หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[lolilo]

ตอนนี้ .... นั่งรอตอนต่อไปเลยเถอะ ...
ใจจดจ่อ ตะ ลา ล่า ,,, 55555+

รักเคนจังที่สู๊ดๆๆๆๆ

[chae]

ยาดีซะด้วยนะนั่น!!!

[hewlett]

น้องกระต่ายน่ารักจังเลย
พี่น้ำแข็งละลายแน่ๆ

[pp_song]

โอ้ว บันนี่จะรอดจากสถานะการณ์นี้อย่างไรเนี่ย

รึว่าจะโดน    อ้ายย

[Margarin_Butter]

หึหึ น้องกระต่ายน้อย ดูท่าทางแล้วคงไม่รอด
10 แก้วซัดเข้าไปด้ายยยย

[m_pop91]

แย่แล้วบันของเรา  ตอนหน้าจะเสียเลือดมั๊ยนะ ฮ่าาาา

[iota]

งานนี้นายน้ำแข็งเคลวิน คงใจละลาย~ละลาย
หลอมเป็นขี้ผึงเพราะเจอไฟสวาท ของกระต่ายน้อย เต็มๆ
กด+เคนอิจิ พร้อมกับรอตอนต่อไป

[A-J.seiya*]

กรี๊ดดดดดด
น้องบันนี่ ชิมไป ๑๐ แก้วเลยนะ!!!
ตายหอง ,, จะยังไงล่ะเนี่ย
โถๆ  ตัดฉับมากอ่ะ เคนอิจิ ,,
จะเอาตอนต่อไปๆๆๆๆ
^^

[a_tapha]

งานนี้คุณเฉินน่าจะได้โบนัสซัก 6 เดือนนะเนี๊ยะ เพราะความชอบครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก   

[som]

เควิน ว่าบันเด็กดื้อมั่ง ว่าเป็นเด็กทารกมั่ง อย่าว่านะ  บันน่ารักจะตาย
แล้วเกิดอะไรขึ้นเกิดอะไนขึ้น

[catwander]

เริด

[andaseen]

  อ๊ากกกกกกกกกกกกก เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่...ตกหลุมรักบันนี่เข้าอย่างจังอ่ะ 
บันนี่น่าร๊ากกกกกกกกกกกสุดๆ 
มาต่อๆไวไวนะคนแต่งตัดตอนสุดท้ายได้ค้างงงงงงงงมาก

[pochu52]

น้องบันนี่แย่แล้ว โดนยาปลุกไปเต็มๆ เคลวินช่วยน้องด้วย คิคิคิ น้ำแข็งจะละลายไหมน๊า

[yayee2]

เอิ้ก..เอิ้ก..น้องเคนจ๋า แค่จิ้นล่วงหน้าพี่ก็จะเป็นลมแทนน้องบันนี่แล้วจ้ะ
ปริมาณยาที่อยู่ในตัวบันนี่น้อย คงเยอะพอสมควร อารมณ์ของบันนี่น้อยคงประมาณ...
"อัศจรรย์ครั่นครื้นคลื่นสาดซัด
พายุซัดซ้ำคลื่นโหมถาโถมฝั่ง
หมู่โขดหินแข็งแกร่งแทบภินทน์พัง
สายฝนหลั่งไหลถะถั่งลงโตรกธาร"
โอย...โอ๊ย... กว่ายาจะหมดฤทธิ์ บันนี่น้อยจะเป็นฉันใด

[Maize]

บันนี่คนเริงเมือง  กีซซซซ
อิตาเฉินโดนดาเนียลเตะแน่  โฮ่ๆ
ทั้งขำ  ทั้งจิ้น

[b27072010]

ปูเสื่อนอนแล้วยังไม่มาต่อเลย

[p_phai]

 :pighaun:กรรมละ

[nam-nueng]

เพิ่งเริ่มอ่านเรื่องนี้เองค่ะ แต่เริ่มต้นก็สนุกแล้ววววววว ^^

[@StaR@]

บันนี่หาเรื่องให้ตัวเองซะแล้ว
เคลวินอย่าลืมช่วยบันนี่ด้วยน่ะ
 

[parkjaewon]

ปูเสื่อรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ 

[sam3sam]

ไปดันเรื่องสายสืบฯแล้วก็เข้ามาดันเรื่องนี้ต่อ

พี่เคนทิ้งท้ายบันนี่ไว้แบบนั้นหวังว่าคงไม่เซอร์ไพรส์คนอ่านนะพี่เคน
"แมลงสองตัวที่กำลังจับคู่กันบนดอกไม้ กำลังบรรเลงเพลงรักกันอย่างดุเดือด
ก้านดอกไม้ที่รองรับมันอยู่นั้น โอนเอนและสั่นไหวไปมาด้วยแรงขยับของเจ้าแมลงอย่างน่ากลัว"
หนิงคิดล่วงหน้าไปไกลกับประโยคข้างบนแล้วนะ
รีบๆมาต่อนะคะ

[Keniji Teruyama]

Chapter  14.

แมลงปีกแข็งสองตัวที่เคยเล่นบทรักร้อนแรงบนดอกไม้   บินจากไปแล้ว  มันจากไปพร้อมๆ กับเมฆปุกปุยสีขาวที่ดู
คล้ายกับไอศกรีม  แสงสว่างจ้าจากพระอาทิตย์กลมโตเข้ามาแทนที่  อัลเบิร์ตย่ำเท้าไปมาบนพื้นหญ้าสองสามที  
หลังจากแน่ใจแล้วว่ามันร้อนจัดเกินกว่าที่จะวิ่งเล่นได้อีกจึงตัดสินใจบ่ายหน้าไปทางประตูบ้าน  ก่อนที่จะชะงัก
เพราะเสียงเครื่องยนต์และเสียงร้องเรียกที่คุ้นหู

“ เจ้านายไปไหนซะล่ะอัลเบิร์ต ? ”
ดาเนียลเปิดประตูหน้าบ้านเข้ามาพร้อมกับหันซ้ายหันขวา  เจ้าขนฟูเข้าไปดมมือและกัดชายเสื้อของแขกเบาๆ  
ก่อนที่จะเดินนำเข้าไป  ดาเนียลยักคิ้วให้กับความเงียบในบ้าน  ก่อนที่จะเอะใจกับเสียงสะอึกสะอื้นเบาๆ ที่ดัง
ออกมาจากห้องของเคลวิน

“ บันนี่ ? ”
ดาเนียลแนบหูกับประตูไม้บานใหญ่หน้าห้องของเคลวิน  มันมีเสียงคนคุยกันดังลอดออกมาเบาๆ  

“ ฉันไม่ชอบใช้กำลังกับนายหรอกนะ  แต่นายบังคับฉันเอง ”

“ เสียงเคลวิน ? ”
ดาเนียลแนบหูลงไปอีกครั้ง

“ ครั้งนี้คงเป็นบทเรียนครั้งสำคัญ  ที่นายควรจะจำไปตลอดชีวิต ”

“ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ”
ดาเนียลกำลังสองจิตสองใจว่าจะเปิดประตูเข้าไปหรือว่าแอบฟังต่อ

“ ฮึก  ฮือ ”
เสียงสะอื้นของบันดังลอดออกมาเป็นระยะ  ดาเนียลไม่รอช้า  รีบกระแทกประตูเข้าไป  ก่อนที่จะกลิ้งลงไปนอนไม่
เป็นท่าอยู่บนพื้นเพราะประตูไม่ได้ล็อค

“ ดาเนียล ! ”
“ พี่ ! ”

สองหนุ่มร้องออกมาพร้อมๆ กัน  ดาเนียลจ้องเขม็งกับสภาพยับเยินของเคลวิน  จากสภาพที่เห็น  เสื้อยืดแขนยาว
สีเทาของเคลวินฉีกขาดไปจนถึงหน้าอก  กางเกงขาสั้นถูกรั้งจนเห็นขอบกางเกงใน  กางเกงขายาวกองเป็นก้อนกลม
อยู่กับพื้น  ตรงใบหน้าซีกซ้ายเห็นเป็นรอยแดงรูปฝ่ามืออย่างชัดเจน  เมื่อหันมามองบนเตียงซึ่งเป็นที่มาของเสียง
สะอื้น  ดาเนียลเห็นบันนอนคว่ำหน้า  ช่วงบนไม่มีเสื้อ  ช่วงล่างไม่มีกางเกง  ใกล้ๆ กันกับที่บันนอนอยู่นั้นมีผ้าสีขาว
ลายนกทวิสตี้ยิ้มแฉ่งสีเหลืองสด  ดาเนียลยื่นมือไปจับขึ้นมาดู  พบว่ามันเป็นกางเกงในของเด็ก

“ ของบันนี่ ? ”
ดาเนียลวางกางเกงในทวิสตี้ลงบนสะโพกเล็กๆ ของบัน  ก่อนที่จะส่งคำถามผ่านสายตาไปที่เคลวิน

“ ฮือ ”
“ บันนี่ ”
ดาเนียลหยุดมองเคลวินและหันมาห่อร่างของบันเอาไว้ด้วยผ้าห่ม
“ ดะดาเนียล  พาผมออกไปที  พาผมออกไป   ไม่อยากอยู่แล้ว ”

บัคบันนี่ของดาเนียลสะอื้นหนัก  ตาที่เคยส่องประกายสดใส  ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ ไปเดี๋ยวนี้แหละ  ไปเปลี่ยนชุดห้องนู้นนะ ”

ดาเนียลใช้มือสองข้างช้อนตัวบันที่อยู่ในสภาพคลุมด้วยผ้าห่มขึ้นมาจากเตียง  สายตาวิงวอนของคนในอ้อมแขน
กำลังเรียกความห่วงใยและความสงสารจากดาเนียล

สองชั่วโมงผ่านไป

ดาเนียลกดรับสายที่เคลวินต่อเข้ามา  พร้อมกับหันไปมองบันที่นอนอยู่บนเตียง

“ ครับ  กินนมแก้วนึงแล้วก็หลับไป ”
“ หมดแรงแล้วสินะ ”
“ ผมยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ? ”
“ เด็กนั่น……..  ”

“ ครับ ? ”
“ กินยาปลุกเซ็กส์เข้าไป ”
“ ไอ้เฉิน ! ”
ดาเนียลร้องออกมาด้วยความโกรธสุดขีด
“ ฉันจัดการไปแล้ว ”
“ แล้วพี่กับบันนี่ ? ”
“ ไม่มีอะไร  แค่ลงไม้ลงมือกันนิดหน่อย ”
“ พี่ทำอะไรบัน ! ”


“ นายต้องถามฉันว่าเด็กนั่นทำอะไรบ้าง ? ”
“ แต่ผมเห็นบันนี่นอนเปลือยอยู่กับเตียง ”
“ เด็กนั่นคงกินยาเข้าไปเต็มที่  เขาเปิดประตูเข้ามาปล้ำฉัน  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าดึงเสื้อขาด
แล้วก็กระชากกางเกงฉันหลุด ”
“ แล้วบันนี่เปลือยได้ไง ? ”
“ เขาถอดมันออกเอง  แถมยังเอากางเกงในทวิสตี้มาไล่คลุมหัวให้ฉันอีก ”

“ โถ่บันนี่  ”
ดาเนียลหันไปมองบันที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียง
“ แล้วพี่ทำยังไงบันนี่ถึงสงบล่ะ  คงไม่ได้ใช้กำลังหรอกนะ  ”
“ ฉันใช้เนคไทด์ในตู้มามัดแขนกับขาเขาเอาไว้  แล้วก็ปล่อยให้ร้องไห้จนหมดแรงไปเอง ”
“ บันนี่คงทรมานมาก ไอ้เจ้าทึ่มเฉินมันต้องรับผิดชอบ  ถ้าเกิดบันนี่กินยาเข้าไปแล้วออกไปที่อื่น  คงไม่โชคดีแบบนี้ ”
“ ฉันพักงานเฉินเดือนนึง ”
“ มันน่าจะกระทืบซะให้เละ ”
“ แค่นี้ก็พอแล้ว  ดาเนียล ”

“ ดาเนียล ”
“ ว่าไงพี่ ”
“ ถ้าเด็กตื่นขึ้นมา  ฉันขอคุยกับเขาหน่อย ”
“ แต่ว่า ”
“ บอกว่าฉันสั่ง ”
“ ครับ ”

ดาเนียลอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ก่อนที่จะซุกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกับบัน
“ บัคบันนี่   ต่อไปฉันจะดูแลนายเอง  ฉันจะกอดนายให้หายตกใจ ”
ดาเนียลตะแคงตัวเข้ากอด  พร้อมกับใช้ริมฝีปากจุมพิตเข้ากับซอกคอของบัน  ไม่นานหลังจากนั้น
คุณจอมจุ้นก็กอดบันไว้แน่นพร้อมกับหลับไปด้วยกัน

เคลวินขับรถออกมาจากบ้านพร้อมกับอัลเบิร์ต  เจ้าขนฟูคงจะแปลกใจที่เจ้านายพาออกมาจากบ้านเวลาดึกดื่น
ขนาดนี้  มันร้องถามออกไปหลายครั้ง  แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากเจ้านาย


“ ดาเนียลครับ  ดาเนียล ”
บันจับมือซ้ายของดาเนียลออกจากหน้าอก   ไม่รู้ตัวเลยว่ามือของดาเนียลมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
“ ดาเนียล  ตื่นเถอะครับ  มีเสียงโทรศัพท์ ”
บันลุกขึ้นมาจากเตียง  มือคลำไปในอากาศที่ว่างเปล่าเนื่องจากสายตายังไม่ชินกับความมืด  แสงสีฟ้าสดใสจาก
หน้าจอโทรศัพท์ของดาเนียลเป็นเหมือนไฟนำทางให้บันเดินไปหามันได้ถูก  หน้าจอแสดงผลเป็นชื่อของเคลวิน

บันลังเลอยู่นานจนเคลวินวางสายไป

“  ขอโทษด้วยนะครับ   เจ้านาย ”
บันกอดโทรศัพท์ไว้กับอกแล้วขดตัวอยู่ริมผนังห้อง  ตอนนี้ห้องกลับมามืดอีกครั้ง  เสียงเข็มนาฬิกาในห้องกำลังดัง
แข่งกับเสียงหัวใจของบัน

“ ฮัลโหลดาเนียล  นอนอยู่หรือเปล่า ? ”
“ ……………………… ”
“ เด็กเป็นยังไงบ้าง  ยังร้องไห้อีกไหม ? ”
“ เจ้านาย ”
เสียงบันพูดผ่านเข้าไปในโทรศัพท์  เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ นายเองเหรอ ? ”
“ ผมเองครับเจ้านาย ”
“ นายนี่มันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ”
“ ว่าไงนะครับ ? ”
“ ฉันบอกว่านายมันไม่ได้เรื่อง ”
“ ผม ”
“ วันนี้ยังไม่ได้ทำการบ้านไม่ใช่หรือไง  แล้วท่องอักษรจีนได้กี่ตัวแล้ว ? ”
“ ผม ”


“ ผมขอโทษ ”
“ ฉันไม่ได้ยิน ”
“ ผมขอโทษที่ทำตัวแบบนั้นกับเจ้านาย  ผมขยะแขยงตัวเองจนไม่กล้ากลับไปที่นั่นอีกแล้ว  
พรุ่งนี้ผมจะให้ดาเนียลไปส่งผมที่สนามบิน ”
“ นายอยากเป็นคนที่ไม่รับผิดชอบหรือไง ?  ”
“ ไม่รับผิดชอบ ? ”
“ ตอนที่ฉันรับนายมาทำงาน  นายสัญญาว่าไงล่ะ ? ”
“ ผมจำไม่ได้   ผมเป็นคนไม่ดี  ผมทำให้เจ้านายผิดหวัง ”
เสียงบันกับเคลวินเงียบไปแล้วทั้งคู่  ตอนนี้ในโทรศัพท์เป็นเสียงแปลกประหลาด  
ซักพักบันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังออกมา

“ อู๊วว ”

“ อัลเบิร์ต ! ”
บันปาดน้ำตาจากแก้มทั้งสองข้างแล้วเช็ดโทรศัพท์กับกางเกง
“ อัลเบิร์ต  ฉันคิดถึงแก  คิดถึงมากๆ เลย ”
เสียงสะอื้นดังขึ้นมาอีกครั้ง  บันแนบหูกับโทรศัพท์เพื่อฟังว่าอัลเบิร์ตจะพูดอะไรอีก
“ อัลเบิร์ตมันไม่อยากฟังเสียงร้องไห้หรอก  ถ้าอยากเจอมันก็ออกมาข้างนอกสิ  มันรออยู่ ”

บันดึงเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม  ก่อนที่จะคลำหาทางออกโดยอาศัยแสงไฟที่ลอดมาจากใต้ประตู
บ้านของดาเนียลเงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่  บันเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนข้างผนัง  ตอนนี้ล่วงเข้ามาถึงตีหนึ่ง
ของอีกวันแล้ว  บันเดินหาทางออกซักพัก  ก่อนที่จะเดินไปถึงหน้าบ้าน  รถยนต์สีดำคันใหญ่ของเคลวินจอดอยู่นอก
บ้านตรงประตูใหญ่  เจ้าของรถยืนพิงประตูด้านคนขับ  ใกล้กันมีหมาตัวโตสีน้ำตาลสลับขาว  มันนั่งรอบันพร้อมกับ
โบกหางไปมาเพื่อทักทาย  บันเดินเข้าไปและแนบใบหน้าเข้ากับซี่เหล็กของประตูรั้ว  อัลเบิร์ตเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้ว
ใช้ลิ้นเลียหน้าของบันไปมา  พร้อมกับพยายามแหย่ขาหน้าเข้ามาหาบัน
“ อัลเบิร์ตมันหอนไม่หยุด  ฉันรำคาญเลยพามันมาที่นี่ ”
คนพูดหันหน้าไปมองยอดไม้ที่อยู่ไกลลิบๆ  ไม่มีทีท่าว่าจะหันมามองบันเลยซัดนิด
“ ทำไมเป็นเด็กดื้อล่ะอัลเบิร์ต ? ”
“ อู๊วว ”
“ มันบอกว่า  วันนี้มีเด็กดื้อหนีออกจากบ้าน  มันเลยอยากเลียนแบบ ”
“ ผมเปล่าซะหน่อย ! ”
“ ฉันไม่ได้ว่าอะไรนาย ”
“ ไม่คิดจะหันมามองหน้ากันบ้างหรือไง ? ”
“ เมื่อกี้ตอนคุยโทรศัพท์  เด็กที่หนีออกจากบ้านบอกว่าอายที่จะเห็นหน้าเจ้านาย ”
“ ผม ”
“ ถ้านายไม่หนีออกมา  ป่านนี้อัลเบิร์ตมันก็คงหลับสบายอยู่ที่บ้านแล้ว  ไม่ต้องนั่งรถออกมาลำบาก ”
“ ก็เจ้านายพามันออกมาเองนี่นา ”
“ ก็บอกแล้วไงว่ามันหอนเพราะคิดถึงนาย  ฉันรำคาญเลยต้องพามาที่นี่ ”
“ จริงเหรออัลเบิร์ต ? ”
บันยื่นมือออกไปจับเจ้าขนฟู พร้อมกับเกาหูมันเบาๆ
“ ฉันจะให้เวลาทำการบ้านพรุ่งนี้อีกวันเดียวเท่านั้น  ถ้าทำไม่เสร็จนายกับอัลเบิร์ตก็ไม่ต้องเจอกันอีก ”
“ แต่ว่า ”
“ มีอะไรอีก ? ”



“ ผมอาย ”
“ วันนี้ฉันฝันเห็นกระต่ายเมายาตัวนึง  มันเข้ามากัดฉัน  แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก  ฉันลืมไปซะแล้วล่ะ ”
“ ลืมจริงๆ นะ ”
“ ลืมแล้ว ”
“ ห้ามเอามาพูดอีกนะ  สัญญานะครับเจ้านาย ”
“ สัญญา ”
เคลวินยิ้มให้พระจันทร์ที่ลอยอยู่ข้างบน  พร้อมๆ กับไขว้นิ้วเอาไว้ข้างหลัง
“ แย่จังนะ  วันนี้ผมฝันว่าหนีออกจากบ้าน  ตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่ซะได้  สงสัยจะละเมอ ”
“ ก็ฉันบอกแล้วไงว่านายเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโต ”
“ เจ้านายใจดีจัง  ผมอยาก ”
“ อย่าพยายามทำอะไรเพื่อฉันอีกนะ  แค่นี้ก็อันตรายมากพอแล้ว ”
เคลวินยิ้มตรงมุมปาก  ก่อนที่จะล้วงกางเกงเอาสโนว์บอลกระต่ายออกมา
“ สโนว์บอลกระต่าย  เอาไว้ใช้เวลาที่นายไม่สบายใจ ”
เคลวินยื่นมือผ่านซี่เหล็กเข้ามา  ก่อนที่จะส่งของในมือให้กับบัน
“ น่ารักจัง  เจ้านายเอามาจากไหนเหรอครับ ? ”
“ จอดรถแล้วให้อัลเบิร์ตไปซื้อให้ ”
“ เจ้านายโกหก ”
“ กลับไปนอนได้แล้ว  พรุ่งนี้ฉันจะมารับแต่เช้า ”
“ ครับ  ”
“ อ่ะ  อ้อ  เจ้านายครับ ”
“ ว่าไง ? ”
“ เจ้านายไม่ได้ดื่มชาที่ผมชงไปให้ใช่ไหม ? ”
“ ฉันไม่ชอบกินน้ำแข็ง ”
“ แล้ว ”
“ ฉันเทมันลงไปบนตัวแมลงที่มากินดอกไม้น่ะ  ป่านนี้มันคงตายไปแล้ว ”


“ พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะอัลเบิร์ต ”
บันบอกลาเจ้าขนฟู  ก่อนที่จะถอยเข้ามาในบ้าน

เคลวินจูงอัลเบิร์ตเข้าไปในรถก่อนที่จะขับออกไป  บันเดินเข้าไปชิดริมรั้วอีกครั้งพร้อมกับแนบใบหน้าเข้ากับประตู
ใหญ่  เฝ้ามองดูรถยนต์ของเคลวินขับออกไปจนลับสายตา

“ ฝันดีนะครับ  เจ้านายของผม ”
บันเขย่าสโนว์บอลสองสามที    กระต่ายตัวน้อยสีขาวในนั้นส่งเสียงร้องเพลงออกมาเบาๆ


你 说 你 不 懂 为 何 在 这 时 牵 手
เข้าใจหรือเปล่าว่าทำไมตอนนี้ฉันต้องเข้ามาจูงมือเธอ ?

我 晒 干 了 沉 默 悔 得 很 冲 动
ฉันสัมผัสได้กับความเงียบเหงาจนเข้าใจมัน   ขอโทษที่ฉันตัดสินใจทำไปแบบนั้น

就 算 这 次 做 错 也 只 是 怕 错 过
ถึงแม้ว่าการมาของฉันมันจะเป็นการทำผิด   แต่มันก็เกิดขึ้นเพราะกลัวว่าจะเสียเธอไป

在  一 起 叫 梦 分 开 了 叫 痛
เวลาที่เราอยู่ด้วยกันฉันคิดว่ามันเป็นความฝัน แต่เวลาที่เราต้องแยกจากกันมันคือความเจ็บปวด

[Keniji Teruyama]

คำว่าขอโทษมันคงไม่พอ  สำหรับคนที่คาดหวังกับฉากร้อนแรง  



เอากระต่ายมาเป็นโล่ห์ป้องกันรองเท้า  เห็นไหม ?  ตาวิ้งๆ  อย่าโกรธกันนะ  จ๊วบบบบบบ

หลังจากนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากมาได้ซักพัก  เคนอิจิก็หมายมั่นว่าจะส่งนิยายเรื่องนี้เข้าชิงรางวัล
สายสัมพันธ์ระหว่างไทยจีน  ทำให้ไม่สามารถจะมีฉากเลิฟซีนอันลือเลื่องที่เป็นงานถนัดของเคนอิจิได้
เสียดายๆ

แถไถไปตามเรื่อง  ก๊ากก  แค่สิบสี่ตอนเอง  รอก่อนนะ

[Acacha]

55555+
ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้ก็น่ารักดี 

[rellachulla]

งอน

ร้องห่มร้องไห้ ฮือออออ

[DraCo_SLa13]

   สรุป  บันพลาดเหรอเนี่ย

  ดูเหมือนพวกเรา?อยากให้บนเสียตัวใจจะขาด

[โจ๊กกุ้ง]

คุณน้ำแข็งไม่ชอบกินน้ำแข็ง  อร๊ายยย ตอนนี้เคลวินน่ารักกว่าปกติ มียิ้มด้วยนะ อิอิ
หวานๆแบบนี้ชอบบบ

[roseen]

 

[nongrak]

นึกว่าน้องบันนี่จะเสร็จเจ้านายไปแล้ว
บันนี่ เคลวิน และอัลเบิร์ต น่ารักมากเลย
รูปกระต่ายของคุณเคนอิจิน่ารักมากเลย

[kissme]

แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้วจ๊ะ.......

 :L2:ทั้งน้องบันสองขาและสี่ขาน่าร๊าก....กกกกที่ซู๊ดดดดด