครกร้อน ๆ ใส่ในกระทงใบตองเล็ก ๆ ที่แม่ค้าเสียบทางมะพร้าวลงมาเป็นไม้จิ้มให้ด้วย
“ลองชิมดูครับ อร่อยนะ แต่กินเยอะไม่ได้ เพราะต้องกลับไปกินข้าวที่บ้าน วันนี้พ่อทำกับข้าวเอง แสดงว่ามีอะไรพิเศษ”
บันยื่นกระทงใบตองเล็ก ๆ นั้นให้เคลวิน
“ที่ฮ่องกงเรามีเลี้ยงรับขวัญสมาชิกใหม่ในครอบครัว มีให้กินของขม ๆ อย่างมะระกับชาแก่”
เคลวินตอบ แล้วใช้มือจับทางมะพร้าว ก่อนจะจิ้มขนมครกในกระทงสีเขียวใส่เข้าไปในปาก
“ที่เมืองไทยไม่มีหรอกครับเคลวิน พ่อคงอยากทำอะไรพิเศษให้คุณเท่านั้นเอง พ่อผมทำกับข้าวอร่อยนะ คุณต้องกินเยอะ ๆ พ่อจะได้ไม่เสียใจ”
# # # # # # # # # # # #
บันเช็ดช้อนกับส้อมแล้วเดินเข้าไปช่วยแม่ยกกับข้าวในครัวออกมาวางเรียงกันเอาไว้ พ่อเดินลงมาจากบันไดชั้นบนด้วยชุดใหม่เอี่ยม เป็นเสื้อโปโลที่บันซื้อให้ตอนกลับมาจากฮ่องกง ส่วนแม่ก็เดินเข้าไปยกโถกระเบื้องใส่ข้าวออกมา จากนั้นก็ตักข้าวใส่จาน ส่งให้บันเรียงเอาไว้บนโต๊ะ
“เคลวินไปไหนแล้วล่ะบัน?”
พ่อนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะแล้วหันมาถามบัน
“เข้าห้องน้ำครับ เดี๋ยวออกมา”
บันวางจานข้าวลงแล้วเลื่อนจานไก่ทอดกับแกงจืดไว้หน้าเคลวิน
“นั่นของบัน ของเคลวินเป็นกับข้าวของพ่อ”
พ่อชี้ให้บันมองผัดผัก น้ำพริกกะปิ ต้มยำกุ้ง กับยำอีกอย่างที่มีพริกสีแดงสด
“เคลวินเขาไม่เคยกินเผ็ดนะพ่อ”
บันยกจานผัดผักเข้ามามองใกล้ ๆ เห็นมีพริกขี้หนูเม็ดเล็ก ๆ กระจายอยู่เต็มจาน
“ไม่เคยก็ต้องลอง”
พ่อพูดแล้วปล่อยบันทำหน้าสงสัย
“ถ้าเคลวินเขากินไม่หมด บันคงไม่ได้ไปฮ่องกงแล้วล่ะนะ”
แม่อมยิ้มแล้วหันไปมองเคลวินที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“เชิญนั่งค่ะ ไม่ต้องเกรงใจนะคะ”
แม่ให้เคลวินนั่งทางด้านซ้ายของพ่อ ส่วนตัวเองก็ขยับเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามใกล้กับบัน
พ่อของบันชวนเคลวินคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ เคลวินบอกว่าฤดูร้อนของฮ่องกงมีฝนตกเกือบทุกวัน ลมพัดแรงและอากาศค่อนข้างชื้น ไม่เหมือนเมืองไทยที่อากาศแห้งกว่า อย่างอัลเบิร์ตก็ดูจะอาการดีขึ้นเพราะที่บ้านของบันไม่มีอากาศชื้นเพราะไอฝนเหมือนที่ฮ่องกง ขณะที่พ่อชวนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ก็ตักกับข้าวใส่จานของเคลวินไปด้วย ส่วนหนุ่มฮ่องกงก็ตักเข้าไปปากแล้วเคี้ยวโดยไม่มีอาการผิดปกติใดๆ ในสิบนาทีแรก แต่พอคุยกันมาถึงเรื่องงานที่เคลวินทำอยู่ บันก็เห็นว่าน้ำในแก้วของเคลวินพร่องลงไปจนเกือบหมด หน้าผากก็มีเหงื่อซึมออกมาและสองแก้มเริ่มมีสีแดงเข้มขึ้นเรื่อย ๆ บันเข้าไปกดเอาน้ำแข็งในครัวใส่แก้วมาให้เคลวินแล้วก็เห็นว่าพริกสีแดงในจานที่พ่อตักมาให้ เคลวินไม่ได้เขี่ยออก แต่กินเข้าไปทั้งหมด
“กินเผ็ดขนาดนี้แล้วยังไม่พูดอะไรซักคำ แสดงว่าปกติก็ไม่ใช่คนพูดมาก”
พ่อพูดภาษาไทยกับบัน
“พ่อแกล้งเขา”
บันบ่นอุบอิบ
“ไม่ได้แกล้ง แค่เลี้ยงรับขวัญ”
“ถ้าเขาปวดท้องขึ้นมาทำไงน่ะพ่อ เดี๋ยวกลับไปโรงแรมแล้วอยู่คนเดียวด้วย”
“แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ยังผ่านไปไม่ได้ เขาจะดูแลบันได้ไง”
“เขาก็กินหมดแล้วนะพ่อ ผ่านหรือยัง?”
“ผ่าน แต่ยังไงก็อย่าติดเขาให้มากแล้วกันนะ เดี๋ยวลืมคนที่บ้านนี้หมด”
พ่อพูดเหมือนน้อยใจ
“พ่อพูดอะไรอย่างงั้น ยังไงบันก็รักพ่อรักแม่เหมือนเดิม ใครจะลืมพ่อกับแม่ตัวเองได้”
บันยิ้ม
“ที่แท้ก็หวงลูก ทำเป็นเอาเรื่องอื่นมาอ้างนะพ่อ”
แม่ผสมโรง
พ่อแม่ลูกคุยกันเป็นภาษาไทยโขมงโฉงเฉงจนเคลวินเริ่มเห็นความผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้ขัดจังหวะ เขารวบช้อนกับส้อมแล้วหันมาขอบคุณพ่อกับแม่ที่เลี้ยงข้าวเย็น
“คงจะเผ็ดแย่”
แม่ยิ้มตอบเคลวินแล้วเดินเข้าไปในครัว ซักพักก็ออกมาพร้อมกับถ้วยที่มีไอศกรีมเล็ก ๆ สามสคูป เป็นไอศกรีมสีขาวนมที่มีไอเย็น ๆ ลอยขึ้นมา แม่เลื่อนถ้วยที่มีของดับร้อนไปให้เคลวิน แล้วหันมาถามบันว่า “ภาษาจีนเขาเรียกว่าไงนะบัน?”
“椰子漿 เย่จื่อเจี้ยง 冰淇淋 ปิงฉีหลิน ไอศกรีมกะทิ”
บันตอบคำถามของแม่ด้วยการชี้ไปที่ถ้วยของเคลวิน
“โถพ่อคุณ กินเผ็ดจนหน้าแดง”
แม่ทำหน้าสงสาร
# # # # # # # # # # # #
แม่ให้เคลวินขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องนอนของบันเพราะเห็นว่าเขาเหงื่อออกจนเปียกชุ่มไปหมด เสื้อเชิ้ตของเคลวินหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ตอนนี้เปียกแนบติดกับแผ่นหลังเหมือนโดนคนเอาน้ำมาเทราดลงไป บันเดินไปค้นเสื้อยืดตัวใหญ่ในตู้มาให้แล้วรับเอาเสื้อตัวนอกกับเสื้อกล้ามตัวในของเคลวินลงมาซัก เคลวินถือโอกาสตอนอยู่คนเดียวมองไปรอบ ๆ ห้องนอนของบัน ห้องนอนนี้ออกแบบเป็นอย่างดีสมกับเจ้าของบ้านเป็นสถาปนิก พ่อของบันออกแบบห้องนอนให้ลมจากแม่น้ำพัดเข้ามาผ่านหน้าต่าง ห้องของบันอยู่ทางทิศตะวันออกของบ้าน ทำให้ตอนเช้าจะมีแสงแดดส่องลอดเข้ามาพอดี ในห้องของบันไม่ได้ดูรก แต่ก็ไม่ได้เป็นระเบียบไปซะทีเดียว ยังพอมีกองหนังสือและเอกสารวางอยู่ตามพื้นบ้าง เป็นงานของพ่อกับแม่ที่บันเอามาช่วยทำ บ้างก็เป็นหนังสือที่เคลวินซื้อให้ บางส่วนก็เป็นหนังสือภาษาญี่ปุ่นที่เคลวินคิดว่าคงเป็นของเคนตะ เขารวบหนังสือภาษาญี่ปุ่นลงไปกองอยู่ข้างใต้แล้วยกเอาหนังสือภาษาจีนขึ้นมาวางแทน เคลวินรู้สึกพออกพอใจที่บันดูจะรักและทะนุถนอมของทุกอย่างที่เขาซื้อให้ ทั้ง หนังสือ เครื่องเขียน โทรศัพท์และตุ๊กตากระต่ายยักษ์ ตอนนี้เจ้าหลันชิงและหลันเหอนอนยิ้มแป้นแล้นอยู่บนเตียง
เคลวินคว้าเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ที่บันบอกว่าซื้อเอาไว้ใส่นอน ขึ้นมาพาดไว้บนไหล่แล้วหยิบเอาผ้าขนหนูที่พับไว้บนเตียงขึ้นมา เขาบิดประตูห้องน้ำเข้าไปและพบกับห้องน้ำสีขาวสะอาดตา มีแผ่นกระเบื้องปูพื้นเป็นลายสุนัขดัลเมเชียน ข้างผนังมีประตูไม้ซึ่งเชื่อมออกไปสู่ลานหินทรายด้านนอก เป็นลานอาบน้ำโล่ง ๆ ไม่มีหลังคา แต่มีต้นกล้วยหอมที่ยืนต้นสูงมาจากชั้นล่างของบ้านทำหน้าที่เป็นฉากบัง ด้านบนมีฝักบัวทำด้วยสังกะสี เคลวินใช้เวลาสำรวจสิ่งละอันพันละน้อยของบันอยู่ซักพักก็อาบน้ำแล้วออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่และผมที่เปียกชื้น เขาแขวนผ้าขนหนูบนราวตากผ้าตรงระเบียงห้องแล้วเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน เจอกับพ่อของบันที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่บนเบาะผ้าของโซฟารับแขก
“ค่ำแล้ว เดี๋ยวผมกับพ่อจะไปส่งที่โรงแรมครับเคลวิน”
บันกลับออกมาจากลานหินที่ใช้ตากผ้า แล้วเข้ามาสะกิดเรียกเคลวิน
“เดี๋ยวเรียกรถโรงแรมมารับ”
เคลวินตอบ
“พ่อบอกว่าใกล้จะดึกแล้ว กว่ารถโรงแรมจะมาก็คงอีกนาน แล้วตอนนี้รถในเมืองก็เยอะด้วยครับ กรุงเทพฯ รถติดมาก”
บันออกไปหยิบรองเท้าแตะมาเคาะ จากนั้นก็เดินไปเรียกอัลเบิร์ต
“อัล พ่อจะกลับแล้ว”
บันดีดนิ้วเรียก ไม่นานเจ้าอัลเบิร์ตก็เดินแกว่งหางออกมา
“เดี๋ยวผมเก็บเสื้อไว้ให้ครับ ตอนนี้ใส่เสื้อผมไปก่อน อ้อ แล้ววันนี้เป็นไงบ้างครับ?”
บันจิ้มตรงหน้าอกของเคลวิน แล้วหัวเราะ
“วันนี้เหรอ…………..ก็ น่าประทับใจดี”
“ยานี่เก็บไว้กินเวลาปวดท้องครับ”
บันสอดซองยาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเคลวิน พอดีกับที่พ่อถือกุญแจรถเดินออกมา
พ่อขับรถเรนจ์ โรเวอร์ซึ่งใช้อยู่ประจำออกมาตามถนนที่ค่อนข้างมืด นาน ๆ ถึงจะเจอกับเสาสูงที่มีหลอดไฟส่องสว่างอยู่ริมทาง บันนั่งหาวหวอดอยู่เบาะหลัง ส่วนเคลวินนั่งอยู่เบาะหน้ากับพ่อ กำลังคุยกันเรื่องต่อเติมบ้าน ซึ่งเคลวินสนใจหลังจากเห็นบ้านของบันที่มีการตกแต่งแตกต่างไปจากบ้านโดยทั่วไป บันนั่งอยู่ตรงกลางเบาะรับลมเย็น ๆ ของเครื่องปรับอากาศจากแผงคอนโซลหน้ารถ ไม่นานก็ตาปรือและม่อยหลับไปหลังจากได้ยินพ่อพูดเรื่องต้นไม้เมืองร้อน ต้นกล้วย ต้นธรรมรักษา
“เอ้า หลับไปแล้ว” พ่อเหลือบมองกระจกมองหลัง แล้วหันมาทางเคลวิน ตอนนี้รถยนต์ขับออกสู่ถนนเส้นหลัก มุ่งตรงสู่ย่านใจกลางเมือง
“ฝากบันด้วยนะครับ ลูกผมกินง่ายนอนง่าย คุณคงไม่ลำบากเท่าไหร่”
“ผมจะดูแลบันให้ดีที่สุดเหมือนคุณดูแลครับ สัญญา”
เคลวินพูดแล้วหันตัวไปมองเบาะหลัง ตอนนี้บันหลับไปแล้วโดยที่ไม่ได้ฟังเขาพูด แต่ยังไงก็ตาม เคลวินไม่ได้พูดรับปากเพื่อให้จบเรื่องไปเท่านั้น แต่เขานึกอยากดูแลบันจริง ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่เฉินไปรับคนมาผิด กลายเป็นเรื่องผิดพลาดที่น่าดีใจ บันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา เป็นเหมือนน้ำอุ่น ๆ ที่เข้ามาละลายช็อคโกแลตในตู้เย็น เป็นน้ำหวานสีส้มที่จับกับเกล็ดน้ำแข็งเย็น ๆ หรือเป็นอะไรซักอย่างที่ทำให้รู้สึกอุ่นในใจ นึกไปแล้ว ก็น่าให้รางวัลกับเฉิน จากที่ควรทำโทษด้วยการหักเงินโบนัสปลายปี ตอนนี้เคลวิน คงต้องให้รางวัลพิเศษแทน
-
(http://upic.me/i/8q/358_32823.jpg)
บันทึกของบัน
“ สองเดือนพอดีที่ผมปลูกดอกเซี่ยงรื่อขุย ครับ ชื่อมันเรียกยากจริง ๆ จะเรียกฮิมาวาริ ก็โดนห้าม ก็จะใครซะอีกล่ะครับ ก็คุณพ่อของอัลเบิร์ต มิสเตอร์เคลวินนั่นแหละ ห้ามใช้ภาษาญี่ปุ่นในบ้าน ดอกเซี่ยงรื่อขุยหรือว่าทานตะวันที่ขุดหลุมปลูกไว้เมื่อสองเดือนก่อน ตอนนี้ออกดอกบานหมดแล้ว บางหลุมที่งอกขึ้นมาทั้งสามเมล็ด ผม (กับอัลเบิร์ต) ก็ช่วยกันย้ายมาปลูกหลุมอื่น ต่อกันเป็นแนวจนสุดประตูรั้วบ้านเลยครับ วันก่อนมีช่องทีวีฮ่องกงเข้ามาขอทำสารคดี ผมก็ต้องตามเคลวินมาให้สัมภาษณ์ด้วยครับ เพราะนักข่าวไม่ยอมพูดภาษาอังกฤษ แล้วผมก็พูดกวางตุ้งได้แย่เกินกว่าจะออกทีวีได้
เงินที่ได้มาจากรายการข่าว ผมให้เป็นของขวัญอัลเบิร์ต ตอบแทนที่มันช่วยเฝ้าสวน เงินที่ได้มากลายเป็นตุ๊กตาเป็ดฝูงใหม่ (ฝูงเดิมพิการ หัวขาด ปีกหลุดไปหมดแล้ว) แล้วก็ได้ปลอกคออันใหม่ อ้อ เกือบลืมเขียน นักข่าวและช่างภาพที่มาที่บ้านบอกว่า รายการจะออกอากาศตอนค่ำพรุ่งนี้ เป็นช่วงสารคดีที่น่าสนใจ ผมว่าถ้าไปปลูกในเมืองไทยคงไม่ได้ออกทีวี แต่ที่ฮ่องกง คงไม่มีใครปลูกทานตะวันมากขนาดนี้ ผม (กับอัลเบิร์ต) นับต้นเซี่ยงรื่อขุยได้ยี่สิบเจ็ดต้น จากที่คิดว่าจะปลูกประดับบ้านเฉย ๆ ตอนนี้มันกลายเป็นสวนขนาดย่อมที่มีคนเข้ามาขอถ่ายรูปทุกวันไปแล้ว อัลเบิร์ตดีใจที่มีคนมาเที่ยวบ่อย ๆ และเจ้าขนฟูก็กลายเป็นไกด์นำเที่ยวสวนดอกไม้ขนาดเล็กของเราไปแล้ว
หลังจากกลับมาจากบ้านที่เมืองไทย เคลวินให้ผมหยุดหนึ่งเดือน แต่จริง ๆ ก็ไม่ได้หยุดนะครับ ยังทำงานส่งอาจารย์และแก้งานอยู่เหมือนเดิม เป็นการศึกษาบทความสมัยราชวงศ์ถังที่มีอิทธิพลต่อคนในยุคสมัยใหม่
ที่ปรึกษาอีกคนก็คือคุณพ่อบ้านของพี่หลินครับ อนุญาตให้ไปทำการบ้านที่ห้องสมุดได้ทุกวัน และหลังจากบ่นกับตัวเองอยู่บ่อย ๆ (ตั้งใจให้เคลวินได้ยิน) ในที่สุด เคลวินก็พาไปลั่วหยาง และฉางอัน เคลวินบอกว่า ผมเอาแต่บ่นว่าไม่มีข้อมูล ก็เลยพาไปดูบทกวีที่หลี่ไป๋กับตู้ฝู่เขียนเอาไว้ (สงสัยคงรำคาญเสียงบ่นงึมงำซะมากกว่า) งานชิ้นสุดท้ายที่ส่งอาจารย์ไป ได้รับคำชมครับ ก็แน่อยู่แล้ว เพราะได้ครูเก่งอย่างคุณพ่อบ้าน แล้วเคลวินก็มาตรวจให้ด้วย เขาใช้ปากกาสีแดงวงเอาไว้ตรงที่ผมเขียนผิด เคลวินบอกว่า ถ้าลงทุนขนาดนี้แล้วผมไม่ได้รางวัลวิทยานิพนธ์ติดมือกลับมาตอนเรียนจบช่วงปลายปี เคลวินจะทำโทษ (อีกแล้ว) จริง ๆ ไม่ใช่ความผิดผมเลยนะเนี่ย
หลังจากปิดเล่มวิทยานิพนธ์แล้ว เคลวินให้เริ่มงานที่บริษัทครับ ก็บริษัทของเคลวินนั่นแหละ พนักงานที่นั่นดีใจกันมากที่เคลวินยังเป็นเจ้าของ จากคำพูดนี้ ก็จะพอเห็นภาพว่า แม้จะดูเป็นคนเรียบเฉย(และเย็นชา)ไปบ้าง แต่เคลวิน(ของผม)ก็เป็นที่รักของคนในบริษัทเหมือนกันนะ และที่ทำให้ผมดีใจมาก ๆ ก็ตรงที่เคลวินให้ผมหยุดครึ่งวันได้ในวันศุกร์ ผมดีใจตรงที่จะได้ไปเที่ยวก่อนกลับเข้าบ้าน แต่ไม่ใช่หรอกครับ เคลวินก็หยุดครึ่งวันด้วยเหมือนกัน เป็นครึ่งวันที่เคลวินบอกว่า ต้องใช้เวลาด้วยกันก่อนกลับเข้าบ้าน อย่างแรกที่ได้ทำตอนหยุดครึ่งวันคือ ได้ครัวใหม่ครับ เคลวินสั่งชุดครัวเข้ามาใหม่ แล้วเราก็เริ่มทำกับข้าวกินเอง (ผมว่าผมทำอร่อยกว่านะ) แต่เคลวินทำไม่อร่อยเลย ขนาดอัลเบิร์ตยังดมแล้วเดินหนี ยังไงก็ตาม อาหารอย่างเป็นทางการที่เราภูมิใจก็คือ เค้กครับ เค้กวันเกิดของเคลวินกับอัลเบิร์ต ผมเพิ่งรู้ว่าเคลวินเกิดก่อนอัลเบิร์ตหนึ่งวัน (แต่ก่อนหลายปีนะครับ ไม่ใช่ปีเดียวกัน เดี๋ยวจะหาว่าอัลเบิร์ตแก่) โอ๊ย ฮาครับ ก็หมาอย่างอัลฯ ต้องคูณสิบสองใช่มั้ยล่ะครับ ถ้าเกิดปีเดียวกับเคลวิน สงสัยอัลฯ จะเป็นทวดของหมาเซนต์เบอร์นาร์ดในฮ่องกง
พูดถึงเรื่องวันหยุด เคลวินจะพาผมไปเรียนว่ายน้ำในวันเสาร์หน้าแล้วก็พาไปเรียนขับรถ (พวงมาลัยกับเลนถนนของฮ่องกงไม่เหมือนเมืองไทย) แล้วก็จะให้ผมไปสอบใบขับขี่ด้วย (ถ้าไม่ผ่านก็จะโดนทำโทษเหมือนเช่นเคย)
วันก่อนพ่อเพิ่งส่งของขวัญมาให้ เป็นแบบบ้านที่พ่อทำให้จากโครงเดิมที่เคลวินส่งไป เคลวินบอกว่าจะทำห้องนอนให้กว้างขึ้น แล้วย่อห้องผมให้เล็กลง เอาไว้ใช้เป็นที่เก็บของ ครับ เป็นการย้ายผมออกมาอย่างเป็นทางการ (เหมือนไล่ที่เลย)
ช่วงสุดท้ายของบันทึก ผมจะเล่าเรื่องชีวิตรักของพี่ชายสี่คนของผมให้ฟัง
เริ่มจาก พี่หลิน หลังจากที่คุณพ่อบ้านบ่นว่าตัวเองแก่มากแล้ว ชอบหลง ๆ ลืม ๆ พี่หลินควรจะมีคนรักมาทำหน้าที่นี้ ในที่สุดพี่หลินก็มีแฟนแล้วครับ สงสัยหรือเปล่า ว่าแฟนพี่หลินเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
แฟนพี่หลินเป็นนักเปียโนหญิงครับ เล่นเก่งมาก พี่หลินเจอเธอครั้งแรกที่งานคอนเสิร์ตการกุศล แล้วบังเอิญเธอเอานกแก้วมารักษาที่คลินิกเลยได้พบกันอีก คุยกันไปมาก็ลองคบกันดู (พี่หลินเล่า)
คนที่สอง ดาเนียล (ปลาหมึกจอมเลื้อย) คนนี้ยังไม่มีแฟนเพราะทำงานหนัก ลืมบอกไปว่า ดาเนียลจอมกะล่อน ตอนนี้ขยันทำงานมากครับ เย็นวันศุกร์ก็แวะเข้ามากินข้าวด้วยที่บ้านบ่อย ๆ
คนที่สาม พี่ภูมิ พี่ของแม่ไก่ พี่ภูมิไปทำงานต่างประเทศแล้วได้แฟนเป็นคุณหมอลูกครึ่งไทยแคนาดากลับมา คุณหมอเป็นผู้ชายรูปร่างประมาณผมนี่แหละครับ (แม่ไก่บอกว่า สงสัยพี่ภูมิจะชอบคนประมาณนี้)
คนสุดท้าย ไม่พูดถึงไม่ได้ ก็พี่ชายสุดที่รักของผมไงครับ เคนตะซัง คนนี้พูดทีเล่นทีจริงกับเคลวินว่าเขาจะอยู่เป็นโสดไปอีกหลายปี เพื่อรอให้เคลวินเลิกกับผม จากนั้นก็จะรับผมไปอยู่ที่โตเกียว เคลวินไม่โกรธครับ แต่กลับบ้านมาก็เก็บหนังสือภาษาญี่ปุ่นของผมใส่กล่องไว้หมดเลย แถมยังห้ามพูดภาษาญี่ปุ่นในบ้านอีก ก็อย่างที่ผมบอกตอนต้นบันทึกแหละครับว่า ขนาดดอกทานตะวันยังให้เรียกเป็นภาษาจีนเลย เคลวินไม่ใช่คนขี้หึงครับ แต่เก็บเลขพาสเวิร์ดอีเมล์ผมไว้ทั้งหมด บอกว่าต้องทำหน้าที่ดูแลผมแทนพ่อที่เมืองไทย
อากาศที่ฮ่องกงตอนนี้เริ่มหนาวแล้วครับ อัลเบิร์ตได้เสื้อกับที่นอนใหม่เอี่ยม ส่วนผมไม่ได้อะไรเลย จริง ๆ ครับ เคลวินบอกว่าผมทำงานมีเงินเดือนแล้ว แต่อัลเบิร์ตไม่มีงานทำ ยังไงก็เถอะ ผมก็อยากได้ของขวัญทุกวันหยุดสำคัญจากเคลวินอยู่ดี อากาศหนาวนี่น่านอนซุกผ้าห่มมากครับ อยากจะหยุดงานที่ทำไว้ทั้งหมด แต่เคลวินก็ชอบเอาเท้ามาเขี่ย (ผมไม่ได้มีสี่ขาเหมือนอัลเบิร์ตซะหน่อย) บางทีก็เอาปากกามาจิ้มท้อง ถ้าผมไม่ออกมาจากผ้าห่มมาทำงานต่อก็กระชากผ้าห่มออก (คิดว่าเคลวินจะยิ่งกว่าคุณพ่อของผมแล้วล่ะครับตอนนี้)
จบการบันทึกไว้เท่านี้นะครับ เป็นบันทึกที่นินทาว่าร้ายเคลวินได้เต็มที่ เพราะเคลวินอ่านตัวหนังสือภาษาไทยไม่ออกครับ ขอบคุณพ่อขุนรามฯ ที่ท่านประดิษฐ์ตัวอักษรไทยขึ้นมาครับ”
บัน,@ฮ่องกง
Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม จบบริบูรณ์ครับ^^
-
คิดถึงน้องบัน น้องงบันก็มาให้หายคิดถึง น่ารักที่สุดเลยค่า
.......กรี๊ด!!!! ขอโทษทีค่าที่มาขั้น เมื่อกี้เรานึกว่าโพสจบแล้วอ่า ขอโทษทีนะคะ
-
จบบริบูรณ์ครับ
ขอบคุณทุกรีพลาย ตั้งแต่รีพลายแรกและต่อไปอีกทุก ๆ รีพลาย ขอบคุณที่บวกคะแนนให้ผมและขอบคุณที่บวกเป็ดให้ด้วยครับ
แม้เรื่องนี้จะจบแล้ว แต่ยังไงก็อย่าลืมกันนะครับ อีกซักพัก(ใหญ่) คิดว่าจะมีกิจกรรมด้วยกัน แต่ยังไม่บอกรายละเอียดละกันนะ
เอาไว้มีอัพเดต ผมจะแจ้งเอาไว้บนหัวกระทู้นี้นะครับ ตอนนั้นกระทู้นี้คงไปอยู่ห้องนิยายจบแล้ว
แฟนนิยายรหัสลับนักปรุงยาที่รอตอนจบ ตอนนี้ผมแก้คำผิดกับแก้เนื้อหาบางตอนให้อ่านง่ายขึ้น เสร็จแล้วก็จะเอามาลงใหม่ทั้งหมดครับ
เป็นเหมือนรีไรท์แก้เนื้อหากับแก้คำผิดไปด้วย
ขอบคุณอีกครั้ง หากมีนิยายใหม่ออกมาก็ฝากด้วยนะครับ /เคนอิจิ
ปล.ใครนะ กดบวกเราเร็วมาก ^^ แล้วผมจะเข้ากดบวกให้ทีหลังครับ ตอนนี้ไปแก้งานอีกเรื่องก่อนครับ
ปล2. ทางเข้าเพจ กดตรงน้องก็อตซิลล่าตรงแบนเนอร์ลายเซ็นนะครับ ไปคุยกันได้ หรือฝากข้อความ ทวงนิยาย สอบถาม ได้ครับ
-
บันทึกของบันให้ความรู้สึกเหมือนว่าจบแล้วเลยอ่ะ
เย้ย จบแล้วจริง ๆ อ่ะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขทุกตอน ชอบนิยายที่อ่านแล้วได้ความรู้
-
อ่านจบเเล้วววว ในความรู้สึกเหมือนเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ไม่กี่วันก่อนเอง
ที่จริงอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิกของเล้าเป็ดเลยค่ะ เป็นเรื่องแรก ๆ ที่ได้อ่านเลยด้วย
(ที่จริงแอบเป็นสมาชิกไร้เงามานาน เพิ่งสมัคสมาชิกเล้าเป็ดเมื่อเร็วๆนี้เองค่ะ)
ใจจริงยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยค่ะ T^T เหมือนมันยังไม่เต็มอิ่มเท่าไหร่
ยังหลงอยู่ในมนต์เสน่ห์ของบัน กับ เควิล เเล้วอัลเบิร์ต อยู่เลยค่ะ
ยังไงก็ ขอตอนพิเศษ เยอะๆนะคะ >< /*เปรี้ยง :z6:
เเล้วเรื่องนี้จะมีรวมเล่มหรือเปล่าคะ ? ;w; คืออยากเก็บรวมเล่มอ่ะค่ะ ><
+1 เป็ดให้เเล้วนะคะ เสียดายยังกด + ไม่ได้ เลย
ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้ได้อ่าน เป็นกำลังใจให้ค่ะ
รอเรื่องใหม่ค่า ♥
-
:L1: :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆครับ
-
คุณพ่อของบันน่ารักมาก ส่วนเคลวินก็น่ารักเหมือนกัน อิอิ
ว่าเเล้วว่าบันนี่ไม่กล้าพูดชัวร์ :laugh:
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ อยากอ่านเเล้วยิ้มไปกับความน่ารักของบันนานๆ
ขอให้มีตอนพิเศษออกมาด้วยนะคะ :impress2:
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆๆให้อ่านกัน ^^ :L2:
-
มีความสุขมากกับเรื่องนี้ ไม่รู้จะเมนต์ไงเลย
เอาเป็นว่า ขอบคุณเคนอิจิมากๆนะคะ
รักนิยายเรื่องนี้มากเลย :L2:
-
o13 o13
ขอบคุณเคนจังด้วย สำหรับนิยาย Feel Good ดีดี อีกเรื่องนอกจากอ่านไป อารมณ์ดีไป
ยังได้สาระมากมาย
เรายังรอนิยายเรื่องใหม่จากเคนจังอยู่นะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
บันนี่จบซะแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
ประทับใจเรื่องนี้มาก
ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว TT
อยากอ่านต่ออีกเรื่อยๆ
ฮืออออออออออออ
-
จบไปอีกหนึ่งเรื่องแล้วบันจังงงงงงงงงง เเอบเศร้าที่ต่อไปจะไม่มีเคลวินมาให้กรี๊ดแล้ว ขอบคุณมากนะคะที่มาลงเรื่องราวดีดีให้ได้อ่านกัน
ปอลอ อยากให้รวมเล่มเรื่องนี้ด้วยค่ะ ลงชื่อออกเสียงให้รวมเล่ม
-
:กอด1: :L2:อรั้ยยยยย
รักกันๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
รักบันรักเคลวินรักคุณเคนอิจิ
-
อ่านแล้วอุ่นดีจัง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบแล้วหลอคะ
ยังไม่อยากให้จบเลยย
บันนี่น่ารักมากๆจิงๆ
ขอตินพิเศษแบบสวีทๆกันได้มั้ยคะ >"_<
-
คิดถึงน้องบัน น้องงบันก็มาให้หายคิดถึง น่ารักที่สุดเลยค่า
ไม่เป็นไรครับ คั่นได้ ปาดได้^^
.......กรี๊ด!!!! ขอโทษทีค่าที่มาขั้น เมื่อกี้เรานึกว่าโพสจบแล้วอ่า ขอโทษทีนะคะ
ไม่เป็นไรครับ คั่นได้ ปาดได้^^ ไม่ซีเรียส :กอด1:
-
จบซะแล้ว ว ว ;_______;
รักบัน รักเคลวิน รักอัลเบิร์ต รักตัวละครทุกตัวของเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่ให้อ่าน
หวังว่าจะมีเรื่องใหม่มาเสริฟในไม่ช้านี้
-
ขอบคุณสําหรับเรื่องราวแสนอบอุ่น คงคิดถึงบันนี่กับอัลเบิร์ตตลอดๆ ^_^'
-
จบแล้ว
สิ่งที่เราชอบมากที่สุดในเรื่องคือ สิ่งละอันพันละน้อยที่คนเขียนตั้งใจใส่เข้าไป รายละเอียดเล็กๆนี่ ทำให้้เรื่องราวอบอุ่นและมีสีสันน่ารักมากๆ
ขอบคุณเคนจิที่สร้างเรื่องราวดีๆให้เราได้อ่านกันนะคะ :L2:
-
จบแล้ว ทั้งดีใจทั้งใจหาย
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องของคุณเคนที่เราอ่านแล้วมีความสุขอบอุ่นใจทุกครั้ง
โดนปกติเราก็ชอบเรื่องที่มีสัตว์หรือเด็กอยู่แล้ว เรื่องนี้มีครบทั้งสองอย่างเลย
มีทั้งอัลเบิร์ตพระเอกสุดหล่อ กับบันนี่ที่เหมือนเด็กน้อยน่ารักของทุกคน
ตอนแรกนะเราแอบหมั่นไส้เคลวินมาก ด้วยความเฉยชาเป็นหิมะของฮี
แต่ตอนหลังมีพัฒนาการที่น่ารัก ทั้งไม่หลุดคาแร็คเตอร์จนเกินไป เลยกลายเป็นชอบซะงั้น
ฮาที่คุณพ่อบันนี่มีแอบทดสอบว่าที่ลูกเขยด้วยอ่ะ เคลวินก็ไม่ปริปากเลย เก่งจริง
ชอบบันทึกของบัน ความอบอุ่นมันกระจายออกมาจากตัวอักษร ครอบครัวสุขสันต์
แหม แต่คุณพ่อคนที่สองของบันนี่ก็โหดตลอดนะ ขำมาตราการเวลาหึงของเคลวิน
แอบอยากอ่านฉากหวานๆของสองคนนี้อีกจังเลยคุณเคน (โลภมากอีกละเรา)
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆสนุกๆอย่างนี้มาให้ได้อ่านกันนะคะ
-
คุณพ่อของบันต้อนรับลูกเขยได้เผ็ด ซึ้ดซ้าดมาก :pigha2: เคลวินนี่ดูท่าจะชอบให้บันทำผิดนะ เพราะอยากทำโทษบันแหงเลย
จบบริบูรณ์ได้น่ารักมากเลยค่ะ โดยเฉพาะบันทึกของบันที่สรุปเรื่องราวทั้งหมด แนะนำว่าเคลวินคงต้องเริ่มเรียนภาษาไทยไว้บ้างก็ดีนะ :laugh:
กด + และ + เป็ดให้คนเขียนที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้อ่านค่ะ :pig4: :3123:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
ยังอยากให้หนูบันกับเคลวินหวานๆกว่านี้อีก :impress3:
แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณมากๆค่ะ ที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: รักบันนี่ รักเคลวิน รักหมอหลิน รักเคนตะ สุดท้าย รักคุณเคน
อยากให้มีตอนพิเศษจัง
-
:mc4: ฉลองหน้าที่ 100 พร้อมกับตอนจบอันแสนน่ารัก อบอุ่น ของทั้งคู่
+ 1 ให้เคนอิจิ เป็นกำลังใจให้พร้อมรอ นิยายเรื่องใหม่ ส่วนที่ยังค้างเก่าอยู่ ก็รอเหมือนเดิม :กอด1:
-
ว๊า จบเร็วจัง อยากอ่านอีกอ่ะ :z3:
-
จบแบบบรรยากาศอบอุ่นในหน้าหนาว :กอด1:
-
จบแล้วหรือเนี่ย อยากเห็น SP ของบันกับคุณพ่อจังเลย
อิ่มเอมและมีความสุขมากค่ะ
-
ขอบคุณครับ เคนอิจิสุดหล่อ :กอด1:
-
จบแล้ว น่ารักมากๆ :กอด1:
ขอบคุณค่ะ
-
จบแล้วเหรอเนี่ย
คุณพ่อได้อยู่กับบันนี่สักที :impress2:
-
จิ้มมม
:กอด1: :กอด1: :L2:
บันนี่จบแล้วว ขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้ให้อ่านกัน
เลิฟฟๆ :pig4:
-
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆที่มีสาระสอดแทรกความรู้ให้ด้วย จะรอผลงานต่อไปนะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ว้า จบแล้วอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย รออ่าน nc อิอิ
จบไปแบบสวยงามเลย รักบัน เคลวิน อัลเบิร์ต และ เคนจังที่สุดดด
-
ชอบมากๆ อยากได้หลายทีไม่มีเบื่อจริงๆเรื่องนี้ นายเอกของเราเก่งฉลาด พระเอกก็ไม่หึงเล้ยยย(หรอนั่น)
55555
รอรวมเล่มค่ะ^^ :กอด1: :กอด1:
-
พี่เคนอิจิครับ อ่านตอนนี้ผมเศร้าจังเลยครับ น้ำตาจะใหล จริงๆนะครับ
มันความรู้สึกว่าจะต้องจากอะไรไปอีกอย่างแล้วโดยที่ยังรักยังห่วงอยู่และผมติดนิยายของพี่มากเลครับติดทุกเรื่องเลย ที่พี่หายไปยังดีใจที่ได้รู้ว่ายังไม่จบ แต่ทีนี้ต้องจากจริง ถึงแม้ว่าพี่เคนอิจิจะต้องเอานิยายเรื่องใหม่มาให้ได้อ่านแน่ๆแต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อใหร่ ครับขอบคุณมากนะครับที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านจนจบอีกแล้ว(ถึงจะไม่อยากให้จบ) แอบเศร้า
-
อยากได้หมาแบบอัลเบิร์ตอะ แต่เราอยู่คอนโดไม่สามารถเลี้ยงได้ เศร้า
-
พี่เคน น้องขอตอนพิเศษอัลเบิรต สักตอนนะคะ ^^
+1 ให้ด้วยค่ะ
-
จบซะแล้วเหรอ เสียดายจังค่ะ
ยังอยากรู้เรื่องราวของบันนี่กับเคลวินหลังจากที่ฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกันมาอีกสักหน่อย
แต่เราดีใจที่ทั้งคู่ลงเอยกันได้ด้วยดี
อยากจะบอกคุณเคนอิจิว่า นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย Boy's Love ที่เราชอบมากที่สุด
ตั้งแต่อ่าน Boy's Love มาหลายปีเลยค่ะ เป็นนิยายที่อ่านแล้วรู้สึกอุ่นหัวใจทุกครั้งที่ได้อ่านแต่ละตอน
มันเป็นนิยายที่ความรู้สึกของตัวละครบริสุทธิ์มากในความรู้สึกเรา
โดยเฉพาะอัลเบิร์ต น่ารักมากจริง ๆ
เรารักนิยายเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณคุณเคนอิจิที่แต่งมาให้อ่านจริง ๆ
และอยากบอกว่า รวมเล่มเถอะค่ะ เราเชื่อว่ามีคนรักเรื่องนี้ไม่แพ้เราหลายคนเลยล่ะ ^^
-
ขอบคุนค่ะ ที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน ><!!!
ชอบบันนี่มากเลย ^__^
-
จบซะแล้ว
บางทีเคลวินก็ให้ความรู้สึกว่าเป็นพ่อจริงๆเลย
แต่ก็มีหึงเล็กๆเก็บทุกอย่างเลยนะ
ทั้งหนังสือทั้งเมล
-
โอ๊ยยย จบแล้ว แง้ๆๆๆ ชอบเรื่องนี้ค่ะ ไม่ได้หวือหวามากแต่ดำเนินเรื่องสนุกค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษ บันนี่ อินฮ่องกง อีกค่ะชอบจังเลย น่ารักมากๆ ค่ะ
-
จบแล้ว ทั้งดีใจทั้งใจหาย
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องของคุณเคนที่เราอ่านแล้วมีความสุขอบอุ่นใจทุกครั้ง
โดนปกติเราก็ชอบเรื่องที่มีสัตว์หรือเด็กอยู่แล้ว เรื่องนี้มีครบทั้งสองอย่างเลย
มีทั้งอัลเบิร์ตพระเอกสุดหล่อ กับบันนี่ที่เหมือนเด็กน้อยน่ารักของทุกคน
ตอนแรกนะเราแอบหมั่นไส้เคลวินมาก ด้วยความเฉยชาเป็นหิมะของฮี
แต่ตอนหลังมีพัฒนาการที่น่ารัก ทั้งไม่หลุดคาแร็คเตอร์จนเกินไป เลยกลายเป็นชอบซะงั้น
ฮาที่คุณพ่อบันนี่มีแอบทดสอบว่าที่ลูกเขยด้วยอ่ะ เคลวินก็ไม่ปริปากเลย เก่งจริง
ชอบบันทึกของบัน ความอบอุ่นมันกระจายออกมาจากตัวอักษร ครอบครัวสุขสันต์
แหม แต่คุณพ่อคนที่สองของบันนี่ก็โหดตลอดนะ ขำมาตราการเวลาหึงของเคลวิน
แอบอยากอ่านฉากหวานๆของสองคนนี้อีกจังเลยคุณเคน (โลภมากอีกละเรา)
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆสนุกๆอย่างนี้มาให้ได้อ่านกันนะคะ
ออกแนวกินแรง :try2: หน่อยนะคะ
แต่เม้นท์ของคุณ RoseBullet (+1 :กอด1:) เขียนเหมือนเข้ามานั่งในใจพี่เลย
ขอบคุณสำหรับนิยายรักอบอุ่นประทับใจเรื่องนี้ค่ะ
รอรวมเล่มนะคะ
+1 :กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆ คุณเคลโดนแกล้งซะมั่ง ทำคนอื่นมาเยอะละ
จบแบบน่ารัก ไม่หวือหวา แต่อุ่นใจนะคะ :L2:
-
น่ารักที่สุด
-
เคนอิจิซังงงงง จบแล้วเหรออออ กริ๊ดดดดดดด :sad4:
ชอบเรื่องนี้มากๆรักบันนี่ รักอัลเบิร์ท รักเควิล บันนี่น่ารักน่าหยิกตลอดเลย :กอด1:
ขอบคุณเคนอิจิซังมากๆฟิคเรื่องนี้ประทับใจเรามากจริงทั้งภาษา เนื้อหา สำนวน
รอผลงานใหม่ๆของเคนอิจิซังตลอดนะจ๊ะ FC :L2:
-
สุขสมหวังเสียที ขอบคุณเคนจังสำหรับเรื่องสนุกๆที่นำมาฝาก
อย่าลืมนำความสนุกใหม่ๆมาให้ได้อ่านนะครับ
ป.ล. ฮ่องกงขับรถฝั่งเดียวกับไทยครับ
-
หนูบันน่ารักสุดๆ เลย โดยเฉพาะในบันทึก นั่งขำหัวเราะท้องแข็ง ทั้งๆ ที่ตากำลังจะปิดเต็มที่
ไม่ไหวน่ารักเกินไปแล้วคิดภาพตามได้เลย
-
ว๊าว!!!หลงรักเรื่องนี้ หลงรักน้องบันนี่&เจ้านาย สุดๆๆๆ หลงนิยายพี่เคนด้วย อิอิ ปล.ขอตอนพิเศษเยอะๆๆ ด้วยนะค่ะ :)
-
:L2:จบซะแล้ว กำลังสนุก แต่ก็มีความสุขกันถ้วนหน้า
-
อ่านจบด้วยความอิ่มใจค่ะ
เคลวินนี่นิ่งจนนาทีสุดท้าย หึงได้เงียบงันมาก เลยทำตัวเผด็จการแทน ^^
อ่านแล้วมีความสุขกับบัน อัลเบิร์ต และเคลวินที่ไม่ต้องเป็นน้ำแข็งขั้วโลกอีกต่อไปแล้ว
ขอบคุณทุกบรรทัด ทุกตอนที่เขียนขึ้นมาให้อ่านนะคะเคนจัง
-
จะไม่ได้อ่านกระต่ายบันนี่กับเจ้าอัลเบิร์ตแล้ว ก็จบแล้วนิ ^^
ชอบเรียกเคลวินว่าพ่อ บันของเราเลยได้พ่อมาเพิ่มอีกคนจริงๆ 55 ก็บันน่ารักพ่อเคลวินก็ทั้งหวงทั้งหึงอยู่แล้ว
ขอบคุณกระต่ายน้อยบันนี่ที่ทำให้โลกของเคลวินมีสีสัน ทำให้อัลเบิร์ตเริงร่า
ขอบคุณเคนอิจินะค่ะ ที่ทำให้คนอ่านอย่างเราสดใสเวลาได้อ่านบันนี่ด้วย
-
ฮื่อๆๆ จบแล้ว >_<
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆน่ารักๆนะคะ ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
และแล้ว บันนี่ แสนน่ารัก ก็มีความสุขกับเคลวิน.......
คุณเคนอิจิ เขียนนิยายเรื่องนี้ได้น่ารัก น่าติดตามมาก
เป็นอะไรเบาๆ ที่อ่านแล้วยิ้มได้ สบายใจเกือบทุกครั้ง
ขอบคุณคุณเคนอิจิมากค่ะ ที่ทำให้เรามีความสุข
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
จบแล้วหรอเนี่ย เรายังไม่ได้ส่งบันนี่เข้าหอเลย :monkeysad:
สงสารเคนตะจัง คงอยู่เหงาหงอยไปอีกนาน เคนอิจิหาคู่ให้เค้าบ้างสิคะ
หวังว่าจะมีตอนพิเศษน้าาาา :impress2: ขอบคุณคนหล่อล่วงหน้า :L2:
-
น่ารักดี อบอุ่นดีชอบบบบบบ
-
น่ารักที่สุดเลยครับ บันนี่และเคลวิลก้อมีความสุข
ขอบคุณน้องเคนอิจินะครับ ที่นำสิ่งดีๆๆมาเล่าให้ฟังและได้อ่านกันครับ
พี่กล้วยจะติดตามผลงานของเคนอิจิตลอดไปครับ
-
น้องบันนี่จบแล้ว ยังไม่อยากให้จบเลย
เคลวินโดนคุณพ่อตาต้อนรับด้วยอาหารพิเศษ
แต่บันทึกน้องบันว่าเคลวินนี่ทำยิ่งกว่าคุณพ่อตัวจริงเสียอีก
ยังมีหวงเรื่องของเคนตะซังอีก ก็บันนี่น่ารักหนิ
บวกหนึ่งจ้า
-
ที่จริงไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อยากให้มีต่อไปอีก พูดแล้วจะร้องไห้ แต่ขอบคุณนะครับที่มีนิยายดีๆมาให้อ่าน ชอบมากๆๆๆๆๆ ติดตามตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงตอนจบเลยคับ จะรอรหัสลับนักปรุงยานะครับ ^^
-
:L2: ขอบคุณค่ะ...........
-
ยังไม่ค่อยได้อ่านตอนหวานๆเท่าไหร่แฮะ แต่ก็น่ารักมากๆค่า
เคนจิน่ารักที่ซู้ดดดดดด รอเรื่องตอ่ไปนะคะ
-
ครอบครัวของบันน่ารักและอบอุ่นมาก
เรื่องนี้น่ารักกันทุกคนเลย
:กอด1:
-
จบซะแล้ว ขอบคุณนักเขียนที่สร้างความสุขให้เรามาตลอด
บันนี่และอัลเบิร์ต เป็นตัวละครที่เราชอบมาก
หวังว่าจะได้อ่านนิยายของคุณเคนอิจิในเร็ววันนะคะ (เป็นเรื่องของเคนตะ ก็ดีนะคะ ^^~)
-
ว้าาา จบแล้ว จะมีตอนพิเศษให้เชยชมไหมน้าาา :impress2:
อิอิ ขอบคุณค่ะ น่ารักที่สุดหนูน้อยกระต่ายแสนน่ารักที่ใครๆก็รัก
เราก็หนึ่งในนั้น :กอด1: เป็นกำลังใจให้คุณเคนอิจิ เขียนเรื่องต่อไปค่ะ :L2: ขอบคุณค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกก ขอบคุณพี่เคนจิ ที่ขยันมาต่อให้จนจบนะคะ ^^
-
ถ้ารวมเล่ม จะซื้อเลย ชอบมากกกกกกกกกกกกก
-
เป็นตอนจบสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว ถึงแม้จะยังไม่อยากให้จบก็เถอะ
ขอบคุณเคนอิจิที่ร้อยเรียงเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน สร้างสรรค์ตัวละครมาให้เค้าเอ็นดู หมั่นไส้ ขำ ฮา โกรธ สงสาร เห็นใจ เข้าใจ
เป็นนิยายที่ทุกวินาทีมีคุณค่าที่เข้ามาอ่าน และไม่เสีดดายเวลาที่จะอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก
ตัวหนังสืออาจจะเขียนบรรยายได้ไม่หมด แต่สรุปความว่าขอบคุณมากๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
(อ๊ะ ๆ ซึ้งอ่ะดิ ซึ้งเสร็จแล้ว จ่ายค่าอวยด้วยนะคุณ o11)
-
เรื่องน่ารักมากๆๆเลย o13
-
จบแล้วหรอคะะะะะะ :sad4:
คิดถึงพ่อกับบันน๊าาาา :z3:
-
:pig4: คุณ Keniji สนุกมาก บันนี่น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด :man1:
ขอบคุณอีกครั้ง เป็นกำลังใจให้จ้า :จุ๊บๆ:
-
ได้อ่านอะไรดีๆในวันที่ได้พักฟื้นนี่น่าจะทำให้ร่างกายแข็งแรงได้ไวแหละ
ขอบคุณ คุณเคนสำหรับเรื่องราวดีๆนี้ และยังรอติดตามเรื่องอื่นๆที่จะตามมาอยู่นะจ๊ะ
เคลวินลุคใหม่ คงเย็นระรื่นชื่นใจ ไม่เย็นชา ใช่ปะล่ะบัน
อัลเบิร์ต บัน เคลวิน และคนอื่นๆ คงอยู่ในความทรงจำไปอีกนาน
-
จบแล้วววว ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
เป็นนิยายน้ำดีเรื่องหนึ่งที่อ่านแล้วสนุกมาก
และก็ดูไม่เกินจากความเป็นจริง
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีดีและนำมาแบ่งปันนะคะ
ปล. ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ เคนจิซัง
-
เรื่องนี้น่ารักมาก
รู้สึกรักตัวละครทุกตัวแม้แต่ตัวร้ายอย่างอลิซก็ยังกลับใจมาขอโทษทำให้โกรธไม่ลงเลยจริงๆค่ะ
และตอนจบก็น่ารัก สวยงาม แฮปปี้ อบอุ่นมากๆ :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณคุณเคนอิจินะคะสำหรับเรื่องดีๆอย่างนี้ :pig4:
-
จบแล้วววววว
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ น้องบันยังน่ารัก เคลวินก็ยังน่าเลิฟ!!
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ มีความรู้นะคะ
ประทับใจมากจริงๆ
คุณพ่อคุณแม่บันน่ารัก ^^
เข้าใจอะไรง่ายๆรอบตัว ~
โค้ง!!
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
วันนี้เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องนี้ อ่านไปเพลินๆน่ารักๆ อ้าวจบซะแล้ว 5555
ชอบมากครับ น้องบันเป็นคนมองโลกในแง่ดี คิดดีมากๆ คุณเคลวินก็ไม่ได้รักจนเวอร์ คนอื่นๆก็น่ารัก
ไม่มีดราม่าให้ปวดใจ แถมได้ความรู้เรื่องเพื่อนบ้านเอเชียด้วย อ่านแล้วอยากไปไต้หวันเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆสนุกๆครับ ^^
-
บันทึกน่ารัก บันมีงอนน่ะ
เคลวินนิสัยปะป๊ามักๆ
คู่นี้รักกันได้อบอุ่นหัวใจ
-
น่ารักมากเลยครับ ชอบนิยายแนวนี้จังดูอบอุ่น อ่านไปยิ้มไป :-[
-
อบอุ่นมากมากค่ะ
ชอบๆ :))
-
จบแบบงงๆ แต่อบอุ่นมากเลย
รักกันไปนานๆ นะๆ อิอิ
รอตอนจบอีกเรื่องต่อไปค่ะ 555
-
ไหนละNCของฉ้านนนนนนน :z3:
-
เข้ามาแบบเลทๆ
น้องบันจบแล้ว อบอุ่น ประทับจิต
ปลื้มใจครอบครัวน้องบัน มีครอบครัวที่เข้าใจแบบนี้ ดีมากๆ เลย
รู้ป่าวที่รัก อ่านน้องบัน ทำให้เค้ารักหน้าฝนแหละ คึคึ
คิดถึงนะ เคนจัง หอมที ฟ๊อดดดดดดดดดดด
-
เป็นนักเขียนคนเดียวที่ผมรู้สึกว่าเรื่องที่เขียนลื่นไหล สนุก และข้อมูลในเรื่องแน่นจริงๆ ไม่รู้ว่าเขียนมาจากประสบการ์ณจริงหรือเปล่า ถ้ามีเรื่องต่อไป จะติดตามเป็นแฟนไปอ่านทุกเรื่องเลยครับ
-
ชอบมากเลย น่ารักมากๆๆๆ สนุกมากมาย ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องดีๆชอบๆๆๆ
-
จบแล้ว ขอบคุณมากครับที่แต่เรื่องดีๆมาแบ่งบันกัน
เฝ้ารอตอนพิเศษของบันนี่
-
พี่เคนพาบันนี่มาลาตอนเค้าไม่อยู่พอดี กลับมาอีกทีย้ายมาอยู่ห้องนี้ซะแล้ว :monkeysad:
อ่านเรื่องนี้มีแต่รอยยิ้ม แม้แต่ตอนที่ต้องห่างไกลกัน แต่ความน่ารักของบันก็ทำให้ยิ้มได้เสมอ :o8:
อยากมีบันในอ้อมกอดบ้าง พี่เคนทำหนังสือเรื่องนี้ด้วยนะคะ พลีสสสส :impress2:
-
คิดถึงบันนี่ จบซะแล้ว
ขอตอนพิเศษน้า :3123:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอบมากกกก บันนี่น่ารัก
มีคนมาหลงรักเยอะเลย
ชอบอัลเบิร์ต น้องหมาแสนรู้
และขาดไม่ได้เคลวิน คุณชายน้ำแข็ง ที่ทำตัวตัวเป็นคุณพ่อที่แสนดี
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกอย่างนี้ให้อ่านนะคะ
-
รีบมาด่วนน๊า เคลวิน
-
จบเร็วมาก ยังอ่านความน่ารักของบันกะอัลยังไม่จุใจเลย
ขอตอนพิเศษน่ารักๆซักตอนสองตอนหน่อยสิจ๊ะเคนคุงคนโก้ :กอด1:
-
อ่านจบแล้วววว
สนุกมากกกกก
อินสุดๆแทบอยากจะกัดอลิซตอนทำร้ายหนูอัลฯ
(นิสัยคนไทยเนาะ รักหมาเป็นที่หนึ่ง) อิอิ
พล๊อตเรื่องน่ารักมากเลยค่ะ
นิยายฟีลกุ๊ด อ่านแล้วยิ้ม แล้วเพลิน
อยากสารภาพว่าก่อนหน้านี้เคยอ่านเรื่องรหัสลับฯ
แต่อ่านไม่พ้นหน้าเลขโดดก็พ่ายแก่ตัวเอง
ตอนนั้นอ่านแล้วมันเบลอๆแบบว่ามันเยอะๆมึนๆ
แต่พออ่านเรื่องนี้แล้ว มาดมั่นกับตัวเองว่าต้องไปอ่านรหัสลับ
ให้บรรลุให้จงได้ เพราะนักเขียนท่านนี้
นับเป็นหนึ่งยุทธภพ ฮ่าๆ
แล้วแต่งมาให้อ่านอิกนะคะ :L2: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ ตามอ่านของคุณเคนอิจิมาตั้งแต่พี่ทิดกับตัวเล็กแล้ว :กอด1:
เรื่องนี้ก็สุดยอด ติดบันนี่สุดๆ เคนอิจิเจ๋งอ่ะ o13 o13
-
เขาจะฟ้องเคลวิน ว่าบันนินทา 555
มีแอบเม้าด้วยอะ
เคลวินขี้หึงได้อีก
น่ารักที่สุดอะเรื่องนี้
-
อ่านๆๆ อย่างรวดเร็ว ประทับใจอย่างแรงค่ะ อิอิ
ฮาตอนสุดท้ายมากที่บันลงท้ายว่าเขียนภาษาไทยอย่างเต็มที่
เพราะเคลวินอ่านภาษาไทยไม่ออก 5555
ระวังเคลวินจะไปเรียนเพิ่มเติม แล้วกลับมาอ่านทีหลังนะจ๊ะ หุหุ
+1 ให้ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากจริงๆ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก เรื่องนี้น่ารักมากๆ
จะมีตอนพิเศษมั้ยคะเนี่ย
ปล.ว่าไปแล้วก็แอบลืมแม่ไก่ของบันไปเหมือนกันนะเนี่ย เพราะแม่ไก่ของบันไม่ได้มีบทเลยตั้งแต่บันมาฮ่องกง
-
น่ารักมากๆเลยครับ :กอด1:
-
ขอบคุณครับ
ตอนพิเศษของเรื่องนี้มีแน่นอน แต่ว่าต้องหลังจัดการเรื่องหนังสือรหัสลับฯ ก่อนนะครับ
ถ้าทำหนังสือเสร็จแล้ว จะเอาตอนพิเศษมาลงแน่นอนครับ
รัก/เคนอิจิ :กอด1:
-
ปกติเป็นนักอ่านเงามาตลอด...แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยนะคะ
ชอบค่ะ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
เป็นนิยายที่น่ารักมากค่ะ แถมมีเกร็ดความรู้มากมายอีกด้วย รู้เลยว่าผู้เขียนทุ่มเทในการหาข้อมูลแค่ไหน
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ :L2:
ในเรื่องนี้รักหนูบันนายเอกของเรามาก เธอน่ารัก เธอน่าเอ็นดู อ่านเธอเสร็จเมื่อคืนเรียกว่าเกือบลืมนายเอกเรื่องอื่น ๆ
ในเล้าเป็ดไปหมดเลย รู้แต่ว่าเธอมีเสน่ห์มาก น้องดูเป็นเด็กน่ารัก แต่ไม่ได้แบ๊วใสไม่รู้เรื่อง เพราะเธอฉลาดมาก ๆ
ปลื้มน้องมากค่ะ เธอน่าเอ็นดูจนทุกคนหลงรักไปหมดเลยเนอะ ไปไหนก็มีแต่ความสดใส เหมาะที่จะละลายน้ำแ็ข็ง
อย่างคุณเคลวินที่สุดค่ะ...
คุณเคลวินของเรา ช่วงแรกแอบเย็นชาและใจร้ายมากกกก แต่ก็เผยความน่ารักและจริงใจในตัวออกมาเรื่อย ๆ
ชอบเวลาคุณเคลวินหวงน้องบัน แบบบันเป็นของชั้นไรเงี้ย แล้วก็การแก้ปัญหาของเคลวินตอนท้าย ๆ เรื่อง
ที่บอกกับเคนตะไปว่าถ้ารักจริงต้องรักแบบไม่มีเงื่อนไขไรเงี้ย ผู้ชายคนนี้เริ่ดมากอ่ะ ยิ่งพอมีบันเข้ามาในชีวิต
ยิ่งน่ารักกันได้ทุกวันเลยเนอะ
อัลเบิร์ตของเค้า เค้ารักตัวเองมาก เซนต์เบอร์นาร์ดนี่หมาในฝันที่อยากเลี้ยงเลยแหละ แต่เพราะเค้าตัวใหญ่เกินไป
และเราไม่มีตังค์พอ อย่างที่ผู้เขียนให้เกร็ดไว้เลยค่ะ ว่าเค้ากินเก่งมาก...อัลเบิร์ตฉลาดมาก รักเจ้านายทั้งสองคนมาก
ตอนอัลเบิร์ตถูกวางยา เราร้องไห้เลย สงสารมาก :monkeysad: แล้วโกรธอลิซมากด้วย ดีใจที่อัลเบิร์ตปลอดภัย
และได้เจ้านายสองคนกลับคืนมา...ชอบตอนอัลเบิร์ตอยู่กับบันมาก น่ารักน่าเอ็นดูที่สุด
คนอื่น ๆ ในเรื่องก็น่ารักนะคะ หมอหลินพี่ชายแสนดี คุณเคนตะที่น่ารัก จุนอิจิด้วย ดาเนียลจอมเลื้อย (แอบน่ารำคาญเล็กน้อย) คุณพ่อบ้านผู้รอบรู้ อีตาเฉินจอมป่วน พ่อแม่น้องบัน แม่พี่เคนตะ เรียกว่ารักตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:bye2:
ตะลุยอ่านจนจบ....น้องบันน่ารักที่สุดดดดดด
-
ขอบคุณ เคนอิจิ มากมาย สำหรับ นิยายอิงการท่องเที่ยว o13
อ่านนิยายของเคน แล้ว ได้ทั้งความสุข สาระ เปิดเรื่องใหม่อีกนะ
แต่ว่า มั้ย ไทยเสียดุลย์กาค้าอีกแล้วอ่ะ :seng2ped:
ชอบน้องกระต่าย หลงรักและเพ้อฝันหาพระจันทร์ และอยากได้คนอิงซบแบบเคนซาตะซัง :o8: :-[
-
จบแล้วอ่ะ
บันน่ารักมากเลย
ยิ่งตอนที่อยู่กับเควิลนะยิ่งน่ารัก
ส่วนอัลเบิร์ดตอนที่โดนวางยาสลบนี่เศร้ามากเลย
เสียใจมากเลยนะถ้าหากว่าตายจริงๆ
แต่จบได้ด้วยดีเป็นอะไรที่มีความสุขมากๆเลย
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายดีๆ
-
กระต่ายน้อยตัวนี้น่ารักจังเลย
-
จบแบบอิ่มกำลังพอดีท้อง แต่ยังอยากได้ของหวานนะคะเนี่ย >< เอาเป็นน้ำแข็งใสราดน้ำส้มน่าจะดี อิอิ ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ มีเสน่ห์มากๆ
-
จบซะแล้ว
รู้สึกชอบเรื่องนี้มากๆ คุณเคนอิจิแต่งได้น่ารักมากเลยค่ะ :L1:
-
น่ารักมากๆเลยพี่บัน พี่เคลวิน
-
กลับเข้ามาอ่านอีกทีก็จบซะแล้ว คงคิดถึงแย่เลยบันนี่ :กอด1:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องบันนี่มาให้เราได้อ่านกันนะคะ :pig4:
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดนานมากกกก
เข้ามาอีกทีเรื่องนี้จบซะละ
แอบเศร้าเบาๆ ไม่อยากให้จบเลย บันนี่กะเคลวินน่ารักที่สู๊ดดดด
หวังว่าเคนอิจิจะมีเรื่องใหม่มาให้อ่านเร็วๆนี้นะคะ :กอด1:
-
กลับเข้ามาอ่านหลังจากหายไป รวดเดียว 55
จบซะแล้วคิดถึงน้องบันแย่เลย :sad4:
เคลวินขี้หังน่ารัก!!
จะติดตามต่อไปค่ะ ^^
ปล.เรื่องสั้นที่ว่า ตุรกี กับ เกาหลี นี่ลงที่ไหนหรอคะ อยากอ่านจัง แต่งรึยังเอ่ย ??
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
กลับเข้ามาอ่านหลังจากหายไป รวดเดียว 55
จบซะแล้วคิดถึงน้องบันแย่เลย :sad4:
เคลวินขี้หังน่ารัก!!
จะติดตามต่อไปค่ะ ^^
ปล.เรื่องสั้นที่ว่า ตุรกี กับ เกาหลี นี่ลงที่ไหนหรอคะ อยากอ่านจัง แต่งรึยังเอ่ย ??
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ครับ ช่วงนี้ทำหนังสืออีกเรื่องเลยโงหัวไม่ขึ้น^^ เลยเข้ามาตอบช้านิดนุง :o8:
น้องบัน ยังไม่ได้ลงตอนพิเศษนะครับ ยังไงถ้ามีอะไรคืบหน้าก็ติดตามได้ในกระทู้นี้ จะขึ้นหัวกระทู้ให้เห็นครับ
หรือเข้าไปตามดูในเพจก็ได้ครับ ทางเข้า กดตรงน้องก็อตซิลล่าลายเซ็นครับ
กระทู้เรื่องสั้น ตามลิ้งนี้ครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33231.0#msg1992069
แต่ว่า............. ลงตอนเกาหลีได้แค่สองตอนเองนะครับ กำลังยุ่งหัวฟูเลย
ที่ลงจบไปแล้วก็มีเรื่องสั้นจบในตอนสี่เรื่องครับ ถ้าว่างๆ ก็ไปอ่านได้นะครับ ติชมตามสบาย/เคนอิจิ :กอด1:
-
:impress3: หวานและอบอุ่นมากคะ ให้ความรู้สึกรักที่เติมเต็ม พูดไม่ถูกประทับใจมากคะ ยอดเยี่ยมจริงๆ
-
อ่านจบแล้ว
บันนี่น่ารักจัง o13
-
>///<
-
ฮ้าาาา อ่านจบแล้ว
บันนี่น่ารักจัง :-[
รอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจนจบ เรื่องนี้หลากหลายอารมณ์มากค่ะ
แต่บันนี่เป็นคนเดียวที่ทำให้ยิ้มได้ทั้งเรื่อง อ้อ อัลเบิร์ตด้วย (เดี๋ยวน้อยใจ คิคิ)
มีเสียน้ำตาตอนอัลเบิร์ตป่วยหนักด้วย เศร้า มันบีบคั้นอารมณ์ T^T
ขอบคุณที่สร้างนิยายสวยงามเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ ทั้งบันนี่ เคลวิน หมอหลิน ดาเนียล เคนตะ ฯ หลงรักทุกตัวละครค่า
o13 o13 :L2: :L2:
-
เรื่องนี้ชอบ อัลเบิร์ต ที่สุด ฮา ฮา
ตอนที่อัลเบิร์ตอยู่ในช่วงเป็นตาย นี่เราพีคสุด
แบบว่า ถ้าอัลเบิร์ตตายนะ คนแต่งบ้านบึ้ม
ภาษาจีน กับ ญี่ปุ่น เยอะมาก ฮา ฮา แต่ชอบ เพราะเราเรียนภาษาจีนแต่หัวใจญี่ปุ่น หุหุ
เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปของคุณเคนค่ะ
-
สนุกอย่างแรงนิ
สนับสนุนให้ทำหนังสือด้วยคน ต่อจากนักสืบฯ ก็จะรอ
-
เข้ามาลงชื่อว่ากำลังอ่านตอนแรกอยู่ค่ะ ^^
-
จบได้สวยงาม ^^ น่ารักอ้ะ!!! ชอบทุก ๆ ตัวละครเลย
แอบสงสารเคนตะ แต่ก็นะ ใช้วิธีการผิด ๆ ไปหน่อยเนาะ ขอให้เคนตะเจอคนดี ๆ
ดีใจที่เคลวินกับบันนี่ลงเอยกันได้น่ารักขนาดนี้ อิอิ
ชอบหมอหลินด้วย น่ารักดูอบอุ่นดีอ่ะ ^^
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะค้าบ ;)
-
เป็นเรื่องที่ 2 ของคุณ เคนอิจิ ที่ผมอ่าน
อ่านแล้วมีความสุขครับ
-
สนุกมาก เสียดายไม่มีเซอร์วิสหวานๆ ให้เห็นในตอนจบมั่ง
-
สวัสดิค่ะ เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย
อ่านแล้วประทับใจ หนูบันน่ารักมาก อัลเบิร์ด ยิ่งน่ารักสุดๆ
ชอบแนวการเขียรของคนเขียนมากค่ะ
ตัวเองทั้งสองคนพบเจอกันในสถานการ์ณต่างๆ
จนเกิดเรืรองราวขึ้น ตามมา ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากเรื่องราวเหล่านั้น
อ่านแล้ว ให้ความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ ทั้งสองแทบไม่ได้พูด แต่เหมือนใช้ใจเพื่อทำความเข้าใจความสัมพันธ์นึ้
อ่านเรื่องอื่นต้องลุ้นว่าจะบอกรักกันเมื่อไร แต่กับเรื่องนี้ใช้ความรู้สึก การกระทำของตัวเอง ดำเนิน
สื่อถึงความรักที่เกิดขึ้น ประทับใจมากจริงๆๆอ่านแล้วยิ้มตามตลอด
ชอบในตัวกระต่ายติ๊งต๊องแห่งฮ่องกง เป็นตัวละครที่มีมิติมาก ขึ้นปูยิ่งแล้วใหญ่ อ่านแล้วฮามากอ่ะ
ชอบคุณพ่อบ้านด้วย ตระกูลนี้ช่างไม่ธรรมดา ถ้ามีตอนพิเศษ ที่ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง แต่เป็นเรื่องตระกูลเฟิง
อันยิ่งใหย่ ในบ้านเขาวงกตอันซับซ้อน มีบันจังเข้าไปผจญภัย ทำให้นึกถึง
อลิส อิน วันเดอรืแลนด์เลย บันจัง เข้าไปในเขาวงกตมี เคลวิน(เป็นอลิส >o<) ตามกระต่ายน้อย
คิดไปไกลแล้ว ขอบคุรสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ จะติดตามผลงานต่อไป นะคะ
ต้องขออภัยที่เพิ่งmentน่ะค่ะ แต่เรากด+น้องเป็ดให้แทนคงไม่ว่ากันน่ะ
-
วาระนี้ ขออวยพร ให้ผู้เขียน & ผู้อ่าน จง
Live Long and Prosper
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:laugh5: :laugh5: :haun1:
-
ชอบครอบครัวของเจสมากๆเลย :m3:
ดูแปลกๆ และก็น่ารักดี
แอบหวังว่าจะมีNCนิดหน่อย :m17:
แต่ไม่มีก็ไม่เป็นไร
จบแบบนี้ก็ดีแล้วแหละ
จะรออ่านเรื่องต่อไปนะ o15
-
ขอบคุณค่ะ
น่ารักมากๆเลย
กระต่ายน้อยน่ารัก><
:กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งอ่านจบหน้า 15 (บันนี่ยังไม่ได้ไปเรียนเลย55)
ตอนแรกเราว่าบันนี่ดูเป็นคนสดใส และฉลาด แต่อ่านถึงตรงนี้กลับนึกขัดใจหลายอย่าง แบบไม่เด็ดขาด ใจอ่อน
ดาเนียลมายุ่งวุ่นวายก็ยังดูจะไม่ได้เบื่อเค้ามากพอยังยอมไปนู่นไปนี่ยอมคุยด้วยเล่นด้วย (ทั้งๆที่คนอ่านอย่งเรารำคาญดาเนียลชิบหาย ฮาาาา)
แต่ไม่ใช่ความผิดของบันนี่หรอก แค่อ่านแล้วมันขัดใจนิดๆ แบบว่าบางทีดูจะเป็นคนแรงๆตรงๆ แต่กับดาเนียลกลับดูทำอะไรไม่ได้มาก จัดการตัดออกไปไม่ได้ซักที(จริงๆเพิ่งจะวันสองวันแต่ดาเนียลเยอะ เลยอ่านแล้วเหมือนว่าดาเนียลมาวุ่นวายนานเกินพอแล้ว)
ดาเนียล ตอนแรกว่าน่ารักดี ทะเล้นๆ แต่อ่านถึงตอนนี้รำคาญมาก นิสัยไม่ดี มัดมือชก อาจเป็นนิสัยที่อ่านแล้วชอบใจถ้ามันเป็นพระเอกและไม่จู้จี้ขนาดนี้อ่ะนะ แต่สำหรับตอนนี้ ดาเนียลน่ารำคาญมาก
ชูป้ายไฟเชียร์เคลวิน ดูมีเสน่ห์ ชอบบบบบบบบ พระเอกต้องแบบนี้แล่ะ่
ส่วนบันนี่ ชอบไม่ชอบก็ชัดเจนหน่อยนะ ไม่ใช่โอนเอนตามเค้ายอมเค้าไปหมด
นี่คิดไปไกลถึงดราม่าในอนาคตแล้วนะเนี่ย 5555
เหมือนจะไม่เคยอ่านของคุณเคนจิเลย ต้องไปหาอ่านเรื่องอื่นซะแล้ว ^^
[ต่อไปนี้เค้าอาจจะเม้นหลายรีพลายหน่อยนะ 5555]
-
มาอีกคอมเม้น 555
อ่านจบหน้า19 รู้สึกหมั่นไส้บันเล็กๆเพราะมีผู้ชายมาชอบเยอะมาก (นิสัยอ่ะ กร๊ากกก)
คือดูเยอะเว่อ แต่คิดว่าพี่หลินนี่ไม่ไ่ด้คิดกับบันแบบชอบเป็นแฟน คิดว่าแค่น่าจะออกไปทางเอ็นดูเป็นน้องมากกว่า
แต่คิดว่าในอนาคต พี่หลินจะมีอิทธิพลต่อบันแน่ๆ อาจจะมีคบกันในช่วงนึงเพราะเป็นผู้ชายที่ดี นิสัยดี และบันก็ปลื้ม
ส่วนดาเนียลน่าำคาญเหมือนเดิม และคนใหม่กำลังจะเพิ่มอีก โอ๊ยยเยอะเว่อ
คนอื่นๆอย่าเด่นเกินเคลวินมากเลยน้า คือแบบเฮ้ยยย พระเอกโผล่น้อยมาก
----------------------------------------
“ น่ารัก ”
ดาเนียลจูบเข้าตรงแก้มโดยที่บันไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะเอนหลังลงนอนแผ่กับเตียง
“ ฉันแค่ไม่อยากให้นายลำบาก แต่ถ้านายอยากไปเห็นอะไรในโลกกว้างก็ตามใจนาย ”
“ คุณดูแลอัลเบิร์ตดีๆ นะ ผมเป็นห่วงมัน ”
“ นายสนใจแต่หมาหรือไง แล้วฉันล่ะบันนี่ ? ”
ดาเนียลเลื่อนหนังสือเล่มหนาออกจากตัว แล้วยื่นมือไปจับมือของบันเอาไว้ มือเล็กๆ นุ่มนิ่มของบัน
ดูจะน่ารักน่าทะนุถนอมมากทีเดียว
“ ก็คุณโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่อัลเบิร์ตมันเป็นหมา มันพูดไม่ได้ แล้วที่สำคัญ มันก็ต้องการความรักด้วย ”
“ ฉันก็ต้องการความรักเหมือนกัน นายให้ฉันได้ไหมล่ะ ว่าไง แล้วฉันจะรักอัลเบิร์ตเหมือนที่นายรัก ”
“ ผมก็ชอบคุณนะดาเนียล คุณเป็นคนคุยสนุก เสียอยู่อย่างเดียว ”
“ อะไร ? ”
“ คุณชอบจุ้นกับชีวิตของผมน่ะสิ ไม่งั้นผมไม่เรียกคุณว่าดาเนียลจอมจุ้นหรอก ”
บันหันมาแลบลิ้นให้ดาเนียลที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้คนที่ถูกเรียกว่านายจอมจุ้น
นอนยิ้มอยู่บนเตียงคนเดียว
ู
ู^
^
^
ไม่ชอบใจเลย ทำไมบันดูไม่ตกใจไม่ค้านไม่ว่าอะไรเลย เค้าหอมแก้มก็เฉยโดนตอดอะไรอย่างมากก็แค่เอาแขนออกแล้วก็ทำหน้าหน่าย
ถ้าเคลวินไม่ใช่พระเอกคงคิดว่าฉากดาเนียลรุ่มร่ามกับบัน นี่คือปฏิกิริยาของพระเอกกับนายเอกที่ก็ชอบพระเอกเหมือนกันไปแล้ว
ดูแล้วบันไม่สะทกสะท้านอะไรเลย เหมือนอ่อยอ่ะ
เคืองทั้งดาเนียลทั้งบันเลยค่ะ เฮ้อออ อึดอัดๆ โป้งๆๆ
แต่ชอบท่าทีของพระเคลวินที่ชอบทำเหมือนรังเกียจนะ ตลกดี อ่านแล้วได้บรรยากาศเหมือนตอนดูซีรี่ย์ไต้หวันเลย
ชูป้ายไฟเชียร์เคลวินเหมือนเดิม
-
อ่านจบหน้า26 ยาปลุกเซกส์ สโนว์บอล เจ้านายยิ้มกับพระจันทร์ ปากแข็ง
แต่อ่านแล้วโรแมนติกชะมัดเลยให้ตาย
ตอนนี้ให้ความรู้สึกว่าบันเองก็เริ่มจะมีความรู้สึกที่พิเศษกับเจ้านายแล้ว
ทั้งแสดงให้เห็นว่าเมื่อเกิดอะไรขึ้นบันจะเรียกหาแต่เจ้านายทุกครั้ง
ขนาดเจ้านายไล่ให้ไปอยู่กับพี่หลินบันยังไม่ไปเลย
ชอบตอนนี้ เคลวินน่ารัก บันก็น่ารัก อ่านแล้วอุ่นๆ
เพลงของโจวเจี๋ยหลุนก็เพราะมากๆด้วยค่ะ
^^
-
บันน่ารักมาก ส่วนเคลวินก็ชอบเข้าไปอยู่ในหัวใจเลยตอนนี้ คริคริ :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณครับ อ่านจนจบแล้วสนุกดีครับบุปเพสันนิวาสนำพาให้มาไดพบเจออย่างนี้ในชีวิตจริงจะมีไหมหนอ
-
อ่านกี่ครั้งก็อบอุ่นเหมือนเดิม :กอด1:
-
อ่านแล้วสนุกไปกับน้องบัน
และหลงอัลเบิร์ตสุดๆ ทำให้อยากได้หมาพันธุ์นี้มาเลี้ยงบ้างเลย
-
:pig4:ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆคะ สนุกมากเลย ชอบบบบบบ
-
อ่านจบรวดเดียว ชอบเรื่องนี้มากเลย รักอัลเบิร์ตมากๆด้วยเพราะเราก็เคยเลี้ยงเซนต์เบอร์นาร์ด ><
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:
-
สนุกมากครับ ประทับใจมากจริงๆ อ่านแล้วเหมือนได้กลับบ้านที่ฮ่องกง ขอบคุณครับสำหรับนิยายดีๆ
-
สนุกมากก ชอบมากๆเลย อยากให้มีตอนพิเศษจัง คิดถึงบันกับพ่อแล้วก็อัลเบิร์ต อ่อจริงๆอยากให้เจสกับคุณปู่มีบทบาทอีกนะแกดูรักและเอ็นดูบันจะตายถึงบันจะไม่ได้แต่งเข้าตระกูลก็น่าจะยังติดต่อคบค้าสมคมกันบ้าง
-
น้องบันน่ารักมากกกกก
ทำยังไงดี ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่อยากให้จบเลย
อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆอ่า :ling1:
ไม่ต้องมีฉากกุ๊กกิ๊กหวานซึ้งอะไรมากมาย
แค่มีน้องบันก็รู้สึกว่าฉากนั้นน่ารักขึ้นมาทันทีง่า
งืออออออ อ ออ
:hao5:
-
จบเเล้วว เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกจริงๆ
ขอบคุณมากค่ะที่เเต่งเรื่องราวดีๆเเบบนี้
น้องหมาน่ารักมากก เป็นเรื่องที่อ่านเเล้วประทับใจมาก :pig4: :pig4:
-
พึ่งมีโอกาศได้อ่านค่ะเรื่องนี้ อ่านไปเพลินๆอ้าว จบซะแล้ว น่ารักมากๆเลยจ้า :katai2-1:
-
น้องกระต่ายน่ารักมากเลยยย. อิอิ
อ่านไปยิ้มไป สนุกมากเลยค่าา
-
เพิ่งรู้ว่าคนเขียนเรื่องนี้มีแต่งเรื่องสายสืบอีกเรื่อง จะลองไปอ่านดูนะคะ
-
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องราวสนุกๆ น่ารักแบบนี้มาให้เราได้อ่านกันนะคะ
เป็นเรื่องน่ารักๆ ที่อ่านได้เรื่อยๆ เพลินมากๆเลย
ยิ่ง อัลเบิร์ตที่เป็นที่รักของทุกๆคน ช่วยทำให้อ่านไปแล้วก็ยิ้มตามได้เรื่อยๆเลยจริงค่ะ
หนูบันของเราน่ารักขนาดนี้ เลยเป็นที่รักของทุกๆคนเลย
หมอหลินก็ดูอบอุ่นๆ
เคลวินที่ตอนแรกดูเย็นช๊า เย็นชา ตอนหลังๆก็เริ่มทำตัวน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆ
ฉากที่ห้ามบันนอนกับเคนตะ ทำให้อมยิ้มได้เลย เป็นความน่ารักเล็กๆของผู้ชายนิ่งๆจริงๆเลยค่ะ
ฉากจูบก็ทำเราแอบเขินตามไปด้วย
ตอนที่อัลเบิร์ตแพ้ยาสลบ อ่านไปละเจ็บหัวใจเลย นึกว่าคนแต่งจะใจร้าย
ดีใจมากที่อัลเบิร์ตฟื้น (แน่ละ พระเอกของเรื่องเลยนะ ห้ามตาย :katai1: )
สุดท้ายขอบคุณอีกครั้งนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้เราได้อ่านกัน
หวังว่าจะมีเรื่องต่อๆไปให้ติดตามอีกนะคะ :impress2:
-
บันนี่น่ารักกก ใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลงรัก อิอิ
ไม่เว้นแม้แต่คุณเคลวิน พระจันทร์น้ำแข็งที่ต้องละลายให้แก่กระต่ายน้อยบันนี่
อัลเบิร์ตช่างฉลาดแสนรู้ ถือเป็นพ่อสื่อให้พระเอกนายเอกได้เลย
ได้เที่ยวทั้งฮ่องกง ไต้หวัน ญี่ปุ่น ได้คำศัพท์ภาษาจีนด้วย สนุกและขอบคุณผู้เขียนคะ :pig4:
-
ตามอ่านจบในสองวัน :laugh:
สนุกมากกกอ่านแล้วทำให้อยากไปฮ่องกง อยากไปเจอหนุ่มฮ่องกง :laugh: :jul3:
บันนี่น่ารักลุดๆบ้าขนาดเอาไปตั้งชื่อทวิต55555555
ขอบคุณเคนจิด้วยนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน :pig4: :pig4: :กอด1:
-
นิยายเรื่องนี้สนุกมาก มากจริงๆ รหัสลับก็เหมือนกัน..
พอเข้าไปดูเพจของคุณ
มันทำให้ผิดหวังในตัวคุณมาก
สรุปคือคุณโกงใช่ไหม ?
.
.
เกือบจะเลิกอ่านไปแล้ว พอได้รู้อย่างนั้น
แต่ก็อ่านต่อไปจนจบ
มันทำให้รู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่าคุณโกงคนอ่านจริงๆ..
เสียใจกับการกระทำของคุณมากค่ะ
-
น่ารักมากๆเลย
หลงรักน้องบัน :mew1:
เป็นเรื่องที่อ่านไปยิ้มไปตลอด ถึงแม้จะมีช่วงหน่วงบ้าง ดราม่าบ้าง แต่ก็สนุกมากๆ
ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านตอนพิเศษอีก :katai2-1:
-
:mew1: คิดถึงเรื่องนี้ค่ะ คิดถึงคนน่ารัก อยากอ่านอีกจังเลยค่ะ :กอด1:
-
เรื่องนี้น่ารักจังเลย อ่านไปอมยิ้มไป
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านนะคะ
-
ใสใส หน้ารักดีอะ แบบว่าอ่าน อ่าน อ่าน ติดมาก วันๆ ไม่ทำอะไร อ่านอย่างเดียว ^^
-
ประทับใจมากค่ะ :L2: :3123: :L1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :o8: :-[ :mew1:
-
คุณเคลวินใจร้ายมาก ดึกแล้วยังปล่อยให้บันนี่ไปผจญกรรมกลางดึกอีก
-
จริงๆ เราว่า เคลวินใจดีนะแต่เพราะต้องเป็นผู้ใหญ่ตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะต้องดูแลธุรกิจเลยทำให้กลายเป็นคนพูดน้อยซะงั้น
-
น้องบันน่ารักอ้ะ เคลวินปาป้าก็ใจดี แต่หลงอัลเบิร์ตที่สุด 555
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
ผมอ่านรวดเดียวจบเลยครับ อ่านสนุกแถมยังได้ความรู้อีกด้วย บันนี่ ทำใมเสน่ห์แรงขนาดนี้ไปอยู่ไหนก็มีคนรักคนชอบ 5555+ อ่านแล้วอดอิจฉาบันนี่ไม่ได้เลย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ฮึก รักน้องบันนี่ เคลวิน และที่สุดคืออัลเบิร์ต ไม่อยากให้จบเลย :katai1: :o12: :hao5: :hao7:
-
น่ารักจัง ชอบ สนุกมากๆ เลย อยากอ่านตอนพิเศษบ้างจัง
-
อ่านจบแล้วววววววววววววววว
เป็นเรื่องที่อบอุ่นดีจัง
ขอบคุณค่ะ o13
-
ตามอ่านจบแล้ว ตอนจบแบบ... ห๊ะ! จบแล้วหรอ o22
ประทับใจมากคะ น่ารักมาก >< หวานสมชื่อเรื่องเลย ใสๆ :-[
ตอนอ่านตอนแรกนี่แบบ โห ความรู้แน่นเอียด o13
ไม่อยากให้จบเลย T^T รอตอนพิเศษนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณนิยายเรื่องนี้ถึงแม้จะเพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่อุ่นหัวใจมากกกกกก อุ่นจริงๆ
รักบันนี่ :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป
-
เรื่องนี้ดีมากเลยค่ะ หลากหลายอารมณ์ บันนี่น่ารัก อัลเบิร์ตน่ารักมาก เคลวินยิ่งน่ารักกว่า(เวลาหยอดคำหวานใส่บันนี่) เราชอบหลายๆอย่างในเรื่องนี้ บรรยากาศดี อ่านแล้วติด ลุ้นตลอดเลย เรามาอ่านตอนจบไปแล้วเลยไม่ได้คอมเม้นต์ทุกตอนแอบเสียดาย เราเสียน้ำตากับเรื่องนี้เยอะนะทั้งหัวเราะ ร้องไห้ และเขินในเวลาเดียวกัน 5555 อ่านสองวันจบค่ะ ติดมาก ทั้งสนุกน่ารักอบอุ่นแอบดราม่านิดๆ จริงๆแอบเคืองๆที่เคลวินบทน้อย แต่มาทีก็ประทับใจทุกครั้งค่ะ อ่านแล้วได้เกร็ดความรู้หลายอย่างเลย จริงๆอยากให้มีต่ออีกสักหน่อย อยากอ่านเค้าสวีทกันน่ะ สุดท้ายนี้ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านนะคะ ประทับใจมากเลยค่ะ
-
อยากร้องไห้จริงๆมันเเย่มากเลย :z3: :z3:
-
สนุกมว๊ากกกกกก
ยกให้อัลเบิร์ตเป็นพระเอกเรื่องนี้ค่ะ 5555
:hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
รู้สึกว่าน้องบันเนี่ยไม่เหมือนเด็กจบใหม่เลย เหมือนเด็กประถม55555
-
:-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกก อ่านเพลินมากกกกก
จากเป็นคนไม่ชอบหมาเท่าไร ตอนนี้อยากเลี้ยงพันธุ์ใหญ่ๆเลยอ่า
อัลเบิร์ตน่ารักมากกกกกกกกกก ชอบมากกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่น่ารักมากๆ :pig4:
-
กดเข้ามาอ่านแบบเพลินๆ
ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจได้ขนาดนี้
บันนี่น่ารักมากจริงๆ เคลวินแรกๆก็ซึนได้โล่
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ กอดดด
-
:pig4:
-
เข้ามาอ่านรอบที่3แล้วค่ะ
อบอุ่นมาก
รักน้องบัน อัลเบิร์ตและพ่อเคลวินมากเลยค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยิ่งอ่านยิ่งไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณครเขียนมากๆเลยนะคะ
-
ปกติเวลานายเอกมีคนมารุมชอบรุมจีบนี่เราจะแอบหมั่นไส้นะ o18 แต่พอเป็นน้องบัน เรากลับเข้าใจแฮะ ก็บันนี่น่ารักขนาดนี้นี่นา น่ารักจนเราหมั่นไส้ไม่ลง ทั้งที่มีคนมะรุมมะตุ้มหลังรักกระต่ายน้อยตั้ง5-6คน :laugh: เรื่องนี้น่ารัก อบอุ่นและฮามากค่ะ อัลเบิร์ตทำให้อยากเลี้ยงสุนัขตัวใหญ่ใจดีจังเลย แต่ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างคงไม่สามารถจะเลี้ยงได้ :m15:
ถ้ามีโครงการรวมเล่มอย่าลืมแจ้งกันนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ค่ะ :L2:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกอุ่นๆๆ
หลงรัก บัน กระต่ายตัวน้อย ตามเคลวิน :o8:
ชอบนิยายที่เคนจิเขียนมาก อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สอง หลัง รหัสลับนักปรุงยา
ชอบที่เป็นนิยาย ไม่เน้น NC อ่านแล้วให้เกล็ดความรู้เรื่องต่างๆ
ชอบที่ตัวนายเอกกับพระเอก ไม่ได้เจอแล้วชอบกันเลย แต่เป็นค่อยๆๆซึมซับ ตัวตนของอีกคนเข้ามาในชีวิต มันเป็นความสัมพันที่ค่อยเป็นค่อยไป o13 o13 o13
-
อ่านเรื่องนี้หลายรอบมากเลยค่ะ ชอบเนื้อเรื่องและบุคลิกตัวละครมาก อยากให้รวมเล่มจังเลยค่ะ :katai5:
-
คิดถึงบันนี่เลยกลับมาอ่านอีกรอบ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมาก รักทุกตัวละครเลยค่ะ โดยเฉพาะน้องบันกับอัลเบิร์ต น่ารักมาก ตอนที่อัลเบิร์ตป่วยหนักน้ำตาไหลเลยค่ะ ที่สำคัญเรื่องนี้สอดแทรกความรู้ไว้ทุกช่วงเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น
-
อ่านรอบที่4
-
อ่านครบสิบรอบแล้ว อยากได้รวมเล่มมาก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
น่ารักมาก ๆ คะ อยากอ่านตอนพิเศษ 55
-
...กำลังเริ่มอ่าน
สำนวนน่ารักชวนอบอุ่นดีค่ะ
:-[
-
จบละ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆนะ อยากอ่านไปเรื่อยๆ
สำนวนดี บรรยายดีมาก อ่านเพลินเลย
ปกติไม่ชอบหน้าฝนกับหมา พออ่านเรื่องนี้จบ
คิดว่าน่าฝนก็ชุ่มฉ่ำโรแมนติกดีนะ ที่สำคัญอยากเลี้ยงหมา!
อัลเบิร์ตมันน่ารัก แสนรู้สุดยอด
(สิบ)ตอนแรกๆหมั่นไส้พระเอกมาก อะไรจะเฉยชาเป็นน้ำแข็งขนาดนั้น
คิดไม่ออกว่าจะรักกันยังไง
พอรักกันขึ้นมาจริงๆ เห้ย มันก็รักได้ว่ะ แถมยังให้อารมณ์มุ้งมิ้งได้ด้วย
นายเอก...บันนี่ ซนๆฮาๆ มีคาแล็กเตอร์แปลกดี ชอบนะ
เรื่องมีปม มีอะไรให้ลุ้นเยอะดี
เสียดายอยากอ่านฉากเอ็นซี คึคึ
สรุปเลยละกัน รักเรื่องนี้ ไม่ผิดหวังที่กดเข้ามาอ่าน เสียดายที่มาอ่านช้าไปตะหาก
รักเคลวิน รักบันนี่ รักอัลเบิร์ต :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้
-
เข้ามาอ่านอีกหลายๆรอบ รักเรื่องนี้ยังเลยยยยยย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ในที่สุดก็อ่านเรื่องนี้จบ คือทำไมเราเพิ่งมาเห็นเรื่องนี้นะ พลาดอย่างแรง
บันนี่น่ารักมากเลยค่ะ เรื่องนี้สนุกมาก อ่านแล้ววางไม่ลงเลย และอีกอย่างคืออ่านเรื่องนี้แล้วเราอย่างเลี้ยง
สุนัขพันธ์ุเซนต์เบอร์นาร์ดมากเลยค่ะ อัลเบิร์ตน่ารักจริงๆแอบเสียน้ำตาตอนอัลเบิร์ตโดนยาสลบ (;__;) สุดท้ายขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกันค่ะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักสุดๆ ยิ้มไปกับบันนี่ และแอบน้ำตาคลอกับคำพูดของเคลวินบ่อยๆ (แอบสะอึกตลอด 55) ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายได้น่ารักมากกกกกก ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักกกกกก
ชอบค่ะ
-
น้องบันน่ารักดี ใสมากกกก 55555
-
น่ารัก ใสๆ สนุกดีๆ o13
-
น่ารักมากกกก ขอบคุณสำหรับนิยายอุ่นๆฟีลลิ้งกู้ดค่า :o8:
-
มาอ่านอีกรอบ
ยกบันนี่ให้เป็นนายเอกที่น่ารักที่สุดในใจเลย
น่ารักทุกมิติ ไม่ว่าจะหน้าตา ความคิด คำพูด ท่าทาง ทุกอย่าง!
เคลวินหลังๆขี้หึง5555
รักอัลเบิร์ต
-
กลับมาอ่านอีกหลายๆรอบ
คิดถึงบันนี่ :ling1:
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
เป็นนิยายที่ประทับใจมากค่ะ ทั้งเนื้อเรื่องและสาระที่สอดแทรกในเนื้อหา โดยเฉพาะเพลงจากเรื่องเปาบุ้นจิ้นซึ่งชอบมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ก็ยังชอบฟัง ขอบคุณสำหรับนิยายดีมีสาระเต็มรูปแบบเรื่องนี้นะคะ นับถือความตั้งใจ และความใส่ใจของคนเขียนมากเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องบันน่ารักมากเลย เป็นนิยายที่หวานมันส์ครบรถ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีต่อหัวใจแบบนี้นะคะ
-
ขอบคณคนแต่งนะคะ สนุกมาก พึ่งได้มาตามอ่าน
บันเป็นเด็กน่ารัก ไปไหนก็มีแต่คนรักคนเอ็นดู 5555
-
ตามมาจากรีวิว เดี๋ยวมาอ่านปักก่อนน :katai5:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เป็นเรื่องที่ชอบมากกกกเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้นะคะ :hao5:
ชอบมากกกกกๆเลย
-
FCอัลเบิร์ตเลยตอนเข้าโรงบาลแล้วบันมาหานี้คือน้ำตานอง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอกตามตรงมาตามรีวิว. เป็นเรื่องที่สนุกมากๆเลยค่ะอบอุ่นหัวใจ ตอนที่เคนตะ มีบทออกมาก็อยากจะเผาหัวเคนตะทิ้ง
คงจะไม่อินมากไปมั้ง??! คุณเคนเขียนดีมากๆเลยค่ะบันก็น่ารักตลอดไม่ว่ามุมไหนก็น่ารัก พระเอกก็ดีค่ะ น่ารักดีเเต่ก็ไม่เท่านายเอกหรอ เป็นกำลังใจนะค่ะคุณเคน :katai2-1:
-
แงงงงงงชอบมากกกกกกกกกกก :katai2-1: :mew3: :mew1: :impress2: