หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[Keniji Teruyama]

Let's Talk !

เดี๋ยวมาคุยกับตอบเม้นท์นะครับ  ไปแปะเรื่องนู้นก่อน
[/color]
เคนอิจิ

ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้นะครับ  พร้อมกับขออภัยที่หายไปนาน
ภารกิจที่ทำอยู่ตอนนี้คลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น
เมื่อวานไปหาหนังเปาบุ้นจิ้นมาให้คุณแม่ดู  พยายามฟังภาษาจีนกลางในเรื่อง  เพราะดีครับ
เพิ่งทราบเหมือนกันว่า  หนังเปาบุ้นจิ้นที่เข้ามาฉายในบ้านเราเมื่อหลายปีก่อน
ผลิตโดยช่องทีวีไต้หวันนะครับ  ผมนึกเอาเอาเองว่าเป็นฮ่องกง
ตอนนี้จั่นเจา เหอ เจีย จิ้ง  อายุ 50 ปีแล้วครับ  เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ
ผมติดเปาบุ้นจิ้นมากเลยตอนเด็ก

ดูแล้วชอบมากเลยครับ  อยากเกาพุงทีโมน
http://www.youtube.com/watch?v=cMIRwCNvI94&feature=fvsr
http://www.youtube.com/watch?v=P9ftSjsIm04&feature=relmfu

อ๊ะ ?  เอ๋ ?   กดอะไรลงไป
คืออะไร ? 
ทำไมมันขึ้นเม้นท์ล่ะ ?
หงิงงง
ลบยังไงนะ  เดี๋ยวหาทางลบ

[iforgive]

ได้ความรู้เยอะแยะเลยแฮะ

[litlittledragon]

มาให้หายคิดถึงทั้งสองเรื่อง แต่คนอ่านก็ยังอยากอ่านต่ออีกอยู่ดี ไม่จุใจ

สาวที่มาคือคนรักของหมอหลิน หรือตัวป่วนที่ชอบดาเนียลกัน

[nuewanda]

คนแต่งคะ ตอนนี้เค้ารู้สึกคล้ายจีนที่ได้ฮ่องกงคืนจากอังกฤษ คือได้ลูกชายบันนี่คืนสู่อ้อมอก หลังจากใครก็ไม่รู้ ชื่อ เคนๆ อิจิๆ อะไรนี่แหละ กักขังหน่วงเหนี่ยวอยู่ตั้งหลายวัน เนี่ยว่าจะคิดค่าเสียหายให้เขียนเรื่องเด็กสีส้มส่งวันละตอน 3 ปีติดต่อกัน ไม่รู้ว่าจะคุ้มกับความคิดถึงหรือเปล่า คนแต่งช่วยเค้าคิดทีว่าจะเรียกร้องความเสียหายนายเคนอิจิอีกยังไงดี 

ทิ้งท้ายด้วยหญิงปริศนา ครั้งที่แล้วก็มีแม็กกี้ให้บันนี่เข้าใจผิดไปทีแล้ว  ครั้งนี้จะชื่ออะไรอีกหล่ะ อินเตอร์อย่างโรซ่า หรือว่าชื่นจีนแท้ๆ อย่าง หยั่น หว่อ หยุ่น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[DraCo_SLa13]

ป๊าดดดดดดดดด  พี่จั่น สุดยอด 50แล้วเหรอเนี่ย

เมื่อปีที่แล้วช่อง3เอามาฉายใหม่สีแสบตามั่กมาก

[โจ๊กกุ้ง]

อ่าว แฟนหมอหลินเป็นผู้หญิงเหรอ ได้ความรู้เรื่องประวัติศาตร์จีนด้วย ขอบคุณค่า

[lolilo]

หายไปไหนมาตั้งหลายวัน กรี๊ดๆ ,,,
เมื่อไรคุณเควิลแกจะพูดเยอะๆ เปิดใจกว้างๆ สักทีน้า

[river]

ที่โมนน่ารักมาก

เคลวินก็น่ารัก มีซื้อขนมมาฝากเด็กน้อยด้วย

[hahn]

หญิงคนนั้นคือใครอ่ะ +1

[som]

ในที่สุดบันก็มาคิดถึงจะแย่แล้ว

[@StaR@]

ทำไมอาจารย์ไม่สอนหนูแบบที่คุณพ่อบ้านสอนบ้างเลย
ไม่งั้นคงจะจำเรื่องประวัติศาสตร์ได้ง่ายกว่าที่ท่องให้ฟังอีก
ทั้งบันและอัลเบิร์ตน่ารักน่าฟัดมากๆๆๆๆ ส่วนดาเนียลหาย
ไปนานๆเลย รำคาญมาก แต่พ่อน้ำแข็งใสนี่สิเมื่อไหร่จะเลิก
ทำตัวเย็นชาเป็นน้ำแข็งขั้วโลกสักที
 

[คนริมคลอง]

ที่เพิ่มมาอีก 1 คนเนี่ย อยากรู้จังว่ามาดีหรือมาร้าย ติดตามต่อไปครับ
 
คุณเคนอิจิ

[rabbitta]

อยากเลี้ยงหนูน้อยทีโมนบ้าง

[love2y]

หมอน่ารักเนอะ ดูใจดีและใจเย็น
พ่อบ้านก็โอมากๆอธิบายสั้นๆแต่ได้ใจความสำคัญเลย
เคลวิลป้อชายเย็นชา ชริ!!

[indy❣zaka]

อ่านแล้วนึกถึงไลอ้อนคิงเลยค่ะ
เมื่อวานเพิ่งนั่งดูกับเพื่อนไปเอง เคเบิลเอามาฉาย
ฮาคูน่า มาทาท่า~ (ต้องทำเสียงสูงด้วย lol ) 

[golove2]

ชอบ เหอ เจีย จิ้ง      เป็นดาราคนแรกที่เราเอารูปเค้ามาแปะในห้องนอน



   

[CHADMM]

ตอนนี้หนูชอบหมอหลินมากกว่าเคลวินแล้วนะ!!  ฮ่าๆ

[zeit]

ึิคิดถึงคนแต่งมากกก

บันนี่น้อยวันนี้น่ารักมากก

แถมความรู้จีนๆมาเพิ่มด้วย เข้าใจง่ายดีค่า

ขอบคุนค่า

[fuku]

อ่านแล้วชอบเนื้อหาประวัติศาสตร์ที่แทรกเอาไว้ค่ะ
อยากฟัดอัลเบิร์ตดูซักครั้งจัง

[aehJTS]

มีความรู้มากมายให้เก็บเกี่ยวจริง ๆ
บันน่ารักได้โล่ ว่าแต่ผู้หยิงที่ปรากฎตัวเนี่ย
เมียคุณหมอหลินปะนะ

  คะ

[A-J.seiya*]

ขอโทษจริงๆ ที่เพิ่งมา ,, ทั้งๆ ที่จองไว้ตั้งแต่ต้นเรื่อง
เหอะๆ ,,
โบกธงเชียร์ คุณเคลวิน แรงๆเลยนะ
ดาเนียล ขี้ตู่มากกกกก
หวังว่าน้องบัน จะสลัดหลุด เหอะๆ ,,
อยากจะบอกคุณเคนว่า เราชอบ จั่นเจามากเหมือนกันค่ะ
ไอดอลสุดๆเลยอ่ะ ^^ สมัยเด็กๆต้องดูทุกเย็นจริงๆ
^^

[nunamicky]

+1 ค่ะ
อยากถามว่าคุณเคลวินเนี่ยเป็นคนฮ่องกง
หรือว่าเป็นฝรั่งที่อยู่ที่ฮ่องกงคะ

[Keniji Teruyama]

nunamicky / อยากถามว่าคุณเคลวินเนี่ยเป็นคนฮ่องกง  หรือว่าเป็นฝรั่งที่อยู่ที่ฮ่องกงคะ
เคนอิจิ / เป็นคนฮ่องกงครับ  คนฮ่องกงส่วนใหญ่จะมีสองชื่อคือ  ชื่ออังกฤษ  และชื่อจีนครับ


จิ้มไปที่ nuewanda

+1  แทนคำขอโทษ  ( อยากบอกว่าอ่านเม้นท์ nuewanda  แล้วเผลอยิ้มทุกที )

อ้อ   หญิงปริศนา  อาจจะชื่อแบบไทยก็ได้นะ  ภูเขาทองฝาเขียว  เหยาะไข่ดาวอร่อยดี


A-J.seiya* / ขอโทษจริงๆ ที่เพิ่งมา ,, ทั้งๆ ที่จองไว้ตั้งแต่ต้นเรื่อง
เคนอิจิ / ไม่เป็นไรครับ  คนเขียนก็ไม่ค่อยได้อัพเหมือนกัน  ช่วงนี้ชีพจรลงเท้า
ว่างเมื่อไหร่ก็เข้ามาอ่าน

ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ยังไม่ลืมกัน  และให้กำลังใจมาตลอด
ถ้าหายไปนานๆ  อนุญาตให้ด่าตามหลังได้

รัก  เคนอิจิ

[Maize]

^

^

^

จิ้มเคนจัง  มาต่อได้แล้ว  รออยู่นะ

[rellachulla]

คิดถึงบันนี่ แล้วก้อเคนจัง



รักของฉันนั้นเป็นสีส้ม ฮิ้ววววว

[คนริมคลอง]

เผลอทีไรหล่นตุ๊บมาหน้า 3 แว้ว มาดันสักหน่อยครับ

[Keniji Teruyama]

Chapter  10.


   บันตื่นขึ้นมาจากโซฟาหลังจากที่ได้ยินเสียงคนคุยกัน  แม้จะยังจับใจความไม่ได้  แต่บันก็รู้ว่าประโยคที่แว่วเข้ามา  เป็นประโยคเดิมซ้ำๆ  ดูเหมือนคนสองคนที่คุยกัน  จะยังหาข้อสรุปไม่ได้ซักที  นาฬิกาแมวการ์ฟีลด์สีส้มที่ข้อมือบัน  บอกเวลา 11.20 น.   ไม่กี่อึดใจหลังจากที่บันยกนาฬิกาขึ้นมาดู  หมอหลินก็เดินหน้าตึงเข้ามาในห้องนั่งเล่น  บันรีบขยี้ตาและแกล้งทำท่างัวเงีย  ให้หมอหลินเข้าใจไปว่าเพิ่งตื่น  เนื่องจากไม่อยากอยู่ในสถานภาพที่กลายเป็นคนแอบฟัง

“ ตื่นแล้วเหรอเด็กน้อย   ปวดหัวหรือเปล่า ? ”
หมอหลินเปลี่ยนสีหน้าแล้วเข้ามาลูบหลังของบัน
“ ไม่ปวดครับ  แต่เอ๊ะ ! อัลเบิร์ตหายไปไหน ? ”
บันเพิ่งสังเกตว่าเจ้าขนฟูที่นอนด้วยกันก่อนหน้า  หายตัวไปแล้ว
“ พ่อบ้านให้เด็กเอาไปอาบน้ำแปรงขน ”
พูดจบ  หมอหลินก็ลุกขึ้นยืน  แล้วยื่นมือมาให้บัน
“ ไปไหนครับ ? ”
ถามด้วยความสงสัย  แต่บันก็ยื่นมือให้หมอหลินดึงขึ้นไปโดยดี
“ ไปอาบน้ำข้างบน  เสร็จแล้วลงมากินข้าวกลางวัน  ตอนบ่ายจะพาไปซื้อของ ”
“ ซื้อของ ?  เราจะออกไปข้างนอกเหรอครับ  ขอผมบอกเจ้านายก่อนได้ไหม ? ”
“ เคลวินโทรมาแล้ว  ตอนเธอหลับ ”
“ แย่แล้ว  เจ้านายต้องโกรธแน่เลย ”
บันทำหน้าจ๋อยแล้วบิดมือไปมา
“ ไม่ว่าหรอก  ตอนเย็นๆ เราค่อยกลับบ้าน  หรือว่าไม่อยากไปเที่ยว ? ”
หมอหลินยิ้มกว้างแล้วยื่นมือมาขยี้หัวบันเบาๆ

ภาพเคลวินมีเขี้ยวงอกถูกพับเก็บเอาไว้  ตอนนี้ความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ออกไปเที่ยวเข้ามาแทนที่ความกลัว  บันยิ้มร่า
แล้วรีบถามทางไปห้องน้ำ  ก่อนที่จะวิ่งจู๊ดหายไปราวกับลมพัด  หมอหลินส่ายหัวกับอารมณ์เด็กๆ ของบัน  พร้อมกับเดิน
ยิ้มไปทางห้องครัว

“ พ่อบ้าน จัดโต๊ะกลางวันได้เลย  ตอนบ่ายผมจะออกไปข้างนอก ”
“  ครับคุณหนู  แล้วจะให้เอารถคุณลิซ่าเข้ามาจอดไว้ข้างในไหมครับ ? ”
“ ลิซ่ามาคุยธุระ  เดี๋ยวก็กลับแล้ว ”
“ จะให้จัดอาหารเผื่อด้วยไหมครับ ? ”
“ เขาไม่กินอาหารพวกนี้  จะทำให้ใหม่ก็คงไม่ทัน  พ่อบ้านเตรียมไว้แค่สองชุดก็พอ ”


ผู้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้รับแขกบริเวณลานหินอ่อนหน้าบ้านขยับตัวเมื่อหมอหลินเดินเข้ามา  สายตาที่มองสบตา
มีแววตัดพ้อ  เหมือนคนกำลังน้อยใจ
“ ฉันจะไม่กลับไปอเมริกาอีกแล้ว ”
“ ลิซ่า  คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก  คุณปรับตัวไม่ได้ ”
“ ฉันจะพยายามอีกซักครั้ง  คุณคอยดูละกัน ”
“ คุณจะอยู่ได้ไงคนเดียว ? ”
“  พูดเหมือนฉันเป็นเด็ก ”
“ ผมเห็นคุณเป็นเด็กดื้อและอวดดีคนนึง ”
“ ..........  เสียเวลาเปล่าที่เราจะมาเถียงกัน 
ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว  ไปหาของอร่อยกินกันตรงร้านเดิมของเราดีไหม  ไม่ได้ไปตั้งนาน ”
“ พ่อบ้านเตรียมอาหารกลางวันไว้แล้ว  ผมว่าจะทานที่นี่แล้วจะออกไปทำธุระข้างนอกตอนบ่าย ”
“ ดูวุ่นวายไปหน่อย  ไม่เป็นไร  เอาไว้ว่างๆ  ค่อยไปก็ได้ ”

ลิซ่าเดินแยกกับหมอหลินทำท่าจะเดินไปยังรถที่จอดไว้หน้าบ้าน  แต่เปลี่ยนใจเดินกลับเข้ามาเข้าห้องน้ำ  เมื่อเลี้ยวมุม
ผ่านเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม  และหยุดอยู่ตรงบันไดหินอ่อน   เธอเห็นเด็กวัยรุ่นหน้าตาน่ารัก  เดินลงมาจากบันได  มือขวา
กำลังใช้ผ้าขนหนูซับผมที่กำลังเปียกชื้น  เด็กคนนั้นส่งแววตาสงสัยกลับมาที่เธอเช่นกัน

“ เธอเป็นใคร ? ”
ลิซ่าเลิกคิ้วแล้วเดินเข้าไปถามใกล้ๆ
“ ผมเป็น  เอ้อ  เป็นแขกของหมอหลิน ”
“ ทำไมไม่พูดกวางตุ้ง ? ”
คำถามส่งไปด้วยภาษากวางตุ้ง  แต่เด็กคนนี้ส่งจีนกลางกลับมา
“ ผมเพิ่งเรียนกวางตุ้งได้ไม่กี่วันเองครับ   ยังพูดไม่ได้ ”
“ แล้วเธอมาจากไหน ? ”
“ ผมมา ”

“ บันนี่  ไปกินข้าวได้แล้ว ”
มีเสียงดังมาจากอีกด้าน เมื่อมองไป  บันเห็นหมอหลินชี้มือไปทางห้องอาหาร
“ ครับ ”
บันส่งยิ้มให้ผู้หญิงที่ยืนสงสัยอยู่ตรงหน้า  ก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปทางห้องอาหาร

“ เด็กคนนี้น่ารักมาก  พูดด้วยไม่กี่คำ  ฉันก็ชอบซะแล้วสิหลิน ”
“ คุณลืมอะไรไว้หรือเปล่า ? ”
“ ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำ  พอดีเจอกับ  可 爱 的 孩 子  ”  ( เข่อ อ้าย เตอ ไห จื่อ   เด็กเล็กๆ น่ารัก )
“ เขามาเรียนต่อที่นี่ ”
“ ไม่ใช่คนฮ่องกงเหรอ ? ”
“ 泰 国 ”  ( ไท่กั๋ว  คนไทย )
“ เป็นพ่อบุญธรรมหรือไง ? ”
“ ไม่ใช่หรอก  ผมชอบพาเขามาเล่นที่บ้านน่ะ ”
“ ฉันถูกชะตากับเขา  ขอพาไปเที่ยวบ้างได้ไหม ? ”
“ ลองถามดูสิ  แต่คิดว่าคงไม่ว่าง  เพราะพรุ่งนี้เด็กต้องไปเรียนแล้ว ”
ลิซ่าไม่ได้พูดอะไรต่อ  เธอส่งยิ้มให้หมอหลิน  ก่อนที่จะเดินแยกไปทางห้องน้ำ


หมอหลินคีบถั่วงอกหัวโต * กับเต้าหู้ใส่ลงในชามข้าวของบัน   อาหารที่อยู่บนโต๊ะสามสี่อย่าง  ดูเหมือนจะมีแต่ของที่
ถูกใจบัน  หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะหลายวันมานี้  บันกินแต่อาหารกล่องจนเบื่อ  พอมาเจออาหารสดเข้า  ก็ดูจะเจริญ
อาหารมากกว่าปกติ

“ อาหารที่นี่อร่อยกว่าที่บ้านเคลวินหรือเปล่า ? ”
“ อาอ่อย ”
บันกลืนข้าวลงไปแล้วตอบใหม่อีกครั้ง
“ อร่อยมากครับ  แต่ว่าที่บ้านเจ้านายก็อร่อย ”
แม้ในใจจะแย้งว่าอาหารที่บ้านคุณน้ำแข็งไม่เห็นจะอร่อยซักนิด  แต่บันก็รักษามารยาท  ไม่อยากจะให้ใครมาว่าเอาได้ว่า
กินฟรี อยู่ฟรี  แล้วยังไม่สำนึกบุญคุณ
“ ถ้ากินแบบนี้ทุกวันแล้วทำไมยังตัวบางล่ะ ? ”
“ ก็ ก็  บางทีก็  ก็ ”
“ พอแล้ว  ไม่ถามแล้ว  กินต่อไปเถอะ  เห็นแบบนี้แล้วพ่อบ้านคงดีใจมาก  ข้าวบนโต๊ะไม่เคยหายไปขนาดนี้ ”
“ คุณพ่อบ้านชอบให้พี่หลินกินข้าวมากๆ เหรอครับ ? ”
บันเอียงคอถามด้วยความสงสัย
“ คงงั้น  เห็นข้าวเหลือเยอะแล้วพ่อบ้านก็ไม่ชอบใจ ”
“ เหมือนแม่ผมเลย  ถ้ามีข้าวเหลือในชามเมื่อไหร่  เป็นได้ตีมือ ”
“ คนไทยกินข้าวในชามด้วยเหรอ ? ”
“ คนไทยก็กินได้หมด  ทั้งในจาน  ในถ้วย  ในชาม  ในกระติ๊บ ”
“ kra tip ? ”  ( กระติ๊บ ? )
“ accessories add rice  Umm  sticky rice ” ( อุปกรณ์ใส่ข้าว  อืม  ข้าวเหนียวน่ะครับ )
“ glutinous rice ? ”  ( ข้าวเหนียว  ข้าวที่มีกลูเตน ? )
“ alike ”  ( เหมือนกัน  จะว่าอย่างงั้นก็ได้ครับ )

บันสังเกตว่าข้าวสวยที่อยู่ในชาม  มีเม็ดเล็กๆ  ไม่ยาวเรียวเหมือนข้าวหอมมะลิที่เมืองไทย  และก็ไม่เหมือนข้าวญี่ปุ่นที่อ้วน
ป้อม  สิ่งเดียวที่ข้าวทั้งสามชนิดเหมือนกันคือ  ข้าวที่หุงสุกจะจับตัวกัน  สามารถใช้ตะเกียบคีบได้สะดวก


หลังจากติดสายจูงให้กับสุดหล่ออัลเบิร์ต  บันก็เดินจูงมันมาหาหมอหลินที่รถคันใหญ่ซึ่งจอดอยู่ข้างบ้าน  ตอนนี้หมอหลิน
เปลี่ยนจากชุดลำลองมาใส่เสื้อยืดคอกลมกางเกงขายาว  และใส่รองเท้าผ้าใบ  ขณะที่บันอยู่ในชุดเดิมที่ใส่ออกมาจาก
บ้านเคลวิน


ตลาดเก่าแก่ที่หมอหลินพาบันกับอัลเบิร์ตเดินเข้ามา  คลาคล่ำไปด้วยผู้คน  อาม่าวัยชราสองคนกำลังยืนต่อรองราคา
สินค้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างที่บันจูงอัลเบิร์ตเดินผ่าน  สินค้าแปลกตามากมายล่อใจให้บันชะเง้อคอมอง
ไม่ว่าจะเป็นตะขาบตัวใหญ่สีแดงสด  ดองอยู่ในขวดเหล้าใบโต  ตุ๊กแกตากแห้งเสียบไม้  โสมจีนที่คนขายมัดรวมๆ กันไว้
หินนำโชคสีต่างๆ  พวงกุญแจที่มีเหล่าเซียนบนสวรรค์  เรื่อยไปจนถึงโซนขายสัตว์ทะเลหน้าตาแปลกประหลาด อย่างปู
แมงมุม  ปลิงทะเลสีทอง  ไก่ไม่มีขน  ใกล้กันนั้นบันเห็นเด็กสองคนกำลังใช้ไม้แหย่เข้าไปในกรงเหล็กที่มีบางอย่างขดตัว
เป็นลูกบอลกลมๆ  มันดูคล้ายกับลูกบาสเกตบอลขนาดเล็กที่มีเกล็ด

“ 犰 狳 armadillo ” ( เฉียว  ยี๋   อามาดิลโล่   )
“ ตัวนิ่มเหรอครับ  ! ”
“ มาจากเมืองไทย ”
หมอหลินเข้าไปดึงเด็กสองคนออกมาจากกรงตัวนิ่ม  แล้วให้เงินไปซื้อขนม  ส่วนบันยืนมองตัวนิ่มที่ขดตัวอยู่นั้นด้วยความ
สลดใจ  ยิ่งได้ยินว่าถูกส่งมาจากเมืองไทยด้วยแล้ว  ยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่ สภาพที่ถูกขังในกรงแบบนี้  ไม่บอกก็รู้ว่า 
มันกำลังจะกลายเป็นอาหารของมนุษย์ในอีกไม่นานนี้

“ ไปกันเถอะ ”
หมอหลินชี้ให้บันดูหนูถีบจักรตัวเล็กๆ  ดูเหมือนว่ามันจะเป็นดาราหน้ากล้องได้เป็นอย่างดี  เมื่อมีคนเข้ามาใกล้ๆ กรง 
มันก็เริ่มถีบวงล้อในกรงนั้นให้หมุนไปมา  เหมือนกับมีผู้กำกับสั่ง  เมื่อเดินมาถึงร้านอาหารสัตว์ขนาดใหญ่ที่อยู่ริมทางด้าน
ขวามือหมอหลินก็สะกิดบันให้เดินเลี้ยวเข้าไปในร้าน  เจ้าของร้านที่เป็นชายวัยกลางคน  เดินออกมาต้อนรับหมอหลินด้วยท่าทีนอบน้อม พร้อมกับเรียกเด็กให้เอาน้ำชามาให้
“ นี่เป็นบัญชียาครับคุณชาย  เดือนนี้ขายดี  สินค้าหมดเร็วกว่าที่คาด ”
หมอหลินรับบัญชียามาดู  แล้วพยักหน้า  ก่อนที่จะเดินเข้าไปตรวจดูสินค้าในร้าน  ขณะที่บันก็คอยดึงอัลเบิร์ตออกมา
จากกระสอบอาหารสัตว์ที่ส่งกลิ่นใกล้ๆ กับจมูกของมัน
“ ห้ามกัดนะอัลเบิร์ต  ฉันไม่ได้เอาเงินมาด้วย ”

แมวสีส้มเดินนวยนาดเข้ามาจากด้านหน้าร้าน  ดูเหมือนมันจะเป็นแมวของที่นี่และคงเพิ่งกลับจากการตระเวนราตรีมา
ทั้งคืน  ทันทีที่เห็นอัลเบิร์ต  มันก็พองขนแล้วขู่ฟ่อ  จนบันต้องกระชับสายจูงแน่น  กลัวอัลเบิร์ตจะกระโจนออกไป
“ หลิงหลิง  มานี่ ! ”
เจ้าของร้านกวักมือเรียกเจ้าแมวสีส้มเข้ามาในร้าน  แต่ท่าทางมันจะเอาเรื่องอัลเบิร์ตให้ได้
บันเห็นมันหมอบแล้วทำท่าจะกระโจนเข้ามาเลยเดินเข้ามาอยู่ข้างหน้าอัลเบิร์ตแทน
“ ก๋ากั๋นเกินไปละน้องเหมียว  อยากคอขาดหรือไง  ถึงได้คิดจะขย้ำเซนต์เบอร์นาร์ด ”
บันยิ้มแล้วอุ้มหลิงหลิงขึ้นมาจากพื้น  เทียบขนาดกันจริงๆ แล้ว  หลิงหลิงตัวเล็กกว่าหัวอัลเบิร์ตด้วยซ้ำไป



“ ไม่สนุกเท่าไหร่หรอกนะบันนี่  แต่ว่าได้เจอของแปลกๆ เยอะเลยว่าไหม ? ”
หมอหลินพาบันออกมาจากร้านอาหารสัตว์  แล้วเดินเข้าซอยเล็กๆ  ทางด้านซ้ายมือ
“ ของเยอะมากเลยครับ  ว่าแต่พี่หลินมาทำอะไรที่นี่ ? ”
“ ต้องสั่งยามาจากต่างประเทศให้ร้านพวกนี้น่ะ ”
“ เป็นเอเย่นต์เหรอครับ ? ”
“ ทำนองนั้น ”
“ ว่างๆ จะพาไปที่คลินิก  อยากจะเป็นผู้ช่วยไหมล่ะ ? ”
“ อยากครับ ! ”
“ ถ้าทำงานของเคลวินเสร็จจะมาช่วยที่คลินิกก็ได้ ”
“ งั้นสงสัยจะมายาก  เพราะเจ้านายชอบให้ผมทำงานเยอะๆ ”
“ ดีแล้ว  จะได้เก่ง  มีอะไรสงสัยก็ถามเคลวิน  อย่าเก็บเอาไว้  รู้หรือเปล่า ? ”
มือใหญ่เข้ามาสัมผัสกับหัวของบัน  ก่อนที่จะเขกกำปั้นลงไปเบาๆ

ก่อนออกจากตลาด  หมอหลินส่งภาษากวางตุ้งกับแม่ค้าในซอยแคบๆ นั้นซักพัก  ก่อนที่จะยิ้มแล้วยื่นเงินให้
พร้อมกับรับถุงกระดาษที่มีรากบัวเชื่อมกลับมา  ช่วงหลังจากนั้นหมอหลินตั้งใจจะพาบันไปกินข้าวในร้านอาหาร
เสฉวน  แต่ติดที่มีอัลเบิร์ตมาด้วย  เลยสั่งอาหารใส่กล่องกลับบ้านแทน

“ จะกลับบ้านเลยเหรอครับ ? ”
บันดูเวลากับเจ้าการ์ฟีลด์บนข้อมือแล้วถามหมอหลิน  ตอนนี้เวลา 16.00 น. พอดี
“ ไปกินข้าวกันก่อน ”
“ กินข้าวเย็นที่ไหนครับ ? ”


หมอหลินให้บันจัดอาหารที่ซื้อมาบนโต๊ะหินอ่อนริมทะเล  ส่วนตัวเองก็เดินออกไปซื้อน้ำ  ชายหาดที่หมอหลินพาบันมานั่ง
มีลมพัดเย็นสบาย  ด้านบนที่กำลังจัดโต๊ะอยู่นี้เป็นลานคอนกรีตยกพื้นขึ้นมาจากทะเล  บันนั่งมองทะเลกับเรือที่อยู่ไกล
ลิบๆ นั้นซักพัก  ก่อนที่หมอหลินจะเดินกลับเข้ามา  พร้อมกับอัลเบิร์ต


สองวันต่อมา

บันอ่านทวนการบ้านในห้องเรียนอีกครั้ง  และพยายามหาคำผิด  เพื่อนที่นั่งข้างๆ  ส่งภาษาอังกฤษเข้ามาถามบันว่า 
เลือกเพลงอะไรมาเสนอหน้าชั้นเรียน  บันส่งคำตอบกลับไปแล้วรอฟังคำตอบจากเธอบ้าง

สาวมาเลเซียอ่านบทเพลงที่นำไปทำเป็นการบ้านด้วยภาษาจีนกลาง  ก่อนที่จะกลับมาอ่านเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้ง
เธอเลือกเพลง  甜蜜蜜  ( เถียนมีมี่ ) ของ  鄧麗君 ( เติ้งลี่จวิน ) นักร้องชาวไต้หวัน   ซึ่งชื่อเพลงหมายถึง
甜  ( เถียน   หวาน  รสหวาน ) 蜜蜜 (  มีมี่  น้ำผึ้ง  )  รวมแล้วคือ  หวานปานน้ำผึ้ง
บันหลับตาแปลเพลงนี้ด้วยความชำนาญเนื่องจากเคยแปลเพลงนี้ให้แม่ฟังตอนอยู่ที่เมืองไทย
หลังจากสาวมาเลเซียเสนอการบ้านจบ  ก็ถึงคิวบันที่ต้องนำการบ้านไปเสนออาจารย์กับเพื่อนในชั้นเรียนบ้าง
เพลงที่บันเลือกมาในวันนี้เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ชุด  เรื่องเป่าชิงเทียนหรือเปาบุ้นจิ้น  เหตุการณ์ในภาพยนตร์
เป็นเรื่องราวของจีนในสมัยราชวงศ์ซ่ง  ซึ่งขณะนั้นเมืองหลวงยังอยู่ที่ไคฟง  ไม่ใช่ปักกิ่งเหมือนในปัจจุบัน




* หมายเหตุ  ถั่วงอกหัวโตเพาะได้จากถั่วเหลือง ถั่วลิสง  หรือถั่วอื่นๆ ที่มีขนาดเมล็ดใหญ่กว่าถั่วเขียว
ต่อ

[Keniji Teruyama]

บันกางกระดาษสมุดออกแล้วอ่านบทความที่แปลจากเพลง ให้กับอาจารย์และเพื่อนในชั้นฟัง

http://www.youtube.com/v/lzsw92LCkJA

新 鸳 鸯 蝴 蝶 梦   ซิน ยวน  ยาง  หู  เตี๋ย  เมิ่ง
ความฝันของผีเสื้อ

作 日 象 那 东 流 水
จั๋ว   ยื่อ  เซี่ยง  น่า  ต้ง  หลิว  สุ่ย
วันวานที่ผ่านเลยไปเป็นเหมือนสายน้ำที่ไม่ไหลย้อนกลับ

离 我   远   去 不 可 留
หลี  หว่อ  หย่วน  ชวี่   ปู้  เข่อ  หลิว 
มีแต่จะไหลห่างตัวฉันไปเรื่อยๆ  ไม่มีวันหยุด

今 日  乱 我 心
จิน  ยื่อ  ร่วน  อว่อ  ซิน
อีกวันที่จิตใจสับสน

多 烦 忧
ตั่ว  ฝาน  โยว
กังวลและเป็นทุกข์ใจ

抽 刀  断  水 水 更  流
โชว  เตา  ต้วน  สุ่ย  สุ่ย  เกิ่ง  หลิว
เอามีดมาตัดสายน้ำนั้นทิ้งไปกลับยิ่งไหลหลั่ง

举 杯 消   愁  愁  更  愁
จวี่  เปย  เซียว  โฉว  โฉว  เกิง  โฉว
จอกแล้วจอกเล่าก็ยิ่งกลัดกลุ้มใจ

明  朝  清 风 四  飘   流
หมิง  เฉา  ชิง  เฟิง  ซื่อ  เพียว  หลิว 
แสงสว่างและลมที่พัดอยู่รอบๆ ตัว

  由  来  只  有  新  人    笑
โหยว  ไหล  จื่อ  โหย่ว  ซิน  เหริน  เซี่ยว
คนใหม่คนแล้วคนเล่าที่ผ่านเข้ามามีแต่จะหัวเราะซ้ำเติม

  有 谁 听 到 旧  人  哭
โหย่ว  เสิย  ทิง  เต้า  จิ้ว  เหริน  คู
จะมีใครเล่าที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของคนเก่า

 爱 情  两   个 字
อ้าย  ฉิง  เหลี่ยง  เก้อ  จื้อ
คำว่ารักสองคำนี้

 好  辛 苦
ห่าว   ซิน    ขู่
ช่างทรมานหัวใจยิ่งนัก

是 要  问 一 个  明  白
ซื่อ    เย่า   เวิ่น    อี  เก่อ หมิง  ไป๋
อยากถามให้เกิดความเข้าใจ

还 是 要 装 作 糊 涂
ไห  ซื่อ   เย้า  จวง   จั่ว    ฮู    ถู
หรือแกล้งทำให้เหตุการณ์มันผ่านเลยไป

知 多 只 少 难 知 足
จี่   ตัว  จือ  ส่าว  หนัน  จือ   จู๋
เพราะจะรู้มากรู้น้อยก็ไม่อาจเพียงพอ

看  似 个 鸳 鸯 蝴 蝶
ค่าน  ซื่อ  เก่อ  ยวน  ยาง  หู  เตี๋ย
เหมือนกับคู่รักผีเสื้อที่เกิดมาในโลก

不 应 该  的   年   代
ปู้     อิง   กาย  เตอะ  เหนียน  ไต้
เกิดมาในยุคสมัยที่ไม่น่าเกิด

可 是 谁   又   能 摆  脱  人  世  间   的   悲  哀
เข่อ  ซื่อ  เสย  โหย่ว  เหนิง  ป่าย  ทัว  เหริน  ซื่อ  เจียน  เตอะ  เปย  อาย
แต่ก็คงไม่มีใครหลีกเลี่ยงห้วงแห่งกรรมนี้ได้

花 花  世 界
ฮวา  ฮวา  ซื่อ  เจี้ย
ในโลกที่เต็มไปด้วยสีสัน

鸳 鸯  蝴 蝶
ยวน  ยาง  หู  เตี๋ย
คู่รักผีเสื้อ

在   人  间  已 试 癫
จ้าย  เหริน  เจียน  อี่  ซื่อ  เตียน
กลายเป็นแค่คนสติฟั่นเฟือนและไม่สมประกอบ

何 苦 要 上  青 天
เหอ  ขู่    เย้า  ซ่าง  ชิง  เทียน
เหตุใดเล่าจึงต้องดิ้นรนขึ้นสู่ท้องฟ้า

不 如 温  柔   同   眠
ปู้    หยู   เวิน  โหรว  ถง   เหมียน
สู้หลับใหลอย่างมีความสุขบนพื้นดินไม่ดีกว่าหรือ

===================================================


新 鸳 鸯 蝴 蝶 梦   ซิน ยวน  ยาง  หู  เตี๋ย  เมิ่ง

ถอดความ


新  ซิน  หมายถึง  ใหม่
鸳 鸯  ยวน ยาง  แปลตรงตัวคือ  เป็ดจีน  หรือเป็ดแมนดาริน  ความหมายโดยนัยคือ  การรักเดียวใจเดียว  เนื่องจากเป็ดนี้จะไม่ทิ้งคู่ของมัน 
หากตัวใดตัวหนึ่งตายลง  อีกตัวก็จะตายตามไปด้วย

สองคำนี้รวมกัน  คือ  新 鸳 鸯  ซิน ยวน ยาง  หมายถึง  คู่รักคู่ใหม่ คู่บ่าวสาว  คู่แต่งงาน  เป็นคำเรียกที่ใช้อวยพรให้มีชีวิตคู่ที่ยืนยาว
และรักกันจนตายเหมือนเป็ดแมนดาริน

蝴 蝶  หู เตี๋ย  หมายถึง  ผีเสื้อ  ความหมายโดยนัยคือ  สวยงาม  ฉาบฉวย  วูบวาบ
梦  เมิ่ง  หมายถึง  ฝัน  ฝันไป

蝴 蝶 梦     หู เตี๋ย เมิ่ง   แปลตรงตัวได้ว่า  ความฝันของผีเสื้อ  ความหมายโดยนัยคือ  ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง  หรือ  คนไทยเรียก  ฝันกลางวัน

新 鸳 鸯 蝴 蝶 梦   ซิน ยวน  ยาง  หู  เตี๋ย  เมิ่ง   ผู้แต่ง  ( หวง อาน )  สื่อถึง  ความฝันของเหล่าผีเสื้อที่จะโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้า  พยายามจะเป็นคู่รักนิรันดร์เหมือนเป็ดแมนดาริน
แต่ธรรมชาติได้ขีดเส้นเอาไว้  ไม่อาจจะฝืนได้  ผีเสื้อเป็นสัตว์อายุสั้นและบอบบาง  เมื่อบินขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วก็ต้องตกลงมาตายบนพื้นดิน
ความฝันของผีเสื้อที่จะเป็นคู่รักนิรันดร์จึงเป็นได้แค่ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง

แรงบันดาลใจของ หวง อาน  ในการแต่งเพลงนี้ ได้มาจากกวี หลี่ ไป๋  กวีเอกชาวจีนในสมัยราชวงศ์ถัง  ซึ่งได้ประพันธ์บทกวีเกี่ยวกับผีเสื้อเอาไว้
โดยแทนผีเสื้อเป็นดั่งแสงประกายวูบวาบ  งดงามแต่ฉาบฉวย  ไม่จีรังยั่งยืน

เพลง   ซิน ยวน ยาง หู เตี๋ย เมิ่ง  เป็นเพลงที่ใช้ประกอบภาพยนต์ชุด  เป่า ชิง เทียน  หรือที่คนไทยเรียก  เปาบุ้นจิ้น
 青 天  ชิง  เทียน  หมายถึง  ท้องฟ้า  ความหมายโดยนัยคือ  ความซื่อสัตย์และยุติธรรม
癫  เตียน  หมายถึง  ฟั่นเฟือน  เป็นบ้า
明 朝  หมิง เจ้า  หมายถึง  วันพรุ่งนี้

เพลงนี้เป็นเพลงที่ใช้คำสละสลวยงดงาม  ความหมายลึกซึ้ง  เป็นเพลงที่โด่งดังคู่กับเปาบุ้นจิ้น  หากใครได้ยินเพลงนี้  คงนึกภาพภาพยนต์ชุดเปาบุ้นจิ้นออกนะครับ
ที่สำคัญ  คนร้องคือ หวง อาน  ร้องด้วยสำเนียงจีนกลาง  ทำให้เพลงนี้เหมาะสำหรับใช้ฟังเพื่อฝึกภาษาด้วยครับ

ตอนเด็ก  เคนอิจิติดเปาบุ้นจิ้นมาก ๆ  การบ้านก็เก็บเอาไว้จนดึก  ต้องอาศัยกำลังภายในมาฮึดทำเอาตอนกลางคืน 

=================================================

อาจารย์เกาซึ่งทำหน้าที่สอนวิชาวรรณกรรมจีน  ลุกขึ้นมาปรบมือให้บัน  พร้อมกับชมว่าบันแปลบทเพลงออกมาเป็น
ภาษาอังกฤษได้อย่างไพเราะ   นอกจากนี้หนุ่มแว่นที่นั่งแถวหน้ายังขอให้บันอ่านบทเพลงเป็นภาษาไทยอีกด้วย

อาหารกลางวันมื้อแรกสำหรับมิตรภาพของผองเพื่อนสามประเทศ  เป็นอาหารชุดเรียบง่าย  ประกอบไปด้วยข้าว
ผัดผัก  แกงจืด  ไก่ทอด  แล้วก็น้ำอัดลม  สาวหมวยจากมาเลเซีย  ชื่อ  Ella Quin  เอลล่า ควิน  เธอมาจากเมือง
โกตา คินาบาลู  เมืองหลวงของรัฐซาบาห์   ซึ่งเป็นมาเลเซียตะวันออก  ตั้งอยู่บนเกาะบอร์เนียวไม่ใช่มาเลเซียตะวันตกที่มี
พรมแดนติดกับไทย    และหนุ่มแว่นฮ่องกงชื่อ  Wang Yi  หวัง ยี่     ซึ่งขยั้นขยอให้บันเขียนชื่อเขาเป็นภาษาไทย 
หลังจากที่กินข้าวกลางวันเสร็จ

“ หวัง  ยี่ ”
บันเขียนและอ่านออกเสียงภาษาไทยให้หวังฟัง
“ ไม่ใช่แบบนี้  อยากได้ที่มีความหมาย  เหมือนชื่อนายไง  兔 ”  ( 兔  กระต่าย )
“ อ๋อ  ให้แปลชื่อนายเป็นภาษาไทยเหรอ ”
บันเขียนชื่อหวังลงในกระดาษ  ดังนี้


王 毅 =  Wang  Yi
Wang = หวัง
English = wish
Thai = ปรารถนา

“ ชื่อนายก็คือ  คุณปรารถนายังไงล่ะหวัง  ชอบไหม ? ”
บันไม่ได้บอกหวังไปว่า  ปรารถนาเป็นชื่อผู้หญิง  เพราะกลัวว่าหนุ่มแว่นจะผิดหวัง
“ เยี่ยมมาก  ฉันมีชื่อภาษาไทยแล้ว ”

หวังบอกว่าเขามีอาชีพเป็นไกด์นำเที่ยว  ช่วงหลังมานี้มีคนจีนแผ่นดินใหญ่เข้ามาเที่ยวฮ่องกงกันมากขึ้น  รวมถึง
นักท่องเที่ยวจากมาเลเซีย  สิงคโปร์  หรือไทย  ก็มักจะพูดจีนกลางมากกว่า  เลยทำให้เขาตัดสินใจมาเรียนเพิ่มเติม
ส่วนเอลล่าก็อยากกลับไปเป็นครูสอนภาษาจีนที่บ้านเกิด  เลยเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยเช่นกัน
“ ฉันอยู่ในหอพักนี่เอง  เธอสองคนพักที่ไหนกันเหรอ ? ”
บันภาวนาให้หวังมีหอพักอยู่ข้างในนี้  เผื่อบางทีจะได้ขออาศัยด้วย
“ ฉันมีอพาร์ทเมนท์น่ะ  ต้องขับเจ้าสองล้อมา ”
“ ฉันอยู่กับ  เจ้านาย  เอ่อ  อยู่กับญาติน่ะ ”

หนุ่มแว่นอาสาขับสกูตเตอร์คันเล็กไปส่งบันที่บ้าน  แต่บันก็ปฏิเสธอย่างสุภาพกลับไป  เนื่องจากนัดกันกับอาเฉินไว้แล้ว
ว่าจะรอที่หน้ามหาวิทยาลัย  หนุ่มแว่นบีบแตรรถพร้อมกับโบกมือลาบันตรงริมฟุตบาท บันโบกมือกลับแล้วมองหาที่นั่ง
ตรงม้านั่งหินอ่อนที่มีหลังคาบังแดดอยู่    หนุ่มไทยนั่งมองผู้คนที่เดินขวักไขว่ออกมาจากมหาวิทยาลัยด้วยความสนใจ
บันนั่งตรงนั้นอยู่นาน  จนมีสายตาอีกคู่มองมาจากอีกฟากของถนน  หนุ่มในชุดนักกีฬาบาสเกตบอลเดินข้ามถนนตรง
มาหาบันที่กำลังรอคนมารับ  เขาเห็นบันตั้งแต่อยู่ในแคนทีน  แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก

[Keniji Teruyama]

หมายเหตุจากผู้เขียน

บทเพลงผีเสื้อ  แปลออกมาด้วยความรู้ภาษาจีนระดับข้อกระดูกข้อที่หนึ่งของหางอึ่ง  ( น้อยมาก )
หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยครับ
หากผู้อ่านท่านใด  คิดว่าประโยคไหนแปลออกมาได้ไม่ดี  รบกวนคอมเม้นท์ได้เลยครับ  ยินดีนำมาแก้ไข
ซึ่งจะช่วยให้นิยายสมบูรณ์มากขึ้น

เพลงนี้  คนเขียนมักจะนอนกอดแม่อยู่บนฟูกหน้าโทรทัศน์  แล้วฟังตอนที่ภาพยนตร์เปาบุ้นจิ้นเล่นจบตอน
เป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจ  ที่ทำให้อยากเรียนภาษาจีน  ( แต่ก็ไม่มีโอกาสซักที )

เติ้งลี่จวิน  หลายคนคงรู้จักเป็นอย่างดี  เติ้งลี่จวิน  เป็นนักร้องที่มีความอุตสาหะและเพียรพยายาม
แม้แรกๆ จะไม่ประสบความสำเร็จ  แต่ก็ไม่เคยท้อ  เป็นตัวอย่างที่ดีน่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างครับ
เติ้งลี่จวินพูดได้หลายภาษา  เช่น  จีนกลาง  จีนกวางตุ้ง  อังกฤษ  ญี่ปุ่น  เวียดนาม
เธอเสียชีวิตอย่างกะทันหันที่เชียงใหม่  ขณะมีอายุได้ 42 ปี

ช่วงนี้อัพนิยายทั้งสองเรื่องช้ามาก  เพราะคนเขียนเป็นผีเสื้อเหมือนกัน
แต่เป็นระยะที่กำลังพ่นใยห่อหุ้มตัวเพื่อลอกคราบ    
แฮ่  พอดีงานรุมเร้า  ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ  抱歉  ( ขอโทษ )
รัก  เคนอิจิ

ปอปลาลอลิง

ยังไม่ได้หาคำผิดเลย  แต่คาดว่าคนอ่านที่อ่านงานของเคนอิจิได้
ย่อมเป็นคนที่มีจินตนาการพอสมควร  สามารถปะติดปะต่อประโยคและอิเมจิ้นนนนนนนน  ไปได้อย่างไร้ปัญหา

ถุย  คนเขียนมันขี้เกียจอ่ะดิ
ไม่ใช่หรอกเนอะ  ค่อยกลับมาแก้ทีหลัง

จริงๆ นะ  ใครอ่านงานผมได้  เก่งเลยแหละ  ผมเองกลับมาอ่านยัง  เอ่อ


ใครคิดถึงพ่อ ( เคลวิน )  อย่าเพิ่งปารองเท้าแตะช้างดาวมานะ  
บทหน้ามีแน่นอน  

ดาเนียลจอมจุ้นก็หาย


จิ้มไปที่ ★Sugar.B รีล่าง
ขอบคุณครับ  อย่างงี้สิรักกันจริง
+ 1  ที่ช่วยเหลือ

V

V

V

  

[pigrabbit]

คิดถึงพี่เคนอิจิและน้องบันค่ะ ฮิฮิ
ตอนนี้เหมือนหมอหลินเป็นพระเอกเลย มาทำเนียนๆ แต่เรารู้ทันนะ -..-
ถ้าตอนหน้าไม่มีเคลวิน เราจะหันไปเชียร์หมอหลินแล้วนะค่ะ  
  พูดไปงั้นทำไม่ได้หรอก , ตอนนี้ก็จิ้นไปพลางๆก่อนรอบทสวีท(?)ของทั้งคู่

ปล.ในอนาคตหมอหลินจะเป็นตัวทำให้น้องบันของเราไขว่เขว่หรือเปล่าค่ะ ถามเพราะจะเตรียมตัวหมั่นไส้ ๕๕


คำผิดเบาๆค่ะ
อพาร์ทเมนต์ > อพาร์ทเมนท์ อพาร์ทเม้นท์
บาสเก็ตบอล > บาสเกตบอล
แตร์ > แตร