หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[pochu52]

น้องบันนี่น่ารักจังเลย แต่คุณเคลวินน้ำแข็งเรียกพี่ ตาดาเนียลก็น้องๆ ปลาไหล มีคุณหมอหลินที่ใจดี
น้องจ๊าจะทำไงจ๊ะ

[Keniji Teruyama]

Chapter  8.


   ดาเนียลอุ้มบันเดินตามเคลวินเข้าไปในบ้าน  เสียงเครื่องยนต์ของรถปลุกให้เจ้าขนฟูลุกขึ้นมาส่งเสียง
พร้อมกับเข้ามาคลอเคลียเจ้าของ  มันพันแข้งพันขาเคลวินซักพัก  ก่อนจะเดินเข้ามางับขากางเกงดาเนียลแล้วดึง
“ ปล่อยเลย  จะดึงทำไม ”
อัลเบิร์ตได้กลิ่นบัน  มันพยายามจะดึงบันลงมาจากแขนของดาเนียล
“ ฉันไม่ทำอะไรนายน้อยของแกหรอกน่า ”
เสียงงี๊ดง๊าดดังระงมไปทั่วบ้าน  เคลวินต้องเข้ามาดึงอัลเบิร์ตออกไปจากดาเนียล
“ รีบพาเด็กเข้าไปนอน  แล้วนายก็มานอนกับฉันที่ห้อง ”
“ ผมนอนห้องบันนี่ดีกว่าพี่  เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาตอนดึก ”
ดาเนียลกระชับบันขึ้นกับบ่าแล้วใช้มืออีกข้างเปิดประตู

“ ตื่นขึ้นมาระวังเด็กจะตบหน้าเอา ”
เคลวินพูดทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าไปในห้อง

“ บันนี่  นายตบหน้าเคลวินด้วยเหรอ  ”
ดาเนียลหัวเราะเบาๆ แล้ววางบันลงกับเตียง  เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักจากเมืองไทย  ดูจะถูกใจเขามากขึ้นทุกที


เสียงเคาะประตูพร้อมกับแรงเขย่า  ปลุกให้บันตื่นขึ้นมา  แสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่าน  ทำให้ต้องหรี่ตามองคนที่ยืนอยู่
ตรงหน้า
“ ตื่นได้แล้วกระต่ายแสนซน ”
ดาเนียลพูดพร้อมกับยื่นมือมาให้
“ กี่โมงแล้วครับ  ? ”
บันลุกขึ้นมาขยี้ตา
“ เกือบเที่ยงแล้ว  นายต้องลุกขึ้นมากินข้าว ”
“ ว่าไงนะครับ !   เกือบเที่ยง ”
บันสะดุ้งจนตัวลอย  หันรีหันขวางดูนาฬิกาปลุก  แล้วก็เอามือกุมหน้า
“ ผมนัดกับพี่หลินเอาไว้แปดโมงเช้า ”
บันส่งเสียงโอดครวญ
“ สภาพอย่างนี้นายไปเที่ยวไม่ไหวหรอกบันนี่  หมอหลินมาที่นี่แล้วก็ไปแล้ว ”
“ มาแล้ว  ไปแล้ว ”
บันทำหน้ามุ่ย
“ ผมจะไม่กินอะไรที่คุณให้อีกแล้ว ! ”
“ เอ้า  อย่าพาลหน่อยเลยน่า  วันนี้ฉันทำอาหารให้นายเองเลยนะ ”
“  เจ้านายไปทำงานแล้วเหรอครับ ? ”
“ ออกไปแล้ว  ตอนนี้เหลือเราสองคน ”
“ ใครบอก  มีอัลเบิร์ตด้วยต่างหาก ”
บันหยิบเสื้อผ้าในตู้แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ ผมจะอาบน้ำ  คุณออกไปได้แล้ว  เดี๋ยวผมตามออกไป ”
“ ในตู้เสื้อผ้ามีแต่สีส้มทั้งนั้นเลย  มิน่านายถึงมองรถฉัน  ชอบสีส้มมากเหรอ ”
บันพยักหน้าแล้วเดินหายไปในห้องน้ำ  ปล่อยให้ดาเนียลนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง  นานมากแล้วที่ดาเนียลไม่ได้หยุดอยู่บ้าน
กิจกรรมชายโสด  ทำให้หนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขา  ไม่ค่อยอยู่กับที่  ที่ไหนมีแรงดึงดูดใจ  เขาก็มักจะไปที่นั่น

บันใช้ผ้าขนหนูค่อยๆ ซับผมที่เปียกชื้น  มือขวากดดูหมายเลขโทรศัพท์ย้อนหลังที่เข้ามาในเครื่องบนโต๊ะทำงานของ
เคลวิน
บันรอสายเกือบนาทีกว่าจะมีเสียงตอบรับ
“ ฮัลโหล  ฮัลโหล  ขอสายคุณหมอหลินครับ ”
“ ฉันเองบันนี่ ”
“ พี่หลิน  ผม  ผม  ขอโทษ ”
“ ค่อยๆ พูด  ไม่เป็นไร  เคลวินบอกว่าเมื่อคืนเมามากเหรอ ? ”

‘ หมดกัน  เสียหมดเลย ’

“ เหล้าแค่สองแก้วเอง ”
“ ทีหลังก็แก้วเดียวพอ ”
“ ไม่กินอีกแล้วครับ ”
“ เด็กน้อย  กินทีละนิดไม่เมาหรอกนะ  แล้วนี่โทรมามีอะไรหรือเปล่า ? ”
“ ผมอยากไปดิสนี่ย์ด้วย  แต่ตื่นไม่ทัน ”
“ อีกหกเดือนค่อยมาใหม่  วันนี้ฉีดยาไปหมดแล้ว  กำลังจะกลับบ้าน ”
“ ตั้งหกเดือนเหรอ  แล้วถ้าสัตว์ป่วยทำไง  ต้องรอนานขนาดนั้น ”
“ มันไม่ป่วยง่ายๆ หรอก  สัตว์พวกนี้มันแข็งแรง ”
“ ถ้าไปอีก  อย่าลืมชวนผมด้วยนะครับ ”
“ ไม่ลืมหรอก  จะเขียนไว้ในสมุดบันทึกว่าบัคบันนี่จะไปดูหมอฉีดยาเพื่อนๆ ที่สวนสัตว์  ”
“ ขอบคุณครับ  กำลังขับรถอยู่เหรอครับ ? ”
“ ใช่  กำลังขับรถ  ต้องไปเอาของที่บ้าน  ตอนเย็นมีงานต่อ ”

วางสายจากหมอหลิน  บันก็ออกมากินข้าวกลางวันที่ดาเนียลจัดไว้ให้  ในชามเป็นข้าวหน้าหมูทอด  บันรินน้ำใส่แก้วแล้ว
ยกขึ้นจิบ  ก่อนจะลงมือกินข้าวในชาม

“ อร่อยไหมบันนี่  กินไม่เหลือเลย ? ”
ดาเนียลเห็นผลงานตัวเองในชามก็ยิ้มด้วยความภูมิใจ
“ อร่อยมาก  หมูนุ่ม  แต่ว่าข้าวไม่ค่อยสุก  ตรงกลางมันแข็ง ”
“ อ้าว  แล้วทำไมไม่บอกก่อนล่ะ  จะได้เอาไปเปลี่ยน ”
“ ก็ข้าวหม้อเดียวกัน  จะเอาไปเปลี่ยนที่ไหน ? ”
“ ก็หุงใหม่ไง  กินเข้าไปได้ไง  ข้าวไม่สุก ”
“ คนหิว  กินได้ทุกอย่างนั่นแหละ   แล้วนี่คุณจะออกไปกี่โมง  ผมเห็นเจ้านายติดโน้ตไว้ให้เอาอัลเบิร์ตไปอาบน้ำ
แปรงขนก่อน ”
“ นายไปเปลี่ยนชุดสิ  เดี๋ยวเราไปที่ร้านเพ็ตช็อป  ก่อนไปงาน ”
“ ผมไม่มีชุดออกงานหรอกนะ  มีแต่ชุดใส่ไปเที่ยวกับไปเรียน ”
“ แต่งแบบนี้แหละ  น่ารักดี   ถ้างานเสร็จจะพาไปกินข้าว   ดีไหม  หรืออยากจะไปไหน ? ”
“ ไม่อยากไปไหน  อยากนอนมากกว่า ”
“ แล้วกัน  อย่าเพิ่งนอนเลย  วันนี้นายต้องออกไปเปิดหูเปิดตา   ฉันมีเพื่อนทำงานในทีวีบีด้วยนะ  นายสนใจหรือเปล่า ? ”
“ ให้ไปแสดงหนังเหรอ ?   แค่พูด  ยังพูดไม่ได้เลย  ”

บันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกางเกงขายาว  เสื้อสีครีม  มีหมวกสีขาวคาดดำติดมาด้วย
ส่วนอัลเบิร์ต  ตอนนี้ก็กำลังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ  เมื่อบันเอาสายจูงเข้ามาติดที่คอ
“ อยู่เฉยๆ สิอัลเบิร์ต  วันนี้ฉันไม่ค่อยมีแรงนะ  อย่าดื้อ  ไม่งั้นจะบอกพ่อ ”

บันผูกสายจูงอัลเบิร์ตไว้กับเหล็กใต้เบาะ  แล้วปล่อยให้มันแลบลิ้นงับอากาศอยู่ด้านหลังรถดาเนียล
ลมเย็นที่พัดขณะรถวิ่ง  ดูเหมือนจะช่วยให้บันลดอาการเมาค้างลง
“ ที่งานโทรมาบอกว่า  มีคนทำขนสุนัขให้  เราไม่ต้องแวะร้าน ”
“ ครับ  แล้วงานเลิกกี่โมง ? ”
“ ยังไม่ทันเริ่ม  นายถามถึงตอนเลิกแล้วเหรอ ? ”
“ ผมยังไม่ได้ทำการบ้านที่เจ้านายให้เลยซักตัวเดียว ”
“ สมุดแบบฝึกหัดของเด็กนั่นน่ะเหรอ   ฉันช่วยนายเขียนตอนกลับก็ได้ ”
“ ทำแบบนั้นแล้วเมื่อไหร่จะพูดได้กันล่ะ ”
“ อย่าไปใส่ใจเคลวินนักเลย  ฉันบอกแล้วว่าเขาชอบเป็นตาแก่ ”
“ ทำไมเจ้านายอยู่คนเดียวล่ะครับ ? ”
“ พ่อกับแม่เคลวินน่ะเหรอ  ตายไปหมดแล้ว ? ”
“ ตายหมดแล้ว  ตั้งแต่เด็กเลยหรือเปล่า ?  ”
“ ตอนเคลวินจบไฮสคูล  ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย ”
ดาเนียลมองกระจกหลังแล้วเลี้ยวรถเข้าไปในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่
“ ทำไมล่ะครับ ? ”
“ รถชนกันน่ะ  รถอีกคันเมาหนัก  ขับเข้ามาชนพ่อกับแม่เคลวิน ”
“ เจ้านายเลยเกลียดแอลกอฮอล์ ”
บันรู้สึกเห็นใจเคลวิน  เมื่อคิดว่า  เคลวินต้องเจอสภาพอะไรบ้าง  เวลาไม่มีพ่อกับแม่
“ เมื่อก่อนเคลวินเป็นคนอารมณ์ดี  เป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย   ตั้งแต่พ่อกับแม่เขาเสียก็กลายเป็นคนละคน
เขาหยุดทำกิจกรรมอย่างอื่น  หยุดเล่นกีฬา  กลายมาเป็นคนบ้างาน ”

“  ที่แท้ก็เอางานมาบังหน้า  เพื่อซ่อนความรู้สึกนี่เอง  คุณน้ำแข็ง ”
ใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ของเคลวินผุดขึ้นมาในความคิดของบัน

“ ถึงแล้วบันนี่  เดี๋ยวเราเอาอัลเบิร์ตไปแต่งหล่อ  แล้วออกมาหาอะไรกินกัน ”
ดาเนียลโอบไหล่บันแล้วพาเดินเข้าไปในงานแสดงแฟชั่นโชว์  ตอนนี้บันเห็นแต่ละคนในงาน  กำลังจัดเตรียมงาน
ทั้งเวทีรันเวย์  ต้นไม้  อุปกรณ์ให้เสียง  รวมถึงไฟที่อยู่ตามจุดต่างๆ
“ งานแสดงสัตว์เลี้ยงเหรอครับ ? ”
“ ไม่ใช่หรอก  งานแฟชั่นโชว์เสื้อผ้า  เงินที่ได้จะเอาไปช่วยสัตว์พิการ ”
“ คุณทำงานเพื่อสัตว์สัตว์พิการด้วยเหรอ ? ”
“ มีคนขอให้ช่วย ”

บันนึกถึงบรรดาผู้รากมากดีที่มักจะเข้ามาทำงานการกุศล  โดยเฉพาะเหล่าลูกหลานคนรวย  มักจะได้รับการติดต่อขอ
ความช่วยเหลือเสมอ  ทั้งแรงกายและแรงทรัพย์  ดาเนียลก็คงเป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน

“ ดาเนียล เพ็ทเซเลบริตี้  ”
บันพูดเบาๆ ไม่ให้เข้าหูดาเนียล
“ นั่นไง  เราเอาอัลเบิร์ตไปตรงนั้น  อีกครึ่งชั่วโมงค่อยออกมารับ ”
“ กลัวมันหาย  ทำไงดี  ผมเฝ้าตรงนี้ดีกว่า ”
บันนึกสภาพลูกชายสุดที่รักของเคลวินหายแล้วหวาดเสียว  ความผิดคงอยู่ที่เขาเต็มๆ ถ้าอัลเบิร์ตหายไป
“ ไม่หายหรอกน่า  ไปกันเถอะ ”
ดาเนียลดึงแขนบันไปอีกทาง
“ สุดหล่อ  เดี๋ยวกลับมารับนะ  อย่าดื้อล่ะ   เขาจะแต่งหล่อให้แก ”
บันลูบหัวอัลเบิร์ตแล้วส่งสายจูงให้กับเจ้าหน้าที่  ก่อนจะเดินเข้าไปในศูนย์การค้ากับดาเนียล

ดาเนียลเลือกเสื้อผ้าวัยรุ่นได้สามตัว  เขาเอามาทาบกับตัวบันพร้อมกับดีดนิ้ว
“ เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวนี้ดีกว่า  ลองใส่เสื้อเชิ้ตดูบ้าง  จะได้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ”
“ ไม่ต้องซื้อให้ผม  ที่ห้องมีเยอะแล้ว ”
“ ที่ห้องนายมีแต่เสื้อยืดกับเสื้อเด็ก ”
“ คุณแอบเปิดตู้เสื้อผ้าของผมเหรอ ? ”
“ ฉันพยายามจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาย  เมื่อคืน  แต่ไม่สำเร็จ ”
“ ทำไม ? ”

ดาเนียลไม่ตอบ  เขาเอามือลูบรอยแดงตรงซอกคอซ้ายและขวา  มันมีรอยมือจางๆ ติดอยู่
เขาถูกกระต่ายน้อยตบเอา  ตอนที่พยายามจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เมื่อคืน

“ เมื่อคืนคุณนอนที่บ้านเจ้านายเหรอ ? ”
“ ฉันก็นอนเตียงเดียวกับนายไงบันนี่  จำไม่ได้เหรอ ? ”
“ ทำไมต้องมานอนกับผมด้วยล่ะ ? ”
“ นี่เราจะแข่งกันตั้งคำถามหรือไงบันนี่  นายอย่าสงสัยให้มากนักเลย  ได้เวลาไปหาอะไรอร่อยๆ แล้ว ”
ดาเนียลยื่นเสื้อพร้อมกับเครดิตการ์ดสีเงินให้พนักงานตรงเคาน์เตอร์

ร้านโดนัทที่ดาเนียลพามานั่ง  เนืองแน่นไปด้วยผู้คน  จนบันคิดว่าร้านนี้แจกของฟรีมากกว่าเปิดขายจริงๆ  แถวยาวที่ผู้คน
ยืนต่อกันนั้น  เลยไปถึงหน้าร้านหนังสือที่อยู่อีกมุม
“ โดนัทร้านนี้อร่อยมากเหรอครับ ? ”
“ อร่อยมาก  เป็นโดนัทแบบคนจีนน่ะ ”
“ โดนัทแบบคนจีนเป็นยังไง  ไม่มีรูเหรอ ? ”
“ มีรู  แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันต่างกับโดนัททั่วไปยังไง  ไม่เคยสนใจถาม ”
บันกัดโดนัทรสม็อคค่าที่หยิบมาจากในจาน  คำแรกที่กัด  ก็รู้ทันทีว่าโดนัทที่นี่ต่างกับโดนัทที่เมืองไทยยังไง
“ อร่อยไหมบันนี่ ? ”
“ มันเหนียว ”
โดนัทร้านนี้  มีโดนัทที่แสนจะแปลกประหลาด  บันหยิบโบรชัวร์บนโต๊ะขึ้นมาดู  เห็นโดนัทหน้าตาแปลกๆ มากมาย
ทั้งหน้ารากบัว  ถั่วแดง  แปะก๊วย  ดูเหมือนที่นี่จะเน้นโดนัทเอาใจคนจีน
“ กินน้ำซะสิ”
ดาเนียลเลื่อนแก้วน้ำใบใหญ่มาให้  พร้อมกับเอาทิชชู่ในมือเช็ดน้ำตาลไอซ์ซิ่งตรงมุมปากของบัน

“ ดาเนียล ! ”
ดาเนียลหันไปมองตามเสียงเรียก  พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ต้นเสียง
“ แม็กกี้  คุณมางานนี้ด้วยเหรอ ? ”
“ อย่าลืมสิ  ว่าฉันเป็นนางแบบขายดีของฮ่องกง  งานสำคัญขนาดนี้จะขาดฉันได้ไงล่ะ ? ”
ผู้หญิงชุดเหลืองสด  ขายาว  หน้าตาอยู่ในขั้นที่บันเรียกว่าสวย  กำลังจ้องมาที่เขาตาไม่กะพริบ
“ จะไม่แนะนำน้องชายของคุณให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอดาเนียล ? ”
แม็กกี้ส่งยิ้มมาให้บันเป็นครั้งแรก
“ ขอโทษที  นี่บันนี่ ”

“ แฟนผมเอง ”
ประโยคหลังดาเนียลพูดกวางตุ้งเพื่อไม่ให้บันฟังออก
“ อยู่ดีๆ ทำไมต้องพูดกวางตุ้ง ? ”
แม็กกี้หันมาทำตาวาวกับดาเนียล  เหมือนจะคาดคั้นเอาความจริง

“ คุณเป็นแฟนกับดาเนียล  จริงๆ หรือเปล่า ? ”
แม็กกี้ถามบันด้วยภาษาอังกฤษแบบชัดถ้อยชัดคำ

“ อะอ้อ  ใช่ครับ   เราเป็นแฟนกัน ”
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ สองวันก่อน ”
“ สองวัน ? ”
แม็กกี้ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ  เธอมองหน้าดาเนียลกับบันสลับกันไปมา
“ ได้เวลาแล้วบันนี่  เราต้องไปรับอัลเบิร์ตแล้ว ”

“ ขอตัวนะแม็กกี้  แต่ว่า จริงๆ คุณก็ต้องไปเตรียมตัวด้วยเหมือนกันนะ  ออกไปพร้อมกับเราเลยไหม ? ”
ดาเนียลจงใจจับมือบันต่อหน้าแม็กกี้  ตอนพูดชวนเธอออกไปด้านนอก
“ ฉันมีธุระกับดีไซเนอร์นิดหน่อย  คุณกับ    เอ้อ  แฟนคุณ  ออกไปก่อนก็ได้ ”


“ ทำไมต้องให้ผมโกหกว่าเป็นแฟนคุณด้วยล่ะ ? ”
บันเลื่อนแขนดาเนียลออกจากไหล่
“ ขอบคุณนะที่ช่วย  โชคดีที่นายรู้ว่าฉันสะกิดเพราะอะไร  ไม่งั้นแม็กกี้ตามฉันไม่เลิกแน่  ”
“ คุณหลอกผม ”
“ ฉันไปหลอกนายตอนไหล่ะบันนี่ ? ”
“ ตอนที่อยู่ในไนต์คลับ  คุณบอกเพื่อนคุณว่าผมเป็นแฟนกับคุณใช่ไหม ? ”
“ ใช่ แต่ฉันก็ไม่ได้หลอกนายนี่  ”
“ คุณตั้งใจพูดกวางตุ้งเพื่อไม่ให้ผมเข้าใจ ! ”
บันทำหน้าเซ็งอารมณ์สุดขีด  แต่ดาเนียลกลับยิ่งชอบใจ
“ ฉันเห็นนายพนักหน้ารับทุกคำเลยนะบันนี่ ”
“ ก็ผมฟังไม่ออกนี่  อ๋อ  นึกออกแล้ว  เพื่อนคุณต้องถามว่าผมรู้จักแม็กกี้หรือเปล่า  แน่ๆ เลย  ผมพยักหน้าไปแล้วด้วย  ”
“ อย่าหงุดหงิดไปเลยน่า  ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว  เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่า ”
ดาเนียลพูดแล้วส่งยิ้มมาให้  ขณะที่บันทำหน้ามุ่ย
“ ข้อตกลงอะไร ? ”
“ ฉันจะจ้างนายเป็นแฟน  ต่อสัญญาเป็นรายเดือน  ถ้าไม่ชอบก็ค่อยเลิก ”
“ ไม่ตกลง  ไม่เอา  ไม่ชอบ ”
“ ฟังก่อนสิบันนี่  นายไม่อยากช่วยฉันเหรอ ? ”
“ แค่บอกเลิกแฟนไม่ต้องทำอะไรซับซ้อนขนาดนี้หรอกนะ  แค่บอกตรงๆ  พวกสาวๆ ของคุณก็เข้าใจหมดแล้ว ”
“ บางคนก็ไม่เข้าใจ  น่านะบันนี่  เดือนเดียวก็ได้  ฉันจะจ่ายค่าจ้างให้นายเอง ”
“ ผมไม่อยากได้เงิน  ผมแค่มาเรียนหนังสือ  เข้าใจไหม  มิสเตอร์ดาเนียล ”
“ มีฉันเป็นแฟน  สบายจะตาย  ฉันจะขับรถไปรับไปส่งนายเองเวลาไปเรียนหนังสือ  แถมยังพาไปกินข้าวด้วยนะ ”
“ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะให้คุณมาหลอก ”
บันดึงแขนดาเนียลออกเป็นครั้งที่สอง
“ แล้วก็เลิกกอดคอผมได้แล้ว ”
“ เป็นอันว่านายตกลงนะบันนี่   เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย  งานจะเริ่มแล้วเราไปกันเถอะ ”
ดาเนียลยิ้มแล้วเดินหายไปในกลุ่มคนที่ยืนออกันอยู่ด้านหลังเวที
“ เดี๋ยวสิ !  มาคุยกันก่อน  ผมไม่ตกลง  กลับมาก่อน ”

ดาเนียลให้คนพาบันไปนั่งตรงแถวหน้าสุด  ชิดริมรันเวย์เดินแบบ  บันมองดูเหล่าบรรดานายแบบและนางแบบ  มืออาชีพ
และมือสมัครเล่น  เดินพาสัตว์เลี้ยงออกมาโชว์ตัว  ดาเนียลใส่ชุดเสื้อยืดสีขาวสกรีนรณรงค์โครงการช่วยเหลือสัตว์
มีข้อความสีเขียวตรงหน้าอก  ดาเนียลเดินจูงอัลเบิร์ตออกมาจากด้านหลังของเวที  มีเสียงปรบมือจากผู้ชมรอบๆ งาน
อัลเบิร์ตที่เห็นบันนั่งอยู่  พยายามดึงดาเนียลเข้ามาหา  บันกลั้นพยายามหัวเราะ  ส่วนดาเนียลก็ยื้อยุดอัลเบิร์ตให้เดินต่อ
นายแบบคนที่เดินต่อจากดาเนียลใส่ชุดลายสีขาวและเขียว  กางเกงขาสามส่วน  ตรงบ่ามีตัวเมียร์แคทเกาะอยู่สองตัว
ผู้ชายคนนี้ส่งยิ้มมาให้บันที่นั่งมองอยู่

“ พี่หมอหลิน ! ”
ที่หลินบอกว่ามีงานต่อ  บันเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า  เป็นงานเดียวกับที่ดาเนียลพามา
เสียงปรบมือให้หมอหลิน  ดังกึกก้องไม่แพ้ดาเนียล
บันรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เอากล้องถ่ายรูปมาด้วย  วันนี้หมอหลิน  ดูจะแตกต่างกับหมอหลินที่บันรู้จัก
บันคิดว่า  หมอหลินเป็นผู้ชายที่ใจดีและดูอบอุ่น  รอยยิ้มที่ส่งมาให้บันนั้น  เป็นรอยยิ้มที่แสดงความจริงใจ
จนบันรู้สึกประหม่าและทำตัวไม่ถูก

พิธีกรในงานกำลังสัมภาษณ์เหล่าบรรดานายแบบและนางแบบ เกี่ยวกับการรณรงค์ต่อต้านการทารุณสัตว์
ดาเนียลกำลังพูดถึงการระดมทุนมาช่วยโครงการ  เพื่อให้สามารถช่วยสัตว์ได้ต่อ  ส่วนหมอหลินพูดถึงโครงการฉีดยาและ
ทำหมันให้สุนัขในฮ่องกง  เพื่อลดสุนัขจรจัด

“ เสร็จแล้วบันนี่  ไปหาอะไรกินกันเถอะ ”
“ จะกลับแล้วเหรอครับ  ผมยังไม่เจอพี่หลินเลย ”
“ ดูจะชอบเขาเหลือเกินนะ  อย่าลืมสิ  ว่านายเป็นแฟนฉัน ”
ดาเนียลพูดเสร็จก็ยื่นสายจูงอัลเบิร์ตมาให้
“ ผม  ไม่ใช่  แฟน  ของ  คุณ ”
“ นายนี่มันดื้อจริงๆ นะ  เหมือนอัลเบิร์ตไม่มีผิด ”
“ ผมไม่อยากจะพูดกับคุณแล้ว ”


บันมองไปอีกด้านของเวที  เห็นหมอหลินกำลังโบกมือมาให้   เลยจูงอัลเบิร์ตเดินเข้าไปหา
“ เป็นไง  หายเมาหรือยัง ? ”
หลินใช้มือจับตรงซอกคอของบัน
“ ไม่มีไข้  ยังเวียนหัวหรือเปล่า ? ”
“ หายดีแล้วครับ  ไม่เวียนหัว   พี่หลินพาเจ้าสองตัวเมื่อกี้ไปไหนแล้วครับ  ผมอยากจับมันบ้าง ”
“ ให้พ่อบ้านเอากลับไปแล้ว  มันไม่ชอบคนเยอะ ”
“ เสียดายจัง  ผมมาไม่ค่อยทันเลยวันนี้  ตื่นก็ไม่ทัน  แถมยังไม่ทันเห็นเจ้าตัวเมื่อกี้อีก ”
บันทำหน้าเสียดาย
“ เรียกว่าเมียร์แคท ”
“ เมียร์แคท  เมียร์แคท  ชื่อน่ารักจัง ”
“ ไปที่บ้านสิ  มีหลายตัว  กำลังตกลูกน่ะ  อยากไปดูไหม ? ”
“ อยากไปครับ  วันไหน ”
“ บันนี่  กลับบ้านหรอยัง ? ”
บันหันไปมองดาเนียลที่เดินเข้ามาเรียก
“  รีบไปเถอะ  ดาเนียลคงหิวแล้ว ”
“ เพิ่งกินไปเมื่อกี้เอง ”

บันจำใจเดินมากับดาเนียล  ทั้งที่ใจอยากอยู่คุยกับหมอหลินมากกว่า
“ หมอหลินมีแฟนอยู่แล้ว  นายอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ ”
“ ผมไม่ได้ไปเป็นแฟนเขานี่   ผมแค่ชอบเขาเท่านั้นเอง ”
“ ก็ฉันบอกอยู่นี่ไงว่าเขามีแฟนแล้ว  นายชอบคนที่มีแฟนแล้วเหรอบันนี่ ? ”
“ ชอบก็คือชอบ  ไม่ได้รักแบบคนรักซักหน่อย  ”
“ งั้นก็ดี  รู้ไหมบันนี่  ฉันมีแผนการในหัวมากมาย  เราต้องช่วยกันทำแผนการนี้ให้สำเร็จ  
ฉันจะขอเคลวินให้นายไปทำงานกับฉัน  ตอนอยู่ที่บริษัท ”
“ ทำไมชอบคิดเองเออเองนะ  ผมยังไม่ได้รับปากอะไรซักอย่าง ”
“ ฉันไม่เคยง้อใครขนาดนี้นะบันนี่  นายควรจะภูมิใจ ”
“ ดาเนียลจอมจุ้น  ผมไม่มีเวลาเล่นไปตลกกับคุณหรอก  อีกไม่กี่วันผมก็ต้องไปเรียนแล้ว ”
“ คนเป็นแฟนกัน  ไม่ต้องตอกบัตรเข้าทำงานหรอกนะบันนี่  มันเป็นตลอดเวลา  ไม่ต้องทำอะไรก็เป็น ”
“ ผมจะบอกเจ้านายว่าคุณทำแบบนี้กับผม ”
บันหยุดเดินแล้วมองหน้าดาเนียล
“ ดีสิ  เคลวินจะได้ให้นายไปอยู่กับฉัน  เขาอยากอยู่คนเดียวจะตาย  ”
บันล้มเลิกความคิดที่จะต่อล้อต่อเถียงกับดาเนียล  เพราะไม่เห็นประโยชน์  บางทีดาเนียลก็เหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ
ยิ่งไปขัดใจหรือยิ่งห้าม  ก็เหมือนท้าทายให้ทำต่อ
“ กลับบ้านกันเถอะอัลเบิร์ต  วันนี้ดูแกจะมีความสุขมากนะ  ไม่เหมือนฉัน  วันนี้ฉันเริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไหร่
ตื่นก็สาย  ไม่ทันนัด  แถมยังต้องมาทำงานกับดาเนียลจอมจุ้นอีก  เรากลับบ้านไปรดน้ำต้นไม้ให้พ่อกันเถอะ ”
ดาเนียลหัวเราะก๊ากกับคำที่บันพูดกับอัลเบิร์ต  ดูเหมือนบันจะรำคาญเขาเต็มที  แต่หาวิธีจัดการไม่ได้
หนึ่งหมาหนึ่งคนตอนนี้เดินลิ่วไปที่รถ    ทิ้งให้ดาเนียลเดินฮัมเพลงตามไปอย่างอารมณ์ดี

[Keniji Teruyama]

Let's Talk

เอาภาพเมียร์แคทมาฝาก


เรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียง  เนื้อหายังไม่ไปไหน  แฮ่ๆ
น้องบันยังไม่ได้ไปเรียนเลย

เคนอิจิ

คำผิดตรึม ครับท่าน !  ขอบพระคุณที่ท้วง 

[pigrabbit]

  ว่าจะนอนแล้ว แต่เจอกระต่ายน้อยซะก่อน

มาอีกทีค่ะ เพราะอ่านจบแล้วค่ะ ^^
 ดาเนียลขี้ตู่สุดๆ จะจีบน้องบัน  
พระเอกของเราตอนนี้หายไปเลย กลับมาเรียกคะแนนจากแฟนๆเร็ว~


เมียร์แคทน่ารักมากๆค่ะ♥ ไปสวนสัตว์เมื่อไหร่ต้องไปดู
คนไม่ค่อยสนใจเจ้าเมียร์แคทเท่าไหร่เลย -0- (น้อยใจแทน)
ที่สวนสัตว์มันขี้อ้อนมากค่ะ เวลาดูมันชอบยืนๆมองๆ
วิงตามที่เราเดิน แอบอยากขโมยกลับบ้าน แต่ทำไม่ได้  

หมอหลินน่าจะยกให้น้องบันสักตัวนะค่ะ


ปล. ตอนนี้เคลวินมาน้อย ตอนหน้าขอเยอะๆได้มั๊ยค่ะ

[lovevva]

 :m16:อ่าเค้าไม่ชอบนิสัยดาเนียลเลย ชอบคิดเองเออเอง เข้าข้างตัวเองตลอด บังคับจิตใจของคนอื่น หมั่นไส้ๆ

 :กอด1:บัน บันสู้เค้าลูกอย่าไปยอมอิตาดาเนียล

[primmi]

เชียร์ดาเนียลแระ
พ่อแง่แม่งอนอย่างนี้ก็น่ารักดี ดูมีลุ้นหน่อย
เคลวินลุ้นยากเกิ๊นนนน 5555

[Noi]

ดาเนียลน่ารำคาญ 

[Piaanie]

ดาเนียลน่ารำคาญ 

อารมณ์เดียวกันแหะ พันแข้งพันขาไปหมด รอน้ำแข็งเคลวินละลายอ่ะ

[roseen]

นิสัยน่ารำคาญชิบ ไอ้ดาเนียล  ชอบนะไม่ว่าแต่บังคับนี่รับไม่ได้  แอบลักหลับอีกตะหาก 


อีกคนก้เย็นชาเหมือนหินที่ไร้ความรู้สึก


สงสารน้องบันที่มาอยู่กับคนแบบนี้  ดูๆแล้วอัลเบิร์ตนิสัยดีกว่าเจ้าของบ้านทั้งสองคนซะอีก

[litlittledragon]

คุณเคนอิจิเอาน้องบันมาให้ฮาแล้ว แต่อยากให้มาอีกบ่อยๆ จังอะ

เรากลับบ้านไปรดต้นน้ำให้พ่อกันเถอะ

คุณเคนอิจิคงมือเร็วผิดสลับกันแน่เลย แล้วพาเที่ยวฮ่องกงอีกนะครับ

[iforgive]

แต่เรากลับคิดว่าดาเนียลน่ารักนะ  เอ๊า ชอบก็รุกสิ  จะมาหงิม ๆ อยู่ได้งัย
ไม่งั้นก็เสร็จคนอื่นซะสิ  เรื่องนี้มีแต่คนน่าสนใจ  หมอหลินก็น่ารัก

[indy❣zaka]

ร่วมด้วยช่วยกระโดดเตะดาเนียล 

[hahn]

บันนี่ คงต้องรับมือกับอิตาแดเนียลจอมจุ้นอีกนาน +1

[คนริมคลอง]

บันนี่เหมือนโดนมัดมือชกยังไงไม่รู้เนอะ ดาเนียลก็รุกหนัก หมอหลินมาแนวพี่ชาย

แต่ตาเคลวินนี่ใครก็ได้ช่วยขุดออกมาจากซากน้ำแข็งทีเถอะ

[paulla]

เมียร์แคทน่ารักจัง แต่เห็นรายการ ช่องสามตอนเย็น มาออกแล้วเห็นราคาก็รักม่ายหวายยยย...ว่าแต่ดาเนียลจอมจุ้นนี่ก็ชอบ บันนี่ช่ายม๊า....

[@StaR@]

แลดูสงสารบันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
รำคาญดาเนียลมากกกกกก
พี่ท่านแกจุ้นได้ทุกเรื่องเลย
น้องบันกระต่ายน้อยสู้ๆๆๆๆ
 

[MokGaLaKom]

อ่านแล้วก็เริ่มจะคิดว่า เอ๊ะ หรือพระเอกคือดาเนียล
อ๊ากกก ไม่เอาเค้าจะเอาเคลวิน
หนูบันอย่าไปยอมเจ้าดาเนียลจอมจุ้นนะ ห้ามใจอ่อน

[golove2]

ดาเนียลนิสัยไม่ดี ชอบแกล้งบัน   

[a_tapha]

ดาเนียลมาทางไหนให้กลับไปทางนั้นเลย   

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

ดาเนียลจอมจุ้น

[iPuii]

อีตาดาเนียลขี้ตู่สุดพลัง     




:กอด1:พี่เคนอิจิ

[rellachulla]

แอร๊ยยย แดเนียลจุ้นจริงๆ ด้วย
ความวุ่นวายต่อชีวิตบันนี่เลเวล 99

[love2y]

คำเดียวสั้นๆ """เค้ารำคาญดาเนียลมาก""" 5555+

[fOnfOn :D]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย เค้ารำคาญอิตาดาเนียลอะไรนี้จัง

ถ้าเราเป็นบันนี้นะแม่จะ  แถมด้วย    ซักสิบรอบ

อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นแทนบันนี่


ส่วนพี่หมอหลินขาาาา น่ารักอ่ะ 

[ZuuZuu]

เบื่อผู้ชายหลงตัวเอง คิดเองเออเองแบบดาเนียลจังเลยอ่าค่ะเคนจัง
อย่าบอกนะคะว่านี่คือพระเอก -..-

ตอนนี้เดาไม่ออกจริงๆว่าตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่
แต่ที่ชัวร์ๆคือต้องตัดที่หมอหลินออกแล้วใช่มั้ยเนี่ย เพราะพี่หมอมีแฟนแล้ว
((ตัดออกทั้งๆที่อยากให้เป็นพระเอกที่สุด ฮื้อออออ))

ว่าแต่ว่าใครหว่าแฟนพี่หมอหลิน หรือว่า เคลวิน???

กร๊ากกกกกกกกกกกก คิดได้เนอะคนเรา 555

[aehJTS]

ดาเนียลน่ารำคาญ 

ใช่ ๆ เห็นด้วยน่าเบื่ออีกต่างหาก เซ็ง
แรก ๆ ไม่คิดไรมาก แต่หลัง ๆ ไม่อยากเจอเลยตาคนนี้

  คะ

[Heladasless]

เรียกเคลวินว่าพ่อนึกถึงเรยา
หมอหลิน(ปิง)น่ารัก
เป็นกำลังใจให้จ้า

[ณยฎา]

+1

บันนี่ มาต่อสักที คิดถึงมากกกกกกกกกกกก

[โจ๊กกุ้ง]

เมียร์แคทน่ารัก อยากได้มาไว้ที่บ้านซักตัว  รำคาญดาเนียลอ่ะ เมื่อไหร่จะไปซะทีเนี่ย  ว่าแต่หมอหลินมีแฟนแล้วเหรอ ใครกัน

[sweardear]

วุ้ย รำคาญดาเนียลอ่ะ หาใครมากีดกันออกจากบันทีจิ่ วุ้ย ฮุ้ย แง่ง