หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักอ่ะ อิอิ

[tatum1234]

  บันนี่น่ารักที่สุดเลย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

น่ารักม๊ากกกกกกกมากกกกกกกกกกก ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆

[O_a]

กรี๊ดดดดดดดดด
เควินออกอาการ "หวง"
เห็นความน่ารักของบันแล้วละซิ
ดาเนียลก้อมีอาการถอนตัวไม่ขึ้น
ไม่อยากเห็นศึกสายเลือดเล้ย

[RoseBullet]

กรี๊ดดดดดด
จบประโยคสุดท้ายแล้วก็ขอกรี๊ดออกมาดังๆซักที
ฮุๆๆ เริ่มมีหวังแล้วซี่

[Maize]

 

[ppmayuree]

เสร็จแน่ เคลวิน รอดจากเสน่ห์ของบันน่ะ...ยากส์...

[darling]

นู๋บันน่ารัก 

แต่..เจ้านายชักจะรู้สึกหึงนิดๆ แหงเลย

[nuewanda]

น้องบันยังคงน่ารักได้ตลอด ตลอด 
คุณพ่อเคลวินก็เย็นชาได้เสมอต้นเสมอปลาย แต่มีแนวโน้มในทางที่ดีขึ้น เริ่มได้ใจเค้าแล้วอ่ะ ชอบบบบบบบบ
แต่คนเขียนเรื่องนี้นี่ซิ ความฟิตเริ่มลดลง ลดลง สงสัยตอนนี้ลงพุงแล้วกระมัง 
อย่าบอกนะ ว่าที่หายไปหลายวันเนี่ย แอบไปติดขอบวิมเบิลดันจริงๆ !!!! เคนอิจิใจร้ายอ่ะ  เค้าจะฟ้อง สบค ข้อหาละเลยผู้บริโภค แล้วจะฟ้อง สนง. ปราบปรามยาเสพติดด้วยว่า คนเขียนเรื่องนี้ใส่กัญชาลงในนิยาย ไม่งั้นคนอ่านไม่ติดกันงอมแงมขนาดนี้หรอก

[rellachulla]

คิดถึง คอจ แล้วนะ
ซิกๆๆ

[สมาคมโคแก่]

ติดกับกระต่ายน้อยแล้วไงป๋า ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อ ลุ้นโคตร

[cheyp]

รออ่านตอนต่อไปคร่าาาาาา

[Keniji Teruyama]

Chapter  17.

บันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงท้อง  ฟังจากเสียงและท่าทีของคุณน้ำแข็งแล้ว  เห็นท่าว่าคราวนี้คงโกรธเต็มที
เจ้านายของบันเดินหน้าแดงเข้าไปในห้อง  และปิดประตูเงียบ  บรรยากาศในบ้านกลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง  ตอนนี้มี
แค่เสียงของคนกับหมาที่นอนคุยกันตรงพื้น  ด้วยท่าทีเคร่งเครียด

“ ก็พ่อน่ะ  บังคับฉัน  พ่อบอกว่าจะเอาหลันชิงกับหลันเหอคืนนะอัลเบิร์ต  แกก็ได้ยิน  พ่อจะมาโกรธฉันได้ไง
จริงไหม ? ”

บันใส่หลันเหอลงในท้องของหลันชิง  ก่อนที่จะกลิ้งตัวเข้าไปกอดอัลเบิร์ตที่เอาคางวางกับพื้นแล้วกะพริบตามองบัน

“ พ่อน่ะ  นิสัยไม่ดี  คราวหน้าจะเอาไปบอกคุณย่า  ทำไมพ่อของเราไม่เหมือนหมอหลินบ้างนะอัลเบิร์ต ”
อัลเบิร์ตถอนหายใจเฮือกใหญ่จนผมของบันปลิวไปตามแรงลม    คนกับหมาปรับทุกข์กันพักใหญ่  ก่อนที่บันจะไป
หยิบเอากล่องข้าวแช่เย็นออกมาใส่ไมโครเวฟ

“ เจ้านาย  ออกมากินข้าวเถอะครับ  เย็นแล้วนะ ”
บันเคาะประตูสองสามที  ก่อนที่จะวางจานข้าวบนโต๊ะ  มันเป็นกับข้าวแช่แข็งที่อุ่นจนร้อน  ข้างจานมีผักที่เคยสดมา
ก่อนเมื่อหลายเดือนที่แล้ว  มันใส่มาด้วยในกล่อง  และกลายเป็นผักสุกเพราะความร้อนจากไมโครเวฟ
บันตักข้าวแล้วเขี่ยไปมาสองสามที  ก่อนที่จะฝืนใจตักใส่ปากเป็นคำที่สาม

“ อ่ะ ”
บันงับฟันตัวเองดังกึก  มือข้างที่ถือช้อนถูกมือของอีกคนดึงเอาไว้
“ เจ้านาย  ทำไมเหรอครับ ? ”
บันหันหน้าไปมองเคลวินด้วยความสงสัย
“ ฉันว่าถ้านายฝืนกินของพวกนี้ไปอีกวันเดียว  นายคงผอมตายไปซะก่อน ”
เคลวินจูงมือบันออกมาที่รถ  ก่อนที่จะเปิดประตู  แล้วดันบันขึ้นไปนั่ง

“ แล้วอัลเบิร์ตล่ะครับ ? ”
“ อัลเบิร์ตมันอ้วนเกินไปแล้ว  ต้องพามันไปว่ายน้ำอาทิตย์หน้า ”
“ ว่ายน้ำ ! ”
บันทำตาลุกวาว  ก่อนที่จะหันไปหาเคลวิน
“ ให้ผมไปด้วยนะ  ผมชอบว่ายน้ำ ”
“  สระนั้นน่ะ ”
“ ครับ ”



“ เขาให้หมาลงเท่านั้น ”

บันฝืนยิ้มให้เคลวิน  ก่อนที่จะหันหน้าไปอีกทางแล้วบ่นงุบงิบ
“ อยากกินอะไร ? ”
“ อยากกินของเผ็ดๆ ”
“ พริก ? ”

“ หมายถึงอาหารที่เผ็ดๆ ”
“ อาหารไทยเหรอ ? ”
“ มีเหรอครับ ? ”
“ ก็มี  แต่ต้องจอง ”
“ งั้นก็อดน่ะสิ ”

เคลวินหักพวงมาลัยไปทางขวา  ก่อนที่จะขับไปตามถนนที่เต็มไปด้วยแสงสียามค่ำของฮ่องกง  ป้ายไฟสีต่างๆ
ตอนนี้ปรากฏอยู่ในตาสีดำดวงโตของบัน  มันสวยงามและน่าตื่นเต้น  ฮ่องกงยามค่ำ  เต็มไปด้วยสีสันอย่างที่ใครเขาพูดจริงๆ
บันนึกไปถึงบรรยากาศยามค่ำที่เยาวราชในกรุงเทพซึ่งนานทีปีหนกว่าแม่จะพาบันไปได้  บ้านของบันที่อยู่ไกลถึงตัวเมืองนครปฐมมันเป็นอุปสรรคเหลือเกินกับการเดินทาง  เคลวินจอดรถตรงแยกเพื่อรอสัญญาณไฟ  ระหว่างที่รอก็รู้สึกแปลกใจที่
คนช่างจ้ออย่างเจ้ากระต่ายแปดหลอด  ตอนนี้เงียบหายไปเฉยๆ  เมื่อหันหน้าไปดูก็พบว่าคนที่พามาด้วยนั้นตอนนี้เอามือเกาะกระจกแล้วใช้หน้าแนบลงไปเพื่อมองดูไฟสีต่างๆ บนถนนสองข้างทางด้วยความตื่นเต้น  บันแนบหน้ากับกระจกซักพัก  ก่อนที่จะร้องเสียงหลง  เมื่ออยู่ๆ กระจกก็เลื่อนลงกะทันหัน

“ เง้อ ! ”
บันหันขวับมามองเคลวินที่นิ่งเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ แกล้งผมทำไม ? ”
“ เพ้อเจ้อ ”
 บันพูดเลียนแบบเคลวินเงียบๆ  มีเพียงปากที่ขมุบขมิบไปมา  ขาสองข้างตอนนี้ยกขึ้นมาบนเบาะด้วยความหนาว

“ ทำไมไม่เปลี่ยนชุดก่อนออกมา ? ”
เคลวินส่งเสียงเข้มเข้ามา  ตอนที่หันมามองบันยกขาขึ้น  กางเกงขาสั้นสีครีมร่นลงไปจนถึงช่วงสะโพกของบัน
เจ้าตัวเหมือนกับจะรู้    บันรีบยกขาลงแล้วดึงกางเกงลงมาปิด
“ ก็เจ้านายดึงผมออกมาจากโต๊ะกินข้าว  น้ำซักอึกยังไม่ได้จิบเลย  ดีเท่าไหร่แล้วที่ข้าวไม่ติดคอตายไปซะก่อน ”
เคลวินหมดทางที่จะต่อคำกับบัน  เลยเปิดเพลงขึ้นมาทำลายบรรยากาศของผู้แพ้

蝴 蝶 眨 幾 次 眼 睛
才 學 會 飛 行
夜 空 灑 滿 了 星 星
但 幾 顆 會 落 地
我 飛 行   但 你 墜 落 之 際
很 靠 近   還 聽 見 呼 吸
對 不 起   我 卻 沒 捉 緊 你
你 不 知 道 我 為 什 麼 離 開 你
我 堅 持 不 能 說 放 任 你  哭 泣
你 的 淚 滴 像   傾 盆 大 雨   碎 了 滿 地
在 心 理 清 晰
你 不 知 道 我 為 什 麼 狠 下 心
盤 旋 在 你 看 不 見 的 高 空 裡
多  的 是   你 不 知 道 的 事

ผีเสื้อมันต้องกระพือปีกของมันซักกี่ครั้ง
ก่อนที่จะออกโบยบิน
ท้องฟ้าสว่างไสวพร่างพราวไปด้วยดวงดาว
แต่จะมีซักกี่ดวงที่ยังคงทอแสงอยู่อย่างนั้นไม่มีวันตก
ตอนที่ฉันบินขึ้นไปแล้วเธอร่วงหล่นลงมา
มันใกล้เสียจนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ
ฉันเสียใจที่ไม่สามารถกอดและรั้งเธอเอาไว้ได้
เธอถามฉันว่า  ทำไมฉันถึงต้องทิ้งเธอไป ?
ทำไมฉันเมินเฉยและเย็นชาทุกครั้งที่เธอร้องไห้ ?
เวลาที่หยดน้ำตาของเธอหล่นลงกับพื้น
รู้ไหม  มันทิ่มแทงใจฉันทุกครั้ง
เธอไม่รู้ใช่ไหม  ว่าทำไมฉันต้องทิ้งเธอไป
เปล่าเลย  ฉันคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กับเธอไม่ได้ห่างไปไหน
นี่เป็นเรื่องราวของฉันที่ต้องการบอกกับเธอ  และเธอไม่เคยรู้มัน

บันตั้งใจฟังเพลงจนจบ  พร้อมกับแปลเนื้อเพลงในใจ  เพลงนี้มีเนื้อหาที่กินใจเหลือเกิน

“ เจ้านายครับ  เพลงนี้เพราะมากเลย  เจ้านายร้องเป็นกวางตุ้งให้ผมฟังได้ไหม ”
บันใช้มือดึงแขนเสื้อของเคลวินเบาๆ  พร้อมกับทำหน้ามีความหวัง
“ จำไม่ได้ ”
“ ไม่จริงหรอก  คุณย่าบอกว่าเจ้านายจำอะไรได้ตั้งมากมาย  ท่องเพลงกลับหลังก็ได้  แค่นี้ง่ายจะตายไป ”
“ ท่องเพลงเป็นจีนกลางมาสิ  จะพูดเป็นเป็นกวางตุ้งตาม  ”
บันทำหน้ามุ่ย  ก่อนที่จะเอามือไปกดตรงปุ่มรีเพลย์

“ เมื่อกี้มันเพลงวิทยุ  กดให้ตายมันก็ไม่รีเพลย์ ”
“ จำไม่ได้หรอก  แค่ฟังออกก็บุญเท่าไหร่แล้ว  จะให้ท่องอีก ถ้ามากับพี่หลินนะ  เรื่องแค่นี้สบาย ”
“ คราวหลังก็ไปกับพี่หลินของนายสิ ”
“ พี่หลินงานยุ่งมาก  ไม่มีเวลาเลยครับ ”
“ ฉันก็งานยุ่งเหมือนกัน  ไม่มีเวลามาเลี้ยงเด็กหรอก ”
“  เจ้านายน่ะ  ใจดีจะตายไป  อย่ามาเก๊กดุหน่อยเลยนะ  ไม่สำเร็จหรอก ”

ภัตตาคารอาหารจีนผ่านไปร้านแล้วร้านเล่า  แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคุณน้ำแข็งจะเลี้ยวรถเข้าไป  บันลูบท้องแฟบๆ ไปมา
หลายทีจนเคลวินต้องกลั้นหัวเราะ  ไม่นานเจ้านายของบันก็พาเข้ามาที่ห้องอาหารของโรงแรมใหญ่

“ ห้องอาหารไทยสองที่ ”
เคลวินถอดเสื้อสูทสีดำออกมาคลุมให้บัน  เนื่องจากเห็นเดินตัวสั่นจากอากาศหนาว  เสื้อคลุมตัวใหญ่ของเจ้านายนั้น 
ยาวไปจนถึงต้นขาของบัน
“ อาหาร ไท่ กั๋ว   เหรอครับ ? ”
บันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นอะไรที่พอจะทำให้เข้าใจได้ว่า  ที่นี่เป็นห้องอาหารไทย  ไม่มีตัวโขน  ไม่มีตัวหนังสือไทย
ไม่มีบริกรที่ใส่ชุดไทย    เคลวินกับบันเดินเข้ามาจนถึงด้านในสุดที่ติดกับกระจก  และเห็นด้านนอกของโรงแรมที่มี
ผู้คนเดินพลุกพล่าน    หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ กัน  ชี้ให้ผู้ชายอีกคนมองบันด้วยความเอ็นดู

“ โทษของการไม่เตรียมพร้อม ”
“ หิวแล้ว ”
บันจิบน้ำชาบนโต๊ะไปจนหมดถ้วย
“ อย่าเพิ่ง  รออาหารก่อน  เดี๋ยวก็อิ่มน้ำ ”
“ ที่นี่ขายอาหารไทยจริงๆ น่ะเหรอเจ้านาย  ไม่เห็นมีนางรำเลยซักคน ”
“ นางรำอะไร ? ”
“ ร้านอาหารไทยก็ต้องมีนางรำน่ะสิ  ที่แต่งตัวชุดไทยออกมารับรองแขกไง ”
“ เพ้อเจ้อ  งั้นร้านอาหารจีนก็ต้องเชิดสิงโตงั้นสิ  นายนี่มันเด็กไม่ ”

“ รู้  จัก  โต ”
บันเติมคำสามคำให้เคลวินก่อนที่เจ้าตัวจะพูดจบ
“ ถ้าเจ้านายเป็นหุ่นยนต์  คนสร้างนี่คงกุมขมับ  เพราะเจ้านายพูดเป็นแค่ไม่กี่คำ  เพ้อเจ้อ  เด็กไม่รู้จักโต  แล้วที่
เหลือก็เป็นโหมดเงียบประหยัดพลังงาน ”
เคลวินยกน้ำชาขึ้นมาจิบจนหมดถ้วยเช่นกัน  เนื่องจากจนคำพูดที่จะมาต่อกรกับบัน

“ ขอข้าวอีกครับ ”
บันยิ้มร่าเมื่อข้าวหมดไปแล้วหนึ่งจาน  เคลวินยกมือขึ้นเรียกพนักงานในชุดจีนที่ยืนอยู่ไม่ไกลให้เข้ามารับออเดอร์
เพิ่ม
“ กินได้อย่างนี้  อาทิตย์หน้าก็คงลงสระกับอัลเบิร์ตได้ ”
“ ผมผอมลงจริงๆ ด้วย  สงสัยจะเครียด ”
“ อาหารที่บ้านฉันคงไม่อร่อย  นายถึงได้ผอมเป็นสำลีพันไม้ ”
“ เอ๊ะ ?   พูดเหมือนคุณย่าเลย   ผอมเป็นสำลีพันไม้ ”
บันทำหน้าสงสัย  คุณย่าจะพูดเรื่องที่ไปกินข้าวกับดาเนียลให้เจ้านายฟังหรือเปล่านะ
“ เดี๋ยวจะพาไปซื้อขนม  อยากได้อะไรก็คิดเอาไว้นะ  จะได้รีบกลับไปทำการบ้าน  พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า ”
“ การบ้านทำเสร็จหมดแล้ว ”
“ ยัง ”
“ เสร็จแล้วจริงๆ นะครับเจ้านาย  เดี๋ยวจะเอามาให้ดู ”
“ ท่องอักษรจีน ห้าสิบตัวหรือยัง ? ”
บันอ้าปากค้าง  ส้อมที่จิ้มปลาหมึกทอด  ค้างอยู่ในอากาศ
“ ตะต้องท่องห้าสิบตัวจริงๆ น่ะเหรอ  แค่ยี่สิบตัวก็หัวหมุนแล้ว  ไม่ไหวหรอก ”
“ ฝีมือแค่นี้  จะไปช่วยงานคุณย่าได้ไงล่ะ  แค่ตัวหนังสือไม่กี่ตัว  ก็บ่นแล้วบ่นอีก  ฉันไม่อยากจะฟัง ”
เคลวินดึงผ้าขึ้นมาเช็ดปาก  ก่อนที่จะเรียกพนักงานเข้ามาอีกครั้ง
“ รวมกับของที่สั่งเอาไว้ ”
เคลวินยื่นการ์ดสีทองให้  พร้อมกับพูดสั่งกับพนักงานสองสามคำ
“ ไปช่วยงานคุณย่า  หมายความว่าไงครับเจ้านาย  อย่าให้ผมไปนะ  ผมกลัวคุณย่า  ผมอยากทำงานกับเจ้านาย ”
บันยื่นมือสองข้างมากุมมือของเคลวินเอาไว้แน่น  สายตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากไป
“ วันนี้กลับไปท่องหนังสือให้ครบ  แล้วจะคุยให้ ”
เคลวินจ้องตากับบัน  แล้วมองลึกลงไปถึงข้างในตาดำ


“ เจ้านายใจดีจัง ”
บันยกมือของเคลวินถูกับแก้มไปมาเหมือนกับแมวที่รักเจ้าของ
“ เวลาอยู่กับดาเนียล  ทำแบบนี้ด้วยหรือเปล่า ? ”
“ แบบไหน ? ”
“ ก็ ”
“ ??? ”
“ ทำตัวน่า ”



‘ รัก ’



“ น่ารำคาญแบบนี้ ”
“เปล่าครับ  ไม่เคยทำ  ”
“ ดีแล้ว ”
“ เจ้านายไม่ชอบเหรอครับ ?  ”
บันนึกได้ว่าเคลวินคงรังเกียจ  เลยยิ้มเจื่อนๆ แล้ววางมือของเคลวินเอาไว้บนโต๊ะ
“ นายยังเด็ก  อย่าไปทำแบบนี้กับใครคนอื่น  มันไม่ค่อยดี ”
เคลวินหิ้วกล่องที่พนักงานถือมาให้เอาไว้  แล้วเดินลิ่วไปโดยไม่รอบัน
“เอ้า  เดินลิ่วเลย  รอด้วยสิเจ้านาย ”

วันต่อมาที่มหาวิทยาลัย

บันถือบัตรวิ่งมินิมาราธอนการกุศลเพื่อช่วยสัตว์และก่อตั้งกองทุนเพื่อสัตว์พิการออกมาจากห้องเรียน  อาจารย์เกาที่
ทำหน้าที่สอนบันวันนี้ให้บัตรนี้มาก่อนที่จะเลิกชั้นเรียน
“ มีชื่อพี่หลินด้วย ”
บันพลิกบัตรไปมาสองสามที  ก่อนที่จะสังเกตเห็นชื่อบริษัทเคลวิน
“ เอ๊ะ  บริษัทเจ้านายเป็นผู้สนับสนุนด้วยนี่นา ”
บันหิ้วกระเป๋าแล้วเดินตามเอลล่าลงมาจากตึกเรียน
“ เขาว่า  ถ้าใครชนะจะได้รางวัลจากคุณหมอหลิน  สัตวแพทย์ชื่อดังด้วยล่ะบันนี่ ”
“ เหรอ  รางวัลอะไรกันนะ ? ”
“ ลูกซาลามานเดอร์ละมั้ง  ก็เขาเป็นสัตวแพทย์นี่ ”
หวังโบกบัตรที่ได้มาเบาๆ ในอากาศ  แล้วพยายามคิดว่าจะพาใครมาวิ่งด้วย
“ ทำไมต้องมีผูกด้ายแดงแล้วจับคู่กันวิ่งด้วยนะ  ไม่เข้าใจเลย  อย่างนี้ฉันก็ต้องหาคู่วิ่งแล้วสิ ”
เอลล่าส่งสายตาวิบวับมีความหวัง
“ ฉันคิดว่าพอจะหาคู่ได้แล้วล่ะ ”
บันยิ้มกว้างแล้วคิดถึงคู่ที่จะชวนออกวิ่งด้วย

บันโบกมือลาเพื่อนสองคนแล้วรอขึ้นรถกลับบ้าน  ข้อความในบัตรนั้น  บันไม่ทันได้อ่านให้ละเอียดว่า  คนที่ผูก
ข้อมือด้วยด้ายสีแดงแล้วออกวิ่งด้วยกัน เมื่อผ่านเส้นชัยไปแล้ว  ต้องจูบปากของอีกฝ่ายเป็นเวลาสิบนาที  เพื่อฉลองความรัก
ที่มีต่อสัตว์และความรักระหว่างเพื่อนมนุษย์  หลักการใหญ่ของการจัดวิ่งในครั้งนี้คือ  การเชิญชวนให้คู่รักออกมาวิ่งด้วยกัน 
จุดนี้นี่เองที่ทำให้เอลล่าหน้าแดงและพยายามหาคนออกวิ่งด้วย  ในขณะที่บันยังไม่รู้เรื่องในบัตรมากนัก
แต่ก็คิดจะชวนบางคน  ออกไปวิ่งด้วยกันเสียแล้ว

[m_pop91]

มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บันชวนเจ้าชายน้ำแข็งแน่ๆ

[Keniji Teruyama]

ไก่จ๋า  ได้ยินไหมว่าเสียงใคร ?   ก๊ากกก
หัวเราะกลบเกลื่อนความผิด  หายไปหลายวัน  คิดถึงเสมอ
วันนี้เอาทั้งสองเรื่องมาลงแล้วเน้อครับ  ปี้น้องจาวเล้าเป็ดตั้งหลาย
กึ๊ดเติงขนาด  คิคิ  อู้กำเมืองด้วยความสำนึกผิด

[lolilo]

แปะ

++++++++++++

บันนี่จะอัลเบิร์ตไปวิ่งสินะ 555+
บ้าแล้ว ไม่ใช่หรอกเน๊อะ ...

มีตำว่า "นะ นะ น่ารัก" แล้ว กรี๊ดๆ ~

[pochu52]

คุณน้ำแข็งทั้งหึงทั้งหวงน้องบันแต่ทำเก๊กอยู่ได้ น่ารักกก
น้องบันจ๊า จะไปชวนคุณเคลวินมาวิ่งคู่ใช่ไหมจ๊า

[ณยฎา]

ว้าววว จุมพิตสิบนาทีคงทำให้ใครบางคนฟุ้งซ่าน สติแตก

[roseen]

 

[คนริมคลอง]

หนูบันจะวิ่งกับใครหนอ

+1 แทนความคิดถึง (กระโถนด่วน ฮิ้ววววว)

[yayee2]

เคลวิน อยากให้บันนี่น้อยแสดงอาการอ้อนแบบนี้กับตัวเองเดียวเท่านั้นละซี้
อิ อิ ออกอาการหวงน้องบัน
น้องบันจะชวนใครมาวิ่งคู่เหรอ"บางคนนั้น" คือใครเหรอ

[love2y]

บันต้องชวนเจ้านายมาวิ่งแน่เลย คึคึ

ถ้าไม่ใช่เจ้านายก็คงเป็นอัลเบิร์ตละมั้ง?

[nn~~NN]

บันพูดจ้อตลอดเวลาจริงๆ กับหมากับตุ๊กตากับฟ้ากับฝนก็ไม่มีหยุด 
ท่าทางเจ้านายจะแพ้ทางหนูมากๆอ่ะ
ว่าแต่จะเอาใครไปวิ่งด้วยเหรอ........  เสียจูบแน่ๆงานนี้หนูบัน  ว่ะฮ่ะฮ่า 

[punchnaja]

โถ แล้วพ่อเคลวินจะยอมอกมาวิ่งด้วยเร้อออ555 น่าจะเป็นแดเนียลจอมจุ้นมากกว่าที่ขอเสนอตัวเองมาวิ่งคู่บันน่ะ เอิ๊กๆ

ปล.เริ่มแอบเห็นว่าพระเอกของเราเริ่มหลงเสน่หนูบันแล้ว เยส!

[sam3sam]

กรี๊ดดดดดดด บันนี่น่ารัก
เค้าเขินแทนพ่อเคลวินอ่า
ถ้าบันนี่ชวนพ่อเคลวินไปวิ่งด้วย
งานนี้คงได้เห็นพ่อช็อคตาตั้งตั้งแน่ๆ
ชอบเวลาบันนี่คุยกับอัลเบิร์ตจัง
ดูงุ้งงิ้งๆน่่ากอดดี
 

[qq_oo]

อิอิอิอิ จะไปชวนใครอ่ะ

[SuSaya]

้ถ้าที่บริษัทเคลวินเป็นผู้สนับสนุน ก็แปลว่า...เคลวินรู้กติกาน่ะสิ
ถ้ารับปากไปวิ่งกับบันนี่ฉวยโอกาสเห็น ๆ เลยนะเจ้านาย
คุณเคนแปะลิงค์นิยายเิพิ่มอ่ะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยอ่านนะคะ วันนี้ดึกแล้ว...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

[MoMoRin]

+1 ให้น้องบันที่น่ารักไม่บันยะบันยังเจ้าค่าาา 
ณ จุดๆนี้ เข้าใจว่าคุณพ่อจะเริ่มใจอ่อน(+ใจสั่น)กับน้องบันแล้วแน่ๆ 

[Acacha]

เกมนี้น่าสนุกดีนะ 

[ao16]