หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[zeit]

มีแต่คนชอบแกล้งหนูบันนี่

โยเฉพาะเคลวินชอบสั่งๆๆๆ

ห้าๆ

ซึนป้ะนิ

[meduza]

บันนี่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เสน่ห์แรงจิงๆแค่ดาเนียลเจอรั้งแรกก็คิดว่าน่ารักจนอยากเข้าไปฟัดละ
อยากรู้จิงพี่เคลวินแกไม่มีอาการเหมือนคนอื่นหรือไรสมเป็นเจ้าชายน้ำแข็งจิงๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
+1เป็นกำลังใจให้เคนจัง

[nuewanda]

อ่านทันแล้ว.......
กระต่ายน้อยน่ารักมากมาย เรื่องนี้ไม่ต้องเข้าป่า ถอดรหัส ตีความตัวอักษร ใช่มั๊ยเคนอิจิ
อีกอย่าง...จะอินโทร 50 ตอนเหมือนสายสืบมั๊ย ฮ่าๆๆๆ

ช่วงแรกคงยังเรื่อยๆ อยู่ใช่มั๊ย เค้าก็จะอ่านเก็บข้อมูลไปก่อนละกัน

อ้อ......คุณหมอหลิน เค้ากระซิบมาว่า ที่นี่ฮ่องกงนะ ไม่ใช่เกาหลี ทำไมผู้ชายรูปหล่อ แสนดี ต้องเป็นพระรองเหมือนในละครเกาหลีด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

  คนแต่ง

[punchnaja]

อ๊ายยยยยยยยยย ตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่เนี่ยยยยยยย

ตอนแรกก็ว่าเคลวิน แต่เหมือนใครต่อใครชอบน้องบันนี่กันโม๊ดดดดด555

หนุ่มไทยก็มีเสน่อย่างนี้แหละ เอิ๊กๆ

[Piaanie]

ดูเหมือนกระต่ายน้อยจะเป็นที่ถูกตาต้องใจ ใครๆกันหลายคน ว่าแต่เจ้านายนี่เย็นชาได้ใจจริงๆ กว่าจะเริ่มละลาย คนอื่นทำคะแนนไปซะเยอะแล้ว

[@StaR@]

ตามเข้ามาอ่านอีกเรื่องของคุณเคน
สงสัยหนูบันต้องน่ารัก น่าฟัดมากแน่ๆ
ถึงมีแต่คนอยากจะแกล้งกันจังเลย
 

[O_a]

แล้วบันนี่จะเลือกใครดี
เคลวินก็หล่อ เลว เอ๊ย หล่อ เถื่อน
หมอหลิน ก็แสนดี
ดาเนียลก็ทะเล้น น่ารัก
แอบสงสารพี่ภูมิของแม่ไก่
เกิดเป็นเจ้าคนเสน่ห์ก็น่าปวดหัวแบบนี้แหละ

[ordkrub]

เชียร์พี่หลิน!!!!!!!

[love2y]

เม้นท์สั้นๆเลยนะ ........ เค้ารำคาญดาเนียล!!!!!!!

[ayanae]

บันนี่ปวดหัวเพิ่มขึ้นแน่ๆ
มีคนมาชอบเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว
สเน่ห์แรงจริงๆ อิอิ

[Ryze]

เอ๊ะ ชักหมั่นไส้ตาดาเนียลตะหงิดๆ
เด็กมันจะไปเที่ยวอ้ะ ปั๊ดธ่อ!

[Acacha]

บันบันน่ารักจัง 

ชอบพี่่หลิน

[PEENAT1972]

ปักหมุดไว้

[fannan]

บันนี่โดนแกล้งอ่ะ


อุตส่าห์จะได้ไปเที่ยวดาเนียลก็จะมาลากไปทำงานอีก



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบ

[lolilo]

 
เชียร์ไม่ถูกเลยยยยยยย พ่อหนุ่มคนไหนดีละเนี้ยยยยยยย

[river]

แหม ไม่นึกว่าบันจะพยายามหาเครื่องดื่มให้ จนได้รูทเบียร์มา
ท่าทางชอบดาเนียลจะชอบสุส้มนะ ทั้งรถมินิ ทั้งรูปปักกระต่ายบนเสื้อ ส้มทั้งคู่เลย

[PEENAT1972]

70 หน้าในมือถือเล่นเอาเหนื่อย กว่าจะตามอ่านทัน ตี 5 พอดี 555

[lovevva]

บัน บันนี่ช่างเสน่ห์แรงจริงๆ

[Maize]

อัพน้องเนยแล้ว  มาอัพเรื่องนี้ด้วยนะเคนจัง  คิดถึงน้องกระต่ายแล้วสิ

คิดถึงอิตาขี้เก็กด้วย  คิดถึงพี่หมอหลิน  อ๊าา  หลายใจ

[Poseidon]

เหวยๆ เชียร์ ดาเนียล กะ หมอหลิน ดีก่า

ดูท่าสองคนนี้จะรู้ใจตัวเองเร็วกว่าคนบางคน

[ptyunjae]

น่ารักทั้งคนทั้งหมาเลยยยย

[a_tapha]

คึคึ น้องหนูบันนี่เสน่ห์แรง   

[rellachulla]

บินนี่น่ารัก ฉลาดด
เคะของเคนจัง ฉลาดทุกคนเลย กร๊ากก ชอบบบ

[Ryze]

 
พรุ่งนี้จะมาไหมหนอ

พ้วงงง!

[som]

พี่เคนหายไปใหน
เอาบันมาคืนได้แล้วนะครับ

[Margarin_Butter]

รอน้องกระต่าย คิดถึ๊งคิดถึง
 

[roseen]

เข้ามารอน้องกระต่าย


 

[Keniji Teruyama]

Chapter  7.

บันเดินตามเคลวินเข้าไปในร้านหนังสือที่มีตัวกระต่ายสีทองยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าร้าน    เมื่อลองนับก้าวที่เคลวิน
เดินหนึ่งก้าว  บันพบว่าเขาต้องเดินสองก้าว  ถึงจะตามทันเคลวิน    สายตาที่มัวแต่ก้มมองเท้าของเคลวิน  ทำให้บันไม่ทัน
สังเกตว่า  คนขายาวที่เขากำลังเดินตาม   ตอนนี้หยุดถามพนักงานที่เคาน์เตอร์

กว่าจะรู้ตัว  ตอนนี้หน้าของบันก็ไถอยู่กับหลังของเคลวินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  แถมมือทั้งสองข้างก็ไปสวมกอดเอวเอาไว้
อีกต่างหาก
‘ ซวยแล้ว ! ’

“ ขอโทษครับ ”
บันพูดเสร็จก็เดินถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวยาวๆ
“ ต้องใช้หนังสืออะไรบ้าง ? ”
เคลวินมองมาที่กระดาษแผ่นน้อยในมือบัน
“ มี  วิวัฒนาการอักษรจีน  วาทกรรมภาษาจีน  ภาษาจีนในเวทีโลก  แล้วก็  ก็ ”
‘ ชื่อแปลกๆ แฮะ ’

บันพยายามอ่านชื่อหนังสือเล่มสุดท้าย
“ อะไร ? ”
“ เอ่อ  ภาษาจีนกับน้ำหวานแก้วใหม่  ”
บันตอบด้วยความไม่มั่นใจ
“ อะไรนะ ?  ”
เคลวินดึงกระดาษออกจากมือของบัน  มันเป็นลายมือขยุกขยิกภาษาอังกฤษของบันที่จดจากเวบไซต์ของมหาวิทยาลัย  
ก่อนออกมาจากบ้าน  เคลวินมองปราดเดียวก็รู้ว่าบันแปลความหมายผิด
“ อ่านใหม่ ”
“ เถียน ”
“ อ่านใหม่ ”
“ เถียน ”
เคลวินส่ายหน้า  ก่อนจะขีดพินอินลงในคำที่บันอ่านและแปลความหมายผิด  เขายื่นกระดาษส่งคืนมาให้บัน
“ อ๋อ เทียน  แปลว่าท้องฟ้า ”
“  อ่านชื่อหนังสือใหม่  ”
“ หนังสือชื่อ  ภาษาจีนกับฟ้ายุคใหม่ ”
“ ทีหลังก็ใช้หัวคิดให้มากกว่านี้ ”
“ แค่ผมลืมขีดพินอินตัวเดียวเอง ”
“ แล้วถ้านายไปทำงานที่มีความสำคัญมากกว่านี้ล่ะ  จะเสียเงินไปเท่าไหร่ ”

บันหน้าเสีย  พินอินขีดเล็กๆ ที่เขามองไม่เห็น  ทำให้อ่านเทียน  ที่แปลว่าท้องฟ้า  กลายเป็นเถียน  ที่แปลว่ารสหวาน
ตอนนี้บันนึกถึงเพลง  เถียนมีมี่    และภาพยนตร์เรื่องเถียนมีมี่  ที่หลี่หมิง  และจางม่านอวี้  นำแสดง
ในภาพยนตร์กล่าวถึงเรื่องราวของหนุ่มสาวจากจีนแผ่นดินใหญ่  ที่มาหางานทำและพบรักกันในฮ่องกง

ตอนนี้เคลวินส่งหนังสือแบบฝึกหัดมาให้บันนับสิบๆ เล่ม  หน้าปกหนังสือที่เป็นตัวการ์ตูนนั้นทำให้บันสนใจหยิบขึ้นมาดู
“ นี่มันแบบฝึกหัดของเด็กนี่ครับ ”
“ ความสามารถนายก็เท่ากับเด็กนั่นแหละ ”
“ ให้ผมฝึกอ่านและเขียนในหนังสือพวกนี้เหรอ ? ”
บันเปิดดูหน้าปกจนครบทุกเล่ม  มันเป็นแบบฝึกหัดการเขียนและอ่านของเด็ก  มีหน้าปกเป็นตัวการ์ตูน
เพื่อสร้างแรงจูงใจ
“ จีนใหญ่  ฮ่องกง  ไต้หวัน  พูดและเขียนไม่เหมือนกัน  ถ้าอยากทำงานกับคนจีน  ต้องฝึกพูดฝึกเขียนให้ได้ทั้งหมด ”
บันฟังเคลวินแล้วก็ทำหน้าย่น  เมื่อลองใช้นิ้วมือนับๆ ดูแล้ว  บันต้องฝึกพูดสองสำเนียง  ฝึกเขียนสองแบบ

จีนแผ่นดินใหญ่  ( ปักกิ่ง )  พูดจีนกลาง  อักษรแบบย่อ
ฮ่องกง  พูดกวางตุ้ง  อักษรตัวเต็ม
ไต้หวัน  พูดจีนกลาง  อักษรตัวเต็ม

หลังจากเดินคอตกหอบถุงหนังสือตามเคลวินออกมา  บันมองไปรอบๆ ตัว  ปีนี้สมกับเป็นปีกระต่ายจริงๆ  บันเจอ
กระต่ายทั้งตัวเล็กตัวใหญ่อยู่เต็มไปหมด
“ ดาเนียลรออยู่ที่ร้านอาหาร ”

ตัวตั้งตัวตีในการทานอาหารนอกบ้าน  ตอนนี้นั่งรออยู่ในร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว  รอยยิ้มร่าเริงผิดปกติของดาเนียล  ทำ
ให้บันรู้สึกแปลกใจ
“ บันนี่  แต่งตัวน่ารักอีกแล้ว  มานั่งตรงนี้สิ ”
ดาเนียลชี้มาที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง
“ ผมนั่งตรงนี้ดีกว่า  เห็นวิวทะเลด้วย ”
บันนั่งลงข้างๆ เคลวิน
เมื่อมองผ่านกระจกออกไป  บันเห็นตึกใหญ่สูงเสียดฟ้าหลายตึกตั้งอยู่ริมอ่าววิคตอเรีย  เรือสินค้าหลายลำ  ลอยอยู่ใน
ทะเล
“ ไปซื้ออะไรกันมาล่ะ ? ”
“ หนังสือเรียน ”
“ พี่จะสอนเองเหรอ ? ”
“ ฉันไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอก ”
“ ฉันสอนนายเองก็ได้บันนี่  ไม่คิดเงิน ”
“ ผมต้องไปเรียนกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยอยู่แล้ว  คงไม่รบกวนคุณ ”
“ การเรียนนอกห้องเรียนสำคัญนะ  แต่ก็อย่างว่า  นายยังเด็ก ”
“ นึกยังไงชวนฉันออกมากินข้าวข้างนอก ? ”
“ เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิพี่  วันๆ ทำงานอยู่ในบ้าน  ข้างนอกเขาทำอะไรกันไปตั้งเยอะแล้ว ”
“ นายสนใจคนอื่นมากเกินไป ”

‘ ถูกต้อง  น้องชายนายสนใจคนอื่นมากเกินไป  จนเรียกว่าไม่มีมารยาท
ส่วนนายก็สนใจคนอื่นน้อยเกินไป  จนเรียกว่าคนไม่มีความรู้สึก ’

บันนึกนินทาสองพี่น้องอยู่ในใจ

“ นายนินทาอะไรฉันเหรอบันนี่ ? ”
ดาเนียลยักคิ้วมาให้
“ คุณรู้ได้ไงว่าผมนินทาคุณ ? ”
“ มองหน้าแวบเดียวก็รู้แล้ว  ว่าไงล่ะ  นายคิดอะไร ?  ”
“ ผมคิดตามที่เจ้านายพูด ”
“ ฉันว่านายต้องปรับปรุงตัวแล้วล่ะดาเนียล  เขาว่าเด็กไม่พูดโกหก ”
เคลวินพูดเรียบๆ ขณะใช้ส้อมจิ้มเนื้อปลาในจาน
“ พรุ่งนี้ขอยืมตัวเด็กหน่อยสิพี่ ”
“ พรุ่งนี้นายเอาอัลเบิร์ตไปไม่ใช่เหรอ ? ”
“ มันไม่เชื่อคำสั่งผม  ก็เลยต้องเอาเด็กของพี่ไปด้วย ”
“ ผมไม่ใช่เด็กของใคร ”
“ นายอย่าขัดจังหวะเวลาผู้ใหญ่คุยกันสิบันนี่ ”
“ ฉันไม่ใช่ผู้ปกครอง  นายถามเขาเองละกัน ”

ชายที่เดินเข้ามาคุยกับเคลวินจากอีกฟากของร้าน  หยุดการสนทนาบนโต๊ะ  เคลวินลุกขึ้นทักทายก่อนจะเดินออกไปคุย
กันอีกด้าน  ตอนนี้ดาเนียลใช้ตะเกียบคีบปลานึ่งส่งมาให้บัน
“ ทำไม ?   ไม่ชอบเหรอ ”
“  ผมอิ่มแล้ว ”
“ ไม่ชอบอาหารที่นี่เหรอ ? ”
“ ไม่ชิน  มันมีแต่อาหารจืดๆ ”
“ ที่เมืองไทย  นายกินอะไรล่ะ ? ”
ดาเนียลวางตะเกียบแล้วหันมาจ้องหน้าบัน
“ น้ำพริกกะปิ  ปลาทูทอด  ไข่เจียวชะอม ”
“ ไม่รู้จัก ”
“ ก็ว่างั้น  ไม่น่าถามเลย ”
บันทำหน้าเหนื่อยให้กับดาเนียล  เขาพยายามถามนู้นนี่  จนรู้สึกอึดอัด
“ วันนี้คงต้องกลับบ้านดึก ”
ดาเนียลหันไปมองอีกด้านของร้าน  ตอนนี้เคลวินกำลังคุยกับลูกค้า  ท่าทางจะมีเรื่องคุยกันยาว
“ ร้านนี้เขาเปิดถึงดึกเลยเหรอ ? ”
“ เด็กน้อย  ฉันหมายถึงอาจต้องไปต่อในคลับน่ะ   นั่นเป็นลูกค้าคนสำคัญของเคลวิน  เพิ่งเซ็นสัญญาร่วมทุนกัน ”

เคลวินเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วพูดกับดาเนียลสองสามคำ  ท่าทางเหมือนคนที่กำลังฝืนใจทำอะไรอยู่
“ นายไปส่งเด็กที่บ้าน  ฉันต้องพาลูกค้าไปต่อ ”
เคลวินเปิดกระเป๋าแล้วส่งเงินมาให้ดาเนียล
“  พอดีผมนัดเพื่อนเอาไว้ที่นั่นเหมือนกัน   เราค่อยกลับพร้อมกันดีไหม  พาบันนี่ไปด้วย  ”
“ ฉันไม่มีเวลาดูแลเด็ก ”
“ พี่จัดการเรื่องลูกค้าของพี่  ผมจะดูเด็กให้เอง  รับรองไม่มีปัญหา  ”
“ ผมกลับเองก็ได้ครับ  ผมจำทางได้แล้ว ”
“ ไม่เอาน่า  อย่างงี้เมื่อไหร่นายจะเก่งล่ะ  ถือว่าไปเรียนภาษานอกห้องเรียนสิบันนี่  ไม่นานหรอก  เคลวินไม่ชอบ
ไปไม่นานก็กลับ ”


เสียงดนตรีและความมืดในไนต์คลับ  ทำให้บันต้องตั้งใจฟังที่เคลวินพูด  ดูเหมือนเขาจะบอกเรื่องเครื่องดื่มอะไรซักอย่าง
บันพยักหน้ารับ  ทั้งที่ฟังไม่ถนัด  เสียงดนตรีดังกลบเสียงพูดของเคลวินจนหมด
“ บันนี่  นายไปนั่งกับฉัน  เคลวินต้องดูแลลูกค้า ”
ดาเนียลจูงแขนบันเดินแยกไปอีกทาง    โต๊ะที่ดาเนียลพาบันไปนั่ง  มีคนนั่งอยู่แล้วเกือบสิบคน  ทุกคนโบกมือมาให้
ดาเนียล
“ นั่งตรงนี้แหละ  นี่เพื่อนๆ ฉันเอง ”
เสียงแนะนำตัวบันเป็นภาษากวางตุ้งดังไปทั่วโต๊ะ  บันไม่รู้ว่าดาเนียลพูดอะไร  เพื่อนๆ เขา  ถึงพากันหันมามองหน้าบัน
แล้วยิ้ม  เมื่อมีคนถามขึ้นมา  บันก็ได้แต่พยักหน้ากลับไปเพราะฟังไม่ค่อยเข้าใจ  สำเนียงกวางตุ้งกับเสียงดนตรีที่ดัง
หนวกหู  ทำให้บันแยกประสาทไม่ออก

“ แฟนนายจริงๆ เหรอดาเนียล   นายไปติดเด็กผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ เพิ่งคบกัน  นายก็เห็นเขาพยักหน้าไม่ใช่เหรอ ”
ดาเนียลตอบคำถามเพื่อน  พร้อมกับหัวเราะ
“ แล้วแฟนนายล่ะ ? ”
“ คนไหนล่ะ? ”
“ แม็กกี้ ”
“ ฉันไม่ชอบผูกมัดกับใคร    แม็กกี้โกรธเรื่องที่ฉัน  ไม่ให้ไปอยู่ที่บ้าน  ตอนนี้ฉันไม่ได้คุยกับเขา  ”
 คราวนี้เพื่อนของดาเนียลถามบันเรื่องแม็กกี้  ซึ่งบันก็พยักหน้ากลับไป  เพราะเข้าใจว่าถูกถามเรื่องซอสปรุงรส

‘ ไม่มีอะไรจะคุยแล้วหรือไงนะ ’

บันมองไปรอบๆ ร้าน  มันเป็นไนต์คลับที่มีขนาดใหญ่พอสมควร  ดาเนียลบอกว่า  ไนต์คลับนี้ใหญ่ที่สุดในเขตวิคตอเรีย
“  เครื่องดื่มหน่อยไหม ?  ”
“ ผมไม่ดื่มเหล้า ”
“ ผสมหน่อยเดียว  ไม่เมาหรอก   เหมือนกับไวน์นั่นแหละ ”
ดาเนียลสั่งเครื่องดื่มมาให้บันสองแก้ว  แก้วแรกมีสีส้มสดใสกับอีกแก้วมีสีชมพู
“ ชิมดูสิ  ไม่เมาหรอก ”
บันยกแก้วแรกที่มีสีส้มขึ้นมาดม  มันมีกลิ่นแอลกอฮอลล์เล็กน้อย  บันยกขึ้นจิบรู้สึกว่ามีรสผลไม้ผสมอยู่ด้วย
ตอนนี้ดาเนียลยกแขนขึ้นโอบบันแล้วหัวเราะกับเพื่อน     ท่าทางอารมณ์ดี
“ ห้องน้ำไปทางไหนครับ ”
ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้วที่บันนั่งอยู่ที่เดิม  ตอนนี้เริ่มปวดหนึบๆ ที่ท้องน้อย
“ ทางนู้น  ที่มีต้นไม้  เห็นหรือเปล่า  หรือจะให้เดินไปส่ง ”
ดาเนียลเอามือมาขยี้หัว
“ ผมไปเองได้  แล้วก็เลิกขยี้หัวผมได้แล้ว  ผมไม่ใช่เด็ก ”
“ รีบไปสิ ”
บันเดินหน้ามุ่ยไปทางห้องน้ำ  ไม่รู้ว่าเพราะลุกขึ้นเร็วไป  หรือว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์
ตอนนี้บันรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวมันหมุนวนไปหมด  ทางไปห้องน้ำย้ายไปทางขวาที  ทางซ้ายที  จนเดินไปไม่ถูก

อยากอ้วก !

 บันพยายามกลืนน้ำลาย  แล้วยืนหลับตานิ่งๆ  ตอนนี้ทางไปห้องน้ำ  กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม  บันเดินลัดเลาะเกาะนั่น
เกาะนี่ไปจนถึงประตูห้องน้ำ  โชคดีที่พาตัวเองมาจนถึงอ่างล้างหน้า  อาหารที่กินไปตอนเย็นกับเหล้าผลไม้ที่เพิ่งเข้า
ปากชั่วโมงก่อน  ตอนนี้รวมกันอยู่ในอ่าง  บันเปิดน้ำบ้วนปากแล้วล้างหน้า  พยายามยืนนิ่งอยู่กับที่

“ แหวะ  ขมปากชิปเป้ง  เวียนหัวด้วย  เหล้าบ้าอะไรก็ไม่รู้  ”
อ้วกจนน้ำย่อยออกมาแล้ว  ก็ยังไม่หาย  ตอนนี้บันมองหาที่นั่งในห้องน้ำ  ไม่งั้นคงต้องกองลงไปกับพื้น


เคลวินมองข้ามไหล่คนที่นั่งตรงข้ามไปที่เด็กเสื้อฟ้าสลับขาว  ซึ่งกำลังโงนเงนหาทางไปห้องน้ำ  บันกำลังยืนเกาะ
เคาน์เตอร์ชงเครื่องดื่ม  ท่าทางเมาหนัก
“ บอกแล้วก็ไม่รู้จักฟัง ”
ก่อนแยกกัน  เคลวินบอกให้บันดื่มน้ำผลไม้  เพราะเหล้าที่ไนต์คลับที่นี่  แรงถึง 60 ดีกรี
ตอนนี้เคลวินนั่งมองกระต่ายเมายา  เดินโซซัดโซเซไปทางห้องน้ำ
“ ขอตัวซักครู่นะครับ ”
เคลวินเดินตามบันไปที่ห้องน้ำ


เมื่อมองซ้ายมองขวาไปเจอใคร  เคลวินก็ก้มมองพื้นห้องน้ำ  เห็นรองเท้าผ้าใบสีส้มอยู่ห้องแรกก็เคาะประตูเรียก
“ เป็นอะไรหรือเปล่า  ? ”
ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ ตายหรือยัง ? ”
“ อือ ”
“ เปิดประตู ”
เสียงร้องไห้ดังออกมาเบาๆ  ตอนนี้คนข้างในกำลังเมาหนัก



ต่อ

[Keniji Teruyama]

“ เปิดประตู  จะพากลับบ้าน ”
“ อย่ามายุ่ง ! ”
“ จะนอนที่นี่หรือไง ”
“ ใคร  ใครอยู่ข้างนอก  ไปตามเจ้านายมาให้หน่อยเซะ ”
“ เปิดประตูสิ  ”
“ ไปตามไอ้คนขี้เก๊กมาให้ผมหน่อยนะ  ไอ้คนที่มันหน้าบึ้งๆ  วางท่า  ไอ้คนนั้นแหละ ”
“ เปิดประตูสิ  จะพาไปเจอเขา ”
เคลวินพูดเพราะกับบัน  เพราะรู้ว่าคนข้างในเมาไม่รู้เรื่อง
“ เปิดก็ได้ ”
บันเอื้อมมือมาเปิดประตูให้เคลวิน    ตอนนี้เขานั่งคอพับอยู่กับชักโครก
“ ยืนมองอยู่ได้  พาไปหาพ่อหน่อยเร็ว  พ่อน่ะ  พ่อเคลวิน ”
“ ลุกขึ้นมาสิ ”
“ ลุกม่ายยยหวายย ”
บันทำท่ายื่นแขนให้เคลวิน

“ นายนี่มันทุเรศจริงๆ เลยนะ ”
เคลวินทำหน้ารังเกียจบัน
“ นาย  นาย  อุ้มเร็ว  พาไปหาพ่อหน่อยเซะ  พาไปหาพ่อนะ  ไม่อยากไปหาดาเนียล ”
“ ทำไม  ดาเนียลมีอะไร ”
“ ดาเนียลชอบจับแก้ม ”
“ แล้วพ่อนายล่ะ ”
“ พ่อไม่ทำหรอก  พ่อไม่ทำ  พ่อดุ  แต่ก็ปลอดภัยดี   นะนะ  พาไปหาพ่อ ”
บันเกาะแขนเคลวินแล้วเลื้อยขึ้น  ทำท่าเหมือนกับจะขี่หลัง
“ อย่า ! ”
เคลวินปัดแขนบันออก  ทำให้บันเสียหลัก  ยังดีที่เกาะเอวคนปัดเอาไว้ได้
ตอนนี้หน้าบันซุกอยู่กับเป้ากางเกงเคลวิน
“ เด็กบ้า ! ”
เคลวินหัวเสีย  พยายามใช้มือแงะหัวบันออกจากเป้ากางเกง
“ ลุกขึ้นมา ”
เคลวินสอดมือเข้าไปใต้แขนบันแล้วดึงตัวขึ้นมา  ตอนนี้บันส่งรอยยิ้มร่าเริงมาให้  ท่าทางอารมณ์ดี

ฝ่ามือเล็กของบัน  ตบเข้าที่ซอกคอเคลวินอย่างถนัดถนี่  มันเสียงดังจนเคลวินสะดุ้ง
“ ทำบ้าอะไร ! ”
“ ลงโทษๆ  ลงโทษที่นายปัดแขนฉัน ”
“ ภาระชัดๆ เลย ”
เคลวินลากบันออกจากห้องน้ำ  มือขวากดโทรศัพท์ไปบอกดาเนียลให้ออกมารับบัน
“ ดาเนียล  ฉันจะกลับบ้าน  จะไปด้วยกันเลยหรือเปล่า ”
“ ยังรอบันนี่อยู่เลยพี่  ไปเข้าห้องน้ำ ”
“ เด็กนั่นหมดสภาพไปแล้ว  ตอนนี้เกาะฉันอยู่เนี่ย  นายเอาอะไรให้เขากิน ”
“ จริงเหรอพี่  เดี๋ยวผมไปเจอพี่ที่โต๊ะ ”
ดาเนียลเดินออกมาจากโต๊ะที่นั่งอยู่  เขาเห็นเคลวินประคองบันไปนั่งตรงโซฟารับแขกของร้าน

“ แค่สองแก้วเล็กๆ ”
ดาเนียลเล่าให้เคลวินฟัง
“  หมอนี่ยังเด็กมาก  คงไม่เคยดื่มเหล้า ”
“ พ่อล่ะ  พ่ออยู่ไหน ”
ดาเนียลมองบันที่กำลังเพ้อ
“ เรียกหาพ่อซะด้วย  จะไปตามที่ไหนได้ล่ะทีนี้  อยู่ไกลตั้งเมืองไทย ”
“ พ่อเคลวิน ”

ดาเนียลหัวเราะก๊าก  เมื่อรู้ว่าบันเรียกเคลวินว่าพ่อ
“ หยุดหัวเราะแล้วจัดการเอาเด็กไปที่รถ ”
เคลวินส่ายหัว  แล้วเดินออกไปจากไนต์คลับ

“ กลับบ้านได้แล้วบันนี่  ”
“ นายเป็นใคร ”
“ ดาเนียลไง  จำได้ไหม ”
“ จำได้  จำได้  ดาเนียลจอมจุ้น ”
“ ฮ่า  ฮ่า ”
ดาเนียลหัวเราะชอบใจ
“ ดาเนียลถามมาก  ขี้เกียจจะพูดด้วย ”
“ ถามอะไรบ้างล่ะ ”
ดาเนียลพยุงบันเดินออกมาจากร้าน  ตรงไปที่รถของเคลวิน
“ ถามอะไรไม่รู้  ไร้สาระ  ไม่อยากตอบ ”
“ แล้วนายอยากคุยกับใครล่ะ   อัลเบิร์ตหรือว่าเคลวินพ่อของนาย ”
“ คุยกับหมาไม่ด้ายย  คุยกับพ่อก็ไม่ได้  เขาไม่พูด ”
“ คุยกับดาเนียลสิ  ”
“ ดาเนียลก็พูดมาก  ไม่ชอบ ”
“ งั้นอยากคุยกับใคร  จะไปตามมาให้ ”
“ คุยกับหมอหลิน  หมอหลินใจดีพาไปเที่ยว ”
“ คุยกับหมอสนุกตรงไหนล่ะบันนี่  คุยกับดาเนียลดีกว่า  ดาเนียลใจดี ”
ฝ่ามือพิฆาตของบัน  ตบเข้าให้ที่ซอกคอดาเนียล  เสียงดังพอๆ กับที่ตบเคลวินไปแล้ว
“ โอ๊ย ! ”
ดาเนียลสะดุ้งโหย่ง  ไม่นึกว่าบันจะโมโห
“ ร้ายแฮะ  นึกว่าน่ารักอย่างเดียว  เจ้าบัคบันนี่ ”
“ เมื่อไหร่จะถึงบ้าน ? ”
“ ยังไม่ได้ขึ้นรถเลย ”
“ อยากอ้วกอีกแล้ว ”
“ อย่าเพิ่งนะ  เดี๋ยวหาถังขยะก่อน ”


เด็กที่นั่งข้างๆ ดาเนียลตรงเบาะหลัง  เอาหน้ามาซบกับอก  มือข้างขวาสอดเข้ามาในเสื้อ  ลูบไล้ตรงช่วงท้องและหน้าอก
ดาเนียลเกร็งจนตัวแข็ง
“ ใจเย็นบันนี่ ”
“ ตัวแข็ง  ไม่เห็นนุ่มเลย  ”
บันเอามือออก  แล้วหันไปซบกับประตูรถอีกฝั่งแทน
ดาเนียลดึงบันกลับมาแล้วโน้มหัวของบันเข้าซบกับหน้าอก
“ คืนนี้ผมค้างด้วยนะพี่  ขี้เกียจขับรถ ”
เมื่อร้องบอกเคลวินที่ขับรถอยู่ด้านหน้าแล้ว  ดาเนียลก็หันมากอดบัน  แล้วแอบจูบตรงหัว

“ อยู่กับเด็กแล้วมีความสุขดีแฮะ  ไม่ยักรู้มาก่อน ”
ดาเนียลพูดกับตัวเองเบาๆ  ขณะก้มลงดูปากของบันที่ขมุบขมิบไปมา  เหมือนกำลังท่องอะไรอยู่

[Keniji Teruyama]

Let's Talk

ฝนเทลงมาแล้ว  หายร้อนซะที
จะพยายามมาอัพให้ถี่กว่านี้นะครับ  พอดีช่วงก่อนหน้านี้  วิ่งเข้าออกส่งงานอาจารย์
บวกกับที่ทำงานก็ยุ่งๆ  ( เรื่องสายสืบก็เขียนไปแก้ไป  ยังไม่ได้อัพเลย )
รัก  เคนอิจิ  จะทอร์กอะไรน้อ  ลืม