Chapter 6.
ดาเนียลว่ายน้ำเข้ามาเกาะขอบสระ โทรศัพท์ที่วางบนผ้าขนหนูถูกหยิบขึ้นมากด น้ำเย็นที่ไหลผ่านคอนั้น ช่วยสร้างความสดชื่นหลังว่ายน้ำในสระอยู่นาน
‘ เฉินบอกว่าเคลวินมีคนมาช่วยทำงานที่บ้าน มิน่า ถึงไม่ยอมออกไปไหน ’
ดาเนียลวางโทรศัพท์ลง ตอนนี้เขาเลือกที่จะไปให้เห็นกับตาว่าเคลวินแอบเลี้ยงสาวไว้ที่บ้าน
‘ คนอย่างเคลวิน ต่อให้ใช้คีมเหล็กง้างปาก ก็ไม่มีทางยอมรับเรื่องแบบนี้ ต้องไปให้เห็นกับตา
อยากรู้จริงๆ ว่าเด็กของเคลวินจะสวยขนาดไหน ถึงขนาดที่ทำให้ภูเขาน้ำแข็งละลายได้ ’
ดาเนียลปีนบันได้ขึ้นมาแล้วหยิบผ้าขนหนูกับโทรศัพท์เดินเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าและขับรถออกไปยัง
บ้านเคลวิน
‘ จะเอาอะไรไปฝากอาซ้อดีนะ แวะร้านข้างหน้าดีกว่า ’
ดาเนียลเลือกของอยู่นานด้วยความพิถีพิถัน ไอ้วิธีการเอาใจผู้หญิง คนอย่างเคลวินไม่มีทางทำได้ดีเท่ากับเขา
หนุ่มเจ้าสำราญที่ออกเดตกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า มีหรือที่จะไม่รู้ว่าผู้หญิงชอบอะไร
เสื้อผ้าสวยๆ กระเป๋า น้ำหอม เครื่องสำอาง เครื่องประดับ
ตอนนี้ดาเนียลกำลังนึกสงสารอาซ้อที่ต้องทนกับบรรยากาศอันหนาวเหน็บประดุจขั้วโลกในบ้านของเคลวิน
น้องชายที่แสนดี ต้องช่วยสร้างความอบอุ่นให้เกิดขึ้นในบ้าน เขาจะบอกว่าเคลวินเป็นคนซื้อของพวกนี้มาให้
อาซ้อจะได้ดีใจ
“ นี่ ”
เคลวินตั้งใจเรียกบันที่กำลังเล่นกับอัลเบิร์ต อันที่จริงถ้าจะพูดให้ถูก ต้องพูดว่า อัลเบิร์ตกำลังเล่นกับบัน
เจ้าตัวโตขนฟู กำลังใช้ปากงับหนุ่มน้อยที่หัวเราะคิกคักและกลิ้งตัวไปมาบนพื้น ปากกว้างของอัลเบิร์ต เหมือนจะงับหัว
ของบันให้หายเข้าไปข้างในได้
“ นี่ ! ”
“ อู๊วว / ครับ ”
ทั้งหมาทั้งคนหยุดกิจกรรมการต่อสู้ด้วยมวยปล้ำ แล้วหันมามองหน้าเคลวิน
“ คุณเรียกผมหรือเปล่าครับ ? ”
“ ฉันจะออกไปข้างนอก ”
“ ครับ ”
“ ถ้าหิว เปิดตู้เอาอาหารมาอุ่น ไม่ต้องให้อาหารอัลเบิร์ต ฉันจะกลับมาทำเอง ”
“ เข้าใจแล้วครับเจ้านาย ”
บันใช้แขนปาดน้ำลายของอัลเบิร์ตออกจากแก้ม แล้วพูดตอบเคลวิน
คนที่ถูกเรียกว่าเจ้านาย หันมามองบันแวบเดียว ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
“ พ่อจะออกไปแล้วอัลเบิร์ต พ่อจะออกไปแล้ว ฮึบนี่แน่ะ 1 แต้ม ท่าล็อคขา ”
บันกอดขาของอัลเบิร์ตเอาไว้แล้วใช้เท้าเขี่ยท้องมันไปมา
ซักพักบันได้ยินเสียงรถขับออกไป อัลเบิร์ตวิ่งตามออกไปดู แล้วเห่าเสียงดัง
“ ยอมแพ้แล้วล่ะสิ อัลเบิร์ต ”
บันปัดแขนปัดขาแล้วลุกขึ้นยืน เมื่อมองไปยังสวนหน้าบ้านบันเห็นต้นไม้กำลังเขียวชอุ่มได้ที่ ยกเว้นหญ้ากับต้นไม้
ที่อยู่ใต้ร่มหลังคา มันมีสีออกเหลืองและใบเริ่มหงิกงอเพราะขาดน้ำ
“ ไปรดน้ำต้นไม้กันเถอะ เสร็จแล้วค่อยมากวาดบ้านแล้วเช็ด ขนแกเต็มพื้นเลยนะ เครียดหรือเปล่า ถึงได้ขนร่วง ”
บันขยี้หัวอัลเบิร์ต แล้วเดินออกไปหน้าบ้าน
สายยางสีเขียวที่ม้วนเก็บไว้ในกล่องเครื่องมือใบใหญ่ ถูกค้นออกมาใช้ บันมองหาท่อส่งน้ำซักพัก ก่อนจะจ่อสายยาง
ลงไป ตอนนี้มีน้ำเย็นเฉียบพุ่งออกมาจากสายยาง บันค่อยๆ ฉีดน้ำไปที่พื้นหญ้าและกระถางต้นไม้เหี่ยวเฉานั้น
ให้มันได้รับน้ำ และกลับมาเขียวอีก
“ ยะอย่านะ ไม่ใช่ของเล่นนะอัลเบิร์ต ออกไปเลย หยุด ! ”
อัลเบิร์ตกระโดดโลดเต้นด้วยความคึกคะนอง มันพยายามไล่งับน้ำที่พุ่งออกมาจากท่อสายยาง
“ บอกให้หยุด เปียกหมดแล้ว เดี๋ยวพ่อแกก็กลับมาด่าหรอก ! ”
เสียงร้องของบันดังขึ้นพร้อมๆ กับเจ้าหมาตัวโตสะบัดขนเปียกน้ำใส่ตัวของบัน ตอนนี้ทั้งคนทั้งหมาเปียกปอน
ไปด้วยน้ำที่ใช้รดต้นไม้ บันใช้น้ำจากสายยางฉีดไล่อัลเบิร์ตด้วยความโมโห
“ ดื้อนักใช่ไหม ดื้อนัก มานี่ อย่าหนีสิ ”
เสียงหัวเราะของบันดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเห่าของอัลเบิร์ต มันวิ่งแล้วสะบัดขนจนบันเปียกไปทั้งตัว
รถยนต์คันเล็กของดาเนียลเข้าจอดอยู่ที่หน้าบ้าน เมื่อมองเข้าไปข้างใน ดาเนียลไม่เห็นรถยนต์ของเคลวินจอดอยู่
จึงเดินเข้าไปกดกริ่งเรียก
“ พ่อมาแล้ว ซวยเลยคราวนี้ ดูสภาพแกสิ ”
บันเดินไปปิดน้ำ แล้วชะเง้อคอออกไปหน้าบ้าน มีผู้ชายแปลกหน้ายืนอยู่นอกรั้ว
“ เอ๋ ใครอ่ะอัลเบิร์ต ไม่รู้จักแฮะ ”
บันวิ่งออกไปดูหน้าบ้านใกล้ๆ กับรั้ว แล้วถามคนที่กดกริ่ง
“ มาหาใครครับ ? ”
“ ทำไมพูดภาษาอังกฤษล่ะ ? ”
“ พูดกวางตุ้งไม่ได้ ”
“ งั้นเหรอ ”
“ คุณมาหาใครครับ ? ”
“ มาหาเคลวิน ”
“ เจ้านายไม่อยู่ครับ ออกไปข้างนอกเมื่อกี้นี่เอง ”
“ เหรอ งั้นขอเข้าไปรอข้างได้ไหม ? ”
“ ผมต้องโทรถามเจ้านายก่อน คุณรอแปปนึงได้ไหม ? ”
บันทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“ เดี๋ยว ฉันจะโทรเอง ”
ดาเนียลต่อโทรศัพท์หาเคลวิน ซักพักก็ส่งโทรศัพท์มาให้บัน
“ ฮัลโหล ”
“ ฉันเอง ”
“ ครับ ”
“ ดาเนียลเป็นญาติของฉัน เปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้านได้ ”
“ แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่ ? ”
“ ตอนนี้ยังทำธุระไม่เสร็จ ”
“ ครับ ”
บันส่งโทรศัพท์คืนให้ดาเนียล แล้วกดปลดล็อคประตูให้ ประตูไฟฟ้าค่อยๆ เลื่อนออก ดาเนียลกลับขึ้นไปบนรถ
แล้วขับเข้ามาจอดในบ้าน บันมองรถของดาเนียลตาไม่กะพริบ
รถมินิเปิดประทุน สีส้ม !
“ ชอบเหรอ ? ”
ดาเนียลถามบันที่กำลังจ้องรถเขาอยู่
“ อะอ้อ รถสวยดีนะครับ ”
“ อยากขึ้นไปนั่งไหมล่ะ ? ”
บันกำลังจะตอบดาเนียล แต่สายตาเจอเข้ากับรูปกระต่ายสีส้มที่ปักอยู่บนอกเสื้อของดาเนียลเสียก่อน
ดาเนียลมองกลับมาที่บันด้วยความแปลกใจ
“ มีอะไรหรือเปล่า ? ”
“ เปล่าครับ ”
“ ก็เห็นจ้องอยู่ ”
“ ไม่มีอะไรครับ คุณขึ้นไปรอข้างบนดีไหมครับ ”
ดาเนียลทำหน้าสงสัย แต่ก็เดินตามบันขึ้นไปบนบ้าน ดาเนียลเห็นเสื้อผ้าสีขาวของบันที่เปียกน้ำแล้วแนบกับลำตัว
ก็คิดในใจ
‘ ทำไมต้องรู้สึกเขินเวลาเด็กคนนี้มองด้วยนะ หรือว่าเราชอบเด็กผู้ชาย ? ’
ดาเนียลสะบัดหัวไล่ความคิดพิเรนทร์ออกจากสมอง รู้สึกแปลกใจตัวเองที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“ ขอตัวนะครับ อ้อ คุณจะดื่มอะไรไหม ? ผมจะหามาให้ ”
“ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันหาเองได้ นายไปเถอะ ตัวเปียกนานๆ ไม่ดีนะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ ”
“ ครับ พอดีอัลเบิร์ตมันสะบัดขนเปียกน้ำมาโดนผมน่ะ ”
บันพูดเสร็จก็เปิดประตูห้องเดินเข้าไป
ดาเนียลกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้าน ไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีอาซ้อสุดสวย สิ่งแปลกตาที่เขาเห็นเพียงอย่างเดียวในบ้าน
ของเคลวินคือ เด็กหน้าตาน่ารัก ที่เปียกน้ำ
‘ เอ๊ะ ! เราชมเด็กผู้ชายว่าน่ารักได้ไง ? ’
บันใส่เสื้อยืดสีขาวตรงกลางเสื้อมีมะเขือเทศสีแดงลูกใหญ่และกางเกงขาสั้นครีมออกมา ตั้งใจจะมากวาดและ
เช็ดถูบ้านให้สะอาด เนื่องจากตอนนี้พื้นมีรอยเท้าเปียกน้ำ กับขนอัลเบิร์ตเต็มไปหมด
เมื่อเปิดประตูออกมาบันก็เห็นแขกของเคลวินนั่งอยู่บนโซฟา พร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“ ไม่เห็นเคลวินบอกใครเลย ว่ามีเด็กมาอยู่ด้วยที่บ้าน ”
“ เพิ่งมาเมื่อวานครับ พอดี คือ ”
บันพยายามเล่าให้ดาเนียลฟังเรื่องที่เขาต้องมาอยู่บ้านหลังนี้ แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน
“ เฉินบอกว่า เคลวินจ้างคนมาช่วยมาทำงาน ใช่นายหรือเปล่า ? ”
“ จะว่าอย่างงั้นก็ได้ครับ ”
จริงๆ เคลวินต้องการจ้างคนที่ชื่อเบาทิสต้า แต่กลายเป็นบันที่มาทำงานแทน
“ นายมาจากไหน ? ทำไมเคลวินถึงจ้างนาย ? ”
“ ผมมาจากเมืองไทย อ้อ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจ้านายถึงจ้างผม ”
“ อย่างงั้นเหรอ ถ้านายไม่รู้ ฉันจะถามเคลวินเอง ”
“ ครับ ”
ดาเนียลพยักหน้าแล้วมองบันตั้งแต่หัวลงไปที่เท้า มันเป็นสายตาสแกนที่ดาเนียลชอบทำเวลาเวลาเจอสิ่งของ
หรือคนที่ถูกใจ
บันเป็นเหมือนอะไรบางอย่างที่แปลกใหม่ซึ่งเขาไม่เคยเจอมาก่อน ดาเนียลอยากจะเข้าไปเล่นกับบัน
เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาเหมือนผู้ใหญ่เวลาเจอเด็กที่น่ารักแล้วอยากเข้าไปกอด อยากเข้าไปฟัด จับแก้ม
“ เคลวินให้ช่วยทำอะไรบ้างล่ะ ? ”
ดาเนียลถามบันที่กำลังคุกเข่าเอาผ้าเช็ดพื้นที่เป็นรอย
“ เจ้านายให้ผมแปลเอกสารภาษาจีนให้เป็นภาษาอังกฤษ ”
“ เยอะมากขนาดที่ต้องจ้างคนเลยเหรอ แล้วทำไมต้องจ้างเด็กอย่างนายด้วยล่ะ ทำไมเคลวินไม่จ้างพวกมืออาชีพ ”
“ ผมไม่ทราบครับ คุณถามเจ้านายดีกว่า ”
“ นายอยากได้เงินไปทำอะไร ? เล่นเกม ซื้อโทรศัพท์ ซื้อเกม หรือว่าซื้อรถ ”
บันลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองดาเนียล
“ ผมไม่อยากได้เงิน แต่ว่าผมมีความจำเป็นที่ต้องอยู่บ้านหลังนี้ไปซักพัก จนกว่า ”
‘ ผมจะหาที่อยู่ได้ ’
“ จนกว่าอะไร ? นายอยากได้อะไร เคลวินให้อะไรนาย ? ”
“ อีกเหมือนกัน คุณต้องไปถามเจ้านายเอง ผมตอบไม่ได้หรอก ”
“ ไปขับรถเล่นกันไหม ? ”
“ ขับรถเล่นเหรอ ? ทำไมล่ะครับ ”
“ ก็นายชอบรถของฉันไม่ใช่เหรอ ? ”
“ ก็ชอบ แต่ว่ามองเฉยๆ ก็พอแล้ว ”
“ ไม่เคยมีใครปฏิเสธฉันมาก่อนเลยนะ อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้ชวนใครบ่อยด้วย ”
บันไม่เข้าใจที่ดาเนียลพูด
“ ว่าไง ”
“ ผมมีธุระที่ต้องทำครับ เจ้านายจะกลับมาแล้วด้วย ถ้าเห็นบ้านเป็นแบบนี้ละก็ คงไม่ชอบใจ ”
“ นายกลัวเคลวินเหรอ ? ”
“ เปล่าครับ แต่ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาว่าเอาได้ ว่าเป็นคนสกปรกหรือไม่มีหัวคิด เจ้านายเคยบอกว่า
ผมต้องรู้จักใช้หัวคิดมากกว่านี้ ผมไม่อยากได้ยินแบบนั้นอีก ”
“ อย่าไปใส่ใจที่เคลวินพูดนักเลย เขาเป็นตาแก่หัวโบราณ ”
“ คุณเป็นญาติกับเจ้านายเหรอ ? ”
“ ใช่ ฉันเป็นน้องชายเขาน่ะ เป็นลูกของน้าเคลวิน เอพูดยากแฮะ ”
“ แม่ของคุณเป็นน้าของเจ้านาย แม่ของเจ้านายเป็นป้าของคุณ คุณเป็นน้องชายของเจ้านาย เป็นญาติกัน ”
“ เก่งนี่ ฉันไม่ชอบการลำดับญาติแบบนี้เท่าไหร่ มันงงน่ะ ”
“ คุณทำงานที่เดียวกับเจ้านายเหรอครับ ? ”
“ เปล่าหรอก ฉันยังไม่ได้ทำงาน ”
“ ทำไมล่ะ คุณเพิ่งเรียนจบเหรอครับ ? ”
“ ไม่ใช่หรอก ฉันเรียนจบมานานแล้ว แต่ยังไม่อยากทำงาน ”
“ แล้วคุณ ”
“ นายนี่มันช่างถามซะจริง ไปหาอะไรเย็นๆ มาให้ฉันหน่อยซิ ตอบคำถามจนคอแห้งไปหมดแล้ว ”
‘ ก็ชวนคุยเองนี่นา ’
บันนึกแย้งดาเนียลอยู่ในใจ
“ยังไม่ได้บอกฉันเลย ว่าจ้องหน้าฉันทำไม ? ”
ดาเนียลยกกระป๋องน้ำผลไม้ที่บันส่งให้ขึ้นมาดื่ม
“ ผมไม่ได้ตั้งใจจ้องหน้าคุณ พอดีผมเห็นกระต่ายสีส้มบนเสื้อของคุณ เลยจ้องนานไปหน่อย ”
“ ชอบกระต่ายเหรอ ? ”
“ เปล่าครับ ”
ดาเนียลหน้าเสีย เด็กคนนี้ขัดใจเขาไปซะทุกอย่าง แต่ทำไมยิ่งอยากคุยด้วยก็ไม่รู้
“ งั้นทำไมล่ะ ? ”
“ ทำไมคุณถามมากจัง เหมือนเด็กเจอผู้ใหญ่ ”
“ นี่นาย ”
ดาเนียลลุกขึ้นยืน อยากจะเข้าไปขยี้หัวเจ้าเด็กที่ยืนพูดข้างหน้าให้สะใจ
“ คุณจะเอาน้ำผลไม้อีกไหม ? ”
“ ฉันอยากได้เบียร์ ไปเอาเบียร์มา ”
“ จะลองหาดูนะ ถ้าเจอก็จะเอามาให้ ถ้าไม่มีล่ะ คุณจะเอาอะไร ? ”
“ เอาเบียร์อย่างเดียว ถ้าหาไม่เจอก็ไม่ต้องกลับมา ”
ดาเนียลสะใจเล็กๆ ที่ได้แกล้งบัน เขาเป็นเหมือนคนโรคจิตที่ชอบแกล้งคนไปแล้ว
บันค้นจนทั่วตู้เย็นกับชั้นต่างๆ ในห้องครัวแล้วก็ไม่เจอเบียร์ อันที่จริง บันยังไม่เคยเห็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในบ้านหลังนี้เลยด้วยซ้ำ
ต่อ
หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์] (อ่าน 733542 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก